Εστίες ταραχών και τόποι όπου εκδηλώθηκαν διαδηλώσεις ή άλλα συμβάντα επιρρεασμένα απ’ την εξέγερση
Ένα χρονολόγιο των εξεγέρσεων στον “αραβικό κόσμο”, οσοδήποτε αναλυτικό, δεν είναι δυνατόν να καλύπτει την πορεία των ανατρεπτικών γεγονότων και κάθε όψη τους, ωστόσο μια τέτοια καταγραφή ενέχει τη φιλοδοξία ενός βασικού εργαλείου, χρήσιμου για την ανάλυση της τρέχουσας φάσης.
Τυχόν διορθώσεις και περισσότερες πληροφορίες θα προστεθούν τις επόμενες μέρες, με επισήμανση της ημερομηνίας τελευταίας ενημέρωσης στην αρχή της δημοσίευσης.
~
“Φαίνεται πως η εξέγερση έπρεπε να διαθέτει μια γερή βάση, απρόσβλητη όχι μόνο απ’ τις επιθέσεις, αλλά κυρίως απ’ τον φόβο των επιθέσεων” – T. E. Lawrence
20/2
Λιβύη: “Εκτός ελέγχου” η κατάσταση στη Βεγγάζη, πάνω από 200 νεκροί από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας. Σαμποτάζ και σε πετρελαιοπηγές και συμπλοκές εργατών με φύλακες, ένα κτίριο παραδίδεται στις φλόγες.
Αίγυπτος: Τέλος της απεργίας στην Misr Filature, την πιο μεγάλη βιομηχανία της χώρας, μετά από αύξηση 25% των μισθών. Επαναλειτουργία των τραπεζών σ’ όλη τη χώρα, με απώλειες ύψους 17%. Οι τράπεζες και κρατικές υπηρεσίες και ταμεία είχαν κλείσει από το καθεστώς ήδη από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης, ώς μέσο τρομοκράτησης του πληθυσμού, μέτρο που άσκησε ιδιαίτερη οικονομική πίεση σε μεγάλο μέρος του κόσμου της εξέγερσης που παράλληλα απεργούσε και βρισκόταν όλη μέρα στους δρόμους. Αν κι ο κόσμος της εξέγερσης δεν ήταν αμειγώς εργατικός, κι όπου ήταν (Σουέζ, Mahalla, Kafr el-Dawwar, Ισμαηλία κλπ), εμφανιζόταν περισσότερο ως “διαδηλωτές”, παρά ως “εργάτες”. Ωστόσο, η αλλαγή συσχετισμών που επέβαλε η εξέγερση, μεταφράστηκε μεταξύ άλλων και σε έκρηξη των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων σ’ όλη τη χώρα. Εντωμεταξύ, το κράτος κινητοποιεί τον μηχανισμό καθαριότητας για να σβήσει απ’ τους τοίχους (και την κοινωνική μνήμη) τα εκατοντάδες γκραφίτι της εξέγερσης. Πάνω από 365 οι νεκροί, τουλάχιστον 1.000 αγνοούμενοι.
Κίνα: συλλήψεις ακτιβιστών που οργάνωναν πορείες αλληλεγγύης στις αραβικές εξεγέρσεις, και προειδοποιήσεις εναντίον όσων σκέφτονται να διαδηλώσουν.
19/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι μεταξύ διαδηλωτών και υποστηρικτών του προέδρου Bouteflika, κι απώθηση των διαδηλωτών από δυνάμεις της αστυνομίας προς τη συνοικία Belcourt. Κάποιοι κάτοικοι πετούν πέτρες και διώχνουν τους διαδηλωτές, ενθαρρυμένοι απ’ την ανοχή της αστυνομίας, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του προέδρου και του πρωθυπουργού.Πάνω από 1.000 συλλήψεις στο Αλγέρι, τις τελευταίες μέρες.
Λιβύη: Άγριες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη. Χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία. Τουλάχιστον 20 νεκροί στην Al-Beydha. Η Βεγγάζη αποτελεί πραγματικό προπύργιο της εξέγερσης, όπως το Sidi Bouzid στην Τυνησία, το Σουέζ στο ξεκίνημα της αιγυπτιακής εξέγερσης κλπ. Το καθεστώς Καντάφι παραληρεί για “πράκτορες ξένων εθνικοτήτων -τυνησιακών, αιγυπτιακών-σουδανικών-συριακών-παλαιστηνιακών και τουρκικών- επιφορτισμένων να σαμποτάρουν τη σταθερότητα της Λιβύης, υποκινώντας σε πράξεις λεηλασίας, σαμποτάζ κι εμπρησμών τραπεζών, δικαστηρίων, φυλακών, αστυνομικών τμημάτων, στρατώνων και νοσοκομείων”. Στρατιωτικό απόσπασμα φτάνει στη Βεγγάζη μόνο και μόνο για να συνοδεύσει τον γιό του Καντάφι που κρύβεται σε καταφύγιο.
Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/02/19/affrontements-a-benghazi-et-al-bayda-fevrier-2011-videos/
Μπαχρέιν: συνεχίζεται η αναταραχή στο μικρό σιιτικής πλειοψηφίας και σουνίτικης μοναρχίας βασίλειο, που χρησιμεύει ως ναύσταθμος του πέμπτου αμερικανικού στόλου. Απόσυρση των τεθωρακισμένων του στρατού.
Αλγερία: Απόπειρες διαδήλωσης εκατοντάδων ανθρώπων καταστέλλονται εν τη γεννέσει. Επαναλαμβάνονται συχνά με επιτυχία μέθοδοι που είδαμε στα γαλλικά προάστεια: επιλογή της χωροταξίας της σύγκρουσης απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, με ενέδρες που μετατρέπουν τα φτωχά προάστια και τις παραγκουπόλεις σε προνομιακό πεδίο μάχης με την αστυνομία.
Μαυριτανία: Διαδηλώσεις ενάντια στη λειψυδρία και την ακρίβεια στη Vassala (νοτιοανατολικά).
Τζιμπουτί: ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί σε συγκρούσεις μετά από αντικυβερνητική διαδήλωση που κάλεσε η αντιπολίτευση, τρεις ηγέτες της οποία συνελήφθησαν τις προηγούμενες μέρες.
18/2
Μαρόκο: Άγριες διαδηλώσεις στα βόρεια ενάντια στην ακρίβεια στην ηλεκτροδότηση και στο νερό, επίθεση στο αστυνομικό τμήμα και σε γραφεία γαλλικών επιχειρήσεων στο Tanger.
Λιβύη: Οι αρχές μπλοκάρουν την πρόσβαση στο διαδίκτυο, σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η ομάδα για μια “Μέρα της Οργής” αριθμούσε πάνω από 10.000 φίλους, σε σύνολο 300.000 χρηστών του ίντερνετ στη Λιβύη.
Τυνησία: Από μια απλή διαμάχη μεταξύ κατοίκων της Sned και της Alim, αναπτύσσονται ταραχές που γρήγορα ξεσπούν σε εμπορικά καταστήματα και αυτοκίνητα στη Sned κι εναντίον αστυνομικών.
Μπαχρέιν: Ο στρατός ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων στην κεντρική πλατεία Μαργαριταριού της Μανάμα τραυματίζοντας 26 άτομα. Κυριαρχούν συνθήματα για πτώτη της μοναρχίας, κι επίσης αδελφοσύνης σιιτών και σουνιτών.
Αίγυπτος: συγκέντρωση χιλιάδων στην πλατεία Ταχρίρ, για να γιορταστεί η φυγή του Μουμπάρακ, ενός απ’ τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου (με 70 εκ δολλάρια προσωπική περιουσία) και συντρόφου του Μπεν Αλή, Νετανιάχου, Παπανδρέου και άλλων στη Σοσιαλιστική Διεθνή, και προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον στρατό για απελευθέρωση των συλληφθέντων.
17/2
Λιβύη: Ημέρα της Οργής και ταραχές σε έξι τουλάχιστον πόλεις (Τρίπολη, Βεγγάζη, Ajdabia, Zentan, Darna, Chabi), με 13 νεκρούς (σύμφωνα με το καθεστώς. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητες πηγές), μετά από κάλεσμα για μια Ημέρα της Οργής, εμπνευσμένης απ’ τις αντίστοιχες σε Τυνησία και Αίγυπτο. Εκατοντάδες καθεστωτικοί συγκεντρώνονται στα σημεία των διαδηλώσεων πριν τους διαδηλωτές και προκαλούν συγκρούσεις. Κυκλοφόρησε μάλιστα κι ένα κάλεσμα-πρόκληση των υποστηριχτών του Καντάφι, μέσω κινητών τηλεφώνων, πριν τις συγκεντρώσεις: “Κάθε νέος Λίβυος που έχει το θράσσος να περάσει τις τέσσερις κόκκινες γραμμές, ας έρθει να τα βάλει με μας στους δρόμους της αγαπημένης μας πατρίδας”. Οι τέσσερις κόκκινες γραμμές αναφέρονται σ’ έναν λόγο του Σαϊφ ελ-Ισλάμ, γιού του Καντάφι, που περιέγραψε τα θεμέλια της πατρίδας του ως τον Ισλαμικό Νόμο, το Κοράνι, τα σώματα ασφαλείας και τον πατέρα του. Στην Beydha οι διαδηλωτές είναι ισχυρότεροι, παραδίδουν στις φλόγες ένα όχημα της αστυνομίας. Τραγουδούν “η Μπεϊντά δε φοβάται τίποτα, ο Καντάφι να την φοβάται”. Βίντεο: http://translate.googleusercontent.com/translate_c?hl=el&ie=UTF-8&sl=fr&tl=el&u=http://juralibertaire.over-blog.com/article-jour-de-colere-reprime-dans-le-sang-en-libye-17-fevrier-67436662.html&prev=_t&rurl=translate.google.com&usg=ALkJrhhVuVfYduUanabXLoSqUjxelfpq5Q
Διαδραστικός χάρτης: http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=215454646984933465708.00049c59184ae1136341a
Ιράκ: Ταραχές σε Κιρκούκ, Μπάσρα, Σουλεϊμανία και Κουτ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται απλά για άοπλους -ή έστω με καμμιά πέτρα- διαδηλωτές που φωνάζουν συνθήματα για καλύτερες υπηρεσίες, ηλεκτρισμό, ύδρευση, και πυροβολούνται στο ψαχνό από κάποια απ’ τις διάφορες ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας που λυμαίνονται την περιοχή. Στην Σουλεϊμανία, οι διαδηλωτές επετέθηκαν στα γραφεία του Πατριωτικού Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Οι φρουροί άνοιξαν πυρ. Στο Κουτ, πόλη 850.000, πάνω από 1.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ζητώντας την απελευθέρωση 45 συμπολιτών τους που βρίσκονται προφυλακισμένοι μετά από συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας την προηγούμενη μέρα, οπότε είχαν πυρποληθεί τα τοπικά κυβερνητικά γραφεία και η κατοικία του τοπικού διοικητή μετά την υπεξαίρεση χρημάτων που προορίζονταν για την ηλεκτροδότηση της περιοχής, απαιτώντας την παραίτησή του. Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει ξανά πυρ, σκοτώνοντας τρεις ανθρώπους και τραυματίζοντας τουλάχιστον 27. “Θα μείνουμε στους δρόμους μέχρι να φύγει ο διοικητής” λέει ο Mahdi al-Yasiry, ένας 37χρονος άνεργος μηχανικός “τα πάντα εδώ είναι άσχημα. Ούτε χορτάρι δεν έχει, ούτε ηλεκτρισμό, ούτε δουλειές, τίποτα”.
Αίγυπτος: επιστρέφουν στη δουλειά οι 24.000 εργαζόμενοι της Mahalla, που βρίσκονταν σε απεργία επ’ αόριστον. Συνεχίζονται πολλές απεργίες στις εργατουπόλεις Σουέζ και Kafr el-Dawwar.
16/2
Ιράν: Συγκρούσεις στην Τεχεράνη, μετά τη κηδεία του νεκρού διαδηλωτή της 14/2. Το καθεστώς οργανώνει αντιδιαδήλωση, καλώντας τον κόσμο να εκφράσει το “μίσος” του για την αντιπολίτευση.
Αίγυπτος: Οργισμένοι απεργοί επιτίθενται στο υπουργείο γεωργίας, συμπλοκές με τις στρατιωτικές δυνάμεις. Γενική απεργία κι έκρηξη των εργατικών διεκδικήσεων (150 ευρώ κατώτατος μισθός σε πολλούς κλάδους, καταβολή υπερωριών, αποχώρηση ευνοουμένων του Μουμπάρακ από κρατικές βιομηχανίες και υπουργεία κλπ).
Λιβύη: ελεύθεροι σκοπευτές σκοτώνουν τρεις ανθρώπους στην Al Beida, μαρτυρίες για πυροβολισμούς από ελικόπτερα. 13 οι νεκροί τελικά. Ταραχές στη Βεγγάζη. Μεταφορά “Φρουρών της Επανάστασης” με οπλισμό στην Al Beida και μαρτυρίες για “ανθρωποσφαγή”.
15/12
Λιβύη: 10 αστυνομικοί και 3 “σαμποτέρ” τραυματίες, σύμφωνα με τον τύπο της Λιβύης σε ταραχές στη Βεγγάζη, μετά τη σύλληψη ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο έργο της αστυνομίας συμπαρίστανται και καθεστωτικοί “οπαδοί του Καντάφι”, ενώ την επόμενη μέρα οργανώνονται απ’ το καθεστώς συγκεντρώσεις υπέρ του, τις οποίες προβάλλει η κρατική τηλεόραση. Οι 3 στασιαστές πεθαίνουν. Το καθεστώς του Μουαμμάρ Καντάφι μετράει 41 χρόνια στην εξουσία.
Αλγερία: Ταραχές στην κοινότητα Chorfa (Bouira), μετά τον άγριο ξυλοδαρμό τριών παιδιών από όργανα της εθνικής χωροφυλακής (το ένα οδηγήθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, μετά από ξυλοδαρμό από μπάτσους επειδή άναψε τσιγάρο στα κρατητήρια). Οι κάτοικοι κάλεσαν έκτακτη συνέλευση στην οποία ανταποκρίθηκαν δεκάδες άνθρωποι και βάδισαν προς το τοπικό τμήμα. Σύμφωνα με τους κατοίκους ήταν μόνο ένα περιστατικό απ’ τα δεκάδες, αστυνομικής βίας και προκλήσεων.
Μπαχρέιν: Ημέρα της οργής στην πρωτεύουσα Μανάμα του νησιωτικού κρατιδίου στον αραβικό κόλπο. Ένας νεκρός και 25 τραυματίες μετά από επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας του καθεστώτος. Μικρές συγκεντρώσεις καταστέλλονται βίαια απ’ την αστυνομία στα προάστια.
Αίγυπτος: εργατικές διαδηλώσεις, καθηστικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις σ’ ολόκληρη τη χώρα (κυρίως μεταφορές, υγεία, υφαντουργία, εκπαίδευση, βαριά βιομηχανία, υπηρεσίες), σφήνα και μια συγκέντρωση 300αριά μπάτσων στο υπουργείο εσωτερικών: “αδυνατούμε να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας όσο ο κόσμος μας μισεί” γράφει μια πικέτα. Όπως και στο Sidi Bouzid μετά το φευγιό του Μπεν Αλή, κι εδώ η αστυνομία προσπαθεί να οργανώσει διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα την αποποίηση κάθε ευθύνης εκ μέρους της για την καταστολή (διαταγές εκτελούσε), την απόδοση της κακής εικόνας της σε παρεξηγήσεις που υπερέβαλλαν τα ΜΜΕ, και την οικειοποίηση συνθημάτων και χώρων των εξεγερμένων. Στο μεταξύ το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει πως κατά τις ταραχές έξι αξιωματικοί, έντεκα αστυνομικοί και δεκαπέντε βοηθοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ 342, 167 και 570 αντίστοιχα τραυματίστηκαν. 99 αστυνομικά τμήματα πυρπολήθηκαν, έξι φυλακές και αμέτρητα αστυνομικά οχήματα.
14/2
Αλγερία: Αιφνίδιες συγκρούσεις στο Akbou μεταξύ νεολαίων και αστυνομίας. Το ίδιο απόγευμα ξανά στο Akbou, συγκρούσεις ξέσπασαν όταν η αστυνομία επιτέθηκε σε καταλήψεις αδιάθετων “εργατικών κατοικιών”.
Ιράν: Αντικυβερνητική διαδήλωση σε αλληλεγγύη με της εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία καταστέλλεται βίαια. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αίγυπτος: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων εργατών ενάντια στην κρατικά ελεγχόμενη Γενική Συνομοσπονδία Αιγυπτίων Εργαζομένων, εμποδίζεται απ’ τη στρατιωτική αστυνομία λίγο πριν τα γραφεία της ΓΣΑΕ, ενώ συλλαμβάνεται κι ένα στέλεχός της για να εξευμενιστεί το πλήθος. Άγριες απεργίες σε διαφορετικούς τομείς της οικονομίας (χαλουβουργία, υφαντουργία, ΜΜΕ, πετρελαιοβιομηχανία, τράπεζες και δημόσιο), με κύριο αίτημα την αύξηση στους μισθούς. Ενδεικτικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν γύρω στα 40 ευρώ τον μήνα, όταν ένα κιλό κρέας έχει φτάσει να πουλιέται 9 ευρώ! Ο στρατός ζητά την ανάκληση όλων των απεργιών και την επιστροφή στην ομαλότητα. Σε μια χώρα που το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα, η πλειοψηφία του κόσμου της εξέγερσης ήδη έχει φτάσει οικονομικά στα όριά της.
13/2
Αλγερία: Ταραχές στις παραγκουπόλεις του Oued Ouchayeh, μετά από αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσεις κατειλημένων “εργατικών κατοικιών” που είχαν μείνει αδιάθετες και διάλυσης παραπηγμάτων. Η εξέγερση γενικεύεται στις παραγκουπόλεις του Αλγεριού. Ταραχές και στην Annaba, όπου 3.000 νέοι άνεργοι πολιόρκησαν επί ώρες τα γραφεία του αλγερινού ΟΑΕΔ, μετά την εξαγγελία 7.000 νέων θέσεων εργασίας στην περιοχή που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Συγκρούσεις στην κωμόπολη Tadmaït (Tizi Ouzou) κατά την νύχτα, όπου οργισμένοι νέοι φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα επιτέθηκαν σε αστυνομικούς με πέτρες και μολότωφ. Οι συγκρούσεις κράτησαν ως το πρωί, όπου και οι εξεγερμένοι διαλύθηκαν, υπό συνεχή ρίψη δακρυγόνων απ’ την μεριά της αστυνομίας.
Αίγυπτος: λυντσάρισμα του διευθυντή της κρατικής τηλεόρασης, σώζεται την τελευταία στιγμή χάρη στον στρατό. Εκκένωση της Ταχρίρ απ’ τους διαδηλωτές, κι απόδοσή της στην κυκλοφορία απ’ τον στρατό. Μαζική καθαριότητα στην πλατεία Ταχρίρ από διαδηλωτές: “Το σπίτι σας, μπορείτε να το καθαρίσετε, σωστά; Ε λοιπόν, η Αίγυπτος είναι το σπίτι μας” δηλώνει στο reuters ο Abdelrahman Atta, πατέρας έξι κορών στην εξέγερση.
12/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στην Naciria, μετά από διαδηλώσεις νέων ανέργων που καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Γίνεται επίθεση με πέτρες και μολότωφ στο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Το ίδιο σκηνικό στο Bordj-Menaiel. Στην Αλγερία, ο αριθμός των εξεγερμένων είναι παντού σχετικά μικρός, 5-10.000 άνθρωποι ανά διαδήλωση. Στο Αλγέρι (πλατεία πρωτομαγιάς) και στο Οράν, η αστυνομία καταλαμβάνει τις πλατείες πριν τους διαδηλωτές και συλλαμβάνει όσους προσέρχονται. Σύμφωνα με αναφορές στο twitter, η αστυνομία παντού συλλαμβάνει κατά προτεραιότητα γυναίκες. Το κράτος κινητοποίησε 25.000 ένστολους και 5.000 μπάτσους με πολιτικά.
Αίγυπτος: Αποχώρηση του Μουμπάρακ. Πανηγυρισμοί και λαϊκή γιορτή στην πλατεία Ταχρίρ. Μαζικές απεργίες στο Σουέζ και στο Δέλτα του Νείλου. Ο στρατός αναλαμβάνει τη διοίκηση της χώρας, ζητώντας απ’ τον κόσμο να επιστρέψει στα σπίτια και στις εργασίες του και να μπει ένα τέλος στις απεργίες. Πανεπιστημιακοί σχηματίζουν εικοσαμελή επιτροπή για να συνδιαλλεχθεί με το ανώτατο συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων για την μεταβατική φάση, και ζητά απ’ τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν απ’ την Ταχρίρ. Χιλιάδες κόσμου παραμένουν στην πλατεία, καχύποπτοι προς τις εγγυήσεις του στρατού, ενώ αρκετοί είναι και αυτοί που δε συμμετείχαν στις ταραχές αλλά τώρα έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς και να βρουν συγγενείς και φίλους τους. Εξέγερση στις φυλακές του Marg στο Κάιρο, πάνω από 600 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν.
11/2
Αίγυπτος: Άγριες διαδηλώσεις στο Σινά: Τουλάχιστον 1000 διαδηλώνουν άνθρωποι στη Ράφα, ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Η διαδήλωση κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα που πυρπολείται με μολότωφ. Στο El Arish, εκατοντάδες άνθρωποι επιτίθενται στο αστυνομικό σμήμα με μολότωφ, προσπαθώντας να απελευθερώσουν συλληφθέντες του καθεστώτος Μουμπάρακ. 3 αστυνομικοί νεκροί, αλλά και τουλάχιστον 10 διαδηλωτές και 43 τραυματίες. Στο El Arish, η αστυνομία αντικαθίσταται από ένοπλες πολιτοφυλακές κατοίκων, καθώς οι μπάτσοι εγκαταλείπουν την περιοχή. Ανακοινώνεται η αποχώρηση του Μουμπάρακ απ’ την προεδρία, απ’ τον αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν. Μετά από λίγο γίνεται αντιληπτή και η εξαφάνιση των ασφαλιτών και των παρακρατικών της Μπαλταγκία απ’ τους δρόμους, και οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν πολλά κυβερνητικά κτίρια, κυρίως στο Σουέζ. Εξαπλώνονται οι απεργίες στην υφαντουργία, τις πετρελαϊκές, το γκάζι, την μεταλλουργία, τη διώρυγα του Σουέζ και τις συναφείς δραστηριότητες, τους σιδηροδρόμους, τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία, στο εμπόριο, τον ηλεκτρισμό, τις τηλεπικοινωνίες και το δημόσιο. Εκκενώνονται οι έδρες πολυεθνικών στο “Smart Village”, την μικρή Silicon Valley προς την Αλεξάνδρεια (Vodafone, IBM κα). Οι υφαντουργοί της Mahalla (26.000 εργάτες) σε πολιτική απεργία ως ένδειξη αλληλεγγύης στους διαδηλωτές της Ταχρίρ. Η εργατούπολη Mahalla στο Δέλτα του Νείλου έχει μια σχετική παράδοση εργατικών αγώνων και συνείδησης, καθώς η μαχητική απεργία του 2006 έδρασε σαν πυροκροτητής για διάσπαρτες απεργίες και κινητοποιήσεις τα επόμενα χρόνια.
Αλγερία: Ταραχές στο Akbou. Εκατοντάδες νέοι με πέτρες παίρνουν στο κυνήγι διμοιρίες Αλγερινών ΜΑΤ. Ευρεία χρήση δακρυγόνων. Η κυβέρνηση αναβάλλει όλα τα δρομολόγια προς το Αλγέρι, από φόβο οργισμένων διαδηλώσεων.
10/2
Τυνησία: αυτοπυρπόληση μιας Τυνήσιας ο σύζυγός της οποίας αδυνατούσε να καταβάλει τα έξοδα για εγχείριση καρκίνου απ’ το ταμείο του.
Ισπανία: οι λεωφοριοδηγοί της Βαρκελώνης (CGT) σε πολιτική απεργία αλληλεγγύης στους συναδέλφους τους και τους εργάτες του Καίρου.
Αίγυπτος: Γενική απεργία σε πολλούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές, υπηρεσίες, εμπόριο κλπ). Συγκρούσεις στη Kharga μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών με πέντε νεκρούς διαδηλωτές. Επίθεση και καταστροφή της αστυνομικής διεύθυνσης του Πορτ-Σάιδ.
9/2
Αίγυπτος: Απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τραυματίες στο Σουέζ, στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, την Mahalla, Kafr el-Zaiat (νοσοκόμοι), Menoufeia (εργάτες Schweppes) και το Ασσιούτ, Λούξορ και Beni Shouqeir (Άνω Αίγυπτος). Απεργία στους σιδηροδρόμους και στη διώρυγα του Σουέζ, και κατάληψη εταιρικών γραφείων.
8/2
Αίγυπτος: όσον αφορά τους αριθμούς, στην πλατεία Ταχρίρ εναλλάσσονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, 50.000 στην Αλεξάνδρεια, ενώ στις άλλες πόλεις, οι διαδηλώσεις συγκεντρώνουν 5.000 με 20.000 ανθρώπους. Εξαγγελία αυξήσεων 15% στους δημοσίους υπαλλήλους και στις κρατικές συντάξεις από την 1η Απρίλη, απ’ τον Ομάρ Σουλεϊμάν. Με τιμές ήρωα υποδέχονται οι συγκεντρωμένοι στη Ταχρίρ τον W. Gonem, στέλεχος της Google που είχε απηχθεί για 12 μέρες απ’ τις υπηρεσίες ασφαλείας. Για την Κομμούνα της Ταχρίρ: από τις πρώτες κιόλας μέρες στήθηκαν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους (περιμετρικά πιο σταθερά, από κάγκελα και λίθους, ενώ υπάρχουν και κινούμενα από μέσα, από λαμαρίνες), ενώ, οι γυναίκες κυρίως, έφτιαξαν τα ιδιόμορφα “καπέλα” αποτελούμενα από μαλακά (εσωτερικά) και σκληρά (εξωτερικά) υλικά, για προστασία από θραύσματα, πέτρες κλπ. Το μικρό τζαμί στο διπλανό δρομάκι έχει μετατραπεί σε κέντρο πρώτων βοηθειών, ενώ οι εθελοντές ιατροί βρίσκονται όλη μέρα στην πλατεία παρέχοντας πρώτες βοήθειες. Έξω απ’ το τζαμί, έχουν διαμορφωθεί με στρώμματα και καράκλες χώροι για τους τραυματίες, ενώ εθελοντικά βοηθούν και φοιτητές ιατρικής και ακτιβιστές. Ανάλογο σκηνικό και στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Παντού είναι ορατό ένα κυνήγι αστυνομικών με πολιτικά, ενώ τα λάφυρα (ταυτότητες, μαχαίρια, βομβίδες, φυσίγγια) εκτίθενται σ’ έναν ξεχωριστό χώρο. Ωστόσο αυτό δεν αποθαρρύνει τον κόσμο απ’ το να καταφτάνει συνέχεια. Οι επιθέσεις των παρακρατικών, καθώς αντιμετωπίζονται συλλογικά και συγκροτημένα, δεν αποθαρρύνουν τους διαδηλωτές αλλά αντίθετα αυξάνουν την αποφασιστικότά τους. Υπάρχει μικροφωνική και ηχεία εγκατεστημένα μέρα νύχτα, για την ενημέρωση και τη χαλάρωση του κόσμου. Ακούγονται τόσο οι κασσέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπου ο στίχος “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος” επαναλαμβάνεται κάθε 2 στροφές, όσο και ροκ μουσική. Οι συγκεντρωμένοι κοιμούνται με βάρδιες κανονισμένες εκείνη τη στιγμή, φύρδην μίγδην στο πάτωμα (αρκετοί έχουν φέρει χαλιά για όλους), τυλιγμένοι με κουβέρτες. Υπάρχει χώρος με ανοιχτές εφημερίδες για διάβασμα, χώρος για φόρτιση των κινητών, χώρος όπου εκτίθενται φωτογραφίες των μαρτύρων-νεκρών της εξέγερσης. Υπάρχει κόσμος απ’ όλες τις ηλικίες, αν και κυριαρχούν οι νέοι, και απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχει επίσης κέντρο αντιπληροφόρησης, με υπολογιστές, κινητά, βιντεοκάμερες που έχουν συγκεντρώσει αιγύπτιοι και διεθνείς υποστηρικτές κι ένα μοίρασμα των δουλειών (σκούπισμα, καθάρισμα, σκοπιές, περιφρούρηση-περιπολίες-έλεγχος αυτοκινήτων, μεταφορά “πολεμοφοδίων”, τροφίμων κλπ) που φαίνεται να γίνεται βάσει πρωτοβουλιών και συνεννοήσεων της στιγμής.
Αλγερία: Ταραχές σε διάφορα μέρη της χώρας. Στην Naciria (Bouira) οδοφράγματα και συγκρούσεις με την αστυνομία από νέους ανέργους. Στο El Harrouch (Skikda) συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών καταληψιών στέγης και αστυνομίας με 13 αστυνομικούς και 3 κατοίκους τραυματίες. Στο Sidi Amar (Annaba) εκατοντάδες άνεργοι κλείνουν τους δρόμους και αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή. Στο Bordj Menaïel (Boumerdes), 200 άνεργοι μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι, ζητώντας σταθερές θέσεις εργασίας και καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Στο Tazmalt (Bejaïa), οι εργάτες της γαλακτοβιομηχανίας la Vallée, μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας (40 απολύσεις είχε εξαγγείλει η συγκεκριμένη εταιρία).
Τυνησία: Νέες κινητοποιήσεις, λυτσάρισμα του κυβερνήτη της περιοχής Sousse (νότια) κι εξαναγκασμός του να αποχωρήσει απ’ τη θέση του, όπου βρισκόταν και με το κόμμα του Μπεν Αλή, το ίδιο σκηνικό και σε Monastir, Medenine, Gafsa. Άγριες διαδηλώσεις με ανάλογα αιτήματα σε Bizerta, Kairouan, Gabes, Kebili, Manouba, Zaghouan, Siliana, Tozeur, Medenine, Beza. Το κράτος κινητοποιεί τους εφέδρους για προστασία των κυβερνητικών κτιρίων. Συνολικά 14 δικαστήρια, αρκετές φυλακές και δεκάδες κυβερνητικά κτίρια έχουν καεί στη διάρκεια των ταραχών.
7/2
Αίγυπτος: Τρεις νεκροί κι εκατοντάδες σε συγκρούσεις με την αστυνομία στην περιοχή της El-Kharga, στα νοτιοδυτικά της χώρας.
Σομαλία: Αιφνίδια ταραχή στο Las Anod της Σομαλιλάνδης, μετά από αυθόρμητη αντικυβερνητική διαδήλωση, με αφορμή την έντονη καταστολή και τις προφυλακίσεις των δασκάλων της πόλης.
Αλγερία: Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού Toumiate, κοντά στη Skikda, στήνουν οδοφράγματα κι αντιπαρατίθενται στην αστυνομία στην εθνική οδό που ενώνει την Κωνσταντίνη με την Annaba, μετά τον θάνατο τεσσάρων παιδιών του χωριού από μολυσμένο νερό. Σύμφωνα με το αλγερινό Radio Kalima, αργά την νύχτα ελλιμενίστηκαν δυο φορτηγά πλοία μεταφέροντας δακρυγόνα και εξοπλισμό αντιμετώπισης διαδηλώσεων.
6/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Haï Chahid Mahmoud και στο Misserghine, όταν η αστυνομία επιχείρησε να εκκενώσει κατοικίες που είχαν καταληφθεί από άστεγους και φτωχούς κατοίκους της περιοχής (γύρω στις 100 οικογένειες). Ένας καταληψίας προσπαθεί να αυτοπυρποληθεί αλλά τον προλαβαίνουν άλλοι. Σύμφωνα με μαρτυρίες καταληψιών, η αστυνομία είναι ιδιαίτερα βίαιη στις επιθέσεις της εναντίον των κατειλημένων σπιτιών.
Τυνησία: Ταραχές στο Kef με τέσσερεις νεκρούς διαδηλωτές από τις δυνάμεις καταστολής. Συνολικά 10 οι νεκροί στα βόρεια της χώρας από αστυνομικά πυρά. Πυρπόληση ενός αστυνομικού τμήματος με μολότωφ. Πάνω από 50 οι τραυματίες της ημέρας.
Αίγυπτος: Έκρηξη αγωγού γκαζιού προς την Ιορδανία στο Σινά. Διαιρέσεις στους κόλπους του στρατού (μεταξύ υψηλόβαθμων τα συμφέροντα των οποίων είναι συνδεδεμένα με το καθεστώς και μεσαίων στελεχών), και της αστυνομίας.
Αίγυπτος: Σκληρή καταστολή σ’ ολόκληρη τη χώρα και δεκάδες νεκροί. Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, αστυνομικοί χτυπούν μέχρι τελευταίας πνοής τον νεαρό Blogger Khaled Said που θα γίνει σύμβολο της εξέγερσης της πόλης.
5/2
Τυνησία: Δυο νεκροί από την αστυνομική καταστολή διαδήλωσης στο Kef. Συγκρούσεις και στην Gafsa. Η πόλη αυτή το 2008 είδε μια σειρά από άγριες διαδηλώσεις εργατών στα τοπικά ορυχεία.
4/2
Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Αλεξάνδρεια, κάιρο και Ασσουάν. Συγκρούσεις με παρακρατικούς των δυνάμεων ασφαλείας και του κόμματος του Μουμπάρακ. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ του Καίρου.
Με την ευκαιρία, ας ρίξουμε μια ματιά στις αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας: υπάρχει η αστυνομία (al-shurta) που διοικείται απ’ το υπουργείο εσωτερικών που έχει στενές σχέσεις αλληλοεξάρτησης με τον Μουμπάρακ, αν και τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα απολαμβάνουν ευρεία αυτονομία κινήσεων. Έτσι πολλά απ’ αυτά έχουν μετατραπεί σε βιτρίνες δικτύων διακίνησης ναρκωτικών ή μαφιόζικης “προστασίας”, κάτι που έχει γονατίσει πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και άλλα σε εκκολαπτήρια φανατικών “φορέων της ηθικής” που συχνά ξεσπούν πάνω σε πιο αποκλεισμένα στρώματα της αιγυπτιακής κοινωνίας. Απ’ τη δεκαετία του 1980, η αστυνομική επιχειρηματικότητα ήρθε αντιμέτωπη με τις Μπαλταγκίες, άτυπα δίκτυα συμμοριών του δρόμου, που αποκτούσαν τον έλεγχο της παράνομης οικονομίας αρχικά των παραγκουπόλεων και στη συνέχεια των φτωχότερων συνοικιών του Καίρου. Για τους ξένους και την αιγυπτιακή αστική τάξη, η μπαλταγκία αποτελείται από φανατικούς ισλαμιστές, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια ιδεολογία. Στις αρχές του 1990, ο υπουργός εσωτερικών αποφάσισε ότι “αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, μπορείς να τους προσλάβεις” και άρχισε να μισθώνει τις υπηρεσίες τους, κυρίως τραμπουκισμούς, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς, που επιστρατεύτηκαν εναντίον γυναικών διαδηλωτριών και ανδρών σε κρατητήρια κλπ. Την ίδια περίοδο, η κρατική ασφάλεια (mabahith amn al-dawla) μετατράπηκε σ’ ένα τρομακτικό άνδρο “ανακρίσεων”: βιασμών, βασανιστηρίων και “σοφρωνισμού” αντικαθεστωτικών. Η κεντρική ασφάλεια (amn al-markazi) είναι μια αυτόνομη απ’ το υπουργείο εσωτερικών δομή. Πρόκειται για τους μαυροφορεμένους κρανοφόρους που συχνά αναφέρονται στα ΜΜΕ ως “η αστυνομία”. Στην πραγματικότητα είναι ο προσωπικός στρατός του Μουμπάρακ, ανάλογος των Μπασιτζί, των “φρουρών της επαναστατικής ηθικής” του Ιράν, αλλά αντίθετα μ’ αυτούς είναι μη-ιδεολόγοι και γενικά κακοπληρωμένοι, εξ’ ού και το βλέμμα απογοητευμένης παραίτησης στα μάτια τους, καθώς διαδηλωτές και διαδηλώτριες τους φιλούσαν και τους αποσπούσαν τα όπλα. Η στιγμή αυτή, καθώς οι ίδιοι χάνονταν μέσα στο μπούγιο και δε ξαναγυρνούσαν στη θέση τους, σηματοδοτούσε και το σημείο καμπής για το καθεστώς Μουμπάρακ. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εντελώς διακριτές απ’ τις παραπάνω δομές, και αποτελούν το υποστήλωμα του καθεστώτος ήδη απ’ το πραξικόπημα που έφερε τους στρατιωτικούς στην εξουσία τη δεκαετία του ’50. Ωστόσο, απ’ το 1977 και την ειρήνευση με το Ισραήλ, ο στρατός έχει περιθωριοποιηθεί, και οι ανώτεροι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν με γενναίες αποζημιώσεις από τις ΗΠΑ. Απ’ αυτές τις εξαγορές γεννήθηκε κι ένας κερδοφόρος τομέας επιχειρηματικότητας πρώην στρατιωτικών που αποτελεί καθαρή εισαγωγή κεφαλαίου από τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα τη στήριξη του καθεστώτος. Αυτό το (εθνικιστικό-στρατοκρατικό) κομμάτι της αιγυπτιακής αστικής τάξης, βλέπει τον εαυτό του “ευνουχισμένο” και ταπεινωμένο απ’ την υποταγή του στο αμερικανικό κεφάλαιο και την κυριαρχία των μπαλταγκίων και των διεφθαρμένων αστυνομικών στην καθημερινή ζωή, ενώ καλοβλέπει μια εθνικοποίηση του πλούτου της χώρας και τον άμεσο έλεγχό του. Έτσι, βρίσκεται σε σύγκρουση με τους νεοφιλελεύθερους αστούς γύρω απ’ το περιβάλλον του γιού και υποψηφίου διαδόχου του Μουμπάρακ, Γκαμάλ, που ιδιωτικοποιούν κάθε τί όπου μπορούν ν’ απλώσουν τα χέρια τους και ξεπουλούν τον πλούτο της χώρας στην Κίνα, τις ΗΠΑ και στις πετρελαιομοναρχίες του αραβικού κόλπου. Εντός του στρατού, υπάρχουν σώματα όπως η προεδρική φρουρά και η αεροπορία που είναι πιο κοντινά στο περιβάλλον του Μουμπάρακ, έτσι εξηγείται και το πώς ο γενικός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, έκανε βόλτες και χαιρετούρες με διαδηλωτές, ενώ ο αρχηγός της αεροπορίας ορίστηκε απ’ τον Μουμπάρακ νέος πρωθυπουργός, αλλά και η στάση της προεδρικής φρουράς εναντίον των διαδηλωτών, στην υπεράσπιση του κτιρίου της ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν, ήταν πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών (al-mukhabarat), που υπάγονται στον στρατό (κι όχι στην αστυνομία), προσανατολισμένες στην καταστολή και τα βασανιστήρια κυρίως μη-Αιγυπτίων, γι’ αυτό και ο Σουλεϊμάν δεν ήταν τόσο μισητό πρόσωπο όσο οι υπόλοιποι του προεδρικού περιβάλλοντος. Η υπηρεσίες πληροφοριών, αν και δεν έχουν ιδιαίτερη εκτίμηση στον Μουμπάρακ και ειδικά στο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον του γιου του, έχουν στενές σχέσεις με τη CIA και τον αμερικανικό στρατό και είναι υπέρ του “νόμου και της τάξης” με κάθε τίμημα. Κάτι που έχει σημασία: απ’ τη Δευτέρα 31 Γενάρη, ο Naguib Sawiris, ίσως ο πλουσιότερος επιχειρηματίας στην Αίγυπτο και σήμα κατατεθέν της φράξιας του αναπτυξιακού εθνικιστικού κεφαλαίου, με ριζώματα στην κοινωνία και τη γη της Αιγύπτου, κατέβηκε στις διαδηλώσεις ζητώντας την αποχώρηση του Μουμπάρακ. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο Sawiris και οι σύμμαχοί του απειλήθηκαν πολλές φορές απ’ την εύνοια του Μουμπάρακ και του γιού του προς τους νεοφιλελεύθερους δυτικούς και κινέζους επενδυτές. Ωστόσο, μαζί με την επιστροφή ενός “εθνικού” κεφαλαίου συνδεδεμένου με τον στρατό και οργισμένου απέναντι στην αστυνομία και το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, μια διαδικασία που θυμίζει το αντιβρετανικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα του 1930-50, (αλλά και τις καρικατούρες τύπου “Σπίθα” στην Ελλάδα), ήρθε στο προσκήνιο και μια έκρηξη του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων εργαζομένων.
Οι πόλεις και οι τοποθεσίες της εξέγερσης του 2011, είναι συχνά τα μέρη που εμφανίστηκαν εργατικοί αγώνες και καταστάλθηκαν το 2008-9. Στον απόηχο αυτών των κινητοποιήσεων (κυρίως καθηστικές διαμαρτυρίες, αλλά και άγριες απεργίες όπως στην Mahalla) συγκροτήθηκαν τα πρώτα ανεξάρτητα συνδικάτα, ενώ στις 30/1/2011 σχηματίστηκε η πρώτη ανεξάρτητη συνδικαλιστική ομοσπονδία. Σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις πρωταγωνιστούν κόμματα της αριστεράς που χωρίς να συνδέονται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα που έχει μείνει στο περιθώριο, ή με την παλιά φρουρά του Νασσερισμού, δεν κριτικάρουν ανοιχτά το Ισλάμ, και συχνά συμπαρατάσσονται με το “εθνικό κεφάλαιο”, απαιτώντας κρατικές επενδύσεις στην εθνική αναπτυξιακή οικονομία και στις μικρές επιχειρήσεις.
3/2
Τυνησία: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων ανθρώπων στο Sidi Bouzid μετά τον θάνατο δυο νέων σε αστυνομικό τμήμα.
Αλγερία: Δεκάδες νεαροί πολιορκούν κι επιχειρούν να πυρπολήσουν το τοπικό κοινοβούλιο της Amizour στην Καμπύλη. Εκτεταμένη χρήση χημικών και βία απ’ την μεριά της αστυνομίας.
Βίντεο από Αλγερία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/06/emeutes-en-algerie-5-janvier-2011-videos/
Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια. Τουλάχιστον τρεις νεκροί διαδηλωτές σε συγκρούσεις γύρω απ’ την Ταχρίρ με χιλιάδες ασφαλίτες και παρακρατικούς του Μουμπάρακ. Στην αρχή της ημέρας, η τρομοκρατία του καθεστώτος κερδίζει έδαφος και οι διαδηλωτές υποχωρούν, καθώς δέχονται τις μολότωφ και τα πυρά των παρακρατικών από γέφυρες, ψηλά κτίρια και οχήματα, αλλά μετά την πολύωρη αντίσταση των διαδηλωτών και την αποτελεσματική άμυνά τους (αυτοσχέδιες ασπίδες και σχηματισμοί “λεγεώνας”, οδοφράγματα, αυτοοργανωμένες πρώτες βοήθειες κλπ) υποχωρούν. Αφήνουν πίσω τους τουλάχιστον 500 τραυματίες. Περιορισμένες προσπάθειες απ’ τον στρατό να χωρίσει τις δυο πλευρές, αρκετοί φαντάροι φωνάζουν “είμαστε όλοι Αιγύπτιοι”. Αργά το βράδυ ο στρατός καλεί τους διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια και στις εργασίες τους.
2/2
Αίγυπτος: επιθέσεις παρακρατικών και ασφαλιτών στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταχρίρι στο Κάιρο. Οι παρακρατικοί επιδράμουν με άλογα, καμήλες και αυτοκίνητα παρασέρνοντας κόσμο. Τουλάχιστον 3 νεκροί διαδηλωτές από πυροβολισμούς παρακρατικών. Ο κόσμος δεν υποχωρεί. Οι κόπτες χριστιανοί διαδηλωτές σχηματίζουν αλυσίδες προστατεύοντας του μουσουλμάνους διαδηλωτές την ώρα της προσευχής. Αρκετοί παρακρατικοί “συλλαμβάνονται” απ’ τους διαδηλωτές και βρίσκονται πάνω τους αστυνομικές ταυτότητες, προφανώς τις κουβαλούσαν ώστε σε περίπτωση σύλληψης να αποφύγουν τα βασανιστήρια της ανάκρισης. Παραδίδονται στη συνέχεια σε μονάδες του στρατού που παίζει έναν ρόλο τοποτηρητή.
1/2
Αίγυπτος: Συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων και παρακρατικών στην Αλεξάνδρεια. Μονάδες του στρατού ρίχνουν προειδοποιητικά πυρά στον αέρα. Τυφλά πυρά και από αστυνομικούς κι ασφαλίτες εναντίον διαδηλωτών, χωρίς νεκρούς. Εκατομμύρια παραμένουν στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων ζητώντας την παραίτηση του Μουμπάρακ. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπ. Ομπάμα ζητάει μια “ασφαλή μετάβαση” με την εγγύηση του στρατού.
Αλγερία: Απεργία στην υγεία και στην εκπαίδευση διεκδικώντας καλύτερους μισθούς.
Τυνησία: Βίαιες συγκρούσεις και επιθέσεις σε κρατικά κτίρια στην Kasserine.
31/1
Αίγυπτος: Επιστροφή της αστυνομίας στους δρόμους και νέες επιθέσεις προς τους συγκεντρωμένους της Ταχρίρ. Ο ΟΠΕΚ ανακοινώνει πως υπάρχει κίνδυνος έλλειψης πετρελαίου. Γενική απεργία κηρύσσεται στην Αίγυπτο. Νέα κυβέρνηση σχηματίζει ο διορισμένος πρωθυπουργός, ενώ ο στρατός ανακοινώνει πως δε θα χρησιμοποιήσει βία ενάντια στους διαδηλωτές αλλά θα συλλάβει τους “αλήτες, τους κλέφτες και τους σαμποτέρ”. Πάνω από 250.000 διαδηλωτές στο Σουέζ, 100.000 στην Αλεξάνδρεια και 1.000.000 στο Κάιρο. Μαζικές εξακριβώσεις στοιχείων από στρατό και αστυνομία στην Ταχρίρ, και “προσπάθεια αποφυγής των ακροτήτων” από τους διαδηλωτές. Στο Ισραήλ, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου δηλώνει πως “η χώρα του θέλει να διατηρήσει την ειρήνη με την Αίγυπτο, την μόνη αραβική χώρα μαζί με την Ιορδανία, που διατηρούν καλές σχέσεις με το Ισραήλ”.
Τυνησία: Συγκέντρωση νεαρών διαλύεται βίαια στην Τύνιδα. Γενική απεργία στην Kasserine. Η UGTT καλεί επίσημα στη γενική απεργία που είχε διαδοθεί ήδη “από τα κάτω”.
30/1
Αίγυπτος: Εξέγερση και μαζική απόδραση πάνω από 1.000 κρατουμένων απ’ το Wadi Natroun, φυλακές μεταξύ Αλεξάνδρειας-Καίρου, ανάλογο σκηνικό σ’ ακόμη έξι φυλακές. Αεροπλάνα κι ελικόπτερα πάνω απ’ την Ταχρίρ.
Σουδάν: Άγριες διαδηλώσεις φοιτητών και νεολαίων στο Χαρτούμ, το El-Obeid και το Omdourman, στα πλαίσια μιας εθνικής εμβέλειας κινητοποίησης ενάντια στην κυβέρνηση. Η ημέρα, ορισμένη αρκετό καιρό πριν, συνέπεσε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος απόσχισης του νοτίου Σουδάν, και με την έκτη ημέρα της εξέγερση στην Αίγυπτο. Πάνω από 1.000 φοιτητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία με πέτρες και μικροαντικείμενα, ενώ φοιτητές-μέλη του κυβερνόντος κόμματος, ενώθηκαν με την αστυνομία.
Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα κι εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων στη λεωφόρο Habib-Bourguiba, σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία, ιδιαίτερα μετά το “καραβάνι για την ελευθερία” που κατασκήνωσε στην Casbah, μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης Mohammed el Ghannouchi ανακοινώνει πως “οι ανησυχίες για τη σύνθεση της παρούσας κυβέρνησης είναι υπερβολικές από κάθε μεριά”.
Λιβύη: το καθεστώς ακυρώνει ποδοσφαιρικό αγώνα από φόβο επεισοδίων.
Υεμένη: Συγκρούσεις σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο Άντεν. Στην Υεμένη, σιγοβράζει επίσης ένα αποσχιστικό κίνημα στον Νότο της χώρας ενάντια στον σιιτικό Βορρά, με ψυχροπολεμική καταγωγή, όταν Βορράς και Νότος υπάχθηκαν σε διαφορετικές ζώνες επιρροής (ΕΣΣΔ-ΗΠΑ).
Μαρόκο: Διαδήλωση στη Φες και στη Ταγγέρη, μετά από κάλεσμα της Attac Μαρόκου ενάντια στην ακρίβεια και σε αλληλεγγύη με τον αιγυπτιακό και τυνησιακό λαό.
Συρία: συγκέντρωση μπροστά στην αιγυπτιακή πρεσβεία στο Damas, παρεμποδίζεται απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις.
29/1
Αίγυπτος: Πέμπτη μέρα της εξέγερσης κι εκατοντάδες χιλιάδες σπάνε την απαγόρευση συνάθροισης. Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα των μεγάλων πόλεων είναι καμμένα(60% σε Κάιρο, Ράφα, Ισμαηλία, Μπενί Σουέιφ, σύμφωνα με τις αρχές). 73 νεκροί τις δυο τελευταίες μέρες από τις δυνάμεις ασφαλείας. 50.000 άνθρωποι στην Ταχρίρ. Περιορισμένες λεηλασίες στο Κάιρο, σύμφωνα με τις αρχές από δραπέτες της φυλακής Abou Zaabal. Ο αιγυπτιακός στρατός αντικαθιστά την αστυνομία στη φύλαξη θέσεων-κλειδιά για το κράτος και την οικονομία (τράπεζες, προξενεία, οικείες κυβερνητικών στελεχών κλπ). Ο Μουμπάρακ ορίζει τον Ομάρ Σουλεϊμάν αντιπρόεδρο και ανακοινώνει ότι θα αποχωρήσει απ’ την προεδρία τον Σεπτέμβρη, παραμένοντας στη χώρα. Έκκληση της ΕΕ για “κατάπαυση της βίας” και μεταρρυθμίσεων. Ανακοίνωση του Σαουδάραβα μονάρχη Αμπντάλλαχ στήριξης στον Μουμπάρακ, μετά την παραχώρηση καταφυγίου στον Τυνήσιο πρόεδρο Μπεν Αλή. Ταραχές σε Αλεξάνδρεια και Ράφα. Η οικογένεια του Μουμπάρακ και οι δυο γιοί του, καταφεύγουν στο Λονδίνο.
Αλγερία: Διαδήλωση άνω των 10.000 στην Bejaia, στην Καμπύλη, ενάντια στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στο καθεστώς.
28/1
Αίγυπτος: Τέταρτη μέρα της εξέγερσης, σπάσιμο της απαγόρευσης συναθροίσεων στην πράξη από χιλιάδες εξεγερμένους. Κάιρο, Αλεξάνδρεια και Σουέζ δίνουν τον τόνο με διαδηλώσεις χιλιάδων κι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα. Διαδίκτυο και κινητά χωρίς πρόσβαση. Πυρπόληση του κυβεργείου στην Αλεξάνδρεια και σπάσιμο της απαγόρευσης κυκλοφορίας στην πράξη. Ολονύχτιες λεηλασίες κι εμπρησμοί. Αστυνομία και στρατός στους δρόμους. 60% των αστυνομικών τμημάτων της χώρας μετατράπηκαν σε στάχτες. Υποχώρηση της αστυνομίας στο Σουέζ και έλεγχος της πόλης απ’ τους εξεγερμένους. Το κράτος κόβει το ρεύμα και το νερό στην πόλη. Το ίδιο σκηνικό στο βόρειο Σινά (el-Sheikh) και στα δυτικά (Al-Salom), ενώ η εξέγερση καταστέλλεται βίαια σε Ισμαηλία, Αλεξάνδρεια, Φαγιούμ, Shbin Elkoum και Κάιρο.
Τυνησία: Διαδήλωση αλληλεγγύης προς την αιγυπτιακή πρεσβεία, κι επίθεση της αστυνομίας στην πολιορκεία της Casbah: “έξω ο Ghannouchi”. 22 υπουργοί στην μεταβατική κυβέρνηση, οι 10 απ’ αυτούς (στις θέσεις κλειδιά) είναι της παλιάς, ενώ μερικές “γλάστρες” προέρχονται απ’ την “κοινωνία των πολιτών”, ΜΚΟ, bloggers…. Η UGTT δε συμμετέχει εμφανώς στην κυβέρνηση, παρά την πρόσκληση του Ghannouchi, ωστόσο βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τον μεταβατικό πρωθυπουργό.
Ιορδανία: Διαδηλώσεις χιλιάδων στο Αμμάν, το Irbid, Karak, Ma’an και Diban, ενάντια στην ακρίβεια και την κυβέρνηση.
Αλβανία: αντικυβερνητική διαδήλωση μετά από κάλεσμα της αντιπολίτευσης και ταραχές 200.000 ανθρώπων.
Γαλλία: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον αιγυπτιακό λαό στο Παρίσι, την Μασσαλία κι άλλες πόλεις. Ανάλογες διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Βαρκελώνη, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, Τόκυο, Αθήνα, Ρώμη, Ελσίνκι, Κωνσταντινούπολη, Βυρηττό, Καράκας κα. Στο Παρίσι προσάγονται για εξακρίβωση στοιχείων πάνω από 100 άτομα.
27/1
Τυνησία: συνεχίζεται η πολιορκία των πρωθυπουργικών γραφείων, γενική απεργία και διαδήλωση υπό το σύνθημα “δε θα μας κλέψει κανείς την επανάστασή μας”.
Υεμένη: Πάνω από 16.000 διαδηλωτές στην Σανά, με σύνθημα “ώρα για αλλαγή”, και αντιδιαδηλώσεις απ’ το κυβερνόν κόμμα.
Αίγυπτος: Ταραχές στο Σουέζ με εμπρησμούς οχημάτων, των κυβερνητικών γραφείων, του μεγαλύτερου ξενοδοχείου της πόλης και πολυτελών καταστημάτων, και πολύωρες οδομαχίες γύρω απ’ την πλατεία Al-Arbaïne. Πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και κανόνια νερού απέναντι στους διαδηλωτές, αλλά κι ευρεία χρήση μολότωφ. Πυρπόληση ενός πυροσβεστικού. Στο Σινά, στην πόλη Zouwayed που κατοικείται κυρίως από οπλοφορούντες Βεδουίνους, δυο ρουκέτες τύπου RPG εκτοξεύτηκαν προς την αστυνομία, μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή από πλαστική σφαίρα στο κεφάλι. Οι Βεδουίνοι της περιοχής βρίσκονται στο στόχαστρο των αρχών και συχνά φυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες ή προφυλακίζονται μακροχρόνια χωρίς δίκη. Στην Ισμαηλία, πόλη επί της διώρυγας του Σουέζ, η αστυνομία καταστέλλει κάθε προσπάθεια διαδήλωσης με εκτεταμένη χρήση χημικών και 12 συλλήψεις. H κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο ίντερνετ σ’ όλη τη χώρα. Ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης όπως το tweeter και το facebook, όπου διατηρούσαν σελίδα δίκτυα όπως το “Κίνημα της 6ης Απρίλη” (90.000 μέλη) που κάλεσαν στις διαδηλώσης οργής της 25 Γενάρη, έπαιξαν ρόλο θρυαλλίδας στην εξέγερση.
Ορισμένες παρατηρήσεις για τον ρόλο του διαδικτύου απ’ το Radio Free Europe: α) Ευρεία χρήση του facebook και του tweeter για τη διοργάνωση διαδηλώσεων. Ορισμένες δημοσιεύσεις περιείχαν σκόπιμα ψευδείς πληροφορίες για να μπερδέψουν την αστυνομία, κάτι που έκανε πρόσφατα η αστυνομία στη Λευκορωσία για να μπερδέψει τους διαδηλωτές. β) Όπως στο Ιράν το 2009, βίντεο από κινητά με κάμερα ανεβαίνουν γρήγορα στο διαδίκτυο σε ιστότοπους όπως το YouTube. γ) Παράκαμψη του μπλοκαρίσματος μέσω proxies. δ) Εύκολος εντοπισμός -μέσω tags- απ’ την αστυνομία όλων των σχετικών δημοσιεύσεων. Χάος άσχετων δημοσιεύσεων και σχολίων, που καθιστούν προβληματική την αποτελεσματική οργάνωση. ε) Ευρεία χρήση Proxy IPs σημαίνει κι εύκολος εντοπισμός τους απ’ τις αρχές. Εύκολος εντοπισμός και των χρηστών των κινητών που χρησιμοποιήθηκαν για τα βίντεο που ανέβηκαν κλπ, όπως στην Λευκορωσία, όπου εκατοντάδες άνθρωποι ανακρίθηκαν, αν και παραμένει άγνωστο αν οι εταιρίες-παροχοί παραχώρησαν τα στοιχεία στις αρχές ή αν αυτές διεξήγαγαν την έρευνα μόνες τους.
στ) Άμεση δημοσιοποίηση των συμβάντων σε παγκόσμια κλίμακα, χωρίς την μεσολάβηση των κρατικά-ελεγχόμενων ΜΜΕ, τα οποία όταν δε θάβουν εντελώς το θέμα, μεταδίδουν την κρατική γραμμή.
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: συμπλοκές μεταξύ εποίκων και Παλαιστηνίων παιδιών στην Υπεριορδανία (Δυτική Όχθη). Ένας 17χρονος Παλαιστήνιος πέφτει νεκρός από ένοπλη επίθεση εποίκων, ένας 15χρονος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο της Βηθλεέμ.
26/1
Αίγυπτος: Μακρά νύχτα, μετά από ολοήμερες διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με βίαιες συγκρούσεις σε γειτονιές του Καίρου και του Σουέζ. Ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί, μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές, όταν τους έκλεισε τον δρόμο η αστυνομία άλλαξαν δρομολόγιο, κι όταν τους ξανάκλεισε έστριψαν ξανά, αλλά τότε η αστυνομία άρχισε να τους χτυπά με πλαστικές σφαίρες και να ρίχνει δακρυγόνα, σύμφωνα με μαρτυρία του φοιτητή πολ. επιστημών Kareem M. στο France24. Συγκρούσεις με μολότωφ στο Κάιρο. 700 συλλήψεις στις διαδηλώσεις συν 500 ακόμα το βράδυ. Επίθεση με μολότωφ στα αρχηγεία του κόμματος και λεηλασίες καταστημάτων.
Τυνησία: Συγκρούσεις στην Τύνιδα, στο πρωθυπουργικό μέγαρο της Casbah μετά από επίθεση αστυνομικών μετά από δυο μέρες ήρεμων διαδηλώσεων. Διαδηλωτές καταφέρνουν να εισβάλουν, τραβόντας καλώδια με γυμνά χέρια, στα γραφεία του πρωθυπουργού, αν και στη συνέχεια η αστυνομία του απωθεί με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Πάνω από 50.000 άνθρωποι συμμετέχουν σε διαδήλωση μετά από πρόσκληση για απεργία της UGTT, της τυνησιακής ΓΣΕΕ που ελέγχεται απ’ τους σταλινικούς. Η UGTT ήταν τόσα χρόνια σταθερός συνεργάτης του καθεστώτος στο βωμό της “εθνικής ανάπτυξης”, ωστόσο τώρα παίζει τον ρόλο του οργανωτή των διαδηλωτών.
Μάλι: Ταραχές έξω απ’ τη γαλλική πρεσβεία στο Μπαμάκο, εναντίον των μεταναστευτικών πολιτικών και των εκκενώσεων πρόχειρων καταλυμάτων. Δακρυγόνα και πέτρες εκατέρωθεν.
25/1
Αίγυπτος: Ορδές ασφαλιτών καταλαμβάνουν την πλατεία Ταχρίρ. Αστυνομικές δυνάμεις εμποδίζουν τις διαδηλώσεις απ’ την προσέγγιση της πλατείας. 2 διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός νεκροί στις συγκρούσεις που ξεσπούν. Διαδηλώσεις γειτονιάς σε συνοικίες και προάστια του Καίρου. Συγκεντρώσεις στη Ράφα, την Αλεξάνδρεια κι αλλού.
Λίβανος: Ταραχές σε διάφορες πόλεις της χώρας, μετά από διαδηλώσεις οπαδών της αντιπολίτευσης, έρχονται αντιμέτωποι με τον στρατό που ελέγχεται απ’ τη Χεζμπολλάχ.
Τυνησία: διαδηλώσεις εναντίον του διορισμένου μεταβατικού πρωθυπουργού Ghannouchi.
24/1
Τυνησία: Ένταση προκαλείται στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα σε διαδήλωση έξω απ’ τα γραφεία όπου λάμβανε χώρα η σύσκεψη μελών της μεταβατικής κυβέρνησης με μέλη του RCD του φυγά προέδρου Μπεν Αλή. Ο Μπεν Αλή, που είχε θέσει υπό την κατοχή αυτού και της οικογένειάς του το 40% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το 60% του ΑΕΠ, λέγεται ότι θα φύγει με χρυσό αξίας 1,5 εκ. ευρώ, και ό,τι πρόλαβε να σώσει τις τελευταίες εβδομάδες.
22/1
Μαρόκο: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανθρώπων, ενός μισθωτού στην Καζαμπλάνκα, κι ενός Βεδουίνου Σαχαράουι στη Σμάρα. Ακόμη ένας πλανώδιος έμπορος 41 ετών προσπάθησε να πυρποληθεί αλλά τον εμπόδισαν αστυνομικοί μόλις λούστηκε το εύφλεκτο υγρό στο Beni Mellal.
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι, με 42 τραυματίες, 19 σύμφωνα με την αστυνομία. Οι περισσότεροι όταν ειδικές αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν διαδηλωτές που θεωρούσαν υπεύθυνους για την οργάνωση της διαδήλωσης.
21/1
Υεμένη: Δεύτερη νύχτα ταραχών στο Άντεν, ένοπλοι κάτοικοι βάλλουν κατά στρατιωτών τραυματίζοντας τρεις απ’ αυτούς. Συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά και αρκετά αποσχιστικά του Νότου.
20/1
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Εξέγερση σε στρατόπεδο προσφύγων στη Shu’fat, 22 Παλαιστήνιοι τραυματίες, 3 ασφυκτιώντας από εισπνοή δακρυγόνων, μετά την επέμβαση του ισραηλινού στρατού.
19/1
Τουρκία: συγκρούσεις ξανά στο Ντιαρμπακίρ, μεταξύ Κούρδων και αστυνομίας. βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/21/kurdes-affrontements-a-diyarbakir-19-decembre-2010/
Υεμένη: Δεύτερη μέρα ταραχών, η αστυνομία ανοίγει πυρ εναντίον χιλιάδων διαδηλωτών στην πρωτεύουσα Σανά (τρεις νεκροί) και στο Άντεν, όπου οι κάτοικοι μετά από δέκα μέρες διαδηλώσεων (δεκαπέντε νεκροί) τρέπουν σε φυγή τις δυνάμεις ασφαλείας απ’ την πόλη. Αρκετά κτίρια καίγονται και λεηλατούνται, χωρίς η αστυνομία ή ο στρατός να παρέμβουν. Ανάλογο σκηνικό και στην Taez.
18/1
Αίγυπτος: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανδρών, ενός 25χρονου άνεργου από την Αλεξάνδρεια που οι αρχές παρουσιάζουν σαν τρελλό, κι ενός για τον οποίον δεν δίνουν καθόλου στοιχεία, μπροστά στο κοινοβούλιο, στο Κάιρο.
Τυνησία: Συμπλοκές στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία διαλύει με χρήση δακρυγόνων το πλήθος που διαμαρτυρόταν για την υπεράσπιση απ’ τον πρωθυπουργό της μεταβατικής κυβέρνησης Ghannouchi μελών της προηγούμενης κυβέρνησης Μπεν Αλή.
Υεμένη: Συμπλοκές αντικυβερνητικών διαδηλωτών με αντιδιαδήλωση κυβερνητικών στην πρωτεύουσα Αμμάν. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, αριστεροί, συνδικαλιστές, ισλαμιστές, ζητώντας περιορισμό των εξουσιών του μονάρχη Abdallah ΄Β και πολιτικές ελευθερίες.
Κουβέιτ: Αντιμέτωποι για δεύτερη μέρα με την αστυνομία, εκατοντάδες άραβες απάτριδες που ζητούν υπηκοότητα απ’ το πετρελαϊκό εμιράτο. Τουλάχιστον 140 συλλήψεις απ’ την αστυνομία.
17/1
Αίγυπτος: Αυτοπυρπόληση ενός εστιάτορα απ’ την Ισμαηλία, μπροστά στο κτίριο του κοινοβουλίου στο Κάιρο.
Λιβύη: Αυτοπυρπόληση ενός 23χρονου στην Mascara (νοτιοδυτικά) κι ενός 36χρονου στην Ghardaia (νότια).
Μαυριτανία: Αυτοπυρπόληση ενός 43χρονου μπροστά στη Γερουσία.
Υεμένη: Άγριες διαδηλώσεις μερικών χιλιάδων σε Σανά και Άντεν.
16/1
Υεμένη: αντικυβερνητικοί διαδηλωτές συγκρούονται με υποστηριχτές του προέδρου Αλή Αμπντουλλάχ Σαλέχ στη Σανά, με τουλάχιστον τέσσερεις τραυματίες. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται στην πανεπιστημιούπολη, όπου οι αστυνομικοί βάλλουν με πραγματικά πυρά κατά των συγκεντρωμένων.
15/1
Αλγερία: Τρεις αυτοπυρπολήσεις μέσα σε τρεις ημέρες.
Τυνησία: Μαζικές αποδράσεις από φυλακές και χάος στους δρόμους, σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ. 42 νεκροί σε πυρκαγιά που ξέσπασε στις φυλακές του Monastir. Εξέγερση και στις φυλακές της Mahdia. Ανταλλαγή πυροβολισμών μπροστά στο υπουργείο εσωτερικών στην Τύνιδα, μεταξύ ασφαλιτών κι αγνώστων, με δυο νεκρούς.
Βίντεο από Τυνησία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/15/emeutes-en-tunisie-janvier-2011-videos/
Πληροφορίες (γαλλικά): http://24sur24.posterous.com/tag/sidibouzid
Τουρκία: Ταραχές σε διάφορες πόλης της ανατολής με κουρδική πλειοψηφία, με αφορμή τα 12 χρόνια απ’ τη σύλληψη του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Μικρότερης κλίμακας επεισόδια σημειώθηκαν δυο μέρες πριν στο Ντιαρμπακίρ και αλλού.
14/1
Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Ενέδρες παιδιών της Παλαιστίνης σε οχήματα εποίκων στον οικισμό του Shiloh, εξελίσσονται σε συγκρούσεις μεταξύ μιας εκατοντάδας Παλαιστηνίων κι άλλων τόσων εποίκων υποστηρισσόμενων απ’ την αστυνομία, 3 Ισραηλινοί και 5 Παλαιστήνιοι τραυματίες.
13/1
Σουδάν: Δυήμερες συγκρούσεις μερικών χιλιάδων φοιτητών με την αστυνομία ενάντια στην ακρίβεια και την προτεινόμενη περικοπή της κρατικής βοήθειας στην αγορά πετρελαίου και ζάχαρης, στο Χαρτούμ και στην Gezira. Βαριά καταστολή από πολυάριθμες δυνάμεις ασφαλείας και χρήση χημικών.
Τυνησία: Λεηλασίες στο Hammamet, τουριστικό θέρετρο της Μεσογείου, και καταστροφή ενός αστυνομικού τμήματος, κομματικών γραφείων του Μπεν Αλί και γραφείων επιχειρήσεων. Στο κέντρο της Τύνιδας, τα πλήθη σπάνε στην πράξη την απαγόρευση συναθροίσεων και επιτίθενται σ’ οτιδήποτε συμβολίζει την εξουσία: κρατικά κτίρια, κομματικά γραφεία, επιχειρήσεις. 8 νεκροί από αστυνομικές επιθέσεις.
Υεμένη: αντικυβερνητική διαδήλωση σε “αλληλεγγύη με την αιγυπτιακή επανάσταση” καταστέλλεται και ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ 1.000 διαδηλωτών και της αστυνομίας. Σποραδικές διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα. 10 προφυλακίσεις και 120 συλλήψεις.
12/1
Τυνησία: Συγκρούσεις στο Ettadhamen με 2 νεκρούς από αστυνομικά πυρά. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/13/emeute-a-ettadhamen-12-janvier-2011/ Ταραχές και στη Sfax, με έναν νεκρό 19χρονο. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/14/emeute-a-sfax-12-janvier-2011/ Εκατοντάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Τύνιδας αντιμετωπίζουν την αστυνομία που κάνει χρήση δακρυγόνων βομβίδων. Θα ακολουθήσουν οι πιο σκληρές συγκρούσεις στην Τυνησία με εκατοντάδες κατεστραμμένα μαγαζιά και κρατικά-κυβερνητικά κτίρια, ενώ η αναταραχή θα εξαπλωθεί σε Douz, Kebili, Gabes. Λεηλασίες και καταστροφές και στην Kasserine, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/09/emeutes-sanglantes-a-%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B5%D8%B1%D9%8A%D9%86-kasserine-janvier-2011-videos/
11/1
Τυνησία: Ξεσηκωμός σε Τύνιδα και στο προάστιο Ettadhamoun, ενώ η εξέγερση μετράει ήδη 21 νεκρούς τις τρεις τελευταίες μέρες. Ο Μπεν Αλή εξαγγέλει τη δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας προκειμένου να εξευμενίσει τους εξεγερμένους. Προφανώς δεν αρκεί και οι ταραχές φουντώνουν τη διάρκεια της νύχτας.
10/1
Αλγερία: Σποραδικές συγκρούσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα: στο Bachdjerrah μεταξύ νέων -κυρίως ανέργων και πλανόδιων μικροπωλητών- και αστυνομίας. Στο Tizi Ouzou πυρπολούνται κεντρικά τράπεζας. Στο Ain el Hammam και στο Tadmait οι ταραχές συμπίπτουν με γενική απεργία, στην οποία συμμετέχουν κυρίως τα καταστήματα.
Τυνησία: Ταραχές σε Thala, Kasserine, Regueb.
9/1
Αλγερία: Ταραχές στην Bouira, συμμετέχουν κυρίως μαθητές λυκείων και νέοι. Πέτρες κι εκτεταμμένη χρήση μολότωφ. Στο Bou Ismail, ταραχές ξεσπούν στην κηδεία ενός 32χρονου απ’ την πόλη αυτή που σκοτώθηκε στις ταραχές της 4/1 από αστυνομικά πυρά. Δεύτερη μέρα ταραχών στην Κωνσταντίνη και στα προάστιά της -με επιθέσεις σε κρατικά κτίρια και κυβερνητικά γραφεία- και στην Naciria. Ταραχές και στο Mostaganem: με το που πέφτει η νύχτα νεολαίοι με πέτρες και μολότωφ επιτίθενται στις δυνάμεις της τάξης. Η κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο facebook και το twitter σ’ ολόκληρη τη χώρα.
8/1
Αλγερία: Ταραχές στην Skikda. Πυρπολούνται τα γραφεία του κυβερνόντος κόμματος, και σπάζονται τα φώτα των δρόμων σ’ όλο το κέντρο της Aïn Kechra από δεκάδες κυρίως νέους. Ταυτόχρονα, μια άλλη ομάδα στήνει οδοφράγματα στην εθνική οδό, και διαλύεται μόλις φτάνει η εθνοφρουρά. 35 συλλήψεις απ’ την αστυνομία. Συγκρούσεις και στο Οράν, μετά το κάλεσμα σε διαδήλωση μέσω facebook στο οποίο ανταποκρίθηκαν 50αριά άτομα, κυρίως φοιτητές και νέοι καλλιτέχνες. Ταραχές και στην Ouargla, γύρω απ’ τις λεωφόρους Παλαιστίνης και Τσε Γκεβάρα και στο Béni-Thour. Καίγονται και λεηλατούνται κρατικά κτίρια, η διεύθυνση των τηλεπικοινωνιών κα. Οι ταραχές εξαπλώνονται στο Aokas, Souk el Tenine, El Kseur, με επιθέσεις στα γραφεία του κυβερνητικού κόμματος, σε κρατικά κτίρια και σε αστυνομικές δυνάμεις. Παρόμοιο σκηνικό και στο Tizi Ouzou, με 27 τραυματίες από την καταστολή, ενώ εμφανίζονται επίσης και οδοφράγματα από μεταλλικές μπάρες και κάγκελα, και πυρπολήσεις τραπεζών (BDL κα). Στο Sidi Aïch, πυρπολούνται τα γραφεία της εταιρίας γκαζιού Sonelgaz που είχαν μόλις ανακαινιστεί, κι ένα όχημα της εταιρίας. Επιθέσεις σε κομματικά γραφεία, ένα ταχυδρομείο και σε κτίρια επιχειρίσεων. Λεηλασία των δικαστηρίων και καταστροφή τους, ως επανάληψη του ίδιου σκηνικού στην εξέγερση το 2001, αλλά αυτή τη φορά ολοκληρωτικά.
Τυνησία: ταραχές σε Thala, Kasserine με 9 νεκρούς.
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: κατά τη διάρκεια επεισοδίου μεταξύ της ισραηλινής αστυνομίας και παλαιστινίων, παιδιά της Παλαιστήνης κατάφεραν ν’ απαλλοτριώσουν οπλισμό των αστυνομικών. Σε επιχείρηση της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής για ανεύρεση του οπλισμού ξέσπασαν ταραχές με τρεις αστυνομικούς τραυματίες.
7/1
Αλγερία: Ταραχές σε Akbou, Annaba, Belcourt/Belouizdad, Tazmalt, Tizi Ouzou, Sidi Aich, Ighzer Amokrane, Lakhdaria και Kadiria, με πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων και κομματικών γραφείων. Στην Chéraga, οικογένειες καταληψιών στέγης περικυκλώνουν τις δυνάμεις της εθνοφρουράς σε ενέδρα, και τους τρέπουν σε φυγή. Συγκρούσεις και στο Bou Ismail, με έναν νεκρό εξεγερμένο από τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις με μολότωφ σε εμπορικά κέντρα και καταστήματα -σύμβολα της ακρίβειας. Ταραχές και στην Bouira, καταστρέφονται τα γραφεία της société générale, της Ecotec, νεαροί απ’ τις παραγκουπόλεις καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία, ενώ άλλοι μπλοκάρουν δρόμους (πχ τον RN18 στο προάστιο El Hachmia), δέκα αστυνομικοί τραυματίες. Ταραχές και στην M’Sila, με έναν 18χρονο νεκρό από την αστυνομική καταστολή. Αυθόρμητες ταραχές και οδοφράγματα και στην Κωνσταντίνη, με μια πρακτική που θα γενικευθεί τις επόμενες μέρες: μερικές εκατοντάδες νέοι κλείνουν την κυκλοφορία και τοποθετούν ογκόλιθους στην μέση του δρόμου. Στη συνέχεια μερικοί κλείνουν κοντινούς δρόμους κρατώντας επαφή με το αρχικό μπλόκο, και διατηρώντας μια κινητικότητα. Συνήθως, με το που φτάνουν οι αστυνομικές δυνάμεις μεγάλες σε όγκο, οι εξεγερμένοι σπάνια κάθονται να υπερασπιστούν το μπλόκο, αλλά επιχειρούν ένα καλό ντου και στη συνέχεια διαφεύγουν προς άλλο σημείο.
7/1
Τυνησία: ταραχές στο Sidi Bouzid, καθώς ειρηνική πορεία μαθητών ενώθηκε με εκατοντάδες κατοίκους της περιοχής και επιτέθηκε εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων.
6/1
Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, riouba, Dergana, Bordj el-Bahri, Bordj El Kiffa, Boumerdès, Akbou, Bordj Menaël, Naciria, Izhger Amokrane, Bouria και Ain Defla. Πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων, λυκείων, δικαστηρίων και γραφείων εταιριών. Μπλόκα σε εθνικές οδούς και καταλήψεις πλατειών, που λειτουργούν ως σημεία συνεύρεσης κι ανταλλαγής πληροφοριών.
5/1
Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, Bab-El-Oued, Staouali, Tipaza, Fouka, Djelfa. Κρατικά κτίρια, επιχειρήσεις και καταστήματα που συμβολίζουν την ακρίβεια παραδίδονται στην πυρά. Το ίδιο σκηνικό στο Οράν, με πολύ περισσότερα πυρπολημένα αυτοκίνητα και λεηλατημένα μαγαζιά, και μια επίθεση εναντίον αστυνομικού τμήματος. Συγκρούσεις και στην Koléa, κοντά στο Αλγέρι, με πέτρες και μικροαντικείμενα κατά της αστυνομίας.
4/1
Τυνησία: συγκρούσεις και αστυνομική καταστολή στη Thala, σε πορεία μαθητών σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους του Sidi Bouzid. Κυριαρχούν τα συνθήματα ενάντια στον φόβο.
Σαουδική Αραβία: Άγρια απεργία 500 εργατών για την καταβολή δεδουλευμένων.
Ντουμπάι: Εξέγερση 2.000 εργατών στο Al Quoz, αφήνει πίσω της λεωφορεία, εταιρικά γραφεία κι έπιπλα κατεστραμμένα, κι έναν σεκιουριτά νεκρό. Η εταιρία Jams HR solutions δηλώνει πως πρόκειται απλά για έκτροπα μεθυσμένων απ’ το χριστουγεννιάτικο πάρτυ.
1/1
Αίγυπτος: Παγιδευμένο αυτοκίνητο-βόμβα εκρήγνυται μπροστά στην κοπτική εκκλησία της Al-Qiddisssine στην Αλεξάνδρεια με θύματα 21 νεκρούς. Εκατοντάδες κόπτες χριστιανοί συγκρούονται με την αστυνομία.
βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/26/emeute-au-caire-et-a-suez-25-janvier-2011-videos/
Τυνησία: συνεχίζεται το κλίμα αναταραχής του Δεκέμβρη, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/25/emeutes-de-%D8%B3%D9%8A%D8%AF%D9%8A-%D8%A8%D9%88%D8%B2%D9%8A%D8%AF-sidi-bouzid-%E2%80%93-decembre-2010-les-videos/
Το εγχειρίδιο αυτό (“Πώς να διαδηλώσετε έξυπνα“) κυκλοφόρησε χέρι με χέρι μεταξύ εξεγερμένων του Καϊρου, με την παρότρυνση να μην δημοσιευτεί σε ιστότοπους δικτύωσης όπως το facebook ή το twitter, ώστε να μην ανιχνευτούν απ’ την αιγυπτιακή ασφάλεια οι χρήστες που θα το διακινούν. Παρόλαυτά, ένα μέρος του στάλθηκε από δυο διαφορετικά άτομα στις 27/1 για δημοσίευση στην The Atlantic (link), το οποίο και μεταφράστηκε στα αγγλικά (“How to protest intelligently“) από έναν χρήστη του twitter -στη συνέχεια ζήτησε να σβηστεί ο λογαριασμός του-. Απο κει και πέρα, η μετάφραση κυκλοφόρησε σε διάφορα μέσα (πχ Guardian). Το ίδιο κομμάτι μεταφράστηκε επίσης στα γαλλικά από την ομάδα Le Reveil (link), με τη λογική της συνενοχής με τους αιγύπτιους εξεγερμένους. Η ελληνική μετάφραση έγινε με τη βοήθεια του Άχμαντ και, προς το παρόν, μάλλον είναι η μόνη ολόκληρου του κειμένου σε άλλη γλώσσα. Το αραβικό πρωτότυπο μπορεί να βρεθεί στο scribd (link).
Αν και ένα τέτοιο κείμενο πιθανόν να ξενίζει τον αναγνώστη ή την αναγνώστρια αυτού του site, το εγχειρίδιο πέρα απ’ το αμετάβλητο ενδιαφέρον ενός ιστορικού ντοκουμέντου απ’ την καρδιά της εξέγερσης, όπως την συνέλαβε (αυτό που φαίνεται να αντιπροσωπεύει) μια τάση αυτής στο ξεκίνημά της, διαθέτει και μια άλλη σημαντική ποιότητα: Ο ορισμός στρατηγικής-τακτικής και η προσαρμογή των τακτικών (στα όρια της εργαλειοποίησης) στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων που τίθενται, γίνεται με αμετακίνητη συνέπεια και σχεδόν ξεχασμένη εφευρετικότητα, που αναπληρώνει -ως προς τη χρησιμότητα του κειμένου- τους σαφείς περιορισμούς των πολιτικών στόχων που θέτει το ίδιο (εν ολίγοις, μια αιγυπτιακή μεταπολίτευση) περιορισμοί που είναι προφανώς αλληλένδετοι με την εργαλειακή αντιμετώπιση της εξέγερσης. Τέλος, η μετάφρασή του αποτελεί και μια μικρή απόδειξη της φυσιολογικής επικοινωνίας μεταξύ των φίλων της εξέγερσης διεθνώς, χωρίς τη διαμεσολάβηση των ορνίων των μμε.
Κλικ στην εικόνα ή τον τίτλο, για να ανοίξετε το αρχείο pdf, δεξί κλικ για κατέβασμα (2.23 ΜΒ)
Αναθαρρημένο απ’ την Τυνησιακή εξέγερση, είναι η σειρά του Αιγυπτιακού προλεταριάτου να εμφανιστεί με δυναμικό τρόπο στους δρόμους. Είχαν προηγηθεί οι αυτοπυρπολήσεις τεσσάρων Αιγυπτίων στις 17 και 18 Γενάρη, ενώ απ’ τις 25 γιγαντώθηκαν οι διαδηλώσεις σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις.
H Αίγυπτος είναι μια πολυπληθής χώρα 80 εκ. κατοίκων, οι περισσότεροι εκ των οποίων συγκεντρωμένοι στο Δέλτα και κατά μήκος του Νείλου, δευτερευόντως στη χερσόνησο του Σινά, ενώ η τεράστια έκταση της Σαχάρας είναι σχεδόν ακατοίκητη. Το 1952 το στρατιωτικό κίνημα του Νάσερ ανάγκασε τον βρετανόφιλο βασιλιά Φαρούκ σε φυγή στο εξωτερικό, κι εθνικοποίησε την οικονομία (με πρώτη τη διώρυγα του Σουέζ για την οποία θα συγκρουστεί ένοπλα με Βρετανία-Γαλλία-Ισραήλ το 1956), ενώ θ’ ακολουθησουν δυο ακόμη πολεμικές συγκρούσεις με το Ισραήλ το ’67 και το ’73. Απ’ το 1981 στην εξουσία εκλέγεται (με εκλογές ενός υποψηφίου μέχρι το 2005, και προεπιλεγμένων υποψηφίων έκτοτε, ποσοστά συμμετοχής της τάξης του 25% κλπ) ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, που θα επανασυνδέσει τη χώρα με τη δύση προάγοντας ιδιωτικοποιήσεις, ενώ η στρατιωτική ηγεσία παίζει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο στρατός λαμβάνει δισ. δολλάρια ως οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ (απ’ την εποχή του πολέμου στο Ιράκ, βρίσκεται σε θέση προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ, τρίτη παγκοσμίως στο ποσό της “βοήθειας” που λαμβάνει), και διατηρεί μια σύγχρονη βιομηχανία παραγωγής όπλων αλλά και καταναλωτικών αγαθών, η οποία εξαιρείται απ’ την κρατική φορολογική κι εργατική νομοθεσία. Λέγεται πως η στρατιωτική ηγεσία, συνδεδεμένη στα συμφέροντά της με το καθεστώς Μουμπάρακ, είναι απογοητευμένη απ’ την πιθανότητα διαδοχής του Μουμπάρακ απ’ τον γιο του. Βασική πυλώνες της αιγυπτιακής οικονομίας είναι ο τουρισμός, η γεωργία (Δέλτα και κοιλάδα του Νείλου) και το πετρέλαιο (Σινά, Ερυθρά θάλασσα). Απ’ το 2003 κι έπειτα, το υπουργείο οικονομικών πήρε δραστικά μέτρα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, για τα οποία η χώρα τέθηκε απ’ το ΔΝΤ στην κορυφή της λίστας των χωρών που παίρνουν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες το 2010. Η διάχυτη δυσφορία για την άνοδο των τιμών βασικών αγαθών, καθώς και το αίσθημα απαξίωσης της κυβέρνησης που είναι συνδεδεμένη με το καθεστώς διαφθοράς και ανοιχτής καταστολής του πληθυσμού εκφράζονται ανοιχτά παράλληλα με το κύμα αναταραχής στον αραβικό κόσμο του Γενάρη 2011, με μηνύματα στο διαδίκτυο για διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια, τις αισχρές συνθήκες ζωής (20% κάτω απ’ το όριο της απόλυτης φτώχειας, η πλειοψηφία ζει σε πρόχειρα πολυόροφα κτίρια -η περιοχή δεν είναι σεισμογενής- με ελλειματική ύδρευση-αποχέτευση-θέρμανση κλπ), την ανεργία, τη διαφθορά και το καθεστώς Μουμπάρακ.
25 Γενάρη: “Εθνική Ημέρα της Αστυνομίας”. Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Ισμαηλία, το Ασσουάν και αλλού. Οι διαδηλωτές είναι για πρώτη φορά λόγω τεράστιου όγκου ικανοί να σπάσουν τα κορδόνια της αστυνομίας, και να υποχρεώσουν τους μπάτσους σε υποχώρηση, παρά την εκτεταμμένη χρήση κανονιών νερού και δακρυγόνων. 15.000 καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία Ταρίρ του Καϊρου και παραμένουν εκεί για ώρες μετά την νίκη τους επί της αστυνομίας. Ένας μπάτσος νεκρός στο Κάιρο, δυο νεκροί διαδηλωτές στο Σουέζ. Φυγή του γιου και διαδόχου του ισόβιου προέδρου Μουμπάρακ στο Λονδίνο.
26 Γενάρη: Χιλιάδες στους δρόμους με άγριες διαθέσεις, ένας μπάτσος κι ένας διαδηλωτής νεκροί στο Κάιρο. Πρωτοφανής εξέγερση στο Σουέζ και άγρια καταστολή της με χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία. Οι εξεγερμένοι πρόλαβαν να πυρπολήσουν τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό της πόλης και αρκετά κρατικά κτίρια. Η αστυνομία τελικά θα υποχωρήσει.
27 Γενάρη: Πρώτη εμφάνιση επίδοξων διαχειριστών της εξέγερσης, με δηλώσεις κι εμφανή παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (που διώκεται απ’ το καθεστώς), και του Mohamed El Baradei, δυτικοθρεμμένης προσωπικότητας με βλέψεις μεταβατικού προέδρου. Ένας Βεδουίνος διαδηλωτής πυροβολείται εν ψυχρώ από μπάτσους. Εξοπλισμός των εξεγερμένων στο Σουέζ και την εγγύτερη περιοχή του Σινά, και επιθέσεις κατά αστυνομικών τμημάτων και άλλων κυβερνητικών και κρατικών κτιρίων, οχημάτων, με μολότωφ αλλά και σφαίρες. Ρουκέτες και ριπές αυτομάτων εναντίον αστυνομικών τμημάτων σ’ όλο το Σινά. Μέρος του πληθυσμού είχε ήδη κάποια πρόσβαση στα όπλα απ’ την εποχή της αντι-ισραηλινής αντίστασης. Επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας την νύχτα. Τουλάχιστον 1.000 διαδηλωτές συλληφθέντες. Νυχτερινές μπούκες σε σπίτια και συλλήψεις. Ανησυχίες για τον τουρισμό απ’ το συνέδριο της ένωσης ταξειδιωτικών πρακτόρων που συνεδριάζει στο Λούξορ, το οποίο όπως και τα περισσότερα θέρετρα διατηρούνται ατάραχα. Αναστολή της λειτουργίας του χρηματιστηρίου, μετά την κάθετη πτώση που έπιασε το όριο του 6%.
28 Γενάρη: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε Τουρκία, Λονδίνο, Τυνησία και για πρώτη ίσως φορά στο Κατάρ. Λέγεται πως Τυνήσιοι έστελναν μέσω facebook και blogs συμβουλές σε Αιγύπτιους για το πώς ν’ αντιμετωπίζουν την αστυνομία. Ανακοίνωση μέσω facebook για μια Μέρα της Οργής, από την ίδια ομάδα που δημοσίευσε το κάλεσμα για τις 25, καλώντας σε πορεία ενός εκατομμυρίου. Η κυβέρνηση ρίχνει το ίντερνετ. Μετά από λίγες ώρες πέφτουν και τα κινητά, μέσω των οποίων κυκλοφορούσε σε μηνύματα το κάλεσμα. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή νομοθεσία έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί απ’ το 1958, αναβαθμίζοντας το αστυνομικο-δικαστικό σύμπλεγμα, η κυβέρνηση έχει αυτή τη δυνατότητα. Ο κόσμος μέσα σε 15′ απ’ το τέλος της προσευχής της Παρασκευής προσέρχεται στους δρόμους κατά χιλιάδες. Το κράτος απαντά με πραγματικά πυρά και βία, ενώ ο El Baradei συλλαμβάνεται διακριτικά και τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. -10% για το αιγυπτιακό χρηματιστήριο αξιών και +4,3% για την τιμή του πετρελαίου. Οι εξεγερμένοι του Σουέζ καταλαμβάνουν το αρχηγείο της αστυνομίας μετά τον φόνο ενός διαδηλωτή από μπάτσους, και απελευθερώνουν όλους τους κρατουμένους, οι περισσότεροι διαδηλωτές των προηγουμένων ημερών. Ένας διαδηλωτής πέφτει νεκρός από αστυνομικά πυρά στο Πορτ-Σάιδ, όπου οι εξεγερμένοι πυρπολούν όλα τα κρατικά κτίρια της πόλης.Το απόγευμα, διαδηλωτές καταφέρνουν να πυρπολήσουν γραφεία του κυβερνόντος εθνικού δημοκρατικού κόμματος NDP στο Κάιρο (φωτογραφίες!). Ωστόσο, όταν πολλοί απ’ αυτούς σταματούν για την απογευματινή προσευχή, οι αστυνομικοί συνεχίζουν να τους επιτίθενται και τους διαλύουν με χρήση δακρυγόνων. “Δείτε τί κάνει η αστυνομία! Θέλουμε τον στρατό μαζί μας!” (Κάιρο, διαδηλωτής προς ανταποκριτή του Aljazeera). Αργά το απόγευμα, η κυβέρνηση στέλνει τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και το Σουέζ. Στρατιώτες και διαδηλωτές χαμογελούν και γνέφουν ο ένας στον άλλον, ενώ ο στρατός δεν φαίνεται να κάνει κάτι για να εμποδίσει τους διαδηλωτές, αρκετοί μάλιστα ανεβαίνουν στα τανκς. Δεκάδες χιλιάδες εξεγερμένων σπάνε την απαγόρευση κυκλοφορίας στο Κάιρο και πυρπολούν τα κεντρικά γραφεία του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος του Μουμπάρακ. Το Al Jazeera αναφέρει απροθυμία του στρατού να καταστείλει την εξέγερση στο Κάιρο, όσο και στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση κλείνει τα γραφεία του καναλιού και παύει την μετάδοσή του στην Αίγυπτο. Διαδηλωτές μαζί με στρατιώτες σχηματίζουν αλυσίδα “προστασίας” του Αιγυπτιακού Μουσείου.
29 Γενάρη: Συνεχής παρουσία χιλιάδων στους δρόμους, κυριαρχούν τα συνθήματα εναντίον του καθεστώτος και του Μουμπάρακ (φωτογραφίες), και για ενότητα του στρατού με τους διαδηλωτές. Σύμφωνα με ανταποκριτές του Al Jazeera, οι διαδηλωτές φαίνονται να χουν περισσότερη αυτοπεποίθηση από τις περισσότερες μέρες, ενώ το κλίμα είναι πιο χαρμόσυνο, άνθρωποι όλων των ηλικιών βρίσκονται στους δρόμους (η απαγόρευση κυκλοφορίας έχει καταργηθεί στην πράξη) με την πεποίθηση ότι το τέλος του καθεστώτος είναι θέμα ημερών πια. Στο Μπενί Σουέφ του Καϊρου, 17 διαδηλωτές έπεσαν νεκροί προσπαθώντας να επιτεθούν στο υπουργείο εσωτερικών όταν μπάτσοι άνοιξαν πυρ στο ψαχνό εναντίον τους. Στο Σουέζ -που παίζει έναν ρόλο ανάλογο του Sidi Bouzid στην Τυνησία ως η πρωτεύουσα της εξέγερσης- εξεγερμένοι εισέβαλαν σε αστυνομικό τμήμα και αφαίρεσαν όλο τον οπλισμό απ’ τους μπάτσους πριν τους αφήσουν να φύγουν, και πυρπολήσουν το κτίριο! Το κράτος, μετά τους 300.000 ασφαλίτες που λέγεται ότι έχει συνολικά κινητοποιήσει, τώρα πολιορκεί το Σουέζ με μηχανοκίνητες στρατιωτικές διμοιρίες. Στη Ράφα του Σινά, τρεις μπάτσοι λυντσαρίστηκαν μέχρι θανάτου από το εξαγριωμένο πλήθος. Εισβολές σε φυλακές και μαζικές αποδράσεις λαμβάνουν χώρα. Και ορισμένα “περίεργα” περιστατικά:
1. Άγνωστοι κατάφεραν να περάσουν απ’ την αλυσίδα διαδηλωτών-στρατιωτών γύρω απ’ το Αιγυπτιακό Μουσείο και να καταστρέψουν δυο μούμιες και να προκαλέσουν διάφορες ζημιές. Η πρόσβαση στις πυραμίδες της Γκίζας έχει αποκλειστεί απ’ τον στρατό, αν και η γειτονική πόλη Σαρμ-Ελ-Σεϊχ φαίνεται να ‘ναι ήσυχη.
2. Σύμφωνα με διάφορες αναφορές σε μπλογκς της Al Jazeera και της Liberation, παρακρατικοί της Κρατικής Ασφάλειας φέροντας όπλα με διακριτικά του κυβερνόντος κόμματος επιτέθηκαν, πυρπόλησαν και λεηλάτησαν σπίτια λαϊκών γειτονιών του Καϊρου. “Τρομοκρατούν τον πληθυσμό, ώστε να γυρίσει γονατιστός στην “προστασία” της αστυνομίας”.
3. Στην Αλεξάνδρεια σύμφωνα με μαρτυρία στο Al-Arabiya, διαδηλωτές καταφέρνουν να ακινητοποιήσουν δυο ενόπλους που λήστεψαν μια τράπεζα στη διάρκεια διαδήλωσης, και τους “κατάσχουν” τις αστυνομικές ταυτότητες που διέθεταν οι δύο “άνθρωποι της Ασφάλειας, που είχαν στόχο να δημιουργήσουν χάος”. (βλ. και -google translation- Cris d’ Egypte)
30 Γενάρη: Δεκάδες χιλιάδες εξεγερμένοι παραμένουν όλη την νύχτα στην κεντρική πλατεία Tahrir του Καϊρου, σπάζοντας ξανά την απαγόρευση στην πράξη. Στρατιωτικές μονάδες παίρνουν θέση σε σημεία κλειδιά της πόλης, σταθμούς, τράπεζες, κρατικά κτίρια κλπ, ενώ η αστυνομία αποσύρεται. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι πρώτες πολιτοφυλακές κατοίκων, με ελαφρύ οπλισμό, μαχαίρια, λοστάρια κλπ, για να αντιμετωπιστούν οι παρακρατικές επιθέσεις στις γειτονιές. Ο στρατός καταλαμβάνει τους δρόμους του Σουέζ, ενώ η αστυνομία έχει υποχωρήσει. Οι τράπεζες και το χρηματιστήριο αναστέλλουν τη λειτουργία τους. Ο υπουργός εθνικής άμυνας κι επικεφαλής του στρατού M. Tantawi εμφανίζεται μεταξύ των διαδηλωτών στην πλατεία Tahrir (ο στρατός ήδη απ’ τους αραβο-ισραηλινούς πολέμους χαίρει ευρεία αποδοχή στην αιγυπτιακή κοινωνία). Ο Μουμπάρακ συνεδριάζει με τη στρατιωτική ηγεσία και προτείνει τον πρώην επικεφαλής του στρατού και υπουργο αεροπλοϊας Ahmed Shaqif για πρωθυπουργό. Ο Shaqif είναι ιστορικό στέλεχος του κόμματος και προσωπικότητα ευρείας αποδοχής μεταξύ των στρατιωτικών που αποτελούν το τελευταίο στήριμα του Μουμπάρακ. Ο υπουργός πληροφοριών Ομάρ Σουλεϊμάν ορίζεται αντιπρόεδρος. 34 μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας απελευθερώνονται απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό τους, μετά από εγκατάλειψη των πόστων εκ μέρους των φρουρών τους. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα επίσης αντλεί την αποδοχή της κατά μεγάλο μέρος στην αντίσταση κατά των Ισραηλινών δυνάμεων (ουσιαστικά ήταν το σαμποτάζ των Αδελφών Μουσουλμάνων που επέσπευσε την εγκατάλειψη του Σινά απ’ τους Ισραηλινούς).Όσον αφορά την εξέγερση, με ανακοίνωσή της έχει ζητήσει την αναχώρηση του Μουμπάρακ, υπέρ μιας παρέμβασης του στρατού, δηλώνοντας ωστόσο ότι δε θα θέσει κάποια υποψηφιότητα για την επερχόμενη κυβέρνηση. Εξέγερση στη φυλακή Wadi Natron, αφοπλισμός των δεσμοφυλάκων και μαζική απόδραση χιλιάδων κρατουμένων. Τέσσερις φυλακές σ’ ολη τη χώρα εξεγείρονται και χιλιάδες κρατούμενοι δραπετεύουν μαζικά. Δεκάδες πέφτουν νεκροί στην προσπάθειά τους να αποδράσουν απ’ τις φυλακές του Ανατολικού Καϊρου, 14 πτώματα μαζεύει η τοπική πολιτοφυλακή κατοίκων μπροστά στο τζαμί, 2 είναι μπάτσων ενώ τα υπόλοιπα κρατουμένων. Στη φυλακή του Αμπού Ζαμπάαλ, προς την Αλεξάνδρεια η κατάσταση παραμένει εκτός ελέγχου με ανταλλαγές πυρών μέσα κι έξω απ’ τη φυλακή. Στο Φαγιούμ στα νότια, δεκάδες κρατούμενοι κατάφεραν να ξεφύγουν, ενώ ένας μπάτσος πλήρωσε την προσπάθειά του να σταματήσει κάποιους απ’ αυτούς, με τη ζωή του. Ο στρατός αναλαμβάνει να εμποδίσει τους δραπέτες να ξεφύγουν.
Στους 29 υπολογίζονται οι νεκροί στην Αλεξάνδρεια που πληρώνει το πιο βαρύ τίμημα της καταστολής, ως πόλη-διεθνής βιτρίνα του καθεστώτος, 28 στο Σουέζ, 15 στο Κάιρο συν 17 στο Μπενί Σουέφ, και τουλάχιστον 117 σ’ όλη τη χώρα.
Στην Τυνησία, το καθεστώς του Μπεν Αλί, τραντάζεται στα μέσα Δεκέμβρη για πρώτη φορά τόσο σοβαρά τα 23 χρόνια που κυβερνά με περισσή καταπίεση και διαφθορά. Μια πρωτοφανής λαϊκή εξέγερση ξεσπά μετά την ταπεινωτική κατάσχεση της πραμμάτειας ενός νεαρού πανεπιστημιακού αποφοίτου 26 χρονών που δούλευε ως πλανόδιος πωλητής φρούτων και λαχανικών, απ’ τη δημοτική αστυνομία. Η απόπειρα αυτοκτονίας του νεαρού μικροπωλητή με αυτοπυρπόληση (θα καταλήξει λίγο αργότερα), σε συνδυασμό με τις αυτοπυρπολήσεις ενός 25χρονου, κι ενός 34χρονου (Houssine Ben Faleh Fahli και Lofti Guadri) στο Sidi Bouzid, έθεσαν σε κίνηση μια εκτεταμένη αμφισβήτηση του καθεστώτος.
26 Δεκέμβρη: Οργισμένες διαδηλώσεις συνεχίζονται στο Sidi Bouzid για 6η μέρα στη σειρά. Επιθέσεις σε αστυνομικούς, ένα όχημα της αστυνομίας, κρατικών και κομματικών γραφείων με μολότωφ και πέτρες. Η αστυνομία απαντά με εντατικοποίηση της χρήσης των δακρυγόνων και εκατοντάδες συλλήψεις. Λήγουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της γενικής ένωσης εργατών και του τοπικού κυβερνήτη, καταλήγοντας στην απελευθέρωση όλων των διαδηλωτών (34 προφυλακισμένοι ως τότε), με εξαίρεση 3 για “λόγους κρατικής ασφαλείας”.
28 Δεκέμβρη: Μεγάλες διαδηλώσεις ανέργων πτυχιούχων και αλληλέγγυων προς τον λαό του Sidi Bouzid στην Τύνιδα. Συνθήματα κατά του καθεστώτος, ενάντια στην αύξηση των τιμών, και κοινωνικής δικαιοσύνης κυριαρχούν. “Αξιοπρέπεια είναι η εργασία και η ελευθερία”, στίχο του εθνικού ύμνου επαναλαμβάνουν πολλοί νέοι διαμαρτυρόμενοι για την ανεργία (πάνω από 75% των κατοίκων της χώρας είναι κάτω των 30 ετών, ενώ τα επίσημα στατιστικά για την ανεργία μεταξύ των νέων την φέρουν στο 20%).
1 Γενάρη: Οι ταραχές εξαπλώνονται σε πολλά χωριά του Sidi Bouzid μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή, του Chawki Hidri από πυροβολισμούς αστυνομικών στις 24 Δεκέμβρη. Μετά τους άγριους ξυλοδαρμούς συλληφθέντων, οι δικηγόροι ανταποκρίνονται σε πρόσκληση του σωματείου τους και φορούν κόκκινα περιβραχιόνα σε όλα τα δικαστήρια της χώρας, δεχόμενοι την επίθεση αστυνομικών με πολιτικά έξω από πολλά δικαστήρια.
3 Γενάρη: Κάλεσμα μέσω facebook 11.000 νέων τυνήσιων σε γενική απεργία. Μέσα σε λίγες μέρες, το “η εργασία είναι δικαίωμα” έχει δώσει τη θέση του σε συνθήματα όπως “αρκετά με τον Μπεν Αλί”, “υπουργείο εσωτερικών=υπουργείο τρομοκρατίας”, και άλλα ανοιχτά αντικυβερνητικά κι αντικατασταλτικά συνθήματα. Το καθεστώς λογοκρίνει μια πλατφόρμα blogging, μια πύλη πληροφοριών που εδρεύει στο εξωτερικό, φιλτράρει συγκεκριμμένες λέξεις-κλειδιά στο twitter, ιστοσελίδες έχουν κλειδωθεί κλπ. Στο εξωτερικό, ο αγγλοσαξονικός τύπος περιγράφει το καθεστώς ως απογυμνωμένο από πραγματική κοινωνική και πολιτική δύναμη, ενώ ο γαλλικός είναι πιο προσεχτικός στις διατυπώσεις του.
6 Γενάρη: Ένταση, απεργίες, διαδηλώσεις και συλλήψεις μετά την κηδεία του Mohamed Bouazizi. Βίαιες διαδηλώσεις στην Thala (νοτιοδυτικά της Τύνιδας) αναγκάζουν σε κλείσιμο τα σχολεία της πόλης μέχρι νεωτέρας. Συλλήψεις του ράπερ El Général και των ακτιβιστών μπλόγκερς Hamadi Kaloutchal, Slim Amamou, Azyz Ammami.
8 Γενάρη: Τουλάχιστον ένας νεκρός στις νέες διαδηλώσεις ενάντια στην ανεργία στη Thala, αναφέρει το Reuters. Οι ταραχές εξελίσσονται με απρόβλεπτο και χαοτικό τρόπο, χάρη στην απουσία παραδοσιακών οργανωτικών και θεσμικών πολιτικών δομών.
9 Γενάρη: Επέμβαση του στρατού με αποτέλεσμα τον θάνατο 5 διαδηλωτών. Τα συνδικάτα αρνούνται να καταδικάσουν το κίνημα. Τεταμένη ατμόσφαιρα. Έκρηξη στην πρεσβεία της Τυνησίας στο Seine-Saint-Dennis στο Παρίσι. Απόπειρες αυτοκτονίας κατοίκων αναφέρονται σε περιοχές όπου ο στρατός προελαύνει. Σφοδρές συγκρούσεις στη Regueb όπου η αστυνομία ανοίγει πυρ σκοτώνοντας τρεις. Απαγόρευση συναθροίσεων, στρατιωτικός νόμος και χρήση πραγματικών πυρών από στρατιωτικές δυνάμεις και παραστρατιωτικούς (τάγματα θανάτου). Στην Kalima αστυνομικοί την πέφτουν με πραγματικά πυρά σε κηδεία δολοφονημένου διαδηλωτή, κυνηγώντας τους συγγενείς και συντρόφους του, μέχρι να εγκαταλείψουν το φέρετρο πίσω. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον αριθμό των νεκρών. Τουλάχιστον 16 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στην Thala. Συγκρούσεις και νεκροί διαδηλωτές σε Feriana, Meknassi, Reguab. Πυρκαγιές και πένθος παντού, καθώς ο λαός πέραν του να πλήξει ορισμένα κυβερνητικά κτήρια φαίνεται στην ουσία ανίσχυρος μπρος στα τάγματα θανάτου και τον στρατό. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Chebbi κάνει λόγο για 20 νεκρούς (στην πραγματικότητα ο αριθμός ξεπερνά κατά πολύ αυτό το νούμερο -πιθανώς πολλαπλάσιος- ενώ υπάρχουν αγνωστο πόσοι αγνοούμενοι) και ζήτησε απ’ τον Μπεν Αλί κατάπαυση του πυρός. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, οι νεκροί “είναι δύο ως πέντε, που σκοτώθηκαν ενώ η αστυνομία βρισκόταν σε αυτοάμυνα”.
10 Γενάρη: Διαδηλώσεις και ταραχές σε Bab Jdid, Bab Eljazira, Boumendil, Bab Laassel, Bardo, Mannouba, Den Den και στην πρωτεύουσα Τύνιδα. Στην Kasserine, η αστυνομία περικυκλώνει τους δικηγόρους της πόλης και τους απειλεί με τα όπλα της. Βίαιες συγκρούσεις στην Jendouba, οι εξεγερμένοι παίρνουν την πόλη στα χέρια τους, αν και η αστυνομία συνεχίζει τον πόλεμο φθοράς με πραγματικά πυρά. Η κυβέρνηση κλείνει σχολεία και πανεπιστήμια “μέχρι νεωτέρας”, καθώς αυτά είχαν μετατραπεί σε χώρους συνάντησης και οργάνωσης των εξεγερμένων.
11 Γενάρη: “Ειρηνική συγκέντρωση” καλλιτεχνών και άλλων, για την απελευθέρωση των κρατουμένων της εξέγερσης. Οι μαροκινές αρχές απαγορεύουν συγκέντρωση στο Ραμπάτ υπέρ του τυνησιακού λαού. Πρώτες αναφορές για αυτομόληση στρατιωτών που έστρεψαν τα οπλα τους προς την αστυνομία, ενώ ομάδες διαδηλωτών κατέφυγαν σε καμιόνια του στρατού για να διαφύγουν από αστυνομικούς, στην Kasserine. Στην πρωτεύουσα, νεολαίοι πολιορκούν στρατόπεδα ελπίζοντας να πείσουν τους στρατιώτες να ενωθούν μαζί τους ή τουλάχιστον να αρνηθούν να τους καταστείλουν. Συγκρούσεις στα προάστεια της Τύνιδας, οι εκκλήσεις του Μπεν Αλί για ηρεμία και η εξαγγελία 300.000 νέων θέσεων εργασίας δεν φαίνεται να πιάνουν τόπο. Λεηλασίες καταστημάτων και οδοφράγματα στην πρωτεύουσα, “δεν φοβόμαστε” διακρίνεται απ’ τα συνθήματα των εξεγερμένων. Η αστυνομία επικρατεί στα δυτικά, όπου και εκτελούνται ή εξαφανίζονται δεκάδες άνθρωποι, ενώ οι εξεγερμένοι ελέγχουν το κέντρο.
12 Γενάρη: Έκρηξη στην πρεσβεία της Τυνησίας στη Βέρνη. Ο πρέσβης κάνει λόγο για “τρομοκρατική πράξη, που οφείλεται στην παραπληροφόρηση των τελευταίων ημερών για το τί συμβαίνει στην Τυνησία”. Πάνω από 50 οι νεκροί, μόνο στην Kasserine. 14χρονος διαδηλωτής σκοτώνεται από αστυνομικούς στη Sfax. 16 τουλάχιστον οι νεκροί της ημέρας, σύμφωνα με το Al-Jazeera. Κατεστραμμένα τα κεντρικά γραφεία της κυβέρνησης και τουλάχιστον δυο αστυνομικά τμήματα.
13 Γενάρη: η κυβέρνηση παίζει το τελευταίο της χαρτί, αυτό του τρόμου: ένα μέρος της αστυνομίας αποκόπτεται απ’ το επίσημο σώμα, και μετατρέπεται σε μια “πολιτοφυλακή” που παίρνει τον νόμο στα χέρια της σε πολλές πόλεις, αφήνοντας πίσω της δολοφονημένους, απαγωγές, βιασμούς, λεηλασίες περιουσιών κλπ. Το καθεστώς Μπεν Αλί έχοντας πλέον μια περιορισμένη στήριξη κυρίως στο εξωτερικό (κυρίως Γαλλία και ΗΠΑ, ενώ o Ban Ki-Moon του ΟΗΕ έκανε μια χλιαρή σύσταση για “αυτοσυγκράτηση και διάλογο”) και στην αστυνομία, ξεσπά σε ανοιχτό πόλεμο εναντίον του πληθυσμού. Στην τουριστική Corniche καίγεται μια βίλα κρατικού αξιωματούχου, και λεηλατούνται πολυτελή καταστήματα, στην Gafsa λεηλατούνται τα Carrefour, το ίδιο και στην Gabès, ενώ σε άλλες πόλεις ξεσπούν συγκρούσεις με την αστυνομία. Η αστυνομία προσπαθεί να διασφαλίσει τα τουριστικά θέρετρα (η Τυνησία είναι αγαπημένος τουριστικός προορισμός πολλών Γάλλων, με τουλάχιστον 1,5 εκ. αφίξεις τον χρόνο), οπότε εκτός από οικονομικής σημασίας (πολυτελή καταστήματα και καζίνο δίνουν τον τόνο), η κατοχή τους είναι και θέμα γοήτρου και διεθνούς αναγνώρισης των κυβερνητικών δυνάμεων. Απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της Τύνιδος, και ταυτόχρονη σχεδόν μεταφορά των συγκρούσεων στην περιφέρεια.
14 Γενάρη: Ο πρόεδρος Μπεν Αλί, στριμωγμένος απ’ την έκταση της εξέγερσης, αποφασίζει την απελευθέρωση των συλληφθέντων και σε κυβερνητικό ανασχεδιασμό, κάτι που δε θα αποδειχτεί ικανοποιητικό και τελικά θα εγκαταλείψει τη χώρα, καταφεύγοντας τελικά στη Τζέντα της Σαουδ. Αραβίας. Οι κατασταλτικές δυνάμεις κυριεύουν το κέντρο της πρωτεύουσας, στο οποίο όμως πλέον η κίνηση είναι μηδαμινή. Το καθεστώς έχει ξεπεραστεί κι αυτό γίνεται αντιληπτό επίσης στα ψηλότερα κλιμάκια του κράτους, όπου οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί αρχίζουν να ψάχνονται για το μετά. Τεράστια αντικυβερνητική διαδήλωση στην Τύνιδα (το νούμερο 10.000 συντηρητικών πηγών -New york times- αν και υψηλό για διαδηλώσεις στην Τυνησία μάλλον απέχει ακόμα απ’ το να είναι ρεαλιστικό). Πολιορκεία των κεντρικών της αστυνομίας και του υπουργείου εσωτερικών. Τάγματα θανάτου βγαίνουν παγανιά το βράδυ στο Dowar Heshr και αλλού.
15 Γενάρη: Συμμορίες αστυνομικών και κομματικών σπέρνουν τον πανικό στο κέντρο της Τύνιδας, όπου έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία. Περιφέρονται με οχήματα και λεηλατούν σπίτια, κακοποιούν και εκφοβίζουν ανθρώπους, που ζητούν βοήθεια απ’ το στρατό. Κηρύσσεται κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και στρατός και αστυνομία έχουν οδηγίες να πυροβολούν όποιον δεν συμμορφώνεται με τις οδηγίες τους. Υπηρεσιακός πρωθυπουργός ο Mohammed Ghannouchi, που προκηρύσσει εκλογές σε έξη μήνες, ενώ ταυτόχρονα η βασική σελίδα στο facebook “Ben Ali ουστ” που ενημερώνονταν οι εξεγερμένοι αλλάζει σε “Ghannouchi ουστ”. 13 οι νεκροί της Τύνιδας το τελευταίο 24ωρο σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές. Μες την αναταραχή, μια φωτιά στις φυλακές του Monastir οδήγησε στον θάνατο 43 κρατουμένων. Στις φυλακές της Mahdia, δεκάδες έπεσαν νεκροί σε απόπειρα μαζικής δραπέτευσης ενώ πολλοί αγνοούνται έκτοτε. Μέλη της οικογένειας του Μπεν Αλί την κοπάνησαν για το Παρίσι, όπου εθεάθησαν στην Disneyland. Διαδήλωση αλληλεγγύης στην εξέγερση, στο Παρίσι και στην Μασσαλία, μεσογειακό λιμάνι και τόπο κατοικίας πολλών Τυνήσιων μεταναστών. Πίσω στην Τυνησία, λεηλατούνται οι περιουσίες των μεγάλων οικογενειών του καθεστώτος.
Οι εξεγερμένοι, αρχικά αποτελούμενοι κυρίως από άνεργους πτυχιούχους (η τριτοβάθμια εκπαίδευση παίζει -όπως και στην Ελλάδα- έναν διευρυμένο ρόλο κοινωνικής κι εθνικής συνοχής, ωστόσο η αγορά εργασίας -τουρισμός, βιομηχανίες εξαγωγών στην Ευρώπη- είναι προσανατολισμένη προς ανειδίκευτο και χαμηλών απαιτήσεων εργατικό δυναμικό) και νέους φοιτητές-μαθητές, στη συνέχεια στελεχώθηκαν από χιλιάδες μικροπωλητές, εργάτες, ανέργους κι ελεύθερους επαγγελματίες, γυναίκες μόνες-χήρες, οργανώνονταν κυρίως μέσω άτυπων δικτύων (παρεών, γειτονιών, οικογενειών), καθώς και ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, έτσι ώστε καμμία οργανωμένη πολιτική δύναμη να μη μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι αντιπροσωπεύει το κίνημα, αν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα βρίσκονται υπό διαρκή αστυνομική παρενόχληση, και μόνο εκ των υστέρων προσπαθούν να καβαλήσουν το κύμα της διαμαρτυρίας, προκαλώντας ωστόσο τριγμούς στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Απ’ την μεριά της “διανόησης”, κανένα ενδιαφέρον για την εξέγερση δεν καταγράφηκε, ενώ αντίθετα κέρδισε την υποστήριξη μέρους των “Τυνήσιων του εξωτερικού” (ακόμα και πολλών ισλαμιστών που το είδαν ως μια ευκαιρία για επιστροφή τους στα πράγματα), και του χαμηλότερου στρατεύματος, γόνων λαϊκών οικογενειών και προοδευτικών αξιωματικών. Καθόλου τυχαία, η κοινωνική βάση του κινήματος (προλεταριάτο και υπό προλεταριοποίηση επαγγελματίες και πτυχιούχοι -στις κινητοποιήσεις σύμφωνα με τη Le Monde είναι εμφανής η παρουσία γιατρών, φαρμακοποιών, νοσοκόμων, αλλά και δασκάλων, δικηγόρων, δημοσιογράφων) βρίσκεται σε σύγκρουση με τους επίδοξους εκπροσώπους του (συνδικαλιστές ενσωματωμένοι σε κρατικά πόστα -είναι η πρώτη φορά που στόχος των ταραχών γίνεται και η UGTT, η τυνησιακή γσεε, ενσωματωμένη στο καθεστώς από την “αναπτυξιακή” δεκαετία του 1990-, επίσης μεσοαστοί των ΜΚΟ-βιτρίνων και της αντιπολίτευσης, κοινωνικά στρώματα που ταύτισαν τα συμφέροντά τους με τη βαρβαρότητα του καθεστώτος Μπεν Αλί, ελπίζοντας στη σταθερότητα που θα τραβούσε ευρωπαίους τουρίστες κι επενδύσεις, περιορισμό των ισλαμιστών και αποφυγή μιας ταραγμένης κοινωνικής ζωής όπως στη γειτονική Αλγερία που θα έθετε σε κίνδυνο την κοινωνική τους άνοδο). [Πηγή: έρευνα των Larbi Chouikha και Vincent Geisser και γαλλικός τύπος].
Στο μεταξύ, ελπίδες έχουν γεννηθεί σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο για ανατροπή των ολοκληρωτικών καθεστώτων (οι Τυνήσιοι θεωρούνταν ο πιο υποταγμένος και καρτερικός λαός απ’ τους άραβες, ωστόσο η εξέγερσή τους ήταν εκπληκτικής ταχύτητας και ριζοσπαστικοποίησης, εξαπλούμενη από πόλη σε πόλη και φτύνοντας ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής διαμεσολάβησης απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά). Η Ιντιφάντα της Τυνησίας έδωσε πάτημα και ώθηση, απ’ το Κάιρο ως το Αμμάν της Ιορδανίας όπου και οργανώθηκαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αλληλεγγύης, κι απ’ τη Bayda της Λιβύης όπου ξέσπασαν “ανεξήγητες ταραχές” στις 15 Γενάρη, μέχρι το Οράν, το Αλγέρι και το Ραμπάτ στο Μαρόκο, όπου η επικοινωνία και τα αισθήματα είναι πιο δυνατά προς τον Τυνησιακό λαό και την εξέγερσή του. Στον δυτικό κόσμο, τα περισσότερα μμε σιωπούν ή μεταδίδουν αποσπασματικές εικόνες, σερβίροντας την εξέγερση όπως κάθε άλλη φυσική καταστροφή που συμβαίνει κάπου μακριά. Η Τυνησία ως κράτος πρότυπο της δύσης, “πετυχημένο κράτος-διαφήμιση” του ΔΝΤ και σύμμαχος των ΗΠΑ “στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” κατέρρευσε.
17 Γενάρη: Μεταβατική κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” περιλαμβάνουσα από παλιά και λιγότερο εκτεθειμένα μέλη του καθεστώτος Μπεν Αλή (τα οποία, όπως ήταν αναμενόμενο κράτησαν τις θέσεις-κλειδιά, πχ του πρωθυπουργού, υπ. εξωτερικών, υπ. εσωτερικών), ηγέτες της αντιπολίτευσης, μέχρι αναγνωρίσιμους αντιφρονούντες και “μέλη της κοινωνίας των πολιτών” (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε), όπως ο blogger Slim Amamou που φυλακίστηκε τις τελευταίες μέρες πριν την πτώση, σε μια προσπάθεια ενσωμάτωσης μέρους του κινήματος. Στην απ’ έξω παραμένουν Ισλαμιστές αλλά και το τυνησιακό ΚΚΕ εργατών και η UGTT. Οξυμένα αντανακλαστικά και διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα, πολλοί τραγουδούν “μπορούμε να ζήσουμε μόνο με λίγο ψωμί και νερό, αλλά όχι με το RCD”, το κόμμα του Μπεν Αλή. Βίαια καταστολή των διαδηλώσεων. Στη λεωφόρο Μπεν Αλή της Τύνιδας (λένε ότι θα μετονομαστεί σε “Ελευθερίας”) νέοι εξεγερμένοι φωνάζουν “peur de rien” (δε φοβόμαστε τίποτα) αντιλαμβανόμενοι τους ξένους ανταποκριτές. Επιχειρήσεις του στρατού για τη σύλληψη των 6 ή 6 ελεύθερων σκοπευτών που έχουν ακροβολιστεί σε ταράτσες δημιουργώντας κλίμα φόβου. Το ίδιο σκηνικό στην Bizerte, όπου, παρά τη φυγή της αστυνομίας 2 μέρες πριν την πτώση της κυβέρνησης δε σημειώθηκαν βίαια περιστατικά, εκτός από κάποιες λεηλασίες, που κι αυτές έγιναν με λελογισμένο και συντηρητικό τρόπο. Αποτυχημένη απόπειρα μαζικής απόδρασης απ’ τις φυλακές της Mornag. Οι φυλακές του Monastir και της Mahdia είναι όμως πια ανοιχτές.
18 Γενάρη: Άγρια καταστολή διαδήλωσης χιλιάδων στην Τύνιδα. Οι αρχές υπενθυμίζουν ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και η απαγόρευση συναθροίσεων ισχύει ακόμα. Πορεία 5.000 στη Sfax, οικονομικό κέντρο, και εισβολή στα γραφεία του RCD στην Tataouine από εκατοντάδες διαδηλωτές. Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους του Sidi Bouzid, του Regueb και της Kasserine, πόλεις που πρωτοστάτησαν στις ταραχές. Πολιορκεία πολυτελών σούπερ μάρκετ στην τουριστική περιοχή της Bizerte. Τουλάχιστον 78 οι νεκροί της εξέγερσης. Πάνω από 100 οι τραυματίες.
19-20-21 Γενάρη: Η μεταβατική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τριγμούς, η προκλητική παρουσία μελών του προηγούμενου καθεστώτος συμβάλλει σ’ αυτό. Τα μέλη της που διορίστηκαν απ’ την UGTT παραιτούνται, ενώ κατόπιν αιτήματος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος (που προσπαθεί να ξεπλύνει τη θέση του στο 90′) το RCD του Μπεν Αλή διαγράφεται απ’ την σοσιαλιστική διεθνή (…του Γ. Παπανδρέου προεδρεύοντος). Διαδηλώσεις σε Τύνιδα, Sidi Bouzid και Sfax. “Έκλεψαν τον πλούτο μας, δε θα κλέψουν την Επανάστασή μας” γράφει το μεγάλο πανώ που κρεμάστηκε έξω απ’ το κοινοβούλιο στην Τύνιδα, φανερώνοντας την περιφρόνηση προς την νέα κυβέρνηση. Νομιμοποιούνται τρία κόμματα (Οικολόγοι, Αριστεροί Σοσιαλιστές, Εργατικό-Δημοκρατικό-Πατριωτικό Κόμμα) και ο πρόεδρος της μεταβατικής κυβέρνησης Fouad Mebazaa υπόσχεται “πλήρη ρήξη με το παρελθόν”, “διαχωρισμό κράτους-κομμάτων”, ελευθερία του τύπου και γενική αμνηστία, ενώ ξεκινά δικαστική έρευνα κατά του Μπεν Αλή και της οικογένειάς του. Οι πρεσβείες της Τυνησίας αποσύρουν φωτογραφίες και πορτραίτα του Μπεν Αλή, ενώ ο Τυνήσιος πρέσβης στην Ισπανία δηλώνει πως μια δημοκρατική Τυνησία θα μπορεί να δεχθεί και περισσότερους τουρίστους (ο τουρισμός ανέρχεται στο 6,5% του τυνησιακού ΑΕΠ, απασχολώντας 350.000 εργαζομένους). Η απαγόρευση κυκλοφορίας περιορίζεται στις βραδυνές ώρες (20:00-5:00). Εντωμεταξύ, θορυβημένος απ’ την εξέγερση ο Οίκος Moody’s υποβιβάζει την πιστοληπτική δυνατότητα της Τυνησίας σε BAA3 από BAA2.
Στους επτά ανέρχονται οι Αλγερινοί που αυτοπυρπολήθηκαν τον τελευταίο μήνα.
22-23 Γενάρη: Η αντεπανάσταση επιταχύνεται. Σύσταση “Επαναστατικού Συμβουλίου” από τρία ανεξάρτητα μέλη της μεταβατικής κυβέρνησης με διευρυμένες εξουσίες, σε διαβουλεύσεις με κόμματα, ΜΚΟ, κι εκπροσώπους της “κοινωνίας των πολιτών”. Συνεχείς διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες όλο το σαββατοκύριακο. Εμφανής παρουσία συνδικαλιστών, αριστερών, ισλαμιστών κλπ. Κατάληψη του υπουργείου εσωτερικών όπου αναρτάται μια μεγάλη εικόνα του αυτοπυρπολημένου Μωχάμετ Μπουαζίζι.
24 Γενάρη: Το πρωτοφανές ποσοστό του 100% προσεγγίζει η επ’ αόριστον απεργία των εκπαιδευτικών όλης της χώρας. Πολιορκείται η Kasbah όπου βρίσκεται το παλάτι του Μπεν Αλή και πλέον διαμένει ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης M. Ghannouchi, ενώ πυρπολείται κι ένα περιπολικό. Συγκρούσεις με την αστυνομία το πρωί της Δευτέρας έξω απ’ τα γραφεία του πρωθυπουργού.
25 Γενάρη: Μπροστά στην γενική απαξίωση της μεταβατικής κυβέρνησης, συζητιέται η αντικατάστασή της από ένα “Συμβούλιο για τη διατήρηση της Επανάστασης”, από πολιτικούς και μια “επιτροπή σοφών”. Πολύς κόσμος ξεκινά με τα πόδια απ’ τις εξεγερμένες περιοχές της Δύσης για να φτάσει στην Τύνιδα, χίλιοι έχουν ήδη κατασκηνώσει έξω απ’ το κοινοβούλιο: “Ξεκινήσαμε μια επανάσταση και τώρα ήρθαμε εδώ να την τελειώσουμε” λέει ο Nizar Faleh, εκπαιδευτικός 24 ετών σε δημοσιογράφο της Le Monde. Ο στρατός βρίσκεται σε επιφυλακή για το πολιτικό κενό εξουσίας, σύμφωνα με τον αρχηγό ΓΕΣ.Γενική απεργία στη Sfax, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Καταγγελίες για κακοποιήσεις από ασφαλήτες και για βία στις φυλακές από συγγενείς κρατουμένων.
Δυναμικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου (αναλυτικά). Τουλάχιστον 6 νεκροί (μεταξύ τους ένας μπάτσος) και πάνω από 1.000 συλλήψεις. Μπλοκάρισμα των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter) και των κινητών, και έντονη παρουσία ρουφιάνων (λέγεται πως το καθεστώς ξαμόλυσε 100.000 άτομα για τον λόγο αυτό, ενώ ο αριθμός των “επίσημων” μπάτσων που κινητοποιήθηκαν προσεγγίζει τις 30.000). (λινκ)
26 Γενάρη: Σε 11.026 υπολογίζονται οι δραπέτες από τις τυνησιακές φυλακές απ’ την πτώση του καθεστώτος Μπεν Αλή μέχρι σήμερα. Μετά από έκκληση του υπουργού δικαιοσύνης για προνομιούχο οικειοθελή επιστροφή, 1.532 κρατούμενοι επέστρεψαν στα κελιά. Η Τυνησία είχε πάνω από 31.000 φυλακισμένους σ’ έναν πληθυσμό που μόλις ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια. Διαδηλώσεις 5-6.000 εν αναμονεί του κυβερνητικού ανασχηματισμού, με συμπλοκές έξω απ’ το υπουργικό συμβούλιο στη Τύνιδα και στη Sfax. Εκδίδεται διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του Μπεν Αλή, με πρωτοβουλία της μεταβατικής κυβέρνησης προκειμένου να εξευμενιστεί ο λαός, και να ξεπλύνει τις σχέσεις συνέχειας του καθεστώτος ακόμη και σ’ επίπεδο προσώπων (πχ στα υπουργεία εσωτερικών, εξωτερικών, άμυνας κλπ). “Αυτονομημένοι” μπάτσοι πιστοί στο παλιό καθεστώς επιτίθενται στα γραφεία της UGTT σε Sousse, Gafsa και El Kef. “Μη-κυβερνητικές” συγκεντρώσεις υποκινούμενες απ’ την κυβέρνηση, υπέρ της υπευθυνότητας, της επιστροφής στην εργασία και την ομαλότητα. Περιφερειακή γενική απεργία σε 5 μεγάλες πόλεις (Sfax, Sidi Bouzid κ.α.). Συνεχίζεται η κατασκήνωση-πολιορκεία έξω απ’ το κοινοβούλιο, πολύς κόσμος φέρνει γάλα και τρόφιμα, ενώ αρκετοί έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας -τουλάχιστον ένας έχει ράψει το στόμα του.
Στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, συμπλοκές μεταξύ αμπελουργών και μπάτσων στο Μονπελιέ και την Μασσαλία (μια ωραία φωτό), μετά από δίκη καλλιεργητή για τη δυναμική διαδήλωση της 25/11/10, που ξέσπασε σε συγκρούσεις με τα γαλλικά ΜΑΤ στην Μασσαλία. Αρκετές δράσεις αλληλεγγύης στην τυνησιακή εξέγερση λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία κ.α.
27 Γενάρη: Διαδηλώσεις χιλιάδων στο Sidi Bouzid και στην Τύνιδα ενάντια στην μεταβατική κυβέρνηση.
Διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων στην Υεμένη, ενάντια στο καθεστώς του επί 23 χρόνια προέδρου Ali Abdullah Saleh.
28 Γενάρη: Τρεις απ’ τους απεργούς πείνας έξω απ’ το κοινοβούλιο εισάγονται στο νοσοκομείο. 12 νέοι υπουργοί στην ανασχηματισμένη μεταβατική κυβέρνηση, ενώ η UGTT φαίνεται να μην αναγνωρίζει ούτε το νέο κυβερνητικό σχήμα.
3-4.000 διαδηλώνουν για τρίτη συνεχόμενη Παρασκευή (μετά την προσευχή-τα τζαμιά είναι οι μόνοι χώροι νόμιμης συνάθροισης, συζήτησης κλπ) ενάντια στην ακρίβεια και το καθεστώς, σύμφωνα με το Aljazeera, σε διάφορες πόλεις της Ιορδανίας. Στις διαδηλώσεις συμμετέχει η ισλαμιστική αντιπολίτευση, αριστερές οργανώσεις και συνδικάτα.
Ορισμένες επιπλέον σημειώσεις:
1. Μέσα σε μια δεκαετία, η οικογένεια και οι κουμπαριές του Μπεν Αλή, είχαν συγκεντρώσει το 40% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το 60% του ΑΕΠ. Το σύνολο των επιχειρήσεων αυτών τίθενται τώρα υπό κρατική διαχείριση.
2. Απ’ την ανάδειξη του στρατού ως διαχειριστή της κατάστασης, οι πολιτοφυλακές κατοίκων (φωτό) που σχηματίστηκαν αυθόρμητα στις γειτονιές για να αντιμετωπιστούν οι παρακρατικές επιθέσεις διαλύθηκαν μετά από εντολή των στρατιωτικών. Ωστόσο, παραμένει μια αλλαγή στις σχέσεις σε επίπεδο γειτονιάς, απ’ το ένα γειά, σε κοινά τραπέζια, καθημερινές συζητήσεις κλπ. Στην Τυνησία πάντως ο στρατός δεν είναι τόσο ισχυρός όσο στην Αίγυπτο (μόλις 50.000 στρατιώτες για 220.000 μπάτσους, ο ίδιος ο Μπεν Αλή προήλθε μέσα απ’ τις τάξεις της στρατιωτικής ιεραρχίας, και προφανώς γνώριζε την ισχύ της, οπότε και την αποδυνάμωσε σταδιακά).
3. 28 πολιτικοί σχηματισμοί έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες, οι περισσότεροι βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη στο καθεστώς Μπεν Αλή, και όλοι τους μιλούν στο όνομα της εξέγερσης. Η κρατική τηλεόραση δίνει καθημερινά βήμα σ’ αυτούς τους πολιτικούς. Ωστόσο, ο κόσμος διατηρεί τα αντανακλαστικά του, είναι διάχυτη η αντίληψη ότι “θέλουν να μας κλέψουν την εξέγερση μέσα απ’ τα χέρια μας”. Όλα αυτά τα κόμματα σήμερα, απ’ τα ισλαμιστικά μέχρι τα αριστερά έχουν τεθεί πίσω απ’ την ομπρέλλα της UGTT, η οποία ήδη απ’ το καθεστώς Μπεν Αλή υπήρξε το σταθερό κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που είχε αναλάβει την ενσωμάτωση και την καταστολή σε συνδικαλιστικό επίπεδο του τυνησιακού προλεταριάτου.
4. Όσον αφορά το ρόλο της UGTT στη συγκεκριμένη φάση, αρκεί να παραθέσουμε τις δηλώσεις του Mouldi Jandoubli, εκτελεστικού μέλους της κεντρικής επιτροπής της στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (με τα διαπιστευτήρια πλέον “οργανωτή της εξέγερσης”): “Υπάρχει εκεί μια κυβέρνηση. Η οικονομία πρέπει να ξανατεθεί σε κίνηση, οι άνθρωποι να ξαναγυρίσουν στη δουλειά“.
5. Ο ρόλος της ισλαμικής αντιπολίτευσης παραμένει περιθωριακός (η Τυνησία είναι άλλωστε η πιο “κοσμική” απ’ τις αραβικές χώρες). Στο ξέσπασμα και την ανάπτυξη της εξέγερσης οι ισλαμιστές ήταν απόντες, ενώ μόλις με την πτώση του Μπεν Αλή προσπάθησαν να εμφανιστούν ως μια κινητοποιός δύναμη, κάτι που δεν τράβηξε. Πλέον προσπαθούν να διεισδύσουν σε γειτονιές της πρωτεύουσας πίσω με σκιώδη τρόπο, πίσω από διάφορες τοπικές πρωτοβουλίες.
29 Γενάρη: Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις, συγκρούσεις στην Kasbah, εκκένωση του χώρου γύρω απ’ το προεδρικό μέγαρο απ’ τους μπάτσους.
Από τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, η χώρα κυριεύεται από ένα κλίμα ανησυχίας με αφορμή την αιφνίδια άνοδο των τιμών των βασικών αγαθών (αλεύρι, σιτηρά, γάλα, ζάχαρη, λάδι, πετρέλαιο κλπ), μετά από έναν χρόνο δυσφορίας για τη διαφθορά και τα αμέτρητα σκάνδαλα σχετικά με δημόσια έργα. Ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, που ήδη μαστίζονται από διογκωμένη ανεργία, η οργή είναι έκδηλη. Όλον τον Δεκέμβρη, διάφορα επεισόδια είχαν συμβεί μεταξύ νεολαίων και αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα δεκάδες συλλήψεις και τον τραυματισμό 52 αστυνομικών.
Το ίδιο βράδυ άγριες διαδηλώσεις ξεσπούν σε Fuka (Tipaza) και Staouéli (Αλγέρι). Η συνέχεια εκτυλίσσεται πάνω σε δυο βασικά στοιχεία της αλγερινής νεολαίας, την ταχύτατη κυκλοφορία φημών, σε ένα καθεστώς ελέγχου της πληροφορίας από την κρατική και θρησκευτική ιεραρχία, αλλά και μιας αγωνιστικής άμιλλας, ανάλογης με αυτήν των πυρπολητών οχημάτων στα γαλλικά προάστεια.
Τρίτη 4 Γενάρη: Μια φήμη εξαπλώνεται στη γειτονιά των Trois Horloges και Jean Jaurès στο Bab el Oued. H αστυνομία θα επέδραμε σε μια επιχείρηση-σκούπα ενάντια στους πλανώδιους μικροπωλητές που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια. Το κύριο θέμα των καθημερινών συζητήσεων είναι η χθεσινοβραδυνές ταραχές. Ο ζόφος της οικονομικής ύφεσης και η αίσθηση υφαρπαγής του μέλλοντος των νέων μέσω της καταχρέωσης της χώρας, δίνουν στις ταραχές ένα γενικευμένο αίσθημα απελευθέρωσης, απρόβλεπτο κι εκκρηκτικό. Χάρη στην απουσία νόμιμων, θεσμικών οδών πολιτικής διαπραγμάτευσης, οι εξεγέρσεις έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια, το μόνο μέσο για την υποστήριξη διεκδικήσεων των φτωχώτερων κοινωνικών στρωμμάτων. Προς το παρόν, οι αρχές προσποιούνται πως δεν υπάρχουν ταραχές, ενώ ο πρωθυπουργός σιωπά.
Τετάρτη 5 Γενάρη: Χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή, γύρω στις 19:30, νεολαίοι από γειτονιές του Bab el Oued (Triolet, Trois Horloges, Carrière και 5ο διαμέρισμα) καταλαμβάνουν τους δρόμους και πυρπολούν το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μικρές ομάδες κυρίως νέων, κινούνται στους δρόμους φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα, ενώ η αστυνομία παρακινεί τους καταστηματάρχες να κλείσουν. Καταστρέφονται στάσεις λεωφορείων, οδικά σήματα, δυο πολυκαταστήματα, μια έκθεση αυτοκινήτων Renault κι ένας αστυνομικός σταθμός.
Η εξέγερση του Bab el Oued εξαπλώνεται από γειτονιά σε γειτονιά, καταλαμβάνοντας τα δυτικά της πρωτεύουσας. Μπλόκα και επιθέσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Αποκλεισμός της περιοχής από την αστυνομία. Συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικές δυνάμεις στο Belcourt του Αλγεριού. Θα γίνει ευρεία χρήση μολότωφ κρατώντας τις οδομαχίες επί 16 ώρες, ενώ οι γενειοφόροι ισλαμιστές είναι εμφανώς απόντες. Εκτός απ’ την αστυνομία δεν πλήττονται άλλοι στόχοι, αυτό θα συμβεί την Πέμπτη οπότε και λεηλατούνται τα μαγαζιά της γειτονιάς.
Μπλόκα και ταραχές στο Ain Benian. Επιθέσεις σε ένα ταχυδρομίο, και πολυκαταστήματα στο Bachdjerrah. Κλίμα έντασης σε διάφορες πόλεις, μπλόκα σε δρόμους και συμπλοκές με αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώνονται στα λαϊκά προάστεια του Αλγεριού, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά (Bab el oued, Cheraga, Bachedjerrah, Birkhadem,Zeralda, Bordj el Kiffan).
“Ακρίβεια της ζωής, αναξιοπρεπής στέγαση, ανεργία, ναρκωτικά και περιθωριοποίηση” θίγονται στα συνθήματα της εξέγερσης στις συνοικίες του Οράν, όπου οι λιμενεργάτες κατεβαίνουν σε άγρια απεργία, όπως και οι συνάδελφοί τους στο Αλγέρι (1.100 εργαζόμενοι), παραλύοντας τη θαλάσσια κυκλοφορία της χώρας. Στο προάστειο Baraki του Αλγεριού, 10χρονα και 12χρονα παιδιά αφήνουν το σχολείο για να κατεβούν στο δρόμο ενάντια στις συνθήκες εκπαίδευσης και διαβίωσης.
Τεράστιες κινητοποιήσεις στο Οράν (οδοφράγματα, λεηλασίες κρατικών κτιρίων), Bab el Oued (χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία), Rais Hamidou, Cheraga, Belouizdad, Bachdjarah, Kouba, όπου εκδηλώνονται συγκρούσεις με την αστυνομία από νεολαίους με λοστούς και πέτρες, οδοφράγματα, πορείες.
Πέμπτη 6 Γενάρη: Η περιοχή Belouizdad του Αλγερίου καταλαμβάνεται από εξεγερμένους νεολαίους. Οδοφράγματα από καμμένα λάστιχα και σκουπίδια. Συγκρούσεις στο Moulin και στο El Biar, δακρυγόνα και πυροβολισμοί σε Hydra, Bab el Hamiz και Ezzouar. Οδοφράγματα σε Ain Benian και Rais Hamidou. Πυρπολημένα κτίρια στο Bab el Oued και κλεισμένοι δρόμοι. Σύμφωνα με αναφορές αυτοπτών μαρτύρων, η αστυνομία αποφεύγει, στο μέτρο του δυνατού, την άμεση αντιπαράθεση με τους εξεγερμένους. Καλέσματα για ειρηνικές διαδηλώσεις την Παρασκευή μετά την προσευχή, και το Σάββατο 8 Γενάρη. Στις λαϊκές γειτονιές του Αλγερίου (Cheraga, Ain Benian, Staoueli κα) ο έλεγχος των δρόμων εναλλάσσεται μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομικών δυνάμεων, και οι εχθροπραξίες αναζωπυρώνουν ανά πάσα στιγμή. Στην Tazmalt, σπάζονται τα γραφεία της εφορίας, της εταιρίας γκαζιού, τα δικαστήρια, και λεηλατείται η τοπική βιβλιοθήκη, σε μια επανάληψη του modus operandi των ταραχών του 2001. Έγινε μια απόπειρα καταστροφής του ταχυδρομείου που εμποδίστηκε από μέρος των διαδηλωτών προβάλλοντας ότι αυτή η δομή εξυπηρετεί τους πολίτες κι όχι την εξουσία.
Ταραχές ξεσπούν και στο Bordj El Kiffan, ενώ στο κέντρο η αστυνομία προτρέπει τους οδηγους σε παρακάμψεις και καταστηματάρχες να κλείσουν τα μαγαζιά τους, καθώς πλησιάζει η πορεία απ’ το Bab el Oued. Προειδοποιητικά πυρά και άγρια καταστολή. Το απόγευμα, οι περισσότερες επιχειρήσεις του Αλγερίου έχουν κατεβάσει ρολλά. Μια σαραντάρα εξεγερμένων κρατώντας ξύλα και σπαθιά επιτέθηκαν σε καταστήματα της κυριλέ γειτονιάς του El Biar, λεηλάτησαν ένα εστιατόρειο κι ένα κοσμηματοπωλείο, ενώ προπηλακίσαν και δημοσιογράφους. Βαριά οπλισμένη αστυνομία στη γειτονιά της Bab el Oued. Μπλόκα στο εθνικό δίκτυο στη Καμπύλη. Ταραχές στο Οράν. Λαϊκές εξεγέρσεις σε Bejaia, Tazmalt (επίθεση στα δικαστήρια, την εφορία, την έδρα της εταιρίας γκαζιού και λεηλασία τους), Ighzer, Amokrane, Akbou (επίθεση στα δικαστήρια και σε αστυνομικές δυνάμεις) και αποκλεισμοί δρόμων. Ouzellaguen (επίθεση στο αστυνομικό τμήμα), Tichy (δικαστήρια και εταιρία γκαζιού κατεστραμμένα), Bordj Bou Arreridj, Bouira, Ahnif, Noumerdes, Ain Defla (οδοφράγματα), Khemis Miliana (επιθέσεις σε κρατικά κτίρια), Bordj el Kiffan, Hamiz, Dergan, Bab Ezzouar (επίθεση στο εμπορικό κέντρο), Bab el Oued (διαρκείς οδομαχίες), Bainem, Belouizdad, Sidi Yahia, El Madania, El Biar με καταστροφές καταστημάτων και λεηλασίες. Απόπειρα επίθεσης στο υπουργείο νεολαίας και αθλητισμού. El Harrach (επίθεση στο δημαρχείο και κατάληψη του εθνικού οδικού δικτύου), Dar el Afia (φωτιά σ’ ένα λεωφορείο), Setif, Souk Ahras (συγκρούσεις με ασφαλίτες), Tiaret και αλλού.
Παρασκευή 7 Γενάρη: Πρώτος νεκρός μεταξύ των εξεγερμένων, ο 18χρονός Azzedine Labz, μετά από επίθεση αστυνομικών δυνάμεων στην M’Sila, 300 χμ νότια του Αλγερίου. Ένας μπάτσος πυροβόλησε απευθείας εναντίον διαδηλωτών που είχαν καταλάβει τα ταχυδρομεία και το δημαρχείο, τραυματίζοντας τρεις και ρίχνοντας νεκρό τον νεαρό Azzedine. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στο Αλγέρι, στις Annaba, Oran, Msila, Laghouat, Mostaganem, Setif και Καμπύλη. Καταστροφές, λεηλασίες και εμπρησμοί κρατικών κτιρίων.
Ταραχές με τρεις αστυνομικούς τραυματίες στην Biskra, στην παραγκούπολη του El Tabeg Kalb. Ταραχές στο Bechar, στο Bordj Bou Arreridj (κατάληψη των κεντρικών οδών και καταστροφή του δημαρχείου, τραπεζών, εταιριών τηλεπικοινωνιών, εφορίας, ραδιοφωνικού σταθμού). στο Bourmendes (λεηλασία κτιρίων και τοπικών υπηρεσιών), στο Figuier (οδοφράγματα από καιγόμενα λάστιχα και κυβόλιθους), στο Αλγέρι (συγκρούσεις με την αστυνομία), στο Belouizdad (συγκρούσεις), στην Ταγγέρη (συγκρούσεις και εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων), στο Bab el Oued (όπου πολίτες και “πολίτες” με λοστούς θα κυνηγήσουν διαδηλωτές), στο El Harrach (λεηλατείται σουπερμάρκετ), στο Bab Ezzouar (επίθεση εξεγερμένων στο εμπορικό κέντρο, αστυνομική φρουρά έξω απ’ τα κρατικά κτίρια), στο Bordj el Bahri (επίθεση σ’ ένα εργοστάσιο, ένα γυμνάσιο, κι έναν ραδιοφωνικό σταθμό). Στο Hamiz, μπλοκάρεται η κύρια οδός, αναζωπύρωση των συγκρούσεων στο Ain Taya, Bordj El Kiffan, Bordj El Bahri, Laghouat (μετά την προσευχή, νέοι επιτίθενται σε καταστήματα και στο δικαστήριο της πόλης), Mostaganem, Oum Bouaghi (πυρπόληση δικαστηρίου και εταιρίας γκαζιού), Tizi-Ouzou (επίθεση στα γραφεία της Air Algérie), κλίμα έντασης και σε μικρότερες πόλεις. Σοβαρές ταραχές επαναλαμβάνονται στην Καμπύλη πρώτη φορά από την άνοιξη του 2001 οπότε και σκοτώθηκαν 120 άνθρωποι. Σπασμένες στάσεις, φανοστάτες και σήματα, βανδαλισμοί σε γραφεία εταιριών και δημόσιων υπηρεσιών. Οι εξεγερμένοι επιτίθενται και αποσύρονται στις γειτονιές τους, εμπλέκοντας τις δυνάμεις της αστυνομίας σ’ ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι σύμφωνα με τα μμε.
Δεύτερος νεκρός διαδηλωτής, στο Ain El Hedjal της M’Sila, υπέκυψε στα τραύματά του από αστυνομικά πυρά. Ένας ακόμη (τρίτος συνολικά), 32 ετών σκοτώθηκε σε διαδήλωση στην Bousmail της Tipaza, όταν η αστυνομία επιτέθηκε στους εξεγερμένους.
Το βράδυ, συγκρούσεις μεταξύ εκατοντάδων διαδηλωτών και αλγερινών ΜΑΤ ξεσπούν στην Bouira, σπάζοντας τα γραφεία της Société générale. Η αστυνομία κατακλύζει την περιοχή ενώ κάνει και χρήση πραγματικών πυρών. 2 αστυνομικοί βαριά τραυματίες, ενώ οι δρόμοι μένουν κλειστοί για ώρες.
Η αστυνομία θέτει ως στόχο τον έλεγχο των κεντρικών δρόμων, καθώς στις γειτονιές και τις παραγκουπόλεις καταφέρνει να εισχωρήσει μόνο με την υποστήριξη δακρυγόνων, για να δεχτεί άγριους λιθοβολισμούς ακόμα και από μπαλκόνια σπιτιών.
Μια μαρτυρία απ’ τις ταραχές στην Akbou (Καμπύλη) – 6 Γενάρη
Ρεπορταζ απ’ την καρδιά μιας ταραχής: “Βλέπεις δεν έχω παρά μόνο το μπαλωμένο παντελόνι μου. Δεν έχω τίποτα να περιμένω απ’ την εξουσία…“
Το δικαστήριο της Akbou, η έδρα της Sonelgaz (εθνική εταιρία ηλεκτρισμού και γκαζιού), η τοπική εταιρία ύδρευσης και το αστυνομικό τμήμα της πόλης. Ιδού οι στόχοι που έπληξαν χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές την Πέμπτη 6 Γενάρη στην Akbou, παραδοσιακά πόλη σύμβολο, ένα καζάνι που βράζει από άποψη πολιτικής δραστηριότητας και ταυτόχρονα οικονομική και πολιτική πρωτεύουσα του Άνω Soummam. Ρεπορταζ του ειδικού απεσταλμένου μας.
Πως ήταν; Κατά την άφιξή μας στην Akbou περίπου στις 16:00, το λιγότερο δυο χιλιάδες νεαρών διαδηλωτών πολιόρκησαν το δικαστήριο. Προσόψεις και παράθυρα πετροβολήθηκαν και βόμβες μολότωφ προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές στο κτίριο. Στο εσωτερικό του όσο και στην οροφή, ελάχιστοι αστυνομικοί των ΜΑΤ παρέμειναν να υπερασπιστούν τον θεσμό των δικαστηρίων. Που και που, βγαίνουν στα παράθυρα για να ρίξουν ένα δακρυγόνο κατά των διαδηλωτών που τους πολιορκούν, ενώ διασκορπίζονται γρήγορα πριν επιστρέψει το πλήθος με την ίδια ορμή. Οπλισμένοι με μπουκάλια μπύρας γεμάτα βενζίνη και με μπάζα, οι νεαροί ταραξίες πολιορκούν συστηματικά το δικαστήριο. Εναλλάσσονται, σε τουλάχιστον τρία μέτωπα που έχουν ανοίξει. Η κύρια είσοδος, ο γύρω τοίχος και το πίσω μέρος του κτιρίου. Οι διαδηλωτές έχουν επικεντρωθεί κυρίως σ’ αυτά τα τρία μέτωπα.
Στην πρώτη γραμμή είναι, σε γενικές γραμμές, μια εκατοστή άτομα που αναλαμβάνουν εκ περιτροπής σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος της μικρής στρατιάς μένει πίσω. Εκατοντάδες άνθρωποι που προσπαθούν να ξαναβρούν την ανάσα τους από τα δακρυγόνα, ή να φέρουν “πυρομαχικά”. Κομμάτια των σπασμένων πεζοδρομίων περνούν από χέρι σε χέρι μεταξύ φίλων. Οι επιφορτισμένοι με τον ανεφοδιασμό του “πεζικού” με κοκτέηλ μολότωφ και με πέτρες σχηματίζουν μια δεύτερη γραμμή. Φιάλες ξυδιού μοιράζονται.
Οι διαδηλωτές σκίζουν με τα χέρια τους κομμάτια απ’ τα ρούχα τους, εμποτίζοντάς τα στο πολύτιμο υγρό (ξύδι) και τα επιθέτουν στα πρόσωπά τους, προσπαθώντας να αντισταθμίσουν τις συνέπειες των δακρυγόνων, και να καταφέρουν να αναπνεύσουν πιο καθαρά.
“Βλέπεις δεν έχω παρά μόνο το μπαλωμένο παντελόνι μου. Δεν έχω τίποτα να περιμένω απ’ αυτήν την εξουσία των μ…” μου λέει ένας νεαρός ταραχοποιός, το πολύ είκοσι χρονών. Εντόπισε τον δημοσιογράφο παρά την τόση προσπάθεια να κρυφτώ μαζί με την φωτογραφική πίσω απ’ το δάχτυλό μου. Πράγματι, το παντελόνι του είναι ένα παλιό πρόχειρο αδιάβροχο, με πολλές μεταγενέστερες ραφές.
Ένα ικανό μέρος των ταραξιών αποσπάστηκε πιο μακρυά για να επιτεθεί στο αστυνομικό τμήμα, που γειτνιάζει με το νοσοκομείο της πόλης. Το μικρό ταχυδρομείο που είναι δίπλα στο δικαστήριο είναι εντελώς κατεστραμμένο, Χαρτιά, φάκελοι κι επιταγές ριγμένα παντού στο έδαφος. Οι εξεγερμένοι έσπασαν τη σιδερόπορτα για να αποκτήσουν πρόσβαση σ’ αυτό. Πριν λίγο έφτασαν τα νέα, ότι η έδρα της Sonelgaz λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε. Πηγαίνουμε πίσω προς το ξενοδοχείο για να επαληθεύσουμε τις πληροφορίες.
Πράγματι, οι τοίχοι είναι κατάμαυροι, αλλά ο τόπος ερημιά. Επιστρέφουμε στην νέα πόλη, ένα πλήθος προσελκύει την προσοχή μας. Οι διαδηλωτές λεηλάτησαν τα γραφεία του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας ύδρευσης, που βρίσκεται κοντά στον σταθμό των λεωφορείων. Το έδαφος είναι γεμάτο χαρτιά. Έχει ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο όχλος των νέων περιφέρεται στην πόλη που παραδίδεται στους ταραχοποιούς.
Οι φήμες για την άφιξη ενισχύσεων της αστυνομίας είναι όλο και πιο ακριβείς. Μια διμοιρία από τεθωρακισμένα ξεκίνησαν απ’ την πόλη του El Kseur προς την Akbou. Είναι τα Moustache, τα περίφημα τεθωρακισμένα για τις διαδηλώσεις, που ανοίγουν τις εθνικές παρελάσεις. Οι νεαροί ταραχοποιοί της Akbou προετοιμάζονται για μια μακριά νύχτα συγκρούσεων, τη στιγμή που στην Tazmalt, μια γειτονική πόλη, στήνουν τα πρώτα οδοφράγματα.
Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν πάρει τον έλεγχο της πόλης το βράδυ, όταν τα ΜΑΤ προσπαθούν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, κάνοντας χρήση δακρυγόνων, ενώ ελαστικά καίγονται σε διάφορους δρόμους της πόλης από τους διαδηλωτές.
Μια οξύτατη στιγμή έντασης δημιουργήθηκε το πρωί της Πέμπτης στην πόλη της Akboυ, πρωτεύουσα της Άνω Soummam και πολιτικό και οικονομικό σταυροδρόμι της περιοχής. Η αραιή κίνηση στον αυτοκινητόδρομο RN26, έναν πολυσύχναστο άξονα 24 ώρες το 24ωρο, και η έλλειψη των μεταφορικών φορτηγών προοιώνιζε σαφώς ότι η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που γνώριζε η Akbou θα έδινε σύντομα τα σημάδια μιας ταραχής.
Έτσι, μέχρι το πρωί, εκατοντάδες νεολαίοι οργάνωσαν μια αυθόρμητη διαδήλωση ενάντια στην ακρίβεια, στήνοντας πολλά πρόχειρα οδοφράγματα στο διάβα της, και βάζοντας φωτιά σε λάστιχα αυτοκινήτων. Συγκεντρώθηκαν στο σταυροδρόμι γνωστό ως “Patte d’oie”, όχι μακρυά απ’ το κοινοτικό πάρκο, οι νέοι που είχαν ξεκινήσει τη διαδήλωση αυτή είχαν κλείσει την εθνική οδό πίσω τους με ογκόλιθους, κλαριά δένδρων και διάφορα αντικείμενα.
Φτάνοντας στο σταυροδρόμι της Guendouza, η πορεία πήρε τον δρόμο προς την παλιά πόλη, περνώντας απ’ τον κυκλικό κόμβο στο σημείο του Λυκείου Haroun Mohamed. Οι διαδηλωτές, που στο μεταξύ είχαν μείνει μόνο μια χούφτα απ’ τους αρχικούς, άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι, καθώς ενώθηκαν με τους νέους που άραζαν κατά μήκος του πεζοδρόμου. Σημειωτέον ότι όλα τα συνθήματα που φώναζαν οι διαδηλωτές αφορούσαν το υψηλό κόστος διαβίωσης και την πρόσφατη αύξηση στις τιμές των περισσοτέρων προϊόντων διατροφής.
Ενώ κατά τη διάρκεια της Τετάρτης, πολλά φράγματα της αστυνομίας και της χωροφυλακής είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της RN26, απ’ την Akbou ως την Bejaia, αξιοσημείωτο είναι ότι οι δυνάμεις ασφαλείας παρακολουθούσαν διακριτικά τους διαδηλωτές από απόσταση με πολιτικά.
Η εθνική οδός RN26 αποκόπηκε απ’ την κυκλοφορία σε αρκετά σημεία, μεταξύ άλλων και διασταυρώσεις, όπως της Taharacht και της Guendouza. Ακριβώς όπως είχε αποκοπεί την περασμένη Τρίτη στην Tazmalt από νεαρούς φοιτητές του Αθηναίου Mellikeche που διαδήλωναν ενάντια στην αύξηση των τιμών που έπλητε τις σχολικές μεταφορές.
Νωρίς το απόγευμα, άρχισαν να σχηματίζονται ουρές αυτοκινήτων στα βενζινάδικα, φοβούμενοι ένα αβέβαιο μέλλον, πολλοί οδηγοί έσπευσαν για ανεφοδιασμό καυσίμων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που λάβαμε πριν λίγα λεπτά, από πολλούς πολίτες της Akbou, τα σχολεία έχουν αρχίσει να εκκενώνονται, ενώ ο κόμβος στο λύκειο Haroun, είναι κλειστός για την κυκλοφορία κοντά στο νοσοκομείο, από οδοφράγματα, με δεκάδες καιόμενα λάστιχα.
Κυριακή 9 Γενάρη: Ένας μπάτσος χάνει τη ζωή του όταν το περιπολικό όπου επέβαινε γίνεται στόχος διαδηλωτών με μολότωφ. Είναι ο πρώτος νεκρός απ’ την μεριά των δυνάμεων της τάξης. Ως τώρα 4 διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί απ’ την αστυνομία και πάνω από 100 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Σε 763 ανεβάζει η αστυνομία τους δικούς της τραυματίες. Στο Οράν, φέρνονται στα δικαστήρια 135 συλληφθέντες διαδηλωτές, ενώ το κτίριο της ασφάλειας πολιορκείται από συγγενείς τους κι άλλους εξεγερμένους. Δεκάδες συλληθέντες στο Relizane, στο Sidi Bel-Abbes, στη Saida, το Bechar, Tlemcen, Annaba, Constantine και αλλού, αντιμετωπίζουν τεράστιες ποινές για κλοπές, καταστροφή κρατικής περιουσίας, παράνομη συνάθροιση κ.α. Απεργία πείνας ξεσπά στις φυλακές της Khemis Miliana. Παρεμπόδιση της πρόσβασης στο διαδίκτυο, με τεράστιες καθυστερήσεις και προβλήματα σε facebook, twitter, youtube, dailymotion και άλλες ιστοσελίδες.
Δευτέρα 10 Γενάρη: Ταραχές στο Bachdjerrah μετά από συλληψη πλανόδιου μικροπωλητή, ένας αστυνομικός μαχαιρώνεται από το πλήθος. Οι μπάτσοι εκδιώχνονται με πέτρες και μπουκάλια. Βανδαλισμοί και πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων στην ήσυχη λουτρόπολη Hammam Bou-Hadjar. Η αστυνομία ξεκινά το κυνήγι των νέων εξεγερμένων με επικηρύξεις και μαζικές προσαγωγές σε κάθε πόλη και κάθε χωριό που εκδηλώθηκαν ταραχές.
16 Γενάρη: Ξεδίπλωμα της καταστολής, κακοποιήσεις, συλλήψεις και τουλάχιστον 6 αυτοπυρπολήσεις απεγνωσμένων σε διαφορετικά μέρη.
Γαλλία: Τελικά πόσα αμάξια κάηκαν αυτήν την πρωτοχρονιά;
από τις εορταστικές εκδηλώσεις στο Στρασβούργο
45 με 60 οχήματα πυρπολούνται κάθε νύχτα στη Γαλλία, ενώ τα νούμερα κορυφώνονται δυο συγκεκριμένες νύχτες του χρόνου: την 14η Ιούλη, επέτειο της Άλωσης της Βαστίλης, και την παραμονή της πρωτοχρονιάς: την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου.
O υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux είχε προαναγγείλει ότι δε θα ανακοινωθεί φέτος ο αριθμός των οχημάτων που θα πυρποληθούν, κατά τα ειωθότα, την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου, προκειμένου να “μπει τέλος σ’ έναν ανόητο διαγωνισμό που συνίσταται σε εμπρησμούς οχημάτων νομοταγών πολιτών”.
Σύμφωνα με το περιοδικό Time: “Αν και τα νούμερα αυξομειώνονται, έχουν γενικά πέσει από τα τέλη του ’70, οπότε και η γαλλική προαστιακή νεολαία πρωτοάρχισε να πυρπολεί αυτοκίνητα ως έναν τρόπο να τραβήξει την προσοχή της κοινωνίας, των μήντια και των πολιτικών. Αργότερα η πρακτική μετατράπηκε σε μια τακτική ενέδρας ώστε να τραβηχτούν αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις στο σκηνικό -όπου θα τους επετίθονταν οι συμμορίες. Σήμερα η πράξη έχει περισσότερο το νόημα μιας καθημερινής διαμαρτυρίας ενάντια στην αλλοτρίωση, τις διακρίσεις και την αδιαφορία της πιο προνομιούχας γαλλικής κοινωνίας”.
Σύμφωνα με την πυροσβεστική, ο αριθμός των αυτοκινήτων που κάηκαν την φετινή νύχτα μειώθηκε σχετικά με πέρυσι στο Seine-Saint-Dennis και στο Παρίσι (117 αυτοκίνητα και 500 προσαγωγές στο Île-de-France), αν και στα βόρεια της χώρας φαίνεται αυξημένος. 53.820 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν το βράδυ σ’ όλη τη Γαλλία, 8.060 στο Παρίσι. 2.000 πυροσβέστες ήταν σε επιφυλακή. 8.500 στρατιώτες, κυρίως στην Μασσαλία και αλλού. Το Παρίσι ως συμβολικό κέντρο της κρατικής εξουσίας πρωταγωνίστησε στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς. Αν και ο υπ. εσωτερικών σχολίασε σχετικά ότι “κανένα αξιοσημείωτο επεισόδιο δεν έλαβε χώρα σ’ όλην την επικράτεια”, δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά την ύπαρξη 16 τραυματιών μεταξύ των δυνάμεων της τάξης. “Το βράδυ της παραμονής φέτος ήταν ανησυχητικά ήσυχο”, σύμφωνα πάλι με τα μμε. Δημοσιογράφοι επικαλούμενοι αστυνομικές πηγές ισχυρίζονται πως το υπερβολικό ψύχος “κατάφερε να ηρεμήσει τα πάθη”.
Την παραμονή πρωτοχρονιάς του 2009, πυρπολήθηκαν 1.137 οχήματα “ελαφρά μείωση” σε σχέση με τα 1.147 του 2008, αλλά και πάλι περισσότερα απ’ τα 879 του 2007, ή τα μόλις 450 της παραμονής του 2002.
Ολόκληρο το 2008, πυρπολήθηκαν 36.700 οχήματα (52.000 κατ’ άλλες πηγές, τα νούμερα αυξομειώνονται ανάλογα με το αν συνυπολογίσουμε τον αριθμό διπλανών αυτοκινήτων που υφίστανται ζημιές, τους εμπρησμούς για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ασφαλιστικών απατών κλπ). Το 2007 κάηκαν 42.700 οχήματα, το 2006 44.000, το 2005 45.000, ενώ το 1999 16.088 οχήματα.
501 προσαγωγές πραγματοποιήθηκαν την νύχτα αυτή για το 2011, 481 το 2010, 288 το 2009, 259 το 2008. Απ’ την άλλη μεριά της πόλης, 350.000 άτομα παρακολούθησαν τη φιέστα των δημοτικών αρχών στο Παρίσι, σε σχέση με 270.000 το 2010 και 550.000 το 2009.
“Δεν έχουν προγραμματιστεί πυροτεχνήματα για τo πεδίο του Άρεος” ανακοίνωσε για πρώτη φορά η δημοτική αρχή, προκειμένου να αποτρέψει τους κατοίκους από “άσκοπες βόλτες” στο κέντρο, ενώ παράλληλα “18 έφιπποι της δημοκρατικής φρουράς θα περιπολούν την νύχτα στους δρόμους”. Στην Αλσατία, όπου ο λαός προσπαθεί να προμηθευτεί (παράνομες) κροτίδες και πυροτεχνήματα απ’ τη γειτονική Γερμανία συνεχίζοντας την τοπική παράδοση, θα πολλαπλασιαστούν οι έλεγχοι στα σύνορα όσο και στις πόλεις, ενώ στο Μονπελιέ, εκτός απ’ τα πυροτεχνήματα απαγορεύτηκε προσωρινά(;) και η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους (Πηγή: AFP-γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων). Τέσσερεις μπάτσοι τραυματίστηκαν από κροτίδες στο Στρασβούργο όπου κάηκαν σύμφωνα με την πυροσβεστική πάνω από 65 οχήματα.
10 απ’ τις -κυριολεκτικά- εκατοντάδες εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα στην Κίνα το 2010, όπως τις παρουσιάζει ο συντάκτης ειδήσεων της Κίνας των The Epoch Times (http://www.theepochtimes.com/n2/content/view/48458/):
10. Διαμαρτυρία 10.000 και πλέον ανθρώπων για τον θάνατο ενός αγοριού από νοσοκομειακή αμέλεια – Jiangsu
Το βράδυ της 28ης Νοέμβρη, ένα 5χρονο αγόρι πέθανε, συνδεδεμένο με ενδοφλέβιο ορό στο Λαϊκό Νοσοκομείο της επαρχίας Jiangsu στην πόλη Zhanjiagang. Ήταν ο δεύτερος τέτοιος θάνατος εντός 10 ημερών στο ίδιο νοσοκομείο. Ο γιατρός σε υπηρεσία δεν βρισκόταν εκεί την κρίσιμη στιγμή. Κόσμος απ’ τις οικογένειες των θυμάτων αλλά κι απ’ τον τοπικό πληθυσμό εξοργίστηκαν απ’ την υπεροψία και την αδιαφορία του νοσοκομειακού προσωπικού. Την έβδομη μέρα μετά τον θάνατο του δευτέρου παιδιού, μέρα μεγάλης σημασίας για τα κινέζικα μνημόσυνα έθιμα, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά στο νοσοκομείο. Οι αρχές κινητοποίησαν τόσο τις κλασσικές αστυνομικές δυνάμεις, όσο και ειδικές αστυνομικές μονάδες απ’ το Suzhou και το Changzhou, κάτι που εξόργισε περαιτέρω τους χιλιάδες συγκεντρωμένους για να πενθήσουν. Ο θυμός έγινε γρήγορα οργή, και η οργή βία. Το νοσοκομείο σπάστηκε κι έμειναν πίσω μόνο συντρίμμια. Αστυνομικά καπέλα, ασπίδες, αλουμινένιες βέργες απ’ το νοσοκομείο ρίχτηκαν γύρω-γύρω σαν λάφυρα. Ήταν η πρώτη μαζική διαμαρτυρία στην Zhangjiagang ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
9. 1.000 επιτιθέμενοι στην αστυνομία ενάντια στις απαλλοτριώσεις γεωργικής γης – Guangxi
Το πρωί της 13ης Οκτώβρη, οι γεωργοί της πόλης Longyu της επαρχίας Guangxi παρεμπόδισαν τα κατασκευαστικά έργα, καθώς δεν είχαν λάβει ικανή αποζημίωση για τη γη τους που είχε απαλλοτριωθεί με το έτσι θέλω. Απαίτησαν την απελευθέρωση άλλων χωρικών που είχαν συλληφθεί σε συμπλοκές με την αστυνομία την προηγούμενη μέρα. Η τοπική κυβέρνηση αρνήθηκε το αίτημά τους, πυροδοτώντας μια έντονη αντιπαράθεση. Επτά αστυνομικά οχήματά κι ένα κυβερνητικό αυτοκίνητο αναποδογυρίστηκαν από οργισμένους χωρικούς, κι ένας αστυνομικός ξυλοκοπήθηκε μέχρι να ματώσει. Για τη διάλυση του πλήθους, κινητοποιήθηκαν η στρατιωτική αστυνομία, ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και προσωπικό της κρατικής ασφάλειας, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και ξυλοδαρμών τραυματίζοντας αρκετούς χωρικούς. Η αστυνομία αποσύρθηκε απ’ τους δρόμους μόνο μετά τις 4 το απόγευμα.
8. Μαζικά κατά της ρύπανσης – Guangxi
Στις 11 Ιούλη, οι χωρικοί του Pangling της επαρχίας Guangxi διεξήγαγαν μια ευρεία διαμαρτυρία στο εργοστάσιο αλουμινίου Xinfa λόγω της ρύπανσης. Το εργοστάσιο έστειλε 300 υπαλλήλους του να επιτεθούν στους χωρικούς με σωλήνες και ξύλινα ραβδιά, τραυματίζοντας αρκετούς και ρίχνοντας 2 ηλικιωμένες στο ποτάμι. Οργισμένοι χωρικοί περικύκλωσαν το εργοστάσιο και του επιτέθηκαν με πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες. Σύμφωνα με χρήστες του διαδικτύου, δεκάδες εργάτες τραυματίστηκαν και υπήρξαν ακόμη νεκροί. Καταστράφηκε μέρος του εξοπλισμού. Το Κέντρο πληροφόρησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία ανέφερε ότι οι αρχές κινητοποίησαν πάνω από 1.000 άτομα της στρατιωτικής αστυνομίας και ειδικών αστυνομικών μονάδων, καθώς και τεθωρακισμένα οχήματα. Οι αρχές αρνούνται την ύπαρξη νεκρών. Μετά το συμβάν, χιλιάδες χωρικών κατέθεσαν μηνύσεις στην τοπική κυβέρνηση, αλλά η διαδικασία μπλοκαρίστηκε από την στρατιωτική αστυνομία.
7. Διαμαρτυρία και καταστολή με δακρυγόνα – Ma’anshan
Το βράδυ της 11ης Ιούνη, ο Wang Guoqing, διευθυντής του γραφείου τουρισμού γιια την περιοχή Ma’anshan, της επαρχίας Anhui χτύπησε έναν φοιτητή οδηγώντας πάνω απ’ το όριο ταχύτητας. Αφού παρέσυρε τον φοιτητή, σταμάτησε το αμάξι του, κατέβηκε και τον χτύπησε σπάζοντάς του το οστό της οφθαλμικής κόγχης. Αφού συγκεντρώθηκε ένα πλήθος περαστικών απαιτώντας απ’ τον Wang να ζητήσει συγγνώμη, ο Wang κάλεσε την αστυνομία ζητώντας την προστασία της. Διέφυγε κρυμμένος μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας. Η τοπική κυβέρνηση της Ma’anshan φοβούμενη ταραχές, έστειλε τα κινεζικά ΜΑΤ και μονάδες της στρατιωτικής αστυνομίας για να διαλύσουν το πλήθος. Αρκετοί τραυματίστηκαν ενώ ο Wang κατάφερε να διαφύγει. Ο κόσμος αμύνθηκε με πέτρες και μπουκάλια νερού, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα για να τους διαλύσει.
6. Χωρικοί εναντίον εργολάβων, μπράβων και κράτους – Yunnan
Στις 2 Νοέμβρη, γύρω στους 200 κατοίκους της Κοινότητας Phoenix της επαρχίας Yunnan συγκεντρώθηκαν σ’ ένα εργοτάξιο για να διαμαρτυρηθούν κατά του δημάρχου της γειτονικής πόλης Zhaotong που τους αφαίρεσε τη γη τους στο όνομα των κρατικών απαλλοτριώσεων γης. Ο δήμαρχος είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τους εργολάβους, ενώ επωφελούταν και προσωπικά απ’ το έργο. Οι αρχές της Zhaotong έστειλαν πάνω από 20 οχήματα, περιλαμβανομένων 2 ασθενοφόρων κι ενός πυροσβεστικού. Το απόγευμα, γύρω στα 1.000 διευθυντικά στελέχη μαζί με προφανώς πληρωμένους τραμπούκους εμφανίστηκαν με μαχαίρες και τσουγκράνες, χτυπώντας όσους χωρικούς βρήκαν εκεί. Ένας 30άρης άνδρας και μια 40άρα γυναίκα χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου, και δεκάδες ακόμη τραυματίστηκαν. Εξοργισμένοι χωρικοί αναποδογύρισαν το αυτοκίνητο ενός υπευθύνου και πυρπόλησαν άλλων. Στη συνέχεια, τα επίσημα μέσα έθαψαν το γεγονός ότι υπήρξαν νεκροί απ’ την μεριά των χωρικών και κατέκριναν τις διαμαρτυρίες τους.
5. Κρατικοί υπάλληλοι χτυπούν ηλικιωμένη μικροπωλήτρια, το πλήθος καίει μπατσικά οχήματα ως αντίποινα – Kunming
Το βράδυ της 26ης Μάρτη, μια ηλικιωμένη πλανώδια μικροπωλήτρια στην αγορά της περιοχής Beishi του Kunming, επαρχία Yunnan, συνελήφθη από υπαλλήλους της αστικής διαχείρισης (chengguan), που της επέβαλαν πρόστιμο 200 γιουάν (18 ευρώ). Εκείνη έπεσε στα γόνατα εκλιπαρώντας για έλεος, καθώς είχε μόνο 150 γιουάν, αλλά οι υπάλληλοι αναποδογύρισαν το κάρο της, τραυματίζοντας την ίδια. Εξοργισμένοι απ’ τη συμπεριφορά τους, μικροπωλητές και περαστικοί γρήγορα μαζεύτηκαν γύρω τους και τους έσπρωξαν μέσα σ’ ένα βανάκι για να μην μπορέσουν να ξεφύγουν. Το εξαγριωμένο πλήθος ανέτρεψε επτά οχήματα της αστυνομίας και πυρπόλησε δυο απ’ αυτά. Οι συγκρούσεις κράτησαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Στις 21 Ιούνη, η τοπική κυβέρνηση της Weizi στην πόλη Changyi της επαρχίας Shandong έστειλε ένα κομβόι 60 οχημάτων για μια υποχρεωτική κατεδάφιση μέρους του χωριού Taobu. Οι κάτοικοι ενημέρωσαν ο ένας τον άλλον για την έλευσή τους με αυτοσχέδια σινιάλα, και βγήκαν όλοι μαζί να υπερασπιστούν τα σπίτια τους. Η ομάδα κατεδάφισης εκφοβίστηκε απ’ το πλήθος των χωρικών και υποχώρησε αμέσως. Όμως ο χωρικός Song Wei δεν κατάφερε να φύγει απ’ την μέση. Χτυπήθηκε από ένα όχημα και έπεσε στο έδαφος, με τα πόδια και τα χέρια σπασμένα και το πρόσωπο να αιμορραγεί. Ο οδηγός προσπάθησε να διαφύγει, αλλά εξοργισμένοι χωρικοί έσπασαν το όχημα και έβγαλαν από μέσα τον οδηγό δέρνοντάς τον. Στο τέλος, οι χωρικοί έδιωξαν απ’ το χωριό τους απεσταλμένους της τοπικής κυβέρνησης παίρνοντας 22 απ’ τα κυβερνητικά οχήματα. Έσκασαν τα λάστιχα κι απαίτησαν απ’ τους αξιωματούχους του Κόμματος να δώσουν εξηγήσεις, όπως θα ‘ρχονται να τα πάρουν.
3. Διαδηλωτές σπάνε αστυνομικό τμήμα και δέρνουν τον διευθυντή του – Sichuan
Στις 3 Αυγούστου στην πόλη Neijiang της επαρχίας Sichuan, ένα ζευγάρι ξυλοκοπήθηκε βίαια και τραυματίστηκε σοβαρά από τοπικούς υπαλλήλους αστικής διαχείρισης (chengguan) και αστυνομικούς με αφορμή μια θέση πάρκινγκ μοτοσυκλέτας. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας την παράδοση των υπεύθυνων για τη βιαιοπραγία εναντίον του ζευγαριού. Οι τοπικές αρχές έστειλαν πάνω από 1000 ΜΑΤ για να καταστείλουν το πλήθος, που αυξήθηκε σε πάνω από 10.000 συμμετέχοντες σε σφοδρές μάχες με την αστυνομία σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Πάνω από 30 αστυνομικοί τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένου του αστυνομικού διευθυντή. Το επεισόδιο έλαβε τέλος όχι νωρίτερα απ’ τις 7 το επόμενο πρωί και μετά τις συλλήψεις δεκάδων πολιτών.
2. Χιλιάδες οργισμένων χωρικών επιτίθενται σε κυβερνητικό κτίριο – Jiangxi
Το απόγευμα της 5ης Ιούλη, η τοπική κυβέρνηση της Gangkou της επαρχίας Jiangxi, έστειλε αστυνομικά οχήματα και πάνω από 100 αστυνομικούς για να εμποδίσουν χωρικούς απ’ την Dongxia να κινηθούν προς το Πεκίνο όπου ήθελαν να διαμαρτυρηθούν εναντίον των υποχρεωτικών μετατοπίσεων πληθυσμών. Οδηγοί λεωφορείων δέχθηκαν απειλές για να μην επιβιβάσουν χωρικούς, κάτι που υποχρέωσε πάνω από 100 χωρικούς να κάνουν μια παράκαμψη περπατώντας 50 χιλιόμετρα μέσα απ’ την επαρχία Hubei προς το Πεκίνο. Η αστυνομία έστειλε 30 αστυνομικά οχήματα για να ανακόψει την πορεία των χωρικών και να τους γυρίσει στο κτίριο της τοπικής κυβέρνησης. Οι χωρικοί ζήτησαν να διαπραγματευθούν με τον δήμαρχο, αλλά διαλύθηκαν απ’ την αστυνομία. Δυο γυναίκες χτυπήθηκαν μέχρι αναισθησίας απ’ την αστυνομία και πάνω από είκοσι τραυματίστηκαν. Χιλιάδες οργισμένοι χωρικοί έσπασαν τα παράθυρα του κτιρίου της τοπικής κυβέρνησης ενώ 18 αστυνομικά οχήματα σπάστηκαν με πέτρες και τούβλα. Τρομαγμένοι, οι κρατικοί αξιωματούχοι τράπηκαν σε φυγή.
1. Μαζική διαμαρτυρία εξελίσσεται σε παρατεταμένο πόλεμο – Jiangsu
Πάνω από 1000 αγρότες από την περιοχή Tong’an της επαρχίας Jiangsu συγκεντρώθηκαν στην έδρα της τοπικής κυβέρνησης διαμαρτυρόμενοι για τις υποχρεωτικές μετατοπίσεις. Εξοργισμένοι απ’ τη στάση των αξιωματούχων, κατέλαβαν και λεηλάτησαν το κυβερνητικό κτίριο της Tong’an. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκατέλειψαν την πόλη, αφήνοντας τον κρατικό μηχανισμό παράλυτο. Χιλιάδες χωρικοί έμειναν καθηλωμένοι σε μια αντιπαράθεση μ’ έναν τεράστιο αριθμό ειδικών αστυνομικών δυνάμεων, ΜΑΤ, ασφαλίτες, κάθε βράδυ για δυο εβδομάδες. Στο τέλος, το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας της πόλης Suzhou καταχώρισε τα γεγονότα ως ένα πολιτικό συμβάν που κατευθυνόταν από “ξένα κέντρα” και κλιμάκωσε την ένταση μέχρι να επανακτήσει τον έλεγχο…
Ένα κείμενο για την καλύτερη κατανόηση των “φοιτητικών” συγκρούσεων στην Ιταλία, που όπως και στην Αγγλία διεξάγονται στο φόντο του τέλους του κράτους πρόνοιας, την εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας μαζί μ’ αυτό, και της αδυναμίας αναπαραγωγής της νέας εργατικής τάξης, που φέρει τόσο αποφασιστικότητα όσο και κάποια νοσταλγία.
Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει
Ορισμένοι συζητάτε, θαυμάζετε, σκανδαλίζεστε, απ’ αυτές τις στιγμές μητροπολιτικού αντάρτικου στη Ρώμη. Μου φέρνετε στο μυαλό την Κοντέσσα: “Εσείς, άνθρωποι που αναζητούν την ειρήνη, για να κάνουν εν ειρήνει ό,τι αυτοί θέλουν…” Μ’ άλλα λόγια, θα θέλατε τα τρία εκατομμύρια των νέων να καταναλώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μέσα στην ανεργία και στην επισφάλεια, με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον να πετύχουν ή να δημιουργήσουν, οικονομικά στερημένοι από μια ανεξάρτητη ζωή, αναγκασμένοι να ζουν στο σπίτι με τους γονείς τους, να αναβάλουν κάθε επιλογή στη ζωή τους, να γίνουν ζευγάρια, να κάνουν παιδιά, να ‘χουν ένα εισόδημα, να εγκαταλειφθούν απλά στην απόγνωση.
Θα θέλατε να γίνουν ναρκωμένοι θεατές του ξεπουλήματος κάθε δημόσιου πλούτου; Να ανέχονται σιωπηλά την υπεροψία του συνδέσμου βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του οργανωμένου εγκλήματος, ακόμα και των γονιών τους; Οι φοιτητές να παρακολουθούν σιωπηλοί την καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης κι όλα όσα συνεπάγεται αυτό στην καθημερινή ζωή; Στην τελευταία πορεία στο Μιλάνο ήταν πολλοί οι νέοι που άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και στεντόρεια: “Εκδίκηση”. Τα στατιστικά του ΟΟΣΑ επισημαίνουν ότι στην Ιταλία υπάρχει ανοικτό ένα κοινωνικό νεανικό ζήτημα: Σχεδόν το 80% των νέων στην Ιταλία, απ’ τα 18 ως τα 24, είναι άνεργοι, το διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, κι απ’ τους νέους που εργάζονται, σχεδόν οι μισοί είναι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που καθιστούν αδύνατη την εξασφάλιση του μέλλοντός τους, ενώ οι πτυχιούχοι που βρίσκουν τελικά εργασία, είναι οι λιγότεροι στην ΕΕ. Πάνω από δυόμισι εκατομμύρια νέων είναι σε αναζήτηση εργασίας, ή έχουν πια σταματήσει να ψάχνουν. Και πλέον ούτε τα μέσα μαζικής σύγχυσης, ούτε τα οικογενειακά εισοδηματικά αποθέματα μπορούν να καλύψουν ή να μεταθέσουν για το μέλλον τις αντιφάσεις. Τί θέλετε λοιπόν να είναι αυτές οι μικρές φωτιές της Ρώμης για μια τόσο διαλυμένη κοινωνικά νεολαία; Έχουμε μνήμη του πώς αναπτύσσονται ιστορικά οι κοινωνικές εξεγέρσεις; Η Ιταλία έχει μια πλούσια ιστορία από τέτοιες, με πιο πρόσφατη αυτή της Πιάτσα Λορέτο.
Ε καλά, θα πείτε τώρα, αυτοί που διαμαρτύρονται είναι κυρίως οι νέοι, οι φοιτητές, μα ως συνήθως, δεν είναι παρά οι πρώτες σάλπιγγες του αγώνα.
Έχουμε μπροστά μας τρία χρόνια επαχθών οικονομικών μέτρων 50 δις τον χρόνο που η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει για να επιστρέψει στο πρόγραμμα ευρωπαϊκής σταθερότητας. Η άρχουσα τάξη που κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια κρατώντας την κοινωνική ειρήνη στην Ιταλία με λευκές επιταγές, δημιουργώντας το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, μας καλεί τώρα να τις πληρώσουμε.
Υπάρχει μια σοβαρή κρίση του καπιταλισμού, από την οποία δεν μοιάζει ικανή να γλυτώσει, και προαναγγέλει μια νέα ύφεση, καθώς δεν έχει πρόχειρο κάποιον νέο πόλεμο ή μια εκκρηκτική υποτίμηση.
Οι νέοι φοιτητές δεν είναι παρά οι πιο αναμμένες σπίθες που πετάγονται απ’ τα μισαναμμένα κάρβουνα: υπάρχουν 20 εκατομμύρια εργαζομένων με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη, και με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους, του κλεισίματος των επιχειρήσεων ή της εξοντωτικής εντατικοποίησης των ρυθμών εκμετάλλευσης, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί μια απ’ τις πιο άνισες διανομές του πλούτου, με το 10% του πληθυσμού να κατέχει όσα και το υπόλοιπο 90%.
Με 4 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες να εξευτελίζονται καθημερινά και να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κοροιδεμένοι απ’ τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με τον κίνδυνο της απέλασης μόλις χάσουν τις δουλειές τους.
Με μια κατάσταση όσον αφορά τις γυναίκες, που περιλαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια προσφορά υπηρεσιών στις γυναίκες καταστροφική, μια εκκωφαντική γελοιοποίηση της γυναικείας μορφής.
Με ένα περιβάλλον γεωλογικό, αστικό και πολιτιστικό, ολοένα και πιο εγκαταλελειμένο στον εαυτό του, μιας και τα ενδιαφέροντα της κυβέρνησης είναι διαφορετικά: κι από τo περιβάλλον αυτό ξεκίνησαν για τη Ρώμη τα πλήθη του Αμπρούτσο και της Καμπάνιας. Σ’ αυτά τα πλαίσια, τί ακριβώς περιμένετε να είναι οι μικρές φωτιές της Ρώμης, με όλα τα μισαναμμένα κάρβουνα έτοιμα να πάρουν φωτιά;
Το γενικό κλίμα καταστολής του Βρετανικού Κράτους και η “βασιλική γαλήνη” δέχθηκαν ένα αποφασιστικό πλήγμα στις 10 Νοέμβρη 2010, στο Millbank Tower, όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια έφοδος ενός οργισμένου όχλου, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των φοιτητικών διδάκτρων.
Οι σκηνές απ’ την ταράτσα του κατειλημένου κτιρίου και τις καταστροφές που έσπασαν την κατεστημένη πεποίθηση ότι οι μπάτσοι έχουν το πάνω χέρι στους δρόμους του Ηνωμένου Βασιλείου, και ειδικά στην ανοιχτή φυλακή του Λονδίνου των άπειρων καμερών CCTV. Την μέρα αυτή, συνέβη κάτι πολύ σπουδαιότερο απ’ τη διάλυση των γραφείων του κυβερνόντος πολιτικού κόμματος στην πρωτεύουσα – μια υφέρπουσα ταξική βία εκδηλώθηκε ανοιχτά, γιορταστικά, και μεταδόθηκε παντού μέσα απ’ τα διεθνή μμε, σε όλους τους αντιστεκόμενους σ’ όλον τον κόσμο.
Νιώσαμε αυτήν την απίστευτη δύναμη και πάλι στις 9 Δεκέμβρη, κι έμοιαζε πως είμαστε ακόμα στην αρχή.
Η δυνατότητα που έχουμε μπροστά μας αυτήν τη στιγμή, είναι η δυνατότητα μιας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης. Κι εντός της, βρίσκεται η αναγκαιότητα όλοι αυτοί που θεωρούν ήδη τους εαυτούς τους “πολιτικά συνειδητοποιημένους” και ταξικά “ενεργούς” να ξέρουν πως να σωπαίνουν, πως να κάνουν στο πλάι, και να αναγνωρίσουν ότι η δυνατότητα που παρουσιάζεται σ’ αυτούς είναι να αποδυθούν την ίδια τους την πατενταρισμένη, προδιαγεγραμμένη και παρεμποδιστική τελικά προσκόλλησή τους στα δικά τους θεωρητικά και πρακτικά μοντέλα.
Πολυάριθμες “αλληλεπιδράσεις” (“μοίρασμα εμπειριών άμεσης δράσης και προπονήσεις, συζητήσεις, καλέσματα για ένα κεντρικό δίκτυο/πλατφόρμα) έχουν ξεπεταχθεί τις δυο-τρεις τελευταίες βδομάδες που κρατάει η φοιτητική αναταραχή. Έχει αναμφίβολα τη σημασία του να λέμε στους διπλανούς μας να κουκουλώνονται στις πορείες, για παράδειγμα, ή τί να κάνουν όταν συλλαμβάνονται, αλλά όσον αφορά το να τους “δείχνουμε” τί και πώς είναι η εξέγερση, πέρα απ’ την ανάγκη αυτών που δασκαλεύουν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και να παρουσιασθούν ως ειδικοί του αγώνα, έχει κάποια άλλη αξία; Στις πρόσφατες ταραχές, το πλήθος δεν είχε ανάγκη να διδαχθεί ούτε να “παροτρυνθεί” να επιτεθεί στα αστυνομικά οχήματα, να καταλάβει ή να σμπαραλιάσει γραφεία, απλώς συνέβη όπως παντού όπου οι άνθρωποι νιώθουν αρκετή αυτοπεποίθηση να αντισταθούν ανοιχτά και μαζικά.
Ο αντικαπιταλιστικός “αγώνας” στο Η.Β. δεν είχε καταφέρει, τα τελευταία δέκα χρόνια, να παράγει τίποτα άξιο λόγου, πέρα από μερικές χιλιάδες μη-κυβερνητοειδείς ακτιβιστές, και μερικές ακόμα ωραιότατες καριέρες. Αν πρέπει ντε και καλά να γεμίσουμε τα κενά των πολιτικών ταυτοτήτων μας, ας τα γεμίσουμε με περιέργεια. Δεν προλαβαίνει καλά-καλά να ξεσπάσει μια αυθεντική λύσσα στους δρόμους της πόλης, και ξεπετάγονται οι πρωτοβουλίες των ακτιβιστών να τη διαχειριστούν, να τη δημοκρατικοποιήσουν, να την ελέγξουν: η ομορφιά του αγνώστου συνθλίβεται με μιας στα γρανάζια των αριστερίστικων μικρο-γραφειοκρατιών.
Ξετυλίγοντας την ιστορία των ατελείωτων αποτυχιών της δεκαετίας -γιατροί του δρόμου, κοινωνικές κουζίνες, workshops, λίστες email μέχρι ναυτίας- και κάθε λογής κάλεσμα στους πιο ελέγξιμους -climate camp, ομάδες “κοινωνικού ακτιβισμού”, ομοσπονδίες, ρεφορμιστικές μονοθεματικές καμπάνιες, κάθε είδους κοινωνικό ηρεμιστικό- ώστε οι μάνατζερς της κοινωνίας να κατορθώσουν να την φέρουν στα μέτρα των καριερίστικων χειρισμών τους, παραμένουν εξίσου τρομαγμένοι μπρος στους ανεξέλεγκτους όσο και το κράτος.
Στα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστοι οι “συνειδητά πολιτικοποιημένοι” της τάξης -οι ακτιβιστές δηλαδή- που κατάφεραν να ξεφύγουν από ένα “κορδόνι” μπάτσων, και κανείς που κατάφερε να εξελιχθούν σε επιθετικά τα εγχειρήματά του. Καθότι -όπως γνωρίζουν οι νέοι και οι οργισμένοι- για να ξεφύγεις απ’ το κορδόνι, πρέπει να διαθέτεις ένα σχέδιο χάους και επίθεσης. Κι αυτό είναι ακριβώς που οι ακτιβιστές δεν έχουν κι ούτε σκοπεύουν να αποκτήσουν, πέραν του συμβολικού.
Γιατί; Επειδή τα εγχειρήματα των ακτιβιστών δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εξέγερση ούτε με το χάος. Είναι πρώτα και κύρια ένα εγχείρημα κυριαρχίας, για την εξημέρωση της άγριας επιθυμίας για σπάσιμο όλων των περιορισμών, για την επαγγελματοποίησή της, την απόδοσή της στους ειδικούς, για τον εξορθολογισμό της.
Τα σχέδια των ακτιβιστών αφορούν μια συντήρηση ενός μικρομέγαλου, ελιτίστικου και κατά φαντασίαν κινήματος. Δεν είναι παρά ένα αστυνομευόμενο θέατρο μικρο-εκτροπής και επαναφοράς στην τάξη, οργανωμένο από ανίκανους αριστεριστές και επίδοξους κοινωνικούς μάνατζερς-διαχειριστές. Είναι μια εύκολο να διαβρωθεί και να κατασταλλεί αυταπάτη γεμάτη από χομπύστικες δραστηριότητες για να χασομεράνε οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Πόσο χρήσιμο είναι για το Κράτος να υπάρχει ήδη ένα δίκτυο ακτιβιστών που μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς ορισμένους τύπους συμβιβαστικών κι αφομοιώσιμων δημοκρατικών τακτικών, πάντοτε υπό τον αμφιλεγόμενο λόγο της “περιεκτικότητας”, της “συναίνεσης” και της “πολυμορφίας των δράσεων”. Ακτιβισμός που είναι “πολιτικός” με την έννοια της προσήλωσης σε μια “πολιτική” ως τροχοπέδη στον πραγματικό αγώνα.
Είναι η ίδια η αίσθηση της ενσωμάτωσης σε έναν “πολιτικοποιημένο” χώρο και των κανόνων που τον συνοδεύουν απ’ τα θεμέλιά του, που μπορεί να οδηγήσει στην παράλυση και την αντεπανάσταση. Τη στιγμή που πρέπει να αμυνθούμε, να πάρουμε και να πετάξουμε πέτρες ή να βάλουμε φωτιά σ’ έναν στόχο ή σ’ ένα οδόφραγμα, αυτοί που έχουν ήδη εντρυφήσει σε ένα σωρό θεωρίες, λογομαχίες και αμφιλεγόμενης εφαρμογής ιδέες αλληλεγγύης, πολλοί από τους οποίους φαντασιώνονται ότι έχουν κάποιου είδους οδηγιών χρήσης για την κοινωνική αλλαγή ή και την επανάσταση και νιώθουν την ανάγκη για “παρέμβαση”, σταματούν, και υποχωρούν απ’ τη σύγκρουση.
Δεν σκοπεύουμε να παραστούμε σε καμμία συνάντηση ακτιβιστών “ενάντια στις περικοπές”, ούτε να στείλουμε “αντιπροσώπους” σαν να είμαστε καμμιά οργάνωση-παράρτημα πεταμένης ΜΚΟ. Δεν έχουμε πρόθεση να συντηρήσουμε καμμιά απ’ τις δομές ή τις έννοιες που μας κληροδότησε η δημοκρατία.
Αυτοί που είναι πρόθυμοι να “παρέμβουν” καλύτερα να αναρωτηθούν μήπως θέλουν απλά να στριμώξουν στα όρια του δικού τους σκεπτικού, της κατανόησης και της πρακτικής, μια εξελισσόμενη εξέγερση. Ας αφήσουμε τους νέους να ανοίξουν νέα, απρόβλεπτα περάσματα. Ας ξεκόψουμε απ’ τα ίδια μας τα μοντέλα, κι έπειτα ας τσακίσουμε την πιο ύπουλη αστυνομία, αυτήν μέσα μας που μας κοπανάει με τα γκλομπ της ιδεολογίας, και που κρύβει τις δικές μας αδυναμίες, την ιστορική ανεπάρκεια και τον φόβο, πίσω από τους κυματοθραύστες των “αναγκαίων υποδομών” και της “οργάνωση”. Θέλουμε χρόνο να δούμε τί θα προκύψει απ’ το χάος. Απ’ την εξέγερση προς την ελευθερία.
Το να βάλουμε σε γνωστές φόρμες έναν αγώνα τόσο νωρίς, σημαίνει το τέλος της συγκρουσιακής έντασής του. Χωρίς την τυποποίηση, υπάρχει μόνο η κοινωνική δύναμη, που δεν μπορεί να κατασταλεί μέσα από τις γνωστές αναπαραστάσεις, διαχέεται και πυροδοτεί κοινωνικές συνθήκες μέσα απ’ τις υπάρχουσες ταξικές αντιθέσεις και την οργή τους. Στο τέλος, παίρνει τη ρευστή μορφή των άτυπων ομάδων συγγενείας, μέσω των οποίων μπορούμε να επικοινωνούμε ως ίσοι, κι όχι ως στερεότυπα. Η αυτοδιεύθυνση του αγώνα μας, κι όχι της καθημερινής ρουτίνας, ξεκινά οργανώνοντας την επίθεση: είναι στο υψηλής έντασης πεδίο της επίθεσης -το βίωμα της ελευθερίας- που ο ατομικός και συλλογικός νους αντιλαμβάνεται στιγμιαία τη θέλησή του, τη δύναμη, τον αυτοκαθορισμό και τη συνειδητή ζωτικότητα, που μπορεί να δραπετεύσει απ’ τις παλιές αντιλήψεις και φόρμες.
Δεν εννοούμε να μείνουμε έξω απ’ τη φοιτητική αναταραχή -ή κάθε άλλη τέτοια- αλλά να βρεθούμε εκεί με στόχο να συναντήσουμε κι άλλους, με τους οποίους ενδεχομένως να μοιραζόμαστε μια θεωρητική και τακτική συγγένεια, για τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης.
Γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε. Θα συνεχίσουμε να δρούμε όπως πάντα, παράλληλα και μέσα στην επερχόμενη καταιγίδα. Κατανοώντας αυτές τις παραμέτρους της δικής μας συνείδησης και πρακτικής, αυτό που σχεδιάζουμε είναι να παρασυρθούμε απ’ αυτήν την καινούρια κοινωνική ενεργητικότητα, να δώσουμε μεγαλύτερη ισχύ στις επιθέσεις που ούτως ή άλλως κάνουμε, και να ελπίσουμε ότι συνεισφέροντας παράλληλα με την νέα εξεγερμένη τάξη -χωρίς να παρεμβαίνουμε στην ανάπτυξή της, ότι μπορούμε να διευρύνουμε τον αγώνα χωρίς να κρατάμε δέσμιες τις δυνατότητές της στις συνήθεις φυλακές της δικαιολογημένης και νόμιμης ανυπακοής, του ακτιβισμού και της πολιτικής της ταυτότητας. Θέλουμε ν’ αφήσουμε χώρο και για άλλους να κάνουν το ίδιο. Προφανώς, δε σημαίνει ότι αν παρεβρεθούμε σε μια φοιτητική συζήτηση θα τους πείσουμε να μοιραστούν τις εξεγερσιακές μας βλέψεις ή έναν διαφορετικό μελλοντικό κόσμο. Ούτε ότι θα πειστούμε ξαφνικά για μια ανάγκη μεταρρυθμίσεων ή μη-βίας. Σ’ ότι αφορά εμάς, το σύστημα μπορεί να πολεμηθεί μόνο μέσα από διάχυτες βίαιες δράσεις σε επίπεδο δρόμου, μπλοκάροντας και σαμποτάροντας τη ροή της οικονομίας, διανέμοντας τα αγαθά στην κοινωνική πλειοψηφία και σταματώντας την μισθωτή εργασία μέσω της ισχύος των μαζών.
Καθώς βλέπουμε, η οργή αγκαλιάζει τους ανθρώπους αυτούς που δεν είναι μέρος του φοιτητικού κινήματος, κι ωστόσο έχουν κάθε καλό λόγο να μισούν την αστυνομία και το σύστημα.
Δε θα μείνουμε στο σκοτάδι, για μια ακόμα φορά πρέπει να τραβήξουμε μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του εθχρού, της τάξης των εκμεταλλευτών.
Καλούμε όλους αυτούς που είναι αποφασισμένοι να επιτεθούν, να αναπτύξουν τις προσπάθειές τους και να συνδέσουν τους αγώνες σε επίπεδο βάσης. Να σχηματίσουμε μια δύναμη κρούσης ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα και στους αντιπροσώπους του.
Αυγά, γιαούρτια και καπνογόνα ρίχτηκαν προς το δημαρχείο και τη διεύθυνση β’βάθμιας εκπαίδευσης του Σλήβεν, στην ανατολική Βουλγαρία, στη διάρκεια διαδήλωσης πάνω από 1.000 μαθητών, ενάντια στον περιορισμό των χειμερινών διακοπών κατά μια μέρα που αποφάσισε για φέτος το υπουργείο παιδείας. Όταν ο διευθυντής της αστυνομίας Πέταρ Κύντσεβ έγινε αντιληπτός από μαθητές, φιλοδωρήθηκε με αυγά, σκουπίδια και κέρματα, ενώ πολλοί μαθητές επευφημούσαν “σκοτώστε τον”. Ακόμα και μετά την έλευση της αστυνομίας, οι μαθητές συνέχισαν τις επιθέσεις. Οι μπάτσοι συνέλαβαν μια μαθήτρια, ενώ συμμαθητές της κουκουλώθηκαν και προσπάθησαν να την τραβήξουν πίσω. Αρκετοί χτυπήθηκαν με γκλομπιές.
Οι μαθητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν αυθόρμητα στις 22 Νοέμβρη σε διάφορες πόλεις, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της να περικόψει τις χειμερινές διακοπές κατά μία μέρα φέτος, ορίζοντας ως αργίες τις μέρες από 24/12 μέχρι 2/1 (κυριακή), σε αντίθεση με τη συνηθισμένη περίοδο μέχρι τις 3/1 (που φέτος πέφτει δευτέρα). Οι μαθητές ζητούν τώρα να αποζημιωθούν με μια βδομάδα επιπλέον διακοπών. Αφού λοιπόν “δεν υπάρχει λόγος να μην ανοίξουν τα σχολεία τη δευτέρα”, κατά την ανακοίνωση του υπ. παιδείας, μπορούν κάλλιστα να ανοίξουν την επόμενη δευτέρα… Συμμετέχοντες στη διαδήλωση δήλωσαν στα κανάλια ότι 3/1 δεν πρόκειται να πατήσει κανείς τους στα σχολεία, ενώ ένα γκρουπ στο φέισμπουκ με όνομα “3 Γενάρη: εθνική ημέρα κοπάνας απ’ το σχολείο” έχει ήδη μαζέψει πάνω από 10.000 μέλη (http://www.facebook.com/pages/3-ti-Anuari-2011-g-Den-za-Nacionalno-Bagstvo-ot-ucilise/116852268375374).
Σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών του Σλήβεν, η βία των μαθητών δεν μπορεί να σχετίζεται με τα αιτήματά τους για περισσότερες διακοπές. Αρκετά σχολεία και σχολές πάντως είχαν πάρει απόφαση “μη συμμετοχής” στις διαδηλώσεις, οπότε σε περιπτώσεις όπως η τεχνική σχολή Μαρί Κιουρί, οι καθηγητές κλείδωσαν τις πόρτες και δεν άφηναν τους σπουδαστές να βγουν απ’ το κτίριο ούτε για τσιγάρο, μέχρι να τελειώσει η διαδήλωση.
Σε άλλες πόλεις, 4.000 φοιτητές/μαθητές μπλόκαραν κεντρικούς δρόμους του Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη) [λινκ], 300 διαδήλωσαν χωρίς άδεια στη Βάρνα, κι 100 στη Ντούπνιτσα όπου οι μπάτσοι έκαναν 8 συλλήψεις. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για 2 παιδιά που είχαν συλληφθεί στο παρελθόν για μικροκλοπές. Η διευθύντρια του λυκείου Χρήστο Μπότεβ της πόλης, δήλωσε πως μετά το μεγάλο διάλειμμα, τα περισσότερα παιδιά δε ξαναγύρισαν στο σχολείο σήμερα. Κινητοποιήσεις αναμένονται στη Σόφια και αλλού, ενώ διάφορα παρεμφερή γκρουπς εμφανίζονται και στο φέισμπουκ.
Στη Γερμανία, πρακτικά ανέπαφη από φοιτητικές ή άλλες κινητοποιήσεις, το χιόνι καλύπτει ήσυχα πόλεις όπως η Λειψία. Στο Connewitzer Kreuz, στα νότια της πόλης, μια παρέα άρχισε τον χιονοπόλεμο με γείτονές της, όπως είναι σχεδόν παραδοσιακό στη συνοικία αυτή τα τελευταία χρόνια. Ένα άτυπο ραντεβού, με τα πρώτα χιόνια, σπάει την αμηχανία και μπλέκει ανθρώπους που αμίλητοι και μοναχικοί κατευθύνονται σ’ ένα απ’ τα γειτονικά εμπορικά κέντρα για τη χριστουγεννιάτικη κατανάλωση. Το αρχικό πλήθος, γύρω στα 40 άτομα, γρήγορα μεγαλώνει, ώσπου σύντομα πάνω από 500 άτομα επιδίδονται σ’ αυτό το παιχνίδι για τη χαρά του, σπάζοντας την μονοτονία της αγοράς. Μερικές βιτρίνες καταστημάτων και τζάμια πολυτελών αμαξιών επίσης. Είναι 7 το απόγευμα.
Μέσα σε 45 λεπτά, αστυνομικές διμοιρίες κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ αποκόπτουν την κυκλοφορία οχημάτων. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας Uwe Voigt, οι συμμετέχοντες δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από ακροαριστερούς ακτιβιστές, που κρύβοντας πέτρες μέσα στις χιονόμπαλες, εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να επιτεθούν κατά της αστυνομίας, στην τελική δεν υπάρχει λόγος για τέτοια παιδιαρίσματα, και οι πολίτες θέλουν την ησυχία τους… Στη θέα των δυνάμεων της τάξης, ο χιονοπόλεμος μετατράπηκε σε οδομαχίες με πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα, χωρίς ωστόσο να χάσει κάτι απ’ τη γιορταστική ατμόσφαιρά του, ενώ 2 μπάτσοι τραυματίστηκαν κι ένα περιπολικό σπάστηκε. Η αστυνομία τελικά καταφέρνει να αδειάσει τον δρόμο και να επαναφέρει την κυκλοφορία. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις.
Το αρχέτυπο στοιχείο του παιχνιδιού βρίσκεται λοιπόν παντελώς σχεδόν κρυμμένο πίσω από πολιτισμικά φαινόμενα. Αλλά σε κάθε στιγμή, ακόμη και σ’ ένα πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το «ένστικτο» του παιχνιδιού μπορεί να ανακτήσει όλη την ισχύ του, βυθίζοντας το άτομο και τη μάζα στη μέθη ενός απέραντου παιχνιδιού. – Γιόχαν Χουιζίνγκα (Homo Ludens – Ο άνθρωπος και το παιχνίδι).
Γκρενόμπλ, 1/12/2010:
Μερικές δεκάδες παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο στην πλατεία Victor Hugo, μπροστά στην αγορά των χριστουγεννιάτικων. Οι σεκιουριτάδες της αγοράς τα διώχνουν, ενώ τα παιδιά απαντούν με χιονόμπαλες. Μετά από λίγο, τα παιδιά βαριούνται και τα παρατούν. Μια ομάδα δημοτόμπατσων καταφτάνει ως ενισχύσεις των σεκιουριτάδων. “Εδώ δεν είναι παιδική χαρά”. Κυνηγητό στα στενά. Άλλοι 25 μπάτσοι εμφανίζονται. Η αστυνομία θα συλλάβει 6 άτομα και τα οδηγεί μπροστά στους σεκιουριτάδες για να τα “αναγνωρίσουν”. Χωρίς πολλή σκέψη, όλοι τους υποδεικνύονται ως ένοχοι. Ούτως ή άλλως, ενημερώνονται πως τα πρόσωπά τους έχουν καταγραφεί στις “έξυπνες” κάμερες ασφαλείας που έχει εγκαταστήσει ο δήμος, χωρίς τη συναίνεση των κατοίκων βέβαια, καθώς κάθε τέτοια περιττεύει, όταν πρόκειται για την εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας της αγοράς. Κάτι που προοιωνίζει ότι εκτός απ’ τις χιονόμπαλες θα είναι και άλλες πολλές χειρονομίες που θα γεμίσουν μ’ ένα εξεγερτικό περιεχόμενο, όσο οι περασμένες εξεγέρσεις, οι κατακτήσεις και οι συμβιβασμοί τους, αδειάζουν από κάθε δικό τους.
Στα περιθώρια διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, νεαροί άρχισαν να πετούν χιονόμπαλες στις αστυνομικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη φοιτητική πορεία, ενώ οι μπάτσοι τους σημάδευαν με όπλα. Δεν πυροβόλησαν. Ανάλογο σκηνικό έγινε και στο Sheffield της Αγγλίας.
Κάθε γεγονός που εμπίπτει στις ελάχιστες απαιτήσεις που προσδιορίζουν τί είναι ένα μπάχαλο για τη Βιβλιοθήκη των Ταραχών είναι επαρκώς ικανοποιητικό για να αποδείξει τουλάχιστον μια κατάσταση ανυπόφορη για το Κράτος, και συχνά τους υπόλοιπους διαμεσολαβητές της σκέψης που χρησιμεύουν στο να παραλύουν τις συζητήσεις των ανθρώπων, όπως η εμπορευματοποίηση ή ο διανοουμενισμός. Πρόκειται στις μέρες μας για τρεκκλίζοντες ελιγμούς σ’ ένα πεδίο πιο ευαίσθητο από ποτέ, διάστικτο με πολυάριθμα ταμπού που έχουν συσσωρευθεί στη διάρκεια των τελευταίων δυο αιώνων: τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια για τα μπάχαλα.
Τα μπάχαλα έχουν, σχεδόν εξ’ ορισμού, όλον τον κόσμο εναντίον τους. Δεν φέρνουν παρά την καταστροφή, το ξεσάλωμα της οργής, την απώλεια του ελέγχου, της λογικής, της τακτοποιημένης σκέψης, όλων αυτών που κάνουν τον άνθρωπο να φοβάται μπρος στην απόλαυση. Προβάλουν φιγούρες που τα ξεπερνούν, άγριες, ανεξέλεγκτες κι αδάμαστες, μια απειλή για κάθε ιδιοκτησία και κάθε πολίτη. Τα μπάχαλα είναι μια αποκρουστική υπερχείλιση, όπως οι αφροί στο στόμα ενός λυσσασμένου. Τα μπάχαλα παραμένουν το απόλυτο κακό για την φαντασία των σημερινών πολιτών, των οποίων η επαφή, σχεδόν αποκλειστικά, μαζί τους είναι μέσω της οθόνης της τηλεόρασης, όπως ακριβώς στην εποχή του αστικού φιλελευθερισμού, για την οποία έγραφε ο Ντίκενς στο Barnaby Rudge [ιστορικό μυθιστόρημα του Charles Dickens, με θέμα τις θρησκευτικές ταραχίες στην Αγγλία του 1780], χωρίς να έχει έρθει ο ίδιος ποτέ σε επαφή με τις αποκαλυπτικές εικόνες που περιγράφει.
Αυτός ο σπλαχνικός φόβος αντιλαμβάνεται τον ταραχοποιό με μια προσέγγιση που του αποδίδει αυτό που τον καθιστά τέτοιο, αντίστροφα βέβαια με την εποχή του Ντίκενς: τα μπάχαλα είναι δικαιολογημένα, στα προσδιορισμένα πλαίσια μιας επαναστατικής πράξης. Πρόκειται για το κίνημα που εισήλθε θριαμβευτικά στον παραλογισμό της μπουρζουαζίας, των εξηγήσεων και των επιστημονικών κατασκευών. Τα μπάχαλα της 12ης Μάη 1839 στο Παρίσι [στμ: αποτυχημένη εξέγερση οργανωμένη μυστικά απ’ τη “Συνομωσία των Ίσων”, δεν κατάφερε να διαδοθεί πέρα από μερικούς δρόμους του Παρισιού και πνίγηκε στην καταστολή], με επικεφαλής τον Μπλανκί, και όπως τα διηγείται 100 χρόνια αργότερα ο Dommanget, εξακολουθεί να σκιαγραφεί τα σημερινά πεδία των οδομαχιών. Αν τα όποια μπάχαλα αποτυγχάνουν, θα ευθύνονται κατά τρόπο χονδροειδή αυτοί που βρέθηκαν σ’ αυτά, ξεγελασμένοι απ’ τον αυθορμητισμό τους, που δεν εμπιστεύθηκαν τους προσεκτικούς σχεδιασμούς ενός επαναστατικού κόμματος.
Αυτοί που έχουν συμφέρον στην καταπολέμηση της κάθε εξέγερσης οδηγούν εξίσου τα μπάχαλα σ’ αυτό το πεδίο της λογικής. Σήμερα ακόμη, η πρώτη σκέψη που έρχεται στο κάθε μυαλό, είναι ότι τα μπάχαλα δεν μπορεί παρά να είναι υποκινούμενα, καθοδηγούμενα. Ωστόσο ο σταλινισμός δεν μπορεί πια να κατηγορηθεί για κάτι τέτοιο, το κόμμα που αυτοανακηρύσσεται κόμμα της επανάστασης, δυσανασχετώντας εμφανώς στην παραμικρή υποψία ότι θα πρέπει να την κάνει, θα είναι το πρώτο που θα διαψεύσει κάθε εις βάρος του κατηγορία, σαν να πρόκειται για πραγματικό ζήτημα τιμής. Το κόμμα υποψιάζεται πάντα ποιός κινεί τα νήματα όμως, ειδικά όταν οι ταραχές εκτυλίσσονται ανοιχτά εναντίον του, οπότε δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από στοιχεία της αντίδρασης, από τον ιμπεριαλισμό, την αστική τάξη κλπ, οι οποίοι με τη σειρά τους διαψεύδουν κάθε τέτοια κατηγορία. Το 1990, η εποχή που όλοι αυτοί που δόλια κατηγορούσαν τον αυθορμητισμό των άλλων έσπευσαν στο στρατόπεδο των χθεσινών εχθρών τους, όπως οι Αλβανοί προς την Ιταλία, αυτά τα υπέροχα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά των μπαχάλων, που αποτελούν στην πραγματικότητα την εκδήλωση της κατάρρευσής τους, οφείλει να περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν πρόκειται για τίποτα τέτοιο. Οι σύγχρονες ταραχές γίνονται ακόμα αντιληπτές όπως οι ταραχές άλλων εποχών. Η παρακμή των διαμεσολαβητών που αναδεικνύονταν από τις ίδιες, έχει δώσει τη σκυτάλη σε μια στρατιά υποτιθέμενων, αυτόκλητων διαμεσολαβητών. Αρκεί, σύμφωνα με τις τρέχουσες φαντασιώσεις, να βρεθεί μια κομματική ή μη πρωτοπορία, μια χούφτα υποκινητές, μια εγκληματική συμμορία, μια μαφία, κάποιοι μυστικοί αστυνομικοί ή πράκτορες, μια θρησκευτική σέχτα, ένα εργατικό ή κι εργοδοτικό συνδικάτο σε κοντινή απόσταση απ’ το πεδίο της μάχης για να φωτιστούν τα πρόσωπα, να βρεθεί επιτέλους ο λόγος. Φυσικά, τα μπάχαλα της νεολαίας του 1990, η εμφανής έλλειψη οργάνωσής τους, ο στοιχειώδης εξοπλισμός τους, η χωρίς αύριο λύσσα τους δεν είναι και τα πιο ταιριαστά χαρακτηριστικά μιας προγραμματισμένης κατάστασης, αλλά και πάλι, αυτή η χαλαρότητά τους δεν είναι το ιδανικό έδαφος για τους χειρισμούς κάθε υποψήφιου υποκινητή; Ψάξτε το ποιος επωφελείται απ’ τις ταραχές, λένε αυτοί που αποφεύγουν να θέσουν το ίδιο ερώτημα όσον αφορά την τρομοκρατία, και θα βρείτε ποιός τους υποκινεί. Έτσι, σε σύγκριση με την εποχή όπου τα μπάχαλα ήταν η ιδιωτική ιδιοκτησία του προλεταριάτου, τώρα είναι πρώτα απ’ όλα τα κίνητρα, καθώς οι ποικιλίες ταραχών και ταραχοποιών έχουν απελευθερωθεί από κάθε στολή. Κι αυτή η απελευθέρωση έχει, με την ίδια κίνηση, επιτρέψει έναν πολλαπλασιασμό των ταραχών σε σχέση με την εποχή που κλείνονταν σε πιο συμπαγή πλαίσια.
Στη σύντομη παροντική ιστορική στιγμή, όπου αυτοί που έχουν σφαιτεριστεί τον λόγο αναδιοργανώνονται, δεν υπάρχει ακόμη πια κάτι που να τους επιτρέπει να οικειοποιούνται τα μπάχαλα. Θα έπρεπε ίσως να εξαιρέσουμε εδώ τις πολύ μειοψηφικές ριζοσπαστικές τάσεις του εκλειπόντος δυτικού επαναστατικού κινήματος, που αγωνίζονται για να ξαναβρούν την χαμένη θέση τους, ιδίως αφότου η ενηλικίωσή τους προσέθεσε ένα επιπλέον βάρος στην κάλυψη της απόστασης προς αυτήν. Αποδέχονται τα μπάχαλα ως αρχή, χωρίς να μπορούν να παρατηρήσουν την μεταμόρφωσή τους εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα. Από την εποχή του Watts, γι’ αυτούς τους ιδεολόγους, ένα μπάχαλο είναι κάτι καλό, ενώ ένα κακό μπάχαλο δεν είναι πραγματικό μπάχαλο, κι ένα καλό μπάχαλο είναι πάντα σαν τα μπάχαλα του Watts. Οι γάλλοι μετακαταστασιακοί για παράδειγμα, δεν είδαν στο θέαμα των ταραχών του Vaulx-en-Velin [στμ: προάστειο της Λυόν, όπου τον Οκτώβρη του 1990 ξέσπασαν πολυήμερες ταραχές μετά τον φόνο νεαρού από αστυνομικούς, οι ταραχές διαδόθηκαν αλυσιδωτά, αλλά διασπάστηκαν από την σύγκρουση ταυτοτήτων, γενιών, γειτονιών κλπ, που επέτρεψαν την ανάδυση των επαναφομοιωτών], ή άλλες παρόμοιες θεαματικές καταστάσεις όπως του Ουζμπεκιστάν [ταραχές ενάντια στη σουνίτικη τουρκική μειονότητα, του 1989, στη διάρκεια των οποίων έγιναν στόχος επιθέσεων πολλά κρατικά κτίρια], φαίνεται να ήταν πολύ εθνοτικές, ενώ στο Κασμίρ πολύ θρησκευτικές; Για άλλους ιδεολόγους, τα μπάχαλα είναι εξ’ ορισμού κάτι κακό. Και τότε όμως, η υποκρισία είναι εύκολο να ξεμασκαρευτεί: ποιός καλός δημοκρατικός δυτικός δε θα συμπαθήσει έστω εξ’ αποστάσεως, τους Αλβανούς ταραχοποιούς που τα βάζουν με το τελευταίο σταλινικό κράτος, ενώ την ίδια στιγμή κατεβάζει τα φρύδια μπρος στους μαροκινούς συνδικαλιστές, που γοητευμένοι απ’ τον ίδιο πλουραλισμό με τον δικό του, ξεσπούν σε μια άσχημη λεηλασία και σε οργισμένες οδομαχίες που τον κάνουν γρήγορα να ξεχάσει την απεργία του. Επομένως, τα μπάχαλα δεν είναι καλά ή κακά παρά μόνο σε σχέση με την υποστήριξη που θα λάβει η ιδεολογία της υπεράσπισής τους.
Κανείς δεν έχει ανοσία απέναντι στο δηλητήριο του ηθικισμού, είναι φανερό επίσης και στη Βιβλιοθήκη των Ταραχών, με τη διαφορά ότι είναι η μόνη που το αναγνωρίζει. Θα ήταν παράξενο η επίδραση της ιδεολογίας να ήταν μικρότερη στη σκέψη μας, απ’ ότι στη δραστηριότητα των ταραχοποιών. Αν θέλουμε να προσδιορίσουμε τα “καλά” μπάχαλα, τα σύμφωνα με τις επιθυμίες μας, θα τα περιγράφαμε όπως ο Ντίκενς τα “ανοσιουργήματα”, με τη διαφορά ότι το εννοούμε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Αν ήταν εφικτό, σ’ αυτόν τον κόσμο, μια λύσσα ειλικρινής και κοινή να μοιράζεται ταυτόχρονα από 400 άτομα, απ’ τα οποία κανένα να μην έχει μια ιεραρχική θέση, και τα οποία δε θα γνωρίζονταν καν πριν απ’ αυτήν τη συνάντηση, να τα οδηγούσε, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, σε μια χαρούμενη λεηλασία των εμπορευμάτων στο πέρασμά τους και σε μια επίθεση (ει δυνατόν νικηφόρα) επί των δυνάμεων της τάξης, καταστρέφοντάς τες, αδελφοποιώντας την μεγάλη μάζα τους μ’ αυτό το αυθόρμητο πλήθος, που θα εξαπλωνόταν χωρίς όρια, μην αφήνοντας περιθώρια ύπαρξης σ’ αυτόν τον κόσμο. Στις πραγματικές διαδηλώσεις, εκεί όπου περιμένουμε το κουράγιο, συχνότερα συναντούμε τη ψευδή συνείδηση, άλλοτε ρατσιστική, άλλοτε θρησκευτική, άλλοτε οπαδική, άλλοτε μιας λεηλασίας όχι από οργή αλλά από υπολογισμό. Πιθανόν να δούμε έναν μαχητή των ταραχών, ως βερολινέζο “αυτόνομο”, ως αγωνιστή εργάτη, ως κορεάτη φοιτητή, ως έναν ηθικιστή αγωνιστή, που κατεβαίνει απ’ το αμάξι με τους συναδέλφους του, με άλλους οπαδούς, με μια νόμιμη πολιτική οργάνωση. Θα υπάρχουν σίγουρα κάποιοι σαραντάρηδες που δε θα ξεπεράσουν ποτέ την εφηβική απόλαυση της εξέγερσης ενάντια στο αυτονόητο, μερικοί έφηβοι που θα κάνουν οικονομία σ’ αυτήν για να τη γεύονται για πάντα, και ορισμένοι νομιμόφρονες πολίτες που θα βρεθούν εκεί κατά τύχη, από μια διαστρεμμένη περιέργεια, ή για να ξεγελάσουν την ανία τους, και που, καλυμμένοι απ’ τη σκιά μιας προς στιγμήν ατιμωρησίας, θα επωφεληθούν για μερικές πικρές στιγμές εκδίκησης. Ιδού με τί μοιάζει ένα καλό μπάχαλο, όπως το σκεφτόμαστε. Και θα μπορούσαμε εξίσου να παρουσιάσουμε ένα κακό τέτοιο, σαν μια ευχαρίστηση κοινή και ανοιχτή προς κάθε προοπτικής ελευθερίας. Επειδή τα μπάχαλα είναι η δεξαμενή για κάθε μορφή ατομικής αλλοτρίωσης, διασπαστικής, χωρίς ενότητα, σε ανταγωνισμό με κάθε τέτοια συλλογικής αλλοτρίωσης.
Στην πραγματικότητα, εάν η Βιβλιοθήκη των Ταραχών ανακαλύπτει έτσι μια αντίφαση μεταξύ των καλών και των κακών ταραχών, είναι για να βρει την μέθοδο σε σχέση με τα γεγονότα. Απ’ την μια πλευρά, προφανώς παίρνουμε μέρος, και μια ταραχή που κολακεύει την υποκειμενικότητά μας και επιβεβαιώνει τα συμπεράσματά μας είναι μια καλή τέτοια. Αλλά η ύπαρξη μιας Βιβλιοθήκης των Ταραχών διέπεται από μια άλλη ιδέα, της αναγνώρισης ότι δεν είμαστε εμείς που ανανεώνουμε την Ιστορία, ότι δεν είναι άλλο απ’ αυτήν την ανανέωση που περιμένουμε τη συνέχεια (και το τέλος) της ιστορίας, και ότι αυτή η νεότητα εκφράζεται αναγκαστικά μέσα απ’ τις ταραχές. Κι όπως κάθε τί νέο, δεν μπορεί προφανώς παρά να συγκρούεται με κάθε υπάρχουσα άποψη και κάθε βεβαιότητα. Να ανακαλύπτουμε την νεότητα αυτού του κόσμου σημαίνει να σχετικοποιούμε τις ταραχές που κολακεύουν τις ιδέες μας, και ν’ αναζητούμε το αρνητικό σ’ αυτές που τις αρνούνται: του Tirgu Murges στη Ρουμανία, όπου Ούγγροι και Ρουμάνοι εθνικιστές αλληλοσκοτώνονταν, προς μέγα όφελος και των δυο κρατών. Του Σινδ, όπου Μοτζαχίρ και Σινδίς ξέσπασαν σε αιματηρές μάχες για λόγους που φαίνεται να καταδικάζουν κι οι ίδιοι, του Κοσόβου, όπου χωρικοί, πιθανώς στρατολογημένοι, πήραν τα όπλα τους του 1945 για να τους παραχωρηθεί απ’ το κράτος μια μεταρρύθμιση προς όφελος της εθνικότητάς τους, χωρίς καν να τους περνάει απ’ το μυαλό μια επίθεση στα εμπορεύματα. Τα άσχημα μπάχαλα, εθνικιστικά, εθνοτικά, θρησκευτικά, αυξάνονται. Όταν τα μπάχαλα τα κάνουν φασίστοειδείς σκινχεντς, Τυνήσιοι ισλαμιστές, Ζουλού οπλισμένοι με δόρια κι ασπίδες, ή Ινδοί φοιτητές αγωνιζόμενοι για την υπεράσπιση του συστήματος των καστών, είμαστε απρόθυμοι να τους βάλουμε πλάι-πλάι με τους ταραχοποιούς των ταραχών της πείνας ή των βρετανικών προαστείων. Όμως ασφαλώς θα εμφανιστούν και ταραχολόγοι, και δεν είναι σίγουρο ότι αυτοί οι επίδοξοι επαναφομοιωτές θα είναι πολύ πιο έτοιμοι να ενσωματώσουν αυτές τις άσχημες ταραχές απ’ ότι τις καλές μας. Γιατί οι ιδέες, οι κατηγορίες, οι μέθοδοι έρευνας και οι επαγγελματίες επαναστάτες που έχουν περάσει μέχρι σήμερα είναι πια τελειωμένοι. Κι αυτό μας λέει ότι αυτός ο κόσμος είναι σήμερα σε πολύ μεγαλύτερο αναβρασμό απ’ ότι ήταν στις οργισμένες ταραχές του 1990.
Το κείμενο της Bibliothèque des Emeutes γράφτηκε το 1991. Μεταφράστηκε εδώ ως μικρή συνεισφορά στη συζήτηση με αφορμή τις τρέχουσες κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Πηγή [teleologie] βλ. επίσης: Περί ταραχών.
Το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών δεν είναι πρωτόγνωρο για την Καμπάνια, την επαρχία της Νάπολης. Τα τελευταία χρόνια οι σωροί σκουπιδιών στα πεζοδρόμια, στοιβάζονταν για εβδομάδες, μέχρι -όχι σπάνια- την πυρπόλησή τους από αγανακτισμένους κατοίκους. Εκτός από την ενοχλητική μυρωδιά, σοβαρότερες ανησυχίες αφορούν τον υγειονομικό κίνδυνο, λόγω της συσσώρευσης κάθε είδους τοξικής ουσίας μαζί με τα καθημερινά οικιακά απόβλητα. Τα ποσοστά λευχαιμίας, λεμφωμάτων, μυελώματος, είναι τοπικά σε έξαρση, περνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο της χώρας. Συχνά οι παιδίατροι συμβουλεύουν τις οικογένειες παιδιών που εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα να μετακομίσουν. Καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης έρχονται και πάνε απ’ το 1994, καθώς οι διάφορες κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, έχουν αποδειχθεί ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Τον Μάρτη του 2008 η συσσώρευση των σκουπιδιών στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης (στους αυτοκινητοδρόμους χρησιμοποιούταν πλέον μόνο η μια λωρίδα, καθώς οι άλλες κατακλύονταν απ’ τους σωρούς σκουπιδιών), προκάλεσε τόση οργή στους κατοίκους, που συνέβαλε στην πτώση της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι. Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει το ζήτημα και να υπόσχεται στους Ναπολιτάνους ότι θα “λυσει μια και καλή” το πρόβλημα καίγοντας τα σκουπίδια σε κλίβανους, κάπου μακριά… Μακριά απ’ την κοινή θέα, μακριά απ’ τη συνείδηση, καθώς μια τέτοια καύση τοξικών και μή προϊόντων θα είχε αναμφίβολα ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον. Τελικά η κυβέρνησή του έρχεται τώρα, στην αποκορύφωση του προβλήματος να “δώσει λύση” κατασκευάζοντας ακόμα μία μεικτή χωματερή-“χυτά”, 20 χιλιόμετρα απ’ την Νάπολη, στο Terzigno, μια πόλη 16.000 κατοίκων στους πρόποδες του Βεζούβιου. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Τα μμε -εκπλήσσεται κανεις;- στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά σχέδια. Κατηγορούν τους κατοίκους για τοπικισμό, για ανευθυνότητα -θυμίζει κάτι;-, για υποκινούμενους απ’ την Καμόρρα, την τοπική μαφία, ότι προτιμούν να συσσωρεύονται τα σκουπίδια στους δρόμους… Κι όμως, οι πρωτοβουλίες των κατοίκων προτείνουν μια εναλλακτική διαχείριση. Το κράτος απ’ την άλλη φαίνεται αποφασισμένο να διατηρήσει και να επεκτείνει το καθεστώς των χωματερών, ενώ τη φύλαξή τους αναλαμβάνει πλέον ο στρατός.
Η Καμόρρα είναι πράγματι “από πίσω”. Αλλά από ποιά μεριά;
Η μαφία, ως ιδιαίτερος τρόπος οργάνωσης της εργασίας και της απόσπασης υπεραξίας, αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, όπως αυτές που διόλου τυχαία άνθισαν στην ταραγμένη νότιο Ιταλία τους τελευταίους αιώνες. Έτσι προέκυψαν η cosa nostra (δική μας υπόθεση) στη Σικελία, η ‘ndraghetta (“ανδραγαθία”) στην Καλαβρία, και τέλος η camorra στην περιοχή της Νάπολης, όπως σχηματικά ονομάζονται τα συγκεκριμένα τραστ της εγκληματικής οικονομίας. Αναπτύχθηκαν αρχικά χάρη στην ικανότητά τους -υποκαθιστώντας το κρατικό μονοπώλιο της βίας- να επιβάλλουν έναν προστατευτισμό στον τοπικό καπιταλισμό και κάποιου είδους προστασία στους κατοίκους απ’ τις κρατικές αυθαιρεσίες, αν και στη συνέχεια, ξεπλένοντας την “μαύρη” συσσώρευση και ανελισσόμενοι στην επίσημη οικονομία του κράτους -μέσω του ελέγχου της διακίνησης ναρκωτικών και της αγοράς ψήφων-, εγκατέλειψαν κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. Μια διαμάχη μεταξύ της cosa nostra και κομματιών του επίσημου κράτους, έφτασε στο σημείο χωρίς επιστροφή με την εκτέλεση των εισαγγελέων Φαλκόνε και Μπορσελίνο και την ακόλουθη θεαματική ανάπτυξη 150.000 στρατιωτών στη Σικελία, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, εξελίξεις που οδήγησαν πάντως στην εξουδετέρωση μεγάλου μέρους της ισχύος της cosa nostra επί της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Μια ανάλογη διαδικασία δρομολογήθηκε και για την περίπτωση της ‘ndraghetta τη δεκαετία του 2000-’10. Απ’ αυτές τις διαμάχες, η Camorra έμεινε σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, κι έτσι αλώβητη. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010 έχει υποσκελίσει κάθε άλλο δίκτυο της εγκληματικής οικονομίας, με τζίρο που ξεπερνάει το 7% του ιταλικού ΑΕΠ, σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς, επίσημους υπολογισμούς (κάτι τέτοια βλέπουν οι μπίζνεσμεν της λίγκας του βορρά και βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους)…
τί σχέση έχουν όμως όλ’ αυτά, με τα σκουπίδια; Πολύ απλά, η συγκομιδή και μεταφορά των σκουπιδιών, ελεγχόμενη από την Καμόρρα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων, μετά τα ναρκωτικά, και πολύ ψηλότερα από τα παράνομα φάρμακα, την πορνεία-προστασία, τους εκβιασμούς… Καθώς οι ιδιωτικές εταιρίες συγκομιδής σκουπιδιών ελέγχονται απ’ την Καμόρρα, επικερδή συμβόλαια κλείνονται με δήμους και επιχειρήσεις ολόκληρης της Ιταλίας, και ιδιαίτερα του βιομηχανικού βορρά που επιθυμούν να ξεφορτωθούν τα απόβλητά τους με κάθε τρόπο. Τα σκουπιδιάρικα των καθ’ όλα νόμιμων εταιριών της Καμόρρα λοιπόν, συσσωρεύουν όλους αυτούς τους τόνους απορριμάτων στην πόλη που έχουν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχό τους, την Νάπολη. Στην περιοχή του Terzigno λοιπόν, κι εντός του εθνικού δρυμού του Βεζουβίου, υπάρχουν μια σειρά από φρέατα και σπήλαια, τα οποία χρησιμοποιεί η Καμόρρα ως χωματερές σκουπιδιών, ενώ τίτλους ιδιοκτησίας για τα περισσότερα απ’ αυτά, εμφανίζονται να έχουν συλληφθέντες μέλη συμμοριών, μεταξύ των οποίων κάποιος Salvatore La Marca. Ο συγκεκριμένος κύριος, κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία ενός δημοτικού συμβούλου (του σοσιαλιστή Pascuale Cappuccio) που προωθούσε μέτρα ενάντια στην μαύρη οικονομία, ενώ τον ίδιο καιρό βρέθηκε νεκρός και ο Mimo Benevento του ιταλικού ΚΚ, γνωστός για τις ενοχλητικές οικολογικές του ανησυχίες. Ο La Marca από την Καμόρρα έκανε τελικά το πέρασμα στην “καθωσπρέπει” ζωή, κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενασχόληση των κληρονόμων του με επενδύσεις αιολικής ενέργειας στο νησί της Σαρδηνίας (http://napoli.indymedia.org/node/13909). Η μαφία έχει ανοίξει και στη συνέχεια εγκαταλείψει στην τύχη τους ακόμα 4 χωματερές γύρω απ’ τον Bεζούβιο, συγκεντρώνοντας ανεξέλεγκτα κάθε είδους χημικών και τοξικών ουσιών. Η κατάσταση είναι αφόρητη για τους κατοίκους της περιοχής που βλέπουν τη γη τους να γίνεται ο σκουπιδότοπος της μαφίας, του βορρά, του Κεφαλαίου…
Όλο το καλοκαίρι έλαβαν χώρα διάφορες πρωτοβουλίες, με έμφαση κυρίως σε μια νομική υπεράσπιση της άρνησης των κατοίκων να υποδεχθούν τη χωματερή και συμβολικούς αποκλεισμούς, που προσέκρουσαν στην αδιαλλαξία και την καταστολή του κράτους.
22 Σεπτέμβρη: Πυρπόληση οχτώ σκουπιδιάρικων στο Terzigno.
24 Σεπτέμβρη: Συγκρούσεις στο Terzigno μεταξύ κατοίκων και ματ. Ένας μπάτσος τραυματίας και μια σύλληψη απ’ την μεριά των κατοίκων. Μπλόκα στους δρόμους γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
26 Σεπτέμβρη: απρόκληση επίθεση των μπάτσων σε διαδηλωτές κοντά στη χωματερή.
28 Σεπτέμβρη: Νύχτα ταραχών στο Terzigno. Διαδηλωτές μπλοκάρουν σκουπιδιάρικα και αντιμετωπίζουν αστυνομικές διμοιρίες. Τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι συμμετέχουν.
16 Οκτώβρη: Μπλόκο διαδηλωτών έξω απ’ τη χωματερή.
18 Οκτώβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μαφία και την υποβάθμιση του ιταλικού νότου. Ολονύχτιες συγκρούσεις γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
19 Οκτώβρη: Δεύτερη συνεχόμενη νύχτα συγκρούσεων. Πέντε συλληφθέντες, τέσσερεις 19χρονοι κι ένας 57χρονος κάτοικος, μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3 την νύχτα, κατά του συγκεντρωμένου πλήθους που περιφρουρούσε τον αποκλεισμό της χωματερής. Αρκετοί κάτοικοι οχυρώνονται στη ψηλότερη περιοχή της πόλης, και κυκλοφορεί μια ανακοίνωση που υπογράφουν η “Κίνηση πολιτών του Terzigno” και η “Κίνηση για την υπεράσπιση της γης του Βεζουβίου”, ζητώντας: άμεσο κλείσιμο της χωματερής των φρεάτων λόγω ρύπανσης των υπογείων υδάτων, και δράσης για την αποκατάστασή τους, αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής, ριζική αναμόρφωση του περιφερειακού σχεδίου διαχείρισης απορριμάτων, σε συμφωνία με τις τοπικές κοινότητες.
20 Οκτώβρη: Τρίτη συνεχόμενη νύχτα ταραχών, με επιθέσεις εκατοντάδων νέων κυρίως, ενάντια στους αστυνομικούς, μετά την επίθεση της αστυνομίας στην περιφρούρηση. Ένα λεωφορείο πυρπολείται. Αυθόρμητη πορεία ξεκινάει το πρωί. Ο Santi Giuffrè, αστυνομικός διοικητής της Νάπολης προειδοποιεί σε συνέντευξή του: “η εξέγερση του Terzigno θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο και ευρύτερο κύμα διαμαρτυρίας, ικανό να ενοποιήσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που εναντιώνονται στις δυσχαίριες της Καμπάνιας. Χρειαζόμαστε επαγρύπνηση για να εξασφαλίσουμε ότι άλλες ομάδες, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, δε θα ενσωματωθούν και δε θα χειριστούν αυτήν την κατάσταση”.
21 Οκτώβρη: Επίθεση των μπάτσων μετά από ήρεμη διαδήλωση των κατοίκων, με το που αποχωρούν οι δημοσιογράφοι της RAI3 που την κάλυπταν: σοβαροί τραυματισμοί 2 ανήλικων αγοριών κι ενός άνδρα, οι μπάτσοι κατάσχουν κάμερες από ανεξάρτητους δημοσιογράφους, κάποιοι βρίσκουν άσυλο σε σπίτια κατοίκων, που περικυκλώνονται για ώρα. Ένα αγόρι τραυματίζεται σοβαρά όταν παρασύρεται από αστυνομικό όχημα. Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις, με 20 αστυνομικούς τραυματίες και έναν διαδηλωτή. Δράσεις αλληλεγγύης στην Νάπολη. Η τοπική κίνηση πολιτών αναφέρει στο δελτίο τύπου της: “έχοντας χάσει κάθε ελπίδα σε όλους τους θεσμούς, καλούμε κάθε τοπική κοινότητα να μας στηρίξει σ’ αυτόν τον αγώνα που θα είναι μακρύς”.
22 Οκτώβρη: Νέες ενισχύσεις για την αστυνομική φρουρά. Επιθέσεις κατά διαδηλωτών που περιφρουρούσαν τη ροτόντα, μέρος όπου διεξάγονται οι γενικές συνελεύσεις, η αντιπληροφόρηση, με σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών. Γράμμα ενός μπάτσου που “απολογείται” για την σπασμένη μύτη μιας διαδηλώτριας 15αριά φορές, πριν επιστρέψει στο έργο του. Ένταση κατά την βίαια απομάκρυνση διαδηλωτών απ’ το χωριό Sant’Arcangelo από δρόμο που οδηγεί στη χωματερή για να περάσουν φορτηγά.
23 Οκτώβρη: Νέα νύχτα ταραχών, στην πυρά παραδίδεται ένα μεταφορικό φορτηγό. Οι συγκρούσεις κρατούν μέχρι το πρωί. Εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων CS.
24 Οκτώβρη: Πάνω από 10.000 κάτοικοι του Terzigno, του γειτονικού Boscoreale και Ναπολιτάνοι διαδηλώνουν ενάντια στην κατασκευή χωματερής. Γενική συνέλευση και δράσεις αντιπληροφόρησης. Τα μμε “ανακαλύπτουν” πίσω απ’ τους διαδηλωτές είτε τη CGIL ή την μαφία… Ένας 49χρονος τεχνικός, ο Silvano Di Bonito σκοτώνεται σε δυστύχημα κατά την εργασία του στη χωματερή Stir, στο βωμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
25 Οκτώβρη: απαγορεύεται η είσοδος σε ιατρική ομάδα στην υπό κατασκευή χωματερή. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συνεχίζεται ενώ δεκάδες διμοιρίες της ιταλικής αστυνομίας περικυκλώνουν τους εξεγερμένους κατοίκους του Terzigno…
Ενημέρωση για κινητοποιήσεις και δράσεις στα πλαίσια της κυλιόμενης γενικής απεργίας
πριν…
[Για μεταφράσεις κειμένων από τη Γαλλία βλ. εδώ]. To προοίμιο των κινητοποιήσεων: 23/3: πρώτη μεγάλη πορεία από την διασυνδικαλιστική (intersyndicale) πλατφόρμα, όπου συμμετέχουν σχεδόν όλα τα συνδικάτα, από συνεργαζόμενα με την κυβέρνηση (collabo) μέχρι τα πιο ριζοσπαστικά, ορίζοντας “ημέρες δράσεις” με κεντρικές πορείες σε κάθε πόλη. Γύρω στους 800.000 στους δρόμους, άτονες γενικά οι πορείες της 23 Μάρτη. 26/5: Κοντά στο 1 εκ. διαδηλωτές, άνευρες ακόμα οι πορείες. 24/6: Πάνω από 2 εκ. στους δρόμους, επισφαλείς και άνεργοι μπαίνουν στον χορό, τονώνοντας την αυτοπεποίηθηση του κινήματος. Σποραδικές δράσεις το καλοκαίρι. 7/9: 2,5 εκ. διαδηλωτές. 23/9: Κοντά στα 3 εκ. στους δρόμους. Πρώτη φορά που ο κόσμος δε διαλύεται με το πέρας της πορείας, αλλά καταλαμβάνει τις πλατείες, συζητά κλπ. Οργανώνονται διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που ενώνουν εργαζόμενους από διαφορετικούς χώρους, ανέργους κλπ. Η CNT και πολλοί αναρχικοί οργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις που ασκούν κριτική στα κεντρικά συνδικάτα. Μπλοκάρονται τα 2 πρώτα σχολεία. 2/10: Πάνω από 3 εκ. στους δρόμους, μαθητές και φοιτητές κάνουν την εμφάνισή τους. 5/10: Τα πρώτα μπλόκα των φορτηγατζήδων στους δρόμους κάνουν την εμφάνισή τους. Σκοπός είναι να μπλοκάρουν την οικονομία και να καθυστερήσουν τους εργαζόμενους από και προς τις δουλειές τους. Γίνονται δεκτά με συμπάθεια. Τα συνδικάτα δεν υποστηρίζουν τη δράση αυτή. 7/10: Ξανά με κάλεσμα της Solidaires 86, οργανώνονται μπλόκα φορτηγών. Πρώτη φοιτητική γενική συνέλευση, με περίπου 400 άτομα.
12/10
3,5 εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (κυρίως αύξηση των ορίων ηλικίας απ’ τα 60 στα 62). 350.000 στο Παρίσι. Κλείνουν τον Πύργο του Άιφελ. Συμπλοκές με την αστυνομία σε διάφορες πόλεις. Κυλιόμενη γενική απεργία σ’ όλη τη χώρα. Πρωτοστατούν οι σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες, εργάτες διυλιστηρίων, μεταλλεργάτες, εργοστασίων ενέργειας κα. Το απεργιακό κύμα γενικεύεται με την είσοδο των φοιτητών σ’ αυτό, αλλά κυρίως μαθητών και νεολαίων των προαστείων. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις καλύπτονται από τα κεντρικά συνδικάτα (CGT) μετά από τεράστια πίεση της βάσης τους, που οργανώνουν κυλιόμενες μέρες απεργίας 9/9, 27/9, 12/10…). Δες κ εδώ. Χάρτης με τις κινητοποιήσεις ανά ημέρα: http://engreve.wordpress.com/2010/10/16/la-carte-des-manifs-du-16-octobre/ Η απεργία φτάνει το 80% στα εργοστάσια και το 50% στις μεταφορές.
13/10
Αποκλεισμοί σταθμών από σιδηροδρομικούς, σχολείων και σχολών από μαθητές-φοιτητές και νεολαίους. Συγκρούσεις έξω από σχολεία, και από νοσηλευτές στο υπουργείο υγείας. Απεργίες και στάσεις εργασίας στις μεγαλύτερες πόλεις σε πολλούς κλάδους (οδοκαθαριστές, λιμενεργάτες, βιομηχανία).
14/10
Δυναμική είσοδος των μαθητών και της νεολαίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία και σε πορείες φοιτητών. Μπάτσοι εγκαθίστανται γύρω και μέσα σε σχολεία. Το κίνημα οργανώνεται μέσα από διεπαγγελματικές ανοιχτές συνελεύσεις, ανοιχτές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές και σε γειτονιές. Εκκένωση κατάληψης και άγρια αστυνομική βία σε πορεία στο παρισινό προάστειο Montreuil. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά από πλαστική σφαίρα μπάτσων και χάνει το μάτι του. Μπλόκα σε αρκετά διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων. 31% των σιδηροδρομικών απεργεί, σύμφωνα με το συνδικάτο SNCF. 6% των οδηγών λεωφορείων του Παρισιού. 8% των λυκείων μπλοκαρισμένα. Μεγαλύτερη συμμετοχή σε ενέργεια, λιμάνια, οδοκαθαριστές, διυλιστήρια.
15/10
Οι μπάτσοι επανακαταλαμβάνουν αποθήκες καυσίμων.. Γεωγραφική και επαγγελματική εξάπλωση του κινήματος. Εκτεταμένα επεισόδια στο Chambéry όπου μαθητές τις παίζουν με τους μπάτσους και μπλοκάρουν σιδηροδρομικές γραμμές.
16/10
Διαδήλωση 300.000 στο Παρίσι και μπάχαλα (ένας προσωπικός απολογισμός εδώ) με αρκετές συλλήψεις κατά την απόπειρα κατάληψης όπερας στη Βαστίλλη, απεργίες και μπλόκα σε λιμάνια κι εργοστάσια στην Μασσαλία, την Νάντη, τις ακτές του Ατλαντικού και την Κορσική. Συνεχίζονται τα μπλόκα στα τραίνα και οι διάφορες άλλες δράσεις.
17/10
Κατάληψη του μεγάλου διυλιστηρίου του Grandpuits. Εδραίωση της απεργίας σε Μασσαλία, Χάβρη, Αβινιόν, Μονπελιέ κλπ. Κλειστά τα διυλιστήρια της Total. Μπαίνουν και οι οδηγοί φορτηγών στο παιχνίδι δημιουργώντας “βήμα σαλιγκαριού” με τεράστιες ουρές σταματημένων φορτηγών στις εθνικές οδούς. Τοπικές πορείες και γενικές συνελεύσεις σ’ όλην τη χώρα.
18/10
Συνεχίζονται τα “σαλιγκάρια” έξω από Παρίσι (για 17.000 “σπάστες” κάνουν λόγο οι αρχές) και άλλες μεγάλες πόλεις. Συγκρούσεις μαθητών με μπάτσους στο Παρίσι, την Νάντη, τη Lille (2.000 “σπάστες” σύμφωνα με τις αρχές), το Lens κ.α. Συνεχίζονται οι απεργίες και τα μπλόκα των σιδηροδρομικών. Την προηγούμενη νύχτα εκδηλώθηκαν επιθέσεις με μολότοφ κι εκκρηκτικούς μηχανισμούς κατά αστυνομικών στόχων. Η απεργία γίνεται αισθητή στα αεροδρόμια, λόγω προβλημάτων στον ανεφοδιασμό και κινητοποιήσεων των υπαλλήλων. Οι καθηγητές της Μπεζανσόν σε πορεία αλληλεγγύης στους μαθητές τους, ενάντια στην αστυνομική βία. Μπλόκα και συμπλοκές με μπάτσους στο Mulhouse της Αλσατίας. Πεσίματα σε αστ. περιπολίες σε παρισινά προάστεια και λεηλασίες καταστημάτων στο Seine-Saint-Dennis, όπου 36 απ’ τα 64 λύκεια είναι μπλοκαρισμένα, ενώ περισσότερα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Αποκλεισμός και αψιμαχίες με τα CRS στο λιμάνι της Lorient. Μπλόκα από αυτοκινητιστές της Alstom. 428 συλλήψεις όλη μέρα. Σύμφωνα με γκάλοπ, 77% των Γάλλων είναι υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων και των μπλόκων.
19/10
Πάνω από 3,5 εκατομμύρια στις διαδηλώσεις που καλούν τα συνδικάτα στα πλαίσια των ημερών δράσης. Πρωτοφανείς συγκρούσεις στο πλούσιο κέντρο της Λυόν μετά από πορεία 45.000, κρατούν μέχρι το απόγευμα, με δεκάδες συλληφθέντες, ενώ συνεχίζεται για δεύτερη μέρα η κατάληψη του διυλιστηρίου Feyzin, στα περίχωρα της πόλης. Κατά τις 9 το βράδυ, η αστυνομία ανακοινώνει ότι έχει αναγνωρίσει 200 άτομα τα οποία θα αναζητήσει ένα προς ένα. Ένοπλοι μπάτσοι στήνονται μπροστά σε τράπεζες και αστυνομικές περίπολοι κυνηγούν νέους. Μια κοπέλα πηδάει απ’ την γέφυρα του Ροδανού (10μ ύψος) για να ξεφύγει. Συμπλοκές με τους μπάτσους στις πορείες αρκετών πόλεων. Πάνω από 800 λύκεια είναι κλειστά. 4.000 στα 12.000 βενζινάδικα της χώρας χωρίς αποθέματα λόγω της απεργίας. Στην απεργία και οι οδοκαθαριστές της Τουλούζ. Αποκλεισμός και συγκρούσεις μετά από επίθεση των CRS στο λιμάνι της Χάβρης. Οι λιμενεργάτες δίνουν ένα μάθημα στους μπάτσους με πέτρες και πλάκες από ξηλωμένα πεζοδρόμια. Μεγάλη πορεία στην Amiens όπου πρωταγωνιστούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Οι πανεπιστημιακές αρχές του Rennes 2 κλείνουν τη σχολή για να αποφευχθεί κατάληψη του κτιρίου. 1.158 “σπάστες” συνελήφθησαν την τελευταία βδομάδα, σύμφωνα με την εφ. liberation. Περίπου 1000 κρατούνται, ενώ 150 έχουν ήδη περάσει δικαστήρια. 14% των καθηγητών σε απεργία. 25% των ταχυδρομικών, σύμφωνα με τα συνδικάτα. Μηδενική ανοχή στους “σπάστες” που “παρεισφρύουν στις διαδηλώσεις” υπόσχεται η υπουργός δικαιοσύνης Michèle Alliot-Marie. Πορεία 150 εθνικιστών στη Λυόν με κεντρικό πανώ “κάτω τα χέρια απ’ την πόλη μου”, ενάντια στους “σπάστες” και στην μετανάστευση… Μπλοκάρισμα του αεροδρομίου Bordeaux-Mérignac από 500 διαδηλωτές. Πάνω από 40% των πτήσεων συνολικά με καθυστέρηση ή αναβολή λόγω της απεργίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία, και πυρπόληση κολλεγίου στο Le Mans. Μπάχαλα σε Lyon, Nanterres (300 φοιτητές που αποσπάστηκαν απ’ την πορεία σύμφωνα με τις τοπικές αρχές), Argenteuil. Το βράδυ, μια ομάδα επιτίθεται σε τράπεζες και γραφεία εύρεσης εργασίας στο Παρίσι. Απεργιακό ταμείο αλληλεγγύης ανοίγει το διυλιστήριο Grandopuits (RAFFINERIE DE GRANDPUITS -INTERSYNDICALE CGT / CFDT-77720 MORMANT CEDEX, A l’ordre de : Intersyndicale CGT / CFDT Total GPS, téléphone de contact: Franck Manchon 06 21 97 37 70, cgtgrandpuits (at) gmail.com)
20/10
Καταδίκη ενός 19χρονου σε 12 μήνες φυλάκισης και αναστολή 13 ανηλίκων για επεισόδια στα πλαίσια απεργιακών πορειών (Combs-la-Ville). Μπάχαλα στην Grenoble με τη λήξη της πορείας. Στην Μασσαλία, ο δήμαρχος καλεί τον στρατό να περισυλλέξει τα σκουπίδια που σχηματίζουν σωρούς, σπάζοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο την απεργία των οδοκαθαριστών. Οι τελευταίοι αποκλείουν τις δυο χωματερές της πόλης, οι στρατιώτες όμως μεταφέρουν αλλού τα σκουπίδια. Μια πρωτοβουλία 20αριά ατόμων κλείνει τις τρεις σήραγγες της πόλης για λίγη ώρα. Απεργία στις σχολικές καντίνες του Χερβούργου. Το συνδικάτο SUD-Collectivites 59 αποστέλλει 5.000 ευρώ για την οικ. ενίσχυση των συντρόφων που κρατούν κλειστά τα διυλιστήρια της Φλάνδρας. Κλειδώματα και διάφορες δράσεις στη Ρέν. Δεύτερος γύρος συγκρούσεων στη Λυόν και την Ναντέρ, με μια κλούβα των CRS (γαλλικά ματ) να παραδίδεται στις φλόγες. Ο υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux δηλώνει “η Γαλλία δεν ανήκει σ’ αυτούς που σπάνε, καίνε και κλέβουν, αλλά στους τίμιους ανθρώπους που θέλουν να παν στις δουλειές τους ανενόχλητοι”, καθώς φυγαδεύεται από την εμπόλεμη Λυόν, υπό τα βρισίδια μιας παρέας 15αριά νεαρών. Μετρό, τραμ και τραίνα κλειστά. Τα CRS εκκενώνουν μπλόκο στην αποθήκη καυσίμων του Lespinasse, στην Τουλούζ. Το αεροδρόμιο της πόλης παραμένει κλειστό. Στο Alès, οι απεργοί οδοκαθαριστές κλειδώνουν τα φορτηγά και μπλοκάρουν τις χωματερές. Σχεδόν 7,600 ευρώ μαζεύτηκαν σε εκδήλωση αλληλεγγύης στους εργάτες που κρατούν κλειστό το διυλιστήριο του Donges, πολλοί απ’ τους οποίους είναι εργαζόμενοι στο διυλιστήριο αυτό, και συμμετέχουν μετά από δέσμευση των συνδικάτων CGT και CFDT να τους στηρίξουν. Ανοιχτή γενική συνέλευση στη Λυόν, ζητά την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την παύση της αστυνομικής βίας. Η απεργία επεκτείνεται σε νοσοκομειακούς και καθηγητές. 2.000 μαθητές-φοιτητές στους δρόμους της Νάντης. Ένας 14χρονος με μολότοφ συλλαμβάνεται στη Roanne. 12 πυρηνικοί αντιδραστήρες κλειστοί για “έργα συντήρησης”. Το γαλλικό κράτος εισάγει ηλεκτρική ενέργεια, και απ’ το μικρό νησί Jersey της Μάγχης, με το οποίο συνδέεται με υποθαλάσσια καλώδια. Στοιχεία που δίνει η εφ. LePoint: 12 στα 12 διυλιστήρια της πρωτεύουσας σε απεργία. 3.200 βενζινάδικα χωρίς αποθέματα, και τουλάχιστον 1.700 με μεγάλες ελλείψεις. Οι 2 τερματικοί γκαζιού και ηλεκτρισμού μένουν κλειστοί, με το 2,8% όλων των απεργών να εργάζονται στους συγκεκριμένους τομείς. 28,7% των σιδηροδρομικών σε απεργία, σύμφωνα με τη CGT. Μπλόκα στην Νάντη, στο Clermont-Ferrand, ενώ σιδηροδρομικοί απέκλεισαν με ράγες το δημαρχείο του Vesoul. Συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις και στους υπόλοιπους σταθμούς. 69 πλοία παραμένουν αποκλεισμένα στη θάλασσα, στο λιμάνι της Μασσαλίας. Πάνω από 600 λύκεια και 5 πανεπιστήμια κλειστά, σύμφωνα με την UNEF. Μικρότερη από 0,5% η απεργία στο δημόσιο. Πάνω από 2.000 οι συλληφθέντες από της 12/10 μέχρι σήμερα. Μια 18χρονη μαθήτρια καταδικάζεται για φωτιά σε κάδο στα επεισόδια της Λυόν σε 6 μήνες φυλάκισης. Αναμένονται οι αποφάσεις για άλλους 3 ενήλικες και 20 ανήλικα.
21/10
Σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές γραμμές κοντά στο Παρίσι. Όλα τα συνδικάτα καταδικάζουν τη δράση. Η CGT “καταδικάζει κάθε κατάχρηση ή στέρηση των μέσων εργασίας […] αλλά υποστηρίζει αποκλειστικά συμβολικούς αποκλεισμούς”. Μαρτυρίες για ομάδες φασιστών που περιφέρονται γύρω από διαδηλώσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουν εντάσεις με μετανάστες διαδηλωτές. Ένταση μεταξύ συνδικαλιστών της CGT και αναρχικών στην πορεία της Tours, μετά από συνθήματα ενάντια στην εργασία και τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό ομάδων απ’ το μαύρο μπλοκ. Συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις νεολαίων στην Καέν, στο Στρασβούργο, τη Λυόν και το Αγιάτσο της Κορσικής. Ξεκινούν οι πρώτες ομαδικές δίκες συλληφθέντων με προβληματισμό στα μμε για τους ανήλικους. Ο πιο νέος είναι 13 ετών. “Οι σπάστες δε θα έχουν τον τελευταίο λόγο, σε μια δημοκρατία…” απειλεί ο Σαρκοζί ενώ κάνει έκκληση στην “υπευθυνότητα του καθενός”. 5 εκ. την ημέρα -περισσότερο κι απ’ την ηφαιστιακή τέφρα της Ισλανδίας- υπολογίζει ο πρόεδρος της εθν. ομοσπονδίας εμπορικής αεροπορίας ότι κόστισαν οι απεργίες στην αεροπλοϊα. 240 συλλήψεις τις τελευταίες 2 μέρες στο Seine-Saint-Dennis, κατά κύριο λόγο ανήλικα. Ο βουλευτής Philippe Meunier θα δηλώσει σχετικά: “βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αρπακτικά θηρία που ‘χουν ως μόνο στόχο τα σπασίματα και το πλιάτσικο εις βάρος του γαλλικού λαού”, επιχειρηματολογώντας υπέρ της εξόρισης των συλληφθέντων “σπαστών” από τη χώρα… Παρίσι: πορεία 250 εθνικιστών κραδαίνοντας γαλλικές κι ευρωπαϊκές σημαίες από την πλατεία Saint-Sulpice μέχρι το πάνθεον , με αστυνομική συνοδεία, “ενάντια στα αποβράσματα και στους σπάστες”… Φωτογραφίες απ’ τα μπάχαλα της Λυόν.
][][
Νέες μέρες δράσης: στις 28/10 και 6/11 καλούν τα συνδικάτα CFDT, CFE/CGC, CFTC, CGT, FSU, UNSA.
22/10
2.257 συλλήψεις και 72 μπάτσοι τραυματίες από τις 12/10. 4 νέοι στο Saint-Nazaire, ένας 41χρονος λιμενεργάτης, δυο 18χρονες κι ένας 34χρονος στο Trignac φυλακίζονται. Άλλοι 3 ενήλικες στο Bobigny. 32 άτομα συνελήφθησαν στο Pantin για λεηλασία μιας parfumerie. 4 συλλήψεις στο Blanc-Meslin. Βρέθηκε πάνω τους μπαστούνι του μπέιζμπολ και μαχαίρι. Πάνω από 300 οι συλλήψεις στο Seine-Saint-Dennis, την τελευταία εβδομάδα. Τα μαγαζιά της πόλης είχαν όλη μέρα κατεβασμένα τα ρολλά, μιας και οι βιτρίνες τους ήταν σπασμένες. 2 ανήλικα φυλακίζονται στη Λυόν και μία στην Ναντέρ. Στο Meux ένα λυκειόπαιδο που κοπάνησε έναν μπάτσο στην πορεία, αναγνωρίζεται από βίντεο στο youtube και καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκισης. Σπάσιμο του μπλόκου στο μεγαλύτερο διυλιστήριο Grandpuits από επέμβαση των CRS στη διάρκεια της νύχτας. Η πολιορκεία κράτησε περίπου μισή ώρα αφού οι απεργοί και αλληλέγγυοι αντιστάθηκαν. Τουλάχιστον τρεις τραυματίστηκαν. Απόπειρες επανακατάληψης των διυλιστηρίων. Οι μπάτσοι κόβουν βόλτες με οχήματα και κανόνια νερού στο κέντρο της Λυόν. Μπλοκάρισμα της αποθήκης καυσίμων του Coignières, της Βρέστης και της Λυόν. Μπλόκα δρόμων από φορτηγά στη Lille. Επέμβαση των CRS και στην Rouen και σπάσιμο του μπλόκου της αποθήκης καυσίμων. Η CGT κάνει λόγο για κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Καταδίκες: ένας μήνας φυλάκισης για 2 φοιτητές του Μονπελιέ για ρίψη αντικειμένων σε μπάτσους. 6 μήνες σ’ έναν 18χρονο στην Τουλούζη για μεταφορά μπουκαλιού με υδροχλωρικό οξύ (“αυτοσχέδιος εκκρηκτικός μηχανισμός”) στην πορεία της 19/10. Ένας 14χρονος κι ένας 19χρονος στην Καέν. Άγρια καταστολή της διαδήλωσης στο Στρασβούργο (φωτογραφίες).
Μια γρηγορη ανασκόπηση της κατάστασης στις 22/10:
Διυλιστήρια: Γενική απεργία και στα 12 διυλιστήρια της χώρας. Το δικαστήριο έκρινε παράνομη την επιστράτευση στο Grandpuits μετά από προσφυγή της CGT (το πιο μαζικό, ρεφορμιστικό συνδικάτο). Το βελγικό συνδικάτο CGCP προειδοποιεί ότι θα κατέβει σε απεργία εάν το βελγικό κράτος εξαγάγει καύσιμα στη Γαλλία για να αντισταθμίσει την έλλειψη λόγω απεργίας. Το γαλλικό κράτος άνοιξε τα στρατηγικά του αποθέματα. 20% των βενζινάδικων παραμένουν άδεια.
Σιδηρόδρομοι: Απεργία όλων των σιδηροδρομικών, κυκλοφορία με διακοπές.
Λιμάνια: Απεργία στα περισσότερα λιμάνια. Δεκάδες πλοία μπλοκαρισμένα.
Καθαριότητα: Απεργία σε πολλές πόλεις. Στην Μασσαλία, φαντάροι επιστρατεύτηκαν ως απεργοσπάστες.
Οδικές μεταφορές: Οι φορτηγατζήδες έχουν ενωθεί με το κίνημα. Απεργία και μπλόκα-“βήμα σαλιγκαριού” σε πολλές εθν. οδούς.
Λύκεια: (σημ. στη γαλλία τα λύκεια είναι εξατάξια, ανάλογο με το γυμνάσιο-λύκειο εδώ) Χιλιάδες σχολεία κλειστά, πολλά εχουν μετατραπεί σε κέντρα συνεύρεσης, συζήτησης και άλλων δραστηριοτήτων στα πλαίσια των κινητοποιήσεων. Αυθόρμητες διαδηλώσεις ξεκινούν συχνά απ’ τα μπλοκαρισμένα σχολεία, που συχνά αντιμετωπίζονται με άγρια βία απ’ την αστυνομία.
Πανεπιστήμια: Πάνω από 10 παραμένουν μπλοκαρισμένα, οι πρυτανείες άλλων έχουν κηρύξει λοκ-άουτ από φόβο κατάληψής τους από φοιτητές.
Άλλοι τομείς με συμμετοχή στην απεργία: μεταλλουργία, πυρηνικά εργοστάσια, ενέργεια, εκπαιδευτικοί, οδηγοί λεωφορείων, ταχυδρομικοί, υπάλληλοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, εφοριακοί… Στον ιδιωτικό τομέα είναι δύσκολο να απεργήσει κανείς, αν και πολλοί υπάλληλοι κατεβαίνουν στις “ημέρες δράσης” που καλούν τα κεντρικά συνδικάτα. Κάτι ανάλογο ισχύει για τους κρατικούς λειτουργούς, τους νοσοκομειακούς κλπ. Στις παραδοσιακές εργατουπόλεις (Χάβρη, Μασσαλία, Σεν Ναζαίρ) η απεργία είναι ολική, το ίδιο και σε αρκετά χωριά. Αναρίθμητα είναι τα μπλόκα, όπως και άλλες δράσεις πχ το σπάσιμο των γραφείων της MEDEF (το επιφανές “συνδικάτο” των αφεντικών, σύλλογος επιχειρηματιών-βιομηχάνων), του δεξιού κόμματος UMP, πολυτελών καταστημάτων και γραφείων εύρεσης εργασίας, αλλά και οι δωρεάν μεταφορές με λεωφορεία, ανοίγματα διοδίων, δωρεάν υπηρεσίες, τα απεργιακά ταμεία, άγριες διαδηλώσεις, μπάχαλα, συγκεντρώσεις, συνθήματα κλπ…
][][
Σημείωση: τα όσα μεταφέρονται εδώ, σε καμμία περίπτωση δεν καλύπτουν το εύρος ενός τόσο εκκρηκτικού κινήματος όπως αυτό της Γαλλίας, και σκοπεύουν στο να δώσουν μια στοιχειώδη εικόνα του τί λαμβάνει χώρα. Στο εξής, δεδομένης της ανάπτυξης του κινήματος και της στενότητας του διαθέσιμου χρόνου για μεταφράσεις, η σύνοψη αυτή θα περιοριστεί κι άλλο, παίρνοντας έναν χαρακτήρα καθαρά ενδεικτικό, ενώ περισσότερο βάρος θα δοθεί στις μεταφράσεις κειμένων.
23/10
Ο αγώνας επικεντρώνεται γύρω απ’ την υπεράσπιση των μπλοκαρισμένων διυλιστηρίων μετά τις απειλές τις κυβέρνησης, και κυρίως στα μπλόκα της Χάβρης, του Donges και του Grandpuits, ενώ κυρήσσεται απεργία και στο διυλιστήριο της Gonfreville. Διαδηλώσεις στη Λυόν, την Narbone κα. Μεγαλύτερη αίσθηση στη δυτική Γαλλία και στη Βρετάννη, όπου 4 στα 10 πρατήρια δεν έχουν καύσιμα. Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών, με μέσο όρο 1 στα 2 τραίνα να φεύγει στην ώρα του, ή σχεδόν. Μπλόκα σε αυτοκινητοδρόμους από φορτηγά ή πεζούς διαδηλωτές (Τουλούζη)…
Το βράδυ της 23/10 στο Αlbertville της Σαβοϊας, σύμφωνα με τον τοπικό τύπο, μια ντουζίνα “αντίπαλοι της μεταρρύθμισης”, εκμεταλλευόμενοι την εκδήλωση “Σαβοϊα για όλους” του βουλευτή του κυβερνόντος κόμματος Hervé Gaymard, κλείδωσαν τις πόρτες της σάλας όπου ήταν συγκεντρωμένα 300 άτομα για την εκδήλωση και κατέβασαν τον διακόπτη του ρεύματος, βυθίζοντάς τους στο σκοτάδι. Στη συνέχεια η ομάδα άνοιξε τις πόρτες και άρχισε να τους “βομβαρδίζει” με αυγά, φρούτα και πέτρες! στο φευγιό και πριν καλά καλά οι φίλοι του κυβερνόντος κόμματος καταλάβουν τί συνέβη, οι άγνωστοι προκάλεσαν ζημιές σε μερικά αυτοκίνητα των συγκεντρωμένων. Η αστυνομία δεν κατάφερε να κάνει συλλήψεις. Πηγή.
24/10
Απειλές επίταξης του διυλιστηρίου του Donges, συγκεντρώνουν μέσα σε λίγη ώρα εκατοντάδες αλληλέγγυους που ενισχύουν το μπλόκο, ενώ 300 άτομα αποτρέπουν την άφιξη βυτιοφόρων στο γειτονικό Saint-Nazaire, ξεφεύγοντας απ’ την αστυνομία. Στο Saint-Etienne του Rouvray, ένα εμπορικό κέντρο γίνεται στάχτες (φωτογραφίες στο Jura-Libertaire), το ίδιο θα συμβεί και στο δημαρχείο της Tarnos. Στο Scionzier, κοντά στα γαλλοελβετικά σύνορα, 15αριά άτομα μπαίνουν στα Carrefour και γεμίζουν καροτσάκια με τρόφιμα για να τα μοιράσουν στους απεργούς. Σταματιούνται στα ταμεία από μέλη της διεύθυνσης που καλούν την αστυνομία. Έχοντας αποφασίσει να είναι μια “ειρηνική” δράση, αναγκάζονται ν’ αφήσουν τα τρόφιμα και να φύγουν. Το προηγούμενο βράδυ λαμβάνουν χώρα επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς του κυβερνόντος κόμματος. Στο SaintPierre-des-Corps 300 μπάτσοι των CRS σπάνε με τη βία την περιφρούρηση 30αριά συνδικαλιστών του τοπικού διυλιστηρίου και το “απελευθερώνουν”. 600 λιμενεργάτες καταλαμβάνουν τις αποθήκες του κεντρικού λιμανιού της Μασσαλίας. Άνοιγμα διοδίων από πρωτοβουλία συνδικάτων (CGT, CNT κα) στο Ain. Μπλόκα, σαλιγκάρια, κι οδοφράγματα στη Βρέστη, τη Ρουέν και το Παρίσι. Δέσμευση της FGTB να μπλοκάρει κάθε μεταφορά καυσίμων της Total Βελγίου προς τη Γαλλία, ώστε να προστατευθεί η απεργία των γάλλων συναδέλφων τους. Οι εργαζόμενοι του διυλιστηρίου Petroplus Reichstett στην κάτω Ρηνανία, ψηφίζουν παύση της απεργίας τους. Οι οδοκαθαριστές του Παρισιού, της Τουλούζης και του Μπελφόρ κατεβαίνουν σε κυλιόμενη απεργία μαζί με τους συναδέλφους τους της Μασσαλίας. Ολοήμερη απεργία των ταχυδρομικών. Χάρτης των απεργιών στο Grève générale. Χρονολόγιο των μπλόκων απ’ το Rebellyon.
25/10
Από τα χαράματα, στήνονται πύρινα οδοφράγματα στις κεντρικές εισόδους της επιχείρησης μεταφορών Sopitra της Νάντης, μπλοκάροντας την τροφοδοσία αρκετών αγορών με προϊόντα (φωτογραφίες στο Jura Libertaire και στο ιντυμήντια Νάντης). Μπλοκάρονται επιτυχώς μεγάλα εργοστάσια όπως της Renault και της Peugeot. Το 1/4 των βενζινάδικων χωρίς αποθέματα. Οι εργαζόμενοι 2 διυλιστηρίων της Exxon Mobil ψηφίζουν επιστροφή στην εργασία τους από Δευτέρα. 300 μαθητές μπλοκάρουν το σχολείο τους στην υπερατλαντική αποικία της Ρεϋνιόν. Απεργία στην πολυεθνική Babcock Wanson, μπλόκα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, και άνοιγμα των ταμείων στον ζωολογικό κήπο της Λίλ με τη στήριξη της CGT. Κατάληψη κι επανακατάληψη από αστυνομικές δυνάμεις του διυλιστηρίου του Fos. Σκοτάδι στο κέντρο των πόλεων Tourcoing και Wasquehal, από εργαζόμενους της CGT, που κατέβασαν τους διακόπτες σε αλληλεγγύη στο κίνημα. Οι διακοπές δεν έπληταν την οικιακή κατανάλωση. Από Τρίτη η εθνοσυνέλευση θα μπορεί να ψηφίσει το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου, κι έπειτα να το επικυρώσει η Γερουσία.
26/10
Στο Παρίσι, πολυπληθείς αστυνομικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε διάφορα σημεία, όπως στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Bondy και στη Σορβόννη. Μπλόκο σε αμαξοστάσια των αστικών συγκοινωνιών στη Lille και το Neuilly-Plaisance οργανωμένο απ’ τα συνδικάτα CGT, CNT, FSU, Solidaires και της συλλογικότητας collectif de défense des services publics. Αποκλεισμοί αποθηκών καυσίμων στην κεντρική Γαλλία στη Βρέστη, στη Ντιζόν, στο Lamballe και στο Grigny (φωτογραφίες), κι επειχειρήσεων στα δυτικά και στη Rennes. 2 βελγικές αποθήκες καυσίμων Total (σε Tertre και Feluy) μπλοκάρονται σε ένδειξη αλληλεγγύης από αντιπροσωπείες συνδικάτων που διαπραγματεύονται με τη διοίκηση για να αποτρέψουν την αποστολή καυσίμων στη Γαλλία. Πορείες στη γαλλική πρεσβεία των Βρυξελλών καλούνται για την Πέμπτη. Γύρω στους 200 διαδηλωτές, κυρίως μέλη συνδικάτων (CGT κα) στήνουν φλεγόμενα οδοφράγματα και πετούν αυγά και λαχανικά στα γραφεία του MEDEF (ο γαλλικός ΣΕΒ) του Loire Saint-Etienne, ενώ με σκουπίδια φράχτηκε η είσοδος του MEDEF στην Μασσαλία (φωτογραφίες). Στην Μασσαλία και άλλες πόλεις, οι οδοκαθαριστές ψήφισαν την παύση προσωρινά της απεργίας τους κυρίως για λόγους δημόσιας υγείας. Το κίνημα κρατάει ακόμα 9 απ’ τα 12 διυλιστήρια της χώρας, ενώ τα 3 που έχουν ψηφίσει υπέρ μιας παύσης της απεργίας από Δευτέρα, δύσκολα θα μπορέσουν να λειτουργήσουν όσο κρατούν οι απεργίες στους τομείς της τροφοδοσίας τους και των μεταφορών. Παράλληλα, το ταμείο αλληλεγγύης των απεργών του Donges, συγκέντρωσε 30.000 ευρώ. 37 απ’ τα 80 πανεπιστήμια κρατιούνται κλειστά. Πυρπολημένα μέχρι θεμελίων βρέθηκαν τα σουπερμάρκετ DIA του Saint-Maurice-de-Beynost, οι 10 υπάλληλοι απολύθηκαν. Ανοιχτή συνέλευση δημιουργείται στο Seine-St-Dennis, από δημοτικούς υπαλλήλους, μέλη συνδικάτων ή μη, και κατοίκους (site). Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για πορείες σε όλη τη χώρα στις 28/10 (χάρτης της CGT). Μια ανταπόκριση (στα αγγλικά) για το κίνημα ως τώρα, απ’ την ομάδα Mouvement Communiste, στο libcom.org. Μπλόκα και συμπλοκές με τους μπάτσους έξω απ’ τα διυλιστήρια Total στο Brive-la-Gaillarde (φωτογραφίες). Διαδηλώσεις μαθητών στο νησί της Ρεϋνιόν(φωτογραφίες). Σαμποτάζ των υπαλλήλων στην ηλεκτροδότηση, αφήνουν το εμπορικό κέντρο του Villeneuve d’Ascq χωρίς ρεύμα. Κρούσματα κλοπής καυσίμων εμφανίζονται στα πλαίσια της έλλειψης. Δολιοφθορές στα οχήματα της οικογένειας του Bernard Thibault, γ.γ. της CGT. Χαμηλής έντασης σαμποτάζ και “αμέλειες” των υπαλλήλων της SNCF (σιδηρόδρομοι, μεταξύ των οποίων και τα τραίνα υψηλής ταχύτητας TGV), προκαλούν καθημερινά πολύωρες καθυστερήσεις και βλάβες.
27/10
Κλείνει το διυλιστήριο της Petroplus στο Cressier της Ελβετίας, που τροφοδοτούταν απ’ το σταθμό καυσίμων του Fos-sur-Mer στη Γαλλία. Απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης έχουν δημιουργηθεί στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, συνήθως με πρωτοβουλία της CNT. Αποκλεισμοί κέντρων logistics, σούπερμάρκετ Carrefour, σταθμών λεωφορείων και αποθηκών καυσίμων, στην Γκρενόμπλ, στην Ντιζόν, το Λοντβίκ κ.α. , μπλόκα επίσης στο Grandpuits και σε αυτοκινητοδρόμους (φωτογραφίες). Συνεχίζεται το μπλόκο στο λιμάνι της Μασσαλίας. Στο Παρίσι, συμβολική κατάληψη των γραφείων της Malakoff Médéric, εταιρίας ιδιωτικών συντάξεων και ασφαλίσεων. Μπλόκο και κινητοποιήσεις στο λιμάνι της Χάβρης (περισσότερα, Havre de grève). Μπλόκο στο κέντρο διαλογής πετρελαιοειδών του Sassenage (φωτογραφίες). Στην Νάντη, μετά από πιέσεις εργαζομένων κι αλληλέγγυων, η διοίκηση της Sopitra, αποσύρει τις μηνύσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια της απεργίας. Μαθητικές κινητοποιήσεις κι επιθέσεις σε περιπολικά στην Ρεϋνιόν και στις άλλες νησιωτικές αποικίες (φωτογραφίες). Παρέμβαση στο ράδιο France Inter και διάβασμα προκηρύξεων…
28/10
“Προληπτική” επίθεση της αστυνομίας σε διαδήλωση στο Παρίσι. Κατάληψη κτιρίου στη Rennes, για να στεγάσει συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες: Maison de la grève, rue de la Barbotière. Εμπρησμός σούπερ μάρκετ στο Saintes. Αναδιακόσμηση με αφίσες και μπογιές γραφείων της Malakoff-Médéric, στην Νάντη και καταλαμβάνονται στη διάρκεια διαδήλωσης αυτά του Στρασβούργου (φωτό). Ισχυρή διαδήλωση 50αριά χιλιάδων στην Γκρενόμπλ, σπάζονται τα γραφεία της MEDEF κι ένα αστυνομικό τμήμα (φωτογραφίες). Έντεκα συλλήψεις ανηλίκων στην Ναντέρ για συγκρούσεις με τους μπάτσους κι εμπρησμούς οχημάτων στις απεργιακές διαδηλώσεις της 18-19/10. Άλλες 22 συλλήψεις “σπαστών” σ’ όλη τη Γαλλία. Μπάχαλα στο St-Nazaire κι οχτώ συλλήψεις. Μπλόκα διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε όλη τη χώρα (φωτο). Βανδαλισμοί κεραιών της γαλλικής τηλεόρασης France3 και διακοπή του προγράμματος στη Lille. Δωρεάν μεταφορές στο Belfort κα. 50% των πτήσεων του Orly αναβάλλονται. Μπλόκα στην κυκλοφορία στο Παρίσι. Απεργίες των οδοκαθαριστών σε πολλές πόλεις. Μεγάλη ανάπτυξη του κινήματος στην Caen, πορεία 170.000 και μπλόκα. Παρεμβάσεις σε γραφεία του UMP σ’ ολόκληρη τη χώρα, κατεβασμένες οι τζαμαρίες των γραφείων στις Αρδέννες στη διάρκεια διαδήλωσης (φωτό). Πορείες στη Λυόν και αντισυγκέντρωση 150 εθνικιστών “ενάντια στα σπασίματα” υπό αστυνομική περιφρούρηση. Βίαια αστυνομική καταστολή στην απόπειρα ειρηνικής κατάληψης της νομαρχίας στο St-Etienne από διαδηλωτές, η περιφρούρηση της CGT σε ρόλο μεσολαβητή (φωτό). 2.000.000 συμμετέχουν στις διαδηλώσεις σ’ όλη την επικράτεια (φωτογραφίες από Νάντη) σύμφωνα με τη CGT, αν και ο νόμος έχει ήδη υπερψηφιστεί στο κοινοβούλιο, κι επικυρωθεί. Οι σχολικές αργίες πιθανόν να είναι υπεύθυνες για μια ύφεση στις μαθητικές κινητοποιήσεις.
29/10
Πριν το ξημέρωμα, άγνωστοι ντυμένοι ως αστυνομικοί, επιτίθενται στον καταυλισμό τσιγγάνων του Poissy. H CGT μπλοκάρει την ανέγερση του σταδίου της Lille. Συμπλοκές με τα CRS. Ημέρα δράσης στην Μασσαλία. Χτίσιμο της εισόδου των γραφείων της Medef στη Χάβρη, από μέλη της CGT (φωτο): η διάσταση μεταξή της μαχητικότητας της βάσης και της αμηχανίας(;) της συνδικαλιστικής ηγεσίας αυξάνει, καθώς οι κοινοβουλευτικές τάσεις του κινήματος, μετά την επικύρωση του νόμου σιγά-σιγά αποχωρούν, παραπέμποντας την αναμέτρηση στις επερχόμενες εθνικές εκλογές του 2012… Μπλόκα σε δρόμους (και συλλήψεις τριών συνδικαλιστών στο Μπορντώ), σε σχολεία, διυλιστήρια, διαδηλώσεις και διάφορες δράσεις σε όλη τη χώρα. Ένα χρονοδιάγραμμα των κινητοποιήσεων (μτφρ. google translator) μέχρι και τις 28/10, κι ένας χάρτης (απ’ το γαλλόφωνο δελτίο rebetiko). Κρατούν γερά οι απεργίες στην πετρελαιοβιομηχανία, σε μεταφορές, κι αυτοδιοίκηση, ενώ αναμένεται η επιστροφή των μαθητών και της νεολαίας στο παιχνίδι, που έχουν σηκώσει τεράστιο βάρος της αναμέτρησης, καθώς ριζοσπαστικές μειοψηφίες μαθητών κρατούν επαφή με τις κινηματικές διαδικασίες παρά τις σχολικές αργίες.
30/10
Νωρίς την νύχτα, σαμποτάρονται δεκάδες ΑΤΜ τραπεζών στο Guingamp. Σπασίματα γραφείων του UMP σε Ντιζόν και Montceau. Μια χαλάρωση των κινητοποιήσεων αποδίδεται στο τριήμερο αργίας (Toussaints, των αγίων πάντων στη Γαλλία). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμφάνιση γκράφιτι στα νεκροταφεία της Τουλούζ, με συνθήματα όπως “θάνατο στους νεκρούς”, “ξυπνήστε τους νεκρούς” κλπ που χαλάν τη γιορταστική ατμόσφαιρα. Τις επόμενες νύχτες, θα εμφανιστούν και διάφοροι βανδαλισμοί στο χιονοδρομικό κέντρο του Serre-Chevalier, με τις συνολικές ζημιές να υπολογίζονται στα 300.000 ευρώ. Γκράφιτι με βρισιές κατά των μπάτσων, αλγερινές σημαίες και λοιπά αντεθνικά σύμβολα θα εμφανιστούν στην υπό ανάπλαση/gentrification περιοχή της Ανγκουλέμ, μαζί με διάφορους βανδαλισμούς. Βανδαλισμοί και σε μνημεία των νεκρών γάλλων στρατιωτών στην Άπω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, και σε μνημείο της “ελεύθερης Γαλλίας” με κόκκινες μπογιές και συνθήματα, φεμινιστικά και άλλα ωραία, αντεθνικού περιεχομένου.
31/10
Μια τάση “επιστροφής στην ομαλότητα”, λόγω της τριήμερης αργίας, περιορισμένη όπως θα φανεί, γίνεται ωστόσο αντιληπτή απ’ το κράτος, που περνά στην αντεπίθεση, είτε με συλλήψεις και δίκες νεαρών όπως στο Παρίσι, είτε με εκκενώσεις καταυλισμών τσιγγάνων όπως στη Λυόν.
1/11
Μπλόκο σούπερμάρκετ στο Montivilliers. Άνοιγμα διοδίων στην Τουλούζ. Μπλόκα σε πετρελαιαποθήκες σε Ντιζόν και Longvic. Απεργοί ανοίγουν τα διόδια στο Calvados για να περάσουν οι αυτοκινητιστές δωρεάν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς συνεισφέρουν οικονομικά για την ενίσχυση των απεργιακών ταμείων (φωτογραφίες). Απόπειρα κλεισίματος εργοστασίου στο Blanquefort, αποτρέπεται μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Μπλοκάρισμα mall στην Boulogne. Απεργία και μπλόκα απ’ τους οδοκαθαριστές του Laval (δυτική Γαλλία). Στην Κορσική, ισχυρό προπύργιο της απεργίας όπου η δυσφορία εναντίον του γαλλικού κράτους παίρνει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, στρατολογικό κέντρο του γαλλικού στρατού γίνεται στόχος εμπρηστικής επίθεσης. Μπλοκάρεται το τραίνο υψηλής ταχύτητας (TGV) μεταξύ Le Mans-Rennes. Μπλόκο και στα τραίνα του Chambéry, και μαθητικές κινητοποιήσεις στην ίδια πόλη. Οι πετρελαϊκές υπολογίζουν σε 200 εκ ευρώ τις απώλειές τους από την παρατεταμένη απεργία. Τα αφεντικά μετράνε τις ζημιές τους. 300.000 ευρώ μόνο, οι καταστροφές στο εμποροδικείο της Nanterres.
2/11
Πρώτος γύρος. Συνεχίζουμε! Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στο Παρίσι. Μπλόκο της Σορβόννης. Απεργία, μπλόκα και διεπαγγελματική γενική συνέλευση στο Genevilliers. Κλείδωμα των γραφείων της εφορίας στο St-Dennis. Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στην πανεπιστημιούπολη της Γκρενόμπλ, του Σεν-Ετιέν, της Λυόν, της Νάντης, του Le Mans, του Pau, και αλλού. Μπλοκάρονται με φλεγόμενα οδοφράγματα οι ταχυμεταφορές Chronopost της Νάντης, που εξυπηρετούν τους πλουσίους, ώστε να μην πλήττονται απ’ τις ελλείψεις λόγω απεργίας (φωτογραφίες). Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική (CGT, CFDT, SUD, FSU και CNT) του πυρηνικού εργοστασίου του Cruas-Meysse (φωτογραφίες), ενώ μέλη της CGT μπλοκάρουν και τη βιομηχανία χημικών του Ρουσιγιόν (φωτο). Μπλόκα και αστυνομική καταστολή και στην Καέν. Διακοπή της απογευματινής λειτουργία σε εκκλησία του Carcassonne, από νεολαίους -βορειοαφρικανικής καταγωγής σύμφωνα με τους αυτόπτεις μάρτυρες πιστούς- που πέταξαν πέτρες και ντομάτες προς τους ιερείς, κι έσπασαν ένα άγαλμα της παναγίας.
3/11
Επιστροφή των μπλόκων σε πολλά πανεπιστήμια, σ’ όλη τη χώρα. Άμεση καταδίκη σε 3 μήνες φυλάκισης ενός απεργού του Grandpuits, μέλους της CGT, που συνελήφθη σε διαδήλωση στο Παρίσι. Μαθητική διαδήλωση στο Chalon. Νυχτερινό μπλόκο της πετρελαιαποθήκης του Auchan (φωτογραφίες). Πειθαρχικά συμβούλια εναντίον φοιτητών που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, στην Πικαρδία. Μπλόκα σε διάφορες πόλεις, και πετρελαιαποθήκες, γενικές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια στην Γκρενόμπλ (φωτογραφίες) και αλλού. Με την επιστροφή των μαθητών απ’ το τριήμερο, εμφανίζονται και τα πρώτα μπλόκα και κλειδώματα σχολείων εκ νέου.
4/11
Αστυνομική επέμβαση στο κατειλημένο πανεπιστήμιο του Saint-Étienne, και σπάσιμο της κατάληψης. Ένας φοιτητής υπό κράτηση (φωτογραφίες). Μπλόκο αποτεφρωτήρα στο SaintOuen, με διανυκτερεύσεις, χορό, γλέντι, συζητήσεις (φωτογραφίες). Μπλόκο και στο αεροδρόμιο της Τουλούζ, απ’ τη CGT και άλλους (φωτογραφίες), το ίδιο και στο αεροδρόμιο της Νάντης (φωτο), του Roissy, του Κλερμόν-Φεράν, του Ορλύ (Παρίσι) ενώ στάσεις απεργίας εμφανίστηκαν και στης Λυόν και της Μασσαλίας. Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική και σε σήραγγα Frejus των Άλπεων που ενώνει τη Γαλλία με την Ιταλία. Νυχτερινή διαδήλωση με δαυλούς και φαναράκια στο Alençon (φωτο). Διαδηλώσεις και μπλόκα και στην Ρεϋνιόν, κυρίως από μαθητές και νεολαίους. Μπλόκο μέρους του λιμανιού της Βρέστης. Μπλόκο στα λεωφορεία του Villeneuve d’Ascq. Πολλοί μαθητές όπως του λυκείου Paul-Valéry δεν προσέρχονται για μάθημα, ενώ άλλοι οργανώνουν μικρές διαδηλώσεις (φωτό, φωτό από Le Mans) ή μπλόκα στα σχολεία τους (φωτό). Αστυνομική καταστολή, και σύλληψη ενός μαθητή στο Περπινιάν. Επί έξη ώρες μια επί τόπου πρωτοβουλία νεαρών κρατά κλειστή την πετρελαιαποθήκη του Guéret (φωτό). Βήμα σαλιγκαριού στον αυτοκινητόδρομο Παρίσι-Λίλ, χάρι στα μπλόκα των φορτηγατζήδων. Πορείες κι εκδηλώσεις στη Λυόν. Άγρια διαδήλωση στο Παρίσι, με συμμετοχή κυρίως νέων, φοιτητών, μαθητών, περικυκλώνεται από CRS και ασφαλήτες και αντιμετωπίζει βάρβαρη καταστολή, ενώ στις 89 υπολογίζονται οι συλλήψεις. Στο Angers, η αστυνομία μπλοκάρει τους δρόμους γύρω από τα γραφεία του UMP εμποδίζοντας τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς τα κει. Πίσω στο Παρίσι, εργαζόμενοι του υπουργείου πολιτισμού μπλοκάρουν το Grand Palais. Η εταιρία κλιματιστικών Behr, χρησιμοποιεί ελικόπτερα προκειμένου να σπάσει την απεργία και να παρακάμψει τα μπλόκα των απεργών (φωτό). Νυχτερινή διαδήλωση φοιτητών και νεολαίων στο Μονπελιέ. Γενικές συνελεύσεις αγώνα στη Ρεν, Λιλ κ.α.
5/11
Επιστροφή των μπλόκων στα σχολεία. Τουλάχιστον τα μισά λύκεια του Μονπελιέ κλειστά. Μπλοκάρεται η διανομή της εφημερίδας Ouest-France κοντά στη Rennes (φωτό), τα τυπογραφεία της εφ. Voix du Nord, το δημαρχείο του Vire (φωτό) σταθμοί τραίνων (φωτο) και τα επείγοντα του νοσοκομείο Tenon στο Παρίσι. Γενικές συνελεύσεις σε Μονπελιέ, Μοντωμπάν, Ρεν κ.α... Ανάπτυξη των μπλόκων και στη Χώρα των Βάσκων (λινκ). Άνοιγμα των διοδίων στο Voreppe κοντά στην Γκρενόμπλ από τριανταριά άτομα και μοίρασμα πάνω από 3.000 προκηρύξεων στους οδηγούς που περνούσαν δωρεάν. Απεργοί (κυρίως της CGT) μπλοκάρουν τις αποθήκες των Lidl στο Sautron. Διεθνής δράση στα γαλλο-γερμανικά σύνορα κατά της μεταφοράς πυρηνικών αποβλήτων με τραίνα.
6/11
Μπλόκο στον σ.σ του Guingamp (φωτογραφίες). Συμβολική κατάληψη του δημαρχείου του Vire (φωτογραφίες). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο του Metz (φωτό). Οι μπάτσοι επιτίθενται στο μπλοκάρισμα των γραφείων της εφημερίδας Ouest-France, και συλλαμβάνουν 2 άτομα μετά από αντίσταση των διαδηλωτών. Στη Ρεν, το ράδιο France Bleu Armorique καταλαμβάνεται για μιάμιση ώρα από “30 άτομα της αναρχοαυτόνομης τάσης” σύμφωνα με τη διευθύντρια του ραδιοσταθμού, που διαβάζουν προκηρύξεις στον αέρα. Μπλόκο στα τραίνα στο Morlaix, από 50αριά διαδηλωτές, κυρίως των συνδικάτων Sud-Solidaires. Περίπου 500 διαδηλωτές μπλοκάρουν τον σ/σ του Quimperlé και αντιστέκονται σθεναρά στις προσπάθειες των μπάτσων να σπάσουν το μπλόκο (φωτό). Κατάληψη επ’ αόριστον του πανεπιστημίου του Mirail στην Τουλούζ, το ίδιο και στο Poitiers, αν κι εκεί οι μπάτσοι εκκενώνουν την κατάληψη το ίδιο βράδυ. Στην Tours δημιουργείται ένας κεντρικός συντονισμός των γενικών λαϊκών και των διεπαγγελματικών ανοιχτών συνελεύσεων του αγώνα (ιστοσελίδα). Στην ίδια πόλη, μπλόκα δημιουργούνται γύρω από εμπορικά κέντρα (Galleries Lafayette κα) Στο Cognac, 500 διαδηλωτές καταλαμβάνουν την περιφέρεια, ενώ σε συμπλοκές με την αστυνομία τραυματίζεται ένας μπάτσος. Διαδηλώσεις, καθηστική διαμαρτυρία και συμπλοκές με τους μπάτσους στην Αβινιόν (φωτό, βίντεο). Διαδήλωση στην Γκρενόμπλ, οι συμμετέχοντες εκτιμώνται απ’ τη CGT στους 55.000, ενώ απ’ τις αρχές στις 5.500. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Ο αριθμός των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις έχει μειωθεί αισθητά, ωστόσο η δυναμική των μπλόκων και των άλλων δράσεων (όπως και η διάδοση των απεργιακών ταμείων κι εντύπων αντιπληροφόρησης) είναι πολύ πιο έντονη απ’ αυτήν που θέλουν να περάσουν τα μμε. Στην κωμόπολη του Soultz, η αστυνομία προωθεί το αγγλοσαξονικό μοντέλο γενικευμένου χαφιεδισμού, προτείνοντας “συμμετοχή των πολιτών” στην επιτήρηση σε συνεννόηση με τη χωροφυλακή και τη δημοτική αστυνομία, ώστε να αποφευχθούν “πράξεις που υπονομεύουν την ησυχία και το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών, όπως διαρρήξεις, βανδαλισμοί κ.α.” Η πρώτη συγκέντρωση που κάλεσε ο Δήμος ματαιώθηκε λόγω μικρής προσέλευσης, οπότε ο δήμαρχος σκέφτεται να στείλει τη δημοτική αστυνομία να γυρίσει από σπίτι σε σπίτι ώστε να ξετρυπώσει τους κατοίκους και να τους “ρωτήσει για ποιό λόγο δεν προσήλθαν”. Λαϊκή κουζίνα (σούπα) και νυχτερινή διαδήλωση στο Chambéry (φωτό). Πολιορκεία του δημαρχείου της Brioude από διαδηλωτές.
7/11
Παρέμβαση σε εκδήλωση της L’ Oreal στο Λούβρο, διαδηλωτές εισέβαλλαν σπρώχνοντας τους μπάτσους και φωνάζοντας “εσείς είστε οι κλέφτες και τα αποβράσματα”, “τις συντάξεις να πληρώσουν τα αφεντικά”. Ένας 17χρονος συλλαμβάνεται στο Tarn, για πυρπόληση γαλλικής σημαίας με την παρέα του. Την νύχτα κάηκαν επίσης οχήματα κοντά σε λύκειο της Lyon. Μπλόκα και βανδαλισμοί στα σχολεία του Carcassonne.
Ενημέρωση για τα πανεπιστήμια: Toulouse II μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 2.000 φοιτητών. Nantes: μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 700 φοιτητών, μέχρι τη Δευτέρα. Angers: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Metz: κλειδωμένο, μετά από ΓΣ. Brest: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Caen: μπλοκαρισμένο μέχρι τις 20 Οκτώβρη, η τελευταία ΓΣ 2000 φοιτητών ψήφισε κατά της συνέχισης των μπλόκων, αλλά υπέρ της αποχής από μαθήματα και της κατάληψης ενός αμφιθεάτρου. Νέα ΓΣ στις 8/11. Le Havre: Μπλοκαρισμένο απ’ τις 3/11 μετά από ΓΣ 300 φοιτητών, το μπλόκο έσπασε από τις πρυτανικές αρχές κι αντιδραστικούς καθηγητές συνοδεία αστυνομικών στις 4/11. Sorbonne: Μπλοκαρισμένο μέχρι τις 2/11, κατάληψη απ’ την ΓΣ στις 3/11 και επίθεση της αστυνομίας κι εκκένωσή του. Tolbiac: ΓΣ 2000 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλοκαρίσματος στις 2/11. Saint-Étienne: μπλοκαρισμένο από ΓΣ 300 φοιτητών, εκκενώθηκε μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3/11. Le Mans: ΓΣ στις 2/11 ψήφισε υπέρ της συνέχισης του μπλοκαρίσματος. Lyon II: οι πρυτανικές αρχές καταδικάζουν τις πράξεις βανδαλισμού και κρατούν το πανεπιστήμιο κλειστό (λοκ-άουτ) ώστε να μην καταληφθεί από φοιτητές. Montpellier III: κλειστό μέχρι τις 4/11, οπότε η ΓΣ 1.200 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλόκου. Poitiers: Μετά από επίθεση της αστυνομίας, σπάει η κατάληψη της πρυτανείας που κρατούσε μέχρι τις 4/11. Reims: έμεινε κλειστό μόνο για μια μέρα, στις 28/10. Paris VI: έκλεισε μόνο για τις 2/11. Grenoble: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, ωστόσο δεν είναι πρακτικά αποτελεσματικό. Το ίδιο για το Pau. Limoges: υπέρ του μπλοκαρίσματος η ΓΣ της 2/11. Lille III: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, αλλά λόγω μικρής προσέλευσης δεν είναι πλέον αποτελεσματικό. La Rochelle: ΓΣ υπέρ του μπλοκαρίσματος για δυο μέρες (2-4/11).
8/11
Παρέμβαση συνδικαλιστών στο δημαρχείο του Plouay. Απ’ έξω αντισυγκέντρωση 10αριά αντιδραστικών για το κόστος της απεργίας και των ζημιών στους φορολογούμενους κλπ. Διάλογος κωφαλάλων μεταξύ συνδικαλιστών και αντιδραστικών. Ο δήμαρχος της Ρεν θυμάται ότι το κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” μπορεί να αξιοποιηθεί και δρομολογεί την επανάκτησή του απ’ τον δήμο.
9/11
Απεργία των εργαζομένων σε κέντρα εύρεσης εργασίας. Μπλόκα δρόμων και σιδηροδρομικών σταθμών στην Νιμ. Καταδίκες τριών ανηλίκων στο Chambéry για επεισόδια στα πλαίσια της πορείας της 14/10, σε ολιγοήμερες ποινές φυλάκισης, “κοινωνικής εργασίας” και χρηματικών προστίμων. Μπλόκα σε πανεπιστήμια, σιδηροδρόμους (και TGV), κι εκατοντάδες λύκεια σ’ όλη τη χώρα, σε αρκετά παρεμβαίνει η αστυνομία και εκκενώνει τα σχολεία, το ίδιο και στο πανεπιστήμιο της Caen. Καταδίκη ενός 20χρονου στο Lorient σ’ έναν χρόνο φυλάκισης για ρίψη μιας πέτρας σ’ έναν πάνοπλο μπάτσο, στη διαδήλωση της 19/10. Δυναμική μαθητική διαδήλωση στο Μονπελιέ “ο αγώνας είναι σαν κύκλος: απ’ οποιοδήποτε σημείο και ν’ αρχίσει, δε σταματά ποτέ”. Συλλήψεις μαθητών από διάφορα σχολεία του Μονπελιέ ως απάντηση της αστυνομίας. Αστυνομική βία σε λύκεια στο Dessaignes. Πορεία και τοπικές δράσεις στη Ρεν. Μαθητική πορεία στη Γκρενόμπλ, και τραυματισμός ενός μαθητή στην προσπάθειά του να διαφύγει τις επιθέσεις της αστυνομίας (φωτό&βίντεο)
10/11
Μπλόκα και κατάληψη δημαρχείου στο Tarbes, από φοιτητές. Απεργία και μπλόκο στον αποτεφρωτήρα του Saint-Ouen. Μπλόκα και φλεγόμενα οδοφράγματα στο Καλαί απ’ τη διασυνδικαλιστική (φωτό). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο της Μπεζανσόν, μετά από ψηφοφορία στη ΓΣ (φωτό). Κατάληψη αμφιθεάτρου από αναρχικούς στο πανεπιστήμιου του Ντιζόν (φωτό). Ενντωμεταξύ, μια φοιτητική διαδήλωση 55.000 στο Λονδίνο ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων και την μεταρρύθμιση στα βρεττανικά πανεπιστήμια (φωτό) καταλαμβάνει τα γραφεία των συντηρητικών και συγκρούεται με την αστυνομία. “Στο Ris-Orangis προτιμάμε το κοτόπουλο στα κάρβουνα”: πυρπόληση δυο περιπολικών της αστυνομίας σε υπόγειο πάρκινγκ. Κατάληψη των γραφείων της εταιρίας σιδηροδρόμων SNCF στη Λυόν. 8 μήνες φυλάκισης για έναν “σπάστη”-φοιτητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Λυόν. Καταδικάστηκε για ζημιές σε έξι οχήματα και τραυματισμό ενός μπάτσου.
11/11
Μέλη της CNT παρεμβαίνουν στις εκδηλώσεις για την ημέρα μνήμης (11/11: ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1918, αλλά και το 1943, απελευθέρωση της Γαλλίας απ’ τους αντάρτες “Maquis” και τους δυτικούς συμμάχους της). Μπλόκο στα Carrefour στο Quimper και στο Chambéry, η CGT και η CFDT Carrefour αποδοκιμάζουν το μπλόκο, που οργανώθηκε από το NPA (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα), την CNT και ανένταχτους αγωνιστές (google translate). Διήμερες αποβολές δέκα μαθητών για “οργάνωση μπλόκων” σε λύκειο του Combs-la-Ville. Απόπειρα κατάληψης κι αυτοδιαχείρισης της φοιτητικής λέσχης του Στρασβούργου. Μπλόκο υπεραγοράς του Montauban. 20 μέρες φυλάκισης για έναν μαθητή απ’ το Παρίσι, για συμμετοχή σε συμπλοκές με την αστυνομία. Αναγγελίες νεοναζιστών (κυρίως από τη Λυόν) για θεαματικά εγκαίνια των γραφείων του εθνικιστικού κόμματος στο Saint-Étienne, είχε ως απάντηση αντιφασιστική συγκέντρωση 150 περίπου αγωνιστών (φωτό). Η αστυνομία έκανε προσπάθειες να περικυκλώσει την αντιφασιστική συγκέντρωση και να αποφύγει τυχόν συμπλοκές, ωστόσο ένα 19χρονο μέλος του γαλλικού “εθνικού μετώπου” δε στάθηκε τόσο τυχερό και κατέληξε στο νοσοκομείο. Μπλόκο εμπορικού κέντρου στην Καέν (φωτό). Άνοιγμα των διοδίων στην Νιμ (φωτό). Άγρια διαδήλωση 150 ατόμων στη Λυόν, χωρίς ανοιχτό κάλεσμα αλλά στόμα-με-στόμα, συμπλοκές με την αστυνομία στην προσπάθειά της να περικυκλώσει τους διαδηλωτές. Μαζικές προσαγωγές και καταστολή της διαδήλωσης του Παρισιού απ’ την αστυνομία. To ίδιο πρωί, περίπου 100 άτομα συγκεντρώθηκαν με κάλεσμα της CNT για να καταγγείλουν τους θανάτους στην εργασία. Στην Γκρενόμπλ, Ρομά μαζί με μέλη της συλλογικότητας Collectif Solidarité Roms χτίζουν την πρώτη κοινοτική σάλα για την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών των Ρομά της περιοχής, και συγκεντρώνουν κουβέρτες, ρούχα, φάρμακα κλπ (φωτογραφίες!). Αναλυτικά οι δράσεις της ημέρας, με google translate.
12/11
Το πανεπιστήμιο Lyon II παραμένει μπλοκαρισμένο. 15.000 διαδηλωτές στη Χάβρη, κυρίως απ’ τα κεντρικά συνδικάτα (φωτό, λινκ).
13/11
Επιστροφή στην ομαλότητα; Πέσιμο σε Ρομά στην Pont de Bagnolet (Παρίσι) από 2 κλούβες CRS.
14/11
30αριά άτομα απ’ τον συντονισμό αναρχικών ομάδων (λινκ) παρεμβαίνουν στο Haute-Garonne εναντίον της εργασίας την Κυριακή. Άνοιγμα των διοδίων στη Roanne, στο Vinci (Nantes) και στο Fleury-en-Bière. Το ίδιο και στην Ντιζόν, όπου οι διερχόμενοι προτρέπονται σε ελεύθερη συνεισφορά για τα απεργιακά ταμεία. Σύλληψη ενός άγγλου, μιας γερμανίδας κι ενός αιθίοπα στο Καλαί, για αναγραφή αντιμπατσικών συνθημάτων.
15/11
Μέρα δράσης των διεπαγγελματικών συνελεύσεων. Προβολές, εκδηλώσεις και συναυλίες στο κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” στη Ρεν (πρόγραμμα). Μπλόκο σε υπεραγορά του Mellac. Ενέδρες και πεσίματα σε μπάτσους και πυροσβεστική στο Chambéry. Ένας 15χρονος στο Mulhouse, σκοτώνεται σε δυστύχημα από μηχάνημα αρτοποιείου, όπου βρισκόταν για μια υποχρεωτική σχολική εργασία. Μπλόκο στις galleries Lafayette και νυχτερινή πορεία στην Caen (φωτογραφίες). Δίκη μιας ακτιβίστριας της CNT που συνελήφθη στην πορεία της περασμένης πρωτομαγιάς για κατέβασμα δυο καμερών επιτήρησης 360 μοιρών στην Γκρενόμπλ. Η δίκη αναβάλλεται για τέταρτη φορά, καθώς η αστυνομία δεν έχει συντάξει ακόμα την σχετική έκθεση για το δικαστήριο. Μπλόκο στο λιμάνι της Santes, κοντά στη Lille, απ’ την ανοιχτή συνέλευση αγώνα της Lille, και τα συνδικάτα Solidaires και CNT. Νυχτερινή διαδήλωση στη Χάβρη (φωτογραφίες & google translate). Με τη δύση του ηλίου, η αστυνομία ξεκινά επιχείρηση-σκούπα κατά των μεταναστών χωρίς χαρτιά στη Belleville (Παρίσι).
16/11
Δίκη του αυτόνομου χώρου casa marulaz στη Μπεζανσόν. Μπλόκο στα Airbus στο Bordeaux.
17/11
Συνοπτικές πανομοιότυπες καταδίκες δυο διαφορετικών περιπτώσεων διαδηλωτών συλληφθέντων στις 23/9 και στις 12/10, σε έναν μήνα φυλάκιση και 400 € αποζημίωση σε μπάτσους που υποτίθεται χτυπήθηκαν από πέτρες. Πάνω από 300 συλλήψεις τις τελευταίες 2 εβδομάδες και πρωτοφανής αστυνομοκρατία στη Λυόν, “κυριλέ” πόλη με παραδοσιακά ασήμαντο κίνημα, που όμως έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά σ’ αυτό το απεργιακό κύμα, μέσα απ’ τις εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης. Καθώς το κίνημα χάνει έδαφος και υποχωρεί, η αστυνομοκρατία προελαύνει χλευάζοντας κάθε πρώτερη παραδοχή νομιμότητας. Συλληφθέντες καταδικάζονται για κατοχή φυλλαδίων του τύπου “νομικές συμβουλές για διαδηλωτές” κλπ. Αναβάλλεται η δίκη πέντε μαθητών του Μονπελιέ που συνελήφθησαν να μοιράζουν φυλλάδια κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, και κατηγορούνται για …παρεμπόδιση συγκοινωνιών, αντιμετωπίζοντας ποινές μέχρι και 4.500 €. Συνέντευξη τύπου για την καταστολή στο Saint-Nazaire, σύμφωνα με την οποία, μόνο στο προάστειο αυτό έχουν καταγραφεί την περίοδο των κινητοποιήσεων: 64 συλλήψεις (20 ανήλικα), 60 κατ’ οίκον περιορισμοί, 16 δίκες συνεχίζονται, 15 έχουν ήδη καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης, 12 έχουν ήδη εξοριστεί απ’ τη χώρα, οι υπόλοιποι θα δικαστούν τους επόμενους μήνες. Πηγή: www.codelib.info
18/11
Γιορταστική διαδήλωση στη Λυόν, ενάντια στα πανευρωπαϊκά μέτρα λιτότητας. Συναυλία στήριξης του κατειλημένου Σπιτιού της Απεργίας στη Ρεν. Συνδικαλιστή των Sud-Solidaires του Poitiers καταδικάζεται για τη συμμετοχή του σε μπλόκο (άρνηση να βγει απ’ το όχημά του, απείθια, παρακώλυση κυκλοφορίας κλπ) σε 2 χρόνια φυλάκισης και 4.500 €. Βίαιες συλλήψεις μετά από διαδήλωση στην Μπεζανσόν από μπάτσους με σκυλιά και μηχανοκίνητους.
19/11
Καταστολή και απειλές διαγραφής φοιτητών που συμμετείχαν στο κίνημα, απ’ το πανεπιστήμιο του Μονπελιέ για υποτιθέμενες κλοπές, φθορές κλπ. Μια ματιά στις δράσεις στο Πουατιέ, με αυτόματη μετάφραση google.
20/11
Αντιφασιστική διαδήλωση στη Μπεζανσόν ενάντια σε “αυτόνομους” εθνικιστές (φωτογραφίες), χριστιανοταλιμπάν και την προπαγάνδα τους κατά της έκτρωσης (αφίσσα) Ανάλογη πορεία και στη Λιλ (αφίσσα), Ανζέρ, Τουλούζ, Μπορντώ, Πουατιέ, Νάντ, Νανσύ… Φωτογραφίες και αυτόματη μετάφραση google εδώ κι εκεί, περισσότερες φωτογραφίες. Δράσεις στο Μονπελιέ ενάντια στην καταστολή του κινήματος.
21/11
Μπλόκο σουπερμάρκετ στην Mézière, από κόσμο απ’ τη CGT και τη Fédération anarchiste. Απόδραση 6 μεταναστών χωρίς χαρτιά απ’ το κέντρο κράτησης της Vincennes. Αστυνομοκρατία σην Belleville και γειτονιές του Παρισιού.
22/11
Νέα κατάληψη στη Rouen, με τ’ όνομα “Habite Asociale“. Δυο νεαροί μαροκινής καταγωγής, “χωρίς χαρτιά”, οι Mohamed Sakkmi, 26 ετών, και Icham Mekkaoui, 22 ετών, καταδικάζονται σε 10 χρόνια κάθειρξης για τον εμπρησμό ενός κέντρου κράτησης μεταναστών (CRA) στο Bordeaux, στις 19/1/2009/. Οι δυο νέοι αναγνωρίστηκαν από υλικό σε κάμερες ασφαλείας κοντά στο κέντρο. Άνοιγμα της πολιτικής κατάληψης “La Mandragore” στο Μονπελιέ. Ημέρα δράσης στο Παρίσι, πορεία προς το χρηματιστήριο, εκδηλώσεις…
23/11
Πορεία και συναυλία στην κεντρική πλατεία της Μπεζανσόν. Από 200 μέχρι 400 εκ. ευρώ την ημέρα υπολογίζει η Bloomberg τις ζημιές της γαλλικής οικονομίας στη διάρκεια της απεργίας. Απεργία και μπλοκάρισμα της εταιρίας μεταφορών Sopitra στα περίχωρα της Νάντης. Σε συγκέντρωση στη Ρεν, συνδικαλιστές των κεντρικών συνδικάτων CGT και CFDT αρνούνται να διαβαστεί κάλεσμα της Διεπαγγελματικής Συνέλευσης της πόλης, και επιχειρούν να απομονώσουν τα μέλη της συνέλευσης. Πορεία 40αριά ατόμων σε γειτονιές του Saint-Claude και μοίρασμα προκηρύξεων. Στο λιμάνι της Χάβρης, πορεία 2.500 ατόμων και διασυνδικαλιστικές διαδικασίες για “αγώνα σε μακροπρόθεσμη κλίμακα”. Αντικατασταλτική συγκέντρωση και συνέλευση στο Μονπελιέ.
][][
Ουσιαστική υποχώρηση του κινήματος. Στις 25/11 στη Χάβρη, πρωτοφανής αριθμός εργαζομένων παρίσταται στην μνημόσυνη συγκέντρωση για τα 100 χρόνια απ’ την καταδίκη σε θάνατο του συνδικαλιστή Jules Durand. Στις 27/11, αναγνωρίζεται ο πρώην υπουργός παιδείας των σοσιαλιστών Claude Allègre στην Νάντη, και τουρτώνεται (φωτογραφίες). Μακροπρόθεσμη στρατηγική και από τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που σε συνάντησή τους στην Νάντη, ορίζουν νέες ημέρες δράσεις στις 14/12 και 15/1. Στις 29/12, δολοφονείται από μπάτσους με taser μετανάστης απ’ το Μαλί, στο Colombes (Παρίσι). Στις 30/11, πυρπολείται όχημα της δημοτικής αστυνομίας στο Aimargues. Νέα κατάληψη κτιρίου στη Βαστίλλη. Στις 2/12 εκκενώνεται το Σπίτι της Απεργίας στη Ρεν από αστυνομικές δυνάμεις, κόβεται το ρεύμα και το νερό και μπαζώνεται το ισόγειο ώστε να αποφευχθεί ανακατάληψη του χώρου. Ακολουθεί άγρια διαδήλωση 300 ατόμων που επιτίθεται σε καλλιτεχνική έκθεση του δήμου. 4/12 συγκέντρωση και ανοιχτή κουζίνα στο Montreuil. Το βράδυ πυρπολούνται 2 οχήματα του Ερυθρού Σταυρού, σε αλληλεγγύη με τους εγκλείστους της Vincennes (στη Γαλλία, όπως και στην Ιταλία και αλλού, ο Ερυθρός Σταυρός συνεργάζεται ανοιχτά με το κράτος στη λειτουργία και διαχείριση κέντρων κράτησης μεταναστών και φυλακών). Επίσης, πυρπολείται για τρίτη φορά μέσα σε τρεις εβδομάδες το υπό ανέγερση αστυνομικο μέγαρο του Béziers. 6/12: σύσταση κοινής συλλογικότητας φοιτητών-εργαζομένων στη Ρεν, για συνέχιση των δράσεων. Βανδαλισμοί και κόκκινες μπογιές στην πρόσοψη του δικαστηρίου της Τουλούζ. Συνεχίζονται οι συλλήψεις μαθητών απ’ την αστυνομία της Λυόν, για αναποδογυρίσματα αυτοκινήτων ενάμισυ μήνα πριν.
][][
Ρίχτε μια ματιά σ’ αυτό το βιντεάκι: http://www.youtube.com/watch?v=Qi7XtHbpa6s&feature=related. Είχε κυκλοφορήσει αρκετά, μπλογκερς στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα(!) βγήκαν απ’ τα ρούχα τους για τον “αστυνομικό με πολιτικά” που κλωτσάει στον αέρα τον τύπο που πάει να σταματήσει έναν “σπάστη”, όντας βέβαιοι ότι πρόκειται για αστυνομικό με πολιτικά(!). Αν και η ταυτότητα του “συντρόφου νίντζα” απασχόλησε αρκετά το κίνημα στη Γαλλία, επιλέξαμε να μην αναπαράγουμε τη σχετική (εξαντλητική) συζήτηση εδώ, καθώς δεν υπήρχε κάποιο εμφανές στοιχείο που να προσδίδει μια αστυνομική ιδιότητα, εκτός από μια μπανάλ μπαχαλοφοβική ερμηνεία των κινήσεων, της χορογραφίας, των κινήτρων… Ο “σύντροφος νίντζα” τελικά συνελήφθη και καταδικάστηκε στις 6/12 σε έναν χρόνο φυλάκισης. Στο δικαστήριο είπε “ήθελα απλά να τους φοβίσω, να τους φοβίσω ώστε να αποφευχθεί ένα λυντσάρισμα”.
][][
6/12: Σπάσιμο γραφείων του εθνικιστικού κόμματος FN στην Νίκαια. Βανδαλισμός και λεηλασία εκκλησίας στο Gourin. Ιστορική πτώση των ποσοστών της CGT στα συνδικάτα, αν και διατηρεί τον έλεγχο στρατηγικών τομέων (ενέργεια, ταχυδρομία κλπ).
Προκηρύξεις, αναλύσεις και σχόλια από τη γαλλική γενική απεργία
για μια συνοπτική ιδέα για το τί γίνεται στη Γαλλία, βλ. εδώ.
][][
Contre l’exploitation, bloquons l’économie!
Ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία!
“Μα καλά, κάνετε απεργία εν μέσω κρίσης;”
Συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφεντικά και βουλευτές της αριστεράς και της δεξιάς, μοιράζονται το ίδιο αίσθημα υπευθυνότητας. Στο όνομα του “οικονομικού ρεαλισμού”, υποτίθεται ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα μιας ολοένα κι αγριότερης εκμετάλλευσης. Ιδού το ιδεολογικό όπλο που συστηματικά στρέφουν ενάντια σ’ οποιονδήποτε εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
“Εν μέσω κρίσης, θέλετε να κάνετε ζημιά στην οικονομία; θα φταίτε για τις απολύσεις…”
Στο όνομα της ίδιας ψευτο-λογικής, ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά ούτε καν μια μεταρρύθμισή του. Κάποιοι άλλοι, για λόγους τακτικισμού, απαιτούν την απόσυρση, αλλά αρνούνται να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων: μέσα απ’ τη γενική απεργία, τα μπλόκα, το σαμποτάζ, κλπ. Τα συνδικάτα, που υποτίθεται ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων, έχουν αυτή τη λειτουργία: της συνδιαχείρισης αυτής της ταξικής κοινωνίας μέσω της διαπραγμάτευσης και της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, τα κεντρικά συνδικάτα προσπαθούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τον ανταγωνισμό, μονοπωλώντας τα διεκδικητικά πλαίσια. Εμποδίζουν την όξυνση του αγώνα, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: Δεν έχουν βγάλει ούτε μια προκήρυξη που να μην κινδυνολογούν για κατευθυνόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον μύλο που αλέθουν την υπεραξία τους τ’ αφεντικά, δεν επιθυμούν διόλου έναν αγώνα με μόνο στόχο να διασφαλίσει τα ψίχουλα που ρίχνουν ως τώρα τ’ αφεντικά. Είναι πολλοί επίσης που δεν επιρρεάζονται άμεσα απ’ το νομοσχέδιο: άνεργοι και όσοι ζουν με επιδόματα, περιοδικά εργαζόμενοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαθητες ή φοιτητές για τους οποίους η αγορά εργασίας δεν επιφυλάσσει ούτε μια ελάχιστη προσοδό, συνταξιούχοι που ήδη λαμβάνουν μια μίζεροι σύνταξη κ.α… Και που παρ’ όλ’ αυτά, κατανοούν και συμμετέχουν στο κίνημα που αναδύεται. Είμαστε πολλοί που συμμετέχουμε περισσότερο σ’ ένα κοινωνικό κίνημα παρά σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που μας θίγει. Που επιθυμούμε μια μεγαλύτερη ώθηση στον ισχύοντα συσχετισμό δυνάμεων, από πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.
Χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς μια απεργία που θα ξεβράσει τους εργατοπατέρες των συνδικάτων, δε θα υπάρξει μια πραγματική αντίρροπη δύναμη που συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα στη γέννησή του. Ένα κίνημα μέσα στο οποίο οι συντεχνιακές διεκδικήσεις ξεπερνιούνται και οι γραφειοκράτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όπου οι δράσεις απαντούν σε ανησυχίες που ευρείες από το μονοδιάστατο ζήτημα της σύνταξης, όπου ο αγώνας δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση υποτιθέμενων κεκτημένων.
Κρατώντας στο μυαλό μας τον δρόμο που μένει να διανύσουμε, ας οργανώσουμε τη λύσσα μας.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα να πάρουμε, απ’ αυτά που μας προορίζουμε!
Ραντεβού στο τέλος της πορείας, πίσω απ’ το πανώ:
“Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μια γλώσσα: απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ!”
Επικοινωνία: turbin@riseup.net
][][
A bas la paix sociale! – Κάτω η κοινωνική ειρήνη!
Με το βάθεμα της κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις των κρατών και σύσσωμες οι πολιτικές τάσειςεεπιταχύνουν τη λήψη μέτρων λιτότητας. Οι εκμεταλλευτές σ’ όλες τις χώρες διαπραγματεύονται και συνωμοτούν για να μας κάνουν να σφίξουμε ολοένα και πιο πολύ το ζωνάρι. Στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, ορίζουν περικοπές των μισθών, αύξηση των φόρων, πετσοκόβουν κάθε κοινωνική πρόνοια…
“Κατανοώ την ανησυχία των εργαζομένων, αλλά τα ευρωπαϊκά πλάνα λιτότητας είναι απαραίτητα προκειμένου να αποκατασταθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη και να καταφέρουμε να πάρουμε κοινωνικά μέτρα, δηλαδή να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας” (Herman Van Rompuy). Νά πώς ο πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρώπης συνόψισε τις προοπτικές που μας προσφέρει ο σάπιος κόσμος του: να υπομένουμε πάντα κάθε θυσία για να ενισχύσουμε το Κράτος, να διασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, και να ελπίζουμε έτσι ότι θα συνεχίσει να μας εκμεταλλεύεται (υπό ολοένα και χειρότερες συνθήκες), σ’ έναν αέναο κύκλο υποταγής.
Οι μισθωτοί σκλάβοι αυτού του κόσμου θα πρέπει πάντα να θυσιάζονται για να συντηρούν την ίδια τη σκλαβιά τους! Η ζωή της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων θα πρέπει κάθε φορά να θυσιάζεται προκειμένου να διασώζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να αποφύγει την χρεωκοπία του μέσα στον ίδιο τον χρεωκοπημένο κόσμο του.
Η μόνη εναλλακτική λύση, βρίσκεται στα χέρια μας: Ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε! Ή θα οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας ενάντια στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πάμε σαν τα πρόβατα για σφαγή!
Λυπούμαστε αλλά μέση λύση δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις, οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης, από μια άλλη κυβέρνηση κλπ… είναι όλα τρόποι να μας αποπροσανατολίζουν και να μας παίρνουν τον αγώνα μας μέσ’ απ’ τα χέρια μας.
Αν σήμερα τα συνδικάτα μας καλούν σε αποχαυνωτικές μονοήμερες “δράσεις”, να μας σαλαγήσουν στο δρόμο και να μας ρίξουν στο “τραπέζι των διαπραγματεύσεων”… είναι ακριβώς για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας χαλιναγωγήσουν, να σαμποτάρουνε την οικειοποίηση του αγώνα μας από μας τους ίδιους… για να μετατρέψουν τις αντιδράσεις μας που προκύπτουν ενόψει της επίθεσης που δέχονται οι συνθήκες ζωής μας, σε απονευρωμένα, συντεχνιακά, μεταρρυθμιστικά αιτήματα.
Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, οφείλουμε να οργανωθούμε έξω κι ενάντια στα συνδικάτα, να οικοδομήσουμε τον αγώνα μας με τρόπους που να σπάνε την απομόνωσή μας. Να απορρίψουμε κάθε θυσία και κάθε υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Η οικομνομία βρίσκεται σε κρίση; Ας πεθάνει!
Μπροστά σε μια “απεργία” των συνδικαλιστών, ας οργανωθούμε για να καταστρέψουμε την κοινωνική ειρήνη!
Να εμποδίσουμε την κυκλοφορία: να μπλοκάρουμε τους δρόμους, τα τραίνια… Να εμποδίσουμε την παραγωγή, οργανώνοντας παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις, σχολεία… Να διαρρήξουμε την απομόνωση που μας επιβάλλουν τα σύνορα μεταξύ κρατών, και οι διαφορές μεταξύ επαγγελματικών κλάδων… Να εμποδίσουμε μια επιστροφή στην ομαλότητα με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας!
Με πρωτοβουλία των σιδηροδρομικών εργατών του Gare de l’Est και των εκπαιδευτικών του 18ου διαμερίσματος [του Παρισιού], συναντηθήκαμε μια εκατοστή μισθωτών (σιδηροδρομικών, εκπαιδευτικών, ταχυδρομικών, στα μμε, σε είδη διατροφής, στην πληροφορική κλπ) συνταξιούχων, ανέργων, φοιτητών, εργάτες με ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, για να γνωριστούμε στις 28 Σεπτέμβρη, και στις 5 Οκτώβρη για να συζητήσουμε το συνταξιοδοτικό κι ευρύτερα τις επιθέσεις που δεχόμαστε και τις προοπτικέςνα κάνουμε αυτήν την κυβέρνηση να τις πάρει πίσω.
Ήμασταν εκατομμύρια που διαδηλώσαμε και που απεργήσαμε και βρεθήκαμε μαζί στις τελευταίες μέρες δράσης. Η κυβέρνηση παρ’όλ’αυτά δεν έκανε ακόμη πίσω. Μόνο ένα μαζικό κίνημα θα είναι σε θέση να της το επιβάλλει. Η ιδέα αυτή δρομολογήθηκε μέσα σε συζητήσεις γύρω απ’ την κυλιόμενη, γενική, επ’ αόριστον απεργία και το μπλοκάρισμα της οικονομίας.
Το ποιά μορφή θα έχει αυτό το κίνημα είναι κάτι που αφορά όλους εμάς. Είναι στο χέρι μας να το δημιουργήσουμε στους χώρους εργασίας μας, με τις απεργιακές επιτροπές, στις γειτονιές μας με τις λαϊκές γενικές συνελεύσεις. Θα πρέπει αυτές να ενώνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου κόσμου, και να συντονίζονται σε πανεθνικό επίπεδο με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Είναι στη διάθεσή μας να αποφασίσουμε τα μέσα των δράσεών μας, τις διεκδικήσεις μας… εμάς και κανενός εκτός από μας.
Αν αφήσουμε τους Chérèque (CFDT-το χριστιανοδημοκρατικό συνδικάτο), Thibault (CGT) και Σία να αποφασίζουν για μας, τότε ας προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Ο Chérèque είναι υπέρ της πρότασης για 42 έτη εργασίας. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι ο Thibault θα παλέψει τώρα για να πάρουν πίσω το νομοσχέδιο, καθώς δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε το 2009 που έπινε σαμπάνια με τον Σαρκοζί, ενώ χιλιάδες από μας απολύονταν, αφήνοντάς μας να μας τσακίζουν έναν-έναν.
Δεν έχουμε πια καμμιά εμπιστοσύνη στους υποτιθέμενους “ριζοσπάστες”. O ριζοσπαστισμός του Mailly φτάνει μέχρι να σφίξει το χέρι του Aubry, ενώ και το PS (σοσιαλιστές) ψήφισε υπέρ των 42 ετών. Όσο για τη Sud-Solidaires, τη CNT ή την άκρα αριστερά (OL NPA), δεν μας προσφέρουν καμμιά προοπτική πέραν της συστράτευσης στη συνδικαλιστική ενότητα. Δηλαδή της ενότητας πίσω απ’ αυτούς που θέλουν να διαπραγματευτούν την υποχώρηση.
Αν σήμερα βρίσκονται καβάλα στο κύμα της κυλιόμενης απεργίας, είναι κυρίως για να αποφύγουν να ξεβραστούν απ’ αυτό. Να απλώνουν τον έλεγχό τους στον αγώνα μας, είναι ένα προσόν για να γίνουν δεκτοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… γιατί; Διότι, όπως είναι γραμμένο στην επιστολή που υπογράφουν επτά σωματεία της CFTC στην εφημερίδα Solidaire (αλληλέγγυα), “πρέπει να ακουστούν οι απόψεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο πλαίσιο εύρεσης ενός συνολικότερου τρόπου, πιο δίκαιου και αποτελεσματικού, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Μπορούμε να πιστέψουμε έστω για μια στιγμή ότι μπορεί να υπάρξει μια αμοιβαία συνεννόιηση με αυτούς που μας κλέβουν τις συντάξεις από το 1993 ήδη, με αυτούς που έχουν κάνει επιχείρηση την μεθοδική διάλυση των συνθηκών ζωής μας;
Η μόνη ενότητα που είναι ικανή να κάνει την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη να τα μαζέψουν, είναι αυτή της ενότητας δημόσιου κι ιδιωτικού, μισθωτών κι ανέργων, συνταξιούχων και νέων, εργατών μέ ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, ενότητα στη βάση, μέσα σε κοινές γενικές συνελεύσεις, και στον έλεγχο του αγώνα από μας τους ίδιους.
Θεωρούμε την απόσυρση του νόμου για τις συντάξεις ως την ελάχιστη διεκδίκηση. Κι αυτή δεν αρκεί. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένων εργαζομένων επιβιώνουν ήδη με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ζουν με τα ελάχιστα επιδόματα πρόνοιας (RSA). Για εκατομμύρια από μας, το κρίσιμο ζήτημα είναι ήδη του να ‘χουμε φαί, στέγη, περίθαλψη. Δεν το θέλουμε άλλο.
Ναι, οι επιθέσεις ενάντια στις συντάξεις είναι το δένδρο που κρύβει πίσω του το δάσος. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η άρχουσα τάξη με τη βοήθεια του Κράτους πέταξαν στο δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους, εξάλειψαν χιλιάδες θέσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Η κρίση συνεχίζεται και οι εναντίον μας επιθέσεις θα γίνονται ολοένα και πιο άγριες.
Για να τις αντιμετωπίσουμε, δεν μπορούμε να ‘χουμε εμπιστοσύνη στα αριστερά κόμματα (PS, PCF, PG…). Πάντοτε υπηρέτησαν πιστά τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας, δίχως να αμφισβητήσουν ποτέ τα βιομηχανικά συμφέροντα ή το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την μεγάλη ιδιοκτησία. Επιπλέον, στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, είναι η αριστερά της εξουσίας που οργανώνει την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων. Για τις συντάξεις μας, την υγεία, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, για να μην πεθαίνουν της πείνας οι εργάτες θα πρέπει να οικειοποιηθούν τα πλούτη που παράγουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν μπορούμε να εμφανιζόμαστε ως υπερασπιστές των συμφερόντων της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά ως κάποιοι απ’ όλον τον κόσμο της εργασίας, και μαζί των μικρο-γεωργών, των ψαράδων και ναυτικών, των τεχνιτών και αυτοαπασχολούμενων, που οδηγούνται στην αθλιότητα με την καπιταλιστική κρίση.
Πρέπει να τους διδαχθούμε και να μπούμε μπροστάρηδες σ’ όλους τους αγώνες που θα ξεσπάσουν ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί ενάντια στο κεφάλαιο. είτε είμαστε μισθωτοί, άνεργοι, επισφαλείς, χωρίς χαρτιά, οποιαδήποτε κι αν είναι η εθνικότητά μας, όλος ο κόσμος της εργασίας βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα.
Ραντεβού για να συζητήσουμε στις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις
Τρίτη 12/10, Τετάρτη 13/10
Bourse du travail, métro République
Ένας προσωπικός απολογισμός της άγριας διαδήλωσης του Παρισιού (16/10):
δημοσιεύτηκε στο Indymedia Nantes
6μμ απόγευμα στην πλατεία Nation, τα τελευταία μπλοκ της μεγάλης συνδικαλιστικής διαδήλωσης περνούν. Μια πρώτη απόπειρα για άγρια διαδήλωση (manif sauvage) ξεκινά στη θέα των αστυνομικών μπλόκων που κλείνουν τον δρόμο που σχεδίαζαν να βαδίσουν οι απεργοί. Μαζευτήκαμε γύρω απ’ το σημείο φωνάζοντας Απεργία επιθετική, αποφασιστική, και Απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ, άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν τα αφεντικά (“grève offensive, définitive”, ou “grève, blocage, sabotage, les patrons ne comprennent qu’un langage”). Η ουρά της πορείας τότε άρχισε ν’ ανασυγκροτείται, εκεί που βρίσκονταν οι μπάτσοι για δεύτερη φορά μες την εβδομάδα, μια αρκετά ενδιαφέρουσα τακτική.
Ήμασταν πραγματικά αρκετοί, τουλάχιστον 500, που κατηφορήσαμε την λεωφόρο, διασχίσαμε το μπλοκ της CNT (αρκετά συμπαθητικές διαθέσεις, αλλά ελάχιστοι άφησαν τις γραμμές τους, προτιμώντας να παραμείνουν στην πλατεία ψάλλοντας τη διεθνή όρθιοι/ες με τις γροθιές υψωμένες. Συνεχίζουμε, ασταμάτητοι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας.
Αρκετή ένταση, επιτάχυνση, φωνές ο ένας στον άλλον (περιμέντε! περπατάτε πιο γρήγορα!) αλλά παραμένουμε αρκετοί που κατευθυνόμαστε προς τη Βαστίλλη, φωνάζοντας “πάμε Παρίσι εξεγέρσου” (“Paris, debout, soulève toi”) και άλλα συνθήματα. Πρώτος στόχος γίνεται το στρατολογικό γραφείο στην Reuilly Diderot, συνθήματα, μπογιές, πέτρες κλπ. Περνώντας μπροστά από μια τράπεζα, ο κόσμος κατεβάζει μια βιτρίνα, ξεκινά το μπάχαλο. Ένα λεωφορείο των CRS (γαλλικά ματ) δέχεται επίθεση με σιδερόβεργες και πυροτεχνήματα, λίγο πριν ή λίγο μετά.
Οι μπάτσοι μας ακολουθούν όλο και πιο ασφυκτικά. Με την πάροδο του χρόνου, μαζεύτηκε μια εκατοντάδα χοιρινών, ως επί το πλείστον κουκουλωμένοι, με κράνη και ρόπαλα, μας ακολουθούν, και τελικά μας περικυκλώνουν σπρώχνοντάς μας στα πεζοδρόμια. Μπορεί να είναι προσωπική μου εντύπωση, αλλά οι μπάτσοι με τα πολιτικά ήταν πιο χεσμένοι απ’ τους ένστολους.
Εν συντομία, φτάνουμε στη Βαστίλλη, βρίσκουμε κι άλλον κόσμο (λιγότερο πολυάριθμοι μέχρι τότε), που διασκορπίζονται τελικά, ενώ ένα κομμάτι θα προσπαθήσει να καταλάβει την όπερα. Τουλάχιστον ένας άνθρωπος συνελήφθη από μπάτσους εκείνη τη στιγμή, πέντε γουρούνια τον έριξαν στο έδαφος και φώναζαν, ήταν μακρυά απ’ την πορεία όμως.
Εκεί (δεν είναι δημοσιογραφικό το άρθρο αυτό φυσικά), δεν είμαι σίγουρος τί συνέβη. Πενηνταριά άνθρωποι θα γύριζαν στην όπερα, και δεδομένου του μικρού πλήθους, θα ήταν στη διάθεση της άλλης πλευράς το τί θα γινόταν. Εκείνη τη στιγμή έγιναν και οι περισσότερες προσαγωγές. Μεταξύ τριάντα και σαράντα άτομα σύμφωνα με τις πηγές. Οι μπάτσοι τους κράτησαν στον προθάλαμο του κτιρίου, για να μην προκληθεί κάποια στάση. Εκείνη τη στιγμή αποχώρησα, οπότε δε θα μιλήσω για τη συνέχεια, δεν έχω γνώση τί έγινε.
Λευτεριά σε όλους κι όλες.
][][
Μπλόκα, σαμποτάζ, άγρια απεργία…
Καταλήψεις, καταστροφές, απαλλοτριώσεις
ν’ αγωνιστούμε οπλισμένοι με όλη τη λύσσα μας
Πλατεία de Gaule, 19/10
][][
«Gaspillez le carburant» – Ξοδέψτε τα καύσιμα!
Κάλεσμα των απεργών προς όλους τους εργαζομένους που χρησιμοποιούν οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους:
Στο σημερινό απεργιακό κίνημα που εξαπλώνεται, η απεργία των εργαζομένων στα διυλιστήρια είναι στρατηγικής σημασίας για ολόκληρη την εργατική τάξη. Στην ερώτηση πώς να βοηθήσουμε τον αγώνα των εργατών στα διυλιστήρια, απαντάμε: “πηγαίντε για βενζίνη στα πρατήρια!”
Για τους περισσότερους μισθωτούς και μισθωτές, η τιμή της βενζίνης πληρώνεται από την τσέπη τους και πρέπει να κάνουν οικονομία… όμως για δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς, στις μεταφορές, διανομείς, και αρκετοί ακόμα τομείς, χρησιμοποιούν καθημερινά οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους, κι εδώ είναι το αφεντικό που “πληρώνει” για τη βενζίνη!
Αν είστε σε τέτοια θέση και για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν μπορείτε να απεργήσετε (η καλύτερη αλληλεγγύη στους εργάτες των διυλιστηρίων παραμένει η συμμετοχή στο κίνημα προς μια γενικευμένη απεργία μέχρι την απόσυρση του νόμου για το συνταξιοδοτικό), αρκεί να κάνετε αυτό: να σπαταλήσετε τα καύσιμα!
Θα γνωρίζεται πολλές συμβουλές για την εξοικονόμηση καυσίμων, αρκεί λοιπόν να κάνετε ακριβώς τ’ αντίθετο. Έτσι, μεταξύ των συμβουλών που δίνονται για την εξοικονόμηση, διαβάζουμε “το άναμμα των φώτων σημαίνει μεγαλύτερη κατανάλωση απ’ το να οδηγείτε με σβηστά φώτα”. Το ίδιο ισχύει για υαλοκαθαριστήρες, ραδιόφωνο, κλιματισμό… Στο κυνήγι της σπατάλης, ο κλιματισμός είναι ένας ακόμα μεγάλος εχθρός. Βάλτε το κλιματιστικό να δουλεύει, και θα καταφέρετε τουλάχιστον ένα 20% παραπάνω κατανάλωσης καυσίμου. Ξέρετε λοιπόν τί πρέπει να κάνετε, και υπάρχει ακόμα ένα πλήθος άλλων τρόπων. Σε ορισμένα επαγγέλματα, είναι επίσης εφικτό να χαθούν απ’ την πορεία τους και να κάνουν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παραπάνω.
Με δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους και που, χωρίς να χάσουν οι ίδιοι μια δεκάρα, θα κατασπαταλήσουν τα καύσιμα, τα αποθέματα θα στραγγίσουν πολύ γρηγορότερα και η απεργία των συντρόφων στα διυλιστήρια θα γίνει πολύ πιο αισθητή και θ’ αρχίσει να αγγίζει άμεσα το σύνολο των λειτουργιών της καπιταλιστικής οικονομίας, πιέζοντας πολύ πιο σθεναρά την κυβέρνηση να αποσύρει το πετσόκομμα των συντάξεών μας.
Des travailleurs en lutte – Εργαζόμενοι στον αγώνα
][][
Le front commun des casseurs- Ενιαίο μέτωπο των “σπαστών”
[Είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί εκ του προοιμίου: η μορφή δεν είναι το περιεχόμενο. Κατά συνέπεια, δεν τίθεται εδώ θέμα εξιδανίκευσης των καθαυτό πρακτικών, αλλά της εξέτασής τους σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Η βία δεν είναι ποτέ κάτι που μπορούμε να μυθοποιούμε, να εξιδανικεύουμε. Είναι απλά μια αναγκαιότητα σε κάθε πράξη εξέγερσης, άσχετα με οποιαδήποτε επαναστατική πολιτική ορθότητα. Και πρέπει πάντα να διεξάγεται απαλλαγμένη απ’ τις βρώμικες εξουσιαστικές στρατηγικές]
Παρατηρούμε μια ευδιάκριτη διαφορά σ’ αυτό το κοινωνικό κίνημα σε σχέση μ’ αυτά που προηγήθηκαν. Η είσοδος σ’ αυτό των λυκειοπαίδων δεν έγινε με διακριτικό τρόπο, αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν ήρθε από μια μειοψηφία στα άκρα του κινήματος, αλλά μεταδίδεται άμεσα απ’ τις ίδιες τις πράξεις του κινήματος, με τρόπο διάχυτο. Ρίξτε μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, δίνουν μια ένδειξη ακριβή και διόλου αμφιλεγόμενη: αντιμετωπίζουμε τους μπάτσους, σπάμε, καίμε, λεηλατούμε κοκ. απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις μέχρι τα χωριά. Η μηχανή έχει πάρει μπρος, και η λύσσα διαδίδεται.
Κι εδώ εντοπίζεται μια δεύτερη ιδιαιτερότητα: η φιγούρα της νεολαίας των προαστείων του νοέμβρη 2005, που κατά το μαθητικό κίνημα του 2005 ή το κίνημα ενάντια στο cpe το 2006, κατέβαινε στις διαδηλώσεις αλλά όχι με τον ίδιο σκοπό που είχαν κι οι διαδηλωτές οι ίδιοι (και ορισμένοι “ανταγωνισμοί” γίνονταν τελικά αισθητοί στον τομέα αυτόν), ξαναβρέθηκε τώρα απ’ την ίδια πλευρά των οδοφραγμάτων. Μια κάποια ενοποίηση επιτέλους γεννήθηκε. Δεν είναι η ενότητα της τάξης, αλλά είναι μια αισιόδοξη αφετηρία συνεργασίας. Ποιός όμως -τ’ αυγό ή η κότα- το γέννησε αυτό; Δεν έχει τόση σημασία να το διερευνήσουμε. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τα δυο φαινόμενα αυτά είναι αλληλοτροφοδοτούμενα: Οι μαθητές που μπλοκάρουν τα σχολεία τους υιοθετούν στρατηγικές (ή τουλάχιστον αντιδράσεις) πιο επιθετικές, η νεολαία των προαστείων, που ένα κομμάτι της απέχει από τη σχολική κανονικότητα (πιθανώς αδιαφορώντας μπρος στην ενσωμάτωση ή την κοινωνική άνοδο) έρχεται τώρα στα σχολεία για να συμμετάσχει στα μπλόκα, και γύρω απ’ αυτά να βοηθήσει ή να απολαύσει τα μπάχαλα, συνεισφέροντας την πέτρα του… Κι έτσι προχωρούν τα πράγματα…
Μπορούμε να βρούμε ακόμα μια σειρά από πράξεις βίας που ακόμη και τα μμε δεν μπορούν να πουν (και πλέον κανείς) ότι οφείλονται αποκλειστικά σε “υποκινούμενους σπάστες”. Και οι καθηγητές των λυκείων ακόμα αναγνωρίζουν με συμπάθεια ότι ανάμεσα στους σπάστες βρίσκονται και οι μαθητές τους. Οπότε, σκατά! η φιγούρα των “βαρβάρων” αποσυντίθεται. Μπορούμε να βρούμε μαρτυρίες όπου δε χωρεί αμφιβολία, αλλά είναι ακόμη πιο εκκωφαντικές: η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, την οποία κανείς δε θέλει, αλλά και για την οποία κανείς δεν νοιάζεται. Είναι επίσης, ένα καλό πρόσχημα για ‘χουμε τα πάντα γραμμένα, όπως κάνουμε για τα περισσότερα πράγματα σε καθημερινή βάση. Κι όπως λένε μερικοί μαθητές: πάμε με το κίνημα. Αρχίζουμε να τα σπάμε ή να πετάμε πέτρες στους μπάτσους, επειδή το καναν οι μπροστικοί. Και χωρίς αμφιβολία αισθανόμαστε καλά. Διότι σε γενικές γραμμές, οι ίδιοι συμβαδίζουμε με πολύ μεγαλύτερη πειθαρχία καθημερινά στο (σχολικό ή γενικότερα) σύστημα. Έτσι, επιτέλους, ραγίζουμε μερικά απ’ τα κανάλια του.
Αυτή η βαλβίδα αποσυμπίεσης δεν είναι βεβαίως δωρεάν και άνευ νοήματος: Βρίσκεται στην νοητή προέκταση του νοέμβρη 2005, με μια διαφορετική αυτήν την φορά κλίμακα. Συν μερικές γεωγραφικές μεταβολές. Οι ίδιοι, με τους νέους μας συντρόφους του δρόμου, που στα 2005 γεμίζαμε ικανοποίηση να λαμπαδιάζουμε τις γειτονιές μας, τώρα λαφυραγωγούμε τα πολυτελή καταστήματα των εμπορικών οδών της Λυόν, ή φυλάμε τους δρόμους γύρω απ’ τα λύκεια της Ναντέρ. Δυο μόνο απ’ τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, μακράν του να είναι απομονωμένα όμως. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλά άλλα.
Η αξιοσημείωτη διαφορά εδώ είναι ότι δεν τίθεται ζήτημα μιας αλυσίδας βίαιων αντιδράσεων πυροδοτημένων από μια αστυνομική “υπερβολή”, όπως ήταν η κατάσταση του νοέμβρη 2005 ή της Ελλάδας πιο πρόσφατα. Μια ευκαιριακή κατάσταση είναι συχνά δυσμενής. Κι ακόμα κι αν μπορούσαμε να μιλήσουμε εδώ για κάτι τέτοιο (η γνωστή ιστορία της αφορμής), όταν μιλάμε για μπάχαλα ως αντίδραση, θα μας έκανε εντύπωση μια μικρή όμορφη ιδιαιτερότητα: Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η αντιδραστική βία έχει περισσότερο να νομιμοποιήσει και να αναζητήσει τον ευλογοφανή στόχο της στη φιγούρα του μπάτσου, εδώ οι μπάτσοι δεν είναι ακριβώς η αιτία της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού. Κι ακόμα κι αν επιδεικνύουν την επιθετικότητα και την κατασταλτική τους δύναμη απέναντι στο κίνημα, δεν είναι κατ’ ουσίαν, αντίθετα μ’ αυτά που πιστεύουν οι καλόπιστοι δημοκράτες της αριστεράς (οι περίφημες “αστυνομικές προκλήσεις”), που αποτελούν το λόγο που θέλουμε να τους γαμήσουμε. Αντίθετα, είναι περισσότερο μια προσωπική εκδίκηση γι’ αυτούς που γεύονται τις καθημερινές ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, όσο και για να τους βάλουμε στη θέση που βρίσκονται: στη θέση αυτουνού που προστατεύει το κεφάλαιο, το Κράτος, αυτουνού που μας
“τρέχει” κάθε μέρα, αυτουνού που μας πετάει στη φυλακή και τσακίζει τις εξεγέρσεις του αύριο. Και είναι, συνεπώς, δείγμα καλού γούστου κι ενστίκτου που η πρώτη αντίδραση στη θέα τους δεν είναι πια να τους στέλνουμε φιλιά και λουλούδια, ούτε να ξαπλώνουμε σε καθηστικές διαμαρτυρίες στα πόδια τους. Αλλά να είμαστε ειλικρινείς. Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα.
Αλλά να μην επικεντρώσουμε απλά στους μπάτσους. (Μικρή παρένθεση, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων θα πρέπει να γευτούν κι αυτές το φάρμακό τους…) Ο ένοπλος βραχίονας του κεφαλαίου θα πρέπει να χτυπηθεί πιο αποτελεσματικά και στο στόμα, και σίγουρα να μη σταματήσουμε εκεί. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, είναι ότι πρέπει να τα σπάμε, πρέπει να τα καίμε, πρέπει να λεηλατούμε. Όλα όσα μας ταπεινώνουν καθημερινά υλικά, ψυχολογικά, όλες τις απογοητεύσεις και τα αδιέξοδα που επιφυλλάσει αυτή η γαμωκοινωνία για το μεγαλύτερο κομμάτι της, πρέπει να χτυπηθούν, πρέπει να καταρρεύσουν (ειδικά τώρα που τείνουν να πάρουν ένα άμεσο πραγματιστικό πνεύμα, προκειμένου να συνεχίσουν να γεμίζουν τις τσέπες τους).
Στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων, είναι ανώφελο να συζητάμε για το αν μπορεί να προκύψει κάτι μεγαλύτερο ή όχι. Μια σπασμένη βιτρίνα ή ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο ούτε άλλαξαν ποτέ, ούτε πρόκειται να αλλάξουν -ως τέτοια- τον κόσμο, αυτό είναι σίγουρο. Ισχύει ότι τις τελευταίες μέρες είναι πιο ενδεικτικές για το αύριο, για το τί θα γίνει στο κίνημα ή στο μέλλον. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και πολλά να κερδίσουν βλέποντας αυτόν τον κόσμο να πεθαίνει.Κι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στο δρόμο θα δρομολογήσουν μια σειρά πράξεων πέρα απ’ τις οποίες δε θα υπάρχει επιστροφή, τότε όλα είναι δυνατά. Όταν δε θα μιλάμε για 10 αλλά για 1000 κατεβασμένες βιτρίνες αιφνιδιαστικά και ταυτόχρονα. Όλα θα ξεκινήσουν.
Πότε θα πυρποληθεί ένα διυλιστήριο;
Ένα ελεύθερο κι εξεγερμένο ηλεκτρόνιο που ελπίζει σ’ ένα ρεύμα υψηλής τάσης για να μην μείνει κολλημένο στην νύχτα…
ΥΓ: κάλεσμα στους δημοκράτες θεωρητικούς-συνομωσιολόγους: σύντροφοι, για να μην αμφιβάλλετε πλέον για το γεγονός ότι δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες αυτοί που κατεβάζουν τις βιτρίνες και ξεκινούν τις διάφορες βίαιες δράσεις, ιδίως στα μαύρα παρισινά μπλοκ, την επόμενη φορά πάρτε μια σιδερόβεργα και κατεβάστε μια βιτρίνα εσείς πρώτοι. Είναι μια θεραπεία-σοκ στη διάθεσή σας. Διαφορετικά, μπορείτε ακόμη να συμμετάσχετε στις τάξεις της SO και των εν τη γεννέσει σταλινικών πολιτοφυλακών της. Προσοχή όμως, γιατί αν και γνωρίζουμε ότι οι SO δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες (αν και -σκατά!- συμμετέχουν σωματεία μπάτσων και δεσμοφυλάκων σε αρκετά συνδικάτα), γνωρίζουμε επίσης ότι οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες έχουν παρεισφρύσει κυρίως στα κεφάλια σας. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζονται αναλόγως. Des porcs à saigner.
][][
Une même colère! Solidarité entre les modes d’action!
Η ίδια λύσσα! Αλληλεγγύη μεταξύ των τρόπων δράσης!
“Μπουρζουάδες του αστικού κέντρου, σταματήστε να καταγγέλετε τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους των προαστείων! Στις ταραχές του 2005, παραπονιόσασταν ότι οι νέοι αυτοί χτυπούσαν τους διπλανούς τους, έκαιγαν τα αμάξια τους και τα μαγαζιά των γειτονιών τους… Τώρα που επιτίθενται στο πλούσιο Presqu’île, εσείς μείνατε να “καταδικάζετε τους σπάστες” που “παρεισφρύουν” στις πορείες…
Να πάψουμε να αντιπαραθέτουμε τον έναν τρόπο δράσης στον άλλον! Η οργή εκφράζεται, τόσο το καλύτερο! Είτε μέσα από ένα συνδικάτο, μια διαμαρτυρία, μια διαδήλωση ή ένα μπάχαλο! Αυτοί που υφίστανται την αστυνομική ταπείνωση στην καθημερινότητά τους, απαντούν, και καλά κάνουν! Όταν ένας μπάτσος σφυρίζει σ’ έναν νέο στο δρόμο για να “κάτσει καλά”, όταν οι μπάτσοι επιτίθενται πέντε-πέντε για να μαζέψουν έναν νέο ή μια νέα, όταν οι μπάτσοι στήνουν τα φράγματά τους πραγματοποιώντας καθημερινούς ελέγχους γύρω απ’ τα προάστεια… το εκπληκτικό είναι που δεν έχουμε τέτοιες ταραχές κάθε βδομάδα. Εάν οι νέοι πυρποολούν τα αμάξια και λεηλατούν τα μαγαζιά των πλουσίων στο τουριστικό κέντρο της Λυόν, είναι επίσης μια απάντηση στη βία που εξασκεί η μπουρζουαζία, αυτή των νυχτερινών κέντρων με τους τραμπούκους στην είσοδο, αυτή που επιδεικνύεται στα πολυτελή καταστήματα, και που κυκλοφορεί ανάμεσά μας με αστραφτερά αμάξια.
Αν λοιπόν δεν αισθάνεστε θιγμένοι/ες, στηρίξτε τις δράσεις αυτών που αφήνουν την οργή τους να εκφραστεί πλάι στη δική σας, οποιαδήποτε κι αν είναι η αφορμή της, είτε η διάλυση των (υποθετικών) συντάξεών μας, είτε των (απίθανων) προοπτικών απασχόλησής μας, ή της διαλυμένης εκπαίδευσής μας!
Ήταν οι λευκές αμερικανικές κι αγγλοσαξονικές εξουσίες που ενθρόνισαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Νέλσον Μαντέλα ως συνομιλητές τους… Αλλά ήταν η πίεση των Μαύρων Πανθήρων και των πολύμορφων εξεγερσιακών κινημάτων που τις ανάγκασαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Διαμαρτυρία, εξέγερση, μπλόκα, διαδηλώσεις
Αλληλεγγύη μεταξύ όλων των τρόπων δράσης
Pour la réhabilitation des “casseurs” et du sabotage
Για την αποκατάσταση των “σπαστών” και του σαμποτάζ
Το Κράτος δεν κινδυνεύει, αξιοσημείωτα και με διάρκεια, παρά εν όψει μιας αντιπολίτευσης αποφασισμένης και συντονισμένης, της οποίας η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο.
Δεν είμαστε σε θέση να βάζουμε κανέναν να συμμετάσχει σε βίαιες ενέργειες, στις οποίες, εμείς οι ίδιοι δε συμμετέχουμε.
Αλλά αν το Κράτος επιβάλλει την ποινική ευθύνη από τα 13 χρόνια, πώς θα μας θεωρεί υπεύθυνους για παρότρυνση των νέων να τα “σπάσουν”;
Αντιμέτωπο με πρωτοφανή και μεταδιδόμενη βία, το Κράτος, όσο κι αν χλευάζει τις δράσεις των “σπαστών”, τις εκλαμβάνει δικαιολογημένα ως πράξεις σαμποτάζ, χτυπήματα αναμφίβολα πιο θαρραλέα και αποφασιστικά στην κρατική οικονομία και τη θέλησή της να ελέγχει τα πάντα, από οποιαδήποτε συνδικαλιστική στάση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Οι συμβουλές του Émile Pouget (διάβασε το Sabotage) είναι απείρως πιο αποτελεσματικές από έναν αιώνα συνδικαλιστικών και κοινοβουλευτικών διαπραγματεύσεων.
Σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, οι οποίοι αποδοκιμάζουν, κατά τα λεγόμενά τους “κάθε βία” και περιφρονούν το σαμποτάζ, το μόνο που είναι σε θέση να υπερασπιστούν είναι τα προνόμιά τους, τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν. Έχουν πτώματα στο στόμα τους. Είναι η ατυχής γέννα της σμείξης της μπουρζουαζίας με το Λαϊκό Μέτωπο (και του Roger Salengro) που έσπαγε τις προλεταριακές απεργίες. Επαναλαμβάνουν τις ίδιες υποσχέσεις που έδιναν οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, στην Ισπανία του 1936, όταν αφοπλίζοντας χιλιάδες αναρχικούς, κατέστρεφαν την εργατική αυτονομία, προετοιμάζοντας την ήττα μπρος στην φρανκική και ναζιστική συμμαχία.
Η αθλιότητα που ανέδειξε η ήττα, δε χρειαζόταν πια ν’ ανέχεται τους καλομαθημένους ροζ και κόκκινους να την καταδικάζουν, και τους ξεφορτώθηκε. Όσο για την εχθρότητα που εκδηλώνουν, είναι γέννημα της ανικανότητάς τους να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανθρώπινης χειραφέτησης, και άλλων βρώμικων λόγων που τους έκαναν στο παρελθόν και θα τους κάνουν και στο μέλλον, προπαγανδιστές της αθλιότητας.
Αν ο τρομοκράτης είναι ο αντικειμενικός σύμμαχος του Κράτους, ο σαμποτέρ είναι ο αντικειμενικός εχθρός του. Αυτοί που του αντιτίθενται είναι οι αντικειμενικοί σύμμαχοι του Κράτους και του τρομοκράτη.
Η καταστροφή είναι δημιουργική, έλεγε ο Μιχαήλ Μπακούνιν.
Αν η Γαλλία ήταν μια πόρνη, ο Σαρκοζί θα ήταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Κάψτε το και πετάξτε το μπροστά στον κόσμο.
Retraites : pour en finir avec la société industrielle et les illusions de la gauche
Συντάξιοδοτικό: για να τελειώνουμε με τη βιομηχανική κοινωνία και της ψευδαισθήσεις της αριστεράς
Φυλλάδιο που διανεμήθηκε στην Grenoble στη διάρκεια των τελευταίων δυο διαδηλώσεων.
Εκατομμύρια άνθρωποι στον δρόμο. Καλέσματα για απεργία επ’ αόριστον. Λιμάνια κλειστά εδώ και δυο βδομάδες. Διυλιστήρια μπλοκαρισμένα, ανακοινώνουν την επικείμενη έλλειψη καυσίμων. Χιλιάδες μαθητών που μπλοκάρουν τα λύκειά τους. Η αναταραχή γενικεύεται και το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση γίνεται πλέον αξιοσημείωτο. Παντού διαδίδεται αυτή η αίσθηση ότι κάτι παίζεται.
Αυτό το κίνημα, μέρος του οποίου είμαστε, όπως και αλληλέγγυοι με όλα τα πρόσωπα που αγωνίζονται σ’ αυτό, είναι ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, κι ενάντια στην εκμετάλλευση γενικότερα. Είναι θεμιτό για τους ανθρώπους που εργάζονται όλην τους τη ζωή να αρνούνται να δώσουν άλλα δυο χρόνια τζάμπα. Αυτή η άρνηση είναι ακόμα πιο δικαιολογημένη τη στιγμή που ένα μοίρασμα του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει λίγοι, θα μπορούσε να επιτρέψει σε όλους να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και ζωή.
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σήμερα αφιερώθηκε στην αριστερά και στους αντιπάλους της μεταρρύθμισης, όπου μας φαίνεται να εντοπίζεται ένα αδιέξοδο, τουλάχιστον επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδιτικού συστήματος χωρίς μια σαφή άρνηση της ρομποτοποίησης της ζωής μας, και χωρίς να βγούμε απ’ το δόγμα της ανάπτυξης και της απασχόλησης με κάθε τίμημα. Χωρίς μια τέτοια κριτική, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κίνημα με πραγματικές προοπτικές.
Για δεκαετίες, οι μηχανές και οι υπολογιστές υποκαθιστούν μαζικά την ανθρώπινη εργασία. Χάρη στην πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, ας σημειωθεί και η συνεισφορά των ερευνητικών κέντρων της Grenoble, του INRIΑ ή του CEA-Minatec, της STMicroelectronics και της IBM, συσσώρευση κερδών πλέον απαιτεί την εκμετάλλευση λιγότερης ανθρώπινης εργασίας απ’ ότι παλιότερα. Η έκθεση για τη δόξα του Vaucanson και του τεχνητού ανθρώπου, που στεγάζεται στο μουσείο dauphinois μέχρι τις 31 δεκέμβρη, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει, το ποιός θέτει το ερώτημα: “Γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ο άνθρωπος με μηχανές;”
Ο καπιταλισμός δεν είναι πια σε θέση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλους. Μετά τους εργάτες και τους υπαλλήλους (στο ταχυδρομείο, την SNCF, τα καταστήματα ή τις τράπεζες), είναι η σειρά των δασκάλων προς την εξαφάνηση. Το σχολείο ήδη γίνεται ψηφιακό, προς όφελος των πολυεθνικών της πληροφορικής, και για κακό της εκπαίδευσης, και της ψυχικής υγείας των παιδιών. Ακόμα και οι προσωπικές υπηρεσίες τείνουν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο από ρομπότ.Στην Isère, το πρόγραμμα Empatic προσφέρει σε ηλικιωμένα άτομα μηχανική παρακολούθηση: καμμιά ανάγκη πλέον ανθρώπινης παρουσίας χάρι στους ηλεκτρονικούς αισθητήρες. Ζήτω η συνταξιοδότηση!
…το να σ’ εκμεταλλεύονται γίνεται “προνόμιο”
Τα ρομπότ μας αντικαθιστούν λοιπόν. Το πρόβλημα, είναι ότι παραμένουμε λιγότερο ή περισσότερο εξαρτημένοι απ’ την εργασία. Χωρίς δουλειά, δεν έχει μισθό, και το ψυγείο μένει άδειο. Όλοι οι άνθρωποι που απορρίπτονται για κάποιο μηχάνημα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Έχουμε φτάσει στο στάδιο όπου το να πουλά κανείς την εργατική του δύναμη γίνεται προνόμιο. Αλλά τί προνόμιο; Οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί ακόμα επώδυνα ο καπιταλισμός, είναι ολοένα και πιο άδειες, αποσυνδεδεμένες από τις βασικές μας ανάγκες, οι εργαζόμενοι περιορίζονται σε απλά βοηθητικά εργαλεία υπολογιστών και μηχανημάτων, κι εργοστασιακών μηχανών. Το κέρδος της παραγωγικότητας οφείλεις να αυξάνεται ακατάπαυστα, εκείνοι που εργάζονται πρέπει να μοχθούν όλο και περισσότερο, όλο και γρηγορότερα, όλο και πιο αποτελεσματικά.
Αποκλεισμένοι και άχρηστοι, ή εκμεταλλευμένοι και καταπιεσμένοι. Ιδού που καταντούμε. Δεν υπάρχει λύση για τα προβλήματα της σύνταξης ή της ανεργίας χωρίς έξοδο από τον καπιταλισμό και τη βιομηχανική κοινωνία. Για πόσο καιρό νομίζετε ότι αυτό το σύστημα θα συμβιβάζεται μ’ ένα περιττό εργατικό δυναμικό;
Για να δικαιολογήσει την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η δεξιά μας εξηγεί: “σήμερα υπάρχουν λιγότεροι ενεργοί εργαζόμενοι, και περισσότεροι μη-ενεργοί. Είναι λοιπόν φυσιολογικό να δουλεύουμε περισσότερο για να πληρώνουμε τους συνταξιούχους”. Κάτι στο οποίο οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της άκρας αριστεράς απαντούν: “ακόμα και με μια ανάπτυξη της τάξης του 2%, το εθνικό προϊόν θα διπλασιαζόταν μέσα σε 40 χρόνια, και θα μπορούσαμε να δαπανήσουμε ένα πιο μεγάλο μέρος του για τη χρηματοδότηση των συντάξεων, χωρίς επιπρόσθετη καταβολή εκ μέρους των μισθωτών”.
Για την αριστερά, το πρόβλημα είναι λοιπόν αποκλειστικά ένα πρόβλημα κατανομής των (σάπιων) καρπών της ανάπτυξης. Λες και οι συντάξεις, ή ευρύτερα η ανθρώπινη αλληλεγγύη, βασίζονται στην οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογία της ανάπτυξης. Το να βασιζόμαστε σ’ έναν διπλασιασμό της παραγωγής μέσα σε 40 χρόνια είναι ένας καθαρός παραλογισμός. Το περιβάλλον μας δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια οικολογική καταστροφή. Για να μην μιλήσουμε για την υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής. Διότι, για να παράγουμε περισσότερα, σημαίνει να παράγουμε περισσότερους υπολογιστές, περισσότερες τηλεοράσεις με επίπεδες οθόνες, περισσότερα κινητά τηλέφωνα, περισσότερα χάι-τεκ γκατζετάκια που αλλοτριώνουν, εξατομικεύουν και τελικά καταστρέφουν κάθε αληθινή σχέση μεταξύ μας. (αλήθεια εσείς, πόσους εικονικούς φίλους έχετε στο φέισμπουκ;)
Είναι η δουλειά ντροπή;
Το δεύτερο επιχείρημα της αριστεράς ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, συνίσταται σε μια άρνηση της παράτασης της διάρκειας της εργασίας επειδή αυτό θα αποτελούσε φραγμό στην απασχόληση των νέων. Ποιά απασχόληση όμως; Σε εργασίες που ικανοποιούν ποιές ανάγκες; Καμμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι να τους βάλει όλους σε μια δουλειά.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τη λογική της απασχόλησης με οποιοδήποτε τίμημα. Καταρχήν, γιατί δεν υπάρχει πλέον εργασία για όλους (βλ. παραπάνω). Δεύτερον, επειδή δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε καμμιά εργασία όταν αναπτύσσεται εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου ντροπή να μην έχεις “εργασία” με την έννοια που έχει αυτή σ’ αυτήν την κοινωνία: δηλαδή, μια δουλειά που γίνεται μόνο για τον μισθό, χωρίς δεύτερες σκέψεις για το περιεχόμενό της.
Είναι πιο αξιοπρεπές να μην εργάζεται, παρά να είσαι τραπεζίτης, στρατιωτικής, ερευνητής νανοτεχνολογίας ή πληρωμένος δημοσιογράφος. Απ’ την άλλη, δε θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θέλουμε μιαν εργασία να τη διαλέγουμε, να μας γεμίζει, να τη θεωρούμε χρήσιμη. Προτιμούμε λοιπόν να μιλάμε για δραστηριότητα, όχι δουλειά.
Από που ν’ αρχίσουμε;
Ως πρώτο βήμα, να οργανώσουμε τη βάση για να επιτύχουμε την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Καχυποψία απέναντι στα κεντρικά συνδικάτα που θα μας πουλήσουν με το που θα τους δοθεί η ευκαιρία, και στους σοσιαλιστές που δε θα αποσύρουν το νομοσχέδιο ακόμα κι αν βγουν το 2012.
Όχι άλλες ημέρες δράσης-πυροτεχνήματα, να οικοδομήσουμε ένα συνεκτικό και διαρκές κίνημα.
Να παραλύσουμε τα οικονομικά, επιστημονικά και πολιτικά κέντρα.
Να εκμεταλλευτούμε τους αγώνες μας ως ευκαιρία να συναντηθούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις.
Πάρτε το χρόνο σας να σκεφτείτε και να χτίσετε δομές αλληλεγγύης.
Να οργανωθούμε για να εμποδίσουμε κάθε επιστροφή στην ομαλότητα. Να κλείσουμε τα εργοστάσια και τα ερευνητικά κέντρα που μας βλάπτουν. Να παράγουμε συλλογικά ό,τι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, χωρίς την μεσολάβηση της βιομηχανίας.
Να αχρηστέψουμε αυτό το σύστημα που μας αχρηστεύει.
Grenoble, 12/10/2010
Grupe LIBELUDD
Libertaires, Luddites.
libeludd[arobase]laposte.net
][][
Aujourd’hui je voulais vous parler de répression…
Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για την καταστολή…
Το κίνημα ριζοσπαστικοποιείται, και είναι σημαντικό στα μάτια μου να εξηγήσω το εάν, γιατί και πώς το κράτος αντιδρά σ’ αυτό. Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό έχει ήδη ενάμισυ μήνα που αναπτύσσεται. Τα συνδικάτα χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους δράσεις: διαδηλώσεις, γενικές απεργίες. Ο αγώνας για πρώτη φορά ριζοσπαστικοποιείται από μεριάς τους, με τα μπλόκα, τις απεργίες επ’ αόριστον… Κι έπειτα ήρθαν οι φοιτητές. Όλο και περισσότεροι κατεβαίναν στις διαδηλώσεις, όλο και περισσότερα λύκεια μπλοκάρονταν κλπ. Το ίδιο το κίνημα των μαθητών ριζοσπαστικοποιήθηκε στις δυο τελευταίες εβδομάδες.
Μιλούν για “σπάστες” και για “προβοκάτορες”. Από την τελευταία πέμπτη, πάνω από 150 συλλήψεις έγιναν μόνο στην Λυόν. Οι συλλήψεις έγιναν κατά κύριο λόγο μετά από πεσίματα μπάτσων στις διαδηλώσεις, και με μεθόδους ανήθικους κι ακόμα και παράνομες.
Πυροβολώντας με πλαστικές σφαίρες μπροστά σε ανήλικα απ’ τα δυο μέτρα, χτυπώντας συνδικαλιστές, παιδιά, γονείς, πασιφιστές… Αποκλείοντας τους νέους μέσα σε μια στοά για να τους ελέγχουν κι έπειτα να τους μαζεύουν, όλα αυτά, είναι εντελώς απάνθρωπα κι επαίσχυντα, και εκτός νόμου. Χθες, 200 άνθρωποι είχαν αποκλειστεί στη γέφυρα της Guillotière, ελέγχηκαν από αντιτρομοκρατικάριους της GIPN, φωτογραφήθηκαν, τους έγινε σωματική έρευνα. Εν όψει των δυνάμεων της “τάξης” που σημαδεύουν τους διαδηλωτές με γεμάτα όπλα, ορισμένοι απ’ αυτούς ήταν τόσο φοβισμένοι που προτίμησαν να ρισκάρουν τη ζωή τους πηδώντας από μια γέφυρα άνω των 10 μέτρων, για να ξεφύγουν.
Δικαστήρια καθημερινά από τη Δευτέρα κιόλας. Για ρίψη φυλλαδίων, για “προσβολή δημοσίου λειτουργού”, για “εμπρησμό σκουπιδιών”, μπορεί τώρα να βρεθούν στη φυλακή. Όλοι οι νέοι που δικάζονται βρίσκονται “έξω” μ’ αναστολή, κάποιους τους αρνήθηκαν ακόμα κι αυτό, και τους γύρισαν στο Corbas, σε προληπτική κράτηση. Βρίσκονται στη φυλακή επειδή έριξαν μια πέτρα σ’ έναν μπάτσο, αυτό μου φαίνεται πολύ άδικο. Να μη σας κουράζω με ομιλίες για τις άθλιες συνθήκες στις φυλακές. Όλα αυτά για τους κατηγορούμενους, τους “σπάστες”. Αυτοί που θεωρούνται τέτοιοι, είναι σαν εμάς. Λυκειόπαιδα, φοιτητές, ή άλλες φορές όχι. Συνήθως καταγγέλουμε τις πράξεις τους γιατί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, είναι βίαιες, και όχι πάντα κατανοητές.
Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να θυμόμαστε ότι ακόμα κι αν αυτή η διαδικασία δεν είναι “πολιτικοποιημένη” είναι πολιτική γιατί είναι μια άμεση συνέπεια του χάσματος που έχει ανοίξει η κυβέρνηση μεταξύ της κοινωνίας και ορισμένων συνοικειών, ορισμένων νέων. Στη Γαλλία σήμερα, ο ρατσισμός είναι διάχυτος. Ακόμα και οι υπουργοί μιλούν ανοιχτά ρατσιστικά, τρέφοντας έτσι την οργή ενός ολόκληρου κομματιού του πληθυσμού, που είναι αποκλεισμένο, π, υποβαθμισμένο. Και η οργή αυτή είναι νομιμοποιημένη, όταν βλέπουμε τα CRS να συλλαμβάνουν τους ανθρώπους αναίσθητους στις 17:00, στην μέση της πλατείας Jean Macé. Όταν οι ασφαλίτες κολλάν αυτοκόλλητα CGT στο πέτο, κι εκτός του να τσιμπούν ανθρώπους στην τύχη, φέρουν ευθύνη και για μια μεγάλη καχυποψία προς τα συνδικάτα. Όταν υποφέρουμε κάθε μέρα τους αστυνομικούς ελέγχους. Ναι, το μίσος είναι νόμιμο. Συχνά μπορεί να μην εκφράζεται καλά, αλλά αρκετά έχει καναλιζαριστεί.
Σήμερα θέλω να σας πώ ότι ακόμη κι αν ο τρόπος δράσης ορισμένων απ’ τους διαδηλωτές δεν είναι ο δικός μας, ο δικός μου ή ο δικός σας, είμαστε στην ίδια πλευρά. Είμαστε όλοι μέρος του αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία. Κι αυτό που είναι αφύσικο είναι να βλέπουμε απέναντί μας την GIPN (που συνήθως ασχολείται με υποθέσεις τρομοκρατίας ή απαγωγών), ή να πετούν από πάνω μας τα ελικόπτερα που καταγράφουν το κέντρο της πόλης κάθε μέρα.
Το ερώτημα είναι λοιπόν αυτό: Ποιοί είναι οι προβοκάτορες;
Communiqué de la Fédération des conseils ouvriers et syndicats en Irak (FSCOI)
Προκήρυξη της Ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
“Η Γαλλία είναι η χώρα όπου οι ταξικοί αγώνες δίνονται κάθε φορά, περισσότερο απ’ ότι αλλού, μέχρι την τελική κρίση” – Καρλ Μαρξ
Το κύμα των απεργιών και των κινητοποιήσεων μεγαλώνει μέρα με την μέρα, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Σαρκοζί. Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, η γαλλική κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει νέους νόμους περιορίζοντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Η πολιτική της λιτότητας, όπως αυτή που θέλει να επιβάλλει τη συνταξιοδότηση στα 62 απ’ τα 60, είναι η σπίθα που άναψε τη φλόγα του κινήματος διαμαρτυριών σε ολόκληρη τη χώρα, επιρρεάζοντας σαφώς και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τα μάτια των εκατομμυρίων εργαζομένων του κόσμου είναι στραμμένα στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων. Παρακολουθούν και θαυμάζουν και υποστηρίζουν το εργατικό κίνημα. Οι εργάτες των διυλιστηρίων έχουν επιτύχει να παραλύσουν κάθε κυκλοφορία και η εργατική τάξη της Γαλλίας έχει ξεκινήσει σήμερα πραγματικό πόλεμο ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτό δίνει την ευκαιρία, σε όλους τους εργαζομένους του κοσμου, να μπουν απ’ την μεριά τους σ’ αυτήν την μάχη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη προσέξει τον “κίνδυνο” που αναπαριστούν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, κι εδώ και μερικούς μήνες αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά τους καπιταλιστές για να γλυτώσουν την κατάρρευσή τους. Το γαλλικό εργατικό κίνημα βρίσκεται στην πρωτοβουλία ενός διεθνούς εργατικού κινήματος, και γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε ενωμένοι στο πλάι του.
Χαιρετίζουμε τους συντρόφους μας στη Γαλλία.
Ζήτω οι σύντροφοι των διυλιστηρίων και όλων των άλλων τομέων.
Ζήτω το εργατικό κίνημα στη Γαλλία.
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη.
Falah Alwan: Πρόεδρος της ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
[…] 4:30 το πρωί χθές, και 50αριά φοιτητές και αυτόνομοι ανηφορίζουν προς τον σταθμό των λεωφορείων στο Baud, τρέχοντας σαν τον άνεμο. “Ανάψαμε φωτιές για να ζεσταθούμε, κάποιοι παίζαν τύμπανο στις παλέτες, άλλοι είχαν φέρει τζεμπέ (αφρικανικό δερμάτινο μικρό τύμπανο), ήταν μια ειρηνική δράση” διηγείται η Ella, φοιτήτρια του Rennes 1. H διεύθυνση των λεωφορείων δεν είχε την ίδια άποψη “εμποδίζοντας την έξοδο των λεωφορείων, φέρνουν το κοινό σε δύσκολη θέση” εξηγεί ο Frédéric Mazeaud, γενικός διευθυντής της εταιρίας. Αποφάσισε λοιπόν να καλέσει τις αρχές να “διευθετήσουν την κατάσταση”. Στις 9:30 φτάνουν τα CRS, ένα λεωφορείο, δυο κλούβες, τα γνωστά αυτοκίνητα. “Μείναμε αποσβωλομένοι, δεν ήμασταν αρκετοί” λέει η Ella. “Ο σκοπός μας ήταν να απελευθερώσουμε την εταιρία. Παρουσιαστήκαμε μπροστά στην ομάδα αυτή. Τους δώσαμε τις νόμιμες προειδοποιήσεις” δηλώνει ο αστυνόμος Emig. Εκείνη τη στιγμή, χώθηκαν στην μέση κάποιοι οδηγοί λεωφορείων. “Δεν γινόταν να τους αφήναμε, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας αυτά”. Λέει ο Serge Boscherel της CGT. […] Στις 10:00 τα CRS χτύπησαν. Οι οδηγοί ενώθηκαν με το μέρος των παιδιών και κατάφεραν να τα φυγαδεύσουν. “Θα φύγετε από δω με το κεφάλι ψηλά. Ούτε ένα λεωφορείο δε θα βγει σήμερα”…
Συγκρούσεις με την περιφρούρηση της CGT στην πορεία της 19/10
Στη διάρκεια της διαδήλωσης της τελευταίας Τρίτης 19/10, η ομάδα περιφρούρησης της CGT συνεργάστηκε με τους μπάτσους (μια συνήθεια που όλοι γνωρίζουν, δεν είναι κάτι που το ‘χουν μυστικό), και κατέφυγαν σε νέους πράξεις βίας εναντίον νεαρών που διαδήλωναν με μπόλικο ενθουσιασμό, ενώ προσπαθούσαν να ανάψουν κάποιους πυρσούς. Είναι προφανές ότι η επιλογή των “ενόχων” έγινε με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Γίναμε μάρτυρες μιας πολύ βρώμικης βίας (χτυπήματα με γκλομπ, ψέκασμα με σπρέυ). Οι νέοι σοκαρίστηκαν, μη καταλαβαίνοντας γιατί όλο αυτό “δεν καναμε κάτι, γιατί μας επιτέθηκε η αστυνομία;”… Πήγαμε κοντά στην περιφρούρηση για να ηρεμήσουμε τα πράγματα, αλλά αμέσως μας επιτέθηκαν με γκλομπ και σπρέυ. Ανάμεσά τους έφτασαν μπάτσοι με πολιτικά, φανερά χαρούμενοι που η “δουλειά” τους έγινε πιο εύκολη χάρη στη CGT. Δεν μπορέσαμε να δούμε τις συλλήψεις, πάντως δεν μας φαίνεται περίεργο η περιφρούρηση να παρέδωσε παιδιά στους μπάτσους. Οι άνθρωποι μιλούν πολύ για την “άσκοπη βία των σπαστών”, αλλά ελάχιστα γι’ αυτήν των μπάτσων (είναι πάρα πολλοί οι τραυματίες στις διαδηλώσεις και τα μπλόκα, οι συλληφθέντες, τα παιδιά που κλειδώθηκαν σε κελλιά) ή για την συνενοχή των ρατσιστών της περιφρούρησης.
Όπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι… της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Κίνας, του Μπαγκλαντές, της Νότιας Αφρικής, της Αλγερίας, του Περού κι όλων των άλλων περιοχών του κόσμου, κατεβαίνουμε με τη σειρά μας στους δρόμους στη Γαλλία. Είμαστε αυτή η “κολλητική ασθένεια” που τρέμουν όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών κι όλων των πολιτικών τάσεων! Οι διαφορετικές διεκδικήσεις μας δεν είναι παρά έκφραση ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ που μας επιβάλλουν παντού οι διαχειριστές του κεφαλαίου. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, στη στέγαση, στην υγεία, παντού… που ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζονται. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ που οξύνεται παντού (αύξηση της κερδοφορίας, της έντασης της εκμετάλλευσης, της αποχαύνωσης στη δουλειά…)
Βεβαίως οι εκμεταλλευτές και οι συνδικαλιστές υπηρέτες τους ήδη προσπαθούν να εξουδετερώσουν τις διεκδικήσεις μας στα πλαίσια του ρεφορμισμού: διαπραγματεύσεις/αναθεώρηση/απόσυρση του νόμου, ακόμα και μια αλλαγή της κυβέρνησης… ό,τι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του Κεφαλαίου. Αν είναι να ικανοποιήσουμε τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις:
Η οικονομία είναι σε κρίση; Ας τελειώνουμε μ’ αυτήν!
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ. Να εξαπλώσουμε και να βαθύνουμε το κίνημά μας! Να αυτοοργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα! Να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα!
Τι ζωή είναι αυτή; Να σηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι με τη βία του πρωινού ξυπνήματος, της πολύωρης ταλαιπωρίας στις μεταφορές, κι έπειτα στην εργασία. Να υποφέρεις το κάθε αφεντικό, το θόρυβο των μηχανημάτων, τη φωτεινότητα μιας οθόνης, να σκύβεις το κεφάλι για να γίνεται πιο προσοδοφόρος για εκμετάλλευση. Μέχρι το σώμα σου να λυγίσει, από πόνους στην πλάτη, στο στομάχι, στις αρθρώσεις, στ’ αυτιά… μπας και σου θυμίσει ότι δεν είναι μια μηχανή που μια βλάβη μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικατάσταση μ’ ένα νέο κομμάτι, αλλά θα ναι για πάντα ελαττωματικό, και δως του φαρμακευτικά παρασκευάσματα που θα σε διαλύσουν ακόμα περισσότερο, η ζωή σου σαπίζει… μια ζωή μισθωτής σκλαβιάς.
Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας είναι εμφανής απ’ το γεγονός ότι μόλις αρθεί ο οικονομικός εκβιασμός, κάθε σωματική εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που συχνά κρύβεις απ’ τον εαυτό σου: Ξεπουλάς τα ταλέντα σου στην εργασία, και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ικανοποιημένος έτσι, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος καταστρέφεσαι και θες να ζήσεις χωρίς αυτόν τον βραχνά. Πόσο παράδοξο, η δικτατορία της οικονομίας που σ’ αναγκάζει να ξεπουλιέσαι για να εξασφαλίζεις την επιβίωσει σε μετατρέπει σ’ έναν εθελοντή δούλο: διακηρύσσεις ότι η εργασία είναι απαραίτητη! Έτσι, σε κάποια στιγμή ακούς το σώμα σου για να καταλάβεις ότι το κεφάλαιο σ’ έχει να υπηρετείς έναν ρόλο, μέχρι να νιώσεις το κορμί σου να λυγίζει, κι ότι ποτέ δε θα μπορέσεις τελικά ν’ απολαύσεις τη ζωή, μέχρι να πας χαμένος κι εσύ όπως τόσοι συνάδελφοί σου που ήξερες καλά και μια μέρα άκουσες πως πέθαναν “από επιπλοκές μακροχρόνιας ασθένειας”.
Εκτός απ’ το αν θα εργαζόμαστε μέχρι τα 60, τα 62 ή ακόμα παραπέρα, αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η εργασία!
Σήμερα, κατεβαίνεις στη διαδήλωση πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί ν’ άλλάξουν επειδή τα νούμερα, η φασαρία, η πολυχρωμία, οι ντουντούκες, είναι αρκετά για να πάρουν πίσω αυτόν τον νόμο που επιδεινώνει τις συνθήκες της ζωής μας. Μα το πλήθος από μόνο του δεν είναι δύναμη, τα πλήθη πάνε κι έρχονται. Οι ηγέτες “μας”, συνδικαλιστές κι αριστεροί πολιτικοί είναι που μας μετράνε πόσοι είμαστε, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια μάζα, που θα χειραγωγήσουν προκειμένου να διευκολύνουν την ανέλιξή τους στην εξουσία, ένα ταπεινό σκαλί. Μήπως αν φτάσουν εκεί, θα αλλάξουν τον νόμο; Με τίποτα! Επειδή απλά αυτή η κοινωνία που διέπεται από το κέρδος, δικτατορικά επιβάλει την παράταση του χρόνου εργασίας, καθώς έχει ανάγκη μια ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ετον δρόμο της λιτότητας που έχουν επιλέξει.
Το πρόγραμμα της μπουρζουαζίας είναι το ίδιο σ’ όλον τον κόσμο: Θα πρέπει να μοχθείτε ολοένα και περισσότερο, για όλο και περισσότερο χρόνο, και να το βουλώσετε.
Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά… τους έχουν βάλει καλά στο μυαλό την μοιρολατρία. Για να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, άντε ίσως το πολύ να ρίχνουν το ένα ή το άλλο ψηφοδέλτιο σε μια κάλπη, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Κι όσο συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν στ’ όνομά τους, η εκμετάλλευση εντείνεται. Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τη δύναμή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι με την πρώτη πλειοδοσία θα μας πουλήσουνε, αχώριστοι φίλοι αυτοί της κάθε κυβέρνησης.
Θα μπορούσαμε να είμαστε μια δρώσα δύναμη που θ’ άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα, αποδεχόμενοι τους κανόνες αυτής της διαδήλωσης, θα μείνουμε στον ρόλο του αιώνιου γκρινιάρη, που τον σαλαγάνε πάνω κάτω. Πείτε ό,τι θέλετε! Η δύναμη που εναποτίθεται στους αντιπροσώπους, προέρχεται από μας, είναι η δύναμή μας. Δύναμη ναρκωμένη μέσα μας, απορροφημένη απ’ τη ρουτίνα -μετρό-δουλειά-τιβί- την απομόνωση, την μοναξιά, τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μόνο κάποιος ανώτερος σωτήρας είναι σε θέση να μας σώσει, ενώ εμείς πεθαίνουμε στη δουλειά για έναν μισθό της πλάκας. Ο φόβος, η ρουτίνα, η παθητικότητα διέπουν κάθε πρόσχημα της ζωής μας.
Ε λοιπόν, ας βγούμε απ’ την απομόνωσή μας! Να βρούμε ο ένας τον άλλον! αυτό που τρέμουν οι κυβερνώντες, μαζί και οι συνδικαλιστές εταίροι τους, είναι το να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας αντί να μετατρεπόμαστε σε θεατές και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας στην τηλεόραση, παραλυμένοι απ’ την ανεπάρκειά μας. Θα τα ‘χαναν αν οργανωνόμασταν με την παρέα μας, δυναμώνοντας περισσότερο πράγματα που κάνουμε ήδη: Καθημερινή αντίσταση -σαμποτάζ, καθυστερήσεις, κοπάνες, στάσεις εργασίας- μέχρι την οργάνωση άγριων απεργιών, και τη σύνδεση με άλλους αγώνες. Είμαστε όλοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τι σκληρό παράδοξο: σήμερα δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα παρά πρόβατα που βαδίζουν πίσω απ’ όποιον δίνει το βήμα.
Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την νίκη των αναγκών μας είναι η οργάνωση της δύναμής μας αυτόνομα, έξω κι ενάντια σ’ όλες τις δομές του κράτους! Έξω κι ενάντια από τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως κι αν ονομάζονται!
Des prolétaires – Κάποιοι προλετάριοι (επαφή: proletairesenavant(a)hotmail.fr)
][][
“Μετατρέψατε σε θέαμα την μόνη εφικτή αντιπαράθεση”
Από νυχτερινή πορεία στην Tours, 21/10, 22:30
][][
Communiqué depuis la raffinerie Grandpuits
Προκήρυξη απ’ το διυλιστήριο του Grandpuits
Εμείς, τα 55 μέλη της διεπαγγελματικής συνέλευσης του St-Denis, ενωθήκαμε με τους συγκεντρωμένους απεργούς στην είσοδο του διυλιστηρίου του Grandpuits. Ήρθαμε εδώ για να στηρίξουμε τους εργάτες που χτυπήθηκαν βίαια απ’ τις δυνάμεις τις τάξεις αυτό το πρωί, αποδεικνύοντας τις χειραγωγικές προθέσεις της κυβέρνησης που με κάθε τρόπο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των καπιταλιστών φίλων της. Παρά την επανακατάληψη, οι εργαζόμενοι μας βεβαίωσαν για την πρόθεσή τους να συνεχίσουν την απεργία. Ταυτόχρονα, μια διαδήλωση έλαβε χώρα στη γειτονική πόλη Mormant και πολλοί διαδηλωτές επέστρεψαν προς το δικαστήριο της Melun μετά από κάλεσμα της διασυνδικαλιστικής, για να αμφισβητήσουν έμπρακτα την νομιμότητα της επίταξης. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα διαλύσει με τη βία έναν απ’ τους κεντρικούς πυλώνες της κινητοποίησής μας, όπως είναι οι εργαζόμενοι στα πετρο-χημικά. Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του Saint-Denis καταδικάζει με αγανάκτιση την κρατική καταστολή και δηλώνει την ολόψυχη αλληλεγγύη της στους εργαζομένους στα πετρο-χημικά. Ενάντια σε κάθε κυβερνητική διαβεβαίωση πως η Γαλλία δε διατρέχει κίνδυνο έλλειψης, έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να μπλοκάρουν έναν στρατηγικό τομέα της οικονομίας και να στήσουν την κυβέρνηση στον τοίχο. Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει άμεσα την καταστολή εναντίον των εργαζομένων, των μαθητών και των φοιτητών του αγώνα. Δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ο αγώνας συνεχίζεται, ας οικοδομήσουμε τη γενική απεργία μέχρι την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του St-Denis.
][][
Actualité/suivi Le Mans – τελευταία ενημέρωση απ’ το Mans
Σας στέλνω αυτό το μήνυμα για να σας ενημερώσω ότι το κίνημα στο μπλόκο του Mans δεν κάμπτεται, αλλά το αντίθετο. Μόλις σήμερα το πρωί ολόκληρη η νότια βιομηχανική ζώνη μπλοκαρίστηκε, οδοφράγματα και φωτιές στήθηκαν επί τόπου για να εμποδίσουμε την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ωστόσο, μας είναι αδύνατον να ξαναπάρουμε την πετρελαιαποθήκη του Mans, τα CRS τη φυλούν απ’ την Πέμπτη, αδύνατον να προσεγγιστεί.
Αδελφικά,
Κάτω απ’ την άσφαλτο, ο καπνός.
][][
Communique d’appel à la première assemblée ouverte “grève blocage”
Προκήρυξη καλέματος στην πρώτη ανοιχτή συνέλευση “απεργίας-μπλόκων”
(στμ. αναφέρεται στα γεγονότα της πορείας της 16/10, βλ. και παραπάνω)
Εδώ και αρκετές μέρες ποικίλες πρωτοβουλίες ανθούν παντού: μπλόκα λυκείων, σταθμών, διυλιστηρίων, αυτοκινητοδρόμων, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, χώρων εργασίας, εμπορικών κέντρων, στοχευμένες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, λεηλασίες εκλογικών κέντρων και δημαρχείων…
Σε κάθε πόλη, οι δράσεις τείνουν να οξύνουν τον συσχετισμό δυνάμεων και να δείχνουν ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν ικανοποιούνται από τις μορφές δράσεις και τα γνωστά λόγια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στην περιοχή του Παρισιού, μεταξύ των μπλόκων των λυκείων και των σταθμών, των απεργιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και των συγκεντρώσεων στα εργοστάσια, των διεπαγγελματικών συνελεύσεων και των συλλογικοτήτων του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο αφετηρίας τους: η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση αυτών που παριστάνουν ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων. Δεν είμαστε λίγοι αυτοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές φόρμες της απεργίας στους χώρους εργασίας και κυρίως που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα για το μπλοκάρισμα της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική της εκμετάλλευσης.
Με αφητηρία αυτά τα ερωτήματα, αποφασίσαμε αυτό το Σάββατο, να καταλάβουμε την Όπερα της Βαστίλλης. Σκοπός μας ήταν να διαταράξουμε μια απ’ ευθείας ραδιοφωνική μετάδοση, να κάνουμε τους ταραχοποιούς σ’ έναν χώρο όπου κυκλοφορεί το εμπόρευμα της κουλτούρας και να οργανώσουμε μια συνέλευση. Βρεθήκαμε λοιπόν μπροστά σε μια χιλιάδα κόσμου στην πλατεία de la Nation, γύρω απ’ τα πανώ “τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μία γλώσσα: απεργία, σαμποτάζ και μπλόκα” και “ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία”, θέλοντας να πάμε πέρα απ’ τα στενά πλαίσια της συνδικαλιστικής διαδήλωσης. Προχωρήσαμε προς την ουρά της πορείας για να φτάσουμε στον τόπο της δράσης, επιτέλους σε μια ελεύθερη διαδήλωση αλλά περικυκλωμένη από υπέρμετρες δυνάμεις της αστυνομίας. Ταχύτατα, μια εκατοστή μπάτσοι με πολιτικά έκοψαν την πορεία στα δύο, υποβοηθούμενοι από την περιφρούρηση των συνδικάτων, εμοπδίζοντας αρκετούς ανθρώπους να έρθουν μαζί μας. Με ρίψεις αυγών και πετρών, κρατήσαμε όσο ήταν δυνατόν μακρυά απ’ την πορεία μας τους μπάτσους ενώ αφήσαμε κι ορισμένα διακοσμητικά ίχνη στο πέρασμά μας. Υπενθυμίζουμε σε κάποιους που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από εικασίες για το ποιοί είναι προβοκάτορες της αστυνομίας βάσει εικόνων των δημοσιοκάφρων (journaflics στο πρωτότυπο, όπου flic ο μπάτσος), ότι δεν είναι και λόγος να τα βάψουν μαύρα, δυο βιτρίνες τραπεζών το σπάσιμο των οποίων δεν είναι παρά μια ελάχιστη απάντηση στη βία του κεφαλαίου.
Με την άφιξή μας στη Βαστίλλη, χάρη στην πίεση της αστυνομίας και τη σύγχυση, μόνο μια πενηνταριά άτομα κατάφεραν τελικά να εισβάλλουν στην όπερα, ενώ οι άλλοι επέλεξαν να εξαφανιστούν. Οι μπάτσοι που είχαν καταλάβει την πλατεία κατάφεραν να συλλάβουν γύρω στα σαράντα άτομα που διασκορπίσανε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα. Δευτέρα βράδυ, το μεγαλύτερο μέρος τους είχαν αφεθεί ελεύθεροι, αλλά τουλάχιστον 5 άλλοι κρατούνται ακόμα και περνούν ανακριτή αυτήν την Τρίτη, ενώ θα τους φορτωθούν κατηγορίες για ένοπλη συμπλοκή και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Όπως πάντα, η εξουσία επιλέγει να κινηθεί γρήγορα και σκληρά, ελπίζοντας να δημιουργήσει διαχωρισμούς (μεταξύ λογικών συνδικαλιστών και “ανεύθυνων σκληροπυρηνικών”, μεταξύ μαθητών και σπαστών…) και να κατατμήσει όλα τα στοιχεία που συμμετέχουν στην ανάδυση μιας πραγματικής αντίρροπης δύναμης ενάντια στο κράτος και τ’ αφεντικά. Η αστυνομία επιτίθεται με πλαστικές σφαίρες και γκλομπ στους λίγο πιο ένθερμους μαθητές. Οι εργάτες των διυλιστηρίων υποφέρουν τις επιθέσεις των μπάτσων αλλά επίσης τις άμεσες απειλές δίωξης και κυρώσεων από τις τοπικές αρχές. Οι οργισμένοι διαδηλωτές που είχαν αποφασίσει να μη διαλυθούν ήρεμα αντιμετωπίζουν κίνδυνο φυλάκισης όπως στο St-Nazaire. Μετά την αφετηρία του κινήματος, πάνω από 1.000 άτομα έχουν συλληφθεί…
Ο πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών που ξεπερνούν τους παραδοσιακούς νεκροθάφτες των αγώνων διαψεύδει με σαφήνεια όλους αυτούς που θέλουν να απομονώσουν τα μαύρα πρόβατα και να εμποδίσουν την αμφισβήτηση όλων όσων υπομένουμε καθημερινά, πέρα απ’ τον αριθμό των συντάξιμων ετών. Αυτές οι δράσεις μας επιτρέπουν να διαβλέπουμε την πιθανότητα ενός κινήματος που θα ξεπερνά τις συντεχνιακές διεκδικήσεις, που θα δίνει πόδι στους γραφειοκράτες, που δε θα περιορίζεται μόνο σε υποτιθέμενα κεκτημένα.
Είναι πολύ περισσότερα αυτά που έχουμε να πάρουμε απ’ όσα νομίζουμε! Παύση των διώξεων. Λευτεριά για όλους…
][][
Appel pour une AG de lutte à Avignon!
Κάλεσμα για μια γενική συνέλευση του αγώνα
Αβινιόν, Τετάρτη 27/10 6μμ.
Μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ή του δημοσίου, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές κοκ, συνδικαλισμένοι ή μη, αν θέλουμε να κερδίσουμε, πρέπει να αυτοοργανώσουμε τον αγώνα μας!
Ο αγώνας παίζεται σε δυο μπάντες: τη δική μας, των χώρων εργασίας που απεργούν (πλήρως ή προσχηματικά), εδώ και δεκαριά μέρες, των μπλοκαρισμένων πανεπιστημίων, των κατειλημένων γραφείων και δημοσίων υπηρεσιών, των διυλιστηρίων και των αποθηκών καυσίμων που κρατάνε γερά, των χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας και κάθε ιδιοσυγκρασίας που κατεβαίνουν στους δρόμους για να εκφράσουν την εξέγερσή τους με χίλιους κι έναν τρόπους. Απ’ αυτούς, η GIPN (στμ: κάτι μεταξύ εκαμ κι αντιτρομοκρατικής) επιτίθεται σε μαθητές, φοιτητές κι άλλους, τα CRS (γαλλικά ματ) σπάνε τα μπλόκα στις πετρελαιαποθήκες και χτυπούν τους απεργούς, η τοπική αυτοδιοίκηση επιτάσσει τους απεργούς όπως συνέβη με τους οδοκαθαριστές της Μασσαλίας.
Συζητώντας σε διαδηλώσεις, δράσεις και απεργιακές συγκεντρώσεις, αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε τελικά πολλοί που δεν μας ικανοποιεί η απάντηση της διασυνδικαλιστικής, που χωρίς να μας δίνει ποτέ τον λόγο, προτείνει τα δικά της “10ήμερα πίεσης” και συμβολικές δράσεις. Πολλοί αισθάνονται ότι αυτές η μεγάλες μέρες διαδηλώσεων είναι ανεπαρκείς αν θέλουμε πραγματικά να λυγίσει η κυβέρνηση. Γιατί λοιπόν να μην αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τον λόγο που θέλουμε να δίνουμε στον αγώνα μας, για την έντασή του;
Σε πολλές πόλεις, οι δράσεις όξυναν τον συσχετισμό δυνάμεων κι έδειξαν έμπρακτα ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν μένουν ικανοποιημένοι από τις μορφές δράσεις και τον λόγο που τους επιβάλλεται. Σε όλη την επικράτεια, ανάμεσα στα μπλόκα των λυκείων και των σταθμών, τις απεργίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τις εργατικές συγκεντρώσεις στα εργοστάσια, τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις και τις συλλογικότητες του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο εκκίνησής της: Η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση εκείνων που παριστάνουν ότι μιλούν στο όνομα των εργαζομένων. Είμαστε πολλοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές μορφές σ’ έναν χώρο εργασίας και που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα μπλοκαρίσματος της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική αυτού του συστήματος.
Η “ΓΣ του αγώνα” είναι ένα μέσο για να ξεπεράσουμε τους ψεύτικους διαχωρισμούς (ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, άνεργοι ή φοιτητές, μαθητές κλπ μέλη συνδικάτων ή όχι) και να πάρουμε στα χέρια μας τον αγώνα. Είναι λοιπόν ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν η απεργία και το μπλόκο στην οικονομία να διευρυνθεί, μέχρι την νίκη!
Η “ΓΣ του αγώνα” δεν πρέπει λοιπόν να μετατραπεί σ’ έναν χώρο άκαρπων κι ατέρμονων συζητήσεων, αλλά σε χώρο συζήτησης για να συναποφασίζουμε συνεκτικές δράσεις για να ενισχύσουμε το κίνημα
Να αυτοοργανωθούμε!
Για να μπλοκάρουμε την οικονομία, να μπλοκάρουμε τα πάντα!
Κάποιοι εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές αρκετών πόλεων του Vaucluse
Επικοινωνία: onlacherien84(α)laposte.net
][][
Liaisons et barricades
Διασταυρώσεις κι οδοφράγματα
Τα διυλιστήρια έχουν δόσει τον τόνο: Μπλόκο στην οικονομία, και η απεργία με τις καταλήψεις είναι τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να ασκήσουμε μια οικονομική πίεση στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτό, εμφανιζόμενο ως η λογική της οικονομίας, είναι απίθανο να πάρει έναν διαφορετικό δρόμο απ’ το αργό τέλος του συγκεντρωτικού συστήματος, που ήδη έχει μετράει τις ζημιές του. Στην πάλη των τάξεων έχει πλέον συνδεθεί άμεσα το μπλοκάρισμα της παραγωγής, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα τον περιορισμό του στις απεργίες, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη δύναμη που έχει ο καθένας μας. Είναι η θέση αυτής της απόδειξης που έχει αναδειχθεί μέσα απ’ αυτό το κίνημα: οι διαφωνίες που για πολύ καιρό έτειναν μια διαχωριστική γραμμή, έχουν σε μεγάλο βαθμό εκτοπιστεί. Αυτή η διαχωριστική γραμμή έχει διαλυθεί τόσο στους κόλπους των πολιτικών οργανώσεων και των συνδικάτων όσο και μεταξύ αυτών και πολλών κύκλων φοιτητών, ανέργων κι επισφαλών οργανωμένων στα περιθώριά τους. Κάθε αυτοκινητιστής είναι πλέον πιθανόν να σταθεί αλληλέγγυος με το κίνημα.
Στη Rennes, ακόμα πριν ξεκινήσει η κυλιόμενη απεργία, η θέληση να γίνουν ορατοί αυτοί που ήλπιζαν σ’ ένα αυθεντικό απεργιακό κίνημα, πραγματοποιήθηκε μέσα απ’ την δημιουργία των “διασυνδικαλιστικών” συνελεύσεων που άνοιξαν με τους συνδικαλιστές της SUD, του κινήματος των ανέρων και των επισφαλών της Rennes, και ανένταχτων αγωνιστών, οργανώνοντας μπλόκα σε εμπορικά κέντρα, με κάθε κάλεσμα για ημέρες δράσης. Η συμμετοχή σ’ αυτές τις δράσεις αυξήθηκε κατ’ αναλογία με την ανάπτυξη του κινήματος, δυναμώνοντας τις προσδοκίες όσον αφορά αυτές τις κινητοποιήσεις. Συνεισέφερε στο να εξορκιστεί η αδυναμία που προκαλούν οι μεγάλες διαδηλώσεις που περιορίζονται σε μια απλή βόλτα (défilé), αλλά και στη δημιουργία διεπαγγελματικών πρωτοβουλιών.
Κατ’ αρχάς, αυτά που ήταν άλλοτε πρακτικές φοιτητικές, γίνονταν τώρα μια μέθοδος κοινή. Τα μέλη συνδικάτων που πήραν τον λόγο στις γενικές συνελεύσεις του Rennes 2, έθεσαν το ζήτημα του μπλόκου του πανεπιστημίου ως συνυφασμένο με την αναγκαιότητα επέκτασης του οικονομικού αντίκτυπου της τρέχουσας απεργίας. Η κίνηση των φοιτητών να έρθουν, στο πλευρό των μισθωτών, στις καταλήψεις και στις απεργίες κάνοντάς τις πιο αποτελεσματικές, δεν περιορίστηκε στην μορφή μιας αγωνιστικής εφεδρείας. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε γρήγορα, επιτρέποντας στο κίνημα να επεκταθεί, ήταν ακριβώς αυτή η συμμαχία μισθωτών-φοιτητών-ανέργων. Σπάνια οι φοιτητές δεν εισακούονταν αρκετά, και κάθε απεργός που συναντούσαμε μας ρωτούσε πού ήταν η κινητοποίηση στα πανεπιστήμια. Μ’ αυτήν την ιδέα, ότι η είσοδος στο παιχνίδι των φοιτητών ήταν ένα σημείο-κλειδί για το κίνημα, με την έννοια, ότι διέλυσαν τα προκαθορισμένα πλαίσια της κινητοποίησης, προσθέτοντας μια νέα αναγκαιότητα, αυτήν της εισόδου των μαθητών.
Αυτοί κινητοποιήθηκαν ταχύτατα, μπλοκάροντας τα σχολεία τους και φτάνοντας μέχρι και τους 7.000 στις διαδηλώσεις με γρήγορο βήμα επιβάλλοντας το σύνθημα για “γενική απεργία” στις αγορές και τους δρόμους. Σε κάθε διαδήλωση οργανωνόταν μια γενική συνέλευση που αποφάσιζε το στόχο της. Είναι όμως λυπηρό ότι εδώ, στη Rennes, οι μαθητικές ενώσεις ήταν οι πιο απόμακρες απ’ τις δράσεις. Φαίνεται ότι η συμμετοχή τους στην NPA δεν ενθαρρύνει τέτοιες συναναστροφές. Υπάρχουν πάντα οι ανένταχτοι, που είναι κι αυτοί που επιτρέπουν να πραγματοποιούνται οι δράσεις αυτές. Δεν είναι απίστευτο ότι υπάρχει συχνά ασυμφωνία μεταξύ τομέων που κινητοποιούνται εθελοντικά και αυτών που οργανώνουν την κινητοποίηση.
Για περισσότερο από 10 μέρες, οι απεργοί που συμμετέχουν σ’ αυτό το μπρα-ντε-φερ σηκώνονται στις 4:30 κάθε πρωί, για να οικοδομήσουν το κοινωνικό μέτωπο στον πόλεμο της οικονομίας. Μαζί τους είναι αρκετές εκατοντάδες άνεργοι, μισθωτοί, φοιτητές, μαθητές, που βρίσκονται για να μπλοκάρουν τις αποθήκες καυσίμων, τους δρόμους, τις αγορές κλπ. Το μπλόκο ενός αμαξοστασίου λεωφορίων ήταν μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών μας. Το κλείσαμε για 5 ώρες, ενώ στην είσοδό του άναψε φωτιά γύρω απ’ την οποία συζητούσαμε με ενθουσιασμό για όλα όσα λάμβαναν χώρα στην περιοχή, παρόλο που ήταν πραγματικά δύσκολο να γνωρίζει κανείς πόσες ακριβώς πρωτοβουλίες δημιουργούνταν από παντού. Πολλοί εργαζόμενοι, παρόλο που δεν κατέβαιναν σε απεργία, παρακολουθούσαν τις δράσεις μας καλοπροαίρετα, κερνώντας μας πολλές φορές τους απαραίτητους καφέδες.
Τα κοτόπουλα (στμ: οι μπάτσοι) έφτασαν στις 10 για να αποκαταστήσουν την τάξη, μιας και δεν κυκλοφορούσε ούτε ένα λεωφορείο. Οι φιλικοί μας οδηγοί μπήκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρώπων που συνέθεταν το μπλόκο για να τους προστατεύσουν. Τα κοτόπουλα τσατίστηκαν, άρχισαν να χτυπάνε άγρια την πρώτη γραμμή της συγκέντρωσης. Μας φυγαδεύουν απ’ τον σταθμό, και οι οδηγοί κατεβαίνουν άμεσα σε άγρια απεργία, επικαλούμενοι όλοι ασθένεια (σύμφωνα με τον νόμο για το δικαίωμα στην απεργία του 2007). Τα χαράματα, επιστρέφουμε στο σημείο, και μένουμε εκεί μέχρι τις 18:00, χωρίς ενοχλήσεις απ’ τα κοτόπουλα. Η επιμονή του διευθυντή του σταθμού δεν αρκούσε προφανώς για να πείσει τον νομάρχη να παρέμβει. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Rennes έκανε έκκληση στην νομαρχία να στείλει τον στρατό, χωρίς να δοθεί τελικά συνέχεια. Φεύγουμε για την πορεία αφήνοντας πίσω φλεγόμενα οδοφράγματα και χωρίς να αντικρύσουμε ούτε ένα πουλερικό. Δυστυχώς, οι οδηγοί δεν μπήκαν στην απεργία, αλλά στη συγκέντρωσή μας, αρκετοί ήταν οι συνδικαλισμένοι που μας υποστήριξαν. Οργανώσαμε επί τόπου μια δράση για την επόμενη μέρα με οδηγούς της CGT, που είχαν φτιάξει αρκετές πικέτες μόνοι τους το πρωί.
Οι κοινές δράσεις μεταξύ συνδικάτων και οργανώσεων θέτουν ένα σαφές εμπόδιο στη συστηματική αστυνομική παρέμβαση. Ωστόσο, αυτές οι μορφές συνεύρεσης που μπορεί να αναδυθούν στις δράσεις δεν καταφέρνουν να αντικαταστήσουν τις τοπικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Αυτές, μπορούν άνετα να επιβληθούν, περιφρονώντας τη γνώμη όσων οργανώνουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε τις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις κάθε βράδυ, ώστε να μπορεί ο καθένας να έχει λόγο στο κίνημα χωρίς να καταστέλλεται ό,τι δε συμφωνεί με τα κεντρικά συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η υποδομή βάσης του κινήματος είναι μια δομή αυτοοργάνωσης και αυτονόμησης του αγώνα που θέλει να ενθαρρύνει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις, στήθηκαν επιτροπές σύνδεσης με τους αγρότες κλπ, οδοφράγματα, ραδιόφωνα και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Η AGI (Γενική διεπαγγελματική συνέλευση) χαρακτηρίστηκε απ’ τη συμμετοχή εργαζομένων διαφορετικών τομέων (βέβαια, κυριάρχησαν εκείνοι του δημοσίου) και διαφορετικών συνδικάτων. Θα συνεισφέρει, ελπίζουμε, στην εξάπλωση της απεργίας και την ενεργοποίηση αποτελεσματικής αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή του κινήματος, είτε είναι εργοδοτική είτε αστυνομική.
Άννα, απ’ το κίνημα των ανέργων κι επισφαλών του αγώνα [link]
25 Οκτώβρη 2010
Πηγή: το δελτίο Justqu’ici [link]
][][
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [link]
][][
Entre enthousiasme et résignation…
Μεταξύ ενθουσιασμού και παραίτησης…
Εδώ και αρκετό καιρό, σημαντικά κείμενα για το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του κόσμου της, εμφανίζονται στον ριζοσπαστικό χώρο. Το πώς σκέφτεται κανείς πάνω στο μέλλον του κινήματος, κι ενόψει των κυρίαρχων μήντια, των μπάτσων και του καθεστωτικού συνδικαλισμού που αγωνίζονται να το εξαλείψουν, είναι πεδίο διαρκούς σύγκρουσης.Έτσι, μοιραζόμαστε την αισιοδοξία ορισμένων συντρόφων για την επέκταση της ιδέας του μπλοκαρίσματος της ροής της εμπορευματικής οικονομίας, του διηλικιακού (απ’ τους ήδη συνταξιούχους μέχρι τους νέους επισφαλείς εργαζομένους, και τους ανήλικους μαθητές ή μη) και διεπαγγελματικού (απ’ τους σιδηροδρομικούς μέχρι τους ταχυδρόμους και τους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι ορισμένους ιδιωτικούς τομείς) χαρακτήρα αυτού του αγώνα, και ακόμα τη διάρκεια και την έκτασή του, μεταξύ απεργιών και συγκρούσεων στο δρόμο, μπροστά στα λύκεια αλλά και πίσω στους χώρους εργασίας, σε στρατηγικές μονάδες παραγωγής (τα διυλιστήρια) της καπιταλιστικής κι εμπορευματικής οικονομίας.
Είναι αλήθεια, για μια ακόμα φορά ένας αγώνας μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα πλαίσια της αγανάκτισης και του αισθήματος κοινωνικής αδικίας που προκάλεσε αυτή η μεταρρύθμιση, και γενικότερα αυτή η κυβέρνηση (δε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να το διαπιστώσει κανείς, το να βγει στο δρόμο αρκεί…). Κι έτσι, βγαίνουμε κι εκφράζουμε την οργή μας, τη λύσσα μας, απεργώντας, μπλοκάροντας, επιτιθέμενοι (λεκτικά ή υλικά) σ’ αυτήν την κυβέρνηση και το οικονομικό σύστημα που υπερασπίζεται. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις είναι άραγε αρκετές για να ρίξουν την κυβέρνηση που παίζει το χαρτί του θατσερισμού ελπίζοντας να κατοχυρώσει την αξιοπιστία της ενόψει της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας διεθνώς; Υπάρχουν τουλάχιστον μερικές ενδείξεις που δε ψεύδονται: η αιφνίδια ριζοσπαστικοποίηση της συζήτησης στο εσωτερικό των μεγάλων συνδικάτων όπως η CGT ή η CFDT, που σπρωγμένες με το ζόρι χάρι στη βάση τους, υποχρεώθηκαν να προβούν στις συχνές ημέρες δράσεις.
Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν δεν πρόκειται για μια τακτική πολιτική επιλογή για τα συνδικάτα που δε θέλουν να γίνουν ρεζίλι για μια ακόμα φορά, μπροστά σε μια βάση και σ’ έναν πληθυσμό (που φαίνονται αδύναμα να χαλιναγωγήσουν) και δευτερευόντως μπροστά στην κυβέρνηση απ’ την οποία δεν λαμβάνονταν και τόσο σοβαρά υπόψιν (ας θυμηθούμε τις αποτυχημένες ημέρες δράσεις του 2009 για την “αγοραστική δύναμη” και την “μεταρρύθμιση Fillon” του 2003 κλπ) και με την οποία είναι πάντα πρόθυμα να διαπραγματευτούν. Ως εκ τούτου, μια τέτοια ξαφνική αγωνιστική στάση (τουλάχιστον όπως βγαίνει στα μήντια) των συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί δικαίως να φανεί ύποπτη. Πόσο μάλλον, όταν έρχονται να μας φορέσουν καπέλο, ως συνήθως, τις διάφορες αριστερές προσωπικότητες του Σοσιαλιστικού Κόμματος που προσπαθούν να καβαλήσουν αυτό το αντικυβερνητικό κύμα, ώστε να τους ξεβράσει ο λαός σε κάποια κυβερνητική πολυθρόνα: οι αντιπρόσωποι των οργανώσεων νεολαίας ((MJS, UNEF, FIDL, UNL, κλπ) επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη φοιτητική και μαθητική εξέγερση, ώστε να την χωρέσουν στις κάλπες του 2012.
Έπειτα, υπάρχει η μηντιακή προπαγάνδα του μη-απεργούντος προσωπικού των εθνικών ραδιοφώνων (πχ του Radio France), καθώς και της εργοδοτικής MEDEF και CGPME που ενωμένοι παίζουν το χαρτί της ενοχοποίησης των μισθωτών των τομέων-κλειδιά του καπιταλισμού στο Εξάγωνο (στμ. έτσι λεν συχνά οι Γάλλοι τη χώρα τους, λόγω του σχήματος στον χάρτη), ώστε να τους κάνουν να νιώθουν ένοχοι… Δεν είναι λίγες οι πολιτικές στρατηγικές και τεχνικές που στοψεύουν στο να υπερισχύσει η παραίτηση. Μόνο, προς το παρόν, αυτό το τεράστιο κίνημα με τις σποραδικές απεργίες, τα επαναλαμβανόμενα μπλόκα στην οικονομία, που διεξάγεται χάρι στη βάση των ιδιαίτερα μαχητικών διασυνδικαλιστικών συνελεύσεων και/η τους αυτόνομους συντονισμούς που δε σκοπεύουν στη διαπραγμάτευση αλλά στην επιβολή ενός νέου κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να υπονομευθεί από μια τέτοια παραίτηση και να σπάσει τα μούτρα του.
Μπλόκαρε, να μπλοκάρουμε, να μπλοκάρετε! Για την καταστροφή του παλιού κόσμου…
Είμαστε μάρτυρες μιας στιγμής ιστορικής. Ένα σύστημα που μας επιτρέπει να ζούμε στον κόσμο αποτυγχάνει. Η πίστη στην παντοδυναμία της αγοράς, στην αντιπροσώπευση σύμφωνα με την οποία η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί γύρω απ’ τον ελεύθερο κι ανόθευτο ανταγωνισμό, η αυτορρύθμιση των αγορών, καταρρέουν. Αυτό που εξακολουθεί να ισχύει, είναι η έκκρηξη του συστήματος υπό το βάρος των χρόνιων χρεών των κρατών, ή ακόμα και αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους των κεκτημένων του σκληρού αγώνα του κοινωνικού κινήματος.
Το κράτος ενάντια στην κοινωνία
Ο σημερινός αγώνας γύρω απ’ τη διατήρηση του καθεστώτος των συντάξεων δείχνει ότι οι διευθύνουσες τάξεις προτίθενται να εξασφαλίσουν την επιβίωση του καπιταλισμού, που γνωρίζει μια απ’ τις πιο σοβαρές ιστορικές του κρίσεις, καταφεύγοντας στη βία με τρόπο ώστε να γενικεύσουν τον φόβο. Το συνταξιοδοτικό αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό κι ως τέτοιος βρίσκεται στην καρδιά της κοινωνικής ειρήνης από την Απελευθέρωση και δώθε. Μια πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ένα χτύπημα στις πολιτικές της κοινωνικής οπισθοδρόμησης που στοχεύουν να προσαρμόσουν τις κοινωνίες σε μια νέα διεθνή κατάσταση: η διαχείριση μιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού και του ολοκληρωτισμού απαιτεί μηδενική ανοχή. Μια ήττα του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία, την χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου που έχει ίσως την πιο ισχυρή αντίσταση στη φιλελεύθερη ιδεολογία, προετοιμάζει και λειαίνει το έδαφος για μια δραματική κοινωνική διολίσθηση.
Επιστροφή στο ’30;
Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατατρέχονται ξανά απ’ τους παλιούς τους δαίμονες: τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι απλώς επειδή η λεηλασία των κοινωνικών κατακτήσεων και η οικειοποίηση του πλούτου από μια ελάχιστη μειοψηφία αρπακτικών καθιστά αδύνατη την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της βάσης, είναι επίσης επειδή κάθε πιθανότητα μιας αδερφικής ανθρώπινης κοινότητας εξαλείφεται. Όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα ότι θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες, δεν τους μένει συχνά παρά μόνο η εθνική περηφάνεια, ένα αίσθημα του ανήκειν σε μια ταυτότητα βασισμένη στον αποκλεισμό και τον φόβο του Άλλου. Αυτό αντικατοπτρίζει τον εκφασισμό των συνειδήσεων που προχωρά παντού στην Ευρώπη. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι οι ψευδοδημοκρατίες μας θα εξελιχθούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τέτοια όπως του αιώνα που μας πέρασε. Βλέπουμε περισσότερο μια διολίσθηση, της δημοκρατικής τάξης σε ένα κράτος εξαίρεσης που θα κρατήσει απ’ αυτήν μόνο το όνομά της. Στο “πιο ελεύθερο κράτος του κόσμου”, η ελευθερία θα είναι βασικά ελευθερία για τα σκυλιά.
Ουτοπία ή θάνατος
Η παράνοια που περνιέται σήμερα για εξυπνάδα, που η εξουσία επαναλαμβάνει ανεξέλεγκτα, λες και το κάνει για να συνοδεύει τα χτυπήματα των μπάτσων της, είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζει δεν είναι παρά ένα σύνολο αντικειμενικών στοιχείων, μια αλήθεια που βασίζεται σε φυσικούς νόμους που δεν μπορεί να διαφύγει κανείς. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμμιά προδιαγεγραμμένη μοίρα: οργανωνόμενοι έξω απ’ τις πολιτικές ή συνδικαλιστικές δομές, σε επιτροπές αγώνα ή γενικές συνελεύσεις διεπαγγελματικές και ενωτικές, ξεπερνούμε τα φράγματα μεταξύ ατόμων και κοινωνικών ομάδων. Το εξεγερσιακό κίνημα ενάντια στη ρευστοποίηση του συνταξιοδοτικού έχει ήδη ξεπεράσει αυτό το θέμα και πλέον θέτει υπό αμφισβήτηση μια ολόκληρη τάξη κι ένα κοινωνικό μοντέλο, πραγματικά εμετικά. Αλλά δεν θα υπάρχει ριζικός αγώνας τόσο έντονος κι ευρύς χωρίς να επαναπροσδιορίσουμε στο σήμερα την επαναστατική προοπτική, η οποία δεν μπορεί σήμερα να είναι παρά ένα πρόταγμα ελευθεριακής ουτοπίας. Δηλαδή, μια εικόνα που να κερδίζει μία-μία τις γραμμές της σε δύναμη, ακρίβεια και βάθος στο βαθμό που ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση θα εντείνεται.
Προς το παρόν, η καλύτερη οργάνωση είναι εκείνη που συνίσταται σ’ έναν μέγιστο αριθμό υποκειμένων και δυνάμεων γύρω απ’ την άνευ όρων υπεράσπιση της ελευθερίας και της ισότητας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, την Πέμπτη 21 Οκτώβρη, σκόπιμα τορπιλλήσαν το κίνημα ενώ αυτό είχε αρχίσει να παραλύει την εθνική οικονομία. Απομακρύνοντας τις επόμενες ημέρες δράσεις, στις 28 Οκτώβρη και 6 Νοέμβρη, προγραμμάτισαν την εξάντληση και το τέλος της σύγκρουσης, θυσιάζοντας αυτών που, στα διυλιστήρια και αλλού, συνέχιζαν τα μπλόκα. Αν πέτυχαν στις μανούβρες τους, συμπληρώνοντας αυτές του Κράτους, είναι επειδή στο κίνημα δεν είχε αναπτυχθεί κάποια αυτόνομη δυναμική, κανένα περιεχόμενο που να κρύβει μια τάση, ένα όνειρο για κάτι διαφορετικό. Κι εκεί επίσης, υπήρχε δυστυχώς ένα μπλοκάρισμα.
Έχουμε μιλήσει ελάχιστα για το σημαίνει πραγματικά “retraite” (σύνταξη, αλλά και αποχώρηση, απόσυρση) σ’ αυτό το κίνημα. Ένας ακόμη λόγος για την αποτυχία. Γιατί η σύνταξη με την τρέχουσα μορφή της -όλος ο κόσμος το γνωρίζει- δεν είναι κάτι το τόσο επιθυμητό: η έξοδος από την ενεργή ζωή (τί ήταν λοιπόν τελικά αυτή η ζωή απ’ την οποία θα πρέπει να βγούμε;) οδηγεί σιωπηλά αλλά βίαια στην απομόνωση, την ιατρική ιδρυματοποίηση, την εξάρτηση απ’ όλους, και τελικά στο γηροκομείο: στην ταφή πριν τον θάνατο. Ήταν η στιγμή να τα θέσουμε όλα αυτά στα μπλόκα, για ν’ αρχίσουμε να οραματιζόμαστε κάτι διαφορετικό. Αλλά ο φόβος για το μέλλον παραλύει τα πάντα, σε σημείο που να εμποδίζει τη σκέψη για το παρόν, για την αμφισβήτησή του.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν έναν ρόλο να διαδραματίσουν στο σύγχρονο πολιτικό θέατρο αλλά και στο δρόμο, ως μια θεαματική αντιπολίτευση αλλά και ως αποκούμπι: “Πρέπει να ξέρετε πότε να σταματάτε μιαν απεργία!”. Γι’ αυτούς τους ψευταράδες, ήταν πάντοτε εκτός της κουβέντας κάθε πραγματικό μπλοκάρισμα της οικονομίας. Εξ’ ού και η υποκριτική αυτοβύθισή τους, από χέρι πλοιάρχου. Κι είναι έτσι για πάνω από πενήντα χρόνια τώρα, προς τέρψιν των Thibault, Chérèque και κάθε άλλου στη θέση τους, ότι τίποτα δεν τους αποκαθηλώνει απ’ αυτήν. Έτσι όπως μένουν τα πράγματα, η αποτυχία έχει ήδη δρομολογηθεί.
Για πόσο ακόμα;
Communiqué de La Lanterne rouge
Saint-Nazaire, 28 octobre 2010.
στμ. Le Grand Sabordage: τίτλος ταινίας του 1972, με θέμα τον έρωτα δυο παιδιών, ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, που εγκαταλείπουν το σχολείο για να ζήσουν μια κοινή ζωή στο περιθώριο, που τελικά προδίδει το κορίτσι κολακευμένο απ’ την προσοχή μιας μεγαλύτερης γυναίκας
][][
Grève irréparable (απόσπασμα)
[…] Μια λειτουργική κατασκευή των μήντια και της κυβέρνησης: ο διαχωρισμός σε “σπάστες” και ειρηνικούς διαδηλωτές, είναι μια μανούβρα που έχει γίνει πια κλασσική, αλλά διατηρεί την ισχύ της καθώς αντηχεί σε κάθε κεφάλι. Θα πρέπει να καταστρέψουμε κάθε τέτοια αντίθεση, καθώς αποκρυσταλλώνει και συντηρεί μια ψεύτικη αντιπαλότητα. Σε μια τέτοια εποχή κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχει πια διάκριση μεταξύ αυτών που καταστρέφουν ένα εμπορικό κέντρο σπάζοντας τις βιτρίνες και καίγοντας τα οχήματα, κι αυτών που μπλοκάρουν την οικονομία. Ο στόχος είναι τελικά ο ίδιος, το θέμα δεν είναι καθόλου η βία αλλά κάτι διαφορετικό: Είναι ένα ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων με τον εχθρό: αυτοί που επιθυμούν ακόμα και τώρα και πάντα να παράγουν και να ακολουθούν κάθε εντολή του καπιταλιστικού αφεντικού τους ώστε να διατηρήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον εμπορευματικό κόσμο, αυτοί που με κάθε τίμημα θέλουν να διαφυλάξουν την κυριαρχία τους, κι εκείνοι που χρησιμοποιούν βία για να σπάσουν τα μπλόκα και τις συγκεντρώσεις (δηλαδή τόσο το Κράτος και τ’ αφεντικά, όσο και οι μεγαλομανείς διευθυντές και υπηρέττες τους), παρουσιάζονται από ορισμένους μ’ έναν ουδέτερο χαρακτήρα, ως “εργαζόμενοι σαν εμάς”. Είναι όμως σαφές: ο πόλεμος αναδεικνύει αυτό που ο καθένας είναι, κι όχι αυτό που λέει ότι είναι. Απ’ τη στιγμή που γίνεται ορατός (όπως κι αν παρουσιαζόταν μέχρι τώρα), χαμηλής έντασης αλλά με δυο σαφώς ορισμένες πλευρές, δεν είναι φρόνιμο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει. Η αντιμετώπιση των μπάτσων ως “εργαζομένων σαν κι εμάς” δεν είναι το ίδιο με την ιδέα ότι η σύγκρουση θα είναι μεταξύ των εργαζομένων και των αφεντικών. Ένα τέτοιο πρόταγμα είναι άλλωστε άνευ σημασίας, στο βαθμό που αυτοί οι μπατσοεργαζόμενοι αποδέχονται ότι αποτελούν το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, κι εμείς παραδεχόμαστε ότι είμαστε μη-επιθετικοί. Θα προχωρήσω λίγο ακόμα: Σημαίνει ότι αυτοί που έχουν επιλέξει να είναι βίαιοι προς τον εμπορευματικό κόσμο αναγνωρίζονται έτσι από τους παραπάνω μη-επιθετικούς ως εχθροί. Θα ήταν επικίνδυνο για μας (εμάς που δηλώνουμε ότι πρέπει να είμαστε επιθετικοί) να απορρίψουμε εκ των πρωτέρων τη “βία”. Θα πρέπει έτσι να αποδομήσουμε τη φιγούρα του “κουκουλοφόρου-σπάστη-των-προαστείων”, και κάθε φορά που θα γίνεται αναφορά σ’ αυτούς, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τις πρακτικές τους. Οι πρακτικές αυτές μας φαίνονται ως μια απ’ τις κοινές πρακτικής της επίθεσης κι ως ένα σύνολο πράξεων που ανησυχούν ιδιαίτερα το Κράτος: γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποσυνδεθούν απ’ τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ή άλλες πολιτικές δράσεις: αυτές οι πράξεις, καθώς βρίσκονται στην καρδιά του πολέμου, πρέπει να υποστηριχθούν. Πέρα απ’ την αλληλεγγύη, αυτές οι πρακτικές πρέπει να σταθούν η αφορμή για μας να εμπλουτίσουμε τις κινήσεις μας πέρα απ’ τον ψευτοδιάλογο για τη βία/μη-βία. Δεδομένου ότι επιθυμία μας είναι να αντισταθούμε συνολικότερα στην οικομική κρίση, θα ήταν σημαντικό σ’ αυτόν τον πόλεμο να αντηχεί ο ήχος ενός γενικότερου ξεπεράσματος. […]
Το μετρό σταματά, καμμιά επιστροφή στην ομαλότητα!
[…]
Η σύνταξη! Αχ, η σύνταξή μου! Δε θα πάρω. Παρ’ όλα αυτά. Στο κίνημά μας δεν είναι το θέμα οι συντάξεις, αλλά γενικότερα η εργασία και η εκμετάλλευση, του χρόνου που μας κλέβουν. Απεργίες, μπλόκα, σαμποτάζ… είναι πάντα προσπάθειες να ξανακερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Και μπορεί να ακούσετε στις διαδηλώσεις: “Απεργία μέχρι τη σύνταξη”. Αυτό το κίνημα αναμειγνύει γενιές και τομείς: μαθητές και μεσήλικες λίγο πριν τη σύνταξη, άνεργοι και εργαζόμενοι, συνδικαλισμένοι ή μή… Αλλά, δεν είδα κάτι απ’ αυτά στην τηλεόραση, σαχλαμάρες, ένας υπεύθυνος συνδικαλιστικός εκπρόσωπος να μιλά για τις συντάξεις σ’ ένα ντιμπέιτ για την εργασία, σαν χονδροειδής διαπραγματευτής των ζωών μας και του τέλους του κινήματος. Στην μια κλοπή του χρόνου μας προστίθεται κι άλλη μία.
Ωστόσο, παντού εκφράζεται μια άρνηση: μια άρνηση να δουλέψει κανείς, ολοένα και περισσότερο, μια άρνηση να ελέγχεται, χωρίς σταματημό. Θέλουν να σφυρίξουν το τέλος του διαλείματος και της παιδικής χαράς, αλλά αυτή δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Για παράδειγμα, οι απεργοί μισθωτοί της EDF ανακοίνωσαν χθες ότι έχουν ξεκινήσει μια μείωση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Παντού η ανάγκη να διαταραχθεί και να μπλοκαριστεί η οικονομία, γίνεται αποδεκτή κι εφαρμόζεται. Έτσι, όπως και πολλοί άλλοι, αποφάσισα να γίνω μέρος της αυτό το πρωί και τράβηξα τη λαβή που σταματά το ρεύμα στις γραμμές του μετρό. Γι’ αυτό και σταμάτησαν για λίγη ώρα οι συρμοί των γραμμών 2, 3, 6, 8, 9 και 12. Θα ήμασταν λοιπόν αρκετοί αυτοί που σήμερα το πρωί θα είχαμε έναν καλό λόγο να αργήσουμε για τη δουλειά!
Ζήτω η απεργία, και μαζί της οι διακοπές, η αυτοοργάνωση, τα μπλόκα!
Τίποτα δεν τέλειωσε, όλα τώρα αρχίζουν
Απ’ τον σταθμό Malesherbes
Παρασκευή 29 Οκτώβρη 2010 [link]
][][
Ce qui est en jeu
Αυτό που παίζεται
Αυτό που παίζεται, δεν είναι μόνον οι συντάξεις.
Αυτό που διακυβεύεται είναι αυτό που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει: ότι είμαστε σ’ έναν κόσμο που πρέπει να δίνουμε ολοένα και περισσότερα για την εργασία, και σε αντάλλαγμα να ζήσουμε μ’ αυτό που μας δίνουν. Κι αυτό που μας δίνουν, και το πόσο είναι, καθορίζει απόλυτα τον τρόπο που υποτίθεται ότι θα ζήσουμε. Δουλεύουμε, και σε αντάλλαγμα λαμβάνουμε ένα μέρος του κοινού πλούτου με την μορφή ενός μισθού και εισοδημάτων, κι επίσης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με την μορφή κοινωνικής πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας και της σύνταξης.
Οι κοινωνικές δαπάνες, είτε για την εκπαίδευση, είτε την υγεία ή τις συντάξεις πέφτουν παντού παγκόσμια, κι αυτό σηματοδοτεί ότι παγκόσμια μας κοστολογούν ολοένα και φθηνότερα. Κι αν αξίζουμε λιγότερο, είναι γιατί μέσα σ’ αυτό το σύστημα του καπιταλισμού η αξία της εργασίας μας δεν εξαρτάται ούτε από την ποιότητά της, ούτε απ’ τη χρησιμότητά της, αλλά αποκλειστικά απ’ την ικανότητά της να παράγει νέα αξία.
Όταν η δημιουργία αυτής της αξίας εκτοπίζεται μαζικά προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, η δική μας εργασία τιμάται λιγότερο, και η ζωή μας το ίδιο.
Αυτό όμως δεν αληθεύει για όλον τον κόσμο. Εκείνοι που κατέχουν ή διαχειρίζονται τον πλούτο, έχουν μια πρόσβαση στα προϊόντα, συνεχίζουν να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή οι επενδύσεις όπου τα χέρια εργασίας είναι λιγότερο ακριβά, έχουν στόχο τη δημιουργία και τη συντήρηση του κέρδους για τους καπιταλιστές.
Αντίθετα με ό,τι θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, δεν υπάρχει τίποτα που να λέει ότι τα πράγματα υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι έτσι. Εμείς λέμε, ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα να παράγουμε για να ζήσουμε. Ναι, αλλά είναι πραγματικά υποχρεωτικό να παράγουμε για να ζήσουμε έτσι;
Γιατί αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, δεν είναι πλούτος. Αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, είναι πρώτ’ απ’ όλα οι συνθήκες της ίδιας της σκλαβιάς μας. Αν πρέπει πάντα να παράγουμε και να συσσωρεύουμε, είναι επειδή αυτός ο συγκεκριμένος μηχανισμός έχει κέρδος απ’ αυτό. Οι πλούσιοι δεν γίνονται μόνο πλουσιότεροι, γίνονται επίσης περισσότερο κυρίαρχοι επί των άλλων. Όπως όλοι οι αφέντες του παρελθόντος, οι καπιταλιστές του σήμερα ασκούν πάνω στην κοινωνία τη συλλογική εξουσία τους. Το προνόμιο της γέννησης, έχει αντικατασταθεί από ένα άλλο: το προνόμιο των τραπεζικών λογαριασμών.
Η ισχύς αυτού του συστήματος είναι να μας αφήνει να πιστεύουμε ότι αυτή η κυριαρχία δεν είναι καθόλου τέτοια. Ότι είναι μια αναγκαία μορφή κάθε κοινωνικής οργάνωσης. Ότι κανένα ανθρώπινο ον σήμερα δε θα μπορούσε να ζήσει διαφορετικά.
Η αδυναμία αυτού του συστήματος, είναι ότι βασίζεται σε μια παραγωγή και μια δαπάνη πάντα υψηλότερη απ’ αυτήν την νέα αξία που κάνει το κεφάλαιο να γυρίζει. Αλλά το χρήμα δε φυτρώνει στα δένδρα, λέει μια παροιμία, και υπάρχει πάντα μια στιγμή ή κάποιο πράγμα που χάνουν. Οπότε έχουμε κρίση. Οπότε, πρέπει να πάρουν πίσω απ’ τους ανθρώπους αυτά που τους έχουν δόσει, να τους κάνουν να δουλεύουν περισσότερο, να πληρώνονται λιγότερο, όλ’ αυτά για να μπορούν αυτοί που κυριαρχούν να συνεχίσουν να κυριαρχούν.
Το να σπάσει αυτή η κυριαρχία, δεν είναι εφικτό με μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε τροποποίηση του συνταξιοδοτικού. Ελάχιστη σημασία έχει μια αναδιανομή του πλούτου, καθώς το πρόβλημα στον καπιταλισμό δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στα πλούτη που έχουν ήδη παραχθεί και μοιραστεί άδικα, αλλά και σ’ αυτά που δεν μπορούν να παραχθούν παρά μόνον με άδικο τρόπο. Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι να συνεχίσουν οι απεργίες και τα μπλόκα: Γιατί είναι στο κίνημα της αντιπαράθεσης που η κριτική του υπάρχοντος μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρόταση για να υπάρξει κάτι άλλο.
Πρέπει να μπλοκάρουμε την καπιταλιστική παραγωγή και να μοιραστούμε αυτά που έχουν ήδη παραχθεί, κι έπειτα να μοιραστούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτό το μοίρασμα θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Derrière les retraites, l’esclavage salarié – ICO, 23 octobre
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά – ICO, 23 Oκτώβρη
(αποσπάσματα)
Εργατικό Αντάρτικο: Το κίνημα ενάντια στην “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού, που διαρκεί ήδη εδώ κι ενάμισυ μήνα, φαίνεται να παίρνει μια μορφή διαρκείας. Ομάδες αγωνιστών σχεδιάζουν δράσεις για την επόμενη βδομάδα, μαθητές και φοιτητές οργανώνονται για μετά το τριήμερο (στμ. των αγίων πάντων στη Γαλλία), η απεργία στα διυλιστήρια… Παντού, παίρνει μια μορφή “εργατικού αντάρτικου”: αυθόρμητες δράσεις αποφασίζονται επί τόπου από εκατοντάδες διαδηλωτές, μειοψηφικές απεργίες υποστηρίζονται απ’ την πλειονότητα των εργαζομένων, δημιουργώντας διαταραχές, μπλοκάροντας την οικονομία. Το κίνημα επεκτείνεται σε μικρές επιχειρήσεις, κωμοπόλεις και χωριά, χωρίς να γίνεται άμεσα ορατό. […]
Είναι σαφές ότι στην τρέχουσα κατάσταση, δεν είμαστε σε γενική απεγία, αλλά σ’ ένα φαινόμενο διαφορετικό, που δε θα πρεπε να αναλυθεί σύμφωνα με τις γνωστές νόρμες. […]
Με κινηματικούς όρους, αυτή η κατάσταση “εργατικού αντάρτικου” παραμένει ευάλωττη στις ανησυχίες και τα ρίσκα της απομόνωσης των πιο μαχητικών κομματιών του. Οι διακοπές, που θέτουν πολύ σοβαρά ζητήματα, μπορούν να επιφέρουν μια σχετική αποστράτευση (τα παιδιά που θα φυλάξουν μέσα οι γονείς, η απουσία του συνδετικού χώρου για τους μαθητές ή τους καθηγητές), καθώς επίσης ενθαρρύνουν τα κομμάτια αυτά να αναπτύξουν μια δραστηριότητα αποσυνδεδεμένη από την κινηματική καθημερινή πραγματικότητα.
Γι’ αυτό είναι και σημαντικό, να συνεχίσουμε να κινητοποιούμε τους συναδέλφους μας και να καλούμε τα κομμάτια αυτά σε επαγρύπνηση. Ο συνάδελφος που δεν απεργεί σήμερα, μπορεί να απεργήσει αύριο, αυτός που δεν έρχεται στα μπλόκα μπορεί να το κάνει, η κατάσταση είναι ρευστή. […] Δεδομένου ότι τα διυλιστήρια έδωσαν τον τόνο του κινήματος, πρέπει να τα οργανώσουμε έτσι ώστε να κρατήσουν τουλάχιστον άλλες έξη εβδομάδες. Κάτι τέτοιο απαιτεί να είμαστε επινοητικοί, να παρακολουθούμε τις καλύτερες δράσεις που γίνονται αλλού, να τις επαναλαμβάνουμε, να τις προσαρμόζουμε, να τις βελτιώνουμε. […] το ίδιο όσον αφορά τις ανοιχτές γενικές συνελεύσεις. […] Για ορισμένους συνδικαλιστές, δεν πρόκειται παρά για ένα μάζεμα των εργαζομένων για ν’ ακούσουν τους συνδικαλιστές ηγέτες, κι έπειτα να ψηφίσουν κάτι που έχει καθοριστεί ήδη από πριν. Αλλά για τους αγωνιστές που θέλουν πραγματικά ζωντανές συζητήσεις στις γενικές συνελεύσεις, η πρακτική πραγματικότητα είναι συχνά μια μεγάλη απογοήτευση, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια: το γεγονός ότι δίνεται ο λόγος στην αίθουσα, δε σημαίνει κι ότι θα τον πάρει κανείς έτσι απλά, ειδικά όπου δεν υπάρχει μια παράδοση κοινωνικών αγώνων, απεργιών και συζήτησης από τα κάτω. Το ότι οι πρώτες φορές δεν πήγαν καλά, δε σημαίνει ότι θα είναι και πάντα έτσι. Ο λόγος απελευθερώνεται αργά, στο ίδιο βήμα με την τοπική και κοινωνική ανάπτυξη του κινήματος.
Μια νέα πτυχή του κινήματος, είναι η αφετηρία μιας πραγματικής διεθνούς αλληλεγγύης. Η πιο σημαντική εικόνα της είναι φυσικά αυτή της CGSP (γενική ομοσπονδία δημοσίων υπαλλήλων) του Βελγίου, που απείλησε με μπλόκα κάθε απόπειρα μεταφορών πετρελαιοειδών απ’ το Βέλγιο προς τη Γαλλία. […]
Η διασυνδικαλιστική: […] Η κυβέρνηση δεν παίζει πια το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων, σε αντίθεση με το 1995 ή το 2003. Δεν ρίχνει κανένα κόκκαλο για να δεχτούμε, ούτε καν στα πιο ρεφορμιστικά συνδικάτα της διασυνδικαλιστικής. Με το ζήτημα της συνταξιοδότησης στα 62/67 χρόνια, η κυβέρνηση θέλει να τσακίσει ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των πιο γραφειοκρατικών και ρεφορμιστικών οργανώσεών του. Εδώ φαίνεται και η ήττα της στρατηγικής τους, του προνομιακού τους ρόλου μεσάζοντα, συνδιαλεγόμενου με το Κράτος και την εργοδοσία, που τους υποχρέωνε να υιοθετήσουν μια συνδικαλιστική και μαχητική στάση για να αποδείξουν ότι είναι ακόμα απαραίτητοι ώς τέτοιοι. Αυτό τους οδηγεί παρά τη θέλησή τους να ακολουθούν τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, παρά τον φόβο που έχουν και που εκφράζουν ανοιχτά γι’ αυτήν.
Πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για συνδικαλιστική ενότητα σε όλα τα επίπεδα, όσο το κίνημα παραμένει στα πλαίσια που θέτουν τα συνδικάτα. Όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών πλαισίων, αλλά η πίεση αυτή είναι εξίσου ισχυρή στη βάση των κινητοποιήσεων, αν και για λίγους λόγους, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που φαίνονται να υποστηρίζουν το κίνημα, κι αυτές που δεν το προδίδουν. […]
Στρατηγικά κέντρα: Τα διυλιστήρια έχουν διαδραματίσει έναν στρατηγικό ρόλο σε εθνικό επίπεδο. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις και να υποστηρίξει τους απεργούς. Είναι ένα φαινόμενο εξέχουσας σημασίας: άνθρωποι που νιώθουν αδύναμοι να απεργήσουν οι ίδιοι, είναι έτοιμοι παρόλ’ αυτά να υποστηρίξουν ακόμα και οικονομικά τους απεργούς, γνωρίζοντας ότι θα υποστούν τις συνέπειες της απεργίας στην καθημερινότητά τους.[…] Οι εργάτες των διυλιστηρίων, καθώς και οι οδηγοί, είναι μια εντυπωσιακή περίπτωση, καθώς απολαμβάνουν ένα καλύτερο καθεστώς συνταξιοδότησης απ’ τους υπόλοιπους, που δεν απειλείται άμεσα, ωστόσο, έχουν τη συνείδηση ότι οφείλουν να υπερασπιστούν το κίνημα σήμερα, για να μη βρεθούν απομονωμένοι αργότερα. Χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τον στρατηγικό τους ρόλο, προς όφελος του συνόλου του κοινωνικού κινήματος.
Καταστολή: Η καταστολή ξεκίνησε να χτυπάει άγρια τους μαθητές, από την πρώτη κιόλας μέρα του κινήματος: μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές, άμεσα δικάσιμες, βαριές ποινές, “μηδενική ανοχή”. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις μικρές επαρχιακές εργατουπόλεις, με υψηλό ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων, όπου οι συγκρούσεις με τους μπάτσους ήταν ιδιαίτερα βίαιες. Επίσης, σε μερικές πόλεις όπως η St-Nazaire, όπου προϋπήρχε μια παράδοση εργατικών αντιπαραθέσεων με την αστυνομία. Αλλά τώρα, αυτή η καταστολή εφαρμόζεται εξίσου και σε εργαζομένους, ιδιαίτερα σε συνδικαλιστές που συμμετέχουν στα μπλόκα. Δεν είναι μόνο οι συλλήψεις σε δράσεις, αλλά κυρίως οι κλήσεις στα αστυνομικά τμήματα και οι προσαγωγές. Δεν πρόκειται για “αστυνομική αυθαιρεσία” αλλά για μια συνειδητή πολιτική, επιλεγμένη στα ανώτερα κλιμάκια κι εφαρμοσμένη αμείλικτα, συχνά από μπάτσους που συμμερίχονται τις ανησυχίες των διαδηλωτών αλλά υποκύπτουν στις εντολές τους με δυσφορία. […]
[…] Υπάρχει μια ισχυρή κουλτούρα μπλόκων, στους εργατικούς κύκλους, αλλά ακόμα κανένα μέσο για τη διατήρησή τους απέναντι στην αστυνομία. Όταν ασκούν πίεση, πρέπει να μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Προς το παρόν, το εργατικό αντάρτικο παραμένει αρκετά εξαρτημένο απ’ τα περιθώρια της ανεκτικότητας που θα δείξει το Κράτος, λίγο-πολύ σύμφωνα με τους τοπικούς συσχετισμούς. Φυσικά, το πλήθος, η αποφασιστικότητα, επιτρέπουν να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος και πολλαπλασιασμό των δράσεων, που θα περιπλέξουν το έργο του αντιπάλου, αλλά δεν υπάρχει κάποια γνωστή περίπτωση όπου στάθηκε δυνατό να διατηρηθεί ένα μπλόκο απέναντι σε μια αστυνομία αποφασισμένη να το διαλύσει. Αυτό είναι φανερά ένα πρόβλημα, που πρέπει να συζητηθεί σοβαρά.
Το να καλούμε σ’ ένα μπλόκο, σημαίνει κι ότι θα πρέπει να εξασφαλίζουμε την τεχνική προετοιμασία του και την προστασία των διαδηλωτών. Αυτό θα πεί, να είμαστε σε θέση να το επιβάλλουμε χωρίς να διατρέχουμε περιττούς κινδύνους, γι’ αυτούς που δεν ήρθαν γι’ αυτό. Διαφορετικά, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων, θα συνεχίζουν το εμμονικό τους κυνήγι των “σπαστών”, προς τέρψιν των μπάτσων στις διαδηλώσεις, αδιαφορώντας για τη διασφάλιση της επιτυχίας της εκάστοτε δράσης, ή για την προστασία των διαδηλωτών. […]Είμαστε αντιμέτωποι με μια αστυνομία κι έναν στρατό εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο για εμφύλιο πόλεμο, ενώπιον των οποίων είμαστε άοπλοι, ανίκανοι να αντισταθούμε με έναν τρόπο κάπως παραπάνω από συμβολικό. Είναι μια ευθύνη για κάθε κομμουνιστική οργάνωση να μελετήσει αυτά τα θέματα χωρίς περιστροφές. Διαφορετικά, θα κυριαρχήσει η ειρηνιστική νοοτροπία, η νομιμόφρων και δημοκρατίστικη, που βουλιάζει το εργατικό κίνημα.
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά: Τα λεπτομερή αιτήματα των συνδικάτων και οι ακροβασίες τους πάνω στο θέμα της απόσυρσης του νόμου, δεν κυριαρχούν πραγματικά στις διαδηλώσεις. […] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πραγματικά αιτήματα, ακόμα κι αν η παραμονή του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια παίζει έναν σημαντικό ρόλο κινητήρα. Πίσω απ’ τις συντάξεις, η εργατική οργή κατευθύνεται ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά γενικότερα – κανείς δε θέλει να εργαστεί περισσότερο στις σάπιες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο, μεταξύ των νέων, ιδιαίτερα των μαθητών, είναι λιγότερο αυτή η εντελώς απόμακρη εικόνα της συνταξιοδότησης, όσο ο φόβος της ανεργίας. Οι δυο πτυχιές αλληλοσυμπληρώνονται ως κριτική του καπιταλισμού, αλλά λειτουργούν σύμφωνα με αρκετά διαφορετικές πηγές. Αυτός είναι και ο λόγος που στην εργασία μας, πρέπει να συνεχίσουμε να κριτικάρουμε το καπέλωμα των αιτημάτων των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων, πάνω στα δυο αυτά θέματα. Έχουμε φτάσει ένα επίπεδο κινητοποίησης, ιδιαίτερα στο πιο ενεργητικό περιθώριο του κινήματος, όπου είναι αρκετά πιθανό να θέσουμε αυτά τα ζητήματα και να κάνουμε εμφανή μια κομμουνιστική συζήτηση.
Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας: Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, που εκφράζεται στην οργή ενάντια στον Σαρκοζί, είναι ουσιαστικό, αλλά δεν τίθεται ως τέτοιο – πλήν της άποψης που θέλει μια εκλογική αλλαγή. Αυτό θα πεί ότι όλος ο κόσμος, μέσα στο κίνημα, δηλώνει το μίσος του για την κυβέρνηση, ονειρεύεται την πτώση της, αλλά χωρίς αυτό να τίθεται ποτέ μέσα από μια πιθανή εναλλακτική, σε πρακτικό επίπεδο. Το να μπερδεύουμε την πτώση μιας κυβέρνησης, ακόμα κι αν συνιστά μια δυνατή στιγμή αυτής της κρίσης, με την πτώση του Κράτους, είναι ένα χονδροειδές σφάλμα. Πάνω απ’ όλα, στην καλύτερη, θεωρούμε ότι η γενική απεργία, παρουσιαζόμενη σκόπιμα ως πανάκεια, ως αυτοσκοπός, θα μπορούσε να αναγκάσει την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Ωστόσο, η γενική απεργία δεν είναι κάτι αυτοτελές, ούτε καν ένα μέτρο επαρκές για να αλλάξουμε την κατάσταση. Επιτρέπει την κινητοποίηση, την οργάνωση και τη δημιουργία των συνθηκών για μια πολιτική κρίση, για μια κορυφαία διαίρεση, αλλά αυτό δεν αρκεί για να λυγίσει το καπιταλιστικό Κράτος.
Φυσικά, δεν είναι οι αόριστες εκκλήσεις για εξέγερση που θα δώσουν ένα επαναστατικό χρώμα, αλλά αντιθέτως, ο τρόπος που απευθύνουμε τα πολιτικά ζητήματα και τα όρια του κινήματος, για τα οποία πρέπει να μιλάμε: η κριτική στον Σαρκοζί και στην κυβέρνησή του, το μπινελίκι, είναι όλα άχρηστα εάν δεν παίρνουμε σοβαρά τα απαραίτητα μέτρα για να τους ανατρέψουμε, κι αυτό ξεκινά σφυρηλατώντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό χωρίς μια εξέγερση για να απαλλοτριώσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης.
στην εποχή της σκλαβιάς, τα συνδικάτα θα έχουν διαπραγματευθεί το μήκος των αλυσίδων
Σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, δείξαμε τη δύναμή μας, την αποφασιστικότητά μας, να χτυπήσουμε το Κράτος μέσα από ένα σύνολο δυναμικών ενεργειών: σταματώντας την παραγωγή μέσω των απεργιών, μπλοκάροντας την εμπορευματική κυκλοφορία, με τα σπασίματα… Δράσεις που χτυπούν την Οικονομία, σαμποτάροντας τη διαδικασία απόσπασης υπεραξίας για το κεφάλαιο.
Οι απεργίες των φορτηγατζήδων, των οδοκαθαριστών, των σιδηροδρομικών, των εκπαιδευτικών, των ταχυδρομικών, στα διυλιστήρια, στους σταθμούς των λεωφορείων, των τραμ… Οι καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων, των εμπορικών κέντρων, των γραφείων των αφεντικών, των πανεπιστημίων. Οι στοχευμένες διακοπές ρεύματος. Τα σπασίματα των γραφείων του UMP, της MEDEF. Τα μπλόκα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων, στις βιομηχανικές ζώνες, στα κέντρα των πόλεων, στα αεροδρόμια, στις αποθήκες καυσίμων. Οι άγριες διαδηλώσεις των μαθητών, που χάρισαν ζωντάνια κι ενέργεια. Τα σπασίματα, οι καταστροφές απ’ τις στάσεις λεωφορείων μέχρι τις λεηλασίες πολυτελών κατασημάτων, οι επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους.
Όλες αυτές οι μορφές δράσης εκφράζουν την ανάγκη μας να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος ενάντια στον νόμο του κέρδους, της κερδοφορίας με κάθε κόστος. Σ’ αυτές τις δυνατές στιγμές εντοπίζεται μια ρήξη με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα της παραίτησης, του φόβου, του ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του: οι αστοί έρχονται ξανά με έκπληξη αντιμέτωποι με την ανατρεπτική μας ύπαρξη, την ικανότητά μας να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Αυτό που τους φοβίζει, είναι το ξεχείλισμα της δύναμής μας, που βρίσκεται συνήθως θαμμένη κάτω απ’ τα προσχήματα της μοιρολατρίας. Όσο περισσότερες οι απεργίες, οι καταλήψεις, τα διαρκή μπλόκα, τόσο περισσότερο αυξάνεται η επικινδυνότητα που αντιπροσωπεύουμε κοινωνικά. Τόσο περισσότερο θα γίνεται πραγματικότητα η ένωση των προλεταρίων.
Σήμερα, η τακτική που χρησιμοποιεί το Κράτος είναι η πλύση εγκεφάλου, τα μαγειρέμματα του αριθμού των απεργών, του αριθμού των συλλήψεων, των απελάσεων, των διαδηλώσεων. Σήμερα ο εξευτελισμός της γλώσσας του Κράτους είναι εμφανής σε όλο το εύρος της δαιμονοποίησης των “σπαστών” (casseurs): όταν ένας μαθητής θα πετάξει μια πέτρα στους πάνοπλους μπάτσους, είναι ένας σπάστης. Όταν ένας μπάτσος πυροβολεί με ελαστικές σφαίρες στο κεφάλι ενός μαθητή (όπως στο Montreuil) ή ρίχνει δακρυγόνα στο κεφάλι ενός άλλου (όπως στην Caen) δεν είναι παρά ένας αστυνομικός που κάνει τη δουλειά του. Ο αστικός πολιτισμός βρίσκει φυσιολογική τη βία των μπάτσων, την οικονομική βία της εκμετάλλευσης, το πέταμα στον δρόμο χιλιάδων μισθωτών, αλλά αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη βία των εκμεταλλευομένων που καταστέλλει ανελέητα. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει σπάστες. Το Κράτος το ξέρει, είναι καιρός να το κατανοήσουμε κι εμείς, να αρνηθούμε αυτού του είδους τους διαχωρισμούς ανάμεσά μας και να οικειοποιηθούμε αυτήν τη βία.
Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση των συντάξεων δεν είναι παρά η αφορμή. Είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, είναι ένα κίνητρο ικανό να προκαλέσει μια τόσο βαθιά εξέγερση, πόσο μάλλον όταν έχουμε ήδη σιωπηλά συμφωνήσει να θυσιάσουμε 40 χρόνια απ’ την ύπαρξή μας υποφέροντας τα βάσανα της εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που αρνούμαστε είναι αυτά τα 40 χρόνια της μισθωτής σκλαβιάς, στο σύνολό της.
Γι’ αυτό το λόγο είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τον αγώνα μας στα όρια των λογικών αιτημάτων. Μια εργασία απλά μέχρι τα 60, ενώ τα σώματά μας αποσυντίθενται, που μας πληγώνει, που μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη ζωή; Όχι ευχαριστούμε! Να μας λείπει αυτή η λογική των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων, αυτή η παγίδα, αυτός ο ρεφορμισμός που είναι πια ανεπιθύμητος, όπως κάθε ρεφορμισμός του παρελθόντος! Θα τους αφήσουμε λοιπόν για πολύ να μιλούν για μάς; Να αρνηθούμε την παγίδα του διαχωρισμού μεταξύ αυτού που είναι αποδεκτό κι αυτού που δεν είναι… γιατί, ας μη ξεχνάμε ποτέ ότι, η εργασία μας είναι που παράγει κάθε αξία και δημιουργεί κάθε κοινωνική ανάπτυξη που μας κυριαρχεί, που μας μειώνει ολοένα και περισσότερο. Η εργασία μας, δεν είναι κάτι το καλό, είναι ξένη προς εμάς, κι αν είχαμε τη δυνατότητα, θα την αποφεύγαμε σαν την πανούκλα!
Το Κράτος, είναι επίσης και τα συνδικάτα που δε χάνουν ευκαιρία να μας αποδυναμώσουν. Ήδη επειδή δεν έχουν θέσει σε αμφισβήτηση την εργασία. Αντίθετα, την εκθειάζουν. Συνεπώς, δεν πρέπει να προκαλεί καμμιά κατάπληξη το ότι αγωνίζονται για να συντηρήσουν αυτόν τον κόσμο, ότι το μόνο που ονειρεύονται είναι να διορθώσουν μια-δυο λεπτομέρειές του, αλλά ως εκεί. Μουχλιασμένες διαδηλώσεις, ίδια ενορχηστρωμένες σαν από παρτιτούρες μουσικής, νυσταλέα διεκπεραιωμένες μόνο και μόνο για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας εκτονώσουν, να μας τιθασεύσουν. Αυτά που οφείλουν να μας ενδιαφέρουν είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων, η φασαρία που έκαναν, αλλά ο θόρυβος δεν είναι η δύναμή μας, η βαβούρα πάει κι έρχεται! Ιδιαίτερα μετά το τέλος αυτών των διαδηλώσεων, η προγραμματισμένη διάλυσή τους είναι εντελώς αντίθετη στην ανθρώπινη ανάγκη για συνεύρεση, για μια βασική συζήτηση των εμπειριών μας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες “μας”, οι αριστεροί πολιτικοί, μας μετράνε σαν κουκκιά, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια χειραγωγήσιμη μάζα, ένα ελεεϊνό σκαλοπάτι για να πατήσουν ώστε να ανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Άλλες τακτικές που επιστρατεύουνε, συμπεριλαμβάνουν συμβολικές καταλήψεις χώρων, σε απομονωμένα μέρα, ή μικρές παρεμβάσεις στην κυκλοφορία των οχημάτων, μπλοκάρισμα των λεωφορείων για λίγες ώρες, αν είναι δυνατόν και για κανά μισάωρο! Φυσικά κάθε φορά επικαλούμενοι την ταλαιπωρία του κοινού, κι απ’ την άλλη το δικαίωμα του καθενός στην έκφραση. Μια γλώσσα αστική, βγαλμένη απ’ το κωλόχαρτο της le Figaro. Λες και το λεγόμενο κοινό αυτό, δεν είναι ταυτόχρονα μισθωτοί, εργάτες, επισφαλείς… που όλοι επηρεάζονται απ’ την παρούσα επιδείνωση των συνθηκών της ζωής… αλλά απλοί παθητικοί συνεργοί του Κράτους, που του γλύφουν τον κώλο!
Εμείς δε βάζουμε όλον τον συνδικαλιστικό κόσμο στο ίδιο τσουβάλι. Αναγνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που είναι αποφασισμένη να κρατήσει την προνομιούχο θέση της, εγγυώμενη την κοινωνική ειρήνη, και ορισμένων ανακλητών αντιπροσώπων της βάσης που είναι φορείς των δράσεών της, των χειρονομιών ρήξης με τη συνδικαλιστική λογική, αν και παραμένουν προσηλωμένοι στα μαγαζάκια τους, είτε από συνήθεια, είτε χάρι στη δύναμη των προσωπικών σχέσεων με τους συναδέλφους τους εκεί… Είναι αυτή η κίνηση της ρήξης που μας ενδιαφέρει να ενισχύσουμε ώστε η δύναμή μας να αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Η δύναμή μας θα αυξάνεται όσο γενικεύουμε τα μπλόκα, τα σαμποτάζ, τις άγριες απεργίες επ’ αόριστον, τις καταλήψεις, τις απαλλοτριώσεις. Χωρίς ταμπέλες πέρα απ’ την κατάστασή μας ως προλετάριοι, ως παρίες της οικονομίας. Η δύναμή μας, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη εάν ξεκόψουμε μ’ όλες αυτές τις άχρηστες προκαταλήψεις, γύρω απ’ την υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Κάτω ο σεβασμός στην ιδιωτική ιδιοκτησία! Κάτω η εργασία! Αν η οικονομία τους είναι σε κρίση, ας τα τινάξει!
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ Μ’ ΟΛΗ ΤΗ ΛΥΣΣΑ ΜΑΣ!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣ ΕΞΩ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Des prolétaires
Κάποιοι προλετάριοι
proletairesenavant(α)hotmail.fr
][][
Du mouvementisme à l’ autonomisation des luttes
Απ’ τον κινηματισμό, στην αυτονομία των αγώνων
Θα επιχειρήσω εδώ μια πρώτη κριτική ανάγνωση των τριών τελευταίων εβδομάδων αγώνα, σε επίπεδο τόσο τοπικό όσο κι εθνικό, με σκοπό να συλλογιστούμε πάνω στη δράση μας και να την εξελίξουμε. Ελπίζοντας να συμπληρωθεί και να αντικρουστεί από άλλους ανθρώπους, γινόμενη έτσι -γιατί όχι- ένα είδος συλλογικού κειμένου τοποθετήσεων. Έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια αναλυτική αυτοκριτική, με τα κείμενά του, με θεματικά αποσπάσματα, με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, υπογράφοντας ελεύθερα, ανώνυμα είτε με ψευδώνυμο, ώστε να προκύψει μια ανάλυση εν τω γενάσθαι και ταυτόχρονα προκύπτουσα από παντού, σύμφωνα με τις ατομικές και συλλογικές εμπειρίες.
Για να γίνει η γραφή πέτρα απ’ το πλακόστρωτο, μια πρακτική ανάλυση πρέπει να είναι εργαλείο για τον αγώνα, και με την έκρηξη της ελεύθερης διάδοσής της, να μην μένει ποτέ στατική, να μην περιορίζεται σ’ έναν τόπο, να έχει έναν χαρακτήρα πειρατικό κι οριζόντιο. Κάτι τέτοιο θα μας επιτρέψει να συντονίσουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά την παρούσα και την μελλοντική μας δράση. Και -γιατί όχι, να φτάσουμε σε μια συλλογική μπροσούρα “απ’ τον κινηματισμό στην αυτονομία των αγώνων” ως στήριγμα για τις επόμενες μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Τοπικές εντυπώσεις
Η εντύπωση σήμερα, στην τρέχουσα φάση του κοινωνικού κινήματος, είναι να κλεινόμαστε ακριβώς σ’ έναν κινηματισμό. Έτσι, αντί να οικειοποιηθούμε τη χρονικότητα του αγώνα μας, υπακούμε στα συνδικαλιστικά καλέσματα.
Πως να επιβιώσουμε, να κάνουμε την απεργία μόνιμη, να τη ζήσουμε και να την πράξουμε μέσα από άλλους τρόπους από τις συνδικαλιστικές ημέρες δράσης, πώς με άλλα λόγια, να αυτονομήσουμε τον αγώνα, ξεκινώντας απ’ τους συντρόφους που τον δημιουργούν;
Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι πρέπει να περιμένουμε ποιά θα είναι η επόμενη δράση, όποια κι αν είναι αυτή, για να πάμε με κατεβασμένο το κεφάλι, χωρίς να της δίνουμε ένα βάθος, μια σαφή πολιτική κατεύθυνση, μια θέση, είτε μέσω προκηρύξεων, είτε μιας εφημερίδας, κειμένων κλπ. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε και να βρούμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας φανούν κατάλληλα και χρήσιμα. Χωρίς αυτά, δεν είμαστε παρά οι φλαμπουροκουβαλίστρες, τα πρόβατα που φουσκώνουν των αριθμών του επικοινωνιακού μάρκετινγκ των δράσεων της CGT. Καθώς, γι’ αυτήν αυτό που μετράει δεν είναι συνήθως ένα πραγματικό, αποτελεσματικό κι επώδυνο ίσως, μπλοκάρισμα της οικονομίας, αλλά η προώθηση του λογότυπου-χορηγού της διοργάνωσης.
Πώς να μην μας χειραγωγούν, πως να ξεχωρίσουμε; Πώς μπορούμε να πάρουμε θέση: σε σχέση με τους συντρόφους στον αγώνα και τις πραγματικές τους δράσεις, σε σχέση με την καταστολή και τις αμέτρητες συλλήψεις/καταδίκες, σε σχέση με το ξεπούλημα των κεντρικών συνδικάτων, σε σχέση με την αποκλειστικά διεκδικητική κι αμυντική/αντιδραστική προοπτική του κοινωνικού κινήματος. Κι αυτό, προκειμένου να επαναφέρουμε στο κίνημα αυτήν την επιθετική δύναμη πυρός που περιλαμβάνει στα μέσα της δράσης του, αλλά λείπει απ’ τη λογική του. Η “βάση των μισθωτών” ριζοσπαστικοποιείται και αυτονομείται ως προς τα μέσα της δράσης της, αλλά όχι κι ως προς την πολιτική νοηματοδότηση που παίρνουν αυτά: ναι, μπλοκάρουμε τις εμπορευματικές ροές, εμποδίζουμε τους συναδέλφους να παν στη δουλειά, σπάμε τα γραφεία της εργοδοσίας ή του UMP και της MEDEF, κλπ κλπ, αλλά πάντα για να ικετεύσουμε τον διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τον οίκτο εκ μέρους του Κράτους.
Ωστόσο, αυτή η φάση του κινήματος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: τα κεντρικά συνδικάτα το ξεπουλάνε, διαπραγματεύονται, διαχειρίζονται τις τοπικές εφεδρείες τους ως αναχώματα στις πρωτοβουλίες του κινήματος, ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ οι ριζοσπαστικές δράσεις των οικονομικών μπλόκων συνεχίζονται, πολλαπλασιάζονται και αυξάνουν σε διάρκεια παντού. Ενώ η κυβέρνηση, απ’ την μεριά της, χέρι με χέρι με τα κεντρικά συνδικάτα, παίζει μπάλα πάνω στη διάσπαση και στην εξάντληση και στη λογοκρισία και προπαγάνδα των μμε, κι ακόμα με προβοκάτσιες και καταστολή. Αυτή η φάση είναι αυτή του φόβου της MEDEF, των αφεντικών, του Κράτους. Γιατί δικαίως φοβούνται, όπως και τα κεντρικά συνδικάτα που τους παπαγαλίζουν, αν μια ανάσα ζωής απ’ τους νέους (φοιτητές-μαθητές) θα δώσει ή όχι αρκετή ενέργεια στους μισθωτούς που κρατάν στις απεργίες και τις δράσεις στα μπλόκα, να συνεχίζουν.
Μ’ άλλα λόγια, το κίνημα εισήλθε πλέον στη τόσο επιθυμητή αυτή φάση της αντιστροφής της προοπτικής:
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, η MEDEF μετρά με θλίψη τα χαμένα κέρδη της (πάνω από 4 δισ. ευρώ απ’ το ξεκίνημα των απεργιών τον Σεπτέμβρη, εκ των οποίων 200.000 μόνο για την πετρελαιοβιομηχανία), το Κράτος τρέμει τη ριζοσπαστικοποίηση των μαθητών που είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μαζί του, και τα κεντρικά συνδικάτα φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση και την αυτονόμηση της βάσης τους.
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, και πρέπει να επιβεβαιώσουμε αυτήν την τάση, που δείχνει με σαφήνεια και συλλογικά την πολιτική μας κατεύθυνση: ότι δεν είμαστε εδώ για να διαπραγματευθούμε, δεν είμαστε εδώ για να βγούμε στην τηλεόραση, αλλά ότι οι διαδηλώσεις μας, οι συγκεντρώσεις, οι δράσεις, είναι πράξεις πολέμου. Πολέμου ενάντια στο Κράτος. Πολέμου ενάντια στο Κεφάλαιο. Πολέμου ενάντια στα κεντρικά συνδικάτα. Να βρούμε τα ελεύθερα ηλεκτρόνια, τους αποκλεισμένους, τους πειρατές, τα ανατρεπτικά παράσιτα στις μπουάτ, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στον δρόμο. Να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε, να συντονιζόμαστε, να αυτοοργανωνόμαστε, να παίρνουμε θέση, να αποφασίζουμε και να δρούμε μαζί, να χτυπάμε. Βάσει μιας τέτοιας δυναμικής στάθηκε δυνατό να δημιουργθηούν Λαϊκές Συνελεύσεις σε πολλές πόλεις (όπως στη Λυόν ή στην Τουλούζ), να γίνουν σκληρές διαδηλώσεις και μπλόκα με άμεση αντιπαράθεση με τους μπάτσους όταν προσπαθούσαν να τα σπάσουν, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις που φτύναν στα μούτρα τα συνδικάτα και τα μμε, δημιουργήθηκαν υποδομές (όπως το περιοδικό infoslutte), ραδιόφωνα κλπ.
Να ανακαλύψουμε, να επιλέξουμε, να δημιουργήσουμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας επιτρέψουν να αυτονομηθούμε καταρχήν οι ίδιοι στον αγώνα μας, και κατ’ επέκτασι να αυτονομηθεί ο ίδιος ο αγώνας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουμε τη δημιουργία παθητικών ακολούθων, αφού πάρουμε την πρωτοβουλία, πρέπει να τη διαφυλάξουμε και να την αναπτύξουμε.
Στη Γαλλία, αυτό το κοινωνικό κίνημα, θα έχει ορισμένες συγκεκριμένες χάρες: την αυτονομία των δράσεων μέσω της διάδοσής τους από τοπικές πρωτοβουλίες, την αλληλεγγύη και την τοπική σύγκλιση, τα οικονομικά μπλόκα ως πολιτική απεικόνιση της απεργίας, τις πικετοφορίες και συγκεντρώσεις, τα ταμεία αλληλεγγύης, και πάνω απ’ όλα, αυτό το κίνημα ανοίγει ένα ρήγμα, μια εποχή αναταραχής με μακροπρόθεσμη δυναμική. Εποχή αναταραχής που θα μπορεί όλο και δυσκολότερα να ελεγχθεί από τη συνδικαλιστική αστυνομία, απ’ τα κεντρικά συνδικάτα που έχουν την ισχύ τώρα, καβαλώντας τον άνεμο της αναταραχής αυτής, καθώς αυτά προσαρμόζονται πάντα στην αποφασιστικότητα της βάσης.
Επομένως, καθώς αυτό το ρήγμα είναι ανοιχτό, είναι σημαντικό να θέσουμε νέα ζητήματα τακτικής πάνω στη στρατηγική των ριζοσπαστικών ομάδων απέναντι στο “συνδικαλιστικό κίνημα”.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συγκαταλέγονται στους “ανατρεπτικούς”, γίνονται πιο δεκτικοί στη ριζοσπαστική συζήτηση και στην αυτοοργάνωση σε μπλοκ σε πορείες και στην αλληλεγγύη στη βάση της συνάφειας στους ομοίους τους, αντιλαμβάνονται ότι οι μεγάλες “ημέρες εθνικής και διασυνδικαλιστικής δράσης” δεν είναι παρά φεστιβαλικές φανφάρες των οποίων το μόνο κριτήριο συσχετισμού δυνάμεων είναι το πλήθος, οι αριθμοί. Αλλά η δύναμή μας είναι η ριζοσπαστικότητα, πολύ δε παραπάνω η αυτοοργανωμένη και συντονισμένη πρωτοβουλία μας. Να δημιουργούμε ένταση, να δημιουργούμε τη σπίθα, τον συσχετισμό δυνάμεων στις διαδηλώσεις ή έξω απ’ αυτές, είναι μια δράση καθ’ εαυτή, βάσει της δικής μας ικανότητας δράσης κι αντίδρασης.
Ως εκ τούτου, συγκεκριμένα στην περίπτωση του Στρασβούργου, οι τακτικές επιτυχίες του Αντικαπιταλιστικού Μπλοκ, όπου 150 συμπαθούντες, απ’ τους οποίους μόλις 30-40 στον σκληρό πυρήνα του, δημιούργησαν περισσότερη ένταση απ’ ό,τι οι 30.000 που έκαναν τον περίπατό τους γύρω μας. Εξ ου και η ασφυκτική παρουσία της αστυνομίας αποκλειστικά γύρω μας, καθώς η καταστολή είναι πολιτική. Ίσως λιγότερο αποτελεσματική τακτική μπορεί να βρεθεί στην ιδέα, μπορεί πάντως, της δημιουργίας ενός είδους “μόνιμης αναταραχής” στους δρόμους μιας πόλης (συχνά εφικτής χάρη στους μαθητές, πολύ συχνά χάρη μόνο σ’ εκείνους), μέσω άγριων διαδηλώσεων, δράσεων οικονομικής παράλυσης στρατηγικών σημείων, καταλήψεων-μπλόκων χώρων εργασίας και παραγωγής, δηλαδή διατήρησης της πίεσης μέσω δράσεων-προπαγάνδας-μπλόκων στην οικονομία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και απλώς εντεινόμενων κατά τις μεγάλες κεντρικές διαδηλώσεις. Οι κεντρικές διαδηλώσεις παραμένουν απαραίτητες για να δώσουν στην κορύφωση του κινήματος έναν ρυθμό, μια τακτική χρονικότητα, εξ ου προκύπτει και η “μαζικοποίηση” ή αλλιώς η διεύρυνση και ριζοσπαστικοποίησή τους.
Κάτι τέτοιο διατηρεί το ενδιαφέρον του μέχρι την κρίσιμη φάση του κινήματος, οπότε εισέρχεται σε μια λογική καταστολής/ριζοσπαστικοποίησης που αντικατοπτρίζεται στον πολλαπλασιασμό κα την σκλήρυνση των εσωτερικών συγκρούσεων. Όμως αυτή η φάση δεν είναι και η τελική. Για να ξεφύγουμε από μια προοπτική “αυτοσκοπού”, δηλαδή από έναν κινηματισμό συνοδευόμενο από μια αίσθηση επείγοντος και την ακόλουθη εξάντληση, τη δύσπνοια, πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα φάση (αυτό είναι και το δύσκολο αυτή τη στιγμή στη Γαλλία), αυτή είναι ακριβώς η αντιστροφή της προοπτικής: να επιβάλλουμε ως συσχετισμό δυνάμεων την ίδια τη χρονικότητα του αγώνα κι έτσι να σπάσουμε τον εκβιασμό του Κράτους και των συνδικαλιστικών αστυνομιών.
“Το κίνημα είναι νεκρό”, ακούμε να λένε. Όμως για ποιό κίνημα μιλάμε; Η ιδέα είναι ακριβώς να προωθήσει τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν τη δημιουργία ενός κινήματος μέσα στο κίνημα, ή τη φάση της ασφυξίας-ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτοοργάνωση για έναν μακροπρόθεσμο αγώνα, δια-κινηματικό ίσως, ή ακόμα, ενός αγώνα που θα καταστήσει το κίνημα μόνιμο. Με λίγα λόγια, να επανοικειοποιηθούμε τη δύναμή μας να επιτεθούμε για να δώσουμε νέες προοπτικές στον αγώνα, οι οποίες δεν μπορεί πια να είναι διεκδικητικές-αμυντικές-αντιδραστικές. Αυτή η φάση μπορεί να πάρει πολλές μορφές: ένα κίνημα καταλήψεων στρατηγικών χώρων (όπως για παράδειγμα των όσων αντιπροσωπεύουν την κοινωνία του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού) μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και μόνιμων συντονιστικών, επανοικειοποίηση των μμε όπως το ραδιόφωνο κλπ κλπ.
Ξεκινώντας από κει, να επανεξετάσουμε συλλογικά κι εκ νέου την κατάσταση του αγώνα που θα έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι, μ’ αυτό το κίνημα το οποίο δεν πρέπει πια να είναι διεκδικητικό αλλά επιθετικό.
Δεν υπάρχει ακόμα η κατάλληλη εξεγερσιακή φάση στα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη προς στιγμήν, όμως αυτή θα αρχίσει να παίρνει μπρος, στη σκέψη και στην πράξη. Είναι στο χέρι μας να είμαστε παρόντες και να θέτουμε τα τεράστια ζητήματα τακτικής.
Επίσης, τώρα, σε τοπικό κι εθνικό επίπεδο, να θέσουμε το ερώτημα: πού βρίσκεται το πραγματικό κίνημα;
Όταν βλέπουμε μια Επιτροπή Αγώνα να συγκεντρώνει μέσα σ’ ένα βράδυ μια εξηντάδα λυκειόπαιδα, ελάχιστα “πολιτικοποιημένα” όπως λένε, αλλά δεκτικά, προσεκτικά, να επικεντρώνονται στην μακρά και φαινομενικά λιτή ανακοίνωση της Νομικής Ομάδας, που γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα των συλλογικών αναγκών, αυτό είναι κάτι θετικό. Μια υποδομή που οργανώνεται, σταθεροποιείται, προετοιμάζεται και καταστρώνει σχέδια. Γιατί, αυτό είναι τελικά το πραγματικό ερώτημα: αν θα δώσει τα εργαλεία και τα μέσα για να συνεχίσει να ενισχύεται, να οικοδομείται, και να έχει έναν συσχετισμό ισχύος ικανό να χτυπήσει πιο συνεκτικά κι αποτελεσματικά, στα επερχόμενα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα απ’ τα οποία προφανώς και δεν πρέπει να απομονωθούμε επειδή στην αφετηρία τους θα κουμαντάρονται απ’ τα ρεφορμιστικά κεντρικά συνδικάτα.
Η λέξη τρέχει, οικειοποιείται, εκφράζεται με ολοένα και λιγότερη συγκράτηση: το Κράτος, η αστυνομία, τα κεντρικά συνδικάτα, η μισθωτή εργασία, ο καπιταλισμός, είναι εκ θεμελίων ΕΧΘΡΟΙ. Με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Κανονικά, θα ‘πρεπε να χε λάβει τέλος μέχρι τώρα. Η αναταραχή θα πρεπε να σβήνει σιγά σιγά, σε πείσμα των λίγων αμετανόητων. Το τέλος του κινήματος είναι γεγονός, το αποδεικνύουν τα νούμερα, το γράφουν οι εφημερίδες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες το παραδέχονται: “ο νόμος πέρασε, χάσαμε”. Κι όμως, αυτό δεν είναι αυτό που νιώθουμε, και σίγουρα όχι αυτό που υπάρχει.
Τα μήντια αρέσκονται να αγνοούν ότι συμβαίνει σ’ ολόκληρη την επικράτεια, όπως έκαναν και στη διάρκεια της έλλειψης φυσικού αερίου, στην αναταραχή των καθημερινών δράσεων. Την πρώτη Νοέμβρη, ένα άνοιγμα διοδίων έλαβε χώρα στο Bozulé του Calvados, στο Blanquefort, στο Gers, ένα εργοστάσιο αρτοσκευασμάτων είχε αποκλειστεί, το ίδιο και στο Montivilliers, στην Άνω Σαβοϊα. Στόχοι αρχίζουν να εμφανίζονται παντού, επανασχεδιάζοντας τον χάρτη των αγώνων, κι αυτό που παίζεται σε μια κωμόπολη στα ΝοτιοΔυτικά, γίνεται εξίσου αποφασιστικό, τόσο το ίδιο το μπλοκάρισμα ως στόχος, όσο και η διάδοσή του στους νέους συνεργούς που θα μάθουν απ’ αυτό. Δεδομένου ότι οι αγώνες δεν εξαρτώνται πλέον αποκλειστικά από μια οργάνωση που εδρεύει στον χώρο της εργασίας, ούτε από μια κρίσιμη μάζα απεργών, μπορούν ακριβώς να εμφανιστούν οπουδήποτε, είναι στο χέρι της διαίσθησης και της πρωτοβουλίας ακόμα και 50 ανθρώπων να κινητοποιηθούν. Απελευθερωμένοι απ’ την τυραννία των αριθμών, οι απεργοί μπορούν να αναλάβουν “βάρδιες” εκ περιτροπής, χάνοντας λιγότερα χρήματα και χωρίς να τους εμποδίζει κάτι απ’ το να μετατρέπουν τις μέρες αργίας σε μέρες δράσης: την 11η Νοέμβρη η ανακωχή (του Β’ΠΠ) γιορτάστηκε με το μπλοκάρισμα ή την εισοβλή σε μια δεκάδα εμπορικά κέντρα της Λιλ και του Μπορντώ.
Εδώ κι έναν μήνα, οι κανόνες έχουν αλλάξει: η στατιστική δεν μπορεί πια να χωρέσει το πραγματικό και το παλιό μοτίβο της επιστροφής στην ομαλότητα είναι πια κενό νοήματος. Δεν είναι πια θέμα να είμαστε πολυάριθμοι στους δρόμους, αλλά να είμαστε αποτελεσματικοί στις δράσεις και στα μπλόκα. Δεν είναι θέμα να απαντάμε στα καλέσματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά να οργανωθούμε έξω απ’ αυτές, ξεκινώντας απ’ τις πραγματικές μας δυνάμεις. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το τέλος για το οποίο μας μιλάνε δεν μας αφορά καθόλου, πολύ απλά γιατί δεν έχουμε παίξει το τελευταίο χαρτί μας. Και γιατί μόλις τώρα ξεκινάμε να δοκιμάζουμε την άμεση και πρακτική αποτελεσματικότητα των καταλήψεων και των μπλόκων, και να μετράμε την ισχύ κάθε απίθανης συμμαχίας που δημιουργείται γύρω από μια πορεία ή μια συγκέντρωση. Είναι μάλλον μια αρχή, παρά ένα τέλος.
Με τρόπο διάχυτο, επίμονο, ένα μέρος του κινήματος συνεχίζεται. Κι αυτή η επιμονή οργανώνεται μέσα στις εστίες του αγώνα, εκεί όπου εκείνοι κι εκείνες που θέλουν ακόμα να δώσουν μάχη παραμένουν μαζί. Μπορεί να είναι μια συγκέντρωση, ένα κατειλημμένο αμφιθέατρο κάποιας σχολής, τα γραφεία μιας επιτροπής ή επιχείρισης… Στη Ρεν, εδώ και τρεις εβδομάδες, το “Σπίτι της Απεργίας” παραμένει ανοιχτό στο παλιό κτήριο των συνδικάτων, στο κέντρο της πόλης. Ένας χώρος “Σύγκλισης των Αγώνων” έχει κατειληφθεί στη Γκρενόμπλ. Όσον αφορά τη Λυόν, οι απεργοί κατέλαβαν ένα αμφιθέατρο στο πανεπιστήμιο Λυον 2, στο Μπρον. Κάθε φορά, αυτοί οι χώροι επιτρέπουν να βρίσκεται η κοινότητα των πορειών και των συγκεντρώσεων, για να συναντηθεί στο δρόμο ή στις στιγμές των μπλόκων, και να ξανακερδίσει τη συνοχή της εκεί. Επίσης για να οργανωθεί: να συντονίσει τις δράσεις της, να διασφαλίσει τη συνέχεια, να αναπτύξει τα υλικά μέσα που θα ενισχύσουν την ικανότητα λήψης πρωτοβουλιών (τα απεργιακά ταμεία, οι κινητές καντίνες ανεφοδιασμού κλπ), να σκεφτεί στρατηγικά, από κοινού, πάνω στο θέατρο των εχθροπραξιών. Και να συλλάβει τη συνέχεια.
Στη Γουαδελούπη, εδώ και δυο χρόνια, η εξέγερση και τα μπλόκα πήραν έναν χαρακτήρα αύξοντα. Και το να κρατήσεις ένα νησί αποκλεισμένο για δυο μήνες, σημαίνει ότι είσαι σε θέση να εξασφαλίσεις ότι ο κόσμος μπορεί να καλύψει την πείνα του, να συνεννοηθεί με τους παραγωγούς και να μεριμνήσει για την παραγωγή, να κολλεκτιβοποιήσει τις καλλιέργειες. Τόσες χειρονομίες που μια απλή έλλειψη βενζίνης ή μια συστηματική κατάληψη των λογιστικών πλατφορμών μας αναγκάζουν να ξαναμάθουμε. Να βρούμε τα μέσα να κρατήσουμε, δε σημαίνει απλά να λάβουμε θέσεις αντίστασης, να οχυρωθούμε, αλλά επίσης να διασφαλίσουμε ότι οι θέσεις μας θα γενικευθούν, να βαθύνουν, θα αυτοκαθοριστούν στο πεδίο του αγώνα όσο και στην καθημερινή ζωή. Ένας βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήνουμε τα παιδιά όσο είμαστε στα μπλόκα, και μια ομάδα που θα έχει την ευθύνη να μαγειρέψει για όλον τον κόσμο. Ένα φορτηγό με φυλαγμένα καύσιμα για περίπτωση ανάγκης, που θα μεταφέρει μια κινητή καντίνα ικανή να φροντίσει τα γεύματα μιας εκατοστής ατόμων, και μια σειρήνα για να ειδοποιεί την νύχτα… Με άλλα λόγια, πρέπει να προετοιμαστούμε στα σοβαρά για ένα ξεπέρασμα της οικονομίας.
Οι απεργοί των διυλιστηρίων και των σιδηροδρόμων, πολύ συχνά επιστρέφουν στην εργασία τους με μια εντύπωση εγκατάλειψης από τους “άλλους τομείς”, με την πικράδα της απομόνωσης. Ωστόσο, την ίδια στιγμή που διαλύεται το κίνημα, λίγο-πολύ παντού, οι άνθρωποι οργανώνονται για νέα μπλόκα και παίρνουν πρωτοβουλίες, σε τοπικό επίπεδο. Αν η κατάσταση προκαλεί μια αίσθηση απομόνωσης, είναι στην πραγματικότητα επειδή οι επίσημες μορφές των κινητοποιήσεων, με τις ασφαλείς πορείες τους, υποχώρησαν αλλά στη θέση τους μια πιο διάχυτη επίθεση μπορεί να ξεκινήσει. Και το κενό που άφησε πίσω του το κοινωνικό κίνημα είναι επίσης μια ευκαιρία. Ο κατακερματισμός του κινήματος, είναι και πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών, παραμένει το καλύτερο εφόδιο για ένα συμπαγές και διαρκές ξεπέρασμα της μοναξιάς. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν δίνουν πια μάχες στην πολιτική σκηνή; Τόσο το καλύτερο. Η απώλεια του κέντρου, της κάθετης δομής του κινήματος, αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια επικοινωνίας των μελών του, να οικειοποιηθούν και να ενισχύσουν, να δώσουν τους δικούς τους ρυθμούς και τις δικές τους προοπτικές για την νίκη.
Τώρα που δεν έχουμε πια να φοβόμαστε το τέλος, έχουμε όλον τον χρόνο με το μέρος μας.
Στις 12 Οκτώβρη προκηρύχθηκε ακόμα μία ολοήμερη γενική απεργία στη Γαλλία, με πάνω από 3.500.000 διαδηλωτές στους δρόμους ενάντια στο νομοσχέδιο για παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62, 65 ή 67 χρόνια για όσους κριθεί ότι πληρούν τα κριτήρια.
Η απεργία ήταν εκτεταμένη, περιελάμβανε αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, ΜΜΜ, ταχυδρομία, και κυρίως την πλειοψηφία των γυμνασίων και λυκείων της χώρας. Το ίδιο βράδυ, στο Παρίσι οι εναπομείναντες των διαδηλώσεων, φαίνεται να τις γιόρτασαν με τις παραδοσιακές πλέον συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξεις. Κάτι που έχει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι την επόμενη μέρα ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων αλλά και μαθητών, ξέχασαν να παν στις δουλειές/σχολεία τους, ή αδιαθέτησαν… Γενικές συνελεύσεις οργανώθηκαν επί τόπου, όπου συζητήθηκαν ιδέες για συνέχεια των δράσεων. Σύμφωνα με το υπουργείο εσωτερικών τις τελευταίες 3 μέρες 61 άτομα συνελήφθησαν και σε 45 θα απαγγελθούν κατηγορίες για πράξεις βίας. Οι προσαχθέντες υπολογίζονται σε πολλαπλάσιο αριθμό.
Ο επίμαχος νόμος για την παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης, προτείνεται ως αντίδοτο στην χαώδη τρύπα των οικονομικών των ταμείων και των δημοσιονομικών του κράτους, αλλά και ως ενίσχυση της παραγωγικότητας του γαλλικού κεφαλαίου. Στην ουσία το νομοσχέδιο περιλαμβάνει: περικοπή μισού μηνιάτικου τον χρόνο ανά εργαζόμενο, ελάττωση της αγοραστικής δύναμης κατά περίπου 20% για τους συνταξιούχους, και 2-7 χρόνια παραπάνω εργασίας, προκειμένου να εισπράξει ένας εργαζόμενος σύνταξη.
Τα τελευταία 20 χρόνια, ένα 10% του ΑΕΠ έχει περάσει απ’ τους μισθούς των εργαζομένων στα κέρδη των καπιταλιστών. Χρόνο με τον χρόνο, οι μισθοί πέφτουν, οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι, δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα χρήματα, άρα είναι πιο εκμεταλλεύσιμοι για το κεφάλαιο, που προσπαθεί να διαφύγει της κρίσης του με μια φυγή προς τα εμπρός, επιταχύνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της αξίας της εργασίας. Αυτή η επιτάχυνση όμως έχει κι ένα ακόμη διακύβευμα, που αυτή τη φορά αφορά το κράτος και την περίφημη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει ενεργοποιήσει συνοπτικά η κυβέρνηση Σαρκοζύ, αρχικά ενάντια στα “αποβράσματα” των προαστείων, και πιο πρόσφατα ενάντια στους Ρομά: ο κρατικός μηχανισμός εγκαταλείπει οποιοδήποτε δημοκρατικό πρόσχημα, επιτιθέμενος κατά βούληση στο ένα ή το άλλο κοινωνικό υποκείμενο, το οποίο επιπλέον στερεί από κάθε νομική ή κοινωνική αναγνώριση, εγκληματοποιεί και δαιμονοποιεί την ίδια την ύπαρξή του.
Δημιουργεί έτσι μια “κατάσταση εξαίρεσης” η οποία επεκτείνεται γρήγορα ώστε να αγκαλιάσει ασφυκτικά το σύνολο της ζωής και του λόγου. Κι αυτοί που δεν βρήκαν ν’ αρθρώσουν μια αντίρρηση στην εξόντωση των εξεγερμένων των προαστείων, στο κόλλημα στον τοίχο των “εξτρεμιστικών μειοψηφιών” των κινητοποιήσεων ενάντια στο “σύμφωνο πρώτης εργασίας”-cpe, στην αντιτρομοκρατική υστερία, στη στοχοποίηση και την κοινωνική υποτίμηση των αράβων/μουσουλμάνων, στο διωγμό των ρομά… οι μεγάλες μάζες, βρίσκονται τώρα στο μάτι του κυκλώνα, αντιμέτωπες με τις συνέπειες της προηγούμενης αδράνειάς τους που άφησε κάθε πρωτοβουλία κινήσεων στον εχθρό, καθώς το νομικό και αστυνομικό οπλοστάσιο του κράτους είναι εμφανώς ενισχυμένο μετά τις προηγούμενες νίκες του.
Το διακύβευμα λοιπόν είναι αυτό: αν θα μπορέσουν να αναδημιουργήσουν όσο πιο γρήγορα τα δεσμά αλληλεγγύης που θα επιτρέψουν καταρχήν να αντιστρέψουν την επίθεση του κράτους-κεφαλαίου, ή θα αφήσουν ξανά μόνους τους τους “εξτρεμιστές”, τις “μειοψηφίες”, για να φάνε τελικά τις σάρκες τους; Η ζωντανή παράδοση μαχητικότητας του γαλλικού προλεταριάτου δεν είναι αμελητέα πάντως, σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα που παίζεται παντού, και ορισμένες απ’ τις αντιδράσεις του αναδημοσιεύουμε κι εδώ, για την καλύτερη επικοινωνία πρακτικών και προοπτικών.
13 Οκτώβρη
Σε όλη τη χώρα: αποκλεισμοί σιδηροδρομικών σταθμών απ’ τους εργαζομένους στους σιδηροδρόμους. Μπλόκα στην κυκλοφορία από μαθητές γυμνασίων και λυκείων και φοιτητές. Μπάχαλα στο Saine-Saint-Dennis. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες εναντίον μαθητών. Οδοφράγματα μπροστά απ’ τα γυμνάσια της Νίκαιας, και μικρές διαδηλώσεις γειτονιάς από μαθητές στην Μασσαλία. Χιλιάδες φοιτητές στους δρόμους της Χάβρης, της Νάντης, της Βρέστης, της Rennes.
Στο Παρίσι, νοσηλευτές μπλοκάρουν το υπουργείο υγείας και τις παίζουν με τους μπάτσους, ενώ στα προάστεια, νεολαίοι την πέφτουν σε αστυνομικές περιπολίες. Η αστυνομία επεμβαίνει ανοιχτά σε πολλά σχολεία προκειμένου να τα “επαναφέρει στην τάξη”.
Στο Saint-Nazaire, πάνω από 1.000 γυμνασιόπαιδα (τα μισά όλων των γυμνασίων της πόλης) συγκεντρώνονται μαζί με σιδηροδρομικούς και δασκάλους έξω απ’ τα ναυπηγεία για αλληλεγγύη στους εργάτες σ’ αυτά. Πάνω από 1100 γυμνάσια-λύκεια συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, τα μισά τουλάχιστον έχουν καταληφθεί απ’ τους μαθητές τους. Στάση εργασίας σε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας στη Χάβρη όπου 55.000 διαδηλωτές “σπέρνουν την έριδα”-sèment la zizanie, σε διυλιστήρια κατά μήκος του Λίγηρα (Loire). Κλειστά καί τα έξη διυλιστήρια της Total.
Αρκετοί εργάτες πραγματοποίησαν στάση εργασίας για 1-3 ώρες, μετά από κάλεσμα της CGT. Στάση εργασίας και για δεκάδες εργοστάσια του Nord-pas-de-Calais. Απεργία των απορριματοφόρων στην Μασσαλία, ενώ λιμενεργάτες καταφέρνουν να μπλοκάρουν τις δραστηριότητες του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Απεργίες και μπλόκα και στο Στρασβούργο.
Nancy: Μετά από φασιστικές επιθέσεις, τρεις φοιτητές και μια φοιτήτρια απ’ την περιφρούρηση της κατάληψης της φιλολογίας, συλλαμβάνονται με μεταλλικές ράβδους στα χέρια, μετά από συμπλοκή κατά την οποία τραυματίστηκε ένας ασφαλίτης. Μέχρι το πρωί δεκάδες συμφοιτητές και αλληλέγγυοι ξενυχτούν έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας να απελευθερωθούν οι σύντροφοί τους.
Béziers: Δολιοφθορείς κόβουν το ρεύμα και το αέριο στην οικία του βουλευτή Raymond Couderc, στο προάστειο του Παρισιού. Σε ανακοίνωσή της η CGT υπερασπίζεται το σαμποτάζ και το αποδίδει σε αγανακτισμένους απεργούς. Διάφορες δράσεις και κινητοποιήσεις στην υπόλοιπη χώρα.
Το σοσιαλιστικό κόμμα του Strauss-Khan (του ΔΝΤ) τώρα προτείνει ορισμένες υποχωρήσεις, όπως προνόμιο λίγων μηνών για πολύτεκνες μητέρες κλπ), και φαίνεται να ευνοείται από τα μμε.
14 Οκτώβρη
Χιλιάδες διαδηλωτές -κυρίως μαθητές και φοιτητές σε Παρίσι, Μπορντώ, Τουλούζη και Μασσαλία. Ξανά πεσίματα σε μπάτσους στο ηρωικό Seine-Saint-Dennis. Ένοπλοι μπάτσοι γύρω από αρκετά σχολεία.
Chambéry: Συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και μπάτσων μπροστά απ’ τη σχολή Monge για δυο ώρες. Η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα μέσα στη σχολή και συλλαμβάνει αρκετούς φοιτητές. Οι μαθητές ενώνονται με τους φοιτητές και απωθούν προσωρινά τους μπάτσους. Ακολουθούν κοινές συνελεύσεις μαθητών-φοιτητών και υπόσχεση για όξυνση του αγώνα.
Avignon: Σχεδόν όλα τα λύκεια είναι μπλοκαρισμένα από μαθητές. Ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, με πάνω από 200 άτομα, φοιτητές, σιδηροδρομικούς, υπαλλήλους της France Telecom, δασκάλους, μαθητές κλπ.
Orange: Μπλοκάρισμα του γαλλικού πρακτορείου ειδήσεων.
Mistral: Δε σχηματίζεται κανονικό μπλοκ, μαθητές και φοιτητές πλημμυρίζουν τους δρόμους, κάποιοι μοιράζουν φυλλάδια, άλλοι κλείνουν δρόμους κλπ.
Nimes: Μαζικές διαδηλώσεις γυμνασίων-λυκείων. Πυρπολούνται αυτοκίνητα, πέντε ασφαλίτες καταλήγουν στο νοσοκομείο, από καταιγισμό πετρών. Τα επεισόδια αποδίδονται από τα μμε, μετά από δήλωση του λυκειάρχη G. Bouilhol σε “ομάδες απ’ το εξωτερικό” που καταφθάνουν στη Γαλλία για να συγκρουστούν με την αστυνομία. Περιέργως, δυο μαθητές μια μαθήτρια και δυο ανθρακωρύχοι, όλοι κάτοικοι της πόλης. Η μαθήτρια κατά τη σύλληψή της χτύπησε τον μπάτσο και βαρύνεται με επιπλέον κατηγορίες.
Arles: Οι μαθητές στους δρόμους. Με εντολή του δημάρχου, η αστυνομία αποκλείει το ιδιωτικό σχολείο Henry Leroy, που είχε πρωτοστατήσει σε μπλόκα δρόμων την προηγούμενη βδομάδα. Montrouge: Πάνοπλοι αστυνομικοί “διασφαλίζουν την ελεύθερη πρόσβαση” στο υπό κατάληψη λύκειο Maurice Genevoix. Ένταση και συμπλοκές μεταξύ καταληψιών και των γάλλων ρόμποκοπ. Απεργοί καθηγητές μπαίνουν στην μέση.
Chartres: πέντε νεαροί συνελήφθησαν και προφυλακίσθηκαν από ασφαλίτες για επίθεση κατά αστυνομικής περιπολίας με πέτρες και ένα μπουκάλι με οξύ, στο περιθώριο διαδήλωσης 600 φοιτητών.
Besançon: Τα γαλλικά ΜΑΤ (CRS) επιτίθενται σε διαδήλωση 500 φοιτητών.
Yvelines: 4 μαθήτριες στο νοσοκομείο και 2 μαθητές κρατούνται μετά από επίθεση μπάτσων σε μαθητική πορεία.
Στρασβούργο: πορεία και μαζική ανοιχτή γενική συνέλευση στο πανεπιστήμιο.
Lyon: Ζέσταμα για 250αριά φοιτητές που βγήκαν στο δρόμο το πρωί. Κάποιοι προκάλεσαν ζημιές σε στάσεις λεωφορείων και πολυτελή οχήματα. 20 άτομα θα προσαχθούν αργά το απόγευμα.
Montreuil: η αστυνομία κάνει χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών εισβάλλοντας στην κατάληψη demi-lune (Ημισέληνος) και συλλαμβάνοντας τους παρευρισκομένους. 6 μετανάστες χωρίς χαρτιά κρατούνται. Ακολουθούν δυνάμεις της πυροσβεστικής και εκσκαφείς που γκρεμίζουν τα δυο κτήρια της κατάληψης. Η αστυνομία εμποδίζει τους καταληψίες να ενωθούν με τη διαδήλωση των μαθητών. Ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις σε όλο το Παρίσι. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά. Πριν δυο μέρες ένας ακόμα νεαρός τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι και κινδυνεύει η όρασή του, καθώς μετά από μια “τελετουργική” ρίψη αυγών στους μπάτσους κατά την πολιορκεία του MEDEF στην Caen, αυτοί απάντησαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες κατευθείαν απέναντι στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, καθώς επιταχύνει την παγκόσμια οικονομική κρίση, οφείλει να ξυπνά κάθε συμπάθεια όσων επιθυμούν το τέλος του καπιταλισμού. Η σημασία αυτού του γεγονότος έχει ένα σαφές αντίκτυπο σε άλλα προφανώς υπό χρεωκοπία κράτη όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία, αλλά πάνω απ’ όλα, ανοίγει την τροχιά μιας κρίσης που δεν έχει σταματήσης να βαθαίνει. Η ελληνική εξέγερση μετά το ξέσπασμα του Δεκέμβρη που σαν καλός οιωνός φωτίζει τα βήματά της, συνεχίζεται παρά τις προσπάθειες εξουδετέρωσης και κρατικής αναδιοργάνωσης που δε στάθηκαν ικανές να την εμποδίσουν, προσπάθειες που σκοπός τους είναι η εκ των ουκ άνευ συνθήκη της ανασύστασης του Κράτους και η εξυγείανση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών (κι αν το προχωρήσουμε, η ομαλή λειτουργία των μηχανισμών που τις ορίζουν). Η εφαρμογή ενός αυστηρού οικονομικού πλάνου, σχεδιασμένου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δυο απ’ τους υψηλότερους καπιταλιστικούς οργανισμούς, δε συσχετίζεται παρά με την εξουδετέρωση της ελληνικής κοινωνίας, ούτως ώστε τα χρέη του Κράτους, που βρίσκονται στα χέρια των μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών (στμ. και ελληνικών βεβαια!) τραπεζών, να μετακυληθούν στους εργαζομένους, τους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους της Ελλάδας. Όμως, επίσης, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που πρόβαλε η εξέγερση, έχει να κάνει με το δυσκόλεμα να ξαναστηθεί όρθιο το οικονομικό σύστημα σε έναν συγκεκριμένο τόπο της καπιταλιστικής γεωγραφίας, όχι δίχως σημασία, και κυρίως με το “κακό” παράδειγμα που έδωσε στους πληθυσμούς που απειλούνται από παρόμοια μέτρα, και την μεταδοτική ικανότητα που επέιξε αυτό στο να εξαπλώνεται, σαν ντόμινο. Πόσο μάλλον όταν η επόμενη ψηφίδα που απειλείται να πέσει είναι το ισπανικό Κράτος. Κι εδώ έγκειται ο θρίαμβος της περιορισμένης χωρικά ελληνικής εξέγερσης, στην δυνατότητα διεθνοποίησής της. Τα ελληνικά δαιμόνια ήρθαν αντιμέτωπα με την “λύση” τους, στο μεταξύ όμως έπαψαν να είναι μόνο ελληνικά.
Προκειμένου να αποφύγουμε μιμητισμούς χωρίς συγκρότηση, πρέπει να έχουμε μια ιδέα της ελληνικής πραγματικότητας και της χώρας. Το πρώτο πράγμα που τραβά την προσοχή σ’ αυτήν τη χώρα των 11,2 εκ. ανθρώπων, είναι ότι τα 5 απ’ αυτά ζουν στην μητροπολιτική ζώνη της Αθήνας, και πάνω από 1 στη Σαλονίκη. Η Πάτρα, το τρίτο αστικό κέντρο της χώρας, δεν έχει παραπάνω από 250.000 κατοίκους, κι έτσι η κατάσταση μπορεί κατά κάποιον τρόπο να απλοποιηθει μέσω της τεράστιας τοπογραφικής ανισορροπίας: ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει πρωταρχικά στην Αθήνα και τη Σαλονίκη. Το υπόλοιπο είναι επαρχία ή τουριστικός προορισμός. Πράγματι, οι δυο μητροπόλεις, συγκεντρώνουν ολόκληρη τη βιομηχανία, και την πλειονότητα του εμπορίου, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των δημόσιων κι άλλων υπαλλήλων. Επίσης, σ’ αυτές εξελίσσονται οι διάφορες πολιτικές εξελίξεις και βρίσκεται η καρδιά των κοινωνικών αγώνων. Ας μην προκαλεί τόση έκπληξη λοιπόν, η παθητικότητα της κυβέρνησης μπρος τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 που αναστάτωσαν το ένα τρίτο της χώρας, και η ενασχόλησή της μόνο όταν οι καπνοί έφτασαν την πρωτεύουσα. Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν πάντοτε έτσι, καθώς μέχρι το 1970 η αγροτική παραγωγή ξεπερνούσε τη βιομηχανική. Δεν υπήρχε τόση ανισορροπία στην περιφέρεια, όμως μέσα στα επόμενα 25 χρόνια, ο αγροτικός πληθυσμός ωθήθηκε στις πόλεις, όχι γενικά αλλά στις δυο προαναφερθείες, που κατακλύστηκαν από αυτό το κύμα ανειδίκευτης εργασίας. Ακόμα και μετά απ’ αυτό όμως, ο πληθυσμός της υπαίθρου παραμένει τρεις φορές υψηλότερος από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Αυτή η ιδιαίτερη διαδικασία πληθυσμιακής συγκέντρωσης έγινε υπό την άμεση διεύθυνση του Κράτους, και σηματοδοτεί το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας, έναν τεράστιο δημόσιο τομέα. Το ένα τρίτο της μάζας των μισθωτών αποτελούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ το Κράτος ελέγχει επίσης μεγάλο μέρος της βιομηχανίας και των τραπεζών. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, τα δυο κόμματα που αλληλοδιαδέχονται την εξουσία, το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ και η συντηρητική ΝΔ, δεν είναι απλά κοινοβουλευτικά κόμματα, αλλά πραγματικοί μηχανισμοί διαχείρισης, με ιδιαίτερη ιεραρχία, και μια πατριαρχική αντίληψη της πολιτικής και της δημόσιας περιουσίας. Τα ίδια κομματικά πόστα περνιούνται από πατέρα σε γιο. Οι απαιτήσεις της ΕΕ, στην οποία η Ελλάδα ανήκει από το 1981, αξίωναν μεταξύ 1990 και 1998, την απόλυση ενός μέρους των εργαζομένων, στα πλαίσια ιδιωτικοποιήσεων και χρηματοπιστωτικής απελευθέρωσης. Ακριβώς τότε προέκυψαν οι πρώτες σημαντικές συγκρούσεις, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση στην εκπαίδευση.Τα διάφορα ευρωπαϊκά κονδύλια, δεν έφταναν για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, πόσο μάλλον μετά τη διασπάθισή τους από την πλουτοκρατία, πράγμα που οδήγησε σε μια εκμηδένιση των δημόσιων υπηρεσιών και σε χαμηλότερους μισθούς. Μια αίσθηση δυσφορίας ήταν πια κυρίαρχη μεταξύ των εργαζομένων. Το 1996 με την οικονομία των παχέων αγελάδων, η ελληνική άρχουσα τάξη επωφελήθηκε από το οικονομική έκκρηξη της παγκοσμιοποίησης. Ήταν μια έκκρηξη τουριστική και οικονομική, τα real estate και το θαλάσσιο εμπόριο γνώριζε άνοδο, ο ρυθμός γεννήσεων έπεφτε ελαφρώς, ο πολλαπλασιασμός των υποθηκών και η προσφορά εργασίας τράβηξαν χιλιάδες μετανάστες. Η Ελλάδα εισήλθε στον κόσμο των σύγχρονων, εκκρηκτικών κοινωνικών διαχωρισμών. Η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε το κράτος για να ενδυναμωθεί και να πλουτίσει, ενώ οι συμφωνίες με τα πανίσχυρα ως τότε συνδικάτα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πετύχαιναν μια κοινωνική ειρήνη, εις βάρος ενός ανοργάνωτου προλεταριάτου, φτωχού και περιθωριοποιημένου, σε μεγάλο μέρος μεταναστευτικού, που επιβίωνε απ’ το εμπόριο, την οικοδομή και τον τουρισμό. Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια και δικαιοσύνη, συνέχιζαν να υποτιμούνται ραγδαία, εν όψει μιας κρατικής βούλησης για επιβολή της ιδιωτικοποίησης, ενώ ως αντιστάθμισμα σ’ αυτήν την υποβάθμιση, το σύμπλεγμα της ασφάλειας γνώρισε τεράστια άνοδο. Είναι κοινό μυστικό ότι μια γενικά απαράδεκτη ανισότητα δεν μπορεί να συντηρηθεί παρά με τη βία της επιβολής και των φυλακών. Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή 13.000 κρατούμενοι, πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό φυλακισμένων στην Ευρώπη. Επίσης, κατέχει το προνόμιο να επιδεικνύει περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στον κάθε πολίτη της μια άνευ προηγουμένου αστυνομική βαρβαρότητα, κι έναν απίθανο αριθμό κρατικών εγκλημάτων. Σε καμμία άλλη χώρα λοιπόν, ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην άρχουσα τάξη, δεν έχει μια τόσο φανερή μορφή ως αγώνας ενάντια στην αστυνομία, τόσο την επίσημη όσο και τους παρακρατικούς. Γιατί σε καμμιά άλλη χώρα, σε οποιαδήποτε σύγκρουση, έχει σημασία αυτό, δεν τίθεται με τόσο ριζικό τρόπο, το ζήτημα της δημόσιας τάξης, και μέσω αυτού, η σύγκρουση με το Κράτος. Αυτοί οι τόσο ιδιαίτεροι λόγοι, είναι που κάνουν την Ελλάδα τόσο γόνιμη για την αναρχία.
Στην Ελλάδα, υπάρχουν αναρχικοί κάθε λογής -ρεφόρμες, αντιδραστικοί και επαναστάτες- όπως και παντού αλλού, με τη διαφορά ότι εδώ δε συνιστούν ένα αυτοεκπληρούμενο και τακτοποιημένο γκέττο, αλλά επισής απολαμβάνουν μια επιρροή, αν και αποτελούν μειοψηφία, και ένα ιδιαίτερο κοινωνικό γόητρο, που έχουν καταφέρει να κατακτήσουν με το δύσκολο τρόπο, τα τελευταία χρόνια. Δε θα περιοριστούμε στο αναρχικό κίνημα εδώ, γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι οι διάφοροι σχηματισμοί του ή οι σημαίνουσες διαφορές τους, αλλά η αύξουσα σμασία των ελευθεριακών ιδεών στους αγώνες ενάντια στο παγκόσμιο κεφάλαιο και το ελληνικό κράτος. Η αναρχική αγκιτάτσια υπήρξε ο εκπυρσοκροτητής της παρούσας κοινωνικής κρίσης. Κάπου μεταξύ ενός αποτυχημένου καταναλωτισμού, δυσφορίας για την αδικία και την κοινωνική ανισότητα, μίσους για την αστυνομία και τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια, κοροϊδίας της χλιδής και της εξουσίας, απογοήτευσης για τη διαφθορά, βρήκαν το δρόμο τους για την οργισμένη νεολαία και άνοιξαν ένα χάσμα στον κομφορμισμό που είχε καταβάλλει τον πληθυσμό απ’ την εποχή των παχέων αγελάδων. Η εξέγερση του Δεκέμβρη έκανε ορατό σε όλους, αυτό που ήταν προφανές, κι όλα τα ψέμματα του τύπου και της τηλεόρασης δεν ήταν πλέον ικανά να αποκρύψουν: το ξέσπασμα μιας κοινωνικής κρίσης που παρασέρνει όλα τα συνήθη φράγματα: τα συνδικάτα, τα κόμματα, το ένοπλο… Το 2009 ήταν χρονιά ιδεολογικών συζητήσεων και προσπαθειών σύνδεσης με τους εργαζομένους. Ως συνήθως, η πραγματικότητα προηγούνταν της σκέψης και η καινοτομία εξηγούσε πολύ περισσότερα απ’ ότι οι ξεπερασμένες συνταγές, ένας χυδαίος εργατισμός ή τα αφηρημένα πρωτοποριακά συνθήματα. Η εξέγερση όφειλε να δημιουργήσει τη δική της γλώσσα, με την οποία να διαφωτίσει πολιτικά τις δράσεις της και οι ελευθεριακοί ήταν οι μόνοι που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Κάθε κοινωνική κρίση πυροδοτεί και μια διαδικασία αντεπανάστασης, ένα αντανακλαστικό της κυριαρχίας προκειμένου να υπερασπιστεί τις θέσεις της. Οι πρώτες εκδηλώσεις της ήταν η όξυνση της καταστολής και οι κινήσεις της άκρας δεξιάς, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε επίσης και στην άλλη πλευρά, των τελευταίων τροχών κατά περίπτωση, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δύο αντιπροσωπεύουν μια μετασταλινική, γραφειοκρατική κρατικοκαπιταλιστική εναλλακτική, είτε στην τυπική σταλινική ολοκληρωτική εκδοχή της είτε στην εκσυγχρονισμένη κευνσιανή εκδοχή της κοινωνίας των πολιτών. Η ύπαρξη και μόνο του ΚΚΕ είναι ένας τυπικός ελληνικός αρχαϊσμός, καθώς το κόμμα έχει επιβιώσει της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και διατηρεί ακόμα μια ελάχιστη επιρροή μεταξύ κυρίως υπαλλήλων, μέσω του συνδικαλιστικού μετώπου του, ΠΑΜΕ. Η πολιτική του ΚΚΕ είναι χαώδης, καθώς υποστηρίζει τη δεξιά ενάντια στους αντιπάλους του του ΠΑΣΟΚ και των αριστεριστών του Συνασπισμού. Στην εξωτερική του πολιτική, ευθυγραμμίζεται με τη Ρωσσία του Πούτιν απέναντι σ’ έναν “Ιμπεριαλισμό της ΕΕ”. Σ’ αυτό όμως που παραμένει σταθερό, είναι η θέση του ως κόμμα του νόμου και της τάξης. Ως τέτοιο, συντάχθηκε -αν δεν ηγήθηκε κιόλας- με τη χορωδία των φωνών που συκοφαντούσαν τους εξεγερμένους ως εγκληματίες και φασίστες. Η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται ακριβώς στον αρχϊκό κι αυταρχικό υπερσυντηρητισμό του ΚΚΕ, ενώ αποτελεί το ανάλογο αυτού που σε άλλες χώρες εκπροσωπείται από την Ενωμένη Αριστερά, το PCF, το Bloco Portugues, το Die Linke, την Rifundazione Comunista, ή όποιο άλλο όνομα παίρνει αυτή η μετασταλινική “κοινωνία των πολιτών”. Παρά τους διαφορετικούς σκοπούς τους, ένα Κράτος που θα διαχειριστεί την κρίση μακρυά απ’ την ΕΕ, θα ήταν ίδιο με του ΚΚΕ, πο τακτικές τους διαφέρουν, ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με το να διαβρώσει και να επαναφομοιώσει το κάθε κίνημα διαμαρτυρίας, ενώ το ΚΚΕ προτιμά να στήνει ένα άλλο παράλληλο δικό του, ολοκληρωτικά ελεγχόμενο και περιφρουρημένο.
Συχνά κατηγορούν την ελληνική πλουτοκρατία για ξεχαρβάλωμα της χώρας, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και κερδοσκοπική ασυδοσία. Για την κακή εικόνα της διαφθοράς, οι ιθύνοντες εμφανίζονται ως κακο-διαχειριστές, ενώ η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική: γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους, καθώς δεν ήταν τίποτα άλλο απ’ αυτήν, που χρηματοδότησε την άνοδο, εν είδει κερδοσκοπικής φούσκας. Ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία δουλεύει έτσι, στη βάση της δίχως μέτρο σπατάλης και της κερδοσκοπίας επί της πίστωσης, απ’ την κορφή ως τον πάτο (στην περίπτωσή μας τα κρατικά ομόλογα). Όμως αυτήν τη φορά, το Κράτος είχε βουλιάξει πολύ νωρίτερα. Το πρόβλημα εμφανίστηκε με την αμερικανική κρίση του καλοκαιριού του 2007, όταν οι υποθήκες κατέρρευσαν, πυροδοτώντας τα αλυσιδωτά γεγονότα που μπλόκαραν το πιστωτικό σύστημα και έσκασαν τη φούσκα. Το ρίσκο των ελληνικών ομολόγων αυξήθηκε γεωμετρικά ενώ οι μεταρρυθμίσεις στην κρατική διαχείριση δεν απέδωσαν, απαξιώνοντας τις δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές, η οικονομία μπήκε σε ύφεση και οι μισθοί μειώθηκαν. Υπ’ αυτό το πρίσμα, η συντηρητική κυβέρνηση βγήκε απ’ την μέση παραδίνοντας τη σκυτάλη στους σοσιαλδημοκράτες. Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις πρόωρες εκλογές του Οκτώβρη 2009 (με την αποχή στο ένα τρίτο) καθώς ήταν το μόνο κόμμα που είχε μια πιθανότητα να περάσει στον πληθυσμό το κρατικό χρέος, σώζωντας έτσι τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κρατούσαν τα ομόλογά του. Δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει υποψίες κερδοσκοπιών ή να φυλακίσει τυχόν πολιτικούς ή επιχειρηματίες που είχαν συνδεθεί με τη διαφθορά, από το κόμμα της ΝΔ, μιας και κάτι τέτοιο δεν ήταν ποτέ σκοπός του. Η απογοήτευση αυτών που ήλπιζαν σε μια πολιτική αλλαγή ήταν μνημειώδης. Επιπλέον, όλες οι κρατικές εξαγγελίες εγκαταλήφθηκαν λόγω έλλειψης χρημάτων, ενώ η ανεργία και η εγκληματικότητα διογκώθηκαν πολύ περισσότερο απ’ το αναμενόμενο, κι έτσι ακόμα και τα συνδικάτα που είχαν συμβάλει σ’ ένα τέτοιο κλίμα υποθετικής αλλαγής, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν να κρατήσουν τις αποστάσεις τους απ’ την κυβερνητική πολιτική. Απ’ τον Γενάρη του επόμενου έτους μέχρι τον Μάη, κήρυξαν διάφορες απεργίες, τέσσερις απ’ τις οποίες γενικές, και οργάνωσαν συζητήσεις και διαδηλώσεις με κοινό παρονομαστή την απόρριψη όλων των κομμάτων και της πολιτικής εν γένει. Η αναταραχή συντηρήθηκε κυρίως στους δημόσιους υπαλλήλους και τους μισθωτούς που ήταν λιγότερο εκτεθειμένοι σε απολύσεις. Αυτή ήταν η χρονική στιγμή της μεγάλης μανούβρας του ΚΚΕ, που παρουσιαζόμενο ως το “κόμμα της εργατικής τάξης”, έκανε επίδειξη αντιευρωπαϊσμού, και αντηχώντας τον γενικευμένο αντικοινοβουλευτισμό, και ήταν αυτό που αποκήρυξε με λιγότερο τρεμάμενη φωνή από κάθε άλλο κόμμα τους πραγματικά αντικοινοβουλευτικούς ως βίαιους προβοκάτορες.
Προέκυψαν έτσι στην Ελλάδα δυο διαφορετικές όψεις του προλεταριάτου, μια παλιά και μια νέα. Οι σταλινικοί και οι αριστεριστές, μιλώντας για την εργατική τάξη, αναφέρονται στην μάζα των μισθωτών που πλαισιώνεται απ’ τα συνδικάτα, πολιτικά χειραγωγίσιμη από τα κόμματα ή τις πρωτοπορίες, σ’ αυτούς που αναγνωρίζουν το χρέος τους ως “πολίτες” να ψηφίσουν. Συμβαίνει όμως, η θεμελιώδης αντίθεση του καπιταλισμού να μην έγκειται στη σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, αλλά στην υπαγωγή κάθε δραστηριότητας στην καπιταλιστική λογική, σύμφωνα με την οποία ακόμα και ένας αγώνας για το μισθό ή την εργασία να μπορεί να τεθεί σε δεύτερη μοίρα, μη αμφισβητώντας το σύστημα. Αυτό έχει σημασία, απ’ την άποψη ότι δεν μπορεί να συγκροτηθεί μια τάξη για τον εαυτό της αποκλειστικά απ’ το γεγονός ότι εργάζεται. Ο πραγματικός αγώνας βρίσκεται στην απελευθέρωση της καθημερινής ζωής που έχει αποικιοποιηθεί απ’ το εμπόρευμα, και κατά συνέπεια, η άρνηση της μισθωτής εργασίας και της κατανάλωσης. Ο εργάτης, με την τρέχουσα έννοια, είναι όμηρος του καπιταλισμού σε κάθε δραστηριότητα της ζωής του, όχι απλά σ’ αυτήν για την οποία πληρώνεται. Μόνο ξεκινώντας από μια επιθυμία απελευθέρωσης της καθημερινής ζωής μπορεί να δημιουργηθεί μια αυθεντική κοινότητα αγώνα. Το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικής σημασίας, καθώς η σύλληψη του προλεταριάτου περιοριστικά σύμφωνα με μια υποτιθέμενη εργατίστικη προσέγγιση μας φέρνει πίσω σε μια στρατηγική κεφαλαιοποίησης. Απ’ τις μορφές εργατικού αγώνα κυριαρχούν οι εργασιακές διεκδικήσεις και η μια πολιτική αδιαφορία. Το κέντρο της διαρκούς σύγκρουσης είναι οι χώροι εργασίας και η οργάνωση που προκύπτει σ’ αυτούς είναι συνδικαλιστική ή παρασυνδικαλιστική. Όσον αφορά τις μορφές επαναστατικού αγώνα, κυριαρχούν οι κοινωνικές διεκδικήσεις και μια αποφασιστική άρνηση της πολιτικής. Το κέντρο της σύγκρουσης είναι εδαφικό, και οι οργανώσεις που προκύπτουν είναι οι συνελεύσεις γειτονιάς και οι επιτροπές βάσης. Ίδιον του συνδικαλισμού είναι οι απεργίες που ακολουθούνται από διαπραγματεύσεις. Τυπικές για το ριζοσπαστισμό είναι οι καταλήψεις χωρίς διαπραγμάτευση. Στις πρώτες φάσεις της κοινωνικής σύγκρουσης, και οι δυο αυτοί αγώνες είναι αλληλένδετοι, καθώς για λόγους αρχών δεν συγκρούονται, μιας και κοινή συνισταμένη τους είναι η καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Όμως, καθώς προχωρά η σύγκρουση εμφανίζονται όλο και πιο ξεκάθαρα δυο θέσεις: αυτή της επιστροφής στους χώρους εργασίας κι αυτή της παραμονής στους δρόμους. Αυτή που επαναπαύεται σε μια καλύτερη διαχείριση της μιζέριας κι αυτή που επιμένει να σαμποτάρει τους μηχανισμούς της, αυτή που επιμένει να επαναξιώνει το εμπόρευμα-εργασία κι αυτή που επιθυμεί να θέλει να ξεμπερδεύει με το εμπορευματικό σύστημα ολωσδιόλου. Αντηχούν φυσικά την έλλειψη κι αντίστοιχα την επιθυμία για ένα συνεκτικό επαναστατικό εγχείρημα.
Όταν μιλάμε για τον ελληνικό καπιταλισμό και την εργατική τάξη, δεν αναφερόμαστε σε αφηρημένες έννοιες, της φαντασίας, αλλά σε συμπαγείς κοινωνικούς σχηματισμούς του σήμερα. Οι έλληνες προλετάριοι σχηματίζουν μια πολύμορφη μάζα μισθωτών, υπαλλήλων, συνταξιούχων, επισφαλών, μεροκαματιάρηδων, εργαζομένων στις υπηρεσίες και στη βιομηχανία, με ιδιαίτερα συμφέροντα ανά τομέα που πρέπει να ξεπεραστούν προκειμένου να καταρρεύσει ο καπιταλισμός. Μόνο τότε, όταν είμαστε με το ένα πόδι πέρα απ’ τον καπιταλισμό, όταν τα κοινά μας συμφέροντα ξεπεράσουν τα ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα του καθενός που είναι ήδη αποικιοποιημένα απ’ τον καπιταλισμό, μπορούμε να σχηματίσουμε μια τάξη, ένα ιστορικό υποκείμενο. Σε αντίθετη περίπτωση, η κατάρρευση του καπιταλισμού θα οδηγήσει σε μια νέα ανασύνθεσή του πάνω σε διαφορετικές βάσεις, δηλαδή σε έναν άλλο τύπο καπιταλισμού. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ένα φαινόμενο σχεδόν ολότελα σύμφυτο με τον κρατισμό. Κατά συνέπεια, προϋπόθεση κάθε απελευθερωτικής διαδικασίας στην Ελλάδα είναι η κατάρρευση του Κράτους, κάτι που ενδεχομένως να συμβεί εάν χτυπηθεί από τα κύματα της παγκόσμιας οικονομίας, είτε εξαιτίας της δικής του ανικανότητας, είτε χάρις στην αντίσταση του πληθυσμού στον εξανδραποδισμό του. Τότε θα παιχτεί το δεύτερο χαρτί στα χέρια του νόμου και της τάξης, η δικτατορία, στρατιωτική ή κομματική, δεξιά ή αριστερή, μετριοπαθής ή τρομοκρατική. Αυτό εξαρτάται απ’ την ισχύ των κομμάτων και τις στρατηγικές ή τακτικές κινήσεις τους. Η καταστολή είναι ο κοινός παρονομαστής ολόκληρης της περιόδου της καπιταλιστικής αποσύνθεσης, την οποία οι επαναστάτες πρέπει να αντιμετωπίσουν με τα όπλα που διαθέτουν. Αν επιτύχουν, θα είναι μια ιστορική ευκαιρία να αναπτύξουν το εγχείρημά τους. Προκειμένου να βάλει ένα τέλος στην κυριαρχία του κεφαλαίου, το προλεταριάτο θα πρέπει να αυτοκαταργηθεί ως ο ένας πόλος μιας ήδη τελειωμένης σχέσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, με τόσους δημόσιους υπαλλήλους, δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να προσπαθήσουν για μια αυτοδιαχείριση του κρατικού μηχανισμού και όχι για την καταστροφή του. Ωστόσο, μια αυτοδιαχείριση της παραγωγής και των υπηρεσιών, προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών, μπορεί να αποτελέσει ένα μεταβατικό στάδιο, καθώς η έξοδος του μητροπολιτικού πληθυσμού και η πληθυσμιακή ισορροπία όλης της περιφέρειας δε θα γίνουν μέσα σε μια νύχτα. Τότε μόνο, ισότιμες μορφές κοινωνικής συνύπαρξης ολοένα και πιο αποκεντρωτικές και οριζόντιες, θα μπορούν να εμποδίσουν μια επανεμφάνιση των μηχανισμών διαχωρισμένης εξουσίας, μέσω των οποίων το σύστημα θα μπορούσε να ανασυνθεθεί.
Ο καλύτερος τρόπος να στηρίξουμε την ελληνική εξέγερση στην ιβηρική χερσόνησο θα ήταν να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της, με τη διαφορά ότι εδώ η υποβάθμιση δεν είναι τόσο ακραία ούτε το γενικό χρέος, και οι χρηματοπιστωτικές δυνατότητες του Κράτους και τα τέσσερα εκατομμύρια ανέργων δεν είναι ικανά να πυροδοτήσουν μια κοινωνική κρίση. Η αλληλεγγύη με την Ελλάδα, λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να μείνει σ’ ένα συμβολικό επίπεδο και να μη σπάσει το γκέττο, υποφέροντας απ’ όλες τις ασυνέπειες αυτής της αδυναμίας. Έχουμε ήδη δει τις διαφορές μεταξύ των δυο χωρών, που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις αναμφίβολα διαφορετικές εξελίξεις. Η αλήθεια είναι ότι η ισπανική άρχουσα τάξη γνωρίζει πως θα ‘ρθουν ταραγμένοι καιροί και παίρνει τα μέτρα της. Ξεχάστε λοιπόν την “αειφόρο ανάπτυξη” και στρατολογήστε φρουρούς για να διατηρήσουν την τάξη. Είναι αναγκασμένη να διαλέξει μεταξύ του να θυσιάσει τις μάζες ή να κηρύξει πτώχευση, και γνωρίζουμε όλοι πως η πτώχευση δεν περιλαμβάνεται στις προτιμήσεις της. Μια κατασταλτική επίδειξη ισχύος είναι πάντα μεταξύ των χαρτιών που ‘χει στα χέρια της η κάθε κυβέρνηση όταν οι συνδικαλιστική ή πολιτική χειραγώγηση δεν περνάει πια. Η ασυνειδησία του πληθυσμού που θα υποφέρει υπό τα μέτρα οικονομικής διάσωσης του κράτους ενώ ακόμη θα πληρώνει τις υποθήκες του, είναι ένα ανησυχητικό σημάδι των δυσμενών καιρών που θα ‘ρθουν. Η συνείδηση του τί είμαστε και τί πρέπει να γίνουμε, του τί κάνουμε και τί θα ‘πρεπε να κάνουμε, είναι λοιπόν το ερώτημα και το ζητούμενο. Για να ξυπνήσουν απ’ τον λήθαργό τους οι μάζες και ν’ αρχίσουν να ονειρεύονται.
Απόσπασμα απ’ την μπροσούρα “What’s it all about” της ομάδας Troploin (Gilles Dauve, Karl Nesic), απ’ το libcom.org
[…]
-Τί πιστεύετε για τα μπάχαλα των banlieues (προαστείων) τον Οκτώβρη και τον Νοεμβρη του 2005; ανάλογες ταραχές εμφανίζονται στα γαλλικά προάστεια όλα αυτά τα χρόνια. Οι συγκεκριμένες έφτασαν σε ένα ανώτερο επίπεδο;
-Είναι αμφίβολο κατά πόσο τα μπάχαλα του 2005 πήγαν παραπέρα απ’ όσα συνέβαιναν στη Γαλλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Για παράδειγμα, η δυνατότητά τους να πηγαίνουν παραπέρα απ’ την αφορμή της έκρηξής τους, να προσβάλουν στόχους πέραν της αστυνομίας και του άμεσου περιβάλλοντός τους, να εξαπλώνονται πέρα απ’ τις γειτονιές τους, να συνδυάζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες, να βρίσκουν “συμμάχους”, αυτή η ικανότητα δεν αναπτύχθηκε το 2005 περισσότερο απ’ ότι στις περασμένες ταραχές, ενώ αντίθετα πιθανόν να ήταν ακόμα πιο περιορισμένη. Για παράδειγμα, σε αντίθεση με ορισμένες προηγούμενες εξεγέρσεις, αυτή παρέμεινε περιορισμένη σε νέους άρρενες, και δεν αναπτύχθηκε με μορφή πιο “λαϊκών” λεηλασιών. Εννοείται πως δεν ακυρώνουμε τα γεγονότα αυτά. Ωστόσο, δεν βρήκαν πιο οικουμενική απεύθυνση απ’ ότι ας πούμε μερικές απεργίες. Ας το παραδεχθούμε, πολλοί σύντροφοι κρατούν μια πολύ πιο κριτική στάση (και συχνά, καλώς κάνουν) όταν αναλύουν αγώνες σε χώρους εργασίας, παρά όταν αναλύουν μητροπολιτικές εξεγέρσεις. Οι συμπλοκές με την αστυνομία, δεν έχουν καθ’ εαυτόν ένα συγκεκριμένο ανατρεπτικό περιεχόμενο. Τα γεγονότα δεν μιλούν -έτσι απλά- από μόνα τους. Τίποτα δεν είναι ντε και καλά ριζοσπαστικό, ούτε η αντιμπατσική βία, ούτε το γεγονός ότι κάτι εγείρει τη συκοφαντία των μίντια και το μίσος των αστών, ούτε μια περιθωριακή ζωή στην περιφέρεια της μισθωτής εργασίας, ούτε το δωρεάν, ούτε μια ακυβέρνητη χώρα, ούτε η αυτονομία, ούτε καν η κοινότητα, όταν αυτή είναι περιορισμένη σε μιά ομάδα. Δεν είναι κάθε χάος δημιουργικό. Η βία των καταπιεσμένων δεν είναι αυτόματα και ανατρεπτική.
Οι τρέχοντες εργατικοί αγώνες είναι συχνά μαχητικοί, παρόλ’ αυτά γενικά αμυντικοί, “ρεφορμιστικοί” και …συχνά χαμένοι. Ωστόσο, μακράν του να ξεπερνούν τα όριά τους, τα προαστειακά μπάχαλα του 2005 τους συμπληρώνουν, συνεισφέροντας τη δική τους τεθλασμένη διαχωρισμένη στιγμή. Όλα αυτά τα κομμάτια, δεν αλληλεπιδρούν, ούτε αναμειγνύονται, δεν δρέπει το ένα τους σπόρους του άλλου, δεν βοηθά το ένα το άλλο να ξεπεράσουν τα πλαίσιά τους και να παράγουν κάποιο κοινό έδαφος. Την Άνοιξη του 2006, όταν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας των λυκείων και των πανεπιστημίων κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στο Συμβόλαιο Πρώτης Εργασίας (Contrat Première Embauche ή CPE) που αποτελούσε ένα βήμα παραπάνω στην αναλωσιμότητά τους, και τελικά υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αποσύρει το σχετικό νομοσχέδιο, η δράση τους ήταν εντελώς αδιόρατα συνδεδεμένη με τα “απόβλητα” του σχολικού συστήματος που τα ‘χαν σπάσει λίγους μήνες πριν, και οι δράσεις αυτών επίσης είχαν ελάχιστους δεσμούς με τους ανθρώπους της εργασίας. Όλες αυτές οι στιγμές είναι όμως αποτελέσματα μιας ενιαίας αιτίας: της αναλωσιμότητας, υποτίμησης και εντατικοποίησης της εργασίας. Όμως, η αντίσταση σ’ αυτήν, παίρνει την μορφή πολλών παράλληλων αντιθέσεων που επιδεικνύουν ελάχιστη δυνατότητα ή και θέληση να συναντηθούν, τουλάχιστον προς το παρόν.
Ο κόσμος της εργασίας, ακόμα ζητά κάτι θετικό: μια δουλειά, ασφάλιση, έναν καλύτερο (ή έστω χωρίς πολλές περικοπές) μισθό (κανένα απ’ τα παραπάνω δε θα πρεπε να υποτιμάται, και η ικανότητα των εργαζομένων να τα διεκδικούν είναι ένα σημάδι υγειούς μαχητικότητας). Οι εκτός της εργασίας δρουν αρνητικά. Ουδέν μεμπτόν σ’ αυτό. Η επανάσταση εμπεριέχει την αρνητικότητα. Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά επαναστατική διαδικασία, όσο η αρνητική και η θετική δραστηριότητα μένουν διαχωρισμένες. Η κοινωνική παθητικότητα που συχνά εφαρμόζουν αυτοί οι μισθωτοί που έχουν βρει μια δουλειά και φοβούνται μην τη χάσουν, αντηχεί στη βία που γνωρίζει μόνο τους εχθρούς της, κι όχι τους φίλους τους.
-Φαίνεται πως μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει χάσει κάθε επαφή με την νεολαία και τον κόσμο των προαστείων. Αυτήν τη φορά, δεν υπήρξαν ούτε αιτήματα απέναντι στο Κράτος, όπως παλιότερα. Είναι επειδή η νεολαία δεν θρέφει πιά αυταπάτες για το γαλλικό κράτος πρόνοιας ή και τον ίδιο τον καπιταλισμό; Ήταν τα μπάχαλα πιο καταστροφικά απ’ όσο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός; Υπήρξαν τάσεις όπως στη Βρετανία των 80es πχ στο Toxteth όπου πολλοί νέοι αποδοκίμαζαν φωνάζονταν “Μακρύτερες αλυσίδες και μεγαλύτερα κλουβιά” στις ομιλίες αριστερών πολιτικών που ζητούσαν δουλειά και περισσότερη πρόνοια για τους νέους;
-Οι διαχωρισμοί που συνοψίσαμε στην προηγούμενη ερώτηση, αντανακλώνται στις κοινωνιολογικές διαιρέσεις εντός της αριστεράς και των αριστεριστών. Παρόλο που το Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται σε παρακμή, διατηρεί ακόμα ορισμένα οχυρά, κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην παραδοσιακή (αν και μειούμενη) βάση της δυναμικής του, μεταξύ των ειδικευμένων/υψηλόμισθων εργατών, ιδιαίτερα εκεί όπου το συνδικάτο του, CGT, έχει ισχυρή οργάνωση. Στους τομείς αυτούς, δοκιμάζεται απ’ τον ανταγωνισμό της τροτσκιστικής ομάδας Lutte Ouvrière, που προσπαθεί να κλέψει απ’ το ΚΚ την μερίδα του λέοντος της ειρηνικής αντίστασης των αξιοπρεπών μέσων ανθρώπων, και καταδικάζει τους μπάχαλους του 2005 ως εξωτερικό στοιχείο απ’ την “πραγματική” εργατική τάξη, η οποία δε θα κάψει αμάξια. Αυτό που δεν θέλει να κάνει η LO, δεν μπορεί να το κάνει ο χώρος της “αντιπαγκοσμιοποίησης”. Η επιρροή τους έγκειται κυρίως σε μεσοταξικά στοιχεία, και έχουν αποδειχθεί εξίσου ανίκανοι όσο κι όλοι οι άλλοι, στο να πουν κάτι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που (είτε “Λευκοί”, Άραβες, ή Μαύροι) δε ζητούν τίποτε, ούτε δουλειά, ούτε συνδικάτα, ούτε πολιτικές οργανώσεις, ούτε ψήφο, και -προς το παρόν- το μόνο που επιδεικνύουν είναι μια ικανότητα άρνησης.
Κριτική στα γεγονότα του 2005, δε σημαίνει να τα ακυρώνουμε, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι, στην παρούσα κατάσταση, μια τέτοια έκρηξη δεν μπορεί να παράγει παρά τον εαυτό της. Όχι ότι αυτό είναι λίγο, αλλά δεν βγαίνει κάτι απ’ αυτό. Είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα, παρά μια “ανασύνθεση” του προλεταριάτου, για να χρησιμοποιήσουμε την αυτόνομη ορολογία. Δεν είμαστε νοσταλγικοί, αλλά τριάντα ή σαράντα χρόνια νωρίτερα, οι γονείς αυτών των νέων (βόρειας ή μαύρης) αφρικανικής καταγωγής, κατάφερναν να στήσουν μια απεργία από κοινού με τους “Γάλλους” συναδέλφους τους, στη γραμμή παραγωγής.
Οι αγγλικές ταραχές, το 1981 και τα χρόνια που ακολούθησαν, συνέτειναν σε μια σύγκλιση μεταξύ μιας κριτικής της εργασίας απ’ αυτούς που η εργασία απορρίπτει, και μιας σκληρής διεκδίκησης αιτημάτων από μισθωτούς εργαζόμενους. (Βλ. το εξαιρετικό Like a Summer with a Thousand Julys). Δεν εκδίδουμε πιστοποιητικά ποιοτικού ελέγχου ταξικών αγώνων, ωστόσο τα μπάχαλα του 2005 παρέμειναν μέσα στα κοινωνιολογικά και γεωγραφικά όρια των αρχικών εστιών τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πάντοτε θα είναι έτσι.
Αν δουμε τη συνολικότερη εικόνα αυτου του απαλλοτριωμένου πληθυσμού των προαστείων, είναι αμφίβολο ότι οι αυταπάτες έχουν εξαφανιστεί. Ορισμένες απ’ αυτές έχουν όντως μειωθεί, σχετικά με το κράτος πρόνοιας, και τις ρεφορμιστικές ικανότητες της αριστεράς. Άλλες έχουν αυξηθεί, όπως για παράδειγμα σχετικά με τις δυνατότητες μιας πολιτικής λύσης και πολιτικών δικαιωμάτων, με περισσότερους ανθρώπους αποφασισμένους να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους στη ψήφο. Αν υπήρξαν λιγότερα αντικρατικά συνθήματα απ’ ότι στο παρελθόν, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι ντόπιοι προλετάριοι δεν έχουν πια και πολλές απαιτήσεις απ’ το Κράτος. Έχει να κάνει με το ότι το κίνημα (Νοέμβρης 2005-Άνοιξη 2006) δεν έφτασε το στάδιο όπου μια απόρριψη του Κράτους θα μπορούσε να εμφανιστεί στο πρόγραμμά του. Οι άνθρωποι ακόμα περιμένουν πολλά απ’ τους πολιτικούς, όχι τόσο απ’ το Κράτος ώς έχει τώρα, αλλά από ένα Κράτος που θα πρεπε να ανακαινισθεί κατά κάποιον τρόπο, που κανείς δεν ξέρει ακριβώς.
-Ακούμε ότι μια ισλαμική οργάνωση εξέδωσε φετφά (θρησκ. καταδίκη) ενάντια στους ταραχοποιούς. Ποιός ήταν ο ρόλος των μουλλάδων και των ισλαμικών ομάδων στα μπάχαλα; Αποτελεί η θρησκεία μεγάλο πρόβλημα στα προάστεια και τί αντιστάσεις μπορεί να βρει στα προάστεια;
-Υπήρξε όντως φετφάς κατά των ταραχοποιών, ο οποίος βέβαια είχε ελάχιστο ή και καθόλου αντίκρυσμα: Το ισλάμ ούτε ενέπνευσε τους εξεγερμένους ούτε ήταν ικανό να τους σταματήσει. Είναι κι αυτό μια ικανοποίηση. Κι ας παραλληρούν τα μίντια για τον αύξοντα ισλαμικό πολιτικό φανατισμό μεταξύ των νεολαίων των προαστείων. Δυστυχώς, στις περιοχές όπου κατοικούν πολλοί άνθρωποι απ’ τη Βόρεια ή την Μαύρη Αφρική, την Ασία και την Τουρκία, το ισλάμ παίζει όντως έναν συντηρητικό ρόλο, όχι άμεσα πολιτικό, αλλά με ευρύτερη επιρροή απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια. Τον άνεργο γιο ενός πρώην ανειδίκευτου αλγερινού ή μαροκκινού εργάτη αυτοβιομηχανίας, τον απασχολεί περισσότερο το κοράνι, απ’ ότι τον πατέρα του όταν εργαζόταν σε κάποια φάμπρικα της Citroën. Αυτό ας γίνει αφορμή για να παρατηρήσουμε ότι η απο-κοινωνικοποίηση που προκλήθηκε απ’ την παρακμή των μεγάλων εργοστασίων δεν είναι αρκετή για να παράγει ένα κινούμενο, απεδαφικοποιημένο και δυνητικά οικουμενικό “νέο” προλεταριάτο, έτοιμο για μια κοινωνική κριτική την οποία οι προηγούμενοι βολεμένοι εργάτες παγιδευμένοι στα ζόρια και τους μύθους της εργασίας, υποτίθεται ότι ήταν ανίκανοι να παράγουν.
Όσο μεταφυσική και να είναι η θρησκευτική κριτικής της κοινωνίας γενικά και του καπιταλισμού συγκεκριμένα, βασίζεται σε μια μορφή κοινότητας που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο από μια ανώτερη μορφή κοινότητας, μια προλεταριακή και κατόπιν μια ανθρώπινη κοινότητα, που οφείλει ακόμα να αποδείξει την ιστορική εγκυρότητά της. Μέχρι τότε, η θρησκεία ήρθε και θα μείνει, ή ακόμα και θα αναπτυχθεί, όπως υποστηρίξαμε στο The Continuing Appeal of Religion.
[…]
-Υπάρχει κάποια θέση σας που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, ή άλλες ιστορικές υποθέσεις που αποδείχθηκαν έγκυρες;
-Ένα σημαντικό σημείο που επιβεβαιώθηκε τα τελευταία 20-30 χρόνια ήταν αυτό: Η “κρίση” και η φτώχεια δεν είναι ικανές από μόνες τους να προκαλέσουν επαναστατικές απόπειρες. Ένα άλλο που διαψεύσθηκε: Αντίθετα με τα όσα περιμέναμε, η παγκόσμια ανάπτυξη του συστήματος της μισθωτής εργασίας, δεν επιφέρει αναγκαία και μεγαλύτερη προλεταριοποίηση. Χάρη στην αύξουσα βιομηχανοποίηση πρώην υποανάπτυκτων χωρών, από τις μεξικανικές maquiladoras (κέντρα όπου στέλνονται βορειοαμερικανικά υλικά για κατεργασία, λόγω πενιχρών μισθών, κι έπειτα επιστρέφονται στις χώρες απ’ όπου εισήχθησαν, για πώληση) μέχρι τα κινέζικα sweatshops (επίσης εργοστάσια κακοπληρωμένης, πολύωρης, συχνά και παιδικής, εργασίας άνευ όποιας εργατικής νομοθεσίας), υπάρχουν αφενός ολοένα και περισσότεροι προλετάριοι, αλλά απ’ την άλλη χωρίς να εμφανίζεται κάποιο προλεταριακό κίνημα. Η θεωρία μπορεί να αντιληφθεί μόνο την αλλαγή. Το να είναι κανείς μέρος μιας “πρωτοπορείας” σημαίνει να προσπαθεί να μένει όσο το δυνατόν λιγότερο πίσω.
Ελλάδα, Δεκέμβρης 2008 Το προλεταριάτο έδειξε στο παγκόσμιο προλεταριάτο τον ουσιαστικό δρόμο που πρέπει να πάρει – ICG
“Η συνθήκη για μια νικηφόρα εξέγερση είναι το γεγονός ότι εξαπλώνεται” [2]
Όπως δείξαμε στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, η διεθνής προλεταριακή εξέγερη ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό συνεχίζει να εκτυλίσσεται τους τελευταίους μήνες, καθώς η αστική κοινωνία συνεχίζει να επιβάλλει τις καταστροφικές συνθήκες της ωθώντας στη φτώχεια τον πληθυσμό του πλανήτη. Εξέγερση που εκφράστηκε μέσα απ’ τους αγώνες των φυλακισμένων, των μεταναστών χωρίς χαρτιά, των φοιτητών, των περιθωρειοποιημένων. Αυτοί, κράτησαν αρκετούς μήνες, μέχρι τη γενίκευση του αγώνα τον Δεκέμβρη του 2008. Με τον τρόπο αυτό, προείκαζαν το τί μπορεί και μέλει να συμβεί σε άλλες χώρες, ενώ έδιναν το στίγμα του δρόμου που πρέπει να ακολουθηθεί. Μ’ άλλα λόγια, αυτό το διεθνές και διεθνιστικό εγχείρημα κατά του καπιταλισμού κέρδιζε συνεχώς έδαφος στην Ελλάδα, μέχρι τη σαρωτική εξέγερση του Δεκέμβρη, που πυροδοτήθηκε απ’ τη δολοφονία του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους ένοπλους μπράβους αυτού του άθλιου κοινωνικού συστήματος.
Οι τοίχοι, η απομόνωση, οι διαχωρισμοί που ο καπιταλισμός είχε υψώσει παντού, μέσα από κάθε λογής ασυναρτησίες που στόχευαν όλες τους στην άρνηση του προλεταριακού αγώνα, γκρεμίστηκαν από το ίδιο το προλεταριακό κίνημα, ωστόσο αυτό δεν ξεπέρασε χωροχρονικά τη χώρα αυτή και μόνο στιγμές της αποκορύφωσης του αγώνα. Αυτό συνέβη γιατί οι προλετάριοι που βγήκαν στους δρόμους δεν βγήκαν απλά ως τέτοιοι: δηλαδή εργάτες ή άνεργοι, ντόπιοι ή ξένοι, με χαρτιά ή χωρίς, φοιτητές ή νεολαίοι απ’ τις εργατογειτονιές, νέοι (ακόμα και παιδιά!) ή γέροι, άνδρες ή γυναίκες, νόμιμοι ή παράνομοι, κουκουλοφόροι ή με τα πρόσωπά τους, μαθητές ή καθηγητές, επαρχιώτες ή μητροπολιτάνοι, αλλά ακριβώς επειδή το κίνημα, καταφεύγοντας σε όλα τα διαθέσιμα μέσα (φυλλάδια, διαδίκτυο, αφίσσες, εφημερίδες κλπ) ανοιχτά αρνήθηκε όλες αυτές τις κατηγοριοποιήσεις με τις οποίες ο ιστορικός εχθρός προσβάλει και προσπαθεί να αποδυναμώσει και να ρευστοποιήσει αυτό το εξαιρετικό και γενναίο κοινωνικό κίνημα.
Οι πρώτες εκφράσεις αυτού του κινήματος ώστε να απλωθεί στον κόσμο διακήρυσσαν: “Ποιοι βρισκονται πίσω από την εξέγερση; Ποιών οι ενέργειες,οι δράσεις,οι κινήσεις κρατούν και φουντώνουν τη φλόγα της; Των αναρχικών; Των μαθητών; Των μεταναστών; Των άνεργων και καταφρονεμένων; Των νεολαίων από τα πλούσια βόρεια και νότια προάστια; Των τσιγγάνων; Των χουλιγκάνων; Των εργατών; Oλων αυτών και πολύ περισσότερων είναι οι ενέργειες,οι δράσεις,οι κινήσεις της εξέγερσης και όλες αυτές μαζί σχηματίζουν την ασταμάτητη λάβα που ξύπνησε όταν η πρόστυχη αδιανόητη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη συντάραξε την Ελλάδα το βράδυ του Σαββάτου“. [3] Πέρα από τους περιορισμούς που περιλαμβάνουν αυτά τα πρώτα γραπτά μανιφέστα, ανατρέχουν σ’ αυτό που τα μίντια προσπαθούν να αποκρύψουν, διακηρύσσοντας ανοιχτά πως η εξέγερση αυτή ανήκει σε όλους.
Στη διάρκεια των γαλλικών προαστειακών ταραχών, ο διαχωρισμός και η υποτίμηση πέρασαν στο ντούκου, ακόμα και σε σημείο ανοιχτής προσβολής, στο όνομα του προλεταριάτου, των προλεταρίων αυτών που είχαν εξεγερθεί. Στην Ελλάδα, η αστική τάξη χρησιμοποίησε κάθε διαθέσιμο μέσο προκειμένου να απαξιώσει τις ταραχές ή τουλάχιστον να τις περιορίσει σε ζήτημα ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών. Ωστόσο, το κίνημα πέτυχε να γελοιοποιήσει όλες αυτές τις προσπάθειες, κι ακόμα να εκθέσει τους λακέδες του Κράτους, ως τέτοιους. Τα μίντια, η φωνή των εχθρών μας, διακήρυσσαν παντού πως δεν είναι παρά ένα θέμα αντιμετώπισης “απλως” ενός τσούρμου αναρχικών, χούλιγκανς και πιτσιρικάδων, μόνος σκοπός των οποίων δεν είναι τίποτα άλλο από την “τυφλή βία”, όμως η γενίκευση των ταραχών, και ο λόγος που παρήγαγαν, επιβεβαιώνοντας την προλεταριακή κι επαναστατική φύση τους, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για αμφιβολίες, στους προλεταρίους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών. Οι διακηρύξεις τους έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν ήταν απλά θέμα αλλαγής μιας δεξιάς κυβέρνησης με μια πιο αριστερή, ή κατά μιας μορφής διακυβέρνησης και υπέρ μιας άλλης, ή αλλαγής της κυβέρνησης ώστε τα πράγματα να επιστρέψουν στην ομαλότητα. Το αντίθετο μάλιστα, αυτή η ίδια η ομαλότητα, η καθημερινή ρουτίνα, αποκηρύχθηκε από την προλεταριακή ταραχή γι αυτό που ήταν: μισθωτή σκλαβιά και διαρκής εκβιασμός. Το κίνημα φτύνει την αλήθεια του στην μούρη των αντεπαναστατικών ψευτοαιτημάτων.
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό το προλεταριάτο μέσα στον καπνό της μάχης ξεκαθάριζε τόσο αδιαμφισβήτητα τους επαναστατικούς στόχος του. Ένα φυλλάδιο συντρόφων μας γράφει: “Είμαστε κομμάτι μιας εξέγερσης της ζωής ενάντια στον καθημερινό θάνατο που επιβάλλουν οι υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις” [4]. Και συνεχίζει: “Στήνουμε τέλος ένα γερό οδόφραγμα στην μίζερη κανονικότητα ενός κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης. Στην παρούσα συγκυρία, ότι πιο σημαντικό διακυβεύεται είναι η ενίσχυση αυτού του οδοφράγματος απέναντι στον ταξικό εχθρό.”
Πόσο υπέροχη κατάφαση του προλεταριάτου ως τάξη! Και πόσο τρομαχτική (για την μπουρζουαζία) επανοικειοποίηση του προλεταριακού αγώνα για την καταστροφή του κοινωνικού συστήματος και της κυρίαρχης τάξης! “Μιλάμε επίσης πάνω στην ιστορική συγκυρία της ανασύνθεσης ενός νέου ταξικού υποκειμένου, που από παλιά κουβαλά την υπόσχεση ότι θα αναλάβει τον ρόλο του νεκροθάφτη του καπιταλιστικού συστήματος. Θεωρούμε ότι το προλεταριάτο δεν υπήρξε ποτέ τάξη εξαιτίας της θέσης του, αλλά αντίθετα συγκροτείται ως τάξη για τον εαυτό της πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης με τα αφεντικά, πρώτα πράττοντας και μετά συνειδητοποιώντας την πράξη του.” [5]
Το προλεταριάτο ξαναγεννιέται όταν βγαίνει στους δρόμους. Το προλεταριάτο ψηλαφεί και προσδιορίζει τον εαυτό του αντιμέτωπο με το κεφάλαιο, την ακριβή επαναστατική θεωρία που διαπιστώνουν έπειτα οι πρωτοποριακές εκφράσεις. Την ίδια την έννοια του προλεταριάτου, πάντα κακοποιημένη, διαστρεβλωμένη, κοινωνιολογικοποιημένη, συνήθως περιορισμένη στους παραδιοσιακούς βιομηχανικούς εργάτες και συστηματικά αδειασμένη από τις κοινωνικά αντίρροπες δυνάμεις της αντεπανάστασης, ξαναδιεκδικείται εδώ από τους συντρόφους μας: το προλεταριάτο συνιστά τον εαυτό του στην αντιπαράθεση με το κεφάλαιο! το προλεταριάτο υφίσταται ως μια δύναμη ενάντια στην “μισθωτή εργασία που παραμένει πάντα ένας εκβιασμός” [6].
Αυτό που δεν μπορεί πια να κρατηθεί μυστικό είναι η γενίκευση των ταραχών, ούτε σε εθνικό ούτε σε διεθνές επίπεδο, ο παλιός μας εχθρός μπορεί πια να συνεχίσει να εξηγεί, μέσα απ’ όλα τα μίντια/μέσα που έχει στη διάθεσή του, ότι “η δεξιά κυβέρνηση έκανε λάθη”, και ότι “θα έπρεπε να παραιτηθεί”. ΄Όμως αμέτρητες προκηρύξεις και μανιφέστα εκδόθηκαν για να αποκηρύξουν αυτό το άθλιο ψέμα.
“Πολιτικοί και δημοσιογράφοι τριγυρνάνε κομπάζοντας και προσπαθούν να υποβάλλουν πάνω στο κίνημα μας την δική τους αποτυχημένη λογική. Σύμφωνα με αυτή την λογική εξεγειρόμαστε γιατί η κυβέρνηση μας είναι διεφθαρμένη ή γιατί θέλουμε περισσότερα από τα λεφτά τους ή από τις δουλειές τους. Αν σπάμε τις τράπεζες αυτό είναι γιατί αναγνωρίζουμε πως τα λεφτά είναι μια βασική αιτία της θλίψης μας. Αν σπάμε βιτρίνες δεν είναι γιατί η ζωή είναι ακριβή, αλλά γιατί οι ανέσεις μας εμποδίζουν να ζήσουμε με κάθε κόστος. Αν χτυπάμε την αισχρή αστυνομία, δεν το κάνουμε μόνο για να εκδικηθούμε για τους νεκρούς συντρόφους μας, αλλά γιατί ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτόν που επιθυμούμε θα στέκονται πάντα ως εμπόδιο.” [7]
Είναι ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας για τον αγώνα που εξελίσσεται ότι το προλεταριάτο δεν κάνει το λάθος να ταυτίζει τον εχθρό του με την μιά ή την άλλη κυβέρνηση ή κόμμα. Ο εχθρός δεν είναι καν όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα ως σύνολο και μόνο, αλλά το ίδιο το χρήμα, το κεφάλαιο, οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής! Σε αντίθεση με όλες τις αντι-τρομοκρατικές εκστρατείες που στήνουν όλα τα κράτη του κόσμου για να σταθεροποιήσουν το δικό τους μονοπώλιο τρόμου, οι προλετάριοι της Ελλάδας που βγήκαν στο δρόμο πολεμούν φωνάζοντας: “Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά – καμμιά ειρήνη με τ’ αφεντικά!”
Ο προλεταριακός ξεσηκωμός στην Ελλάδα φώτισε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο με θετικές προτάσεις αλλά και με τη ριζοσπαστική κριτική της σημερινής κοινωνίας, χωρίς ωστόσο να ζητά κάτι από την αρμόδια εξουσία, κάτι που προφανώς είναι κι αυτό που ανησύχησε περισσότερο την παγκόσμια αστική εξουσία σε διεθνές επίπεδο. Για να επαναλάβουμε τις επαναστατικές εκφράσεις των αγωνιζώμενων προλεταρίων: “Η εξέγερση του Δεκέμβρη δε διατύπωσε συγκεκριμένα αιτήματα ή διεκδικήσεις επειδή ακριβώς τα υποκείμενα που την διεξήγαν βιώνουν καθημερινά και, επομένως, γνωρίζουν την άρνηση της κυρίαρχης τάξης να ικανοποιήσει κάθε τέτοιο αίτημα. Τα ψελλίσματα της αριστεράς που, αρχικά, διεκδίκησε την παραίτηση της κυβέρνησης αντικαταστάθηκαν ταχύτατα από έναν σιωπηλό τρόμο και από την αγωνιώδη προσπάθειά της να εκτονωθεί το ανεξέλεγκτο εξεγερτικό κύμα. Η απουσία οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής διεκδίκησης αντανακλά μια υφέρπουσα (και ίσως ασυνείδητη ακόμα) διάθεση ριζικής εναντίωσης και ξεπεράσματος των υπαρχουσών εμπορευματικών σχέσεων και δημιουργίας ποιοτικά καινούργιων” [8].
Σε αντίθεση με άλλες χώρες (όπου το προλεταριάτο δεν βγαίνει στο δρόμο όταν πρέπει, όταν οι μετανάστες χωρίς χαρτιά και οι κρατούμενοι καταστέλλονται, όταν ανοιχτά ρατσιστικές πράξεις τελούνται) η ισχύς του κινήματος στην Ελλάδα βασίζεται στο γεγονός ότι η αστική τάξη και τα διάφορα όργανά της δεν επιτυγχάνουν να απομονώσουν τα διάφορα κομμάτια του προλεταριάτου, τα οποία πριν το Δεκέμβρη, είχαν δώσει από κοινού παραδειγματικούς αγώνες που αντήχησαν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, και στο εξωτερικό. Αναφερόμαστε στα κομμάτια που δέχονται την μεγαλύτερη καταστολή σε καθημερινή βάση -τους κρατούμενους, τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους μετανάστες, την νεολαία, και τον “αντισυμβατικό” χώρο- σε παγκόσμιο επίπεδο, όλους αυτούς τους προλετάριους που βρίσκονται σε μη-κανονικές και επισφαλείς καταστάσεις, κακοπληρωμένες εργασίες, που αναμφισβήτητα πυροδότησαν το κίνημα.
Το προλεταριάτο στην Ελλάδα έχει αποδείξει την τόλμη του με το να μη φοβάται να δείξει την αλληλεγγύη του με αυτά τα κομμάτια που βρίσκονται ριζικά αντιμέτωπα με τον καπιταλισμό και το Κράτος. Και πράγματι, ήταν ο αγώνας των κρατουμένων, των μεταναστών χωρίς χαρτιά, και των περιθωριοποιημένων που εμψύχωσε όλο το προλεταριάτο, σαν αγώνας δικός του, και γέννησε το κίνημα. Ήδη τον Νοέμβρη του 2008, ο αγώνας των φυλακισμένων βγήκε στην επιφάνεια, με πάνω από 7.000 από τους 12.000 κρατούμενους να συμμετέχουν σε μια σειρά οργανωμένων διαμαρτυριών (μεταξύ των οποίων η συλλογική απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 3 του μηνός). [9] Η μπουρζουαζία στάθηκε ανίκανη να κρατήσει τον αγώνα υπό τον έλεγχό της, και η διαμαρτυρία ξεχύθηκε στους δρόμους, όπως μπορεί να φανεί και από τη ριζοσπαστικοποίηση της διαδήλωσης της 17ης Νοέμβρη [10]. Μικρές ομάδες διεξήγαγαν ενέργειες άμεσης δράσης καθ’ όλον τον Νοέμβρη. Δράσεις ενάντια στην καταστολή κι επίσης ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο, όπως η καταστροφή καμερών επιτήρησης σε αρκετά στρατηγικά σημεία. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας έφτασε μακριά στο εξωτερικό, και αποτέλεσε ένα πρώτο κάλεσμα για διεθνή αλληλεγγύη. Μέσα στα πλαίσια του ίδιου κινήματος ήρθε ο αγώνας διαφόρων ομάδων μεταναστών και μεταναστών χωρίς χαρτιά που επίσης ξεκίνησαν μια απεργία πείνας, μαζί με άλλες διαδηλώσεις και δράσεις (όπως η κατάληψη του δημαρχείου των Χανίων). Αυτό έδωσε μια νέα ώθηση στο προλεταριακό κίνημα που εκδηλώθηκε βίαια σε πολλές πόλεις, και ιδιαίτερα στην Αθήνα, από τις 5 Δεκέμβρη. Σύντομα, δε θα περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς αγώνες, και παντού η αθηναϊκή δημοκρατίια απαντούσε με ωμή καταστολή, οδηγώντας στο θάνατο του Αλέξη, που ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Απο κείνη τη στιγμή, τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο. Δεν είναι εφικτό να παρουσιάσουμε ένα λεπτομερές χρονικό του κινήματος, αλλά μπορούμε να τονίσουμε κάποια από τα συνθετικά στοιχεία του: “Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η δολοφονία ξεσπούν αυθόρμητες πορείες και συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας, καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΟΕΕ και η Νομική, ενώ γίνονται επιθέσεις σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους σε πολλές περιοχές. Πορείες, συγκεντρώσεις και επιθέσεις εκδηλώνονται στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τα Γιάννενα, την Κομοτηνή, την Ξάνθη, τις Σέρρες, τη Σπάρτη, την Αλεξανδρούπολη, τη Μυτιλήνη. Στην Πατησίων οι συμπλοκές διαρκούν όλη νύχτα. Έξω από το Πολυτεχνείο τα ΜΑΤ κάνουν χρήση πλαστικών σφαιρών. Την Κυριακή 7/12 χιλιάδες άνθρωποι πορεύονται προς τη ΓΑΔΑ επιτιθέμενοι στις αστυνομικές διμοιρίες και ακολουθούν πρωτοφανούς έντασης συγκρούσεις στους δρόμους του κέντρου που διαρκούν μέχρι αργά τη νύχτα. Από τα γεγονότα υπάρχουν πολλοί διαδηλωτές τραυματίες και αρκετοί συλληφθέντες. Από τη Δευτέρα το πρωί μέχρι σήμερα η εξέγερση γενικεύεται. Οι τελευταίες ημέρες είναι γεμάτες από αναρίθμητα κοινωνικά γεγονότα: μαχητικές μαθητικές κινητοποιήσεις με πορείες και -σε πολλές περιπτώσεις- επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα αλλά και συγκρούσεις με τους μπάτσους τόσο στις γειτονιές της μητρόπολης όσο και σε ολόκληρη τη χώρα, μαζικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας κατά τις οποίες γίνονται επιθέσεις σε τράπεζες, πολυκαταστήματα και υπουργεία, πολιορκία της Βουλής στο Σύνταγμα, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, συγκρουσιακές πορείες και επιθέσεις σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους σε πολλές πόλεις.” [11]
Άλλες αναφορές που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο, μαρτυρούν πόσο ακατάβλητη ήταν η εξαίσια προλεταριακή λύσσα, αλλά και πόσο στοχευμένη ήταν η βία της: “Όλοι μαζί με τις διαφορές μας γράφουμε ιστορία και συγκλονίζουμε όλο τον πλανήτη. Η εξέγερση αυτή όχι μόνο δεν θα σταματήσει αλλά προορίζεται να μεταλαμπαδευτεί σε όλη την Ευρώπη και σε όλη την υφήλιο. Σε αυτό το πλαίσιο είναι κατανοητός ο πανικός της εξουσίας Όμως τίποτε δεν συγχωρεί,τίποτε δεν δικαιολογεί,τίποτε δεν κάνει ανεκτό το απίστευτο πρωτοφανές όργιο βίας που αυτή καθημερινά και αδιάκοπα εξαπολύει. Πόσο μάλλον όταν αυτή η βία παραμένει χωρίς καταγραφή ή αφόρητα διαστρεβλωμένη από την ξεφτιλισμένη τηλεόραση. Σύντροφοι μας έχουν υποστεί απρόκλητους ξυλοδαρμούς,μαθητές χτυπιούνται ανελέητα,φασίστες στην επιθανάτια αγωνία τους βγάζουν ατιμώρητα τα όπλα τους, ασφαλίτες οργιάζουν ανεξέλεγκτα,μετανάστες απειλούνται οι ζωές τους αλλά για τα κανάλια υπάρχουν μόνο σπασμένα μαγαζιά και “εγκληματικό” πλιάτσικο. Για κακή τους τύχη τους έχουν απομείνει μόνο γηραλέες νοικοκυρές και λοιπά φοβισμένα ανθρωπάκια όπως και τα τελειωμένα φασιστοειδή. Η οργή μας και για αυτά δεν έχει όριο και στο εξής ας προσέχουν. Η Εξέγερση μετατρέπει το αδύνατο σε δυνατό, Είναι το όνειρο που ξυπνάει όταν ο προηγούμενος ατελείωτος εφιάλτης τελειώνει. Γιατί σύντροφοι ήταν εφιάλτης αυτό που ζούσαμε πριν στα Δυτικά προαστεία,στην Αθήνα,στον Κόσμο ολόκληρο. Μέσα σε μια άσχημη πνιγερή πόλη, να φτύνουμε καθημερινά τη μιζέρια μας να σκοτώνουμε τη φαντασία μας να φοβόμαστε τον διπλανό μας να μένουμε αβοήθητοι στην ανημπόρια μας να βομβαρδιζόμαστε από γιαλαντζί διαφημίσεις να νομίζουμε ότι αξίζουμε γι’αυτά που έχουμε και όχι για αυτά που είμαστε. Αλέξη σε ντρεπόμαστε εκεί που βρίσκεσαι γιατί χρειάστηκε το δικό σου αίμα για να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη μας και να ζήσουμε το όνειρο της ζωής. Όμως αν εμείς σε ντρεπόμαστε,οι άλλοι τώρα σε τρέμουν με ένα τρόμο που παραλύει τα σωθικά τους. Πρώτα-πρώτα οι ασφαλίτες που μεταμφιέζονται σε εξεγερμένους για να απαγάγουν μαθητές στα μπουντρούμια της ασφάλειας. ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ! ΑΠΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΥΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ, Έρχεται η τιμωρία τους και κανένα βαθύ κράτος δεν θα τους σώσει. Είστε εσείς που σπέρνετε τη χειρότερη κινδυνολογία,την ποταπή ηττοπάθεια,τον εξωφρενικό φόβο κι όλα αυτά για να γλιτώσετε το τομάρι σας. Δεν θα το γλιτώσετε! Δεν είστε όμως μόνο εσείς που κάνετε τα παραπάνω. ΌΛΑ τα κοινοβουλευτικά κόμματα ζουν την αγωνία τους και σκίζονται για να εκτονώσουν την εξέγερση. Οι μικροαστοί που δεν μπορούν να διανοηθούν τη ζωή τους χωρίς το μαγαζάκι τους, αφυδατωμένες υπάρξεις που ζουν μόνο για την είσπραξη χρήματος, ζουν και αυτοί τον υπαρξιακό τους φόβο. Δεν χρειάζεται να μας φοβούνται τόσο! Εκτός από αυτούς που ενεργά και ξετσίπωτα βοηθουν τη δολοφονική εξουσία, οι υπόλοιποι θα αφεθούν στην αβάσταχτη μιζέρια τους. Και μπράβο στους μικροαστούς που υπερβήκαν τους εαυτούς τους και συμμετείχαν στα γεγονότα από τη σωστή πλευρά. Όσο κι αν αποσιωπάται δεν είναι λίγοι! Όμως αρκετά γράψαμε για τη μικροαστική τάξη… Η ιστορία γράφεται τώρα από άλλες δυνάμεις και αυτές οι δυνάμεις θα ενισχύσουν συντριπτικά την παρουσία τους τις επόμενες μέρες. Μετά από 6 μέρες κολοσσιαίων συγκρούσεων ΣΗΜΕΡΑ ξεκινά μοιραία ο δεύτερος γύρος με νέες κορυφώσεις,νέα ορόσημα,νέες ανατάσεις. ΣΗΜΕΡΑ είναι το νέο ραντεβού της ιστορίας στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια. Εκεί θα είναι οι μαθητές που έχουν υποστεί τη χειρότερη αστυνομική βία. εκεί θα είναι οι εξεγερμέοι φοιτητές του 2006-2007. εκεί θα είναι οι άνεργοι που πάλευαν χρόνια με την κατάθλιψη και την ταπείνωση. εκεί θα είναι οι εργάτες που θα λουφάρουν από τη δουλειά τους και που τις τελευταίες μέρες βλέπουν με άλλο τσαμπουκά το αφεντικό τους. εκεί θα είναι οι μετανάστες που για χρόνια ξέρουν ήδη τί σημαίνει χούντα. εκεί θα είμαστε και μεις από τα δυτικά προάστια και που για δεκαετίες σπαρασσόμασταν από τους πιο γελοίους τοπικισμούς. ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ” [12]
[…] (Στμ* στο σημείο αυτό παρακάμψαμε ένα εκτενές κομμάτι της ανάλυσης που επικρίνει ακόλουθο μέρος της άνωθεν προκήρυξης μιας και καθώς αυτή δε διαδραμάτισε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στα γεγονότα στην Ελλάδα, μια τέτοια εμβάθυνση ήταν κουραστική και κάπως αποπροσανατολιστική)
Σ’ αυτήν την ιστορική εποχή των τόσο ισχυρών διαχωρισμών στο εσωτερικό του προλεταριακού κινήματος, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των αγώνων στην Ελλάδα, όπως αναφέραμε νωρίτερα, είναι η δύναμη που επιδεικνύει το κίνημα στο να υπερπηδά όλους τους διαχωρισμούς και τις διαιρέσεις που παίζουν κρίσιμο ρόλο για την αστική κυριαρχία. Ενάντια στο καθιερωμένο σνομπάρισμα, ενάντια στο ρατσισμό που είναι έμφυτος στον καπιταλισμό, ενάντια στους νοικοκυραίους-ευηπόληπτους πολίτες, το προλεταριάτο έβαλε πλάτη για την υπεράσπιση των δικών του συμφερόντων, πίσω από τους κρατούμενους, τους μετανάστες, της νεολαίας και όλων των κομματιών του που συνήθως απομονώνονται. Συνήθως αντιμετώπιζαν το καθένα ξεχωριστά τις συνασπισμένες δυνάμεις της αστικής τάξης, τον Δεκέμβρη όμως ενώθηκαν και βγήκαν μαζί στους δρόμους, ανάβοντας μια φωτιά που οι λάμψη της έγινε αντικείμενο θαυμασμού από προλεταρίους σε όλο τον κόσμο.
Μακράν του να κλείσουν τα μάτια μπροστά στο πρόβλημα του ρατσισμού και των άλλων διαχωρισμών που πάντοτε χρησιμοποιούνται για τη διατήρηση της καπιταλιστική κυριαρχίας και καταπίεσης, [13] το κίνηματο αντιμετώπισε ως έχει, και πολλές συζητήσεις και προκηρύξεις αναφέρονται στο ζήτημα των μεταναστών και των ξένων. Η ταξική συνείδηση επιβεβαιώθηκε ενάντια στις πάντοτε παρούσες διαιρέσεις, και οι πρωταγωνιστές έκαναν ξεκάθαρο ότι μάχονται πλάι-πλάι με τους ντόπιους προλετάριους όπως επίσης με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
“…Μέσα στα πλαίσια της γενικότερης κινητοποίησης, με ατμομηχανή τα μαθητικά συλλαλητήρια, υπάρχει και μια μαζική συμμετοχή της δεύτερης γενιάς των μεταναστών και αρκετών προσφύγων. Οι πρόσφυγες κατεβαίνουν μεμονωμένα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, με έναν αυθορμητισμό και με μια ορμή που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις τους. Αυτή τη στιγμή, είναι το πιο μαχητικό κομμάτι των ξένων στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ λίγα αυτά που έχουν να χάσουν. Τα παιδιά των μεταναστών κινητοποιούνται μαζικά και δυναμικά κυρίως μέσα στα πλαίσια των σχολικών και φοιτητικών δράσεων ή μέσα από τις οργανώσεις της αριστεράς και της άκρας αριστεράς. Είναι και το πιο ενταγμένο κομμάτι των μεταναστών, το πιο θαρραλέο. Δεν είναι σαν τους γονείς τους, που ήρθαν με σκυμμένο το κεφάλι σαν να ζητιανεύανε ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μέρος της ελληνικής κοινωνίας, καθώς δεν γνώρισαν άλλη. Δεν ζητιανεύουν κάτι, διεκδικούν δυναμικά να είναι ισότιμοι με τους Έλληνες συμμαθητές τους. Ισότιμοι στα δικαιώματα, στο δρόμο, στα όνειρα. Για μας, τους οργανωμένους, είναι ένας δεύτερος γαλλικός Νοέμβρης του 2005. Δεν είχαμε ποτέ αυταπάτες ότι, όταν η οργή του κόσμου ξεχειλίσει, θα μπορούσαμε να την κατευθύνουμε. Παρά τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ δεν μπορέσαμε να πετύχουμε τέτοιες μαζικές αντιδράσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουν οι δρόμοι. Η κραυγή που ακούγεται είναι για τα 18 χρόνια βίας, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, εξευτελισμού. Αυτές οι μέρες είναι και δικές μας. Αυτές οι μέρες είναι για τους εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες, δολοφονημένους στα σύνορα, στα τμήματα, στους χώρους εργασίας. Είναι για τους δολοφονημένους από μπάτσους ή αγανακτισμένους πολίτες. Είναι για τους δολοφονημένους επειδή πέρασαν τα σύνορα, επειδή δούλευαν σαν σκυλιά, επειδή δεν σκύψανε το κεφάλι, για το τίποτα. Είναι για τον Γκραμόζ Παλούσι, τον Λουάν Μπερντελίμα, τον Εντισόν Γιάχαϊ, τον Τόνι Ονόυχα, τον Αμπντουρακίμ Ιντρίζ, τον Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ και τόσους άλλους που δεν ξεχάσαμε. Αυτές οι μέρες είναι για την καθημερινή αστυνομική βία που έχει μείνει αναπάντητη, ατιμώρητη. Είναι για τον εξευτελισμό στα σύνορα, στα κέντρα αλλοδαπών που συνεχίζεται ακόμα. Είναι για τις κατάφωρες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, για τους μετανάστες και πρόσφυγες που είναι άδικα στις φυλακές, για τη δικαιοσύνη που μας στερήθηκε. Ακόμα και τώρα, στις μέρες και νύχτες του ξεσηκωμού, οι μετανάστες πληρώνουν βαρύ τίμημα με επιθέσεις ακροδεξιών και μπάτσων, με απελάσεις και ποινές φυλάκισης που τα δικαστήρια μοιράζουν με χριστιανική αγάπη σε εμάς τους άπιστους. Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται αμείωτη για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, στα ολυμπιακά έργα, στην Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για τη μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. Αυτές οι μέρες είναι για το τίμημα που πληρώνουμε απλά για να υπάρχουμε, να αναπνέουμε. Είναι για όσες φορές σφίξαμε τα δόντια, για τις προσβολές που ανεχτήκαμε, τις ήττες που χρεωθήκαμε. Είναι για όσες φορές δεν αντιδράσαμε, ενώ είχαμε όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι για όσες φορές αντιδράσαμε και ήμασταν μόνοι, γιατί ο θάνατος και η οργή μας δεν χώραγε σε σχήματα, δεν έφερνε ψήφους, δεν πουλούσε στα δελτία των 8. Αυτές οι μέρες είναι όλων των περιθωριακών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων με τα δύσκολα ονόματα και τις άγνωστες ιστορίες. Είναι για όσους πεθαίνουν καθημερινά στο Αιγαίο και στον Έβρο, για όσους δολοφονούνται στα σύνορα ή στην Πέτρου Ράλλη, είναι των τσιγγάνων στο Ζεφύρι, των ναρκομανών στα Εξάρχεια. Αυτές οι μέρες είναι των παιδιών της Μεσολογγίου, των ανένταχτων, των ανεξέλεγκτων μαθητών. Χάρη στον Αλέξη αυτές οι μέρες είναι όλων μας.“[14]
Μέσα απ’ αυτές τις κουβέντες, δημοσιευμένες στην Ευρώπη, το ιστορικό κέντρο της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού, ο αγώνας των προλεταρίων στην Ελλάδα, διακηρύσσει το διεθνισμό του προλεταριάτου ως τάξη. Η αντίθεση μεταξύ του παρόντος και του μελλοντικού κόσμου δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφής, μεταξύ του κόσμου του κεφαλαίου και του ρατσισμού, των πολέμων, της σκλαβιάς και των σφαγών και μιας κοινωνίας απηλλαγμένης απ’ την απανθρωπιά, που μπορεί να πετύχει το προλεταριάτο και ο επαναστατικός αγώνας του.
Είναι αλήθεια ότι, όπως συχνά στο παρελθόν, το κίνημα ξεκίνησε από συγκεκριμένα κομμάτια του προλεταριάτου. Όπως μαρτυρούν οι διαδηλωτές, όταν τα πράγματα πήραν μια ριζοσπαστική τροχιά μετά τη δολοφονία, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κυρίως με νεολαίους, σχεδόν παιδιά (αυτό το γεγονός υπήρξε επίσης στη Γαλλία, στις προαστειακές ταραχές και τον αγώνα κατά του CPE). Φυσικά, όπως πάντα, οι πρωταγωνιστές το βλέπουν αυτό σαν πρόβλημα, αλλά η συνέχεια και η γενίκευση (συμπεριλαμβανομένης της γεωγραφικής) του αγώνα τελικά το ξεπερνούν. Τέτοια επανοικειοποίηση του εαυτού του ως τάξη από το προλεταριάτο, παρήγαγε μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή προκηρύξεων μεταξύ γενεών. Δίνουμε έμφαση εδώ σε μερικά στοιχεία αυτών, ιδιαίτερα σε μια βαθιάς και δημιουργικής κριτικής του κομφορμισμού των ενηλίκων -δηλαδή των γονέων τους- από μερικά “παιδιά”. Ακολουθεί το γράμμα μερικών συμμαθητών του Αλέξη, που κυκλοφόρησαν στην κηδεία του:
“ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι»,
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι….
Κάνουμε όνειρα – μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή – μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα»,
παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ – ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας…”
Το γράμμα κυκλοφόρησε αρκετά, στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, και προφανώς αρκετοί δεν μπορούσαν να απαξιώσουν τους συγγραφείς του, αλλά υπήρξε επίσης κι ένας αριθμός απαντήσεων που συμφωνούσαν με όλη τους την καρδιά, καλώντας όλους τους προλεταρίους να μπουν στη μάχη, κι αυτό θέλουμε να το κρατήσουμε. [15]
Φυσικά, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, ορισμένα κομμάτια του προλεταριάτου δεν κατάφεραν να δράσουν, κολλημένα μπροστά απ’ τις τηλεοράσεις τους και καταπίνοντας αμάσητα τα ιδεολογικά δηλητήρια που παράγουν “φιλήσυχους πολίτες”. Θα υπάρχουν πάντοτε προλετάριοι που θα προδίδουν την τάξη τους, και θα δρουν ως σιωπηλοί συνένοχοι της ίδιας της καταπίεσής τους, όπως τονίζουν και στο γράμμα τους τα “παιδιά”. Δεν ήταν άλλωστε οι αστοί που βγήκαν να καταστείλουν και να δολοφονήσουν τους αγωνιζόμενους προλεταρίους. Οι αστοί τα είχαν χαμένα απ’ το φόβο τους. Η ταξική κυριαρχία βασίζεται στην ικανότητα της κυρίαρχης τάξης να στρατολογεί μέρος των προλεταρίων προκειμένου να καταπιέζουν τους υπόλοιπους.
Στην Ελλάδα, όπως είδαμε, οι πρωταγωνιστές όχι μόνο κατήγγειλαν διεθνώς τους φιλήσυχους πολίτες, αλλά επίσης τον καθένα που παραμένει “ουδέτερος”, ή που δεν μπορεί να ξεφύγει από τις φιλειρηνικές διαδηλώσεις που οργάνωσε η αριστερά και τα συνδικάτα.
“Το εξεγερσιακό πάρτυ το παρακολουθούν χωρίς να συμμετέχουν, αλλά μέχρι στιγμής και χωρίς να καλούν την αστυνομία να το διαλύσει, οι ιδιοκτήτες του εμπορεύματος εργατική-δύναμη που το είχαν επενδύσει στο χρηματιστήριο της κοινωνικής ασφάλειας και της προσδοκίας εξόδου των απογόνων τους από την μισθωτή σχέση. Με την αντικατάσταση της κοινωνικής ασφάλειας από την αστυνομική ασφάλεια και την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της ταξικής κινητικότητας, πολλοί/ες εργαζόμενοι/ες σπρώχνονται σε μια (σημαντική κοινωνικά) ηθική δικαιολόγηση του νεοαλαιίστικου ξεσπάσματος υπό το βάρος του καταρρέοντος σύμπαντος της μικροαστικής ιδεολογίας και της κρατικής ύβρεως, χωρίς ακόμα να στρατεύονται ενεργά στην επίθεση εναντίον αυτού του δολοφονικού κόσμου. Επιμένουν να σέρνουν το κουφάρι τους σε τριμηνιαίες λιτανείες των εργατοπατέρων και να υπερασπίζονται μια θλιβερή συντεχνιακή ηττοπάθεια απέναντι στην ορμητική ταξική επιθετικότητα που ξεπροβάλλει. Αυτοί οι δυο κόσμοι συναντήθηκαν την Δεύτερα 08/12 στον δρόμο και λαμπάδιασε όλη η χώρα. Ο κόσμος της συντεχνιακής ηττοπάθειας κατέβηκε στον δρόμο για να υπερασπιστεί το δημοκρατικό δικαίωμα των διαχωρισμένων ρόλων του πολίτη, του εργάτη, του καταναλωτή να διαμαρτύρονται χωρίς να πυροβολούνται. Δίπλα αλλά τόσο μακριά από την ψευδό-κοινότητα των ατομικοτήτων, ο κόσμος της ταξικής επιθετικότητας κατέβηκε στο πεζοδρόμιο με την μορφή οργανωμένων «συμμοριών» που σπάνε, καίνε, λεηλατούν και ξηλώνουν οδοστρώματα για να πετροβολήσουν τους δολοφόνους. Ό πρώτος κόσμος, (όπως τουλάχιστον εκφράζεται από την πολιτική των εργατοπατέρων) τρόμαξε τόσο από την παρουσία του δεύτερου, που την Τετάρτη 10/12 προσπάθησε να διαδηλώσει χωρίς την ενοχλητική παρουσία των «μιασμάτων». Το δίλημμα πάντως για το πώς κατεβαίνουμε στον δρόμο έχει τεθεί: Ή με την δημοκρατική καβάτζα του πολίτη ή με την συγκρουσιακή αλληλεγγύη της παρέας, του επιθετικού μπλοκ, της πορείας που υπερασπίζεται την ύπαρξη του καθενός με «ντου» και οδοφράγματα.” [16]
Μεγάλο μέρος του κινηματικού λόγου καταγγέλλει, δίκαια και επιθετικά, όλους αυτούς που, παρόλο που σοκαρίστηκαν με τη δολοφονία του Αλέξη και διαδήλωσαν ειρηνικά στους δρόμους, υποκύπτουν ολικά στην κυρίαρχη ιδεολογία και συνεργάζονται με την κυρίαρχη τάξη σε καθημερινή βάση.
Τα κομμάτια του προλεταριάτου με τις πιο σίγουρες δουλειές, και τα οποία συχνά απολαμβάνουν μια υψηλή συνδικαλιστική προστασία, είναι συχνά τα πιο συντηρητικά. Σε μεγάλο μέρος, αποτελούν, με τις ιδέες και τις αυταπάτες τους, ένα εμπόδιο για την προλεταριακή αλληλεγγύη και μαχητικότητα. Πέρα απ’ αυτούς που στην πραγματικότητα απολαμβάνουν μια “προνομιούχο” θέση μέσα στον παραγωγικό ιστό, ο μέσος φιλήσυχος πολίτης είναι θέση-κλειδί της αντεπανάστασης. Τα αριστερά αστικά κόμματα παίζουν καίριο ρόλο στην κατασκευή της ιδεολογίας του. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, αυτά τα κόμματα είναι βαθιά ριζωμένα στους παραπάνω τομείς και συχνά παίρνουν διακριτή θέση ενάντια στον κομμουνιστικό αγώνα. Η κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ από την Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών αποτέλεσε μια εξαιρετική πράξη αποκήρυξης της χειραγώγησης αυτού του αριστερού αντεπαναστατικού ρόλου των συνδικάτων. Πέρα από την απλή κατάληψη του κτιρίου, είχε υψηλή συμβολική αξία για τον αγώνα ενάντια στο συνδικαλιστικό γραφειοκρατικό σύμπλεγμα, όπως τονίζεται στην παρακάτω προκήρυξη:
“Να στηλιτεύσουμε και να αποκαλύψουμε το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο. Η γσεε και όλος ο συνδικαλιστικός μηχανισμός, που τη στηρίζει, δεκαετίες τώρα, υπονομεύουν αγώνες, παζαρεύουν την εργατική μας δύναμη για ψίχουλα, διαιωνίζοντας το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της μισθωτής σκλαβιάς. Ενδεικτική είναι η στάση τους την προηγούμενη Τετάρτη που ακυρώνοντας την προγραμματισμένη απεργιακή πορεία περιορίστηκε στην οργάνωση μιας σύντομης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα φροντίζοντας παράλληλα να διώξει τον κόσμο άρον-άρον από την πλατεία μην τυχόν μολυνθούν οι συγκεντρωμένοι από τον ιό της εξέγερσης.” [17]
Ωστόσο, στη διάρκεια αυτής της θαρραλέας άμεσης δράσης, δυο κλασσικές τάσεις ήρθαν αντιμέτωπες όπως παντού και πάντοτε: απ’ την μια υπήρχε η αριστερή της σοσιαλδημοκρατίας που απλώς κριτικάρει την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κι απ’ την άλλη αυτοί που επιμένουν να φτάσουν στη ρίζα του προβλήματος, ενώ ασκούν κριτική σε ολόκληρη τη λειτουργία των συνδικάτων, ως οργανικά στοιχεία της καπιταλιστικής κυριαρχίας:
“Από το ξεκίνημα ήδη ήταν φανερό ότι υπήρχαν δυο τάσεις στο εσωτερικό της κατάληψης -άσχετα του πόσο καθαρά αρθρώνονταν: μια εργατίστικη, που ήθελε να χρησιμοποιήσει την κατάληψη ως ένα σύμβολο για να ασκήσει κριτική στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να προάγει την ιδέα ενός ανεξάρτητου από πολιτικές επιρροές συνδικαλισμού βάσης, και μιας προλεταριακής, που ήθελε να επιτεθεί σε έναν ακόμη θεσμό της καπιταλιστικής κοινωνίας, κριτικάροντας τον συνδικαλισμό και χρησιμοποιώντας το μέρος για τη δημιουργία μιας ακόμη κοινότητας αγώνα στα πλαίσια της γενικής αναταραχής” [18]
Προφανώς, οι συνδικαλιστές και τα SS τους δεν μπορούσαν να επιτρέψουν μια τέτοια προσβολή από το επαναστατημένο προλεταριάτο. Την ίδια μέρα, προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τον χώρο με τη βία. Προκειμένου να το πετύχουν επιστράτευσαν πάνω από 50 τραμπούκους που προσπάθησαν να πετάξουν έξω τους καταληψίες, όμως οι τελευταίοι αντιστάθηκαν και χάρη στους καταληψίες της ΑΣΟΕΕ (το πανεπιστήμιο οικονομικών της Αθήνας), κατάφεραν να ακυρώσουν την έξωση. Ούτως ώστε να υπερασπιστούν την κατάληψη, μετά από καλέσματα μαζεύτηκαν μέσα σε λίγες ώρες πάνω από 800 άτομα.
Παρ’ όλες αυτές τις προσπάθειες πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι δυνάμεις του εχθρού ήταν πετυχημένες, κι αυτό καθώς από τα μεγάλα πλήθη προλεταρίων που μάχονταν στους δρόμους εκείνες τις μέρες, ήταν λίγοι αυτοί που είχαν καθαρά ξεκόψει από τη συνδικαλιστική χειραγώγηση. Οι πολλοί εργάτες της βαριάς βιομηχανίας ήταν μάλλον θεατές παρά πρωταγωνιστές, αποτυγχάνοντας να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα των συντρόφων τους που βρίσκονταν στην πρωτοπορεία και τους καλούσαν να ενωθούν μαζί τους. το γεγονός αυτό αναδεικνύει έναν σημαντικό περιορισμό του αγώνα. Ωστόσο, όσο η κρίση βαθαίνει, ακόμα και η εργασιακή σταθερότητα, που είναι τόσο κεντρικής σημασίας στη διασφάλιση του κομφορμισμού, αρχίζει να τρίζει. Τότε, οι προλετάριοι των μεγάλων εταιριών καταλήγουν να διαρρηγνύουν τα δεσμά της συνδικαλιστικής χειραγώγησης (κι εξίσου της σοσιαλδημοκρατίας εν γένει) και μπορούν να παίξουν έναν βασικό ρόλο στον αγώνα. Παρεπιμπτόντως, μας φαίνεται σκόπιμο να κάνουμε μια σύγκριση με την προλεταριακή εξέγερση στην Αργεντινή το 2001/2, όταν η κρίση έφτασε σε τέτοια επίπεδα που ακόμα κι αυτά τα κομμάτια βγήκαν στους δρόμους, κάτι που γενικά δεν έγινε στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ο καπιταλισμός δεν έχει εξαπολύσει ακόμα στην Ευρώπη μια τέτοια καταμέτωπη επίθεση σ’ αυτούς τους τομείς, οι οποίοι για την ώρα καθιστούν τα Κράτη (και ειδικά τα συνδικάτα τους) ικανά να συνεχίσουν να κρατούν διαιρεμένο το προλεταριάτο. Παρά τα όσα είναι γνωστά σήμερα ως “κρίση”, η καπιταλιστική καταστροφή στην Ευρώπη, χτύπησε πρωταρχικά τα πιο αδύναμα στρώματα του προλεταριάτου (τους νέους, μετανάστες, μετανάστες χωρίς χαρτιά, και περιθωριοποιημένους-επισφαλείς ανθρώπους). Κατά συνέπεια, αυτοί αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος όλων των κύριων αγώνων σ’ αυτήν την ήπειρο. Αυτό ενδεχομένως είναι ένας λόγος για την διαφορά στα χαρακτηριστικά του αγώνα στην Αργεντινή. Στην Ελλάδα, κρίνοντας από το ξέσπασμα και το εξεγερσιακό μοτίβο, το κίνημα φαίνεται να βγάζει όλες του τις δυνάμεις στην πρώτη γραμμή. Στην Αργεντινή, το κίνημα κράτησε πολύ περισσότερο, αλλά παρέμεινε και πολύ ισχυρότερη η μόλυνσή του απ’ όλες τις πολιτικές αυταπάτες (κοινοβουλευτισμός, κλασσικός ρεφορμισμός, αργεντινές σημαίες κλπ) και πάνω απ’ όλα απ’ τις διαχειριστικές τακτικές (αυτοδιαχείριση, παραγωγικές κοπερατίβες απ’ τους ανέργους κλπ). Αυτές οι αδυναμίες ήταν ο κύριος εσωτερικός παράγοντας ρευστοποίησης του κινήματος. Στην Ελλάδα, η ιδεολογία που πλασάρει ο Negri (ή ο Holloway) ή ακόμα ο πιο μοδάτος Comandante Marcos, που θέλουν να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να θέτουμε ζήτημα εξουσίας, ελάχιστα επιρρεάζουν το κίνημα. Εδώ, το κίνημα απέστειλε ανοιχτή πρόκληση στην άρχουσα τάξη (στο στυλ της Αργεντινής “Que se vayan todos!=Να φύγουν όλοι!). Κατέφασκε θαρραλέα στους εξεγερσιακούς του στόχους και έχασε το παιχνίδι τελικά μόνο από την απομόνωσή του, με άλλα λόγια, από το γεγονός ότι χωρίς το προλεταριάτο άλλων χωρών να μπει στον αγώνα (τουλάχιστον των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών), δε θα μπορούσε τίποτα να πάει πολύ παραπέρα.
Κι εδώ επίσης τα πρωτοπόρα τμήματά του επέδειξαν ιδιαίτερη διαύγεια: “Ξέρουμε πως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε στρατηγικά. Στην εποχή της αυτοκρατορίας ξέρουμε πως η συνθήκη για μια νικηφόρα εξέγερση είναι το γεγονός ότι εξαπλώνεται, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια είδαμε και μάθαμε: Οι σύνοδοι κορυφής, τα φοιτητικά και οι εξεγερση στα γκέτο της Γαλλίας, το Νο-Tav κίνημα στην Ιταλία, η κομμούνα της Οαχάκα, η επιθετική υπεράσπιση της κατάληψης Ungdomshuset στην Κοπενγχάγη, οι συγκρούσεις ενάντια στο εθνικό συνέδριο των δημοκρατικών στις Η.Π.Α. και η λίστα συνεχίζεται. Γεννημένοι μέσα στην καταστροφή, είμαστε τα παιδιά κάθε κρίσης: πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, οικολογικής. Ξέρουμε πως αυτός ο κόσμος είναι ένα αδιέξοδο. Θα πρέπει να είσαι τρελλός για να κρατιέσαι από τα ερείπιά του. Θα πρέπει να είσαι σοφός αν αυτοοργανώνεσαι.”
Τα καλέσματα απ’ την Ελλάδα εξαπλώθηκαν εγείροντας αλληλεγγύη με την προλεταριακή εξέγερση στην Ελλάδα, στα πέρατα του κόσμου: “Τα γεγονότα που ξέσπασαν αμέσως μετά τη δολοφονία, ξεσήκωσαν ένα κύμα διεθνούς κινητοποίησης στη μνήμη του Αλέξανδρου και σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους που μάχονται στους δρόμους εμπνέοντας την αντεπίθεση στον ολοκληρωτισμό της δημοκρατίας. Συγκεντρώσεις, πορείες, συμβολικές επιθέσεις σε ελληνικά προξενεία έχουν πραγματοποιηθεί σε πόλεις της Κύπρου, της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Δανίας, της Ολλανδίας, της Μ. Βρετανίας, στην Ιρλανδία, την Ελβετία, την Κροατία, την Αυστραλία, την Σλοβακία, τη Ρωσία, τη Βουλγαρία, το Βέλγιο, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Πολωνία, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Αργεντινή, τη Χιλή και αλλού.” [20]
Σημειώθηκαν πολύ περισσότερες δηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης απ’ ότι για άλλες περιπτώσεις εξέγερσης τα τελευταία χρόνια. Ελπίζουμε αυτό να είναι ένα σημάδι του ότι όσο υπνωτισμένο και να είναι το προλεταριάτο, η σύγχρονη καταστροφική κατάσταση της αστικής κοινωνίας και η επίθεση των προλεταρίων στην Ελλάδα υπήρξαν ένα ζωτικό ταρακούνημα που ξεκινά να το ξυπνά (όπως πολύ καλά καταλαβαίνει η μπουρζουαζία). Έχουμε φτάσει προς το τέλος της ταξικής ασυνειδησίας, σε ένα σημείο που κανείς δε θα μπορεί να μένει πια αδιάφορος απέναντι στην καθημερινή καταστροφή και σ’ αυτόν τον πολύτιμο αγώνα ενάντια στο σύστημα;
Φυσικά, αυτές οι διεθνείς άμεσες δράσεις πρέπει να εκληφθούν ως πρότυπα και να αντιπαρατεθούν στις αστικές αριστερές καρικατούρες αλληλεγγύης (που στην πραγματικότητα προσπαθούν να μιμηθούν και να αποτρέψουν την αυθεντική αλληλεγγύη) που ενθαρρύουν φιλειρηνικές διαδηλώσεις, συλλογές υπογραφών, ακίνδυνα χάπενινγκς, ή ανθρωπιστικού/φιλανθρωπικού ύφους εκστρατείες.
Είναι αναγκαιότητα να υπενθυμίσουμε ότι μια πραγματική, ισχυρή και οργανωμένη ταξική αλληλεγγύη ακόμα δεν υπάρχει, κι ότι μπορούμε να κάνουμε εμείς, οι προλετάριοι απ’ τα διάφορα μέρη του κόσμου για να υποστηρίξουμε ένα τόσο εξαιρετικό κίνημα όπως αυτό, είναι ακόμα εντελώς ανεπαρκές.
Μια απ’ τις μεγαλύτερες δυσκολίες για το προλεταριάτο παντού στον κόσμο είναι το “Τί να κάνουμε;” για να βγάλουμε τους αιχμαλωτισμένους συντρόφους μας απ’ τα χέρια της καταστολής μετά από κάθε μικρή αντιπαράθεση ή μεγάλη μάχη. Στον παρόντα διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, είναι προφανές ότι το προλεταριάτο είναι στ’ αλήθεια ανίκανο να αναλάβει αυτήν την αναγκαιότητα σε ταξική βάση. Η αδυναμία του να επιβάλλει την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων μέσα από άμεσες δράσεις και ανοιχτή αντιπαράθεση είναι ένα στοιχείο διαρκούς εκβιασμού, το οποίο η δημοκρατία και τα όργανά της πάντα ρίχνουν στο παιχνίδι ώστε να μας γονατίσουν, να μας καταστήσουν απομονωμένα άτομα απέναντι στο κράτος, εξατομικευμένους πολίτες ενάντια σ’ ένα ολόκληρο νομικό σύστημα, στο οποίο δεν υπάρχει καμιά άλλη “υπεράσπιση” από την ατομική εναπόθεση στους νόμους, και η “αλληλεγγύη” περιορίζεται στην αποστολή υλικής βοήθειας για να αντέξει κανείς στη φυλακή, στη δίκη και να πληρώσει τον δικηγόρο… Αυτή η πονηρή συζήτηση στο πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια επιτακτική κατάσταση δεν πρέπει να μας θαμπώνει απ’ το γεγονός ότι η μπουρζουαζία εξασκεί τη δικτατορία της όχι μόνο όταν φυλακίζει συντρόφους αλλά επίσης όταν επιβάλει με τη βία της τους νόμους και μας καθηλώνει σε μια αμυντική νομικίστικη στάση. Τα δικαιώματα του πολίτη, που τόσο πολύ διαφημίζονται απ’ τους εχθρούς μας, πάντοτε περιλαμβάνουν αυτό το στοιχείο κρατικού τρόμου που χρησιμοποιείται προκειμένου να αντιπαρατίθεται με βία στην οργάνωση του προλεταριάτου.
Όμως, όπως ήδη αναπτύξαμε, όσο σημαντική και εμψυχωτική κι αν είναι η άμεση δράση του διεθνούς προλεταριάτου σε αλληλεγγύη με τον αγώνα του προλεταριάτου σε μια περιοχή, η αυθεντική αλληλεγγύη είναι η ένταση του αγώνα ενάντια στην αστική τάξη οπουδήποτε βρισκόμαστε. Η ύστατη έκφραση αλληλεγγύης θα είναι όταν το προλεταριάτο απ’ όλα τα μέρη της γης, θα βγει ταυτόχρονα στους δρόμους και θα αντιμετωπίσει τον έναν και κοινό εχθρό. Μόνο τότε η κοινωνική επανάσταση θα είναι εφικτή, όπως εκφράζεται από πολλές διεθνιστικές ομάδες.
“Σύντροφοι, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των αδερφών μας στην Ελλάδα που φτύνουν κάθε δημοκρατική απόπειρα αφομοίωσης. Ας πάψουμε να πιστεύουμε στα ψέμματα με τα οποία μας ξεγελάνε. Όλοι οι πολιτικοί, της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, αριστεροί ή δεξιοί, οι δυνάμεις καταστολής, οι δημοσιογράφει και όσοι μιλάνε εκ μέρους του κεφαλαίου… Όλοι τους είναι τα πρόσωπα του καπιταλιστικού κτήνους: εργαλεία, ανταλλακτικά, ψευτο-αντιπολιτεύσεις με σκοπό να μας τσακίσουν. Είναι ολόκληρος ο κόσμος που θέλουμε ν’ αλλαξουμε συθέμελα, και γι αυτό δεν μπορούμε να βασιστούμε παρά μόνο στους εαυτούς μας, καθώς οργανωνόμαστε έξω κι ενάντια στα όργανα του κράτους (κόμματα, συνδικάτα, ΜΚΟ κλπ), σπάζοντας τις διαιρέσεις που θέλουν να μας επιβάλλουν (νέα γενιά vs μεγάλων, εργάτες vs φοιτητών, μετανάστες vs ντόπιων κλπ)” [21]
Από το Ροζάριο της Αργεντινής επιβεβαιώνεται η ίδια θέση, που συνίσταται στο να βάζουμε μπροστά την πραγματική αλληλεγγύη στον αγώνα παντού ενάντια στον καπιταλισμό, στο να αντιμετωπίζουμε την “δική μας” αστική τάξη:
“Γιατί να αντιδράσουμε ενόψει αυτών των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα τόσα χιλιόμετρα μακριά απ’ το μέρος που ζούμε; Επειδή, εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι, δεν έχουμε πατρίδα: ο πατριωτισμός εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη προκειμένου να κρύψει τον κοινωνικό ανταγωνισμό στον οποίον ζούμε, είναι το άλλοθι για να διαχωρίζονται οι κυριαρχούμενοι, ώστε να μην έχουν ταξική συνείδηση. Επειδή ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε αυτοί που θα διαταράσσουν αυτήν την αβίωτη ζωή, υποστηρίζουμε τους ανθρώπους που εξαπλώνουν την εξέγερση στην Ελλάδα ενώ καταφάσκουν στη ζωή, καταστρέφουν ό,τι τους καταστρέφει (κι ό,τι μας καταστρέφει κι εμάς τους ίδιους), επανακτώντας το ψωμί που παράγουν τ’ αδέρφια μας, καταλαμβάνοντας πανεπιστήμια για να βρεθούν μαζί, αντιμετωπίζοντας την αστυνομία, διεκδικώντας τους δρόμους, δρώντας έξω κι ενάντια σε κόμματα και συνδικάτα, δείχνοντάς μας ότι η πραγματική οργάνωση είναι αυτή που προκύπτει αυθόρμητα από τα κάτω: “Εργάτες, άνεργοι, φοιτητές, κουκουλοφόροι” είναι κατηγορίες που χρησιμοποιούν τα αστικά μίντια για να απομονώσουν και να διαχωρίσουν. Εμείς λέμε: “είμαστε όλοι προλετάριοι! ας πολεμήσουμε λοιπόν κι ας οργανωθούμε ενάντια στη “δική μας” μπουρζουαζία, στη “δική μας” χώρα…” [22]
Κι ακόμα, απ’ τη Τσεχία (τον μικρό βούρκο ταξικής ειρήνης όπως σύντροφοι περιγράφουν τη “δική τους” χώρα), καλούν για αλληλεγγύη και προλεταριακή δράση: “Η οικονομία βρίσκετε σε κρίση; Ας την αποτελειώσουμε! Κάτω η κοινωνική ειρήνη! Μία Ελλάδα δεν είναι αρκετή! Αργά ή γρήγορα το κεφάλαιο θα μας αφήσει χωρίς αποθέματα. Θα υποφέρουμε και ίσως πεθάνουμε, εάν συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε δουλικά τη μισθωτή εργασία και το χρήμα ως απαραίτητα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Αλλά σίγουρα θα υπάρξουν προλετάριοι, που θα αρνηθούν τη λογική της ανταλλακτικής αξίας και θα εισβάλλουν στα σούπερ μάρκετ και θα απαλλοτριώσουν αυτά που χρειάζονται. Το ταξικό κίνημα στην Ελλάδα θα ξεσπάσει ξανά με ακόμα μεγαλύτερη ανατρεπτική δύναμη και αυτή τη φορά δε θα είναι μόνο του. Και δε θα είναι μόνο οι προλετάριοι στην Κίνα, το Μπαγκλαντές, την Αίγυπτο ή τη Βολιβία που θα ξεσηκωθούν. Ακόμα και εδώ, βιτρίνες καταστημάτων θα γίνουν θρύψαλα. Θα λεηλατήσουμε καταστήματα και πολυτελείς αστικές επαύλεις. Μαζικές απεργίες εκτός κι ενάντια στα συνδικάτα, θα ανατρέψουν ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία. Το κράτος με την αστυνομία και το στρατό του, όπως πάντοτε, θα υπερασπιστεί την αστική τάξη και περιουσία και θα ασκήσει τον τρόμο ενάντια στους προλετάριους, που ποτέ δε θα επιλύσουν τίποτα, εάν δεν κάνουν τη δική τους επανάσταση. Στο μεταξύ, όλη η υποστήριξή μας, η συμπάθεια, οι σκέψεις μας ανήκουν στους προλετάριους στην Ελλάδα, που αγωνίζονται ή είναι φυλακισμένοι. Επιθυμούμε να τους βοηθήσουμε εξαπλώνοντας τον αγώνα στη Δημοκρατία της Τσεχίας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Θέλουμε να μοιραστούμε και να επεκτείνουμε τις εμπειρίες τους ώστε να επανατοποθετήσουμε έναν παγκόσμιο επαναστατικό ξεσηκωμό στον ρου της Ιστορίας…” [23]
Η αδυναμία της ταξικής συνείδησης στο προλεταριάτο στην Ευρώπη και παγκόσμια διαρκώς ρίχνει το βάρος της στους ώμους μας, εμποδίζοντας ένα ταυτόχρονο ξέσπασμα προλεταριακής βίας που είναι τόσο κρίσιμης σημασίας στον μετασχηματισμό μιας εξεγερτικής ταραχής σε μια διεθνή κοινωνική επανάσταση. Προφανώς, χωρίς αυτην τη γενίκευση, όπως οι σύντροφοί μας από την ΑΣΟΕΕ έγραφαν (βλ. την προαναφερθείσα προκήρυξή τους), υπάρχει ένα σημείο, μέτα το οποίο, εξ αιτίας του συσχετισμού δυνάμεων, η ορμή θα χαθεί. Είναι μια θλιβερή σκέψη, ωστόσο πραγματιστική, ότι αργά ή γρήγορα και παρά τις προσπάθειές μας να διατηρήσουμε και να εξαπλώσουμε το κίνημα, τα πράγματα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα. Είναι μεγάλης σημασίας, καθώς ένας απ’ τους παράγοντες που βάζουν τρικλοποδιά στο κίνημα είναι η ιδέα ότι “η εξέγερση πρέπει πάσει θυσία να κρατηθεί όσο γίνεται περισσότερο”. Πράγματι, διαβάσαμε προκηρύξεις στο διαδίκτυο που εμφορούνταν απ’ αυτό το σκεπτικό.
Ο διεθνισμός του προλεταριάτου ακόμα είναι περιορισμένος σε τέτοιες μικρές ενέργειες, ζωτικές και υποδειγματικές, όπως διεξάγονται από μια μικρή μειοψηφία ομάδων που σε διάφορες χώρες βγαίνουν στο δρόμο στέλνοντας την υποστήριξή τους στην εξέγερση στην Ελλάδα, επιτιθέμενες σε συμβολικούς στόχους, που αντιπροσωπεύουν το Κράτος, μοιράζοντας φυλλάδια, προκηρύξεις και καλέσματα στήριξης του αγώνα στους υπνωτισμένους προλετάριους που σε άλλες χώρες “παρακολοθούν” το τί (ισχυρίζονται οι εχθροί μας ότι) συμβαίνει στην Ελλάδα” μέσω των διαστρεβλωμένων κι ευνουχισμένων εικόνων της TV. Κατά τρόπο τραγικό, υπνωτικά κι άλλα ιδεολογικά χάπια είναι ακόμα αποτελεσματικά και εμποδίζουν την εξάπλωση της πυρκαγιάς. Πράγματι, αυτή τη φορά, πολύ περισσότερα συνέβησαν απ’ ότι σε κάθε άλλη προλεταριακή εξέγερση όπως αυτές που συνέβησαν στο Ιράκ, την Αλγερία και την Αργεντινή. Υπήρχε επίσης μια αίσθηση αναγνώρισης σε διεθνές επίπεδο που δημιούργησε μια ατμόσφαιρα αντίθετη με αυτές μιας συνήθως θαμμένης παγκόσμιας ταξικής σύγκρουσης. Στις συζητήσεις των αγωνιστών, στις συνελεύσεις, στις προκηρύξεις, στα μπαρ, στο διαδίκτυο… μπορούμε να δούμε ότι ένας μεγάλος αριθμός προλεταρίων, που μόλις μερικά χρόνια νωρίτερα ναρκώνονταν με ανόητες ιδεολογίες και πασιφισμούς, ταυτίστηκε κάπως με αυτήν την σπουδαία βίαιη έκφραση της τάξης μας. Ακόμη όμως κι αν ένιωθε κανείς μια εμβρυακής μορφής επανεμφάνιση αυτής της αίσθησης του ανήκειν στην ίδια τάξη που αντιτίθεται στον κόσμο του κεφαλαίου, δεν μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε μια διεθνής επέκταση της προλεταριακής εξέγερσης.
Αυτή η αδυναμία επέκταση δεν οφείλεται σε έλλειψη διεθνισμού μεταξύ του προλεταριάτου στην Ελλάδα. Αντιθέτως, είναι τα χαμηλά διεθνιστικά αντανακλαστικά του προλεταριάτου άλλων χωρών που θέτουν τα αντικειμενικά όρια της Ελληνικής εξέγερσης. Στην ελλάδα το προλεταριάτο έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, και οι δράσεις του ήταν διεθνιστικές στον πυρήνα τους. Έφεραν φως σε όλους τους προλετάριους αδερφούς κι αδερφές μας που στις δράσεις τους μπορούσαν να αναγνωρίζουν τις δικές τους δυνατότητες, το μεγαλείο της επανάστασης που εξήγγελαν. Επίσης, όχι μόνο με δράσεις και με κείμενα, το προλεταριάτο στην Ελλάδα, κάλεσε τα αδέρφια του να ενωθούν στην μάχη, αλλά εν τω μέσω του αγώνα του εξέφρασε καθαρά, μέσα από συγκεκριμένες πράξεις, τη διεθνιστική αλληλεγγύη του με το προλεταριάτο άλλων χωρών, καθώς και με τους ξένους προλετάριους που αγωνίζονταν στην Ελλάδα. Πραγματικά, υπήρξαν φυλλάδια και δράσεις στην Ελλάδα ενάντια στην τρομοκρατική καταστολή, που διεξάγουν στις μέρες μας το Κράτος του Ισραήλ και οι ΗΠΑ, εις βάρος του προλεταριάτου της Λωρίδας της Γάζας. Αυτό δείχνει ότι ενάντια στην διεθνή κρατική τρομοκρατία δεν υπάρχει άλλη αλληλεγγύη παρά μέσα από τη χρήση βίας και άμεσης δράσης.
Σχετικά μ’ αυτό, θέλουμε να τονίσουμε κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Στη διάρκεια της εξέγερσης στην Ελλάδα, προλετάριοι έμαθαν ότι οι ΗΠΑ εφοδιάζουν τους εγκληματίες του Εβραϊκού Κράτους με στρατιωτικό εξοπλισμό μέσω του λιμανιού του Αστακού, και πάλεψαν για να εμποδίσουν την διακίνηση. Ακολουθεί η αναφορά από το περιοδικό “Voices of Resistance from Occupied London”:
“Αναφορές από καθεστωτικά μίντια αποκαλύπτουν ότι το αμερικανικό ναυτικό θα επιχειρήσει να στείλει 325 60μετρα κοντέινερ πυρομαχικών (πάνω από 3.000 τόνοι) από τον ιδιωτικό ελληνικό λιμένα του Αστακού στο Ισραήλ, σε μια επείγουσα διακίνηση όπλων για να βοηθήσει τα κατοχικά στρατεύματα στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Παλαιστηνιακού λαού στη Γάζα. Πληροφορίες σχετικά με την άφιξη του φορτίου είναι ασαφείς: πιθανές ημερομηνίες θεωρούνται οι 15, 25 και 31 Γενάρη (…) ομάδες και άτομα (…) οργανώνουν μια πανεθνική κινητοποίηση/αποκλεισμό του λιμανιού του Αστακού: η “αντιεξουσιαστική κίνηση”, η “αντιπολεμική διεθνής” και η τοπική συνέλευση ατόμων και ομάδων Αστακού έχουν ήδη βγάλει σχετικά καλέσματα για συγκέντρωση στο λιμάνι του Αστακού την Πέμπτη 15/1“. [25]
Μερικές ημέρες αργότερα, το κράτος των ΗΠΑ ενημέρωσε τους ισραηλινούς συμμάχους τους ότι η αποστολή ακυρώθηκε, για άγνωστο λόγο. Αλλά με τους αγωνιζόμενους προλεταρίους στην Ελλάδα, την Παλαιστίνη και τον κόσμο, γνωρίζουμε ότι οι εχθροί μας θα προτιμούσαν την ακύρωση της αποστολής (και μάλλον την οργάνωσή της με άλλο τρόπο) παρά να το συνεχίσει έχοντας αντιμέτωπη τη διεθνή προλεταριακή αλληλεγγύη, γιατί έτσι θα προκαλούσε μια ξεκάθαρη βία τάξης-εναντίον-τάξης σε διεθνή κλίμακα. Είναι αυτό που φοβούνται παραπάνω απ’ το κάθε τί: το γεγονός ότι η ένταση του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου είναι το μόνο που μπορεί να σταματήσει τους πολέμους, την καταπίεση και τις κρατικές σφαγές, σπεύδοντας να γελοιοποιήσουν κάθε πασιφιστική διαμαρτυρία.
Υπάρχει όμως ένα τελευταίο ερώτημα: Τί απέμεινε από την εξέγερση στην Ελλάδα; Ας αναφερθούμε ξανά στη διαύγεια των πρωταγωνιστών της τάξης μας: “Τα πάντα ξεκινούν και ωριμάζουν στη βία – αλλά τίποτα δε σταματά εκεί. Η καταστροφική βία που εξαπολύθηκε στα γεγονότα του Δεκέμβρη και προκάλεσε το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής κανονικότητας στο κέντρο της μητρόπολης, ήταν μια συνθήκη αναγκαία αλλά όχι επαρκής για τη μετουσίωση της εξέγερσης σε μια απόπειρα κοινωνικής χειραφέτησης. Η αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ανέφικτη χωρίς την παράλυση της οικονομίας – δηλαδή χωρίς τη διατάραξη της λειτουργίας των κέντρων παραγωγής και διανομής, μέσω του σαμποτάζ, των καταλήψεων, των απεργιών. Η έλλειψη θετικής, δημιουργικής πρότασης για μια διαφορετική μορφή οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων υπήρξε – μέχρι στιγμής – κάτι παραπάνω από εμφανής. Παρόλα αυτά, η εξέγερση του Δεκέμβρη πρέπει να γίνει κατανοητή στο ιστορικό πλαίσιο μιας ευρύτερης διαδικασίας αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης που εξελίσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο.”
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (Φλεβάρης 2009), ο αγώνας του προλεταριάτου στην Ελλάδα συνεχίζεται, αν και με πολύ πιο περιορισμένο τρόπο. Μετά από ένα κύμα μπλόκων σε δρόμους κι εθνικές οδούς του αγροτικού κυρίος προλεταριάτου, μια σειρά από καταλήψεις και συνελεύσεις συνεχίζονται, δομές και ομαδοποιήσεις που εμπλουτίστηκαν στα γεγονότα και παίρνουν μαθήματα απ’ αυτά, δίνοντας οδηγίες για την επόμενη έκρηξη, που είναι εξ’ ίσου σίγουρη όσο και η αναπόφευκτη καταστροφή του κεφαλαίου. Τίποτα δε θα ναι πια το ίδιο, ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού. Οι σύντροφοι που βρέθηκαν στους δρόμους της Ελλάδας έχουν ένα μάθημα να πάρουν και να περάσουν σε όλους τους μαχητές που κινητοποιούνται στην Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ας είναι αυτή μας η συμβολή προς μια τέτοια κατεύθυνση!
Το προλεταριάτο στην Ελλάδα έδειξε στο παγκόσμιο προλεταριάτο τον ουσιαστικό δρόμο που πρέπει να πάρει
Σ η μ ε ι ώ σ ε ι ς
1. Αυτό το κείμενο γράφτηκε αρχικά στα ισπανικά τον Φλεβάρη του 2009 και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρησή μας “Comunismo” No 59 τον Μάη 2009, καθώς και στα γαλλικά στο “Communisme” Νο 61 (Ιούνης 2009) υπό τον τίτλο: Τί συμβαίνει στην Ελλάδα;
3. Απόσπασμα από το φυλλάδιο “Τίποτε δεν τέλειωσε – είμαστε μόνο στην αρχή” που βρέθηκε δημοσιευμένο στο Indymedia UK και έδειχνε έναν μεγάλο βαθμό αυθορμητισμού και αθωότητας όσον αφορά τους στόχους του κινήματος που σχολιάζουμε στη συνέχεια.
9. “Εμείς, οι κρατούμενοι στα κολαστήρια που κατ’ ευφημισμό καλούνται φυλακές του ελληνικού κράτους, κουρασμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις όλων των Υπουργών Δικαιοσύνης, τα τελευταία 10 χρόνια για καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης και βελτίωση των ΠΚ και ΚΠΔ, αποφασίσαμε να κινηθούμε δυναμικά ώστε να επιβάλλουμε πλέον τις δίκαιες διεκδικήσεις μας. (Στμ. αναλυτικά
τα αιτήματα υπάρχουν σε διάφορες ιστοσελίδες, όπως εδώ)
10. Σε κάθε επέτειο της “πτώσης της δικτατορίας”, οργανώνονται διαδηλώσεις, αλλά αυτή τη χρονιά, χάρη στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων, αυτές ήταν πιο έντονες και διαδηλώναν την αλληλεγγύη των έξω με τους μέσα, οι οποίοι κλιμακώναν τον αγώνα τους.
13. Η χειρότερη μορφή ρατσισμού είναι αυτή που υπάρχει στην ουσία όλων των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που αξιολογεί την εργατική δύναμη ενός ντόπιου και λευκού εργάτη ως πιο ακριβή απ’ αυτήν ενός μαύρου και/ή ξένου, και το χειρότερο είναι όταν κανείς προσποιείται πως
αυτό δεν υφίσταται κι ότι μια τέτοια διαπίστωση δεν μπορεί παρά να είναι μέρος από ένα “αντιρατσιστικό” ιδεολογικό κύρηγμα.
14. Αυτή η προκήρυξη μοιράστηκε στις 15 Δεκέμβρη 2008 από το Στέκι Αλβανών Μεταναστών στην Αθήνα.
15. Βλ. “Ένα ανοιχτό γράμμα στους μαθητές” με υπογραφή “Προλετάριοι” που έχει δημοσιευθεί στην αγγλική επιθεώρηση “Communism” No 14 (Γενάρης 2009). Ρdf εδώ.
23. Από φυλλάδιο της ομάδας Ταξικός Πόλεμος (Trídní válka στα τσεχικά): “Προκήρυξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους στην Ελλάδα” (ελλ. μετάφραση).
24. Πρόκειται για μια εντελώς αφηρημένη εκδοχή της “εξεγερσιακής” ιδεολογίας, σύμφωνα με την οποία το πάν είναι η εξέγερση. Αυτή η αρκετά μοδάτη τάση υποσκάπτει ουσιαστικά την ουσία της προλεταριακής εξέγερσης, καθώς την ταυτίζει με κάθε μορφή άμεσης δράσης. Το να προπαγανδίζει κανείς την “εξέγερση” χωρίς το κρίσιμο ποιοτικό άλμα της καταστροφής της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης ισοδυναμεί με το να αρνείται στην ουσία την αναγκαιότητα μιας προλεταριακής επανάστασης, κι έτσι το μόνο που προκύπτει είναι χάσιμο ενέργειας. Η “εξεγερσιακή” ιδεολογία στέκεται ως εμπόδιο στο δρόμο της κοινωνικής επανάστασης, που αξιώνει τη ρευστοποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την επιβολή, μέσω της επαναστατικής βίας, μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης. Ακριβέστερα, η προλεταριακή εξέγερση είναι το αναγκαίο ποιοτικό άλμα με όρους συγκέντρωσης, οργάνωσης και επικέντρωσης της προλεταριακής δύναμης ενάντια στην αστική εξουσία που θα μετασχηματίσει μια γενικευμένη ταραχή σε μια κοινωνική επανάσταση. Κατά συνέπεια, οι πολλοί αυτοτιτλοφορούμενοι “εξεγερσιακοί” που κάνουν μια αδιάκριτη χρήση της λέξης “εξέγερση” δε δρουν ουσιαστικά για το σκοπό της πραγματικής εξέγερσης.
Εισαγωγική σημείωση: Η μετάφραση του κειμένου της ομάδας Mouvement Communiste για τα όσα επακολούθησαν τις προαστειακές ταραχές του 2005, την αντίδραση της δεξιάς και τις συνέπειες στην νέα κυβερνητική πολιτική, είναι στα πλαίσια μιας σειράς δημοσιεύσεων σ’ αυτό το σάιτ, με σκοπό την μετεξεγερσιακή ανασυγκρότηση της εγχώριας μπαχαλιστικής κοινότητας. Η παρούσα μετάφραση αφιερώνεται εκ μέρους μας, ειδικά στους “γεννημένους έλληνες” της ντόπιας δεξιάς που παραχωρώντας κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση την κρατική εξουσία στο πασοκ, μπορούν πλέον να γκρινιάζουν όσο θέλουν για τα “εθνομηδενιστικά” (στην πραγματικότητα υπέρ μιας πειθαρχικού τύπου -υπάρχει κι άλλη;- εθνικής ενότητας) μέτρα που θα αναγκάζονταν να λάβουν οι ίδιοι εάν βρίσκονταν στο “τιμόνι” της κυβερνητικής πολιτικής, καθώς επίσης και στα αντιρατσιστικά δεκανίκια της κυβερνητικής αφομοίωσης (ξέρετε εσείς ποιοι είστε).
Η αντεπίθεση της γαλλικής δεξιάς
Μόλις δυο μήνες μετά την παύση των “ταραχών”, έχει κανείς την εντύπωση ότι τίποτε δε συνέβη ποτέ στη Γαλλία. Ένα 80% των γάλλων είναι πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα συγκροτημένο μέτρο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκάλεσαν τις ταραχές, και δεν πρόκειται να το κάνει στο εγγύς μέλλον. Κι επίσης, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι η παραδοσιακή όσο και η άκρα Αριστερά, φαίνονται να έχουν ήδη ξεχάσει τα όσα έγιναν, μαγνητισμένες από τις προεδρικές εκλογές του 2007.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία αλληλεγγύη με τους ενήλικες που φυλακίστηκαν και τα παιδιά που τέθηκαν υπό την επίβλεψη του κράτους. Πέρα από μια συλλογή υπογραφών που ζητούσε γενική αμνηστεία, και μια μικρή εβδομαδιαία συνέλευση στην Τουλούζ και στο Παρίσι, ελάχιστα έγιναν. Μια διαδήλωση συγκέντρωσε 200 ανθρώπους μπροστά σε μια παριζιάνικη φυλακή (La Santé) στις 31 Δεκέμβρη 2005, κι αυτό είναι όλο. Κάθε κόμμα της Αριστεράς και της άκρας Αριστεράς σχεδιάζει τώρα το πως θα προωθήσει τον δικό του υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2007, οπότε θα χουμε πιθανότατα 5 υποψηφίες για την Αριστερά [1] και μια άγρια μάχη μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα μεταξύ των πολυάριθμων ανδρών υποψηφίων του (οι λεγόμενοι “ελέφαντες” του Κόμματος), καθώς και μια Μπλαιρ-οειδής γυναίκα υποψήφια.
Μια ομάδα της άκρας Αριστεράς (η τροτσκιστική LCR, Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα) πέρασε με την προεκλογική εκστρατεία της μέσα από μερικά προάστεια, με τη βοήθεια ηθοποιών, stand-up κωμικών και μουσικών ραπ, προκειμένου να πείσει τους νέους να την ψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές. Ακόμη κι αν η πρώτη και τελευταία συγκέντρωση που οργάνωσαν στο Clichy-sous-Bois[2], δεν ήταν καλοδεχούμενη από την τοπική νεολαία, που κριτίκαρε αυτήν την πρωτοβουλία, ήταν σχετικά “επιτυχής” καθώς 500 νέοι ψηφοφόροι γράφτηκαν σ’ αυτήν την πόλη των 15.000 κατοίκων. Παρέμεινε πάντως απίθανο να φανταστεί κανείς το πώς, κοινωνικά προβλήματα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί τα τελευταία 30 χρόνια, θα επιλύονταν ως δια μαγείας μετά τις επόμενες εκλογές.
Η δεξιά παίρνει την πρωτοβουλία
Αν και η Αριστερά και η άκρα Αριστερά στέκονται με αμηχανία μπροστά στην νεολαία της εργατικής τάξης, η Δεξιά έχει πάρει ένα σωρό πρωτοβουλίες, είτε συμβολικού επιπέδου μέτρα (όπως η δημιουργία μέρας μνήμης για την κατάργηση της δουλείας, ή η απάλειψη ενός άρθρου νόμου που εξυμνούσε τον “θετικό ρόλο της γαλλικής παρουσίας” στις πρώην αποικίες), ή αρκετά συμπαγή μέτρα (ενάντια στα επιδόματα ανεργίας και υπέρ ενός νέο διετούς συμβολαίου πρώτης εργασίας), τα οποία επιρρεάζουν εξίσου τους γάλλους και τους ξένους εργαζομένους. Η Δεξιά επίσης υιοθέτησε μια επιθετική και δυναμική στάση απέναντι στο ζήτημα της εθνικής ενότητας, κατά την “Γκωλική” παράδοση (του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ), εξυμνώντας την ικανότητα της Γαλλίας να παρέχει ένα γοητευτικό μοντέλο εθνικότητας, το οποίο μπορεί να ενώνει τους απογόνους των γάλλων εποίκων και δουλεμπόρων, τους απογόνους των επαναστατών δημοκρατών που εμπνέοονταν απ’ τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού, και τους απογόνους των πρώην αποικιοκρατούμενων λαών. Κοκορίκου!
Η συζήτηση περί δουλείας και γαλλικού αποικιοκρατικού παρελθόντος
Αμέσως μετά το πέρας των ταραχών, μια νέα ομοσπονδία δημιουργήθηκε: το CRAN (Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Μαύρων Συλλόγων). Στα πρότυπα του CRIF (αντιπροσωπευτικό συμβούλιο των εβραϊκών οργανώσεων) και του CFCM (γαλλικό συμβούλιο της μουσουλμανικής θρησκείας), 60 μικροί σύλλογοι αποφάσισαν να εισάγουν το “Ζήτημα των Μαύρων” στο γαλλικό πολιτικό διάλογο. Ωθήθηκαν να υιοθετήσουν μια τέτοια στάση από την επιτυχία ενός νόμου που αναγνώριζε τη δουλεία ως “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, από το 2001, και επίσης από τις βαθύτερες αλλαγές στο εσωτερικό των “κοινοτήτων” των μαύρων και των δυτικών-ινδιών [3]. Όμως, οι “Μαύροι” κοινωνιολόγοι και διανοούμενοι του CRAN κινητοποιήθηκαν προφανώς από τη συμμετοχή ενός σημαντικού αριθμού γαλλο-καραϊβικανών, γαλλο-αφρικανών ή αφρικανών νέων στις ταραχές (τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη ανάλυση του Renseignements Généraux- της πολιτικής αστυνομίας – και μερικών δεξιών πολιτικών και κοινωνιολόγων). Το CRAN είναι μια ομαδοποίηση διανοουμένων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων κλπ, που προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους ένα κομμάτι της πίτας του Νεο-Γκωλικού Κράτους. Και μόλις δυο μήνες μετά τη δημιουργία του CRAN, ο πρόεδρος Σιράκ, τους έδωσε μερικά παιχνίδια να απασχολούνται: δημιούργησε ένα ίδρυμα για την ιστορία της δουλείας, στο οποίο θα προεδρεύει ένας πρώην οπαδός της ανεξαρτησίας των γαλλικών δυτικών ινδιών, καθώς και αποδέχτηκε τον ορισμό της 10ης Μάη ως ημέρα μνήμης για την κατάργηση της δουλείας.
Αυτές οι συμβολικές χειρονομίες συνοδεύονταν από μια μικρή (αλλά επίσης έντονα συμβολική) μάχη, που κατέλαβε όλα τα μίντια, σχετικά με το άρθρο 4 ενός νόμου που υπερασπιζόταν την αποικιοκρατία και υποχρέωνε τους καθηγητές να διδάσκουν τις αρετές της στα σχολεία. Αν και αυτός ο νόμος δεν είχε προκαλέσει καμιά αξιοσημείωτη αντίδραση στο κοινοβούλιο, και μόνο μερικές μειοψηφικές διαμαρτυρίες μεταξύ ιστορικών και αριστερών, όταν υιοθετήθηκε τον Φλεβάρη του 2005, προκάλεσε αρκετές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες το Δεκέμβρη του 2005, ώστε να υποχρεώσει τον γάλλο ρόμποκοπ (Σαρκοζύ, τότε υπουργός εσωτερικών) να ακυρώσει την επίσκεψή του στην Μαρτινίκα, και τα δεξιά αποικιοκρατικά λόμπυ να καταπιούν το άρθρο 4. Ο Σιράκ υποχρέωσε τους πιο αντιδραστικούς βουλευτές του κόμματός του (του UMP) να καταψηφίσουν ένα άρθρο νόμου το οποίο είχαν υπερψηφίσει μόλις μερικούς μήνες πριν! [4] Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός του ισχυρίζονταν τώρα ότι η Γαλλία οφείλει να αναγνωρίσει τις “μελανές σελίδες” της αποικιοκρατικής ιστορίας της προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα εθνική ενότητα.
Έτσι, όλως παραδόξως, οι ταραχές του Νοέμβρη-Δεκέμβρη ώθησαν τη Δεξιά σε τρεις συμβολικές χειρονομίες προς του γαλλο-καραϊβικανούς και τους γαλλο-αφρικανούς που νιώθουν περιθωριοποιημένοι εξ αιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Επίσης βοήθησε τη Δεξιά να υιοθετήσει ένα προφίλ επισήμως αντι-ρατσιστικό και ακόμα εν μέρει αντι-αποικιοκρατικό (φυσικά σε σχέση πάντα με το παρελθόν κι όχι ως προς τον συγχρονο γαλλικό ιμπεριαλισμό). Αυτά τα μέτρα βέβαια δεν κόστισαν τίποτε στο Κράτος, αλλά ήταν μια απάντηση εκ μέρους του σε όλους τους “ταραχοποιούς” που έδειχναν τις γαλλικές ταυτότητές τους στα γαλλικά και ξένα τηλεοπτικά κανάλια κι εξηγούσαν πως αυτό το έγγραφο δεν τους προστατεύει στο παραμικρό από τον ρατσιστικό διαχωρισμό στη Γαλλία. Κι αυτά τα μέτρα στόχευαν επίσης αυτούς που θα ψηφίσουν το 2007, ειδικά του καραϊβικανούς που παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις τόσο στην Μητροπολιτική Γαλλία, όσο και στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες.
Η δεξιά δεν υιοθέτησε μόνο αυτά τα συμβολικά μέτρα, επίσης αποφάσισε να εξαπολύσει όλες τις δυνάμεις της ενάντια στους άνεργους, παράνομους μετανάστες και τους νέους μισθωτούς.
Τα επίσημα νούμερα για την ανεργία μειώνονται, ενώ ο αριθμός των φτωχών ολοένα και αυξάνεται.
Η ανεργία είναι ένα διαχρονικό δομικό στοιχείο της γαλλικής οικονομίας κι ένας απ’ τους παράγοντες που μπορούν να επεξηγήσουν τις ταραχές του Νοέμβρη-Δεκέμβρη. Η ανεργία στους νέους είναι αρκετά ψηλή (23% σύμφωνα με τις περισσότερες στατιστικές, σε αντίθεση με το 11% γενικώς, για όλες τις ηλικίες), ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους εργάτες, γαλλο-αφρικανούς ή γαλλο-μαγκρεμπινούς.
Έτσι η κυβέρνηση έκανε μεγάλο θόρυβο για τα “νέα κοινωνικά μέτρα στήριξης των ανέργων” ενώ το 2005, 200.000 άνθρωποι στερήθηκαν τα επιδόματα ανεργίας τους. Και μέσα στο 2006, χάρη στις νέες αποφάσεις, 100.000 άνθρωποι θα χάσουν 11 μηνών επιδόματα ανεργίας και 50.000 άλλοι θα χάσουν 6 μήνες επιδομάτων. Η προοπτική λοιπόν για τους ανέργους γενικά είναι οδυνηρή: Ένα 90% αυτών θα παίρνει πολύ λιγότερα από τον μίνιμουμ μισθό (1.357 ευρώ τον μήνα χωρίς να υπολογίζουμε τους φόρους). Και η μπλόφα της Δεξιάς αποκαλύπτεται έυκολα αυτό το γεγονός ότι ο αριθμός των ανθρώπων που παίρνουν το RMI-ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα [5] έχει σκαρφαλώσει κατά 7% τον περασμένο χρόνο.
Ένα νέο συμβόλαιο εργασίας για ανθρώπους κάτω των 26 (CPE) ενισχύει την νεανική επισφαλή εργασία.
Το CPE (συμβόλαιο πρώτης εργασίας)[6] είναι μια νέα παράβαση του εργατικού νόμου που επιτρέπει σ’ ένα αφεντικό να μην πληρώνει ένσημα-κοινωνική ασφάλιση στο κράτος για 3 χρόνια. Αν πέρισι οι ευνοούμενοι της κυβέρνησης ήταν οι μικρές επιχειρήσεις (κάτω των 20 υπαλλήλων) μέσω ενός συμβολαίου που λέγεται CNE (συμβόλαιο νέας πρόσληψης) [7], φέτος όλες οι επιχειρήσεις με άνω των 20 εργαζομένους, θα έχουν τη δυνατότητα να τους “ανανεώνουν” όποτε αυτό το συμβόλαιο λήγει. Το πλεονέκτημα του CPE είναι ότι ο εργαζόμενος μπορεί να απολυθεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς την οποιαδήποτε αιτιολόγηση.
Όσον αφορά τις προσωρινές δοκιμαστικές περιόδους στις επιχειρήσεις, οι οποίες είναι τόσο ζωτικές για νέους ανθρώπους που αφήνουν τα λύκεια ή τα πανεπιστήμια χωρίς να έχουν προηγούμενη εργασιακή εμπειρία, η κυβέρνηση κάνοντας τόσο θόρυβο για “τα πιο κοινωνικά και προστατευτικά μέτρα” που έχουν ληφθεί ποτέ, υποχώρησε τελικά στο να υποχρεώνει τα αφεντικά να πληρώνουν αυτές τις δοκιμαστικές περιόδους εργασίας μετά όταν κρατάν παραπάνω από τρεις μήνες… Φυσικά, ξέρουν πολύ καλά ότι συνήθως κρατούν πολύ λιγότερο!
Και, το κερασάκι στην τούρτα, είναι η απόφαση της κυβέρνησης ότι όσοι είναι άνω των 15 ετών, μπορούν να δουλεύουν νυχτερινή βάρδια.
Μ’ αυτά και μ΄αυτά, δυο μήνες μετά το τέλος των ταραχών, το μέλλον φαίνεται μελανό για την νεολαία της εργατικής τάξης. Ας ελπίσουμε ότι οι 400.000 άνθρωποι που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση στις 7 Φλεβάρη σε ολόκληρη τη Γαλλία, θα συνεχίσουν τον αγώνα και την αντίσταση στην αντεπίθεση του Κράτους τους επόμενους μήνες και θα μεγαλώσουν το κίνημα [8].
Υποσημειώσεις:
[1] Ένας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ένας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ένας Πράσινος και δυο Τροτσκιστές υποψήφιοι.
[2] Πρόκειται για το προάστειο όπου σκοτώθηκαν από ηλεκτροπληξία οι δυο νεαροί μετά από αστυνομική καταδίωξη, γεγονός που πυροδότησε τις ταραχές.
[3] Ήδη από τα 1970, η στάση των αφρικανών όσο και των καραϊβικανών που ζουν στη Μητροπολιτική Γαλλία έχει αλλάξει ριζικά. Οι οργανώσεις τους έχουν προοδευτικά τροποποιήσει την πολιτική τους, ειδικά οι καραϊβικανοί, που δεν αγωνίζονται πλέον ενάντια στην μετανάστευση από τις Δυτικές Ινδίες στην Μητροπολιτική Γαλλία, αλλά προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάστασή τους εδώ, και δρουν σαν μια ομάδα πίεσης τόσο στους ντόπιους καραϊβικανούς όσο και στους γάλλους πολιτικούς. Το ίδιο ισχύει για μερικές αφρικανικές ή μαγκρεμπινές (βόρεια αφρική) “κοινότητες”: για παράδειγμα οι οργανώσεις του Μάλι αποδάσισαν να επιρρεάσουν τον μετασχηματισμό της κοινωνίας του Μάλι από το εξωτερικό, μέσω διαφόρων προγραμμάτων συνδεδεμένων με ΜΚΟ, και να μην περιορίσουν τις δραστηριότητες τους στην ελπίδα να επιστρέψουν “σπίτι τους” κάποια μέρα.
[4] Αυτός ο νόμος βασικά εξυπηρέτησε τα πρακτικά συμφέροντα των πρώην γάλλων εποίκων και των αλγερινών συνεργατών τους – “Χαρκίς” – στη διάρκεια του αλγερινού πολέμου: Όντας πολυάριθμοι στην νότια Γαλλία, είναι αρκετά σημαντικοί εκλογικά.
[5] Revenue Minimum d’ Insertion, ελάχιστο εισόδημα “ένταξης”, ή 433 ευρώ τον μήνα καθ’ άτομο, καταβάλλεται στα 1,4 εκ. άτομα που δεν τους “επιτρέπεται” να λάβουν επιδόματα ανεργίας.
Ο προλεταριακός αγώνας, δεν περιλαμβάνει μονάχα την Ελλάδα του Δεκέμβρη 2008, ακόμα κι αν, τουλάχιστον για τον ευρω-ατλαντικό χώρο, αυτή η ανταρσία αποτελεί, με το βάθος και το περιεχόμενό της συνειδητής όσο και της αυθόρμητης κοινωνικής κριτικής της, την πιο προχωρημένη έκφραση της τάξης μας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Οι προλετάριοι σήμερα όπως και χθές, εξαπλώνουν τον αγώνα τους από άκρη σε άκρη του κόσμου, καθώς παρά τις τοπικές διαφοροποιήσεις βρίσκονται στην ίδια ταξικά θέση, του εκμεταλλευομένου, και μοιράζονται την ίδια μιζέρια της επιβίωσης στον καπιταλισμό.
Η Οικονομία ενάντια στις ανθρώπινες ανάγκες
Με την άφιξη της κρίσης, ο καπιταλισμός συνεχίζει να επιδεικνύει το αποκρουστικό πρόσωπό του και να εντείνει την εκμετάλλευση, την μιζέρια και την αποξένωση[1]. Δεν είναι κάτι το πρωτοφανές: Η εκμετάλευση της εργατικής μας δύναμης, το στράγγισμα κάθε ζωτικής μας ενέργειας, αποτελούν τα θεμέλια όπου βασίζεται αυτή η κοινωνία. Σκοπός της παραγωγής δεν είναι η ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά η δημιουργία κέρδους για την τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής: την μπουρζουαζία. Είμαστε όλοι εκμεταλλευόμενοι, καθώς για την εργασία μας λαμβάνουμε μόνο έναν μισθό με χαμηλότερη αξία απ’ αυτήν που παράγουμε. Το κάθε τί που παράγουμε παραπάνω από την αξία που πουλάμε την εργατική μας δύναμη γίνεται υπεραξία. Αυτή, με τη σειρά της, αφού αφαιρέσουμε το ποσό που επενδύεται ξανά στα μέσα παραγωγής (είτε είναι ένα μηχάνημα, ένα τρακτέρ ή ένας σέρβερ), μεταμορφώνεται σε κέρδος για τον καπιταλιστή. Απ’ αυτήν την υπεραξία που αποσπά από τον μόχθο μας αυξάνεται το ποσό του συσσωρευμένου πλούτου για την μπουρζουαζία, το οποίο με τη σειρά του επενδύεται σε περαιτέρω παραγωγή. Όσο για μας, είμαστε υποχρεωμένοι να ξοδεύουμε τους μισθούς μας για τα ίδια αυτά προϊόντα που παράγουμε με την εργασία μας, καθώς είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να επιβιώσουμε. Έτσι, επιτρέπουμε την πραγματοποίηση του κέρδους για τον κάθε “αξιότιμο κύριο” καπιταλιστή. Μέρα με την μέρα, ξανά και ξανά, οδηγούμαστε σε αλλοτριωμένες κι αλλοτριωτικές παραγωγικές διαδικασίες χάρη στην ανελέητη λογική της δημιουργίας κέρδους. Αυτός ο επαναλαμβανόμενος κύκλος διαρκώς αναπαράγει την τάξη των ιδιοκτητών που αγοράζουν την εργατική δύναμη (η μπουρζουαζία) και της τάξης που είναι αναγκασμένη να πουλά την εργατική δύναμή της (το προλεταριάτο).
Όμως, με την καπιταλιστική ανάπτυξη και τον αύξοντα τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της παραγωγής, η παραγωγικότητα της εργασίας, με άλλα λόγια η ένταση της εκμετάλλευσης αυξάνεται, οι καπιταλιστές μπορούν να πλημμυρίζουν τις αγορές με ολοένα περισσότερα αγαθά, έχοντας ανάγκη ν’ αγοράζουν όλο και λιγότερη εργατική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι η αξία των αγαθών πέφτει. Η μπουρζουαζία, προκειμένου να αποφύγει κάτι τέτοιο πρέπει να ξεφορτωθεί την πλεονάζουσα εργατική δύναμη και ταυτόχρονα να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό κερδοφορίας μέσα από το άνοιγμα νέων αγορών (για παράδειγμα μέσω της διαφήμισης) προκειμένου να πουλήσει περισσότερα, μιας και οι ενδεχόμενες αγορές είναι απεριόριστες. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, ο καπιταλισμός αναπόφευκτα οδηγεί σε γενικές κρίσης αξιοποίησης, σαν αυτές που ο κόσμος βιώνει σήμερα. Μετά τη χρεωκοπία τραπεζών, τις μαζικές απολύσεις στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, τις περικοπές μισθών, έρχεται η καταστροφή των απούλητων αγαθών, το κλείσιμο εταιριών. Και, για διάφορα κομμάτια της μπουρζουαζίας, ένας πόλεμος θα μοιάζει αργά ή γρήγορα ως ή μόνη πιθανή διέξοδος από την κρίση, μιας και έτσι θα μπορέσουν να καταστρέψουν επαρκή ποσότητα αξίας με ικανό ρυθμό, ούτως ώστε να ξαναρχίσει ένας νέος κύκλος οικονομικής ανάπτυξης.
Οι ανθρώπινες ανάγκες ενάντια στην Οικονομία
Η ζωή στην καπιταλιστική ολότητα δεν είναι παρά μια άθλια επιβίωση από μέρα σε μέρα. Αποστραγγισμένοι από τη ζωτική μας ενέργεια στη δουλειά, τρομοκρατημένοι απ’ την αστυνομία, ταϊσμένοι με πλαστικό φαί, απολυμένοι απ’ τη δουλειά μας, με μια προοπτική να μας στείλουν να πεθάνουμε στο όνομα της πατρίδας, του έθνους, της φυλής, της δημοκρατίας ή της θρησκείας στην μιά ή την άλλη πολεμική σύρραξη, όταν οι προλετάριοι για το Κεφάλαιο φαίνεται να αποτελούν ένα άχρηστο πλεόνασμα, αυτοί ξεσηκώνονται για να επιβάλλουν τις ανάγκες τους ενάντια σ’ αυτές της οικονομίας. Σήμερα, οι συνθήκες ζωής για τους περισσότερους από μας χειροτερεύουν, ενώ οι καπιταλιστές συνεχίζουν να γυροφέρνουν τα τομάρια τους σε πολυτελή αυτοκίνητα και να μας μπουχτίζουν με τις εκκλήσεις να δέσουμε κι άλλο το ζωνάρι, να συμβιβαστούμε με την “αναγκαιότητα εξυγείανσης της παραγωγής” – απολύσεις και περικοπές μισθών. Καμιά φόρα όμως, τόση επιδειχτική αυθάδεια δεν περνάει. Μπορούμε για παράδειγμα να θυμήσουμε έναν τραπεζίτη ονόματι Fred Goodwin, από την Royal Bank of Scotland του οποίου οι πολυτελής βίλλα και η λιμουζίνα βρέθηκαν βανδαλισμένες. Επιπλέον, δεχόταν απειλές μέσω SMS ότι αυτό δεν ήταν παρά η αρχή, και σύντομα το σπίτι του θα καεί με τον ίδιο μέσα.
Καθώς μας έδειξαν οι αγώνες των τελευταίων χρόνων, για παράδειγμα στο Μπαγκλαντές ή την Αίγυπτο[2], η τάξη μας δεν είναι τόσο ψόφια όσο ο συρφετός των αστών κοινωνιολόγων και/η ειδικών του μιντιακού θεάματος παπαγαλίζουν. Το αυτό ισχύει για το πρόσφατο κύμα άγριων απεργιών στο UK εξαιτίας του αποκλεισμού ντόπιων εργατών από τα κατασκευαστικά έργα που λαμβάνουν χώρα σε εργοστάσια της βρετανικής πετρελαιοβιομηχανίας[3], όπου τα αστικά μίντια χέρι-χέρι με τους πολιτικούς και τα συνδικάτα προσπάθησαν να στιγματήσουν ολόκληρο το κίνημα ως έναν εθνικιστικό “ανταγωνισμό για τις θέσεις εργασίας”. Ακόμα κι αν, εκ πρώτης, ορισμένοι απεργοί εργάτες οικειοποιήθηκαν οι ίδιοι σλόγκανς όπως “Βρετανικές δουλειές για τους βρετανούς εργάτες!” [σ.τ.μ. για κάποιες παραπάνω πληροφορίες για το θέμα βλ. επίσης εδώ] μέσα στη διαδικασία του αγώνα, αυτά πολύ γρήγορα αφέθηκαν στο πλάι ώστε να ανοίξει χώρος για ένα πολύ πιο διεθνιστικό ταξικό περιεχόμενο. Ως ένα παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η χρήση πανώ στην ιταλική γλώσσα, που σήκωναν οι απεργοί, καλώντας τους ιταλούς εργάτες μιας εταιρίας που είχε αναλάβει τα έργα να συμμετάσχουν στην απεργία. Σε αρκετές βρετανικές πόλεις μάλιστα, υπήρξαν επίσης εργάτες που κατέλαβαν εργοστάσια της Visteon κλείνοντάς τα, διεκδικώντας την καταβολή αποζημιώσεων, ενώ υπάρχουν πολλές ακόμη συγκρούσεις στον τομέα των δημόσεων υπηρεσιών με επίκεντρο τις περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό.
Καθώς η αναταραχή επιστρέφει στην καρδιά της “πλούσιας” Ευρώπης (με την μορφή της δεκεμβριανής εξέγερσης στην Ελλάδα), η μπουρζουαζία χέζεται πάνω της. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Sarkozy, φοβισμένος από τα ελληνικά γεγονότα, ανέβαλε τα σχέδιά του που θα απέφεραν μια ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια των νέων προλετάριων στη Γαλλία μέσα από ατελείωτες πανεπιστημιακές εξετάσεις και φοιτητικά δάνεια. Παρολαυτά, η Γαλλία δεν κατάφερε ν’ αποφύγει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, που συχνά δεν τελειώναν χωρίς την επέμβαση των γαλλικων ματ. Περεταίρω περικοπές στον προϋπολογισμό και νομοσχέδια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, εξόργισαν χιλιάδες νέων φοιτητών και καθηγητών σε όλη την Ιταλία και προκάλεσαν ένα κύμα πανεπιστημιακών καταλήψεων, όπου ορισμένες εξ αυτών, παρά τις προσπάθειες των φοιτητικών συλλόγων, οδήγησαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία[4].
Στα υπερπόντια γαλλικά διαμερίσματα της Γουαδελούπης, Μαρτινίκας, Γαλλικής Γουιάνας και Ρευνιόν, μια γενική απεργία ξέσπασε ενάντια στον ανυπόφορο βαθμό εκμετάλλευσης που παρέλυσε στη χειρότερη τα νησιά της Γουαδελούπης και της Μαρτινίκας. Συνοδεύτηκε από μπάχαλα και λεηλασίες, τις οποίες το κράτος αναγκάστηκε να στείλει αστυνομικές μονάδες από τη Γαλλία για να τις καταστείλει. Τελικά, η μπουρζουαζία ανάγκασε τους εργάτες να επιστρέψουν στην εργασία τους, αλλά μόνο με αντάλλαγμα μια αύξηση στο ύψους του 30% των μισθών. Η γενική απεργία αντήχησε επίσης στην ίδια τη Γαλλία, όπου αρκετές διαδηλώσεις αλληλεγγύης έλαβαν χώρα. Οι προλετάριοι στη Γαλλία πάλι, αντιμέτωποι με μετατοπίσεις εργοστασίων στο εξωτερικό και περικοπές θέσεων εργασίας, ξεκίνησαν απεργίες-καταλήψεις αλλά και “απαγωγές” αφεντικών, προκειμένου να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους.
Αλλά το προλεταριάτο ξυπνάει και αλλού. Σε παραδοσιακά ήρεμες περιοχές, ένα νέο κύμα ταραχών εμφανίστηκε: στις πρωτεύουσες της Λεττονίας και της Λιθουανίας, εκατοντάδες εργάτες συγκρούστηκαν με την αστυνομία και προσέφεραν μια ικανοποίηση στις άμεσες ανθρώπινες ανάγκες τους λεηλατώντας καταστήματα. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, ανέτρεψαν στην πράξη την καθημερινή καπιταλιστική λογική των ανταλλακτικών σχε΄σεων. Παρομοίως, προλετάριοι στη Σόφια, σ’ ένα προάστειο του Μαλμοε, ή στο Βλαδιβοστόκ εδειξαν ξεκάθαρα τί πιστεύουν για το ζώσιμο του ζωναριού και την υποβάθμιση των συνθηκών ζωής τους. Μετά από πενήντα χρόνια, η εργατική τάξη της Ισλανδίας, χτυπημένη σκληρά από την οικονομική κρίση, κατέβηκε στους δρόμους για να επιτεθεί στο κοινοβούλιο και σε αστυνομικά τμήματα. Σ’ αυτή τη χώρα των 320.000 κατοίκων, πάνω από 10.000 προλετάριοι συμμετείχαν καθημερινά σε διαδηλώσεις που εξελίσσονταν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αυτό που ανησυχεί την παγκόσμια μπουρζουαζία ιδιαίτερα είναι το προλεταριάτο στην “παγκόσμια φάμπρικα” και “ανερχόμενη παγκόσμια υπερδύναμη”: την “κόκκινη” Κίνα. Από τους λόγους των πολιτικών διεθνώς αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο φοβισμένοι είναι από το ενδεχόμενο μιας εκτεταμένης προλεταριακής εξέγερσης στην Κίνα, και του αντίχτυπου που θα ‘χε στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Τα επίσημα στατιστικά γραφεία του κινεζικού κράτους σε μια σπάνια συμφωνία με τους δυτικούς δημοσιογράφους παρατηρούν μια έντονη αύξηση στον αριθμό των ταραχών και των απεργιών που ξεσπούν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Οι στατιστικολόγοι μιλούν για μυριάδες “περιστατικά” όπου η αστυνομική καταστολή ήταν απαραίτητη. Για παράδειγμα, στις 19 Δεκέμβρη 2008, τις μέρες που η προλεταριακή εξέγερση σάρωνε την Ελλάδα, στην πόλη Λονγκάν της βορειοδυτικής Κίνας περίπου 50.000 κάτοικοι και φτωχοί γεωργοί από τα γύρω χωριά συγκρούστηκαν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας επειδή η απαλλοτρίωση της γης τους για λογαριασμό του Κράτους και η καταστροφή των σπιτιών τους, τους άφηνε χωρίς καμία αποζημίωση. Ενώ η σύγκρουση εξελισσόταν, δυο τοπικά γραφεία του κυρίαρχου “Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας” έγιναν στάχτες, όπως και πολλά κυβερνητικά και αστυνομικά οχήματα. Όμως, πάνω από είκοσι διαδηλωτές κυριολεκτικά σκοτώθηκαν στο ξύλο από την αστυνομία ενώ πανω από 100 τραυματίστηκαν σοβαρά απ’ τις γκλομπιές.
Μια προοπτική;
Παρόλο που η αιτία κάθε προλεταριακού αγώνα είναι η ίδια: η κοινωνική σχέση της εκμετάλλευσης, πάνω στην οποία βασίζεται ο καπιταλισμός, και η οποία είναι η πηγή κάθε αντίφασης και προβλήματος που η τάξη μας πρέπει να αντιμετωπίσει, δε σημαίνει πως οι αγωνιζόμενοι προλετάριοι έχουν απαραίτητα συνείδηση αυτής της σύνδεσης που ενώνει τους αγώνες τους σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και την ίδια στιγμή υποδεικνύει το μόνο πιθανό ξεπέρασμά του – την κομμουνιστική επανάσταση που θα καταστρέψει την ταξική κοινωνία και μαζί της θα τελειώνει με κάθε εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο και πείνα. Μόνο μια παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, όπου δε θα είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε τις ζωές μας για έναν μισθό και όπου οι σχέσεις μας δε θα διαμεσολαβούνται από την ανταλλαγή, θα μας επιτρέψει να ζούμε στ’ αλήθεια σαν άνθρωποι.
Δυστυχώς, σήμερα πρέπει να παραδεχτούμε πως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, οι προλεταριακοί αγώνες παγκόσμια συμβαίνουν κάπως τυχαία την ίδια στιγμή, χωρίς να είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους. Όπως προείπαμε νωρίτερα, οι περισσότεροι απ’ τους προλεταριακούς αγώνες στους οποίους αναφερόμαστε, είναι βραχύβιες, απομονωμένες και γρήγορα ηττηθείσες βίαιες συγκρούσεις μιας χούφτας προλεταρίων με την αστυνομία, ή εξίσου περιορισμένες άγριες απεργίες. Αυτοί οι αγώνες συχνά περιορίζονται από τις δημοκρατικές και εθνικιστικές αυταπάτες, ωστόσο ορισμένες στιγμές ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας (με την μορφή είτε των συνδικάτων ή πολιτικών κομμάτων) και διαρρηγνύουν έμπρακτα την κοινωνική ειρήνη. Αυτές οι απομονωμένες εκφράσεις ταξικού αγώνα γρήγορα τσακίζονται και αφήνουν χώρο στην μπουρζουαζία για την αντεπίθεσή της – αστυνομική καταστολή, έλεγχος, μιντιακή πλύση εγκεφάλου. Γενικά όμως, αποτελούν απόδειξη πως το προλεταριάτο μάχεται για τα συμφέροντά του, είτε με κρίση είτε χωρίς[5].
Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι το βάρος μιας αστικής κυριαρχίας και του θεάματος πέφτουν ακόμα και στους δικούς μας ώμους -των κομμουνιστών. Παρόλο που εμείς, ως μαχόμενοι κομμουνιστές, είμαστε συνειδητά διεθνιστές και αντιλαμβανόμαστε την ταξική κοινωνία στην παγκόσμια διάστασή της, είναι συχνά δύσκολο να ξεκόψουμε από τα παραμύθια των μίντια, τη γλώσσα τους, τη λογοκρισία τους. Είναι ιδιαίτερα ισχυρά σε περιπτώσεις νέων από τις λεγόμενες “αναπτυσσόμενες χώρες”, που μεσολαβούνται από τα αστικά μίντια με έναν τρόπο ώστε να αποκρύπτεται όσο το δυνατόν περισσότερο το ταξικό περιεχόμενό τους[6].
Παρολαυτά, μόνο όταν οι αγωνιζόμενοι προλετάριοι στα διάφορα μέρη του κόσμου αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον ως ταξικά αδέρφια, θα έχει η κομμουνιστική επανάσταση μια ευκαιρία να πετύχει. Αν κάτι τέτοιο θα γίνει σύντομα, δεν μπορούμε να το πούμε. Μπορούμε να ελπίσουμε πάντως, πως το αντίκτυπο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου, θα παίξει τον ρόλο ενός ενοποιητικού παράγοντα που θα βοηθήσει την τάξη μας να απορρίψει ψευδείς ιδεολογίες και να αδελφωθεί παρ’ όλους τους αστικούς διαχωρισμούς.
Σημειώσεις:
[1] Διαχωρισμένοι από τα αναγκαία μέσα να συντηρηθούμε, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να πουλάμε την εργατική μας δύναμη στο Κεφάλαιο με αλλοτριωμένες κι αλλοτριωτικές παραγωγικές διαδικασίες, κι αυτή η αλλοτρίωση περνά σε κάθε όψη της ζωής μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και τη συνείδησή μας. Τα αστικά μίντια συχνά αναφέρονται σε “τρελούς που εισέβαλαν ένοπλοι και σκότωσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους” που αποδίδουν σε “διανοητικά ασθενείς ανθρώπους” ή σε αυτοκτονίες “απογοητευμένων μη-πετυχημένων”, που περιγράφουν ως ακραίες περιπτώσεις, συγκαλύπτοντας τις ρίζες ανάλογων φαινομένων στην απάνθρωπη ολότητα της ταξικής κοινωνίας.
[2] Μαχητικές άγριες απεργίες με χιλιάδες εργαζομένους στην υφαντουργία, πετρελαιοβιομηχανία, κατασκευαστικές, ορυχεία και γεωργία (παρά την μη-νομιμότητα κάθε απεργίας στην Αίγυπτο και την πολυετή επιβολή στρατιωτικού νόμου στο Μπαγκλαντές), οδομαχίες με αφορμή τις υψηλές τιμές τροφίμων και πετρελαίου, δυναμικοί αγώνες μεταναστών απ’ την υπο-σαχάρια Αφρική ενάντια στις απελάσεις στο Κάιρο, λιποταξία μπαγκλαντεσιανών στρατιωτών που πήραν τις ζωές οχτώ ένστολων αστών…
[3] Οι εργάτες των κατασκευαστικών πολύ γρήγορα είχαν με το μέρος τους εργάτες από τα περισσότερα βρετανικά εργοστάσια ενέργειας, ένα χημικό εργοστάσιο και αρκετούς μεταλλεργάτες.
[4] Τη στιγμή της συγγραφής αυτού του κειμένου, ένα δεύτερο κείμενο καταλήψεων, πολύ πιο μαχητικό και αυτόνομο από τις σοσιαλδημοκρατικές δομές αναπτυσσόταν. Καταλήψεις εμφανίζονταν στις περισσότερες μεγαλουπόλεις της Ιταλίας. Στη Ρώμη, διαδηλωτές καταλάμβαναν το πανεπιστήμιο Sapienza μετά οδομαχιών με την αστυνομία, στην Νάπολη οι καταλήψεις άρχισαν να ξεπερνούν τα πανεπιστημιακά πλαίσια. Την ίδια στιγμή, οι πανεπιστημιακές καταλήψεις στη Γαλλία, όπου οι φοιτητές θα αναγκάζονταν να μην μπορούν να περάσουν τη χρονιά χωρίς επιπλέον εξετάσεις, ενώ οι καθηγητές ήθελαν να χάσουν ολόκληρο το εξάμηνο, συνεχίζονταν.
[5] Θα θέλαμε να απορρίψουμε ένα ψευτο-ερώτημα, τόσο δημοφιλές μεταξύ των ακροαριστερών, αν η καλύτερη στιγμή για ταξικό πόλεμο είναι στη διάρκεια της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, γιατί τότε οι εργάτες βρίσκονται σε καλύτερη θέση, καθώς το κεφάλαιο έχει περισσότερη ανάγκη την εργασία τους, ή η στιγμή της κρίσης, γιατί πρέπει να πεθαίνει κανείς της πείνας για να συνειδητοποιήσει την εκμετάλλευσή του.
[6] Ένα ιδιαίτερα αηδιαστικό παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ολόκληρη η περιοχή της λεγόμενης Μαύρης Αφρικής, όπου όλος ο τρόμος που εφαρμόζεται ενάντια στα ταξικά μας αδέρφια από το κεφάλαιο, παρουσιάζεται σαν μια απόδειξη του πόσο “πρωτόγονες” είναι οι “φυλές των ντόπιων”.
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [
Πηγές:
