Categories
Blaumachen

Η ανάδυση του (μη-)υποκειμένου – Βlaumachen και φίλοι, 12/2/2012

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη: το φάντασμα του “κουκουλοφορισμού”. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο βρετανός πρωθυπουργός David Cameron και η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα, ο ιταλός υπ.εσ. Roberto Maroni, o Άδωνις και ο Τάκης Φωτόπουλος, ιταλοί COBAS και γερμανοί αστυνομικοί».

Από το rioter.info

Η Κυριακή 12 Φλεβάρη ήταν μία από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που οι αντιφάσεις μιας  καπιταλιστικής κοινωνίας συναντιούνται στο χρόνο και στο χώρο, ξεσπούν εκρηκτικά και παράγεται μια νέα πραγματικότητα.  Η ταξική πάλη ανανεώνει δηλαδή τη δυναμική της και η νέα δυναμική αποτελεί επίσης το νέο εγγενές όριο που πρέπει να ξεπεράσει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το γεγονός (κανένα γεγονός μόνο του δεν έχει καθοριστική σημασία από τη σκοπιά της επανάστασης), αλλά η ένταξη του μέσα στην ιστορική διαδικασία ανάδυσης του (μη-) υποκειμένου που παράγεται στην τρέχουσα συγκυρία.

Η Κυριακή αυτή ήταν αναμενόμενη από όλους, αντίθετα από το Δεκέμβρη του 2008. Τους τελευταίους μήνες σε όλη την Ευρώπη περίμεναν πλέον την έκρηξη που αντιστοιχούσε στην Ελλάδα. Την αντιμετώπιζαν όλοι σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και μετά από πολλές πολιτικές μανούβρες, την ανακοίνωσαν τα ΜΜΕ για Κυριακή 12 Φλεβάρη (η ειρωνεία της ιστορίας λειτούργησε στην εντέλεια) και της έδωσαν τον τίτλο «ψήφιση μνημονίου 2». Κανείς δεν έκανε κάτι για να σταματήσει την άφιξη της, κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι, όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν όπως δείχνει το κείμενο ενός νέου «άσπονδου φίλου» των «Γαβριάδων» [1]. Η έκρηξη αυτή είχε τα χαρακτηριστικά της μεταβατικής εποχής που βρισκόμαστε, της «εποχής των ταραχών», και το περιεχόμενο της ήταν αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η διάρθρωση του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα και ταυτόχρονα ενέτεινε το αδιέξοδο αυτό (συμπυκνωμένη έκφραση της οξύτητας του αδιεξόδου αποτελεί η Ελλάδα).

Κάθε σημαντικό γεγονός της ταξικής πάλης είναι εμβαπτισμένο μέσα στο σύνολο των ιστορικά καθορισμένων αντιφάσεων του παρόντος μιας καπιταλιστικής κοινωνίας και εμφανίζεται πάντοτε με μια ειδική μορφή, φετιχοποιημένο, πολλαπλά διαμεσολαβημένο [2]. Στην παρούσα στιγμή, στην Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό λόγω της πολύ σημαντικής πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της, η σύγκρουση εμφανίζεται σε όλα τα επίπεδα ως πολιτική σύγκρουση (σε πλήρη αντίθεση για παράδειγμα με τον Αύγουστο του 2011 στο Λονδίνο, καθώς η εποχή των ταραχών δεν μπορεί παρά να εξειδικεύεται στις τοπικές -ιστορικές- ιδιαιτερότητες κάθε κοινωνικού σχηματισμού). Η ανακοίνωση της επερχόμενης έκρηξης (ή της πρώτης από μια «αλυσίδα» εκρήξεων)  από το Κράτος ήταν μια πολιτική ανακοίνωση και κατ’ αυτήν την έννοια αποτελούσε ταυτόχρονα την ενσωμάτωση της, ως αναγκαίας έκρηξης, στην αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Πρόκειται για μια ενσωμάτωση πειθάρχησης, κατασταλτική, μια ενσωμάτωση που γίνεται μέσα στο πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για μια ενσωμάτωση «διά του αποκλεισμού». Το Κράτος, στη συνέχεια, μετά το τέλος των γεγονότων και την επιστροφή στην κανονικότητα, μετά τη νίκη του, υποχρεώνεται να παραστήσει ότι ορισμένες  πρακτικές των «κουκουλοφόρων» είναι εγκληματικές, ώστε να μπορέσει προσωρινά να διαχειριστεί τον αναπόφευκτο αντίκτυπο των γεγονότων. Ο λόγος του Κράτους είναι ολοκληρωτικός, απαγορεύει κάθε άλλη άποψη: Κανείς δεν μπορεί να (πει ότι) είναι με τους «κουκουλοφόρους», πόσο μάλλον ότι είναι μία ή ένας από αυτούς και να διεκδικήσει την άρθρωση λόγου στη δημόσια σφαίρα σχετικά με τις πράξεις της Κυριακής.

Δε θα μπορούσε να λείπει από την «αντίσταση ενάντια στο μνημόνιο», όπως χαϊδευτικά ονομάστηκε η όλη κατάσταση, και η εμφάνιση του σημερινού ορίου του συνδικαλισμού. Η 48ωρη γενική απεργία ήταν πράγματι μεγαλειώδης καθώς ανέδειξε σε όλο του το μεγαλείο τον οριστικό θάνατο του εργατικού κινήματος: Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της, ούτε αυτοί που νέμονται μερίδιο υπεραξίας (αληθινής υπεραξίας, καπιταλιστικού κέρδους), μέσα από τη μπίζνα τους που έχει ως πάρεργο (επίσημα αναγνωρισμένο μέχρι στιγμής) την κήρυξη πού και πού γενικών απεργιών. Παρότι οι συνδικαλιστές των τριτοβάθμιων σωματείων είναι ακόμα οι μόνοι κοινωνικά νομιμοποιημένοι να προκηρύσσουν γενικές απεργίες, είναι άφαντοι, ανύπαρκτοι, καθώς έχουν ενημερωθεί έγκαιρα ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί παρελθόν και ψάχνουν για άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα (ίσως μια καλή, αν και υψηλού ρίσκου, ευκαιρία επένδυσης να είναι η ασφάλιση των διαδηλώσεων, τώρα που οι διοργανωτές θα πρέπει να πληρώνουν το κόστος των καταστροφών που θα προκαλούνται).  Το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί πλέον να συμπεριληφθεί στις μορφές και τις πρακτικές μιας σύγκρουσης στην οποία διακυβευόταν η ίδια η ύπαρξη βασικού μισθού, αποτελεί ένδειξη για το σε ποιο βαθμό έχει πλέον τεθεί εκτός αναπαραγωγής του κεφαλαίου η μισθολογική διεκδίκηση. Ταυτόχρονα αυτή η μη επισήμως εργατική μορφή του προλεταριακού κινήματος αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την συνάντηση του αδιεξόδου της διεκδίκησης με την επερχόμενη διαδικασία κατάργησης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Πρόκειται για συνάντηση ρήξης, για ιστορική παραγωγική διαδικασία.

Η Κυριακή ήταν πολύ μαζική και η σύνθεση των «κουκουλοφόρων», όπως και ολόκληρου του διαμαρτυρόμενου πλήθους, διαταξική. Το γεγονός αυτό εκφράστηκε στη μαζικότατη συμμετοχή στις συγκρούσεις με την αστυνομία και στην σχεδόν πάνδημη αποδοχή τους. Κανείς μα κανείς (ούτε το συνδικαλιστικό τους όργανο) δεν βρέθηκε εκείνο το απόγευμα στην πλατεία να υπερασπιστεί τους αστυνομικούς για το ρόλο τους. Δεν βρέθηκαν αυτή τη φορά «ειρηνοποιοί» του κινήματος, όπως το προηγούμενο καλοκαίρι, ο μόνος που τους υποστήριξε ήταν ο εκπρόσωπος του κόμματος της Τάξης, ο επίδοξος πρωθυπουργός. Η αστυνομία στη γενική της έκφραση είναι πάντα η καπιταλιστική τάξη σε θέση μάχης απέναντι στο προλεταριάτο. Ειδικά στην παρούσα συγκυρία όμως, αποτελεί την υλική έκφραση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής του κεφαλαίου μέσα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό: Για να επιβληθεί η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης πρέπει το ελληνικό κράτος να χάσει την αυτονομία του, να ενσωματωθεί οργανικά πλέον σε έναν ευρύτερο συνασπισμό και να αναγνωριστεί επίσημα η χαμηλή του θέση στην εσωτερική ιεραρχία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και τη μοίρα των μικροαστικών στρωμάτων. Η επίθεση στην αστυνομία αποτελεί φυσικά αναγκαίο βήμα ρήξης για το ξεπέρασμα των ορίων των πρακτικών «διαλόγου» με το Κράτος για τη διαπραγμάτευση της τιμής της εργασιακής δύναμης ή για οποιοδήποτε άλλο «δικαίωμα». Μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία όμως μπορεί να εκφράζει μεταξύ όλων των άλλων και την εσωτερική σύγκρουση μικροαστικών στρωμάτων με το Κράτος που τους ισοπεδώνει. Όπως ξεκάθαρα μας έδειξε η Αίγυπτος του 2011, η επίθεση στις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους δε σημαίνει απευθείας και αμφισβήτηση της πιο σημαντικής καπιταλιστικής κοινότητας, του έθνους [3], ούτε βέβαια και του αληθινού θεού, του χρήματος, και της ιδιοκτησίας. Γι’ αυτό πολλοί πρώην ή νεότευκτοι «αγανακτισμένοι» συμμετείχαν στις συγκρούσεις και σε πολλές περιπτώσεις η πρακτική της σύγκρουσης συνοδευόταν από το σεβασμό «στις περιουσίες των ανθρώπων» και από βρισιές στους «προδότες γερμανοτσολιάδες ή τούρκους» αστυνομικούς, οι οποίοι «θα έπρεπε να είναι μαζί μας και όχι εναντίον μας». Η Κυριακή αυτή, ακόμη και στα θέατρα των συγκρούσεων, και ειδικά λόγω της πρωτοφανούς μαζικότητας τους, δε θα μπορούσε παρά να έχει το έντονο «εθνικό» και «λαϊκό» στοιχείο που έχει αναγκαστικά παραχθεί σε όλη αυτήν την περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα».

Πέρα όμως από τη διαταξική συμμετοχή που ήταν απαραίτητη για τη μαζική σύγκρουση με την αστυνομία και τη στήριξη αυτής της σύγκρουσης, σημαντικό στοιχείο της Κυριακής με το οποίο το Κράτος και όλοι οι υπερασπιστές του Πολιτισμού λύσσαξαν, ήταν η λεηλασία και στη συνέχεια η πυρπόληση των καταστημάτων και των άλλων κτιρίων. Η πρακτική αυτή που εμφανίστηκε σε μαζική κλίμακα το Δεκέμβρη του 2008 επανήλθε μετά την οπισθοχώρηση που επέβαλε το συμβάν Μαρφίν το Μάιο του 2010, καθώς η ταξική πάλη είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση, η ίδια αποτελεί δυναμική του εαυτού της. Οι πυρπολήσεις των κτιρίων ήταν επίσης αποτέλεσμα της ειδικής πολιτικής μορφής που δεσπόζει στην ταξική πάλη στην Ελλάδα.  Από τη μία πλευρά η αστυνομία έπρεπε να διαφυλάξει επιθετικά το κοινοβούλιο και να ωθήσει τον κόσμο στους γύρω δρόμους, και από την άλλη το βάρος της πολιτικής ιστορίας δεν επιτρέπει στο ελληνικό κράτος να ανεβάσει ακόμη περισσότερο το επίπεδο της καταστολής και να πάρει απροκάλυπτα δικτατορική μορφή (banks or tanks) ακόμα και τώρα, που η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι τόσο σοβαρή. Σε ολόκληρη την περίοδο του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού (στην Ελλάδα ξεκινάει περίπου το 1996) η μετατροπή της αστυνομίας σε στρατό κατοχής στο αστικό περιβάλλον είναι το στοιχείο που έχει επιτρέψει στο αστικό κράτος να παραμένει δημοκρατικό ενώ καταστέλλει σκληρά τα δρώντα κομμάτια του προλεταριάτου. Μέσα στη δεκαετία του 2000 τα παραδοσιακά μπάχαλα άρχισαν να μην είναι πλέον εφικτά, στο βαθμό που η αστυνομία στρατιωτικά δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί από τις δυναμικές μειοψηφίες που χρησιμοποιούσαν τα μέσα του δρόμου. Έτσι στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07, η οργή του νεανικού επισφαλούς προλεταριάτου που απωθούνταν απο την αστυνομία εκφράστηκε ενάντια σε κτίρια της Αθήνας, και το 2008 κάθε ιδιοκτήτης επιχείρησης συνειδητοποίησε ότι πρέπει να αυξήσει τα έξοδα για την ασφάλεια της περιουσίας του από τις επιδρομές των επικίνδυνων τάξεων. Στην αρχή της περιόδου των μνημονίων, η συνάντηση των πρακτικών αυτών με μια από τις τελευταίες εκλάμψεις μιας μορφής συνδικαλιστικού κινήματος είχε ως αποτέλεσμα τη Μαρφίν. Η κοινωνική βία περιθωριοποιήθηκε και καταστάλθηκε από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς για διάστημα περίπου ενός έτους. Στο διαταξικό κίνημα των πλατειών όμως, τέθηκε εκ νέου το ζήτημα της βίας ως κεντρική εσωτερική αντίφαση του κινήματος, καθώς ο νέος γύρος των μέτρων ήταν ακόμη σκληρότερος και οι «πρακτικές των ταραχών» περικύκλωναν τις πλατείες, με αποκορύφωμα τις 28-29 Ιουνίου 2011. Γινόταν από τότε ορατό ότι ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού έτειναν να εμπλακούν στις συγκρούσεις με την αστυνομία.

Το κομμάτι του προλεταριάτου που πυρπολεί και λεηλατεί αποτελεί παραγωγή της περιόδου του νεοφιλελευθερισμού, ειδικά του τελευταίου διαστήματος που οδήγησε στην κρίση. Όλοι αυτοί που το Νοέμβρη του 2005 μιλούσαν για γεγονότα που αφορούν το κοινωνικό περιθώριο στη Γαλλία, το Μάρτη του 2006 για «αλήτες που επιτίθενται στις φοιτητικές πορείες», το Δεκέμβρη του 2008 για «μητροπολιτική εξέγερση από αυτές που συμβαίνουν κάθε τόσο αλλά σβήνουν σαν πυροτεχνήματα και σημασία έχει τί κάνει το εργατικό κίνημα», όλοι αυτοί άρχισαν να ζορίζονται όταν τον Αύγουστο του 2011 εξερράγη το Λονδίνο. Το κομμάτι αυτό του προλεταριάτου δεν μπορεί να σταματήσει εκ των έσω την παραγωγική διαδικασία (τουλάχιστον όχι ακόμη), συνεπώς δρα στο επίπεδο της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Το αναδυόμενο (μη-)υποκείμενο είναι ταυτόχρονα υποκείμενο και μη-υποκείμενο, λόγω της ιστορικά καθορισμένης σχέσης ανάμεσα στην ενσωμάτωση και τον αποκλεισμό από την διαδικασία παραγωγής αξίας. Το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν παράγεται με ποσοτικούς όρους  αύξηση του λούμπεν προλεταριάτου, αλλά το ότι παράγεται αύξηση της λουμπενοποίησης του προλεταριάτου – μιας λουμπενοποίησης που όμως δεν εμφανίζεται σαν εξωτερικότητα σε σχέση με τον κόσμο της μισθωτής εργασίας αλλά σαν καθοριστικό στοιχείο του ορισμού του. Η επισφάλεια, το «μέσα-έξω», παράγουν ένα (μη-)υποκείμενο (μη) αποκλεισμένων, αφού η ενσωμάτωση τείνει ολοένα περισσότερο να γίνεται διά του αποκλεισμού, ιδίως για τους νέους. Πρόκειται για μια δυναμική, μια κίνηση που ανανεώνεται συνεχώς. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο ριζικό αποκλεισμό από τη μισθωτή σχέση, κυρίως αναφερόμαστε στον αποκλεισμό από ό,τι θεωρείται «κανονική» εργασία, «κανονικός» μισθός, «κανονική» επιβίωση. Σε ένα περιβάλλον παραγωγής πλεονάζοντος πληθυσμού και βίαιης επίθεσης στην ιστορικά προσδιορισμένη αξία της εργασιακής δύναμης, το πολυαναμενόμενο «υποκείμενο» χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του. Δεν υπάρχει «υποκείμενο» χωρίς να έχει δοθεί διαχωρισμένα η «αντικειμενικότητα» που του επιτρέπει να διάγει βίο υποκειμένου. Μέσα στην κρίση του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού χάνεται το έδαφος (η αγκύρωση στη μισθωτή σχέση) και ταυτόχρονα το οξυγόνο (η δυνατότητα διεκδίκησης βελτίωσης των όρων ζωής). Αυτοί που έχουν ήδη εγκλωβιστεί στο συνεχές επισφάλεια / αποκλεισμός διεμβολίζουν το κίνημα το οποίο τείνει ακόμα να επικαλείται μια «κανονική» εργασία και έναν «κανονικό» μισθό, και το κίνημα αυτό διεμβολίζεται αποτελεσματικά από το (μη-)υποκείμενο επειδή έχει ήδη διεμβολιστεί και διεμβολίζεται από τον συνεχή βομβαρδισμό της «κανονικής» εργασίας και του «κανονικού» μισθού από το κεφάλαιο. Όλη αυτή η κατάσταση παράγει τις καταστροφικές πρακτικές ως απόκλιση στο εσωτερικό της κίνησης του προλεταριάτου και  πιέζει το κεφάλαιο να εντείνει την κατασταλτική διάσταση της αναπαραγωγής του ως σχέσης και να προσπαθεί να αυξήσει ακόμη περισσότερο και πιο βίαια το ποσοστό εκμετάλλευσης.

Με τις πρακτικές της Κυριακής (τις πρακτικές των ταραχών) τα συγκεκριμένα κομμάτια του προλεταριάτου γίνονται, εντός της αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας, παράγοντας επιδείνωσης της κρίσης. Ο ρόλος του (μη-)υποκειμένου αντανακλά την επανάσταση που παράγεται σ’ αυτόν τον κύκλο αγώνων, η οποία είναι η κατάργηση όλων των διαμεσολαβήσεων της αξίας, δηλαδή όλων των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων, και όχι η ανάληψη της εξουσίας από τους εργαζόμενους. Ο ορίζοντας της επανάστασης (αυτής της περιόδου) δεν είναι το επαναστατικό πρόγραμμα που περιμένει την προσέλευση εκείνου του «υποκειμένου» που θα πρέπει αναπόφευκτα να υποδυθεί τον κεντρικό ρόλο. Οι παραγωγικοί εργαζόμενοι, παρά τον ειδικό τους ρόλο, δεν παράγονται σ’ αυτόν τον κύκλο αγώνων ως ένα διαχωρισμένο από τα υπόλοιπα κομμάτια υποκείμενο της επανάστασης που θα καθοδηγήσει τη διαδικασία μετατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας σε «κοινωνία εργασίας», η επανάσταση δεν θα έχει ως επίδικο τον «έλεγχο της παραγωγής». Στο μέλλον, οι καταστροφικές πρακτικές που αναδύονται σήμερα θα βρουν το όριο τους στην ίδια την αναπαραγωγή τους και δε θα μπορούν να αφορούν μόνο την καταστροφή σταθερού κεφαλαίου ως «ζημιά» ή ως προσωρινό σαμποτάζ. Για τη συνέχιση της ζωής μέσα στον αγώνα οι πρακτικές θα μετασχηματιστούν και θα αναγκαστούν να αμφισβητήσουν την ύπαρξη των μέσων παραγωγής ως μέσων παραγωγής αξίας. Η αμφισβήτηση αυτή δε θα είναι μια μονολιθική  διαδικασία προς κάποια «νίκη», αλλά θα φέρει μέσα της όλες εκείνες τις συγκρούσεις που θα παράγουν, ως ρήξεις, την κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, δηλαδή την κατάργηση της αξίας και μαζί την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων του κεφαλαίου. Προς το παρόν, μέσα στην κρίση του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού, το (μη-)υποκείμενο γίνεται πλέον δρώσα δύναμη, εμφανίζεται συνεχώς και οι πρακτικές του τείνουν να συνυπάρχουν «ανταγωνιστικά» με τις πρακτικές διεκδίκησης, αλλά και οι πρακτικές διεκδίκησης τείνουν να «μιμούνται» τις πρακτικές των ταραχών, που αναγκαστικά τις μαγνητίζουν καθώς έχει καταργηθεί ο «κοινωνικός διάλογος».

Τον Σεπτέμβριο του 2011 γράφαμε σχετικά με την τότε συγκυρία: «Το σημαντικό στις μελλοντικές εξελίξεις, ως κρίση και ένταση της ταξικής πάλης,  είναι η εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στις πρακτικές τύπου Αγγλίας [Αυγούστου 2011] και στις πρακτικές των «αγανακτισμένων». Η σχέση αυτή αποκτά βαρύνουσα σημασία λόγω της ρευστότητας ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο δομούμενα υποκείμενα (η ανεργία έχει μπει στο κέντρο της  μισθωτής σχέσης). Η σχηματοποίηση του νέου ορίου (η αστυνομία, το ταξικό ανήκειν ως εξωτερικός καταναγκασμός) οδηγεί σε μια νέα μορφοποίηση που επιχειρούμε να προσεγγίσουμε με τον όρο «ταραχές». Οι «ταραχές» περικυκλώνουν τα κινήματα των «αγανακτισμένων», τα διεμβολίζουν και τελικά διεισδύουν σ’ αυτά και παράγουν αποκλίσεις ανάμεσα σε πρακτικές των κινημάτων αυτών (μια πρώτη έκφανση αυτού του γεγονότος αποτελεί το διήμερο 28-29 Ιουνίου στην Ελλάδα). Η διαλεκτική της απόκλισης δουλεύει πυρετωδώς…». Η Κυριακή συνιστά υπέρβαση κατά το ότι πλέον οι πρακτικές έχουν συναντηθεί, έχουν έρθει αντιμέτωπες εν δράσει. Η συνάντηση των πρακτικών είναι αποτέλεσμα της δυναμικής που παράγει την αμοιβαία διείσδυση ανάμεσα στους «αγανακτισμένους», τους «προλεταριοποιούμενους μικροαστούς», τους δημόσιους υπαλλήλους, τους νέους, τους επισφαλείς/ανέργους. Η διαλεκτική κίνηση των πρακτικών ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Όμως αυτή η διαλεκτική δε θα εξελιχθεί μέσα σε κενό αέρος, είναι εμβαπτισμένη και αυτή στη συνολική δυναμική της ταξικής πάλης: «Τα τετρακόσια ευρώ αμοιβή δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τις περικοπές στο κέρδος των φαρμακείων, ούτε με τις περικοπές των επιδομάτων των ΔΕΚΟ ή των τραπεζών, ούτε με τις περικοπές των επικουρικών, ούτε με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, ούτε με τίποτα από όλα εκείνα που οδηγούν συνδικαλιστές και εργαζόμενους σε καταλήψεις, διαδηλώσεις και απεργίες διαρκείας. Όταν οι παραπάνω λοιπόν φτάνουν σε τέτοια όρια όπως ισχυρίζονται, τότε τι ακριβώς θα κάνουν αυτοί που αποδεδειγμένα δεν έχουν καμιά ελπίδα επιβίωσης; Τα παιδιά των υποβαθμισμένων γειτονιών που τριγυρνούν στους αθλητικούς συνδέσμους των αφορολόγητων εφοπλιστών μισούν το κέντρο της Αθήνας και τα όμορφα φώτα του. Οι νέοι άνεργοι της πρωτεύουσας είναι απελπισμένοι και έτοιμοι να μην ανεχτούν πάνω τους τη λέπρα του κοινωνικού περιθωρίου. Τους μιλάμε για αλληλεγγύη. Τρίχες. Κανείς δεν θυσιάζει ούτε το ελάχιστο […] για να πάρουν μερικά ευρώ παραπάνω οι εικοσάρηδες της Ελλάδας». [4]Οι πρακτικές ανήκουν σε δομούμενα από την ίδια την ταξική πάλη σήμερα, ρευστά και διαρκώς αναδιαμορφωνόμενα υποκείμενα. Μέσα στη συγκυρία κάθε κρίσης όπου το πραγματοποιούμενο κέρδος δεν αρκεί για να εμφυσήσει πνοή ζωής σε όλη την τεράστια μάζα της αποκρυσταλλωμένης εργασίας του παρελθόντος, το προλεταριάτο, μέσα στη διαδικασία συμπίεσης του, κατακερματίζεται ακόμη περισσότερο. Μέσα όμως στην τρέχουσα συγκυρία στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η αποβολή της διεκδίκησης από την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δυναμική  που αποτελούσε συστατικό στοιχείο όλης της προηγούμενης περιόδου, η δυναμική της κρίσης μετατρέπεται πλέον σε δυναμική κρίσης της ίδιας της μισθωτής σχέσης. Καθώς εφαρμόζεται η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης και η μαύρη εργασία γίνεται τάση που καθοδηγεί την τυφλή δύναμη του κεφαλαίου, δεν φαίνεται καθόλου εύκολο για το κεφάλαιο να διαχειριστεί τον αναγκαίο για την αναπαραγωγή του ποιοτικό διαχωρισμό ανάμεσα στα «ενσωματώσιμα» στρώματα του προλεταριάτου και τον πλεονάζοντα πληθυσμό.  Ο διαχωρισμός αυτός, η κατανομή της εργασιακής δύναμης, είναι μεν δομικό στοιχείο κάθε περιόδου του κεφαλαίου, τα κρίσιμα όμως στοιχεία τώρα είναι αφενός το ότι το αποβαλλόμενο κομμάτι τείνει να μεγεθύνεται και προεικονίζεται μια κατάσταση στην οποία θα αποτελεί σημαντικό μέρος του πληθυσμού, και αφετέρου το ότι η διάκριση μεταξύ ενσωμάτωσης και μη είναι πια απολύτως ενδεχομενική.

Κάθε πρόβλεψη είναι επικίνδυνη καθώς η συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου εμπεριέχει το στοιχείο του απρόβλεπτου και της δημιουργίας πολλαπλών ρήξεων. Η ιστορικής σημασίας μεταβολή στο «εθνικό ζήτημα» που τίθεται επί τάπητος ως αναγκαία για την αναπαραγωγή της τρέχουσας διάρθρωσης του κεφαλαίου εγγράφει στη συγκυρία την πιθανότητα μιας «εθνικής» αριστερής ή φασιστοειδούς αντεπανάστασης, η οποία βέβαια δεν μπορεί να έχει τη σταθερότητα (εθνικοσοσιαλιστική ενσωμάτωση στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου εντός των ορίων ενός εθνικού κοινωνικού σχηματισμού) των φασισμών του παρελθόντος. Αυτή θα παραχθεί ως αναγκαία την όποια ώρα αποβεί ύστατη από την σκοπιά του κεφαλαίου, το οποίο αναγκάζεται να λειτουργεί με όρους «πολιτικής οικονομίας κινδύνου». Η οικειοποίηση πρακτικών σύγκρουσης και η συνεχώς αναπαραγόμενη κατάσταση πολέμου μέσα στην οποία είναι απαραίτητο πλέον να διεκδικεί οτιδήποτε το προλεταριάτο, μαζί με την συνολική συμπίεση του εργαζόμενου/άνεργου πληθυσμού, θα παίξουν κι αυτά το ρόλο τους, προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης πρακτικών του (μη-)υποκειμένου των (μη-)αποκλεισμένων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο σταθμός της Κυριακής θα είναι μόνο ένας από μια σειρά που προοιωνίζεται πυκνή και τις νύχτες φωτεινή.

][]][[]]][[[]]]][[[[]]][[[]][[][

[1] Α. Αλαβάνος: «Η βία του συστήματος γεννά Γαβριάδες», http://konserbokoyti.blogspot.com/2012/02/blog-post_2450.html

[2] Δες και το κείμενο «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…», http://classwar.espiv.net/?p=1933, στο οποίο εξετάζεται η πολιτική μορφή με την οποία αναγκαστικά εμφανίζεται η σύγκρουση πρακτικών διαφορετικών κομματιών του προλεταριάτου στην Ελλάδα.

[3] Το έθνος ως έννοια αποτυπώνει την αντιφατική ενότητα των τάξεων μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Μέσα από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, το κράτος μετασχηματίζει, δηλαδή καθιστά κοινωνικά έγκυρα, τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, εμφανίζοντάς τα, και θέτοντάς τα σε λειτουργία, ως εθνικά συμφέροντα. Κράτος, έθνος και κεφάλαιο αποτελούν όψεις μιας και της αυτής ταξικής εξουσίας: του καπιταλισμού.

[4] Σινεμά: Η Κόλαση, της Αγγέλικας Ψαρρά, http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4858

][][

Πηγή: http://www.blaumachen.gr

Categories
Uncategorized

Διαδηλώσεις ενάντια στη λιτότητα στη Ρουμανία, 16/1/2012

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=K71p46llMXY]

3η μέρα στους δρόμους

Στο Βουκουρέστι, η αστυνομία διέλυσε με δακρυγόνα και σκυλιά μια ακόμα αντικυβερνητική εκδήλωση, ενάντια στα μέτρα λιτότητας και την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου. Οι συγκρούσεις θεωρούνται οι πιο σοβαρές απ’ την ανάληψη της προεδρίας της χώρας απ’ τον Τραϊανό Μπασέσκου με το Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα το 2004 και ξέσπασαν σε μια στιγμή που οι περικοπές μισθών, επιδομάτων πρόνοιας, αύξησης της φορολογίας και η έντονη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού έχουν φτάσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στα όριά του. Στη Ρουμανία ένας μέσος μισθός κυμαίνεται ήδη γύρω στα 300-350 ευρώ τον μήνα, ενώ μια σύνταξη δημοσίου υπαλλήλου μετά από 37 χρόνια εργασίας φτάνει το ιλιγγιώδες ποσό των 160 ευρώ.

Το 2009, η Ρουμανία πήρε ένα διετές δάνειο 20 εκατομμυρίων ευρώ απ’ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), προκειμένου να αντισταθμίσει την ύφεση κατά 7,1% που σημείωνε η οικονομία της. Προκειμένου να εκταμιεύει ανά λίγους μήνες  κάθε δόση του δανείου, η ρουμανική κυβέρνηση δέχθηκε ως όρο ένα πακέτο μέτρων που της πρότειναν οι δανειστές της, εν συντομία: να προχωρήσει σε μείωση μισθών κατά 25%, σε αύξηση του ΦΠΑ και των λοιπών φόρων, και την μείωση των κρατικών δαπανών από μη παραγωγικούς τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία, η πρόνοια κλπ.

Ο σπινθήρας που πυροδότησε την οργή των Ρουμάνων ήταν η παραίτηση από ΓΓ του Υπ. Υγείας ενός δημοφιλούς ιατρού, του παλαιστινιακής καταγωγής Ραέντ Αραφάτ, που αντιτίθετο στα μέτρα “εξυγείανσης” της υγείας που επιδίωκε να περάσει η κυβέρνηση -ο τομέας της υγείας είναι απ’ αυτούς που πλήττονται πιο βάναυσα, με περισσότερα απ’ τα μισά νοσοκομεία να έχουν κλείσει τα τελευταία δυο χρόνια, ενώ το κράτος με γοργούς ρυθμούς “αποσύρεται” καί απο τα υπόλοιπα. Όταν ο Αραφάτ δήλωσε πως οι ασθενείς θα είναι περισσότερο αδύναμοι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, ο Μπασέσκου τον κατηγόρησε δημόσια για “αριστερισμό”, αμάρτημα που στις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες είναι ανάλογο της ανακήρυξης σε μάγισσα τον μεσαίωνα. Στα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, ο ιατρός πάλι παρομοιάζεται με τον Ούγγρο Λάζλο Τέκες που η αντίθεσή του στον Τσαουσέσκου ήταν η αφορμή για την εξέγερση του 1989.

Μέχρι στιγμής, εκατοντάδες είναι οι τραυματίες των συγκρούσεων, ενώ τουλάχιστον 60 οι συλληφθέντες. Σύμφωνα με την αστυνομία, μεταξύ των συλληφθέντων υπάρχουν χούλιγκανς ποδοσφαιρικών ομάδων (τόσο της Στεάουα όσο και της Δυναμό Βουκουρεστίου) με ιστορικό καταδικών για πράξεις βίας και διατάραξης της τάξης. Διαδηλώσεις οργανώθηκαν στην Τιμισοάρα, την Κωνστάντζα, την Κραϊόβα καθώς και σε 41 μικρότερες πόλεις. Οι διαδηλώσεις κηρύσσονται αμέσως παράνομες και περιορίζονται ή διαλύονται απ’ την αστυνομία, ενώ όταν οι συγκεντρωμένοι αρνούνται να αποχωρήσουν αντιμετωπίζονται με δακρυγόνα, κροτίδες και αστυνομικούς σκύλους. Ορισμένες φορές οι διαδηλωτές δεν τα παρατούν εύκολα, μέχρι σήμερα η αστυνομία μετρά τουλάχιστον 14 τραυματίες, ενώ εμφανής είναι εκτός απ’ τα ξηλωμένα πεζοδρόμια που γίνονται βλήματα, η χρήση των μολότωφ. Αρκετά καταστήματα του κέντρου του Βουκουρεστίου σπάστηκαν, ενώ στήθηκαν πρόχειρα οδοφράγματα από φλεγόμενους κάδους. Στο στόχαστρό τους βρέθηκαν: τρείς τράπεζες και αρκετά ΑΤΜ, αυτοκίνητα, στάσεις λεωφορείων και τραμ, φώτα, φανάρια, πινακίδες κυκλοφορίας, κάγκελα, τηλ. θάλαμοι και παγκάκια που ενισχύσαν όλα τους επάξια τα οδοφράγματα. Λεηλατήθηκαν επίσης ορισμένα μαγαζιά. Υπάρχει πάντως διάσταση μεταξύ “χούλιγκαν” ή “ούλτρας” και “ειρηνικών διαδηλωτών”, κάτι που εκμεταλλεύονται φυσικά πρακτικά η αστυνομία και ιδεολογικά τα ΜΜΕ. Η αντιπολίτευση του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος του Κριν Αντονέσκου, στις πιέσεις μέρους της βάσης της να στηρίξει τις διαδηλώσεις απαντά ζητώντας να απομονωθούν οι βίαιοι διαδηλωτές πρώτα.

Στις διαδηλώσεις εμφανίστηκαν πολλές σημαίες της Ρουμανίας με σκισμένο το κέντρο, ανακαλώντας στην μνήμη τις σημαίες της εξέγερσης του 1989 οπότε οι διαδηλωτές είχαν αφαιρέσει το έμβλημα του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Τα συνθήματα επικεντρώνονται στα οικόσιτα του κοινοβουλίου. Ένας διαδηλωτής ερωτώμενος απ’ το πρακτορείο ΑΡ γιατί κατέβηκε στον δρόμο, απαντά: “Διαδηλώνουμε γιατί δεν μπορούμε άλλο, δεν μας φτάνουν τα λεφτά να επιβιώσουμε, οι συντάξεις είναι τόσο μικρές, τα έξοδα είναι πολύ περισσότερα απ’ όσο μπορούμε να πληρώνουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο έτσι”.

Ήδη από την Παρασκευή, ο δήμαρχος του Βουκουρεστίου Σορίν Οπρέσκου καλεί “τους πολίτες να απέχουν απ’ την άλογη βία”, ενώ ο πρωθυπουργός Εμίλ Μποκ υπερθεματίζει καλώντας σε παύση της βίας και “διάλογο”. Ο πρόεδρος Μπασέσκου υπό την πίεση των διαδηλώσεων αναγκάζεται να ακυρώσει προσωρινά τη ψήφιση των νέων μέτρων, ωστόσο οι διαδηλώσεις κρατούν πεισματικά μέχρι σήμερα που ο υπ. εσωτερικών κάλεσε το συμβούλιο έκτακτης ανάγκης να διαχειριστεί την “κρίση” στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, ενώ εκτίμησε πως αργά ή γρήγορα οι διαδηλώσεις θα σταματήσουν, καθώς οι διαδηλωτές θα πρέπει να πάνε στις δουλειές τους (η ανεργία στη Ρουμανία μόλις ξεπερνά το 5%). Οι συνεχείς εμφανίσεις των πολιτικών στα ΜΜΕ έχουν πάρει πλέον χαρακτήρα ψυχολογικού πολέμου, καθώς οι δηλώσεις περί “βίας που βάζει σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας” και οι απειλές για καταστολή εναλλάσσονται με την συγκαταβατική κατανόηση “των Ρουμάνων που υποφέρουν, αλλά τα προβλήματα (που δημιουργούμε και στη συνέχεια διαχειριζόμαστε) δεν μπορούν να λυθούν εν μια νυκτί. Πρέπει σταδιακά (κι αφού οι μισοί μεταναστεύσετε ή πεθάνετε) να χτίσουμε μια μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη σταθερότητα που θα μας φέρει περισσότερους πόρους και με τον καιρό θα εμφανιστούν τα αποτελέσματα στις ζωές των ανθρώπων” που λέει κι ο πρωθυπουργός (εκτός κι αν στο μεταξύ επιδείξει μεγαλύτερη “σταθερότητα” η Ελλάδα και το πάει στα 100 ευρώ το μηνιάτικο και τσιμπήσει όλους τους “πόρους” αυτή!). “Σκληρά και δυσάρεστα μέτρα πρέπει να παρθούν, και θα ήταν κρίμα να διακινδυνεύσουμε τη σταθερότητα της χώρας”. Τα διεθνή ΜΜΕ δεν αναφέρουν δάκρυα να κύλησαν απ’ τα μάτια του πρωθυπουργού, όπως στην περίπτωση της ιταλίδας υπ. κοινωνικών υποθέσεων πρίν έναν μήνα, αλλά σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα πρέπει να ήταν συγκινητική για το έθνος.

Στο μεταξύ, η ING δηλώνει πως το ρουμανικό νόμισμα (Λέου) δεν έχει επηρεαστεί από τα επεισόδια, καθώς οι επενδυτές έχουν γίνει λιγότερο ευαίσθητοι απέναντι σε τέτοια γεγονότα τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο πιθανή εξάπλωση των ταραχών ενδεχομένως θα δημιουργήσει προβλήματα.

Categories
Uncategorized

Εορτασμοί της παραμονής πρωτοχρονιάς 2012

Vive le van, Vive le van, Vive le vandalisme!

Tις περσινές εορταστικές εκδηλώσεις παρακολουθήσαμε εδώ.

Πάνω από 60.000 μπάτσοι ξαμολύθηκαν στους δρόμους της Γαλλίας για να διασφαλίσουν ότι φέτος την αλλαγή του χρόνου θα τη γιορτάσει μόνο η αστική τάξη κατά τα γούστα της, και δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ταιριαστό συμβολισμό απ’ τις φιέστες πυροτεχνημάτων για να γιορτάσει την άνεσή της να καταστρέφει κατά βούληση μέρος του συσσωρευμένου πλούτου για λόγους επίδειξης και γοήτρου επί των υποτελών. Μόλις 20 απ’ τους μπάτσους αυτούς στάλθηκαν στο νοσοκομείο φέτος, ενώ μια φημολογούμενη πτώση του αριθμού των καμμένων αυτοκινήτων, των “πυροτεχνημάτων των φτωχών” δηλαδή, επέτρεψε στον γάλλο υπουργό εσωτερικών Claude Guéant να φουσκώνει σαν παγώνι, λέγοντας πως “η Γαλλία πέρασε αυτήν την πρωτοχρονιά απόλυτα ήσυχη και χωρίς κανένα έκτροπο”. Ας σημειωθεί ότι τις προηγούμενες μέρες έλαβαν χώρα διάφορες αστυνομικές επιχειρήσεις που με πρόσχημα την αναζήτηση πυροτεχνημάτων, περιορισμός της πώλησης βενζίνης, εύφλεκτων αλλά και αλκοολούχων. Η περιοχές που αναμενόταν να συγκεντρώσουν πλήθη επιτηρούνταν από ελικόπτερα και πεζές περιπολίες που πραγματοποιούσαν επιτόπιους ελέγχους για αλκοόλ και πυροτεχνήματα.

Για μια ακόμα χρονιά, δεν θα ανακοινωθεί ο αριθμός των πυρπολημένων αμαξιών, ώστε να αποθαρρυνθεί ο παράγοντας της ευγενούς άμιλας μεταξύ των εμπρηστών που αγωνίζονται κάθε χρόνο για να τοποθετήσουν τη γειτονιά ή την πόλη τους μεταξύ των πιο έτοιμων να λαμπαδιάσουν. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτήν την άμιλα που παράγει τις αλυσιδωτές ταραχές, την πιο θερμή ένδειξη προλεταριακής αλληλεγγύης της εποχής μας, και ως ελάχιστο σπάσιμο στις υστερικές εκκλήσεις των ευσυνείδητων Γάλλων “να μη μιλάει κανείς γι’ αυτό το θέμα γιατί του κάνει διαφήμιση”, δημοσιεύουμε εδώ ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία για τη φετινή νύχτα του Αγίου Συλβέστρου:

Στην Αλσατία, πυρπολήθηκαν τουλάχιστον 12 αυτοκίνητα στο Στρασβούργο, με τις πιο εύφλεκτες περιοχές να περιλαμβάνουν την Place Kleber, το Neuhof και το Koenigshoffen στα νότια και δυτικά της πόλης. Στην οδό Schach σημειώθηκαν συγκρούσεις αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου μεταξύ νέων και αστυνομικών που δέχθηκαν δεκάδες κροτίδες και πυροτεχνήματα. Έγιναν συνολικά 30 προσαγωγές, κυρίως ανηλίκων. Στο Στρασβούργο επίσης κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές 250 κιλά πυροτεχνημάτων. Στην Mulhouse “θρασύδειλοι αλήτες” σύμφωνα με τον εισαγγελέα Herve Robin κατάφεραν να κάψουν πάνω από 40 αυτοκίνητα, ενώ ταραχές εκδηλώθηκαν στο κέντρο της πόλης. Σπάστηκαν βιτρίνες καταστημάτων, στάσεις λεωφορείων, πυρπολήθηκαν κάδοι κοκ. 350 κιλά πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν στην Mulhouse.

Στις συνοικίες του Bourtzwiller και του Drouot, ομάδες νεαρών, συχνά ανηλίκων έριχναν πυροτεχνήματα εναντίον της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο Wittelsheim, ο δήμαρχος Denis Riesemann προπηλακίστηκε συνοδευόμενος από έταιρους τοπικούς άρχοντες “στο έδαφος” των ταραχών.

Στο Μπορντώ νεαροί στήσαν ενέδρες με μολότωφ σε αστυνομικούς ενώ σημειώθηκαν διάφοροι βανδαλισμοί.

Στην Νίκαια 17 αμάξια κάηκαν στις “ευαίσθητες γειτονιές” (δηλαδή στα μετααποικιακά γκέττο) της πόλης, σύμφωνα με την τοπική νομαρχία. Σύμφωνα με τον έπαρχο Hugues Malecki, στις αστυνομικές επιχειρήσεις έλαβαν μέρος επίσης 650 στρατιώτες, εκ των οποίων 200 άνδρες της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο δέλτα του ποταμού Ροδανού, η πυροσβεστική κλήθηκε να κατασβέσει δεκάδες φωτιές σε δημόσιους χώρους, κυρίως σκουπιδιών αλλά και 30 καμμένων αυτοκινήτων.

Για την Μασσαλία, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να εξακριβωθεί. Το ίδιο και για το Παρίσι, όπου οι αρχές ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν “σοβαρά περιστατικά”.

Στην Yvelines 80αριά νέοι επιτέθηκαν σε αστυνομικούς.

Στην Νανσύ 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν.

Στο Colmar ένας έφηβος συνελήφθη για ρίψη πυροτεχνήματος εναντίον αστυνομικών.

Τουλάχιστον 3 εμπρησμοί οχημάτων σημειώθηκαν και στην Βουργουμδία, 9 στο Angers, 1 στη Ρεμς, 1 στη Λίλ, 3 στη Λιμόζ, 2 αυτοκίνητα και αρκετοί κάδοι στην Καέν, τουλάχιστον 14 ακόμα στο Μονπελιέ, 7 στο Beauvais. Πάνω από 150 βανδαλισμένα (σκασμένα λάστιχα, σπασμένα τζάμια κοκ) στο Royan.

Μόλις 251 συλλήψεις ήταν αναγκαίες για να επιβληθεί η αστυνομία στους δρόμους φέτος, σε αντίθεση με 501 το 2011 και 288 το 2009.

Απ’ την άλλη, κάπου 300.000 φτωχοί συγκεντρώθηκαν να χαζέψουν την κρατική φιέστα στα Ηλύσια Πεδία, την παλιά κυριλέ παρισινή λεωφόρο, που αντλεί το όνομά της απ’ τον παράδεισο της αρχαίας μυθολογίας όπου το νέκταρ που ανάβλυζε η πηγή της Λήθης έκανε τους πεθαμένους να ξεχνούν τη θλίψη και τους στεναγμούς τους.

Αλλού στον κόσμο, ταραχές ξέσπασαν στο Neuquen της Αργεντινής που κατέληξαν σε επιθέσεις στο 19ο αστυνομικό τμήμα της Confluencia με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 μπάτσων από πέτρες και αιχμηρά αντικείμενα. Μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στην Ελβετία και στο Βέλγιο, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν στην Ολλανδία, κατά κύριο λόγο για βανδαλισμούς και δημόσια μέθη. Στο Zoetermeer μια ομάδα νέων επιτέθηκε με μολότωφ εναντίον αστυνομικών. Στη Χάγη πυρπολήθηκαν πάνω από 80 αυτοκίνητα σύμφωνα με την Telegraaf, ενώ στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ μερικές δεκάδες ακόμη. Στην Αυστραλία, νεαροί επιτέθηκαν με μπουκάλια και πέτρες σε μονάδες της αστυνομίας οπλισμένες με τάζερς και αστυνομικούς σκύλους που είχαν έρθει στην γειτονιά τους για να μαζέψουν τους πιο φασαριόζηδες απ’ το πλήθος, καταφέρνοντας να τραυματίσουν 2 μπάτσους. Στην Νάπολη της Ιταλίας τέλος, πάνω από 650.000 πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές, παρόλαυτά δεν έλειψαν οι στοχευμένες φωτοβολίδες εναντίον δυνάμεων της αστυνομίας…

Categories
Uncategorized

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Κι ενώ η ανθρωπότης περιμένει ένα χαρμόσυνο πόρισμα απ’ τους παρατηρητές των αραβικών κρατών ώστε να αγαλιάσει, και οι απεσταλμένοι τους ενδεχομένως ένα ενδιαφέρον orientation πάνω στις τεχνικές καταστολής με τις οποίες αργά ή γρήγορα θα πειραματιστούν και οι ίδιοι, παρουσιάζουμε ορισμένες μαρτυρίες απ’ τη Συρία της εξέγερσης και της καταστολής:

Πηγές:
http://middleeastvoices.com/2011/12/syria-witness-stories-of-allegiance-protest-and-survival/
http://www.latimes.com/news/nationworld/world/la-fg-syria-doctors-20111226,0,1289016.story?track=rss&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=C8E_EYdWYBk]

Γκράφιτι και δυναμισμός απ’ το γυναικείο κομμάτι της νεκρώσιμης ακολουθίας-διαδήλωσης για τον μάρτυρα της εξέγερσης Mohammed Ahmasaman, Δαμασκός 21/12

Οι γιατροί της εξέγερσης

Με την καταστολή να έχει αποικίσει τα νοσοκομεία της Συρίας, γιατροί στήνουν αυτοσχέδιες κλινικές σε γειτονιές αντικαθεστωτικών προκειμένου να περιθάλψουν τραυματισμένους διαδηλωτές. Τώρα βρίσκονται με τη σειρά τους στο στόχαστρο των αρχών.

Της Alexandra Zavis, για τους Los Angeles Times, με τη συνεισφορά των Katie Paul στο Wadi Khaled και Rima Marrouch στη Βυρηττό:

Ο νεαρός γιατρός δέχθηκε μια κλήση νωρίς το πρωί. Ο στρατός είχε εισβάλει σε μια γειτονιά της ταραγμένης συριακής πόλης Χομς, και δεν υπήρχε κανείς  να περιθάλψει τους τραυματίες.

“Ήταν σαν πόλεμος”, είπε ο γιατρός, που ζήτησε να δώσει μόνο ένα ψευδώνυμο, Abu Abdu. Εκείνη την μέρα του Σεπτέμβρη, η αυτοσχέδια ιατρική ομάδα του δούλευε για 12 ώρες στη σειρά, επουλώνοντας ανοιχτές πληγές, αφαιρώντας σφαίρες και κάνοντας ενέσεις σε είκοσι περίπου ασθενείς, ενώ πυροβολισμοί κι εκκρήξεις αντηχούσαν γύρω τους. Όταν τελείωσαν, είπε, μπήκε σ’ ένα ντους να ξεπλύνει τα αίματα και έμεινε κλαίγοντας για πάνω από μια ώρα.

Ο Abu Abdu είναι ένας απ’ τους δεκάδες εθελοντές στη Χομς και σε άλλα οχυρά των αντικαθεστωτικών που περιθάλπουν τα θύματα της κυβερνητικής καταστολής που έχει αποικίσει τα νοσοκομεία, σύμφωνα με ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εργάζονται σε μυστικές, αυτοσχέδιες κλινικές μέσα σε τζαμιά ή σπίτια, σε γειτονιές όπου γίνονται διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινά. Σύμφωνα με τους ακτιβιστές, πολλοί τραυματισμένοι διαδηλωτές αρνούνται να μεταφερθούν σε δημόσια νοσοκομεία, όπου φοβούνται ότι θα βασανισθούν και θα συλληφθούν εάν προσκομισθούν με πληγές από σφαίρες και τραύματα.

Σύμφωνα με τις αρχές, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Όμως μια αναφορά που ετοιμάστηκε για το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ αναφέρει πως ασθενείς που διακομίσθηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από ασφαλίτες ντυμένους γιατρούς, με την συνενοχή του ιατρικού προσωπικού. Ένας φρουρός που δούλευε στο νοσοκομείο είπε στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πως οι τραυματισμένοι διαδηλωτές στοιβάζονταν σε μια αυλή δίπλα στα επείγοντα, όπου τους περίμεναν μέλη του προσωπικού. “Όλοι τους ξεκινούσαν να τους χτυπάνε, συμπεριλαμβανομένων των ιατρών και των νοσοκόμων”, ανέφερε.

Ένας ασθενής που περιθάλφθηκε εκεί ανέφερε πως οι νοσοκόμες του έκαναν ράμματα σε ένα τραύμα από ξιφολόγχη στην πλάτη του χωρίς αναισθητικό. Οι φρουροί έπειτα τον πήγαν σε έναν χώρο που χρησιμοποιούταν ως κρατητήριο εντός του νοσοκομείου, όπου είδε έναν απ’ αυτούς να θερμαίνει μια σιδερόβεργα με την οποία έκαψε μετέπειτα τα γεννητικά όργανα και τις πατούσες ενός άλλου ασθενούς.

Τώρα οι γιατροί που φροντίζουν τους διαδηλωτές έχουν γίνει οι ίδιοι στόχος. Αυτόν τον μήνα, ο Δρ. Ebrahim Othman, που βοήθησε στο στήσιμο ενός υπόγειου ιατρικού δικτύου στην πρωτεύουσα της χώρας Δαμασκό, ανακοινώθηκε νεκρός, ξεσηκώνοντας ένα κύμα αναφορών τιμής σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης γι’ αυτόν τον 26χρονο “γιατρό της επανάστασης”. Σύμφωνα με τους αντικαθεστωτικούς ακτιβιστές ο Othman καταζητούταν από τις αρχές και δέχθηκε πυρά καθώς ο οδηγός του οχήματός του προσπάθησε να ξεφύγει από ένα σημείο ελέγχου κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Σχετικό βίντεο έχει ανεβεί στο Youtube, αλλά δεν έχει εξακριβωθεί η πιστότητά του.

Αυτόπτες μάρτυρες και ομάδες δικαιωμάτων αναφέρουν πως όσοι προσπαθούν να βοηθήσουν τραυματισμένους διαδηλωτές δέχονται συχνά πραγματικά πυρά, καταγγελίες που αρνείται η κυβέρνηση, που αντιλέγει πως “ένοπλοι τρομοκράτες βρίσκονται κρυμμένο μέσα στους ειρηνικούς διαδηλωτές”. Ένας εργαζόμενος της Ερυθράς Ημισελήνου (στμ: αντίστοιχη οργάνωση του Ερυθρού Σταυρού για τις ισλαμικές χώρες) τραυματίστηκε σοβαρά όταν το ασθενοφόρο που οδηγούσε δέχθηκε πυρά από τέσσερις κατευθύνσεις καθώς μετέφεραν έναν άνδρα που πυροβολήθηκε στη Χομς στις 7 Σεπτέμβρη, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

“Το να περιθάλπει κανείς τους τραυματίες θεωρείται σαν να σηκώνει τα όπλα ενάντια στο καθεστώς”, λέει ένα μέλος του Επαναστατικού Συμβουλίου της Χομς, που συντονίζει τις προμήθειες για τις υπόγειες κλινικές της πόλης. Ο νεαρός, που συστήνεται ως Ahmed, είναι φοιτητής ιατρικής που εργαζόταν όπως λέει σε μια κυβερνητική εταιρία ως μέρος της πρακτικής του. “Είδα μέλη του ιατρικού προσωπικού να χτυπούν ασθενείς”, είπε. “Κι όταν τους αφήνανε, αντί να πάνε σπίτια τους, τους προφυλάκιζαν”.

Ακόμα και τα ιδιωτικά νοσοκομεία δε θεωρούνται ασφαλή. Τον Αύγουστο, ένας νεαρός διαδηλωτής ονόματι Safa μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Barr στη Χομς με εγκαύματα από μια έκκρηξη. “Ο πατέρας μου τον είδε στο νοσοκομείο”, είπε η ξαδέρφη του Susie, που ζει στο Montreal. “Επρόκειτο να εγχειριστεί, όμως η κατάστασή του ήταν σταθερή”. Την επόμενη μέρα, βρήκαν το κρεββάτι του άδειο. Κανείς δεν έλεγε στην οικογένεια πού τον είχαν πάει. Εβδομάδες αργότερα, η οικογένειά του έλαβε μια κλήση να συλλέξει το νεκρό σώμα του απ’ το στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς. Βίντεο του νεκρού μαρτυρά εγκαύματα, μελανιές και ανοιχτές πληγές που άφησαν σε σημεία ακάλυπτα τα οστά.

“Ήταν τραγικό”, αναφέρει η Susie, που ζητά να μην αποκαλυφθεί το επώνυμό της ώστε να προστατεύσει την οικογένειά της στη Συρία. “Υποτίθεται ότι πρέπει να είναι κανείς ασφαλής στο νοσοκομείο”. Όταν ο Abu Abdu επέστρεψε σπίτι του τον Μάιο, μετά το πέρας των ιατρικών σπουδών του στο εξωτερικό, η οικογένεια και οι γείτονές του στην παλιά πόλη της Χομς ήταν παραπάνω από χαρούμενοι που τον έβλεπαν. Δυο βδομάδες νωρίτερα, οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει πυρ σε χιλιάδες διαδηλωτές. Ο Abu Abdu έμαθε απ’ τον πατέρα του ότι “πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν μπροστά στα μάτια του, κι έκλαιγε επειδή δεν ήταν εκεί αυτός για να τους βοηθήσει”.

Οι γιατροί έχουν στήσει τρεις αυτοσχέδιες κλινικές σε εγκαταλελειμένα σπίτια μέσα και γύρω απ’ τη γειτονιά του, που ήταν αρχικά ασφαλής αλλά συνόρευε με οχυρά των αντικαθεστωτικών. Γέμισαν με εθελοντές, τους οποίους εκπαίδευσε στις πρώτες βοήθειες. Οι ασθενείς προσκομίζονταν με αυτοκίνητα, μηχανές και δίκυκλα και ξαπλώνονταν στο πάτωμα. Στην αρχή, το μόνο που είχε στη διάθεσή του ήταν γάζες κι επίδεσμοι για να σταματήσει τις αιμορραγίες. Όμως καθώς γνώριζε ολοένα και περισσότερους που έκαναν την ίδια δουλειά, λέει, κατάφεραν να βρουν πρόσβαση σε βασικές χειρουργικές προμήθειες, όπως βελόνες και νυστέρια.

Ακόμα, αναφέρει, υπάρχουν πολλές φορές που δεν έχει τον εξοπλισμό που χρειάζεται. “Αν είναι μεγάλη πληγή, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”, μας λέει. “Απλά καθόμαστε και τους βλέπουμε να πεθαίνουν”. Καθώς οι δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να τον ψάχνουν, μετακινείται από σπίτι σε σπίτι, ευγνώμων που διαθέτει πολλούς φίλους. Ένα απόγευμα, άκουσε μια σφαίρα να περνάει δίπλα απ’ τ’ αυτί του καθώς φρόντιζε έναν τραυματία. Την επόμενη μέρα, λέει, δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν στην περιοχή ψάχνοντας για ακτιβιστές, περιλαμβανομένου του γιατρού που φροντίζει τους διαδηλωτές. Ο Abu Abdu κατάφερε να ξεφύγει, αλλά η κλινική του εντοπίστηκε και καταστράφηκε, αναφέρει.

Λίγες βδομάδες αργότερα, οι δυνάμεις ασφαλείας βρήκαν τον γιατρό. Συνελήφθη και ανακρίθηκε για δύο ώρες. Λέει πως οι ανακριτές του τον κατηγόρησαν που περιθάλπει ανθρώπους που έχουν λαβωθεί από σφαίρες. “Είμαι γιατρός”, τους απάντησε “η δουλειά μου είναι να βοηθώ τους ανθρώπους, ποιό είναι το πρόβλημα λοιπόν;”. Προς έκπληξή του, αφέθηκε ελεύθερος. Είναι όμως πεπεισμένος ότι είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι να τον σκοτώσουν. Όταν αυτός και η οικογένειά του αποχαιρετιούνται, λέει “το εννοούμε”.

Η Χομς έχει τώρα αυτοσχέδιες κλινικές στις περισσότερες γειτονιές όπου λαμβάνουν χώρα διαδηλώσεις, λέει ο Ahmed, ο συντονιστής των ιατρικών προμηθειών. Είναι καλά κρυμμένες σε υπόγεια, αποθήκες και διαμερίσματα. Όμως εκεί που η βία είναι πολύ έντονη, η μόνη φροντίδα μπορεί να προσφερθεί απ’ τους εθελοντές που βρίσκονται επί τόπου με υλικό πρώτων βοηθειών. Οι κλινικές συντηρούνται μέσω δωρεών, λέει ο Ahmed. Οι προμήθειες εισάγονται λαθραία τακτικά από το εξωτερικό, όμως το δύσκολο κομμάτι είναι να φτάσουν μέσα στις κλινικές. Υπάρχουν συνεχείς ελλείψεις αίματος και αποστειρωμένων εργαλείων.

Ασθενείς με πιο σοβαρά τραύματα μεταφέρονται λαθραία πέρα από τα σύνορα, σε νοσοκομεία στον Λίβανο, μέσω των ίδιων δικτύων λαθραίων μεταφορών που φέρνουν ιατρικές και άλλες προμήθειες. Πρόσφατα, στην κοιλάδα Wadi Khaled στην βόρεια άκρη του Λιβάνου, ένας Σύρος ακτιβιστής που έδωσε το όνομα Wael κάθησε στο πάτωμα μιας γιάφκας περικυκλωμένος από καλώδια και μπαταρίες ώστε να μπορέσει να δουλέψει διαμέσου των συνηθισμένων διακοπών ρεύματος. Μηνύματα στο Skype εμφανίστηκαν στο laptop του. Μια κλήση στο κινητό του από έναν λαθρέμπορο που προσπαθούσε να βγάλει απ’ την πατρίδα του Wael, την Qusair, τρεις ασθενείς: μια έγγυο γυναίκα, και δυο μικρά κορίτσια. “Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε! Βοηθείστε μας!” η φωνή στην άλλη άκρη της σύνδεσης ούρλιαζε μέσα σε καταιγισμούς πυρών. Έπειτα έσβησε.

Ώρες αργότερα, μαθεύτηκε ότι η ομάδα τα είχε καταφέρει να περάσει τα σύνορα, και ο Wael ήταν ξανά στο τηλέφωνό του, συντονίζοντας την περίθαλψη. Μια 17χρονη με μια σφαίρα σφηνωμένη στη σπονδυλική στήλη, είχε σταλεί στο νοσοκομείο στην Τρίπολη του Λιβάνου, παράλυτη. Μια 13χρονη με ένα λιγότερο σοβαρό τραύμα στο στομάχι έλαβε τις πρώτες βοήθειες επί τόπου και στάλθηκε ξανά πίσω στη Συρία, μετά από λίγες μέρες. Όσο για την έγγυο, το νεκρό σώμα της μόνο είχε καταφέρει να κάνει τη διαδρομή. Πυροβολημένη από έναν ελεύθερο σκοπευτή απ’ τη στέγη ενός δημόσιου νοσοκομείου, άφησε την τελευταία της πνοή στον δρόμο, είπαν οι ακτιβιστές. Η οικογένειά της ήθελε να ταφεί στη Συρία. Τέσσερις μέρες αργότερα, το σώμα της ήταν μεταξύ των σακούλων με αίμα και φάρμακα που πέρασαν απ’ το ένα αμάξι στο άλλο, πάλι πίσω απ’ τα σύνορα προς το Qusair.

Μαρτυρίες απ’ τη Συρία: Ιστορίες καταστολής, αγώνα κι επιβίωσης

Του David Arnold, 23/12/2011

Ο Χασάν στη Δαμασκό

Ο Χασάν είναι ένας μηχανικός 20κάτι χρονών. Κατεβαίνει στους δρόμους της Δαμασκού για να διαδηλώσει ενάντια στην κυβέρνηση εδώ κι εννέα μήνες. Ζει με τους γονείς του σ’ ένα μοντέρνο προάστιο στην αρχαιότερη πρωτεύουσα πόλη του κόσμου. Καταγράφει τα γεγονότα της επίθεσης μιας χιλιάδας Shabiha (παρακρατικοί) σε μια διαδήλωση 7.000 Σύρων στην περιοχή Midan της Δαμασκού.

Παίρνοντας ένα μάθημα απ’ τα δακρυγόνα

Ξεκίνησα να διαδηλώνω ενάντια στην κυβέρνηση στις 15 Μαρτίου κι έχω διαδηλώσει στη Δαμασκό και στα προάστιά της πολλές φορές έκτοτε. Όμως πήρα ένα μάθημα για τα δακρυγόνα μόλις την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού όταν κατέβηκα σε μια απ’ τις τρεις πορείες του Midan, στην καρδιά του κινήματος της πόλης.

Ήμασταν κάπου 7.000 διαδηλωτές στους δρόμους σε μια ηλιόλουστη ημέρα, διαδηλώνοντας ενάντια στην επιδρομή των κυβερνητικών δυνάμεων στη Χαμά, δυό μέρες νωρίτερα. Περπατούσα κοντά στην κεφαλή της πορείας όταν άκουσα τις φωνές των Shabiha που μας είχαν ακολουθήσει και επιτίθονταν στον κόσμο από πίσω με ρόπαλα και δακρυγόνα όπλα.

Είδα μερικούς νέους άνδρες να σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από πέντε γυναίκες. Αυτές άρχισαν να τρέχουν.

Τρία δακρυγόνα έπεσαν ακριβώς μπροστά μου. Κάποιοι διαδηλωτές έπιασαν ένα-δυο απ’ αυτά και τα πέταξαν πίσω προς τους Shabiha.

Ένας φίλος δίπλα μου προσπάθησε να κάνει το ίδιο, αλλά κάηκε το χέρι του αμέσως και το έριξε κάτω.

Για καμμιά 20αριά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ο καπνός με έπνιγε. Ένιωθα σαν να μου είχαν βάλει φωτιά. Ένιωθα σαν κάθε εκατοστό του σώματός μου να καιγόταν. Ίδρωνα κι είχα μια πολύ δυσάρεστη γεύση στη γλώσσα και στον λαιμό μου.

Έτρεξα τυφλά προς ένα δρομάκι προσπαθώντας να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα στα πνευμόνια μου.

Ήμουν τυχερός που οι φίλοι μου κι εγώ είχαμε ψάξει πρώτα στο διαδίκτυο και διαβάσαμε ότι δεν έπρεπε να τρίψουμε τα μάτια μας. Ένας διαδηλωτής μου πέταξε ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού να ξεπλύνω το πρόσωπό μου. Το άδειασα όλο στο κεφάλι μου. Δε ξέρω αν ήταν Coca-cola ή Pepsi αλλά με βοήθησε να νιώσω καλύτερα σε λίγα λεπτά.

Εξοργισμένος με τον πρόεδρο Ασσάντ

Η κυβέρνηση ισοπεδώνει πόλεις και πυροβολεί τους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη συλλογική τιμωρία καθώς κλιμακώνει αυτές τις πράξεις της στο ξεκίνημα του ιερού μήνα του Ραμαζανιού. Αυτή η πράξη έχει δύο νοήματα κατά τη γνώμη μου: να προσπαθήσουν να πιέσουν τους μουσουλμάνους εξωθώντας τις άλλες θρησκευτικές ομάδες να δείξουν επιθετικότητα εν μέσω του Ραμαζανιού, και να προσπαθήσουν να εξαντλήσουν την επανάσταση προτού κερδίσει έδαφος μέσα στο Ραμαζάνι οπότε κάθε βράδυ οι μαζικές προσευχές είναι σαν της Παρασκευής και μπορούν να οδηγήσουν σε διαδηλώσεις.

Η βασική ανησυχία μου όταν έτρεχα ήταν ο αδερφός μου και οι φίλοι μας που είχαν κατεβεί στη διαδήλωση αλλά όχι κοντά μου. Ανησυχούσα για το αν θα τα καταφέρουν και εάν θα μπορέσουν να ξεφύγουν αφού δε γνώριζαν καλά τα στενά. Και να μη συλληφθούν.

Όμως, για να ‘μαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να σκοτωθώ παρά να συλληφθώ. Φοβάμαι πως αν οι Shabiha με πιάσουνε θα με ανακρίνουν υπό βασανιστήρια για να με αναγκάσουν να πώ ονόματα άλλων που ήταν στη διαδήλωση. Πολλοί απ’ τους φίλους μου έχουν συλληφθεί από κάθε λογής μονάδα των δυνάμεων ασφαλείας. Βασανίστηκαν άγρια και πολλοί απ’ αυτούς δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν. Οπότε μαρτύρησαν τα ονόματα άλλων ακτιβιστών που έπειτα συνελήφθησαν, κρύφθηκαν ή εγκατέλειψαν τη χώρα.

Εγώ είμαι Σουνίτης, αλλά δεν έχω ιδέα αν ήμασταν όλοι μουσουλμάνοι, μπορώ να πώ όμως ότι ένας άλλος νέος μπροστά μου φορούσε ένα χαμηλοκάβαλο τζην κι ένα κόκκινο μπλουζάκι και δε φαινόταν δηλαδή να ερχόταν απ’ το τζαμί απ’ τα ρούχα του. Φώναζε δυνατά συνθήματα και ήταν επικεφαλής ενός κομματιού της διαδήλωσης.

Ήταν γύρω στους 1.000 Shabiha εκείνη τη φορά. Δε θυμάμαι να είδα ένστολους αστυνομικούς ή στρατιώτες την νύχτα εκείνη. Ένα σημαντικό πράγμα που θέλω να τονίσω είναι ότι οι Shabiha δεν είναι όλοι Αλεβίτες, υπάρχουν πολλοί Σουνίτες και Χριστιανοί μεταξύ τους. Βασικά, δεν είναι κατι σχετικό με τη θρησκευτική διαίρεση αλλά μια χαμηλού επιπέδου σταδιοδρομία για ανήθικους ανθρώπους. Τους λέμε απλά τραμπούκους.

Φορούσαν χακί στολές ή κανονικά καθημερινά ρούχα. Οι Shabiha που είχαν όπλα δακρυγόνων φορούσαν και κράνη. Οι άλλοι όχι.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=p3cNBx7Aif0]

Ασφαλίτες πυροβολώντας εναντίον διαδηλωτών, σημαδεύοντας “αυτόν με την κάμερα”, Χομς 27/12/2011

Οι Shabiha είναι παντού

Πιο πρόσφατα στο Midan, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε πραγματικά πυρά. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω σε πολλές κηδείες αυτήν την εβδομάδα για τους νεκρούς του Midan.

Στη διαδήλωση της 1ης Αυγούστου όσο ήμουν εκεί οι δυνάμεις ασφαλείας δε χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον μας. Δεν έχω βρεθεί ποτέ κοντά σε πραγματικά πυρά επειδή μετά το Ραμαζάνι οι περισσότερες διαδηλώσεις οργανώθηκαν γρήγορα και διεξήχθησαν μέσα στην νύχτα ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες σύλληψεις και προκειμένου να μπορέσουν περισσότεροι άνθρωποι να συμμετάσχουν.

Ο αδερφός μου επίσης κατέφυγε εκείνη την μέρα μαζί με τους φίλους του σε ένα ασφαλές μέρος όπου τον συνάντησα μετά. Δεν πήραν κανέναν μας εκείνη την μέρα πάντως πιστεύω το όνομά μου υπάρχει γραμμένο σε κάποια αναφορά ή σ’ έναν φάκελο σε κάποιο “γραφείο” της ασφάλειας. Πιστεύω πως δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με κάποιον σαν εμένα τώρα, που υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστών σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η κυβέρνηση είναι πολύ απασχολημένη ψάχνοντας για πιο υψηλού προφίλ ακτιβιστές να καταστείλει όπως κάναν με τον Ghiath Matar απ’ την Daraya, τον Hadi Jundi απ’ τη Χομς και τον Anas Shoughri απ’ την Banias.

Εκείνη την νύχτα και κάθε νύχτα του Ραμαζανιού, όλοι γνωρίζουν πως θα υπάρχει μια διαδήλωση στο Midan. Άλλες διαδηλώσεις οργανώνονται με περισσότερη μυστικότητα και μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεται κανείς απόλυτα τις ανακοινώνει, κυρίως πρόσωπο με πρόσωπο ή διαδικτυακά μέσω του Facebook, του Skype ή άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μερικές φορές χρησιμοποιούμε και τα τηλέφωνα αλλά χρησιμοποιούμε σύμβολα για τις τοποθεσίες και το επίπεδο της παρουσίας ασφαλιτών.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uUVmgQoymH8]

νυχτερινή διαδήλωση με κεριά, στην κουρδικής πλειοψηφίας πόλη του Qamishli

Ο Σάμι στη Χομς

Μιλήσαμε την περασμένη βδομάδα (20 Δεκέμβρη 2011) διαδικτυακά με έναν 24χρονο φοιτητή και διαδηλωτή απ’ τη Χομς για το πώς κυκλοφορεί ένας αντικαθεστωτικός διαδηλωτής σ’ αυτό το κέντρο της αναταραχής με τη βοήθεια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Ο Σάμι (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) περιέγραψε τις εμπειρίες του απ’ τις τελευταίες διαδηλώσεις. Σε ορισμένα μέρη οι απαντήσεις του τροποποιήθηκαν ως προς την έκφραση, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία τους, ενώ σε άλλα αφέθηκαν εκτός λεπτομέρειες που ενδεχομένως θα εξέθεταν σε κινδύνους την πηγή μας.

Middle East Voices: Δεχόμαστε αναφορές ότι τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν περικυκλώσει τη Χομς εδώ και πολλές μέρες, κι ότι η ένοπλη πολιτοφυλακή που υποστηρίζει τον πρόεδρο έχει στήσει γύρω στα 60 σημεία ελέγχου. Πες μας τί βλέπεις κι ακούς;

Σαμι: Όχι. Τα σημεία ελέγχου τα κρατούν δυνάμεις του στρατού και της ασφάλειας,΄κι όχι οι Shabiha που αποτελούν ουσιαστικά την πολιτοφυλακή του Ασσάντ. Οι Shabiha στέκουν δίπλα στα σημεία ελέγχου ώστε να βεβαιώνουν ότι οι στρατιώτες του Ασσάντ ακολουθούν τις οδηγίες, και περιστασιακά απαγάγουν ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι ακτιβιστές.

Οι λιποτάκτες που έχουν ενσωματωθεί στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό στέκονται στο πλάι μας στις διαδηλώσεις για να εμποδίσουν το καθεστώς του Ασσάντ απ’ το να μας επιτίθεται. Έχουν αυτόματα όπλα και απ’ αυτά που εδώ στη Συρία λέμε Ρώσσικα όπλα. Έχω μιλήσει μερικές φορές μαζί τους αλλά τις περισσότερες φορές δε θέλουν να μιλούν (για τη λιποταξία τους). Μίλησα με έναν που ήταν απ’ το Deir ElZour της βορειοανατολικής Συρίας. Είχε λιποτακτήσει απ’ τον στρατό όταν του ζήτησαν να πυροβολήσει ανθρώπους στη Χομς κι έπειτα μπήκε στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό όμως οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν μπει στη Χομς ακόμη.

Χωρίς τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό δεν μπορούμε να κάνουμε την παραμικρή διαδήλωση, καθώς όταν δεν είναι μαζί μας, οι δυνάμεις του Ασσάντ μας επιτίθενται άμεσα.

Middle East Voices: Υπάρχουν στρατεύματα ή πολιτοφύλακες στη γειτονιά σου; μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα στην πόλη; μπορείς να περπατήσεις ή να οδηγήσεις στη Χομς ή σε σταματούν στα σημεία ελέγχου; Τί ερωτήσεις κάνουν; Συνεχίζεις να πηγαίνεις στα μαθήματα και στη δουλειά σου;

Σαμι: Αυτήν τη βδομάδα δεν είχα δουλειά ή μαθήματα στη σχολή επειδή ολόκληρη η Χομς είναι σε απεργία Καράμα (απεργία για την αξιοπρέπεια) από το Σάββατο. Πριν απ’ αυτό, πήγαινα μαθήματα μόνο στις μέρες που δεν είχε στρατιωτικές επιχειρήσεις ή πυροβολισμούς έξω. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη, δούλεψα τέσσερις ημέρες.

Middle East Voices: Πως νιώθεις έχοντας ένοπλες πολιτοφυλακές στο καρτέρι κάθε μέρα; Φοβάσαι μη σε περάσουν για κάποιον άλλον και σε συλλάβουν, ή σε πυροβολήσουν επειδή θα θεωρήσουν ότι κάνεις κάτι λάθος;

Σάμι: είναι ένα πραγματικά άσχημο συναίσθημα όταν βλέπεις συνεχώς γύρω σου στρατιώτες, στις αγορές, γύρω απ’ τα σπίτια κι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, το οποίο φέρει το όνομα του κόμματος Μπαάθ. Είχα σοκαριστεί στ’ αλήθεια όταν είδα έναν τεράστιο αριθμό στρατιωτών να τριγυρνούν μέσα στο πανεπιστήμιο. Ήταν πλήρως οπλισμένοι και είχαν ένα βλοσυρό βλέμμα. Τις πρώτες εβδομάδες που ο στρατός μπήκε στην πόλη ήμασταν πλήρως τρομοκρατημένοι αλλά πλέον το έχουμε κάπως συνηθίσει. Ακόμα με κάνει να νιώθω απαίσια, αλλά όχι τόσο όσο τον πρώτο καιρό. Όταν περνώ από ένα σημείο ελέγχου ή όταν στρατιωτικά οχήματα γυρνούν στην πόλη κρατούν πάντα τα όπλα τους στοχευμένα πάνω μας και παραμένουν έτοιμοι να ρίξουν. Το κάνουν συγκεκριμένα για να μας φοβερίζουν

Υπάρχουν τρία σημεία ελέγχου κοντά στο σπίτι μου. Μπορώ να βγαίνω έξω μόνο την ημέρα. Μόλις νυχτώσει οι στρατιώτες σ’ αυτά τα σημεία ελέγχου μπορούν να πυροβολήσουν οτιδήποτε κινείται. Μπορώ να πάω μόνο σε συγκεκριμένα μέρη στη Χομς. Για παράδειγμα, μπορώ να πάω στη Hamra Ghouta επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, αλλά αν θέλω να πάω σε μια πιο μακρυνή γειτονιά με σταματούν. Κι αν οι δυνάμεις του Ασσάντ σε σταματούν, σε ρωτάν έναν σωρό πράγματα μόνον όταν περνάς από ένα σημείο ελέγχου που δεν είναι στη συνηθισμένη περιοχή σου, αλλά αν είναι στη γειτονιά σου, σου ζητούν απλά τα στοιχεία σου. Για παράδειγμα, εάν θέλω να πάω στη γειτονιά Khalidya θα με ρωτήσουν γιατί πάω εκεί, τί έχω πάνω μου, ποιόν θα συναντήσω… Ελέγχουν επίσης τα αμάξια για να δουν αν έχεις πολλά τρόφιμα είτε ιατρικές προμήθειες ή οτιδήποτε σχετιζόμενο με την αντικαθεστωτική δραστηριότητα.

Middle East Voices: Έχουμε δει πολλά βίντεο με κηδείες, και πυρπολήσεις καταστημάτων και διαδηλώσεις σε περιοχές όπως το Bab Sbaa, το Wadr Arab, το Bab Amro. Έχεις πάει εκεί; κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις; οι γονείς σου πρέπει να ανησυχούν πολύ για την ασφάλειά σου. Τι πιστεύεις για τα όσα συμβαίνουν στη Χομς;

Σαμι: Η Χομς είναι μια μεγάλη πόλη, κι όταν μια στρατιωτική επιχείρηση λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή, δεν εξαπλώνεται συνήθως σε άλλες, οπότε το πού ζεις είναι πολύ σημαντικό, γιατί η ζωή μπορεί να σταματά ολοκληρωτικά σ’ ένα μέρος ενώ συνεχίζεται κανονικά σ’ ένα άλλο. Η Bab Sbaa είναι μια γειτονιά της παλιάς πόλης της Χομς. Είναι… εκεί που η επανάσταση ξεκίνησε. Θα ήθελα να κατέβω στις διαδηλώσεις εκεί αλλά είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσει κανείς.

Η Baba Amro είναι πολύ κοντά στη γειτονιά μου, κι εκεί η κατάσταση είναι άσχημη. Προσπαθούμε να τους περάσουμε μερικά φάρμακα και τρόφιμα αλλά όχι συνέχεια. Προσπαθήσαμε την προηγούμενη βδομάδα… Η κατάσταση είναι φριχτή. Είδα ένα σωρό σπίτια και καταστήματα κατεδαφισμένα. Ένα απ’ αυτά ήταν ένα φαρμακείο που έδινε δωρεάν φάρμακα στους διαδηλωτές.

Middle East Voices: Έχεις δει κανένα μέλος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στους δρόμους; Τί έχεις ακούσει γι’ αυτούς; Έχεις καμμιά ιδέα πόσοι είναι; πόσο καλά οργανωμένοι κι οπλισμένοι είναι κι αν έχουν κάποια αποτελεσματικότητα στην υπεράσπιση των αμάχων στη Χομς;

Σαμι: Πρόσφατα είδα πολλούς. Οι αριθμοί τους διαρκώς αυξάνονται σήμερα στην περιοχή της Insha. Εμείς στη Χομς ακούμε πολλές μάχες μεταξύ αυτών και των δυνάμεων ασφαλείας, ειδικά την νύχτα που οι δρόμοι είναι άδειοι. Μερικές φορές, επιτίθενται στα γειτονικά κτίρια των δυνάμεων ασφαλείας που είναι απ’ τα πιο σημαντικά κτίρια της ασφάλειας. Έχουν δεχτεί πολλές επιθέσεις απ’ τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης.

Middle East Voices: Οι μονάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού συνοδεύουν τους διαδηλωτές; Σας παρέχουν κάποια προστασία; Συνεργάζονται με τους διοργανωτές διαδηλώσεων ώστε να είναι εκεί απ’ το ξεκίνημα της συγκέντρωσης;

Σάμι: Διακρίνω την παρουσία τους μόλις κατέβω στις ημερήσιες διαδηλώσεις. Τα καθήκοντά τους είναι βασικά τα εξής δύο: Να προστατεύσουν τους διαδηλωτές και να αποτρέψουν εισβολές εχθρικών δυνάμεων σε κάθε περιοχή. Δεν νομίζω να έχουν πολλή υποστήριξη, ιδιαίτερα χρήματα, επειδή τους βλέπω να τρώνε ταπεινό φαγητό. Αλλά νομίζω ότι έχουν μια άρτια οργάνωση πίσω τους. Γνωρίζουν ο ένας τις κινήσεις του άλλου κι έρχονται γρήγορα προς υποστήριξη των ανθρώπων που διαδηλώνουν.

Υπάρχει πάντως ένας πραγματικός δεσμός μεταξύ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των διαδηλωτών. Έτσι, τους ενημερώνουμε για κάθε διαδήλωση που θέλουμε να κάνουμε και μας λένε αν είναι εφικτό ή όχι. Κανονίζουμε μια ημερομηνία κι εκείνη την ημέρα βρίσκουμε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό επί τόπου, έτοιμο να προστατεύσει τη διαδήλωση. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός αποτρέπει τις δυνάμεις του Ασσάντ απ’ το να μας πλήξουν με το να τους επιτίθεται καθώς έρχονται να μας πυροβολήσουν. Μόλις η διαδήλωση λάβει τέλος, φέρνουν αμάξια στην περιοχή και αποσύρονται μ’ αυτά.

Έχουν ειδικά τηλέφωνα… Για να επικοινωνούν μεταξύ τους, κι έχουν επίσης επαφές με στρατιώτους μέσα στον στρατό του Ασσάντ που ενημερώνουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό για το πότε οι δυνάμεις του Ασσάντ θα επιτεθούν σε μια περιοχή προτού εκδηλωθεί η επίθεση. Έτσι, μερικές φορές μας ζητούν να τελειώσουμε γρήγορα μια διαδήλωση, όταν γνωρίζουν ότι είμαστε σε κίνδυνο.

Οι δυνάμεις του Ασσάντ επιτίθενται ακόμα σε διαδηλωτές αλλά υπάρχει πρακτικά μεγάλη διαφορά τώρα που ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός τους καθυστερεί τόσο ώστε μπορούμε να ξεφεύγουμε πριν μας πυροβολήσουν.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=T64tImeQZ5o]

Διαδήλωση εν χορώ στη Khalidiya της Χομς 28/12

~

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Categories
Uncategorized

Εργατικές ταραχές σε πετρελαιοπηγές του Καζακστάν: κατάσταση έκτακτης ανάγκης, 16-18/12/2011

Σύμφωνα με τις αρχές (που δε χαρακτηρίζονται πουθενά στον κόσμο για τη δημιουργική φαντασία τους), μια ομάδα ένοπλων μελών συμμοριών (σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα Ashkat Daulbaev), πρακτόρων ξένων μυστικών υπηρεσιών (σύμφωνα με την έγκριτη δημοσιογράφο Tatyana Kuzmina) ή χούλιγκαν (σύμφωνα με την εκδοχή της πρεσβείας του Καζακστάν στις ΗΠΑ) παρείσφρυσαν στον κόσμο που ήθελε να συμμετάσχει ειρηνικά στους εορτασμούς για την ανεξαρτησία της χώρας, επιτιθέμενοι σε αστυνομικούς και πολίτες αδιάκριτα…

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sBKw6NHHjfs]

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, ακολουθεί ένα μηντιακό μπλακ-άουτ, με κάθε επίσημο μέσο ενημέρωσης να αποκρύπτει κάθε πληροφορία για την εξέλιξη των γεγονότων. Σύμφωνα με μετέπειτα παραδοχές των αρχών, η αστυνομία επενέβη με πραγματικά πυρά, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον δέκα νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, καθώς “οι χούλιγκανς απειλούσαν ανθρώπινες ζωές και τη δημόσια τάξη”. Σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών σε μπλογκς δε, ο αριθμός των νεκρών πρέπει να ξεπερνά τους 70, ενώ των τραυματιών τους 800, καθώς έχει εξαντληθεί η χωρητικότητα των νοσοκομείων ολόκληρης της περιοχής.

Όποια εκδοχή και να προτιμά κανείς, η πραγματικότητα είναι ότι εδώ κι επτά μήνες διεξάγονται κινητοποιήσεις απ’ τους απολυμένους εργάτες των πετρελαιοπηγών της Ζανάοζεν. Εκατοντάδες απλήρωτων και πλέον απολυμένων εργατών διαδηλώνουν ειρηνικά αντιμέτωποι με ωμή καταστολή, διεκδικώντας αποζημιώσεις απ’ την πετρελαϊκή εταιρία Ozenmuinagaz oil. Παρότι ο αγώνας τους έχει βρεί υποστηρικτές σε μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού και συναδέλφους τους στην Ozenmunaigaz oil που βρίσκονται ακόμα στις δουλειές τους, αλλά και στους εργάτες μιας ανταγωνιστικής πετρελαϊκής, που ενώθηκαν μάλιστα στις κινητοποιήσεις διεκδικώντας αυξήσεις και για τους ίδιους, δεν υπήρξε η παραμικρή υποχώρηση είτε απ’ την εργοδοσία ούτε καν οποιαδήποτε διάθεση διαμεσολάβησης από τους επίσημους κρατικούς φορείς, καθώς “λεφτά δεν υπάρχουν” για τους εργάτες.

Βέβαια, λεφτά φαίνεται ότι τελικά βρέθηκαν για την επταήμερη φιέστα για την ανεξαρτησία της χώρας στην κεντρική πλατεία, την πλατεία όπου τους τελευταίους 7 μήνες βρίσκονταν οι σκηνές των απολυμένων εργατών και οι οποίες ξηλώθηκαν φυσικά για να στηθεί το χριστουγεννιάτικο δένδρο και οι σκηνές των χαρμόσυνων εορτασμών. Οι συνδικαλιστές εκπρόσωποι διαψεύδουν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ τω κινητοποιήσεων και των ταραχών, όμως οι εικόνες των απολυμένων να ισοπεδώνουν το χριστουγεννιάτικο δένδρο και να λαμπαδιάζουν τις σκηνές του δήμου και τα περιπολικά μιλούν από μόνες τους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν κάποιο αυτοκίνητο (πιθανώς ασφαλίτικο) που γκάζωσε μέσα στους

Στο στόχαστρο των ταραχοποιών βρέθηκαν τρία κτίρια που ισοπεδώθηκαν, τα γραφεία των τοπικών αρχών, η διεύθυνση της Ozenmunaigaz oil και το παρακείμενο ξενοδοχείο Aruana. Κάηκαν επίσης μια κλούβα κι άγνωστος αριθμός περιπολικών της αστυνομίας, ενώ αναφέρεται και η διάρρηξη και κλοπή ενός ΑΤΜ απ’ το πλήθος.

Εκτός απ’ τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, οι αρχές έκοψαν άμεσα την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στην πόλη, καθώς και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και το διαδίκτυο, ολοκληρώνοντας το μπλακ-άουτ στην πληροφόρηση.

Ο πρόεδρος του Καζακστάν Nursultan Nazarbayev κήρυξε τη χώρα σε 20ήμερη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επιβάλλοντας απαγόρευση δημοσίων συναθροίσεων στο Ζανάοζεν. Οι αστυνομικές επεμβάσεις έχουν ήδη αφήσει πίσω τους πάνω από 11 νεκρούς, 80 τραυματίες ενώ τουλάχιστον 70 άτομα έχουν -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- συλληφθεί. Ας σημειωθεί ότι οι αρχές αρνούνται να παραδώσουν τα σώματα των νεκρών στους δικούς τους.

Το υπουργείο εσωτερικών έχει παρατάξει μονάδες του στρατού και τεθωρακισμένα στην πετρελαιοπαραγωγό περιοχή του Ζανάοζεν, απέναντι σε διαδήλωση μερικών χιλιάδων κατοίκων έξω από τη στρατιωτική βάση της γειτονικής πόλης Ακτάου. Κάτοικοι του Ακτάου εντωμεταξύ πραγματοποίησαν διαδήλωση αλληλεγγύης στους ταραχοποιούς του Ζανάοζεν. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στρατιωτικά ελικόπτερα περιπολούν πλέον πάνω απ’ τη Ζανάοζεν. Ο στρατός έχει πλέον απωθήσει τους εργάτες απ’ το κέντρο της πόλης, ωστόσο μόλις βραδυάσει, το απόλυτο σκοτάδι -η διακοπή ρεύματος ισχύει ακόμη- στις παρυφές της πόλης ταράσσεται απ’ τα αυτόματα και τις χειροβομβίδες των “ειδικών επιχειρήσεων”, καθώς οι νεαροί εργάτες δε φαίνονται πρόθυμοι να τα παρατήσουν ακόμη. Εξίσου σημαντικό: Οι εργάτες της Ozenmunaigaz oil έχουν παραλύσει όλες τις πετρελαιοπηγές της εταιρίας, καμμιά απ’ τις οποίες δε δουλεύει τώρα, όπως και οι 4.000 εργάτες της Kalamkas που αποχώρησαν από την εργασία τους και κατέβηκαν σε πορεία προς τα γραφεία της διεύθυνσης απαιτώντας την απόσυρση του στρατού από την περιοχή. Οι εργάτες της πετρελαϊκής του Aktau επιχείρησαν επίσης το ίδιο, αλλά όντας λιγότεροι -150 άτομα- περικυκλώθηκαν από αστυνομικούς με σκυλιά και οδηγήθηκαν στο τοπικό τμήμα για προληπτικό σωφρονισμό. Ίδια προβλήματα είχαν και οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην παλιά πρωτεύουσα Άλμα Άτα και αλλού.

Οι ταραχές έχουν επεκταθεί ακόμη στο γειτονικό χωριό Shepte όπου στάλθηκαν πέντε λεωφορεία των ειδικών δυνάμεων. Οι κάτοικοι έχουν ξηλώσει την τοπική σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν δύο επιβατικά τραίνα, τα άδειασαν και τα πυρπόλυσαν. Εκπρόσωποι του ανεξάρτητου συνδικάτου σιδηροδρομικών προσπαθούν να προσεγγίσουν την περιοχή, για να παίξουν έναν διαμεσολαβητικό ρόλο, αν και πλέον οι γέφυρες έχουν γκρεμιστεί, τουλάχιστον κυριολεκτικά.

Άτομα μέσα απ’ τον στρατό και την αστυνομία που βλέπουν με συμπάθεια αυτές τις εργατικές ταραχές, είναι και οι πηγές διαφόρων πληροφοριών που βρίσκουν τον δρόμο τους προς τους εργάτες, όπως για παράδειγμα της αποστολής ενισχύσεων στα ήδη ευρισκόμενα στην περιοχή 7 αεροσκάφη γεμάτα με δυνάμεις των ΜΑΤ, στα οποία έχει δοθεί το ελεύθερο να χρησιμοποιήσουν κάθε βία κατά οποιουδήποτε θεωρούν ότι συνιστά κίνδυνο, ακόμα κι αν είναι έγγυες γυναίκες, ηλικιωμένοι ή παιδιά. Λέγεται ακόμα, από τις ίδιες πηγές, ότι μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες το καθεστώς θα προβεί σε παραδειγματικές εκτελέσεις ορισμένων απ’ τους συλληφθέντες, υπό το πρόσχημα της τρομοκρατικής απειλής. Πάνω απ’ το δυτικό Καζακστάν έχει επιβληθεί απαγόρευση πτήσεων απ’ την ίδια την κυβέρνησή του, ενώ οι λογαριασμοί τουίτερ δημοσιογράφων από τη Ρωσσία και τη Δύση που κατευθύνονταν προς την περιοχή παραμένουν σιωπηλοί απ’ την άφιξή τους εκεί.

Ακολουθούν άλλες τέσσερις μέρες επίσημων εορτασμών, χρονικό διάστημα που θα αποτελέσει και τον πήχυ της ομαλότητας που πρέπει να ξεπεράσουν τώρα οι Καζάκοι προλετάριοι.

Πηγές:

http://ftt.nu/redir.php?q=kazakhstan&url=http://rt.com/news/kazakhstan-riot-violence-army-027/

http://twitter.com/#!/search?q=%23zhanaozen

http://www.socialistworld.net/doc/5495

Φωτογραφίες:

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-16225779

Categories
Uncategorized

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

εισαγωγή: Από τις 19 Νοέμβρη,  χιλιάδες Αιγύπτιοι κατεβήκαν ξανά στην πλατεία Ταχρίρ μετά την στρατιωτική καταστολή μιας διαδήλωση – επίδειξη δύναμης του στρατιωτικού καθεστώτος, σε μια κίνηση που ονομάστηκε “δεύτερη επανάσταση” ή “πραγματική επανάσταση”. Ουσιαστικά πρόκειται για την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών στοιχείων της εξέγερσης, ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά τον διωγμό του Μουμπάρακ. Μέσα σε μια βδομάδα οι κινητοποιήσεις είχαν εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου ενώ η ίδια η πλ. Ταχρίρ μετατράπηκε ξανά σε πεδίο διαλόγου και πολέμου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον 40 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πάνω από 2.000 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Οι εκλογές της περασμένης Δευτέρας, ανέδειξαν με πρωτοφανή συμμετοχή νικητή την Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τις ψήφους της -όλον αυτόν τον καιρό- σιωπηλής πλειοψηφίας των Αιγυπτίων που φαίνεται να επιθυμεί μια επιστροφή σε μια οποιαδήποτε ομαλότητα μετά τις ταραχές του 2011, βάζοντας έτσι την ταφόπλακα στην επανάσταση, γεγονός που βρίσκει απέναντί του το πείσμα των πιο προλεταριακών κι επαναστατικών στοιχείων της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Γράμμα απ’ την επαναστατική ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία στους επαναστάτες των οδοφραγμάτων στην πλ. Ταχρίρ, στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ

Ένδεκα μέρες πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις πλατείες της Αιγύπτου είναι απόδειξη ότι οι επαναστάτες έχουν επαναφέρει την νομιμότητα της επανάστασης σε δεκαεπτά επαρχίες. Ωστόσο αν και οι επαναστάτες προσέφεραν τη θυσία τους σαν μάρτυρες στις πλατείες, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, προσέφεραν τους λαβωμένους τους, κι έχασαν πάνω από 11.000 δικούς τους στις στρατιωτικές φυλακές, δεν έχουμε ακόμα γευτεί τους καρπούς του αγώνα μας.

Σήμερα, δέκα μήνες μετά είδαμε τα απομεινάρια του παλιού συστήματος να ανακυκλώνονται, και καιροσκοπικές απόπειρες των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία να αγνοήσουν την επαναστατική νομιμότητα των μαζών στις πλατείες, που εδώ και δέκα μήνες ποτίζει το αίμα των μαρτύρων αδιάκοπα, έρχονται τώρα να καπελώσουν και να παραποιήσουν τη δημοκρατία για την οποία αγωνιζόμαστε. Θέλουν να υπογράψουν το πιστοποιητικό θανάτου της επανάστασης στις κάλπες, γιατί γνωρίζουν ότι ο δρόμος τους για την εξουσία μπορεί να περάσει μόνο πάνω απ’ το αίμα των μαρτύρων και των τραυματισμένων. Εναπόκειται συνεπώς στους επαναστάτες στις πλατείες να προτείνουν μια εναλλακτική στην αιματοβαμένη δημοκρατία που το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία έχουν προαποφασίσει.

Η επιστροφή των μαζών στις πλατείες έχει γεννήσει εμπειρίες μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων των φοιτητών, των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών και των περιθωριοποιημένων πάνω στις οποίες πρέπει να χτίσουμε για να δημιουργήσουμε την νέα μορφή της δημοκρατίας που πρέπει να υπερασπιστούμε.

Το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του στους διαδρόμους της εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα στήνουν ένα κοινοβούλιο για να επεκτείνουν την παρουσία και την νομιμοποίησή τους. Τώρα είναι η ώρα για τις μάζες στις πλατείες να δημιουργήσουν μορφές λαϊκής επαναστατικής δημοκρατίας στην Ταχρίρ, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Μανσούρα και το Σοχάγκ… Πρέπει να αναπτύξουμε νέες, νομιμοποιημένες μορφές δημοκρατικής αντιπροσώπευσης από τους δρόμους ούτως ώστε να δημιουργήσουμε λαϊκά επαναστατικά συμβούλια στις πλατείες από:

Δημόσιες ψηφοφορίες απ’ τις δεκάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα οδοφράγματα στην πλ. Ταχρίρ για να δημιουργηθεί το πρώτο λαϊκό επαναστατικό συμβούλιο επιλέγοντας 100 επαναστάτες από μέσα απ’ την πλατεία, για να εκφράζουν τους σκοπούς και τα αιτήματα της επαναστατικής νομιμότητας. Το Λαϊκό Επαναστατικό Συμβούλιο πρέπει να σχηματίσει αιρετές επιτροπές που θα λαμβάνουν κάθε απόφαση με ψήφο. Το Επαναστατικό Συμβούλιο θα ενημερώνει το Στρατιωτικό Συμβούλιο για τις αποφάσεις που λαμβάνει μέσω των μήντια.

Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια πρέπει να σχηματιστούν στις πλατείες του λαού στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ μετά την Ταχρίρ, και να συνεργάζονται μεταξύ τους για να πετύχουν τους σκοπούς της λαϊκής επανάστασης. Τα Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια είναι η πιο ώριμη μορφή δημοκρατικής έκφρασης της προσδοκίας του λαού για δικαιοσύνη, ισότητα κι ελευθερία. Αντιπροσωπεύουν την επαναστατική νομιμότητα ενάντια στην “νομιμότητα” του Μουμπάρακ, του συμβουλίου του και των συμμάχων τους.

Σας προτείνουμε την εκλογή ενός Λαϊκού Επαναστατικού Συμβουλίου στις δημόσιες πλατείες επειδή υποστηρίζουμε την επανάσταση μ’ όλην τη δύναμή μας, και ως ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία που σχηματίστηκε αμέσως μετά την επανάσταση θα ενωθούμε μαζί σας υποστηρίζοντας και σε αλληλεγγύη με όλες τις δημοκρατικές αποφάσεις σας μέσω στάσεων εργασίας, μερικών απεργιών και ακόμα και μιας γενικής απεργίας χάρις στην εμπιστοσύνη μας σε σας.

Νίκη στην επανάσταση!
Δόξα στους μάρτυρες!

Επαναστατική Ένωση Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας

Πηγή: http://takethesquare.net/2011/12/04/a-letter-from-the-revolutionary-association-of-textile-workers-to-the-revolutionaries-on-the-barricades-in-tahrir-square-alexandria-and-suez/

*~*~*

Σχετικά: Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης, H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011, Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011, Αραβικές εξεγέρσεις

Categories
Uncategorized

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο, 24/11/2011

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=cleGxFFLbzo]

 

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο. Παρακαλώ μοιραστείτε το και διαδώστε το ευρύτερα.

Πηγή: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/2011/11/anonymous-letter-from-cairo.html

Είμαι εδώ και 4 ημέρες ανάμεσα σε πυροβολισμούς και νευροπαραλυτικά αέρια, εδώ, στην πλατεία Bab El Louq, 5 λεπτά πίσω απ’ την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στο υπουργείο εσωτερικών. Ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου, μπορώ να δώ τα πυρά των όπλων και τα κάνιστρα των αερίων και τις μοτοσυκλέτες που παίρνουν τους τραυματίες από την μάχη φέρνοντάς τους στα πρόχειρα νοσοκομεία τον έναν μετά τον άλλον… κάθε ώρα, μέρα και νύχτα… Πέφτουν πυροβολισμοί, και αυτά τα παράξενα νευροπαραλυτικά αέρια όλην την ώρα και γύρω στις 10:30 χθες το βράδυ οι εξεγερμένοι χτυπήθηκαν για μια ώρα περίπου από περίπου 30 αγνώστους με μαύρες στολές των ειδικών δυνάμεων και διαφορετικά είδη πραγματικών πυρών και αερίων, με τα φώτα των δρόμων σβησμένα και μόνο οι πυροβολισμοί των όπλων, η χλωμή λάμψη της σελήνης και τα παράξενα φωσφορικά φώτα κοντά στο υπουργείο εσωτερικών να φωτίζουν στο σκοτάδι. Μετά από μία ώρα, η πλατεία Bab El Louq όπου κατοικώ επανακτήθηκε με τίποτα παραπάνω από πέτρες και ακατάβλητη αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Απέναντι στους πυροβολισμούς και τις επιθέσεις στα γυμνά σώματά τους, οι εξεγερμένοι φώναζαν μέσα στην νύχτα μονάχα “hurriya” (ελευθερία) και “madaniya και όχι islamiya” (πολιτικό και όχι ισλαμικό καθεστώς)… Την ίδια στιγμή, η πλατεία Ταχρίρ γεμάτη με μια millioniya (διαδήλωση ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών) δέχθηκε τουλάχιστον δύο επιθέσεις την νύχτα με νευροπαραλυτικά αέρια τα οποία δεν μπορείς να δεις ή να μυρίσεις. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια τους ανθρώπους γύρω μου να σωριάζονται ξαφνικά κάτω. Απ’ ότι γνωρίζω δεν έχει γίνει ακόμα σαφές από πού ερχόταν το αέριο – από κάποιο αεροπλάνο; από τον εξαερισμό του μετρό κάτω απ’ την πλατεία ή από ρίψεις από διπλανές ταράτσες; Είναι ανοιχτός πόλεμος ενάντια στον πληθυσμό, είναι απίστευτο, εγκληματικό. Ο ίδιος εισέπνευσα αρκετό αέριο και είμαι διανοητικά και σωματικά ελαφρώς αλλά συνεχώς αποπροσανατολισμένος, ενώ η αναπνευστική οδός μου καίει. Είμαι συγκλονισμένος βαθύτατα. Προς όποιον θέλει να καταλάβει: οι αιγύπτιοι εξεγερμένοι δε θα τα παρατήσουν, κανείς μας δε θα τα παρατήσει ποτέ πια. Πρόκειται για το να παραμείνει η μάλλον να γίνει κανείς για πρώτη φορά ξανά άνθρωπος.

Ακολουθεί ένα βίντεο του αιγυπτιακού κινήματος “Occupy”, μια πρόσκληση σ’ όλους τους Αιγύπτιους και στον καθένα που καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται μόνο για την Αίγυπτο, ότι είναι η μάχη όλων μας για την ελευθερία και για ένα μέλλον για τον καθέναν σ’ αυτόν τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τη λογική της συσσώρευσης και της λεηλασίας και της καταπίεσης που απαιτείται για να τις διασφαλίσει, ένα κάλεσμα συμμετοχής σε ανοιχτές διαδηλώσεις και καθηστικές διαμαρτυρίες μπροστά απ’ τις αιγυπτιακές πρεσβείες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, απ’ τις 3μμ την ερχόμενη Παρασκευή στις χώρες σας. Το βίντεο είναι στα αραβικά και στα αγγλικά, το μεσαίο κομμάτι είναι στα αγγλικά:

http://youtu.be/EZb6pJrZWR4

Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε τις ειδήσεις στα μη-καθεστωτικά ΜΜΕ (facebook και blogs) και στα νέα του Al Jazeera, για όσους μιλούν αραβικά, προτιμήστε την αραβική έκδοση.

Επίσης, για όσους μιλούν αραβικά παρακάτω βρίσκεται ένας σύνδεσμος για ένα απ’ τα πιο σημαντικά τηλεοπτικά προγράμματα στην Αίγυπτο μετά την επανάσταση, μια εκπομπή που μεταδόθηκε προχθές. Σ’ αυτήν, ο δημοσιογράφος Youssri Foda φιλοξενεί τρεις απ’ τους τραυματισμένους συντρόφους μας να μιλήσουν καθώς και τον εξίσου γνωστό δημοσιογράφο Bilal Fadl. Ο οδοντίατρος Ahmed Harara, o blogger και ακτιβιστής Malek Mustapha και ο φωτογράφος Ahmed Abdel Fattah της αιγυπτιακής καθημερινής Al-masry-al-youm, όλοι τους έχουν χάσει την όρασή τους εξαιτίας στοχευμένων πυρών από μικρή απόσταση με αυτά που λέμε khartouche, βλήματα που περιέχουν μεταξύ 13 και 16 σφαιριδίων διαφορετικών μεγεθών, από σκληρό πλαστικό ή μέταλλο. Χρησιμοποιούμενα σε μικρές αποστάσεις μπορούν να γίνουν θανάσιμα, καθώς και -εάν στοχεύουν τα μάτια- να τα καταστρέψουν. Ο Ahmed Harara είναι στενός μου φίλος. Έχασε το δεξί του μάτι στην πρώτη επανάσταση στις 28 Γενάρη 2011 και πριν από 4 μέρες έχασε και το αριστερό του μάτι. Θα μείνει για πάντα τυφλός αλλά γύρισε πίσω στην πλατεία Ταχρίρ, αμέσως μετά την επέμβαση στο νοσοκομείο. Στην εκπομπή αυτή θα δείτε τους νεαρούς αξιωματικούς που έριξαν τη σφαίρα και θα ακούσετε τη φωνή ενός απ’ τους αξιωματικούς αυτούς να δηλώνει περήφανα στον ανώτερό του ότι κατάφερε να πετύχει ξανά μάτι… Υπήρχε προμελετημένος σχεδιασμός. Στοχεύουν τους ακτιβιστές στα μάτια. Αλλά η απάντηση είναι να ξαναγυρίζουμε στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία της απελευθέρωσης, καθώς όπως λέει κι ο Ahmed στην εκπομπή ένα πυροβολημένο μάτι είναι προτιμώτερο από ένα κλειστό μάτι. Δεν είναι τυφλοί και θέτουν τον καθένα ενώπιον της αναγκαιότητας να πάρει θέση, όχι άλλα ψέμματα, όχι άλλες υπεκφυγές. Αυτό εκφράζεται ρητά απ’ τον δημοσιογράφο Bilal Fadl στην εκπομπή. Το πρόγραμμα δίνει επίσης μια καλή σύνοψη των γεγονότων των περασμένων μηνών που οδήγησαν σ’ αυτήν τη δεύτερη αιγυπτιακή επανάσταση.

μέρος Ι με τον Ahmed Harrara και τον Bilal Φαντλ
http://youtu.be/Fbp_KEnVwqQ
Μέρος ΙΙ με τον Malek Mustafa και Ahmed Abdel Fattah
http://youtu.be/E0HNsO84asU

Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους σας
Ανών.

Categories
Uncategorized

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

ή αλλιώς σε πόση ένταση μπορεί μια συσκευή LRAD να λιώσει ένα ανθρώπινο συκώτι;

της Ayesha Kazmi, για τη βρετανικη εφημερίδα Guardian

Γιατί, όταν οι διαδηλωτές εξασκούν ειρηνικά το δικαίωμά τους βάσει της αμερικανικής first amendment, επιστρατεύεται ο εξοπλισμός της αντιτρομοκρατικής;

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6uAChE3aa28]

Στην όχι και τόσο μακρυνή ιστορία, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ διαχειρίζονταν απ’ τις τοπικές αρχές, που αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τις πορείες σαν απλές ενοχλήσεις, διαμεσολαβώντας τες και ορίζοντάς τες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σήμερα, παρατηρώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων καταλήψεων “Occupy” και των δυνάμεων του νόμου θα βγάζαμε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Οι τρέχουσες διαδηλώσεις του Occupy πλέον αντιμετωπίζονται από μια απίστευτη σύνθεση στρατηγικών επιβολής του νόμου – και οι τρέχουσες πρακτικές επιδεικνύουν μια ανησυχητική νέα μόδα.

Ενώ τα ΜΑΤ δεν αποτελούσαν αναγκαστικά μια καθημερινή απάντηση σε κάθε δεδομένη διαμαρτυρία, η τρομακρική συχνότητα της παρουσίας τους στους δρόμους της κάθε μεγαλούπολης των ΗΠΑ της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ικανή από μόνη της να εγείρει ανησυχίες σε κάθε πολίτη. Η υπέρμετρη βία την οποία επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία είναι άκρως ανησυχητική.

Ήδη απ’ τις πρώτες ημέρες του Occupy Wall Street, έγινε αντιληπτή απ’ τους διαδηλωτές η παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας της νεοϋορκέζικης αστυνομία -NYPD- στη Liberty Plaza. H Joanne Stocker, που παρακολουθεί ήδη από την πρώτη μέρα τις εξελίξεις στη Wall Street, θυμάται από τις πρώτες κιόλας μέρες να ξυπνάει απέναντι από ένα βανάκι της αντιτρομοκρατικής, παρκαρισμένος στην άκρη της Liberty Plaza, απ’ το οποίο βιντεοσκοπούνταν η ίδια και οι φίλοι της ενώ κοιμόντουσαν.

Διαδηλωτές από άλλες κατασκηνώσεις του Occupy παρέχουν παρόμοιες μαρτυρίες. Ο Robin Jacks, μέλος της ιατρικής ομάδας του Occupy Boston, αναφέρει τις πολλαπλές λήψεις φωτογραφιών του από την αστυνομία. Ο Dustin Slaughter, που έχει μείνει μέρες τόσο στο Occupy Wall Street όσο και στο Occupy Philadelphia, επιβεβαιώνει την παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας του NYPD στη Liberty Plaza, αναφέροντας ότι βιντεοσκοπούν τους διαδηλωτές σε καθημερινή βάση. Σχολιάζει επίσης: “Μονάδες της Εθνικής Ασφάλειας (Homeland Security) της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας έχουν επίσης σταθερή παρουσία στην κατασκήνωση του Occupy Philadelphia”.

Οι διαδηλωτές έχουν κάθε δίκιο να βλέπουν τις δυνάμεις της τάξης που αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Η αμερικανική νομοθεσία της Patriot Act, που την περασμένη βδομάδα έκλεισε 10 χρόνια ισχύος, δίνει στην αμερικανική κυβέρνηση φαινομενικά ανεξέλεγκτες δυνατότητες να κατασκοπεύει και να χαρτογραφεί τις δραστηριότητες του κάθε αμερικανού χωρίς να υπάρχει δεδομένος λόγος, μετά τις επιθέσεις της 11/9. Για τον λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν που οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου – ενισχυμένες καθ’ αυτόν τον τρόπο – έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάφορα κινήματα Occupy οπλισμένες με κάμερες, ώστε να επιτηρούν διαδηλωτές που απλά εφαρμόζουν τα δικαιώματά τους βάσει της first amendment (στμ: η αμερικανική “πρώτη τροπολογία”, μέρος του συντάγματος που κατωχυρώνει στα χαρτιά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και την ανεξιθρησκεία).

Οι αναφορές για στοχευμένες συλλήψεις άτυπων “ηγετών” στη Wall Street, το Σικάγο και τη Βοστόνη είναι ενδεικτικές της λειτουργίας αυτών των μέτρων επιτήρησης. Στη Βοστόνη και το Σικάγο, αναφορές για εκτεταμένες και ταπεινωτικές συλλήψεις στοχευμένων ως “ηγετών” του κινήματος Occupy, όπως προκύπτουν από τις ομάδες άμεσης δράσης, επικοινωνίας, την νομική και την ιατρική ομάδα, είναι ανησυχητικές. Ο Dan Massoglia της ομάδας επικοινωνίας του Occupy Chicago αναφέρει επίσης ότι στους συλληφθέντες αρνήθηκαν το δικαίωμά τους για ένα τηλεφώνημα, για παροχή τροφής και νερού, και ότι ακόμα αφαιρέθηκαν τα στρώματα απ’ τα κελλιά που τους κράτησαν, ενώ μια γυναίκα κλείστηκε στην απομόνωση.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε σε κατειλημμένα πάρκα πόλεων είναι εξίσου τρομακτική. Η Legislative Plaza, ο χώρος της κατασκήνωσης του Occupy Nashville, διατάχθηκε να σφραγίζεται μεταξύ 10μμ και 6πμ, ώστε να κατασταθεί αδύνατη η παραμονή της κατάληψης. Οι διαταγές ωστόσο δεν ακολούθησαν καν την τυπική νομοθεσία. Αντί να εκδοθούν απ’ τον δήμο του Nashville, ήρθαν απ’ τo Department of Safety and Homeland Security της πολιτείας του Tennessee.

Η Nancy Murray, διευθύντρια της εκπαίδευσης στο ACLU της Μασαχουσέττης, θεωρεί τα διάφορα σημάδια της εμπλοκής του Department of Homeland Security ως σημαντικές ενδείξεις της ενορχήστρωσης της αστυνόμευσης των κινημάτων Occupy σ’ όλη τη χώρα απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

“Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί θα έδειχνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πιθανόν παίζει έναν ενεργό ρόλο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του λαού στην ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνάθροιση”, λέει η Murray.

Μήπως αυτό όμως σημαίνει κι ότι οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες; “Είναι ακόμα νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο”, λέει η Murray. “Αλλά είναι προφανές ότι οι ομοσπονδιακοί παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες… Είναι πιθανόν η Joint Terrorism Task Force να βρίσκεται πίσω απ’ τις φωτογραφίσεις”.

“Στο ξεκίνημα του κινήματος αυτού, θα μπορούσα να καταλάβω την παρουσία των Μονάδων της Αντιτρομοκρατικής στη Liberty Plaza – καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοί είμαστε και τί αντιπροσωπεύουμε”, λέει ο Stocker. “Τώρα, η παρουσία τους είναι απλά υπερβολική και ανταγωνιστική. Αυτό που πρεσβεύουμε είναι σαφές, καθώς και το ότι δεν είμαστε τρομοκράτες”.

Οι διαδηλωτές του Occupy θα πρέπει να μελετήσουν την Patriot Act, παρ. 802 επεκτείνει τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας για να συμπεριλάβει πρόσωπα που συμμετέχουν σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής προκειμένου να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την κυβερνητική πολιτική εκφοβίζοντας τους πολίτες. Επιπλέον, τα ίδια τα εγχειρίδια του αμερικανικού υπουργείου άμυνας, μέχρι μια τροπολογία του 2009, εξίσωναν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με “χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατία”. Αν και το υπουργείο άμυνας άλλαξε τη διατύπωσή του τα τελευταία δυο χρόνια, δικηγόροι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζουν να βλέπουν με επιφύλαξη κατά πόσον άλλαξε και το σκεπτικό πίσω απ’ τη διατύπωση.

Τέλος, υπάρχει το ανησυχητικό ζήτημα της χρήσης υπερβολικής βίας εναντίον του κινήματος Occupy. Το φθινόπωρο του 2008, οι Army Times ανέφεραν ότι για πρώτη φορά, ο αμερικανικός στρατός σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει μια ενεργή μονάδα υπό τη διοίκηση της Northern Command, που θα λειτουργεί ως μια άμεση ομοσπονδιακή απάντηση σε περιπτώσεις τόσο φυσικών όσο και ανθρώπινων καταστροφών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατικών επιθέσεων. Η εξάσκηση περιελάμβανε τη χρήση μη-φονικού εξοπλισμού, στοιχεία του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, σχεδιασμένα για την καθυπόταξη των πιο απείθαρχων υποκειμένων. “Ο εξοπλισμό περιλαμβάνει υλικό για γρήγορο στήσιμο ενός οδοφράγματος, λωρίδες με καρφιά για επιβράδυνση, στάση ή έλεγχο της κυκλοφορίας, ασπίδες και ρόπαλα, και πλαστικές σφαίρες”.

Παρά την ύπαρξη της Εθνοφρουράς, ο λόγος ύπαρξης της οποίας είναι μια προσαυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην επιβολή του νόμου, όταν η κατάσταση υπερβαίνει τις δυνατότητές της, αυτή η επιπλέον μονάδα, σύμφωνα με τους Army Times, μπορεί να κληθεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναταραχών και για τον έλεγχο πλήθους. Η υπέρμετρη δύναμη που εξασκείται εναντίον ορισμένων καταλήψεων Occupy – η χρήση δακρυγόνων, οι αναφορές για χρήση πλαστικών σφαιρών και ηχητικών όπλων – τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένας διαδηλωτής στην Καλιφόρνια, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, ανακαλεί την εμπειρία του από “Ακουστική Συσκευή Μεγάλης Εμβέλειας  (LRAD)” στο Ώκλαντ την περασμένη εβδομάδα:

“Με είχαν ψεκάσει με δακρυγόνο σπρέυ τρεις φορές, οπότε μόλις άκουσα την πρώτη κανονιά, πανικοβλήθηκα. Μόλις εκπυρσοκρότησε, ένιωσα τον παλμό να με διαπερνά και αισθάνθηκα αμέσως ζάλη και ναυτία. Χώρις να το καταλάβω έπεσα κάτω. Παρατήρησα ότι κι άλλοι δίπλα μου είχαν σωριαστεί και μερικοί έκαναν εμετό”.

Τέτοιες τεχνολογίες καταστολής ταραχών έχουν χαρακτηριστεί ως απάνθρωπες από παρατηρητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές στις κοινωνικές ταραχές στην Τυφλίδα της Γεωργίας, το 2007. Δεν έχουν θέση σε καμμιά δημοκρατική χώρα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται απ’ τις αρχές ως “μη-φονικές”, αλλά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα φονικές στα χέρια ασύδοτων οργάνων καταστολής. Το κίνημα Occupy είναι ρητά μη-βίαια έκφραση των δικαιωμάτων της first amendment, ωστόσο η αστυνόμευσή του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανατριχιαστικής στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης στις ΗΠΑ.

*~*~*

Πηγή: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2011/nov/03/occupy-militarisation-policing-protest

Σημειώσεις: Περισσότερα για τη LRAD είδαμε στο παρελθόν εδώ: Για τα νέα όπλα καταστολής διαδηλώσεων που δοκιμάστηκαν στην αντι-G20 του Pittsburgh. Για τις διαδηλώσεις στη Γεωργία, κλικ εδώ.

Categories
Uncategorized

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/2011

Νέα απ’ το μέτωπο: Την Παρασκευή 4 Νοέμβρη το καθεστώς Ασσάντ υποσχέθηκε αμνηστία μιας εβδομάδας, καλώντας τους πολίτες του “που έχουν βρεθεί στη διάθεσή τους όπλα, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιήσει σε εγκληματικές πράξεις, να τα παραδώσουν”, μετά από πίεση του Αραβικού Συνδέσμου για μετρίαση της καταστολής κι έναρξη διαλόγου. Αυτή η κίνηση στοχεύει περισσότερο στο να πιέσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, την αυθόρμητη οργάνωση λιποτακτών του στρατού, που έχουν περάσει με το μέρος των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Την προηγούμενη μόλις μέρα σε μια κυνική επίδειξη ισχύος, δυνάμεις ασφαλείας είχαν επιτεθεί στο Χαλέπι, την Δαμάς, την Ντεράα, την Καφρουμά και τη Χομς, σκοτώνοντας πάνω από 10 άτομα. Την ίδια κιόλας μέρα με την υπογραφή της συμφωνίας, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτίθενται ξανά στη Χομς, τη Ντεράα και την παραθαλάσσια πόλη της Λατάκειας. Για το καθεστώς, οι συμφωνίες που υπογράφει δεν είναι παρά κουρελόχαρτα, που του επιτρέπουν να κερδίσει χρόνο, ο οποίος φαίνεται να πιστεύει πως κυλάει με το μέρος του.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg News, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι τόσο για το τεχνικό και ηθολογικό περιεχόμενό του, όσο σχετικά με τις βλέψεις, τις ανησυχίες και τις δυνατότητες ενός καθεστώς που αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη απ’ την οποία θα αντλήσουν πολύτιμα μαθήματα όλα τα κράτη του πλανήτη: το καθεστώς Ασσάντ δεν μπορεί και δε θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και το ξέρει. Και μπρος στην πιθανότητα να ανατραπεί, δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να ισοπεδώσει τις ίδιες του τις πόλεις, να εξοντώσει κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό, να εκμηδενίσει τους υλικούς όρους της αναπαραγωγής του για να σωθεί. Στη Συρία ο καπιταλισμός περιεργάζεται το -όχι τόσο μακρυνό- μέλλον του.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καταστολή στη Συρία, 4/11/2011

Ενώ η καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 3.000 ζωές από τον περασμένο Μάρτιο, οι Ιταλοί τεχνικοί στα γραφεία της Telecom στη Δαμασκό είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι, προμηθεύοντας το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασσάντ με τις δυνατότητες να παρεμβαίνει, να ανιχνεύει και να αρχειοθετεί σχεδόν κάθε e-mail που ανταλάσσεται σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Οι υπάλληλοι της Area SpA, μιας εταιρίας παρακολουθήσεων με έδρα λίγο έξω απ’ το Μιλάνο, εγκαθιστούν το σύστημα υπό τις οδηγίες της συριακής υπηρεσίας πληροφοριών, οι πράκτορες της οποίας πιέζουν τους Ιταλούς να τελειώσουν το γρηγορότερο, λέγοντας πως χρειάζονται επειγόντως τη τεχνογνωσία εντοπισμού προσώπων, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός ατόμου οικείου με το εγχείρημα. Οι υπάλληλοι της Area φτάνουν στη Δαμασκό κατά βάρδιες αυτή τη χρονιά, καθώς η βία έχει κλιμακωθεί, λέει το ίδιο άτομο, που έχει εργαστεί πάνω στο σύστημα παρακολούθησης της Area.

Η Area χρησιμοποιεί εξοπλισμό αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιριών, σύμφωνα με τα πρωτότυπα σχέδια και άλλα έγγραφα που βρίσκονται στην κατοχή των Bloomberg News και του ατόμου αυτού μέσα από την εταιρία. Το εγχείρημα περιλαμβάνει το Sunnyvale, το λογισμικό αποθήκευσης και αρχειοθέτησης e-mail της καλιφορνέζικης NetApp Inc. (NTAP), ανιχνευτές που θα σκανάρουν τα δίκτυα επικοινωνιών της Συρίας από την παρισινή Qosmos SA, και εργαλεία από τη γερμανική Utimaco Safeware AG (USA) για τη σύνδεση παρακολουθουμένων τηλεφωνικών γραμμών με τους υπολογιστές του κέντρου εποπτείας της Area.

Οι προμηθευτές δεν έχουν παράσχει τα υλικά αυτά άμεσα στη Συρία, αλλά ήταν η Area που τα εξήγαγε μέσω Ιταλίας, σύμφωνα με το άτομο αυτό.

Οι Ιταλοί μένουν σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια σε γειτονιά κατοικιών της Δαμασκού, κοντά σε ένα αθλητικό στάδιο όπου εργάζονται πάνω στο σύστημα, το οποίο είναι ακόμα σε δοκιμαστική φάση, σύμφωνα με την πηγή μας, που ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, καθώς οι υπάλληλοι της Area υπογράφουν συμφωνητικά μη αποκάλυψης στοιχείων της εταιρείας.

Χαρτογράφηση των συνδέσεων

Μόλις το σύστημα ολοκληρωθεί, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας θα είναι σε θέση να παρακολουθούν τους στόχους του σε σταθμούς με επίπεδες τηλεοράσεις όπου θα εμφανίζονται οι τηλεφωνικές και διαδικτυακές επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με γραφήματα που θα χαρτογραφούν τα δίκτυα των ηλεκτρονικών επαφών των πολιτών, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έχουμε στη διάθεσή μας και με δύο ανθρώπους οικείους με τα σχέδια αυτά.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι φτιαγμένο για καταστολή, λέει ο Mark Dubowitz, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος για την προάσπιση των δημοκρατιών, με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο προωθεί αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Συρίας.

“Κάθε εταιρεία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης κι επιτήρησης στο καθεστώς Ασσάντ είναι συνένοχος σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, αναφέρει.

Η ιδιωτική εταιρεία Area, που ιδρύθηκε το 1996 κατασκευάζοντας τηλεφωνικούς κοριούς για λογαριασμό των ιταλικών δυνάμεων της τάξης, έχει πατεντάρει το σύστημα “Asfador”. Ο τίτλος προέκυψε από τον κύριο Asfador που πήρε τηλέφωνο την εταιρία το 2008 ζητώντας να κλείσει μια συμφωνία, σύμφωνα με πηγή μας που γνωρίζει τα του εγχειρήματος. Η πηγή μας δε γνώριζε το πλήρες όνομα του κυρίου Asfador, και οι προσπάθειες ταυτοποίησής του ήταν ανεπιτυχείς. Η τιμή ωστόσο, στην οποία κλείστηκε η συμφωνία ξεπερνούσε τα 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δυο διαφορετικούς ανθρώπους οικείους με τη συμφωνία.

Η αλλαγή ξεπερνά τις συμφωνίες

Ο διευθύνων σύμβουλος της Area, Andrea Formenti δήλωσε πως δεν μπορεί να συζητήσει για συγκεκριμένους πελάτες ή συμβόλια, κι ότι η εταιρεία του ακολουθεί όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ρυθμίζουν τις εξαγωγές.

Λέει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν συχνά αυτό που θα λέγαμε εργαλεία “νόμιμης παρακολούθησης” προκειμένου να συλλάβουν εγκληματίες. Χωρίς να αναφέρεται ιδιαίτερα στη Συρία, ο Formenti λέει ότι η πολιτική αλλαγή μπορεί να καταστήσει άτοπη μια επιχειρηματική συμφωνία.

“Μπορείτε να θεωρήσετε ότι κάθε σύστημα νόμιμης παρακολούθησης έχει μια μακρά διαδικασία πώλησης, ενώ η πραγματικότητα τρέχει με γοργούς ρυθμούς”, λέει, παραπέμποντας στην ταχύτητα της πτώσης του Λίβυου ηγέτη Μουαμμάρ Καντάφι, μόλις έναν χρόνο αφότου έστησε τη βεδουίνικη τέντα του σε πάρκο της Ρώμης, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιταλία. “Ο Καντάφι ήταν ένας μεγάλος φίλος του πρωθυπουργού μας, μέχρι πριν όχι πολύ καιρό”.

Όταν το Bloomberg News επικοινώνησε με την Qosmos, ο σύμβουλος της εταιρείας Thibaut Bechetoille είπε ότι η εταιρία του θα αποχωρούσε από το έργο. “Δεν ήταν σωστό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό το καθεστώς”, αναφέρει. Το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας αποφάσισε πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες να αποσυρθεί από το έργο και ακόμα ψάχνουν πώς θα μπορούσαν να απεμπλακούν από τη συμφωνία. Οι deep-packet ανιχνευτές της εταιρίας αυτής μπορούν να σταλλούν στο e-mail ενός χρήστη του διαδικτύου, κι από κει και πέρα να αναπαράγουν τα πάντα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του, λέει ο διευθυντής πωλήσεων της Qosmos, Erik Larsson.

Κέντρα Εποπτείας

“Ο μηχανισμός απόσυρσής απ’ αυτή τη συμφωνία, τεχνικά και διαδικαστικά, είναι περίπλοκος”, λέει ο Larsson. Η αλυσιδωτή εμπλοκή Δυτικών εταιριών από τις ΗΠΑ ως την Ευρώπη δείχνει την πορεία που τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης βρίσκουν τον δρόμο τους προς καταπιεστικά καθεστώτα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Καθώς οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία ανέτρεψαν τους ηγέτες τους φέτος, ο 46χρονος Ασσάντ κρατιέται στη θέση του αναπτύσσοντας δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών που ζητούν την πτώση του, και παρά την έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να παραιτηθεί. Η Συρία, χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, διοικείται απ’ τον Ασσάντ και πριν απ’ αυτόν απ’ τον πατέρα του Χαφέζ εδώ και 41 χρόνια.

Υπολογιστές εντοπισμού

Η Area εγκαθιστά ένα σύστημα, που περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό κέντρο εποπτείας “Captor” της εταιρίας, μέσω μιας σύμβασης με την κρατικής ιδιοκτησίας Συριακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών ή STE, αναφέρουν οι δυο πηγές μας. Επίσης γνωστή και ως Syrian Telecom, η εταιρία είναι ο κύριος παροχός σταθερής τηλεφωνίας της χώρας.

Χωρίς τα μηχανήματα της Area, το τρέχον σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης της Συρίας πιάνει μόνο ένα κομμάτι των τηλεπικοινωνιών της χώρας, και υπολείπεται του νέου συστήματος που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ολόκληρη τη διαδικτυακή κίνηση, λέν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις δυνατότητες της Συρίας μέσω της δουλειάς τους στην Area.

Οι επιχειρήσεις που πωλούν εξοπλισμό παρακολούθησης στη Συρία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για υποστήριξη της καταπίεσης, λέει ο Osama Edward Mousa, ένας Σύρος blogger που συνελήφθη το 2008 για κριτικές προς το καθεστώς δημοσιεύσεις και έφυγε για τη Σουηδία το 2010.

“Κάθε εταιρία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης στην κυβέρνηση της Συρίας είναι ένας συνεργάτης στην καταστολή της δημοκρατίας στη Συρία”, μας λέει. “Είναι συνένοχος στους φόνους εναντίον του λαού της Συρίας. Βοηθούν τη κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο”.

Κυρώσεις εναντίον της Συρίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει μια σειρά κυρώσεων εναντίον της Συρίας ήδη από τον Μάη, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης πώλησης όπλων και του παγώματος των λογαριασμών των ανθρώπων του καθεστ΄τος. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απαγορεύουν στις ευρωπαϊκές εταιρίες την πώληση προς τη Συρία του εξοπλισμού που χρειάζεται όπως στην περίπτωση της Area.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών προς τη Συρία, εκτός από τρόφιμα και φάρμακα ήδη από το 2004.

Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να προσδιορίσει εάν η αποστολή του υλικού της NetApp προς τη Συρία παραβιάζει τις κυρώσεις, λέει ο Hal Eren, πρώην δικηγόρος του τμήματος υποθηκοφυλακίου του ελέγχου περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών που εργάζεται στην Ουάσιγκτον.

“Τα προϊόντα αμερικανικής προέλευσης, είτε εξάγονται άμεσα είτε μέσω τρίτων χωρών, γενικά απαγορεύονται στη Συρία”, λέει ο Eren.

Η NetApp, που έχει χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισεκατομμύρια δολλάδια και περισσότερους από 10.000 υπαλλήλους, στέλνει τα προϊόντα της σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ετήσια αναφορά.

Η ΝetApp “δε γνωρίζει”

“Η NetApp λαμβάνει τα ζητήματα αυτά πολύ σοβαρά και δεσμεύεται για τη συμμόρφωσή της προς τους κανονισμούς του διεθνούς εμπορίου” λέει σε δήλωσή του ο Jodi Baumann, υποδιευθυντής εταιρικών επικοινωνιών της NetApps στο Sunnyvale. “Δε γνωρίζουμε εάν υπάρχουν προϊόντα της NetApp που πωλούνται ή έχουν σταματήσει να πωλούνται στη Συρία”.

Η σύμβασή της NetApp κανονίστηκε με τέτοιο τρόπο που αποφεύχθηκε μια άμεση συμφωνία με την Area, λέει ένας απ’ τους ανθρώπους που γνωρίζουν για το εγχείρημα. Η ιταλική θυγατρική της NetApp πούλησε τον εξοπλισμό μέσω ενός εξουσιοδοτημένου πωλητή στην Ιταλία, απ’ όπου έπειτα πωλήθηκαν εκ νέου στην Area, αναφέρει η πηγή μας.

Ο γενικός διευθυντής της Utimaco Malte Pollmann λέει πως η εταιρία του στηρίζεται στην Area προκειμένου να διασφαλίσει πως ο εξοπλισμός τους χρησιμοποιείται και εξάγεται σύμφωνα με τον νόμο. “Η Area είναι ένας αξιόπιστος εταίρος μακράς πνοής”, λέει.

Η Utimaco, με έδρα το Oberursel κοντά στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ενήμερη για οποιοδήποτε εγχείρημα στη Συρία περιλαμβάνει εξοπλισμό της, και σπάνια γνωρίζει πού εγκαθιστούν τον εξοπλισμό της οι συνεταίροι της, λέει ο Pollmann. “Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, καθώς κανείς απ’ τους συνεργάτες μας δεν είναι υποχρεωμένος να μας ενημερώσει”, λέει ο Pollmann. “Δεν κάνουμε προσωπικές πωλήσεις”.

Ένα κενό πληροφοριών

Η Sophos Ltd, στο Abingdon της Αγγλίας, παροχός λογισμικού ασφαλείας και προστασίας δεδομένων που ελέγχει την Utimaco, παραπέμπει τις ερωτήσεις στην Utimaco, λέει η Fiona Halkerston, υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της Sophos, που έχει αναλάβει η λονδρέζικη εταιρία Johnson King Ltd.

Ο γενικός διευθυντής της STE Baker Baker δεν απάντησε σε ερώτημα για σχολιασμό που στάλθηκε με φαξ στο γραφείο του.

Στην πρεσβεία της Συρίας στη Ρώμη, ένας υπεύθυνος τύπου δήλωσε πως δεν έχει κάποια πληροφόρηση για το σύστημα και αρνήθηκε να σχολιάσει τις επιπλοκές σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιας τέτοιας παρακολούθησης.

Η αγορά του συστήματος αυτού από τη Συρία δείχνει πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν Δυτικά προϊόντα τεχνολογίας επιτήρησης προκειμένου να παρακολουθούν τους διαφωνούντες. Στο Ιράν, μια έρευνα των Bloomberg News έδειξε ότι ήταν ευρωπαϊκές εταιρίες που παρείχαν ή διέθεσαν το υλικό εντοπισμού θέσης πολιτών και παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στις οποίες οι υπηρεσίες ασφαλείας ήθελαν να έχουν πρ΄σοβαση.

Βοηθήματα για ανακριτές

Στο Μπαχρέιν, οι ανακριτές των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποίησαν μεταγραφείς μηνυμάτων sms ευρωπαϊκού εξοπλισμού παρακολούθησης, σύμφωνα με την έρευνά μας. Άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κατέστειλαν εξεγέρσεις αυτή τη χρονιά αγόρασαν ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου, αλλά και της Υεμένης και της Συρίας.

Στη Συρία, το σύστημα παρακολούθησης e-mail και διαδικτυακών συνομιλιών της Area θα είναι πιο διεισδυτικό απ’ ότι ένας απλός εξοπλισμός αποκλεισμού ιστοσελίδων.

Οι ΗΠΑ εξετάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η Συρία χρησιμοποιεί τεχνολογία της Blue Coat Systems Inc (BCSI), μιας ακόμη εταιρίας με έδρα το Sunnyvale, για λογοκρισία στο διαδίκτυο και αρχειοθέτηση του ιστορικού πλοήγησης, είπε η εκπρόσωπος του State Department Victoria Nuland σε συνέντευξη τύπου της 24ης Οκτώβρη.

Η Blue Coat διερευνά ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους τα εργαλεία φιλτραρίσματος πληροφοριών της μεταπωλήθηκαν στη Συρία, λέει ο εκπρόσωπός της Steve Schick. Η εταιρία δεν εξάγει στη Συρία και απαγορεύει απ’ τους συνεταίρους της να μεταπωλούν προϊόντα της στη Συρία ή σε άλλες χώρες όπου έχει επιβληθεί εμπάργκο, λέει.

H Nuland του State Department υπογράμμισε την απαγόρευση σχεδόν κάθε αμερικανικής εξαγωγής στη Συρία, απαντώντας σε ερώτηση για την Blue Coat κατά τη συνέντευξη τύπου.

Το State Department ανησυχεί

“Μας προκαλούν ανησυχία οι αναφορές για τη χρήση της τεχνολογίας από ολοκληρωτικά καθεστώτα εν γένει, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά τη Συρία, ο στόχος τους γίνονται άμεσα οι ακτιβιστές και οι αντιφρονούντες”.

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Area εργάζεται για να παράσχει στη Συρία ακριβώς αυτήν την τεχνολογία.

Η Area, εδράζεται σε ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων δίπλα στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου, απ’ όπου δέχθηκε το τηλεφώνημα του 2008 ζητώντας της να συμμετάσχει στο εγχείρημα καθώς αγωνιζόταν να συλλέξει χρωστούμενα χρήματα στη χώρα, λέει η πηγή μας. Μαζί με δυο ιταλικές ανταγωνιστικές της, η εταιρία πίεζε την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει τις καθυστερημένες αμοιβές για έργα παρακολούθησης, μας λέει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, Formenti.

Η Area πέτυχε τη συμφωνία με τη Συρία το 2009, αναφέρουν δυο άνθρωποι σχετικοί με το εγχείρημα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα πλοίο που μετέφερε τους υπολογιστές και τον λοιπό εξοπλισμό έφτασε στο λιμάνι της Λατάκειας στη Συρία, μας λέει η πηγή μας.

Εκατόμβες νεκρών

Με τον εξοπλισμό στη Συρία, το εγχείρημα του Asfado ξεδιπλώνετια παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής απ’ τον Ασσάντ.

Η αναταραχή ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου. Δυο εβδομάδες μετά, στις 30 Μαρτίου, Ιταλοί υπάλληλοι της NetApp και της Area αντάλλαξαν e-mails στα οποία οι παροχοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν οδηγίες στην εταιρία παρακολουθήσεων πάνω στο πώς να ρυθμίσει τον εξοπλισμό που είχε μόλις παραλάβει, σύμφωνα με αντίγραφα των συνομιλιών.

Την ίδια ημέρα, ο Ασσάντ απευθύνθηκε στο κοινοβούλιο της Συρίας, κατηγορώντας του διαδηλωτές για “συνωμοσία”. “Αν κι αυτή η μάχη επιβλήθηκε σε μάς σήμερα, την καλωσορίζουμε”, είπε.

Μέχρι τότε, περισσότερα από 90 άτομα είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μια αναφορά της Area για το “NetApp Storage Cluster B,” με ημερομηνία 26 Μαΐου, δείχνει πώς είχαν τοποθετηθεί κοριοί σε στοίβες δίσκων της αμερικανικής εταιρίας σε καταστήματα με υπολογιστές. Η αναφορά αυτή φέρει το κωδικό όνομα Asfador, καθώς και εξώφυλλο με τον τίτλο “STE PDN Monitoring Center Project”.

Επίσης, στις 26 Μαΐου, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές στην επαρχία της Νταραά, ανεβάζοντας την αριθμό των νεκρών στους 1.100.

Η αίθουσα παρακολουθήσεων

Εάν η εγκατάσταση της Area ολοκληρωθεί σύμφωνα με τα σχέδια, η κυβέρνηση του Ασσάντ θα κερδίσει τη δυνατότητα να διεισδύσει φαινομενικά σε κάθε γωνιά του διαδικτύου στη Συρία.

Σχεδιαγράμματα για το σύστημα δείχνουν πως περιλαμβάνει ανιχνευτές τόσο στο δίκτυο των εταιριών κινητής τηλεφωνίας όσο και των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου, καταγράφοντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κίνηση. H αρχειοθέτηση της Netapp θα επιτρέψει στους πράκτορες τη διατήρηση αρχείων επικοινωνιών για μελλοντικές έρευνες ή τη χαρτογράφηση των επαφών του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τις πηγές και τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα κτιρίου της Telecom στη συνοικεία Mouhajireen της Δαμασκού, όπου περίπου 30 μεταλλικά ράφια στηρίζουν τους υπολογιστές που χειρίζονται την παρακολούθηση και την αρχειοθέτηση των επικοινωνιών, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει για τις εγκαταστάσεις. Το κέντρο δεδομένων συνδέεται με μια αίθουσα παρακολουθήσεων έναν όροφο ψηλότερα, όπου οι καταγραφόμενες επικοινωνίες θα μεταδίδονται σε περίπου 40 τερματικά, σύμφωνα με το ίδιο άτομο.

Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν τους όρους της σύμβασης λένε πως στο τελικό στάδιο της εγκατάστασης, το συμβόλαιο προβλέπει πως οι υπάλληλοι της Area θα εκπαιδεύσουν τους Σύρους πράκτορες πάνω στον χειρισμό των μηχανημάτων, θα τους διδάξουν δηλαδή πώς να παρακολουθούν καλύτερα τους πολίτες.

δημοσιογράφοι:
Ben Elgin
Bernon Silver
Συντάκτες:
Melissa Pozsgay
Gary Putka

Πηγή: http://www.bloomberg.com/news/2011-11-03/syria-crackdown-gets-italy-firm-s-aid-with-u-s-europe-spy-gear.html

*`*`*

Σημείωση: περισσότερο υλικό σχετικά με τις αραβικές εξεγέρσεις είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ συγκεκριμένα από τη Συρία έχουμε δει μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα απ’ την καταστολή στη Χάμα εδώ.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Categories
Uncategorized

Προαισθήματα…: για το Occupy και τους αγώνες χωρίς αιτήματα – Q. Libet

Προαισθήματα…

Οι επερχόμενες καταλήψεις θα ξεφυτρώνουν παντού χωρίς αρχή και τέλος, και χωρίς τα μέσα να διαλυθούν. Όταν συμβεί αυτό, θα είμαστε επιτέλους έτοιμοι να τις εγκαταλείψουμε.

Όταν γράφαμε τα παραπάνω τον Δεκέμβρη του 2008 στην πόλη της Νέας Υόρκης, μετά την κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου στη Union Square, αντιμετωπιστήκαμε σαν ιδεαλιστές νεαροί, μηδενιστές αναρχικοί, ακόμη και φασίστες παρακρατικοί. Ποιά είναι τα αιτήματά σας; ρωτούσαν. Και τί προτείνετε; αναρωτιόντουσαν. Να καταλάβουμε τα πάντα; ξύνιζαν.

Αλίμονο. Τα προαισθήματά μας έχουν ξεπεραστεί.

Ήταν απλά θέμα χρόνου. Με το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης το φθινόπωρο του 2008, τα αποτελέσματά της ήταν διάχυτα, με τα άτομα σ’ ολόκληρη τη χώρα να τα νιώθουν ταυτόχρονα αλλά όχι από κοινού. Οι φοιτητές, που έχουν τόσο τον χρόνο να δράσουν και να σκεφτούν ελεύθεροι απ’ την προστατική της εργασίας, ήταν φυσικά οι πρώτοι που αντέδρασαν. Με την εξέγερση στην Ελλάδα να κοχλάζει, και μια κρίση νομιμοποίησης της αμερικανικής οικονομίας μπροστά τους, καταλήψεις χωρίς αιτήματα εξαπλώθηκαν από την Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια, εμπλέκοντας χιλιάδες. Τα αιτήματα είναι άνευ νοήματος, όταν κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει, κι έτσι το μόνο πραγματικό αίτημα ήταν η ίδια η κατάληψη. Ανώριμο ίσως, όχι όμως και ανόητο. Με τις κατασχέσεις να αυξάνονται γεωμετρικά, και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη, η κατάληψη του χώρου και των μέσων διαβίωσης είναι η πιο αυτονόητη δράση. Στις πιο απολίτικες απ’ τις Δυτικές δημοκρατίες, πρέπει να δημιουργήσει κανείς πρώτα τους χώρους απ’ όπου θα προκύψει η πολιτική.

Αλλά οι φοιτητές από μόνοι τους δεν είναι τίποτα. Πόσο μάλλον οι αριστεροί ριζοσπάστες απ’ αυτούς.

Πάντοτε με το ένα πόδι στην εργασία και το άλλο έξω απ’ αυτήν, οι φοιτητές μπορούν να εκφράσουν τη δυσφορία γι’ αυτό που έρχεται, κι όχι γι αυτό που έχει ήδη έρθει. Εδώ προκύπτει και το θεωρητικό πλεονέκτημα του τρέχοντος κύματος καταλήψεων, που παίρνει ως σημείο αφετηρίας του όχι το λεηλατημένος μέλλον, αλλά το διαλυμένο παρόν. Από δω, δε χρειάζεται κανείς πλέον να “πείσει” τους άλλους για το τί “μπορεί να συμβεί”. Είναι μάλλον το ίδιο το παρόν που γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια όλων. Και μόνον όσοι ζουν σε ουρανοξύστες μπορούν να αποφύγουν τα πρώτα γκρεμοτσακίσματα.

Το Occupy Wall Street και οι επακόλουθοι πολλαπλασιασμοί του ακολουθούν την τροχιά των αμερικανικών κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησαν απ’ τις εργατικές ταραχές μετά τον εμφύλιο πόλεμο και συνέχισαν μέχρι τις πιο πρόσφατες αναζωπυρώσεις των διαδηλώσεων της αντιπαγκοσμιοποίησης των αρχών της δεύτερης χιλιετηρίδας. Τί είναι αυτή η τροχιά; Με απλά λόγια, στο ξεκίνημα της νεοϊδρυθείσας δημοκρατίας της Αμερικής, οι εργαζόμενοι πληθυσμοί διεκδικούσαν λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερο μισθό, με ανεξάρτητη δική τους εκπροσώπηση και συλλογικά δικαιώματα διαπραγμάτευσης. Αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα, που ορισμένες φορές αναμείχθηκαν και ορισμένες βρέθηκαν σε σύγκρουση με τα αιτήματα για τη ψήφο των γυναικών και τα πολιτικά δικαιώματα, υποστηρίχθηκαν από μαζικά κύματα βίας: απεργίες, καθηστικές διαμαρτυρίες, οδομαχίες, ταραχές, λεηλασίες, εμπρησμούς. Ενώ απαιτούσαν συγκεκριμένες εγγυήσεις για τη ζωή τους με τα λόγια τους, με τα έργα τους δεν απαιτούσαν τίποτα απολύτως απ’ τα κατεστραμμένα εργοστάσια και τραίνα που άφηναν πίσω τους.

Ο μέσος αμερικάνος πολίτης, το 99%, απ’ την ανασυγκρότηση στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αναβαπτίστηκε στο αίμα και ευλογήθηκε με μια πληθώρα υλικών κερδών. Η ενασχόληση των πολιτών με την πολιτική υποχώρησε μπρος στην απόλαυση των νέων εμπορευμάτων που βρέθηκε στο προσκήνιο. Με μια σχετική ειρήνη που κερδήθηκε για τους λευκούς εργαζομένους, η σφαίρα της πολιτικής άνοιξε για το άλλο κομμάτι του 99%, για τον μαύρο πληθυσμό. Ο αργόσυρτος μεταπολεμικός αγώνας για πολιτικά δικαιώματα εξερράγη στη δεκαετία του ’60, με όχι μόνο αιτήματα για ίση μεταχείριση και σεβασμό, αλλά επίσης αιτήματα για ένταξη στα υλικά κέρδη που είχε προσωρινά διασφαλίσει για τον εαυτό του ο λευκός εργαζόμενος πληθυσμός. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα διατυπώθηκαν στην Ουάσιγκτον και τη Σέλμα, ήταν μόνο το προσκήνιο μιας κολοσσιαίας βουβής οργής που μαινόταν στο φόντο, γκρεμίζοντας τις γεμάτες εμπόρευμα βιτρίνες του Νιούαρκ, του Ντητρόιτ, του Λος Άντζελες, του Ώκλαντ, του Σικάγο, και σχεδόν κάθε μητροπολιτικής γειτονιάς στην Αμερική. Η αυτοκαταστροφή των δικών τους γειτονιών ήταν το σημάδι ότι δεν είχαν “τίποτα να χάσουν”, μια πολιτική θέση που δεν μπορεί παρά να κερδίζει.

Καθώς το κίνημα για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα κορυφώθηκε, η νεολαία και τα αντιπολεμικά κινήματα των μέσων του ’60 και των αρχών του ’70 κέρδισαν έδαφος. Κάνοντας δικό τους το φυσικό μήνυμα των φυλετικών ταραχών -ότι δεν υπάρχει νίκη χωρίς αγώνα- οι νέοι ριζοσπάστες ανέμειξαν παλιές εργατικές τακτικές με τις στρατηγικές των πολιτικών δικαιωμάτων, παράγοντας μια ιδεολογία που υποστήριξε το δικαίωμά τους να γευτούν τους καρπούς της αμερικανικής κοινωνίας. Τα πάντα μπορούσαν να αρπαχθούν, τα πάντα θα ‘πρεπε να ήταν δικά μας. Η ιδιαιτερότητα των πολιτικών κινημάτων την περίοδο αυτήν ήταν στη φύση των γενικών αιτημάτων τους: ελευθερία, ισότητα, ειρήνη, τα πάντα.

Όμως ο αγώνας για ένα ολικό αίτημα έσπασε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η κρίση στην αμερικανική οικονομία οδήγησε σε μια νέα ταξική επίθεση σ’ αυτούς που κάνουν τη χώρα να κινείται. Αυτή η επίθεση είναι σε εξέλιξη. Δε χρειάζεται πλέον να δοθεί τίποτα σ’ αυτούς που απαιτούν, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις δε δεσμεύονται πια απ’ τους υπαλλήλους τους και τους πολίτες τους. Αυτή η νέα σχέση μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνομένων, μεταξύ ιδιοκτητών και εργατών, ονομάστηκε λιτότητα. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, όσα κερδήθηκαν τον προγούμενο αιώνα σιγά-σιγά υποχώρησαν. Οι πραγματικοί μισθοί καθηλώθηκαν ενώ οι τιμές αυξήθηκαν, η εισοδηματική ανισότητα τινάχθηκε στα ύψη ενώ η ανεργία κορυφώθηκε, αφάνταστος πλούτος παράχθηκε ενώ απίστευτα λίγοι τον ιδιοποιήθηκαν – το αμερικανικό όνειρο αγορασμένος με κακή πίστωση, πληρωμένο με πανήψυλο επιτόκιο, μόλις μαλάκωσε με ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο. Τί μπορεί να διεκδικήσει πια κανείς όταν δεν υπάρχει τίποτα να του δώσουν.

Το να ΜΗΝ έχει κανείς αιτήματα, δεν είναι κάποια έλλειψη αλλά μια αντιφατική επιβεβαίωση της εξουσίας του όσο και της αδυναμίας του. Πολύ αδύναμος ακόμα και για να αποπειραθεί να πάρει κάτι απ’ αυτούς που κυριαρχούν την εργατική ζωή, και ταυτόχρονα πολύ ισχυρός για να προσπαθήσει και να καταφέρει μια άμεση οικειοποίηση της ψυχής του, του χρόνου του και της δραστηριότητάς του μακρυά από την εκπροσώπηση. Ένας αγώνας χωρίς αιτήματα φανερώνει τη συνολικότητα των εχθρών εναντίον των οποίων μάχεται κανείς και την ενότητα όσων τους αντιμάχονται. Ένας τέτοιος αγώνας “δε διεκδικεί κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα επειδή τα βάσανα που υποφέρει δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο κακό αλλά ένα κακό γενικό”. Αυτό το “γενικό κακό” είναι η απρόσωπη δομή της εκμετάλλευσης που βρίσκεται στην καρδιά του οικονομικού μας συστήματος – η εκβιαστική πώληση του χρόνου και της δραστηριότητας μιας ολόκληρης ζωής ενός σε έναν άλλον με αντάλλαγμα έναν μισθό – κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από καμμιά συγκεκριμένη αλλαγή, παρά μόνο από μια συνολική.

Ωστόσο, ο αγώνας χωρίς αιτήματα δεν είναι “ριζοσπαστικός” επειδή δεν έχει αιτήματα, όπως και ο αγώνας για καλύτερους μισθούς δεν είναι “ρεφορμιστικός” επειδή έχει αιτήματα. Πιο σημαντικό από τα αιτήματα που εγείρονται εναντίον της εξουσίας είναι οι απαιτητικές υπευθυνότητες που φέρει η ίδια η κατάσταση. Η ιδιαιτερότητα της τρέχουσας στιγμής είναι η σαφής αναγνώριση απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους, δημόσια, μαζί, δυνατά, αόριστα, της δικής τους κατάστασης στην κατάσταση των άλλων. Οι μορφές αυτής της συνάντησης, αν και θεαματικές, δεν είναι τίποτα συγκρινόμενες με τα περιεχόμενά τους.  Τα ζητήματα της εργασίας, του χρήματος, της κοινότητας, της οικογένειας, του φύλου, του χρώματος, του χρόνου, της τάξης, της εκπαίδευσης, της υγείας, των μέσων, της εκπροσώπησης, της τιμωρίας και της πίστης δεν έχουν πια ατομικές απαντήσεις. Το να σκεφτούμε πάνω σ’ ένα απ’ αυτά σημαίνει να σκεφτούμε πάνω σ’ όλα τους, και το να σκεφτούμε πραγματικά πάνω σ’ όλα αυτά απαιτεί μια κατάληψη δίχως τέλος. Οι καταλήψεις χωρίς τέλος είναι απεριόριστες κι ελεύθερες, όχι απλά επειδή βρίσκονται παντού και διαρκούν επ’ αόριστον, αλλά επειδή δεν υπάρχει τίποτα έξω απ’ αυτές που να τις καθορίζει εκτός απ’ αυτές τις ίδιες. Το  ξεπέρασμα των καταλήψεων είναι η πρακτική πραγματοποίηση μιας τέτοιας ελευθερίας, ένα καθήκον που δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί ιστορικά.

Προσοχή: υπάρχει μια λογική εδώ, λόγω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες χάρις στην τρέχουσα έλλειψη κατάλληλων εννοιών για να την αντιληφθούμε. Η κύρια προϋπόθεση του 99% συνθέτει τέλεια την οικουμενική κενότητα του σύγχρονου αμερικάνου, εκφράζοντας πλήρως ολόκληρη την ύπαρξή του χωρίς συσχέτιση με μια καθορισμένη ποιότητα. Η αλήθεια των καταλήψεων δεν έγκειται μόνο στην ουσία τους, αλλά και στα υποκείμενά τους. Η ελάχιστη προϋπόθεση της κατάληψης εντοπίζει τα υποκείμενα του συλλογισμού σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Όσο δένονται μεταξύ τους μέσω υλικών σχέσεων αλληλεξάρτησης, καταλήγει τελικά κανείς πως ούτε καν η επανάσταση δεν είναι αδύνατη.

Η νέα εποχή είναι βαθιά επαναστατική, και το ξέρει. Σε κάθε επίπεδο της σύγχρονης κοινωνίας, κανείς δεν μπορεί και κανείς δε θέλει να συνεχίσει όπως πριν. Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί ειρηνικά την πορεία των πραγμάτων από τα κορυφαία κλιμάκια πλέον, καθώς ανακαλύπτουν ότι οι πρώτοι καρποί της κρίσης της οικονομίας δεν είναι μονο ώριμοι, αλλά έχουν στην πραγματικότητα αρχίσει να σαπίζουν. Στη βάση, κανείς δε θέλει να αποδεχθεί τί συμβαίνει γύρω του, και το αίτημα για ζωή έχει γίνει πλέον το επαναστατικό πρόγραμμα. Το μυστικό όλων των “άγριων” και “ακατανόητων” αρνήσεων που κοροϊδεύουν την παλιά τάξη είναι η αποφασιστικότητα να γράψουμε τη δική μας ιστορία.

Το Occupy Wall Street είναι η πρώτη μεγάλη αμερικανική απάντηση στην οικονομική κρίση του 2008. Αλλά η οικονομική κρίση του 2008 είναι η πρώτη μεγάλη συνέπεια της αποτυχημένης απάντησης στην κρίση της δεκαετίας του 1970. Στην πραγματικότητα, η καθυστερημένη ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών δεκαετιών, στις οποίες οι Αμερικανοί καλή τη πίστει χάρισαν στις επιχειρήσεις και στην κυβέρνηση μια ολόκληρη γενιά προκειμένου να διορθώσουν το πρόβλημα, και τώρα γύρισαν για να πάρουν εκδίκηση. Ο χρόνος της αναμονής τελείωσε. Η εποχή της λιτότητας έχει φτάσει τα όριά της. Το να καταλάβουμε τα πάντα χωρίς αιτήματα δεν είναι παρά το πρώτο βρεφικό βήμα στα γιγαντιαία παπούτσια του νέου αμερικανικού προλεταριάτου.

Q. Libet
20 Οκτώβρη 2011

πηγή: http://juralib.noblogs.org/2011/10/29/premonitions-sur-les-occupations-aux-etats-unis/

*~*~*

Δείτε ακόμα (αγγλικά):

We Demand Nothing – Johann Kaspar

Preoccupied: The Logic of Occupation – Q. Libet

Categories
πράκτορες του χάους

“Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…”: για το γεγονός της 20/10/2011 – πράκτορες του χάους

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…

   «Έτσι όπως είμαστε σήμερα, μόνο όταν φοβηθεί ο κόσμος θα βγει στους δρόμους, και θα βγει απότομα, όλος μαζί…Τότε, θα βγάλουν μπροστά του το ΚΚΕ να τον σταματήσει». Αυτή η εντυπωσιακά ακριβής πρόβλεψη έγινε σε  μια κουβέντα του καφέ  με έναν παλιό τροτσκιστή το 2007. Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τί δείχνει η ξεκάθαρη εμφάνιση του ΚΚΕ ως αστυνομίας[1], αυτό το σημαντικό γεγονός της 20ής Οκτώβρη, για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και πώς σχετίζεται με την εξέλιξη της κρίσης.

   Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση επιχειρώντας μια κριτική ανάγνωση της βασικής θέσης όλων εκείνων που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ για «προδοσία της εργατικής τάξης». Οι φορείς της άποψης αυτής καταθλίβονται επίσης από το ότι «τσακωνόμαστε μεταξύ μας». Η άποψη αυτή μοιάζει να παραβλέπει, να ξεχνά ποιός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ στην ταξική πάλη στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται όμως για απροσεξία. Δεν πρόκειται για παράλειψη ή αφηρημάδα. Αυτό που δεν βλέπει η άποψη αυτή καθορίζεται από την ουσία εκείνου που βλέπει, από τη δομή της όρασης της, από τον ίδιο τον πυρήνα του περιεχομένου της. Εκείνο που βλέπει η άποψη αυτή είναι η επανάσταση ως θρίαμβος της εργατικής τάξης, η μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας σε κοινωνία εργατών, δηλαδή, η επανάσταση όπως παριστάνει ότι τη βλέπει και το ΚΚΕ (με τον εαυτό του βέβαια στη θέση των αφεντικών). Γι’ αυτό το λόγο η κριτική αυτή κατηγορεί το ΚΚΕ για «προδοσία» στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού στόχου. Θεωρεί μάλιστα ότι το ΚΚΕ προδίδει τον κοινό στόχο της «ελεύθερης» εργατικής κοινωνίας επειδή με την πρακτική και το λόγο του προτάσσει τη δημιουργία της πολιτικής μορφής ενός εργατικού κράτους αντί της εργατικής αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, και σ’ αυτό το πλαίσιο εξανίσταται από τη χρήση του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» από το ΚΚΕ.

   Μπορεί καταρχήν να φαίνεται παράδοξο, αλλά είναι μέσα σ’ αυτό το σύνθημα που κρύβεται η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη. Το περιεχόμενο αυτού του συνθήματος εκφράζει την πλευρά του ΚΚΕ (όχι όμως μόνο του ΚΚΕ και αυτό έχει μεγάλη σημασία) στην σύγκρουση που παράγεται ιστορικά στην τρέχουσα περίοδο ανάμεσα στις πρακτικές της ταξικής πάλης. Αν διαβάσουμε με προσοχή αυτό το σύνθημα, θα δούμε ότι στη λέξη εργάτη βρίσκεται το κλειδί για το περιεχόμενο της κατά ΚΚΕ (και όχι μόνο) επανάστασης. Η επανάσταση αυτή δεν καταργεί τον εργάτη ως εργάτη, δεν καταργεί το προλεταριάτο, δεν καταργεί τα «γρανάζια», δηλαδή την παραγωγή αξίας. Αντίθετα καλεί τον εργάτη να αγωνιστεί (ή να στοιχηθεί ως πρόβατο πίσω από τους βοσκούς στην περίπτωση του ΚΚΕ) για να συνεχίσει να είναι εργάτης, να συνεχίσει να «γυρνάει τα γρανάζια». Η ουτοπική φράση «χωρίς αφεντικά» σημαίνει «με δική του πρωτοβουλία», δηλαδή με αφεντικά που θα είναι επίσης εργάτες, υποτίθεται αφεντικά του εαυτού τους, ή με αφεντικό το «κόμμα των εργατών». Πίσω από την οπορτουνιστική πρακτική του ΚΚΕ να ενστερνιστεί ένα «σύνθημα των αναρχικών», βρίσκεται η ουσία της διατήρησης της εργασίας ως διαχωρισμένης δραστηριότητας του ανθρώπου μετά την επανάσταση και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

   Η στάση του ΚΚΕ να υπερασπιστεί, αυτή την κρίσιμη για το κεφάλαιο και το Κράτος ώρα, το κοινοβούλιο και την αστυνομία από τις επιθέσεις ενός κομματιού του προλεταριάτου είναι απολύτως συμβατή με το σύνθημα αυτό, ακόμη περισσότερο επειδή οι επιθέσεις ενάντια στο κράτος και την ιδιοκτησία καθίστανται εφικτές μόνο επειδή έχουν τη στήριξη ενός πολύ μεγάλου κομματιού του προλεταριάτου όπως φάνηκε καθαρά στις 19 Οκτώβρη. Η υπεράσπιση της εργασίας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ιστορικό κενό, δεν υπάρχει μια α-ιστορική μορφή εργασίας (όπως υπονοεί το «θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία» κτλ), είναι αναγκαστικά η υπεράσπιση της εργασίας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στο ιστορικό παρόν – και στη συνέχεια η επανάσταση, κατά ΚΚΕ, θα είναι η αναδιάρθρωση της εργασίας στη βάση των ιστορικά καθορισμένων όρων της (κάτι που έκαναν εξάλλου οι μπολσεβίκοι όταν πήραν την εξουσία στη Ρωσία συμμετέχοντας στην προλεταριακή επανάσταση το 1917 και προσπάθησαν να κάνουν οι συνδικαλιστές της CNT όταν ανέλαβαν τη διοίκηση των εργοστασίων μετά την προλεταριακή εξέγερση στην Ισπανία το 1936). Αν συνδυάσουμε αυτά τα συμπεράσματα με την στρατηγική του ΚΚΕ που είναι η διεκδίκηση ενός ολοένα και σημαντικότερου ρόλου στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, δηλαδή η ισχυροποίηση του ως μηχανισμού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων που λειτουργεί παράλληλα με το Κράτος ή ως «γρανάζι» της κρατικής μηχανής σε κάποιες περιπτώσεις, τότε στο πλαίσιο της ολοένα και μεγαλύτερης σημασίας που αποκτά η καταστολή για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης γίνεται κατανοητό γιατί το ΚΚΕ πρέπει να παίζει το ρόλο της αστυνομίας.

   Κι εκείνοι που επιτέθηκαν στο ΚΚΕ; Πώς εξηγείται με βάση αυτή τη γραμμή σκέψης ότι ένα μέρος εκείνων που επιτέθηκαν στην κόκκινη φράξια της αστυνομίας, η οποία τους έφραζε το δρόμο προς την χακί φράξια της αστυνομίας, συμμερίζονται σε μεγάλο βαθμό την οπτική του ΚΚΕ για την επανάσταση; Έχουν δίκιο εκείνοι που τους κατηγορούν ότι απλώς ερίζουν με το ΚΚΕ για την κατοχή της Λ. Αμαλίας και κατ’ επέκταση την πολιτική ηγεσία του κινήματος; Εν μέρει η άποψη αυτή έχει βάση, το λάθος όμως βρίσκεται ήδη στο περιεχόμενο του ζητήματος (πολιτική ηγεσία του κινήματος). Η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η απάντηση στο γιατί παράγεται αυτή η σύγκρουση, ποιό είναι το πραγματικό της περιεχόμενο και γιατί φτάνει πια να αποτελεί κεντρικό θέμα της ταξικής πάλης[2] σε πολλά κράτη στον κόσμο μπορεί να βρεθεί μόνο αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από το φαινομενικό δίπολο αριστερά-αναρχικοί (το οποίο είναι δίπολο προηγούμενων επαναστάσεων, καθώς «η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»). Για να γίνει η απόδραση από το δίπολο αυτό πρέπει να σταθεί κανείς για μια στιγμή στο περιεχόμενο του στρατοπέδου «αναρχικοί», ή black block ή όπως θέλει κανείς να το ονομάζει (αν και η δυστοκία στην εύρεση ενός σταθερού ονόματος ήδη κάτι δείχνει). Είναι γνωστό σε όλους ότι το τμήμα του «κόσμου που συγκρούεται» το οποίο ανήκει οργανικά στη διάρθρωση των ομάδων της «μιλιτάντικης αναρχίας» είναι πλέον πολύ μικρό και γίνεται, όσο βαθαίνει η κρίση, ολοένα και μικρότερο. Είναι επίσης γνωστό ότι πλέον συγκρούονται και εργαζόμενοι, συχνά χωρίς να καταγγέλλεται η πρακτική τους αυτή από τα συνδικάτα τους (βλ. ΠΟΕ-ΟΤΑ), συγκρούονται άνεργοι, ακόμη και μικροαστοί (ιδιοκτήτες ταξί) που προλεταριοποιούνται απότομα. Ο «κόσμος» που προκαλεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ταραχές της τελευταίας περιόδου ΔΕΝ είναι οργανωμένοι αναρχικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία και η επιρροή των οργανωμένων αναρχικών πάνω του είναι ελάχιστη και συνεχώς φθίνουσα. Ο «κόσμος» αυτός είναι ένα συνονθύλευμα νεανικού (και όσο βαθαίνει η κρίση, όχι μόνο νεανικού) προλεταριάτου το οποίο έχει επισφαλή εργασία ή είναι άνεργο ή αποτελείται από μαθητές ή φοιτητές. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου», κατά κανόνα ταραχές χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα ή ξεσπάσματα ταραχών μέσα στους διεκδικητικούς αγώνες, εκφράζουν το σύγχρονο αδιέξοδο της διεκδίκησης, την έλλειψη μέλλοντος που έχει παραχθεί μέσα σ’ αυτήν την κρίση, ως κρίση της ύπαρξης του μισθού και άρα κρίση αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Ο «κόσμος» αυτός ΔΕΝ είναι οι «επαναστάτες» που συγκρούονται γιατί έχουν «ταξική συνείδηση», είναι οι φορείς των πρακτικών που παράγονται από τον αποκλεισμό του προλεταριάτου από την εργασία, από τη βίαιη υποβάθμιση των μεσαίων στρωμάτων, από τη φρενήρη πορεία της κρίσης του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού και της προσπάθειας αντιμετώπισής της με έναν ακόμη γύρο επίθεσης του κεφαλαίου ο οποίος φτάνει να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του μισθού. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου» είναι επίσης αδιέξοδες, αν τις εξετάσουμε από την οπτική της αναζήτησης μιας στρατηγικής για τη νίκη της εργατικής τάξης και την πραγμάτωση μιας εργατικής κοινωνίας. Το αδιέξοδο των πρακτικών αυτών είναι που προεικονίζει το ξεπέρασμα τους μέσα στην ταξική πάλη, ξεπέρασμα που δε θα προκύψει ως επιβολή τους επί άλλων πρακτικών, αλλά θα παραχθεί από την πορεία της συγκρουσιακής συνύπαρξης αυτών των πρακτικών με τις διεκδικητικές πρακτικές. Αυτό το ξεπέρασμα θα είναι εφικτό να παραχθεί μόνο όταν θα βρισκόμαστε στο στάδιο εκείνο που η σύγκρουση δεν θα αναπαράγει μόνο τη δυναμική των ταραχών χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα αλλά θα παράγει πλέον και λήψη συγκεκριμένων μέτρων. Η σύγκρουση αυτή παράγεται αντικειμενικά και οι όποιες επιλογές των ατόμων υπερκαθορίζονται από τη σαρωτική επέλαση της κρίσης. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη Βουλή, αυτό είναι μόνο το φαίνεσθαι, αυτή η ανάγνωση εξυπηρετεί μόνο τα ειδικά πολιτικά συμφέροντα των πολιτικά οργανωμένων αναρχικών και του ΚΚΕ και των μικρών συνοδοιπόρων του. Σίγουρα θα γίνουν προσπάθειες άντλησης πολιτικής υπεραξίας και από τις δύο πλευρές της «σύγκρουσης μπροστά στη βουλή» και μπορεί σε ένα βραχυπρόθεσμο επίπεδο οι προσπάθειες αυτές να φαίνονται επιτυχημένες (και από τις δύο πλευρές). Όλες οι προσπάθειες αυτές θα ερίζουν για το ποιός νοιάζεται περισσότερο για την «ενότητα της εργατικής τάξης» και θα χρησιμοποιούν σχεδόν τους ίδιους όρους στις αλληλοκατηγορίες τους. Η εξέλιξη της κρίσης όμως επιταχύνεται και το γεγονός της 20ής Οκτώβρη σε λίγο θα μοιάζει ένα αθώο παιχνίδι με πέτρες, δυο τρεις μολότοφ, και εκατοντάδες παλούκια με κόκκινα πανάκια.

   Η σύγκρουση που εμφανίστηκε με όρους πολιτικού φετιχισμού ως σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη βουλή, παράγεται ως εσωτερική σύγκρουση πρακτικών του προλεταριάτου μέσα σε ολόκληρο τον κύκλο αγώνων που ξεκίνησε μετά την αναδιάρθρωση της δεκαετίας του 1980 (για την Ελλάδα του 1990), αποτελεί την ουσία αυτού του κύκλου αγώνων και τώρα μέσα στην κρίση συμπυκνώνονται και συναντιούνται όλες οι αντιφάσεις που τη γέννησαν και την ανέπτυξαν. Η σύγκρουση αυτή έχει παραχθεί ιστορικά ως αποτέλεσμα της συσσώρευσης του κεφαλαίου, δηλαδή της ταξικής πάλης, και δεν είναι αποτέλεσμα «στρατηγικών», «προδοσιών», «ταξικής συνείδησης» και άλλων ιδεολογημάτων. Τα δύο στρατόπεδα που δημιουργούνται με μεγάλη ταχύτητα μέσα στη συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου είναι ρευστά και ό,τι φαίνεται σήμερα να προεικονίζει μέσα από το ξεπέρασμα των ορίων του την επανάσταση, αύριο θα εμφανιστεί διαιρεμένο, θα εκραγούν οι εσωτερικές του αντιφάσεις οι οποίες σήμερα μπορεί να μη φαίνονται και τόσο σημαντικές. Η εμβάθυνση της κρίσης θα οδηγήσει τις πρακτικές πέρα από το «στάδιο των ταραχών», στο οποίο ολοφάνερα βρισκόμαστε σήμερα. Οι εξεγερμένοι του αύριο (το οποίο ίσως και να μη βρίσκεται πολύ μακριά) θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα συνέχισης του αγώνα τα οποία θα είναι ταυτόχρονα μέτρα επιβίωσης, κομμουνιστικά μέτρα τα οποία θα θίγουν τον πυρήνα της παραγωγής υπεραξίας και θα χτίζουν νέες κοινωνικές σχέσεις. Μέσα στο στρατόπεδο που θα αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη της αξίας θα εκραγούν για παράδειγμα οι αντιφάσεις του μιλιταρισμού και του σεξισμού που αναγκαστικά συνοδεύουν τις ταραχές. Οι εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, νέες διαιρέσεις είναι αναπόφευκτες.

   Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας βγάλει πια. Κάθε προσπάθεια να αντιληφθούμε τη δομή των σχέσεων της εποχής μας, κάθε προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από την πολιτική αντίληψη για την επανάσταση, η οποία ως πολιτική ανήκει στον παρελθοντικό κόσμο των προηγούμενων επαναστάσεων, σίγουρα θα συμβάλει στην κριτική αυτού του κόσμου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς τρέμει, κινδυνεύει, ως σύνολο κοινωνικών σχέσεων, με ολική καταστροφή από την επερχόμενη επανάσταση.

πράκτορες του χάους

1 Δεν είναι μόνο η απαγόρευση της πρόσβασης στη Λ. Αμαλίας στους διαδηλωτές που ορίζει την πρακτική του ΚΚΕ ως πρακτική αστυνομίας. Υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ περιφρούρησε το πλεξιγκλάς της αστυνομίας στη Β. Σοφίας και τη Βουλή ειδικά και ξεχωριστά, χωρίς δηλαδή να υπάρχει πίσω από την περιφρούρηση «άμαχος πληθυσμός» του ΚΚΕ.

2 Τόσο κεντρικό για την Ελλάδα που βγάζει από το προσκήνιο τη δολοφονία ενός διαδηλωτή από την αστυνομία. Η αστυνομία του Κράτους χρησιμοποίησε τόσα πολλά δακρυγόνα που κατόρθωσε να δολοφονήσει έναν εξ’αυτών που υπερασπίζονταν την εργατική τάξη περιφρουρώντας τη βουλή. Σε πολλά κράτη, κυρίως της πρώτης ζώνης του κεφαλαίου (με τελευταία παραδείγματα την Ιταλία και τις ΗΠΑ), η σύγκρουση εμφανίζεται με τη μορφή του δίπολου ταραχές / «ειρηνικές» καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Το κείμενο σε μορφή pdf: Xwris eseva gravazi de gurva

Άλλα κείμενα από “πράκτορες του χάους

Categories
Uncategorized

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του ιταλικού κράτους μετά τις 15 οκτώβρη

15 Οκτώβρη: Ο υπ. εσωτερικών Maroni ανακοινώνει την πρόθεσή του να “ενισχύσει την νομική προστασία των αστυνομικών” στις διαδηλώσεις. Ακόμα, απεργάζεται την άμεση προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται με αντικείμενα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε “αστικές ταραχές”, χωρίς να προσδιορίζεται τί συνιστούν αυτά, αύξηση της διάρκειας της προφυλάκισης για όσους συλλαμβάνονται σε επεισόδια σε πορείες καθώς και στα γήπεδα, ορισμός της συναυτουργίας για όσους δρουν “εγκληματικά” στους δρόμους. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο: ο υπουργός επαναφέρει την γνωστή ιταλική συνταγή των θεωρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η άτυπη FAI αποτελεί οργάνωση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν όλοι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για μια εφαρμογή της συναυτουργίας για ενέργειες της οργάνωσης αυτής. Ανακοινώνεται επίσης 12 συλληφθέντες της διαδήλωσης θα προφυλακιστούν, με ποινές που προμηνύονται από 3-15 χρόνια, ενώ ένας Ρουμάνος έφηβος που συνελήφθη στις συγκρούσεις στη Ρώμη θα απελαθεί. Στη Ρώμη, η δημοτική αρχή ανακοίνωσε ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλωτές -ή τα ζώα, κατά τον δήμαρχο Gianni Allemano- στην πόλη θα κοστίσουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ, στρογγυλό-στρογγυλό. Μετά απ’ αυτό, ο Francesco Giro, υφυπουργός πολιτισμού δηλώνει: “επρόκειτο σαφώς για περίπτωση αστικής τρομοκρατίας, πρέπει να εφαρμόσουμε την αντιτρομοκρατική νομοθεσία”. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κατηγόρησε τα κόμματα της αριστεράς για υπόθαλψη των κουκουλοφόρων, λόγω της ρητορικής τους για την οποία “όλα δικαιολογούνται αρκεί να φύγει ο Berlusconi”. Για τα ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια δεν μπορεί παρά να είναι οι αναρχικοί, αλλά και “χούλιγκαν των γηπέδων”, στις περισσότερες εκδοχές ακροδεξιοί. Ο Mario Calabresi, εκδότης της εφ. La Stampa παρατηρεί “είναι αρκετά απλουστευτικό να λέμε ότι λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, πάντως σήμερα, αντί να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας, όλοι μιλάνε για τη βία”.

Την αυγή της 17ης Οκτώβρη, μονάδες Digos και ROS (ιταλικά ΕΚΑΜ), εξαπολύουν ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και κατειλημμένους χώρους συντρόφων και συντροφισσών σ’ ολόκληρη την Ιταλία. Στη Ρώμη, τα ξημερώματα προσήχθησαν 7 σύντροφοι κατόπιν “υποψιών για κατοχή όπλων κι εκκρηκτικών”. Η επιχείρηση δεν απέφερε κανένα χειροπιαστό στοιχείο, παρολαυτά κατάσχονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, κάρτες μνήμης, έντυπο υλικό και ρούχα… Ακόμα επτά σπίτια στο Lecce θα γίνουν στόχος ερευνός από τους carabinieri, χωρίς ένταλμα, σύμφωνα με πρόφαση την έρευνα για “όπλα και εκκρηκτικά” και πάλι. Οκτώ ακόμα σύντροφοι προσάγονται για έρευνα στην Cosenza, 10 στο Teramo, Napoli, 14 στη Φλωρεντία όπου πολιορκείται η κατάληψη La Riottosa και οι καταληψίες έχουν ανέβει στη στέγη εν μέσω απειλών και τραμπουκισμών απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις. 2 ακόμη σπίτια στο Rovereto, 6 στο Milano, 2 στη Senigallia και στο Livorno, 4 στο Palermo, 6 στη Ρώμη, 8 στη Bologna όπου οι μπάτσοι πήραν φωτογραφίες ή δείγματα του ρουχισμού. 6 σύντροφοι προσήχθησαν από την αγροκολλεκτίβα Gramigna έξω από την Padova. Εκατοντάδες μπάτσοι στο κυνήγι από τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία.

Οι στόχοι της καταστολής; Πρόσωπα και ομάδες που σχετίζονταν με τον χώρο της αυτονομίας, με αυτοοργανωμένους αγώνες, όπως στην αντίσταση στην υπερταχεία και την ανάπτυξη στην κοιλάδα di Susa, στο Terzigno ενάντια στις παράνομες χωματερές κράτους και μαφίας, στο Pomigliano και στη Lampedusa ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου: Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η αστυνομία της Σαρδηνίας ξαναθυμάται το “θεώρημα Pisanu” όπου σύμφωνα με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Beppe Pisanu στη Σαρδηνία έχει την έδρα του ένας πυρήνας εξεγερσιακών αναρχικών με προεκτάσεις στη “διεθνή τρομοκρατία”. (Η Ιταλία έχει παράδοση σε ανάλογα θεωρήματα, πχ το θεώρημα Marini και οι διώξεις του 2006). Το 2004 είχε συλληφθεί ένας νεαρός, ο Lucca Farris, που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια κάθειρξης για 22 εμπρηστικές και άλλες ενέργειες για τις οποίες είχε μιλήσει με καμάρι στο τηλέφωνο με φίλη του. Βαριές ποινές μοιράστηκαν όμως και στα μέλη της τοπικής αναρχικής ομάδας Fraria, καθώς 7 απ’ τους 10 αρχικά φυλακισμένους βρίσκονται ακόμη (απ’ το 2005) σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της “διεθνούς τρομοκρατίας” ήρθε πάλι στο προσκήνιο μετά τις συγκρούσεις της 15ης Οκτώβρη.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου: Ένας φοιτητής συλλαμβάνεται στη Ρώμη. Είχε φωτογραφηθεί από πολλούς φωτογράφους να βαστά έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τους μπάτσους “θεωρείται από τους υπεύθυνους για τις ταραχές”. Το ίδιο πρωί, γύρω στις 6πμ έγιναν έρευνες σε δυο σπίτια στη Ravenna, πάντα για αναζήτηση “όπλων κι εκκρηκτικών”. Κατασχέθηκαν παλιές αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και προστατευτικά μηχανής, ελήφθησαν δακτυλικά αποτυπώματα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ’ τα κρατητήρια regina coeli της Ρώμης.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Η Susanna Camusso, γενική γραμματέας της FIOM CGIL γιουχάρεται από εργάτες όταν αποδοκιμάζει “τη βία των κουκουλοφόρων” σε ομιλία της CGIL στη Ρώμη. Ανακοίνωση των συνδικάτων βάσης (CoBas) του Taranto υπέρ των συλληφθέντων εξεγερμένων της Ρώμης, ασυνήθιστη καθώς οι συνδικαλιστές βάσης των Cobas είχαν σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν “συλλάβει” ταραχοποιούς τους οποίους και παρέδωσαν στην αστυνομία (ίσως τους θυμάται κανείς και στην Αθήνα, ήταν οι πιο ξεψαρωμένοι στο κοινωνικό φόρουμ του 2006).

Πηγές:
http://italy.indymedia.org
http://www.informa-azione.info/

Ρώμη, Ιταλία, 15 Οκτώβρη 2011: Η οργή εκκρήγνυεται ανεξέλεγκτα στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση εν όψει της οικονομικής κρίσης.

Οι επίσημοι οργανωτές, εμπνευσμένοι απ’ το ισπανικό κίνημα των “Indignados”, είχαν καλέσει σε μιαν “ειρηνική διαδήλωση” ώστε να εκφράσουν δημοκρατικά τη δυσαρέσκειά τους. Όμως μια τέτοια πρόσκληση δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή: εκατοντάδες εξοργισμένων ανθρώπων, οι περισσότεροι απ’ αυτούς παιδιά στην εφηβεία τους χωρίς καμμιά σχέση με πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις, κατέβηκαν απλώς στους δρόμους της Ρώμης για να καταστρέψουν την μιζέρια του υπάρχοντος, χτυπώντας τράπεζες και καταστήματα, και τελικά συμμετέχοντας σε μια μάχη ενάντια στην αστυνομία στην Piazza San Giovanni.

Απ’ όσο ξέρουμε 12 παιδιά συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα, σχεδόν όλα ανήλικα. Δυο μέρες αργότερα, στις 17 Οκτώβρη, η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια δεκάδων αναρχικών σ’ όλη την Ιταλία ψάχνοντας για “όπλα” που υποτίθεται χρησιμοποιήθηκαν στη διαδήλωση αυτή. Οι έρευνες, διεξήχθησαν χωρίς ένταλμα, χάρις στις ειδικές αρμοδιότητες που παραχωρεί των άρθρο 41 (“κατόπιν υπόνοιας για κατοχή όπλων και εκκρηκτικών υλών”), δεν κατέληξαν πουθενά. Η προκήρυξη που ακολουθεί είναι απ’ την κατάληψη Asilo Occupato, Via Alessandria 12, Torino.

Μερικοί το προτιμούν καυτό

Μια διαδήλωση οργανώθηκε στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα λιτότητα που υιοθετήθηκαν για να ξορκιστεί το φάντασμα της κρίσης. Στην ουσία, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο για να αντιδράσουν κάπως στην απειλή ενός ακόμα χειμώνα δακρύων και αίματος, εξόντωσης των φτωχώτερων, που γι άλλη μια φορά αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι και να υπομείνουν την καθημερινή θυσία και εκμετάλλευση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από αγαθά που όμως κυβερνιέται απ’ τα συμφέροντα των λίγων που είναι σε θέση να τα καταναλώνουν.

Για τους οργανωτές, το θλιβερό καρναβάλι της κοινωνίας των πολιτών και της ιταλικής εκδοχής των “αγανακτισμένων”, θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική πορεία, μια ζωντανή αλλά ταυτόχρονα νομοταγής προσπάθεια να “καταθέσουμε τη φωνή μας”, να εκφράσουμε την ακίνδυνη οχλαγωγία των απόψεων μέσα απ’ τις γραμμές μας. Ένα προκατασκευασμένο σκηνικό, ένα έργο που έχουμε ήδη δει και που το βαρετό του τέλος είναι προβλέψιμο, μέσα στο πακέτο μιας καλά διευθετημένης κανονικότητας. Οι συμφωνίες κυρίων μεταξύ εξουσίας και επαναφομοιωτών της οργής καθιστούν λειτουργική την έρημο της πραγματικής δημοκρατίας πνίγοντας τις καταιγίδες των εχθρικών τους παθών.

Αυτήν τη φορά όμως δεν ήταν το γνωστό θεατράκι, η ειρηνική πορεία έλαβε τέλος με την πρώτη σπασμένη βιτρίνα, και το θέαμα αποτεφρώθηκε μεταξύ των καπνών των δακρυγόνων και του καταιγισμού από πέτρες.

Ένας χαοτικός ρυθμός από σπασίματα ΑΤΜ και μαγαζιών αντηχεί στη Via Cavour, ένα λεηλατημένο σουπερμάρκετ και αμάξια συνθλίβονται, με άλλα λόγια η έκφραση μιας καταπιεσμένης οργής ξεδιαλέγει τους στόχους της.

Το να οργανωθεί κανείς προκειμένου να χτυπήσει μερικές τράπεζες και άλλα σύμβολα πλούτου, είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβει τους δρόμους γκρεμίζοντας τις υλικές μορφές της εκμετάλλευσης, μία προς μία. Να γνωρίζει το πώς και πότε να το κάνει, είναι ένα ζήτημα χρόνου, χώρου και μιας πληθώρας μεθόδων που μαθαίνονται πιο καλά με την πράξη: Το να βάλει φωτιά σ’ ένα αμάξι για να στήσει ένα οδόφραγμα είναι διαφορετικό απ’ το να κάψει ένα αμάξι στην μέση μιας πορείας, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους διαδηλωτές και κατοίκους του διπλανού κτιρίου, πράγμα που αποθαρρύνει πάντα εν δυνάμει συνεργούς.

Οι μαύρες κουκούλες και τα κράνη, είναι χρήσιμα προκειμένου να προστατευτεί κανείς και να διατηρήσει την ανωνυμία του, αλλά προβληματικά ως στολή για αυτοεπίδειξη. Ας αφήσουμε την μιλιταριστική λογική στον καθεστωτικό τύπο και στις αναφορές της αστυνομίας, εμείς δεν είμαστε παρά οργισμένοι προλετάριοι. Και σήμερα το μίσος μας που στράφηκε προς τα αφεντικά και την αστυνομία, δεν ήταν απλά το μίσος μιλιταριστικών σεχτών που έχουν ξεφύγει λόγω μακροχρόνιας απομόνωσης και αναζήτησης της καθαρής γραμμής, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που εισβάλει με τη βία της στη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.

Η 14η Δεκέμβρη 2010 στη Ρώμη, οι μάχες στη Val Susa ενάντια στο TAV, οι ταραχές στην Ελλάδα και οι μαζικές λεηλασίες στο Λονδίνο μας δείχνουν κάτι κοινό  πάνω στο κοινωνικό θερμόμετρο του παρόντος όπου ζούμε, ότι η ανοχή έχει ξεπεράσει τα όριά της. Έχουμε λοιπόν χεσμένες τις “σωστές στάσεις να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας” όπως και τις ψευδαισθήσεις εξέγερσης.

Καθώς ένας μακρύς χειμώνας ειρήνευσης φαίνεται επιτέλους να ραγίζει, η εξέγερση δεν μπορεί πια να μεσολαβηθεί από σύμβολα, ακόμα κι αν αυτά είναι πιο όμορφα κι ελκυστικά από τα ζόμπι της πολιτικής, αλλά περνά μέσα από δράσεις και πρακτικά κι αποτελεσματικά εργαλεία. Οι ταυτότητες και οι ιδεολογικοί φετιχισμοί έχουν πέραση ακριβώς λόγω της έλλειψης ιστορικής αντίληψης της εξέγερσης, καθώς σήμερα το να αντιλαμβάνεται κανείς την πιθανότητα μιας εξέγερσης σημαίνει να αναλάβει την ευθύνη να ξαναδουλέψει την αντίληψή του.

Η μάχη της Piazza San Giovanni ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούμε με την αστυνομία, κι ήταν εκεί που η μέρα ρούφηξε την πιο μαζική της ανάσα. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε λογής και κάθε ηλικίας, απέναντι στα χτυπήματα της αστυνομίας, πολλοί χωρίς κουκούλες, στην πρώτη τους εμπειρία στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν είχε κανονιστεί ούτε αποφασιστεί εκ των πρωτέρων.

Η ισχυρότερη και πιο αποφασιστική στιγμή όλης της διαδήλωσης, αυτή που διέλυσε κάθε σχέδιο, άναψε τα αίματα κι ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα είχε μόνο πρωταγωνιστή της την αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πλατεία και να την υπερασπιστούμε, την ανεξέλεγκτη και γενικευμένη οργή.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα να αντλήσουμε απ’ αυτή τη διαδήλωση, του θάρρους, που επέδειξαν τα παιδιά που έχουν μπουχτίσει, που δεν κουβαλάνε σημαίες, όπως και πολλοί απ’ τους συνομηλίκους τους σ’ όλον τον κόσμο. Ποιό μπλακ μπλοκ; Το ένστικτο, η πρακτική ευφυία και μια ξαφνική ταύτιση των προθέσεων: να χτυπήσουμε το περιπολικό, να πετάξουμε πίσω τα δακρυγόνα, να τσακίσουμε τους μπάτσους. Το σύνθημα είναι Roma Libera. Ο όχλος μπορεί και μόνος του.

Οργανωμένοι σε μικρές ομάδες, βάσει συνάφειας ή φιλίας, με την ακρίβεια στη στόχευση και την ευελιξία να αποτελούν κοινό τόπο που μας κάνει όλους σχεδόν αόρατους στα μάτια του κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος πόλεμος που αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έχει καταπνίξει τη θολή εικόνα των ισπανικών διαδηλώσεων… το κόμμα των πολιτών έχασε. Το κάλεσμα της εξέγερσης είναι πιο ισχυρό. Και δεν υπάρχει επιστροφή… Vaffanculo!

Asilo occupato in via Alessandria 12
Torino 19-10-11

~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized Wu Ming

Αναφορές και χρονολόγιο από το #OccupyRome, 15/10/2011

Πηγή: Itallycalling.wordpress.com

Μια περίληψη των γεγονότων της 15ης Οκτώβρη θα ήταν μάλλον άχρηστη, καθώς είμαι σίγουρος ότι μέχρι τώρα θα ‘χετε όλοι διαβάσει τα πρωτοσέλιδα για τις ταραχές και τις συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση του Occupy Rome. Αν όχι, αυτό το βίντεο (ιταλικά) είναι μια καλή αφετηρία. Για πληροφορίες στα αγγλικά, δείτε τις αναφορές του Al Jazeera (κανένα απ’ τα δυο δεν είναι πλήρως αμερόληπτο, μην περιμένετε πολλά…)

Όπως ακριβώς στις 14 Δεκέμβρη 2010*, οι διαδηλώσεις έγιναν “βίαιες”. Το τεράστιο ζήτημα στο οποίο φαίνεται να ‘χει κολλήσει το κίνημα στην Ιταλία, ιδιαίτερα μετά τη G8 στη Γένουα, είναι η ατέρμονη διαμάχη μεταξύ “βίας και μη-βίας”. Δεν πρόκειται να εμβαθύνω σ’ αυτό το θέμα εδώ, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Προς το παρόν, έχω μεταφράσει μερικά αποσπάσματα και σχόλια που με βρίσκουν λίγο-πολύ σύμφωνο. Τα ξαναλέμε σύντομα.

Καθώς γράφουμε αυτό το κείμενο, τα ελικόπτερα ακόμη πετούν από πάνω μας και ο καπνός απ’ τα οδοφράγματα είναι ορατός ανάμεσα απ’ τα κτίρια του κέντρου της πόλης. Η Ρώμη καίγεται! Η μέρα των αγανακτισμένων δεν τέλειωσε ακόμα, συγκρούσεις συνεχίζονται σ’ όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, η πολιτική ελιτ – που δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από των εξοργισμένο λαό της Ρώμη – είναι απασχολημένη με την εγκληματοποίηση μιας ολόκληρης μέρας εξαιρετικού αγώνα, υποβοηθούμενο στο έργο της αυτό από τα ΜΜΕ, πάντα πρόθυμα να της δίνουν βήμα.

Για μια ακόμα φορά, ακούσαμε την καραμέλα του Μπλακ Μπλοκ, που έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος μέσω του οποίου ξορκίζεται το φάντασμα της κοινωνικής σύγκρουσης που τους τελευταίους μήνες κρέμεται πάνω από τις ιταλικές πλατείες, τους δρόμους, τις κοιλάδες και τα πανεπιστήμια, κερδίζοντας δύναμη και συνοχή. Για ποιό Μπλακ Μπλοκ μιλάτε λοιπόν; Στην Piazza San Giovanni ο λαός που αντιστάθηκε στα ανεξέλεγκτα και δολοφονικά χτυπήματα της αστυνομίας ήταν μέρος των ιταλών “αγανακτισμένων”, μέρος του παγκόσμιου κινήματος που στη χερσόνησό μας επιλέγει να εκφραστεί καί με αυτόν τον τρόπο, ενώνοντας διαφορετικές γενιές φοιτητών, επισφαλών κι άλλων εργαζομένων σ’ έναν κοινό αγώνα ενάντια στην κρίση και το χρέος. Εκτός απ’ τις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, το κίνημα αρνείται να αφήσει το Υπουργείο να το εμποδίζει να διαδηλώσει, και διεκδικεί την ελευθερία να εκφράζει την ανυπακοή του, στοχεύοντας τα παλάτια που συμβολίζουν την κρίση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της κατασκήνωσης και της φυσικής αντεπίθεσης στην piazza San Giovani, είναι και τα δυο εκφράσεις του ίδιου κινήματος!

Όπως γνωρίζουμε, στην Τυνησία ή την Αίγυπτο, όπου ξεκίνησαν όλα, τα τοπικά καθεστώτα υποχώρησαν μπρος στη δύναμη του κινήματος, μετά από αιματοχυσίες και καταστολή των εξεγέρσεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό, μόνο όταν η πλατεία Ταχρίρ και η τυνησιακή Κάσμπαχ έγιναν χώροι αγώνα, εξέγερσης, οργής και οικοδόμησης εναλλακτικών – πραγματικών εναλλακτικών, έξω κι ενάντια στα παλάτια της πολιτικής. Αυτό όμως ίσως να είναι και το πρόβλημα: στην Ιταλία, οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν παιχνιδάκι στα χέρια του παλιού και κουρασμένου πολιτικού κατεστημένου, που αντιπροσωπεύει παλιούς αγώνες και ήττες. Προσποιούμενοι ότι δεν ακούν αυτό που το κίνημα φωνάζει εδώ και χρόνια – “κανείς δεν μας εκπροσωπεί” – και παίζοντας τα γνωστά τους παιχνίδια, έπιασαν και για τους εαυτούς τους μια θέση στη διαδήλωση (αλλά με τί τίμημα, ε;). Ο Γραμματέας του PD (αριστερός συνασπισμός) ακόμα κι αυτές τις στιγμές, μιλά εκ μέρους των διαδηλωτών της Ρώμης, ακόμα κι αν η 15η Οκτώβρη οργανώθηκε σ’ όλον τον κόσμο ακριβώς σαν ένας αγώνας ενάντια σ’ αυτού του είδους την πολιτική που αντιπροσωπεύει το Κόμμα του.

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να επεξεργαστούμε τις πολλές εικόνες που μας άφησε αυτή η απέραντη μέρα αγώνα: μεταξύ άλλων, αυτή της Piazza San Giovanni γεμάτη διαδηλωτές, απρόθυμους να εκκενώσουν την πλατεία και μαχόμενους για ώρες με την αστυνομία, που δε δίστασε να περάσει από μέσα τους με τα βανάκια της. Μια μαζική εικόνα, που η φλυαρία των πολιτικών και η δαινομοποίηση του Μπλακ Μπλοκ δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν στα μάτια των νέων της εργατικής τάξης και των τάξεων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Σίγουρα, η αντιπαράθεση και η κοινωνική σύγκρουση πρέπει να τροφοδοτηθούν, αλλά πρέπει να αποφύγουμε μια ρομαντική επαναληπτικότητα μαχών όπως αυτή.

Από σήμερα, η ελίτ των τραπεζών και των πολιτικών κομμάτων δε θα μπορεί πια να δει κανέναν από κάτω της, γιατί απ’ τις 14 Δεκέμβρη κι από σήμερα, ο λαός έχει ξεσηκωθεί και κοιτάζει τους εχθρούς του στα μάτια…

Μετάφραση από ανάλυση του InfoAut.

Ας το παραδεχτούμε, αν υπήρχε μία χώρα όπου η “αγανάκτιση” θα μπορούσε να μετατραπεί σε μαζική οργή, ήταν ακριβώς η Ιταλία, η οποία ζει ένα αρκετά οδυνηρό παρόν. Σήμερα στην Piazza San Giovani ιδιαίτερα, μετατράπηκε σε ώρες μαζικής αντίστασης ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, που κλήθηκαν να εξαφανίσουν μια δίκαια οργή ενάντια σε μια ζωή φτώχειας. Ίσως δεν μπορούν να το καταλάβουν όλοι, αλλά σήμερα στη Ρώμη γράφτηκε ανεξίτηλα με την αντίστασή της ότι η εξέγερση ενάντια στο χρέος, τις θυσίες, τις ελίτ και τη λιτότητα είναι εφικτή, και μπορεί να ενοποιηθεί.

Απόσπασμα από άλλη ανάλυση του InfoAut.

Υπάρχει επίσης μια διηνεκής συζήτηση στο μπλογκ των Wu Ming (ιταλικά), με πολύ ενδιαφέρον. Μερικά απ’ τα σχόλια μετεφρασμένα:

Για να ξεριζωθεί μια πεποίθηση πρέπει να ξεκινήσεις να συνειδητοποιείς ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δυαδικά εννοιολογικά μυαλά, όπου δεν υπάρχει χώρος παρά για μια έννοια και το αντίθετό της. Πολλοί άνθρωποι που σήμερα μπερδεύτηκαν στους μαιάνδρους της συζήτησης περί “βίας και μη-βίας” είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της πλατείας Ταχρίρ, χωρίς να εξετάζουν τη συμπεριφορά των διαδηλωτών εκεί ως “βίαια” ή “μη-βίαια”. Ίσως αν εργαζόμασταν πάνω σ’ αυτήν την αντίθεση, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους αυτούς ίσως άλλαζαν οπτική.

Παρολαυτά, είναι λυπηρό η πολιτική σημασία μιας διαδήλωσης ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – που κατέβασαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους – να περιοριστεί σε μια εκτίμηση για το αν “όλα ξεκίνησαν” από “τον όχλο” ή από “τις δυνάμεις της τάξης”. (Wu Ming 2)

Σκεφτήκαμε ότι αυτό που συνέβηη σήμερα ήταν αναπόφευκτο, λόγω των επιλογών της Ιταλίας σχετικά με το πώς θα συμμετάσχει στην παγκόσμια μέρα της 15ης Οκτώβρη: με μια Μεγάλη Εθνική Διαδήλωση δηλαδή, αντί για μια πανταχού παρουσία (“Occupy Everything”), όπως έκαναν τα υπόλοιπα κινήματα παγκόσμια και σήμερα. “962 πόλεις σε 85 χώρες” σημαίνει κατά μέσο όρο 11 πόλεις σε κάθε χώρα, ενώ εδώ επιλέξαμε να συναντηθούμε σε ένα μέρος, το σύνηθες, με όλες τις συνέπειές του. Είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο φτάσαμε αρκετές φορές στο παρελθόν, φέρνοντας βαρεμάρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Πριν την “15Oct” υπήρχε μια “14Dec”, πριν απ’ αυτήν η G8, και ούτω καθεξής…

Σήμερα, δεν έχουμε όρεξη να επαναλάβουμε την κριτική μας σ’ αυτό, γιατι όταν οι άνθρωποι παίζουν τις ζωές τους στον δρόμο, αυτό που προέχει είναι η αλληλεγγύη. Το να λέει κανείς “εγώ σας τα ‘λεγα” είναι αντιδραστικό και μικροπρεπές. Το “να τα λες” είναι άχρηστο αν δεν είναι πειστικό. Σήμερα μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς που υπέστησαν την καταστολή, και σ’ όσους υπέφεραν απ’ αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και στα tweets που συνεχίζουν να ανεβαίνουν εδώ πέρα υπάρχει πολύ έντονη η επιθυμία να φορτωθεί η κατηγορία σε κάποιους ανθρώπους μόνο, να κριθεί ποιός είναι μέσα και ποιος έξω, να κατηγορηθούν για τα πάντα προβοκάτορες, πραγματικοί, ψεύτικοι ή σε εισαγωγικά. Δεν μας ψήνει, μας συγχωρείτε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού για τους ανθρώπους που είναι στους δρόμους σήμερα, στην Piazza San Giovanni κλπ… (Wu Ming 1)

* για τις διαδηλώσεις της 14 Δεκέμβρη βλ. εδώ.

Και ένα χρονολόγιο από το Struggles in Italy:

– 13:00 Χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώνονται στην Piazzale Aldo Moro, έξω απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza

– 13:00 Μαζί τους ενώνονται οι καταληψίες του Valle Occupato, του θεάτρου που εδώ και μήνες τελεί υπό κατάληψη ενάντια στις περικοπές στις τέχνες

– 13:15 Πολλοί απ’ τους φοιτητές μπροστά απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza φέρνουν σκηνές μαζί τους

– 13:30 Στοπ στα παιχνίδια με το δέρμα μας! Αυτοοργανωμένοι μετανάστες http://twitpic.com/70lz0o

– 13:30 Συνθήματα από τους αυτοοργανωμένους μετανάστες “Διώξαμε τον Μουμπάρακ και τον Αλή, τώρα να επαναστατήσουμε εδώ”

– 13:40 Η πλατεία Repubblica είναι μικρή για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Η κεφαλή είναι ήδη μισό χιλιόμετρο μακρυά ενώ οι φοιτητές δεν έχουν φτάσει ακόμα.

– 13:45 Η πορεία ξεκινά νωρίτερα, από την Piazza Esedra. Πολύς κόσμος

– 13:45 Μια τεράστια κόκκινη σημαία κυματίζει μέσα στη διαδήλωση http://twitpic.com/70m78u

– 13:45 Το πανώ “λαοί της ευρώπης ξεσηκωθείτε” βρίσκεται επικεφαλής της πορείας http://yfrog.com/nueostfj

– 13:50 Πανώ αλληλεγγύης στους Σύρους διαδηλωτές http://p.twimg.com/Aby3fAjCQAA0-7T.jpg

– 13:55 Περίπου 2.500 μπάτσοι στους δρόμους γύρω απ’ τη διαδήλωση

– 14:00 Το μπλοκ του No TAV, απευθείας απ’ την κοιλάδα Susa στη Ρώμη http://p.twimg.com/Aby5K8qCIAEjSHZ.jpg

– 14:00 Η οδός Cavour έχει γεμίσει ενώ η ουρά της πορείας δεν έχει ξεκινήσει ακόμη

– 14:05 Φόρος τιμής στον Steve Jobs από τους διαδηλωτές: Eat the Rich http://yfrog.com/z/nw7gbrbj

– 14:15 Συνθήματα ενάντια στην ΕΚΤ και τον νεοφιλελευθερισμό, και υπέρ της απελευθέρωσης από το χρέος

– 14:20 Yes we camp http://t.co/f7KCGxww

– 14:30 Ας αλλάξουμε την Ευρώπη, ας αλλάξουμε την Ιταλία! http://t.co/MJ744pl4

– 14:30 Από τον σιδηροδρομικό σταθμό, ξεκινά μια άλλη πορεία με σκοπό την κατάληψη της Τράπεζας της Ιταλίας

– 15:00 Μαύροι καπνοί δίπλα στην οδό Cavour http://twitpic.com/70n6i3

– 15:15 Χιλιάδες διαδηλωτές δίπλα στο Κολοσσαίο, μαζί και πολλοί μπάτσοι επίσης

– 15:20 Στις ειδήσεις της RAI γίνεται λόγος για 200-300 χιλιάδες κόσμο στη Ρώμη

– 15:30 2 αυτοκίνηται καίγονται, όμως η πορεία συνεχίζεται ειρηνικά. Η ιταλική δημόσια τηλεόραση προσπαθεί να εξάψει τις αντιδράσεις

– 15:40 ένας διαδηλωτής “στον άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι είναι ο καλύτερος πρόεδρος τα τελευταία 150 χρόνια της ιταλικής ιστορίας, απαντάμε με την καλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 150 χρόνων”

– 15:40 Το μπλοκ των εργατών της FIAT ενώνεται με την πορεία

– 15:50 Ένταση δίπλα στο Κολοσσαίο. Τα συνδικάτα βάσης κάνουν έκκληση για ηρεμία

– 16:00 Η κεφαλή της πορείας έφτασε στον προορισμό της (την Piazza San Giovanni), αν και μερικοί ξεκινούν τώρα από την Piazza della Repubblica

– 16:05 Έχει αποκατασταθεί η ηρεμία δίπλα στο Κολοσσαίο και στα Fori Imperiali

– 16:10 Ένα μπλοκ κουκουλοφόρων έχει περικυκλωθεί από άλλους διαδηλωτές που τους φωνάζουν να αποχωρήσουν

– 16:15 Ένα κτίριο του Υπουργείο Άμυνας πυρπολείται

– 16:20 Via Labicana, δίπλα στο Κολοσσαίο. Συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας http://twitpic.com/70omh7

– 16:30 Δακρυγόνα από την αστυνομία στην Piazza San Giovanni, όπου έχει καταλήξει η πορεία

– 16:45 Στη Via Merulana, Η αστυνομία κόβει την πορεία στα δυο. Οι διαδηλωτές καλούν σε ηρεμία κι αυτοσυγκράτηση.

– 17:15 Στο τέλος της πορείας, στην πλατεία San Giovanni η κατάσταση οξύνεται, ενώ στη Via Emanuele Filiberto η αστυνομία ετοιμάζεται να επιτεθεί

– 17:38 Η αστυνομία κάνει χρήση υδροβόλων οχημάτων (αύρες) για να εκκενώσει την Piazza San Giovanni, ειρηνικοί διαδηλωτές που βγάζουν φωτογραφίες ψεκάζονται με δακρυγόνα.

– 17:39 Αύρες της αστυνομίας γκαζώνουν ανάμεσα στους διαδηλωτές στην Piazza San Giovanni

– 18:00 Αύρες κατευθύνονται προς το Circo Massimo όπου η διαδήλωση τώρα αλλάζει ρότα.

– 18:05 Επίθεση των αστυνομικών με γυάλινα μπουκάλια, πέτρες και δακρυγόνα εναντίον διαδηλωτών στη Via Castrense

– 18:21 Μπροστά απ’ το Circo Massimo, στην ουρά της διαδήλωσης, παρά τις αύρες της αστυνομίας, η κατάσταση φαίνεται ήσυχη.

– 18:25 Οι ιερείς της Basilica di San Giovanni αποφασίζουν να ανοίξουν τις θύρες της εκκλησίας προσφέροντας καταφύγιο στους ειρηνικούς διαδηλωτές, από τα δακρυγόνα και τη βία. http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-20.png?w=570&h=428

– 18:31 Πλατεία San Giovanni: μια αύρα καίγεται http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-18.png?w=574&h=430

– 18:42 Οι διαδηλωτές στη Basilica di San Giovanni (στην εκκλησία) είναι κυρίως μαθητές και νέοι φοιτητές, που δεν μπορούν να βγουν λόγω του αποκλεισμού τους από την αστυνομία.

– 19:02 Οι περισσότεροι απ’ τους διαδηλωτές βρίσκονται τώρα μεταξύ Piramide και Circo Massimo, ενώ η διαδήλωση άλλαξε ξανά κατεύθυνση.

– 19:11 Οι συγκρούσεις συνεχίζονται τώρα στη Via Merulana

– 19:28 Πηγές απ’ το νοσοκομείο San Camillo αναφέρουν ότι η αστυνομία ακολουθεί τα ασθενοφόρα και απομονώνει τους τραυματίες που φτάνουν πραγματοποιώντας εξακριβώσεις στοιχείων πριν τους αφήσει να ζητήσουν ιατρική φροντίδα. Οι γιατροί αρνούνται να συνεργαστούν με την αστυνομία και μιλούν για παρενόχληση της ιατρικής περίθαλψης απ’ την αστυνομία.

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized

Ταραχές ενάντια στην ακρίβεια στο γαλλικό νησάκι Μayotte στην Μαδαγασκάρη, 13/10/2011

Η Mayotte (Μαγιότ) είναι ένα σύμπλεγμα τροπικών νήσων μεταξύ Μαδαγασκάρης και νοτιοανατολικής Αφρικής, που αποτελεί κτήση της Γαλλίας απ’ το 1843, και από τον Μάρτιο του 2011 υπερπόντιο νομό (département d’Outre-Mer) κατόπιν δημοψηφίσματος του 2009. Ειναι πυκνοκατοικημένη, με 200.000 πληθυσμό. Η πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, που έλκουν την καταγωγή τους από διαχρονικούς εποικισμούς Αράβων, Περσών, Αφρικανών και Μαλαγασίων. Το κατα κεφαλήν εισόδημα 5.200 ευρώ, 10 φορές μεγαλύτερο απ’ τις γειτονικές νήσους Comores και ταυτόχρονα μόλις το 1/5 της μητροπολιτικής Γαλλίας. Πάνω από 1/4 κατοίκους της χώρας είναι κάτω των 18 ετών, οι περισσότεροι αναλφάβητοι. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας στα εξωτικά νησάκια δεν είναι τόσο τουριστικό, όσο γεωπολιτικό. Ήδη απ’ το 1975 έχει στηθεί μια υποθαλάσσια ναυτική βάση στο αρχιπέλαγος των Cοmores, σε στρατηγικό σημείο στην ναυτική εμπορική οδό νότια της Αφρικής, ενώ το 2010 εγκαινιάστηκε ένα δίκτυο δορυφορικών κεραιών. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας για την ενσωμάτωση των νησιών γίνεται ακόμα πιο κατανοητό αν δουμε ότι το Ιράν, μετά τη στρατιωτική συμφωνία που σύνηψε με την Ερυθραία για χρήση των ναύσταθμών της απ’ τα πολεμικά πλοία του, διεκδικεί τη συμμαχία των Comores, ακριβώς απέναντι από τη γαλλική Mayotte.

διαπραγματεύσεις και ταραχές – διαπραγματεύσεις μετά ταραχών

Την Πέμπτη 6 Οκτώβρη σημειώθηκαν οι πιο εκτεταμένες συγκρούσεις στην Mayotte μεταξύ διαδηλωτών κι αστυνομίας, χωρίς ωστόσο σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ οι διαπραγματεύσεις μεταξύ συνδικάτων, εταιριών εισαγωγών και κράτους (ο έπαρχος Thomas Degos δήλωσε ότι δε θα σηκωθεί απ’ το τραπέζι πριν βρεθεί λύση) συνεχίζονται. Τα συνδικάτα ζητούν ευθυγράμμιση με τις τιμές της ν. Réunion (παλιότερος υπερπόντιος γαλλικός νομός, στ’ ανοιχτά της Μαδαγασκάρης). Ένα κουτί φτερούγες κοτόπουλο, βασικό διατροφικό προϊόν στην Mayotte, στοιχίζει 24,21 ευρώ τα 10 κιλά, ενώ στην Réunion 15,90 ευρώ -mabawas nachouké: φθηνότερες φτερούγες κοτόπουλο, το πιο γνωστό σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις. Οι φτερούγες κότας, το δημοφιλές τοπικό έδεσμα, κάποτε παράγονταν στο νησί από κότες που διέθετε κάθε νοικοκυριό για τις ανάγκες του, σύμφωνα με έναν καταμερισμό εργασίας βασισμένο στην παραδοσιακή νησιωτική αυτάρκεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και προοδευτικά όσο η Mayotte εξαρτιόταν απ’ τον γαλλικό καπιταλισμό, αυτό το παραγωγικό μοντέλο αντικαταστάθηκε από την εισαγωγή φτερούγων από κότες βιομηχανικών μονάδων της Ν. Αφρικής, επιχείρηση με μεγάλα περιθώρια κέρδους, αν σκεφτεί κανείς ότι η μονάδες αυτές δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή χαμηλής ποιότητας γατοτροφών και σκυλοτροφών. Ασφαλώς, καθώς οι αρχικά φθηνότερες εισαγωγές αντικαθιστούσαν την οικειακή παραγωγή, στον βαθμό που την εκτόπιζαν εξαρτώντας την τοπική οικονομία απ’ τις εισαγωγές και τη γαλλική πολιτική (τα τελευταία χρόνια η Mayotte εισάγει τα περισσότερα προϊόντα -60 φορές το ύψος των εξαγωγών- της από τη Γαλλία!), οι τιμές άρχισαν να παίρνουν την άνιούσα. Ταυτόχρονα, η ανεργία σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς ξεπέρασε το 25%.

Στον δρόμο προς την πρωτεύουσα Mamoudzou, περίπου 200 μαθητές, ορισμένοι κάτω των 10 ετών, εκμεταλλευόμενοι τις σχολικές αργίες, έστησαν ενέδρα σε κομβόι των ΜΑΤ στο Passamainty (Νήσος Grande Terre). Με πέτρες και σιδερόβεργες επιτέθηκαν στα ΜΑΤ, που τους απώθησαν μόνο μετά από εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις εκδηλώθηκαν και στο Kaweni, τη βιομηχανική ζώνη του Mamoudzou, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη παραγκούπολη της Mayotte, κατοικημένη κυρίως από πολυπληθείς οικογένειες μετανάστών χωρίς χαρτιά απ’ τα νησιά Comores (συνιστούν το 30% του πληθυσμού της Mayotte), που ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες, με παντελή έλλειψη πόρων. Νέοι επιτέθηκαν απρόκλητα στα ΜΑΤ που έκαναν κι εδώ χρήση δακρυγόνων. Πολλά οδοφράγματα με κορμούς δένδρων έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του νησιού. Όλα τα μαγαζιά παραμένουν κλειστά, και πάμε ολοταχώς προς μια γενική έλλειψη βασικών προϊόντων.

Από τις αρχές Οκτώβρη το κίνημα ενάντια στην ακρίβεια έχει εξαπλωθεί παντού στην Mayotte. Καταστήματα κλειστά, οδοφράγματα στους δρόμους. Το μικρό νησί έχει παραλύσει πλήρως, και το Mamoudzou, η πρωτεύουσά του συνταράσσεται από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων της τάξης. Πλήθη εφήβων με μανδήλια στα πρόσωπα κερνάνε πέτρες και κοκτέιλ μολότωφ τους φρουρούς της τάξης που απαντούν με δακρυγόνα. Στο κέντρο της πόλης λεηλασίες καταστημάτων, φλεγόμενα οδοφράγματα από σκουπίδια και λάστιχα, τα καταστήματα υποχρεώθηκαν να κατεβάσουν ρολά υπό την πίεση των διαδηλωτών. Ένα σουπερμάρκετ επιχείρησε να ανοίξει κανονικά, αλλά μια απόπειρα ληστείας που σημειώθηκε αμέσως, απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη. Η κίνηση στο νησί έγινε χαοτική. Οδοφράγματα και μπλόκα, στα οποία μερικοί οδηγοί (περισσότερο πολυτελών οχημάτων) υποχρεώθηκαν να πληρώσουν “διόδια”. Μια συμμετοχή των οδηγών ταξί στην απεργία βοήθησε στο μπλοκάρισμα προσωρινά της κυκλοφορία στο Kaweni, με ουρές σταματημένων οχημάτων που οι γάλλοι ονομάζουν σαλιγκάρια (escargots). Επιχειρηματίες και τουρίστες, αναγκάστηκαν να περπατήσουν μέσα από χωράφια για να φτάσουν στ’ αεροδρόμιο.

Μετά από εντολή του επάρχου, τα σούπερμάρκετ φυλάσσονται απ’ την αστυνομία. Τα συνδικάτα ζητάνε ρύθμιση των περιθωρίων κέρδους στο 30% για τους διανομείς. Από τα τέλη Σεπτέμβρη, κατόπιν καλέσματος των συνδικάτων, διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας οργανώθηκαν στο κέντρο του Mamoudzou. Από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίστηκαν ως απειλή δημοσίας τάξης από τις αρχές. Στις 28/9 η ένταση κορυφώθηκε, με την εμφάνιση του πλήθους των παραγκουπολιτών στο Kaweni και στο Mamoudzou. Η αστυνομία χρειάστηκε έκτατες ενισχύσεις, ενώ έκανε χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών. Η μαζική παρουσία μηχανοκίνητων δυνάμεων της αστυνομίας χαρακτηρίστηκε ακόμα κι απ’ τον έπαρχο της Mayotte ως “πρόκληση”. Οι αστυνομικές δυνάμεις αφού κατακλύζουν τις διαδηλώσεις με πλήρη ανάρτηση, τις διαλύουν επί τόπου, αδιάφορο αν αυτές είναι ειρηνικές. Οι επιθέσεις των ομάδων εφήβων κυρίως αγοριών εναντίον αστυνομικών που ακολουθούν είναι ξαφνικές, όχι τόσο στις διαδηλώσεις (όπου η αστυνομία είναι παρούσα σε αριθμητική υπεροχή) όσο σε ώρες ξεκούρασης ή περιπολίας, διεξάγονται παράλληλα με τις επίσημες διαπραγματεύσεις των συνδικάτων και ανεξάρτητα με την πορεία αυτών. Οι στόχοι τους: οι δυνάμεις καταστολής, οχήματα, 2 εμπορικά κτίρια, κάποια περισσότερο ή λιγότερο πολυτελή καταστήματα (ένα εστιατόρειο, κάποια εμπορικά), ενώ σπάνια είναι άνθρωποι, πχ μαγαζάτορες, ένας λευκός που έβγαλε τη φωτογραφική του μηχανή κλπ.

Μετά την άγρια καταστολή, οι διαδηλωτές ζητούν πλέον την αποχώρηση του επάρχου. Ανάλογες κινητοποιήσεις είχαν γίνει τον Δεκέμβρη του 2009. Τότε οι διαδηλωτές είχαν υποχωρήσει μετά από ορισμένες υποσχέσεις για μειώσεις των τιμών και επιβολή πλαφόν. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις των συνδικάτων, μέχρι σήμερα, για τέταρτη εβδομάδα. Τα συνδικάτα κάλεσαν σε δυνάμωμα των διαδηλώσεων “διαφορετικά οι διεκδικήσεις τους για χαμήλωμα των τιμών δε θα ικανοποιούνταν”

Categories
Uncategorized

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο, 6-8/8/2011

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο

Απ’ τις δηλώσεις μιας συγγενούς του 29χρονου Mark Duggan, δολοφονημένου από την αστυνομία, στo Τόττεναμ: “Το παιδί δεν ήταν βίαιο. Εντάξει, ήταν ανακατεμένος με διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός άνθρωπος. Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν…” και “Όσοι θυμούνται τις καταστροφικές συγκρούσεις του παρελθόντος θα είναι αποφασισμένοι να μη ξαναγυρίσουμε εκεί.”

Το Τόττεναμ ήταν το επίκεντρο των προλεταριακών ταραχών του 1985, με πρωταγωνιστή την “μαύρη κοινότητα” που ήταν και η πλέον καταπιεσμένη, έχοντας απέναντί της μια καθημερινότητα όχι μόνο ανεργίας και διακρίσεων αλλά και καθημερινών ελέγχων και παρενοχλήσεων από την αστυνομία. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετία κατά την οποία μεγάλο κομμάτι της μαύρης νεολαίας έχει ενσωματωθεί στην εγκληματική οικονομία, με συνέπεια τη διάλυση των προηγούμενων σχέσεων εντός της “μαύρης κοινότητας”, και ένας εκσυγχρονισμός των αστυνομικών τακτικών στη λογική του “διαίρει και βασίλευε” (έλεγχοι για τους αυθάδεις νεαρούς, τυπικότητα και ασφάλεια για τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες -ακόμα και στη διάρκεια των ταραχών δεν παρέκκλιναν απ’ αυτό το μοτίβο). Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα ρήγμα στο εσωτερικό της κοινότητας που καθιστά εκ των πρωτέρων δύσκολη την συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων απέναντι στην καταστολή. Για παράδειγμα, μέλη συμμοριών (για τα οποία οι λεηλασίες είναι μια εν δυνάμει κερδοφόρα επιχειρηματικότητα) με μη-μέλη (που ενδεχομένως δίνουν προτεραιότητα στη “διαμαρτυρία”), μέλη συμμοριών με μαγαζάτορες-νοικοκυραίους κλπ, μέλη διαφορετικών συμμοριών μεταξύ τους (ήδη έχουν αναφερθεί δύο τέτοια μαχαιρώματα κατά τις ταραχές) κοκ.

Η υπέρμετρη καταστολή και συκοφάντηση κάθε πρακτικής αμφισβήτησης της αστυνομίας -δηλαδή της κύριας κοινωνικής παροχής του σύγχρονου κράτους- αφήνει μια τραυματική διάσταση στη θύμηση των περασμένων ταραχών που ανακαλούνται στην μνήμη ως πηγή μπελάδων και συμφορών αντί για καύχημα προσωπικής υπερηφάνειας και ταξικής δύναμης.

Αυτήν τη φορά η καταστολή είναι ασφαλώς καλύτερα προετοιμασμένη, μιας και τα think tanks της εδώ και καιρό προειδοποιούσαν πως οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές, κέντρα νεότητας κλπ θα ανοίξουν τον δρόμο για ταραχές, ενώ το Λονδίνο προετοιμάζεται και για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012.

Σάββατο 6/8: Αυθόρμητη “ειρηνική” πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την περασμένη Πέμπτη. Η αστυνομία κάνει λόγο για ανταλλαγή πυρών, ωστόσο ο κόσμος υποψιάζεται ότι η αστυνομία απλώς εκτέλεσε έναν ακόμη φτωχό μαύρο, όπως παρατηρεί ένας ειδικός της αστυνομίας “σ’ αυτές τις ώρες έχει πιο πολύ σημασία η διαίσθηση του πλήθους, κι αυτό είναι κάτι που η αστυνομία δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά“. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιϊστικο και οργισμένο πλήθος. Μετά από μια φημολογία ακόμα ανεπιβεβαίωτη, για σπρώξιμο από αστυνομικούς μιας 16χρονης κοπέλας που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στις γραμμές τους, οι διαδηλωτές αγριεύουν και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μπουκάλια και μπιτόνια με βενζίνη. Η ταχύτητα που διαδόθηκε αυτό το αμφιλεγόμενο περιστατικό και οι εμπρηστικές παρενέργειές είναι ενδεικτικά μιας γερά θεμελιωμένης αντίληψης για τον ρόλο της αστυνομίας: “Οι άνθρωποι νιώθουν την αδικία του φόνου του Mark. Όλοι γνωρίζουμε τί εστί αστυνομία και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν πιστεύουμε τις ιστορίες τους για τις συνθήκες του θανάτου του“, θα δηλώσει μια κάτοικος στη Guardian (http://www.guardian.co.uk/uk/2011/aug/07/tottenham-riots-peaceful-protest). Επιπλέον, όταν έφτασαν έφιππες και εξοπλισμένες με σκύλους και ειδική ανάρτηση αστυνομικές δυνάμεις, έγιναν υποδεκτές με βρισιές και γιουχαϊσματα, ακόμα και από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς εβραίους κατοίκους της περιοχής.

Μόλις σκοτεινιάζει, γύρω στις 8:20μμ δυο παρκαρισμένα περιπολικά πυρπολούνται με κοκτέιλ μολότωφ, από κόσμο μέσα απ’ τη διαδήλωση. Ακολουθούν συμπλοκές όπου κυρίως μαύροι νεολαίοι παίρνουν στο κυνήγι τους αστυνομικούς. Εμπρησμοί περιπολικών, λεωφορείων και καταστημάτων γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, επιθέσεις με μολότωφ, πυροτεχνήματα, πέτρες και τούβλα. Περιορισμένες λεηλασίες (κυρίως στο Tottenham Hale Retail Park). Πιτσιρικάδες εμφανίζονται με σακούλες και καροτσάκια τα γεμίζουν πράγματα και τρέχουν πίσω στα δρομάκια προς τις γειτονιές. Αναπτύσσονται αστυνομικές δυνάμεις της Territorial Support Group γύρω απ’ το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, που δέχονται επιθέσεις με μπουκάλια και μικροαντικείμενα.

Γύρω στην 1:30 την νύχτα, ειδησεογραφικά συνεργεία του BBC και του Sky News δέχονται επίθεση. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, με στόχο αλυσίδες καταστημάτων με κινητά τηλέφωνα, είδη υπολογιστών, αθλητικά, υποδήματα κοκ. Στα H&M διαδραματίζονται οι πιο απίθανες σκηνές, με “πελάτες” κάθε ηλικίας να δοκιμάζουν ρούχα και να γεμίζουν τσάντες με αυτά της προτίμησής τους, κάποιοι καλύπτοντας πρόχειρα το πρόσωπό τους μ’ ένα φουλάρι, οι πιο πολλοί χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Αναφορές σε εφημερίδες για εφήβους που καυχιόνταν στους δρόμους για τα “καινούρια ακριβά τζην” που σήκωσαν. Αφιλόξενοι οι δρόμοι για τα τζιπάκια της αστυνομίας που κάνουν παράπονα για κατοίκους που φωνάζουν “δολοφόνοι” καθώς περνούν τρέχοντας από δίπλα τους για να κατευθυνθούν προς κάποιο σημείο ταραχών. Προλεταριακές εκπτώσεις 100% και στο Currys και σε αρκετά πολυκαταστήματα του κεντρικού δρόμου του Brixton. Δυνατή μουσική ακούγεται από ανοιχτά παράθυρα ενώ οι λεηλασίες συνεχίζονται.

26 μπάτσοι τραυματίες. 55 συλλήψεις.

Κυριακή 7/8: Νωρίς το πρωί, ομάδες νέων προχωρούν σε λεηλασίες καταστημάτων στο Τόττεναμ και στο γειτονικό Haringey, ενώ η αστυνομία ασχολείται με το να αποκαταστήσει την πρόσβαση και να καθαρίσει την Tottenham High Road, επίκεντρο των ταραχών, ώστε να σβηστούν τα σημάδια που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα. Στη θέα των πυροσβεστικών οχημάτων και των σειρηνών, οι εξεγερμένοι δεν καθηλώνονται σε μια σύγκρουση με τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις αλλά αποσύρονται βορειοδυτικά όπου λεηλατούν ένα σούπερ μάρκετ (Aldi) και στη συνέχεια το παραδίδουν στις φόλες, μαζί με παρακείμενο κατάστημα χαλιών που αναφλέγεται θεαματικά. Ανάλογα σκηνικά και στο Wood Green. Φέρνουν καρότσια απ’ το σούπερ μάρκετ και ακόμα και αμάξια για να μεταφέρουν τα “λάφυρά” τους. Στα διπλανά στενά, κάποιοι κατεβάζουν βιτρίνες με βαριοπούλες και κλωτσιές, ενώ στήνονται πρόχειρα φλεγόμενα οδοφράγματα από κάδους και σκουπίδια και παραπέμπουν τους αυτοκινητιστές σε άλλους δρόμους. “Copycat riots”: αλυσιδωτές ταραχές αναπαράγονται στο Enfield, στο βόρειο Λονδίνο, όπου 200αριά εξεγερμένοι κατεβάζουν βιτρίνες στη High Street, πρόχειρα οδοφράγματα και περιορισμένες λεηλασίες. Η αστυνομία έφτασε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30μμ μετά την επίθεση κουκουλοφόρων νεαρών -κατά κύριο λόγο κοριτσιών- σε παρκαρισμένα περιπολικά, ενώ έγιναν δεκτοί με τούβλα και μπουκάλια από άλλους εξεγερμένους (μια τακτική που θυμίζει τις ενέδρες στα γαλλικά προάστια και στην Αλγερία). Κυνηγητό και συγκρούσεις κράτησαν στα στενά για ώρες. Ενέδρα σε αστυνομικούς και περιορισμένες συγκρούσεις και λεηλασίες και στο Brixton, στα νότια.

Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν πάνω από 100 συλλήψεις, ενώ τουλάχιστον 34 μπάτσοι έχουν σταλεί στο νοσοκομείο.

Δευτέρα 8/8: Η υπ. εσωτερικών (Home Secretary) Theresa May επέστρεψε στο Λονδίνο απ’ τις διακοπές της για να καλέσει “τους κατοίκους του Λονδίνου που κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για τη βία, και όλα τα μέλη των τοπικών κοινοτήτων να συνεργαστούν εποικοδομητικά (newspeak: βλ. καταδώσουν) με την αστυνομία για να φέρει αυτούς τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης”. Η Scotland Yard (που μετράει ήδη τραυματίες) κάνει λόγο για “μικρές και ευκίνητες ομάδες” που “ψάχνουν να κλέψουν πράγματα”, ενώ κατηγορεί το twitter και τις “ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται για να οργανωθούν τόσο υψηλού επιπέδου πράξεις απληστίας και εγκληματικότητας”. Ωστόσο, πολλές απ’ τις αναρτήσεις που αναπαράχθηκαν αφειδώς στο twitter και στο facebook αποδείχθηκε ότι ήταν αναληθείς ή παραπληροφορητικές, καθώς αρκετοί χρήστες είτε “φαντάζονταν” ότι είδαν ή έκαναν διάφορα, είτε αυτά όντως έγιναν αλλά σε εντελώς διαφορετικά μέρη. Η αστυνομία τριγυρνάει στο Brixton συμβουλεύοντας τους μαγαζάτορες να παραμείνουν κλειστά για την ημέρα. Η Daily mail κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “200 αναρχικοί λεηλατούν”, ενώ ήδη απ’ την 1η Αυγούστου ο αναρχισμός έχει συμπεριληφθεί σε φυλλάδιο της μητροπολιτικής αστυνομίας ως τρομοκρατική απειλή πλάι στην Αλ Κάιντα, για την δε ύπαρξη αναρχικών στη γειτονιά τους, οι κάτοικοι καλούνται να ενημερώσουν την αστυνομία… Φυσικά αυτό το μέτρο δεν αντανακλά τόσο τον φόβο του καθεστώτος για τη δημοφιλία των “αναρχικών ιδεών” όπως δήλωσε ένα μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος στα ΜΜΕ, όσο ένα εργαλείο διαχείρισης της εξεγερσιακής δραστηριότητας, η οποία αποδιδόμενη στους “αναρχικούς” αφενός θα επιβαρύνει περισσότερο τυχόν αναρχικούς συμμετέχοντες ή συλληφθέντες που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως αναρχικοί (και να χρεωθούν κατά συνέπεια ολόκληρο τον αντιτρομοκρατικό και ποινικό κώδικα), κι αφετέρου επιδιώκει τη σύγχυση και την καθήλωση γύρω από μια συζήτηση για τις πολιτικές ταυτότητες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η “συζήτηση” και οι όροι αυτής, αυτή τη στιγμή τίθενται απ’ τους εξεγερμένους.

*^*^*

Χάρτης των ταραχών: http://maps.google.co.uk/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&oe=UTF8&msa=0&msid=213340815563635727642.0004a9f9e2c9bbcd71034&ll=51.541638,-0.076904&spn=0.170823,0.315857&z=11&source=embed

Φωτογραφίες: http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/07/tottenham-hit-by-riots-pictures?CMP=twt_gu

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2023254/Tottenham-riot-Mark-Duggan-shooting-sparked-police-beating-girl.html

http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/08/violence-looting-london-in-pictures#/?picture=377670973&index=10

Βίντεο:
http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/07/emeutes-de-tottenham-6-aout-2011-videos/

http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/08/emeutes-a-brixton-enfield-islington-and-oxford-circus-londres-7-aout-2011-videos/

Χρονολόγιο (στα αγγλικά): http://thewestlondoner.wordpress.com/2011/08/07/breaking-riots-in-enfield-edmonton-walthamsto-brixton/

Πηγές: Act for Freedom & twitter, εφημερίδες κλπ.

Βλ. ακόμη: classwar [1,2,3]

Categories
Meeting

Η διάλυση μιας σχέσης; Σκέψεις για την κρίση – Meeting

Η διάλυση μιας σχέσης; Σκέψεις για την κρίση

Η ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τέμνεται από κρίσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κρίση είναι ο τρόπος λειτουργίας, το modus operandi του κεφαλαίου, ή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Κάτι τέτοιο αληθεύει στον βαθμό που το κεφάλαιο, η αυτο-αξιοποίηση της αξίας, η αυτο-επέκταση του αφηρημένου πλούτου, είναι ανά πάσα στιγμή η διεκδίκηση άντλησης υπεραξίας στο μέλλον: η συσσώρευση του κεφαλαίου σήμερα, είναι ένα στοίχημα για την εκμετάλλευση του προλεταριάτου αύριο.

Η κρίση σήμερα έχει πάρει την μορφή μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ενώ η προοπτική μιας πλήρους οικονομικής κρίσης φαίνεται ολοένα και πιο κοντά. Αυτές οι δυο κρίσεις δε συνδέονται απλά με μια σχέση αιτίου-αιτιατού (με όποιον τρόπο κι αν έθετε κανείς τη σχέση). Είναι όμως διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας υφέρπουσας κρίσης – της κρίσης της συσσώρευσης κεφαλαίου, η οποία είναι την ίδια στιγμή κρίση στη σχέση της εκμετάλλευσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου.

Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι η μορφή του κεφαλαίου που συνδέεται πιο στενά με την καθαρή έννοιά του, στην οποία η πληθώρα των βυζαντινισμών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μπορεί να περιοριστεί στη διαδικασία όπου το χρήμα γεννά περισσότερο χρήμα, ή η αξία γεννά περισσότερη αξία. Η σχέση μεταξύ χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και παραγωγικού κεφαλαίου, ή μεταξύ της χρηματιστικής και της πραγματικής οικονομίας, στιγματίζεται, απ’ την μία, απ’ την πειθαρχία που επιβάλει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο στο παραγωγικό κεφάλαιο, και απ’ την άλλη, απ’ την δυνατότητα και την πραγματική τάση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να “ξεφεύγει” – να ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες αξιοποίησης που παρέχονται τελικά απ’ την κερδοφόρα εκμετάλλευση της εργασίας, της εργατικής δύναμης.

Αυτή η σχέση μεταξύ χρηματοπιστωτικού και παραγωγικού κεφαλαίου, ή μεταξύ χρηματοπιστωτικού συστήματος και πραγματικής οικονομίας, αν και υπήρχε πάντοτε υπό κάποια μορφή στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν έχει μείνει αναλλοίωτη. Ήδη από την παγκόσμια κρίση κερδοφορίας του κεφαλαίου, ή ειδωμένης από διαφορετική γωνία, την κρίση των καπιταλιστικών ταξικών σχέσεων στα τέλη του ’60-αρχές ’70 (που σηματοδοτήθηκε από ένα κύμα ταξικών αγώνων, βιομηχανικής και κοινωνικής αναταραχής), η χρηματιστικοποίηση υπήρξε βασικό συστατικό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και αντεπίθεσης – δηλαδή της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου. Από την μια, η χρηματιστικοποίηση υπήρξε το όχημα πάνω στο οποίο η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ενσωματώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα (με την ανάδυση και ενσωμάτωση στην παγκόσμια οικονομία νέων πόλων συσσώρευσης στις οικονομίες “BRICS”: Βραζιλία, Ρωσσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική κλπ), κι απ’ την άλλη, έγινε ένα μέσο με το οποίο η εδραιωμένη θέση του υψηλόμισθου προλεταριάτου στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες θα μπορούσε να αποδυναμωθεί. Οι δυο αυτές πτυχές της χρηματιστικοποίησης αντιστοιχούν από κοινού στην ενσωμάτωση του κυκλώματος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με το κύκλωμα αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Με την αυξανόμενη χρηματιστικοποίηση της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου, οι εργατικοί μισθοί στις ανεπτυγμένες οικονομίες καθηλώθηκαν, και η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης διαμεσολαβείται ολοένα και περισσότερο απ’ την πίστωση (στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες, επένδυση των συνταξιοδοτικών ταμείων στο χρηματιστήριο και σε αγορές χρήματος). Αυτή η νέα διαμόρφωση της ταξικής σχέσης προσέφερε σε πολλά, όχι όμως σε όλα, στρώματα του προλεταριάτου στις ανεπτυγμένες οικονομίες άνοδο του βιοτικού επιπέδου, συνδεδεμένη με έναν πληθωρισμό των τιμών. Η καπιταλιστική αντεπίθεση και αναδιάρθρωση περιέλαβε θεμελιώδεις μεταβολές της ταξικής σχέσης μέσω της ήττας του παλιού εργατικού κινήματος και της απαξίωσης των θεσμών του (κόμματα και συνδικάτα) που προήγαγαν μια ολοένα και αυξανόμενη εξουσία του προλεταριάτου εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η νέα μορφή της ταξικής σχέσης και η χρηματιστικοποίηση της σχέσης αυτής εξαρτάται τελικά απ’ την ικανότητα του κεφαλαίου να αποσπά αρκετή υπεραξία στην παγκόσμια οικονομία (αυξάνοντας την παραγωγικότητα και εντατικοποιώντας την εργασία).

Η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση έχει τις ρίζες της εν μέρει στα δάνεια υψηλού κινδύνου (subprime loans) και τις υποθήκες που στηρίζονταν στη συνεχή ανοδική τάση της αγοράς κατοικίας, και τον πληθωρισμό της κεφαλαιακής αξίας (μετά την κατάρρευση της προηγούμενης φούσκας κεφαλαιακής αξίας, την έκρηξη στα dot.com), με τεράστια ποσά πλασματικού κεφαλαίου που γεννιούνται από την μόχλευση που εφαρμόζουν τα πιστωτικά ιδρύματα (τράπεζες, επενδυτικά ταμεία, ιδιωτικά μετοχικά κεφάλαια κλπ). Η χρηματοπιστωτική έκρηξη τελικά ξεπέρασε τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας – δηλαδή του παραγωγικού κεφαλαίου – να αποσπάσει υπεραξία μέσω της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στην παραγωγή (είτε αυτή η παραγωγή είναι “υλική” είτε “άυλη”). Κατά συνέπεια, είμαστε μάρτυρες μιας μαζικής “διόρθωσης” – η πτώση των χρηματιστηριακών αγορών, της αγοράς κατοικίας – με μαρξικούς όρους δηλαδή απαξίωση κεφαλαίου (εκφρασμένη σε αποσβέσεις, defaults, χρεωκοπίες, συγχωνεύσεις και ξεσκαρτάρισμα χρηματοπιστωτικών θεσμών, και πλέον την μισο-εθνικοποίησή τους από τα καπιταλιστικά κράτη).

Έτσι, η προϋπάρχουσα τάση προς υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου (είτε αυτή η τάση γίνεται κατανοητή ως κυκλική ή ανεξάρτητη), κατά την οποία η παραγωγική επένδυση του κεφαλαίου δεν είναι πλέον ικανή να καλύψει τις απαιτήσεις αξιοποίησής της, επιδεινώνεται από την τάση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για δημιουργία πλασματικού κεφαλαίου (μέσα από την μόχλευση, τη χρηματοδότηση του χρέους, συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης/”futures”, δικαιώματα προτίμησης/”options”, παράγωγα, και μια αύξουσα πληθώρα σύνθετων και δαιδαλώδων χρηματοπιστωτικών εργαλείων). Παρόλο που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πειθαρχεί το παραγωγικό κεφάλαιο (και το παραγωγικό κεφάλαιο πιστωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο), η απόσπαση υπεραξίας μέσω της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου δεν μπορεί να συμβαδίσει με την απαίτηση αξιοποίησης που αξιώνει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Το κεφάλαιο είναι σε κρίση. Η κρίση επιβεβαιώνεται ως απαξίωση. Η απαξίωση είναι ο μόνος τρόπος του κεφαλαίου να θέσει για τον εαυτό του τα θεμέλια ενός νέου γύρου συσσώρευσης, και περιλαμβάνει την πειθάρχηση της εργατικής τάξης ούτως ώστε να δεχθεί του νέους όρους της εκμετάλλευσης. Ωστόσο, αυτό θέτει σε κίνδυνο την ίδια την αναπαραγωγή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Για να αποφύγει την κρίση αυτή, η εθνικοποίηση των τραπεζών δεν είναι επαρκής. Η οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ύφεση και το φάσμα του αποπληθωρισμού. Οι κρατικοί διαχειριστές του κεφαλαίου είναι πιασμένοι σε μια διπλή παγίδα: με τα τεράστια ελλείματα του προϋπολογισμού να εκτοξεύονται από τη χρηματοδότηση της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος (μέσω της αγοράς τοξικών ομολόγων, τη χορήγηση κεφαλαίου στις τράπεζες και τις εγγυήσεις νέου δανεισμού), οι ελλειματικές δαπάνες στις οποίες θα έπρεπε να εμπλακούν τα καπιταλιστικά κράτη προκειμένου να συγκρατήσουν τα επίπεδα ικανοποιητικής ζήτησης στην οικονομία θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο να χρηματοδοτηθούν. Το ζήτημα της πιστοληπτικής ικανότητας των τραπεζών επιβεβαιώνεται τώρα σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο ως αμφίβολη πιστοληπτική ικανότητα των καπιταλιστικών κρατών (των κεντρικών τραπεζών και κρατικών ομολόγων).

Το κεφάλαιο ίσως βρει μια διέξοδο από την κρίση: θα επιδιώξει να διατηρήσει ή να αυξήσει την κερδοφορία στην πραγματική οικονομία μέσω συμπίεσης των μισθών (αν και αυτό θα έχει αντίστροφα μια αποπληθωριστική επίδραση) και την εντατικοποίηση της εργασίας (την αύξηση δηλαδή της εκμετάλλευσης των εργαζομένων) – με άλλα λόγια, στρατηγικές αύξησης τόσο της σχετικής όσο και της απόλυτης υπεραξίας. Η διέξοδος αυτή από τη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, περιλαμβάνει την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης σε πλανητική κλίμακα και μια κρίση της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, μέχρι την καπιταλιστική αναδιάρθρωση του 1970-80, το προλεταριάτο μπορούσε να επιβεβαιώνεται ως ο θετικός πόλος στη σχέση της εκμετάλλευσης. Τώρα, καθώς η αναπαραγωγή του προλεταριάτου διαμεσολαβείται ολοένα και περισσότερο απ’ το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κι έτσι γίνεται άμεσα συνυφασμένη με την αναπαραγωγή του κεφαλαίου (με αποτέλεσμα η αναπαραγωγή αυξανόμενων στρωμάτων του προλεταριάτου να γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής, όπως προκύπτει κι απ’ το τρέχον κύμα κατασχέσεων), και καθώς η χρηματιστικοποίηση ενισχύει την ενσωμάτωση στην καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης σε πλανητική κλίμακα, τα ίδια τα μέσα που ως έναν βαθμό χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση, απειλούν να πυροδοτήσουν μια κρίση σε υψηλότερο επίπεδο – στο πεδίο της αναπαραγωγής της ίδιας της ταξικής σχέσης.

Πηγή: Κείμενο των Endnotes για το Meeting [en/fr], 02/11/2008

Categories
Uncategorized

Ταραχές μεταναστών μικροπωλητών στην Guangzhou, Κίνα – 13/6/2011

Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή, όταν δημοτικοί αστυνομικοί έσπρωξαν μια έγγυο μικροπωλήτρια ενός προαστίου της Guangzhou (επαρχία Guangdong, γύρω απ’ το Hong Kong), ρίχνοντάς την στο έδαφος, ενώ μάζευαν την πραμάτειά της. Περισσότεροι μικροπωλητές συσπειρώθηκαν γύρω από την κοπέλα, ενώ όταν έφτασαν αστυνομικές ενισχύσεις κάλεσαν και οι ίδιοι συγγενείς και φίλους τους για να αντιπαρατεθούν στους αστυνομικούς. Τέτοιες αντιπαραθέσεις είναι συχνές κατά τις επιχειρήσεις-σκούπες της αστυνομίας ενώ συχνά οι περαστικοί παίρνουν το μέρος των μικροπωλητών κατηγορώντας τους αστυνομικούς για υπέρμετρη βία. Εκατοντάδες μετανάστες εργάτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων, πυρπολώντας οχήματα, ΑΤΜ τραπεζών, και αναποδογυρίζοντας περιπολικά επί τρεις ημέρες. Πάνω από 1.000 εργάτες ισοπέδωσαν ένα κυβερνητικό κτίριο στο κέντρο της Guangzhou, της πόλης-λίκνο της εξαγωγικής βιομηχανίας. Μια εργάτρια σε κλωστήρια του γειτονικού Fengcai, δήλωσε πως η διεύθυνση κλείδωσε τους 400 μετανάστες εργάτες του εργοστασίου μέσα, αποτρέποντάς τους να γυρίσουν στην πόλη το σαββατοκύριακο.

Τα επίσημα μέσα αναφέρθηκαν ελάχιστα στην αναταραχή, απλώς για να την αποδώσουν σε “κακοπροαίρετη φήμη” ενώ η τοπική κυβέρνηση έχει ήδη στείλει “ομάδες εργασίας” σε πόλεις και χωριά της περιοχής ώστε να ενημερώσουν-πείσουν τους κατοίκους πως δεν ήταν παρά μια προσπάθεια ορισμένων στοιχείων να προκαλέσουν χάος βάσει μιας ανυπόστατης φήμης. ΣΤο guangzhou, υπάρχουν πάνω από 7 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά (άδειες διαμονής), τους οποίους προσπαθεί να χαρτογραφήσει η κυβέρνηση με ελέγχους στα σπίτια και στις αγορές. Τα πρόστιμα για παράνομη ενοικίαση διαμερισμάτων φτάνουν τα 50 γουάν (ή 5 ευρώ). Ο κατώτερος μισθός στην Κίνα θα μπορούσε να υπολογιστεί γύρω στα 700 γουάν (ή 70 ευρώ). Επίσης, ακόμη 30 εκατομμύρια μόνιμων κατοίκων υπολογίζεται ότι δε διαθέτουν άδειες διαμονής, που είναι και η μόνη νόμιμη μορφή ταυτότητας.

Χιλιάδες ανάλογες ταραχές ξεσπούν κάθε χρόνο στην Κίνα. Οι δυτικές εφημερίδες σχολιάζουν την ανησυχία του κινεζικού κράτους μπρος στις αραβικές εξεγέρσεις, στις οποίες αντέδρασε με εκατοντάδες προληπτικές συλλήψεις, ανακρίσεις ή απλά “εξαφανίσεις” επικριτών και ένταση του ελέγχου του διαδικτύου.

Μόλις πριν λίγες μέρες, παρόμοια γεγονότα έλαβαν χώρα στο Chaozhou όπου εκατοντάδες μετανάστες εργάτες απλήρωτοι για μήνες, πυρπόλησαν κυβερνητικά κτίρια και οχήματα, απαιτώντας να τους καταβληθούν οι μισθοί τους. Στο Lichuan, την περασμένη βδομάδα χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους μετά τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου ενός δημοτικού συμβούλου που είχε προσαχθεί απ’ την αστυνομία. Η τοπική κυβέρνηση έστειλε τουλάχιστον 1.000 αστυνομικούς των “ματ”.

Παρά τη λογοκρισία στο διαδίκτυο και τον απόλυτο κρατικό έλεγχο του τύπου, οι ταραχές αυτές κυκλοφορούν με ταχύτητα φήμης μέσω κινητών τηλεφώνων και ιστοτόπων δικτύωσης και blogs, συχνά μαζί με βίντεο και φωτογραφίες. Πέρυσι, η Κίνα κατέγραψε επίσημα 127.000 “μαζικά περιστατικά” τέτοιων εξεγέρσεων. Είχε δηλαδή μια σαφή αύξηση απ’ τα 80.000 του 2007 και τα 60.000 του 2006, σύμφωνα με τα στοιχεία της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Πολλά απ’ αυτά αφορούν διαμαρτυρίες μερικών δεκάδων ατόμων εναντίον τοπικών αξιωματούχων για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, μόλυνση, χαμηλούς ή μη καταβεβλημένους μισθούς. Επίσης, οι υποχρεωτικοί εκτοπισμοί ολόκληρων περιοχών και οι κατασχέσεις γης για την οικοδόμηση έργων (πχ. φράγματα) δημιουργούν εστίες έντασης ιδιαίτερα στα βόρεια και ανατολικά της χώρας (η Εσωτερική Μογγολία γνώρισε τους τελευταίους μήνες τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών για τον λόγο αυτόν, ενώ τρεις αυτοσχέδιες βόμβες εξερράγησαν σε κυβερνητικά κτίρια), ενώ στις ανεπτυγμένες ανατολικές περιοχές κυριαρχούν οι εργατικές διεκδικήσεις.

Στις βιομηχανικές μεγαλουπόλεις όπως η Guangzhou, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αναδεικνύεται σε υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα των αρχών, λόγω της κινητικότητας και της ρευστότητας ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος που χαρακτηρίζεται ως “πλεονασματικό”, και έχει αυξηθεί κατά 81% τα τελευταία 10 χρόνια. Η υψηλή ρευστότητα του πληθυσμού αυτού καθιστά κάθε έλεγχο των αρχών προβληματικό. Η πόλη Shenzhen πρίν έναν μήνα εκτόπισε 800.000 “υψηλής επικινδυνότητας ανθρώπους”, κυρίως μετανάστες εργάτες, ώστε να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή πανεπιστημιακών εκδηλώσεων. Έχει ενδιαφέρον ότι το καθεστώς αδειών διαμονής ισχύει για τους μετανάστες εργάτες απ’ το εσωτερικό της χώρας, αλλά όχι για τους ξένους.

*

βίντεο, φωτογραφίες και ενδεικτικές πηγές: http://berthoalain.wordpress.com

πολύ ενδιαφέρον υλικό: φωτογραφίες, βίντεο, φωτογραφίες-πληροφορίες απ’ το jura libertaire, μια ανάλυση στα αγγλικά.

βλ. επίσης: Κίνα: Top Ten μαζικών ταραχών του 2010

Categories
Uncategorized

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, 15/03/2011

Η φωτιά για τους αρχαίους Πέρσες και για τη ζωροαστρική θρησκεία, είναι που χαρίζει στους ανθρώπους τη ζωντάνια και τη θέρμη, ενώ κρατάει μακρυά την αρρώστια και τα προβλήματα. “Δως μου την κόκκινή σου φλόγα και πάρε τη χειμωνιάτικη χλωμάδα μου” λέει το τραγούδι της “Τσαχαρσαμπί Σουρί“, ή Κόκκινη Τετάρτη στα ελληνικά: μια αρχαία περσική γιορτή της φωτιάς που υμνεί την αναζωογόνηση της φύσης, εδώ και τρεις δεκαετίες απαγορευμένη απ’ το ισλαμιστικό καθεστώς, ως αντι-ισλαμική (βασικά προϋπάρχουσα της ισλαμικής θρησκείας και -άρα- διεφθαρμένη, καταστροφική για τα ήθη και τον δημόσιο βίο). Η συμπάθεια που δείχνει η ισλαμική ιεραρχία για το Νωρούζ (ή Ναυρόζ), την παραδοσιακή περσική αλλαγή του χρόνου (21 Μαρτίου) που όμως γιορτάζεται σε κλειστό οικογενειακό κύκλο με επισκέψεις σε συγγενείς, δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην προέλευση της γιορτής όσο στο περιεχόμενό που παίρνει.

Είδαμε προηγουμένως την μεταστροφή παραδοσιακών εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής σε δυνάμει εξεγερτικά παιχνίδια προς καταστολή όπως του χιονοπολέμου, της παραμονής πρωτοχρονιάς και της αποκριάς στην Ευρώπη. Η άνευ προηγουμένου εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση του προλεταριάτου είναι πολύ πιθανό να αναβιώσει και ανάλογους αντι-θεσμούς κριτικής στη διαχωρισμένη εξουσία από το μαινόμενο πλήθος που θα ξαναβρίσκει στις ταραχές τον δικό του πλούτο των σχέσεών του και της δύναμής του.

2010

Η παλιά ζωροαστρική τελετουργία του περάσματος απ’ τη φωτιά, μετατρέπεται σταθερά τα τελευταία χρόνια σε μια συλλογική έκφραση περιφρόνησης για το καθεστώς, καθώς χιλιάδες άνθρωποι μαζεύονται στις φωτιές παρά τους φετφάδες του Αγιατολλά Χαμενεϊ, που προειδοποίησε φέτος όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν σε τέτοιες “ανήθικες και διεφθαρμένες αντι-ισλαμικές εκδηλώσεις” για να χορέψουν άνδρες και γυναίκες μαζί δημόσια στους δρόμους, πράγμα απαγορευμένο στο Ιράν όπου άν μια γυναίκα συνοδεύεται από άνδρα που δεν είναι ο σύζυγός της ή πρώτου βαθμού συγγενής της κινδυνεύει με σύλληψη και βασανιστήρια (από γυναικεία χέρια πάντα), ενώ οι νέοι (που αποτελούν ένα εντυπωσιακό 70% του πληθυσμού του Ιράν) βρίσκουν στη γιορτή εκτός από μια μια ευκαιρία για γνωριμία και κοινωνικοποίηση, και μια αφορμή να δοκιμάσουν στις φωτιές αυτοσχέδια πυροτεχνήματα και κοκτέιλ μολότωφ. Το Τσαχαρσαμπί Σουρί δηλαδή είναι μια γιορτή οικειοποίησης του δημόσιου χώρου, καθώς άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανάβουν φωτιές και κάθονται γύρω τους χορεύοντας όλοι μαζί, τραγουδώντας, μοιραζόμενοι φαγητά και κουβεντιάζοντας μέχρι το πρωί.

Τις δυο πρώτες δεκαετίες της “Ισλαμικής Επανάστασης”, ο εορτασμός της Κόκκινης Τετάρτης ήταν σχεδόν αδιανόητος, καθώς το καθεστώς έθεσε σε διωγμό κάθε ανοιχτή εκδήλωση που δεν ήλεγχε το ίδιο, πόσο μάλλον μια μη-ισλαμικής προέλευσης που ενθάρρυνε τη γνωριμία αγοριών και κοριτσιών έξω απ’ τον απόλυτο οικογενειακό και κρατικό-θρησκευτικό έλεγχο. Τα τελευταία χρόνια η αυξανόμενη συμμετοχή, όσο και η ανάγκη του καθεστώτος για κάποια αποσυμπίεση της δημόσιας ζωής έχουν μετατρέψει τις εκδηλώσεις αυτές σε έκφραση της κοινωνικής οργής καθώς είναι η μόνη φορά τον χρόνο που ο κόσμος βρίσκει την ευκαιρία να βγεί μαζικά στους δρόμους, επιβάλλοντας την παρουσία του εκεί.

Φέτος, οι αρχές πήραν από νωρίς τα μέτρα τους, απαγορεύοντας κάθε δημόσια εκδήλωση και αυξάνοντας τα μέτρα ασφαλείας, ενώ αναβλήθηκαν κι όλες οι άδειες και αποφυλακίσεις για τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατουμένους. Ο υπουργός δικαιοσύνης Αλιρεζά Αβαϊ, προειδοποίησε ανοιχτά τους νέους ότι αν συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις “γινόμενοι δόλωμα για τους αντεπαναστάτες, θα υποστούν ζημιές, καθώς δε θα ναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τους μεν απ’ τους δε“. Στο ίδιο μοτίβο ο γενικός εισαγγελέας Αμπάς Τζαφαρί Ντολαταμπαντί απείλησε πως “όσοι σπέρνουν το μίσος θα αντιμετωπιστούν αποφασιστικά απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας ώστε να υπερασπιστούμε την εθνική μας ασφάλεια“. Αστυνομία, στρατιωτικές μονάδες και εκατοντάδες Μπασιτζί (μηχανοκίνητοι παρακρατικοί “φρουροί της ισλαμικής επανάστασης”, τα “παιδιά” που υπηρετούν το εθνόσημο στο Ιράν δηλαδή) κατέλαβαν από νωρίς (16:00) τους χώρους που θεωρούνταν πως θα συγκεντρωθεί ο κόσμος, ενώ η τροχαία απαγόρεψε εκτάκτως την κυκλοφορία μοτοσυκλετών στην πόλη, ώστε να ελέγχεται καλύτερα η κίνηση και οι μεταφορές υλικών απ’ τους αστυνομικούς. Απαγορεύθηκε επίσης στα βενζινάδικα το γέμισμα μπιτονιών με βενζίνη.

Λίγο αργότερα όμως, αμέτρητα πυροτεχνήματα εκτοξεύθηκαν στους ουρανούς της Τεχεράνης. Η πυροσβεστική αναφέρει την κατάσβεση 166 φωτιών στους δρόμους της πόλης, ενώ αναφορές απο ανεξάρτητα μήντια και χρήστες στο twitter καθώς και βίντεο στο youtube μεταδίδουν σκηνές οδομαχιών.

Η αγανάκτιση ήταν έκδηλη, μετά τη βίαια καταστολή που αντιμετώπισε κάθε απόπειρα αντικυβερνητικής διαδήλωσης τους τελευταίους μήνες. Μόλις μια μέρα πριν, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι έξη απ’ τους συλληφθέντες για τις διαδηλώσεις αυτές θα εκτελεσθούν, προκειμένου να αποθαρρύνουν τον κόσμο απ’ το να βγει στον δρόμο. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης στην οποία αποδίδονται παραδοσιακά κάθε είδους αναταραχές, Καρρουμπί και Μουσαβί, δεν κάλεσαν καν σε συμμετοχή στη γιορτή.

Συλλήψεις και τραυματισμοί δεκάδων ανθρώπων, καθώς οι κατασταλτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν πλατείες και ολόκληρες γειτονιές. Για μπλακ-άουτ στις πληροφορίες που μεταδίδονται από ηλεκτρονικά μέσα κάνει λόγο η αγγλική εφημερίδα guardian, από κείνη τη στιγμή κι έπειτα. Παράσιτα και μπλοκάρισμα και στα κινητά τηλέφωνα σε μεγάλες περιοχές της πρωτεύουσας.

Οι επικοινωνίες αποκαθίστανται στις 18:00, ενώ από τότε και μετά η αστυνομία και οι Μπασιτζί περικυκλώνουν τις εστίες σε μια μαζική επίδειξη ισχύος δείχνοντας όμως ανοχή στους συγκεντρωμένους, φαίνεται πως ο έδωσε διαταγές να αφήσουν να διεξαχθεί τυπικά η γιορτή, σπάζοντας όμως τον “τσαμπουκά” των συγκεντρωμένων και αποθαρρύνοντας περισσότερο κόσμο απ’ το να συμμετέχει.

Αναφορές για οδομαχίες με την αστυνομία και στο Καράι, 40 χμ δυτικά της Τεχεράνης.

Στο Ισπαχάν, χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας. Δεν μεταχειρίστηκαν πολιτικά συνθήματα, ωστόσο η ίδια η πράξη τους γίνεται αντιληπτή ως συνειδητή ανυπακοή στο καθεστώς.

Πλήθη αγροτών στο Αρμπεντίλ με αντικαθεστωτικά συνθήματα, ανάλογα σκηνικά σε δεκάδες πόλεις.

Απόπειρα συλλογικής απόδρασης και αναταραχή στις φυλακές του Γκεζέλ-Χεσσάρ, οι φρουροί ανοίγουν πυρ σκοτώνοντας δεκατέσσερεις κρατουμένους και τραυματίζοντας πάνω από τριάντα. Μέρος της φυλακής καταστρέφεται από πυρκαγιά που αποδίδεται απ’ το καθεστώς σε σαμποτάζ.

Απ’ τις 20:00 κι έπειτα, χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους της Τεχεράνης. Στα δυτικά της πόλης, επίδειξη ισχύος απ’ τους διαδηλωτές με αυτοσχέδιες βόμβες και βεγγαλικά. Στο κέντρο, αφίσσες του Χαμενεϊ που μπορούν να βρεθούν σε κάθε γωνιά σκίζονται και παραδίδονται στις φλόγες. Συνθήματα όπως “Μουμπάρακ, Μπεν Αλί, ήρθε η σειρά του Χαμενεϊ”, “κάτω ο δικτάτορας”, “έρχεται η ώρα του” κλπ πληθαίνουν. Επιθέσεις σε ομάδες Μπασιτζί και εμπρησμοί μηχανών τους από πλήθη νέων στις οδούς Αζερμπαϊτζάν, Καρούν, Σαταρχάν και Μπεμπουντί. Συμπλοκές με ασφαλίτες στη συνοικεία Σαλσαλμπίλ, και ευρεία χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις με Μπασιτζί στο Μεχραμπάντ και στο Σαμπαλάν, μετά απο επιδρομές τους στο πλήθος. Ψέκασμα με χημικά διαδηλωτών που φώναζαν αντικαθεστωτικά συνθήματα στα Εκβάτανα. Στο Τσαχράκ-ε-Γκαλμπ, οι συγκεντρωμένοι στις φωτιές σχηματίζουν αλυσίδες και δεν αφήνουν τους Μπασιτζί να επιδράμουν με τις μηχανές τους εναντίον διαδηλωτών που φώναζαν συνθήματα. Συνθήματα και μικροεπεισόδια σε διάφορες ακόμα γειτονιές και πλατείες, αλλά και βίαια καταστολή από τους Μπασιτζί κυρίως. Τα μεσάνυχτα η αστυνομία επιβάλλει απαγόρευση συναθροίσεων, και προειδοποιεί τους συγκεντρωμένους ότι όποιος παραμείνει στον δρόμο θα συλληφθεί. 10 τόνοι πυρομαχικών κατάσχονται απ’ την αστυνομία όλο το βράδυ.

Μετά από χρόνια που το καθεστώς και τα ΜΜΕ του αγνοούσαν επιδεικτικά την Κόκκινη Τετάρτη, τώρα είναι αναγκασμένα να μιλήσουν γι’ αυτό, διακόπτοντας έκτακτα τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές που προέβαλαν ειδικά γι αυτό το βράδυ προκειμένου να κρατήσουν τον κόσμο στα σπίτια του, ξερνώντας όλη τη συκοφαντία τους. Δεν καταφέρνουν να κρύψουν το γεγονός ότι το περιεχόμενό της γιορτής έχει αλλάξει ριζικά: η φωτιά συμβολίζει την οργή.

2011

Πηγές (ενδεικτικά):
http://www.guardian.co.uk/world/2010/mar/16/iran-protest
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8829:iran-mise-en-garde-des-autorites-a-la-veille-de-la-qfete-du-feuq-&catid=2:iran-gral&Itemid=27
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8833:iran-revolte-sanglante-a-la-prison-de-ghezel-hessar&catid=3:droits-de-lhomme&Itemid=28
http://www.iranfocus.com/fr/index.php?option=com_content&view=article&id=8831:iran–la-fete-du-feu-declenche-la-colere-populaire&catid=2:iran-gral&Itemid=27

Βίντεο:
http://observers.france24.com/content/20100317-protesters-defy-government-crackdown-fire-festival-khamenei-firecrackers
http://laregledujeu.org/iranlibre/2011/03/15/813/ce-soir-les-iraniens-jouent-avec-le-feu/

Categories
Bibliothèque des Emeutes

Περί ταραχών – Bibliothèque des Emeutes

Π   ε   ρ   ί       Τ   α   ρ   α   χ   ώ   ν

Κάθε προσπάθεια των σύγχρονων φτωχών να ανατρέψουν τον κόσμο ξεκίνησε με ταραχές: 1789, 1848, 1871, 1917, 1968, 1978 στο Ιράν και την Νικαράγουα κλπ. Όμως κάθε ταραχή δεν οδηγεί σε μια επανάσταση, δηλαδή μια γενικευμένη σύγκρουση που περιλαμβάνει τους πάντες είτε λαμβάνουν μέρος στην εξέγερση είτε όχι, και που καταλαμβάνει τον δικό της δημόσιο χώρο περιλαμβάνοντας τουλάχιστον ένα μέρος της πόλης και των κατοίκων της εναντίον του Κράτους που την κυβερνά, έχοντας αποτρέψει ή νικήσει τις ένοπλες δυνάμεις της τάξης κι έχοντας κερδίσει την υποστήριξη των κατοίκων που ως τότε παρέμεναν παθητικοί. Έτσι, αν έχουμε απ’ την μία ταραχές που δεν οδηγούν σε εξεγέρσεις ή επαναστάσεις, απ’ την άλλη όλες οι εξεγέρσεις κι επαναστάσεις ξεκινούν με ταραχές. Στην πραγματικότητα μια ταραχή είναι ένα ξεκίνημα και, καθώς δεν υπάρχει κάποια επιστημονική μέθοδος που να προβλέπει με ακρίβεια την έκρηξη κι ακόμα λιγότερο τις συνέπειές της, κάθε ταραχή πρέπει να θεωρείτε σαν ένα πιθανό ξεκίνημα του τέλους του κατεστημένου κόσμου.

Μια ταραχή είναι το ξεκίνημα του διαλόγου. Η έκρηξή της, που θα μπορούσε να ξεκινήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών άλλων, είναι η πρώτη, αρνητική, ελεύθερη λέξη, προαπαιτούμενο κάθε ποιοτικής αλλαγής. Σήμερα, χωρίς την εξέγερση, κανένας δημόσιος διάλογος δεν είναι εφικτός. Υπάρχει μόνον ο μονότονος μονόλογος αυτών που κυβερνούν. Όπως υποδηλώνει ανερυθρίαστα η γαλλική λέξη για την ταραχή émeute, οι ταραχές έχουν να κάνουν πρώτα απ’ όλα με τις αισθήσεις (emotions). Δεν πρόκειται τόσο για τα λογικά συναισθήματα που πηγάζουν από κάποια ανάλυση, αλλά αντιθέτως για τις εκρηκτικές, παράλογες αισθήσεις που αποκλείουν κάθε λογική. Απ’ την εποχή του θετικισμού ήδη, η λογική θεωρείται ανώτερη της αίσθησης. Όμως καθώς αυτή έχει ξεθωριάσει στο διαχωρισμένο πνεύμα και στην αντικειμενικότητα εδώ και καιρό, είναι τόσο αλλοτριωμένη και διαστρεβλωμένη που ισχυρίζεται ότι μπορεί να αναμοχλεύσει τα πάθη με θετικό τρόπο (κινηματογράφος, μουσική, εμπορικές διαφημίσεις, δελτία ειδήσεων δεν είναι στην πράξη παρά πολυμήχανα εργοστάσια τεχνητών συναισθημάτων). Όμως, αντί να παραδίδουν την ουσία της αίσθησης στη λογική, επεκτείνουν σ’ αυτήν τη διαστρέβλωση και την αντικειμενικότητα που καταστρέφει κάθε λογική. Η οργανωμένη μορφή της λογικής είναι το Κράτος. Απ’ τη στιγμή που ο κόσμος έχει κρατικοποιηθεί, αυτό που επιθυμεί είναι να διατηρήσει για πάντα το παρόν, θέλοντας να απαλλαγεί απ’ την Ιστορία και να ξορκίσει την άγουσα δύναμή της: την αρνητικότητα.

Οι σύγχρονες ταραχές είναι η πυροδότηση του αρνητικού. Αυτό το συναίσθημα, έχοντας γίνει το γκέττο της αυθεντικότητας, είναι εναντίον της λογικής, που έχει καταστεί το παλάτι της διαστρέβλωσης. Πρόκειται για μια ιστορική ανατροπή: μια νέα αίσθηση, η απουσία της συνείδησης κι ο κατ’ εξοχήν χουλιγκανισμός, δημιουργούν συνείδηση, εξεγείρονται ενάντια στη λογική, την ενοποιημένη σκέψη και την αιώνια εξημέρωση του πνεύματος. Η εξέγερση είναι το ανθισμένο ξέσπασμα του παλιού καυγά μεταξύ της αδάμαστης υποκειμενικότητας και της συντηρητικής αντικειμενικότητας.

Η ταραχή είναι το συλλογικό συναίσθημα όταν η συλλογική λογική είναι το Κράτος. Σήμερα, όλες οι ταραχές είναι ενάντια στο Κράτος, κι όλα τα κράτη είναι εναντίον των ταραχών. Είναι το Κράτος και οι ιδεολογίες του που χτυπιούνται απ’ τους κεραυνούς των εξεγέρσεων των φτωχών που εξαπλώνονται. Ένας τέτοιος αξιοσημείωτος πολλαπλασιασμός της ριζοσπαστικής άρνησης, αντί να αντανακλά την αύξουσα διαφορά μεταξύ της αμετακίνητης οργάνωσης της κατεστημένης κοινωνίας και της κίνησης των ανθρώπων που τη σχηματίζουν, συστηματικά μειώνεται: Πρώτα απ’ όλα, η συχνότητα των ταραχών καταλήγει να τις παρουσιάζει στον εχθρό σαν να είναι αναπόφευκτα ατυχήματα χωρίς ιστορική σημασία καθώς καμμία τους δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία. Δεύτερον, είναι η αστυνομία, δηλαδή το Κράτος, που κρατούν το μονοπώλιο της πληροφόρησης για τις ταραχές: Όποτε είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αυτές αποσιωπούνται, ενώ όταν είναι ανέφικτο, οι διαστάσεις τους σκόπιμα παρουσιάζονται μικρότερες. Γενικά, παρέχονται τρεις αριθμοί όσον αφορά τις διαδηλώσεις ενάντια στις κυβερνήσεις: αυτοί που δίνουν οι οργανωτές, οι οποίοι είναι πάντα μεγαλύτεροι, αυτοί που δίνει η αστυνομία, που είναι πάντα μικρότεροι, κι αυτοί που δίνουν τα ΜΜΕ τα οποία παίζουν μεταξύ των δυο άκρων ανάλογα με τη γενική κατάσταση. Όσον αφορά τις ταραχές, οι οποίες δεν έχουν οργανωτές, υπάρχει μόνο ο αριθμός που δίνει η αστυνομία, ενώ τα ΜΜΕ είτε τηρούν σιγή ιχθύος είτε ακολουθούν τις ντιρεκτίβες της αστυνομίας. Το ίδιο όσον αφορά τον υπολογισμό των ζημιών, των νεκρών και τραυματιών, των συλληφθέντων, της ισχύος και του εύρους των συγκρούσεων. Τελικά, όταν έρχεται η ώρα να εξηγήσουν τους λόγους της αναταραχής, οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί υπάλληλοι του Κράτους τους υποτιμούν, προβάλοντας προκατασκευασμένες πολιτικές και οικονομικές δικαιολογίες, αγνοώντας το σημαντικό ζήτημα της διάθεσης της στιγμής. Τελικά παπαγαλίζουν κοινωνιολογικές κοινοτυπίες, ή ουρλιάζουν για σκοτεινές συνωμοσίες ανταγωνιστικών υπαλλήλων. Αυτές είναι χυδαίες δικαιολογίες, που δεν λένε ποτέ αρκετά για την ταραχή, μιας και όσο περισσότερο μιλούν γι’ αυτήν, τόσο πιο προφανές γίνεται ότι δεν έχουν πάρει ποτέ μέρος σ’ αυτήν κι ούτε έχουν την παραμικρή ιδέα. Απ’ την άλλη, αυτοί οι αδαείς άνθρωποι νομίζουν ότι οι οδομαχίες αυξάνονται ανάλογα με την προβολή τους στην τηλεόραση.

Η τεράστια πλειοψηφία των σύγχρονων φτωχών διατηρεί μια ακόμα πιο θολή ιδέα για τις ταραχές. Πρώτα απ’ όλα, συνηθίζουν να προσαρμόζουν την άποψή τους σ’ αυτήν που τους σερβίρουν τα ΜΜΕ: πιστεύουν ότι οι ταραχές είναι αδικαιολόγητη βία. Ο διάλογος και η συνεννόηση έχουν αποτύχει. Πώς γίνεται να πέφτει κανείς, ή μάλλον να τραβιέται, σε τέτοιο σημείο; Για κάθε απάντηση σ’ αυτό το ψευτο-ερώτημα είναι έτοιμο κι ένα ψευτο-συναίσθημα: απόγνωση. Αν οι ταραχές μεταμορφώνουν τα συναισθήματα των ταραξιών σε εγρήγορση, μεταμορφώνουν επίσης τη λογική του θεατή τους σε ψευτο-συναισθήματα. Ο θεατής λοιπόν βρίσκεται καθηλωμένος, ανήμπορος να επικοινωνήσει με τους ταραχοποιούς. Ακόμα κι αν τους καταδικάζει, εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι ανεύθυνοι. Καθώς ο ίδιος είναι απών απ’ τις ταραχές όσο κι απ’ την ιστορία, δεν του μένει παρά να παραπονιέται για την έλλειψη κατάλληλων μέτρων και μεταρρυθμίσεων, λες και οι ταραχές είναι θέμα λαθών στη διαχείριση: δύσκολα θα σκεφτόταν κανείς κάτι πιο ανόητο.

Αν οι υπάλληλοι του Κράτους “θάβουν” τις ταραχές, οι φτωχοί τις μυθοποιούν. Στην πραγματικότητα, μυθοποιούν την ίδια τους την εξέγερση -η οποία θεωρείται αδύνατη, όπως έγραφε στο περίφημο γράμμα του ο Ruge στον Marx το 1843- και κατά συνέπεια, το ίδιο και κάθε άλλη. Οι σύγχρονοι φτωχοί συμμετέχοuν σε ταραχές σε πολύ μικρό ποσοστό. Σχεδόν όλες οι ταραχές ξεκινούν απο διαδηλώσεις. Οι διαδηλωτές είναι μια μειοψηφία των σύγχρονων φτωχών και οι διαδηλωτές που συμμετέχουν σε ταραχές, μια μειοψηφία της μειοψηφίας. Και τελικά, είναι μια μειοψηφία των ταραχοποιών που πραγματικά πολεμούν. Έτσι, σχεδόν όλοι οι φτωχοί των πόλεων όπου ξεσπούν ταραχές μαθαίνουν γι’ αυτές μέσα απ’ τις ανακοινώσεις του εχθρού, οι αδέξιες και ντροπιαστικές εξηγήσεις των οποίων για τα τρομερά γεγονότα τείνουν, ακόμα και ασυνείδητα, να διευρύνουν το περιεχόμενό τους μέσω της αναπαράστασης.

Αυτός είναι και ο λόγος που διάφοροι επαναφομοιωτές αποδίδουν τυπικούς λόγους στις ταραχές. Συστηματικά περιορίζουν την εξέγερση στη διαδήλωση απ’ την οποία ξεκίνησε. Διαπράττουν ένα τέτοιο μεθοδολογικό σφάλμα μιας και συνήθως έχουν φύγει απ’ τη διαδήλωση όταν οι ταραχή ξεσπά, κι έτσι έχουν ελάχιστη ιδέα για το τί συνέβη μετά. Οι συζητήσεις κι ακόμα και οι μαρτυρίες των επαναφομοιωτών πάντοτε σχετίζονται με τα πλαίσια της διαδήλωσης, τα οποία δε συμπίπτουν μ’ αυτά της ταραχής, κι ακόμα λιγότερο με την αιτία της.

Οι σύγχρονοι φτωχοί που απουσιάζουν όταν ξεσπούν οι ταραχές, βρίσκονται διαιρεμένοι μεταξύ των λογικοφανών επιχειρημάτων των επαναφομοιωτών και της μυθικής αναπαράστασης της δικής τους εξέγερσης, όπως προβάλλεται στο συμβάν που έχασαν γι’ ακόμη μια φορά. Έχουν μια αίσθηση γι’ αυτό: είναι η αίσθηση που κανείς δε ριψοκινδυνεύει να νιώσει μετά από ένα ποτήρι μπύρα, μια γιορτή που δε χωράει σε κανένα κλαμπ. Ακόμη κι αν η χαρά και η θλίψη, ο θυμός κι η φιλία, η εμπιστοσύνη κι η σαγήνη βρίσκονται εκεί ως το πιο πικρό τέλος, τη φυλακή ή τον θάνατο, ακόμα κι αν το πάθος και η θέληση συνεχώς αναζωπυρώνονται απ’ την ιλιγγιώδη εναλλαγή διαύγειας κι ανατριχίλας, γενναιότητας και φόβου σε σημείο έξαψης και πανικού, το μόνο πραγματικά μυθικό στοιχείο είναι η απίστευτη απόσταση που μια μακρόσυρτη και σιωπηλή κίνηση υποσκάπτει τα πάντα μεταξύ καθημερινής ζωής και ιστορίας, μεταξύ επιβίωσης και ζωής. Ο θεατής, που διαρκώς απουσιάζει απ’ τη ζωή, λησμονεί ότι οι ταραχοποιοί παίζουν τις ζωές τους. Καθώς αυτός χαζεύει φρόνιμα τις παντόφλες του, τείνει να λογικεύεται σύμφωνα με τις εξηγήσεις του εχθρού, συμμαζεύοντας τα συγχυσμένα του όνειρα, που για μια ακόμα φορά κατευθύνονται προς πιο ρεαλιστική βολή.

Αυτή η αποκήρυξη είναι και η λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ του σύγχρονου φτωχού απ’ τον οργισμένο παρία. Οι συνέπειές της είναι η συκοφάντηση της εξέγερσης, η ευθυγράμμιση με την προπαγάνδα του εχθρού, ακόμα και την πιο παράλογη εκδοχή της. Μετά από κάθε εξέγερση, η μια απ’ τις δυο φράξιες υπαλλήλων του εχθρού θα την αποδώσει σε μια συνομωσία, η οποία αποδίδεται είτε στην αντίπαλη φράξια είτε στον αποδιοπομπαίο τράγο της ιδεολογικής προτίμησής της.

Κι αντιμέτωπο μ’ όλα αυτά, χωρισμένο από ένα σωρό αφαιρέσεις στέκεται ένα πλήθος μισοσκλαβωμένων, μισοδιαυγών, μισοαπαθών ανθρώπων: η τεράστια κίνηση της σκέψης που έχουν παράγει τους απομονώνει και τους ακινητοποιεί, εμποδίζοντάς τους απ’ το να σκεφτούν όσο και να δράσουν. Έχουν αισθήσεις φυσικά, αλλά είναι αντιγραμμένες και υποβολιμιαίες, αντιφατικές και άστοχες, οπότε δεν εξεγείρονται. Ή παράγονται από άμεσες και ξαφνικές αφορμές, και μπορούν να ξεσπάσουν για το παραμικρό, ακόμα κι όταν καταστέλλονται απ’ την αστυνομία, και δεν μπορούν να επαναφομοιωθούν καθώς είναι αυθόρμητες.

Το αυθόρμητο είναι το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων ταραχών. Όλοι οι φτωχοί, καλοντυμένοι ή ρακένδυτοι, παρασύρονται εξίσου: κανείς δεν μπορεί να καθοδηγήσει τις αισθήσεις του άλλου. Η συνωμοσία είναι βασισμένη σε μυστικά και ψέμματα, μια απ’ τις μεγάλες αντιφάσεις όλων των εργατικών κομμάτων της εποχής που ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο. Όμως σήμερα, μεταξύ αντίπαλων φραξιών σκλάβων, αυτή υπάρχει περισσότερο σε φαντάσματα κι αφορισμούς.

Μερικές φορές ο εχθρός ξεχωρίζει μάρτυρες κι ηγέτες σε μια εξέγερση, αλλά πάντα εκ των υστέρων. Όταν η αστυνομία ή ο στρατός διαλύουν ένα οδόφραγμα, ακόμα κι ο ομορφότερος λόγος ή η πιο πονηρή συνωμοσία δεν είναι ικανά να πείσουν κανέναν να αντισταθεί με το ζόρι ή να κοιτάξει πώς να διαφύγει. Οι “μάρτυρες” μιας εξέγερσης είναι μόνο οι νεκροί, και οι “ηγέτες” της δεν είναι παρά οι γενναιότεροι, χωρίς να ‘χουν καμμιά εξουσία πάνω στους άλλους, εκτός απ’ το να δίνουν το παράδειγμα. Κι αν ορισμένες φορές οι συκοφάντες ριχτούν στην ανεύρεση επαγγελματιών της εξέγερσης, θα τους βρούνε σίγουρα στα σπίτια τους: οι μόνοι που πληρώνονται για να βρεθούν στο θέατρο των ταραχών είναι η αστυνομία και οι δημοσιογράφοι. Αν βρεθείτε ποτέ ως ερασιτέχνες, δε θα βρείτε παρά ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, κι αν σας συμβεί παραπάνω από μια φορά, τότε θα είστε μεταξύ πραγματικών ερασιτεχνών.

*~*~*

Μετάφραση από Bibliothèque des Emeutes (http://www.teleologie.org/), βλ. επίσης:

Καλά μπάχαλα και κακά μπάχαλα – Bibliothèque des Emeutes

Categories
Uncategorized

Ενός λεπτού οργή στο γήπεδο Χαριλάου

αναδημοσιεύουμε την παρακάτω αναφορά απ’ το indymedia, για το εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός ότι η νεκροφιλική-αστυνομική εθνική ομοψυχία έσπασε ανοιχτά και στην πράξη όχι από κάποιον πολιτικό χώρο αλλά από έναν οπαδικό χώρο.

Συνθηματα εναντια στην Αστυνομια φωναχτηκαν απο οπαδους του ΑΡΗ κατα την διαρκεια ενος λεπτου σιγης που φωναχτηκε απο τα μεγαφωνα του γηπεδου στο παιχνιδι με Ηρακλη,για τους ΔΙΑΣ που εκτελεστηκαν στην συμπλοκη του ρεντη απο ενοπλους,κατα την διαρκεια διαφυγης τους.Με το που ακουστηκε το μυνημα απο τα μεγαφωνα μεριδες οπαδων,που μετα κατεληξαν να φωναζει ολη η ΘΥΡΑ 3 σχεδον,και καποιοι απο αλλες θυρες.Η ενος λεπτου σιγη χαθηκε μεσα στα συνθηματα των οπαδων,και για ακομα μια φορα τους χαλασε η σουπα.Ας διαμαρτυρηθουν στις τηλεορασεις παλι για ”Αναρμοστη συμπεριφορα οπαδων”.

Οι χαρτογιακαδες μπατσοι συνδικαλιστες και οι διαφοροι πολιτικοι που τριγυρνανε στα ΜΜΕ και μυξοκλαιγονται για τους ”ΗΡΩΕΣ” της ομαδας ΔΙΑΣ,που εχασαν την ζωη τους για το καθηκον,με ολα τα κομματα να συμπασχουν.Αφου ορισμενοι διαλεγουν συγκεκριμενες δουλειες να κανουν,να ξερουν οτι συμβαινουν αυτα.Κανενας Αστυνομικος δεν ειναι ηρωας και αγωνιστης,ολοι θελουν να αυξανεται ο μισθουλακος τους και οι βαθμοι τους.

Περηφανοι για την δουλεια που κανουν,και το εργο που επιτελουν.Το οποιο ειναι αντιαθρωπινο,αντικοινωνικο και τρομοκρατικο.Δεν ξεχναμε το 7χρονο κοριτσακι που παρασυρθηκε απο μοτοσυκλετιστη της ομαδας ΔΙΑΣ στο μενιδι,οπου επεσε πανω της και συνεχισε σαν κυριος για να αναλαβει την υπηρεσια του,μετα το κοριτσακι ξεψυχησε.

Οι αλλεπαληλες επιθεσεις σε διαδηλωτες,οπου αντρες της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ,και προσφατως στης 23 φεβρουαριου,επεφταν πανω τους με τις μηχνες.Αλλα και η τρομοκρατηση νεολαιων με σταματηματα,ελεγχους και προσαγωγες.

Αλλα και οι επιθεσεις γενικοτερα σε αρκετα κομματια της κοινωνιας,σε συνεργασια με τα ΜΑΤ-ΥΜΕΤ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ.Φυσικα και οι ΕΙΔΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ειναι Αστυνομικοι,και σαν τετοιοι πρεπει να αντιμετωπιζονται.

Οπως ολη η ΕΛ.ΑΣ.Ειδικος Φρουρος ειναι ο Επαμεινωνδας Κορκονεας, και ο Σαραλιωτης.Και ολοι αυτοι οι συνοριοφυλακες που διωχνουν και χτυπανε τους μεταναστες,αυτοι θα φυλανε το μελλοντικο τειχος του εβρου,μαζι με τους συναδελφους τους απο βουλγαρια απο το προσεχες καλοκαιρι.Και αν δεν ισχυει απο τωρα. Κακως δηλαδη λενε για τους ειδικους φρουρους. Και αρμοδιοτητες εχουν και τα παντα εχουν. Το χουν αποδειξει παντου.Στο ευρυτερο φασμα της κοινωνιας γενικοτερα.Και δεν ειναι καθολου καημενοι και παραπεταμενοι.Τα οπλα των μπατσων δεν εκπρυσοκροτουν,παρα μονο οταν τραυματισουν συναδελφους τους.Μονο τοτε.Γενικοτερα μια χαρα πυροβολανε.Ολα νομιμα,κατω απο την ομπρελα της κρατικης-αστικης νομοθεσιας.Σαν σκεπτομενοι οπαδοι,και πολιτικα συνηδητοποιημενοι καλουμε τους οπαδους των ομαδων αυριο,να μην τηρησουν το ενος λεπτου σιγης στα γηπεδα.Και να φωναξουν συνθηματα εναντια στην Αστυνομια.Χαιρετιζουμε επισης ολες τις πολιτικες κινησεις οπαδων ομαδων στην Ελλαδα.Απο συνθηματα και πανο μεχρι ανακοινωσεις και πορειες.

Χαιρετισματα στους FENTAGIN (Aτρομητος), στους ΝΑVAHO  (Παναχα’ι’κη) στα παιδια του ΑΣΤΕΡΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ,και στο ST.PAULI CLUB.

TO KΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΛΗΤΕΣ ΑΛΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΧΩΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΗΔΕΙΣΗΣ

*Μετα το τελος του αγωνα,οπαδοι του ΑΡΗ εισεβαλλαν στον αγωνιστικο χωρο προσπαθωντας να προσεγγισουν την φυσουνα. Και η μπλε διμοιρια των ΥΜΕΤ,η οποια ητανε παραταγμενη στα επισημα στο κατω μερος,Με πλατη στο γηπεδο, με υποστηριξη επιτεθηκε στους οπαδους του ΑΡΗ ριχνωντας δακρυγωνα στον αγωνιστικο χωρο,οι οπαδοι απαντησαν με διαφορα αντικειμενα,σπασμενες καρεκλες,πετρες,σκουπες,μπογιες και πινακιδες.Αλλα και σωμα με σωμα με κλωτσιες και μπουνιες.Αλλα και πυρσο που εκτοξευτηκε απο μικρη αποσταση και επεσε πανω στην διμοιρια. Ενω αλλοι οπαδοι κρατουσαν την καγκελοπορτα της θυρας και ηταν συγκεντρωμενοι με μαζεμενα υλικα σε περιπτωσης επιθεσης των μπατσων οπως και εγινε,με την βοηθεια χημικων και δακρυγωνων. Μετα απο λιγη ωρα αρκετοι συγκεντρωμενοι οπαδοι του ΑΡΗ παρεμειναν εξω απο το γηπεδο, οπου και επιχειρηθηκε εισβολη στη θυρα 2,οπου και προξενηθηκαν μεσα στο γηπεδο φθορες.Μετα απο λιγο βγηκαν και αλλες διμοιριες οπου και ξεκινησαν οι οδομαχιες(το τι εδειξε και το τι δεν εδειξε η TV δε μας νοιαζει),με οπαδους του ΑΡΗ να βαζουν φωτια σε καδο απορριματων και καγκελα για οδοφραγματα μπροστα στην παπαναστασιου για να κρατησουν τις διμοιριες οι οποιες επνιξαν την περιοχη στα δακρυγωνα εξαπολυωντας επιθεσεις επι ”δικαιων” και ”αδικων”,τα δακρυγωνα εφτασαν μεχρι τα μπαλκονια,οπου καποιοι βγηκαν και εκραζαν τα ΜΑΤ,λογω αναπνευστικων προβληματων που δημιουργηθηκαν.

Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν εξω απο την θυρα 1 οπου και μεταφερθηκαν σε διαφορα στενα.Απο παρακειμενα μαγαζια εκτοξευτηκαν καρεκλες στα ΜΑΤ απο οπαδους και διαφορα αλλα αντικειμενα. Επιτηδες οι μπατσοι χρησιμοποιησαν πολλες χειροβομβιδες κροτου λαμψης για να τρομοκρατησουνε τον κοσμο και την περιοχη. Ενω πολλα παρακειμενα στενα και δρομοι αποκλειστηκαν απο τις διμοιριες με αποτελεσμα πολλοι να εγκλωβιστουν και να μην μπορουν να φυγουν.Λιγο μετα,και πριν ληξουν οι συγκρουσεις αντρες της ομαδας ΔΙΑΣ εμφανιστηκαν σε στενα πανω απο το χαριλαου προσπαθωντας να συλλαβουν κοσμο,κινουμενοι περιμετρικα σε δρομους και παραδρομους,για να ανακοψουν κοσμο και να προβουν σε ελεγχους.Στο σημειο των συγκρουσεων εφτασε ασθενοφορο οπου και παρελαβε τραυματισμενους οπαδους.2 η 3 τον αριθμο.Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν μεχρι της 22:15 περιπου.Προς το παρων δεν υπαρχουν επισημα στοιχεια για συλληψεις.Καλο ηταν στις εφοδους οπου κοσμος ξαναγυριζε για να συγκρουστει.Ενω φωναχτηκε αρκετες φορε το συνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.Καγκελα για οδοφραγματα τοποθετηθηκαν και στο πισω μερος της παπαναστασιου για να εμποδισουν εστω στο ελαχιστο του μπατσους σε περιπτωση που ορμουσαν μεσα στο πληθος.Πολλα δακρυγωνα και χημικα.Και δεν ημασταν και ολοι.Γιατι αρκετοι ειχαν αποχωρησει.Αλλα αρκετοι εμειναν.

Η Σχεδιασμενη επιθεση μεσα στο γηπεδο ηταν προφανες. Αφου η διμοιρια των ΥΜΕΤ (16 ΜΠΑΤΣΟΙ),με την βοηθεια υποστηριξης των ΜΑΤ, και βαθμοφορων καπελακηδων ηταν φανερη. Συγκεκριμενα η διμοιρια κατεβηκε απο τα σκαλια της θυρας των επισημων και μπηκε στο χορταρι οπου συντονισμενα επιτεθηκαν στους οπαδους. Αυτο φυσικα δεν ειναι μια θυματοποιηση,απλα αναδυκνυεται ενα γεγονος οπου εχει προεκταση και στην κοινωνια γενικοτερα. Να αντισταθουμε οπως και οταν μπορουμε εναντια στο συστημα και τα τσιρακια του. Εντος και εκτος γηπεδων.

 

από GEGEN NATIONALISTS-ACAB