Categories
Uncategorized

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

ή αλλιώς σε πόση ένταση μπορεί μια συσκευή LRAD να λιώσει ένα ανθρώπινο συκώτι;

της Ayesha Kazmi, για τη βρετανικη εφημερίδα Guardian

Γιατί, όταν οι διαδηλωτές εξασκούν ειρηνικά το δικαίωμά τους βάσει της αμερικανικής first amendment, επιστρατεύεται ο εξοπλισμός της αντιτρομοκρατικής;

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6uAChE3aa28]

Στην όχι και τόσο μακρυνή ιστορία, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ διαχειρίζονταν απ’ τις τοπικές αρχές, που αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τις πορείες σαν απλές ενοχλήσεις, διαμεσολαβώντας τες και ορίζοντάς τες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σήμερα, παρατηρώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων καταλήψεων “Occupy” και των δυνάμεων του νόμου θα βγάζαμε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Οι τρέχουσες διαδηλώσεις του Occupy πλέον αντιμετωπίζονται από μια απίστευτη σύνθεση στρατηγικών επιβολής του νόμου – και οι τρέχουσες πρακτικές επιδεικνύουν μια ανησυχητική νέα μόδα.

Ενώ τα ΜΑΤ δεν αποτελούσαν αναγκαστικά μια καθημερινή απάντηση σε κάθε δεδομένη διαμαρτυρία, η τρομακρική συχνότητα της παρουσίας τους στους δρόμους της κάθε μεγαλούπολης των ΗΠΑ της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ικανή από μόνη της να εγείρει ανησυχίες σε κάθε πολίτη. Η υπέρμετρη βία την οποία επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία είναι άκρως ανησυχητική.

Ήδη απ’ τις πρώτες ημέρες του Occupy Wall Street, έγινε αντιληπτή απ’ τους διαδηλωτές η παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας της νεοϋορκέζικης αστυνομία -NYPD- στη Liberty Plaza. H Joanne Stocker, που παρακολουθεί ήδη από την πρώτη μέρα τις εξελίξεις στη Wall Street, θυμάται από τις πρώτες κιόλας μέρες να ξυπνάει απέναντι από ένα βανάκι της αντιτρομοκρατικής, παρκαρισμένος στην άκρη της Liberty Plaza, απ’ το οποίο βιντεοσκοπούνταν η ίδια και οι φίλοι της ενώ κοιμόντουσαν.

Διαδηλωτές από άλλες κατασκηνώσεις του Occupy παρέχουν παρόμοιες μαρτυρίες. Ο Robin Jacks, μέλος της ιατρικής ομάδας του Occupy Boston, αναφέρει τις πολλαπλές λήψεις φωτογραφιών του από την αστυνομία. Ο Dustin Slaughter, που έχει μείνει μέρες τόσο στο Occupy Wall Street όσο και στο Occupy Philadelphia, επιβεβαιώνει την παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας του NYPD στη Liberty Plaza, αναφέροντας ότι βιντεοσκοπούν τους διαδηλωτές σε καθημερινή βάση. Σχολιάζει επίσης: “Μονάδες της Εθνικής Ασφάλειας (Homeland Security) της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας έχουν επίσης σταθερή παρουσία στην κατασκήνωση του Occupy Philadelphia”.

Οι διαδηλωτές έχουν κάθε δίκιο να βλέπουν τις δυνάμεις της τάξης που αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Η αμερικανική νομοθεσία της Patriot Act, που την περασμένη βδομάδα έκλεισε 10 χρόνια ισχύος, δίνει στην αμερικανική κυβέρνηση φαινομενικά ανεξέλεγκτες δυνατότητες να κατασκοπεύει και να χαρτογραφεί τις δραστηριότητες του κάθε αμερικανού χωρίς να υπάρχει δεδομένος λόγος, μετά τις επιθέσεις της 11/9. Για τον λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν που οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου – ενισχυμένες καθ’ αυτόν τον τρόπο – έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάφορα κινήματα Occupy οπλισμένες με κάμερες, ώστε να επιτηρούν διαδηλωτές που απλά εφαρμόζουν τα δικαιώματά τους βάσει της first amendment (στμ: η αμερικανική “πρώτη τροπολογία”, μέρος του συντάγματος που κατωχυρώνει στα χαρτιά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και την ανεξιθρησκεία).

Οι αναφορές για στοχευμένες συλλήψεις άτυπων “ηγετών” στη Wall Street, το Σικάγο και τη Βοστόνη είναι ενδεικτικές της λειτουργίας αυτών των μέτρων επιτήρησης. Στη Βοστόνη και το Σικάγο, αναφορές για εκτεταμένες και ταπεινωτικές συλλήψεις στοχευμένων ως “ηγετών” του κινήματος Occupy, όπως προκύπτουν από τις ομάδες άμεσης δράσης, επικοινωνίας, την νομική και την ιατρική ομάδα, είναι ανησυχητικές. Ο Dan Massoglia της ομάδας επικοινωνίας του Occupy Chicago αναφέρει επίσης ότι στους συλληφθέντες αρνήθηκαν το δικαίωμά τους για ένα τηλεφώνημα, για παροχή τροφής και νερού, και ότι ακόμα αφαιρέθηκαν τα στρώματα απ’ τα κελλιά που τους κράτησαν, ενώ μια γυναίκα κλείστηκε στην απομόνωση.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε σε κατειλημμένα πάρκα πόλεων είναι εξίσου τρομακτική. Η Legislative Plaza, ο χώρος της κατασκήνωσης του Occupy Nashville, διατάχθηκε να σφραγίζεται μεταξύ 10μμ και 6πμ, ώστε να κατασταθεί αδύνατη η παραμονή της κατάληψης. Οι διαταγές ωστόσο δεν ακολούθησαν καν την τυπική νομοθεσία. Αντί να εκδοθούν απ’ τον δήμο του Nashville, ήρθαν απ’ τo Department of Safety and Homeland Security της πολιτείας του Tennessee.

Η Nancy Murray, διευθύντρια της εκπαίδευσης στο ACLU της Μασαχουσέττης, θεωρεί τα διάφορα σημάδια της εμπλοκής του Department of Homeland Security ως σημαντικές ενδείξεις της ενορχήστρωσης της αστυνόμευσης των κινημάτων Occupy σ’ όλη τη χώρα απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

“Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί θα έδειχνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πιθανόν παίζει έναν ενεργό ρόλο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του λαού στην ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνάθροιση”, λέει η Murray.

Μήπως αυτό όμως σημαίνει κι ότι οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες; “Είναι ακόμα νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο”, λέει η Murray. “Αλλά είναι προφανές ότι οι ομοσπονδιακοί παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες… Είναι πιθανόν η Joint Terrorism Task Force να βρίσκεται πίσω απ’ τις φωτογραφίσεις”.

“Στο ξεκίνημα του κινήματος αυτού, θα μπορούσα να καταλάβω την παρουσία των Μονάδων της Αντιτρομοκρατικής στη Liberty Plaza – καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοί είμαστε και τί αντιπροσωπεύουμε”, λέει ο Stocker. “Τώρα, η παρουσία τους είναι απλά υπερβολική και ανταγωνιστική. Αυτό που πρεσβεύουμε είναι σαφές, καθώς και το ότι δεν είμαστε τρομοκράτες”.

Οι διαδηλωτές του Occupy θα πρέπει να μελετήσουν την Patriot Act, παρ. 802 επεκτείνει τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας για να συμπεριλάβει πρόσωπα που συμμετέχουν σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής προκειμένου να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την κυβερνητική πολιτική εκφοβίζοντας τους πολίτες. Επιπλέον, τα ίδια τα εγχειρίδια του αμερικανικού υπουργείου άμυνας, μέχρι μια τροπολογία του 2009, εξίσωναν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με “χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατία”. Αν και το υπουργείο άμυνας άλλαξε τη διατύπωσή του τα τελευταία δυο χρόνια, δικηγόροι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζουν να βλέπουν με επιφύλαξη κατά πόσον άλλαξε και το σκεπτικό πίσω απ’ τη διατύπωση.

Τέλος, υπάρχει το ανησυχητικό ζήτημα της χρήσης υπερβολικής βίας εναντίον του κινήματος Occupy. Το φθινόπωρο του 2008, οι Army Times ανέφεραν ότι για πρώτη φορά, ο αμερικανικός στρατός σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει μια ενεργή μονάδα υπό τη διοίκηση της Northern Command, που θα λειτουργεί ως μια άμεση ομοσπονδιακή απάντηση σε περιπτώσεις τόσο φυσικών όσο και ανθρώπινων καταστροφών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατικών επιθέσεων. Η εξάσκηση περιελάμβανε τη χρήση μη-φονικού εξοπλισμού, στοιχεία του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, σχεδιασμένα για την καθυπόταξη των πιο απείθαρχων υποκειμένων. “Ο εξοπλισμό περιλαμβάνει υλικό για γρήγορο στήσιμο ενός οδοφράγματος, λωρίδες με καρφιά για επιβράδυνση, στάση ή έλεγχο της κυκλοφορίας, ασπίδες και ρόπαλα, και πλαστικές σφαίρες”.

Παρά την ύπαρξη της Εθνοφρουράς, ο λόγος ύπαρξης της οποίας είναι μια προσαυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην επιβολή του νόμου, όταν η κατάσταση υπερβαίνει τις δυνατότητές της, αυτή η επιπλέον μονάδα, σύμφωνα με τους Army Times, μπορεί να κληθεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναταραχών και για τον έλεγχο πλήθους. Η υπέρμετρη δύναμη που εξασκείται εναντίον ορισμένων καταλήψεων Occupy – η χρήση δακρυγόνων, οι αναφορές για χρήση πλαστικών σφαιρών και ηχητικών όπλων – τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένας διαδηλωτής στην Καλιφόρνια, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, ανακαλεί την εμπειρία του από “Ακουστική Συσκευή Μεγάλης Εμβέλειας  (LRAD)” στο Ώκλαντ την περασμένη εβδομάδα:

“Με είχαν ψεκάσει με δακρυγόνο σπρέυ τρεις φορές, οπότε μόλις άκουσα την πρώτη κανονιά, πανικοβλήθηκα. Μόλις εκπυρσοκρότησε, ένιωσα τον παλμό να με διαπερνά και αισθάνθηκα αμέσως ζάλη και ναυτία. Χώρις να το καταλάβω έπεσα κάτω. Παρατήρησα ότι κι άλλοι δίπλα μου είχαν σωριαστεί και μερικοί έκαναν εμετό”.

Τέτοιες τεχνολογίες καταστολής ταραχών έχουν χαρακτηριστεί ως απάνθρωπες από παρατηρητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές στις κοινωνικές ταραχές στην Τυφλίδα της Γεωργίας, το 2007. Δεν έχουν θέση σε καμμιά δημοκρατική χώρα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται απ’ τις αρχές ως “μη-φονικές”, αλλά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα φονικές στα χέρια ασύδοτων οργάνων καταστολής. Το κίνημα Occupy είναι ρητά μη-βίαια έκφραση των δικαιωμάτων της first amendment, ωστόσο η αστυνόμευσή του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανατριχιαστικής στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης στις ΗΠΑ.

*~*~*

Πηγή: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2011/nov/03/occupy-militarisation-policing-protest

Σημειώσεις: Περισσότερα για τη LRAD είδαμε στο παρελθόν εδώ: Για τα νέα όπλα καταστολής διαδηλώσεων που δοκιμάστηκαν στην αντι-G20 του Pittsburgh. Για τις διαδηλώσεις στη Γεωργία, κλικ εδώ.

Categories
Uncategorized

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/2011

Νέα απ’ το μέτωπο: Την Παρασκευή 4 Νοέμβρη το καθεστώς Ασσάντ υποσχέθηκε αμνηστία μιας εβδομάδας, καλώντας τους πολίτες του “που έχουν βρεθεί στη διάθεσή τους όπλα, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιήσει σε εγκληματικές πράξεις, να τα παραδώσουν”, μετά από πίεση του Αραβικού Συνδέσμου για μετρίαση της καταστολής κι έναρξη διαλόγου. Αυτή η κίνηση στοχεύει περισσότερο στο να πιέσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, την αυθόρμητη οργάνωση λιποτακτών του στρατού, που έχουν περάσει με το μέρος των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Την προηγούμενη μόλις μέρα σε μια κυνική επίδειξη ισχύος, δυνάμεις ασφαλείας είχαν επιτεθεί στο Χαλέπι, την Δαμάς, την Ντεράα, την Καφρουμά και τη Χομς, σκοτώνοντας πάνω από 10 άτομα. Την ίδια κιόλας μέρα με την υπογραφή της συμφωνίας, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτίθενται ξανά στη Χομς, τη Ντεράα και την παραθαλάσσια πόλη της Λατάκειας. Για το καθεστώς, οι συμφωνίες που υπογράφει δεν είναι παρά κουρελόχαρτα, που του επιτρέπουν να κερδίσει χρόνο, ο οποίος φαίνεται να πιστεύει πως κυλάει με το μέρος του.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg News, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι τόσο για το τεχνικό και ηθολογικό περιεχόμενό του, όσο σχετικά με τις βλέψεις, τις ανησυχίες και τις δυνατότητες ενός καθεστώς που αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη απ’ την οποία θα αντλήσουν πολύτιμα μαθήματα όλα τα κράτη του πλανήτη: το καθεστώς Ασσάντ δεν μπορεί και δε θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και το ξέρει. Και μπρος στην πιθανότητα να ανατραπεί, δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να ισοπεδώσει τις ίδιες του τις πόλεις, να εξοντώσει κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό, να εκμηδενίσει τους υλικούς όρους της αναπαραγωγής του για να σωθεί. Στη Συρία ο καπιταλισμός περιεργάζεται το -όχι τόσο μακρυνό- μέλλον του.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καταστολή στη Συρία, 4/11/2011

Ενώ η καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 3.000 ζωές από τον περασμένο Μάρτιο, οι Ιταλοί τεχνικοί στα γραφεία της Telecom στη Δαμασκό είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι, προμηθεύοντας το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασσάντ με τις δυνατότητες να παρεμβαίνει, να ανιχνεύει και να αρχειοθετεί σχεδόν κάθε e-mail που ανταλάσσεται σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Οι υπάλληλοι της Area SpA, μιας εταιρίας παρακολουθήσεων με έδρα λίγο έξω απ’ το Μιλάνο, εγκαθιστούν το σύστημα υπό τις οδηγίες της συριακής υπηρεσίας πληροφοριών, οι πράκτορες της οποίας πιέζουν τους Ιταλούς να τελειώσουν το γρηγορότερο, λέγοντας πως χρειάζονται επειγόντως τη τεχνογνωσία εντοπισμού προσώπων, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός ατόμου οικείου με το εγχείρημα. Οι υπάλληλοι της Area φτάνουν στη Δαμασκό κατά βάρδιες αυτή τη χρονιά, καθώς η βία έχει κλιμακωθεί, λέει το ίδιο άτομο, που έχει εργαστεί πάνω στο σύστημα παρακολούθησης της Area.

Η Area χρησιμοποιεί εξοπλισμό αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιριών, σύμφωνα με τα πρωτότυπα σχέδια και άλλα έγγραφα που βρίσκονται στην κατοχή των Bloomberg News και του ατόμου αυτού μέσα από την εταιρία. Το εγχείρημα περιλαμβάνει το Sunnyvale, το λογισμικό αποθήκευσης και αρχειοθέτησης e-mail της καλιφορνέζικης NetApp Inc. (NTAP), ανιχνευτές που θα σκανάρουν τα δίκτυα επικοινωνιών της Συρίας από την παρισινή Qosmos SA, και εργαλεία από τη γερμανική Utimaco Safeware AG (USA) για τη σύνδεση παρακολουθουμένων τηλεφωνικών γραμμών με τους υπολογιστές του κέντρου εποπτείας της Area.

Οι προμηθευτές δεν έχουν παράσχει τα υλικά αυτά άμεσα στη Συρία, αλλά ήταν η Area που τα εξήγαγε μέσω Ιταλίας, σύμφωνα με το άτομο αυτό.

Οι Ιταλοί μένουν σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια σε γειτονιά κατοικιών της Δαμασκού, κοντά σε ένα αθλητικό στάδιο όπου εργάζονται πάνω στο σύστημα, το οποίο είναι ακόμα σε δοκιμαστική φάση, σύμφωνα με την πηγή μας, που ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, καθώς οι υπάλληλοι της Area υπογράφουν συμφωνητικά μη αποκάλυψης στοιχείων της εταιρείας.

Χαρτογράφηση των συνδέσεων

Μόλις το σύστημα ολοκληρωθεί, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας θα είναι σε θέση να παρακολουθούν τους στόχους του σε σταθμούς με επίπεδες τηλεοράσεις όπου θα εμφανίζονται οι τηλεφωνικές και διαδικτυακές επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με γραφήματα που θα χαρτογραφούν τα δίκτυα των ηλεκτρονικών επαφών των πολιτών, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έχουμε στη διάθεσή μας και με δύο ανθρώπους οικείους με τα σχέδια αυτά.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι φτιαγμένο για καταστολή, λέει ο Mark Dubowitz, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος για την προάσπιση των δημοκρατιών, με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο προωθεί αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Συρίας.

“Κάθε εταιρεία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης κι επιτήρησης στο καθεστώς Ασσάντ είναι συνένοχος σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, αναφέρει.

Η ιδιωτική εταιρεία Area, που ιδρύθηκε το 1996 κατασκευάζοντας τηλεφωνικούς κοριούς για λογαριασμό των ιταλικών δυνάμεων της τάξης, έχει πατεντάρει το σύστημα “Asfador”. Ο τίτλος προέκυψε από τον κύριο Asfador που πήρε τηλέφωνο την εταιρία το 2008 ζητώντας να κλείσει μια συμφωνία, σύμφωνα με πηγή μας που γνωρίζει τα του εγχειρήματος. Η πηγή μας δε γνώριζε το πλήρες όνομα του κυρίου Asfador, και οι προσπάθειες ταυτοποίησής του ήταν ανεπιτυχείς. Η τιμή ωστόσο, στην οποία κλείστηκε η συμφωνία ξεπερνούσε τα 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δυο διαφορετικούς ανθρώπους οικείους με τη συμφωνία.

Η αλλαγή ξεπερνά τις συμφωνίες

Ο διευθύνων σύμβουλος της Area, Andrea Formenti δήλωσε πως δεν μπορεί να συζητήσει για συγκεκριμένους πελάτες ή συμβόλια, κι ότι η εταιρεία του ακολουθεί όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ρυθμίζουν τις εξαγωγές.

Λέει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν συχνά αυτό που θα λέγαμε εργαλεία “νόμιμης παρακολούθησης” προκειμένου να συλλάβουν εγκληματίες. Χωρίς να αναφέρεται ιδιαίτερα στη Συρία, ο Formenti λέει ότι η πολιτική αλλαγή μπορεί να καταστήσει άτοπη μια επιχειρηματική συμφωνία.

“Μπορείτε να θεωρήσετε ότι κάθε σύστημα νόμιμης παρακολούθησης έχει μια μακρά διαδικασία πώλησης, ενώ η πραγματικότητα τρέχει με γοργούς ρυθμούς”, λέει, παραπέμποντας στην ταχύτητα της πτώσης του Λίβυου ηγέτη Μουαμμάρ Καντάφι, μόλις έναν χρόνο αφότου έστησε τη βεδουίνικη τέντα του σε πάρκο της Ρώμης, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιταλία. “Ο Καντάφι ήταν ένας μεγάλος φίλος του πρωθυπουργού μας, μέχρι πριν όχι πολύ καιρό”.

Όταν το Bloomberg News επικοινώνησε με την Qosmos, ο σύμβουλος της εταιρείας Thibaut Bechetoille είπε ότι η εταιρία του θα αποχωρούσε από το έργο. “Δεν ήταν σωστό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό το καθεστώς”, αναφέρει. Το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας αποφάσισε πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες να αποσυρθεί από το έργο και ακόμα ψάχνουν πώς θα μπορούσαν να απεμπλακούν από τη συμφωνία. Οι deep-packet ανιχνευτές της εταιρίας αυτής μπορούν να σταλλούν στο e-mail ενός χρήστη του διαδικτύου, κι από κει και πέρα να αναπαράγουν τα πάντα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του, λέει ο διευθυντής πωλήσεων της Qosmos, Erik Larsson.

Κέντρα Εποπτείας

“Ο μηχανισμός απόσυρσής απ’ αυτή τη συμφωνία, τεχνικά και διαδικαστικά, είναι περίπλοκος”, λέει ο Larsson. Η αλυσιδωτή εμπλοκή Δυτικών εταιριών από τις ΗΠΑ ως την Ευρώπη δείχνει την πορεία που τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης βρίσκουν τον δρόμο τους προς καταπιεστικά καθεστώτα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Καθώς οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία ανέτρεψαν τους ηγέτες τους φέτος, ο 46χρονος Ασσάντ κρατιέται στη θέση του αναπτύσσοντας δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών που ζητούν την πτώση του, και παρά την έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να παραιτηθεί. Η Συρία, χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, διοικείται απ’ τον Ασσάντ και πριν απ’ αυτόν απ’ τον πατέρα του Χαφέζ εδώ και 41 χρόνια.

Υπολογιστές εντοπισμού

Η Area εγκαθιστά ένα σύστημα, που περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό κέντρο εποπτείας “Captor” της εταιρίας, μέσω μιας σύμβασης με την κρατικής ιδιοκτησίας Συριακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών ή STE, αναφέρουν οι δυο πηγές μας. Επίσης γνωστή και ως Syrian Telecom, η εταιρία είναι ο κύριος παροχός σταθερής τηλεφωνίας της χώρας.

Χωρίς τα μηχανήματα της Area, το τρέχον σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης της Συρίας πιάνει μόνο ένα κομμάτι των τηλεπικοινωνιών της χώρας, και υπολείπεται του νέου συστήματος που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ολόκληρη τη διαδικτυακή κίνηση, λέν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις δυνατότητες της Συρίας μέσω της δουλειάς τους στην Area.

Οι επιχειρήσεις που πωλούν εξοπλισμό παρακολούθησης στη Συρία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για υποστήριξη της καταπίεσης, λέει ο Osama Edward Mousa, ένας Σύρος blogger που συνελήφθη το 2008 για κριτικές προς το καθεστώς δημοσιεύσεις και έφυγε για τη Σουηδία το 2010.

“Κάθε εταιρία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης στην κυβέρνηση της Συρίας είναι ένας συνεργάτης στην καταστολή της δημοκρατίας στη Συρία”, μας λέει. “Είναι συνένοχος στους φόνους εναντίον του λαού της Συρίας. Βοηθούν τη κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο”.

Κυρώσεις εναντίον της Συρίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει μια σειρά κυρώσεων εναντίον της Συρίας ήδη από τον Μάη, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης πώλησης όπλων και του παγώματος των λογαριασμών των ανθρώπων του καθεστ΄τος. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απαγορεύουν στις ευρωπαϊκές εταιρίες την πώληση προς τη Συρία του εξοπλισμού που χρειάζεται όπως στην περίπτωση της Area.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών προς τη Συρία, εκτός από τρόφιμα και φάρμακα ήδη από το 2004.

Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να προσδιορίσει εάν η αποστολή του υλικού της NetApp προς τη Συρία παραβιάζει τις κυρώσεις, λέει ο Hal Eren, πρώην δικηγόρος του τμήματος υποθηκοφυλακίου του ελέγχου περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών που εργάζεται στην Ουάσιγκτον.

“Τα προϊόντα αμερικανικής προέλευσης, είτε εξάγονται άμεσα είτε μέσω τρίτων χωρών, γενικά απαγορεύονται στη Συρία”, λέει ο Eren.

Η NetApp, που έχει χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισεκατομμύρια δολλάδια και περισσότερους από 10.000 υπαλλήλους, στέλνει τα προϊόντα της σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ετήσια αναφορά.

Η ΝetApp “δε γνωρίζει”

“Η NetApp λαμβάνει τα ζητήματα αυτά πολύ σοβαρά και δεσμεύεται για τη συμμόρφωσή της προς τους κανονισμούς του διεθνούς εμπορίου” λέει σε δήλωσή του ο Jodi Baumann, υποδιευθυντής εταιρικών επικοινωνιών της NetApps στο Sunnyvale. “Δε γνωρίζουμε εάν υπάρχουν προϊόντα της NetApp που πωλούνται ή έχουν σταματήσει να πωλούνται στη Συρία”.

Η σύμβασή της NetApp κανονίστηκε με τέτοιο τρόπο που αποφεύχθηκε μια άμεση συμφωνία με την Area, λέει ένας απ’ τους ανθρώπους που γνωρίζουν για το εγχείρημα. Η ιταλική θυγατρική της NetApp πούλησε τον εξοπλισμό μέσω ενός εξουσιοδοτημένου πωλητή στην Ιταλία, απ’ όπου έπειτα πωλήθηκαν εκ νέου στην Area, αναφέρει η πηγή μας.

Ο γενικός διευθυντής της Utimaco Malte Pollmann λέει πως η εταιρία του στηρίζεται στην Area προκειμένου να διασφαλίσει πως ο εξοπλισμός τους χρησιμοποιείται και εξάγεται σύμφωνα με τον νόμο. “Η Area είναι ένας αξιόπιστος εταίρος μακράς πνοής”, λέει.

Η Utimaco, με έδρα το Oberursel κοντά στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ενήμερη για οποιοδήποτε εγχείρημα στη Συρία περιλαμβάνει εξοπλισμό της, και σπάνια γνωρίζει πού εγκαθιστούν τον εξοπλισμό της οι συνεταίροι της, λέει ο Pollmann. “Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, καθώς κανείς απ’ τους συνεργάτες μας δεν είναι υποχρεωμένος να μας ενημερώσει”, λέει ο Pollmann. “Δεν κάνουμε προσωπικές πωλήσεις”.

Ένα κενό πληροφοριών

Η Sophos Ltd, στο Abingdon της Αγγλίας, παροχός λογισμικού ασφαλείας και προστασίας δεδομένων που ελέγχει την Utimaco, παραπέμπει τις ερωτήσεις στην Utimaco, λέει η Fiona Halkerston, υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της Sophos, που έχει αναλάβει η λονδρέζικη εταιρία Johnson King Ltd.

Ο γενικός διευθυντής της STE Baker Baker δεν απάντησε σε ερώτημα για σχολιασμό που στάλθηκε με φαξ στο γραφείο του.

Στην πρεσβεία της Συρίας στη Ρώμη, ένας υπεύθυνος τύπου δήλωσε πως δεν έχει κάποια πληροφόρηση για το σύστημα και αρνήθηκε να σχολιάσει τις επιπλοκές σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιας τέτοιας παρακολούθησης.

Η αγορά του συστήματος αυτού από τη Συρία δείχνει πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν Δυτικά προϊόντα τεχνολογίας επιτήρησης προκειμένου να παρακολουθούν τους διαφωνούντες. Στο Ιράν, μια έρευνα των Bloomberg News έδειξε ότι ήταν ευρωπαϊκές εταιρίες που παρείχαν ή διέθεσαν το υλικό εντοπισμού θέσης πολιτών και παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στις οποίες οι υπηρεσίες ασφαλείας ήθελαν να έχουν πρ΄σοβαση.

Βοηθήματα για ανακριτές

Στο Μπαχρέιν, οι ανακριτές των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποίησαν μεταγραφείς μηνυμάτων sms ευρωπαϊκού εξοπλισμού παρακολούθησης, σύμφωνα με την έρευνά μας. Άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κατέστειλαν εξεγέρσεις αυτή τη χρονιά αγόρασαν ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου, αλλά και της Υεμένης και της Συρίας.

Στη Συρία, το σύστημα παρακολούθησης e-mail και διαδικτυακών συνομιλιών της Area θα είναι πιο διεισδυτικό απ’ ότι ένας απλός εξοπλισμός αποκλεισμού ιστοσελίδων.

Οι ΗΠΑ εξετάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η Συρία χρησιμοποιεί τεχνολογία της Blue Coat Systems Inc (BCSI), μιας ακόμη εταιρίας με έδρα το Sunnyvale, για λογοκρισία στο διαδίκτυο και αρχειοθέτηση του ιστορικού πλοήγησης, είπε η εκπρόσωπος του State Department Victoria Nuland σε συνέντευξη τύπου της 24ης Οκτώβρη.

Η Blue Coat διερευνά ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους τα εργαλεία φιλτραρίσματος πληροφοριών της μεταπωλήθηκαν στη Συρία, λέει ο εκπρόσωπός της Steve Schick. Η εταιρία δεν εξάγει στη Συρία και απαγορεύει απ’ τους συνεταίρους της να μεταπωλούν προϊόντα της στη Συρία ή σε άλλες χώρες όπου έχει επιβληθεί εμπάργκο, λέει.

H Nuland του State Department υπογράμμισε την απαγόρευση σχεδόν κάθε αμερικανικής εξαγωγής στη Συρία, απαντώντας σε ερώτηση για την Blue Coat κατά τη συνέντευξη τύπου.

Το State Department ανησυχεί

“Μας προκαλούν ανησυχία οι αναφορές για τη χρήση της τεχνολογίας από ολοκληρωτικά καθεστώτα εν γένει, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά τη Συρία, ο στόχος τους γίνονται άμεσα οι ακτιβιστές και οι αντιφρονούντες”.

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Area εργάζεται για να παράσχει στη Συρία ακριβώς αυτήν την τεχνολογία.

Η Area, εδράζεται σε ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων δίπλα στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου, απ’ όπου δέχθηκε το τηλεφώνημα του 2008 ζητώντας της να συμμετάσχει στο εγχείρημα καθώς αγωνιζόταν να συλλέξει χρωστούμενα χρήματα στη χώρα, λέει η πηγή μας. Μαζί με δυο ιταλικές ανταγωνιστικές της, η εταιρία πίεζε την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει τις καθυστερημένες αμοιβές για έργα παρακολούθησης, μας λέει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, Formenti.

Η Area πέτυχε τη συμφωνία με τη Συρία το 2009, αναφέρουν δυο άνθρωποι σχετικοί με το εγχείρημα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα πλοίο που μετέφερε τους υπολογιστές και τον λοιπό εξοπλισμό έφτασε στο λιμάνι της Λατάκειας στη Συρία, μας λέει η πηγή μας.

Εκατόμβες νεκρών

Με τον εξοπλισμό στη Συρία, το εγχείρημα του Asfado ξεδιπλώνετια παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής απ’ τον Ασσάντ.

Η αναταραχή ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου. Δυο εβδομάδες μετά, στις 30 Μαρτίου, Ιταλοί υπάλληλοι της NetApp και της Area αντάλλαξαν e-mails στα οποία οι παροχοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν οδηγίες στην εταιρία παρακολουθήσεων πάνω στο πώς να ρυθμίσει τον εξοπλισμό που είχε μόλις παραλάβει, σύμφωνα με αντίγραφα των συνομιλιών.

Την ίδια ημέρα, ο Ασσάντ απευθύνθηκε στο κοινοβούλιο της Συρίας, κατηγορώντας του διαδηλωτές για “συνωμοσία”. “Αν κι αυτή η μάχη επιβλήθηκε σε μάς σήμερα, την καλωσορίζουμε”, είπε.

Μέχρι τότε, περισσότερα από 90 άτομα είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μια αναφορά της Area για το “NetApp Storage Cluster B,” με ημερομηνία 26 Μαΐου, δείχνει πώς είχαν τοποθετηθεί κοριοί σε στοίβες δίσκων της αμερικανικής εταιρίας σε καταστήματα με υπολογιστές. Η αναφορά αυτή φέρει το κωδικό όνομα Asfador, καθώς και εξώφυλλο με τον τίτλο “STE PDN Monitoring Center Project”.

Επίσης, στις 26 Μαΐου, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές στην επαρχία της Νταραά, ανεβάζοντας την αριθμό των νεκρών στους 1.100.

Η αίθουσα παρακολουθήσεων

Εάν η εγκατάσταση της Area ολοκληρωθεί σύμφωνα με τα σχέδια, η κυβέρνηση του Ασσάντ θα κερδίσει τη δυνατότητα να διεισδύσει φαινομενικά σε κάθε γωνιά του διαδικτύου στη Συρία.

Σχεδιαγράμματα για το σύστημα δείχνουν πως περιλαμβάνει ανιχνευτές τόσο στο δίκτυο των εταιριών κινητής τηλεφωνίας όσο και των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου, καταγράφοντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κίνηση. H αρχειοθέτηση της Netapp θα επιτρέψει στους πράκτορες τη διατήρηση αρχείων επικοινωνιών για μελλοντικές έρευνες ή τη χαρτογράφηση των επαφών του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τις πηγές και τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα κτιρίου της Telecom στη συνοικεία Mouhajireen της Δαμασκού, όπου περίπου 30 μεταλλικά ράφια στηρίζουν τους υπολογιστές που χειρίζονται την παρακολούθηση και την αρχειοθέτηση των επικοινωνιών, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει για τις εγκαταστάσεις. Το κέντρο δεδομένων συνδέεται με μια αίθουσα παρακολουθήσεων έναν όροφο ψηλότερα, όπου οι καταγραφόμενες επικοινωνίες θα μεταδίδονται σε περίπου 40 τερματικά, σύμφωνα με το ίδιο άτομο.

Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν τους όρους της σύμβασης λένε πως στο τελικό στάδιο της εγκατάστασης, το συμβόλαιο προβλέπει πως οι υπάλληλοι της Area θα εκπαιδεύσουν τους Σύρους πράκτορες πάνω στον χειρισμό των μηχανημάτων, θα τους διδάξουν δηλαδή πώς να παρακολουθούν καλύτερα τους πολίτες.

δημοσιογράφοι:
Ben Elgin
Bernon Silver
Συντάκτες:
Melissa Pozsgay
Gary Putka

Πηγή: http://www.bloomberg.com/news/2011-11-03/syria-crackdown-gets-italy-firm-s-aid-with-u-s-europe-spy-gear.html

*`*`*

Σημείωση: περισσότερο υλικό σχετικά με τις αραβικές εξεγέρσεις είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ συγκεκριμένα από τη Συρία έχουμε δει μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα απ’ την καταστολή στη Χάμα εδώ.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Categories
Uncategorized

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Ένα κείμενο για την απεργία:

Μήνυμα στους παρτιζάνους για την εξέλιξη της Γενικής Απεργίας

Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.

Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.

Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα. Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.

Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.

Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.

–The Society of Enemies

Πηγή: http://www.bayofrage.com

***

Την προηγούμενη μέρα, μια βδομάδα μετά την βίαιη εκκένωση της κατασκήνωσης στην πλατεία (βλ. Παραλληλογράφο), η αστυνομία έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους του Ώκλαντ, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι και οι ίδιοι οι μπάτσοι ανήκουν στο 99%, και είναι σε “σύγχυση” όσον αφορά τις διαταγές που καλούνται να ακολουθήσουν. Η επιστολή μπορεί να βρεθεί στο αρκετά ενδιαφέρον site βετεράνων (και) πεζοναυτών που στηρίζουν το κίνημα: http://occupymarines.org/

Η συνέλευση του Occupy Oakland στην μετονομασμένη πλατεία Oscar Grant κάλεσε σε: Συγκεντρώσεις-μικροφωνικές, πορείες απ’ τις γειτονιές στο κέντρο, πορεία και αποκλεισμό του λιμανιού του Oakland (5o μεγαλύτερο των ΗΠΑ), καταλήψεις οδικών κόμβων, αποκλεισμούς τραπεζών κι επιχειρήσεων, θεματικές πορείες (αντικαπιταλιστική, φεμινιστική και queer, critical mass ποδηλατοπορεία), δράσεις σε γειτονιές: πάρτυ-μπάρμπεκιου, μικροφωνικές κοκ, δράσεις αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις και αποχή απ’ την εργασία και την κατανάλωση, ώστε να μεγιστοποιηθεί το αντίκτυπο της απεργίας. Συνθήματα που προτείνει η συνέλευση:

Strike, Occupy, Shut it Down! Oakland is the People’s Town”
“Every Hour, Every Day! The occupation is here to stay!”
“Occupy Everything! Liberate Oakland”
“Politicians & Bankers, Liars & Thieves, We’re taking it back! We’re not saying please!”
“No more cops, we don’t need ‘em! All we want is total freedom”
“Shut Down OPD! Not the Public Library!”
“Let’s Go Oakland! Let’s Go!” [clap] [clap]


Χρονικό των δράσεων:

Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011

7:00 – Οι καταληψίες της Oscar Grant Plazza αρχίζουν να σηκώνονται και να ξεστήνουν τις σκηνές τους. Καταφτάνουν οι πρώτοι απεργοί, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι κ.α. Τα περισσότερα συνδικάτα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στην απεργία αλλά επίσημα παραμένουν σιωπηλά.

7:15 – Αποκλεισμός του δρόμου έξω απ’ τα αρχηγεία της αστυνομία στην 6th Street.

7:45 – Dead Prez και ντιτζεϋλίκια από μικροφωνική πάνω σε φορτηγό. Ενθουσιασμός στον κόσμο: “Αποπειρώμαστε να κάνουμε κάτι που ‘χει να γίνει απ’ το 1946, και την τελευταία εκείνη φορά το ‘κανε πάλι το Oakland!”

8:10 – Η αστυνομία δηλώνει πως δε θα ζητήσει βοήθεια από άλλες πόλεις, και προς το παρόν θα προσπαθήσει να διαχειριστεί την κυκλοφορία.

8:20 – Η διαδήλωση ξεκινά. Χορευτικές μουσικές απ’ το soundsystem στην 14η και Broadway, διακόπτονται για ομιλίες, ελεύθερα μικρόφωνα. Πλακάτ, πανώ. Μοιράζεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας των καταληψιών, η Occupied Oakland Tribune, με πρωτοσέλιδο “Γενική Απεργία και Μαζική Δράση!”

8:30 – Οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία επαναπιστοποιούν τη δέσμευσή τους “στη διασφάλιση των ειρηνικών διαδηλώσεων και της ελευθερίας του λόγου”. Η πλειοψηφία των 2.500 δημοτικών υπαλλήλων έχουν ζητήσει άδεια προκειμένου να κατεβούν στην απεργία, ενώ ορισμένες υπηρεσίες δουλεύουν με προσωπικό ασφαλείας.

8:40 – Το Café Awaken, παραμένει ανοιχτό απέναντι απ’ το χώρο της συγκέντρωσης δεσμευόμενο να αποδώσει το 20% των κερδών του σε αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα. Επίσης, οι υπάλληλοί του θα δωρίσουν τα μεροκάματά τους στα ίδια εγχειρήματα. Πολλά -λιγότερο εναλλακτικά- μαγαζιά, παραμένουν κλειστά: http://s1-04.twitpicproxy.com/photos/large/439384591.jpg & http://distilleryimage0.instagram.com/b1b78992056a11e1abb01231381b65e3_7.jpg

8:45 – Οι 850 υπάλληλοι του προεδρικού γραφείου της Καλιφόρνιας δε θα παραστούν στην  εργασία τους. Το Google maps μετονομάζει την πλατεία Ogawa σε Oscar Grant Plaza.http://bit.ly/vVXX7D

8:55 – Κατάληψη του οδικού κόμβου στην 14η και Broadway. Πάνω από 200 συγκεντρωμένοι στην Oscar Grant Plaza.“Περίμενα αυτή τη στιγμή 40 ή 50 χρόνια”, λέει ο Brad Newsham, 60 χρονών, ταξιτζής απ’ το Oakland που δουλεύει στο San Francisco. “Δε θα το ‘χανα με τίποτα”, λέει καθώς σβήνει την μηχανή στο ταξί του πάνω στη διασταύρωση και βοηθά να μπλοκαριστεί η κίνηση.

8:59 – Αποκλεισμός του λιμανιού από λιμενεργάτες και άλλους διαδηλωτές. Οι εργασίες τυπικά συνεχίζονται αλλά με εμφανώς αργούς ρυθμούς. Η διοίκηση του λιμανιού απευθύνεται στους διαδηλωτές: “από τους εργάτες συντήρησης, στους φορτωεκφορτωτές, τους νταλικιέρηδες, τους εργαζομένους στα γραφεία και τους λιμενεργάτες, στο Λιμάνι δουλεύει το 99%” ζητώντας σεβασμό και ησυχία. Το συνδικάτο των λιμενεργατών έβγαλε ανακοίνωση αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά δεν καλύπτει τα μέλη του εάν απεργήσουν. Ενδιαφέρουσα ομιλία ενός λιμενεργάτη 3ης γενιάς: http://youtu.be/QXE18mZOJf8 40 απ’ τους 325 λιμενεργάτες με αναρρωτική σήμερα.

9:20 – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Richmond, με παριστάμενο τον δήμαρχο της πόλης που δηλώνει “αλληλεγγυος με το 99%” και ασκεί κριτική στην ομόλογό του του Oakland που έστειλε την αστυνομία να διαλύσει την κατάληψη.

9:40 – Flash mob από γυναίκες μεταμφιεσμένες σε κλόουν φτάνει στην πλατεία Oscar Grant. Ομιλία της Angela Davis: “Το βλέμμα του πλανήτη είναι στραμμένο στην πόλη μας. Ήδη έχουν εμφανιστεί κινήματα Occupy στην Ασία, την Ν. Αμερική και την Ευρώπη. Το 99% εξεγείρεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο”. http://twitpic.com/79vxxw Η δήμαρχος του Oakland Jean Quan δηλώνει ότι λιγότερο από το 5% πράγματι των δημοτικών υπαλλήλων πήρε άδεια για να κατέβει στην πορεία σήμερα. Δηλώνει ακόμη ότι “περιμένουμε λοιπόν να είναι μια καλή μέρα για το Oakland, και να δείξουμε πώς οι άνθρωποι μπορούν να διαδηλώνουν και να στέλνουν το μήνυμά τους κρατώντας ταυτόχρονα την πόλη ασφαλή”, καθώς κι ότι οι δημοτικές αρχές “έχουν περάσει πολλές μέρες δουλεύοντας με την κοινότητα ώστε να διασφαλιστεί ότι η σημερινή μέρα θα υποστηρίζει τους σκοπούς του 99%. Το Oakland είναι σαφώς μια προοδευτική πόλη, και υποστηρίζουμε πολλά απ’ τα αιτήματά τους, ιδιαίτερα αυτά που θίγουν τις κατασχέσεις, τις δίκαιες διαδικασίες δανεισμού και τη διάθεση κεφαλαίου σε κοινότητες με χαμηλό εισόδημα”.

9:55 – Δέσμευση των παρισταμένων στη συγκέντρωση για αντισυγκεντρώσεις και δράσεις σε όποια σχολεία ή χώρους εργασίας επιβάλλουν κυρώσεις σε μαθητές ή εργαζομένους για τη συμμετοχή τους στην απεργία.

10:00 – Πορείες αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Βοστόνη: http://yfrog.com/nypc9hlj Μαζικές κοπάνες στα σχολεία στο Σικάγο. Περισσότερα: http://www.occupytogether.org/

10:05 – Ομιλίες για bank run (μαζική απόσυρση χρημάτων απ’ τις τράπεζες) κ.α.

10:07 – Εκτιμήσεις για 600-900 άτομα στην κεντρική συγκέντρωση. http://p.twimg.com/AdQr04oCEAINeCX.jpg Άγρια απεργία των λιμενεργατών της πρωϊνής βάρδιας παραλύει ουσιαστικά το λιμάνι του Oakland!

10:10 – Χιλιάδες κόσμου καταφτάνουν με τραίνα κι αστικές συγκοινωνίες, μεταξύ των οποίων και πολλοί μαθητές, ιθαγενείς, ισπανόφωνοι εργάτες κλπ. Εκτός απ’ τις ομιλίες παρουσιάζονται θεατρικά, ραπ, χοροί, τραγούδια.

10:15 – Ξεκινούν οι αποκλεισμοί τραπεζών. Κάποιοι διαδηλωτές μπαίνουν στις τράπεζες κι αποσύρουν συμβολικά τις καταθέσεις τους.

10:17 – Αποκλεισμοί τραπεζών γύρω απ’ τη συγκέντρωση του Occupy στην 14η & Broadway. http://yfrog.com/odz5dmyj Ι Will Survive Capitalism! http://yfrog.com/b8npyz

10:24 – Διανομή τηλεφώνων νομικής βοήθειας στην πορεία. Συνθήματα “Whose streets? Our streets!” και μελωδίες πνευστών.

10:30 – Πορεία προς την τράπεζα Wells Fargo. Δυναμική παρουσία πολλών μαθητών αλλά και ηλικιωμένων. Συνθήματα: “Oakland-Oakland represent! We ‘re the 99%!” http://p.twimg.com/AdQw4NrCMAATLUJ.jpg Πλακάτ ομάδας Εβραίων ακτιβιστών: “Occupy Oakland, not Palestine!”  Χαρακτηριστική παρέμβαση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου για το κίνημα: “Ελπίζω να έχει το μικρότερο δυνατό αντίκτυπο στις τοπικές επιχειρήσεις μας, που επίσης αποτελούν μέρος του 99%”. Ο πρόεδρος προσθέτει ότι έλαβε πολλά τηλεφωνήματα από μαγαζάτορες από τότε που στήθηκε η κατασκήνωση στην πλατεία οι οποίοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πόλη… “είναι άνθρωποι που δε θέλουν να εκθέσουν τους υπαλλήλους τους σε πιθανούς κινδύνους, πέρασαν τις ταραχές για τον φόνο του Oscar Grant και έχουν μπουχτίσει. Παλεύουν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Δεν εγκρίνω την μέθοδο αυτή [του κινήματος]. Η πόλη αυτή είναι blue-collar, πόλη εργατοϋπαλλήλων, κι αν θέλουμε να την παλέψει πρέπει να κοιτάξουμε πώς να προσελκύσουμε θέσιες εργασίας”.

10:35 – Η πορεία έχει φτάσει έξω απ’ το Elihu M. Harris State Building, δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία προς το παρόν, εκτός από μερικούς μπάτσους μέσα στο κτίριο. Συνθήματα: “Rise up! Rise up!”.

10:49 – Μπρος από κυβερνητικά γραφεία: http://p.twimg.com/AdQ1OPECEAATz42.jpg

10:55 – Αποκλεισμός της Wells Fargo, που έχει ήδη κλείσει και κλειδώσει τις εισόδους της, από ένα πλήθος περίπου 5.000. Πολλά μαγαζιά κι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστά σ’ όλη την περιοχή.

11:02 – οι μαθητές του Laney College αποχωρούν συλλογικά απ’ το σχολείο τους με πορεία.

11:20 – Μια άλλη πορεία, αποτελούμενη κυρίως από συνδικάτα εκπαιδευτικών και μαθητές γυμνασίων φτάνει στο Laney College. Ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω απ’ τη διαδήλωση αλλά χωρίς παρουσία μπάτσων εδάφους ακόμη.

11:21 – Στάση μπροστά στη Citibank http://twitpic.com/79xe3p Ο κόσμος πληθαίνει http://twitpic.com/79xg82 Η τράπεζα κλείνει.

11:50 – Πορεία εκατοντάδων μαθητών και φοιτητών στο Telegraph, φωνάζοντας “είμαστε το 99%”

11:55 – Η πορεία των εκπαιδευτικών και των μαθητών κατευθύνεται προς τα γραφεία της ενιαίας εκπαίδευσης. 18% των καθηγητών του Oakland πήραν σήμερα αναρρωτικές άδειες.

11:57 – 30αριά διαδηλωτές κρατούν κλειστή την Bank of America.

12:00 – παραδίδεται συμβολικά μια έξωση στα μέλη της διεύθυνσης της ενιαίας εκπαίδευσης απ’ τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Εντωμεταξύ, εκινάει η προσυγκέντρωση του αντικαπιταλιστικού μπλοκ

12:30 – Χιλιάδες κόσμου στη διασταύρωση Webster και 20ης, όπου βρίσκονται πολλές μεγάλες τράπεζες. Πανώ Occupy the banks, και βανδαλισμοί με σπρέυ σε ΑΤΜ. Συνθήματα: “Banks got bailed out, we got sold out”, “Hey Chase, what do you say? How many houses did you take today?”. ΜΚΟ υπέρ του community empowerment παρούσες ώστε να “διαφυλάξουν την ειρήνη και ότι κανείς δε θα παραβεί την νομιμότητα”. Υψώνεται ένα μεγάλο πανώ: Ζήτω η Κομμούνα του Oakland. Μπλοκάρεται η Chase bank, ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά κι απ’ τις υπόλοιπες τράπεζες. Περισσότερες φωτογραφίες

12:50 – Κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται στο σημείο όπου είναι αποκλεισμένες οι τράπεζες.

12:58 – Ένας ταξιτζής προσφέρει δωρεάν μεταφορές στους απεργούς και τους διαδηλωτές: http://www.baycitizen.org/blogs/frequencies/taxi-driver-giving-free-rides-support/

13:05 – Συμπλοκές μεταξύ διοργανωτών και νέων που κουκουλώνονται και προσπαθούν να κατεβάσουν τζαμαρίες τραπεζών. Σπάζεται τελικά η Bank of America: http://p.twimg.com/AdRwxcSCIAAF1Kk.jpg

13:15 – Ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί από τους αποκλεισμούς τραπεζών.

13:30 – Οι τράπεζες θα μείνουν κλειστές για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ώστε να καθαριστούν οι ζημιές απ’ τα γκραφίτι, τις ταινίες που έβαλαν οι διαδηλωτές κλπ.

14:00 – Ένας ιθαγενής δηλώνει πως η αστυνομία είχε αποκλείσει τη γειτονιά του και δεν άφηνε τον κόσμο να κατεβεί στις διαδηλώσεις.

14:45 – Μια ομάδα ντυμένων στα μαύρα επιτίθεται στο Whole Foods Market, για το οποίο είχε κυκλοφορήσει μια φήμη ότι εκβίαζε τους υπαλλήλους του με απολύσεις ώστε να μη συμμετάσχουν στην απεργία. Σπάζονται οι βιτρίνες, πετιούνται μπογιές και γράφονται συνθήματα, ενώ η ομάδα αποδοκιμάζεται από μέρος της υπόλοιπης διαδήλωσης που σχηματίζει αλυσίδες για να τους αποκλείσει. Πέφτουν γροθιές μεταξύ διαδηλωτών. http://twitpic.com/79zw1o

15:30 – Τα περισσότερα απ’ τα μαγαζιά του κέντρου απ’ όπου περνάει η πορεία έχουν παραμείνει κλειστά.

15:45 – συνθήματα με σπρέυ πάνω στην εκκλησία Christ the Light Cathedral, σβήνονται απ’ τους υπαλλήλους της.

16:00 – Η διαδήλωση ανασυγκροτείται προκειμένου να πορευτεί προς το λιμάνι, με πάνω από 5.000 κόσμο. Στην κεφαλή βρίσκονται νέοι με αυτοσχέδιες ασπίδες που αναγράφουν stop police brutality: pic.twitter.com/AiK5MIbT & http://twitpic.com/7a10g7 Αρκετά λεωφορεία γεμίζουν με κόσμο που θέλει να κατευθυνθεί προς το λιμάνι…

16:32 Η πορεία ενώνεται με τα μπλοκ των φεμινιστριών και queer ακτιβιστών και την ποδηλατοπορεία του Critical Mass.

17:10 – Πολλά ποδήλατα και sound system στην κεφαλή της πορείας. 15.000-20.000 κόσμος στην 14η και Broadway. Συνθήματα: Redistribution or revolution!

17:23 – Οι πρώτοι διαδηλωτές φτάνουν στο λιμάνι. Συνθήματα: “Whose Port? Our Port!”

17:30 – Πάνω από 20.000 διαδηλωτές κυκλώνουν το λιμάνι, ενώ οι διοργανωτές του Occupy αποκλείουν και τη δεύτερη είσοδο του λιμανιού. Φωτογραφία: http://s1-02.twitpicproxy.com/photos/large/440264595.jpg

17:59 – καταλαμβάνονται τα τραίνα, τα φορτηγά και τα μηχανήματα του λιμανιού! Σταματούν όλες οι εργασίες που ως τότε συνεχίζονταν με ρυθμούς χελώνας.

18:10 – Ο ήλιος δύει και οι διαδηλωτές αρχίζουν να μαζεύονται για επιστροφή στο κέντρο.

18:26 – Ενισχύσεις της αστυνομίας με πλήρη ανάρτηση έρχονται στο Oakland απ’ το γειτονικό San Mateo.

18:33 – Οχήματα της αστυνομίας κατακλύζουν το λιμάνι

18:49 – Αποκλεισμός της παραθαλάσσιας λεωφόρου Maritime από πικετοφορία.

19:05 – Το λιμάνι ανακοινώνει ότι θα παραμείνει κλειστό για το υπόλοιπο της βάρδιας, διαδηλωτές και μπάτσοι face-to-face στην Maritime.

19:39 – Ο κόσμος στον αποκλεισμό της Maritime πληθαίνει και κλείνει πλέον και τις εισόδους του λιμανιού.

19:50 – Η διεύθυνση του λιμανιού καλεί τους εργατες να αποχωρήσουν (να πάνε ήσυχα σπίτι τους και να μην παραμείνουν στο λιμάνι!).

20:01 – Στο μεταξύ αρκετός κόσμος συγκεντρώνεται πίσω στην Oscar Grant Plaza.

20:12 – Dance party στην είσοδο Hanjin του λιμανιού.

20:19 – Πίσω στην Oscar Grant Plaza, εθελοντές πυροσβέστες και δημοτικοί υπάλληλοι της Alameda, έχουν στήσει ψησταριές και μοιράζουν χωρίς αντίτιμο χορτοφαγικά και μη μπιφτέκια και λουκάνικα στον κόσμο (πάνω από 4.000 μερίδες)

20:25 – Ο αποκλεισμός θεωρείται επιτυχής και οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο από τα μικρόφωνα να επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Φωτογραφία του πλήθους μεταξύ λιμανιού και πλατείας. Περισσότερες φωτογραφίες: http://sanfrancisco.cbslocal.com/

20:33 – Κάποιοι διαδηλωτές παραμένουν στην μεσαία είσοδο του λιμανιού κρατώντας την κλειστή με πικετοφορία. Φωτογραφία: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696789.php

20:41 – Δυο διαδηλωτές του Occupy Oakland χτυπήθηκαν από αμάξι, πιθανώς εσκεμμένα: Ο οδηγός μιας πολυτελούς ασημί μερσεντές ήθελε να περάσει μέσα απ’ την πορεία, ένας διαδηλωτής μπήκε μπροστά στο όχημα και χτύπησε το χέρι του στο καπό ώστε να σταματήσει, κάτι που εξαγρίωσε τον οδηγό που γκάζωσε περνώντας μέσα απ’ τον κόσμο παρασέρνοντας δύο διαδηλωτές. Κυκλοφορεί μια φήμη για έναν νεκρό.

20:42 – Το συνδικάτο των λιμενεργατών ILWU ανακοινώνει τη θέλησή του να κρατήσει το λιμάνι κλειστό για 24 ώρες! Καλεί κόσμο στις εισόδους μεταξύ 3:00-6:00 ώστε να μη μπει η επόμενη βάρδια. Οι πικετοφορίες σιγά-σιγά αποσύρονται προς το παρόν πίσω στην Oscar Grant Plaza. Οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει προς την Oscar Grant Plaza.

21:19 – Αρκετοί διαδηλωτές μπλοκάρουν τον δρόμο έξω απ’ το λιμάνι και δεν αφήνουν τα φορτηγά να περάσουν (εκτός από όχημα της Disability Action Brigade).

21:44 – Οι δυο διαδηλωτές που χτυπήθηκαν πριν μια ώρα βρίσκονται στο νοσοκομείο με μικροτραυματισμούς, η φημολογία για ύπαρξη νεκρού διαψεύδεται. Σύγχυση στην Oscar Grant Plaza, οι διοργανωτές προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο εκεί, αν και μεγάλες ομάδες κατεβαίνουν προς το λιμάνι.

22:01 – Κάλεσμα για δωρεά τροφίμων και νερού στον κόσμο στο λιμάνι.

22:13 – Δηλώσεις της δημάρχου. Σε γενικές γραμμές: όλα καλά ως εδώ, δεν υπήρξαν ιδιαίτερες ζημιές, άντε τελειώνετε να πάει ο κόσμος αύριο στη δουλειά του. 7.000 οι διαδηλωτές κατά τη δήμαρχο και την αστυνομία.

22:25 – Ο περισσότερος κόσμος έχει επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Στήνεται αγώνας μπέιζμπολ από διαδηλωτές στο ελευθερωμένο έδαφος της 14ης και Broadway.

22:36 –  Πορεία προς τα βόρεια, στη Telegraph. Φωτογραφίες: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696809.php

22:39 – H πορεία φτάνει στο κατειλημένο κτίριο της 16ης street, αρ. 520, έξω απ’ το οποίο κρέμεται ένα τεράστιο πανώ “Occupy Everything”, πρόκειται για πρώην κτίριο κοινωνικών υπηρεσιών για αστέγους (Travelers Aid Society) που έκλεισε λόγω περικοπών. Γίνεται κάλεσμα στην υπηρεσία για τους αστέγους να ξαναρχίσει τη λειτουργία της, διαφορετικά το κτίριο θα καταληφθεί μόνιμα απ’ τον κόσμο για να μετατραπεί σε κοινωνική βιβλιοθήκη και πολιτικό εργαστήρι.

23:10 – Στήνεται πάρτυ μέσα κι έξω απ’ το κατειλημένο κτίριο. Πρόχειρα οδοφράγματα με κάδους απορριμάτων στην 16η street. Ο κόσμος πάντως έχει αραιώσει, υπάρχουν οι 100-150 αρχικοί καταληψίες και άλλα 300-400 άτομα που ήρθαν έπειτα.

23:36 – Μπάτσοι παρατάσσονται στο greyhound station, με κράνη, ασπίδες, κρατούν επιδεικτικά χειροπαίδες κλπ κι ετοιμάζονται. Υπεύθυνος της αστυνομικής επιχείρησης δηλώνει στα ΜΜΕ ότι όσοι βρίσκονται εντός του κτιρίου θα συλληφθούν. Αρκετά οχήματα της αστυνομίας χωρίς πινακίδες και μια κλούβα για μεταφορά κρατουμένων που έχει έρθει απ’ το San Mateo. Κάποια απ’ τα διπλανά μαγαζιά κλείνουν. Φωτογραφίες: http://twitpic.com/7a7ow, http:twitpic.com/7a7qr6, http://twitpic.com/7a7pa1, http://twitpic.com/7a7rp8.

23:51 – Η δήμαρχος Quan ζητάει να μιλήσει με “εκπροσώπους” των καταληψιών.

23:53 – 50-60 μπάτσοι στη 16η και San Pablo, κοντά στο κατειλημένο κτίριο, προφανώς ετοιμάζονται για επίθεση.

23: 55 – Οι μπάτσοι επιτίθενται κατά του συγκεντρωμένου κόσμου με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και βόμβες καπνού. Ανοίγουν δρόμο και εισβάλλουν στο κατειλημένο κτίριο.

24:00 – Ακούγεται μια πολύ ισχυρή έκρηξη στην είσοδο του κτιρίου καθώς η αστυνομία προελαύνει πετώντας χειροβομβίδες καπνού και κρότου-λάμψης. Περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν και αποκλείουν τις καθέτους αφήνοντας μόνο μια έξοδο διαφυγής απ’ όπου καλούν τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν άμεσα. Το οδόφραγμα που είχαν στήσει προηγουμένως οι διαδηλωτές φλέγεται. Η δήμαρχος ζητάει απ’ τους διαδηλωτές να την πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν τη διαμεσολάβησή της.

Πέμπτη 3 Νοέμβρη 2011

00:04 – Επιθέσεις με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα στην 17η και Broadway, κοντά στην Oscar Grant Plaza

00:06 – Φλεγόμενο οδόφραγμα στην Telegraph και Broadway ώστε να ανακοπεί η προέλαση της αστυνομίας.

00:15 – Ο κόσμος στην κατασκήνωση της πλατείας παραμένει “ειρηνικός” ελπίζοντας να εξαιρεθεί απ’ την κατασταλτική επιχείρηση, ωστόσο οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα γίνονται αντιληπτά αφού πέφτουν μόλις δύο στενά πιο κάτω.

00:23 – “Κορδόνι” της αστυνομίας στην 15η και Broadway. Ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης κατά διαδηλωτών που υποχωρούν.

00:31 – Κόσμος μαζεύεται απέναντι απ’ το κορδόνι της αστυνομίας, κάποιοι ζωγραφίζουν σύμβολα της ειρήνης σε χαρτόνια, τραγουδούν κλπ (σημ. για να έχουμε μια εικόνα απ’ το επίπεδο της καταστολής στις ΗΠΑ, το να κουνήσει κανείς τα χέρια του αντιστεκόμενος ενώ τον συλλαμβάνουν αστυνομικοί θεωρείται “επίθεση” και τιμωρείται στην Καλιφόρνια με μέχρι 1 έτους φυλάκιση κι άλλο 1 αναστολή συν 2.000 πρόστιμο σύμφωνα με τον Pen. Code, §§241.5, 241.6, από κει και πέρα φυσικά οι μπάτσοι μπορούν να τραβήξουν όσο θέλουν απ’ τα μαλλιά την υπόθεση και θα το κάνουν γιατί έχουν αφενός μεν το νομικό οπλοστάσιο, κι αφετέρου την κοινωνική συναίνεση ή έστω αδιαφορία, να το πράξουν).

00:41 – Δακρυγόνα και αποκλεισμός της San Pablo στην άκρη της πλατείας Oscar Grant.Φωτογραφίες: http://www.flickr.com/photos/anthonysanfrancisco/sets/72157627917594995/

00:54 – Οι οργανωτές κάνουν έκκληση στους διαδηλωτές (!) να μη κάνουν χρήση βίας, αν και τα “no-violence” από τα μικρόφωνα καλύπτονται από το σύνθημα “Whose streets? Our streets!” του κόσμου.

01:02 – Συλλήψεις των διαδηλωτών που στέκονταν απέναντι απ’ την αστυνομία κρατώντας τις ασπίδες “stop police brutality”.

01:17 – Δακρυγόνα, βομβίδια κρότου-λάμψης και πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό στα βόρεια της OScar Grant Plaza.

01:30 – Εισβολή των μπάτσων στην κατασκήνωση, συλλήψεις καταληψιών χωρίς αντίσταση. Ένας άστεγος τραυματίζεται σοβαρά από κρότου-λάμψης.

01:33 – 37 συλλήψεις μέχρι στιγμής. Η αστυνομία συνεχίζει το έργο της.

01:52 – Απ’ τα μεγάφωνα της (υγειονομικής) αστυνομίας “η 15η και Broadway έχει κηρυχθεί παράνομη συνάθροιση” και “θα γίνει χρήση χημικών για την εκκένωσή της”.

02:06 – Επιθέσεις αστυνομικών στην πλατεία και καταστροφή των σκηνών.

02:07 – Η αστυνομία στην 15η και Broadway δίνει διορία “10 δευτερόλεπτα” στον κόσμο για να αποχωρήσει χωρίς να συλληφθεί. Οι συγκεντρωμένοι τραγουδάνε “We are Oakland”.

02:35 Τύμπανα και συνθήματα απ’ τους συγκεντρωμένους.

03:00 – Συλλήψεις και αντιπαραθέσεις στην Broadway. Τάξη επικρατεί στην πλατεία.

03:13 – Αστυνομική περικύκλωση διαδηλωτών στο συντριβάνι της San Pablo και πάνω από 50 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων και μέλη της νομικής και της ιατρικής ομάδας.

03:14 – Υπό την επιτήρηση των “Ομάδων αλληλοβοήθειας” της αστυνομίας (κι όμως, έτσι λένε επισήμως τους εισαγόμενους μπάτσους απο γειτονικές πόλεις: Mutual Aid) οι δρόμοι γύρω απ’ την πλατεία.

03:31 – Επιστροφή κόσμου στην πλατεία. Κάλεσμα για υποστήριξη του οδοφράγματος στην Adeline και 3ης όπου κρατιέται ακόμα κλειστή η εκεί είσοδος του λιμανιού.

04:20 – 76 άνδρες και 25 γυναίκες συλληφθέντες και συλληφθείσες ως τώρα, σύμφωνα με την νομική ομάδα.

04:23 – 52 άνδρες φορτώνονται στην κλούβα του σερίφη του San Mateo, οι υπόλοιποι σε βανάκια της αστυνομίας, χωρίς να ανακοινώσουν οι μπάτσοι σε ποιά κρατητήρια τους πάνε.

04:24 – Σειρήνες και φασαρία γύρω απ’ την πλατεία. Λιγότερα από 100 άτομα παραμένουν στην κατασκήνωση, με το ελικόπτερο της αστυνομίας να φωτίζει με τον προβολέα πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Λιγότερα από 15 άτομα παραμένουν απέναντι από περίπου 200 αστυνομικούς (φωτογραφία), δηλώνοντας τη δέσμευσή τους στη μη-βία, το ότι δε θα αντισταθούν σε περίπτωση σύλληψης κλπ. Οι αστυνομικοί αρχίζουν να αποσύρονται…

07:00 – Μικροσυμπλοκές μεταξύ των ελάχιστων απομεινάντων διαδηλωτών στην Maritime και οδηγών φορτηγών που θέλουν πάσει θυσία να περάσουν στο λιμάνι. Η κανονικότητα έχει αποκατασταθεί.

Ένας πρόχειρος χάρτης για τον καλύτερη παρακολούθηση των περιγραφών:

Πηγές:
http://www.indybay.org
http://www.occupyoakland.org/
http://www.mercurynews.com/occupy-oakland/ci_19247016?source=most_viewed
http://rt.com/news/occupy-oakland-live-updates-411/

 ~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized

Προαισθήματα…: για το Occupy και τους αγώνες χωρίς αιτήματα – Q. Libet

Προαισθήματα…

Οι επερχόμενες καταλήψεις θα ξεφυτρώνουν παντού χωρίς αρχή και τέλος, και χωρίς τα μέσα να διαλυθούν. Όταν συμβεί αυτό, θα είμαστε επιτέλους έτοιμοι να τις εγκαταλείψουμε.

Όταν γράφαμε τα παραπάνω τον Δεκέμβρη του 2008 στην πόλη της Νέας Υόρκης, μετά την κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου στη Union Square, αντιμετωπιστήκαμε σαν ιδεαλιστές νεαροί, μηδενιστές αναρχικοί, ακόμη και φασίστες παρακρατικοί. Ποιά είναι τα αιτήματά σας; ρωτούσαν. Και τί προτείνετε; αναρωτιόντουσαν. Να καταλάβουμε τα πάντα; ξύνιζαν.

Αλίμονο. Τα προαισθήματά μας έχουν ξεπεραστεί.

Ήταν απλά θέμα χρόνου. Με το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης το φθινόπωρο του 2008, τα αποτελέσματά της ήταν διάχυτα, με τα άτομα σ’ ολόκληρη τη χώρα να τα νιώθουν ταυτόχρονα αλλά όχι από κοινού. Οι φοιτητές, που έχουν τόσο τον χρόνο να δράσουν και να σκεφτούν ελεύθεροι απ’ την προστατική της εργασίας, ήταν φυσικά οι πρώτοι που αντέδρασαν. Με την εξέγερση στην Ελλάδα να κοχλάζει, και μια κρίση νομιμοποίησης της αμερικανικής οικονομίας μπροστά τους, καταλήψεις χωρίς αιτήματα εξαπλώθηκαν από την Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια, εμπλέκοντας χιλιάδες. Τα αιτήματα είναι άνευ νοήματος, όταν κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει, κι έτσι το μόνο πραγματικό αίτημα ήταν η ίδια η κατάληψη. Ανώριμο ίσως, όχι όμως και ανόητο. Με τις κατασχέσεις να αυξάνονται γεωμετρικά, και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη, η κατάληψη του χώρου και των μέσων διαβίωσης είναι η πιο αυτονόητη δράση. Στις πιο απολίτικες απ’ τις Δυτικές δημοκρατίες, πρέπει να δημιουργήσει κανείς πρώτα τους χώρους απ’ όπου θα προκύψει η πολιτική.

Αλλά οι φοιτητές από μόνοι τους δεν είναι τίποτα. Πόσο μάλλον οι αριστεροί ριζοσπάστες απ’ αυτούς.

Πάντοτε με το ένα πόδι στην εργασία και το άλλο έξω απ’ αυτήν, οι φοιτητές μπορούν να εκφράσουν τη δυσφορία γι’ αυτό που έρχεται, κι όχι γι αυτό που έχει ήδη έρθει. Εδώ προκύπτει και το θεωρητικό πλεονέκτημα του τρέχοντος κύματος καταλήψεων, που παίρνει ως σημείο αφετηρίας του όχι το λεηλατημένος μέλλον, αλλά το διαλυμένο παρόν. Από δω, δε χρειάζεται κανείς πλέον να “πείσει” τους άλλους για το τί “μπορεί να συμβεί”. Είναι μάλλον το ίδιο το παρόν που γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια όλων. Και μόνον όσοι ζουν σε ουρανοξύστες μπορούν να αποφύγουν τα πρώτα γκρεμοτσακίσματα.

Το Occupy Wall Street και οι επακόλουθοι πολλαπλασιασμοί του ακολουθούν την τροχιά των αμερικανικών κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησαν απ’ τις εργατικές ταραχές μετά τον εμφύλιο πόλεμο και συνέχισαν μέχρι τις πιο πρόσφατες αναζωπυρώσεις των διαδηλώσεων της αντιπαγκοσμιοποίησης των αρχών της δεύτερης χιλιετηρίδας. Τί είναι αυτή η τροχιά; Με απλά λόγια, στο ξεκίνημα της νεοϊδρυθείσας δημοκρατίας της Αμερικής, οι εργαζόμενοι πληθυσμοί διεκδικούσαν λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερο μισθό, με ανεξάρτητη δική τους εκπροσώπηση και συλλογικά δικαιώματα διαπραγμάτευσης. Αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα, που ορισμένες φορές αναμείχθηκαν και ορισμένες βρέθηκαν σε σύγκρουση με τα αιτήματα για τη ψήφο των γυναικών και τα πολιτικά δικαιώματα, υποστηρίχθηκαν από μαζικά κύματα βίας: απεργίες, καθηστικές διαμαρτυρίες, οδομαχίες, ταραχές, λεηλασίες, εμπρησμούς. Ενώ απαιτούσαν συγκεκριμένες εγγυήσεις για τη ζωή τους με τα λόγια τους, με τα έργα τους δεν απαιτούσαν τίποτα απολύτως απ’ τα κατεστραμμένα εργοστάσια και τραίνα που άφηναν πίσω τους.

Ο μέσος αμερικάνος πολίτης, το 99%, απ’ την ανασυγκρότηση στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αναβαπτίστηκε στο αίμα και ευλογήθηκε με μια πληθώρα υλικών κερδών. Η ενασχόληση των πολιτών με την πολιτική υποχώρησε μπρος στην απόλαυση των νέων εμπορευμάτων που βρέθηκε στο προσκήνιο. Με μια σχετική ειρήνη που κερδήθηκε για τους λευκούς εργαζομένους, η σφαίρα της πολιτικής άνοιξε για το άλλο κομμάτι του 99%, για τον μαύρο πληθυσμό. Ο αργόσυρτος μεταπολεμικός αγώνας για πολιτικά δικαιώματα εξερράγη στη δεκαετία του ’60, με όχι μόνο αιτήματα για ίση μεταχείριση και σεβασμό, αλλά επίσης αιτήματα για ένταξη στα υλικά κέρδη που είχε προσωρινά διασφαλίσει για τον εαυτό του ο λευκός εργαζόμενος πληθυσμός. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα διατυπώθηκαν στην Ουάσιγκτον και τη Σέλμα, ήταν μόνο το προσκήνιο μιας κολοσσιαίας βουβής οργής που μαινόταν στο φόντο, γκρεμίζοντας τις γεμάτες εμπόρευμα βιτρίνες του Νιούαρκ, του Ντητρόιτ, του Λος Άντζελες, του Ώκλαντ, του Σικάγο, και σχεδόν κάθε μητροπολιτικής γειτονιάς στην Αμερική. Η αυτοκαταστροφή των δικών τους γειτονιών ήταν το σημάδι ότι δεν είχαν “τίποτα να χάσουν”, μια πολιτική θέση που δεν μπορεί παρά να κερδίζει.

Καθώς το κίνημα για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα κορυφώθηκε, η νεολαία και τα αντιπολεμικά κινήματα των μέσων του ’60 και των αρχών του ’70 κέρδισαν έδαφος. Κάνοντας δικό τους το φυσικό μήνυμα των φυλετικών ταραχών -ότι δεν υπάρχει νίκη χωρίς αγώνα- οι νέοι ριζοσπάστες ανέμειξαν παλιές εργατικές τακτικές με τις στρατηγικές των πολιτικών δικαιωμάτων, παράγοντας μια ιδεολογία που υποστήριξε το δικαίωμά τους να γευτούν τους καρπούς της αμερικανικής κοινωνίας. Τα πάντα μπορούσαν να αρπαχθούν, τα πάντα θα ‘πρεπε να ήταν δικά μας. Η ιδιαιτερότητα των πολιτικών κινημάτων την περίοδο αυτήν ήταν στη φύση των γενικών αιτημάτων τους: ελευθερία, ισότητα, ειρήνη, τα πάντα.

Όμως ο αγώνας για ένα ολικό αίτημα έσπασε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η κρίση στην αμερικανική οικονομία οδήγησε σε μια νέα ταξική επίθεση σ’ αυτούς που κάνουν τη χώρα να κινείται. Αυτή η επίθεση είναι σε εξέλιξη. Δε χρειάζεται πλέον να δοθεί τίποτα σ’ αυτούς που απαιτούν, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις δε δεσμεύονται πια απ’ τους υπαλλήλους τους και τους πολίτες τους. Αυτή η νέα σχέση μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνομένων, μεταξύ ιδιοκτητών και εργατών, ονομάστηκε λιτότητα. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, όσα κερδήθηκαν τον προγούμενο αιώνα σιγά-σιγά υποχώρησαν. Οι πραγματικοί μισθοί καθηλώθηκαν ενώ οι τιμές αυξήθηκαν, η εισοδηματική ανισότητα τινάχθηκε στα ύψη ενώ η ανεργία κορυφώθηκε, αφάνταστος πλούτος παράχθηκε ενώ απίστευτα λίγοι τον ιδιοποιήθηκαν – το αμερικανικό όνειρο αγορασμένος με κακή πίστωση, πληρωμένο με πανήψυλο επιτόκιο, μόλις μαλάκωσε με ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο. Τί μπορεί να διεκδικήσει πια κανείς όταν δεν υπάρχει τίποτα να του δώσουν.

Το να ΜΗΝ έχει κανείς αιτήματα, δεν είναι κάποια έλλειψη αλλά μια αντιφατική επιβεβαίωση της εξουσίας του όσο και της αδυναμίας του. Πολύ αδύναμος ακόμα και για να αποπειραθεί να πάρει κάτι απ’ αυτούς που κυριαρχούν την εργατική ζωή, και ταυτόχρονα πολύ ισχυρός για να προσπαθήσει και να καταφέρει μια άμεση οικειοποίηση της ψυχής του, του χρόνου του και της δραστηριότητάς του μακρυά από την εκπροσώπηση. Ένας αγώνας χωρίς αιτήματα φανερώνει τη συνολικότητα των εχθρών εναντίον των οποίων μάχεται κανείς και την ενότητα όσων τους αντιμάχονται. Ένας τέτοιος αγώνας “δε διεκδικεί κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα επειδή τα βάσανα που υποφέρει δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο κακό αλλά ένα κακό γενικό”. Αυτό το “γενικό κακό” είναι η απρόσωπη δομή της εκμετάλλευσης που βρίσκεται στην καρδιά του οικονομικού μας συστήματος – η εκβιαστική πώληση του χρόνου και της δραστηριότητας μιας ολόκληρης ζωής ενός σε έναν άλλον με αντάλλαγμα έναν μισθό – κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από καμμιά συγκεκριμένη αλλαγή, παρά μόνο από μια συνολική.

Ωστόσο, ο αγώνας χωρίς αιτήματα δεν είναι “ριζοσπαστικός” επειδή δεν έχει αιτήματα, όπως και ο αγώνας για καλύτερους μισθούς δεν είναι “ρεφορμιστικός” επειδή έχει αιτήματα. Πιο σημαντικό από τα αιτήματα που εγείρονται εναντίον της εξουσίας είναι οι απαιτητικές υπευθυνότητες που φέρει η ίδια η κατάσταση. Η ιδιαιτερότητα της τρέχουσας στιγμής είναι η σαφής αναγνώριση απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους, δημόσια, μαζί, δυνατά, αόριστα, της δικής τους κατάστασης στην κατάσταση των άλλων. Οι μορφές αυτής της συνάντησης, αν και θεαματικές, δεν είναι τίποτα συγκρινόμενες με τα περιεχόμενά τους.  Τα ζητήματα της εργασίας, του χρήματος, της κοινότητας, της οικογένειας, του φύλου, του χρώματος, του χρόνου, της τάξης, της εκπαίδευσης, της υγείας, των μέσων, της εκπροσώπησης, της τιμωρίας και της πίστης δεν έχουν πια ατομικές απαντήσεις. Το να σκεφτούμε πάνω σ’ ένα απ’ αυτά σημαίνει να σκεφτούμε πάνω σ’ όλα τους, και το να σκεφτούμε πραγματικά πάνω σ’ όλα αυτά απαιτεί μια κατάληψη δίχως τέλος. Οι καταλήψεις χωρίς τέλος είναι απεριόριστες κι ελεύθερες, όχι απλά επειδή βρίσκονται παντού και διαρκούν επ’ αόριστον, αλλά επειδή δεν υπάρχει τίποτα έξω απ’ αυτές που να τις καθορίζει εκτός απ’ αυτές τις ίδιες. Το  ξεπέρασμα των καταλήψεων είναι η πρακτική πραγματοποίηση μιας τέτοιας ελευθερίας, ένα καθήκον που δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί ιστορικά.

Προσοχή: υπάρχει μια λογική εδώ, λόγω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες χάρις στην τρέχουσα έλλειψη κατάλληλων εννοιών για να την αντιληφθούμε. Η κύρια προϋπόθεση του 99% συνθέτει τέλεια την οικουμενική κενότητα του σύγχρονου αμερικάνου, εκφράζοντας πλήρως ολόκληρη την ύπαρξή του χωρίς συσχέτιση με μια καθορισμένη ποιότητα. Η αλήθεια των καταλήψεων δεν έγκειται μόνο στην ουσία τους, αλλά και στα υποκείμενά τους. Η ελάχιστη προϋπόθεση της κατάληψης εντοπίζει τα υποκείμενα του συλλογισμού σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Όσο δένονται μεταξύ τους μέσω υλικών σχέσεων αλληλεξάρτησης, καταλήγει τελικά κανείς πως ούτε καν η επανάσταση δεν είναι αδύνατη.

Η νέα εποχή είναι βαθιά επαναστατική, και το ξέρει. Σε κάθε επίπεδο της σύγχρονης κοινωνίας, κανείς δεν μπορεί και κανείς δε θέλει να συνεχίσει όπως πριν. Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί ειρηνικά την πορεία των πραγμάτων από τα κορυφαία κλιμάκια πλέον, καθώς ανακαλύπτουν ότι οι πρώτοι καρποί της κρίσης της οικονομίας δεν είναι μονο ώριμοι, αλλά έχουν στην πραγματικότητα αρχίσει να σαπίζουν. Στη βάση, κανείς δε θέλει να αποδεχθεί τί συμβαίνει γύρω του, και το αίτημα για ζωή έχει γίνει πλέον το επαναστατικό πρόγραμμα. Το μυστικό όλων των “άγριων” και “ακατανόητων” αρνήσεων που κοροϊδεύουν την παλιά τάξη είναι η αποφασιστικότητα να γράψουμε τη δική μας ιστορία.

Το Occupy Wall Street είναι η πρώτη μεγάλη αμερικανική απάντηση στην οικονομική κρίση του 2008. Αλλά η οικονομική κρίση του 2008 είναι η πρώτη μεγάλη συνέπεια της αποτυχημένης απάντησης στην κρίση της δεκαετίας του 1970. Στην πραγματικότητα, η καθυστερημένη ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών δεκαετιών, στις οποίες οι Αμερικανοί καλή τη πίστει χάρισαν στις επιχειρήσεις και στην κυβέρνηση μια ολόκληρη γενιά προκειμένου να διορθώσουν το πρόβλημα, και τώρα γύρισαν για να πάρουν εκδίκηση. Ο χρόνος της αναμονής τελείωσε. Η εποχή της λιτότητας έχει φτάσει τα όριά της. Το να καταλάβουμε τα πάντα χωρίς αιτήματα δεν είναι παρά το πρώτο βρεφικό βήμα στα γιγαντιαία παπούτσια του νέου αμερικανικού προλεταριάτου.

Q. Libet
20 Οκτώβρη 2011

πηγή: http://juralib.noblogs.org/2011/10/29/premonitions-sur-les-occupations-aux-etats-unis/

*~*~*

Δείτε ακόμα (αγγλικά):

We Demand Nothing – Johann Kaspar

Preoccupied: The Logic of Occupation – Q. Libet

Categories
πράκτορες του χάους

“Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…”: για το γεγονός της 20/10/2011 – πράκτορες του χάους

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…

   «Έτσι όπως είμαστε σήμερα, μόνο όταν φοβηθεί ο κόσμος θα βγει στους δρόμους, και θα βγει απότομα, όλος μαζί…Τότε, θα βγάλουν μπροστά του το ΚΚΕ να τον σταματήσει». Αυτή η εντυπωσιακά ακριβής πρόβλεψη έγινε σε  μια κουβέντα του καφέ  με έναν παλιό τροτσκιστή το 2007. Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τί δείχνει η ξεκάθαρη εμφάνιση του ΚΚΕ ως αστυνομίας[1], αυτό το σημαντικό γεγονός της 20ής Οκτώβρη, για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και πώς σχετίζεται με την εξέλιξη της κρίσης.

   Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση επιχειρώντας μια κριτική ανάγνωση της βασικής θέσης όλων εκείνων που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ για «προδοσία της εργατικής τάξης». Οι φορείς της άποψης αυτής καταθλίβονται επίσης από το ότι «τσακωνόμαστε μεταξύ μας». Η άποψη αυτή μοιάζει να παραβλέπει, να ξεχνά ποιός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ στην ταξική πάλη στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται όμως για απροσεξία. Δεν πρόκειται για παράλειψη ή αφηρημάδα. Αυτό που δεν βλέπει η άποψη αυτή καθορίζεται από την ουσία εκείνου που βλέπει, από τη δομή της όρασης της, από τον ίδιο τον πυρήνα του περιεχομένου της. Εκείνο που βλέπει η άποψη αυτή είναι η επανάσταση ως θρίαμβος της εργατικής τάξης, η μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας σε κοινωνία εργατών, δηλαδή, η επανάσταση όπως παριστάνει ότι τη βλέπει και το ΚΚΕ (με τον εαυτό του βέβαια στη θέση των αφεντικών). Γι’ αυτό το λόγο η κριτική αυτή κατηγορεί το ΚΚΕ για «προδοσία» στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού στόχου. Θεωρεί μάλιστα ότι το ΚΚΕ προδίδει τον κοινό στόχο της «ελεύθερης» εργατικής κοινωνίας επειδή με την πρακτική και το λόγο του προτάσσει τη δημιουργία της πολιτικής μορφής ενός εργατικού κράτους αντί της εργατικής αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, και σ’ αυτό το πλαίσιο εξανίσταται από τη χρήση του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» από το ΚΚΕ.

   Μπορεί καταρχήν να φαίνεται παράδοξο, αλλά είναι μέσα σ’ αυτό το σύνθημα που κρύβεται η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη. Το περιεχόμενο αυτού του συνθήματος εκφράζει την πλευρά του ΚΚΕ (όχι όμως μόνο του ΚΚΕ και αυτό έχει μεγάλη σημασία) στην σύγκρουση που παράγεται ιστορικά στην τρέχουσα περίοδο ανάμεσα στις πρακτικές της ταξικής πάλης. Αν διαβάσουμε με προσοχή αυτό το σύνθημα, θα δούμε ότι στη λέξη εργάτη βρίσκεται το κλειδί για το περιεχόμενο της κατά ΚΚΕ (και όχι μόνο) επανάστασης. Η επανάσταση αυτή δεν καταργεί τον εργάτη ως εργάτη, δεν καταργεί το προλεταριάτο, δεν καταργεί τα «γρανάζια», δηλαδή την παραγωγή αξίας. Αντίθετα καλεί τον εργάτη να αγωνιστεί (ή να στοιχηθεί ως πρόβατο πίσω από τους βοσκούς στην περίπτωση του ΚΚΕ) για να συνεχίσει να είναι εργάτης, να συνεχίσει να «γυρνάει τα γρανάζια». Η ουτοπική φράση «χωρίς αφεντικά» σημαίνει «με δική του πρωτοβουλία», δηλαδή με αφεντικά που θα είναι επίσης εργάτες, υποτίθεται αφεντικά του εαυτού τους, ή με αφεντικό το «κόμμα των εργατών». Πίσω από την οπορτουνιστική πρακτική του ΚΚΕ να ενστερνιστεί ένα «σύνθημα των αναρχικών», βρίσκεται η ουσία της διατήρησης της εργασίας ως διαχωρισμένης δραστηριότητας του ανθρώπου μετά την επανάσταση και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

   Η στάση του ΚΚΕ να υπερασπιστεί, αυτή την κρίσιμη για το κεφάλαιο και το Κράτος ώρα, το κοινοβούλιο και την αστυνομία από τις επιθέσεις ενός κομματιού του προλεταριάτου είναι απολύτως συμβατή με το σύνθημα αυτό, ακόμη περισσότερο επειδή οι επιθέσεις ενάντια στο κράτος και την ιδιοκτησία καθίστανται εφικτές μόνο επειδή έχουν τη στήριξη ενός πολύ μεγάλου κομματιού του προλεταριάτου όπως φάνηκε καθαρά στις 19 Οκτώβρη. Η υπεράσπιση της εργασίας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ιστορικό κενό, δεν υπάρχει μια α-ιστορική μορφή εργασίας (όπως υπονοεί το «θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία» κτλ), είναι αναγκαστικά η υπεράσπιση της εργασίας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στο ιστορικό παρόν – και στη συνέχεια η επανάσταση, κατά ΚΚΕ, θα είναι η αναδιάρθρωση της εργασίας στη βάση των ιστορικά καθορισμένων όρων της (κάτι που έκαναν εξάλλου οι μπολσεβίκοι όταν πήραν την εξουσία στη Ρωσία συμμετέχοντας στην προλεταριακή επανάσταση το 1917 και προσπάθησαν να κάνουν οι συνδικαλιστές της CNT όταν ανέλαβαν τη διοίκηση των εργοστασίων μετά την προλεταριακή εξέγερση στην Ισπανία το 1936). Αν συνδυάσουμε αυτά τα συμπεράσματα με την στρατηγική του ΚΚΕ που είναι η διεκδίκηση ενός ολοένα και σημαντικότερου ρόλου στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, δηλαδή η ισχυροποίηση του ως μηχανισμού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων που λειτουργεί παράλληλα με το Κράτος ή ως «γρανάζι» της κρατικής μηχανής σε κάποιες περιπτώσεις, τότε στο πλαίσιο της ολοένα και μεγαλύτερης σημασίας που αποκτά η καταστολή για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης γίνεται κατανοητό γιατί το ΚΚΕ πρέπει να παίζει το ρόλο της αστυνομίας.

   Κι εκείνοι που επιτέθηκαν στο ΚΚΕ; Πώς εξηγείται με βάση αυτή τη γραμμή σκέψης ότι ένα μέρος εκείνων που επιτέθηκαν στην κόκκινη φράξια της αστυνομίας, η οποία τους έφραζε το δρόμο προς την χακί φράξια της αστυνομίας, συμμερίζονται σε μεγάλο βαθμό την οπτική του ΚΚΕ για την επανάσταση; Έχουν δίκιο εκείνοι που τους κατηγορούν ότι απλώς ερίζουν με το ΚΚΕ για την κατοχή της Λ. Αμαλίας και κατ’ επέκταση την πολιτική ηγεσία του κινήματος; Εν μέρει η άποψη αυτή έχει βάση, το λάθος όμως βρίσκεται ήδη στο περιεχόμενο του ζητήματος (πολιτική ηγεσία του κινήματος). Η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η απάντηση στο γιατί παράγεται αυτή η σύγκρουση, ποιό είναι το πραγματικό της περιεχόμενο και γιατί φτάνει πια να αποτελεί κεντρικό θέμα της ταξικής πάλης[2] σε πολλά κράτη στον κόσμο μπορεί να βρεθεί μόνο αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από το φαινομενικό δίπολο αριστερά-αναρχικοί (το οποίο είναι δίπολο προηγούμενων επαναστάσεων, καθώς «η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»). Για να γίνει η απόδραση από το δίπολο αυτό πρέπει να σταθεί κανείς για μια στιγμή στο περιεχόμενο του στρατοπέδου «αναρχικοί», ή black block ή όπως θέλει κανείς να το ονομάζει (αν και η δυστοκία στην εύρεση ενός σταθερού ονόματος ήδη κάτι δείχνει). Είναι γνωστό σε όλους ότι το τμήμα του «κόσμου που συγκρούεται» το οποίο ανήκει οργανικά στη διάρθρωση των ομάδων της «μιλιτάντικης αναρχίας» είναι πλέον πολύ μικρό και γίνεται, όσο βαθαίνει η κρίση, ολοένα και μικρότερο. Είναι επίσης γνωστό ότι πλέον συγκρούονται και εργαζόμενοι, συχνά χωρίς να καταγγέλλεται η πρακτική τους αυτή από τα συνδικάτα τους (βλ. ΠΟΕ-ΟΤΑ), συγκρούονται άνεργοι, ακόμη και μικροαστοί (ιδιοκτήτες ταξί) που προλεταριοποιούνται απότομα. Ο «κόσμος» που προκαλεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ταραχές της τελευταίας περιόδου ΔΕΝ είναι οργανωμένοι αναρχικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία και η επιρροή των οργανωμένων αναρχικών πάνω του είναι ελάχιστη και συνεχώς φθίνουσα. Ο «κόσμος» αυτός είναι ένα συνονθύλευμα νεανικού (και όσο βαθαίνει η κρίση, όχι μόνο νεανικού) προλεταριάτου το οποίο έχει επισφαλή εργασία ή είναι άνεργο ή αποτελείται από μαθητές ή φοιτητές. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου», κατά κανόνα ταραχές χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα ή ξεσπάσματα ταραχών μέσα στους διεκδικητικούς αγώνες, εκφράζουν το σύγχρονο αδιέξοδο της διεκδίκησης, την έλλειψη μέλλοντος που έχει παραχθεί μέσα σ’ αυτήν την κρίση, ως κρίση της ύπαρξης του μισθού και άρα κρίση αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Ο «κόσμος» αυτός ΔΕΝ είναι οι «επαναστάτες» που συγκρούονται γιατί έχουν «ταξική συνείδηση», είναι οι φορείς των πρακτικών που παράγονται από τον αποκλεισμό του προλεταριάτου από την εργασία, από τη βίαιη υποβάθμιση των μεσαίων στρωμάτων, από τη φρενήρη πορεία της κρίσης του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού και της προσπάθειας αντιμετώπισής της με έναν ακόμη γύρο επίθεσης του κεφαλαίου ο οποίος φτάνει να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του μισθού. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου» είναι επίσης αδιέξοδες, αν τις εξετάσουμε από την οπτική της αναζήτησης μιας στρατηγικής για τη νίκη της εργατικής τάξης και την πραγμάτωση μιας εργατικής κοινωνίας. Το αδιέξοδο των πρακτικών αυτών είναι που προεικονίζει το ξεπέρασμα τους μέσα στην ταξική πάλη, ξεπέρασμα που δε θα προκύψει ως επιβολή τους επί άλλων πρακτικών, αλλά θα παραχθεί από την πορεία της συγκρουσιακής συνύπαρξης αυτών των πρακτικών με τις διεκδικητικές πρακτικές. Αυτό το ξεπέρασμα θα είναι εφικτό να παραχθεί μόνο όταν θα βρισκόμαστε στο στάδιο εκείνο που η σύγκρουση δεν θα αναπαράγει μόνο τη δυναμική των ταραχών χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα αλλά θα παράγει πλέον και λήψη συγκεκριμένων μέτρων. Η σύγκρουση αυτή παράγεται αντικειμενικά και οι όποιες επιλογές των ατόμων υπερκαθορίζονται από τη σαρωτική επέλαση της κρίσης. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη Βουλή, αυτό είναι μόνο το φαίνεσθαι, αυτή η ανάγνωση εξυπηρετεί μόνο τα ειδικά πολιτικά συμφέροντα των πολιτικά οργανωμένων αναρχικών και του ΚΚΕ και των μικρών συνοδοιπόρων του. Σίγουρα θα γίνουν προσπάθειες άντλησης πολιτικής υπεραξίας και από τις δύο πλευρές της «σύγκρουσης μπροστά στη βουλή» και μπορεί σε ένα βραχυπρόθεσμο επίπεδο οι προσπάθειες αυτές να φαίνονται επιτυχημένες (και από τις δύο πλευρές). Όλες οι προσπάθειες αυτές θα ερίζουν για το ποιός νοιάζεται περισσότερο για την «ενότητα της εργατικής τάξης» και θα χρησιμοποιούν σχεδόν τους ίδιους όρους στις αλληλοκατηγορίες τους. Η εξέλιξη της κρίσης όμως επιταχύνεται και το γεγονός της 20ής Οκτώβρη σε λίγο θα μοιάζει ένα αθώο παιχνίδι με πέτρες, δυο τρεις μολότοφ, και εκατοντάδες παλούκια με κόκκινα πανάκια.

   Η σύγκρουση που εμφανίστηκε με όρους πολιτικού φετιχισμού ως σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη βουλή, παράγεται ως εσωτερική σύγκρουση πρακτικών του προλεταριάτου μέσα σε ολόκληρο τον κύκλο αγώνων που ξεκίνησε μετά την αναδιάρθρωση της δεκαετίας του 1980 (για την Ελλάδα του 1990), αποτελεί την ουσία αυτού του κύκλου αγώνων και τώρα μέσα στην κρίση συμπυκνώνονται και συναντιούνται όλες οι αντιφάσεις που τη γέννησαν και την ανέπτυξαν. Η σύγκρουση αυτή έχει παραχθεί ιστορικά ως αποτέλεσμα της συσσώρευσης του κεφαλαίου, δηλαδή της ταξικής πάλης, και δεν είναι αποτέλεσμα «στρατηγικών», «προδοσιών», «ταξικής συνείδησης» και άλλων ιδεολογημάτων. Τα δύο στρατόπεδα που δημιουργούνται με μεγάλη ταχύτητα μέσα στη συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου είναι ρευστά και ό,τι φαίνεται σήμερα να προεικονίζει μέσα από το ξεπέρασμα των ορίων του την επανάσταση, αύριο θα εμφανιστεί διαιρεμένο, θα εκραγούν οι εσωτερικές του αντιφάσεις οι οποίες σήμερα μπορεί να μη φαίνονται και τόσο σημαντικές. Η εμβάθυνση της κρίσης θα οδηγήσει τις πρακτικές πέρα από το «στάδιο των ταραχών», στο οποίο ολοφάνερα βρισκόμαστε σήμερα. Οι εξεγερμένοι του αύριο (το οποίο ίσως και να μη βρίσκεται πολύ μακριά) θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα συνέχισης του αγώνα τα οποία θα είναι ταυτόχρονα μέτρα επιβίωσης, κομμουνιστικά μέτρα τα οποία θα θίγουν τον πυρήνα της παραγωγής υπεραξίας και θα χτίζουν νέες κοινωνικές σχέσεις. Μέσα στο στρατόπεδο που θα αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη της αξίας θα εκραγούν για παράδειγμα οι αντιφάσεις του μιλιταρισμού και του σεξισμού που αναγκαστικά συνοδεύουν τις ταραχές. Οι εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, νέες διαιρέσεις είναι αναπόφευκτες.

   Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας βγάλει πια. Κάθε προσπάθεια να αντιληφθούμε τη δομή των σχέσεων της εποχής μας, κάθε προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από την πολιτική αντίληψη για την επανάσταση, η οποία ως πολιτική ανήκει στον παρελθοντικό κόσμο των προηγούμενων επαναστάσεων, σίγουρα θα συμβάλει στην κριτική αυτού του κόσμου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς τρέμει, κινδυνεύει, ως σύνολο κοινωνικών σχέσεων, με ολική καταστροφή από την επερχόμενη επανάσταση.

πράκτορες του χάους

1 Δεν είναι μόνο η απαγόρευση της πρόσβασης στη Λ. Αμαλίας στους διαδηλωτές που ορίζει την πρακτική του ΚΚΕ ως πρακτική αστυνομίας. Υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ περιφρούρησε το πλεξιγκλάς της αστυνομίας στη Β. Σοφίας και τη Βουλή ειδικά και ξεχωριστά, χωρίς δηλαδή να υπάρχει πίσω από την περιφρούρηση «άμαχος πληθυσμός» του ΚΚΕ.

2 Τόσο κεντρικό για την Ελλάδα που βγάζει από το προσκήνιο τη δολοφονία ενός διαδηλωτή από την αστυνομία. Η αστυνομία του Κράτους χρησιμοποίησε τόσα πολλά δακρυγόνα που κατόρθωσε να δολοφονήσει έναν εξ’αυτών που υπερασπίζονταν την εργατική τάξη περιφρουρώντας τη βουλή. Σε πολλά κράτη, κυρίως της πρώτης ζώνης του κεφαλαίου (με τελευταία παραδείγματα την Ιταλία και τις ΗΠΑ), η σύγκρουση εμφανίζεται με τη μορφή του δίπολου ταραχές / «ειρηνικές» καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Το κείμενο σε μορφή pdf: Xwris eseva gravazi de gurva

Άλλα κείμενα από “πράκτορες του χάους

Categories
Uncategorized

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του ιταλικού κράτους μετά τις 15 οκτώβρη

15 Οκτώβρη: Ο υπ. εσωτερικών Maroni ανακοινώνει την πρόθεσή του να “ενισχύσει την νομική προστασία των αστυνομικών” στις διαδηλώσεις. Ακόμα, απεργάζεται την άμεση προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται με αντικείμενα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε “αστικές ταραχές”, χωρίς να προσδιορίζεται τί συνιστούν αυτά, αύξηση της διάρκειας της προφυλάκισης για όσους συλλαμβάνονται σε επεισόδια σε πορείες καθώς και στα γήπεδα, ορισμός της συναυτουργίας για όσους δρουν “εγκληματικά” στους δρόμους. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο: ο υπουργός επαναφέρει την γνωστή ιταλική συνταγή των θεωρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η άτυπη FAI αποτελεί οργάνωση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν όλοι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για μια εφαρμογή της συναυτουργίας για ενέργειες της οργάνωσης αυτής. Ανακοινώνεται επίσης 12 συλληφθέντες της διαδήλωσης θα προφυλακιστούν, με ποινές που προμηνύονται από 3-15 χρόνια, ενώ ένας Ρουμάνος έφηβος που συνελήφθη στις συγκρούσεις στη Ρώμη θα απελαθεί. Στη Ρώμη, η δημοτική αρχή ανακοίνωσε ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλωτές -ή τα ζώα, κατά τον δήμαρχο Gianni Allemano- στην πόλη θα κοστίσουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ, στρογγυλό-στρογγυλό. Μετά απ’ αυτό, ο Francesco Giro, υφυπουργός πολιτισμού δηλώνει: “επρόκειτο σαφώς για περίπτωση αστικής τρομοκρατίας, πρέπει να εφαρμόσουμε την αντιτρομοκρατική νομοθεσία”. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κατηγόρησε τα κόμματα της αριστεράς για υπόθαλψη των κουκουλοφόρων, λόγω της ρητορικής τους για την οποία “όλα δικαιολογούνται αρκεί να φύγει ο Berlusconi”. Για τα ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια δεν μπορεί παρά να είναι οι αναρχικοί, αλλά και “χούλιγκαν των γηπέδων”, στις περισσότερες εκδοχές ακροδεξιοί. Ο Mario Calabresi, εκδότης της εφ. La Stampa παρατηρεί “είναι αρκετά απλουστευτικό να λέμε ότι λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, πάντως σήμερα, αντί να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας, όλοι μιλάνε για τη βία”.

Την αυγή της 17ης Οκτώβρη, μονάδες Digos και ROS (ιταλικά ΕΚΑΜ), εξαπολύουν ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και κατειλημμένους χώρους συντρόφων και συντροφισσών σ’ ολόκληρη την Ιταλία. Στη Ρώμη, τα ξημερώματα προσήχθησαν 7 σύντροφοι κατόπιν “υποψιών για κατοχή όπλων κι εκκρηκτικών”. Η επιχείρηση δεν απέφερε κανένα χειροπιαστό στοιχείο, παρολαυτά κατάσχονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, κάρτες μνήμης, έντυπο υλικό και ρούχα… Ακόμα επτά σπίτια στο Lecce θα γίνουν στόχος ερευνός από τους carabinieri, χωρίς ένταλμα, σύμφωνα με πρόφαση την έρευνα για “όπλα και εκκρηκτικά” και πάλι. Οκτώ ακόμα σύντροφοι προσάγονται για έρευνα στην Cosenza, 10 στο Teramo, Napoli, 14 στη Φλωρεντία όπου πολιορκείται η κατάληψη La Riottosa και οι καταληψίες έχουν ανέβει στη στέγη εν μέσω απειλών και τραμπουκισμών απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις. 2 ακόμη σπίτια στο Rovereto, 6 στο Milano, 2 στη Senigallia και στο Livorno, 4 στο Palermo, 6 στη Ρώμη, 8 στη Bologna όπου οι μπάτσοι πήραν φωτογραφίες ή δείγματα του ρουχισμού. 6 σύντροφοι προσήχθησαν από την αγροκολλεκτίβα Gramigna έξω από την Padova. Εκατοντάδες μπάτσοι στο κυνήγι από τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία.

Οι στόχοι της καταστολής; Πρόσωπα και ομάδες που σχετίζονταν με τον χώρο της αυτονομίας, με αυτοοργανωμένους αγώνες, όπως στην αντίσταση στην υπερταχεία και την ανάπτυξη στην κοιλάδα di Susa, στο Terzigno ενάντια στις παράνομες χωματερές κράτους και μαφίας, στο Pomigliano και στη Lampedusa ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου: Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η αστυνομία της Σαρδηνίας ξαναθυμάται το “θεώρημα Pisanu” όπου σύμφωνα με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Beppe Pisanu στη Σαρδηνία έχει την έδρα του ένας πυρήνας εξεγερσιακών αναρχικών με προεκτάσεις στη “διεθνή τρομοκρατία”. (Η Ιταλία έχει παράδοση σε ανάλογα θεωρήματα, πχ το θεώρημα Marini και οι διώξεις του 2006). Το 2004 είχε συλληφθεί ένας νεαρός, ο Lucca Farris, που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια κάθειρξης για 22 εμπρηστικές και άλλες ενέργειες για τις οποίες είχε μιλήσει με καμάρι στο τηλέφωνο με φίλη του. Βαριές ποινές μοιράστηκαν όμως και στα μέλη της τοπικής αναρχικής ομάδας Fraria, καθώς 7 απ’ τους 10 αρχικά φυλακισμένους βρίσκονται ακόμη (απ’ το 2005) σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της “διεθνούς τρομοκρατίας” ήρθε πάλι στο προσκήνιο μετά τις συγκρούσεις της 15ης Οκτώβρη.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου: Ένας φοιτητής συλλαμβάνεται στη Ρώμη. Είχε φωτογραφηθεί από πολλούς φωτογράφους να βαστά έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τους μπάτσους “θεωρείται από τους υπεύθυνους για τις ταραχές”. Το ίδιο πρωί, γύρω στις 6πμ έγιναν έρευνες σε δυο σπίτια στη Ravenna, πάντα για αναζήτηση “όπλων κι εκκρηκτικών”. Κατασχέθηκαν παλιές αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και προστατευτικά μηχανής, ελήφθησαν δακτυλικά αποτυπώματα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ’ τα κρατητήρια regina coeli της Ρώμης.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Η Susanna Camusso, γενική γραμματέας της FIOM CGIL γιουχάρεται από εργάτες όταν αποδοκιμάζει “τη βία των κουκουλοφόρων” σε ομιλία της CGIL στη Ρώμη. Ανακοίνωση των συνδικάτων βάσης (CoBas) του Taranto υπέρ των συλληφθέντων εξεγερμένων της Ρώμης, ασυνήθιστη καθώς οι συνδικαλιστές βάσης των Cobas είχαν σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν “συλλάβει” ταραχοποιούς τους οποίους και παρέδωσαν στην αστυνομία (ίσως τους θυμάται κανείς και στην Αθήνα, ήταν οι πιο ξεψαρωμένοι στο κοινωνικό φόρουμ του 2006).

Πηγές:
http://italy.indymedia.org
http://www.informa-azione.info/

Ρώμη, Ιταλία, 15 Οκτώβρη 2011: Η οργή εκκρήγνυεται ανεξέλεγκτα στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση εν όψει της οικονομικής κρίσης.

Οι επίσημοι οργανωτές, εμπνευσμένοι απ’ το ισπανικό κίνημα των “Indignados”, είχαν καλέσει σε μιαν “ειρηνική διαδήλωση” ώστε να εκφράσουν δημοκρατικά τη δυσαρέσκειά τους. Όμως μια τέτοια πρόσκληση δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή: εκατοντάδες εξοργισμένων ανθρώπων, οι περισσότεροι απ’ αυτούς παιδιά στην εφηβεία τους χωρίς καμμιά σχέση με πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις, κατέβηκαν απλώς στους δρόμους της Ρώμης για να καταστρέψουν την μιζέρια του υπάρχοντος, χτυπώντας τράπεζες και καταστήματα, και τελικά συμμετέχοντας σε μια μάχη ενάντια στην αστυνομία στην Piazza San Giovanni.

Απ’ όσο ξέρουμε 12 παιδιά συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα, σχεδόν όλα ανήλικα. Δυο μέρες αργότερα, στις 17 Οκτώβρη, η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια δεκάδων αναρχικών σ’ όλη την Ιταλία ψάχνοντας για “όπλα” που υποτίθεται χρησιμοποιήθηκαν στη διαδήλωση αυτή. Οι έρευνες, διεξήχθησαν χωρίς ένταλμα, χάρις στις ειδικές αρμοδιότητες που παραχωρεί των άρθρο 41 (“κατόπιν υπόνοιας για κατοχή όπλων και εκκρηκτικών υλών”), δεν κατέληξαν πουθενά. Η προκήρυξη που ακολουθεί είναι απ’ την κατάληψη Asilo Occupato, Via Alessandria 12, Torino.

Μερικοί το προτιμούν καυτό

Μια διαδήλωση οργανώθηκε στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα λιτότητα που υιοθετήθηκαν για να ξορκιστεί το φάντασμα της κρίσης. Στην ουσία, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο για να αντιδράσουν κάπως στην απειλή ενός ακόμα χειμώνα δακρύων και αίματος, εξόντωσης των φτωχώτερων, που γι άλλη μια φορά αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι και να υπομείνουν την καθημερινή θυσία και εκμετάλλευση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από αγαθά που όμως κυβερνιέται απ’ τα συμφέροντα των λίγων που είναι σε θέση να τα καταναλώνουν.

Για τους οργανωτές, το θλιβερό καρναβάλι της κοινωνίας των πολιτών και της ιταλικής εκδοχής των “αγανακτισμένων”, θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική πορεία, μια ζωντανή αλλά ταυτόχρονα νομοταγής προσπάθεια να “καταθέσουμε τη φωνή μας”, να εκφράσουμε την ακίνδυνη οχλαγωγία των απόψεων μέσα απ’ τις γραμμές μας. Ένα προκατασκευασμένο σκηνικό, ένα έργο που έχουμε ήδη δει και που το βαρετό του τέλος είναι προβλέψιμο, μέσα στο πακέτο μιας καλά διευθετημένης κανονικότητας. Οι συμφωνίες κυρίων μεταξύ εξουσίας και επαναφομοιωτών της οργής καθιστούν λειτουργική την έρημο της πραγματικής δημοκρατίας πνίγοντας τις καταιγίδες των εχθρικών τους παθών.

Αυτήν τη φορά όμως δεν ήταν το γνωστό θεατράκι, η ειρηνική πορεία έλαβε τέλος με την πρώτη σπασμένη βιτρίνα, και το θέαμα αποτεφρώθηκε μεταξύ των καπνών των δακρυγόνων και του καταιγισμού από πέτρες.

Ένας χαοτικός ρυθμός από σπασίματα ΑΤΜ και μαγαζιών αντηχεί στη Via Cavour, ένα λεηλατημένο σουπερμάρκετ και αμάξια συνθλίβονται, με άλλα λόγια η έκφραση μιας καταπιεσμένης οργής ξεδιαλέγει τους στόχους της.

Το να οργανωθεί κανείς προκειμένου να χτυπήσει μερικές τράπεζες και άλλα σύμβολα πλούτου, είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβει τους δρόμους γκρεμίζοντας τις υλικές μορφές της εκμετάλλευσης, μία προς μία. Να γνωρίζει το πώς και πότε να το κάνει, είναι ένα ζήτημα χρόνου, χώρου και μιας πληθώρας μεθόδων που μαθαίνονται πιο καλά με την πράξη: Το να βάλει φωτιά σ’ ένα αμάξι για να στήσει ένα οδόφραγμα είναι διαφορετικό απ’ το να κάψει ένα αμάξι στην μέση μιας πορείας, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους διαδηλωτές και κατοίκους του διπλανού κτιρίου, πράγμα που αποθαρρύνει πάντα εν δυνάμει συνεργούς.

Οι μαύρες κουκούλες και τα κράνη, είναι χρήσιμα προκειμένου να προστατευτεί κανείς και να διατηρήσει την ανωνυμία του, αλλά προβληματικά ως στολή για αυτοεπίδειξη. Ας αφήσουμε την μιλιταριστική λογική στον καθεστωτικό τύπο και στις αναφορές της αστυνομίας, εμείς δεν είμαστε παρά οργισμένοι προλετάριοι. Και σήμερα το μίσος μας που στράφηκε προς τα αφεντικά και την αστυνομία, δεν ήταν απλά το μίσος μιλιταριστικών σεχτών που έχουν ξεφύγει λόγω μακροχρόνιας απομόνωσης και αναζήτησης της καθαρής γραμμής, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που εισβάλει με τη βία της στη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.

Η 14η Δεκέμβρη 2010 στη Ρώμη, οι μάχες στη Val Susa ενάντια στο TAV, οι ταραχές στην Ελλάδα και οι μαζικές λεηλασίες στο Λονδίνο μας δείχνουν κάτι κοινό  πάνω στο κοινωνικό θερμόμετρο του παρόντος όπου ζούμε, ότι η ανοχή έχει ξεπεράσει τα όριά της. Έχουμε λοιπόν χεσμένες τις “σωστές στάσεις να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας” όπως και τις ψευδαισθήσεις εξέγερσης.

Καθώς ένας μακρύς χειμώνας ειρήνευσης φαίνεται επιτέλους να ραγίζει, η εξέγερση δεν μπορεί πια να μεσολαβηθεί από σύμβολα, ακόμα κι αν αυτά είναι πιο όμορφα κι ελκυστικά από τα ζόμπι της πολιτικής, αλλά περνά μέσα από δράσεις και πρακτικά κι αποτελεσματικά εργαλεία. Οι ταυτότητες και οι ιδεολογικοί φετιχισμοί έχουν πέραση ακριβώς λόγω της έλλειψης ιστορικής αντίληψης της εξέγερσης, καθώς σήμερα το να αντιλαμβάνεται κανείς την πιθανότητα μιας εξέγερσης σημαίνει να αναλάβει την ευθύνη να ξαναδουλέψει την αντίληψή του.

Η μάχη της Piazza San Giovanni ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούμε με την αστυνομία, κι ήταν εκεί που η μέρα ρούφηξε την πιο μαζική της ανάσα. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε λογής και κάθε ηλικίας, απέναντι στα χτυπήματα της αστυνομίας, πολλοί χωρίς κουκούλες, στην πρώτη τους εμπειρία στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν είχε κανονιστεί ούτε αποφασιστεί εκ των πρωτέρων.

Η ισχυρότερη και πιο αποφασιστική στιγμή όλης της διαδήλωσης, αυτή που διέλυσε κάθε σχέδιο, άναψε τα αίματα κι ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα είχε μόνο πρωταγωνιστή της την αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πλατεία και να την υπερασπιστούμε, την ανεξέλεγκτη και γενικευμένη οργή.

Υπάρχουν πολλά μαθήματα να αντλήσουμε απ’ αυτή τη διαδήλωση, του θάρρους, που επέδειξαν τα παιδιά που έχουν μπουχτίσει, που δεν κουβαλάνε σημαίες, όπως και πολλοί απ’ τους συνομηλίκους τους σ’ όλον τον κόσμο. Ποιό μπλακ μπλοκ; Το ένστικτο, η πρακτική ευφυία και μια ξαφνική ταύτιση των προθέσεων: να χτυπήσουμε το περιπολικό, να πετάξουμε πίσω τα δακρυγόνα, να τσακίσουμε τους μπάτσους. Το σύνθημα είναι Roma Libera. Ο όχλος μπορεί και μόνος του.

Οργανωμένοι σε μικρές ομάδες, βάσει συνάφειας ή φιλίας, με την ακρίβεια στη στόχευση και την ευελιξία να αποτελούν κοινό τόπο που μας κάνει όλους σχεδόν αόρατους στα μάτια του κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος πόλεμος που αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έχει καταπνίξει τη θολή εικόνα των ισπανικών διαδηλώσεων… το κόμμα των πολιτών έχασε. Το κάλεσμα της εξέγερσης είναι πιο ισχυρό. Και δεν υπάρχει επιστροφή… Vaffanculo!

Asilo occupato in via Alessandria 12
Torino 19-10-11

~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized Wu Ming

Αναφορές και χρονολόγιο από το #OccupyRome, 15/10/2011

Πηγή: Itallycalling.wordpress.com

Μια περίληψη των γεγονότων της 15ης Οκτώβρη θα ήταν μάλλον άχρηστη, καθώς είμαι σίγουρος ότι μέχρι τώρα θα ‘χετε όλοι διαβάσει τα πρωτοσέλιδα για τις ταραχές και τις συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση του Occupy Rome. Αν όχι, αυτό το βίντεο (ιταλικά) είναι μια καλή αφετηρία. Για πληροφορίες στα αγγλικά, δείτε τις αναφορές του Al Jazeera (κανένα απ’ τα δυο δεν είναι πλήρως αμερόληπτο, μην περιμένετε πολλά…)

Όπως ακριβώς στις 14 Δεκέμβρη 2010*, οι διαδηλώσεις έγιναν “βίαιες”. Το τεράστιο ζήτημα στο οποίο φαίνεται να ‘χει κολλήσει το κίνημα στην Ιταλία, ιδιαίτερα μετά τη G8 στη Γένουα, είναι η ατέρμονη διαμάχη μεταξύ “βίας και μη-βίας”. Δεν πρόκειται να εμβαθύνω σ’ αυτό το θέμα εδώ, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Προς το παρόν, έχω μεταφράσει μερικά αποσπάσματα και σχόλια που με βρίσκουν λίγο-πολύ σύμφωνο. Τα ξαναλέμε σύντομα.

Καθώς γράφουμε αυτό το κείμενο, τα ελικόπτερα ακόμη πετούν από πάνω μας και ο καπνός απ’ τα οδοφράγματα είναι ορατός ανάμεσα απ’ τα κτίρια του κέντρου της πόλης. Η Ρώμη καίγεται! Η μέρα των αγανακτισμένων δεν τέλειωσε ακόμα, συγκρούσεις συνεχίζονται σ’ όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, η πολιτική ελιτ – που δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από των εξοργισμένο λαό της Ρώμη – είναι απασχολημένη με την εγκληματοποίηση μιας ολόκληρης μέρας εξαιρετικού αγώνα, υποβοηθούμενο στο έργο της αυτό από τα ΜΜΕ, πάντα πρόθυμα να της δίνουν βήμα.

Για μια ακόμα φορά, ακούσαμε την καραμέλα του Μπλακ Μπλοκ, που έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος μέσω του οποίου ξορκίζεται το φάντασμα της κοινωνικής σύγκρουσης που τους τελευταίους μήνες κρέμεται πάνω από τις ιταλικές πλατείες, τους δρόμους, τις κοιλάδες και τα πανεπιστήμια, κερδίζοντας δύναμη και συνοχή. Για ποιό Μπλακ Μπλοκ μιλάτε λοιπόν; Στην Piazza San Giovanni ο λαός που αντιστάθηκε στα ανεξέλεγκτα και δολοφονικά χτυπήματα της αστυνομίας ήταν μέρος των ιταλών “αγανακτισμένων”, μέρος του παγκόσμιου κινήματος που στη χερσόνησό μας επιλέγει να εκφραστεί καί με αυτόν τον τρόπο, ενώνοντας διαφορετικές γενιές φοιτητών, επισφαλών κι άλλων εργαζομένων σ’ έναν κοινό αγώνα ενάντια στην κρίση και το χρέος. Εκτός απ’ τις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, το κίνημα αρνείται να αφήσει το Υπουργείο να το εμποδίζει να διαδηλώσει, και διεκδικεί την ελευθερία να εκφράζει την ανυπακοή του, στοχεύοντας τα παλάτια που συμβολίζουν την κρίση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της κατασκήνωσης και της φυσικής αντεπίθεσης στην piazza San Giovani, είναι και τα δυο εκφράσεις του ίδιου κινήματος!

Όπως γνωρίζουμε, στην Τυνησία ή την Αίγυπτο, όπου ξεκίνησαν όλα, τα τοπικά καθεστώτα υποχώρησαν μπρος στη δύναμη του κινήματος, μετά από αιματοχυσίες και καταστολή των εξεγέρσεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό, μόνο όταν η πλατεία Ταχρίρ και η τυνησιακή Κάσμπαχ έγιναν χώροι αγώνα, εξέγερσης, οργής και οικοδόμησης εναλλακτικών – πραγματικών εναλλακτικών, έξω κι ενάντια στα παλάτια της πολιτικής. Αυτό όμως ίσως να είναι και το πρόβλημα: στην Ιταλία, οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν παιχνιδάκι στα χέρια του παλιού και κουρασμένου πολιτικού κατεστημένου, που αντιπροσωπεύει παλιούς αγώνες και ήττες. Προσποιούμενοι ότι δεν ακούν αυτό που το κίνημα φωνάζει εδώ και χρόνια – “κανείς δεν μας εκπροσωπεί” – και παίζοντας τα γνωστά τους παιχνίδια, έπιασαν και για τους εαυτούς τους μια θέση στη διαδήλωση (αλλά με τί τίμημα, ε;). Ο Γραμματέας του PD (αριστερός συνασπισμός) ακόμα κι αυτές τις στιγμές, μιλά εκ μέρους των διαδηλωτών της Ρώμης, ακόμα κι αν η 15η Οκτώβρη οργανώθηκε σ’ όλον τον κόσμο ακριβώς σαν ένας αγώνας ενάντια σ’ αυτού του είδους την πολιτική που αντιπροσωπεύει το Κόμμα του.

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να επεξεργαστούμε τις πολλές εικόνες που μας άφησε αυτή η απέραντη μέρα αγώνα: μεταξύ άλλων, αυτή της Piazza San Giovanni γεμάτη διαδηλωτές, απρόθυμους να εκκενώσουν την πλατεία και μαχόμενους για ώρες με την αστυνομία, που δε δίστασε να περάσει από μέσα τους με τα βανάκια της. Μια μαζική εικόνα, που η φλυαρία των πολιτικών και η δαινομοποίηση του Μπλακ Μπλοκ δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν στα μάτια των νέων της εργατικής τάξης και των τάξεων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Σίγουρα, η αντιπαράθεση και η κοινωνική σύγκρουση πρέπει να τροφοδοτηθούν, αλλά πρέπει να αποφύγουμε μια ρομαντική επαναληπτικότητα μαχών όπως αυτή.

Από σήμερα, η ελίτ των τραπεζών και των πολιτικών κομμάτων δε θα μπορεί πια να δει κανέναν από κάτω της, γιατί απ’ τις 14 Δεκέμβρη κι από σήμερα, ο λαός έχει ξεσηκωθεί και κοιτάζει τους εχθρούς του στα μάτια…

Μετάφραση από ανάλυση του InfoAut.

Ας το παραδεχτούμε, αν υπήρχε μία χώρα όπου η “αγανάκτιση” θα μπορούσε να μετατραπεί σε μαζική οργή, ήταν ακριβώς η Ιταλία, η οποία ζει ένα αρκετά οδυνηρό παρόν. Σήμερα στην Piazza San Giovani ιδιαίτερα, μετατράπηκε σε ώρες μαζικής αντίστασης ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, που κλήθηκαν να εξαφανίσουν μια δίκαια οργή ενάντια σε μια ζωή φτώχειας. Ίσως δεν μπορούν να το καταλάβουν όλοι, αλλά σήμερα στη Ρώμη γράφτηκε ανεξίτηλα με την αντίστασή της ότι η εξέγερση ενάντια στο χρέος, τις θυσίες, τις ελίτ και τη λιτότητα είναι εφικτή, και μπορεί να ενοποιηθεί.

Απόσπασμα από άλλη ανάλυση του InfoAut.

Υπάρχει επίσης μια διηνεκής συζήτηση στο μπλογκ των Wu Ming (ιταλικά), με πολύ ενδιαφέρον. Μερικά απ’ τα σχόλια μετεφρασμένα:

Για να ξεριζωθεί μια πεποίθηση πρέπει να ξεκινήσεις να συνειδητοποιείς ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δυαδικά εννοιολογικά μυαλά, όπου δεν υπάρχει χώρος παρά για μια έννοια και το αντίθετό της. Πολλοί άνθρωποι που σήμερα μπερδεύτηκαν στους μαιάνδρους της συζήτησης περί “βίας και μη-βίας” είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της πλατείας Ταχρίρ, χωρίς να εξετάζουν τη συμπεριφορά των διαδηλωτών εκεί ως “βίαια” ή “μη-βίαια”. Ίσως αν εργαζόμασταν πάνω σ’ αυτήν την αντίθεση, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους αυτούς ίσως άλλαζαν οπτική.

Παρολαυτά, είναι λυπηρό η πολιτική σημασία μιας διαδήλωσης ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – που κατέβασαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους – να περιοριστεί σε μια εκτίμηση για το αν “όλα ξεκίνησαν” από “τον όχλο” ή από “τις δυνάμεις της τάξης”. (Wu Ming 2)

Σκεφτήκαμε ότι αυτό που συνέβηη σήμερα ήταν αναπόφευκτο, λόγω των επιλογών της Ιταλίας σχετικά με το πώς θα συμμετάσχει στην παγκόσμια μέρα της 15ης Οκτώβρη: με μια Μεγάλη Εθνική Διαδήλωση δηλαδή, αντί για μια πανταχού παρουσία (“Occupy Everything”), όπως έκαναν τα υπόλοιπα κινήματα παγκόσμια και σήμερα. “962 πόλεις σε 85 χώρες” σημαίνει κατά μέσο όρο 11 πόλεις σε κάθε χώρα, ενώ εδώ επιλέξαμε να συναντηθούμε σε ένα μέρος, το σύνηθες, με όλες τις συνέπειές του. Είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο φτάσαμε αρκετές φορές στο παρελθόν, φέρνοντας βαρεμάρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Πριν την “15Oct” υπήρχε μια “14Dec”, πριν απ’ αυτήν η G8, και ούτω καθεξής…

Σήμερα, δεν έχουμε όρεξη να επαναλάβουμε την κριτική μας σ’ αυτό, γιατι όταν οι άνθρωποι παίζουν τις ζωές τους στον δρόμο, αυτό που προέχει είναι η αλληλεγγύη. Το να λέει κανείς “εγώ σας τα ‘λεγα” είναι αντιδραστικό και μικροπρεπές. Το “να τα λες” είναι άχρηστο αν δεν είναι πειστικό. Σήμερα μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς που υπέστησαν την καταστολή, και σ’ όσους υπέφεραν απ’ αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και στα tweets που συνεχίζουν να ανεβαίνουν εδώ πέρα υπάρχει πολύ έντονη η επιθυμία να φορτωθεί η κατηγορία σε κάποιους ανθρώπους μόνο, να κριθεί ποιός είναι μέσα και ποιος έξω, να κατηγορηθούν για τα πάντα προβοκάτορες, πραγματικοί, ψεύτικοι ή σε εισαγωγικά. Δεν μας ψήνει, μας συγχωρείτε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού για τους ανθρώπους που είναι στους δρόμους σήμερα, στην Piazza San Giovanni κλπ… (Wu Ming 1)

* για τις διαδηλώσεις της 14 Δεκέμβρη βλ. εδώ.

Και ένα χρονολόγιο από το Struggles in Italy:

– 13:00 Χιλιάδες φοιτητές συγκεντρώνονται στην Piazzale Aldo Moro, έξω απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza

– 13:00 Μαζί τους ενώνονται οι καταληψίες του Valle Occupato, του θεάτρου που εδώ και μήνες τελεί υπό κατάληψη ενάντια στις περικοπές στις τέχνες

– 13:15 Πολλοί απ’ τους φοιτητές μπροστά απ’ το πανεπιστήμιο Sapienza φέρνουν σκηνές μαζί τους

– 13:30 Στοπ στα παιχνίδια με το δέρμα μας! Αυτοοργανωμένοι μετανάστες http://twitpic.com/70lz0o

– 13:30 Συνθήματα από τους αυτοοργανωμένους μετανάστες “Διώξαμε τον Μουμπάρακ και τον Αλή, τώρα να επαναστατήσουμε εδώ”

– 13:40 Η πλατεία Repubblica είναι μικρή για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Η κεφαλή είναι ήδη μισό χιλιόμετρο μακρυά ενώ οι φοιτητές δεν έχουν φτάσει ακόμα.

– 13:45 Η πορεία ξεκινά νωρίτερα, από την Piazza Esedra. Πολύς κόσμος

– 13:45 Μια τεράστια κόκκινη σημαία κυματίζει μέσα στη διαδήλωση http://twitpic.com/70m78u

– 13:45 Το πανώ “λαοί της ευρώπης ξεσηκωθείτε” βρίσκεται επικεφαλής της πορείας http://yfrog.com/nueostfj

– 13:50 Πανώ αλληλεγγύης στους Σύρους διαδηλωτές http://p.twimg.com/Aby3fAjCQAA0-7T.jpg

– 13:55 Περίπου 2.500 μπάτσοι στους δρόμους γύρω απ’ τη διαδήλωση

– 14:00 Το μπλοκ του No TAV, απευθείας απ’ την κοιλάδα Susa στη Ρώμη http://p.twimg.com/Aby5K8qCIAEjSHZ.jpg

– 14:00 Η οδός Cavour έχει γεμίσει ενώ η ουρά της πορείας δεν έχει ξεκινήσει ακόμη

– 14:05 Φόρος τιμής στον Steve Jobs από τους διαδηλωτές: Eat the Rich http://yfrog.com/z/nw7gbrbj

– 14:15 Συνθήματα ενάντια στην ΕΚΤ και τον νεοφιλελευθερισμό, και υπέρ της απελευθέρωσης από το χρέος

– 14:20 Yes we camp http://t.co/f7KCGxww

– 14:30 Ας αλλάξουμε την Ευρώπη, ας αλλάξουμε την Ιταλία! http://t.co/MJ744pl4

– 14:30 Από τον σιδηροδρομικό σταθμό, ξεκινά μια άλλη πορεία με σκοπό την κατάληψη της Τράπεζας της Ιταλίας

– 15:00 Μαύροι καπνοί δίπλα στην οδό Cavour http://twitpic.com/70n6i3

– 15:15 Χιλιάδες διαδηλωτές δίπλα στο Κολοσσαίο, μαζί και πολλοί μπάτσοι επίσης

– 15:20 Στις ειδήσεις της RAI γίνεται λόγος για 200-300 χιλιάδες κόσμο στη Ρώμη

– 15:30 2 αυτοκίνηται καίγονται, όμως η πορεία συνεχίζεται ειρηνικά. Η ιταλική δημόσια τηλεόραση προσπαθεί να εξάψει τις αντιδράσεις

– 15:40 ένας διαδηλωτής “στον άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι είναι ο καλύτερος πρόεδρος τα τελευταία 150 χρόνια της ιταλικής ιστορίας, απαντάμε με την καλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 150 χρόνων”

– 15:40 Το μπλοκ των εργατών της FIAT ενώνεται με την πορεία

– 15:50 Ένταση δίπλα στο Κολοσσαίο. Τα συνδικάτα βάσης κάνουν έκκληση για ηρεμία

– 16:00 Η κεφαλή της πορείας έφτασε στον προορισμό της (την Piazza San Giovanni), αν και μερικοί ξεκινούν τώρα από την Piazza della Repubblica

– 16:05 Έχει αποκατασταθεί η ηρεμία δίπλα στο Κολοσσαίο και στα Fori Imperiali

– 16:10 Ένα μπλοκ κουκουλοφόρων έχει περικυκλωθεί από άλλους διαδηλωτές που τους φωνάζουν να αποχωρήσουν

– 16:15 Ένα κτίριο του Υπουργείο Άμυνας πυρπολείται

– 16:20 Via Labicana, δίπλα στο Κολοσσαίο. Συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας http://twitpic.com/70omh7

– 16:30 Δακρυγόνα από την αστυνομία στην Piazza San Giovanni, όπου έχει καταλήξει η πορεία

– 16:45 Στη Via Merulana, Η αστυνομία κόβει την πορεία στα δυο. Οι διαδηλωτές καλούν σε ηρεμία κι αυτοσυγκράτηση.

– 17:15 Στο τέλος της πορείας, στην πλατεία San Giovanni η κατάσταση οξύνεται, ενώ στη Via Emanuele Filiberto η αστυνομία ετοιμάζεται να επιτεθεί

– 17:38 Η αστυνομία κάνει χρήση υδροβόλων οχημάτων (αύρες) για να εκκενώσει την Piazza San Giovanni, ειρηνικοί διαδηλωτές που βγάζουν φωτογραφίες ψεκάζονται με δακρυγόνα.

– 17:39 Αύρες της αστυνομίας γκαζώνουν ανάμεσα στους διαδηλωτές στην Piazza San Giovanni

– 18:00 Αύρες κατευθύνονται προς το Circo Massimo όπου η διαδήλωση τώρα αλλάζει ρότα.

– 18:05 Επίθεση των αστυνομικών με γυάλινα μπουκάλια, πέτρες και δακρυγόνα εναντίον διαδηλωτών στη Via Castrense

– 18:21 Μπροστά απ’ το Circo Massimo, στην ουρά της διαδήλωσης, παρά τις αύρες της αστυνομίας, η κατάσταση φαίνεται ήσυχη.

– 18:25 Οι ιερείς της Basilica di San Giovanni αποφασίζουν να ανοίξουν τις θύρες της εκκλησίας προσφέροντας καταφύγιο στους ειρηνικούς διαδηλωτές, από τα δακρυγόνα και τη βία. http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-20.png?w=570&h=428

– 18:31 Πλατεία San Giovanni: μια αύρα καίγεται http://strugglesinitaly.files.wordpress.com/2011/10/immagine-18.png?w=574&h=430

– 18:42 Οι διαδηλωτές στη Basilica di San Giovanni (στην εκκλησία) είναι κυρίως μαθητές και νέοι φοιτητές, που δεν μπορούν να βγουν λόγω του αποκλεισμού τους από την αστυνομία.

– 19:02 Οι περισσότεροι απ’ τους διαδηλωτές βρίσκονται τώρα μεταξύ Piramide και Circo Massimo, ενώ η διαδήλωση άλλαξε ξανά κατεύθυνση.

– 19:11 Οι συγκρούσεις συνεχίζονται τώρα στη Via Merulana

– 19:28 Πηγές απ’ το νοσοκομείο San Camillo αναφέρουν ότι η αστυνομία ακολουθεί τα ασθενοφόρα και απομονώνει τους τραυματίες που φτάνουν πραγματοποιώντας εξακριβώσεις στοιχείων πριν τους αφήσει να ζητήσουν ιατρική φροντίδα. Οι γιατροί αρνούνται να συνεργαστούν με την αστυνομία και μιλούν για παρενόχληση της ιατρικής περίθαλψης απ’ την αστυνομία.

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized

Ταραχές ενάντια στην ακρίβεια στο γαλλικό νησάκι Μayotte στην Μαδαγασκάρη, 13/10/2011

Η Mayotte (Μαγιότ) είναι ένα σύμπλεγμα τροπικών νήσων μεταξύ Μαδαγασκάρης και νοτιοανατολικής Αφρικής, που αποτελεί κτήση της Γαλλίας απ’ το 1843, και από τον Μάρτιο του 2011 υπερπόντιο νομό (département d’Outre-Mer) κατόπιν δημοψηφίσματος του 2009. Ειναι πυκνοκατοικημένη, με 200.000 πληθυσμό. Η πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι, που έλκουν την καταγωγή τους από διαχρονικούς εποικισμούς Αράβων, Περσών, Αφρικανών και Μαλαγασίων. Το κατα κεφαλήν εισόδημα 5.200 ευρώ, 10 φορές μεγαλύτερο απ’ τις γειτονικές νήσους Comores και ταυτόχρονα μόλις το 1/5 της μητροπολιτικής Γαλλίας. Πάνω από 1/4 κατοίκους της χώρας είναι κάτω των 18 ετών, οι περισσότεροι αναλφάβητοι. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας στα εξωτικά νησάκια δεν είναι τόσο τουριστικό, όσο γεωπολιτικό. Ήδη απ’ το 1975 έχει στηθεί μια υποθαλάσσια ναυτική βάση στο αρχιπέλαγος των Cοmores, σε στρατηγικό σημείο στην ναυτική εμπορική οδό νότια της Αφρικής, ενώ το 2010 εγκαινιάστηκε ένα δίκτυο δορυφορικών κεραιών. Το ενδιαφέρον της Γαλλίας για την ενσωμάτωση των νησιών γίνεται ακόμα πιο κατανοητό αν δουμε ότι το Ιράν, μετά τη στρατιωτική συμφωνία που σύνηψε με την Ερυθραία για χρήση των ναύσταθμών της απ’ τα πολεμικά πλοία του, διεκδικεί τη συμμαχία των Comores, ακριβώς απέναντι από τη γαλλική Mayotte.

διαπραγματεύσεις και ταραχές – διαπραγματεύσεις μετά ταραχών

Την Πέμπτη 6 Οκτώβρη σημειώθηκαν οι πιο εκτεταμένες συγκρούσεις στην Mayotte μεταξύ διαδηλωτών κι αστυνομίας, χωρίς ωστόσο σοβαρούς τραυματισμούς, ενώ οι διαπραγματεύσεις μεταξύ συνδικάτων, εταιριών εισαγωγών και κράτους (ο έπαρχος Thomas Degos δήλωσε ότι δε θα σηκωθεί απ’ το τραπέζι πριν βρεθεί λύση) συνεχίζονται. Τα συνδικάτα ζητούν ευθυγράμμιση με τις τιμές της ν. Réunion (παλιότερος υπερπόντιος γαλλικός νομός, στ’ ανοιχτά της Μαδαγασκάρης). Ένα κουτί φτερούγες κοτόπουλο, βασικό διατροφικό προϊόν στην Mayotte, στοιχίζει 24,21 ευρώ τα 10 κιλά, ενώ στην Réunion 15,90 ευρώ -mabawas nachouké: φθηνότερες φτερούγες κοτόπουλο, το πιο γνωστό σύνθημα που ακούγεται στις διαδηλώσεις. Οι φτερούγες κότας, το δημοφιλές τοπικό έδεσμα, κάποτε παράγονταν στο νησί από κότες που διέθετε κάθε νοικοκυριό για τις ανάγκες του, σύμφωνα με έναν καταμερισμό εργασίας βασισμένο στην παραδοσιακή νησιωτική αυτάρκεια.

Από τη δεκαετία του ’90 και προοδευτικά όσο η Mayotte εξαρτιόταν απ’ τον γαλλικό καπιταλισμό, αυτό το παραγωγικό μοντέλο αντικαταστάθηκε από την εισαγωγή φτερούγων από κότες βιομηχανικών μονάδων της Ν. Αφρικής, επιχείρηση με μεγάλα περιθώρια κέρδους, αν σκεφτεί κανείς ότι η μονάδες αυτές δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή χαμηλής ποιότητας γατοτροφών και σκυλοτροφών. Ασφαλώς, καθώς οι αρχικά φθηνότερες εισαγωγές αντικαθιστούσαν την οικειακή παραγωγή, στον βαθμό που την εκτόπιζαν εξαρτώντας την τοπική οικονομία απ’ τις εισαγωγές και τη γαλλική πολιτική (τα τελευταία χρόνια η Mayotte εισάγει τα περισσότερα προϊόντα -60 φορές το ύψος των εξαγωγών- της από τη Γαλλία!), οι τιμές άρχισαν να παίρνουν την άνιούσα. Ταυτόχρονα, η ανεργία σύμφωνα με τους επίσημους υπολογισμούς ξεπέρασε το 25%.

Στον δρόμο προς την πρωτεύουσα Mamoudzou, περίπου 200 μαθητές, ορισμένοι κάτω των 10 ετών, εκμεταλλευόμενοι τις σχολικές αργίες, έστησαν ενέδρα σε κομβόι των ΜΑΤ στο Passamainty (Νήσος Grande Terre). Με πέτρες και σιδερόβεργες επιτέθηκαν στα ΜΑΤ, που τους απώθησαν μόνο μετά από εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις εκδηλώθηκαν και στο Kaweni, τη βιομηχανική ζώνη του Mamoudzou, όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη παραγκούπολη της Mayotte, κατοικημένη κυρίως από πολυπληθείς οικογένειες μετανάστών χωρίς χαρτιά απ’ τα νησιά Comores (συνιστούν το 30% του πληθυσμού της Mayotte), που ζουν σε ακατάλληλες συνθήκες, με παντελή έλλειψη πόρων. Νέοι επιτέθηκαν απρόκλητα στα ΜΑΤ που έκαναν κι εδώ χρήση δακρυγόνων. Πολλά οδοφράγματα με κορμούς δένδρων έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία του νησιού. Όλα τα μαγαζιά παραμένουν κλειστά, και πάμε ολοταχώς προς μια γενική έλλειψη βασικών προϊόντων.

Από τις αρχές Οκτώβρη το κίνημα ενάντια στην ακρίβεια έχει εξαπλωθεί παντού στην Mayotte. Καταστήματα κλειστά, οδοφράγματα στους δρόμους. Το μικρό νησί έχει παραλύσει πλήρως, και το Mamoudzou, η πρωτεύουσά του συνταράσσεται από συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και δυνάμεων της τάξης. Πλήθη εφήβων με μανδήλια στα πρόσωπα κερνάνε πέτρες και κοκτέιλ μολότωφ τους φρουρούς της τάξης που απαντούν με δακρυγόνα. Στο κέντρο της πόλης λεηλασίες καταστημάτων, φλεγόμενα οδοφράγματα από σκουπίδια και λάστιχα, τα καταστήματα υποχρεώθηκαν να κατεβάσουν ρολά υπό την πίεση των διαδηλωτών. Ένα σουπερμάρκετ επιχείρησε να ανοίξει κανονικά, αλλά μια απόπειρα ληστείας που σημειώθηκε αμέσως, απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη. Η κίνηση στο νησί έγινε χαοτική. Οδοφράγματα και μπλόκα, στα οποία μερικοί οδηγοί (περισσότερο πολυτελών οχημάτων) υποχρεώθηκαν να πληρώσουν “διόδια”. Μια συμμετοχή των οδηγών ταξί στην απεργία βοήθησε στο μπλοκάρισμα προσωρινά της κυκλοφορία στο Kaweni, με ουρές σταματημένων οχημάτων που οι γάλλοι ονομάζουν σαλιγκάρια (escargots). Επιχειρηματίες και τουρίστες, αναγκάστηκαν να περπατήσουν μέσα από χωράφια για να φτάσουν στ’ αεροδρόμιο.

Μετά από εντολή του επάρχου, τα σούπερμάρκετ φυλάσσονται απ’ την αστυνομία. Τα συνδικάτα ζητάνε ρύθμιση των περιθωρίων κέρδους στο 30% για τους διανομείς. Από τα τέλη Σεπτέμβρη, κατόπιν καλέσματος των συνδικάτων, διαδηλώσεις κατά της ακρίβειας οργανώθηκαν στο κέντρο του Mamoudzou. Από την πρώτη μέρα, αντιμετωπίστηκαν ως απειλή δημοσίας τάξης από τις αρχές. Στις 28/9 η ένταση κορυφώθηκε, με την εμφάνιση του πλήθους των παραγκουπολιτών στο Kaweni και στο Mamoudzou. Η αστυνομία χρειάστηκε έκτατες ενισχύσεις, ενώ έκανε χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών. Η μαζική παρουσία μηχανοκίνητων δυνάμεων της αστυνομίας χαρακτηρίστηκε ακόμα κι απ’ τον έπαρχο της Mayotte ως “πρόκληση”. Οι αστυνομικές δυνάμεις αφού κατακλύζουν τις διαδηλώσεις με πλήρη ανάρτηση, τις διαλύουν επί τόπου, αδιάφορο αν αυτές είναι ειρηνικές. Οι επιθέσεις των ομάδων εφήβων κυρίως αγοριών εναντίον αστυνομικών που ακολουθούν είναι ξαφνικές, όχι τόσο στις διαδηλώσεις (όπου η αστυνομία είναι παρούσα σε αριθμητική υπεροχή) όσο σε ώρες ξεκούρασης ή περιπολίας, διεξάγονται παράλληλα με τις επίσημες διαπραγματεύσεις των συνδικάτων και ανεξάρτητα με την πορεία αυτών. Οι στόχοι τους: οι δυνάμεις καταστολής, οχήματα, 2 εμπορικά κτίρια, κάποια περισσότερο ή λιγότερο πολυτελή καταστήματα (ένα εστιατόρειο, κάποια εμπορικά), ενώ σπάνια είναι άνθρωποι, πχ μαγαζάτορες, ένας λευκός που έβγαλε τη φωτογραφική του μηχανή κλπ.

Μετά την άγρια καταστολή, οι διαδηλωτές ζητούν πλέον την αποχώρηση του επάρχου. Ανάλογες κινητοποιήσεις είχαν γίνει τον Δεκέμβρη του 2009. Τότε οι διαδηλωτές είχαν υποχωρήσει μετά από ορισμένες υποσχέσεις για μειώσεις των τιμών και επιβολή πλαφόν. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις των συνδικάτων, μέχρι σήμερα, για τέταρτη εβδομάδα. Τα συνδικάτα κάλεσαν σε δυνάμωμα των διαδηλώσεων “διαφορετικά οι διεκδικήσεις τους για χαμήλωμα των τιμών δε θα ικανοποιούνταν”

Categories
Uncategorized

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

H Νύχτα των οδοφραγμάτων


Την νύχτα της 6ης Οκτώβρη, η αστυνομία του San Francisco επιτέθηκε στην κατασκήνωση του Occupy SF μπροστά από το Federal Building στη γωνία των οδών Market και Drum. Μετά από μια μέρα στην οποία 800 άνθρωποι διαδήλωσαν στο κέντρο του San Francisco σε αλληλεγγύη με την κατάληψη της Wall Street στην Νέα Υόρκη και τις καταλήψεις παντού σ’ όλη τη χώρα, εκατοντάδες παρέμειναν στον χώρο της κατάληψης. Ωστόσο, καθώς βράδυαζε, η αστυνομία παρέδωσε ένα ένταλμα εκκένωσης στους καταληψίες αναφέροντας ότι η αστυνομία θα εισβάλει τα μεσάνυχτα μαζί με την υπηρεσία Δημοσίων Έργων, προκειμένου να αδειάσουν την πλατεία.

Γύρω στις 10μμ η αστυνομία άρχισε να συγκεντρώνεται ένα τετράγωνο μακρυά από την κατάληψη. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα και καθώς τόσο οι καταληψίες όσο και οι αστυνομικοί προετοιμάζονταν, κάπου 150 άνθρωποι μαζεύτηκαν στην κατάληψη. Μετά από μερικές ώρες αναμονής, διαλόγου, και νευρικών συζητήσεων εντός της κατάληψης, η αστυνομία τελικά έκανε την πρώτη κίνηση. Κατέβηκε στον δρόμο, οπλισμένη με κράνη και γκλομπς, συνοδεύοντας μια ομάδα οχημάτων της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών. Περνώντας ανάμεσα απ’ τους καταληψίες και τους ζωντανούς χώρους που είχαν δημιουργήσει από το ξεκίνημα της κατάληψης, οι εργάτες της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν το ξερίζωμα κάθε αντικειμένου που σχετιζόταν με την κατάληψη, από τον χώρο. Τα φορτηγά γέμισαν γρήγορα, με την ίδια ταχύτητα που το κλίμα στην ατμόσφαιρα άρχισε να οξύνεται.

Σχεδόν αυθόρμητα ένα μεγάλο ξύλινο πλακάτ που δεν είχαν φορτώσει στα οχήματα ακόμα μεταφέρθηκε μπροστά από ένα απ’ τα φορτηγά. Αμέσως άλλοι ακολούθησαν βάζοντας τα σώματά τους αλλά και κάθε αντικείμενο που είχε μείνει στην κατασκήνωση μπροστά, περικυκλώνοντας την αστυνομία και τα φορτηγά της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών.

Οι άνθρωποι άρπαζαν ό,τι μπορούσαν να βρουν – σκουπιδοτενεκέδες, πινακίδες, κώνους, ακόμα και τα ίδια τα μεταλλικά οδοφράγματα της αστυνομίας για να αποτρέψουν την αναχώρηση των φορτηγών, και να εμποδίσουν τις κινήσεις της αστυνομίας. Ενώ η αστυνομία προσπάθησε να περικυκλώσει και να εκφοβίσει τους καταληψίες, αυτοί γρήγορα άδραξαν την ευκαιρία, περικυκλώνοντας και φοβερίζοντας την αστυνομία. Καθώς η αστυνομία αποκλείστηκε μεταξύ φορτηγών και -πλέον- εκατοντάδων ανθρώπων στην Market street, πίσω από πανέμορφα κατασκευασμένα οδοφράγματα, επιχείρησαν τώρα να ανοίξουν τον δρόμο για να αποχωρήσουν. Αυτό δημιούργησε μια διαδοχή από μικροσυμπλοκές. Τελικά, τα φορτηγά έφυγαν και τα οδοφράγματα έμειναν περήφανα στην Market street, κάτω από τον έναστρο ουρανό της νύχτας και τα συγχυσμένα βλέμματα της αστυνομίας.

Η νύχτα αυτή ηταν μια απίστευτα δυνατή αντανάκλαση όχι μόνο του τί είμαστε σε θέση να κάνουμε, αλλά και της αύξουσας δυναμικής του κινήματος των καταλήψεων. Μόλις η αστυνομία ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει επιχείρηση-σκούπα εναντίον της κατάληψης, οι καταληψίες άρχισαν να σκέφτονται τί να κάνουν. Η συζήτηση ήταν απεγνωσμένη, αποκαρδιωμένη, και ασταθής. Αυτό προκλήθηκε άμεσα από λίγες κυρίαρχες φωνές που ασκούσαν έλεγχο επί της διαδικασίας λήψης αποφάσεων σε μια κατάσταση που χρειαζόταν την άμεση προσοχή μας. Καθώς η αστυνομία εισέβαλε, όλη αυτή η δειλία, η αστάθεια και η ανισότητα εξαφανίστηκαν καθώς όλοι μας συλλογικά συμμετείχαμε στη δράση που εξυπηρετούσε τις άμεσες ανάγκες της κατάστασης. Δεν υπήρχε πια καμμιά κυριαρχία στη συζήτηση, αλλά όλες οι φωνές άνθισαν στους δρόμους. Οι άνθρωποι ενώθηκαν και αρνήθηκαν να γίνουν τα θύματα της αστυνομικής βίας. Αντιθέτως, αντιστάθηκαν συλλογικά στις επιθέσεις της αστυνομίας, κάμπτοντας άμεσα την ικανότητά της να δράσει ως αστυνομία, στήνοντας οδοφράγματα. Η αντιπαράθεσή τους με την αστυνομία ήταν μια ευθεία αντανάκλαση του άμεσου στόχου τους να ανταποκριθούν στην αστυνομική καταστολή. Αυτή η πράξη αυτοάμυνας ήταν ταυτόχρονα μια επιθετική άμεση δράση που δυνάμωνε τόσο την αλληλεγγύη μεταξύ των συμμετεχόντων όσο και τη δυνατότητα ανταγωνιστικής επέκτασής της.

Αν αυτές οι καταλήψεις πρόκειται να επιβιώσουν και να εξαπλωθούν πρέπει να βρουν τρόπους να αμυνθούν απέναντι στην αστυνομία με κάθε αναγκαίο μέσο.

Η δήλωση του Occupy SF σχετικά με την απόπειρα εκκένωσης από την αστυνομία (στα αγγλικά)

Καθώς τα οδοφράγματα πολλαπλασιάζονταν σχεδόν παντού, εντός μιας ορισμένης περιμέτρου, οι δυνάμεις ασφαλείας δέχονταν ενισχύσεις από δυνάμεις που είχαν μέχρι τοποθετηθεί εκτός του Quartier Latin και κοντά στην περιοχή, που κάθε λεπτό που περνούσε καταβαλλόταν από μια ολοένα και περισσότερο εξεγερσιακή διάθεση. – Le Monde, 12-13 Μαϊου 1968

Πηγή: Bay of Rage

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Ξεκινήσαμε τραγουδώντας “The wheels on the bus go round and round, round and round. The wheels on the bus go round and round all the way to jail.”  Να ‘μαστε πάλι. Συλληφθέντες, με πλαστικές χειροπαίδες στα χέρια, τσιτωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Η μόνη διαφορά; 700 από μας φορτωμένοι στις αστυνομικές κλούβες δίπλα στη Γέφυρα του Μπρούκλυν.

Τρεις ώρες νωρίτερα, 3.000 με 4.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο πάρκο Zuccotti ή Liberty Plaza, συζητώντας και τρώγοντας, προετοιμαζόμενοι για τη διαδήλωση. Νέες φάτσες, νέα πλακάτ, νέα δυναμική. Μικρές μικροφωνικές στήθηκαν περιγράφοντας τί αντιπροσωπεύει το #OccupyWallStreet, “Είναι μια μη-βίαια, ειρηνική διαδήλωση” (εδώ βρίσκεται το αυθεντικό κείμενο: Declaration of the Occupation of New York City). Μέσα σε λίγες στιγμές, η διαδήλωση κατέβηκε στον δρόμο.

Προχώρησα προς τα κει και περπάτησα παράλληλα με το #OccupyWallStreet. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη όπως συνήθως. Μετά από λίγες φωτογραφίες, διέσχισα τον δρόμο, περνώντας ανάμεσα από αργά κινούμενα αυτοκίνητα και πεζούς που κοιτούσαν με δέος. Δεν πήγα στην κεφαλή της πορείας όπου βρίσκονταν άλλοι φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Αν η αστυνομία επιχειρούσε να ξεκινήσει κάτι, ήμασταν εκεί, με τις κάμερες έτοιμες.

Μετά από μερικές φωτογραφίες, ενώθηκα με την πορεία, φωνάζοντας συνθήματα, “All day, all week. Occupy Wall Street!” Ήταν φανταστικά. Εκατοντάδες παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι διαδήλωναν αλληλέγγυοι ενάντια σε κάτι που -ακόμα κι αν δεν το άρθρωναν με ακαδημαϊκή διαύγεια- γνώριζαν ότι ήταν θεμελιωδώς λάθος στο τρέχον οικονομικό, νομικό και πολιτικό σύστημα.

Συνέχισα την πορεία με το πλήθος μέχρι που προσεγγίσαμε ένα άνοιγμα κοντά στη Γέφυρα του Μπρούκλυν. Άνοιξα το βήμα μου κι ανέβηκα λίγο ψηλότερα για να ‘χω καλύτερη θέα. Η ομορφιά, το κουράγιο, σου κόβαν την ανάσα. Αποτελούμασταν από πολλαπλές, μοναδικές κοινωνικές ιδιότητες. Άσχετες κοινωνικο-οικονομικές καταστάσεις και φυλές, θρησκείες, σεξουαλικές προτιμήσεις που τώρα γίνονταν παράγοντες ενοποίησης κι όχι διαίρεσης. Γύρισα το κεφάλι μου προς τ’ αριστερά και είδα την πορεία να προχωρά προς τον πεζόδρομο της Γέφυρας του Μπρούκλυν. Πήδηξα κάτω, μουρμούρισα ένα βρισίδι για τον πόνο στο πόδι μου και ξαναμπήκα στην πορεία καθώς φωνάζαμε “Whose streets?! OUR STREETS!” για ώρα.

Άνοιξα δρόμο ξανά προς την κεφαλή της πορείας. Το πλήθος ήταν εκστασιασμένο. Μπαίναμε στο Μπρούκλυν, κάτι που κάναμε για πρώτη φορά. Σκαρφάλωσα στο κιγκλίδωμα που χώριζε την κίνηση των αυτοκινήτων από μας. Η πορεία εκτεινόταν ολόκληρα τετράγωνα πίσω μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Κατέβηκα ξανά και συνέχισα προς τα μπρος. Μερικά λεπτά αργότερα, ο κόσμος άρχισε να φωνάζει “We’re taking the bridge!”, καταλαμβάνουμε τη γέφυρα!

Ανέβηκα ξανά στο κιγκλίδωμα και είδα ότι του κόσμου στην είσοδο της γέφυρας που καταλάμβανε το οδόστρωμα προηγούταν η NYPD (βλ. βίντεο), η αστυνομία.  Καθώς η ουρά της πορείας κατέφθανε, ο κόσμος άρχισε να περνάει κι απ’ την άλλη μεριά του κιγκλιδώματος.

Οι διαδηλωτές στριμώχνονταν και συλλαμβάνονταν ένας προς έναν. Όσο περισσότεροι συλλαμβάνονταν, τόσο προωθούνταν οι αστυνομικοί δημιουργώντας έναν κλοιό εντός του οποίου μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε ή ακόμα ν’ αναπνεύσουμε. Μια κοπέλα δίπλα μου άρχισε να φωνάζει “I can’t breathe, I can’t fucking breath!” δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, γαμώτο! κι έσπρωχνε τον κόσμο για να φτάσει στην άκρη της γέφυρας. Έβγαλε τις κάλτσες και το μπλουζάκι της. Ηρέμησε για λίγο, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.

Μετά από μισή ώρα, η αστυνομία έφτασε τη σειρά μου. Ένας άνδρας δίπλα μου που κάπνιζε ένα τσιγάρο μου πρόσφερε μια τζούρα λέγοντας “It’s gonna be a while”, θα πάρει ώρα. Γύρισα, έφερα την τσάντα μου στο στήθος, και μου πέρασαν τις χειροπαίδες.

Η αστυνομία παρέλαβε τους επόμενους τέσσερεις “κρατουμένους” τους και μας φόρτωσαν στην κλούβα. Αμέσως συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, ρωτώντας από πού είμαστε. Τέξας, Μανχάτταν, Νεμπράσκα… Δεν είχε σημασία από πού, το ηθικό μας ήταν ψηλά και η δύναμή μας ακόμα ψηλότερα. Η κλούβα έβαλε μπρος κι εμείς αρχίσαμε να τραγουδάμε. 2 ώρες και 3 τμήματα αργότερα, φτάσαμε τελικά στο Α.Τ. του Midtown North.

Αφότου είδα ένα ζευγάρι που κάθονταν μπροστά μου να στέλνουν sms και tweets, αποφάσισα να βγάλω κι εγώ το τηλέφωνό μου. Οι χειροπαίδες ήταν σφιχτές, αλλά δεν μ’ ένοιαζε τώρα. Γύρισα το δεξί μου χέρι, σηκώθηκα, και προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Ζήτησα στον άνθρωπο μπροστά μου να μου δώσει ένα χεράκι. Έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου και τράβηξε έξω το Android μου. Αποστολή εξετελέσθη. Το άναψα πάλι, έβγαλα φωτογραφίες και ανανέωσα το Twitter feed μου πριν με πάρουν μέσα.

Το Midtown North ήταν διαφορετικό απ’ το 1 Police Plaza που μας πήγαν την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν μικρότερο κι αρκετά πιο κρύο. Οι αστυνομικοί που μας συνέλαβαν μας έψαξαν, μέτρησαν τα χρήματά μας, και μας αφαίρεσαν τα κορδόνια και τις ζώνες. Έπειτα, έβαλαν τρεις από μας σ’ ένα μικρο κελλί 1,5 επί 2,5.

Officer, I need my SPF-40! My lips is chapped!” αρχίσαμε την καζούρα. Ολονυχτία αστείων από όλα τα 8 διπλανά κελλιά.“Officer, please tell the front desk I’ll take my wake up call around 8 am.  No earlier, no later.

Συνδεθήκαμε ξανά στο #OccupyWallSt όπου κάναμε μια Γενική Συνέλευση.

Κάθε κελλί όρισε έναν μεσολαβητή που θα παρουσίαζε την ατζέντα μέσα σε 10 λεπτά κατά τα οποία θα γινόταν συζήτηση. Τα ζητήματα περιλάμβαναν την προβληματική αποχέτευση του κελλιού 14, την άσκηση των κρατουμένων, νομικές συμβουλές και δράσεις αλληλεγγύης, αλλά και τα τρόφιμα και ποτά στη φυλακή. Η συζήτηση ήταν ρευστή και οι άνθρωποι σε εγρήγορση. Η διατήρηση των δημοκρατικών ιδανικών που βρίσκονταν στη καρδιά κάθε Γενικής Συνέλευσης ήταν αξιοσημείωτη. Η φυλακή δεν κατάφερε κι ούτε πρόκειται να κάμψει το πνεύμα του Occupy Wall Street.

Ώρες μετά, κατά τις οποίες μας υπόσχονταν φαγητό που δεν μας έφεραν ποτέ ή μας απειλούσαν με επιπλέον κατηγορίες εάν δεν κάναμε ησυχία, τελικά μας άφησαν σε ομάδες των 3-4. Έβαλα ξανά τα κορδόνια στα παπούτσια και τη ζώνη μου, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, και έλαβα τρεις κλήσεις. Βγήκαμε έξω όπου μας υποδέχθηκαν με επευφημίες απ’ τον εθνικό σύλλογο δικηγόρων και άλλους διαδηλωτές. Μας έδωσαν νερό και φαγητό, αλλά και δώρα μπλουζάκια αντι-Ομπάμα. Φόρτισα το κινητό μου και άρχισα να ανεβάζω ανανεώσεις, καθώς ολοένα και περισσότεροι συλληφθέντες αφήνονταν ελεύθεροι.

Ευχαρίστησα τον κόσμο για όλα, και γύρισα προς το πάρκο Liberty. Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν τις περασμένες δυο εβδομάδες. 17 Σεπτέμβρη. Η πρεμιέρα μας. 18 Σεπτέμβρη. Σνομπάρισμα και μπηχτές απ’ τους καθηγητές και τους επαγγελματίες της βιομηχανίας. Μέσα της εβδομάδα. Μηντιακό μπλακ-άουτ, καμμία αναφορά πουθενά. 24 Σεπτέμβρη. Η πρώτη μου σύλληψη. 25 Σεπτέμβρη. Συκοφαντικά δημοσιεύματα σ’ όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κι όμως παρολαυτά. Παρά όλα αυτά. Το Occupy Wall Street γιγαντώνεται. Συνδικάτα ενώνονται με το Occupy Wall Street NYC και άλλες πόλεις ξεκινούν τις δικές τους διαδηλώσεις #OccupyWallSt. Ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει για ένα κίνημα ανεξάρτητο απ’ την πολιτική της δεξιάς ή αριστερής ρητορικής και την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του καθενός.

Είναι ένα κίνημα που συνεχίζει να ωριμάζει καθώς μπαίνει στην τρίτη βδομάδα ζωής του, και η αλληλεγγύη, η αγάπη και το μήνυμά του συνεχίζουν να εμπνέουν τον κόσμο.

Σημ. το παραπάνω κείμενο βρέθηκε στο http://jopauca.tumblr.com/, περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες: http://spiritofjubilee.com/current-events/99-percent-wall-street-protest

http://occupywallst.org/

http://www.occupytogether.org/

http://wearethe99percent.tumblr.com/

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Categories
Uncategorized

Συνέντευξη του Paul Mattick στη Lotta Continua (οικ. κρίση & επαναστατική βία), 1977

Συνέντευξη του Paul Mattick στη Lotta Continua, 1977

 

Ερώτηση: Φαίνεται πως μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο δριμείας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ποιά είναι τα νέα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου, σε σύγκριση με εκείνην του 1930′;

Απάντηση: Η βασική αιτία της τρέχουσας κρίσης [1977] είναι η ίδια με κάθε προηγούμενη καπιταλιστική κρίση. Ωστόσο, κάθε κρίση έχει δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όσον αφορά το ξεκίνημά της, τις αντιδράσεις που προκαλεί, και το αποτέλεσμά τους. Η μεταβαλλόμενη διάρθρωση του κεφαλαίου είναι ο λόγος αυτών των ιδιαιτεροτήτων. Σε γενικές γραμμές, μια κρίση ακολουθεί μια περίοδο επιτυχούς συσσώρευσης κεφαλαίου, όπου τα κέρδη που παράγονται και πραγματοποιούνται είναι εφικτά να διατηρήσουν έναν δεδομένο ρυθμό επέκτασης. Αυτή η κατάσταση καπιταλιστικής ευφορίας απαιτεί μια ολοένα αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας, αρκετά μεγάλη ώστε να αντισταθμίσει τη σχετική μείωση της κερδοφορίας που προέκυψε απ’ την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου. Το ανταγωνιστικό κι ως εκ τούτου τυφλό κυνήγι του κέρδους εκ μέρους κάθε μεμονωμένου κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να αγνοήσει την μεταβαλλόμενη σύνθεση κεφαλαίου/εργασίας, τη σύνθεση του κοινωνικού κεφαλαίου. Η κρίση ξεσπά, όταν μια ραγδαία δυσαναλογία μεταξύ του απαιτούμενου ρυθμού κερδοφορίας του κοινωνικού κεφαλαίου και του αναγκαίου ρυθμού συσσώρευσης απαγορεύει την περαιτέρω επέκτασή του. Αυτή η υποβόσκουσα μα αψηλάφητη εμπειρικά απόκλιση έρχεται στο προσκήνιο με όρους αγορών, ως έλλειψη πραγματικής ζήτησης, κάτι που είναι μια άλλη έκφραση για την έλλειψη συσσώρευσης πάνω στην οποία συσσώρευση βασίζεται η πραγματική ζήτηση.

Οι πριν το 1930 περίοδοι ύφεσης, αντιμετωπίστηκαν με αποπληθωριστικές πολιτικές, δηλαδή, αφήνοντας τους “νόμους της αγοράς” να κάνουν τον κύκλο τους με την προσδοκία ότι αργά ή γρήγορα η φθίνουσα οικονομική δραστηριότητα θα αποκαθιστούσε την παλιά ισορροπία προσφοράς και ζήτησης κι έτσι να αναζωογονήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η κρίση του 1930 ωστόσο, ήταν τόσο βαθυά κι εκτεταμένη που απέτρεπε μια αντιμετώπισή της μ’ αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο. Η απάντηση ήταν αυτήν τη φορά πληθωριστικές πολιτικές -δηλαδή, κυβερνητικές παρεμβάσεις στους μηχανισμούς της αγοράς, μέχρι το σημείο ενός παγκοσμίου πολέμου, ώστε να αναδιαρθρωθεί η παγκόσμια οικονομία μέσω μιας βίαιας συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, εις βάρος των πιο αδύναμων εθνικών κεφαλαίων, και μέσω της άπλετης καταστροφής κεφαλαίου τόσο σε νομισματική όσο και σε φυσική μορφή. Χρηματοδοτημένα μέσω των δημοσιονομικών ελλειμάτων, δηλαδή με πληθωριστικές μεθόδους, τα αποτελέσματα ήταν και πάλι αποπληθωριστικά, όμως σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ αυτήν που είχε επιτευχθεί ως τότε με την παθητική προσκόλληση στους “νόμους της αγοράς”. Η μακρά περίοδος ύφεσης και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, και η συνεπαγόμενη τεράστια καταστροφή κεφαλαίου, δημιούργησε τις συνθήκες για μια εξαιρετικά μακροχρόνια περίοδο καπιταλιστικής επέκτασης στις πιο προηγμένες δυτικές χώρες.

Τόσο ο αποπληθωρισμός όσο και ο πληθωρισμός οδηγούσαν μετέπειτα στο ίδιο αποτέλεσμα, σε μια νέα άνοδο του κεφαλαίου, και συνεπώς χρησιμοποιήθηκαν εναλλάξ στις προσπάθειες διασφάλισης της καινούριας οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας. Αναμφίβολα, είναι εφικτό μέσω χρηματοδότησης του ελείμματος, δηλαδή μέσω πίστωσης, να ζωογονηθεί μια στάσιμη οικονομία. Αλλά δεν είναι δυνατόν να διατηρηθεί ο ρυθμός κερδοφορίας του κεφαλαίου καθ’ αυτόν τον τρόπο και κατά συνέπεια να διαιωνιστούν οι συνθήκες της ευημερίας. Ήταν λοιπόν απλά θέμα χρόνου μέχρι ο μηχανισμών των κρίσεων της καπιταλιστικής παραγωγής να επιβεβαιωθεί ξανά. Είναι προφανές ότι η απλή διαθεσιμότητα πίστωσης ώστε να επεκταθεί η παραγωγή δεν αποτελεί λύση για την κρίση, αλλά μια εφήμερη αντανακλαστική πολιτική με μόνο προσωρινά “θετικά” αποτελέσματα. Αν δεν ακολουθηθεί από μια αυθεντική ανάκαμψη του κεφαλαίου, με βάση μεγαλύτερη κερδοφορία, είναι αναγκασμένη να καταρρεύσει από μόνη της. Το “Κεϋνσιανό αντίδοτο” έχει οδηγήσει απλώς σε μια νέα κατάσταση κρίσης με αυξανόμενη ανεργία και αύξοντα πληθωρισμό -και τα δυο εξίσου επιζήμια για το καπιταλιστικό σύστημα.

Η παρούσα κρίση δεν έχει φτάσει ακόμα το επίπεδο των αναταραχών που, στη δεκαετία του 1930, οδήγησαν απ’ την ύφεση στον πόλεμο. Παρά το ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την τρέχουσα κρίση, τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ύφεσης ανακουφίζουν σε κάποιον βαθμό την κοινωνική αθλιότητα που προκαλείται απ’ την πτώση της οικονομικής δραστηριότητας. Όμως, σε μια στάσιμη καπιταλιστική οικονομία, αυτά τα μέτρα γίνονται τα ίδια παράγοντες περαιτέρω επιδείνωσης. Καθιστούν πιο δύσκολη την ανάκτηση ενός οριακού σημείου για μια νέα άνοδο. Επίσης, ο βαθμός της διεθνούς “ενσωμάτωσης” της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσω των φιλελεύθερων εμπορικών πολιτικών και των νομισματικών συμφωνιών, υπονομεύεται σταθερά από το βάθεμα της ύφεσης. Τάσεις προστατευτισμού διαταράσσουν την παγκόσμια αγορά ακόμη περισσότερο. Καθώς η ύφεση δεν μπορεί να ξεπεραστεί, παρά μόνον εις βάρος του εργαζόμενου πληθυσμού, η αστική τάξη θα πρέπει να δοκιμάσει όλα τα διαθέσιμα μέσα, οικονομικά όσο και πολιτικά, προκειμένου να υποβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η άυξηση της ανεργίας, αν και βοηθά, δεν είναι ικανή να περικόψει αποτελεσματικά τους μισθούς και να αυξήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα εισοδήματα όλων των στρωμάτων της κοινωνίας πλην των καπιταλιστικών θα πρέπει να μειωθούν, η λεγόμενη κοινωνική πρόνοια να συρρικνωθεί, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου πάνω από ένα νέο όριο που θα επιτρέπει την περαιτέρω επέκταση. Αν και ένα γρήγορο ανέβασμα του πληθωρισμού έχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, είναι περιορισμένο λόγω της αύξουσας αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής και της κοινωνίας εν γένει. Ως μόνιμη πολιτική θα μπορούσε να απειλήσει την ίδια την ύπαρξη του συστήματος.

Ερώτηση: Σ’ αυτά τα πλαίσια, πώς βλέπετε τον ρόλο της Αριστεράς, και ιδιαίτερα του Κομμουνιστικού Κόμματος; Ποιά η έννοια του ευρωκομμουνισμού;

Απάντηση: Πρέπει να διακρίνει κανείς μεταξύ μιας “αντικειμενικά αριστεράς” στην κοινωνία, που είναι το προλεταριάτο ως τέτοιο, και της οργανωμένης αριστεράς που δεν είναι απαραίτητα προλεταριακής φύσης. Μέσα στην οργανωμένη αριστερά, σε κάθε περίπτωση στην Ιταλία, το ΚΚ κρατά την κυρίαρχη θέση. Σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή, πιθανότατα καθορίζει τις “αριστερές πολιτικές” παρά την αντίθεση άλλων οργανώσεων στα αριστερά ή τα δεξιά του. Αλλά το ΚΚ δεν είναι μια κομμουνιστική οργάνωση με την παραδοσιακή έννοια. Εδώ και καιρό έχει μετατραπεί σε έναν σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό, ένα ρεφορμιστικό κόμμα, που βρίσκεται σαν στο σπίτι του εντός του καπιταλιστικού συστήματος κι ως εκ τούτου προσφέρει τον εαυτό του ως μηχανισμό στήριξης. Πρακτικά, υπάρχει για να εξυπηρετεί τις αστικές φιλοδοξίες της ηγεσίας του και τις ανάγκες της γραφειοκρατίας του, μεσολαβώντας μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου προκειμένου να διασφαλίσει την τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων. Το γεγονός της μεγάλης εργατικής βάσης του είναι ενδεικτικό της ανετοιμότητας ή της απροθυμίας των εργαζομένων να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα, και του πόθου τους, αντ’ αυτού, να βολευτούν μέσα σ’ αυτό. Η ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ενισχύει τις καιροσκοπικές πολιτικές του ΚΚ. Επειδή μια παρατεταμένη ύφεση, θα απειλούσε να τινάξει στον αέρα το καπιταλιστικό σύστημα, είναι ουσιώδες για το ΚΚ, όπως και για κάθε άλλη ρεφορμιστική οργάνωση, να βοηθήσει την αστική τάξη να ξεπεράσει τις συνθήκες της κρίσης. Κατά συνέπεια, είναι αναγκασμένοι να εμποδίζουν τις δράσεις της εργατικής τάξης που θα μπορούσαν να καθυστερήσουν, ή να εμποδίσουν μια καπιταλιστική ανάκαμψη. Οι ρεφορμιστικές και καιροσκοπικές πολιτικές τους αποκτούν έναν ανοιχτά αντεπαναστατικό χαρακτήρα μόλις το σύστημα τίθεται σε κίνδυνο από τις δραστηριότητες της εργατικής τάξης που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν εντός του καπιταλιστικού συστήματος σε συνθήκες κρίσης.

Ο “Ευρωκομμουνισμός” που πλασάρει το ΚΚ είναι άνευ νοήματος, καθώς ο κομμουνισμός δεν είναι γεωγραφική αλλά κοινωνική κατηγορία. Αυτός ο κενός όρος σηματοδοτεί  μια προσπάθεια εκ μέρους των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων να διαφοροποιήσουν τις σημερινές πολιτικές τους απ’ αυτές του παρελθόντος. Αποτελεί μια δήλωση ότι ο παλιός και ξεχασμένος στόχος του κρατικού καπιταλισμού, έχει εγκαταληφθεί προς όφελος μιας μεικτής οικονομίας του σημερινού καπιταλισμού. Ο “Ευρωκομμουνισμός” είναι ένα αίτημα για επίσημη αναγνώριση και πλήρη ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα, που συνεπάγεται φυσικά, μια ενσωμάτωση στα διάφορα έθνη-κράτη που απαρτίζουν την ευρωπαϊκή ζώνη. Είναι ένα αίτημα για περισσότερες “αρμοδιότητες” εντός του πλαισίου του καπιταλιστικού συστήματος και των κυβερνήσεών του, και μια δέσμευση να μη διαταράξουν έναν ελάχιστο βαθμό συνεργασίας μεταξύ των καπιταλιστικών εθνών στα ευρωπαϊκά πλαίσια, καθώς και να απέχουν από κάθε είδους δραστηριότητα που μπορεί να διαταράξει τη φαινομενική συναίνεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Δε συνεπάγεται μια ριζική ρήξη με τις κρατικοκαπιταλιστικές χώρες του κόσμου, αλλά απλώς τη διαπίστωση ότι κι αυτές οι χώρες επίσης, δεν ενδιαφέρονται για την επέκταση του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος με επαναστατικά μέσα, αλλά μάλλον για μια πλήρη ενσωμάτωση στην καπιταλιστική παγκόσμια αγορά, παρά τις υπόλοιπες κοινωνικο-οικονομικές διαφορές μεταξύ των συστημάτων του ιδιωτικού και του κρατικού καπιταλισμού.

Ερώτηση: Τί δυνατότητες υπάρχουν για επαναστατική δράση, ή για δράση προετοιμασίας για μια μελλοντική επανάσταση; Ποιές δυνατότητες βλέπετε στους εργάτες, τους ανέργους, τους φοιτητές, τις ακροαριστερές ομάδες;

Απάντηση: Οι επαναστατικές δράσεις στρέφονται κατά του συστήματος ως σύνολο – για την ανατροπή του. Αυτό προϋποθέτει μια γενική αποδιοργάνωση της κοινωνίας, η οποία ξεφεύγει από κάθε πολιτικό έλεγχο. Μέχρι στιγμής, τέτοιες επαναστατικές δράσεις έχουν συμβεί μόνο σε σχέση με κοινωνικές καταστροφές, όπως αυτές που εξαπέλυσαν χαμένοι πόλεμοι και οι σχετικές οικονομικές καταρρεύσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι τέτοιες καταστάσεις αποτελούν και απόλυτες προϋποθέσεις για την επανάσταση, αλλά είναι ενδεικτικό του βαθμού της κοινωνικής αποσύνθεσης που προηγείται των επαναστατικών ξεσηκωμών. Η επανάσταση πρέπει να περιλαμβάνει την πλειοψηφία του ενεργού πληθυσμού. Δεν είναι κάποια ιδεολογία αλλά η αναγκαιότητα που θέτει τις μάζες σε επαναστατική κίνηση. Οι δραστηριότητες που προκύπτουν παράγουν τη δική τους επαναστατική ιδεολογία, δηλαδή μια αντίληψη του τί πρέπει να γίνει για να νικήσει ο αγώνας ενάντια στους υπερασπιστές του συστήματος. Προς το παρόν, οι πιθανότητες για επαναστατική δράση είναι εξαιρετικά χαμηλές, καθώς οι πιθανότητες επιτυχίας είναι πρακτικά μηδαμινές. Χαρις στις προηγούμενες εμπειρίες, οι άρχουσες τάξεις περιμένουν μια επαναστατική δραστηριότητα και έχουν εξοπλιστεί καταλλήλως. Η στρατιωτική ισχύς τους δεν απειλείται ακόμα από εσωτερική λιποταξία. Πολιτικά έχουν ακόμα την υποστήριξη των μεγάλων εργατικών οργανώσεων και της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Δεν έχουν εξαντλήσει ακόμα τους μηχανισμούς χειραγώγησης της οικονομίας, και παρά τον αύξοντα διεθνή ανταγωνισμό για τα συρρικνούμενα κέρδη της οικονομίας της εργασίας, είναι ενωμένοι παγκόσμια ενάντια στις προλεταριακές εξεγέρσεις οπουδήποτε κι αν συμβούν. Σ’ αυτό το κοινό μέτωπο βρίσκονται επίσης τα λεγόμενα σοσιαλιστικά καθεστώτα, προκειμένου να υπερασπιστούν τις δικές τους ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης.

Ενώ μια σοσιαλιστική επανάσταση σ’ αυτό το στάδιο ανάπτυξης φαίνεται κάτι παραπάνω από αμφίβολη, το σύνολο των δραστηριοτήτων που αναλαμβάνει η εργατική τάξη για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της διαθέτουν έναν εν δυνάμει επαναστατικό χαρακτήρα καθώς ο καπιταλισμός περνάει σε μια κατάσταση παρακμής που ενδέχεται να διαρκέσει για αρκετό καιρό. Κανείς δεν είναι ικανός να προβλέψει τις διαστάσεις της ύφεσης λόγω έλλειψης των σχετικών δεδομένων. Όμως ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματική κρίση και αναγκάζεται ν’ αντιδράσει σ’ αυτήν, η αστική τάξη το κάνει με τον τρόπο της, η εργατική τάξη με αντίθετους τρόπους. Σε περιόδους σχετικής οικονομικής σταθερότητας ο αγώνας των εργαζομένων επιταχύνει τη συσσώρευση του κεφαλαίου, αναγκάζοντας την αστική τάξη να υιοθετήσει πιο αποτελεσματικούς τρόπους αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, προκειμένου να διατηρήσει το απαραίτητο ποσοστό κέρδους. Οι μισθοί μπορεί να αυξάνονται μαζί με τα κέρδη, χωρίς κάτι τέτοιο να διαταράσσει την επέκταση του κεφαλαίου. Μια ύφεση όμως, φέρνει αυτήν την ταυτόχρονη (αν και δυσανάλογη) αύξηση μισθών και κερδών σ’ ένα τέλμα. Η κερδοφορία του κεφαλαίου πρέπει να αποκατασταθεί προτού η συσσωρευτική διαδικασία μπορέσει να συνεχιστεί. Η πάλη μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου τώρα αγκαλιάζει την ίδια την ύπαρξη του συστήματος, προσδεδεμένο καθώς είναι στη διαρκή επέκταση. Αντικειμενικά, η κανονική οικονομική πάλη παίρνει επαναστατικές προεκτάσεις κι έτσι, πολιτικές μορφές, καθώς μια τάξη μπορεί να πετύχει κάτι μόνο εις βάρος της άλλης. Η εργατική τάξη δε χρειάζεται να αντιλαμβάνεται τον αγώνα της ως τον δρόμο προς την επανάσταση, εντός μιας κατάστασης επίμονης καπιταλιστικής παρακμής ο αγώνας της παίρνει επαναστατική χροιά, άσχετα από κάθε συνειδητοποίηση.

Φυσικά, οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι έτοιμοι ν’ αποδεχθούν, εντός κάποιων ορίων, ένα ολοένα και μικρότερο μερίδιο του κοινωνικού προϊόντος, έστω και μόνο για να αποφύγουν τα δεινά μιας ανοιχτής σύγκρουσης με την αστική τάξη και το κράτος της. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να φέρει μια νέα οικονομική ανάκαμψη κι ως εκ τούτου δεν είναι αρκετό για να κάμψει την διογκούμενη ανεργία. Αυτό το χάσμα μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, αν και αποτελεί αναγκαιότητα για το κεφάλαιο, αποβαίνει πραγματικό δίλημμα για τον καπιταλισμό, φέροντας μια σταθερά αυξανόμενη ανεργία σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας και παρακμής. Αν κάποιος επιθυμεί να προτείνει στους εργαζόμενους πώς να αντιδράσουν στο βάθεμα της κρίσης, το μόνο που θα αρκούσε να πεί θα ήταν να οργανωθούν τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι άνεργοι σε οργανώσεις υπό τον δικό τους άμεσο έλεγχο, και να αγωνιστούν για τις άμεσες ανάγκες τους, ασχέτως της κατάστασης της οικονομίας και της ταξικής συνεργασίας του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Με άλλα λόγια, να αγωνιστούν στην πάλη των τάξεων όπως αγωνίζεται η αστική τάξη. Το πλεονέκτημα είναι με την πλευρά της αστικής τάξης, καθώς ο κρατικός μηχανισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από μια ισχυρότερη δύναμη, που, αρχικά τουλάχιστον, μπορεί να είναι η διαρκής διαταραχή της παραγωγικής διαδικασίας, που αποτελεί τη βάση κάθε καπιταλιστικής εξουσίας, και οι ακατάβλητες δραστηριότητες των ανέργων να πάρουν απ’ την αστική τάξη τα μέσα της επιβίωσής τους. Όσον αφορά τους ριζοσπάστες φοιτητές και τις επαναστατικές ομάδες, προκειμένου να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να διαχέονται στα κινήματα των εργαζομένων και των ανέργων. Όχι για να προπαγανδίσουν κάποιο ιδιαίτερο δικό τους πρόγραμμα, αλλά για να εκφράζουν σε κάθε περίπτωση το νόημα της επικείμενης ταξικής πάλης και τις κατευθύνσεις που πρέπει να πάρει λόγω των εγγενών νόμων της καπιταλιστικής παραγωγής.

Ερώτηση: Ποιό ρόλο αποδίδετε στη βία, και συγκεκριμένα στον ένοπλο αγώνα, στη ριζοσπαστική δραστηριότητα;

Απάντηση: Δεν πρόκειται για ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί αποδίδοντας στη βία έναν θετικό ή έναν αρνητικό ρόλο. Η βία είναι εγγενής στο σύστημα κι ως εκ τούτου αναγκαία τόσο για το κεφάλαιο όσο και για την εργασία. Έτσι, η αστική τάξη μπορεί να υπάρξει μόνο χάρη στην έλεγχο επί των μέσων παραγωγής, είναι λοιπόν υποχρεωμένη να υπερασπιστεί αυτόν τον έλεγχό της με μέσα όχι αποκλειστικά οικονομικά, μέσω του μονοπωλίου της επί των μέσων καταστολής επίσης. Ήδη μια άρνηση της εργασίας καθιστά την κατοχή των μέσων παραγωγής άνευ νοήματος, καθώς δεν είναι παρά η διαδικασία της εργασίας που παράγει καπιταλιστικό κέρδος. Ένας “καθαρά οικονομικός” αγώνας μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου είναι λοιπόν εκτός της συζήτησης. Η αστική τάξη θα συμπληρώνει πάντα με βία αυτόν τον αγώνα όποτε νιώθει πως η ύπαρξή του απειλεί σοβαρά την κερδοφορία του κεφαλαίου. Δεν επιτρέπει η ίδια στους εργάτες να επιλέξουν μεταξύ μή βίαιων και βίαιων μεθόδων ταξικού αγώνα. Είναι η αστική τάξη, έχοντας στα χέρια της τον κρατικό μηχανισμό, που αποφασίζει τί απ’ τα δύο θα ισχύσει σε κάθε περίπτωση. Η βία μπορεί να απαντηθεί μόνο με βία, ακόμα κι αν τα όπλα που επιστρατεύονται είναι εξαιρετικά άνισα. Δεν τίθεται θέμα αρχών εδώ, είναι απλά η πραγματικότητα της κοινωνικής ταξικής δομής.

Ωστόσο, το ζήτημα που μπαίνει εδώ είναι εάν τα ριζοσπαστικά στοιχεία στους αντικαπιταλιστικούς αγώνες θα πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία στη χρήση βίας, αντί να αφήσουν την απόφαση στην αστική τάξη και τους μισθοφόρους της. Μπορεί να υπάρξουν καταστάσεις, φυσικά, που η αστική τάξη θα πιαστεί απροετοίμαστη κι όπου μια βίαιη σύγκρουση με τις ένοπλες δυνάμεις της μπορεί να οφελήσει τους επαναστάτες. Όμως ολόκληρη η ιστορία των ριζοσπαστικών κινημάτων δείχνει καθαρά πως τέτοια τυχαία συμβάντα δεν έχουν σταθερό αποτέλεσμα. Με στρατιωτικούς όρους, η αστική τάξη θα έχει πάντοτε το πάνω χέρι, εκτός εάν το επαναστατικό κίνημα πάρει τέτοιες διαστάσεις που να επηρεάζει τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, διχάζοντας ή διαλύοντας τις ένοπλες δυνάμεις του. Είναι μόνο σε συνδυασμό με τα μεγάλα μαζικά κινήματα, που διαταράσσουν ολοκληρωτικά τον κοινωνικό ιστό, που γίνεται εφικτό να αποσπάσει τα μέσα καταστολής και μαζί τους τα μέσα παραγωγής από τις άρχουσες τάξεις.

Η ματαιότητα της άνισης στρατιωτικής αντιπαράθεσης δε στάθηκε ποτέ ικανή από μόνη της να αποτρέψει τη διεξαγωγή τους. Εγείρονται ωστόσο καταστάσεις, όπου τέτοιες αντιπαραθέσεις δίνουν το έναυσμα για σπουδαιότερα πράγματα και μπορεί να οδηγήσουν σε μαζικά κινήματα, όπως είναι γενικά οι προϋποθέσεις για την επαναστατική βία. Είναι γι αυτόν τον λόγο που είναι τόσο επικίνδυνο να επιμένει κανείς πάνω στην μη-βία και να καθιστά τη βία αποκλειστικό προνόμιο της άρχουσας τάξης. Όμως εδώ μιλούμε για κρίσιμες καταστάσεις, όχι σαν αυτές που υφίστανται σήμερα [1977] στις καπιταλιστικές χώρες, κι επίσης για ευρείες και ικανώς εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις ικανές να διεξάγουν τον αγώνα τους για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα. Απουσία τέτοιων κρίσιμων καταστάσεων, οι δράσεις αυτές δεν είναι τίποτα παραπάνω από συλλογικές αυτοκτονίες, καθόλου ανεπιθύμητες για την αστική τάξη. Μπορεί μάλιστα να τις εκτιμήσει σε ηθικό ή αισθητικό επίπεδο, παρολαυτά δεν εξυπηρετούν τους σκοπούς της προλεταριακής επανάστασης, παρά μόνο την αναζήτηση μιας θέσης στο επαναστατικό φολκόρ.

Για τους επαναστάτες είναι ψυχολογικά αρκετά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στην μάταιη εφαρμογή της “επαναστατική δικαιοσύνης” από τερροριστικές ομάδες και άτομα. Ακόμα και ο Μαρξ, που απεχθανόταν κάθε μορφή μηδενιστικής δράσης, δεν μπορούσε να αποφύγει να συνεπαρθεί από τα τερροριστικά χτυπήματα της ρωσσικής “Λαϊκής Θέλησης”. Πράγματι, η αντι-τρομοκρατία των επαναστατικών ομάδων δεν μπορεί να αποφευχθεί απλά και μόνο αναγνωρίζοντας την ματαιότητά της. Οι δράστες της δεν κινητοποιούνται απ’ την πεποίθηση ότι οι δράσεις τους θα οδηγήσουν άμεσα στην κοινωνική αλλαγή, αλλά απ’ την ανικανότητά τους να αποδεχθούν το αδιαμφισβήτητο της διαρκούς τρομοκρατίας της αστικής τάξης. Κι απ’ τη στιγμή που θα εμπλακούν στην παράνομη τρομοκρατία, η νόμιμες τρομοκρατικές δυνάμεις θα τους αναγκάσουν να συνεχίσουν τις δράσεις τους μέχρι το πικρό τέλος. Αυτός ο τύπος ανθρώπων είναι ο ίδιος προϊόν της ταξικά διαχωρισμένης κοινωνίας και μια απάντηση στην αύξουσα αποκτήνωσή της. Δεν υπάρχει νόημα στη διαμόρφωση μιας συναίνεσης με την αστική τάξη, και την καταδίκη των δράσεών τους από προλεταριακή προοπτική. Είναι αρκετό να αναγνωρίσουμε την ματαιότητά τους και να αναζητήσουμε πιο αποτελεσματικούς τρόπους ξεπεράσματος του πανταχού παρόντα καπιταλιστικού τρόμου, μέσα από τις ταξικές δραστηριότητες του προλεταριάτου.

Categories
Anselm Jappe

Ποιός ευθύνεται για την κρίση; – Anselm Jappe

Ποιός ευθύνεται για την κρίση; – Anselm Jappe

Αυτή τη φορά, όλοι οι σχολιαστές συμφωνούν: αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλώς μια προσωρινή αναταραχή των χρηματοπιστωτικών αγορών. Είμαστε με τα μπούνια σε μια κρίση που θεωρείται η χειρότερη απ’ την εποχή του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, ή απ’ το 1929. Όμως ποιός φταίει για την κρίση, και πώς μπορούμε να βγούμε απ’ αυτήν; Η απάντηση είναι σχεδόν πάντα η ίδια: Η “πραγματική οικονομία” είναι υγιής, αλλά είναι οι αρρωστημένοι μηχανισμοί των χρηματοπιστωτικών αγορών που έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, η πιο απλοϊκή εξήγηση, κι επίσης η πιο διαδεδομένη, αποδίδει πάσα ευθύνη στην “απληστία” μιας χούφτας κερδοσκόπων που έχουν παίξει με τα χρήματα όλων σαν να βρίσκονταν σε καζίνο. Βέβαια, αυτό το τέχνασμα του περιορισμού των δαιδάλων της καπιταλιστικής οικονομίας, όταν αυτή δε λειτουργεί όπως θα περιμέναμε, στις δολοπλοκίες μιας συνωμοσίας εμπόρων έχει μια επικίνδυνη μακρά παράδοση. Δε θα ήταν κι ότι πιο φρόνιμο να ξαναπιάσουμε την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, τους “Εβραίους τραπεζίτες” ή άλλους υποψήφιους ενόχους, για να χρησιμεύσουν ως εξιλαστήρια θύματα για την αγανάκτιση των “τίμιων” εργαζομένων και μικροκαταθετών.

Η αντιπαράθεση σ’ έναν “κακό”, αρπακτικό και αχαλίνωτο “αγγλοσαξονικό” καπιταλισμό, ενός πιο “καλού”, πιο υπεύθυνου “ευρωπαϊκού” καπιταλισού, δεν μπορεί επίσης να προτείνεται στα σοβαρά. Τις τελευταίες εβδομάδες, είδαμε ότι δε διαφέρουν παρά σε δευτερεύουσες λεπτομέρειες. Όλοι όσοι -απ’ την ATTAC μέχρι τον Σαρκοζύ- ζητούν “περισσότερη ρύθμιση” των χρηματοπιστωτικών αγορών, μοιράζονται μια αντίληψη της παράνοιας των χρηματιστηριακών αγορών σαν μια “υπερβολή”, σαν έναν όγκο σ’ έναν κατά τ’ άλλα υγιή οργανισμό.

Κι αν όμως η χρηματιστικοποίηση, μακράν του να ‘χει καταστρέψει την πραγματική οικονομία, την έχει βοηθήσει να επιβιώσει πέραν της ημερομηνίας λήξης της; Κι αν ήταν μια πνοή ζωής σ’ ένα ετοιμοθάνατο σώμα; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι ο καπιταλισμός εξαιρείται απ’ τον κύκλο της γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου; Αποκλείεται να έχει εγγενή όρια στην ανάπτυξή του, όρια που δε βρίσκονται αποκλειστικά στην ύπαρξη ενός δηλωμένου εχθρού (του προλεταριάτου, των καταπιεσμένων), ή στην εξάντληση των φυσικών πόρων;

Αυτές τις μέρες έγιναν και πάλι της μόδας τα αποσπάσματα από Καρλ Μαρξ. Όμως ο Γερμανός φιλόσοφος δεν μίλησε μόνο για την ταξική πάλη. Προέβλεψε επίσης το ενδεχόμενο μια μέρα η καπιταλιστική μηχανή να σταματήσει να δουλεύει από μόνη της, λογω εξάντλησης της δυναμικής της. Γιατί; Η καπιταλιστική παραγωγή εμπορευμάτων εμπεριέχει, απ’ τη σύλληψή της ήδη, μια εσωτερική αντίφαση, μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα, ενσωματωμένη στη δομή της. Το κεφάλαιο μπορεί να καταστεί κερδοφόρο, κι ως εκ τούτου να συσσωρευτεί, μόνο μέσω της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Ο εργάτης απ’ την άλλη, προκειμένου να δημιουργήσει κέρδος για τον εργοδότη του, πρέπει να εφοδιαστεί με τα απαραίτητα εργαλεία, τις τεχνολογίες αιχμής του σήμερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου -στον οποίο υποβάλλονται οι πάντες απ’ τον ανταγωνισμό- χρήσης ολοένα και νεώτερων τεχνολογιών. Σε κάθε βήμα, ο πρώτος εργοδότης που θα υιοθετήσει τις νεότερες τεχνολογίες κερδίζει, επειδή οι εργάτες του παράγουν περισσότερα από κείνους που δε χρησιμοποιούν τόσο σύγχρονα εργαλεία. Όμως το σύστημα σαν σύνολο χάνει, γιατί η τεχνολογία σταδιακά αντικαθιστά την ανθρώπινη εργασία. Η αξία κάθε εμπορεύματος περιέχει, κατά συνέπεια, ένα συνεχώς συρρικνούμενο μέρος ανθρώπινης εργασίας -η οποία είναι ωστόσο, η μοναδική πηγή υπεραξίας, και κατά συνέπεια κέρδους. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας μειώνει την κερδοφορία του συστήματος σαν σύνολο. Κατά τη διάρκεια του περασμένου ενάμισυ αιώνα, πάντως, η ανάπτυξη της εμπορευματικής παραγωγής σε παγκόσμια κλίμακα στάθηκε ικανή να αντισταθμίσει αυτήν την πτωτική τάση της αξίας κάθε εμπορεύματος.

Από τη δεκαετία του 1970, αυτός ο μηχανισμός -που δεν ήταν παρά μια φυγή προς τα εμπρός- έχει εκτροχιαστεί. Η αύξηση της παραγωγικότητας που κατορθώθηκε μέσω της μικρο-ηλεκτρονικής έθεσε, παραδόξως, σε κρίση τον καπιταλισμό. Ολοένα και πιο γιγαντιαίες επενδύσεις είναι απαραίτητες προκειμένου να εργαστούν ολοένα και λιγότεροι εργάτες σύμφωνα με τα πρότυπα παραγωγικότητας της παγκόσμιας οικονομίας. Η πραγματική συσσώρευση του κεφαλαίου απειλήθηκε με παύση. Ήταν εκείνη τη στιγμή που το “πλασματικό κεφάλαιο” όπως το ονόμαζε ο Μαρξ, απογειώθηκε. Η εγκατάλειψη της μετατρεψιμότητας του δολλαρίου σε χρυσό το 1971, αφαίρεσε και την τελευταία βαλβίδα ασφαλείας, έκοψε την τελευταία άγκυρα της πραγματικής συσσώρευσης. Η πίστωση δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια υπόσχεση αναμενόμενων μελλοντικών κερδών. Όμως, όταν η παραγωγή της αξίας, κι επομένως της υπεραξίας, στην πραγματική οικονομία μένει στάσιμη (κάτι που δεν έχει σχέση με την στασιμότητα ή μη της παραγωγής προϊόντων -ο καπιταλισμός περιστρέφεται γύρω απ’ την παραγωγή υπεραξίας, κι όχι προϊόντων καθαυτό, δηλαδή ως αξίες χρήσης), η πίστωση ήταν αυτό που επέτρεχε στους ιδιοκτήτες κεφαλαίου να μεγενθύνουν τα κέρδη τους φτάνοντας σε απίθανα ποσά για την πραγματική οικονομία. Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού από το 1980 δεν ήταν απλώς ένας ελιγμός των πιο άπληστων καπιταλιστών, ένα πραξικόπημα που πραγματοποίησαν με τη βοήθεια διεφθαρμένων πολιτικών, όπως θέλει να πιστεύει η “ριζοσπαστική” αριστερά (που σήμερα καλείται να αποφασίσει: είτε να περάσει σε μια συνολική κριτική του καπιταλισμού, περισσότερο ή λιγότερο νεοφιλελεύθερου, είτε να συμμετάσχει στην νομή ενός νεοεγειρόμενου καπιταλισμού που θα ενσωματώσει ένα μέρος της κριτικής που απευθύνεται στις “ακρότητές” του). Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν, αντιθέτως, ο μόνος δυνατός τρόπος να επιμηκυνθεί περαιτέρω η ζωή του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο κανείς δεν επιθυμούσε να αμφισβητήσει συθέμελα στα σοβαρά, ούτε η δεξιά ούτε η αριστερά. Ένας μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων και ιδιωτών μπορούσαν έτσι να διατηρήσουν για καιρό μια ψευδαίσθηση ευημερίας χάρις στην πίστωση. Σήμερα, αυτό το δεκανίκι είναι σπασμένο. Όμως μια επιστροφή στον κεϋνσιανισμό, που συζητιέται λίγο-πολύ παντού, θα ήταν εντελώς αδύνατη: δεν υπάρχει πια αρκετό “πραγματικό” χρήμα στη διάθεση των Κρατών. Προς το παρόν, οι “ιθύνοντες” δεν διακηρύσσουν παρά ένα βαλτασαρικό παραμιλητό: “Μενέ, θεκέλ, ουφαρσίν” (στμ: ο Βαλτάσαρ, γιος του Ναβουχοδονόσορα και τελευταίος βασιλιάς της Βαβυλώνας, μπρος στην πολιορκία της πρωτεύουσάς του απ’ τον Κύρο, επιδόθηκε σ’ ένα όργιο μνημειώδους ασέβειας με τους αυλικούς του ξοδεύοντας ό,τι μπορούσαν απ’ τις προμήθειες της πόλης πριν πέσει στα χέρια του κατακτητή, χρησιμοποιώντας τα ιερά σκεύη για κρασοπότηρα. ο μονάρχης τότε λέγεται ότι είδε έντρομος στον τοίχο ένα κομμένο χέρι να γράφει τις πύρινες λέξεις Μανή, Θεκέλ, Φαρές, που σύμφωνα με τον προφήτη Δανιήλ σήμαιναν: “οι μέρες σου είναι μετρημένες, ζυγίστηκες στη ζυγαριά και βρέθηκες λειψός, το βασίλειό σου θα διαλυθεί”. Την ίδια νύχτα η πόλη έπεσε, ο Βαλτάσαρ δολοφονήθηκε και η Βαβυλώνα μοιράστηκε μεταξύ Περσών και Μήδων.), προσθέτοντας ακόμα ένα μηδενικό στους ακαταλαβίστικους αριθμούς στις οθόνες τους, που πλέον δεν αντιστοιχούν σε τίποτα. Τα δάνεια που παραχωρήθηκαν πρόσφατα για τη διάσωση των χρηματιστηριακών αγορών είναι δέκα φορές μεγαλύτερα απ’ τις απώλειες που έκαναν τα χρηματιστήρια να τρέμουν μόλις δέκα χρόνια νωρίτερα -η πραγματική παραγωγή ωστόσο, το ΑΕΠ ας πούμε, δεν έχει αυξηθεί παραπάνω από 20-30%! Αυτή η “οικονομική ανάπτυξη” δεν έχει καμμία πραγματική βάση, αλλά προκλήθηκε από τις χρηματιστηριακές φούσκες. Όμως όταν αυτές οι φούσκες αρχίσουν να σκάνε, δε θα υπάρξει περιθώριο για “ομαλή προσγείωση” μετά την οποία τα πάντα θα μπορούν να ξαναρχίσουν απ’ την αρχή.

Πιθανόν να μην υπάρξει ξανά μια “Μαύρη Τρίτη” όπως έγινε με το κραχ του 1929, ή μια “Μέρα της Κρίσεως”. Υπάρχουν όμως σοβαροί λόγοι να πιστεύουμε ότι βιώνουμε το τέλος μιας μακράς ιστορικής περιόδου. Η εποχή στην οποία παραγωγική δραστηριότητα και προϊόντα δε χρησιμοποιούνταν για να ικανοποιούν ανάγκες, αλλά για να θρέφουν τον ακατάπαυστο κύκλο της εργασίας που παράγει αξία για το κεφάλαιο και του κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται την εργασία. Το εμπόρευμα και η εργασία, το χρήμα και η κρατική ρύθμιση, ο ανταγωνισμός και η αγορά: πίσω απ’ τις οικονομικές κρίσεις που επαναλαμβάνονται κάθε εικοσαετία, κάθε φορά και πιο άγρια, βρίσκεται η κρίση όλων αυτών των πραγμάτων. Πράγματα που, είναι καλό να θυμόμαστε, δεν αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης παντού και πάντοτε. Έχουν κυριαρχήσει στην ανθρώπινη ζωή μόλις τους τελευταίους αιώνας, και είναι πάντα εφικτό να αλλάξουν, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Όμως μια τέτοια απόφαση δεν μπορούμε να την περιμένουμε απ’ τους G8…

Πηγή: http://www.exit-online.org

Categories
Uncategorized

Ρίσκα για το κεφάλαιο: κορύφωση των εμπρησμών πολυτελών αυτοκινήτων στο Βερολίνο, 3/9/2011

Για τέταρτη συνεχόμενη νύχτα, BMW, Mercedes, Porsche και Ferrari βρέθηκαν στο στόχαστρο εμπρηστών στο Βερολίνο.  Αν και το Λονδίνο μονοπώλησε το ενδιαφέρον των εχθρών και των φίλων της εξέγερσης αυτές τις μέρες, είναι μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που κοχλάζει -σιωπηλά προς το παρόν.

Οι New York Times σε άρθρο τους αδυνατούν να καταλάβουν γιατί γίνεται όλο αυτό (“Το Βερολίνο καίγεται, αλλά χωρίς εξήγηση“*). “Μοιάζει με τρέλλα”, αρκεί συνήθως ένα προσάναμμα για τζάκι τοποθετημένο στο λάστιχο, και μετά από λίγα λεπτά στα οποία οι δράστες μπορούν να απομακρυνθούν, το αυτοκίνητο έχει πάρει φωτιά. Ούτε μεγαλόστομες αναλήψεις ευθύνης, ούτε μυστηριώδεις οργανώσεις από πίσω**. Δυο άτομα που προσήχθησαν κουβαλώντας προσανάμματα υποστήριξαν ότι τα προορίζαν για ένα πικ-νικ. Δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετηθούν κατηγορίες.

Η δεξιά κατηγόρησε τον τρέχοντα δήμαρχο Klaus Wowereit, υποστηριζόμενο απ’ τους σοσιαλδημοκράτες και το -πρώην κομμουνιστικό- αριστερό κόμμα, για “συμπάθεια προς τους ακροαριστερούς εξτρεμιστές που τον αποτρέπει από πλήρη εφαρμογή της ισχύος του νόμου”. Ο Wowereit έχει εκλεγεί με σλόγκαν του “κατανοώντας το Βερολίνο” ή “Το Βερολίνο που κατανοεί”. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση μπορεί να καυχιέται για μια μείωση των δεικτών εγκληματικότητας, όμως οι εμπρησμοί παραμένουν. Τα φυλλάδια του υποψηφίου της συνεργασίας χριστιανοδημοκρατών και οικολόγων το θέτουν ξεκάθαρα: “πρέπει το Βερολίνο να το κατανοήσει κι αυτό;”.

Με τις δημοτικές εκλογές στις 18 Σεπτέμβρη, η αστυνομία έχει θέσει το πρόβλημα στις άμεσες προτεραιότητές της. Mε 150 αστυνομικούς ειδικά για τους εμπρησμούς, και την υποστήριξη της ομοσπονδιακής αστυνομίας, δυο ελικόπτερα με υπέρυθρες κάμερες, δεν παύει να διοχετεύει στα ΜΜΕ μια φημολογία για χρήση εθελοντών κατοίκων σε άοπλες περιπολίες.

Η Γερμανία θα μειώσει λόγω περικοπών τον αριθμό των αστυνομικών από 260.000 σε 250.000, και σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή της, Reiner Wendt: “τώρα θα χρειαστούμε περισσότερους υπαλλήλους με πολιτικά στους δρόμους, αλλά και σκληρότερες ποινές για κάθε παραβάτη“.

Απ’ το 2005 ήδη έχει ξεκινήσει μια έρευνα με στόχο τη συλλογή στοιχείων. Το 2009 οι εμπρησμοί κορυφώθηκαν -401 περιπτώσεις- ενώ πέρυσι έφτασαν τα 250 οχήματα. Φέτος, μέχρι σήμερα μόνο 368 αμάξια έχουν πυρποληθεί, προκαλώντας ζημιές και σε 150 ακόμα, που βρίσκονταν παρκαρισμένα δίπλα τους. Σχεδόν κάθε βράδυ προστίθεται κι ένα περιστατικό.

Η αστυνομία αποδίδει σ’ ένα 40% αυτών “πολιτικό κίνητρο”, το οποίο στοιχειοθετεί συνήθως βάσει τοποθεσίας (οι παραδοσιακά προλεταριακές γειτονιές του Kreuzberg ή του Friedrichshain που πλέον αναπλάθονται σε μεσοαστικές ζώνες κατοικίας ή διασκέδασης, τα art nouveau δρομάκια του Mitte και του Prenzlauer Berg που έχουν γίνει πεδίο μάχης μεταξύ νεόπλουτων αγοραστών, φτωχών παλιών κατοίκων αλλά κι ενός μεσοαστικού στρώματος που συμπιέζεται ανάμεσά τους), ή πολυτέλειας (όσο πιο ακριβό το όχημα, τόσο πιο “πολιτική” θεωρείται η πυρπόλησή του). Κάποιοι εμπρησμοί αποδίδονται σε απλούς βανδαλισμούς, ενώ δεν λείπουν και οι ασφαλιστικές απάτες ή και προσωπικές έριδες.

Η αστυνομία του Αμβούργου, όπου εμφανίζει τελευταία μια ανάλογη δραστηριότητα, όπως και στο Ντίσελντορφ κι αλλού, προειδοποιεί πως ακόμα και η απλή αναφορά των εμπρησμών από τα ΜΜΕ, δημιουργεί αλυσιδωτά μιμητικές πράξεις (copycat).

Από το 1989, με την πτώση του Τείχους που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό, τεράστια κεφάλαια ρίχτηκαν σε περιοχές του Ανατολικού Βερολίνου, αναμορφώνοντάς τες. Οι γκαλερί, τα καφέ και τα εμπορικά κέντρα αντικαθιστούν τα φθηνά διαμερίσματα και τις αποθήκες, τα ενοίκια και το κόστος διαβίωσης εκτινάσσονται (στο πρώην “Ανατολικο” Prenzlauer Berg το 60% των παλιών κατοίκων αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους), η αστυνόμευση εντατικοποιείται στην περιφρούρηση της κερδοφορίας. Η ειρωνία είναι, ότι η ίδια η ανάπλαση [gentrification] έχει τελικά οδηγήσει τα μέρη που αποτέλεσαν πόλο έλξης της, όπως το Bierhimmel στην Oranienstraße (Kreuzberg) στο κλείσιμο, λόγω αδυναμίας καταβολής των αυξανόμενων ενοικίων. Χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής αντίφασης, τα στοιχεία που καθιστούσαν ελκυστική μια περιοχή -χαμηλό κόστος διαβίωσης, χαλαρότητα, διαφορετική χρήση του χώρου πχ γκράφιτι κλπ- εξαφανίζονται προκειμένου να “αξιοποιηθούν” και μόλις αυτός ο κύκλος κατανάλωσης-καταστροφής κλείσει, οι επενδυτές “αναδεικνύουν” την επόμενη in γειτονιά. Στο μεταξύ, οι παλιοί κάτοικοι εκτοπίζονται στα προάστια του Βερολίνου, τα οποία μετατρέπονται με ανησυχητικούς ρυθμούς σε παραγκουπόλεις***.

Απ’ τη χωροταξία των εμπρησμών διακρίνεται μια μετακίνηση απ’ τις παραδοσιακές Ανατολικές περιοχές καταλήψεων και χαμηλών εισοδημάτων που δέχθηκαν την πρώτη εισβολή της ανάπλασης τη δεκαετία του ’90 (Kreuzberg, Mitte, Lichtenberg) προς τα δυτικά, σε περιοχές όπως το κυριλέ Charlottenburg ή το Spandau. Όμως δεν είναι μόνο οι πλούσιοι που δεν μπορούν να παρκάρουν ξένοιαστα το αυτοκίνητό τους που ανησυχούν γι αυτό το πρακτικό αντικίνητρο στην επένδυσή τους. Η ακροδεξιά κάνει λόγο για επιστροφή στα χρόνια των Μπάαντερ-Μάινχοφ και καλεί σε σκληρότερα μέτρα αστυνόμευσης, εκπροσωπώντας επάξια το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον τομέα της ασφάλειας, απ’ όπου προέρχονται και τα περισσότερα στελέχη της.

Για τον Rucht, έναν καθηγητή του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών του Βερολίνου, η μέθοδος της πυρπόλησης οχημάτων πιθανότατα προέκυψε ως αντιγραφή από τα προάστια της Γαλλίας, οι εμπρηστές των οποίων φαίνεται να έχουν πολλούς συμπαθούντες στο Βερολίνο, όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται γρηγορότερα απ’ ότι αλλού, αλλά κι όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι “περίπου οι μισοί ακτιβιστές της χώρας” και όχι μόνο. Η Aysun, μια τουρκάλα μετανάστρια θα πει σ’ έναν δημοσιογράφο****: “δε συμφωνώ με τους εμπρησμούς αλλά μπορώ να τους καταλάβω. Η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει ολοένα και περισσότερο. Καταλαβαίνω κάπως την οργή“. Σύμφωνα με μια έρευνα του Johannes Becker, για το πανεπιστήμιο του Marburg*****, “το 40% των γερμανών νέων είναι χωρίς απολυτήριο λυκείου ή δουλειά με μισθό“.

Η επίδειξη ιδιωτικού πλούτου με την μορφή του κατ’ εξοχήν συμβόλου του, δεν είναι παρά μια μικρή χειρονομία ταξικής βίας που συνοδεύει την μεταφορά -με αστυνομική συνοδεία- της γενιάς αυτής στις παραγκουπόλεις-αποθήκες του επιπλέοντος εργατικού δυναμικού.

Σημειώσεις:

* http://www.nytimes.com/2011/08/25/world/europe/25germany.html

** υπήρξαν φυσικά ορισμένες εξαιρέσεις, όπως η MG (http://einstellung.so36.net/en/mg/chronology) ή η Bewegung für Militanten Widerstand (με το σαρκαστικό ακρωνύμιο BMW) που ανέλαβε την ευθύνη για 8 εμπρησμούς το 2009.

*** http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,748532,00.html

**** http://www.huffingtonpost.com/david-dagan/in-berlin-cars-burn-as-ne_b_549147.html

***** http://www.bloomberg.com/news/2011-08-16/luxury-cars-burned-in-berlin-protests.html

Σύνδεσμοι:

Χαρτογράφηση των εμπρησμών οχημάτων στο Βερολίνο: http://www.brennende-autos.de/

Καταγραφή ενεργειών άμεσης δράσης:  https://directactionde.ucrony.net/en

Neil Smith: Gentrification in Berlin and the Revanchist State http://einstellung.so36.net/en/ps/524

Categories
Uncategorized

Μπαχρέιν: νέα δολοφονία διαδηλωτή και αναζωπύρωση των κινητοποιήσεων, 1/9/2011

από τις χθεσινοβραδυνές συγκρούσεις

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=2dw-C87xp6c]

ثورة الؤلؤ

‎Το Μπαχρέιν είναι μια μικρή νησιωτική χώρα στον Περσικό κόλπο, συνδεδεμένη οδικώς με τη Σαουδική Αραβία.

Μπήκε από τις 14 Φλεβάρη 2011 στον χορό των αραβικών εξεγέρσεων. Μόλις τρεις μέρες μετά, ακολούθησε ένα συντριπτικό κύμα κατασταλτικής βίας, με βασανισμούς και δολοφονίες ακτιβιστών, αλλά και φιλικών ή συνεργάσιμων με αυτούς προσώπων (γιατρών, δημοσιογράφων, συγγενών κα, μεταξύ άλλων είχαμε και την πρεμιέρα των συλλήψεων για φιλικό προς την εξέγερση status στο facebook, μόλις λίγες βδομάδες πριν τη φιλελεύθερη Αγγλία), νυχτερινές εισβολές σε σπίτια και περιοχές φιλικές προς τους διαδηλωτές, κάλεσμα στρατευμάτων απ’ τη Σ. Αραβία, μέχρι και κατεδάφιση του τσιμεντένιου μαργαριταριού, μνημείου στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μανάμα, όπου συγκεντρώνονταν οι διαδηλωτές.

Οι περισσότεροι διαδηλωτές προέρχονται απ’ τη Σιιτική πλειοψηφία των κατοίκων (1,2 εκ.), ενώ η μοναρχία και η περί αυτήν άρχουσα τάξη από τη Σουνιτική μειονότητα, οπότε η σύγκρουση παίρνει -τουλάχιστον για την μοναρχία και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ- και θρησκευτικό-διχαστικό χαρακτήρα. Στις γειτονικές ισλαμικές χώρες οι Σουνίτες αποτελούν το 80-90%. Εκτός αυτών, το μοναρχικό καθεστώς -καθώς ο απολυταρχικός τρόπος κυριαρχίας του στερεί ικανά εσωτερικά ερείσματα- επαφίεται σημαντικά στη στήριξη των ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν το Μπαχρέιν ως ναύσταθμο για τον πέμπτο στόλο τους, σε απόσταση αναπνοής από τις υπόλοιπες πετρελαιοπαραγωγές χώρες και το Ιράν.

Έτσι, αν και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με εμμονικά ειρηνικό τρόπο, αντιμετωπίστηκαν απ’ την πρώτη στιγμή ως απειλή δημοσίας τάξης. Στις 14 Μάρτη, το Συμβούλιο Συνεργασίας των Κρατών του Κόλπου ανέπτυξε μηχανοκίνητη στρατιωτική δύναμη 1.000 ανδρών υπό τη Σ. Αραβία στους δρόμους του Μπαχρέιν. Την επόμενη μέρα, ο μονάρχης Χαμάντ κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και υποσχέθηκε την αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως “δύναμη κατοχής” εφαρμόζοντας τον στρατιωτικό νόμο. Την ίδια ώρα, δυο διαδηλωτές έχαναν τη ζωή τους από πραγματικά πυρά.

Το κίνημα αποδεκατίστηκε τους επόμενους μήνες, αν και το καλοκαίρι έγιναν ορισμένες απόπειρες κινητοποίησης ενάντια στην επιβολή στρατιωτικού νόμου. Μέχρι σήμερα, πάνω από 2.000 έχουν απολυθεί απ’ τις δουλειές τους, ενώ 1.400 άνδρες και 100 γυναίκες έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. 180 πολίτες έχουν καταδικαστεί με στρατιωτικό νόμο. 31 δολοφονήθηκαν. 22 αγνοούνται.*

Στις χθεσινές διαδηλώσεις στη Σίτρα, εργατικό προάστιο της Μανάμα, ακόμα ένα παιδί 14 ετών έχασε τη ζωή του από ευθεία βολή δακρυγόνου από αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο μεγαλύτερο μέρος της Μανάμα και στα περισσότερα Σιίτικα χωριά. Χιλιάδες άνθρωποι ακόμα μετέτρεψαν σήμερα την κηδεία του σε διαδήλωση, βγαίνοντας ξανά στους δρόμους μετά από μήνες κατασταλτικού κρεσέντου.

* στοιχεία από το http://bahrainrights.hopto.org/

σχετικό βίντεο από Αλ Τζαζίρα: http://youtu.be/UkpHgYfKik4

Categories
Uncategorized

Καταστολή απεργιακών διαδηλώσεων στη Χιλή & ένας νεκρός, 26/8/2011

Ο 16χρονος Manuel Gutiérrez Reinoso έχασε τη ζωή του μετά από πυροβολισμούς αστυνομικών εναντίον διαδηλωτών, στη διάρκεια νυχτερινών συγκρούσεων κατά τη δεύτερη μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων στη Χιλή. Οι κινητοποιήσεις έχουν επιθετικό χαρακτήρα, ενώ κυριαρχούν τα αιτήματα για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση,αλλά και μείωση της φορολογίας, κοινωνικές παροχές όπως αναδιανομή των κερδών απ’ την κρατική εταιρία εξώρυξης χαλκού στις ερήμους στα βόρεια της χώρας, αυξήσεις στις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά τον “έμμεσο μισθό”. Το κίνημα κρατάει απ’ τον Μάιο, αγκαλιάζει τόσο μαθητές όσο και φοιτητές, με μαζικές αποχές απ’ τα μαθήματα, καταλήψεις αιθουσών και σχολείων-σχολών, διαδηλώσεις κλπ. Οι περισσότεροι νέοι βλέπουν με αγανάκτιση την ήδη υποβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση να εγκαταλείπεται ενώ γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να σπουδάσεις, σχολεία και σχολές να κλείνουν λόγω έλλειψης πόρων, ενώ τα ιδιωτικά κολλέγια που στέλνει τα παιδιά της η αστική τάξη να δέχονται σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη διαδήλωση στη Χιλή μετά τη δική της μεταπολίτευση (1988), με πάνω από 600.000 κόσμο εδώ και 2 μέρες στον δρόμο με πορείες, μουσική-χορό, εορταστικό και καρναβαλικό κλίμα που συνοδεύθηκε από επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων καταστολής, μέσων μαζικής μεταφοράς (285 λεωφορεία σπάστηκαν), τραπεζών και πολυκαταστημάτων (επίσης εμφανίστηκαν περιορισμένες λεηλασίες προϊόντων από καταστήματα πολυτελείας και σούπερ-μάρκετ), στα πλαίσια μιας διήμερης απεργίας που στηρίζουν τα φοιτητικά σωματεία και τα συνδικάτα. Πρόκειται στην ουσία για μια επανάληψη με μεγαλύτερη ένταση των γεγονότων της 5ης και της 10ης Αυγούστου οποτε μαθητές και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της εκπαίδευσης, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη χούντα του Πινοσέτ. Οι φοιτητές εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν στους δρόμους με τους “κατσερολάζος”, τη γενιά των γονιών τους, που βγήκαν την νύχτα στις γειτονιές χτυπώντας κατσαρόλες, μια μέθοδος διαμαρτυρίας που αναδείχθηκε κατά τη δικτατορία. Η επιθετική διάθεση των μαθητών και των φοιτητών κατάφερε να συμπαρασύρει μια πλειάδα οικολογικών, συντεχνιακών, αγώνων γειτονιάς και άλλων στο πλάι τους.

Το βράδυ της 26ης στους δρόμους των φτωχότερων συνοικιών της πρωτεύουσας Σαντιάγο, βρέθηκαν με χιλιάδες αποκλεισμένων, ανέργων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, νέων προλεταρίων. Ήταν στις συγκρούσεις αυτές που οι αστυνομικοί πυροβόλησαν τον Manuel.


Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση του δισεκατομμυριούχου Piñera καυχιέται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, που συμπεριλαμβάνει 1.394 συλληφθέντες και 206 τραυματίες, σύμφωνα με τις αρχές. Η δημοτικότητα του Piñera, πρώτου δεξιού προέδρου μετά τη δικτατορία -που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος να κάνει την χώρα να “πετάει” σαν τις επιχειρήσεις του- βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, μετά την ώθηση που είχε λάβει απ’ τη θεαματική επιχείρηση διάσωσης των 33 ανθρακωρύχων περυσι, αλλά και τα 20 χρόνια (τουλάχιστον*) σοσιαλδημοκρατικής απονεύρωσης της προλεταριακής δυναμικής.

Η Χιλή είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Λατινική Αμερική, και ρυθμούς ανάπτυξης σταθερά στα 5-7% τα τελευταία χρόνια (6,6% το 2011, καθιστώντας τη χώρα “πόλο έλξης ξένων επενδυτών”), κάτι που αναμφισβήτητα θα κάνει το 29% των κατοίκων της που ζουν υπό το όριο της φτώχειας εθνικά υπερήφανους.

Περισσότερες πληροφορίες: lahaine, contrainfo, eagainst, classwar [1,2,3] και το σχετικό riotporn.

*για μια ιστορική ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στη Χιλή πριν τη δικτατορία: http://libcom.org/library/strange-defeat-chilean-revolution-1973-pointblank

Categories
Uncategorized

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο, 6-8/8/2011

Σημειώσεις για τις ταραχές στο Λονδίνο

Απ’ τις δηλώσεις μιας συγγενούς του 29χρονου Mark Duggan, δολοφονημένου από την αστυνομία, στo Τόττεναμ: “Το παιδί δεν ήταν βίαιο. Εντάξει, ήταν ανακατεμένος με διάφορα πράγματα, αλλά δεν ήταν επιθετικός άνθρωπος. Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν…” και “Όσοι θυμούνται τις καταστροφικές συγκρούσεις του παρελθόντος θα είναι αποφασισμένοι να μη ξαναγυρίσουμε εκεί.”

Το Τόττεναμ ήταν το επίκεντρο των προλεταριακών ταραχών του 1985, με πρωταγωνιστή την “μαύρη κοινότητα” που ήταν και η πλέον καταπιεσμένη, έχοντας απέναντί της μια καθημερινότητα όχι μόνο ανεργίας και διακρίσεων αλλά και καθημερινών ελέγχων και παρενοχλήσεων από την αστυνομία. Έκτοτε έχει μεσολαβήσει μια εικοσαετία κατά την οποία μεγάλο κομμάτι της μαύρης νεολαίας έχει ενσωματωθεί στην εγκληματική οικονομία, με συνέπεια τη διάλυση των προηγούμενων σχέσεων εντός της “μαύρης κοινότητας”, και ένας εκσυγχρονισμός των αστυνομικών τακτικών στη λογική του “διαίρει και βασίλευε” (έλεγχοι για τους αυθάδεις νεαρούς, τυπικότητα και ασφάλεια για τους νοικοκυραίους ιδιοκτήτες -ακόμα και στη διάρκεια των ταραχών δεν παρέκκλιναν απ’ αυτό το μοτίβο). Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα ρήγμα στο εσωτερικό της κοινότητας που καθιστά εκ των πρωτέρων δύσκολη την συνύπαρξη διαφορετικών ομάδων απέναντι στην καταστολή. Για παράδειγμα, μέλη συμμοριών (για τα οποία οι λεηλασίες είναι μια εν δυνάμει κερδοφόρα επιχειρηματικότητα) με μη-μέλη (που ενδεχομένως δίνουν προτεραιότητα στη “διαμαρτυρία”), μέλη συμμοριών με μαγαζάτορες-νοικοκυραίους κλπ, μέλη διαφορετικών συμμοριών μεταξύ τους (ήδη έχουν αναφερθεί δύο τέτοια μαχαιρώματα κατά τις ταραχές) κοκ.

Η υπέρμετρη καταστολή και συκοφάντηση κάθε πρακτικής αμφισβήτησης της αστυνομίας -δηλαδή της κύριας κοινωνικής παροχής του σύγχρονου κράτους- αφήνει μια τραυματική διάσταση στη θύμηση των περασμένων ταραχών που ανακαλούνται στην μνήμη ως πηγή μπελάδων και συμφορών αντί για καύχημα προσωπικής υπερηφάνειας και ταξικής δύναμης.

Αυτήν τη φορά η καταστολή είναι ασφαλώς καλύτερα προετοιμασμένη, μιας και τα think tanks της εδώ και καιρό προειδοποιούσαν πως οι περικοπές σε κοινωνικές παροχές, κέντρα νεότητας κλπ θα ανοίξουν τον δρόμο για ταραχές, ενώ το Λονδίνο προετοιμάζεται και για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012.

Σάββατο 6/8: Αυθόρμητη “ειρηνική” πορεία, 200 περίπου ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών και γνωστών του Mark Duggan, 29χρονου πατέρα 4 παιδιών που έπεσε νεκρός από αστυνομικά πυρά την περασμένη Πέμπτη. Η αστυνομία κάνει λόγο για ανταλλαγή πυρών, ωστόσο ο κόσμος υποψιάζεται ότι η αστυνομία απλώς εκτέλεσε έναν ακόμη φτωχό μαύρο, όπως παρατηρεί ένας ειδικός της αστυνομίας “σ’ αυτές τις ώρες έχει πιο πολύ σημασία η διαίσθηση του πλήθους, κι αυτό είναι κάτι που η αστυνομία δεν μπορεί να το ελέγξει αποτελεσματικά“. Η κινητοποίηση συνεχίζεται μέχρι το βράδυ, όπου αρχίζει να κατεβαίνει ένα πιο νεολαιϊστικο και οργισμένο πλήθος. Μετά από μια φημολογία ακόμα ανεπιβεβαίωτη, για σπρώξιμο από αστυνομικούς μιας 16χρονης κοπέλας που όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στις γραμμές τους, οι διαδηλωτές αγριεύουν και αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μπουκάλια και μπιτόνια με βενζίνη. Η ταχύτητα που διαδόθηκε αυτό το αμφιλεγόμενο περιστατικό και οι εμπρηστικές παρενέργειές είναι ενδεικτικά μιας γερά θεμελιωμένης αντίληψης για τον ρόλο της αστυνομίας: “Οι άνθρωποι νιώθουν την αδικία του φόνου του Mark. Όλοι γνωρίζουμε τί εστί αστυνομία και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, και δεν πιστεύουμε τις ιστορίες τους για τις συνθήκες του θανάτου του“, θα δηλώσει μια κάτοικος στη Guardian (http://www.guardian.co.uk/uk/2011/aug/07/tottenham-riots-peaceful-protest). Επιπλέον, όταν έφτασαν έφιππες και εξοπλισμένες με σκύλους και ειδική ανάρτηση αστυνομικές δυνάμεις, έγιναν υποδεκτές με βρισιές και γιουχαϊσματα, ακόμα και από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς εβραίους κατοίκους της περιοχής.

Μόλις σκοτεινιάζει, γύρω στις 8:20μμ δυο παρκαρισμένα περιπολικά πυρπολούνται με κοκτέιλ μολότωφ, από κόσμο μέσα απ’ τη διαδήλωση. Ακολουθούν συμπλοκές όπου κυρίως μαύροι νεολαίοι παίρνουν στο κυνήγι τους αστυνομικούς. Εμπρησμοί περιπολικών, λεωφορείων και καταστημάτων γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, επιθέσεις με μολότωφ, πυροτεχνήματα, πέτρες και τούβλα. Περιορισμένες λεηλασίες (κυρίως στο Tottenham Hale Retail Park). Πιτσιρικάδες εμφανίζονται με σακούλες και καροτσάκια τα γεμίζουν πράγματα και τρέχουν πίσω στα δρομάκια προς τις γειτονιές. Αναπτύσσονται αστυνομικές δυνάμεις της Territorial Support Group γύρω απ’ το αστυνομικό τμήμα του Τόττεναμ, που δέχονται επιθέσεις με μπουκάλια και μικροαντικείμενα.

Γύρω στην 1:30 την νύχτα, ειδησεογραφικά συνεργεία του BBC και του Sky News δέχονται επίθεση. Οι λεηλασίες συνεχίζονται, με στόχο αλυσίδες καταστημάτων με κινητά τηλέφωνα, είδη υπολογιστών, αθλητικά, υποδήματα κοκ. Στα H&M διαδραματίζονται οι πιο απίθανες σκηνές, με “πελάτες” κάθε ηλικίας να δοκιμάζουν ρούχα και να γεμίζουν τσάντες με αυτά της προτίμησής τους, κάποιοι καλύπτοντας πρόχειρα το πρόσωπό τους μ’ ένα φουλάρι, οι πιο πολλοί χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη διαλέγουν αυτά που τους αρέσουν περισσότερο. Αναφορές σε εφημερίδες για εφήβους που καυχιόνταν στους δρόμους για τα “καινούρια ακριβά τζην” που σήκωσαν. Αφιλόξενοι οι δρόμοι για τα τζιπάκια της αστυνομίας που κάνουν παράπονα για κατοίκους που φωνάζουν “δολοφόνοι” καθώς περνούν τρέχοντας από δίπλα τους για να κατευθυνθούν προς κάποιο σημείο ταραχών. Προλεταριακές εκπτώσεις 100% και στο Currys και σε αρκετά πολυκαταστήματα του κεντρικού δρόμου του Brixton. Δυνατή μουσική ακούγεται από ανοιχτά παράθυρα ενώ οι λεηλασίες συνεχίζονται.

26 μπάτσοι τραυματίες. 55 συλλήψεις.

Κυριακή 7/8: Νωρίς το πρωί, ομάδες νέων προχωρούν σε λεηλασίες καταστημάτων στο Τόττεναμ και στο γειτονικό Haringey, ενώ η αστυνομία ασχολείται με το να αποκαταστήσει την πρόσβαση και να καθαρίσει την Tottenham High Road, επίκεντρο των ταραχών, ώστε να σβηστούν τα σημάδια που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα. Στη θέα των πυροσβεστικών οχημάτων και των σειρηνών, οι εξεγερμένοι δεν καθηλώνονται σε μια σύγκρουση με τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις αλλά αποσύρονται βορειοδυτικά όπου λεηλατούν ένα σούπερ μάρκετ (Aldi) και στη συνέχεια το παραδίδουν στις φόλες, μαζί με παρακείμενο κατάστημα χαλιών που αναφλέγεται θεαματικά. Ανάλογα σκηνικά και στο Wood Green. Φέρνουν καρότσια απ’ το σούπερ μάρκετ και ακόμα και αμάξια για να μεταφέρουν τα “λάφυρά” τους. Στα διπλανά στενά, κάποιοι κατεβάζουν βιτρίνες με βαριοπούλες και κλωτσιές, ενώ στήνονται πρόχειρα φλεγόμενα οδοφράγματα από κάδους και σκουπίδια και παραπέμπουν τους αυτοκινητιστές σε άλλους δρόμους. “Copycat riots”: αλυσιδωτές ταραχές αναπαράγονται στο Enfield, στο βόρειο Λονδίνο, όπου 200αριά εξεγερμένοι κατεβάζουν βιτρίνες στη High Street, πρόχειρα οδοφράγματα και περιορισμένες λεηλασίες. Η αστυνομία έφτασε στο κέντρο της πόλης γύρω στις 6:30μμ μετά την επίθεση κουκουλοφόρων νεαρών -κατά κύριο λόγο κοριτσιών- σε παρκαρισμένα περιπολικά, ενώ έγιναν δεκτοί με τούβλα και μπουκάλια από άλλους εξεγερμένους (μια τακτική που θυμίζει τις ενέδρες στα γαλλικά προάστια και στην Αλγερία). Κυνηγητό και συγκρούσεις κράτησαν στα στενά για ώρες. Ενέδρα σε αστυνομικούς και περιορισμένες συγκρούσεις και λεηλασίες και στο Brixton, στα νότια.

Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν πάνω από 100 συλλήψεις, ενώ τουλάχιστον 34 μπάτσοι έχουν σταλεί στο νοσοκομείο.

Δευτέρα 8/8: Η υπ. εσωτερικών (Home Secretary) Theresa May επέστρεψε στο Λονδίνο απ’ τις διακοπές της για να καλέσει “τους κατοίκους του Λονδίνου που κατέστησαν σαφές ότι δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για τη βία, και όλα τα μέλη των τοπικών κοινοτήτων να συνεργαστούν εποικοδομητικά (newspeak: βλ. καταδώσουν) με την αστυνομία για να φέρει αυτούς τους εγκληματίες ενώπιον της δικαιοσύνης”. Η Scotland Yard (που μετράει ήδη τραυματίες) κάνει λόγο για “μικρές και ευκίνητες ομάδες” που “ψάχνουν να κλέψουν πράγματα”, ενώ κατηγορεί το twitter και τις “ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούνται για να οργανωθούν τόσο υψηλού επιπέδου πράξεις απληστίας και εγκληματικότητας”. Ωστόσο, πολλές απ’ τις αναρτήσεις που αναπαράχθηκαν αφειδώς στο twitter και στο facebook αποδείχθηκε ότι ήταν αναληθείς ή παραπληροφορητικές, καθώς αρκετοί χρήστες είτε “φαντάζονταν” ότι είδαν ή έκαναν διάφορα, είτε αυτά όντως έγιναν αλλά σε εντελώς διαφορετικά μέρη. Η αστυνομία τριγυρνάει στο Brixton συμβουλεύοντας τους μαγαζάτορες να παραμείνουν κλειστά για την ημέρα. Η Daily mail κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο “200 αναρχικοί λεηλατούν”, ενώ ήδη απ’ την 1η Αυγούστου ο αναρχισμός έχει συμπεριληφθεί σε φυλλάδιο της μητροπολιτικής αστυνομίας ως τρομοκρατική απειλή πλάι στην Αλ Κάιντα, για την δε ύπαρξη αναρχικών στη γειτονιά τους, οι κάτοικοι καλούνται να ενημερώσουν την αστυνομία… Φυσικά αυτό το μέτρο δεν αντανακλά τόσο τον φόβο του καθεστώτος για τη δημοφιλία των “αναρχικών ιδεών” όπως δήλωσε ένα μέλος του βρετανικού αναρχικού κινήματος στα ΜΜΕ, όσο ένα εργαλείο διαχείρισης της εξεγερσιακής δραστηριότητας, η οποία αποδιδόμενη στους “αναρχικούς” αφενός θα επιβαρύνει περισσότερο τυχόν αναρχικούς συμμετέχοντες ή συλληφθέντες που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν ως αναρχικοί (και να χρεωθούν κατά συνέπεια ολόκληρο τον αντιτρομοκρατικό και ποινικό κώδικα), κι αφετέρου επιδιώκει τη σύγχυση και την καθήλωση γύρω από μια συζήτηση για τις πολιτικές ταυτότητες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, όταν η “συζήτηση” και οι όροι αυτής, αυτή τη στιγμή τίθενται απ’ τους εξεγερμένους.

*^*^*

Χάρτης των ταραχών: http://maps.google.co.uk/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&oe=UTF8&msa=0&msid=213340815563635727642.0004a9f9e2c9bbcd71034&ll=51.541638,-0.076904&spn=0.170823,0.315857&z=11&source=embed

Φωτογραφίες: http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/07/tottenham-hit-by-riots-pictures?CMP=twt_gu

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2023254/Tottenham-riot-Mark-Duggan-shooting-sparked-police-beating-girl.html

http://www.guardian.co.uk/uk/gallery/2011/aug/08/violence-looting-london-in-pictures#/?picture=377670973&index=10

Βίντεο:
http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/07/emeutes-de-tottenham-6-aout-2011-videos/

http://berthoalain.wordpress.com/2011/08/08/emeutes-a-brixton-enfield-islington-and-oxford-circus-londres-7-aout-2011-videos/

Χρονολόγιο (στα αγγλικά): http://thewestlondoner.wordpress.com/2011/08/07/breaking-riots-in-enfield-edmonton-walthamsto-brixton/

Πηγές: Act for Freedom & twitter, εφημερίδες κλπ.

Βλ. ακόμη: classwar [1,2,3]

Categories
Uncategorized

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Ούτε ψωμί, ούτε φάρμακα, ούτε αίμα

Από τηλεφωνική συνομιλία με τον Μοχάμεντ απ’ το κέντρο πληροφόρησης της τοπικής συντονιστικής επιτροπής αγώνα:

Κατάφερα να διαφύγω μαζί με την οικογένειά μου, όμως άφησα πίσω πολλούς που βιώνουν την τραγική κατάσταση στη Χάμα. Ο αριθμός των μαρτύρων έχει ξεπεράσει τους 300, πιθανότατα έχουν φτάσει ήδη τους 400, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους θάφτηκαν στο πάρκο Αλκουσούρ.

Υπήρξαν ασφαλώς και στρατιώτες που μαρτύρησαν, δολοφονημένοι από τις δυνάμεις ασφαλείας. Κουβάλησα πάνω από 27 πτώματα στρατιωτών, και δεν μπορώ καν να υπολογίζω τον αριθμό των τραυματιών. Υπάρχουν πολλοί που πέθαναν από μικρές πληγές, μόνο και μόνο επειδή αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου, καθώς δεν υπάρχει αίμα στα νοσοκομεία. Κάποιοι πέθαναν μετά από έναν πυροβολισμό στο πόδι, δεν υπάρχει τρόπος να φτάσουν σε κάποιο νοσοκομείο, ειδικά μετά το κόψιμο του ρεύματος στα νοσοκομεία που μπλόκαρε πλήρως τη λειτουργία τους.

Το νοσοκομείο του Αλραγιές, που χρησιμοποιούταν για τη περίθαλψη των τραυματιών παρόλο που πρόκειται στην ουσία για μαιευτήριο, είδε τον δεύτερο όροφό του να βομβαρδίζεται. Οι γιατροί διασκορπίστηκαν σε επιτόπια “νοσοκομεία” στις γειτονιές, αλλά ακόμα κι εκεί στοχοποιήθηκαν, δέχθηκαν επιθέσεις και χυδαιότητες κατά τη σύλληψή τους, ιδιαίτερα όσοι εργάζονταν στα επιτόπια νοσοκομεία.

Μερικοί προσπαθούν να βρουν φάρμακα από φαρμακεία έξω απ’ την πόλη, επειδή τα φαρμακεία της πόλης έχουν σαμποταριστεί. Ψάχνουμε αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα για τα βασικά, όπως αντιπυρετικά για τα παιδιά. Ο πυρετός είναι ένα σύμπτωμα που εμφανίζεται ραγδαία στα παιδιά εξαιτίας του φόβου για τις συνεχείς επιθέσεις στην πόλη.

Δεν έχουμε ψωμί, η εισαγωγή έχει αποκλειστεί εδώ και τρεις μέρες. Οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν σαμποτάρει τα καταστήματα παροχής τροφίμων στην πλατεία Αλ-Ασί, μια ύπουλη κίνηση αποτροπής κάθε απόπειρας του λαού να τα χρησιμοποιήσει. Όλες οι προμήθειες και η βοήθεια που έχει σταλεί στον λαό της πόλης έχει μπλοκαριστεί πριν την είσοδο.

Στρατιωτικά τανκς και ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εισβάλει στην πόλη κι έχουν στρατοπεδεύσει στην πλατεία Αλ-Ασί. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 15 τανκς στην πλατεία Αλ-Ασί, κι ακόμη 6 στην περιοχή του φρουρίου, συνοδευόμενα από 6 BMP (στμ: ρωσσικά αμφίβια ελαφρά τεθωρακισμένα). Οι ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται στις ταράτσες όλων των ψηλών κτιρίων με δέκα στην κορυφή του κτιρίου Αμπντουλμπακί και 5 στο αστυνομικό τμήμα. Αυτοί οι σκοπευτές είναι επαγγελματίες και σίγουρα όχι Σύροι, τους έχουμε καταγράψει με κάμερες κι έχει γίνει γνωστό αυτό σε όλους. Τα τανκς και οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εντολές να πυροβολούν οτιδήποτε κινείται. Ακόμα και ζώα έχουν σκοτώσει για την πλάκα τους.

Οι πυροβολισμοί συνεχίζονται στην νότια και τη βόρεια είσοδο της Χάμας. Η πόλη βομβαρδίζεται απ’ το φρούριο που έχει καταληφθεί απ’ τον στρατό. Οι επιδρομές έχουν φτάσει στην οδό Αλ-Νταμπαγκά και πολλά σπίτια έχουν καταστραφεί, επίσης πολλοί μιναρέδες τζαμιών έχουν βρεθεί στο στόχαστρο. Οι πράκτορες των δυνάμεων ασφαλείας πυρπόλησαν το κτίριο της οικονομικής διοίκησης μετά από σαμποτάρισμα και λεηλασία του εσωτερικού του κτιρίου. Ο πρώτος όροφος του δικαστικού μεγάρου έχει καεί επίσης. Έχουν φέρει τραμπούκους (Shabiha) από κοντινά χωριά για να προσβάλουν ακόμα περισσότερο τον λαό.

Έχουν εισβάλει σε σπίτια με τη βία, προσβάλοντας και ταπεινώνοντας τους κατοίκους και υπενθυμίζοντάς τους πάντα τα γεγονότα του 1982 (στμ: τον Φλεβάρη του 1982 ο στρατός εισέβαλε στη Χάμα πνίγοντας στο αίμα δεκάδων χιλιάδων κατοίκων τον λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο καθεστώς του Ασσάντ). Δεν υπάρχουν αναφορές σεξουαλικής βίας και νομίζω ότι δεν υπήρξαν τέτοια περιστατικά γιατί αυτό είναι κάτι για το οποίο κανείς δε θα μενε σιωπηλός, η Τιμή είναι πιο πολύτιμη απ’ τις ψυχές μας και το γνωρίζουν οπότε δεν τολμούν να το παν εκεί.

Κανείς μας δεν είναι οπλισμένος, τα ψέμματα του καθεστώτος δε γίνονται πια πιστευτά από κανέναν. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να χει κανείς στη Χάμα είναι καμμιά κυνηγετική καραμπίνα και ελάχιστοι διαθέτουν τέτοιες, και υπό το φως των συνεχών επιδρομών και των ελεύθερων σκοπευτών κανείς δεν μπορεί να ρίξει ούτε καν πέτρα.

Μπορείτε να φανταστείτε για τί πράγμα μιλάμε; Συνεχείς επιδρομές μέρα και νύχτα. Σταματούν μόνο για μερικές ώρες για να ξεκουραστούν, κι όχι φυσικά από οίκτο. Αυτό είναι το δώρο του Μπασάρ για το Ραμαζάνι.

Πηγή: https://www.facebook.com/notes/%D9%84%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%86%D8%B3%D9%8A%D9%82-%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%AD%D9%84%D9%8A%D8%A9-%D9%81%D9%8A-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%8A%D8%A7/05-aug-2011-eye-witness-account-from-hama-we-have-no-bread-no-medicine-no-blood/262769010416909

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3mG3V2fBYbw]

Ευρηματικότητα και κοινωνικότητα της εξέγερσης: αυτοσχέδιο σατιρικό αντικαθεστωτικό τραγούδι από τον δημοφιλή Σύρο τραγουδιστή Ibrahim Kachouch. Ο Kachouch βασανίστηκε μέχρι θανάτου απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας στις 5 Αυγούστου 2011.

Σημειώσεις:
Η Πολιορκία της Χάμας ξεκίνησε με την καταστολή από ασφαλίτες και στρατό των αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων εκατοντάδων χιλιάδων στις 3 Ιούνη 2011, ενώ ακολούθησε μια διαδοχή κατασταλτικών επιθέσεων απ’ την μία και μαζικών διαδηλώσεων ως απάντηση απ’ την άλλη, που κορυφώθηκε την 1η Ιούλη με πάνω από 400.000 ανθρώπους στον δρόμο. Δυο μέρες αργότερα το κράτος έβγαλε τα τανκς στους δρόμους της πόλης, μαζί με όλο τον συρφετό ασφαλιτών και παρακρατικών που δολοφόνησαν πάνω από 70 ανθρώπους, ενώ αναφέρθηκαν και 2 βιασμοί. Στις 31 Ιούλη, η κυβέρνηση επισημοποίησε την στρατιωτική κατοχή της πόλης με αφορμή την τήρηση της τάξης εν όψει και του Ραμαζανιού (“Σφαγή του Ραμαζανιού”), ενώ πάνω από 140 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη διάρεια των επιχειρήσεων αυτών σ’ όλη τη χώρα, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους στην Χάμα. Σύμφωνα με νομικές ομάδες, οι συλληφθέντες υπολογίζεται να έχουν ξεπεράσει τους 12.000, ενώ περισσότεροι είναι όσοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Η κρατική τηλεόραση μεταδίδει πλέον (6/8/2011) εικόνες της κατεστραμμένης πόλης, με ισοπεδωμένα κτίρια και ξεχαρβαλωμένους δρόμους  υπό τον τίτλο “αποκαταστάθηκε η ασφάλεια και η νομιμότητα στη Χάμα”. Στην πόλη παραμένει κομμένο το ηλ. ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες, το ίντερνετ. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν αποθηκεύσει προμήθειες σε κονσέρβες κλπ, αλλά δε θα κρατήσουν πολύ έτσι.

Ένας δημοσιογράφος της ελβετικής ραδιοφωνίας που μπήκε παράνομα στη Συρία και έμεινε 10 μέρες στην πολιορκούμενη Χάμα, ο Gaëtan Vannay περιέγραψε τις κινητοποιήσεις στην εφ. Guardian ως εξής: “Μέχρι τότε (την επίθεση των δυνάμεων καταστολής) τα πάντα ήταν απολύτως ειρηνικά. Ήταν πολύ καλά οργανωμένοι, οι διαδηλωτές έγραφαν συνεχώς νέα τραγούδια, έβγαζαν νέα συνθήματα ενάντια στο καθεστώς. Την Πέμπτη πριν την επίθεση υπήρξαν δυο ομιλητές με πολύ διαφορετικά ηχοσυστήματα που διασκέδαζαν τα πλήθη, κοντράροντας ο ένας τον άλλον. Ήταν πολύ γιορτινό το κλίμα. Την Κυριακή στις 4:30 πμ οι άνθρωποι διέδωσαν τον συναγερμό, με το σύνθημα “ο θεός είναι μαζί μας”. Έβαλαν φωτιά σε λάστιχα και στήσαν οδοφράγματα για να δυσκολέψουν τα τανκς και αντιστάθηκαν με πέτρες, ξύλα και κοκτέιλ μολότωφ. Η μάχη κράτησε περίπου μέχρι την μία το μεσημέρι.

Η Χάμα είναι το ιστορικό επίκεντρο εξεγέρσεων ήδη απ’ το 1964 ενάντια στο Μπααθικό πραξικόπημα, ενώ η καταστολή της πρώτης αυτής εξέγερσης άφησε πίσω της πάνω από 70 νεκρούς. Εκατοντάδες ακόμη κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας την ταραχώδη περίοδο 1976-82, ενώ πρωταγωνιστικός ρόλος στις ταραχές της εποχής αποδίδεται στην μουσουλμανική αδελφότητα από την κυβέρνηση του Ασσάντ, πατέρα του σημερινού μονάρχη. Τον Φλεβάρη του 1982, ο στρατός εισέβαλε στην πόλη “αποκαθιστώντας την τάξη”, κι αφήνοντας πίσω του πάνω από 30.000 νεκρούς κατοίκους, και τουλάχιστον 1.000 στρατιώτες. Το κεφάλαιο ξεμπερδεύει με την εξέγερση εξολοθρεύοντας τους εξεγερμένους και ισοπεδώνοντας τις πόλεις τους.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Categories
Meeting

Η διάλυση μιας σχέσης; Σκέψεις για την κρίση – Meeting

Η διάλυση μιας σχέσης; Σκέψεις για την κρίση

Η ιστορία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τέμνεται από κρίσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κρίση είναι ο τρόπος λειτουργίας, το modus operandi του κεφαλαίου, ή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Κάτι τέτοιο αληθεύει στον βαθμό που το κεφάλαιο, η αυτο-αξιοποίηση της αξίας, η αυτο-επέκταση του αφηρημένου πλούτου, είναι ανά πάσα στιγμή η διεκδίκηση άντλησης υπεραξίας στο μέλλον: η συσσώρευση του κεφαλαίου σήμερα, είναι ένα στοίχημα για την εκμετάλλευση του προλεταριάτου αύριο.

Η κρίση σήμερα έχει πάρει την μορφή μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ενώ η προοπτική μιας πλήρους οικονομικής κρίσης φαίνεται ολοένα και πιο κοντά. Αυτές οι δυο κρίσεις δε συνδέονται απλά με μια σχέση αιτίου-αιτιατού (με όποιον τρόπο κι αν έθετε κανείς τη σχέση). Είναι όμως διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας υφέρπουσας κρίσης – της κρίσης της συσσώρευσης κεφαλαίου, η οποία είναι την ίδια στιγμή κρίση στη σχέση της εκμετάλλευσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου.

Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι η μορφή του κεφαλαίου που συνδέεται πιο στενά με την καθαρή έννοιά του, στην οποία η πληθώρα των βυζαντινισμών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μπορεί να περιοριστεί στη διαδικασία όπου το χρήμα γεννά περισσότερο χρήμα, ή η αξία γεννά περισσότερη αξία. Η σχέση μεταξύ χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και παραγωγικού κεφαλαίου, ή μεταξύ της χρηματιστικής και της πραγματικής οικονομίας, στιγματίζεται, απ’ την μία, απ’ την πειθαρχία που επιβάλει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο στο παραγωγικό κεφάλαιο, και απ’ την άλλη, απ’ την δυνατότητα και την πραγματική τάση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να “ξεφεύγει” – να ξεπερνά κατά πολύ τις δυνατότητες αξιοποίησης που παρέχονται τελικά απ’ την κερδοφόρα εκμετάλλευση της εργασίας, της εργατικής δύναμης.

Αυτή η σχέση μεταξύ χρηματοπιστωτικού και παραγωγικού κεφαλαίου, ή μεταξύ χρηματοπιστωτικού συστήματος και πραγματικής οικονομίας, αν και υπήρχε πάντοτε υπό κάποια μορφή στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν έχει μείνει αναλλοίωτη. Ήδη από την παγκόσμια κρίση κερδοφορίας του κεφαλαίου, ή ειδωμένης από διαφορετική γωνία, την κρίση των καπιταλιστικών ταξικών σχέσεων στα τέλη του ’60-αρχές ’70 (που σηματοδοτήθηκε από ένα κύμα ταξικών αγώνων, βιομηχανικής και κοινωνικής αναταραχής), η χρηματιστικοποίηση υπήρξε βασικό συστατικό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και αντεπίθεσης – δηλαδή της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου. Από την μια, η χρηματιστικοποίηση υπήρξε το όχημα πάνω στο οποίο η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ενσωματώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα (με την ανάδυση και ενσωμάτωση στην παγκόσμια οικονομία νέων πόλων συσσώρευσης στις οικονομίες “BRICS”: Βραζιλία, Ρωσσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική κλπ), κι απ’ την άλλη, έγινε ένα μέσο με το οποίο η εδραιωμένη θέση του υψηλόμισθου προλεταριάτου στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες θα μπορούσε να αποδυναμωθεί. Οι δυο αυτές πτυχές της χρηματιστικοποίησης αντιστοιχούν από κοινού στην ενσωμάτωση του κυκλώματος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με το κύκλωμα αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Με την αυξανόμενη χρηματιστικοποίηση της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου, οι εργατικοί μισθοί στις ανεπτυγμένες οικονομίες καθηλώθηκαν, και η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης διαμεσολαβείται ολοένα και περισσότερο απ’ την πίστωση (στεγαστικά δάνεια, καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες, επένδυση των συνταξιοδοτικών ταμείων στο χρηματιστήριο και σε αγορές χρήματος). Αυτή η νέα διαμόρφωση της ταξικής σχέσης προσέφερε σε πολλά, όχι όμως σε όλα, στρώματα του προλεταριάτου στις ανεπτυγμένες οικονομίες άνοδο του βιοτικού επιπέδου, συνδεδεμένη με έναν πληθωρισμό των τιμών. Η καπιταλιστική αντεπίθεση και αναδιάρθρωση περιέλαβε θεμελιώδεις μεταβολές της ταξικής σχέσης μέσω της ήττας του παλιού εργατικού κινήματος και της απαξίωσης των θεσμών του (κόμματα και συνδικάτα) που προήγαγαν μια ολοένα και αυξανόμενη εξουσία του προλεταριάτου εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η νέα μορφή της ταξικής σχέσης και η χρηματιστικοποίηση της σχέσης αυτής εξαρτάται τελικά απ’ την ικανότητα του κεφαλαίου να αποσπά αρκετή υπεραξία στην παγκόσμια οικονομία (αυξάνοντας την παραγωγικότητα και εντατικοποιώντας την εργασία).

Η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση έχει τις ρίζες της εν μέρει στα δάνεια υψηλού κινδύνου (subprime loans) και τις υποθήκες που στηρίζονταν στη συνεχή ανοδική τάση της αγοράς κατοικίας, και τον πληθωρισμό της κεφαλαιακής αξίας (μετά την κατάρρευση της προηγούμενης φούσκας κεφαλαιακής αξίας, την έκρηξη στα dot.com), με τεράστια ποσά πλασματικού κεφαλαίου που γεννιούνται από την μόχλευση που εφαρμόζουν τα πιστωτικά ιδρύματα (τράπεζες, επενδυτικά ταμεία, ιδιωτικά μετοχικά κεφάλαια κλπ). Η χρηματοπιστωτική έκρηξη τελικά ξεπέρασε τις δυνατότητες της πραγματικής οικονομίας – δηλαδή του παραγωγικού κεφαλαίου – να αποσπάσει υπεραξία μέσω της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στην παραγωγή (είτε αυτή η παραγωγή είναι “υλική” είτε “άυλη”). Κατά συνέπεια, είμαστε μάρτυρες μιας μαζικής “διόρθωσης” – η πτώση των χρηματιστηριακών αγορών, της αγοράς κατοικίας – με μαρξικούς όρους δηλαδή απαξίωση κεφαλαίου (εκφρασμένη σε αποσβέσεις, defaults, χρεωκοπίες, συγχωνεύσεις και ξεσκαρτάρισμα χρηματοπιστωτικών θεσμών, και πλέον την μισο-εθνικοποίησή τους από τα καπιταλιστικά κράτη).

Έτσι, η προϋπάρχουσα τάση προς υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου (είτε αυτή η τάση γίνεται κατανοητή ως κυκλική ή ανεξάρτητη), κατά την οποία η παραγωγική επένδυση του κεφαλαίου δεν είναι πλέον ικανή να καλύψει τις απαιτήσεις αξιοποίησής της, επιδεινώνεται από την τάση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για δημιουργία πλασματικού κεφαλαίου (μέσα από την μόχλευση, τη χρηματοδότηση του χρέους, συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης/”futures”, δικαιώματα προτίμησης/”options”, παράγωγα, και μια αύξουσα πληθώρα σύνθετων και δαιδαλώδων χρηματοπιστωτικών εργαλείων). Παρόλο που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πειθαρχεί το παραγωγικό κεφάλαιο (και το παραγωγικό κεφάλαιο πιστωτικοποιείται ολοένα και περισσότερο), η απόσπαση υπεραξίας μέσω της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου δεν μπορεί να συμβαδίσει με την απαίτηση αξιοποίησης που αξιώνει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Το κεφάλαιο είναι σε κρίση. Η κρίση επιβεβαιώνεται ως απαξίωση. Η απαξίωση είναι ο μόνος τρόπος του κεφαλαίου να θέσει για τον εαυτό του τα θεμέλια ενός νέου γύρου συσσώρευσης, και περιλαμβάνει την πειθάρχηση της εργατικής τάξης ούτως ώστε να δεχθεί του νέους όρους της εκμετάλλευσης. Ωστόσο, αυτό θέτει σε κίνδυνο την ίδια την αναπαραγωγή της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Για να αποφύγει την κρίση αυτή, η εθνικοποίηση των τραπεζών δεν είναι επαρκής. Η οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ύφεση και το φάσμα του αποπληθωρισμού. Οι κρατικοί διαχειριστές του κεφαλαίου είναι πιασμένοι σε μια διπλή παγίδα: με τα τεράστια ελλείματα του προϋπολογισμού να εκτοξεύονται από τη χρηματοδότηση της διάσωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος (μέσω της αγοράς τοξικών ομολόγων, τη χορήγηση κεφαλαίου στις τράπεζες και τις εγγυήσεις νέου δανεισμού), οι ελλειματικές δαπάνες στις οποίες θα έπρεπε να εμπλακούν τα καπιταλιστικά κράτη προκειμένου να συγκρατήσουν τα επίπεδα ικανοποιητικής ζήτησης στην οικονομία θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο να χρηματοδοτηθούν. Το ζήτημα της πιστοληπτικής ικανότητας των τραπεζών επιβεβαιώνεται τώρα σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο ως αμφίβολη πιστοληπτική ικανότητα των καπιταλιστικών κρατών (των κεντρικών τραπεζών και κρατικών ομολόγων).

Το κεφάλαιο ίσως βρει μια διέξοδο από την κρίση: θα επιδιώξει να διατηρήσει ή να αυξήσει την κερδοφορία στην πραγματική οικονομία μέσω συμπίεσης των μισθών (αν και αυτό θα έχει αντίστροφα μια αποπληθωριστική επίδραση) και την εντατικοποίηση της εργασίας (την αύξηση δηλαδή της εκμετάλλευσης των εργαζομένων) – με άλλα λόγια, στρατηγικές αύξησης τόσο της σχετικής όσο και της απόλυτης υπεραξίας. Η διέξοδος αυτή από τη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, περιλαμβάνει την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης σε πλανητική κλίμακα και μια κρίση της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και προλεταριάτου. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, μέχρι την καπιταλιστική αναδιάρθρωση του 1970-80, το προλεταριάτο μπορούσε να επιβεβαιώνεται ως ο θετικός πόλος στη σχέση της εκμετάλλευσης. Τώρα, καθώς η αναπαραγωγή του προλεταριάτου διαμεσολαβείται ολοένα και περισσότερο απ’ το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κι έτσι γίνεται άμεσα συνυφασμένη με την αναπαραγωγή του κεφαλαίου (με αποτέλεσμα η αναπαραγωγή αυξανόμενων στρωμάτων του προλεταριάτου να γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής, όπως προκύπτει κι απ’ το τρέχον κύμα κατασχέσεων), και καθώς η χρηματιστικοποίηση ενισχύει την ενσωμάτωση στην καπιταλιστική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης σε πλανητική κλίμακα, τα ίδια τα μέσα που ως έναν βαθμό χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση, απειλούν να πυροδοτήσουν μια κρίση σε υψηλότερο επίπεδο – στο πεδίο της αναπαραγωγής της ίδιας της ταξικής σχέσης.

Πηγή: Κείμενο των Endnotes για το Meeting [en/fr], 02/11/2008

Categories
Uncategorized

Ενάντια στο νέο τραίνο υψηλής ταχύτητας (TAV), Val di Susa, Ιταλία – 30/07/2011

Σύντομο ιστορικό του αγώνα ενάντια στο TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας)

Το NO TAV είναι μια κινητοποίηση στη Val di Susa στο Πιεμόντε της Ιταλίας, ενάντια στην κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Τορίνο με τη Λυόν στη Γαλλία. Η γραμμή αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου της Ε.Ε. για τη σιδηροδρομική ένωση της Λυόν με τη Βουδαπέστη κι έπειτα την Ουκρανία. Ανάλογες κινητοποιήσεις εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90 στη Φλωρεντία, την Μπολόνια και τη Ρώμη, όμως η μαχητικότητα και η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε το κίνημα στη Val di Susa έκαναν τη συζήτηση να διαδοθεί παντού.

Η απλή λογική πίσω απ’ το κίνημα είναι ότι μια νέα σιδηροδρομική γραμμή μέσα απ’ την κοιλάδα είναι παντελώς άχρηστη και περιττή, και ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι η κερδοφορία των διαφόρων ιδιωτικών εταιριών που έχουν μερίδιο στην κατασκευή και λειτουργία της. Το NO TAV θεωρεί πως η τρέχουσα σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πιεμόντε και Γαλλίας είναι αποτελεσματική, δεδομένου ότι η κίνηση στην περιοχή δεν είναι ποτέ τόσο ψηλή. Ακόμα πιο σημαντικό, η κατασκευή μιας νέας γραμμής θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα ένα τεράστιο μέρος της κοιλάδας Susa, προκαλώντας μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν και τα χωριά να χάνουν τον χαρακτήρα τους ή να εξαφανίζονται εντελώς.

Τα τρένα υψηλής ταχύτητας θεωρούνται στην Ιταλία “στρατηγικού ενδιαφέροντος” επενδύσεις, κάτι που σε μετάφραση απ’ την πολιτική παπαρολογία σημαίνει ότι η νομοθεσία επιτρέπει οποιοδήποτε έργο ΧΩΡΙΣ διαβούλευση με τον τοπικό πληθυσμό και οποιονδήποτε αρμόδιο θεσμό (στμ: συγκεκριμένα η περιοχή του TAV στη Val di Susa έχει κηρυχθεί στρατιωτικοποιημένη με συνέπεια μεταξύ άλλων οι γεωργοί να περνούν από αστυνομικό-στρατιωτικό έλεγχο για να πάνε στα χωράφια τους). Σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που διέρχεται η Ιταλία, τα έργα αυτά αξιώνουν δισεκατομμύρια απ’ τα χρήματα των φορολογουμένων, εις βάρος των βασικών αναγκών τους, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν είναι παρά οι κατασκευαστικές και εκμεταλλεύτριες ιδιωτικές εταιρίες που κερδοσκοπούν, και που όταν λόγω της χαμηλής ζήτησης για τη γραμμή το έργο θα τους φανεί μη-βιώσιμο, οι φορολογούμενοι θα ξανακληθούν να φορτωθούν τη χασούρα. Όπως στο Rossport, στην Ιρλανδία, οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις του τοπικού πληθυσμού αγνοούνται πλήρως μπροστά στην μόνη σύγχρονη θεότητα: το χρήμα.

Το NO TAV έχει δημιουργήσει τον δικό του σχεδιασμό για την περιοχή, που συμπεριλαμβάνει:
-Αναδιάρθρωση των διαδικασιών παραγωγής και διανομής προκειμένου να μειωθούν οι μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ειδικά οι μακρυνές.
-Υποστήριξη των τοπικών βιώσιμων ανταλλαγών αντί για τις μεγάλες επιχειρήσεις
-Δημιουργία ή βελτίωση των ήδη υπαρκτών μέσων βιώσιμης και πράσινης μεταφοράς για τους εργαζόμενους και τους φοιτητές
-Υποστήριξη της χρήσης της ήδη υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής

Πηγή: http://www.notavtorino.org/ μέσω http://italycalling.wordpress.com/2011/07/03/brief-history-of-the-no-tav-movement/

Μικρό χρονικό των τελευταίων ημερών:

24 Μάη: Πορεία και συγκρούσεις στην Maddalena του Chiomonte, μετά από επίθεση της αστυνομίας. Το ίδιο σκηνικό και 3 ημέρες μετά.

27 Ιούνη: Η νυχτερινή λαμπαδηδρομία εκατοντάδων διαδηλωτών έξω απ’ την πόλη Venaria δέχεται άγρια επίθεση 2.000 μπάτσων με πλήρη ανάρτηση. Στο κέντρο της πόλης, όχημα των ιταλικών ΜΑΤ επιταχείνοντας χτυπά και αφήνη νεκρή ηλικιωμένη γυναίκα. Διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης οργανώνονται σε πολλές πόλεις ολόκληρης της χώρας. Ακτιβιστές που είχαν επισκεφτεί την Παλαιστίνη κάνουν λόγο για ομοιότητα στην κλίμακα και τις τακτικές της καταστολής. Μερικά βιντεάκια: video 1, video 2, video 3 . 30 διαδηλωτές και 30 αστυνομικοί τραυματίες.

3 Ιούλη: Οργανωμένες συγκρούσεις 6.000 (σύμφωνα με την αστυνομία) διαδηλωτών με την αστυνομία. Χρηση μολότωφ, μπουκαλιών με αμμωνία και κροτίδων από μεριάς των διαδηλωτών. Τουλάχιστον 188 αστυνομικοί τραυματίες και 15 διαδηλωτές. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για εισαγόμενους ακτιβιστές από Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία… Σύλληψη τεσσάρων διαδηλωτών. Ντοκουμέντο αστυνομικής βίας (κακοποίηση διαδηλωτή και είσοδος μπουλντόζας μέσα από αρχαιολογικό χώρο καταστρέφοντας μέρος του). Αστυνομικοί, μπράβοι και πυροσβέστες συνεργάζονται αγαστά στους προπηλακισμούς διαδηλωτών.

Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για ακτιβιστές απ’ τον ανταγωνιστικό χώρο που διείσδυσαν στη διαδήλωση με κράνη και εργαλεία για πόλεμο, προκαλώντας την αντίδραση της αστυνομίας. Αν και αυτή η τακτική του “Διαίρει και βασίλευε” είχε φέρει αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης μετά τις συγκρούσεις στη Γένοβα, το δίκτυο των τοπικών επιτροπών NO TAV με συνέντευξη τύπου που θα δώσει την επόμενη μέρα θα πάρει μια αρκετά διαφορετική θέση: “Δεν ήταν το Black Block, ήταν απλοί άνθρωποι που συγκρούστηκαν, η πλειοψηφία των οποίων ντόπιοι. Ήρθαμε προετοιμασμένοι με κράνη και μάσκες μετά τα όσα συνέβησαν στις 27 Ιούνη, αλλά ήρθαμε με γυμνά χέρια. Μετά την επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα, πέτρες και κανόνια νερού, υπερασπιστήκαμε τους εαυτούς μας με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουμε”. δήλωσε ο Maurizio Piccione ανοίγοντας την εκδήλωση. Ένας άλλος εκπρόσωπος δήλωσε “η λαϊκή αντίσταση είναι ο τρόπος μας να κάνουμε πράγματα. Η μόνη κατηγορία που θα δεχθούμε είναι ότι αντισταθήκαμε σε μια κατάσταση που δε δημιουργήσαμε εμείς. Το Black Block xρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν το γεγονός ότι μια ολόκληρη περιοχή αντιστέκεται. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους κατοίκους της Val di Susa που αντέξανε, και είμαστε περήφανοι γι αυτό.”

4 Ιούλη: Το τροχόσπιτο-στέκι του κινήματος NO TAV που είχε αγοραστεί με δωρεές των συμμετεχόντων στο κίνημα πυρπολήθηκε αργά την νύχτα, αποκαθιστώντας εν μέρει το πληγέν δέος της αστυνομίας.

5 Ιούλη: Κατάληψη των ταμείων στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης από 70 αντιεξουσιαστές και αυτόνομους, σε αλληλεγγύη με το κίνημα NO TAV.

10 Ιούλη: Καθαρισμός του δάσους της κοιλάδας μετά από κάλεσμα του κινήματος NO TAV.

13 Ιούλη: Πορείες αλληλεγγύης στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις.

14 Ιούλη: Τρία τάγματα αλπινιστών που επιστρέφουν από την Καμπούλ στρατοπεδεύουν στη Val di Susa. Φήμες ότι ο στρατός θα αντικαταστήσει την αστυνομία στην περιοχή.

15 Ιούλη: Δίκη και αποφυλάκιση των ως τώρα συλληφθέντων. Στρατιωτικο-αστυνομική φρουρά στις φυλακές του Τορίνο για πρόληψη αναταραχής.

16 Ιούλη: Λαϊκή γιορτή και συλλογικό δείπνο στο Τορίνο.

23 Ιούλη: Μετά από κάλεσμα του ανταγωνιστικού χώρου οργανώνονται πορείες που καταλήγουν σε πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής στο Μιλάνο και σε άλλες πόλεις. Διαμεσολαβούν διάφορες δράσεις, μπλοκαρίσματα τρένων, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, λαϊκές γιορτές, καταστροφές περιφράξεων, μηχανημάτων κοκ.

24 Ιούλη: Εμπρηστικό σαμποτάζ εναντίον συνεργάτιδος εταιρίες του TAV. Καταστράφηκαν τα γραφεία της εταιρίας και εκσκαφικά μηχανήματα. Έχουν προηγηθεί ανάλογες δράσεις, από τον ξυλοδαρμό του Ferdinando Lazzaro, ιδρυτικού μέλους της Italcoge που κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο αγκόνα, μέχρι βανδαλισμούς σε σχετικούς στόχους (μηχανήματα, περιφράξεις, προσωπικά οχήματα διευθυντών εταιριών). Η ιστοσελίδα ΝΟ TAV πάντως θα καταδικάσει τις δράσεις αυτές που “δεν προάγουν τον ίδιο σκοπό με την μαζική αντίσταση”, συνεχίζοντας μια προβληματική παράδοση αποστασιοποίησης απ’ την μειοψηφική δράση που κρατά απ’ το ’70 στο ιταλικό κίνημα. Πηγή: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/

25 Ιούλη: Νέος γύρος συγκρούσεων στο Chiomonte. 5 αστυνομικοί στο νοσοκομείο.

28 Ιούλη: Πορεία και συγκρούσεις εκ νέου στο Chiomonte. Στο Τρέντο, πυρπολείται μια κεραία της Vodafone σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς κρατουμένους Costa, Billy, Silvia (it) και τον αγώνα ενάντια στο TAV.

29 Ioύλη: Επιθετική πορεία 300 αντιεξουσιαστών-αυτόνομων στον χώρο του TAV στο Τορίνο, με πέτρες, κροτίδες, καπνογόνα, κατάφεραν ζημίες σε μηχανήματα, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και αντλίες νερού. 6 αστυνομικοί τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις.

29-30 Iούλη: Επιχειρήσεις από τους Digos (εκαμ) εναντίον αγωνιστών του αντιεξουσιαστικού, αυτόνομου και του NO TAV κινήματος στο Chiomonte και στο Τορίνο. Τα εύρετρα (μάσκες, σφενδόνες κλπ) παρουσιάζονται στα ΜΜΕ με σοκαριστικό τρόπο. Στο μεταξύ, φαίνεται να έχουν εξαντληθεί οι αντιασφυξιογόνες μάσκες απ’ όλα τα καταστήματα της περιοχής. Πηγή-Φωτογραφίες: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/2011/07/la-stampa-29072011-digos-has-made.html

Περισσότερα: Indymedia Piemonte, contrainfo, finimondo

Categories
Uncategorized

Τώρα και στο Hollywood – 27/07/2011

Αναβολή, ματαίωση της γιορτής, και βία. Όπως και στην περίπτωση του  Βανκούβερ, συνθέτουν τις κοινοτοπίες για το ξέσπασμα μιας εξέγερσης στην εποχή της ακύρωσης της καταναλωτικής-θεαματικής υπόσχεσης.


Πηγή: Guardian

Όταν ο καλιφορνέζος DJ Kaskade καλούσε μέσω twitter το κοινό να στήσει ένα αυτοσχέδιο πάρτυ στον δρόμο έξω απ’ την πρεμιέρα μιας νέας ταινίας για την κουλτούρα της χορευτικής μουσικής, μάλλον δεν υπολόγιζε ότι θα ξεκινούσαν επεισόδια. [σημ. απ’ το “Let’s see if the magic of social networking will work today” ο τυπάκος αφού κατάφερε να μαζέψει δωρεάν κομπάρσους για το event του, όταν είδε την αντίδρασή τους μόλις έμαθαν ότι δεν θα μπορούσαν να εισέλθουν παρά μόνο να “μοιραστούν την χαρά” έξω απ’ το θέατρο, έφτασε στα πολύ λιγότερο cool: “EVERYONE NEEDS TO GO HOME NOW! I DON’T WANT THIS TO REFLECT BADLY ON EDM OR WHAT WE ARE ABOUT. BE RESPECTFUL AND CHILL OUT!!!”]. Κι όμως αυτό συνέβη έξω απ’ το περίφημο κινέζικο θέατρο Grauman στη Hollywood Boulevard χθες βράδυ, αφότου χιλιάδες νέων συγκεντρώθηκαν για να πανηγυρίσουν την πρεμιέρα του ντοκυμαντέρ Electric Daisy Carnival Experience.

Η αστυνομία τους Λος Άντζελες παρενέβη με πλήρη ανάρτηση και ελαστικά πυρά (“beanbags”), καθώς οι εκκλήσεις της για διάλυση του πλήθους δεν έγιναν σεβαστές. Η αστυνομία τελικά έκλεισε τη Hollywood Boulevard μεταξύ των οδών Ηighland και Οrange, προκαλώντας μαζική συμφόρηση στις λεωφόρους Ηighland, Hollywood και 101 freeway.

Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό σταθμό KTLA του Λος Άντζελες, νεολαίοι συγκρούστηκαν, πέταξαν μπουκάλια στους αστυνομικούς και πυρπόλησαν ένα περιπολικό. Ένα βίντεο στο YouTube δείχνει σκηνές απ’ τα επεισόδια, μετά από πυροβολισμό της αστυνομίας.

Η Erika Raney, διευθύντρια επικοινωνιών της Insomniac, διοργανώτριας του Εlectric Daisy Carnival, δήλωσε: “Είμαστε απογοητευμένοι που μια μικρή ομάδα ανθρώπων προσπάθησε να αμαυρώσει μια ιδιωτική προβολή ντοκυμαντέρ όπως του Electric Daisy Carnival Experience, και ευγνώμονες προς την αστυνομία (LAPD) για την γρήγορη αποκατάσταση της τάξης”.

Το ντοκυμαντέρ Electric Daisy Carnival Experience καταγράφει το ετήσιο Electric Daisy Carnival, που διεξάγεται το τελευταίο σαββατοκύριακο κάθε Ιούνη. Οι φετινές εκδηλώσεις δέχθηκαν πάνω από 215.000 επισκέπτες στο Λας Βέγκας, καθιστώντας το, το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ εκτός Ευρώπης.

Ένα βίντεο: http://yfrog.com/ncmovz

Απολογισμός της βραδιάς: 2 συλλήψεις, τρία περιπολικά σπασμένα.