Categories
Třídní válka

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

isyanbul

Εδώ και πάνω από τρεις εβδομάδες, η Τουρκία σείεται από μια μαζική προλεταριακή εξέγερση, που στο κορύφωμά της κατέβασε στον δρόμο σχεδόν 5 εκατομμύρια διαδηλωτές σ’ όλη τη χώρα. Η αρχική σπίθα που οδήγησε στην ανάφλεξη του κινήματος ήταν η βάρβαρη κρατική καταστολή, όταν δηλαδή η αστυνομία τσάκισε μια διαδήλωση ενάντια στην καταστροφή και ανάπλαση του πάρκου Γκεζί, στην κεντρική Κωνσταντινούπολη (δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ, τον τόπο του διαβόητου μακελειού των εργατών του 1977 που κατέχει έκτοτε υψηλή συμβολική σημασία για το προλεταριακό κίνημα στην Τουρκία).

Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης κι έπειτα της Άγκυρας, της Σμύρνης, των Αδάνων, της Μερσίνας, της Αντιόχειας κι άλλων 50 μεγαλουπόλεων κι επαρχιών κατακλύσθηκαν από διαδηλωτές και ταραχοποιούς που απελευθέρωσαν τη συσσωρευμένη οργή τους ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και τους μπάτσους του. Άγριοι ξυλοδαρμοί, υδροβόλες αύρες, πλαστικές σφαίρες και τόνοι δακρυγόνων εκ μέρους της αστυνομίας, απαντήθηκαν με οργανωμένη αντίασταση: έγερση οδοφραγμάτων και χρήση κάθε “όπλου” που μπορούσε να βρεθεί στους δρόμους. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ως τώρα έχουν στοιχήσει τη ζωή επτά διαδηλωτών και τουλάχιστον ενός μπάτσου. Με το μπλοκάρισμα ορισμένων λεωφόρων και λιμανιών, διακόπηκε επίσης εν μέρει η εμπορευματική κυκλοφορία. Σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς των συνδικάτων, πάνω από 800.000 εργάτες έλαβαν μέρος στην απεργία της 17ης Ιούνη που καλυπτόταν από πολλά συνδικάτα (ενώ πιθανότατα αρκετοί ακόμη δεν πήγαν στη δουλειά, ή βρήκαν άλλους τρόπους να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις). Η εξέγερση επηρέασε ακόμη το χρηματιστήριο καθώς και διάφορους δείκτες της τουρκικής οικονομίας.

Σε μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν οι μπάτσοι (όπως στην περιοχή της Ταξίμ), πολλοί ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν, συζήτησαν και δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα αντίστασης. Ορισμένοι μεμονωμένοι στρατιώτες έδειξαν αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές, διανέμοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (ενώ ο στρατός ως τέτοιος σε αρκετές περιπτώσεις συνέδραμε την αστυνομία στην καταστολή). Αρκετοί παλιοί διαχωρισμοί και ιδεολογικές περιχαρακώσεις που επιβάλλονταν από την κυρίαρχη ιδεολογική μηχανή του καπιταλιστικού κράτους και ενσωματώνονταν από το προλεταριάτο στην Τουρκία αρχίζουν να διαρρηγνύονται (μεταξύ αυτών, η διαίρεση σε “Τούρκους” εναντίον “Κούρδων”, “Αράβων”, “Αρμενίων”, “αριστερών” εναντίον “δεξιών”, “υποτακτικών γυναικών” εναντίον “συντηρητικών ανδρών”, και ως έναν βαθμό “κοσμικών” εναντίον “θρησκευομένων”). Τα αστικά ΜΜΕ, ως εργαλεία του ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους, δε θα μπορούσαν φυσικά να είναι ουδέτερα, στον βαθμό που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, καθώς καλύπτουν την μαζική εξέγερση (αφού στην αρχή προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την κατάσταση αγνοώντας την) επικεντρώνουν στις συγκρούσεις, στα νέφη δακρυγόνου, σε μια αντίθεση “περιθωριακών ομάδων” ταραχοποιών εναντίον “ειρηνικών διαδηλωτών”, στις εθνικές σημαίες και τα πορτραίτα του Μουσταφά Κεμάλ, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το κίνημα εντός μιας διεκδίκησης για δημοκρατία, κατά της “αύξουσας ισλαμοποίησης” ή του αυταρχισμού του Ερντογάν, υπό την ταμπέλα της “τουρκικής άνοιξης” ή μιας ακόμα “πολύχρωμης επανάστασης” που υφίσταται χάρη και μόνο στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Διάφοροι κοινωνιολόγοι κι αναλυτές από την Αριστερά, θολώνοντας τα νερά της προλεταριακής φύσης του κινήματος στην Τουρκία, φτάνουν στο σημείο να το κατηγοριοποιούν ως “ένα κίνημα της μεσαίας τάξης”, θέτοντας δημαγωγικού τύπου ερωτήσεις όπως πότε και αν “θα μπει στο παιχνίδι η εργατική τάξη”, λες και το προλεταριάτο ταυτίζεται με τα γαμημένα συνδικάτα τους, τα οποία σε κάθε μαζική διαδήλωση κύριο μέλημα έχουν το πώς θα διεξάγουν τον “διάλογο με την κυβέρνηση” για να εξασφαλιστεί η “ειρήνη και σταθερότητα” όπως δήλωσαν ξανά τα μεγαλύτερα τουρκικά συνδικάτα, “για την προστασία της εθνικής οικονομίας” που είναι “το μέλλον της Τουρκίας”! και τα οποία με τις τυπικές προανηγγειλμένες ψευτο-απεργίες τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόδιο για την πραγματική ταξική πάλη: μια πραγματική απεργία σημαίνει επίθεση στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής, χωρίς προειδοποιήσεις και χρονικά όρια.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι το κίνημα στην Τουρκία ξεπροβάλει μέσα από την πραγματική αθλιότητα της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου μόχθου, με την πανταχού παρούσα και πάντοτε αυξανόμενη ανάγκη της να καταπιέσει κάθε υποψία αδιαμεσολάβητης ανθρώπινης δραστηριότητας, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο της φυσικής εξόντωσης των δραστών της. Έτσι, για μας, η αρχική αντίσταση στο κόψιμο των δένδρων στο πάρκο Γκεζί δεν είναι παρά μια μικρή εκδήλωση του προλεταριακού αγώνα ενάντια σε μια απ’ τις όψεις του καπιταλισμού: την οικολογική καταστροφή που αναπόφευκτα φέρει μέσα στην ανάπτυξή του, που είναι αδιαχώριστο προϊόν της ανάπτυξης αυτής, και που στην Τουρκία ειδικά παίρνει την μορφή της τεχνητής πλημμύρας τεράστιων περιοχών, της αποψίλωσης δασών, μιας κρίσης αποβλήτων ανάλογης αυτής της Νότιας Ιταλίας, πετρελαιοκηλίδων κλπ. Μια καταστροφή που με τη σειρά της οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών των τροφίμων τοπικά και συμβάλλει στην “κρίση των τροφίμων” παγκόσμια. Ταυτόχρονα, οι προλεταριακές γειτονιές των πόλεων όλης της χώρας κατεδαφίζονται για να ξαναχτιστούν ως κτίρια γραφείων και ακριβά διαμερίσματα. Με την ίδια λογική λοιπόν που ο πολύχρονος αγώνας ενάντια στα βασανιστήρια και τις δολοφονίες στα χέρια του κράτους, δεν ισοδυναμεί με ένα αίτημα για “μεταρρύθμιση της αστυνομίας”, έτσι και η οργή ενάντια στην επιβολή μιας “ισλαμιστικής” εκδοχής της καπιταλιστικής ηθικής δε σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με τη “δυτική-φιλελεύθερη” εκδοχή.

Παρά την ηρωική αποφασιστικότητα των ταξικών αδελφών μας που αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή στους δρόμους, παρά τη χαρά της αντίστασης, κι όλα τα σπουδαία συναισθήματα της συλλογικότητας στον αγώνα, στα οδοφράγματα, στην αλληλοβοήθεια απέναντι στα δακρυγόνα, το μοίρασμα της τροφής, της συζήτησης, όλες αυτές τις εικόνες που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν, το κίνημα απέχει απ’ το να είναι “αυθεντικά” επαναστατικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε προλεταριακό κίνημα περιέχει εσωτερικές αντιφάσεις. Στην τρέχουσα εξέγερση στην Τουρκία αυτές εκδηλώνονται με την επιμονή στην εστίαση σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης ως νούμερο ένα εχθρό (αυτό που εκπροσωπείται απ’ τον Ερντογάν και το κόμμα του, AKP), με τις διάφορες εκδηλώσεις της: “οικολογικές”, “κοσμικές”, “εθνικιστικές”, “ειρηνιστικές” ή των “θεαματικών οδομαχιών” με την μάταια ρίψη πετρών εναντίον αυρών.

Πρόσφαται φαίνετια ότι έχει ξεκινήσει ένας μετασχηματισμός της ενέργειας. Οι συγκεντρώσεις των “ανθρώπων που στέκονται” μετασχηματίζουν την προηγούμενη ηρωική και παθιασμένη αντίσταση σε ειρηνιστικά και υποτακτικά happenings, τα οποία καλωσορίζει το κράτος ως μια πιθανή αφετηρία ενός δια-ταξικού διαλόγου και ως μια ευκαιρία για τις κατασταλτικές δυνάμεις (την αστυνομία και ολόκληρο τον ιδεολογικό μηχανισμό) να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στην αντεπίθεσή τους εναντίον αγωνιστών (τώρα που τα γουρούνια δεν είναι απασχολημένα με τον πετροπόλεμο και την αποφυγή των μολότωφ που έπεφταν βροχή στα κεφάλια τους, μπόρεσε να οργανωθεί μια μαζική επιλεκτική κατασταλτική επιχείρηση συλλήψεων και φυλακίσεων).

Όπως κάθε προλεταριακό κίνημα, έτσι και το τρέχον κίνημα στην Τουρκία, πρέπει σε πρώτη φάση να απαλλαγεί από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να ξεκόψει απ’ τη “δική του” αστική τάξη. Είναι πάντοτε το προλεταριάτο που χύνει το αίμα του και πληρώνει το τίμημα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη. Και το προλεταριάτο στην Τουρκία όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με την άρχουσα τάξη και το Κράτος της!

Όμως έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από κοινού με όλους τους άλλους προλεταρίους σε κάθε χώρα, κάθε εθνικότητα, φυλή και φύλο. Έτσι, όσον αφορά την Τουρκία και το Κράτος της, που επιχειρεί να αναβαθμιστεί από κοινού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πάνω από την εμφύλια σύγκρουση στη Συρία, αυτό σημαίνει: πρακτική αντίσταση στη στρατιωτική θητεία, διατάραξη της κυκλοφορίας των πολεμοφοδίων, αντιπολεμική προπαγάνδα μεταξύ των κληρωτών στρατιωτών, και τέλος, την αντιμετώπιση των άλλων κληρωτών “στρατιωτών” όχι ως εχθρών αλλά ως προλεταρίους ντυμένους στα χακί.

Μόνο όταν το κίνημα διευρυνθεί και βαθύνει, μόνο όταν γενικεύσει την αντίθεσή του σε όλες τις απόπειρες της τοπικής άρχουσας τάξης να το παγιδεύσει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, θα έχει μια πιθανότητα να υπάρξει και να ευδοκιμήσει. Το κίνημα πρέπει τώρα να ξεπεράσει κάθε ξεχωριστό συμφέρον που αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, και πρέπει να εκφράσει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να επικεντρωθεί στη διατήρηση και την επέκταση των οργανωτικών δομών που το προλεταριάτο παρήγαγε στις υψηλότερες στιγμές του τρέχοντος αγώνα του, να τις βαθύνει και να τις ενισχύσει εκτιμώντας τον τρέχοντα και τους προηγούμενους ιστορικούς αγώνες, να τις εισαγάγει στο νέο κύμα των κινημάτων ανοιχτού ταξικού πολέμου δυνατότερες, με σαφέστερο πρόγραμμα, ικανές να αντιπαρατεθούν με όλους όσους θέλουν να τις παγιδεύσουν, και να εφαρμόσει τα μέσα και τις μεθόδους που θα το κάνουν αυτό.

Ας μη ξεγελιόμαστε με φαντασιώσεις, η κανονικότητα ήταν ο λόγος που όλοι μας βγήκαμε στους δρόμους. Αυτή η κανονικότητα είναι η κατάσταση της εκμετάλλευσής μας, της φτώχειας μας, της καταστολής μας, των πολέμων και της εθνικιστικής αηδίας, της καταπίεσης και της βίας μεταξύ των φύλων, των φυλών, των εθνικοτήτων. Μπορούμε τώρα να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό σύστημα. Μέσα σε κάθε μαζική και υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση μπορούμε πια να δούμε την μέλλουσα κοινωνία να δρα μέσα στην παρούσα!

Σύντροφοι, προλετάριοι!
Εξεγερθείτε, Όλοι στους δρόμους!

Για πραγματικές απεργίες χωρίς εξαγγελίες και χρονικά όρια!
Στριμώξτε τα αφεντικά!

Ξεπεράστε τους επιβεβλημένους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας!
Με αλληλεγγύη προς όσους υφίστανται την μεγαλύτερη καταπίεση κι εκμετάλλευση!

Δεν υποστηρίζουμε τη “δική μας” αστική τάξη, ούτε την εθνική οικονομία της!
Δε δίνουμε το αίμα μας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους!

Ο μόνος πόλεμος που θα πολεμήσουμε είναι ο ταξικός πόλεμος!

Διεθνιστές Προλετάριοι/Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Πηγή: http://www.autistici.org/tridnivalka/we-received-publish-not-about-trees-but-not-about-democracy-either/

3 replies on “Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *