Tag: εποχή των ταραχών

Μια επανάσταση στην καθημερινή ζωή

Σε όλους τους τομείς της κυβέρνησης στο καντόνι του Cizire, οι άνθρωποι εργάζονται, κυρίως σε εθελοντική βάση, ώστε να καταφέρουν φιλόδοξες αλλαγές στην κοινωνία. Οι ιατροί θέλουν να χτίσουν ένα σύγχρονο, δωρεάν, σύστημα υγείας, αλλά επίσης, όπως μας είπαν, να συλλέξουν και να διαδόσουν τις περιθωριοποιημένες τοπικές θεραπευτικές γνώσεις, και να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής γενικότερα. Στόχος τους είναι, λένε, να οικοδομηθεί ένας τρόπος ζωής ελεύθερος από διαχωρισμούς -ανάμεσα στους ανθρώπους, και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης- που εντείνουν τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Οι καθηγητές θέλουν να προσανατολίσουν την εκπαίδευση στα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα. Σχεδιάζουν, όπως είπαν, να εγκαταλείψουν το σύστημα των εξετάσεων και κάθε διαχωρισμό μεταξύ καθηγητών και μαθητών, αλλά καί ανάμεσα στους κατεστημένους επιστημονικούς κλάδους. Το νέο μάθημα της γυναικολογίας παρέχει μια εναλλακτική εξέταση των ζητημάτων της μυθολογίας, της ψυχολογίας, των θετικών επιστημών και της ιστορίας. Παντού και πάντα, μας είπαν, οι γυναίκες είναι οι κύριοι οικονομικοί παράγοντες καθώς και οι υπεύθυνες για την “ηθική και την αισθητική”, την “ελευθερία και την ομορφιά”, την μορφή και το περιεχόμενο. Η επανάσταση έχει ως στόχο να ξεπεράσει τα όρια που τίθενται σ’ αυτές τις δραστηριότητε όταν το Κράτος αποτελεί το πρότυπο για την εξουσία.

Αυτό που μας επανέλαβαν ξανά και ξανά ήταν ότι η συνύπαρξη και ο συντονισμός μεταβαλλόμενων αλληλοτεμνόμενων και προϋπαρχουσών ταυτοτήτων μέλει να αντικαταστήσει το “μια σημαία, μια γλώσσα, ένα έθνος”. Η νέα διεύθυνση αποτελείται κατά συγκεκριμένα ποσοστά από εκπροσώπους των κουρδικών, αραβικών και ασσυριακών κοινοτήτων, που ορίζονται σύμφωνα με τις πρακτικές κάθε κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι οι πολιτοφυλακές και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι εθνοτικά μεικτές, οι ασσυριακές κοινότητες διατηρούν επίσης τις δικές τους ταξιαρχίες. Η καθημερινή ζωή έχει αλλάξει περισσότερο για τις γυναίκες, που προηγουμένως ήταν περιορισμένες σε μια ζωή εντός του οίκου τους. Παρότι οι δρόμοι παραμένουν το κατεξοχήν πεδίο των ανδρών, οι γυναίκες έχουν στήσει τις δικές τους εκπαιδευτικές δομές και τα δικά τους τοπικά συμβούλια. Όλοι οι μεικτοί πολιτικοί φορείς πρέπει να αποτελούνται τουλάχιστον κατά 40% από γυναίκες, και όλες οι αντιπροσωπείες πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία γυναίκα. Οι γυναίκες είναι λοιπόν ταυτόχρονα οργανωμένες αυτόνομα μέσα στην επανάσταση καί στους αρχετυπικούς ρόλους τους. Οι διαφημιστικές πινακίδες στο Καμισλί προβάλλουν περισσότερες γυναίκες μαχήτριες του YPJ παρά τους άνδρες του YPG. “Εμείς θα σας υπερασπιστούμε” γράφει από κάτω.

Μέλη του YPJ μας μίλησαν για την μη-ιεραρχική οργάνωση που υπάρχει εντός των πολιτοφυλακών. Υπάρχουν εκλεγμένες διοικήτριες, είπαν, αλλά αυτές συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες της κοινοτικής ζωής με τον ίδιο τρόπο με κάθε άλλη μαχήτρια. Όμως δεν είναι όλα ανθηρά και μεταστρουκτουραλιστικά… Η πειθαρχία αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι των ηθών και της αισθητικής της καθημερινής ζωής. Οι γυναίκες που είδαμε να εκπαιδεύονται στις δυνάμεις ασφαλείας, διδάσκονται πώς να στέκουν στη σειρά. Ήταν ένα μικρό σοκ όταν, κατά την πρώτη μέρα της αποστολής μας, μας χαιρέτισε στρατιωτικά, μια σειρά από εκπαιδευόμενες με στολή, παρατεταγμένες με τέλεια ακαμψία σε γραμμή. Τα εκπαιδευτικά βίντεο του YPG, μετά μουσικής, παίζουν σε κάθε τηλεόραση. Ακόμη και στο πανεπιστήμιο, όπου νέοι άνθρωποι ζουν μαζί, μαγειρεύοντας και καθαρίζοντας συλλογικά, κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: οι εργασίες εκτελούνται άριστα, καθώς μοιράζονται μεταξύ όλων, με τρόπο που η ισότητα και η οριζοντιότητα και μια αυτόματη πειθαρχία να αλληλοεπικαλύπτονται τέλεια.

Μια ακόμα ηθική κι αισθητική αμφισημία περιβάλλει τη σημασία του ηγέτη του PKK, Οτσαλάν, ή “Άπο” (το όνομα που οι περισσότεροι έχουν γραμμένο στους τοίχους τους ή χαραγμένο στα όπλα τους). Η εικόνα του κρέμεται στους τοίχους σχεδόν κάθε δωματίου. Η “ελευθεριακή στροφή” του PKK, με την οποία σχετίζεται το PYD (στμ: το αδελφικό του PKK κόμμα των Κούρδων της Συρίας) της Rojava -αποκηρύσσοντας μεταξύ άλλων κάθε ιεραρχική δομή- ξεκίνησε απ’ αυτόν. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αυτή συντελέστηκε μετά από μια περίοδο που πέρασε σ’ αυτήν εδώ την περιοχή, πριν τη σύλληψή του το 1999, παρότι οι ιδέες αυτές πάντοτε αποδίδονται στον ίδιο. Οι υπόλοιπες εικόνες που κοσμούν τους τοίχους, τα τραπέζια και τις γλάστρες, είναι αυτές των μαρτύρων -τα πρόσωπά τους μπροστά από ένα φόντο που αποτελείται από τα χρώματα που υποδηλώνουν την οργάνωση στην οποία ανήκαν. Είναι σημαντικό ότι ο Οτσαλάν είναι το μόνο πρόσωπο εν ζωή που του αποδίδονται τέτοιες τιμές, καθώς είναι ένας ηγέτης με τον οποίον κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα, και ο οποίος δεν έχει εκ των πραγμάτων καμμία εξουσία.

Αποδυναμώνοντας το κράτος

Ο στόχος της επανάστασης, μας είπαν πολλοί, δεν είναι να αντικαταστήσει την μια κυβέρνηση με μια άλλη, είναι να τερματίσει την κυριαρχία του κράτους. Το ζήτημα, όπως το έθεσε ο προεδρεύων του Κουρδικού Εθνικού Κογκρέσσου, είναι “όχι πως να αποφασίζουμε με εξουσία, αλλά εναντίον της”. Η κρατική ισχύς έχει διαμεληθεί με έναν σωρό τρόπους. Η στρατιωτική εκπαίδευση των ανθρώπων γίνεται σε μεγάλη κλίμακα, με την προσδοκία ότι ο καθένας θα συμμετάσχει. Είναι μέρος μιας προσπάθειας διάδοσης των μέσων της άμυνας σε όλους. Η λαϊκή αυτοάμυνα, μας είπαν, είναι “τόσο σημαντική που δεν γίνεται να ανατεθεί σε λίγους”. Μέσα από την εκπαίδευση (που δεν περιλαμβάνει μόνο τη χρήση των όπλων, αλλά επίσης ιατρική, ηθική, την ιστορία του Κουρδιστάν, κριτική του ιμπεριαλισμού, τον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγει η λαϊκή κουλτούρα, και τη σημασία της εκπαίδευσης και της αυτοκριτικής), ο μαχητής επικεφαλής ενός εκπαιδευτικού κέντρου μας είπε, ο στόχος είναι η τελική αυτοδιάλυση των δυνάμεων ασφαλείας.

Η νέα κυβέρνηση (με ένα κοινοβούλιο και 22 υπουργούς), που σχηματίστηκε προσωρινά από διάφορα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις ώστε να διοργανώσει εκλογές, έχει αναλάβει την ευθύνη της λειτουργίας ορισμένων κρατικών δομών. Όταν, την άνοιξη του 2012, το Ισλαμικό Κράτος έφτασε τη Rojava, προβλέποντας τη σφαγή που θα έφερνε η σύγκρουση μεταξύ του ΙΚ και του Ασσάντ, και βλέποντας την ευκαιρία στις συνθήκες αυτές, οι κουρδικές δυνάμεις περικύκλωσαν τις συριακές κρατικές δυνάμεις στο Ντερίκ και διαπραγματεύθηκαν την άνευ όπλων αποχώρησή τους. Μετά από διαβουλεύσεις με τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην περιοχή, το ίδιο συνέβη σε ολόκληρη την έκταση της Rojava. Ωστόσο, το καθεστώς Ασσάντ δεν έχει εκδιωχθεί πλήρως. Στο Καμισλί, την μεγαλύτερη πόλη στο Cizire, εξακολουθεί να ελέγχει μια μικρή περιοχή που περιλαμβάνει το αεροδρόμιο. Το παλιό κράτος συνεχίζει να λειτουργεί παράλληλα με τις νέες δομές. Τα συριακά νοσοκομεία στα νότια συνεχίζουν να δέχονται ορισμένους από τους πολύ αρρώστους, και το καθεστώς συνεχίζει να καταβάλει τους μισθούς μερικών δημοσίων υπαλλήλων, όπως των εκπαιδευτικών.

Εντωμεταξύ, η νέα διεύθυνση εξισορροπείται από πολυάριθμα αυτόνομα στοιχεία. Ανεξάρτητα από αυτήν, συμβούλια (με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, με τις δικές τους δυνάμεις αυτοάμυνας και υπο-ομάδες για τους νέους, τις γυναίκες, την πολιτική, την οικονομία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εκπαίδευση και την υγεία) σε επίπεδο κοινοτήτων, πόλεων και καντονιών, που αποτελούνται από αιρετούς αντιπροσώπους, αναλαμβάνουν την αντιμετώπιση άμεσων πρακτικών προβλημάτων που μπορούν να επιλυθούν από αυτά. Τόσο η κυβερνητικοί φορείς, όσο και τα συμβούλια, έχουν στηθεί από την TEVDEM, μια συμμαχία οργανώσεων που περιλαμβάνει το PYD, κολλεκτίβες, ακαδημαϊκούς, γυναικείες και νεολαιϊστικες οργανώσεις και άλλα κοντινά πολιτικά κόμματα. Οι οργανώσεις διατηρούν κάθε λόγο πάνω στις δομές λήψης των αποφάσεών τους, και ορισμένες φορές διεξάγουν τα δικά τους εκπαιδευτικά προγράμματα σε “πολιτιστικά κέντρα” και “ακαδημίες” που συντηρούν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν σύνθετες, τεμνόμενες σχέσεις μεταξύ τους οι οποίες δουλεύονται σε ένα σωρό από διαφορετικές συνελεύσεις.

Και ο κομμουνισμός;

Ελάχιστη γεωργική ή βιομηχανική παραγωγή υπάρχει στη Rojava, παρά την επίπεδη και εύφορη γη της, παρότι ήταν ο “σιτοβολώνας” της Συρίας, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου άνηκε στο κράτος και χρησιμοποιούταν για μονοκαλλιέργιες και έργα εξόρυξης πετρελαίου. Ο κουρδικός πληθυσμός της περιοχής, συχνά αναγκαζόταν να μεταναστεύσει στις πόλεις του νότου, όπου αποτελούσε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που δεχόταν να δουλεύει με χαμηλότερους μισθούς. Η νέα διεύθυνση απαλλοτρίωσε τη γη και διένειμε κομμάτια της σε αυτοοργανωμένους συνεταιρισμούς που εργάζονται για να επεκτείνουν την εκτροφή ζώων και την ποικιλότητα της παραγωγής. Συνεχίζει να βγάζει λάδι και να το επεξεργάζεται μετατρέποντάς το σε χαμηλής ποιότητας ντίζελ που πουλάει στο καντόνι και διανέμει στους συνεταιρισμούς και τα άλλα θεσμικά όργανα. Ό,τι παράγουν οι συνεταιρισμοί είτε πωλείται άμεσα στη διεύθυνση, είτε περνάει από ελέγχους τιμών της διεύθυνσης για να βρει αλλού αγοραστές. Η διεύθυνση αναλαμβάνει την παροχή σε κάθε νοικοκυριό μιας σταθερής ποσότητας άρτου. Το λαθρεμπόριο είναι τεράστιο.

Εκείνοι που επιβλέπουν αυτές τις αλλαγές, τις περιγράφουν απλώς ως πρακτικές λύσεις στο πρόβλημα της αναπαραγωγής ενός πληθυσμού σε συνθήκες πολέμου και εμπάργκο. Αυτό διαφέρει πολύ από το πώς περιγράφονται οι άμεσες πρακτικές μεταβολές στην οικιακή σφαίρα. Μέλη του YPJ, της πολιτοφυλακής των γυναικών, μας είπαν, “άνοιξε ένα πεδίο για χειραφέτηση”. “Συμμετέχεις στη ζωή με έναν νέο τρόπο, και, όταν είσαι μαζί με άλλους, νιώθεις ότι έχεις εξουσία”. Μας είπαν ακόμη, “όταν οι άνθρωποι μας είδαν να μαχόμαστε πλάι στους άνδρες, μας αποδέχθηκαν και ως μαχόμενες ενάντια στις ανδρο-κεντρικές νοοτροπίες”. Δεν γίνεται λόγος για σύνδεση της χειραφέτησης αυτής με την αναγκαιότητα διακοπής των σχέσεων της εκμετάλλευσης και της ανταλλαγής. Ενδεχομένως κάτι τέτοιο έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε προέρχονταν κυρίως από την μεσαία τάξη, αν και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι σημαντικό.

Κατά κάποιο τρόπο, η αντίθεση στο κράτος γίνεται αντιληπτή ως αντίθεση στο κεφάλαιο, στο επίπεδο της παγκόσμιας ισχύος του. Η νέα διεύθυνση αντιτίθεται, όπως το βλέπουν, στο ΝΑΤΟ με δυό μορφές: ενάντια στο υποστηριζόμενο από την Τουρκία Ισλαμικό Κράτος κι ενάντια στον αμερικανικό και διεθνή καπιταλισμό (μια κατηγορία στην οποία υποπίπτει επίσης το KRG -όπου δυο άρχουσες φρατρίες τώρα χτίζουν προσφυγικά στρατόπεδα δίπλα σε αυτοκινητοδρόμους και mall). Δεν έχουν αυταπάτες για τα κίνητρα αυτών που τους στέλνουν στρατιωτική βοήθεια: “όλοι, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, μας απεικονίζουν σαν συμμάχους τους”, ειρωνεύεται το TEVDEM. Ωστόσο δεν υπάρχει καμμία αντίθεση στην αξία που εξακολουθεί να υπάρχει σε καθημερινή μορφή. Εκείνοι που αποτινάσσουν τους ισχυρισμούς υπερ-ενθουσιασμένων δυτικών ακτιβιστών σχετικά με την επαναστατική φύση των όσων συμβαίνουν στη Rojava έχουν δίκαιο να περιγράφουν το εγχείρημα ως μια άμυνα απέναντι στον σημερινό πόλεμο και την πιο βάναυση καταπίεση, που χρησιμοποιεί εκτός από έναν στρατό, μια νέα ιδεολογία, η οποία αντικαθιστά την παλιά εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία.

Η κατάσταση αυτή έχει επίσης κάτι κοινό με την πορεία των αγώνων σε όλον τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Το κράτος, τώρα ένας τοπικός παράγοντας του διεθνούς κεφαλαίου, γίνεται ορατό ώς ο ένοχος από κινήματα που συντίθενται από την μεσαία τάξη και το προλεταριάτο. Στο μεταξύ, το έθνος γίνεται ορατό ως μια δύναμη που μπορεί να του αντιτεθεί. Οι αγώνες συγκλίνουν πίσω από την ιδεολογία της “κοινωνίας των πολιτών” (και των φυλετικών και έμφυλων ιεραρχιών που προϋποθέτει αυτή). Ο μετασχηματισμός που γίνεται στη Rojava στηρίζεται ως έναν βαθμό σε μια ριζοσπαστική κουρδική ταυτότητα και σε ουσιαστικά μεσοταξικά στοιχεία που, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, πάντοτε διατηρούν κάποιο συμφέρον στη συνέχιση του κεφαλαίου και του κράτους.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, μοιράζεται και κάτι με τα ακρότατα των αγώνων της κρίσης: τις ταραχές. Κατά κάποιον τρόπο, οι στρατηγικές που εφαρμόστηκαν στη Rojava γεννήθηκαν μέσα από μια ανάλυση των αποτυχιών των ταραχών: το 2004, μόνο λίγους μήνες μετά τον σχηματισμό του PYD, μια εξέγερση των Κούρδων που διεκδικούσαν πολιτικές ελευθερίες από το Συριακό κράτος αντιμετωπίστηκε όχι μόνο άμεσα με βασανισμούς, δολοφονίες και φυλακίσεις αλλά και μακροχρόνια από μια περίοδο σκληρής καταστολής. Αυτό είναι κάτι που θυμούνταν καλά, όταν αποφάσισαν να μη ξανακάνουν τα ίδια λάθη. Ενώ αυτά που συμβαίνουν δεν είναι κομμουνιστικοποίηση, είναι ωστόσο ένα πραγματικό κίνημα ενάντια στην κρατική βία και λεηλασία, που πολεμά στρατιωτικά στα σύνρά του και διαχέει την εξουσία στο εσωτερικό του. Τα όρια των αγώνων στη Rojava, υπ’ αυτήν την έννοια είναι αυτά των αγώνων παντού όπου η σχέση μεταξύ εργατικής δύναμης και κεφαλαίου έχει γίνει αρμοδιότητα της καταστολής, και ξεσπούν αγώνες που εκλαμβάνονται αυτήν την καταστολή ως σημείο εκκίνησης. Αυτοί οι αγώνες διεξάγονται μακριά από τα προπύργια της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και δεν κατευθύνονται προς την ανατροπή των σχέσεων της εκμετάλλευσης. Το ενδεχόμενο ενδιαφέρον της Rojava, που προς το παρόν μένει αποκομμένη από τις δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου, είναι οι αγώνες που θα προκύψουν πάνω στις σχέσεις της εκμετάλλευσης: σχετικά με τη διανομή της γης, τον καταμερισμό των εργασιών, τις τιμές και τους μισθούς, τις εισαγωγές και εξαγωγές. Τί είδους αλλαγές των ιδιοκτησιακών και παραγωγικών σχέσεων θα ζητήσουν οι γυναίκες καθώς θα γυρνούν από τις πολιτοφυλακές τους;

Becky

Πηγή: http://peaceinkurdistancampaign.com/2014/12/22/a-revolution-in-daily-life/

περαιτέρω μελέτη: Il Lato Cattivo (2014) The Kurdish Question http://endnotes.org.uk/en/il-lato-cattivo-the-kurdish-question-isis-usa-etc, SIC International Journal for Communisation (2011) http://sic.communisation.net/

 

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ!

Η 7η Φλεβάρη 2014 ήταν η τρίτη μέρα των ταραχών στη Βοσνία, κατά την οποία οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ ένα κυβερνητικό κτίριο πυρπολήθηκε στην Τούζλα, απ’ όπου και ξεκίνησαν όλα, με τους απολυμένους εργάτες τεσσάρων χημικών βιομηχανιών -πρώην κολοσσών που ιδιωτικοποιήθηκαν στις αρχές του 2000 οπότε και άρχισε η διάλυσή τους- να ζητούν την μεσολάβηση των τοπικών αρχών της περιφέρειας (καντονιού της Τούζλας) ώστε να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους ή να τους εγγυηθούν τις θέσεις εργασίας τους. Η περιφερειακή κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε διαμεσολάβηση, λέγοντας πως οι εταιρίες έχουν πλέον ιδιωτικοποιηθεί πλήρως και άρα δεν έχει καμμία αρμοδιότητα να επέμβει, κάτι που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους απολυμένους που μεταξύ άλλων έκαψαν και τη σημαία της περιφέρειας. Έτσι για πρώτη φορά οι εργάτες αντιστάθηκαν στην αστυνομική καταστολή που επιχείρησε να διαλύσει τη διαδήλωσή τους με χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και δακρυγόνων. Οι διαδηλώσεις των απολυμένων τέθηκαν στο επίκεντρο μιας ευρύτερης αγανάκτισης γύρω απ’ την αυξημένη ανεργία (27,5% σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα) και την λιτότητα, συγκεντρώνοντας χιλιάδες αλληλέγγυους. Μετά τις συγκρούσεις, πάνω από 40 διαδηλωτές και 140 μπάτσοι οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ μερικές δεκάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί, και ένας άγνωστος αριθμός έχει βασανιστεί απ’ τους μπάτσους. Σήμερα εμφανίστηκαν και οι πρώτες απεργίες σε επιχειρήσεις στη Βόρεια Βοσνία, με πανώ όπως “Σήμερα δεν δουλεύουμε – Κάνουμε επανάσταση”, ενώ εκδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται και σε άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κυρίως σε Κροατία και Σερβία, όπου το κίνημα είναι πιο ισχυρό, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες ίσως συγκρούσεις με μη-εθνικιστικό περιεχόμενο εμφανίζονται στο Κόσοβο, όπου οι φοιτητές διαδηλώσαν σήμερα κατά των καθηγητών τους.

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποδώσουν τις διαδηλώσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης, ωστόσο ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά έναν τέτοιο ισχυρισμό, καθώς οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται σε διάφορες πόλεις και περιφέρειες (καντόνια) που διοικούνται κι από διαφορετικά κόμματα με μια πληθώρα συμμαχιών μεταξύ τους, που φτιάχνονται και γκρεμίζονται σε καθημερινή σχεδόν βάση.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sTvTr25mtWw[/youtube]

Ακολουθεί ένα κείμενο που περιγράφει καλά την όλη κατάσταση:

Δικό σου, δικό μου, δικό μας; Τώρα είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό!

Του Emin Eminagić, 5 Φεβρουαρίου 2014

Σήμερα στις 5 Φλεβάρη 2014, η πόλη της Τούζλας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη έγινε μάρτυρας μιας διαδήλωσης που εξελίχθηκε σε μια έκρηξη βίας. Οι διαδηλώσεις αυτές ξεκίνησαν ως ειρηνικές συγκεντρώσεις ανθρώπων, ως επί το πλείστον εργατών από τις ιδιωτικοποιημένες και εν συνεχεία χρεοκοπημένες επιχειρήσεις της πόλης, ακολουθούμενοι από φοιτητές, ακτιβιστές και άλλους. Αυτές προέκυψαν ως αντίδραση στην ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων βιομηχανιών της Τούζλας (των Konjuh, Polihem, Dita και Resod-Guming), που ήταν και οι κύριες πηγές εισοδήματος για την πόλη και τον πληθυσμό της. Οι εργάτες πετάχτηκαν στους δρόμους, κι αγωνίζονται για την ίδια την επιβίωσή τους. Αυτό σηματοδότησε την αφετηρία αυτού του είδους των διαδηλώσεων στην Τούζλα, με περίπου 3000 ανθρώπους στους δρόμους, να καταλαμβάνουν τις κύριες λεωφόρους της πόλης και να κλείνουν την κίνηση για ώρες. Οι διαδηλώσεις αυτές έγιναν βίαιες καθώς τα ΜΑΤ άρχισαν να τραβάνε με το ζόρι τους διαδηλωτές ώστε να τους απομακρύνουν από τα κτίρια της περιφερειακής κυβέρνησης και των δικαστηρίων. Οι εργάτες απαιτούν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους, καθώς και οι ασφάλειες και συντάξεις τους. Ζητάν επίσης να δημιουργηθούν συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία των νέων, μεταξύ των οποίων η ανεργία αυξάνεται κάθε λεπτό που περνάει.

Η πληροφόρηση σχετικά με τις διαδηλώσεις και εν μέρει η οργάνωσή τους γίνεται μέσω ομάδων στο Facebook όπως η “50,000 Za bolje sutra” (50.000 για ένα καλύτερο αύριο) και η “Udar”, ωστόσο οι κύριοι οργανωτές των διαδηλώσεων παραμένουν τα σωματεία των εργατών των 4 παραπάνω επιχειρήσεων. Αυτές οι διαδηλώσεις φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένες απ’ ό,τι οι μικρές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες των εργατών κάθε μιας απ’ αυτές τις επιχειρήσεις τα προηγούμενα δέκα χρόνια, καθώς γίνονται ολοένα και πιο ορατές, και αντιπροσωπεύουν μια πρώτη προσπάθεια ενιαίου εργατικού κινήματος στην μεταπολεμική Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Θα προσπαθήσω να δώσω απλά μια προοπτική της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της Dita, που ήταν και το πιο σαφές παράδειγμα που περιγράφει συνοπτικά τί συνέβη μεταξύ του τότε και τώρα.

Το 2002, το 59% του κεφαλαίου της Dita, υποτίθεται ότι αγοράστηκε από τους εργάτες της και η Κρατική Επιτροπή για τις Ιδιωτικοποιήσεις επιβεβαίωσε ότι η ιδιοκτησία της εταιρίας ήταν πλέον ολότελα ιδιωτική. Αυτό τράβηξε μέχρι το 2005, οπότε και η Dita αγοράστηκε από μια εταιρία χημικών ονόματι Lora, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Biohomija, ενός τραστ της χημικής βιομηχανίας με έδρα το Βελιγράδι στη Σερβία. Η εταιρία έκτοτε καταστράφηκε συστηματικά. Σύμφωνα με τον οικονομικό έλεγχο του 2010, η Dita ήδη ήτανε “μέσα”, αν και τα χρόνια που προηγήθηκαν διακρινόταν για την παραγωγικότητα και τα μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων. Τί συνέβη από το 2005 οπότε και η ιδιωτικοποίηση έλαβε χώρα, μέχρι το 2010-11 -την χρονιά που εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις- παραμένει μυστηριώδες. Σύμφωνα με κάποιους εργάτες, μεταξύ 2009 και 2010, τους δόθηκε εντολή να χρησιμοποιούν αλάτι στο χημικό μείγμα παρασκευής απορρυπαντικών, κάτι που προκάλεσε βλάβες στα μηχανήματα, καταστρέφοντας σταδιακά τις παραγωγικές δυνατότητες του εργοστασίου. Μετά και την επίσημη κήρυξη πτώχευσης, τον Δεκέμβριο, μια ομάδα 40 εργατών συγκεντρώθηκαν μπροστά στις πύλες του εργοστασίου της Dita, ξεκινώντας μια διαμαρτυρία με στόχο τη διάσωση της επιχείρησης. Έχει ενδιαφέρον ότι δεν κατέβηκαν σε απεργία ώστε να μπλοκάρουν την παραγωγή, αλλά συγκεντρώνονταν σε διαμαρτυρία τις ώρες που δεν εργάζονταν, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν. Παρολαυτά, μέχρι σήμερα η εταιρία χρωστά στους εργάτες πάνω από 50 μισθούς, ενώ οι περισσότεροι απ’ αυτούς αδυνατούν να βγουν στη σύνταξη, καθώς δεν έχουν καταβληθεί οι ασφαλιστικές εισφορές τους εκ μέρους της εταιρίας, από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε η επιχείρηση. Το σωματείο των εργαζομένων έχει υποβάλλει αναρίθμητες μηνύσεις κατά της Lora και της ιδιοκτησίας της, καθώς και κατά του γενικού διευθυντή της Dita, οι οποίες είτε κατέρρευσαν, είτε εκκρεμούν ακόμη. Η περίπτωση της Dita είναι παραδειγματική ως προς το πώς έχει η όλη κατάσταση των πραγμάτων στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, κι όχι μόνο για τους εργάτες.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή η διαδήλωση είναι η πρώτη τέτοιου είδους στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, με τους εργάτες για πρώτη φορά μετά από μια περίοδο νεκρικής αδράνειας που κράτησε από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, να ενώνονται και να πολεμούν για το δίκιο τους. Ξεκίνησε σαν μια ειρηνική διαμαρτυρία, με μερικές εκατοντάδες εργάτες να συγκεντρώνονται μπροστά στο περιφερειακό δικαστήριο της Τούζλας, και εξελίχθηκε με τους εργάτες να επιτίθενται στο ίδιο κτίριο με πέτρες, και την κυβέρνηση να ανταποκρίνεται με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει, με μια γερή δόση κρατικής βίας, στέλνοντας τα ΜΑΤ εναντίον των διαδηλωτών. Καθώς η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ακόμη περισσότεροι αστυνομικοί κινητοποιούνταν σε μια απόπειρα να ελέγξουν το πλήθος με δακρυγόνα και αστυνομικούς σκύλους. Αρκετοί διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο της περιφερειακής κυβέρνησης, ενώ δέκα απ’ αυτούς συνελήφθησαν. Μέχρι σήμερα 30 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 18 έχουν χτυπηθεί άσχημα. Ένας απ’ τους οργανωτές της ομάδας στο facebook χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και συνελήφθη, ενώ τον ανέκριναν τραυματία χωρίς να του παρέχουν την παραμικρή ιατρική περίθαλψη. Ένας εικονολήπτης απ’ τον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό RTV της Τούζλας χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν αστυνομικό.

Το κίνημα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε προηγούμενη απόπειρα του λαού να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του, καθώς είναι η πρώτη φορά που υφίσταται τέτοια φυσική βία. Τους περασμένους μήνες είδαμε διάφορες διαμαρτυρίες και κοινωνικές εκδηλώσεις -όπως τις διαδηλώσεις για τις νέες ταυτότητες και εργατικές απεργίες που όμως παρέμεναν χωρίς καμμία σύνδεση μεταξύ τους. Σ’ αυτές, δεν έγινε καμμία προσπάθεια να αναδειχθεί η επισφαλής κατάσταση που διαπερνά ολόκληρη τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, η κάθε ομάδα προέβαλε τα δικά της συμφέροντα ως αποκλειστικά, χωρίς να μοιράζεται καμμία κοινή λογική με τους υπόλοιπους. Αυτό το πρόβλημα είναι ενδεικτικό ενός βαθύτερου τραύματος στην κοινωνία που προέρχεται όχι απλά από τον πόλεμο, ο οποίος τελείωσε το 1995, αλλά απ’ τη συνέχειά του κατά κάποιον τρόπο, από όλες τις πολιτικές ελίτ των τελευταίων 20 χρόνων που αναπαράγουν τις διαιρέσεις, μυστικοποιώντας τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η διαδήλωση ωστόσο, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εξοικειωθεί ξανά η κοινωνία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης με την έννοια της ταξικής πάλης, αφήνοντας πίσω της τα εθνικιστικά φαντασιακά των πολιτικών ελίτ.

Σ’ αυτό το κίνημα είναι εμφανές ότι οι συλλογικές ανάγκες μπορούν να βγουν μπροστά με δύναμη, χωρίς να αναγνωρίζουν διαφορές εθνικότητας ή θρησκείας. Φαίνεται ότι οι εργάτες δεν είναι πλέον μόνοι τους στον αγώνα που ξεκίνησαν, και ότι το κίνημα αυτό θα είναι ένα κάλεσμα για όλους όσους υποφέρουμε την αδικία που διαπράττουν οι ελίτ κάθε μέρα. Ο αγώνας αυτός λοιπόν δεν είναι ούτε δικός μου, ούτε δικός σου, ούτε δικός τους, είναι ο αγώνας όλων μας, είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτόν.

Πηγή: http://www.rosalux.rs/userfiles/files/Emin%20Eminagic_Tuzla%20protests.pdf

Περισσότερα: ένα άλλο αναλυτικό κείμενο από το Balkanist, κι ένα ακόμα από το BalkanInsight. Ένα κείμενο με αιτήματα του κινήματος που κυκλοφόρησε στο Σαράγιεβο (στα αγγλικά). Η σελίδα “50000 για ένα καλύτερο αύριο” στο facebook (στα σέρβικα).

Ορισμένα νέα απ’ την εξέγερση κι αντιεξέγερση στη Βοσνία:

7/2: Ο κυβερνήτης του καντονιού της Τούζλας παραιτήθηκε, και ορισμένες διμοιρίες των ΜΑΤ κατέβασαν τις ασπίδες τους και “συναδελφώθηκαν” με τους διαδηλωτές: http://www.youtube.com/watch?v=_ujFYB7CCeE. Τόσο ο κυβερνήτης της Τούζλας, όσο και τα απομεινάρια της τιτοϊκής αριστεράς δικαιολογούν την “οργή” των διαδηλωτών με το ίδιο πάθος που καταδικάζουν τα “έκτροπα” και τους “προβοκάτορες” που ζητούν να απομονωθούν… Μπεε. Σύμφωνα με το κείμενο του Balkanist, τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ έβγαλαν ανακοινώσεις καταδικάζοντας τη “βίαιη συμπεριφορά” των διαδηλωτών που είναι “αδικαιολόγητη” και “οικτρή”.

8/2: Διαψεύδεται η είδηση που είχε κυκλοφορήσει στα ΜΜΕ για τον υποτιθέμενο εμπρησμό του Εθνικού Ιστορικού Αρχείου στο Σαράγιεβο (όπου φυλάσσονται έγγραφα απ’ την εποχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας) από διαδηλωτές στις συγκρούσεις της προηγούμενης νύχτας. Εδώ η “είδηση” από το Al Jazeera: http://www.youtube.com/watch?v=iB76TtLZ_iw, κι εδώ η διάψευση: http://tacno.net/novosti/slavna-redateljica-jasmila-zbanic-mediji-sabotiraju-revoluciju-laz-je-da-je-unisten-arhiv/ απ’ τη σκηνοθέτιδα Jasmila Žbanić, που υποστηρίζει ότι μόνος στόχος της φημολογίας αυτής ήταν “να στραφούν οι πολίτες εναντίον των διαδηλώσεων”. Η πολιτική εξουσία μάλλον τα έχει χαμένα, με τον κυβερνήτη του Σαράγιεβο να δηλώνει ότι “δεν κατανοεί για ποιόν λόγο θα διαδήλωνε κανείς, αφού στο Σαράγιεβο όλοι οι εργάτες πληρώνονται κανονικά και δεν υπάρχει λόγος δυσαρέσκειας”, ενώ άλλους όπως τον κυβερνήτη του καντονιού της Ούνα-Σάνα, Λίποβατς, να εγκαταλείπουν τη χώρα (με κροατικό διαβατήριο).

Φέτος είναι χρονιά εθνικών εκλογών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ωστόσο παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εντάξει τις συγκρούσεις στο εκλογικό θέατρο αποδίδοντάς τες αρχικά στην αντιπολίτευση, ελάχιστη σημασία φαίνεται να αποδίδεται σ’ αυτές, ενώ στο στόχαστρο έχουν βρεθεί όλα τα πολιτικά κόμματα, Σέρβικα, Κροάτικα και Μουσουλμάνων Βόσνιων, σοσιαλδημοκρατικά, εθνικιστικά-φιλελεύθερα, βλέποντας τα γραφεία τους να γίνονται στάχτη σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις. Στο Σαράγιεβο μάλιστα, εκτός από τις επιθέσεις εναντίον κρατικών-κυβερνητικών κτιρίων, οι προλετάριοι έριξαν και τα πολυτελή οχήματα πολιτικών στο ποτάμι.

Σύμφωνα με την “ειρηνευτική συμφωνία του Dayton” που υπογράφηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ το 1995 μετά την εθνικιστική αλληλοσφαγή Σέρβων και Κροατών στην οποία εξελίχθηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η κρατική εξουσία μεσολαβείται από ένα περίπλοκο (και άρα πιο αδιόρατο) σύστημα δυο ημιαυτόνομων κρατιδίων, της “Ομοσπονδία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης” (51% του εδάφους) όπου διαμένουν κυρίως Βόσνιοι Μουσουλμάνοι (50% της χώρας) και Κροάτες (14%), και μιας “Σερβικής Δημοκρατίας” (49%) για το 37% των Σέρβων, χαραγμένες γενικά πάνω στα εδάφη που ήλεγχε η κάθε πλευρά στο τέλος του πολέμου. Κάθε ημιαυτόνομο κρατίδιο διαιρείται περαιτέρω σε καντόνια και δήμους, ενώ υπάρχει και μια “πολυεθνική” επαρχία που δεν ανήκει σε κανένα απ’ τα δύο κρατίδια, καθώς και 4 “αυτόνομοι” δήμοι. Σε κάθε επίπεδο τα πόστα είναι μοιρασμένα στις λυκοφιλίες μεταξύ των εθνικοφρόνων εγκληματιών πολέμου, μαφιόζων και βλαχοδημάρχων παραγοντίσκων κάθε παράταξης, Σέρβικης, Κροάτικης ή μουσουλμανικής Βοσνιακής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τούζλα βρίσκεται στα σύνορα των δυο κρατιδίων, με πληθυσμό κατά βάση Βόσνιους μουσουλμάνους που κράτησε σχετικές αποστάσεις από την εθνικιστική σφαγή. Επίσης ένα αξιόλογο ποσοστό -άνω του 20%- δήλωνε ως εθνότητα “Γιουγκοσλάβοι”, στην πρώτη εθνική απογραφή μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η νοσταλγία συνδέεται προφανώς με τη διάλυση της κοινωνικής αναπαραγωγής (στέγης, ασφάλισης, σύνταξης κλπ) που συντελέστηκε στη χώρα αυτή μέσω των ένοπλων εθνικών ανταγωνισμών για την αύξηση της υπαγωγής στην αγορά και της εκμετάλλευσης των ηττημένων, δηλαδή μακροπρόθεσμα όλων. Αυτό με άλλα λόγια που στην αργκό των Ευρωπαίων τεχνοκρατών ονομάστηκε “εκδημοκρατισμός”, “μεταβατική περίοδος προς την ελευθερία των αγορών” ή “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”.

9/2: Ήρεμη διαδήλωση μερικών εκατοντάδων μπροστά απ’ το κοινοβούλιο στο Σαράγιεβο και το τοπικό κοινοβούλιο της πόλης Bihać, κοντά στα σύνορα με την Κροατία (πάνω αριστερά στον χάρτη), με κύριο σύνθημα την παραίτηση όλων. Ο περιφερειακός κυβερνήτης της Ούνα-Σανά δηλώνει πως δεν σκοπεύει να αποχωρήσει “καθώς η αστυνομία είναι έτοιμη να αναλάβει τον ρόλο της”.

Οι χθεσινές διαδηλώσεις στο Σαράγιεβο κατέβασαν στους δρόμους χιλιάδες συνταξιούχους και μεσήλικες εργάτες, πλάι στους πιο νέους που “τα σπάνε” και συγκρούονται με την αστυνομία. Πάντως, οι διαδηλώσεις δε συγκεντρώνουν πάνω από 10-20.000 κόσμο σε κάθε πόλη (ενδεικτικά κάποια πληθυσμιακά στοιχεία: Βοσνία-Ερζεγοβίνη: 3.800.000, Σαράγιεβο: 500.000, Μπάνια Λούκα: 200.000, Τούζλα, Ζένιτσα, Μόσταρ: από 120.000 περίπου η κάθε μία) αν και έχουν τη σιωπηλή ακόμα υποστήριξη της πλειοψηφίας. Η αστυνομία κρατά γενικά αμυντική στάση, εκτός από ορισμένες επιθέσεις, όπως στο βίντεο εδώ http://youtu.be/7V67XIak7NU που έσπρωξαν τον κόσμο στον ποταμό Μιλιάτσκα στο Σαράγιεβο. Υπάρχουν μαρτυρίες για απροθυμία των μπάτσων να χτυπήσουν διαδηλωτές, εκτός από περιπτώσεις που δέχονται επίθεση οι ίδιοι. Οι μπάτσοι αμείβονται με περίπου 400 ευρώ (ο μέσος μισθός εργαζομένων υπολογίζεται σε έκθεση του ΔΝΤ στα 600 ευρώ -πηγή: http://books.google.com), ενώ στα πλαίσια των κρατικών περικοπών, υφίστανται και οι ίδιοι μειώσεις. Το 2012 μάλιστα διαδήλωσαν μαζί με καθηγητές της ημιαυτόνομης Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας -Πηγή: http://www.rferl.org/content/bosnia-serb-teachers-police-protest/24786077.html

Ξανά οι εθνικισμοί ως διαρκής αντιεξέγερση: Κροάτες πολιτικοί κάλεσαν μέσω των κροατικών ΜΜΕ τους Κροάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης να “κρατηθούν μακρυά απ’ αυτές τις προβοκάτσιες”. Την ίδια στιγμή, η ημιαυτόνομη “Σερβική Δημοκρατία” της Βοσνίας, με ανακοίνωσή της “είναι περήφανη για τους Σέρβους που ΔΕΝ βγήκαν στους δρόμους” -Πηγή: Advance.hr. Το κίνημα στη Βοσνία είναι ταξικό, γι αυτό και βρίσκει όλους τους εθνικόφρονες μαφιόζους απέναντί του, που αποκαλύπτονται ως αυτό που ήταν πάντα: τοπικοί εργολάβοι της καπιταλιστικής τάξης.

Τελευταία ενημέρωση: Η ιστορική εμφάνιση του προλεταριάτου στη Βοσνία, κάνει τον χρόνο να τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Έτσι, ενώ περιφερειακές κυβερνήσεις, τοπικές αρχές και διευθυντές αστυνομίας παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, δημοσιογράφοι και κομματικοί εκπρόσωποι μπερδεύουν τα λόγια τους, μπάτσοι αυτομολούν,  ολοένα και πιο έντονα κυκλοφορεί μια ανεπιβεβαίωτη προς το παρόν φήμη περί πρόσκλησης -από την κεντρική κυβέρνηση- εκπροσώπων του κινήματος σε διάλογο προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, βλ. http://www.jasminmujanovic.com/1/post/2014/02/the-demands-of-the-people-of-tuzla-sarajevo-english.html και στα ελληνικά στο press project. Υπάρχει δηλαδή για πρώτη φορά σ’ όλην αυτήν την περίοδο ένα ενδεχόμενο μπροστά μας, το κράτος να υποχωρήσει.

Τί θα σημαίνει όμως αυτό; Εάν το κράτος της Βοσνίας από ένα ακόμη κράτος λιτότητας και καταστολής αναγκαστεί να υποχωρήσει πίσω απ’ το θέαμα του “διαλόγου” με το κίνημα, ακόμα και ενδίδοντας σε ορισμένα ή και όλα τα αιτήματα, θα ήταν άραγε νίκη ή ήττα; Καί νίκη καί ήττα: Καθώς το κράτος υποχωρεί, ανακτά τον έλεγχο της κατάστασης, επιβεβαιώνεται ως το δημοκρατικό κέντρο της κοινωνίας που μεσολαβεί κάθε αντίθεση μέσα της. Τα ίδια τα αιτήματα του κινήματος αναγνωρίζουν μια τέτοια κρατική λειτουργία, καθώς δε θίγουν την ουσία της εξουσίας του κράτους ή το επίπεδο της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, ακόμα κι αν μειωθούν οι μισθοί των πολιτικών, εκλέγονται λιγότεροι, ή με πιο διαφανείς διαδικασίες, η ίδια η εξουσία, η ίδια η εκμετάλλευση διαφεύγουν κατά πολύ του κοινοβουλίου και του ελέγχου που μπορεί να ασκηθεί στους εκπροσώπους του. Ταυτόχρονα όμως, η εξέγερση των Βόσνιων προλεταρίων νικά: αντλεί τη δύναμή της απ’ την τοποθέτησή της απ’ την πρώτη στιγμή ενάντια σε κάθε εθνικισμό, δηλαδή ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό όπως διαμορφώθηκε ιστορικά στην περιοχή κι όπως εμφανίζεται καθημερινά στους προλετάριους που βλέπουν στους αυτοδημιούργητους καπιταλιστές της “μετάβασης” τους ίδιους (στην πλειοψηφία τους κυριολεκτικά) τους εγκληματίες πολέμου που ανέδειξε η εθνικιστική σύγκρουση, με την μορφή της οποίας εκφράστηκαν οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών μαφιών για τον έλεγχο της εκμετάλλευσης στην περιοχή που προέκυψε απ’ τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, και οι οποίες προϋπήρχαν με άλλη μορφή μέσα στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, που βασιζόταν εξάλλου ολοένα και περισσότερο στον εθνικισμό, όσο περιοριζόταν ο “σοσιαλιστικός” χαρακτήρας της. Η εξέγερση νικά και χάνει, ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζεται ο κίνδυνος και η ελπίδα επέκτασής της: Ήδη τα πολιτικά επιτελεία σε Βελιγράδι και Ζάγκρεμπ εμφανίζονται πανικόβλητα, καθώς διαδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται στις δυο αυτές χώρες. Η εξέγερση τέλος νικά, γιατί ακόμα κι αν οι εργάτες της Βοσνίας πάνε “δικαιωμένοι” σπίτια τους, το γεγονός ότι πέτυχαν μια νίκη με την ίδια τους τη βία, ενάντια σ’ όλους τους εθνικισμούς που εκφράζουν το κεφάλαιο, θα πάρει καιρό να το ξεχάσουν, και όχι μόνο στους ίδιους.

[youtube]http://youtu.be/oX_7aax7AEg[/youtube]

Παρακάτω, μια μετάφραση του καλέσματος για τη συγκέντρωση στο Βελιγράδι, μέσω facebook (https://www.facebook.com/events/413707075441312/), που έχει αρκετό ενδιαφέρον:

Διαδήλωση αλληλεγγύης στη λαϊκή εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβινη, Βελιγράδι 

Σας καλούμε να διαδηλώσετε σε αλληλεγγύη με τον λαό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, γιατί αναγνωρίζουμε τον κοινωνικό αγώνα του λαού της Τούζλας και της υπόλοιπης Βοσνίας και Ερζεγοβίνης ως δικό μας, γεννημένο από ένα πρόβλημα που γεννά τα προβλήματα και στη δική μας κοινωνία και σε όλες που ρημάζονται απ’ τη λεηλασία και την καταστροφή, που ονομάζονται εξευγενισμένα ως “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση” ή “μετάβαση”.

Υπόσχονται οικονομική ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, φέρνουν απολύσεις και αποβιομηχάνιση! Υπόσχονται ελευθερία μετακίνησης και ταξιδιού, και μας φέρνουν τόσο μακρυά που ακόμα και ένα ταξίδι ως τη διπλανή πόλη μας φαίνεται πολυτέλεια! Αυτοαποκαλούνται “εργοδότες”, αυτοί που καθημερινά διώχνουν ανθρώπους απ’ τη δουλειά και μειώνουν τους μισθούς σ’ αυτούς που κρατάνε!

Οι αστοί πολιτικοί, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, αντιπροσωπεύουν όλοι την ίδια ιδεολογία, στο μόνο που διαφέρουν είναι στα προσωπικά τους συμφέροντα καθώς και σ’ αυτά της κάθε μαφίας που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Μιλάνε μόνο για να μας διχάσουν, ενώ αυτοί είναι ενωμένοι σα γροθιά απέναντι στους εργάτες που απεργούν ή στους φοιτητές που αγωνίζονται για φθηνότερα δίδακτρα και καλύτερη παιδεία!

Τώρα προσπαθούν να επιβάλλουν έναν νέο εργασιακό νόμο, που θα δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο όλων όσων ζουν απ’ τη δική τους εργασία κι όχι από κάποιων άλλων. Ακόμα, με τον νέο νόμο για τις απεργίες, προσπαθούν να απαγορεύσουν κάθε εργατικό αγώνα!

Όλα αυτά τα προβλήματα είναι προβλήματα και των γειτονικών δημοκρατιών. Ο αγώνας των εργαζομένων της Τούχλας και οι κοινωνικές διεκδικήσεις που έθετε, περιλαμβάνοντας την ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και την μείωση του εισοδήματων των πολιτικών, είναι ένα εξαιρετικό υπόδειγμα της δύναμης του λαού που μας εμπνέει όλους μας!

Την ίδια στιγμή, ο πολεμοκάπηλος ευρωπαϊστής δικτατορίσκος της Βοσνίας, ο Βαλεντίν Ίντσκο, ο οποίος απειλεί τους διαδηλωτές χρησιμοποιώντας μονάδες της EUFOR για να τρομοκρατήσει την εξέγερσή τους, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα όλης της υποκρισίας και της αλλαζονίας του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κύριος στόχος του οποίου είναι η εκμηδένιση των εργατικών δικαιωμάτων και η υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, κυρίως των Γερμανικών!

Τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει απ’ την υπαγωγή των προβλημάτων της Μπάνια Λούκα, του Σαράγιεβου ή του Βελιγραδίου, στην ΕΕ, όπως θέλουν όσοι υποστηρίζουν με θέρμη τη διαίρεση των διαδηλωτών και την υπαγωγή τους στην εθνικιστική παράνοια. Έτσι, κάποιοι “βλέπουν” την υπόσκαψη της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας ως κρυφό στόχο των διαδηλώσεων, ενώ οι άλλοι ομοϊδεάτες τους την αποδυνάμωση της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (στμ. του άλλου ημιαυτόνομου κρατιδίου, υπό την επιρροή των Κροάτων εθνικιστών). Όλοι τους είναι ενωμένοι ενάντια στη λαϊκή εξέγερση! Η εξέγερση τους κάνει να τρέμουν. Ο κοινός αγώνας μας είναι ο εφιάλτης τους! Η κοινωνική εξέγερση του λαού της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης μας λέει τρία πράγματα:

1. Οι εργαζόμενοι σ’ όλες τις χώρες των Βαλκανίων έχουν τα ίδια προβλήματα και κοινά συμφέροντα.

2. Όταν αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτά τα προβλήματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνδυασμένες δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και τους τοπικούς εθνικιστές εχθρούς της εργατικής τάξης.

3. Είναι καιρός να ενωθούμε σε κοινό αγώνα ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, για να λύσουμε μαζί τα κοινά μας προβλήματα!

Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μπανανίες της!
Κάτω ο καπιταλισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα τα αφεντικά!
Ζήτω η πάλη των λαών των Βαλκανίων!

11/2: Τελευταία νέα: Η κεντρική κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και πλέον απειλεί με ανοιχτή καταστολή, με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξέλιξη που παίρνει η ταξική σύγκρουση στη Βοσνία, βλέπουμε το χαρακτηριστικό πρόσωπο της αντεπανάστασης με το κεφάλαιο να εμφανίζεται ως ενιαία ολότητα απέναντι στο προλεταριάτο: Ο πρωθυπουργός Βαλεντίν Ίντσκο, απειλεί ανοιχτά τους διαδηλωτές πως αν συνεχίσουν τη σύγκρουση στους δρόμους θα καλέσει στρατιωτικές μονάδες καταστολής από την ΕΕ -Πηγή: http://www.b92.net/eng/news/region.php?yyyy=2014&mm=02&dd=10&nav_id=89280, ενώ μέσα στο ίδιο το κράτος, όλα τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ εμφανίζονται ενωμένα στη κατασυκοφάντηση της εξέγερσης: http://bhprotestfiles.wordpress.com/2014/02/11/paulina-janusz-political-parties-and-media-in-bh-united-against-the-demonstrators/. Μένει να δούμε την απάντηση του κινήματος.

Στο http://bhprotestfiles.wordpress.com/ (αγγλικά) υπάρχουν μαζεμένες προκηρύξεις, αιτήματα και ειδήσεις για το κίνημα στη Βοσνία. Επίσης μετάφραση στα ελληνικά με ανάλυση στο μπλογκ της κομμουνιστικοποίησης, εδώ: http://communisation.espivblogs.net/2014/02/11/%ce%b2%ce%bf%cf%83%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5/

Δήλωση της AWU-KIEV ενάντια την αστυνομική καταστολή του Euromaidan, 30/11/2013

Θεωρούμε ότι η αστυνομική καταστολή εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης είναι ένα σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας του καθεστώτος Γιανούκοβιτς. Είμαστε συνεπείς υποστηρικτές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, ενώ οι δράσεις της κυβέρνησης αποτελούν καταπάτηση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Εμείς δεν ζητούμε την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΕ ή με την αντιπολίτευση, αλλά θεωρούμε ότι το κάλεσμα για την παραίτηση του Γιανουκόβιτς να είναι ακόμα πολύ θαμπό, δεδομένης της κατάστασης. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις των διοργανωτών της Euromaidan. Δεν νομίζουμε πως ένα μολύβι και ένα χαρτί μπορούν πραγματικά να επιφέρουν μια καλύτερη ζωή για τους εργάτες. Επίσης έχουμε υπάρξει εδώ και καιρό αντίπαλοι της Τελωνειακής Ένωσης με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, που ενοποιεί καταπιεστικούς νόμους για την εργασία, σύμφωνα με τις «καλύτερες» παραδόσεις της Ευρασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα γεγονότα, όπως η σφαγή του Zhanaozen πριν από δύο χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, εφ ‘όσον λειτουργεί το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, πως ο Γιανουκόβιτς μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από άλλο αστό/η “απόλυτο/η άρχοντα” ο οποίος θα συνεχίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες με την αστυνομία και τα στρατεύματα του πουργείου Εσωτερικών στη διάθεσή του ή της – έστω και μόνο κάτω από ένα νέο σύνθημα, “χαλάζι το έθνος, θάνατος στους εχθρούς” (σ.τ.μ. αναφέρονται και σε θηλυκό “απόλυτο άρχοντα” εννοώντας και την Τιμοσένκο που είναι τώρα φυλακή). Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ υπερασπίζονται και αυτές τα προνόμια και τα εισοδήματα της άρχουσας τάξης με τα γκλόμπ της αστυνομίας και πατριωτική δημαγωγία τους. Και αυτή πρακτική αυτή δεν μπορεί σταματήσει με τις μεθόδους της Euromaidan.

Συμμεριζόμαστε τα θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά δεν νομίζουμε ότι ο πόνοςενός ατόμου αποδεικνύει και το δίκιο του. Ελπίζουμε να δούμε πολλούς από τους συμμετέχοντες Euromaidan στις διαδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά ζητήματα: κοινωνική πρόνοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια στις αυξήσεις των τιμών για τις δημοτικές μεταφορές, τη θέρμανση, το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, ενάντια στο νέο σχέδιο για τον Κώδικα Εργασίας, κατά της κληρικοφροσύνης και της λογοκρισία, για υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν καλύπτονται απο τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites, αλλά επηρεάζουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων περισσότερο από ό, τι μεταδίδεται σε απευθείας σύνδεση. Εμείς ειλικρινά ευχόμαστε καλή τύχη στην αντιπολίτευση στον αγώνα τους εναντίον του Γιανούκοβιτς. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε τους συντρόφους μας για την επιτυχή εφαρμογή των διαδηλώσεων της Πρωτοχρονιάς του 2010.

Δίχως θεούς, δίχως αφέντες, δίχως έθνη, δίχως σύνορα! Κίεβο – Ένωση Αυτόνομων Εργατών

Από: http://avtonomia.net/2013/11/30/zayava-ast-kiyiv-z-privodu-rozgonu-yevromajdvnu/

Δήλωση της AWU-Kiev Ενάντια στην αστυνομία και στον ακροδεξιό τρόμο, 06/12/2013

Από τότε που εκδόθηκε η πρώτη μας ανακοίνωση, η βία κατά αθώων ανθρώπων δεν έχει σταματήσει, έχει αυξηθεί και όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό. Η ανεπιτυχής προσπάθεια για κατάληψη της Διεύθυνσης Προεδρίας (σ.τ.μ. το κτίριο που στεγάζεται η Προεδρική Διοίκηση της Ουκρανίας, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας.) την 1η Δεκεμβρίου, την οποία η αντιπολίτευση κατηγόρησε για δήθεν «προβοκάτορες» φυσικά, οδήγησε σε μία βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Εννέα άνθρωποι που ακούσια έτυχε να βρίσκονται στα επεισόδια της επίθεσης κατά του αστυνομικού κλοιού, και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την ακροδεξιά ή με κομματικούς ακτιβιστές, συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν τυχαία από το πλήθος κατηγορήθηκαν για”υποκίνηση μαζικών ταραχών” και το δικαστήριο διέταξε να παραταθεί η προφυλάκιση τους για δυο μήνες. Εν τω μεταξύ , η μοίρα τους είναι πολύ κατώτερης ανησυχίας για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τους λαϊκισμούς και τον καθαρισμό ” πολιτικά αναξιόπιστων στοιχείων” από το Maidan.

Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου, ένας ομιλητής στην κεντρική σκηνή του Maidan καλείται φυσική επίθεση εναντίον των ακτιβιστών της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων της Ουκρανίας (KVPU), οι οποίοι έμεναν σε σκηνές κοντά στο μετρό Khreschatyk την ώρα που μοίραζαν προκηρύξεις της ένωσης. Μια ομάδα ακροδεξιών πιτσιρικάδων διέλυσαν την σκηνή με μαχαίρια, έσπασαν τα ηχεία, πήραν τη γεννήτρια και χτύπησαν τους ακτιβιστές. Ένας από αυτούς έχει μελανιασμένα πλευρά, ένας άλλος έχει μια σπασμένη μύτη και ένα μαύρο μάτι , και οι τρεις έχουν εγκαύματα ματιών από σπρέι πιπεριού. Η επίθεση συνοδεύτηκε από τους ακροδεξιούς να φωνάζουν “shavky”- μια νέο-ναζί λέξη σλάνγκ για τους αριστερούς και τους αντιφασίστες. Ο Igor Miroshnychenko, βουλευτής με το κόμμα Svoboda (σ.τ.μ. “ελευθερία” το ακροδεξιό κόμμα), ο οποίος παρατηρούσε την επίθεση από κοντά, υπογράμμισε ότι ο ίδιος προσωπικά δεν είχε χτυπήσει οποιονδήποτε και ότι δεν είχε καμία ιδέα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Συμβούλεψε τα θύματα να καλέσουν την αστυνομία και τους κατηγόρησε ότι μοιάζουν με κομμουνιστές – προσθέτοντας ότι θα τους χτυπήσει ο ίδιος, αν όντως καταλάβαινε πως είναι κομμουνιστές. Πριν από αυτό, αριστεροί και οι φεμινιστές/ριες ακτιβιστές έχουν επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις στο Euromaidan από την ακροδεξιά η οποία ισχυρίστηκε ότι συνθήματα κατά των διακρίσεων και για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση ήταν “προκλητικά”.

Την ίδια στιγμή, το γραφείο Τύπου της KVPU δήλωσε ότι υπήρχαν μόνο μερικές “ήσσονος σημασίας παρεξηγήσεις” και αρνήθηκε να στηρίξει τους ίδιους του τους ακτιβιστές. Η Ένωση Αυτόνομων Εργατών επιθυμεί να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς τα θύματα της πολιτικής τρομοκρατίας – τόσο από το κράτος και τους νεο-φασίστες οι οποίοι, δυστυχώς, δεν συναντούν καμία αντίσταση στο Euromaidan. Έχουμε επανειλημμένα κρατήσει μια στάση ενάντια στις τάσεις προς την ίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, του δεσποτισμού της αστυνομίας και των δικαστηρίων . Κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πρώτα καθήκοντα μιας πραγματικής επανάστασης πρέπει να είναι διάλυση όλων των στρατευμάτων της αστυνομίας και η πλήρη αμνηστία. Σε αυτή την περίπτωση , είναι λογικό να απαιτούν τη διάλυση των “Berkut” (σ.τ.μ. ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του υπουργείου εσωτερικών) και των ΜΑΤ και την άμεση απελευθέρωση και την πλήρη αποκατάσταση των εννέα πολιτικών κρατουμένων του δρόμου Bankova. (στμ: συλληφθέντες που τσακίστηκαν από τα Berkut στον δρόμο Bankova St κατά την διάρκεια της τεράστια διαδήλωσης στο Κίεβο την 01/12/13).

Εν τω μεταξύ, βλέπουμε ότι η κατάσταση στο Euromaidan ελέγχεται πλήρως από την ακροδεξιά. Η υπερεθνικιστική ρητορική έχει παραγκωνίσει όλα τα άλλα θέματα που υπάρχουν. Το μόνο σύνθημα που γνωρίζουν όλοι οι διαδηλωτές είναι το “Ζήτω το έθνος, θάνατος στους εχθρούς”. Οι περισσότεροι από τους Νεοναζί ελέγχονται από το κόμμα Svoboda, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες: UNSO, Tryzub, Εθνικοσοσιαλιστική συνέλευση, κλπ. και είναι πλήρως ανεκτοί από την λεγόμενη «εθνική δημοκρατική ” αντιπολίτευση. Ένας από τους ηγέτες του Euromaidan ο Yuriy LUTSENKO, είναι ο αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως Υπουργός Εσωτερικών για τέσσερα χρόνια, που σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αστυνομική βαρβαρότητα ή να διαλύσει τα Berkut και τις άλλες ειδικές δυνάμεις. Αντ’ αυτού , υποσχέθηκε να διαλύσει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα και έγινε διαβόητος για το φυλετικό profiling ατόμων “Μη-Σλαβικής” εθνοτήτων και για τη φράση του : “Μπορείτε να με αποκαλέσετε ρατσιστή, αν θέλετε”. Τώρα στο Euromaidan εξέφρασε δημοσίως του την ανησυχία του για την τύχη των “40 εκατομμυρίων μορφωμένων λευκών Χριστιανών”. Άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης επίσης δεν έχουν τίποτα εναντίον της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γίνονται πορείες ενάντια στην σωματική βία αλλά ακούγεται και ποίηση σχετικά με “Yids” που διαβάζεται στην κεντρική σκηνή. (σ.τ.μ. Yid είναι ένα σλάνγκ εθνώνυμο Γίντις προέλευσης. Χρησιμοποιείται με απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο από αντισημίτες) Η πολιτική τρομοκρατία εναντίον των αριστερών και συνδικαλιστών που εντάθηκε από πέρυσι, δεν έχει σταματήσει.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις πολιτικές απόψεις των ακτιβιστών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν χθες, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι στη θέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ακτιβιστές της Ένωσης Αυτόνομων Εργατών ή οποιοσδήποτε άλλος που δεν συμφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα των εθνικιστών. Είμαστε ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος υπό το καθεστώς Γιανουκόβιτς – Ζαχαρένκο ή του κράτους Tiahnybok – Miroshnychenko. Δεν είμαστε μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε χρηματοδότηση, ούτε στρατεύματα. Μόνο όπλο στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και τους Ναζί είναι η αλληλεγγύη.

Από: http://avtonomia.net/2013/12/06/proti-politsejs-kogo-ta-ul-trapravogo-teroru-zayava-ast-kiyiv/

Πρώτη δημοσίευση στο έντυπο “Κομήτης 2037“, Δεκέμβρης 2013, Πάτρα.

 *

Σημείωση: Περισσότερα για το τί παίζει στην Ουκρανία:

http://revolution-news.com/ukrainian-anarchist-dispels-myths-surrounding-euromaidan-protests-warns-of-fascist-influence/

http://www.rightnow.io/breaking-news/euromaidan-kyiv_bn_1390051043734.html

http://citizenjournal.info/wp-content/uploads/dictatorship-en.jpg

http://nihilist.li/2014/01/10/support-ukrainians-legitimize-far-right-discredited-politicians/

http://nihilist.li/2014/01/20/ognennaya-pollyutsiya/

http://avtonomia.net/2014/01/18/open-letter-european-left/

καί στα Ελληνικά: Με εικόνες, με φωνές ,κόκκινες και μπλέ σημαίες. Μαϊντάν και ουκρανικές πλατείες και Ουκρανία uber alles

Ακόμα μια σχετική δημοσίευση από το μεταφραστικό δίκτυο resistra:

Δήλωση της αυτόνομης ένωσης εργατών σχετικά με την παρούσα πολιτική κατάσταση, 23/01/2013

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στις 16 Γενάρη έδειξαν ότι η παράταξη της άρχουσας τάξης που ελέγχει τώρα την κυβέρνηση, είναι έτοιμη να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντιδραστικής αστικής δικτατορίας όπως αυτή των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ’70. Οι “δικτατορικοί νόμοι” ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία και περιορίζουν την ελευθερία του λόγου· ενώ, καθιερώνουν την ανάληψη ευθύνης για «εξτρεμισμό». Κοινοβουλευτικά φερέφωνα της δικτατορίας της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι το Κόμμα των Περιφερειών και το λεγόμενο «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ουκρανίας, το οποίο εδώ και καιρό έχει μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 ***

Συνέντευξη με έναν αναρχικό από το Κίεβο

Αυτή η συνέντευξη με σύντροφο από την “Αυτόνομη Ένωση Εργατών” του Κιέβου πραγματοποιήθηκε στις 28 Γενάρη 2014. Μας διαφωτίζει σχετικά με το EuroMaidan: μια σειρά από λόγους πίσω από τις διαδηλώσεις, την εστίασή τους στον μισητό πρόεδρο, τις διαφορές με την «πορτοκαλί επανάσταση», τον ρόλο της δεξιάς, την αδυναμία των κοινωνικών αγώνων και τα πιθανά σενάρια.

Ερ: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το Κίεβο (για παράδειγμα, εδώ http://zyalt.livejournal.com/984735.html) φαίνεται ότι όλα τα είδη των διαδηλωτών βρίσκονται στα οδοφράγματα. Κατά τη γνώμη σου, τί τους ενώνει; Τι κάνουν οι άνθρωποι στα οδοφράγματα και τί συζητούν οι υποστηρικτές τους; Απλώς τα πρακτικά ζητήματα, του πώς θα πολεμήσουν τους μπάτσους ή την μορφή της οργάνωσής τους στα οδοφράγματα και γενικότερα;

Aπ: Το βασικό κίνητρο για τις διαδηλώσεις έως τώρα είναι η ακραία έλλειψη δημοτικότητας του προέδρου. Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι είναι η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά, η αποσύνθεση των κοινωνικών υπηρεσιών, η φτώχεια, η ανεργία – το σύνηθες σύνολο παραπόνων που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες. Αυτό δεν είναι ενας αριστερίστικος δογματισμός· ο κόσμος συζητά σχετικά με όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά πέρα από αυτά η δύναμη που τους έκανε να σταματήσουν τη γκρίνια στα σπίτια τους και να διαμαρτυρηθούν δυνατά είναι τα συναισθήματά τους προς την πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αίτημα της παραίτησης του προέδρου είναι το κυρίαρχο· δυστυχώς, αυτό είναι το πιό ριζοσπαστικό πράγμα που οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Το δεύτερο πράγμα είναι το απόλυτο μίσος τους προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά και πάλι, οι διαδηλωτές δε φαίνεται να σκέφτονται ότι υπάρχει κάτι λάθος με το γεγονός ότι ένας από τους ηγέτες των διαδηλώσεων -ο Γιούρι Λιουτσένκο- ήταν Υπουργός Εσωτερικών· κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Berkut και άλλες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν ως συνήθως, και ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα διαλύει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα. Έτσι, εδώ, το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στην αστυνομια καθεαυτή (έχει εξαιρετικά κακή φήμη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων εδώ) είναι σα να διοχετεύεις ενέργεια προς μια σχετικά ανώδυνη κατεύθυνση.

Ο πρόεδρος, η κυβέρνηση του και η αστυνομία είναι τα κύρια θέματα των συζητήσεων, υποθέτω. Κύριο καθήκον των διαδηλωτών, όπως το βλέπουν, είναι να απαλλαγούμε από το Κόμμα των Περιφερειών (PRRU), αυτό είναι όλο. Ένα μικρό μέρος του συνόλου συζητά σχετικά με τη μετατόπιση της ισορροπίας των δυνάμεων του συντάγματος από τον Πρόεδρο προς το κοινοβούλιο. Αλλά φυσικά, τα κύρια θέματα είναι πράγματι τα πρακτικά ζητήματα – δακρυγόνα, τρόφιμα, ασπίδες, βόμβες μολότοφ, τακτικές μάχης στους δρόμους, και ατελείωτες φήμες – για την επικείμενη απειλή της κήρυξης σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τους ελεύθερους σκοπευτές και τα ΜΑΤ (είτε είναι Ρώσοι ή όχι, εαν προτίθενται να συνεχίσουν να πολεμούν κλπ).

Σχετικά με τις συνελεύσεις -όχι, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυναμική και ασταθής για να γίνουν τέτοιου είδους πράγματα, υποθέτω· δηλαδή, δεν βλέπω κάποια μορφή άμεσης δημοκρατίας να εξελίσσεται στα οδοφράγματα στη παρούσα φάση.

Ερ: Φαίνεται ότι γίνονται πολλές επιθέσεις ή καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, αλλά η «φυσιολογική» ζωή της πόλης συνεχίζεται. Είναι όντως έτσι; Οι άνθρωποι εργάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ πηγαίνουν στα οδοφράγματα; Ποιες άλλες μορφές διαμαρτυρίας διαδραματίζουν κάποιο ρόλο; Έχω ακούσει οτι πανεπιστημιακές σχολές είναι κατειλημμένες; Υπάρχει κάποια κινητικότητα σε χώρους εργασίας για παράδειγμα, κατά της καθυστέρησης ή μη καταβολής των μισθών;

Απ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο το κεντρικό μέρος του Κιέβου επηρεάζεται από τις διαδηλώσεις, ενώ στα υπόλοιπα σημεία οι δουλειές κυλούν ως συνήθως, τίποτα δεν έχει σταματήσει. Υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να κηρυχθεί εθνική πολιτική απεργία, αλλά απέτυχαν παταγωδώς: η αντιπολίτευση δεν έχει τα μέσα για το σκοπό αυτό, καμία πολιτική οργάνωση δεν έχει ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο στο χώρο εργασίας, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, επίσης, απλά δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους όπως η απεργία. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει κινήσει κάτι τέτοιο -η παλιά γραφειοκρατική Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Ουκρανίας- είναι ουδέτερη. Η ένωση φοιτητών Άμεση Δράση προσπαθεί να οργανώσει μια απεργία φοιτητών – μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει παρα μόνον σε ένα πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Κιέβου -Mohyla. Οπότε, ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται ή σπουδάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα οδοφράγματα.

Δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλίας που ονομάζεται Automaidan – ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ιδιαίτερα κοντά στις κατοικίες ανθρώπων της εξουσίας και πλησίον των σημαντικών κυβερνητικών περιοχών. Μια ακόμη μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποιείται, είναι το μποϊκοτάζ των προϊόντων που κατασκευάζονται από τους καπιταλιστές που ανήκουν στο Κόμμα των Περιφερειών. Αποδείχτηκε ότι είναι αρκετά επιτυχής, τουλάχιστον σύμφωνα με αναφορές ως τώρα.

Υπήρξε μόνο ένα πανεπιστήμιο υπο κατάληψη μέχρι τώρα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Οι συντρόφοι μας από την Άμεση Δράση προσπαθήσαν να καταλάβουν ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη και να μπλοκάρουν όλες τις εκεί δραστηριότητες, αλλά όσο έχω καταλάβει ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καταληφθεί ο χώρος.

Κινητοποιήσεις σε χώρους εργασίας όσον αφορά τους μισθούς κ.λ.π., μέχρι στιγμής δεν έχουν συνδεθεί με τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Kyivpastrans -η δημοτική επιχείρηση που ελέγχει τις αστικές μεταφορές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες τον Δεκέμβριο, κάποιες αριστερές οργανώσεις τους βοήθησαν, αλλά δεν έφθασαν μέχρι του σημείου να κηρύξουν μια “ιταλική απεργία” (λευκή απεργία) και δεν εντάχθησαν στο Maidan. Στην πραγματικότητα, η τοπική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους πληρώσει όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έως το τέλος του Δεκεμβρίου ώστε να τους ηρεμήσει.

Ερ: Μια απο τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ουκρανία ήταν η λεγόμενη “Πορτοκαλί επανάσταση”. Σε σύγκριση με αυτή, τί είναι διαφορετικό σήμερα; Υπάρχει κάτι που παραπέμπει σε αυτό το ιστορικό γεγονός; Πώς αναφέρονται οι διαδηλωτές στη «δημοκρατία»; Και ποιές είναι οι προσδοκίες σχετικά με την ένωση με την ΕΕ;

Απ: Καταρχάς, η «Πορτοκαλί επανάσταση» ήταν μια ιδιαίτερα προσωποπαγής διαμαρτυρία. Οι άνθρωποι είχαν επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο στόχο – να βάλουν τον αρχηγό τους, Βίκτορ Γιούστενκο, στη θέση του προέδρου. Πολιτικές δομές του Γιούστσενκο ελέγχαν αρκετά καλα το πλήθος και όλα έγιναν πολύ ομαλά. Τώρα, η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν εμπιστεύεται τους τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπεύουν το Maidan στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι σίγουροι ότι έχουν νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη είχαν αποδοκιμαστεί από το πλήθος και το Maidan δεν αποδέχθηκε τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τον Γιανουκόβιτς. Παρόλο τον θυμό τους, οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να υπακούσουν το πλήθς· Γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ριζοσπάστες από τους «αντιπροσώπους» τους. Η όλη κινητοποίηση του Νοεμβρίου ήρθε ως έκπληξη για αυτούς, και από τοτε δεν μπορούν να επεξεργαστούν τα γεγονότα και να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Το κενό αυτό στιγμιαία καλυφθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι το 2004, το φάσμα της συζήτησης ήταν πολύ ευρύτερο. Η όλη “επανάσταση” ήταν αφοσιωμένη στις προεδρικές εκλογές, όμως και πάλι, μπορούσες εκεί να προτείνεις μια πιο αριστερή ατζέντα, να συζητήσεις κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ως προς αυτό, εκείνη η κινητοποίηση ήταν πολύ πιο ετερόδοξη από την τρέχουσα. Τώρα μπορείς να μιλάς μόνο για θέματα εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής. Κάθε απόπειρα να προωθήσεις ένα άλλο ζήτημα σε θέτει σε κίνδυνο να χαρακτηριστείς “προβοκάτορας”.

Δε θα έλεγα ότι ο κόσμος βλέπει πολλούς παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων του 2004 και της τρέχουσας κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια γενιά νέων ανθρώπων που τότε πήγαιναν ακόμη σχολείο, και σήμερα είναι σημαντικό μέρος της κινητοποίησης. Δεύτερον, ο Βίκτορ Γιούστσενκο αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση για όλους τους μετέχοντες στην “πορτοκαλί επανάσταση”.

Οι διαδηλωτές φυσικά λένε ότι αυτό που θέλουν είναι ένα πραγματικό (αστικό) δημοκρατικό κράτος, με το γράμμα του νόμου κοκ. Φαντάζονται ότι το μόνο που τους κρατά μακριά από κάτι τέτοιο είναι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και είναι πεπεισμένοι ότι η ένταξη στην ΕΕ είναι κάτι συνώνυμο με τη δημοκρατία, και βέβαια την ευμάρεια και κάθε άλλο αγαθό. Η ΕΕ είναι η μυθοποιημένη εξιδανίκευση κάθε ελπίδας τους, ενώ η Ρωσία είναι η Γη της Μόρντορ σ’ αυτήν την μυθοπλαστική απεικόνιση του κόσμου.

Ερ: Δεξιά κόμματα και φασιστικές ομάδες παίζουν έναν ρόλο στις κινητοποιήσεις. Πόσο σημαντικός είναι πράγματι αυτός; Πόση υποστήριξη έχουν; Πώς αντιδρούν οι άλλοι διαδηλωτές σε σχέση μ’ αυτούς;

Απ: Το ακροδεξιό κόμμα Svoboda (“Ελευθερία”) είναι η πιο οργανωμένη απ’ τις τρεις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κινητοποιήσεων. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ενεργούς πυρήνες σε πολλές περιοχές, που διαθέτει μια πραγματική ακτιβιστική βάση. Έτσι, ως το πιο οργανωμένο και πιο ιδεολογικά συγκροτημένο απ’ τα τρία, κερδίζει το περισσότερο έδαφος. Πέρα απ’ το Svoboda, υπάρχει η οργάνωση-ομπρέλλα των νεοναζιστικών μιλιταριστικών ομάδων. Ονομάζονται Δεξιός Τομέας, έχουν συγκροτηθεί ως τέτοιοι απ’ το ξεκίνημα των διαδηλώσεων, κι ως τώρα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τεράστια αναγνώριση και συμπάθεια από τον απολίτικο και φιλελεύθερο κόσμο. Έχουν γίνει γνωστοί από την μαχητικότητα και την επιθετικότητα που επιδεικνύουν, ενώ ο κόσμος δεν βλέπει κάτι στραβό σ’ αυτούς που τους θεωρεί ως “χαριτωμένους νέους πατριώτες”. Τελευταία, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές, όπου νεοναζί χουλιγκάνια των γηπέδων εμφανίστηκαν ως η κύρια δύναμη κρούσης ενάντια στην αστυνομία και τους τραμπούκους της κυβέρνησης.

Η φασιστική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη μέχρι τις 19 Γενάρη, οπότε και οι διαδηλώσεις εμπλουτίστηκαν με πάρα πολύ κόσμο, κυρίως απολίτικους πολίτες, φιλελεύθερους, ακόμα και αριστερούς. Αυτό συνέβη καθώς η ατζέντα των διαδηλώσεων μετατοπίστηκε με κέντρο βάρους την αντίθεση προς τους “δικτατορικούς νόμους” που πέρασαν στις 16 Γενάρη. Έκτοτε, οι φασίστες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ελαφρώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι διαδηλώσεις μακροπρόθεσμα θα ευνοήσουν την ακροδεξιά, οποιοσδήποτε κι αν επικρατήσει. Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, θα κυριαρχήσουν στις αστυνομικές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ. Εάν κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, αυτό σημαίνει ότι η μισή χώρα θα στραφεί προς την ακροδεξιά, η οποία θα καταξιωθεί ως η μόνη υποτιθέμενη πατριωτική δύναμη ικανή να αντιταχθεί στον δικτάτορα.

Στο μεταξύ, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί ακτιβιστές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μετά τις 19 Γενάρη, καθώς αυτοί οι νόμοι θέτουν σε κίνδυνο καί τη δική τους δραστηριότητα. Βρήκαν τη θέση τους σε δραστηριότητες υποδομής, όπως οι βάρδιες στα αυτοσχέδια νοσοκομεία: μένουν εκεί προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αστυνομικούς και τους τραμπούκους που απαγάγουν τους τραυματίες. Ένα άλλο πεδίο δράσης των αριστερών ακτιβιστών είναι η προαναφερθείσα προσπάθεια κήρυξης μιας πολιτικής απεργίας.

Ερ: Απ’ έξω απ’ τις κινητοποιήσεις, φαίνεται να έχετε πολλά κοινά με το κίνημα στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι (σίγουρα όχι τις θερμοκρασίες…). Οι διαδηλωτές στο Κίεβο και αλλού στην Ουκρανία βλέπουν μια τέτοια σύνδεση με τις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια;

Απ: Υπάρχουν ίσως ορισμένες παράλληλοι που μπορούμε να σκιαγραφήσουμε, ωστόσο απ’ την υποκειμενική σκοπιά των Ουκρανών διαδηλωτών αυτές οι άλλες κινητοποιήσεις απλά δεν υπάρχουν. Βλέπουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν έναν αμειγώς εθνικό αγώνα, προσπαθούν να τα ενσωματώσουν στην ουκρανική ιστορία, κι όχι σ’ ένα παγκόσμιο κύμα κινημάτων.

Ερ: Τέλος, καθώς παρακολουθήσατε το κίνημα απ’ το ξεκίνημά του, και έχετε βγάλει και σχετικά κείμενα: Ποιά είναι η ελπίδα σας για τις κινητοποιήσεις αυτές, τί θετικό θα μπορούσε να προκύψει; Ποιό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς; Τί είδους υποστήριξη θα περιμένατε από το εξωτερικό;

Απ: Όπως προείπα, υπάρχουν δυο πιθανές εκβάσεις: Αφενός μια επικράτηση του Γιανουκόβιτς, που θα σήμαινε ένα σκληρό απολυταρχικό καθεστώς, του είδους των λατιναμερικανικών δικτατοριών του ’70. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο για τον Γιανουκόβιτς να κυβερνά τη χώρα, καθώς θα απολαμβάνει τη στήριξη λιγότερου από τον μισό πληθυσμό -στην καλύτερη. Μια δικτατορία δεν μπορεί να σταθεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ένα πιθανό σενάριο ίσως να ενείχε και την ανάδυση ενός ένοπλου αντάρτικου κινήματος, κάτι σαν τον IRA στη Βόρειο Ιρλανδία του ’80 και του ’90. Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν μια τελική επικράτηση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια αδύναμη αστική δημοκρατία, πολιτικά ασταθή, αλλά διατηρώντας κάποιες βασικές ελευθερίες -όπως ήταν δηλαδή η Ουκρανία στα 2005-2009. Με τη διαφορά ότι τώρα οι φασίστες θα είναι πολύ ισχυρότεροι τόσο στους διαδρόμους της εξουσίας όσο και στον δρόμο. Και τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο, το χειρότερο ίσως απ’ όλα, ενός ανοιχτού εμφυλίου μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας -περιλαμβανομένου του Κιέβου- απ’ την μία, και Νότιας και Δυτικής απ’ την άλλη. Φυσικά, αυτό θα ήταν καταστροφικό, καθώς οι άνθρωποι θα πολεμούσαν για τις εθνικιστικές χίμαιρες καί από τις δυο πλευρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται απίθανο, καθώς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη, βιομηχανική χώρα, και η ΕΕ, η Ρωσία και οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις είναι απίθανο να επιτρέψουν να μετατραπεί μια χώρα με μεγάλα αποθέματα και αγωγούς φυσικού αερίου, πετρελαίου, 15 ατομικούς αντιδραστήρες κλπ, σε μια χαοτική εμπόλεμη ζώνη.

Υποθέτω ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη μορφή υποστήριξης απ’ το εξωτερικό θα ήταν προσπάθειες πίεσης της ουκρανικής κυβέρνησης να υποχωρήσει, αλλά χωρίς να υποστηριχθεί η ακροδεξιά. Υποθέτω ότι μηνύματα όπως “υποστηρίζουμε τον αγώνα σας αλλά όχι τους φασίστες σας” θα ήταν ό,τι καλύτερο ως μια μορφή πίεσης από τα έξω.

Πηγή: http://www.libcom.org/news/politicians-had-obey-crowd-29012014

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Η εξέλιξη των αγώνων για τις Ελεύθερες Μεταφορές, οι οποίοι ξεκινούν από το 2006, με αποκορύφωμα τις τρέχουσες νίκες (ακύρωση της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων σε πολλές πόλεις), δείχνει τη δύναμη των δρόμων και την εξέγερση. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις μας αντανακλούν άμεσα τη συνείδηση της τάξης μέσα στον αγώνα, δυναμώνουν τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην πόλη και καταδεικνύουν την ανεπάρκεια του σημερινού μοντέλου, που περιορίζει τη χρήση του αστικού χώρου στη χρήση του από μερικές προνομιούχες κάστες, ευνοώντας αυτές τις ελίτ, μέσω της κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων, της καταστροφής των χώρων κοινωνικοποίησης και των ιστορικών στοιχείων που νοηματοδοτούν τους διάφορους χώρους μέσα απ’ τους οποίους περνάμε.

Υπενθυμίζουμε ακόμα τις ιθαγενικές φυλές, απ’ τον Βορρά ως τον Νότο, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το κράτος και τα αντιπεριβαλλοντικά προγράμματα όπως το PAC και τα έργα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ποδοπατούνται κάτω απ’ τους εκσκαφείς και τα μηχανήματά προκειμένου λίγοι να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρήματα, καταστρέφοντας την εναπομείνασα άγρια φύση και τους ανθρώπους που ζουν απ’ αυτήν και αντιστέκονται γι αυτήν. Απ’ το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Belo Monte no Pará και τις συγκρούσεις γύρω απ’ τη δημιουργία ενός νέου τέτοιου στο Mato Grosso do Sul, οι αποδείξεις του καταπιεστικού χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης απέναντι στις διάφορες φυλές που κατοικούν αυτά τα εδάφη, η γη των οποίων λεηλατείται και εξαντλείται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς, μια διαδικασία που εξελίσσεται ως συνέχεια της αποικιακής γενοκτονίας μέσα από δολοφονίες αντιστεκόμενων, όπως έγινε στην πρόσφατη επίθεση που φονεύθηκε ο Oziel Gabriel, ινδιάνος Terena, η ευθύνη για την οποία βρίσκεται στα χέρια του βραζιλιάνικου Κράτους και των γαιοκτημόνων του. Έχοντας υπόψιν αυτά τα γεγονότα, αρνούμαστε να σηκώσουμε οποιαδήποτε εθνική σημαία, γιατί όλες τους είναι βαμμένες στο αίμα.

Στην επαρχία, η στρατιωτική αστυνομία προωθεί ατελείωτες δολοφονίες, εγκληματοποιώντας τους μαύρους και τους φτωχούς και υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην τρομοκρατία των κοινωνικών αδικιών, του ρατσισμού και του σεξισμού. Η άβυσσος της ανισότητας που διατηρείται προς όφελος όσων βρίσκονται από πάνω, είναι εγγυημένη χάρις στους πολιτικούς θεσμούς που αντιπροσωπεύουν τον ένοπλο βραχίονα του Κράτους, του οποίου η μοναδική λειτουργία είναι η προστασία των συμφερόντων και της ιδιοκτησίας των τάξης των ισχυρών. Έτσι, αυτοί που θεωρούνται ένας κίνδυνος για την τάξη αυτή, την τάξη των καταπιεστών, εξοντώνονται βίαια πίσω απ’ την προστασία του εθνόσημου και της σημαίας. Το έθνος λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή που χρησιμοποιείται για να χωρίζει τους λαούς και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους, η εξέλιξη της οποίας οδήγησε στην αποικιοκρατία στην Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία, διαχωρίζοντας τους ιθαγενείς σε ψεύτικες πατρίδες, τεχνητά σύνορα, καταστρέφοντας τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ποικιλομορφίες για την επιβολή μιας εθνικής ομογένειας. Η ιστορία των πολέμων είναι σύμφυτη με την ιστορία του Έθνους-Κράτους, του κατ’ εξοχήν συμβόλου του διαχωρισμού και της βίας, που μέσω αυτού διαχειρίζονται ενάντια στους λαούς: βασιλείς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και αστοί, πολιτικοί και εξουσιαστές. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά τα δεδομένα, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός, που υπερασπίζονται οι δεξιοί στρατοκράτες που φρουρούν τις ελίτ, αποκαλύπτονται ως πραγματικές απειλές για κάθε ιδέα και πρακτική αγώνα που επιθυμεί να δημιουργήσει πράγματι έναν νέο κόσμο όπου να χωρούν όλοι οι κόσμοι, από τον ίδιο τον λαό και για τον λαό.

Είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί η επαρχία για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του κεφαλαίου και να τσακίσει τον φασισμό. Η ανατροπή της πυραμίδας της εξουσίας και της ανισότητας εξαρτάται άμεσα από την εξέγερση αυτών που βρίσκονται από κάτω. Να μπεί τώρα ο εργαζόμενος λαός στην μάχη!

Ούτε Βήμα πίσω.

Αυτόνομο μπλοκ αγώνων – Araraquara

Πηγή: http://www.midiaindependente.org/en/red/2013/07/521083.shtml

Σχετικά κείμενα: για τις τρέχουσες ταραχές στη Βραζιλία: Η δύναμη της επαναστατικής βίας – R. Mineiro. Για την καταστολή στις φαβέλες και στις φυλές του Αμαζονίου: Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011 & Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012. Περισσότερα για τα γεγονότα στη Βραζιλία, στο blog της Κομμουνιστικοποίησης: Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”.

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Ανοιχτή επιστολή απ’ τη συλλογικότητα Αιγύπτιων ακτιβιστών Comrades from Cairo

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει μια θρησκευτική χροιά στη διαδικασία, καθώς η ίδια λογική του τοπικού νεοφιλελευθερισμού γονατίζει τον λαό. Στην Τουρκία, η στρατηγική μιας επιθετικής ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, μεταφράζεται με ανάλογο τρόπο στην απολυταρχική κυριαρχία, στην ίδια λογική της αστυνομικής βαναυσότητας ως κατ’ εξοχήν όπλο για την καταστολή της αντίθεσης και κάθε απόπειρας δημιουργίας μιας εναλλακτικής. Στη Βραζιλία, μια κυβέρνηση βασισμένη στην επαναστατική κληρονομιά του παρελθόντος, απέδειξε ότι το παρελθόν αυτό δεν είναι παρά ένα προσωπείο που φοράει έχοντας από πίσω την ίδια καπιταλιστική τάξη με την οποία συμμαχεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.

Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες μοιράζονται επίσης την πάλη παλιότερων αγώνων όπως αυτών των Κούρδων και των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Εδώ και δεκαετίες,η τουρκική και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σβήσουν απ’ τον χάρτη τον αγώνα για ζωή αυτών των κινημάτων. Η αντίστασή τους στην κρατική καταστολή ήταν ένας προπομπός αυτού του νέου κύματος διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Θεωρούμε επείγουσα την ανάγκη να αναγνωρίσουμε το βάθος όλων των αγώνων μας και να διερευνήσουμε μορφές της εξέγερσης που να διαδίδονται σε νέους χώρους, γειτονιές και κοινότητες.

Οι αγώνες μας μοιράζονται τη δυνατότητα αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία των εθνών-κρατών. Στις κρίσεις όπως και στην ευμάρεια, το κράτος – στην Αίγυπτο υπό την κυριαρχία του Μουμπάρακ, της στρατιωτικής χούντας ή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας – εξακολουθεί να φτωχαίνει και να αποκλείει τον λαό προκειμένου να διατηρήσει και να επεκτείνει τον πλούτο και τα προνόμια αυτών που έχουν την εξουσία.

Κανείς από μας δεν είναι μόνος του στην μάχη. Αντιμετωπίζουμε κοινούς εχθρούς, από το Μπαχρέιν, τη Βραζιλία και τη Βοσνία, ως τη Χιλή, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Δυτική Σαχάρα και την Αίγυπτο. Και η λίστα συνεχίζεται. Παντού μας αποκαλούν αλήτες, βάνδαλους, πλιατσικολόγους και τρομοκράτες. Πολεμάμε για κάτι παραπάνω από το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ωμής αστυνομικής βίας και της άδικης δικαιοσύνης του συστήματος. Δεν πολεμάμε για κάποια δικαιώματα ή μεταρρυθμίσεις.

Είμαστε αντίθετοι στο έθνος-κράτος ως συγκεντρωτικό εργαλείο καταπίεσης, που επιτρέπει σε μια τοπική ελίτ να μας πίνει το αίμα και σε παγκόσμιες δυνάμεις να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στην καθημερινή ζωή μας. Και οι δυό τους συνεργάζονται άψογα χρησιμοποιώντας το κάθε τί από σφαίρες στο ψαχνό μέχρι δελτία ειδήσεων. Δεν λέμε ότι πρέπει να ενοποιήσουμε ή να εξισώσουμε τις διάφορες μάχες που δίνουμε, άλλα ότι είναι η ίδια δομή εξουσίας και ισχύος που πρέπει να αντιπαλέψουμε, να διαλύσουμε και να ανατρέψουμε. Μαζί, ο αγώνας μας είναι πιο δυνατός.

Θέλουμε την πτώση του συστήματος.

Σύντροφοι απ’ το Κάιρο.

///

Πηγή: http://www.jadaliyya.com/pages/index/12525/statement-by-comrades-from-cairo_we-can-smell-the

Μετάφραση του κειμένου Η δύναμη της επαναστατικής βίας του R. Mineiro [πηγή: a nova democracia μέσω: auba vermelha, μέσω jura libertaire] για τις ταραχές που ξέσπασαν στη Βραζιλία με αφορμή την αύξηση των τιμών των εισιτηρίων των μέσων συγκοινωνίας σε Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο. Η αύξηση του κόστους ζωής (φόροι, ιδιωτικοποίηση των “δημοσίων αγαθών/υπηρεσιών”-“διαφθορά”, “ανταγωνιστικοί” μισθοί πείνας) που συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη, την κερδοφορία και τη συγκέντρωση του τεράστιου πλούτου της χώρας σε ολοένα και λιγότερα χέρια, την καθιστά φυσικά ολοένα και περισσότερο αβίωτη για τους φτωχότερους και όσους ξεπέφτουν, για τους οποίους δεν μένει παρά το συνεχές στρίμωγμα απ’ την αστυνομία. Η κοινή αίσθηση της απουσίας μέλλοντος στην νεότερη γενιά, δεν μπορεί πια να καλύπτεται απ’ τον πληθωρισμό θεαμάτων ποδοσφαιρικού, καρναβαλικού ή θρησκευτικού τύπου, απαιτεί την ίδια τη ζωή.

Μπορούμε να δούμε, στους δρόμους, την μεγαλύτερη συνεισφορά του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Ευχαριστούμε Fifa.

Οι υπουργοί και τα μονοπώλια της ενημέρωσης, σαστισμένοι, ομολογούν την πλήρη αδυναμία τους να κατανοήσουν την τρέχουσα εξέγερση. Απομονωμένοι στους τεχνητούς παραδείσους τους, παρακολουθούν με τρόμο τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα. Είναι εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, που περιμέναμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Η μέρα έφτασε, “κάθε νύχτα, δίνει τη θέση της στην αυγή, και το σκοτάδι στις ακτίνες του ήλιου”. “Η Βραζιλία ξύπνησε”, αυτές τις λέξεις βρίσκουμε σε πανώ σε κάθε διαδήλωση. Ξύπνησε για να αρχίσει να ονειρεύεται.

Στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας, οι προνομιούχοι είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να κοιμηθούν. Η επαγρύπνηση των επιτιθέμενων γίνεται πια πολύ πιο γοητευτική από τους υπερασπιστές των παλιών οχυρών.

Οι κυρίαρχες και αντιδραστικές τάξεις, εκθέτουν στην μέση του δρόμου τη στρατηγική τους για να διαλύσουν το κίνημα. Την περασμένη εβδομάδα τους είδαμε να επιτίθενται μέσα απ’ τα φερέφωνά τους. Ο Arnaldo Jabor μας είπε ότι αυτή η νεολαία δε θέλει τίποτα, ο Luiz Datena μας περιέγραψε ως βάνδαλους και ταραχοποιούς. Έγινε σαφές ότι η καταστολή δεν κατάφερε παρά να δυναμώσει την εξέγερση, κι έτσι η συζήτηση άλλαξε. Χθες, ο Jabor έκανε λόγο για μια νέα γενιά που έχει ιδανικά. Ο Datena μίλησε στο CQC [1], για το ότι παρότι ασχολείται με την αστυνομική δημοσιογραφία, η ειδικότητά του είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τί αλλαγή μέσα σε μια βδομάδα! Τώρα, οι “ειδικοί σε θέμα ασφαλείας” προάγονται σε ειδικούς επί των διαδηλώσεων. Έχουμε εξοικειωθεί με το να βλέπουμε εκπομπές πάνω στο πώς πρέπει να φερόμαστε μπροστά σε μια κριτική επιτροπή, ή πώς να μας προσλάβουν σε μια επαγγελματική καριέρα. Αλλά τώρα η καινοτομία είναι να βλέπουμε τους δημοσιογράφους των ίδιων μέσων να μας δίνουν μαθήματα για το πώς πρέπει να διαδηλώνουμε, και τί να κάνουμε ή να μήν κάνουμε στις πορείες μας.

Οι ίδιοι τύποι που φιλοδοξούν να μας δώσουν μαθήματα, παίρνουν σήμερα μαθήματα από μας. Και το μάθημα επαναλαμβάνεται βαρετά, ασταμάτητα, σε όλα τα ΜΜΕ: “οι διαδηλωτές οφείλουν να είναι ειρηνικοί”, “είναι όμορφο να βλέπει κανείς τους νέους ντυμένους στα λευκά”, “η πλειοψηφία των νέων θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά, αλλά μόνο μια μικρή ομάδα ακραίων πέταξε πέτρες ενάντια στους αστυνομικούς”.

Οι ειρηνευτικές συνομιλίες, κύριοι, ήρθαν πολύ αργά. Γιατί εσείς και οι δημοσιογράφοι των μέσων σας δεν ενθαρρύνατε τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν φορώντας λευκά αντί να καταστρέφουν τις φαβέλλες για χάρη της διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ρίο ντε Τζανέιρο; Γιατί δε στείλατε την κρατική ασφάλεια του Rousseff να δώσει λουλούδια στους εξεγερμένους εργάτες του Jirau; Και γιατί η ομοσπονδιακή αστυνομία δεν αντέδρασε μ’έναν ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο αντί να δολοφονεί τους Ινδιάνους Terena του Mato Grosso do Sul;

“Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;”

Η φιλειρηνική φλυαρία του Datena είναι θεατρική. Μην τους πάρετε στα σοβαρά, γιατί οι κύριοι και οι κυρίες θα είναι οι ίδιοι που θα ζητήσουν τα κεφάλια των πιο ριζοσπαστών διαδηλωτών ως παραδειγματική τιμωρία. Η εργατική τάξη γνωρίζει την αιμοδιψία της αντίδρασης των αστών. Στην Κομμούνα του Παρισιού, οι επαναστάτες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα του να μη τσακίσουν την ηττημένη άρχουσα τάξη. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν η μπουρζουαζία ξαναπήρε στα χέρια της τη γαλλική πρωτεύουσα.

Η ρητορική που υψώνεται ως απάντηση, υπερασπιζόμενη τις διαδηλώσεις μας ως ειρηνικές διατρέχει τον κίνδυνο να αποστειρώσει την εξέγερσή μας. Φτάνουν να ισχυριστούν πως “οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο των πολιτικών, γιατί έτσι δεν μπορούν να βρουν καμμιά δικαιολογία για να μας καταστείλουν”. Οι κύριοι αυτοί όμως δεν έχουν ανάγκη καμμιά διαδήλωση για να μας καταστείλουν, αρκεί να είναι κανείς φτωχός, μαύρος, απ’ τις φαβέλλες, για να νιώθει στο πετσί του καθημερινά τις απειλές και τη βία της αστυνομίας του παλιού καθεστώτος.

Να λέμε ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι “πιο αποτελεσματικές” είναι απλά μαλακίες. Το να βγούμε απλά στους δρόμους δεν είναι αρκετό. Πάρτε για παράδειγμα τις διαδηλώσεις των “Diretas Já” το 1984. Εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο, στο τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος, για να διεκδικήσουν άμεσα προεδρικές εκλογές. Όλες οι συναθροίσεις διαπνέονταν από το ίδιο ειρηνικό και συντεταγμένο πνεύμα. Ένα χαστούκι στο πρόσωπο της δικτατορίας, είπαν φυσικά οι ειδικοί των διαδηλώσεων. Το αποτέλεσμα; Μια ήττα για τον λαό. Παρά τα πλήθη στους δρόμους, η τροπολογία απορρίφθηκε απ’ το εθνικό κογκρέσσο και ο Tancredo Neves εξελέγη πρόεδρος μέσω μιας έμμεσης ψηφοφορίας ενός ειδικού εκλογικού σώματος.

“Η βία είναι η μαμή της ιστορίας”

Γιατί η εξέγερση είναι η βία του λαού. Γιατί “είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι”. Και γιατί η βία όλων των διαδηλώσεων που απλώνονται στη χώρα δεν είναι τίποτα μπροστά στη βία του φασίστα βουλευτή Alckmin. Γιατί μπρος στην αντίδραση της νεολαίας, οι βιτρίνες έγιναν θρύψαλα, οι τράπεζες λεηλατήθηκαν, τα λεωφορεία πυρπολήθηκαν. Εμείς ζωγραφίσαμε την απόγνωση στο πρόσωπο του Collor και τον αναγκάσαμε να παραιτηθεί, ώστε να αναλάβει ο βοηθός του ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Τώρα, οι έφηβοι καλύπτουν τα πρόσωπά τους και εισβάλλουν στη Βουλή του Ρίο και καταλαμβάνουν την οροφή του Κογκρέσσου.

Η ιστορία ξαναγράφεται στα γκραφίτι πάνω στα μνημεία του παρελθόντος. Στις κραυγές των νέων ινδιάνων που χορεύουν γύρω από ένα αυτοκίνητο που καίγεται. Είμαστε όλοι ινδιάνοι Guarani-Kaiowas, Terena, Tapebas, Munduruku [2]

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή, το ξεκίνημα μιας νέας ιστορίας για την ελευθερία μας. Τι ευτυχία να ζούμε αυτήν τη στιγμή. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να τελειώσω το γράμμα μου γιατί ο κόσμος έχει βγει στον δρόμο και η παρουσία μου είναι πολυτιμότερη εκεί.

“Το όνομά μου είναι εξέγερση, και είναι γραμμένo σε μια πέτρα”.

Σημειώσεις:

Αποσπάσματα εντός εισαγωγικών: Castro Alves, Bertold Brecht, Karl Marx, Mao Tsetung και Carlos Drummond.

[1] CQC: μια χιουμοριστική εκπομπή.

[2] αυτόχθονες λαοί της Βραζιλίας

Τελευταία Νέα: 

20-21 Ιούνη: “Ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους” σε πάνω από εκατό πόλεις. Σάο Πάολο: εξεγερμένοι πυρπόλησαν ένα όχημα τηλεοπτικού σταθμού κι ένα γραφείο της αστυνομίας. Πανηγυρικά καταστράφηκε μνημείο που είχε εγερθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Λεηλατήθηκαν ορισμένα καταστήματα. Το προηγούμενο βράδυ έγινε απόπειρα κατάληψης του Δημαρχείου. Φήμες λένε ότι ο δήμαρχος διέφυγε με ελικόπτερο. Ανάλογα σκηνικά στο Ρίο με πάνω από τριακόσιες χιλιάδες κόσμο στον δρόμο. Τριάντα χιλιάδες στην πρωτεύουσα Μπραζίλια, επιτέθηκαν στο υπουργείο εξωτερικών. Στο Μπέλο Οριζόντε, καταστράφηκε ένα τεράστιο ρολόι που μετρούσε αντίστροφα προς την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εξεγερμένοι επιτέθηκαν στο Δημαρχείο, ενώ λεηλατήθηκαν μερικά καταστήματα. Στο Σάο Πάολο, συνδικαλιστές του κυβερνόντος Εργατικού Κόμματος, προκάλεσαν τους διαδηλωτές “να πάνε στην Κούβα, ή στη Βενεζουέλα να τα κάνουν αυτά” ενώ Ο Jérôme Valcke, γενικός γραμματέας της Fifa έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις: “Η δημοκρατία μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα εμπόδιο στη διοργάνωση μεγάλων διεθνών αθλητικών γεγονότων όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου […] Όταν έχουμε έναν ισχυρό άνδρα επικεφαλής ενός Κράτους που μπορεί να επιβάλει τις αποφάσεις του, όπως θα μπορούσε να κάνει ο Πούτιν για το 2018, γίνεται πιο εύκολο και για μας τους διοργανωτές απ’ ότι με μια χώρα όπως η Γερμανία όπου θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε σε περισσότερα επίπεδα“. Τέλος των διαπραγματεύσεων λοιπόν, ας τελειώνουμε και με τις αυταπάτες.

[youtube width=”600″ height=”400”]http://youtu.be/A95XiR63rqk[/youtube]

Κάποιες παλαιότερες αναφορές για την καταστολή στις φαβέλλες και στις φυλές του Αμαζονίου μπορείτε να βρείτε εδώ: Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011 & Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012. Περισσότερα για τα γεγονότα στη Βραζιλία, στο blog της Κομμουνιστικοποίησης: Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”.

Αίγυπτος: η πρωτοβουλία κινήσεων αλλάζει στρατόπεδο, ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Ορισμένα μαθήματα που μπορούμε να αντλήσουμε απ’ τις 22 Μάρτη και πώς η επανάσταση κερδίζει έδαφος

Κατά τα τελευταία γεγονότα της 22ας Μαρτίου που ονομάστηκαν “η μάχη του λόφου”, χιλιάδες διαδηλωτές προσπάθησαν να επιτεθούν στα κεντρικά γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη συνοικεία Μοκαττάμ στο Κάιρο, ενώ λεηλατήσαν τα γραφεία της συνοικείας του Μονιάλ, και των πόλεων Μαχάλλα, Αλεξάνδρεια και Μανσούρα, φέρνοντας στο φως τις υπόγειες εξελίξεις της πολιτικής συνείδησης των Αιγυπτίων των τελευταίων μηνών.

Η αστυνομία και οι ισλαμιστές φοβούνται

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης της 25 Γενάρη 2011, οι Αιγύπτιοι έλεγαν ότι το κύριο επίτευγμα της επανάστασης ήταν ότι δε φοβούνταν πια.

Δυο χρόνια και δυο μήνες αργότερα, το στρατιωτικό καθεστώς (SCAF) και η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι σαλαφιστές και τζιχαντικοί σύμμαχοί της, η συστηματική χρήση πραγματικών πυρών εναντίων ειρηνικών διαδηλώσεων εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, που έχουν αφήσει πίσω τους χιλιάδες τραυματίες κι εκατοντάδες νεκρούς, 12-15.000 ποινές φυλάκισης εναντίον διαδηλωτών, εκτάκτων στρατοδικείων για πολίτες, τη βία των ισλαμικών πολιτοφυλακών, παράνομες προσαγωγές-απαγωγές και βασανιστήρια εναντίον ενηλίκων όσο και παιδιών που παραδίδονται στον σαδισμό των βασανιστών, υποχρεωτικούς “ελέγχους παρθενίας και βιασμούς γυναικών κατά τη σύλληψη, εισαγγελικές έρευνες με ψευδείς και κατασκευασμένες μαρτυρίες, νέες νομοθεσίες που περιορίζουν ή και απαγορεύουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, επιβολή στρατιωτικού νόμου και απαγόρευση κυκλοφορίας, την κάθοδο των τανκς στους δρόμους, σε σχολεία και εργοστάσια, τις απειλές των μουσουλμάνων και χριστιανών κληρικών εναντίον διαδηλωτών, την κοροϊδία της κοσμικής αντιπολίτευσης (FSN) που καλεί σε ήσυχες κι ειρηνικές διαδηλώσεις ελπίζοντας σε μια συγκυβέρνηση με τους Σαλαφιστές και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, παρά τις καταγγελίες των διαδηλωτών που αμύνονται ενάντια στην κρατική βία, παρ’ όλη την αστυνομική βία και τρομοκρατία του καθεστώτος, ο κόσμος δε γύρισε απογοητευμένος και φοβισμένος στα σπίτια του, αλλά αντίθετα κατέβηκε ακόμα πιο μαζικά, πιο οργισμένα, πιο αποφασιστικά και συνειδητά στους δρόμους.

Σε σημείο που ο εμπρησμός νομαρχιών, αστυνομικών τμημάτων, οχημάτων της αστυνομίας και κομματικών γραφείων των Αδελφών Μουσουλμάνων τείνει να γίνει εθνικό σπορ, μαζί με τον αποκλεισμό δρόμων και σιδηροδρόμων. Δεν πρόκειται για μια τρέλλα νεαρών μάχιμων επαναστατών των μεγαλουπόλεων, αλλά για κάτι που ενώνει όλο τον κόσμο ως το μικρότερο χωριό της χώρας.

Είναι κάτι που δείχνει -το βλέπουμε ιδιαίτερα κατά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2013- ότι ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο: οι πολιτικοί και οι ισλαμιστές φοβούνται και όλος ο κόσμος μπορεί να το δει. Μέχρι πρόσφατα, ακόμη και μετά την επανάσταση, ενάντια στη βία του κράτους ή των ισλαμιστών, σκύβαμε το κεφάλι, ελπίζαμε στην καλύτερη περίπτωση σε μια ΕΔΕ, ή διαμαρτυρόμασταν ειρηνικά στους δρόμους. Η αστυνομία τότε χρησιμοποιούσε ξανά βία εναντίον των διαδηλωτών. Μόνο μια μειοψηφία πραγματικά τολμούσε να υψώσει το ανάστημά της και να απαντήσει. Τα ΜΜΕ, τις περισσότερες φορές, συμφωνούσαν στις καταγγελίες της τυφλής βίας των νεαρών επαναστατών, την οποία δεν μπορούσε να υποστηρίξει ο κουρασμένος πια αιγυπτιακός λαός. Σήμερα, ένα τέτοιο πνεύμα έχει γενικά ξεπεραστεί, κι όλος ο κόσμος λέει “βία στη βία”, αίμα για το χυμένο αίμα, άμεση λαϊκή δικαιοσύνη.

Οι αστυνομικοί ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, αβέβαιοι για το μέλλον τους, κάτω από τις διαταγές των Αδελφών Μουσουλμάνων τους οποίους μέχρι χθες καταδίωκαν, έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το μίσος ενός λαού που δεν τους φοβάται πλέον, καταφεύγουν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία ή κατεβαίνουν σε απεργία όπως στις αρχές του Μάρτη, βρίσκονται αντιμέτωποι επίσης με μια επιλογή εσωτερικής λογικής για τους ίδιους: είτε θα συνεχίσουν να σκοτώνουν και να βασανίζουν όσο τους πάρει, είτε θα τα παρατήσουν και θα βγάλουν μια λευκή σημαία όπως έκαναν αρκετοί αστυνομικοί στο Πορτ-Σάιδ τον Φλεβάρη, ή θα πιέζουν την κυβέρνηση όπως έκαναν τον Μάρτη, ζητώντας την παραίτηση του υπουργού εσωτερικών και μια άλλη κοινωνική πολιτική που δε θα τους καθιστά πλέον σάκκους του μποξ για τη λαϊκή οργή. Όπως και να ‘χει, το αστυνομικό κράτος είναι τελειωμένο.

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τους ισλαμιστές. Μπορείτε να δείτε σήμερα ταξί στο Κάιρο με την επιγραφή “Απαγορεύεται σε μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, ιεροκήρυκες να καταγγέλουν απ’ τα τζαμιά ως κίβδηλους μουσουλμάνους τα μέλη της, πιστούς να φωνάζουν “Θάνατος στον Μπαντί” (ο ηγέτης της Μ.Α.), διαδηλωτές να καίνε σημαίες του Κατάρ, γυναίκες να λυντσάρουν σαλαφιστές που προσπαθούν να τις παρενοχλήσουν, γυναίκες επίσης να κραδαίνουν κουζινομάχαιρα εναντίον όσων -κυρίως ισλαμιστών- πάνε να τις κακοποιήσουν, γυναίκες να ξεγυμνώνονται στο διαδίκτυο διακηρύττοντας την ελευθερία τους να ορίζουν το σώμα τους ενάντια σε όλες τις θρησκείες, 18χρονους νέους να μιλούν υπέρ του αθεϊσμού μέσα σε τζαμιά, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές να σκαρφίζονται συνθήματα που ταυτίζουν τον ισλαμισμό με τον φασισμό…

Οι εκλογικές επιδόσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων ανά επαγγελματικό χώρο, απεικονίζουν αυτήν τη ριζοσπαστική πνευματική αλλαγή. Τον Μάρτιο του 2013, μετά την ανάδειξή τους στις πολιτικές εκλογές, καταρρέουν στις επαγγελματικές εκλογές στους φοιτητές, στους δημοσιογράφους, στους φαρμακοποιούς ενώ προβλέπεται να καταρρεύσουν τα ποσοστά τους και στους δικηγόρους, τους ιατρούς και τους εκπαιδευτικούς… Τη στιγμή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν το προπύργιο των ισλαμιστών και το μέσο επιρροής τους στα πιο λαϊκά στρώματα.

Η “Μάχη του λόφου” είναι το ορατό σκέλος αυτού του πνευματικού σεισμού. Η σαουδικού τύπου θρησκευτική υπακοή, σχεδιασμένη ως ένα είδος αστυνομίας σκέψης έχει γίνει τόσο ανυπόφορη όσο η ίδια η αστυνομία. Αυτό το Ισλάμ, που επιβάλλεται στον λαό από τα στρατιωτικά καθεστώτα του Σαντάτ ή του Μουμπάρακ μέσω πολλαπλών πιέσεων, μέχρι την παραχώρηση των πρωτότοκων υιών κάθε οικογένειας στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, με τον διαχωρισμό της εξουσίας, τον έλεγχο των επαγγελματικών συνδικάτων και τη χρήση της φιλανθρωπίας και των δωρεών, όλη αυτή η πνευματική φυλακή σήμερα αποσυντίθεται.

Ένα αποκαλυπτικό της κατάστασης ανέκδοτο: στο πανεπιστήμιο Αλ Αχζάρ του Καΐρου, το επίκεντρο του μεσανατολικού κύρους του θρησκευτικού συντηριτισμού που κυριαρχείται απ’ τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Σαλαφιστές, όπου το γέλιο και η μουσική δεν εμφανίζονται ποτέ, ένας φοιτητής εμφάνισε μια κιθάρα κι άρχισε να παίζει, όπως θα φανταζόμασταν τους χίππηδες της δεκαετίας του ’60, και γύρω του μαζεύτηκε κόσμος κι άρχισε να τραγουδά, κι όλα αυτά ενώ στον ναό αυτό της θρησκευτικότητας και του μισογυνισμού, μια απεργιακή κινητοποίηση κατάφερε να κρατήσει ολόκληρη βδομάδα… διεκδικώντας τη βελτίωση της σίτισης, των κοιτώνων και περισσότερο σεβασμό για τις γυναίκες. Στο βρετανικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου οι εμπορικές σπουδές θεωρούνται περί πολλού, οι φοιτητές απήργησαν, ζητώντας την αποχώρηση του διευθυντή απαιτώντας να μην κάνουν πια τους απολογητές του κέρδους στις σπουδές τους. Το ιερό Κοράνι ή το ιερό Κεφάλαιο… τίποτα δε γλυτώνει την κριτική!

Αποσύνθεση της κρατικής εξουσίας, οικονομική κρίση, επανάσταση των πεινασμένων και εμβρυακές μορφές άμεσης δημοκρατίας

Όμως υπάρχουν πολλά ακόμη. Με την αποσύνθεση της αστυνομίας και της εξουσίας των Αδελφών Μουσουλμάνων και άλλων ισλαμιστών, είναι η εξουσία του ίδιου του κράτους που αποσυντίθεται εκχωρώντας το έδαφός της στην άμεση δημοκρατία όπως ελπίζουν ορισμένοι ή στο χάος όπως φοβούνται άλλοι.

Σύμφωνα με τον Χανί Σουκραλλάχ, έναν απ’ τους πιο πολυδιαβασμένους δημοσιογράφους της χώρας, η Αίγυπτος μπαίνει σε μια νέα ιστορική τροχιά, με τον ίδιο τρόπο που έγινε μετά την ήττα του Ναπολέοντος κάτω απ’ τις πυραμίδες με τον Μοχάμεντ Άλη, ή τη στιγμή της ανεξαρτησίας με τον Νάσσερ. Με την αποσύνθεση της εξουσίας του κράτους και της θρησκείας, η εμφάνιση ισλαμιστικών πολιτοφυλακών φέρει μέσα της την πιθανότητα μιας εξέλιξης όπως στη Σομαλία με τις συμμορίες πολεμάρχων ή όπως κόντεψε να τεθεί η μετεπαναστατική Ρωσσία και η Κίνα τη στιγμή που είχαν βρεθεί αντιμέτωπες μ’ αυτόν τον πειρασμό. Όμως πιστεύει πιο βαθιά στην Αίγυπτο, στην υψηλή πολυχιλιετή κουλτούρα και ένα είδος άμεσης δημοκρατίας όπου ο λαός θα μπορέσει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του.

Έχουμε δει στη Μαχάλλα ελ Κούμπρα ή στο Καφρ ελ Σείχ τον Φλεβάρη και τον Μάρτιο όμως επίσης σε ορισμένα χωριά, απόπειρες από τους διαδηλωτές να πάρουν τη δημοτική αρχή στα χέρια τους. Φαίνεται ότι οι εμπειρίες αυτές ήταν περισσότερο στιγμιαίες και συμβολικές, παρά διαρκείς και πραγματικές. Το ίδιο συνέβη και με τη λαϊκή αστυνομία στο Πορτ-Σάιδ και με τις φυλακές για τους ισλαμιστές. Όμως ο προσανατολισμός είναι δεδομένος, η ιδέα κερδίζει έδαφος. Ειδικά στον βαθμό που όλα ενώνονται στη βάση μιας λαϊκής διεκδίκησης που τίθεται απ’ την αφετηρία της επανάστασης, τη διεκδίκηση μιας δεύτερης επανάστασης που θα διώξει όλους τους μικρούς Μουμπάρακ σε κάθε επίπεδο της εξουσίας, του κράτους ή της οικονομίας.

Φυσικά η κοσμική αντιπολίτευση που έχει ανασυνταχθεί στο FSN, οι φιλελεύθεροι και ορισμένοι τροτσκιστές, ή ορισμένοι γνωστοί χρήστες του facebook, αντιτίθενται σ’ αυτές τις δυνάμεις της άμεσης δημοκρατίας που μοιάζει με χάος και δε συνεχίζουν να θέτουν το ζήτημα του αγώνα παρά μόνο μέσω του κράτους και των εκλογών ακόμη κι αν όλοι οι Αιγύπτιοι μπορούν να βεβαιώσουν ότι ειδικά οι εκλογές δεν έχουν τίποτα το δημοκρατικό, και η προσέλευση στις κάλπες βρεθεί σ’ ελεύθερη πτώση.

Όμως αυτό που είχε ιδιαίτερη σημασία στην “μάχη του λόφου”, είναι κάτι που γίνεται ολοένα και πιο ορατό στις διαδηλώσεις απ’ τον Δεκέμβρη του 2012 και τον Γενάρη του 2013 κι έπειτα, είναι αυτό που, όπως το έγραψε ένας μπλόγκερ (o BigPharaoh), δεν μπορούμε πια να μιλάμε για τη γενιά του facebook και τους διαδηλωτές της Ηλιοπόλεως (κυριλέ συνοικείας του Καΐρου). Η συνοικεία της Μοκαττάμ όπου διεξήχθη η πολιορκεία της έδρας των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι περικυκλωμένη από λαϊκές γειτονιές και παραγκουπόλεις, έτσι η επίσημη αντιπολίτευση με τα εξευγενισμένα μέλη του FSN δεν εμφανίστηκε καν για να ελέγξει τη λύσσα της εργατικής τάξης… Ένας απ’ τους σοσιαλιστές υποψηφίους της άκρας αριστεράς βρέθηκε με το χέρι σπασμένο όταν αποπειράθηκε να προστατεύσει ένα μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας απ’ τους διαδηλωτές, ενώ λαϊκές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας είδαν για πρώτη φορά το φως του ηλίου, εκτός απ’ την πιο διαμεσολαβημένη απ’ τα μήντια, απ’ αυτές: το αιγυπτιακό μαύρο μπλοκ. […] Το ίδιο έγινε στην Αλεξάνδρεια, όπου αυτοί που λεηλάτησαν την έδρα των Αδελφών Μουσουλμάνων βγήκαν απ’ τις λαϊκές φτωχογειτονιές, τις ίδιες που οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι σαλαφιστές νομίζουν ότι ελέγχουν μέσω της διανομής τους ψωμιού και φυσικού αερίου. […] Είναι το ξεκίνημα της επανάστασης των πεινασμένων.

Η Αίγυπτος γνωρίζει πρακτικά μια τεράστια κρίση που έχει χτυπήσει τις φυάλες γκαζιού, το πετρέλαιο και το ψωμί, αγαθά που επιδοτούνταν καθώς αποτελούν τη βάση της ζωής των λαϊκών τάξεων.

Η χώρα εισάγει το 60% του πετρελαίου της, και το κράτος επιδοτεί κατά τα 2/3 της τιμής κατανάλωσης, δηλαδή περίπου 55 δισεκατομμύρια λίρες Αιγύπτου κάθε χρόνο. Επίσης, τα αποθέματα σε δολλάρια του αιγυπτιακού κράτους έχουν καταρρεύσει, κι έτσι δεν είναι πια σε θέση να πληρώσει για εισαγωγές πετρελαίου. Σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά του, το ΔΝΤ έχει απαιτήσει μια περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των πιο σημαντικών τομέων της αιγυπτιακής οικονομίας (που εν μέρει βρίσκεται ακόμα στα χέρια του κράτους, δηλαδή κυρίως του στρατού), και τη δραστική περικοπή των επιδοτήσεων στα προϊόντα βασικών αναγκών. Προς στιγμήν, πριν να περάσει η περικοπή των επιδοτήσεων, το κράτος έχει αυξήσει τους φόρους και μειώνει τη διανομή φυάλων γκαζιού και πετρελαίου, προκαλώντας σοβαρές ελλείψεις και άγριες αυξήσεις τιμών στην μαύρη αγορά που θίγει πολλαπλούς τομείς.

Μερικές φορές πρέπει να περιμένει κανείς στην ουρά για ώρες ή ακόμα και μια ολόκληρη μέρα προκειμένου να ανεφοδιαστεί με επιδοτούμενο πετρέλαιο. Πολλοί οδηγοί φορτηγών, λεωφορείων ή αγρότες με τα τρακτέρ τους, δεν μπορούν να βρουν τα κατάλληλα καύσιμα για την εργασία τους. Η μαύρη αγορά αναπτύσσεται. Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι υπεύθυνοι και οι υπάλληλοι των βενζινάδικων τους εξαπατούν, χρεώνοντας περισσότερο για μικρότερες ποσότητες, ενώ σπρώχνουν ένα μέρος των αποθεμάτων τους στην μαύρη αγορά σε πιο ψηλές τιμές. Κατά συνέπεια, οι σημαντικές αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, οδηγούν σε αυξήσεις σε πολλά άλλα προϊόντα. Τα φρούτα και τα λαχανικά για παράδειγμα, των οποίων η τιμή έχει διπλασιαστεί ή και τριπλασιαστεί ενώ ταυτόχρονα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθούν στην αγορά.

Υπάρχουν ακόμα τα σχολικά λεωφορεία που, χωρίς πετρέλαιο, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την μεταφορά των μαθητών, πολλοί εκ των οποίων χάνουν το σχολείο, ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, κάτι που θέτει πολυάριθμα προβλήματα στους γονείς. Τέλος, πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων, όπου 18 εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές θα πρέπει να μετακινηθούν σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον κόσμο, είναι οι διαρκείς διακοπές ρεύματος, εξαιτίας του ότι τα εργοστάσια ρεύματος λειτουργούν με πετρέλαιο. Το υπουργείου πετρελαίου έχει ήδη απειλήσει το υπουργείου ηλεκτρισμού με διακοπή της παράδοσης καυσίμων εάν αυτό δεν του πληρώσει τα 50 δισεκατομμύρια που του χρωστάει. Το περασμένο καλοκαίρι είχε χαρακτηριστεί απ’ τις σημαντικές διακοπές ρεύματος στις λαϊκές γειτονιές (και όχι στων πλουσίων) σε μια στιγμή που η θερμοκρασία σκαρφάλωνε στα ύψη και είχαν ανάγκη τα ψυγεία τους ή τα κλιματιστικά τους. Αυτό προκάλεσε λαϊκές ταραχές και μια ευρεία άρνησης πληρωμής λογαριασμών. Τις τρείς τελευταίες εβδομάδες οι διακοπές εντάθηκαν.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό των αρτοποιών και του ψωμιού. Στην πράξη, τα δημόσια αρτοποιεία που παράγουν και πουλούν επιδοτούμενο ψωμί, τη βάση της διατροφής των φτωχών, δεν έχουν λάβει το μερίδιο του επιδοτούμενο πετρελαίου που τους αντιστοιχεί, κάτι που έχει δημιουργήσει διακοπές και ελλείψεις. Όμως φοβούνται επίσης αυτό που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση, τις κάρτες σίτισης για το επιδοτούμενο ψωμί που θα ξεκινήσουν να χρησιμοποιούνται σε δυο μήνες στο Πορτ-Σάιδ. Οι κάτοικοι εκεί δεν έχουν καμμιά διάθεση να εξυπηρετήσουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τη λαϊκή οργή. Ακόμα, την περασμένη εβδομάδα, απολύθηκε για δεύτερη φορά ο υπουργός τροφίμων, ξέσπασαν δεκάδες μικρές ταραχές, οδοφράγματα σε δρόμους και σιδηρόδρομο, επιθέσεις σε πρατήρια επιδοτούμενων καυσίμων, από τον βορρά ως τον νότο της χώρας, διεκδικώντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί η σχεδιαζόμενη τεράστια αύξηση της φορολόγησης που πυροδότησε τη λαϊκή οργή τον Δεκέμβρη του 2012, αναγκάζοντας την κυβέρνηση προσωρινά να υποχωρήσει, για να επιστρέψει βέβαια σ’ αυτήν υπό την πίεση του ΔΝΤ. Ανήγγειλε έτσι αυτόν τον μήνα μια αύξηση 200% του φόρου στην μπύρα και 150% στο κρασί. Και φυσικά, έσπευσε να τον δικαιολογήσει με θρησκευτικούς λόγους. Την περασμένη Δευτέρα, ο υπουργός αεροσυγκοινωνιών ανακοίνωσε ότι θα απαγορευτεί το αλκοόλ στα αφορολόγητα καταστήματα των αεροδρομίων. Η κυβέρνηση από την πλευρά της, ανακοίνωσε ότι οι άδειες για τα πρατήρια αλκοόλ δε θα ανανεωθούν εύκολα και ότι θα καταργήσει την κατανάλωσή του στα Καϊρινά προάστια. Το ίδιο θα ακολουθήσει για τη λαϊκή συνοικεία του Καΐρου, με το 1 εκατομμύριο κατοίκους, δε θα έχει πάνω από ένα νόμιμο πρατήριο αλκοολούχων προϊόντων που θα πουλά τις τοπικές μπύρες Sakara, Meister, Rex και Stella, καθώς και ξένα οινοπνευματώδη. Όμως η Αίγυπτος απέχει μακράν απ’ το να γίνει φονταμενταλιστική, και είναι δεκάδες εκατομμύρια οι Αιγύπτιοι που πίνουν αλκοολούχα, κυρίως μπύρα. Ακόμα και οι πιστοί ισλαμιστές ή κόπτες χριστιανοί πίνουν κρυφά ή φανερά. Αυτό κάνει τα αποστακτήρια και την παρασκευή οινοπνευματωδών λιγότερο ή περισσότερο παράνομη, και σε οικογενειακό ή ευρύτερο επίπεδο να αυξάνεται. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην ανοιχτή απόρριψη του ισλαμισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών που αντιπροσωπεύει η πυρπόληση και η λεηλασία των γραφείων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όπως και να ‘χει, και η Γαλλική Επανάσταση ξεκίνησε με διαμαρτυρίες και ταραχές μπρος στις πύλες του Παρισιού για τους επιπλέον φόρους που επιβάλλονταν στο κρασί, ενώ κι ο Ένγκελς έγραφε στην εποχή του για τις ταραχές της μπύρας στη Βαυαρία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Αιγύπτιοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα παραπάνω απ’ όσα φτάνει η αστυνομία της σκέψης και της ηθικής της. Η συνολική αποτυχία της απαγόρευσης κυκλοφορίας στις πόλεις της διώρυγας του Σουέζ δείχνει ότι οι απώλειες της εξουσίας δεν μπορούν να κρυφτούν πια απ’ τον αιγυπτιακό λαό, μασκαρεμένες πίσω από οποιονδήποτε φονταμενταλισμό και τον σπρώχνουν προς αυτό που λένε οι ίδιοι “πολιτική ανυπακοή”, αυτό που λέμε συνήθως “γενική απεργία”, καθώς η άρνηση πληρωμής των φόρων, των λογαριασμών ρεύματων, η άρνηση υπακοής στις εξουσίες του κράτους αναμειγνύεται με την άρνηση υπακοής στα αφεντικά και τον πολλαπλασιασμό των απεργιών όπου συναντιώνται εργάτες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, ιατροί, μαγαζάτορες και τεχνίτες στην αναζήτηση μιας δικής τους άμεσης διαχείρισης. Η μετατόπιση του κεντρικού πυρήνα της επανάστασης από τα πολιτικά ζητήματα στα οικονομικά ζητήματα, η προοδευτική ανάληψη της πρωτοβουλίας από τα πιο φτωχά στρώματα, δεν είναι παρά ένας προοδευτικός μετασχηματισμός της δημοκρατικής επανάστασης σε κοινωνική επανάσταση, της αναζήτησης όχι απλά για μια πιο άμεση δημοκρατική πολιτική αλλά επίσης για μια δημοκρατική οικονομία που θέτει υπό αμφισβήτηση την ιδιωτική ιδιοκτησία.

Η αιγυπτιακή επανάσταση μόλις άρχισε.

Jacques Chastaing, 25 Μαρτίου 2013

Σημειώσεις: Στις 22 Μαρτίου χιλιάδες διαδηλωτές πολιόρκησαν τα γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στο Κάιρο, η αστυνομία από κοινού με πολιτοφυλακές των Α.Μ. αντεπιτέθηκαν τραυματίζοντας περίπου 200 άτομα. Σε αντίθεση με προηγούμενες διαδηλώσεις, η αντιβία των διαδηλωτών ήταν παραδειγματική οδηγώντας σε πολύωρες συγκρούσεις, που οδήγησαν σε πυρπολήσεις και καταστροφές γραφείων της Μ.Α. σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ στο Σουέζ η αστυνομία εκδιώχθηκε ξανά από την πόλη και μαθητές σχολείων με τους καθηγητές τους ανάλαβαν την κυκλοφορία και τη διανομή αγαθών στην πόλη, μέχρι την ανακατάληψή της από τον στρατό.

Πηγή: http://juralib.noblogs.org/2013/03/26/egypte-la-peur-et-linitiative-changent-de-camp-quelques-lecons-quon-peut-tirer-des-affrontements-du-22-mars-et-comment-la-revolution-a-encore-franchi-une-etape/

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια άνευ προηγουμένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται στην πόλη του Πορτ Σάιδ: Μια τέλεια αυτοδιεύθυνση, μια άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία. Μια πραγματικότητα την οποία οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή -οι εργάτες- επιθυμούν να αναπαράξουν και σ’ άλλες πόλεις.

Το Πορτ Σάιδ έχει περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια του λαού. Στην είσοδο της πόλης, εκεί που πρηγουμένως υπήρχε ένα μπλόκο της αστυνομίας, τώρα οι κάτοικοι έχουν οργανώσει ένα δικό τους σημείο ελέγχου, αποτελούμενο κυρίως από απεργούς εργάτες, που ονομάζουν τους εαυτούς τους “λαϊκή αστυνομία”. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την κίνηση: δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι, παρά μόνο νέοι, εργάτες, φοιτητές, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους.

Πολιτική ανυπακοή: αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη πλέον είναι μια απόλυτη άρνηση της εξουσίας του Μόρσι σε κάθε της μορφή, είτε πρόκειται για το κυνήγι της αστυνομίας, για την άρνηση της εργασίας ή ολόκληρου του γραφειοκρατικού συστήματος. Όσον αφορά τον παράγοντα “ασφάλεια”, με την αυτοδιεύθυνση, οι δρόμοι έχουν γίνει πλέον πιο ασφαλείς από ποτέ. Η αστυνομία -μετά τις διαδηλώσεις στις πλατείες και τη λαϊκή οργή που ακολούθησε τις 21 καταδίκες εις θάνατον για τη σφαγή στο γήπεδο του Πορτ Σάιδ, και τα 40 θύματα των συγκρούσεων που ακολούθησαν- την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να δεχθεί να εγκαταλήψει την πόλη, αφήνοντάς την στα χέρια του λαού της. Η κυβέρνηση Μόρσι δέχθηκε να καταστήσει την αστυνομία υπόλογη για τις αναντίρρητες εικόνες στα βίντεο που έδειχναν αστυνομικούς του καθεστώτος να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, όμως επίσης επειδή κατάλαβε ότι μια πόλη όσο μένει μόνη της δεν μπορεί να αυτοδιευθυνθεί και ότι το Πορτ Σάιδ μπορεί να εξαναγκαστεί να ζητήσει την παρέμβαση της κυβέρνησης ξανά, προκειμένου να περιορίσει την αναταραχή. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δείχνει ότι μια πόλη απαλλαγμένη από τις “δυνάμεις της τάξης” είναι πιο ασφαλής και ζει καλύτερα.

Υπάρχει εδώ μια σιωπηλή συμφωνία που επιτρέπει στον στρατό (που απολαμβάνει περισσότερο σεβασμό ανάμεσα στον λαό και που αποτελείται παραδοσιακά από λιγότερο πιστούς στο καθεστώς άνδρες, απ’ ότι η αστυνομία, και πιο ανεξάρτητους απ’ την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες) να παραβρίσκεται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, ωστόσο δίχως δυνατότητα παρέμβασης.

Έτσι, η πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: Άοπλοι στρατιώτες επιτηρούν χώρους όπως το δικαστήριο και το εξαιρετικής σημασίας λιμάνι (προς το παρόν σε απεργία), και η “λαϊκή αστυνομία” ασχολείται με την ασφάλεια στους δρόμους της πόλης. Η άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία έχει οδηγήσει στην πράξη στην άρνηση πληρωμής φόρων και λογαριασμών, καθώς επίσης και στην άρνηση κάθε επικοινωνίας με τους κρατικούς φορείς, κεντρικούς είτε τοπικούς.

Το κλείσιμο των κρατικών φορέων και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, καθιστούν την εμπειρία του Πορτ Σάιδ μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου και ένα πείραμα ενός νέου τρόπου ζωής, παραγωγής, ύπαρξης.

Με τα εργοστάσια κλειστά, το εμπορικό λιμάνι μπλοκαρισμένο, παράγει κανείς ό,τι χρειάζεται και μόνο οι απαραίτητες υπηρεσίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Παράγεται ψωμί, τρόφιμα, μένουν ανοιχτά νοσοκομεία και φαρμακεία. Σε κάθε εργοστάσιο, είναι οι εργάτες τώρα που τους ζητείται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την παραγωγή ή όχι, και η γενική απάντηση προς το παρόν είναι το ΟΧΙ. Πρώτα δικαιοσύνη, πρώτα ολοκλήρωση της επανάστασης και μετά, αν μη τί άλλο, θα δούμε για την παραγωγή.

Μια νέα μορφή αυτοοργάνωσης δοκιμάζεται ακόμη στα σχολεία. Αυτά, παραμένουν ανοιχτά αλλά οι ίδιες οι οικογένειες του Πορτ Σάιδ αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία του κράτους. Υπάρχουν λαϊκές επιτροπές που προσπαθούν να οργανώσουν τις ώρες αυτές λαϊκά σχολεία στην κεντρική πλατεία, που έχουν μετονομάσει σε πλατεία Ταχρίρ του Πορτ Σάιδ, και όπου, στη θέση της διδακτέας ύλης προτείνουν συζητήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και της αξίες της αιγυπτιακής επανάστασης.

Μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει αδύνατη. Ακόμα και απ’ τις σελίδες αυτού του σάιτ έχουμε δει την εμπειρία του Πορτ Σάιδ με διαφορετική οπτική στο παρελθόν. Αλλά μετά την καταδίκη σε θάνατο των 21 κατηγορουμένων για τη σφαγή στο στάδιο, μια νέα λαϊκή συνείδηση ανέκυψε στην πόλη αυτή, που στο παρελθόν ήταν βαθιά συντηρητική. Στην πραγματικότητα, οι καταδικασμένοι είναι 21 νέοι, κυρίως φοιτητές, ενώ η ευθύνη για τη σφαγή πρέπει να αναζητηθεί στους πολιτικούς κύκλους. Η ποινή μοιάζει να σκοπεύει απλά να ξεγελάσει αυτούς που ζητούν δικαιοσύνη για τα θύματα της σφαγής. Κανένας απ’ τους κατηγορούμενους δεν προέρχεται απ’ τους κύκλους της αστυνομίας ή του κράτους ή των μυστικών υπηρεσιών. Το Πορτ Σάιδ το έχει καταλάβει αυτό, και μόλις ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ξέσπασε σε ταραχές που οδήγησαν στον θάνατο 40 διαδηλωτών, κάποιων απ’ αυτούς στη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων απ’ την καταστολή των ταραχών στην πλατεία. Από κει κι έπειτα ξεκίνησε η απεργία και η πολιτική ανυπακοή.

Μια πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι, προτού την αντικρύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Η οργή, αρχικά γεννημένη από μια επιθυμία για δικαιοσύνη με αφορμή τις θανατικές καταδίκες και τους 40 επιπλέον νεκρούς, στη συνέχεια πολιτικοποιήθηκε. Με πρωταγωνιστές τους εργάτες, η ανάπτυξη της συνείδησης του πληθυσμού του Πορτ Σάιδ μετέτρεψε τις διαμαρτυρίες σε έναν αγώνα χωρίς προηγούμενο που έχει κάνει το καθεστώς του Μόρσι να τρέμει. Έναν αγώνα που, εάν πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις, πιθανόν να γονατίσει το καθεστώς.

Τώρα, κανείς δεν μιλάει πια όπως πριν μια βδομάδα, για ανάγκη τιμωρίας των κατοίκων του Πορτ Σάιδ για τα εγκλήματα (στο γήπεδο) τα οποία διέπραξε το καθεστώς κι όχι αυτό. Τώρα όλοι μιλούν για ανάγκη δικαιοσύνης για όλους τους μάρτυρες της επανάστασης, τώρα όλοι φωνάζουν για την πτώση του καθεστώτος.

Τη Δευτέρα μια μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Πορτ Σάιδ, από το ανεξάρτητο συνδικάτο των εργαζομένων, τους φοιτητές, το επαναστατικό κίνημα. Πολλοί βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, πολλοί ήρθαν απ’ το Κάιρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και στην πόλη που μάχονται. Μια μεγάλη πορεία πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Την ίδια στιγμή, άλλες αιγυπτιακές πόλεις κήρυξαν τοπικές απεργίες: Στη Μαχάλλα, την Μανσούρα, το Σουέζ οι εργάτες των περισσότερων εργοστασίων σταμάτησαν να δουλεύουν αυτή τη βδομάδα. Με τον ίδιο τρόπο, κατά εκατοντάδες κατέβηκαν στις πλατείες, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα, από σχολεία και πανεπιστήμια που έχουν και τα ίδια κατέβει σε απεργία. Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν ήδη ξεκινήσει απεργία επ’ αόριστον, προκειμένου να γενικευθεί ο αγώνας, όπως συνέβη και στο Πορτ Σάιδ.

Είναι άγνωστο πώς αυτή η εμπειρία, που έχει ονομαστεί η “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα” μπορεί να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένας αγώνας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια στιγμή που η κεντρική εξουσία μπορεί να αρχίσει να αποσυνδέει το ρεύμα και το ηλεκτρικό, κάτι που προς στιγμήν, δεν έχει ακόμη γίνει μόνο και μόνο γιατί έχει να διαχειριστεί τώρα το πολύ πιο φλέγον ζήτημα των οργισμένων ταραχών. Επιπλέον, η συνέχιση ή όχι της απεργίας, επαφίεται στη δυνατότητα αυτή να γενικευθεί και να αναπαραχθεί και σε άλλες πόλεις.

Αρχικά οι κάτοικοι του Πορτ Σάιδ ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την απεργία ως τις 9 Μαρτίου -ημερομηνία του εφετείου των 21- ωστόσο, απ’ τη στιγμή που βγήκαν μπροστά οι εργάτες, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, και σίγουρα πλούσιο σε δυνατότητες. Οι δυσκολίες αυτή τη στιγμή μπορεί να φαίνονται πολλές, όμως η συνειδητοποίηση του λαού (όχι μόνο των εργαζομένων), οι πρακτικές άρνησης του κράτους, η αυτοοργάνωση, όλα αυτά τα εργαλεία μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στον αγώνα.

Η ανταποκρίτρια του Infoaut στην Μέση Ανατολή

Πηγή: http://www.infoaut.org/index.php/blog/conflitti-globali/item/7001-egitto-lautogestione-di-port-said-e-le-lotte-operaie 

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

 

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί που θα θέλανε την επαναφορά της θανατικής ποινής”
-Ρ. Τ. Ερντογάν, ως απάντηση στην απεργία πείνας 700 κούρδων φυλακισμένων

Πρώτη σημείωση για το τέλος του διαλόγου, 16/11/2012

Στον ευρωπαϊκό Νότο, η “Ευρωπαϊκή Μέρα Δράσης και Αλληλεγγύης ενάντια στη Λιτότητα” (14 Νοέμβρη) γρήγορα εξατμίστηκε σε ταραχές, δηλαδή κατά κανόνα απρόκλητες επιθέσεις των μπάτσων ενάντια σε διαδηλωτές, που ορισμένες φορές συναντούν κάποια πραγματική βία ως απάντηση. Η βία αυτή όσο δεν καταφέρνει να “νικά” -και είναι πλέον σαφές πως δεν είναι εφικτό να νικήσει σε επίπεδο μετωπικής στρατιωτικής αντιπαράθεσης απέναντι σ’ έναν αντίπαλο ανώτερο στο πεδίο αυτό- θα έχει και αρνητικές παρενέργειες (η αντιπαράθεση Ισραήλ-Γάζας είναι διδακτική ως προς αυτό) στο εσωτερικό του κινήματος (μπορεί κανείς απλά να ρίξει μια ματιά στο παράδοξο όσο και συχνό θέαμα διαδηλωτών να σκούζουν ότι δεν είναι οι ίδιοι βίαιοι την ίδια στιγμή που πλακώνονται από δεκάδες μπάτσους καυλωμένους για διανομή του κρατικού μονοπωλίου της βίας). Ως προς το απεργιακό σκέλος και το πραγματικό ή συμβολικό “μπλοκάρισμα της οικονομίας”, εκτός της Ισπανίας (όπου η συμμετοχή υπολογίζεται απ’ τα συνδικάτα στο 70%, με ολοκληρωτική παράλυση των αερομεταφορών και κάποιων άλλων κλάδων για 24 ώρες), λιγότερο επηρεάστηκε η οικονομία στην Πορτογαλία, την Ιταλία και μηδαμινά στην Ελλάδα, όπου η τρίωρη στάση εργασίας κηρύχθηκε μάλλον για τυπικούς λόγους (Οι 4 αυτές χώρες υποτίθεται συμμετείχαν στην καλεσμένη απ’ την ETUC γενική απεργία…).

Αν και είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται ένας παρόμοιος διεθνής απεργιακός συντονισμός, για το μέλλον της εκμετάλλευσης στην Ευρώπη μεγαλύτερη σημασία μάλλον είχε η συνάντηση που έλαβε χώρα την επόμενη μέρα μεταξύ της ένωσης εργοδοτών (αυτοί δε διαδηλώνουν) της Γαλλίας, του Hollande, εκπροσώπων των συνδικάτων κι άλλων γλαστρών-κοινωνικών εταίρων. Εκεί εν ολίγοις, οι γάλλοι εργοδότες πέτυχαν να μπορούν να “απορρίπτουν εργαζομένους που αρνούνται θυσίες” χωρίς αποζημιώσεις, οι απολυμένοι που υπογράφουν ως “έγκυρη” την απόλυσή τους να χάνουν τη δυνατότητα δικαστικής αμφισβήτησής της ή αποζημίωσης, ενώ αν αρνηθούν, να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μείωση στο επίδομα ανεργίας και πάει λέγοντας. Σε αντάλλαγμα δεσμεύτηκαν (στον πατριωτισμό τους κατά πάσα πιθανότητα) τα μέτρα να ισχύσουν μόνο για τα επόμενα δυο χρόνια (μέχρι να βγούμε απ’ την κρίση που λένε). Αν συνδυάσουμε τα μέτρα αυτά με την υπονόμευση του ελάχιστου μισθού και τη μεθοδευμένη στρατολόγηση για (δωρεάν ή έστω υποπληρωμένη -μέσω του “έμμεσου μισθού” των επιδομάτων πρόνοιας κλπ) εργασία των ανέργων στη Βρετανία (http://www.boycottworkfare.org) μέτρα που έχουν περάσει στον ευρωπαϊκό Βορρά ήδη από τη δεκαετία του ’80 και εφαρμόζονται σήμερα πιλοτικά σε χώρες με ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως η Ουγγαρία, τότε η αναδιάρθρωση της σχέσης μεταξύ των τάξεων εμφανίζεται στην Ευρώπη μέσα απ’ την ελαστικοποίηση και “ευελιξία” της εργασιακής σχέσης, μέσα απ’ την χωρίς όριο/πάσει θυσία υποτίμηση της εργασίας.

Ασφαλώς, οι λιγότερο κρετίνοι απ’ τους σωτήρες του καπιταλισμού καταλαβαίνουν ότι μια αύξηση της εκμετάλλευσης, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με συμπίεση των μισθών, δηλαδή του διαθέσιμου χρήματος για κατανάλωση των προϊόντων της εργασίας, απλά διογκώνει ακόμα περισσότερο τη φούσκα του πλασματικού κεφαλαίου και την παράλληλή της του δημόσιου χρέους. Όμως, προς το παρόν ούτε ξέρει ούτε μπορεί να κάνει κάτι άλλο (την αδυναμία αυτή αντανακλά και η παλινδρόμηση της ευρωζώνης στην ύφεση με -0,1% αυτό το τρίμηνο -καθώς η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας μόνο αγγίζει το -7,2%!) απ’ το να μεταφέρει χρήματα απ’ το προλεταριάτο (και κυρίως των ανεπτυγμένων χωρών όπου υπάρχει ακόμα κάποιο συσσωρευμένο απόθεμα) προς το κεφάλαιο χωρίς την μεσολάβηση της παραγωγής υπεραξίας μέσω κατανάλωσης των προϊόντων της εργασίας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν είναι παρά ένα κεντρικό τέτοιο μέσο, χωρίς να είναι φυσικά το μόνο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Associated Press (Rosa Nutkana) δε βρέθηκε μέχρι σήμερα καμμία απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου Tamiflu, ωστόσο δεκάδες κυβερνήσεις συνεχίζουν να στοκάρουν “με χρήματα των φορολογούμενων” απίθανα αποθέματα του προϊόντος της Roche για τη “γρίπη των χοίρων”. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο της ύφεσης, η πολεμική βιομηχανία θα εμφανιστεί ξανά ως η πιο σίγουρη κατανάλωση/καταστροφή προϊόντων που θα μπορούν να αναλάβουν τα κράτη για να προχωρήσουν την αναδιάρθρωση.*

Στις συνθήκες αυτές, δεν είναι παράδοξο που το καθεστώς στη Συρία όχι απλά αντέχει αλλά κι επιδιώκει την παράταση της σύγκρουσης αφού αυτή ωφελεί ξεκάθαρα την αντεπανάσταση του κεφαλαίου, που εκφράζεται μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση και την υπαγωγή της δραστηριότητας των Σύρων εξεγερμένων στα γεωπολιτικά παιχνίδια του ενός ή του άλλου καπιταλιστικού κράτους και των πρακτόρων του στην περιοχή, και την αναπόφευκτη φθορά των πιο ανεξέλεγκτων προλεταριακών κομματιών τους. Η χοάνη της καταστροφής υποδομών, παραγωγικών μέσων και προλεταριών (τους 40 ξεπερνούν οι μάρτυρες των σημερινών μόνο βομβαρδισμών του Ασσάντ στα προάστια της Δαμασκού) δεν είναι απλά μια κατάσταση εξαίρεσης αλλά αποτελεί την στρατιωτική εκδοχή της αναδιάρθρωσης που σύντομα θα φαίνεται ελκυστική σε ολοένα και περισσότερα κράτη με μεγάλο άνεργο πληθυσμό και παραγωγικές δυνάμεις για ξεπάστρεμμα.

Σ’ άλλες χώρες, όπου η καπιταλιστική τάξη είναι πολυδιασπασμένη ή δεν έχει συνέλθει ακόμα πλήρως απ’ τις προλεταριακές εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης” ο πόλεμος ενάντια στο προλεταριάτο παίρνει διαφορετική μορφή: Στην Τυνησία, ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μετά την αδυναμία της να ελέγξει τις απεργίες στην περιοχή της Γκάφσα και στην κοιτίδα της εξέγερσης Σιντί Μπουζίντ. Στην Νότιο Αφρική, όπου μετά τις άγριες απεργίες στα ορυχεία και τις μεταφορές, μπήκαν στον χορό χιλιάδες αμπελλουργοί του Κέιπ Τάουν διεκδικώντας διπλασιασμό των μισθών τους σε 150 ραντ (13 ευρώ) την ημέρα, δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες αβρότητες από την μεριά του κεφαλαίου. Το αίτημα των αμπελλουργών αντιμετωπίζεται ευθύς εξαρχής με το ξεσάλωμα της αστυνομικής καταστολής που οδηγεί στον θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό άλλων. Οι απεργοί κλείνουν δρόμους και ανατρέπουν οχήματα της αστυνομίας, αλλά επιτίθενται και στα ίδια τα παραγωγικά μέσα, στους χώρους όπου εργάζονται οι ίδιοι, πυρπολώντας χωράφια, μηχανήματα κι αποθήκες.

Με την κατανάλωση των μισθωτών -και μαζί της την ανάγκη ενσωμάτωσής του προλεταριάτου, τον “κοινωνικό διάλογο” και τη δημοκρατική μορφή του κράτους- να μην παίζει τον ρόλο που έπαιζε την εποχή που οι εργατικοί αγώνες μπορούσαν να σημειώσουν νίκες, το προλεταριάτο μάχεται παντού αλλά παντού βρίσκει μπροστά του μόνο καταστολή:

Στην Ινδία: Οι διαδηλώσεις των αγροτών ζαχαροκαλάμων της Maharasthra με αίτημα αύξηση 25% στις τιμές που τους δίνει η βιομηχανία ζάχαρης (κατά μεγάλο μέρος συνεταιριστική, υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης), διαλύονται από την αστυνομία που θα σκοτώσει έναν αγρότη και θα τραυματίσει άλλους και μεταλλάσσονται σε ταραχές σε τρεις επαρχίες (Kolhapur, Satara και Sangli). Στο στόχαστρο των αγροτών θα βρεθούν οχήματα της αστυνομίας, δεκάδες κρατικά λεωφορεία, κυβερνητικά γραφεία και οι ίδιοι οι μπάτσοι.

Στην Ιορδανία: στο ανέγγιχτο απ’ την Αραβική Άνοιξη “σιωπηλό βασίλειο” της θανατικής ποινής ως μέσο πειθάρχησης του προλεταριάτου, η αύξηση των τιμών των καυσίμων (κατά 53% του υγραερίου και κατά 12% της βενζίνης), θα οδηγήσει αρκετές χιλιάδες στους δρόμους του Αμμάν και ακόμη 25 πόλεων για πρώτη φορά καίγοντας πορτραίτα του μονάρχη Αμπντουλλάχ ‘Β, με συνθήματα και τραγούδια κοινά με των Σύρων εξεγερμένων. Στο Ιντλίμπ, μετά από επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, οι μπάτσοι ανοίγουν πυρ, σκοτώνοντας έναν διαδηλωτή και τραυματίζοντας τέσσερεις άλλους. Οι διαδηλωτές μπλοκάρουν δρόμους με φλεγόμενα οδοφράγματα, σπάνε φανάρια, θέτουν στο στόχαστρό τους την κυκλοφορία, σύμβολο της ομαλότητας σε μια χώρα που κρατήθηκε σιωπηλή πολύ καιρό.

Στο Μπαχρέιν: Μετά από 2 χρόνια συνεχών ταραχών στην πόλη-κράτος-ναύσταθμο του αμερικανικού 5ου στόλου, η Σουνιτική μοναρχία ανακοίνωσε στις αρχές Νοέμβρη τη θέλησή της για “μηδενική ανοχή” απέναντι στους διαδηλωτές, αίροντας την υπηκοότητα 31 Σιιτών ακτιβιστών και πολιτικών της αντιπολίτευσης τους οποίους κατηγορεί ως “επικίνδυνους για την κρατική ασφάλεια”. Στις 10 Νοέμβρη, μετά τις ταραχές που ξέσπασαν με τον φόνο ενός νεαρού διαδηλωτή από μπάτσους (πάνω από 55 μάρτυρες μετρούν οι διαδηλωτές) η κυβέρνηση εξαπολύει την εθνοφρουρά. Οι δρόμοι είναι προσωρινά κατειλημένοι από τους εθνοφρουρούς σε συνεργασία με σαουδάραβες στρατιώτες, παρακρατικούς, και τα ντόπια ΜΑΤ (στελεχωμένα κατά μεγάλο μέρος από μη-Μπαχρεινούς).

Στο Κουβέιτ: οι εκδηλώσεις για τα 50χρονα του συντάγματος, μετατρέπονται σε διαδήλωση διακοσίων χιλιάδων ενάντια στις αλλαγές του εκλογικού νόμου δυο μήνες πριν τις εκλογές. Η διαδήλωση καταστέλλεται άμεσα απ’ την αστυνομία, και πάνω από 150 διαδηλωτές και 25 μπάτσοι τραυματίζονται.

Στην Αϊτή: Στη διάρκεια μιας φοιτητικής γιορτής, ένας μπάτσος πυροβολεί έναν 23χρονο φοιτητή νομικής στο κεφάλι, σκοτώνοντάς τον. Οι συμφοιτητές του κατεβαίνουν αυθόρμητα σε πορεία προς το κέντρο της πρωτεύουσας Πορτ-Ο-Πρένς, όπου καταστέλλονται από την αστυνομία με χρήση πλαστικών σφαιρών και δακρυγόνων. Συγκρούσεις ξεσπούν σε διάφορα σημεία της πόλης.

Τέλος, στην Κίνα, η διεύθυνση της Foxconn αρνείται τις φήμες για ξέσπασμα νέων ταραχών στις εγκαταστάσεις της. Την ίδια στιγμή πάντως, τα πρώτα 10.000 ρομποτ “πιάνουν δουλειά” στο εργοστάσιο που φαίνεται να είναι το πιο ευάλωττο στις ταραχές. Άλλα 20.000 θα αντικαταστήσουν εργάτες της Foxconn ως το τέλος της χρονιάς. Οι εργάτες εμφανίζονται ολοένα και πιο πλεονασματικοί, περιττοί, άχρηστοι. Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι “σκουπίδια”.

Εν κατακλείδι, το προλεταριάτο μάχεται παντού κι όμως δεν καταφέρνει να καταγάγει νίκες. Οι παλιές συνθήκες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι όμως τα παλιά μέσα πάλης δεν έχουν ξεπεραστεί με συνέπεια να κρατούν τους αγώνες στην Ευρώπη σ’ ένα επίπεδο όπου η απουσία “νίκης” θα σημαίνει μόνο περισσότερη απογοήτευση, κόστος, παραίτηση. Ακόμη κι αν σημειωθούν όμως σποραδικές νίκες (κι αυτό μάλλον εκεί όπου τα μέσα αυτά δεν είναι διαθέσιμα), οι νίκες αυτές δεν είναι πλέον εφικτό να σταθεροποιηθούν χωρίς είτε να αναπαράγουν το κεφάλαιο (τότε μόνο συγχωρέθηκε στους προλετάριους της Λιβύης ή της Αιγύπτου το θράσος τους να διώξουν τους δικτάτορες-τοποτηρητές της εκμετάλλευσης, μόλις εξασφαλίστηκε ότι το επίπεδο και η ίδια η σχέση της εκμετάλλευσης θα παραμείνουν άθικτες), είτε να το καταστρέψουν παγκόσμια. Το πώς θα γίνει αυτό μένει να διερευνηθεί πρακτικά μέσα στην ίδια την πάλη του προλεταριάτου.

~

* Το ότι καί οι δύο αυτές δυναμικές (υποτίμηση της εργασίας, πολεμική βιομηχανία) βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής της Χρυσής Αυγής δείχνει ξεκάθαρα για ποιό λόγο μπορεί να αποτελέσει μια πιθανή έκφραση της στρατιωτικής εκδοχής της αναδιάρθρωσης -και ως τέτοια την καλωσορίζει ήδη μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής τάξης αλλά και των πιο απελπισμένων ανέργων και αποτυχημένων καπιταλιστών που ελπίζουν μέσω αυτής να ρεφάρουν.

Ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από Ισπανία, που δίνει και μια εικόνα για τη συζήτηση εντός του κινήματος, σχετικά με την μαχητική απεργία διαρκείας των ανθρακωρύχων (πάνω από 8.000 απεργοί) στις Αστούριες, που κρατάει απ’ τις 24 Μάη. Πηγή*: http://larevueltadelasneuronas.com/2012/06/05/336/

“Nosotros no somos el 15M, nosotros no somos pacifistas, hemos venido a por todo. No tenemos miedo, somos mineros”.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qzGUL5dmTfE]

“Εμείς δεν είμαστε το 15Μ (Αγανακτισμένοι), δεν είμαστε πασιφιστές, ερχόμαστε έτοιμοι για όλα. Δε φοβόμαστε, είμαστε ανθρακωρύχοι”

Η απεργία επ’ αόριστον των ανθρακωρύχων λόγω της μείωσης του επιδόματος κατά 63%, έχει πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση, όχι λόγω της ίδιας της απεργίας, όσο της πρακτικής των απεργών. Οι ανθρακωρύχοι είναι μια από κείνες τις παραδοσιακές κοινότητες της εργατικής τάξης, που κληροδοτούν από γενιά σε γενιά μορφές ενότητας, έτσι η δουλειά γι αυτούς δεν είναι απλώς βιοπορισμός, αλλά κι ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, με αντίκτυπο πολύ ευρύτερο της εργασίας. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα είδος ελέγχου της πολιτιστικής έκφρασης, και μια κληρονομιά που μεταδίδεται από πατέρα σε γιό, καθώς μαθαίνεται αυτή η σκληρή εργασία που δύσκολα μπορεί να κατακερματιστεί και να εξαχθεί σε υπεργολαβίες. Οι ανθρακωρύχοι δουλεύουν ενωμένοι σε περίπλοκα και δύσκολα καθήκοντα, όπου η εμπιστοσύνη του καθενός στον άλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων. Συνηθίζουν να φορούν τις ίδιες φόρμες, με τις οποίες μπορεί άμεσα να ταυτοποιηθεί ο καθένας τους ως μέρος μιας αδιαχώριστης ενότητας, απ’ την οποία αντλούν μια αξιοζήλευτη μνήμη αγώνων, ενώ μένουν όλοι στην ίδια περιοχή, γύρω από τα ορυχεία. Η γεωγραφία του πεδίου της μάχης που επέλεξαν τους είναι πιο γνωστή κι απ’ το σπίτι τους, ενώ απέναντί τους έχουν τα γουρούνια των ΜΑΤ, να χάσκουν -πιο γελοία από ποτέ- ανάμεσα σε κοπάδια από κατσίκες.

Υπάρχει εδώ μια ολόκληρη μνήμη που κατασκευάζεται, ένα συνεκτικό habitus που θα έλεγε ο κοινωνιολόγος Πιέρ Μπουρντιέ. Πάει να πει, δεν έχουν μόνο ένα “σύστημα επαρκούς και μετακινούμενου ανεφοδιασμού”, ένα σύστημα δομών τις οποίες χτίζουν. Έχουν επίσης μια τεχνογνωσία ενσωματωμένη στην ίδια τους την ταυτότητα, όντας ανθρακωρύχοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, από την πρώτη τους κοινωνικοποίηση. Το habitus, είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν διερωτάται κανείς, αλλά αυτόματα οι δράσεις του ανταποκρίνονται σ’ αυτό με τρόπο σιωπηλό και προσήκοντα. Στη δική τους αναπαράσταση του τί είναι ο ανθρακωρύχος, συμπεριλαμβάνεται και το να αγωνίζεται κλείνοντας τους δρόμους. Στο ρεπερτόριο της συλλογικής δράσης, η μορφή στην οποία προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους, εξυψώνεται συνδεδεμένη με την εικόνα του κουκουλοφόρου με τον δυναμίτη. Ούτε μια εφημερίδα δεν τους έχει κατηγορήσει ακόμα για “αντισυστημικούς”, ακριβώς επειδή όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη δραστηριότητά τους ως μια κανονικότητα των ανθρακωρύχων, ακόμη κι αυτοί που δεν τους αρέσει. Δεν μπορούν έτσι να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις όπως θα έκαναν σε άλλη περίπτωση.

Μια καθαρά αισθητική ανάγνωση της πολιτικής και της σύγκρουσης, μας οδηγεί να παρέμβουμε στην κυοφορούμενη διαμάχη, έχοντας σε σύγχυση μέσα στο κεφάλι μας εξιδανικευμένες καρτ-ποστάλ, που αποτελούν καρπό του φαντασιακού. Από εδώ προκύπτει και η τάση να θέλουμε να συγκρίνουμε το κίνημα 15Μ (οι Αγανακτισμένοι) με τους ανθρακωρύχους, λες και πρόκειται για αμοιβαία αποκλειόμενες δράσεις, ή λες και θα μπορούσε η μια να μιμηθεί την άλλη σαν σενάριο. Οι ανθρακωρύχοι ως αρχή, χρησιμοποιούν πιο σκληρά εργαλεία και μεθόδους, χαρακτηριστικά του υψηλότερου επιπέδου δέσμευσης, στις διεκδικήσεις εργασιακών συνθηκών, περισσότερο από κάθε άλλο αμυντικό αγώνα, που προσπαθεί να αμυνθεί στο υπάρχον, χωρίς να διεκδικεί ένα άλλο πιθανό τέτοιο. Η αυξημένη χρήση της βίας δε συνεπάγεται πάντα και αυξημένη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων κι αντίστροφα, η μη χρήση βίας, δε συνεπάγεται και αδυναμία.

Αυτή δεν είναι με τίποτα μια κριτική στους ανθρακωρύχους, αυτοί το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά. Είναι μια κριτική σ’ εκείνους που τους βλέπουν σαν αυνανιζόμενοι θεατές: τους επίδοξους ηγέτες μιας προφητικής επανάστασης, σχεδόν θεϊκών, εντολών, χωρίς να αντιλαμβάνονται την πολυπλοκότητα της συγκυρίας. Το ερωτικό φαντασιακό του γαλάζιου πίθηκου αποζητά “καθαρούς αγώνες” και αναπαριστά το στόμα του Λένιν που πια δεν έχει και πολλά κοινά με τον επαναστάτη του 1917. Όπως είπε ο Όσκαρ ουάιλντ “μπορώ να αντέξω την ωμή βία, όμως η ωμή λογική δεν υποφέρεται”. Ορισμένοι απ’ αυτούς επινοούν δικαιολογογίες για το βαλσάμωμα ενός σταλινισμού απ’ το καταφύγιο του οποίου η ιστορία είναι ήδη γραμμένη και δεν μένει παρά να γυρίσουμε πίσω. Ο Μαρξ έθιξε ακόμα κι αυτό το ζήτημα των θλιβερών παθών, σημειώνοντας “στον αγώνα εναντίον τους η κριτική δεν είναι ένα πάθος του κεφαλιού, αλλά η κεφαλή του πάθους”.

Η ανάγνωση του Μαρξ, θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει και την επιτροπή περιβάλλοντος της κατάληψης της πλατείας Sol. Στην μικρή κομψή πολιτική τους δήλωση δεν αντιλαμβάνονται ούτε τη χρονική στιγμή, ούτε τις ανάγκες. Αυτιστικοί στην πολιτική και ηθική τοποθέτηση, δεν διερευνούν την κοινωνική διάσταση των ορυχείων στις πόλεις και στις επαρχίες που εξαρτώνται απ’ αυτά. Δεν μιλάμε φυσικά για μια υπεράσπιση του λιθάνθρακα και των ορυχείων ως πρακτική, αλλά για την υποστήριξη των ανθρακωρύχων. Δεν γίνεται να γκρεμίσεις με ένα χτύπημα μια υποδομή που μολύνει, χωρίς προηγουμένως να βρεις εναλλακτικές που να επιτρέπουν στους ανθρώπους αυτούς να διάγουν αξιοπρεπώς τις ζωές τους. Η ζωή στα ορυχεία είναι πολύ σκληρή για όσους βρίσκονται εκεί μέσα, και κανείς δε διεκδικεί αυτήν την εκμετάλλευση ή και τα ίδια τα ορυχεία, αλλά το αποτέλεσμα στην κοινότητα. Μέχρι να είναι σε θέση να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς να υποφέρουν στα ορυχεία, αυτά δεν μπορούν να κλείσουν. Ο σεβασμός για το περιβάλλον είναι στενά συνδεδεμένος με την κοινωνική και υλική πραγματικότητα της γης στην οποία ανήκει.

Στην αντίπερα όχθη, από άποψη γεωγραφική, πολιτιστικής και οικογενειακής κληρονομιάς, βρίσκονται οι Αγανακτισμένοι του Οβιέδο, προσφέροντας έναν άλλον τύπο  πολιτικής προσέγγισης πολύ πιο ενδιαφέροντα. Δεν περιορίζονται στην παροχή στήριξης στους ανθρακωρύχους με διαμεσολαβημένη και φιλανθρωπική στάση, αλλά δείχνουν την αναγκαιότητα σύνδεσης μεταξύ των διαφορετικών πραγματικοτήτων. Μεταξύ άλλων, πιέζοντας τους ανθρακωρύχους να ενοποιήσουν τον εργατικό αγώνα τους σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Ένα πλήθος κατακερματισμένων εμπειριών που όμως μπορούν να επικοινωνηθούν με απλά λόγια, που η ύπαρξη της μιας δεν αποκλείει την άλλη, υβριδικά, ανάμεικτα, οι αγώνες μέσα κι έξω απ’ την εργασία, δείχνουν το πώς θα ανυψωθούν ώστε να συντρίψουν το σύστημα.

Δε χρειάζεται οι ανθρακωρύχοι να γίνουν Αγανακτισμένοι, ούτε οι Αγανακτισμένοι να γίνουν όπως οι ανθρακωρύχοι, αλλά ο συντονισμός μεταξύ των δυο διαφορετικών δυναμικών, να βρει μια ισορροπία μεταξύ των διακριτών συμφερόντων των δυο κόσμων που συνυπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. Μια νέα λογική που θα λαμβάνει υπόψιν της την κοινότητα στο σύνολό της, διότι διαφορετικά, το ορυχείο που θα πετάξουμε απ’ την εξώπορτα θα ξαναεμφανιστεί απ’ το παράθυρο: στο ποτάμι των νέων απολυμένων που θα μεταναστεύσουν στην Μαδρίτη, αδειάζοντας την περιοχή τους απ’ τις ζωές και τα ταλέντα τους.

Είναι εφικτό να επεκταθεί το εύρος της κινητοποίησης τόσο σε πλήθος όσο και σε ριζοσπαστικότητα, δένοντας τα τρία πλοκάμια απ’ τα οποία ζωογονείται η καπιταλιστική συσσώρευση, και στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση: την κερδοσκοπία των ιδιοκτητριών εταιριών γύρω απ’ τη στέγαση, την υποχώρηση της εργασίας ως κοινωνική και οικονομική εξασφάλιση, και το δημοκρατικό έλλειμα που καθιστά αδύνατη την αξιοπρέπεια σε κάθε τομέα της ζωής. Να οικοδομήσουμε το πανεπιστήμιο των ορυχείων και να κάνουμε ορυχείο τα πανεπιστήμια που μαζί με τα μέσα συγκοινωνίας μπορούν να μπλοκάρουν την πόλη. Να οργανώσουμε πολιτικά την άρνηση πληρωμής του υποτιθέμενου χρέους, διεκδικώντας τα πάντα που ανήκουν σε όλους, για όλους: στέγη, εισόδημα, δημοκρατία.

Puxa Asturies!

* * *

Ενημέρωση απ’ τις 11/6/2012 απ’ το LaHaine: http://translate.google.com/translate?sl=auto&tl=el&js=n&prev=_t&hl=el&ie=UTF-8&layout=2&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fwww.lahaine.org%2Findex.php%3Fp%3D61958

Φωτογραφίες απ’ τις συγκρούσεις των ανθρακωρύχων με την αστυνομία: http://tierraylibertadmojacar.blogspot.com/2012/06/mineros-asturianos-esta-semana.html, κι άλλες φωτογραφίες [η μάχη του Pozo Santiago],[οι ανθρακωρύχοι αντιστέκονται μέχρι τέλους], [28-30 Μάη]

*lol, έχει και ποστ για ψήφο στο σύριζα…

μικρή υπενθύμιση για τους όψιμους(;) φίλους της δημοκρατίας

Ο αποτροπιασμός των επίσημων εκπροσώπων της δημοκρατίας μπροστά στις πλέον απαρχαιωμένες μορφές του φασισμού (ναζιστικοί χαιρετισμοί, σβάστικες κλπ) δεν είναι αρκετός για να κρύψει την ουσιαστική συμφωνία δημοκρατών και φασιστών ως προς τα μέτρα και το περιεχόμενο που πρέπει να λάβει σήμερα η επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στο προλεταριάτο: διαίρεση σε νόμιμους και παράνομους, εκμεταλλεύσιμους και πλεονάζοντες, επιχειρήσεις-σκούπες και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πλεονάζοντες, στρατιωτική καταστολή των διαδηλώσεων και των αγώνων, φυλακίσεις, προληπτικές προσαγωγές και τρομονόμοι, δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων και υγειονομικών, οικονομικών και στρατιωτικών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, “εθνική ενότητα”, ανασφάλεια, εμπορευματοποίηση του φόβου. Μέτρα δηλαδή που λαμβάνουν ήδη οι δημοκράτες σωτήρες του έθνους χωρίς να έχουν ανάγκη τους φασίστες συναδέλφους τους.

Κουνώντας μας το σκιάχτρο του φασισμού, οι δημοκράτες μας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κι αφεντικά, και ιδιαίτερα οι αριστεροί τέτοιοι, θέλουν σ’ αυτή τη φάση να μας πείσουν ότι δεν είναι και ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί, ενώ στο μέλλον είναι έτοιμοι να μας ζητήσουν να συσπειρωθούμε πίσω τους για να σώσουμε τη δημοκρατική μορφή του καπιταλισμού, ως το μη χείρον. Θα ήταν γελοίο αν δεν είχε επαναληφθεί τόσες φορές και με τόσο τραγικές συνέπειες στο παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση μάλιστα, ήταν αυτοί οι ίδιοι που έστρωσαν τον δρόμο για τον φασισμό όποτε το καπιταλιστικό σύστημα βρέθηκε σε κρίση:

Στην Γερμανία: οι ναζί ανέρχονται στην εξουσία με τις εκλογές του 1932, μόνο αφότου προηγήθηκε η καταστολή στο αίμα της προλεταριακής εξέγερσης του 1918-19 απ’ τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και το δημοκρατικό κράτος. τα Freikorps, τα τάγματα θανάτου που επιστράτευσαν οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί εναντίον των εξεγερμένων εργατών, ήταν το φυτώριο των μετέπειτα ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, που διέπρεψαν σε δολοφονίες κομμουνιστών όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπνεχτ, υπό τη σοσιαλιστική κυβέρνηση. Με την εξάλειψη του προλεταριάτου απ’ το ιστορικό προσκήνιο, οι μικροαστοί και οι στρατιωτικοί, απελπισμένοι απ’ την οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε απ’ τις εξευτελιστικές συνέπειες της ήττας στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και το αδιέξοδο της αριστεράς, στρέφονται μαζικά στους ναζί. Ταυτόχρονα, οι ναζί στηρίζονται οικονομικά και πολιτικά από καθώς πρέπει δημοκράτες τραπεζίτες και βιομηχάνους όπως ο Hugo Boss, o Ford, τα αφεντικά της VolksWagen ή της Siemens (που μεταξύ άλλων είχε τη φαεινή ιδέα να λανσάρει το 2003 έναν φούρνο ονόματι Zyklon), ενώ οι δυτικές δημοκρατίες θα ξεπλύνουν στη συνέχεια τους ανανήψαντες ναζί στην εξουσία του μεταπολεμικού, δημοκρατικού κράτους (όπως για παράδειγμα ο μετέπειτα πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου βιομηχάνων Σλέυερ που θα απαχθεί και θα εκτελεστεί από τη RAF).

Στην Ιταλία: Ξανά, ο Μουσσολίνι ανέρχεται στην εξουσία μόνο αφότου η κυβέρνηση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος κατέστειλε αποτελεσματικά το κύμα εργοστασιακών καταλήψεων κι εξεγέρσεων της “κόκκινης διετίας” 1919-20. Η ίδια η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συνθηκολόγησε με τους φασίστες του Μουσσολίνι, αφού πρώτα ενθάρρυνε τη βία τους απέναντι στους εξεγερμένους εργάτες, προκειμένου να σπρωχτούν αυτοί στην αγκαλιά της αριστερής κυβέρνησης για να τους προστατεύσει. Έτσι, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ δεν έκανε τίποτα για τη φασιστική βία (η αστυνομία στο μεταξύ φρόντιζε να αφοπλίζει και να συλλαμβάνει τους αγωνιστές που έπεφταν θύματά της), καταδίκαζε κι αποθάρρυνε τα μέλη του απ’ το να συμμετέχουν στις προλεταριακές πολιτοφυλακές των Arditi del Popolo τη στιγμή που αυτές είχαν στριμώξει τους φασίστες, χαρακτηρίζοντάς τες μάλιστα ως “προβοκάτσιες των δρόμων, απ’ τις οποίες θα πρέπει να κρατηθούν αποστάσεις”.

Στην Ισπανία, το αδιαμφισβήτητο φετίχ κάθε οπαδού των αντιφασιστικών μετώπων, η επανάσταση ήταν η τελευταία αναλαμπή αυτού του ευρωπαϊκού κύματος του μεσοπολέμου, καθώς το προλεταριάτο είχε προφυλαχθεί απ’ την ουδετερότητα που κράτησε η χώρα στην ανθρωποσφαγή του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Απέναντι σ’ έναν απαρχαιωμένο κρατικό μηχανισμό που γινόταν ολοένα και πιο δικτατορικός, οι αναρχικοί της CNT/FAI επέλεξαν να υποστηρίξουν σιωπηλά την ανάδειξη μιας αριστερής κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου, αφενός εγκαταλείποντας την αντιεκλογική κι αντικρατική στρατηγική τους, κι αφεταίρου κλείνοντας τους εργάτες στα κατειλημένα εργοστάσια και τις αγροκολλεκτίβες, προκειμένου να διασφαλιστεί η παραγωγή που ήταν πλέον απαραίτητη στην πολεμική οικονομία του αντιφασιστικού μετώπου. Έτσι, ενώ η σοσιαλιστική κυβέρνηση συνέχιζε -όπως ακριβώς παρέλαβε απ’ τη δεξιά προκάτοχό της- τις απολύσεις και την καταστολή των εργατικών αγώνων γιατί “παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών” (ενάντια στο αριστερό πλέον κράτος) και τα όργανα της αυτοδιαχείρισης γίνονται όργανα περιφρούρησης της παραγωγικότητας (στο όνομα πάντα του αντιφασισμού), το δημοκρατικό, αντιφασιστικό κράτος αφήνει τους εξεγερμένους της Σεβίλλης, της Αραγόνας, της Μαδρίτης να κατασφαγούν απ’ τους φασίστες. Με την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου να εμφανίζεται ως διαμεσολαβητής μεταξύ των εργατικών αγώνων και του κεφαλαίου, όπως ακριβώς στην Ιταλία, η αριστερά πετυχαίνει να διαλύσει κάθε στοιχείο προλεταριακής αλληλεγγύης. Τον Οκτώβριο του ’34, το ίδιο το δημοκρατικό κράτος φέρνει απ’ το Μαρόκο τον στρατηγό και μετέπειτα δικτάτορα Φράνκο, με στρατεύματα εκπαιδευμένα σε αποικιοκρατικές σφαγές, να καταστείλει την εξέγερση των Αστουριών που κράτησε 15 μέρες απομονωμένη απ’ όλη την υπόλοιπη εργατική τάξη, που δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε μια γενική απεργία για να μη εκτεθεί το δημοκρατικό κράτος απέναντι στον κίνδυνο ενός φασιστικού πραξικοπήματος, απ’ τους ίδιους τους στρατιωτικούς που διατηρούσε η αριστερή κυβέρνηση στην πρώτη γραμμή ενάντια στους εξεγερμένους.

Τον Μάη του 1937, κι ενώ η αριστερή κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου είχε καταφέρει να επανεντάξει στο δημοκρατικό κράτος μέσω της οικονομίας του πολέμου τις “αυτοδιαχειριζόμενες” παραγωγικές μονάδες, η αστυνομία, υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος επιτέθηκε σ’ ένα απ’ τα τελευταία τηλεφωνικά κέντρα υπό εργατικό έλεγχο, ξεκινώντας ένοπλες αντιπαραθέσεις με τoυς αναρχικούς της CNT/FAI και τους αριστερούς αγωνιστές του POUM, σ’ όλη την πόλη. Ενώ οι φασίστες προέλαυναν, το δημοκρατικό κράτος έστειλε 10.000 στρατιώτες εναντίον των προλεταρίων της Βαρκελώνης, το ΚΚ κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις του εναντίον τους, κατηγορώντας (όπως πχ η “Πασσιονάριά” του) τους αναρχικούς για “προβοκάτορες που συνωμοτούν με τον Χίτλερ και τον Φράνκο για να σαμποτάρουν με απεργίες κι αναταραχές τη δημοκρατία”. Οι φασίστες τήρησαν εκεχειρία για όσες μέρες χρειάστηκε στους δημοκράτες συναδέρφους τους να ξεμπερδέψουν με την προλεταριακή απειθαρχία προτού πάρουν οι ίδιοι υπό τον έλεγχό τους την Καταλωνία.

Την ίδια περίοδο, στις χώρες όπου η επανάσταση δεν ηττήθηκε αλλά παρήγαγε ένα “εργατικό κράτος” θα επικρατήσει ο σταλινισμός, επιβάλλοντας τη δική του πειθαρχία στο προλεταριάτο και στήνοντας τα δικά του στρατόπεδα εργασίας. Τα δε δημοκρατικά κράτη λαμβάνουν πάλι αντίστοιχα μέτρα για την υποταγή της εργατικής τάξης: η “κόκκινη απειλή” στις ΗΠΑ και η στρατιωτικοποίηση της εργασίας εν όψει του πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κύπρο όπου έκλειναν οι Βρετανοί τους Εβραίους που αναζητούσαν στην Βρετανική τότε Παλαιστίνη ένα καταφύγιο απ’ τους ναζί, το “ιδιώνυμο” στην Ελλάδα… Η ιστορία του ελληνικού κράτους βρίθει από εναλλαγές όπου εμφανίζεται πότε ως δικτατορικό (Πάγκαλος, Μεταξάς, στρατιωτική χούντα) και πότε ως δημοκρατικό, ενώ δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα στην εναλλαγή προσώπων πίσω απ’ τους θεσμούς (ο μόνος ειλικρινής δημοκράτης που πέρασε ποτέ, ανακοινώνοντας ότι σκόπευε να παρουσιάσει με στοιχεία τη συνέχεια των στελεχών της χούντας στο μεταπολιτευτικό καθεστώς, βρέθηκε νεκρός σ’ ένα “περίεργο” τροχαίο*)… Σε κάθε περίπτωση, εάν ο καπιταλισμός αναγκαστεί να πάρει δικτατορικά μέτρα ενάντια στο προλεταριάτο, θα το κάνει, είτε βρίσκονται στη κυβέρνηση φασίστες είτε όχι.

Αυτό που παρουσιάζεται σαν αντίθεση δημοκρατίας και φασισμού, ελευθερίας και ολοκληρωτισμών, καλού και κακού, δεν είναι παρά διαφορετικές μορφές που πήρε το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος προκειμένου να διαχειριστεί την μεσοπολεμική κρίση του καπιταλισμού. Στις χώρες που ξέσπασαν επαναστάσεις και καταστάλθηκαν βίαια, ο μόνος τρόπος να ενοποιηθεί ξανά η διερρηγμένη καπιταλιστική κοινωνία ήταν η δικτατορία. Μακροπρόθεσμα όμως η ωμή βία δεν είναι ικανή από μόνη της να ενσωματώνει το προλεταριάτο και το κράτος γίνεται και πάλι δημοκρατικό, ως την επόμενη φορά που θα τεθεί σε κίνδυνο. Η δημοκρατία άλλωστε είναι μέχρι σήμερα η πιο αποτελεσματική μορφή του κράτους απέναντι στο προλεταριάτο, καθώς στο όνομά της καταστάλθηκαν οι προλεταριακές επαναστάσεις, οδηγήθηκαν οι λαοί σε πολέμους και βαρβαρότητες, απ’ τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, μέχρι τις ανθρωπιστικές εκστρατείες στη Σερβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Σήμερα, υπό τον μανδύα της δημοκρατίας, ο καπιταλισμός προσπαθεί να ξαναθέσει υπό τον έλεγχό του το προλεταριάτο των αραβικών χωρών, που εξεγείρεται τόσο ενάντια σε δικτατορικά όσο και σε δημοκρατικά καθεστώτα, για τους ίδιους λόγους που εξεγείρεται το προλεταριάτο στις ΗΠΑ, στη Χιλή, στην Κίνα, στην Ισπανία, κι εδώ στην Ελλάδα… Το διακύβευμα σήμερα, δεν είναι απλά ένα ακόμα Ιράκ (όπου στην καμμένη γη που άφησαν πίσω τους οι εκδημοκρατιστές καλλιεργήθηκε απ’ τους ίδιους ένα ξεσάλωμα του πολέμου όλων εναντίον όλων, και η γενικευμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ανθρώπινων ζωών), αλλά μια ανοιχτή μαύρη τρύπα (ήδη προεικονίζεται απ’ τον διαρκή εμφύλιο πόλεμο στη Συρία) όπου αυτή η καταστροφή θα παίρνει ολοένα και μεγαλύτερη έκταση, καταπίνοντας ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων, ώστε ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την τρέχουσα κρίση μέσω μιας φυγής προς τα μπρος.

Αν καλούμαστε να πάρουμε σήμερα θέση, δεν είναι μεταξύ δημοκρατίας ή φασισμού, αλλά μεταξύ της -δημοκρατικής ή δικτατορικής- καπιταλιστικής καταστροφής του πλούτου και εξάπλωσης της φτώχειας και του πολέμου όλων εναντίον όλων, και του αγώνα που έχουν ξεκινήσει ήδη τα αδέρφια μας στη Συρία, στο Μπαχρέιν, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Αλγερία και αλλού: μεταξύ καπιταλισμού και παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Στον αγώνα αυτόν θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να περάσουμε πάνω απ’ τα κεφάλια τόσο των φασιστών, όσο και των υπερασπιστών του καπιταλισμού που θα παρουσιάζονται ως δημοκράτες ή ακόμα κι ως αντιφασίστες. Με τα λόγια του Μαλατέστα: αν δεν προχωρήσουμε μέχρι τέλους, θα πληρώσουμε τον φόβο που προκαλέσαμε στην μπουρζουαζία με δάκρυα και αίμα.

Εναλλακτικά, μπορούμε να ετοιμαστούμε να αλληλοεξοντωθούμε με τους “ξένους” γιατί προβλέπεται να μας “παίρνουν τη θέση” στις ουρές για το συσσίτιο.

~~~

* Πρόκειται βέβαια για τον Αλ. Παναγούλη

Στον Αμαζόνιο, το μόνο που φαινόταν να συγκρατεί κάπως τη συστηματική αποψίλωση του τελευταίου πνεύμονα του πλανήτη ήταν η οικονομική κρίση. Το μόνο; όχι.

ελεύθερη μετάφραση άρθρου του Simon Romero για τους NY times (link)

Η αντίσταση των εργατών στην ανάπτυξη στη Βραζιλία

Η εξέγερση στις όχθες του Μαδέιρα, του μεγαλύτερου παραποτάμου του Αμαζονίου παίρνει φωτιά μετά από κάθε ηλιοβασίλεμα. Ένα κομμάτι των 17.000 εργατών που απεργούν εδώ και 26 μέρες, εξοργισμένο μπρος στους χαμηλούς μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσης, πυρπόλησε το εργοτάξιο του φράγματος Χιράου.

Στη διάρκεια της νύχτας, μετέτρεψαν σε στάχτες πάνω από 30 κτίρια και λεηλάτησαν τις αποθήκες της εταιρίας, καταγράφοντας μάλιστα το σκηνικό χάους με τα ίδια τα κινητά τους και απολαμβάνοντας το θέαμα μέχρι την έλευση των πυροσβεστών.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=57qfd_5mYSA&w=580&h=415]

Οι αρχές της Βραζιλίας έστειλαν εκατοντάδες άνδρες των ειδικών δυνάμεων προκειμένου να καταστείλουν την εξέγερση.

Καμουφλαρισμένοι πράκτορες περιπολούν ακόμη γύρω απ’ το εργοτάξιο, αντανακλώντας ένα δίλημμα που μπαίνει μπροστά στη βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Καθώς στοχεύουν να φράξουν τον τελευταίο και μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό κινητήρα του κόσμου, τον Αμαζόνιο, οι απεργίες και οι εργατικές ταραχές καθυστερούν το έργο και ανεβάζουν το κόστος υπέρμετρα.

“Κανείς δεν θα ‘καιγε κάτι άν ήταν ικανοποιημένος”, λέει ο Altair Donizete de Oliveira, συνδικαλιστής ηγέτης απ’ τη δυτική Βραζιλία. Διαμαρτύρεται για τους μισθούς, τις συνθήκες ζωής και ζητά περισσότερες επισκέψεις των εργατών στα σπίτια τους, μεταξύ των μέτρων που θα μπορούσαν να εκτονώσουν τον θυμό των εργατών, που συγκεντρώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες στα εργοτάξια του Αμαζονίου.

Η Βραζιλία βρίσκεται επικεφαλής μιας τρεχάλας μεταξύ των νοτιοαμερικανικών κρατών για την κατασκευή ολοένα και περισσότερων φραγμάτων. Οι αρχές υπολογίζουν πως τουλάχιστον 20 μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, μεταξύ των οποίων το Χιράου και το Σάντο Αντόνιο στη δυτική επαρχία της Ροδόνια, θα ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία. Στον Αμαζόνιο επίσης, χτίζεται το φράγμα του Μπέλο Μόντε, το μεγαλύτερο του κόσμου, κόστους 12 δισ. δολλαρίων.

Η εξέλιξη αυτών των έργων έχει δεχθεί την κριτική οικολογικών ομάδων, που υποστηρίζουν ότι το κόστος των έργων: ο εκτοπισμός των ιθαγενικών κοινοτήτων, το πλημμύρισμα του τροπικού δάσους, η πιθανή αποδέσμευση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, ξεπερνούν το όφελος των έργων.

Οι αρχές όμως ισχυρίζονται πως η Βραζιλία χρειάζεται τα φράγματα για να καλύψει τις ανάγκες της για ηλεκτρικό ρεύμα, που υπολογίζεται να αυξηθούν κατά 56% μέχρι το 2021. Η πρόεδρος της χώρας Dilma Rousseff υπερασπίστηκε σθεναρά τα έργα τον Απρίλιο, κατηγορώντας τους επικριτές της ότι ζουν στον κόσμο τους, αν πιστεύουν ότι η Βραζιλία μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής χωρίς την εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

“Είμαι αναγκασμένη να εξηγώ στον κόσμο ότι έτσι θα έχει να φάει, θα έχει νερό να πιει, να έχει ρεύμα”, είπε η κυρία Rousseff.

Η ψύχωση της Βραζιλίας στην οικοδόμηση των φραγμάτων απεικονίζεται στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με το οποίο οι υπεύθυνοι διαχειρίζονται τα προβλήματα των εργατών στο Χιράου, που ήταν επίσης το επίκεντρο μιας εξέγερσης το 2011, στην οποία οι εργάτες βάλανε φωτιά σε 35 κτίρια εγκαταστάσεων και 45 λεωφορεία. Ο κυβερνήτης της Ροντόνια συμφώνησε με τα κεντρικά στην Μπραζίλια να σταλθούν στρατεύματα προκειμένου να καταλάβουν και να περιφρουρήσουν τα έργα. Ο Gilberto Carvalho, κορυφαίος σύμβουλος της κυρίας Rousseff, δήλωσε πως οι ταραχές του Απριλίου ήταν “πράξεις κακοποιών στοιχείων” που απαιτούν μια “ισχυρή απάντηση”.

Συνολικά, οι ταραχές έχουν καθυστερήσει το φράγμα του Χιράου για αρκετούς μήνες. Οι απεργίες έχουν επίσης παραλύσει κάθε εργασία στο φράγμα του Σάντο Αντόνιο και του Μπέλο Μόντε, στην απομακρυσμένη πόλη της Αλταμίρα.

Ανησυχίες για ένα πιθανό φαινόμενο ντόμινο εργατικών αναταραχών που θα επεκταθούν και σε άλλες μεγάλες υποδομές ζώνουν τη Βραζιλία καθώς η ανεργία έχει αγγίξει το ιστορικό χαμηλό του 6,2%.

Συνδικαλιστές εκπρόσωποι περιγράφουν πως οι στρατηγικές για τη διεκδίκηση καλύτερων μισθών και παροχών κυκλοφορούν ταχύτατα με μηνύματα στα κινητά και e-mails μεταξύ των εργατών απ’ την μια άκρη του Αμαζονίου ως την άλλη, καθιστώντας τα συνδικάτα ικανά να ασκήσουν μεγάλη πίεση στους εργοδότες.

Παραπέρα απ’ τον Αμαζόνιο, οι απεργίες που ξέσπασαν πρόσφατα, πολλές απ’ αυτές ήταν μάλιστα βίαιες, έχουν επίσης διακόψει υπό κατασκευή έργα, όπως ο πετρελαϊκός γίγας Petrobras, που περιλαμβάνει την εταιρία πετροχημικών Comperj στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το λιμάνι Barra do Riacho, και τα ορυχεία του Abreu και της Λίμα.

Παρόλο που η Βραζιλία έχει μειώσει την εισοδηματική ανισότητα, οι μισθοί για τους χειρώνακτες εργάτες παραμένουν πολύ κατώτεροι των πλούσιων εκβιομηχανισμένων κρατών. Ο πρώτος μισθός στο φράγμα του Χιράου παραμένει στα 525 δολλάρια ΗΠΑ, σε μια χώρα που το κόστος ζωής ξεπερνάει αυτό των ΗΠΑ.

“Ο μισθός που παίρνω εδώ είναι εξευτελιστικός, τα μισά απ’ όσα έβγαζα στην Ανγκόλα”, λέει ο João Batista Barbosa Arce, 29 χρονών, οικοδόμος που ήρθε στο Χιράου μετά τη δουλειά του σ’ ένα φράγμα βραζιλιάνικης εταιρίας στην Αφρική. Λέει επίσης, ότι στις φωτιές του Απρίλη έχασε όλα τα υπάρχοντά του.

Τα εταιρικά στελέχη που επιβλέπουν τις εργασίες, δε συμφωνούν ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί για τα βραζιλιάνικα επίπεδα, ή οτι οι συνθήκες ζωής είναι τόσο χάλια, λέγοντας πως οι εργάτες έχουν πρόσβαση σε ίντερνετ καφέ, γυμναστήρια, πισίνες, κι ακόμα και κινηματογράφους με “πικάντικες” ταινίες…

“Παίρνουμε κάθε μέτρο για πιο ανθρώπινες συνθήκες για τους χιλιάδες ανδρών και γυναικών που εργάζονται εδώ”, λέει ο José Lucio de Arruda, ένας διευθύνων σύμβουλος του φράγματος του Χιράου, που ελέγχεται απ’ τον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό GDF Suez σε συνεργασία με δύο βραζιλιανικές κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού, και την κατασκευαστική Camargo Corrêa.

Ωστόσο, τα νεύρα παραμένουν τεταμένα στο Χιράου, που σχεδιάζεται να αρχίσει να παράγει ηλεκτρισμό μέσα στο 2013. Η Βραζιλιανική Υπηρεσία Πληροφοριών, γνωστή ως ΑΒΙΝ, παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση, και εκατοντάδες μέλη των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας από την Εθνική Δύναμη Δημόσιας Ασφάλειας περιπολούν επί του εδάφους πάνω σε φορτηγάκια Mitsubishi.

“Είναι περίεργο να βλέπει κανείς την αστυνομία να περιπολεί εδώ μέσα, αλλά αποπνέει ασφάλεια”, λέει ο Gua Xiaoyi, ένας υπάλληλος της Dongfang Electric, της κινεζικής εταιρίας που φτιάχνει τις γεννήτριες για το Χιράου.

Έξω απ’ τις πύλες του Χιράου, το εγχείρημα και ο αντίκτυπός τους χαράζουν το τοπίο. Η οικονομία της Ροντόνια έχει αναπτυχθεί κατά 7,3% το 2011, ο ταχύτερος ρυθμός μεταξύ των 26 επαρχιών της Βραζιλίας. Οι Βραζιλιάνοι και οι Κινέζοι διευθυντές, κατοικούν στην άνετη περιοχή Nova Mutum Paraná, όπου μια πόλη εγέρθηκε από το μηδέν, δυο χρόνια πριν, για να εγκατασταθούν οικογένειες που θα εκτοπίζονταν απ’ το φράγμα.

Οι 6.000 περίπου κάτοικοί της, επωφελήθηκαν απ’ τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, τα δυο σουπερμάρκετ, το ελικοδρόμιο και τις επτά εκκλησίες της. Μόλις 10 λεπτά οδήγησης παρακάτω, βρίσκεται ένας άλλος οικισμός, to Jaci Paraná, που μοιάζει με δυστοπική αντανάκλαση της Nova Mutum Paraná.

Ο πληθυσμός του Jaci Paraná έχει ξεπεράσει τις 15.000, από τις 4.000 που είχε στην αρχή της κατασκευής του φράγματος το 2008. Κάθε μέρα, λεωφορεία ξεφορτώνουν εργάτες δίπλα στους χωματόδρομους που περιστοιχίζονται από μπουρδέλα. Η μυρωδιά των ανοιχτών βόθρων πλανάται στον αέρα.

Οι κάτοικοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι η πόλη εκπροσωπεί επάξια το Βραζιλιανικό Far West, μια άγρια δύση με ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ καταληψιών και ανοιχτούς ομαδικούς τάφους να ανακαλύπτονται λίγο έξω από την πόλη, όπως μεταξύ άλλων κι ενός με 6 νεκρούς, ένας απ’ τους οποίους μόλις 5 ετών, που βρέθηκε τον Δεκέμβρη.

Παρολαυτά, μέσα στον ζόφο υπάρχει ακόμα η ελπίδα των ευκαιριών, και οι σχετικοί τυχοδιώκτες που τους φέρνει εδώ ο δρόμος τους είναι ευγνώμοντες για τα υδροηλεκτρικά έργα. “Τα φράγματα ήταν η σωτηρία μας”, λέει o Leude Amorim, ιδιοκτήτης ενός μπαρ στο Jaci Paraná.

Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή, θα χρειάζονται μόλις 400 πλήρους απασχόλησης εργάτες για τη λειτουργία του Χιράου, απ’ τους 20.000 που απασχολούνταν εκεί από το 2011. Χιλιάδες εργατών έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά αλλού στον Αμαζόνιο, βυθίζοντας τις πόλεις όπως το Jaci Paraná στην αναπόφευκτη εγκατάλειψη και την ύφεση.

“Φυσικά, δεν νιώθω απόλυτα ασφαλής εδώ”, λέει η Leonice Layanoya, 50 χρονών, υπάλληλος σ’ ένα μαγαζί στο Χιράου που λεηλατήθηκε στις ταραχές. Παρολαυτά, σχεδιάζει να μετακομίσει έπειτα στο Μπέλο Μόντε, ελπίζοντας να βρει δουλειά στο νέο μεγαλύτερο έργο του Αμαζονίου. “Είναι μέρη γεμάτα φόβο” λέει, “αλλά τί άλλο μπορώ να κάνω εκτός απ’ το να πάω εκεί που είναι τα λεφτά;”

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=WHDnjC9RZo8&w=420&h=315]

Σε γενικευμένες συγκρούσεις με δεκάδες τραυματίες και τουλάχιστον έναν νεκρό κατέληξαν οι προσπάθειες του τουρκικού κράτους να απαγορεύσει και αφού αυτό κατέστη αδύνατο λόγω μαζικής προσέλευσης, να καταστείλει τους εορτασμούς του Ναυρόζ. Για τους Κούρδους η γιορτή αυτή έχει κι ένα ειδικό περιεχόμενο που συμβολίζει την αντίσταση και τους αγώνες κατά της τυραννίας. Πριν έναν χρόνο καταγράψαμε τις απόπειρες της περσικής νεολαίας να γιορτάσει το Ναυρόζ ενάντια στη θεοκρατία και τους παρακρατικούς, αμέσως μετά την καταστολή του “πράσινου κινήματος” στο Ιράν: https://rioters.espivblogs.net/2011/03/17/chaharshanbehsur/

Σε πόλεις της Τουρκίας με μεγάλο κουρδικό πληθυσμό η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων στον εορτασμό παίρνει ένα νόημα συλλογικής αντίστασης στην καταστολή του τουρκικού κράτους, μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση εδώ μιας κουρδικής πολιτιστικής ταυτότητας, και συμβόλων αγώνα όπως το PKK και το πρόσωπο του Οτσαλάν, που κρατείται ακόμα υπό εξευτελιστικές συνθήκες στο Ιμραλί. Αυτή η διαμεσολάβηση έχει να κάνει με την ειδική καταπίεση που υφίστανται οι Κούρδοι ως τέτοιοι, μέσα στο τουρκικό κράτος που τους απειλεί με πολιτιστική και πολιτική απαγόρευση, καθώς τα “ατομικά δικαιώματα” στα οποία αναγκάστηκε να υποχωρήσει η κυβέρνηση Ερντογάν δεν αναιρούν τη γενικότερη πολιτική εθνοκάθαρσης, ίσα-ίσα της δίνουν ένα δημοκρατικό άλλοθι. Η πολιτική του Ερντογάν που εκπροσωπεί ακέραια την τουρκική αστική τάξη και το -αλληλένδετο ιστορικά μ’ αυτήν- στρατιωτικό κατεστημένο, είναι αφενός να τσακίσει κάθε είδους διακριτή κοινότητα στο εσωτερικό της χώρας, κατηγορώντας ως τρομοκράτη κάθε κουρδική και αριστερή οργάνωση, κι αφετέρου να παραχωρήσει μια γενναιόδωρη αναγνώριση στα μέλη αυτής ως άτομα, που κουρασμένα απ’ τις μακροχρόνιες συγκρούσεις θα ζητήσουν απ’ το μεγαλόθυμο κράτος να τους εξασφαλίσει τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να έχει κανείς στον καπιταλισμό: να τον εκμεταλλεύονται και να τον καταπιέζουν μέχρι θανάτου αγόγγυστα, στα πλαίσια του νόμου.

Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ένας χαμηλής έντασης πόλεμος εξελίσσεται στα κουρδικά χωριά, με το Ρομπόσκι να είναι το τελευταίο θύμα των αεροπορικών επιδρομών του τουρκικού στρατού στις 28/12/2011 που κατέληξαν σε 34 θανάτους αμάχων κατοίκων. Η “διεθνής κοινότητα”, δηλαδή οι χώρες του ΝΑΤΟ παρέχουν πλήρη διπλωματική και στρατιωτική (σε τεχνογνωσία, σχεδιασμό κλπ) στήριξη, ενώ εκτός του φόνου το τουρκικό κράτος χρησιμοποιεί και τη ρουφιανιά, ενθαρρύνοντας την κατάδοση “τρομοκρατών” συμπαθούντων του PKK (που παρεπιμπτόντως περιλαμβάνεται στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ) έναντι αδρών αμοιβών.

Στην ίδια πολιτική ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό περιλαμβάνεται και η απαγόρευση της γλώσσας και των πολιτιστικών εκδηλώσεών, όπως το Ναυρόζ, που γιορτάζεται όπως είδαμε επίσης στο Ιράν και σε πολλούς ακόμα λαούς με κοινά πολιτιστικά στοιχεία (Περισσότερες πληροφορίες για τη γιορτή αυτή παρατίθενται σ’ αυτή τη σελίδα: http://www.cemilturan.gr/?page_id=190). Έτσι, αφού το τουρκικό κράτος απαγόρευσε κάθε συνάθροιση μέχρι τις 21 Μαρτίου, ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα η αστυνομία συνέλαβε εκατοντάδες πολιτικοποιημένους Κούρδους “για συμπάθεια προς το PKK”, για την κατάσταση των οποίων δεν έχει γίνει γνωστό ακόμη τίποτε. Ας σημειωθεί πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια πάνω από 4.000 ανήλικοι Κούρδοι έχουν δικαστεί και καταδικαστεί σε “αντιτρομοκρατικές” δίκες-εξπρές (προϊόν της τουρκικής στρατηγικής της έντασης του ’70-’80 και της “τρομοκρατικοποίησης” της οξυμμένης ταξικής πάλης σ’ αυτήν τη χώρα) για “φιλοκουρδικά αισθήματα”, πολύ απλά επειδή συμμετείχαν σε κάποια διαδήλωση ή ακόμα επειδή είναι Κούρδοι και μιλάνε κουρδικά. Όσοι έχουν αποφυλακιστεί περιγράφουν ζοφερές κακοποιήσεις, βιασμούς και βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές. Συνολικά, υπάρχουν πάνω από 8.000 Κούρδοι κρατούμενοι (6.200 μέλη του κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας μεταξύ των οποίων και 6 βουλευτές), κάθε ηλικίας και επαγγελματικής απασχόλησης (περιλαμβάνονται ακόμη δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, δάσκαλοι, ακτιβιστές).

Τους τελευταίους 7 μήνες, 4.547 άνθρωποι συνελήφθησαν και 1.838 προφυλακίστηκαν σε επιχειρήσεις της τουρκικής αστυνομίας εναντίον Κούρδων, ενώ πλέον συλλαμβάνονται και δικηγόροι που υπερασπίζονται νομικά Κούρδους συλληφθέντες, όπως ολόκληρη η νομική ομάδα του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και ακόμα 51 δικηγόροι.

Δυνάμεις της αστυνομίας σχημάτισαν μπλόκα γύρω από πλατείες και χώρους όπου αναμένονταν πλήθη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν οι πρώτες συμπλοκές. Η αστυνομία επιτέθηκε με κανόνια νερού, δακρυγόνα, γκλομπ και πέτρες. Ένας βουλευτής του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας που στήριζε τους εορτασμούς, ο Haci Zengin, έπεσε νεκρός όταν δακρυγόνο της αστυνομίας έσκασε στο κεφάλι του στο Kazlıçeşme της Κωνσταντινούπολης.

Απ’ την πλευρά του επίσημου κράτους, ο Δήμαρχος του Ντιαρμπακίρ δήλωσε σχετικά ότι “οι νέοι πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους κι όχι στους δρόμουε να πετάνε πέτρες σε αστυνομικούς”.

Η καταστολή αυτή κάνει ορατή κι υπό ένα άλλο πρίσμα την παρέμβαση της Τουρκίας στη Συρία. Το ενδιαφέρον του τουρκικού κράτους φυσικά και δεν είναι η υπερβολικά βίαια για τα γούστα του καταστολή της εξέγερσης ή η καταπίεση των μειονοτήτων στη χώρα αυτή μιας και το ίδιο ασκεί ανάλογη πολιτική στο εσωτερικό του, αλλά πολύ περισσότερο οι ενδεχόμενες επιπλοκές μιας ανεξέλεγκτης προλεταριακής εξέγερσης στα νότια σύνορα της Τουρκίας, με τον κουρδικό πληθυσμό να μπορεί να παίξει έναν ρόλο καλού αγωγού της αναταραχής στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς και στο βόρειο Ιράκ.

Όπως στην Τουρκία και πέρυσι στο Ιράν, έτσι και παγκόσμια, με την πρακτική απαγόρευση των διαδηλώσεων με την οποία πειραματίζονται ένα σωρό κράτη, φαινομενικά άσχετα ή μόλις συμβολικά σχετιζόμενα κοινωνικά γεγονότα φορτίζονται πολιτικά και γίνονται εστίες αντίστασης.

Αν ρίξουμε μια ματιά στη διεθνή ειδησεογραφία για τις 18/ θα δούμε ότι γεγονότα όπως οι συγκρούσεις με την αστυνομία στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, οι συμπλοκές με την αστυνομία και πυρπολήσεις οχημάτων στο London του Οντάριο στον Καναδά με αφορμή τον εορτασμό της μέρας του Saint-Patrick (http://photogallery.thestar.com/1148201) ξεσπούν παράλληλα με περιφερειακές εξεγέρσεις που αναζωπυρώνονται όπως στην Τυνησία και στο Μαρόκο (με συγκρούσεις μετά από την κηδεία νεαρού διαδηλωτή), ή συνεχίζονται όπως στο Μπαχρέιν (επίσης με συγκρούσεις στις 18/3 μετά από κηδεία νεαρού διαδηλωτή) και τη Συρία, τις φοιτητικές συγκρούσεις στην Νουακότ της Μαυριτανίας αλλά και την επιμονή του κινήματος NO TAV στην Ιταλία και του Occupy στις ΗΠΑ, που την ίδια αυτή μέρα χτυπήθηκε ξανά στους δρόμους της Νέας Υόρκης από την αστυνομία, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για προϊόντα τοπικών ιδιαιτεροτήτων που περιορίζονται σε ορισμένες “καθυστερημένες” χώρες και θα λυθούν μόλις αυτές φτάσουν στην πραγματική ελευθερία και δημοκρατία που εγγυάται ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός (με ή χωρίς μια ώθηση απ’ τα παραδοσιακά κέντρα συσσώρευσης που βρίσκονται ήδη εκεί, μόνο που τί κρίμα! πια κι αυτά είναι αναγκασμένα να βασίζονται ολοένα και περισσότερο στην κατασταλτική βία καθώς αποχαιρετούν τη φορντική-κευνσιανή ανάπτυξη “για όλους” που ενσωμάτωνε το προλεταριάτο μέσω μιας νόμιμης εκπροσώπησης που μεσολαβούσε μια σειρά από αιτήματα), και η διάλυση αυτής της φενάκης θα έχει καταλυτικές συνέπειες στις εξεγέρσεις που έρχονται.

Πηγές (ενδεικτικά): http://kurdistantribune.com/2012/newroz-festival-of-freedom/
http://berthoalain.wordpress.com/

Φωτογραφίες: http://www.worldpolicy.org/blog/2011/04/01/photo-essay-kurdish-rite-spring

Μια γρήγορη ενημέρωση για την κατάσταση στη Συρία έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης από τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές που έχουν σχηματιστεί σε πόλεις και γειτονιές της χώρας. Στις περισσότερες πόλεις της χώρας εκδηλώθηκαν γενικές απεργίες και αντιπαραθέσεις με τις καθεστωτικές δυνάμεις: αστυνομία, στρατό, ασφαλίτες και παρακρατικούς, ενώ το κράτος πήρε μέτρα για την αποτροπή των διαδηλώσεων, διοργάνωσε φιέστες υπέρ του Ασσάντ μοιράζοντας σημαιάκια σε οικογένειες στρατιωτικών κι ασφαλιτών, απαγόρευσε την απεργία στους εκπαιδευτικούς (που αυτήν την μέρα έχουν παραδοσιακά αργία λόγω της “ημέρας των δασκάλων”) με απειλές για περικοπή του 75% των μισθών όσων λείψουν απ’ την εργασία τους κλπ.

Ο αριθμός των μαρτύρων για σήμερα μόνο (15/3) έχει φτάσει τους 46, μεταξύ αυτών μια γυναίκα και 4 παιδιά. 37 μάρτυρες έπεσαν νεκροί στην Ιντλίμπ, 5 στη Χάμα, 2 στην Ντάραα, 1 στη Χομς και 1 στο Χαλέπι.

Ιντλίμπ: ο νεαρός Αμπντούλ Χαμίντ Μοχάμμαντ Αγουάντ έπεσε νεκρός από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή. Ο 21χρονος Μοάζ Μουνζέρ αλ Ραμαντάν μαρτύρησε από πυρά δυνάμεων ασφαλείας σε τσεκπόιντ.

Χαλέπι: σε διαδήλωση μετατράπηκε η κηδεία του μάρτυρα Αμπντουλαζίζ Καζάλ απ’ το Σογιούχ Φοκανί, με κύριο σύνθημα την ανατροπή του καθεστώτος. Μαζική διαδήλωση και στη συνοικεία Ταλ Ρεφάατ, όπου φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στη πολιορκούμενες Χομς και Ιντλίμπ. Άλλη μια διαδήλωση έλαβε χώρα απ’ το Τζαμί  του Σαΐφ αλ Ντωλέχ. Κυριαρχήσαν τα συνθήματα υπέρ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των πολιορκημένων πόλεων. Φοιτητική απόπειρα διαδήλωσης στην πανεπιστημιούπολη διαλύεται από ασφαλίτες και ΜΑΤ με έντονη χρήση δακρυγόνων.

Χομς: Καθεστωτικοί έβαλλαν με θερμικές ρουκέτες εναντίον κατοικιών στη γειτονιά Μπαμπ Σμπαά, πυρπολώντας κτίρια και τραυματίζοντας ανθρώπους. Ήχοι εκρήξεων απ’ το Μπαμπ Σμπαά, εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις στο Καρμ Αλ Σαμί. Οι καθεστωτικές δυνάμεις επιτίθενται σε σπίτια και μαγαζιά στο Μπαμπ Σμπαά στη διάρκεια επιχείρησης σκούπας, ψάχνοντας για λιποτάκτες. Συνεχείς βομβαρδισμοί στο προάστιο Μρεζάχ, και πυρά ασφαλιτών απ’ το Κάστρο προς τη γειτονιά Αλ Κεδρ.

Ντάραα: Πυροβολισμοί από καθεστωτικές δυνάμεις στην περιοχή Αράντ στα προάστια. Μοζαϋρήμπ: Συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας ξεσπούν στη διάρκεια επιχειρήσεων-σκούπα με μαζικές εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις. Το ηλεκτρικό ρεύμα παραμένει κομμένο όσο διαρκεί η επίθεση των καθεστωτικών δυνάμεων. Τανκς στους δρόμους ώστε να εκφοβιστεί ο κόσμος να συμμετέχει στην πορεία της γενικής απεργίας. Παρακρατικοί βγαίνουν μαζικά απ’ τα γραφεία της στρατιωτικής ασφάλειας, φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Μπασάρ, και εναντίον των “πρακτόρων και τρομοκρατών που υποκινεί το Κατάρ”. Συλλαμβάνονται λιποτάκτες του στρατού στην Αλ Μαχάτα. Στο Μζειρέμπ, εχθροπραξίες μεταξύ ανταρτών του Ελευθερου Συριακού Στρατού και του καθεστωτικού στρατού οδηγούν σε αρκετούς τραυματίες και απώθηση των καθεστωτικών απ’ την περιοχή. Μαζικές κηδείες εξεγερμένων λαμβάνουν χώρα υπό την ασφυκτική παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων και ασφαλιτών. Ένας νεκρός από βομβαρδισμό του σπιτιού του από τανκς.

Ντεΐρ εζ Ζορ: Βομβαρδισμοί από τανκς εναντίον κατοικιών και μαγαζιών στον δρόμο του τζαμιού Σαϊντνά Ομάρ, τα τανκς γκρεμίζουν τα οδοφράγματα που είχαν υψώσει οι κάτοικοι.

Καμισλί: Διαδήλωση ξεκινά απ’ την αυλή του τζαμιού Κασμό, με συνθήματα για επανάσταση και ανατροπή του καθεστώτος.

Δαμασκός: Γενική απεργία με σχετική επιτυχία στα περισσότερα προάστια. Διαδήλωση προσφύγων των Υψιπέδων του Γκολάν με μεγάλη προσέλευση. Πυροβολισμοί στο προάστιο Αμπαντέχ μετά από πρωινή διαδήλωση για τον έναν χρόνο απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης. Ακολουθεί επιχείρηση-σκούπα με τανκς και οχήματα, βομβαρδισμούς και πυροβολισμούς στα τυφλά. Σαμπένα: Ευρεία συμμετοχή στη γενική απεργία ενάντια στις σφαγές του κράτους. Ντομαίρ: ανταλλαγές πυροβολισμών με τις επελαύνουσες δυνάμεις ασφαλιτών και παρακρατικών που εισβάλουν στο προάστιο αυτό υποστηρισσόμενοι από τεθωρακισμένα οχήματα. Ντούμα: Δυνάμεις ασφαλείας ανοίγουν πυρ εναντίον διαδηλωτών μπροστά απ’το Μεγάλο Τζαμί, ακολουθούν μαζικές συλλήψεις στην οδό Τζαλαά, οι διαδηλωτές φτάνουν ως το προάστιο Ταλ, φωνάζοντας συνθήματα για ανατροπή του καθεστώτος.

Σουιντά: Διαδηλώσεις στις πόλεις Καφάρ και Μαλάχ, καθηστική διαμαρτυρία και απεργία δικηγόρων στη Σουιντά.

Απ’ την μάχη της Ιντλίμπ:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NPjgBOQ8_PU&w=560&h=315]

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012