Tag: καταλήψεις πλατειών

Δήλωση της AWU-KIEV ενάντια την αστυνομική καταστολή του Euromaidan, 30/11/2013

Θεωρούμε ότι η αστυνομική καταστολή εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης είναι ένα σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας του καθεστώτος Γιανούκοβιτς. Είμαστε συνεπείς υποστηρικτές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, ενώ οι δράσεις της κυβέρνησης αποτελούν καταπάτηση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Εμείς δεν ζητούμε την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΕ ή με την αντιπολίτευση, αλλά θεωρούμε ότι το κάλεσμα για την παραίτηση του Γιανουκόβιτς να είναι ακόμα πολύ θαμπό, δεδομένης της κατάστασης. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις των διοργανωτών της Euromaidan. Δεν νομίζουμε πως ένα μολύβι και ένα χαρτί μπορούν πραγματικά να επιφέρουν μια καλύτερη ζωή για τους εργάτες. Επίσης έχουμε υπάρξει εδώ και καιρό αντίπαλοι της Τελωνειακής Ένωσης με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, που ενοποιεί καταπιεστικούς νόμους για την εργασία, σύμφωνα με τις «καλύτερες» παραδόσεις της Ευρασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα γεγονότα, όπως η σφαγή του Zhanaozen πριν από δύο χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, εφ ‘όσον λειτουργεί το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, πως ο Γιανουκόβιτς μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από άλλο αστό/η “απόλυτο/η άρχοντα” ο οποίος θα συνεχίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες με την αστυνομία και τα στρατεύματα του πουργείου Εσωτερικών στη διάθεσή του ή της – έστω και μόνο κάτω από ένα νέο σύνθημα, “χαλάζι το έθνος, θάνατος στους εχθρούς” (σ.τ.μ. αναφέρονται και σε θηλυκό “απόλυτο άρχοντα” εννοώντας και την Τιμοσένκο που είναι τώρα φυλακή). Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ υπερασπίζονται και αυτές τα προνόμια και τα εισοδήματα της άρχουσας τάξης με τα γκλόμπ της αστυνομίας και πατριωτική δημαγωγία τους. Και αυτή πρακτική αυτή δεν μπορεί σταματήσει με τις μεθόδους της Euromaidan.

Συμμεριζόμαστε τα θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά δεν νομίζουμε ότι ο πόνοςενός ατόμου αποδεικνύει και το δίκιο του. Ελπίζουμε να δούμε πολλούς από τους συμμετέχοντες Euromaidan στις διαδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά ζητήματα: κοινωνική πρόνοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια στις αυξήσεις των τιμών για τις δημοτικές μεταφορές, τη θέρμανση, το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, ενάντια στο νέο σχέδιο για τον Κώδικα Εργασίας, κατά της κληρικοφροσύνης και της λογοκρισία, για υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν καλύπτονται απο τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites, αλλά επηρεάζουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων περισσότερο από ό, τι μεταδίδεται σε απευθείας σύνδεση. Εμείς ειλικρινά ευχόμαστε καλή τύχη στην αντιπολίτευση στον αγώνα τους εναντίον του Γιανούκοβιτς. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε τους συντρόφους μας για την επιτυχή εφαρμογή των διαδηλώσεων της Πρωτοχρονιάς του 2010.

Δίχως θεούς, δίχως αφέντες, δίχως έθνη, δίχως σύνορα! Κίεβο – Ένωση Αυτόνομων Εργατών

Από: http://avtonomia.net/2013/11/30/zayava-ast-kiyiv-z-privodu-rozgonu-yevromajdvnu/

Δήλωση της AWU-Kiev Ενάντια στην αστυνομία και στον ακροδεξιό τρόμο, 06/12/2013

Από τότε που εκδόθηκε η πρώτη μας ανακοίνωση, η βία κατά αθώων ανθρώπων δεν έχει σταματήσει, έχει αυξηθεί και όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό. Η ανεπιτυχής προσπάθεια για κατάληψη της Διεύθυνσης Προεδρίας (σ.τ.μ. το κτίριο που στεγάζεται η Προεδρική Διοίκηση της Ουκρανίας, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας.) την 1η Δεκεμβρίου, την οποία η αντιπολίτευση κατηγόρησε για δήθεν «προβοκάτορες» φυσικά, οδήγησε σε μία βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Εννέα άνθρωποι που ακούσια έτυχε να βρίσκονται στα επεισόδια της επίθεσης κατά του αστυνομικού κλοιού, και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την ακροδεξιά ή με κομματικούς ακτιβιστές, συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν τυχαία από το πλήθος κατηγορήθηκαν για”υποκίνηση μαζικών ταραχών” και το δικαστήριο διέταξε να παραταθεί η προφυλάκιση τους για δυο μήνες. Εν τω μεταξύ , η μοίρα τους είναι πολύ κατώτερης ανησυχίας για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τους λαϊκισμούς και τον καθαρισμό ” πολιτικά αναξιόπιστων στοιχείων” από το Maidan.

Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου, ένας ομιλητής στην κεντρική σκηνή του Maidan καλείται φυσική επίθεση εναντίον των ακτιβιστών της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων της Ουκρανίας (KVPU), οι οποίοι έμεναν σε σκηνές κοντά στο μετρό Khreschatyk την ώρα που μοίραζαν προκηρύξεις της ένωσης. Μια ομάδα ακροδεξιών πιτσιρικάδων διέλυσαν την σκηνή με μαχαίρια, έσπασαν τα ηχεία, πήραν τη γεννήτρια και χτύπησαν τους ακτιβιστές. Ένας από αυτούς έχει μελανιασμένα πλευρά, ένας άλλος έχει μια σπασμένη μύτη και ένα μαύρο μάτι , και οι τρεις έχουν εγκαύματα ματιών από σπρέι πιπεριού. Η επίθεση συνοδεύτηκε από τους ακροδεξιούς να φωνάζουν “shavky”- μια νέο-ναζί λέξη σλάνγκ για τους αριστερούς και τους αντιφασίστες. Ο Igor Miroshnychenko, βουλευτής με το κόμμα Svoboda (σ.τ.μ. “ελευθερία” το ακροδεξιό κόμμα), ο οποίος παρατηρούσε την επίθεση από κοντά, υπογράμμισε ότι ο ίδιος προσωπικά δεν είχε χτυπήσει οποιονδήποτε και ότι δεν είχε καμία ιδέα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Συμβούλεψε τα θύματα να καλέσουν την αστυνομία και τους κατηγόρησε ότι μοιάζουν με κομμουνιστές – προσθέτοντας ότι θα τους χτυπήσει ο ίδιος, αν όντως καταλάβαινε πως είναι κομμουνιστές. Πριν από αυτό, αριστεροί και οι φεμινιστές/ριες ακτιβιστές έχουν επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις στο Euromaidan από την ακροδεξιά η οποία ισχυρίστηκε ότι συνθήματα κατά των διακρίσεων και για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση ήταν “προκλητικά”.

Την ίδια στιγμή, το γραφείο Τύπου της KVPU δήλωσε ότι υπήρχαν μόνο μερικές “ήσσονος σημασίας παρεξηγήσεις” και αρνήθηκε να στηρίξει τους ίδιους του τους ακτιβιστές. Η Ένωση Αυτόνομων Εργατών επιθυμεί να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς τα θύματα της πολιτικής τρομοκρατίας – τόσο από το κράτος και τους νεο-φασίστες οι οποίοι, δυστυχώς, δεν συναντούν καμία αντίσταση στο Euromaidan. Έχουμε επανειλημμένα κρατήσει μια στάση ενάντια στις τάσεις προς την ίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, του δεσποτισμού της αστυνομίας και των δικαστηρίων . Κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πρώτα καθήκοντα μιας πραγματικής επανάστασης πρέπει να είναι διάλυση όλων των στρατευμάτων της αστυνομίας και η πλήρη αμνηστία. Σε αυτή την περίπτωση , είναι λογικό να απαιτούν τη διάλυση των “Berkut” (σ.τ.μ. ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του υπουργείου εσωτερικών) και των ΜΑΤ και την άμεση απελευθέρωση και την πλήρη αποκατάσταση των εννέα πολιτικών κρατουμένων του δρόμου Bankova. (στμ: συλληφθέντες που τσακίστηκαν από τα Berkut στον δρόμο Bankova St κατά την διάρκεια της τεράστια διαδήλωσης στο Κίεβο την 01/12/13).

Εν τω μεταξύ, βλέπουμε ότι η κατάσταση στο Euromaidan ελέγχεται πλήρως από την ακροδεξιά. Η υπερεθνικιστική ρητορική έχει παραγκωνίσει όλα τα άλλα θέματα που υπάρχουν. Το μόνο σύνθημα που γνωρίζουν όλοι οι διαδηλωτές είναι το “Ζήτω το έθνος, θάνατος στους εχθρούς”. Οι περισσότεροι από τους Νεοναζί ελέγχονται από το κόμμα Svoboda, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες: UNSO, Tryzub, Εθνικοσοσιαλιστική συνέλευση, κλπ. και είναι πλήρως ανεκτοί από την λεγόμενη «εθνική δημοκρατική ” αντιπολίτευση. Ένας από τους ηγέτες του Euromaidan ο Yuriy LUTSENKO, είναι ο αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως Υπουργός Εσωτερικών για τέσσερα χρόνια, που σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αστυνομική βαρβαρότητα ή να διαλύσει τα Berkut και τις άλλες ειδικές δυνάμεις. Αντ’ αυτού , υποσχέθηκε να διαλύσει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα και έγινε διαβόητος για το φυλετικό profiling ατόμων “Μη-Σλαβικής” εθνοτήτων και για τη φράση του : “Μπορείτε να με αποκαλέσετε ρατσιστή, αν θέλετε”. Τώρα στο Euromaidan εξέφρασε δημοσίως του την ανησυχία του για την τύχη των “40 εκατομμυρίων μορφωμένων λευκών Χριστιανών”. Άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης επίσης δεν έχουν τίποτα εναντίον της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γίνονται πορείες ενάντια στην σωματική βία αλλά ακούγεται και ποίηση σχετικά με “Yids” που διαβάζεται στην κεντρική σκηνή. (σ.τ.μ. Yid είναι ένα σλάνγκ εθνώνυμο Γίντις προέλευσης. Χρησιμοποιείται με απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο από αντισημίτες) Η πολιτική τρομοκρατία εναντίον των αριστερών και συνδικαλιστών που εντάθηκε από πέρυσι, δεν έχει σταματήσει.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις πολιτικές απόψεις των ακτιβιστών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν χθες, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι στη θέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ακτιβιστές της Ένωσης Αυτόνομων Εργατών ή οποιοσδήποτε άλλος που δεν συμφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα των εθνικιστών. Είμαστε ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος υπό το καθεστώς Γιανουκόβιτς – Ζαχαρένκο ή του κράτους Tiahnybok – Miroshnychenko. Δεν είμαστε μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε χρηματοδότηση, ούτε στρατεύματα. Μόνο όπλο στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και τους Ναζί είναι η αλληλεγγύη.

Από: http://avtonomia.net/2013/12/06/proti-politsejs-kogo-ta-ul-trapravogo-teroru-zayava-ast-kiyiv/

Πρώτη δημοσίευση στο έντυπο “Κομήτης 2037“, Δεκέμβρης 2013, Πάτρα.

 *

Σημείωση: Περισσότερα για το τί παίζει στην Ουκρανία:

http://revolution-news.com/ukrainian-anarchist-dispels-myths-surrounding-euromaidan-protests-warns-of-fascist-influence/

http://www.rightnow.io/breaking-news/euromaidan-kyiv_bn_1390051043734.html

http://citizenjournal.info/wp-content/uploads/dictatorship-en.jpg

http://nihilist.li/2014/01/10/support-ukrainians-legitimize-far-right-discredited-politicians/

http://nihilist.li/2014/01/20/ognennaya-pollyutsiya/

http://avtonomia.net/2014/01/18/open-letter-european-left/

καί στα Ελληνικά: Με εικόνες, με φωνές ,κόκκινες και μπλέ σημαίες. Μαϊντάν και ουκρανικές πλατείες και Ουκρανία uber alles

Ακόμα μια σχετική δημοσίευση από το μεταφραστικό δίκτυο resistra:

Δήλωση της αυτόνομης ένωσης εργατών σχετικά με την παρούσα πολιτική κατάσταση, 23/01/2013

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στις 16 Γενάρη έδειξαν ότι η παράταξη της άρχουσας τάξης που ελέγχει τώρα την κυβέρνηση, είναι έτοιμη να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντιδραστικής αστικής δικτατορίας όπως αυτή των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ’70. Οι “δικτατορικοί νόμοι” ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία και περιορίζουν την ελευθερία του λόγου· ενώ, καθιερώνουν την ανάληψη ευθύνης για «εξτρεμισμό». Κοινοβουλευτικά φερέφωνα της δικτατορίας της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι το Κόμμα των Περιφερειών και το λεγόμενο «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ουκρανίας, το οποίο εδώ και καιρό έχει μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 ***

Συνέντευξη με έναν αναρχικό από το Κίεβο

Αυτή η συνέντευξη με σύντροφο από την “Αυτόνομη Ένωση Εργατών” του Κιέβου πραγματοποιήθηκε στις 28 Γενάρη 2014. Μας διαφωτίζει σχετικά με το EuroMaidan: μια σειρά από λόγους πίσω από τις διαδηλώσεις, την εστίασή τους στον μισητό πρόεδρο, τις διαφορές με την «πορτοκαλί επανάσταση», τον ρόλο της δεξιάς, την αδυναμία των κοινωνικών αγώνων και τα πιθανά σενάρια.

Ερ: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το Κίεβο (για παράδειγμα, εδώ http://zyalt.livejournal.com/984735.html) φαίνεται ότι όλα τα είδη των διαδηλωτών βρίσκονται στα οδοφράγματα. Κατά τη γνώμη σου, τί τους ενώνει; Τι κάνουν οι άνθρωποι στα οδοφράγματα και τί συζητούν οι υποστηρικτές τους; Απλώς τα πρακτικά ζητήματα, του πώς θα πολεμήσουν τους μπάτσους ή την μορφή της οργάνωσής τους στα οδοφράγματα και γενικότερα;

Aπ: Το βασικό κίνητρο για τις διαδηλώσεις έως τώρα είναι η ακραία έλλειψη δημοτικότητας του προέδρου. Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι είναι η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά, η αποσύνθεση των κοινωνικών υπηρεσιών, η φτώχεια, η ανεργία – το σύνηθες σύνολο παραπόνων που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες. Αυτό δεν είναι ενας αριστερίστικος δογματισμός· ο κόσμος συζητά σχετικά με όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά πέρα από αυτά η δύναμη που τους έκανε να σταματήσουν τη γκρίνια στα σπίτια τους και να διαμαρτυρηθούν δυνατά είναι τα συναισθήματά τους προς την πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αίτημα της παραίτησης του προέδρου είναι το κυρίαρχο· δυστυχώς, αυτό είναι το πιό ριζοσπαστικό πράγμα που οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Το δεύτερο πράγμα είναι το απόλυτο μίσος τους προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά και πάλι, οι διαδηλωτές δε φαίνεται να σκέφτονται ότι υπάρχει κάτι λάθος με το γεγονός ότι ένας από τους ηγέτες των διαδηλώσεων -ο Γιούρι Λιουτσένκο- ήταν Υπουργός Εσωτερικών· κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Berkut και άλλες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν ως συνήθως, και ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα διαλύει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα. Έτσι, εδώ, το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στην αστυνομια καθεαυτή (έχει εξαιρετικά κακή φήμη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων εδώ) είναι σα να διοχετεύεις ενέργεια προς μια σχετικά ανώδυνη κατεύθυνση.

Ο πρόεδρος, η κυβέρνηση του και η αστυνομία είναι τα κύρια θέματα των συζητήσεων, υποθέτω. Κύριο καθήκον των διαδηλωτών, όπως το βλέπουν, είναι να απαλλαγούμε από το Κόμμα των Περιφερειών (PRRU), αυτό είναι όλο. Ένα μικρό μέρος του συνόλου συζητά σχετικά με τη μετατόπιση της ισορροπίας των δυνάμεων του συντάγματος από τον Πρόεδρο προς το κοινοβούλιο. Αλλά φυσικά, τα κύρια θέματα είναι πράγματι τα πρακτικά ζητήματα – δακρυγόνα, τρόφιμα, ασπίδες, βόμβες μολότοφ, τακτικές μάχης στους δρόμους, και ατελείωτες φήμες – για την επικείμενη απειλή της κήρυξης σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τους ελεύθερους σκοπευτές και τα ΜΑΤ (είτε είναι Ρώσοι ή όχι, εαν προτίθενται να συνεχίσουν να πολεμούν κλπ).

Σχετικά με τις συνελεύσεις -όχι, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυναμική και ασταθής για να γίνουν τέτοιου είδους πράγματα, υποθέτω· δηλαδή, δεν βλέπω κάποια μορφή άμεσης δημοκρατίας να εξελίσσεται στα οδοφράγματα στη παρούσα φάση.

Ερ: Φαίνεται ότι γίνονται πολλές επιθέσεις ή καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, αλλά η «φυσιολογική» ζωή της πόλης συνεχίζεται. Είναι όντως έτσι; Οι άνθρωποι εργάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ πηγαίνουν στα οδοφράγματα; Ποιες άλλες μορφές διαμαρτυρίας διαδραματίζουν κάποιο ρόλο; Έχω ακούσει οτι πανεπιστημιακές σχολές είναι κατειλημμένες; Υπάρχει κάποια κινητικότητα σε χώρους εργασίας για παράδειγμα, κατά της καθυστέρησης ή μη καταβολής των μισθών;

Απ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο το κεντρικό μέρος του Κιέβου επηρεάζεται από τις διαδηλώσεις, ενώ στα υπόλοιπα σημεία οι δουλειές κυλούν ως συνήθως, τίποτα δεν έχει σταματήσει. Υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να κηρυχθεί εθνική πολιτική απεργία, αλλά απέτυχαν παταγωδώς: η αντιπολίτευση δεν έχει τα μέσα για το σκοπό αυτό, καμία πολιτική οργάνωση δεν έχει ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο στο χώρο εργασίας, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, επίσης, απλά δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους όπως η απεργία. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει κινήσει κάτι τέτοιο -η παλιά γραφειοκρατική Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Ουκρανίας- είναι ουδέτερη. Η ένωση φοιτητών Άμεση Δράση προσπαθεί να οργανώσει μια απεργία φοιτητών – μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει παρα μόνον σε ένα πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Κιέβου -Mohyla. Οπότε, ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται ή σπουδάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα οδοφράγματα.

Δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλίας που ονομάζεται Automaidan – ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ιδιαίτερα κοντά στις κατοικίες ανθρώπων της εξουσίας και πλησίον των σημαντικών κυβερνητικών περιοχών. Μια ακόμη μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποιείται, είναι το μποϊκοτάζ των προϊόντων που κατασκευάζονται από τους καπιταλιστές που ανήκουν στο Κόμμα των Περιφερειών. Αποδείχτηκε ότι είναι αρκετά επιτυχής, τουλάχιστον σύμφωνα με αναφορές ως τώρα.

Υπήρξε μόνο ένα πανεπιστήμιο υπο κατάληψη μέχρι τώρα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Οι συντρόφοι μας από την Άμεση Δράση προσπαθήσαν να καταλάβουν ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη και να μπλοκάρουν όλες τις εκεί δραστηριότητες, αλλά όσο έχω καταλάβει ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καταληφθεί ο χώρος.

Κινητοποιήσεις σε χώρους εργασίας όσον αφορά τους μισθούς κ.λ.π., μέχρι στιγμής δεν έχουν συνδεθεί με τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Kyivpastrans -η δημοτική επιχείρηση που ελέγχει τις αστικές μεταφορές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες τον Δεκέμβριο, κάποιες αριστερές οργανώσεις τους βοήθησαν, αλλά δεν έφθασαν μέχρι του σημείου να κηρύξουν μια “ιταλική απεργία” (λευκή απεργία) και δεν εντάχθησαν στο Maidan. Στην πραγματικότητα, η τοπική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους πληρώσει όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έως το τέλος του Δεκεμβρίου ώστε να τους ηρεμήσει.

Ερ: Μια απο τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ουκρανία ήταν η λεγόμενη “Πορτοκαλί επανάσταση”. Σε σύγκριση με αυτή, τί είναι διαφορετικό σήμερα; Υπάρχει κάτι που παραπέμπει σε αυτό το ιστορικό γεγονός; Πώς αναφέρονται οι διαδηλωτές στη «δημοκρατία»; Και ποιές είναι οι προσδοκίες σχετικά με την ένωση με την ΕΕ;

Απ: Καταρχάς, η «Πορτοκαλί επανάσταση» ήταν μια ιδιαίτερα προσωποπαγής διαμαρτυρία. Οι άνθρωποι είχαν επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο στόχο – να βάλουν τον αρχηγό τους, Βίκτορ Γιούστενκο, στη θέση του προέδρου. Πολιτικές δομές του Γιούστσενκο ελέγχαν αρκετά καλα το πλήθος και όλα έγιναν πολύ ομαλά. Τώρα, η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν εμπιστεύεται τους τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπεύουν το Maidan στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι σίγουροι ότι έχουν νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη είχαν αποδοκιμαστεί από το πλήθος και το Maidan δεν αποδέχθηκε τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τον Γιανουκόβιτς. Παρόλο τον θυμό τους, οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να υπακούσουν το πλήθς· Γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ριζοσπάστες από τους «αντιπροσώπους» τους. Η όλη κινητοποίηση του Νοεμβρίου ήρθε ως έκπληξη για αυτούς, και από τοτε δεν μπορούν να επεξεργαστούν τα γεγονότα και να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Το κενό αυτό στιγμιαία καλυφθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι το 2004, το φάσμα της συζήτησης ήταν πολύ ευρύτερο. Η όλη “επανάσταση” ήταν αφοσιωμένη στις προεδρικές εκλογές, όμως και πάλι, μπορούσες εκεί να προτείνεις μια πιο αριστερή ατζέντα, να συζητήσεις κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ως προς αυτό, εκείνη η κινητοποίηση ήταν πολύ πιο ετερόδοξη από την τρέχουσα. Τώρα μπορείς να μιλάς μόνο για θέματα εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής. Κάθε απόπειρα να προωθήσεις ένα άλλο ζήτημα σε θέτει σε κίνδυνο να χαρακτηριστείς “προβοκάτορας”.

Δε θα έλεγα ότι ο κόσμος βλέπει πολλούς παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων του 2004 και της τρέχουσας κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια γενιά νέων ανθρώπων που τότε πήγαιναν ακόμη σχολείο, και σήμερα είναι σημαντικό μέρος της κινητοποίησης. Δεύτερον, ο Βίκτορ Γιούστσενκο αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση για όλους τους μετέχοντες στην “πορτοκαλί επανάσταση”.

Οι διαδηλωτές φυσικά λένε ότι αυτό που θέλουν είναι ένα πραγματικό (αστικό) δημοκρατικό κράτος, με το γράμμα του νόμου κοκ. Φαντάζονται ότι το μόνο που τους κρατά μακριά από κάτι τέτοιο είναι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και είναι πεπεισμένοι ότι η ένταξη στην ΕΕ είναι κάτι συνώνυμο με τη δημοκρατία, και βέβαια την ευμάρεια και κάθε άλλο αγαθό. Η ΕΕ είναι η μυθοποιημένη εξιδανίκευση κάθε ελπίδας τους, ενώ η Ρωσία είναι η Γη της Μόρντορ σ’ αυτήν την μυθοπλαστική απεικόνιση του κόσμου.

Ερ: Δεξιά κόμματα και φασιστικές ομάδες παίζουν έναν ρόλο στις κινητοποιήσεις. Πόσο σημαντικός είναι πράγματι αυτός; Πόση υποστήριξη έχουν; Πώς αντιδρούν οι άλλοι διαδηλωτές σε σχέση μ’ αυτούς;

Απ: Το ακροδεξιό κόμμα Svoboda (“Ελευθερία”) είναι η πιο οργανωμένη απ’ τις τρεις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κινητοποιήσεων. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ενεργούς πυρήνες σε πολλές περιοχές, που διαθέτει μια πραγματική ακτιβιστική βάση. Έτσι, ως το πιο οργανωμένο και πιο ιδεολογικά συγκροτημένο απ’ τα τρία, κερδίζει το περισσότερο έδαφος. Πέρα απ’ το Svoboda, υπάρχει η οργάνωση-ομπρέλλα των νεοναζιστικών μιλιταριστικών ομάδων. Ονομάζονται Δεξιός Τομέας, έχουν συγκροτηθεί ως τέτοιοι απ’ το ξεκίνημα των διαδηλώσεων, κι ως τώρα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τεράστια αναγνώριση και συμπάθεια από τον απολίτικο και φιλελεύθερο κόσμο. Έχουν γίνει γνωστοί από την μαχητικότητα και την επιθετικότητα που επιδεικνύουν, ενώ ο κόσμος δεν βλέπει κάτι στραβό σ’ αυτούς που τους θεωρεί ως “χαριτωμένους νέους πατριώτες”. Τελευταία, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές, όπου νεοναζί χουλιγκάνια των γηπέδων εμφανίστηκαν ως η κύρια δύναμη κρούσης ενάντια στην αστυνομία και τους τραμπούκους της κυβέρνησης.

Η φασιστική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη μέχρι τις 19 Γενάρη, οπότε και οι διαδηλώσεις εμπλουτίστηκαν με πάρα πολύ κόσμο, κυρίως απολίτικους πολίτες, φιλελεύθερους, ακόμα και αριστερούς. Αυτό συνέβη καθώς η ατζέντα των διαδηλώσεων μετατοπίστηκε με κέντρο βάρους την αντίθεση προς τους “δικτατορικούς νόμους” που πέρασαν στις 16 Γενάρη. Έκτοτε, οι φασίστες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ελαφρώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι διαδηλώσεις μακροπρόθεσμα θα ευνοήσουν την ακροδεξιά, οποιοσδήποτε κι αν επικρατήσει. Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, θα κυριαρχήσουν στις αστυνομικές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ. Εάν κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, αυτό σημαίνει ότι η μισή χώρα θα στραφεί προς την ακροδεξιά, η οποία θα καταξιωθεί ως η μόνη υποτιθέμενη πατριωτική δύναμη ικανή να αντιταχθεί στον δικτάτορα.

Στο μεταξύ, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί ακτιβιστές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μετά τις 19 Γενάρη, καθώς αυτοί οι νόμοι θέτουν σε κίνδυνο καί τη δική τους δραστηριότητα. Βρήκαν τη θέση τους σε δραστηριότητες υποδομής, όπως οι βάρδιες στα αυτοσχέδια νοσοκομεία: μένουν εκεί προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αστυνομικούς και τους τραμπούκους που απαγάγουν τους τραυματίες. Ένα άλλο πεδίο δράσης των αριστερών ακτιβιστών είναι η προαναφερθείσα προσπάθεια κήρυξης μιας πολιτικής απεργίας.

Ερ: Απ’ έξω απ’ τις κινητοποιήσεις, φαίνεται να έχετε πολλά κοινά με το κίνημα στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι (σίγουρα όχι τις θερμοκρασίες…). Οι διαδηλωτές στο Κίεβο και αλλού στην Ουκρανία βλέπουν μια τέτοια σύνδεση με τις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια;

Απ: Υπάρχουν ίσως ορισμένες παράλληλοι που μπορούμε να σκιαγραφήσουμε, ωστόσο απ’ την υποκειμενική σκοπιά των Ουκρανών διαδηλωτών αυτές οι άλλες κινητοποιήσεις απλά δεν υπάρχουν. Βλέπουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν έναν αμειγώς εθνικό αγώνα, προσπαθούν να τα ενσωματώσουν στην ουκρανική ιστορία, κι όχι σ’ ένα παγκόσμιο κύμα κινημάτων.

Ερ: Τέλος, καθώς παρακολουθήσατε το κίνημα απ’ το ξεκίνημά του, και έχετε βγάλει και σχετικά κείμενα: Ποιά είναι η ελπίδα σας για τις κινητοποιήσεις αυτές, τί θετικό θα μπορούσε να προκύψει; Ποιό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς; Τί είδους υποστήριξη θα περιμένατε από το εξωτερικό;

Απ: Όπως προείπα, υπάρχουν δυο πιθανές εκβάσεις: Αφενός μια επικράτηση του Γιανουκόβιτς, που θα σήμαινε ένα σκληρό απολυταρχικό καθεστώς, του είδους των λατιναμερικανικών δικτατοριών του ’70. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο για τον Γιανουκόβιτς να κυβερνά τη χώρα, καθώς θα απολαμβάνει τη στήριξη λιγότερου από τον μισό πληθυσμό -στην καλύτερη. Μια δικτατορία δεν μπορεί να σταθεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ένα πιθανό σενάριο ίσως να ενείχε και την ανάδυση ενός ένοπλου αντάρτικου κινήματος, κάτι σαν τον IRA στη Βόρειο Ιρλανδία του ’80 και του ’90. Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν μια τελική επικράτηση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια αδύναμη αστική δημοκρατία, πολιτικά ασταθή, αλλά διατηρώντας κάποιες βασικές ελευθερίες -όπως ήταν δηλαδή η Ουκρανία στα 2005-2009. Με τη διαφορά ότι τώρα οι φασίστες θα είναι πολύ ισχυρότεροι τόσο στους διαδρόμους της εξουσίας όσο και στον δρόμο. Και τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο, το χειρότερο ίσως απ’ όλα, ενός ανοιχτού εμφυλίου μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας -περιλαμβανομένου του Κιέβου- απ’ την μία, και Νότιας και Δυτικής απ’ την άλλη. Φυσικά, αυτό θα ήταν καταστροφικό, καθώς οι άνθρωποι θα πολεμούσαν για τις εθνικιστικές χίμαιρες καί από τις δυο πλευρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται απίθανο, καθώς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη, βιομηχανική χώρα, και η ΕΕ, η Ρωσία και οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις είναι απίθανο να επιτρέψουν να μετατραπεί μια χώρα με μεγάλα αποθέματα και αγωγούς φυσικού αερίου, πετρελαίου, 15 ατομικούς αντιδραστήρες κλπ, σε μια χαοτική εμπόλεμη ζώνη.

Υποθέτω ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη μορφή υποστήριξης απ’ το εξωτερικό θα ήταν προσπάθειες πίεσης της ουκρανικής κυβέρνησης να υποχωρήσει, αλλά χωρίς να υποστηριχθεί η ακροδεξιά. Υποθέτω ότι μηνύματα όπως “υποστηρίζουμε τον αγώνα σας αλλά όχι τους φασίστες σας” θα ήταν ό,τι καλύτερο ως μια μορφή πίεσης από τα έξω.

Πηγή: http://www.libcom.org/news/politicians-had-obey-crowd-29012014

Ο Πόλεμος του Χρόνου: Το κίνημα των καταλήψεων (Occupy), η Κομμουνιστικοποίηση και το στρατιωτικό ζήτημα

του Benjamin Noys (2013)

Μπορεί να υπάρξει μια προλεταριακή εξέγερση, υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι δεν έχουν βγάλει τα όπλα. Εάν σου ρίξουν δυο μηχανοκίνητες μεραρχίες στην μούρη, τότε η προλεταριακή επανάσταση είναι άνευ νοήματος – André Malraux (Virilio 2006: 115)

Η λέξη Occupy έχει προφανώς μια στρατιωτική συνυποδήλωση. Είναι μια αντι-συζήτηση και μια αντι-πρακτική όχι μόνο στις διάφορες στρατιωτικές καταλήψεις (occupations), στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, αλλά επίσης στην καθημερινή κατάληψη του χώρου και του χρόνου από το κεφάλαιο και το Κράτος. Παρά την παραπομπή αυτή, το στρατιωτικό ζήτημα – το ζήτημα δηλαδή του ρόλου, της ισχύος και της φονικότητας της στρατιωτικής επέμβασης – δεν υπήρξε ιδιαίτερα κεντρικό στις συζητήσεις γύρω απ’ τη στρατηγική των καταλήψεων. Ασφαλώς, το ζήτημα βρέθηκε σε κεντρική θέση στις διαδηλώσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, αλλά απ’ την αντίστροφη: ως κριτική στον ρόλο του στρατού στην Αίγυπτο, της στρατιωτικοποίησης της καταστολής στο Μπαχρέιν και τη Συρία, και της αμφιλεγόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης της “αντίστασης” στη Λιβύη, με την υποστήριξη του ΟΗΕ.

Στο εσωτερικό των κινημάτων, και ιδιαίτερα των κινημάτων Occupy σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένη Βασίλειο και η Ισπανία (στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά), το στρατιωτικό ζήτημα έτεινε να εγείρεται μέσω της στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, η χρήση δακρυγόνων και βίας ως απάντηση στις φοιτητικές διαδηλώσεις και στις ταραχές “για πρώτη φορά στην ενδοχώρα”, παραπέμπει στην αποικιοκρατική εμπειρία της Ιρλανδίας και του στρατιωτικού-αστυνομικού-ασφαλίτικου συμπλέγματος που ήδη δοκιμαζόταν σ’ αυτό το εργαστήρι αντι-εξέγερσης. Το ζήτημα της βίας, ιδιαίτερα εκ μέρους των διαδηλωτών, παρέμεινε σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο.

Θέλω εδώ να προσεγγίσω το στρατιωτικό ζήτημα σε σχέση με αυτές τις σύγχρονες μορφές αγώνα. Θα το κάνω με έναν μάλλον λοξό τρόπο. Κατ’ αρχήν, θέλω να επανεξετάσω το πρότυπο θεωρητικό έργο του Πωλ Βιριλιό πάνω στον ρόλο του στρατού, ιδιαίτερα τα δυο έργα-κλειδιά του της δεκαετίας του 1970: Το Ταχύτητα και Πολιτική (1997) και Λαϊκή Άμυνα και Οικολογικοί Αγώνες (1978). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι απλώς ότι αντηχούν στους όρους των σύγχρονων αγώνων, αλλά επίσης ότι θέτουν κρίσιμα ερωτήματα γύρω απ’ τις δυνατότητες και τα όρια αυτού που ονομάζει ο ίδιος “λαϊκή άμυνα” (Virilio 1990). Στη συνέχεια, θέλω να συγκρίνω την ανάλυση του Βιριλιό πάνω στις μορφές της προλεταριοποίησης και της αντίστασης με κάποια πρόσφατα έργα στη συζήτηση γύρω απ’ την “κομμουνιστικοποίηση”. ιδιαίτερα το έργο της Theorié Communiste (TC) (βλ. Noys, 2011). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι ότι η “κομμουνιστικοποίηση”, μέχρι σήμερα, έχει διαδραματίσει κάποιο συγκεκριμένο μείζονα ρόλο σ’ αυτούς τους σύγχρονους αγώνες. Στην πραγματικότητα, ως συζήτηση έχει επιμείνει στην ανίχνευση των ορίων αυτών των νέων μορφών αγώνα, ενώ ταυτόχρονα εκτιμά τί υποδεικνύουν αυτά τα “όρια” για τον μελλοντικό, επαναστατικό κομμουνισμό. Θα προτιμήσω αντίθετα να επιχειρήσω μια σύγκλιση στον προβληματισμό του Βιριλιό και της TC γύρω απ’ την εξάντληση των περασμένων μεθόδων αγώνα, που βασίζονταν στην ύπαρξη μιας εργατικής ταυτότητας. Σ’ αυτήν τη σύγκλιση θέλω να διερευνήσω την εμφάνιση του στρατιωτικού ζητήματος ως ένα πρόβλημα για σκέψη, ανάλυση και πρακτική.

Μια σύντομη σημείωση πριν ξεκινήσω αυτό το έργο: είναι αξιοσημείωτο ότι συχνά σκέψεις πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα διολισθαίνουν σ’ έναν “φετιχισμό της τεχνικής” ή σε καχέκτυπα του μηδενισμού του “καθαρού πολέμου” (Virilio 1990: 68). Σε μια πρόσφατη επιθεώρηση του μυθιστορηματικού απολογισμού του Karl Marlantes σχετικά με την εμπειρία του στο Βιετνάμ (Matterhorn, 2010), o Jackson Lears (2010) σημειώνει την έννοια του πολέμου ως “αυθεντική εμπειρία: αυτή είναι η μηδενιστική όψη του σύγχρονου μιλιταρισμού, ανεπηρέαστη από κάθε ηθική προσποίηση”. Αυτή η “μηδενιστική όψη” παίρνει συχνά την μορφή ενός αισθητικού δέους μπρος στην καταστροφική ισχύ της στρατιωτικής δύναμης και των τεχνικών μέσων της. Αμφιβάλω αν θα καταφέρω να αποφύγω εντελώς αυτό το πρόβλημα στη συνέχεια. Θέλω, ωστόσο, να προτείνω την αντιμετώπιση του στρατιωτικού ζητήματος χωρίς, όσο είναι εφικτό, να ενδώσουμε σ’ αυτόν τον φετιχισμό.

Ενδο-Αποικιοποίηση

Στο έργο του κατά τη δεκαετία του 1970, ο Πωλ Βιριλιό παρέχει μια αφετηριακή ανάλυση της εμφάνισης του κράτους και της καπιταλιστικής εξουσίας με όρους στρατιωτικής ισχύος. Χρωστώντας πολλά στον Μαρξ, ή ακριβέστερα στον Έγκελς, που ερεύνησε λεπτομερώς τα στρατιωτικά ζητήματα [2], η ρητορική του Βιριλιό προσφέρει αξιόλογες τροχιές σκέψεις που πηγάζουν από μια πιο οικεία μαρξιστική ανάλυση. Ξεκινώντας από την εργασία του ως πολεοδόμος, ο Βιριλιό ενθουσιάστηκε από τη χωρική διάσταση του πολέμου και τον ρόλο του στην αποκρυστάλλωση των μορφών της σύγχρονης εξουσίας (Virilio 1983: 1-3). Ερμηνεύει εκ νέου την προλεταριακή συνθήκη με στρατιωτικούς όρους. Η ανάλυσή του προτάσσει ότι το προλεταριακό σώμα “παράγεται” μέσα από μια ημι-αποικιοποίηση από την στρατιωτική τάξη, που αρπάζει τα αγαθά και την αξία που παράγονται ώστε να υποστηρίξει τη δική της νωθρή και παρασιτική ύπαρξη (Virilio 1990: 48). Ως απάντηση, το προλεταριάτο μετασχηματίζεται το ίδιο σε μια “πολεμική αντι-μηχανή”, στρατιωτικοποιούμενο μέσα στους συμπαγείς σχηματισμούς της πορείας και της βίας του σαμποτάζ για να πάρει τους δρόμους και να κατακτήσει τα μέσα της βίας. Σ’ αυτό το μοντέλο οι μορφές του παραδοσιακού εργατικού κινήματος -με λίγα λόγια τα κόμματα και τα συνδικάτα- γίνονται εναλλακτικές “στρατιές” ριγμένες στην αντιμετώπιση αυτής της στρατιωτικού τύπου κυριαρχίας.

Για τον Βιριλιό αυτός ο δρόμος οδηγεί σε αποτυχία, και η απόλυτη βία του πυρηνικού πολέμου σηματοδοτεί το “τέλος του προλεταριάτου”: “Με αυτήν την έννοια, ο καθοριστικός ρόλος του προλεταριάτου στην ιστορία παύει να υφίσταται με τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα” (Virilio 1990: 29). Το αποτέλεσμα είναι “ένα είδος απόλυτης αποικιοποίησης” (Virilio 1990: 32), με την οποία η στρατιωτική τάξη τελικά εξουδετερώνει κάθε τοπικότητα ή οικολογία αντίστασης. Αυτό είναι που ονομάζει ενδο-αποικιοποίηση ο Βιριλιό. Είναι εμφανές στο πέρασμα απ’ την απελπισμένη αντίσταση των Βιετναμέζων ενάντια στην οικολογική καταστροφή του εδάφους τους, στην εξαφάνιση (κατά τη δεκαετία του 1970) των Παλαιστινίων από κάθε έδαφος μέχρι τέλους, στον απεδαφικοποιημένο χώρο των μήντια.

Εάν αυτή η ενδο-αποικιοποίηση είναι επιτυχής, τότε οι άνθρωποι περιορίζονται σε εξημερωμένα ζώα, στη συνθήκη του “ανθρώπινου εμπορεύματος” (Virilio 1990: 65). “Ο στόχος της στρατιωτικής κατοχής είναι να μειώσει […] έναν πληθυσμό στην κατάσταση του κινητού σκλάβου, του εμπορεύματος” (Virilio 1990: 54). Στην πραγματικότητα, “Σήμερα αποικιοποιεί κανείς μόνο τον δικό του πληθυσμό. Υποαναπτύσσει τη δική του οικονομία” (Virilio & Lotringer 1983:95). Η τελική απάντηση των Παλαιστινίων σ’ αυτόν τον περιορισμό τους είναι μια λαϊκή επίθεση αυτοκτονιών, καθώς μια λαϊκή άμυνα δεν ήταν πλέον εφικτή.

Ορίζοντας έμμεσα την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, ο Βιριλιό συνδέει τη συνθήκη αυτή με την απόσυρση του Κράτους, που καλύπτεται έπειτα με ένα “δόγμα ασφαλείας” (Virilio 1990: 57) που επιτρέπει την παρέμβαση σε κάθε χώρο. Εν όψει της “τρομοκρατίας” της δεκαετίας του 1970, το Κράτος εξελίσσει ένα νέο πρότυπο εξουσίας εν είδει μιας “παγκόσμιας αστυνομικής καταδίωξης, ενός τρομακτικού μείγματος στρατιωτικής και δικαστικής βίας” (Virilio 1990: 63). Αυτός ο χαρακτηρισμός προφανώς συντονίζεται με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και της συγκεκριμενοποίησης, τη δεκαετία του 2000, του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ο Βιριλιό συλλαμβάνει εκ των πρωτέρων τις νέες μορφές ασύμμετρου πολέμου και τη λειτουργία “ομηρίας” που επιτελεί ο στρατιωτικός έλεγχος στις σύγχρονες διαμεσολαβημένες κοινωνίες. Σ’ αυτή τη συνθήκη, παραδοσιακές μορφές λαϊκής αντίστασης καθώς και ό,τι αποκαλεί ο Βιριλιό “οικολογικοί αγώνες”, όπως και “η απλή ελευθερία να πηγαίνεις και να έρχεσαι, και μαζί η ελευθερία να παραμένεις, να κρατάς το έδαφός σου” (Virilio 1990:91) τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Αυτός ο “οικολογικός αγώνας”, το δικαίωμα να διατηρείς τη θέση σου, προφανώς αντανακλάται στη συνθήκη του “occupy”, που αποπειράται να θέσει ένα όριο στην εισβολή εντός των απομειναριών του “δημόσιου χώρου”. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει μια νέα μορφή υποκειμενικότητας -το 99%- ώστε να βρει ένα “έδαφος” αντίστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμμέσως αν όχι άμεσα, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την κατάσταση των ανθρώπων απ’ αυτή τη συνθήκη “κινητών εμπορευμάτων” σε ακίνητους διαδηλωτές. Βέβαια, ενώ απευθύνεται σ’ αυτήν τη συνθήκη η δυσκολία παραμένει από την μεριά της στρατιωτικής ισχύος που ο Βιριλιό θεωρεί ως αιτία αυτής της “απεδαφικοποίησης”.

Τέλος του προγραμματισμού

Μ’ έναν μάλλον ιδιάζοντα τρόπο, η ανάλυση του Βιριλιό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτή τη ομάδας Theorié Communiste (TC) από την Μασσαλία, και με την εξαγγελία τους του “τέλους του προγραμματισμού”. Σύμφωνα με τη θέση τους αυτή, ο καπιταλισμός και το εργατικό κίνημα παρέμεναν αλληλένδετοι σε μια μονομαχία όπου η καπιταλιστική άρνηση του προλεταριάτου γεννούσε την κατάφαση της εργατικής ταυτότητας. Ο “προγραμματισμός” αναφέρεται στην κατάφαση ως ένα πρόγραμμα που μέλει να πραγματοποιηθεί, ένα πρόγραμμα σφυρηλατημένο από τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας (Brown 2011:22). Η TC προσφέρει μια υπόθεση περιοδολόγησης, κατά την οποία το πέρασμα απ’ την τυπική υπαγωγή -την υπαγωγή των εργατών στο κεφάλαιο, κατά την οποία οι εργάτες εξακολουθούν να παράγουν σε μορφές οργάνωσης εξωτερικές του κεφαλαίου, ωστόσο φέρνουν τα προϊόντα της εργασίας τους στην καπιταλιστική αγορά)- στην πραγματική υπαγωγή -όπου οι εργάτες εισάγονται στο κεφάλαιο, όπως στην αλυσίδα παραγωγής (ή την καπιταλιστική γεωργική παραγωγή)- παράγει μια μεταβολή στη σύνθεση του αγώνα. Η περίοδος της τυπικής υπαγωγής φτάνει στο τέλος της γύρω στα 1917, με την εμφάνιση ενός νέου κύκλου αγώνων γύρω απ’ την πραγματική υπαγωγή που περιλαμβάνουν την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα. Αυτός ο “προγραμματισμός” τίθεται σε κρίση με τη δεύτερη φάση της πραγματικής υπαγωγής, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κι ένας νέος κύκλος αγώνων που προτείνει τα όρια αυτής της ταυτότητα ξεκινάει. Η “εγκατάλειψη” του εργάτη από τοκεφάλαιο, οι εργατικοί αγώνες των “λευκών απεργιών” (absenteism), του σαμποτάζ, της άγριας απεργίας, ανοίγουν νέες “τροχιές πτήσης” που “αδειάζουν” τις παραδοσιακές μορφές του προγραμματισμού (κόμματα, συνδικάτα κλπ).

Στην ανάλυση της TC, αυτός ο κύκλος αγώνων δεν κλείνει απλώς την προλεταριακή συνθήκη (“πλέον είμαστε όλοι μεσαία τάξη”), αλλά την μετασχηματίζει κατά τέτοιον τρόπο που προτείνει την αναγκαιότητα (μάλλον παρά την επιλογή) του προλεταριάτου ως τάξη που καταλύει τον εαυτό της. Υποστηρίζουν ότι: “Η κομμουνιστικοποίηση είναι προσχηματισμένη κάθε φορά που η ύπαρξη του προλεταριάτου παράγεται ως κάτι εξωτερικό απ’ αυτό το ίδιο, ως ένας αντικειμενικός καταναγκασμός που γίνεται εξωτερικός μέσα στην ίδια την ύπαρξη του κεφαλαίου” (R.S. 2011:95). Η “εμφάνιση” της κομμουνιστικοποίησης βρίσκεται στην άκρη ή στα όρια του αγώνα, μέσα στον οποίον η ίδια η (εργατική) τάξη “εμφανίζεται ως ένας εξωτερικός περιορισμός, ως ένα όριο που πρέπει να ξεπεραστεί” (R.S. 2011:95). Σ’ αυτό το ιστορικό πρότυπο, αυτές οι αλλαγές των αγώνων θέτουν τον κομμουνισμό στην ημερήσια διάταξη ως κομμουνιστικοποίηση, απαλλαγμένη από τις παλιότερες “εργατίστικες” αυταπάτες [3].

Ήταν τα εργατικά κινήματα των δεκαετιών του 1960 και του ’70, που ήρθαν πρώτα αντιμέτωπα με αυτήν την κατάφαση. Επίσης, η καπιταλιστική απάντηση της αποσύνδεσης του εργάτη από την εργασία θα ξεμπερδέψει μια και καλή με την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα ως ουσιαστική “στιγμή” της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Κάτω απ’ την αμφίπλευρη πίεση αυτών των δυο παραγόντων, οι μορφές κατάφασης σε μια εργατική ταυτότητα θα άδειαζαν από τα μέσα τους. Αντί να αντιλαμβάνεται κάτι τέτοιο απλά ως ένδειξη ήττας, η TC υποστηρίζει ότι είναι ενδεικτικό μιας ανασύνθεσης του αγώνα, με το προλεταριάτο ως τον πόλο της άρνησης, δομημένο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και ενάντια σ’ αυτό, ένα σύστημα το οποίο δεν έχει ανάγκη πλέον την “εργατική τάξη” ως διαμεσολαβητή.

Η σύγκριση μεταξύ Βιριλιό και TC γίνεται πιο σαφής εάν θυμηθούμε την κατάληψη του εργοστασίου ωρολογοποιίας της Lip στην Beçanson και την αυτοδιαχείριση από τους εργάτες του, το 1973. Εκείνη την περίοδο, πολλοί μέσα απ’ τη γαλλική άκρα αριστερά, ιδιαίτερα μαοϊκοί, θεώρησαν αυτήν την πράξη της κατάληψης ως μια ένδειξη ότι οι εργάτες δεν είχαν πια ανάγκη την καθοδήγηση κομμάτων ή ακτιβιστών για να διευθύνουν τον αγώνα τους. Αυτό τέλος πάντων ήταν το συμπέρασμα του Ζακ Ρανσιέρ (Rancière 2011: 90; Brown 2011: 20). Σ’ ένα παρόμοιο πόρισμα είχαν καταλήξει και οι πρώην μαοϊκοί ακτιβιστές Γκυ Λαρντρώ και Κριστιάν Ζαμπέ:

“Τελικά καταλάβαμε σε κάποια φάση ότι οι μάζες είχαν πάρει από μας όλα όσα μπορούσαν, ότι οι διανοούμενοι δεν είχαν πια τίποτε να τους δώσουν. Όλα όσα είχαμε κάνει πέρασαν στις μάζες τις ίδιες. Βλέποντας τα γεγονότα στη Lip, γινόταν ολοένα και πιο σαφές ότι δεν υπήρχε πια καμμία έννοια πολιτικού ακτιβισμού (militancy)”. (Starr 1995:91).

Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετες φωνές. Το γαλλικό ακροαριστερό περιοδικό Négation, υποστήριξε τότε ότι οι εργάτες της Lip είχαν αγγίξει ένα όριο -το όριο της αυτοδιαχείρισης (Négation 2007; Brown 2011: 20, ΣτΜ: ελληνική μετάφραση διαθέσιμη). Οι εργάτες της Lip ήταν ανίκανοι να ξεπεράσουν τα όρια του ίδιου τους του εργοστασίου και περιορίζονταν στο να ξαναβάλουν μπρος σε μια καπιταλιστική επιχείριση. Έτσι, ενώ αφενός αναγνώριζαν ότι επρόκειτο για έναν αγώνα, για το Négation ο αγώνας αυτός περιοριζόταν από την αδυναμία του να πάει πέρα από τα όρια της ταυτότητας των εργατών ως εργάτες. Το σημείο αυτό, όπως είδαμε, ξαναπιάνεται με περισσότερες λεπτομέριες από την TC.

Όσον αφορά τον Βιριλιό, η οπτική του είναι παρεμφερής. Με περισσότερο ακόμα συμπάθεια, ο Βιριλιό θεωρεί τον αγώνα αυτόν ως μια απόπειρα να κρατηθούν οι οικολογικές “θερμοπύλες” ενός αγώνα. Όπως παρατηρεί ο ίδιος:

“Τα συνδικάτα ήξεραν καλά τί έκαναν όταν ζητούσαν απ’ τους εργάτες να προσέξουν πολύ καλά τα εργαλεία της παραγωγής. Είναι σαν, μέσα στα μυαλά τους, τα εργαλεία αυτά να αποτελούν την τελευταία αναπαράσταση του αυθεντικού τους περιβάλλοντος, την εγγύηση και τον όρο διαμονής ολόκληρης της νόμιμης ύπαρξής τους. (Virilio 1990:54)

Ενώ φυσικά, με έναν τρόπο κάπως ανάλογο αυτού του Négation, ο Βιριλιό βλέπει τον αγώνα αυτόν να χάνει το βήμα του μπρος στην εξέλιξη της “απεδαφικοποίησης” που επιφέρουν οι δυνάμεις του Κράτους και του κεφαλαίου, αρνείται επίσης απλά να καταδικάσει την απόπειρα αυτή εκ προοιμίου.

Η αντίσταση είναι μάταιη ή και όχι

Εάν θέσουμε αυτές τις παρατηρήσεις σε διάλογο μεταξύ τους, μπορούμε να πούμε ότι το “στρατιωτικό ζήτημα” τώρα τίθεται με τους όρους των νέων μορφών και δυνατοτήτων της “προλεταριακής συνθήκης”. Ο Βιριλιό συμπεραίνει ότι η διασπορά της στρατιωτικής ισχύος στον χώρο και τον χρόνο θέτει ένα τέλμα στο παραδοσιακό δικαίωμα στην αντίσταση – όσο αυτή μένει εδαφικοποιημένη σε ένα συγκεκριμένο έδαφος και στη διατήρηση των μέσων της βίας. Στην πράξη, “στερημένοι από το παραγωγικό τους οπλοστάσιο, (οι προλετάριοι) παύουν να αποτελούν προνομιούχους οικονομικούς συνεταίρους στη συνθήκη της στρατιωτικής ημι-αποικιοποίησης” (Virilio 1990:53). Η κατάρρευση του εδάφους κάτω απ’ τη συνθήκη αυτή μεταξύ στρατιωτικής ισχύος και πολιτών, σημαίνει ότι: “από δω και πέρα, οι στρατιωτικές επιθέσεις δεν περιορίζονται απ’ τον χρόνο και η οργιαστική συμμετοχή δεν είναι παρά η παράλογη υποστήριξη μιας τεχνικο-λογιστικής υπερ-εθνικότητας, το τελικό στάδιο της απεδαφικοποίησης και, ως εκ τούτου, της δουλείας. (Virilio 1990:72) Αυτή η “εξαφάνιση” σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε μια στιγμή αντίστασης, και άρα η αντίσταση εμφανίζεται ως διαλυμένη [4].

Το απαισιόδοξο συμπέρασμα του Βιριλιό είναι ότι η επανάσταση είναι ανέφικτη και μένει χώρος μόνο για επαναστατική αντίσταση, όμως κι αυτή όπως βλέπουμε φαίνεται γενικά αναποτελεσματική. Με έναν τυπικά υπερβολικό τρόπο, ο ίδιος καταλήγει:

“Μπορούμε απλά να πεθάνουμε. Σε κάθε περίπτωση, δεν μας έχουν ανάγκη πια: ρομποτ και υπολογιστές θα αναλάβουν την παραγωγή. Ο πόλεμος έχει αυτοματοποιηθεί, και μαζί μ’ αυτόν η ισχύς της λήψης αποφάσεων. Δε χρειάζονται πια τους ανθρώπους, στρατιώτες ή εργάτες, παρά μόνο μέσα απόλυτης εξόντωσης, τόσο στη σφαίρα του εμπορίου όσο κι αλλού. (Virilio & Lotringer 1983:102)

Αν και εδώ καταγράφει την “εγκατάλειψη” της εργασίας από το κεφάλαιο, κάτι που καταγράφει επίσης και η TC, το προεκτείνει σε ένα όραμα εξόντωσης που πέφτει έξω απ’ την ακόμη υπάρχουσα “κινούμενη αντίθεση” της ανάγκης του κεφαλαίου για εργασία.

Αντίθετα, η TC υποστηρίζει ότι οι νέες μορφές “αυτοκτονικού” αγώνα σκιαγραφούν τα όρια αυτής της απεδαφικοποίησης, ενώ εξακολουθούν να την ανταγωνίζονται. Στους αγώνες αυτούς, οι εργάτες δεν προσπαθούν πια να υπερασπιστούν ένα εργατικό κεκτημένο που καταρρέει, αλλά αντίθετα “ωθούνται” σε μια “ρήξη” με την ταυτότητα που παρήγαγε αυτό. Αυτό συνεπάγεται την πυρπόληση των εργοστασίων, τις απαιτήσεις όσο το δυνατόν υψηλότερων αποζημιώσεων, και άλλες “εξόδους” από την εργασία (R.S. 2011:119). Αυτοί οι αγώνες βρίσκονται σε μια διφορούμενη κατάσταση, που αφενός είναι ενδεικτική της τραγωδίας των εργατών που στερούνται την ταυτότητα του εργάτη αλλά αφετέρου προεικονίζουν φευγαλέα και την “απο-ουσιαστικοποίηση” της εργασίας (R.S 2011:120). Αντίθετα στην αίσθηση του Βιριλιό ότι το προλεταριάτο έχει εξουθενωθεί υπό την απειλή της εξόντωσής του, η TC προτείνει ότι η “ρήξη” της αυτοκατάλυσης του προλεταριάτου μπορεί να προεικονίζει τη δυνατότητα εμφάνισης μιας νέας επαναστατικής διαδικασίας ως κομμουνιστικοποίηση.

Ενώ ο Βιριλιό τείνει προς έναν αποκαλυπτικό πεσσιμισμό, η παράκαμψη του στρατιωτικού ζητήματος από την TC παράγει ορισμένες στιγμές αξιοσημείωτης αισιοδοξίας σχετικά με τη διαδικασία της επανάστασης ως κομμουνιστικοποίηση:

“Η αντιπαράθεση με το κράτος θέτει άμεσα το ζήτημα των όπλων, που μπορεί να επιλυθεί μόνο στήνοντας ένα δίκτυο διανομής που να μπορεί να στηρίξει την μάχη σε δυνητικά απεριόριστα πεδία. Οι στρατιωτικές και οι κοινωνικές δραστηριότητες είναι αδιαχώριστες, ταυτόχρονες, και αμοιβαία διεισδύουσες: το στήσιμο ενός μετώπου ή ορισμένων καθορισμένων ζωνών μάχης είναι θάνατος για την επανάσταση” (2011:56)

Αν και θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε εν μέρει μ’ αυτήν την πρόταση, το επίπεδο αφαίρεσης μέσω της οποίας τίθεται, το κάνει εξαιρετικά δύσκολο να δούμε πώς θα πάρει το πάνω χέρι απέναντι στο “στρατιωτικό σώμα” μιας συμπαγούς και δι-εθνικής άρχουσας τάξης. Σε άλλο σημείο, η TC αναφέρει πως ενδέχεται να υπάρξει “η πιθανότητα μιας πολλαπλότητας μικρών, βαρβαρικών πολέμων” (R.S. 2011:138)

Οι ελπίδες της TC βρίσκονται με το μέρος της ίδιας της ταχύτητας της διαδικασίας κομμουνιστικοποίησης, ώστε να ξεπεράσει τις στρατιωτικές και λογιστικές δυνατότητες της καπιταλιστικής τάξης:

Εάν (η επανάσταση) επιτρέψει την κατάλυση ενός αυξανόμενο βαθμού ανταγωνισμών και διαιρέσεων ανάμεσα στους προλεταρίους, καθιστώντας την το περιεχόμενο και την εξέλιξη της ένοπλης αντιπαράθεσής της με αυτούς που η καπιταλιστική τάξη θα είναι ακόμη σε θέση να κινητοποιήσει, να ενσωματώσει και να αναπαράξει εντός των κοινωνικών σχέσεών της (2011:56)

Είναι η ταχύτατη ανάπτυξη της “προλεταριακής συνθήκης”, που δε δεσμεύεται πλέον απ’ τις συνηθισμένες οργανωτικές και μισθολογικές μορφές, που θα επιτρέψει ένα ξεπέρασμα, υποστηρίζουν, του στρατιωτικού τμήματος (και της δυνατότητάς του για καταστροφή) που είναι ακόμα ενσωματωμένο στο κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, βασίζουν τη δυνατότητα της κομμουνιστικοποίησης στην επίδραση της επιτάχυνσης:

“Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα μέτρα της κομμουνιστικοποίησης θα πρέπει να έχουν μια δυναμική επίδραση στη διάλυση των συνδέσεων που ενώνουν τους εχθρούς μας και την υλική τους υποστήριξη: θα πρέπει να καταστραφούν τάχιστα, χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής”. (2011:56)

Μια παρόμοια τροπή εμφανίζεται στο κείμενο του Rocamadur/Blaumachen του 2012 πάνω στις ταραχές του Λονδίνου. Συμπεραίνουν:

“Η δυναμική της ταξικής πάλης σήμερα δεν μπορεί ποτέ να είναι νικηφόρα, επειδή εξακολουθεί να βρίσκει μπροστά της την ίδια την ταξική πάλη ως όριό της, ως το σημείο όπου ο πολλαπλασιασμός των ρήξεων θα γίνει ξεπέρασμα του ταξικού ανήκειν (και κατά συνέπεια της ταξικής αυτοοργάνωσης), σαν μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση, ως μέτρα κομμουνιστικοποίησης, που είτε θα απο-κεφαλαιοποιούν (κομμουνιστικοποιούν) τη ζωή ολοένα και περισσότερο, είτε θα τσακίζονται” (2012)

Φυσικά, το ζήτημα είναι εάν η ταχύτητα για την οποία κάνει λόγο η TC, εάν η ταχύτητα της κομμουνιστικοποίησης στη διαδικασία της επανάστασης, θα “απο-κεφαλαιοποιεί τη ζωή ολοένα και περισσότερο” ή αν “θα τσακιστεί”. Είναι για μένα, η μάλλον αιμοδιψής τάση να μην υπολογίσω σοβαρά τη δεύτερη πιθανότητα, που μοιάζει προβληματική.

Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Βιριλιό. Σημειώνει την εξαφάνιση του στρατού από την ίδια την πολεμική μηχανή, υποδεικνύοντας ότι ο κυβερνήτης του HMS Sheffield δεν είχε χρόνο να αντιδράσει στην εκτόξευση ενός πυραύλου Exocet από ένα αεροσκάφος Super Etendard, ο πιλότος του οποίου υπάκουε στο δόγμα του “πυροβόλα και ξέχνα”/”Fire and Forget” (Virilio & Lotringer 1983:18). Το πλοίο καταστράφηκε. Η Μπέβερλυ Σίλβερ (2003) έδειξε επίσης ότι απέναντι στους τεράστιους στρατούς κληρωτών, που επέτρεπαν στους εργάτες να διαπραγματευθούν τη θέση τους απέναντι στο Κράτος όταν αυτό τους αμολούσε σ’ έναν πόλεμο, η απάντηση ήταν να επαγγελματοποιήσει, ιδιωτικοποιήσει και ελαχιστοποιήσει τον ρόλο των εργατών στον πόλεμο – σε συνάρτηση με τη γενική τάση του καπιταλισμού να αντικαθιστά το μεταβλητό κεφάλαιο με σταθερό κεφάλαιο. Στην αργκό του αμερικανικού στρατού, η τάση προς τα τηλεχειριζόμενα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), ορίζεται ως “συμπίεση της αλυσίδας θανάτων”/”compressing the kill chain”: η αφαίρεση ή ελαχιστοποίηση της ανθρώπινης εμπλοκής στην καταστροφή. Ενδεχομένως δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε αυτούς τους καλωδιομένους “ηθικούς drones” να βλέπουν την προλεταριακή επανάσταση ως μια πράξη ανηθικότητας.

Στην πραγματικότητα, αυτή η επένδυση στην ταχύτητα και την κινητικότητα είναι ακριβώς το πεδίο του “πολέμου του χρόνου” που βλέπει ο Βιριλιό ως το μείζον πρόβλημα της στρατιωτικής τάξης. Ο πόλεμος της επιτάχυνσης δημιουργεί νέες τεχνολογίες που σπρώχνουν τους ανθρώπους έξω απ’ το πεδίο της επιλογής και του ελέγχου, προς όφελος μιας αυτόματης και αυτοματικής αναχαίτισης. Αν και δεν αφομοιώνω φυσικά την TC σ’ αυτή τη συζήτηση, μπορούμε να δούμε αυτό που έχουμε εδώ ως ακριβώς έναν “πόλεμο του χρόνου”. Απ’ την μια έχουμε την εκμηδένιση ή ελαχιστοποίηση της εργασίας απ’ τη διαδικασία του πολέμου, την αύξηση της ταχύτητας και της βίας της στρατιωτικής απάντησης. Απ’ την άλλη, βρίσκουμε την φαινομενική αναγκαιότητα της ταχύτατης διασποράς της επανάστασης προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτήν τη δυνατότητα. Έχουμε λοιπόν θαρρώ, δυο συμμετρικές πιθανότητες. Θα μπορούσαμε, κατ’ αρχήν, να υπερεκτιμήσουμε τις στρατιωτικές δυνατότητες της “δι-εθνικής στρατιωτικής τάξης”, κι έτσι να οδηγηθούμε στην απραξία από την μεριά μας, ει δε μη στην πραγμοποίηση και στη φετιχοποίηση της στρατιωτικής ισχύος (έναν κίνδυνο που διατρέχει ο ίδιος ο Βιριλιό). Δεύτερον, απ’ την άλλη, θα μπορούσαμε επίσης να υπεκφύγουμε του στρατιωτικού ζητήματος απλά επαναπαυόμενοι στην “ανώτερη” ταχύτητα της επανάστασης. Μου φαίνεται πως αυτόν τον κίνδυνο διατρέχουν ορισμένες προτάσεις της TC.

Φυσικά, το Occupy είναι, ή ήταν, ένας ετερογενής σχηματισμός, ή σύνολο σχηματισμών, που συνήθως στόχευε να ξεφύγει απ’ αυτού του είδους την αποκρυστάλλωση. Αν μη τί άλλο, η τυπολογία που ανιχνεύσαμε, βρίσκεται εγγύτερα (γενικά) στην εμμονή του Βιριλιό για τη συνέχιση της οικολογικής αντίστασης μετά την εξαφάνιση της επανάστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι τόσο φανερό το πού διαφεύγει απ’ το στρατιωτικό ζήτημα αλλά το ότι το αρνείται θετικά, ακριβώς για να ξεφύγει απ’ τη συζήτηση του “καθαρού πολέμου” που ο Βιριλιό ισχυρίζεται ότι βρίσκεται στην καρδιά του Δυτικού μηδενισμού (Virilio 1990:68). Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για την TC. Η πρότασή μου είναι ταπεινή. Αν και αποτελεί αξιέπαινο στόχο, θα μπορούσε η πολιτική της διασποράς, του συντονισμού και της επιτάχυνσης να κληθούν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την αδράνεια των πρακτικά αδρανών, αλλά επίσης τις στρατιωτικοποιημένες μορφές του καπιταλιστικού Κράτους που μεταχειρίζονται και εμπλέκονται σ’ αυτές ακριβώς τις νέες μορφές για να αναπαράγουν τη δική τους απεδαφικοποίηση και εδαφικοποίηση της εξουσίας.

Σημειώσεις:

[1] Ο Jason Adams (2012) χρησιμοποίησε τον Βιριλιό προκειμένου να διερευνήσει τις στρατηγικές δυσκολίες και τάσεις στο κίνημα Occupy, όμως χωρίς να εγείρει άμεσα το στρατιωτικό ζήτημα. Οφείλω πολλά στον Jason Adams για την ενθάρρυνση του να συνεχίσω αυτές τις σκέψεις.

[2] Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ Μαρξ και Έγκελς. Ο Έγκελς ήταν γνώστης της πραγματικότητας του πολέμου, ακόμη κι αν δεν τον έβλεπε με τον τρόπο που τον βλέπουμε εμείς. Υπήρχε επίσης η ιδέα της επανοικειοποίησης του πολέμου από την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα του συνδικαλισμού, ήταν μια ομάδα μάχης. Η σχέση του μαρξισμού με τον πόλεμο δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής στο ξεκίνημα αυτό (Virilio & Lotringer 1983: 105).

[3] Αυτό έρχεται επίσης σε αντίθεση με τη θεωρία της “κομμουνιστικοποίησης” των Gilles Dauvé και Karl Nesic, που αντιμετωπίζουν την “κομμουνιστικοποίηση” ως μια εγγενή πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή, και όχι ως μια ιστορικά προσδιορισμένη πιθανότητα (βλ. Endnotes 2008).

[4] Αυτή η διάγνωση φέρει κάποια ομοιότητα με αυτήν του Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη (Carl Schmitt “Theory of the Partisan” 1963)

Βιβλιογραφία:

Adams, Jason (2012), ‘Occupy Time’, Radical Philosophy 171: 15-18.Brown, Nathan (2011), ‘Red years: Althusser’s lesson, Rancière’serror and the real movement of history’, Radical Philosophy 170: 16-24.
Endnotes 1 (2008).
Lears, Jackson (2010), ‘Mad Monkey. Review of Μatterhorn by KarlMarlantes’, London Review of Books [Online] 32.18: 15-17.http://www.lrb.co.uk/v32/n18/jackson-lears/mad-monkey
Négation (2007), ‘Lip and the Self-Managed Counter-Revolution’[1973], trans. Peter Rachleff and Alan Wallach, http://libcom.org/library/lip-and-the-self-managed-counter-revolution-negation(accessed 22 December 2012). (ΣτΜ ελληνικά: https://rioters.espivblogs.net/2009/10/06/to-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-lip-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA/)
Noys, Benjamin (ed.) (2011), Communization and its Discontents ,Brooklyn: Autonomedia / Minor Compositions
Rancière, Jacques (2011), Althusser’s Lesson [1974], trans. EmilianoBattista, London: Continuum.
Rocamadur / Blaumachen, ‘The feral underclass hits the streets: Onthe English riots and other ordeals’, SIC: International Journal for Communization
(2012),http://sic.communisation.net/en/the-feral-underclass-hits-the-streets?DokuWiki=e19764affecb034401ae1fc9df032fbb (Accessed23 December 2012)
R.S. (2011), ‘The Present Moment’, SIC: International Journal for Communization 1 (2011): 95-144.http://riff-raff.se/en/sic1/sic-1-07-the-present-moment.pdf (Accessed23 December 2012) (ΣτΜ: ελληνικά: http://www.blaumachen.gr/2011/11/%CE%B7-%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE/)
Schmitt, Carl (2007), Theory of the Partisan, trans. G. L. Ulmen, New York: Telos Publishing.Silver, Beverly J. (2003), Forces of Labor, Cambridge: Cambridge UP.
Starr, Peter (1995), Logics of Failed Revolt: French Theory After May ’68, Stanford: Stanford University Press.
Theorié Communiste (2011), ‘Communization in the Present Tense’, in Communization and its Discontents, ed. Benjamin Noys, Brooklyn:Autonomedia / Minor Compositions, pp.41-58
Virilio, Paul (1990), Popular Defense and Ecological Struggles [1978], trans. Mark Polizzotti, New York: Semiotext(e).
Virilio, Paul (2006),Speed and Politics [1977], trans. Marc Polizzotti,New York: Semiotext(e).
Virilio Paul, and Sylvère Lotringer (1983), Pure War, trans. MarkPolizzotti, New York: Semiotext(e)

Πηγή: το μπλογκ Communisation Θεωρία, Ιστορία, Νέα από το μέτωπο

Αντεπίθεση!

Βαρκελώνη, 15 Μάη

Αγαπητοί,

Τα καλά νέα έρχονται αυτή τη φορά απ’ την Μαδρίτη. Την περασμένη Κυριακή, ο κόσμος πλημμύρισε την Puerta del Sol στο τέλος της διαδήλωσης, όταν τα αποτελέσματα της Consulta Sanitaria ανακοινώθηκαν. Μέσα σε πέντε μέρες, πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές υπέρ μιας ποιοτικής δημόσιας περίθαλψης συλλέχθηκαν μόνο στην περιοχή της πρωτεύουσας Μαδρίτης.

Απ’ ό,τι φαίνεται, η κοινωνική σπονδυλική στήλη του κινήματος είναι πιο δυνατή από ποτέ, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πλέον στους δρόμους ποτέ, ή ίσως πολύ σπάνια. Στην Καταλωνία, η αστυνομία εξαπέλυσε μια αντεπίθεση, επιλέγοντας τη συμβολική ημερομηνία της 15 Μαΐου για να το κάνει.

Έτσι, χθες το πρωί κιόλας, το πρόσφατα κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο “Las Barricadas” εκκενώθηκε. Σήμερα το πρωί, η αστυνομία προχώρησε στην εκκένωση της αγροτικής κατάληψης γης της Can Piella, “συμβόλου της αυτάρκειας”. Ως αντίδραση, ακτιβιστές απέκλεισαν έναν αυτοκινητόδρομο και εισέβαλαν στα γραφεία της ιδιοκτήτριας εταιρίας, για να κρεμάσουν ένα πανώ στο κτίριο “Οι νόμοι σπέρνουν την αδικία”. Το απόγευμα, οργανώθηκε μια διαδήλωση προς υποστήριξη του κατειλημμένου αγροκτήματος. Μερικές δεκάδες άνθρωποι συμμετείχαν. Παρά την ισχυρή αστυνομική παρουσία, κατάφεραν να αποκλείσουν τον κεντρικό δρόμο Passeig de Grácia καθώς διαδήλωσαν προς την Plaça Catalunya.

Μας παρακινεί σε σκέψεις, η στρατηγική των αρχών σχετικά με το κίνημα της 15 Μάη. Στο ξεκίνημά του, προσπάθησαν να το περιορίσουν με τη βία. Τους γύρισε μπούμερανγκ. Η βίαιη καταστολή των πρώτων ημερών, το μόνο που κατάφερε ήταν να βοηθήσει το κίνημα να εξαπλωθεί. Έκτοτε, οι αρχές υιοθέτησαν μια σχετικά πιο ειρηνική στάση. Προτίμησαν έτσι πιο ήπιες μορφές καταστολής, όπως οι μαζικές εξακριβώσεις και τα πρόστιμα σε συμμετέχοντες. Η αμέσως επόμενη κλιμάκωση ήρθε με την εκκένωση της φυσικής βάσης του κινήματος, των κοινωνικών κέντρων. Στην Μαδρίτη αυτό έλαβε χώρα το περασμένο φθινόπωρο. Στη Βαρκελώνη αυτή η διαδικασία εξελίσσεται ακόμη.

Το αποτέλεσμα είναι ένας πόλεμος καταλήψεων, στον οποίο οι ακτιβιστές θέτουν σε πράξη το πολυτραγουδισμένο σύνθημά τους “Για κάθε εκκένωση, μια νέα κατάληψη”. Πρόκειται όμως για έναν πόλεμο φθοράς, ο οποίος δεν ευνοεί το κίνημα. Ήδη, πολύς κόσμος έχει κουραστεί απ’ τις συνεχείς καταλήψεις και διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Σύντομα δε θα έχει καν τη δυναμική για νέες καταλήψεις, εάν αυτές δεν μπορούν να ριζώσουν και να κρατηθούν.

Ένα ακόμη ουσιαστικό κομμάτι της επίσημης στρατηγικής του κράτους είναι η απόλυτη άρνησή του να δεχθεί οποιονδήποτε συμβιβασμό. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως σημάδι αδυναμίας, όπως τα ΜΑΤ όταν κάνουν ένα βήμα πίσω. Θα γινόταν μια νίκη που θα ενθάρρυνε πολλούς ανθρώπους να διεκδικήσουν ακόμη περισσότερα, να προχωρήσουν, να τους σαρώσουν.

Χρειαζόμαστε μια αλλαγή και στη δική μας στρατηγική. Κι αυτό εκτυλίσσεται ήδη. Το κίνημα έχει διασπαστεί σε χιλιάδες μικροομάδες που οργανώνουν τις δικές τους δράσεις. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι αυτοοργανωμένες καταλήψεις σε σχολεία και νοσοκομεία, άρνηση των καθηγητών και των ιατρών να αναγνωρίσουν κάθε είδους ιδιωτικοποίηση, δημιουργία αυτοοργανωμένων κλινικών, παιδικών σταθμών και δομών εκπαίδευσης στις γειτονιές.

Εάν σταθούμε ικανοί να δημιουργήσουμε μια ισχυρή βάση τοπικής αλληλεγγύης, μπορούμε να ξεκινήσουμε να ανακαταλαμβάνουμε τον χώρο. Όχι απλά χώρο για τους γνωστούς καταληψίες, αλλά για τον καθένα. Για να ζήσουμε, για να φτιάξουμε πράγματα με τα χέρια μας, για να ανταλλάξουμε γνώση, αγαθά, τοπικά προϊόντα. Και φυσικά για να χαρούμε.

Πηγή: http://spanishrevolution11.wordpress.com/2013/05/15/counter-offensive/

 Βλ. σχετικά: Για το ξεκίνημα του κινήματος των “Αγανακτισμένων”: ¡QUE SE VAYAN TODOS! προκήρυξη από τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία, 19/5/2011, και μια συνάντησή του με τον εργατικό αγώνα στις Αστούριες “Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είμαστε πασιφιστές”, Ισπανία 12/6/2012 & Γράμμα από έναν αστουριανό ανθρακωρύχο, 22/6/2012

Ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από Ισπανία, που δίνει και μια εικόνα για τη συζήτηση εντός του κινήματος, σχετικά με την μαχητική απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων (πάνω από 8.000 απεργοί) στις Αστούριες, που κρατάει απ’ τις 24 Μάη. Πηγή*: http://larevueltadelasneuronas.com/2012/06/05/336/

“Nosotros no somos el 15M, nosotros no somos pacifistas, hemos venido a por todo. No tenemos miedo, somos mineros”.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qzGUL5dmTfE]

“Εμείς δεν είμαστε το 15Μ (Αγανακτισμένοι), δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δε φοβόμαστε, είμαστε ανθρακωρύχοι”

Η απεργία επ’ αόριστον των ανθρακωρύχων λόγω της μείωσης του επιδόματος κατά 63%, έχει πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, όχι λόγω της ίδιας της απεργίας, όσο της πρακτικής των απεργών. Οι ανθρακωρύχοι είναι μια από κείνες τις παραδοσιακές κοινότητες της εργατικής τάξης, που κληροδοτούν από γενιά σε γενιά μορφές ενότητας, έτσι η δουλειά γι αυτούς δεν είναι απλώς βιοπορισμός, αλλά κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, με αντίκτυπο πολύ ευρύτερο της εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος ελέγχου της πολιτιστικής έκφρασης, και μια κληρονομιά που μεταδίδεται από πατέρα σε γιό, καθώς μαθαίνεται αυτή η σκληρή εργασία που δύσκολα μπορεί να κατακερματιστεί και να εξαχθεί σε υπεργολαβίες. Οι ανθρακωρύχοι δουλεύουν ενωμένοι σε περίπλοκα και δύσκολα καθήκοντα, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον άλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων. Συνηθίζουν να φορούν τις ίδιες φόρμες, με τις οποίες μπορεί άμεσα να ταυτοποιηθεί ο καθένας τους ως μέρος μιας αδιαχώριστης ενότητας, απ’ την οποία αντλούν μια αξιοζήλευτη μνήμη αγώνων, ενώ μένουν όλοι στην ίδια περιοχή, γύρω από τα ορυχεία. Η γεωγραφία του πεδίου της μάχης που επέλεξαν τους είναι πιο γνωστή κι απ’ το σπίτι τους, ενώ απέναντί τους έχουν τα γουρούνια των ΜΑΤ, να χάσκουν -πιο γελοία από ποτέ- ανάμεσα σε κοπάδια από κατσίκες.

Υπάρχει εδώ μια ολόκληρη μνήμη που κατασκευάζεται, ένα συνεκτικό habitus που θα έλεγε ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρντιέ. Πάει να πει, δεν έχουν μόνο ένα “σύστημα επαρκούς και μετακινούμενου ανεφοδιασμού”, ένα σύστημα δομών τις οποίες χτίζουν. Έχουν επίσης μια τεχνογνωσία ενσωματωμένη στην ίδια τους την ταυτότητα, όντας ανθρακωρύχοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, από την πρώτη τους κοινωνικοποίηση. Το habitus, είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν διερωτάται κανείς, αλλά αυτόματα οι δράσεις του ανταποκρίνονται σ’ αυτό με τρόπο σιωπηλό και προσήκοντα. Στη δική τους αναπαράσταση του τί είναι ο ανθρακωρύχος, συμπεριλαμβάνεται και το να αγωνίζεται κλείνοντας τους δρόμους. Στο ρεπερτόριο της συλλογικής δράσης, η μορφή στην οποία προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους, εξυψώνεται συνδεδεμένη με την εικόνα του κουκουλοφόρου με τον δυναμίτη. Ούτε μια εφημερίδα δεν τους έχει κατηγορήσει ακόμα για “αντισυστημικούς”, ακριβώς επειδή όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητά τους ως μια κανονικότητα των ανθρακωρύχων, ακόμη κι αυτοί που δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν έτσι να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις όπως θα έκαναν σε άλλη περίπτωση.

Μια καθαρά αισθητική ανάγνωση της πολιτικής και της σύγκρουσης, μας οδηγεί να παρέμβουμε στην κυοφορούμενη διαμάχη, έχοντας σε σύγχυση μέσα στο κεφάλι μας εξιδανικευμένες καρτ-ποστάλ, που αποτελούν καρπό του φαντασιακού. Από εδώ προκύπτει και η τάση να θέλουμε να συγκρίνουμε το κίνημα 15Μ (οι Αγανακτισμένοι) με τους ανθρακωρύχους, λες και πρόκειται για αμοιβαία αποκλειόμενες δράσεις, ή λες και θα μπορούσε η μια να μιμηθεί την άλλη σαν σενάριο. Οι ανθρακωρύχοι ως αρχή, χρησιμοποιούν πιο σκληρά εργαλεία και μεθόδους, χαρακτηριστικά του υψηλότερου επιπέδου δέσμευσης, στις διεκδικήσεις εργασιακών συνθηκών, περισσότερο από κάθε άλλο αμυντικό αγώνα, που προσπαθεί να αμυνθεί στο υπάρχον, χωρίς να διεκδικεί ένα άλλο πιθανό τέτοιο. Η αυξημένη χρήση της βίας δε συνεπάγεται πάντα και αυξημένη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων κι αντίστροφα, η μη χρήση βίας, δε συνεπάγεται και αδυναμία.

Αυτή δεν είναι με τίποτα μια κριτική στους ανθρακωρύχους, αυτοί το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά. Είναι μια κριτική σ’ εκείνους που τους βλέπουν σαν αυνανιζόμενοι θεατές: τους επίδοξους ηγέτες μιας προφητικής επανάστασης, σχεδόν θεϊκών, εντολών, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Το ερωτικό φαντασιακό του γαλάζιου πίθηκου αποζητά “καθαρούς αγώνες” και αναπαριστά το στόμα του Λένιν που πια δεν έχει και πολλά κοινά με τον επαναστάτη του 1917. Όπως είπε ο Όσκαρ ουάιλντ “μπορώ να αντέξω την ωμή βία, όμως η ωμή λογική δεν υποφέρεται”. Ορισμένοι απ’ αυτούς επινοούν δικαιολογογίες για το βαλσάμωμα ενός σταλινισμού απ’ το καταφύγιο του οποίου η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν μένει παρά να γυρίσουμε πίσω. Ο Μαρξ έθιξε ακόμα κι αυτό το ζήτημα των θλιβερών παθών, σημειώνοντας “στον αγώνα εναντίον τους η κριτική δεν είναι ένα πάθος του κεφαλιού, αλλά η κεφαλή του πάθους”.

Η ανάγνωση του Μαρξ, θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει και την επιτροπή περιβάλλοντος της κατάληψης της πλατείας Sol. Στην μικρή κομψή πολιτική τους δήλωση δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη χρονική στιγμή, ούτε τις ανάγκες. Αυτιστικοί στην πολιτική και ηθική τοποθέτηση, δεν διερευνούν την κοινωνική διάσταση των ορυχείων στις πόλεις και στις επαρχίες που εξαρτώνται απ’ αυτά. Δεν μιλάμε φυσικά για μια υπεράσπιση του λιθάνθρακα και των ορυχείων ως πρακτική, αλλά για την υποστήριξη των ανθρακωρύχων. Δεν γίνεται να γκρεμίσεις με ένα χτύπημα μια υποδομή που μολύνει, χωρίς προηγουμένως να βρεις εναλλακτικές που να επιτρέπουν στους ανθρώπους αυτούς να διάγουν αξιοπρεπώς τις ζωές τους. Η ζωή στα ορυχεία είναι πολύ σκληρή για όσους βρίσκονται εκεί μέσα, και κανείς δε διεκδικεί αυτήν την εκμετάλλευση ή και τα ίδια τα ορυχεία, αλλά το αποτέλεσμα στην κοινότητα. Μέχρι να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς να υποφέρουν στα ορυχεία, αυτά δεν μπορούν να κλείσουν. Ο σεβασμός για το περιβάλλον είναι στενά συνδεδεμένος με την κοινωνική και υλική πραγματικότητα της γης στην οποία ανήκει.

Στην αντίπερα όχθη, από άποψη γεωγραφική, πολιτιστικής και οικογενειακής κληρονομιάς, βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι του Οβιέδο, προσφέροντας έναν άλλον τύπο  πολιτικής προσέγγισης πολύ πιο ενδιαφέροντα. Δεν περιορίζονται στην παροχή στήριξης στους ανθρακωρύχους με διαμεσολαβημένη και φιλανθρωπική στάση, αλλά δείχνουν την αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ των διαφορετικών πραγματικοτήτων. Μεταξύ άλλων, πιέζοντας τους ανθρακωρύχους να ενοποιήσουν τον εργατικό αγώνα τους σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ένα πλήθος κατακερματισμένων εμπειριών που όμως μπορούν να επικοινωνηθούν με απλά λόγια, που η ύπαρξη της μιας δεν αποκλείει την άλλη, υβριδικά, ανάμεικτα, οι αγώνες μέσα κι έξω απ’ την εργασία, δείχνουν το πώς θα ανυψωθούν ώστε να συντρίψουν το σύστημα.

Δε χρειάζεται οι ανθρακωρύχοι να γίνουν Αγανακτισμένοι, ούτε οι Αγανακτισμένοι να γίνουν όπως οι ανθρακωρύχοι, αλλά ο συντονισμός μεταξύ των δυο διαφορετικών δυναμικών, να βρει μια ισορροπία μεταξύ των διακριτών συμφερόντων των δυο κόσμων που συνυπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. Μια νέα λογική που θα λαμβάνει υπόψιν της την κοινότητα στο σύνολό της, διότι διαφορετικά, το ορυχείο που θα πετάξουμε απ’ την εξώπορτα θα ξαναεμφανιστεί απ’ το παράθυρο: στο ποτάμι των νέων απολυμένων που θα μεταναστεύσουν στην Μαδρίτη, αδειάζοντας την περιοχή τους απ’ τις ζωές και τα ταλέντα τους.

Είναι εφικτό να επεκταθεί το εύρος της κινητοποίησης τόσο σε πλήθος όσο και σε ριζοσπαστικότητα, δένοντας τα τρία πλοκάμια απ’ τα οποία ζωογονείται η καπιταλιστική συσσώρευση, και στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση: την κερδοσκοπία των ιδιοκτητριών εταιριών γύρω απ’ τη στέγαση, την υποχώρηση της εργασίας ως κοινωνική και οικονομική εξασφάλιση, και το δημοκρατικό έλλειμα που καθιστά αδύνατη την αξιοπρέπεια σε κάθε τομέα της ζωής. Να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των ορυχείων και να κάνουμε ορυχείο τα πανεπιστήμια που μαζί με τα μέσα συγκοινωνίας μπορούν να μπλοκάρουν την πόλη. Να οργανώσουμε πολιτικά την άρνηση πληρωμής του υποτιθέμενου χρέους, διεκδικώντας τα πάντα που ανήκουν σε όλους, για όλους: στέγη, εισόδημα, δημοκρατία.

Puxa Asturies!

* * *

Ενημέρωση απ’ τις 11/6/2012 απ’ το LaHaine: http://translate.google.com/translate?sl=auto&tl=el&js=n&prev=_t&hl=el&ie=UTF-8&layout=2&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fwww.lahaine.org%2Findex.php%3Fp%3D61958

Φωτογραφίες απ’ τις συγκρούσεις των ανθρακωρύχων με την αστυνομία: http://tierraylibertadmojacar.blogspot.com/2012/06/mineros-asturianos-esta-semana.html, κι άλλες φωτογραφίες [η μάχη του Pozo Santiago],[οι ανθρακωρύχοι αντιστέκονται μέχρι τέλους], [28-30 Μάη]

*lol, έχει και ποστ για ψήφο στο σύριζα…

εισαγωγή: Από τις 19 Νοέμβρη,  χιλιάδες Αιγύπτιοι κατεβήκαν ξανά στην πλατεία Ταχρίρ μετά την στρατιωτική καταστολή μιας διαδήλωση – επίδειξη δύναμης του στρατιωτικού καθεστώτος, σε μια κίνηση που ονομάστηκε “δεύτερη επανάσταση” ή “πραγματική επανάσταση”. Ουσιαστικά πρόκειται για την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών στοιχείων της εξέγερσης, ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά τον διωγμό του Μουμπάρακ. Μέσα σε μια βδομάδα οι κινητοποιήσεις είχαν εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου ενώ η ίδια η πλ. Ταχρίρ μετατράπηκε ξανά σε πεδίο διαλόγου και πολέμου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον 40 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πάνω από 2.000 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Οι εκλογές της περασμένης Δευτέρας, ανέδειξαν με πρωτοφανή συμμετοχή νικητή την Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τις ψήφους της -όλον αυτόν τον καιρό- σιωπηλής πλειοψηφίας των Αιγυπτίων που φαίνεται να επιθυμεί μια επιστροφή σε μια οποιαδήποτε ομαλότητα μετά τις ταραχές του 2011, βάζοντας έτσι την ταφόπλακα στην επανάσταση, γεγονός που βρίσκει απέναντί του το πείσμα των πιο προλεταριακών κι επαναστατικών στοιχείων της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Γράμμα απ’ την επαναστατική ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία στους επαναστάτες των οδοφραγμάτων στην πλ. Ταχρίρ, στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ

Ένδεκα μέρες πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις πλατείες της Αιγύπτου είναι απόδειξη ότι οι επαναστάτες έχουν επαναφέρει την νομιμότητα της επανάστασης σε δεκαεπτά επαρχίες. Ωστόσο αν και οι επαναστάτες προσέφεραν τη θυσία τους σαν μάρτυρες στις πλατείες, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, προσέφεραν τους λαβωμένους τους, κι έχασαν πάνω από 11.000 δικούς τους στις στρατιωτικές φυλακές, δεν έχουμε ακόμα γευτεί τους καρπούς του αγώνα μας.

Σήμερα, δέκα μήνες μετά είδαμε τα απομεινάρια του παλιού συστήματος να ανακυκλώνονται, και καιροσκοπικές απόπειρες των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία να αγνοήσουν την επαναστατική νομιμότητα των μαζών στις πλατείες, που εδώ και δέκα μήνες ποτίζει το αίμα των μαρτύρων αδιάκοπα, έρχονται τώρα να καπελώσουν και να παραποιήσουν τη δημοκρατία για την οποία αγωνιζόμαστε. Θέλουν να υπογράψουν το πιστοποιητικό θανάτου της επανάστασης στις κάλπες, γιατί γνωρίζουν ότι ο δρόμος τους για την εξουσία μπορεί να περάσει μόνο πάνω απ’ το αίμα των μαρτύρων και των τραυματισμένων. Εναπόκειται συνεπώς στους επαναστάτες στις πλατείες να προτείνουν μια εναλλακτική στην αιματοβαμένη δημοκρατία που το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία έχουν προαποφασίσει.

Η επιστροφή των μαζών στις πλατείες έχει γεννήσει εμπειρίες μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων των φοιτητών, των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών και των περιθωριοποιημένων πάνω στις οποίες πρέπει να χτίσουμε για να δημιουργήσουμε την νέα μορφή της δημοκρατίας που πρέπει να υπερασπιστούμε.

Το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του στους διαδρόμους της εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα στήνουν ένα κοινοβούλιο για να επεκτείνουν την παρουσία και την νομιμοποίησή τους. Τώρα είναι η ώρα για τις μάζες στις πλατείες να δημιουργήσουν μορφές λαϊκής επαναστατικής δημοκρατίας στην Ταχρίρ, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Μανσούρα και το Σοχάγκ… Πρέπει να αναπτύξουμε νέες, νομιμοποιημένες μορφές δημοκρατικής αντιπροσώπευσης από τους δρόμους ούτως ώστε να δημιουργήσουμε λαϊκά επαναστατικά συμβούλια στις πλατείες από:

Δημόσιες ψηφοφορίες απ’ τις δεκάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα οδοφράγματα στην πλ. Ταχρίρ για να δημιουργηθεί το πρώτο λαϊκό επαναστατικό συμβούλιο επιλέγοντας 100 επαναστάτες από μέσα απ’ την πλατεία, για να εκφράζουν τους σκοπούς και τα αιτήματα της επαναστατικής νομιμότητας. Το Λαϊκό Επαναστατικό Συμβούλιο πρέπει να σχηματίσει αιρετές επιτροπές που θα λαμβάνουν κάθε απόφαση με ψήφο. Το Επαναστατικό Συμβούλιο θα ενημερώνει το Στρατιωτικό Συμβούλιο για τις αποφάσεις που λαμβάνει μέσω των μήντια.

Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια πρέπει να σχηματιστούν στις πλατείες του λαού στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ μετά την Ταχρίρ, και να συνεργάζονται μεταξύ τους για να πετύχουν τους σκοπούς της λαϊκής επανάστασης. Τα Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια είναι η πιο ώριμη μορφή δημοκρατικής έκφρασης της προσδοκίας του λαού για δικαιοσύνη, ισότητα κι ελευθερία. Αντιπροσωπεύουν την επαναστατική νομιμότητα ενάντια στην “νομιμότητα” του Μουμπάρακ, του συμβουλίου του και των συμμάχων τους.

Σας προτείνουμε την εκλογή ενός Λαϊκού Επαναστατικού Συμβουλίου στις δημόσιες πλατείες επειδή υποστηρίζουμε την επανάσταση μ’ όλην τη δύναμή μας, και ως ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία που σχηματίστηκε αμέσως μετά την επανάσταση θα ενωθούμε μαζί σας υποστηρίζοντας και σε αλληλεγγύη με όλες τις δημοκρατικές αποφάσεις σας μέσω στάσεων εργασίας, μερικών απεργιών και ακόμα και μιας γενικής απεργίας χάρις στην εμπιστοσύνη μας σε σας.

Νίκη στην επανάσταση!
Δόξα στους μάρτυρες!

Επαναστατική Ένωση Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας

Πηγή: http://takethesquare.net/2011/12/04/a-letter-from-the-revolutionary-association-of-textile-workers-to-the-revolutionaries-on-the-barricades-in-tahrir-square-alexandria-and-suez/

*~*~*

Σχετικά: Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης, H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011, Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011, Αραβικές εξεγέρσεις…

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

ή αλλιώς σε πόση ένταση μπορεί μια συσκευή LRAD να λιώσει ένα ανθρώπινο συκώτι;

της Ayesha Kazmi, για τη βρετανικη εφημερίδα Guardian

Γιατί, όταν οι διαδηλωτές εξασκούν ειρηνικά το δικαίωμά τους βάσει της αμερικανικής first amendment, επιστρατεύεται ο εξοπλισμός της αντιτρομοκρατικής;

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6uAChE3aa28]

Στην όχι και τόσο μακρυνή ιστορία, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ διαχειρίζονταν απ’ τις τοπικές αρχές, που αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τις πορείες σαν απλές ενοχλήσεις, διαμεσολαβώντας τες και ορίζοντάς τες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σήμερα, παρατηρώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων καταλήψεων “Occupy” και των δυνάμεων του νόμου θα βγάζαμε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Οι τρέχουσες διαδηλώσεις του Occupy πλέον αντιμετωπίζονται από μια απίστευτη σύνθεση στρατηγικών επιβολής του νόμου – και οι τρέχουσες πρακτικές επιδεικνύουν μια ανησυχητική νέα μόδα.

Ενώ τα ΜΑΤ δεν αποτελούσαν αναγκαστικά μια καθημερινή απάντηση σε κάθε δεδομένη διαμαρτυρία, η τρομακρική συχνότητα της παρουσίας τους στους δρόμους της κάθε μεγαλούπολης των ΗΠΑ της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ικανή από μόνη της να εγείρει ανησυχίες σε κάθε πολίτη. Η υπέρμετρη βία την οποία επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία είναι άκρως ανησυχητική.

Ήδη απ’ τις πρώτες ημέρες του Occupy Wall Street, έγινε αντιληπτή απ’ τους διαδηλωτές η παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας της νεοϋορκέζικης αστυνομία -NYPD- στη Liberty Plaza. H Joanne Stocker, που παρακολουθεί ήδη από την πρώτη μέρα τις εξελίξεις στη Wall Street, θυμάται από τις πρώτες κιόλας μέρες να ξυπνάει απέναντι από ένα βανάκι της αντιτρομοκρατικής, παρκαρισμένος στην άκρη της Liberty Plaza, απ’ το οποίο βιντεοσκοπούνταν η ίδια και οι φίλοι της ενώ κοιμόντουσαν.

Διαδηλωτές από άλλες κατασκηνώσεις του Occupy παρέχουν παρόμοιες μαρτυρίες. Ο Robin Jacks, μέλος της ιατρικής ομάδας του Occupy Boston, αναφέρει τις πολλαπλές λήψεις φωτογραφιών του από την αστυνομία. Ο Dustin Slaughter, που έχει μείνει μέρες τόσο στο Occupy Wall Street όσο και στο Occupy Philadelphia, επιβεβαιώνει την παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας του NYPD στη Liberty Plaza, αναφέροντας ότι βιντεοσκοπούν τους διαδηλωτές σε καθημερινή βάση. Σχολιάζει επίσης: “Μονάδες της Εθνικής Ασφάλειας (Homeland Security) της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας έχουν επίσης σταθερή παρουσία στην κατασκήνωση του Occupy Philadelphia”.

Οι διαδηλωτές έχουν κάθε δίκιο να βλέπουν τις δυνάμεις της τάξης που αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Η αμερικανική νομοθεσία της Patriot Act, που την περασμένη βδομάδα έκλεισε 10 χρόνια ισχύος, δίνει στην αμερικανική κυβέρνηση φαινομενικά ανεξέλεγκτες δυνατότητες να κατασκοπεύει και να χαρτογραφεί τις δραστηριότητες του κάθε αμερικανού χωρίς να υπάρχει δεδομένος λόγος, μετά τις επιθέσεις της 11/9. Για τον λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν που οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου – ενισχυμένες καθ’ αυτόν τον τρόπο – έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάφορα κινήματα Occupy οπλισμένες με κάμερες, ώστε να επιτηρούν διαδηλωτές που απλά εφαρμόζουν τα δικαιώματά τους βάσει της first amendment (στμ: η αμερικανική “πρώτη τροπολογία”, μέρος του συντάγματος που κατωχυρώνει στα χαρτιά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και την ανεξιθρησκεία).

Οι αναφορές για στοχευμένες συλλήψεις άτυπων “ηγετών” στη Wall Street, το Σικάγο και τη Βοστόνη είναι ενδεικτικές της λειτουργίας αυτών των μέτρων επιτήρησης. Στη Βοστόνη και το Σικάγο, αναφορές για εκτεταμένες και ταπεινωτικές συλλήψεις στοχευμένων ως “ηγετών” του κινήματος Occupy, όπως προκύπτουν από τις ομάδες άμεσης δράσης, επικοινωνίας, την νομική και την ιατρική ομάδα, είναι ανησυχητικές. Ο Dan Massoglia της ομάδας επικοινωνίας του Occupy Chicago αναφέρει επίσης ότι στους συλληφθέντες αρνήθηκαν το δικαίωμά τους για ένα τηλεφώνημα, για παροχή τροφής και νερού, και ότι ακόμα αφαιρέθηκαν τα στρώματα απ’ τα κελλιά που τους κράτησαν, ενώ μια γυναίκα κλείστηκε στην απομόνωση.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε σε κατειλημμένα πάρκα πόλεων είναι εξίσου τρομακτική. Η Legislative Plaza, ο χώρος της κατασκήνωσης του Occupy Nashville, διατάχθηκε να σφραγίζεται μεταξύ 10μμ και 6πμ, ώστε να κατασταθεί αδύνατη η παραμονή της κατάληψης. Οι διαταγές ωστόσο δεν ακολούθησαν καν την τυπική νομοθεσία. Αντί να εκδοθούν απ’ τον δήμο του Nashville, ήρθαν απ’ τo Department of Safety and Homeland Security της πολιτείας του Tennessee.

Η Nancy Murray, διευθύντρια της εκπαίδευσης στο ACLU της Μασαχουσέττης, θεωρεί τα διάφορα σημάδια της εμπλοκής του Department of Homeland Security ως σημαντικές ενδείξεις της ενορχήστρωσης της αστυνόμευσης των κινημάτων Occupy σ’ όλη τη χώρα απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

“Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί θα έδειχνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πιθανόν παίζει έναν ενεργό ρόλο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του λαού στην ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνάθροιση”, λέει η Murray.

Μήπως αυτό όμως σημαίνει κι ότι οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες; “Είναι ακόμα νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο”, λέει η Murray. “Αλλά είναι προφανές ότι οι ομοσπονδιακοί παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες… Είναι πιθανόν η Joint Terrorism Task Force να βρίσκεται πίσω απ’ τις φωτογραφίσεις”.

“Στο ξεκίνημα του κινήματος αυτού, θα μπορούσα να καταλάβω την παρουσία των Μονάδων της Αντιτρομοκρατικής στη Liberty Plaza – καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοί είμαστε και τί αντιπροσωπεύουμε”, λέει ο Stocker. “Τώρα, η παρουσία τους είναι απλά υπερβολική και ανταγωνιστική. Αυτό που πρεσβεύουμε είναι σαφές, καθώς και το ότι δεν είμαστε τρομοκράτες”.

Οι διαδηλωτές του Occupy θα πρέπει να μελετήσουν την Patriot Act, παρ. 802 επεκτείνει τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας για να συμπεριλάβει πρόσωπα που συμμετέχουν σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής προκειμένου να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την κυβερνητική πολιτική εκφοβίζοντας τους πολίτες. Επιπλέον, τα ίδια τα εγχειρίδια του αμερικανικού υπουργείου άμυνας, μέχρι μια τροπολογία του 2009, εξίσωναν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με “χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατία”. Αν και το υπουργείο άμυνας άλλαξε τη διατύπωσή του τα τελευταία δυο χρόνια, δικηγόροι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζουν να βλέπουν με επιφύλαξη κατά πόσον άλλαξε και το σκεπτικό πίσω απ’ τη διατύπωση.

Τέλος, υπάρχει το ανησυχητικό ζήτημα της χρήσης υπερβολικής βίας εναντίον του κινήματος Occupy. Το φθινόπωρο του 2008, οι Army Times ανέφεραν ότι για πρώτη φορά, ο αμερικανικός στρατός σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει μια ενεργή μονάδα υπό τη διοίκηση της Northern Command, που θα λειτουργεί ως μια άμεση ομοσπονδιακή απάντηση σε περιπτώσεις τόσο φυσικών όσο και ανθρώπινων καταστροφών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατικών επιθέσεων. Η εξάσκηση περιελάμβανε τη χρήση μη-φονικού εξοπλισμού, στοιχεία του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, σχεδιασμένα για την καθυπόταξη των πιο απείθαρχων υποκειμένων. “Ο εξοπλισμό περιλαμβάνει υλικό για γρήγορο στήσιμο ενός οδοφράγματος, λωρίδες με καρφιά για επιβράδυνση, στάση ή έλεγχο της κυκλοφορίας, ασπίδες και ρόπαλα, και πλαστικές σφαίρες”.

Παρά την ύπαρξη της Εθνοφρουράς, ο λόγος ύπαρξης της οποίας είναι μια προσαυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην επιβολή του νόμου, όταν η κατάσταση υπερβαίνει τις δυνατότητές της, αυτή η επιπλέον μονάδα, σύμφωνα με τους Army Times, μπορεί να κληθεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναταραχών και για τον έλεγχο πλήθους. Η υπέρμετρη δύναμη που εξασκείται εναντίον ορισμένων καταλήψεων Occupy – η χρήση δακρυγόνων, οι αναφορές για χρήση πλαστικών σφαιρών και ηχητικών όπλων – τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένας διαδηλωτής στην Καλιφόρνια, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, ανακαλεί την εμπειρία του από “Ακουστική Συσκευή Μεγάλης Εμβέλειας  (LRAD)” στο Ώκλαντ την περασμένη εβδομάδα:

“Με είχαν ψεκάσει με δακρυγόνο σπρέυ τρεις φορές, οπότε μόλις άκουσα την πρώτη κανονιά, πανικοβλήθηκα. Μόλις εκπυρσοκρότησε, ένιωσα τον παλμό να με διαπερνά και αισθάνθηκα αμέσως ζάλη και ναυτία. Χώρις να το καταλάβω έπεσα κάτω. Παρατήρησα ότι κι άλλοι δίπλα μου είχαν σωριαστεί και μερικοί έκαναν εμετό”.

Τέτοιες τεχνολογίες καταστολής ταραχών έχουν χαρακτηριστεί ως απάνθρωπες από παρατηρητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές στις κοινωνικές ταραχές στην Τυφλίδα της Γεωργίας, το 2007. Δεν έχουν θέση σε καμμιά δημοκρατική χώρα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται απ’ τις αρχές ως “μη-φονικές”, αλλά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα φονικές στα χέρια ασύδοτων οργάνων καταστολής. Το κίνημα Occupy είναι ρητά μη-βίαια έκφραση των δικαιωμάτων της first amendment, ωστόσο η αστυνόμευσή του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανατριχιαστικής στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης στις ΗΠΑ.

*~*~*

Πηγή: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2011/nov/03/occupy-militarisation-policing-protest

Σημειώσεις: Περισσότερα για τη LRAD είδαμε στο παρελθόν εδώ: Για τα νέα όπλα καταστολής διαδηλώσεων που δοκιμάστηκαν στην αντι-G20 του Pittsburgh. Για τις διαδηλώσεις στη Γεωργία, κλικ εδώ.

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Ένα κείμενο για την απεργία:

Μήνυμα στους παρτιζάνους για την εξέλιξη της Γενικής Απεργίας

Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.

Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.

Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα. Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.

Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.

Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.

–The Society of Enemies

Πηγή: http://www.bayofrage.com

***

Την προηγούμενη μέρα, μια βδομάδα μετά την βίαιη εκκένωση της κατασκήνωσης στην πλατεία (βλ. Παραλληλογράφο), η αστυνομία έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους του Ώκλαντ, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι και οι ίδιοι οι μπάτσοι ανήκουν στο 99%, και είναι σε “σύγχυση” όσον αφορά τις διαταγές που καλούνται να ακολουθήσουν. Η επιστολή μπορεί να βρεθεί στο αρκετά ενδιαφέρον site βετεράνων (και) πεζοναυτών που στηρίζουν το κίνημα: http://occupymarines.org/

Η συνέλευση του Occupy Oakland στην μετονομασμένη πλατεία Oscar Grant κάλεσε σε: Συγκεντρώσεις-μικροφωνικές, πορείες απ’ τις γειτονιές στο κέντρο, πορεία και αποκλεισμό του λιμανιού του Oakland (5o μεγαλύτερο των ΗΠΑ), καταλήψεις οδικών κόμβων, αποκλεισμούς τραπεζών κι επιχειρήσεων, θεματικές πορείες (αντικαπιταλιστική, φεμινιστική και queer, critical mass ποδηλατοπορεία), δράσεις σε γειτονιές: πάρτυ-μπάρμπεκιου, μικροφωνικές κοκ, δράσεις αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις και αποχή απ’ την εργασία και την κατανάλωση, ώστε να μεγιστοποιηθεί το αντίκτυπο της απεργίας. Συνθήματα που προτείνει η συνέλευση:

Strike, Occupy, Shut it Down! Oakland is the People’s Town”
“Every Hour, Every Day! The occupation is here to stay!”
“Occupy Everything! Liberate Oakland”
“Politicians & Bankers, Liars & Thieves, We’re taking it back! We’re not saying please!”
“No more cops, we don’t need ‘em! All we want is total freedom”
“Shut Down OPD! Not the Public Library!”
“Let’s Go Oakland! Let’s Go!” [clap] [clap]

Χρονικό των δράσεων:

Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011

7:00 – Οι καταληψίες της Oscar Grant Plazza αρχίζουν να σηκώνονται και να ξεστήνουν τις σκηνές τους. Καταφτάνουν οι πρώτοι απεργοί, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι κ.α. Τα περισσότερα συνδικάτα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στην απεργία αλλά επίσημα παραμένουν σιωπηλά.

7:15 – Αποκλεισμός του δρόμου έξω απ’ τα αρχηγεία της αστυνομία στην 6th Street.

7:45 – Dead Prez και ντιτζεϋλίκια από μικροφωνική πάνω σε φορτηγό. Ενθουσιασμός στον κόσμο: “Αποπειρώμαστε να κάνουμε κάτι που ‘χει να γίνει απ’ το 1946, και την τελευταία εκείνη φορά το ‘κανε πάλι το Oakland!”

8:10 – Η αστυνομία δηλώνει πως δε θα ζητήσει βοήθεια από άλλες πόλεις, και προς το παρόν θα προσπαθήσει να διαχειριστεί την κυκλοφορία.

8:20 – Η διαδήλωση ξεκινά. Χορευτικές μουσικές απ’ το soundsystem στην 14η και Broadway, διακόπτονται για ομιλίες, ελεύθερα μικρόφωνα. Πλακάτ, πανώ. Μοιράζεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας των καταληψιών, η Occupied Oakland Tribune, με πρωτοσέλιδο “Γενική Απεργία και Μαζική Δράση!”

8:30 – Οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία επαναπιστοποιούν τη δέσμευσή τους “στη διασφάλιση των ειρηνικών διαδηλώσεων και της ελευθερίας του λόγου”. Η πλειοψηφία των 2.500 δημοτικών υπαλλήλων έχουν ζητήσει άδεια προκειμένου να κατεβούν στην απεργία, ενώ ορισμένες υπηρεσίες δουλεύουν με προσωπικό ασφαλείας.

8:40 – Το Café Awaken, παραμένει ανοιχτό απέναντι απ’ το χώρο της συγκέντρωσης δεσμευόμενο να αποδώσει το 20% των κερδών του σε αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα. Επίσης, οι υπάλληλοί του θα δωρίσουν τα μεροκάματά τους στα ίδια εγχειρήματα. Πολλά -λιγότερο εναλλακτικά- μαγαζιά, παραμένουν κλειστά: http://s1-04.twitpicproxy.com/photos/large/439384591.jpg & http://distilleryimage0.instagram.com/b1b78992056a11e1abb01231381b65e3_7.jpg

8:45 – Οι 850 υπάλληλοι του προεδρικού γραφείου της Καλιφόρνιας δε θα παραστούν στην  εργασία τους. Το Google maps μετονομάζει την πλατεία Ogawa σε Oscar Grant Plaza.http://bit.ly/vVXX7D

8:55 – Κατάληψη του οδικού κόμβου στην 14η και Broadway. Πάνω από 200 συγκεντρωμένοι στην Oscar Grant Plaza.“Περίμενα αυτή τη στιγμή 40 ή 50 χρόνια”, λέει ο Brad Newsham, 60 χρονών, ταξιτζής απ’ το Oakland που δουλεύει στο San Francisco. “Δε θα το ‘χανα με τίποτα”, λέει καθώς σβήνει την μηχανή στο ταξί του πάνω στη διασταύρωση και βοηθά να μπλοκαριστεί η κίνηση.

8:59 – Αποκλεισμός του λιμανιού από λιμενεργάτες και άλλους διαδηλωτές. Οι εργασίες τυπικά συνεχίζονται αλλά με εμφανώς αργούς ρυθμούς. Η διοίκηση του λιμανιού απευθύνεται στους διαδηλωτές: “από τους εργάτες συντήρησης, στους φορτωεκφορτωτές, τους νταλικιέρηδες, τους εργαζομένους στα γραφεία και τους λιμενεργάτες, στο Λιμάνι δουλεύει το 99%” ζητώντας σεβασμό και ησυχία. Το συνδικάτο των λιμενεργατών έβγαλε ανακοίνωση αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά δεν καλύπτει τα μέλη του εάν απεργήσουν. Ενδιαφέρουσα ομιλία ενός λιμενεργάτη 3ης γενιάς: http://youtu.be/QXE18mZOJf8 40 απ’ τους 325 λιμενεργάτες με αναρρωτική σήμερα.

9:20 – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Richmond, με παριστάμενο τον δήμαρχο της πόλης που δηλώνει “αλληλεγγυος με το 99%” και ασκεί κριτική στην ομόλογό του του Oakland που έστειλε την αστυνομία να διαλύσει την κατάληψη.

9:40 – Flash mob από γυναίκες μεταμφιεσμένες σε κλόουν φτάνει στην πλατεία Oscar Grant. Ομιλία της Angela Davis: “Το βλέμμα του πλανήτη είναι στραμμένο στην πόλη μας. Ήδη έχουν εμφανιστεί κινήματα Occupy στην Ασία, την Ν. Αμερική και την Ευρώπη. Το 99% εξεγείρεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο”. http://twitpic.com/79vxxw Η δήμαρχος του Oakland Jean Quan δηλώνει ότι λιγότερο από το 5% πράγματι των δημοτικών υπαλλήλων πήρε άδεια για να κατέβει στην πορεία σήμερα. Δηλώνει ακόμη ότι “περιμένουμε λοιπόν να είναι μια καλή μέρα για το Oakland, και να δείξουμε πώς οι άνθρωποι μπορούν να διαδηλώνουν και να στέλνουν το μήνυμά τους κρατώντας ταυτόχρονα την πόλη ασφαλή”, καθώς κι ότι οι δημοτικές αρχές “έχουν περάσει πολλές μέρες δουλεύοντας με την κοινότητα ώστε να διασφαλιστεί ότι η σημερινή μέρα θα υποστηρίζει τους σκοπούς του 99%. Το Oakland είναι σαφώς μια προοδευτική πόλη, και υποστηρίζουμε πολλά απ’ τα αιτήματά τους, ιδιαίτερα αυτά που θίγουν τις κατασχέσεις, τις δίκαιες διαδικασίες δανεισμού και τη διάθεση κεφαλαίου σε κοινότητες με χαμηλό εισόδημα”.

9:55 – Δέσμευση των παρισταμένων στη συγκέντρωση για αντισυγκεντρώσεις και δράσεις σε όποια σχολεία ή χώρους εργασίας επιβάλλουν κυρώσεις σε μαθητές ή εργαζομένους για τη συμμετοχή τους στην απεργία.

10:00 – Πορείες αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Βοστόνη: http://yfrog.com/nypc9hlj Μαζικές κοπάνες στα σχολεία στο Σικάγο. Περισσότερα: http://www.occupytogether.org/

10:05 – Ομιλίες για bank run (μαζική απόσυρση χρημάτων απ’ τις τράπεζες) κ.α.

10:07 – Εκτιμήσεις για 600-900 άτομα στην κεντρική συγκέντρωση. http://p.twimg.com/AdQr04oCEAINeCX.jpg Άγρια απεργία των λιμενεργατών της πρωϊνής βάρδιας παραλύει ουσιαστικά το λιμάνι του Oakland!

10:10 – Χιλιάδες κόσμου καταφτάνουν με τραίνα κι αστικές συγκοινωνίες, μεταξύ των οποίων και πολλοί μαθητές, ιθαγενείς, ισπανόφωνοι εργάτες κλπ. Εκτός απ’ τις ομιλίες παρουσιάζονται θεατρικά, ραπ, χοροί, τραγούδια.

10:15 – Ξεκινούν οι αποκλεισμοί τραπεζών. Κάποιοι διαδηλωτές μπαίνουν στις τράπεζες κι αποσύρουν συμβολικά τις καταθέσεις τους.

10:17 – Αποκλεισμοί τραπεζών γύρω απ’ τη συγκέντρωση του Occupy στην 14η & Broadway. http://yfrog.com/odz5dmyj Ι Will Survive Capitalism! http://yfrog.com/b8npyz

10:24 – Διανομή τηλεφώνων νομικής βοήθειας στην πορεία. Συνθήματα “Whose streets? Our streets!” και μελωδίες πνευστών.

10:30 – Πορεία προς την τράπεζα Wells Fargo. Δυναμική παρουσία πολλών μαθητών αλλά και ηλικιωμένων. Συνθήματα: “Oakland-Oakland represent! We ‘re the 99%!” http://p.twimg.com/AdQw4NrCMAATLUJ.jpg Πλακάτ ομάδας Εβραίων ακτιβιστών: “Occupy Oakland, not Palestine!”  Χαρακτηριστική παρέμβαση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου για το κίνημα: “Ελπίζω να έχει το μικρότερο δυνατό αντίκτυπο στις τοπικές επιχειρήσεις μας, που επίσης αποτελούν μέρος του 99%”. Ο πρόεδρος προσθέτει ότι έλαβε πολλά τηλεφωνήματα από μαγαζάτορες από τότε που στήθηκε η κατασκήνωση στην πλατεία οι οποίοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πόλη… “είναι άνθρωποι που δε θέλουν να εκθέσουν τους υπαλλήλους τους σε πιθανούς κινδύνους, πέρασαν τις ταραχές για τον φόνο του Oscar Grant και έχουν μπουχτίσει. Παλεύουν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Δεν εγκρίνω την μέθοδο αυτή [του κινήματος]. Η πόλη αυτή είναι blue-collar, πόλη εργατοϋπαλλήλων, κι αν θέλουμε να την παλέψει πρέπει να κοιτάξουμε πώς να προσελκύσουμε θέσιες εργασίας”.

10:35 – Η πορεία έχει φτάσει έξω απ’ το Elihu M. Harris State Building, δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία προς το παρόν, εκτός από μερικούς μπάτσους μέσα στο κτίριο. Συνθήματα: “Rise up! Rise up!”.

10:49 – Μπρος από κυβερνητικά γραφεία: http://p.twimg.com/AdQ1OPECEAATz42.jpg

10:55 – Αποκλεισμός της Wells Fargo, που έχει ήδη κλείσει και κλειδώσει τις εισόδους της, από ένα πλήθος περίπου 5.000. Πολλά μαγαζιά κι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστά σ’ όλη την περιοχή.

11:02 – οι μαθητές του Laney College αποχωρούν συλλογικά απ’ το σχολείο τους με πορεία.

11:20 – Μια άλλη πορεία, αποτελούμενη κυρίως από συνδικάτα εκπαιδευτικών και μαθητές γυμνασίων φτάνει στο Laney College. Ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω απ’ τη διαδήλωση αλλά χωρίς παρουσία μπάτσων εδάφους ακόμη.

11:21 – Στάση μπροστά στη Citibank http://twitpic.com/79xe3p Ο κόσμος πληθαίνει http://twitpic.com/79xg82 Η τράπεζα κλείνει.

11:50 – Πορεία εκατοντάδων μαθητών και φοιτητών στο Telegraph, φωνάζοντας “είμαστε το 99%”

11:55 – Η πορεία των εκπαιδευτικών και των μαθητών κατευθύνεται προς τα γραφεία της ενιαίας εκπαίδευσης. 18% των καθηγητών του Oakland πήραν σήμερα αναρρωτικές άδειες.

11:57 – 30αριά διαδηλωτές κρατούν κλειστή την Bank of America.

12:00 – παραδίδεται συμβολικά μια έξωση στα μέλη της διεύθυνσης της ενιαίας εκπαίδευσης απ’ τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Εντωμεταξύ, εκινάει η προσυγκέντρωση του αντικαπιταλιστικού μπλοκ

12:30 – Χιλιάδες κόσμου στη διασταύρωση Webster και 20ης, όπου βρίσκονται πολλές μεγάλες τράπεζες. Πανώ Occupy the banks, και βανδαλισμοί με σπρέυ σε ΑΤΜ. Συνθήματα: “Banks got bailed out, we got sold out”, “Hey Chase, what do you say? How many houses did you take today?”. ΜΚΟ υπέρ του community empowerment παρούσες ώστε να “διαφυλάξουν την ειρήνη και ότι κανείς δε θα παραβεί την νομιμότητα”. Υψώνεται ένα μεγάλο πανώ: Ζήτω η Κομμούνα του Oakland. Μπλοκάρεται η Chase bank, ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά κι απ’ τις υπόλοιπες τράπεζες. Περισσότερες φωτογραφίες

12:50 – Κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται στο σημείο όπου είναι αποκλεισμένες οι τράπεζες.

12:58 – Ένας ταξιτζής προσφέρει δωρεάν μεταφορές στους απεργούς και τους διαδηλωτές: http://www.baycitizen.org/blogs/frequencies/taxi-driver-giving-free-rides-support/

13:05 – Συμπλοκές μεταξύ διοργανωτών και νέων που κουκουλώνονται και προσπαθούν να κατεβάσουν τζαμαρίες τραπεζών. Σπάζεται τελικά η Bank of America: http://p.twimg.com/AdRwxcSCIAAF1Kk.jpg

13:15 – Ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί από τους αποκλεισμούς τραπεζών.

13:30 – Οι τράπεζες θα μείνουν κλειστές για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ώστε να καθαριστούν οι ζημιές απ’ τα γκραφίτι, τις ταινίες που έβαλαν οι διαδηλωτές κλπ.

14:00 – Ένας ιθαγενής δηλώνει πως η αστυνομία είχε αποκλείσει τη γειτονιά του και δεν άφηνε τον κόσμο να κατεβεί στις διαδηλώσεις.

14:45 – Μια ομάδα ντυμένων στα μαύρα επιτίθεται στο Whole Foods Market, για το οποίο είχε κυκλοφορήσει μια φήμη ότι εκβίαζε τους υπαλλήλους του με απολύσεις ώστε να μη συμμετάσχουν στην απεργία. Σπάζονται οι βιτρίνες, πετιούνται μπογιές και γράφονται συνθήματα, ενώ η ομάδα αποδοκιμάζεται από μέρος της υπόλοιπης διαδήλωσης που σχηματίζει αλυσίδες για να τους αποκλείσει. Πέφτουν γροθιές μεταξύ διαδηλωτών. http://twitpic.com/79zw1o

15:30 – Τα περισσότερα απ’ τα μαγαζιά του κέντρου απ’ όπου περνάει η πορεία έχουν παραμείνει κλειστά.

15:45 – συνθήματα με σπρέυ πάνω στην εκκλησία Christ the Light Cathedral, σβήνονται απ’ τους υπαλλήλους της.

16:00 – Η διαδήλωση ανασυγκροτείται προκειμένου να πορευτεί προς το λιμάνι, με πάνω από 5.000 κόσμο. Στην κεφαλή βρίσκονται νέοι με αυτοσχέδιες ασπίδες που αναγράφουν stop police brutality: pic.twitter.com/AiK5MIbT & http://twitpic.com/7a10g7 Αρκετά λεωφορεία γεμίζουν με κόσμο που θέλει να κατευθυνθεί προς το λιμάνι…

16:32 Η πορεία ενώνεται με τα μπλοκ των φεμινιστριών και queer ακτιβιστών και την ποδηλατοπορεία του Critical Mass.

17:10 – Πολλά ποδήλατα και sound system στην κεφαλή της πορείας. 15.000-20.000 κόσμος στην 14η και Broadway. Συνθήματα: Redistribution or revolution!

17:23 – Οι πρώτοι διαδηλωτές φτάνουν στο λιμάνι. Συνθήματα: “Whose Port? Our Port!”

17:30 – Πάνω από 20.000 διαδηλωτές κυκλώνουν το λιμάνι, ενώ οι διοργανωτές του Occupy αποκλείουν και τη δεύτερη είσοδο του λιμανιού. Φωτογραφία: http://s1-02.twitpicproxy.com/photos/large/440264595.jpg

17:59 – καταλαμβάνονται τα τραίνα, τα φορτηγά και τα μηχανήματα του λιμανιού! Σταματούν όλες οι εργασίες που ως τότε συνεχίζονταν με ρυθμούς χελώνας.

18:10 – Ο ήλιος δύει και οι διαδηλωτές αρχίζουν να μαζεύονται για επιστροφή στο κέντρο.

18:26 – Ενισχύσεις της αστυνομίας με πλήρη ανάρτηση έρχονται στο Oakland απ’ το γειτονικό San Mateo.

18:33 – Οχήματα της αστυνομίας κατακλύζουν το λιμάνι

18:49 – Αποκλεισμός της παραθαλάσσιας λεωφόρου Maritime από πικετοφορία.

19:05 – Το λιμάνι ανακοινώνει ότι θα παραμείνει κλειστό για το υπόλοιπο της βάρδιας, διαδηλωτές και μπάτσοι face-to-face στην Maritime.

19:39 – Ο κόσμος στον αποκλεισμό της Maritime πληθαίνει και κλείνει πλέον και τις εισόδους του λιμανιού.

19:50 – Η διεύθυνση του λιμανιού καλεί τους εργατες να αποχωρήσουν (να πάνε ήσυχα σπίτι τους και να μην παραμείνουν στο λιμάνι!).

20:01 – Στο μεταξύ αρκετός κόσμος συγκεντρώνεται πίσω στην Oscar Grant Plaza.

20:12 – Dance party στην είσοδο Hanjin του λιμανιού.

20:19 – Πίσω στην Oscar Grant Plaza, εθελοντές πυροσβέστες και δημοτικοί υπάλληλοι της Alameda, έχουν στήσει ψησταριές και μοιράζουν χωρίς αντίτιμο χορτοφαγικά και μη μπιφτέκια και λουκάνικα στον κόσμο (πάνω από 4.000 μερίδες)

20:25 – Ο αποκλεισμός θεωρείται επιτυχής και οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο από τα μικρόφωνα να επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Φωτογραφία του πλήθους μεταξύ λιμανιού και πλατείας. Περισσότερες φωτογραφίες: http://sanfrancisco.cbslocal.com/

20:33 – Κάποιοι διαδηλωτές παραμένουν στην μεσαία είσοδο του λιμανιού κρατώντας την κλειστή με πικετοφορία. Φωτογραφία: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696789.php

20:41 – Δυο διαδηλωτές του Occupy Oakland χτυπήθηκαν από αμάξι, πιθανώς εσκεμμένα: Ο οδηγός μιας πολυτελούς ασημί μερσεντές ήθελε να περάσει μέσα απ’ την πορεία, ένας διαδηλωτής μπήκε μπροστά στο όχημα και χτύπησε το χέρι του στο καπό ώστε να σταματήσει, κάτι που εξαγρίωσε τον οδηγό που γκάζωσε περνώντας μέσα απ’ τον κόσμο παρασέρνοντας δύο διαδηλωτές. Κυκλοφορεί μια φήμη για έναν νεκρό.

20:42 – Το συνδικάτο των λιμενεργατών ILWU ανακοινώνει τη θέλησή του να κρατήσει το λιμάνι κλειστό για 24 ώρες! Καλεί κόσμο στις εισόδους μεταξύ 3:00-6:00 ώστε να μη μπει η επόμενη βάρδια. Οι πικετοφορίες σιγά-σιγά αποσύρονται προς το παρόν πίσω στην Oscar Grant Plaza. Οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει προς την Oscar Grant Plaza.

21:19 – Αρκετοί διαδηλωτές μπλοκάρουν τον δρόμο έξω απ’ το λιμάνι και δεν αφήνουν τα φορτηγά να περάσουν (εκτός από όχημα της Disability Action Brigade).

21:44 – Οι δυο διαδηλωτές που χτυπήθηκαν πριν μια ώρα βρίσκονται στο νοσοκομείο με μικροτραυματισμούς, η φημολογία για ύπαρξη νεκρού διαψεύδεται. Σύγχυση στην Oscar Grant Plaza, οι διοργανωτές προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο εκεί, αν και μεγάλες ομάδες κατεβαίνουν προς το λιμάνι.

22:01 – Κάλεσμα για δωρεά τροφίμων και νερού στον κόσμο στο λιμάνι.

22:13 – Δηλώσεις της δημάρχου. Σε γενικές γραμμές: όλα καλά ως εδώ, δεν υπήρξαν ιδιαίτερες ζημιές, άντε τελειώνετε να πάει ο κόσμος αύριο στη δουλειά του. 7.000 οι διαδηλωτές κατά τη δήμαρχο και την αστυνομία.

22:25 – Ο περισσότερος κόσμος έχει επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Στήνεται αγώνας μπέιζμπολ από διαδηλωτές στο ελευθερωμένο έδαφος της 14ης και Broadway.

22:36 –  Πορεία προς τα βόρεια, στη Telegraph. Φωτογραφίες: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696809.php

22:39 – H πορεία φτάνει στο κατειλημένο κτίριο της 16ης street, αρ. 520, έξω απ’ το οποίο κρέμεται ένα τεράστιο πανώ “Occupy Everything”, πρόκειται για πρώην κτίριο κοινωνικών υπηρεσιών για αστέγους (Travelers Aid Society) που έκλεισε λόγω περικοπών. Γίνεται κάλεσμα στην υπηρεσία για τους αστέγους να ξαναρχίσει τη λειτουργία της, διαφορετικά το κτίριο θα καταληφθεί μόνιμα απ’ τον κόσμο για να μετατραπεί σε κοινωνική βιβλιοθήκη και πολιτικό εργαστήρι.

23:10 – Στήνεται πάρτυ μέσα κι έξω απ’ το κατειλημένο κτίριο. Πρόχειρα οδοφράγματα με κάδους απορριμάτων στην 16η street. Ο κόσμος πάντως έχει αραιώσει, υπάρχουν οι 100-150 αρχικοί καταληψίες και άλλα 300-400 άτομα που ήρθαν έπειτα.

23:36 – Μπάτσοι παρατάσσονται στο greyhound station, με κράνη, ασπίδες, κρατούν επιδεικτικά χειροπαίδες κλπ κι ετοιμάζονται. Υπεύθυνος της αστυνομικής επιχείρησης δηλώνει στα ΜΜΕ ότι όσοι βρίσκονται εντός του κτιρίου θα συλληφθούν. Αρκετά οχήματα της αστυνομίας χωρίς πινακίδες και μια κλούβα για μεταφορά κρατουμένων που έχει έρθει απ’ το San Mateo. Κάποια απ’ τα διπλανά μαγαζιά κλείνουν. Φωτογραφίες: http://twitpic.com/7a7ow, http:twitpic.com/7a7qr6, http://twitpic.com/7a7pa1, http://twitpic.com/7a7rp8.

23:51 – Η δήμαρχος Quan ζητάει να μιλήσει με “εκπροσώπους” των καταληψιών.

23:53 – 50-60 μπάτσοι στη 16η και San Pablo, κοντά στο κατειλημένο κτίριο, προφανώς ετοιμάζονται για επίθεση.

23: 55 – Οι μπάτσοι επιτίθενται κατά του συγκεντρωμένου κόσμου με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και βόμβες καπνού. Ανοίγουν δρόμο και εισβάλλουν στο κατειλημένο κτίριο.

24:00 – Ακούγεται μια πολύ ισχυρή έκρηξη στην είσοδο του κτιρίου καθώς η αστυνομία προελαύνει πετώντας χειροβομβίδες καπνού και κρότου-λάμψης. Περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν και αποκλείουν τις καθέτους αφήνοντας μόνο μια έξοδο διαφυγής απ’ όπου καλούν τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν άμεσα. Το οδόφραγμα που είχαν στήσει προηγουμένως οι διαδηλωτές φλέγεται. Η δήμαρχος ζητάει απ’ τους διαδηλωτές να την πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν τη διαμεσολάβησή της.

Πέμπτη 3 Νοέμβρη 2011

00:04 – Επιθέσεις με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα στην 17η και Broadway, κοντά στην Oscar Grant Plaza

00:06 – Φλεγόμενο οδόφραγμα στην Telegraph και Broadway ώστε να ανακοπεί η προέλαση της αστυνομίας.

00:15 – Ο κόσμος στην κατασκήνωση της πλατείας παραμένει “ειρηνικός” ελπίζοντας να εξαιρεθεί απ’ την κατασταλτική επιχείρηση, ωστόσο οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα γίνονται αντιληπτά αφού πέφτουν μόλις δύο στενά πιο κάτω.

00:23 – “Κορδόνι” της αστυνομίας στην 15η και Broadway. Ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης κατά διαδηλωτών που υποχωρούν.

00:31 – Κόσμος μαζεύεται απέναντι απ’ το κορδόνι της αστυνομίας, κάποιοι ζωγραφίζουν σύμβολα της ειρήνης σε χαρτόνια, τραγουδούν κλπ (σημ. για να έχουμε μια εικόνα απ’ το επίπεδο της καταστολής στις ΗΠΑ, το να κουνήσει κανείς τα χέρια του αντιστεκόμενος ενώ τον συλλαμβάνουν αστυνομικοί θεωρείται “επίθεση” και τιμωρείται στην Καλιφόρνια με μέχρι 1 έτους φυλάκιση κι άλλο 1 αναστολή συν 2.000 πρόστιμο σύμφωνα με τον Pen. Code, §§241.5, 241.6, από κει και πέρα φυσικά οι μπάτσοι μπορούν να τραβήξουν όσο θέλουν απ’ τα μαλλιά την υπόθεση και θα το κάνουν γιατί έχουν αφενός μεν το νομικό οπλοστάσιο, κι αφετέρου την κοινωνική συναίνεση ή έστω αδιαφορία, να το πράξουν).

00:41 – Δακρυγόνα και αποκλεισμός της San Pablo στην άκρη της πλατείας Oscar Grant.Φωτογραφίες: http://www.flickr.com/photos/anthonysanfrancisco/sets/72157627917594995/

00:54 – Οι οργανωτές κάνουν έκκληση στους διαδηλωτές (!) να μη κάνουν χρήση βίας, αν και τα “no-violence” από τα μικρόφωνα καλύπτονται από το σύνθημα “Whose streets? Our streets!” του κόσμου.

01:02 – Συλλήψεις των διαδηλωτών που στέκονταν απέναντι απ’ την αστυνομία κρατώντας τις ασπίδες “stop police brutality”.

01:17 – Δακρυγόνα, βομβίδια κρότου-λάμψης και πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό στα βόρεια της OScar Grant Plaza.

01:30 – Εισβολή των μπάτσων στην κατασκήνωση, συλλήψεις καταληψιών χωρίς αντίσταση. Ένας άστεγος τραυματίζεται σοβαρά από κρότου-λάμψης.

01:33 – 37 συλλήψεις μέχρι στιγμής. Η αστυνομία συνεχίζει το έργο της.

01:52 – Απ’ τα μεγάφωνα της (υγειονομικής) αστυνομίας “η 15η και Broadway έχει κηρυχθεί παράνομη συνάθροιση” και “θα γίνει χρήση χημικών για την εκκένωσή της”.

02:06 – Επιθέσεις αστυνομικών στην πλατεία και καταστροφή των σκηνών.

02:07 – Η αστυνομία στην 15η και Broadway δίνει διορία “10 δευτερόλεπτα” στον κόσμο για να αποχωρήσει χωρίς να συλληφθεί. Οι συγκεντρωμένοι τραγουδάνε “We are Oakland”.

02:35 Τύμπανα και συνθήματα απ’ τους συγκεντρωμένους.

03:00 – Συλλήψεις και αντιπαραθέσεις στην Broadway. Τάξη επικρατεί στην πλατεία.

03:13 – Αστυνομική περικύκλωση διαδηλωτών στο συντριβάνι της San Pablo και πάνω από 50 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων και μέλη της νομικής και της ιατρικής ομάδας.

03:14 – Υπό την επιτήρηση των “Ομάδων αλληλοβοήθειας” της αστυνομίας (κι όμως, έτσι λένε επισήμως τους εισαγόμενους μπάτσους απο γειτονικές πόλεις: Mutual Aid) οι δρόμοι γύρω απ’ την πλατεία.

03:31 – Επιστροφή κόσμου στην πλατεία. Κάλεσμα για υποστήριξη του οδοφράγματος στην Adeline και 3ης όπου κρατιέται ακόμα κλειστή η εκεί είσοδος του λιμανιού.

04:20 – 76 άνδρες και 25 γυναίκες συλληφθέντες και συλληφθείσες ως τώρα, σύμφωνα με την νομική ομάδα.

04:23 – 52 άνδρες φορτώνονται στην κλούβα του σερίφη του San Mateo, οι υπόλοιποι σε βανάκια της αστυνομίας, χωρίς να ανακοινώσουν οι μπάτσοι σε ποιά κρατητήρια τους πάνε.

04:24 – Σειρήνες και φασαρία γύρω απ’ την πλατεία. Λιγότερα από 100 άτομα παραμένουν στην κατασκήνωση, με το ελικόπτερο της αστυνομίας να φωτίζει με τον προβολέα πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Λιγότερα από 15 άτομα παραμένουν απέναντι από περίπου 200 αστυνομικούς (φωτογραφία), δηλώνοντας τη δέσμευσή τους στη μη-βία, το ότι δε θα αντισταθούν σε περίπτωση σύλληψης κλπ. Οι αστυνομικοί αρχίζουν να αποσύρονται…

07:00 – Μικροσυμπλοκές μεταξύ των ελάχιστων απομεινάντων διαδηλωτών στην Maritime και οδηγών φορτηγών που θέλουν πάσει θυσία να περάσουν στο λιμάνι. Η κανονικότητα έχει αποκατασταθεί.

Ένας πρόχειρος χάρτης για τον καλύτερη παρακολούθηση των περιγραφών:

Πηγές:
http://www.indybay.org
http://www.occupyoakland.org/
http://www.mercurynews.com/occupy-oakland/ci_19247016?source=most_viewed
http://rt.com/news/occupy-oakland-live-updates-411/

 ~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Προαισθήματα…

Οι επερχόμενες καταλήψεις θα ξεφυτρώνουν παντού χωρίς αρχή και τέλος, και χωρίς τα μέσα να διαλυθούν. Όταν συμβεί αυτό, θα είμαστε επιτέλους έτοιμοι να τις εγκαταλείψουμε.

Όταν γράφαμε τα παραπάνω τον Δεκέμβρη του 2008 στην πόλη της Νέας Υόρκης, μετά την κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου στη Union Square, αντιμετωπιστήκαμε σαν ιδεαλιστές νεαροί, μηδενιστές αναρχικοί, ακόμη και φασίστες παρακρατικοί. Ποιά είναι τα αιτήματά σας; ρωτούσαν. Και τί προτείνετε; αναρωτιόντουσαν. Να καταλάβουμε τα πάντα; ξύνιζαν.

Αλίμονο. Τα προαισθήματά μας έχουν ξεπεραστεί.

Ήταν απλά θέμα χρόνου. Με το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης το φθινόπωρο του 2008, τα αποτελέσματά της ήταν διάχυτα, με τα άτομα σ’ ολόκληρη τη χώρα να τα νιώθουν ταυτόχρονα αλλά όχι από κοινού. Οι φοιτητές, που έχουν τόσο τον χρόνο να δράσουν και να σκεφτούν ελεύθεροι απ’ την προστατική της εργασίας, ήταν φυσικά οι πρώτοι που αντέδρασαν. Με την εξέγερση στην Ελλάδα να κοχλάζει, και μια κρίση νομιμοποίησης της αμερικανικής οικονομίας μπροστά τους, καταλήψεις χωρίς αιτήματα εξαπλώθηκαν από την Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια, εμπλέκοντας χιλιάδες. Τα αιτήματα είναι άνευ νοήματος, όταν κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει, κι έτσι το μόνο πραγματικό αίτημα ήταν η ίδια η κατάληψη. Ανώριμο ίσως, όχι όμως και ανόητο. Με τις κατασχέσεις να αυξάνονται γεωμετρικά, και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη, η κατάληψη του χώρου και των μέσων διαβίωσης είναι η πιο αυτονόητη δράση. Στις πιο απολίτικες απ’ τις Δυτικές δημοκρατίες, πρέπει να δημιουργήσει κανείς πρώτα τους χώρους απ’ όπου θα προκύψει η πολιτική.

Αλλά οι φοιτητές από μόνοι τους δεν είναι τίποτα. Πόσο μάλλον οι αριστεροί ριζοσπάστες απ’ αυτούς.

Πάντοτε με το ένα πόδι στην εργασία και το άλλο έξω απ’ αυτήν, οι φοιτητές μπορούν να εκφράσουν τη δυσφορία γι’ αυτό που έρχεται, κι όχι γι αυτό που έχει ήδη έρθει. Εδώ προκύπτει και το θεωρητικό πλεονέκτημα του τρέχοντος κύματος καταλήψεων, που παίρνει ως σημείο αφετηρίας του όχι το λεηλατημένος μέλλον, αλλά το διαλυμένο παρόν. Από δω, δε χρειάζεται κανείς πλέον να “πείσει” τους άλλους για το τί “μπορεί να συμβεί”. Είναι μάλλον το ίδιο το παρόν που γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια όλων. Και μόνον όσοι ζουν σε ουρανοξύστες μπορούν να αποφύγουν τα πρώτα γκρεμοτσακίσματα.

Το Occupy Wall Street και οι επακόλουθοι πολλαπλασιασμοί του ακολουθούν την τροχιά των αμερικανικών κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησαν απ’ τις εργατικές ταραχές μετά τον εμφύλιο πόλεμο και συνέχισαν μέχρι τις πιο πρόσφατες αναζωπυρώσεις των διαδηλώσεων της αντιπαγκοσμιοποίησης των αρχών της δεύτερης χιλιετηρίδας. Τί είναι αυτή η τροχιά; Με απλά λόγια, στο ξεκίνημα της νεοϊδρυθείσας δημοκρατίας της Αμερικής, οι εργαζόμενοι πληθυσμοί διεκδικούσαν λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερο μισθό, με ανεξάρτητη δική τους εκπροσώπηση και συλλογικά δικαιώματα διαπραγμάτευσης. Αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα, που ορισμένες φορές αναμείχθηκαν και ορισμένες βρέθηκαν σε σύγκρουση με τα αιτήματα για τη ψήφο των γυναικών και τα πολιτικά δικαιώματα, υποστηρίχθηκαν από μαζικά κύματα βίας: απεργίες, καθηστικές διαμαρτυρίες, οδομαχίες, ταραχές, λεηλασίες, εμπρησμούς. Ενώ απαιτούσαν συγκεκριμένες εγγυήσεις για τη ζωή τους με τα λόγια τους, με τα έργα τους δεν απαιτούσαν τίποτα απολύτως απ’ τα κατεστραμμένα εργοστάσια και τραίνα που άφηναν πίσω τους.

Ο μέσος αμερικάνος πολίτης, το 99%, απ’ την ανασυγκρότηση στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αναβαπτίστηκε στο αίμα και ευλογήθηκε με μια πληθώρα υλικών κερδών. Η ενασχόληση των πολιτών με την πολιτική υποχώρησε μπρος στην απόλαυση των νέων εμπορευμάτων που βρέθηκε στο προσκήνιο. Με μια σχετική ειρήνη που κερδήθηκε για τους λευκούς εργαζομένους, η σφαίρα της πολιτικής άνοιξε για το άλλο κομμάτι του 99%, για τον μαύρο πληθυσμό. Ο αργόσυρτος μεταπολεμικός αγώνας για πολιτικά δικαιώματα εξερράγη στη δεκαετία του ’60, με όχι μόνο αιτήματα για ίση μεταχείριση και σεβασμό, αλλά επίσης αιτήματα για ένταξη στα υλικά κέρδη που είχε προσωρινά διασφαλίσει για τον εαυτό του ο λευκός εργαζόμενος πληθυσμός. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα διατυπώθηκαν στην Ουάσιγκτον και τη Σέλμα, ήταν μόνο το προσκήνιο μιας κολοσσιαίας βουβής οργής που μαινόταν στο φόντο, γκρεμίζοντας τις γεμάτες εμπόρευμα βιτρίνες του Νιούαρκ, του Ντητρόιτ, του Λος Άντζελες, του Ώκλαντ, του Σικάγο, και σχεδόν κάθε μητροπολιτικής γειτονιάς στην Αμερική. Η αυτοκαταστροφή των δικών τους γειτονιών ήταν το σημάδι ότι δεν είχαν “τίποτα να χάσουν”, μια πολιτική θέση που δεν μπορεί παρά να κερδίζει.

Καθώς το κίνημα για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα κορυφώθηκε, η νεολαία και τα αντιπολεμικά κινήματα των μέσων του ’60 και των αρχών του ’70 κέρδισαν έδαφος. Κάνοντας δικό τους το φυσικό μήνυμα των φυλετικών ταραχών -ότι δεν υπάρχει νίκη χωρίς αγώνα- οι νέοι ριζοσπάστες ανέμειξαν παλιές εργατικές τακτικές με τις στρατηγικές των πολιτικών δικαιωμάτων, παράγοντας μια ιδεολογία που υποστήριξε το δικαίωμά τους να γευτούν τους καρπούς της αμερικανικής κοινωνίας. Τα πάντα μπορούσαν να αρπαχθούν, τα πάντα θα ‘πρεπε να ήταν δικά μας. Η ιδιαιτερότητα των πολιτικών κινημάτων την περίοδο αυτήν ήταν στη φύση των γενικών αιτημάτων τους: ελευθερία, ισότητα, ειρήνη, τα πάντα.

Όμως ο αγώνας για ένα ολικό αίτημα έσπασε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η κρίση στην αμερικανική οικονομία οδήγησε σε μια νέα ταξική επίθεση σ’ αυτούς που κάνουν τη χώρα να κινείται. Αυτή η επίθεση είναι σε εξέλιξη. Δε χρειάζεται πλέον να δοθεί τίποτα σ’ αυτούς που απαιτούν, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις δε δεσμεύονται πια απ’ τους υπαλλήλους τους και τους πολίτες τους. Αυτή η νέα σχέση μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνομένων, μεταξύ ιδιοκτητών και εργατών, ονομάστηκε λιτότητα. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, όσα κερδήθηκαν τον προγούμενο αιώνα σιγά-σιγά υποχώρησαν. Οι πραγματικοί μισθοί καθηλώθηκαν ενώ οι τιμές αυξήθηκαν, η εισοδηματική ανισότητα τινάχθηκε στα ύψη ενώ η ανεργία κορυφώθηκε, αφάνταστος πλούτος παράχθηκε ενώ απίστευτα λίγοι τον ιδιοποιήθηκαν – το αμερικανικό όνειρο αγορασμένος με κακή πίστωση, πληρωμένο με πανήψυλο επιτόκιο, μόλις μαλάκωσε με ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο. Τί μπορεί να διεκδικήσει πια κανείς όταν δεν υπάρχει τίποτα να του δώσουν.

Το να ΜΗΝ έχει κανείς αιτήματα, δεν είναι κάποια έλλειψη αλλά μια αντιφατική επιβεβαίωση της εξουσίας του όσο και της αδυναμίας του. Πολύ αδύναμος ακόμα και για να αποπειραθεί να πάρει κάτι απ’ αυτούς που κυριαρχούν την εργατική ζωή, και ταυτόχρονα πολύ ισχυρός για να προσπαθήσει και να καταφέρει μια άμεση οικειοποίηση της ψυχής του, του χρόνου του και της δραστηριότητάς του μακρυά από την εκπροσώπηση. Ένας αγώνας χωρίς αιτήματα φανερώνει τη συνολικότητα των εχθρών εναντίον των οποίων μάχεται κανείς και την ενότητα όσων τους αντιμάχονται. Ένας τέτοιος αγώνας “δε διεκδικεί κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα επειδή τα βάσανα που υποφέρει δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο κακό αλλά ένα κακό γενικό”. Αυτό το “γενικό κακό” είναι η απρόσωπη δομή της εκμετάλλευσης που βρίσκεται στην καρδιά του οικονομικού μας συστήματος – η εκβιαστική πώληση του χρόνου και της δραστηριότητας μιας ολόκληρης ζωής ενός σε έναν άλλον με αντάλλαγμα έναν μισθό – κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από καμμιά συγκεκριμένη αλλαγή, παρά μόνο από μια συνολική.

Ωστόσο, ο αγώνας χωρίς αιτήματα δεν είναι “ριζοσπαστικός” επειδή δεν έχει αιτήματα, όπως και ο αγώνας για καλύτερους μισθούς δεν είναι “ρεφορμιστικός” επειδή έχει αιτήματα. Πιο σημαντικό από τα αιτήματα που εγείρονται εναντίον της εξουσίας είναι οι απαιτητικές υπευθυνότητες που φέρει η ίδια η κατάσταση. Η ιδιαιτερότητα της τρέχουσας στιγμής είναι η σαφής αναγνώριση απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους, δημόσια, μαζί, δυνατά, αόριστα, της δικής τους κατάστασης στην κατάσταση των άλλων. Οι μορφές αυτής της συνάντησης, αν και θεαματικές, δεν είναι τίποτα συγκρινόμενες με τα περιεχόμενά τους.  Τα ζητήματα της εργασίας, του χρήματος, της κοινότητας, της οικογένειας, του φύλου, του χρώματος, του χρόνου, της τάξης, της εκπαίδευσης, της υγείας, των μέσων, της εκπροσώπησης, της τιμωρίας και της πίστης δεν έχουν πια ατομικές απαντήσεις. Το να σκεφτούμε πάνω σ’ ένα απ’ αυτά σημαίνει να σκεφτούμε πάνω σ’ όλα τους, και το να σκεφτούμε πραγματικά πάνω σ’ όλα αυτά απαιτεί μια κατάληψη δίχως τέλος. Οι καταλήψεις χωρίς τέλος είναι απεριόριστες κι ελεύθερες, όχι απλά επειδή βρίσκονται παντού και διαρκούν επ’ αόριστον, αλλά επειδή δεν υπάρχει τίποτα έξω απ’ αυτές που να τις καθορίζει εκτός απ’ αυτές τις ίδιες. Το  ξεπέρασμα των καταλήψεων είναι η πρακτική πραγματοποίηση μιας τέτοιας ελευθερίας, ένα καθήκον που δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί ιστορικά.

Προσοχή: υπάρχει μια λογική εδώ, λόγω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες χάρις στην τρέχουσα έλλειψη κατάλληλων εννοιών για να την αντιληφθούμε. Η κύρια προϋπόθεση του 99% συνθέτει τέλεια την οικουμενική κενότητα του σύγχρονου αμερικάνου, εκφράζοντας πλήρως ολόκληρη την ύπαρξή του χωρίς συσχέτιση με μια καθορισμένη ποιότητα. Η αλήθεια των καταλήψεων δεν έγκειται μόνο στην ουσία τους, αλλά και στα υποκείμενά τους. Η ελάχιστη προϋπόθεση της κατάληψης εντοπίζει τα υποκείμενα του συλλογισμού σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Όσο δένονται μεταξύ τους μέσω υλικών σχέσεων αλληλεξάρτησης, καταλήγει τελικά κανείς πως ούτε καν η επανάσταση δεν είναι αδύνατη.

Η νέα εποχή είναι βαθιά επαναστατική, και το ξέρει. Σε κάθε επίπεδο της σύγχρονης κοινωνίας, κανείς δεν μπορεί και κανείς δε θέλει να συνεχίσει όπως πριν. Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί ειρηνικά την πορεία των πραγμάτων από τα κορυφαία κλιμάκια πλέον, καθώς ανακαλύπτουν ότι οι πρώτοι καρποί της κρίσης της οικονομίας δεν είναι μονο ώριμοι, αλλά έχουν στην πραγματικότητα αρχίσει να σαπίζουν. Στη βάση, κανείς δε θέλει να αποδεχθεί τί συμβαίνει γύρω του, και το αίτημα για ζωή έχει γίνει πλέον το επαναστατικό πρόγραμμα. Το μυστικό όλων των “άγριων” και “ακατανόητων” αρνήσεων που κοροϊδεύουν την παλιά τάξη είναι η αποφασιστικότητα να γράψουμε τη δική μας ιστορία.

Το Occupy Wall Street είναι η πρώτη μεγάλη αμερικανική απάντηση στην οικονομική κρίση του 2008. Αλλά η οικονομική κρίση του 2008 είναι η πρώτη μεγάλη συνέπεια της αποτυχημένης απάντησης στην κρίση της δεκαετίας του 1970. Στην πραγματικότητα, η καθυστερημένη ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών δεκαετιών, στις οποίες οι Αμερικανοί καλή τη πίστει χάρισαν στις επιχειρήσεις και στην κυβέρνηση μια ολόκληρη γενιά προκειμένου να διορθώσουν το πρόβλημα, και τώρα γύρισαν για να πάρουν εκδίκηση. Ο χρόνος της αναμονής τελείωσε. Η εποχή της λιτότητας έχει φτάσει τα όριά της. Το να καταλάβουμε τα πάντα χωρίς αιτήματα δεν είναι παρά το πρώτο βρεφικό βήμα στα γιγαντιαία παπούτσια του νέου αμερικανικού προλεταριάτου.

Q. Libet
20 Οκτώβρη 2011

πηγή: http://juralib.noblogs.org/2011/10/29/premonitions-sur-les-occupations-aux-etats-unis/

*~*~*

Δείτε ακόμα (αγγλικά):

We Demand Nothing – Johann Kaspar

Preoccupied: The Logic of Occupation – Q. Libet

Ξεκινήσαμε τραγουδώντας “The wheels on the bus go round and round, round and round. The wheels on the bus go round and round all the way to jail.”  Να ‘μαστε πάλι. Συλληφθέντες, με πλαστικές χειροπαίδες στα χέρια, τσιτωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Η μόνη διαφορά; 700 από μας φορτωμένοι στις αστυνομικές κλούβες δίπλα στη Γέφυρα του Μπρούκλυν.

Τρεις ώρες νωρίτερα, 3.000 με 4.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο πάρκο Zuccotti ή Liberty Plaza, συζητώντας και τρώγοντας, προετοιμαζόμενοι για τη διαδήλωση. Νέες φάτσες, νέα πλακάτ, νέα δυναμική. Μικρές μικροφωνικές στήθηκαν περιγράφοντας τί αντιπροσωπεύει το #OccupyWallStreet, “Είναι μια μη-βίαια, ειρηνική διαδήλωση” (εδώ βρίσκεται το αυθεντικό κείμενο: Declaration of the Occupation of New York City). Μέσα σε λίγες στιγμές, η διαδήλωση κατέβηκε στον δρόμο.

Προχώρησα προς τα κει και περπάτησα παράλληλα με το #OccupyWallStreet. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη όπως συνήθως. Μετά από λίγες φωτογραφίες, διέσχισα τον δρόμο, περνώντας ανάμεσα από αργά κινούμενα αυτοκίνητα και πεζούς που κοιτούσαν με δέος. Δεν πήγα στην κεφαλή της πορείας όπου βρίσκονταν άλλοι φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Αν η αστυνομία επιχειρούσε να ξεκινήσει κάτι, ήμασταν εκεί, με τις κάμερες έτοιμες.

Μετά από μερικές φωτογραφίες, ενώθηκα με την πορεία, φωνάζοντας συνθήματα, “All day, all week. Occupy Wall Street!” Ήταν φανταστικά. Εκατοντάδες παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι διαδήλωναν αλληλέγγυοι ενάντια σε κάτι που -ακόμα κι αν δεν το άρθρωναν με ακαδημαϊκή διαύγεια- γνώριζαν ότι ήταν θεμελιωδώς λάθος στο τρέχον οικονομικό, νομικό και πολιτικό σύστημα.

Συνέχισα την πορεία με το πλήθος μέχρι που προσεγγίσαμε ένα άνοιγμα κοντά στη Γέφυρα του Μπρούκλυν. Άνοιξα το βήμα μου κι ανέβηκα λίγο ψηλότερα για να ‘χω καλύτερη θέα. Η ομορφιά, το κουράγιο, σου κόβαν την ανάσα. Αποτελούμασταν από πολλαπλές, μοναδικές κοινωνικές ιδιότητες. Άσχετες κοινωνικο-οικονομικές καταστάσεις και φυλές, θρησκείες, σεξουαλικές προτιμήσεις που τώρα γίνονταν παράγοντες ενοποίησης κι όχι διαίρεσης. Γύρισα το κεφάλι μου προς τ’ αριστερά και είδα την πορεία να προχωρά προς τον πεζόδρομο της Γέφυρας του Μπρούκλυν. Πήδηξα κάτω, μουρμούρισα ένα βρισίδι για τον πόνο στο πόδι μου και ξαναμπήκα στην πορεία καθώς φωνάζαμε “Whose streets?! OUR STREETS!” για ώρα.

Άνοιξα δρόμο ξανά προς την κεφαλή της πορείας. Το πλήθος ήταν εκστασιασμένο. Μπαίναμε στο Μπρούκλυν, κάτι που κάναμε για πρώτη φορά. Σκαρφάλωσα στο κιγκλίδωμα που χώριζε την κίνηση των αυτοκινήτων από μας. Η πορεία εκτεινόταν ολόκληρα τετράγωνα πίσω μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Κατέβηκα ξανά και συνέχισα προς τα μπρος. Μερικά λεπτά αργότερα, ο κόσμος άρχισε να φωνάζει “We’re taking the bridge!”, καταλαμβάνουμε τη γέφυρα!

Ανέβηκα ξανά στο κιγκλίδωμα και είδα ότι του κόσμου στην είσοδο της γέφυρας που καταλάμβανε το οδόστρωμα προηγούταν η NYPD (βλ. βίντεο), η αστυνομία.  Καθώς η ουρά της πορείας κατέφθανε, ο κόσμος άρχισε να περνάει κι απ’ την άλλη μεριά του κιγκλιδώματος.

Οι διαδηλωτές στριμώχνονταν και συλλαμβάνονταν ένας προς έναν. Όσο περισσότεροι συλλαμβάνονταν, τόσο προωθούνταν οι αστυνομικοί δημιουργώντας έναν κλοιό εντός του οποίου μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε ή ακόμα ν’ αναπνεύσουμε. Μια κοπέλα δίπλα μου άρχισε να φωνάζει “I can’t breathe, I can’t fucking breath!” δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, γαμώτο! κι έσπρωχνε τον κόσμο για να φτάσει στην άκρη της γέφυρας. Έβγαλε τις κάλτσες και το μπλουζάκι της. Ηρέμησε για λίγο, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.

Μετά από μισή ώρα, η αστυνομία έφτασε τη σειρά μου. Ένας άνδρας δίπλα μου που κάπνιζε ένα τσιγάρο μου πρόσφερε μια τζούρα λέγοντας “It’s gonna be a while”, θα πάρει ώρα. Γύρισα, έφερα την τσάντα μου στο στήθος, και μου πέρασαν τις χειροπαίδες.

Η αστυνομία παρέλαβε τους επόμενους τέσσερεις “κρατουμένους” τους και μας φόρτωσαν στην κλούβα. Αμέσως συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, ρωτώντας από πού είμαστε. Τέξας, Μανχάτταν, Νεμπράσκα… Δεν είχε σημασία από πού, το ηθικό μας ήταν ψηλά και η δύναμή μας ακόμα ψηλότερα. Η κλούβα έβαλε μπρος κι εμείς αρχίσαμε να τραγουδάμε. 2 ώρες και 3 τμήματα αργότερα, φτάσαμε τελικά στο Α.Τ. του Midtown North.

Αφότου είδα ένα ζευγάρι που κάθονταν μπροστά μου να στέλνουν sms και tweets, αποφάσισα να βγάλω κι εγώ το τηλέφωνό μου. Οι χειροπαίδες ήταν σφιχτές, αλλά δεν μ’ ένοιαζε τώρα. Γύρισα το δεξί μου χέρι, σηκώθηκα, και προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Ζήτησα στον άνθρωπο μπροστά μου να μου δώσει ένα χεράκι. Έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου και τράβηξε έξω το Android μου. Αποστολή εξετελέσθη. Το άναψα πάλι, έβγαλα φωτογραφίες και ανανέωσα το Twitter feed μου πριν με πάρουν μέσα.

Το Midtown North ήταν διαφορετικό απ’ το 1 Police Plaza που μας πήγαν την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν μικρότερο κι αρκετά πιο κρύο. Οι αστυνομικοί που μας συνέλαβαν μας έψαξαν, μέτρησαν τα χρήματά μας, και μας αφαίρεσαν τα κορδόνια και τις ζώνες. Έπειτα, έβαλαν τρεις από μας σ’ ένα μικρο κελλί 1,5 επί 2,5.

“Officer, I need my SPF-40! My lips is chapped!” αρχίσαμε την καζούρα. Ολονυχτία αστείων από όλα τα 8 διπλανά κελλιά.“Officer, please tell the front desk I’ll take my wake up call around 8 am.  No earlier, no later.”

Συνδεθήκαμε ξανά στο #OccupyWallSt όπου κάναμε μια Γενική Συνέλευση.

Κάθε κελλί όρισε έναν μεσολαβητή που θα παρουσίαζε την ατζέντα μέσα σε 10 λεπτά κατά τα οποία θα γινόταν συζήτηση. Τα ζητήματα περιλάμβαναν την προβληματική αποχέτευση του κελλιού 14, την άσκηση των κρατουμένων, νομικές συμβουλές και δράσεις αλληλεγγύης, αλλά και τα τρόφιμα και ποτά στη φυλακή. Η συζήτηση ήταν ρευστή και οι άνθρωποι σε εγρήγορση. Η διατήρηση των δημοκρατικών ιδανικών που βρίσκονταν στη καρδιά κάθε Γενικής Συνέλευσης ήταν αξιοσημείωτη. Η φυλακή δεν κατάφερε κι ούτε πρόκειται να κάμψει το πνεύμα του Occupy Wall Street.

Ώρες μετά, κατά τις οποίες μας υπόσχονταν φαγητό που δεν μας έφεραν ποτέ ή μας απειλούσαν με επιπλέον κατηγορίες εάν δεν κάναμε ησυχία, τελικά μας άφησαν σε ομάδες των 3-4. Έβαλα ξανά τα κορδόνια στα παπούτσια και τη ζώνη μου, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, και έλαβα τρεις κλήσεις. Βγήκαμε έξω όπου μας υποδέχθηκαν με επευφημίες απ’ τον εθνικό σύλλογο δικηγόρων και άλλους διαδηλωτές. Μας έδωσαν νερό και φαγητό, αλλά και δώρα μπλουζάκια αντι-Ομπάμα. Φόρτισα το κινητό μου και άρχισα να ανεβάζω ανανεώσεις, καθώς ολοένα και περισσότεροι συλληφθέντες αφήνονταν ελεύθεροι.

Ευχαρίστησα τον κόσμο για όλα, και γύρισα προς το πάρκο Liberty. Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν τις περασμένες δυο εβδομάδες. 17 Σεπτέμβρη. Η πρεμιέρα μας. 18 Σεπτέμβρη. Σνομπάρισμα και μπηχτές απ’ τους καθηγητές και τους επαγγελματίες της βιομηχανίας. Μέσα της εβδομάδα. Μηντιακό μπλακ-άουτ, καμμία αναφορά πουθενά. 24 Σεπτέμβρη. Η πρώτη μου σύλληψη. 25 Σεπτέμβρη. Συκοφαντικά δημοσιεύματα σ’ όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κι όμως παρολαυτά. Παρά όλα αυτά. Το Occupy Wall Street γιγαντώνεται. Συνδικάτα ενώνονται με το Occupy Wall Street NYC και άλλες πόλεις ξεκινούν τις δικές τους διαδηλώσεις #OccupyWallSt. Ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει για ένα κίνημα ανεξάρτητο απ’ την πολιτική της δεξιάς ή αριστερής ρητορικής και την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του καθενός.

Είναι ένα κίνημα που συνεχίζει να ωριμάζει καθώς μπαίνει στην τρίτη βδομάδα ζωής του, και η αλληλεγγύη, η αγάπη και το μήνυμά του συνεχίζουν να εμπνέουν τον κόσμο.

Σημ. το παραπάνω κείμενο βρέθηκε στο http://jopauca.tumblr.com/, περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες: http://spiritofjubilee.com/current-events/99-percent-wall-street-protest

http://occupywallst.org/

http://www.occupytogether.org/

http://wearethe99percent.tumblr.com/

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΜΑ

προς ένα ξεπέρασμα του μηδενισμού

“Ολόκληρη η εποχή μας και η κοινωνία είναι βαθιά μηδενιστική και το ξεπέρασμα του μηδενισμού αυτού δεν γίνεται με ευεργετικές απεραντολογίες περί κάποιας γενικής και αόριστης (πάντα ομιχλώδους) ελευθερίας.” -από Κ.Κ.Κορυδαλλού

“Είμαστε καχύποπτοι με τα πάντα.” –από τη συνέλευση Λευκού Πύργου, 29/5/2011

Ο σύγχρονος μηδενισμός αντανακλά ένα διπλό αδιέξοδο. Απ’ την μια, ανυπαρξία προοπτικής στον καπιταλισμό για αυξανόμενο μέρος της κοινωνίας, απ’ την άλλη η διαχρονική αποτυχία κάθε εξέγερσης εναντίον του. Είναι η ιδέα που υπάρχει σε κάθε κεφάλι: η διαρκής ματαίωση, η απόγνωση, η απουσία νοήματος. Απ’ τον ακτιβισμό ως τα ναρκωτικά, κι απ’ την μανιοκατανάλωση ως τις εναλλακτικές θεραπείες, ο καθένας ανταποκρίνεται όπως μπορεί στην έλξη του μηδενός.

Ο μηδενισμός είναι το βασικό προϊόν αυτής της κοινωνίας άρα και αυτό με το οποίο θα κριθεί[1]. Ως γενικός κριτής, είναι αναγκαία όψη κάθε εξέγερσης, που επείγεται όμως να ξεπεραστεί απ’ τη δημιουργία νέων αξιών, νέων κοινωνικών σχέσεων, νέας ζωής. Νέες θετικότητες δηλαδή, που προκύπτουν αυθόρμητα απ’ την ίδια την αναγκαιότητα της εξέγερσης να επιβιώσει και (άρα) να εξαπλωθεί. Χωρίς τη δημιουργία νέων δομών, μετά από κάθε εξαγνισμό μέσω της φωτιάς, όσο καταστροφικός κι αν είναι αυτός, ο παλιός κόσμος θα επιστρέφει. Μια ήττα της εξέγερσης φέρει αναπόφευκτα μέσα της και την φετιχοποίηση της ανεκπλήρωτης μηδενιστικής φάσης της, που γίνεται αδιαπέραστο ανώτατο όριο. “Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ”, vanitas vanitatum…[2] κι αφού όλες οι εξεγέρσεις καταπνίγονται ή οδηγούν σε χειρότερες τυραννίες, τότε τί μένει; Μα φυσικά το φετίχ, η εξέγερση ως ιδεολογία, ο μηδενισμός ως στυλ, ως “ατομική επιλογή”, ως “αξιακός κώδικας” κι ένδειξη μιας ηθικής ανωτερότητας απ’ τον χύδην όχλο. Την ίδια στιγμή, ένας όχλος κατεβαίνει στο σύνταγμα για το μικροσυμφέρον του που χάνεται, κουβαλάει σημαίες, βαράει τύμπανα, φωνάζει πρωτόγονα συνθήματα, είναι “απολιτίκ” (σύμφωνα με κάθε πλασιέ “πολιτικοποίησης”), γιουχάρει τους πολιτικοποιημένους που του κουνάν το δάχτυλο.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε εδώ, πώς ενώ για τους πολιτικοποιημένους οι -ηττημένες- εξεγέρσεις και οι τεχνοτροπίες τους γίνονται αδιαπέραστο όριο πολιτικού σχεδιασμού, μέσο κοινωνικοποίησης, ταυτότητας, δηλαδή θέαμα προς αναπαράσταση, είναι αντίθετα ο όχλος που θα προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις στο αδιέξοδο, να προτείνει ένα ξεπέρασμα του μηδενισμού. Οι βασικές αρχές του καλέσματος πάνω στο οποίο συσπειρώθηκε έχουν μεγάλο ενδιαφέρον:

1) Άρνηση των κομμάτων και των συνδικάτων, καχυποψία προς τις πολιτικές ιδεολογίες.
2) Διαρκείς συγκεντρώσεις και δημιουργία συνελεύσεων, αντί για διαδηλώσεις.
3) Δέσμευση στην μη-βία (τουλάχιστον μέχρι να καταπατηθεί απ’ την άλλη πλευρά).
4) Σεβασμός στον εσωτερικό διάλογο και ενότητα.

Αξίζει να σημειωθεί, πριν δούμε πιο αναλυτικά τα χαρακτηριστικά αυτά, το στοιχείο που σηματοδότησε την πυροδότηση του κινήματος, που όπως σε κάθε αυθεντική εξέγερση [3] δεν ήταν παρά ένας συναγωνισμός (η “καλή Έρις” των αρχαίων Ελλήνων κατά τον Νίτσε) μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, για το ποιά θα φανεί πιο φιλόξενη στο μικρόβιο της αναταραχής που μετέλαβε απ’ τις αραβικές χώρες η Ισπανία.

Ως προς αυτά τα χαρακτηριστικά τώρα, είναι εμφανής η συνειδητοποίηση -έστω και μερική- του “τέλους του διαλόγου”. Ο όχλος δεν επιδιώκει να “μετρηθεί” διαδηλώνοντας, να γίνει εργαλείο επαναδιαπραγμάτευσης των πολιτικών συσχετισμών, γιατί ξέρει ότι δεν υπάρχει κανένας συσχετισμός που θα τον ωφελούσε. Απορρίπτει τους παλιούς εκπροσώπους του, που έχουν καταστεί ανώφελοι και περιττοί, κι αντιπροσωπεύουν την ήττα, το αδιέξοδο. Αρνείται συνολικά την εκπροσώπηση, τα μμε, ακόμα κι αν φέρει -έστω και αόριστα, αδιαμόρφωτα- αιτήματα, δε ζητάει την ικανοποίησή τους από ένα καθεστώς συνολικά απόμακρο και εχθρικό, προτιμά να σμιλεύσει την ανάπτυξή του μέχρις ότου αναγκαστικά ίσως να τα επιβάλει [4]. Αποτρέποντας τα κόμματα και τις οργανώσεις απ’ το εσωτερικό του, αποφεύγει την ηττημένη ήδη απ’ το ξεκίνημά της προοπτική του εμφυλίου, τη διαίρεση του προλεταριάτου βάσει ιδεολογίας και τον κατακερματισμό, αλλα ετοιμάζεται για πραγματικό ταξικό πόλεμο, ευνοώντας όσο περισσότερο μπορεί την ενότητα των δυνάμεών του.

Μπρος σ’ έναν ισχυρότερο αντίπαλο, δηλώνει τον φιλειρηνισμό του, ώστε να μη τσακιστεί εν τη γενέσει, προκειμένου να προλάβει να αναπτυχθεί. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αποφύγει ένα προβοκάρισμα που θα το οδηγούσε σε σύγκρουση πριν μπορέσει να κινητοποιήσει το μέγιστο των δυνάμεών του. Πρέπει εδώ να σημειωθεί οτι το γενικά υψηλό επίπεδο προλεταριακής βίας στον δρόμο στην Ελλάδα, ευνοεί έναν εφησυχασμό του Κράτους μπρος στους δηλωμένα μη-βίαιους. Χωρίς τα βίαια στοιχεία του, και το ελληνικό προλεταριάτο θα δεχόταν την περιποίηση της αστυνομίας, όπως πριν λίγες μέρες το ιβηρικό, ωστόσο τίποτα δεν αποκλείει ότι αργά ή γρήγορα δε θα γίνει κι αυτό, και η επανάπαυση στην μη-βία του κινήματος θα τεθεί σε κρίση. Το προλεταριάτο γενικά δεν είναι ούτε βίαιο ούτε μη-βίαιο, όπως και τα μέσα που χρησιμοποιεί δεν είναι ούτε νόμιμα, ούτε παράνομα, είναι και τα δύο μαζί κι αυτό είναι η δύναμή του.

Αποφεύγοντας τη διαμεσολάβηση (παρά τις ευάλωτες σε κάθε οργανωμένη δύναμη που μπορεί να επιβληθεί πλειοψηφικά, δημοκρατικές δομές του, εξ ου και η επιθυμία διάλυσης κάθε άλλης ομαδοποίησης εντός της συνέλευσης) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνέχισης του αγώνα και μετά την ικανοποίηση των όποιων αιτημάτων, η οποία θα τονώσει περισσότερο το ηθικό.

Ένα στοιχείο που σκανδαλίζει τους πολιτικοποιημένους επικριτές του, είναι πως ο αγώνας αυτός υπερασπίζεται το “βόλεμα” (δηλαδή την απαίτησή τους να συνεχίσουν να ζουν) της ενσωματωμένης εργατικής τάξης κι ενός μέρους μικροαφεντικών που τώρα συνθλίβονται, ωστόσο καθώς ο αγώνας είναι ανοιχτός, είναι αδύνατον να προβλεφθεί το αν θα εγκλωβιστεί σε ένα ρομαντικό αίτημα πιο “δίκαιου” καπιταλισμού, ή αν θα αναπτυχθεί προς μια άρνηση του καπιταλισμού και μια διαφορετική οργάνωση της ζωής, που ακόμα κι αν ηττηθεί, θα προσφέρει ανεκτίμητες εμπειρίες προλεταριακής αυτοοργάνωσης. Στην πραγματικότητα, τόσο απ’ τ’ αριστερά όσο κι απ’ τα δεξιά, εκφράζεται μια τέτοια “ρομαντική” τάση στο κίνημα που αντανακλά και στους επίδοξους διαμεσολαβητές του. Για την μεν αριστερά, προτεραιότητα (δηλαδή πριν ανατεθεί στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση η προώθηση των “δικαίων” αιτημάτων) έχει ο ελεγκτικός ρόλος μιας επιτροπής οικονομολόγων για το χρέος και η ανάθεση σε ανάλογα επιτελεία ειδικών του αγώνα. Αν και είναι αρκετά πιθανό να υιοθετήσει ο καπιταλισμός ορισμένα ελεγκτικά μέτρα, ωστόσο αυτό με τίποτα δε θα οδηγήσει πίσω στο “πιο δίκαιο” κοινωνικό κράτος του ’80, όπως εμφανίστηκε στην Ελλάδα με την μορφή κομματικών ρουσφετιών, ανοχής στην παραοικονομία, φθηνών υπηρεσιών κλπ… Ακόμα πιο ανεδαφική είναι η φαντασίωση της δεξιάς τάσης, για μια επιστροφή σ’ έναν εθνικό καπιταλισμό, με τιμωρία των λαμογιών-πολιτικών που ξεπούλησαν τη χώρα και εθνικοποιήσεις, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει η παραγωγική βάση για μια τέτοια ανάπτυξη, και γιατί -ακόμα κι αν υπήρχε- δεν υπάρχει καμμία βάση στο να προσδεθεί ένα κεφάλαιο σε μια οικονομία όταν δεν το “συμφέρει”. Εδώ έγκειται και η αυταπάτη του εθνικισμού: ακόμα κι αν δέσμευε την καπιταλιστική τάξη να επενδύσει στην Ελλάδα με όρους καλύτερους για τους εργαζομένους απ’ ότι αλλού, ταυτόχρονα θα εξαφανιζόταν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ τις πιο κερδοφόρες απ’ αυτήν, οπότε επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν. Ο αγώνας δεν έχει μέλλον αν δε διεθνοποιηθεί και οι προλετάριοι το ξέρουν.

Ένα άλλο στοιχείο που έχει προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ο “ετερόκλητος” χαρακτήρας των συμμετεχόντων, ή -για τους πολιτικοποιημένους- η απουσία ενός ταξικού χαρακτήρα. Ωστόσο, το ούτως ή άλλως ρευστοποιημένο σύγχρονο προλεταριάτο, αγωνιζόμενο για τα άμεσα συμφέροντά του, δεν εμφανίζεται ως τάξη που θέλει να επιβεβαιωθεί ως τέτοια, να επιβάλλει τη δικτατορία του, δηλαδή μια δικτατορία …των εκπροσώπων του, αλλά αγωνίζεται για να καταργηθεί ως τάξη: Μόνο αυτοαναιρούμενο, μόνο αφαιρώντας το υποστήλωμα της καθημερινής υποτέλειάς του στην καπιταλιστική οργάνωση της μισθωτής εργασίας κι ολόκληρης της ζωής, που μπορεί να πραγματωθεί ως ανθρωπότητα και να αναπτύξει νέες σχέσεις και μια διαφορετική, “ανθρώπινη” κοινωνία. Και είναι μάλιστα στην ίδια τη δράση του αυτή, με τις εμπειρίες και τα λάθη της, που όσο επαναστατικοποιείται και εξαπλώνεται, εμφανίζονται οι σχέσεις εκείνες που συναρμολογούν την νέα κοινωνία, καθώς το προλεταριάτο αναγκάζεται να οργανώσει τις σχέσεις του ενάντια στον καπιταλισμό και στο κράτος.

Η ανάγκη αυτή για συλλογική επαγρύπνηση κι αλληλεγγύη, για διάδοση της συζήτησης κι εμπλοκή όσο το δυνατόν περισσότερων προλεταριών σ’ αυτήν, για πρακτική εφαρμογή και υπεράσπισή της απέναντι στην κρατική καταστολή, δεν προκύπτει από κάποια ιδεολογία, αλλά απ’ την ίδια την πραγματικότητα του αγώνα. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τον φτάσουμε στα άκρα, εάν δε θέλουμε να θυσιάσουμε τα όσα έχουμε δώσει μέχρι στιγμής. Ωστόσο, η καταστολή -που δεν αποτελεί παρά μόνο ένα απ’ τα όπλα της εξουσίας- δε θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση. Αυτή θα είναι να αρνηθούμε τον ως τώρα ρόλο μας, και να περάσουμε στην πραγματική ανθρώπινη ιστορία.

Σημειώσεις:
[1] πρβλ. “Δεν είμαστε εμπορεύματα” -Puerta del Sol, πχ στο πανώ εδώ.
[2] Vanitas vanitatum et omnia vanitas: ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης.
[3] Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την “ευγενή άμιλα” των εμπρηστών κατά τις αλυσιδωτές ταραχές (copycat riots) στα Γαλλικά προάστια, πχ α, β.
[4] πρβλ: και τη γνωστή αρχή του Σουν Τζου: “…πρώτα νικάει, μετά εμφανίζεται στην μάχη”.

Παρμένο από το: http://proletcult.blogspot.com/2011/06/blog-post.html

Σχετικά: Να φύγουν όλοι! προκήρυξη από Ισπανία για τις σχετικές κινητοποιήσεις, και

μια πρώτη εντύπωση απ’ την ανοιχτή συνέλευση στο Σύνταγμα, ενημέρωση και συζήτηση για τα γεγονότα.

…Ήταν μια γιορτή χωρίς αρχή και τέλος. Έβλεπα όλον τον κόσμο και δεν έβλεπα κανέναν, γιατί κάθε άτομο χανόταν μέσα σ αυτό το αναρίθμητο και αεικίνητο πλήθος. Μιλούσα σ όλους χωρίς να θυμάμαι ούτε τα λόγια μου ούτε τα λόγια των άλλων, γιατί η προσοχή στρεφόταν κάθε στιγμή σε νέα γεγονότα, απρόσμενα συμβάντα. – Μπακούνιν, «Εξομολόγηση»

μια πρώτη εντύπωση απ’ την ανοιχτή συνέλευση στο Σύνταγμα

Κατέβηκα πρώτη φορά την Παρασκευή 27/5 καθαρά από περιέργεια αν και χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Η πρώτη εικόνα στην πάνω πλευρά του Συντάγματος ήταν ενός πλήθους πρωτόγνωρου, που δεν παρέπεμπε στο συνήθη κόσμο των διαδηλώσεων. Τα σπάνια συνθήματα μάλλον αμήχανα, περιορίζονταν στο “κλέφτες κλέφτες” και στο “ουυυ”. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε ηλικίας, από ρακένδυτοι μέχρι κουστουμαρισμένοι, κάποια χτυπούσαν ταμπούρλα, άλλοι βάραγαν κατσαρόλες, ενώ στο βάθος διακρίνονταν και Ελληνικές σημαίες. Πλέον η “εθνοσωτήρια” τάση έχει περιοριστεί στο πάνω μέρος της πλατείας δίπλα στα ΜΑΤ.

Σε διπλανό πηγαδάκι αναφέρθηκε πως στην πλατεία γίνονταν συνέλευση και πήγα ν’ ακούσω. Για αρκετές ώρες δε μπορούσα ν’ ακούσω μιας και ήταν πάνω από 1000 άτομα που σπρώχνονταν ν ακούσουν, από γιαγιάδες και παππούδες μέχρι μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, άνεργους, μετανάστες, μαμάδες με το μωρό στο καροτσάκι… Όταν αραίωσε λίγο ο κόσμος και βρήκα μια θέση κοντά στο ηχείο συνειδητοποίησα ότι πίσω απ’ την κατηγορία απολιτίκ που αποδίδονταν στον κόσμο του Συντάγματος κρύβονταν μια πληθώρα ετερόκλητων αλλά εντελώς πολιτικών χαρακτηριστικών.

Ξαναβρέθηκα στο Σύνταγμα εχθές (28/5) με ανυπομονησία από νωρίς για να πιάσω θέση στη συνέλευση. Πάνω από 3000 άτομα φαίνονταν να είχαν κάνει το ίδιο. Το πλήθος πολυποίκιλο. Ακόμα και μερικοί αναρχικοί -που άφησαν την κανονικότητα των φεστιβάλ και του χώρου- και χειροκροτούσαν τώρα παθιασμένα την ηλικιωμένη που χε πάρει το λόγο, βρίζοντας τους φασίστες και προτείνοντας εξορμήσεις σε γειτονιές όπως ο άγιος παντελεήμονας.

Γενικά, οι περισσότεροι ομιλητές φρόντιζαν να ξεκαθαρίσουν ότι δεν είμαστε εκεί για το μνημόνιο καθώς κι ότι πρέπει να βρούμε ένα νέο πολιτικό σύστημα χωρίς αφεντικά και δούλους.Πάνω στο ποιοι είμαστε, εμείς τα μέλη της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος, αυτό που έγινε πιο θερμά δεκτό ήταν το ότι είμαστε εργάτες, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές, μετανάστες, όλοι εκμεταλλευόμενοι, όλοι με τον ίδιο εχθρό. Όσον αφορά το τί θέλουμε: Θέλουμε τα πάντα, θέλουμε όλα αυτά που μας ανήκουν. Θέλουμε ο εργάτης να παίρνει τις αποφάσεις για το εργοστάσιό του, ο φοιτητής για τη σχολή του, οι κάτοικοι κάθε γειτονιάς για τις γειτονιές τους. Να μην επιτρέψουμε από δω και πέρα να παίρνει αποφάσεις κάποιος άλλος για μας, χωρίς εμάς. Δε ζητάμε εκλογές, δε θέλουμε υπουργεία, τράπεζες, φυλακές, Θεό, δε θέλουμε λεφτά.

Για το ζήτημα της βίας: Υπήρξαν τοποθετήσεις για την ανάγκη της μη-βίας ώστε να μη διαλυθούμε εύκολα προς το παρόν. Κάποιοι υποστήριζαν ως αρχή μια ειρηνική στάση απέναντι στην αστυνομία, που δεν είναι “ο εχθρός” και είναι αδιέξοδη, πολλοί άλλοι δέχθηκαν ότι η βία θα είναι αναπόφευκτη όταν θα προσπαθήσουν να μας διαλύσουν, καθώς αυτό που θέλουμε είναι τα πάντα, και δε θα μας τα χαρίσουν. Ένα γενικά αποδεκτό συμπέρασμα ήταν πως καλό θα ήταν να διατηρηθεί όσο γίνεται περισσότερο αυτός ο χαρακτήρας που ευνοεί τη ζύμωση και την οργάνωσή μας. Φτιάχτηκε πάντως πρόχειρα μέχρι και μια ομάδα περιφρούρησης, ώστε να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που θα μας την πέσουν, όπως κάνανε άλλωστε στη Βαρκελώνη, και συζητήθηκε έντονα το αν θα πρέπει να μαστε περισσότερο αμυντικοί ή επιθετικοί, συμφωνήσαμε ότι το θέμα πρέπει να τεθεί προς συζήτηση πιο αναλυτικά και να χαραχτεί μια στρατηγική το συντομότερο. Μια γυναίκα εξέφρασε τη λύπη της που δεν κατέβηκε στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 2008, κι ότι τώρα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχιστεί αυτό που ξεκίνησε τότε.

Για τα ΜΜΕ: Συμφώνησαν όλοι ότι τα καθεστωτικά μέσα διαστρεβλώνουν την αλήθεια και ακολουθούν τις εντολές αυτών που μισούμε. Ακούστηκε μια άποψη ότι υπάρχουν καλοί και κακοί δημοσιογράφοι, όπως καλοί και κακοί μπάτσοι που γιουχαρίστηκε και απαξιώθηκε από το πλήθος. Αποφασίστηκε να υπάρχει live streaming από την αυριανή (29/5) πανευρωπαική συγκέντρωση από την ομάδα multimedia της συνέλευσης. Όσο για το λάιβ από τη συνέλευση οι περισσότεροι συμφώνησαν να υπάρχει μετάδοση μόνο φωνής, και όχι εικόνας κυρίως για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που θα ήθελαν να βρίσκονται εκεί και φοβούνται να δείξουν το πρόσωπό τους. Τέθηκε το ζήτημα ότι πολύς κόσμος παρακολουθεί τα καθεστωτικά, ειδικά μεγάλης ηλικίας και πολλοί πρότειναν κατάληψη στα ΜΜΕ. Ένας ομιλητής είπε ότι αυτό είναι ουτοπία και δεν έχουμε τη δύναμη για να δεχθεί την απαξίωση του κόσμου και να απομακρυνθεί.

Χειροκροτήματα δέχθηκε ένας μετανάστης που μίλησε και είπε ότι πρέπει να αποκεντρωθούμε. Να γίνεται 6-9μμ συνέλευση σε κάθε γειτονιά και στις 9 να ξεκινά η κεντρική στο σύνταγμα. Ότι πρέπει να οργανωθούν συνελεύσεις φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων, ανέργων, μεταναστών σε κάθε χώρο, κι όλες αυτές να συντονίζονται έτσι ώστε να συμμετέχουν περισσότερα άτομα. Ότι πρέπει ο καθένας στο χώρο του να προπαγανδίσει τη δημιουργία συνελεύσεων όσο πιο πολύ μπορεί.

Εκατοντάδες άτομα είχαν πάρει σειρά και περίμεναν να μιλήσουν. Καθώς το ζήτημα του χρόνου δεν έχει βρει κάποια ρύθμιση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες, ο ενθουσιασμός του κόσμου να τοποθετηθεί είχε και μερικές μικροεντάσεις καθώς όλο και περισσότεροι ήθελαν να προλάβουν να μιλήσουν. Έφτασε 4 το πρωί και ακόμα στριμοχνώμασταν για να ακούσουμε τις τοποθετήσεις. Κάποιος πρότεινε να το λήξουμε για να ξεκουραστεί ο κόσμος και τον γιουχάρανε. Παρενέβη ένας κωφάλαλος που τα είχε γράψει σε χαρτί και του τα διάβασαν. Έγραψε, ότι βρήκε πλέον τη φωνή του μέσα από μας. Άλλος πήρε το μικρόφωνο και είπε ότι είμαστε όλοι Έλληνες και η λύση είναι η εθνική ενότητα για να απομακρυνθεί γρήγορα από το πλήθος πριν προλάβει να συνεχίσει. Φωνάχτηκε το σύνθημα “η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα”. Ένας μαθητής μίλησε για κατάληψη των εργοστασίων από τους εργάτες. Κάποιος πρότεινε να καλέσουμε σε γενική απεργία διαρκείας, ενθουσιάζοντας τον κόσμο. Ειπώθηκε να μην έχουμε καμία σημαία εθνική καθώς δε μας ενώνει κάποιο έθνος αλλά η τάξη μας, η κατάσταση που μοιραζόμαστε. Όταν άλλοι έθεσαν το ζήτημα ότι πρέπει να χουμε ένα σύμβολο, προτάθηκε από έναν ηλικιωμένο η μαύρη σημαία, που είναι η σημαία των απεργών, η σημαία της άρνησης.

Κάποιος περνούσε και φόραγε μπέρτα την ελληνική σημαία. Ένας μεσήλικας τον ρώτησε αν είναι εκεί επειδή είναι Έλληνας κι όταν είπε ναι τον ρώτησε γιατί δεν είναι και ο Νιάρχος μαζί του ως Έλληνας. Συμφώνησαν ότι είναι τελικά εκεί επειδή είναι φτωχός. Ο ένας αποκαλούσε τον άλλο σύντροφο ή φίλο. Παντού ακούγονταν η λέξη κατάληψη. Κατάληψη στους χώρους δουλειάς, κατάληψη στις σχολές, κατάληψη στα κανάλια, κατάληψη στα μεγάλα ξενοδοχεία γύρω απ’ την πλατεία για να μένει ο κόσμος. Ακούστηκε ακόμα ότι η αδικία έχει ονόματα και διευθύνσεις και πρέπει να πάμε εκεί. Ένας ηλικιωμένος είπε ότι χρωστάει δάνειο γιατί αγόρασε τα ένσημα για τη σύνταξή του και είπε ότι δεν μένει παρά να κάψουμε τις τράπεζες. Είπε ότι το εννοεί και ζήτησε να γραφεί στα πρακτικά με τις προτάσεις. Η ώρα κόντευε 5 και ο κόσμος αρνούνταν πεισματικά να σπάσει.Μια γυναίκα πρότεινε να φτιαχτεί ένα μανιφέστο με βασικές αρχές που να μιλά για την αμεσοδημοκρατία και για ένα άλλο πολιτικό σύστημα, ενώ αποφασίστηκε από Δευτέρα να ξεκινήσουν θεωρητικές συζητήσεις για το πώς θα μπορούσε να είναι αυτό. Άλλος πήρε το μικρόφωνο και μίλησε για τη σημασία της χορτοφαγίας. Δεκάδες θέματα ρίχνονταν στη κουβέντα. Ακόμα κι όταν κάποιος πρότεινε να σταματήσει η συνέλευση ώστε να συνεχιστεί την επόμενη μέρα που θα ήμασταν και πάλι χιλιάδες, ο κόσμος που παρέμενε -από εναλλακτικούς με χύμα ρούχα, μέχρι κουστουμάτους που κάθονταν στο πάτωμα ακούγοντας με προσοχή- σηκώθηκε με δισταγμό, μόνο και μόνο για να στήσει πηγαδάκια λίγα μέτρα πιο κάτω συνεχίζοντας.

Παραδίπλα έχει δημιουργηθεί ένας  χώρος που βρίσκονται οι σκηνές και οι ομάδες εργασίας. Γιατροί, νομική βοήθεια,
καθαριότητα, σίτιση, καλλιτεχνική, μεταφραστική, τεχνική ομάδα, περιφρούρηση, μοίρασμα υλικού, οργανώνεται κάθε είδους ομάδα όπου ο ένας ανταλλάσσει τις γνώσεις του με τον άλλο. Για παράδειγμα, κάποιος δίδασκε κιθάρα σε κάποιον που είναι οδοντίατρος και θα του φτιάξει τα δόντια. Υπήρχε ένας χάρτης με το χώρο κάθε ομάδας. Υπήρχε ένα πανό “χωρίς εμάς δεν υπάρχει τίποτα”, “θέλουμε τα πάντα και τα θέλουμε τώρα”, πανό στα ισπανικά, πανό του Δεν πληρώνω. Στη συνέλευση τέθηκε το ζήτημα ότι πρέπει να φτιάξουμε πανό και να γεμίσει όλη η πλατεία και να φωνάζονται συνθήματα πολιτικά ώστε να σταματήσει το “κλέφτες”, αν και εχθές φώναζαν και “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”, “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” κλπ. Όταν πήγαμε να φύγουμε τα πηγαδάκια ενωθήκανε ξανά ξεκινώντας νέα συνέλευση 7 η ώρα το πρωί!  Κάποιος πρότεινε να γίνεται διαρκής συνέλευση αφού ο κόσμος ήθελε τόσο πολύ να συζητήσει και κάποιοι δε νύσταζαν, αλλά παρενέβη άλλος λέγοντάς του ότι υπάρχει κίνδυνος να λάβουμε κάποια απόφαση λίγοι σε βάρος των πολλών.

Ένας μεσήλικας πήρε το μικρόφωνο και είπε πόσο ενθουσιασμένος ήταν και πόσο συγκινημένος που είναι εκεί. Κάποιος τον αποθάρρυνε λέγοντάς του επιτακτικά να μπει στο θέμα. Αυτός προσβλήθηκε και σταμάτησε. Μετά από λίγο αγκαλιάζονταν και συζήταγαν μεταξύ τους για να λυθεί η παρεξήγηση. Κάποια στιγμή πήγα να κάτσω σ’ ένα παγκάκι. Δίπλα μου ένας παππούς με ρώτησε τι ώρα έχουν πορεία οι χρυσαυγίτες αύριο στη Μητροπόλεως. Δεν το ξέραμε καν. Πρόσθεσε ότι αν έρθουν προς Σύνταγμα αναγκαστικά θα’ μαστε βίαιοι.

Η σημερινή μέρα (29/5) αναμένεται να έχει μεγάλο ενδιαφέρον . Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες είναι πανευρωπαικές και η συνέλευση αναμένεται να έχει πολλές χιλιάδες κόσμου και ενδιαφέρουσα θεματολογία. Μένει να δούμε αν οι συνελεύσεις θα ξεπεράσουν τον κίνδυνο εξάντλησης τους (σε group therapy όπως πικρόχολα σχολιάζεται) και αναπτυχθούν σε κίνημα. Ήδη το πρώτο βήμα έχει γίνει, ο κόσμος βρίσκεται και συζητά, κι αυτό κάνει όλα τα θεμέλια αυτού του συστήματος να τρέμουν.

anonymous

(από e-mail)

Übersetzung deutsch

¡QUE SE VAYAN TODOS!
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ!

Είμαστε πολλοί που αυτές τις τελευταίες μέρες ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να διαδηλώσουμε. Όλοι μας μοιραζόμαστε μια κοινή άπόρριψη προς τους πολιτικούς, τα συνδικάτα και τ’ αφεντικά. Πάνω απ’ όλα, τη συνείδηση ότι έχουμε φτάσει στα όριά μας, και δεν αντέχουμε άλλο να είμαστε οι παρίες αυτού του κόσμου. Ότι πια δε θ’ ανεχτούμε άλλο να μας αδειάζουν τις τσέπες και να ζουν σα βασιλιάδες ενώ άλλοι σφίγγουν το ζωνάρι πέρα από κάθε όριο για να διατηρηθεί το ιερό και απαραβίαστο της οικονομίας. Γνωρίζουμε ότι για ν’ αλλάξει αυτό πρέπει να αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, έξω από κόμματα, συνδικάτα και λοιπούς εκπροσώπους που θέλουν να μιλούν στ’ όνομά μας.

Πάνω απ’ όλα, αυτή η πραγματικότητα εκφράζει ένα ζήτημα που αγγίζει όλον τον κόσμο: η αντίθεση μεταξύ των οικονομικών συμφερόντων και των ανθρώπινων. Γι αυτό και καταλαβαίνουμε απόλυτα τα εξεγερμένα αδέρφια μας στη Βόρεια Αφρική, γι αυτό και καταλαβαίνουμε επίσης αυτούς που εδώ έχουν φτάσει στο απροχώρητο και που βγαίνουμε για να αγωνιστούμε. Έχουν υπομείνει τα πάντα, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μια χειροτέρευση των συνθηκών ζωής άνευ προηγουμένου εδώ και δεκαετίες. Μα τελικά λέμε Basta! και είμαστε παρόντες, εκφράζοντας και τη δική μας άρνηση αυτού του φαύλου συστήματος που μετατρέπει τις ζωές μας σε εμπόρευμα.

Θέλουμε, ασφαλώς, να εκφράσουμε την απόλυτη περιφρόνησή μας στην ταμπέλα του πολίτη. Κάτω απ’ αυτήν την ταμπέλα συγκολλούνται τεχνητά οι πάντες, απ’ τους πολιτικούς μέχρι τους ανέργους, απ’ τους ηγέτες των συνδικάτων μέχρι τους φοιτητές, απ’ τα πιο πλούσια αφεντικά μέχρι τους πιο εξαθλιωμένους εργάτες. Ανακατώνει τρόπους ζωής απόλυτα ανταγωνιστικούς. Για μας, δεν πρόκειται για κάποιο κίνημα πολιτών. Είναι ένας ταξικός αγώνας, μεταξύ εκμεταλλευτών κι εκμεταλλευομένων, μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας όπως λένε. Άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, φοιτητές… είμαστε κομμάτι μιας παγκόσμιας τάξης η οποία βαρύνεται με όλες τις θυσίες. Πολιτικοί, τραπεζίτες, αφεντικά… είναι μέρος μιας άλλης τάξης η οποία επωφελείται λιγότερο ή περισσότερο απ’ τις στερήσεις μας. Όποιος αρνείται να δει την πραγματικότητα αυτής της ταξικής κοινωνίας ζει σ’ έναν κόσμο παραμυθιών.

Κατεβαίνοντας στον δρόμο, διαδηλώνοντας στα διάφορα σημεία της χώρας, είναι καιρός να σκεφτούμε, και καιρός να συγκροτήσουμε τις θέσεις μας και να προσανατολίσουμε την πρακτική μας. Η ετερογένεια είναι χωρίς αμφιβολία μεγάλη. Υπάρχει μια συρροή συντρόφων που αγωνίζονται εδώ και καιρό ενάντια σ’ αυτό το σύστημα, και άλλοι που κατεβαίνουν για πρώτη φορά, ορισμένοι για τους οποίους είναι σαφές ότι “πρέπει να το πάμε μέχρι τέλους” (“Θέλουμε τα πάντα και τα θέλουμε τώρα” έγραφε ένα πλακάτ στην Puerta del sol). Ορισμένοι επιθυμούν την αλλαγή ορισμένων πραγμάτων, άλλοι ακόμα είναι πολύ μπερδεμένοι, ενώ άλλοι θέλουν απλά να εκφράσουν το ότι δεν αντέχουν άλλο… Υπάρχουν επίσης, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό, αυτοί που ψαρεύουν σε θολά νερά, αυτοί που θέλουν να χειραγωγήσουν αυτή τη δυσαρέσκεια, επωφελούμενοι απ’ τις αδυναμίες και την αναποφασιστικότητα του κινήματος.

Συζητήσαμε με συντρόφους στους δρόμους και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που αποτελεί τη δύναμή μας είναι αυτή η άρνηση, αυτό το κίνημα της άρνησης όλων αυτών που μας εμποδίζουν να ζήσουμε. Αυτό είναι που μας ενώνει στους δρόμους. Πιστεύουμε ότι πρέπει ν’ ακολουθήσουμε αυτήν την πορεία, να τη βαθύνουμε, και να συγκροτήσουμε πιο συνεκτικά τις αρνήσεις μας. Επειδή η δύναμή μας είναι σ’ αυτήν μας την άρνηση, είναι σαφές για μας ότι δε θα φέρουμε κάποια λύση στα προβλήματά μας ζητώντας μια βελτίωση της δημοκρατίας, όπως αφήνουν να εννοηθεί συγκεκριμένοι αρχηγίσκοι, ακόμα κι αν διεκδικούσαμε την καλύτερη δημοκρατία. Η δύναμή μας βρίσκεται στην άρνηση που διαδηλώνουμε απέναντι στην υπαρκτή δημοκρατία, “με σάρκα και οστά”, απ’ την οποία υποφέρουμε καθημερινά, και η οποία δεν είναι παρά η δικτατορία του χρήματος. Δεν υπάρχει άλλη δημοκρατία. Είναι μια παγίδα ότι υπάρχει μια ιδανική και τέλεια δημοκρατία, για την οποία μας έχουν πιπιλίσει τ’ αυτιά από παιδιά. Αναλόγως, δεν τίθεται θέμα εξυγίανσης την μια ή την άλλη όψη του συστήματος, καθώς η ουσία του συνεχίζει να αναπτύσσεται: η δικτατορία της οικονομίας. Το θέμα είναι να μεταμορφώσουμε συνολικά τον κόσμο, να αλλάξουμε τα πάντα απ’ τα νύχια ως την κορφή. Ο καπιταλισμός δεν εξυγιαίνεται, καταστρέφεται. Μέση λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να πάμε στη βάση του προβλήματος, πρέπει να πάμε στην κατάργηση του καπιταλισμού.

Έχουμε καταλάβει τους δρόμους λίγες μέρες πριν το εκλογικό πανηγύρι, αυτό το πανηγύρι όπου εκλέγεται δημοκρατικά αυτός που θα εκτελέσει τις ντιρεκτίβες της αγοράς. Λοιπόν, είναι ένα πρώτο βήμα. Όμως δεν μπορούμε να μείνουμε εκεί. Πρέπει να εξελίξουμε το κίνημα, να δημιουργήσουμε και να σταθεροποιήσουμε οργανώσεις και δομές για τον αγώνα, για τις συζητήσεις μεταξύ των συντρόφων, για να αντιμετωπίσουμε την καταστολή που έχει ήδη χτυπήσει στην Μαδρίτη και στη Γρανάδα. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι χωρίς κοινωνική αλλαγή, χωρίς κοινωνική επανάσταση, τα πάντα θα συνεχίσουν όπως πριν.

Καλούμε σε συνέχιση της διαδήλωσής μας της άρνησης του θεάματος του εκλογικού τσίρκου και κάθε πιθανής μανούβρας. Καλούμε σε υποστήριξη του συνθήματος “Να φύγουν όλοι!” όμως καλούμε επίσης στη συνέχιση του αγώνα και μετά την Κυριακή 22 του μηνός. Να είμαστε πολλοί περισσότεροι απ’ αυτές τις μέρες. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να χαθούν οι δεσμοί που έχουμε φτιάξει.

Καλούμε σε σχηματισμό δομών αγώνα, ελάτε σε επικοινωνία μαζί μας, για να συντονίσουμε τον αγώνα μας, για να αγωνιστούμε στις συνελεύσεις που στήνονται  ώστε να να τις κάνουμε όργανα του αγώνα, της συνομωσίας, της συζήτησης για τον αγώνα, και όχι για meetings πολιτών. Καλούμε σε οργάνωση σ’ όλες τις χώρες για να αγωνιστούμε μαζί ενάντια στην τυραννία του εμπορεύματος.

A LA CALLE, ¡A LUCHAR!
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ!

LA DEMOCRACIA ES LA DICTADURA DEL CAPITAL
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

EL CAPITALISMO NO SE REFORMA, ¡SE DESTRUYE!
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ!

BLOQUE “¡QUE SE VAYAN TODOS!
qsevayan@yahoo.es
19 de Mayo de 2010

* * *

español, français, português