Category: Uncategorized

Vaggelis and Polys are two comrades sentenced in 23 years each, accused for offering shelter to the escapee bank robber Vassilis Palaiokostas, and participating in the kidnapping of the northern Greece industrialists’ president, G. Mylonas, for ransom. More on this case: General information. Vassilis’ letter to the media. An update of the comrades’ trial. Some flyers and posters from Vaggelis’ friends.

To begin with, I deny all accusations against me. I have nothing to do with any of them: abduction, extortion, criminal association, attempted murder, robberies. I will refer to my acquaintance with Vassilis Palaiokostas, if you let me say a few things.

So at last, it’s time to state who I really am and what I have done. Surely everyone is influenced by the media scum, denigrating my personality and offensing my family. I was labeled as a notorious thief, with a passion for money, a wealthy client of casinos and bouzoukia, while I have never laid my foot in such places. All that is known about me, is nothing I have ever said or done. Speculation dysanalogous to both reality and my ethos.

Of course, noone would speak of my real and unpleasant years of labour, working in a furniture factory since I was 14, having 2500 work-stamps), nor about the brutal every day life of such a life of work, not as a hobby of course, but only because I had no other way to make some money to buy even the very necessary things to be “socially approved”. Noone works for fun, even you I imagine, do not come here every morning to make prisoners out of people, but to make some money! Work though, comes with an issue of being the boss, the worker, the state official etc, to enjoy a more comfortable and relaxed everyday life. When it comes to me, being a worker, I’m obliged to sell my energy day by day to the boss, to be able to buy the basics and maybe a couple of beers, to keep me going to work every other day… to sell again, and buy again, from production to consumption, and there it goes… Our whole everyday life, all our life revolves around work: Since we can remember ourselves, going to school, to become good students to go after a rewarding carrier (nevermind the years lost in school-studies-homework-private preparative classes), to being a pensioneer, guaranteed by a pay-check, merely waiting to die with a full stomach. From 6am I wake up to go to work, to the afternoon I’ll go off to see my friends to try to find how the 8 hours passed, to the evening I ‘ll be back home to sleep early, in order to be able to wake up again for work the next day…

So, speaking with the friends, what I see is that not all workers care for a more dignified daily life, and may not even take some time to think on that, resting back on a robotic life: Leaving work, checking their kids school grades, washing the car, watching a move, and again from square one. Mold for that and so exhausted by work, they start to lack even the slightest amount of time for a few thoughts. Me for instance, it took me 8 years to move to another job, while I was aware of the risks, I had lost one tip of my finger, having suffered a dual disc herniation, rendering me unable to bend my waist for 6 months, being on medical treatment, that’s the same time some of the activities you accuse me of, happened. And after I saw my collegue, Spyros, with his brains spilled on the floor! I fell on my knees, I couldn’t stand it anymore… Now, most of the employees didn’t care if they were paid less than the basic salary, they don’t even have the courage to stand up for it. They don’t say no to working overtime, saying their no to unemployment, while in that same time they have just covered the work an unemployed worker could do, while they’re all leaving under the threat of being fired. So, they won’t even ask for some days off, insurance, safety measures!

I have seen all these, I have lived them and fought individually -unfortunatelly- against them, after my collegues indifference. When, for example, I suggested not to do any overtime work, until our boss gives us a raise, they regarded it as irrational, unproductive, something that will turn against us. But when I got my salary raised, with this tactic, they, instead of doing the same thing, confronted me with dislike, for not asking a raise for them too! This is part of a typical petit-bourgeois logic: let the others fight for me, I have a family to raise… The only time they actually congratulated me, was when I spoke about the lack of safety measures after our collegue’s death! And then again, trade-union leaders, former presidents of the wood industry syndicate, would take the bosses side, declaring that it was a “bad luck”!!! An accident waiting to happen: to die on work. Working to live… These last years we were aware that the syndicalists consider it’s necessary for us to sell our lives in exchange of survival, and having them to bargain on the price. We were aware that they use the trade unions as means to enter the main politics scene, and in the same time to infuse the party hierarchies among the workers. We were aware that the syndicalists never confront the capital and the bosses, so as not to give the “working class” some time to rest(?), since that might endanger their whole reason d’etre, and their livelihood. We were n’t aware though, that they consider it as merely bad luck to die on work! 14-25 tousands of deaths per year, 2 millions of handicapped, and 20-25 millions of injured, either from falls or explosions in the capitalist temples they construct, or slowly rotting of diseases, caused by the long exposure to harmful substances. Without counting all those ending up as alcoholics or suiciding after an economic collapse… All these are nothing but fatalities, bad luck, according to our syndicalists…

We can see here that work is not connected to a social good, but its pure aim solely the money. The only relation a worker can have with his work, is his salary, while the only relation a boss has with the same work, is the profit such a business brings. For me life is simply up to money, for other the “liberation” of business, for others laziness. The thing is that every boss puts normally “profits over people”, giving all priority to the production and leaving aside any workers rights. If some supposedly humain feelings would call them upon keeping some pretexts, they would give a basic salary of 1200 euros, as it is in the EU. They could even hire every willing man, to drop unemployment to 0, under a 4-5 hour working day… But when their workers are willing to strive for 10-12 hours a day, they have no reason to hire new stuff, because something like that is simply not in their interest, because they don;t care if you can handle it or if you ‘re exhausted to death. They ‘ll give you 650 a month, and they don’t care how you deal with it, if its enough for rent, food, or if you want to go on a trip to relax. From the moment money is unevenly split, it signifies dominion, power. As long as there is money, there is never going to be enough for all. And for some to gather enough to satisfy them, they have to exploit even the last moment of our strength. By the bell we start work, by the bell we have our break, by the bell we start again, by the bell we leave work. Time is money, and if we ‘re a little late, it’s the red card for us! They have historically replaced worker’s hands with a machine, because it’s cheaper, better, most of all faster. You can carry them to distant countries, with nearly free labor, since unemployment is flourishing. I ‘m not depressed when I’m unemployed, I have all the time in the world to enjoy my days, it saddens me that I have no money. When I work I got money but not time… That’s how the capitalist system works: you ‘re thrown in the mould, exhausted, murdered, while the rich get richer and the poor poorer! 8-10 hours a day, 40 hours a week, 300 days a year, 10.500 work-stamps, 65 years of age for minimum retirement limit, 650 euros per month… it can be mathematically defined as terrorism!

Thus, aware of all mentioned above, as a worker with consciousness and the desire to live before I die, I left this hard work and the struggles I gave in it and its salary, that was much larger than what I made as a graphic designer -my second job, without the risk of physical damage or fatal accidents, a more relaxed lifestyle, without having to use my car to go to work and lose my patience every 10 metres, with a better stamina in sex, with the hands not that damaged from all the scrapping and the cold, with cleaner clothes, and at last, without the need to wake up every morning brutally on 6 o’ clock. What’s important for me is time, time for recreation, for healing of my back… And these only after sacrificing the largest salary I earned at the factory. But we said: people over profits… Naturally, this job also has its negative side, as every one of them: increased myopia because of the computer for instance. Work and jow do not come together. If there was any joy in work, then we wouldn’t long for the time we get off. If there was any joy in work, the bosses would keep it for themselves.

Generally, it would by nice if there was no work, wage slavery, since as long as there is work, there will be some kind of slaves (like in the ancient Greece for example). On the one hand, speaking of the abolition of work is a long way to making it real, on the other though, speaking of a negation of work and sticking in solidarity to persons that strive for it, feels like a duty to me. Since I have some understanding of the everyday routine of work, it seems unimaginable not to negate it, or not to struggle to change it! Vassilis Palaiokostas has negated work ever since he tasted its goods, and he makes it through by robbing banks, always opposed to any form of exploitation, with dignity and respect to the human life, with a true passion for freedom. I hope it’s not necessary to get into the role of banks as lawful usury etc, to inquire who is the one using criminaly violence… the one who robes it, or the one who opens it? I don’t fetishize Vassilis Palaiokostas underground life in illegality, since for me it is a very limited kind of freedom, though the fact that the public opinion is scandalously in favor of him, is something to consider. It is worth mentioning that even a cop would prefer him than any kiosk robber, willing to kill for 200 euros, than any mugger, any drug dealer, or any crook… Under this context they told me in the police station that they hoped Palaiokostas was behind mr. Mylonas’ kidnapping, because thay did quite a few stupid things, that they hoped it was him, since he is a man that knows what he wants, and will have it without any casualties. That’s exactly what they said! And inspite of all these, they use criminalization as a means to isolate individuals they consider as a threat. An isolation that one way or another dominates on any sector of social life, rendering the struggle against isolation and for solidarity one of my basic aims! (we really need weapons and solidarity is a powerful weapon!) Moreover, I am an too emotional a person to ignore a human with such a freedom loving character. To my consciousness, not being in solidarity with him, I would erase myself both socially and as an individual. I wouldn’t be true to myself.

Even now, incarcerated for my choise, I understand that even what I did was not “right”, it was definitely human. Because, keeping people living in prisons, is nothing but human. The threats, the humiliations and the torture in prison, the unsanitary health conditions (toilets, cold baths, sleeping on the floor with 2 square meters per person, lack of heat, food that even the cats wont eat), all these under the pretext of “correction”! Furthermore, our punishment is not merely the deprival of freedom.. Besides, their inability to preserve the same penal code they impose is typical: drug dealing controlled by the prison authorities (since drug prices being 1000% than Omonoia square prices render it a very profitable enterprise). Also, lack of rehabilitation programs, of doctors and medication, all these constitute only some of the causes for our 377 prisoners found dead, during the last decade. Not to mention the deprival of intercourse with our partner -a biological need- which is the last blow of our isolation, after the dissolution of our families. So, I used to be joy, but now I’m sadness, I used to be logic but now I’m mad, I used to be a human, but now I’m a monster… this transformation is the last point of this isolation! 4 out of 5 ex-cons return to prison, with heaviest yet charges, before even their parole is over. Why? Because the bars have enslaved our minds and our thoughts, our hearts, our feelings. This is how it goes… from the reign of sadness to embrace death.

And now, trying to survive in this modern hell, with exercise, reading, some correspondance and work, what I try not to perish is my spontaneous character, my smile. A smile they made a big deal during my arrestation, something that didn’t fit into the persona manifactured by the mass media devoted enemies of truth, talking of cruel and maniac criminals… And since this collapsed, they turned to a rhetory of insensitiveness, as if we’re animals and don’t feel what’s going on around us… But, what could we do? All we tried was to give a bit of courage to parents and friends, a smile that doesn’t cost a thing, a smile that is wealth to whoever receives it, without making any other poorer. It lasts only for a moment, but its memory for ever. It’s something you can’t sell or buy, you can’t demand or steal, you can only give it as a present. And if someone is to tired to give one away, then I give them mine.

And one last thing, I would like to read a poem:

I have not loved the world, nor the world me;
I have not flattered its rank breath, nor bowed
To its idolatries a patient knee, –
Nor coined my cheek to smiles, nor cried aloud
In worship of an echo; in the crowd
They could not deem me one of such; I stood
Among them, but not of them; in a shroud
Of thoughts which were not their thoughts, and still could,
Had I not filed my mind, which thus itself subdued.

(Childe Harold’s Pilgrimage by Lord Byron, CXIII)

Κάποια απ’ τα φυλλάδια, αυτοκόλλητα κι αφίσσες που έχουν κυκλοφορήσει φίλοι και σύντροφοι του Βαγγέλη. Περισσότερα για την υπόθεση: Από την απολογία του Βαγγέλη Χ.

In english: On Polys’ and Vaggelis’ case, Updates on the comrades’ trial, Vassilis Palaiokostas’ letter, Vaggelis’ statement to the court.

Απόσπασμα απ’ την απολογία του Βαγγέλη Χρυσοχοΐδη για την υπόθεση Παλαιοκώστα. Μαζί με τον Πόλυ Γεωργιάδη, βρίσκονται κατάδικοι για υπόθαλψη του δραπέτη Βασίλη Παλαιοκώστα, και συμμετοχή στην απαγωγή του βιομηχάνου και πρώην προέδρου του σββε Γ. Μυλωνά.

Καταρχήν, αρνούμαι όλες τις κατηγορίες που με προσάπτετε. Δεν έχω καμία σχέση με : αρπαγή, εκβίαση, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστείες. Θα αναφερθώ στη γνωριμία μου με τον Βασίλη Παλαιοκώστα, αφού με αφήσετε να πω κάποια πράγματα.

Λοιπόν επιτέλους ήρθε η ώρα για να πω ποιος πραγματικά είμαι και τι έχω κάνει. Σίγουρα ο καθένας είναι επηρεασμένος από τους δημοσιοκάφρους των ΜΜΕ για τον διασυρμό της προσωπικότητάς μου και την προσβολή τόσο τη δική μου όσο και της οικογένειάς μου. Με παρουσίαζαν ως σεσημασμένο ληστή κι ως είλωτα του χρήματος και οικονομικά άνετου να μπαινοβγαίνω σε καζίνα και μπουζούκια ενώ δεν έχω πατήσει ποτέ σε τέτοιους χώρους. Ό,τι έχει ακουστεί για μένα δεν σημαίνει ότι έχει λεχθεί και πραχτεί από μένα. Φημολογίες που όσο δεν αρμόζουν στην πραγματικότητα, άλλο τόσο δεν αρμόζουν και στο ήθος μου.

Κανείς δεν μίλησε για τα αληθινά και δύσκολα χρόνια της εργασίας μου (όντας στο εργοστάσιο επίπλων από 14 χρονών με 2500 ένσημα), για την σκληρή καθημερινότητα της επιβίωσης, το ότι δεν δούλευα από χόμπι αλλά επειδή δεν είχα άλλο τρόπο για να βγάλω χρήματα και να αγοράσω τα πιο αναγκαία ώστε να γίνω «κοινωνικά αποδεκτός». Κανείς δεν δουλεύει από χόμπι, ακόμα και εσείς φαντάζομαι δεν έρχεστε εδώ κάθε πρωί για να βγάζετε και να βάζετε κόσμο στην φυλακή… Αλλά για να βγάλετε χρήματα! Απλά στην εργασία υπάρχει το ζήτημα αν είσαι αφεντικό, εργάτης, δημόσιος υπάλληλος κτλ, ώστε να έχεις μία πιο άνετη ζωή και ξεκούραστη καθημερινότητα. Εγώ ας πούμε, που είμαι εργάτης, πουλάω την ενέργειά μου στα αφεντικά για να αγοράσω τα πιο βιώσιμα αγαθά, άντε και καμιά μπίρα, αρκετά ώστε την άλλη μέρα να ξανά πάω στην δουλεία…να ξαναπουλήσω και να ξαναγοράσω, από την παραγωγή στην κατανάλωση και πάει λέγοντας… Όλη η καθημερινότητά μας ή καλύτερα όλη η ζωή μας κινείτε γύρω από την εργασία: Από μικρός που θα πάω στο σχολείο πρέπει να γίνω καλός μαθητής για να κάνω αργότερα μια δουλειά που θα βγάζω αρκετά χρήματα (άσχετα αν έχω φάει τα νιάτα μου σε σχολείο-διάβασμα-σπίτι-φροντιστήριο), μέχρι που θα βγω στην σύνταξη εξασφαλισμένος από ένα μισθό και απλά θα περιμένω να πεθάνω χορτάτος. Από τις 6 το πρωί που θα ξυπνήσω για να πάω στην δουλεία, το απόγευμα που θα σχολάσω και θα σχολιάσω με τους φίλους μου πως πέρασε το 8ώρο, μέχρι που θα γυρίσω νωρίς το βράδυ σπίτι για να κοιμηθώ ώστε να ξυπνήσω πάλι νωρίς για την δουλεία…

Σχολιάζοντας λοιπόν με φίλους, αυτό που διακρίνω είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται για μια πιο αξιοπρεπή καθημερινότητα, και ίσως να μην αφιερώνουν χρόνο να ασχοληθούν επ’ αυτού αναπαυόμενοι σε μια ρομποτική ζωή: σχολνώντας απ’ την δουλειά, να δούνε τους βαθμούς των παιδιών τους, να πλένουν το αυτοκίνητο, να δούνε καμία ταινία και πάλι απ’ την αρχή… Καλουπωμένοι και εξαντλημένοι απ’ την εργασία, δεν υπάρχουν περιθώρια σκέψεις γι’ αυτούς. Εγώ ας πούμε, με πήρε 8 χρόνια για να αλλάξω δουλειά, αφού είχα ήδη αντιληφθεί την επικινδυνότητα – έχοντας κόψει το ένα άκρο του δαχτύλου, έχοντας πάθει διπλή δισκοκήλη στην μέση σε σημείο που να μην μπορώ να σκύψω για 6μήνες (για τους οποίους με κατηγορείτε για διάφορα ενώ έκανα θεραπείες) – και αφού είδα τον συνάδελφό μου Σπύρο με τα μυαλά χυμένα στο πάτωμα! Εκεί γονάτισα, δεν άντεξα άλλο… Τους περισσότερους εργαζόμενους δεν τους ενδιαφέρει αν παίρνουν μικρότερο μισθό από τον βασικό και δεν έχουν το θάρρος να τον διεκδικήσουν. Δεν λένε όχι στις υπερωρίες αλλά λένε όχι στην ανεργία, αφού έχουν ήδη καλύψει τις εργάσιμες ώρες κάποιου άνεργου και ταυτόχρονα ζούνε κάτω από την απειλή της απόλυσης. Δεν ζητάνε άδειες, ασφάλιση ούτε και μέτρα ασφάλειας!

Αυτά όλα τα έχω δει, τα έχω ζήσει και έχω αγωνιστεί ατομικά – δυστυχώς – , κατόπιν της αγνόησης των συναδέλφων μου. Όταν ας πούμε, τους έλεγα να μην δουλέψουμε υπερωρίες μέχρι το αφεντικό να μας κάνει αύξηση, το θεωρούσαν παράλογο, μη παραγωγικό, που στρέφεται εναντίον μας. Όταν όμως έπαιρνα εγώ την αύξηση διεκδικώντάς την με αυτόν τον τρόπο, αυτοί αντί να πράξουν το ίδιο, με αντιμετώπιζαν αρνητικά γιατί δεν ζήτησα και για αυτούς! Κλασική μικροαστική λογική… ας το κάνουν άλλοι για μένα, εγώ έχω και παιδιά να μεγαλώσω… Στην μοναδική στιγμή που δέχτηκα συγχαρητήρια, ήταν όταν μίλησα για τα μέτρα ασφαλείας μετά τον θάνατο του συνάδελφο μου! Και πάλι όμως, εργατοπατεράδες, πρώην πρόεδροι του συνδικάτου ξυλείας, πήραν το μέρος του αφεντικού λέγοντας πως ήταν μοιραίο!!! Μοιραίο να πεθαίνεις την στιγμή που δουλεύεις!!! Που δουλεύεις για να ζήσεις… Τα τελευταία χρόνια γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές θεωρούν απαραίτητο να πουλάμε τον χρόνο της ζωής μας με αντάλλαγμα την επιβίωση και κατόπιν αυτοί να μεσολαβούν επί της τιμής. Γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν τα συνδικάτα ως μέσα για να μπουν στην πολιτική και ταυτόχρονα να κομματικοποιούν τους εργαζόμενους. Γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές δεν εναντιώνονται στα αφεντικά και στο κεφάλαιο για να μην αναπαυθεί (;) η «εργατική τάξη», οπότε και δεν θα υπήρχε πλέον λόγος της ύπαρξής τους και του βιοπορισμού τους! Αλλά αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι θεωρούν μοιραίο κάποιος να σκοτωθεί, να πεθάνει στη δουλειά! 14-25 χιλιάδες νεκροί το χρόνο, 2 εκατομμύρια ανάπηροι και 20-25 εκατομμύρια τραυματίες, είτε από πτώσεις είτε από εκρήξεις στους καπιταλιστικούς ναούς που κατασκευάζουν είτε σαπίζοντας από αρρώστιες που οφείλονται στην πολύχρονη έκθεσή τους σε βλαβερές ουσίες…Χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που καταλήγουν στον αλκοολισμό ή στην αυτοκτονία μετά από οικονομική κατάρρευση… Κι όλα αυτά, απλά μοιραία, όπως λένε οι συνδικαλιστές…

Εδώ φαίνεται ότι η εργασία δεν έχει καμιά σχέση με το κοινωνικό όφελος αλλά έχει ως στόχο καθαρά το χρήμα. Η μόνη σχέση που έχει ο εργάτης με τη δουλειά του είναι ο μισθός ενώ η μόνη σχέση που έχει το κάθε αφεντικό με τη δουλειά του είναι το κέρδος της επιχείρησης. Για μένα απλότητα ζωής είναι το χρήμα, για άλλους η απελευθέρωση της εργασίας και για άλλους η τεμπελιά. Το θέμα είναι ότι όλα τα αφεντικά βάζουν το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο, δίνουν βάση στην παραγωγή και αφήνουν παραπέρα τα εργατικά δικαιώματα. Αν κάποιες ενδεχόμενες ανθρώπινες ευαισθησίες τούς καλούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα, θα έδιναν βασικό μισθό 1200 ευρώ όπως στην Ευρώπη… Με μια λογική του να ρίξουν την ανεργία στο 0%, θα προσλαμβάνονταν όλοι, με τις εργατοώρες να ήταν 4ώρα ή 5ωρα, αλλά με τον σημερινό βασικό μισθό τουλάχιστον να μην έπεφτε… Όταν όμως το δυναμικό τους δουλεύει 10-12 ώρες, αυτοί δεν προσλαμβάνουν προσωπικό, γιατί δεν τους συμφέρει οικονομικά, δεν τους ενδιαφέρει για το αν αντέχεις ή εξαντλείσαι σωματικά. Δίνουν το βασικό μισθό 650 ευρώ το μήνα και δεν τους ενδιαφέρει το πώς θα την βγάλεις, αν έχεις για το νοίκι, για το φαγητό, ή αν θες να πας κάποιο ταξίδι να χαλαρώσεις. Από τη στιγμή που το χρήμα είναι καταμερισμένο άνισα, τότε σημαίνει κυριαρχία, εξουσία! Όσο υπάρχει χρήμα, ποτέ δεν θα είναι αρκετό για όλους! Και για να μαζέψουν κάποιοι τόσο αρκετό ώστε να είναι ικανοποιημένοι, εκμεταλλεύονται μέχρι και το τελευταίο λεπτό της αντοχής μας. Με κουδούνι αρχίζουμε, με κουδούνι σταματάμε για διάλειμμα, με κουδούνι ξαναρχίζουμε, με κουδούνι σχολάμε. Ο χρόνος είναι χρήμα ∙ αν αργήσουμε … κόκκινη κάρτα! Αντικατέστησαν κάθε εργατικό χέρι με μια μηχανή επειδή είναι καλύτερες, φθηνότερες μα πάνω απ’ όλα γρηγορότερες. Μεταφέρονται εργοστάσια σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια και η ανεργία βαράει κόκκινο. Δεν στεναχωριέμαι που είμαι άνεργος (αφού έχω όλο τον χρόνο για να διασκεδάσω την ημέρα μου), αλλά επειδή είμαι άφραγκος. Δουλεύω – έχω λεφτά – δεν έχω χρόνο να το απολαύσω. Δεν δουλεύω – έχω χρόνο – αλλά δεν έχω λεφτά. Έτσι είναι το καπιταλιστικό σύστημα: σε βάζει σε καλούπια, σε εξαντλεί, σε σκοτώνει, ενώ οι πλούσιοι πλουτίζουν και οι φτωχοί φτωχαίνουν! 8-10 ώρες την ήμερα, 40 ώρες την εβδομάδα, 300 μέρες το χρόνο, 10.500 ένσημα, 65 χρονών όριο ηλικίας, 650 ευρώ το μήνα…με μαθηματική ακρίβεια σημαίνει τρομοκρατία!

Έτσι λοιπόν αντιλαμβανόμενος όλα τα παραπάνω, ως ένας εργάτης με συνείδηση και θέλοντας να ζήσω πριν από το θάνατο, άφησα πίσω μου την σκληρή εργασία, παραμέλησα τον μισθό μου και τους αγώνες που είχα δώσει γι’ αυτόν, που ήταν μεγαλύτερος απ’ την δεύτερη δουλειά που έπιασα ως γραφίστας. Για να μην έχω τον κίνδυνο της σωματικής φθοράς ή κάποιου εργατικού δυστυχήματος, για να ‘μαι πλέον ξεκούραστος σωματικά, χωρίς να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο και να εκνευρίζομαι ανά 10 μέτρα, με μεγαλύτερες αντοχές σεξουαλικά, με τα χέρια μου να μην είναι σκασμένα απ’ τα τριψίματα και το κρύο, με καθαρά ρούχα, και στην τελική, για να μην ξυπνάω βάρβαρα από τις 6 το πρωί, καθώς το πιο σημαντικό για μένα είναι ο χρόνος για την ανάρρωση και τις φυσιοθεραπείες για τη μέση μου. Και όλ’ αυτά θυσιάζοντας το μεγαλύτερο μισθό που έπαιρνα απ’ τη δουλειά στο εργοστάσιο. Είπαμε άλλωστε…ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη… Εννοείται βέβαια, πως και σ’ αυτή τη δουλειά, όπως και σε όλες, υπάρχει κι αρνητική πλευρά: αύξηση μυωπίας εξ’ αιτίας του υπολογιστή, κτλ. Δουλειά και χαρά δεν υπάρχει! Αν υπήρχε χαρά στη δουλειά, τότε δεν θα περιμέναμε πότε θα σχολάσουμε! Αν υπήρχε χαρά στη δουλειά, τότε τα αφεντικά θα την κρατούσανε για τον εαυτό τους!

Γενικά θα ‘ταν ωραία να μην υπήρχε δουλειά, μισθωτή σκλαβιά, αφού όσο υπάρχει δουλειά, θα υπάρχουν και σκλάβοι (βλ. Αρχαία Ελλάδα). Απ’ τη μια βέβαια, το να μιλήσουμε για την κατάργηση της εργασίας μέχρι το να γίνει πράξη είναι κάτι το αφάνταστο, απ’ την άλλη όμως, το να μιλάμε για την άρνησή της και το να μείνω αλληλέγγυος σε ανθρώπους που το επιδιώκουν, μου είναι κάτι σαν χρέος μου! Αφού ήδη έχω κατανοήσει την καθημερινότητα της εργασίας, μου είναι αδιανόητο να μην την αρνηθώ ή να μην αγωνιστώ για να την αλλάξω! Ο Βασίλης Παλαιοκώστας έχει αρνηθεί την εργασία αφού την έχει δοκιμάσει και επιβιώνει ληστεύοντας τράπεζες, ενάντια πάντα σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, με αξιοπρέπεια στη ζωή και σεβασμό προς τον άνθρωπο, με το πάθος του για την ελευθερία. (Δε χρειάζεται να μπούμε στο ζήτημα για το τι ρόλο παίζουν οι τράπεζες – περί νόμιμης τοκογλυφίας κτλ – για να αποδείξουμε το ποιος χρησιμοποιεί περισσότερη βία … αυτός που τη ληστεύει ή αυτός που ιδρύει μια τράπεζα;) Δεν θεοποιώ βέβαια την παρανομία του Βασίλη Παλαιοκώστα, αφού για μένα πρόκειται άλλωστε για μία κάπως περιορισμένη ελευθερία, το γεγονός όμως ότι συντάσσεται θετικά για το άτομό του μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης έχει κάτι να πει από μόνο του. Εδώ άλλωστε ο οποιοσδήποτε αστυνομικός τον προτιμάει από τον κάθε ληστή περιπτέρου που σκοτώνει για 200 ευρώ, από τον κάθε τσαντάκια, από τον κάθε νταβατζή, από το κάθε βαποράκι της πρέζας, από τον κάθε απατεώνα… Κι αυτό που με είπαν στα κρατητήρια είναι ότι παρακαλούσαν να είναι ο Βασίλης Παλαιοκώστας πίσω από την απαγωγή του κ. Μυλωνά, γιατί έγιναν κάποιες γκάφες απ’ τη μεριά τους κι υπήρχε περίπτωση να χάσουν τον κ. Μυλωνά, με τη σκέψη ότι ο Βασίλης Παλαιοκώστας είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι θέλει και πως να το πάρει χωρίς να υπάρχουν απώλειες. Αυτό ακριβώς με είπαν! Παρ’ όλ’ αυτά όμως χρησιμοποιούν την εγκληματοποίηση ως μέσο για να απομονώσουν άτομα τα οποία θεωρούν επικίνδυνα. Μια απομόνωση βέβαια που κυριαρχεί ούτως ή άλλως σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Κι ο αγώνας ενάντια στην απομόνωση κι υπέρ της αλληλεγγύης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μου! (Έχουμε ανάγκη από όπλα κι η αλληλεγγύη είναι μεγάλο όπλο!) Συν τοις άλλοις, είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος για να μην σταθώ αλληλέγγυος σε κάποιον που έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά ώστε να ζει ελεύθερος! Η συνείδησή μου με έλεγε πως αν δεν στεκόμουν δίπλα του θα ακύρωνα τόσο τον εαυτό μου κοινωνικά, όσο και ατομικά! Δεν θα ήμουν αληθινός!

Ακόμα και τώρα έγκλειστος για την επιλογή μου, κατανοώ πως αν δεν έπραξα «σωστά», τουλάχιστον έπραξα ανθρώπινα. Γιατί το να ζει κόσμος στη φυλακή, μόνο ανθρώπινο δεν είναι! Η απειλή, ο εξευτελισμός κι οι βασανισμοί από την υπηρεσία, οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης (η χρήση της τουαλέτας, μπάνιο με κρύο νερό, ύπνος στο πάτωμα – αφού 2 τ.μ. αντιστοιχεί στον καθένα – , έλλειψη θέρμανσης, το φαγητό που δεν το τρώνε ούτε οι γάτες…), όλ’ αυτά ονομάζονται σωφρονισμός! Κατά τ’ άλλα, η τιμωρία μας είναι μόνο η στέρηση της ελευθερίας… Άλλωστε, ούτε τον σωφρονιστικό κώδικα δεν είναι ικανοί να εφαρμόσουν… Το εμπόριο της πρέζας που εισάγεται από την ίδια την υπηρεσία (αφού η τιμή κόστους είναι δεκαπλάσια από την τιμή της Ομόνοιας), η έλλειψη προγραμμάτων Κ.ΕΘ.Ε.Α., η ανυπαρξία γιατρών κι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όλ’ αυτά είναι κάποιες από τις αιτίες για τους 377 νεκρούς κρατούμενους της τελευταίας δεκαετίας. Κι η μη συνεύρεση με τη σύντροφό μας – μια βιολογική ανάγκη – είναι το τελευταίο χτύπημα της απομόνωσης μετά τη διάλυση της οικογένειας. Ήμουν η χαρά μα τώρα η λύπη, ήμουν η λογική μα τώρα η τρέλα, ήμουν ένας άνθρωπος μα τώρα κτήνος… η μεταμόρφωση αυτή είναι το ύστατο αποτέλεσμα της απομόνωσης! Οι 4 στους 5 αποφυλακισθέντες να γυρίζουν πίσω, με πιο βαριές κατηγορίες, πριν ακόμη λήξει η αναστολή τους. Γιατί; Γιατί τα κάγκελα έχουν κλείσει τα μυαλά μας και τη σκέψη μας, τις καρδιές και τα αισθήματα μας! Έτσι πάνε αυτά… απ’ το βασίλειο της θλίψης στο χάδι του θανάτου!

Και προσπαθώντας να επιβιώσω στα σύγχρονα κολαστήρια με τη γυμναστική, το διάβασμα, την αλληλογραφία και τα μεροκάματα, αυτό που δεν θέλω να χάσω είναι ο αυθορμητισμός μου – το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν πέρασε απαρατήρητο κατά τη σύλληψή μου, κάτι που δεν άρμοζε στα χαρακτηριστικά που έδιναν οι εχθροί της αλήθειας των ΜΜΕ περί σκληρών και αμετανόητων εγκληματιών… κι όταν δεν τους έκατσε, το γύρισαν στην ρητορεία περί αναισθησίας, λες και είμαστε ζώα και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται… Αλλά τι να κάνουμε; Ένα κουράγιο δώσαμε σε φίλους και γονείς, ένα χαμόγελο μωρέ που δεν κοστίζει τίποτα, ένα χαμόγελο που πλουτίζει αυτούς που το παίρνουν χωρίς να φτωχαίνουν αυτοί που το δίνουν. Μια στιγμή κρατάει και η ανάμνησή του αιώνια. Δεν το αγοράζεις ή πουλάς, δεν το ζητάς ή το κλέβεις, μόνο στο χαρίζουν. Κι αν κάποιος είναι κουρασμένος που δεν μπορεί να μου το χαρίσει, τότε του δίνω το δικό μου…

Και κάτι τελευταίο, θα διαβάσω ένα ποίημα:

«Δεν αγάπησα τον κόσμο, ούτε αυτός με θέλησε.
Δεν λάτρεψα τις ιεραρχίες του, ούτε λύγισα το γόνατο μπροστά στα είδωλά του.
Δεν χαμογέλασα ψεύτικα, ούτε κραύγασα μια ηχώ για να λατρέψω.
Ανάμεσα στα πλήθη δεν ήμουν άλλος ένας αριθμός, ήμουν μαζί τους μα δεν ήμουνα δικός τους.
Ήμουν και θα ‘μαι μόνος, ζωντανός στη μνήμη τους ή ξεχασμένος.»

Βλ. επίσης: έντυπο υλικό αλληλεγγύης στον Βαγγέλη Χ.

This text translated in english

Τέχνη του πολέμου: η αρχαιοελληνική φάλαγγα ως μπλοκ

“Κι ο Σαρπηδών είπε στον Γλαύκο στο δωδέκατο βιβλίο της Ιλιάδας: Φίλε, αν μπορούσαμε εγώ κι εσύ να δραπετεύσουμε απ’ αυτήν την μάχη και να ζήσουμε για πάντα, αιώνιοι κι αθάνατοι, δε θα πολεμούσα ξανά ποτέ…” Όμως χίλιοι θάνατοι μας περικυκλώνουν και κανείς μας δεν μπορεί να τους δραπετεύσει. Ας επιτεθούμε λοιπόν.

-In girum imus nocte et consumimur igni, Γκυ Ντεμπόρ

Στον αντίποδα των σύγχρονων στρατιωτικών επιχειρήσεων, ο πόλεμος στον αρχαίο ελληνικό κόσμο αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Ο Θουκυδίδης παρατηρούσε πως ο πόλεμος για την Ελλάδα είναι κάτι το φυσικό, σε αντίθεση με τις βραχύβιες εκεχειρίες μεταξύ των πόλεων-κρατών. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής, βρισκόταν σε συμφωνία με την υψηλή αρετή του αγώνα, του ανταγωνισμού μεταξύ των ατόμων και των κοινοτήτων τους, που μπορούσαν ακόμα τότε να ενώνονται στο εσωτερικό της πόλης και να διαιρούνται έξω απ’ αυτήν, καθώς, εντός της, ο διαχωρισμός από τα υλικά μέσα και την εξουσία περιοριζόταν ή τουλάχιστον μπορούσε ακόμα να κρύβεται πίσω από εθιμικούς θεσμούς και “θείους” νόμους. Ο ανταγωνισμός αυτός, η “αγαθή έριδα” όπως υπενθύμιζε με τη γνωστή οξυδέρκειά του ο Νίτσε, εκπλήρωνε τον σπουδαίο σκοπό της εξέλιξης, του ξεπεράσματος της κατεστημένης τάξης προς μια νέα ανώτερη ενότητα. Αν υπάρχει κάποιο ανάλογο των επικών κλασσικών μαχών, αυτό δεν έχει φυσικά τίποτα να κάνει με την καταστροφή ανθρώπων και πόρων που φέρουν εις πέρας οι κρατικοί στρατοί, αλλά αφορά την μόνη κοινότητα αγώνα που εμφανίζεται ξανά στα πεδία των μαχών με συνείδηση του κοινού συμφέροντός της που της στερείται. Στην επιθυμία της να ξεπεράσει την κατεστημένη τάξη σε κάθε της όψη, η κοινότητα αυτή είναι αναγκασμένη να μην επαναπαύεται αλλά να αγωνίζεται, καθώς μόνο μέσα στον αγώνα κατορθώνει να γίνεται ορατή με συνοχή. Στην πιθανότητά της και μόνο, κάθε άλλη ψευδής κοινότητα και κάθε αλλότριος αγώνας, χάνουν κάθε αξία. Αυτή τη διαδικασία πρέπει να εντείνουμε, προκειμένου να πραγματώσουμε την πιθανότητα αυτή (που ήδη υπάρχει ανάμεσά μας), ώστε να εξανθρωπίσουμε ξανά την κίνηση της Ιστορίας, προς μια αυθεντική εξέλιξη.

Από τις συρράξεις της αρχαιότητας, μέχρι τις σημερινές οδομαχίες, ο παρακάτω κανόνας διατηρείται αναλλοίωτος: Ανεξάρτητα με τις ατομικές ικανότητες του κάθε πολεμιστή, μια ομάδα που μάχεται ως τέτοια, μπορεί να υπερνικήσει κάθε εχθρική δύναμη που παλεύει -ή αναγκάζεται να παλέψει- ως ξεχωριστά άτομα. Αυτή η ομάδα μάχης, στην αρχαία Ελλάδα, υπήρξε η φάλαγγα.

Η φάλαγγα, ως τακτική παράταξη μάχης που επικράτησε έναντι των επαγγελματικών-μισθοφορικών και των άτακτων-φυλετικών στρατιών, από τον 8ο μέχρι τον 3ο αιώνα πΧ, δεν ήταν παρά το στρατιωτικό όχημα της πόλης-κράτους, που κυριάρχησε ως οργανωμένη κοινωνική μορφή επί της αταξίας που αντιπροσώπευαν οι “βάρβαροι”. Η κοινωνική τάξη που τη στελέχωνε, δεν ήταν πια η αριστοκρατία των παλαιών γαιοκτημόνων και οι δούλοι τους, αλλά οι ανερχόμενοι έμποροι και τεχνίτες, οι ανεξάρτητοι γεωργοί (ιδιοκτήτες επί της γης τους, μια κοινωνική φιγούρα που εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Μεσόγειο, με το όπλο στο χέρι, υπό την απειλή των συχνών επιδρομέων). Επαγγελματίες δηλαδή που αφενός είχαν εύλογα συμφέροντα στην υπεράσπιση της πόλης, κι αφετέρου την οικονομική δυνατότητα να συντηρούν οπλισμό (Οπλίτες). Απ’ τη στιγμή όμως που η τάξη αυτή είχε πρόσβαση στους πόρους και τα όπλα, έθεσε και ζήτημα λόγου στα δημόσια πράγματα, ωθώντας έτσι σ’ έναν εκδημοκρατισμό την πόλη-κράτος, που υπό κάθε εξουσία, δημοκρατική ή τυραννική, εμφανίζεται στο εξής αναγκασμένη να λογοδοτεί στον ένοπλο πληθυσμό της. Η πόλη έφτιαξε καθ΄ εικόνα και ομοίωση τη φάλαγγα, αλλά και η φάλαγγα έφτιαξε την πόλη. Αναλόγως, κάθε κοινωνική οργάνωση αντανακλάται στον στρατό της, και κάθε στρατός αντανακλά την κοινωνική οργάνωση που επιβάλλει.

Στρατηγικά πλεονεκτήματα της φάλαγγας, ήταν η εξασφάλιση μικρών απωλειών (ο αποδεκατισμός-απώλεια ενός 10%, θεωρούταν υπερβολική αιματοχυσία για τον μικρό πληθυσμό της Ελλάδας), η μικρή προετοιμασία που απαιτούσε η στελέχωσή της, ενώ μετά τις σύντομες σώμα-με-σώμα μάχες, οι οπλίτες μπορούσαν να γυρίσουν στις εργασίες τους, χωρίς να επιβαρύνεται η οικονομική ζωή των πόλεων. Ελάχιστο ενδιαφέρον επιφυλασσόταν για τη στρατηγική, κάτι τέτοιο δεν συμβάδιζε με τα πολεμικά ήθη της εποχής, αλλά κυρίως με το ότι οι μάχες περισσότερο επισφράγιζαν την κοινωνική υπεροχή μιας πόλης έναντι μιας άλλης, παρά την ζυγιάζανε εξ αρχής (“Οι νικηφόροι πολεμιστές πρώτα κερδίζουν κι έπειτα πηγαίνουν να πολεμήσουν, οι ηττημένοι πρώτα παν στον πόλεμο κι έπειτα προσπαθούν να κερδίσουν” έγραφε ο Σουν Τσου).

Η κλασσική ελληνική στρατηγική συνίστατο στην πιο “αγνή” (κατά τον Πρώσσο θεωρητικό στρατιωτικό Κλαούζεβιτς) μορφή σύγκρουσης: Δυο δυνάμεις, ευθέως αντιμέτωπες η μια με την άλλη, πολεμούν υπό το φως του ηλίου. Εξ’ ού και το σχετικό ανέκδοτο για τα περσικά βέλη που το πλήθος τους θα έκρυβε τον ήλιο. Ως τους Περσικούς Πολέμους, η φάλαγγα είχε δοκιμαστεί μόνο στις περιορισμένες συγκρούσεις μεταξύ των ελληνικών πόλεων, όμως όσον αφορά μια Αυτοκρατορία, προκειμένου να επιβιώνει πρέπει διαρκώς να επεκτείνεται, κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να αγνοούν όσοι διαβιούν στα όριά της. Η απειλή αυτή, θα αναγκάσει τους αμυνόμενους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα στην -πιο γνωστή ίσως- υιοθέτηση μιας βασικής ασύμμετρης τακτικής απ’ την μεριά των αμυνομένων: την επιλογή προνομιούχου πεδίου μάχης, συγκεκριμένα στο στένωμα των αρχαίων Θερμοπυλών (αφού τα Τέμπη προηγουμένως κρίθηκαν ακατάλληλα λόγω ύπαρξης παραλλήλων περασμάτων που θα έδιναν στους Πέρσες δυνατότητα περικύκλωσης). Η μάχη σε στενά περάσματα ανατρέπει προσωρινά το αριθμητικό πλεονέκτημα ενός πολλαπλάσιου εχθρού.

Ωστόσο, οι εγγενείς αδυναμίες της φάλαγγας, ανάγκασαν τους αμυνόμενους σε μια κατάβαση προς τα πεδινά, μιας και ένας συμπαγής σχηματισμός δεν μπορεί να κρατηθεί σε ανώμαλο έδαφος, αφού γρήγορα θα δημιουργηθούν κενά στην πρώτη γραμμή του, επιτρέποντας στον εχθρό να την διεμβολίσει. Στην πραγματικότητα, η αποτελεσματικότητα της φάλαγγας ήταν άμεση συνάρτηση της ικανότητάς της να μην “σπάει” στη σύγκρουση. Καθώς αποτελούταν από γραμμές οπλιτών, παρατεταγμένων ο ένας δίπλα στον άλλον (“ώμο με ώμο”, κρατώντας στο δεξί το δόρυ και στο αριστερό την ασπίδα, ο καθένας προστατεύεται έτσι από τον διπλανό του), φορτωμένων βαρύτατο οπλισμό, με τις ατομικές αισθήσεις (ακοή, όραση) απόλυτα περιορισμένες, η κεντρική λειτουργία της ήταν να “σπρώχνει” τον εχθρό προς τα πίσω (η πρώτη σειρά, με τις ασπίδες της), και να κρατά τη θέση της. Η πρώτη παράταξη που θα υφίστατο ρήγμα, θα αναγκαζόταν σε υποχώρηση. Συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, η λιποταξία του πρώτου οπλίτη ήταν καθοριστική, μιας και αλυσιδωτά οδηγούσε σε άτακτη φυγή των συμπολεμιστών του που θα εγκατέλειπαν κάθε κουράγιο μπρος σ’ ένα τέτοιο θέαμα. Εγκαταλείποντας κατά μόνας την μάχη, υπέφεραν τελικά και τις περισσότερες απώλειες, καθώς πλαγιοκωπούνταν απ’ τις επελαύνουσες δυνάμεις του εχθρού, με μικρά ξίφη, είτε -σπανιότερα- ιππείς. Μια οργανωμένη υποχώρηση της φάλαγγας ενδεικνυόταν σε περίπτωση ήττας, περιορίζοντας τις αιχμαλωσίες ή απώλειες συμπολεμιστών. Είναι γεγονός πάντως, πως ο βαρύς οπλισμός καθιστά προβληματική την καταδίωξη υποχωρούντων, κι έτσι ο νικητής συνήθως αναδεικνυόταν χωρίς τον εκμηδενισμό του αντιπάλου.

Φυσικά, αυτή η πραγματικότητα αντιπροσωπεύεται και σε μια συγκεκριμένη πολεμική ηθική της εποχής, που υμνούσε τον συμπολεμιστή που μες τη φωτιά της μάχης, κερδίζει την εμπιστοσύνη των διπλανών του με το κουράγιο και τη δύναμή του. Ένας λόγος που οι φάλαγγα δεν έσπαγε συχνά, ήταν ότι αποτελούταν από οπλίτες απ’ τον ίδιο δήμο ή κώμη, μέλη φιλικών οικογενειών ή και συγγενών, καθώς πολεμά κανείς καλύτερα για απτές σχέσεις παρά για αφηρημένα ιδανικά ή ανταμοιβές. Μια εξέλιξη αυτής της παραμέτρου μπορεί να εντοπιστεί στον θηβαϊκό Ιερό Λόχο, που βασιζόταν στις ερωτικές σχέσεις μεταξύ ανδρών κι εφήβων αγοριών. Έτσι, η πίεση και η πειθαρχία του οπλίτη δεν είναι πια ενώπιων ενός απλού συμπολίτη του, αλλά του ίδιου του αγαπημένου του. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Ιερός Λόχος, αποτελούμενος από 150 ζευγάρια εραστών οπλιτών, κατόρθωσε σαρωτική νίκη απέναντι σε υπέρτερους Σπαρτιάτες, ενώ παρέμεινε αήττητος για 35 χρόνια έκτοτε. Η νίκη αυτή έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Η σπαρτιατική φάλαγγα, θεωρούταν το αποκορύφωμα της μορφής αυτής, τόσο ως προς την πειθαρχία όσο και την προσωπική εκγύμναση που καταλάμβανε ολόκληρη τη ζωή των Σπαρτιατών, που κυλούσε στη σκιά του φόβου μιας πιθανής εξέγερσης των ειλώτων. Μια παρασιτική τάξη που βασίζεται μόνο στη βία, είναι αναγκασμένη να στρέψει την ίδια βία ενάντια στον εαυτό της προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία. Μια τέτοια τάξη κάνει φανερό το παράλογο που υπάρχει στην κατεστημένη κοινωνική οργάνωση, αλλά και των δυνατοτήτων που θα απελευθερώνονταν με την κατάργησή της.

Μια άλλη τακτική που εφαρμοζόταν, αφορούσε το ψυχολογικό και ηθικό επίπεδο. Σχεδόν τελετουργικά, γι αρκετή ώρα πριν τη σύγκρουση, οι δυο δυνάμεις παρέμεναν αντιμέτωπες, φωνάζοντας ιαχές (συνθήματα) ή τραγουδώντας πολεμικούς παιάνες, προσπαθώντας να παραλύσουν τον αντίπαλο, εκφοβίζοντάς τον με την τρομερή όψη τους (περικεφαλαίες, κεφάλια μεδουσών και τεράτων που κοσμούσαν τις ασπίδες), και να καταβάλλουν το ηθικό του. Περιστατικά ακούσιας αφόδευσης, ούρησης και ναυτίας ήταν συχνά σ’ αυτήν τη ψυχολογική δοκιμασία. Ο Πλούταρχος αναφέρει χαρακτηριστικά την κοροϊδία των εχθρών του Αράτου, που καταβαλλόταν από κράμπες και ζαλάδες, κάθε φορά που άκουγε το εναρκτήριο λάκτισμα της μάχης. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ για τον Άρατο τον Σικυωνέα, ότι έκανε πράξη μια γνωστή παρατήρηση του κινέζου Σουν Τσου στην “Τέχνη του Πολέμου” του, να κερδίζει πολέμους δίχως να χρειαστεί να κατεβεί στην μάχη, να πολεμήσει.

“Ο πόλεμος είναι δίκαιος, όταν είναι αναγκαίος. Στα όπλα καταφεύγει κανείς όταν δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα αλλού”…

“…Ποτέ μην καταφέρεις ένα μόνο τραύμα στον εχθρό”.

-Ν. Μακιαβέλι

Εισβάλλοντας νύχτα στην πατρίδα του πηδώντας πάνω από τα τείχη με κλεμμένες σκάλες, ξεσηκώνει τον κόσμο εναντίον της τυραννίας, ανακηρρύσοντας ίσα δικαιώματα για όλους. Κερδίζει τον δημοκρατικό πληθυσμό της Αχαϊκής Συμπολιτείας που τον αναδεικνύει σε ηγέτη του, και ολόκληρης της Πελοποννήσου, παρότι θα ηττηθεί δυο φορές στη σειρά από τους Σπαρτιάτες υπό τον βασιλιά Κλεομένη. Θα ελευθερώσει την Κόρινθο σκαρφαλώνοντας  νύχτα ξανά, στον Ακροκόρινθο και παίρνοντας με το μέρος του τον πληθυσμό. Αφαιρώντας τα κοινωνικά ερείσματα της ισχυρής μακεδονικής φρουράς, την αναγκάζει σε υποχώρηση, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγει στη σύγκρουση μαζί της. Λίγα χρόνια αργότερα θα απελευθερώσει απ’ τους Μακεδόνες και την Αθήνα, καταφέρνοντας να  εξαγοράσει τη φρουρά του Πειραιώς. Παρόλες αυτές τις θεαματικές επιτυχίες όμως, η κυριαρχία των Μακεδόνων μόνο φαινομενικά πλήγηκε, αφού ούτως ή άλλως δεν υπήρχε κάποια ανταγωνιστική της στην παρηκμασμένη Ελλάδα. Με την οικονομική και πολιτική τους δομή αλώβητη, εξασφαλίζοντάς τους το πάνω χέρι, ο Φίλιππος ο Έ θα βγάλει εύκολα απ’ την μέση τον ενοχλητικό Άρατο, δολοφονώντας τον στα 213 πχ.

“Κάθε πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση. Όταν είμαστε έτοιμοι να επιτεθούμε, πρέπει να δείχνουμε ανίκανοι, όταν εξαπολύουμε τις δυνάμεις μας, πρέπει να μοιάζουμε αδρανείς. Όταν πλησιάζουμε τον στόχο μας, πρέπει να κάνουμε τον εχθρό να πιστεύει ότι είμαστε μακριά. Όταν απέχουμε, να τον εξαπατούμε πως είμαστε δίπλα του.”

-Σουν Τσου

Η τελευταία τακτική, που δοκιμάστηκε στην Μάχη του Μαραθώνα (490 πχ) από τον Μιλτιάδη, αφορά την ίδια την παράταξη της φάλαγγας. Έναντι ενός πολυπληθέστερου στρατεύματος της (περσικής) Αυτοκρατορίας, παρατάσσει μια δύναμη με ενισχυμένα άκρα, τα οποία περικυκλώνουν και πλαγιοκοπούν τον εχθρό, ενώ αυτός εμπλέκεται σε μια κατά μέτωπον επίθεση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ η τακτική της μικρότερης δύναμης δεν μπορεί παρά να αποσκοπεί στην απώθηση του αντιπάλου, στο σπάσιμο του ηθικού του, από την μεριά της Αυτοκρατορίας υπάρχει πάντοτε κάθε θέληση να μετατραπεί η μάχη σε ανθρωποσφαγή. Οι υπήκοοι είναι αναλώσιμοι, ενώ οι εχθροί μετρημένοι.

Μια άλλη καινοτομία σ’ αυτό το πεδίο θα εφαρμοστεί στην Μάχη των Λεύκτρων (371), με τη Λοξή Φάλαγγα των Θηβαίων υπό τον Επαμεινώνδα, εναντίον των Σπαρτιατών. Ενώ το κυρίως σώμα της φάλαγγας είναι εμφανώς αδύναμο, το ενισχυμένο αριστερό άκρο της εμβολίζει τον αντίπαλο. Το υπόλοιπο σώμα απλά κρατάει τη θέση του, εμποδίζοντας τον αντίπαλο να προχωρήσει διαφεύγοντας την επίθεση. Η κατάκτηση των -εξαντλημένων απ’ τον Πελοποννησιακό και Κορινθιακό πόλεμο- πόλεων-κρατών απ “τον μακεδονικό χρυσό” (κατά τον Πλούταρχο), σηματοδοτεί κι ένα ξεπέρασμα της κλασσικής φάλαγγας από την μακεδονική, που χρησιμοποιώντας μακρύτερα δόρια (“σάρισσες”) και μικρότερες ασπίδες, καταφέρνει μια πολύ μεγαλύτερη σύμπτηξη της φάλαγγας που εξασφαλίζει αδιαπέραστη άμυνα απέναντι στον εχθρό. Επίσης, η πιο εκτεταμένη χρήση τοξοτών, ιππικού, και μετά τις εκστρατείες του Αλεξάνδρου, ελεφάντων, επιστρατεύονται στην πρόκληση σύγχυσης στον αντίπαλο, που κάμπτει τα αντανακλαστικά και τις επιθετικές δυνατότητές του. Η ήττα τελικά των Μακεδόνων (υπό τον Φίλιππο Έ) στις Κυνός Κεφαλές το 197 πχ, αποτελεί για τον ιστορικό Πολύβιο το καλύτερο παράδειγμα της ανωτερώτητας της ρωμαϊκής λεγεώνας επί της φάλαγγας. Είναι γεγονός ότι μια οργανωμένη και συμπαγής παράταξη μάχης, πάντα ηττάται από μια καλύτερα οργανωμένη κι εξοπλισμένη ανάλογή της, πόσο μάλλον όταν αυτή στηρίζεται από μια Αυτοκρατορία.

Αυτοκρατορία που γονάτισε στρατιωτικά μόνο μπρος στις ανορθόδοξες τακτικές των νομαδικών φυλών, και μόνο αφού προηγουμένως είχε αποσυντεθεί σ’ έναν εκτεταμένο εμφύλιο πόλεμο. Από μόνος του ένας πολλαπλασιασμός των Βαρβάρων, αυτών δηλαδή που δεν μετέχουν στην κοινότητα του κράτους, είναι μόνο ενδεικτικός της κρίσης στην οποία τίθεται η κοινότητα αυτή, κι όχι καταλύτης της. Χωρίς την ικανότητα να συγκροτηθούν οι ίδιοι σε κοινότητα, χωρίς τις θεωρίες που θα ρίξουν σαν στρατιωτικές μονάδες στην μάχη την κατάλληλη στιγμή, χωρίς τη δημιουργία μιας ανώτερης κοινωνικής οργάνωσης, οι ίδιες οι εχθροπραξίες ως τακτικές στερημένες από μια στρατηγική, δεν μπορεί παρά να αναπαριστούν έναν κίνδυνο που η Αυτοκρατορία γνωρίζει ότι δεν διατρέχει.

Η δύναμή μας, δεν μπορεί να μετρηθεί με τη δύναμη που εξαπολύουμε προς τον αντίπαλο, αλλά με αυτήν που μας φέρνει απέναντί του. Γνωρίζουμε τί φέρνει αυτόν απέναντί μας. Μένει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Michael: Είδαμε κάτι περίεργο στη διαδρομή (στην προεπαναστατική Κούβα). Είχαν πιάσει μερικούς αντάρτες, κι ένας τους, για να μη συλληφθεί, απασφάλισε μια χειροβομβίδα που έκρυβε στο σακάκι του. Πήρε και το λοχαγό της διμοιρίας μαζί του.

Καλεσμένος: Αχ, οι αντάρτες είναι τρελλοί!

Michael: Ίσως, αλλά οι στρατιώτες πολεμούν γιατί πληρώνονται, οι αντάρτες όχι.

Hyman Roth: Τί σου λέει αυτό;

Michael: Μπορούν να νικήσουν.

Σκηνή από τον “Νονό ΙΙ”

[English version/Στα αγγλικά]

Πρακτορείο Rioters: γνώση και κουλτούρα για βανδαλιστική χρήση

Δημοσιεύουμε παρακάτω μια μετάφραση από το ιστολόγιο angry news from around the world, στα πλαίσια της διαρκούς προσπάθειας αυτομόρφωσης, ανίχνευσης κι εξέλιξης των τακτικών μας στο δρόμο, που αποτελεί κεντρικό άξονα του site. Θεωρούμε ότι ανεξάρτητα απ’ τις προθέσεις και τη θέρμη των συντρόφων, καταδεικνύουν πρακτικά τα όρια της πολιτικής του αυθόρμητου (ή της οργής αν προτιμάτε) και της στρατηγικής της εκτροπής, κι αξίζει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν.

Λυσσαβώνα: το ποσοτικό και το ποιοτικό

“Σάββατο, 29 Μαΐου 2010, η CGPT (η γενική συνδικαλιστική συνομοσπονδία) κάλεσε σε διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση και τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε. Υπήρξε μια μαζική προσέλευση (300.000 άνθρωποι), αν και προφανώς τα νούμερα δεν μιλούν από μόνα τους. Δεν φαινόταν να υπάρχουν ματ πουθενά, κι αυτό καθώς αφεντός η CGPT διαθέτει τις δικές της “υπηρεσίες περιφρούρησης” (στην ουσία σεκιουριτάδες μπράβους), κι αφετέρου χάρις στην αυτοσυγκράτηση του κόσμου, που έχει χτισθεί μέσα από δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου και χειραγώγησης ακόμα και της μικρότερης χειρονομίας δυσαρέσκειας, από τα συνδικάτα.

Με την πεποίθηση ότι οι δρόμοι και η οργή δεν αποτελούν μονοπώλιο των συνδικάτων, προέκυψε ένα κάλεσμα για μια αντικαπιταλιστική συγκέντρωση, στο οποίο ανταποκρίθηκαν περίπου 50 αναρχικοί κι αντιεξουσιαστές. Η αρχική ομάδα, σήκωσε ένα πανώ που έγραφε “Ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται, καταστρέφεται” και τελικά μαζί με τους υπόλοιπους αποφάσισε να κάνει τη δική της πορεία, ξεχωριστά απ’ την κεντρική πορεία, φωνάζοντας συνθήματα (πολλά απ’ τα οποία είχαν γραφτεί στους τοίχους της Λισαβώνας το προηγούμενο βράδυ) όπως “όχι συνδικαλισμός, πόλεμος κοινωνικός”, “ενάντια στη συνδικαλιστική μαφία, σαμποτάζ κι άγρια απεργία”, “ενάντια κράτος και το κεφάλαιο, πόλεμος κοινωνικός”, “η ελευθερία είναι μες τις καρδιές μας, κάτω τα τείχη και οι φυλακές” και “για την ελευθερία μας, θα καταστρέψουμε όλη την κοινωνία σας”. Αρχίσαμε να ακούμε και ανθρώπους μέσα απ’ την επίσημη πορεία να φωνάζουν τα συνθήματά μας. Μετά από κάποιο σημείο λοιπόν, η ομάδα μας αποφάσισε να μπει στην κεντρική πορεία, και αμέσως οι μπράβοι των “υπηρεσιών περιφρούρησης” των συνδικάτων (που μας ακολουθούσαν για ώρα), άρχισαν να μας σπρώχνουν πίσω μαζί με ασφαλίτες, φωνάζοντας ότι δεν θα περάσουμε. Σ’ αυτό το σημείο, κάποιοι άνθρωποι ακόμα άρχισαν να φωνάζουν σ’ αυτούς τους περιφρουρητές. Μετά από μερικά σπρωξίδια και απειλές, η ομάδα μας κατάφερε να χωθεί στην πορεία. Μετά από λίγο, και καθώς οι περισσότεροι από μας δεν είχαν καμιά πρόθεση να συμμετάσχουν σ’ αυτό το πολιτικό τσίρκο, αλλά να αρνηθούν να τους λένε άλλοι τί να κάνουν και τί όχι, αποφασίσαμε να αποσχιστούμε πάλι απ’ την πορεία.

Μετά το τέλος της πορείας, που κατέληξε σε έναν “γραφικότατο” λιθόστρωτο δρόμο γεμάτο με μπαρ κι εστιατόρια για τους τουρίστες (Rua das Portas de Santo Antao), ένα περιπολικό έκλεισε το δρόμο και πέρασε χειροπαίδες σ’ εναν μεσήλικα άνδρα, συλλαμβάνοντάς τον. Κάποιοι ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι κύκλωσαν το αμάξι αλλά και σύντροφοι προσέτρεξαν και μαζί με τους υπόλοιπους συγκεντρωμένους, προσπάθησαν να εμποδίσουν τους μπάτσους να πάρουν τον άνθρωπο μαζί τους. Μετά από μερικά σφυρίγματα, ακόμα 20-30 σύντροφοι έφτασαν στο σκηνικό, τρέχοντας απ’ την κεντρική πλατεία όπου είχαν φτάσει. Κι άλλοι άνθρωποι μαζεύτηκαν απ’ τη γειτονιά, οπότε ήμασταν περίπου 50-60 άτομα που φωνάζαμε στους μπάτσους να αφήσουν τον άνθρωπο να φύγει, τους λέγαμε φασίστες.

Ακόμη ένα περιπολικό κατέφτασε (το ΑΤ βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο μακριά) και ο συλληφθέντας σπρώχθηκε μέσα στο αμάξι, με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, κάτι που εξαγρίωσε ακόμη περισσότερο το συγκεντρωμένο πλήθος. Δεν μπορούσαμε να εμποδίσουμε τους μπάτσους να τραβήξουν το θήραμά τους μαζί τους. Μια διμοιρία ματατζήδων έφτασε απ’ την κοντινή λεωφόρο όπου μόλις είχε τελειώσει η μαζική πορεία, και αφέθηκαν επιτέλους να εκφραστούν ελεύθεροι: εκμεταλλεύτηκαν την αφορμή να ξεσπάσουν πάνω σ’ όλους μας. Ένας απ’ αυτούς είχε ένα όπλο με λαστιχένιες σφαίρες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν ξεσαλώσει χτυπώντας με τα γκλόμπ τους τους πάντες.

Για καλή μας τύχη, βρέθηκαν μερικές καρέκλες στο πεζοδρόμιο τις οποίες ρίχναμε προς το μέρος τους, καθώς και μερικά μπουκάλια. Στην μέση όλου αυτού του πανικού, μια ηλικιωμένη γυναίκα φώναζε “Αυτό είναι το μέλλον”. Ο κόσμος κινήθηκε προς την κοντινότερη πλατεία, που αποτελούσε κάτι σαν στέκι πολλών μεταναστών που άραζαν εκεί, καθώς ολοένα και περισσότεροι ματατζήδες κατέφταναν και σχημάτιζαν σειρές μπροστά απ’ τους προηγούμενους.

Μέχρι στιγμής, είχαμε μαζευτεί περίπου 200 άνθρωποι, που φωνάζαμε ενάντια στους μπάτσους, και κάποια στιγμή αρχίσαμε να τους κοροιδεύουμε όλοι μαζί τραγουδιστά “κανείς δε σας γουστάρει”. Οι μπάτσοι υποχώρησαν έναν δρόμο πίσω, προς το ΑΤ τους, περπατώντας προς τα πίσω εν μέσω βρισιών. Απ’ την άλλη, μια σχεδόν στρατιωτική πομπή εκατοντάδων χιλιάδων πειθαρχημένων μελών συνδικάτων περνούσε, με το καθένα να κουβαλά τη σημαιούλα του. Μια νεκρώσιμη ακολουθία, θα ‘λεγε κανείς.

Και στην μέση, μια απλή κοινωνική στιγμή τσατισμένων πελατών των τοπικών μπαρ και λιγοστών ανθρώπων με τη φρόνηση της αλληλοπροστασίας από τον εχθρό. Μια στιγμή που ήταν πιθανώς μόνο μια ανάσα μακριά από μια φουρτουνιασμένη ταραχή, που ίσως επεκτεινόταν και σε πολλούς απ’ τους μετανάστες, συντρόφους και φτωχούς ανθρώπους που αράζουν στην περιοχή. Ολόκληρη αυτήν την ανθρώπινη μάζα που είναι αποκλεισμένη από κάθε αντιπροσώπευση, και τη λογική του ρεφορμισμού. Το μέλλον είναι ακόμα άγραφο. Οι στιγμές εξέγερσης αλληλοτροφοδοτούνται όπως και τα συναισθήματα ανταρσίας και χαράς. Ο έλεγχος θα επιβάλλεται με όλο και μεγαλύτερη δυσκολία, και τα όπλα τους θα μας τρομάζουν ολοένα και λιγότερο. Μη φιλάτε το χέρι που σας τσακίζει, δαγκώστε το!”

Κάποιοι αναρχικοί

ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΔΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

μια σημείωση για τη διαδήλωση της 5ης Μάη 2010 και τους τρεις νεκρούς τραπεζοϋπαλλήλους της Marfin

Προς τους απεργούς που ακόμα τα σπάνε

Είναι όντως άστοχο να επιρρίπτουμε την όλη ευθύνη για τον αποκαρδιωτικό θάνατο των τριών τραπεζοϋπαλλήλων της πυρπολημένης Marfin στον Βγενόπουλο. Το ότι εξανάγκασε υπό την απειλή απόλυσης τους εργαζομένους του να κλειδωθούν στους επάνω ορόφους μιας φαινομενικά άδειας και απροστάτευτης τράπεζας, χωρίς μηχανισμό πυρόσβεσης ή εξόδους κινδύνου, στο επίκεντρο της μεγαλύτερης απεργιακής διαδήλωσης της τελευταίας τριακονταετίας, δεν ήταν άλλη μια εγκληματική αμέλεια στο βωμό του κέρδους[1],στις οποίες μας έχει συνηθίσει η τάξη του. Η συνειδητή χρήση εργαζομένων ως ανθρώπινη ασπίδα σε τράπεζες κι επιχειρήσεις[2],είναι μια ακόμα απάντηση της τάξης των αφεντικών στον Δεκέμβρη και στην οικεία βία της εξέγερσης, που εξαπλώνεται απονομιμοποιώντας και καταστρέφοντας την εμπορευματική κυκλοφορία, σπάζοντας και πυρπολώντας οχήματα, καταστήματα, τους αστυνομικούς φρουρούς της και φυσικά τα στρατηγεία της: τις τράπεζες.

Η πρόθεση δηλαδή του Βγενόπουλου και της τάξης του να θυσιάσουν ορισμένους εργαζομένους, προκειμένου να μπλοκάρουν τον τρόπο με τον οποίο ως τώρα διεξάγονταν οι εξεγέρσεις, πρέπει να απαντηθεί ως τέτοια. Νομικές επισημάνσεις αλλά κι αριστερές υπεκφυγές του είδους: εξέγερση ίσον έφοδος στη βουλή κι όχι στις τράπεζες/καταστήματα, χωρίς βέβαια να έχουν ιδέα για το τί θα κάνουν εκεί μέσα, δεν αποτελούν παρά άρνηση αντιμετώπισης του ζητήματος.

Βλέπετε, είναι σύνηθες ένα αφεντικό να γνωρίζει καλύτερα τα συμφέροντά του αλλά και το πώς θα τα προασπίσει, απ’ ότι οι εργάτες. Κι ένα αφεντικό γνωρίζει πάντοτε ότι “έχουμε πόλεμο”, ακόμα κι αν δεν το φωνάξει ποτέ ανοιχτά, όπως όσοι αφελείς θεωρούν ότι μπορεί κανείς σ’ έναν πόλεμο να χτυπά, αλλά όταν βάλλεται να επικαλείται την παρέμβαση μιας δήθεν ουδέτερης δικαιοσύνης. Θέτοντας εαυτούς υπό την κηδεμονία του κράτους, μετατρέπουμε ακόμα και την πιο εξτρεμιστική πράξη σε βίαιο ρεφορμισμό. Η μόνη δικαιοσύνη στους δρόμους, στο βαθμό που βρίσκονται υπό την εξουσία μας, είμαστε εμείς. Η ευθύνη για το τί συμβαίνει, ποιος ζει-ποιος πεθαίνει, είναι δική μας: ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ -Τέλος. Αν δεν υπάρχει -εκτός της ουσιαστικής περιφρούρησης της απεργίας που δε θα αφήνει συναδέλφους στα χέρια των αφεντικών- η στοιχειώδης εμπιστοσύνη ανάμεσά μας, εμπιστοσύνη που κατακτήθηκε μέσα από κοινές εμπειρίες αγώνα και συνάντησης στο δρόμο, τότε το επόμενο βήμα θα είναι να φωνάζουμε οι ίδιοι την αστυνομία στις πορείες, να έχει το κουμάντο και να φέρει την ευθύνη για το τί γίνεται. ΟΠΟΙΟΣ ΑΣΚΕΙ ΒΙΑ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ. Το να ασκεί κανείς βία, αδιαφορώντας για το “δίκαιό” που φέρει, φέροντας γενικώς το χάος, δεν προάγει άλλο παρά τις περισσότερο οργανωμένες δομές που μπορούν να προβάλλουν μέσα απ’ αυτό το ά-νομο χάος, με τη δική τους μπετοναρισμένη “δικαιοσύνη” (τους σταλινικούς, την αστυνομία, τις μαφίες, το παρακράτος…). Νικά όποιος σπέρνει το χάος ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.

Η φετιχοποίηση της εξέγερσης στην πράξη της καταστροφής, που αντιστοιχούσε σε μια περασμένη πια φάση του κινήματός μας, τότε ακόμα αδύναμου και περιθωριακού, μετά τον Δεκέμβρη και το ξεγύμνωμα της βίας από κάθε φετίχ που έφερε ταυτόχρονα με την ανοιχτή οικειοποίησή της, οφείλει να ξεπεραστεί. Ένας δεύτερος Δεκέμβρης δε θα είναι πια νίκη αλλά ήττα. Κάθε επίκλησή του, δεν μαρτυρά παρά την έλλειψη του παραμικρού σχεδίου για τα περαιτέρω. Ο εχθρός έχει προχωρήσει, είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε το ίδιο κι εμείς αν δε θέλουμε να εξαφανιστούμε απ’ το ιστορικό προσκήνιο.

Να μην καθήσουμε σπίτι για να μας μαλώνουν απ’ τις τηλεοράσεις τους σαν σκανδαλιάρικα παιδιά που μας αφήσαν πολύ αέρα. Να ξαναπάρουμε τον λόγο στο δρόμο. Να φτύσουμε την αστική και τηλεοπτική δικαιοσύνη που “δικαιώνει” τον πόνο του ενός με την οδύνη του άλλου, συσσωρεύοντας την μιζέρια και κοινωνικοποιώντας τον καννιβαλισμό τους. Οι πιο καθυστερημένοι απ’ αυτά τα όρνια, πριν βεβαιωθούν για το πόσο θα μας παρέλυαν οι θάνατοι των τριών εργαζομένων, προσπαθούσαν να μας γεμίσουν ενοχές για ένα σωρό γελοία πράγματα, απ την πτώση της τουριστικής κίνησης, μέχρι την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Να νιώθουμε ενοχές που αγωνιζόμαστε. Να μας χωρίσουν σε “ειρηνικούς εργαζομένους” και “κουκουλοφόρους εγκληματίες με τις μολότωφ” τώρα που ξέρουμε όλοι (εκτός φυσικά του ΚΚΕ που δεν είδε παρά προβοκάτορες) πως στις 5/5 δεν υπήρχε ειρηνικός εργαζόμενος που να μην ύψωσε το ανάστημά του -με ή χωρίς κουκούλα και μολότωφ δεν έχει σημασία- απέναντι στο τελευταίο χαρτί του κράτους: την τρομοκρατία της αστυνομίας του.

Η δικαιοσύνη τους θέλει αίμα, το αίμα των υπαιτίων, όσων τους μοιάζουν ή ακόμα όλων των αναρχικών, μιας κι αυτοί είναι που δώσαν γενναιόδωρα τη σημαία τους σε κάθε εξεγερτική βία των πιο απομονωμένων στοιχείων της τάξης μας παγκόσμια[3]. Αλλά θέλει και κάτι παραπάνω απ’ αυτό. Θέλει να ανοίξει όσο περισσότερο μπορεί ένα τραύμα στην κοινωνική μνήμη, που θα σπάσει την εξοικείωσή μας με την ίδια μας τη βία, τη βία του αγώνα μας, με την σύνθεση των υποκειμένων του και την επικοινωνία μεταξύ μας. Η δικαιοσύνη μας δεν μπορεί παρά να ασχοληθεί με την επούλωση. Δεν γνωρίζουμε τι άνθρωποι ήταν οι νεκροί, αν θα δεχόταν η αξιοπρέπειά τους το φασιστότσουρμο και τα όρνια της τηλεόρασης να σκυλεύουν τους θανάτους τους ή όχι, είμαστε όμως σίγουροι ότι ως εργαζόμενοι το συμφέρον τους θα ήταν στην νίκη του αγώνα μας, όπως κι όλων των εργατών στην Ευρώπη και παγκόσμια. Δε θα ρίξουμε ο ένας τον άλλον κάτω – Θα σηκωθούμε όλοι μαζί: Άγρια Γενική Απεργία!

Να αγκαλιάσουμε τις καταλήψεις!
Να μείνουμε στους δρόμους!
Να μιλήσουμε!

2 απ’ τους 200.000 προβοκάτορες

***

***

[1] Ειρήσθω εν παρόδω: 36,1% αύξηση καθαρών κερδών για την Marfin φέτος, εν μέσω “της πιο σκληρής κρίσης” στην οποία οφείλει να συμβιβαστεί κάθε εργαζόμενος δουλεύοντας και υπακούοντας, στο όνομα της πατρίδας.

[2] Ανάλογο σκηνικό με της Marfin της Σταδίου 23, προηγήθηκε στο σούπερ μάρκετ Bazaar πίσω απ’ την Ομόνοια, όπου εργαζόμενος με πυροσβεστήρα κατέσβησε τη φωτία από μέσα, και στο βιβλιοπωλείο Ιανός που παρέμενε ανοιχτό (ως γνωστόν το εμπόριο κουλτούρας δε σκαμπάζει από απεργίες).

[3] Το βράδυ της 5/5 συμμορίες της Δέλτα, Ζήτα, ασφαλίτες και ματάδες επέδραμαν στην κατάληψη στέγης της οδού Ζαϊμη, στο Στέκι Μεταναστών στην Τσαμαδού, σε σπίτια και καφενεία στα Εξάρχεια, χτυπώντας και τρομοκρατώντας κόσμο. Την ίδια στιγμή στις τηλεοράσεις, όλοι λίγο-πολύ ζητούσαν τα κεφάλια των αναρχικών.

***

***

Διαθέσιμες μεταφράσεις:

[Ελληνικά] [English] [Suomi] [Italiano]

2 κείμενα από Libcom.org. Φωτογραφίες, στο  Santiago Indymedia (κι εδώ).

Χιλή: Ιδιωτική ιδιοκτησία και αστυνομική τάξη πάνω από την ανθρώπινη ζωή στο μετασεισμικό χάος

Μετάφραση στα αγγλικά: Caiman del Barrio

Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε από τον στρατό και πάνω από 160 συνελήφθησαν για οικειοποίηση αγαθών σε μέρη της νότιας Χιλής, που μαστίζονται από μια σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη βασικών προϊόντων που επακολούθησε τον καταστροφικό σεισμό του πρωϊνού της Κυριακής. Όλο και περισσότερες φωνές από την αναστατωμένη περιοχή, καταγγέλουν την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της χιλιανής κυβέρνησης, υπό την ηγεσία της κεντροαριστερής Michele Bachelet μέχρι να δώσει τη θέση της στον δεξιό Sebastián Piñera στις 11 Μαρτίου, που ανέπτυξε χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικού ώστε να αποκλείσει τις εισόδους των σούπερ μάρκετ από “λεηλασίες” αντί να προσπαθήσει να βοηθήσει τον πληθυσμό.

Πολλές ομάδες, καλώντας σε πολιτική ανυπακοή ενάντια στους ένοπλους στρατιώτες που κατέκλυσαν τους μισοδιαλυμένους δρόμους, κάνουν σύγκριση με τη στρατιωτική δικτατορία του 1973-90. Ολόκληρες περιοχές της χώρας, όπως η αγροτική ζώνη γύρω απ’ την Concepción (δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Χιλής), έχουν εκκενωθεί ακόμα κι απ τις πιο βασικές υπηρεσίες, πράγμα που υποδηλώνει ότι η Bachelet και η συν αυτή, είναι προετοιμασμένοι να αφήσουν τους κατοίκους να λιμοκτονήσουν προκειμένου να επιβάλλουν έπειτα το “γράμμα του νόμου”.

Το χάος στην σεισμική ζώνη επιτάθηκε περισσότερο από μια σειρά αντιφατικών δηλώσεων των απο πάνω: ενώ μια οδηγία διέταζε τα σούπερ μάρκετ να διανέμουν τα βασικά τρόφιμα δωρεάν, ένας τοπικός στρατιωτικός διοικητής υποσχέθηκε “σκληρά αντίποινα” σε όποιον θα λεηλατούσε προϊόντα. Κι έτσι, καθώς οι απεγνωσμένοι και πεινασμένοι αναγκάστηκαν να στραφούν σε μικρότερες, λιγότερο προστατευμένες επιχειρήσεις, οι αρχές της Concepción – καθώς και των περιοχών του Maule και Bio Bio, μεταξύ άλλων – επέβαλλαν στρατιωτική απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9μμ και 6πμ, επ’ αόριστον. Η αποτελεσματικότητα του στρατού στην διαφύλαξη των σούπερ μάρκετ είναι εντυπωσιακή, όπως και η αντίθεση αυτής με την παντελή ανικανότητά του στη διανομή βοήθειας, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση ενός αεροπλάνου κατά την προσγείωσή του στην Concepción, σκοτώνοντας έξι εργαζομένους στις πρώτες βοήθειες.

Εντωμεταξύ, στο Santiago, την πρωτεύουσα της χώρας, δύο κατειλημένα κοινωνικά κέντρα είχαν σοβαρές υλικές ζημιές ως τώρα, ενώ ακόμα δεν έχουν βγάλει σχετικές ανακοινώσεις τα υπόλοιπα. Οι κρατούμενοι της φυλακής του Santiago (El Manzano) επωφελήθηκαν απ’ το χάος που ακολούθησε τον σεισμό των 8,8 Ρίχτερ (με πάνω από 700 νεκρούς ως τώρα) καταφέρνοντας μια μαζική απόδραση με πάνω από 200 δραπέτες. Περίπου 130 παραμένουν χωρίς σύλληψη. Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για την κατάσταση – και την τοποθεσία – ενός αριθμού αναρχικών κρατουμένων της φυλακής του Santiago.

* Πιο συγκεκριμένα: Η κατάληψη La Crota έχει χάσει ένα μέρος της πρόσοψής της λόγω αποκόλλησης των τοιχίων, και μέρος της σκεπής κατέρρευσε πάνω στη βιβλιοθήκη, ενώ ένας εσωτερικός τοίχος έπεσε στον κήπο. Γίνονται έργα απ’ τους καταληψίες. Στην κατάληψη Sacco y Vanzetti μέρος της σκεπής έχει καταρρεύσει, ενώ αρκετοί τοίχοι έχουν ρωγμές. Εχει διαλυθεί μέρος της βιβλιοθήκης. Όσον αφορά τους κρατούμενους, δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για τους συντρόφους:
Axel Osorio, Marcelo Dotte, Esteban Huiniguir (C.A.S).
Marcelo Villarroel, Freddy Fuentevilla (M.A.S).
Pablo Carvajal, Matías Castro, Cristian Cancino (Santiago 1)
Sergio Vasquez, Alvaro Olivares (22 January collective, κρατούνται στη φυλακή Ex Penitenciaria)
Flora Pavez (C.P.F) (οι 3 τελευταίοι βρίσκονται στη χειρότερη φυλακή, με τις μεγαλύτερες ζημιές.

Χιλή: Αυτοοργάνωση των προλεταρίων εν όψει της καταστροφής, λούμπεν καπιταλιστές και κρατική ανικανότητα

Μετάφραση στα αγγλικά: Caiman del Barrio. Ένας ανώνυμος απολογισμός της αλληλεγγύης των γειτονιών και των ομάδων αυτοάμυνας ενάντια στις ένοπλες συμμορίες στην Concepción της Χιλής, αμέσως μετά τον σεισμό των 8,8 Ρίχτερ της Κυριακής.

Μέχρι στιγμής, έχει γίνει ευρέως γνωστό ότι πάρα πολλοί άνθρωποι έπραξαν το αυτονόητο και εισέβαλαν στις αποθήκες προμηθειών, παίρνοντας τα απαιτούμενα. Μια τέτοια πράξη είναι λογική, ορθή, αναγκαία και αναπόφευκτη – σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει εντελώς παράλογο ακόμα και να το συζητά κανείς. Οι άνθρωποι οργανώνονται αυθόρμητα – δίνουν ο ένας στον άλλον γάλα, πάνες, νερό, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στον αριθμό των παιδιών κάθε οικογένειας. Η ανάγκη για οικειοποίηση των διαθέσιμων προϊόντων ήταν τόσο εμφανής – και η αποφασιστικότητα των ανθρώπων να εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην επιβίωση τόσο ισχυρή – που ακόμα και η αστυνομία κατέληξε να βοηθάει (αποσπώντας εμπορεύματα από τα σούπερ μάρκετ Lider στην Concepción, για παράδειγμα). Κι όταν έκανε προσπάθειες να εμποδίσει τον πληθυσμό απ’ το να κάνει το μόνο πράγμα που μπορούσε στην κατάσταση αυτή, τα συγκεκριμένα κτίρια πυρπολήθηκαν – κάτι εξίσου “λογικό”, εξ άλλου, αν οι τόννοι των τροφίμων μείνουν να σαπίσουν αντί να καταναλωθούν, με το να καούν, αποφεύγεται κάθε εστία μόλυνσης. Αυτά τα περιστατικά “λεηλασιών” επέτρεψαν σε χιλιάδες ανθρώπους να επιβιώσουν για ώρες στο σκοτάδι, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς την παραμικρή ελπίδα ότι θα έρθει κάποιος να τους βοηθήσει.

Σήμερα, ωστόσο, μετά από μόλις μερικές ώρες, η κατάσταση έχει μεταβληθεί δραστικά. Σε ολόκληρη την μητροπολιτική περιοχή της Concepción, οπλισμένες, μηχανοκίνητες συμμορίες έχουν εμφανιστεί με ακριβά οχήματα, και με τη σειρά τους λεηλατούν όχι αποκλειστικά επιχειρήσεις αλλά ακόμα και πολυκατοικίες και σπίτια. Ο σκοπός τους είναι να κλέψουν τα λιγοστά αγαθά που μπόρεσαν να οικειοποιηθούν οι άνθρωποι από τα σούπερ μάρκετ, καθώς και τις οικιακές συσκευές τους, τα χρήματα κι ότι άλλο βρουν. Σε ορισμένα μέρη της Concepción, αυτές οι συμμορίες αφού λεηλάτησαν τα σπίτια, τους έβαλαν φωτιά κι αποχώρησαν. Οι κάτοικοι, που βρέθηκαν αρχικά απολύτως ανυπεράσπιστοι, έχουν αρχίσει να συλλογικοποιήσουν τα αγαθά τους, για να εξασφαλίσουν ότι όλοι θα έχουν τροφή.

Δεν είναι σκοπός του απολογισμού αυτού να “συμπληρώσει” το φάσμα πληροφοριών που προέρχεται από άλλες πηγές, αλλά κυρίως το να τραβήξει την προσοχή σ’ αυτήν την κρίσιμη κατάσταση, και την εκτίμησή της από μια αντικαπιταλιστική οπτική. Η αυθόρμητη ορμή των ανθρώπων να οικειοποιηθούν ό,τι χρειάζονταν για να επιβιώσουν, και η τάση τους προς τον διάλογο, το μοίρασμα, τη συμφωνία, και τη συλλογική δράση, έδωσαν τον τόνο από την πρώτη στιγμή της καταστροφής. Έχουμε βιώσει όλοι αυτήν τη φυσική, κοινοτική τάση, την μια ή την άλλη στιγμή της ζωής μας. Εν τω μέσω του τρόμου που βίωσαν χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, αυτή η τάση του να ζουν σαν μια κοινότητα πρόβαλε σαν κεραυνός εν αιθρία, υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν είναι ποτέ αργά να ξαναγυρίσουμε στον “φυσικό” τρόπο ζωής μας.

Αντιμέτωπο με αυτήν την οργανική, φυσική, κομμουνιστική τάση, η οποία χάρισε ζωή στους ανθρώπους την ώρα αυτού του σοκ, το κράτος χλώμιασε, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπό του: ένα ψυχρό, ανίκανο τέρας. Επιπλέον, αυτή η ξαφνική διακοπή του κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης, άφησε τους βιομηχάνους στο έλεος των γεγονότων, αναγκασμένους σε αναμονή, ικετεύοντας για μια επιστροφή στην τάξη και την ομαλότητα. Εν ολίγοις, ένα αυθεντικό ρήγμα άνοιξε στην κοινωνία, μέσα απ’ το οποίο σπινθηροβόλησε ο νέος κόσμος που υπάρχει στις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν λοιπόν απαραίτητο, και μάλιστα επείγον, να επανακτήσει την παλιά ομαλότητα του μονοπωλίου, της καταπίεσης και της λεηλασίας. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε από τα υψηλότερα κλιμάκιά του, αλλά από τον ίδιο τον πάτο της ταξικής κοινωνίας. Αυτοί που ανέλαβαν την επιστροφή στην τάξη – με άλλα λόγια την επιβολή δια της βίας των σχέσεων τρόμου που καθιστούν ικανή την νόμιμη, ιδιωτική, καπιταλιστική συσσώρευση – ήταν οι πρεζέμποροι μαφιόζοι, σε μεγάλο βαθμό διάχυτοι στον πληθυσμό. Οι κατ εξοχίν “αυτοδημιούργητοι” (που “ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά, φτάσαν στα ψηλά”), παιδιά της εργατικής τάξης που συμμαχήσαν με την αστική προκειμένου να ανέλθουν κοινωνικά, με αντίτιμο το να δηλητηριάζουν τα αδέρφια τους, το να εμπορεύονται τις αδερφές τους, και να εμφυτεύουν τον πιο άρρωστο καταναλωτισμό στα παιδιά τους. Οι μαφιόζοι, δεν είναι παρά καπιταλιστές στην πιο καθαρή μορφή τους: αρπακτικά κατά της ίδιας τους της τάξης, με τα 4χ4 και τα αυτόματά τους, έτοιμοι να εκφοβίσουν και να διώξουν τους ίδιους τους γείτονές τους, ή κατοίκους άλλων γειτονιών, με μόνο σκοπό το μονοπώλιο της μαύρης αγοράς και το “εύκολο χρημα”, δηλαδή την εξουσία.

Το ότι αυτά τα μαφιόζικα στοιχεία είναι φυσικοί σύμμαχοι του κεφαλαίου και της τάξης των αφεντικών εκδηλώθηκε με την εκτεταμένη προβολή των ανάξιων κάθε σεβασμού πεπραγμένων τους στα ΜΜΕ, προκειμένου να τρέψουν τον πληθυσμό -που χει ήδη τσακισμένο ηθικό- σε πανικό, δικαιολογώντας έτσι την στρατιωτικοποίηση όλης της περιοχής. Ποιά άλλη εικόνα θα ήταν πιο επικερδής για τα αφεντικά και τους πολιτικούς μας – που βαδίζουν χεράκι-χεράκι – για τους οποίους αυτή η καταστροφική κρίση δεν είναι παρά μια τεράστια ευκαιρία για business, για το διπλάσιο ξεζούμισμα μιας εργατική δύναμης που τσακίζεται από τον φόβο και την απόγνωση;

Εκ μέρους των εχθρών αυτής της κοινωνικής τάξης, είναι άνευ νοήματος να εξυμνεί κανείς την λεηλασία γενικά, χωρίς να ορίζει το κοινωνικό περιεχόμενο τέτοιων πράξεων. Μια ομάδα ανθρώπων – μερικώς οργανωμένη, ή ενωμένη σε έναν κοινό σκοπό τουλάχιστον -που καταλαμβάνει και διανέμει τα προϊόντα που χρειάζεται για να επιβιώσει ΔΕΝ είναι το ίδιο με μια ένοπλη συμμορία που λεηλατεί τον ίδιο τον πληθυσμό προκειμένου να καρπωθεί κέρδος. Αυτό που παραμάνει σαφές είναι ότι ο σεισμός της Κυριακής 27 Φλεβάρη, δε χτύπησε απλά την εργατική τάξη σε τρομακτικό βαθμό και κατέστρεψε υπάρχουσες υποδομές. Αλλά επίσης αναποδογύρισε κοινωνικές σχέσεις σ’ αυτήν τη χώρα. Μέσα σε λίγες ώρες, ο ταξικός πόλεμος αναδύθηκε μπροστά στα μάτια μας, τα οποία ενδεχομένως είναι υπερβολικά αποχαυνωμένα απ’ την τηλεόραση για να μπορέσουν να συλλάβουν την ουσία τέτοιων γεγονότων. Ο ταξικός πόλεμος είναι εδώ, στις διελυμένες γειτονιές, ανοίγει ρήγματα στον πυθμένα της κοινωνίας, επιβάλλοντας την μοιραία σύγκρουση μεταξύ δυο τάξεων του ανθρώπινου γένους που τελικά βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο: απ’ την μια μεριά οι άνδρες και οι γυναίκες της κοινότητας, που βοηθούν και μοιράζονται ο ένας με τον άλλον, κι απ’ την άλλη, οι εχθροί της κοινότητας που τους ληστεύουν και τους πυροβολούν, προκειμένου να ξεκινήσουν τη δική τους πρωτόγονη/πρωταρχική καπιταλιστική συσσώρευση.

Είμαστε παρόντες, οι αόρατοι, ανώνυμοι άνθρωποι, διαρκώς αγκυλωμένοι στις γκρίζες ζωές μας: οι εκμεταλλευόμενοι, οι γείτονες, οι γονείς, αλλά όπως και να χει έτοιμοι να χτίσουμε δεσμούς με αυτούς που μοιραζόμασται την ίδια καταπίεση. Απ’ την μια το προλεταριάτο, απ’ την άλλη το κεφάλαιο. Είναι τόσο απλό. Σε πολλές γειτονιές αυτής της αναστατωμένης χώρας, αυτό το χάραμα, άνθρωποι οργανώνουν την άμυνά τους ενάντια στις ένοπλες συμμορίες. Αυτή τη στιγμή, η ταξική συνείδηση αρχίζει να ενεργεί υλικά σ’ αυτούς που αναγκάστηκαν -σε μια στιγμή- να καταλάβουν ότι οι ζωές τους ανήκουν σ’ αυτούς και μόνο, κι ότι κανείς άλλος δε θα ρθει να τους σώσει.

Μικρή σημείωση για τον αντιφασισμό στην Αγγλία

Το 1936 ήταν μια χρονιά όξυνσης των ανταγωνισμών, τόσο μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών -που μετά την κρίση του 1929 είχαν μπει σε μια τροχιά πολεμικής οικονομικής ανάπτυξης- όσο και κυριότερα στο εσωτερικό τους, ενάντια στο προλεταριάτο. Στην Αγγλία, η εργατική τάξη έδειχνε να μην έχει αναρρώσει ακόμη από την ήττα της Γενικής Απεργίας του 1926 και τη συνακόλουθη αποσύνθεση μέρους της Αριστεράς. Οι φιλελεύθεροι Τόρυς πατούσαν γερά στην κυβέρνηση, αποτελώντας την αιχμή του δόρατος της επίθεσης στην εργατική τάξη που έβλεπε τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της (άνεργοι κλπ) να υποτιμούνται ακόμα περισσότερο. Εκτός όμως από την κεντρική πολιτική σκηνή, μια άλλη δύναμη έκανε την εμφάνισή της, οικειοποιούμενη χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος (πχ. διαδηλώσεις, βία στο δρόμο): οι φασίστες.

Στα 1932, ο Sir Oswald Mosley ενοποιεί τις διάφορες φασιστικές συμμορίες σε ένα “νόμιμο” και αναγνωρίσιμο κόμμα: τη Βρετανική Ένωση Φασιστών, που θα εδραιωθεί στο δρόμο μέσω της δράσης “ομάδων περιφρούρησης”/μελανοχιτώνων που επιτίθεντο σε αντιφασίστες διαδηλωτές, και θα φτάσει τα 50.000 μέλη. Υπόψην ότι πανευρωπαϊκά, ο ολοκληρωτισμός θα προβάλει ως μια καλή λύση για την πειθάρχηση του κεφαλαίου-σε-κρίση, αλλά κυρίως της εργασίας: εξόντωση συνδικαλιστών, αναρχικών, κομμουνιστών και γενικά αντικαθεστωτικών, ήταν το πρώτο βήμα τόσο της ναζιστικής Γερμανίας, όσο και της φασιστικής Ιταλίας. Στην Ισπανία, ο εμφύλιος ακόμα μαίνεται. Επιστρέφουμε στην Αγγλία λοιπόν, και μάλιστα στην καρδιά του Λονδίνου, στην Cable Street, όπου θα επιλέξουν οι φασίστες του Mosley να κάνουν μια επίδειξη δύναμης στις 4/10/1936.

Η επιλογή της Cable Street στο East End, εκλήφθηκε άμεσα από το οργανωμένο προλεταριάτο ως πρόκληση. Επρόκειτο για μια συνοικεία σε μεγάλο βαθμό μεταναστών (κατά κύριο λόγο Εβραίοι -πάνω από 100.000-), ενώ το γειτονικό Limehouse ήταν η Chinatown της εποχής, με επίσης μεγάλο αριθμό αφρικανών μεταναστών. Οι μετανάστες, Εβραίοι, Ιρλανδοί, Ελληνοκύπριοι, ήταν ο κύριος στόχος των φασιστικών κηρυγμάτων μίσους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εργάζονταν στο λιμάνι και στα εργοστάσια της περιοχής. Μιλάμε δηλαδή για μια “ζωντανή” γειτονιά μεταναστών, με έντονη παρέμβαση από την Αριστερά (την εποχή εκείνη οι εφημερίδες της Αριστεράς μπαίνουν σε πάνω από 1.000.000 σπίτια) και το αγγλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Ωστόσο, η πρώτη αντίδραση ήταν τουλάχιστον “αμήχανη”. Το Εβραϊκό συμβούλιο καλεί τα μέλη του να παραμείνουν στα σπίτια τους κλειδαμπαρωμένοι και να αποφύγουν κάθε δημόσια εκδήλωση (“Εβραίοι που θα θεαθούν να λαμβάνουν μέρος σε έκτροπα, οσοδήποτε άθελά τους, θα ενισχύσουν τον αντισημιτισμό”: η ίδια τακτική που είχαν ακολουθήσει τα Εβραϊκά Συμβούλια της Γερμανίας, με τραγικά αποτελέσματα μόλις λίγα χρόνια πριν), ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα θα καλέσει μια “αντιφασιστική” συγκέντρωση στην Trafalgar Square, πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το Stepney, ως ένδειξη συμπαράστασης στους αντιφασίστες -σταλινικούς- της Ισπανίας! (αρκετοί ήταν οι άγγλοι που συμμετείχαν στις διεθνείς ταξιαρχίες). Παρόμοια η κατάσταση και στο Εργατικό Κόμμα, ενώ από διάφορους κύκλους των παραπάνω κυκλοφορεί μια Συλλογή Υπογραφών που καλεί την αστυνομία να απαγορεύσει την πορεία των φασιστών! Πάνω από 100.000 άνθρωποι θα βάλουν την υπογραφή τους. Τελευταία στιγμή, κι ενώ η Αριστερά κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα απέναντι στην εργατική τάξη, αντιτιθέμενη στον φασισμό στην Ισπανία αλλά αφήνοντάς τον να δράσει στο Λονδίνο, οι συγκεντρώσεις ακυρώνονται και ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται στην Cable Street. Τα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος φτάνουν στην περιοχή για να αντικρύσουν μια λαοθάλασσα από κατοίκους αποφασισμένους να αντισταθούν στους φασίστες με την φυσική παρουσία τους στους δρόμους: No Pasaran-They shall not pass!

Η αστυνομία θα στείλει άμεσα 4.000 έφιππους+6.000 πεζούς μπάτσους, ενώ οι εκτιμήσεις για το μέγεθος της αντιδιαδήλωσης αναφέρουν από 350.000-500.000 αντιφασίστες. Ξηλώνονται πεζοδρόμια, αναποδογυρίζονται λεωφορεία για να στηθούν οδοφράγματα, γυναίκες πετάνε γλάστρες και σκουπίδια απ’ τα παράθυρά τους στους έφιππους αστυνομικούς, ενώ πιτσιρικάδες της γειτονιάς αδειάζουν σακούλες με πιπέρι στα μούτρα των αλόγων, και με μπίλιες στο δρόμο, κάνοντάς τα να χάνουν τον έλεγχο και να πέφτουν! Η αστυνομία θα καταφέρει παρολαυτά να σχηματίσει “κορδόνι” γύρω από το σημείο της συγκέντρωσης προστατεύοντας τον Mosley και τους μελανοχιτώνες του. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς κατάφεραν να την πουλέψουν αλώβητοι προς το Hyde Park (ο ίδιος ο Mosley φυγαδεύτηκε με αυτοκίνητο μετά από συντονισμένες επιθέσεις έφιππων μπάτσων ώστε να σπάσει το πλήθος τριγύρω), ενώ οι μεγαλύτερες συμπλοκές καταγράφηκαν μεταξύ της έφιππης αστυνομίας που επέδραμε σε αντιφασίστες διαδηλωτές.

“Και δεν ήταν το θέμα απλά οι Εβραίοι που βρέθηκαν εκεί στις 4 Οκτώβρη, το πιο εκπληκτικό πράγμα ήταν να βλέπεις έναν καλοντυμένο Ορθόδοξο Εβραίο να στέκεται δίπλα σ’ έναν Ιρλανδό λιμενεργάτη με μια σιδερόβεργα στα χέρια. Αυτό ήταν κάτι το απίστευτο. Κι αυτό γιατί, δεν είχαμε να κάνουμε με μια αναμέτρηση μεταξύ Εβραίων και φασιστών, αλλά ήταν ένα ζήτημα όλων των ανθρώπων που καταλάβαιναν τί είναι ο φασισμός. Και για μένα, ήταν η συνέχεια του αγώνα στην Ισπανία” – Charlie Goodman,  “The Battle Of Cable Street, 1936”

Σύμφωνα επίσης με το -τότε- στέλεχος του ΚΚ Joe Jacobs: “Η ήττα του Mosley είχε δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα, όταν απέτυχε να κερδίσει έδαφος στο Shadwell και το Wapping, όπου ζούσαν ιρλανδικής καταγωγής λιμενεργάτες, με ισχυρό το στοιχείο του καθολικισμού, αλλά και μια μακρά ιστορία εργατικων αγώνων πίσω τους. Οι Εβραίοι του Ανατολικού Λονδίνου δε θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου, να διώξουν τον Mosley χωρίς την υποστήριξη αυτών των γειτονιών στα νότια της Εβραϊκής συνοικείας…”.

Μόλις κατακάθησε η σκόνη των οδοφραγμάτων, ως μεγάλος νικητής της μάχης αναδείχτηκε… η α σ τ υ ν ο μ ί α. Με τον κόσμο αρκετά οργισμένο ώστε να αναμετρηθεί με τους φασίστες αλλά να τα έχει χαμένα μπροστά στις επιθέσεις των bobbies της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η μητροπολιτική αστυνομία κατόρθωσε να μαζέψει πάνω από 160 επιλεγμένες συλλήψεις, να στείλει δεκάδες κατοίκους και αντιφασίστες στο νοσοκομείο. Η νομοταγής Αριστερά, που μπροστά στην άνοδο του φασισμού στους δρόμους είχε παραλύσει, με το ίδιο το ΚΚ να περιθωριοποιεί τελικά τις “αριστερίστικες” φωνές στο εσωτερικό του που ήθελαν να τσακίσουν το φασισμό στο δρόμο, θα χαρίσει τη συναίνεσή της (με την ελπίδα να την απαλλάξει το δημοκρατικό Κράτος* απ’ τον φασισμό) στις διαδικασίες που έναν μήνα αργότερα θα φέρουν σε ισχύ την Public Order Act του 1936, πρακτικά: Απαγόρευση κάθε πορείας που δεν έχει πάρει προηγουμένως άδεια από την αστυνομία. Έτσι με πρόφαση τον φασιστικό κίνδυνο, η αστυνομία απέκτησε τον πλήρη κι αδιαμφισβήτητο έλεγχο του δημόσιου χώρου, των δρόμων, των διαδηλώσεων.

Περιττό να προσθέσουμε, ότι απ’ αυτήν την ήττα, το βρετανικό κίνημα δεν έχει συνέλθει ακόμα.

* Την ίδια στιγμή, οι φιλελεύθεροι άγγλοι δημοκράτες στήριζαν ποικιλοτρόπως τα φασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα του Guardian της 13/10/2009 που παρουσιάζει κάποια στοιχεία που θέλουν τον Μουσσολίνι να είναι στο “payroll” της MI5 (βρετ. μυστικές υπηρεσίες), με αφετηρία της συνεργασίας τους την αγγλο-ιταλική συμμαχία κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μουσσολίνι τότε, λάμβανε γύρω στις 6.000 λίρες -με τα σημερινά δεδομένα- την εβδομάδα για να προβοκάρει τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, αλλά και να “στέλνει τα boys” να τις διαλύσουν, όποτε κρινόταν αναγκαίο. Κατά σύμπτωση(;) ο Βρετανός πράκτορας που “έκοβε τον μισθό” του Μουσσολίνι θα είναι ο ίδιος που θα υπογράψει τη συνθήκη παράδωσης της Αβυσσηνίας από την Μ. Βρετανία στη φασιστική Ιταλία. Ανάλογες σχέσεις μαρτυρούνται για τον ισπανό στρατηγό Φράνκο την εποχή που ήταν ένας απλός καραβανάς που ανελισσόταν στην στρατιωτική ιεραρχία ξεκληρίζοντας βεδουίνους νομάδες, αλλά και τον έλληνα δικτάτορα Μεταξά. Για την ιστορία, στα 1940, που ο Mosley θα γίνει ασύμφορος για την βρετανική εξουσία, θα συλληφθεί μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του και ο οργανωμένος φασισμός θα εξουδετερωθεί στη Βρετανία.

Προκήρυξη από ένα Μέλλον που λείπει

Ι

Όπως η ίδια η κοινωνία την οποία υπηρέτησε τόσο πιστά, το πανεπιστήμιο έχει χρεοκοπήσει. Η χρεοκοπία του δεν είναι μόνο οικονομική. Υπόκειται στο πολύ πιο ουσιαστικό αδιέξοδο, πολιτικό και οικονομικό, που διαμορφώνεται εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δε γνωρίζει πια τί ακριβώς αποτελεί το πανεπιστήμιο. Το νιώθουμε αυτό ενστικτωδώς. Είναι οριστικά παρελθόν το παλιό πρόγραμμα της παραγωγής μορφωμένων και καταρτισμένων πολιτών. Παρελθόν επίσης το ειδικό πλεονέκτημα που διέθετε ο κάτοχος ενός πτυχίου στην αγορά εργασίας. Όλα αυτά σήμερα είναι χίμαιρες, κατάλειπα φαντασμάτων που στοιχειώνουν τα κακοσυντηρημένα αμφιθέατρα.

Παράταιρη αρχιτεκτονική, τα φαντάσματα των εξαϋλωμένων ιδανικών, η προοπτική ενός κενού μέλλοντος: Ιδού ό,τι απέμεινε από το πανεπιστήμιο. Πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα σ’ αυτά τα ρημάδια, που για τους περισσότερους από μας δεν είναι παρά συνήθειες και καθήκοντα με τα οποία γκρινιάρικα ξεμπερδεύουμε: Απ’ το ένα στο άλλο τεστ και εργασίες, μ’ ένα είδος απερισκεψίας και απαράλαχτης δουλικότητας που γίνεται υποφερτή με μια υποσυνείδητη δυσαρέσκεια. Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον, τίποτε δεν μπορεί να γίνει αισθητό. Ο ιστορικός κόσμος μέσα σ’ όλη τη φαντασμαγορία της καταστροφής του δεν είναι περισσότερο αληθινός από το παράθυρο μέσα απ’ το οποίο τον βλέπουμε.

Όσο γι αυτούς που η εφηβεία τους δηλητηριάστηκε απ’ την εθνικιστική υστερία που ακολούθησε την 11η Σεπτέμβρη, ο δημόσιος λόγος δεν μπορεί να είναι παρά μια σπείρα ψεμμάτων, κι ο δημόσιος χώρος ένα μέρος όπου τα πάντα μπορούν να εκραγούν (αν και ποτέ δεν εκρήγνυνται). Βασανισμένοι απ’ την αφηρημένη επιθυμία να “γίνει κάτι”-χωρίς ποτέ να μας περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτό το κάτι θα μπορούσαμε να το κάνουμε εμείς- χανόμαστε στην αποστειρωμένη ομοιογένεια του ίντερνετ, κρυβόμαστε ανάμεσα σε “φίλους” που δεν έχουμε δει ποτέ, που η όλη ύπαρξή τους είναι μια σειρά από “φατσούλες” και γελοίες εικόνες, που ο μόνος διάλογος που λαμβάνει χώρα αφορά τα κουτσομπολιά των εμπορευμάτων. Η ασφάλεια, λοιπόν, και η άνεση υπήρξαν το μοτό της εποχής μας. Γλυστράμε ανάμεσα στις σάρκες χωρίς να μας αγγίζουν και χωρίς να μας μετα-κινούν. Βγάζουμε βόλτα την κενότητά μας απ’ το ένα μέρος στο άλλο.

Μπορούμε όμως να ‘μαστε ευγνώμονες για την ένδειά μας: η αποϊδεολογικοποίηση [demystification] είναι πια συνθήκη, κι όχι θεωρητικό πρόταγμα. Η φοιτητική ζωή επιτέλους πήρε την όψη αυτού που ήταν πάντα: μια μηχανή παραγωγής συμμορφωμένων παραγωγών και καταναλωτών. Ακόμακι ο ελεύθερος χρόνος έχει γίνει μια μορφή εκπαίδευσης για την εργασία. Το ανόητο κοπάδι των “αδελφοτήτων” [frat houses] που πίνει μέχρι λιποθυμίας δε διαφέρει από τους μελλοντικούς δικηγόρους που δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ. Τα παιδιά που έπιναν χόρτο και έκαναν κοπάνες στο λύκειο, τώρα “κουμπώνονται” με Adderall και τρέχουν στη δουλειά. Το εργοστάσιο παραγωγής πτυχίων τροφοδοτείται απ’ το τρέξιμό μας στα γυμναστήρια. Γυρνάμε γύρω-γύρω σε ελλειπτικούς κύκλους όπως τα εξημερωμένα ζώα στις μυλόπετρες.

Δεν έχει και πολύ νόημα λοιπόν να θεωρεί κανείς το πανεπιστήμιο ως τον κρυστάλλινο πύργο της διανόησης, ειδυλιακά ή νωχελικά. “Work hard, play hard” ήταν το γεμάτο αυτοπεποίθηση μοτό μιας ολόκληρης γενιάς που δούλεψε σκληρά για …τί; Για να ζωγραφίζει καρδούλες στον αφρό του καπουτσίνο όταν δεν καταγράφει ονόματα και αριθμούς σε βάσεις δεδομένων… Το λαμπρό τεχνολογικό μέλλον του αμερικανικού καπιταλισμού εδώ και καιρό πακεταρίστηκε και πωλήθηκε στην Κίνα, με αντάλλαγμα λίγα ακόμη χρόνια δανεισμού σκουπιδο-προϊόντων. Ένα πτυχίο πανεπιστημίου πια κοστίζει πάνω-κάτω όσο και μια μετοχή στην General Motors.

Δουλεύουμε και παίρνουμε δάνεια προκειμένου να μπορούμε να δουλεύουμε και να παίρνουμε δάνεια. Και να φτάσουμε στις δουλειές που θέλουμε απ’ τις δουλειές που έχουμε. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των φοιτητών εργάζονται ενώ είναι ακόμα στη σχολή, αρκετοί απ’ αυτούς full-time. Για τους περισσότερους, οι συνθήκες εργασίας που “απολαμβάνουμε” ενώ είμαστε ακόμα φοιτητές θα είναι οι ίδιες μ’ αυτές που μας περιμένουν μετά την αποφοίτηση. Εντωμεταξύ, αυτό που αποκτούμε δεν είναι εκπαίδευση: είναι χρέος. Δουλεύουμε για να βγάλουμε τα χρήματα που έχουμε ήδη ξοδέψει, και η μελλοντική μας εργασία έχει ήδη πουληθεί στο χειρότερο παζάρι: Το μέσο χρέος φοιτητικού δανείου αυξήθηκε στο 20% τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα για ένα 80% των έγχρωμων φοιτητών. Ο όγκος των φοιτητικών δανείων -ένα μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο της κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης- αυξήθηκε κατά περίπου 800% από το 1977 στο 2003. Αυτό που οι δανεισμένες σπουδές μας μας αγοράζουν τελικά είναι το προνόμιο να πληρώνουμε δάνεια για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αυτό που διδασκόμαστε είναι η χορογραφία του χρήματος. Οι χθεσινοί απόφοιτοι οικονομικών αγοράζουν τα εξοχικά τους με το καταχρεωμένο μέλλον των σημερινών αποφοίτων ανθρωπιστικών σπουδών.

Αυτή είναι η προοπτική για την οποία μας ετοιμάζουν από το δημοτικό. Όσοι από μας φτάσαμε εδώ για να πιστοποιήσουμε το “προνόμιό” μας παραδώσαμε τα νιάτα μας σε ένα μπαράζ φοιτητικών συμβούλων, ψυχολογικών τεστ, υποχρεωτικής εξωπανεπιστημιακής εργασίας, μια κυνική κατάρτιση μισοψεμμάτων στο προφίλ, στις αιτήσεις μας… Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αρχίζουμε ν’ αυτοκαταστρεφόμαστε την ίδια μόλις στιγμή που θ’ αποδράσουμε απ’ τη στάνη της γονεικής επίβλεψης. Απ’ την άλλη, όσοι από μας ήρθαμε εδώ με τη φιλοδοξία να ξεφύγουμε απ’ την οικονομική και κοινωνική δυσπραγία των οικογενειών μας, βλέπουμε ότι για κάθε έναν από μας που θα “πετύχει” άλλοι δέκα θα βρεθούν στη θέση μας, μηδέν εις το πηλίκο. Τελικά, το κοινωνικο-οικονομικό στάτους παραμένει ο κυριότερος παράγοντας της φοιτητικής επιτυχίας. Όσοι απο μας ανήκουμε σ’ αυτό που λένε τα δημογραφικά “μετανάστες”, “μειονότητες”, “έγχρωμοι” έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε στο “όποιος είναι άξιος θα πετύχει”. Αλλά ξέρουμε ότι είμαστε απεχθείς όχι τόσο παρά την επιτυχία μας, αλλά εξ’ αιτίας αυτής. Ξέρουμε ότι τα κυκλώματα μέσω των οποίων μπορούμε να αποκόψουμε τους εαυτούς μας απ’ την βία ενάντια στην καταγωγή μας, απλά θα αναπαράγουν την αθλιότητα του παρελθόντος στο παρόν άλλων, αλλού.

Αν το πανεπιστήμιο διδάσκει πρωταρχικά το πώς να είναι κανείς καταχρεωμένος, το πώς να χαραμίζει την εργατική του δύναμη, το πώς να γίνεται θήραμα της αγωνίας, διδάσκει τελικά το πώς να είναι κανείς καλός καταναλωτής. Η εκπαίδευση είναι ένα εμπόρευμα όπως οποιοδήποτε άλλο μπορεί να θελήσουμε χωρίς να νοιαζόμαστε γι’ αυτό. Είναι ένα αντικείμενο, που μετατρέπει τους αγοραστές του σε αντικείμενα. Η μελλοντική θέση του καθενός στο σύστημα, οι σχέσεις του με τους άλλους, αγοράζονται πρώτιστα με λεφτά κι έπειτα με την επίδειξη υποταγής. Πρώτα τα δίδακτρα, κι έπειτα η “σκληρή δουλειά”. Εκεί έγκειται και η αντίφασή του: είναι κανείς τόσο ο εντολέας όσο κι ο εντολοδόχος, ο καταναλωτής κι αυτός που καταναλώνεται. Είναι κατεξοχήν το σύστημα αυτό στο οποίο υποτάσσεται, τα κρύα κτίρια που υποβάλλουν σε μια δουλικότητα. Αυτοί που διδάσκουν απολαμβάνουν όλο το σεβασμό ενός αυτοματοποιημένου μηχανήματος. Μόνο η λογική μιας καταναλωτικής ικανοποίησης ταιριάζει εδώ: “Θεωρείτε ότι το μάθημα είναι εύκολο; Ήταν ο καθηγητής καλός; Θα μπορούσε ένας καθυστερημένο κωλοσουφρίδι να πάρει Α;” Ποιό είναι το νόημα της γνώσης όταν δε σου ‘ρχεται στο μυαλό σε μια αφορμή; Ποιός χρειάζεται την αποστήθιση όταν υπάρχει το ίντερνετ; Είναι απλά μια εξάσκηση του πνεύματος; Δεν μπορεί να μιλάτε σοβαρά. Μια ηθική προετοιμασία; Υπάρχουν αντικαταθλιπτικά γι αυτό το λόγο.

Εντωμεταξύ οι φοιτητές, υποθετικά οι πιο πολιτικά διαφωτισμένοι ανάμεσά μας, είναι ταυτόχρονα οι πιο υποτακτικοί. Ο “επαγγελματικός προσανατολισμός” τους για τον οποίο ιδρώνουν , δεν είναι παρά μια φαντασίωση ότι θα πηδήξουν ψηλά-έξω από το βούρκο, ή αλλιώς από την αγορά εργασίας. Κάθε φοιτητής είναι ένας εν δυνάμει Ρωβινσώνας Κρούσος, φαντασιωνόμενος ένα νησί που η οικονομία έχει εξαιρέσει απ’ τα κακοτράχαλα βουνά των “νόμων της αγοράς”. Αυτή η φαντασίωση όμως αυτοτροφοδοτείται μέσω μιας επίμονης πειθάρχησης στην αγορά. Δεν νιώθει πια την παραμικρή αντίφαση στο να ρητορεύει την μια μέρα την πιο ολοκληρωτική κριτική του καπιταλισμού, και την άλλη να την πετάει στα σκουπίδια πριν μπεί στη συνέντευξη για να βρει εργασία. Το να μας “γεμίζει η δουλειά μας” δε σημαίνει τίποτα παραπάνω απ’ το ότι μας επιτρέπει να διαχειριστούμε λίγο καλύτερα τα συμπτώματα. Η κατάρρευση της αισθητικής και της πολιτικής είναι επακόλουθο της υποκατάστασης της ιστορίας με την ιδεολογία: Μεθύσια, καλές τέχνες και άλλο ένα σεμινάριο για το ζήτημα του όντος, το σταθερό πιξελάρισμα των γραμματοσειρών, όπου τα πάντα πληρώθηκαν από κάποιος κάπου, κάποιον που δεν είναι εγώ, που δεν είναι εδώ, εδώ όπου όλα όσα φαίνονται είναι καλά και όλα όσα είναι καλά φαίνονται.

Το πανεπιστήμιο είναι απλά το ξεθωριασμένο απομεινάρι ενός φεουδαρχικού συστήματος, προσαρμοσμένο στη λογική του καπιταλισμού-από τα διευθυντικά ύψη των διάσημων καθηγητών στο χαμηλόβαθμο προσωπικό της σειράς, τους αναπληρωτές και τους επίκουρους, που πληρώνονται κατά κύριο λόγο με κακή φήμη. Ένα είδος μοναστισμού κυριαρχεί εδώ, με όλην την γοτθική εθιμοτυπία ενός βενεδικτινιανού αββαείου, και όλους τους αλλόκοτους -θεολογικού τύπου- ισχυρισμούς για τον υψηλό χαρακτήρα του “διανοητικού” έργου, του ουσιωδώς αλτρουιστικού. Οι βοηθοί εδώ, είναι αρκετά ευτυχισμένοι με το να παίζουν που και που τους καθηγητές, ανίκανοι ακόμα και για τις μαθηματικές πράξεις που θα τους χρησίμευαν για να καταλάβουν ότι τα 9/10 από αυτούς, θα διδάσκουν 4 τμήματα για κάθε εξάμηνο, για να συμπληρώσουν τον μισθό του ενός στους δέκα που συντηρεί τη φιλοδοξία τους ότι όλοι θα μπορούσαν να γίνουν αυτός. Μα και βέβαια, εγώ θα γίνω ο διάσημος καθηγητής, εγώ θα πάρω την υψηλόβαθμη μόνιμη θέση στην μεγάλη πόλη και θα μετακομίσω σε μια μόλις αναπλασμένη γειτονιά…

Καταλήγουμε στη γνωστή 11η θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ: “Οι φιλόσοφοι απλώς ερμηνεύαν τον κόσμο με διάφορους τρόπους, ο σκοπός είναι να τον αλλάξουμε”. Στην καλύτερη, μπορούμε να διδαχτούμε την ικανότητα του φοίνικα να ερχόμαστε στα ακρότατα όρια της κριτικής και να χανόμαστε εκεί, μόνο για να ξεκινήσουμε και πάλι απ’ την φαινομενικά ατράνταχτη ρίζα. Θαυμάζουμε το πρώτο μέρος αυτής της παράστασης: φωτίζει τον δρόμο μας. Αλλά θέλουμε επίσης τα εργαλεία για να διαρρήξουμε αυτό το σημείο αυτοκτονικής σκέψης, τη στρόφιγγα της πράξης.

Οι ίδιοι οι άνθρωπου που ασκούν μια “κριτική” είναι επίσης οι πιο ευάλωτοι στον κυνισμό. Όμως αν ο κυνισμός είναι απλώς η ανεστραμμένη μορφή του ενθουσιασμού, τότε πίσω από κάθε συγχυσμένο αριστερό ακαδημαϊκό, βρίσκεται ένας ριζοσπάστης εν υπνώσει. Πίσω απ’ τους ανασηκωμένους ώμους, το μουντό πρόσωπο, το κουβάριασμα από ντροπή όταν συζητά ότι οι ΗΠΑ δολοφόνησαν ένα εκατομμύριο ιρακινών μεταξύ 2003 και 2006, ότι οι φτωχότεροι κάτοικοι των ΗΠΑ ξεζουμίζονται μέχρι τελευταίας δεκάρας για να ταϊστεί το τραπεζικό σύστημα, ότι το επίπεδο των θαλασσών ανεβαίνει, δισεκατομμύρια θα πεθάνουν και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό -αυτή η άβολη θέση προκύπτει απ’ την αίσθηση της σχάσης μεταξύ του “είναι” και του “θα έπρεπε να είναι” της σύγχρονης αριστερής σκέψης. Νιώθει κανείς αφενός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, κι αφετέρου ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

Δε θα είμαστε τόσο διχασμένοι. Η σύνθεση αυτών των θέσεων είναι μπροστά στα μάτια μας: ένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός, είναι αναγκαίος. Το “είναι” και το “θα έπρεπε να είναι” είναι ένα και τ’ αυτό. Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι μπροστά μας.

ΙΙ

Το πανεπιστήμιο δεν έχει δική του ιστορία: Η ιστορία του είναι η ιστορία του κεφαλαίου. Η θεμελιώδης λειτουργία του είναι η αναπαραγωγή της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας. Ωστόσο, καθώς δεν είναι ένας “κανονικός” οργανισμός που μπορεί να αγοραστεί ή να πωληθεί, που αποφέρει κέρδη στους επενδυτές του, το δημόσιο πανεπιστήμιο παρολαυτά διεξάγει αυτήν την λειτουργία του όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί, προσπαθώντας όλο και περισσότερο να μοιάσει στους ιδιωτικούς εταιριακούς ανταγωνιστές του. Είμαστε μάρτυρες του τέλους αυτής της διαδικασίας, όπου η πρόσοψη του ακαδημαϊκού θεσμού ξεθωριάζει ολικά για να ξεπροβάλει η εταιριακή παραγωγική διαδικασία.

Ακόμα και στον χρυσό αιώνα του καπιταλισμού, που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε μέχρι το τέλος των 60es, το φιλελεύθερο πανεπιστήμιο ήταν ήδη ενσωματωμένο στο κεφάλαιο. Με την κορύφωση της δημόσιας χρηματοδότησης για την ανώτατη εκπαίδευση, στα 1950, το πανεπιστήμιο ήδη ανασχεδιάστηκε ώστε να παράγει τεχνοκράτες με τα αναγκαία skills για να ανταγωνιστούν τον “κομμουνισμό” και να διατηρήσουν την αμερικανική ηγεμονία. Ο ρόλος του στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν να νομιμοποιήσει κοινωνικά την φιλελεύθερη δημοκρατία και να αναπαράγει μια εικονική κοινωνία ελεύθερων και ίσων πολιτών-ακριβώς επειδή κανείς δεν ήταν ελεύθερος ή ίσος.

Αλλά, αν αυτή η ιδεολογική λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου δεχόταν τουλάχιστον γενναία χρηματοδότηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κατάσταση όμως άλλαξε ανεπανόρθωτα μετά τα 60es, και καμιά σοσιαλδημοκρατίζουσα αλλαγή δε θα φέρει πια πίσω τον νεκρό κόσμο της μεταπολεμικής αναπτυξιακής έκρηξης. Μεταξύ 1965 και 1980 τα κέρδη άρχισαν ξανά να πέφτουν, πρώτα στις ΗΠΑ, κι έπειτα στον υπόλοιπο βιομηχανικό κόσμο. Ο καπιταλισμός, απ’ ότι φάνηκε, δεν μπόρεσε να κρατήσει τα επίπεδα ζωής που υποσχόταν. Για το κεφάλαιο, η επάρκεια αγαθών φαινόταν σαν υπερ-παραγωγή, η ελευθερία απ’ τη δουλειά σαν ανεργία. Στις αρχές του 1970, ο καπιταλισμός εισήλθε σ’ ένα τελικό στάδιο παρακμής για το οποίο η εργασιακή επισφάλεια άρχισε να γίνεται ο κανόνας και τα μεροκάματα καθηλώθηκαν, ενώ αυτοί στα υψηλά πόστα ανταμείφθηκαν προσωρινά για την χρηματοπιστωτική νεκρομαντεία τους, που είχε ήδη αποδειχτεί μη-βιώσιμη.

Για την δημόσια εκπαίδευση, η μακροχρόνια παρακμή σήμαινε την μείωση των αποδοχών φόρων, εξ αιτίας τόσο της πτώσης των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης όσο και της πρωτεραιότητας που δόθηκε στις φοροαπαλλαγές των εταιριών που άρχιζαν να ζορίζονται. Η λεηλασία του δημόσιου χρήματος χτύπησε την Καλιφόρνια κι έπειτα την υπόλοιπη χώρα στα ’70es. Επέμεινε με κάθε πτώση του επιχειρηματικού κύκλου. Αν και δε συνδέεται άμεσα με την υπόλοιπη αγορά, το πανεπιστήμιο έγινε αντικείμενο της ίδιας λογική περικοπής του κόστους με τις υπόλοιπες βιομηχανίες: η μείωση των φορο-εισφορών έκανε αναπόφευκτη την επισφαλοποίηση της εργασίας. Οι καθηγητές που έβγαιναν στη σύνταξη παραχωρούσαν τη θέση τους όχι σε μόνιμους καθηγητές, αλλά σε προσωρινούς βοηθούς καθηγητών, λέκτορες, επίκουρους που θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν την ίδια δουλειά για πολύ λιγότερα χρήματα. Η αυξήσεις στα δίδακτρα κάλυψαν το κενό της υποχρηματοδότησης, τη στιγμή που οι δουλειές για τη στελέχωση των οποίων πληρώνουν οι φοιτητές, εξαφανίζονται.

Εν τω μέσω της τρέχουσας κρίσης, η οποία θα είναι μακρά και παρατεταμένη, αρκετοί στην Αριστερά ονειρεύονονται μια επιστροφή στον χρυσό αιώνα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αφελώς φαντασιώνονται ότι η παρούσα κρίση είναι μια ευκαιρία για να διεκδικήσουμε μια επιστροφή στο παρελθόν. Όμως τα κοινωνικά προγράμματα που εξαρτώνταν από μια υψηλή κερδοφορία και τεράστια οικονομική ανάπτυξη πια έχουν περάσει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσπαθούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, αγνοώντας το προφανές γεγονός: ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυτόνομα “δημόσιο πανεπιστήμιο” μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Το πανεπιστήμιο υπόκειται στην πραγματική κρίση του καπιταλισμού, και το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη πλέον από ένα φιλελεύθερο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Η λειτουργία του πανεπιστημίου υπήρξε πάντοτε να αναπαράγει την εργατική τάξη εκπαιδεύοντας μέλλοντες εργαζομένους σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου. Η κρίση στο πανεπιστήμιο σήμερα είναι κρίση αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, κρίση μιας περιόδου στην οποία το κεφάλαιο δεν μας έχει πια ανάγκη ως εργάτες. Δεν μπορούμε να απελευθερώσουμε το πανεπιστήμιο από τις προσταγές της αγοράς καλώντας σε μια επιστροφή στην παλιά δημόσια εκπαίδευση. Ζούμε στην τελική φάση της ίδιας λογικής της αγοράς πάνω στην οποία αυτό το σύστημα θεμελιώθηκε. Η μόνη αυτονομία που μπορούμε να έχουμε είναι πέρα από τον καπιταλισμό.

Αυτό για τον αγώνα μας σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Οι παλιοί φοιτητικοί αγώνες ήταν κειμήλια ενός εξαφανισμένου πια κόσμου. Στα 1960, καθώς το μετα-πολεμικό μπουμ είχε μόλις ξεκινήσει να εκτυλίσσεται, οι ριζοσπάστες εντός της άνεσης του πανεπιστημίου προσέγγισαν το ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Μπουχτισμένοι με την τεχνοκρατική διεύθυνση, ανυπομονώντας να σπάσουν τις αλυσίδες μιας κομφορμιστικής κοινωνίας, και απορρίπτωντας την αποξενωμένη εργασία ως αναγκαιότητα σε μια εποχή υπερ-επάρκειας, οι φοιτητές αυτοί προσπάθησαν να ευθυγραμμιστούν με τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της εργατικής τάξης. Όμως, ο δικός τους τρόπος ριζοσπαστικοποίησης, τόσο συνδεδεμένος με την οικονομική λογική του καπιταλισμού, τελικά στάθηκε εμπόδιο σε μια τέτοια ευθυγράμμιση. Καθώς η αντίστασή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ επικέντρωσε την κριτική τους στον καπιταλισμό ως μια αποικιακή πολεμική μηχανή, αλλά έμεινε ανεπαρκής ως προς την εκμετάλλευση της εργασίας στην πατρίδα, οι φοιτητές εύκολα διαχωρίστηκαν από μια εργατική τάξη που αντιμετώπιζε πολύ διαφορετικά προβλήματα. Στο λυκόφως του μεταπολεμικού μπουμ, το πανεπιστήμιο δεν ήταν τόσο οργανικά ενσωματωμένο στο κεφάλαιο όπως είναι σήμερα, και οι φοιτητές δεν ήταν καθόλου όσο προλεταριοποιημένοι όσο και οι καταχρεωμένοι και αντιμέτωποι με μια ανάστατη αγορά εργασίας όπως οι σημερινοί.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο αγώνας μας είναι θεμελιωδώς διαφορετικός. Η αθλιότητα της φοιτητικής ζωής έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αν η οικονομική κρίση του 1970 ήρθε καβάλα στο κύμα της πολιτικής κρίσης του 1960, το γεγονός ότι σήμερα η οικονομική κρίση προηγείται της επερχόμενης πολιτικής αναταραχής σημαίνει ότι μπορούμε τελικά να υπερκεράσουμε τον δημοκρατισμό και την εξουδετέρωση των προηγούμενων εκείνων αγώνων. Δε θα υπάρξει επιστροφή στην ομαλότητα.

ΙΙΙ

Θέλουμε να ωθήσουμε τον φοιτητικό αγώνα στα όριά του

Αν και αποκηρύσσουμε την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου και την εξουσιαστική μορφή της λειτουργίας του, δεν αναζητούμε δομικές μεταρρυθμίσεις. Δεν διεκδικούμε ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο αλλά μια ελεύθερη κοινωνία. Ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι ότι κι ένα αναγνωστήριο σε μια φυλακή: εξυπηρετεί μονάχα στο να αποσπά την προσοχή απ’ την μιζέρια της καθημερινότητας. Αντίθετα, αποζητούμε να διωχετεύσουμε την οργή των προλεταριοποιημένων φοιτητών και των εργαζομένων σε μια ανοιχτή διακήρυξη πολέμου.

Πρέπει να αρχίσουμε απ’ το να παρεμποδίσουμε την λειτουργία του πανεπιστημίου. Πρέπει να διακόψουμε την ομαλή ροή των σωμάτων και των αντικειμένων και να φέρουμε την εργασία και την τάξη σ’ ένα τέλμα. Θα μπλοκάρουμε και θα καταλάβουμε ό,τι μας ανήκει. Αντίθετα απ’ το να βλέπουμε τέτοιες διαταραχές ως εμπόδια στο διάλογο και την “αμοιβαία κατανόηση”, για μας είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να πούμε, το πώς πρέπει να γίνουμε κατανοητοί. Αυτή είναι η μόνη θέση με νόημα που μπορεί να πάρει κανείς όταν η κρίση ξεντύνει απ’ τα στολίδια τους τα αντίθετα συμφέροντα που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας μας. Τα καλέσματα για “ενότητα” είναι κατ’ ουσίαν κενά. Δεν υπάρχει τίποτε κοινό μεταξύ όσων υποστηρίζουν το σημερινό καθεστώς κι όσων αποζητούν την καταστροφή του.

Ο φοιτητικός αγώνας δεν είναι μεμονωμένος, είναι ένα πεδίο όπου ένας νέος κύκλος άρνησης κι εξέγερσης ξεκινά: στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις παραγκουπόλεις. Το μέλλον όλων μας είναι αλληλένδετο, κι ως εκ τούτου, το κίνημά μας θα πρέπει να ενωθεί με των άλλων, ξεπερνώντας τους τοίχους των πανεπιστημιακών αιθουσών και παίρνοντας τους δρόμους. Τις τελευταίες εβδομάδες, οι δάσκαλοι των δημοσίων δημοτικών της Bay Area, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές της Bay Area, και άνεργοι έχουν καλέσει διαδηλώσεις κι απεργίες. Καθένα απ’ τα κινήματα αυτά ανταποκρίνεται σε μια διαφορετική όψη της ανανεωμένης επίθεσης του καπιταλισμού στην εργατική τάξη σε μια στιγμή κρίσης. Ιδωμένοι ο καθένας ξεχωριστά, φαίνονται μικροί, κοντόφθαλμοι, χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Αν τους πάρουμε όλους μαζί όμως, προτείνουν μια πιθανότητα διευρυμένης άρνησης κι αντίστασης. Το καθήκον μας είναι να κάνουμε ξεκάθαρες τις κοινές συνθήκες που, σαν μια κρυφή δεξαμενή νερού, τροφοδοτούν τον κάθε αγώνα.

Έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ένα τέτοιο είδος αναταραχής, μια ανταρσία που ξεκινά στις αίθουσες διδασκαλίας και απλώνει τη ραδιενέργειά της στο σύνολο της κοινωνίας. Μόλις πριν από δυο χρόνια, το anti-CPE κίνημα (ενάντια στο “συμβόλαιο πρώτης εργασίας”) στην Γαλλία, πολεμώντας ένα νέο νομοσχέδιο που εξουσιοδοτούσε τους εργοδότες να απολύουν νέους εργαζομένους χωρίς καμιά αφορμή, έβγαλε τεράστια πλήθη στους δρόμους. Μαθητές και φοιτητές, δάσκαλοι, γονείς, πρωτοβάθμια συνδικάτα κι άνεργοι νεολαίοι απ’ τα προάστεια βρέθηκαν μαζί στην ίδια μεριά του οδοφράγματος. (Αυτή η αλληλεγγύη δυστυχώς ήταν εύθραυστη. Οι ταραχές της δεύτερης γενιάς μεταναστών στα προάστεια και των φοιτητών στο κέντρο σπάνια συνέπεσαν, και κατά στιγμές υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δυο ομάδων). Οι γάλλοι φοιτητές είδαν πέρα απ’ τις αυταπάτες που θέλουν το πανεπιστήμιο ως ένα καταφύγιο της διανόησης, επιβεβαιώνοντας πως απλά εκπαιδεύονται για μια εργασία. Κατέβηκαν στο δρόμο ως τέτοιοι λοιπόν, ως εργάτες που διαμαρτύρονται για το επισφαλές μέλλον τους. Η θέση τους αυτή διέλυσε τους διαχωρισμούς μεταξύ σχολών και χώρων εργασίας και άμεσα διέγειρε την συμπαράσταση πολλών μισθωτών και ανέργων, σε μια μαζική χειρονομία προλεταριακής άρνησης. Καθώς το κίνημα αναπτυσσόταν, εκδήλωσε ένα αυξανόμενο σχίσμα μεταξύ μεταρρύθμισης κι επανάστασης. Η μορφή του ήταν πιο ριζοσπαστική απ’ το περιεχόμενο. Ενώ ρητορική των φοιτητικών ηγεσιών επικεντρωνόταν απλά σε μια επιστροφή στο status quo, οι δράσεις των νεολαίων – τα σπασίματα, τα αναποδογυρισμένα και πυρπολυμένα αμάξια, τα μπλοκαρίσματα δρόμων και σιδηροδρόμων, το κύμα καταλήψεων που έκλεισε τα περισσότερα γυμνάσια και πανεπιστήμια – επεδείκνυαν το εύρος της οργής και της απο-γοήτευσης της νέας γενιάς.  Παρολαυτά όμως, το κίνημα γρήγορα αποσυντέθηκε όταν το νομοσχέδιο τελικά αποσύρθηκε. Ενώ το πιο ριζοσπαστικό τμήμα αυτού του κινήματος επιδίωξε να επεκτείνει την εξέγερσή του σε μια γενική ανταρσία ενάντια στον καπιταλισμό, δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει ικανή υποστήριξη και οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και τα μπλοκαρίσματα γρήγορα αποδεκατίστηκαν. Τελικά, το κίνημα στάθηκε ανίκανο να ξεπεράσει τα όρια του ρεφορμισμού.

Η ελληνική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 διέρρηξε πολλούς απ’ τους περιορισμούς αυτούς και σηματοδότησε το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου ταξικού αγώνα. Εκκινώντας από φοιτητές ως απάντηση στη δολοφονία ενός Αθηναίου νέου απ’ την αστυνομία, η εξέγερση αποτελείτο από εβδομάδες ταραχών, λεηλασιών και καταλήψεων πανεπιστημίων, κρατικών και συνδικαλιστικών κτιρίων και τηλεοπτικών σταθμών. Ολόκληρες οικονομικές και καταναλωτικές ζώνες πυρπολήθηκαν, και η αδυναμία του κινήματος σε νούμερα αναπληρωνώταν από την γεωγραφική εξάπλωσή του που συμπεριέλαβε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως και στην Γαλλία, ήταν μια ανταρσία των νέων, για τους οποίους η οικονομική κρίση αντιπροσωπεύει μια ολική άρνηση του μέλλοντός τους. Φοιτητές, επισφαλείς εργαζόμενοι και μετανάστες ήταν οι πρωταγωνιστές, και κατόρθωσαν ένα επίπεδο ενότητας πολύ υψηλότερο από τις εύθραυστες συμμαχίες του anti-CPE κινήματος.

Εξίσου σημαντικό, δεν πρόβαλλαν κανένα αίτημα. Ενώ, φυσικά, μερικοί απ’ τους διαδηλωτές είχαν στο μυαλό τους μια μεταρρύθμιση της αστυνομίας ή μια κριτική ορισμένων κυβερνητικών πολιτικών, σε γενικές γραμμές δεν ζητούσαν τίποτα από την κυβέρνηση, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά, την αστυνομία. Όχι γιατί θεωρούσαν ότι αυτό αποτελεί καλύτερη στρατηγική, αλλά επειδή δεν ήθελαν τίποτα που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν αυτοί οι θεσμοί. Εδώ, η μορφή ταυτίστηκε με το περιεχόμενο. Ενώ τα αισιόδοξα συνθήματα που ακούγονταν παντού στις γαλλικές διαδηλώσεις έρχονταν σε αντίθεση με τις εικόνες των καμμένων ΙΧ και των σπασμένων βιτρίνων, στην Ελλάδα οι ταραχές ήταν το προφανές μέσο για το ξεκίνημα της αποθεμέλιωσης ενός ολόκληρου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Τελικά, η δυναμική που γέννησε την εξέγερση επίσης έθεσε τα όρια αυτής. Έγινε εφικτή μέσα απ’ την ύπαρξη ενός εκτενούς ριζοσπαστικού δικτύου σε αστικές ζώνες, και ιδιαίτερα στην αθηναϊκή γειτονιά των Εξαρχείων. Οι καταλήψεις, τα καφέ, τα μπαρ, και τα κοινωνικά στέκια στα οποία συχνάζουν τόσο φοιτητές όσο και νέοι μετανάστες, δημιούργησαν το περιβάλλον από το οποίο αναδύθηκε η εξέγερση. Ωστόσο, αυτό το περιβάλλον ήταν ξένο στους περισσότερους μεσήλικες μισθωτούς εργαζόμενους, που δεν είδαν τον αγώνα αυτόν σαν αγώνα δικό τους. Αν και αρκετοί εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους νέους ταραχοποιούς, τους φάνηκε περισσότερο σαν ένα κίνημα κομματιών του προλεταριάτου που δεν έχουν εισαχθεί επίσημα στον “κόσμο της εργασίας, μιας και δεν είχαν μόνιμες εργασίες. Η εξέγερση, δυνατή στα σχολεία και στις συνοικείες των μεταναστών, δεν απλώθηκε στους χώρους εργασίας.

Το καθήκον μας στον τρέχοντα αγώνα θα είναι να κάνουμε σαφή την αντίθεση μορφής και περιεχομένου και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την υπέρβαση των ρεφορμιστικών αιτημάτων και την εφαρμογή ενός αυθεντικά κομμουνιστικού περιεχομένου. Καθώς τα συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι προωθούν τα διάφορα “αιτήματά” τους, εμείς πρέπει να αυξάνουμε την ένταση μέχρι να γίνει ξεκάθαρο ότι θέλουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρέπει διαρκώς να εκθέτουμε την αδυναμία συνοχής των αιτημάτων για δημοκρατικότητα και διαφάνεια. Τί τόσο σημαντικό έχει το δικαίωμα στο να βλέπουμε πόσο αβάσταχτα είναι τα πράγματα, ή το να ψηφίζουμε ποιος θα μας πηδήξει; Πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω μας την κουλτούρα του φοιτητικού ακτιβισμού, με τα ηθικιστικά διλήμματα της μή-βίας και την εμμονή σε μονοδιάστατες καμπάνιες. Η μόνη επιτυχία με την οποία μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι είναι η κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εξαθλίωσης και του θανάτου που παράγει με ακρίβεια και υπόσχεται για τον 21ο αιώνα. Όλες οι δράσεις μας πρέπει να ωθούν προς την κομμουνιστικοποίηση: δηλαδή, την αναδιοργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με μια λογική ελεύθερου χαρίσματος, και την άμεση κατάργηση της μισθωτής εργασίας, της ανταλλακτικής αξίας, του υποχρεωτικού μόχθου και του εμπορεύματος. Η κατάληψη είναι μια κρίσιμη τακτική στον αγώνα μας, αλλά πρέπει να αντισταθούμε στην τάση να την χρησιμοποιήσουμε με έναν ρεφορμιστικό τρόπο. Οι διαφορετικές στρατηγικές χρήσης της κατάληψης έγιναν φανερές τον περασμένο Γενάρη οπότε και φοιτητές κατέλαβαν ένα κτίριο του New School της Νέας Υόρκης. Μια παρέα, κυρίως τελειόφοιτοι, αποφάσισαν να καταλάβουν το Φοιτητικό Κέντρο και να το διεκδικήσουν ως απελευθερωμένο χώρο για τους φοιτητές και το κοινό. Γρήγορα μαζεύτηκαν και άλλοι, όμως πολλοί απ’ αυτούς προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη δράση ως ένα μέσο πίεσης για να πετύχουν μερικές μεταρρυθμίσεις, ειδικά να καταφέρουν την αποπομπή του προέδρου της σχολής. Αυτές οι διαφορές ήρθαν στο προσκήνιο καθώς η κατάληψη συνεχιζόταν. Ενώ οι ρεφορμιστές φοιτητές ήταν αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την κατάληψη με την πρώτη επιβεβαίωση της διεύθυνσης για το αίτημά τους, άλλοι απέρριπταν ολοκληρωτικά κάθε αίτημα. Έβλεπαν την ουσία της κατάληψης στην δημιουργία ενός προσωρινού ρήγματος στον καπιταλιστικό χωροχρόνο, μια μικρή αναδιευθέτηση που σκιαγραφούσε το όραμα της νέας κοινωνίας. Παίρνουμε το μέρος αυτής της αντι-ρεφορμιστικής θέσης. Αν και γνωρίζουμε πως αυτές οι απελευθερωμένες ζώνες θα είναι μόνο μερικές και μεταβατικές, οι προοπτικές που ανοίγουν μεταξύ του πραγματικού και του εφικτού μπορούν να ωθήσουν τον αγώνα σε μια πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση.

Σκοπεύουμε να υιοθετήσουμε αυτήν την τακτική μέχρι να γενικευτεί. Το 2001 στην πρώτη εξέγερση στην Αργεντινή, οι piqueteros πρότειναν μια μορφή που θα έπρεπε να πάρει ο λαϊκός αγώνας: μπλοκαρίσματα δρόμων που σταματούσαν την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Μέσα σε μήνες αυτή η τακτική εξαπλώθηκε στα πέρατα της χώρας χωρίς κανέναν επίσημο συντονισμό μεταξύ των ομάδων. Με τον ίδιο τρόπο η επανάληψη μπορεί να καθιερώσει την κατάληψη σαν μια ενστικτώδη και άμεση μέθοδο ανταρσίας τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τα πανεπιστήμια. Έχουμε δεί ένα νέο κύμα καταλήψεων στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, τόσο σε σχολές όσο και σε χώρους εργασίας: το New School και το NYU, καθώς και οι εργάτες του Republic Windows Factory του Σικάγο, που πολέμησαν το κλείσιμο του εργοστασίου καταλαμβάνοντάς το. Τώρα είναι η σειρά μας.

Αν θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους μας δεν μπορούμε να βασιστούμε στις ομάδες αυτές που προβάλλουν τους εαυτούς τους ως εκπροσώπους μας. Είμαστε πρόθυμοι να δουλέψουμε με συνδικαλιστικές και φοιτητικές ενώσεις όταν το βρίσκουμε χρήσιμο, αλλά δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία τους. Πρέπει να δράσουμε από μόνοι μας άμεσα, χωρίς μεσολαβητές. Πρέπει να διαχωριστούμε από κάθε ομάδα που προσπαθεί να περιορίσει τον αγώνα μας καλώντας μας να επιστρέψουμε πίσω στη δουλειά ή στο μάθημα, να διαπραγματευτούμε, να συμβιβαστούμε. Έτσι ήταν η κατάσταση στην Γαλλία. Το αρχικό κάλεσμα για διαμαρτυρία έγινε μέσα από τις εθνικές ενώσεις μαθητών και φοιτητών και από μερικά συνδικάτα. Τελικά, αν και οι εκπρόσωποί τους ζητούσαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, άλλοι πήραν το πάνω χέρι. Στην Ελλάδα επίσης, τα συνδικάτα φανέρωσαν τον αντεπαναστατικό τους χαρακτήρα, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη απεργιακή πορεία τους και καλώντας σε αυτοσυγκράτηση.

Ως εναλλακτική στο να μας σαλαγάνε οι εκπρόσωποι, καλούμε τους φοιτητές και τους εργαζόμενους να οργανώσουν μόνοι τους σε δίκτυα. Καλούμε τους προπτυχιακούς, τους βοηθούς καθηγητών, τους λέκτορες, τους εργαζόμενους και το προσωπικό του πανεπιστημίου να ξεκινήσουν κοινές συνελεύσεις για να συζητήσουν την κατάστασή τους. Όσο περισσότερο αρχίζουμε να μιλάμε μεταξύ μας και να βρίσκουμε τα κοινά συμφέροντά μας, τόσο πιο δύσκολο θα γίνει για την διεύθυνση να μας βάλει τον έναν απέναντι στον άλλον σ’ έναν απελπιστικό ανταγωνισμό για τις ολοένα και λιγοστεύουσες παροχές. Οι πρόσφατοι αγώνες στο NYU και στο New School μαστίζονταν από την απουσία αυτών των βαθιών δεσμών, κι αν υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε απ’ αυτούς είναι ότι πρέπει να χτίσουμε πυκνά δίκτυα αλληλεγγύης βασισμένα στην αμοιβαία αποδοχή ενός κοινού εχθρού. Αυτά τα δίκτυα όχι μόνο μας κάνουν πιο ανθεκτικούς στην επαναφομοίωση και την εξουδετέρωση, αλλά επίσης μας επιτρέπουν να εγκαθιδρύουμε νέα είδη συλλογικών δεσμών. Αυτοί οι δεσμοί είναι η αληθινή βάση του αγώνα μας.

Θα βρεθούμε στα οδοφράγματα.

Research and Destroy

2009

Από το http://wewanteverything.wordpress.com/

Introduction to the play:

Georgios Mylonas is the boss of Alumil SA, one of the larger aluminium system suppliers in Europe, and president of the Northern Greece Industrialists at the time (gaining a questonable fame with declarations such as “workers need to fasten their belts harder”), was kidnapped for a large sum of money on June 10, 2008. After a few days and while the ransom money were paid and collected and Mylonas returned to his post, the police managed to spot (according to the media through bank account and mobile phone surveillance) a 40 year-old in Chania, Crete (As. Lazarides, is said to be “fully cooperating” with the police). After a few days, special police forces raided a house outside Thessaloniki, where Vassilis Palaiokostas, fugitive at the time, after a series of spectacular bank robberies and prison escapes (including two with a helicopter from Korydallos prison, the second one just one day before his jury for the first one), was found with an anarchist comrade, Polykarpos (Polys) Georgiades. Another comrade, Vaggelis Chrysohoides was arrested on the same day in Thessaloniki centre. According to the police and mass-media, Vassilis Palaiokostas was the head of the kidnappers group, while the two anarchists were part of his “criminal association” allegedly participating in armed bank robberies. Vassilis (who remains fugitive right now after his second heli-escape) wrote a letter to the media for the first time, denouncing the police’s scenarios and declaring the two young comrades’ crime was they stood by a hunted men, like many others did before. Polys also admits he helped Palaiokostas hide and stood by him as an anarchist and as a friend. He also suggests that kidnapping is nothing more than the foundation of the capitalist society, since millions of workers are kidnapped everyday by a criminal association of legitimate businessmen, and their salary is the ransom, to make the world move. This is the real scandal. The two comrades are kept in pre-trial imprisonment since their arrests (20/08/08). During their imprisonment, they remained as alarmed as when outside prison, participating in prison struggles, the massive hunger-strike of November 2008 (even though Polys made his concerns clear on the limitations of such a tactic before finally joining in as thousands of other prisoners), correspondance and various texts-publications. The judicial procedure begun on February 2, 2010 in Thessaloniki just a few days before the pre-trial period ends (in fact on 19/2 the cops will have to let them out of prison). This is a basic update on the trial for our international comrades, and much of the info come from Thessaloniki self-managed radio: www.radio-revolt.org

Tuesday, February 2

Opening of the judicial procedure, with dozens of policemen around and inside the courthouse. Around 60 solidarians as well. 11 persons are accused in total, with 7 serious crimes and 17 misdemeanours. Giorgos Haralambides, a former bank robber and long time prisoner in struggle and 5 of his relatives, as well as another man, G.P. accused for some related thiefts. Some 15 solidarians were taken out of the court for clapping hands when the jury mentioned the names of the prosecuted comrades. Also laughs to the cops were heard whenever the name of escapee Vassilis Palaiokostas was mentioned. The trial got postponed for the following day.

Wednesday, February 3

Many cops and around 30 solidarians inside and outside the courthouse. Cops prevent some journalism students from entering the room, saying “this isn’t an ordinary trial of anarchists”. Mylonas -accompanied by a dozen of security-thugs- testifies. A sentimental approach to his understandable fears and angst, during the days he was captive. He said the kidnappers were organized criminals willing to kill, though he doesn’t mention any specific harassment he experienced, apart from being captive. He admits he was given food, a radio and newspapers daily. He claims he recognizes Polys as one of the (masked) kidnappers from his voice and figure, though he is sure Polys is around 1,95 metres tall. When he gets Polys is significantly shorter, he claims he was wearing some kind of high-heeled shoes. Mylonas’ wife also testifies on the ransom and communication issues, and said the kidnappers’ treatment of her husband was humaine. In any case, she doesn’t recognize neither Polys nor Vaggelis. Polys and Vaggelis deny all accusations, while A.L. (the cooperating arrestee) affirms everything.

Thursday, February 4

-No jury today

Friday, February 5

20-30 solidarians in and outside the courthouse. The cops testimonies. The head of the police operation mentions police used mobile phone surveillance to reach to the accused. The elements against Polys are a wallet with his photo and some pre-noted ransom money the police claim to have found, a fake ID card, and a voice identification this cop did using merely his own ears. The cop also mentioned a third person, likely an Albanian, took part in returning Mylonas home and collecting the ransom. Another cop testified the same story, but after pressure from the defendants’ lawyers he admitted he never heard the actual tapes, but his collegues assured him it was like that. It turns out, it was rather a inner rumour turned into an official statement. This same cop said the house they found Polys and Vassilis was rented by Polys with a fake ID card. Finally, the lawyer of G. Mylonas testified, presenting a paper with a fingerprint of a comrade on a …food jar. Nevertheless, he didn’t identify either of their voices to the kidnappers’ ones. A few more cops testified on certain issues such as mobile phone surveillance and the raid at the house outside Thessaloniki. 10,8 millions euros were the ransom money, while large part of them were found burried outside the house.

Monday, February 8

Another day for the cop witnesses, this time testifying against Vaggelis, accused for another two robberies, against a bank and a money van. The cops didn’t manage to avoid many contradictions. In defence of Vaggelis, his father stated that during the period of these events Vaggelis had a “normal” life, working and spending time at home. Especially during the money van robbery, Vaggelis was at the timber-factory he worked, with other co-workers… The trial will go on Wednesday morning, with defence witnesses and testimonies.

Tuesday, February 9

-No jury today

Wednesday, February 10

Jury continues with three of the defendants’ “apologies” and some more witnesses. Asimakis Lazarides -the defendant that cooperates with the police- repeated his previous statements that he participated in the kidnapping and also testified against the other two, Polys and Vaggelis, claiming he met one of them, by the false name “Theodore”, the day Mylonas was kidnapped, while the other one, one day after that.

Polys, mentioned that he met Vassilis Palaikostas in prison (note: Polys spent during 2004-5 ten months in pre-trial imprisonment accused for private security car gas-canister arsons and got out on parole on Feb. 2005. After Thessaloniki anti-summit 2003 there was a large wave of gas-canister attacks targeting mainly private security-control infrastructure but also political party offices, churches etc). During that time he was initially excited by Palaiokostas’ collection of books, Nietzsche, Dostoyevsky etc and got to meet him and develop a friendship that was bound by the common prison struggles they took part at the time, as well as everyday life in prison. During Palaiokostas’ first heli-escape, Polys and others took to the streets spraypainting and chanting slogans. In 2007 Polys stated he met again with Palaiokostas-fugitive at the time, and decided to help him hide from the police, as an anarchist and as a friend and that was his only relation to this case. He described police accusations of him taking part in bank robberies and the kidnapping as unreliable and products of a police mentality (“now that we got a priest, why not bury …5 or 6”). A defence witness (Polys’ brother) described Polys as a hard working man, living in austerity, neglecting any extravagance. Another witness, a radical, mentioned “they were simply providing shelter to a hunted man, I would do that as well, given the circumstances”. Another defence witness, Polys’ girlfriend, mentioned he had done some time in prison before, and by no means would he chalenge his freedom for money, and all he did was standing in solidarity with a hunted man and a friend. It was also mentioned that Palaiokostas is not the head of any “criminal association” but merely a man whose actions have vast social acceptance and support.

Vaggelis, also denying all accusations against him, testified he was simply helping Vassilis with food supplies and transfers. The jury showed a persistance on inquiring alleged participation of Vaggelis in other bank robberies, though witnesses testified Vaggelis was with them during the quoted time, participating in a prisoner solidarity demonstration.

The jury will go on with the rest of the defendants and witnesses the following day.

Thursday, February 11

After a quick run through the rest of defense witnesses and defendant G. Haralambides statement (he claimed the “prison ethics” and didn’t spare any information about anything), all of which declared their solidarity to the two comrades as well as to  the fugitive Vassilis Palaiokostas, it’s time for the prosecution attorney’s part: He suggested Vassilis Palaiokostas being guilty for all charges (kidnap, bank robberies and money van attempted robbery). Polys and Vaggelis for participation in the kidnapping and also a robbery attempt against the money tranfer van, where firearms where used (extra charges for “homocide attempt”). The attorney upholded that “abduction is a crime of especial repugnance to every sane individual”, and asked also for Asimakis Lazarides (the compromised defendant) sentence for participation in the kidnap and certain bank robberies.

The elements used against Polys and Vaggelis were: a) Asimakis Lazarides statements to the police after he got arrested (he mentioned he was told his co-defendants “were arrested and had spoken to the cops”) and to the court. b) Giorgos Mylonas’ statement to the court. According to him, when he visited Vassilis Palaikostas at the police station after his arrest, Palaiokostas mentioned the other arrestees as his associates. According to G. Mylonas again, he identified Polys and Vaggelis as two of the people involved in his kidnapping. At this point, defence pointed out that Mylonas had described Polys as a 1,95 metres tall man, and Vaggelis as an ethnic Albanian, though Vaggelis doesn’t know any Albanian. Furthermore he had spoken of another man that was mysteriously erased from the procedure. c) Police surveillance of Vaggelis’ cell phone. After yet another case of declassification of communication privacy, police claims they recognised Vaggelis negotiating with the industrialist’s wife about the ransom, and sharing on mobile phone with the prisoner G. Haralambides information related to the case. G. Haralambides and another 4 relatives of him are also suggested to be convicted for “accessorial guilt” and gun-possession. d) Fingerprints on certain mobile items (food packs) and fake IDs.

Back to the theatrical part now, Mylonas’ lawyer endorsed that he is also “aware of anarchism and of Bakunin, and if they belong to that ideology (sic), they should lay on their eggs, since Bakunin doesn’t mention anything about kidnaps and robberies”.  He added that Mylonas family is very courageous and strong, and that the fact Mylonas recognized Polys and Vaggelis while his wife didn’t, is due to their great ethical sensibility. He also said that his clients would not want the two defendants to be given a life imprisonment, because they would care to see them returning to society to admit and prove their regrets. Meanwhile, he shared his contempt for Polys mentality, whom he considers appropriate for “gas-canisters” but not for an organised kidnap… And this is the way this noble man’s class retaliation ends, not with a bang but with a whimper.

Interlude: Certain incendiary defence arguements

Monday, February 8, in the dawn, an Agricultural bank branch in Ioannina was damaged by an explosive device by the “Club of Night Experiments” in solidarity to Ilias Nikolaou (pre-trial imprisonment for alleged gas canister bombing), Giannis Dimitrakis (35 years convict for armed bank expropriation), the 4 youths in pre-trial imprisonment for alleged participation in the “conspiracy of cells of fire”, Christos Strategopoulos and Alfredo Bonanno (pre-trial imprisonment for alleged bank robbery and complicity relatively), and P. Georgiades and V. Chrysohoides.

Tuesday, February 9, early in the morning the “Nucleus of Asymmetric Warfare” firebombed the entrance of the courthouse of Xanthi, a city in northern Greece, in solidarity to P. Georgiades, V. Chrysohoides and also the prosecuted for the “conspiracy of cells of fire” and all prisoners.

During Thursday and Friday, February 11-12, 63 ATMs around Athens were sabotaged with simple materials (glue, polyurethane foam, silicone) as a gesture against capitalist normality and in solidarity to Polys and Vaggelis. The “Anarchist Saboteurs” in their claim at athens.indymedia.org denounce capitalists and the state as “the only kidnappers, murderers and thieves of our lives, forcing wage slavery as the only survival”, and call for the liberation of all prisoners.

Friday 12-Tuesday 16 February

No trial days

Wednesday, February 17

The jury announces the concictions: 22 years and 3 months imprisonment for Polys Georgiades and Vaggelis Chrysohoides, for all charges. 13 years and 2 months imprisonment for the co-operating As. Lazarides. 13 years and 6 months for Giorgos Haralambides (in spite of being already in prison since before the kidnap for a bank robbery making it impossible to participate physically in any illegal activity, he was give more time than the previous person actually claiming he took full part, though collaborating with the police) for simple complicity, and 13 months on parole for two of his relatives also under the same charges. Another two defendants (As. Lazarides’ brother and Haralambides’ cousin were found not-guilty). Another 8 years and nine months for Vassilis Palaiokostas, merely for the misdemeanours related to the case. Some 60 solidarians chanted slogans as “the passion for freedom is stronger than your prison” and encouraged the comrades.

Some more data on police methods and the comrades’ “apologies” will be probably added soon. For the time,  here are the addresses for any correspondance with the imprisoned comrades (both of them understand basic english):

ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ – ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ – Τ.Κ. 18121

[or GEORGIADES POLYKARPOS – KORYDALLOS PRISONS – T.K. 18121, GREECE]

ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ – ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΔΟΜΟΚΟΥ – Τ.Κ. 35010

[or CHRYSOHOIDES EVAGGELOS – DOMOKOS PRISON – T.K. 35010, GREECE]

Απ’ την Ελλάδα μέχρι το Logroño (Ισπανία)… μια προκήρυξη Ισπανών συντρόφων

ή

Τί Ενώνει Μερικά Παιδιά από την Ήσυχη Ισπανική Επαρχία με τα Παιδιά της Ελληνικής Εξέγερσης

ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

1. Το ότι στεκόμαστε αντιμέτωποι με τον κόσμο της εμπορευματικής παραγωγής. Επιθυμούμε να σταματήσουμε αυτήν την ατέλειωτη ανάγκη που κάνει τους τροχούς της οικονομίας να γυρίζουν και να γυρίζουν. Τα τρία εμπορικά κέντρα που περικυκλώνουν το Logroño (“Las Cañas“, “Parque Rioja” και “Berceo“), και οι εμπορικές περιοχές της “Gran Via” και του “Paseo de las Cien Tiendas” είναι μονίμως γεμάτες εμπορεύματα, τα περισσότερα απ’ τα οποία είναι στην τελική άχρηστα. Από που έρχονται και πού καταλήγουν όταν τα πετάμε;

Η απάντηση στην ερώτηση αυτή χάνεται στον συνεχή κι άγριο βομβαρδισμό διαφημίσεων των μίντια. Προκειμένου να αποφύγουμε μια κατάρρευση της οικονομίας υπάρχει αυτή η ανάγκη για κατανάλωση εμπορευμάτων, απλά και μόνο για να καταστραφούν, να εξαφανιστούν και να αντικατασταθούν σε έναν ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό. Είναι εκεί, το κράτος και οι οικονομολόγοι του καπιταλισμού να προσπαθούν να βρουν τους τρόπους να ενθαρρύνουν την εργατική δύναμη και να κινητοποιήσουν ένα νέο κύμα κατανάλωσης. Τα παιδιά των ελληνικών πόλεων με το καταστροφικό μένος τους, έθεσαν σε κίνηση ένα μπλοκάρισμα του καταναλωτικού shopping therapy και της ροής των εμπορευμάτων σε αρκετά οικονομικά κέντρα.

2. Επειδή επιθυμία μας είναι να πάψουμε να νιώθουμε ευγνώμονες για τις δουλειές απ’ όπου όλο και γρηγορότερα μας πετάνε έξω απ’ αυτόν τον “παράδεισο” του επιχειρηματικού και οικονομικού κόσμου. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να γινόμαστε ευέλικτα κενά όντα στις υπηρεσίες μιας αγοράς που έχει διαφύγει από τις δυνάμεις των ανθρώπων. Η μισθωτή εργασία δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνός εκβιασμός κι όσο τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται, αυτό γίνεται πιο εμφανές.

Όσοι ανάμεσά μας στηρίζονται σε προσωρινές/μαύρες δουλειές βλέπουν πώς η πρόσβαση στην αγορά εργασίας γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκη, πώς το δεδομένο της “μιας τίμιας δουλίτσας” γίνεται συνώνυμο του “προνομιούχου” εργαζομένου. Σ’ αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι πολλές δουλειές δεν έχουν την οποιαδήποτε κοινωνικής χρησιμότητα, αλλά αποτελούν συμπτώματα μιας οικονομίας εκτός ελέγχου. Δουλειές στις οποίες τελικά μπαίνουμε εξ’ αιτίας της ωμής αναγκαιότητας του μισθού.

Τα παιδιά στις ελληνικές πόλης, μέσα απ’ την καταστροφική τους βία, δήλωσαν μια άρνηση της κοινωνικής μηχανικής που τους μετατρέπει σε αγοραία προϊόντα.

3. Επειδή αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, ξεκίνησε και ωρίμασε μέσα στη βία, δε σταμάτησε ποτέ εκεί. Έτσι, είδαμε μεταξύ άλλων, καταλήψεις σχολίων και πανεπιστημίων, επανοικειοποιήσεις δημαρχείων, καταλήψεις των γραφείων της ΓΣΕΕ, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών ώστε να μεταδίδονται προκηρύξεις των συνελεύσεων…  Όλα αυτά είναι η σπορά ενός γενικού εγχειρήματος αυτοοργάνωσης που στοχεύει στην οικοδόμηση εναλλακτικών από τις σημερινές αλλοτριωμένες και εμπορευματοποιημένες κοινωνικές σχέσεις.

Οι νεαροί εξεγερμένοι της Ελλάδας γνωρίζουν άμεσα ότι η καταστροφική οργή από μόνη της δεν είναι αρκετή για έναν ανοιχτό πόλεμο ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου, κι έχουν θέσει σε κίνηση μια πληθώρα από αυτοοργανωμένες δραστηριότητες.

4. Επειδή θέλουμε να σταματήσουμε τον πόνο, που δεχόμαστε εμείς, από την ενεργητική ή παθητική -δεν έχει σημασία- συμμετοχή μας στον καταστροφικό μηχανισμό παραγωγής, κυκλοφορίας και κατανάλωσης εμπορευμάτων.

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμέτρητες αντιφάσεις στις ζωές μας: δουλεύουμε σε άχρηστες παραγωγικές διαδικασίες, οδηγούμε αμάξια σε δρόμους που περιζώνουν πολιτείες και κοιλάδες αναδύοντας τοξικά και νέφη. Καταναλώνουμε κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τηλεοράσεις, με μετασχηματιστές από ορυκτά του Κονγκό, χωρίς να μπορούμε να μη σκεφτούμε την ανθρωποσφαγή των παιδιών που εξορύσσουν τις πρώτες ύλες απ’ την Αφρική. Παίρνουμε ναρκωτικά ή -με συνταγή ιατρού- φαρμακευτικά βοηθήματα για να δραπετεύσουμε από μια πραγματικότητα επώδυνη και μπερδεμένη, προσαρμόζοντας έτσι τους εαυτούς μας στις επιταγές αυτής της κοινωνίας, ξεχνώντας τη λεηλασία που κρύβεται πίσω απ’ την “κανονικότητα” των εμπορευματικών σχέσεων…

Οι νεολαίοι στην Ελλάδα μας έδειξαν με ποιόν τρόπο να ονειρευόμαστε και πάλι, να ξεπερνούμε την πικρία και τη λύπη μας, να κερδίζουμε πίσω την ορμή που χάσαμε στην ενηλικίωση.

5. Επειδή όσο άδεια, κενή και υποβαθμισμένη μοιάζει η πραγματικότητα για μας, εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι δυνατά. Αν είναι να υπάρξει ένα μέλλον, αυτό θα είναι αναγκαστικά προϊόν της ανασύνθεσης της ανθρώπινης κοινωνίας σε νέα θεμέλια, διαφορετικά.

Είναι λοιπόν αυτή η ανασύνθεση στην οποία στοχεύουν όλη η ευφυία μας κι όλος ο κόπος μας: η κατάργηση του κράτους και η αντικατάστασή του από αμέτρητες μικρές κι ομόσπονδες κοινότητες. Η λογική εγκατάλειψη των σημερινών μέσων παραγωγής που είναι περιττά, και η αυτοδιεύθυνση κάθε κοινωνικής δραστηριότητας, η ρύθμιση της ζωής από συνελεύσης που θα οργανώνουν βασικά καθήκοντα. Η καταστροφή των επιθετικών τεχνολογιών που ενισχύουν μια τεράστια και περίπλοκη κοινωνική οργάνωση εγείροντας ιεραρχίες, συστήματα ελέγχου, μηχανισμούς/θεσμούς καταστολής… Η ολοκληρωτική κατάργηση της μισθωτής εργασίας και η μετατροπή της εργασίας σε παιχνίδι, μια ριζική επαναδιευθέτηση των αναγκών μας, μια εναλλασσόμενη διανομή των κοινών εργασιών μεταξύ όλων όσων είμαστε ικανοί για το κάθε έργο, κατάργηση του χρήματος και αντικατάστασή του από την οικειοθελή ανταλλαγή… επανεφυεύρεση πιο φυσικών τρόπων ζωής…

Θεωρούμε τους εαυτούς μας μέρος αυτό του εγχειρήματος, απλά και μόνο γιατί είναι τόσο η θέλησή μας όσο και απόλυτη αναγκαιότητα.

Σύντροφοι από το Logroño

***

Ελεύθερη μετάφραση του κειμένου. Στα αγγλικά στο aiming further-striking better. Το Λογκρόνιο είναι μια πόλη 190.000 κατοίκων κοντά στη Χώρα των Βάσκων, υπήρξε ισχυρή έδρα των επαναστατών μέχρι την ήττα στον εμφύλιο του 1936, αλλά και εργατικών αγώνων τα πρώτα χρόνια μετά τον φρανκισμό.

το κείμενο αναδημοσιεύεται εδώ από το athens.indymedia.org (όπου μπορεί να βρεθεί και σε pdf) ως μικρή ανταπόκριση στην επιτακτική -πλέον, έστω- ανάγκη να διαβαστούν και να κυκλοφορήσουν, παρά τον πανικό πληροφοριών των ημερών, οι ιδέες που αναπτύσσει συγκροτημένα, με ψυχραιμία και οξύνοια.

ΠΡΟΣΟΧΗ!  ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΕΣ

Η επανάσταση και το κόμμα του ένοπλου

Η επανάσταση σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η καταστροφή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας, και, μέσα από αυτήν, η καταστροφή όλων των κοινωνικών σχέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η επανάσταση είναι τα κομμουνιστικά μέτρα που αυτή (θα) λαμβάνει αναγκαστικά κατά την εξέλιξη της: η κατάργηση της ιδιοκτησίας, η κατάργηση κάθε είδους ανταλλακτικής αξίας και κάθε είδους μετρησιμότητας, η κατάργηση του καταμερισμού εργασίας, της διαίρεσης του χρόνου σε παραγωγικό και «ελεύθερο», η κατάργηση όλων των καπιταλιστικών λειτουργιών και διαχωρισμών του χώρου. Τα κομμουνιστικά μέτρα είναι η δημιουργία άμεσων σχέσεων μεταξύ των ατόμων, η κατάργηση κάθε διάκρισης ανάμεσα στο ατομικό συμφέρον και το «συλλογικό» συμφέρον, δηλαδή η κατάργηση των ίδιων των συμφερόντων –ατομικού και «συλλογικού»– που μέσα στο κεφάλαιο αντιπαρατίθενται μεν, αλληλοϋποστηριζόμενα όμως ως προς τη συνέχιση της διακριτής τους ύπαρξης.

Καθώς (θα) εξελίσσεται η επανάσταση και μέσα από τα μέτρα που (θα) λαμβάνει, (θα) αποσυντίθενται οι καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις και οι τάξεις που αυτές συνεπάγονται: η καπιταλιστική τάξη και το προλεταριάτο. Η επανάσταση θα καταστρέφει και το κεφάλαιο θα αμύνεται και θα προσπαθεί να αναστρέψει αυτή την καταστροφική πορεία, αλλάζοντας μορφές και φυσικά καταφεύγοντας στην άσκηση της βίας που διαθέτει. Η δράση της επανάστασης, δηλαδή τα μέτρα που θα λαμβάνει κατά την εξέλιξή της, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν σε βίαιη αντιπαράθεση με το κράτος. Αν η επανάσταση δεν καταπνιγεί στις πρώτες «ξεκάθαρες» αντιπαραθέσεις με το κράτος και κατορθώσει να επεκταθεί γρήγορα, τότε θα αναλάβει δράση η αντεπανάστασή της, που πάντα αναπτύσσεται ταυτόχρονα μ’ αυτήν, και συγκρουόμενη με την επανάσταση θα προσπαθεί να την αναχαιτίσει. Η αντεπανάσταση, που θα παρουσιάζεται σαν επανάσταση, θα φτάσει, αν χρειαστεί, στο σημείο να ανεμίσει κόκκινες ή κοκκινόμαυρες σημαίες και να προσπαθήσει να επιβάλει μια νέα μορφή της σχέσης κεφάλαιο (έναν άλλο εφικτό κόσμο), φυσικά με τη βία. Η βίαιη (αναπόφευκτα και ένοπλη) αντιπαράθεση της επανάστασης με το κράτος και την αντεπανάσταση θα μπορεί να συνεχιστεί μόνο αν η επανάσταση  διαχυθεί παντού και μόνο αν ταυτιστεί απόλυτα με την επιβίωση των ατόμων και των νέων σχέσεων μεταξύ τους.

Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, για να απογυμνωθεί η επανάσταση από το περιεχόμενό της ως άμεση λήψη κομμουνιστικών μέτρων και να ακυρωθεί η αναγκαιότητα της διάχυσης αυτών των πρακτικών της, σήμερα παρουσιάζεται ως επαναστατική πρακτική η διαχωρισμένη ένοπλη δράση κάποιων ειδικών κομάντο. Η θεαματική πρακτική που παρουσιάζει την επανάσταση ως «ανάληψη των όπλων από τους συνειδητοποιημένους» στην πραγματικότητα είναι η ένοπλη έκφραση της αντεπανάστασης, μια από τις μορφές της αντιεξέγερσης σήμερα στην Ελλάδα και διεθνώς.

Η επανάσταση είναι μια διαδικασία που θα διαλύσει τις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, ωστόσο θα αναδυθεί μέσα από αυτές. Η επανάσταση είναι μια διαδικασία η οποία δεν είναι εξαρχής απαλλαγμένη από κάθε είδους διαμεσολάβηση. Επειδή η επαναστατική διαδικασία θα είναι η κατάργηση κάθε διαμεσολάβησης και η επικράτηση των άμεσων σχέσεων μεταξύ των ατόμων, η αντεπανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική διαμεσολάβηση, καθώς αυτή είναι η γλώσσα έκφρασης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων. Το «ένοπλο» είναι μια ειδική μορφή πολιτικής πρωτοπορίας. Η διαφορά του με τις υπόλοιπες είναι ότι, επειδή επιτίθεται στρατιωτικά στους «κακούς» (προς το παρόν τουλάχιστον), μπορεί να παρουσιάζει πως κάνει κάτι που σε καμία περίπτωση δεν κάνει: ότι επιτίθεται στις σχέσεις που ορίζουν το ρόλο κάθε λειτουργού του κεφαλαίου αλλά και του ίδιου του κράτους. Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου δηλώνει ότι είναι εχθρικό προς όλες τις πρωτοπορίες, ένα μέρος του πείθεται πως το κόμμα του ένοπλου είναι διαφορετικό ποιοτικά από τις άλλες μορφές πολιτικής πρωτοπορίας.

Το ένοπλο ως πολιτική διαμεσολάβηση

Κάθε πολιτική διαμεσολάβηση έχει αντίθετα συμφέροντα από την επανάσταση. Με όλες τις πρακτικές του, τα χτυπήματα και το λόγο του, το κόμμα του ένοπλου επιδιώκει να παίξει έναν πολιτικό ρόλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνδιαλλαγή με το κράτος, το οποίο είναι ο βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων. Κάθε πολιτική οργάνωση, ανεξάρτητα με τον τρόπο που χρησιμοποιεί για να διαμεσολαβεί τις σχέσεις ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους αλλά και την ίδια τη σχέση της εκμετάλλευσης, ουσιαστικά διεκδικεί για τον εαυτό της τη διαχείριση της συνέχισης της ύπαρξης της τάξης των εκμεταλλευόμενων.

Οι παλαιότερες αριστερές ένοπλες πολιτικές οργανώσεις της Ελλάδας ήταν σαφείς ως προς τον πολιτικό τους ρόλο. Προωθούσαν μέσα από την καταδικαστική δράση τους για μια συγκεκριμένη πολιτική, μια άλλη, εναλλακτική πολιτική: προωθούσαν τη δημιουργία ενός εργατικού κράτους ή ενός συστήματος αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, δηλαδή ενός συστήματος αυτοεκμετάλλευσης. Αυτός ήταν ο τρόπος να διαμεσολαβείται πολιτικά το περιεχόμενο της επανάστασης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου.

Σήμερα οι περισσότερες από τις ένοπλες πολιτικές οργανώσεις εμφανίζονται ως μηδενιστικές και αντικοινωνικές. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι επειδή οι σύγχρονες εξεγέρσεις είναι όντως μηδενιστικές. Είναι μηδενιστικές επειδή δεν διεκδικούν ούτε επιμέρους βελτιώσεις ούτε αναμόρφωση του συστήματος (ο τρόπος λειτουργίας του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψευδαισθήσεις ότι οποιαδήποτε λεκτική παραχώρηση θα υλοποιηθεί). Είναι μηδενιστικές επειδή οι εκμεταλλευόμενοι, στρεφόμενοι εναντίον του κεφαλαίου, στρέφονται άμεσα εναντίον του συνόλου της σημερινής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας τους της ύπαρξης ως τάξης του κεφαλαίου, καθώς όλα τα αναχώματα μεταξύ των αντιτιθέμενων τάξεων έχουν διαβρωθεί σήμερα στον σύγχρονο καπιταλισμό, αφήνοντας την καταστολή σαν μοναδικό αποφασιστικό επιχείρημα του κεφαλαίου. Οι σύγχρονες εξεγέρσεις προεικονίζουν την καταστροφή όλων των λειτουργιών της καπιταλιστικής κοινωνίας, την πλήρη διάρρηξη όλων των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και τη δημιουργία νέων άμεσων σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ατόμων. Αυτές οι νέες σχέσεις είναι η πλήρης άρνηση της καπιταλιστικής κοινωνίας, είναι ο εκμηδενισμός (η εξάλειψη) της καπιταλιστικής κοινωνίας, η καταστροφή της. Ο μη διεκδικητικός χαρακτήρας του Δεκέμβρη, δηλαδή το μηδενιστικό του περιεχόμενο, προεικονίζει το μηδενισμό της επανάστασης.

Ο μηδενισμός του κόμματος του ένοπλου που εκφράζεται μέσα σε κάποιες από τις πρακτικές του είναι καρικατούρα: η δήθεν «επιλογή της πρωτοπορίας» να επιτεθεί σε όλους (υπονοούν επιθέσεις ακόμη και στο «μη συνειδητοποιημένο» κομμάτι των εκμεταλλευόμενων) και το αυτάρεσκο «πάθος για την καταστροφή των πάντων»  δεν έχει τίποτα να κάνει με την αναγκαιότητα του ξεπεράσματος του κεφαλαίου και τη δημιουργία νέων σχέσεων. Το σύγχρονο κόμμα του ένοπλου πλασάρεται ως «μηδενιστικό» και, ορίζοντας το μηδενισμό ως «ανομία» ή «βανδαλισμό» ή «χουλιγκανισμό», χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της αντεπανάστασης και του κράτους, προσπαθεί να αδειάσει το μηδενισμό της εξέγερσης από το επαναστατικό περιεχόμενό του.

Οι πρακτικές και η ιδεολογία του κόμματος του ένοπλου

Το κόμμα του ένοπλου, αλλά και όσοι πείθονται από αυτό, απαντούν στην κριτική που λέει ότι η πρακτική του δεν είναι τίποτε άλλο από μια πολιτική διαμεσολάβηση όπως ακριβώς και αυτή των υπόλοιπων κομμάτων, με δύο επιχειρήματα: α) ότι λειτουργούν ως προτροπή, ότι δηλαδή αν και οι υπόλοιποι εκμεταλλευόμενοι ακολουθήσουν τη δική τους πρακτική τότε και με αυτόν τον τρόπο θα γίνει η επανάσταση και β) ότι αποδυναμώνουν το κράτος και εγκαθιδρύουν ένα καθεστώς τρόμου για τους μπάτσους και τους αστούς, προετοιμάζοντας έτσι την επανάσταση. Για να κριθούν αυτές οι θέσεις, όπως και κάθε κατεύθυνση που επιχειρεί να δώσει οποιοσδήποτε παρουσιάζεται ως «επαναστατική πρωτοπορία» (ένας όρος ενδογενώς αντιφατικός), πρέπει να αποσαφηνιστεί τι θα συμβεί αν τελικά οι εκμεταλλευόμενοι ακολουθήσουν την «πρωτοπορία» και να εξεταστεί αν όντως πλήττεται το κράτος όταν φοβούνται οι μπάτσοι.

Τι σημαίνει σήμερα να πάρει ο κόσμος τα όπλα και τι θα συμβεί αν όντως πάρει τα όπλα, αν δηλαδή όντως ακολουθήσει τις προτροπές των κειμένων της «πρωτοπορίας»; Παραδοσιακά, σύμφωνα με το κόμμα του ένοπλου, υπάρχουν δύο τρόποι να ξεκινήσει η επανάσταση παίρνοντας τα όπλα: να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντάρτικο πόλης ή να δημιουργηθεί ένας «επαναστατικός στρατός». Το σύγχρονο εγχώριο κόμμα προωθεί το αντάρτικο πόλης. Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι το αντάρτικο πόλης που κατορθώνει να γενικευθεί μπορεί να οδηγήσει μόνο στη δημιουργία στρατιωτικής οργάνωσης. Η ύπαρξη και μόνο ενός στρατού (ανεξάρτητα από την αρχική μορφή του) είναι αντεπαναστατική. Ο στρατός είναι ιεραρχία, πειθαρχία, διαμεσολάβηση, ανεξάρτητα από το αν ονομάζεται επαναστατικός. Ο στρατός δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από ένα μηχανισμό που έχει στόχο να καταλάβει την εξουσία. Η επανάσταση όμως δεν μπορεί να είναι η κατάληψη της εξουσίας από τους εκμεταλλευόμενους και η διαχείριση της παραγωγής με τη δημιουργία ενός εργατικού κράτους ή εναλλακτικών θεσμών αυτοεκμετάλλευσης: όλες οι ιστορικές επαναστάσεις με αυτό το περιεχόμενο απέτυχαν. Τα αντάρτικα με τέτοιες διακηρυγμένες προθέσεις, όταν φτάνουν στην κεντρική εξουσία (π.χ. Νεπάλ), απλώς εγκαθιδρύουν νέες δομές εξουσίας για τη διάσωση ενός καπιταλιστικού καθεστώτος που βρίσκεται σε μεγάλη κρίση. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να δημιουργηθεί σήμερα «επαναστατικός στρατός», πράγμα που προεικονίζεται στο περιεχόμενο των εξεγέρσεων που πραγματικά αμφισβητούν τον σύγχρονο κόσμο. Οι εξεγέρσεις αυτές είναι ήδη η διάχυση της σύγκρουσης μέσα στο χωροχρονικό πλαίσιό τους. Η επανάσταση είναι αναγκαστικά η διάχυση της σύγκρουσης παντού, γιατί η υπεροπλία του κράτους είναι τέτοια που ο περιορισμός της επανάστασης σε υπεράσπιση στρατιωτικών μετώπων θα ήταν το τέλος της. Το μόνο που θα πετύχαινε η στρατηγική της στρατιωτικής αντιπαράθεσης που προωθεί το κόμμα του ένοπλου, θα ήταν να οδηγήσει σε μια άμεση και απόλυτη ήττα, σε ένα λουτρό αίματος.

Αυτό το πρακτικό αδιέξοδο οδηγεί στη σκέψη ότι ο στόχος της προτροπής είναι άλλος. Ο στόχος είναι να στραφεί στη διαχωρισμένη πρακτική του ένοπλου ο κόσμος που είναι ήδη εξοικειωμένος με τις πρακτικές βίας του δρόμου. Καθώς το αδιέξοδο της ζωής βιώνεται ατομικά από όλο και περισσότερους (κάτι που δεν είναι παρά μια όψη του αδιεξόδου μπροστά στο οποίο βρίσκεται η αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων) και καθώς οι πρακτικές του δρόμου αντιμετωπίζονται από τα κράτη παγκοσμίως όλο και πιο σκληρά με τη μετατροπή της αστυνομίας σε εσωτερικό στρατό κατοχής (προληπτικές συλλήψεις, αύρες, τέιζερ, πλαστικές σφαίρες, πραγματικά πυρά), η ένοπλη δράση παρουσιάζεται μέσα από τις πρακτικές του κόμματος του ένοπλου ως μια υποτιθέμενη διέξοδος. Η διέξοδος αυτή προτείνεται σε όσους δεν χωράνε στις άλλες πολιτικές μορφές του κινήματος που δημιουργήθηκαν ή ενδυναμώθηκαν μέσα στην εξέγερση του Δεκέμβρη αλλά πέρα απ’ αυτήν ή και εναντίον της. Σε όσους δεν χωράνε στα πάρκα, στις δεκάδες συνελεύσεις, στις «πρωτοβουλίες πολιτών» για τα τοπικά ζητήματα ή/και στα συνδικάτα βάσης, προτείνεται η λύση ενός απελπισμένου μοναχικού πολέμου εδώ και τώρα.

Το σύγχρονο κόμμα του ένοπλου δομεί την ιδεολογία του εκσυγχρονίζοντας την ιδεολογία της θυσίας του αγωνιστή που έχει κληρονομηθεί από τη σταλινική αριστερά. Η ιδεολογία του, που συμπυκνώνεται στο ότι επαναστάτες είναι αυτοί που τολμούν να «ξεκινήσουν την επανάσταση μόνοι τους παίρνοντας τα όπλα» –αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες της απόφασης αυτής ακόμη και για τους ίδιους– στην ουσία βασίζεται στον πλήρη ενστερνισμό του πιο σημαντικού όρου του καπιταλιστικού ονείρου: στην ατομική αξία, δηλαδή στην απόδοση της επιτυχίας ή της αποτυχίας στην προσωπική θέληση, απόφαση και προσπάθεια. Η πιο απλοϊκή μορφή αυτής της ιδεολογίας είναι το ηρωικό καουμποϊλίκι: το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι τολμηρός και να τραβάς πιο γρήγορα τη σκανδάλη. Το κόμμα του ένοπλου συνειδητά αγνοεί τις κοινωνικές σχέσεις που ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Αγνοεί ότι η κοινωνία αυτή είναι ταξική και ότι η αντιφατική σχέση των τάξεων είναι η μόνη δυνατή πηγή της επανάστασης. Γι’ αυτόν το λόγο φετιχοποιεί τα όπλα και μετατρέπει την επανάσταση σε μια καρικατούρα: την ένοπλη σύγκρουση. Στην ουσία, το κόμμα του ένοπλου συμμετέχει σ’ ένα στημένο παιχνίδι με νικητή αναγκαστικά το κράτος. Η συμμετοχή σ’ αυτό το παιχνίδι προσφέρει τη δυνατότητα στο κράτος να ξεμπερδέψει άμεσα με ένα κομμάτι των εκμεταλλευόμενων που ολοφάνερα δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλιώς.

Το επόμενο λογικό βήμα στη σκέψη, είναι να τεθεί σε κριτική κατά πόσον οι ένοπλες πρακτικές ελάχιστων –οι οποίες κανένας δεν γνωρίζει ποιες ακριβώς είναι, αλλά όλοι γνωρίζουν μόνο ό,τι παρουσιάζει η αστυνομία– όντως πλήττουν το κράτος και το κεφάλαιο. Το ότι φοβούνται οι μπάτσοι ως άτομα (κάτι που όντως ισχύει σε κάποιο βαθμό) δεν έχει καμία σχέση με την εξέλιξη της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους. Θα ήταν μεγάλη αφέλεια αν πίστευε κάποιος ότι το κράτος πρόκειται να αλλάξει στρατηγική γι’ αυτόν το λόγο. Ο φόβος των μπάτσων, όπως και ο θάνατός τους, είναι μέσα στον προϋπολογισμό. Το κράτος δεν αντιμετωπίζει τους μπάτσους ως ανθρώπους αλλά ως όργανα, ως στρατιώτες, και δεν πρόκειται φυσικά να μειώσει την καταστολή, η οποία αποτελεί σήμερα την πιο σημαντική έκφανση της διαχείρισης της αναπαραγωγής των εκμεταλλευόμενων. Υπάρχουν και οι απόψεις που εκφράζονται από φράξιες του κόμματος του ένοπλου ή/και υποστηρικτές του κόμματος αυτού, οι οποίες επιδιώκουν την αύξηση της καταστολής. Αυτές οι απόψεις θεωρούν ότι με ένα μηχανιστικό τρόπο η αύξηση της καταστολής και των θυμάτων της θα επιφέρει αναγκαστικά την επανάσταση. Η επιδίωξη αύξησης της καταστολής υπονοεί ότι η δημοκρατία είναι ακαταμάχητη, γιατί ως δημοκρατία μπερδεύει τους υπηκόους και καλό θα ήταν να γίνει αυτό που «πραγματικά» είναι: δικτατορία. Έτσι θα έμπαιναν ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και θα εξέλιπε η ολέθρια εξαπάτηση της συνείδησης – από μια δημοκρατία στην οποία οι θιασώτες του ένοπλου θεμελιωδώς πιστεύουν.  Πιστεύουν στην «πραγματική» δημοκρατία, «πραγματική» ελευθερία, «πραγματική» κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή σε αξίες που είναι «καλές», αλλά το καθεστώς τις χρησιμοποιεί βρωμίζοντάς τες, επειδή ακριβώς δεν αναγνωρίζουν τα ταξικά θεμέλια της κοινωνίας, την αντιφατική σχέση κεφαλαίου-προλεταριάτου και την ιστορία της.

Ένας ακόμη τρόπος να αποτιμηθεί η πρακτική του κόμματος του ένοπλου είναι να αποσαφηνιστούν τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής ιστορικά. Η ιστορία απαρέγκλιτα δείχνει ότι η «επανάσταση του όπλου» είναι το όπλο της αντεπανάστασης και μάλιστα το πιο ισχυρό της όπλο, ακριβώς γιατί παρουσιάζεται πιο πειστικά από όλα τα υπόλοιπα ως επανάσταση. Τα ιστορικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η πρακτική του ένοπλου ταυτίζεται με τα συμφέροντα του κράτους σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και ειδικά στην Ελλάδα είναι πάρα πολλά και δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να τα αναπαράγει εδώ. Είναι σίγουρο πάντως ότι το να πιστεύει κανείς πως το κράτος δεν κατασκευάζει ή δεν εκμεταλλεύεται γεγονότα, σήμερα πια που τεράστιες κρατικές συνωμοσίες αποκαλύπτονται, αποτελεί ανοησία.

Η σημερινή κατάσταση

Ταυτόχρονα με την εξέλιξη ενός κινήματος εξελίσσεται και η επεξεργασία της στρατηγικής του κεφαλαίου και του κράτους εναντίον του. Αυτό που επαναλαμβάνεται στην ιστορία είναι ότι το κόμμα του ένοπλου εμφανίζεται κατά την υποχώρηση ενός κινήματος αναγγέλλοντας την έναρξη της αντεπίθεσης του κράτους ή/και μετά το τέλος του κινήματος για να ακυρώσει το περιεχόμενο του κινήματος. Όταν ο κόσμος είναι στο δρόμο και η βία του κινήματος είναι διάχυτη και κοινωνικοποιημένη, το κόμμα του ένοπλου δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο. Στην εξέγερση του Δεκέμβρη, όταν οι εξεγερμένοι έκαναν επιθέσεις στους μπάτσους με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, κανένα κόμμα δεν μπορούσε να διεκδικήσει την πρωτοπορία και να υποδείξει μια διαχωρισμένη πρακτική ως πιο «αναβαθμισμένη» από την υπάρχουσα εξεγερσιακή πρακτική ή ως πιο «επαναστατική». Όταν ένα κίνημα τελειώνει, το κεφάλαιο και το κράτος αντεπιτίθενται με μεγάλη σφοδρότητα χρησιμοποιώντας πέρα από την καταστολή και κάθε είδους διαμεσολάβηση. Αντικειμενικά λοιπόν, το κράτος και το κόμμα του ένοπλου έχουν κοινό συμφέρον τον περιορισμό του διάχυτου κοινωνικού κινήματος της εξέγερσης.

Σήμερα, στην Ελλάδα του Δεκέμβρη 2009, δηλαδή στη μετεξεγερσιακή Ελλάδα, βιώνουμε την ανάπτυξη της τρομοκρατικής στρατηγικής του κράτους, που φυσικά έχει ως πρώτο μέλημά του να καταστείλει το κίνημα, να καθυστερήσει την εξέγερση και αν είναι δυνατό να την αποτρέψει εντελώς. Προσπαθεί μανιασμένα να πείσει τους εκμεταλλευόμενους ότι οι εξεγέρσεις αναγκαστικά οδηγούν στην «ανάπτυξη της τρομοκρατίας», δηλαδή ότι η μόνη συνέχεια του κινήματος είναι αναγκαστικά το ένοπλο. Η στρατηγική του κράτους ξεκίνησε μέσα στην εξέγερση, όταν ξαμόλησε τους παρακρατικούς και τους ντυμένους με πολιτικά μπάτσους από τις 9 Δεκέμβρη σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα. Η αποτυχία αυτής της στρατηγικής ήταν απόλυτη όσο η εξέγερση ήταν στη δυνατή, ανοδική της φάση. Στη συνέχεια το παρακράτος πυροβόλησε έναν μαθητή στις 17 Δεκέμβρη όταν η κάμψη της εξέγερσης ήταν ήδη ορατή. Όταν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε ήδη τελειώσει, στις 23 Δεκέμβρη, το κόμμα του ένοπλου ανέλαβε δράση: πυροβόλησε μέσα από το Πολυτεχνείο. Ο τόπος και ο χρόνος που επιλέγεται για κάθε χτύπημα είναι πολύ σημαντικός και σίγουρα ο τόπος και αυτή η χρονική στιγμή ορίζουν την αντικειμενική ταύτιση συμφερόντων του κράτους και του κόμματος του ένοπλου. Στη συνέχεια, πυροβολώντας αβέρτα και ρίχνοντας χειροβομβίδες, πάντα σύμφωνα με την αστυνομία, το κόμμα του ένοπλου όρισε τα Εξάρχεια ως το πεδίο της καταστολής και της γκετοποίησης του κινήματος στις 5 Γενάρη.

Με τη στρατηγική του μέχρι σήμερα το κράτος δείχνει ότι αποτιμά τον Δεκέμβρη με έναν συγκεκριμένο τρόπο: δεν έχει ακόμη αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το θάνατο μπάτσων –τον ένα θάνατο μπάτσου μετά την εξέγερση δεν τον χρησιμοποίησαν–, κρατάει αυτό το χαρτί για τη συνέχεια και το αναγγέλλει μέσα από τις εφημερίδες του. Αν οι υπήκοοι δεν συμμορφωθούν, δηλαδή δεν φοβηθούν αρκετά από την τρομοκρατία και τα πρώτα στη λίστα ιδανικά (για πολλούς λόγους) θύματά της, τους μπάτσους, και συνεχίσουν να εξεγείρονται, το κράτος δεν θα διστάσει να πραγματοποιήσει τις αναγγελίες που κάνει μέσα από τα μμε ακόμα και να προχωρήσει σε πραγματικά τυφλά χτυπήματα εναντίον των ίδιων των υπηκόοων του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τους εκατοντάδες υπηκόους του που αποδεδειγμένα σφαγίασε στα τυφλά το ιταλικό κράτος στην Πιάτσα Φοντάνα, στο σταθμό της Μπολόνια και στο τρένο Ιτάλικους, με μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσει τη στρατηγική της καταστολής ενός εκτεταμένου κινήματος και να εξωθήσει ένα δυναμικό κομμάτι του στη διαχωρισμένη ένοπλη βία.

Έχει καμία σημασία ποιος κρύβεται πίσω από τα ένοπλα χτυπήματα;

Οι σημερινές πρακτικές του κόμματος του ένοπλου, όπως αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες, προσπαθούν με άγαρμπο τρόπο να αφαιρέσουν το περιεχόμενο της κριτικής που έκανε η εξέγερση του Δεκέμβρη στην καπιταλιστική κοινωνία. Με την προπαγάνδα που ακολουθεί τις εκατοντάδες σφαίρες που (πάντα σύμφωνα με την αστυνομία) ρίχνουν, με τις χειροβομβίδες και τις βόμβες, προσπαθούν να συνδέσουν την κοινωνική πρακτική της βίας στο δρόμο και της κοινωνικής βίας χαμηλής έντασης (με υλικά που μπορεί να προμηθευτεί ο καθένας) με τη βία του ειδικού κομάντο, του επαγγελματία. Το κόμμα του ένοπλου προσπαθεί, «επιτιθέμενο» κυριολεκτικά και στην κουτσή Μαρία, να γελοιοποιήσει τη ρήξη που προκάλεσε με το να μη διεκδικήσει τίποτα από αυτό τον κόσμο η εξέγερση του Δεκέμβρη, δασκαλεύοντας τον κόσμο της εξέγερσης (γιατί σ’ αυτόν απευθύνονται τα κείμενα του κόμματος αυτού) να μη συμμετέχει στους καθημερινούς αγώνες, να μη σκέφτεται (αλλά να αισθάνεται!), να μην κάνει καταλήψεις (!), και προσπαθεί εναγωνίως να τον πείσει ότι η επανάσταση είναι ζήτημα «δημιουργίας επαναστατικών συνειδήσεων». Στα δύο τελευταία (πολύ διαφορετικά από όλα τα προηγούμενα) κείμενα της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» στοχοποιείται ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος και αναπαράγεται πλήρως η λογική του κράτους που θέλει να παρουσιάσει ότι ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, το φοιτητικό κίνημα και η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι η δεξαμενή για το «νέο» κόμμα του ένοπλου. Τι σχέση έχει όμως ο Δεκέμβρης και οι πρακτικές που ανέδειξε με όλα αυτά; Τι σχέση μπορεί να έχουν οι πρακτικές με τις μολότοφ, τις πέτρες, τις γλάστρες από τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, ακόμη και τα γκαζάκια, με τις σκοτεινές διαδρομές των όπλων και τις πρωτοπορίες; Πώς μπορούν να συνδεθούν οι άμεσες συντροφικές σχέσεις μεταξύ των εξεγερμένων που εκφράζονταν μέσα στις πρακτικές τους με την οργάνωση μιας στρατιωτικού τύπου ένοπλης ομάδας; Ο διακηρυγμένος αυτάρεσκος «μηδενισμός» κάποιων σημερινών ένοπλων παρουσιάζει ωμά την επανάσταση ως σύγκρουση των «επαναστατών» (της πρωτοπορίας που υποκαθιστά κάθε κίνημα) με το κράτος. Στο ντέρμπι «επαναστατών»-κράτους το κίνημα οφείλει να βγάλει το σκασμό, να σταματήσει τις «αδελφίστικες» κινηματικές δράσεις και να πάρει θέση θεατή για να μετράει το σκορ. Βέβαια αν αποφασίσει να βάλει κάποια στιγμή το χεράκι του για να σκοράρουν οι «δικοί μας», ακόμα καλύτερα. Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν έχει καμία σχέση με τον Δεκέμβρη της ΟΠΛΑ, όσο κι αν προσπαθεί το κράτος και το κόμμα του ένοπλου να μας πείσουν για το αντίθετο.

Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν κάποιοι από τους εμπλεκόμενους στις ένοπλες ενέργειες των τελευταίων δέκα μηνών δεν είναι ρουφιάνοι, πράκτορες ή/και μπάτσοι. Ούτως ή άλλως, άτομα και ομάδες που δεν σχετίζονται έστω έμμεσα με τη μαφία ή το κράτος είναι πολύ δύσκολο να προμηθευτούν ανεξέλεγκτα οπλισμό και να κινούνται χωρίς να γίνονται ορατοί από το κράτος. Αυτούς που είναι ορατοί (όπως για παράδειγμα η υποτιθέμενη «αόρατη επιτροπή» στη Γαλλία) το κράτος ή τους συλλαμβάνει ή τους διαβρώνει. Καμία ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ της δράσης μιας ομάδας της οποίας τις κινήσεις γνωρίζει το κράτος και συνεπώς μπορεί να την αφήνει να δρα ή να την εμποδίζει ανάλογα με τα συμφέροντά του, και της δράσης μιας τρομοκρατικής ομάδας πρακτόρων (ας μην ξεχνάμε ότι ένας αποδεδειγμένα ρουφιάνος του ελληνικού κινήματος είναι ο πρώην βομβιστής αλλά πάντα ΚΥΠατζής, ο Ντάνος Κρυστάλλης).

Εκείνο που έχει σημασία είναι η στρατηγική του κράτους, που είναι η ώθηση ενός κομματιού του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου προς το κόμμα του ένοπλου. Από τη μία πλευρά η κατασταλτική στρατηγική του κράτους (η κατοχή των Εξαρχείων και οι προαναγγελθείσες συλλήψεις στην πορεία της 17 Νοέμβρη, δηλαδή η αρχή της πραγματικής καταστολής) και το αδιεξοδο που προκαλείται στην αναπαραγωγή της κοινωνίας συνολικά και από την άλλη η φανατική ανάδειξη κάθε ενέργειας και του λόγου του κόμματος του ένοπλου από το κράτος και τα μμε, αποτελούν το περίγραμμα του σχεδίου περιθωριοποίησης του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου στο μαντρί των «παρακολουθούμενων επίδοξων τρομοκρατών». Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αποσοβήσει μια νέα εξέγερση και προσπαθεί αναγκαστικά να καθυστερήσει και να δυσκολέψει το αρχικό στάδιο της εκδήλωσής της με την τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει. Το κράτος αναγκάζεται να κάνει χονδροειδείς αφαιρέσεις καθώς βρίσκεται σε κατάσταση προληπτικής άμυνας και ασχολείται τόσο πολύ με το «χώρο» εξαιτίας της εντελώς μηχανιστικής λογικής του. Σύμφωνα με τη λογική του κράτους, αν δεν υπήρχε η αντίδραση της νύχτας του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη είναι πιθανό να μην υπήρχε εξέγερση. Άρα, αν περιοριστεί ο «χώρος» στα πολύ στενά πλαίσια του κόμματος του ένοπλου, που σημαίνει παρακολουθήσεις, περιστολή κάθε ελευθερίας κίνησης εκατοντάδων ανθρώπων, πολλές προληπτικές συλλήψεις/προφυλακίσεις, είναι πιθανό να μην μπορεί να ξεκινήσει κάτι αντίστοιχο εύκολα στο μέλλον: κούνια που τους κούναγε. Αν όμως από τη μία πλευρά η αναγκαστικά χονδροειδής λογική του κράτους αποδειχθεί άχρηστη την κρίσιμη ώρα της εξέγερσης, από την άλλη πλευρά, η ιδεολογική αγκύλωση κομματιού του «χώρου» στην ένοπλη έκφανση της αντεπανάστασης είναι δυστυχώς πιθανό να παίξει ρόλο στην ίδια την εξέλιξη της εξέγερσης.

Κάποιοι που βλέπουν το μέλλον μέσα στην εξέγερση του Δεκέμβρη

Πηγή: το κείμενο κυκλοφορεί ανώνυμα σε διάφορες σελίδες του διαδικτύου. Ελεύθερη μετάφραση.

Το να αναπνέει κανείς μέσα στα δακρυγόνα, ή ακόμα να το νιώθει στα μάτια του, δεν έχει καθόλου πλάκα. Αυτός προφανώς, είναι ο σκοπός τους. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να κάμψουμε την αποτελεσματικότητα των δακρυγόνων, και να μαστε σε θέση να συνεχίσουμε να μαχόμαστε.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε σχετικά με τα δακρυγόνα είναι ότι αποτελούν πρωταρχικά ένα όπλο ΦΟΒΟΥ. Ναι το δακρυγόνο είναι ενοχλητικό. Αλλά ο παράγοντας του φόβου που προκαλείται από τις ρίψεις δακρυγόνων είναι ένα πολύ πιο αποτελεσματικό μέσο διάλυσης ενός πλήθους απ’ ότι το ίδιο το δακρυγόνο. Κανόνας πρώτος λοιπόν είναι να ηρεμήσουμε.

Το δακρυγόνο συχνά εκτοξεύεται σε μορφή χειροβομβίδων. Αυτές μπαίνουν στην κάνη ειδικών όπλων και πυροδοτούνται με “άσφαιρα”. Έτσι, όταν ρίξουν δακρυγόνο, θα ακούσετε τον ήχο των όπλων. Μην ανησυχείτε: δεν σας πυροβολούν.

Αφού ακούσετε τον κρότο, κοιτάξτε ψηλά. το βομβίδιο θα κάνει μια παραβολική πορεία προς τον προορισμό του αφήνοντας ένα ίχνος λευκού καπνού. Αν δεν κατευθύνεται κατά πάνω σας, δεν υπάρχει λόγος να μετακινηθείται. Μείνετε ακίνητοι προς το παρόν. Προειδοποιείστε τους ανθρώπους γύρω σας ότι πέφτει δακρυγόνο, και προσπαθείστε να δείτε πού θα προσγειωθεί. Αν πέφτει κοντά σας, προετοιμαστείτε να κρατήσετε την αναπνοή σας εισπνέοντας μια γερή αναπνοή.

Το βομβίδιο θα κάνει μια μικρή έκκρηξη. Συνήθως αυτό θα γίνει όσο είναι ακόμα στον αέρα, αν και όχι πάντα. Ξανά, κάτι τέτοιο έχει μια ψυχολογική επίπτωση αν δεν είναι κανείς εξοικειωμένος. Μετά την έκρηξη, θα παραμείνει ένα μικρό εξάρτημα που βγάζει καπνό. Είναι μεταλλικό και συνήθως στο μέγεθος μιας μπάλας του τέννις. Θα στροβιλίζεται στο έδαφος βγάζοντας δακρυγόνο αέριο.

Ο άνεμος είναι φίλος σου. Κινήσου προς την μεριά απ’ όπου φυσάει. Ο άνεμος θα παρασύρει το μεγαλύτερο μέρος του αερίου μακριά σου. Μην πανικοβάλεσαι. ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ. Ο πανικός είναι ακριβώς το αποτέλεσμα που προσπαθεί να δημιουργήσει η αστυνομία.

Αν έχεις γάντια και κάτι για να καλύψεις το πρόσωπό σου (θα πούμε γι αυτό σε λίγο), μπορείς να σηκώσεις το βομβίδιο και να το πετάξεις πίσω προς την μεριά της αστυνομίας. Αυτό είναι η πιο ενσυνείδητη κίνηση που μπορείς να κάνεις για να προστατέψεις τους φίλους σου στο δρόμο. Το βομβίδιο θα είναι καυτό, οπότε τα γάντια είναι μάλλον απαραίτητα.

ΠΡΟΣΟΧΗ: το να σηκώσεις το βομβίδιο θα σημαίνει ότι τα ρούχα σου θα ποτίσουν με δακρυγόνο. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως δυσάρεστο και απαιτεί σκληρό πλύσιμο και απορριπαντικό το συντομότερο δυνατόν. Κυρίως: απόφυγε κάθε επαφή μεταξύ των εμποτισμένων ρούχων και του προσώπου σου, καθώς τα χημικά συστατικά παραμένουν ενεργά ακόμα και μέρες αργότερα.

ΠΡΟΣΟΧΗ: μη σηκώνεις βομβίδιο που δεν έχει σκάσει. Μπορείς να τραυματιστείς αν εκκραγεί στα χέρια σου. Μερικά είναι επίσης, τσούφια. Δεν είναι φρόνιμο πάντως να υποθέσεις ότι ένα βομβίδιο που δεν έχει εκκραγεί είναι τσούφιο.

Υποθέτοντας ότι δεν έχεις μάσκα αερίων (η οποία είναι απαραίτητη για πιο μακροχρόνιες κινήσεις μέσα σ’ ένα περιβάλλον ασφυκτικό από δακρυγόνα), ένα φουλάρι ή άλλα ρούχα εμποτισμένα σε ξύδι ή χυμό λεμονιού θα σου επιτρέψουν να αναπνεύσεις για ένα μικρό διάστημα σχετικά καθαρά, όσο χρειάζεται για να απομακρυνθείς από το πεδίο όπου πέφτουν τα δακρυγόνα. Καλύψου! το ξύδι από μηλίτη μυρίζει λιγότερο και προτιμάται (στμ. προσωπικά δεν το χω δοκιμάσει ποτέ. σ’ ένα σχόλιο στο indymedia όπου αναδημοσιεύτηκε αυτό το κείμενο, γράφτηκε ότι κάτι τέτοιο ίσχυε παλιότερα που τα δακρυγόνα ήταν βασικά, μιας και το ξύδι είναι όξινο, αλλά πλέον χρησιμοποιούμε μααλόξ=βάση μιας και τα δακρυγόνα είναι όξινα, κάτι που έχει νόημα. Ωστόσο σε πρόσφατες πορείες, με το καινούριο staff που πετάει η ελ.ασ. τα μααλόξ μας φάνηκαν μάλλον άχρηστα, αντίθετα, το στιμμένο νεράντζι -όξεινο- που μας προσέφερε άλλος διαδηλωτής μάλλον έκανε δουλειά…). Το να αναπνέεις σε ξύδι δεν είναι ευχάριστο, αλλά σε σχέση με το δακρυγόνο είναι σαν να αναπνέεις σε καθαρό αέρα. Δυστυχώς, η προστατευτική δράση του ξυδιού κρατάει λίγο (μερικά λεπτά), κι έπειτα το φουλάρι σου θα νωτίσει. Μπορείς να έχεις μαζί σου μερικά ακόμη. Το να ξαναδέσεις ένα νωτισμένο φουλάρι στο πρόσωπό σου δεν είναι καθόλου καλή ιδέα. Σιγουρέψου ότι το φουλάρι σου καλύπτει πλήρως την περιοχή της μύτης και του στόματός σου. Πρέπει να φοράς γυαλιά. Γυαλιά αεροστεγή. Το να έχεις έναν οξύ πόνο στο άνω αναπνευστικό σου παλέυεται. Το να σε καιν τα μάτια σου και να τρέχουν ποτάμια δακρύων την ίδια στιγμή, όχι.

Δυο σημαντικές σημειώσεις εδώ: Καταρχήν ΜΗΝ ΦΟΡΑΤΕ ΦΑΚΟΥΣ επαφής σε κάθε εκδήλωση όπου υπάρχει πιθανότητα να γίνει ρίψη δακρυγόνων. Οι φακοί θα παγιδεύσουν το δακρυγόνο πάνω στα μάτια σας, κάτι που εκτός του ότι είναι εξαιρετικά οδυνηρό, θα καταστρέψει την κόρη των ματιών σας. Δεύτερον, σε αρκετά μέρη (στμ. και στην Ελλάδα πρόσφατα με τον “κουκουλονόμο”) έχει εφαρμοστεί πρόσφατα μια νομοθεσία ενάντια στην χρήση μασκών. Σε ορισμένες νότιες πολιτείες κάτι τέτοιο έγινε με το πρόσχημα της Κου Κλουξ Κλαν. Στις μέρες μας κύριος στόχος της νομοθεσίας αυτής είναι οι αντιστεκόμενοι που δεν θέλουν να αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά τους και να καταχωρούνται στους φακέλους των μυστικών υπηρεσιών. Οπότε, έχετε υπόψην ότι ακόμα και το να φοράς μια μάσκα ή ένα φουλάρι μπορεί να είναι παράνομα. Ναι, το να προστατεύεσαι από την αστυνομική βία, ακόμα και παθητικά, μπορεί να σε οδηγήσει στην φυλακή.

Μια περιγραφή μου του τί αισθάνεται κανείς όταν έρχεται σε επαφή με δακρυγόνο είναι η εξής: νιώθεις σαν το εσωτερικό του κεφαλιού σου να καίγεται από οξύ. Υπάρχει ένας πόνος που σε καίει και πιθανότατα ένα συναίσθημα βλενών, δακρύων και σαλιού να τρέχουν (στμ. δεν είναι παρά οι φυσικές διεργασίες του οργανισμού προκειμένου να ανταπεξέλθει). Φτύσε, φύσα την μύτη σου, κάνε γαργάρες και φτύνε. Αν είναι απαραίτητο, ξέπλυνε τα μάτια σου με τρεχόμενο νερό από μέσα προς τα έξω, βάζοντας το κεφάλι κάτω από τη βρύση και στο πλάι.
ΠΡΟΣΟΧΗ: κάντε μερικές δοκιμές πριν το κάνετε αυτό στην πραγματικότητα. Ελάτε σε επαφή με κοντινές σας ομάδες ακτιβιστών και ενημερωθείτει. Έχετε υπόψην ότι το ξέπλυμα των ματιών για περίπτωση ψεκάσματος με σπρέυ πιπεριού είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία.

Το πως θα αντιδράσει ο κάθε άνθρωπος στο δακρυγόνο, είναι και θέμα οργανισμού. Έχω δει ανθρώπους να ορμάνε απροστάτευτοι στους μπάτσους και να ψεκάζονται για ώρες, μόνο με τη θέληση της δύναμής τους. Ωστόσο μην περιμένετε ότι είναι τόσο εύκολο. Μπορεί να εκπλαγείται όμως.

Τέλος, το διαλυμένο δακρυγόνο πλανάται στον αέρα για ώρες. Τα μάτια, η μύτη, ο λαιμός μπορεί να παραμείνουν ερεθισμένα για αρκετές ώρες μετά την επαφή, ειδικά αν έγινε εκτεταμένη χρήση.

Υπάρχουν δυο βασικοί τύποι δακρυγόνων, τα CS και τα CN. Τα CN είναι 3 με 10 φορές πιο τοξικά από τα CS. Σε υψηλές δόσεις και μέσα σε κλειστούς χώρους μπορούν να αποβούν θανάσιμα. Τα CS από την άλλη, εκτός από τα γνωστά αποτελέσματα, μπορούν να καταλήξουν σε βαριά εγκαύματα και καρδιακές επιπλοκές. Οι επιπτώσεις τους πάντως δεν έχουν ερευνηθεί διεξοδικά.

Βλέπε ακόμα:

Οδηγοί επιβίωσης

Τί κάνεις όταν πέσει δακρυγόνο;

Σε περίπτωση ανάκρισης – Animal Liberation Front

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Κινητά τηλέφωνα: Μιλάτε; Σας ακούμε!

Η εξακρίβωση στοιχείων – De jure plebes

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Τί είναι η απεργία πείνας;

“Οδηγός αυτοπροστασίας” για κάθε ενδιαφερόμενο/η

Αστυνομικοί πειραματισμοί με νέα όπλα στις αντι-G20 διαδηλώσεις του Pittsburgh.

Πηγή: άρθρο της Alisson Kilkenny με τίτλο “Police experiment with new weapon on protesters during G-20”

H αστυνομία του Πίτσμπουργκ, με την ευκαιρία της αντισυνόδου, πραγματοποίησε μια επίδειξη δύναμης των τελευταίων τεχνικών “ελέγχου πλήθους” (crowd control) πάνω στους διαδηλωτές, με χρήση “κανονιών ήχου” που τρύπησαν τ’ αυτιά των κατοίκων κοντά στο σημείο της συνόδου οικονομικών ηγετών G20. Οι αρχές της πόλης δήλωσαν πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που κάνουν χρήση τέτοιων ηχητικών μέσων, γνωστών επίσης ως “όπλα ήχου”, δημόσια.

Η Lavonnie Bickerstaff από το γραφείο τύπου της αστυνομίας του Πίτσμπουργκ χρησιμοποιεί μια ηπιότερη γλώσσα, με λέξεις όπως “διευρυντές ήχου”, και “μακράς κλίμακας ακουστικές συσκευές”, αναφερόμενη στα νέα όπλα, σε μια απόπειρα να εξορθολογικεύσει όπλα που στην ουσία είναι ιδιαίτερα επώδυνα, ενώ δεν αφήνουν ορατά σημάδια στα θύματά τους. Μια παρόμοια λογική υπήρχε στην μαφία, όπου όσοι ρουφιανεύαν δέρνονταν παντού εκτός από το πρόσωπο. Αν τα θύματα δεν έχουν κάποιες εμφανείς μελανιές να επιδείξουν, είναι ελάχιστα πιθανό να γίνει πιστευτό ότι παρενοχλήθηκαν ή κακοποιήθηκαν.

Αντίθετα με τις συμπιεσμένες χειροβομβίδες (στμ. συνήθως περιέχουν κάτι ανάλογο με τα γνωστά δακρυγόνα), το σπρέυ πιπεριού, και τις ελαστικές σφαίρες (όλα παραδοσιακά όπλα της αστυνομικής καταστολής όσον αφορά τις αντι-G20 διαδηλώσεις), η ζημιά που προκαλούν τα κανόνια ήχου είναι εξολοκλήρου εσωτερική, κι έτσι μόνο σε βίντεο μπορεί να καταγραφεί, αλλά ακόμη και τότε, ο εκκωφαντικός ήχος τους δεν μπορεί να εκτιμηθεί επακριβώς, εκτός κι αν κάποιος εκτεθεί φυσικά σ’ αυτόν.

(οπτικοακουστικό υλικό των κανονιών ήχου παρέχεται παρακάτω. Είναι ξεκάθαρο από τα βίντεο αυτά, ότι είναι εξαιρετικά δυνατοί, τσιριχτοί θόρυβοι που προκαλούν πόνο στ’ αυτιά)

Η “Μεγάλης Εμβέλειας Ακουστική Συσκευή” (long range acoustic device (LRAD)) είναι σχεδιασμένη για μακράς εμβέλειας επικοινωνίες και δρα ως μια “προειδοποίηση αδύνατον να παρακουστεί”, σύμφωνα με την American Technology Corporation (ATC) που έχει αναπτύξει το μηχάνημα αυτό. Η LRAD βασικά έχει την ικανότητα να επικοινωνεί καθαρά από 300 μέτρα μέχρι 3 χιλιόμετρα, είπε ο Robert Putnam, των δημοσίων σχέσεων και επενδύσεων της ATC, σε μια συνέντευξή του στο MSNBC. Έχει ένα επικεντρωμένο αποτέλεσμα. Αυτό που το διαφοροποιεί από διαφορετικά επικοινωνιακά μέσα είναι η ικανότητά του να ακούγεται σαφώς και ξεκάθαρα σε μια μεγάλη απόσταση.

Μόνο που, η αστυνομία δεν προσπαθεί να στείλει κάποιο επείγον σήμα σε συμμάχους 3 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που κάνει είναι κυριολεκτικά να ξεκουφαίνει με τα ακραία ντεσιμπέλ θορύβου κατευθείαν στ’ αυτιά των διαδηλωτών (ή κάθε περαστικού κατοίκου) που βρίσκονται απλά λίγα μέτρα απ’ τα κανόνια. Εξαρτάται από την λειτουργία της LRAD, μπορεί να βγάλει έναν μέγιστο ήχο 145-151 ντεσιμπέλ -ανάλογο ενός πυροβολισμού- σε μια απόσταση ενός μέτρου, σύμφωνα με την ATC. Σχετικές αναφορές του Εθνικού Ινστιτουτου Υγείας (NIH) κάνουν λόγο για μόνιμη απώλεια ακοής που μπορεί να προκύψει από ήχους 110-120 ντεσιμπέλ και πάνω για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ή ακόμα και 75 ντεσιμπέλ, αν η έκθεση στο ηχητικό σήμα διαρκέσει περισσότερο.

Ωστόσο τοποθετείται κάποιος σιγαστήρας, σημειώνει ο Putnam, οπότε η τελική απόδοσή του είναι μικρότερη της μέγιστης, δίνοντας μας την ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι το αν θα κουφαθούνε πολίτες επαφίεται στη διακριτικότητα της ασύδοτης αστυνομίας. Στην κλίμακα ντεσιμπέλ, μια αύξηση των 10 (ας πούμε από τα 70 στα 80) σημαίνει ότι ένας ήχος είναι 10 φορές πιο έντονος. Η κανονική φασαρία της κίνησης μπορεί να φτάσει και τα 85 ντεσιμπέλ, αναφέρει το MSNBC, αλλά αυτά τα κανόνια δεν μπορούν να συγκριθούν με το να κάθεσαι δίπλα σ΄ έναν πολύβουο δρόμο της Νέας Υόρκης.

Το BBC ανέφερε το 2005 ότι ο “εκκωφαντικός ήχος μιας LRAD στο υψηλότερό της προσομοιάζει με αυτόν ενός οικιακού ανιχνευτή καπνού, σύμφωνα με την ATC, αλλά όταν αυξάνεται η ένταση στα 150 ντεσιμπέλ, είναι σαν να κάθεσαι 30 μέτρα από έναν κινητήρα τζετ έτοιμου να απογειωθεί, και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ακοή αν του γίνει κακή χρήση”.

Αυτή η τεχνολογία έχει εφαρμοστεί ευρεία στο Ιράκ, ως ένα “αντι-αντάρτικο όπλο”, ενώ σε διαδηλώσεις, ηχητικά όπλα έχουν χρησιμοποιηθεί στις Ονδούρες. Η Seattle Weekly αναφέρει ότι το όπλο αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα ως όργανο βασανισμού, αν υπάρχει κανείς που δε σκέφτεται ήδη ότι αυτή είναι η μόνη του χρήση.

Το ηχητικό οπλοστάσιο πλέον εφαρμόζεται και εγχώρια (στις ΗΠΑ) προκειμένου να φιμώσει την ελευθερία έκφρασης. Διαφημίζεται ως ένας πιο “ανθρώπινος” τρόπος να αντιμετωπίζονται οι διαδηλωτές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας βολικός τρόπος να καταστέλλονται οι πολίτες χωρίς να προκύπτει μετά το πρόβλημα να πρέπει να εξηγήσει κανείς τους πυροβολισμούς στους δημοσιογράφους. Ένα τσούρμο διαδηλωτών που διαμαρτύρονται για τα σπασμένα τύμπανα των αυτιών τους, δε θα βρει εύκολα το δρόμο του προς τα δελτία ειδήσεων.

Σχετικό υλικό. μπορεί να βρεθεί κάτω από το αρχικό άρθρο, εδώ.

|-|-|

Σημείωση της μετάφρασης: Αν και σχετικά “μη-φονικά” όπλα δεν έχουν ακόμα χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα στις εγχώριες διαδηλώσεις (παρότι η σχετική συζήτηση επανέρχεται συχνά-πυκνά στη δημοσιότητα), δεν είναι τόσο το πρακτικό ενδιαφέρον της μετάφρασης για το ένα ή το άλλο μέσο, όσο ολόκληρη η τάση προτίμησης μιας άμεσης “φυσικής τιμωρίας” των ενοχλητικών στοιχείων, παρά μια δικονομική αντιμετώπιση, τάση που κυριαρχεί και στο εγχώριο μοντέλο αντιμετώπισης διαδηλώσεων: Στοιχειώδης εξοικείωση με τα δεδομένα του δρόμου στην Ελλάδα συνηγορεί στο ότι η δικαιοσύνη του κράτους εγγράφεται σα σφραγίδα στα κακοποιημένα σώματα των διαδηλωτών, κατά τρόπο συλλογικό και πρωθύστερο αν όχι παντελώς αδιάφορο για τη διάπραξη τυπικά παράνομων πράξεων (δεν “τιμωρείται” δηλαδή τόσο αυτός που “παρανόμησε”, όσο αυτός που ενδέχεται να παρανομήσει, καθώς και όσοι/ες βρίσκονται δίπλα του, ακόμα και συμπτωματικά -στο πνεύμα γνωστής τακτικής αντιεξέγερσης που αναφέρεται συνήθως ως “στράγγισμα του νερού”, απ’ τη γνωστή ρήση του Μάο με τον επαναστάτη που πρέπει να κινείται όπως το ψάρι στο νερό).