Category: Uncategorized

20 Νοέμβρη 2009

Σαν φθινοπωρινή βροχή…

Καβάλα: Στα πλαίσια του κύματος μαθητικών καταλήψεων που επανεμφανίζεται με σχεδόν ετήσια περιοδικότητα τα τελευταία χρόνια, αμφισβητώντας την εντατικοποίηση της εκπαίδευσης και επανοικειοποιούμενοι προσωρινά τους σχολικούς χώρους, οι μαθητές του 7ου Γυμνασίου Καβάλας αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στο σχολίο τους, χωρίς αιτήματα. Και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το σοκ για όλους τους απολογητές του διαλόγου, δε δίστασαν να διώξουν από πάνω και τους δημοσιογράφους που πλησίασαν το σχολείο τους, βρίζοντάς τους και κραδαίνοντας αλυσίδες! Πάντα τέτοια… (Η κατάληψη έληξε “αφανώς” μετά από πιέσεις στις οικογένειες των παιδιών).

Πηγή: http://eglimatikotita.blogspot.com/2009/11/21-2009-1813-7-kavalanet.html

6Δεκέμβρη 2009

έξω αντιεξέγερση, μέσα αντίσταση

28 Γενάρη 2010

6 Φλεβάρη 2010

5 Μάρτη 2010

Απρίλης 2010

Η συναίνεση γκρεμίζεται από πάνω. Η σύνεση -των απο κάτω- δε θ’ αργήσει…

Μάης 2010

Τουλάχιστον δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα μπορούσε

Κλικ εδώ για να διαβάσετε το μοναδικό κείμενο στο νετ που ΔΕΝ θα βρείτε στο κεντρικό του ιντυμίντια για τα γεγονότα της 5/5.

Ιούνης 2010

καθώς οι εχθροπραξίες συνεχίζονται…

Το γιατρικό για όλα τα προβλήματα του Κράτους μετράει τις πληγές του, στο επίπεδο που έχει ορίσει το ίδιο ως κεντρικό σημείο της ταξικής σύγκρουσης απ’ τον Δεκέμβρη κι έπειτα, και που αναμένεται να εστιάσει ακόμα περισσότερο όσο εξελίσσεται η καπιταλιστική κρίση. 4/6: Δεκάδες κάτοικοι παίρνουν στο κυνήγι μπάτσους που εισέβαλαν στα Ανώγεια, με αφορμή γλέντι -μετά μπαλωθιών- σε σπίτι, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον οικοδεσπότη κι άλλους 6 συγχωριανούς τους να διαφύγουν τη σύλληψη. 29/6 συλλογική απόδραση κρατουμένων από το ΑΤ Νέου Κόσμου. 29/6 επίσης: Μάχες σώμα με σώμα με τις αστυνομικές συμμορίες στη γενική απεργία, και εποικοδομητικές δράσεις στο προσωρινά απελευθερωμένο έδαφος, όπως απαλλοτριώσεις σουπερ-μάρκετ και πρακτική απαγόρευση της εθνικιστικής σύγχυσης στην πορεία.

Ιούλης 2010

κι αφού καταλαγιάσει ο αχός, δεν μένει παρά ν αρχίσει η λεηλασία

Κι αφού δεν κερδίζουμε (ως τάξη τέλος πάντων): μετά και την ήττα της απεργίας των ιδιοκτητών-φορτηγατζήδων (οι οποίοι πήγαν άπατοι και άκλαυτοι, εξαργυρώνοντας εν μέρει και την περιφρόνησή τους σε απεργίες αγροτών κ.α.), ένα-ένα τα κομμάτια της τάξης που σε παλιότερους κοινωνικούς συσχετισμούς είχαν ανελιχθεί πετυχαίνοντας το ένα ή το άλλο προνόμιο (βλ. “συντεχνίες”, “ρετιρέ” και λοιποί “βολεμένοι” που δε δουλεύουν ακόμα για 5 κατοστάρικα μαύρα), θα κληθούν ένα-ένα προς ρευστοποίηση. Υπάρχει άραγε αλληλεγγύη μεταξύ μικροαστών; Μένει ν’ αποδειχτεί. Προς το παρόν, μια ωραία κίνηση με παιγνιώδη άποψη για την νομιμότητα εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης, υπερσυσσώρευσης σε κάθε πεδίο και τα ρέστα:

“Μετά την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου της Αθήνας να κηρύξει παράνομη και καταχρηστική την απεργία τους […] οι Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας […] ανακοίνωσαν ότι θα τηρήσουν αυστηρά τους κανονισμούς ασφαλείας για τη χωρητικότητα του εναέριου χώρου. […] Αυτό όμως θα επιφέρει αναστάτωση στο πρόγραμμα των πτήσεων τα αεροπορικών εταιριών, δεδομένου ότι το καλοκαίρι η κίνηση είναι μεγαλύτερη.  […] Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής, σε πάνω από 120 πτήσεις από το διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» σημειώθηκαν καθυστερήσεις ενώ τουλάχιστον τρεις ακυρώθηκαν […] Στην Κύπρο, συνολικά 400 πτήσεις έχουν επηρεαστεί […] Τελικά, οι ελεγκτές ανέστειλαν την απεργία του Σαββάτου καθώς λύθηκε το θέμα με την ανάκληση των θερινών αδειών τους.

Εκ μέρους του κοινωνικού αυτοματισμού τοποθετήθηκε […] ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων Ανδρέας Ανδρεάδης, λέγοντας […]  η στιγμή είναι ακατάλληλη […] ουσιαστικά στρέφεται κατά της Ελλάδας και συμβάλλει αφού για μια ακόμη φορά η Ελλάδα πρωταγωνιστεί στα διεθνή ΜΜΕ με αρνητικές ειδήσεις. Οι ανταγωνιστές μας περιμένουν στη γωνία, δήλωσε με νόημα και τόνισε ότι τη στιγμή που η Τουρκία σημειώνει αύξηση 20%, εμείς θα έχουμε πτώση εσόδων 10% για φέτος.

Αύγουστος 2010

Αυτό. Οπωσδήποτε αυτό.

Σεπτέμβρης 2010

“…δεκατρείς κρατούμενοι του Α. Τ. Ομονοίας προφασίστηκαν αιφνίδιο πρόβλημα υγείας και ζητούσαν την άμεση μεταφορά τους σε νοσοκομεία, γι’ αυτό και οι δυο ειδικοί φρουροί που είχαν βάρδια την ώρα εκείνη στα κρατητήρια, άνοιξαν την πόρτα[…] Κατάφεραν να διαφύγουν συνολικά επτά, εκ των οποίων τέσσερις Παλαιστίνιοι, δύο Ιρακινοί και ένας Αφγανός, οι οποίοι αναζητούνται. -Καλή λευτεριά!

Οκτώβρης 2010

Οι μαθητές κι οι μαθήτριες των Χανίων. [candia alternativa] [trolls]. Κι οι γονείς ήταν εντάξει [candia].

Νοέμβρης 2010

Respect: στους Τσιγγάνους των Διαβατών [εργαλείο] και της Ταμπακαριάς Μεσολογγίου (άσυλο κοινωνικό!) [http://lepantotv.com/lepanto/?p=680]

Δεκέμβρης 2010

…με κινητικότητα κι ασφάλεια (αφήνοντας όσο λιγότερους στόχους γίνεται στον εχθρό), χρόνο και στρατηγική (την ιδέα της μετατροπής κάθε υποκειμενικής επιφύλαξης σε φιλικότητα), η νίκη δεν μπορεί παρά να είναι των ανταρτών, μιας κι όλοι οι αλγεβρικοί παράγοντες είναι τελικά αποφασιστικοί, κι εναντίον τους κάθε εκσυγχρονισμός των μέσων ή της μορφής πολέμου είναι τελικά μάταιος. – Wu Ming 1

Γενάρης 2011

Οι Τσιγγάνοι του Μενιδιού, που δεν έσκυψαν το κεφάλι μπρος στο licence to kill των μπασιτζήδων της ελληνικής δημοκρατίας, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της οποίας καλό είναι να μην πολυκυκλοφορεί, καθώς και οι Κερατιώτες που συνεχίζουν να χαρίζουν χαμόγελα:)

Φλεβάρης 2011

“Προβληματισμός επικρατεί το τελευταίο διάστημα για τις επιθέσεις-φραστικές και άλλες ακόμα χειρότερης μορφής- εναντίον πολιτικών, ειδικά κάποιων που φαίνεται να είναι στο στόχαστρο και να αποτελούν «κόκκινο πανί». Προβληματισμός, τόσο στον πολιτικό κόσμο, όσο βέβαια κατ επέκταση και σε διοργανωτές διαφόρων εκδηλώσεων με προσκεκλημένους τους πολιτικούς αυτούς ειδικά. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η φραστική επίθεση στον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Θεοδ Πάγκαλο  από Έλληνες φοιτητές στη Γαλλία, στο Παρίσι.”

Πηγή: http://www.daypress.gr/index.aspx?aid=3738&cid=19

“«Θα μας πάρουν με τις πέτρες» είχε πει πριν από μήνες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αλλά οι πολίτες φαίνεται ότι διαφωνούν ακόμα και σε αυτό. Προτιμούν τα γιαούρτια και τα αυγά. Έτσι μετά τις επιθέσεις με πλαστικά μπουκάλια στον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Μπεγλίτη, και τις φραστικές επιθέσεις κατά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, Χρ. Πρωτόπαπα, επεισόδιο σημειώθηκε και σε βάρος του υφυπουργού εργασίας, Βασίλη Κεγκέρογλου. Η επίθεση κατά του κ. Κεγκέρογλου έγινε στην Πάτρα, όταν ομάδα νεαρών συγκεντρώθηκε στην Αγορά Αργύρη, όπου ήταν προγραμματισμένο να μιλήσει ο κ. Κεγκέρογλου. Με την εμφάνιση του υφυπουργού οι νεαροί άρχισαν να εκτοξεύουν γιαούρτια και αυγά προς το μέρος του. Οι νεαροί αποχώρησαν μόνο όταν εμφανίστηκαν στην περιοχή αστυνομικές δυνάμεις.”

Πηγή: http://www.e-magazino.gr/index.php/eidiseis/epikairotita/ksekinisan-ta-giaourtomata-se-ipourgous.html

Μάρτης 2011

Προς ένα άνοιγμα της κυνηγετικής περιόδου: Προεόρτια

25 Μαρτίου και στη Σύρο, στο ίδιο πνεύμα όπως και αλλού, οι μαθητές “Έστρεψαν τα κεφάλια τους προς τους συμμαθητές τους που δεν συμμετείχαν στην παρέλαση και το άγαλμα του ήρωα της επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη και όχι προς την εξέδρα των επισήμων απαξιώνοντας έτσι την παρουσία τους στις εορταστικές εκδηλώσεις“. Must see: youtube

Απρίλης 2011

Αντιμέτρα…

Μάης 2011

“Να μην υπάρχουν συγκεκριμένα αιτήματα, διότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε κανένα  πολιτικό σύστημα. Να γίνεται συζήτηση περί δημοκρατίας και να δημιουργούμε. Οι ομάδες εργασίας να προκαλέσουν συνθήκες νέες. “Δεν ήρθαμε να διαμαρτυρηθούμε απέναντι σε ό,τι γίνεται αλλά να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας”. Χρειάζεται αυτοοργάνωση & ανάληψη προσωπικής ευθύνης.” – από τα πρακτικά της ανοιχτής συνέλευσης Λευκού Πύργου

Ιούνης 2011

Ιούλης 2011

ούτε με ΕΛΕ ούτε με το ΚΝΑΤΟ, ζήτω το παγκόσμιο κουκουλοφοριάτο

ιδέες και λύσεις για άμεση προλεταριακή άρνηση του χρέους

Αύγουστος 2011

–

Σεπτέμβρης 2011

–

Οκτώβρης 2011

Καλά νέα γιόκ. Νιέμα. Ρίχτε μια ματιά εδώ πάντως, να κάνετε στομάχι απ’ τα γέλια.

Για την ήττα των ταραχών στην Αγγλία

Ως το αποκορύφωμα ολόκληρου του μεταπολεμικού κύματος ταξικών αγώνων στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Χειμώνας της Δυσαρέσκειας (Winter of Discontent) εξέφραζε ολόκληρη τη δυναμική αλλά και τα όρια των αγώνων αυτών – για, για την κυρίαρχη τάξη, όλα τα προβλήματα που θα έπρεπε να επιλύσει προκειμένου να ξανακάνει το ΗΒ ένα ασφαλές μέρος για την καπιταλιστική συσσώρευση.

Οι περισσότερες απεργίες των 60es και των 70es ξεκίνησαν ως άγριες/εξωσυνδικαλιστικές με τα συνδικάτα να τις “επισημοποιούν” διστακτικά – ως ένα μέσο για να ξανακερδίσουν τον έλεγχο της κατάστασης που φάνηκε να υπόσχεται ένα προλεταριακό κίνημα που θα πραγματοποιούσε μια αποφασιστική ρήξη με την παραδοσιακή συνδικαλιστική οργάνωση. Ωστόσο, παρά την μαχητικότητα των εργατών που συχνά αντιστεκόταν στις συνδυασμένες απόπειρες των επιχειρήσεων και των εργατοπατέρων να τους ελέγξουν, αυτή η αποφασιστική ρήξη δεν ήρθε ποτέ. Ούτε καν στον Χειμώνα της Δυσαρέσκειας, όταν μια ολόκληρη πόλη όπως το Hull βρισκόταν υπό τον έλεγχο των εργατικών επιτροπών. Οι εργάτες ήταν πρόθυμοι να αμφισβητήσουν το ρόλο τους ιστορικά, αλλά δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να αμφισβητήσουν ολόκληρη τη δομή της ταξικής κοινωνίας.

Τόσο οι απεργίες όσο και τα μπάχαλα (riots) υπήρξαν μορφές συλλογικής διαπραγμάτευσης του ταξικού αγώνα – μορφές τις οποίες παίρνουν τα αιτήματα για την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου και της εξουσίας και τον συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων. Την ίδια στιγμή, και καθώς οι απεργίες άρχισαν να φθίνουν στα 80es (φτάνοντας τελικά πάτο, απ’ όπου δεν ανένηψαν ακόμα) τα πολυπληθή μπάχαλα επανεμφανίστηκαν ως μια μορφή αγώνα. Όμως, αυτό που θα αποτελούσε τον ζωτικής σημασίας συνδετικό ιστό μεταξύ των δύο δεν εφευρέθηκε ποτέ. Οι αγώνες ενάντια στην εργασία μέσα στους χώρους εργασίας στα 60es-70es: οι άγριες/εξωσυνδικαλιστικές απεργίες, οι συστηματικές κοπάνες (absenteeism), το χαμήλωμα της παραγωγικότητας, το σαμποτάζ, οι συγκρούσεις, δε συνδέθηκαν ποτέ με τους άλλους αγώνες έξω από την εργασία: των μαύρων, των γκέι, των γυναικών, των εργατικών κατοικιών, των καταληψιών στέγης, των τοπικών αγώνων, της “drop out” κουλτούρας, της συνειδητής ανεργίας, των free festivals κλπ. Με τον ίδιο τρόπο, οι μετέπειτα περισσότερο αμυντικές απεργίες και οι μητροπολιτικές ταραχές των 80es ποτέ δε συνάντησαν η μια την άλλη, παρότι οι μεν διέθεταν ποιοτικά χαρακτηριστικά που έλειπαν στις δε, και το αντίθετο.

Καθ’ αυτόν τον τρόπο, τα μπάχαλα ποτέ δε ξεπέρασαν τις ίδιες τις αντιφάσεις τους

Όσο “προλεταριακά ψώνια” κι αν ήταν οι λεηλασίες καταστημάτων (looting), παρέμεναν πάντοτε ψώνια, μια μορφή κατανάλωσης που δεν ανέτρεπε ολοκληρωτικά το εμπόρευμα, όπως ίσως φαντάζονταν μερικοί, δε θα μ πορούσε να το κάνει άλλωστε χωρίς να συνδεθεί με τους εργαζόμενους στους ίδιους τους χώρους εργασίας. Ποτέ δεν προέκυψε ένα κοινωνικό κίνημα από τα μπάχαλα με καθαρή συνείδηση του εαυτού του και της δύναμής του. Υπήρχε, σε κάθε περίπτωση μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας των ταραχών. Καθώς η οικονομική πίεση και η κοινωνική ανασφάλεια έζωναν όλο και περισσότερο τις ανθρώπινες ζωές, ενθαρρύνοντας έναν πιο απομονωμένο ανταγωνισμό του καθενός-εναντίον-όλων για την επιβίωση, κάτι τέτοιο αντανακλούταν και στις ταραχές: ψειρίσματα, βιασμοί και άλλοι ψυχωτικοί οππορτουνισμοί διαβρώναν την γιορταστική ατμόσφαιρα και την αίσθηση αλληλεγγύης που κυριαρχούσε στα παλιότερα μπάχαλα. Οι κάμερες CCTV και άλλες τροποποιήσεις του αστικού περιβάλλοντος και της δημόσιας τάξης είχαν επίσης τα αποτελέσματά τους. Προς στιγμήν, τα εξεγερσιακά μητροπολιτικά προλεταριακά μπάχαλα φαίνεται να έχουν βουλιάξει χωρίς να αφήσουν τα ίχνη τους ως μια μορφή αγώνα (οι πρόσφατες συγκρούσεις στις διαδηλώσεις τύπου DIY/Reclaim The Streets είναι ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο, που προκύπτει από ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας, που σε σχέση με τα προλεταριακά μπάχαλα μάλλον απεικονίζει τη διαφορά μεταξύ διαμαρτυρίας και αγώνα).

Οι αντιφάσεις και οι ασάφειες των αγώνων της περιόδου αυτής, που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά, πήραν όλες το στραβό δρόμο κάτω από την επίδραση της αντεπίθεσης της κυρίαρχης τάξης. Αυτό είναι το σημείο μηδενικής ορατότητας (γίνεται ορατό μετά το πέρας του) που αντικρύζει κανείς όταν διαβάσει τις σχετικές ριζοσπαστικές θεωρητικές αναλύσεις τις περιόδου. Αμέλησαν ολοκληρωτικά την πιθανότητα μιας ήττας που τελικά αντιμετωπίσαμε και την υποφέρουμε ακόμη.

Οι αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας χρησιμοποιήθηκαν για να απομονώσουν και να εξατομικεύσουν τους εργάτες ακόμη περισσότερο. Η μαζική απόσυρση των επενδύσεων από τη βιομηχανία στις αρχές των 80es (με την μετεγκατάστασή τους σε φθηνότερες αγορές εργασίας όπως οι τότε αναπτυσσόμενες “οικονομικές τίγρεις” της Ασίας) και η συνακόλουθη ανάπτυξη της παροχής υπηρεσιών, η επισφάλεια και το τέλος της μόνιμης εξασφαλισμένης εργασίας σήμαιναν μια ολοένα και πιο κινούμενη και κατακερματισμένη εργατική δύναμη, με ελάχιστους ανθρώπους να συνδέονται με έναν συγκεκριμένο χώρο εργασίας ή τις μακροχρόνιες συναδελφικές σχέσεις που ήταν απαραίτητες για την ανάπτυξη μιας αμοιβαίας εμπιστοσύνης, γνώσης και αλληλεγγύης.

Οι άνεργοι σπρώχτηκαν βίαια στην εργασία (με το New Deal, την αναδιοργάνωση του ταμείου ανεργίας κλπ), ενώ το να κυνηγάς τα επιδόματα έγινε από μόνο του μια full-time εργασία, ενώ η οικονομία της παροχής υπηρεσιών (ή του εγκλήματος) απορρόφησαν το υπόλοιπο της εργατικής δύναμης σε προσωρινές, επισφαλείς και κακοπληρωμένες δουλειές. Από το χαμηλότερης παραγωγικότητας κεφάλαιο της Ευρώπης στα 60es-70es, το ΗΒ έγινε ο καπιταλισμός με τις περισσότερες ώρες εργασίας και τους χαμηλότερους μισθούς. Πριν μερικά χρόνια μια νοτιοκορεάτικη εταιρία σχεδίαζε την μετεγκατάσταση του εργοστασίου της στην Ουαλία επειδή η εργασία εδώ κόστιζε λιγότερο απ’ ότι στη χώρα τους! (Η παραγωτικότητα είναι πλέον λίγο χαμηλότερη από χώρες όπως η Γαλλία, αλλά αυτό στις μέρες μας πρέπει να αποδίδεται μάλλον στη σχετικά χαμηλή επένδυση στην τεχνολογία κλπ)

Αυτοί οι Tories που, στα νιάτα τους έχτισαν τις πολιτικές τους καριέρες μέσα στα 60es και 70es απομονωμένοι από, υπό τον φόβο και μισώντας τους κοινωνικούς αγώνες που ξεσπούσαν ολόγυρά τους, θα έπαιρναν τελικά την εκδίκησή τους στην εποχή της Thatcher. Οι φήμες για προετοιμασία στρατιωτικού πραξικοπήματος από μερίδα της κυρίαρχης τάξης που ακούγονταν συχνά στα 70es, ίσως να ήταν αληθείς αλλά τ αφεντικά τελικά βρήκαν μια πιο αποτελεσματική μακροχρόνια λύση για τα προβλήματα ενός ταξικού αγώνα που κάθε μέρα γινόταν και πιο ανεξέλεγκτος, πιο αποτελεσματικός, καθώς ένα πραξικόπημα θα γκρέμιζε ολόκληρο το show της δημοκρατίας και της συναίνεσης. Ενώ η Αριστερά (αλλά και “σοβαροί” πανκς αριστεριστές όπως ο Tom Robinson) κλαψούριζαν εντελώς μη-ρεαλιστικά για τη φασιστική απειλή, ο Θατσερισμός ήταν ουσιαστικά μια πολύ πιο αποτελεσματική θεραπεία για την “Βρετανική Μόλυνση” της βιομηχανικής απειθαρχίας και χαμηλής παραγωγικότητας, χρησιμοποιώντας μια λαϊκιστική δημοκρατική ρητορεία για να ξεμπερδεύει με τους εργατικούς ταξικούς αγώνες και την αλληλεγγύη πιο αποτελεσματικά απ’ ότι θα μπορούσε να το κάνει μια χοντροκομμένη δικτατορία. Η οικονομική σύνθλιψη που επέφερε ο Μονεταρισμός, με τις μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και την μαζική ανεργία κατέστρεψαν οποιαδήποτε κοινότητα υπήρχε στην εργασία και πίσω στο σπίτι, με την υπόσχεση μιας ατομικής ανέλιξης στον θαυμαστό νέο κόσμο της δημοκρατίας των κατόχων ιδιοκτησίας και μετοχών.

Revolt against an age of plenty/Snowstrikes

-~-

Σημειώσεις της μετάφρασης: Το κείμενο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση μικρού αποσπάσματος από το εξαιρετικό site Revolt Against An Age Of Plenty. Η έκφραση Χειμώνας της Δυσαρέσκειας αναφέρεται στον Χειμώνα του ’78-’79, με την κορύφωση των άγριων απεργιών και της κοινωνικής αποδοκιμασίας ενάντια στην κυβέρνηση Εργατικών (Labour) που συνδεόταν (ακόμη και χρηματοδοτούνταν σ’ ένα βαθμό από τις εισφορές τους) με τα επίσημα συνδικάτα. Ο Μονεταρισμός που αναφέρεται στο τέλος, είναι η θεωρία που υποστηρίζει ότι η αύξηση στο ποσό χρημάτων που κυκλοφορεί θα οδηγήσει σε αύξηση στις τιμές. Το κείμενο (και ει δυνατόν ολόκληρο το πρωτότυπο στα αγγλικά) αξίζει να διαβαστεί προσεχτικά. Η οξύνοια των συντρόφων στη ριζοσπαστική ανάλυσή τους της συλλογικής επίθεσης της εργατικής τάξης, που εντοπίζεται τόσο στις εργατικές διεκδικήσεις όσο και στην άλλη όψη τους: τα μπάχαλα (αυτή η διαλεκτική σχέση διαφεύγει τραγικά απ’ τη σημερινή παραγωγή ριζοσπαστικού λόγου που φετιχοποιεί την μια ή την άλλη μορφή) και τους εξω-εργασιακούς (με τη στενή έννοια της εργασίας) αγώνες, αλλά και της αντεπίθεσης του κεφαλαίου, στην περίπτωσή αυτή με δημοκρατική μορφή (που επιφυλάσσει έναν ιδιαίτερο ρόλο σε μια συγκεκριμένη “αντιφασιστική” αποδοχή του Κράτους), βασισμένη στην εξατομίκευση και τη συναίνεση, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για το ελληνικό παράδειγμα. Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μια -αναμφίβολα πιο σποραδική- εμφάνιση μαζικών εργατικών αγώνων (πχ των δασκάλων, της δεη, των οδοκαθαριστών, των λιμενεργατών κλπ και φυσικά τα “φοιτητικά”) αλλά και μια κορύφωση των ταραχών στο δρόμο με τα δεκεμβριανά γεγονότα του 2008, μετά τα οποία τέθηκε σε κίνηση μια αναδιοργάνωση κατ’ αρχήν της διακυβέρνησης και της αστυνόμευσης, που θυμίζει σε ορισμένα σημεία αυτήν του ΗΒ στα 80es, αλλά και μια αμηχανία απ’ την πλευρά μας που πρέπει να ξεπεραστεί.

Μια μικρή υποσημείωση εδώ: ας μη ξεχνάμε πως όσον αφορά ζητήματα διακυβέρνησης και δημόσιας τάξης, η ελληνική κυρίαρχη τάξη χρωστάει ιστορικά πολλά στον βρετανικό παράγοντα και τη γνώση που αποκόμισε από τις εμπειρίες του ενάντια στον “εξωτερικό”, αλλά κυρίως τον “εσωτερικό” εχθρό του: το βρετανικό προλεταριάτο.

Polykarpos (Polys) Georgiadis (on the left in the photo) is a comrade currently found in Korydallos’ prison, for allegedly participating in a kidnap organized by V. Paleokostas, a Greek outlaw, probably known for his escaping twice from Korydallos prison with a helicopter. Polys is also active in the revolutionary movement, publicing a zine in Greek called “Asymmetrical Threat”, and other publications concerning mainly the matters of working class history, the question of work, illegalism and urban sabotage. There will be an effort to translate some of his works in english sometime in the near future, on this site. Vaggelis H. (on the right in the photo) is another comrade also accused under the same allegations and kept in pre-trial imprisonment. Here we are going to provide some information mainly on Polys, since it is Vaggelis’ choice not to be part of a discussion in any media.

><><

Following is a brief report on our comrades’ case fro ABC Salonica:

On 20th of august 4 people got arrested in Greece on the accusation kidnapping with a large ransom being paid. The people arrested are Polikarpos Georgiadis, Vasilis Palaiokostas, Vagelis Hrisohoides and one other, of whom the rest of the group has taken distance from because of his behaviour. On the 21st 4 other people got arrested for also playing a smaller role in the kidnapping. The person being kidnapped some months ago concerns the president of the union for heavy industry owners (employers syndicate) Georgos Mylonas, who not long ago caused some fuss over his sayings about working harder and longer in the factories. He was released after sum of 10 million euro’s was paid, arranged by his wife. Media and police claim this money was meant for freeing Vasilis’ brother from prison; Nikos Palaiokostas. Pictures in the bourgeois press show the large variety of ammunition, Kalashnikovs, an RPG, explosive devices, bulletproof vests and fire brigade uniforms that were found at the arrest. Stories of the amount of money being found back change every day. Police says that a big part of the coupons were marked and at about 150 different places they found them back.

The history and traditions of Vagelis, Vasilis and Polikarpos in this case, but also of many other strikes against the exploitation and slavery of people, is important for the context of this kidnapping and social rebellion in general reality. Polikarpos and Vagelis are dear comrades in the anarchist scene since many years and have been very active. Polikarpos was sent to prison before on the 16th of April 2004, accused for attempted arson with an ignitable device against the vehicle of a private security company. The police tried to charge him with attempted arson and the possession of explosive devices, but could not proof anything. He stayed in pre-detention for one year and was found guilty anyway. He got out for having served already the one year prison sentence he finally got. During his time in prison he got to know Vasilis Palaiokostas. The bourgeois media accused him a the time of being a bank robber as well, and from this point of view it fits them well to claim these days that Vasilis had “selected Polikarpos for a conspiracy in setting his brother, Nikos, free from prison”. These two brothers are well known “legends” in the country for decades.

Since the fall of the Ottoman empire in 1821 Greece knows a very popular and great tradition of social and class robberies, as a respond to poverty and exploitation. These people would take back the money of the rich, the authorities, the exploiters, and usually hide in villages, with the help of the people; they would refuse to help the police and protect them from the authorities. The rebels always had strong connections with the people and provided for their communities for instance in forms of financial support for education, medication and protection on their turn from the police. In this reality, the two brothers Vasilis and Nikos, and still many others, who grew up in a very poor family, couldn’t take any longer the exploitation and slavery of themselves as well as of the people around them in this society, and thus have been living their lives as social rebels for the last 30 years. They made tens of bank robberies, car thefts and escapes from prison, but never had fancy clothes, drove expensive cars or lived in luxury houses. Indeed have once thrown the money back on the floor of the bank, because that little amount wasn’t what they needed. Everything was always send to where it was needed and shared with the people who protected them, hided them and still won’t say a word to the police about their comrades. During all these years they’ve been underground, while being traced by the police from time to time as well, either resulting in a successful escape by stolen cars, or unfortunate prison time. Always escaped from it however, with the loving and spectacular help of the other brother.

Throughout the 80’s they did many robberies, until Nikos ended up in prison in 1988, but was released from it by his brother only a few days later, by throwing a rope over the wall of the prison outside. Two years later, in February 1990 he was arrested again. One month later Vasilis was unluckily caught with a friend, while trying to rescue his brother. This was supposedly the first time they were both in prison at the same time. In December 1990 though, Nikos escapes from Korydallos prison in Athens after a huge uprising in the prison, cops have then been looking for him for the next 16 years, until they caught him by accident when he was in a car crash in 2006. He has not been out ever since. In 1991 Vasilis manages to escape from Halkida prison. In 1992 he robs a bank. In 1995 they rob a bank together in Athens. In December 1995 they’re being accused of having kidnapped the president of a “halvas” factory, Haitoglou. They supposedly let him go after four days and 750.000 euro’s ransom. The minister of public order send out a warrant, on tv, radio and posters, with their picture and a reward of also exactly 750.000 euro’s. In 1996 Vasilis was traced by the cops in Korfu, but managed to escape from them by taking a car. Two years later the same situation appeared in Yanitsa, and again in May 1999. In 2003 Nikos makes a spectacular escape with a helicopter. In 2006 Nikos robbed a bank in Veria by bicycle and got away because the masses of police out there were completely preoccupied with the protection president visiting the streets of Veria at that very moment. In September of that year he had the car accident and got locked up again after many years of living on the run and in hiding.

The police found out about the identity and whereabouts of the group because the fourth men, was spending large sums of cash money on luxury cars in Crete. Also because Georgos Mylonas had stated to the police that during his kidnapping he had heard airplanes flying over very frequently. With the arrest of the man in Crete they found out he rented a house in Souroti, a quiet area near Thessaloniki, close to the airport. Police claims that with 14 special force cops, and 10 civil cops (it’s very likely there were way more), they surrounded the house in Souroti. Both Vasilis and Polikarpos were arrested there, where they had also kept Mylonas and the artillery.

On the 22nd of August they’ve all been brought to the prosecutor, who gave them 3 days to prepare the defense, and will decide over the continuing of their pre-trial detention. they face 9 charges (3 felonies, 6 misdemeanors). After the trial he was dragged by two big elite troop cops to the press, eager to take a picture of Greece’s most wanted, and proudly showed them what they caught; the nightmare of every system that imposes law, control and punishment on the people.

Today on the 25th of august Vasilis Palaiokostas was brought to pre-trial court, where where was decided he will go to prison indeed until the real trial.
About 25 solidarious people had gathered around the court house between 9:30 and 10:00 to show their warm feelings to Palaiokostas and their anger against the system he has been sabotaging so fierce and rebellious for the last decades, but has now captured him for to burry in their rotten dungeons.
He defended himself, even though a lawyer was there for him, but not present in the courtroom.
after about 3 hours he was taken out through the back entrance, with lost of ‘Ekami’ (special elite forces) around him and bourgeois press jumping on him. The people in solidarity couldn’t come any closer then about 200 m. due to an aggressive line up from different kinds of police, but shouted many slogans, which he certainly must have heard.
Someof these slogans (translated):

-“Cops, Pigs, Murderers!”
-“The passion for freedom is stronger then all prisons!”
-“Politicians, Industrialists, Kapitalistst; Hangings and kidnaps are coming!”
-“Hate, Hate, Hate, Class-hate,
Kicks and punches to every employer!”

Until now, nothing is known what was said in the court by either Palaiokostas, or the judges.
We will be back tomorrow morning for the trial of Vagelis and Polikarpos.

-Freedom lives when the state dies-

<><>

1st letter from Polys:

DID ANYBODY TALK ABOUT KIDNAPPING?

“The proletariat of the industrial countries has completely lost the affirmation of its autonomous perspective and also, in the last analysis, its illusions, but not its being. It has not been suppressed. It remains irreducibly in existence within the intensified alienation of modern capitalism: it is the immense majority of workers who have lost all power over the use of their lives and who,once they know this,redefine themselves as the proletariat, as negation at work within this society”.
Guy Debord

Since the nineties different people who’ve expressed themselves about postmodern typology wearing a different mask every time (sometimes of the neo-liberal, sometimes of the “middle political scene”, sometimes of the social democrats, sometimes of the ideologists of tepidity and confused multi cultural neo-leftism that mixes everything up, and sometimes the mask of the “anti authoritarian” new-hippie lifestyle ) ruminate/brag about the ideology of the end of history: there is no more proletariat, there is no class war, we can at last without fear head towards the Paradise of Market, where honey and milk flow abundantly. And hamburgers and ketchup too…

Unfortunately for the apologists of legality, the facts are stubborn: a handful of capitalists has organized a criminal gang and kidnapped proletarians demanding for ransoms, their working power, the commercialization of human activity, their time (that transforms into money), even their whole existence. Wage slavery is a permanent crime against human dignity. It’s not just because of the usual ‘casualties’ of work “accidents” of class war. It’s not just because of the dead, wounded and amputated people of the work “accidents”, but also because of the diseases related to the working environment and space. It’s not just because of the strawberry fields, that show us we’ve never escaped the time of slavery. It’s not just because of the sacrificed workers (locals and immigrants, “expensive and cheap” labor hands) at the altar of every “American dream” or “Greek miracle”.
It is the existence itself of waged work that constitutes the permanent crime! And the criminals, the kidnappers and the blackmailers are all the Mylonas. Even if the rats of the media present the leader of thieves Mylonas (the boss of the gang for common thieves of the Federation of Industries of Northern Greece) as an “innocent” victim, as a misunderstood neo-liberal Christian child, as a pain resistant worker, who efforts night and day for the common good.
As for the illusionist tricks that different vampires like Mylonas invent to show their “human face” (for example green capitalism, socialised industry, etc.), only one thing can be said:

SATIRE HAS ITS LIMITS…

Mylonas is no more than the brain of a gang of exploiters. Like all capitalists he too is a parasite: a weight on earth and an obstacle for winds.
So the Mylonas couple should stop pretending raped virgins .

“O gentlemen, the time of life is short! …
And if we live, we live to tread on kings”
W. Shakespeare

The first duty of the proletariat is the conscienceness of itself, of its position and its role. The conscience of being a prostitute in the hands of a capitalist, of producing wealth for the bosses and misery for itself.
The conscienceness on the other hand that produces the whole material life of society. That it is nothing but CAN BE EVERYTHING.
The second duty of the proletariat is the denial of its imposed role, the denial of work, the denial of alienation.
The third duty of the proletariat which arises naturally from the first duties, is the revolutionary action for it’s own suppression.
Only the subjects can ignite the objective conditions and cause the revolutionary explosion for the destruction of the authoritarian/class society.

From: ‘The art of war’, 6th issue of “Asymmetric threat” (under publication…)

Unfortunately in the wild west of capitalism the proletarians lullaby with trash eating over consumerism. Life has involved into a necrophilic survival between cages of cement, cars, billboards, surveillance cameras and cops. The route of survival is assigned: from one concentration camp to another. From school to university, from army to wage slavery. And there the proletarian crosses the same streets of alienation as the night walker: work, home, shopping mall, work. From production to consumption…
Behind the iron curtain of virtual prosperity and spectacular misery lies an unadmitted truth: the miracle of the west walks over corpses. Not only of those in the third world (either way this constant exploitation is the most gigantic crime of human history), but also of those in the third world on the west.
Behind a glance of being high on consumption hides the rot of a slaughtering civilization. But from inside this rot one possibility springs up. A possibility that not even the think tanks of the existent system, not even the bureaucratic certainties of Bolshevism, not even the paleolithic determinism of ideologies can repress: the social entropy, the revolution, the constant struggle for the destruction of the state, of private property and of waged work.
Comrades! Life is short. If we live, we live to step on the heads of bosses and their slaves.

For anarchy and communism!

P.S.1 As in the past also now, in my public speech I will not speak about issues of the penal code. Moreover “innocence” and “guiltiness” are fake distinctions that concern only the legal armory of the state.
The only thing that I want to say about the case, is that I was and I am in solidarity, as anarchist as well as a friend, to an illegal and haunted man, Vasilis Paleokostas. From there on, my speech will be a continuity of my pre-arrest placement and not a whine for “innocence”.

P.S.2 Economical and legal support is good. So are wishes for freedom, but the strongest form of solidarity is the continuation of revolutionary action.
Freedom to the comrades G. Dimitrakis, G. Voutsis-Vougiatsis and V. Botzatzis.
Freedom for the revolutionaries of the revolutionary organisation 17th of November.
Solidarity to the 6 wanted comrades.

-Revolution first and always-

Polikarpos Georgiadis,
Prisons of Ioannina,

01/09/2008

><><

2nd letter from Polys:

Public declaration of repentance. Before the venerable Minister of Justice

“Therefore repent; or else I am coming to thee quickly, and I will make war upon them with the sword of My mouth”
Apocalypse of John

“and where the market-place beginneth, there beginneth also the noise of the great actors and the buzzing of the poison-flies”
Thus Spoke Zarathustra, Friedrich Nietzsche

Your Illustrious Highness

Watching at the Holiest Temple of Television the magestic Hymns and psalmodies of the Spectacle (also known to the untutored mob as “commercials”), at long last as a new apostle of the 21rst century Saul, I was touched by the divine afflatus of the Market’s Holy spirit! A mirthful light encamped the threshold of my soul and dissolved the darkness of Evil (it is no coincidence Satan is a red devil. He is just a commie!)
Amen I tell thee, I gazed at the Truth ecstatically and cried out loud: It’s a miracle! and it’s a Progress! It’s two in one!

And the vision of the Spectacle was revealed upon me! Blessed be the one reading and listening to the Logos of the Holly Merchandise: The cows may herd joyously to provide us their milk. The pigs cheerful may become nutritious hamburgers. The chicken blessed and laughing take part in the sacrament of baptism, and their name be Mimikos* . Bankers and loanees embraces in ecstacy one another and walk as brothers towards the kingdom of Heavens and the Holly Casserole. Industrialists, ship-owners, corporation buisnessmen with their bodies meagre of their ascetic lives, compete in who will first save the nature, the animals, the forest, the environment. Sparkling water showers the children of Africa. Now they are thirsty only for knowledge! Thank you, O company!

I thrill of emotion in the face of this emulation spirit. I cry whan facing the winged menstrual pad working arduously for a happy womens period. It moves me to tears when I see my favorite soft drink offering me a harem for my sexual consumption. What a brave lawful (and consequently moral) world. I cry with tearful cries that I got wrong all these tireless men of burden (that’s because of burden O minister, don’t let my virtuous intentions be misunderstood…) to worry for the good of us and our fellow humans. So, profit and social responsibility come together as our decent and humble** primeminister said, and also all these simple-hearted activists of neo-liberalism as Daskalopoulos and Mylonas***.

Thus I, my precious Minister, from now on negate in detestation the Anarcho-communist-bankrobber-gangsterism and all its ramifications as holding back Progress. So, I deliver my tin-cans to the situs authorities and I pledge allegiance to our blessed Authority, our kind State and the priesthood of the Holly Merchandise and sacred Labor. I repent bitterly and whip myself with my favorite telemarketing product, in order to purify my poor carcass. And feel now ready to serve Capitalism and our lovely little God, as a simple and humble monk.

For this reason, I claim the exceptional honor to adress Your Excellency and pray eagerly, that it would be within your pleasure to transfer me to the holy monastery of Vatopedi****, to serve as a servant of God the rest of my time. And I shall pray night and day for You and the salvation of your soul:
“Honor and patience to all Authority, even the wrong Authority. This is what a quiet sleep requires…I will always believe the better shephard is the one leading his sheep to the greenest fields: This is what suits best a quiet sleep”

I beg Your Excellency and fiercely wish for health and longevity in the glorious Right of the Lord. May Jahve, Agoraeus Hermes, and Panagia Deksia*****, illume you and your voters. Your slave and servant, now and forever till the end of time.

Polykarpos Georgiadis
Ioannina Prisons
September 2008

* * *

Translator’s notes:

* Mimikos is a greek poultry and frozen food company
** The primeminister K. Karamanlis often describes his government in these words
*** G. Mylonas is the president of Alumil industries and Northern Greece’s Industrialists ex-president. His industry seems to be proud to be funding a NGO promoting a green-capitalist culture, such as Al Gore’s work. G. Mylonas was kidnapped with a large ransom during the summer, and the police seized our comrade Polys Georgiadis, Vassilis Paleokostas (a convicted bank-robber, long term prisoner in struggle, prison escapee, fugitive, etc), Vaggelis Hrisohoidis, also a radical from Thessaloniki, and Giorgos Haralambidis, a long term prisoner for bank robberies, accused for taking part in the kidnap.
**** Latest TV reports repeat what most people in Greece know, that Vatopedi as most monasteries is an intermediate for real estate business, claiming public land or small properties to sell it later to real estate or constructions companies…
***** Hermes is the ancient Greek God of Commerce, Agoraeus was a common epithet meaning the protector of the marketplace. Panagia Deksia is a well known church to “Holy Mary the Right” in Thessaloniki.

Hundreds of thousands of communist insurgents after the Greek Civil War were threatened to sing declarations of repentance, so some things mentioned (as the tin-can, wich the right-wing accused the insurgents they killed many of their enemies with such) refer to these incidents.

<><>

Many solidarity activity has been done, including attacks against a police station in Thessaloniki and an Alumil (Mylonas corporation) office, and also lots of spray paintings and posters appeared questioning the issue of what the “real kidnap” is, and what is at last the major crime in this society, though we select to remind here an action from London, UK:

The following claim appeared on Athens IMC:

Last week we engaged in a range of joyful vandalism against bank ATMs, a jobcentre and two luxurious cars around SW London, UK. We dedicate them and hope they were enough to bring a smile to our proletarian brother Polys Georgiades in front of his jury in Thessaloniki, Greece, on April the 3rd, for attempted arson against a private security vehicle, few years earlier. The sad news of his recent arrest, for allegedly participating in kidnapping the president of Northern Greece’s industrialists, in the same time excited us with the remembrance of an offensive tactic of our class, almost forgotten after its last emergence during the European proletarian uprising of the 70es: The kidnapping of bosses, once again employed by workers in two different cases in France this last week, seems to be a mighty weapon of the working class in its struggle against poverty and exploitation. This applies of course as part of the workplace struggle, in our class’s disadvantageous bargain of its working force: “This action is our only currency” said after all the daring French workers of Pithiviers…

Do you remember Nietzsche? “It’s better not to pay at all, if not with a currency that bears our face”. We couldn’t agree more. Kidnapping can also be a tactic of certain delinquent elements of our class to avoid work or to hold a personal war against the ruling class. Their actions, even if they are not directly connected with the working class movement, contribute to the class’s collective power by attacking its enemies [no proletarian could ever be afraid of being kidnapped of course, since the only realistic kidnapping he suffers is his everyday worktime for the bosses’ wealth] where and when they are not prepared for, breaking down their normaly conducted assault. We have also seen in past insurrectionary situations these delinquent elements to provide the most valuable comrades of the proletarian movement against capitalism. We care to see again our class embrace these “lost children” it is taught to slander and hate.

Eventually, “…to unite this world into a single invincible and all-destroying force, it is the purpose of our organization, our conspiracy and our task.”

For proletarian power!
For Communism!

Sovjet of the Streets

[κείμενο δημοσιευμένο στο δεύτερο τεύχος της “ασύμμετρης απειλής”]

«Το γέλιο είναι μια αντίδραση ενάντια στην αυστηρότητα. Γελούσαμε και κοροϊδεύαμε τα πάντα. Κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας, όπως κοροϊδεύαμε τους καλοχορτασμένους και τους ψευτοειρηνοποιούς. Παίρναμε το γέλιο μας στα σοβαρά. Το γέλιο ήταν η μόνη εγγύηση της σοβαρότητας με την οποία, στο ταξίδι μας προς την ανακάλυψη του εαυτού μας, εξασκούσαμε την αντιτέχνη» – Hans Richter

1

Το καρναβάλι την εποχή της φεουδαρχικής Δύσης, είχε ανατρεπτικό χαρακτήρα. Η μεγάλη του ακμή συμπέφτει με την ανάπτυξη των πόλεων, της αυτονομίας τους και της νεοσχηματισμένης αστικής τάξης, η οποία το χρησιμοποιεί στον πολιτιστικό της αγώνα εναντίον της φεουδαρχικής και εκκλησιαστικής ιδεολογίας. Το καρναβάλι είναι για την αστική τάξη ότι η επιστήμη, το θέατρο, ο τύπος: όπλα ενάντια στη φεουδαρχία. Με την εγκαθίδρυσή της, τα τρία τελευταία γίνονται εργαλεία για την διατήρηση της θέσης της και της αύξησης της δύναμής της, ενώ το καρναβάλι, απλά απονευρώνεται και χάνει την επαναστατικότητα και τη λαϊκότητά του. Ο κόσμος που συμμετέχει σ’ αυτό, πλέον είναι διαχωρισμένος από την οργάνωσή του, την οποία αναλαμβάνουν κρατικοί φορείς. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η μεταμφίεση και η μέθη. Η επαναστατικότητα του καρναβαλιού, όμως, τελικά δεν εξαφανίστηκε. Δραπέτευσε και μεταμορφώθηκε! Αποκομμένη πια απ’ το καρναβάλι, η καρναβαλική επαναστατικότητα, μπόλιασε στις οδομαχίες και βρήκε έδαφος να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

2

Η ανανέωση της ζωής που γιορτάζεται στα καρναβάλια της υπαίθρου, δίνει τη θέση της στη γιορτή της επανοικειοποίησης της στις οδομαχίες. Το ανάμα της φωτιάς και το κάψιμο του ανδρείκελου, αντικαθίσταται από τον εμπρησμό εχθρικών προς τη ζωή στόχων. Οι αναπαραστάσεις της γενετήσιας πράξης, τα σκατολογικά τραγούδια και η αθυροστομία, αντικαθίστανται απ’ τις φαλλοκεντρικές χειρονομίες (την επίδειξη των γενετικών οργάνων προς τα όργανα της τάξης), τα σκατολογικά συνθήματα και την αθυροστομία. Η μεταμφίεση αντικαθίσταται με το «κουκούλωμα». Το κράτημα της μαγκούρας για ξυλοφόρτωμα, από το κράτημα του ροπάλου ή του λοστού για ξυλοφόρτωμα, σπάσιμο κλπ Η εκτόξευση αντικειμένων, απ’ την εκτόξευση πετρών. Ο θόρυβος των κουδουνιών από το θόρυβο της σπασμένης μολότοφ. Η κριτική και η αμφισβήτηση της εξουσίας στο καρναβάλι, αντικαθίσταται από την ευθεία επίθεση σ’ αυτήν.

Για τη λογική του καρναβαλιού, όπως και για τη λογική των οδομαχιών, καμιά αξία δεν είναι ιερή και ακλόνητη. Κανένα γεγονός δε θεωρείται αρκετά τραγικό, ιερό ή επίσημο για να μην μπορεί να γίνει αντικείμενο γελοιοποίησης και χλεύης. Και στις δύο περιπτώσεις ισχύει το «τίποτα δεν είναι ιερό, τα πάντα επιτρέπονται».
Το καρναβάλι, όπως και οι οδομαχίες, είναι πρόσκαιρη διακοπή του επίσημου συστήματος των απαγορεύσεων και των ιεραρχικών φραγμών. Είναι ένας ανάποδος κόσμος που κρατάει κάποιες μέρες, στην περίπτωση του καρναβαλιού, και κάποιες ώρες ή λεπτά, στην περίπτωση των οδομαχιών.

3

Το καρναβάλι, εκτός από «ανάποδος κόσμος», είναι κι ένας κόσμος που τα αντίθετα ενώνονται, όπως η ζωή κι ο θάνατος, τα γηρατειά κι η νιότη, το “πάνω” και το “κάτω”, η γυναίκα και ο άνδρας. Γεγονός που αποκρυσταλλώνεται σε διάφορες φιγούρες του καρναβαλιού, όπως οι αρλεκίνοι, που είναι μισοί άντρες και μισοί γυναίκες ή ο μασκαράς του σλοβένικου καρναβαλιού, που είναι γριά και νέος ταυτόχρονα. Οι οδομαχίες, επίσης, χαρακτηρίζονται από την ένωση των αντιθέτων: της κατάφασης και της άρνησης, της θέσης και της αντίθεσης, της άμυνας και της επίθεσης, της αγάπης για την ελευθερία και του κινδύνου για ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό της.

Ex Negativo
Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2007

[http://exnegativo.blogspot.com]

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το κείμενο War, Globalisation and Reproduction της Silvia Federici

Το πώς ο πόλεμος, αρχικά, κι έπειτα η ανθρωπιστική βοήθεια επιστρατεύτηκαν προκειμένου να επαναποικειοποιήσουν μια χώρα, να την εντάξουν στην αγορά και να κάμψουν την αντίστασή της στην οικονομική και πολιτική εξάρτηση, φαίνεται περίτρανα στην περίπτωση της Μοζαμβίκης. Πράγματι, ο πόλεμος που διεξήγαγε η ReNaMo ή αλλιώς Εθνική Αντίσταση Μοζαμβίκης (ένα υποχείριο του κράτους του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και των ΗΠΑ) ενάντια στη χώρα αυτή για σχεδόν μια δεκαετία (1981-1990) περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία-κλειδιά ενός σύγχρονου πολέμου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης:

1. Την καταστροφή της (ανα)παραγωγικής φυσικής και κοινωνικής υποδομής μιας χώρας, προκειμένου να προκληθεί μια κρίση αναπαραγωγής και να επιβληθούν οικονομικά και πολιτικά μέτρα επικυριαρχίας της. Κάτι τέτοιο πέτυχε η Renamo μέσω α) της συστηματικής χρήσης τρομοκρατίας ενάντια στον πληθυσμό (σφαγές, υποδουλώσεις, φρικιαστικοί ακρωτηριασμοί) που υποχρέωναν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη γη τους, και να μετατραπούν σε πρόσφυγες (πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου), β) την καταστροφή δρόμων, γεφυρών, νοσοκομείων, σχολείων και πάνω απ’ όλα, την καταστροφή των αγροτικών καλλιεργιών και υποδομών που παρείχαν τα βασικά μέσα ύπαρξη σε έναν πληθυσμό αγροτικό. (Η περίπτωση της Μοζαμβίκης δείχνει τη στρατηγική σημασία ενός “πολέμου χαμηλής ένατσης”, που ξεκινά με τη χρήση ναρκοπεδίων ως μέσο αποτροπής των ανθρώπων από το να πηγαίνουν στα χωράφια τους, και κατ’ επέκταση δημιουργώντας μια κατάσταση έλλειψης τροφίμων ώστε να απαιτείται εξωτερική βοήθεια).

2. Η χρήση της “ανθρωπιστικής βοήθειας” όσον αφορά τα τρόφιμα που μεταφέρθηκαν σε πρόσφυγες και θύματα της έλλειψης τροφής ώστε να εξασφαλιστεί ένας έλεγχος από την οικονομική σχέση, και να δημιουργηθεί μια μακροχρόνια εξάρτηση, και να υποβαθμιστεί η ικανότητα μιας χώρας να ελέγξει το οικονομικό και πολιτικό της μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βοήθεια σε τρόφιμα, είναι μια τεράστια ώθηση στις αγροτοβιομηχανίες των ΗΠΑ, που κερδίζουν απ’ αυτήν τα διπλά, πρώτον καθώς ανακουφίζονται από τα τεράστια υπερσυσσωρευμένα προϊόντα τους, κι έπειτα κερδίζοντας από την εξάρτηση της βοηθούμενης χώρας στην εισαγωγή τροφίμων.

3. Η μεταφορά του κέντρου λήψης αποφάσεων από το κράτος στους διεθνείς οργανισμούς και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Τόσο ευρεία ήταν η επίθεση στην “εθνική κυριαρχία” της Μοζαμβίκης, που από τη στιγμή που αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια, υποχρεώθηκε να αποδεχτεί ότι οι ΜΚΟ θα είχαν το ελεύθερο να διευθύνουν κατά τα γούστα τους τις επιχειρήσης ανακούφισης της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να κινούνται σε οποιοδήποτε κομμάτι της χώρας και να διανέμουν τρόφιμα απευθείας στον πληθυσμό, σε οποιοδήποτε μέρος της αρεσκείας τους. Όπως έδειξε ο Joseph Hanlon στο Mozambique: Who Calls the Shots? η κυβέρνηση δυσκολευόταν να καταγγείλει τις πολιτικές των ΜΚΟ, ακόμα και στην περίπτωση ακροδεξιών ΜΚΟ όπως η World Vision που χρησιμοποίησε τις διανομές βοήθειας για πολιτική και θρησκευτική προπαγάνδα της, ή  ΜΚΟ όπως η CARE που είναι ύποπτες για συνεργασία με τη CIA.

4. H επιβολή αδιανόητων ειρηνευτικών συνθηκών, όπως η “συμφιλίωση” και το μοίρασμα της εξουσίας με την Renamo (ο πιο “ασυμφιλίωτος” εχθρός τόσο της κυβέρνησης όσο και του λαού της Μοζαμβίκης, που ευθύνεται για πολλές βαρβαρότητες και για τη σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων) δημιουργεί τη δυναμική για σταθεροποίηση της κατάστασης αποσταθεροποίησης. Αυτή η πολιτική “συμφιλίωσης” που πλέον επιβλήθηκε κυνικά και απόλυτα, από την Αιτή μέχρι την Νότια Αφρική ως “συνθήκη ειρήνης” -το πολιτικό ισοδύναμο της πρακτικής του να χρηματοδοτεί κανείς δυο κόμματα σε σύγκρουση μεταξύ τους- είναι η πιο ενδεικτική έκφραση της σύγχρονης στρατηγικής επαναποικειοποίησης, καθώς προλέγει ότι οι λαοί του τρίτου κόσμου δε θα έχουν ποτέ το δικαίωμα στην ειρήνη και στο να διαφυλάσσουν τους εαυτούς τους από αποδεδειγμένα εχθρούς τους. Επίσης σημαίνει ότι δεν έχει η κάθε χώρα τα ίδια δικαιώματα, μιας και οι ΗΠΑ ή οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ, ούτε θα διανοούνταν ποτέ να αποδεχτεί μια τέτοια συμφωνία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΣΤΗ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Η περίπτωση της Μοζαμβίκης δεν είναι μοναδική. Όχι μόνο οι περισσότερες Αφρικανικές χώρες στην πράξη διευθύνονται από υπηρεσίες στηριζόμενες από τις ΗΠΑ και ΜΚΟ, η αλλεπάλληλη καταστροφή των υποδομών, η επιβολή μεταρρυθμίσεων υπέρ των αγορών, ο εξαναγκασμός σε συμφιλιώσεις με δολοφονικούς “ασυμφιλίωτους” εχθρούς, η αποσταθεροποίηση, μπορούν να βρεθούν σε διαφορετικούς βαθμούς και συνδυασμούς μεταξύ τους οπουδήποτε στην Αφρική σήμερα, σε τέτοιο βαθμό που αρκετές χώρες όπως η Αγκόλα ή το Σουδάν βρίσκονται σε μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και η ύπαρξή τους ως πολιτικές οντότητες παίζεται.

Είναι μέσα από έναν συνδυασμό οικονομικών και στρατιωτικών εχθροπραξιών που η αντίσταση των αφρικανικών λαών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση μέχρι τώρα βρίσκεται υπό έλεγχο, με τον ίδιο τρόπο που έγινε στην Κεντρική Αμερική (Ελ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Παναμάς) όπου σε όλη τη δεκαετία του 1980 οι ΗΠΑ διήυθηναν τα πράγματα παρεμβαίνονταας ανοιχτά.

Η διαφορά είναι ότι στην Αφρική, το δικαίωμα των ΗΠΑ/ΟΗΕ να στείλουν στρατεύματα , σε γενικές γραμμές δικαιολογήθηκε στο όνομα των “ειρηνευτικών αποστολών”. Η “ειρηνευτική διαδικασία” και η “ανθρωπιστική παρέμβαση” πιθανώς επειδή υπό άλλες συνθήκες, μια εισβολή από πεζοναύτες (σαν αυτές που είδαμε στον Παναμά και τη Γρενάδα) ενδέχεται να μη γινόταν αποδεκτή διεθνώς. Τέτοιες παρεμβάσεις ωστόσο, που αποτελούν το σύγχρονο πρόσωπο της αποικιοκρατίας, δεν είναι αποκλειστικότητα της Αφρικής. Αυτή η αποικιοκρατία στοχεύει στον έλεγχο της πολιτικής και των αποθεμάτων, παρά στο κέρδος σε κατοχή επί του εδάφους, ενώ με πολιτικούς όρους, είναι μια “φιλανθρωπική”, “ανθρωπιστική”, ευέλικτη αποικιοκρατία που στοχεύει στην “κυριαρχία” μάλλον παρά στην κυβέρνηση, καθώς το δεύτερο εμπεριέχει μια δέσμευση σε κάποιο θεσμικό οικοδόμημα και μια οικονομική οργάνωση, ενώ ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός των ελεύθερων επιχειρήσεων επιχειρεί να διατηρεί την ελευθερία να ορίζει πάντα ο ίδιος το θεσμικό στάτους, την μορφή της οικονομίας και τις τοποθεσίες που ταιριάζουν περισσότερο στις ανάγκες του. Ωστόσο, όμως και η αποικιοκρατία των παλιών, στρατιωτών κι εμπόρων δεν είναι κάτι ολότελα ξεπερασμένο, όπως αποδεικνύει αυτός ο γάμος ανθρωπιστικής βοήθειας και στρατιωτικής παρέμβασης που εκδηλώνεται σήμερα.

Ποιά είναι η σημασία αυτής της εκδοχής για το αντιπολεμικό κίνημα, και την αξίωση αυτού του άρθρου ότι ο πόλεμος εξακολουθεί να βρίσκεται πάντα στην παγκόσμια ατζέντα;

Πρώτον, ότι μπορούμε να περιμένουμε την κατάσταση που έχει αναπτυχθεί στην Αφρική με την ανάμειξη οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου και την αλληλουχία προσαρμογής των κοινωνικών δομών – μια συγκρουσιακή παρέμβαση να αναπαραχθεί ξανά και ξανά μέσα στα επόμενα χρόνια σε όλον τον τρίτο κόσμο. Μπορούμε επίσης να περιμένουμε να δούμε περισσότερους πολέμους να αναπτύσσονται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καθώς οι θεσμοί και οι δυνάμεις που ωθούν τη διαδικασία παγκοσμιοποίησης βρίσκουν την κρατικοποιημένη βιομηχανία και άλλα απομεινάρια του σοσιαλισμού εξ ίσου παρεμποδιστικά για την “ελεύθερη οικονομία” όσο και ο αφρικανικός κομμουναλισμός.

Με την έννοια αυτή, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία είναι πιθανό να αποτελεί το πρώτο παράδειγμα (μετά απ’ αυτό της Βοσνίας) του τί μέλλει γεννέσθαι, καθώς το τέλος του κρατικού-σοσιαλισμού αντικαθίσταται από την απελευθέρωση των αγορών, η πορεία του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά παρέχει το αναγκαίο “πλαίσιο ασφαλείας”. Είναι τόσο στενή η σχέση μεταξύ της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και την Αφρική, που οι ανθρωπιστικές ομάδες -το πεζικό της σύγχρονης πολεμικής μηχανής- μεταφέρθηκαν στο Κοσοβο από την Αφρική, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τη σχετική αξία της ζωής των αφρικανών και των ευρωπέων στα μάτια των διεθνών οργανώσεων, μετρημένων από την ποσότητα των προμηθειών που παρείχαν στους πρόσφυγες.

Θα έπρεπε επίσης να δούμε ότι η κατάσταση που είμαστε αντιμέτωπη είναι πολύ διαφορετική από τον ιμπεριαλισμό του ύστερου 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Γιατί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκείνων των ημερών ήταν καθηλωμένες και υπέυθυνες για συγκεκριμένα και συμφωνημένα εδαφικά, κοινωνικά και πολιτικά οικοδομήματα.  Έτσι, σ εκείνη την ιμπεριαλιστική εποχή του ποταμόπλοιου με τα μυδράλια, που θα μπορούσε να σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους από μακριά, το ποιός ήταν υπεύθυνος για σφαγές, πείνες και άλλες μορφές μαζικής εξόντωσης ήταν κάτι που πάντοτε θα μπορούσε να βρεθεί. Γνωρίζουμε για παράδειγμα ότι ήταν ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου που είχε προσωπικά την ευθύνη για το φόνο εκατομμυρίων ανθρώπων στο Κογκό. Αντιθέτως, σήμερα, εκατομμύρια αφρικανοί πεθαίνουν κάθε χρόνο ως συνέπεια αναλόγων επεμβάσεων, χωρίς κανείς να θεωρείται υπεύθυνος. Απ’ την άλλη, οι κοινωνικές αιτίες θανάτου στην Αφρική, γίνονται ολοένα και πιο αόρατες όμοια με το αδιόρατο χέρι της καπιταλιστικής αγοράς.

Τελικά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να κινητοποιούμαστε απλά ενάντια στους βομβαρδισμούς, ή να απαιτούμε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και να ονομάζουμε αυτό το πράγμα “ειρήνη”. Γνωρίζουμε από τα μεταπολεμικά γεγονότα στο Ιράκ ότι η καταστροφή της υποδομής μιας χώρας παράγει πολύ περισσότερους θανάτους απ’ ότι οι βόμβες μόνες τους. Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι ο θάνατος, η πείνα, η ασθένεια και η καταστροφή είναι καθημερινή πραγματικότητα για τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη. Πιο σημαντικό ακόμα, οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις τέτοιου τύπου είναι το πιο διαδεδομένο πρόγραμμα στον τρίτο κόσμο σήμερα, αυτό που με όλες τις μορφές του (από την African Growth μέχρι την Opportunity Act), αντανακλα το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας -τον πόλεμο. Έτσι, το πρόγραμμα του αντιπολεμικού κινήματος πρέπει να συμπεριλαμβάνει την καταστροφή της κοινωνικής υποδομής με κάθε μορφή, ανν σκοπεύουμε να δώσουμε ένα τέλος στον πόλεμο και το ιμπεριαλιστικό σχέδιο που πραγματώνει.

Αντιμέτωπες με μια αλματώδη άυξηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, με απεργίες, καταλήψεις, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών, οι μυστικές υπηρεσίες έθεσαν σε κίνηση μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων με τη βοήθεια φασιστικών ομάδων. Για τις επιθέσεις κατηγορήθηκαν αναρχικοί και η αριστερά, και συνελήφθηκαν αγωνιστές εργάτες. Η μεγαλύτερη τέτοια επίθεση ήταν και η χειρότερη τρομοκρατική πράξη στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα: η βόμβα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια που σκότωσε 85 ανθρώπους.

“Ορισμένοι φασίστες των εξεταζόμενων τρομοκρατικών ομάδων εργάζονταν στους Carabinieri (ιταλική στρατιωτική αστυνομία) ενώ άλλοι είχαν επαφές με το στρατό ή την αστυνομία διασφαλίζοντας πολύτιμες και έγκαιρες πληροφορίες για την πρόοδο των ερευνών σχετικά με τις δραστηριότητές τους [1]” – από την αναφορά μιας ιταλικής κοινοβουλευτικής ερευνητικής επιτροπής.

“Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το Autumno Caldo (θερμό φθινόπωρο) της Ιταλίας, υπονόμευσε βαθιά την οικονομική εξουσία της χώρας και άλλαξε τον συσχετισμό ισχύος. Μετά τους αγώνες αυτούς, ισχυροποιήθηκε η αριστερά, ενώ εξασθένησε η εξουσία… Αντικειμενικά. Η ζημιά που επέφερε η εργατική απειθαρχία ήταν σοβαρότατη.

“Ακόμα και πριν το ’69 αρκετοί μαχητικοί και αυτόνομοι αγώνες αναπτύχθηκαν, ιδιαίτερα στην Pirelli στο Μιλάνο, που δεν ελέγχονταν από τα συνδικάτα ούτε σε επίπεδο οργάνωσης, ούτε όσον αφορά το περιεχόμενο ή τα αιτήματά τους. Ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, συν λιγότερη εργασία, αυτά ήταν τα κυρίως ζητούμενα της περιόδου. Η όλη στάση του προλεταριάτου μπορεί να συνοψιστεί στο σύνθημα της εποχής: Καλύτεροι μισθοί, λιγότερη δουλειά!… Βίαιες απεργίες ξέσπασαν στην Alfa Romeo και στη Fiat. Ταραχές ξέσπασαν σε πολλές πόλεις, οι πιο σοβαρές στο Reggio Calabria όπου δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων συγκρούστηκαν με τα στρατεύματα [2].”

Η ακροδεξιά πολιτική βία εμφανίστηκε δυναμικά κυρίως στα τέλη του 1960 και τις αρχές του ’70. Ήταν μια περίοδος φοιτητικές και νεανικής αναταραχής, με νέα κοινωνικά κινήματα, όπως της γυναικείας ή της ομοφυλοφιλικής χειραφέτησης, ευρείας κοινωνικής αναταραχής και συνδικαλιστικής μαχητικότητας σε όλη την Ιταλία. Όλα αυτά συνοδευόμενα από μια μαζική αύξηση στην εκλογική στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος – που έφτασε το ένα τρίτο όλων των ψήφων στις εκλογές του 1976. Οι νεοφασιστικές τρομοκρατικές ομάδες της περιόδου ήταν μια αντίδραση ενάντια σε όλη αυτήν την αριστερόστροφη δραστηριότητα κι επίσης ενάντια στην εμφάνιση αριστερών τρομοκρατικών ομάδων όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Οι ακροδεξιοί τρομοκράτες συχνά έβαζαν βόμβες σε δημόσιους χώρους που σκότωναν δεκάδες αθώους περαστικούς. Όλο αυτό ήταν μέρος μιας λεγόμενης “Στρατηγικής της Έντασης”, μιας εκστρατείας σχεδιασμένης να οδηγήσει σε μια κατάρρευση του νόμου και της τάξης και συνεπακόλουθα της λαϊκής εμπιστοσύνης στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, ευνοώντας ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Πράγματι στα 1960-70 υπήρξαν αρκετές τέτοιες απόπειρες [3]”.

Στις 12 Δεκέμβρη 1969 ξεκινησαν οι βομβιστικές επιθέσεις, με μία βόμβα να σκάει στο Μιλάνο και άλλες τρεις στη Ρώμη. Οι βόμβες στη Ρώμη άφησαν πίσω τους 18 τραυματίες, ενώ στο Μιλάνο σκοτώθηκαν 17 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 88. Η αστυνομία ενεργώντας βάσει πληροφοριών της SID (υπηρεσία πληροφοριών) συνέλαβε δυο αναρχικούς για τη βόμβα στο Μιλάνο, τον έναν εκ των οποίων, Giuseppe Pinelli, τον “αυτοκτόνησε” αργότερα, εκπαραθυρώνοντάς τον απ’ τον έκτο όροφο του αστυνομικού τμήματος όπου ανακρινόταν – μια πράξη που έγινε διάσημη από το έργο του Dario Fo Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού. Παρά τις ολοένα και περισσότερες αποδείξεις ότι επρόκειτο για έργο φασιστών, η επίσημη γραμμή του κόμματος για χρόνια μετά ήταν πως έφταιγαν οι αναρχικοί. Αργότερα η καθεστωτική άποψη άλλαξε, και η ιδέα ότι επρόκειτο για μια συνεργασία μεταξύ αναρχικών και φασιστών φαινόταν βολική! Τελικά δικάστηκαν κάποιοι φασίστες, ορισμένοι απ’ αυτούς καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν ενώ άλλοι αθωώθηκαν, όπως και ο ένας εναπομείνας αναρχικός. Ένας από τους βομβιστές που αθωώθηκε λόγω “έλλειψεις αποδεικτικών στοιχείων” ηταν ο Guido Giannette, πράκτορας της SID. Όταν ο Giannette κρίθηκε ύποπτος, η κρατική μυστική υπηρεσία τον έστειλε στο εξωτερικό συνεχίζοντας να του πληρώνει τους μισθούς του παρά την έκδοση εντάλματος σύλληψης στο μεταξύ.

Στα 12 χρόνια μεταξύ του 1969 και του 1980, 4.298 τρομοκρατικές επιθέσεις έλαβαν χώρα. Για το 68% αυτών υπέυθυνοι ήταν οι φασίστες, όπως και για τους περισσότερους θανάτους. Το βασικό μοτίβο που επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά είναι το ίδιο μ αυτό που είδαμε παραπάνω, κατηγορείται η αριστερά, επικρατεί σύγχυση, και οι υπεύθυνοι συνήθως την σκαπουλάρουν και μάλιστα με πολύ λιγότερη προσοχή των μίντια απ’ ότι οι διάσημες Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Τον Σεπτέμβρη του 1974, ο επικεφαλής της SID Vito Micelli φάνηκε να εμπλέκεται σε μια απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος το 1970, μετά που μια μυστική αναφορά από την ίδια την υπηρεσία του έφτασε στο γραφείου του πρωθυπουργού. Μετά απ’ αυτό, κατέφυγε σε μια αλλαγή καριέρας θέτοντας υπψηφιότητα με το MSI (φασιστικό κόμμα) με το οποίο και κέρδισε μια θέση στο κοινοβούλιο! Όλο αυτό το διάστημα, ο κρυφός νεοφασιστικός στρατός της Gladio που πήρε μπρος στο τέλος του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτυσσόταν στο παρασκήνιο.

Στα 1977, η SID ήταν τόσο μπλεγμένη σε σκάνδαλα που αντικαταστάθηκε από μια “νέα” μυστική υπηρεσία, την SISMI. Τότε συνέβη και η πιο αποτρόπαια τρομοκρατική ενέργεια στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Στις 2 Αυγούστου 1980 μια βόμβα εξερράγη στην αναμονή της δεύτερης θέσης του σιδηροδρόμου της Μπολώνια. 85 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 200 τραυματίστηκαν. Η Μπολώνια ήταν εκλογικό προπύργιο του ΚΚΙ, και διέθετε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, που είχε βρεθεί στο στόχαστρο πολλές φορές νωρίτερα. 10 χρόνια αργότερα, ένας αριθμός αξιωματικών της SISMI κάθησαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη φρικαλεότητα αυτή, μεταξύ τους ο Γενικός Γραμματέας, ένας στρατηγός κι ένας συνταγματάρχης. Αργότερα οι ποινές τους έπεσαν. Όπως είδαμε, αυτή την ήταν η μόνη περίπτωση ακροδεξιάς τρομοκρατίας και κρατικής συνεργασίας στην Ιταλία τον καιρό αυτό, για παράδειγμα επανειλημένες φορές οι μυστικές υπηρεσίες δημιουργούσαν πλαστά ίχνη που να οδηγούν τις υποψίες μακριά από τους δράστες ακροδεξιών επιθέσεων…

Στη διάρκεια ερευνών για ένα τραπεζικό σκάνδαλο, η αστυνομία έκανε μια έρευνα στην κατοικία του Licio Gelli. Ο Gelli είχε πολεμήσει για την “Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία” του Μουσσολίνι στην Ισπανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία, και όταν ο ιταλικός φασισμός κατέρρεε, κατετάγη στα ναζιστικά SS. Μετά τον πόλεμο, ο Gelli δούλεψε στις “ποντικότρυπες”: τις διόδους διαφυγής διωκώμενων ναζιστών που χρηματοδοτούσε η CIA και το Βατικανό. Αργότερα ασχολήθηκε με το εμπόριο όπλων στη Λατινική Αμερική, και λέγεται ότι ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ της CIA και του Juan Peron, δικτάτορα της Αργεντινής. Στη διάρκεια της έρευνας, η αστυνομία βρήκε μια λίστα πάνω από 600 ονομάτων και στοιχείων που τους συνέδεαν με μια μασωνική στοά, ονόματι Προπαγάνδα-2 ή p2. Πλέον η μασωνία και κάθε άλλη μυστική κοινωνία δεσμευμένη με όρκους απαγορεύεται στην Καθολική Ιταλία, αν και κάτι τέτοιο είναι ολότελα δευτερεύουσας σημασίας για ένα μέλος της P2.

Η P2 στρατολογούσε από την “ελίτ” της Ιταλικής κοινωνίας. Περιελάμβανε στις τάξεις της 195 αξιωματικούς του στρατού, 2 ενεργούς υπουργούς, 3 πρώην υπουργούς, έναν γενικό γραμματέα κόμματος, 16 ανώτερους δικαστικούς, 426 κρατικούς λειτουργούς, 36 βουλευτές, και διάφορους ανώτερους μυστικών υπηρεσιών καθώς και τραπεζίτες και καπιταλιστές [4]. Οι δικαστικοί που ερεύνησαν την βομβιστική επίθεση της Μπολώνια βρήκαν ότι η P2 κατεύθυνε μεγάλο μέρος της φασιστικής βίας και των σχετικών συγκαλύψεων και παραποιήσεων στοιχείων. Ο Gelli ήταν ο “Μεγάλος Μαγίστρος” της στοάς (ή απλά αυτός που έκανε κουμάντο, για μας τους απλούς θνητούς), και στα 1986 δικάστηκε για τη συμμετοχή του στη βομβιστική επίθεση της Μπολώνια και αφέθηκε ελεύθερος αν και βρέθηκε ένοχος για ορισμένες κατηγορίες. Στις 4 Αυγούστου 1974, μια βόμβα σε τραίνο κοντά στην Μπολώνια σκότωσε 12 άτομα και τραυμάτισε 48. Το σχετικό δικαστήριο του 1983 ανέφερε: ”

“Κατά τη γνώμη των θυμάτων, τα κατηγορούμενα μέλη της Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) παροτρύνθηκαν, οπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν για να διεξάγουν την επίθεση από το μασονικό κίνημα, που εκμεταλλεύεται τον ακροδεξιό ανατρεπτισμό και την τρομοκρατία, μέσα στα πλαίσια της αποκαλούμενης “στρατηγικής της έντασης” σε μια απόπειρα να ανακόψουν την σταδιακή ροπή της χώρας προς τα αριστερά, και να θέσουν τις βάσεις για ένα μελλοντικό πραξικόπημα [5]”.

Αυτό ήταν το σχέδιο της P2, μέσω προβοκατόρικων τρομοκρατικών επιθέσεων να προάγει μια ατζέντα “νόμου και τάξης” δίνοντας το πρόσχημα για το τσάκισμα της αντίστασης και των εργατικών αγώνων, ακόμα και μέσω ενός πραξικοπήματος αν κρινόταν απαραίτητο. Ωστόσο, δεδομένου ότι η P2 ήταν ένα “κράτος στην καρδιά του κράτους”, ένα πραξικόπημα δεν ήταν παρά μια λύση εσχάτης ανάγκκης και θα συνέβαινε για παράδειγμα αν το ΚΚΙ έμπαινε σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Ένα τέτοιο πραξικόπημα αναμφίβολα θα περιελάμβανε την Gladio, μια άλλη οργάνωση των σκιωδών μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας με τα ίδια μέσα και σκοπούς όπως και η P2.

H Στρατηγική της Έντασης του ιταλικού κράτους δείχνει πώς οι ελίτ που μας κυβερνούν κι εκμεταλλεύονται τον μόχθο μας δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία και την θέση τους, ακόμα και να καταφύγουν στην τρομοκρατία ενάντια στους ίδιους τους λαούς τους, μεσα σε ένα “δημοκρατικό” δυτικό κράτος. Ο κάθε άνθρωπος που επιθυμεί έναν καλύτερο κόσμο σήμερα, πρέπει να το έχει υπόψην του και να επαγρυπνά.

Υστερόγραφο: Τον Μάρτιο του 2001, ο στρατηγός Maletti, διοικητής της ιταλικής κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών, δήλωσε στη δίκη κάποιων φασιστών για μια απ’ τις βομβιστικές επιθέσεις του 1969 ότι “η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως “παρέκκλιση προς τα αριστερά”, και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες επίσης”. (από την εφημερίδα The Guardian, 26/5/2001)

Πηγή: Free Earth website, με επεξεργασία από την κοινότητα του libcom

Υποσημειώσεις:
1. Από το ‘The Darkside of Europe’ by Geoffrey Harris σσ 113.
2. ‘The Ripening of Time no.12: Italy Documents of Struggle’ σσ 11.
3. ‘The Fascist Experience in Italy’ του John Pollard σσ 132
4. Μεταξύ τους και ο Silvio Berlusconi, ο μετέπειτα ιταλός πρωθυπουργός. Ο Μπερλουσκόνι ήταν επικεφαλής του Group 17, του τομέα δημοσίων σχέσεων της P2 με τη βοήθεια της οποίας ανέβηκε στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις, ενώ οι εταιρίες του σήμερα κυριαρχούν στα ιταλικά μίντια και έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην εκλογή του σε συμμαχία με την “Εθνική Συμμαχία”, απομεινάρι του παλιού φασιστικού κόμματος. Είναι αγαπημένη η συνηθεια των ιταλικών μίντια σήμερα να συνδέουν πάντοτε τη σημερινή ριζοσπαστική αριστερά με “τα χρόνια του σιδήρου”, δηλαδή της τρομοκρατίας του ’70. Ουδέν σχόλιον.

βλ. ακόμα:

Καίγεται το Ράιχσταγκ; Το ιταλικό τμήμα της Καταστασιακής Διεθνούς για τη στρατηγική της έντασης

Η επιχείρηση Gladio και το ΝΑΤΟικό παρακράτος σε Ιταλία και Ελλάδα

Σημειώσεις για το ιταλικό κίνημα στα 70es και μια κριτική του ενόπλου

και

Giuseppe «Pino» Pinelli και Pietro Valpreda από τον αναρχικό πυρήνα “Ξανά στους δρόμους”

Όταν οι συμμαχικές δυνάμεις εισέβαλλαν στη χώρα, η καταστροφή αυτού του είδους “λαϊκής εξουσίας” ήταν το αμέσως επόμενο πράγμα στην ατζέντα τους, μετά το ξεκαθάρισμα με το καθεστώς του Μουσσολίνι. Όταν το φιλελεύθερο ιταλικό κράτος ξαναστήθηκε, μαζί του οργανώθηκαν και οι μηχανισμοί που θα διεσφάλιζαν ότι οι εργαζόμενοι δε θα ‘παιρναν την εξουσία. Σε συνδυασμό με τους προϋπάρχοντες παρακρατικούς κύκλους: το Ρ2, που ήταν βαθιά μπλεγμένο στη Στρατηγική της Έντασης το 1960-70, ενάντια στην εργατική τάξη, μέσα από την μυστική και ταυτόχρονα επίσημη οργάνωση “Gladio” (“ξίφος”).

Η Gladio ιδρύθηκε το 1958 από την S.I.F.O.R (Ιταλική μυστική υπηρεσία, αργότερα αντικαταστάθηκε καθώς υπήρχαν υποψίες για ανάμειξή της σε ένα σχέδιο πραξικοπήματος το 1964) και την CIA. Τα 15.000 μέλη της στρατολογήθηκαν από ομάδες βετεράνων φασιστών του ‘Β Π.Π. και είχαν πρόσβαση σε 151 στρατιωτικές γιάφκες. Σκοπός της Gladio ήταν (καθώς επισήμως έχει τεθεί εκτός λειτουργίας το 1990, αν και επισήμως δεν υπήρχε πριν τη χρονολογία αυτή) καθώς λέγεται, να δράσει ως ένας πυρήνας αντίστασης σε περίπτωση επίθεσης από τις χώρες του “συμφώνου της Βαρσοβίας”, σε περίπτωση “σοβιετικής κατάληψης”. Ωστόσο, το τί ενδιαφέρον θα μπορούσαν να έχουν οι Ρώσοι στην ραδιενεργή έρημο που θα χε μείνει από την Ιταλία μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, που θα ήταν το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας σοβιετικής επίθεσης σε οποιοδήποτε κράτος του ΝΑΤΟ είναι ένα ερώτημα. Στην πραγματικότητα, μέχρι να έφταναν τα “σοβιετικά τανκς” στην Ιταλία δε θα είχε μείνει ούτε πεντάγωνο, ούτε κρεμλίνο να δίνουν εντολές.

Απόρρητα έγγραφα για τη Gladio που ήρθαν στο φώς το 1990 πάντως μιλούν για έναν διαφορετικό κίνδυνο: αυτόν της “κατάληψης από τα μέσα”: την άυξηση του ελέγχου των καθημερινών ανθρώπων πάνω στις αποφάσεις για τις ζωές τους, τη δύναμη της εργατικής τάξης. Σύμφωνα με τον στρατηγό Gerardo Serravalle, διοικητή της Gladio στη δεκαετία του 1970, τα καθήκοντά του είχαν να κάνουν με:

“Τον εσωτερικό έλεγχο: δηλαδή το επίπεδο ετοιμότητας να αντιμετωπιστούν διαδηλώσεις στο δρόμο, γενικές απεργίες και κάθε εσωτερικός ξεσηκωμός”.

Ενώ ο γενικότερος ρόλος της Gladio ήταν:

“Να γεμίζει τους δρόμους, δημιουργώντας μια κατάσταση τέτοιας έντασης ώστε να απαιτείται επέμβαση του στρατού [1].

Με άλλα λόγια, να διεξάγει μια “Στρατηγική της Έντασης”, δημιουργώντας μια χαοτική κατάσταση ως ένα πρόσχημα, μια δικαιολογία για την καταστολή. Όλα αυτά έγιναν γνωστά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων δικαστικών ερευνών με αφορμή τον θάνατο τριών αστυνομικών από παγιδευμένο αμάξι το 1972. Παλιά, σκονισμένα υπηρεσιακά αρχεία έδειξαν τελικά ότι οι βομβιστές ήταν μέλη της Gladio. Ακόμη και τα εκρηκτικά που χρησιμοποίησαν ήταν της οργάνωσης. Ένας απ’ τους βομβιστές, ο Vincenzo Vinciguerra αποκάλυψε ότι η φασιστική ομάδα που θεωρούνταν υπεύθυνη, η Ordine Nuovo (“Νέα Τάξη”) ήταν στην πραγματικότητα επινόηση των μυστικών υπηρεσιών.

Η Gladio ήταν μέρος ενός δικτύου μυστικών στρατών που απλωνόταν σε ολόκληρη την Ευρώπη, υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ, ενώ θεωρείται ότι έχει συμμετάσχει ενεργά σε τρομοκρατικές ενέργεις και πραξικοπήματα στην Ελλάδα, την Τουρκία και το Βέλγιο. Ο Γερμανικός τομέας αποτελούταν από βετεράνους των Waffen S.S. που σχεδίαζαν τη δολοφονία σοσιαλδημοκρατών πολιτικών, σε περίπτωση “σοβιετικού κινδύνου”.

Σύμφωνα με τον Mike Peters, που γράφει στο Lobster τεύχος 32[2]:

“Ελάχιστοι υπήκοοι χωρών μελών του ΝΑΤΟ γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους στις οποίες τα κράτη τους δεσμεύονται. Για παράδειγμα, τα σχέδια 10-G και 100-1 σύμφωνα με τα οποία σε “καταστάσεις έκτακτης ανάγκης” ειδικές μονάδες του αμερικάνικου στρατού νομιμοποιούνται να δράσουν προκειμένου να κατασταλεί άμεσα οποιοδήποτε κίνημα “απειλεί στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ”.

Πρέπει να έχουμε υπόψη ότι αυτή μια τέτοια κατάσταση εφαρμόστηκε προκειμένου να παρεμποδίσει μια υποχωρηση της πρωτοφανούς τότε αμερικανικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Ιταλίας, που συμπεριλάμβανε 100 εκ. δολάρια σε “κάτω απ’΄το τραπέζι” επιδοτήσεις των δεξιών πολιτικών σχηματισμών, κι ένα τέλειο παράδειγμα εξαγωγής δημοκρατίας, κατά τις πρώτες μετά-τον-Μουσσολίνι εκλογές, οπότε και ο 6ος αμερικανικός στόλος είχε προσεγγίσει την ακτή κοντά στη Ρώμη, έτοιμος να στείλει τους πεζοναύτες σε περίπτωση που το εκλογικό σώμα δεν έπαιρνε τις πρέπουσες αποφάσεις και ψήφιζε τους κομμουνιστές.

[…]

Όπως και να χει, τα φαντάσματα του ελληνικού πραξικοπήματος του 1967 αναρριχώνται πάνω απ’ τους σκιώδεις βάλτους όπου συναντιώνται οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και ο φασιστικός υπόκοσμος. Το πραξικόπημα αυτό υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου-πράκτορα της CIA, απολάμβανε την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ. Ελάχιστα πριν το πραξικόπημα και στη διάρκεια μιας διαφωνίας με τον έλληνα πρέσβη σχετικά με την αμερικανική πρόταση για διχοτόμηση της Κύπρου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson έστειλε το ακόλουθο μήνυμα:

“Γαμώ το κοινοβούλιο και το σύνταγμά σου. Η Αμερική είναι ένας ελέφαντας, η Κύπρος είναι μια ψείρα, η Ελλάδα μια ψείρα. Αν αυτά τα δυο φιλαράκια συνεχίσουν να ενοχλούνε τον ελέφαντα, μπορεί κάλλιστα να τα λιώσει η προβοσκίδα του, να τα ισοπεδώσει… Αν ο πρωθυπουργός σου μου κάνει κι άλλο κύρηγμα για τον δημοκρατία, το κοινοβούλιο και το σύνταγμα μπορεί κι αυτός, και το κοινοβούλιό του και το σύνταγμα να μη κρατήσουν για πολύ ακόμα [3].
Πηγή: άρθρο της Free Earth επεξεργασμένο απ’ την διαδικτυακή κοινότητα LibCom.

Σημειώσεις:
1. Πηγή: ‘The Beast Reawakens’ του Martin Lee σελίδα 206.
2. Lobster 32 σελίδα 3 (υποσημείωση)
3. Από το ‘Turning the Tide’ του Noam Chomsky

Η πραγματική εικόνα ήταν αρκετά διαφορετική: εκατομμύρια χαμένων θέσεων εργασίας, περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις, σχεδόν καταρρέουσες δημόσιες υποδομές, ήταν το αποτέλεσμα των σχεδίων για άνοιγμα της χώρας στις επενδύσεις της Δύσης.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η πίεση του ΔΝΤ που οδήγησε το κράτος να καταργήσει κάθε εγγύηση για τις τραπεζικές καταθέσεις, να “απελευθερώσει” τον τραπεζικό και οικονομικό τομέα επιτρέποντας την ανάδυση “πυραμιδών” που προσέφεραν νόμιμα μηνιαίους τόκους μέχρι και 100%. Πολλοί άνθρωποι κατέθεσαν τις οικονομίες της ζωής τους σε αυτά τα διεφθαρμένα σχήματα, με αποτέλεσμα την λεηλασία 2 δισ. δολαρίων (80% του ΑΕΠ) από τα αφεντικά που, για να χειροτερέψουν ακόμα την κατάσταση, επιχείρησαν να “επενδύσουν” αυτό το κλεμμένο χρήμα στις μπίζνες τους, προκαλώντας δηλαδή τους ανθρώπους να εργαστούν με αντάλλαγμα τα χρήματα που τους είχαν κλέψει!

Αυτή η κατάσταση πραγμάτων αντιμετώπισε άγρια αντίσταση από τον βαριά οπλισμένο πληθυσμό. Οπλοστάσια δέχθηκαν επίθεση, λεηλατήθηκαν και τα όπλα μοιράστηκαν μεταξύ του κόσμου. Κρατούμενοι βοηθήθηκαν να αποδράσουν και απελευθερώθηκαν μαζικά. Κομματικά γραφεία πυρπολήθηκαν. Αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια ισοπεδώθηκαν. Πράκτορες της Shik (μυστική αστυνομία) εκτελέστηκαν επι τόπου. Τράπεζες λεηλατήθηκαν. Το προεδρικό παλάτι κατελήφθηκε. Η εξέγερση απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη χώρα και σύντομα κάλυψε ολόκληρη την Αλβανία, εκτός από κομμάτια της πρωτεύουσας, των Τιράνων, τα οποία έλεγχε η Shik. Δυο διαφορετικές Αλβανίες.

Οι κρατικοί θεσμοί είχαν κυριολεκτικά καταλυθεί για μια περίοδο μερικών ημερών εμπόλεμης κατάστασης (με περίπου 100 νεκρούς), ενώ η αστυνομία ήταν άφαντη από παντού. Αλλά αυτό ήταν μόνο ένα πρώτο βήμα, μια κατάσταση στην οποία αναπτυσσόταν μια δυαδική εξουσία, με ολόκληρες πόλεις να οργανώνουν δομές αυτο-άμυνας (συχνά με λιποτάκτες του στρατού που αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ενεργοί στην εξέγερση) ενώ τοπικά αυτοοργανωμένες μορφές αυτόνομων συμβουλίων άνθισαν σε όλη τη χώρα, φροντίζοντας τις προμήθειες και την κυκλοφορία των αναγκαίων – αποφάσεις λαμβάνοντας σε τεράστιες λαϊκές μαζώξεις.

Αυτή η κατάσταση απείλησε την Ευρωπαϊκή Ένωση που ανησύχησε για τυχόν μετάδοση της εξέγερσης στην Ελλάδα και την Μακεδονία. Μια πολυεθνική δύναμη στάλθηκε προκειμένου να αποκαταστήσει την τάξη – η έλευσή της υποστηρήχθηκε πλήρως από τα αριστερά κόμματα που έσπευδαν να εξασφαλίσουν μια θέση σε μια “κυβέρνηση εθνικής ενότητας” υπό τον Σαλί Μπερίσσα (που μόλις πρόσφατα είχε βγει ζωντανός από μια εναντίον του επίθεση με δυναμίτη) και σταδιακά το κράτος ξαναστήθηκε στα πόδια του. Έχει σημασία να παρατηρήσουμε πάντως, ότι ένα κράτος μπορεί να διαλυθεί μέσα σε μερικές μέρες.

Πηγή: Άρθρο της Anarchist Federation

Autonomia! Η Ιταλία το 1977 έγινε μάρτυρας ενός αυθόρμητου και δημιουργικού ξεσπάσματων εξεγέρσεων που επεδείκνυαν ότι η δυναμική μιας επανάστασης είναι υπαρκτή, μεταξύ της εργατικής τάξης στην εκβιομηχανισμένη δύση – οτιδήποτε κι αν λένε οι κυνικοί αριστεριστές. Η ένταση ανέβηκε σε όλο το 1976 με την ανάπτυξη των Αυτόνομων (ομάδες έξω από τους σχηματισμούς της παραδοσιακής αριστεράς και των συνδικάτων), και των λεγόμενων Circollο Del Proletariato Giovanile (“κύκλος νεανικού προλεταριάτου”), επίσης ισχυρών στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων του βιομηχανικού βορά.

Αυτοί επινοούσαν διάφορες συγκρουσιακές τακτικές, άμεσα συνδεδεμένες με της ανάγκες της εργατικής τάξης. Οι πιο επιτυχημένες απ’ αυτές ήταν η “Αυτομείωση”: η άρνηση πληρωμής των αυξημένων τιμών βασικών προϊόντων, ή η υιοθέτηση μιας “δίκαιης” τιμής από την κοινότητα, ώστε να καταβάλλεται το πολύ αυτή. Επίσης δημοφιλές ήταν το άμεσο σαμποτάζ της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας – εμπρησμοί οχημάτων και ξυλοδαρμοί συγκεκριμένων αυταρχικών αφεντικών, κλείσιμο του δρόμου τους καθώς μπαίναν στο εργοστάσιο και απαγόρευση εισόδου… Ανάλογες τακτικές γίνονταν ολοένα και πιο δημοφιλείς, δημιουργώντας ανησυχία τόσο στους αριστερούς όσο και στους καπιταλιστές, καθώς κάθε σχέση κυριαρχίας τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Η κατάσταση αυτή έφτασε το σημείο έκρηξης στην Μπολώνια το 1977, όταν ο Λάμα, ο ηγέτης του σταλινικού συνδικάτου CGIL επισκέφτηκε το πανεπιστήμιο για να δώσει μια ομιλία. Τότε μέλη του “κύκλου”¨και Αυτόνομοι (που τον χρησιμοποιούσαν ως βάση) και άλλοι φοιτητές διαφώνησαν προφανώς με τις νουθεσίες του να γραφτούν στο κομμουνιστικό κόμμα.

Ο Λάμα κυνηγήθηκε έξω από το κτήριο και διασώθηκε από την ομάδα περιφρούρησής του και τελικά τους αστυνομικούς που είχε κουβαλήσει μαζί του. Το πανεπιστήμιο κάλεσε τους μπάτσους προκειμένου να “αποκαταστήσουν την τάξη”, βάζοντας τη σπίθα για να πυροδοτηθεί μια σκληρή μάχη που οδήγησε στην κατάληψη όλων των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων, που μετατράπηκαν σε εστίες συνάντησης εργατών και φοιτητών (όπως στο Παρίσι το 1968). Γρήγορα οργανώθηκαν ευρύτερες διαδηλώσεις, οδηγώντας στην ουσιαστική κατάληψη του κέντρου της Μπολώνια για τρεις μέρες τον Μάρτιο, μετά τον πυροβολισμό ενός διαδηλωτή. Ένας αυτόπτης μάρτυρας έγραψε: “Στο κέντρο, πολυάριθμα μαγαζιά και πολυτελή εστιατόρια λεηλατήθηκαν. Δίπλα στους νεαρούς προλετάριους, γέροι συνταξιούχοι έφευγαν χαρούμενοι, σπρώχνοντας καρότσια γεμάτα νοστιμιές. Για πρώτη φορά σ’ αυτούς τους δρόμους οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μεταξύ τους…

Μέσα στις επόμενες μέρες η αστυνομία βρήκε όπλα και πολυβόλα σε κάθε απίθανο μέρος, μετά από έρευνές της. Παρόμοια επεισόδια ξέσπασαν στη Ρώμη, το Μιλάνο, το Τορίνο… Το Ράδιο Αλίκη στήθηκε εκείνες τις μέρες, και μετέδιδε τις κινήσεις της αστυνομίας και του στρατού, βοηθώντας στην επέκταση των καταλήψεων. Τελικά το κίνημα καταστάλθηκε, ενώ όλα τα πολιτικά κόμματα συνεργάζονταν άμεσα με τον νόμο. Το μάθημα παρέμεινε – τα πάντα είναι δυνατά!

Πηγή: άρθρο της Anarchist Federation

1

Η τέχνη δεν είναι η πιο “υψηλή” έκφραση του “πνεύματος” όπως επί αιώνες τώρα προσπαθούν να μας πείσουν οι μετέχοντες στο ιδεαλιστικό μπλοκ, αλλά μια σφαίρα αποκομμένη από την πραγματικότητα και τη ζωή. Μια σφαίρα που αποκόπηκε από την πραγματικότητα και τη ζωή, ταυτόχρονα με τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ ύλης και πνεύματος, χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας (ή “βάναυσης” και “αριστοκρατικής”) που συνόδεψε τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Η τέχνη λοιπόν είναι η πορδή της εξουσίας.

2

Σε μια αταξική κοινωνία δεν θα υπάρχει τέχνη, δεν θα υπάρχει όχι μόνο επειδή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης αφού τη ζωή θα τη ζουν οι άνθρωποι και δεν θα την αναπαριστούν, αλλά και επειδή θα ξαναβρεί την θέση της στη γη. Η ενοποίηση πράξης και θεωρίας, υλικής και πνευματικής εργασίας που θα φέρει η κατάργηση των τάξεων θα ενοποιήσει και την τέχνη με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνικής ζωής, σε βαθμό που δεν θα υπάρχει ως τέτοια – ως ιερή, ως Τέχνη. Θα ξεπεραστεί!

3

Ενώ ο μόνος τρόπος που θα έπρεπε να θεωρεί κάποιος εχθρός της ταξικής κοινωνίας την τέχνη είναι μέσα από την προοπτική της κατάργησης της και της ενοποίησης της με την υπόλοιπη κοινωνική ζωή, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι ιδεαλιστές που θεωρούν αρκετά ανατρεπτικό το να την εξυψώνουν ακόμα περισσότερο από ότι οι αστοί! Τη διαθέτουν χωρίς αντίτιμο ή για να μιλάμε στη δημοτική – τζάμπα και την ονομάζουν αντιεμπορευματική. Το ζήτημα εδώ έχει δύο σκέλη. Πρώτον, όχι μόνο ακολουθούν τον ιδεαλιστικό διαχωρισμό πνεύματος και ύλης αλλά τον φτάνουν στα όρια του, προστατεύοντας την “ιερή” αυτή σφαίρα από το (πράγματι) “μιαρό” εμπόριο ενώ δεν έχουν πρόβλημα να εμπορευτούν την “ταπεινή” και “βάναυση” χειρονακτική τους εργασία ή την εργατική τους δύναμη. Δεύτερον παραμένει θεαματική. Διατηρεί δηλαδή το βασικό χαρακτηριστικό της αστικής τέχνης (Μια ομάδα ταλαντούχων καλλιτεχνών κλείνεται στο εργαστήριο της και αφού παράγει το “έργο τέχνης” το παρουσιάζει σε δεκάδες ή εκατοντάδες θεατές οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα παρέμβασης σε αυτό).

4

Αν κάποιος θέλει να πάρει παραδείγματα αντιεμπορευματικής και αντιθεαματικής τέχνης ας παρακολουθήσει τα λαϊκά δρώμενα και τα δημοτικά τραγούδια. Εκεί δεν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να δημιουργεί “ελεύθερα”, με την αστική έννοια του όρου, ξεχωρίζοντας από το “κοινό”. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι προϊόν της συλλογικής εμπειρίας της κοινότητας και το ό,τι είναι τζάμπα δεν χρειάζεται να επισημανθεί..

Ex Negativo

ΑΝΑΡΧΟΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

(Ο φουτουρισμός είναι το πλέον αμφιλεγόμενο καλλιτεχνικό κίνημα. Αντισυμβατικό και προκλητικό από την αρχή, λάτρεψε την ταχύτητα, τη μηχανοποίηση, τον πόλεμο, τον μιλιταρισμό και την καταστροφική δύναμη του αναρχισμού. Όλα αυτά σε συσκευασία του ενός!! Φλέρταρε με το σουρεαλισμό και τον ντανταϊσμό, αλλά τελικά παντρεύτηκε το φασισμό. Ο Μαρινέτι, μάλιστα, πολέμησε και πέθανε στο πλευρό του Μουσολίνι. Υπάρχει, όμως και η διαφορετική πλευρά του φουτουρισμού. Αρκετοί φουτουριστές υπήρξαν κομμουνιστές ή αναρχικοί, που ήρθανε σε ρήξη με τον φασιστικό φουτουρισμό (μαρινετισμό τον αποκαλούσαν). Έξω από την Ιταλία, ο φουτουρισμός συνδέεται με το Ρώσο ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, ο οποίος Το 1912 θα δημοσιεύσει το μανιφέστο του ρώσικου φουτουρισμού, με τίτλο «Μπάτσος για το δημόσιο γούστο», όπου συναντάμε τη ρητορική του πρώτου ιταλικού μανιφέστου: «Το παρελθόν είναι στενάχωρο. Η Ακαδημία και ο Πούσκιν πιο ακατανόητοι κι από ιερογλυφικά». Ο Μαγιακόφσκι ιδρύει την «ομάδα κομμουνιστών φουτουριστών» και το ¨Αριστερό Μέτωπο Τέχνης (ΛΕΦ)»:«Το ΛΕΦ είναι η κάλυψη των μεγάλων κοινωνικών θεμάτων από όλα τα πυροβόλα του φουτουρισμού». Ταυτόχρονα, υπάρχει και μια φράξια των φουτουριστών που είναι επηρεασμένο από τον αναρχικό μηδενισμό. Ενδεικτικά, αναδημοσιεύουμε το Αναρχοφουτουριστικό μανιφέστο, που δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στα ελληνικά τη δεκαετία του 80 από την Ουτοπία (έντυπο για αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, εγωιστές και άλλους)
Αχ. αχ , Αχ, χα – χα , χο – χο !

Ξεχυθείτε στους δρόμους ! Όλοι όσοι είστε ακόμη φρέσκοι και νέοι και δεν έχετε χάσει την ανθρώπινη ποιότητα σας – εμπρός στους δρόμους! Σε μια πλατεία στέκεται μεθυσμένο από χαρά το τσιμέντο του γέλιου με ξεχειλωμένη την κοιλιά. Το γέλιο και η αγάπη συνουσιάζονται με τη μελαγχολία και το μίσος, τυλιγμένα στο παντοδύναμο σπασμωδικό πάθος της κτηνωδικής λαγνείας. Ζήτω η ψυχολογία των αντιθέσεων. Μεθυσμένα πυρπολημένα πνεύματα έχουν σηκώσει το φλεγόμενο φλάμπουρο της διανοητικής επανάστασης. Θάνατος στα πλάσματα της ρουτίνας, στους Φιλισταίους, σε όσους υποφέρουν από ποδάγρα ! Τσακίστε μ’ ένα εκκωφαντικό θόρυβο το ασκί των τρικυμιών της εκδίκησης ! Ισοπεδώστε τις εκκλησίες και τους συμμάχους τους, τα μουσεία. Κονιορτοποιήστε τα εύθραυστα είδωλα του Πολιτισμού !

Έϊ , εσείς παρακμασμένοι αρχιτέκτονες των σαρκοφάγων της σκέψης, εσείς φρουροί του παγκόσμιου νεκροταφείου των βιβλίων – παραμερίστε ! ‘Ήρθαμε να σας διώξουμε, τα παλιά πρέπει να θαφτούν και τα σκονισμένα αρχεία να καούν από τη δημιουργική μεγαλοφυΐα του δαυλού του Ήφαιστου. Αφήνουμε πίσω τις στάχτες του παγκόσμιου αφανισμού, τους απανθρακωμένους μουσαμάδες των ογκωδών πινάκων, τους καμένους χοντρούς ξεχειλωμένους τόμους των κλασσικών και διαβαίνουμε εμείς οι Αναρχοφουτουριστές ! Πάνω από την τεράστια έκταση της ερήμωσης πού καλύπτει τη γη μας, το φλάμπουρο της αναρχίας θα ξεδιπλωθεί περήφανα. ΤΟ γράψιμο δεν έχει αξία! Δεν υπάρχει αγορά για τη φιλολογία. Δεν υπάρχουν φυλακές, δεν υπάρχουν όρια στην υποκειμενική δημιουργία ! Όλα επιτρέπονται. Όλα είναι αδέσμευτα !

Τα παιδιά της Φύσης δέχονται με χαρούμενη έκσταση το ιπποτικό χρυσό φιλί του ήλιου και την ηδονική, παχιά , γυμνή κοιλιά, της Γης. Τα παιδιά της φύσης ξεπηδώντας από το μαύρο χώμα ανάβουν τα πάθη των γυμνών λάγνων κορμιών. Τα μαζεύουν όλα μέσα σε μια ετοιμόγεννη κούπα – Χιλιάδες πόδια και χέρια συνδέονται σε ένα μοναδικό ασφυχτικό σωρό . Το δέρμα είναι ξαναμμένο από ζεστά αχόρταγα βασανιστικά χάδια. Δόντια βυθίζονται με μίσος στη ζεστή σάρκα των ζουμερών εραστών ! Μεγάλα παρατηρητικά μάτια ακολουθούν τον έγκυο φλεγόμενο χορό της ηδονής ! Όλα είναι παράξενα, επιτρεπτά, πρωτόγονα. Οι σπασμοί, το δέρμα, ή ζωή, ο θάνατος, όλα ! Όλα !

Τέτοια είναι ή ποίηση της αγάπης μας. Δυνατοί, αθάνατοι και τρομε¬ροί είμαστε στην αγάπη μας ! Ο βοριάς λυσσομανάει στα κεφάλια των παιδιών της Φύσης. Κάτι φοβερό έχει προκύψει – κάποιος Βρικόλακας μελαγχολίας ! Καταδίκη – ο κόσμος πεθαίνει ! Πιάστε τον ! Σκοτώστε τον! Όχι, περίμενε ! Η Μελαγχολία ! Μεγάλα έλκη ανίας που χασμουριούνται, καλύπτουν το ωχρό πανικόβλητο πρόσωπο του ουρανού. Ή γη τρέμει από φόβο κάτω από τις δυνατές οργισμένες γροθιές των παιδιών της. Ω σεις καταραμένα, σιχαμερά πράγματα ! Ξεσχίζουν την παχιά τρυφερή σάρκα της και χώνουν την σαπισμένη πειναλέα μελαγχολία τους στο αίμα που τρέχει και στις καινούργιες πληγές του σώματος της. Ο κόσμος πεθαίνει ! Αχ ! αχ ! αχ ! κλαίνε εκατομμύρια κουδούνια κινδύνου. Αχ! αχ ! αχ ! βρυχάται το γιγάντιο κανόνι του συναγερμού. Καταστροφή ! Χάος ! Μελαγχολία ! Ο κόσμος πεθαίνει.

Τέτοια είναι ή ποίηση της μελαγχολίας μας ! Είμαστε δίχως αναστολές ! Δεν μας κάνει ο θρηνητικός συναισθηματισμός των ανθρωπιστών. Προτιμούμε να δημιουργήσουμε την θριαμβευτική διανοητική αδελφότητα των ανθρώπων, σφυρηλατημένη στην ατσαλένια λογική των αντιθέσεων, του Μίσους και της Αγάπης. Με γυμνά δόντια θα προστατέψουμε την ένωση μας, από την Αφρική μέχρι τους δύο πόλους, ενάντια σε κάθε συναισθηματικό επίπεδο Φιλίας.

Όλα είναι δικά μας ! Έξω από μας είναι μόνο ο θάνατος ! Σηκώνοντας τη μαύρη σημαία της εξέγερσης καλούμε όλους τους ανθρώπους που ζουν, που δεν έχουν χάσει την ανθρώπινη ποιότητα τους, που δεν έχουν αποχαυνωθεί από την δηλητηριασμένη ανάσα του πολιτισμού ! Όλοι στους δρόμους ! Εμπρός ! Καταστρέψτε ! Σκοτώστε ! Μόνο ο θάνατος δεν επιτρέπει τον γυρισμό. Εξαφανίστε τα παλιά ! Ο κεραυνός και η αστραπή, τα στοιχεία της φύσης είναι δικά μας, όλα είναι δικά μας ! Εμπρός !

Ζήτω η διεθνής διανοητική επανάσταση !
Ένας ανοιχτός δρόμος για τους αναρχοφουτουριστές,
τους αναρχοϋπερβόρειους και τους νεονιχιλιστές !
Θάνατος στον παγκόσμιο πολιτισμό !

Ομάδα Αναρχοφουτουριστών
Χάρτοβο, 14-3-1919
K SVETU

( Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο κυκλοφόρησε σε 1000 τουλάχιστον αντίτυπα στο κέντρο της Σαλονίκης συνοδευόμενο από τις ανάλογες φωτογραφίες από τις δράσεις και τα αποτελέσματα, το καλοκαίρι του 2008, σε πλατείες, μέσα σε free press κουτιά και εφημερίδες, χέρι με χέρι, αφημένο σε εμφανή σημεία στην πόλη και ιδιαίτερα στις γειτονιές όπου έλαβαν χώρα οι δράσεις)

Για το σαμποτάζ ιδιωτικών καμερών στην Σαλονίκη ξημερώματα

Πρελούδιο για τον κοινωνικό διάλογο στις μέρες μας: Στις 21 Αυγούστου 2007, οι διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν στο Montebello του Quebec, κατά τη σύνοδο της «Συνεργασίας για την Ασφάλεια και την Ευημερία» για να αντιπαρατεθούν στον αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους, στον μεξικανό Φελίπε Καλντερόν και στον καναδό πρωθυπουργό Στέφεν Χάρπερ, βρέθηκαν μπροστά σε μια χαρακτηριστική εικόνα: το ξενοδοχείο όπου συνεδρίαζαν οι αρχηγοί κρατών ήταν αποκλεισμένο από αστυνομικό κλοιό, ενώ μπροστά τους είχε στηθεί μια σκηνή με κάμεραμεν και ηχολήπτες, και μια πινακίδα με το παρακάτω μήνυμα: «Οι κάμερές μας είναι σήμερα εδώ για να σας παρέχουν το δικαίωμά σας να εισακουστείτε. Παρακαλούμε επιτρέψτε μας να σας βοηθήσουμε να περάσετε το μήνυμά σας. Ευχαριστούμε». Στην αίθουσα του ξενοδοχείου όπου πραγματοποιούνταν η σύνοδος, είχαν εγκατασταθεί οθόνες, απ’ όπου θα φαίνονταν οι διαδηλωτές, χωρίς να υπάρχει απ’ ευθείας οπτική επαφή μαζί τους…

Σαλονίκη, κάπου στον Σεπτέμβρη του 2007, και το ενδιαφέρον μιας νυχτερινής βόλτας μαγνητίζει ο αναπάντεχα προσωπικός τόνος της παρακάτω επιγραφής που στόλιζε τον τοίχο της επιχείρησης «ASPIS Φοροτεχνικά», στην Ιπποδρομίου: “Εσύ που με θράσος λερώνεις την ιδιοκτησία μου, σε περιμένουν εκπλήξεις, θα γελάσουμε πολύ”. Στον τοίχο, σβησμένα ίχνη μιας εξίσωσης όπου τα ονόματα δυο παιδιών σημαίνουν L.F.E., η υπογραφή ενός γκραφιτά, ένα αγχωμένο σκίτσο… Η απροσδιόριστη απειλή που δέχεται ο περιπατητής, αντικειμενοποιείται στην εξωτερική κάμερα επιτήρησης που έστρεψε προς τον τοίχο αυτόν (τον ιδιόκτητο, και συνάμα τον λερωμένο με θράσος!) η διεύθυνση της επιχείρησης στήνοντας μια ιδιότυπη ενέδρα σε όσους ενδεχομένως δεν μοιράζονται την ίδια αισθητική περί καθαρότητας/ιδιοκτησίας των τοίχων. Δυσφορία. Ανάγκη για μερικές καθαρές σκέψεις.

Ο πόλεμος πάντοτε βασιλεύει στις πόλεις – Μπέρτολτ Μπρεχτ

Εντάξει, είναι πια κοινός τόπος πως ζούμε σε μια κοινωνία θεαματική. Κι ό,τι αποτέλεσε στην αυγή του πολιτισμού ο λόγος, είναι σήμερα η εικόνα. Φωτεινή αναλαμπή στη δίνη της κυκλοφορίας, παγιδεύει το βλέμμα και το καθοδηγεί μέσα στον λαβύρινθο της πόλης. Στον αφιλόξενο αυτό τόπο που όλο και εντονότερα μετασχηματίζεται από το Κεφάλαιο σε ένα σύμπλεγμα ελεγχόμενων χώρων και περασμάτων, όπου η κίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων ρυθμίζεται ορθολογικά από τις ανάγκες της κερδοφορίας. Κι ελέγχεται, χαρτογραφείται, κανονικοποιείται μέσω ενός δικτύου καμερών, τόσο διακριτών και επιβεβλημένων από την κρατική εξουσία, όσο και διάχυτων εθελοντικά από κάθε μικρό ή μεγάλο αφεντικό που αγωνιά για την ιδιοκτησία του. Κάπως έτσι, οι κάμερες «διαχείρισης κυκλοφορίας» και οι ασφαλίτες-κάμεραμεν των διαδηλώσεων, ο «μεγάλος αδερφός» των γηπέδων και το «πολύ ακριβό για να πάει χαμένο» σύστημα ελέγχου C4I, εμπλουτίζονται από τις ιδιωτικές κάμερες χιλιάδων επιχειρήσεων, τραπεζών, νοικοκυραίων. Καθώς το Κεφάλαιο αναπτύσσει τις τεχνολογίες ελέγχου, αυτές γίνονται προσιτές, παιχνίδι στα χέρια του καθενός. Ο έλεγχος γίνεται μοριακός και ταυτόχρονα απροσπέλαστος, αόρατος για το αποχαυνωμένο μάτι, που μένει να χαζεύει βιτρίνες, διαφημίσεις κι εμπορεύματα σαν να υπήρχαν εκεί από πάντοτε και να προορίζονται να υπάρξουν για πάντα. Δεν κατοικεί σε μια διακριτή στιγμή της κοινωνικής ζωής όπου το καθεστώς επιβάλλει την πολεμική λογική του (π.χ. παρελάσεις, φυλακίσεις), όπως ισχυρίζονται οι πολιτικάντηδες, αλλά αντίθετα συνίσταται στην ολότητα της ρύθμισης του σώματος και της ζωής από εικόνες: εικόνες που διαχέουν τις ιεραρχικές εντολές του Κεφαλαίου και χαρτογραφούν τις κινήσεις των υπηκόων. Ο απομονωμένος άνθρωπος καλείται να πειθαρχήσει στην επιτήρησή του με την ίδια γλώσσα που καλείται να καταναλώσει το ένα ή το άλλο προϊόν. Ούτε πάλι είναι πια μια αρμοδιότητα του κράτους, απέναντι στην οποία μπορεί να εξεγερθεί η τραυματισμένη ζωή (για παράδειγμα τα εκατοντάδες καμένα «καφάο» καμερών, κυρίως στην Αθήνα) αλλά γίνεται μια δραστηριότητα σχεδόν δια-ταξική. Τα χιλιάδες βίντεο από κινητά στο διαδίκτυο είναι μια στιγμή θριάμβου αυτού του φετιχισμού, που στα μέρη μας δεν έχει ακόμα επιστρατευθεί από το καθεστώς, όπως για παράδειγμα στον αμερικανικό νότο, όπου ο καθένας με μια σύνδεση στο internet και κάποιο ελεύθερο χρόνο μπορεί να επιδοθεί σε ένα εθνωφελές χόμπι: την παρακολούθηση των συνόρων μέσω ενός δικτύου καμερών, και την ειδοποίηση των αρχών, όποτε εντοπίσει κάποιον «λαθρομετανάστη» να προσπαθεί να εισέλθει στις ΗΠΑ από το Μεξικό.

Τόσο ο «λαθρομετανάστης» πάντως, όσο και ο προνομιούχος καταναλωτής είναι «ίσοι» ως προς την υπαγωγή τους σε εικόνες. Κάτω από το φως της δικτατορίας του εμπορεύματος, ο άνθρωπος δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται όπως κάθε άλλο προϊόν: ως μια εικόνα. Το life-style είναι το όχημα στο οποίο οι υπήκοοι θα συναντηθούν μεταξύ τους, θα κοινωνικοποιηθούν. Ποιος κάνει πως παραξενεύεται από την άνοδο των ηλεκτρονικών «κοινοτήτων», όταν η φτώχεια κάθε «πραγματικής» κοινότητας βγάζει μάτι; Ο καθένας -ούτως ή άλλως- καλείται να δημιουργήσει μια εικόνα για τον εαυτό του, ελκυστική όσο και διάφανη, ευανάγνωστη από τους μηχανισμούς ασφαλείας της δικτατορίας του εμπορεύματος, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται δημοκρατία. Όχι τυχαία, στις μυθολογίες πολλών λαών γίνεται λόγος για μια έκ-πτωση, για την απώλεια της κοινότητας. Πώς από τα πρώτα ουρλιαχτά της επικοινωνίας, φτάνουμε σε έναν κώδικα από εικόνες: λογότυπα, στυλ, μόδες, εμπορεύματα, ιδεολογίες, διαφήμιση. Διαφήμιση. Ότι υπάρχει μέσα στην πόλη είναι διαφήμιση. Του εμπορεύματος και της δικτατορίας του. Μέσα από μια ορθολογική χρήση βιτρινών και ορθών γωνιών τα πάντα καθίστανται προσβάσιμα στο μάτι, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύεται να επέμβουμε στη ροή των εικόνων, να αγγίξουμε οτιδήποτε (Οι κλούβες των ΜΑΤ, και οι ασφαλίτες στις πλατείες και οι σεκιουριτάδες στους ιδιωτικούς-δημόσιους χώρους, έχουν το ρόλο αυτής της προειδοποίησης). Παρίες. Να τι είμαστε. Θεατές. Αποξενωμένοι, ασφυκτιώντας σε σχέσεις που μυρίζουν συνθηκολόγηση. Εξόριστοι, όταν η μόνη κοινότητα που μπορεί πια να συμμετάσχει κανείς είναι η κατανάλωση. Στη δημοκρατία της, ο καθένας είναι ελεύθερος να μιλάει αρκεί να παπαγαλίζει τις προστακτικές του Κεφαλαίου. Την διαφήμιση, με την ευρεία έννοια της λέξης. Τη διαχείριση της μανιο-κατανάλωσης, και μαζί του φόβου, της σύγχυσης, της απομόνωσης. Μια ματιά σε ένα τυπικό δελτίο ειδήσεων θα ήταν κατατοπιστική. Φαίνεται πως στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, δεν είναι η ζήτηση που καθορίζει την παραγωγή, αλλά η διαφήμιση, που καθορίζει και τις δυο. Και όπως ακριβώς η πρέζα, έτσι και η οικονομία εν γένει, αντί να αναβαθμίζει διαρκώς την ποιότητα των εμπορευμάτων, προτιμά να «ρίχνει» τον καταναλωτή. Η ανοσία του απέναντι σε κάθε νέα υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής του είναι ανάλογη της πίστης του (η πίστη είναι η λέξη-κλειδί εδώ) στη διαφήμιση, με την ευρεία έννοια. Όσο περισσότερο πιστεύει κανείς στην απομόνωσή του, τόσο περισσότερο αυτή γίνεται πραγματική. Όσο αποδέχεται τον πιο υποτιμητικό έλεγχο με την παρηγοριά ότι προορίζεται για τους «άλλους», τους ενδεχόμενους παραβάτες (παραβατικούς, μετανάστες, χούλιγκανς, «τρομοκράτες» κ.ο.κ.), τόσο πιο έντονα θα καλείται να αποδεικνύει την αθωότητα του ίδιου, ενώπιον του αρμόδιου κριτή: του Κράτους. Φαύλος κύκλος.

Από αυτό το πλήθος των απομονωμένων ανθρώπων, θα γεννηθεί η κοινότητα που θα δώσει ζωή στο ανθρώπινο ξεπέρασμα – Φρίντριχ Νίτσε

Όσο αδυνατούμε να δράσουμε από κοινού ξανακερδίζοντας τις ζωές μας, τόσο εξωφρενικές ιδέες κερδίζουν έδαφος. Η παλιομοδίτικη πίστη στο θεό και τη μεταθανάτια ζωή, στην ελεύθερη αγορά και τον καταναλωτικό παράδεισο, ή στο σοσιαλιστικό παράδεισο που υπόσχεται το Κόμμα, δίνουν τη θέση τους σ’ ένα αίτημα παλινδρόμησης στον κρατικό παρεμβατισμό, συνεπικουρούμενο από τις ρεφορμιστικές ή ανθρωπιστικές οργανώσεις, ή για τους ακόμη πιο απελπισμένους στην αναμονή μιας επιφοίτησης από εξωγήινα όντα, ή έστω τη λύτρωση μέσω μιας ολοκληρωτικής καταστροφής του πλανήτη. Γιατί όχι; Άλλωστε αυτό το τελευταίο σενάριο αντανακλά και την ίδια την υλική κίνηση του Κεφαλαίου: την απονέκρωση κάθε τι ζωντανού. Όχι ότι περιμέναμε και τίποτα περισσότερο από τους τεχνοκράτες και τους πιστούς του. Στο θάνατο όμως ανακυκλώνεται η ζωή. Αν επιμένουμε να μιλάμε για επανάσταση στις μέρες μας, δεν είναι γιατί επιθυμούμε μια επιβολή επί του εχθρού, με την παλιά έννοια της «κατάληψης των μέσων» (την παλιά ιδέα της αυτοδιαχείρισης των ήδη διαμορφωμένων σχέσεων απαλλαγμένων απλώς από τα σημερινά αφεντικά τους) αλλά την ολοκληρωτική καταστροφή του. Δε φοβόμαστε τα ερείπια, γιατί κουβαλάμε έναν νέο κόσμο μέσα μας. Αναγνωρίζουμε τους συντρόφους μας στις κουβέντες, στους φίλους, σ’ αυτούς που βρισκόμαστε μαζί στη δράση στο δρόμο. Θα ξαναβρούμε το σαμποτάζ, την τέχνη του βανδαλισμού, όχι ως εργαλείο, υποταγμένο σ’ έναν «ανώτερο» σκοπό, αλλά ως παιχνίδι, ως μια παλιά αγάπη, φροντισμένη με τις στοργικές συμβουλές του Εμίλ Αρμάνδ, που έγραφε ότι «η ιδιοκτησία θα καταργηθεί όταν η υπεράσπισή της θα στοιχίζει περισσότερο από τα οφέλη της» και του Μπαλτάσαρ Γκραθιάν: «είναι πάντα εύκολο να πετύχεις ένα πουλί που πετάει σε ευθεία γραμμή». Φτύνουμε λοιπόν τις «κινηματικές» διαδικασίες. Τα νούμερα, οι συνθήκες ηλιοφάνειας και τα τυπικά άλλωστε δεν εξασφαλίζουν ούτε το αποτέλεσμα ούτε τις σχέσεις. Κι όσοι δεν λένε να το μάθουν, ήδη καλούνται να το πληρώσουν ξανά και ξανά… Το σαμποτάζ, ακόμη και από ένα άτομο να διεξάγεται, είναι πάντοτε ταξικό, καθώς το ίδιο το άτομο είναι μέρος ενός ιστού κοινωνικών σχέσεων, και φορέας μιας κοινής συνείδησης. Καθώς καλούμαστε να καταναλώσουμε ολοένα και πιο υπερτιμημένα τα άχρηστα προϊόντα που παράγουμε, η καταπίεση δεν μπορεί εδράζει πια αποκλειστικά στους χώρους εργασίας αλλά αποικιοποιεί ολόκληρο το 24ωρο. Έτσι οι ενέργειές μας κάθε άλλο παρά συμβολικές είναι: δεν αναπαριστούν ένα φανταστικό πρότυπο για την μελλοντική επανάσταση, αλλά επιβάλλονται με τη βία τους στην υλική πραγματικότητα, δημιουργώντας «ζημιές», μα πάνω απ’ όλα δημιουργώντας πιθανότητες. Έρχονται να ενωθούν, με μια χαοτική δραστηριότητα μυριάδων άλλων που λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά φράσσουν τις αρτηρίες του συστήματος. Προφανώς, κάνουμε λόγο για ενέργειες παράνομες, όπως είναι κάθε ουσιαστική κριτική στον εμπορευματικό πολιτισμό, από μια αφισοκόλληση μέχρι μια κατάληψη, μια διαδήλωση, μια ζημιά στο εργοστάσιο, ή, ή… Καθώς αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως υποκείμενα της Ιστορίας και όχι υπηκόους, δεν αποδεχόμαστε το σύστημα να ορίσει ποιες ενέργειες εναντίον του είναι αποδεκτές ή όχι. Τα μέσα όσων φιλοδοξούν να παίξουν με την Εξέγερση είναι αυστηρά δική τους επιλογή, στον πλούτο των οποίων έγκειται και η κοινή μας δύναμη. Πρέπει όμως πάντα να έχουμε υπόψη ότι μεγαλύτερη βία δε σημαίνει και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση. Θα πρέπει λοιπόν να επεξεργαστούμε μια στρατηγική, που αφενός θα εμπεριέχει την ελάχιστη έκθεση στην καταστολή, κι αφετέρου την μέγιστη αποτελεσματικότητα. Θα κινηθούμε τελικά, τόσο «συνομωτικά» όσο και «δημόσια», ανοίγοντας το θέμα σε έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων που θα βρίσκονται σε μια τακτική συνέλευση, σπάζοντας κάμερες αλλά και γράφοντας συνθήματα, μοιράζοντας κείμενα. Τη στιγμή που σαμποτάρουμε μια κάμερα παρακολούθησης, απελευθερώνουμε προσωρινά έναν χώρο από την εξουσία του συστήματος, χώρο μη-στατικό, που αντιστοιχεί με τη δύναμή μας στο δρόμο, τη δυνατότητα καταρχήν να υπερασπιστούμε σε φυσικό επίπεδο την κίνησή μας. Αρνούμαστε την επιτήρηση, τόσο όσον αφορά εμάς, όσο και για τον καθένα. Είναι ένα είδους «δώρο». Αυτό που μας ενδιαφέρει, δεν είναι να πειστεί για το δίκιο της υπόθεσης ένα αμέτοχο κοινό, όσο παραμένει τέτοιο, αλλά να ψηλαφίσουμε τις ήδη υπάρχουσες αρνήσεις, να δημιουργήσουμε ανάμεσά τους τις συνθήκες για τη γενίκευση της επίθεσης σ’ αυτόν το γηρασμένο κόσμο. Δεν υποκαθιστούμε μια ούτως ή άλλως ανύπαρκτη μαζική δράση, αλλά δεν είμαστε πρόθυμοι να κάτσουμε στ αυγά μας μέχρι να εμφανιστεί. Την δημιουργούμε εδώ και τώρα στις γειτονιές μας και τους χώρους που κινούμαστε πλουτίζοντας, υποστηρίζοντας και συνδιαμορφώνοντας την χαοτική κριτική του προλεταριάτου, όπως καταγράφεται σε τοίχους, κατεβασμένες βιτρίνες, και χιλιόμετρα φιλμ καμερών ασφαλείας! Στη σκιά των μμε και στη θέρμη του στόμα-με-στόμα, το σαμποτάζ προσκρούει στην υπάρχουσα κοινωνική οργάνωση και στις κατεστημένες αξίες. Η φύση του είναι ο προβληματισμός. Δεν αποτελεί την επίλυση ενός προβλήματος, αλλά την αποκάλυψη μιας πιθανότητας, είναι ταυτόχρονα μια απάντηση και μια ερώτηση. Αναδεικνύει τις νέες δυνατότητες ζωής και ταυτόχρονα τα στοιχεία μιας εποχής που καθίστανται μη-ανεκτά. Ας περάσουμε στη δράση λοιπόν. Και τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν τον άρρωστο κόσμο και τους κομπογιαννίτες τσαρλατάνους του!

Το αρχέτυπο στοιχείο του παιχνιδιού βρίσκεται λοιπόν παντελώς σχεδόν κρυμμένο πίσω από πολιτισμικά φαινόμενα. Αλλά σε κάθε στιγμή, ακόμη και σ’ ένα πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το «ένστικτο» του παιχνιδιού μπορεί να ανακτήσει όλη την ισχύ του, βυθίζοντας το άτομο και τη μάζα στη μέθη ενός απέραντου παιχνιδιού. – Γιόχαν Χουιζίνγκα (Homo Ludens – Ο άνθρωπος και το παιχνίδι).

Το ίδιο το εξεγερτικό παιχνίδι δεν μπορεί να είναι παρά η οργάνωση μιας προλεταριακής δικτατορίας στο δρόμο, στη συνεκτικότερη και πιο πλούσια μορφή της. Κάθε μία από τις υπάρχουσες πολιτικές οργανώσεις δε θα μπορούσε παρά να το προδίδει απόλυτα. Ακόμα κι όταν οι μιλιτάντες τους καταφεύγουν σε εντυπωσιακές ενέργειες, κατεβάσματα καμερών ή μισο-στημένες αντιπαραθέσεις με τις «δυνάμεις της τάξης», δεν υπάρχει εκεί τίποτα το αυθεντικά παιγνιώδες, δηλαδή επαναστατικό. Ανάλογες μαζοχιστικές ασκήσεις αυτό-προβολής, βασισμένες στην μιζέρια της αυτουθυσίας «για το κοινό καλό» και μια μάτσο επίδειξη ισχύος με κριτή και αβανταδόρο τις τηλεοπτικές κάμερες, δε στοχεύει παρά στην αφαίμαξη των πιο θερμόαιμων στοιχείων της νεολαίας για τη στελέχωση της εκάστοτε οργάνωσης. Κάθε τέτοια κίνηση είναι διαμετρικά αντίθετη στην επαναστατική αντίληψη της πραγματικότητας: Δεν αποτελεί παρά μια ιδεολογική καταβολάδα της θρησκείας προς χρήση των γραφειοκρατιών του «χώρου», για τη δικαιολόγηση της εξουσίας τους.

Αντίθετα, στη δράση μας, αποφύγαμε ως ο διάολος το λιβάνι κάθε τέτοιο ενδεχόμενο αντιπαράθεσης, μιας και θα ήταν καταστροφική για τον σκοπό μας, που δεν ήταν η ανακήρυξή μας σε εξαιρετικά μάγκες ή έστω θύματα της κρατικής καταστολής, αλλά το ίδιο το σαμποτάζ. Στρατηγική μας παρέμενε ο αποπροσανατολισμός του εχθρού, η μη-προβλεψιμότητα, η πρωτοβουλία κινήσεων. Όσο περισσότερο μένουμε αόρατοι, τόσο πιο βαθιά μπορούμε να προχωρήσουμε στην καρδιά της καταστροφής. Παράλληλα, τόσο περισσότερο διαδίδονται οι τακτικές και τα μέσα στην απλότητά τους, ακηδεμόνευτα ώστε να μπορεί να τα οικειοποιηθεί ο καθένας και η καθεμιά χωρίς να νιώθουν μαλάκες ή υποστηρικτές (δηλαδή μαλάκες).

Κάπως έτσι, λίγο πριν το ξημέρωμα της 27ης Σεπτέμβρη, μια πενταμελής παρέα συναντιόμαστε σ’ ένα στενό της Ναυαρίνου. Χαμόγελα, μια ματιά στα εργαλεία: ένα στειλιάρι, 2 κουτιά μπογιές, φυλλάδια που να ενημερώνουν για τη δράση στη γειτονιά, όλα άπιαστα. Ο στάνταρ εξοπλισμός για τις δράσεις που θα ακολουθήσουν. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούγεται το πρώτο κράατς! Με το δεύτερο η κάμερα έχει ξηλωθεί, οι μπογιές πετάγονται, στο φεύγα και τα φυλλάδια. Κάπως έτσι τελικά στήσαμε εμείς την έκπληξη στα φοροτεχνικά της ASPIS, και πράγματι γελάσαμε πολύ. Μέσα σε μια βδομάδα, η διεύθυνση αφαίρεσε την κάμερα (που εντωμεταξύ κοσμούσε το κατάστημα κρεμάμενη σπασμένη μαζί με τις μπογιές), και τελικά πρόσθεσε και ρολά για τα βράδυα!
Σαμποτάροντας τις κάμερες ελέγχου, ανοίγουμε πεδία για νέες μορφές ζωής και δράσης, στην καρδιά της πόλης που ασταμάτητα μετασχηματίζει το Κεφάλαιο για λογαριασμό του. Κάθε γειτονιά, ένας μικρός εμφύλιος! Αναγκάζουμε τον εχθρό να εκτεθεί, να αποκαλύψει την ενότητά του, τις άμυνες, τα αδύναμα σημεία του….

Μερικά βράδια αργότερα θα ‘ρθει η σειρά του Βιβλιοστόκ. 3 από μας κατεβάζουμε την κάμερα που έβλεπε στο πεζοδρόμιο της Π. Ιωακείμ μπροστά από το «ψαγμένο» κι «εναλλακτικό» βιβλιοπωλείο. Ταυτόχρονα (γύρω στις 2 την νύχτα δηλαδή) οι φίλοι μας σπάνε την κάμερα του «Αιμίλιου», μικρού διαμετρήματος αφεντικού στην Ολύμπου, μάλλον καχύποπτου απέναντι στον κόσμο –μετανάστες και ραντεβουδάκια- που άραζε στο παρκάκι μπροστά απ’ το μαγαζί του. Ωστόσο, η κάμερα δε θα ξηλωθεί εντελώς, και την επόμενη μέρα θα ξαναμπεί στη θέση της –άγνωστο κατά πόσο λειτουργούσε ή όχι, μικρή σημασία έχει. Μας αναγκάζει πάντως να ασχοληθούμε ξανά μαζί του, οπότε αυτή τη φορά φέρνουμε και μπογιές, ενώ ξηλώνουμε την κάμερα και την παίρνουμε μαζί μας -όμηρο. Τελικά συμμαζεύτηκε….
Και μετά, στις 10 Φλεβάρη κάτω από την Τσιμισκή, να «λερώνουμε» με τις αφίσες μας τη πρόσοψη ευφάνταστου μαγαζάτορα που στόλισε τη βιτρίνα του με κάμερα και οθόνη, για να βλέπουμε τις κινήσεις μας και να χαζογελάμε. Και πάνω στην Εγνατία τα χαράματα, ντυμένοι «εργατικά» (φόρμες, κράνη) να ξεβιδώνουμε άλλη μια πάνω σε σκάλα, χαμογελώντας σε αγουροξυπνημένους οδηγούς. Και ποιος να πρωτοθυμηθεί τα μικρά καθημερινά σαμποτάζ καμερών από τράπεζες, σε σούπερ-μάρκετ και καταστήματα, και, και, και…

Οι δράσεις δεν μιλούν από μόνες τους. Έπρεπε να μιλήσουμε, στο βαθμό που μας αφορά, όπως διαμορφώνεται από τη συμμετοχή μας στα σαμποτάζ ιδιωτικών καμερών, και μιλήσαμε. Οι δράσεις δεν μας ανήκουν. Είναι στα χέρια του προλεταριάτου γενικά, να κρίνει, να οικειοποιηθεί και να ξεπεράσει τις ασκήσεις ύφους που προτείνουμε, και των παραληπτών του κειμένου ειδικά, να στηρίξουν τις δράσεις, καταρχήν διαδίδοντας το κείμενο με όποιο τρόπο θέλουν, ή ακόμα καλύτερα γράφοντας δικά τους πιο όμορφα και συνεκτικά, και με περισσότερα «τεκμήρια», και οργανώνοντας το βίαιο εξεγερτικό παιχνίδι, μακριά κι απέναντι από τους ιδεολόγους και τις οργανώσεις τους, μέσα από τις ήδη υπάρχουσες προλεταριακές αρνήσεις της εποχής μας, σ’ αυτό που μας ενώνει: την επίθεση. Ως την Αταξική Κοινωνία!

ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΣΑΜΠΟΤΕΡΣ!

Για την Εξέγερση του Brixton

Για τα μπάχαλα στο Notting Hill 1958, 1976, 2008…

μικρή εισαγωγή: Μετά το ’50, πλήθος μεταναστών από τα νησιά της Καραϊβικής κατέφτασαν στη Βρετανία, πλημμυρίζοντας τους δρόμους γειτονιών του Λονδίνου (μετά από κάλεσμα της “μητέρας πατρίδας” που είχε στο μεταξύ ξεκληρίσει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης της στον πόλεμο, πάνω από 100.000 εγκαταστάθηκαν εδώ μέχρι το 1961) και συχνά κεντρίζοντας τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά του ντόπιου στοιχείου. Δεν ήταν σπάνιες οι επιθέσεις σε μεμονωμένους μαύρους από φασιστικές ομάδες ή ακόμα και παρέες teddy-boys (κωλοπαιδαρίστικη υποκουλτούρα της εποχής και πιθανόν η πρώτη στιγμή που ένα νεολαιίστικο υποκείμενο εισβάλλει στο προσκήνιο συνειδητά ως όχημα της ανταλακτικής αξίας, ως καταναλωτές στυλ δηλαδή. Τα επόμενα χρόνια οι καυγάδες με τους punks θα μείνουν ιστορικοί, στα πλαίσια πάντα των υποκουλτούρων του δρόμου). Το καλοκαίρι του 1958 (στο μεταξύ η βιομηχανική ανάπτυξη του μεταπολέμου είχε ξεφουσκώσει ολότελα) οι επιθέσεις συμμοριών λευκών σε μαύρους θα ενταθούν με την ανοχή της αστυνομίας (σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2002), οδηγώντας στο πολυήμερο ξέσπασμα της μαύρης νεολαίας του Notting Hill, που θα καταστείλει τελικά η Metropolitan Police με εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις. Προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οργανώνεται έκτοτε το ετήσιο καρναβάλι του Notting Hill από την Claudia Jones (αναγνωρισμένη περσόνα του φεμινιστικού και του μαύρου κινήματος και στελεχάρα του κομμουνιστικού κόμματος, με λίγα λόγια επαναφομιώτρια πρώτου βεληνεκούς). Και πράγματι, με την “πρόσκληση” στην περιοχή του επίσημου κράτους (μέσω του καρναβαλιού και άλλων διορθωτικών μέτρων-7 χρόνια αργότερα θα ψηφιστεί η πρώτη Race Relations Act που ποινικοποιούσε τις ρατσιστικές επιθέσεις ως αντιστάθμισμα στον νόμο του ’62 για τον έλεγχο και περιορισμό των μεταναστών, με λίγα λόγια η σύγκρουση πλέον ρυθμίζεται σε κεντρικό επίπεδο, ενώ το ίδιο το Notting Hill θα μετατραπεί από γκέττο της εργατικής τάξης σε μια τρέντυ και “ασφαλή” γειτονιά) οι φασιστικές συμμορίες παραχωρούν τη θέση τους σ’ έναν επαγγελματία επιτέλους: Τα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν η Metropolitan Police αναλαμβάνει τον έλεγχο των δρόμων και μαζί την υποτίμηση και την τρομοκράτηση του αφρο-καραιβικού πληθυσμού. Το επόμενο ξέσπασμα δε θα αργήσει, και στα 1976 με την λήξη του καρναβαλιού ομάδες μαύρων νεολαίων επιτίθενται σε μπάτσους που είχαν μόλις συλλάβει βίαια έναν πορτοφολά. Οι οδομαχίες επεκτείνονται και οι μπάτσοι μετράνε πάνω από 100 τραυματίες. Στις συγκρούσεις συμμετέχουν και δυο μετέπειτα γνωστά μέλη των The Clash, οι Paul Simonon και Joe Strummer, ενώ το τραγούδι τους White Riot αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτά τα γεγονότα. Τα κείμενα που ακολουθούν δίνουν καλά το πνεύμα της εποχής. Ας σημειωθεί ότι στα 2008 ανάλογες ταραχές ξέσπασαν και πάλι μετά το καρναβάλι του Notting Hill, αν και αυτή τη φορά πιο περιορισμένες σε έκταση και σε συμμετοχή, οι μηχανισμοί της αφομοίωσης πλέον δουλεύουν ρολόι, κι έτσι “αυτές οι ταραχές ήταν απλά βίτσιο ορισμένων παιδιών, που προφανώς έχουν ανάλογη συμπεριφορά κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο σήμερα, και δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες του ’70 που είχαν ένα ταξικό περιεχόμενο”-από συνέντευξη ενός παρευρισκομένου στην τηλεόραση, ή κι αντίστροφα (προσοχή στο ρόλο που παίζει η αντιπαραβολή με το παλιό, εξιλεωμένο πλέον γεγονός, στην απαξίωση του σημερινού).

Πηγές: en.wikipedia.org, www.geocities.com/londonriots, www.libcom.org

1958: Ένα μικρό χρονικό:

Οι επιθέσεις ξέσπασαν πρώτα στο Nottingham, όπου πάνω από 1.000 λευκοί προκάλεσαν βανδαλισμούς γύρω από την περιοχή της St Ann, εξοργισμένοι στη θέα ενός μαύρου άνδρα να έχει πιάσει κουβέντα με μια λευκή γυναίκα σε μια παμπ. Το επόμενο σαββατοκύριακο οι επιθέσεις μεταφέρονται προς το Notting Hill. Στις 30 Αυγούστου, η σουηδή Majbritt Morrison, δέχεται επίθεση από μια συμμορία λευκών νέων, επειδή ήταν παντρεμένη με έναν τζαμαϊκανό “Nigger lover! Kill her!” Ενώ την ίδια νύχτα πάνω από 400 άτομα συμμετείχαν σε ένα “nigger hunt” (κυνήγι αράπηδων) επιτιθέμενοι σε μαύρους στο δρόμο, ενώ έριχναν πέτρες και μολότοφ μέσα σε παράθυρα σπιτιών μαύρων, με τη διακριτική ανοχή της αστυνομίας. Οι μαύροι και ορισμένοι λευκοί αντιφασίστες για πρώτη φορά απαντούν ανοιχτά στις προκλήσεις. Οι μάχες κρατούν για πέντε μερόνυχτα.

Την επόμενη χρονιά ένας μαύρος ξυλουργός απ’ την Αντίγκουα, ο Kelso Cochrane, θα μαχαιρωθεί από μια συμμορία νεαρών λευκών στην Notting Hill Gate. Η αστυνομία κάνει λόγο για “απόπειρα κλοπής” ως το μόνο κίνητρο, αποφεύγοντας κάθε υπόνοια για ρατσιστικό κίνητρο. Πάνω από 1.200 μαύροι και λευκοί θα παραβρεθούν στην κηδεία του Cochrane.

Αναμνήσεις από τις μάχες με ρατσιστές και φασίστες, του Baker Baron
κατοίκου της περιοχής και πρώην στρατιωτικού της RAF (βασιλική στρατιωτική αεροπορία) για τέσσερα χρόνια (από τα 15 του). Στη συνέχεια ο Baker επέστρεψε στο Λονδίνο, έπιασε δουλειά στους σιδηροδρόμους και συμμετείχε ενεργά στο αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές του δυτικού Λονδίνου.

“Ο Mosley προσπάθησε να υποδαυλίσει μια αντιπαράθεση μεταξύ λευκών και μαύρων μιας και ο σκοπός του ήταν να διώξει τους μαύρους από το βόρειο Kensington, να τους πετάξει έξω από τις ακτές της Αγγλίας. Δεν συμφωνούσα με κάτι τέτοιο, αν και είχα γυρίσει κι εγώ στην πατρίδα… Ο Mosley ξεκίνησε μια ολόκληρη εκστρατεία μίσους, οι υποστηρικτές του, οι Teddy Boys έτρεχαν πάνω-κάτω με αλυσίδες μοτοσυκλετών φωνάζοντας Keep Britain White-κρατήστε τη βρετανία λευκή. Τριγυρίζαν σε ομάδες ψάχνοντας για κάποιον έγχρωμο να δείρουν, να επιτεθούν, να εκφοβίσουν τους έγχρωμους άνδρες και γυναίκες, τριγύριζαν κλωτσώντας τους και δέρνοντάς τους.

Λοιπόν, οι μαύροι, ήταν τόσο τρομοκρατημένοι εκείνη την εποχή που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους, δεν τολμούσαν να βγουν, δεν τολμούσαν να περπατήσουν στα δρομάκια της Portobello Road. Έτσι αποφασίσαμε να σχηματίσουμε μια αμυντική δύναμη για να πολεμήσουμε αυτή τη συμπεριφορά και το κάναμε. Οργανώσαμε μια ομάδα για να συνοδεύουμε σπίτι του κάθε έγχρωμο όπου κι αν έμενε στην περιοχή. Δεν ήταν ότι θα βγαίναμε από το σπίτι μας να πάμε να χτυπήσουμε κάποιον, αλλά, αν χτυπούσες το σπίτι μας θα σε βρίσκαμε, αυτός ήταν ο τύπος της ομάδας κρούσης μας. Μας πληροφορούσαν ότι ήταν να έρθει κανείς και πάντοτε φυλάγαμε τα αρχηγεία μας.

Όταν μας είπαν ότι έρχονται να μας χτυπήσουν εκείνη την νύχτα βγήκα στους δρόμους και είπα σε όλον τον κόσμο που έμενε στην περιοχή να φυλάγεται εκείνο το βράδυ. Είπα στις γυναίκες να κρατήσουν γλάστρες, κατσαρόλες με καυτό νερό να βράζει, να βρουν λίγη καυστική σόδα κι αν προσπαθούσε κανείς να παραβιάσει την πόρτα τους να του τα αδειάσουν στη μούρη. Όσο για τους άνδρες, ημασταν που λέτε οπλισμένοι. Στη διάρκεια της μέρας έβγαιναν κι έπαιρναν το γάλα τους, ότι μπορούσαν να βρουν, και τα υλικά για κοκτέιλ μολότοφ. Μην νομίζετε, είχαμε σιδερόβεργες, ματσέτες, είχαμε απ’ όλα τα όπλα, είχαμε όπλα, είχαμε πιστόλια.

Προετοιμαζόμασταν στα αρχηγεία για την επίθεση. Είχαμε δικούς μας ανθρώπους στην ταράτσα που τους περίμεναν, εγώ στεκόμουν στο δεύτερο όροφο με σβησμένα τα φώτα, σαν καρτέρι, όταν είδα ένα σωρό κόσμο από μακριά. Παρατηρούσα τη συμπεριφορά του όχλου πίσω από τις κουρτίνες, έλεγαν “Πάμε να κάψουμε τους αράπηδες, πάμε να τους λιντσάρουμε”. Τότε έδωσα εντολή να ανοίξουν οι πόρτες και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν. Ήμουν πρώην στρατιωτικός, ήξερα από ανταρτοπόλεμο, ήξερα τα πάντα για το παιχνίδι τους και ήταν πολύ, πολύ αποτελεσματικό.

Είπα “Ρίχτε τους τις βόμβες”. Όταν είδαν τις μολότοφ να τους έρχονται πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν. Ήταν πολύ τρομακτικά εκείνη την νύχτα, ήμασταν αποφασισμένοι να πολεμήσουμε με όλα τα μέσα, όλα τα όπλα, οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε για την ελευθερία μας. Δεν επρόκειτο να τους περιμένουμε σαν αρρωστιάρικα σκυλιά που αργοπεθαίνουν. Και τελικά δούλεψε, ρίξαμε στον Sir Oswald Μosley και στους teddy boys του ένα τέτοιο βρωμόξυλο που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ στο Notting Hill. Ένα πράγμα ξέρω, το επόμενο μεσημέρι βγήκαμε στους δρόμους και περπατούσαμε ελεύθεροι γιατί ήξεραν ότι δε θα ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές ξανά.

1976: Σχετικό βίντεο:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YTSuCeKBnCc&hl=en_US&fs=1&]

Ένας απολογισμός των ταραχών

…στο δημοφιλές καρναβάλι του Δυτικού Λονδίνου που εκπυρσοκροτήθηκαν από την αστυνομική αυθαιρεσία και το κύμα συλλήψεων νεαρών μαύρων παρευρισκομένων. Αν τις δούμε συνολικά, μαζί με τις ταραχές στο Broadwater Farm και το Brixton στα 1981 σηματοδοτούν μια τομή στις μεθόδους αστυνόμευσης στην πρωτεύουσα.

Το 1976 ωστόσο, οι εκδηλώσεις διακόπηκαν την τελευταία μέρα. Νεαροί μαύροι που παρενοχλούνταν από αστυνομικούς η παρουσία των οποίων αριθμούσε 1.600 άτομα, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους ενάντια στις προληπτικές συλλήψεις των μπάτσων. Γύρω στις 5 το απόγευμα ξέσπασαν συγκρούσεις, που απλώθηκαν σε ολόκληρο το Ladbroke Grove και κράτησαν μέχρι την νύχτα. Πάνω από 300 μπάτσοι τραυματίστηκαν, 35 οχήματα της αστυνομίας καταστράφηκαν, αρκετά μαγαζιά λεηλατήθηκαν και 60 άνθρωποι συνελήφθησαν.

Αυτή είναι μια προσπάθεια να δούμε πέρα από τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν στα μίντια. Η τεράστια αστυνομική παρουσία “δικαιολογήθηκε” με σκιώδεις ισχυρισμούς για δραματική αύξηση του μικρο-εγκλήματος από νεαρούς μαύρους μέσα στο πλήθος. Όμως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί δικαιολογία για την μαζική αστυνομική παρουσία. Οι νεαροί μαύροι, άνθρωποι με καλή μνήμη, γνωρίζουν ότι η αστυνομία βρισκόταν εκεί με μόνο σκοπό την τρομοκράτησή τους. Η μαζικές συλλήψεις νεαρών μαύρων ήταν (και είναι ακόμη) τόσο κοινότυπες και η αστυνομία τόσο μισητή, που οι αστυνομικές δυνάμεις ολόκληρης της χώρας είχαν λιγότερους από 20αριά μαύρους αστυνομικούς. Περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων μόνο στο Λονδίνο, οι 9 του Mangrove, 4 του Metro, 4 του Oval, 3 του Brockwell Park, 7 του Swan Disco, 12 του Cricklewood, 10 του Stockwell, περιπτώσεις που συμπεριλαμβάνουν σκευωρίες και αστυνομική κακοποίηση, είναι ακραίες περιπτώσεις της παρενόχλησης που υφίστανται οι νεαροί μαύροι. Μεμονωμένα περιστατικά, τυχαίες εξακριβώσεις στοιχείων και αστυνομικοί ξυλοδαρμοί πρέπει να ξεπερνούν τις δεκάδες χιλιάδες. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα του πόσοι αστυνομικοί θα έπρεπε να είναι εκεί, αυτό είναι ένα ερώτημα για τις λογομαχίες των φιλελεύθερων, το πραγματικό ερώτημα είναι: Τί δουλειά είχε η αστυνομία εκεί; Μόνο οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο καρναβάλι μπορούν να το απαντήσουν αυτό. Οποιοσδήποτε συμμετείχε στην εκδήλωση θα πρεπε να προσβληθεί από τη θάλασσα αστυνομικών κρανών και στολών, όπως και να χει επρόκειτο για ένα καρναβάλι κι όχι μια πολιτική διαδήλωση.

Ας ρίξουμε μια ματιά τώρα στις οδομαχίες. Οι πραγματικές συγκρούσεις ήταν οι πιο δυναμικές και ανεξέλεγκτες οδομαχίες στη Βρετανία από τις ταραχές της Cable Street του 1936. Ποιός κέρδισε; Από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων φαίνεται σαν να πήραν οι μπάτσοι ένα καλό μάθημα. Οι μάχες που μαίνονταν εκείνη την ημέρα δεν έμοιαζαν με τις κλασσικές αντιπαραθέσεις αστυνομίας Vs αριστερών, αλλά μάλλων περισσότερο με τις οδομαχίες της Falls Road των αρχών του ’70. Οι μπάτσοι σωριάζονταν σαν κορίνες από καταιγισμούς τούβλων και μπουκαλιών (οι γειτονικές οικοδομές παρείχαν άπλετα πολεμοφόδια). Τα χτυπήματα με ρόπαλο δεν μπορούσαν να κάμψουν αποτελεσματικά τον ενθουσιασμό των ταραξιών καθώς έπαιρναν την εκδίκησή τους από την αστυνομία για χρόνια κακοποίησης. Παρά το ότι η απόπειρα να υψωθούν οδοφράγματα δεν τελεσφόρησε, το φλογερό μίσος και η κινητικότητα των ταραξιών μαζί με το συνεχή καταιγισμό πετρών κατάφερε την υποχώρηση της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί δεν είχαν εξοπλισμό αστικών ταραχών, όπως ασπίδες, κι έπρεπε να πάρουν καπάκια από σκουπιδοτενεκέδες και πινακίδες του δρόμου για να προστατευτούν, ενώ προσπάθησαν ακόμα και να χτυπήσουν το πλήθος με τα οχήματά τους, πατώντας κόρνες, αλλά ήταν τόσο έντονος ο πετροπόλεμος που οι μπάτσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αρκετά απ’ αυτά, τα οποία πυρπολήθηκαν και αρκετά έγιναν στάχτη. Το παιχνίδι ήταν στα χέρια της νεολαίας μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν οι ταραχοποιοί αποσύρθηκαν.

Την επόμενη μέρα, μαθεύτηκε ότι αρκετά μαγαζιά είχαν λεηλατηθεί, αλλά αυτό ήταν μια απλή παρενέργεια, στην οποία συμμετείχαν εξίσου λευκοί και μαύροι. Οι περισσότεροι από τον κόσμο που είχε βρεθεί εκεί προσπαθούσαν είτε να βρουν μια διέξοδο από το πεδίο των ταραχών είτε πολεμούσαν τους μπάτσους. Οι εγκαταστάσεις κάτω από το Portobello δεν λεηλατήθηκαν, αλλά σπάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον μεγάλο αριθμό αστυνομικών της μισητής Transport Police που τραυματίστηκαν και πυρπολήθηκαν τα οχήματά τους. (H Transport Police παραδοσιακά συμμετείχε σε ξυλοδαρμούς και σκευωρίες εις βάρος νεαρών μαύρων ιδιαίτερα στο νότιο Λονδίνο). Η Special Patrol Group φαίνεται να προκάλεσε τους περισσότερους τραυματισμούς, χτυπώντας τυχαία -κατά κύριο λόγο- μέσα στο πλήθος, βοηθώντας έτσι την εξάπλωση των ταραχών, αλλά η κανονική αστυνομία ήταν αποφασισμένη να πάρει την κατάσταση υπό τον έλεγχό της. Οι γέφυρες του Τάμεση αποκλείστηκαν από την αστυνομία και αμάξια με νεαρούς μαύρους μέσα δεν αφήνονταν να προσεγγίσουν. Ήταν όμως αργά, μιας και μαύροι από ολόκληρο το Λονδίνο, και ίσως ολόκληρη τη χώρα βρίσκονταν ήδη στο Notting Hill.

Οι ταραχές του Notting Hill ήταν μια συλλογική απάντηση της νεολαιίστικης μαύρης κοινότητας στα χρόνια αστυνομικής καταπίεσης. Δεν είχαν φυλετικό περιεχόμενο αλλά αντι-αστυνομικό, καθώς συμμετείχαν εκτός από τους (συχνά) άνεργους, ή από κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, νεαρούς μαύρους, οι άνθρωποι από τον πάτο του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος. Δυο βδομάδες αργότερα στο Birmingham 300 νεαροί από τις δυτικές ινδίες συγκεντρώθηκαν στο δημαρχείο μετά τη σύλληψη ενός νέου για την κλοπή ενός σταχτοδοχείου. Μερικές μέρες αργότερα 50 πιτσιρικάδες επιτεθηκαν με πέτρες εναντίον ενός αστυνομικού τμήματος μετά από μερικές συλλήψεις, ενώ δεν κατορθώθηκε να τους απωθήσουν παρά μόνο το επόμενο πρωί. Φαίνεται ότι ανάλογα περιστατικά θα γίνονται όλο και πιο συχνά, πιθανώς να διαχέονται και σε άλλα τμήματα του πληθυσμού που δυσανασχετούν. Το Notting Hill ήταν μόνο η αρχή.

Πηγή: εφημερίδα Anarchy του 1976

Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)

“Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα” (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)

“Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ” (από άρθρο στην christianvoice.org)

“Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών” πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. “Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;”.
“Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά” δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. “Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα”. Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ’ τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.
Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.
Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!
Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά “καθαροί”. Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ’ ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)

Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις “διαμαρτυρίες” και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως “τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί”. (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.
Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ’ έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη…

Rebelmouse: μια συζήτηση

Το κείμενο παρακάτω αποτελείται από αποσπάσματα από μια συζήτηση με τον RebelMouse που βρίσκεται πίσω από το site www.inventati.org/anarhizam, αναρχικό από τη Σερβία σε «περιπλάνηση» στη βόρεια Ευρώπη (Οι φωτογραφίες από τις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη). To know us better…

Λοιπόν, έχω αφήσει τη Σερβία από τα τέλη του 2005. Θα μπορούσα να βρω δεκάδες λόγους (η διαμέλιση της Γιουγκοσλαβίας άφησε πίσω της μπόλικη φτώχια και μηδαμινό μέλλον), όμως ο ισχυρότερος λόγος είναι μάλλον ο ένας χρόνος φυλακής στον οποίο καταδικάστηκα τον Οκτώβρη του 2005, για παράνομη μεταφορά από τα σύνορα 4 γραμμαρίων κάνναβης. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράνομο, καθώς οι παράνομοι είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει αυτόν τον «κλάδο» από παιδιά, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μου με έσπρωξαν κατά καιρούς στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσω. Τις μέρες του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ήμουν στα 17, οι γονείς δούλευαν σε ένα εργοστάσιο για κάπου 1 ευρώ τον μήνα, οπότε άρχισα τις μπούκες σε μερικά «κυριλέ» σπίτια προκειμένου να εξασφαλίσω κάποια χρήματα για φαγητό και για έξοδα του σχολείου. Τώρα, γυρνώντας στα 30 μου βλέπω ότι είναι πια πολύ αργά και ούτως ή άλλως χωρίς νόημα να ψάξω για «μια καλή δουλειά», οπότε πρέπει να δράσω μόνος μου ώστε να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Μόνο έτσι μπορώ να απελευθερώσω το μυαλό μου από την μέριμνα των χρημάτων, του σπιτιού, του φαγητού… Θα βρεθώ με τον αναρχισμό (κι αργότερα με αναρχικούς) γύρω στο 2001. Τα επόμενα 2-3 χρόνια συμμετέχουμε σε διάφορες δράσεις: διαδηλώσεις (αποκλεισμούς πρεσβειών, των McDonalds κλπ), στήνουμε την εφημερίδα «Άμεση Δράση»… Το καλοκαίρι του 2003 μένω άστεγος και τον επόμενο χρόνο μαζί με άλλους ακτιβιστές περνάμε στην κατάληψη ενός σπιτιού. Από το καλοκαίρι του 2004 χάνω τις επαφές μου, μετά από 3 μήνες στη Γερμανία, όπου έμενα κυρίως σε εγκαταλελειμμένα σπίτια στο Βερολίνο (δεν έβρισκα να κοιμηθώ στις καταλήψεις των εγωκεντρικών γερμανών). Εκεί συμμετέχω στις κινητοποιήσεις των απόρων (ενάντια στην κοινωνική μεταρρύθμιση Hartz IV), για να συλληφθώ τελικά στη Βασιλεία τον Οκτώβρη του 2004 και να περάσω 5 μήνες σε κέντρο απέλασης μεταναστών. Θα μας στείλουν τελικά αεροπορικά στη Σερβία με συνοδεία μπάτσων, όπου μένω προφυλακισμένος άλλους 2 μήνες, ενώ καταδικάζομαι σε ένα ακόμη έτος φυλάκισης. Αποφασίζω να το σκάσω ξανά προς τη Δύση.

Έτσι περνάω τα σύνορα (Σερβίας-Ουγγαρίας, Ουγγαρίας-Αυστρίας), μόνος μου, χωρίς χαρτιά, το Δεκέμβρη του 2005. Είχα χρήματα για τα τραίνα μέχρι το Σάλτσμπουργκ κι από κει θα συνέχιζα μέχρι τη Βασίλεια χωρίς χρήματα. Ήθελα να πάω στη Βασίλεια για να εκδικηθώ το δικαστή, ήμουν έτοιμος να τον κοπανήσω μέχρι θανάτου με ένα ξύλο που είχα αλλά τελικά σκέφτηκα πως δεν είμαι και τόσο βίαιος άνθρωπος, οπότε του τη χάρισα (τουλάχιστον μέχρι να βρω κανα πιστόλι!)… Η αδυναμία μου και η παθητικότητά μου να τον αφήσω να συνεχίσει τις βρωμοδουλειές του με γέμισαν απογοήτευση, πάντως κάθε μελλοντική τιμωρία του θα είναι εν μέρει και δική μου ευθύνη. Έμαθα πως λίγες μέρες μετά, είχε καταδικάσει μια ακτιβίστρια γιατί ενόχλησε κάτι μπάτσους που έλεγχαν αφρικανούς μετανάστες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν είμαστε παθητικοί, τους αφήνουμε να μας χτυπάνε χωρίς να παίζει πρόβλημα. Ελπίζω λοιπόν μια μέρα να βρω εκείνο το MP5K. Πολλά απ’ τα κοπρόσκυλα της κυρίαρχης τάξης θα κόψουν τότε. Τέλος πάντων, μένω σε μια κατάληψη της Βασιλείας για 2 μήνες, και ταξιδεύω άλλους 2 μήνες στην Ε.Ε. χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό. Στη Βασίλεια, δεν περίμενα τίποτα παραπάνω απ’ τους καταληψίες, από ένα μέρος να την πέσω, πράγμα που τελικά βρήκα. Συμβαίνει συχνά πολλοί άνθρωποι να δέχονται νέες ιδέες κι ωστόσο να παραμένουν προϊόντα της κοινωνίας τους (η γερμανική ιδιοσυγκρασία, για παράδειγμα, προϊόν μιας ιδιαίτερης παιδαγωγικής, κουλτούρας κλπ, είναι τόσο εγωπαθής, ιδιοτελής, που το να βρεις ένα μέρος να κοιμηθείς στο γερμανόφωνο μέρος της Ευρώπης είναι ήδη μια «επανάσταση»). Μια νέα ιδέα οφείλει να πραγματώνεται και σε μια αλλαγή στη συμπεριφορά, διαφορετικά παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο… Τους επόμενους 2 μήνες γύρισα τις Βρυξέλες, το Αμβούργο, το Άαρχους και το Μάλμε. Μόνο στις Βρυξέλες έψαξα να βρεθώ με αναρχικούς ή ακτιβιστές και ήταν εκατό τοις εκατό λάθος μου. Ήταν ίδιοι με τους γερμανούς. Οι άνθρωποι του ιντυμίντια αρνήθηκαν να μου δώσουν χώρο για ύπνο, το ίδιο και η κατειλημμένη πρεσβεία καθώς και η κατειλημμένη εκκλησία. Μιας και ήταν Φλεβάρης έπρεπε να κοιμάμαι έξω από σταθμούς του μετρό όπου έχει σχετική ζέστη, καθώς και σε κάποιες ανεγειρόμενες οικοδομές, μέχρι τελικά να βρω μια εστία για αστέγους. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε, οι αριστεριστές είναι γενικά ελαφρώς μαλάκες. Ο Κροπότκιν είχε γράψει για την αναρχική ηθική, πάντως αυτή τη στιγμή στο κίνημα έχουν ενσωματωθεί τόσο πολλοί μοδάτοι τύποι της μεσαίας τάξης που οι περισσότερες συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη αποτελούν απαράλλαχτα προϊόντα της κοινωνίας που αντιμάχονται.

Από το καλοκαίρι του 2003, ζω χωρίς να χω χρήματα. Πράγμα κουραστικό και ηλίθιο, καθώς εξαρτώμαι από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, από τις εστίες για αστέγους (π.χ. για τις ώρες για το φαγητό, τον ύπνο, τους εργαζομένους της που είναι σε εκνευριστική συχνότητα φασίστες κλπ). Στη Κοπεγχάγη, πέρασα γύρω στους 13 μήνες, κατά τους οποίους πήγα λιγότερες από 10 φορές σε μαγαζί να πάρω κάτι της αρεσκείας μου να φάω. Μια τέτοια ζωή ήταν ηλίθια, καθώς ανά πάσα στιγμή εξαρτάσαι. Στη δυτική Ευρώπη, υπάρχουν ακτιβιστές που επιλέγουν να είναι άποροι, ωστόσο αυτοί μπορούν να το γυρίσουν ανά πάσα στιγμή, συνεπώς δεν είναι το ίδιο με το να είσαι φτωχός από μια περιοχή που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, να βρίσκεσαι στην Ε.Ε. παράνομα κλπ. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να βγάλω κάποια χρήματα προκειμένου να αγοράσω ένα διαβατήριο, ώστε να είμαι λίγο καλύτερα. Φυσικά, ως άστεγος παράνομος μετανάστης δεν είχα και πολλές προοπτικές. Εννοείται πως δεν περίμενα κάποια παραπάνω βοήθεια από τους αναρχικούς, καθώς αυτοί με το ζόρι μου προσέφεραν κάπου να κοιμηθώ, οπότε και δεν ζήτησα… Πίσω στην εστία, το μέρος είχε γεμίσει τόσο με ντόπιους (κυρίως αλκοολικοί, τζάνκια που συνέβαινε να είναι όλοι εθνικιστές και πατριώτες, μόνιμα έτοιμοι να λιντσάρουν όποιον κριτικάρει το σύστημά τους) αλλά και κάποιους ξένους (κυρίως από την Πολωνία και τη Ρουμανία, φτωχοδιάβολοι που δεν είχαν καταφέρει να βρουν μια δουλειά στη Δύση). Μόνο στη Σουηδία δεν συνάντησα ξένους, μιας και δεν τους παραχωρούν χώρο στις εστίες τους. Οι σουηδοί είναι συχνά ρατσιστές, δεν το κρύβουν, αλλά το καμουφλάρουν δικαιολογώντας το με διάφορες ορθολογιστικές μαλακίες. Όντας στη Δανία τώρα, συμμετείχα στις διαδηλώσεις για την κατάληψη Ungdomshuset στη Κοπεγχάγη (είχα μείνει εκεί μια βδομάδα, και μου φαίνονταν πιο συμπαθείς από τους γερμανούς καταληψίες, ωστόσο δεν είχα και τόσο καλή τύχη με τους «συγκατοίκους» που έμεναν εκεί. Ο κόσμος της κατάληψης δεν αποτελείται μόνο από αναρχικούς ή επαναστάτες, αλλά από διάφορους ανθρώπους ας πούμε για παράδειγμα, ένας από αυτούς μου έκανε παρατήρηση που είχα φέρει να φάω φαγητό από έξω, οπότε την έκανα ξανά για την εστία της πρόνοιας). Σε κάθε περίπτωση, οι οδομαχίες με τους μπάτσους τις επόμενες μέρες ήταν εξαίσιες. Ωστόσο, μετά από λίγες μέρες αποσύρθηκα από τις συγκρούσεις, καθώς σκέφτηκα τη θέση μου που ήταν ήδη πιο βεβαρημένη από αυτή των μαχητών από την Ε.Ε., αλλά και το γεγονός ότι οι ταραχές είχαν πλέον γίνει υπολογίσιμη ρουτίνα για τους μπάτσους, που τις 3 πρώτες μέρες μόνο συνέλαβαν πάνω από 650 άτομα. Βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι τις επόμενες μέρες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους από τις χώρες του «τρίτου κόσμου». Κι όσον αφορά μια σύλληψη λοιπόν, οι ντόπιοι είναι σε λίγο καλύτερη θέση από τους ξένους.

Εκτός από κάποια μικροπροβλήματα με ελάχιστους ρατσιστές αστέγους δεν είχα ιδιαίτερους μπελάδες με μπάτσους ή φασίστες. Αν εξαιρέσουμε ίσως κάποιες φορές που «καθωσπρέπει» άνθρωποι σχολίαζαν σε τοπικές διαλέκτους τους, ή έναν παλαβιάρη που με προκαλούσε συνεχώς αλλά όταν τον χτύπησα το ‘κοψε. Στη Σουηδία τώρα, μου αρνήθηκαν χώρο για ύπνο σε μια εστία λόγω διαμαρτυρίας ρατσιστών εργαζομένων που δε γούσταραν να «φροντίζουν» ξένους. Ο ρατσισμός σε ατομικό επίπεδο φυσικά και υπάρχει, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο θεσμικός ρατσισμός της Ε.Ε. που δημιουργεί πολλά προβλήματα τόσο στους ξένους όσο και στους ντόπιους. Θέλω να πω, οι ξένοι ωθούνται να περάσουν στην παρανομία προκειμένου να επιβιώσουν (να πληρώσουν γιατρούς, φαγητό, χώρο διαμονής κλπ) και φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις οι παράνομες δραστηριότητές τους θα στραφούν εναντίον των ντόπιων. Έτσι, ο θεσμικός ρατσισμός παράγει και ανακυκλώνει την εγκληματικότητα και τη βία προς κάθε μια μεριά.

Έχω ήδη αναφερθεί στις σχέσεις μου με τους επαναστάτες εδώ. Εντάξει, εγώ τους δυτικοευρωπαίους τους αποκαλώ συχνά θεωρητικά επαναστάτες, καθώς τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα στα μεγάλα λόγια παρά σε πραγματικές δράσεις. Λένε συχνά «όλοι για έναν, κι ένας για όλους», ωστόσο πολύ δύσκολα θα βοηθήσουν κάποιον. Στην κατάληψή μας στο Βελιγράδι είχαμε φιλοξενήσει για παράδειγμα από ολλανδούς κι αμερικανούς αναρχικούς μέχρι γάλλους φτωχο-τουρίστες. Δεν κάνουμε διακρίσεις στους ανθρώπους που ζητάνε βοήθεια από μας. Οι επαναστάτες λοιπόν πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στο να αλλάξουν και τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του «χώρου» εδώ είναι εναλλακτικοί μοδάτοι τύποι, πρόκειται δηλαδή για άτομα πρόθυμα να ακολουθήσουν αυτήν την κοινότητα χωρίς να ασκήσουν καμιά κριτική στο εσωτερικό της. Οπότε το αναφέρω αυτό για όλους μας: Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία όταν δεν υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Σε πολλές χώρες, οι αριστεριστές αντικρύζουν τους ξένους σαν ένα νέο επαναστατικό δυναμικό ωστόσο η δυτική ιδιοσυγκρασία τους δεν τους αφήνει να γνωριστούν πραγματικά με τους ξένους. Μερικές πράξεις από κοινού, κάποιες διαδηλώσεις ας πούμε, μπορούν να γίνουν έτσι, μιας και υπάρχουν κοινά συμφέροντα, όμως τίποτα παραπάνω από αυτό. Από την εμπειρία μου μέσα στον αναρχικό και τον μαρξιστικό «χώρο», όταν είσαι ξένος σου δίνεται ελάχιστα η ευκαιρία να αποφασίζεις ισότιμα με τους άλλους στη λήψη αποφάσεων, τη συμμετοχή σε δράσεις ή ακόμα και στη χρήση ενός χώρου (μου έτυχε ακόμα να βρίσκομαι έναν χρόνο σε ένα μέρος όπου έπρεπε να ρωτήσω τους ντόπιους καταληψίες αν με άφηναν να δω τηλεόραση). Όπως ξαναείπα, για μένα γίνονται το ίδιο με τους καπιταλιστές, ακόμα κι αν αυτοί καταλαμβάνουν τα σπίτια τους και δεν τα αγοράζουν, δεν είναι πολύ διαφορετικοί από κάθε καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Κατά συνέπεια, τα τελευταία χρόνια περνάω τον καιρό μου με πραγματικά ωραίους τύπους, όπως για παράδειγμα πολωνούς αλκοολικούς του δρόμου, κι όχι τόσο με δυτικοευρωπαίους ακτιβιστές. Οι πολωνοί και οι νησιώτες άστεγοι μου φαίνονται πολύ πιο ευγενείς άνθρωποι, και τους κατατάσσω αυτόματα σε περισσότερο αναρχικούς από τους δυτικούς ακτιβιστές. Ίσως φανεί ανώριμο ή αφελές κάτι τέτοιο, πάντως πολλοί ωραίοι άνθρωποι κάνουν πράξη στην καθημερινή τους ζωή αναρχικά ιδανικά, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν έχουν ιδέα για τον αναρχισμό. Έτσι, οι πολωνοί μετανάστες εδώ μοιράστηκαν το φαγητό τους μαζί μου, μου έδωσαν χρήματα να πάρω τρόφιμα, ενώ με έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους (όχι βέβαια από φιλανθρωπία κι αδιάφορο αν δεν ήμουν «συμπατριώτης» τους), οι νησιώτες με δέχτηκαν στην παρέα τους σεβόμενοι απόλυτα την αυτονομία μου, τη στιγμή που οι αναρχικοί προσπαθούσαν να με κάνουν καθρέφτη τους (η ιδιοσυγκρασία του δυτικού τείνει να επιβάλλεται στον καθένα). Οι δυτικοί γενικά περιμένουν από τους ξένους που ζουν εδώ, ακόμη κι απ’ αυτούς που παντρεύονται, να τους φιλάνε τον κώλο, να είναι σκυλάκια τους. Περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως τα έχουν στο μυαλό τους αυτοί, δεν τους καίγεται καρφί για σένα. Αυτά κάπως εμπειρικά για το πρόβλημα μεταξύ ντόπιων και ξένων στη Δύση.

Από κείνο το σημείο και μετά, παρακολούθησα περισσότερο τις κινητοποιήσεις «μη-πολιτικοποιημένων» ας το πούμε ανθρώπων, όπως στο Βερολίνο το 2004, στη Βασίλεια για τα δικαιώματα των παράνομων μεταναστών, στις πρωτομαγιάτικες συγκρούσεις στη Βέρνη. Ακόμα στην υπεράσπιση της κατάληψης στη Κοπεγχάγη, και τελευταία πάλι με σουηδούς ακτιβιστές ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Πάντως δεν κατέβηκα την πρωτομαγιά στη Στοκχόλμη, καθώς το μόνο που έχει είναι ομιλίες που ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω (στα σουηδικά). Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις διαδηλώσεις, και ακόμα τις πιο μαχητικές, να γίνονται προβλέψιμη ρουτίνα για τους μπάτσους. Πρέπει οι άνθρωποι να εξελίσσουν τις τακτικές τους. Για παράδειγμα, στις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη, αν αποσπόταν μια ομάδα από την κεντρική πορεία θα μπορούσε εύκολα να πλήξει απομονωμένους μπάτσους, κλούβες κλπ, σε παράπλευρους δρόμους της διαδήλωσης, να αποσπάσει πολύτιμο υλικό κλπ. Ωστόσο, αυτό που έκαναν οι άνθρωποι, ήταν να πετάνε πέτρες μέσα από τον κύριο κορμό της διαδήλωσης. Τώρα, ας πούμε αν είχα εκείνο το MP5K, θα μπορούσα ακόμα και να βγάλω απ’ την μέση το δήμαρχο της Κοπεγχάγης (τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν και μεγάλες απαντήσεις), ωστόσο κάτι τέτοιο γνωρίζουν όλοι από την αρχή ότι είναι απίθανο, όχι γιατί οι δυτικοί δε βρίσκουν τα χρήματα να αγοράσουν ένα, αλλά γιατί είναι εξαρχής δεσμευμένοι στην μεσοαστική ζωή τους (εκτός βέβαια από εξαιρέσεις όπως η RAF και άλλοι) και θα χορέψουν μόνο στο ρυθμό και την ένταση που τους επιτρέπει το σύστημα…

Τον Ιούλη του 2008 κλείνω 5 χρόνια παρουσίας στο internet, για το site μου και 1 χρόνο για το blog. Το blog προορίζεται για προσωπικές μου απόψεις και σχόλια, ενώ το site για ενημέρωση και νέα, ενδιαφέροντος για αναρχικούς, αλλά και γενικότερα. Κάτι ακόμα που μου δίνει χαρά, είναι η on–line βιβλιοθήκη, όπου έχω ανεβάσει βιβλία και κείμενα στην μητρική μου γλώσσα, που δεν είχαν την ευκαιρία να εκδοθούν σε έντυπη μορφή, οπότε μπορεί να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος, δεδομένης της ευρείας χρήσης του internet, της πρόσβασης από ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Επιπλέον, επέλεξα το internet μιας και ως άστεγος δεν μπορούσα να πληρώνω για εκδόσεις ή κάτι άλλο, αλλά το internet μπορούσε να βρεθεί δωρεάν, πίσω στη Σερβία. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι σέρβοι αναρχικοί ήταν την περίοδο εκείνη (2001-2005) αρκετά απασχολημένοι με τις σπουδές τους, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να μαζευτούν για κάποια σοβαρή δράση (συν τις διάφορες προσωπικές συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών στο Βελιγράδι). Τώρα που αυτή η γενιά αναρχικών ξεμπέρδεψε με τις σπουδές της, είναι πολύ πιο συνεπείς στις δράσεις τους βέβαια. Άξιζε τον κόπο η δουλειά μέσω του site; Δε ξέρω απόλυτα. Τον τελευταίο χρόνο συνεισφέρουν στο φόρουμ του ακόμα 30 άνθρωποι, οι μισοί σχεδόν είναι αναρχικοί που γνώριζα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι υπόλοιποι είναι νέοι αναγνώστες του site. Κάποιοι που επικοινωνούν ενδιαφέρονται για καταλύματα στο Βελιγράδι, άλλοι για αναρχικά θεωρητικά έργα. Γενικά είμαι ευχαριστημένος που βλέπω καινούριους ανθρώπους να βρίσκονται με τις αναρχικές ιδέες, να αποκτούν μια άνεση να συμμετέχουν σε πράγματα… Υπάρχουν φυσικά προβληματικές με τους ακτιβιστές του internet (βλέπεις ότι χρησιμοποιώ αυτή τη συζήτηση για να θίξω διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου). Η δουλειά που γίνεται στο internet δεν πρέπει να υποκαθιστά τη δουλειά στην καθημερινή ζωή. Κάτι ενδιαφέρον είναι τα διάφορα μπινελίκια που χώνουν διάφοροι ακτιβιστές σε φόρουμ του internet, πράγματα που δε θα έλεγαν φυσικά ποτέ σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση… Κάτι που αποκόμισα είναι ότι πρέπει συνεχώς να αναλύουμε το τι κάνουμε και το τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε. Και κάτι ακόμα, ότι όταν είσαι παράνομος και άστεγος μπορείς να κάνεις πολύ λίγα πράγμα ενάντια σ αυτό το σύστημα, καθώς το ζήτημα της επιβίωσης σου κλέβει τον περισσότερο χρόνο.

Η αλήθεια είναι ότι μετέφρασα και δημοσίευσα πολλές από τις ενέργειες άμεσης δράσης από την Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις δεν είναι συχνές στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον τους για μένα, βρίσκεται στο ότι τέτοιες ενέργειες εξελίσσουν τα άτομα και τις ομάδες που τις πραγματοποιούν: οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τους άλλους, δένονται περισσότερο, υποστηρίζουν περισσότερο τους άλλους, αποκτούν πίστη στις δυνάμεις τους και βλέπουν ότι μπορούν να φέρουν αποτελέσματα… Μοιάζει σαν μια διαρκής εξάσκηση για ακόμα σπουδαιότερες πράξεις. Ταυτόχρονα υπονομεύουν την κυρίαρχη τάξη. Εννοείται πως η άμεση δράση δεν πρέπει να γίνεται ρουτίνα, να μένει πάντα η ίδια, οι στόχοι και οι τακτικές της πρέπει να ανανεώνονται συνεχώς. Καθ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται και δυσκολότερο για το σύστημα να καταστείλει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω πάλι αν είναι καλό ή όχι οι άνθρωποι να αναπτύσσουν μια τέτοια δράση χωρίς κάποια δημόσια αναφορά. Χωρίς μια τέτοια αναφορά, είναι σαν κάποιου είδους προσωπικός πόλεμος με την κυρίαρχη τάξη και τα σκυλιά της, ωστόσο δεν μπορώ να προτείνω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς να παγιδευτούμε σε μια ατελείωτη αναμονή για την ανάπτυξη μιας μαζικής βάσης που να εξασκήσει τη δική της δράση, προκειμένου να χτυπήσει το κράτος, οπότε θα πρέπει να δεχτούμε και τις δράσεις χωρίς κάποια ανοιχτή αναφορά. Για μένα είναι καλό να υπάρχει πάντοτε μια ανοιχτή αναφορά για τη δράση, ακόμα κι αν η επιρροή της είναι περιορισμένη στους (ακτιβιστές ή μη) ανθρώπους του σήμερα. Πρέπει να συνυπολογίσουμε την προπαγάνδα των ΜΜΕ εναντίον μας. Μια ή περισσότερες διαδηλώσεις ή ενέργειες άμεσης δράσης δεν θα ανατρέψουν το παρόν σύστημα, σίγουρα, όμως αποτελούν εργαλεία για να επικεντρώσουμε την προσοχή σε κοινωνικά ζητήματα και να χτυπήσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης (πολιτική, στρατιωτική, επιχειρηματική, μιντιακή, και τους «λαϊκούς» ρατσιστές). Οι δράσεις αυτές οφείλουν συνέχεια να βελτιώνονται, πρέπει να διδαχτούμε από τις εμπειρίες της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της 17 Νοέμβρη… Ελπίζω τα επόμενα νέα που θα έχουμε από τους αναρχικούς στην Ελλάδα θα έχουν να κάνουν με απελευθερώσεις αγωνιστών κρατουμένων, τη συσκότιση της μιντιακής προπαγάνδας (π.χ. ταυτόχρονα σαμποτάζ πομπών/κεραιών) και άλλα τέτοια ωραία και ευφάνταστα πράγματα.

Από τον Μάρτιο του 2008 βρίσκομαι στη Σουηδία, κάπου 300 χιλιόμετρα από τη Στοκχόλμη. Δεν κατάφερα να βρω μέρος να κοιμηθώ στο Γκέτεμποργκ (απ’ την μια οι ρατσιστές εργαζόμενοι στην εστία, από την άλλη η ομάδα No One Is Illegal που απαιτούσε να κάνω αίτηση ασύλου), είχα ήδη έναν μήνα πνευμονία, έξω χιόνιζε ασταμάτητα, οπότε με τα πολλά πήγα να ζητήσω άσυλο. Ένιωθα τόσο χάλια, σαν Εβραίος που πήγαινε να παρουσιαστεί στη Γκεστάπο του Χίτλερ. Εκεί ήρθα σε επαφή με τη σουηδική γραφειοκρατία, από τους χριστιανούς του No One Is Illegal μέχρι τη Διεθνή Αμνηστία, όλοι τους κατασκοπεύουν τους μετανάστες, ενώ τους κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις που κάνουν οι αρχές. Το σουηδικό κράτος μοιάζει με το γερμανικό και το βελγικό, είναι από τα πιο οργανωμένα αστυνομικά κράτη της Ε.Ε. Έτσι, οι πολίτες έχουν γενικά αποκτήσει μια ιδιοσυγκρασία τόσο φοβική όσο και ατομικιστική. Στη Κοπεγχάγη μπορείς να περπατήσεις μόνος σου την νύχτα, κανείς δε θα σε σταματήσει αν δεν κάνεις φασαρία. Στη Σουηδία, οι μπάτσοι πραγματοποιούν συνεχώς ελέγχους όλη την νύχτα, το internet είναι απολύτως ελεγχόμενο (π.χ. οι βιβλιοθήκες παρέχουν πρόσβαση μόνο σε καταγεγραμμένους χρήστες που μπαίνουν με το ονοματεπώνυμο και τον κωδικό τους, κάτι που δεν ισχύει στη Κοπεγχάγη ή στη Βασίλεια), οι ντόπιοι αναρχικοί είναι αρκετά μουδιασμένοι (όταν ρώτησα μέσω email κάποιους χώρους στη Στοκχόλμη αν μπορούσα να κοιμηθώ εκεί για λίγες μέρες, κανείς δεν μου απάντησε, εκτός από ένα καφέ του «χώρου» που μου έστειλαν: «δεν είμαστε κατάληψη εδώ»). Επίσης, αναγκάστηκα να περπατήσω μια διαδρομή 40 χιλιομέτρων, καθώς κανένα αμάξι δε σταματούσε να με πάρει με ωτοστόπ.

Οι μετανάστες που συναναστρέφομαι εδώ είναι κυρίως σομαλοί και ιρακινοί, όλοι τους πολύ φιλικοί και ευχάριστοι, ωστόσο δεν ενδιαφέρονται για την αναρχία. Έχουν βέβαια κοντινή ιδιοσυγκρασία με τους ανατολικοευρωπαίους, τους αρέσει να μοιράζονται πράγματα, κι ακόμα μερικοί έχουν μια αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική συνείδηση, ωστόσο φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά γι αυτό. Όπως και με τους πολωνούς, προτιμώ να κάνω παρέα με τους άραβες παρά με τους σουηδούς. Στο χωριό που βρίσκομαι τώρα, όπου μου παραχώρησε ένα δωμάτιο το γραφείο μετανάστευσης, δε συμβαίνει ποτέ τίποτα, τα πάντα είναι εντελώς βαρετά. Αν και έχει αρκετούς μετανάστες σε άθλια κατάσταση, δύσκολα θα κάνουν μια διαδήλωση ή κάτι άλλο εδώ, καθώς είναι όλοι αιτούντες ασύλου, κι έτσι εξαρτώνται άμεσα από τις αρχές. Όσον αφορά τους άραβες πάλι, αν και είναι εδώ ως θύματα του ιμπεριαλισμού, και συγγενείς τους στις πατρίδες τους έχουν πάρει τα όπλα, πολλοί από αυτούς έχουν στο μυαλό τους μόνο το πώς θα βγάλουν χρήματα και θα πλουτίσουν εδώ…

Πεποίθησή μου είναι πως το γραφείο μετανάστευσης βρίσκει τρόπους για να ελέγχει όλους τους αιτούντες ασύλου, να τους εποπτεύει. Θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο για να το αποδείξω αυτό, που δεν μπορώ να βρω, καθώς έτσι όπως είναι στημένος αυτός ο μηχανισμός, κάθε διερεύνηση του θέματος μου προκαλεί περισσότερο άγχος. Ένας λόγος παραπάνω είναι που εκτός από το θέμα της ταυτότητάς μου, με ελέγχουν και για ζητήματα «τρομοκρατίας». Έτσι πρέπει να ανέχομαι έναν ηλίθιο χαφιέ πάνω από το κεφάλι μου, χώρια τυχόν κοριούς ή παρακολουθήσεις. Ο ρατσισμός αυτός ξεκινά από τις κρατικές υπηρεσίες, κι όχι απλώς από το γραφείο μετανάστευσης. Όταν είχα προσπαθήσει να πουλήσω κάτι σε κάποιους μουσουλμάνους στην Κοπεγχάγη προκειμένου να βγάλω λίγα χρήματα, την επόμενη μέρα οι μπάτσοι επισκέφτηκαν τα μέρη που είχα επισκεφτεί την προηγουμένη, με τη φωτογραφία μου. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιθανό να είμαι υπό παρακολούθηση ήδη πριν έρθω στη Σουηδία. Παρακολούθηση βέβαια από την οποία μπορώ να αποδράσω, αν βρω χρήματα να αλλάξω τελείως ντύσιμο και τόπο διαμονής (το να αγοράσω διαβατήριο παραμένει ακόμα όνειρο). Παρόλα αυτά αν κάνω οτιδήποτε, πέφτει σήμα οπότε μπορούν να έρθουν να με μαζέψουν. Αν και συμπαθώ δράσεις όπως της RAF, δεν τα πάω καλά με τις σημερινές αναρχικές συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη. Όσον αφορά πάλι τον ισλαμικό αντι-ιμπεριαλισμό, αν και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία ή το σύστημα ιδεών απ’ όπου πηγάζει, μου φαίνεται κάπως συμπαθής, όταν στοχεύει αυστηρά την κυρίαρχη τάξη. Ωστόσο σε τέτοιες δράσεις είναι εξαιρετικά πιθανό να κάνεις λάθη. Επίσης, δεν μπορείς να προσεγγίσεις έναν τέτοιο χώρο, χωρίς να στοχοποιηθείς από τις αρχές. Τέλος πάντων, η μόνη λύση για μένα είναι να δράσω βάσει των δικών μου δυνάμεων. Αυτό που προσπαθώ τώρα είναι με κάποιους φίλους από τη χώρα μου που είμαστε στην ίδια θέση να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεφύγουμε από την εποπτεία των αρχών. Έτσι θα μπορούμε να περάσουμε από τη θέση του αδύναμου άστεγου στη θέση της επίθεσης.

Πάντοτε τα καλύτερα!

Rebel Mouse

Για τους 9 του MOVE

Πηγή: http://www.spiritoffreedom.org.uk/
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.onamove.com/

Για επικοινωνία με το MOVE:

MOVE
P.O. Box 19709
Philadelphia, PA 19143
610-499-0979.
onamovellja@aol.com
Η μπροσούρα “20 Years on the Move” [ PDF ] [ Text ]

Οι 9 του MOVE είναι 9 αθώοι άνδρες και γυναίκες, φυλακισμένοι από το 1979, μετά από μια μαζική επίθεση της αστυνομίας στα γραφεία του MOVE στο Powerton Village της Philadelphia (7 χρόνια πριν το κράτος αποφασίσει τελικά να τα βομβαρδίσει, δολοφονώντας επι τόπου 11 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων 5 παιδιών)

Το πιστεύω του MOVE είναι η ζωή. Τα μέλη του MOVE ακολουθούν τις διδασκαλίες του John Africa. Τα μέλη του MOVE έχουν μια ακλόνητη πίστη στις ιδέες τους. Αυτή η δέσμευση τους ενώνει, τους δίνει δύναμη, τους κάνει μια οικογένεια, παρά τα χρόνια εξωτερικά προβλήματα.

Στις 8 Αυγούστου του 1978, έλαβε χώρα μια στρατιωτική επιχείρηση του Αστυνομικού Τμήματος της Philadelphia, υπό τη διεύθυνση του δημάρχου Frank Rizzo. Ήταν το αποκορύφωμα πολλών ετών αστυνομικής βίας ενάντια στο MOVE, ενώ η φήμη του Rizzo για το ρατσισμό του και την κατάχρηση εξουσίας εναντίον των πολιτών είναι μνημειώδης.

Στη διάρκεια της επίθεσης, χρησιμοποιήθηκε βαρύς εξοπλισμός προκειμένου να γκρεμιστούν τα οδοφράγματα γύρω από το σπίτι, και η αστυνομία εισέβαλε, ενώ μονάδες των SWAT είχαν αποκλείσει κάθε πιθανή έξοδο. Τα μέλη του MOVE υποχώρησαν προς το υπόγειο, το οποίο οι μπάτσοι πλημμύρισαν με αντλίες νερού. Καθώς η στάθμη του νερού ανέβαινε, τα μέλη του MOVE κρατούσαν τα παιδιά και τα σκυλιά του σπιτιού πάνω από το νερό.

Ξαφνικά η αστυνομία άνοιξε πυρ και γάζωσε με σφαίρες ολόκληρη την περιοχή. Ο αστυφύλακας James Ramp χτυπήθηκε από μια σφαίρα και πέθανε.

Οι ενήλικες του MOVE βγήκαν από το σπίτι κρατώντας τα παιδιά τους στα χέρια μέσα από σύννεφα δακρυγόνων και συνελήφθησαν αμέσως. Κανείς τους δεν πυροβόλησε και κανένας δεν είχε όπλα στην κατοχή του. Όλοι τους χτυπήθηκαν και βασανίστηκαν. Ακόμα και οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραψαν το βίαιο ξυλοδαρμό του Delbert Africa από τους αστυνομικούς. (Τρεις από τους τέσσερεις αστυνομικούς παραπέμφθηκαν σε δίκη και αθωώθηκαν παρά τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία). Ο Δήμος ανέλαβε να γκρεμίσει και να εξαλείψει τα ερείπια του σπιτιού την ίδια μέρα, καταστρέφοντας κάθε αποδεικτικό στοιχείο.

Οι 9 του MOVE καταδικάστηκαν σε 30 – 100 χρόνια ο καθένας, κατηγορούμενοι για το φόνο του αστυφύλακα James Ramp. Οι αναφορές από την αυτοψία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η σφαίρα που χτύπησε τον Ramp κινήθηκε από πάνω προς τα κάτω. Τα μέλη του MOVE βρίσκονταν στο υπόγειο του σπιτιού, κάτω από το επίπεδο του δρόμου, κάτι που το κάνει βαλλιστικά αδύνατον να έχουν ρίξει τη σφαίρα αυτοί…

Στην πραγματικότητα, τα 9 μέλη του MOVE καταδικάστηκαν επειδή ήταν μέλη του MOVE. Οι κατηγορίες για φόνο ήταν στημένες. 12 ενήλικες συνελήφθησαν, μεταξύ τους 2 υποστηρικτές του MOVE και ένα μετανοημένο μέλος του MOVE που αφέθηκαν ελεύθεροι. Στην προδικαστική εξέταση, ο δικαστής είπε στην μία τους: “Δεν έχω κάποια απόδειξη ότι είσαι μέλος του MOVE” και την άφησε να φύγει. (Η Consuewella Dotson αρνήθηκε να αποκηρρύξει το MOVE, οπότε δικάστηκε ξεχωριστά και καταδικάστηκε σε 10 – 20 χρόνια. Βγήκε με αναστολή στα 1994 μετά από σταθερή δημόσια πίεση). Ο Merle Africa από τους 9 του MOVE πέθανε φυλακισμένος στις 13 Μαρτίου μετά από 20 χρόνια άδικης φυλάκισης.

Μετά τη δίκη, στα 1980, ο δικαστής Malmed είπε: “Τους δίκασα σαν μια οικογένεια, και τους καταδίκασα σαν μια οικογένεια”. Όταν εμφανίστηκε σε ένα ραδιοφωνικό σόου μια μέρα αργότερα, ένας ακροατής ρώτησε “Ποιός σκότωσε τον James Ramp;” στο οποίο ο Malmed απάντησε “Δεν έχω ιδέα”… Ο ακροατής αυτός ήταν ο Mumia Abu Jamal, ένας από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που έκανε ακριβείς ανταποκρίσεις για την υπόθεση του MOVE. Ο Mumia πυροβολήθηκε και χτυπήθηκε από την αστυνομία και τελικά τον παγίδευσαν με κατηγορίες για το φόνο ενός αστυνομικού στις 9 Δεκέμβρη 1981. Από το 1983 βρίσκεται καταδικασμένος στη θανατική ποινή, δεν αποδέχεται τις κατηγορίες και μάχεται για τη ζωή του και την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων του MOVE.

Έχουν περάσει πια 20 χρόνια από την επίθεση της 8ης Αυγούστου του 1978. Τα μέλη του MOVE έχουν περάσει σχεδόν το μισό της ελάχιστης ποινής τους στη φυλακή. Παρά τα εμπόδια του διαχωρισμού από τις αδερφές, τους αδερφούς, τους/τις συζύγους τους και τα παιδιά τους, παραμένουν αδάμαστοι και πιστοί στις ιδέες τους, τη ζωή, και τη διδασκαλία του John Africa. Έχουν γίνει διάφορες κινήσεις για συλλογή αιτήσεων για την αποφυλάκισή τους, όμως θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη δημόσια πίεση για κάτι τέτοιο.

Μπορείτε να γράψετε στους φυλακισμένους του MOVE στις παρακάτω διευθύνσεις

Debbie Simms Africa (006307), Janet Holloway Africa (006308) and Janine Philips Africa (006309) all at: SCI Cambridge Springs, 451 Fullerton Ave, Cambridge Springs, PA 16403-1238, USA.

Michael Davis Africa (AM4973) and Charles Simms Africa (AM4975) both at SCI Grateford, PO Box 244, Grateford, PA 19426-0244, USA.

Edward Goodman Africa (AM4974), 301 Morea Rd, Frackville, PA 17932, USA.

William Philips Africa (AM4984) and Delbert Orr Africa (AM4985) both at SCI Dallas Drawer K, Dallas, PA 18612, USA.

Για τον Mumia Abu Jamal

Ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο απέσυρε τη θανατική ποινή από τον πρώην Μαύρο Πάνθηρα και δημοσιογράφο Mumia Abu-Jamal, ενώ η ποινή του θα επανεξεταστεί. Κατηγορείται εδώ και 20 χρόνια, σύμφωνα με το δικαστή Judge Yohn , για την εκτέλεση ενός λευκού μπάτσου της Philadelphia στα 1981, του Daniel Faulkner. Ωστόσο, σε μια 272σέλιδη αναφορά του Yohn, μια βδομάδα σχεδόν μετά τη συμπλήρωση 20 χρόνων από το περιστατικό, ζητούνταν ακόμη 180 μέρες προκειμένου να οριστεί η τελική ποινή, υπογραμμίζοντας διάφορα λάθη στην θανατική ποινή που αποδώθηκε στη δίκη του 1982. Η εισαγγελέας της Philadelphia, Abraham θα προωθούσε την αναφορά του Yohn στο 3 Εφετείο της Philadelphia. Ο Yohn κατέληγε στο ότι οι οδηγίες και τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στη δίκη του Mumia 19 χρόνια πριν ενδέχεται να έχουν μπερδέψει τους δικαστές και να συσκότισαν πιθανά ελαφρυντικά στοιχεία, στον υπολογισμό της ποινής.

Μπορείτε να γράψετε στον Mumia abu Jamal στη διεύθυνση:

Mumia Abu Jamal, (AM8335), SCI Greene, 175 Progress Drive, Waynesburg PA 15370, USA.

Για περισσότερες πληροφορίες: International Concerned Family and Friends of Mumia Abu-Jamal -PO Box 19709, Philadelphia, PA19143, USA or see www.mumia.org

Ο Mumia έχει γράψει δυο βιβλία στη φυλακή, το ‘Live from Death Row’ και το ‘Death Blossoms’, και τα δυο κυκλοφορούν από την AK Press.

*
Μπορείτε να γράψετε στο συμβούλιο εφετών, υποστηρίζοντας την αποφυλάκιση των μελών του MOVE, στους παρακάτω:

Chairman Catherine C Mcvey
Charles Fox
Michael Green
Jeffrey R. Imboden
Mathew T Mangino
Benjamen A. Martinez
Gerard N. Massoro
Judy Viglione
Lloyd A.White

at PENNSYLVANIA BOARD OF PROBATION AND PAROLE
1101 SOUTH FRONT STREET
SUITE 5100
HARRISBURG, PA 17104-2517
Τηλέφωνο: 001 -717-787-5699

*
FREE THE MOVE 9
FREE ALL POLITICAL PRISONERS
DOWN with the rotten cyst,m
ON THE MOVE

Σχετικά με το γκέι ζήτημα – Ex Negativo (Anastassy C. Bogomolov)

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια μεταστροφή ή καλύτερα μια διασκευή μέρους του άρθρου του Κ. Μαρξ “Το Εβραϊκό Ζήτημα”. Ουσιαστικά έχουν αντικατασταθεί οι όροι εβραίος και χριστιανός, από τους όρους γκέι και στρέιτ. Κάποιες ακόμα αλλαγές έγιναν μόνο για την ομαλότερη προσαρμογή χωρίς να αλλοιώσουν την αναλογία… Τέλος, το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να είναι μια συμβολή σε συζητήσεις που έχουν ανοίξει σχετικά με τους γκέι γάμους.)

Οι γκέι ζητάνε χειραφέτηση. Κανένας όμως στην αστική δημοκρατία δεν είναι χειραφετημένος. Ούτε και οι στρέιτ φυσικά είναι ελεύθεροι. Ζητάνε μια δική τους ξεχωριστή γκέι απελευθέρωση αντί να προσπαθούν για την γενική απελευθέρωση όλων των ανθρώπων.

Την ιδιαίτερη μορφή καταπίεσης που ζουν πρέπει να την βλέπουν όχι σαν εξαίρεση του κανόνα αλλά σαν επιβεβαίωση του.

Αν οι γκέι ζητούν την εξίσωση τους με τους στρέιτ εντός των πλαισίων του κράτους σημαίνει ότι αναγνωρίζουν το κράτος άρα και το καθεστώς γενικής δουλείας. Γιατί λοιπόν τότε δεν μένουν ευχαριστημένοι με τον δικό τους ζυγό αφού πρόθυμα δέχονται τον γενικό; Γιατί θα πρέπει ο στρέιτ να ενδιαφερθεί για την απελευθέρωση του γκέι αφού ο γκέι δεν ενδιαφέρεται για την απελευθέρωση των ανθρώπων συνολικά;

Το κράτος δεν μπορεί να αναγνωρίζει παρά προνόμια. Μέσα σε αυτό το κράτος ο γκέι μπορεί να διεκδικήσει το προνόμιο να είναι γκέι. Το κράτος δεν μπορεί να συμπεριφερθεί στον γκέι παρά σαν κράτος, δηλαδή να του παραχωρήσει ως προνόμιο το δικαίωμα να απομονώνεται από την υπόλοιπη κοινωνία και συγχρόνως να υποβάλλεται στην καταπίεση των υπόλοιπων ξεχωριστών σφαιρών. Ο γκέι νοιώθει αυτήν την καταπίεση τόσο πιο έντονα όσο περισσότερο βρίσκεται σε αντίθεση με την κρατούσα σεξουαλικότητα.

Αλλά και ο ίδιος ο γκέι δεν μπορεί να φερθεί προς το κράτος παρά ως γκέι. Θεωρεί δικαίωμα του να ξεχωρίζει τον εαυτό του από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Βλέπει τον εαυτό του ως μέλος της γκέι κοινότητας και την γκέι κοινότητα ως ξεχωριστή κοινότητα.

Πως μπορεί λοιπόν να λυθεί το ζήτημα των γκέι; Η θέση ενός προβλήματος περιέχει την λύση του. Το να ασκείς κριτική σε ένα τέτοιο ζήτημα είναι σαν να δίνεις σε αυτό μια απάντηση.

Η πιο άκαμπτη μορφή αντίθεσης μεταξύ γκέι και στρέιτ είναι η αντίθεση των σεξουαλικών προτιμήσεων. Πως λύνει λοιπόν κανείς μια αντίφαση; Καθιστώντας την αδύνατη. Και ο μόνος τρόπος να καταστήσει κανείς αδύνατη μια αντίφαση σεξουαλικών προτιμήσεων δεν είναι κάνοντας την σημαία αλλά καταργώντας την έννοια των σεξουαλικών προτιμήσεων ή περιορίζοντας σε ένα επίπεδο μη οριακό. Σε ένα επίπεδο που δεν θα μπορεί να γίνει κανένας κοινωνικός διαχωρισμός με βάση αυτήν την προτίμηση όπως ακριβώς δεν γίνεται με οποιαδήποτε σεξουαλική ιδιαίτερη προτίμηση.

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ