Tag: αγώνες για το ψωμί και το αλάτι

Μια επανάσταση στην καθημερινή ζωή

Σε όλους τους τομείς της κυβέρνησης στο καντόνι του Cizire, οι άνθρωποι εργάζονται, κυρίως σε εθελοντική βάση, ώστε να καταφέρουν φιλόδοξες αλλαγές στην κοινωνία. Οι ιατροί θέλουν να χτίσουν ένα σύγχρονο, δωρεάν, σύστημα υγείας, αλλά επίσης, όπως μας είπαν, να συλλέξουν και να διαδόσουν τις περιθωριοποιημένες τοπικές θεραπευτικές γνώσεις, και να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής γενικότερα. Στόχος τους είναι, λένε, να οικοδομηθεί ένας τρόπος ζωής ελεύθερος από διαχωρισμούς -ανάμεσα στους ανθρώπους, και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης- που εντείνουν τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Οι καθηγητές θέλουν να προσανατολίσουν την εκπαίδευση στα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα. Σχεδιάζουν, όπως είπαν, να εγκαταλείψουν το σύστημα των εξετάσεων και κάθε διαχωρισμό μεταξύ καθηγητών και μαθητών, αλλά καί ανάμεσα στους κατεστημένους επιστημονικούς κλάδους. Το νέο μάθημα της γυναικολογίας παρέχει μια εναλλακτική εξέταση των ζητημάτων της μυθολογίας, της ψυχολογίας, των θετικών επιστημών και της ιστορίας. Παντού και πάντα, μας είπαν, οι γυναίκες είναι οι κύριοι οικονομικοί παράγοντες καθώς και οι υπεύθυνες για την “ηθική και την αισθητική”, την “ελευθερία και την ομορφιά”, την μορφή και το περιεχόμενο. Η επανάσταση έχει ως στόχο να ξεπεράσει τα όρια που τίθενται σ’ αυτές τις δραστηριότητε όταν το Κράτος αποτελεί το πρότυπο για την εξουσία.

Αυτό που μας επανέλαβαν ξανά και ξανά ήταν ότι η συνύπαρξη και ο συντονισμός μεταβαλλόμενων αλληλοτεμνόμενων και προϋπαρχουσών ταυτοτήτων μέλει να αντικαταστήσει το “μια σημαία, μια γλώσσα, ένα έθνος”. Η νέα διεύθυνση αποτελείται κατά συγκεκριμένα ποσοστά από εκπροσώπους των κουρδικών, αραβικών και ασσυριακών κοινοτήτων, που ορίζονται σύμφωνα με τις πρακτικές κάθε κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι οι πολιτοφυλακές και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι εθνοτικά μεικτές, οι ασσυριακές κοινότητες διατηρούν επίσης τις δικές τους ταξιαρχίες. Η καθημερινή ζωή έχει αλλάξει περισσότερο για τις γυναίκες, που προηγουμένως ήταν περιορισμένες σε μια ζωή εντός του οίκου τους. Παρότι οι δρόμοι παραμένουν το κατεξοχήν πεδίο των ανδρών, οι γυναίκες έχουν στήσει τις δικές τους εκπαιδευτικές δομές και τα δικά τους τοπικά συμβούλια. Όλοι οι μεικτοί πολιτικοί φορείς πρέπει να αποτελούνται τουλάχιστον κατά 40% από γυναίκες, και όλες οι αντιπροσωπείες πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία γυναίκα. Οι γυναίκες είναι λοιπόν ταυτόχρονα οργανωμένες αυτόνομα μέσα στην επανάσταση καί στους αρχετυπικούς ρόλους τους. Οι διαφημιστικές πινακίδες στο Καμισλί προβάλλουν περισσότερες γυναίκες μαχήτριες του YPJ παρά τους άνδρες του YPG. “Εμείς θα σας υπερασπιστούμε” γράφει από κάτω.

Μέλη του YPJ μας μίλησαν για την μη-ιεραρχική οργάνωση που υπάρχει εντός των πολιτοφυλακών. Υπάρχουν εκλεγμένες διοικήτριες, είπαν, αλλά αυτές συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες της κοινοτικής ζωής με τον ίδιο τρόπο με κάθε άλλη μαχήτρια. Όμως δεν είναι όλα ανθηρά και μεταστρουκτουραλιστικά… Η πειθαρχία αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι των ηθών και της αισθητικής της καθημερινής ζωής. Οι γυναίκες που είδαμε να εκπαιδεύονται στις δυνάμεις ασφαλείας, διδάσκονται πώς να στέκουν στη σειρά. Ήταν ένα μικρό σοκ όταν, κατά την πρώτη μέρα της αποστολής μας, μας χαιρέτισε στρατιωτικά, μια σειρά από εκπαιδευόμενες με στολή, παρατεταγμένες με τέλεια ακαμψία σε γραμμή. Τα εκπαιδευτικά βίντεο του YPG, μετά μουσικής, παίζουν σε κάθε τηλεόραση. Ακόμη και στο πανεπιστήμιο, όπου νέοι άνθρωποι ζουν μαζί, μαγειρεύοντας και καθαρίζοντας συλλογικά, κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: οι εργασίες εκτελούνται άριστα, καθώς μοιράζονται μεταξύ όλων, με τρόπο που η ισότητα και η οριζοντιότητα και μια αυτόματη πειθαρχία να αλληλοεπικαλύπτονται τέλεια.

Μια ακόμα ηθική κι αισθητική αμφισημία περιβάλλει τη σημασία του ηγέτη του PKK, Οτσαλάν, ή “Άπο” (το όνομα που οι περισσότεροι έχουν γραμμένο στους τοίχους τους ή χαραγμένο στα όπλα τους). Η εικόνα του κρέμεται στους τοίχους σχεδόν κάθε δωματίου. Η “ελευθεριακή στροφή” του PKK, με την οποία σχετίζεται το PYD (στμ: το αδελφικό του PKK κόμμα των Κούρδων της Συρίας) της Rojava -αποκηρύσσοντας μεταξύ άλλων κάθε ιεραρχική δομή- ξεκίνησε απ’ αυτόν. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αυτή συντελέστηκε μετά από μια περίοδο που πέρασε σ’ αυτήν εδώ την περιοχή, πριν τη σύλληψή του το 1999, παρότι οι ιδέες αυτές πάντοτε αποδίδονται στον ίδιο. Οι υπόλοιπες εικόνες που κοσμούν τους τοίχους, τα τραπέζια και τις γλάστρες, είναι αυτές των μαρτύρων -τα πρόσωπά τους μπροστά από ένα φόντο που αποτελείται από τα χρώματα που υποδηλώνουν την οργάνωση στην οποία ανήκαν. Είναι σημαντικό ότι ο Οτσαλάν είναι το μόνο πρόσωπο εν ζωή που του αποδίδονται τέτοιες τιμές, καθώς είναι ένας ηγέτης με τον οποίον κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα, και ο οποίος δεν έχει εκ των πραγμάτων καμμία εξουσία.

Αποδυναμώνοντας το κράτος

Ο στόχος της επανάστασης, μας είπαν πολλοί, δεν είναι να αντικαταστήσει την μια κυβέρνηση με μια άλλη, είναι να τερματίσει την κυριαρχία του κράτους. Το ζήτημα, όπως το έθεσε ο προεδρεύων του Κουρδικού Εθνικού Κογκρέσσου, είναι “όχι πως να αποφασίζουμε με εξουσία, αλλά εναντίον της”. Η κρατική ισχύς έχει διαμεληθεί με έναν σωρό τρόπους. Η στρατιωτική εκπαίδευση των ανθρώπων γίνεται σε μεγάλη κλίμακα, με την προσδοκία ότι ο καθένας θα συμμετάσχει. Είναι μέρος μιας προσπάθειας διάδοσης των μέσων της άμυνας σε όλους. Η λαϊκή αυτοάμυνα, μας είπαν, είναι “τόσο σημαντική που δεν γίνεται να ανατεθεί σε λίγους”. Μέσα από την εκπαίδευση (που δεν περιλαμβάνει μόνο τη χρήση των όπλων, αλλά επίσης ιατρική, ηθική, την ιστορία του Κουρδιστάν, κριτική του ιμπεριαλισμού, τον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγει η λαϊκή κουλτούρα, και τη σημασία της εκπαίδευσης και της αυτοκριτικής), ο μαχητής επικεφαλής ενός εκπαιδευτικού κέντρου μας είπε, ο στόχος είναι η τελική αυτοδιάλυση των δυνάμεων ασφαλείας.

Η νέα κυβέρνηση (με ένα κοινοβούλιο και 22 υπουργούς), που σχηματίστηκε προσωρινά από διάφορα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις ώστε να διοργανώσει εκλογές, έχει αναλάβει την ευθύνη της λειτουργίας ορισμένων κρατικών δομών. Όταν, την άνοιξη του 2012, το Ισλαμικό Κράτος έφτασε τη Rojava, προβλέποντας τη σφαγή που θα έφερνε η σύγκρουση μεταξύ του ΙΚ και του Ασσάντ, και βλέποντας την ευκαιρία στις συνθήκες αυτές, οι κουρδικές δυνάμεις περικύκλωσαν τις συριακές κρατικές δυνάμεις στο Ντερίκ και διαπραγματεύθηκαν την άνευ όπλων αποχώρησή τους. Μετά από διαβουλεύσεις με τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην περιοχή, το ίδιο συνέβη σε ολόκληρη την έκταση της Rojava. Ωστόσο, το καθεστώς Ασσάντ δεν έχει εκδιωχθεί πλήρως. Στο Καμισλί, την μεγαλύτερη πόλη στο Cizire, εξακολουθεί να ελέγχει μια μικρή περιοχή που περιλαμβάνει το αεροδρόμιο. Το παλιό κράτος συνεχίζει να λειτουργεί παράλληλα με τις νέες δομές. Τα συριακά νοσοκομεία στα νότια συνεχίζουν να δέχονται ορισμένους από τους πολύ αρρώστους, και το καθεστώς συνεχίζει να καταβάλει τους μισθούς μερικών δημοσίων υπαλλήλων, όπως των εκπαιδευτικών.

Εντωμεταξύ, η νέα διεύθυνση εξισορροπείται από πολυάριθμα αυτόνομα στοιχεία. Ανεξάρτητα από αυτήν, συμβούλια (με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, με τις δικές τους δυνάμεις αυτοάμυνας και υπο-ομάδες για τους νέους, τις γυναίκες, την πολιτική, την οικονομία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εκπαίδευση και την υγεία) σε επίπεδο κοινοτήτων, πόλεων και καντονιών, που αποτελούνται από αιρετούς αντιπροσώπους, αναλαμβάνουν την αντιμετώπιση άμεσων πρακτικών προβλημάτων που μπορούν να επιλυθούν από αυτά. Τόσο η κυβερνητικοί φορείς, όσο και τα συμβούλια, έχουν στηθεί από την TEVDEM, μια συμμαχία οργανώσεων που περιλαμβάνει το PYD, κολλεκτίβες, ακαδημαϊκούς, γυναικείες και νεολαιϊστικες οργανώσεις και άλλα κοντινά πολιτικά κόμματα. Οι οργανώσεις διατηρούν κάθε λόγο πάνω στις δομές λήψης των αποφάσεών τους, και ορισμένες φορές διεξάγουν τα δικά τους εκπαιδευτικά προγράμματα σε “πολιτιστικά κέντρα” και “ακαδημίες” που συντηρούν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν σύνθετες, τεμνόμενες σχέσεις μεταξύ τους οι οποίες δουλεύονται σε ένα σωρό από διαφορετικές συνελεύσεις.

Και ο κομμουνισμός;

Ελάχιστη γεωργική ή βιομηχανική παραγωγή υπάρχει στη Rojava, παρά την επίπεδη και εύφορη γη της, παρότι ήταν ο “σιτοβολώνας” της Συρίας, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου άνηκε στο κράτος και χρησιμοποιούταν για μονοκαλλιέργιες και έργα εξόρυξης πετρελαίου. Ο κουρδικός πληθυσμός της περιοχής, συχνά αναγκαζόταν να μεταναστεύσει στις πόλεις του νότου, όπου αποτελούσε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που δεχόταν να δουλεύει με χαμηλότερους μισθούς. Η νέα διεύθυνση απαλλοτρίωσε τη γη και διένειμε κομμάτια της σε αυτοοργανωμένους συνεταιρισμούς που εργάζονται για να επεκτείνουν την εκτροφή ζώων και την ποικιλότητα της παραγωγής. Συνεχίζει να βγάζει λάδι και να το επεξεργάζεται μετατρέποντάς το σε χαμηλής ποιότητας ντίζελ που πουλάει στο καντόνι και διανέμει στους συνεταιρισμούς και τα άλλα θεσμικά όργανα. Ό,τι παράγουν οι συνεταιρισμοί είτε πωλείται άμεσα στη διεύθυνση, είτε περνάει από ελέγχους τιμών της διεύθυνσης για να βρει αλλού αγοραστές. Η διεύθυνση αναλαμβάνει την παροχή σε κάθε νοικοκυριό μιας σταθερής ποσότητας άρτου. Το λαθρεμπόριο είναι τεράστιο.

Εκείνοι που επιβλέπουν αυτές τις αλλαγές, τις περιγράφουν απλώς ως πρακτικές λύσεις στο πρόβλημα της αναπαραγωγής ενός πληθυσμού σε συνθήκες πολέμου και εμπάργκο. Αυτό διαφέρει πολύ από το πώς περιγράφονται οι άμεσες πρακτικές μεταβολές στην οικιακή σφαίρα. Μέλη του YPJ, της πολιτοφυλακής των γυναικών, μας είπαν, “άνοιξε ένα πεδίο για χειραφέτηση”. “Συμμετέχεις στη ζωή με έναν νέο τρόπο, και, όταν είσαι μαζί με άλλους, νιώθεις ότι έχεις εξουσία”. Μας είπαν ακόμη, “όταν οι άνθρωποι μας είδαν να μαχόμαστε πλάι στους άνδρες, μας αποδέχθηκαν και ως μαχόμενες ενάντια στις ανδρο-κεντρικές νοοτροπίες”. Δεν γίνεται λόγος για σύνδεση της χειραφέτησης αυτής με την αναγκαιότητα διακοπής των σχέσεων της εκμετάλλευσης και της ανταλλαγής. Ενδεχομένως κάτι τέτοιο έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε προέρχονταν κυρίως από την μεσαία τάξη, αν και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι σημαντικό.

Κατά κάποιο τρόπο, η αντίθεση στο κράτος γίνεται αντιληπτή ως αντίθεση στο κεφάλαιο, στο επίπεδο της παγκόσμιας ισχύος του. Η νέα διεύθυνση αντιτίθεται, όπως το βλέπουν, στο ΝΑΤΟ με δυό μορφές: ενάντια στο υποστηριζόμενο από την Τουρκία Ισλαμικό Κράτος κι ενάντια στον αμερικανικό και διεθνή καπιταλισμό (μια κατηγορία στην οποία υποπίπτει επίσης το KRG -όπου δυο άρχουσες φρατρίες τώρα χτίζουν προσφυγικά στρατόπεδα δίπλα σε αυτοκινητοδρόμους και mall). Δεν έχουν αυταπάτες για τα κίνητρα αυτών που τους στέλνουν στρατιωτική βοήθεια: “όλοι, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, μας απεικονίζουν σαν συμμάχους τους”, ειρωνεύεται το TEVDEM. Ωστόσο δεν υπάρχει καμμία αντίθεση στην αξία που εξακολουθεί να υπάρχει σε καθημερινή μορφή. Εκείνοι που αποτινάσσουν τους ισχυρισμούς υπερ-ενθουσιασμένων δυτικών ακτιβιστών σχετικά με την επαναστατική φύση των όσων συμβαίνουν στη Rojava έχουν δίκαιο να περιγράφουν το εγχείρημα ως μια άμυνα απέναντι στον σημερινό πόλεμο και την πιο βάναυση καταπίεση, που χρησιμοποιεί εκτός από έναν στρατό, μια νέα ιδεολογία, η οποία αντικαθιστά την παλιά εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία.

Η κατάσταση αυτή έχει επίσης κάτι κοινό με την πορεία των αγώνων σε όλον τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Το κράτος, τώρα ένας τοπικός παράγοντας του διεθνούς κεφαλαίου, γίνεται ορατό ώς ο ένοχος από κινήματα που συντίθενται από την μεσαία τάξη και το προλεταριάτο. Στο μεταξύ, το έθνος γίνεται ορατό ως μια δύναμη που μπορεί να του αντιτεθεί. Οι αγώνες συγκλίνουν πίσω από την ιδεολογία της “κοινωνίας των πολιτών” (και των φυλετικών και έμφυλων ιεραρχιών που προϋποθέτει αυτή). Ο μετασχηματισμός που γίνεται στη Rojava στηρίζεται ως έναν βαθμό σε μια ριζοσπαστική κουρδική ταυτότητα και σε ουσιαστικά μεσοταξικά στοιχεία που, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, πάντοτε διατηρούν κάποιο συμφέρον στη συνέχιση του κεφαλαίου και του κράτους.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, μοιράζεται και κάτι με τα ακρότατα των αγώνων της κρίσης: τις ταραχές. Κατά κάποιον τρόπο, οι στρατηγικές που εφαρμόστηκαν στη Rojava γεννήθηκαν μέσα από μια ανάλυση των αποτυχιών των ταραχών: το 2004, μόνο λίγους μήνες μετά τον σχηματισμό του PYD, μια εξέγερση των Κούρδων που διεκδικούσαν πολιτικές ελευθερίες από το Συριακό κράτος αντιμετωπίστηκε όχι μόνο άμεσα με βασανισμούς, δολοφονίες και φυλακίσεις αλλά και μακροχρόνια από μια περίοδο σκληρής καταστολής. Αυτό είναι κάτι που θυμούνταν καλά, όταν αποφάσισαν να μη ξανακάνουν τα ίδια λάθη. Ενώ αυτά που συμβαίνουν δεν είναι κομμουνιστικοποίηση, είναι ωστόσο ένα πραγματικό κίνημα ενάντια στην κρατική βία και λεηλασία, που πολεμά στρατιωτικά στα σύνρά του και διαχέει την εξουσία στο εσωτερικό του. Τα όρια των αγώνων στη Rojava, υπ’ αυτήν την έννοια είναι αυτά των αγώνων παντού όπου η σχέση μεταξύ εργατικής δύναμης και κεφαλαίου έχει γίνει αρμοδιότητα της καταστολής, και ξεσπούν αγώνες που εκλαμβάνονται αυτήν την καταστολή ως σημείο εκκίνησης. Αυτοί οι αγώνες διεξάγονται μακριά από τα προπύργια της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και δεν κατευθύνονται προς την ανατροπή των σχέσεων της εκμετάλλευσης. Το ενδεχόμενο ενδιαφέρον της Rojava, που προς το παρόν μένει αποκομμένη από τις δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου, είναι οι αγώνες που θα προκύψουν πάνω στις σχέσεις της εκμετάλλευσης: σχετικά με τη διανομή της γης, τον καταμερισμό των εργασιών, τις τιμές και τους μισθούς, τις εισαγωγές και εξαγωγές. Τί είδους αλλαγές των ιδιοκτησιακών και παραγωγικών σχέσεων θα ζητήσουν οι γυναίκες καθώς θα γυρνούν από τις πολιτοφυλακές τους;

Becky

Πηγή: http://peaceinkurdistancampaign.com/2014/12/22/a-revolution-in-daily-life/

περαιτέρω μελέτη: Il Lato Cattivo (2014) The Kurdish Question http://endnotes.org.uk/en/il-lato-cattivo-the-kurdish-question-isis-usa-etc, SIC International Journal for Communisation (2011) http://sic.communisation.net/

 

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ!

Η 7η Φλεβάρη 2014 ήταν η τρίτη μέρα των ταραχών στη Βοσνία, κατά την οποία οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ ένα κυβερνητικό κτίριο πυρπολήθηκε στην Τούζλα, απ’ όπου και ξεκίνησαν όλα, με τους απολυμένους εργάτες τεσσάρων χημικών βιομηχανιών -πρώην κολοσσών που ιδιωτικοποιήθηκαν στις αρχές του 2000 οπότε και άρχισε η διάλυσή τους- να ζητούν την μεσολάβηση των τοπικών αρχών της περιφέρειας (καντονιού της Τούζλας) ώστε να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους ή να τους εγγυηθούν τις θέσεις εργασίας τους. Η περιφερειακή κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε διαμεσολάβηση, λέγοντας πως οι εταιρίες έχουν πλέον ιδιωτικοποιηθεί πλήρως και άρα δεν έχει καμμία αρμοδιότητα να επέμβει, κάτι που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους απολυμένους που μεταξύ άλλων έκαψαν και τη σημαία της περιφέρειας. Έτσι για πρώτη φορά οι εργάτες αντιστάθηκαν στην αστυνομική καταστολή που επιχείρησε να διαλύσει τη διαδήλωσή τους με χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και δακρυγόνων. Οι διαδηλώσεις των απολυμένων τέθηκαν στο επίκεντρο μιας ευρύτερης αγανάκτισης γύρω απ’ την αυξημένη ανεργία (27,5% σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα) και την λιτότητα, συγκεντρώνοντας χιλιάδες αλληλέγγυους. Μετά τις συγκρούσεις, πάνω από 40 διαδηλωτές και 140 μπάτσοι οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ μερικές δεκάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί, και ένας άγνωστος αριθμός έχει βασανιστεί απ’ τους μπάτσους. Σήμερα εμφανίστηκαν και οι πρώτες απεργίες σε επιχειρήσεις στη Βόρεια Βοσνία, με πανώ όπως “Σήμερα δεν δουλεύουμε – Κάνουμε επανάσταση”, ενώ εκδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται και σε άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κυρίως σε Κροατία και Σερβία, όπου το κίνημα είναι πιο ισχυρό, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες ίσως συγκρούσεις με μη-εθνικιστικό περιεχόμενο εμφανίζονται στο Κόσοβο, όπου οι φοιτητές διαδηλώσαν σήμερα κατά των καθηγητών τους.

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποδώσουν τις διαδηλώσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης, ωστόσο ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά έναν τέτοιο ισχυρισμό, καθώς οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται σε διάφορες πόλεις και περιφέρειες (καντόνια) που διοικούνται κι από διαφορετικά κόμματα με μια πληθώρα συμμαχιών μεταξύ τους, που φτιάχνονται και γκρεμίζονται σε καθημερινή σχεδόν βάση.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sTvTr25mtWw[/youtube]

Ακολουθεί ένα κείμενο που περιγράφει καλά την όλη κατάσταση:

Δικό σου, δικό μου, δικό μας; Τώρα είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό!

Του Emin Eminagić, 5 Φεβρουαρίου 2014

Σήμερα στις 5 Φλεβάρη 2014, η πόλη της Τούζλας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη έγινε μάρτυρας μιας διαδήλωσης που εξελίχθηκε σε μια έκρηξη βίας. Οι διαδηλώσεις αυτές ξεκίνησαν ως ειρηνικές συγκεντρώσεις ανθρώπων, ως επί το πλείστον εργατών από τις ιδιωτικοποιημένες και εν συνεχεία χρεοκοπημένες επιχειρήσεις της πόλης, ακολουθούμενοι από φοιτητές, ακτιβιστές και άλλους. Αυτές προέκυψαν ως αντίδραση στην ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων βιομηχανιών της Τούζλας (των Konjuh, Polihem, Dita και Resod-Guming), που ήταν και οι κύριες πηγές εισοδήματος για την πόλη και τον πληθυσμό της. Οι εργάτες πετάχτηκαν στους δρόμους, κι αγωνίζονται για την ίδια την επιβίωσή τους. Αυτό σηματοδότησε την αφετηρία αυτού του είδους των διαδηλώσεων στην Τούζλα, με περίπου 3000 ανθρώπους στους δρόμους, να καταλαμβάνουν τις κύριες λεωφόρους της πόλης και να κλείνουν την κίνηση για ώρες. Οι διαδηλώσεις αυτές έγιναν βίαιες καθώς τα ΜΑΤ άρχισαν να τραβάνε με το ζόρι τους διαδηλωτές ώστε να τους απομακρύνουν από τα κτίρια της περιφερειακής κυβέρνησης και των δικαστηρίων. Οι εργάτες απαιτούν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους, καθώς και οι ασφάλειες και συντάξεις τους. Ζητάν επίσης να δημιουργηθούν συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία των νέων, μεταξύ των οποίων η ανεργία αυξάνεται κάθε λεπτό που περνάει.

Η πληροφόρηση σχετικά με τις διαδηλώσεις και εν μέρει η οργάνωσή τους γίνεται μέσω ομάδων στο Facebook όπως η “50,000 Za bolje sutra” (50.000 για ένα καλύτερο αύριο) και η “Udar”, ωστόσο οι κύριοι οργανωτές των διαδηλώσεων παραμένουν τα σωματεία των εργατών των 4 παραπάνω επιχειρήσεων. Αυτές οι διαδηλώσεις φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένες απ’ ό,τι οι μικρές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες των εργατών κάθε μιας απ’ αυτές τις επιχειρήσεις τα προηγούμενα δέκα χρόνια, καθώς γίνονται ολοένα και πιο ορατές, και αντιπροσωπεύουν μια πρώτη προσπάθεια ενιαίου εργατικού κινήματος στην μεταπολεμική Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Θα προσπαθήσω να δώσω απλά μια προοπτική της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της Dita, που ήταν και το πιο σαφές παράδειγμα που περιγράφει συνοπτικά τί συνέβη μεταξύ του τότε και τώρα.

Το 2002, το 59% του κεφαλαίου της Dita, υποτίθεται ότι αγοράστηκε από τους εργάτες της και η Κρατική Επιτροπή για τις Ιδιωτικοποιήσεις επιβεβαίωσε ότι η ιδιοκτησία της εταιρίας ήταν πλέον ολότελα ιδιωτική. Αυτό τράβηξε μέχρι το 2005, οπότε και η Dita αγοράστηκε από μια εταιρία χημικών ονόματι Lora, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Biohomija, ενός τραστ της χημικής βιομηχανίας με έδρα το Βελιγράδι στη Σερβία. Η εταιρία έκτοτε καταστράφηκε συστηματικά. Σύμφωνα με τον οικονομικό έλεγχο του 2010, η Dita ήδη ήτανε “μέσα”, αν και τα χρόνια που προηγήθηκαν διακρινόταν για την παραγωγικότητα και τα μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων. Τί συνέβη από το 2005 οπότε και η ιδιωτικοποίηση έλαβε χώρα, μέχρι το 2010-11 -την χρονιά που εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις- παραμένει μυστηριώδες. Σύμφωνα με κάποιους εργάτες, μεταξύ 2009 και 2010, τους δόθηκε εντολή να χρησιμοποιούν αλάτι στο χημικό μείγμα παρασκευής απορρυπαντικών, κάτι που προκάλεσε βλάβες στα μηχανήματα, καταστρέφοντας σταδιακά τις παραγωγικές δυνατότητες του εργοστασίου. Μετά και την επίσημη κήρυξη πτώχευσης, τον Δεκέμβριο, μια ομάδα 40 εργατών συγκεντρώθηκαν μπροστά στις πύλες του εργοστασίου της Dita, ξεκινώντας μια διαμαρτυρία με στόχο τη διάσωση της επιχείρησης. Έχει ενδιαφέρον ότι δεν κατέβηκαν σε απεργία ώστε να μπλοκάρουν την παραγωγή, αλλά συγκεντρώνονταν σε διαμαρτυρία τις ώρες που δεν εργάζονταν, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν. Παρολαυτά, μέχρι σήμερα η εταιρία χρωστά στους εργάτες πάνω από 50 μισθούς, ενώ οι περισσότεροι απ’ αυτούς αδυνατούν να βγουν στη σύνταξη, καθώς δεν έχουν καταβληθεί οι ασφαλιστικές εισφορές τους εκ μέρους της εταιρίας, από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε η επιχείρηση. Το σωματείο των εργαζομένων έχει υποβάλλει αναρίθμητες μηνύσεις κατά της Lora και της ιδιοκτησίας της, καθώς και κατά του γενικού διευθυντή της Dita, οι οποίες είτε κατέρρευσαν, είτε εκκρεμούν ακόμη. Η περίπτωση της Dita είναι παραδειγματική ως προς το πώς έχει η όλη κατάσταση των πραγμάτων στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, κι όχι μόνο για τους εργάτες.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή η διαδήλωση είναι η πρώτη τέτοιου είδους στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, με τους εργάτες για πρώτη φορά μετά από μια περίοδο νεκρικής αδράνειας που κράτησε από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, να ενώνονται και να πολεμούν για το δίκιο τους. Ξεκίνησε σαν μια ειρηνική διαμαρτυρία, με μερικές εκατοντάδες εργάτες να συγκεντρώνονται μπροστά στο περιφερειακό δικαστήριο της Τούζλας, και εξελίχθηκε με τους εργάτες να επιτίθενται στο ίδιο κτίριο με πέτρες, και την κυβέρνηση να ανταποκρίνεται με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει, με μια γερή δόση κρατικής βίας, στέλνοντας τα ΜΑΤ εναντίον των διαδηλωτών. Καθώς η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ακόμη περισσότεροι αστυνομικοί κινητοποιούνταν σε μια απόπειρα να ελέγξουν το πλήθος με δακρυγόνα και αστυνομικούς σκύλους. Αρκετοί διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο της περιφερειακής κυβέρνησης, ενώ δέκα απ’ αυτούς συνελήφθησαν. Μέχρι σήμερα 30 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 18 έχουν χτυπηθεί άσχημα. Ένας απ’ τους οργανωτές της ομάδας στο facebook χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και συνελήφθη, ενώ τον ανέκριναν τραυματία χωρίς να του παρέχουν την παραμικρή ιατρική περίθαλψη. Ένας εικονολήπτης απ’ τον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό RTV της Τούζλας χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν αστυνομικό.

Το κίνημα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε προηγούμενη απόπειρα του λαού να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του, καθώς είναι η πρώτη φορά που υφίσταται τέτοια φυσική βία. Τους περασμένους μήνες είδαμε διάφορες διαμαρτυρίες και κοινωνικές εκδηλώσεις -όπως τις διαδηλώσεις για τις νέες ταυτότητες και εργατικές απεργίες που όμως παρέμεναν χωρίς καμμία σύνδεση μεταξύ τους. Σ’ αυτές, δεν έγινε καμμία προσπάθεια να αναδειχθεί η επισφαλής κατάσταση που διαπερνά ολόκληρη τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, η κάθε ομάδα προέβαλε τα δικά της συμφέροντα ως αποκλειστικά, χωρίς να μοιράζεται καμμία κοινή λογική με τους υπόλοιπους. Αυτό το πρόβλημα είναι ενδεικτικό ενός βαθύτερου τραύματος στην κοινωνία που προέρχεται όχι απλά από τον πόλεμο, ο οποίος τελείωσε το 1995, αλλά απ’ τη συνέχειά του κατά κάποιον τρόπο, από όλες τις πολιτικές ελίτ των τελευταίων 20 χρόνων που αναπαράγουν τις διαιρέσεις, μυστικοποιώντας τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η διαδήλωση ωστόσο, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εξοικειωθεί ξανά η κοινωνία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης με την έννοια της ταξικής πάλης, αφήνοντας πίσω της τα εθνικιστικά φαντασιακά των πολιτικών ελίτ.

Σ’ αυτό το κίνημα είναι εμφανές ότι οι συλλογικές ανάγκες μπορούν να βγουν μπροστά με δύναμη, χωρίς να αναγνωρίζουν διαφορές εθνικότητας ή θρησκείας. Φαίνεται ότι οι εργάτες δεν είναι πλέον μόνοι τους στον αγώνα που ξεκίνησαν, και ότι το κίνημα αυτό θα είναι ένα κάλεσμα για όλους όσους υποφέρουμε την αδικία που διαπράττουν οι ελίτ κάθε μέρα. Ο αγώνας αυτός λοιπόν δεν είναι ούτε δικός μου, ούτε δικός σου, ούτε δικός τους, είναι ο αγώνας όλων μας, είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτόν.

Πηγή: http://www.rosalux.rs/userfiles/files/Emin%20Eminagic_Tuzla%20protests.pdf

Περισσότερα: ένα άλλο αναλυτικό κείμενο από το Balkanist, κι ένα ακόμα από το BalkanInsight. Ένα κείμενο με αιτήματα του κινήματος που κυκλοφόρησε στο Σαράγιεβο (στα αγγλικά). Η σελίδα “50000 για ένα καλύτερο αύριο” στο facebook (στα σέρβικα).

Ορισμένα νέα απ’ την εξέγερση κι αντιεξέγερση στη Βοσνία:

7/2: Ο κυβερνήτης του καντονιού της Τούζλας παραιτήθηκε, και ορισμένες διμοιρίες των ΜΑΤ κατέβασαν τις ασπίδες τους και “συναδελφώθηκαν” με τους διαδηλωτές: http://www.youtube.com/watch?v=_ujFYB7CCeE. Τόσο ο κυβερνήτης της Τούζλας, όσο και τα απομεινάρια της τιτοϊκής αριστεράς δικαιολογούν την “οργή” των διαδηλωτών με το ίδιο πάθος που καταδικάζουν τα “έκτροπα” και τους “προβοκάτορες” που ζητούν να απομονωθούν… Μπεε. Σύμφωνα με το κείμενο του Balkanist, τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ έβγαλαν ανακοινώσεις καταδικάζοντας τη “βίαιη συμπεριφορά” των διαδηλωτών που είναι “αδικαιολόγητη” και “οικτρή”.

8/2: Διαψεύδεται η είδηση που είχε κυκλοφορήσει στα ΜΜΕ για τον υποτιθέμενο εμπρησμό του Εθνικού Ιστορικού Αρχείου στο Σαράγιεβο (όπου φυλάσσονται έγγραφα απ’ την εποχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας) από διαδηλωτές στις συγκρούσεις της προηγούμενης νύχτας. Εδώ η “είδηση” από το Al Jazeera: http://www.youtube.com/watch?v=iB76TtLZ_iw, κι εδώ η διάψευση: http://tacno.net/novosti/slavna-redateljica-jasmila-zbanic-mediji-sabotiraju-revoluciju-laz-je-da-je-unisten-arhiv/ απ’ τη σκηνοθέτιδα Jasmila Žbanić, που υποστηρίζει ότι μόνος στόχος της φημολογίας αυτής ήταν “να στραφούν οι πολίτες εναντίον των διαδηλώσεων”. Η πολιτική εξουσία μάλλον τα έχει χαμένα, με τον κυβερνήτη του Σαράγιεβο να δηλώνει ότι “δεν κατανοεί για ποιόν λόγο θα διαδήλωνε κανείς, αφού στο Σαράγιεβο όλοι οι εργάτες πληρώνονται κανονικά και δεν υπάρχει λόγος δυσαρέσκειας”, ενώ άλλους όπως τον κυβερνήτη του καντονιού της Ούνα-Σάνα, Λίποβατς, να εγκαταλείπουν τη χώρα (με κροατικό διαβατήριο).

Φέτος είναι χρονιά εθνικών εκλογών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ωστόσο παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εντάξει τις συγκρούσεις στο εκλογικό θέατρο αποδίδοντάς τες αρχικά στην αντιπολίτευση, ελάχιστη σημασία φαίνεται να αποδίδεται σ’ αυτές, ενώ στο στόχαστρο έχουν βρεθεί όλα τα πολιτικά κόμματα, Σέρβικα, Κροάτικα και Μουσουλμάνων Βόσνιων, σοσιαλδημοκρατικά, εθνικιστικά-φιλελεύθερα, βλέποντας τα γραφεία τους να γίνονται στάχτη σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις. Στο Σαράγιεβο μάλιστα, εκτός από τις επιθέσεις εναντίον κρατικών-κυβερνητικών κτιρίων, οι προλετάριοι έριξαν και τα πολυτελή οχήματα πολιτικών στο ποτάμι.

Σύμφωνα με την “ειρηνευτική συμφωνία του Dayton” που υπογράφηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ το 1995 μετά την εθνικιστική αλληλοσφαγή Σέρβων και Κροατών στην οποία εξελίχθηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η κρατική εξουσία μεσολαβείται από ένα περίπλοκο (και άρα πιο αδιόρατο) σύστημα δυο ημιαυτόνομων κρατιδίων, της “Ομοσπονδία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης” (51% του εδάφους) όπου διαμένουν κυρίως Βόσνιοι Μουσουλμάνοι (50% της χώρας) και Κροάτες (14%), και μιας “Σερβικής Δημοκρατίας” (49%) για το 37% των Σέρβων, χαραγμένες γενικά πάνω στα εδάφη που ήλεγχε η κάθε πλευρά στο τέλος του πολέμου. Κάθε ημιαυτόνομο κρατίδιο διαιρείται περαιτέρω σε καντόνια και δήμους, ενώ υπάρχει και μια “πολυεθνική” επαρχία που δεν ανήκει σε κανένα απ’ τα δύο κρατίδια, καθώς και 4 “αυτόνομοι” δήμοι. Σε κάθε επίπεδο τα πόστα είναι μοιρασμένα στις λυκοφιλίες μεταξύ των εθνικοφρόνων εγκληματιών πολέμου, μαφιόζων και βλαχοδημάρχων παραγοντίσκων κάθε παράταξης, Σέρβικης, Κροάτικης ή μουσουλμανικής Βοσνιακής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τούζλα βρίσκεται στα σύνορα των δυο κρατιδίων, με πληθυσμό κατά βάση Βόσνιους μουσουλμάνους που κράτησε σχετικές αποστάσεις από την εθνικιστική σφαγή. Επίσης ένα αξιόλογο ποσοστό -άνω του 20%- δήλωνε ως εθνότητα “Γιουγκοσλάβοι”, στην πρώτη εθνική απογραφή μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η νοσταλγία συνδέεται προφανώς με τη διάλυση της κοινωνικής αναπαραγωγής (στέγης, ασφάλισης, σύνταξης κλπ) που συντελέστηκε στη χώρα αυτή μέσω των ένοπλων εθνικών ανταγωνισμών για την αύξηση της υπαγωγής στην αγορά και της εκμετάλλευσης των ηττημένων, δηλαδή μακροπρόθεσμα όλων. Αυτό με άλλα λόγια που στην αργκό των Ευρωπαίων τεχνοκρατών ονομάστηκε “εκδημοκρατισμός”, “μεταβατική περίοδος προς την ελευθερία των αγορών” ή “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”.

9/2: Ήρεμη διαδήλωση μερικών εκατοντάδων μπροστά απ’ το κοινοβούλιο στο Σαράγιεβο και το τοπικό κοινοβούλιο της πόλης Bihać, κοντά στα σύνορα με την Κροατία (πάνω αριστερά στον χάρτη), με κύριο σύνθημα την παραίτηση όλων. Ο περιφερειακός κυβερνήτης της Ούνα-Σανά δηλώνει πως δεν σκοπεύει να αποχωρήσει “καθώς η αστυνομία είναι έτοιμη να αναλάβει τον ρόλο της”.

Οι χθεσινές διαδηλώσεις στο Σαράγιεβο κατέβασαν στους δρόμους χιλιάδες συνταξιούχους και μεσήλικες εργάτες, πλάι στους πιο νέους που “τα σπάνε” και συγκρούονται με την αστυνομία. Πάντως, οι διαδηλώσεις δε συγκεντρώνουν πάνω από 10-20.000 κόσμο σε κάθε πόλη (ενδεικτικά κάποια πληθυσμιακά στοιχεία: Βοσνία-Ερζεγοβίνη: 3.800.000, Σαράγιεβο: 500.000, Μπάνια Λούκα: 200.000, Τούζλα, Ζένιτσα, Μόσταρ: από 120.000 περίπου η κάθε μία) αν και έχουν τη σιωπηλή ακόμα υποστήριξη της πλειοψηφίας. Η αστυνομία κρατά γενικά αμυντική στάση, εκτός από ορισμένες επιθέσεις, όπως στο βίντεο εδώ http://youtu.be/7V67XIak7NU που έσπρωξαν τον κόσμο στον ποταμό Μιλιάτσκα στο Σαράγιεβο. Υπάρχουν μαρτυρίες για απροθυμία των μπάτσων να χτυπήσουν διαδηλωτές, εκτός από περιπτώσεις που δέχονται επίθεση οι ίδιοι. Οι μπάτσοι αμείβονται με περίπου 400 ευρώ (ο μέσος μισθός εργαζομένων υπολογίζεται σε έκθεση του ΔΝΤ στα 600 ευρώ -πηγή: http://books.google.com), ενώ στα πλαίσια των κρατικών περικοπών, υφίστανται και οι ίδιοι μειώσεις. Το 2012 μάλιστα διαδήλωσαν μαζί με καθηγητές της ημιαυτόνομης Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας -Πηγή: http://www.rferl.org/content/bosnia-serb-teachers-police-protest/24786077.html

Ξανά οι εθνικισμοί ως διαρκής αντιεξέγερση: Κροάτες πολιτικοί κάλεσαν μέσω των κροατικών ΜΜΕ τους Κροάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης να “κρατηθούν μακρυά απ’ αυτές τις προβοκάτσιες”. Την ίδια στιγμή, η ημιαυτόνομη “Σερβική Δημοκρατία” της Βοσνίας, με ανακοίνωσή της “είναι περήφανη για τους Σέρβους που ΔΕΝ βγήκαν στους δρόμους” -Πηγή: Advance.hr. Το κίνημα στη Βοσνία είναι ταξικό, γι αυτό και βρίσκει όλους τους εθνικόφρονες μαφιόζους απέναντί του, που αποκαλύπτονται ως αυτό που ήταν πάντα: τοπικοί εργολάβοι της καπιταλιστικής τάξης.

Τελευταία ενημέρωση: Η ιστορική εμφάνιση του προλεταριάτου στη Βοσνία, κάνει τον χρόνο να τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Έτσι, ενώ περιφερειακές κυβερνήσεις, τοπικές αρχές και διευθυντές αστυνομίας παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, δημοσιογράφοι και κομματικοί εκπρόσωποι μπερδεύουν τα λόγια τους, μπάτσοι αυτομολούν,  ολοένα και πιο έντονα κυκλοφορεί μια ανεπιβεβαίωτη προς το παρόν φήμη περί πρόσκλησης -από την κεντρική κυβέρνηση- εκπροσώπων του κινήματος σε διάλογο προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, βλ. http://www.jasminmujanovic.com/1/post/2014/02/the-demands-of-the-people-of-tuzla-sarajevo-english.html και στα ελληνικά στο press project. Υπάρχει δηλαδή για πρώτη φορά σ’ όλην αυτήν την περίοδο ένα ενδεχόμενο μπροστά μας, το κράτος να υποχωρήσει.

Τί θα σημαίνει όμως αυτό; Εάν το κράτος της Βοσνίας από ένα ακόμη κράτος λιτότητας και καταστολής αναγκαστεί να υποχωρήσει πίσω απ’ το θέαμα του “διαλόγου” με το κίνημα, ακόμα και ενδίδοντας σε ορισμένα ή και όλα τα αιτήματα, θα ήταν άραγε νίκη ή ήττα; Καί νίκη καί ήττα: Καθώς το κράτος υποχωρεί, ανακτά τον έλεγχο της κατάστασης, επιβεβαιώνεται ως το δημοκρατικό κέντρο της κοινωνίας που μεσολαβεί κάθε αντίθεση μέσα της. Τα ίδια τα αιτήματα του κινήματος αναγνωρίζουν μια τέτοια κρατική λειτουργία, καθώς δε θίγουν την ουσία της εξουσίας του κράτους ή το επίπεδο της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, ακόμα κι αν μειωθούν οι μισθοί των πολιτικών, εκλέγονται λιγότεροι, ή με πιο διαφανείς διαδικασίες, η ίδια η εξουσία, η ίδια η εκμετάλλευση διαφεύγουν κατά πολύ του κοινοβουλίου και του ελέγχου που μπορεί να ασκηθεί στους εκπροσώπους του. Ταυτόχρονα όμως, η εξέγερση των Βόσνιων προλεταρίων νικά: αντλεί τη δύναμή της απ’ την τοποθέτησή της απ’ την πρώτη στιγμή ενάντια σε κάθε εθνικισμό, δηλαδή ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό όπως διαμορφώθηκε ιστορικά στην περιοχή κι όπως εμφανίζεται καθημερινά στους προλετάριους που βλέπουν στους αυτοδημιούργητους καπιταλιστές της “μετάβασης” τους ίδιους (στην πλειοψηφία τους κυριολεκτικά) τους εγκληματίες πολέμου που ανέδειξε η εθνικιστική σύγκρουση, με την μορφή της οποίας εκφράστηκαν οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών μαφιών για τον έλεγχο της εκμετάλλευσης στην περιοχή που προέκυψε απ’ τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, και οι οποίες προϋπήρχαν με άλλη μορφή μέσα στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, που βασιζόταν εξάλλου ολοένα και περισσότερο στον εθνικισμό, όσο περιοριζόταν ο “σοσιαλιστικός” χαρακτήρας της. Η εξέγερση νικά και χάνει, ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζεται ο κίνδυνος και η ελπίδα επέκτασής της: Ήδη τα πολιτικά επιτελεία σε Βελιγράδι και Ζάγκρεμπ εμφανίζονται πανικόβλητα, καθώς διαδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται στις δυο αυτές χώρες. Η εξέγερση τέλος νικά, γιατί ακόμα κι αν οι εργάτες της Βοσνίας πάνε “δικαιωμένοι” σπίτια τους, το γεγονός ότι πέτυχαν μια νίκη με την ίδια τους τη βία, ενάντια σ’ όλους τους εθνικισμούς που εκφράζουν το κεφάλαιο, θα πάρει καιρό να το ξεχάσουν, και όχι μόνο στους ίδιους.

[youtube]http://youtu.be/oX_7aax7AEg[/youtube]

Παρακάτω, μια μετάφραση του καλέσματος για τη συγκέντρωση στο Βελιγράδι, μέσω facebook (https://www.facebook.com/events/413707075441312/), που έχει αρκετό ενδιαφέρον:

Διαδήλωση αλληλεγγύης στη λαϊκή εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβινη, Βελιγράδι 

Σας καλούμε να διαδηλώσετε σε αλληλεγγύη με τον λαό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, γιατί αναγνωρίζουμε τον κοινωνικό αγώνα του λαού της Τούζλας και της υπόλοιπης Βοσνίας και Ερζεγοβίνης ως δικό μας, γεννημένο από ένα πρόβλημα που γεννά τα προβλήματα και στη δική μας κοινωνία και σε όλες που ρημάζονται απ’ τη λεηλασία και την καταστροφή, που ονομάζονται εξευγενισμένα ως “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση” ή “μετάβαση”.

Υπόσχονται οικονομική ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, φέρνουν απολύσεις και αποβιομηχάνιση! Υπόσχονται ελευθερία μετακίνησης και ταξιδιού, και μας φέρνουν τόσο μακρυά που ακόμα και ένα ταξίδι ως τη διπλανή πόλη μας φαίνεται πολυτέλεια! Αυτοαποκαλούνται “εργοδότες”, αυτοί που καθημερινά διώχνουν ανθρώπους απ’ τη δουλειά και μειώνουν τους μισθούς σ’ αυτούς που κρατάνε!

Οι αστοί πολιτικοί, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, αντιπροσωπεύουν όλοι την ίδια ιδεολογία, στο μόνο που διαφέρουν είναι στα προσωπικά τους συμφέροντα καθώς και σ’ αυτά της κάθε μαφίας που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Μιλάνε μόνο για να μας διχάσουν, ενώ αυτοί είναι ενωμένοι σα γροθιά απέναντι στους εργάτες που απεργούν ή στους φοιτητές που αγωνίζονται για φθηνότερα δίδακτρα και καλύτερη παιδεία!

Τώρα προσπαθούν να επιβάλλουν έναν νέο εργασιακό νόμο, που θα δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο όλων όσων ζουν απ’ τη δική τους εργασία κι όχι από κάποιων άλλων. Ακόμα, με τον νέο νόμο για τις απεργίες, προσπαθούν να απαγορεύσουν κάθε εργατικό αγώνα!

Όλα αυτά τα προβλήματα είναι προβλήματα και των γειτονικών δημοκρατιών. Ο αγώνας των εργαζομένων της Τούχλας και οι κοινωνικές διεκδικήσεις που έθετε, περιλαμβάνοντας την ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και την μείωση του εισοδήματων των πολιτικών, είναι ένα εξαιρετικό υπόδειγμα της δύναμης του λαού που μας εμπνέει όλους μας!

Την ίδια στιγμή, ο πολεμοκάπηλος ευρωπαϊστής δικτατορίσκος της Βοσνίας, ο Βαλεντίν Ίντσκο, ο οποίος απειλεί τους διαδηλωτές χρησιμοποιώντας μονάδες της EUFOR για να τρομοκρατήσει την εξέγερσή τους, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα όλης της υποκρισίας και της αλλαζονίας του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κύριος στόχος του οποίου είναι η εκμηδένιση των εργατικών δικαιωμάτων και η υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, κυρίως των Γερμανικών!

Τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει απ’ την υπαγωγή των προβλημάτων της Μπάνια Λούκα, του Σαράγιεβου ή του Βελιγραδίου, στην ΕΕ, όπως θέλουν όσοι υποστηρίζουν με θέρμη τη διαίρεση των διαδηλωτών και την υπαγωγή τους στην εθνικιστική παράνοια. Έτσι, κάποιοι “βλέπουν” την υπόσκαψη της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας ως κρυφό στόχο των διαδηλώσεων, ενώ οι άλλοι ομοϊδεάτες τους την αποδυνάμωση της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (στμ. του άλλου ημιαυτόνομου κρατιδίου, υπό την επιρροή των Κροάτων εθνικιστών). Όλοι τους είναι ενωμένοι ενάντια στη λαϊκή εξέγερση! Η εξέγερση τους κάνει να τρέμουν. Ο κοινός αγώνας μας είναι ο εφιάλτης τους! Η κοινωνική εξέγερση του λαού της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης μας λέει τρία πράγματα:

1. Οι εργαζόμενοι σ’ όλες τις χώρες των Βαλκανίων έχουν τα ίδια προβλήματα και κοινά συμφέροντα.

2. Όταν αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτά τα προβλήματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνδυασμένες δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και τους τοπικούς εθνικιστές εχθρούς της εργατικής τάξης.

3. Είναι καιρός να ενωθούμε σε κοινό αγώνα ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, για να λύσουμε μαζί τα κοινά μας προβλήματα!

Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μπανανίες της!
Κάτω ο καπιταλισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα τα αφεντικά!
Ζήτω η πάλη των λαών των Βαλκανίων!

11/2: Τελευταία νέα: Η κεντρική κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και πλέον απειλεί με ανοιχτή καταστολή, με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξέλιξη που παίρνει η ταξική σύγκρουση στη Βοσνία, βλέπουμε το χαρακτηριστικό πρόσωπο της αντεπανάστασης με το κεφάλαιο να εμφανίζεται ως ενιαία ολότητα απέναντι στο προλεταριάτο: Ο πρωθυπουργός Βαλεντίν Ίντσκο, απειλεί ανοιχτά τους διαδηλωτές πως αν συνεχίσουν τη σύγκρουση στους δρόμους θα καλέσει στρατιωτικές μονάδες καταστολής από την ΕΕ -Πηγή: http://www.b92.net/eng/news/region.php?yyyy=2014&mm=02&dd=10&nav_id=89280, ενώ μέσα στο ίδιο το κράτος, όλα τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ εμφανίζονται ενωμένα στη κατασυκοφάντηση της εξέγερσης: http://bhprotestfiles.wordpress.com/2014/02/11/paulina-janusz-political-parties-and-media-in-bh-united-against-the-demonstrators/. Μένει να δούμε την απάντηση του κινήματος.

Στο http://bhprotestfiles.wordpress.com/ (αγγλικά) υπάρχουν μαζεμένες προκηρύξεις, αιτήματα και ειδήσεις για το κίνημα στη Βοσνία. Επίσης μετάφραση στα ελληνικά με ανάλυση στο μπλογκ της κομμουνιστικοποίησης, εδώ: http://communisation.espivblogs.net/2014/02/11/%ce%b2%ce%bf%cf%83%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5/

Δυο περιστατικά γενικευμένης αναταραχής στα εργοστάσια της Foxconn έγιναν γνωστά διεθνώς στα τέλη του Σεπτέμβρη και τις αρχές Οκτώβρη 2012. H Apple, κύρια συνεργάτις της Foxconn, μόλις έβγαζε στην αγορά την νέα έκδοση του βασικού προϊόντος της, του iPhone 5, οπότε η εντατικοποίηση της εργασίας ήταν υψηλή, όπως και το ενδιαφέρον όλου του κόσμου.

[youtube]http://youtu.be/nBoA2U1YCdE[/youtube]

Στη διάρκεια της 23ης Σεπτέμβρη, στο εργοστασιακό σύμπλεγμα της Foxconn στην Taiyuan, στο Shanxi, ξέσπασε εξέγερση. 2.000 εργάτες συμμετείχαν στις ταραχές, πολλοί περισσότεροι παρακολουθούσαν, ενώ 40 περίπου τραυματίστηκαν. Οι ταραχοποιοί κατέβασαν βιτρίνες, έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα, αναποδογύρισαν αστυνομικά οχήματα και κατέστρεψαν την περίφραξη της επιχείρησης. 5.000 αστυνομικοί στάλθηκαν για να καταστείλουν την εξέγερση, ανήμποροι να το κάνουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις. Η παραγωγή σ’ ολόκληρο το εργοστάσιο της Foxconn σταμάτησε την επόμενη μέρα.

Η Foxconn κατασκευάζει ηλεκτρονικές συσκευές και εξαρτήματα για πολλές απ’ τις μεγαλύτερες φίρμες ηλεκτρονικών συσκευών στον κόσμο, περιλαμβανομένων της HP, της Sony και της Apple. Κάπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν γι’ αυτήν παγκόσμια, και 1,1 εκατομμύρια μόνο στην Κίνα. Το εργοστάσιο της Taiyuan παράγει εξαρτήματα από κράματα μαγνησίου για ηλεκτρονικές συσκευές ιδιωτικής χρήσης, προϊόντα LED, κινητά τηλέφωνα κλπ. Το όλο εργοστασιακό σύμπλεγμα αποτελεί μια κλειστή πόλη, περιφραγμένη με τείχη, με τα δικά της εργοστάσια, κοιτώνες, καταστήματα κλπ. Η Foxconn στην Taiyuan έχει περίπου 79.000 εργάτες, ο μέσος όρος ηλικίας των οποίων αγγίζει μόλις τα 20 χρόνια. Το 65% είναι άνδρες, το 77% κάτοικοι της επαρχίας Shanxi.

Όταν η Foxconn αρχικά ισχυρήστηκε ότι οι ταραχές ξεκίνησαν από μια λογομαχία μεταξύ εργατών από διαφορετικές επαρχίας που ξέφυγε απ’ τον έλεγχο, οι εργάτες έβγαλαν δικές τους αναφορές που περιέγραφαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα: Όλα ξεκίνησαν όταν οι σεκιουριτάδες της εταιρίας παρενέβησαν σε μια προσωπική διαμάχη σ’ έναν κοιτώνα. Οι σεκιουριτάδες άρχισαν να χτυπούν κόσμο, και τότε οι εργάτες ζήτησαν βοήθεια απ’ τους συναδέλφους τους. Μόλις τελείωνε η μια βάρδια στο εργοστάσιο κι έτσι χιλιάδες εργάτες που έβγαιναν έξω χώθηκαν στην αντιπαράθεση εκφράζοντας την οργή τους. Είχαν προηγηθεί πολλές περιπτώσεις παρενόχλησης και βίαιων επιθέσεων από σεκιουριτάδες της εταιρίας προς μεμονωμένους εργάτες, κι έτσι η ένταση βρισκόταν στα ύψη. Οι μέθοφοι των σεκιουριτάδων είναι μέρος της αυστηρής και παραστρατιωτικού τύπου διοίκησης που εφαρμόζει η Foxconn τόσο μέσα στα εργοστάσια όσο και στους κοιτώνες. Αυτή περιλαμβάνει περιφράξεις, πύλες ελέγχου, ελέγχους ασφαλείας και μια σειρά από κανόνες και κανονισμούς.

Ωστόσο, υπάρχουν πολύ περισσότερα που κρύβονται πίσω απ’ τις ταραχές αυτές: Η Foxconn είχε ανάγκη από πολύ περισσότερους εργάτες για την παραγωγή μερών του νέου iPhone 5. Έτσι πολλοί εργάτες από εργοστάσια στο Shenzen και στο Zhengzhou μεταφέρθηκαν στην Taiyuan. Βέβαια, οι περισσότεροι εργάτες δεν θέλουν να μεταφερθούν σε ένα εργοστασιακό σύμπλεγμα στην μέση του πουθενά όπως η Taiyuan, αλλά προτιμούν να μείνουν στις αναπτυσσόμενες παραλιακές πόλεις. Επιπλέον, οι περισσότεροι εργάτες απασχολούνται σε επαναλαμβανόμενα, μονότονα καθήκοντα χωρίς κάποια ειδίκευση, όπου δουλεύουν για 10 με 12 ώρες την ημέρα. Η μετεγκατάστασή τους απ’ τις παραλιακές πόλεις στο εσωτερικό, σημαίνει ότι θα μειωθεί σημαντικά ο μισθός τους, ενώ συχνά, τα χρήματα που τελικά τους καταβάλλονται είναι ακόμα λιγότερα κι απ’ αυτά που τους είχαν αρχικά δηλωθεί. Έτσι, οι περισσότεροι εργάτες απαιχθάνονται πραγματικά τη δουλειά τους. Αυτό που πυροδότησε τις ταραχές ήταν η καταπίεση των σεκιουριτάδων, όμως οι αιτίες τους, βρίσκονται πιο κοντά στην απογοήτευση, τις αφόρητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στα εργοστάσια.

Την Παρασκευή, 5 Οκτώβρη, οι εργάτες της Foxconn στο Zhengzhou, στην επαρχία Henan, κατέβηκαν σε απεργία με επίκεντρο τις εργασιακές συνθήκες, σε σχέση με την παραγωγή μερών του νέου iPhone 5. Τις προηγούμενες μέρες, είχε καταγραφεί ένα κύμα παραπόνων καταναλωτών στις ΗΠΑ και αλλού, για γρατζουνιές στο εξωτερικό του iPhone τους, που οδήγησε σε αυξημένους ποιοτικούς ελέγχους στα εργοστάσια της Foxconn, χωρίς απ’ ό,τι φαίνεται την κατάλληλη εκπαίδευση στους εργάτες. Η απεργία ξέσπασε στη γραμμή του επιτόπιο ποιοτικού ελέγχου. Όλα ξεκίνησαν όταν εργάτες και ελεγκτές της περιοχής “Κ” άρχισαν να τσακώνονται, φτάνοντας σε τραυματισμούς και ζημιές στον εξοπλισμό ενός δωματίου ελέγχου. Αργότερα, ελεγκτές δάρθηκαν και πάλι στην περιοχή “Κ”, ενώ ελεγκτές σ’ άλλη περιοχή δέχθηκαν απειλές. Η διεύθυνση της Foxconn αγνόησε τις διαμαρτυρίιες των ελεγκτών για τα περιστατικά αυτά, κι έτσι αυτοί ξεκίνησαν μια απεργία, μπλοκάροντας ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία, εμπλέκοντας 3-4.000 άτομα. Οι γραμμές παραγωγής σταμάτησαν για ολόκληρη την μέρα. Αργότερα, η iPhone επισήμως αρνήθηκε τις σχετικές αναφορές και διέψευσε την ύπαρξη απεργίας.

Η Foxconn και η Apple ήδη βρίσκονται υπό πίεση, από το κύμα αυτοκτονιών εργατών του 2010, όταν περίπου 20 εργάτες πήδηξαν από διαφορετικά κτίρια της Foxconn καθ’ όλην τη χρονιά. Η αντίδραση της Foxconn περιορίστηκε στην εγκατάσταση ενός διχτυού ασφαλείας γύρω από τα κτίρια, και καγκέλων στα παράθυρα, και αναγγέλοντας αυξήσεις μισθών για το μέλλον. Ωστόσο, σύμφωνα με τους εργάτες, οι όποιες αυξήσεις μισθών έγιναν, συνοδεύονταν από ταχύτερους ρυθμούς εργασίας και αύξηση των απλήρωτων υπερωριών. Τα προβλήματα αυτά οδήγησαν σε ένταση των εργατικών αγώνων. Στην κίνα, η επίσημη συνδικαλιστική ένωση (ACFTU) είναι συνδεδεμένη με τις κρατικές αρχές, ενώ τα ανεξάρτητα συνδικάτα είναι παράνομα. Έτσι και στη Foxconn, οι συνδικαλιστές της ACFTU συντάσσονται με την εργοδοσία και προσπαθούν να αποτρέψουν τυχόν μαχητικές δράσεις. Οι εργάτες πρέπει να οργανώνονται αυτόνομα στους χώρους εργασίας και στους κοιτώνες.

Πριν τις ταραχές στη Taiyuan και την απεργία στο Zhengzhou, διαδραματίστηκαν αρκετοί ακόμη αγώνες στις μονάδες της Foxconn φέτος: Τον Γενάρη, 150 εργάτες απείλησαν να αυτοκτονήσουν μαζικά εάν δεν γινόταν μια αύξηση μισθών στο Wuhan, και 1.000 ακόμη κατέβηκαν σε απεργία για το ύψος των μισθών στο Yantai. Τον Φλεβάρη, εκατοντάδες απήργησαν για το ύψος των μισθών και την ανάπαυση στις εθνικές αργίες στο Ningbo. Τον Μάρτη, 1.000 συμμετείχαν σε απεργία στην Taiyuan για τους μισθούς και πάλι. Τον Απρίλη, ξανά στην taiyuan, 2.000 κατέβηκαν σε απεργία για τους μισθούς, και 200 απείλησαν να αυτοκτονήσουν μαζικά στη Wuhan για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Δεκάδες συμμετείχαν σε μια κατάληψη της ταράτσας ενάντια στην μετεγκατάσταση της μονάδας και τις μεταφορές εργατών στη Shenzhen. Τον Ιούνη, ταραχές στο Chengdu ένωσαν 1.000 εργάτες ενάντια στους σεκιουριτάδες της εταιρίας, και τόσες άλλες περιπτώσεις που δεν αναφέρονται απ’ τα επίσημα ΜΜΕ ή τους συνδικαλιστές βάσης.

Η νέα γενιά μεταναστών εργατών που δουλεύουν για την Foxconn και για τις άλλες συναφείς επιχειρήσεις, απαιχθάνονται την μονότονη και βαρετή δουλειά του εργοστασίου, τους χαμηλούς μισθούς και την καταπιεστική διεύθυνση. Προσδοκούν την πρόοδο και την εξέλιξη στις προσωπικές τους ζωές, ωστόσο βλέπουν ότι τους εκμεταλλεύονται ως εργάτες και τους καταπιέζουν ως μετανάστες. Έχουν πρόσβαση στα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, ιδιαίτερα το weibo (το κινέζικο “twitter”) παίζει έναν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που κυκλοφορούν οι πληροφορίες και η επικοινωνία μεταξύ των εργατών. Οι νέοι εργάτες γνωρίζουν την αξία που έχουν τα προϊόντα που παράγουν, και που πουλά κατά εκατομμύρια η Apple συσσωρεύοντας τεράστια κέρδη, την ίδια στιγμή που βλέπουν τους μισθούς τους να παραμένουν χαμηλοί, και οι συνθήκες εργασίας σκληρές. Και πλέον, γνωρίζουν ότι άλλοι συνάδελφοί τους κατεβαίνουν σε απεργίες ή σε ταραχές ενάντια στη Foxconn. Έτσι, οι νέοι εργάτες της Foxconn -παράλληλα με άλλους μετανάστες εργάτες στην Κίνα- έχουν καταφέρει να πιέζουν διαρκώς για υψηλότερους μισθούς τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή, στα περισσότερα απ’ τα εργοστάσια αυτά χαμηλοί είναι οι αριθμοί των εργατών που παραιτούνται. Ένα ερώτημα είναι, κατά πόσον αφού γνωρίσουν την εκμετάλλευση και τη βία της Foxconn οι εργάτες “απλά θα τα παρατήσουν και θα φύγουν”, ή “θα μείνουν και θα παλέψουν”. Φαίνεται πως ένα αυξανόμενο ποσοστό τους διαλέγει τον δεύτερο δρόμο.

Στο http://en.labournet.tv μπορείτε να δείτε ένα ντοκυμανταίρ μικρού μήκους που ονομάζεται “The Truth about the Apple iPad” που περιγράφει τις συνθήκες σ’ ένα απ’ τα νέα εργοστάσια της Foxconn στο εσωτερικό της Κίνας, στην Chengdu, στο Sichhuan: “Ξυπνάμε πριν τους πετεινούς, πηγαίνουμε για ύπνο μετά τους σκύλους, και τρώμε χειρότερα απ’ τα γουρούνια” όπως λέει κι ένας εργάτης: http://en.labournet.tv/video/6393/truth-about-apple-ipad

Πηγή: http://www.libcom.org/news/revolts-islaves-%E2%80%93-more-labor-unrest-chinas-foxconn-factories-fall-2012-17102012

Επίσης ενδιαφέρον: The Undercover Report on How the New iPhone 5 is Made Inside Foxconn Factory http://micgadget.com/29723/the-undercover-report-on-how-the-new-iphone-5-is-made-inside-foxconn-factory/

Βλ. σχετικά: Ταραχές μεταναστών μικροπωλητών στην Guangzhou, Κίνα, 13/6/2011, Κίνα: Top Ten μαζικών ταραχών του 2010

 

Εκατοντάδες εργάτες ορυχείων κατέβηκαν σε νέες απεργίες την Παρασκευή σε τρία ορυχεία (χρυσού, χρωμίου και άνθρακα) της Ν. Αφρικής, στον απόηχο της κινητοποίησης των εργατών στους τομείς του χρυσού και ιδίως της πλατίνας.

Συνολικά, δεκάδες χιλιάδες εργάτες συμμετέχουν στην απεργία που εξαπλώνεται σε πολλές περιοχές της χώρας, μετά τη βίαιη καταστολή των απεργών στα ορυχεία πλατίνας της Μαρικάνα, στα βόρεια, όπου 46 εργάτες έχασαν τη ζωή τους τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Μετά από εβδομάδες διαπραγματεύσεων, οι εργάτες της Μαρικάνα, η απεργία των οποίων είχε κριθεί παράνομη, πέτυχαν τελικά αυξήσεις στον μισθό τους κατά 11% έως 22%.

Η Village Main Reef, η εταιρία παραγωγής χρυσού, ανακοίνωσε σε δελτίο τύπου της ότι 1.700 απ’ τους εργάτες της δεν επέστρεψαν στις θέσεις τους την περασμένη Πέμπτη, στο ορυχείο του Blyvooruitzicht, κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο Samancor Chrome από την πλευρά του πρόσθεσε ότι 400 εργάτες είχαν ξεκινήσει μια παράνομη στάση εργασίας κάτω από τη γη, απαιτώντας υψηλότερες αυξήσεις απ’ αυτές που διαπραγματεύθηκαν τα συνδικάτα. Οι εργάτες απομακρύνθηκαν απ’ το ορυχείο την Παρασκευή. Ένας εκπρόσωπός τους δήλωσε ότι διεκδικούν ελάχιστο μηνιαίο μισθό 1.170 ευρώ.

Η διεύθυνση απ’ την μεριά της, δήλωσε την Παρασκευή το βράδυ ότι η απεργία θεωρείται λήξασα και ότι μια νέα συλλογική σύμβαση εργασίας θα λάβει χώρα, το περιεχόμενο της οποίας δεν αποκαλύφθηκε, ωστόσο θεωρείται οριστικό από την ισχυρή συνδικαλιστική ομοσπονδία των εργατών ορυχείων, την NUM. Τα 1.170 ευρώ που διεκδικούν οι απεργοί της Μαρικάνα, γίναν αυθόρμητα το ελάχιστο ζητούμενο που μοιράζονται πλέον όλοι οι εργάτες στα ορυχεία της Νοτίου Αφρικής.

Επίσης, η εταιρία Petmin γνωστοποίησε ότι 345 εργάτες της με προσωρινές συμβάσεις εργασίας αποχώρησανν απ’ την εργασία τους την Παρασκευή, στη θυγατρική της Tendele Coal Mining Company. Δεν δώθηκε κάποια εξήγηση για τα αιτήματα των απεργών.

Πηγή: Associated Press 28/09/2012

Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η απεργία περίπου 20.000 οδηγών φορτηγών στην ίδια χώρα, ενώ τουλάχιστον 6 απεργοί τραυματίστηκαν και 45 συνελήφθησαν το τελευταίο 48ωρο που οι μισθολογικές διαπραγματεύσεις (για αυξήσεις του επιπέδου του 12%) κατέρρευσαν, από την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. Οι απεργοί διέλυσαν δεκάδες φορτηγά (κυρίως απεργοσπαστών) με πέτρες ή ακόμα και πυρπολώντας τα, ενώ τα συνδικάτα καλούν τον κόσμο να απόσχει από πράξεις βίας, αν και την ίδια στιγμή αναγνωρίζουν την αδυναμία τους να διαπραγματευτούν καλύτερους μισθούς. Σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου Naledi, οι περισσότεροι συνδικαλιστές πάντως αναγνωρίζουν τη βία ως αναγκαίο μέσο προκειμένου να διεξαχθεί αποτελεσματικά μια απεργία στην Ν. Αφρική.

Στο μεταξύ, ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Moody’s υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ν. Αφρικής από Α3 σε ΒΑΑ1 λόγω της “αδυναμίας της θεσμικής ισχύος της κυβέρνησης να ελέγξει πλήρως την κοινωνικοπολιτική κρίση”, επιδεικνύοντας έτσι “μειωμένη ικανότητα αντιμετώπισης των κινδύνων για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα“, ενώ παρά τα χαμηλά επιτόκια του ύψους του 5,5%, το κόστος εργασίας θεωρείται “σχετικά υψηλό, παρά την υψηλή ανεργία”.

Πηγή: Financial Times, 27/09/2012

Υπενθυμίζουμε ότι στις 6 Αυγούστου του 2012, η αστυνομία εισέβαλε στα ορυχεία της Μαρικάνα πυροβολώντας εν ψυχρώ και σκοτώνοντας 45 απεργούς. Περισσότερα απ’ το Abahlali, το κίνημα των φτωχών των παραγκουπόλεων της Ν. Αφρικής: http://abahlali.org/node/9035 & http://abahlali.org/node/9032

Νέα: 12.000 εργάτες απολύθηκαν απ’ την εταιρία Amplats (Anglo American Platinum: η μεγαλύτερη εξορυκτική πλατίνας στον κόσμο) στο Rustenbourg λόγω συμμετοχής τους στις άγριες απεργίες. Η κερδοφορία της εταιρίας μειώθηκε κατά 63 εκ. ευρώ λόγω των απεργιών, ενώ απεργοί επιτέθηκαν την νύχτα και πυρπόλησαν τμήμα των εγκαταστάσεων.
Η συμμετοχή στις απεργίες φτάνει επισήμως τους 75.000 εργάτες ή 15% του κλάδου, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται η απεργία των οδηγών φορτηγών, που απειλεί με παράλυση την κυκλοφορία των εμπορευμάτων.

Πηγή: http://www.fin24.com/Companies/Mining/Wildcat-strikes-spread-to-more-mines-20121003

Φαίνεται όμως ότι το απεργιακό κλίμα κάνει την εμφάνισή του και στον κατασκευαστικό τομέα που συνιστά το 15% του ΑΕΠ της χώρας αυτής (η μεγαλύτερη σήμερα οικονομία της Αφρικής), καθώς από τις 5 Οκτώβρη η Toyota Motor Companies αναγκάστηκε να κλείσει το εργοστάσιό της στο Durban, μετά από άγρια απεργία των εργατών που διεκδικούν αυξήσεις μισθών. Το εργοστάσιο του Durban παράγει 120.000 οχήματα τον χρόνο (ή 328 κάθε μέρα), τα οποία προορίζονται για τη διεθνή αγορά. Η αναταραχή έχει μεταφερθεί κι εντός του κυβερνόντος κόμματος του Αφρικανικού Κογκρέσσου.

Πηγή: http://www.miningreview.com/node/21450

4 Οκτώβρη: Άλλοι 5 απεργοί σκοτώθηκαν από την αστυνομία στο Rustenbourg, ενώ η αναταραχή έχει εξαπλωθεί στα περισσότερα ορυχεία χρυσού και άνθρακα της χώρας -συνολικά γύρω στις 120.000 εργάτες επηρεάζονται απ’ τις άγριες απεργίες που ξεσπούν χωρίς την έγκριση της NUM, η οποία μόλις χθες πήρε την πρωτοβουλία απ’ τους εργάτες και τις ανακλητές επιτροπές τους, παρεμβαίνοντας με μια συμβιβαστική πρόταση. Η πρόταση της NUM υποστηρίζει τις μισθολογικές διεκδικήσεις των εργατών, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει τον τρόπο με τον οποίον διεξάγουν τις διεκδικήσεις αυτές (την άμεση βία, τη συλλογική αποχώρηση απ’ τους χώρους εργασίας χωρίς προηγούμενη ενημέρωση της διεύθυνσης αλλά ούτε των συνδικάτων κλπ) και καλεί τους καπιταλιστές να περιορίσουν τον αριθμό των εργατών που θα “τρέξουν” δικαστικά, ώστε να μη “ρίξουν λάδι στη φωτιά”. Οι συνδικαλιστές σημειώνουν επίσης ότι τα αφεντικά της εξορυκτικής Impala προέβησαν σε έκτακτες αυξήσεις για ένα μικρό μέρος των εργαζομένων τους, προκειμένου να διασπάσουν τον αγώνα των εργατών στα ορυχεία.

8 Οκτώβρη: παρακρατικοί δολοφονούν τον ξάδερφο ενός πρωτεργάτη των εργατικών κινητοποιήσεων, προφανώς κατά λάθος, πιστεύοντας ότι είναι ο ξάδερφός του. Η καταστολή εντείνεται, η αστυνομία δε διστάζει να καταφύγει σε πραγματικά πυρά για να διαλύσει τις διαδηλώσεις, ωστόσο οι ομιλούσες κεφαλές των καπιταλιστών δεν είναι ακόμα ευχαριστημένες: “Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα, ενώ οι απεργίες αυτές έχουν ήδη στοιχίσει 0,2-0,3% της ανάπτυξης του τρίτου τριμήνου”, δηλώνει ο Peter Attard Montalto, στρατηγικός αναλυτής της ιαπωνικής τράπεζας Nomura. H εξώρυξη πρωτων υλών είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης, καθώς επιτρέπει ουσιαστικά την εξώρυξη τεράστιας υπεραξίας για τους καπιταλιστές ώστε να πετύχουν μια διέξοδο δια της φυγής προς τα μπρος από την κρίση. Φυσικά, αυτό συμπεριλαμβάνει και προϋποθέτει τους χαμηλούς άμεσους (μεροκάματα) και έμμεσους (αντισταθμιστικές παροχές κλπ) μισθούς που καταβάλουν οι καπιταλιστές αυτοί (επενδυτές, φορείς της ανάπτυξης, εθνοσωτήρες ή όπως αλλιώς τους ευχαριστεί να ονομάζονται στα ΜΜΕ τους) στην εργατική τάξη, και βοηθά να καταλάβουμε γιατί τα σχετικά οφέλη γι’ αυτήν πρέπει πάσει θυσία να παραμείνουν μηδαμινά. Τα εξωρυκτικά eldorado, ως παραγωγοί καθαρής αξίας (που βέβαια μετα φέρνει στους καπιταλιστές το πρόβλημα της πραγματοποίησής της, της είσπραξής της σε χρήμα που μπορούν να ξανα-επενδύσουν, να γίνει κεφάλαιο -μη ξεχνάμε ότι τα ορυχεία απαιτούν την επένδυση τεράστιων ποσών κεφαλαίου με γρήγορους ρυθμούς απόσβεσης) παίρνουν καθόλου τυχαία σε συνθήκες κρίσης, χαρακτήρα εμμονής ανάμεσα στα κεφάλαια που ανταγωνίζονται για τα φθηνότερα εργατικά χέρια και την όσο το δυνατόν πιο “ευέλικτη” νομοθεσία, που μπορεί το κάθε κράτος να προσφέρει.

Έτσι, όσον αφορά την Ν. Αφρική, τόσο οι αγώνες των abahlali, όσο και των εργατών στα ορυχεία, δείχνουν ότι το απαρτχάιντ δε διαλύθηκε ποτέ ουσιαστικά, απλά από φυλετικό εξελίχθηκε σε κοινωνικό: καθώς ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής διατηρήθηκε ακέραιος, η άνοδος στην κυβέρνηση του συνασπισμού Αφρικανικού Κογκρέσσου – Κομμουνιστικού Κόμματος Ν. Αφρικής, δε σήμαινε και πολλά πράγματα για τις μάζες του μαύρου προλεταριάτου που υφίστανται την ίδια άγρια εκμετάλλευση με πριν, και πιο συγκεκριμένα: ήταν η απάντηση του κεφαλαίου και του “κόμματος της τάξης”, των μαύρων αφεντικών, των μαντελοειδών και ανθρώπων του κράτους προκειμένου να πάρουν στα χέρια τους τα πόστα της εκμετάλλευσης σ’ αυτήν τη χώρα.

11 Οκτώβρη: 2 νεκροί απεργοί μετά από επέμβαση της αστυνομίας με πλαστικές σφαίρες και ασφυξιογόνα σε ορυχείο της Amplats. Συλλήψεις 40 ακόμη απεργών για “βίαια έκτροπα”, δηλαδή για αντίσταση στην επέλαση των δυνάμεων καταστολής. Στο ορυχείο του Bathopele, η εργοδοσία κλειδώνει 800 εργάτες μέσα στις εγκαταστάσεις προκειμένου να μην τις πυρπολήσουν οι απεργοί (τί μας θυμίζει…). Οι απεργοί που διαδηλώνουν απ’ έξω καλούν την αστυνομία να απελευθερώσει τους κλειδωμένους εργάτες, ωστόσο η αστυνομία δεν παρεμβαίνει και το γραφείο τύπου της αρνείται το περιστατικό. Θα παρέμβει ωστόσο λίγο αργότερα για να διαλύσει τους διαδηλωτές.

Καθώς η Ν. Αφρική είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία ολόκληρης της Αφρικανικής ηπείρου, ο ξένος τύπος (reuters κλπ) προειδοποιεί για τη “ζημιά στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό” και η Κεντρική Τράπεζα της Ν. Αφρικής κάνει λόγο για απογοήτευση των επενδυτών λόγω της αναταραχής και πιθανή φυγή κεφαλαίων προς άλλες χώρες. Κάτι τέτοιο θα έχει ως συνέπεια μια ένταση της ύφεσης, περαιτέρω υποτίμηση του νομίσματος (το Ραντ, το εθνικό νόμισμα της Ν. Αφρικής άγγιξε το χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας τριετίας στην ισοτιμία του με το δολλάριο) και άρα των μισθών-της αξίας της εργατικής δύναμης και την άνοδο της ανεργίας (3.600 απεργοί απολύθηκαν ήδη την Τρίτη 9 Οκτώβρη, μετά την απόλυση 12.000 την περασμένη βδομάδα απ’ την Amplats), τη σημαντική επιδείνωση δηλαδή της θέσης του νοτιοαφρικανικού προλεταριάτου, μέχρι να συνετιστεί και βλέπουμε… Η (εργοδοτική) Εθνική Ένωση Εξορυκτικών Ν. Αφρικής κάλεσε τους εργάτες να διαπραγματεύονται μέσω των συνδικάτων τους αντί να καταφεύγουν σε απροειδοποίητες κι άγριες απεργίες. Την ίδια στιγμή, τα εγγεγραμμένα μέλη του κύριου συνδικάτου NUM φυλλορροούν, ενώ εργατικές επιτροπές που εκπροσωπούν ήδη 3-4.000 απεργούς πολιορκούν τα -άδεια- γραφεία του NUM, απεργοί του Samancor καίνε τα μπλουζάκια με το λογότυπο του συνδικάτου. Η L’Usine Nouvelle της 4ης Οκτώβρη, προτείνει μάλιστα στις εξορυκτικές εταιρίες να προσωρήσουν σε μερικές παραχωρήσεις προς την NUM ώστε να αποκαταστήσει το κύρος της απέναντι στους ανεξέλεγκτους εργάτες.

14 Οκτώβρη: Νέες συγκρούσεις την Παρασκευή και το Σάββατο (12-13 Οκτώβρη) έξω από ορυχεία της Amplats στο Rustenburg. Η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες για να διαλύσει χιλιάδες απεργούς. Απ’ την μεριά των απεργών, υπήρξαν μικρές αντεπιθέσεις με μολότωφ, και πυρπόληση ενός οχήματος της αστυνομίας. Οι απεργοί είναι μεταξύ των 12.000 που τους ανακοινώθηκε η απόλυσή τους από την Amplats, λόγω συμμετοχής στην απεργία. Η απάντηση του κεφαλαίου στους αγώνες των νοτιοαφρικανών προλεταρίων σήμερα, είναι η άμεση και σφοδρή επιδείνωση των συνθηκών της ύπαρξής τους, ο αποκλεισμός τους απ’ την εργασία, η καταστολή.

18 Οκτώβρη: Ξανά οι εργάτες, χωρίς να κηρύξουν επίσημα απεργία, αρνήθηκαν να κατεβούν στα ορυχεία της Μαρικάνα. Η αστυνομία συνεχίζει τις παρενοχλήσεις και τις συλλήψεις εργατών και έξω απ’ τους χώρους εργασίας. Υπάρχει μια φημολογία για σύλληψη των βασικών πρωτεργατών των άγριων απεργιών, την οποία η αστυνομία αρνείται να επιβεβαιώσει ήνα διαψεύσει. Την Τρίτη 16 Οκτώβρη ξέσπασαν συγκρούσεις σε διάφορα ορυχεία μετά τις επιθέσεις της αστυνομίας, που οδήγησαν στον τραυματισμό 7 εργατών. Μια ακόμη μικρή νίκη των εργατών: Η Gold Fields, η τέταρτη μεγαλύτερη εταιρία εξώρυξης χρυσού στον κόσμο, ανακοίνωσε την επιστροφή στις θέσεις τους της πλειοψηφίας των απολυμένων της εταιρίας στο ορυχείο της Beatrix. Το σαββατοκύριακο, στα ορυχεία χρωμίου βορείως της Μαρικάνα, εργάτες επιτέθηκαν με σουγιάδες σ’ έναν αστυνομικό τραυματίζοντάς του (έχασε μερικά δάχτυλα). Στα νοτιοδυτικά του Γιοχάννεσμπουργκ, οι εργάτες πυρπόλησαν ένα αστυνομικό τμήμα, ενώ το βράδυ της δευτέρας ομάδα απεργών επιτέθηκε σ’ ένα απεργοσπαστικό φορτηγό, διαλύοντάς το και τραυματίζοντας τον οδηγό. Σύμφωνα με τη διοίκηση της Gold Fields, οι σεκιουριτάδες που έτρεξαν να σταματήσουν τους απεργούς, δέχθηκαν πυροβολισμούς… Οι εργοδότες έχουν όλα τα νομικά όπλα στα χέρια τους, καθώς δύνανται να απολύσουν τους εργάτες που συμμετέχουν στις άγριες απεργίες (όπως έκανε η Amplats με τους 12.000 απολυμένους) και να ζητήσουν τη συνδρομή της αστυνομίας για να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης στα ορυχεία, ωστόσο ο δυναμισμός, το εύρος και η μη-προβλεψιμότητα του κινήματος των άγριων απεργιών έχουν προς το παρόν εμποδίσει μια πλήρους κλίμακας αντεπίθεση εκ μέρους των καπιταλιστών των ορυχείων και της αστυνομίας τους.

Πηγή των περισσοτέρων πληροφοριών: le Jura libertaire

Συνεχίζεται…

Παρεπιμπτόντως, ένα πολύ χρήσιμο μπλογκ για τα ανάλογα eldorado στην Ελλάδα: http://antigoldgreece.wordpress.com/

 

Πηγή: kaosenlared

Έχω δουλέψει στα ορυχεία 25 χρόνια. Κατέβηκα για πρώτη φορά στα 18 μου, και θα ήθελα να σας πώ ότι εκπλήσσομαι από πολλά απ’ τα σχόλια που διαβάζω για τους ανθρακωρύχους και την πρόωρη συνταξιοδότηση που ισχύει γι αυτούς όπως και γι άλλες ομάδες εργαζομένων. Θα ήθελα να σας μεταφέρω τη δική μου οπτική, και αν μπορέσω να αποσαφηνίσω ορισμένες αμφιβολίες που βλέπω ότι υπάρχουν για το θέμα αυτό.

1. Ο αγώνας που διεξάγουν αυτή τη στιγμή οι ανθρακωρύχοι, δεν είναι για να διεκδικήσουν χρήματα, αλλά για να γίνει σεβαστή η συμφωνία που υπέγραψε πέρυσι το υπουργείο βιομηχανίας και τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων, που προέβλεπε τη συνέχιση των επιδοτήσεων ως και το 2018.

Τα χρήματα αυτά προέρχονται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι όχι απ’ την ισπανική κυβέρνηση, μ’ αυτό θέλω να πώ ότι δε ζητάμε από κανέναν ισπανό να “στερηθεί για να μας βοηθήσει” όπως λένε πολλοί απ’ τους επικριτές μας. Όσον αφορά πάλι αυτά τα χρήματα που δικαιούνται οι οικογένειες των ανθρακωρύχων, καθώς προέρχονται από το Εξωρυκτικό Ταμείο που υποτίθεται αποσκοπούσε στη δημιουργία εναλλακτικών στον λιθάνθρακα, ώστε να μπορούμε να εργαστούμε στις περιοχές μας μετά το κλείσιμο των ορυχειών. Ε λοιπόν, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, τα χρήματα αυτά τα διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί και τα συνδικάτα, όπως ήθελαν. Με μέρος αυτών, για παράδειγμα, ο κύριος Gabino de Lorenzo (πρώην δήμαρχος του Οβιέδο) πλήρωσε την ασφαλτόστρωση δρόμων της πόλης του, το νέο εκθεσιακό και συνεδριακό μέγαρο που έχτισε και μια σειρά από άλλα έργα. Η δε πρώην δήμαρχος της Χιχόν (η κυρία Felgeroso) επένδυσε ένα άλλο μερίδιο στην ίδρυση ενός τεχνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος και σε άλλα έργα.

Στην κοιλάδα του Turón, στα ορυχεία της Cuenca del Caudal, όπου ζω, έχουμε πάνω από 600 νεκρούς εργάτες (μόνο αυτούς για τους οποίους γνωρίζουμε, καθώς στον εμφύλιο πόλεμο πυρπολήθηκαν τα επίσημα αρχεία) στα ορυχεία από το 1889 ως το 2009, όταν και έκλεισαν. Το μόνο που άνοιξε μετά ήταν ένα αθλητικό κέντρο, χωρίς καν εισόδους, όπου για να πάει να τρέξει κανείς πρέπει να περάσει από ένα μονοπάτι. Ολόκληρος ο χώρος είναι γεμάτος σκουπίδια, τα οποία σιγά-σιγά τον κατακλύζουν. Παρά την εκβιομηχάνιση, η οποία υποτίθεται ότι δημιουργεί σταθερές θέσεις εργασίας ώστε να υπάρχει μέλλον στην περιοχή, δεν υπάρχει τίποτα.

2. Εκπλήσσομαι που τόσο πολλοί άνθρωποι μιλούν άσχημα γι αυτήν την επιδότηση, δεν ήθελα να το γράψω αυτό, αλλά επιδοτούνται κι άλλοι τομείς όπως η κτηνοτροφία, η γεωργία, η αλιεία και πολλοί ακόμα που δεν έχω όρεξη να αναφέρω, αλλά εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος γι αυτό, προτιμώ να ενισχύονται οι εργαζόμενοι παρά οι chorizos (στμ: ισπανικό αλλαντικό, μεταφορικά: οι κλέφτες, οι μαφιόζοι) που μας ληστεύουν κάθε μέρα.

3. Με το πέρας του εμφυλίου πολέμου, φαίνεται πως πολλοί δε γνωρίζετε ότι ήταν οι ανθρακωρύχοι που εργάζονταν μια επιπλέον ώρα αμισθί κάθε μέρα για πολύ καιρό, ώστε να αποκαταστήσουν τις καταστροφές του φρανκισμού στη χώρα, όταν στα ίδια μας τα σπίτια δεν είχαμε καλά-καλά να φάμε.

4. Το έτος 1962, οι ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν μιαν απεργία που εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ισπανία, και στην οποία κατακτήθηκαν πολλά απ’ τα δικαιώματα που όλοι οι ισπανοί έχουμε σήμερα και προσπαθούν να μας τα πάρουν πίσω. Στην απεργία αυτή, είχαμε πολλούς τραυματίες, συλληφθέντες, πεινασμένους και εξορισμένους σε άλλες επαργίες της Ισπανίας, μακριά απ’ τις οικογένειές τους, που άρχισαν να επιστρέφουν μόλις το 1980.

5. Όσον αφορά την πρόωρη συνταξιοδότηση, είναι μύθος πως οι ανθρακωρύχοι βγαίνουν στη σύνταξη στα 40, με εφάπαξ ανάλογο του να πιάναμε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, οι άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται νωρίς έχουν ήδη προκαταβάλει 50% αυξημένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ούτως ώστε για κάθε διετία εργασίας, πληρώνουν εισφορές για ένα ακόμη έτος, έτσι για παράδειγμα, εγώ που εργάστηκα 25 χρόνια, έχω πληρώσει κοινωνική ασφάλιση για 37μισυ χρόνια. Πιστεύει κανείς από σας ότι θα ήθελε να πληρώνει όσα εμείς σ’ αυτήν την κοινωνική ασφάλιση;

6. Ο λιθάνθρακας που εισάγεται απ’ το εξωτερικό είναι σύμφωνα μ’ εσάς φθηνότερος απ’ τον εγχώριο, προσωπικά δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος γι αυτό, όμως ας δεχθούμε ότι έχετε δίκιο. Θέλετε λοιπόν να μας βλέπετε να δουλεύουμε σα σκλάβοι όπως στις χώρες αυτές; Εγώ δεν το θέλω αυτό για κανέναν εργάτη στον κόσμο. Αυτά που θα σας γράψω τώρα είναι πραγματικότητα, έχω δουλέψει με συναδέλφους απ’ την Τσεχία και την Πολωνία, όταν ήρθαν μερικοί στις Αστούριες, κι όταν μπήκαν στα καταστήματα να ψωνίσουν τα είχαν παίξει, επειδή μπορούσαν να αγοράσουν κάποια ψιλοπράγματα που στις χώρες τους ήταν όμως αδιανόητα. Τα πρώτα χριστούγεννα που περάσανε μαζί μας, κρατούσαν στο κάθε χέρι κι από ένα μαντολάτο… Τους ρωτήσαμε γιατί αυτό, και μας εξήγησαν πως στις χώρες τους δεν θα άντεχαν με τίποτα οικονομικά να το αγοράσουν, επειδή οι μισθοί τους τους έφταναν ίσα-ίσα για ένα πιάτο φαί, κι αυτό φτωχικό. Θέλω να πω εδώ ότι αν δεν υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, θα ισχύει σύντομα και για μας το ίδιο.

7. Όσον αφορά τα οδοφράγματα στους αυτοκινητοδρόμους, θα ήθελα να απαντήσω σ’ όλους εκείνους που διαμαρτύρονται επειδή οι ανθρακωρύχοι τους εμποδίζουν να πάνε στη δουλειά ή στη σχολή τους, και λένε πως κι οι ίδιοι αν έχουν προβλήματα στη δουλειά τους, δεν πάνε να “ενοχλούν” άλλους στην εργασία τους. Θα πώ ότι κάθε φορά που κάποιοι συνάδελφοι από άλλους χώρους εργασίας μας ζήτησαν βοήθεια για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, σταματήσαμε τη δουλειά μας για ολόκληρα 24ωρα, στηρίζοντάς τους είτε βρίσκονταν στη χώρα είτε στο εξωτερικό. Όταν απεργούσαν οι Άγγλοι ανθρακωρύχοι, σταματήσαμε την εργασία μας και μαζέψαμε χρήματα για να στείλουμε στις οικογένειές τους για να μην πεινάσουν. Αμφιβάλλει κανείς ότι δε θα ενωθούμε με οποιονδήποτε κλάδο βάλλεται; Αλλά φαίνεται πως σήμερα είναι ξεπερασμένο να ζητάς τη βοήθεια των άλλων. Κι όμως, το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον είναι κάτι θεμελιώδες, ενώ το να τρωγόμαστε ο ένας με τον άλλον ως συνήθως, είναι κάτι που οφελεί μόνο αυτούς που βρίσκονται από πάνω μας.

Αν όλοι οι Ισπανοί εργαζόμενοι ήταν τόσο ενωμένοι όσο οι ανθρακωρύχοι, οι κυβερνώντες αυτής της χώρας θα το σκέφτονταν πολύ καλά προτού προχωρήσουν στις περικοπές που τώρα κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι αυτό. Σκεφτείτε λοιπόν ποιός πραγματικά σας εμποδίζει να πάτε στη δουλειά ή στη σχολή σας, ποιός είναι αυτός που απολύει εργαζομένους και πραγματοποιεί περικοπές στην εκπαίδευση, δεν είναι άλλοι απ’ τους πολιτικούς μας.

Θα ήθελα επίσης να πω σ’ αυτύς που λένε ότι πρέπει να πάμε να διαμαρτυρηθούμε στην Μαδρίτη αν θέλουμε, στις πόρτες του υπουργείου και να τους αφήσουμε αυτούς “στην ησυχία τους”, ότι αυτό το έχουμε κάνει προ πολλού, αλλά η λογοκρισία των ΜΜΕ φροντίζει να μην ενημερώνει με διαφάνεια για τίποτα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ένας εργαζόμενος που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του δεν είναι τρομοκράτης, όπως μας αποκαλούν σήμερα επειδή αγωνιζόμαστε για τη ζωή των οικογενειών μας.

Σας καλώ όλους να βγείτε απ’ τα σπίτια σας και να υπερασπιστείτε τις ζωές όλων μας. Όσο μας κρατούν κλεισμένους στο σπίτι, τους επιτρέπουμε να μας ρίξουν λίγο-λίγο, μέτρα μετά από άλλα μέτρα, στην πείνα.

Θέλουν τα παιδιά σας και τα παιδιά μας να μείνουν αμμόρφωτα σαν εμάς, που βλέπαμε τους τοίχους των σχολείων περισσότερο απ’ έξω παρά από μέσα, καθώς ένας αμμόρφωτος άνθρωπος είναι πιο εύκολο να υποταχθεί.

Να ενημερώνεστε, να αμφισβητείτε τα πάντα όσα βλέπετε στην τηλεόραση, τώρα που έχετε το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, μπορείτε μ’ αυτά να είστε σε συνεχή επαφή, να οργανώνεστε με όποιον τρόπο επιθυμείτε, ειρηνικά, στα οδοφράγματα απευθείας, όπως και να ‘χει οργανωθείτε! Θέστε στόχους και πραγματοποιήστε τους γρήγορα. Η κυβέρνηση κινείται κι αυτή πολύ γρήγορα όταν η κατάσταση είναι προς όφελός της, και το ξέρετε. Αφαιρέστε τη λέξη “φόβος” και τη φράση “και τί θα αλλάξει μ αυτό;” απ’ το μυαλό σας και πάρτε το μέλλον σας στα χέρια σας.

Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει οτιδήποτε απ’ όσα έγραψα ή έχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, ευχαρίστως αν μπορώ να σας απαντήσω.

Πολλές ευχαριστίες σε όλους και όλες που μας στηρίζουν από κάθε επαρχία της χώρας και από άλλες χώρες.

Χαιρετισμούς!

Juan Jose Fernandes.
Asturias

***

Βλ. σχετικά: “Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είμαστε πασιφιστές” – για την απεργία των ανθρακωρύχων στις Αστούριες, Ισπανία 12/6/2012

Ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από Ισπανία, που δίνει και μια εικόνα για τη συζήτηση εντός του κινήματος, σχετικά με την μαχητική απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων (πάνω από 8.000 απεργοί) στις Αστούριες, που κρατάει απ’ τις 24 Μάη. Πηγή*: http://larevueltadelasneuronas.com/2012/06/05/336/

“Nosotros no somos el 15M, nosotros no somos pacifistas, hemos venido a por todo. No tenemos miedo, somos mineros”.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qzGUL5dmTfE]

“Εμείς δεν είμαστε το 15Μ (Αγανακτισμένοι), δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δε φοβόμαστε, είμαστε ανθρακωρύχοι”

Η απεργία επ’ αόριστον των ανθρακωρύχων λόγω της μείωσης του επιδόματος κατά 63%, έχει πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, όχι λόγω της ίδιας της απεργίας, όσο της πρακτικής των απεργών. Οι ανθρακωρύχοι είναι μια από κείνες τις παραδοσιακές κοινότητες της εργατικής τάξης, που κληροδοτούν από γενιά σε γενιά μορφές ενότητας, έτσι η δουλειά γι αυτούς δεν είναι απλώς βιοπορισμός, αλλά κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, με αντίκτυπο πολύ ευρύτερο της εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος ελέγχου της πολιτιστικής έκφρασης, και μια κληρονομιά που μεταδίδεται από πατέρα σε γιό, καθώς μαθαίνεται αυτή η σκληρή εργασία που δύσκολα μπορεί να κατακερματιστεί και να εξαχθεί σε υπεργολαβίες. Οι ανθρακωρύχοι δουλεύουν ενωμένοι σε περίπλοκα και δύσκολα καθήκοντα, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον άλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων. Συνηθίζουν να φορούν τις ίδιες φόρμες, με τις οποίες μπορεί άμεσα να ταυτοποιηθεί ο καθένας τους ως μέρος μιας αδιαχώριστης ενότητας, απ’ την οποία αντλούν μια αξιοζήλευτη μνήμη αγώνων, ενώ μένουν όλοι στην ίδια περιοχή, γύρω από τα ορυχεία. Η γεωγραφία του πεδίου της μάχης που επέλεξαν τους είναι πιο γνωστή κι απ’ το σπίτι τους, ενώ απέναντί τους έχουν τα γουρούνια των ΜΑΤ, να χάσκουν -πιο γελοία από ποτέ- ανάμεσα σε κοπάδια από κατσίκες.

Υπάρχει εδώ μια ολόκληρη μνήμη που κατασκευάζεται, ένα συνεκτικό habitus που θα έλεγε ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρντιέ. Πάει να πει, δεν έχουν μόνο ένα “σύστημα επαρκούς και μετακινούμενου ανεφοδιασμού”, ένα σύστημα δομών τις οποίες χτίζουν. Έχουν επίσης μια τεχνογνωσία ενσωματωμένη στην ίδια τους την ταυτότητα, όντας ανθρακωρύχοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, από την πρώτη τους κοινωνικοποίηση. Το habitus, είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν διερωτάται κανείς, αλλά αυτόματα οι δράσεις του ανταποκρίνονται σ’ αυτό με τρόπο σιωπηλό και προσήκοντα. Στη δική τους αναπαράσταση του τί είναι ο ανθρακωρύχος, συμπεριλαμβάνεται και το να αγωνίζεται κλείνοντας τους δρόμους. Στο ρεπερτόριο της συλλογικής δράσης, η μορφή στην οποία προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους, εξυψώνεται συνδεδεμένη με την εικόνα του κουκουλοφόρου με τον δυναμίτη. Ούτε μια εφημερίδα δεν τους έχει κατηγορήσει ακόμα για “αντισυστημικούς”, ακριβώς επειδή όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητά τους ως μια κανονικότητα των ανθρακωρύχων, ακόμη κι αυτοί που δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν έτσι να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις όπως θα έκαναν σε άλλη περίπτωση.

Μια καθαρά αισθητική ανάγνωση της πολιτικής και της σύγκρουσης, μας οδηγεί να παρέμβουμε στην κυοφορούμενη διαμάχη, έχοντας σε σύγχυση μέσα στο κεφάλι μας εξιδανικευμένες καρτ-ποστάλ, που αποτελούν καρπό του φαντασιακού. Από εδώ προκύπτει και η τάση να θέλουμε να συγκρίνουμε το κίνημα 15Μ (οι Αγανακτισμένοι) με τους ανθρακωρύχους, λες και πρόκειται για αμοιβαία αποκλειόμενες δράσεις, ή λες και θα μπορούσε η μια να μιμηθεί την άλλη σαν σενάριο. Οι ανθρακωρύχοι ως αρχή, χρησιμοποιούν πιο σκληρά εργαλεία και μεθόδους, χαρακτηριστικά του υψηλότερου επιπέδου δέσμευσης, στις διεκδικήσεις εργασιακών συνθηκών, περισσότερο από κάθε άλλο αμυντικό αγώνα, που προσπαθεί να αμυνθεί στο υπάρχον, χωρίς να διεκδικεί ένα άλλο πιθανό τέτοιο. Η αυξημένη χρήση της βίας δε συνεπάγεται πάντα και αυξημένη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων κι αντίστροφα, η μη χρήση βίας, δε συνεπάγεται και αδυναμία.

Αυτή δεν είναι με τίποτα μια κριτική στους ανθρακωρύχους, αυτοί το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά. Είναι μια κριτική σ’ εκείνους που τους βλέπουν σαν αυνανιζόμενοι θεατές: τους επίδοξους ηγέτες μιας προφητικής επανάστασης, σχεδόν θεϊκών, εντολών, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Το ερωτικό φαντασιακό του γαλάζιου πίθηκου αποζητά “καθαρούς αγώνες” και αναπαριστά το στόμα του Λένιν που πια δεν έχει και πολλά κοινά με τον επαναστάτη του 1917. Όπως είπε ο Όσκαρ ουάιλντ “μπορώ να αντέξω την ωμή βία, όμως η ωμή λογική δεν υποφέρεται”. Ορισμένοι απ’ αυτούς επινοούν δικαιολογογίες για το βαλσάμωμα ενός σταλινισμού απ’ το καταφύγιο του οποίου η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν μένει παρά να γυρίσουμε πίσω. Ο Μαρξ έθιξε ακόμα κι αυτό το ζήτημα των θλιβερών παθών, σημειώνοντας “στον αγώνα εναντίον τους η κριτική δεν είναι ένα πάθος του κεφαλιού, αλλά η κεφαλή του πάθους”.

Η ανάγνωση του Μαρξ, θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει και την επιτροπή περιβάλλοντος της κατάληψης της πλατείας Sol. Στην μικρή κομψή πολιτική τους δήλωση δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη χρονική στιγμή, ούτε τις ανάγκες. Αυτιστικοί στην πολιτική και ηθική τοποθέτηση, δεν διερευνούν την κοινωνική διάσταση των ορυχείων στις πόλεις και στις επαρχίες που εξαρτώνται απ’ αυτά. Δεν μιλάμε φυσικά για μια υπεράσπιση του λιθάνθρακα και των ορυχείων ως πρακτική, αλλά για την υποστήριξη των ανθρακωρύχων. Δεν γίνεται να γκρεμίσεις με ένα χτύπημα μια υποδομή που μολύνει, χωρίς προηγουμένως να βρεις εναλλακτικές που να επιτρέπουν στους ανθρώπους αυτούς να διάγουν αξιοπρεπώς τις ζωές τους. Η ζωή στα ορυχεία είναι πολύ σκληρή για όσους βρίσκονται εκεί μέσα, και κανείς δε διεκδικεί αυτήν την εκμετάλλευση ή και τα ίδια τα ορυχεία, αλλά το αποτέλεσμα στην κοινότητα. Μέχρι να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς να υποφέρουν στα ορυχεία, αυτά δεν μπορούν να κλείσουν. Ο σεβασμός για το περιβάλλον είναι στενά συνδεδεμένος με την κοινωνική και υλική πραγματικότητα της γης στην οποία ανήκει.

Στην αντίπερα όχθη, από άποψη γεωγραφική, πολιτιστικής και οικογενειακής κληρονομιάς, βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι του Οβιέδο, προσφέροντας έναν άλλον τύπο  πολιτικής προσέγγισης πολύ πιο ενδιαφέροντα. Δεν περιορίζονται στην παροχή στήριξης στους ανθρακωρύχους με διαμεσολαβημένη και φιλανθρωπική στάση, αλλά δείχνουν την αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ των διαφορετικών πραγματικοτήτων. Μεταξύ άλλων, πιέζοντας τους ανθρακωρύχους να ενοποιήσουν τον εργατικό αγώνα τους σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ένα πλήθος κατακερματισμένων εμπειριών που όμως μπορούν να επικοινωνηθούν με απλά λόγια, που η ύπαρξη της μιας δεν αποκλείει την άλλη, υβριδικά, ανάμεικτα, οι αγώνες μέσα κι έξω απ’ την εργασία, δείχνουν το πώς θα ανυψωθούν ώστε να συντρίψουν το σύστημα.

Δε χρειάζεται οι ανθρακωρύχοι να γίνουν Αγανακτισμένοι, ούτε οι Αγανακτισμένοι να γίνουν όπως οι ανθρακωρύχοι, αλλά ο συντονισμός μεταξύ των δυο διαφορετικών δυναμικών, να βρει μια ισορροπία μεταξύ των διακριτών συμφερόντων των δυο κόσμων που συνυπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. Μια νέα λογική που θα λαμβάνει υπόψιν της την κοινότητα στο σύνολό της, διότι διαφορετικά, το ορυχείο που θα πετάξουμε απ’ την εξώπορτα θα ξαναεμφανιστεί απ’ το παράθυρο: στο ποτάμι των νέων απολυμένων που θα μεταναστεύσουν στην Μαδρίτη, αδειάζοντας την περιοχή τους απ’ τις ζωές και τα ταλέντα τους.

Είναι εφικτό να επεκταθεί το εύρος της κινητοποίησης τόσο σε πλήθος όσο και σε ριζοσπαστικότητα, δένοντας τα τρία πλοκάμια απ’ τα οποία ζωογονείται η καπιταλιστική συσσώρευση, και στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση: την κερδοσκοπία των ιδιοκτητριών εταιριών γύρω απ’ τη στέγαση, την υποχώρηση της εργασίας ως κοινωνική και οικονομική εξασφάλιση, και το δημοκρατικό έλλειμα που καθιστά αδύνατη την αξιοπρέπεια σε κάθε τομέα της ζωής. Να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των ορυχείων και να κάνουμε ορυχείο τα πανεπιστήμια που μαζί με τα μέσα συγκοινωνίας μπορούν να μπλοκάρουν την πόλη. Να οργανώσουμε πολιτικά την άρνηση πληρωμής του υποτιθέμενου χρέους, διεκδικώντας τα πάντα που ανήκουν σε όλους, για όλους: στέγη, εισόδημα, δημοκρατία.

Puxa Asturies!

* * *

Ενημέρωση απ’ τις 11/6/2012 απ’ το LaHaine: http://translate.google.com/translate?sl=auto&tl=el&js=n&prev=_t&hl=el&ie=UTF-8&layout=2&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fwww.lahaine.org%2Findex.php%3Fp%3D61958

Φωτογραφίες απ’ τις συγκρούσεις των ανθρακωρύχων με την αστυνομία: http://tierraylibertadmojacar.blogspot.com/2012/06/mineros-asturianos-esta-semana.html, κι άλλες φωτογραφίες [η μάχη του Pozo Santiago],[οι ανθρακωρύχοι αντιστέκονται μέχρι τέλους], [28-30 Μάη]

*lol, έχει και ποστ για ψήφο στο σύριζα…

Μια ματιά στη φοιτητική απεργία

Πηγή: http://signalfire.org/?p=18942 (με την υποσημείωση ότι ο ιστόχωρος διαφωνεί με την απαισιόδοξη οπτική του συγγραφέα του κειμένου για τις δυνατότητες προλεταριακής ηγεμονίας στα μαζικά κινήματα των μητροπόλεων καθώς η κρίση του ιμπεριαλισμού βαθαίνει)

Βρισκόμαστε πλέον στη 13η βδομάδα της φοιτητικής απεργίας στο Κεμπέκ ενάντια σε μια αύξηση κατά 75% των διδάκτρων – η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία του Κεμπέκ – και η σύγκρουση έχει γίνει σημείο εστίασης κάθε αντιπολίτευσης στη λιτότητα εδώ πέρα, και αντιπροσωπεύει ξεκάθαρα ένα πολιτικό ορόσημο, ίσως ακόμα (ας ελπίσουμε) ένα πραγματικό σημείο καμπής.

Το ακόλουθο κείμενο είναι μια ατελής περιληπτική ματιά όσων συνέβησαν ως εδώ. Δεν είναι μια ιστορία του φοιτητικού κινήματος του Κεμπέκ ή των διαδηλώσεων στο Μόντρεαλ, ούτε καν ένας μερικός απολογισμός της απεργίας. Είναι στ’ αλήθεια απλώς μια προσπάθεια να δωθεί μια αίσθηση αυτού που συμβαίνει εδώ για τους συντρόφους πέρα απ’ το Κεμπέκ, όπως επίσης και για το πλαίσιο ενός μέρους της αντίστασης.

Οι τρεις κύριες φοιτητικές οργανώσεις που εμπλέκονται στη σύγκρουση είναι η FEUQ (Ομοσπονδία Πανεπιστημιακών Φοιτητών του Κεμπέκ), η FECQ (Ομοσπονδία Φοιτητών του CEGEP, ενός εκπαιδευτικού μοντέλου μοναδικού στο Κεμπέκ, μεταξύ λυκείου και πανεπιστημίου) και η CLASSE. Υπάρχει επίσης μια τέταρτη, η TaCEQ, που αποτελεί διάσπαση της FEUQ, αλλά αντιπροσωπεύει μόλις το 3% των απεργών, κυρίως στην Πόλη του Κεμπέκ. Η CLASSE έχει τα καλύτερα αιτήματα απ’ τις τρεις τους, κι αποτελεί την ομάδα όπου πιθανότατα θα βρεθεί κάθε αριστερός, είναι στην πραγματικότητα μια “προσωρινή” δομή που έχει στηθεί για τον αγώνα ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων αυτόν τον χειμώνα, από μια μικρότερη ομάδα, την ASSA, που είναι αριστερού προσανατολισμού και αγωνίζεται για καθολική πρόσβαση στην εκπαίδευση (δηλ. δωρεάν παιδεία), και η δομή της χαρακτηρίζεται από τις συνδικαλιστικές αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της αποκέντρωσης. Τα ΜΜΕ λένε ότι η CLASSE αντιπροσωπεύει περίπου 100.000 φοιτητές, αριθμός που υπολογίζεται βάσει των φοιτητών που αντιπροσωπεύονται στις φοιτητικές ενώσεις που έχουν ψηφίσει το πλαίσιό της. Υπάρχει ένα καλό άρθρο (αν και η ανάλυση είναι σοσιαλδημοκρατική) εδώ: http://rabble.ca/news/2012/04/massive-student-movement-Quebec

Το φιλελεύθερο κόμμα του Κεμπέκ, ελέγχει την κυβέρνηση του Κεμπέκ, με τον Jean Charest στη θέση του πρωθυπουργού. Είναι επίσης το φεντεραλιστικό κόμμα της επαρχίας, δηλαδή αντιτίθεται στην ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Το κόμμα αυτό, αυτή τη στιγμή εμπλέκεται σε μια ποικιλία σκανδάλων διαφθοράς. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι το Parti Quebecois, που στα 1970 ήταν σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, και πλέον κυμαίνεται μεταξύ κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, ανάλογα προς τα πού φυσάει ο άνεμος σε κάθε θέμα. το PQ είναι υπέρ της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ, κι έτσι κερδίζει τη ψήφο των εθνικιστών. Ιστορικά, είχε ισχυρές διασυνδέσεις με τις τρεις βασικές συνδικαλιστικές ενώσεις, αν κι αυτές έχουν εξασθενίσει τα τελευταία 20 χρόνια. Το όλο νόημα του χαρακτηρισμού του καθενός απ’ τα δυο κόμματα ως αριστερό ή δεξιό έγκειται στο ότι σε θέματα που έχουν να κάνουν για παράδειγμα με τον ρατσισμό, το PQ είναι συνήθως χειρότερο απ’ ότι οι φιλελεύθεροι. Υπάρχουν ακόμη δυο μικρότερα τρίτα κόμματα, το Quebec Solidaire (που έχει ένα μέλος στο κοινοβούλιο απ’ το εξευγενισμένο και τρέντυ Plateau του Mercier του Montreal) και ο Coalition Avenir Quebec (7 μέλη). Το τελευταίο είναι ακόμα πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο, υπέρ της επιχειρηματικότητας, εχθρικό προς τους μετανάστες κλπ, ενώ το προηγούμενο είναι ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό, ελαφρά εθνικιστικό κόμμα, με μια ακολουθία από τροτσκιστές κι άλλους πρόθυμους να τοποθετήσουν τις ελπίδες τους σε οτιδήποτε.

Η κατάσταση αναπτύσσεται διαρκώς απ’ τα μέσα του Μάρτη, και τον Απρίλη, με καθημερινές διαδηλώσεις, μαχητικές δράσεις οικονομικού μπλοκαρίσματος κλπ. Στην πραγματικότητα, πολλές μέρες είχαμε πολλαπλές διαδηλώσεις και δράσεις μόνο στο Μόντρεαλ, πικετοφορίες κλπ και σ’ άλλες πόλεις σε πανεπιστήμια και cegep.

Αυτή η μοναδική φοιτητική κινητοποίηση υποστηρίχθηκε από μια πρωτόγνωρη δημόσια υποστήριξη. Για πρώτη φορά, είχαμε μη-φοιτητές να οργανώνουν διαδηλώσεις υποστήριξης της φοιτητικής απεργίας. H CLASSE οργάνωσε δύο ειδικές “οικογενειακές” διαδηλώσεις, στις 18 Μαρτίου και στις 9 Απριλίου, με πάνω από 30.000 συμμετέχοντες, όπου οι φοιτητές δεν ήταν παρά μια μειοψηφία. Και φυσικά, όλα αυτά συνοδεύονταν απ’ την κλασσική αριστερή βαβούρα. Για παράδειγμα, εγώ βρέθηκα την πρώτη βδομάδα του Απρίλη σε δύο γεγονότα, πολύ διαφορετικά μεταξύ του: μια εκδήλωση για έναν Φιλιππινέζο πολιτικό κρατούμενο, και ένα πολιτικό μνημόσυνο για την Madeleine Parent, φεμινίστρια και συνδικαλίστρια εργάτρια που πέθανε τον Μάρτιο. Και στα δυο, όλοι τους φορούσαν τα μικρά τετράγωνα σύμβολα του φοιτητικού κινήματος, έγινε αναφορά στην απεργία, και στο μνημόσυνο της Parent, εκπρόσωποι της CLASSE πήραν τον λόγο και έλαβαν το πιο θερμό χειροκρότημα.

Μέσα στα πλαίσια των καθημερινών πορειών και δράσεων, στις 7 Μάρτη μια φοιτήτρια, η Francie Grenier, χτυπήθηκε από μια χειροβομβίδα κρότου της αστυνομίας τραυματίζοντας σοβαρά το μάτι της (http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/03/08/Montreal-student-protest-eye.html). Την ίδια μέρα, είχαμε μικροτραυματισμούς και ψεκασμούς με δακρυγόνα κατά την είσοδο φοιτητών στα γραφεία της Loto Quebec (http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/03/08/Montreal-student-protest-eye.html). Αυτό συνέβη μια εβδομάδα πριν την ετήσια διαδήλωση της 15 Μαρτίου ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, για την οποία η αστυνομία συμβούλεψε τους φοιτητές να μη συμμετάσχουν (βλ. παρακάτω). Ωστόσο, η συμβουλή αυτή αγνοήθηκε, και ήταν μια μεγάλη διαδήλωση (ίσως η μεγαλύτερη για τις 15 Μαρτίου), κάπου 4-5 χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, γκλομπς, δακρυγόνα κλπ, και να πραγματοποιεί 150 συλλήψεις (http://rabble.ca/news/2012/03/police-violence-rise-Montreal & http://Montreal.ctv.ca/servlet/an/local/CTVNews/20120315/mtl_police_brutality_march_120315/20120315/). Τα τελευταία χρόνια αυτή είναι η συνήθης πρακτική της αστυνομίας απέναντι σε μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις στο Μόντρεαλ: η αστυνομία επιτίθεται βίαια προκειμένου να διασπάσει τη διαδήλωση σε μικρότερες ομάδες, τις οποίες έπειτα μπορεί να κυνηγάει για ώρες μέσα στην πόλη.

Όλον τον μήνα πραγματοποιήθηκαν δράσεις με στόχο τη διατάραξη της οικονομικής ροής, για παράδειγμα στις 21 Μάρτη η γέφυρα Champlain του Μόντρεαλ (πολυσύχναστο πέρασμα για τα νότια προάστια) μπλοκαρίστηκε εν ώρα αιχμής.

Στις 22 Μάρτη, έγινε μια μεγάλη διαδήλωση, η μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια, σίγουρα μέχρι τουλάχιστον το 2003 για το Ιρακ, ίσως ακόμα μεγαλύτερη, με 200.000 κόσμο. Τα συνδικάτα συμμετείχαν στη στήριξη της διαδήλωσης. Προσωπικά είδα ελάχιστη παρουσία οργανωμένων αριστερών (ούτε εφημερίδες, ούτε τρικάκια, ούτε πανώ ακόμα από αριστερές ομάδες), μπορεί όμως να ήταν κι επειδή η πορεία ήταν τόσο μεγάλη, που μπορεί να καθόσουν για ώρες στο ίδιο σημείο και να μην έβλεπες κανέναν τους, αν και η CLAC (αντικαπιταλιστική συσπείρωση), αρκετές αναρχικές ομάδες, καθώς και το μαοϊκό κόμμα (PCR-RCP) ήταν εκεί, μοιράζοντας κείμενα και έντυπα.

Ήδη απ’ αυτό το σημείο, η απεργία είχε πάρει διαστάσεις που δεν είχαμε δει για δεκαετίες. Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητών συμμετείχαν, και η πλειοψηφία των μαθητών λυκείου επηρεάζονταν άμεσα.

Οι δεξιοί φοιτητές που αντιτίθενται στην απεργία άρχισαν να πηγαίνουν στα δικαστήρια, να ζητούν νομικές κυρώσεις εναντίον των απεργών. Όπως και στην περίπτωση των εργατικών αγώνων, αυτές οι δικαστικές μεθοδεύσεις χρησιμοποιούνται για να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις και να δώσουν στην αστυνομία μια δικαιολογία για να συλλάβει απεργούς.

Αυτές οι μηνύσεις άρχισαν να παραδίδονται στα τέλη του Μάρτη. Πρώτα ένα κοινοτικό κολλέγιο στο Saguenay διατάχθηκε να συνεχίσει τα μαθήματα και προσέλαβε σεκιουριτάδες προκειμένου να εφαρμόσει την δικαστική απόφαση, και οι μαθητές διέλυσαν το σχολείο.

Έπειτα, το Πανεπιστήμιο Laval στην Πόλη του Κεμπέκ έλαβε μια ανάλογη δικαστική εντολή στις 3 Απρίλη. το UQAM είναι το γαλλόφωνο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ στο οποίο οι περισσότεροι φοιτητές προέρχονται απ’ την εργατική τάξη. Είναι το επίκεντρο του ριζοσπαστικού ακτιβισμού σ’ αυτήν την πόλη, από τότε που ιδρύθηκε, το 1969, και καθόλου περίεργα έχει γίνει ο μαχητικός πυρήνας ολόκληρου του απεργιακού κινήματος. Στις 4 Απρίλη, το UQAM έλαβε μια ανάλογη δικαστική εντολή.

Ενάντια σ’ αυτές τις δικαστικές αποφάσεις, οι φοιτητικές ενώσεις υπερασπίστηκαν το δικαίωμά τους να απαντούν με άμεση δράση (μαζικές πικετοφορίες) ενάντια στις διοικήσεις των σχολών, τους μπάτσους και τις ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, από το 1968, ενώ ορισμένες απ’ τις καλύτερες άμεσες δράσεις έλαβαν χώρα σ’ αυτές τις πικετοφορίες (περιλαμβάνοντας τις μάχες σώμα με σώμα με τους μπάτσους που σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν).

Έτσι, η χρήση των δικαστικών εντολών, αν και δεν επηρέασε τους απεργούς φοιτητές, συνεισέφερε σε μια κλιμάκωση, με τους απεργούς να ανταποκρίνονται με επιτυχία στην πρόκληση. Όπως προειδοποίησε ένα μέλος των Καθηγητών Ενάντια στις Αυξήσεις στα Δίδακτρα “αυτού του είδους η ποινικοποίηση μπορεί να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα μεταξύ φοιτητών, καθηγητών και διοίκησης”.(http://www2.Canada.com/topics/news/story.html?id=6519058) Πράγματι, το μόνο που κατάφεραν οι δικαστικές εντολές ήταν να υποδαυλίσουν τις τακτικές άμεσης δράσης, και τη στρατηγική της οικονομικής διαταραχής και των μαζικών διαδηλώσεων που χαρακτηρίζουν πλέον αυτήν την άνοιξη.(http://www.Montrealgazette.com/news/Roving+student+protesters+tackle+multiple+Montreal+targets/6442031/story.html)

Στις 4 Απρίλη, 71 άνθρωποι συνελήφθηκαν μετά από μια εισβολή στο κυριλέ ξενοδοχείο Queen Elizabeth. Έριξαν κάτω τα τραπέζια του μπουφέ κι έσπασαν πιάτα, ενώ δυο σεκιουριτάδες τραυματίστηκαν στις συμπλοκές. (http://www.Montrealgazette.com/news/UQAM+gets+injunction+against+striking+Montreal+students/6409104/story.html) Στις 5 Απρίλη (Πάσχα) απελευθερώθηκαν ακρίδες εντός του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ, αναγκάζοντας τη διοίκηση να ακυρώσει όλα τα μαθήματα.(http://cnews.canoe.ca/CNEWS/Canada/2012/04/05/19598226.html)

Την Παρασκευή 13 Απρίλη, φοιτητές του πανεπιστημίου Outaouais στο Gatineau έλαβαν μια δικαστική εντολή να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Την επόμενη δευτέρα, η διοίκηση αναγκάστηκε να ακυρώσει τα μαθήματα καθώς οι φοιτητές είχαν κλειδωθεί μέσα στο κτίριο με οδοφράγματα. Η αστυνομία κακοποίησε έναν φοιτητή που αναγκάστηκε να εισαχθεί σε νοσοκομείο. (http://ssmu.mcgill.ca/tuitiontruth/news/crisis-at-uqo-riot-police-enforce-injunction-160-arrests/). Λίγες μέρες αργότερα, στις 19 Απρίλη, είχαμε 151 συλλήψεις στο ίδιο πανεπιστήμιο, καθώς οι φοιτητές αγνόησαν την εντολή για τέταρτη μέρα στη σειρά. Ακρίδες αφέθηκαν ελεύθερες επίσης μέσα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, ενώ κόκκινη μπογιά πετάχτηκε σε διάφορες σχολές.(http://www.cbc.ca/news/Canada/ottawa/story/2012/04/19/gatineau-protest-Montreal-students-bus-to-join-arrests.html). Ακόμα περισσότερη αστυνομική βία, μέρος της οποίας γίνεται γνωστό, ειδικά αφότου ένα παιδί φωτογραφίζεται με αίμα να τρέχει απ’ το πρόσωπό του.

Στις 16 Απρίλη, η αστυνομία ανακοινώνει ότι κάποιοι μπλόκαραν το μετρό του Μόντρεαλ πετώντας σακιά με τούβλα στις γραμμές. Η αστυνομία επίσης ισχυρίζεται ότι μολότωφ βρέθηκαν έξω από ένα κτίριο που θεωρούταν ότι στεγάζει κυβερνητικά γραφεία. Το ίδιο απόγευμα, αρκετά κυβερνητικά γραφεία σπάστηκαν, βάφτηκαν κόκκινα, ενώ σε μερικά ανακοινώθηκε ότι βρέθηκαν απ’ έξω σάκοι με μολότωφ. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ό,τι θέλει, καθώς οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν λάθη, ή να στοχεύουν λάθος, αλλά το γεγονός είναι ότι η αστυνομία επίσης φυτεύει “στοιχεία” για να συκοφαντήσει τον αγώνα μας, τόσο με δική της πρωτοβουλία όσο και ως αποτέλεσμα άνωθεν εντολών. Πολλοί σύντροφοι, που δεν είναι ευάλωτοι σε θεωρίες συνωμοσίας, βρίσκουν αρκετά ύποπτο το ότι βρέθηκαν ταυτόχρονα σάκοι με μολότωφ έξω από πολλά διαφορετικά γραφεία απ’ την αστυνομία, χωρίς σε καμμία περίπτωση να γίνει χρήση τους.

Ακόμα περισσότερο, καθώς η κυβέρνηση έσπευσε να βγάλει πολιτικό κέρδος απ’ αυτό, και πλέον διασκεδάζει την άρνησή της να διαπραγματευθεί με την CLASSE ζητώντας απ’ την τελευταία να αποκηρύξει τη βία, αν και δεν υπάρχει καμμία ένδειξη που να τη συνδέει με τις επιθέσεις αυτές.(http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/04/16/Montreal-vandalism-student-movement.html). Σε μια επίδειξη ενότητας, ούτε η FECQ ούτε η FEUQ δέχθηκαν να προσέλθουν στις διαπραγματεύσεις εάν δε συμπεριλαμβάνεται και η CLASSE. Αυτό ήταν μια ιστορική κατάκτηση, τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί στο παρελθόν. ΠΡάγματι, η FEUQ έχασε χιλιάδες μέλη το 2005 επειδή έσπασε την αλληλεγγύη με την ASSA για να δεχθεί μια σκατοσυμφωνία. Αυτήν τη φορά, έκανε την πολιτική επιλογή να σταθεί στο πλευρό της CLASSE, όχι τόσο από κάποια νεοευρεθείσα πολιτική αρχή, αλλά επειδή συνειδητοποίησε ότι θα φυλλορροούσε σε περίπτωση που επαναλάμβανε το λάθος της.

Αν η αλληλεγγύη με την CLASSE αντιπροσωπεύει ένα πολιτικό ρήγμα στο φοιτητικό κίνημα το ρήγμα στους δρόμους ήρθε στα τέλη του Απρίλη, καθώς η κυβέρνηση είχε οργανώσει μια δημόσια διαβούλευση για το Plan Nord, ένα τεράστιο επενδυτικό σχέδιο στα βόρεια του Quebec, όπου ο πληθυσμός είναι κυρίως ιθαγενείς (Cree, Inuit και Innu). To Plan Nord φαίνεται πως οδεύει για μια επανάληψη του υδροηλεκτρικού φράγματος James Bay, δηλαδή, κάποιοι θα αντιταχθούν σε μια αντιαποικιακή βάση, κάποιοι άλλοι σε περιβαλλοντική, και τελικά κάποιοι σε μια ολότελα καπιταλιστική κι εθνικιστική βάση, με επιχείρημα το ξεπούλημα του πλούτου “μας” στις ξένες πολυεθνικές.

Υπήρξαν διαδηλώσεις ενάντια στο Plan Nord στις 20 και 21 Απρίλη, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των κινητοποιήσεων ανέλαβαν αντιαποικιακές δυνάμεις, πράσινοι κι εξεγερσιακοί αναρχικοί, ενισχυμένοι με φοιτητές του κινήματος. Ο κόσμος εισέβαλε στο συνεδριακό κέντρο και οι μπάτσοι σε κάποια φάση κυνηγήθηκαν (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=83SLtpBiJjg). Όπως εξηγεί ένας σύντροφος “Η πρώτη μέρα ήταν ένα σημείο ορόσημο, εκεί που αρχίσαμε να πολεμάμε στ’ αλήθεια, ο φόβος εξαφανίστηκε και καταφέραμε να κόψουμε τους κώλους μερικών γουρουνιών στα σοβαρά. Η αλληλεγγύη που νιώθαμε στο επίπεδο των οδομαχιών ήταν πρωτόγνωρη”.

Παρόλο που οι άνθρωποι που εισέβαλαν στο συνεδριακό κέντρο διώχθηκαν βίαια απ’ την αστυνομία, μια νίκη είχε κερδιθεί εκείνη την μέρα. Μετά τον λόγο του πρωθυπουργού, η συνεδρίαση καθυστέρησε και η ανακοίνωση θέσεων εργασίας που είχε δρομολογηθεί ως χρύσωμα του χαπιού ακυρώθηκε, κι ακόμα και ο ίδιος ο λόγος του πρωθυπουργού, μια απόπειρα συμμαζέματος των ζημιών, του γύρισε μπούμερανγκ, καθώς ο Charest  λίγο πριν την εισβολή των διαδηλωτών έλεγε πως αυτοί θα ήταν ευπρόσδεκτοι και μάλιστα θα τους προσέφερε και μια θέση εργασία στα βόρεια, στο Plan Nord, στην αποικιακή περιβαλλοντοκτόνο αναπτυξιακή μαλακία του δηλαδή. Ξαφνικά mainstream σχολιαστές άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως πρέπει να κατηγορηθεί ο Charest για την κλιμακούμενη ένταση στους δρόμους. Από τότε, ένα απ’ τα πιο δημοφιλή συνθήματα στις πορείες έγινε το Charest φύγε και θα σου βρούμε δουλειά στα βόρεια!

Αυτό καταγράφηκε σαν ένα μεγάλο βήμα για τη ριζοσπαστική αριστερά, και μια γροθιά στο στομάχι για τους φιλελεύθερους, με λιγότερες από 25 συλλήψεις την Παρασκευή. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν την επόμενη μέρα, ωστόσο λιγότερο επιθετικά, κάτι που επέτρεψε στην αστυνομία να πάρει το πάνω χέρι της αλλαγής στον παλμό, πραγματοποιώντας δεκάδες συλλήψεις, ώστε να αποδείξει ότι “ξανάπαιρνε τον έλεγχο” και να αποκαταστήσει την εικόνα της μετά τα γελοία βιντεο στο youtube που δείχνουν τους μπάτσους να τρέχουν να γλυτώσουν απ’ τους διαδηλωτές.

Η κυριακή 22 Απρίλη ήταν η Μέρα της Γης, και έγινε τελικά η δεύτερη διαδήλωση άνω των 200.000 διαδηλωτών στο Μόντρεαλ αυτήν την άνοιξη. Η Μέρα της Γης φέτος έγινε ο χώρος για τη συνάντηση όλων των ανθρώπων της αριστεράς και των διαφόρων “σκοπών”, με όλους όσους φοράνε τα κόκκινα τετραγωνάκια, τα σύμβολα της φοιτητικής απεργίας. Το γεγονός αυτό εντάχθηκε σε μια ρητορική της “Άνοιξης του Κεμπέκ” ή της “Άνοιξης της Σφενδάμνου” που προέκυψε, καθώς ο αγώνας πήγαινε πλέον πολύ πέρα απ’ το απλό θέμα των φοιτητικών διδάκτρων.

Επίσης την Κυριακή, 22 Απρίλη, η FECQ πέρασε μια απόφαση που έλεγε ότι θα διαπραγματευόταν χωρίς την CLASSE, σε περίπτωση που η CLASSE δεν αποκήρρυτε τη βία, καθώς έτσι, ισχυριζόταν, η CLASSE “θα έθετε εαυτόν εκτός” της διαπραγμάτευσης. Την ίδια στιγμή, η FEUQ προσφερόταν να επιτρέψει στους εκπροσώπους της CLASSE να συμμετάσχουν στη συζήτηση ως εκπρόσωποι της FEUQ, με τον όρο ότι θα μιλούσαν ως εκπρόσωποι της CLASSE. Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από μια πολύωρη συνέλεση, η CLASSE έβγαλε μια απόφαση να καταδικάσει τη βία που στοχεύει ανθρώπους, εκτός από περιπτώσεις αυτοάμυνας. Η επιλογή των λέξεων ήταν προφανώς αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ διαφορετικών πολιτικών τάσεων. Αρνήθηκε να καταδικάσει συγκεκριμένα τις επιθέσεις στην ιδιοκτησία, ενώ υπερασπίστηκε με πάθος την πολιτική ανυπακοή και την άμεση δράση, ενώ κατέληγε έξυπνα πως η μεγαλύτερη βία είναι η οικονομική βία και η βία της αστυνομίας.

Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν τη Δευτέρα, 23 Απρίλη, και η υπουργός προσπάθησε να επιβάλει μια “48ωρη εκεχειρία” για όσο αυτές διεξάγονταν, εννοώντας ότι καμμία δράση οικονομικής διαταραχής, που γι αυτήν περιλάμβαναν και τις διαδηλώσεις κάθε είδους, δε θα πραγματοποιούνταν. Ενώ η CLASSE δε συμφώνησε τεχνικά σ’ αυτήν την εκεχειρία (σύμφωνα με τη λειτουργία τους θα έπρεπε να κάνουν γενική συνέλευση για να αποφασίσουν), οι εκπρόσωποι ανακοίνωσαν ότι θα το δέχονταν προκειμένου να συνεχίσουν, καθώς δεν υπήρχε κάτι προγραμματισμένο για τις μέρες αυτές. Αυτό ήταν κάπως ανειλικρινές, καθώς είχε προγραμματιστεί μια νυχτερινή διαδήλωση, και μέλη της CLASSE προσπαθούσαν έπειτα με μούφες να την αναβάλλουν ως την Τετάρτη.

Περιφρονώντας την κίνηση αυτή, εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Τρίτης 24 Απρίλη. Η πρώτη νυχτερινή διαδήλωση ήταν οργανωμένη από φοιτητές στα GECEP του Παλιού Μόντρεαλ, φοιτητές της εργατικής τάξης με τις πιο σκληροπυρηνικές φοιτητικές ενώσεις, που σχετίζονταν με την CLASSE. Έγινε σαφές ότι αρνούνταν κάθε εκεχειρία, και ότι από τη στιγμή που η CLASSE άρχιζε να διαπραγματεύεται αν οι άνθρωποι θα δικαιούνταν να διαδηλώνουν και να αγωνίζονται, έπαυε να αντιπροσωπεύει το κίνημα. Ενώ οι εφημερίδες μίλησαν για “δεκάδες” στην πραγματικότητα κάπου 500 άνθρωποι συμμετείχαν, ενώ έγιναν κι ορισμένες ζημιές, μεταξύ των οποίων σπάστηκε και μια βιτρίνα τράπεζας.

Το πρωί της Τετάρτης έγινε λόγος για κάποια καπνογόνα που έσκασαν στο μετρό του Μόντρεαλ, ενώ οι φοιτητές ενώθηκαν με απολυμένους εργάτες της Air Canada για να αποκλείσουν τον δρόμο έξω απ’ το συμβούλιο των μετόχων της Air Canada. Παρά τις προσπάθειες των συνδικαλιστικών εκπροσώπων να μιλήσουν μόνο οι δικοί τους, εργάτες της βάσης πήραν το μικρόφωνο κι έπειτα το πέρασαν με τη σειρά τους σε εκπροσώπους των φοιτητών. Γύρω στο μεσημέρι, ο υπουργός Beauchamp ανακοίνωσε ότι δε θα διαπραγματευόταν με την CLASSE επειδή η εκεχειρία που όρισε παραβιάστηκε, μεταξύ άλλων απ’ αυτές τις τελευταίες κινήσεις και την νυχτερινή διαδήλωση. η FECQ και η FEUQ εγκατέλειψαν τις διαπραγματεύσεις ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Την ίδια μέρα, τρία λύκεια ψήφισαν να κατέβουν σε τριήμερη απεργία. Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησε ένα κάλεσμα σε μια ακόμη διαδήλωση το ίδιο βράδυ.

Κάπου 10.000 άνθρωποι εμφανίστηκαν την Τετάρτη το βράδυ, και η διαδήλωση ξεκίνησε δυναμικά και μαχητικά, με εκτεταμένες επιθέσεις εναντίον της ιδιοκτησίας: σπάστηκαν οι βιτρίνες απ’ όλες τις τράπεζες απ’ όπου πέρασε η πορεία, ένα κατάστημα Apple και άλλες εταιρίες έγιναν στόχος κόκκινων μπογιών, ενώ η αστυνομία ανακοίνωσε πως ένα αυτοκίνητο πυρπολήθηκε, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται. Όσον αφορά την αστυνομία, επιτέθηκαν με ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, σπρέυ πιπεριού και χτυπήματα, πραγματοποιώντας πάνω από 80 συλλήψεις (αργότερα, σπάστηκαν τα τζάμια του 21ου Α.Τ.). Ένα καλό βιντεάκι υπάρχει εδώ: https://vimeo.com/41177705.com

Το βράδυ της Πέμπτης έγινε μια τρίτη πορεία, ξανά με συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων. Αυτή τη φορά υπήρχαν λιγότερες συλλήψεις και λιγότεροι βανδαλισμοί απ’ ότι την προηγούμενη νύχτα. Σ’ αυτό το σημείο έγινε σαφές ότι μέχρι ο υπουργός να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις θα γίνονται πορείες κάθε βράδυ.

Την Παρασκευή 27 Απρίλη έγινε η τέταρτη νυχτερινή διαδήλωση. Αυτή τη φορά κατέβηκα κι ο ίδιος για να εκπλαγώ, τόσο εμψυχωτικά όσο κι απογοητευτικά απ’ τα όσα είδα. Θα προχωρήσω εδώ σε λίγες λεπτομέρειες όχι επειδή ήταν τόσο σημαντική διαδήλωση, αλλά επειδή ήμουν παρών οπότε μπορώ να δώσω μια πιο λεπτομερή αναφορά.

Για πρώτη φορά, η νύχτα ήταν αρκετά ψυχρή, λίγο υπό το μηδέν (Κελσίου), με περιστασιακά λίγο χιόνι να πέφτει. Αρκετές χιλιάδες είχαν συγκεντρωθεί μέχρι τις 8μμ, στο ξεκίνημα της πορείας πρέπει να έφτανε τις 10.000. Φαινόταν αρκετά μη-αριστερή, με την καλή έννοια, εννοώ ότι δεν έβλεπες τους κλασσικούς αριστερούς αγωνιστές που έχει συνηθίσει κανείς να βλέπει στις διαδηλώσεις. Προφανώς πολλοί νέοι άνθρωποι, όμως σίγουρα δεν ήμουν ο πιο γέρος. Πηγαίνοντας να πάρω ένα κομμάτι πίτσα πριν ξεκινήσουμε ένας μαύρος μπροστά μου λέει “θα είναι δέκα χιλιάδες λευκά παιδιά ενάντια σε δυο χιλιάδες μπάτσους, είναι τρέλλα!” τον ρώτησα αν κατεβαίνει κι αυτός σε καμμιά διαδήλωση και μου απάντησε πως δεν ασχολείται με τέτοιες μαλακίες. Έπειτα έπεσα πάνω σε μια γυναίκα που ήξερα χρόνια, μια βετεράνο διαφόρων κινητοποιήσεων για κάθε είδος σκοπό κοινωνικής δικαιοσύνης ή ειρήνης, που μου εξήγησε πως είχε κατεβεί για να πει στους φοιτητές “πώς να το κάνουν”, δηλαδή μη-βίαια. Δεν ήξερα τί θα περίμενε κανείς.

Ο κόσμος ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία λευκός και γαλλόφωνος. Βασικά, ήταν μια εκδήλωση του Κεμπέκ. Αυτό είναι λογικό, καθώς ολόκληρο το επίσημο ταξικά προσανατολισμένο κομμάτι του Κεμπέκ είναι γαλλόφωνο, απ’ τα συνδικάτα μέχρι τις φοιτητικές ενώσεις και τις ομάδες ενάντια στη φτώχεια. Αυτή η απεργία είναι “ιστορική” και για έναν ακόμη λόγο, επειδή τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια και cegep δεν είχαν ψηφίσει ποτέ (ή σχεδόν ποτέ, εξαρτάται απ’ την πηγή) υπέρ της συμμετοχής σε κάποια απεργία, κι ακόμα και σ’ αυτήν την απεργία, τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια δεν έχουν δικές τους κινητοποιήσεις, κι ως εκ τούτου πολλα μαθήματα συνεχίζονται λίγο-πολύ ως συνήθως. Υπάρχουν όμως αρκετές εξαιρέσεις, ωστόσο δεν παύουν να είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις.

Με δεδομένο αυτό, στη διαδήλωση της 27ης Απρίλη είχε σχεδόν μηδαμινή εθνικιστική πολιτική χροιά (2-3 σημαίες και σύμβολα του Κεμπέκ), αν και κάποια απ’ τα συνθήματα (“Ποιανού είναι το Κεμπέκ; Δικό μας!”) θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά υπό μια εθνικιστική οπτική. Η σύνθεση της πορείας ήταν βασικά μεσοταξική, ωστόσο το πολιτικό της στίγμα ήταν αυτό των ταξικών αγώνων από τα κάτω, δηλαδή από τους ανθρώπους της βάσης, για τους οποίους οι αυξήσεις των διδάκτρων γίνονται αντιληπτές ως μέρος μιας διαδικασίας που τους γκρεμίζει απ’ την μεσαία τάξη, βάζει σε κίνδυνο το μέλλον τους, και οι οποίοι αποτελούν τον πολιτικό πυρήνα της κινητοποίησης (κι είναι έτσι αυτοί που επινοούν και κυκλοφορούν τα συνθήματα των διαδηλώσεων κοκ), έχουν μια σαφή αριστερή προοπτική και θέτουν τα πράγματα με όρους εργατικών ταξικών αγώνων.

Αυτό δεν είναι σπάνιο στον πρώτο κόσμο, ειδικά στη Β. Αμερική οι παγίδες είναι καλά γνωστές, ακόμα κι αν οι τρόποι αντιμετώπισής τους παραμένουν ασαφείς. Ως εκ τούτου, στο μέλλον αυτό είναι πιθανόν να υπάρξει ένα σχίσμα, στις ίδιες γραμμές που πραγματοποιήθηκε αυτό στο κίνημα Occupy και σε άλλες κινητοποιήσεις στη Β. Αμερική. Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτό το στάδιο της καπιταλιστικής κρίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι που επηρεάζονται από τέτοιες κινητοποιήσεις, τελικά θα στοιχίζονται πίσω από κάποιου είδους προοδευτικής, ελαφρώς εθνικιστική σοσιαλδημοκρατία, ενώ μια μειοψηφία θα προχωρά προς μια ριζοσπαστική αριστερή θέση. Καθώς ο διεθνής καπιταλισμός ωθεί τομείς της μεσαίας τάξης (συμπεριλαμβανομένης της εργατικής αριστοκρατίας) προς τα κάτω, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε επίσης ότι μια μειοψηφία θα αναπτύσσει μια ριζοσπαστική αντίσταση που θα αντιστέκεται σ’ αυτήν την ώθηση προς τα κάτω, ωστόσο μέσα σ’ ένα πλαίσιο εξαίρεσης, εξουσιαστικό και συχνά ακόμη και φασιστικό. (Εδώ, όπως στις ΗΠΑ και στον αγγλόφωνο Καναδά, βλέπουμε σημάδια αυτής της πιθανότητας στην έλξη των θεωριών συνωμοσίας και των εθνικιστικών λύσεων εξαίρεσης). Το καθήκον της πλευράς μας εντός των μητροπολιτικών κοινωνιών είναι να παρέμβουμε πολιτικά από μια αντικαπιταλιστική, αντιαποικιοκρατική και διεθνιστική προοπτική προκειμένου να αυξήσουμε τον αριθμό αυτών που θα κάνουν τη δεύτερη επιλογή, ωστόσο δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι αυτοί θα μπορούν να είναι κάτι άλλο από μια μειοψηφία.

Με αυτά κατά νου, εξεπλάγην απ’ το πόσο λίγη -εώς μηδενική- ήταν η οργανωμένη αριστερή παρουσία στη διαδήλωση. Κανείς δεν μοίραζε εφημερίδες. Κανείς δεν είχε τρικάκια πληροφόρησης για άλλες εκδηλώσεις. Καμμία ομάδα με πανώ. Τίποτα, nada, zilch. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του πώς, αν και η η ριζοσπαστική αριστερά είναι παρούσα σ’ αυτά τα γεγονότα, η δυνατότητά της να παρεμβαίνει είναι κατά καιρούς εκμηδενισμένη μπροστά στο μέγεθος του ξεσηκωμού που λαμβάνει χώρα, μπροστά στο πλήθος των πορειών, όπως και μπροστά στον αριθμό των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές.

Παρά -ή ίσως χάρη σε- αυτή την έλλειψη οργανωμένης αριστερής παρουσίας, στην αρχή έμοιαζε με μια πραγματικά μεγάλη, μαχητική πορεία, που κινείται σαν φίδι μες την πόλη. Φαινόταν πολύ πιο απογοητευτική μετά το πρώτο μισάωρο, οπότε η αστυνομία μπλόκαρε έναν κόμβο (Ontario και St Laurent) και δεν μας άφηνε να περάσουμε. Κάποιος συνελήφθη και 20-30 μπάτσοι πετάχτηκαν με υπερπλήρη εξάρτηση και στάθηκαν μπροστά σε 10.000 ανθρώπους, κάπου 200-300 εκ των οποίων κουκουλωμένοι (αν και χωρίς να υπάρχει κάποιο μαύρο μπλοκ ως τέτοιο) και φαινόταν σαν θεωρητικά να μην είχαν ούτε μία στο εκατομμύριο, κι όμως ο συλληφθέντας σύντροφος δεν απελευθερώθηκε ποτέ, και μας πήρε 20 λεπτά μέχρι να υποχωρήσουν οι μπάτσοι και να μας αφήσουν να περάσουμε. Ακόμη χειρότερα, το κεντρικό σύνθημα σ’ αυτή τη φάση ήταν “Μένουμε ειρηνικοί”! Πολύ άσχημα.

Καθώς η πορεία συνέχισε να κινείται χωρίς παλμό, αυτό συνέβη μερικές φορές ακόμα, και μέχρι τις 11μμ μείναμε λίγο λιγότεροι, αν και ακόμα αρκετές χιλιάδες. Οι μπάτσοι τότε ανακοίνωσαν ότι είχαμε κηρυχθεί “παράνομη συνάθροιση” και έπρεπε να διαλυθούμε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μεταξύ 11 και 12 υπήρξαν μερικές ακόμα αντιπαραθέσεις, ολοένα και πιο έντονες, χρήση σπρέυ πιπεριού, κάποιες φωτοβολίδες και μερικές συλλήψεις. Αν και δεν υπήρχε μαύρο μπλοκ, κάποιος πέταξε μια πέτρα σ’ ένα στρατολογικό γραφείο για να δεχθεί τη σωματική επίθεση “ειρηνιστών”. Αν και δεν φαίνεται στο βίντεο το κομμάτι αυτό, το σκηνικό είναι αυτό εδώ: http://www.cyberpresse.ca/actualites/dossiers/conflit-etudiant/201204/27/01-4519835-une-marche-pacifique-malgre-la-tension.php Άκουσα επίσης ότι κάποιοι χειροκρότησαν όταν η αστυνομία πραγματοποίησε κάποιες συλλήψεις, συνολικά 34 το βράδυ αυτό. Παρόλο που τα ΜΜΕ περιέγραψαν τις συλλήψεις ως αποτέλεσμα των “χειρουργικών κινήσεων” της αστυνομίας, αυτές ήταν στην πραγματικότητα αντίποινα και συλλήψεις στον σωρό, πχ αυτό το βίντεο στο youtube που δείχνει μια παρέα παιδιών να συλλαμβάνονται: http://www.youtube.com/watch?v=wiib7CVafw0

Απ’ την άλλη, δεν είδα κανέναν να παρεμβαίνει όταν η μικρή άτυχη διμοιρία μπάτσων που είχαν σταλεί να παρακολουθούν την πορεία δέχθηκαν έναν καταιγισμό από άδεια πλαστικά μπουκάλια και μάρμαρα. Παρατήρησα επίσης ότι όσο η πορεία μίκραινε σε πλήθος το “Μένουμε ειρηνικοί!” άρχιζε να καλύπτεται απ’ το “Μένουμε ενωμένοι”, εννοώντας ο ένας κοντά στον άλλον. Ένα αστείο σύνθημα της βραδυάς: “Charest, δεν κάνουμε πλάκα, θα σε στείλουμε σε Γκούλαγκ”.

Άφησα την πορεία κατά την 1πμ, ενώ υπήρχαν ακόμη χιλιάδες κόσμου, αλλά ήμουν κουρασμένος  και ήθελα να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι. Το επόμενο πρωί, τα πρωτοσέλιδα  των εφημερίδων κάνανε λόγο για την άψογη συμπεριφορά της πορείας που αστυνόμευσε τον εαυτό της και τάχθηκε ενάντια στους βανδαλισμούς. Αυτό που ανέδειξαν πολλοί σύντροφοι ήταν ότι ολόκληρον τον τελευταίο μήνα απ’ τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλη, τα πράγματα κλιμακώνονταν στους δρόμους, όμως πολλοί φοιτητές που δε βρίσκονταν στους δρόμους κάθε μέρα είχαν μια επαφή με αυτά διαμεσολαβημένη μέσα από τα ΜΜΕ. Οταν η CLASSE πετάχθηκε έξω απ’ τις διαπραγματεύσεις, αυτό οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους να συμμετάσχουν στις νυχτερινές διαδηλώσεις και να τις καταστήσουν αυτές την κύρια μορφή κινητοποίησης. Ωστόσο, όταν αυτοί οι χιλιάδες νέοι διαδηλωτές είδαν κάποιους να πραγματοποιούν μαχητικές δράσεις, αντέδρασαν βάσει της δικής τους αντίληψης “καλού φοιτητή εναντίον κακού βάνδαλου” που είχαν κατασκευάσει τα ΜΜΕ. Έτσι, το θέμα δεν είναι ότι οι διαδηλώσεις στρέφονταν εναντίον όσων πραγματοποιούσαν πιο μαχητικές δράσεις, όσο ότι γέμιζαν με χιλιάδες νέου κόσμου που δεν είχε επαφή με τη δυναμική που είχε κατακτηθεί στον δρόμο προηγουμένως. (Σχετικές αναφορές των κυρίαρχων ΜΜΕ για τη συνολική σχέση μαύρου μπλοκ και φοιτητικών κινητοποιήσεων: http://fullcomment.nationalpost.com/2012/05/04/graeme-hamilton-hard-to-claim-Montreal-violence-isnt-tied-into-wider-protest-movement/ και μια πιο συμπαθητική εξήγηση που εμφανίστηκε σε πολλά ΜΜΕ αλλά γράφτηκε από έναν σύντροφο: http://rougesquad.org/en/content/black-bloc-and-red-square)

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το μαύρο μπλοκ και την απομόνωση των μαχητικών τακτικών, αν και τέθηκε επιτακτικά απ’ τα ΜΜΕ και τους σοσιαλδημοκράτες, αποδείχθηκε πρώωρη.

Αν και οι νυχτερινές διαδηλώσεις συνεχίστηκαν, ωστόσο με ολοένα και λιγότερες μαχητικές δράσεις αλλά και συλλήψεις, η επόμενη κύρια αντιπαράθεση θα λάμβανε χώρα την Πρωτομαγιά, κατά την ετήσια αντικαπιταλιστική διαδήλωση.

Αντίθετα με τον αγγλόφωνο Καναδά και τις ΗΠΑ, όπου η Πρωτομαγιά είναι βασικά μια εκδήλωση της ριζοσπαστικής αριστεράς, στο Κεμπέκ είναι μια εκδήλωση του κόσμου της εργασίας, με συνδικάτα, πολιτικούς κλπ, να στριμώχνονται για μια θέση στις εξέδρες. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου, συχνά και περισσότεροι, κατεβαίνουν στον δρόμο στο Μόντρεαλ. Τη δεκαετία του 1990, είχε αναπτυχθεί μια κατάσταση όπου νεαροί αναρχικοί συχνά απομονώνονταν από τη συνδικαλιστική περιφρούρηση, συνήθως επειδή φώναζαν αντιεθνικιστικά συνθήματα ή συμπεριφέρονταν πιο μαχητικά. Αυτό αντανακλούσε την προβληματική πολιτική των συνδικάτων αλλά σε έναν βαθμό κι ένα χάσμα γενεών. Θυμάμαι σε μια απ’ αυτές τις πορείες ένας υπεύθυνος της συνδικαλιστικής περιφρούρησης να φωνάζει πανικοβλημένος στο γουόκι τόκι του πως “ναζί σκίνχεντς” εισέβαλαν στην πορεία, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα ιδιαίτερα ανοργάνωτο πρωτο-μαύρο μπλοκ αναρχικών πιτσιρικάδων. Αυτό το χάσμα με τα εργατικά συνδικάτα βάθαινε κάθε χρόνο, εν μέρει λόγω των τραμπουκισμών της συνδικαλιστικής περιφρούρησης, ιδιαίτερα αυτής της FTQ (Ομοσπονδία Εργασίας του Κεμπέκ), της λιγότερο προοδευτικής απ’ τις τρεις κεντρικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες. Με την άνοδο του Μαοϊσμού που οδήγησε στην επίσημη ίδρυση του PCR-RCP το 2007, οι Μαοϊκοί έκαναν αισθητή την εμφάνισή τους σ’ αυτό το μείγμα. (Πριν το 2007, η ομάδα αυτή ήταν γνωστή ως PCR(OC), και είχε προκύψει το 2001 από τη Groupe Action Socialiste).

Λίγα χρόνια πριν, αυτή η διαδικασία οδήγησε σε μια απόφαση εκ μέρους ενός συνασπισμού αναρχικών, μαοϊκών και άλλων να οργανωθεί μια ξεχωριστή πορεία, με μια σαφή αντικαπιταλιστική βάση ενότητας. Η πορεία αυτή έλαβε χώρα στη Hochelaga, ένα απ’ τα φτωχότερα, γαλλόφωνα προάστια του Μόντρεαλ, κι επίσης μια εστία πολυετούς ταξικού προσανατολισμού δραστηριότητας οργάνωσης και δράσεων από αναρχικούς, μαοϊκούς κι άλλους κομμουνιστές. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα χρόνο πριν, η κατάληψη των γραφείων του τότε προέδρου της FTQ Henri Massa, από συντρόφους που διαμαρτύρονταν ενάντια στον κορπορατισμό των συνδικάτων και εκκενώθηκε βίαια (κλωτσίδια, μπουνιές, τραβήγματα μαλλιών) από συνδικαλιστές τραμπούκους (βλ. σελίδες 3 και 11 http://www.clac-Montreal.net/sites/default/files/coup_pour_coup_web.pdf). Όπως εξήγησε ένας σύντροφος “διαχωρίσαμε τη θέση μας απ’ τα συνδικάτα προκειμένου να οργανώσουμε μια αντικαπιταλιστική πορεία γιατί είναι τόσο ελεεινοί και ξεπουλημένοι γενικά, που δεν μπορούν παρά να είναι περισσότερο ακραία ελεεινοί και ξεφτυλισμένοι όταν έχουμε να κάνουμε με την αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική ιστορία της Πρωτομαγιάς”.

Ως αποτέλεσμα, απ’ το 2008 κι έπειτα, κάθε Πρωτομαγιά έχει δυο πορείες, μια των συνδικάτων και μια μαχητική αντικαπιταλιστική πορεία. Ενώ τα πρώτα χρόνια, η πορεία των συνδικάτων ήταν μακράν η μεγαλύτερη απ’ τις δυο, τα τελευταία δυο χρόνια είναι σχεδόν ισάριθμες. Η αντικαπιταλιστική πρωτομαγιά είναι ένα ακόμη μέρος όπου αναπτύσσονται μαχητικές τακτικές δρόμου. Οι επιθέσεις της αστυνομίας αποτελούν ρουτίνα για την πορεία απ’ το 2008 κι έπειτα, ενώ νεοναζί boneheads είναι μέρος του όλου σκηνικού, και αρκετός κόσμος έχει χτυπηθεί ή έχει συλληφθεί κι αντιμετωπίσει βαριές κατηγορίες.

Το 2011, μερικοί μπάτσοι σπάστηκαν στο ξύλο, κι ενώ ορισμένοι υποψιάζονται ότι το σκηνικό ήταν στημένο απ’ τους ίδιους, θα μπορούσε να ήταν κι απλώς ηλιθιότητά τους, να προσπαθήσουν να μπουν μέσα στην πορεία και να πραγματοποιήσουν συλλήψεις χωρίς  να τους αντισταθεί κανείς. Όπως και να ‘χει, αυτό οδήγησε σε μια πολύμηνη παρακολούθηση του PCR-RCP, εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις τριών συντρόφων. Αρχικά αναφέρθηκε ότι αυτές οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν απ’ την αστυνομική δύναμη που έχει αναλάβει τον έλεγχο των συμμοριών, όμως σύντομα ήρθε στο φως πως η δύναμη αυτή έχει ιδρύσει μια ειδική “κόκκινη (ή μαυροκόκκινη ίσως αν λάβουμε υπόψιν τους στόχους της) ομάδα”, την ομάδα ΓΑΜΜΑ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη μαχητικότητα των αντικαπιταλιστικών διαδηλώσεων. Οι πράκτορες της ΓΑΜΜΑ συνοδεύονται από κάποιον απ’ την κρατική ασφάλεια, και μεταξύ των θεμάτων για τα οποία ανέκριναν τους συντρόφους ήταν μια βόμβα σ’ ένα στρατολογικό κέντρο στο Trois Rivieres (μια πόλη κάπου δυο ώρες απ’ το Μόντρεαλ), το 2010 αμέσως μετά τη σύνοδο των G20 στο Τορόντο.

Την Πρωτομαγιά του 2012, η αντικαπιταλιστική πορεία ήταν εμφανώς μεγαλύτερη απ’ την πορεία των συνδικάτων, κατά χιλιάδες κόσμου. Στην πραγματικότητα, η πορεία των συνδικάτων με το ζόρι έφτασε στα ΜΜΕ. Ο τόνος δώθηκε ήδη πριν το ξεκίνημα της πορείας, καθώς η αστυνομία συνέλαβε έναν μαοϊκό σύντροφο (που είχε προηγουμένως συλληφθεί κατά τις περσινές επιχειρήσεις της ομάδας ΓΑΜΜΑ) με τον ισχυρισμό ότι παραβιάζει τους περιοριστικούς όρους του.

Παρολαυτά, η πορεία ξεκίνησε αρκετά ειρηνικά, ωστόσο ξέσπασαν συγκρούσεις που κράτησαν περίπου μια ώρα, μεταξύ του μαύρου μπλοκ και της αστυνομίας. Η πορεία κηρύχθηκε “παράνομη συνάθροιση”, και αμέσως μόλις πετάχτηκαν λίγες πέτρες προς τους μπάτσους, μια μαζική αστυνομική επίθεση την έκοψε στα δύο. Στην πραγματικότητα, καθώς περιπλανιόμασταν στους δρόμους, υποθέταμε ότι έχουν τελειώσει οι συμπλοκές, ωστόσο συνεχίζονταν κατά τόπους μεμονωμένες αντιπαραθεις με τους μπάτσους, που χρησιμοποιούσαν δακρυγόνα και ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, δημιουργώντας ένα σουρρεαλιστικό σκηνικό στο κέντρο της πόλης. Μισή ώρα αργότερα, ήρθαμε κατά τύχη μπροστά στους εναπομείναντες της πορείας, αρκετές εκατοντάδες κόσμο, στο St-Louis. Η διαδήλωση συνεχίστηκε με αντιμπατσικά συνθήματα κοκ. τελειώνοντας στην πλατεία Emilie Gamelin, με μερικά ακόμη σπρωξίδια με την αστυνομία, μερικές ακόμη συλλήψεις, κι έπειτα ορισμένους απ’ τους εναπομείναντες να ενώνονται με την νυχτερινή φοιτητική διαδήλωση. Συνολικά, είχαμε 108 συλλήψεις στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Μια συμπαθητική αριστερή περίληψη εδω: http://www.mediacoop.ca/story/what-really-happened-montr%C3%A9al-may-day-protest/10727 και οπτικοακουστικό υλικό: http://www.youtube.com/watch?v=lhQv-dDdHf4

Καθ’ όλην αυτήν την περίοδο κλιμάκωσης, που ξεκίνησε τον Μάρτιο και δεν έχει τελειώσει ακόμα, μια δυναμική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ της κάθε πορείας και της επόμενης. Ο κόσμος στους δρόμους δημιουργεί μια ορμή και μια πολιτική κρίση που η κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ανίκανη μέχρι τώρα να διαχειριστεί ή να αντιστρέψει.

Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου το Φιλελεύθερο Κόμμα σχεδιάζει να πραγματοποιήσει το κομματικό του συνέδριο στο Μόντρεαλ μεταξύ 4 κι 6 Μαΐου. Εκεί θα αποφασίσουν για την πλατφόρμα τους για τις επόμενες εκλογές και για το τί θα συμβεί στο κοντινό μέλλον. Καθώς οι διαδηλώσεις αναστατώνουν την πόλη κάθε μέρα, μια εβδομάδα πριν το συνέδριο, ανακοινώθηκε ότι θα μεταφερθεί στη Victoriaville, δυο ώρες έξω απ’ το Μόντρεαλ.

Ο συνασπισμός ενάντια στις περικοπές όπως επίσης και ένα φάσμα φοιτητικών ενώσεων οργάνωσαν άμεσα λεωφορία για να μεταφέρουν εκεί την μάχη. Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Κάπου 2-3 χιλιάδες άνθρωποι ταξείδεψαν ως τη Victoriaville. Οι διαδηλωτές ισοπέδωσαν γρήγορα τα οδοφράγματα που χε στήσει η αστυνομία, όμως μετά, απλά μαζεύτηκαν μπροστά στην κόκκινη ζώνη της αστυνομίας για να ακούσουν τους λόγους των εκπροσώπων. Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές μόλις δέκα λεπτά αργότερα, ρίχνοντας δακρυγόνα και χτυπώντας στο ψαχνό. Όπως θυμάται ένας σύντροφος “πέταξαν απροειδοποίητα ένα βλήμα που περιείχε σπρέυ πιπεριού, κι έπειτα άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα κι έγινε χαμός. Ορισμένοι αντιστάθηκαν, πετώντας πράγματα προς την αστυνομία, που άρχισε να βάλλει με ασφυξιογόνες χειροβομβίδες και πλαστικές σφαίρες. Βλ. εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=A_6QnK1w1i4

Στη διάρκεια αυτής της αρχικής επίθεσης, τρεις διαδηλωτές χτυπήθηκαν σοβαρά από τις χειροβομβίδες της αστυνομίας. Αρχικά μαθεύτηκε ότι ένας απ’ αυτούς κινδύνευε να χάσει τη ζωή του, αλλά τελικά ευτυχώς δεν ίσχυε. Δύο ακόμα τραυματίστηκαν σοβαρά στο κεφάλι. Ένας απ’ αυτούς χρειάστηκε να υποστεί 8ωρη χειρουργική επέμβαση, καταλήγοντας στο να χάσει το ένα του μάτι. Καθώς η αστυνομία έριχνε στο ψαχνό με κάθε λογής λιγότερο-φονικά όπλα, το πιο πιθανό είναι ότι χτυπήθηκε με κάποιο βαλλόμενο δακρυγόνο, καθώς αυτά εκρήγνυνται με την κρούση, σχίζοντάς του το αυτί. Μια γυναίκα ακόμα έχασε μερικά δόντια καθώς ένα βομβίδιο της αστυνομίας την πέτυχε στο πρόσωπο. Υπήρχαν επίσης αναρίθμητοι άνθρωποι που χτυπήθηκαν στα πόδια από πλαστικές σφαίρες.

Στην περίπτωση ενός απ’ τους πιο βαριά τραυματισμένους, του Alexandre Allard, υπάρχουν αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες και υλικό βίντεο απ’ τη CUTV (τον τηλεοπτικό σταθμό του πανεπιστημίου της Concordia, που παρέχει ζωντανές ανταποκρίσεις απ’ τις περισσότερες πορείες του Μόντρεαλ). Η αστυνομία όταν ενημερώθηκε ότι υπάρχει βαριά τραυματισμένος με ενδεχόμενο κίνδυνο για τη ζωή του, αρνήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο. Οι διαδηλωτές τελικά κατάφεραν να καλέσουν ένα, ενώ η ιατρική ομάδα της διαδήλωσης, μέρος της οποίας είχε σχηματιστεί απ’ το σωματείο των νοσοκόμων, και συμμετέχει στις πορείες με τις ρόμπες τους, παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. (δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης, αυτές αποδείχθηκαν κρίσιμες). Η αστυνομία συνέχισε να ρίχνει δακρυγόνα, και καθώς ο κόσμος άρχισε να τρέχει, οι διαδηλωτές αναγκάστηκαν να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω απ’ τον Allard για να τον προστατεύσουν από ένα ποδοπάτημα. Καθώς η αστυνομία ενέτεινε τη ρίψη δακρυγόνων στο σημείο και άρχισε να προωθείται, ο κόσμος έπρεπε να μεταφέρει τον Allard, όχι μια αλλά δύο φορές, προκειμένου να τον προστατεύσει. Τελικά, ο κόσμος άνοιξε δρόμο για το ασθενοφόρο (που άργησε κάπου 20 λεπτά), κι εκείνη τη στιγμή η αστυνομία επωφελήθηκε απ’ το άνοιγμα του κόσμου για να πραγματοποιήσει μια νέα επίθεση. Βίντεο εδώ: http://cutvMontreal.ca/videos/1132 και ένα άρθρο στην Gazette: http://www.Montrealgazette.com/news/never+seen+police+like+this/6582164/story.html

Η μάχη συνεχίστηκε για ώρες. Υπάρχουν πολύ εμψυχωτικά βίντεο, όπως από έναν μπάτσο που την είδε καουμπόυς και πήδηξε πάνω σ’ έναν διαδηλωτή για να τον συλλάβει, καταφέρνοντας τελικά να φάει μπόλικο ξύλο από άλλους διαδηλωτές. Ο μπάτσος έφυγε τρέχοντας, και ο διαδηλωτές μπορούσε να γυρίσει ασφαλής σπίτι του: http://www.youtube.com/watch?v=K1MZMx7eN9w

Παρολαυτά, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100 συλλήψεις, πολλές απ’ τις οποίες όταν ο κόσμος γύριζε πίσω στο Μόντρεαλ. Τρία λεωφορία σταματήθηκαν απ’ την αστυνομία, κι όπως έγραψε ένας σύντροφος αργότερα: μας υποχρέωσαν να περάσουμε όλη την νύχτα, πάνω από 10 ώρες στον σταθμό όπου ένοπλοι μπάτσοι μας επιτηρούσαν, μετατρέποντας το λεωφορείο σε φυλακή http://Montreal.mediacoop.ca/story/riot-police-turn-bus-jail-cell-victoriaville/10800 . Αν και αυτό δείχνει μια εγγενή αδυναμία των ταξειδιωτικών κινητοποιήσεων, είναι επίσης ενδεικτικό της ανικανότητας (ή ίσως της αδιαφορίας;) της αστυνομίας να συλλάβει όσο κόσμο ήθελε στην ίδια τη διαδήλωση και στις συγκρούσεις, αλλά αντίθετα περίμενε να επωφεληθεί απ’ αυτες τις εύκολες μαζικές συλλήψεις για να ενισχύσει την εικόνα της.

Ένας απολογισμός σε πρώτο πρόσωπο: http://Montreal.openfile.ca/Montreal/text/first-person-account-victoriaville-protest-descends-violence και κάλυψη απ’ τα ΜΜΕ: http://www.youtube.com/watch?v=kTQZ60AZ2pQ

Την Παρασκευή το βράδυ, στον απόηχο των ταραχών, καί οι τρεις φοιτητικές ομοσπονδίες, συμπεριλαμβανομένης της CLASSE, έκαναν έκκληση στον κόσμο για ηρεμία. Οι τρεις φοιτητικές ομοσπονδίες είχαν ξεκινήσει μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με τον υπουργό την Παρασκευή: θα ήταν μια μηντιακή νίκη για την εικόνα της κυβέρνησης να καταφέρει έναν συμβιβασμό μέχρι το κομματικό συνέδριο, κι έτσι όλα ήταν καλοσχεδιασμένα αυτή τη στιγμή: άρνηση διαπραγμάτευσης μέχρι λίγο πριν το συνέδριο, κι έπειτα διαπραγματεύσεις με το ένα πόδι σε ένα αποτέλεσμα που θα διέσωζε το φιλελεύθερο κόμμα μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Πραγματικά, μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, μετά περίπου 3 μήνες φοιτητικής απεργίας, το Σάββατο 5 Μάη, ανακοινώθηκε μια συμφωνία ή τουλάχιστον μια προσφορά, η οποία υπογράφτηκε ή σχεδιάστηκε (η αοριστία κυριαρχεί!), μεταξύ των τριών φοιτητικών ομοσπονδιών και της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τις αναφορές, προς αυτήν την κατεύθυνση πίεσαν τα συνδικάτα, και ειδικά η FTQ, που είχε εκπροσώπους της στις διαβουλεύσεις, και η οποία απείλησε τους εκπροσώπους των φοιτητών ότι θα αποσύρει τη στήριξή της σε περίπτωση που δε φτάσουν σε μια συμφωνία. http://www.lapresse.ca/debats/chroniques/yves-boisvert/201205/06/01-4522604-la-contribution-syndicale.php Ουσιαστικά, αυτή η πρόταση σημαίνει ότι η αύξηση στα δίδακτρα θα πραγματοποιηθεί απ’ το ερχόμενο εξάμηνο, αλλά θα εξισορροπηθεί από μια ανάλογη μείωση στα θεσμικά πανεπιστημιακά τέλη, ώστε το συνολικό ποσό που θα καταβάλλουν οι φοιτητές να παραμείνει το ίδιο. Αυτό καταγγέλθηκε ως απάτη, καθώς σήμαινε ότι η αύξηση θα εξακολουθούσε να ισχύει με την μορφή περικοπής υπηρεσιών που αντιστοιχούσαν στα πανεπιστημιακά τέλη. Κι ενώ, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει αρκετή σπατάλη (πχ τα ειδικά προνόμια των διευθυντών) οι τομείς στους οποίους θα πραγματοποιούνταν οι περικοπές θα αποφασίζονταν από μια επιτροπή αποτελούμενη από 4 φοιτ. εκπροσώπους, 4 συνδικαλιστικούς εκπροσώπους και 11 εκπροσώπους της διοίκησης των σχολών και της κυβέρνησης. Επιπλέον, δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι ακόμα κι αν η περικοπή ισοσταθμίσει την αύξηση τον πρώτο χρόνο, θα γίνει αυτό και τον επόμενο, και τον μεθεπόμενο κοκ. Αυτή η άποψη ενισχύθηκε κι από τη βιασύνη του υπουργού Beauchamp να κάνει δημόσιες δηλώσεις το ίδιο σαββατοκύριακο για το πώς η κυβέρνηση νίκησε, πώς δεν ενέδωσε τελικά κλπ, κάτι το οποίο αποδείχθηκε λάθος από μεριάς τους, καθώς η συμφωνία δεν επικυρώθηκε (από τις 8 Μάη) από καμμιά απ’ τις φοιτητικές ομοσπονδίες, και τα ΜΜΕ πλέον φιλοξενούν φοιτ. εκπροσώπους που λένε ότι αμφιβάλουν αν θα περάσει.

Ο Francis Grenier, ο άνθρωπος που έχασε το μάτι του εξαιτίας της αστυνομίας τον Μάρτιο, έγραψε στο facebook του το παρακάτω status: “για μένα και για όλους όσους χτυπηθήκαμε στη φοιτητική σύγκρουση, η απεργία του 2012 δε θα τελειώσει ποτέ, κι ούτε μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι με τόσο λίγα”, ενώ μια καλή αριστερή απάντηση στην προσφορά υπάρχει κι εδώ: http://ucl-saguenay.blogspot.ca/2012/05/mouvement-etudiant-cette-entente-est.html

Την ίδια στιγμή, στον απόηχο μηνών μαχητικών διαδηλώσεων, το Κράτος απαντάει, κι όχι απλώς εντείνοντας τη βία του στους δρόμους.

Στις 7 Μάη, ανακοινώνεται ότι η CSIS, η υπηρεσία πληροφοριών του Καναδά, που αντίθετα με το FBI αλλά ανάλογα με τη γερμανική Verfassungschutz, δεν έχει δικαιοδοσία να πραγματοποιεί συλλήψεις, αλλά επικεντρώνεται στη διείσδυση και την παρακολούθηση, ξεκίνησε μια σειρά ερευνών εναντίον της Union Communiste Libertaire (αναρχικοί), του PCR-RCP (μαοϊκοί), της CLAC (αντικαπιταλιστική συσπείρωση, κυρίως αναρχικοί), και του RRQ (Δίκτυο Αντίστασης Κεμπέκ, εθνικιστές) όσον αφορά τις δραστηριότητές τους και τη συμμετοχή τους στις ταραχές http://tvanouvelles.ca/lcn/infos/national/archives/2012/05/20120506-183028.html Την ίδια ημέρα, με ειδική αναφορά στα γεγονότα στο Κεμπέκ, ένα ομοσπονδιακό νομοσχέδιο ετοιμάστηκε προκειμένου να ποινικοποιηθεί η κάλυψη του προσώπου πχ με κουκούλες σε ταραχές ή “παράνομες συναθροίσεις”, με ποινές φυλάκισης μέχρι και 5 χρόνια. Με δεδομένο ότι οι Συντηρητικοί έχουν την πλειοψηφία στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, και θα απαιτούσε έναν μαχητικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, προκειμένου να μη ψηφιστεί. Αν ψηφιστεί θα εφαρμοστεί σ’ ολόκληρον τον Καναδά. http://www.680news.com/news/national/article/359688–conservatives-back-private-members-bill-targeting-masked-protesters Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι το μόνο που χρειάζεται για να κηρυχθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ή διαδήλωση σε “παράνομη συνάθροιση” είναι πεί η αστυνομία ότι είναι παράνομη συνάθροιση… Έχοντας πάει σε δεκάδες τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις”, αυτό που κάνει η αστυνομία συνήθως είναι απλά να ανακοινώνει ότι πρόκειται για παράνομη συνάθροιση και αμέσως μετά να επιτίθεται. Ένα κεκτημένο των τελευταίων χρόνων είναι ότι οι διαδηλώσεις συχνά αποδεικνύονται ικανές να αποκρούσουν αυτές τις επιθέσεις, και πράγματι κατά τη διάρκεια της φοιτητικής κινητοποίησης πολλές τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις” προχώρησαν κανονικά, καθώς η αστυνομία δεν ένιωθε αρκετά σίγουρη για το αν είναι σε θέση να τις διαλύσει επί τόπου.

Αυτό που ακολούθησε στις 7 Μάη, ήταν ο δήμαρχος του Μόντρεαλ Gerald Tremblay να ανακοινώνει ότι θα περάσει μια σειρά από τροποποιήσεις που θα ανταποκρίνονται στην άνοδο των μαχητικών διαδηλώσεων. Οι οργανωτές που καλούν διαδηλώσεις θα πρέπει να ενημερώνουν εκ των πρωτέρων την αστυνομία για το ακριβές δρομολόγιο και τη χρονική διάρκεια της διαδήλωσης (σημ. και να δεχθούν κάθε τροποποίηση που θα τους προτείνει η αστυνομία) διαφορετικά η διαδήλωση θα κηρύσσεται “παράνομη συνάθροιση”. Το να φορά κανείς μια μάσκα σε κάθε διαδήλωση, είτε έχει κηρυχθεί παράνομη είτε όχι, πλέον ποινικοποιείται. Ωστόσο η αστυνομία θα έχει το ελεύθερο να αποφασίζει με ποιόν τρόπο και σε τί βαθμό θα εφαρμόζει αυτούς τους νόμους, καθώς ο δήμαρχος ισχυρίζεται ότι στοχεύει μόνο στις διαδηλώσεις που βγαίνουν εκτός ελέγχου. Επιπλέον, επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους παρίστανται σε τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις” τα οποία θα αυξηθούν σε 500-1000 δολλάρια για περιπτώσεις πρώτου παραπτώματος μέχρι 3.000 για επαναλαμβανόμενα παραπτώματα. (χωρίς να χρειαστεί να έχει τελεστεί κάποιο αδίκημα, απλά τιμωρείται η φυσική παρουσία και επίσημα πλέον, καθώς ήδη υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν συλληφθεί στο σωρό σε αστυνομικές επιθέσεις σε διαδηλώσεις απλά επειδή έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο, ή ακόμα γιατί έτυχε να περνάνε τον δρόμο τη στιγμή που η αστυνομία περικύκλωνε ή διέλυε μια διαδήλωση http://www.Montrealgazette.com/news/Montreal+masked+demonstrators/6580627/story.html

Η καταστολή είναι εξίσου προβλέψιμη και αναπόφευκτη όταν περνάμε στην επίθεση, και ως τέτοιες, οι νομικές κινήσεις είναι το λογικό αποτέλεσμα της κλιμάκωσης που έλαβε χώρα τους προηγούμενους μήνες. Δεδομένου αυτού, θα παραμένει ες αεί αναπάντητο το ερώτημα του κατά πόσο η καταστολή θα μπορεί να κλείνει έναν κύκλο αγώνων, ή να αναζωπυρώνει την αγωνιστικότητα, καθώς αυτό που κάνει είναι να αντιτάσσει στον κόσμο το δίλημμα είτε να προχωρήσουν από πάνω της είτε να κάνουν πίσω. Το να κάνουν πίσω οδηγεί πάντοτε σε κατάρρευση του ηθικού, κατακερματισμό και ρευστοποίηση των δυνάμεών μας, και μακροπρόθεσμα τροφοδοτεί την άνοδο δυνάμεων της ακροδεξιάς και της εξαίρεσης/του αποκλεισμού, όχι μόνο υπέρ του Κράτους, αλλά επίσης (και ξεχωριστά) υπέρ του φασισμού. Την ίδια στιγμή, η κλιμάκωση έχει η ίδια τα ρίσκα της, καθώς για κάθε βήμα που κάνουμε πρέπει να περιμένουμε κι ένα βήμα απ’ τους αντιπάλους μας. Ιστορικά, δεν υπάρχουν κάποιες οδηγίες επιτυχίας (γι’ αυτό και έχουμε ακόμα καπιταλισμό), ωστόσο μεσοπρόθεσμα, η διατήρηση πολιτικής στόχευσης ενώ επεκτείνεται το φάσμα του αγώνα, τόσο γεωγραφικά όσο και ως προς τα ζητήματα τα οποία εμπλέκει η κινητοποίηση, φαίνεται να ‘ναι ο καλύτερος τρόπος να μένουμε ένα βήμα μπροστά απ’ το Κράτος.

Όταν είδα στο youtube εικόνες από μερικά παιδιά να κυνηγάνε μπάτσους έξω απ’ το συνέδριο του Plan Nord, πετώντας τους ξύλα και πέτρες, έπαθα πλάκα. Βαθιά μέσα μου ένιωθα πως “αγνοούν ότι υποτίθεται οτι πρέπει να φοβούνται να κάνουν κάτι τέτοιο”. Ο δικός μου ακτιβισμός, και των περισσότερων ανθρώπων που είναι ακτιβιστές για κάποιο διάστημα, δε θα αποπειρώταν ποτέ κάτι τέτοιο, καθώς φαίνεται από τακτικής άποψης ελάχιστα συνετό, και πιθανότατα να οδηγούσε σε συλλήψεις. Αυτή η εκ πρώτης όψεως απερισκεψία όμως, θα μπορούσε να είναι μια επίδεξη ισχύος μιας αυθόρμητης ριζοσπαστικοποίησης. Πραγματικά, μπορώ να σκεφτώ κι άλλα παραδείγματα όπου κάτι τακτικά ασύνετο που άνθρωποι με περισσότερη εμπειρία θα “ήξεραν” ότι δε γίνεται, όχι μόνο έγινε, αλλά αποτέλεσε κι ένα υπόδειγμα ρήξης. Πιστεύω ότι αυτά που συσσωρεύουμε ως πνευματικές αποσκευές μας μπορεί πάντα να μας φαίνονται αντικειμενικά ως “γνώση” και “εμπειρία” και “σωστά”, όμως στην πραγματικότητα μπορεί να παίρνουμε λάθος μαθήματα, ή τα μαθήματα που κάποιοι άλλοι θέλουν να πάρουμε. Στην περίπτωση αυτή, η εξωτερική καταστολή δεν είναι καν απαραίτητη.

Ωστόσο, η αρχική μου αντίδραση ήταν απλουστευτική και ανακριβής. Οι μαχητικές τακτικές δρόμου δεν εμφανίστηκαν εδώ καθαυτό. Από μεριάς μου, ξέρω πολλούς ανθρώπους που ήταν εκεί, και είναι ενεργοί για χρόνια. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ήταν ενεργοί αλλά μέσα σ’ έναν πιο νεανικό κόσμο, και οι οποίοι αποφεύγουν τις εθιμοτυπικές διαδηλώσεις που έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία δέκα χρόνια εδώ, και αναπτύσσουν συνειδητά μια πιο μαχητική πρακτική στο Μόντρεαλ τα τελευταία δύο χρόνια. Όμως ακόμη κι αυτοί, το έκαναν στη βάση ιδεών και συζητήσεων που υπήρχαν πριν τις 20 Απρίλη.

Για δέκα χρόνια τώρα, η ASSA κάνει δουλειά βάσης σε πανεπιστήμια σε όλο το Κεμπέκ, παρέχοντας ένα ριζοσπαστικό σημείο αναφορά για τους φοιτητές, και αναπτύσει μια ανάλυση που είναι μαχητική, φεμινιστική και εμφανώς αντικαπιταλιστική. Τα τελευταία τρία χρόνια ιδιαίτερα, υπήρξαν επαναλαμβανόμενα μπλόκα, καταλήψεις και τα συναφή, που πραγματοποιήθηκαν από φοιτητές μαζί με συλλογικότητες και ακόμα και με συνδικάτα. Πολλοί ακτιβιστές “ψήθηκαν” μέσα σ’ αυτές τις δράσεις.

Ευρύτερα ακόμη, αναρχικοί, μαοϊκοί και άλλοι στο Μόντρεαλ έχουν αναπτύξει συγκεκριμένους πειραματισμούς μαχητικών διαδηλώσεων εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Η παλιότερη τέτοια παράδοση είναι η Διεθνής Ημέρα Ενάντια στην Αστυνομική Βαρβαρότητα, που οργανώνεται από την COBP (που δημιουργήθηκε σαν απάντηση στην καταστολή των παλαιότερων διαδηλώσεων το 1995 ενάντια στο HLI) στις 15 Μαρτίου. Αυτή διοργανώνεται από το 1996 και περιλαμβάνει τυπικά βανδαλισμούς, οδομαχίες (ή τουλάχιστον βίαιες συλλήψεις από μεριάς της αστυνομίας), και μια οργανωτική συλλογικότητα που αρνείται να καταδικάσει τη βία ή να ζητήσει άδεια απ’ την αστυνομία υποβάλλοντας το δρομολόγιο της διαδήλωσης. Φέτος, η αστυνομία ζήτησε δημόσια απ’ τους φοιτητές να μη συμμετάσχουν στην πορεία της COBP. Αυτή η συμβουλή αγνοήθηκε από αρκετές χιλιάδες που συμμετείχαν, και έτσι η αστυνομία προχώρησε σε ιδιαίτερα βίαιες επιθέσεις, ενώ και ένα περιπολικό αναποδογυρίστηκε κλπ. (Την προηγούμενη εβδομάδα, η Grenier είχε χάσει το μάτι του από βομβίδιο της αστυνομίας, πράγμα που συνέβαλε στο όλο κλίμα). Ακόμα και η 5η Μάρτη όμως, δεν προέκυψε απ’ το πουθενά, αλλά χτίστηκε πάνω σε μαχητικές τακτικές που είχαν αναπτυχθεί στον αγώνα ενάντια στην πρώτη γύρα νεοφιλελεύθερων περικοπών, την μεταρρύθμιση Axworthy στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και σε μια σειρά μαχητικών αντιφασιστικών κινητοποιήσεων που ακολούθησαν καθ’ όλην τη δεκαετία.

Παρόλο που δεν ήταν ετήσιες εκδηλώσεις, όλα αυτά υπήρχαν σαν ένα θετικό κεκτημένο που εμπλουτιζόταν από περιστασιακά γεγονότα όπως σύνοδοι και αντισύνοδοι, πχ η παναμερικανική σύνοδος στην Πόλη του Κεμπέκ το 2001, η μίνι-σύνοδος του ΠΟΕ στο Μόντρεαλ τον Ιούλιο του 2003, η συνεδρίαση στο Montebello μεταξύ Μπους, Καλδερόν και Χάρπερ το 2007, η σύνοδος των G8 στο Τορόντο πρόπερσι.

Αναλόγως, άγνωστοι άνθρωποι έχουν συμμετάσχει σε σπραδικές δράσεις λιγότερο ανοιχτής φύσης: οχήματα της αστυνομίας έχουν πυρποληθεί κλπ, όχι κάτι εξαιρετικά σπουδαίο, όμως αρκετά για να έχουν έναν αντίκτυπο στη συνείδηση του κόσμου που αυτοπροσδιορίζεται ως αγωνιστής.

Όλα αυτά για να πω ότι η αρχική μου κάπως ρομαντική εντύπωση ότι “αυτά τα παιδιά αποφεύγουν τα λάθη του ακτιβιστικού χώρου” ήταν απλά αυτό, μια ρομαντική και λανθασμένη εντύπωση. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι πολύ πιο σύνθετο, και με κανέναν τρόπο δεν το αξιολογώ αντικειμενικά, όμως αυτό που συμβαίνει τώρα χτίζεται πάνω στις προηγούμενες εμπειρίες της μαχητικότητας, πυροδοτείται από το αυθόρμητο και φρέσκο κύμα κινητοποίησης ανθρώπων που νιώθουν ότι γκρεμίζονται απ’ την μεσαία τάξη, και συμβαίνει σε ένα διεθνές πλαίσιο που ορίζεται απ’ την Αραβική Άνοιξη του 2011, το φαινόμενο Occupy, και την αντίσταση στην Ελλάδα, την Ισπανία και αλλού.

Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στο Κεμπέκ εδώ και πολύ καιρό, και το μεγαλύτερο του είδους του που μπορώ να θυμηθώ. Και το λέω αυτό έχοντας υπόψι τις πολύ σκληρότερες και σημαντικότερες αντιπαραθέσεις της Oka του 1990 -όμως η διαφορά είναι ότι τότε οι μαζικές κινητοποιήσεις στο Μόντρεαλ και τα προάστια είχαν μια ρατσιστική και ακόμα φασιστοειδή φύση. Αυτή τη φορά, φαίνεται να είναι μια πραγματική επίθεση και όχι μια συμπλοκή της οπισθοφυλακής.

Καθώς τα πράγματα απέχουν μακράν απ’ το να λάβουν τέλος, τα παραπάνω δεν είναι παρά μια ματιά στο τί έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Αδιαμφισβήτητα ατελής, όμως κατ’ ελπίδα χρήσιμη σε αρκετούς.

Για περισσότερες πληροφορίες στα αγγλικά:

* Rouge Squad Tactical Translation Team: http://rougesquad.org/
* CLASSE: http://www.stopthehike.ca/
* CLAC Montreal: http://www.clac-montreal.net/en
* Sabotage Media: http://www.sabotagemedia.anarkhia.org/category/english/
* Revolutionary Communist Party (PCR-RCP): http://pcr-rcp.ca/en/

Facebook, News from the 2012 Quebec student general strike: https://www.facebook.com/pages/News-from-the-2012-Quebec-student-general-strike/332377376800387

***

κι ένα ακόμη κείμενο:

Δε γνωρίζαμε ότι δεν γίνεται, κι έτσι το κάναμε!

Πηγή: http://www.occupytheory.org/read/we-didn-t-know-it-was-impossible-so-we-did-it-the-quebec-student-strike-celebrates-its-100th-day.html

Οι φοιτητές στο Κεμπέκ άγγιξαν την Τρίτη 22 Μάη τις 100 μέρες μιας γενικής απεργίας διαρκείας, κορυφώνοντας τις μαζικές διαδηλώσεις που αποτελούν τις μεγαλύτερες εδώ και χρόνια σ’ όλη τη Β. Αμερική. Στην πραγματικότητα, οι κινητοποιήσεις στο Κεμπέκ θα μπορούσαν να είναι η Αραβική Άνοιξη του Καναδά.

Οι φοιτητές οργανώνονται ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η κυβέρνηση του Κεμπέκ πρότεινε μια πρώτη αύξηση κατά 75% μέσα στα ερχόμενα 5 χρόνια (που θα φτάσει το 82% στα επόμενα 7 χρόνια). Πριν το ξεκίνημα της γενικής απεργίας τον Φεβρουάριο, διαδηλώσεις, πορείες, συγκεντρώσεις, καμπάνιες συλλογής υπογραφών κι αποστολής γραμμάτων και απόπειρες διαπραγματεύσεων καλή τη πίστει, αντιμετωπίστηκαν με άρνηση κάθε διαλόγου από μεριάς της κυβέρνησης. Για τους φοιτητές, μεσολάβησε μια αυξανόμενη αίσθηση εγρήγορσης και μια κοινή διαπίστωση ότι αύξηση των διδάκτρων σημαίνει αύξηση του φοιτητικού χρέους, αύξηση των ωρών κατά τις οποίες θα πρέπει να εργάζονται προκειμένου να σπουδάζουν, περιορισμός της πρόσβασης στην τριτοβάθμια για παιδιά εργατικής και μικρομεσαίας καταγωγής, και μια μετατόπιση στην πανεπιστημιακή κουλτούρα προς την αγορά, εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, χρηματοπιστωτικοποίηση της φοιτητικής ζωής, και ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου.

Ακόμη κι αν τα δίδακτρα αυξηθούν, οι φοιτητές του Κεμπέκ θα πληρώνουν λιγότερα απ’ ό,τι σε άλλες επαρχίες του Καναδά, ένα χάσμα που η επαρχιακή κυβέρνηση στοχεύει να καλύψει. Όμως μέχρι σήμερα, κάθε φορά που η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να το πετύχει, οι φοιτητές έχουν κατεβεί σε απεργία. Βαθιά ριζωμένη στον αγώνα στο Κεμπέκ είναι μια κουλτούρα αλληλεγγύης και ασφάλειας, ένας ζωντανός κοινωνικός ιστός, μια αίσθηση κοινότητας που αντέχει και κινητοποιεί μια δυναμική άμυνα αυτής της κοινοπολιτείας. Πείτε το όπως επιθυμείτε, αλλά είναι ακριβώς αυτό στο οποίο η Μάργκαρετ Θάτσερ κήρυξε πόλεμο την 1η Μάη 1981, όταν έλεγε πως ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να αλλάξει τη ψυχή και το πνεύμα της “κολλεκτιβιστικής” νοοτροπίας, και το μέσο που θα επιστρατεύσει είναι τα οικονομικά μεγέθη. Πράγματι, το Υπουργείο Οικονομικών της φιλελεύθερης κυβέρνησης του Κεμπέκ αποκάλεσε πρόσφατα την πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει, μια “πολιτιστική επανάσταση”, ενώ δεν ντρέπονται για τα σχέδιά τους να αναδιοργανώσουν τη ζωή στο Κεμπέκ, μέσω της οικονομικής πειθαρχίας. Το Modèle québécois, το κεμπεκιανό μοντέλο κοινωνικού κολλεκτιβισμού (μέσα απ’ την σοσιαλδημοκρατική ηθική του, αλλά κυρίως μέσω της αμεσοδημοκρατικής ηθικής που έχει προκύψει τις τελευταίες 14 εβδομάδες της απεργίας) είναι ακριβώς ο στόχος αυτής της πολιτικής, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση και στην υγεία. Αυτό εξηγεί τις απόπειρες της κυβέρνησης να σπάσει την απεργία και να διαλύσει τις φοιτητικές ενώσεις.

Ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι ιδιαίτερα ισχυρός στο Κεμπέκ για έναν ακόμη λόγο: είναι εγγενώς πολιτικός, δεσμευτικός και συμμετοχικός, βασίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας όπως εφαρμόζονται σε εβδομαδιαίες γενικές συνελεύσεις. Ένας καταμερισμός της εξουσίας, κατά τον οποίο οι φοιτητές αναλαμβάνουν έναν άμεσο ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας της πανεπιστημιακής ζωής, μέσω των πολιτικών και των δράσεων των φοιτητικών ενώσεων, υπήρξε η ραχοκοκκαλιά της διογκούμενου κινήματος ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων, και το μυστικό της ικανότητάς του να κινητοποιεί μια τόσο διευρυμένη και λαϊκή βάση. Ωστόσο, ενώ μια απόρριψη των πολιτικών κομμάτων και μια έμφαση στην άμεση δημοκρατία και την μαχητικότητα εμπνέουν το κίνημα, υπάρχουν στην πραγματικότητα μια πληθώρα φοιτητικών ενώσεων, απ’ την Association pour une Solidarité Syndicale Étudiante (ASSÉ) που διεκδικεί δωρεάν παιδεία, μέχρι τις πιο κορπορατιστικές και mainstream φοιτητικές ενώσεις που πρόσκεινται στα αστικά πολιτικά κόμματα.

Όμως αυτή η σύγκρουση, αντιπροσωπεύει για τους φοιτητές και κάτι παραπάνω. Αντιπροσωπεύει μια επίθεση στις οικογένειες χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, στην κοινωνική συνοχή και την κοινωνική κατάκτηση της ισότητας στην πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, μέσω μιας αύξησης του κόστους ζωής. Η απεργία μπολιάζει όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής: στα πανεπιστήμια, πίσω στα σπίτια των οικογενειών των φοιτητών και των φοιτητριών, στους χώρους εργασίας και στα νοσοκομεία, οπουδήποτε μοιράζονται ολοένα και περισσότερο την ίδια δυσαρέσκεια απέναντι στην επιβολή μέτρων λιτότητας στο Κεμπέκ, καθώς η αύξηση των διδάκτρων συμπίπτει με τις πρώτες περικοπές υγείας, αύξηση της τιμής της υδροηλεκτρικής ενέργειας κατά 20%, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 έτη και μαζικές περικοπές θέσεων εργασίας κι απολύσεις.

Μια χρονολογία των τελευταίων εβδομάδων του κινήματος

Στις 1ο Νοέμβρη, πάνω από 200.000 φοιτητές κατέβηκαν σε απεργία, και 30.000 συμμετείχαν στη διαδήλωση. 20.000 απ’ αυτούς πορεύθηκαν κατευθείαν προς τα κυβερνητικά γραφεία του Μόντρεαλ, διαδηλώνοντας ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων. Εκατοντάδες άλλοι, μεταξύ των οποίων και η Ομοσπονδία Γυναικών του Κεμπέκ, έκλεισαν το χρηματιστήριο του Μόντρεαλ στα μέσα Φλεβάρη, τραβώντας την προσοχή στο κίνημα αποκλείοντας αυτόν τον τόσο αγαπητό στο 1% και στην κυβέρνηση Charest χώρο.

Στις 23 Φλεβάρη, 40.000 μαθητές απ’ όλη την επαρχία πέρασαν επίσης στην απεργία διαρκείας. Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές κατέλαβαν τη γέφυρα Jacques Cartier. Αν οι τακτικές του κινήματος μπορούσαν να αγνοούνται απ’ τις διοικήσεις των πανεπιστημίων και την επαρχιακή κυβέρνηση κατά τις πρώτες βδομάδες του, στις 22 Μάρτη, φοιτητικές ενώσεις όπως η CLASSE (Coalition Large de l’ Association pour une Solidarite Syndicale Etudiante), της οποίας 80.000 μέλη πρωταγωνιστούσαν στην απεργία, δε θα μπορούσαν να το παραλείψουν. Έκτοτε, έστρεψαν την προσοχή τους στη στόχευση κυβερνητικών γραφείων, υπουργείων και μεγάλων εταιριών, θέτοντας τη στρατηγική έμφασή τους στη διακοπή της οικονομικής κυκλοφορίας, σε μια προσέγγιση άμεσης δράσης που είχε δοκιμαστεί σε πολλές πολλές αστεακές διαμαρτυρίες των κινημάτων της περασμένης δεκαετίας.

Στις 22 Μάρτη, καθώς πάνω από 300.000 φοιτητές κατέβηκαν σε απεργία, μια μαζική πορεία που ονομάστηκε Printemps Érable (Άνοιξη της Σφενδάμνου, απ’ το δένδρο-σύμβολο του Καναδά, λογοπαίγνιο που θυμίζει το Printemps arabe, την αραβική άνοιξη), καθώς έκλειναν η μια σχολή μετά την άλλη, και το ένα λύκειο μετά το άλλο. 2 μήνες αργότερα, στις 22 Μάη, οι φοιτητές του Κεμπέκ θα γιορτάζουν την 100ή μέρα απεργίας διαρκείας, ήδη μια απ’ τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις στην πρόσφατη ιστορία. 100 μέρες απεργίας, χαράς και αντίστασης, κινητοποίησης ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων, τη λιτότητα και τα χρέη, και την εγκληματοποίηση της υπεράσπισης της εκπαίδευσης.

Την Παρασκευή, μια φίλη, η Lilian Radovac, ενεργή στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μόντρεαλ, περιέγραφε μια πολιτισμική μετάλλαξη που γεμίζει τις ρωγμές της καθημερινής λιτότητας:

“Για χρόνια ολόκληρα, ο Μάης του ’68 ήταν ένα κούφιο, σκονισμένο πράγμα που οι άνθρωποι θεωρητικοποιούσαν σε κακές μεταφράσεις, όμως αυτούς τους στερνούς μήνες, κάτι ανάλογο μ’ αυτόν συμβαίνει στη vie quotidienne μας. Πόσο παράξενο είναι που συμβαίνει εδώ και τώρα, μεταξύ διαδρομών με το λεωφορείο και επισκέψεων στον γιατρό ή στο μανάβικο, ένα πράγμα τόσο περίεργο και τόσο παράξενα κανονικό την ίδια στιγμή. Το μετρό έκλεισε λόγω καπνογόνων; τί να γίνει, λίγο περπάτημα κάνει καλό. Έτσι ένιωθαν άραγε κι όταν ξεκινούσε το Occupy Wall Street; Μάλλον.”

Κάθε βδομάδα, στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών ενώσεων, οι φοιτητές ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης της “ανανεώσιμης γενικής απεργίας”. Με πάνω από 180 διαφορετικές ενώσεις, να αντιπροσωπεύουν κάπου 170.000 φοιτητές, οι πανεπιστημιακές διοικήσεις και η κυβέρνηση δεν μπορούν πια να ελπίζουν ότι το κίνημα θα υποχωρήσει από μόνο του, και αναγκάζονται να το καταστέλλουν ενεργά ολοένα και πιο έντονα. Πράγματι, λίγες μέρες μετά την παραίτηση του Υπουργείου Παιδείας Beauchamp στις 14 Μάη μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των φοιτητών, η κυβέρνηση του Κεμπέκ έθεσε σε εφαρμογή έναν “νόμο έκτακτης ανάγκης”.

Το νομοσχέδιο 78 στοχεύει ειδικά το μαζικό συνελευσιακό φοιτητικό κίνημα προκειμένου να διαλύσει την γενικευμένη απεργία και να εκμηδενίσει τη δύναμη των φοιτητικών ενώσεων. Ένα μέλος της αντιπολίτευσης χρησιμοποίησε τον όρο “Νόμος Fuck” για να αποδώσει την ωμή και δρακόντια ισχύ που επιστρατεύει για να βγάλει παράνομη τη δημόσια συνάθροιση, να επιβάλλει βαριές ποινές για κάθε απεργία (ακόμα και τη δημόσια ένδειξη υποστήριξης σε απεργίες), και να καταστήσει στην ουσία την οργάνωση κινητοποιήσεων ποινικά κολάσιμη. Το νομοσχέδιο αυτό παρέχει επίσης πρωτόγνωρες για τα καναδικά δεδομένα εξουσίες στην αστυνομία απέναντι στις φοιτητικές διαδηλώσεις. Στην πράξη, τις αμέσως επόμενες βδομάδες, η αστυνομία κατέπνιξε εν τη γενέσει διαδηλώσεις διαλύοντάς τες με δακρυγόνα, ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, και πλαστικές σφαίρες. Ωστόσο, δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο με ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιηθεί αυτός ο νόμος τις επόμενες ημέρες κι εβδομάδες, και κυρίως κατά πόσο θα πετύχει να τρομοκρατήσει τους φοιτητές.

Ένας νόμος έκτακτης ανάγκης ανακοινώθηκε την περασμένη Τετάρτη, “παύοντας” το εξάμηνο για πολλά λύκεια και πανεπιστήμια, προβλέποντας την αναβολή των μαθημάτων μέχρι τον Αύγουστο. Το νομοσχέδιο 78 προβλέπει επίσης:

* Πρόστιμα από 1.000 μέχρι 5.000 δολλάρια για όποιον εμποδίζει την είσοδο σε εκπαιδευτικά ιδρύματα
* Πρόστιμα από 7.000 μέχρι 35.000 για όποιον βαφτισουν “φοιτητικό ηγέτη” και από 25.000 μέχρι 125.000 για ενώσεις φοιτητών που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις. Τα πρόστιμα διπλασιάζονται μετά το πρώτο παράπτωμα.
* Πορείες άνω των 50 (αρχικά προτάθηκε άνω των 8) ατόμων, επιτρέπονται μόνο με ειδοποίηση στην αστυνομία 8 ώρες πριν, με λεπτομερές δρομολόγιο και διάρκεια.
* Κάθε ενθάρρυνση, υποστήριξη ή προώθηση διαδηλώσεων σε σχολία και σχολές, υπόκειται σε ποινικές διώξεις.

Στο Μόντρεαλ πιο συγκεκριμένα, οι δημοτικές αρχές εισηγήθηκαν μια νέα δημοτική νομοθεσία που συνοδεύει το νομοσχέδιο 7 απαγορεύοντας τις μάσκες, ενώ παρόμοιος νόμος έχει προταθεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο (για ολόκληρο τον Καναδά). Με τις απόπειρες του Charest να δρομολογήσει μέσω νομοσχεδίων το τέλος του φοιτητικού κινήματος, ο αγώνας έχει βαθύνει και βρίσκεται πλέον σ’ ένα σημείο καμπής. Ακόμα και μετά την 100ή μέρα του, το κίνημα δε δείχνει σημάδια κόπωσης ή υπαναχώρησης απ’ τη βασική του τακτική των γενικών συνελεύσεων, την προαγωγή της άμεσης δράσης ως βασικό προσανατολισμό, και την κουλτούρα οριζόντιας δημοκρατίας.

Η επιστροφή στην κόκκινη πλατεία και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι

Οι φοιτητές στο Κεμπέκ έχουν κάνει δημοφιλή την έκφραση “κόκκινη πλατεία” για να δηλώσουν το ότι βρίσκονται “στο κόκκινο” μετά από αυξήσεις διδάκτρων, περικοπών στην κοινωνική πρόνοια και προσβασιμότητα, και το φάντασμα του σπυράλ φοιτητικού και καταναλωτικού χρέους. Όπως μας θυμίζει με τη δύναμή του το κίνημά τους, βρισκόμαστε όλοι στο κόκκινο, όσο το 1% μας επιβάλει τη λιτότητα, το χρέος και την καταστολή.

Η πολιτική της λιτότητας και της αυξανόμενης καταστολής στην καθημερινή ζωή αποκαλύπτοντια ως αδιαχώριστα δεμένες μεταξύ τους. Μπορούμε να δούμε την άμεση σύνδεση μεταξύ της αύξησης του κόστους φοίτησης και της ποινικοποίησης του συνέρχεσθαι στο Κεμπέκ, όπως μπορούμε να δούμε τη διαχείριση του Bloomberg που προτείνει “ζώνες ελευθερίας του λόγου” όπου θα περιορίζονται οι πολιτικές διαμαρτυρίες, σιγή των ΜΜΕ και μια ολοένα και αυξανόμενη αστυνομική βία κατά του κινήματος Occupy Wall Street. Κατά συνέπεια, η αλληλεγγύη με τους φοιτητές του Κεμπέκ είναι εξίσου σημαντική με την υπεράσπιση του δικαιώματός μας να διαδηλώνουμε τόσο εδώ όσο και παντού. Όταν σε εποχές κρίσης η αστυνομική εξουσία γιγαντώνεται και απεγνωσμένοι πολιτικοί περνούν “νόμους έκτακτης ανάγκης” που στοχεύουν στα πιο ανήσυχα κομμάτια του πληθυσμού, είμαστε βέβαιοι ότι η ταξική ισορροπία ισχύος της παρούσας κοινωνίας απειλείται. Όμως πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τη χαρά αυτής της διαπίστωσης, που συνοδεύεται απ’ την νηφάλια διάγνωση ότι χωρίς μια ισχυρή διεθνή αλληλεγγύη και συντονισμό, όπως έγραψε ο James Baldwin κάποτε στην Angela Davies “αν έρθουν να πάρουν εσένα το πρωί, θα έρθουν για μας το βράδυ”.

Η αστυνομία ξεσαλώνει, μέσω τακτικών εκφοβισμού, καταστολής και βίας, το αντιμετωπίσαμε σε κάθε μας προσπάθεια να διαδηλώσουμε μέσα στην Νέα Υόρκη. Στις 2 Μάη, οι μαθητές του Brooklyn College αντιμετώπισαν τη βία της αστυνομίας ενώ διαδήλωναν εναντίον πολιτικών που καθιστούν απαγορευτική την πρόσβαση στην εκπαίδευση για τους μαθητές χαμηλών εισοδημάτων. Οπουδήποτε κι αν διεξάγεται ένας αγώνας, η ίδια η ιδέα του ανοίγματος χώρου για συλλογική σκέψη και φαντασία, αστυνομεύεται. Δεν πολεμάμε όμως μόνο στο πεδίο του φαντασιακού. Μια επίθεση στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι στο Κεμπέκ, αν περάσει αναπάντητη από τη συντονισμένη διεθνή αλληλεγγύη, θα έχει εντελώς πραγματικά και τραγικά αποτελέσματα στα κινήματά μας οπουδήποτε κι αν είναι αυτά.

Αλληλεγγύη απ’ την Νέα Υόρκη

Μιλάμε για την απεργία των φοιτητών του Κεμπέκ στην Νέα Υόρκη, συχνά με ενθουσιασμό και υποστήριξη, κι ακόμα με δέος μπροστά στο μέγεθος και τη δυναμική του κινήματός τους, κάτι που η πλήρης συγκάλυψη των ΜΜΕ έχει αποκρύψει. Συναντάμε όμως κι ένα ανασήκωμα των ώμων: “σοβαρά τώρα, απεργούν για 250 δολλάρια;” ρώτησε ένας αδιάφορος περαστικός σε μια συνέλευσή μας στο πάρκο την Κυριακή. Πρέπει στ’ αλήθεια να γίνει περισσότερη δουλειά για το ζήτημα των φοιτητών εν όψει της κρίσης. Όμως ο αγώνας των φοιτητών, εδώ όπως και στο Κεμπέκ, δεν είναι απλά ένας αγώνας για τους φοιτητές: η ίδια η πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους, ανεξάρτητα των οικονομικών περιστάσεων, είναι μια πρόκληση στον ίδιο οικονομικό και πολιτικό σχεδιασμό που μεταμορφώνει τις πόλεις μας σε χώρους αποκλειστικά για τις ελίτ τις τελευταίες τρείς δεκαετίες.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, αρκετές ομάδες του Occupy Wall Street και άλλες οργανώσεις οργάνωσαν μια συνέλευση για να συζητήσουν αυτούς τους “νόμους έκτακτης ανάγκης” και την αλληλεγγύη με το Κεμπέκ την Τρίτη. Αμέσως ξεκίνησε μια κοπιώδης ημέρα: στις 2μμ την Τρίτη, όπου θα ξεκινήση η πορεία στο Μόντρεαλ, στην Νέα Υόρκη θα γίνει μια συγκέντρωση στα γραφεία της κυβέρνησης του Κεμπέκ στην πλατεία Rockefeller. Στις 5μμ θα γίνει μια συγκέντρωση στη βόρεια πλευρά του συντριβανιού του Washington Square Park, όπου θα φτιάξουμε πανώ, ασπίδες στυλ book bloc, και κόκκινα τετραγωνάκια (διαδεδομένα σύμβολα υποστήριξης των φοιτητικών κινητοποιήσεων στο Κεμπέκ) για την απογευματινή πορεία. Στις 6μμ θα γίνει μια μικροφωνική και συνέλευση για την απεργία των φοιτητών του Κεμπέκ, τους νόμους έκτακτης ανάγκης και την ποινικοποίηση της ανυπακοής, και στη συνέχεια θα λάβουν χώρα αυτοοργανωμένες διαλέξεις, εργαστήρια, αλληλοδιδασκαλίες και συζητήσεις.

Σε συντονισμό με τους φοιτητές του Κεμπέκ που διεξάγουν νυχτερινές συνελεύσεις, θα γίνει επίσης μια συνέλευση και πορεία απ’ τo Washington Square Park στις 8μμ για να γιορταστούν οι ως τώρα επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος και για να διαδηλώσουμε ενάντια στους κατασταλτικούς νόμους εναντίον των διαδηλώσεων σ’ όλον τον κόσμο.

Αυτήν την ημέρα, σε αλληλεγγύη με τις αδερφές και τους αδερφούς μας στο Κεμπέκ, θα βάψουμε την πόλη κόκκινη.

Του Malav Kanuga, διδακτορικού φοιτητή Ανθρωπολογίας στο CUNY Graduate Center στην Νέα Υόρκη, και εκδότη του Common Notions (http://www.commonnotions.org/)

Επίσης πολύ ενδιαφέροντα κείμενα:

Το Occupy Wall Street σε αλληλεγγύη με το Φοιτητικό κίνημα του Κεμπέκ: http://occupywallstreet.tumblr.com/post/23617671281/the-infinite-strike

From the Chilean Winter to the Maple Spring: http://www.mediacoop.ca/story/chilean-winter-maple-spring/10945

Στον Αμαζόνιο, το μόνο που φαινόταν να συγκρατεί κάπως τη συστηματική αποψίλωση του τελευταίου πνεύμονα του πλανήτη ήταν η οικονομική κρίση. Το μόνο; όχι.

ελεύθερη μετάφραση άρθρου του Simon Romero για τους NY times (link)

Η αντίσταση των εργατών στην ανάπτυξη στη Βραζιλία

Η εξέγερση στις όχθες του Μαδέιρα, του μεγαλύτερου παραποτάμου του Αμαζονίου παίρνει φωτιά μετά από κάθε ηλιοβασίλεμα. Ένα κομμάτι των 17.000 εργατών που απεργούν εδώ και 26 μέρες, εξοργισμένο μπρος στους χαμηλούς μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσης, πυρπόλησε το εργοτάξιο του φράγματος Χιράου.

Στη διάρκεια της νύχτας, μετέτρεψαν σε στάχτες πάνω από 30 κτίρια και λεηλάτησαν τις αποθήκες της εταιρίας, καταγράφοντας μάλιστα το σκηνικό χάους με τα ίδια τα κινητά τους και απολαμβάνοντας το θέαμα μέχρι την έλευση των πυροσβεστών.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=57qfd_5mYSA&w=580&h=415]

Οι αρχές της Βραζιλίας έστειλαν εκατοντάδες άνδρες των ειδικών δυνάμεων προκειμένου να καταστείλουν την εξέγερση.

Καμουφλαρισμένοι πράκτορες περιπολούν ακόμη γύρω απ’ το εργοτάξιο, αντανακλώντας ένα δίλημμα που μπαίνει μπροστά στη βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Καθώς στοχεύουν να φράξουν τον τελευταίο και μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό κινητήρα του κόσμου, τον Αμαζόνιο, οι απεργίες και οι εργατικές ταραχές καθυστερούν το έργο και ανεβάζουν το κόστος υπέρμετρα.

“Κανείς δεν θα ‘καιγε κάτι άν ήταν ικανοποιημένος”, λέει ο Altair Donizete de Oliveira, συνδικαλιστής ηγέτης απ’ τη δυτική Βραζιλία. Διαμαρτύρεται για τους μισθούς, τις συνθήκες ζωής και ζητά περισσότερες επισκέψεις των εργατών στα σπίτια τους, μεταξύ των μέτρων που θα μπορούσαν να εκτονώσουν τον θυμό των εργατών, που συγκεντρώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες στα εργοτάξια του Αμαζονίου.

Η Βραζιλία βρίσκεται επικεφαλής μιας τρεχάλας μεταξύ των νοτιοαμερικανικών κρατών για την κατασκευή ολοένα και περισσότερων φραγμάτων. Οι αρχές υπολογίζουν πως τουλάχιστον 20 μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, μεταξύ των οποίων το Χιράου και το Σάντο Αντόνιο στη δυτική επαρχία της Ροδόνια, θα ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία. Στον Αμαζόνιο επίσης, χτίζεται το φράγμα του Μπέλο Μόντε, το μεγαλύτερο του κόσμου, κόστους 12 δισ. δολλαρίων.

Η εξέλιξη αυτών των έργων έχει δεχθεί την κριτική οικολογικών ομάδων, που υποστηρίζουν ότι το κόστος των έργων: ο εκτοπισμός των ιθαγενικών κοινοτήτων, το πλημμύρισμα του τροπικού δάσους, η πιθανή αποδέσμευση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, ξεπερνούν το όφελος των έργων.

Οι αρχές όμως ισχυρίζονται πως η Βραζιλία χρειάζεται τα φράγματα για να καλύψει τις ανάγκες της για ηλεκτρικό ρεύμα, που υπολογίζεται να αυξηθούν κατά 56% μέχρι το 2021. Η πρόεδρος της χώρας Dilma Rousseff υπερασπίστηκε σθεναρά τα έργα τον Απρίλιο, κατηγορώντας τους επικριτές της ότι ζουν στον κόσμο τους, αν πιστεύουν ότι η Βραζιλία μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής χωρίς την εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

“Είμαι αναγκασμένη να εξηγώ στον κόσμο ότι έτσι θα έχει να φάει, θα έχει νερό να πιει, να έχει ρεύμα”, είπε η κυρία Rousseff.

Η ψύχωση της Βραζιλίας στην οικοδόμηση των φραγμάτων απεικονίζεται στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με το οποίο οι υπεύθυνοι διαχειρίζονται τα προβλήματα των εργατών στο Χιράου, που ήταν επίσης το επίκεντρο μιας εξέγερσης το 2011, στην οποία οι εργάτες βάλανε φωτιά σε 35 κτίρια εγκαταστάσεων και 45 λεωφορεία. Ο κυβερνήτης της Ροντόνια συμφώνησε με τα κεντρικά στην Μπραζίλια να σταλθούν στρατεύματα προκειμένου να καταλάβουν και να περιφρουρήσουν τα έργα. Ο Gilberto Carvalho, κορυφαίος σύμβουλος της κυρίας Rousseff, δήλωσε πως οι ταραχές του Απριλίου ήταν “πράξεις κακοποιών στοιχείων” που απαιτούν μια “ισχυρή απάντηση”.

Συνολικά, οι ταραχές έχουν καθυστερήσει το φράγμα του Χιράου για αρκετούς μήνες. Οι απεργίες έχουν επίσης παραλύσει κάθε εργασία στο φράγμα του Σάντο Αντόνιο και του Μπέλο Μόντε, στην απομακρυσμένη πόλη της Αλταμίρα.

Ανησυχίες για ένα πιθανό φαινόμενο ντόμινο εργατικών αναταραχών που θα επεκταθούν και σε άλλες μεγάλες υποδομές ζώνουν τη Βραζιλία καθώς η ανεργία έχει αγγίξει το ιστορικό χαμηλό του 6,2%.

Συνδικαλιστές εκπρόσωποι περιγράφουν πως οι στρατηγικές για τη διεκδίκηση καλύτερων μισθών και παροχών κυκλοφορούν ταχύτατα με μηνύματα στα κινητά και e-mails μεταξύ των εργατών απ’ την μια άκρη του Αμαζονίου ως την άλλη, καθιστώντας τα συνδικάτα ικανά να ασκήσουν μεγάλη πίεση στους εργοδότες.

Παραπέρα απ’ τον Αμαζόνιο, οι απεργίες που ξέσπασαν πρόσφατα, πολλές απ’ αυτές ήταν μάλιστα βίαιες, έχουν επίσης διακόψει υπό κατασκευή έργα, όπως ο πετρελαϊκός γίγας Petrobras, που περιλαμβάνει την εταιρία πετροχημικών Comperj στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το λιμάνι Barra do Riacho, και τα ορυχεία του Abreu και της Λίμα.

Παρόλο που η Βραζιλία έχει μειώσει την εισοδηματική ανισότητα, οι μισθοί για τους χειρώνακτες εργάτες παραμένουν πολύ κατώτεροι των πλούσιων εκβιομηχανισμένων κρατών. Ο πρώτος μισθός στο φράγμα του Χιράου παραμένει στα 525 δολλάρια ΗΠΑ, σε μια χώρα που το κόστος ζωής ξεπερνάει αυτό των ΗΠΑ.

“Ο μισθός που παίρνω εδώ είναι εξευτελιστικός, τα μισά απ’ όσα έβγαζα στην Ανγκόλα”, λέει ο João Batista Barbosa Arce, 29 χρονών, οικοδόμος που ήρθε στο Χιράου μετά τη δουλειά του σ’ ένα φράγμα βραζιλιάνικης εταιρίας στην Αφρική. Λέει επίσης, ότι στις φωτιές του Απρίλη έχασε όλα τα υπάρχοντά του.

Τα εταιρικά στελέχη που επιβλέπουν τις εργασίες, δε συμφωνούν ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί για τα βραζιλιάνικα επίπεδα, ή οτι οι συνθήκες ζωής είναι τόσο χάλια, λέγοντας πως οι εργάτες έχουν πρόσβαση σε ίντερνετ καφέ, γυμναστήρια, πισίνες, κι ακόμα και κινηματογράφους με “πικάντικες” ταινίες…

“Παίρνουμε κάθε μέτρο για πιο ανθρώπινες συνθήκες για τους χιλιάδες ανδρών και γυναικών που εργάζονται εδώ”, λέει ο José Lucio de Arruda, ένας διευθύνων σύμβουλος του φράγματος του Χιράου, που ελέγχεται απ’ τον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό GDF Suez σε συνεργασία με δύο βραζιλιανικές κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού, και την κατασκευαστική Camargo Corrêa.

Ωστόσο, τα νεύρα παραμένουν τεταμένα στο Χιράου, που σχεδιάζεται να αρχίσει να παράγει ηλεκτρισμό μέσα στο 2013. Η Βραζιλιανική Υπηρεσία Πληροφοριών, γνωστή ως ΑΒΙΝ, παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση, και εκατοντάδες μέλη των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας από την Εθνική Δύναμη Δημόσιας Ασφάλειας περιπολούν επί του εδάφους πάνω σε φορτηγάκια Mitsubishi.

“Είναι περίεργο να βλέπει κανείς την αστυνομία να περιπολεί εδώ μέσα, αλλά αποπνέει ασφάλεια”, λέει ο Gua Xiaoyi, ένας υπάλληλος της Dongfang Electric, της κινεζικής εταιρίας που φτιάχνει τις γεννήτριες για το Χιράου.

Έξω απ’ τις πύλες του Χιράου, το εγχείρημα και ο αντίκτυπός τους χαράζουν το τοπίο. Η οικονομία της Ροντόνια έχει αναπτυχθεί κατά 7,3% το 2011, ο ταχύτερος ρυθμός μεταξύ των 26 επαρχιών της Βραζιλίας. Οι Βραζιλιάνοι και οι Κινέζοι διευθυντές, κατοικούν στην άνετη περιοχή Nova Mutum Paraná, όπου μια πόλη εγέρθηκε από το μηδέν, δυο χρόνια πριν, για να εγκατασταθούν οικογένειες που θα εκτοπίζονταν απ’ το φράγμα.

Οι 6.000 περίπου κάτοικοί της, επωφελήθηκαν απ’ τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, τα δυο σουπερμάρκετ, το ελικοδρόμιο και τις επτά εκκλησίες της. Μόλις 10 λεπτά οδήγησης παρακάτω, βρίσκεται ένας άλλος οικισμός, to Jaci Paraná, που μοιάζει με δυστοπική αντανάκλαση της Nova Mutum Paraná.

Ο πληθυσμός του Jaci Paraná έχει ξεπεράσει τις 15.000, από τις 4.000 που είχε στην αρχή της κατασκευής του φράγματος το 2008. Κάθε μέρα, λεωφορεία ξεφορτώνουν εργάτες δίπλα στους χωματόδρομους που περιστοιχίζονται από μπουρδέλα. Η μυρωδιά των ανοιχτών βόθρων πλανάται στον αέρα.

Οι κάτοικοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι η πόλη εκπροσωπεί επάξια το Βραζιλιανικό Far West, μια άγρια δύση με ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ καταληψιών και ανοιχτούς ομαδικούς τάφους να ανακαλύπτονται λίγο έξω από την πόλη, όπως μεταξύ άλλων κι ενός με 6 νεκρούς, ένας απ’ τους οποίους μόλις 5 ετών, που βρέθηκε τον Δεκέμβρη.

Παρολαυτά, μέσα στον ζόφο υπάρχει ακόμα η ελπίδα των ευκαιριών, και οι σχετικοί τυχοδιώκτες που τους φέρνει εδώ ο δρόμος τους είναι ευγνώμοντες για τα υδροηλεκτρικά έργα. “Τα φράγματα ήταν η σωτηρία μας”, λέει o Leude Amorim, ιδιοκτήτης ενός μπαρ στο Jaci Paraná.

Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή, θα χρειάζονται μόλις 400 πλήρους απασχόλησης εργάτες για τη λειτουργία του Χιράου, απ’ τους 20.000 που απασχολούνταν εκεί από το 2011. Χιλιάδες εργατών έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά αλλού στον Αμαζόνιο, βυθίζοντας τις πόλεις όπως το Jaci Paraná στην αναπόφευκτη εγκατάλειψη και την ύφεση.

“Φυσικά, δεν νιώθω απόλυτα ασφαλής εδώ”, λέει η Leonice Layanoya, 50 χρονών, υπάλληλος σ’ ένα μαγαζί στο Χιράου που λεηλατήθηκε στις ταραχές. Παρολαυτά, σχεδιάζει να μετακομίσει έπειτα στο Μπέλο Μόντε, ελπίζοντας να βρει δουλειά στο νέο μεγαλύτερο έργο του Αμαζονίου. “Είναι μέρη γεμάτα φόβο” λέει, “αλλά τί άλλο μπορώ να κάνω εκτός απ’ το να πάω εκεί που είναι τα λεφτά;”

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=K71p46llMXY]

3η μέρα στους δρόμους

Στο Βουκουρέστι, η αστυνομία διέλυσε με δακρυγόνα και σκυλιά μια ακόμα αντικυβερνητική εκδήλωση, ενάντια στα μέτρα λιτότητας και την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου. Οι συγκρούσεις θεωρούνται οι πιο σοβαρές απ’ την ανάληψη της προεδρίας της χώρας απ’ τον Τραϊανό Μπασέσκου με το Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Κόμμα το 2004 και ξέσπασαν σε μια στιγμή που οι περικοπές μισθών, επιδομάτων πρόνοιας, αύξησης της φορολογίας και η έντονη διαφθορά του κρατικού μηχανισμού έχουν φτάσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού στα όριά του. Στη Ρουμανία ένας μέσος μισθός κυμαίνεται ήδη γύρω στα 300-350 ευρώ τον μήνα, ενώ μια σύνταξη δημοσίου υπαλλήλου μετά από 37 χρόνια εργασίας φτάνει το ιλιγγιώδες ποσό των 160 ευρώ.

Το 2009, η Ρουμανία πήρε ένα διετές δάνειο 20 εκατομμυρίων ευρώ απ’ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ), προκειμένου να αντισταθμίσει την ύφεση κατά 7,1% που σημείωνε η οικονομία της. Προκειμένου να εκταμιεύει ανά λίγους μήνες  κάθε δόση του δανείου, η ρουμανική κυβέρνηση δέχθηκε ως όρο ένα πακέτο μέτρων που της πρότειναν οι δανειστές της, εν συντομία: να προχωρήσει σε μείωση μισθών κατά 25%, σε αύξηση του ΦΠΑ και των λοιπών φόρων, και την μείωση των κρατικών δαπανών από μη παραγωγικούς τομείς όπως η εκπαίδευση, η υγεία, η πρόνοια κλπ.

Ο σπινθήρας που πυροδότησε την οργή των Ρουμάνων ήταν η παραίτηση από ΓΓ του Υπ. Υγείας ενός δημοφιλούς ιατρού, του παλαιστινιακής καταγωγής Ραέντ Αραφάτ, που αντιτίθετο στα μέτρα “εξυγείανσης” της υγείας που επιδίωκε να περάσει η κυβέρνηση -ο τομέας της υγείας είναι απ’ αυτούς που πλήττονται πιο βάναυσα, με περισσότερα απ’ τα μισά νοσοκομεία να έχουν κλείσει τα τελευταία δυο χρόνια, ενώ το κράτος με γοργούς ρυθμούς “αποσύρεται” καί απο τα υπόλοιπα. Όταν ο Αραφάτ δήλωσε πως οι ασθενείς θα είναι περισσότερο αδύναμοι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της υγείας, ο Μπασέσκου τον κατηγόρησε δημόσια για “αριστερισμό”, αμάρτημα που στις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες είναι ανάλογο της ανακήρυξης σε μάγισσα τον μεσαίωνα. Στα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, ο ιατρός πάλι παρομοιάζεται με τον Ούγγρο Λάζλο Τέκες που η αντίθεσή του στον Τσαουσέσκου ήταν η αφορμή για την εξέγερση του 1989.

Μέχρι στιγμής, εκατοντάδες είναι οι τραυματίες των συγκρούσεων, ενώ τουλάχιστον 60 οι συλληφθέντες. Σύμφωνα με την αστυνομία, μεταξύ των συλληφθέντων υπάρχουν χούλιγκανς ποδοσφαιρικών ομάδων (τόσο της Στεάουα όσο και της Δυναμό Βουκουρεστίου) με ιστορικό καταδικών για πράξεις βίας και διατάραξης της τάξης. Διαδηλώσεις οργανώθηκαν στην Τιμισοάρα, την Κωνστάντζα, την Κραϊόβα καθώς και σε 41 μικρότερες πόλεις. Οι διαδηλώσεις κηρύσσονται αμέσως παράνομες και περιορίζονται ή διαλύονται απ’ την αστυνομία, ενώ όταν οι συγκεντρωμένοι αρνούνται να αποχωρήσουν αντιμετωπίζονται με δακρυγόνα, κροτίδες και αστυνομικούς σκύλους. Ορισμένες φορές οι διαδηλωτές δεν τα παρατούν εύκολα, μέχρι σήμερα η αστυνομία μετρά τουλάχιστον 14 τραυματίες, ενώ εμφανής είναι εκτός απ’ τα ξηλωμένα πεζοδρόμια που γίνονται βλήματα, η χρήση των μολότωφ. Αρκετά καταστήματα του κέντρου του Βουκουρεστίου σπάστηκαν, ενώ στήθηκαν πρόχειρα οδοφράγματα από φλεγόμενους κάδους. Στο στόχαστρό τους βρέθηκαν: τρείς τράπεζες και αρκετά ΑΤΜ, αυτοκίνητα, στάσεις λεωφορείων και τραμ, φώτα, φανάρια, πινακίδες κυκλοφορίας, κάγκελα, τηλ. θάλαμοι και παγκάκια που ενισχύσαν όλα τους επάξια τα οδοφράγματα. Λεηλατήθηκαν επίσης ορισμένα μαγαζιά. Υπάρχει πάντως διάσταση μεταξύ “χούλιγκαν” ή “ούλτρας” και “ειρηνικών διαδηλωτών”, κάτι που εκμεταλλεύονται φυσικά πρακτικά η αστυνομία και ιδεολογικά τα ΜΜΕ. Η αντιπολίτευση του Εθνικού Φιλελεύθερου Κόμματος του Κριν Αντονέσκου, στις πιέσεις μέρους της βάσης της να στηρίξει τις διαδηλώσεις απαντά ζητώντας να απομονωθούν οι βίαιοι διαδηλωτές πρώτα.

Στις διαδηλώσεις εμφανίστηκαν πολλές σημαίες της Ρουμανίας με σκισμένο το κέντρο, ανακαλώντας στην μνήμη τις σημαίες της εξέγερσης του 1989 οπότε οι διαδηλωτές είχαν αφαιρέσει το έμβλημα του σοσιαλιστικού καθεστώτος. Τα συνθήματα επικεντρώνονται στα οικόσιτα του κοινοβουλίου. Ένας διαδηλωτής ερωτώμενος απ’ το πρακτορείο ΑΡ γιατί κατέβηκε στον δρόμο, απαντά: “Διαδηλώνουμε γιατί δεν μπορούμε άλλο, δεν μας φτάνουν τα λεφτά να επιβιώσουμε, οι συντάξεις είναι τόσο μικρές, τα έξοδα είναι πολύ περισσότερα απ’ όσο μπορούμε να πληρώνουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο έτσι”.

Ήδη από την Παρασκευή, ο δήμαρχος του Βουκουρεστίου Σορίν Οπρέσκου καλεί “τους πολίτες να απέχουν απ’ την άλογη βία”, ενώ ο πρωθυπουργός Εμίλ Μποκ υπερθεματίζει καλώντας σε παύση της βίας και “διάλογο”. Ο πρόεδρος Μπασέσκου υπό την πίεση των διαδηλώσεων αναγκάζεται να ακυρώσει προσωρινά τη ψήφιση των νέων μέτρων, ωστόσο οι διαδηλώσεις κρατούν πεισματικά μέχρι σήμερα που ο υπ. εσωτερικών κάλεσε το συμβούλιο έκτακτης ανάγκης να διαχειριστεί την “κρίση” στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, ενώ εκτίμησε πως αργά ή γρήγορα οι διαδηλώσεις θα σταματήσουν, καθώς οι διαδηλωτές θα πρέπει να πάνε στις δουλειές τους (η ανεργία στη Ρουμανία μόλις ξεπερνά το 5%). Οι συνεχείς εμφανίσεις των πολιτικών στα ΜΜΕ έχουν πάρει πλέον χαρακτήρα ψυχολογικού πολέμου, καθώς οι δηλώσεις περί “βίας που βάζει σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας” και οι απειλές για καταστολή εναλλάσσονται με την συγκαταβατική κατανόηση “των Ρουμάνων που υποφέρουν, αλλά τα προβλήματα (που δημιουργούμε και στη συνέχεια διαχειριζόμαστε) δεν μπορούν να λυθούν εν μια νυκτί. Πρέπει σταδιακά (κι αφού οι μισοί μεταναστεύσετε ή πεθάνετε) να χτίσουμε μια μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη σταθερότητα που θα μας φέρει περισσότερους πόρους και με τον καιρό θα εμφανιστούν τα αποτελέσματα στις ζωές των ανθρώπων” που λέει κι ο πρωθυπουργός (εκτός κι αν στο μεταξύ επιδείξει μεγαλύτερη “σταθερότητα” η Ελλάδα και το πάει στα 100 ευρώ το μηνιάτικο και τσιμπήσει όλους τους “πόρους” αυτή!). “Σκληρά και δυσάρεστα μέτρα πρέπει να παρθούν, και θα ήταν κρίμα να διακινδυνεύσουμε τη σταθερότητα της χώρας”. Τα διεθνή ΜΜΕ δεν αναφέρουν δάκρυα να κύλησαν απ’ τα μάτια του πρωθυπουργού, όπως στην περίπτωση της ιταλίδας υπ. κοινωνικών υποθέσεων πρίν έναν μήνα, αλλά σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα πρέπει να ήταν συγκινητική για το έθνος.

Στο μεταξύ, η ING δηλώνει πως το ρουμανικό νόμισμα (Λέου) δεν έχει επηρεαστεί από τα επεισόδια, καθώς οι επενδυτές έχουν γίνει λιγότερο ευαίσθητοι απέναντι σε τέτοια γεγονότα τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο πιθανή εξάπλωση των ταραχών ενδεχομένως θα δημιουργήσει προβλήματα.

Σύμφωνα με τις αρχές (που δε χαρακτηρίζονται πουθενά στον κόσμο για τη δημιουργική φαντασία τους), μια ομάδα ένοπλων μελών συμμοριών (σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα Ashkat Daulbaev), πρακτόρων ξένων μυστικών υπηρεσιών (σύμφωνα με την έγκριτη δημοσιογράφο Tatyana Kuzmina) ή χούλιγκαν (σύμφωνα με την εκδοχή της πρεσβείας του Καζακστάν στις ΗΠΑ) παρείσφρυσαν στον κόσμο που ήθελε να συμμετάσχει ειρηνικά στους εορτασμούς για την ανεξαρτησία της χώρας, επιτιθέμενοι σε αστυνομικούς και πολίτες αδιάκριτα…

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sBKw6NHHjfs]

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, ακολουθεί ένα μηντιακό μπλακ-άουτ, με κάθε επίσημο μέσο ενημέρωσης να αποκρύπτει κάθε πληροφορία για την εξέλιξη των γεγονότων. Σύμφωνα με μετέπειτα παραδοχές των αρχών, η αστυνομία επενέβη με πραγματικά πυρά, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον δέκα νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, καθώς “οι χούλιγκανς απειλούσαν ανθρώπινες ζωές και τη δημόσια τάξη”. Σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών σε μπλογκς δε, ο αριθμός των νεκρών πρέπει να ξεπερνά τους 70, ενώ των τραυματιών τους 800, καθώς έχει εξαντληθεί η χωρητικότητα των νοσοκομείων ολόκληρης της περιοχής.

Όποια εκδοχή και να προτιμά κανείς, η πραγματικότητα είναι ότι εδώ κι επτά μήνες διεξάγονται κινητοποιήσεις απ’ τους απολυμένους εργάτες των πετρελαιοπηγών της Ζανάοζεν. Εκατοντάδες απλήρωτων και πλέον απολυμένων εργατών διαδηλώνουν ειρηνικά αντιμέτωποι με ωμή καταστολή, διεκδικώντας αποζημιώσεις απ’ την πετρελαϊκή εταιρία Ozenmuinagaz oil. Παρότι ο αγώνας τους έχει βρεί υποστηρικτές σε μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού και συναδέλφους τους στην Ozenmunaigaz oil που βρίσκονται ακόμα στις δουλειές τους, αλλά και στους εργάτες μιας ανταγωνιστικής πετρελαϊκής, που ενώθηκαν μάλιστα στις κινητοποιήσεις διεκδικώντας αυξήσεις και για τους ίδιους, δεν υπήρξε η παραμικρή υποχώρηση είτε απ’ την εργοδοσία ούτε καν οποιαδήποτε διάθεση διαμεσολάβησης από τους επίσημους κρατικούς φορείς, καθώς “λεφτά δεν υπάρχουν” για τους εργάτες.

Βέβαια, λεφτά φαίνεται ότι τελικά βρέθηκαν για την επταήμερη φιέστα για την ανεξαρτησία της χώρας στην κεντρική πλατεία, την πλατεία όπου τους τελευταίους 7 μήνες βρίσκονταν οι σκηνές των απολυμένων εργατών και οι οποίες ξηλώθηκαν φυσικά για να στηθεί το χριστουγεννιάτικο δένδρο και οι σκηνές των χαρμόσυνων εορτασμών. Οι συνδικαλιστές εκπρόσωποι διαψεύδουν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ τω κινητοποιήσεων και των ταραχών, όμως οι εικόνες των απολυμένων να ισοπεδώνουν το χριστουγεννιάτικο δένδρο και να λαμπαδιάζουν τις σκηνές του δήμου και τα περιπολικά μιλούν από μόνες τους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν κάποιο αυτοκίνητο (πιθανώς ασφαλίτικο) που γκάζωσε μέσα στους

Στο στόχαστρο των ταραχοποιών βρέθηκαν τρία κτίρια που ισοπεδώθηκαν, τα γραφεία των τοπικών αρχών, η διεύθυνση της Ozenmunaigaz oil και το παρακείμενο ξενοδοχείο Aruana. Κάηκαν επίσης μια κλούβα κι άγνωστος αριθμός περιπολικών της αστυνομίας, ενώ αναφέρεται και η διάρρηξη και κλοπή ενός ΑΤΜ απ’ το πλήθος.

Εκτός απ’ τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, οι αρχές έκοψαν άμεσα την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στην πόλη, καθώς και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και το διαδίκτυο, ολοκληρώνοντας το μπλακ-άουτ στην πληροφόρηση.

Ο πρόεδρος του Καζακστάν Nursultan Nazarbayev κήρυξε τη χώρα σε 20ήμερη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επιβάλλοντας απαγόρευση δημοσίων συναθροίσεων στο Ζανάοζεν. Οι αστυνομικές επεμβάσεις έχουν ήδη αφήσει πίσω τους πάνω από 11 νεκρούς, 80 τραυματίες ενώ τουλάχιστον 70 άτομα έχουν -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- συλληφθεί. Ας σημειωθεί ότι οι αρχές αρνούνται να παραδώσουν τα σώματα των νεκρών στους δικούς τους.

Το υπουργείο εσωτερικών έχει παρατάξει μονάδες του στρατού και τεθωρακισμένα στην πετρελαιοπαραγωγό περιοχή του Ζανάοζεν, απέναντι σε διαδήλωση μερικών χιλιάδων κατοίκων έξω από τη στρατιωτική βάση της γειτονικής πόλης Ακτάου. Κάτοικοι του Ακτάου εντωμεταξύ πραγματοποίησαν διαδήλωση αλληλεγγύης στους ταραχοποιούς του Ζανάοζεν. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στρατιωτικά ελικόπτερα περιπολούν πλέον πάνω απ’ τη Ζανάοζεν. Ο στρατός έχει πλέον απωθήσει τους εργάτες απ’ το κέντρο της πόλης, ωστόσο μόλις βραδυάσει, το απόλυτο σκοτάδι -η διακοπή ρεύματος ισχύει ακόμη- στις παρυφές της πόλης ταράσσεται απ’ τα αυτόματα και τις χειροβομβίδες των “ειδικών επιχειρήσεων”, καθώς οι νεαροί εργάτες δε φαίνονται πρόθυμοι να τα παρατήσουν ακόμη. Εξίσου σημαντικό: Οι εργάτες της Ozenmunaigaz oil έχουν παραλύσει όλες τις πετρελαιοπηγές της εταιρίας, καμμιά απ’ τις οποίες δε δουλεύει τώρα, όπως και οι 4.000 εργάτες της Kalamkas που αποχώρησαν από την εργασία τους και κατέβηκαν σε πορεία προς τα γραφεία της διεύθυνσης απαιτώντας την απόσυρση του στρατού από την περιοχή. Οι εργάτες της πετρελαϊκής του Aktau επιχείρησαν επίσης το ίδιο, αλλά όντας λιγότεροι -150 άτομα- περικυκλώθηκαν από αστυνομικούς με σκυλιά και οδηγήθηκαν στο τοπικό τμήμα για προληπτικό σωφρονισμό. Ίδια προβλήματα είχαν και οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην παλιά πρωτεύουσα Άλμα Άτα και αλλού.

Οι ταραχές έχουν επεκταθεί ακόμη στο γειτονικό χωριό Shepte όπου στάλθηκαν πέντε λεωφορεία των ειδικών δυνάμεων. Οι κάτοικοι έχουν ξηλώσει την τοπική σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν δύο επιβατικά τραίνα, τα άδειασαν και τα πυρπόλυσαν. Εκπρόσωποι του ανεξάρτητου συνδικάτου σιδηροδρομικών προσπαθούν να προσεγγίσουν την περιοχή, για να παίξουν έναν διαμεσολαβητικό ρόλο, αν και πλέον οι γέφυρες έχουν γκρεμιστεί, τουλάχιστον κυριολεκτικά.

Άτομα μέσα απ’ τον στρατό και την αστυνομία που βλέπουν με συμπάθεια αυτές τις εργατικές ταραχές, είναι και οι πηγές διαφόρων πληροφοριών που βρίσκουν τον δρόμο τους προς τους εργάτες, όπως για παράδειγμα της αποστολής ενισχύσεων στα ήδη ευρισκόμενα στην περιοχή 7 αεροσκάφη γεμάτα με δυνάμεις των ΜΑΤ, στα οποία έχει δοθεί το ελεύθερο να χρησιμοποιήσουν κάθε βία κατά οποιουδήποτε θεωρούν ότι συνιστά κίνδυνο, ακόμα κι αν είναι έγγυες γυναίκες, ηλικιωμένοι ή παιδιά. Λέγεται ακόμα, από τις ίδιες πηγές, ότι μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες το καθεστώς θα προβεί σε παραδειγματικές εκτελέσεις ορισμένων απ’ τους συλληφθέντες, υπό το πρόσχημα της τρομοκρατικής απειλής. Πάνω απ’ το δυτικό Καζακστάν έχει επιβληθεί απαγόρευση πτήσεων απ’ την ίδια την κυβέρνησή του, ενώ οι λογαριασμοί τουίτερ δημοσιογράφων από τη Ρωσσία και τη Δύση που κατευθύνονταν προς την περιοχή παραμένουν σιωπηλοί απ’ την άφιξή τους εκεί.

Ακολουθούν άλλες τέσσερις μέρες επίσημων εορτασμών, χρονικό διάστημα που θα αποτελέσει και τον πήχυ της ομαλότητας που πρέπει να ξεπεράσουν τώρα οι Καζάκοι προλετάριοι.

Πηγές:

http://ftt.nu/redir.php?q=kazakhstan&url=http://rt.com/news/kazakhstan-riot-violence-army-027/

http://twitter.com/#!/search?q=%23zhanaozen

http://www.socialistworld.net/doc/5495

Φωτογραφίες:

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-16225779

εισαγωγή: Από τις 19 Νοέμβρη,  χιλιάδες Αιγύπτιοι κατεβήκαν ξανά στην πλατεία Ταχρίρ μετά την στρατιωτική καταστολή μιας διαδήλωση – επίδειξη δύναμης του στρατιωτικού καθεστώτος, σε μια κίνηση που ονομάστηκε “δεύτερη επανάσταση” ή “πραγματική επανάσταση”. Ουσιαστικά πρόκειται για την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών στοιχείων της εξέγερσης, ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά τον διωγμό του Μουμπάρακ. Μέσα σε μια βδομάδα οι κινητοποιήσεις είχαν εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου ενώ η ίδια η πλ. Ταχρίρ μετατράπηκε ξανά σε πεδίο διαλόγου και πολέμου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον 40 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πάνω από 2.000 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Οι εκλογές της περασμένης Δευτέρας, ανέδειξαν με πρωτοφανή συμμετοχή νικητή την Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τις ψήφους της -όλον αυτόν τον καιρό- σιωπηλής πλειοψηφίας των Αιγυπτίων που φαίνεται να επιθυμεί μια επιστροφή σε μια οποιαδήποτε ομαλότητα μετά τις ταραχές του 2011, βάζοντας έτσι την ταφόπλακα στην επανάσταση, γεγονός που βρίσκει απέναντί του το πείσμα των πιο προλεταριακών κι επαναστατικών στοιχείων της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Γράμμα απ’ την επαναστατική ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία στους επαναστάτες των οδοφραγμάτων στην πλ. Ταχρίρ, στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ

Ένδεκα μέρες πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις πλατείες της Αιγύπτου είναι απόδειξη ότι οι επαναστάτες έχουν επαναφέρει την νομιμότητα της επανάστασης σε δεκαεπτά επαρχίες. Ωστόσο αν και οι επαναστάτες προσέφεραν τη θυσία τους σαν μάρτυρες στις πλατείες, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, προσέφεραν τους λαβωμένους τους, κι έχασαν πάνω από 11.000 δικούς τους στις στρατιωτικές φυλακές, δεν έχουμε ακόμα γευτεί τους καρπούς του αγώνα μας.

Σήμερα, δέκα μήνες μετά είδαμε τα απομεινάρια του παλιού συστήματος να ανακυκλώνονται, και καιροσκοπικές απόπειρες των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία να αγνοήσουν την επαναστατική νομιμότητα των μαζών στις πλατείες, που εδώ και δέκα μήνες ποτίζει το αίμα των μαρτύρων αδιάκοπα, έρχονται τώρα να καπελώσουν και να παραποιήσουν τη δημοκρατία για την οποία αγωνιζόμαστε. Θέλουν να υπογράψουν το πιστοποιητικό θανάτου της επανάστασης στις κάλπες, γιατί γνωρίζουν ότι ο δρόμος τους για την εξουσία μπορεί να περάσει μόνο πάνω απ’ το αίμα των μαρτύρων και των τραυματισμένων. Εναπόκειται συνεπώς στους επαναστάτες στις πλατείες να προτείνουν μια εναλλακτική στην αιματοβαμένη δημοκρατία που το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία έχουν προαποφασίσει.

Η επιστροφή των μαζών στις πλατείες έχει γεννήσει εμπειρίες μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων των φοιτητών, των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών και των περιθωριοποιημένων πάνω στις οποίες πρέπει να χτίσουμε για να δημιουργήσουμε την νέα μορφή της δημοκρατίας που πρέπει να υπερασπιστούμε.

Το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του στους διαδρόμους της εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα στήνουν ένα κοινοβούλιο για να επεκτείνουν την παρουσία και την νομιμοποίησή τους. Τώρα είναι η ώρα για τις μάζες στις πλατείες να δημιουργήσουν μορφές λαϊκής επαναστατικής δημοκρατίας στην Ταχρίρ, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Μανσούρα και το Σοχάγκ… Πρέπει να αναπτύξουμε νέες, νομιμοποιημένες μορφές δημοκρατικής αντιπροσώπευσης από τους δρόμους ούτως ώστε να δημιουργήσουμε λαϊκά επαναστατικά συμβούλια στις πλατείες από:

Δημόσιες ψηφοφορίες απ’ τις δεκάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα οδοφράγματα στην πλ. Ταχρίρ για να δημιουργηθεί το πρώτο λαϊκό επαναστατικό συμβούλιο επιλέγοντας 100 επαναστάτες από μέσα απ’ την πλατεία, για να εκφράζουν τους σκοπούς και τα αιτήματα της επαναστατικής νομιμότητας. Το Λαϊκό Επαναστατικό Συμβούλιο πρέπει να σχηματίσει αιρετές επιτροπές που θα λαμβάνουν κάθε απόφαση με ψήφο. Το Επαναστατικό Συμβούλιο θα ενημερώνει το Στρατιωτικό Συμβούλιο για τις αποφάσεις που λαμβάνει μέσω των μήντια.

Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια πρέπει να σχηματιστούν στις πλατείες του λαού στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ μετά την Ταχρίρ, και να συνεργάζονται μεταξύ τους για να πετύχουν τους σκοπούς της λαϊκής επανάστασης. Τα Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια είναι η πιο ώριμη μορφή δημοκρατικής έκφρασης της προσδοκίας του λαού για δικαιοσύνη, ισότητα κι ελευθερία. Αντιπροσωπεύουν την επαναστατική νομιμότητα ενάντια στην “νομιμότητα” του Μουμπάρακ, του συμβουλίου του και των συμμάχων τους.

Σας προτείνουμε την εκλογή ενός Λαϊκού Επαναστατικού Συμβουλίου στις δημόσιες πλατείες επειδή υποστηρίζουμε την επανάσταση μ’ όλην τη δύναμή μας, και ως ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία που σχηματίστηκε αμέσως μετά την επανάσταση θα ενωθούμε μαζί σας υποστηρίζοντας και σε αλληλεγγύη με όλες τις δημοκρατικές αποφάσεις σας μέσω στάσεων εργασίας, μερικών απεργιών και ακόμα και μιας γενικής απεργίας χάρις στην εμπιστοσύνη μας σε σας.

Νίκη στην επανάσταση!
Δόξα στους μάρτυρες!

Επαναστατική Ένωση Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας

Πηγή: http://takethesquare.net/2011/12/04/a-letter-from-the-revolutionary-association-of-textile-workers-to-the-revolutionaries-on-the-barricades-in-tahrir-square-alexandria-and-suez/

*~*~*

Σχετικά: Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης, H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011, Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011, Αραβικές εξεγέρσεις…

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Ένα κείμενο για την απεργία:

Μήνυμα στους παρτιζάνους για την εξέλιξη της Γενικής Απεργίας

Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.

Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.

Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα. Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.

Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.

Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.

–The Society of Enemies

Πηγή: http://www.bayofrage.com

***

Την προηγούμενη μέρα, μια βδομάδα μετά την βίαιη εκκένωση της κατασκήνωσης στην πλατεία (βλ. Παραλληλογράφο), η αστυνομία έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους του Ώκλαντ, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι και οι ίδιοι οι μπάτσοι ανήκουν στο 99%, και είναι σε “σύγχυση” όσον αφορά τις διαταγές που καλούνται να ακολουθήσουν. Η επιστολή μπορεί να βρεθεί στο αρκετά ενδιαφέρον site βετεράνων (και) πεζοναυτών που στηρίζουν το κίνημα: http://occupymarines.org/

Η συνέλευση του Occupy Oakland στην μετονομασμένη πλατεία Oscar Grant κάλεσε σε: Συγκεντρώσεις-μικροφωνικές, πορείες απ’ τις γειτονιές στο κέντρο, πορεία και αποκλεισμό του λιμανιού του Oakland (5o μεγαλύτερο των ΗΠΑ), καταλήψεις οδικών κόμβων, αποκλεισμούς τραπεζών κι επιχειρήσεων, θεματικές πορείες (αντικαπιταλιστική, φεμινιστική και queer, critical mass ποδηλατοπορεία), δράσεις σε γειτονιές: πάρτυ-μπάρμπεκιου, μικροφωνικές κοκ, δράσεις αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις και αποχή απ’ την εργασία και την κατανάλωση, ώστε να μεγιστοποιηθεί το αντίκτυπο της απεργίας. Συνθήματα που προτείνει η συνέλευση:

Strike, Occupy, Shut it Down! Oakland is the People’s Town”
“Every Hour, Every Day! The occupation is here to stay!”
“Occupy Everything! Liberate Oakland”
“Politicians & Bankers, Liars & Thieves, We’re taking it back! We’re not saying please!”
“No more cops, we don’t need ‘em! All we want is total freedom”
“Shut Down OPD! Not the Public Library!”
“Let’s Go Oakland! Let’s Go!” [clap] [clap]

Χρονικό των δράσεων:

Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011

7:00 – Οι καταληψίες της Oscar Grant Plazza αρχίζουν να σηκώνονται και να ξεστήνουν τις σκηνές τους. Καταφτάνουν οι πρώτοι απεργοί, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι κ.α. Τα περισσότερα συνδικάτα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στην απεργία αλλά επίσημα παραμένουν σιωπηλά.

7:15 – Αποκλεισμός του δρόμου έξω απ’ τα αρχηγεία της αστυνομία στην 6th Street.

7:45 – Dead Prez και ντιτζεϋλίκια από μικροφωνική πάνω σε φορτηγό. Ενθουσιασμός στον κόσμο: “Αποπειρώμαστε να κάνουμε κάτι που ‘χει να γίνει απ’ το 1946, και την τελευταία εκείνη φορά το ‘κανε πάλι το Oakland!”

8:10 – Η αστυνομία δηλώνει πως δε θα ζητήσει βοήθεια από άλλες πόλεις, και προς το παρόν θα προσπαθήσει να διαχειριστεί την κυκλοφορία.

8:20 – Η διαδήλωση ξεκινά. Χορευτικές μουσικές απ’ το soundsystem στην 14η και Broadway, διακόπτονται για ομιλίες, ελεύθερα μικρόφωνα. Πλακάτ, πανώ. Μοιράζεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας των καταληψιών, η Occupied Oakland Tribune, με πρωτοσέλιδο “Γενική Απεργία και Μαζική Δράση!”

8:30 – Οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία επαναπιστοποιούν τη δέσμευσή τους “στη διασφάλιση των ειρηνικών διαδηλώσεων και της ελευθερίας του λόγου”. Η πλειοψηφία των 2.500 δημοτικών υπαλλήλων έχουν ζητήσει άδεια προκειμένου να κατεβούν στην απεργία, ενώ ορισμένες υπηρεσίες δουλεύουν με προσωπικό ασφαλείας.

8:40 – Το Café Awaken, παραμένει ανοιχτό απέναντι απ’ το χώρο της συγκέντρωσης δεσμευόμενο να αποδώσει το 20% των κερδών του σε αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα. Επίσης, οι υπάλληλοί του θα δωρίσουν τα μεροκάματά τους στα ίδια εγχειρήματα. Πολλά -λιγότερο εναλλακτικά- μαγαζιά, παραμένουν κλειστά: http://s1-04.twitpicproxy.com/photos/large/439384591.jpg & http://distilleryimage0.instagram.com/b1b78992056a11e1abb01231381b65e3_7.jpg

8:45 – Οι 850 υπάλληλοι του προεδρικού γραφείου της Καλιφόρνιας δε θα παραστούν στην  εργασία τους. Το Google maps μετονομάζει την πλατεία Ogawa σε Oscar Grant Plaza.http://bit.ly/vVXX7D

8:55 – Κατάληψη του οδικού κόμβου στην 14η και Broadway. Πάνω από 200 συγκεντρωμένοι στην Oscar Grant Plaza.“Περίμενα αυτή τη στιγμή 40 ή 50 χρόνια”, λέει ο Brad Newsham, 60 χρονών, ταξιτζής απ’ το Oakland που δουλεύει στο San Francisco. “Δε θα το ‘χανα με τίποτα”, λέει καθώς σβήνει την μηχανή στο ταξί του πάνω στη διασταύρωση και βοηθά να μπλοκαριστεί η κίνηση.

8:59 – Αποκλεισμός του λιμανιού από λιμενεργάτες και άλλους διαδηλωτές. Οι εργασίες τυπικά συνεχίζονται αλλά με εμφανώς αργούς ρυθμούς. Η διοίκηση του λιμανιού απευθύνεται στους διαδηλωτές: “από τους εργάτες συντήρησης, στους φορτωεκφορτωτές, τους νταλικιέρηδες, τους εργαζομένους στα γραφεία και τους λιμενεργάτες, στο Λιμάνι δουλεύει το 99%” ζητώντας σεβασμό και ησυχία. Το συνδικάτο των λιμενεργατών έβγαλε ανακοίνωση αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά δεν καλύπτει τα μέλη του εάν απεργήσουν. Ενδιαφέρουσα ομιλία ενός λιμενεργάτη 3ης γενιάς: http://youtu.be/QXE18mZOJf8 40 απ’ τους 325 λιμενεργάτες με αναρρωτική σήμερα.

9:20 – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Richmond, με παριστάμενο τον δήμαρχο της πόλης που δηλώνει “αλληλεγγυος με το 99%” και ασκεί κριτική στην ομόλογό του του Oakland που έστειλε την αστυνομία να διαλύσει την κατάληψη.

9:40 – Flash mob από γυναίκες μεταμφιεσμένες σε κλόουν φτάνει στην πλατεία Oscar Grant. Ομιλία της Angela Davis: “Το βλέμμα του πλανήτη είναι στραμμένο στην πόλη μας. Ήδη έχουν εμφανιστεί κινήματα Occupy στην Ασία, την Ν. Αμερική και την Ευρώπη. Το 99% εξεγείρεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο”. http://twitpic.com/79vxxw Η δήμαρχος του Oakland Jean Quan δηλώνει ότι λιγότερο από το 5% πράγματι των δημοτικών υπαλλήλων πήρε άδεια για να κατέβει στην πορεία σήμερα. Δηλώνει ακόμη ότι “περιμένουμε λοιπόν να είναι μια καλή μέρα για το Oakland, και να δείξουμε πώς οι άνθρωποι μπορούν να διαδηλώνουν και να στέλνουν το μήνυμά τους κρατώντας ταυτόχρονα την πόλη ασφαλή”, καθώς κι ότι οι δημοτικές αρχές “έχουν περάσει πολλές μέρες δουλεύοντας με την κοινότητα ώστε να διασφαλιστεί ότι η σημερινή μέρα θα υποστηρίζει τους σκοπούς του 99%. Το Oakland είναι σαφώς μια προοδευτική πόλη, και υποστηρίζουμε πολλά απ’ τα αιτήματά τους, ιδιαίτερα αυτά που θίγουν τις κατασχέσεις, τις δίκαιες διαδικασίες δανεισμού και τη διάθεση κεφαλαίου σε κοινότητες με χαμηλό εισόδημα”.

9:55 – Δέσμευση των παρισταμένων στη συγκέντρωση για αντισυγκεντρώσεις και δράσεις σε όποια σχολεία ή χώρους εργασίας επιβάλλουν κυρώσεις σε μαθητές ή εργαζομένους για τη συμμετοχή τους στην απεργία.

10:00 – Πορείες αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Βοστόνη: http://yfrog.com/nypc9hlj Μαζικές κοπάνες στα σχολεία στο Σικάγο. Περισσότερα: http://www.occupytogether.org/

10:05 – Ομιλίες για bank run (μαζική απόσυρση χρημάτων απ’ τις τράπεζες) κ.α.

10:07 – Εκτιμήσεις για 600-900 άτομα στην κεντρική συγκέντρωση. http://p.twimg.com/AdQr04oCEAINeCX.jpg Άγρια απεργία των λιμενεργατών της πρωϊνής βάρδιας παραλύει ουσιαστικά το λιμάνι του Oakland!

10:10 – Χιλιάδες κόσμου καταφτάνουν με τραίνα κι αστικές συγκοινωνίες, μεταξύ των οποίων και πολλοί μαθητές, ιθαγενείς, ισπανόφωνοι εργάτες κλπ. Εκτός απ’ τις ομιλίες παρουσιάζονται θεατρικά, ραπ, χοροί, τραγούδια.

10:15 – Ξεκινούν οι αποκλεισμοί τραπεζών. Κάποιοι διαδηλωτές μπαίνουν στις τράπεζες κι αποσύρουν συμβολικά τις καταθέσεις τους.

10:17 – Αποκλεισμοί τραπεζών γύρω απ’ τη συγκέντρωση του Occupy στην 14η & Broadway. http://yfrog.com/odz5dmyj Ι Will Survive Capitalism! http://yfrog.com/b8npyz

10:24 – Διανομή τηλεφώνων νομικής βοήθειας στην πορεία. Συνθήματα “Whose streets? Our streets!” και μελωδίες πνευστών.

10:30 – Πορεία προς την τράπεζα Wells Fargo. Δυναμική παρουσία πολλών μαθητών αλλά και ηλικιωμένων. Συνθήματα: “Oakland-Oakland represent! We ‘re the 99%!” http://p.twimg.com/AdQw4NrCMAATLUJ.jpg Πλακάτ ομάδας Εβραίων ακτιβιστών: “Occupy Oakland, not Palestine!”  Χαρακτηριστική παρέμβαση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου για το κίνημα: “Ελπίζω να έχει το μικρότερο δυνατό αντίκτυπο στις τοπικές επιχειρήσεις μας, που επίσης αποτελούν μέρος του 99%”. Ο πρόεδρος προσθέτει ότι έλαβε πολλά τηλεφωνήματα από μαγαζάτορες από τότε που στήθηκε η κατασκήνωση στην πλατεία οι οποίοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πόλη… “είναι άνθρωποι που δε θέλουν να εκθέσουν τους υπαλλήλους τους σε πιθανούς κινδύνους, πέρασαν τις ταραχές για τον φόνο του Oscar Grant και έχουν μπουχτίσει. Παλεύουν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Δεν εγκρίνω την μέθοδο αυτή [του κινήματος]. Η πόλη αυτή είναι blue-collar, πόλη εργατοϋπαλλήλων, κι αν θέλουμε να την παλέψει πρέπει να κοιτάξουμε πώς να προσελκύσουμε θέσιες εργασίας”.

10:35 – Η πορεία έχει φτάσει έξω απ’ το Elihu M. Harris State Building, δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία προς το παρόν, εκτός από μερικούς μπάτσους μέσα στο κτίριο. Συνθήματα: “Rise up! Rise up!”.

10:49 – Μπρος από κυβερνητικά γραφεία: http://p.twimg.com/AdQ1OPECEAATz42.jpg

10:55 – Αποκλεισμός της Wells Fargo, που έχει ήδη κλείσει και κλειδώσει τις εισόδους της, από ένα πλήθος περίπου 5.000. Πολλά μαγαζιά κι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστά σ’ όλη την περιοχή.

11:02 – οι μαθητές του Laney College αποχωρούν συλλογικά απ’ το σχολείο τους με πορεία.

11:20 – Μια άλλη πορεία, αποτελούμενη κυρίως από συνδικάτα εκπαιδευτικών και μαθητές γυμνασίων φτάνει στο Laney College. Ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω απ’ τη διαδήλωση αλλά χωρίς παρουσία μπάτσων εδάφους ακόμη.

11:21 – Στάση μπροστά στη Citibank http://twitpic.com/79xe3p Ο κόσμος πληθαίνει http://twitpic.com/79xg82 Η τράπεζα κλείνει.

11:50 – Πορεία εκατοντάδων μαθητών και φοιτητών στο Telegraph, φωνάζοντας “είμαστε το 99%”

11:55 – Η πορεία των εκπαιδευτικών και των μαθητών κατευθύνεται προς τα γραφεία της ενιαίας εκπαίδευσης. 18% των καθηγητών του Oakland πήραν σήμερα αναρρωτικές άδειες.

11:57 – 30αριά διαδηλωτές κρατούν κλειστή την Bank of America.

12:00 – παραδίδεται συμβολικά μια έξωση στα μέλη της διεύθυνσης της ενιαίας εκπαίδευσης απ’ τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Εντωμεταξύ, εκινάει η προσυγκέντρωση του αντικαπιταλιστικού μπλοκ

12:30 – Χιλιάδες κόσμου στη διασταύρωση Webster και 20ης, όπου βρίσκονται πολλές μεγάλες τράπεζες. Πανώ Occupy the banks, και βανδαλισμοί με σπρέυ σε ΑΤΜ. Συνθήματα: “Banks got bailed out, we got sold out”, “Hey Chase, what do you say? How many houses did you take today?”. ΜΚΟ υπέρ του community empowerment παρούσες ώστε να “διαφυλάξουν την ειρήνη και ότι κανείς δε θα παραβεί την νομιμότητα”. Υψώνεται ένα μεγάλο πανώ: Ζήτω η Κομμούνα του Oakland. Μπλοκάρεται η Chase bank, ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά κι απ’ τις υπόλοιπες τράπεζες. Περισσότερες φωτογραφίες

12:50 – Κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται στο σημείο όπου είναι αποκλεισμένες οι τράπεζες.

12:58 – Ένας ταξιτζής προσφέρει δωρεάν μεταφορές στους απεργούς και τους διαδηλωτές: http://www.baycitizen.org/blogs/frequencies/taxi-driver-giving-free-rides-support/

13:05 – Συμπλοκές μεταξύ διοργανωτών και νέων που κουκουλώνονται και προσπαθούν να κατεβάσουν τζαμαρίες τραπεζών. Σπάζεται τελικά η Bank of America: http://p.twimg.com/AdRwxcSCIAAF1Kk.jpg

13:15 – Ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί από τους αποκλεισμούς τραπεζών.

13:30 – Οι τράπεζες θα μείνουν κλειστές για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ώστε να καθαριστούν οι ζημιές απ’ τα γκραφίτι, τις ταινίες που έβαλαν οι διαδηλωτές κλπ.

14:00 – Ένας ιθαγενής δηλώνει πως η αστυνομία είχε αποκλείσει τη γειτονιά του και δεν άφηνε τον κόσμο να κατεβεί στις διαδηλώσεις.

14:45 – Μια ομάδα ντυμένων στα μαύρα επιτίθεται στο Whole Foods Market, για το οποίο είχε κυκλοφορήσει μια φήμη ότι εκβίαζε τους υπαλλήλους του με απολύσεις ώστε να μη συμμετάσχουν στην απεργία. Σπάζονται οι βιτρίνες, πετιούνται μπογιές και γράφονται συνθήματα, ενώ η ομάδα αποδοκιμάζεται από μέρος της υπόλοιπης διαδήλωσης που σχηματίζει αλυσίδες για να τους αποκλείσει. Πέφτουν γροθιές μεταξύ διαδηλωτών. http://twitpic.com/79zw1o

15:30 – Τα περισσότερα απ’ τα μαγαζιά του κέντρου απ’ όπου περνάει η πορεία έχουν παραμείνει κλειστά.

15:45 – συνθήματα με σπρέυ πάνω στην εκκλησία Christ the Light Cathedral, σβήνονται απ’ τους υπαλλήλους της.

16:00 – Η διαδήλωση ανασυγκροτείται προκειμένου να πορευτεί προς το λιμάνι, με πάνω από 5.000 κόσμο. Στην κεφαλή βρίσκονται νέοι με αυτοσχέδιες ασπίδες που αναγράφουν stop police brutality: pic.twitter.com/AiK5MIbT & http://twitpic.com/7a10g7 Αρκετά λεωφορεία γεμίζουν με κόσμο που θέλει να κατευθυνθεί προς το λιμάνι…

16:32 Η πορεία ενώνεται με τα μπλοκ των φεμινιστριών και queer ακτιβιστών και την ποδηλατοπορεία του Critical Mass.

17:10 – Πολλά ποδήλατα και sound system στην κεφαλή της πορείας. 15.000-20.000 κόσμος στην 14η και Broadway. Συνθήματα: Redistribution or revolution!

17:23 – Οι πρώτοι διαδηλωτές φτάνουν στο λιμάνι. Συνθήματα: “Whose Port? Our Port!”

17:30 – Πάνω από 20.000 διαδηλωτές κυκλώνουν το λιμάνι, ενώ οι διοργανωτές του Occupy αποκλείουν και τη δεύτερη είσοδο του λιμανιού. Φωτογραφία: http://s1-02.twitpicproxy.com/photos/large/440264595.jpg

17:59 – καταλαμβάνονται τα τραίνα, τα φορτηγά και τα μηχανήματα του λιμανιού! Σταματούν όλες οι εργασίες που ως τότε συνεχίζονταν με ρυθμούς χελώνας.

18:10 – Ο ήλιος δύει και οι διαδηλωτές αρχίζουν να μαζεύονται για επιστροφή στο κέντρο.

18:26 – Ενισχύσεις της αστυνομίας με πλήρη ανάρτηση έρχονται στο Oakland απ’ το γειτονικό San Mateo.

18:33 – Οχήματα της αστυνομίας κατακλύζουν το λιμάνι

18:49 – Αποκλεισμός της παραθαλάσσιας λεωφόρου Maritime από πικετοφορία.

19:05 – Το λιμάνι ανακοινώνει ότι θα παραμείνει κλειστό για το υπόλοιπο της βάρδιας, διαδηλωτές και μπάτσοι face-to-face στην Maritime.

19:39 – Ο κόσμος στον αποκλεισμό της Maritime πληθαίνει και κλείνει πλέον και τις εισόδους του λιμανιού.

19:50 – Η διεύθυνση του λιμανιού καλεί τους εργατες να αποχωρήσουν (να πάνε ήσυχα σπίτι τους και να μην παραμείνουν στο λιμάνι!).

20:01 – Στο μεταξύ αρκετός κόσμος συγκεντρώνεται πίσω στην Oscar Grant Plaza.

20:12 – Dance party στην είσοδο Hanjin του λιμανιού.

20:19 – Πίσω στην Oscar Grant Plaza, εθελοντές πυροσβέστες και δημοτικοί υπάλληλοι της Alameda, έχουν στήσει ψησταριές και μοιράζουν χωρίς αντίτιμο χορτοφαγικά και μη μπιφτέκια και λουκάνικα στον κόσμο (πάνω από 4.000 μερίδες)

20:25 – Ο αποκλεισμός θεωρείται επιτυχής και οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο από τα μικρόφωνα να επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Φωτογραφία του πλήθους μεταξύ λιμανιού και πλατείας. Περισσότερες φωτογραφίες: http://sanfrancisco.cbslocal.com/

20:33 – Κάποιοι διαδηλωτές παραμένουν στην μεσαία είσοδο του λιμανιού κρατώντας την κλειστή με πικετοφορία. Φωτογραφία: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696789.php

20:41 – Δυο διαδηλωτές του Occupy Oakland χτυπήθηκαν από αμάξι, πιθανώς εσκεμμένα: Ο οδηγός μιας πολυτελούς ασημί μερσεντές ήθελε να περάσει μέσα απ’ την πορεία, ένας διαδηλωτής μπήκε μπροστά στο όχημα και χτύπησε το χέρι του στο καπό ώστε να σταματήσει, κάτι που εξαγρίωσε τον οδηγό που γκάζωσε περνώντας μέσα απ’ τον κόσμο παρασέρνοντας δύο διαδηλωτές. Κυκλοφορεί μια φήμη για έναν νεκρό.

20:42 – Το συνδικάτο των λιμενεργατών ILWU ανακοινώνει τη θέλησή του να κρατήσει το λιμάνι κλειστό για 24 ώρες! Καλεί κόσμο στις εισόδους μεταξύ 3:00-6:00 ώστε να μη μπει η επόμενη βάρδια. Οι πικετοφορίες σιγά-σιγά αποσύρονται προς το παρόν πίσω στην Oscar Grant Plaza. Οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει προς την Oscar Grant Plaza.

21:19 – Αρκετοί διαδηλωτές μπλοκάρουν τον δρόμο έξω απ’ το λιμάνι και δεν αφήνουν τα φορτηγά να περάσουν (εκτός από όχημα της Disability Action Brigade).

21:44 – Οι δυο διαδηλωτές που χτυπήθηκαν πριν μια ώρα βρίσκονται στο νοσοκομείο με μικροτραυματισμούς, η φημολογία για ύπαρξη νεκρού διαψεύδεται. Σύγχυση στην Oscar Grant Plaza, οι διοργανωτές προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο εκεί, αν και μεγάλες ομάδες κατεβαίνουν προς το λιμάνι.

22:01 – Κάλεσμα για δωρεά τροφίμων και νερού στον κόσμο στο λιμάνι.

22:13 – Δηλώσεις της δημάρχου. Σε γενικές γραμμές: όλα καλά ως εδώ, δεν υπήρξαν ιδιαίτερες ζημιές, άντε τελειώνετε να πάει ο κόσμος αύριο στη δουλειά του. 7.000 οι διαδηλωτές κατά τη δήμαρχο και την αστυνομία.

22:25 – Ο περισσότερος κόσμος έχει επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Στήνεται αγώνας μπέιζμπολ από διαδηλωτές στο ελευθερωμένο έδαφος της 14ης και Broadway.

22:36 –  Πορεία προς τα βόρεια, στη Telegraph. Φωτογραφίες: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696809.php

22:39 – H πορεία φτάνει στο κατειλημένο κτίριο της 16ης street, αρ. 520, έξω απ’ το οποίο κρέμεται ένα τεράστιο πανώ “Occupy Everything”, πρόκειται για πρώην κτίριο κοινωνικών υπηρεσιών για αστέγους (Travelers Aid Society) που έκλεισε λόγω περικοπών. Γίνεται κάλεσμα στην υπηρεσία για τους αστέγους να ξαναρχίσει τη λειτουργία της, διαφορετικά το κτίριο θα καταληφθεί μόνιμα απ’ τον κόσμο για να μετατραπεί σε κοινωνική βιβλιοθήκη και πολιτικό εργαστήρι.

23:10 – Στήνεται πάρτυ μέσα κι έξω απ’ το κατειλημένο κτίριο. Πρόχειρα οδοφράγματα με κάδους απορριμάτων στην 16η street. Ο κόσμος πάντως έχει αραιώσει, υπάρχουν οι 100-150 αρχικοί καταληψίες και άλλα 300-400 άτομα που ήρθαν έπειτα.

23:36 – Μπάτσοι παρατάσσονται στο greyhound station, με κράνη, ασπίδες, κρατούν επιδεικτικά χειροπαίδες κλπ κι ετοιμάζονται. Υπεύθυνος της αστυνομικής επιχείρησης δηλώνει στα ΜΜΕ ότι όσοι βρίσκονται εντός του κτιρίου θα συλληφθούν. Αρκετά οχήματα της αστυνομίας χωρίς πινακίδες και μια κλούβα για μεταφορά κρατουμένων που έχει έρθει απ’ το San Mateo. Κάποια απ’ τα διπλανά μαγαζιά κλείνουν. Φωτογραφίες: http://twitpic.com/7a7ow, http:twitpic.com/7a7qr6, http://twitpic.com/7a7pa1, http://twitpic.com/7a7rp8.

23:51 – Η δήμαρχος Quan ζητάει να μιλήσει με “εκπροσώπους” των καταληψιών.

23:53 – 50-60 μπάτσοι στη 16η και San Pablo, κοντά στο κατειλημένο κτίριο, προφανώς ετοιμάζονται για επίθεση.

23: 55 – Οι μπάτσοι επιτίθενται κατά του συγκεντρωμένου κόσμου με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και βόμβες καπνού. Ανοίγουν δρόμο και εισβάλλουν στο κατειλημένο κτίριο.

24:00 – Ακούγεται μια πολύ ισχυρή έκρηξη στην είσοδο του κτιρίου καθώς η αστυνομία προελαύνει πετώντας χειροβομβίδες καπνού και κρότου-λάμψης. Περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν και αποκλείουν τις καθέτους αφήνοντας μόνο μια έξοδο διαφυγής απ’ όπου καλούν τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν άμεσα. Το οδόφραγμα που είχαν στήσει προηγουμένως οι διαδηλωτές φλέγεται. Η δήμαρχος ζητάει απ’ τους διαδηλωτές να την πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν τη διαμεσολάβησή της.

Πέμπτη 3 Νοέμβρη 2011

00:04 – Επιθέσεις με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα στην 17η και Broadway, κοντά στην Oscar Grant Plaza

00:06 – Φλεγόμενο οδόφραγμα στην Telegraph και Broadway ώστε να ανακοπεί η προέλαση της αστυνομίας.

00:15 – Ο κόσμος στην κατασκήνωση της πλατείας παραμένει “ειρηνικός” ελπίζοντας να εξαιρεθεί απ’ την κατασταλτική επιχείρηση, ωστόσο οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα γίνονται αντιληπτά αφού πέφτουν μόλις δύο στενά πιο κάτω.

00:23 – “Κορδόνι” της αστυνομίας στην 15η και Broadway. Ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης κατά διαδηλωτών που υποχωρούν.

00:31 – Κόσμος μαζεύεται απέναντι απ’ το κορδόνι της αστυνομίας, κάποιοι ζωγραφίζουν σύμβολα της ειρήνης σε χαρτόνια, τραγουδούν κλπ (σημ. για να έχουμε μια εικόνα απ’ το επίπεδο της καταστολής στις ΗΠΑ, το να κουνήσει κανείς τα χέρια του αντιστεκόμενος ενώ τον συλλαμβάνουν αστυνομικοί θεωρείται “επίθεση” και τιμωρείται στην Καλιφόρνια με μέχρι 1 έτους φυλάκιση κι άλλο 1 αναστολή συν 2.000 πρόστιμο σύμφωνα με τον Pen. Code, §§241.5, 241.6, από κει και πέρα φυσικά οι μπάτσοι μπορούν να τραβήξουν όσο θέλουν απ’ τα μαλλιά την υπόθεση και θα το κάνουν γιατί έχουν αφενός μεν το νομικό οπλοστάσιο, κι αφετέρου την κοινωνική συναίνεση ή έστω αδιαφορία, να το πράξουν).

00:41 – Δακρυγόνα και αποκλεισμός της San Pablo στην άκρη της πλατείας Oscar Grant.Φωτογραφίες: http://www.flickr.com/photos/anthonysanfrancisco/sets/72157627917594995/

00:54 – Οι οργανωτές κάνουν έκκληση στους διαδηλωτές (!) να μη κάνουν χρήση βίας, αν και τα “no-violence” από τα μικρόφωνα καλύπτονται από το σύνθημα “Whose streets? Our streets!” του κόσμου.

01:02 – Συλλήψεις των διαδηλωτών που στέκονταν απέναντι απ’ την αστυνομία κρατώντας τις ασπίδες “stop police brutality”.

01:17 – Δακρυγόνα, βομβίδια κρότου-λάμψης και πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό στα βόρεια της OScar Grant Plaza.

01:30 – Εισβολή των μπάτσων στην κατασκήνωση, συλλήψεις καταληψιών χωρίς αντίσταση. Ένας άστεγος τραυματίζεται σοβαρά από κρότου-λάμψης.

01:33 – 37 συλλήψεις μέχρι στιγμής. Η αστυνομία συνεχίζει το έργο της.

01:52 – Απ’ τα μεγάφωνα της (υγειονομικής) αστυνομίας “η 15η και Broadway έχει κηρυχθεί παράνομη συνάθροιση” και “θα γίνει χρήση χημικών για την εκκένωσή της”.

02:06 – Επιθέσεις αστυνομικών στην πλατεία και καταστροφή των σκηνών.

02:07 – Η αστυνομία στην 15η και Broadway δίνει διορία “10 δευτερόλεπτα” στον κόσμο για να αποχωρήσει χωρίς να συλληφθεί. Οι συγκεντρωμένοι τραγουδάνε “We are Oakland”.

02:35 Τύμπανα και συνθήματα απ’ τους συγκεντρωμένους.

03:00 – Συλλήψεις και αντιπαραθέσεις στην Broadway. Τάξη επικρατεί στην πλατεία.

03:13 – Αστυνομική περικύκλωση διαδηλωτών στο συντριβάνι της San Pablo και πάνω από 50 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων και μέλη της νομικής και της ιατρικής ομάδας.

03:14 – Υπό την επιτήρηση των “Ομάδων αλληλοβοήθειας” της αστυνομίας (κι όμως, έτσι λένε επισήμως τους εισαγόμενους μπάτσους απο γειτονικές πόλεις: Mutual Aid) οι δρόμοι γύρω απ’ την πλατεία.

03:31 – Επιστροφή κόσμου στην πλατεία. Κάλεσμα για υποστήριξη του οδοφράγματος στην Adeline και 3ης όπου κρατιέται ακόμα κλειστή η εκεί είσοδος του λιμανιού.

04:20 – 76 άνδρες και 25 γυναίκες συλληφθέντες και συλληφθείσες ως τώρα, σύμφωνα με την νομική ομάδα.

04:23 – 52 άνδρες φορτώνονται στην κλούβα του σερίφη του San Mateo, οι υπόλοιποι σε βανάκια της αστυνομίας, χωρίς να ανακοινώσουν οι μπάτσοι σε ποιά κρατητήρια τους πάνε.

04:24 – Σειρήνες και φασαρία γύρω απ’ την πλατεία. Λιγότερα από 100 άτομα παραμένουν στην κατασκήνωση, με το ελικόπτερο της αστυνομίας να φωτίζει με τον προβολέα πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Λιγότερα από 15 άτομα παραμένουν απέναντι από περίπου 200 αστυνομικούς (φωτογραφία), δηλώνοντας τη δέσμευσή τους στη μη-βία, το ότι δε θα αντισταθούν σε περίπτωση σύλληψης κλπ. Οι αστυνομικοί αρχίζουν να αποσύρονται…

07:00 – Μικροσυμπλοκές μεταξύ των ελάχιστων απομεινάντων διαδηλωτών στην Maritime και οδηγών φορτηγών που θέλουν πάσει θυσία να περάσουν στο λιμάνι. Η κανονικότητα έχει αποκατασταθεί.

Ένας πρόχειρος χάρτης για τον καλύτερη παρακολούθηση των περιγραφών:

Πηγές:
http://www.indybay.org
http://www.occupyoakland.org/
http://www.mercurynews.com/occupy-oakland/ci_19247016?source=most_viewed
http://rt.com/news/occupy-oakland-live-updates-411/

 ~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Η Mayotte (Μαγιότ) είναι ένα σύμπλεγμα τροπικών νήσων μεταξύ Μαδαγασκάρης και νοτιοανατολικής Αφρικής, που αποτελεί κτήση της Γαλλίας απ’ το 1843, και από τον Μάρτιο του 2011 υπερπόντιο νομό (département d’Outre-Mer) κατόπιν δημοψηφίσματος του 2009. Ειναι πυκνοκατοικημένη, με 200.000 πληθυσμό. Η πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, που έλκουν την καταγωγή τους από διαχρονικούς εποικισμούς Αράβων, Περσών, Αφρικανών και Μαλαγασίων. Το κατα κεφαλήν εισόδημα 5.200 ευρώ, 10 φορές μεγαλύτερο απ’ τις γειτονικές νήσους Comores και ταυτόχρονα μόλις το 1/5 της μητροπολιτικής Γαλλίας. Πάνω από 1/4 κατοίκους της χώρας είναι κάτω των 18 ετών, οι περισσότεροι αναλφάβητοι. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας στα εξωτικά νησάκια δεν είναι τόσο τουριστικό, όσο γεωπολιτικό. Ήδη απ’ το 1975 έχει στηθεί μια υποθαλάσσια ναυτική βάση στο αρχιπέλαγος των Cοmores, σε στρατηγικό σημείο στην ναυτική εμπορική οδό νότια της Αφρικής, ενώ το 2010 εγκαινιάστηκε ένα δίκτυο δορυφορικών κεραιών. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας για την ενσωμάτωση των νησιών γίνεται ακόμα πιο κατανοητό αν δουμε ότι το Ιράν, μετά τη στρατιωτική συμφωνία που σύνηψε με την Ερυθραία για χρήση των ναύσταθμών της απ’ τα πολεμικά πλοία του, διεκδικεί τη συμμαχία των Comores, ακριβώς απέναντι από τη γαλλική Mayotte.

διαπραγματεύσεις και ταραχές – διαπραγματεύσεις μετά ταραχών

Την Πέμπτη 6 Οκτώβρη σημειώθηκαν οι πιο εκτεταμένες συγκρούσεις στην Mayotte μεταξύ διαδηλωτών κι αστυνομίας, χωρίς ωστόσο σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ οι διαπραγματεύσεις μεταξύ συνδικάτων, εταιριών εισαγωγών και κράτους (ο έπαρχος Thomas Degos δήλωσε ότι δε θα σηκωθεί απ’ το τραπέζι πριν βρεθεί λύση) συνεχίζονται. Τα συνδικάτα ζητούν ευθυγράμμιση με τις τιμές της ν. Réunion (παλιότερος υπερπόντιος γαλλικός νομός, στ’ ανοιχτά της Μαδαγασκάρης). Ένα κουτί φτερούγες κοτόπουλο, βασικό διατροφικό προϊόν στην Mayotte, στοιχίζει 24,21 ευρώ τα 10 κιλά, ενώ στην Réunion 15,90 ευρώ -mabawas nachouké: φθηνότερες φτερούγες κοτόπουλο, το πιο γνωστό σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις. Οι φτερούγες κότας, το δημοφιλές τοπικό έδεσμα, κάποτε παράγονταν στο νησί από κότες που διέθετε κάθε νοικοκυριό για τις ανάγκες του, σύμφωνα με έναν καταμερισμό εργασίας βασισμένο στην παραδοσιακή νησιωτική αυτάρκεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και προοδευτικά όσο η Mayotte εξαρτιόταν απ’ τον γαλλικό καπιταλισμό, αυτό το παραγωγικό μοντέλο αντικαταστάθηκε από την εισαγωγή φτερούγων από κότες βιομηχανικών μονάδων της Ν. Αφρικής, επιχείρηση με μεγάλα περιθώρια κέρδους, αν σκεφτεί κανείς ότι η μονάδες αυτές δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή χαμηλής ποιότητας γατοτροφών και σκυλοτροφών. Ασφαλώς, καθώς οι αρχικά φθηνότερες εισαγωγές αντικαθιστούσαν την οικειακή παραγωγή, στον βαθμό που την εκτόπιζαν εξαρτώντας την τοπική οικονομία απ’ τις εισαγωγές και τη γαλλική πολιτική (τα τελευταία χρόνια η Mayotte εισάγει τα περισσότερα προϊόντα -60 φορές το ύψος των εξαγωγών- της από τη Γαλλία!), οι τιμές άρχισαν να παίρνουν την άνιούσα. Ταυτόχρονα, η ανεργία σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς ξεπέρασε το 25%.

Στον δρόμο προς την πρωτεύουσα Mamoudzou, περίπου 200 μαθητές, ορισμένοι κάτω των 10 ετών, εκμεταλλευόμενοι τις σχολικές αργίες, έστησαν ενέδρα σε κομβόι των ΜΑΤ στο Passamainty (Νήσος Grande Terre). Με πέτρες και σιδερόβεργες επιτέθηκαν στα ΜΑΤ, που τους απώθησαν μόνο μετά από εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις εκδηλώθηκαν και στο Kaweni, τη βιομηχανική ζώνη του Mamoudzou, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη παραγκούπολη της Mayotte, κατοικημένη κυρίως από πολυπληθείς οικογένειες μετανάστών χωρίς χαρτιά απ’ τα νησιά Comores (συνιστούν το 30% του πληθυσμού της Mayotte), που ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες, με παντελή έλλειψη πόρων. Νέοι επιτέθηκαν απρόκλητα στα ΜΑΤ που έκαναν κι εδώ χρήση δακρυγόνων. Πολλά οδοφράγματα με κορμούς δένδρων έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του νησιού. Όλα τα μαγαζιά παραμένουν κλειστά, και πάμε ολοταχώς προς μια γενική έλλειψη βασικών προϊόντων.

Από τις αρχές Οκτώβρη το κίνημα ενάντια στην ακρίβεια έχει εξαπλωθεί παντού στην Mayotte. Καταστήματα κλειστά, οδοφράγματα στους δρόμους. Το μικρό νησί έχει παραλύσει πλήρως, και το Mamoudzou, η πρωτεύουσά του συνταράσσεται από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων της τάξης. Πλήθη εφήβων με μανδήλια στα πρόσωπα κερνάνε πέτρες και κοκτέιλ μολότωφ τους φρουρούς της τάξης που απαντούν με δακρυγόνα. Στο κέντρο της πόλης λεηλασίες καταστημάτων, φλεγόμενα οδοφράγματα από σκουπίδια και λάστιχα, τα καταστήματα υποχρεώθηκαν να κατεβάσουν ρολά υπό την πίεση των διαδηλωτών. Ένα σουπερμάρκετ επιχείρησε να ανοίξει κανονικά, αλλά μια απόπειρα ληστείας που σημειώθηκε αμέσως, απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη. Η κίνηση στο νησί έγινε χαοτική. Οδοφράγματα και μπλόκα, στα οποία μερικοί οδηγοί (περισσότερο πολυτελών οχημάτων) υποχρεώθηκαν να πληρώσουν “διόδια”. Μια συμμετοχή των οδηγών ταξί στην απεργία βοήθησε στο μπλοκάρισμα προσωρινά της κυκλοφορία στο Kaweni, με ουρές σταματημένων οχημάτων που οι γάλλοι ονομάζουν σαλιγκάρια (escargots). Επιχειρηματίες και τουρίστες, αναγκάστηκαν να περπατήσουν μέσα από χωράφια για να φτάσουν στ’ αεροδρόμιο.

Μετά από εντολή του επάρχου, τα σούπερμάρκετ φυλάσσονται απ’ την αστυνομία. Τα συνδικάτα ζητάνε ρύθμιση των περιθωρίων κέρδους στο 30% για τους διανομείς. Από τα τέλη Σεπτέμβρη, κατόπιν καλέσματος των συνδικάτων, διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας οργανώθηκαν στο κέντρο του Mamoudzou. Από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίστηκαν ως απειλή δημοσίας τάξης από τις αρχές. Στις 28/9 η ένταση κορυφώθηκε, με την εμφάνιση του πλήθους των παραγκουπολιτών στο Kaweni και στο Mamoudzou. Η αστυνομία χρειάστηκε έκτατες ενισχύσεις, ενώ έκανε χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών. Η μαζική παρουσία μηχανοκίνητων δυνάμεων της αστυνομίας χαρακτηρίστηκε ακόμα κι απ’ τον έπαρχο της Mayotte ως “πρόκληση”. Οι αστυνομικές δυνάμεις αφού κατακλύζουν τις διαδηλώσεις με πλήρη ανάρτηση, τις διαλύουν επί τόπου, αδιάφορο αν αυτές είναι ειρηνικές. Οι επιθέσεις των ομάδων εφήβων κυρίως αγοριών εναντίον αστυνομικών που ακολουθούν είναι ξαφνικές, όχι τόσο στις διαδηλώσεις (όπου η αστυνομία είναι παρούσα σε αριθμητική υπεροχή) όσο σε ώρες ξεκούρασης ή περιπολίας, διεξάγονται παράλληλα με τις επίσημες διαπραγματεύσεις των συνδικάτων και ανεξάρτητα με την πορεία αυτών. Οι στόχοι τους: οι δυνάμεις καταστολής, οχήματα, 2 εμπορικά κτίρια, κάποια περισσότερο ή λιγότερο πολυτελή καταστήματα (ένα εστιατόρειο, κάποια εμπορικά), ενώ σπάνια είναι άνθρωποι, πχ μαγαζάτορες, ένας λευκός που έβγαλε τη φωτογραφική του μηχανή κλπ.

Μετά την άγρια καταστολή, οι διαδηλωτές ζητούν πλέον την αποχώρηση του επάρχου. Ανάλογες κινητοποιήσεις είχαν γίνει τον Δεκέμβρη του 2009. Τότε οι διαδηλωτές είχαν υποχωρήσει μετά από ορισμένες υποσχέσεις για μειώσεις των τιμών και επιβολή πλαφόν. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις των συνδικάτων, μέχρι σήμερα, για τέταρτη εβδομάδα. Τα συνδικάτα κάλεσαν σε δυνάμωμα των διαδηλώσεων “διαφορετικά οι διεκδικήσεις τους για χαμήλωμα των τιμών δε θα ικανοποιούνταν”

Ο 16χρονος Manuel Gutiérrez Reinoso έχασε τη ζωή του μετά από πυροβολισμούς αστυνομικών εναντίον διαδηλωτών, στη διάρκεια νυχτερινών συγκρούσεων κατά τη δεύτερη μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων στη Χιλή. Οι κινητοποιήσεις έχουν επιθετικό χαρακτήρα, ενώ κυριαρχούν τα αιτήματα για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση,αλλά και μείωση της φορολογίας, κοινωνικές παροχές όπως αναδιανομή των κερδών απ’ την κρατική εταιρία εξώρυξης χαλκού στις ερήμους στα βόρεια της χώρας, αυξήσεις στις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά τον “έμμεσο μισθό”. Το κίνημα κρατάει απ’ τον Μάιο, αγκαλιάζει τόσο μαθητές όσο και φοιτητές, με μαζικές αποχές απ’ τα μαθήματα, καταλήψεις αιθουσών και σχολείων-σχολών, διαδηλώσεις κλπ. Οι περισσότεροι νέοι βλέπουν με αγανάκτιση την ήδη υποβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση να εγκαταλείπεται ενώ γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να σπουδάσεις, σχολεία και σχολές να κλείνουν λόγω έλλειψης πόρων, ενώ τα ιδιωτικά κολλέγια που στέλνει τα παιδιά της η αστική τάξη να δέχονται σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη διαδήλωση στη Χιλή μετά τη δική της μεταπολίτευση (1988), με πάνω από 600.000 κόσμο εδώ και 2 μέρες στον δρόμο με πορείες, μουσική-χορό, εορταστικό και καρναβαλικό κλίμα που συνοδεύθηκε από επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων καταστολής, μέσων μαζικής μεταφοράς (285 λεωφορεία σπάστηκαν), τραπεζών και πολυκαταστημάτων (επίσης εμφανίστηκαν περιορισμένες λεηλασίες προϊόντων από καταστήματα πολυτελείας και σούπερ-μάρκετ), στα πλαίσια μιας διήμερης απεργίας που στηρίζουν τα φοιτητικά σωματεία και τα συνδικάτα. Πρόκειται στην ουσία για μια επανάληψη με μεγαλύτερη ένταση των γεγονότων της 5ης και της 10ης Αυγούστου οποτε μαθητές και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της εκπαίδευσης, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη χούντα του Πινοσέτ. Οι φοιτητές εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν στους δρόμους με τους “κατσερολάζος”, τη γενιά των γονιών τους, που βγήκαν την νύχτα στις γειτονιές χτυπώντας κατσαρόλες, μια μέθοδος διαμαρτυρίας που αναδείχθηκε κατά τη δικτατορία. Η επιθετική διάθεση των μαθητών και των φοιτητών κατάφερε να συμπαρασύρει μια πλειάδα οικολογικών, συντεχνιακών, αγώνων γειτονιάς και άλλων στο πλάι τους.

Το βράδυ της 26ης στους δρόμους των φτωχότερων συνοικιών της πρωτεύουσας Σαντιάγο, βρέθηκαν με χιλιάδες αποκλεισμένων, ανέργων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, νέων προλεταρίων. Ήταν στις συγκρούσεις αυτές που οι αστυνομικοί πυροβόλησαν τον Manuel.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση του δισεκατομμυριούχου Piñera καυχιέται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, που συμπεριλαμβάνει 1.394 συλληφθέντες και 206 τραυματίες, σύμφωνα με τις αρχές. Η δημοτικότητα του Piñera, πρώτου δεξιού προέδρου μετά τη δικτατορία -που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος να κάνει την χώρα να “πετάει” σαν τις επιχειρήσεις του- βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, μετά την ώθηση που είχε λάβει απ’ τη θεαματική επιχείρηση διάσωσης των 33 ανθρακωρύχων περυσι, αλλά και τα 20 χρόνια (τουλάχιστον*) σοσιαλδημοκρατικής απονεύρωσης της προλεταριακής δυναμικής.

Η Χιλή είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Λατινική Αμερική, και ρυθμούς ανάπτυξης σταθερά στα 5-7% τα τελευταία χρόνια (6,6% το 2011, καθιστώντας τη χώρα “πόλο έλξης ξένων επενδυτών”), κάτι που αναμφισβήτητα θα κάνει το 29% των κατοίκων της που ζουν υπό το όριο της φτώχειας εθνικά υπερήφανους.

Περισσότερες πληροφορίες: lahaine, contrainfo, eagainst, classwar [1,2,3] και το σχετικό riotporn.

*για μια ιστορική ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στη Χιλή πριν τη δικτατορία: http://libcom.org/library/strange-defeat-chilean-revolution-1973-pointblank

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο

Απ’ τις δηλώσεις μιας συγγενούς του 29χρονου Mark Duggan, δολοφονημένου από την αστυνομία, στo Τόττεναμ: “Το παιδί δεν ήταν βίαιο. Εντάξει, ήταν ανακατεμένος με διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός άνθρωπος. Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν…” και “Όσοι θυμούνται τις καταστροφικές συγκρούσεις του παρελθόντος θα είναι αποφασισμένοι να μη ξαναγυρίσουμε εκεί.”

Το Τόττεναμ ήταν το επίκεντρο των προλεταριακών ταραχών του 1985, με πρωταγωνιστή την “μαύρη κοινότητα” που ήταν και η πλέον καταπιεσμένη, έχοντας απέναντί της μια καθημερινότητα όχι μόνο ανεργίας και διακρίσεων αλλά και καθημερινών ελέγχων και παρενοχλήσεων από την αστυνομία. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετία κατά την οποία μεγάλο κομμάτι της μαύρης νεολαίας έχει ενσωματωθεί στην εγκληματική οικονομία, με συνέπεια τη διάλυση των προηγούμενων σχέσεων εντός της “μαύρης κοινότητας”, και ένας εκσυγχρονισμός των αστυνομικών τακτικών στη λογική του “διαίρει και βασίλευε” (έλεγχοι για τους αυθάδεις νεαρούς, τυπικότητα και ασφάλεια για τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες -ακόμα και στη διάρκεια των ταραχών δεν παρέκκλιναν απ’ αυτό το μοτίβο). Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα ρήγμα στο εσωτερικό της κοινότητας που καθιστά εκ των πρωτέρων δύσκολη την συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων απέναντι στην καταστολή. Για παράδειγμα, μέλη συμμοριών (για τα οποία οι λεηλασίες είναι μια εν δυνάμει κερδοφόρα επιχειρηματικότητα) με μη-μέλη (που ενδεχομένως δίνουν προτεραιότητα στη “διαμαρτυρία”), μέλη συμμοριών με μαγαζάτορες-νοικοκυραίους κλπ, μέλη διαφορετικών συμμοριών μεταξύ τους (ήδη έχουν αναφερθεί δύο τέτοια μαχαιρώματα κατά τις ταραχές) κοκ.

Η υπέρμετρη καταστολή και συκοφάντηση κάθε πρακτικής αμφισβήτησης της αστυνομίας -δηλαδή της κύριας κοινωνικής παροχής του σύγχρονου κράτους- αφήνει μια τραυματική διάσταση στη θύμηση των περασμένων ταραχών που ανακαλούνται στην μνήμη ως πηγή μπελάδων και συμφορών αντί για καύχημα προσωπικής υπερηφάνειας και ταξικής δύναμης.

Αυτήν τη φορά η καταστολή είναι ασφαλώς καλύτερα προετοιμασμένη, μιας και τα think tanks της εδώ και καιρό προειδοποιούσαν πως οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές, κέντρα νεότητας κλπ θα ανοίξουν τον δρόμο για ταραχές, ενώ το Λονδίνο προετοιμάζεται και για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012.

Σάββατο 6/8: Αυθόρμητη “ειρηνική” πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την περασμένη Πέμπτη. Η αστυνομία κάνει λόγο για ανταλλαγή πυρών, ωστόσο ο κόσμος υποψιάζεται ότι η αστυνομία απλώς εκτέλεσε έναν ακόμη φτωχό μαύρο, όπως παρατηρεί ένας ειδικός της αστυνομίας “σ’ αυτές τις ώρες έχει πιο πολύ σημασία η διαίσθηση του πλήθους, κι αυτό είναι κάτι που η αστυνομία δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά“. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιϊστικο και οργισμένο πλήθος. Μετά από μια φημολογία ακόμα ανεπιβεβαίωτη, για σπρώξιμο από αστυνομικούς μιας 16χρονης κοπέλας που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στις γραμμές τους, οι διαδηλωτές αγριεύουν και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μπουκάλια και μπιτόνια με βενζίνη. Η ταχύτητα που διαδόθηκε αυτό το αμφιλεγόμενο περιστατικό και οι εμπρηστικές παρενέργειές είναι ενδεικτικά μιας γερά θεμελιωμένης αντίληψης για τον ρόλο της αστυνομίας: “Οι άνθρωποι νιώθουν την αδικία του φόνου του Mark. Όλοι γνωρίζουμε τί εστί αστυνομία και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν πιστεύουμε τις ιστορίες τους για τις συνθήκες του θανάτου του“, θα δηλώσει μια κάτοικος στη Guardian (http://www.guardian.co.uk/uk/2011/aug/07/tottenham-riots-peaceful-protest). Επιπλέον, όταν έφτασαν έφιππες και εξοπλισμένες με σκύλους και ειδική ανάρτηση αστυνομικές δυνάμεις, έγιναν υποδεκτές με βρισιές και γιουχαϊσματα, ακόμα και από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς εβραίους κατοίκους της περιοχής.

Μόλις σκοτεινιάζει, γύρω στις 8:20μμ δυο παρκαρισμένα περιπολικά πυρπολούνται με κοκτέιλ μολότωφ, από κόσμο μέσα απ’ τη διαδήλωση. Ακολουθούν συμπλοκές όπου κυρίως μαύροι νεολαίοι παίρνουν στο κυνήγι τους αστυνομικούς. Εμπρησμοί περιπολικών, λεωφορείων και καταστημάτων γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, επιθέσεις με μολότωφ, πυροτεχνήματα, πέτρες και τούβλα. Περιορισμένες λεηλασίες (κυρίως στο Tottenham Hale Retail Park). Πιτσιρικάδες εμφανίζονται με σακούλες και καροτσάκια τα γεμίζουν πράγματα και τρέχουν πίσω στα δρομάκια προς τις γειτονιές. Αναπτύσσονται αστυνομικές δυνάμεις της Territorial Support Group γύρω απ’ το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, που δέχονται επιθέσεις με μπουκάλια και μικροαντικείμενα.

Γύρω στην 1:30 την νύχτα, ειδησεογραφικά συνεργεία του BBC και του Sky News δέχονται επίθεση. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, με στόχο αλυσίδες καταστημάτων με κινητά τηλέφωνα, είδη υπολογιστών, αθλητικά, υποδήματα κοκ. Στα H&M διαδραματίζονται οι πιο απίθανες σκηνές, με “πελάτες” κάθε ηλικίας να δοκιμάζουν ρούχα και να γεμίζουν τσάντες με αυτά της προτίμησής τους, κάποιοι καλύπτοντας πρόχειρα το πρόσωπό τους μ’ ένα φουλάρι, οι πιο πολλοί χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Αναφορές σε εφημερίδες για εφήβους που καυχιόνταν στους δρόμους για τα “καινούρια ακριβά τζην” που σήκωσαν. Αφιλόξενοι οι δρόμοι για τα τζιπάκια της αστυνομίας που κάνουν παράπονα για κατοίκους που φωνάζουν “δολοφόνοι” καθώς περνούν τρέχοντας από δίπλα τους για να κατευθυνθούν προς κάποιο σημείο ταραχών. Προλεταριακές εκπτώσεις 100% και στο Currys και σε αρκετά πολυκαταστήματα του κεντρικού δρόμου του Brixton. Δυνατή μουσική ακούγεται από ανοιχτά παράθυρα ενώ οι λεηλασίες συνεχίζονται.

26 μπάτσοι τραυματίες. 55 συλλήψεις.

Κυριακή 7/8: Νωρίς το πρωί, ομάδες νέων προχωρούν σε λεηλασίες καταστημάτων στο Τόττεναμ και στο γειτονικό Haringey, ενώ η αστυνομία ασχολείται με το να αποκαταστήσει την πρόσβαση και να καθαρίσει την Tottenham High Road, επίκεντρο των ταραχών, ώστε να σβηστούν τα σημάδια που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα. Στη θέα των πυροσβεστικών οχημάτων και των σειρηνών, οι εξεγερμένοι δεν καθηλώνονται σε μια σύγκρουση με τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις αλλά αποσύρονται βορειοδυτικά όπου λεηλατούν ένα σούπερ μάρκετ (Aldi) και στη συνέχεια το παραδίδουν στις φόλες, μαζί με παρακείμενο κατάστημα χαλιών που αναφλέγεται θεαματικά. Ανάλογα σκηνικά και στο Wood Green. Φέρνουν καρότσια απ’ το σούπερ μάρκετ και ακόμα και αμάξια για να μεταφέρουν τα “λάφυρά” τους. Στα διπλανά στενά, κάποιοι κατεβάζουν βιτρίνες με βαριοπούλες και κλωτσιές, ενώ στήνονται πρόχειρα φλεγόμενα οδοφράγματα από κάδους και σκουπίδια και παραπέμπουν τους αυτοκινητιστές σε άλλους δρόμους. “Copycat riots”: αλυσιδωτές ταραχές αναπαράγονται στο Enfield, στο βόρειο Λονδίνο, όπου 200αριά εξεγερμένοι κατεβάζουν βιτρίνες στη High Street, πρόχειρα οδοφράγματα και περιορισμένες λεηλασίες. Η αστυνομία έφτασε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30μμ μετά την επίθεση κουκουλοφόρων νεαρών -κατά κύριο λόγο κοριτσιών- σε παρκαρισμένα περιπολικά, ενώ έγιναν δεκτοί με τούβλα και μπουκάλια από άλλους εξεγερμένους (μια τακτική που θυμίζει τις ενέδρες στα γαλλικά προάστια και στην Αλγερία). Κυνηγητό και συγκρούσεις κράτησαν στα στενά για ώρες. Ενέδρα σε αστυνομικούς και περιορισμένες συγκρούσεις και λεηλασίες και στο Brixton, στα νότια.

Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν πάνω από 100 συλλήψεις, ενώ τουλάχιστον 34 μπάτσοι έχουν σταλεί στο νοσοκομείο.

Δευτέρα 8/8: Η υπ. εσωτερικών (Home Secretary) Theresa May επέστρεψε στο Λονδίνο απ’ τις διακοπές της για να καλέσει “τους κατοίκους του Λονδίνου που κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για τη βία, και όλα τα μέλη των τοπικών κοινοτήτων να συνεργαστούν εποικοδομητικά (newspeak: βλ. καταδώσουν) με την αστυνομία για να φέρει αυτούς τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης”. Η Scotland Yard (που μετράει ήδη τραυματίες) κάνει λόγο για “μικρές και ευκίνητες ομάδες” που “ψάχνουν να κλέψουν πράγματα”, ενώ κατηγορεί το twitter και τις “ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται για να οργανωθούν τόσο υψηλού επιπέδου πράξεις απληστίας και εγκληματικότητας”. Ωστόσο, πολλές απ’ τις αναρτήσεις που αναπαράχθηκαν αφειδώς στο twitter και στο facebook αποδείχθηκε ότι ήταν αναληθείς ή παραπληροφορητικές, καθώς αρκετοί χρήστες είτε “φαντάζονταν” ότι είδαν ή έκαναν διάφορα, είτε αυτά όντως έγιναν αλλά σε εντελώς διαφορετικά μέρη. Η αστυνομία τριγυρνάει στο Brixton συμβουλεύοντας τους μαγαζάτορες να παραμείνουν κλειστά για την ημέρα. Η Daily mail κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “200 αναρχικοί λεηλατούν”, ενώ ήδη απ’ την 1η Αυγούστου ο αναρχισμός έχει συμπεριληφθεί σε φυλλάδιο της μητροπολιτικής αστυνομίας ως τρομοκρατική απειλή πλάι στην Αλ Κάιντα, για την δε ύπαρξη αναρχικών στη γειτονιά τους, οι κάτοικοι καλούνται να ενημερώσουν την αστυνομία… Φυσικά αυτό το μέτρο δεν αντανακλά τόσο τον φόβο του καθεστώτος για τη δημοφιλία των “αναρχικών ιδεών” όπως δήλωσε ένα μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος στα ΜΜΕ, όσο ένα εργαλείο διαχείρισης της εξεγερσιακής δραστηριότητας, η οποία αποδιδόμενη στους “αναρχικούς” αφενός θα επιβαρύνει περισσότερο τυχόν αναρχικούς συμμετέχοντες ή συλληφθέντες που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως αναρχικοί (και να χρεωθούν κατά συνέπεια ολόκληρο τον αντιτρομοκρατικό και ποινικό κώδικα), κι αφετέρου επιδιώκει τη σύγχυση και την καθήλωση γύρω από μια συζήτηση για τις πολιτικές ταυτότητες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η “συζήτηση” και οι όροι αυτής, αυτή τη στιγμή τίθενται απ’ τους εξεγερμένους.

*^*^*

Χάρτης των ταραχών: http://maps.google.co.uk/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&oe=UTF8&msa=0&msid=213340815563635727642.0004a9f9e2c9bbcd71034&ll=51.541638,-0.076904&spn=0.170823,0.315857&z=11&source=embed

Φωτογραφίες: http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/07/tottenham-hit-by-riots-pictures?CMP=twt_gu

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2023254/Tottenham-riot-Mark-Duggan-shooting-sparked-police-beating-girl.html

http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/08/violence-looting-london-in-pictures#/?picture=377670973&index=10

Βίντεο:
http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/07/emeutes-de-tottenham-6-aout-2011-videos/

http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/08/emeutes-a-brixton-enfield-islington-and-oxford-circus-londres-7-aout-2011-videos/

Χρονολόγιο (στα αγγλικά): http://thewestlondoner.wordpress.com/2011/08/07/breaking-riots-in-enfield-edmonton-walthamsto-brixton/

Πηγές: Act for Freedom & twitter, εφημερίδες κλπ.

Βλ. ακόμη: classwar [1,2,3]

Κείμενο κρατουμένων σε αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και στις πλατείες

Η χώρα είναι βυθισμένη στην κρίση του χρέους και το ελληνικό κράτος βρίσκεται λίγο πριν την οικονομική κατάρρευση. Αυτό το χρέος που δημιουργήθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική την οποία εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τις τρείς τελευταίες δεκαετίες, από τις χρηματοδοτήσεις των κεφαλαιοκρατών για την “ανάπτυξη”, από τα “δώρα” και τις μίζες για τις οποίες τεράστια ποσά κινούνταν μεταξύ πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, θέλουν να μας υποχρεώσουν να το πληρώσουμε εμείς, οι μη προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας.

Με το μνημόνιο και τις συμβάσεις που υπογράφει η ελληνική κυβέρνηση, έχει δέσει μία θηλιά στο …

λαιμό του ελληνικού λαού που σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο, έχει υποθηκεύσει το μέλλον των δύο τουλάχιστον επόμενων γενεών για την εξυπηρέτηση των δανειστών της Ελλάδας, ξεπουλάει όλη τη χώρα και τον πλούτο αυτού του τόπου στο μεγάλο διεθνές κεφάλαιο.

Παρά το γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ κατ’ εντολή της τρόικας (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους αλλά ρίχνει όλο και πιο βαθιά την ελληνική κοινωνία στη χρεοκοπία και την καταστροφή, ένα νέο μνημόνιο που αποκαλείται “μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα” ψηφίζεται στις 28/6 στη Βουλή με το οποίο η ελληνική και διεθνής πολιτική και οικονομική εξουσία ξεκινά νέα, ακόμη πιο άγρια, πιο ανελέητη επίθεση εναντίον του λαού. Το μεσοπρόθεσμο, η νέα πιο σκληρή σύμβαση ξεπουλήματος και υποτέλειας της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο που έχει περάσει μέχρι σήμερα ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, είναι η προϋπόθεση για να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος ένα νέο δάνειο που θα δώσει μία ακόμα παράταση μέχρι την ανακήρυξη της τελικής οικονομικής κατάρρευσής του.

Γι’ αυτό το χρέος όλοι γνωρίζουμε πως υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί του καθεστώτος. Είναι οι τραπεζίτες , οι τζογαδόροι του χρηματιστηρίου, οι πλούσιοι. Είναι αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη για το κέρδος.

Γνωρίζουμε πως η ελληνική κρίση του χρέους είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Γνωρίζουμε πως η ανθρωπότητα έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο λόγω της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης, λόγω της καταπίεσης και της αδικίας. Έφτασε σ’ αυτό το σημείο γιατί υπάρχουν λίγοι πλούσιοι να παρασιτοζωούν εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Γιατί οι φτωχοί σε όλο τον πλανήτη αυξάνονται συνεχώς ενώ ο παγκόσμιος πλούτος, παρ’ όλο που είναι άφθονος, παραμένει στα χέρια των οικονομικά ισχυρών.

Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί έφτασε στο απροχώρητο το ξεζούμισμα των λαών, του πλανήτη και τω φυσικών πόρων από ένα σύστημα που βασίζεται στο διαρκές κυνήγι του κέρδους. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα των αγορών, είναι σε αδιέξοδο το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η ανθρωπότητα θα βρει τη λύση αποτινάζοντας από πάνω της αυτό το σάπιο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς.

Αυτό το αδιέξοδο το έχουν καταλάβει οι λαοί, οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο. Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη η κοινωνική βάση βράζει. Οι καταπιεσμένοι ξεσηκώνονται, αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν. Αναζητούν τους δρόμους της σύγκρουσης με το σύστημα, αναζητούν δρόμους για βαθιές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές . Αναζητούν δρόμους ανατροπής.

Όλη η ελληνική κοινωνία έχει ξεσηκωθεί εναντίον των καθεστωτικών πολιτικών, εναντίον όλων των κομμάτων. Έχει αηδιάσει με τους 300 της Βουλής που συνεχίζουν ξεδιάντροπα να πλουτίζουν με το αίμα του ελληνικού λαού και εν μέσω οικονομικής κρίσης. Έχει αηδιάσει με τις μίζες και τα “δώρα” που αλλάζουν χέρια μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Έχει αηδιάσει με το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Έχει αηδιάσει με τα ψέματα και την τρομοκρατία της κυβέρνησης που απαιτεί να πληρώσουμε εμείς ένα χρέος για το οποίο δεν ευθυνόμαστε, να πληρώσουμε εμείς για να μη χαθούν τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των κεφαλαιοκρατών. Όλη η ελληνική κοινωνία έχει συσπειρωθεί γύρω από δύο κοινές θέσεις:

-Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος σας

-Δεν θα πληρώσουμε εμείς για την οικονομική κρίση.

Όλη η ελληνική κοινωνία των μη προνομιούχων έχει στραφεί πλέον ανοιχτά ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, ενάντια στο οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές που υπαγορεύονται από το μεγάλο κεφάλαιο. Όλη η χώρα βρίσκεται στους δρόμους, απαιτώντας βαθιές οικονομικές και πολιτικές ανατροπές.

Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ένας και ενιαίος μέσα κι έξω από τις φυλακές. Εμείς οι κρατούμενες και κρατούμενοι κάθε εθνικότητας στις φυλακές του καθεστώτος ζούμε διπλά το βάρος της οικονομικής κρίσης. Από τη μία το ελληνικό κράτος που χρεοκοπεί αδυνατεί να καλύψει πλέον τις βασικές ανάγκες μας και οι διευθύνσεις των φυλακών όλης της χώρας καλούν τους κρατούμενους να καλύψουν με δικά τους έξοδα τις ελλείψεις του συστήματος. Από την άλλη οι οικογένειες των κρατουμένων – όταν αυτές υπάρχουν αφού πολλοί κρατούμενοι είναι απολύτως μόνοι και άποροι – αδυνατούν να καλύψουν λόγω της κρίσης και της έλλειψης χρημάτων τις ανάγκες των δικών τους ανθρώπων. Έτσι εμείς, όχι μόνο ζούμε το κόστος της οικονομικής κρίσης, αλλά ως έγκλειστοι πίσω από τα κάγκελα δεν έχουμε καμία δυνατότητα να αναζητήσουμε τρόπους επίλυσης των προβλημάτων για την επιβίωση τη δική μας και των οικογενειών μας που βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Οι φυλακές είναι ένας μηχανισμός που βασίζεται στη φτώχεια και αναπαράγει τις ανισότητες και την αδικία. Οι φυλακές είναι ένας άδικος και απάνθρωπος μηχανισμός που εξαχρειώνει και εξαγριώνει τον άνθρωπο. Είναι ένας ταξικός και αντικοινωνικός μηχανισμός που πρέπει να καταργηθεί.

Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικής επίλυσης βασικών προβλημάτων διαβίωσης στις φυλακές αφού, όπως είπαμε και πριν, η ζωή πίσω από τα τείχη λόγω της κρίσης γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Γι’ αυτό και κεντρικό σύνθημα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές σήμερα είναι ένα: “Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων”.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα δε μπορεί παρά να είναι κοινός. Κοινός μεταξύ όλων των φυλακισμένων, κοινός μεταξύ όλων των καταπιεσμένων κάθε εθνικότητας που βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.

Να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα έναν πραγματικά συγκρουσιακό αγώνα που θα αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Και ο μόνος δρόμος γι’ αυτό είναι να απειλήσουμε στην πράξη τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Να διώξουμε τώρα όλους τους πολιτικούς από τη Βουλή. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε έστω και ένα ευρώ παραπάνω για το χρέος. Να καταλύσουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως διακηρύττουν οι Λαϊκές Συνελεύσεις όλης της χώρας.

Να πετάξουμε έξω από τις πλατείες και τις Συνελεύσεις τα κόμματα που έχουν διεισδύσει και προσπαθούν να βάλουν φρένο στον αγώνα, να αποτρέψουν την εξέγερση, να διαφυλάξουν το ίδιο το σύστημα.

Να πετάξουμε έξω από τη χώρα μας τα κοράκια τους πλούσιους, να πάρουμε πίσω τη δημόσια περιουσία που οι κυβερνήσεις ξεπούλησαν στο μεγάλο κεφάλαιο, να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο αυτού του τόπου και να τον διαχειριστούμε μόνοι μας. Δεν έχουμε ανάγκη από αφέντες, δεν έχουμε ανάγκη από εξουσιαστές. Μπορούμε μόνοι μας να ορίζουμε τη ζωή μας.

Να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, ανοίγοντας το δρόμο για μία κοινωνία οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους. Για μία κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Για την κοινωνική επανάσταση.

Να μην αφήσουμε τίποτα ίδιο.

Να αλλάξουμε τα πάντα.

Για την ελευθερία.

Το κείμενο αυτό συνυπογράφουν:
168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
9 κρατούμενοι από ΣΤ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
62 κρατούμενοι από τις φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις φυλακές Αυλώνας
167 κρατούμενοι από τις φυλακές Ναυπλίου
41 κρατούμενοι από τις φυλακές Κέρκυρας

Αποφασίσανε να παραμείνουν έξω από τα κελιά κατά το μεσημεριανό κλείσιμο:
168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
300 κρατούμενοι από τη Δ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
11 κρατούμενοι από τη ΣΤ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
Άγνωστος αριθμός κρατουμένων από την Α’ πτέρυγα αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
30 κρατούμενες από τις γυναικείες φυλακές Διαβατών
220 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Άμφισσας
60 κρατούμενοι από τη Δ1 πτέρυγα των αντρικών φυλακών Γρεβενών

Αποχή συσσιτίου κάνουν:
207 κρατούμενοι από τη Β’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Λάρισας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Γρεβενών
200 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Αυλώνας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Μαλανδρίνου
120 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Διαβατών
60 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Κασσάνδρας Θεσσαλονίκης

Η κινητοποίηση αυτή των κρατουμένων γίνεται την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου 28/6 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για την κατοχή της χώρας από το μεγάλο κεφάλαιο, για την κοινοβουλευτική χούντα που μας κυβερνά. Αυτή η κίνηση γίνεται επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Αγώνας μέχρι τη νίκη.

Με το βλέμμα στο Wisconsin: Συνέντευξη μ’ έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee

Η συνέντευξη που ακολουθεί δώθηκε στο περιοδικό Modesto Anarcho από έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee του Wisconsin, για τα πρόσφατα γεγονότα στο Madison [Στμ: Όπου δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν στον χορό της άγριας απεργίας των εκπαιδευτικών, που δήλωναν μαζικά αδυναμία προσέλευσης σε σχολεία και σχολές λόγω ασθένειας, πράξη που χαιρετίστηκε απ’ τους μαθητές με μαζική αποχή από σχολεία και σχολές, ενώ στη συνέχεια η αναταραχή μεταφέρθηκε στον χώρο των ατόμων με αναπηρία και των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που εξαπόλυσε η κυβέρνηση της πολιτείας στα πλαίσια της χρεωκοπίας της -το έλλειμα για το τρέχον έτος υπολογίζεται στα 137 δισ. δολλάρια, κι ενώ οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα να “κόβουν” ανυπολόγιστο χρήμα, η κάθε πολιτεία δε χρηματοδοτείται άμεσα απ’ αυτό αλλά βάσει της δικής της διετούς νομισματικής πολιτικής]. Για περισσότερες πληροφορίες για τα γεγονότα στο Wisconsin, ρίξτε μια ματιά στο Burnt Bookmobile. Ταξικός πόλεμος λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά.
MA: Ποιά είναι η κατάσταση στο Madison αυτή τη στιγμή;

Προσωπικά βρέθηκα στο Madison μόνο για μια μέρα απ’ το ξεκίνημα των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Γνωρίζω ανθρώπους που πέρασαν πολλές μέρες εκεί, που κοιμήθηκαν μέσα στο Καπιτώλιο (κοινοβούλιο) και που πηγαινοέρχονται μεταξύ Milwaukee και Madison συνεχώς. Γενικά οι άνθρωποι μιλούν για την κατάσταση αυτή καθημερινά, κι έτσι έχω μια ιδέα ακόμα και με καθυστέρηση μερικές φορές. Συνήθως μαθαίνω για τα τελευταία νέα τη στιγμή που συμβαίνουν, μέσω φίλων, καθώς η συζήτηση ταξιδεύει πολύ πιο γρήγορα απ’ τα ρεπορτάζ.

Μπορώ λοιπόν να περιγράψω σύμφωνα με τις εμπειρίες μου τί έγινε εκείνη την ημέρα. Κατέβηκα το πρώτο Σάββατο, την ημέρα που το Tea Party [στμ: το Tea Party είναι ένα “κίνημα πολιτών” γύρω από Ρεπουμπλικανούς βουλευτές όπως η Sarah Palin, που παίζει έναν ρόλο “λα.ο.ς”-μίκυ: από τα δεξιά κριτικής στην επίσημη ρεπουμπλικανική δεξιά, συσπειρώνοντας ένα κοινό “άνω των 45, λευκών, ανδρών, συντηρητικών” σε διαδηλώσεις υπέρ της διαγραφής του εθνικού χρέους, κατά της φορολογίας μεσοαστικών κομματιών, κατά των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ λειτουργώντας ως ομάδα πίεσης στο εσωτερικό της αμερικανικής δεξιάς με την επίφαση της χρήσης φετιχοποιημένων μορφών προλεταριακής κινητοποίησης, συγκεντρώσεις-πορείες-προκηρύξεις κλπ] του Wisconsin είχε επίσης καλέσει για αντιδιαδήλωση ενάντια στους απεργούς. Γύρω στα δυο χιλιάδες μέλη του Tea Party έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά κρύφτηκαν κι εξαφανίστηκαν στην ουσία απ’ τους δρόμους απ’ το πλημμύρισμα κάπου πενήντα με εκατό χιλιάδων διαδηλωτών που κατέβηκαν σε πορείες, μπλοκάραν την κίνηση εκτοπίζοντάς την απ’ το κέντρο της πόλης στην περιφέρεια, και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου του Καπιτωλίου. Οι αντιδιαδηλωτές εν πολλοίς αγνοήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν, στριμώχθηκαν σε μια γωνιά πίσω απ’ το Καπιτώλιο. Περίμενα πως η εμφάνιση του Tea Party θα ανάψει τα αίματα προκαλώντας εντάσεις μεταξύ των δυο διαδηλώσεων, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Ο κόσμος που μπήκε στο Καπιτώλιο άρχισε να κρεμάει πανώ και να φωνάζει συνθήματα και τραγούδια. Όπως θα περίμενε κανείς, υπήρχαν άνθρωποι που τραγουδούσαν και χτυπούσαν πράγματα αριστερά και δεξιά σαν τύμπανα. Ακούγοντας το “This is what democracy looks like”, συνήθως με πιάνει μια αποστροφή να ‘μαι ανάμεσα σ’ αυτούς που το τραγουδάνε, σε βαθμό ναυτίας, αλλά σε μια τέτοια ατμόσφαιρα με ηλέκτρισε μια ανατριχίλα. Παρά τα εκφραστικά μέσα που επιστρατεύθηκαν, είχα την αίσθηση ότι το πραγματικό περιεχόμενο παρέμενε κρυμμένο, ωστόσο διαφαινόταν από τη συλλογική δύναμη της δραστηριότητας όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν έντονη μια αίσθηση, ότι είσαι μαζί με δικούς σου ανθρώπους, τους οποίους δε θα μπορούσε κανείς να κοροϊδέψει, ακόμα κι αν οι παράμετροι της έκφρασης αυτής της συλλογικής αίσθησης ήταν και παραμένουν αξιοθρήνητες μέχρι στιγμής. Δήλωνε ότι είναι η δραστηριότητά μας που μας προσδιορίζει. Διαφορετικά, η αντίφαση ενός κινήματος που είναι ταυτόχρονα υπέρ και κατά της δημοκρατίας δεν μπορεί να εξηγηθεί, τη στιγμή που εμποδίζει σωματικά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία εξευμενίζει και αποκρύπτει τους συσχετισμούς ισχύος περιορίζοντάς τους στις κατεστημένες διαδικασίες κι από κει και πέρα στην απλή εκφορά μιας άποψης. Είναι η εξουδετέρωση της ισχύος και κατά συνέπεια της σύγκρουσης που αποτελεί προϋπόθεσει για τη συμμετοχή στον πολιτικό διάλογο, στο να πάρει κάποιος θέση. Οπότε, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τί φωνάζει ή τραγουδά ο καθένας, αλλά το κατά πόσον προσδιορίζουν ολοένα και περισσότερο τη θέση τους σε μια εσωτερική σύγκρουση με τη λογική της δημοκρατίας.

Τα όσα συνέβησαν στο σημείο αυτό έχουν χιλιοειπωθεί εδώ και μέρες, κι έχουν πιά πάρει μια οσμή ρουτίνας. Οπότε, αφότου πήρα μια γεύση, δεν είχε μείνει κάτι άλλο να κάνω, παρά μια βόλτα, να βρώ κόσμο να μιλήσω, να φάω κάτι, να αράξω και να συμμετάσχω στην κατάληψη του χώρου αυτού της πόλης, μαζί με τους χιλιάδες άλλους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί.

Όσον αφορά την κατάσταση στο Madison τώρα, άκουσα πως το Σάββατο 26/2 ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες αριθμητικά διαδηλώσεις. Ωστόσο, δεν άκουσα πολλά πράγματα για την κατάσταση τη συγκεκριμένη μέρα. Υπήρξε μια έντονη φημολογία πως επίκειται έξωση ήδη απ’ την πρώτη στιγμή, αλλά ο αστυνομικός διευθυντής του Madison έκανε μια επίσημη δήλωση, που μάλλον του πάσαρε ο Κυβερνήτης, δηλώνοντας πως το κτίριο του Καπιτωλίου έπρεπε να “εκκενωθεί” ώστε να καθαριστεί, κάτι που συνηγορούσε υπέρ της πιθανότητας έξωσης. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση αυτή, το σωματείο των αστυνομικών έκανε μια συνέντευξη τύπου, μαζεύοντας πλήθος γύρω του, λέγοντας πως συμπαραστέκονται στους καταληψίες του Καπιτωλίου και στους διαδηλωτές, διαφωνόντας με τον Scott Walker (στμ: τον κυβερνήτη της πολιτείας) και τα νομοσχέδιά του, κι ότι δεν επρόκειτο να συμμετάσχουν σε καμμιά επιχείρηση εκκένωσης, αλλά αντίθετα θα συμμετείχαν στις ολονυχτίες κοιμώμενοι μαζί με τους διαδηλωτές στα πατώματα του Καπιτωλίου. Όλο αυτό φαίνεται πολύ περίεργο, και αναμφίβολα αφήνει έδαφος για πάρα πολλές αυταπάτες, που όμως δεν μπορούν να κρατήσουν πολύ. Φαίνεται πως η στιγμή που οι διαχωριστικές γραμμές θα γίνουν πολύ πιο σαφείς πλησιάζει γρήγορα, συνδέοντας άμεσα αυτό το γεγονός, την ισορροπία δυνάμεων που είναι απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η καθημερινότητα και ο ρόλος της αστυνομίας ως εργαλείο της λεηλασίας. Ας μην εκπλαγούμε όταν η αστυνομία αναγκαστεί να δράσει με τρόπο ώστε να επανακτήσει τον ρόλο της ως το όργανο της απειλής.

Το Σάββατο, κυκλοφόρησε σε διάφορα πηγαδάκια ότι το Καπιτώλιο θα  έκλεινε την Κυριακή στις 4 μμ. κι ότι θα έπρεπε να αποχωρήσουμε όλοι. Γύρω στα διακόσια άτομα αποφάσισαν να φύγουν αμέσως προκειμένουν να μη ρισκάρουν μια σύλληψη, αλλά αρκετές εκατοντάδες παρέμειναν συγκεντρωμένοι κι ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν τον χώρο ακόμα και ρισκάροντας να συλληφθούν. Έτσι, προκειμένου να μη χρειαστεί να καταφύγουν σε εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών στο Καπιτώλιο, κάτι που θα έριχνε κατά πολύ την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια πολλών χιλιάδων ανθρώπων που ήρθαν στο Καπιτώλιο τις προηγούμενες μέρες, η αστυνομία αποφάσισε πως δε θα συνελάμβανε κανέναν. Παρότρυναν τον κόσμο να αποχωρήσει ήσυχα με τη θέλησή του, ώστε να αποκλιμακωθεί η κατάσταση “μέρα με την μέρα”. Όλα αυτά σήμαιναν όμως, πως όσο οι άνθρωποι παρέμεναν, η κατάληψη θα κρατούσε. Και κρατάει ακόμη.

MA: Μπορείς να μας πεις ποιά ήταν κάποια απ’ τα πρώτα γεγονότα; Τα Sick outs (στμ: οι “λευκές” απεργίες, αποχή απ’ τη δουλειά με πρόφαση κάποια προσωπική ασθένεια) για παράδειγμα;

Άκουσα τα πρώτα νέα για το Madison σ’ ένα κομπιουτεράδικο, όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα κρατούσε πάνω από μια-δυο μέρες και για πολλούς ανθρώπους δεν είχε κάποια ποιοτικά στοιχεία. Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε γίνει μια μικρή διαδήλωση από καθηγητές, βοηθητικό προσωπικό και άλλους, αλλά τίποτα το εκπληκτικό, ή έξω απ’ τα συνηθισμένα. Μόνο αργότερα την ίδια βδομάδα, μετά από ένα κάλεσμα για walk out (μαζική αποχώρηση απ’ τον χώρο εργασίας) στο οποίο ανταποκρίθηκαν πάνω από 3.000 άνθρωποι, άρχισε να γίνεται φανερή η εξωπραγματικότητα της κατάστασης, ότι δηλαδή δε θα ήτανε τόσο εύκολο να ξεθωριάσει και να επιστρέψει στην κανονικότητα. Μετά απ’ αυτό, υπήρξαν φυσικά παντού κουβέντες και σχόλια. Υπήρξε όλη η παραζάλη μεταξύ ανθρώπων, που δε θα περίμεναν ποτέ να μοιραστούν κάτι κοινό. Ανθρώπων που ποτέ πριν δεν ήταν μέρος του πλήθους που περνούσε έξω απ’ τις δουλειές, τα σχολειά και τα σπίτια τους, και ξαφνικά ένιωθαν να πάλλονται στη δόνησή του. Τα αόρατα σημεία που μας συνδέουν έγιναν πιο ορατά.

Ξέρω ορισμένους απ’ τους καθηγητές των MPS (Milwaukee Public Schools) κι έναν αριθμό φοιτητών που είναι βοηθοί καθηγητών στο UW-Milwaukee campus. Δεν έχω ακριβή γνώση όλων των περιοχών και των σχολείων που έκλεισαν χάρι στα sick outs, πάντως όλα τα δημόσια σχολεία του Madison έκλεισαν για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Έπειτα ακολούθησαν οι πόλεις Racine, Milwaukee κι αρκετές άλλες που δε γνωρίζω τόσο καλά. Χιλιάδες συμμετείχαν στα sick outs. Μερικοί απ’ τους βοηθούς και τους καθηγητές δεν εμφανίστηκαν ούτε σε ένα μάθημα απ’ το ξεκίνημα των sick outs, παρά τις απειλές της διεύθυνσης. Πολλοί απ’ τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων επέστρεψαν στη δουλειά τους, αισθανόμενοι κάποια υποχρέωση προς τους μαθητές τους και καθότι φαινόταν ότι δεν είχε τόσο νόημα να διατηρηθούν τα sick outs αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πάντως αρκετά πιθανό πως θα επιστρατευθούν ξανά με στρατηγικό τρόπο, σε σχέση με ορισμένες ημερομηνίες: σαν άτυπες γενικές απεργίες, την ημέρα που τα συμβόλαια πολλών δημοσιοϋπαλληλικών συνδικάτων λήξουν, ή σε άλλα σχετικά γεγονότα.

MA: Ποιά είναι η έκταση των μαθητικών walk outs; των καταλήψεων;

Τα Sick outs συνοδεύτηκαν απ’ την πρώτη στιγμή με διάσπαρτα και αυθόρμητα walk outs, κυρίως από μαθητές γυμνασίων. Αυτά υπήρξαν απίστευτα αυτο-καθοριζόμενα. Μάθαμε ότι συνέβησαν παντού, απ’ τα σχολεία των αγροτικών κωμοπόλεων του Wisconsin, τα σχολεία των προαστείων του Madison, μέχρι αυτά του αστικού κέντρου του Milwaukee. Ο αριθμός και το μέγεθος αυτής της δραστηριότητας υποτιμήθηκε σοβαρά από τα ΜΜΕ, οπότε είναι δύσκολο να ξέρουμε τί ακριβώς συνέβη. Τυχαία συναντηθήκαμε με ένα πλήθος 200-300 παιδιών που μόλις την είχαν κοπανήσει απ’ το σχολείο Rufus King, και έτυχε να περνούν απ’ την πανεπιστημιούπολη του UW-Milwaukee την ίδια στιγμή που οι φοιτητές έβγαιναν στα δικά τους walk-outs εκεί. Έτσι, ήρθαν μαζί μας στην κατάληψη του Bolton Hall στα πανεπιστήμια ως μια βραχύβια ένδειξη της αλληλεγγύης τους, καθώς δεν ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν σε συνελεύσεις ή συζητήσεις. Περισσότερο αυτό που ήθελαν ήταν να δείξουν την οργή τους, και ο τρόπος που το εξέφραζαν ήταν να περπατήσουν για μίλια μέσα στην πόλη, τραγουδώντας συνθήματα, φωνάζοντας κι έχοντας μια εμφανώς άνεξέλεγκτη συμπεριφορά. Καμμιά απ’ τις δραστηριότητες που είδαμε ως τότε δεν είχε την ενέργεια που είχαν τα παιδιά.

Οι καταλήψεις του χώρου έξω απ’ το Καπιτώλιο υπήρξαν μέχρι τη στιγμή αυτή μειοψηφικές. Ωστόσο, αρκετοί φοιτητές ήταν διαρκώς παρόντες στο Madison και πολλοί μάλιστα έμεναν και την νύχτα εκεί, κοιμώμενοι στα πατώματα του Καπιτωλίου, παίρνοντας μέρος σε συζητήσεις και συγκεντρώσεις που συνέβαιναν εκεί. Επίσης, τα γραφεία των Ρεπουμπλικανών του Madison είχαν καταληφθεί από μέλη μιας ομάδας για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες που ονομάζεται ADAPT, κι απ’ ότι λέγεται συμμετείχαν, τουλάχιστον προσωρινά, κι ένας αριθμός μεταλλεργατών. Έτσι άρχισαν πάρα πολλές κουβέντες για κατάληψη του Καπιτωλίου, ώστε να συμπέσει ή να έρθει ως απάντηση στην ανακοίνωση του νέου προϋπολογισμού που ήταν προγραμματισμένη για τις 1 Μάρτη, είτε το επόμενο πανεκπαιδευτικό της 2 Μάρτη που ήταν και η μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου.

MA: Τί πιστεύεις θα γίνει σε περίπτωση που ξεσπάσει μια γενική απεργία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ δε γνωρίζουν καν τί είναι η γενική απεργία [στμ: η τελευταία γενική απεργία στις ΗΠΑ ήταν στο Oakland της Καλιφόρνιας το 1946 με 100.000 συμμετέχοντες, μετά την οποία πέρασε ο νόμος Taft-Hartley καθιστώντας αυτόματα παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες αλληλεγγύης και σταδιακά κάθε επίσημη συνδικαλιστική απεργία σ’ έναν βαθμό απαγορεύτηκε] Δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι μια ολόκληρη πόλη να “κατεβάσει διακόπτες” με τη χιονοθύελλα στο Wisconsin να παραμονεύει. Ίσως οι εργαζόμενοι του δήμου να αρνηθούν να ανοίξουν τους δρόμους απ’ το χιόνι. Πιο πιθανό, όχι. Τα συνδικαλιστικά στελέχη λέγεται ότι είπαν πως στα πλαίσια μιας γενικής απεργίας οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης δε θα πρεπε να επιρρεαστούν. Κάθε τί άλλο, απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες ως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις θα έρθει σε τέλμα. Μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπάρχουν διαδηλώσεις και πολύς κόσμος στους δρόμους, καθώς οι χώροι εργασίας θα αδειάζουν μεμιάς από το κοινωνικό σώμα τους, αλλά δεν είναι σαφές το τί ακριβώς θα κάνει αυτό το σώμα απελευθερωμένο και με ακανόνιστη λειτουργία. Με τη γενική απεργία να αναβάλλεται για το ψήφισμα του νομοσχεδίου και το ψήφισμα αυτό να αναβάλλεται επ’ αόριστον, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μια αύξηση στη στιγμιαία ορμή ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς και το αποτέλεσμα της απεργίας.

Γενικά πολλοί άνθρωποι κάνουν σχέδια. Δε θέλουν να κάτσουν και να περιμένουν τη ψήφιση του νομοσχεδίου για να προσδιορίουν τη δραστηριότητα που θ’ αναλάβουν. Εντωμεταξύ τα απλά μέλη των συνδικάτων εκπαιδεύονται στο τί και πώς μιας γενικής απεργίας. Είναι δύσκολο να προεικονίσει κανείς το πώς θα μοιάζει αυτή, χωρίς να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα των γενικών απεργιών όπως συνέβαιναν στο παρελθόν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, το παρελθόν είναι καινοτόμο στο να απαντά στο τίποτα με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί τόσο, αλλά μέχρι εκεί. Η κατάσταση πρέπει να διευρυνθεί σε πιο δημιουργικές και κριτικές προσεγγίσεις προκειμένου να ανταποκριθούμε στους συγκεκριμένους τρόπους καπιταλιστικής παραγωγής κι αναπαραγωγής στο Wisconsin σε πρώτο πλάνο, ώστε να πλουτίσει το όπλο της γενικής απεργίας, της απειλής με μια δύναμη που -αρνούμενη να δουλέψει- κάνει τα πάντα να σταματήσουν. Δεν έχω υπόψιν μου κάποιες δημιουργικές ή κριτικές προσεγγίσεις, αλλά έχω εκπλαγεί ήδη αρκετές φορές τις περασμένες βδομάδες.

MA: Σε πιο βαθμό το κλίμα της Αιγυπτιακής εξέγερσης επιρρέασε τους διαδηλωτές;

Στο βαθμό που κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που συμμετέχουν εδώ, έδωσαν προσοχή στα γεγονότα της Αιγύπτου και εμπνεύστηκαν απ’ αυτά, κάτι που τους δημιούργησε μια αίσθηση ότι κι εδώ όλα είναι πιθανά. Είναι αμφίβολο πάντως ότι είχαν μια πιο ευρεία επιρροή. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ταυτίζονται με τον αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, που παρακολουθούν το τί συνέβαινε και τί συμβαίνει στην Αίγυπτο, αλλά η πλειοψηφία είναι “καθημερινοί” άνθρωποι που πιθανότατα μαθαίνουν τα διάφορα νέα απ’ την τηλεόραση και τα άλλα “mainstream” media. Θα μπορούσα φυσικά και να κάνω λάθος, καθώς δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τίποτα από τα δύο.

MA: Ποιά είναι κάποια από τα όρια των γεγονότων του Wisconsin; Σε ποιο βαθμό τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί ελέγχουν την κατάσταση;

Η κατάσταση είναι κατατεμαχισμένη από όρια. Θα έμοιαζε πως η οποιαδήποτε πιθανή ρήξη ή ευρείας κλίμακας αντίδραση στην κρίση, και κατ’ επέκταση γινόμενη η ίδια η κρίση, θα εκφραζόταν αρχικά ως μια κίνηση για επιστροφή στην ομαλότητα. Πιθανότατα θα μπλεκόταν στα όργανα και τη συζήτηση που την περικλείουν, αλλά θα ήταν αναγκασμένη να τα υπερβεί μέσω της δραστηριότητάς της. Υπάρχουν προφανή συγκεκριμένα όρια εδώ. Υπάρχουν τα συνδικάτα τα ίδια, τα οποία παίζουν δομικά έναν ρόλο στην αποτροπή και τον περιορισμό της αυτο-καθοριζόμενης δραστηριότητας των εργαζομένων. Υπάρχει ο κυρίαρχος λόγος όσον αφορά το τί συνιστά πολιτική και διάλογο, κάτι που αποτρέπει και περιορίζει την πρακτική και τη σκέψη της αντίστασης και της σύγκρουσης. Υπάρχει ολόκληρη η σημερινή μας κατάσταση στην εργασία που ο εργαζόμενος πρέπει να αντιπαλέψει. Είναι αφηρημένο, αλλά αληθινό, πως το αλλοτριωμένο ον, ως άτομο που ζει στο Wisconsin πρέπει να παλέψει παντού. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ειδικός αγώνας εδώ. Σ’ αυτό το σημείο, όπου μόλις έχει ξεκινήσει, ο πόλεμος είναι μάλλον ακήρυχτος, στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο πόλεμος ενάντια στο κάθε τί που διατηρεί την ομαλή ανάπτυξη του Κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα εδώ, πρέπει να συναντήσει τα όριά του συγκρουόμενος με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει: δημιουργώντας μια γλώσσα, μια κουλτούρα και μια πρακτική κοινού αγώνα.

Φαίνεται ξεκάθαρο πως τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί δρουν ως απάντηση σε μια λαϊκή οργή και σε μια συλλογική δύναμη που τους αναγκάζει να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, που διατηρεί έναν βαθμό νομιμοποίησης. Το ότι αυτές οι δομές εκπροσώπησης δε διαθέτουν καμμιά ικανότητα που να ανταποκρίνεται στην αυθεντική ακανόνιστη δραστηριότητα του κόσμου εδώ, δε σημαίνει κι ότι δεν έχουν καμμιά επιρροή στην όλη κατάσταση [στμ: ακριβώς, η δομική φύση της ανικανότητας αυτών των δομών να λειτουργήσουν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης σε συνθήκες ταξικής σύγκρουσης είναι πιο εμφανής στην Ευρώπη, όπου είναι άλλωστε πολύ πιο μαζικά και ισχυρά, για παράδειγμα οι πρόσφατες γενικές απεργίες σε Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα]. Καναλιζάρουν την οργή στο πεδίο της κατεστημένης πολιτικής, των οργανώσεων, της πολιτικής ταυτότητας, του διαλόγου, που όλα τους εγγενώς ανταποκρίνονται ελλειπτικά στην κατάσταση, ακριβώς επειδή είναι όλα τους μέρος του αδιεξόδου που βιώνουμε, αυτής της ολοένα και μεγαλύτερης απώλειας κάθε ελέγχου μας πάνω στις ίδιες τις ζωές μας.

MA: Άκουσες ή συνάντησες ανθρώπους που ενοχλούνται απ’ τον έλεγχο που προσπαθεί να ανακτήσει πάνω στα γεγονότα η Αριστερά;

Συναναστρέφομαι μ’ ανθρώπους που πάντοτε είναι κάτι παραπάνω από ενοχλημένοι με την Αριστερά. Δεν έχω άμεση επαφή με την οργάνωση στο Καπιτώλιο, την οργάνωση των πορειών κλπ. Η παρουσία της Αριστεράς είναι κάτι που πάντα δρα αποξενωτικά. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι γίνεται ένα κομμάτι μιας μάζας που θα παράγει μια αναπαράσταση για χρήση μιας εξουσίας ξένης από σένα ή το συμφέρον σου. Υπάρχει μια διαρκής σκηνοθεσία, ένας προσδιορισμός του τί είναι αποδεκτό και τί όχι, τρόπων συμπεριφοράς, μια αισθητικοποίηση του ίδιου του γεγονότος που βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή εκείνου που μπορεί να προμηθεύσει τον περισσότερο κόσμο με το ίδιο πλακάτ, το ίδιο t-shirt με στάμπα, που παίρνουν και φτιάχνουν την εικόνα, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο σκηνοθέτη του γεγονότος. Όμως έξω απ’ αυτό υπάρχει αρκετή αυτο-καθορισμένη και δημιουργική δραστηριότητα που είναι σε αντίφαση με την παραπάνω τάση, και που τελικά θα έρθει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση μαζί της.

Κατανοούμε ότι αυτή η δραστηριότητα η ίδια έχει τη δυνατότητα να διαλύει ορισμένα απ’ τα υποκειμενικά φράγματα και να επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι κάτι παραπάνω από απλά μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου, από εργαζομένους μιας συγκεκριμένης εργασίας, μαθητές ενός σχολείου κλπ. Μπορούμε να ευελπιστούμε ότι αυτό το γεγονός, σ’ οποιονδήποτε βαθμό τα καταφέρνει, δημιουργεί μια επιπρόσθετη κρίση υποκειμενικότητας -που προεικονίζει για την κατάργηση όχι απλά της τάξης, αλλά κι ολόκληρων των συνθηκών της εργασίας και της επιβολής τους στον σημερινό εργαζόμενο.

MA: Κατάφεραν οι επαναστάτες να παρέμβουν ή να επεκτείνουν την εξέγερση με κάποιο τρόπο;

Βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμο και πειραματικό στάδιο για να κάνουμε έναν απολογισμό της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητάς μας. Άνθρωποι με πολύ ευρύτερους στόχους και προθέσεις συμμετέχουν στα γεγονότα αυτά και τρέχουν σε αναμμένα κάρβουνα για να προλάβουν, ωστόσο μάλλον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να αναφερθούμε εδώ πιο συγκεκριμένα. Αρκετές αφίσσες έχουν παραχθεί και κυκλοφορήσαν ευρέως. Έχουν γραφτεί κείμενα ανάλυσης, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν όσο περισσότερα εμπόδια γίνεται, με την κριτική τους. Όμως, πάνω απ’ όλα, σ’ αυτές τις στιγμές δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις που έχουν αλλάξει και θ’ αλλάξουν τα πάντα, ανταποκρινόμενες σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως κομμουνισμό ή αναρχία.

MA: κάποια τελευταία σκέψη;

Κοιτάξτε στο Wisconsin και δείτε τους εαυτούς σας. Διαδώστε το. Ετοιμαστείτε για την κρίση και για να γίνετε η κρίση.

~

Πηγή: Modesto Anarcho, δωρεάν τριμηνιαίο περιοδικό με μάχιμη εργατική ταξική προοπτική, απ’ το Modesto της Καλιφόρνιας.

Περισσότερες πληροφορίες: Infoshop, Madison IWW