Tag: καταστολή

Δήλωση της AWU-KIEV ενάντια την αστυνομική καταστολή του Euromaidan, 30/11/2013

Θεωρούμε ότι η αστυνομική καταστολή εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης είναι ένα σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας του καθεστώτος Γιανούκοβιτς. Είμαστε συνεπείς υποστηρικτές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, ενώ οι δράσεις της κυβέρνησης αποτελούν καταπάτηση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Εμείς δεν ζητούμε την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΕ ή με την αντιπολίτευση, αλλά θεωρούμε ότι το κάλεσμα για την παραίτηση του Γιανουκόβιτς να είναι ακόμα πολύ θαμπό, δεδομένης της κατάστασης. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις των διοργανωτών της Euromaidan. Δεν νομίζουμε πως ένα μολύβι και ένα χαρτί μπορούν πραγματικά να επιφέρουν μια καλύτερη ζωή για τους εργάτες. Επίσης έχουμε υπάρξει εδώ και καιρό αντίπαλοι της Τελωνειακής Ένωσης με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, που ενοποιεί καταπιεστικούς νόμους για την εργασία, σύμφωνα με τις «καλύτερες» παραδόσεις της Ευρασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα γεγονότα, όπως η σφαγή του Zhanaozen πριν από δύο χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, εφ ‘όσον λειτουργεί το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, πως ο Γιανουκόβιτς μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από άλλο αστό/η “απόλυτο/η άρχοντα” ο οποίος θα συνεχίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες με την αστυνομία και τα στρατεύματα του πουργείου Εσωτερικών στη διάθεσή του ή της – έστω και μόνο κάτω από ένα νέο σύνθημα, “χαλάζι το έθνος, θάνατος στους εχθρούς” (σ.τ.μ. αναφέρονται και σε θηλυκό “απόλυτο άρχοντα” εννοώντας και την Τιμοσένκο που είναι τώρα φυλακή). Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ υπερασπίζονται και αυτές τα προνόμια και τα εισοδήματα της άρχουσας τάξης με τα γκλόμπ της αστυνομίας και πατριωτική δημαγωγία τους. Και αυτή πρακτική αυτή δεν μπορεί σταματήσει με τις μεθόδους της Euromaidan.

Συμμεριζόμαστε τα θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά δεν νομίζουμε ότι ο πόνοςενός ατόμου αποδεικνύει και το δίκιο του. Ελπίζουμε να δούμε πολλούς από τους συμμετέχοντες Euromaidan στις διαδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά ζητήματα: κοινωνική πρόνοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια στις αυξήσεις των τιμών για τις δημοτικές μεταφορές, τη θέρμανση, το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, ενάντια στο νέο σχέδιο για τον Κώδικα Εργασίας, κατά της κληρικοφροσύνης και της λογοκρισία, για υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν καλύπτονται απο τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites, αλλά επηρεάζουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων περισσότερο από ό, τι μεταδίδεται σε απευθείας σύνδεση. Εμείς ειλικρινά ευχόμαστε καλή τύχη στην αντιπολίτευση στον αγώνα τους εναντίον του Γιανούκοβιτς. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε τους συντρόφους μας για την επιτυχή εφαρμογή των διαδηλώσεων της Πρωτοχρονιάς του 2010.

Δίχως θεούς, δίχως αφέντες, δίχως έθνη, δίχως σύνορα! Κίεβο – Ένωση Αυτόνομων Εργατών

Από: http://avtonomia.net/2013/11/30/zayava-ast-kiyiv-z-privodu-rozgonu-yevromajdvnu/

Δήλωση της AWU-Kiev Ενάντια στην αστυνομία και στον ακροδεξιό τρόμο, 06/12/2013

Από τότε που εκδόθηκε η πρώτη μας ανακοίνωση, η βία κατά αθώων ανθρώπων δεν έχει σταματήσει, έχει αυξηθεί και όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό. Η ανεπιτυχής προσπάθεια για κατάληψη της Διεύθυνσης Προεδρίας (σ.τ.μ. το κτίριο που στεγάζεται η Προεδρική Διοίκηση της Ουκρανίας, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας.) την 1η Δεκεμβρίου, την οποία η αντιπολίτευση κατηγόρησε για δήθεν «προβοκάτορες» φυσικά, οδήγησε σε μία βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Εννέα άνθρωποι που ακούσια έτυχε να βρίσκονται στα επεισόδια της επίθεσης κατά του αστυνομικού κλοιού, και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την ακροδεξιά ή με κομματικούς ακτιβιστές, συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν τυχαία από το πλήθος κατηγορήθηκαν για”υποκίνηση μαζικών ταραχών” και το δικαστήριο διέταξε να παραταθεί η προφυλάκιση τους για δυο μήνες. Εν τω μεταξύ , η μοίρα τους είναι πολύ κατώτερης ανησυχίας για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τους λαϊκισμούς και τον καθαρισμό ” πολιτικά αναξιόπιστων στοιχείων” από το Maidan.

Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου, ένας ομιλητής στην κεντρική σκηνή του Maidan καλείται φυσική επίθεση εναντίον των ακτιβιστών της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων της Ουκρανίας (KVPU), οι οποίοι έμεναν σε σκηνές κοντά στο μετρό Khreschatyk την ώρα που μοίραζαν προκηρύξεις της ένωσης. Μια ομάδα ακροδεξιών πιτσιρικάδων διέλυσαν την σκηνή με μαχαίρια, έσπασαν τα ηχεία, πήραν τη γεννήτρια και χτύπησαν τους ακτιβιστές. Ένας από αυτούς έχει μελανιασμένα πλευρά, ένας άλλος έχει μια σπασμένη μύτη και ένα μαύρο μάτι , και οι τρεις έχουν εγκαύματα ματιών από σπρέι πιπεριού. Η επίθεση συνοδεύτηκε από τους ακροδεξιούς να φωνάζουν “shavky”- μια νέο-ναζί λέξη σλάνγκ για τους αριστερούς και τους αντιφασίστες. Ο Igor Miroshnychenko, βουλευτής με το κόμμα Svoboda (σ.τ.μ. “ελευθερία” το ακροδεξιό κόμμα), ο οποίος παρατηρούσε την επίθεση από κοντά, υπογράμμισε ότι ο ίδιος προσωπικά δεν είχε χτυπήσει οποιονδήποτε και ότι δεν είχε καμία ιδέα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Συμβούλεψε τα θύματα να καλέσουν την αστυνομία και τους κατηγόρησε ότι μοιάζουν με κομμουνιστές – προσθέτοντας ότι θα τους χτυπήσει ο ίδιος, αν όντως καταλάβαινε πως είναι κομμουνιστές. Πριν από αυτό, αριστεροί και οι φεμινιστές/ριες ακτιβιστές έχουν επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις στο Euromaidan από την ακροδεξιά η οποία ισχυρίστηκε ότι συνθήματα κατά των διακρίσεων και για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση ήταν “προκλητικά”.

Την ίδια στιγμή, το γραφείο Τύπου της KVPU δήλωσε ότι υπήρχαν μόνο μερικές “ήσσονος σημασίας παρεξηγήσεις” και αρνήθηκε να στηρίξει τους ίδιους του τους ακτιβιστές. Η Ένωση Αυτόνομων Εργατών επιθυμεί να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς τα θύματα της πολιτικής τρομοκρατίας – τόσο από το κράτος και τους νεο-φασίστες οι οποίοι, δυστυχώς, δεν συναντούν καμία αντίσταση στο Euromaidan. Έχουμε επανειλημμένα κρατήσει μια στάση ενάντια στις τάσεις προς την ίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, του δεσποτισμού της αστυνομίας και των δικαστηρίων . Κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πρώτα καθήκοντα μιας πραγματικής επανάστασης πρέπει να είναι διάλυση όλων των στρατευμάτων της αστυνομίας και η πλήρη αμνηστία. Σε αυτή την περίπτωση , είναι λογικό να απαιτούν τη διάλυση των “Berkut” (σ.τ.μ. ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του υπουργείου εσωτερικών) και των ΜΑΤ και την άμεση απελευθέρωση και την πλήρη αποκατάσταση των εννέα πολιτικών κρατουμένων του δρόμου Bankova. (στμ: συλληφθέντες που τσακίστηκαν από τα Berkut στον δρόμο Bankova St κατά την διάρκεια της τεράστια διαδήλωσης στο Κίεβο την 01/12/13).

Εν τω μεταξύ, βλέπουμε ότι η κατάσταση στο Euromaidan ελέγχεται πλήρως από την ακροδεξιά. Η υπερεθνικιστική ρητορική έχει παραγκωνίσει όλα τα άλλα θέματα που υπάρχουν. Το μόνο σύνθημα που γνωρίζουν όλοι οι διαδηλωτές είναι το “Ζήτω το έθνος, θάνατος στους εχθρούς”. Οι περισσότεροι από τους Νεοναζί ελέγχονται από το κόμμα Svoboda, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες: UNSO, Tryzub, Εθνικοσοσιαλιστική συνέλευση, κλπ. και είναι πλήρως ανεκτοί από την λεγόμενη «εθνική δημοκρατική ” αντιπολίτευση. Ένας από τους ηγέτες του Euromaidan ο Yuriy LUTSENKO, είναι ο αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως Υπουργός Εσωτερικών για τέσσερα χρόνια, που σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αστυνομική βαρβαρότητα ή να διαλύσει τα Berkut και τις άλλες ειδικές δυνάμεις. Αντ’ αυτού , υποσχέθηκε να διαλύσει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα και έγινε διαβόητος για το φυλετικό profiling ατόμων “Μη-Σλαβικής” εθνοτήτων και για τη φράση του : “Μπορείτε να με αποκαλέσετε ρατσιστή, αν θέλετε”. Τώρα στο Euromaidan εξέφρασε δημοσίως του την ανησυχία του για την τύχη των “40 εκατομμυρίων μορφωμένων λευκών Χριστιανών”. Άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης επίσης δεν έχουν τίποτα εναντίον της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γίνονται πορείες ενάντια στην σωματική βία αλλά ακούγεται και ποίηση σχετικά με “Yids” που διαβάζεται στην κεντρική σκηνή. (σ.τ.μ. Yid είναι ένα σλάνγκ εθνώνυμο Γίντις προέλευσης. Χρησιμοποιείται με απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο από αντισημίτες) Η πολιτική τρομοκρατία εναντίον των αριστερών και συνδικαλιστών που εντάθηκε από πέρυσι, δεν έχει σταματήσει.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις πολιτικές απόψεις των ακτιβιστών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν χθες, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι στη θέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ακτιβιστές της Ένωσης Αυτόνομων Εργατών ή οποιοσδήποτε άλλος που δεν συμφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα των εθνικιστών. Είμαστε ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος υπό το καθεστώς Γιανουκόβιτς – Ζαχαρένκο ή του κράτους Tiahnybok – Miroshnychenko. Δεν είμαστε μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε χρηματοδότηση, ούτε στρατεύματα. Μόνο όπλο στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και τους Ναζί είναι η αλληλεγγύη.

Από: http://avtonomia.net/2013/12/06/proti-politsejs-kogo-ta-ul-trapravogo-teroru-zayava-ast-kiyiv/

Πρώτη δημοσίευση στο έντυπο “Κομήτης 2037“, Δεκέμβρης 2013, Πάτρα.

 *

Σημείωση: Περισσότερα για το τί παίζει στην Ουκρανία:

http://revolution-news.com/ukrainian-anarchist-dispels-myths-surrounding-euromaidan-protests-warns-of-fascist-influence/

http://www.rightnow.io/breaking-news/euromaidan-kyiv_bn_1390051043734.html

http://citizenjournal.info/wp-content/uploads/dictatorship-en.jpg

http://nihilist.li/2014/01/10/support-ukrainians-legitimize-far-right-discredited-politicians/

http://nihilist.li/2014/01/20/ognennaya-pollyutsiya/

http://avtonomia.net/2014/01/18/open-letter-european-left/

καί στα Ελληνικά: Με εικόνες, με φωνές ,κόκκινες και μπλέ σημαίες. Μαϊντάν και ουκρανικές πλατείες και Ουκρανία uber alles

Ακόμα μια σχετική δημοσίευση από το μεταφραστικό δίκτυο resistra:

Δήλωση της αυτόνομης ένωσης εργατών σχετικά με την παρούσα πολιτική κατάσταση, 23/01/2013

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στις 16 Γενάρη έδειξαν ότι η παράταξη της άρχουσας τάξης που ελέγχει τώρα την κυβέρνηση, είναι έτοιμη να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντιδραστικής αστικής δικτατορίας όπως αυτή των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ’70. Οι “δικτατορικοί νόμοι” ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία και περιορίζουν την ελευθερία του λόγου· ενώ, καθιερώνουν την ανάληψη ευθύνης για «εξτρεμισμό». Κοινοβουλευτικά φερέφωνα της δικτατορίας της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι το Κόμμα των Περιφερειών και το λεγόμενο «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ουκρανίας, το οποίο εδώ και καιρό έχει μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 ***

Συνέντευξη με έναν αναρχικό από το Κίεβο

Αυτή η συνέντευξη με σύντροφο από την “Αυτόνομη Ένωση Εργατών” του Κιέβου πραγματοποιήθηκε στις 28 Γενάρη 2014. Μας διαφωτίζει σχετικά με το EuroMaidan: μια σειρά από λόγους πίσω από τις διαδηλώσεις, την εστίασή τους στον μισητό πρόεδρο, τις διαφορές με την «πορτοκαλί επανάσταση», τον ρόλο της δεξιάς, την αδυναμία των κοινωνικών αγώνων και τα πιθανά σενάρια.

Ερ: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το Κίεβο (για παράδειγμα, εδώ http://zyalt.livejournal.com/984735.html) φαίνεται ότι όλα τα είδη των διαδηλωτών βρίσκονται στα οδοφράγματα. Κατά τη γνώμη σου, τί τους ενώνει; Τι κάνουν οι άνθρωποι στα οδοφράγματα και τί συζητούν οι υποστηρικτές τους; Απλώς τα πρακτικά ζητήματα, του πώς θα πολεμήσουν τους μπάτσους ή την μορφή της οργάνωσής τους στα οδοφράγματα και γενικότερα;

Aπ: Το βασικό κίνητρο για τις διαδηλώσεις έως τώρα είναι η ακραία έλλειψη δημοτικότητας του προέδρου. Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι είναι η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά, η αποσύνθεση των κοινωνικών υπηρεσιών, η φτώχεια, η ανεργία – το σύνηθες σύνολο παραπόνων που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες. Αυτό δεν είναι ενας αριστερίστικος δογματισμός· ο κόσμος συζητά σχετικά με όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά πέρα από αυτά η δύναμη που τους έκανε να σταματήσουν τη γκρίνια στα σπίτια τους και να διαμαρτυρηθούν δυνατά είναι τα συναισθήματά τους προς την πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αίτημα της παραίτησης του προέδρου είναι το κυρίαρχο· δυστυχώς, αυτό είναι το πιό ριζοσπαστικό πράγμα που οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Το δεύτερο πράγμα είναι το απόλυτο μίσος τους προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά και πάλι, οι διαδηλωτές δε φαίνεται να σκέφτονται ότι υπάρχει κάτι λάθος με το γεγονός ότι ένας από τους ηγέτες των διαδηλώσεων -ο Γιούρι Λιουτσένκο- ήταν Υπουργός Εσωτερικών· κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Berkut και άλλες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν ως συνήθως, και ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα διαλύει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα. Έτσι, εδώ, το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στην αστυνομια καθεαυτή (έχει εξαιρετικά κακή φήμη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων εδώ) είναι σα να διοχετεύεις ενέργεια προς μια σχετικά ανώδυνη κατεύθυνση.

Ο πρόεδρος, η κυβέρνηση του και η αστυνομία είναι τα κύρια θέματα των συζητήσεων, υποθέτω. Κύριο καθήκον των διαδηλωτών, όπως το βλέπουν, είναι να απαλλαγούμε από το Κόμμα των Περιφερειών (PRRU), αυτό είναι όλο. Ένα μικρό μέρος του συνόλου συζητά σχετικά με τη μετατόπιση της ισορροπίας των δυνάμεων του συντάγματος από τον Πρόεδρο προς το κοινοβούλιο. Αλλά φυσικά, τα κύρια θέματα είναι πράγματι τα πρακτικά ζητήματα – δακρυγόνα, τρόφιμα, ασπίδες, βόμβες μολότοφ, τακτικές μάχης στους δρόμους, και ατελείωτες φήμες – για την επικείμενη απειλή της κήρυξης σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τους ελεύθερους σκοπευτές και τα ΜΑΤ (είτε είναι Ρώσοι ή όχι, εαν προτίθενται να συνεχίσουν να πολεμούν κλπ).

Σχετικά με τις συνελεύσεις -όχι, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυναμική και ασταθής για να γίνουν τέτοιου είδους πράγματα, υποθέτω· δηλαδή, δεν βλέπω κάποια μορφή άμεσης δημοκρατίας να εξελίσσεται στα οδοφράγματα στη παρούσα φάση.

Ερ: Φαίνεται ότι γίνονται πολλές επιθέσεις ή καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, αλλά η «φυσιολογική» ζωή της πόλης συνεχίζεται. Είναι όντως έτσι; Οι άνθρωποι εργάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ πηγαίνουν στα οδοφράγματα; Ποιες άλλες μορφές διαμαρτυρίας διαδραματίζουν κάποιο ρόλο; Έχω ακούσει οτι πανεπιστημιακές σχολές είναι κατειλημμένες; Υπάρχει κάποια κινητικότητα σε χώρους εργασίας για παράδειγμα, κατά της καθυστέρησης ή μη καταβολής των μισθών;

Απ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο το κεντρικό μέρος του Κιέβου επηρεάζεται από τις διαδηλώσεις, ενώ στα υπόλοιπα σημεία οι δουλειές κυλούν ως συνήθως, τίποτα δεν έχει σταματήσει. Υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να κηρυχθεί εθνική πολιτική απεργία, αλλά απέτυχαν παταγωδώς: η αντιπολίτευση δεν έχει τα μέσα για το σκοπό αυτό, καμία πολιτική οργάνωση δεν έχει ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο στο χώρο εργασίας, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, επίσης, απλά δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους όπως η απεργία. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει κινήσει κάτι τέτοιο -η παλιά γραφειοκρατική Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Ουκρανίας- είναι ουδέτερη. Η ένωση φοιτητών Άμεση Δράση προσπαθεί να οργανώσει μια απεργία φοιτητών – μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει παρα μόνον σε ένα πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Κιέβου -Mohyla. Οπότε, ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται ή σπουδάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα οδοφράγματα.

Δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλίας που ονομάζεται Automaidan – ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ιδιαίτερα κοντά στις κατοικίες ανθρώπων της εξουσίας και πλησίον των σημαντικών κυβερνητικών περιοχών. Μια ακόμη μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποιείται, είναι το μποϊκοτάζ των προϊόντων που κατασκευάζονται από τους καπιταλιστές που ανήκουν στο Κόμμα των Περιφερειών. Αποδείχτηκε ότι είναι αρκετά επιτυχής, τουλάχιστον σύμφωνα με αναφορές ως τώρα.

Υπήρξε μόνο ένα πανεπιστήμιο υπο κατάληψη μέχρι τώρα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Οι συντρόφοι μας από την Άμεση Δράση προσπαθήσαν να καταλάβουν ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη και να μπλοκάρουν όλες τις εκεί δραστηριότητες, αλλά όσο έχω καταλάβει ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καταληφθεί ο χώρος.

Κινητοποιήσεις σε χώρους εργασίας όσον αφορά τους μισθούς κ.λ.π., μέχρι στιγμής δεν έχουν συνδεθεί με τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Kyivpastrans -η δημοτική επιχείρηση που ελέγχει τις αστικές μεταφορές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες τον Δεκέμβριο, κάποιες αριστερές οργανώσεις τους βοήθησαν, αλλά δεν έφθασαν μέχρι του σημείου να κηρύξουν μια “ιταλική απεργία” (λευκή απεργία) και δεν εντάχθησαν στο Maidan. Στην πραγματικότητα, η τοπική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους πληρώσει όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έως το τέλος του Δεκεμβρίου ώστε να τους ηρεμήσει.

Ερ: Μια απο τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ουκρανία ήταν η λεγόμενη “Πορτοκαλί επανάσταση”. Σε σύγκριση με αυτή, τί είναι διαφορετικό σήμερα; Υπάρχει κάτι που παραπέμπει σε αυτό το ιστορικό γεγονός; Πώς αναφέρονται οι διαδηλωτές στη «δημοκρατία»; Και ποιές είναι οι προσδοκίες σχετικά με την ένωση με την ΕΕ;

Απ: Καταρχάς, η «Πορτοκαλί επανάσταση» ήταν μια ιδιαίτερα προσωποπαγής διαμαρτυρία. Οι άνθρωποι είχαν επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο στόχο – να βάλουν τον αρχηγό τους, Βίκτορ Γιούστενκο, στη θέση του προέδρου. Πολιτικές δομές του Γιούστσενκο ελέγχαν αρκετά καλα το πλήθος και όλα έγιναν πολύ ομαλά. Τώρα, η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν εμπιστεύεται τους τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπεύουν το Maidan στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι σίγουροι ότι έχουν νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη είχαν αποδοκιμαστεί από το πλήθος και το Maidan δεν αποδέχθηκε τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τον Γιανουκόβιτς. Παρόλο τον θυμό τους, οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να υπακούσουν το πλήθς· Γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ριζοσπάστες από τους «αντιπροσώπους» τους. Η όλη κινητοποίηση του Νοεμβρίου ήρθε ως έκπληξη για αυτούς, και από τοτε δεν μπορούν να επεξεργαστούν τα γεγονότα και να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Το κενό αυτό στιγμιαία καλυφθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι το 2004, το φάσμα της συζήτησης ήταν πολύ ευρύτερο. Η όλη “επανάσταση” ήταν αφοσιωμένη στις προεδρικές εκλογές, όμως και πάλι, μπορούσες εκεί να προτείνεις μια πιο αριστερή ατζέντα, να συζητήσεις κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ως προς αυτό, εκείνη η κινητοποίηση ήταν πολύ πιο ετερόδοξη από την τρέχουσα. Τώρα μπορείς να μιλάς μόνο για θέματα εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής. Κάθε απόπειρα να προωθήσεις ένα άλλο ζήτημα σε θέτει σε κίνδυνο να χαρακτηριστείς “προβοκάτορας”.

Δε θα έλεγα ότι ο κόσμος βλέπει πολλούς παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων του 2004 και της τρέχουσας κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια γενιά νέων ανθρώπων που τότε πήγαιναν ακόμη σχολείο, και σήμερα είναι σημαντικό μέρος της κινητοποίησης. Δεύτερον, ο Βίκτορ Γιούστσενκο αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση για όλους τους μετέχοντες στην “πορτοκαλί επανάσταση”.

Οι διαδηλωτές φυσικά λένε ότι αυτό που θέλουν είναι ένα πραγματικό (αστικό) δημοκρατικό κράτος, με το γράμμα του νόμου κοκ. Φαντάζονται ότι το μόνο που τους κρατά μακριά από κάτι τέτοιο είναι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και είναι πεπεισμένοι ότι η ένταξη στην ΕΕ είναι κάτι συνώνυμο με τη δημοκρατία, και βέβαια την ευμάρεια και κάθε άλλο αγαθό. Η ΕΕ είναι η μυθοποιημένη εξιδανίκευση κάθε ελπίδας τους, ενώ η Ρωσία είναι η Γη της Μόρντορ σ’ αυτήν την μυθοπλαστική απεικόνιση του κόσμου.

Ερ: Δεξιά κόμματα και φασιστικές ομάδες παίζουν έναν ρόλο στις κινητοποιήσεις. Πόσο σημαντικός είναι πράγματι αυτός; Πόση υποστήριξη έχουν; Πώς αντιδρούν οι άλλοι διαδηλωτές σε σχέση μ’ αυτούς;

Απ: Το ακροδεξιό κόμμα Svoboda (“Ελευθερία”) είναι η πιο οργανωμένη απ’ τις τρεις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κινητοποιήσεων. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ενεργούς πυρήνες σε πολλές περιοχές, που διαθέτει μια πραγματική ακτιβιστική βάση. Έτσι, ως το πιο οργανωμένο και πιο ιδεολογικά συγκροτημένο απ’ τα τρία, κερδίζει το περισσότερο έδαφος. Πέρα απ’ το Svoboda, υπάρχει η οργάνωση-ομπρέλλα των νεοναζιστικών μιλιταριστικών ομάδων. Ονομάζονται Δεξιός Τομέας, έχουν συγκροτηθεί ως τέτοιοι απ’ το ξεκίνημα των διαδηλώσεων, κι ως τώρα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τεράστια αναγνώριση και συμπάθεια από τον απολίτικο και φιλελεύθερο κόσμο. Έχουν γίνει γνωστοί από την μαχητικότητα και την επιθετικότητα που επιδεικνύουν, ενώ ο κόσμος δεν βλέπει κάτι στραβό σ’ αυτούς που τους θεωρεί ως “χαριτωμένους νέους πατριώτες”. Τελευταία, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές, όπου νεοναζί χουλιγκάνια των γηπέδων εμφανίστηκαν ως η κύρια δύναμη κρούσης ενάντια στην αστυνομία και τους τραμπούκους της κυβέρνησης.

Η φασιστική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη μέχρι τις 19 Γενάρη, οπότε και οι διαδηλώσεις εμπλουτίστηκαν με πάρα πολύ κόσμο, κυρίως απολίτικους πολίτες, φιλελεύθερους, ακόμα και αριστερούς. Αυτό συνέβη καθώς η ατζέντα των διαδηλώσεων μετατοπίστηκε με κέντρο βάρους την αντίθεση προς τους “δικτατορικούς νόμους” που πέρασαν στις 16 Γενάρη. Έκτοτε, οι φασίστες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ελαφρώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι διαδηλώσεις μακροπρόθεσμα θα ευνοήσουν την ακροδεξιά, οποιοσδήποτε κι αν επικρατήσει. Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, θα κυριαρχήσουν στις αστυνομικές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ. Εάν κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, αυτό σημαίνει ότι η μισή χώρα θα στραφεί προς την ακροδεξιά, η οποία θα καταξιωθεί ως η μόνη υποτιθέμενη πατριωτική δύναμη ικανή να αντιταχθεί στον δικτάτορα.

Στο μεταξύ, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί ακτιβιστές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μετά τις 19 Γενάρη, καθώς αυτοί οι νόμοι θέτουν σε κίνδυνο καί τη δική τους δραστηριότητα. Βρήκαν τη θέση τους σε δραστηριότητες υποδομής, όπως οι βάρδιες στα αυτοσχέδια νοσοκομεία: μένουν εκεί προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αστυνομικούς και τους τραμπούκους που απαγάγουν τους τραυματίες. Ένα άλλο πεδίο δράσης των αριστερών ακτιβιστών είναι η προαναφερθείσα προσπάθεια κήρυξης μιας πολιτικής απεργίας.

Ερ: Απ’ έξω απ’ τις κινητοποιήσεις, φαίνεται να έχετε πολλά κοινά με το κίνημα στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι (σίγουρα όχι τις θερμοκρασίες…). Οι διαδηλωτές στο Κίεβο και αλλού στην Ουκρανία βλέπουν μια τέτοια σύνδεση με τις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια;

Απ: Υπάρχουν ίσως ορισμένες παράλληλοι που μπορούμε να σκιαγραφήσουμε, ωστόσο απ’ την υποκειμενική σκοπιά των Ουκρανών διαδηλωτών αυτές οι άλλες κινητοποιήσεις απλά δεν υπάρχουν. Βλέπουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν έναν αμειγώς εθνικό αγώνα, προσπαθούν να τα ενσωματώσουν στην ουκρανική ιστορία, κι όχι σ’ ένα παγκόσμιο κύμα κινημάτων.

Ερ: Τέλος, καθώς παρακολουθήσατε το κίνημα απ’ το ξεκίνημά του, και έχετε βγάλει και σχετικά κείμενα: Ποιά είναι η ελπίδα σας για τις κινητοποιήσεις αυτές, τί θετικό θα μπορούσε να προκύψει; Ποιό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς; Τί είδους υποστήριξη θα περιμένατε από το εξωτερικό;

Απ: Όπως προείπα, υπάρχουν δυο πιθανές εκβάσεις: Αφενός μια επικράτηση του Γιανουκόβιτς, που θα σήμαινε ένα σκληρό απολυταρχικό καθεστώς, του είδους των λατιναμερικανικών δικτατοριών του ’70. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο για τον Γιανουκόβιτς να κυβερνά τη χώρα, καθώς θα απολαμβάνει τη στήριξη λιγότερου από τον μισό πληθυσμό -στην καλύτερη. Μια δικτατορία δεν μπορεί να σταθεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ένα πιθανό σενάριο ίσως να ενείχε και την ανάδυση ενός ένοπλου αντάρτικου κινήματος, κάτι σαν τον IRA στη Βόρειο Ιρλανδία του ’80 και του ’90. Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν μια τελική επικράτηση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια αδύναμη αστική δημοκρατία, πολιτικά ασταθή, αλλά διατηρώντας κάποιες βασικές ελευθερίες -όπως ήταν δηλαδή η Ουκρανία στα 2005-2009. Με τη διαφορά ότι τώρα οι φασίστες θα είναι πολύ ισχυρότεροι τόσο στους διαδρόμους της εξουσίας όσο και στον δρόμο. Και τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο, το χειρότερο ίσως απ’ όλα, ενός ανοιχτού εμφυλίου μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας -περιλαμβανομένου του Κιέβου- απ’ την μία, και Νότιας και Δυτικής απ’ την άλλη. Φυσικά, αυτό θα ήταν καταστροφικό, καθώς οι άνθρωποι θα πολεμούσαν για τις εθνικιστικές χίμαιρες καί από τις δυο πλευρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται απίθανο, καθώς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη, βιομηχανική χώρα, και η ΕΕ, η Ρωσία και οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις είναι απίθανο να επιτρέψουν να μετατραπεί μια χώρα με μεγάλα αποθέματα και αγωγούς φυσικού αερίου, πετρελαίου, 15 ατομικούς αντιδραστήρες κλπ, σε μια χαοτική εμπόλεμη ζώνη.

Υποθέτω ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη μορφή υποστήριξης απ’ το εξωτερικό θα ήταν προσπάθειες πίεσης της ουκρανικής κυβέρνησης να υποχωρήσει, αλλά χωρίς να υποστηριχθεί η ακροδεξιά. Υποθέτω ότι μηνύματα όπως “υποστηρίζουμε τον αγώνα σας αλλά όχι τους φασίστες σας” θα ήταν ό,τι καλύτερο ως μια μορφή πίεσης από τα έξω.

Πηγή: http://www.libcom.org/news/politicians-had-obey-crowd-29012014

Πληροφορίες για την υπόθεση του συντρόφου εδώ.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΑΣΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ

Στις 11 Νοεμβρίου, μετά από πεντάμηνη αναβολή ξεκινάει η δίκη μου στο Εφετείο της Λουκάρεως, όπου αντιμετωπίζω μια δέσμη κατηγοριών που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και μια δέσμη που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου.

Μια δίκη με εμφανή χαρακτηριστικά πολιτικής σκοπιμότητας και δικονομικής αυθαιρεσίας, με στοιχεία από ανεπαρκή έως κατασκευασμένα και γεγονότα παραμορφωμένα στην προκρούστεια κλίνη της αντιτρομοκρατικής και των ειδικών ανακριτών. Μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα μίντια αστυνομικό- δικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων και των αντιστεκόμενων. Είναι ένα πολιτικό πείραμα, καθώς συνδυάζεται ο από μηχανής Θεός της αστυνομικής καταστολής, το επιστημονικοφανές DNA, με το πασπαρτού της δικαστικής καταστολής άρθρο 187Α, τον λεγόμενο τρομονόμο.

Έχει επίσης μια σημασία από νομικής άποψης ότι από την μια δεν υπάρχει εναντίον μου ούτε μισό αξιόπιστο στοιχείο και ότι από την άλλη ως συνέπεια αυτής της ανυπαρξίας, παραβιάζεται οποιαδήποτε έννοια τεκμηρίου αθωότητας. Καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητα του και όχι το δικαστήριο την ενοχή του, σύμφωνα με τις εγγυήσεις που υποτίθεται ότι παρέχει η επηρεασμένη από τον Διαφωτισμό Ποινική Δικαιοσύνη. Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση μου καλούμαι να ανασκευάσω τις εναντίον μου κατηγορίες χωρίς να αντιμετωπίζω απτά στοιχεία, αλλά ένα σκεπτικό βασισμένο σε ψεύδη και αυθαίρετα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και όχι για συγκεκριμένες πράξεις.

Πέρα όμως από τη δικαστική υπάρχει και η αστυνομική διάσταση που έχει μεγάλη σημασία, καθώς προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Με βασικότερο από όλα το γιατί η αντιτρομοκρατική και όχι η ασφάλεια να ασχοληθεί με μία ληστεία. Πολύ απλά γιατί υπήρχε νεκρός και μάλιστα πολίτης. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνδεθεί ο αναρχικός χώρος με ενέργειες που δεν στρέφονται κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, αλλά κατά πολιτών. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009 (;) με την περίεργη υπόθεση έκρηξης βόμβας και του θανάσιμου τραυματισμού νεαρού Αφγανού μετανάστη και συνεχίστηκε με τα τραγικά γεγονότα της marfin. Μίντια και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.

Επίσης, έχει σημασία το τι είναι η Αντιτρομοκρατική και ποιος είναι ο ρόλος της. Ο ρόλος της φυσικά δεν είναι να εξιχνιάζει ληστείες και ανθρωποκτονίες. Αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας. Ο ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο και οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, με πρόσχημα την “εξάρθρωση” των ένοπλων οργανώσεων. Έτσι, οι “λάθος” συλλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά αντίθετα της ικανότητας να δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου και πανικού ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.

Έτσι, κάποιος στις 14 Νοεμβρίου κάποιος “άγνωστος” τηλεφωνεί στην Αντιτρομοκρατική και τους “ενημερώνει” ότι οι δράστες της ληστείας στην Πάρο έχουν σχέση με την τρομοκρατία και μάλιστα ένας εξ αυτών ονομάζεται Τάσος, έχει τα χαρακτηριστικά μου και διαμένει στη συγκεκριμένη διεύθυνση, δηλαδή στο πατρικό μου. Στις 18 Αυγούστου ξανατηλεφωνεί και ενημερώνει ότι βρίσκομαι στα σκαλάκια του Μετρό Κεραμεικού, όπου και συλλαμβάνομαι. Ο “άγνωστος” άντρας φυσικά ποτέ δεν εντοπίστηκε από την αντιτρομοκρατική.

Με αυτόν τον τρόπο γέμισε η κενή θέση που η Αντιτρομοκρατική μου είχε ετοιμάσει από τον Δεκέμβρη του 2010. Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 συλλαμβάνονται 6 αναρχικοί σύντροφοι μετά από “μεγαλειώδη” επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Μια επιχείρηση που εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς από τους 6 συλληφθέντες που κατηγορήθηκαν ως μέλη της ίδιας ομάδας, κάποιοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, κάτι που επικυρώνεται και δικαστικά λίγους μήνες μετά, με την απαλλαγή δύο εξ αυτών από τις κατηγορίες. Αλλά και για τους υπόλοιπους τέσσερις, παρά τις θριαμβολογίες του τότε υπουργού Προ.Πο. Χρήστου Παπουτσή, δεν προκύπτει παρά οπλοκατοχή και χωρίς μια σειρά δικαστικών αλχημειών θα ήταν αδύνατο να προστεθεί η κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ.

Οι τρεις κατηγορούμενοι για την υπόθεση (Κώστας Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας και Γιώργος Καραγιαννίδης) αναλαμβάνουν την ευθύνη της οπλοκατοχής με σκοπό την αναρχική δράση, ενώ η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας της συντροφικής της σχέσης με τον Κώστα Σακκά, αλλά και για τη βοήθεια που παρείχε στον Αλέξανδρο Μητρούσια.

Η αντιτρομοκρατική φυσικά γνώριζε και την δική μου συντροφική και φιλική σχέση με τον Κώστα Σακκά, με τον οποίον ήμασταν συμφοιτητές από το 2002 στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έχει τοποθετήσει στις παρακολουθήσεις της ένα άγνωστο, υποτίθεται, πρόσωπο που όλως τυχαίως έχει τα χαρακτηριστικά μου και το παρουσιάζει σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συναντήσεις. Στην πραγματικότητα καθόλου άγνωστο δεν τους ήταν αυτό το πρόσωπο για το οποίο άφησαν μια κενή θέση στη δικογραφία για την κατάλληλη στιγμή. Και η κατάλληλη στιγμή για τις επικοινωνιακές τους σκοπιμότητες ήρθε τον Αύγουστο του 2012. Κάνει εντύπωση φυσικά, πως αυτό το “άγνωστο” πρόσωπο το οποίο δε συνέλαβαν τότε, τον Δεκέμβρη του 2010 επειδή δε θεώρησαν ότι έχει μεγάλη σημασία, μπόρεσαν και το αναγνώρισαν, παρά τη μικρή του σημασία δύο χρόνια μετά.

Η αντιτρομοκρατική επέλεξε να καλύψει αυτή τη κενή θέση που μου είχε φυλάξει, με τον πιο παταγώδη αλλά και αναξιόπιστο τρόπο. Επέλεξε να με εμφανίσει ως εμπλεκόμενο σε μια ληστεία με ανθρωποκτονία, στηριζόμενη σε dna που “βρέθηκε” σε κάποιο καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από τον δράστη, τη στιγμή που μια σειρά υπόπτων παρατυπιών, αντιφάσεων και παραλήψεων τόσο στη διαδικασία περισυλλογής του όσο και στην εργαστηριακή του εξέταση καταδεικνύουν πως ως στοιχείο είναι ανύπαρκτο, αν όχι κατασκευασμένο.

Η περίπτωση μου δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μια τυπική περίπτωση στο σύγχρονο καθεστώς εξαίρεσης. Είναι κοινός τόπος πως με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης πολλά έχουν αλλάξει σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Το Κεφάλαιο αλλάζει τους όρους επιβολής του και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται ως μόνιμο. Το αστυνομικό- δικαστικό σύμπλεγμα αναβαθμίζει το ρόλο του και από συμπληρωματικός θεσμός ανάγεται σε αιχμιακό εργαλείο της εξουσίας.

Η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει τον ρόλο της, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το πόστο του μοναδικού διασφαλιστή και ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής. Ενώ ταυτόχρονα η εξουσία επιδιώκει την όποια κοινωνική συναίνεση μέσω της μιντιακής δαιμονοποίησης και του ποινικού κολασμού των αντιστεκόμενων και των αποκλεισμένων, συσπειρώνοντας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας γύρω από το ιδεολόγημα της νομιμότητας.

Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός στη πιο σύγχρονη μορφή του αρθρώνεται με ολοένα πιο στρατιωτικούς όρους αντιμετωπίζοντας ένα ευρύτατο κοινωνικό σύνολο ως εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό. Ο αναρχικός χώρος κατηγοριοποιείται μαζί με τα αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια στο ίδιο πλαίσιο, αυτό τον αποσταθεροποιητικών παραγόντων και αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.

Από τη μια η αστυνομία καταλαμβάνει με την ασφυκτική παρουσία της κάθε εκατοστό δημοσίου χώρου, οι τηλεφωνικές υποκλοπές δεν εκπλήσσουν κανέναν και οι κάμερες παρακολούθησης ανά δέκα μέτρα περνάνε πλέον απαρατήρητες. Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χώροι και αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια περνάνε στη σφαίρα της ποινικής διαχείρισης. Επιστρατεύσεις εργαζομένων, παράνομες απεργίες, τρομονόμος σε διαδηλώσεις, Σκουριές, μαθητικές καταλήψεις, ξένιος Ζευς, οροθετικές, Ρομά. Οι ιεροεξεταστές των μίντια, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας επιβάλλουν τη νομιμότητα ως έννοια ιερή. Ως δόγμα. Η νομιμότητα πρέπει να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια, αν όχι με κατάνυξη. Σαν προσευχή που θα φέρει την αγία ανάπτυξη. Οι επιστημονικές δυστοπίες όπως αποτυπωθήκαν στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κοιτάζουν με δέος τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ιστορία δεν κάνει κύκλους ούτε όμως πηγαίνει ευθεία. Η ιστορία πηγαίνει όπου την πάμε. Και αν το ένα άκρο, αυτό των θιασωτών του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού (είτε εκφράζεται με τον μνημονιακό κουτσαβακισμό του Σαμαρά είτε με τον ναζιστικό τραμπουκισμό του Μιχαλολιάκου), επιμένει να την σπρώχνει στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην απόλυτη βαρβαρότητα, το άλλο άκρο, εμείς οι αναρχικοί , οι κομμουνιστές, οι αποκλεισμένοι, πρέπει με πείσμα και παρά τις μικρές μας ακόμα δυνάμεις να τη σπρώξουμε προς την επανάσταση, τη χειραφέτηση του προλεταριάτου, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

Αναστάσιος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

4 Νοεμβρίου 2013

Κείμενο συλληφθέντων της 18/9

Τη Τετάρτη 18/9 μας συνέλαβαν στην πορεία που έγινε στο Κερατσίνι μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από συμμορία φασιστών τη προηγούμενη μέρα. Συλλήψεις στο σωρό, μετά από επιθέσεις των ΜΑΤ.

Σήμερα, κρατούμαστε στη Γ.Α.Δ.Α. φορτωμένοι με σειρά ανυπόστατων κατηγοριών για «γεγονότα» που ποτέ δεν συνέβησαν. Αρκετοί από μας χτυπήθηκαν σοβαρά την ώρα της σύλληψης.

Ήμασταν εκεί και αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, πάλι εκεί θα ήμασταν. Γιατί δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, αυτή τη φορά για τη πολιτική του δράση. Βρεθήκαμε εκεί ενάντια στον φασισμό και τις δολοφονικές επιθέσεις, είτε προέρχονται μέσα από νεοναζιστικές συμμορίες είτε μέσα από το ίδιο το κράτος και τη καταστολή.

Αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες.

Προς τους διώκτες μας:

Δεν θα στήσετε πάνω μας την θεωρία των «δύο άκρων». Τη θεωρία ενός κράτους που κρατάει «τα ίσα» απέναντι στους φασίστες και τους αντιφασίστες, για να εδραιώσετε μια εικόνα «ομαλής διαχείρισης» που δήθεν κάνετε, πετώντας στον καιάδα της εξαθλίωσης όλο και περισσότερους από εμάς.

Κάποιοι έπρεπε να συλληφθούν για να στηθεί για πολλοστή φορά το ίδιο παραμύθι συλλήψεων και χτυπημάτων σκορπώντας τον φόβο ανάμεσα μας. Γνωρίζουμε καλά ότι το παιχνίδι είναι στημένο στις πλάτες όλων μας.

Εδώ, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον αισθανόμαστε πιο δυνατοί.

Ευχαριστούμε όλους τους αλληλέγγυους-ες και τους συντρόφους-ισες που βρίσκονται παντού. Εκφράζουμε στην οικογένεια και τους φίλους του Παύλου τη συμπαράσταση μας.

Κρατούμενοι-ες του τμήματος

«Προστασίας κράτους πολιτεύματος»

(6ος όροφος Γ.Α.Δ.Α.)

Μια απόπειρα να κρατηθεί ένα αρχείο σχετικά με την υπόθεση του αναρχικού Τάσου Θεοφίλου, που βρίσκεται προφυλακισμένος απ’ τις 18 Αυγούστου, βάσει κατηγοριών τις οποίες αρνείται, σχετικά με τη γνωστή υπόθεση της ληστείας της Αγροτικής Τράπεζας στην Πάρο, κατά τη διαφυγή των ληστών απ’ την οποία, ένας οδηγός ταξί προσπάθησε να τους “συλλάβει” και πυροβολήθηκε θανάσιμα.

Το κατηγορητήριο, σερβιρισμένο από τα ΜΜΕ και μαγειρεμένο κάπου ακόμη βρωμερότερα, είναι πασπαλισμένο με διάφορες νοστιμιές του ποινικού κώδικα, από “αντίσταση κατά της αρχής” μέχρι συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Περιέργως η διατήρηση ιστολογίου έμεινε ατιμώρητη.

Για επικοινωνία: Αναστάσιος Θεοφίλου, Φυλακές Δομοκού, ΤΚ 35010

27/08/2012 – Επιστολή πρώτη:  Ημερολόγιο της επιχείρησης ¨Angela Davis¨ – Α. Κ. Θεοφίλου

22/09/2012 – Κειμενο αλληλεγγύης στον Αναστάσιο Θεοφίλου – Πολύκαρπος Γεωργιάδης

04/10/2012 – Επιστολή δεύτερη: Δυο σημειώσεις... – Α. Κ. Θεοφίλου

22/03/2013 – Σχετικά με τις αποδράσεις από τις φυλακές – Α. Κ. Θεοφίλου

09/06/2013 – Τί είναι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Angela Davis (μτφ. Α. Κ. Θεοφίλου)

10/06/2013 – Για τη σύλληψη και την αναβολή της δίκης του Τάσου – Εφ. “Κόντρα”

16/08/2013 – Ο αγώνας των κρατουμένων στην Καλιφόρνια και η εξέλιξη της ποινικής καταστολής στην Ελλάδα – Ρ. Συριανός-Α. Κ. Θεοφίλου

05/10/2013 – Για την αντιφασιστική πορεία – Ρ. Συριανός-Α. Κ. Θεοφίλου

29/10/2013 – Συνέντευξη του Τάσου στο OmniaTV για την υπόθεση

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=4idZKGo2zRQ[/youtube]

04/11/2013 – Κείμενο του Τάσου εν όψει της δίκης του

Τα πιο σοβαρά ως τώρα στοιχεία που διαθέτουν οι αρχές εναντίον του συντρόφου

 

 

 

Καταρχήν θα παρακαλούσα να δείξετε λίγη υπομονή για αυτά που έχω να πω, χωρίς να με διακόψετε για να μην χάσω τον ειρμό μου. Θα ξεκαθαρίσω ποιος πραγματικά είμαι, στην καθημερινότητά μου και στο στάδιο της εργασίας γιατί πιστεύω πως ο καθένας έχει σχηματίσει άλλη εικόνα για μένα, επηρεασμένος από τα ΜΜΕ ως σεσημασμένος ληστής και τζογαδόρος που μπαινοβγαίνω σε καζίνο και μπουζούκια. Τέλος πάντων…

Θα πω για την επιλογή μου, τις ιδέες και τα βιώματά μου που με παρακίνησαν στην αλληλεγγύη στον Βασίλη Παλαιοκώστα αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε εγκληματική οργάνωση, σε οποιαδήποτε ληστεία, απαγωγή και μερίδα από τα λύτρα.

Να ξεκαθαρίσω λίγο και την παρεξήγηση μεταξύ σας και του συνηγόρου μου που με χαρακτήρισε αντιεξουσιαστή, και που πολύ καλά παρατηρήσατε ότι εγώ δεν το είπα ποτέ αυτό. Έχω περάσει από τον αναρχικό χώρο όπου και γνώρισα τον Πόλυ, κι αν όχι όλους εδώ μέσα, σίγουρα τα ¾ τους γνωρίζω από κει. Ο αναρχικός χώρος είναι χώρος ελεύθερης έκφρασης, δηλαδή δεν είναι όπως ένα κόμμα που πας και γράφεσαι κι ακολουθείς τη γραμμή και το καταστατικό του αρχηγού. Ο καθένας λέει τις απόψεις του ελεύθερα. Έτσι κι εγώ, όπως έχω περιγράψει τα βιώματά μου με τη στάση μου και τις απόψεις μου σε αυτά, ο κ. Φυτράκης με τις δικές του γνώσεις μ’ αποκάλεσε αντιεξουσιαστή, το δέχομαι. Αν μ’ έλεγε αναρχικό πάλι θα το δεχόμουνα, αν μ’ έλεγε κομμουνιστή πάλι θα το δεχόμουνα. Εγώ δεν αυτοταμπελώνομαι, αλλά αφήνω τους άλλους να με κρίνουν, ο καθένας δεν είναι και ό,τι δηλώνει. (Δηλαδή το Πασοκ που λέει ότι είναι σοσιαλιστικό, είναι; Όχι φυσικά, αφού επέλεξε τον δρόμο της βαρβαρότητας).

Είμαι ένας άνθρωπος με συνείδηση και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά κι αυτό προσπάθησα να το δείξω πρωτόδικα θέτοντας το ζήτημα της εργασίας έτσι όπως το βίωσα για 9 χρόνια, απ’ το εργοστάσιο επίπλων στο γραφείο της γραφιστικής. Όλη μου η καθημερινότητα κινούνταν γύρω απ’ την εργασία, απ’ τις 6.30 το πρωί που ξυπνούσα για να πάω στη δουλειά ως το βράδυ που πήγαινα στο μπαρ και σχολίαζα με τους φίλους μου πως πέρασε η μέρα μου, απ’ τον ακρωτηριασμό του δακτύλου μου και τη διπλή δισκοκήλη στη μέση μη μπορώντας να περπατήσω για 6 μήνες, στις πληρωμένες υπερωρίες, στις αυξήσεις που έπαιρνα μετά από χρόνιες διαδικασίες, ως την απάθεια των συναδέλφων μου σε μια αναπαυόμενη ρομποτική ζωή. Όλη αυτή η γλυκόξινη γεύση φαντάζει όνειρο σήμερα…

Το εργατικό δυστύχημα του συναδέλφου μου και το θέαμα που αντίκρισα με τα μυαλά απ’ έξω είναι εικόνες και σημάδια μιας ζωής που μ’ έκαναν να σκεφτώ τα πράγματα πιο ρεαλιστικά από ποτέ. Αντέδρασα απέναντι στους ψευτοσυνδικαλιστές, που ξεπουλάνε το χρόνο της ζωής μας με αντάλλαγμα την επιβίωση, που κομματικοποιούν τους εργαζόμενους για να μπουν οι ίδιοι στην πολιτική, που θεωρούν μοιραίο να πεθάνεις την ώρα που δουλεύεις για να ζήσεις. Προσπάθησα να δεθώ με τους συναδέλφους μου (αν και τους κατέκρινα ως τότε για τις μικροαστικές τους απόψεις), για να διεκδικήσουμε τα στοιχειώδη μέτρα ασφάλειας, έναν ευρωπαϊκό κι αξιοπρεπή μισθό της τάξης 1000-1200 €, να σταματήσουμε τις υπερωρίες κ.ά. , κάτι που δεν προχώρησε ποτέ συλλογικά παρά μόνο ατομικά.

Παραιτήθηκα απ’ το εργοστάσιο αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητά του κι έχοντας την τότε επιλογή να βρω αλλού δουλειά. Βρήκα ως γραφίστας (αυτό που σπούδασα στον «Ευκλείδη») αφήνοντας πίσω μου την σκληρή εργασία και το μεγαλύτερο μισθό που έπαιρνα, θυσιάζοντας τους αγώνες που είχα δώσει γι’ αυτόν, για να μην έχω την ίδια «τύχη» με το συνάδελφο μου που σκοτώθηκε. Είπαμε, ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη…Σίγουρα και σ’ αυτή τη δουλειά δεν ήταν μέλι-γάλα (όπως σ’ όλες άλλωστε). Απέκτησα μυωπία εξ’ αιτίας του υπολογιστή κι αυξήθηκε μέσα στη φυλακή (Από το να βλέπεις κοντά, από τοίχο σε τοίχο, δεν εξασκείται το μάτι για τα μακριά).

Εκείνο τον καιρό ήρθε και ο Πόλυς για να τον βοηθήσω να μεταφέρουμε τρόφιμα και είδη οικιακής χρήσεως σε κάποιον φίλο του καταζητούμενο, λόγω του ότι δεν ξέρει να οδηγάει ούτε αυτοκίνητο ούτε μηχανή. Και τον ευχαριστώ για την επιλογή του τόσο σαν φίλο και σαν σύντροφο που αργότερα με αποκάλυψε και την ταυτότητά του. Αφού είχα ήδη βιώσει και κατανοήσει την καθημερινότητα της εργασίας και συναισθηματικά φορτωμένος, με ήταν αδύνατο να μην σταθώ αλληλέγγυος σε κάποιον που έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά ώστε να ζει ελεύθερος, θα ακύρωνα τον εαυτό μου τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά. Η αξιοπρέπεια στη ζωή, ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, το πάθος για την ελευθερία είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Ενάντια πάντα σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ληστεύοντας τράπεζες, δηλαδή τη νόμιμη τοκογλυφία του κράτους, για να επιβιώσει κι όχι για να γίνει πλούσιος, οι πράξεις του δεν αντικρούονταν στη συνείδηση μου. Δεν θεοποιώ την παρανομία του γιατί για μένα  πρόκειται για μια κάπως…περιορισμένη ελευθερία. Σέβομαι όμως την επιλογή του απ’ το «ζήσε σαν σκλάβος και πέθανε σαν λάθος», όπως και την σέβεται το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινής γνώμης. Και τον προτιμάει κι ο κάθε αστυνομικός απ’ τον κάθε ληστή περιπτέρου, απ’ τον κάθε τσαντάκια, απ’ τον κάθε νταβατζή, απ’ το κάθε βαποράκι της πρέζας, απ’ τον κάθε απατεώνα. Κι αυτό που με είπαν οι αστυνομικοί στα κρατητήρια ήταν: «Παρακαλούσαμε να ήταν ο Βασίλης Παλαιοκώστας πίσω απ’ την απαγωγή του κ. Μυλωνά γιατί έγιναν κάποιες γκάφες απ’ την μεριά μας κι υπήρχε περίπτωση να τον χάναμε. Είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει χωρίς να υπάρξουν απώλειες». Αυτό ακριβώς με είπαν!

Παρ’ όλ’ αυτά θέλουν να τον απομονώσουν (ακόμα και να τον εξοντώσουν, σύμφωνα με την επιστολή που έστειλε στην Ελευθεροτυπία τον Φεβρουάριο του 2010), επειδή έχει ρεζιλέψει πολλές φορές τις αρχές και χωρίς να σφάλλει κανέναν, να είναι και αρεστός στον κόσμο, κάτι που ζηλεύει το κάθε πολιτικό λαμόγιο με την ταυτότητα του ληστή ή του κλέφτη.

Όλα αυτά εδώ είναι κάτι που είχα πει και πρωτόδικα. Πέρασαν μόλις 3 χρόνια από τότε για να αποδειχθεί ότι όλοι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που πέρασαν από τη βουλή μεταπολιτευτικά, χρεοκοπήσανε τη χώρα παίζοντας με τη Siemens, Βατοπαίδι, χρηματιστήριο, ομόλογα, συστήματα C4I, υποβρύχια, ΟΣΕ, Ελληνικό δημόσιο-ρουσφέτια, κλπ, φτιάχνοντας όλοι τους περιουσίες για να ‘χουν να φάνε μέχρι και τα τρισέγγονά τους και κανένας δεν διώχθηκε ποτέ ποινικά. (Είπα κανένας; Συγγνώμη, προέκυψε το προεκλογικό δώρο «Άκης Τσοχατζόπουλος»…). Και καλούνε τους πολίτες, κυρίως τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους και την εργατική τάξη, που ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος όλα αυτά τα χρόνια, να πληρώσουν όλη την οικονομική κρίση (που αυτοί μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο) με την ένταξη στο ΔΝΤ, με το μνημόνιο, την έκτακτη εισφορά, το χαράτσι της ΔΕΗ, μειώνοντας μισθούς και συντάξεις και κόβοντας επιδόματα. Εμείς τα ‘χουμε πληρώσει ήδη όλα αυτά και τώρα έπρεπε να τα πάρουμε πίσω κι όχι να μας τα ξανακλέβουνε με φόρο κόντρα στο φόρο. Λες και οι φόροι φέρνουν έσοδα… «Εμείς δεν τα φάγαμε» (οι αλήτες, οι κοπρίτες, οι μαλάκες κι οι τεμπέληδες), αυτοί τα φάγανε κι αυτοί πρέπει να τα γυρίσουν πίσω.

Αυτοί οδήγησαν τον κόσμο στην εξαθλίωση και στη ζητιανιά, στην κατάθλιψη και στη μετανάστευση εξ’ αιτίας της ανεργίας, στις αυτοκτονίες μετά από οικονομική κατάρρευση, στη φυλακή για να έχουν τουλάχιστον να φάνε (φανταστείτε ότι έχει ξεφτιλιστεί το νόημα της ελευθερίας απέναντι στην επιβίωση), στα συσσίτια της εκκλησίας (να λέμε κι ευχαριστώ στους ουδέποτε φορολογούμενους). Αυτοί εξαγρίωσαν τον κόσμο κι έκλεξε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής από αντίδραση, χωρίς να ξέρουν καν τι είναι. Αυτοί υποθάλπουν τους φοροφυγάδες επιχειρηματίες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ενώ ταυτόχρονα στέλνουν κόσμο στη φυλακή για απλήρωτα πρόστιμα του ΚΟΚ της τάξης των 300 €. Επειδή απ’ την κακομεταχείριση και τη διαφθορά χρεοκοπήσανε τα παραμάγαζά τους, θα χρεοκοπήσουνε και τα σπίτια μας; Αν αυτοί δεν είναι νταβατζήδες κι εγκληματική και τρομοκρατική οργάνωση, τότε ποιος είναι; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρομοκρατία απ’ το να μην μπορείς να ταΐσεις το παιδί σου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρομοκρατία απ’ το να μην ξέρεις τι σε περιμένει αύριο. Μόνο στον πόλεμο γίνονται αυτά. Και μόνο ένας τους διώχθηκε ποινικά. Ε, φυσικά γι’ αυτούς το σύνταγμα, οι νόμοι, οι δικονομίες κλπ είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Το κράτος όταν φτιάχνει ένα νόμο δεν υποχρεώνει μόνο τους πολίτες να τον σεβαστούν αλλά αυτοδεσμεύεται. Άσχετα που μπορεί να τον παραβεί…χωρίς να τον παραβεί, δηλαδή ή θα τον τροποποιήσει ή θα τον καταργήσει ή θα τον αντικαταστήσει από έναν άλλο πιο εφαρμοστό. Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο, ο νόμος δεν είναι ίσος προς όλους κι αυτό το βλέπουμε και το ζούμε μέσα στη φυλακή που είναι γεμάτη από φτωχοδιάβολους, γιατί κρίνουν απ’ τη στιγμή κι όχι απ’ το χρόνιο αποτέλεσμα.

Αποτέλεσμα της χρόνιας κλεψιάς του κράτους είναι η οικονομική κρίση, αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης είναι η άνοδος της εγκληματικότητας. Το κράτος τι κάνει γι’ αυτό; Έχει γεμίσει τις φυλακές με κλεφτρόνια. Μα είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Όταν ένας δεν έχει να φάει, αναγκαστικά θα κλέψει. Είναι ο νόμος της ζούγκλας, το ένα ζώο σκοτώνει το άλλο για να ζήσει. Εγώ όταν έχω ένα σάπιο δέντρο, δεν περιμένω να καρποφορήσει για να πετάξω τους σάπιους καρπούς, το κακό από την ρίζα κόβεται. Και μετά «αναρωτιούνται» γιατί οι 4 στους 5 αποφυλακισθέντες γυρίζουν πίσω με πιο βαριές κατηγορίες…

Η αντεγκληματική πολιτική απ’ την πρόληψη, την καταστολή και τον σωφρονισμό, είναι μια αποτυχία εσκεμμένη όπου ο κάθε κρατούμενος αντιστοιχεί σ’ έναν εγκληματία και ξέρουμε ότι ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο το έγκλημα αλλά και το ποινικό δίκαιο: και την οργάνωση της ποινικής δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Κι η καταπολέμηση του εγκλήματος, αφορά καθαρά την προστασία του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει σωφρονισμός, αν υπήρχε θα ξέρατε το πόσος χρόνος χρειάζεται για να ενταχτεί κάποιος αρμονικά στην κοινωνία και το πόσος δεν χρειάζεται για να μην γίνει κάποιος πραγματικά δημόσιος κίνδυνος. Έχουμε ξεχάσει τη λειτουργία και το νόημα της ποινής. Η φυλακή υπάρχει καθαρά ως τιμωρία (δηλαδή όταν βλέπω παππούδες 75-80χρ. στη φυλακή, ε, αυτοί δεν νομίζω να σωφρονιστούν σε τέτοια ηλικία, αν προλάβουν να βγουν, γι’ αυτό λέω ότι είναι τιμωρία). Τιμωρία θα μπορούσε να ήταν κι ο περιορισμός κατ’ οίκον ή η κοινωφελής εργασία, πχ βάλτε μας όλη μέρα να κάνουμε αναδασώσεις στα καμένα τα βουνά…

Δεν θ’ αναφερθώ λεπτομερώς για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, για το φαγητό, την υγειονομική περίθαλψη, τη θέρμανση κ.ά. γιατί τα θεωρώ πια κάπως προκλητικά εν καιρώ οικονομικής κρίσης, μην ξεχνάμε ότι πολλοί κατέληξαν στη φυλακή για να τα εξασφαλίσουν επειδή αναγκάστηκαν να κλέψουν. Δεν θα πω λεπτομέρειες για τους τυπικούς κανονισμούς, δηλαδή για την μη εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα, για τα ατομικά μας δικαιώματα, τον υπερπληθυσμό, τους ξυλοδαρμούς της υπηρεσίας και τα πειθαρχεία. Ούτε για τους άτυπους κανονισμούς, δηλαδή για το καθεστώς διαφθοράς που επικρατεί, για την πρέζα που πλασάρει η υπηρεσία, τους τσαμπουκάδες και τις μαχαιριές μεταξύ κρατουμένων γιατί είναι σαν να αναλώνομαι στη σιχαμερή καθημερινότητά της. Αν και με είναι δύσκολο να ξεχάσω εικόνες από ανθρώπους που μαζεύουν τις γόπες από κάτω για τις καπνίσουν, να ψάχνουν ποτήρια μέσα στους κάδους για να πάρουν το γάλα της υπηρεσίας, να σε παρακαλάνε να σε πλύνουν τα ρούχα για ένα πακέτο τσιγάρα, άνθρωποι που δεν ξέρουν να γράφουν το όνομά τους. Αυτοί οι άνθρωποι αποφυλακίζονται για να ενταχθούν στο πουθενά.

Το ότι μπαίνουν οι ανθρωποφύλακες στον θάλαμο και το μόνο που κάνουν είναι να μετρήσουν πόσοι είμαστε χωρίς να πουν καλημέρα, δεν σημαίνει ότι είναι σωφρονιστές. Η «σωφρονιστική» πρακτική δεν καταλήγει στην μείωση της εγκληματικότητας αλλά αντίθετα σ’ ένα εργοστάσιο υπερπαραγωγής της εγκληματικότητας. Απ’ τη στιγμή που στη φυλακή δεν εκπαιδεύεσαι κάπου να μάθεις μια δουλειά ας πούμε, αναπόφευκτα οι επιλογές των κρατουμένων είναι μεταξύ εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, μπράβων της νύχτας, κλπ. (Μπαίνεις βαποράκι-βγαίνεις βαρώνος, μπαίνεις κλεφτρόνι-βγαίνεις λήσταρχος). Όταν δεν έχεις περάσει απ’ τη φυλακή, δύσκολα μπαίνεις σ’ αυτούς τους κύκλους, ακόμα κι αν το θέλεις ή ψάχνεσαι, γιατί δεν ξέρεις πού να απευθυνθείς, ποιόν να εμπιστευτείς και ποιος να σ’ εμπιστευτεί. Ενώ μέσα, αυτά έρχονται από μόνα τους και συνήθως αλλοτριώνεσαι κιόλας, αφού οι συναναστροφές σου, αν δεν είναι τυχαίες, είναι ως το σημείο της συνεργασίας της επιβίωσης. Αυτό είναι που λέμε «καλός μπαίνεις-χειρότερος βγαίνεις: πόσο καλός δεν ξέρω, αλλά χειρότερος απ’ ότι ήσουν, σίγουρα! Το παρατηρούμε συνεχώς ότι στεγνώνουμε απ’ τα πιο αγνά συναισθήματα, ισχυροποιώντας τα πιο άγρια ένστικτα.

Ισχύει βέβαια κι αυτό που λένε ότι η φυλακή είναι σχολείο (της κακιάς ώρας φυσικά), αφού είναι η μικρογραφία της κοινωνίας…Ή η κοινωνία είναι η μεγέθυνση της φυλακής; Εγώ όμως ξέρω ένα, ότι «η λίγη φυλακή ίσως κάνει και καλό αλλά η πολύ σε σκοτώνει». Σε 1 ή 2 χρ. αρχίζεις να εκτιμάς πολλά απλά καθημερινά πράγματα που τα είχες ως δεδομένα και δεν τα πολυεκτιμούσες, όπως τους φίλους σου, την θάλασσα, τον έρωτα, μια βόλτα με τη μηχανή, το γήπεδο – την ροή του κόσμου, ένα περίπατο το βράδυ, κ.ά. Τα παραπάνω χρόνια όμως, σε ψυχραίνουν απ’ τους ανθρώπους σου, σε αποξενώνουν απ’ την κοινωνία. Δηλαδή πιστεύω πως θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν η φυλακή λειτουργούσε πραγματικά μόνο για την στέρηση της ελευθερίας κι όχι γι’ αυτό που επικρατεί σήμερα. Άλλο είναι το τι υπάρχει στο Σωφρονιστικό Κώδικα στα χαρτιά κι άλλο είναι το βιωματικό, άλλο είναι τα χαρτιά κι οι βεβαιώσεις ότι δεν έχουμε τιμωρηθεί (στα 3,5χρ.) πειθαρχικά κι άλλο είναι να κατανοήσει κανείς το τι πραγματικά άθλος κι υπομονή είναι. Γι’ αυτό και τα ελαφρυντικά μένουν στα χαρτιά και σπανιώς δίνονται. Η παραδειγματική τιμωρία υπάρχει κι ακούγεται, η παραδειγματική αμοιβή όμως…; Ποιο θα είναι το κίνητρο για τους υπόλοιπους; Τέλος πάντων…

Είχα αρκετό χρόνο να σκεφτώ κατά πόσο μ’ αξίζει η φυλακή, σύμφωνα μ’ αυτά που έπραξα και με την ποινή μου. Ο καθένας κάνει την αυτοκριτική του κι από κει και πέρα παίρνει το δίδαγμά του και τις αποφάσεις του, αλλά όταν βλέπω υπόθεση με πιο σκληρά αδικήματα (στο ανθρώπινο πάντα), να πέφτουν μικρότερες ποινές, τότε νιώθω αδικημένος. Δηλαδή έχουμε δει υποθέσεις για δολοφονίες να καταδικάζονται σε 20-25 χρ. , για βιασμούς 10-15 χρ. Εγώ δεν λέω ότι είναι λίγα τα χρόνια γι’ αυτούς, αλλά εγώ για μια υπόθαλψη καταδικάστηκα σε 22χρ!!! Εγώ ούτε βίασα, ούτε σκότωσα είτε από αμέλεια είτε από εν βρασμώ ψυχής. Εγώ δεν έχω διαβάσει τον Ποινικό Κώδικα, ούτε γνωρίζω από δικονομίες, απλά ευαισθητοποιούμαι όπως όλος ο κόσμος, στον ανθρώπινο πόνο. Μπορώ να διαβαθμίσω τα εγκλήματα, από το πιο απεχθές στο λιγότερο, κατακρίνοντας περισσότερο αυτούς που έχουν αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή μαζί με τους παιδεραστές και τους βιαστές, μετά για βασανισμούς και σωματικές βλάβες, μετέπειτα για ναρκωτικά, ψυχολογική βία, για  απατεωνιές, ληστείες, κλοπές, κ.ά. Δηλαδή για μένα, δεν μπορεί κάποιος που έχει κάνει 1,2 ή 3 ληστείες τραπεζών να έχει την ίδια ποινή μ’ έναν παιδεραστή, αυτό είναι άδικο.

Άδικο είναι όταν συλλαμβάνονται αστυνομικοί για εμπόριο ναρκωτικών, για διακίνηση μεταναστών, για εκβιασμούς σε μαγαζιά, ακόμη και για ένοπλες ληστείες σε προποτζήδικα, να τίθενται απλά σε διαθεσιμότητα, ενώ απλοί πολίτες για τις ίδιες πράξεις να κάθονται 4-6 χρ. στη φυλακή, κι ας έχουνε τα ίδια άλλοθι και τα ίδια δικαιολογητικά. Άδικη είναι η μεταχείρισή μου στις φυλακές που ξεχωρίζω ανάμεσα σε ισοβίτες, «σκληρούς» κρατούμενους κι επώνυμους δραπέτες, χωρίς να έχω δώσει το παραμικρό δικαίωμα, άδικες είναι οι τακτικές άνευ λόγου μεταγωγές και τα ιδιαίτερα μέτρα ασφαλείας (κοιτάξτε γύρω σας) που διαμορφώνουν αρνητικά όλη τη δίκη μέχρι τώρα. Κι αν κρίνατε ότι δεν σας επηρεάζουν μετά τις ενστάσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, σίγουρα δείχνουν ότι δεν είναι μια συνηθισμένη δίκη, μια δίκη όπως οι άλλες. Κι όλ’ αυτά επειδή μας έδωσαν «αξία» τα ΜΜΕ, επειδή τους χαμογελάσαμε και δεν τους βρίσαμε όπως έχουν συνηθίσει: αυτοί είναι οι πρώτοι που μας καταδικάσανε πριν περάσουμε την πόρτα της δικαιοσύνης, αυτοί είναι οι πρώτοι που πυροβολούν τους τηλεθεατές επηρεάζοντάς τους με τον τρόπο που ξέρουν και μόνο αυτοί θέλουν, αυτοί ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, αυτοί είναι η 1η κι όχι η 4η εξουσία πια.

Ολ’ αυτά για μένα σημαίνουν αδικία, κι όπου υπάρχει αδικία, η αξιοπρέπεια κι η αλληλεγγύη είναι τα μόνα που διανοούμαι να υπερασπιστώ. Γι’ αυτό και πιστεύω πως η ποινή των 22χρ. και δεν μ’ αξίζει και δεν είναι καθόλου ανάλογη μ’ αυτά που έπραξα, δηλαδή την υπόθαλψη εγκληματία, αφού και τα αμφίβολα σημεία είναι πολύ περισσότερα απ’ τα ενοχοποιητικά. Θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα της εκδικητικής μανίας που τρέφουν οι αρχές στον Βασίλη Παλαιοκώστα. Το ότι στάθηκα αλληλέγγυος σ’ έναν ανυπότακτο άνθρωπο με σαφή ανθρώπινο χαρακτήρα κατά την περίοδο της διαφυγής του, δηλαδή να του πηγαίνω τρόφιμα και να κρατάω το στόμα μου κλειστό (τα οποία δεν αρνήθηκα), είναι αρκετά ώστε να διώκομαι για κάποια γεγονότα που δεν ήμουν. Τέλος, η ποινή των 22χρ. καταδεικνύει ουσιαστικά την ποινικοποίηση της φιλίας και της αλληλεγγύης, τόσο σε μένα όσο και σ’ όσους είναι πρόθυμοι μελλοντικά να σταθούν αλληλέγγυοι σ’ οποιοδήποτε καταζητούμενο. Γι’ αυτό μπορεί για τις δικονομίες να θεωρούμαι πάντα ένοχος αλλά στην συνείδησή μου, απέναντι στην οικογένειά μου, στους φίλους και τους συντρόφους μου, θα ‘μαι πάντα καθαρός!

Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης
Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

|||||

Περισσότερα για την υπόθεση:

Από την απολογία του Βαγγέλη Χ. (υπόθεση Παλαιοκώστα-απαγωγής Μυλωνά)

Έντυπο υλικό αλληλεγγύης στους Βαγγέλη Χ. και Πόλυ Γ.

Από το Εφετείο για την υπόθεση απαγωγής του βιομηχάνου Γ. Μυλωνά

Το γράμμα που ακολουθεί γράφτηκε από ένα φίλο και σύντροφο που βρίσκεται από τα μέσα Φθινοπώρου στα κολαστήρια της ελληνικής δημοκρατίας. Νομίζω ότι όπως ισχύει και για κάθε κρατούμενο που αγωνίζεται, για κάθε έναν που στέκεται με αξιοπρέπεια πίσω από τα κάγκελα, ο λόγος του -όταν αυτός φτάνει σε εμάς- πρέπει να προωθείται και να διαδίδεται όσο μπορούμε.
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά. (η εισαγωγή είναι απ’ το http://a-politiko.espivblogs.net απ’ όπου αναδημοσιεύεται και το γράμμα)

Γράμμα του κρατούμενου Σ.Μ. από τις φυλακές Τρικάλων

Δεν με ενδιαφέρει αν είμαι τώρα φυλακή επειδή με δικάσανε δίκαια ή άδικα, ούτε αν οι κατηγορίες μου μαγειρεύτηκαν σε κάποιο γραφείο της ελληνικής αστυνομίας και ούτε αν ορισμένα Μ.Μ.Ε. όπως zougla,espresso κτλ βιάστηκαν να προλάβουν την επόμενη μέρα και έγραψαν ότι ήθελαν ή μάλλον ότι ήθελαν οι μπάτσοι χωρίς να τα τεκμηριώσουν με κάποιο τρόπο. Δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν αναγνωρίζω και δεν σέβομαι κανένα νόμο, κανένα δικαστήριο και πολύ περισσότερο αυτούς τους «ανθρώπους» που μας τους επιβάλουν και φροντίζουν για την εφαρμογή και την προπαγάνδα τους (από τον πιο απαθή μπάτσο μέχρι τον πρόεδρο της δημοκρατίας). Όταν μάλιστα μόνος σκοπός όλων αυτών είναι η διατήρηση της κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή οι πλούσιοι να παραμείνουν πλούσιοι και οι φτωχοί ή να είναι σκλάβοι τους ή τουλάχιστον να μην μπορούν να διαταράξουν αυτό το είδος ισορροπίας. Όποιος καταλαβαίνει αυτό το δυαδικό σύστημα (εξουσιαστή-καταπιεζόμενου) μπορεί να εξηγήσει γιατί συμβαίνουν σχεδόν τα πάντα σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο.

Έτσι κατανοώ και εγώ τον λόγο ύπαρξης της φυλακής άρα και τον λόγο που είμαι στην φυλακή. Υπάρχει για δύο λόγους: Πρώτα να είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής φόβου για αυτούς που είναι από την έξω μεριά της, ώστε να μην τολμήσουν ποτέ να κινηθούν εκτός του πλαισίου που τους ορίζει ο νόμος είτε για να διεκδικήσουν περισσότερα υλικά αγαθά και ανέσεις είτε για περισσότερες ελευθερίες(αυτή είναι και η βασική διαφορά μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατουμένων). Ο δεύτερος λόγος ύπαρξης της φυλακής είναι για εκδίκηση και απομόνωση αυτών που δεν φοβήθηκαν και τόλμησαν να αναζητήσουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους ή για την κοινωνική τους τάξη. Οποιοδήποτε άλλο λόγο μας προβάλλουν σαν δικαιολογία ύπαρξης της, όπως για τους αιμοδιψείς δολοφόνους, τους παρανοϊκούς βιαστές κτλ. Είναι απλά για την ηθική αποδοχή της από την κοινωνία. Έτσι και αλλιώς αν κάτι τέτοιο δεν ήταν απλά μια δικαιολογία για όλους αυτούς θα αρκούσε απλά μια μόνο φυλακή από τις δεκάδες που έχουμε σήμερα.

Κλείνοντας αυτό το πρώτο μου γράμμα από την φυλακή προς τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μου θέλω να προτείνω ο κάθε αγώνας μας ενάντια στην εξουσία, στον νόμο και στις φυλακές να έχει βασικό σκοπό την πλήρη κατάργησή τους και όχι την αλλαγή τους ή την βελτίωσή τους προς κάτι πιο δίκαιο ή πιο ανθρώπινο, γιατί αυτό δηλώνει αποδοχή της φύσης τους και ότι η διαφωνία μας είναι σε επιμέρους λεπτομέρειες. Ας τους δείξουμε λοιπόν ότι αυτό που θέλουμε είναι τα πάντα περιορίζοντας τον διάλογο μαζί τους σε εμπρησμούς, λεηλασίες και συγκρούσεις εκτός αν κάποιος νομίζει θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες να κερδίσουμε αυτό που θέλουμε αν το ζητήσουμε ευγενικά.
Σ.Μ.
φυλακές Τρικάλων
Μάρτιος 2012

Ένα καμένο κτήριο είναι
βανδαλισμός
Πολλά καμένα κτήρια είναι
επανάσταση

english translation: contrainfo

Ως γνωστόν, υπήρξαν κάποιες επιθέσεις σε τράπεζες και επιχειρήσεις γύρω απ’ το Mecidiyeköy-Şişli από μερικούς αναρχικούς μέσα απ’ το αναρχικό μπλοκ της πρωτομαγιάς. Είμαστε 9 απ’ τους 60 ανθρώπους που προφυλακίστηκαν με κατηγορίες απ’ την αστυνομική διεύθυνση. Είμαστε 9 αναρχικοί κρατούμενοι που συνελήφθησαν με απόφαση του 9ου ποινικού δικαστηρίου και κλείστηκαν σε κελιά τύπου Τ, απ’ όπου και γράφουμε αυτό το γράμμα.

Οι περισσότεροι από μας συνελήφθησαν απ’ τις αντιτρομοκρατικές δυνάμεις στις 14 Μαΐου, 5 το πρωί, και κάποιοι την αμέσως επόμενη μέρα. Οι υπολογιστές μας, τα τηλέφωνά μας, οι φορητές κάρτες μνήμης, τα βιβλία και πολλά προσωπικά μας αντικείμενα πάρθηκαν από την αστυνομία που εισέβαλε με 10-20 άτομα σε κάθε σπίτι. Η κατηγορία της αστυνομικής διεύθυνσης εναντίον μας αφορά την “καταστροφή δημοσίας περιουσίας στο όνομα τρομοκρατικής οργάνωσης”. Έτσι, άτομα που μοιραζόμαστε αρκετά διαφορετικές απόψεις των αναρχικών ιδεών και που βλεπόμαστε για πρώτη φορά κατά την προφυλάκισή μας, κατηγορούμαστε ότι ανήκουμε σε μια τρομοκρατική οργάνωση, ενώ κάποιοι από μας πιέστηκαν από τους αστυνομικους στη διάρκεια της ανάκρισης για να δεχθούν ότι αποτελούν την “ηγεσία” αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης. Ακόμα και η έννοια της ηγεσίας είναι ολότελα αντικρουώμενη με τις αναρχικές ιδέες κι έτσι είναι αδύνατο να επιβεβαιωθεί ένας τέτοιος κωμικοτραγικός ισχυρισμός των αρχών, ενώ η κατηγορία για “συμμετοχή στην ίδια τρομοκρατική οργάνωση” κάνει τα πράγματα ακόμα πιο γελοία. Οι άνθρωποι αυτοί που κατηγορούμαστε απ’ την αστυνομία ότι είμαστε μέλη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης δεν είχαμε ούτε όπλα ούτε σφαίρες στα σπίτια μας. Έτσι, βιβλία που μπορούν να βρεθούν σε πολλά βιβλιοπωλεία, όπως τα έργα του Κροπότκιν για παράδειγμα, κατονομάζονται ως “οργανωτικά έγγραφα” απ’ τους ανακριτές της αστυνομίας. Άρθρα που γράφονται και κυκλοφορούν σε ιστοσελίδες και βίντεο που μοιράζονται σε κοινωνικά μέσα, εμφανίζονται σαν αποδεικτικά στοιχεία τρομοκρατίας απ’ την αστυνομία στο δικαστήριο.

Η συμμετοχή πολλών από μας σε νόμιμες οργανώσεις που ασχολούνται με την απελευθέρωση των ζώων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οικολογικούς αγώνες, εμφανίζεται απ’ την αστυνομία ως αποδεικτικό στοιχείο τρομοκρατικής δράσης. Όλα αυτά συνοδευόμενα από κάθε είδους ψυχολογική πίεση σε ανθρώπους που κρατούνταν για 4 ημέρες χωρίς να τους επιτρέπεται να δουν ούτε ένα μέλος της οικογένειάς τους, ούτε να τηλεφωνήσουν σε κανέναν -ούτε καν σε δικηγόρο. Ένας LGBT φίλος μας δέχθηκε επίθεση με προσβολές. Όλοι πιεστήκαμε να αποδεχθούμε την ύπαρξη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης και να “ομολογήσουμε” τη δήθεν συμμετοχή κι άλλων ανθρώπων που μας υπέδειξαν σ’ αυτήν. Μόνο δύο συλληφθέντες που τρομοκρατήθηκαν απ’ τις απειλές για 15-20 χρόνια στη φυλακή με κατηγορίες για τρομοκρατία δήλωσαν ψεύτικα στοιχεία για τους ανθρώπους που τους υπέδειξαν χωρίς καν να τους γνωρίζουν. Υπό την πίεση των αστυνομικών, κατηγόρησαν κάποιους ανθρώπους για τους οποίους η αστυνομία δεν είχε καν κάποια στοιχεία αποκτηθέντα μέσω παρακολουθήσεων των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, του διαδικτύου ή άλλων επικοινωνιών, ως ηγέτες της οργάνωσης, και τους “ταυτοποίησαν” με τις φιγούρες των δραστών των επιθέσεων.

Οι περισσότεροι απ’ τους φίλους μας συνελήφθησαν επειδή έτυχε να μοιάζουν τα ρούχα, η τσάντα ή τα παπούτσια τους, όπως κι εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων μπορεί να μοιάζει το σώμα τους με των δραστών στα βίντεο. Αυτό φυσικά δεν αποδεικνύει την ύπαρξη κάποιας δήθεν τρομοκρατικής οργάνωσης για την οποία δεν υπάρχει κανένα λογικό στοιχείο. Αυτό για το οποίο κατηγορούμαστε είναι στην ουσία η καταστροφή δημόσιας περιουσίας. Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι, ως αναρχικοί που απορρίπτουν κάθε νόμο και κάθε εξουσία και αντιμετωπίζουν το κάθε κράτος ως δολοφόνο, δεν μας ενδιαφέρει εάν το κράτος μας θεωρεί τρομοκράτες ή όχι. Δεν μας ενδιαφέρει με ποιόν τρόπο το κράτος που σκότωσε δεκάδες ανθρώπους στο “Roboski”, που σκότωσε τον 11χρονο Uğur Kaymaz με 13 σφαίρες, χωρίς να δικάσει κανέναν για όλα αυτά, θα μας δικάσει τώρα εμάς. Το ίδιο κράτος που σκότωσε 34 άτομα το 1977, χωρίς καν να κάνει ένα δικαστήριο για τα μάτια του κόσμου. Το ίδιο κράτος συλλαμβάνει 60 άτομα και προφυλακίζει 9 απ’ αυτούς για 4-5 σπασμένες βιτρίνες τραπεζών. Δυο απ’ τους συλληφθέντες φίλους μας δεν πρόλαβαν να δώσουν τις εξετάσεις για το πτυχίο στη σχολή τους, και υπάρχει μια πιθανότητα το πανεπιστήμιο να τους αποβάλλει λόγω της σύλληψής τους. Ένας φίλος μας ακόμη που ετοιμαζόταν για τις εξετάσεις του για να μπει στο πανεπιστήμιο, είναι προφανές ότι δεν θα μπορέσει να προετοιμαστεί όντας στη φυλακή. Ένας ακόμη φίλος μας μεταπτυχιακός φοιτητής, δε θα μπορέσει να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Μάθαμε επίσης ότι 3 φίλοι μας απολύθηκαν απ’ τις δουλειές τους μετά τη σύλληψή τους.

Από τη στιγμή που συλληφθήκαμε, νιώσαμε τί εστί το σύστημα της δικαιοσύνης για το οποίο το κράτος καμαρώνει, στην ουσία δεν είναι παρά ένα εργαλείο υποταγής και πειθαρχίας και έννοιες όπως δικαιοσύνη, δίκαιο κλπ είναι απλά θεωρίες. Θέλουμε να βγούμε έξω τώρα. Εξηγούμε όμως ότι ούτε ζητάμε ούτε παρακαλάμε τίποτε από κανέναν. Γνωρίζουμε ότι είμαστε στη φυλακή για τις ιδέες μας. Για τις ιδέες μας αυτές, δεν μετανιώνουμε για οτιδήποτε έχουμε κάνει και για οτιδήποτε ακόμη δεν έχουμε κάνει. Ο λόγος που γράφουμε αυτό το γράμμα είναι απλά για να πούμε την αλήθεια στον κόσμο ώστε να μπορέσει να δει καλύτερα τί συμβαίνει.

Γνωρίζουμε τον σκοπό αυτών που μας συνέλαβαν, δε φοβούνται απλά μην κάναμε κάτι, αλλά θέλουν να κάνουν εμάς να φοβούνται και όσους αντιστέκονται για τα δικαιώματά τους. Αυτό που δε γνωρίζουν όμως είναι ότι οι φυλακές του απαιχθούς πολιτισμού τους δε θα είναι σε θέση να καταστέλλουν τις ιδέες μας για πολύ ακόμα καθώς νιώθουμε πια δυνατότεροι από ποτέ.

Βλέπουμε σ’ όλους τους αναρχικούς στον κόσμο τους συντρόφους μας και τους στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας, την αγάπη και την αλληλεγγύη μας, στους εξεγερμένους σ’ όλον τον κόσμο που η φλόγα τις ελευθερίας καίει στις καρδιές τους, απ’ την Αθήνα ως το Αμέντ (σημ: Ντιαρμπακίρ), τη Τσιάπας ως τη Γάζα, το Τορόντο ή το Σηάτλ… Να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι κι ότι υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο που μάχονται επίσης. Ευχαριστούμε τον καθένα σας που μας στηρίζει με την αλληλεγγύη και τη δράση του. Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας για τους αναρχικούς του τόπου μας που μας υποστήριξαν και ανέλαβαν δράσεις για μας, όπως και σε όλον τον κόσμο, οι σελίδες αυτές είναι πολύ λίγες για να τους ευχαριστήσουμε. Τους αγκαλιάζουμε όλους με τους πιο θερμούς χαιρετισμούς μας. Ας γνωρίζουν ότι το ξέρουμε ότι είναι μαζί μας, και δεν νιώθουμε ποτέ μόνοι, ούτε για μια στιγμή. Ευχόμαστε μακροημέρευση στην εξέγερση και την αλληλεγγύη.

Οι αναρχικοί κρατούμενοι:

Beyhan Çağrı Tuzcuoğlu
Burak Ercan
Deniz
Emirhan Yavuz
Murat Gümüşkaya
Oğuz Topal
Sinan Gümüş
Ünal Can Tüzüner
Yenal Yağcı

Πηγή

βίντεο απ’ το μαύρο μπλοκ της πρωτομαγιάς:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=7jBWJ1lPPpo]

3,5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Εδώ και 3,5 χρόνια βρίσκομαι αιχμάλωτος στις ελληνικές φυλακές, πιο συγκεκριμένα από τις 11-12-2008 κατά τις συγκρούσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Με λένε Αντρέα Μαζούρεκ και βρίσκομαι στην Ελλάδα από το 2007, πιο συγκεκριμένα από το Μάιο. Είμαι από την Πολωνία και λόγω άγνοιας της γλώσσας εργαζόμουν σε περιστασιακές δουλειές, έτσι ενώ βρισκόμουν 1,5 χρόνο εδώ, πληροφορήθηκα, όπως όλοι μας, την δολοφονία του Αλέξη και έτσι θεώρησα σκόπιμο να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας για να ενώσω την οργή μου με τους υπόλοιπους που είχαν κατέβει για τον ίδιο σκοπό.

Στις 11-12-2008 επί της οδού Σόλωνος και Στουρνάρη ενώ περπατούσα με άλλους προς το πολυτεχνείο περικυκλωθήκαμε από γουρούνια των ΜΑΤ και ασφαλίτες που άρχισαν να μας χτυπάνε, μας συνέλαβαν και μας οδήγησαν στη ΓΑΔΑ και εκεί αφού είχα γίνει δύο φορές ακόμα, σάκος του μποξ, μας οδήγησαν στα κρατητήρια του 7ου ορόφου και την επόμενη το πρωί ήρθε μία υπάλληλος από την Πολωνική πρεσβεία για να βοηθήσει το ανακριτικό έργο των μπάτσων· λόγω στοχοποίησης μου από τις Πολωνικές Αρχές για την ανατρεπτική μου δράση, η Πολωνική πρεσβεία ανέφερε ψευδώς στον Τύπο πως ήρθα στην Ελλάδα για να συμμετάσχω στις συγκρούσεις της εξέγερσης… Στη συνέχεια, την επόμενη μέρα, δηλαδή στις 12-12-2008 με πάνε στην Ανακρίτρια που μου ανακοινώνει τις κατηγορίες, απόπειρα ανθρωποκτονίας, έκρηξη, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών υλών και με προφυλακίζουν χωρίς καν να απολογηθώ αφού ο μεταφραστής ήταν Άραβας! που μιλούσε σπαστά ελληνικά και πολωνικά και όχι κάποιος από την πρεσβεία. Τα κράτη αποδεικνύουν πόσο καλά συνεργάζονται όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τον εσωτερικό εχθρό… Οι προτροπές της Ανακρίτριας να με μεταφέρουν στο νοσοκομείο μετά το τέλος της διαδικασίας δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Μετά την άφιξη μου στον Κορυδαλλό οι ανθρωποφύλακες όρμηξαν εναντίον μου φωνάζοντας μου ότι τους καίω τα αυτοκίνητα και με έβαλαν σε μια πτέρυγα όπου κανείς δεν μίλαγε πολωνικά για να συνεννοηθώ για το νοσοκομείο, επειδή ζήταγα γιατρό και το μόνο που μου έδιναν ήταν ντεπόν. Μία εβδομάδα μετά μου ανακοινώνουν ότι έχω ένταλμα και στην Πολωνία…

Εβδομάδα με την εβδομάδα πέρασε ο καιρός και τα τραύματα έκλεισαν αλλά η οργή έχει μείνει μέσα μου για όλα αυτά τα 3,5 χρόνια που είμαι αιχμάλωτος των δημοκρατικών κελιών και θαλάμων, στις 11-6 έχει οριστεί το εφετείο μου καθώς έχω καταδικαστεί σε 11 χρόνια κάθειρξης και πρόκειται να δικαστώ στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών στην οδό Λουκάρεως στις 11-6-2012, για αυτό ζητάω την αλληλεγγύη σας εάν και όπως τη θεωρείτε απαραίτητη…

Δηλώνω επίσης, ότι δεν έχω ξεχάσει όλους όσους με χτύπαγαν, με προφυλάκισαν και συνεχίζουν να μου στερούν την ελευθερία μου, ενώ ο δολοφόνος Σαραλιώτης εδώ και έναν χρόνο περίπου έχει αποφυλακιστεί και κυκλοφορεί ελεύθερος !

Θα ξαναδώσουμε ραντεβού πάλι στους δρόμους με όλους αυτούς που δεν ξέχασαν, έσπασαν και έκαψαν τις βιτρίνες της υποκρισίας αυτού του γερασμένου κόσμου, συγκρούστηκαν και συγκρούονται. Δεν μπορώ να είμαι δίπλα τους, συνεχίστε για όλους αυτούς που είναι στις φυλακές και όχι στους δρόμους, συνεχίστε για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Αντρέ Μαζούρεκ, κρατούμενος της φυλακής Λάρισας

Πηγή: athens.indymedia.org

3,5 YEARS LATER…

For 3,5 years now, I am being kept in the Greek prisons, more precisely since 11-12-2008 and the clashes that followed after the murder of Alexandros Grigoropoulos in Exarchia. My name is Andrea Mazourek and I live in Greece since 2007, more accurately from May 2007. I am from Poland and due to lack of proper language knowledge, I have been working here at diverse precarious jobs. While living here for 1,5 year, I learned, same way we all did, about the assassination of Alexis and I saw it fit to march on the streets of Athens joining my anger with all the rest, found there for the same purpose.

On 11-12-2008, on Solonos and Sturnari street corner, while walking with others to the Polytechnic School, we were surrounded by pigs of the MAT (riot-police) and undercover cops that started beating us, they arrested us and took as to GADA (Athens Police Headquarters), where, after being turned for another couple of times into a boxing bag, they took us to the 7nth floor detention cells and next morning an employee from the Polish embassy came to assist the cops in their interrogations. Due to the Polish authorities targeting me for my subversive activity, the Polish embassy falsely reported to the media that I came to Greece to participate in the insurrection… Then, next day, on 12-12-2008 they took me to the investigator and she announced to me the following charges: attempted murder, explosion, manufacture and possession of explosives and they put me in pre-trial detention without even having the chance to a judicial apology, since the translator they arrange for me was an Arab (!) speaking little Greek and Polish, and not someone from the embassy. The states prove how perfectly they cooperate when faced with the “internal enemy”… The investigator’s prompt to send me to a hospital after the end of the procedure was never realized. After my arrival to Korydallos prison, the prison guards rushed over me shouting that I “burn their cars” and put me in a ward where no one spoke Polish, so that I could arrange for the hospital, to ask for a doctor, while the only thing they did for me was to give me a depon (analgesic/antipyrrhetic) pill. One week later, they announce to me there is also another warrant for me in Poland…

Week by week the time passes and the wounds are healed but the anger lives on inside me for all these 3,5 years I am kept as prisoner of the democratic prison cells. On 11-6 I face the Court of Appeals, as I have been sentenced to 11 years in prison and I will be tried in the Mixed Jury Court of Appeals on Loukareos street on 11-6-2012, for that I am asking for your solidarity if and in any way you find proper…

I also declare that I have not forgotten anyone that beat me, put me in custody and continues to deprive me of my freedom, while the murderer Saraliotis has already been release over a year ago and now walks around free!

We will find one another in the streets once again, with all those that haven’t forgotten, that broke and burnt the shop-windows covering the hypocricy of this old world, fought and keep fighting. They can keep me from being there with you, but you can continue for all those that are in the prisons and not on the streets, and continue for Alexandros Grigoropoulos.

SOLIDARITY IS THE WEAPON OF THE PEOPLE, WAR AGAINST THE BOSSES’ WAR

Andre Mazurek, Larissa prison inmate

***

See also: http://en.contrainfo.espiv.net/2011/12/14/greece-update-on-the-case-of-the-anarchist-andre-mazurek-prisoner-of-the-december-%E2%80%9908-uprising/

Στις 20 Αυγούστου 2008 συλλαμβάνονται οι Βασίλης Παλαιοκώστας, Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης, Πολύκαρπος Γεωργιάδης, Ασημάκης Λαζαρίδης που κατηγορούνται – μαζί με τον ήδη έγκλειστο στις φυλακές Γιώργο Χαραλαμπίδη – για την απαγωγή του βιομήχανου και ιδιοκτήτη της εταιρείας Alumil, Γιώργου Μυλωνά η οποία έλαβε χώρα στις 9 Ιουνίου 2008. (για περισσότερα για την υπόθεση, βλ. On Polys’ and Vaggelis’ case )

Οι σύντροφοι και φίλοι Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης και Πολύκαρπος Γεωργιάδης οδηγούνται σε δίκη στις 2 Φεβρουαρίου 2010 αντιμετωπίζοντας σωρεία αδικημάτων (ανάμεσα τους: η απαγωγή και 3 ληστείες για τον Βαγγέλη, η απαγωγή και 2 ληστείες για τον Πόλυ, εκ των οποίων μια ληστεία, κοινή κατηγορία και για τους 2, στη χρηματαποστολή έξω από το κατάστημα του Μασούτη, συνοδεύεται από την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας).

Εν τω μεταξύ, ο Βασίλης Παλαιοκώστας, ο οποίος έχει δραπετεύσει απ’ τις φυλακές Κορυδαλλού στις 22 Φεβρουαρίου 2009, με επιστολή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, λίγες μέρες πριν τη δίκη, αναφέρεται στους συντρόφους Βαγγέλη και Πόλυ, ότι τον στάθηκαν αλληλέγγυοι  χωρίς να περιμένουν υλικές απολαβές κι έδρασαν κατά πως το επιτάσσει η συνείδησή τους (βλ. Γράμμα Παλαιοκώστα, Vassilis Palaiokostas’ letter)

Παρ’ όλ’ αυτά, οι σύντροφοι Βαγγέλης και Πόλυς καταδικάζονται σε ποινή 22 χρόνια και 3 μήνες, για διάφορα αδικήματα (ανάμεσά τους η απαγωγή και η ληστεία της χρηματαποστολής χωρίς την απόπειρα ανθρωποκτονίας), ενώ ο συνεργαζόμενος με τις αρχές Ασημάκης Λαζαρίδης, που ομολογεί τη συμμετοχή του στην απαγωγή, καταδικάζεται για τα ίδια αδικήματα σε 13 χρόνια και 2 μήνες. Ίδια περίπου χρόνια (13 και 6 μήνες) «ακούει» κι ο έγκλειστος – και την περίοδο της απαγωγής – Γιώργος Χαραλαμπίδης, για απλή συνέργεια. (για περισσότερα σε σχέση με το πρωτόδικο δικαστήριο, βλ. Updates on the comrades’ trial, για τις απολογίες των συντρόφων, βλ. Από την απολογία του Βαγγέλη Χ. και Από την ‘απολογία’ του Πολύκαρπου Γεωργιάδη το Φλεβάρη του 2010 )

Το εφετείο, μετά από 2 αναβολές (9 Μαρτίου 2011, 14 Φεβρουαρίου 2012), ορίστηκε εκ νέου για τις 24 Απριλίου 2012.

Τρίτη 24 Απριλίου

Η δίκη έχει το νούμερο 17 στον πίνακα και κατά τις 11 ανακοινώνεται κι εισέρχονται οι κατηγορούμενοι στην αίθουσα. Ακούγονται συνθήματα από τους αλληλέγγυους στην αίθουσα («Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», «SS, SS, μπάτσοι-δικαστές»), η πρόεδρος επιπλήττει το ακροατήριο και δημιουργείται μια ένταση.

Παρουσιάζεται κώλυμα με τον Ασημάκη Λαζαρίδη και το δικηγόρο του και η δίκη διακόπτεται χωρίς καν να έχει αρχίσει, για την επόμενη μέρα.

Τετάρτη 25 Απριλίου

Ορίζεται νέα δικηγόρος για τον Λαζαρίδη κι η δίκη ξεκινάει με τους μάρτυρες κατηγορίας. Ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας, ο απαχθείς βιομήχανος Μυλωνάς, αναφέρεται στην εμπλοκή των βασικών κατηγορουμένων για την απαγωγή: αυτή τη φορά αναφέρει και τον Βαγγέλη, ενώ δείχνει να μπερδεύει και Χαραλαμπίδη. Γίνεται τότε από τους συνηγόρους υπεράσπισης του Βαγγέλη, αντιπαραβολή αυτής της κατάθεσης με τις αντίστοιχες στην πρώτη δίκη και στην ανάκριση μετά την ομηρία του, όπου αναφέρεται σε έναν αλβανό. Ο Μυλωνάς χάνει την ψυχραιμία του, πέφτει σε αντιφάσεις κι εν τέλει, ανακαλεί για τον Βαγγέλη. Οι συνήγοροι υπεράσπισης καταλήγουν ότι ο μάρτυρας μετά από 3,5 χρόνια, απλώς εκλογικεύει τους δράστες της απαγωγής στα πρόσωπα των κατηγορουμένων, σ’ ένα σχήμα δοσμένο απ’ τις συλλήψεις.

(Η δίκη διακόπτεται, προκειμένου να δικάσει η πρόεδρος άλλες δίκες που είχαν οριστεί για κείνη την ημέρα. Προτού διακοπεί, ο Μυλωνάς επικαλείται εκ μέρους της συζύγου του, βασικής μάρτυρας επίσης, κώλυμα για ψυχολογικούς λόγους και χρήση φαρμακευτικής αγωγής. Η πρόεδρος δείχνει να μη το δέχεται και προειδοποιεί με βίαιη προσαγωγή της. Ελέω των εκλογών, όπου για ένα διάστημα πριν και μετά, δεν λειτουργούν τα δικαστήρια, η δίκη συνεχίζεται στις 10 Μαΐου 2012)

Πέμπτη 10 Μαΐου

Η δίκη συνεχίζεται με την εξέταση του Μυλωνά από τους συνηγόρους του Πόλυ. Ο μυλωνάς καταλήγει ότι διατηρεί αμφιβολίες και για τον Πόλυ.

Ο Μυλωνάς καταθέτει χαρτί από γιατρό για τη γυναίκα του, η οποία δεν εμφανίζεται γιατί έχει κατάθλιψη (όπως σχολιάζεται από τους δικηγόρους, προφανώς δεν πρόκειται για ετεροχρονισμένο σοκ απ’ την απαγωγή αλλά οφείλεται στην οικονομική κρίση του καπιταλισμού…)

Την υπόλοιπη μέρα απασχολεί κατά βάση ένας από τους μπάτσους που συμμετείχε στην έρευνα, ο οποίος φαίνεται πιο «διαβασμένος» απ’ τη δίκη σε πρώτο βαθμό. Σε ερώτηση όμως των δικηγόρων γιατί δεν έγιναν φωνητικές ταυτοποιήσεις σε επιστημονικά εργαστήρια, ο μάρτυρας απαντάει ότι το επιστημονικό τμήμα της αστυνομίας τους «πούλησε»…

Παρασκευή 11 Μαΐου

Ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας, ο Ακριβόπουλος, που είναι προσωπικός φίλος του Μυλωνά κι έχει διατελέσει δικηγόρος της Alumil, με μικρή συμμετοχή στην υπόθεση κι ενώ στο πρωτόδικο δικαστήριο είχε μια σύντομη κατάθεση, αυτή τη φορά αλλάζει άρδην γραμμή πλεύσης. Κόντρα και στην κατάθεση του ίδιου του Μυλωνά, προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ένα κλίμα αποτροπιασμού που δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα.

Συνεχίζονται οι καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας, κυρίως μπάτσων που συμμετείχαν στην έρευνα. Ακόμα και σε σημεία-κλειδιά που υποτίθεται ότι «δένουν» το κατηγορητήριο, εντύπωση προκαλεί ότι κανένας δεν ήταν παρών αλλά ολωνών τους έχουν μεταφερθεί πληροφορίες από τους ανωτέρους…

Δευτέρα 14 Μαΐου

Μετά από την ανάγνωση κάποιων εγγράφων, σειρά έχουν οι μάρτυρες υπεράσπισης. Μάρτυρες υπεράσπισης των δυο συντρόφων καταθέτουν ότι τις δυο επίμαχες ημερομηνίες αντίστοιχα, βρισκόντουσαν μαζί με τους συντρόφους σε προσωπικές και δημόσιες στιγμές.

Όσον αφορά τον κοινωνικό περίγυρο των κατηγορουμένων (συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι, γείτονες, κλπ), μέλημα του δικαστηρίου ήταν να επιβάλλει μια στενή και περιοριστική διάσταση του υπερασπιστικού λόγου: στην αρχή με χαμόγελα έπειτα με συνεχή χτυπήματα του κουδουνιού και τέλος με διακοπή της διαδικασίας, η πρόεδρος επιχείρησε να παύσει κάθε αναφορά στους συνειδησιακούς λόγους που οδήγησαν τους συντρόφους στην παροχή ασύλου κι αλληλεγγύης σ’ ένα δραπέτη και καταζητούμενο απ’ τις αρχές, πόσο μάλλον το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ανυπότακτο και συνειδητοποιημένο παράνομο που την πέφτει στις οικονομικές δομές χωρίς να βλάπτει κανέναν φτωχό κι αδικημένο.

Η ανάπτυξη των παραπάνω θα γίνει τελικά από τους κατηγορουμένους συντρόφους στις απολογίες τους. Ο Βαγγέλης αναφέρθηκε στις ιδέες της ελευθερίας και τα έντονα βιώματα στους χώρους εργασίας που τον οδήγησαν στην επιλογή της αλληλεγγύης στον Βασίλη Παλαιοκώστα, αρνούμενος όμως τις κατηγορίες της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, σε ληστεία, σε απαγωγή και σε μερίδιο από τα λύτρα. Στη συνέχεια έκανε μια αντιπαραβολή της παραβατικότητας του Παλαιοκώστα με τη νομιμοποιημένη παραβατικότητα του κράτους και τη τρομοκρατία των οικονομικών όρων, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Μετέπειτα αναφέρθηκε στην καθημερινότητα των φυλακών, στην αναντιστοιχία της ποινής που άκουσε πρωτόδικα με την εγκληματική βαρύτητα των επιλογών του ή ακόμα, και των πράξεων που του αποδίδονται από το κατηγορητήριο. Έπειτα προέβη σε κριτικά σχόλια για την αντεγκληματική πολιτική, τον σωφρονισμό και το ποινικό δίκαιο. (Η πρόεδρος έχοντας από καιρό «φορέσει» ένα συμπαθητικό ύφος, σε μια στιγμή δείχνει πλήρως γοητευμένη: «τα λες πολύ καλά, Βαγγέλη»…). Τέλος, ο Βαγγέλης απάντησε για αρκετή ώρα στις ερωτήσεις που αφορούσαν πιο συγκεκριμένα την υπόθεση.

Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλλειμα, σειρά έχει ο Πόλυς. Ανέπτυξε την έννοια της κοινωνική ληστείας όπως ορίζεται από τον Hobsbawm κι ανίχνευσε την παράδοσή της μέσα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, εντάσσοντας σ’ αυτήν και τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Αρνήθηκε με τη σειρά του τις αποδιδόμενες κατηγορίες κι ανέφερε τα πολιτικά χαρακτηριστικά της στήριξης του στον Παλαιοκώστα, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι 100% με τις επιμέρους επιλογές αυτού. Παραθέτοντας ωστόσο το σχήμα διάκρισης της βίας κατά Žižek, διαφοροποίησε την παραβατική βία του Παλαιοκώστα (πχ απαγωγή) που είναι συγκυριακής φύσης από τη διαρθρωτική βία των θεσμών και του κεφαλαίου η οποία εγκαθιδρύει μια μόνιμη συνθήκη καταπίεσης κι ανέχειας, με κατάληξη στην τωρινή κατάσταση, σε αυτοκτονίες και θανάτους από την μη ικανοποίηση βασικότατων βιωτικών αναγκών. Τέλος, ο Πόλυς απάντησε κι αυτός με τη σειρά του σε ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν σχετικά με την υπόθεση.

Τρίτη 15 Μαΐου

Συνεχίζονται οι απολογίες των κατηγορουμένων με τον Λαζαρίδη που για μια φορά ακόμη (αυτή τη φορά με λυγμούς…) ομολογεί τη συμμετοχή του στην απαγωγή αλλά αρνείται τη συμμετοχή του στη ληστεία έξω απ’ τον Μασούτη. Αναφέρεται ξανά για τους συντρόφους Βαγγέλη και Πόλυ και δεν λείπουν κι οι αντιφάσεις (ενώ στην αρχή λέει ότι δεν ήταν στην αρπαγή, μετά λέει ότι ήταν, κλπ).

Έπειτα απολογείται ο Γιώργος Χαραλαμπίδης ο οποίος εξετάζεται για στοιχεία σχετικά με την υπόθεση με εξονυχιστικό και σκληρό τρόπο από τους δικαστές (σε κάποια στιγμή η πρόεδρος αναφωνεί «άσε μας ρε Χαραλαμπίδη»). Ίδια σκληρότητα δείχνεται και στην υπόλοιπη οικογένεια που κατηγορείται για πλημμεληματικού τύπου αδικήματα, ιδιαίτερα στη μικρή αδερφή του Γιώργου.

Έπειτα έχει το λόγο ο εισαγγελέας για την πρόταση του. Αφού κάνει μια ψαγμένη αλλά και κλισέ πια εισαγωγή (προσομοίωση ποινικής δίκης με αρχαίο δράμα και δικανικού λόγου με διαλεκτική), προτείνει την ενοχή των κατηγορουμένων για τις κατηγορίες της εγκληματικής οργάνωσης, της αρπαγής, της εκβίασης και της κατοχής εκρηκτικών υλών και την απαλλαγή τους απ’ αυτές της ληστείας έξω απ’ τον Μασούτη και των διακεκριμένων κλοπών. Ανάμεσα στα άλλα, προτείνει και την αναγνώριση του ελαφρυντικού (που δεν είχε αναγνωριστεί πρωτόδικα) στον Γιώργο Χαραλαμπίδη.

Σειρά έχουν οι αγορεύσεις των συνήγορων υπεράσπισης, όπου μέχρι το πέρας της διαδικασίας προλάβανε να μιλήσουνε 3 δικηγόροι (2 από τους 3 του Βαγγέλη και 1 από τους 2 του Πόλυ).

Ο Σ. Φυτράκης εκκινώντας απ’ το λόγο του εντολέα του, μίλησε για τα υποκειμενικά πολιτικο-ιδεολογικά κίνητρα που οδήγησαν τον Βαγγέλη στην εμπλοκή του με το Βασίλη Παλαιοκώστα κι υποστήριξε πως ό,τι έχει βγει από την υπόθεση δεν συνιστά εμπλοκή σε συγκροτημένη ομάδα παρά περιστασιακή εμπλοκή επιβοηθητικού χαρακτήρα. Και σε συνδυασμό με την κλονισμένη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα, πρότεινε στην έδρα την εγκατάλειψη ενός σκληρού μοντέλου στην απονομή δικαιοσύνης και την υιοθέτηση μιας πιο ισορροπιστικής προσέγγισης που σε νομικό επίπεδο σημαίνει είτε «υπόθαλψη εγκληματία» είτε «απλή συνέργεια».

Στη συνέχεια ο Χ. Κετίκογλου μίλησε για πιο τεχνικά σημεία της υπόθεσης κι αντέκρουσε πολλά από τα επιχειρήματα του κατηγορητηρίου εις βάρος του Βαγγέλη.

Στο ίδιο μήκος κλίματος κινήθηκε κι η Ο. Βλόντζου, όπου αναφέρθηκε σε πολλές από τις αντιφάσεις που ενέχει το κατηγορητήριο εις βάρος του Πόλυ.

Τετάρτη 16 Μαΐου

Ο Γ. Ραχιώτης αναφέρθηκε πρώτα στα τεχνικά στοιχεία της υπόθεσης που το κατηγορητήριο επιρρίπτει στον Πόλυ, υποστηρίζοντας την έλλειψη αποδεικτικού υλικού για την απόδειξη αντικειμενικής υπόστασης στις αποδιδόμενες πράξεις. Έπειτα άσκησε κριτική στη νομική κατασκευή της εγκληματικής οργάνωσης (όπως ενσαρκώθηκε μετά το 2001), η οποία αναβαθμίζει την εγκληματικότητα των φτωχών  (ακόμα κι όταν πρόκειται για ευκαιριακή συνεύρεση ατόμων) αντιπαραβάλλοντάς την με τη λεγόμενη εγκληματικότητα του λευκού κολάρου που βγάζει λάδι προσβολές της έννομης τάξης που προκαλούνται από ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Τέλος αναφέρθηκε στα κίνητρα που ενέπνευσαν τον εντολέα του στην αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα, στο όραμα δηλαδή ενός δίκαιου κόσμου που θάμπωσε στο θρύλο που τα βάζει με το σύστημα και νικάει.

Η Δ. Βαγιανού ξεκίνησε απ’ αυτό το σημείο, αντιπαραβάλλοντας δύο πόλους: απ’ τη μια ένας οικονομικός παράγοντας του τόπου (Μυλωνάς) κι απ’ την άλλη, ένας θρύλος της παρανομίας, ένας κοινωνικός ληστής που ενσαρκώνει την φυγή προς την ελευθερία και την αντίσταση στην καταδυνάστευση (Παλαιοκώστας), με τους δυο συντρόφους να έρχονται από έναν άλλο κόσμο όπου τα ιδεολογικά κίνητρα ώθησαν στην αλληλεγγύη τους στον Βασίλη Παλαιοκώστα. Αναφερόμενη στα πιο νομικά στοιχεία που ενεπλέκουν τον Βαγγέλη, έθεσε θέμα αμφιβολιών του αποδεικτικού υλικού, θέμα που παρακάμπτεται (πχ στη δίκη πρώτου βαθμού) μπρος σε μια επιβεβλημένη ανάγκη εξάρθρωσης μιας πράξης. Η δικηγόρος κατέληξε με τη σειρά της στην εμπλουτισμένη κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, που στην περίπτωση του Παλαιοκώστα δεν υφίσταται κατά νομικό τρόπο (είναι προσωποπαγής κι όχι πραγματοπαγής που θέλει ο νόμος), αλλά με συμβολικό: το δόγμα της συλλογικής ευθύνης συμπαρασέρνει τους υπόλοιπους κατηγορούμενους και η συμβολική δύναμη του ποινικού δικαίου καπελώνει επιβαρυντικά τις πράξεις αλληλεγγύης των δύο ανθρώπων που έχουν ιδεολογικά κίνητρα.

Έπειτα, η νεαρή δικηγόρος του Λαζαρίδη (που αντικατάστησε στην αρχή του εφετείου τον γραφικό δικηγόρο που είχε στον πρώτο βαθμό), έκανε μια σύντομη αγόρευση για τον εντολέα της λέγοντας ότι λέει αλήθειες κι επικαλούμενη το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος έχει δύο ανήλικα παιδιά.

Η συνήγορος υπεράσπισης του Γιώργου Χαραλαμπίδη, Μ. Παπαδάκη αναφέρθηκε κυρίως στη σχέση που έχει αναπτύξει ο εντολέας της με τον Βασίλη Παλαιοκώστα, καθώς κι η ίδια, όταν διασταυρώθηκε με τον τελευταίο όταν ήταν προφυλακισμένος. Η πρόεδρος του δικαστηρίου διέκοπτε την δικηγόρο αρκετά συχνά και με επιτακτικό τρόπο, καθώς δεν ήθελε να ακούσει πολλά-πολλά για τη δοτικότητα και το ενδιαφέρον που δείχνει ο Παλαιοκώστας σ’ αυτούς που αγαπά κι έχουν ανάγκη.

Τέλος μιλήσαν οι δικηγόροι της οικογένειας Χαραλαμπίδη που αναφέρθηκαν στην δυσμενή οικονομική κατάσταση που περνάει η οικογένεια, στο διαρκή μόχθο που καταβάλλει και στο γεγονός ότι δεν έχει ξανααπασχολήσει τις διωκτικές αρχές.

Το δικαστήριο διέκοψε για κανα δίωρο ώστε να συσκεφτεί για να βγάλει την απόφαση. Επανέρχεται για να ανακοινώσει τις ενοχές και τις απαλλαγές: πάνω κάτω αποδέχεται την πρόταση του εισαγγελέα, απαλλάσσοντας επιπλέον τους κατηγορουμένους κι από την κατηγορία της κατοχής εκρηκτικών. Έπειτα, ο εισαγγελέας κάνει προτάσεις επί της ποινής για τις κατηγορίες για τις οποίες κρίθηκαν ένοχοι οι κατηγορούμενοι. Οι δικηγόροι αντιπροτείνουν μειωμένες ποινές και το δικαστήριο ξαναδιακόπτει για λίγο για να ανακοινώσει την τελική του απόφαση:

Ο Βαγγέλης κι ο Πόλυς πήγανε ξανά «σετάκι». Η τελική τους ποινή είναι 12 χρόνια και 10 μήνες (μειώθηκε στο μισό η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης κι από λίγο οι υπόλοιπες).

Ο Λαζαρίδης πήγε στα 6 χρόνια και 11 μήνες (αυτού, ενώ απαλλάχτηκε από κατηγορίες ή μειώθηκαν πολλές ποινές, του αυξήθηκε για λίγο η ποινή της εγκληματικής οργάνωσης).

Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης κατέβηκε στα 4 χρόνια και 5 μήνες (μειώθηκε η ποινή της απλής συνέργειας στην απαγωγή και του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό).

Η οικογένεια Χαραλαμπίδη πήγε στους 10 μήνες με 3ετή αναστολή.

 

 

Μια γρήγορη ενημέρωση για την κατάσταση στη Συρία έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης από τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές που έχουν σχηματιστεί σε πόλεις και γειτονιές της χώρας. Στις περισσότερες πόλεις της χώρας εκδηλώθηκαν γενικές απεργίες και αντιπαραθέσεις με τις καθεστωτικές δυνάμεις: αστυνομία, στρατό, ασφαλίτες και παρακρατικούς, ενώ το κράτος πήρε μέτρα για την αποτροπή των διαδηλώσεων, διοργάνωσε φιέστες υπέρ του Ασσάντ μοιράζοντας σημαιάκια σε οικογένειες στρατιωτικών κι ασφαλιτών, απαγόρευσε την απεργία στους εκπαιδευτικούς (που αυτήν την μέρα έχουν παραδοσιακά αργία λόγω της “ημέρας των δασκάλων”) με απειλές για περικοπή του 75% των μισθών όσων λείψουν απ’ την εργασία τους κλπ.

Ο αριθμός των μαρτύρων για σήμερα μόνο (15/3) έχει φτάσει τους 46, μεταξύ αυτών μια γυναίκα και 4 παιδιά. 37 μάρτυρες έπεσαν νεκροί στην Ιντλίμπ, 5 στη Χάμα, 2 στην Ντάραα, 1 στη Χομς και 1 στο Χαλέπι.

Ιντλίμπ: ο νεαρός Αμπντούλ Χαμίντ Μοχάμμαντ Αγουάντ έπεσε νεκρός από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή. Ο 21χρονος Μοάζ Μουνζέρ αλ Ραμαντάν μαρτύρησε από πυρά δυνάμεων ασφαλείας σε τσεκπόιντ.

Χαλέπι: σε διαδήλωση μετατράπηκε η κηδεία του μάρτυρα Αμπντουλαζίζ Καζάλ απ’ το Σογιούχ Φοκανί, με κύριο σύνθημα την ανατροπή του καθεστώτος. Μαζική διαδήλωση και στη συνοικεία Ταλ Ρεφάατ, όπου φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στη πολιορκούμενες Χομς και Ιντλίμπ. Άλλη μια διαδήλωση έλαβε χώρα απ’ το Τζαμί  του Σαΐφ αλ Ντωλέχ. Κυριαρχήσαν τα συνθήματα υπέρ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των πολιορκημένων πόλεων. Φοιτητική απόπειρα διαδήλωσης στην πανεπιστημιούπολη διαλύεται από ασφαλίτες και ΜΑΤ με έντονη χρήση δακρυγόνων.

Χομς: Καθεστωτικοί έβαλλαν με θερμικές ρουκέτες εναντίον κατοικιών στη γειτονιά Μπαμπ Σμπαά, πυρπολώντας κτίρια και τραυματίζοντας ανθρώπους. Ήχοι εκρήξεων απ’ το Μπαμπ Σμπαά, εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις στο Καρμ Αλ Σαμί. Οι καθεστωτικές δυνάμεις επιτίθενται σε σπίτια και μαγαζιά στο Μπαμπ Σμπαά στη διάρκεια επιχείρησης σκούπας, ψάχνοντας για λιποτάκτες. Συνεχείς βομβαρδισμοί στο προάστιο Μρεζάχ, και πυρά ασφαλιτών απ’ το Κάστρο προς τη γειτονιά Αλ Κεδρ.

Ντάραα: Πυροβολισμοί από καθεστωτικές δυνάμεις στην περιοχή Αράντ στα προάστια. Μοζαϋρήμπ: Συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας ξεσπούν στη διάρκεια επιχειρήσεων-σκούπα με μαζικές εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις. Το ηλεκτρικό ρεύμα παραμένει κομμένο όσο διαρκεί η επίθεση των καθεστωτικών δυνάμεων. Τανκς στους δρόμους ώστε να εκφοβιστεί ο κόσμος να συμμετέχει στην πορεία της γενικής απεργίας. Παρακρατικοί βγαίνουν μαζικά απ’ τα γραφεία της στρατιωτικής ασφάλειας, φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Μπασάρ, και εναντίον των “πρακτόρων και τρομοκρατών που υποκινεί το Κατάρ”. Συλλαμβάνονται λιποτάκτες του στρατού στην Αλ Μαχάτα. Στο Μζειρέμπ, εχθροπραξίες μεταξύ ανταρτών του Ελευθερου Συριακού Στρατού και του καθεστωτικού στρατού οδηγούν σε αρκετούς τραυματίες και απώθηση των καθεστωτικών απ’ την περιοχή. Μαζικές κηδείες εξεγερμένων λαμβάνουν χώρα υπό την ασφυκτική παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων και ασφαλιτών. Ένας νεκρός από βομβαρδισμό του σπιτιού του από τανκς.

Ντεΐρ εζ Ζορ: Βομβαρδισμοί από τανκς εναντίον κατοικιών και μαγαζιών στον δρόμο του τζαμιού Σαϊντνά Ομάρ, τα τανκς γκρεμίζουν τα οδοφράγματα που είχαν υψώσει οι κάτοικοι.

Καμισλί: Διαδήλωση ξεκινά απ’ την αυλή του τζαμιού Κασμό, με συνθήματα για επανάσταση και ανατροπή του καθεστώτος.

Δαμασκός: Γενική απεργία με σχετική επιτυχία στα περισσότερα προάστια. Διαδήλωση προσφύγων των Υψιπέδων του Γκολάν με μεγάλη προσέλευση. Πυροβολισμοί στο προάστιο Αμπαντέχ μετά από πρωινή διαδήλωση για τον έναν χρόνο απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης. Ακολουθεί επιχείρηση-σκούπα με τανκς και οχήματα, βομβαρδισμούς και πυροβολισμούς στα τυφλά. Σαμπένα: Ευρεία συμμετοχή στη γενική απεργία ενάντια στις σφαγές του κράτους. Ντομαίρ: ανταλλαγές πυροβολισμών με τις επελαύνουσες δυνάμεις ασφαλιτών και παρακρατικών που εισβάλουν στο προάστιο αυτό υποστηρισσόμενοι από τεθωρακισμένα οχήματα. Ντούμα: Δυνάμεις ασφαλείας ανοίγουν πυρ εναντίον διαδηλωτών μπροστά απ’το Μεγάλο Τζαμί, ακολουθούν μαζικές συλλήψεις στην οδό Τζαλαά, οι διαδηλωτές φτάνουν ως το προάστιο Ταλ, φωνάζοντας συνθήματα για ανατροπή του καθεστώτος.

Σουιντά: Διαδηλώσεις στις πόλεις Καφάρ και Μαλάχ, καθηστική διαμαρτυρία και απεργία δικηγόρων στη Σουιντά.

Απ’ την μάχη της Ιντλίμπ:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NPjgBOQ8_PU&w=560&h=315]

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Κι ενώ η ανθρωπότης περιμένει ένα χαρμόσυνο πόρισμα απ’ τους παρατηρητές των αραβικών κρατών ώστε να αγαλιάσει, και οι απεσταλμένοι τους ενδεχομένως ένα ενδιαφέρον orientation πάνω στις τεχνικές καταστολής με τις οποίες αργά ή γρήγορα θα πειραματιστούν και οι ίδιοι, παρουσιάζουμε ορισμένες μαρτυρίες απ’ τη Συρία της εξέγερσης και της καταστολής:

Πηγές:
http://middleeastvoices.com/2011/12/syria-witness-stories-of-allegiance-protest-and-survival/
http://www.latimes.com/news/nationworld/world/la-fg-syria-doctors-20111226,0,1289016.story?track=rss&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=C8E_EYdWYBk]

Γκράφιτι και δυναμισμός απ’ το γυναικείο κομμάτι της νεκρώσιμης ακολουθίας-διαδήλωσης για τον μάρτυρα της εξέγερσης Mohammed Ahmasaman, Δαμασκός 21/12

Οι γιατροί της εξέγερσης

Με την καταστολή να έχει αποικίσει τα νοσοκομεία της Συρίας, γιατροί στήνουν αυτοσχέδιες κλινικές σε γειτονιές αντικαθεστωτικών προκειμένου να περιθάλψουν τραυματισμένους διαδηλωτές. Τώρα βρίσκονται με τη σειρά τους στο στόχαστρο των αρχών.

Της Alexandra Zavis, για τους Los Angeles Times, με τη συνεισφορά των Katie Paul στο Wadi Khaled και Rima Marrouch στη Βυρηττό:

Ο νεαρός γιατρός δέχθηκε μια κλήση νωρίς το πρωί. Ο στρατός είχε εισβάλει σε μια γειτονιά της ταραγμένης συριακής πόλης Χομς, και δεν υπήρχε κανείς  να περιθάλψει τους τραυματίες.

“Ήταν σαν πόλεμος”, είπε ο γιατρός, που ζήτησε να δώσει μόνο ένα ψευδώνυμο, Abu Abdu. Εκείνη την μέρα του Σεπτέμβρη, η αυτοσχέδια ιατρική ομάδα του δούλευε για 12 ώρες στη σειρά, επουλώνοντας ανοιχτές πληγές, αφαιρώντας σφαίρες και κάνοντας ενέσεις σε είκοσι περίπου ασθενείς, ενώ πυροβολισμοί κι εκκρήξεις αντηχούσαν γύρω τους. Όταν τελείωσαν, είπε, μπήκε σ’ ένα ντους να ξεπλύνει τα αίματα και έμεινε κλαίγοντας για πάνω από μια ώρα.

Ο Abu Abdu είναι ένας απ’ τους δεκάδες εθελοντές στη Χομς και σε άλλα οχυρά των αντικαθεστωτικών που περιθάλπουν τα θύματα της κυβερνητικής καταστολής που έχει αποικίσει τα νοσοκομεία, σύμφωνα με ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εργάζονται σε μυστικές, αυτοσχέδιες κλινικές μέσα σε τζαμιά ή σπίτια, σε γειτονιές όπου γίνονται διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινά. Σύμφωνα με τους ακτιβιστές, πολλοί τραυματισμένοι διαδηλωτές αρνούνται να μεταφερθούν σε δημόσια νοσοκομεία, όπου φοβούνται ότι θα βασανισθούν και θα συλληφθούν εάν προσκομισθούν με πληγές από σφαίρες και τραύματα.

Σύμφωνα με τις αρχές, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Όμως μια αναφορά που ετοιμάστηκε για το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ αναφέρει πως ασθενείς που διακομίσθηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από ασφαλίτες ντυμένους γιατρούς, με την συνενοχή του ιατρικού προσωπικού. Ένας φρουρός που δούλευε στο νοσοκομείο είπε στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πως οι τραυματισμένοι διαδηλωτές στοιβάζονταν σε μια αυλή δίπλα στα επείγοντα, όπου τους περίμεναν μέλη του προσωπικού. “Όλοι τους ξεκινούσαν να τους χτυπάνε, συμπεριλαμβανομένων των ιατρών και των νοσοκόμων”, ανέφερε.

Ένας ασθενής που περιθάλφθηκε εκεί ανέφερε πως οι νοσοκόμες του έκαναν ράμματα σε ένα τραύμα από ξιφολόγχη στην πλάτη του χωρίς αναισθητικό. Οι φρουροί έπειτα τον πήγαν σε έναν χώρο που χρησιμοποιούταν ως κρατητήριο εντός του νοσοκομείου, όπου είδε έναν απ’ αυτούς να θερμαίνει μια σιδερόβεργα με την οποία έκαψε μετέπειτα τα γεννητικά όργανα και τις πατούσες ενός άλλου ασθενούς.

Τώρα οι γιατροί που φροντίζουν τους διαδηλωτές έχουν γίνει οι ίδιοι στόχος. Αυτόν τον μήνα, ο Δρ. Ebrahim Othman, που βοήθησε στο στήσιμο ενός υπόγειου ιατρικού δικτύου στην πρωτεύουσα της χώρας Δαμασκό, ανακοινώθηκε νεκρός, ξεσηκώνοντας ένα κύμα αναφορών τιμής σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης γι’ αυτόν τον 26χρονο “γιατρό της επανάστασης”. Σύμφωνα με τους αντικαθεστωτικούς ακτιβιστές ο Othman καταζητούταν από τις αρχές και δέχθηκε πυρά καθώς ο οδηγός του οχήματός του προσπάθησε να ξεφύγει από ένα σημείο ελέγχου κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Σχετικό βίντεο έχει ανεβεί στο Youtube, αλλά δεν έχει εξακριβωθεί η πιστότητά του.

Αυτόπτες μάρτυρες και ομάδες δικαιωμάτων αναφέρουν πως όσοι προσπαθούν να βοηθήσουν τραυματισμένους διαδηλωτές δέχονται συχνά πραγματικά πυρά, καταγγελίες που αρνείται η κυβέρνηση, που αντιλέγει πως “ένοπλοι τρομοκράτες βρίσκονται κρυμμένο μέσα στους ειρηνικούς διαδηλωτές”. Ένας εργαζόμενος της Ερυθράς Ημισελήνου (στμ: αντίστοιχη οργάνωση του Ερυθρού Σταυρού για τις ισλαμικές χώρες) τραυματίστηκε σοβαρά όταν το ασθενοφόρο που οδηγούσε δέχθηκε πυρά από τέσσερις κατευθύνσεις καθώς μετέφεραν έναν άνδρα που πυροβολήθηκε στη Χομς στις 7 Σεπτέμβρη, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

“Το να περιθάλπει κανείς τους τραυματίες θεωρείται σαν να σηκώνει τα όπλα ενάντια στο καθεστώς”, λέει ένα μέλος του Επαναστατικού Συμβουλίου της Χομς, που συντονίζει τις προμήθειες για τις υπόγειες κλινικές της πόλης. Ο νεαρός, που συστήνεται ως Ahmed, είναι φοιτητής ιατρικής που εργαζόταν όπως λέει σε μια κυβερνητική εταιρία ως μέρος της πρακτικής του. “Είδα μέλη του ιατρικού προσωπικού να χτυπούν ασθενείς”, είπε. “Κι όταν τους αφήνανε, αντί να πάνε σπίτια τους, τους προφυλάκιζαν”.

Ακόμα και τα ιδιωτικά νοσοκομεία δε θεωρούνται ασφαλή. Τον Αύγουστο, ένας νεαρός διαδηλωτής ονόματι Safa μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Barr στη Χομς με εγκαύματα από μια έκκρηξη. “Ο πατέρας μου τον είδε στο νοσοκομείο”, είπε η ξαδέρφη του Susie, που ζει στο Montreal. “Επρόκειτο να εγχειριστεί, όμως η κατάστασή του ήταν σταθερή”. Την επόμενη μέρα, βρήκαν το κρεββάτι του άδειο. Κανείς δεν έλεγε στην οικογένεια πού τον είχαν πάει. Εβδομάδες αργότερα, η οικογένειά του έλαβε μια κλήση να συλλέξει το νεκρό σώμα του απ’ το στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς. Βίντεο του νεκρού μαρτυρά εγκαύματα, μελανιές και ανοιχτές πληγές που άφησαν σε σημεία ακάλυπτα τα οστά.

“Ήταν τραγικό”, αναφέρει η Susie, που ζητά να μην αποκαλυφθεί το επώνυμό της ώστε να προστατεύσει την οικογένειά της στη Συρία. “Υποτίθεται ότι πρέπει να είναι κανείς ασφαλής στο νοσοκομείο”. Όταν ο Abu Abdu επέστρεψε σπίτι του τον Μάιο, μετά το πέρας των ιατρικών σπουδών του στο εξωτερικό, η οικογένεια και οι γείτονές του στην παλιά πόλη της Χομς ήταν παραπάνω από χαρούμενοι που τον έβλεπαν. Δυο βδομάδες νωρίτερα, οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει πυρ σε χιλιάδες διαδηλωτές. Ο Abu Abdu έμαθε απ’ τον πατέρα του ότι “πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν μπροστά στα μάτια του, κι έκλαιγε επειδή δεν ήταν εκεί αυτός για να τους βοηθήσει”.

Οι γιατροί έχουν στήσει τρεις αυτοσχέδιες κλινικές σε εγκαταλελειμένα σπίτια μέσα και γύρω απ’ τη γειτονιά του, που ήταν αρχικά ασφαλής αλλά συνόρευε με οχυρά των αντικαθεστωτικών. Γέμισαν με εθελοντές, τους οποίους εκπαίδευσε στις πρώτες βοήθειες. Οι ασθενείς προσκομίζονταν με αυτοκίνητα, μηχανές και δίκυκλα και ξαπλώνονταν στο πάτωμα. Στην αρχή, το μόνο που είχε στη διάθεσή του ήταν γάζες κι επίδεσμοι για να σταματήσει τις αιμορραγίες. Όμως καθώς γνώριζε ολοένα και περισσότερους που έκαναν την ίδια δουλειά, λέει, κατάφεραν να βρουν πρόσβαση σε βασικές χειρουργικές προμήθειες, όπως βελόνες και νυστέρια.

Ακόμα, αναφέρει, υπάρχουν πολλές φορές που δεν έχει τον εξοπλισμό που χρειάζεται. “Αν είναι μεγάλη πληγή, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”, μας λέει. “Απλά καθόμαστε και τους βλέπουμε να πεθαίνουν”. Καθώς οι δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να τον ψάχνουν, μετακινείται από σπίτι σε σπίτι, ευγνώμων που διαθέτει πολλούς φίλους. Ένα απόγευμα, άκουσε μια σφαίρα να περνάει δίπλα απ’ τ’ αυτί του καθώς φρόντιζε έναν τραυματία. Την επόμενη μέρα, λέει, δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν στην περιοχή ψάχνοντας για ακτιβιστές, περιλαμβανομένου του γιατρού που φροντίζει τους διαδηλωτές. Ο Abu Abdu κατάφερε να ξεφύγει, αλλά η κλινική του εντοπίστηκε και καταστράφηκε, αναφέρει.

Λίγες βδομάδες αργότερα, οι δυνάμεις ασφαλείας βρήκαν τον γιατρό. Συνελήφθη και ανακρίθηκε για δύο ώρες. Λέει πως οι ανακριτές του τον κατηγόρησαν που περιθάλπει ανθρώπους που έχουν λαβωθεί από σφαίρες. “Είμαι γιατρός”, τους απάντησε “η δουλειά μου είναι να βοηθώ τους ανθρώπους, ποιό είναι το πρόβλημα λοιπόν;”. Προς έκπληξή του, αφέθηκε ελεύθερος. Είναι όμως πεπεισμένος ότι είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι να τον σκοτώσουν. Όταν αυτός και η οικογένειά του αποχαιρετιούνται, λέει “το εννοούμε”.

Η Χομς έχει τώρα αυτοσχέδιες κλινικές στις περισσότερες γειτονιές όπου λαμβάνουν χώρα διαδηλώσεις, λέει ο Ahmed, ο συντονιστής των ιατρικών προμηθειών. Είναι καλά κρυμμένες σε υπόγεια, αποθήκες και διαμερίσματα. Όμως εκεί που η βία είναι πολύ έντονη, η μόνη φροντίδα μπορεί να προσφερθεί απ’ τους εθελοντές που βρίσκονται επί τόπου με υλικό πρώτων βοηθειών. Οι κλινικές συντηρούνται μέσω δωρεών, λέει ο Ahmed. Οι προμήθειες εισάγονται λαθραία τακτικά από το εξωτερικό, όμως το δύσκολο κομμάτι είναι να φτάσουν μέσα στις κλινικές. Υπάρχουν συνεχείς ελλείψεις αίματος και αποστειρωμένων εργαλείων.

Ασθενείς με πιο σοβαρά τραύματα μεταφέρονται λαθραία πέρα από τα σύνορα, σε νοσοκομεία στον Λίβανο, μέσω των ίδιων δικτύων λαθραίων μεταφορών που φέρνουν ιατρικές και άλλες προμήθειες. Πρόσφατα, στην κοιλάδα Wadi Khaled στην βόρεια άκρη του Λιβάνου, ένας Σύρος ακτιβιστής που έδωσε το όνομα Wael κάθησε στο πάτωμα μιας γιάφκας περικυκλωμένος από καλώδια και μπαταρίες ώστε να μπορέσει να δουλέψει διαμέσου των συνηθισμένων διακοπών ρεύματος. Μηνύματα στο Skype εμφανίστηκαν στο laptop του. Μια κλήση στο κινητό του από έναν λαθρέμπορο που προσπαθούσε να βγάλει απ’ την πατρίδα του Wael, την Qusair, τρεις ασθενείς: μια έγγυο γυναίκα, και δυο μικρά κορίτσια. “Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε! Βοηθείστε μας!” η φωνή στην άλλη άκρη της σύνδεσης ούρλιαζε μέσα σε καταιγισμούς πυρών. Έπειτα έσβησε.

Ώρες αργότερα, μαθεύτηκε ότι η ομάδα τα είχε καταφέρει να περάσει τα σύνορα, και ο Wael ήταν ξανά στο τηλέφωνό του, συντονίζοντας την περίθαλψη. Μια 17χρονη με μια σφαίρα σφηνωμένη στη σπονδυλική στήλη, είχε σταλεί στο νοσοκομείο στην Τρίπολη του Λιβάνου, παράλυτη. Μια 13χρονη με ένα λιγότερο σοβαρό τραύμα στο στομάχι έλαβε τις πρώτες βοήθειες επί τόπου και στάλθηκε ξανά πίσω στη Συρία, μετά από λίγες μέρες. Όσο για την έγγυο, το νεκρό σώμα της μόνο είχε καταφέρει να κάνει τη διαδρομή. Πυροβολημένη από έναν ελεύθερο σκοπευτή απ’ τη στέγη ενός δημόσιου νοσοκομείου, άφησε την τελευταία της πνοή στον δρόμο, είπαν οι ακτιβιστές. Η οικογένειά της ήθελε να ταφεί στη Συρία. Τέσσερις μέρες αργότερα, το σώμα της ήταν μεταξύ των σακούλων με αίμα και φάρμακα που πέρασαν απ’ το ένα αμάξι στο άλλο, πάλι πίσω απ’ τα σύνορα προς το Qusair.

Μαρτυρίες απ’ τη Συρία: Ιστορίες καταστολής, αγώνα κι επιβίωσης

Του David Arnold, 23/12/2011

Ο Χασάν στη Δαμασκό

Ο Χασάν είναι ένας μηχανικός 20κάτι χρονών. Κατεβαίνει στους δρόμους της Δαμασκού για να διαδηλώσει ενάντια στην κυβέρνηση εδώ κι εννέα μήνες. Ζει με τους γονείς του σ’ ένα μοντέρνο προάστιο στην αρχαιότερη πρωτεύουσα πόλη του κόσμου. Καταγράφει τα γεγονότα της επίθεσης μιας χιλιάδας Shabiha (παρακρατικοί) σε μια διαδήλωση 7.000 Σύρων στην περιοχή Midan της Δαμασκού.

Παίρνοντας ένα μάθημα απ’ τα δακρυγόνα

Ξεκίνησα να διαδηλώνω ενάντια στην κυβέρνηση στις 15 Μαρτίου κι έχω διαδηλώσει στη Δαμασκό και στα προάστιά της πολλές φορές έκτοτε. Όμως πήρα ένα μάθημα για τα δακρυγόνα μόλις την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού όταν κατέβηκα σε μια απ’ τις τρεις πορείες του Midan, στην καρδιά του κινήματος της πόλης.

Ήμασταν κάπου 7.000 διαδηλωτές στους δρόμους σε μια ηλιόλουστη ημέρα, διαδηλώνοντας ενάντια στην επιδρομή των κυβερνητικών δυνάμεων στη Χαμά, δυό μέρες νωρίτερα. Περπατούσα κοντά στην κεφαλή της πορείας όταν άκουσα τις φωνές των Shabiha που μας είχαν ακολουθήσει και επιτίθονταν στον κόσμο από πίσω με ρόπαλα και δακρυγόνα όπλα.

Είδα μερικούς νέους άνδρες να σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από πέντε γυναίκες. Αυτές άρχισαν να τρέχουν.

Τρία δακρυγόνα έπεσαν ακριβώς μπροστά μου. Κάποιοι διαδηλωτές έπιασαν ένα-δυο απ’ αυτά και τα πέταξαν πίσω προς τους Shabiha.

Ένας φίλος δίπλα μου προσπάθησε να κάνει το ίδιο, αλλά κάηκε το χέρι του αμέσως και το έριξε κάτω.

Για καμμιά 20αριά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ο καπνός με έπνιγε. Ένιωθα σαν να μου είχαν βάλει φωτιά. Ένιωθα σαν κάθε εκατοστό του σώματός μου να καιγόταν. Ίδρωνα κι είχα μια πολύ δυσάρεστη γεύση στη γλώσσα και στον λαιμό μου.

Έτρεξα τυφλά προς ένα δρομάκι προσπαθώντας να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα στα πνευμόνια μου.

Ήμουν τυχερός που οι φίλοι μου κι εγώ είχαμε ψάξει πρώτα στο διαδίκτυο και διαβάσαμε ότι δεν έπρεπε να τρίψουμε τα μάτια μας. Ένας διαδηλωτής μου πέταξε ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού να ξεπλύνω το πρόσωπό μου. Το άδειασα όλο στο κεφάλι μου. Δε ξέρω αν ήταν Coca-cola ή Pepsi αλλά με βοήθησε να νιώσω καλύτερα σε λίγα λεπτά.

Εξοργισμένος με τον πρόεδρο Ασσάντ

Η κυβέρνηση ισοπεδώνει πόλεις και πυροβολεί τους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη συλλογική τιμωρία καθώς κλιμακώνει αυτές τις πράξεις της στο ξεκίνημα του ιερού μήνα του Ραμαζανιού. Αυτή η πράξη έχει δύο νοήματα κατά τη γνώμη μου: να προσπαθήσουν να πιέσουν τους μουσουλμάνους εξωθώντας τις άλλες θρησκευτικές ομάδες να δείξουν επιθετικότητα εν μέσω του Ραμαζανιού, και να προσπαθήσουν να εξαντλήσουν την επανάσταση προτού κερδίσει έδαφος μέσα στο Ραμαζάνι οπότε κάθε βράδυ οι μαζικές προσευχές είναι σαν της Παρασκευής και μπορούν να οδηγήσουν σε διαδηλώσεις.

Η βασική ανησυχία μου όταν έτρεχα ήταν ο αδερφός μου και οι φίλοι μας που είχαν κατεβεί στη διαδήλωση αλλά όχι κοντά μου. Ανησυχούσα για το αν θα τα καταφέρουν και εάν θα μπορέσουν να ξεφύγουν αφού δε γνώριζαν καλά τα στενά. Και να μη συλληφθούν.

Όμως, για να ‘μαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να σκοτωθώ παρά να συλληφθώ. Φοβάμαι πως αν οι Shabiha με πιάσουνε θα με ανακρίνουν υπό βασανιστήρια για να με αναγκάσουν να πώ ονόματα άλλων που ήταν στη διαδήλωση. Πολλοί απ’ τους φίλους μου έχουν συλληφθεί από κάθε λογής μονάδα των δυνάμεων ασφαλείας. Βασανίστηκαν άγρια και πολλοί απ’ αυτούς δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν. Οπότε μαρτύρησαν τα ονόματα άλλων ακτιβιστών που έπειτα συνελήφθησαν, κρύφθηκαν ή εγκατέλειψαν τη χώρα.

Εγώ είμαι Σουνίτης, αλλά δεν έχω ιδέα αν ήμασταν όλοι μουσουλμάνοι, μπορώ να πώ όμως ότι ένας άλλος νέος μπροστά μου φορούσε ένα χαμηλοκάβαλο τζην κι ένα κόκκινο μπλουζάκι και δε φαινόταν δηλαδή να ερχόταν απ’ το τζαμί απ’ τα ρούχα του. Φώναζε δυνατά συνθήματα και ήταν επικεφαλής ενός κομματιού της διαδήλωσης.

Ήταν γύρω στους 1.000 Shabiha εκείνη τη φορά. Δε θυμάμαι να είδα ένστολους αστυνομικούς ή στρατιώτες την νύχτα εκείνη. Ένα σημαντικό πράγμα που θέλω να τονίσω είναι ότι οι Shabiha δεν είναι όλοι Αλεβίτες, υπάρχουν πολλοί Σουνίτες και Χριστιανοί μεταξύ τους. Βασικά, δεν είναι κατι σχετικό με τη θρησκευτική διαίρεση αλλά μια χαμηλού επιπέδου σταδιοδρομία για ανήθικους ανθρώπους. Τους λέμε απλά τραμπούκους.

Φορούσαν χακί στολές ή κανονικά καθημερινά ρούχα. Οι Shabiha που είχαν όπλα δακρυγόνων φορούσαν και κράνη. Οι άλλοι όχι.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=p3cNBx7Aif0]

Ασφαλίτες πυροβολώντας εναντίον διαδηλωτών, σημαδεύοντας “αυτόν με την κάμερα”, Χομς 27/12/2011

Οι Shabiha είναι παντού

Πιο πρόσφατα στο Midan, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε πραγματικά πυρά. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω σε πολλές κηδείες αυτήν την εβδομάδα για τους νεκρούς του Midan.

Στη διαδήλωση της 1ης Αυγούστου όσο ήμουν εκεί οι δυνάμεις ασφαλείας δε χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον μας. Δεν έχω βρεθεί ποτέ κοντά σε πραγματικά πυρά επειδή μετά το Ραμαζάνι οι περισσότερες διαδηλώσεις οργανώθηκαν γρήγορα και διεξήχθησαν μέσα στην νύχτα ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες σύλληψεις και προκειμένου να μπορέσουν περισσότεροι άνθρωποι να συμμετάσχουν.

Ο αδερφός μου επίσης κατέφυγε εκείνη την μέρα μαζί με τους φίλους του σε ένα ασφαλές μέρος όπου τον συνάντησα μετά. Δεν πήραν κανέναν μας εκείνη την μέρα πάντως πιστεύω το όνομά μου υπάρχει γραμμένο σε κάποια αναφορά ή σ’ έναν φάκελο σε κάποιο “γραφείο” της ασφάλειας. Πιστεύω πως δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με κάποιον σαν εμένα τώρα, που υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστών σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η κυβέρνηση είναι πολύ απασχολημένη ψάχνοντας για πιο υψηλού προφίλ ακτιβιστές να καταστείλει όπως κάναν με τον Ghiath Matar απ’ την Daraya, τον Hadi Jundi απ’ τη Χομς και τον Anas Shoughri απ’ την Banias.

Εκείνη την νύχτα και κάθε νύχτα του Ραμαζανιού, όλοι γνωρίζουν πως θα υπάρχει μια διαδήλωση στο Midan. Άλλες διαδηλώσεις οργανώνονται με περισσότερη μυστικότητα και μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεται κανείς απόλυτα τις ανακοινώνει, κυρίως πρόσωπο με πρόσωπο ή διαδικτυακά μέσω του Facebook, του Skype ή άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μερικές φορές χρησιμοποιούμε και τα τηλέφωνα αλλά χρησιμοποιούμε σύμβολα για τις τοποθεσίες και το επίπεδο της παρουσίας ασφαλιτών.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uUVmgQoymH8]

νυχτερινή διαδήλωση με κεριά, στην κουρδικής πλειοψηφίας πόλη του Qamishli

Ο Σάμι στη Χομς

Μιλήσαμε την περασμένη βδομάδα (20 Δεκέμβρη 2011) διαδικτυακά με έναν 24χρονο φοιτητή και διαδηλωτή απ’ τη Χομς για το πώς κυκλοφορεί ένας αντικαθεστωτικός διαδηλωτής σ’ αυτό το κέντρο της αναταραχής με τη βοήθεια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Ο Σάμι (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) περιέγραψε τις εμπειρίες του απ’ τις τελευταίες διαδηλώσεις. Σε ορισμένα μέρη οι απαντήσεις του τροποποιήθηκαν ως προς την έκφραση, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία τους, ενώ σε άλλα αφέθηκαν εκτός λεπτομέρειες που ενδεχομένως θα εξέθεταν σε κινδύνους την πηγή μας.

Middle East Voices: Δεχόμαστε αναφορές ότι τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν περικυκλώσει τη Χομς εδώ και πολλές μέρες, κι ότι η ένοπλη πολιτοφυλακή που υποστηρίζει τον πρόεδρο έχει στήσει γύρω στα 60 σημεία ελέγχου. Πες μας τί βλέπεις κι ακούς;

Σαμι: Όχι. Τα σημεία ελέγχου τα κρατούν δυνάμεις του στρατού και της ασφάλειας,΄κι όχι οι Shabiha που αποτελούν ουσιαστικά την πολιτοφυλακή του Ασσάντ. Οι Shabiha στέκουν δίπλα στα σημεία ελέγχου ώστε να βεβαιώνουν ότι οι στρατιώτες του Ασσάντ ακολουθούν τις οδηγίες, και περιστασιακά απαγάγουν ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι ακτιβιστές.

Οι λιποτάκτες που έχουν ενσωματωθεί στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό στέκονται στο πλάι μας στις διαδηλώσεις για να εμποδίσουν το καθεστώς του Ασσάντ απ’ το να μας επιτίθεται. Έχουν αυτόματα όπλα και απ’ αυτά που εδώ στη Συρία λέμε Ρώσσικα όπλα. Έχω μιλήσει μερικές φορές μαζί τους αλλά τις περισσότερες φορές δε θέλουν να μιλούν (για τη λιποταξία τους). Μίλησα με έναν που ήταν απ’ το Deir ElZour της βορειοανατολικής Συρίας. Είχε λιποτακτήσει απ’ τον στρατό όταν του ζήτησαν να πυροβολήσει ανθρώπους στη Χομς κι έπειτα μπήκε στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό όμως οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν μπει στη Χομς ακόμη.

Χωρίς τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό δεν μπορούμε να κάνουμε την παραμικρή διαδήλωση, καθώς όταν δεν είναι μαζί μας, οι δυνάμεις του Ασσάντ μας επιτίθενται άμεσα.

Middle East Voices: Υπάρχουν στρατεύματα ή πολιτοφύλακες στη γειτονιά σου; μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα στην πόλη; μπορείς να περπατήσεις ή να οδηγήσεις στη Χομς ή σε σταματούν στα σημεία ελέγχου; Τί ερωτήσεις κάνουν; Συνεχίζεις να πηγαίνεις στα μαθήματα και στη δουλειά σου;

Σαμι: Αυτήν τη βδομάδα δεν είχα δουλειά ή μαθήματα στη σχολή επειδή ολόκληρη η Χομς είναι σε απεργία Καράμα (απεργία για την αξιοπρέπεια) από το Σάββατο. Πριν απ’ αυτό, πήγαινα μαθήματα μόνο στις μέρες που δεν είχε στρατιωτικές επιχειρήσεις ή πυροβολισμούς έξω. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη, δούλεψα τέσσερις ημέρες.

Middle East Voices: Πως νιώθεις έχοντας ένοπλες πολιτοφυλακές στο καρτέρι κάθε μέρα; Φοβάσαι μη σε περάσουν για κάποιον άλλον και σε συλλάβουν, ή σε πυροβολήσουν επειδή θα θεωρήσουν ότι κάνεις κάτι λάθος;

Σάμι: είναι ένα πραγματικά άσχημο συναίσθημα όταν βλέπεις συνεχώς γύρω σου στρατιώτες, στις αγορές, γύρω απ’ τα σπίτια κι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, το οποίο φέρει το όνομα του κόμματος Μπαάθ. Είχα σοκαριστεί στ’ αλήθεια όταν είδα έναν τεράστιο αριθμό στρατιωτών να τριγυρνούν μέσα στο πανεπιστήμιο. Ήταν πλήρως οπλισμένοι και είχαν ένα βλοσυρό βλέμμα. Τις πρώτες εβδομάδες που ο στρατός μπήκε στην πόλη ήμασταν πλήρως τρομοκρατημένοι αλλά πλέον το έχουμε κάπως συνηθίσει. Ακόμα με κάνει να νιώθω απαίσια, αλλά όχι τόσο όσο τον πρώτο καιρό. Όταν περνώ από ένα σημείο ελέγχου ή όταν στρατιωτικά οχήματα γυρνούν στην πόλη κρατούν πάντα τα όπλα τους στοχευμένα πάνω μας και παραμένουν έτοιμοι να ρίξουν. Το κάνουν συγκεκριμένα για να μας φοβερίζουν

Υπάρχουν τρία σημεία ελέγχου κοντά στο σπίτι μου. Μπορώ να βγαίνω έξω μόνο την ημέρα. Μόλις νυχτώσει οι στρατιώτες σ’ αυτά τα σημεία ελέγχου μπορούν να πυροβολήσουν οτιδήποτε κινείται. Μπορώ να πάω μόνο σε συγκεκριμένα μέρη στη Χομς. Για παράδειγμα, μπορώ να πάω στη Hamra Ghouta επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, αλλά αν θέλω να πάω σε μια πιο μακρυνή γειτονιά με σταματούν. Κι αν οι δυνάμεις του Ασσάντ σε σταματούν, σε ρωτάν έναν σωρό πράγματα μόνον όταν περνάς από ένα σημείο ελέγχου που δεν είναι στη συνηθισμένη περιοχή σου, αλλά αν είναι στη γειτονιά σου, σου ζητούν απλά τα στοιχεία σου. Για παράδειγμα, εάν θέλω να πάω στη γειτονιά Khalidya θα με ρωτήσουν γιατί πάω εκεί, τί έχω πάνω μου, ποιόν θα συναντήσω… Ελέγχουν επίσης τα αμάξια για να δουν αν έχεις πολλά τρόφιμα είτε ιατρικές προμήθειες ή οτιδήποτε σχετιζόμενο με την αντικαθεστωτική δραστηριότητα.

Middle East Voices: Έχουμε δει πολλά βίντεο με κηδείες, και πυρπολήσεις καταστημάτων και διαδηλώσεις σε περιοχές όπως το Bab Sbaa, το Wadr Arab, το Bab Amro. Έχεις πάει εκεί; κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις; οι γονείς σου πρέπει να ανησυχούν πολύ για την ασφάλειά σου. Τι πιστεύεις για τα όσα συμβαίνουν στη Χομς;

Σαμι: Η Χομς είναι μια μεγάλη πόλη, κι όταν μια στρατιωτική επιχείρηση λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή, δεν εξαπλώνεται συνήθως σε άλλες, οπότε το πού ζεις είναι πολύ σημαντικό, γιατί η ζωή μπορεί να σταματά ολοκληρωτικά σ’ ένα μέρος ενώ συνεχίζεται κανονικά σ’ ένα άλλο. Η Bab Sbaa είναι μια γειτονιά της παλιάς πόλης της Χομς. Είναι… εκεί που η επανάσταση ξεκίνησε. Θα ήθελα να κατέβω στις διαδηλώσεις εκεί αλλά είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσει κανείς.

Η Baba Amro είναι πολύ κοντά στη γειτονιά μου, κι εκεί η κατάσταση είναι άσχημη. Προσπαθούμε να τους περάσουμε μερικά φάρμακα και τρόφιμα αλλά όχι συνέχεια. Προσπαθήσαμε την προηγούμενη βδομάδα… Η κατάσταση είναι φριχτή. Είδα ένα σωρό σπίτια και καταστήματα κατεδαφισμένα. Ένα απ’ αυτά ήταν ένα φαρμακείο που έδινε δωρεάν φάρμακα στους διαδηλωτές.

Middle East Voices: Έχεις δει κανένα μέλος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στους δρόμους; Τί έχεις ακούσει γι’ αυτούς; Έχεις καμμιά ιδέα πόσοι είναι; πόσο καλά οργανωμένοι κι οπλισμένοι είναι κι αν έχουν κάποια αποτελεσματικότητα στην υπεράσπιση των αμάχων στη Χομς;

Σαμι: Πρόσφατα είδα πολλούς. Οι αριθμοί τους διαρκώς αυξάνονται σήμερα στην περιοχή της Insha. Εμείς στη Χομς ακούμε πολλές μάχες μεταξύ αυτών και των δυνάμεων ασφαλείας, ειδικά την νύχτα που οι δρόμοι είναι άδειοι. Μερικές φορές, επιτίθενται στα γειτονικά κτίρια των δυνάμεων ασφαλείας που είναι απ’ τα πιο σημαντικά κτίρια της ασφάλειας. Έχουν δεχτεί πολλές επιθέσεις απ’ τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης.

Middle East Voices: Οι μονάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού συνοδεύουν τους διαδηλωτές; Σας παρέχουν κάποια προστασία; Συνεργάζονται με τους διοργανωτές διαδηλώσεων ώστε να είναι εκεί απ’ το ξεκίνημα της συγκέντρωσης;

Σάμι: Διακρίνω την παρουσία τους μόλις κατέβω στις ημερήσιες διαδηλώσεις. Τα καθήκοντά τους είναι βασικά τα εξής δύο: Να προστατεύσουν τους διαδηλωτές και να αποτρέψουν εισβολές εχθρικών δυνάμεων σε κάθε περιοχή. Δεν νομίζω να έχουν πολλή υποστήριξη, ιδιαίτερα χρήματα, επειδή τους βλέπω να τρώνε ταπεινό φαγητό. Αλλά νομίζω ότι έχουν μια άρτια οργάνωση πίσω τους. Γνωρίζουν ο ένας τις κινήσεις του άλλου κι έρχονται γρήγορα προς υποστήριξη των ανθρώπων που διαδηλώνουν.

Υπάρχει πάντως ένας πραγματικός δεσμός μεταξύ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των διαδηλωτών. Έτσι, τους ενημερώνουμε για κάθε διαδήλωση που θέλουμε να κάνουμε και μας λένε αν είναι εφικτό ή όχι. Κανονίζουμε μια ημερομηνία κι εκείνη την ημέρα βρίσκουμε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό επί τόπου, έτοιμο να προστατεύσει τη διαδήλωση. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός αποτρέπει τις δυνάμεις του Ασσάντ απ’ το να μας πλήξουν με το να τους επιτίθεται καθώς έρχονται να μας πυροβολήσουν. Μόλις η διαδήλωση λάβει τέλος, φέρνουν αμάξια στην περιοχή και αποσύρονται μ’ αυτά.

Έχουν ειδικά τηλέφωνα… Για να επικοινωνούν μεταξύ τους, κι έχουν επίσης επαφές με στρατιώτους μέσα στον στρατό του Ασσάντ που ενημερώνουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό για το πότε οι δυνάμεις του Ασσάντ θα επιτεθούν σε μια περιοχή προτού εκδηλωθεί η επίθεση. Έτσι, μερικές φορές μας ζητούν να τελειώσουμε γρήγορα μια διαδήλωση, όταν γνωρίζουν ότι είμαστε σε κίνδυνο.

Οι δυνάμεις του Ασσάντ επιτίθενται ακόμα σε διαδηλωτές αλλά υπάρχει πρακτικά μεγάλη διαφορά τώρα που ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός τους καθυστερεί τόσο ώστε μπορούμε να ξεφεύγουμε πριν μας πυροβολήσουν.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=T64tImeQZ5o]

Διαδήλωση εν χορώ στη Khalidiya της Χομς 28/12

~

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=cleGxFFLbzo]

 

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο. Παρακαλώ μοιραστείτε το και διαδώστε το ευρύτερα.

Πηγή: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/2011/11/anonymous-letter-from-cairo.html

Είμαι εδώ και 4 ημέρες ανάμεσα σε πυροβολισμούς και νευροπαραλυτικά αέρια, εδώ, στην πλατεία Bab El Louq, 5 λεπτά πίσω απ’ την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στο υπουργείο εσωτερικών. Ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου, μπορώ να δώ τα πυρά των όπλων και τα κάνιστρα των αερίων και τις μοτοσυκλέτες που παίρνουν τους τραυματίες από την μάχη φέρνοντάς τους στα πρόχειρα νοσοκομεία τον έναν μετά τον άλλον… κάθε ώρα, μέρα και νύχτα… Πέφτουν πυροβολισμοί, και αυτά τα παράξενα νευροπαραλυτικά αέρια όλην την ώρα και γύρω στις 10:30 χθες το βράδυ οι εξεγερμένοι χτυπήθηκαν για μια ώρα περίπου από περίπου 30 αγνώστους με μαύρες στολές των ειδικών δυνάμεων και διαφορετικά είδη πραγματικών πυρών και αερίων, με τα φώτα των δρόμων σβησμένα και μόνο οι πυροβολισμοί των όπλων, η χλωμή λάμψη της σελήνης και τα παράξενα φωσφορικά φώτα κοντά στο υπουργείο εσωτερικών να φωτίζουν στο σκοτάδι. Μετά από μία ώρα, η πλατεία Bab El Louq όπου κατοικώ επανακτήθηκε με τίποτα παραπάνω από πέτρες και ακατάβλητη αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Απέναντι στους πυροβολισμούς και τις επιθέσεις στα γυμνά σώματά τους, οι εξεγερμένοι φώναζαν μέσα στην νύχτα μονάχα “hurriya” (ελευθερία) και “madaniya και όχι islamiya” (πολιτικό και όχι ισλαμικό καθεστώς)… Την ίδια στιγμή, η πλατεία Ταχρίρ γεμάτη με μια millioniya (διαδήλωση ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών) δέχθηκε τουλάχιστον δύο επιθέσεις την νύχτα με νευροπαραλυτικά αέρια τα οποία δεν μπορείς να δεις ή να μυρίσεις. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια τους ανθρώπους γύρω μου να σωριάζονται ξαφνικά κάτω. Απ’ ότι γνωρίζω δεν έχει γίνει ακόμα σαφές από πού ερχόταν το αέριο – από κάποιο αεροπλάνο; από τον εξαερισμό του μετρό κάτω απ’ την πλατεία ή από ρίψεις από διπλανές ταράτσες; Είναι ανοιχτός πόλεμος ενάντια στον πληθυσμό, είναι απίστευτο, εγκληματικό. Ο ίδιος εισέπνευσα αρκετό αέριο και είμαι διανοητικά και σωματικά ελαφρώς αλλά συνεχώς αποπροσανατολισμένος, ενώ η αναπνευστική οδός μου καίει. Είμαι συγκλονισμένος βαθύτατα. Προς όποιον θέλει να καταλάβει: οι αιγύπτιοι εξεγερμένοι δε θα τα παρατήσουν, κανείς μας δε θα τα παρατήσει ποτέ πια. Πρόκειται για το να παραμείνει η μάλλον να γίνει κανείς για πρώτη φορά ξανά άνθρωπος.

Ακολουθεί ένα βίντεο του αιγυπτιακού κινήματος “Occupy”, μια πρόσκληση σ’ όλους τους Αιγύπτιους και στον καθένα που καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται μόνο για την Αίγυπτο, ότι είναι η μάχη όλων μας για την ελευθερία και για ένα μέλλον για τον καθέναν σ’ αυτόν τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τη λογική της συσσώρευσης και της λεηλασίας και της καταπίεσης που απαιτείται για να τις διασφαλίσει, ένα κάλεσμα συμμετοχής σε ανοιχτές διαδηλώσεις και καθηστικές διαμαρτυρίες μπροστά απ’ τις αιγυπτιακές πρεσβείες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, απ’ τις 3μμ την ερχόμενη Παρασκευή στις χώρες σας. Το βίντεο είναι στα αραβικά και στα αγγλικά, το μεσαίο κομμάτι είναι στα αγγλικά:

http://youtu.be/EZb6pJrZWR4

Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε τις ειδήσεις στα μη-καθεστωτικά ΜΜΕ (facebook και blogs) και στα νέα του Al Jazeera, για όσους μιλούν αραβικά, προτιμήστε την αραβική έκδοση.

Επίσης, για όσους μιλούν αραβικά παρακάτω βρίσκεται ένας σύνδεσμος για ένα απ’ τα πιο σημαντικά τηλεοπτικά προγράμματα στην Αίγυπτο μετά την επανάσταση, μια εκπομπή που μεταδόθηκε προχθές. Σ’ αυτήν, ο δημοσιογράφος Youssri Foda φιλοξενεί τρεις απ’ τους τραυματισμένους συντρόφους μας να μιλήσουν καθώς και τον εξίσου γνωστό δημοσιογράφο Bilal Fadl. Ο οδοντίατρος Ahmed Harara, o blogger και ακτιβιστής Malek Mustapha και ο φωτογράφος Ahmed Abdel Fattah της αιγυπτιακής καθημερινής Al-masry-al-youm, όλοι τους έχουν χάσει την όρασή τους εξαιτίας στοχευμένων πυρών από μικρή απόσταση με αυτά που λέμε khartouche, βλήματα που περιέχουν μεταξύ 13 και 16 σφαιριδίων διαφορετικών μεγεθών, από σκληρό πλαστικό ή μέταλλο. Χρησιμοποιούμενα σε μικρές αποστάσεις μπορούν να γίνουν θανάσιμα, καθώς και -εάν στοχεύουν τα μάτια- να τα καταστρέψουν. Ο Ahmed Harara είναι στενός μου φίλος. Έχασε το δεξί του μάτι στην πρώτη επανάσταση στις 28 Γενάρη 2011 και πριν από 4 μέρες έχασε και το αριστερό του μάτι. Θα μείνει για πάντα τυφλός αλλά γύρισε πίσω στην πλατεία Ταχρίρ, αμέσως μετά την επέμβαση στο νοσοκομείο. Στην εκπομπή αυτή θα δείτε τους νεαρούς αξιωματικούς που έριξαν τη σφαίρα και θα ακούσετε τη φωνή ενός απ’ τους αξιωματικούς αυτούς να δηλώνει περήφανα στον ανώτερό του ότι κατάφερε να πετύχει ξανά μάτι… Υπήρχε προμελετημένος σχεδιασμός. Στοχεύουν τους ακτιβιστές στα μάτια. Αλλά η απάντηση είναι να ξαναγυρίζουμε στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία της απελευθέρωσης, καθώς όπως λέει κι ο Ahmed στην εκπομπή ένα πυροβολημένο μάτι είναι προτιμώτερο από ένα κλειστό μάτι. Δεν είναι τυφλοί και θέτουν τον καθένα ενώπιον της αναγκαιότητας να πάρει θέση, όχι άλλα ψέμματα, όχι άλλες υπεκφυγές. Αυτό εκφράζεται ρητά απ’ τον δημοσιογράφο Bilal Fadl στην εκπομπή. Το πρόγραμμα δίνει επίσης μια καλή σύνοψη των γεγονότων των περασμένων μηνών που οδήγησαν σ’ αυτήν τη δεύτερη αιγυπτιακή επανάσταση.

μέρος Ι με τον Ahmed Harrara και τον Bilal Φαντλ
http://youtu.be/Fbp_KEnVwqQ
Μέρος ΙΙ με τον Malek Mustafa και Ahmed Abdel Fattah
http://youtu.be/E0HNsO84asU

Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους σας
Ανών.

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ

The goal was the American Dream,
Blood sweat and tears was the theme,
Was told to be all i could be,
So I enrolled in a University,
I trained for the occupation,
That would give me the most compensation,
Yet after graduation,
I felt a new found frustration,
After all of that was contrived,
I still felt relatively deprived,
See this JOB,
is keeping me Just Over Broke,
The American Dream, What a Joke

(ανώνυμο ποιηματάκι στο occupytogether.org)

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=I0pX9LeE-g8]

6/11 – Μέρα απαγκίστρωσης απ’ τις μεγάλες τράπεζες

Occupy Atlanta: Συλλήψεις και ξυλοδαρμοί στη διάρκεια εκκένωσης της κατασκήνωσης στο Troy Davis Park από την αστυνομία που χρησιμοποίησε δυνάμεις μηχανοκίνητων κι έφιππων αστυνομικών, μιας ομάδας SWΑΤ, ελικοπτέρου κλπ. “Η τάξη διατηρήθηκε μέχρι την επιδρομή ενός μοτοσυκλετιστή μπάτσου με την μηχανή του πάνω στο πλήθος. Τουλάχιστον 2 διαδηλωτές διακομίστηκαν στο νοσοκομείο καθώς χτυπήθηκαν κατά τη σύλληψή τους. Την επόμενη μέρα οργανώνεται απ’ τους διαδηλωτές εργαστήριο πάνω στην μη-βία…

Occupy Dallas: Η αστυνομία επεμβαίνει και “απαγάγει” το βρέφος ενός ζευγαριού που έχασε το σπίτι του και έμενε προσωρινά στην κατασκήνωση του Occupy Dallas. Το ζευγάρι δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να βρεί ένα σπίτι προκειμένου να τους δοθεί ξανά το παιδί τους, επιμένει ωστόσο ότι δεν έκανε κάτι παράνομο…

Occupy DC: Ο οδηγός μιας ασημί Lexus γκαζώνει εναντίον του κόσμου που του κλείνει τον δρόμο για να διαδηλώσει χτυπώντας τρία άτομα, μεταξύ των οποίων μια έγγυος και το 13χρονο παιδί της. Η αστυνομία κουκουλώνει το όλο θέμα μιλώντας για αναξιόπιστες μαρτυρίες.

Occupy Honolulu: Η αστυνομία επεμβαίνει στην πρώτη προσπάθεια να γίνει κατάληψη δημοσίου χώρου πραγματοποιώντας 6 συλλήψεις, και απομακρύνοντας άλλα 40 περίπου άτομα.

Occupy Jacksonville: Το γραφείο του σερίφη του Jacksonville ενημερώνει τους καταληψίες της Hemming Plaza ότι η παραμονή τους στην πλατεία κηρύχθηκε παράνομη και πρέπει να την εγκαταλείψουν άμεσα. Αυτοί περιορίζονται στο πεζοδρόμιο περιμετρικά της πλατείας όπου οι αρχές τους “επιτρέπουν” να παραμείνουν προσωρινά όσο δε στήσουν σκηνές ή άλλον εξοπλισμό.

Occupy Wall Street: Τουλάχιστον 20 διαδηλωτές συνελήφθησαν στη διάρκεια πορείας εναντίον των μεγάλων τραπεζών. Γενικά το πνεύμα της ημέρας ήταν προπαγάνδιση της απόσυρσης καταθέσεων και του κλεισίματος λογαριασμών απ’ τις “μεγάλες τράπεζες”.

Οccupy Worcester: 22 συλλήψεις καταληψιών αμέσως μετά τη δημόσια έκφραση συμπαράστασης του δημάρχου στο κίνημα. Ο δήμαρχος προσέφερε μάλιστα κι αίθουσες του δημοτικού συμβουλίου για προβολές, ομιλίες και συνελεύσεις…

7/11 – Αύξηση του αστυνομικού κλοιού σ’ όλη τη χώρα, παρακολουθήσεις και προβοκατορολογία

Occupy Ashville: Μετά την πετυχημένη διαδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας, η αστυνομία τσιμπάει μεμονωμένο κόσμο στον δρόμο προς ή από την κατάληψη και τον ανακρίνει, δείχνοντάς του βίντεο όπου έχει καταγραφεί η συμμετοχή του στη διαδήλωση και απειλώντας με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής, παρακώλυση κυκλοφορίας, παράνομης συνάθροισης κοκ. 7 άτομα διώκονται ήδη, ενώ η αστυνομία δηλώνει ότι ετοιμάζονται πολλά ακόμη κατηγορητήρια. Ένας ακόμη διαδηλωτής διώκεται επειδή φορούσε μάσκα σε δημόσιο χώρο.

Occupy Atlanta: 25 συλλήψεις στον σωρό, μετά από επίθεση της αστυνομίας στην κατασκήνωση. Μεταξύ των συλληφθέντων: 3 δημοσιογράφοι, ένας παπάς, ένας καθηγητής λυκείο, ένας άστεγος κι ένας άσχετος περαστικός. 3 τουλάχιστον τραυματίστηκαν και χρειάστηκαν παροχή πρώτων βοηθειών. Το κίνημα συνεχίζει δυναμικά, με περιφρούρηση ενός σπιτιού υπό κατάσχεση (η Atlanta είναι η τέταρτη πολιτεία στις κατασχέσεις κατοικιών από τράπεζες).

Occupy Boston: Διοργανώνεται πορεία ως απάντηση στην επίθεση της αστυνομίας το βράδυ της Κυριακής που κατέληξε σε δεκάδες συλλήψεις και τραυματισμούς. Ένα κομμάτι της πορείας αποκόπτεται και κατευθύνεται προς το ισραηλινό προξενείο αλλά μπλοκάρεται και διαλύεται από την αστυνομία.

Occupy Chicago: Καταγγελίες ακτιβιστών για χρήση κοριών και παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων από την αστυνομία. Βανάκια παρακολουθήσεων βρίσκονται παρκαρισμένα κανονικά δίπλα στην κατασκήνωση. 43 συλληφθέντες μετά από πορεία συνταξιούχων ενάντια στις περικοπές. Η αστυνομία ήταν εξυπηρετική στο διώξιμο των συνταξιούχων απ’ την πλατεία, και συλλάμβανε τα μέλη του Occupy που διαδήλωναν μαζί τους.

Occupy Cincinnati: Εδώ η αστυνομία κόβει πρόστιμο 105 δολλάρια για κάθε άτομο που διανυκτερεύει στο πάρκο μετά τις 10μμ, και τώρα καλεί τους καταληψίες να της καταβάλλουν το ποσό των 26.775 δολλαρίων! 45 άτομα έχουν ήδη συλληφθεί, οι περισσότεροι στις 21 Οκτώβρη όταν και η αστυνομία διέλυσε την κατασκήνωση.

Occupy Fort Lauderdale: Το τοπικό συμβούλιο καταθέτει νομοσχέδιο βάσει του οποίου οποιοσδήποτε θέλει να στήσει μια ομιλία ή άλλη εκδήλωση σε δημόσιο χώρο πρέπει να πάρει ειδική άδεια 3 μέρες νωρίτερα. Η άδεια θα λήγει μετά από 5 ημέρες.

Occupy Detroit: Διορία μέχρι τις 9 Νοέμβρη να εγκαταληφθεί το πάρκο όπου έχει στηθεί η κατασκήνωση. Οι διαδηλωτές καλούν την αστυνομία -που είναι λέει κι αυτή μέρος του 99%- να αρνηθεί να διαλύσει την κατασκήνωση, πράγμα που έκαναν οι συνάδελφοί τους στο Albany.

Occupy Portland: Μια χούφτα διαδηλωτών αφού αρχικά μεταφέρθηκαν από τις αρχές σε πιο απομακρυσμένη πλατεία της πόλης (πάντα για πολιτικά ορθούς λόγους δημόσιας υγειινής, ασφάλειας, ομαλής κυκλοφορίας κλπ), τώρα ξαναμεταφέρονται ακόμα μακρύτερα, στο ομοσπονδιακό πάρκο…

Οccupy Tulsa: Η αστυνομία παραμένει με ισχυρές δυνάμεις αλλά δεν έχει επέμβει ακόμα, σε αντίθεση με άλλες πόλεις. Ο αστυνόμος Jason Willingham δηλώνει περήφανος: “Όσο υπακούν στους νόμους, εμείς θα είμαστε εδώ για να τους προστατεύσουμε αν χρειαστεί και θα τους επιτρέψουμε να διαδηλώνουν”.

Οccupy Wall Street: Υπό ασφυκτικό κλοιό συσκευών παρακολούθησης, περίεργων οχημάτων και αστυνομικών η κατασκήνωση στη Liberty Plaza.

11/11 – πορείες και εκδηλώσεις σε πολλές καταλήψεις σε αλληλεγγύη με την αμερικανική ημέρα των βετεράνων

Occcupy Denver: Απειλές για πρόστιμα κι εδώ από την αστυνομία: ένας χρόνος κάθειρξης ή/και μέχρι 999 δολλάρια για τοποθέτηση προσωπικών αντικειμένων σε δημόσιο χώρο…

Occupy Harvard: γίνεται μια απόπειρα κατασκήνωσης στο Harvard, ως θεσμό που εκπροσωπεί το 1%, αλλά οι φύλακες ενημερώνουν τους διαδηλωτές ότι πλέον απαγορεύεται η είσοδος χωρίς επίδειξη κάρτας μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας και οι διαδηλωτές απομακρύνονται από σεκιουριτάδες.

Occupy Nashville: Το προσφιλές στους αγγλοσαξονικούς θεσμούς παιχνιδάκι του καλού και του κακού μπάτσου  σε λειτουργία: Ο κυβερνήτης Bill Haslamwill ζητά απ’ τον εισαγγελέα να άρει τις κατηγορίες για καταπάτηση δημόσιας περιουσίας εναντίον των 55 συλληφθέντων καταληψιών του Occupy Nashville. Ο ίδιος βέβαια επέβαλε πριν τρεις βδομάδες απαγόρευση κυκλοφορίας στην κατειλημμένη πλατεία, όταν ήταν η σειρά του να παίξει τον κακό. Γενικά, το κίνημα όντας εντελώς αδύναμο παίζει συχνά και το ίδιο σ’ αυτό το παιχνιδάκι ικεσίας προς τον έναν ή τον άλλον τοπικό άρχοντα.

Occupy Oakland: ένα άσχημο περιστατικό έλαβε χώρα το βράδυ της περασμένης Πέμπτης κόντα στην κατασκήνωση, καθώς ένας άγνωστος έπεσε νεκρός από πυροβολισμό. Το περιστατικό έχει να κάνει με την έντονη εγκληματικότητα των δρόμων, ο νεκρός δεν ήταν μέρος της κατάληψης ούτε σχετίζεται κάπως μ’ αυτήν, ωστόσο τα ΜΜΕ και οι αρχές έσπευσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον των διαδηλωτών, καλώντας τους να δείξουν επιτέλους υπευθυνότητα και να τα μαζέψουν. Ο κόσμος πάντως δεν αποθαρρύνθηκε (ανάλογα σκηνικά με πυροβολισμούς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο), και ήδη διοργανώνεται διαδήλωση βετεράνων ενάντια στην αστυνομική βία, σε αλληλεγγύη με τον τραυματισμένο βετεράνο Scott Olsen.

Occupy Portland: Κήρυξη της κατασκήνωσης ως παράνομη και διορία για την εκκένωσή της μέχρι την ερχόμενη Κυριακή. Οι πρώτοι διαδηλωτές έχουν αρχίσει να αποχωρούν.

Occupy San Diego: Ο τοπικός σερίφης παραδέχεται στα ΜΜΕ ότι οι συλληφθέντες μετά την αστυνομική καταστολή στα τέλη του Οκτώβρη δεν είχαν άλλη επιλογή απ’ το να κάνουν την ανάγκη τους στα λεωφορεία και τις κλούβες όπου είχαν κλειστεί για ώρες, χωρίς να έχουν εγκατασταθεί τουαλέτες.

Occupy Saint Louis: Μια περίεργη τροπή: Ένας πρώην μπάτσος ανακοινώνει ότι θα μιλήσει στην κατάληψη για την αστυνομική βαρβαρότητα. Η ενημέρωση έγινε τελευταία στιγμή από μια ομάδα που ονομάζεται “Occupy Police Team & Officers of the 99%”. Θα μιλήσουν κι άλλοι μπάτσοι για τις εμπειρίες τους (πόσο ψυχοφθόρο είναι να δέρνεις κόσμο και άλλα τέτοια) με στόχο να πιέσουν τον δήμαρχο Slay και να αναβάλει τη σχεδιαζόμενη αστυνομική επιδρομή στην κατάληψη.

Occupy Seattle: 520.609 δολλάρια μέχρι στιγμής το κόστος (ή τα κέρδη από άλλη οπτική γωνία) της καταστολής: υπερωρίες μπάτσων αλλά και παραγγελίες δακρυγόνων, εξοπλισμού για φράγματα, οπλισμό κλπ.

12/11

Occupy Atlanta: Μια αποκαρδιωτική εξέλιξη: έξαρση της φυματίωσης στο κέντρο αστέγων όπου είχε μεταφερθεί το Occupy Atlanta.

Occupy Oakland: Διορία να εγκαταλείψουν την κατασκήνωση μέχρι το Σάββατο από την τοπική Μαφία: The City of Oakland and its police department support and protect the right of all individuals to engage in free speech and their right to assemble. However, this encampment is a violation of the law. You do not have permission to lodge overnight in Frank Ogawa Plaza. You must remove all tents, sleeping bags, tarps, cooking facilities and equipment and any other lodging material from the Plaza immediately. Your continued use of the Plaza for overnight lodging will subject you to arrest. Your activities are injurious to health, obstruct the free use of property, interfering with the comfortable enjoyment of the Plaza, and unlawfully obstruct the free passage or use of a public park or square. (California Penal Code sections 370 and 647(e) and Civil Code section 3479.) You must allow all persons, including Oakland Police officers and other emergency personnel, access to all areas of the Plaza at all times. You are making fires in a public park in violation of OMC 12.64.160. You must remove all barbecues and stoves. YOUR CONTINUED VIOLATION OF THESE LAWS WILL SUBJECT YOU TO ADMINISTRATIVE PENALTIES, CIVIL PENALTIES, CITATION, AND IMMEDIATE ARREST. YOUR CONTINUED VIOLATION OF THE LAW WILL SUBJECT YOUR TENTS, STOVES, SLEEPING BAGS, TARPS, AND ANY OTHER BELONGINGS LEFT IN THE PLAZA TO IMMEDIATE REMOVAL FROM THE PLAZA BY THE CITY OF OAKLAND. (η ανακοίνωση των αρχών, για να πάρουμε μια ιδέα).

Occupy Portland: Η αστυνομία εισβάλει και εκκενώνει το πάρκο. Οι περισσότεροι διαδηλωτές έχουν ήδη αποχωρήσει ενώ 200 περίπου παραμένουν στο πάρκο και αρκετές εκατοντάδες είναι συγκεντρωμένοι περιμετρικά και χαζεύουν.

Occupy Saint Louis: Συλλήψεις περίπου 25 καταληψιών και διάλυση της κατασκήνωσης. Ένας διαδηλωτής βρέθηκε με διάσειση στο νοσοκομείο. Η εκκένωση άρχισε στις 10μμ, ώρα μετά την οποία έχει επιβληθεί απαγόρευση συνάθροισης. Δεν υπήρξε αντίσταση από μεριάς διαδηλωτών. Γύρω στα 100 άτομα στέκονταν σε διπλανό πεζοδρόμιο φωνάζοντας “ντροπή”, “ποιόν υπηρετείτε” και “το πάθος για τη λευτεριά…”

Occupy Salt Lake City: Κατεδάφιση με μπουλντόζες της κατασκήνωσης, τουλάχιστον 4 συλλήψεις και σφράγισμα του χώρου. Άλλες 19 συλλήψεις είχαν προηγηθεί το Σάββατο μετά τον θάνατο ενός τοξικοεξαρτημένου στη σκηνή του από overdose. Δεν υπήρξε αντίσταση.

Occupy San Francisco: Δυο μπάτσοι δέχθηκαν περίεργες επιθέσεις ενώ αστυνόμευαν διαδήλωση του Occupy SF. Σύμφωνα με την αστυνομία, μια γυναίκα πετάχτηκε μέσα από το πλήθος και μαχαίρωσε έναν αστυνομικό με ένα “ξυράφι προσαρμοσμένο σε κάτι σαν στυλό ή μολύβι”. Η γυναίκα εξαφανίστηκε ξανά μέσα στο πλήθος προτού οι αστυνομικοί προλάβουν να καταλάβουν τί συνέβη. Μετά από λίγο, ένας άνδρας πλησίασε έναν αστυνομικό και του απέσπασε τον ασύρματο. Ο αστυνομικός προσπάθησε να κυνηγήσει τον άνδρα μέσα στην πορεία, αλλά ένας άλλος διαδηλωτής μπήκε στην μέση και του έκοψε τον δρόμο, δίνοντας στον πρώτο χρόνο να διαφύγει.

Occupy Santa Rosa: Στο δυναμικότερο -σε αναλογία με τον τοπικό πληθυσμό- κίνημα στις ΗΠΑ, που μετράει πάνω από 100 σκηνές έξω απ’ το δημαρχείο, δεν εφαρμόζεται άμεση καταστολή αλλά στήνεται ένα εξαντλητικό νομικίστικο παιχνίδι σχετικά με το κατά πόσο εφαρμόζονται απ’ τους καταληψίες οι κανόνες δημόσιας υγιεινής και ασφάλειας, κατά πόσο είναι προσβάσιμος ο χώρος σε όλα τα “μέλη της κοινότητας” (δηλαδή βασικά σε μπάτσους και χαφιέδες), ψηφοφοριών του δημοτικού συμβουλίου που το κίνημα προσπαθεί να επηρεάσει κλπ…

13/11

Occupy Chapel Hill: Στις 12 Νοέμβρη γύρω στα 70 άτομα είχαν καταλάβει έναν εγκαταλελειμένο ιδιωτικό χώρο προκειμένου να τον μετατρέψουν σε κοινωνικό χώρο/στέκι (περισσότερα στα αγγλικά, εδώ). Κρεμάστηκαν μερικά πανώ, έγιναν προβολές βίντεο, πάρτυ, γιόγκα κλπ. Την επόμενη μέρα, μονάδες της αστυνομίας (πιθανώς SWAT) επέδραμαν στον χώρο με παρατεταγμένα πιστόλια και ημιαυτόματα όπλα, αφού προηγουμένως είχαν αποκλείσει ολόκληρο το τετράγωνο. Σύμφωνα με τον δήμαρχο “η πόλη έχει καθήκον να προστατεύσει τα δικαιώματα των ιδιοκτητών”. Σύμφωνα με την πιο ζουμερή ανακοίνωση της αστυνομίας: “οι αστυνομικοί έμαθαν για τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί όπως το να οχυρώνονται σε κτίρια, να τοποθετούν παγίδες (;…) σε κτίρια και να καταστρέφουν γενικά ιδιοκτησίες”. Πιο συγκεκριμένα; “η εν λόγω ομάδα είχε χρησιμοποιήσει μεγάλα πανώ προκειμένου να καλύψει τα παράθυρα των επιχειρησιακών χώρων ενώ τοποθετήθηκαν μέλη της σε στρατηγικές θέσεις της ταράτσας ως παρατηρητές”… Γύρω στα 50-70 άτομα συγκεντρώθηκαν έξω απ’ το κτίριο φωνάζωντας συνθήματα όπως “ντροπή” και “police, police, the army of the rich”. Φωτογραφικό υλικό απ’ την επέμβαση: http://www.newsobserver.com/2011/11/13/1641362/activists-take-over-vacant-franklin.html

14/11

Occupy Oakland: Εκκενώνεται από την αστυνομία η κατάληψη στο Oakland. Επιχειρείται πορεία και ανακατάληψη από 2.000 άτομα. Είναι η δεύτερη τέτοια επιχείρηση: Εδώ (http://www.goldengatexpress.org/2011/10/26/occupy-oakland/) μερικές πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από την πρώτη, στις 26/10.

Occupy Wall Street: Στο μεταξύ στην Νέα Υόρκη, εκκενώνεται η διασημότερη κατάληψη του κινήματος, αυτή του πάρκου Zuccotti, ή αλλιώς Liberty Plaza όπως μετωνομάστηκε απ’ τους διαδηλωτές. Στις 1:20 το βράδυ, η αστυνομία εμφανίστηκε με εκατοντάδες μπάτσους με πλήρη ανάρτυση, μπουλντόζες, ελικόπτερα, “κανόνια ήχου” (http://i.imgur.com/VI488.jpg) κλπ. Είχαν μόλις κλείσει οι γειτονικές γέφυρες και σταθμοί του μετρό. Απαγορεύτηκε η προσέγγιση σε δημοσιογραφικά συνεργεία, ενώ άρχισαν οι επιθέσεις της αστυνομίας με δακρυγόνα και συλλήψεις στον σωρό. Μεταξύ άλλων καταστράφηκε ολοσχερώς η κοινωνική βιβλιοθήκη με 5.000 βιβλία, η κουζίνα, σκηνές και προσωπικά αντικείμενα των καταληψιών. Περισσότερα: http://occupywallst.org/article/nypd-raiding-liberty-square/

Πηγή: Occupytogether.org twitter και άλλες ιστοσελίδες

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Προαισθήματα…: για το Occupy και τους αγώνες χωρίς αιτήματα – Q. Libet

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

ή αλλιώς σε πόση ένταση μπορεί μια συσκευή LRAD να λιώσει ένα ανθρώπινο συκώτι;

της Ayesha Kazmi, για τη βρετανικη εφημερίδα Guardian

Γιατί, όταν οι διαδηλωτές εξασκούν ειρηνικά το δικαίωμά τους βάσει της αμερικανικής first amendment, επιστρατεύεται ο εξοπλισμός της αντιτρομοκρατικής;

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6uAChE3aa28]

Στην όχι και τόσο μακρυνή ιστορία, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ διαχειρίζονταν απ’ τις τοπικές αρχές, που αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τις πορείες σαν απλές ενοχλήσεις, διαμεσολαβώντας τες και ορίζοντάς τες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σήμερα, παρατηρώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων καταλήψεων “Occupy” και των δυνάμεων του νόμου θα βγάζαμε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Οι τρέχουσες διαδηλώσεις του Occupy πλέον αντιμετωπίζονται από μια απίστευτη σύνθεση στρατηγικών επιβολής του νόμου – και οι τρέχουσες πρακτικές επιδεικνύουν μια ανησυχητική νέα μόδα.

Ενώ τα ΜΑΤ δεν αποτελούσαν αναγκαστικά μια καθημερινή απάντηση σε κάθε δεδομένη διαμαρτυρία, η τρομακρική συχνότητα της παρουσίας τους στους δρόμους της κάθε μεγαλούπολης των ΗΠΑ της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ικανή από μόνη της να εγείρει ανησυχίες σε κάθε πολίτη. Η υπέρμετρη βία την οποία επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία είναι άκρως ανησυχητική.

Ήδη απ’ τις πρώτες ημέρες του Occupy Wall Street, έγινε αντιληπτή απ’ τους διαδηλωτές η παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας της νεοϋορκέζικης αστυνομία -NYPD- στη Liberty Plaza. H Joanne Stocker, που παρακολουθεί ήδη από την πρώτη μέρα τις εξελίξεις στη Wall Street, θυμάται από τις πρώτες κιόλας μέρες να ξυπνάει απέναντι από ένα βανάκι της αντιτρομοκρατικής, παρκαρισμένος στην άκρη της Liberty Plaza, απ’ το οποίο βιντεοσκοπούνταν η ίδια και οι φίλοι της ενώ κοιμόντουσαν.

Διαδηλωτές από άλλες κατασκηνώσεις του Occupy παρέχουν παρόμοιες μαρτυρίες. Ο Robin Jacks, μέλος της ιατρικής ομάδας του Occupy Boston, αναφέρει τις πολλαπλές λήψεις φωτογραφιών του από την αστυνομία. Ο Dustin Slaughter, που έχει μείνει μέρες τόσο στο Occupy Wall Street όσο και στο Occupy Philadelphia, επιβεβαιώνει την παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας του NYPD στη Liberty Plaza, αναφέροντας ότι βιντεοσκοπούν τους διαδηλωτές σε καθημερινή βάση. Σχολιάζει επίσης: “Μονάδες της Εθνικής Ασφάλειας (Homeland Security) της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας έχουν επίσης σταθερή παρουσία στην κατασκήνωση του Occupy Philadelphia”.

Οι διαδηλωτές έχουν κάθε δίκιο να βλέπουν τις δυνάμεις της τάξης που αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Η αμερικανική νομοθεσία της Patriot Act, που την περασμένη βδομάδα έκλεισε 10 χρόνια ισχύος, δίνει στην αμερικανική κυβέρνηση φαινομενικά ανεξέλεγκτες δυνατότητες να κατασκοπεύει και να χαρτογραφεί τις δραστηριότητες του κάθε αμερικανού χωρίς να υπάρχει δεδομένος λόγος, μετά τις επιθέσεις της 11/9. Για τον λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν που οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου – ενισχυμένες καθ’ αυτόν τον τρόπο – έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάφορα κινήματα Occupy οπλισμένες με κάμερες, ώστε να επιτηρούν διαδηλωτές που απλά εφαρμόζουν τα δικαιώματά τους βάσει της first amendment (στμ: η αμερικανική “πρώτη τροπολογία”, μέρος του συντάγματος που κατωχυρώνει στα χαρτιά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και την ανεξιθρησκεία).

Οι αναφορές για στοχευμένες συλλήψεις άτυπων “ηγετών” στη Wall Street, το Σικάγο και τη Βοστόνη είναι ενδεικτικές της λειτουργίας αυτών των μέτρων επιτήρησης. Στη Βοστόνη και το Σικάγο, αναφορές για εκτεταμένες και ταπεινωτικές συλλήψεις στοχευμένων ως “ηγετών” του κινήματος Occupy, όπως προκύπτουν από τις ομάδες άμεσης δράσης, επικοινωνίας, την νομική και την ιατρική ομάδα, είναι ανησυχητικές. Ο Dan Massoglia της ομάδας επικοινωνίας του Occupy Chicago αναφέρει επίσης ότι στους συλληφθέντες αρνήθηκαν το δικαίωμά τους για ένα τηλεφώνημα, για παροχή τροφής και νερού, και ότι ακόμα αφαιρέθηκαν τα στρώματα απ’ τα κελλιά που τους κράτησαν, ενώ μια γυναίκα κλείστηκε στην απομόνωση.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε σε κατειλημμένα πάρκα πόλεων είναι εξίσου τρομακτική. Η Legislative Plaza, ο χώρος της κατασκήνωσης του Occupy Nashville, διατάχθηκε να σφραγίζεται μεταξύ 10μμ και 6πμ, ώστε να κατασταθεί αδύνατη η παραμονή της κατάληψης. Οι διαταγές ωστόσο δεν ακολούθησαν καν την τυπική νομοθεσία. Αντί να εκδοθούν απ’ τον δήμο του Nashville, ήρθαν απ’ τo Department of Safety and Homeland Security της πολιτείας του Tennessee.

Η Nancy Murray, διευθύντρια της εκπαίδευσης στο ACLU της Μασαχουσέττης, θεωρεί τα διάφορα σημάδια της εμπλοκής του Department of Homeland Security ως σημαντικές ενδείξεις της ενορχήστρωσης της αστυνόμευσης των κινημάτων Occupy σ’ όλη τη χώρα απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

“Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί θα έδειχνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πιθανόν παίζει έναν ενεργό ρόλο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του λαού στην ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνάθροιση”, λέει η Murray.

Μήπως αυτό όμως σημαίνει κι ότι οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες; “Είναι ακόμα νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο”, λέει η Murray. “Αλλά είναι προφανές ότι οι ομοσπονδιακοί παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες… Είναι πιθανόν η Joint Terrorism Task Force να βρίσκεται πίσω απ’ τις φωτογραφίσεις”.

“Στο ξεκίνημα του κινήματος αυτού, θα μπορούσα να καταλάβω την παρουσία των Μονάδων της Αντιτρομοκρατικής στη Liberty Plaza – καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοί είμαστε και τί αντιπροσωπεύουμε”, λέει ο Stocker. “Τώρα, η παρουσία τους είναι απλά υπερβολική και ανταγωνιστική. Αυτό που πρεσβεύουμε είναι σαφές, καθώς και το ότι δεν είμαστε τρομοκράτες”.

Οι διαδηλωτές του Occupy θα πρέπει να μελετήσουν την Patriot Act, παρ. 802 επεκτείνει τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας για να συμπεριλάβει πρόσωπα που συμμετέχουν σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής προκειμένου να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την κυβερνητική πολιτική εκφοβίζοντας τους πολίτες. Επιπλέον, τα ίδια τα εγχειρίδια του αμερικανικού υπουργείου άμυνας, μέχρι μια τροπολογία του 2009, εξίσωναν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με “χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατία”. Αν και το υπουργείο άμυνας άλλαξε τη διατύπωσή του τα τελευταία δυο χρόνια, δικηγόροι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζουν να βλέπουν με επιφύλαξη κατά πόσον άλλαξε και το σκεπτικό πίσω απ’ τη διατύπωση.

Τέλος, υπάρχει το ανησυχητικό ζήτημα της χρήσης υπερβολικής βίας εναντίον του κινήματος Occupy. Το φθινόπωρο του 2008, οι Army Times ανέφεραν ότι για πρώτη φορά, ο αμερικανικός στρατός σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει μια ενεργή μονάδα υπό τη διοίκηση της Northern Command, που θα λειτουργεί ως μια άμεση ομοσπονδιακή απάντηση σε περιπτώσεις τόσο φυσικών όσο και ανθρώπινων καταστροφών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατικών επιθέσεων. Η εξάσκηση περιελάμβανε τη χρήση μη-φονικού εξοπλισμού, στοιχεία του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, σχεδιασμένα για την καθυπόταξη των πιο απείθαρχων υποκειμένων. “Ο εξοπλισμό περιλαμβάνει υλικό για γρήγορο στήσιμο ενός οδοφράγματος, λωρίδες με καρφιά για επιβράδυνση, στάση ή έλεγχο της κυκλοφορίας, ασπίδες και ρόπαλα, και πλαστικές σφαίρες”.

Παρά την ύπαρξη της Εθνοφρουράς, ο λόγος ύπαρξης της οποίας είναι μια προσαυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην επιβολή του νόμου, όταν η κατάσταση υπερβαίνει τις δυνατότητές της, αυτή η επιπλέον μονάδα, σύμφωνα με τους Army Times, μπορεί να κληθεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναταραχών και για τον έλεγχο πλήθους. Η υπέρμετρη δύναμη που εξασκείται εναντίον ορισμένων καταλήψεων Occupy – η χρήση δακρυγόνων, οι αναφορές για χρήση πλαστικών σφαιρών και ηχητικών όπλων – τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένας διαδηλωτής στην Καλιφόρνια, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, ανακαλεί την εμπειρία του από “Ακουστική Συσκευή Μεγάλης Εμβέλειας  (LRAD)” στο Ώκλαντ την περασμένη εβδομάδα:

“Με είχαν ψεκάσει με δακρυγόνο σπρέυ τρεις φορές, οπότε μόλις άκουσα την πρώτη κανονιά, πανικοβλήθηκα. Μόλις εκπυρσοκρότησε, ένιωσα τον παλμό να με διαπερνά και αισθάνθηκα αμέσως ζάλη και ναυτία. Χώρις να το καταλάβω έπεσα κάτω. Παρατήρησα ότι κι άλλοι δίπλα μου είχαν σωριαστεί και μερικοί έκαναν εμετό”.

Τέτοιες τεχνολογίες καταστολής ταραχών έχουν χαρακτηριστεί ως απάνθρωπες από παρατηρητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές στις κοινωνικές ταραχές στην Τυφλίδα της Γεωργίας, το 2007. Δεν έχουν θέση σε καμμιά δημοκρατική χώρα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται απ’ τις αρχές ως “μη-φονικές”, αλλά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα φονικές στα χέρια ασύδοτων οργάνων καταστολής. Το κίνημα Occupy είναι ρητά μη-βίαια έκφραση των δικαιωμάτων της first amendment, ωστόσο η αστυνόμευσή του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανατριχιαστικής στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης στις ΗΠΑ.

*~*~*

Πηγή: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2011/nov/03/occupy-militarisation-policing-protest

Σημειώσεις: Περισσότερα για τη LRAD είδαμε στο παρελθόν εδώ: Για τα νέα όπλα καταστολής διαδηλώσεων που δοκιμάστηκαν στην αντι-G20 του Pittsburgh. Για τις διαδηλώσεις στη Γεωργία, κλικ εδώ.

Νέα απ’ το μέτωπο: Την Παρασκευή 4 Νοέμβρη το καθεστώς Ασσάντ υποσχέθηκε αμνηστία μιας εβδομάδας, καλώντας τους πολίτες του “που έχουν βρεθεί στη διάθεσή τους όπλα, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιήσει σε εγκληματικές πράξεις, να τα παραδώσουν”, μετά από πίεση του Αραβικού Συνδέσμου για μετρίαση της καταστολής κι έναρξη διαλόγου. Αυτή η κίνηση στοχεύει περισσότερο στο να πιέσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, την αυθόρμητη οργάνωση λιποτακτών του στρατού, που έχουν περάσει με το μέρος των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Την προηγούμενη μόλις μέρα σε μια κυνική επίδειξη ισχύος, δυνάμεις ασφαλείας είχαν επιτεθεί στο Χαλέπι, την Δαμάς, την Ντεράα, την Καφρουμά και τη Χομς, σκοτώνοντας πάνω από 10 άτομα. Την ίδια κιόλας μέρα με την υπογραφή της συμφωνίας, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτίθενται ξανά στη Χομς, τη Ντεράα και την παραθαλάσσια πόλη της Λατάκειας. Για το καθεστώς, οι συμφωνίες που υπογράφει δεν είναι παρά κουρελόχαρτα, που του επιτρέπουν να κερδίσει χρόνο, ο οποίος φαίνεται να πιστεύει πως κυλάει με το μέρος του.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg News, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι τόσο για το τεχνικό και ηθολογικό περιεχόμενό του, όσο σχετικά με τις βλέψεις, τις ανησυχίες και τις δυνατότητες ενός καθεστώς που αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη απ’ την οποία θα αντλήσουν πολύτιμα μαθήματα όλα τα κράτη του πλανήτη: το καθεστώς Ασσάντ δεν μπορεί και δε θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και το ξέρει. Και μπρος στην πιθανότητα να ανατραπεί, δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να ισοπεδώσει τις ίδιες του τις πόλεις, να εξοντώσει κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό, να εκμηδενίσει τους υλικούς όρους της αναπαραγωγής του για να σωθεί. Στη Συρία ο καπιταλισμός περιεργάζεται το -όχι τόσο μακρυνό- μέλλον του.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καταστολή στη Συρία, 4/11/2011

Ενώ η καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 3.000 ζωές από τον περασμένο Μάρτιο, οι Ιταλοί τεχνικοί στα γραφεία της Telecom στη Δαμασκό είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι, προμηθεύοντας το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασσάντ με τις δυνατότητες να παρεμβαίνει, να ανιχνεύει και να αρχειοθετεί σχεδόν κάθε e-mail που ανταλάσσεται σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Οι υπάλληλοι της Area SpA, μιας εταιρίας παρακολουθήσεων με έδρα λίγο έξω απ’ το Μιλάνο, εγκαθιστούν το σύστημα υπό τις οδηγίες της συριακής υπηρεσίας πληροφοριών, οι πράκτορες της οποίας πιέζουν τους Ιταλούς να τελειώσουν το γρηγορότερο, λέγοντας πως χρειάζονται επειγόντως τη τεχνογνωσία εντοπισμού προσώπων, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός ατόμου οικείου με το εγχείρημα. Οι υπάλληλοι της Area φτάνουν στη Δαμασκό κατά βάρδιες αυτή τη χρονιά, καθώς η βία έχει κλιμακωθεί, λέει το ίδιο άτομο, που έχει εργαστεί πάνω στο σύστημα παρακολούθησης της Area.

Η Area χρησιμοποιεί εξοπλισμό αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιριών, σύμφωνα με τα πρωτότυπα σχέδια και άλλα έγγραφα που βρίσκονται στην κατοχή των Bloomberg News και του ατόμου αυτού μέσα από την εταιρία. Το εγχείρημα περιλαμβάνει το Sunnyvale, το λογισμικό αποθήκευσης και αρχειοθέτησης e-mail της καλιφορνέζικης NetApp Inc. (NTAP), ανιχνευτές που θα σκανάρουν τα δίκτυα επικοινωνιών της Συρίας από την παρισινή Qosmos SA, και εργαλεία από τη γερμανική Utimaco Safeware AG (USA) για τη σύνδεση παρακολουθουμένων τηλεφωνικών γραμμών με τους υπολογιστές του κέντρου εποπτείας της Area.

Οι προμηθευτές δεν έχουν παράσχει τα υλικά αυτά άμεσα στη Συρία, αλλά ήταν η Area που τα εξήγαγε μέσω Ιταλίας, σύμφωνα με το άτομο αυτό.

Οι Ιταλοί μένουν σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια σε γειτονιά κατοικιών της Δαμασκού, κοντά σε ένα αθλητικό στάδιο όπου εργάζονται πάνω στο σύστημα, το οποίο είναι ακόμα σε δοκιμαστική φάση, σύμφωνα με την πηγή μας, που ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, καθώς οι υπάλληλοι της Area υπογράφουν συμφωνητικά μη αποκάλυψης στοιχείων της εταιρείας.

Χαρτογράφηση των συνδέσεων

Μόλις το σύστημα ολοκληρωθεί, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας θα είναι σε θέση να παρακολουθούν τους στόχους του σε σταθμούς με επίπεδες τηλεοράσεις όπου θα εμφανίζονται οι τηλεφωνικές και διαδικτυακές επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με γραφήματα που θα χαρτογραφούν τα δίκτυα των ηλεκτρονικών επαφών των πολιτών, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έχουμε στη διάθεσή μας και με δύο ανθρώπους οικείους με τα σχέδια αυτά.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι φτιαγμένο για καταστολή, λέει ο Mark Dubowitz, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος για την προάσπιση των δημοκρατιών, με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο προωθεί αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Συρίας.

“Κάθε εταιρεία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης κι επιτήρησης στο καθεστώς Ασσάντ είναι συνένοχος σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, αναφέρει.

Η ιδιωτική εταιρεία Area, που ιδρύθηκε το 1996 κατασκευάζοντας τηλεφωνικούς κοριούς για λογαριασμό των ιταλικών δυνάμεων της τάξης, έχει πατεντάρει το σύστημα “Asfador”. Ο τίτλος προέκυψε από τον κύριο Asfador που πήρε τηλέφωνο την εταιρία το 2008 ζητώντας να κλείσει μια συμφωνία, σύμφωνα με πηγή μας που γνωρίζει τα του εγχειρήματος. Η πηγή μας δε γνώριζε το πλήρες όνομα του κυρίου Asfador, και οι προσπάθειες ταυτοποίησής του ήταν ανεπιτυχείς. Η τιμή ωστόσο, στην οποία κλείστηκε η συμφωνία ξεπερνούσε τα 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δυο διαφορετικούς ανθρώπους οικείους με τη συμφωνία.

Η αλλαγή ξεπερνά τις συμφωνίες

Ο διευθύνων σύμβουλος της Area, Andrea Formenti δήλωσε πως δεν μπορεί να συζητήσει για συγκεκριμένους πελάτες ή συμβόλια, κι ότι η εταιρεία του ακολουθεί όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ρυθμίζουν τις εξαγωγές.

Λέει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν συχνά αυτό που θα λέγαμε εργαλεία “νόμιμης παρακολούθησης” προκειμένου να συλλάβουν εγκληματίες. Χωρίς να αναφέρεται ιδιαίτερα στη Συρία, ο Formenti λέει ότι η πολιτική αλλαγή μπορεί να καταστήσει άτοπη μια επιχειρηματική συμφωνία.

“Μπορείτε να θεωρήσετε ότι κάθε σύστημα νόμιμης παρακολούθησης έχει μια μακρά διαδικασία πώλησης, ενώ η πραγματικότητα τρέχει με γοργούς ρυθμούς”, λέει, παραπέμποντας στην ταχύτητα της πτώσης του Λίβυου ηγέτη Μουαμμάρ Καντάφι, μόλις έναν χρόνο αφότου έστησε τη βεδουίνικη τέντα του σε πάρκο της Ρώμης, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιταλία. “Ο Καντάφι ήταν ένας μεγάλος φίλος του πρωθυπουργού μας, μέχρι πριν όχι πολύ καιρό”.

Όταν το Bloomberg News επικοινώνησε με την Qosmos, ο σύμβουλος της εταιρείας Thibaut Bechetoille είπε ότι η εταιρία του θα αποχωρούσε από το έργο. “Δεν ήταν σωστό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό το καθεστώς”, αναφέρει. Το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας αποφάσισε πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες να αποσυρθεί από το έργο και ακόμα ψάχνουν πώς θα μπορούσαν να απεμπλακούν από τη συμφωνία. Οι deep-packet ανιχνευτές της εταιρίας αυτής μπορούν να σταλλούν στο e-mail ενός χρήστη του διαδικτύου, κι από κει και πέρα να αναπαράγουν τα πάντα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του, λέει ο διευθυντής πωλήσεων της Qosmos, Erik Larsson.

Κέντρα Εποπτείας

“Ο μηχανισμός απόσυρσής απ’ αυτή τη συμφωνία, τεχνικά και διαδικαστικά, είναι περίπλοκος”, λέει ο Larsson. Η αλυσιδωτή εμπλοκή Δυτικών εταιριών από τις ΗΠΑ ως την Ευρώπη δείχνει την πορεία που τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης βρίσκουν τον δρόμο τους προς καταπιεστικά καθεστώτα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Καθώς οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία ανέτρεψαν τους ηγέτες τους φέτος, ο 46χρονος Ασσάντ κρατιέται στη θέση του αναπτύσσοντας δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών που ζητούν την πτώση του, και παρά την έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να παραιτηθεί. Η Συρία, χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, διοικείται απ’ τον Ασσάντ και πριν απ’ αυτόν απ’ τον πατέρα του Χαφέζ εδώ και 41 χρόνια.

Υπολογιστές εντοπισμού

Η Area εγκαθιστά ένα σύστημα, που περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό κέντρο εποπτείας “Captor” της εταιρίας, μέσω μιας σύμβασης με την κρατικής ιδιοκτησίας Συριακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών ή STE, αναφέρουν οι δυο πηγές μας. Επίσης γνωστή και ως Syrian Telecom, η εταιρία είναι ο κύριος παροχός σταθερής τηλεφωνίας της χώρας.

Χωρίς τα μηχανήματα της Area, το τρέχον σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης της Συρίας πιάνει μόνο ένα κομμάτι των τηλεπικοινωνιών της χώρας, και υπολείπεται του νέου συστήματος που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ολόκληρη τη διαδικτυακή κίνηση, λέν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις δυνατότητες της Συρίας μέσω της δουλειάς τους στην Area.

Οι επιχειρήσεις που πωλούν εξοπλισμό παρακολούθησης στη Συρία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για υποστήριξη της καταπίεσης, λέει ο Osama Edward Mousa, ένας Σύρος blogger που συνελήφθη το 2008 για κριτικές προς το καθεστώς δημοσιεύσεις και έφυγε για τη Σουηδία το 2010.

“Κάθε εταιρία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης στην κυβέρνηση της Συρίας είναι ένας συνεργάτης στην καταστολή της δημοκρατίας στη Συρία”, μας λέει. “Είναι συνένοχος στους φόνους εναντίον του λαού της Συρίας. Βοηθούν τη κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο”.

Κυρώσεις εναντίον της Συρίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει μια σειρά κυρώσεων εναντίον της Συρίας ήδη από τον Μάη, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης πώλησης όπλων και του παγώματος των λογαριασμών των ανθρώπων του καθεστ΄τος. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απαγορεύουν στις ευρωπαϊκές εταιρίες την πώληση προς τη Συρία του εξοπλισμού που χρειάζεται όπως στην περίπτωση της Area.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών προς τη Συρία, εκτός από τρόφιμα και φάρμακα ήδη από το 2004.

Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να προσδιορίσει εάν η αποστολή του υλικού της NetApp προς τη Συρία παραβιάζει τις κυρώσεις, λέει ο Hal Eren, πρώην δικηγόρος του τμήματος υποθηκοφυλακίου του ελέγχου περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών που εργάζεται στην Ουάσιγκτον.

“Τα προϊόντα αμερικανικής προέλευσης, είτε εξάγονται άμεσα είτε μέσω τρίτων χωρών, γενικά απαγορεύονται στη Συρία”, λέει ο Eren.

Η NetApp, που έχει χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισεκατομμύρια δολλάδια και περισσότερους από 10.000 υπαλλήλους, στέλνει τα προϊόντα της σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ετήσια αναφορά.

Η ΝetApp “δε γνωρίζει”

“Η NetApp λαμβάνει τα ζητήματα αυτά πολύ σοβαρά και δεσμεύεται για τη συμμόρφωσή της προς τους κανονισμούς του διεθνούς εμπορίου” λέει σε δήλωσή του ο Jodi Baumann, υποδιευθυντής εταιρικών επικοινωνιών της NetApps στο Sunnyvale. “Δε γνωρίζουμε εάν υπάρχουν προϊόντα της NetApp που πωλούνται ή έχουν σταματήσει να πωλούνται στη Συρία”.

Η σύμβασή της NetApp κανονίστηκε με τέτοιο τρόπο που αποφεύχθηκε μια άμεση συμφωνία με την Area, λέει ένας απ’ τους ανθρώπους που γνωρίζουν για το εγχείρημα. Η ιταλική θυγατρική της NetApp πούλησε τον εξοπλισμό μέσω ενός εξουσιοδοτημένου πωλητή στην Ιταλία, απ’ όπου έπειτα πωλήθηκαν εκ νέου στην Area, αναφέρει η πηγή μας.

Ο γενικός διευθυντής της Utimaco Malte Pollmann λέει πως η εταιρία του στηρίζεται στην Area προκειμένου να διασφαλίσει πως ο εξοπλισμός τους χρησιμοποιείται και εξάγεται σύμφωνα με τον νόμο. “Η Area είναι ένας αξιόπιστος εταίρος μακράς πνοής”, λέει.

Η Utimaco, με έδρα το Oberursel κοντά στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ενήμερη για οποιοδήποτε εγχείρημα στη Συρία περιλαμβάνει εξοπλισμό της, και σπάνια γνωρίζει πού εγκαθιστούν τον εξοπλισμό της οι συνεταίροι της, λέει ο Pollmann. “Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, καθώς κανείς απ’ τους συνεργάτες μας δεν είναι υποχρεωμένος να μας ενημερώσει”, λέει ο Pollmann. “Δεν κάνουμε προσωπικές πωλήσεις”.

Ένα κενό πληροφοριών

Η Sophos Ltd, στο Abingdon της Αγγλίας, παροχός λογισμικού ασφαλείας και προστασίας δεδομένων που ελέγχει την Utimaco, παραπέμπει τις ερωτήσεις στην Utimaco, λέει η Fiona Halkerston, υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της Sophos, που έχει αναλάβει η λονδρέζικη εταιρία Johnson King Ltd.

Ο γενικός διευθυντής της STE Baker Baker δεν απάντησε σε ερώτημα για σχολιασμό που στάλθηκε με φαξ στο γραφείο του.

Στην πρεσβεία της Συρίας στη Ρώμη, ένας υπεύθυνος τύπου δήλωσε πως δεν έχει κάποια πληροφόρηση για το σύστημα και αρνήθηκε να σχολιάσει τις επιπλοκές σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιας τέτοιας παρακολούθησης.

Η αγορά του συστήματος αυτού από τη Συρία δείχνει πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν Δυτικά προϊόντα τεχνολογίας επιτήρησης προκειμένου να παρακολουθούν τους διαφωνούντες. Στο Ιράν, μια έρευνα των Bloomberg News έδειξε ότι ήταν ευρωπαϊκές εταιρίες που παρείχαν ή διέθεσαν το υλικό εντοπισμού θέσης πολιτών και παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στις οποίες οι υπηρεσίες ασφαλείας ήθελαν να έχουν πρ΄σοβαση.

Βοηθήματα για ανακριτές

Στο Μπαχρέιν, οι ανακριτές των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποίησαν μεταγραφείς μηνυμάτων sms ευρωπαϊκού εξοπλισμού παρακολούθησης, σύμφωνα με την έρευνά μας. Άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κατέστειλαν εξεγέρσεις αυτή τη χρονιά αγόρασαν ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου, αλλά και της Υεμένης και της Συρίας.

Στη Συρία, το σύστημα παρακολούθησης e-mail και διαδικτυακών συνομιλιών της Area θα είναι πιο διεισδυτικό απ’ ότι ένας απλός εξοπλισμός αποκλεισμού ιστοσελίδων.

Οι ΗΠΑ εξετάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η Συρία χρησιμοποιεί τεχνολογία της Blue Coat Systems Inc (BCSI), μιας ακόμη εταιρίας με έδρα το Sunnyvale, για λογοκρισία στο διαδίκτυο και αρχειοθέτηση του ιστορικού πλοήγησης, είπε η εκπρόσωπος του State Department Victoria Nuland σε συνέντευξη τύπου της 24ης Οκτώβρη.

Η Blue Coat διερευνά ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους τα εργαλεία φιλτραρίσματος πληροφοριών της μεταπωλήθηκαν στη Συρία, λέει ο εκπρόσωπός της Steve Schick. Η εταιρία δεν εξάγει στη Συρία και απαγορεύει απ’ τους συνεταίρους της να μεταπωλούν προϊόντα της στη Συρία ή σε άλλες χώρες όπου έχει επιβληθεί εμπάργκο, λέει.

H Nuland του State Department υπογράμμισε την απαγόρευση σχεδόν κάθε αμερικανικής εξαγωγής στη Συρία, απαντώντας σε ερώτηση για την Blue Coat κατά τη συνέντευξη τύπου.

Το State Department ανησυχεί

“Μας προκαλούν ανησυχία οι αναφορές για τη χρήση της τεχνολογίας από ολοκληρωτικά καθεστώτα εν γένει, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά τη Συρία, ο στόχος τους γίνονται άμεσα οι ακτιβιστές και οι αντιφρονούντες”.

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Area εργάζεται για να παράσχει στη Συρία ακριβώς αυτήν την τεχνολογία.

Η Area, εδράζεται σε ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων δίπλα στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου, απ’ όπου δέχθηκε το τηλεφώνημα του 2008 ζητώντας της να συμμετάσχει στο εγχείρημα καθώς αγωνιζόταν να συλλέξει χρωστούμενα χρήματα στη χώρα, λέει η πηγή μας. Μαζί με δυο ιταλικές ανταγωνιστικές της, η εταιρία πίεζε την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει τις καθυστερημένες αμοιβές για έργα παρακολούθησης, μας λέει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, Formenti.

Η Area πέτυχε τη συμφωνία με τη Συρία το 2009, αναφέρουν δυο άνθρωποι σχετικοί με το εγχείρημα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα πλοίο που μετέφερε τους υπολογιστές και τον λοιπό εξοπλισμό έφτασε στο λιμάνι της Λατάκειας στη Συρία, μας λέει η πηγή μας.

Εκατόμβες νεκρών

Με τον εξοπλισμό στη Συρία, το εγχείρημα του Asfado ξεδιπλώνετια παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής απ’ τον Ασσάντ.

Η αναταραχή ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου. Δυο εβδομάδες μετά, στις 30 Μαρτίου, Ιταλοί υπάλληλοι της NetApp και της Area αντάλλαξαν e-mails στα οποία οι παροχοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν οδηγίες στην εταιρία παρακολουθήσεων πάνω στο πώς να ρυθμίσει τον εξοπλισμό που είχε μόλις παραλάβει, σύμφωνα με αντίγραφα των συνομιλιών.

Την ίδια ημέρα, ο Ασσάντ απευθύνθηκε στο κοινοβούλιο της Συρίας, κατηγορώντας του διαδηλωτές για “συνωμοσία”. “Αν κι αυτή η μάχη επιβλήθηκε σε μάς σήμερα, την καλωσορίζουμε”, είπε.

Μέχρι τότε, περισσότερα από 90 άτομα είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μια αναφορά της Area για το “NetApp Storage Cluster B,” με ημερομηνία 26 Μαΐου, δείχνει πώς είχαν τοποθετηθεί κοριοί σε στοίβες δίσκων της αμερικανικής εταιρίας σε καταστήματα με υπολογιστές. Η αναφορά αυτή φέρει το κωδικό όνομα Asfador, καθώς και εξώφυλλο με τον τίτλο “STE PDN Monitoring Center Project”.

Επίσης, στις 26 Μαΐου, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές στην επαρχία της Νταραά, ανεβάζοντας την αριθμό των νεκρών στους 1.100.

Η αίθουσα παρακολουθήσεων

Εάν η εγκατάσταση της Area ολοκληρωθεί σύμφωνα με τα σχέδια, η κυβέρνηση του Ασσάντ θα κερδίσει τη δυνατότητα να διεισδύσει φαινομενικά σε κάθε γωνιά του διαδικτύου στη Συρία.

Σχεδιαγράμματα για το σύστημα δείχνουν πως περιλαμβάνει ανιχνευτές τόσο στο δίκτυο των εταιριών κινητής τηλεφωνίας όσο και των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου, καταγράφοντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κίνηση. H αρχειοθέτηση της Netapp θα επιτρέψει στους πράκτορες τη διατήρηση αρχείων επικοινωνιών για μελλοντικές έρευνες ή τη χαρτογράφηση των επαφών του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τις πηγές και τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα κτιρίου της Telecom στη συνοικεία Mouhajireen της Δαμασκού, όπου περίπου 30 μεταλλικά ράφια στηρίζουν τους υπολογιστές που χειρίζονται την παρακολούθηση και την αρχειοθέτηση των επικοινωνιών, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει για τις εγκαταστάσεις. Το κέντρο δεδομένων συνδέεται με μια αίθουσα παρακολουθήσεων έναν όροφο ψηλότερα, όπου οι καταγραφόμενες επικοινωνίες θα μεταδίδονται σε περίπου 40 τερματικά, σύμφωνα με το ίδιο άτομο.

Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν τους όρους της σύμβασης λένε πως στο τελικό στάδιο της εγκατάστασης, το συμβόλαιο προβλέπει πως οι υπάλληλοι της Area θα εκπαιδεύσουν τους Σύρους πράκτορες πάνω στον χειρισμό των μηχανημάτων, θα τους διδάξουν δηλαδή πώς να παρακολουθούν καλύτερα τους πολίτες.

δημοσιογράφοι:
Ben Elgin
Bernon Silver
Συντάκτες:
Melissa Pozsgay
Gary Putka

Πηγή: http://www.bloomberg.com/news/2011-11-03/syria-crackdown-gets-italy-firm-s-aid-with-u-s-europe-spy-gear.html

*`*`*

Σημείωση: περισσότερο υλικό σχετικά με τις αραβικές εξεγέρσεις είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ συγκεκριμένα από τη Συρία έχουμε δει μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα απ’ την καταστολή στη Χάμα εδώ.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του ιταλικού κράτους μετά τις 15 οκτώβρη

15 Οκτώβρη: Ο υπ. εσωτερικών Maroni ανακοινώνει την πρόθεσή του να “ενισχύσει την νομική προστασία των αστυνομικών” στις διαδηλώσεις. Ακόμα, απεργάζεται την άμεση προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται με αντικείμενα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε “αστικές ταραχές”, χωρίς να προσδιορίζεται τί συνιστούν αυτά, αύξηση της διάρκειας της προφυλάκισης για όσους συλλαμβάνονται σε επεισόδια σε πορείες καθώς και στα γήπεδα, ορισμός της συναυτουργίας για όσους δρουν “εγκληματικά” στους δρόμους. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο: ο υπουργός επαναφέρει την γνωστή ιταλική συνταγή των θεωρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η άτυπη FAI αποτελεί οργάνωση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν όλοι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για μια εφαρμογή της συναυτουργίας για ενέργειες της οργάνωσης αυτής. Ανακοινώνεται επίσης 12 συλληφθέντες της διαδήλωσης θα προφυλακιστούν, με ποινές που προμηνύονται από 3-15 χρόνια, ενώ ένας Ρουμάνος έφηβος που συνελήφθη στις συγκρούσεις στη Ρώμη θα απελαθεί. Στη Ρώμη, η δημοτική αρχή ανακοίνωσε ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλωτές -ή τα ζώα, κατά τον δήμαρχο Gianni Allemano- στην πόλη θα κοστίσουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ, στρογγυλό-στρογγυλό. Μετά απ’ αυτό, ο Francesco Giro, υφυπουργός πολιτισμού δηλώνει: “επρόκειτο σαφώς για περίπτωση αστικής τρομοκρατίας, πρέπει να εφαρμόσουμε την αντιτρομοκρατική νομοθεσία”. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κατηγόρησε τα κόμματα της αριστεράς για υπόθαλψη των κουκουλοφόρων, λόγω της ρητορικής τους για την οποία “όλα δικαιολογούνται αρκεί να φύγει ο Berlusconi”. Για τα ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια δεν μπορεί παρά να είναι οι αναρχικοί, αλλά και “χούλιγκαν των γηπέδων”, στις περισσότερες εκδοχές ακροδεξιοί. Ο Mario Calabresi, εκδότης της εφ. La Stampa παρατηρεί “είναι αρκετά απλουστευτικό να λέμε ότι λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, πάντως σήμερα, αντί να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας, όλοι μιλάνε για τη βία”.

Την αυγή της 17ης Οκτώβρη, μονάδες Digos και ROS (ιταλικά ΕΚΑΜ), εξαπολύουν ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και κατειλημμένους χώρους συντρόφων και συντροφισσών σ’ ολόκληρη την Ιταλία. Στη Ρώμη, τα ξημερώματα προσήχθησαν 7 σύντροφοι κατόπιν “υποψιών για κατοχή όπλων κι εκκρηκτικών”. Η επιχείρηση δεν απέφερε κανένα χειροπιαστό στοιχείο, παρολαυτά κατάσχονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, κάρτες μνήμης, έντυπο υλικό και ρούχα… Ακόμα επτά σπίτια στο Lecce θα γίνουν στόχος ερευνός από τους carabinieri, χωρίς ένταλμα, σύμφωνα με πρόφαση την έρευνα για “όπλα και εκκρηκτικά” και πάλι. Οκτώ ακόμα σύντροφοι προσάγονται για έρευνα στην Cosenza, 10 στο Teramo, Napoli, 14 στη Φλωρεντία όπου πολιορκείται η κατάληψη La Riottosa και οι καταληψίες έχουν ανέβει στη στέγη εν μέσω απειλών και τραμπουκισμών απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις. 2 ακόμη σπίτια στο Rovereto, 6 στο Milano, 2 στη Senigallia και στο Livorno, 4 στο Palermo, 6 στη Ρώμη, 8 στη Bologna όπου οι μπάτσοι πήραν φωτογραφίες ή δείγματα του ρουχισμού. 6 σύντροφοι προσήχθησαν από την αγροκολλεκτίβα Gramigna έξω από την Padova. Εκατοντάδες μπάτσοι στο κυνήγι από τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία.

Οι στόχοι της καταστολής; Πρόσωπα και ομάδες που σχετίζονταν με τον χώρο της αυτονομίας, με αυτοοργανωμένους αγώνες, όπως στην αντίσταση στην υπερταχεία και την ανάπτυξη στην κοιλάδα di Susa, στο Terzigno ενάντια στις παράνομες χωματερές κράτους και μαφίας, στο Pomigliano και στη Lampedusa ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου: Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η αστυνομία της Σαρδηνίας ξαναθυμάται το “θεώρημα Pisanu” όπου σύμφωνα με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Beppe Pisanu στη Σαρδηνία έχει την έδρα του ένας πυρήνας εξεγερσιακών αναρχικών με προεκτάσεις στη “διεθνή τρομοκρατία”. (Η Ιταλία έχει παράδοση σε ανάλογα θεωρήματα, πχ το θεώρημα Marini και οι διώξεις του 2006). Το 2004 είχε συλληφθεί ένας νεαρός, ο Lucca Farris, που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια κάθειρξης για 22 εμπρηστικές και άλλες ενέργειες για τις οποίες είχε μιλήσει με καμάρι στο τηλέφωνο με φίλη του. Βαριές ποινές μοιράστηκαν όμως και στα μέλη της τοπικής αναρχικής ομάδας Fraria, καθώς 7 απ’ τους 10 αρχικά φυλακισμένους βρίσκονται ακόμη (απ’ το 2005) σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της “διεθνούς τρομοκρατίας” ήρθε πάλι στο προσκήνιο μετά τις συγκρούσεις της 15ης Οκτώβρη.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου: Ένας φοιτητής συλλαμβάνεται στη Ρώμη. Είχε φωτογραφηθεί από πολλούς φωτογράφους να βαστά έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τους μπάτσους “θεωρείται από τους υπεύθυνους για τις ταραχές”. Το ίδιο πρωί, γύρω στις 6πμ έγιναν έρευνες σε δυο σπίτια στη Ravenna, πάντα για αναζήτηση “όπλων κι εκκρηκτικών”. Κατασχέθηκαν παλιές αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και προστατευτικά μηχανής, ελήφθησαν δακτυλικά αποτυπώματα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ’ τα κρατητήρια regina coeli της Ρώμης.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Η Susanna Camusso, γενική γραμματέας της FIOM CGIL γιουχάρεται από εργάτες όταν αποδοκιμάζει “τη βία των κουκουλοφόρων” σε ομιλία της CGIL στη Ρώμη. Ανακοίνωση των συνδικάτων βάσης (CoBas) του Taranto υπέρ των συλληφθέντων εξεγερμένων της Ρώμης, ασυνήθιστη καθώς οι συνδικαλιστές βάσης των Cobas είχαν σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν “συλλάβει” ταραχοποιούς τους οποίους και παρέδωσαν στην αστυνομία (ίσως τους θυμάται κανείς και στην Αθήνα, ήταν οι πιο ξεψαρωμένοι στο κοινωνικό φόρουμ του 2006).

Πηγές:
http://italy.indymedia.org
http://www.informa-azione.info/

Ρώμη, Ιταλία, 15 Οκτώβρη 2011: Η οργή εκκρήγνυεται ανεξέλεγκτα στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση εν όψει της οικονομικής κρίσης.

Οι επίσημοι οργανωτές, εμπνευσμένοι απ’ το ισπανικό κίνημα των “Indignados”, είχαν καλέσει σε μιαν “ειρηνική διαδήλωση” ώστε να εκφράσουν δημοκρατικά τη δυσαρέσκειά τους. Όμως μια τέτοια πρόσκληση δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή: εκατοντάδες εξοργισμένων ανθρώπων, οι περισσότεροι απ’ αυτούς παιδιά στην εφηβεία τους χωρίς καμμιά σχέση με πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις, κατέβηκαν απλώς στους δρόμους της Ρώμης για να καταστρέψουν την μιζέρια του υπάρχοντος, χτυπώντας τράπεζες και καταστήματα, και τελικά συμμετέχοντας σε μια μάχη ενάντια στην αστυνομία στην Piazza San Giovanni.

Απ’ όσο ξέρουμε 12 παιδιά συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα, σχεδόν όλα ανήλικα. Δυο μέρες αργότερα, στις 17 Οκτώβρη, η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια δεκάδων αναρχικών σ’ όλη την Ιταλία ψάχνοντας για “όπλα” που υποτίθεται χρησιμοποιήθηκαν στη διαδήλωση αυτή. Οι έρευνες, διεξήχθησαν χωρίς ένταλμα, χάρις στις ειδικές αρμοδιότητες που παραχωρεί των άρθρο 41 (“κατόπιν υπόνοιας για κατοχή όπλων και εκκρηκτικών υλών”), δεν κατέληξαν πουθενά. Η προκήρυξη που ακολουθεί είναι απ’ την κατάληψη Asilo Occupato, Via Alessandria 12, Torino.

Μερικοί το προτιμούν καυτό

Μια διαδήλωση οργανώθηκε στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα λιτότητα που υιοθετήθηκαν για να ξορκιστεί το φάντασμα της κρίσης. Στην ουσία, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο για να αντιδράσουν κάπως στην απειλή ενός ακόμα χειμώνα δακρύων και αίματος, εξόντωσης των φτωχώτερων, που γι άλλη μια φορά αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι και να υπομείνουν την καθημερινή θυσία και εκμετάλλευση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από αγαθά που όμως κυβερνιέται απ’ τα συμφέροντα των λίγων που είναι σε θέση να τα καταναλώνουν.

Για τους οργανωτές, το θλιβερό καρναβάλι της κοινωνίας των πολιτών και της ιταλικής εκδοχής των “αγανακτισμένων”, θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική πορεία, μια ζωντανή αλλά ταυτόχρονα νομοταγής προσπάθεια να “καταθέσουμε τη φωνή μας”, να εκφράσουμε την ακίνδυνη οχλαγωγία των απόψεων μέσα απ’ τις γραμμές μας. Ένα προκατασκευασμένο σκηνικό, ένα έργο που έχουμε ήδη δει και που το βαρετό του τέλος είναι προβλέψιμο, μέσα στο πακέτο μιας καλά διευθετημένης κανονικότητας. Οι συμφωνίες κυρίων μεταξύ εξουσίας και επαναφομοιωτών της οργής καθιστούν λειτουργική την έρημο της πραγματικής δημοκρατίας πνίγοντας τις καταιγίδες των εχθρικών τους παθών.

Αυτήν τη φορά όμως δεν ήταν το γνωστό θεατράκι, η ειρηνική πορεία έλαβε τέλος με την πρώτη σπασμένη βιτρίνα, και το θέαμα αποτεφρώθηκε μεταξύ των καπνών των δακρυγόνων και του καταιγισμού από πέτρες.

Ένας χαοτικός ρυθμός από σπασίματα ΑΤΜ και μαγαζιών αντηχεί στη Via Cavour, ένα λεηλατημένο σουπερμάρκετ και αμάξια συνθλίβονται, με άλλα λόγια η έκφραση μιας καταπιεσμένης οργής ξεδιαλέγει τους στόχους της.

Το να οργανωθεί κανείς προκειμένου να χτυπήσει μερικές τράπεζες και άλλα σύμβολα πλούτου, είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβει τους δρόμους γκρεμίζοντας τις υλικές μορφές της εκμετάλλευσης, μία προς μία. Να γνωρίζει το πώς και πότε να το κάνει, είναι ένα ζήτημα χρόνου, χώρου και μιας πληθώρας μεθόδων που μαθαίνονται πιο καλά με την πράξη: Το να βάλει φωτιά σ’ ένα αμάξι για να στήσει ένα οδόφραγμα είναι διαφορετικό απ’ το να κάψει ένα αμάξι στην μέση μιας πορείας, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους διαδηλωτές και κατοίκους του διπλανού κτιρίου, πράγμα που αποθαρρύνει πάντα εν δυνάμει συνεργούς.

Οι μαύρες κουκούλες και τα κράνη, είναι χρήσιμα προκειμένου να προστατευτεί κανείς και να διατηρήσει την ανωνυμία του, αλλά προβληματικά ως στολή για αυτοεπίδειξη. Ας αφήσουμε την μιλιταριστική λογική στον καθεστωτικό τύπο και στις αναφορές της αστυνομίας, εμείς δεν είμαστε παρά οργισμένοι προλετάριοι. Και σήμερα το μίσος μας που στράφηκε προς τα αφεντικά και την αστυνομία, δεν ήταν απλά το μίσος μιλιταριστικών σεχτών που έχουν ξεφύγει λόγω μακροχρόνιας απομόνωσης και αναζήτησης της καθαρής γραμμής, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που εισβάλει με τη βία της στη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.

Η 14η Δεκέμβρη 2010 στη Ρώμη, οι μάχες στη Val Susa ενάντια στο TAV, οι ταραχές στην Ελλάδα και οι μαζικές λεηλασίες στο Λονδίνο μας δείχνουν κάτι κοινό  πάνω στο κοινωνικό θερμόμετρο του παρόντος όπου ζούμε, ότι η ανοχή έχει ξεπεράσει τα όριά της. Έχουμε λοιπόν χεσμένες τις “σωστές στάσεις να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας” όπως και τις ψευδαισθήσεις εξέγερσης.

Καθώς ένας μακρύς χειμώνας ειρήνευσης φαίνεται επιτέλους να ραγίζει, η εξέγερση δεν μπορεί πια να μεσολαβηθεί από σύμβολα, ακόμα κι αν αυτά είναι πιο όμορφα κι ελκυστικά από τα ζόμπι της πολιτικής, αλλά περνά μέσα από δράσεις και πρακτικά κι αποτελεσματικά εργαλεία. Οι ταυτότητες και οι ιδεολογικοί φετιχισμοί έχουν πέραση ακριβώς λόγω της έλλειψης ιστορικής αντίληψης της εξέγερσης, καθώς σήμερα το να αντιλαμβάνεται κανείς την πιθανότητα μιας εξέγερσης σημαίνει να αναλάβει την ευθύνη να ξαναδουλέψει την αντίληψή του.

Η μάχη της Piazza San Giovanni ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούμε με την αστυνομία, κι ήταν εκεί που η μέρα ρούφηξε την πιο μαζική της ανάσα. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε λογής και κάθε ηλικίας, απέναντι στα χτυπήματα της αστυνομίας, πολλοί χωρίς κουκούλες, στην πρώτη τους εμπειρία στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν είχε κανονιστεί ούτε αποφασιστεί εκ των πρωτέρων.

Η ισχυρότερη και πιο αποφασιστική στιγμή όλης της διαδήλωσης, αυτή που διέλυσε κάθε σχέδιο, άναψε τα αίματα κι ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα είχε μόνο πρωταγωνιστή της την αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πλατεία και να την υπερασπιστούμε, την ανεξέλεγκτη και γενικευμένη οργή.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα να αντλήσουμε απ’ αυτή τη διαδήλωση, του θάρρους, που επέδειξαν τα παιδιά που έχουν μπουχτίσει, που δεν κουβαλάνε σημαίες, όπως και πολλοί απ’ τους συνομηλίκους τους σ’ όλον τον κόσμο. Ποιό μπλακ μπλοκ; Το ένστικτο, η πρακτική ευφυία και μια ξαφνική ταύτιση των προθέσεων: να χτυπήσουμε το περιπολικό, να πετάξουμε πίσω τα δακρυγόνα, να τσακίσουμε τους μπάτσους. Το σύνθημα είναι Roma Libera. Ο όχλος μπορεί και μόνος του.

Οργανωμένοι σε μικρές ομάδες, βάσει συνάφειας ή φιλίας, με την ακρίβεια στη στόχευση και την ευελιξία να αποτελούν κοινό τόπο που μας κάνει όλους σχεδόν αόρατους στα μάτια του κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος πόλεμος που αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έχει καταπνίξει τη θολή εικόνα των ισπανικών διαδηλώσεων… το κόμμα των πολιτών έχασε. Το κάλεσμα της εξέγερσης είναι πιο ισχυρό. Και δεν υπάρχει επιστροφή… Vaffanculo!

Asilo occupato in via Alessandria 12
Torino 19-10-11

~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

από τις χθεσινοβραδυνές συγκρούσεις

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=2dw-C87xp6c]

ثورة الؤلؤ

‎Το Μπαχρέιν είναι μια μικρή νησιωτική χώρα στον Περσικό κόλπο, συνδεδεμένη οδικώς με τη Σαουδική Αραβία.

Μπήκε από τις 14 Φλεβάρη 2011 στον χορό των αραβικών εξεγέρσεων. Μόλις τρεις μέρες μετά, ακολούθησε ένα συντριπτικό κύμα κατασταλτικής βίας, με βασανισμούς και δολοφονίες ακτιβιστών, αλλά και φιλικών ή συνεργάσιμων με αυτούς προσώπων (γιατρών, δημοσιογράφων, συγγενών κα, μεταξύ άλλων είχαμε και την πρεμιέρα των συλλήψεων για φιλικό προς την εξέγερση status στο facebook, μόλις λίγες βδομάδες πριν τη φιλελεύθερη Αγγλία), νυχτερινές εισβολές σε σπίτια και περιοχές φιλικές προς τους διαδηλωτές, κάλεσμα στρατευμάτων απ’ τη Σ. Αραβία, μέχρι και κατεδάφιση του τσιμεντένιου μαργαριταριού, μνημείου στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μανάμα, όπου συγκεντρώνονταν οι διαδηλωτές.

Οι περισσότεροι διαδηλωτές προέρχονται απ’ τη Σιιτική πλειοψηφία των κατοίκων (1,2 εκ.), ενώ η μοναρχία και η περί αυτήν άρχουσα τάξη από τη Σουνιτική μειονότητα, οπότε η σύγκρουση παίρνει -τουλάχιστον για την μοναρχία και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ- και θρησκευτικό-διχαστικό χαρακτήρα. Στις γειτονικές ισλαμικές χώρες οι Σουνίτες αποτελούν το 80-90%. Εκτός αυτών, το μοναρχικό καθεστώς -καθώς ο απολυταρχικός τρόπος κυριαρχίας του στερεί ικανά εσωτερικά ερείσματα- επαφίεται σημαντικά στη στήριξη των ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν το Μπαχρέιν ως ναύσταθμο για τον πέμπτο στόλο τους, σε απόσταση αναπνοής από τις υπόλοιπες πετρελαιοπαραγωγές χώρες και το Ιράν.

Έτσι, αν και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με εμμονικά ειρηνικό τρόπο, αντιμετωπίστηκαν απ’ την πρώτη στιγμή ως απειλή δημοσίας τάξης. Στις 14 Μάρτη, το Συμβούλιο Συνεργασίας των Κρατών του Κόλπου ανέπτυξε μηχανοκίνητη στρατιωτική δύναμη 1.000 ανδρών υπό τη Σ. Αραβία στους δρόμους του Μπαχρέιν. Την επόμενη μέρα, ο μονάρχης Χαμάντ κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και υποσχέθηκε την αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως “δύναμη κατοχής” εφαρμόζοντας τον στρατιωτικό νόμο. Την ίδια ώρα, δυο διαδηλωτές έχαναν τη ζωή τους από πραγματικά πυρά.

Το κίνημα αποδεκατίστηκε τους επόμενους μήνες, αν και το καλοκαίρι έγιναν ορισμένες απόπειρες κινητοποίησης ενάντια στην επιβολή στρατιωτικού νόμου. Μέχρι σήμερα, πάνω από 2.000 έχουν απολυθεί απ’ τις δουλειές τους, ενώ 1.400 άνδρες και 100 γυναίκες έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. 180 πολίτες έχουν καταδικαστεί με στρατιωτικό νόμο. 31 δολοφονήθηκαν. 22 αγνοούνται.*

Στις χθεσινές διαδηλώσεις στη Σίτρα, εργατικό προάστιο της Μανάμα, ακόμα ένα παιδί 14 ετών έχασε τη ζωή του από ευθεία βολή δακρυγόνου από αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο μεγαλύτερο μέρος της Μανάμα και στα περισσότερα Σιίτικα χωριά. Χιλιάδες άνθρωποι ακόμα μετέτρεψαν σήμερα την κηδεία του σε διαδήλωση, βγαίνοντας ξανά στους δρόμους μετά από μήνες κατασταλτικού κρεσέντου.

* στοιχεία από το http://bahrainrights.hopto.org/

σχετικό βίντεο από Αλ Τζαζίρα: http://youtu.be/UkpHgYfKik4