Tag: οχυρωμένες πόλεις

Categories
Daniele Pepino

Ο πόλεμος ενάντια στις πετρελαϊκές στην Νιγηρία

Το Δέλτα του Νίγηρα, απ’ τους κάποτε πλουσιότερους βιότοπους της γης, απολαμβάνει την ανάπτυξη

Όταν όλες οι ελπίδες για μια “δημοκρατική” ανάπτυξη και πλουτισμό που έφερε η ανεξαρτησία της Νιγηρίας και η ανακάλυψη τεράστιου ορυκτού πλούτου, βάλτωσαν στο γεμάτο πετρέλαιο υπέδαφος του Δέλτα του Νίγηρα, κατεστραμμένου πλέον από την άγρια εκμετάλλευση πολυεθνικών όπως η Shell, η Agip, η Chevron και της διεφθαρμένης κυβέρνησης. Κάτω απ’ τον μολυσμένο ουρανό και στις όχθες μιας θάλασσας που πλέον δε ζουν ψάρια, οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται ότι αν σκοπεύουν να επιβιώσουν, πρέπει πλέον να οπλιστούν. Η βία φέρνει βία. Κι όταν πέθανε κι η τελευταία ελπίδα, το “ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε” ήρθε στην ημερήσια διάταξη. Έτσι άρχιζαν να εμφανίζονται, καβάλα σε γρήγορα φουσκωτά, φορώντας μάσκες και κραδαίνοντας αυτόματα και καλάσνικωφ, οι αντάρτες του Δέλτα του Νίγηρα, σαμποτάροντας με κάθε τρόπο την πετρελαιοβιομηχανία. Αποτελούν την ένοπλη φωνή ενός ολόκληρου λαού εξαντλημένου από δεκαετίες περιβαλλοντικής καταστροφής και στρατιωτικοποιημένης καταστολής. Αγωνίζονται ενάντια στην μόλυνση της γης τους, για την αποζημίωση των ζημιών που έχουν υποστεί οι κοινότητές τους και την επιστροφή του πλούτου σ’ αυτές. Το βιβλίο αυτό αποτελεί έναν φόρο τιμής στον αγώνα τους.

Μέσα απ’ το σαπισμένο δάσος του Δέλτα, διέρχονται τα πλοιάρια των ανταρτών του MEND. Κουβαλούν τους νεκρούς συντρόφους τους που έχασαν τη ζωή τους σε μια ενέδρα του στρατού. Άνθρωποι βγαίνουν για το στερνό αντίο απ’ τις καλύβες, κάποιοι με τα όπλα στο χέρι. Ο πόλεμος ενάντια στη Shell, την Agip, τη Chevron είναι ο πόλεμος όλων τους, εδώ πέρα. Ένας μελανός ουρανός βαραίνει πάνω απ’ το μολυσμένο ποτάμι και την κατεστραμμένη γη. Ασπρα και κόκκινα πανιά κυματίζουν πάνω απ’ τις καλύβες και στα όπλα των ανταρτών, φόρος τιμής στον Εγκμπεσού, τον θεό του πολέμου. Να φυλάει τους μαχητές της ελευθερίας απ’ το μένος της καταστροφής. Ο πόλεμος του πετρελαίου μαίνεται. Από ποιά πλευρά θα σταθείς;

Στον Guido Ceraglioli (1968-2008)
…στην εξέγερση

Απόσπασμα από το βιβλίο Delta in rivolta (2009) του Daniele Pepino. Αγγλική μετάφραση της Barbara S. Ολόκληρο το βιβλίο μεταφράζεται και θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά.


Το Κίνημα Χειραφέτησης του Δέλτα του Νίγηρα (MEND)

Το MEND και οι άλλες ένοπλες ομάδες εμφανίστηκαν στο προσκήνιο στα τέλη του 2005, κι ενώ οι κινητοποιήσεις των λαών του Δέλτα του Νίγηρα είχαν ήδη πάρει χαρακτηριστικά ανοιχτού αντάρτικου. Το MEND παρουσίαζε εξαρχής ορισμένα ιδιαίτερα στοιχεία που το διαφοροποιούσαν απ’ τις υπόλοιπες ένοπλες ομάδες. Πρώτα απ’ όλα, ήταν σαφές απ’ το ξεκίνημά του ήδη, ότι στο MEND δεν μπορούσε να βρεθεί κάποια “ηγεσία”, κάτι που ήταν μια απάντηση στις προηγούμενες κινήσεις της καταστολής (στμ: που στόχευαν την εξουδετέρωση των ομάδων μέσω πληγμάτων στην ηγεσία τους). Το MEND πράγματι, δρα στη σκιά, αντίθετα με το NDPVF, που διαθέτει μια πολιτοφυλακή χτισμένη γύρω απ’ το πρόσωπο ενός χαρισματικού ηγέτη, που συνηθίζει να εμφανίζεται δημόσια, να μιλάει στα πλήθη και να δίνει συνεντεύξεις τύπου.

Η “ηγεσία” του MEND είναι αόρατη και παράνομη, ακόμα και ο υπεύθυνος τύπου του, ο Jomo Gbomo -δεν είναι παρά ένα ψευδώνυμο. Πρόκειται για μια μορφή “παρανομίας” που διαφοροποιείται επίσης απ’ την καταφυγή μιας οργάνωσης στην παρανομία για να αποφύγει την καταστολή αλλά την ίδια στιγμή η ταυτότητα των μελών της είναι καλά γνωστή. Τουναντίον, η ταυτότητα των μελών του MEND είναι κάτι το ρευστό, το αμφιλεγόμενο, γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα. Όπως γράφουν οι ίδιοι οι αντάρτες του MEND σε μια απ’ τις πρώτες προκηρύξεις τους: “Το κίνημά μας είναι ρευστό και ως τέτοιο μπορεί να ξεγλυστρά ανάμεσα απ’ τα διάφορα κρατίδια του Δέλτα του Νίγηρα”. Με άλλα λόγια, υπάρχει κάτι παραπάνω από μια απλή “παρανομία” για λόγους ασφαλείας.

Επιπλέον, δεν είναι πραγματικά σωστό να μιλάμε για “ηγεσία” όσον αφορά το MEND, τουλάχιστον όχι με την καθιερωμένη έννοια της λέξης, δηλαδή ενός κλειστού πυρήνα που δίνει στους αντάρτες τη στρατηγική γραμμή και τις τακτικές μεθόδους. Σ’ έναν ανταρτοπόλεμο, στην πράξη, η “ηγεσία” συνιστά την πολιτική ψυχή μιας ομάδας, την ταυτότητά της. Όσον αφορά το MEND, αντιθέτως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξεταστεί η θέση του κάθε ατόμου ξεχωριστά, ιδιαίτερα καθώς οι ίδιοι οι αντάρτες του MEND αρνούνται κάθε τέτοιον προσδιορισμό. Τελικά, το γεγονός ότι αποκαλούν τους εαυτούς τους “κίνημα” και όχι “στρατό”, “ταξιαρχία” ή κάτι τέτοιο, δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά πηγάζει από μια βαθειά πολιτική και στρατηγική επιλογή.

Το MEND δεν είναι μια οργάνωση όπως γίνεται συνήθως. Είναι περισσότερο μια ιδέα, ένα γενικό πνεύμα που αγκαλιάζει τα νεολαιΐστικα και κοινοτικά κινήματα που αναπτύσσονται στο Δέλτα του ποταμού Νίγηρα, και ιδιαίτερα στις περιοχές των Ijaw, σύμφωνα με τον Ike Okonta, έναν ερευνητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που έχει γεννηθεί στην περιοχή του Δέλτα. Όλοι οι αναλυτές που προσπαθούν να κατανοήσουν τη φύση του MEND συμφωνούν πάνω σ’ αυτό το συμπέρασμα.

ένας μαχητής του MEND

Μια συνέντευξη που πήρε ο Okonta από έναν νεαρό μαχητή εξηγεί κάπως καλύτερα τη φύση του MEND:

-Είσαι στην ηγεσία του MEND; ρωτάει ο Οκόντα. -Τί εννοείς ηγεσία του MEND; Δεν υπάρχει MEND. Το μόνο που ξέρω είναι ότι υπάρχουν νέοι στα κανάλια του Δέλτα που έχουν πει ως εδώ με τις πετρελαϊκές εταιρίες κι έχουν πάρει τα όπλα, κι είναι αποφασισμένοι να βάλουν ένα τέρμα στην εκμετάλλευση της Chevron, της Shell… και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Εάν η έκφραση “δεν υπάρχει MEND” είναι μια υπερβολή, ένας τρόπος του λέγειν, είναι ωστόσο μεστή νοήματος. Δεν βρίσκει κανείς εύκολα παραδείγματα ενόπλων ομάδων που εκμηδενίζουν ή αρνούνται τον πρότυπο ρόλο τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Οι δηλώσεις του νεαρού μαχητή, όπως και οι προκηρύξεις του MEND είναι ενδεικτικές μια πολύ ασυνήθιστης στρατηγικής για μια ένοπλη ομάδα. Είναι, με άλλα λόγια, κάτι εντελώς αντίθετο με μια πολιτική ομάδα, ακόμα και μια οριζόντιας δομής: είναι μια οργάνωση συνδεδεμένη με το κοινωνικό της περιβάλλον, που δρα σύμφωνα με τις τακτικές μάχης που αναπτύσσονται εντός της κοινωνίας αυτής, όχι σε αλληλεγγύη με τον λαό, αλλά ως μια άμεση εκδήλωση του λαού αυτού. Έχουν περιγραφεί ως συμμαχία, δίκτυο, συντονισμός ομάδων, ο πιο κατάλληλος προσδιορισμός όμως είναι το “κίνημα”, όπως οι ίδιοι αποκαλούν τον εαυτό τους. Είναι απλώς ασυνήθιστο ένα μικρό κίνημα να παίρνει τα όπλα και να διεξάγει έναν τόσο μακροχρόνιο, εκτεταμένο και αποτελεσματικό ανταρτοπόλεμο.

Πιο καλα οργανωμένοι από άλλες οργανώσεις, επιδεικνύοντας μιαν αξιοσημείωτη ικανότητα δράσης και αντίδρασης, εξοπλισμένοι με μηχανότρατες αποτελεσματικές για τα νερά της περιοχής και ικανό οπλισμό, είναι σε θέση να αναπτύσσουν τοπική όσο και διεθνή επικοινωνία, οι αντάρτες του MEND αναγκάζουν τις εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου σε έναν χαμηλής εμβέλειας ανταρτοπόλεμο, που τους έχει στοιχίσει το 1/4 των εξαγωγών πετρελαίου τα τελευταία τρία χρόνια. Οι δράσεις του MEND σε στεριά και νερό περιλαμβάνουν σαμποτάζ και επιθέσεις σε πετρελαιαγωγούς και λοιπές υποδομές, επιθέσεις σε πετρελαιοφόρα, εκρηκτικές επιθέσεις σε εργοτάξια εταιριών πετρελαίου και κρατικά κτίρια, καταστροφή σκαφών του στρατού και της αστυνομίας, εκτέλεση αξιωματούχων του στρατού και του ναυτικού, απαγωγές ξένων και ντόπιων επιχειρηματιών της πετρελαιοβιομηχανίας κλπ. Το μήνυμα που στέλνει το MEND είναι σαφές: “χωρίς δικαιοσύνη, ισότητα και μια δίκαιη ανάπτυξη του Δέλτα, δε θα υπάρξει ειρήνη, ασφάλεια και business as usual για το νιγηριανό κράτος και τις πετρελαϊκές”.

Ορίστε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για την αποτελεσματικότητα των τακτικών του MEND από την ιστοσελίδα αντιτρομοκρατίας Global Guerrillas: “Οι σημερινές επιθέσεις είναι πιο εξεζητημένες απ’ τις παλαιότερες, που ήταν βασικά η συνέχιση των κοινωνικών ταραχών, των διαδηλώσεων και του λησταντάρτικου. Οι νέες επιθέσεις περιλαμβάνουν: -Περιπολίες στα κανάλια του Νίγηρα. Οι αντάρτες χρησιμοποιούν μηχανότρατες για να χτυπήσουν σε επιλεγμένους στόχους τον έναν μετά τον άλλον. Οι εύκολες στον χειρισμό και γρήγορες μηχανότρατες καταφέρνουν να διαταράξουν το σύστημα ασφαλείας που έχουν επεξεργαστεί η κυβέρνηση και η Shell για να προστατεύσουν τα κανάλια τους. -Ταχύτατη αύξηση της ικανότητας στα όπλα και της εκπαίδευσης στο αντάρτικο. Έτσι έγινε εφικτή η νίκη επί των ιδιωτικών παραστρατιωτικών μονάδων της Shell που είναι εκπαιδευμένες στη Δύση, καθώς κι επί των επίλεκτων μονάδων του νιγηριανού στρατού σε αρκετές μάχες. -Αποτελεσματική χρήση τακτικών μπλοκαρίσματος του συστήματος. Οι στόχοι τους επιλέγονται προσεκτικά ως προς τον βαθμό που θα κατορθώσουν να μπλοκάρουν πλήρως την παραγωγή ή να την καθυστερήσουν ή να σταματήσουν τις εργασίες επιδιόρθωσης: πρόκειται για μια συστηματική επιχείρηση. Επιπλέον, οι αντάρτες χρησιμοποιούν τους ομήρους αποτελεσματικά προκειμένου να εκβιάσουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τις εταιρίες”.

μαχητής του MEND, τα σχέδια στο σώμα του “για να τον προστατεύουν απ’ τις σφαίρες” μισοσοβαρά-μισοαστεία.

“Είμαστε ρευστοί…”

Η ευρεία υποστήριξη των λαών του Δέλτα προς τους “μαχητές της ελευθερίας”, εκτός του να καθιστά την ταυτοποίησή τους από τις αρχές εξαιρετικά δύσκολη, φέρνει και το ξέσπασμα της οργής του κράτους επί αμάχων πολιτών, κάτι που με τη σειρά του συνεισφέρει μιαν αύξηση στον αριθμό των νέων που εντάσσονται στον ένοπλο αγώνα. Δεν είναι εύκολο να υπολογίσουμε πόσοι ακριβώς συμμετέχουν στον ένοπλο αγώνα σήμερα, εν μέρει λόγω της δυσκολίας να εξατομικευτεί ο βαθμός συμμετοχής στο MEND, όμως οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις κάνουν λόγο για μερικές χιλιάδες, σε διαρκή άνοδο. Όπως συμβαίνει συχνά, είναι πράγματι η αδιάκριτη βία του στρατού που συμβάλει στη διεύρυνση της συμμετοχής στον ανταρτοπόλεμο. Η ευκολία με την οποία οι αντάρτες του MEND κινούνται τόσο στις μεγαλουπόλεις του Warri και του Port Harcourt όσο και στα χωριά, αποδεικνύει ότι πολλοί άνθρωποι όχι μόνο ταυτίζονται με τον σκοπό του MEND αλλά συμμετέχουν ενεργητικά στην παροχή προστασίας και ασφαλών καταφυγίων στους αντάρτες. Αυτό είναι κάτι που έχει αναφερθεί κι από πολλούς δημοσιογράφους που είχαν την τύχει να γνωρίσουν από κοντά αντάρτες του MEND, ιδιαίτερα όταν η πίεση του στρατού ήταν λιγότερο ασφυκτική.

Οι κινήσεις των ανταρτών ανταποκρίνονται πάντοτε στη διαρκή παρουσία των μονάδων του στρατού, που εξαναγκάζουν τους αντάρτες σε μια διαρκή συνθήκη εγρήγορσης τόσο όσον αφορά τη χρήση τεχνολογικών μέσων όσο και ως προς τις κλασσικές μεθόδους αντιπαρακολούθησης κι αποφυγής ενεδρών. Παρά την ασφυκτική παρουσία του στρατού, που κατά καιρούς παίρνει την μορφή πραγματικής στρατιωτικής κατοχής, η επιτυχία των επιχειρήσεων του MEND είναι εμφανείς και εντυπωσιακές. Σύμφωνα με τον Ike Okonta, η στρατηγική ανωτερότητα του MEND καθορίζεται από τέσσερεις παράγοντες-κλειδιά:

1. Το MEND έχει πλήρη κατανόηση του 50ετούς αγώνα των Ijaws για κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη στο Δέλτα. Δεν υπάρχει έτσι ούτε ένα χωριό στην περιοχή του Δέλτα που να μην έχει κατοίκους που να στηρίζουν το MEND. Ως συνέπεια, οι αντάρτες μπορούν να επιχειρούν εντός ενός πλήρως ευνοϊκού και συνεργάσιμου πεδίου που τους καθιστά ικανούς να καταφέρνουν γρήγορα χτυπήματα κι έπειτα να εξαφανίζονται άμεσα χωρίς να αφήνουν ίχνη.

2. Το MEND είναι μια ελεύθερη συμμαχία ενόπλων ανδρών με συλλογική ηγεσία. Αυτή, δεν παρεμβαίνει στις αποφάσεις που παίρνουν οι μεμονωμένες ομάδες, ούτε στον σχεδιασμό της δράσης τους. Οι διάφορες ομάδες, σχεδιάζουν τις δράσεις τους με τρόπο αυτόνομο, ωστόσο -όποτε είναι αναγκαίο- είναι έτοιμες να βρεθούν με άλλες ομάδες σε συλλογικές δράσεις. Κατ’ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν να είναι ενεργοί σε κάθε γωνία της περιοχής του Δέλτα, υιοθετώντας μια τακτική hit and run, που αποτρέπει τον στρατό απ’ το να τους αναγκάσει να εμπλακούν σε μια περιορισμένη περιοχή.

3. Οι μαχητές του MEND πολεμούν σε εδάφη που τους είναι εξαιρετικά οικεία, καθώς έχουν ζήσει, έχουν ψαρέψει, έχουν καλλιεργήσει στον λαβύρινθο των καναλιών και των βάλτων του Νίγηρα για πολλά χρόνια. Ακόμη κι αν ο νιγηριανός στρατός και το ναυτικό έχουν καλύτερο εξοπλισμό, δεν είναι λίγες οι φορές που χάνονται στα βαλτόνερα ενώ επιτίθενται ή καταδιώκουν τους αντάρτες, καταλήγοντας αβοήθητοι, εκτεθιμένοι σε αντεπιθέσεις. Ένας μεγάλος αριθμός πεζοναυτών έχουν χάσει έτσι τη ζωή τους.

4. Ικανοί χειριστές των ΜΜΕ, οι αντάρτες του MEND διασφάλιζαν πάντοτε ότι ο λόγος τους ενάντια στην κυβέρνηση και τις πετρελαϊκές θα βρει τον δρόμο του στον τύπο και στην τηλεόραση, τόσο στην Νιγηρία, όσο και διεθνώς.

Ο τρόπος που οι αντάρτες του MEND οργανώνονται δεν είναι απολύτως σαφής. Είναι βέβαιο  ότι υπάρχει ένα ευρύ φάσμα μαχητών που περιλαμβάνονται κάτω απ’ το όνομα αυτό, παλιοί μαχητές, νέοι που προέρχονται απ’ το περιβάλλον των μεσσιανικών θρησκειών της περιοχής, οργισμένη νεολαία απ’ τα προάστια των μεγαλουπόλεων, μεμονωμένοι λησταντάρτες που ασχολούνται με απαγωγές και ληστείες. Αρκετές ένοπλες ομάδες, άλλες σχηματισμένες από νέους ανθρώπους, άλλες από προϋπάρχουσες και ισχυρότερες συμμορίες, μοιράζονται ένα κοινό: ένα απύθμενο μίσος για την πετρελαιοβιομηχανία και τους τοπικούς λακέδες της, λειτουργούν ωστόσο με πλήρη αυτονομία. Αυτό αποδεικνύεται κι απ’ τον τρόπο που επικοινωνούν με τον κόσμο. Αναλήψεις ευθύνης για τις δράσεις τους, για παράδειγμα, βγαίνουν με μεγάλες χρονικές διαφορές. Ενώ για κάποιες δράσεις, ειδικά τις πιο περίπλοκες και ξεχωριστές, κυκλοφορεί η ανάληψη ευθύνης άμεσα ή ορισμένες φορές αναγγέλλονται κι από πριν, για άλλες κάτι τέτοιο καθυστερεί αρκετά. Αυτό φαίνεται να δείχνει ότι αυτοί που επεξεργάζονται και διανέμουν τις προκυρήξεις δεν έχουν άμεσο έλεγχο επί των ομάδων που διεξάγουν τις δράσεις, κι έτσι τους παίρνει κάποιον χρόνο να επικοινωνήσουν και να “υπογράψουν” τη δράση.

Αυτή η έλλειψη άμεσου ελέγχου επί των ομάδων έχει δηλωθεί αρκετά σε πολλές περιπτώσεις. Για παράδειγμα, κατά την απαγωγή ορισμένων ιταλών τεχνικών, κι ενώ η ENI κινητοποιήθηκε για να πληρώσει λύτρα, ο εκπρόσωπος τύπου του MEND δήλωσε: “Οι μαχητές μας θα ήθελαν να σκοτώσουν τους ομήρους και να δώσουν τα κορμιά τους πίσω στην AGIP προκειμένου να τους δώσουν να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν εδώ είναι λάθος”. Κανένας πραγματικός “διοικητής” δε θα αποκάλυπτε ποτέ την ανυπομονησία ή την απειθαρχία των ανδρών του στη διεξαγωγή ενός πολέμου, και πρόκειται τελικά για έναν πολύ ασυνήθιστο πόλεμο, που διαφοροποιείται από τον κλασσικό ανταρτοπόλεμο.

Όχι μόνο στο εσωτερικό του MEND αλλά επίσης στις σχέσεις του με τις άλλες ένοπλες ομάδες, κυριαρχεί η ρευστότητα. Υπάρχει μια πολλαπλότητα ονομάτων που χρησιμοποιούνται για τις αναλήψεις ευθύνης ή τη δημοσίευση προκηρύξεων, συχνά διαφόρων ομάδων από κοινού, επιδεικνύοντας ένα πλέγμα τακτικών συμμαχιών που δημιουργούνται βάσει της εκάστοτε “καμπάνιας”. Αυτές οι συμμαχίες παύουν να υφίστανται μόλις η κατάσταση εμπλοκής λήξει. Σ’ άλλες περιπτώσεις, οι συμμαχίες αυτές διαρκούν περισσότερο, ωστόσο η κάθε ομάδα διατηρεί την αυτονομία της. Αυτή είναι η κατάσταση, για παράδειγμα με την Ενιαία Επαναστατική Επιτροπή, που φαίνεται να έχει σχηματιστεί προκειμένου να αντιταθεί σε μια πιθανή απόβαση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων κατά την πιο οξεία φάση της σύγκρουσης. Η απειλή της χρήσης πυραύλων ενάντια στην θαλάσσια πλατφόρμα της Shell στην Bonga, ήταν αρκετή για να σπείρει τον πανικό στις διεθνείς αγορές. Δυο χρόνια αργότερα, το 2008, η απειλή αυτή πραγματοποιήθηκε. Η καταστροφή της θαλάσσιας πλατφόρμας της Shell ανάγκασε την εταιρία να παραδεχθεί την προσωρινή ανικανότητά της να συμβαδίσει με τα συμβόλαια που είχε υπογράψει και την πιθανότητανα εγκαταλείψει την χώρα.

Η απελευθέρωση ενός διοικητή του MEND στο Port Harcourt βοηθά να ρίξουμε φως σε ορισμένες δυναμικές του τρόπου λειτουργίας του MEND. “Το MEND στρατολογεί τους άνδρες του από ήδη υπάρχουσες ομάδες και θρησκευτικές κοινότητες (…). Ο τοπικός διοικητής του MEND στην Πολιτεία του Rivers είναι ο Soboma George, ηγέτης επίσης της παραβατικής συμμορίας The Outlaws. Στις αρχές του 2007, ο Soboma George (που ήταν φυγόδικος από το 2005) συνελήφθη απ’ τις αρχές ασφαλείας στο Port Harcourt και φυλακίστηκε σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Το MEND σχεδίασε την απελευθέρωσή του και κατάφερε να τη διεκπεραιώσει, απελευθερώνοντας ακόμη 125 κρατουμένους, ενώ ολόκληρο το αστυνομικό τμήμα πυρπολήθηκε. Κι άλλες ομάδες, όπως η Niger Delta Strike Force (NDSF), με αρχηγό τον Πρίγκηπα Farah Ipalibo, συμμετείχαν στην ενέργεια αυτήν. Το περιστατικό αυτό δείχνει πώς οι ταυτότητες των μαχητών του MEND επικαλύπτουν η μία την άλλη, και πόσο δύσκολο είναι να ταυτοποιηθεί ποιός βρίσκεται πίσω από κάθε δράση (…). Το γεγονός ότι το MEND δρα σαν μια “ομπρέλλα” διαφορετικών ομάδων, μπερδεύει ακόμη περισσότερο την κυβέρνηση στις προσπάθειές της να το εξουδετερώσει. Η ίδια η δομή του, το καθιστά αδύνατο ακόμα και για τους διοικητές του MEND να έχουν τον απόλυτο έλεγχο επί των δράσων των ομάδων, κι έτσι αποφεύγονται και πιθανά σχίσματα και διαιρέσεις εντός της ίδιας της ομάδας (B. Wellington, MEND’s fluid leadership structure, in ‘Terrorism Focus’, June 2007).

Η σύγχυση αυτή είναι επίσης το αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά ποικιλόμορφης και συγκρουσιακής κοινωνικής κατάστασης. Η λέξη “αντάρτες” που χρησιμοποιείται εδώ, αναφέρεται στις ομάδες ενόπλων που προωθούν κάποιες πολιτικές διεκδικήσεις, όπως η απελευθέρωση κρατουμένων ηγετών, η αποζημίωση για περιβαλλοντικές καταστροφές, η αντικατάσταση απεχθών υποψηφίων στις εκλογές και μια πιο δίκαιη αναδιανομή των εσόδων απ’ το πετρέλαιο. Βασικά, αυτά τα πολιτικά αιτήματα διαφοροποιούν τους “αντάρτες” από τους απλούς παραβατικούς, που πραγματοποιούν απαγωγές κλπ απλώς για να βγάλουν κάποια χρήματα. Οι αντάρτες επίσης διαφοροποιούνται απ’ τις εμπόλεμες κοινότητες, κάτοικοι των οποίων μπορεί να καταφύγουν απλώς στις απαγωγές και σε επιθέσεις προκειμένου να εκβιάσουν για την απόσπαση χρημάτων ή για την κατασκευή νοσοκομείων και σχολείων, χωρίς όμως θα θέτουν κάποια πολιτικά κίνητρα στη δράση τους. Δεν είναι έτσι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τα όρια: μπορεί ένα άτομο να δραστηριοποιείται ως ακτιβιστής μιας κοινότητας σε μια δράση σήμερα, ως αντάρτης αύριο και ως παραβατικός μεθαύριο (J. Briggs, Guide to the armed groups operating in the Niger Delta, in ‘Terrorism Monitor’, April 2007).

ειρηνική κατάληψη διαμαρτυρίας από γυναίκες της κοινότητας

Στην πραγματικότητα, παράλληλα με το MEND και τις κοινοτικές πολιτοφυλακές, που επίσης έχουν τη δυνατότητα να εκδίδουν προκηρύξεις και να τις επικοινωνούν μέσω του διαδικτύου, υπάρχει ένα πολυσύνθετο και συγκρουσιακό αρχιπέλαγος υποκειμένων. Αν και αυτή η πολυπλοκότητα αγνοείται γενικά από τα ΜΜΕ, αποτελεί ωστόσο την υλική βάση των ένοπλων ομάδων και την καρδιά της κοινωνικής εξεγερτικότητας. Στους καθημερινούς αγώνες ενάντια στο κράτος και τις πολυεθνικές, όπου πρωταγωνιστούν οι τοπικές κοινότητες, οι φτωχοί νέοι και οι γυναίκες των χωρών, τα όρια μεταξύ ειρηνικής διαμαρτυρίας και ένοπλης βίας είναι πολύ συχνά δύσκολο να ξεδιαλυθούν. Ζημιές, σαμποτάζ και καταλήψεις εργοστασίων διεξάγονται επίσης από ένοπλους νεολαίους που δεν ανήκουν σε καμμία αντάρτικη ομάδα ή κοινοτική πολιτοφυλακή. Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος των ανταρτών στηρίζεται ουσιαστικά πάνω σ’ αυτήν την πολλαπλότητα και τη λογιστική κάλυψη που παρέχουν οι τοπικές κοινότητες.

“Οι πειρατές των θαλάσσιων πολέμων και οι παρτιζάνοι των πολέμων της ξηράς” γράφει ο Carl Schmitt στη “Θεωρία του Αντάρτη” (1962), “μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους.. Ωστόσο, η βασική αντίθεση μεταξύ ξηράς και θάλασσας παραμένει μεγάλη. Είναι πιθανό ότι οι παραδοσιακές διακρίσεις που αναφέρονται στον πόλεμο, τον εχθρό και τη λεηλασία, που προσδίδουν μέχρι στιγμής τον χαρακτήρα της στη διαφορά μεταξύ θαλάσσιας διεθνούς νομιμότητας και νόμων της ξηράς, θα συμπτηχθούν μια μέρα στη χοάνη της τεχνο-βιομηχανικής προόδου”. Αυτή η πρόβλεψη είναι εξαιρετικά έγκυρη σήμερα στο Δέλτα του Νίγηρα, όπου ο θαλάσσιος πόλεμος και το αντάρτικο στη στεριά συμβιώνουν μέσα στην εξέγερση. Οι επιθέσεις εναντίον εχθρικών σκαφών συνδυάζονται με πιο παραδοσιακές αντάρτικες δράσεις, όπως εμπρησμοί οχημάτων, έφοδοι και ενέδρες, και όλα αυτά περιπλέκονται μαζί με μια διευρυμένη οικονομική παραβατικότητα. Αυτό το φαινόμενο σχετίζεται βέβαια με την ιδιομορφία του εδάφους, είναι όμως επίσης και μια συνέπεια της “χοάνης της τεχνο-βιομηχανικής προόδου” που προέβλεψε ο Schmitt, η οποία έχει μεταμορφώσει τις υποβαθμισμένες και μολυσμένες περιοχές του πλανήτη σ’ ένα είδος “προαστίου”-γκέττο της παγκόσμιας οικονομίας.

Παραγκουπόλεις και απρόσωπα προάστια-γκέττο συσσωρεύουν τους απόβλητους παρίες των πόλεων κι εξαπλώνονται ταχύτερα από ποτέ, πυροδοτώντας ταυτόχρονα συναγερμούς μπρος στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν. Το φυτίλι φτάνει στην κοινωνική βόμβα, καθώς οι παραγκουπόλεις που περικυκλώνουν την παγκόσμια οικονομία αντιπροσωπεύουν γι αυτήν ολοένα και περισσότερο μια μαύρη τρύπα που δεν μπορεί να ελέγξει και έτσι τίθεται ως ένα μείζον πρόβλημα για τις δυνάμεις της αντιεξέγερσης. “Το μέλλον του πολέμου” σύμφωνα με το στρατιωτικό περιοδικό War College “βρίσκεται στους δρόμους, στους υπονόμους, στα κτίρια και στις γειτονιές που απαρτίζουν τις αποστερημένες πόλεις του κόσμου”. “Η ραγδαία αστικοποίηση των υποανάπτυκτων χωρών” γράφει ο ειδικός αεροπλοϊας Troy Thomas στο “Aerospace Power Journal”, δημιουργεί ένα πεδίο μάχης που είναι εξαιρετικά δύσκολο να χαρτογραφηθεί γιατί στερείται σχεδιασμού”. Ο Thomas επιχειρεί μια σύγκριση μεταξύ σύγχρονων αστικών κέντρων, τα οποία είναι “ιεραρχικά” δομημένα και των οποίων οι κεντρομώλες δομές μπορούν εύκολα να παραλύσουν μέσω αεροπορικών επιδρομών (πχ. οι βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι) ή τρομοκρατικών επιθέσεων (τα μπόινγκ στο Μανχάτταν), και των παραγκουπόλεων στα προάστεια των υποανάπτυκτων χωρών, που αυξάνονται ραγδαία και οργανώνονται σε “αποκεντρωμένα και άτυπα υπο-δίκτυα των οποίων τα σημεία αναφοράς είναι δύσκολο να εντοπιστούν”. Παίρνοντας για παράδειγμα την “ανθρώπινη αθλιότητα” που περικυκλώνει την πόλη του Καράτσι στο Πακιστάν, ο Thomas σκιαγραφεί τις απίστευτες προκλήσεις που θέτει ένας “ασύμμετρος πόλεμος που διεξάγεται σε μη-ιεραρχικές πολεοδομικές ζώνες εναντίον ενόπλων ομάδων αποτελούμενων από συμμορίες και κινητοποιημένων απ’ την απόγνωση και την πείνα”. Αναφέρει τις εκτεταμένες παραγκουπόλεις του Λάγος στην Νιγηρία, και της Κινσάσα στο Κονγκό ως πιθανά επίγεια κολαστήρια τέτοιων ασύμμετρων πολέμων (Mike Davis, In the jungle of the cities, in Chronicles from the empire, Manifestolibri, Rome, 2004).

[…]

περίπολος του MEND

Categories
Uncategorized

Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012

Στον Αμαζόνιο, το μόνο που φαινόταν να συγκρατεί κάπως τη συστηματική αποψίλωση του τελευταίου πνεύμονα του πλανήτη ήταν η οικονομική κρίση. Το μόνο; όχι.

ελεύθερη μετάφραση άρθρου του Simon Romero για τους NY times (link)

Image

Η αντίσταση των εργατών στην ανάπτυξη στη Βραζιλία

Η εξέγερση στις όχθες του Μαδέιρα, του μεγαλύτερου παραποτάμου του Αμαζονίου παίρνει φωτιά μετά από κάθε ηλιοβασίλεμα. Ένα κομμάτι των 17.000 εργατών που απεργούν εδώ και 26 μέρες, εξοργισμένο μπρος στους χαμηλούς μισθούς και τις συνθήκες διαβίωσης, πυρπόλησε το εργοτάξιο του φράγματος Χιράου.

Στη διάρκεια της νύχτας, μετέτρεψαν σε στάχτες πάνω από 30 κτίρια και λεηλάτησαν τις αποθήκες της εταιρίας, καταγράφοντας μάλιστα το σκηνικό χάους με τα ίδια τα κινητά τους και απολαμβάνοντας το θέαμα μέχρι την έλευση των πυροσβεστών.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=57qfd_5mYSA&w=580&h=415]

Οι αρχές της Βραζιλίας έστειλαν εκατοντάδες άνδρες των ειδικών δυνάμεων προκειμένου να καταστείλουν την εξέγερση.

Καμουφλαρισμένοι πράκτορες περιπολούν ακόμη γύρω απ’ το εργοτάξιο, αντανακλώντας ένα δίλημμα που μπαίνει μπροστά στη βραζιλιάνικη κυβέρνηση. Καθώς στοχεύουν να φράξουν τον τελευταίο και μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό κινητήρα του κόσμου, τον Αμαζόνιο, οι απεργίες και οι εργατικές ταραχές καθυστερούν το έργο και ανεβάζουν το κόστος υπέρμετρα.

“Κανείς δεν θα ‘καιγε κάτι άν ήταν ικανοποιημένος”, λέει ο Altair Donizete de Oliveira, συνδικαλιστής ηγέτης απ’ τη δυτική Βραζιλία. Διαμαρτύρεται για τους μισθούς, τις συνθήκες ζωής και ζητά περισσότερες επισκέψεις των εργατών στα σπίτια τους, μεταξύ των μέτρων που θα μπορούσαν να εκτονώσουν τον θυμό των εργατών, που συγκεντρώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες στα εργοτάξια του Αμαζονίου.

Η Βραζιλία βρίσκεται επικεφαλής μιας τρεχάλας μεταξύ των νοτιοαμερικανικών κρατών για την κατασκευή ολοένα και περισσότερων φραγμάτων. Οι αρχές υπολογίζουν πως τουλάχιστον 20 μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα, μεταξύ των οποίων το Χιράου και το Σάντο Αντόνιο στη δυτική επαρχία της Ροδόνια, θα ολοκληρωθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία. Στον Αμαζόνιο επίσης, χτίζεται το φράγμα του Μπέλο Μόντε, το μεγαλύτερο του κόσμου, κόστους 12 δισ. δολλαρίων.

Η εξέλιξη αυτών των έργων έχει δεχθεί την κριτική οικολογικών ομάδων, που υποστηρίζουν ότι το κόστος των έργων: ο εκτοπισμός των ιθαγενικών κοινοτήτων, το πλημμύρισμα του τροπικού δάσους, η πιθανή αποδέσμευση μεθανίου στην ατμόσφαιρα, ξεπερνούν το όφελος των έργων.

Οι αρχές όμως ισχυρίζονται πως η Βραζιλία χρειάζεται τα φράγματα για να καλύψει τις ανάγκες της για ηλεκτρικό ρεύμα, που υπολογίζεται να αυξηθούν κατά 56% μέχρι το 2021. Η πρόεδρος της χώρας Dilma Rousseff υπερασπίστηκε σθεναρά τα έργα τον Απρίλιο, κατηγορώντας τους επικριτές της ότι ζουν στον κόσμο τους, αν πιστεύουν ότι η Βραζιλία μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής χωρίς την εκμετάλλευση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

“Είμαι αναγκασμένη να εξηγώ στον κόσμο ότι έτσι θα έχει να φάει, θα έχει νερό να πιει, να έχει ρεύμα”, είπε η κυρία Rousseff.

Η ψύχωση της Βραζιλίας στην οικοδόμηση των φραγμάτων απεικονίζεται στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με το οποίο οι υπεύθυνοι διαχειρίζονται τα προβλήματα των εργατών στο Χιράου, που ήταν επίσης το επίκεντρο μιας εξέγερσης το 2011, στην οποία οι εργάτες βάλανε φωτιά σε 35 κτίρια εγκαταστάσεων και 45 λεωφορεία. Ο κυβερνήτης της Ροντόνια συμφώνησε με τα κεντρικά στην Μπραζίλια να σταλθούν στρατεύματα προκειμένου να καταλάβουν και να περιφρουρήσουν τα έργα. Ο Gilberto Carvalho, κορυφαίος σύμβουλος της κυρίας Rousseff, δήλωσε πως οι ταραχές του Απριλίου ήταν “πράξεις κακοποιών στοιχείων” που απαιτούν μια “ισχυρή απάντηση”.

Συνολικά, οι ταραχές έχουν καθυστερήσει το φράγμα του Χιράου για αρκετούς μήνες. Οι απεργίες έχουν επίσης παραλύσει κάθε εργασία στο φράγμα του Σάντο Αντόνιο και του Μπέλο Μόντε, στην απομακρυσμένη πόλη της Αλταμίρα.

Ανησυχίες για ένα πιθανό φαινόμενο ντόμινο εργατικών αναταραχών που θα επεκταθούν και σε άλλες μεγάλες υποδομές ζώνουν τη Βραζιλία καθώς η ανεργία έχει αγγίξει το ιστορικό χαμηλό του 6,2%.

Συνδικαλιστές εκπρόσωποι περιγράφουν πως οι στρατηγικές για τη διεκδίκηση καλύτερων μισθών και παροχών κυκλοφορούν ταχύτατα με μηνύματα στα κινητά και e-mails μεταξύ των εργατών απ’ την μια άκρη του Αμαζονίου ως την άλλη, καθιστώντας τα συνδικάτα ικανά να ασκήσουν μεγάλη πίεση στους εργοδότες.

Παραπέρα απ’ τον Αμαζόνιο, οι απεργίες που ξέσπασαν πρόσφατα, πολλές απ’ αυτές ήταν μάλιστα βίαιες, έχουν επίσης διακόψει υπό κατασκευή έργα, όπως ο πετρελαϊκός γίγας Petrobras, που περιλαμβάνει την εταιρία πετροχημικών Comperj στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το λιμάνι Barra do Riacho, και τα ορυχεία του Abreu και της Λίμα.

Παρόλο που η Βραζιλία έχει μειώσει την εισοδηματική ανισότητα, οι μισθοί για τους χειρώνακτες εργάτες παραμένουν πολύ κατώτεροι των πλούσιων εκβιομηχανισμένων κρατών. Ο πρώτος μισθός στο φράγμα του Χιράου παραμένει στα 525 δολλάρια ΗΠΑ, σε μια χώρα που το κόστος ζωής ξεπερνάει αυτό των ΗΠΑ.

“Ο μισθός που παίρνω εδώ είναι εξευτελιστικός, τα μισά απ’ όσα έβγαζα στην Ανγκόλα”, λέει ο João Batista Barbosa Arce, 29 χρονών, οικοδόμος που ήρθε στο Χιράου μετά τη δουλειά του σ’ ένα φράγμα βραζιλιάνικης εταιρίας στην Αφρική. Λέει επίσης, ότι στις φωτιές του Απρίλη έχασε όλα τα υπάρχοντά του.

Τα εταιρικά στελέχη που επιβλέπουν τις εργασίες, δε συμφωνούν ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί για τα βραζιλιάνικα επίπεδα, ή οτι οι συνθήκες ζωής είναι τόσο χάλια, λέγοντας πως οι εργάτες έχουν πρόσβαση σε ίντερνετ καφέ, γυμναστήρια, πισίνες, κι ακόμα και κινηματογράφους με “πικάντικες” ταινίες…

“Παίρνουμε κάθε μέτρο για πιο ανθρώπινες συνθήκες για τους χιλιάδες ανδρών και γυναικών που εργάζονται εδώ”, λέει ο José Lucio de Arruda, ένας διευθύνων σύμβουλος του φράγματος του Χιράου, που ελέγχεται απ’ τον γαλλικό ενεργειακό κολοσσό GDF Suez σε συνεργασία με δύο βραζιλιανικές κρατικές εταιρίες ηλεκτρισμού, και την κατασκευαστική Camargo Corrêa.

Ωστόσο, τα νεύρα παραμένουν τεταμένα στο Χιράου, που σχεδιάζεται να αρχίσει να παράγει ηλεκτρισμό μέσα στο 2013. Η Βραζιλιανική Υπηρεσία Πληροφοριών, γνωστή ως ΑΒΙΝ, παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση, και εκατοντάδες μέλη των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας από την Εθνική Δύναμη Δημόσιας Ασφάλειας περιπολούν επί του εδάφους πάνω σε φορτηγάκια Mitsubishi.

“Είναι περίεργο να βλέπει κανείς την αστυνομία να περιπολεί εδώ μέσα, αλλά αποπνέει ασφάλεια”, λέει ο Gua Xiaoyi, ένας υπάλληλος της Dongfang Electric, της κινεζικής εταιρίας που φτιάχνει τις γεννήτριες για το Χιράου.

Έξω απ’ τις πύλες του Χιράου, το εγχείρημα και ο αντίκτυπός τους χαράζουν το τοπίο. Η οικονομία της Ροντόνια έχει αναπτυχθεί κατά 7,3% το 2011, ο ταχύτερος ρυθμός μεταξύ των 26 επαρχιών της Βραζιλίας. Οι Βραζιλιάνοι και οι Κινέζοι διευθυντές, κατοικούν στην άνετη περιοχή Nova Mutum Paraná, όπου μια πόλη εγέρθηκε από το μηδέν, δυο χρόνια πριν, για να εγκατασταθούν οικογένειες που θα εκτοπίζονταν απ’ το φράγμα.

Οι 6.000 περίπου κάτοικοί της, επωφελήθηκαν απ’ τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο, τα δυο σουπερμάρκετ, το ελικοδρόμιο και τις επτά εκκλησίες της. Μόλις 10 λεπτά οδήγησης παρακάτω, βρίσκεται ένας άλλος οικισμός, to Jaci Paraná, που μοιάζει με δυστοπική αντανάκλαση της Nova Mutum Paraná.

Ο πληθυσμός του Jaci Paraná έχει ξεπεράσει τις 15.000, από τις 4.000 που είχε στην αρχή της κατασκευής του φράγματος το 2008. Κάθε μέρα, λεωφορεία ξεφορτώνουν εργάτες δίπλα στους χωματόδρομους που περιστοιχίζονται από μπουρδέλα. Η μυρωδιά των ανοιχτών βόθρων πλανάται στον αέρα.

Οι κάτοικοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι η πόλη εκπροσωπεί επάξια το Βραζιλιανικό Far West, μια άγρια δύση με ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ καταληψιών και ανοιχτούς ομαδικούς τάφους να ανακαλύπτονται λίγο έξω από την πόλη, όπως μεταξύ άλλων κι ενός με 6 νεκρούς, ένας απ’ τους οποίους μόλις 5 ετών, που βρέθηκε τον Δεκέμβρη.

Παρολαυτά, μέσα στον ζόφο υπάρχει ακόμα η ελπίδα των ευκαιριών, και οι σχετικοί τυχοδιώκτες που τους φέρνει εδώ ο δρόμος τους είναι ευγνώμοντες για τα υδροηλεκτρικά έργα. “Τα φράγματα ήταν η σωτηρία μας”, λέει o Leude Amorim, ιδιοκτήτης ενός μπαρ στο Jaci Paraná.

Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή, θα χρειάζονται μόλις 400 πλήρους απασχόλησης εργάτες για τη λειτουργία του Χιράου, απ’ τους 20.000 που απασχολούνταν εκεί από το 2011. Χιλιάδες εργατών έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν για δουλειά αλλού στον Αμαζόνιο, βυθίζοντας τις πόλεις όπως το Jaci Paraná στην αναπόφευκτη εγκατάλειψη και την ύφεση.

“Φυσικά, δεν νιώθω απόλυτα ασφαλής εδώ”, λέει η Leonice Layanoya, 50 χρονών, υπάλληλος σ’ ένα μαγαζί στο Χιράου που λεηλατήθηκε στις ταραχές. Παρολαυτά, σχεδιάζει να μετακομίσει έπειτα στο Μπέλο Μόντε, ελπίζοντας να βρει δουλειά στο νέο μεγαλύτερο έργο του Αμαζονίου. “Είναι μέρη γεμάτα φόβο” λέει, “αλλά τί άλλο μπορώ να κάνω εκτός απ’ το να πάω εκεί που είναι τα λεφτά;”

Categories
Uncategorized

Εορτασμοί της παραμονής πρωτοχρονιάς 2012

Vive le van, Vive le van, Vive le vandalisme!

Tις περσινές εορταστικές εκδηλώσεις παρακολουθήσαμε εδώ.

Πάνω από 60.000 μπάτσοι ξαμολύθηκαν στους δρόμους της Γαλλίας για να διασφαλίσουν ότι φέτος την αλλαγή του χρόνου θα τη γιορτάσει μόνο η αστική τάξη κατά τα γούστα της, και δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ταιριαστό συμβολισμό απ’ τις φιέστες πυροτεχνημάτων για να γιορτάσει την άνεσή της να καταστρέφει κατά βούληση μέρος του συσσωρευμένου πλούτου για λόγους επίδειξης και γοήτρου επί των υποτελών. Μόλις 20 απ’ τους μπάτσους αυτούς στάλθηκαν στο νοσοκομείο φέτος, ενώ μια φημολογούμενη πτώση του αριθμού των καμμένων αυτοκινήτων, των “πυροτεχνημάτων των φτωχών” δηλαδή, επέτρεψε στον γάλλο υπουργό εσωτερικών Claude Guéant να φουσκώνει σαν παγώνι, λέγοντας πως “η Γαλλία πέρασε αυτήν την πρωτοχρονιά απόλυτα ήσυχη και χωρίς κανένα έκτροπο”. Ας σημειωθεί ότι τις προηγούμενες μέρες έλαβαν χώρα διάφορες αστυνομικές επιχειρήσεις που με πρόσχημα την αναζήτηση πυροτεχνημάτων, περιορισμός της πώλησης βενζίνης, εύφλεκτων αλλά και αλκοολούχων. Η περιοχές που αναμενόταν να συγκεντρώσουν πλήθη επιτηρούνταν από ελικόπτερα και πεζές περιπολίες που πραγματοποιούσαν επιτόπιους ελέγχους για αλκοόλ και πυροτεχνήματα.

Για μια ακόμα χρονιά, δεν θα ανακοινωθεί ο αριθμός των πυρπολημένων αμαξιών, ώστε να αποθαρρυνθεί ο παράγοντας της ευγενούς άμιλας μεταξύ των εμπρηστών που αγωνίζονται κάθε χρόνο για να τοποθετήσουν τη γειτονιά ή την πόλη τους μεταξύ των πιο έτοιμων να λαμπαδιάσουν. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτήν την άμιλα που παράγει τις αλυσιδωτές ταραχές, την πιο θερμή ένδειξη προλεταριακής αλληλεγγύης της εποχής μας, και ως ελάχιστο σπάσιμο στις υστερικές εκκλήσεις των ευσυνείδητων Γάλλων “να μη μιλάει κανείς γι’ αυτό το θέμα γιατί του κάνει διαφήμιση”, δημοσιεύουμε εδώ ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία για τη φετινή νύχτα του Αγίου Συλβέστρου:

Στην Αλσατία, πυρπολήθηκαν τουλάχιστον 12 αυτοκίνητα στο Στρασβούργο, με τις πιο εύφλεκτες περιοχές να περιλαμβάνουν την Place Kleber, το Neuhof και το Koenigshoffen στα νότια και δυτικά της πόλης. Στην οδό Schach σημειώθηκαν συγκρούσεις αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου μεταξύ νέων και αστυνομικών που δέχθηκαν δεκάδες κροτίδες και πυροτεχνήματα. Έγιναν συνολικά 30 προσαγωγές, κυρίως ανηλίκων. Στο Στρασβούργο επίσης κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές 250 κιλά πυροτεχνημάτων. Στην Mulhouse “θρασύδειλοι αλήτες” σύμφωνα με τον εισαγγελέα Herve Robin κατάφεραν να κάψουν πάνω από 40 αυτοκίνητα, ενώ ταραχές εκδηλώθηκαν στο κέντρο της πόλης. Σπάστηκαν βιτρίνες καταστημάτων, στάσεις λεωφορείων, πυρπολήθηκαν κάδοι κοκ. 350 κιλά πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν στην Mulhouse.

Στις συνοικίες του Bourtzwiller και του Drouot, ομάδες νεαρών, συχνά ανηλίκων έριχναν πυροτεχνήματα εναντίον της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο Wittelsheim, ο δήμαρχος Denis Riesemann προπηλακίστηκε συνοδευόμενος από έταιρους τοπικούς άρχοντες “στο έδαφος” των ταραχών.

Στο Μπορντώ νεαροί στήσαν ενέδρες με μολότωφ σε αστυνομικούς ενώ σημειώθηκαν διάφοροι βανδαλισμοί.

Στην Νίκαια 17 αμάξια κάηκαν στις “ευαίσθητες γειτονιές” (δηλαδή στα μετααποικιακά γκέττο) της πόλης, σύμφωνα με την τοπική νομαρχία. Σύμφωνα με τον έπαρχο Hugues Malecki, στις αστυνομικές επιχειρήσεις έλαβαν μέρος επίσης 650 στρατιώτες, εκ των οποίων 200 άνδρες της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.

Στο δέλτα του ποταμού Ροδανού, η πυροσβεστική κλήθηκε να κατασβέσει δεκάδες φωτιές σε δημόσιους χώρους, κυρίως σκουπιδιών αλλά και 30 καμμένων αυτοκινήτων.

Για την Μασσαλία, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να εξακριβωθεί. Το ίδιο και για το Παρίσι, όπου οι αρχές ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν “σοβαρά περιστατικά”.

Στην Yvelines 80αριά νέοι επιτέθηκαν σε αστυνομικούς.

Στην Νανσύ 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν.

Στο Colmar ένας έφηβος συνελήφθη για ρίψη πυροτεχνήματος εναντίον αστυνομικών.

Τουλάχιστον 3 εμπρησμοί οχημάτων σημειώθηκαν και στην Βουργουμδία, 9 στο Angers, 1 στη Ρεμς, 1 στη Λίλ, 3 στη Λιμόζ, 2 αυτοκίνητα και αρκετοί κάδοι στην Καέν, τουλάχιστον 14 ακόμα στο Μονπελιέ, 7 στο Beauvais. Πάνω από 150 βανδαλισμένα (σκασμένα λάστιχα, σπασμένα τζάμια κοκ) στο Royan.

Μόλις 251 συλλήψεις ήταν αναγκαίες για να επιβληθεί η αστυνομία στους δρόμους φέτος, σε αντίθεση με 501 το 2011 και 288 το 2009.

Απ’ την άλλη, κάπου 300.000 φτωχοί συγκεντρώθηκαν να χαζέψουν την κρατική φιέστα στα Ηλύσια Πεδία, την παλιά κυριλέ παρισινή λεωφόρο, που αντλεί το όνομά της απ’ τον παράδεισο της αρχαίας μυθολογίας όπου το νέκταρ που ανάβλυζε η πηγή της Λήθης έκανε τους πεθαμένους να ξεχνούν τη θλίψη και τους στεναγμούς τους.

Αλλού στον κόσμο, ταραχές ξέσπασαν στο Neuquen της Αργεντινής που κατέληξαν σε επιθέσεις στο 19ο αστυνομικό τμήμα της Confluencia με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 μπάτσων από πέτρες και αιχμηρά αντικείμενα. Μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στην Ελβετία και στο Βέλγιο, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν στην Ολλανδία, κατά κύριο λόγο για βανδαλισμούς και δημόσια μέθη. Στο Zoetermeer μια ομάδα νέων επιτέθηκε με μολότωφ εναντίον αστυνομικών. Στη Χάγη πυρπολήθηκαν πάνω από 80 αυτοκίνητα σύμφωνα με την Telegraaf, ενώ στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ μερικές δεκάδες ακόμη. Στην Αυστραλία, νεαροί επιτέθηκαν με μπουκάλια και πέτρες σε μονάδες της αστυνομίας οπλισμένες με τάζερς και αστυνομικούς σκύλους που είχαν έρθει στην γειτονιά τους για να μαζέψουν τους πιο φασαριόζηδες απ’ το πλήθος, καταφέρνοντας να τραυματίσουν 2 μπάτσους. Στην Νάπολη της Ιταλίας τέλος, πάνω από 650.000 πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές, παρόλαυτά δεν έλειψαν οι στοχευμένες φωτοβολίδες εναντίον δυνάμεων της αστυνομίας…

Categories
Uncategorized

Εργατικές ταραχές σε πετρελαιοπηγές του Καζακστάν: κατάσταση έκτακτης ανάγκης, 16-18/12/2011

Σύμφωνα με τις αρχές (που δε χαρακτηρίζονται πουθενά στον κόσμο για τη δημιουργική φαντασία τους), μια ομάδα ένοπλων μελών συμμοριών (σύμφωνα με τον γενικό εισαγγελέα Ashkat Daulbaev), πρακτόρων ξένων μυστικών υπηρεσιών (σύμφωνα με την έγκριτη δημοσιογράφο Tatyana Kuzmina) ή χούλιγκαν (σύμφωνα με την εκδοχή της πρεσβείας του Καζακστάν στις ΗΠΑ) παρείσφρυσαν στον κόσμο που ήθελε να συμμετάσχει ειρηνικά στους εορτασμούς για την ανεξαρτησία της χώρας, επιτιθέμενοι σε αστυνομικούς και πολίτες αδιάκριτα…

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=sBKw6NHHjfs]

Από κείνη τη στιγμή κι έπειτα, ακολουθεί ένα μηντιακό μπλακ-άουτ, με κάθε επίσημο μέσο ενημέρωσης να αποκρύπτει κάθε πληροφορία για την εξέλιξη των γεγονότων. Σύμφωνα με μετέπειτα παραδοχές των αρχών, η αστυνομία επενέβη με πραγματικά πυρά, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον δέκα νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, καθώς “οι χούλιγκανς απειλούσαν ανθρώπινες ζωές και τη δημόσια τάξη”. Σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών σε μπλογκς δε, ο αριθμός των νεκρών πρέπει να ξεπερνά τους 70, ενώ των τραυματιών τους 800, καθώς έχει εξαντληθεί η χωρητικότητα των νοσοκομείων ολόκληρης της περιοχής.

Όποια εκδοχή και να προτιμά κανείς, η πραγματικότητα είναι ότι εδώ κι επτά μήνες διεξάγονται κινητοποιήσεις απ’ τους απολυμένους εργάτες των πετρελαιοπηγών της Ζανάοζεν. Εκατοντάδες απλήρωτων και πλέον απολυμένων εργατών διαδηλώνουν ειρηνικά αντιμέτωποι με ωμή καταστολή, διεκδικώντας αποζημιώσεις απ’ την πετρελαϊκή εταιρία Ozenmuinagaz oil. Παρότι ο αγώνας τους έχει βρεί υποστηρικτές σε μεγάλο μέρος του τοπικού πληθυσμού και συναδέλφους τους στην Ozenmunaigaz oil που βρίσκονται ακόμα στις δουλειές τους, αλλά και στους εργάτες μιας ανταγωνιστικής πετρελαϊκής, που ενώθηκαν μάλιστα στις κινητοποιήσεις διεκδικώντας αυξήσεις και για τους ίδιους, δεν υπήρξε η παραμικρή υποχώρηση είτε απ’ την εργοδοσία ούτε καν οποιαδήποτε διάθεση διαμεσολάβησης από τους επίσημους κρατικούς φορείς, καθώς “λεφτά δεν υπάρχουν” για τους εργάτες.

Βέβαια, λεφτά φαίνεται ότι τελικά βρέθηκαν για την επταήμερη φιέστα για την ανεξαρτησία της χώρας στην κεντρική πλατεία, την πλατεία όπου τους τελευταίους 7 μήνες βρίσκονταν οι σκηνές των απολυμένων εργατών και οι οποίες ξηλώθηκαν φυσικά για να στηθεί το χριστουγεννιάτικο δένδρο και οι σκηνές των χαρμόσυνων εορτασμών. Οι συνδικαλιστές εκπρόσωποι διαψεύδουν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ τω κινητοποιήσεων και των ταραχών, όμως οι εικόνες των απολυμένων να ισοπεδώνουν το χριστουγεννιάτικο δένδρο και να λαμπαδιάζουν τις σκηνές του δήμου και τα περιπολικά μιλούν από μόνες τους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν κάποιο αυτοκίνητο (πιθανώς ασφαλίτικο) που γκάζωσε μέσα στους

Στο στόχαστρο των ταραχοποιών βρέθηκαν τρία κτίρια που ισοπεδώθηκαν, τα γραφεία των τοπικών αρχών, η διεύθυνση της Ozenmunaigaz oil και το παρακείμενο ξενοδοχείο Aruana. Κάηκαν επίσης μια κλούβα κι άγνωστος αριθμός περιπολικών της αστυνομίας, ενώ αναφέρεται και η διάρρηξη και κλοπή ενός ΑΤΜ απ’ το πλήθος.

Εκτός απ’ τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, οι αρχές έκοψαν άμεσα την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στην πόλη, καθώς και τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και το διαδίκτυο, ολοκληρώνοντας το μπλακ-άουτ στην πληροφόρηση.

Ο πρόεδρος του Καζακστάν Nursultan Nazarbayev κήρυξε τη χώρα σε 20ήμερη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επιβάλλοντας απαγόρευση δημοσίων συναθροίσεων στο Ζανάοζεν. Οι αστυνομικές επεμβάσεις έχουν ήδη αφήσει πίσω τους πάνω από 11 νεκρούς, 80 τραυματίες ενώ τουλάχιστον 70 άτομα έχουν -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- συλληφθεί. Ας σημειωθεί ότι οι αρχές αρνούνται να παραδώσουν τα σώματα των νεκρών στους δικούς τους.

Το υπουργείο εσωτερικών έχει παρατάξει μονάδες του στρατού και τεθωρακισμένα στην πετρελαιοπαραγωγό περιοχή του Ζανάοζεν, απέναντι σε διαδήλωση μερικών χιλιάδων κατοίκων έξω από τη στρατιωτική βάση της γειτονικής πόλης Ακτάου. Κάτοικοι του Ακτάου εντωμεταξύ πραγματοποίησαν διαδήλωση αλληλεγγύης στους ταραχοποιούς του Ζανάοζεν. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, στρατιωτικά ελικόπτερα περιπολούν πλέον πάνω απ’ τη Ζανάοζεν. Ο στρατός έχει πλέον απωθήσει τους εργάτες απ’ το κέντρο της πόλης, ωστόσο μόλις βραδυάσει, το απόλυτο σκοτάδι -η διακοπή ρεύματος ισχύει ακόμη- στις παρυφές της πόλης ταράσσεται απ’ τα αυτόματα και τις χειροβομβίδες των “ειδικών επιχειρήσεων”, καθώς οι νεαροί εργάτες δε φαίνονται πρόθυμοι να τα παρατήσουν ακόμη. Εξίσου σημαντικό: Οι εργάτες της Ozenmunaigaz oil έχουν παραλύσει όλες τις πετρελαιοπηγές της εταιρίας, καμμιά απ’ τις οποίες δε δουλεύει τώρα, όπως και οι 4.000 εργάτες της Kalamkas που αποχώρησαν από την εργασία τους και κατέβηκαν σε πορεία προς τα γραφεία της διεύθυνσης απαιτώντας την απόσυρση του στρατού από την περιοχή. Οι εργάτες της πετρελαϊκής του Aktau επιχείρησαν επίσης το ίδιο, αλλά όντας λιγότεροι -150 άτομα- περικυκλώθηκαν από αστυνομικούς με σκυλιά και οδηγήθηκαν στο τοπικό τμήμα για προληπτικό σωφρονισμό. Ίδια προβλήματα είχαν και οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην παλιά πρωτεύουσα Άλμα Άτα και αλλού.

Οι ταραχές έχουν επεκταθεί ακόμη στο γειτονικό χωριό Shepte όπου στάλθηκαν πέντε λεωφορεία των ειδικών δυνάμεων. Οι κάτοικοι έχουν ξηλώσει την τοπική σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν δύο επιβατικά τραίνα, τα άδειασαν και τα πυρπόλυσαν. Εκπρόσωποι του ανεξάρτητου συνδικάτου σιδηροδρομικών προσπαθούν να προσεγγίσουν την περιοχή, για να παίξουν έναν διαμεσολαβητικό ρόλο, αν και πλέον οι γέφυρες έχουν γκρεμιστεί, τουλάχιστον κυριολεκτικά.

Άτομα μέσα απ’ τον στρατό και την αστυνομία που βλέπουν με συμπάθεια αυτές τις εργατικές ταραχές, είναι και οι πηγές διαφόρων πληροφοριών που βρίσκουν τον δρόμο τους προς τους εργάτες, όπως για παράδειγμα της αποστολής ενισχύσεων στα ήδη ευρισκόμενα στην περιοχή 7 αεροσκάφη γεμάτα με δυνάμεις των ΜΑΤ, στα οποία έχει δοθεί το ελεύθερο να χρησιμοποιήσουν κάθε βία κατά οποιουδήποτε θεωρούν ότι συνιστά κίνδυνο, ακόμα κι αν είναι έγγυες γυναίκες, ηλικιωμένοι ή παιδιά. Λέγεται ακόμα, από τις ίδιες πηγές, ότι μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες το καθεστώς θα προβεί σε παραδειγματικές εκτελέσεις ορισμένων απ’ τους συλληφθέντες, υπό το πρόσχημα της τρομοκρατικής απειλής. Πάνω απ’ το δυτικό Καζακστάν έχει επιβληθεί απαγόρευση πτήσεων απ’ την ίδια την κυβέρνησή του, ενώ οι λογαριασμοί τουίτερ δημοσιογράφων από τη Ρωσσία και τη Δύση που κατευθύνονταν προς την περιοχή παραμένουν σιωπηλοί απ’ την άφιξή τους εκεί.

Ακολουθούν άλλες τέσσερις μέρες επίσημων εορτασμών, χρονικό διάστημα που θα αποτελέσει και τον πήχυ της ομαλότητας που πρέπει να ξεπεράσουν τώρα οι Καζάκοι προλετάριοι.

Πηγές:

http://ftt.nu/redir.php?q=kazakhstan&url=http://rt.com/news/kazakhstan-riot-violence-army-027/

http://twitter.com/#!/search?q=%23zhanaozen

http://www.socialistworld.net/doc/5495

Φωτογραφίες:

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-16225779

Categories
Maximo Sandín

Ο αυτοκαταστροφικός πόλεμος ενάντια στα βακτήρια και τους ιούς – Maximo Sandín

Κι ένα κείμενο “εκτός ύλης”. Για έναν ευρύτερο πόλεμο που μαίνεται καθώς το κεφάλαιο αποικιοποιεί τη ζωή.

Ο Maximo Sandín είναι καθηγητής βιολογίας στο αυτόνομο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, σύμφωνα με τον οποίο η φύση είναι ένα ενιαίο και σύνθετο πλέγμα συστημάτων σε ισορροπία, κι όχι σε ανταγωνισμό, όπως δέχεται σα δεδομένο η δαρβινιστικής προέλευσης θέση πως τα βακτήρια και οι ιοί είναι ανταγωνιστικοί οργανισμοί που δεν μπορεί παρά να προκαλούν ασθένειες. Αντίθετα, τα βλεπει ως αδιαχώριστο συστατικό των έμβιων διεργασιών, η πιθανή και μειοψηφική σε σχέση με τον συνολικό τους αριθμό παθογόνος δραστηριότητά τους, σχετίζεται περισσότερο με την μεταφορά γονιδίων ως αντίδραση σε εξωτερικές απειλές. Εγείρει επίσης το ερώτημα του κατά πόσο η τεχνητή εισαγωγή εξασθενημένων μικροβίων στο σώμα, ή μέρους αυτών -μέσω του εμβολιασμού- διαταράσσει τους φυσικούς μηχανισμούς ισορροπίας με το περιβάλλον.

Ο Sandín είναι σήμερα απ’ τους λίγους επιστήμονες που στέκονται κριτικά απέναντι στον δαρβινισμό (την επιστημονική θεωρία του πολέμου όλων εναντίον όλων, που ας σημειωθεί ότι αναπτύχθηκε στις αγγλοσαξονικές χώρες όπου κυριαρχούσε ήδη η καλβινιστική αντίληψη του ανθρώπου ως εκ φύσεως εγωιστικού όντος, που αυτός ο εγωισμός του δεν μπορεί παρά να καθοδηγηθεί κάπως προς το κοινό καλό, εγχείρημα που στην πολιτική οικονομία θα εκφράσει λίγο νωρίτερα ο Άνταμ Σμιθ).

Θεωρεί λοιπόν τον δαρβινισμό επιστημονική έκφραση του καπιταλισμού, της θεωρίας της “ελεύθερης αγοράς”. Αντίθετα με την πλειοψηφία των συναδέλφων του, δε θεωρεί τη φύση ως πεδίο ανταγωνισμού για την επιβίωση του ικανότερου, αλλά κάνει λόγο για ανάγκη επινοητικής συνεργασίας με τη φύση. Απορρίπτει την απλουστευτική οπτική των μικροβίων, των ιών, των βακτηρίων ως “αόρατων εχθρών”, αλλά αντίθετα περιγράφει τα μικρόβια ως δομικές μονάδες της ζωής, που είναι ικανά να οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή της, εάν συνεχίσουμε να τα καταπολεμάμε με κάθε κόστος. Οι τελευταίες ανακαλύψεις για τους ιικούς μηχανισμούς μεταφοράς γενετικού υλικού, καθώς και η ανακάλυψη ιικών γεν. αλληλουχιών σε ζωϊκό και φυτικό γονιδίωμα δείχνει με σαφήνεια πως οι ιοί έχουν παίξει και παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη, ως πηγή γενετικής ποικιλομορφίας.

Περισσότερα (στα ισπανικά): http://www.somosbacteriasyvirus.com/index.html

Ο αυτοκαταστροφικός πόλεμος ενάντια στα βακτήρια και τους ιούς
του Maximo Sandín

Ο διαρκής πόλεμος ενάντια στις βιολογικές οντότητες που οικοδομούν, ρυθμίζουν και διατηρούν τη ζωή στον πλανήτη μας είναι το πιο σοβαρό σύμπτωμα, ενός παρανοϊκού πολιτισμού που κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα της ξέφρενης πορείας προς την ίδια την αυτοκαταστροφή του.

Τα δυο θεμελιώδη έργα που συνιστούν τη θεωρητική και φιλοσοφική βάση του σύγχρονου δυτικού τρόπου σκέψης, αντίληψης της πραγματικότητας, της κοινωνίας και της ζωής, αποφασιστικής σημασίας για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους αλλά και με τη Φύση, είναι “Ο Πλούτος των Εθνών” του Άνταμ Σμιθ και το έργο του Καρόλου Δαρβίνου “Για την καταγωγή των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής ή διατήρησης των ευνοούμενων φυλών στον αγώνα για ζωή”. Η αντίληψη της φύσης και της κοινωνίας ως πεδίο μάχης στο οποίο αφηρημένες δυνάμεις, η φυσική επιλογή και το αόρατο χέρι της αγοράς καθορίζουν την μοίρα των “ανταγωνιστών”, έχει καταλήξει σε μια υποβάθμιση όχι μόνον των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά επίσης αυτών του ανθρώπου με τη φύση, άνευ προηγουμένου στην ιστορία μας που ωθεί την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Το χάσμα μεταξύ χωρών που είχαν αποικιοποιηθεί και των Ευρωπαϊκών χωρών που τις είχαν αποικίσει αυξάνεται, δεκάδες διαρκείς πόλεμοι (οι οποίοι είναι αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων που μένουν στο σκοτάδι), η ασταμάτητη καταστροφή του θαλάσσιου και του χερσαίου περιβάλλοντος… δεν μπορούν παρά να οδηγούν την ανθρωπότητα σ’ ένα αδιέξοδο.

Η τεράστια φαρμακευτική βιομηχανία πρέπει να θεωρηθεί, όσον αφορά αυτήν την καταστροφική διαδικασία, ένας καθαρός πολλαπλασιαστής στην εφαρμογή αυτών των αρχών και των καταστροφικών συνεπειών τους. Ο ανθρώπινος οργανισμός και η υγεία γίνονται αντιληπτά ως μια νέα αγορά, ένα πεδίο επιχειρηματικότητας. Αυτός ο παράγοντας, παράλληλα με την αναγωγική και ανταγωνιστική αντίληψη των φυσικών φαινομένων, έχει οδηγήσει σε μια διαστροφή της λειτουργίας που υποτίθεται ότι έχει αναλάβει, και που θα μπορούσε να συστήσει ένα επιπρόσθετο μέσο εκπυρσοκρότησης της καταστροφής. Ένα τραγικά διδακτικό παράδειγμα των κινδύνων που ελοχεύουν σ’ αυτήν την αντίληψη είναι η ανησυχητική αύξηση της αντίστασης των βακτηρίων στα αντιβιωτικά, κάτι που ίσως αποτελέσει μια σοβαρή απειλή για τον πληθυσμό παγκόσμια, αφήνοντάς τον δίχως άμυνες απέναντι σε λοιμώξεις (Alekshun M. N. και Levy S. B., 2007). Η ρίζα αυτού του προβλήματος μπορεί να εντοπιστεί στις προαναφερθείσες αντιλήψεις, όπως σκιαγραφούνται απ’ την μαζική κατάχρηση αντιβιωτικών για την καταπολέμηση του παραμικρού συμπτώματος, καθώς κι απ’ την εκτεταμένη χρήση τους σε εμπορικές δραστηριότητες, όπως για τη γρήγορη πάχυνση των βοοειδών, και το προφανές κερδοσκοπικό κίνητρό τους, αλλά γενικά, απ’ την αντίληψη των βακτηρίων ως παθογόνους “ανταγωνιστές” που πρέπει να εξαλειφθούν.

Αυτή η αντίληψη θα μπορούσε να δικαιολογηθεί βάσει του καινοφανούς τρόπου που τα βακτήρια ανακαλύφθηκαν. Το γεγονός ότι η είσοδός τους στο προσκήνιο έγινε χάρις στην παθογόνο όψη τους, συνδεδεμένη με τη Δαρβινιστική αντίληψη της φύσης για την οποία ο ανταγωνισμός είναι η γέφυρα που ξεπερνά τα χάσματα μεταξύ όλων των στοιχείων της, σημάδεψε για πάντα τους μικροοργανισμούς που παράγουν ασθένειες και που κατ’ επέκτασιν, έπρεπε να εξοντωθούν. Ωστόσο, πρόσφατες ανακαλύψεις για τον πραγματικό χαρακτήρα και την ουσιώδη λειτουργία τους στη ζωή του πλανήτη μας, έχουν μετασχηματίσει ριζικά τις παλιές ιδέες. Τα βακτήρια έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην εμφάνιση της ζωής στη Γη, δημιουργώντας μια κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη ζωή όπως τη ξέρουμε σήμερα, μέσω της φωτοσυνθετικής διαδικασίας (Margulis y Sagan, 1995). Ευθύνονται επίσης για την ίδια τη ζωή: τα κύτταρα που συνθέτουν κάθε οργανισμό, σχηματίζονται από διάφορα είδη βακτηριακών ενώσεων, γενετικές αλληλουχίες των οποίων μπορούν να εντοπιστούν στους σημερινούς οργανισμούς (Gupta, 2000). Σήμερα, αποτελούν το κύριο στοιχείο της εναέριας, θαλάσσιας και χθόνιας τροφικής αλυσίδας (Howard κ.α., 2006) και παίζουν θεμελιώδη ρόλο στην υποστήριξη της ζωής: “Καθαρίζουν το νερό, το αποτοξινούν από βλαβερές ουσίες κι ανακυκλώνουν τα απόβλητα προϊόντα. Αποκαθιστούν το διοξίδιο του άνθρακα στον αέρα και καθιστούν το άζωτο της ατμόσφαιρας διαθέσιμο στα φυτά. Χωρίς αυτά, οι ήπειροι θα ήταν έρημοι, αναπτύσσοντας το πολύ λειχήνες, και μάλιστα ελάχιστες (Gewin, 2006), ακόμα και μέσα ή έξω από οργανισμούς (στους ανθρώπους ο αριθμός τους είναι δέκα φορές μεγαλύτερος απ’ τα κύτταρα απ’ τα οποία αποτελούνται αυτοί). Οι περισσότεροι απ’ τους μικροοργανισμούς αυτούς παραμένουν άγνωστοι, και η συνολική βιομάζα τους έχει υπολογιστεί περισσότερη απ’ ολόκληρη τη φυτική βιομάζα της γης. Τα δεδομένα αυτά αποδεικνύουν τον μειοψηφικό παθογενή χαρακτήρα τους, που ως επί το πλείστον οφείλεται σε μεταλλάξεις της φυσικής λειτουργίας τους που προκαλούνται από κάποιου είδους περιβαλλοντικής απειλής στην οποία αντιδρούν μεταλάσσοντας αυτό που λέμε “παθογενείς νησίδες” ( Brzuszkiewicz κ.α., 2006), μια αντίδραση που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια εντατική αναπαραγωγή προκειμένου να αντιμετωπιστεί η περιβαλλοντική απειλή. Στην πραγματικότητα, έχει αποδειχτεί ότι τα αντιβιωτικά στην πραγματικότητα δε συνιστούν αντιβακτηριακά “όπλα” αλλά σήματα επικοινωνίας που, σε φυσιολογικές συνθήκες, χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, για τον έλεγχο του πληθυσμού τους. “Τα όσα γνωρίζουν οι ερευνητές για τα μικρόβια που παράγουν αντιβιωτικά προέρχονται κυρίως από την μελέτη τους σε υψηλούς αριθμούς ως καθαρές καλλιέργιες σε τεχνητές εργαστηριακές συνθήκες σε αντίθεση με τους αριθμούς και την ποικιλότητα με την οποία βρίσκονται φυσιολογικά στο χώμα” (Mlot, 2009). Παρολαυτά τα πραγματικά δεδομένα, αποδεικνύεται πως η φαρμακευτική βιομηχανία συνεχίζει να αναζητά “νέα όπλα” για να καταπολεμήσει τα βακτήρια (Pearson, 2006).

Οι ιοί ακολούθησαν την ίδια πορεία με τα βακτήρια, με κάποια καθυστέρηση λόγω του ότι η ανακάλυψή τους άργησε να γίνει, εξ αιτίας του μικρού μεγέθους τους. Απ’ τη στιγμή της πρώτης ανακάλυψης απ’ τον Stanley του Ιού του μωσαϊκού του καπνού (TMV), συμπεριλήφθηκαν -λογικά, σύμφωνα με μια ανταγωνιστική με τη φύση αντίληψη- στη λίστα των “εχθρών προς εξολόθρευση”. Είναι φανερό ότι κάποιοι απ’ αυτούς προκαλούν ασθένειες, ορισμένοι τους μάλιστα τρομερές, όμως η προέλευση αυτών δεν οφείλεται άραγε σε μια διαδικασία παρόμοια μ’ αυτήν που μοιάζει να ‘ναι βέβαια στα βακτήρια; Ας δούμε τα πιο πρόσφατα στοιχεία σχετικά μ’ αυτήν την άποψη: Ο αριθμός των ιών στη Γη υπολογίζεται στις εικοσιπέντε φορές μεγαλύτερος αυτού των βακτηρίων. Η εμφάνισή τους στη Γη ήταν ταυτόχρονη με των βακτηρίων (Woese, 2002) και το μερίδιο των χαρακτηριστικών ευκαρυωτικού κυττάρου που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια (αγγελιαφόρο RNA, γραμμικά χρωμοσώματα και διαχωρισμός της μεταγραφής απ’ την μετάφραση του γενετικού υλικού) έχει βρεθεί να έχει ιική καταγωγή (Bell, 2001). Η δραστηριότητα των ιών σε θαλάσσια και χερσαία περιβάλλοντα άλλωστε (Williamson, K. E., Wommack, K. E. και Radosevich, M., 2003; Suttle, C. A., 2005), είναι όπως και των βακτηρίων, θεμελιώδης. Στο έδαφος, λειτουργούν ως στοιχεία επικοινωνίας μεταξύ των βακτηρίων, μέσω οριζόντιας γενετικής μεταφοράς (Ben Jacob, E. κ.α., 2005). Στη θάλασσα, αναλαμβάνουν πραγματικά αξιοσημείωτες δραστηριότητες όπως οι εξής: στην επιφάνεια του νερού υπάρχουν περί τα 10 δισεκατομμύρια (κατά μέσο όρο) είδη ιών ανά λίτρο. Η πυκνότητά τους εξαρτάται απ’ τον πλούτο του νερού σε θρεπτικά συστατικά κι απ’ το βάθος, όμως εξακολουθούν να υπάρχουν σε τεράστιες ποσότητες ακόμα και στις υδάτινες αβύσσους. Ο οικολογικός τους ρόλος συνίσταται στη διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ των διαφορετικών ειδών που συνθέτουν το θαλάσσιο πλαγκτόν (και κατά συνέπεια, το υπόλοιπο της τροφικής αλυσίδας) και των διαφορετικών ειδών βακτηρίων, καταστρέφοντάς τα όταν ο αριθμός τους εξέχει. Καθώς οι ιοί είναι άβιοι, και εξαπλώνονται παθητικά, όταν οι ειδικοί “ξενιστές” τους είναι σε αφθονία, οι ιοί είναι πιο επιρρεπείς στο να τους προσβάλουν. Έτσι, αποτρέπουν την υπερσυσσώρευση βακτηρίων και άλγης, των οποίων η τεράστια αναπαραγωγική δυνατότητα θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές οικολογικές ανισορροπίες, καταφέρνοντας να καλύψουν τεράστιες θαλάσσιες επιφάνειες. Την ίδια στιγμή, η οργανική ύλη που απελευθερώνεται με την καταστροφή των ξενιστών τους, εμπλουτίζει το νερό με θρεπτικά συστατικά. Ο βιοχημικός τους ρόλος είναι τέτοιος που, τα θειούχα παράγωγα που παράγονται απ’ τη δραστηριότητά τους συνεισφέρουν… στην πυρήνωση των συννέφων (στμ. τη ρευστοποίηση των σταγόνων που φέρνει τη βροχή)! Την ίδια στιγμή, οι ιοί ελέγχονται απ’ το ηλιακό φως (κυριώτερα την υπεριώδη ακτινοβολία) που τους βλάπτουν, και η ένταση των οποίων εξαρτάται απ’ το θαλάσσιο βάθος και την επιφανειακή πυκνότητα της οργανικής ύλης, κι έτσι ολόκληρο το σύστημα αυτο-ρυθμίζεται (Fuhrman, 1999).

Πάνω απ’ το 80% των γενετικών αλληλουχιών των ιών και των βακτηρίων δεν απαντούν σε κανέναν ζωικό είτε φυτικό οργανισμό (Villareal, 2004). Σύμφωνα με τη δραστηριότητά τους στους οργανισμούς, τα δεδομένα που ανακαλύπτονται τους καθιστούν θεμελιώδη στοιχεία για την οικοδόμηση της ζωής. Εκτός των ευκαρυωτικών χαρακτηριστικών που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια και η προέλευσή τους έχει εντοπιστεί στους ιούς, είναι ακόμη πιο σημαντικό το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ζωικού και φυτικού γονιδιώματος συνίσταται από ενδογενείς ιούς που εκφράζεται ως συστατικό στοιχείο αυτών (Britten, R.J., 2004) καθώς και κινητά στοιχεία και επαναλαμβανόμενες αλληλουχίες, τόσο ιικής προέλευσης, που έχουν λανθασμένα θεωρηθεί “γενετική σκόνη” (dust DNA) χάρις στην “επιστημονική συνεισφορά” του Richard Dawkins με το ολέθριο βιβλίο του “Το Εγωιστικό Γονίδιο”-“The Selfish Gene”, Sandín, M., 2001; Von Sternberg, R., 2002). Με τις συνεισφορές αυτές, τα θεμελιώδη ομοιωτικά γονίδια (στμ. γονίδια που καθορίζουν άμεσα ή έμμεσα τον σχηματισμό των μελών ενός οργανισμού), υπεύθυνα ήδη απ’ την εμβρυική ανάπτυξη, των οποίων η πληθώρα στα χρωμοσώματα όπως επαναλαμβάνεται συχνά, είναι αποκαλυπτική μιας συγκεκριμένης προέλευσης ρετροτρανσποζονίων (ικανών να διευρυνθούν με τη βοήθεια του γονιδιώματος, η οποία με τη σειρά της προέρχεται απ’ τους ρετροϊούς (Wagner, G.P. κ.α., 2003, García-Fernández, J., 2005). Μια απ’ τις πιο εντυπωσιακές λειτουργίες τους είναι η ανάπτυξη από ενδογενείς ιούς W, ο σκοπός της οποίας συνίσταται στην κατασκευή πλακούντα, της λεγόμενης “συγκυτιο-τροφοβλαστικής” σύντηξης, και της μητρικής ανοσοκαταστολής στη διάρκεια της εγγυμοσύνης (Venables κ.α., 1998, Harris, 1998; Mi κ.α., 2000, Muir κ.α., 2004). Όμως το πλήθος, όχι απλώς των γονιδίων αλλά και των απολύτως αναγκαίων πρωτεϊνών από τους ευκαρυωτικούς οργανισμούς (και ειδικά τους πολυκύτταρους) που απουσιάζουν απ’ τα βακτήρια και προσλαμβάνονται απ’ τους ιούς είναι αμέτρητο (Adams και Cory, 1998, Barry και McFadden, 1999; Markine-Goriaynoff κ.α., 2004, Gabus κ.α., 2001, Medstrand και Mag, 1998, Jamain κ.α., 2001), αν και συνήθως οι ίδιοι ερευνητές ακολουθούν μια δαρβινιστική ερμηνεία, θεωρώντας πως όλα αυτά προκύπτουν “αινιγματικά” ή “τυχαία” στους ευκαρυωτικούς οργανισμούς και προσλαμβάνονται απ’ τους ιούς στη συνέχεια (Hughes & Friedman, 2003). Οι ιοί λοιπόν κατηγορούνται για υπεξαίρεση, σαμποτάζ ή αντιγραφή (Markine-Goriaynoff κ.α., 2004) χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ότι οι ιοί σε ελεύθερη κατάσταση είναι απολύτως άβιοι, και ότι είναι το κύτταρο που χρησιμοποιεί και ενεργοποιεί τα συστατικά των ιών (Cohen, 2008). Γι αυτόν τον λόγο, οι κατηγορίες που συνηθίζονταν να απευθύνονται στους ιούς που “μεταλλάσσονται προκειμένου να διεισδύσουν στις άμυνες του ξενιστή”, αποδεικνύονται αστειότητες. Οι μεταλλάξεις παράγονται στη διάρκεια των διαδικασιών ενσωμάτωσης στο DNA καθώς η ιική ρετρομεταγραφάση δεν είναι ικανή να διορθώσει τα “αντιγραφικά σφάλματα”.

Για να συνοψίσουμε, και ανεξάρτητα απ’ την ανικανότητα κατανόησης των σημαντικών λειτουργιών των ιών στις διαδικασίες της εξέλιξης και της ζωής, που ενθαρρύνεται απ’ τις αναγωγικές κι ανταγωνιστικές καταπιεστικές αντιλήψεις των κυρίαρχων ιδεών στη Βιολογία, τα διαθέσιμα δεδομένα από τις γονιδιακές αλληλουχίες μιλούν. Μεταξύ 90.000 και 300.000 αλληλουχιών που προκύπτουν από ιούς έχουν ταυτιστεί στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Το ευρύ φάσμα των αριθμών οφείλεται στην εξάρτησή τους απ’ το αν εξετάζουμε τις ολόκληρες ή καί τις μερικές αλληλουχίες που έχουν βρεθεί. Με άλλα λόγια, βρίσκονται επίσης εντός μας, και μεταφέρουν αναπόσπαστες λειτουργίες της ζωής. Όμως είναι επίσης γνωστό ότι οι ενδογενείς ιοί μπορούν να ενεργοποιηθούν και να μετατραπούν σε κακοήθεις εξαιτίας περιβαλλοντικών απειλών (Ter-Grigorov, κ.α., 1997, Gaunt, Ch. kai Tracy, S., 1995).

Έτσι, σε πείσμα της κυρίαρχης αντίληψης για τη φύση, που μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία γι αυτούς που εύχονται την επικράτησή της, απεικονίζοντάς την σαν ένα αισχρό πεδίο μάχης γεμάτο “ανταγωνιστές” που πρέπει να εξαλειφθούν, η πραγματικότητα αντίθετα, αναδεικνύει μια πραγματική πολυμορφία της φύσης, στην οποία όλα τα στοιχεία της είναι αλληλένδετα και αναπόσπαστα για τη διατήρηση της ζωής. Αυτές είναι οι φυσικές συνθήκες απ’ τις οποίες αποδρούμε, σ’ έναν βαθμό εξαιτίας αυτής της αναγωγικής και ανταγωνιστικής αντίληψης για το φαινόμενο της ζωής, που οδηγεί την διαταραγμένη φυσική ισορροπία σε έναν πραγματικό πόλεμο απ’ τον οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε τα πάντα.

Αυτό το επικίνδυνο βήμα απ’ την βακτηριακή αντίσταση στα αντιβιωτικά μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο σαφής απόδειξη της υπαγωγής της φύσης στην αρμοδιότητα της εισβάλουσας αγοράς. Υπάρχει όμως κι άλλη μια συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς που θα μπορούσε να διαλευκάνει λίγο το που θα μπορούσαμε να φτάσουμε εάν συνεχίσουμε σ’ αυτόν τον δρόμο: Απ’ το 1992 μέχρι το 1999, ο δημοσιογράφος Edward Hooper ερεύνησε τα ίχνη της εμφάνισης του Aids σ’ ένα εργαστήριο στο Stanleyville του -Βελγικού, εκείνη την εποχή, Κονγκό, όπου μια επιστημονική ομάδα υπό τη διεύθυνση του Δρ. Hilary Koprowski, παρήγαγε ένα εμβόλιο ενάντια στην νόσο της πολιομυελίτιδας χρησιμοποιώντας ως υπόστρωμα νεφρά χιμπατζήδων και μακάκων. Τα πειράματα των ενεργών εμβολίων έλαβαν χώρα μεταξύ 1957 και 1960, μέσω μιας αρκετά κοινής μεθόδου “τον καιρό εκείνο”: τον μαζικό εμβολιασμό άνω του ενός εκατομμυρίου παιδιών στις αποικίες της περιοχής. Παιδιών των οποίων οι συνθήκες ζωής (και κατ’ επέκταση η υγεία) δεν ήταν βέβαια οι πιο κατάλληλες. Σε μια ομιλία όπου ο δημοσιογράφος εξέθεσε τα δεδομένα του, ο Hooper λυντσαρίστηκε δημόσια από μια επιστημονική επιτροπή που απέρριπτε κάθετα κάθε τέτοιο συσχετισμό, ωστόσο κάθε εμβολιακό δείγμα μπορεί να βρεθεί. Φαίνεται κατανοητό πως οι επιστήμονες δε θέλουν ούτε να διανοούνται μια τέτοια πιθανότητα. Έκτοτε, σοβαρές μελέτες έχουν δημοσιευτεί συσχετίζοντας την προέλευση του Aids με τις αφρικανικές αγορές όπου πωλούταν την εποχή εκείνη “κρέας” πιθήκων, ή, πιο πρόσφατα, “αναβάλλοντας” την εμφάνισή του μέχρι τον 19ο αιώνα όπου ένα υποτιθέμενο “μοριακό ρολόι” βασισμένο στις ιικές γενετικές αλληλουχίες ανέλαβε δράση. Ούτε ο Hooper ούτε ο Koprowski γνώριζαν ότι όλα τα θηλαστικά περιλαμβάνουν ενδογενείς ιούς που εκφράζονται στα λεμφοκύτταρα και που είναι υπεύθυνοι για την μητρική ανοσοκαταστολή κατά τη διάρκεια της εγγυμοσύνης. Σήμερα, η Koprowski είναι μεταξύ των επιστημόνων που έχουν τις περισσότερες επιστημονικές πατέντες στο όνομά τους.

Τα όρια μεταξύ των ειδών είναι ένα φυσικό εμπόδιο αποτρέποντας το πέρασμα των ιών απ’ το ένα είδος στο άλλο. Απαιτούνται ορισμένες ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες προκειμένου να συμβεί αυτό. Όλα αυτά θέτουν σε κριτικό φως πολλές ευρέως αποδεκτές έννοιες, τις οποίες όμως, καθώς επαγγελματικά απέχω απ’ το πεδίο της ιατρικής, θα τολμήσω να θέσω στους ειδικούς υπό μορφήν ερωτημάτων, ώστε να ερευνήσουν αυτοί την ισχύ τους.

Αν θεωρείται ότι οι γενετικές αλληλουχίες των ενδογενών ιών και τα παράγωγά τους συμμετέχουν στις διαδικασίες της εμβρυακής ανάπτυξης (Prabhakar κ.α., 2008), αν εκφράζονται σε όλους τους ιστούς και σε πάρα πολλές μεταβολικές διαδικασίες (Sen και Steiner, 2004), σε ανοσολογικές διαδικασίες (Medstrand και Mag, 1998), ποιά είναι η πραγματική σχέση μεταξύ ιών και καρκίνου ή και “αυτοανοσοποιητικών” ασθενειών; Είναι η αιτία ή αποτέλεσμά τους; Με άλλα λόγια, υπάρχει επιδημία καρκίνου ή αρθρίτιδας ή είναι οι προσβεβλημένοι ιστοί αυτοί που εκπέμπουν ιογενή σωματίδια;(Seifarth et al., 1995);

Αν θεωρήσουμε ότι η ανοσία είναι ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο έχει τις δικές του διαδικασίες προκειμένου να εξασφαλίσει την ισορροπία με τους μικροοργανισμούς του περιβάλλοντος (εντός κι εκτός του οργανισμού), η τεχνητή εισαγωγή εξασθενημένων μικροοργανισμών (ή στελεχών αυτών) στο κυκλοφορικό σύστημα, παρακάμπτοντας την πρώτη ανοσοποιητική αντίδραση, θα μπορούσε ή όχι να παράγει μια διαστροφή των φυσικών μηχανισμών περιλαμβάνοντας μια πιθανή εξασθένιση του ανοσοποιητικού συστήματος η οποία θα μπορούσε να ευνοήσει μια κατοπινή ευαισθησία σε διαφορετικές ασθένειες;

Και, τελικά, αν θεωρήσουμε ότι η ύπαρξη στη φύση “ανασυνδυασμένων ιών” από δυο διαφορετικά είδη είναι τόσο αλλόκοτη που πιθανώς να μην υφίσταται καν, λόγω της ακραίας εξειδίκευσης των ιών, από πού προέρχονται αυτοί οι περίεργοι ιοί με αλληλουχίες από χοίρους, πτηνά και ανθρώπους;

Στην υποθετική περίπτωση που τα πραγματικά συμφέροντα της φαρμακευτικής βιομηχανίας ήταν το οικονομικό κέρδος, η ασθένεια θα γινόταν απλά μια επιχείρηση, όμως τα εμβόλια θα γινόντουσαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, η καλύτερη επιχείρηση. Στη διατριβή αυτή, δείξαμε το βαθμό στον οποίο οι δυο βασικές βιομηχανίες, που μαζί με τη φαρμακευτική, συναποτελούν τις αγορές που “παράγουν” το περισσότερο χρήμα στον κόσμο: η πετρελαϊκή και η βιομηχανία όπλων. Θα ήταν ένα δυνατό σοκ για τους πολίτες (πεπεισμένοι καθώς είναι πως βρίσκονται “σε καλά χέρια”) να μάθουν ότι η βιομηχανία της υγείας, που φαινομενικά έχει στόχο να περιθάλπει την υγεία των πολιτών, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ακόμα μηχανή υπερσυσσώρευσης χρήματος ικανή να πάρει μέρος στις σκοτεινές δολοπλοκίες των δυο άλλων συναγωνιστών της, όπως για παράδειγμα, στον έλεγχο και τη χειραγώγηση διεθνών οργανισμών ώστε να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί για τα συμφέροντά της.

Η αντίληψη της φύσης που βασίζεται στα οικονομικά και κοινωνικά μοτίβα με την τυχαιότητα ως πηγή της ποικιλομορφίας (οι “ευκαιρίες”) και τον ανταγωνισμό ως την μηχανή της εξέλιξης (η “πρόοδος”) θέτει την αναγκαιότητα των “ανταγωνιστών” (φανταστικών είτε επιβεβλημένων από μας τους ίδιους) και ζημιώνει σοβαρά τη φυσική ισορροπία που συνδέει όλες τις έμβιες οντότητες. Όμως η φύση έχει τους δικούς της κανόνες, όπου τα πάντα, ακόμα και ο πιο ταπεινός μικροοργανισμός, και το πιο μικρό μόριο, συμπεριλαμβάνονται στη διατήρηση και ρύθμιση της ζωής στη Γη, κι έχουν μια τεράστια ικανότητα ανάνηψης, απέναντι και στις χειρότερες περιβαλλοντικές καταστροφές. Η διαρκής επίθεση στα θεμελιώδη στοιχεία αυτής της ρύθμισης, η επίθεση στο “δίχτυ της ζωής”, θα έχει συνέπειες τις οποίες, λυπάμαι που το λέω, θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε μόνον όταν η φύση αποκαταστήσει ξανά την ισορροπία της.

Μετάφραση απ’ τα ισπανικά στα αγγλικά: Laura Medialdea Marcos

Αναφορές:

ADAMS, J.M. & CORY, S. 1998. The Bcl-2 protein family: arbiters of cell survival. Science, 28: 1322-1326.

ALEKSHUN M. N. and LEVY S. B. 2007. Molecular Mechanisms of Antibacterial Multidrug Resistance. Cell, doi:10.1016/j.cell.2007.03.004

BARRY, M. & McFadden, G. 1998. Apoptosis regulators from DNA viruses. Current Opinion Immunology 10: 422-430.

BELL, P. J. 2001. Viral eukaryogenesis: was the ancestor of the nucleus a complex DNA virus? Journal of Molecular Evolution 53(3): 251-256.

BEN JACOB, E, AHARONOV, Y. AND ASPIRA, Y. (2005). Bacteria harnessing complexity. Biofilms.1, 239- 263

BRITTEN, R. J. (2004). Coding sequences of functioning human genes derived entirely from mobile element sequences PNAS vol. 101 no. 48, 16825-16830.

BRZUSZKIEWICZ, E. et al., 2006. How to become a uropathogen: Comparative genomic analysis of extraintestinal pathogenic Escherichia coli strains. PNAS, vol. 103 no. 34 12879-12884

COHEN, J. (2008) HIV Gets By With a Lot of Help From Human Host. Science, Vol. 319. no. 5860, pp. 143 – 144

DAWKINS, R. 1993 : El gen egoísta. Biblioteca Científica Salvat.

FUHRMAN, J. A. 1999. Marine viruses and their biogeochemical and ecological effects. Nature,399:541-548.

GABUS, C., AUXILIEN, S., PECHOUX, C., DORMONT, D., SWIETNICKI, W., MORILLAS, M., SUREWICZ, W., NANDI, P. & DARLIX, J.L. 2001. The prion protein has DNA strand transfer properties similar to retroviral nucleocapsid protein. Journal of Molecular Biology 307 (4): 1011-1021.

GARCIA-FERNÀNDEZ, J. (2005). The genesis and evolution of homeobox gene clusters. Nature Reviews Genetics Volume 6, 881-892.

GAUNT, Ch. y TRACY, S. 1995. Deficient diet evokes nasty heart virus. Nature Medicine, 1 (5): 405-406.

GEWIN, V. 2006. Genomics: Discovery in the dirt. Nature .Published online: 25 January 2006; | doi:10.1038/439384a

GUPTA, R. S. 2000. The natural evolutionary relationships among prokaryotes.Crit. Rev. Microbiol. 26: 111-131.

HARRIS, J.R. 1998. Placental endogenous retrovirus (ERV): Structural, functional and evolutionary significance. BioEssays 20: 307-316.

HOWARD, E. C. et al., 2006. Bacterial Taxa That Limit Sulfur Flux from the Ocean. Science, Vol. 314. no. 5799, pp. 649 – 652.

HUGHES, A.L. & FRIEDMAN, R. 2003. Genome-Wide Survey for Genes Horizontaly Transferred from Cellular Organisms to Baculoviruses. Molecular Biology and Evolution 20 (6): 979-987.

JAMAIN, S., GIRONDOT, M., LEROY, P., CLERGUE, M., QUACH, H., FELLOUS, M. & BOURGERON, T. 2001. Transduction of the human gene FAM8A1 by endogenous retrovirus during primate evolution. Genomics 78: 38-45.

LAMBAIS, M. R. et al., 2006. Bacterial Diversity in Tree Canopies of the Atlantic Forest Science, Vol. 312. no. 5782, p. 1917

MARGULIS, L. y SAGAN, D. 1995. What is life?. Simon & Schuster. New York, London.

MARKINE-GORIAYNOFF, N. & al. 2004. Glycosiltransferases encoded by viruses. Journal of General Virology 85: 2741-2754.

MEDSTRAND, P. & MAG, D.L. 1998. Human-Specific Integrations of the HERV-K Endogenous Retrovirus Family. Journal of Virology 72 (12): 9782-9787.

MI, S., XINHUA LEE, XIANG-PING LI, GEERTRUIDA M. VELDMAN, HEATHER FINNERTY, LISA RACIE, EDWARD LAVALLIE, XIANG-YANG TANG, PHILIPPE EDOUARD, STEVE HOWES, JAMES C. KEITH & JOHN M. MCCOY 2000. Syncitin is a captive retroviral envelope protein involved in human placental morphogenesis. Nature 403: 785-789.

MLOT, C. 2009. Antibiotics in Nature: Beyond Biological Warfare. Science, Vol. 324. no. 5935, pp. 1637 – 1639

MUIR, A., LEVER, A. & MOFFETT, A. 2004. “Expression and functions of human endogenous retrovirus in the placenta: an update. Placenta 25 (A): 16-25.

PEARSON, H. 2006. Antibiotic faces uncertain future. Nature, Vol 441, 18, 260-261.

PRABHAKAR, S. AND VISEL, A. (2008). Human-Specific Gain of Function in a Developmental Enhancer. Science Vol. 321. no. 5894, pp. 1346 – 1350

SANDÍN, M. 2001. Las “sorpresas” del genoma. Bol. R. Soc. Hist. Nat. (Sec. Biol.), 96 (3-4), 345-352.

SEIFARTH, W. et al., 1995. Retrovirus-like particles released from the human breast cancer cell line T47-D display type B- and C- related endogenous viral sequences. J. Virol. Vol 69 Nº 10.

SEN, CH-H. & STEINER, L.A. 2004. Genome Structure and Thymic Expression of an Endogenous Retrovirus in Zebrafish. Journal of Virology 78 (2): 899-911.

SUTTLE, C. A. (2005). Viruses in the sea. Nature 437, 356-361

TER-GRIGOROV, S.V., et al., 1997. A new transmissible AIDS-like disease in mice induced by alloinmune stimuli. Nature Medicine, 3 (1): 37-41.

THE GENOME SEQUENCING CONSORTIUM 2001. Initial sequencing and analysis of the human genome. Nature.409, 860-921.

VENABLES, P. J. 1995. Abundance of an endogenous retroviral envelope protein in placental trophoblast suggests a biological function. Virology 211: 589-592.

VILLARREAL, L. P. (2004). Viruses and the Evolution of Life. ASM Press, Washington.

VON STERNBERG, R. (2002). On the Roles of Repetitive DNA Elements in the context of a Unified Genomic-Epigenetic System. Annals of the New York Academy of Sciences, 981: 154-188.

WAGNER, G. P., AMEMIYA, C. AND RUDDLE, F. (2003). Hox cluster duplications and the opportunity for evolutionary novelties. PNAS vol.100 no. 25, 14603-14606

WILLIAMSON, K.E., WOMMACK, K.E. AND RADOSEVICH, M. (2003). Sampling Natural Viral Communities from Soil for Culture-Independent Analyses. Applied and Environmental Microbiology, Vol. 69, No. 11, p. 6628-6633

WOESE, C. R. (2002). On the evolution of cells. PNAS vol. 99 no. 13, 8742-8747.

ZILLIG, W. y ARNOLD, P. 1999. Tras la pista de los virus primordiales. Mundo Científico. Nº 200.

Categories
Uncategorized

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/2011

Νέα απ’ το μέτωπο: Την Παρασκευή 4 Νοέμβρη το καθεστώς Ασσάντ υποσχέθηκε αμνηστία μιας εβδομάδας, καλώντας τους πολίτες του “που έχουν βρεθεί στη διάθεσή τους όπλα, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιήσει σε εγκληματικές πράξεις, να τα παραδώσουν”, μετά από πίεση του Αραβικού Συνδέσμου για μετρίαση της καταστολής κι έναρξη διαλόγου. Αυτή η κίνηση στοχεύει περισσότερο στο να πιέσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, την αυθόρμητη οργάνωση λιποτακτών του στρατού, που έχουν περάσει με το μέρος των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Την προηγούμενη μόλις μέρα σε μια κυνική επίδειξη ισχύος, δυνάμεις ασφαλείας είχαν επιτεθεί στο Χαλέπι, την Δαμάς, την Ντεράα, την Καφρουμά και τη Χομς, σκοτώνοντας πάνω από 10 άτομα. Την ίδια κιόλας μέρα με την υπογραφή της συμφωνίας, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτίθενται ξανά στη Χομς, τη Ντεράα και την παραθαλάσσια πόλη της Λατάκειας. Για το καθεστώς, οι συμφωνίες που υπογράφει δεν είναι παρά κουρελόχαρτα, που του επιτρέπουν να κερδίσει χρόνο, ο οποίος φαίνεται να πιστεύει πως κυλάει με το μέρος του.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg News, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι τόσο για το τεχνικό και ηθολογικό περιεχόμενό του, όσο σχετικά με τις βλέψεις, τις ανησυχίες και τις δυνατότητες ενός καθεστώς που αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη απ’ την οποία θα αντλήσουν πολύτιμα μαθήματα όλα τα κράτη του πλανήτη: το καθεστώς Ασσάντ δεν μπορεί και δε θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και το ξέρει. Και μπρος στην πιθανότητα να ανατραπεί, δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να ισοπεδώσει τις ίδιες του τις πόλεις, να εξοντώσει κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό, να εκμηδενίσει τους υλικούς όρους της αναπαραγωγής του για να σωθεί. Στη Συρία ο καπιταλισμός περιεργάζεται το -όχι τόσο μακρυνό- μέλλον του.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καταστολή στη Συρία, 4/11/2011

Ενώ η καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 3.000 ζωές από τον περασμένο Μάρτιο, οι Ιταλοί τεχνικοί στα γραφεία της Telecom στη Δαμασκό είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι, προμηθεύοντας το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασσάντ με τις δυνατότητες να παρεμβαίνει, να ανιχνεύει και να αρχειοθετεί σχεδόν κάθε e-mail που ανταλάσσεται σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Οι υπάλληλοι της Area SpA, μιας εταιρίας παρακολουθήσεων με έδρα λίγο έξω απ’ το Μιλάνο, εγκαθιστούν το σύστημα υπό τις οδηγίες της συριακής υπηρεσίας πληροφοριών, οι πράκτορες της οποίας πιέζουν τους Ιταλούς να τελειώσουν το γρηγορότερο, λέγοντας πως χρειάζονται επειγόντως τη τεχνογνωσία εντοπισμού προσώπων, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός ατόμου οικείου με το εγχείρημα. Οι υπάλληλοι της Area φτάνουν στη Δαμασκό κατά βάρδιες αυτή τη χρονιά, καθώς η βία έχει κλιμακωθεί, λέει το ίδιο άτομο, που έχει εργαστεί πάνω στο σύστημα παρακολούθησης της Area.

Η Area χρησιμοποιεί εξοπλισμό αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιριών, σύμφωνα με τα πρωτότυπα σχέδια και άλλα έγγραφα που βρίσκονται στην κατοχή των Bloomberg News και του ατόμου αυτού μέσα από την εταιρία. Το εγχείρημα περιλαμβάνει το Sunnyvale, το λογισμικό αποθήκευσης και αρχειοθέτησης e-mail της καλιφορνέζικης NetApp Inc. (NTAP), ανιχνευτές που θα σκανάρουν τα δίκτυα επικοινωνιών της Συρίας από την παρισινή Qosmos SA, και εργαλεία από τη γερμανική Utimaco Safeware AG (USA) για τη σύνδεση παρακολουθουμένων τηλεφωνικών γραμμών με τους υπολογιστές του κέντρου εποπτείας της Area.

Οι προμηθευτές δεν έχουν παράσχει τα υλικά αυτά άμεσα στη Συρία, αλλά ήταν η Area που τα εξήγαγε μέσω Ιταλίας, σύμφωνα με το άτομο αυτό.

Οι Ιταλοί μένουν σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια σε γειτονιά κατοικιών της Δαμασκού, κοντά σε ένα αθλητικό στάδιο όπου εργάζονται πάνω στο σύστημα, το οποίο είναι ακόμα σε δοκιμαστική φάση, σύμφωνα με την πηγή μας, που ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, καθώς οι υπάλληλοι της Area υπογράφουν συμφωνητικά μη αποκάλυψης στοιχείων της εταιρείας.

Χαρτογράφηση των συνδέσεων

Μόλις το σύστημα ολοκληρωθεί, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας θα είναι σε θέση να παρακολουθούν τους στόχους του σε σταθμούς με επίπεδες τηλεοράσεις όπου θα εμφανίζονται οι τηλεφωνικές και διαδικτυακές επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με γραφήματα που θα χαρτογραφούν τα δίκτυα των ηλεκτρονικών επαφών των πολιτών, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έχουμε στη διάθεσή μας και με δύο ανθρώπους οικείους με τα σχέδια αυτά.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι φτιαγμένο για καταστολή, λέει ο Mark Dubowitz, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος για την προάσπιση των δημοκρατιών, με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο προωθεί αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Συρίας.

“Κάθε εταιρεία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης κι επιτήρησης στο καθεστώς Ασσάντ είναι συνένοχος σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, αναφέρει.

Η ιδιωτική εταιρεία Area, που ιδρύθηκε το 1996 κατασκευάζοντας τηλεφωνικούς κοριούς για λογαριασμό των ιταλικών δυνάμεων της τάξης, έχει πατεντάρει το σύστημα “Asfador”. Ο τίτλος προέκυψε από τον κύριο Asfador που πήρε τηλέφωνο την εταιρία το 2008 ζητώντας να κλείσει μια συμφωνία, σύμφωνα με πηγή μας που γνωρίζει τα του εγχειρήματος. Η πηγή μας δε γνώριζε το πλήρες όνομα του κυρίου Asfador, και οι προσπάθειες ταυτοποίησής του ήταν ανεπιτυχείς. Η τιμή ωστόσο, στην οποία κλείστηκε η συμφωνία ξεπερνούσε τα 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δυο διαφορετικούς ανθρώπους οικείους με τη συμφωνία.

Η αλλαγή ξεπερνά τις συμφωνίες

Ο διευθύνων σύμβουλος της Area, Andrea Formenti δήλωσε πως δεν μπορεί να συζητήσει για συγκεκριμένους πελάτες ή συμβόλια, κι ότι η εταιρεία του ακολουθεί όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ρυθμίζουν τις εξαγωγές.

Λέει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν συχνά αυτό που θα λέγαμε εργαλεία “νόμιμης παρακολούθησης” προκειμένου να συλλάβουν εγκληματίες. Χωρίς να αναφέρεται ιδιαίτερα στη Συρία, ο Formenti λέει ότι η πολιτική αλλαγή μπορεί να καταστήσει άτοπη μια επιχειρηματική συμφωνία.

“Μπορείτε να θεωρήσετε ότι κάθε σύστημα νόμιμης παρακολούθησης έχει μια μακρά διαδικασία πώλησης, ενώ η πραγματικότητα τρέχει με γοργούς ρυθμούς”, λέει, παραπέμποντας στην ταχύτητα της πτώσης του Λίβυου ηγέτη Μουαμμάρ Καντάφι, μόλις έναν χρόνο αφότου έστησε τη βεδουίνικη τέντα του σε πάρκο της Ρώμης, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιταλία. “Ο Καντάφι ήταν ένας μεγάλος φίλος του πρωθυπουργού μας, μέχρι πριν όχι πολύ καιρό”.

Όταν το Bloomberg News επικοινώνησε με την Qosmos, ο σύμβουλος της εταιρείας Thibaut Bechetoille είπε ότι η εταιρία του θα αποχωρούσε από το έργο. “Δεν ήταν σωστό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό το καθεστώς”, αναφέρει. Το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας αποφάσισε πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες να αποσυρθεί από το έργο και ακόμα ψάχνουν πώς θα μπορούσαν να απεμπλακούν από τη συμφωνία. Οι deep-packet ανιχνευτές της εταιρίας αυτής μπορούν να σταλλούν στο e-mail ενός χρήστη του διαδικτύου, κι από κει και πέρα να αναπαράγουν τα πάντα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του, λέει ο διευθυντής πωλήσεων της Qosmos, Erik Larsson.

Κέντρα Εποπτείας

“Ο μηχανισμός απόσυρσής απ’ αυτή τη συμφωνία, τεχνικά και διαδικαστικά, είναι περίπλοκος”, λέει ο Larsson. Η αλυσιδωτή εμπλοκή Δυτικών εταιριών από τις ΗΠΑ ως την Ευρώπη δείχνει την πορεία που τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης βρίσκουν τον δρόμο τους προς καταπιεστικά καθεστώτα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Καθώς οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία ανέτρεψαν τους ηγέτες τους φέτος, ο 46χρονος Ασσάντ κρατιέται στη θέση του αναπτύσσοντας δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών που ζητούν την πτώση του, και παρά την έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να παραιτηθεί. Η Συρία, χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, διοικείται απ’ τον Ασσάντ και πριν απ’ αυτόν απ’ τον πατέρα του Χαφέζ εδώ και 41 χρόνια.

Υπολογιστές εντοπισμού

Η Area εγκαθιστά ένα σύστημα, που περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό κέντρο εποπτείας “Captor” της εταιρίας, μέσω μιας σύμβασης με την κρατικής ιδιοκτησίας Συριακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών ή STE, αναφέρουν οι δυο πηγές μας. Επίσης γνωστή και ως Syrian Telecom, η εταιρία είναι ο κύριος παροχός σταθερής τηλεφωνίας της χώρας.

Χωρίς τα μηχανήματα της Area, το τρέχον σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης της Συρίας πιάνει μόνο ένα κομμάτι των τηλεπικοινωνιών της χώρας, και υπολείπεται του νέου συστήματος που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ολόκληρη τη διαδικτυακή κίνηση, λέν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις δυνατότητες της Συρίας μέσω της δουλειάς τους στην Area.

Οι επιχειρήσεις που πωλούν εξοπλισμό παρακολούθησης στη Συρία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για υποστήριξη της καταπίεσης, λέει ο Osama Edward Mousa, ένας Σύρος blogger που συνελήφθη το 2008 για κριτικές προς το καθεστώς δημοσιεύσεις και έφυγε για τη Σουηδία το 2010.

“Κάθε εταιρία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης στην κυβέρνηση της Συρίας είναι ένας συνεργάτης στην καταστολή της δημοκρατίας στη Συρία”, μας λέει. “Είναι συνένοχος στους φόνους εναντίον του λαού της Συρίας. Βοηθούν τη κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο”.

Κυρώσεις εναντίον της Συρίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει μια σειρά κυρώσεων εναντίον της Συρίας ήδη από τον Μάη, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης πώλησης όπλων και του παγώματος των λογαριασμών των ανθρώπων του καθεστ΄τος. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απαγορεύουν στις ευρωπαϊκές εταιρίες την πώληση προς τη Συρία του εξοπλισμού που χρειάζεται όπως στην περίπτωση της Area.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών προς τη Συρία, εκτός από τρόφιμα και φάρμακα ήδη από το 2004.

Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να προσδιορίσει εάν η αποστολή του υλικού της NetApp προς τη Συρία παραβιάζει τις κυρώσεις, λέει ο Hal Eren, πρώην δικηγόρος του τμήματος υποθηκοφυλακίου του ελέγχου περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών που εργάζεται στην Ουάσιγκτον.

“Τα προϊόντα αμερικανικής προέλευσης, είτε εξάγονται άμεσα είτε μέσω τρίτων χωρών, γενικά απαγορεύονται στη Συρία”, λέει ο Eren.

Η NetApp, που έχει χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισεκατομμύρια δολλάδια και περισσότερους από 10.000 υπαλλήλους, στέλνει τα προϊόντα της σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ετήσια αναφορά.

Η ΝetApp “δε γνωρίζει”

“Η NetApp λαμβάνει τα ζητήματα αυτά πολύ σοβαρά και δεσμεύεται για τη συμμόρφωσή της προς τους κανονισμούς του διεθνούς εμπορίου” λέει σε δήλωσή του ο Jodi Baumann, υποδιευθυντής εταιρικών επικοινωνιών της NetApps στο Sunnyvale. “Δε γνωρίζουμε εάν υπάρχουν προϊόντα της NetApp που πωλούνται ή έχουν σταματήσει να πωλούνται στη Συρία”.

Η σύμβασή της NetApp κανονίστηκε με τέτοιο τρόπο που αποφεύχθηκε μια άμεση συμφωνία με την Area, λέει ένας απ’ τους ανθρώπους που γνωρίζουν για το εγχείρημα. Η ιταλική θυγατρική της NetApp πούλησε τον εξοπλισμό μέσω ενός εξουσιοδοτημένου πωλητή στην Ιταλία, απ’ όπου έπειτα πωλήθηκαν εκ νέου στην Area, αναφέρει η πηγή μας.

Ο γενικός διευθυντής της Utimaco Malte Pollmann λέει πως η εταιρία του στηρίζεται στην Area προκειμένου να διασφαλίσει πως ο εξοπλισμός τους χρησιμοποιείται και εξάγεται σύμφωνα με τον νόμο. “Η Area είναι ένας αξιόπιστος εταίρος μακράς πνοής”, λέει.

Η Utimaco, με έδρα το Oberursel κοντά στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ενήμερη για οποιοδήποτε εγχείρημα στη Συρία περιλαμβάνει εξοπλισμό της, και σπάνια γνωρίζει πού εγκαθιστούν τον εξοπλισμό της οι συνεταίροι της, λέει ο Pollmann. “Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, καθώς κανείς απ’ τους συνεργάτες μας δεν είναι υποχρεωμένος να μας ενημερώσει”, λέει ο Pollmann. “Δεν κάνουμε προσωπικές πωλήσεις”.

Ένα κενό πληροφοριών

Η Sophos Ltd, στο Abingdon της Αγγλίας, παροχός λογισμικού ασφαλείας και προστασίας δεδομένων που ελέγχει την Utimaco, παραπέμπει τις ερωτήσεις στην Utimaco, λέει η Fiona Halkerston, υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της Sophos, που έχει αναλάβει η λονδρέζικη εταιρία Johnson King Ltd.

Ο γενικός διευθυντής της STE Baker Baker δεν απάντησε σε ερώτημα για σχολιασμό που στάλθηκε με φαξ στο γραφείο του.

Στην πρεσβεία της Συρίας στη Ρώμη, ένας υπεύθυνος τύπου δήλωσε πως δεν έχει κάποια πληροφόρηση για το σύστημα και αρνήθηκε να σχολιάσει τις επιπλοκές σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιας τέτοιας παρακολούθησης.

Η αγορά του συστήματος αυτού από τη Συρία δείχνει πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν Δυτικά προϊόντα τεχνολογίας επιτήρησης προκειμένου να παρακολουθούν τους διαφωνούντες. Στο Ιράν, μια έρευνα των Bloomberg News έδειξε ότι ήταν ευρωπαϊκές εταιρίες που παρείχαν ή διέθεσαν το υλικό εντοπισμού θέσης πολιτών και παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στις οποίες οι υπηρεσίες ασφαλείας ήθελαν να έχουν πρ΄σοβαση.

Βοηθήματα για ανακριτές

Στο Μπαχρέιν, οι ανακριτές των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποίησαν μεταγραφείς μηνυμάτων sms ευρωπαϊκού εξοπλισμού παρακολούθησης, σύμφωνα με την έρευνά μας. Άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κατέστειλαν εξεγέρσεις αυτή τη χρονιά αγόρασαν ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου, αλλά και της Υεμένης και της Συρίας.

Στη Συρία, το σύστημα παρακολούθησης e-mail και διαδικτυακών συνομιλιών της Area θα είναι πιο διεισδυτικό απ’ ότι ένας απλός εξοπλισμός αποκλεισμού ιστοσελίδων.

Οι ΗΠΑ εξετάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η Συρία χρησιμοποιεί τεχνολογία της Blue Coat Systems Inc (BCSI), μιας ακόμη εταιρίας με έδρα το Sunnyvale, για λογοκρισία στο διαδίκτυο και αρχειοθέτηση του ιστορικού πλοήγησης, είπε η εκπρόσωπος του State Department Victoria Nuland σε συνέντευξη τύπου της 24ης Οκτώβρη.

Η Blue Coat διερευνά ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους τα εργαλεία φιλτραρίσματος πληροφοριών της μεταπωλήθηκαν στη Συρία, λέει ο εκπρόσωπός της Steve Schick. Η εταιρία δεν εξάγει στη Συρία και απαγορεύει απ’ τους συνεταίρους της να μεταπωλούν προϊόντα της στη Συρία ή σε άλλες χώρες όπου έχει επιβληθεί εμπάργκο, λέει.

H Nuland του State Department υπογράμμισε την απαγόρευση σχεδόν κάθε αμερικανικής εξαγωγής στη Συρία, απαντώντας σε ερώτηση για την Blue Coat κατά τη συνέντευξη τύπου.

Το State Department ανησυχεί

“Μας προκαλούν ανησυχία οι αναφορές για τη χρήση της τεχνολογίας από ολοκληρωτικά καθεστώτα εν γένει, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά τη Συρία, ο στόχος τους γίνονται άμεσα οι ακτιβιστές και οι αντιφρονούντες”.

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Area εργάζεται για να παράσχει στη Συρία ακριβώς αυτήν την τεχνολογία.

Η Area, εδράζεται σε ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων δίπλα στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου, απ’ όπου δέχθηκε το τηλεφώνημα του 2008 ζητώντας της να συμμετάσχει στο εγχείρημα καθώς αγωνιζόταν να συλλέξει χρωστούμενα χρήματα στη χώρα, λέει η πηγή μας. Μαζί με δυο ιταλικές ανταγωνιστικές της, η εταιρία πίεζε την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει τις καθυστερημένες αμοιβές για έργα παρακολούθησης, μας λέει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, Formenti.

Η Area πέτυχε τη συμφωνία με τη Συρία το 2009, αναφέρουν δυο άνθρωποι σχετικοί με το εγχείρημα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα πλοίο που μετέφερε τους υπολογιστές και τον λοιπό εξοπλισμό έφτασε στο λιμάνι της Λατάκειας στη Συρία, μας λέει η πηγή μας.

Εκατόμβες νεκρών

Με τον εξοπλισμό στη Συρία, το εγχείρημα του Asfado ξεδιπλώνετια παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής απ’ τον Ασσάντ.

Η αναταραχή ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου. Δυο εβδομάδες μετά, στις 30 Μαρτίου, Ιταλοί υπάλληλοι της NetApp και της Area αντάλλαξαν e-mails στα οποία οι παροχοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν οδηγίες στην εταιρία παρακολουθήσεων πάνω στο πώς να ρυθμίσει τον εξοπλισμό που είχε μόλις παραλάβει, σύμφωνα με αντίγραφα των συνομιλιών.

Την ίδια ημέρα, ο Ασσάντ απευθύνθηκε στο κοινοβούλιο της Συρίας, κατηγορώντας του διαδηλωτές για “συνωμοσία”. “Αν κι αυτή η μάχη επιβλήθηκε σε μάς σήμερα, την καλωσορίζουμε”, είπε.

Μέχρι τότε, περισσότερα από 90 άτομα είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μια αναφορά της Area για το “NetApp Storage Cluster B,” με ημερομηνία 26 Μαΐου, δείχνει πώς είχαν τοποθετηθεί κοριοί σε στοίβες δίσκων της αμερικανικής εταιρίας σε καταστήματα με υπολογιστές. Η αναφορά αυτή φέρει το κωδικό όνομα Asfador, καθώς και εξώφυλλο με τον τίτλο “STE PDN Monitoring Center Project”.

Επίσης, στις 26 Μαΐου, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές στην επαρχία της Νταραά, ανεβάζοντας την αριθμό των νεκρών στους 1.100.

Η αίθουσα παρακολουθήσεων

Εάν η εγκατάσταση της Area ολοκληρωθεί σύμφωνα με τα σχέδια, η κυβέρνηση του Ασσάντ θα κερδίσει τη δυνατότητα να διεισδύσει φαινομενικά σε κάθε γωνιά του διαδικτύου στη Συρία.

Σχεδιαγράμματα για το σύστημα δείχνουν πως περιλαμβάνει ανιχνευτές τόσο στο δίκτυο των εταιριών κινητής τηλεφωνίας όσο και των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου, καταγράφοντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κίνηση. H αρχειοθέτηση της Netapp θα επιτρέψει στους πράκτορες τη διατήρηση αρχείων επικοινωνιών για μελλοντικές έρευνες ή τη χαρτογράφηση των επαφών του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τις πηγές και τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα κτιρίου της Telecom στη συνοικεία Mouhajireen της Δαμασκού, όπου περίπου 30 μεταλλικά ράφια στηρίζουν τους υπολογιστές που χειρίζονται την παρακολούθηση και την αρχειοθέτηση των επικοινωνιών, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει για τις εγκαταστάσεις. Το κέντρο δεδομένων συνδέεται με μια αίθουσα παρακολουθήσεων έναν όροφο ψηλότερα, όπου οι καταγραφόμενες επικοινωνίες θα μεταδίδονται σε περίπου 40 τερματικά, σύμφωνα με το ίδιο άτομο.

Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν τους όρους της σύμβασης λένε πως στο τελικό στάδιο της εγκατάστασης, το συμβόλαιο προβλέπει πως οι υπάλληλοι της Area θα εκπαιδεύσουν τους Σύρους πράκτορες πάνω στον χειρισμό των μηχανημάτων, θα τους διδάξουν δηλαδή πώς να παρακολουθούν καλύτερα τους πολίτες.

δημοσιογράφοι:
Ben Elgin
Bernon Silver
Συντάκτες:
Melissa Pozsgay
Gary Putka

Πηγή: http://www.bloomberg.com/news/2011-11-03/syria-crackdown-gets-italy-firm-s-aid-with-u-s-europe-spy-gear.html

*`*`*

Σημείωση: περισσότερο υλικό σχετικά με τις αραβικές εξεγέρσεις είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ συγκεκριμένα από τη Συρία έχουμε δει μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα απ’ την καταστολή στη Χάμα εδώ.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Categories
Uncategorized

Ρίσκα για το κεφάλαιο: κορύφωση των εμπρησμών πολυτελών αυτοκινήτων στο Βερολίνο, 3/9/2011

Για τέταρτη συνεχόμενη νύχτα, BMW, Mercedes, Porsche και Ferrari βρέθηκαν στο στόχαστρο εμπρηστών στο Βερολίνο.  Αν και το Λονδίνο μονοπώλησε το ενδιαφέρον των εχθρών και των φίλων της εξέγερσης αυτές τις μέρες, είναι μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που κοχλάζει -σιωπηλά προς το παρόν.

Οι New York Times σε άρθρο τους αδυνατούν να καταλάβουν γιατί γίνεται όλο αυτό (“Το Βερολίνο καίγεται, αλλά χωρίς εξήγηση“*). “Μοιάζει με τρέλλα”, αρκεί συνήθως ένα προσάναμμα για τζάκι τοποθετημένο στο λάστιχο, και μετά από λίγα λεπτά στα οποία οι δράστες μπορούν να απομακρυνθούν, το αυτοκίνητο έχει πάρει φωτιά. Ούτε μεγαλόστομες αναλήψεις ευθύνης, ούτε μυστηριώδεις οργανώσεις από πίσω**. Δυο άτομα που προσήχθησαν κουβαλώντας προσανάμματα υποστήριξαν ότι τα προορίζαν για ένα πικ-νικ. Δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετηθούν κατηγορίες.

Η δεξιά κατηγόρησε τον τρέχοντα δήμαρχο Klaus Wowereit, υποστηριζόμενο απ’ τους σοσιαλδημοκράτες και το -πρώην κομμουνιστικό- αριστερό κόμμα, για “συμπάθεια προς τους ακροαριστερούς εξτρεμιστές που τον αποτρέπει από πλήρη εφαρμογή της ισχύος του νόμου”. Ο Wowereit έχει εκλεγεί με σλόγκαν του “κατανοώντας το Βερολίνο” ή “Το Βερολίνο που κατανοεί”. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση μπορεί να καυχιέται για μια μείωση των δεικτών εγκληματικότητας, όμως οι εμπρησμοί παραμένουν. Τα φυλλάδια του υποψηφίου της συνεργασίας χριστιανοδημοκρατών και οικολόγων το θέτουν ξεκάθαρα: “πρέπει το Βερολίνο να το κατανοήσει κι αυτό;”.

Με τις δημοτικές εκλογές στις 18 Σεπτέμβρη, η αστυνομία έχει θέσει το πρόβλημα στις άμεσες προτεραιότητές της. Mε 150 αστυνομικούς ειδικά για τους εμπρησμούς, και την υποστήριξη της ομοσπονδιακής αστυνομίας, δυο ελικόπτερα με υπέρυθρες κάμερες, δεν παύει να διοχετεύει στα ΜΜΕ μια φημολογία για χρήση εθελοντών κατοίκων σε άοπλες περιπολίες.

Η Γερμανία θα μειώσει λόγω περικοπών τον αριθμό των αστυνομικών από 260.000 σε 250.000, και σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή της, Reiner Wendt: “τώρα θα χρειαστούμε περισσότερους υπαλλήλους με πολιτικά στους δρόμους, αλλά και σκληρότερες ποινές για κάθε παραβάτη“.

Απ’ το 2005 ήδη έχει ξεκινήσει μια έρευνα με στόχο τη συλλογή στοιχείων. Το 2009 οι εμπρησμοί κορυφώθηκαν -401 περιπτώσεις- ενώ πέρυσι έφτασαν τα 250 οχήματα. Φέτος, μέχρι σήμερα μόνο 368 αμάξια έχουν πυρποληθεί, προκαλώντας ζημιές και σε 150 ακόμα, που βρίσκονταν παρκαρισμένα δίπλα τους. Σχεδόν κάθε βράδυ προστίθεται κι ένα περιστατικό.

Η αστυνομία αποδίδει σ’ ένα 40% αυτών “πολιτικό κίνητρο”, το οποίο στοιχειοθετεί συνήθως βάσει τοποθεσίας (οι παραδοσιακά προλεταριακές γειτονιές του Kreuzberg ή του Friedrichshain που πλέον αναπλάθονται σε μεσοαστικές ζώνες κατοικίας ή διασκέδασης, τα art nouveau δρομάκια του Mitte και του Prenzlauer Berg που έχουν γίνει πεδίο μάχης μεταξύ νεόπλουτων αγοραστών, φτωχών παλιών κατοίκων αλλά κι ενός μεσοαστικού στρώματος που συμπιέζεται ανάμεσά τους), ή πολυτέλειας (όσο πιο ακριβό το όχημα, τόσο πιο “πολιτική” θεωρείται η πυρπόλησή του). Κάποιοι εμπρησμοί αποδίδονται σε απλούς βανδαλισμούς, ενώ δεν λείπουν και οι ασφαλιστικές απάτες ή και προσωπικές έριδες.

Η αστυνομία του Αμβούργου, όπου εμφανίζει τελευταία μια ανάλογη δραστηριότητα, όπως και στο Ντίσελντορφ κι αλλού, προειδοποιεί πως ακόμα και η απλή αναφορά των εμπρησμών από τα ΜΜΕ, δημιουργεί αλυσιδωτά μιμητικές πράξεις (copycat).

Από το 1989, με την πτώση του Τείχους που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό, τεράστια κεφάλαια ρίχτηκαν σε περιοχές του Ανατολικού Βερολίνου, αναμορφώνοντάς τες. Οι γκαλερί, τα καφέ και τα εμπορικά κέντρα αντικαθιστούν τα φθηνά διαμερίσματα και τις αποθήκες, τα ενοίκια και το κόστος διαβίωσης εκτινάσσονται (στο πρώην “Ανατολικο” Prenzlauer Berg το 60% των παλιών κατοίκων αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους), η αστυνόμευση εντατικοποιείται στην περιφρούρηση της κερδοφορίας. Η ειρωνία είναι, ότι η ίδια η ανάπλαση [gentrification] έχει τελικά οδηγήσει τα μέρη που αποτέλεσαν πόλο έλξης της, όπως το Bierhimmel στην Oranienstraße (Kreuzberg) στο κλείσιμο, λόγω αδυναμίας καταβολής των αυξανόμενων ενοικίων. Χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής αντίφασης, τα στοιχεία που καθιστούσαν ελκυστική μια περιοχή -χαμηλό κόστος διαβίωσης, χαλαρότητα, διαφορετική χρήση του χώρου πχ γκράφιτι κλπ- εξαφανίζονται προκειμένου να “αξιοποιηθούν” και μόλις αυτός ο κύκλος κατανάλωσης-καταστροφής κλείσει, οι επενδυτές “αναδεικνύουν” την επόμενη in γειτονιά. Στο μεταξύ, οι παλιοί κάτοικοι εκτοπίζονται στα προάστια του Βερολίνου, τα οποία μετατρέπονται με ανησυχητικούς ρυθμούς σε παραγκουπόλεις***.

Απ’ τη χωροταξία των εμπρησμών διακρίνεται μια μετακίνηση απ’ τις παραδοσιακές Ανατολικές περιοχές καταλήψεων και χαμηλών εισοδημάτων που δέχθηκαν την πρώτη εισβολή της ανάπλασης τη δεκαετία του ’90 (Kreuzberg, Mitte, Lichtenberg) προς τα δυτικά, σε περιοχές όπως το κυριλέ Charlottenburg ή το Spandau. Όμως δεν είναι μόνο οι πλούσιοι που δεν μπορούν να παρκάρουν ξένοιαστα το αυτοκίνητό τους που ανησυχούν γι αυτό το πρακτικό αντικίνητρο στην επένδυσή τους. Η ακροδεξιά κάνει λόγο για επιστροφή στα χρόνια των Μπάαντερ-Μάινχοφ και καλεί σε σκληρότερα μέτρα αστυνόμευσης, εκπροσωπώντας επάξια το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον τομέα της ασφάλειας, απ’ όπου προέρχονται και τα περισσότερα στελέχη της.

Για τον Rucht, έναν καθηγητή του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών του Βερολίνου, η μέθοδος της πυρπόλησης οχημάτων πιθανότατα προέκυψε ως αντιγραφή από τα προάστια της Γαλλίας, οι εμπρηστές των οποίων φαίνεται να έχουν πολλούς συμπαθούντες στο Βερολίνο, όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται γρηγορότερα απ’ ότι αλλού, αλλά κι όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι “περίπου οι μισοί ακτιβιστές της χώρας” και όχι μόνο. Η Aysun, μια τουρκάλα μετανάστρια θα πει σ’ έναν δημοσιογράφο****: “δε συμφωνώ με τους εμπρησμούς αλλά μπορώ να τους καταλάβω. Η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει ολοένα και περισσότερο. Καταλαβαίνω κάπως την οργή“. Σύμφωνα με μια έρευνα του Johannes Becker, για το πανεπιστήμιο του Marburg*****, “το 40% των γερμανών νέων είναι χωρίς απολυτήριο λυκείου ή δουλειά με μισθό“.

Η επίδειξη ιδιωτικού πλούτου με την μορφή του κατ’ εξοχήν συμβόλου του, δεν είναι παρά μια μικρή χειρονομία ταξικής βίας που συνοδεύει την μεταφορά -με αστυνομική συνοδεία- της γενιάς αυτής στις παραγκουπόλεις-αποθήκες του επιπλέοντος εργατικού δυναμικού.

Σημειώσεις:

* http://www.nytimes.com/2011/08/25/world/europe/25germany.html

** υπήρξαν φυσικά ορισμένες εξαιρέσεις, όπως η MG (http://einstellung.so36.net/en/mg/chronology) ή η Bewegung für Militanten Widerstand (με το σαρκαστικό ακρωνύμιο BMW) που ανέλαβε την ευθύνη για 8 εμπρησμούς το 2009.

*** http://www.spiegel.de/international/germany/0,1518,748532,00.html

**** http://www.huffingtonpost.com/david-dagan/in-berlin-cars-burn-as-ne_b_549147.html

***** http://www.bloomberg.com/news/2011-08-16/luxury-cars-burned-in-berlin-protests.html

Σύνδεσμοι:

Χαρτογράφηση των εμπρησμών οχημάτων στο Βερολίνο: http://www.brennende-autos.de/

Καταγραφή ενεργειών άμεσης δράσης:  https://directactionde.ucrony.net/en

Neil Smith: Gentrification in Berlin and the Revanchist State http://einstellung.so36.net/en/ps/524

Categories
Uncategorized

Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011

Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες

Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, πάνω από 1 δισ. άνθρωποι ζουν παγκόσμια σε παραγκουπόλεις, σε σπίτια χωρίς βασικές ανέσεις όπως ηλεκτρισμός, καθαρό νερό, στοιχειώδεις υποδομές (πχ. πάτωμα…), αποχέτευση κλπ. Οι πόλεις του μέλλοντος, αντί για φουτουριστικά τοπία από γυαλί και ατσάλι όπως τις φαντάζονταν οι προηγούμενες γενιές πολεοδόμων, κατασκευάζονται μάλλον από βρώμικες πλίνθους, πλαστικό, τσιμέντο και απορρίματα, είναι περιτριγυρισμένες από μόλυνση, εξαθλίωση, ασθένειες και χιλιάδες μπάτσους. Οι -καταληψίες, αχαρτογράφητοι- κάτοικοί τους, θα ζήλευαν τόσο τις καλύβες από λάσπη της Ανατολίας του 7.000 πΧ, ακόμα και τις Ντικενσιανές βιομηχανικές πόλεις που βρίσκονταν τουλάχιστον σε μια δροσερή ύπαιθρο. Οι σύγχρονες παραγκουπόλεις, αγκαλιάζουν ασφυκτικά τα αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα απ’ τη Λατινική Αμερική ως την Κίνα, απ’ το Ντιτρόιτ ως τη Βομβάη. Δε συγκεντρώνουν τόσο συσσωρευόμενους μετανάστες από κάποια φτωχή επαρχία, όσο για παρίες που έχει εξορίσει η ίδια η πολη στην περιφέρειά της, λόγω εξώσεων, αυξανόμενων ενοικίων, αβάσταχτου κόστους ζωής. Αν και τα παραπήγματα σπάνια ξεπερνούν τους 2-3 ορόφους, η πυκνότητα του πληθυσμού είναι μεγαλύτερη από παντού, λόγω της συρρίκνωσης του ζωτικού χώρου στο ελάχιστο.

Στη Βραζιλία, οι φαβέλες, όπως ονομάζονται οι παραγκουπόλεις γύρω απ’ τα τουριστικά και κυριλέ κέντρα του Σάο Πάολο ή του Ρίο ντε Τζανέιρο, έχουν τη δική τους ιστορία. Πρόκειται για τις εκτάσεις όπου “στοιβάζονταν” οι πλεονάζοντες σκλάβοι από την Αφρική, για τους οποίους ούτε δουλειά υπήρχε, ούτε και χώρος. Η ιστορία τους είναι η ιστορία της πάλης του Κεφαλαίου να απαλλαγεί απ’ την εργασία, να συρρικνώσει τους προλεταρίους μέχρι εξόντωσης. Στη σημερινή τους μορφή, δημιουργήθηκαν από το ξέβρασμα του κύματος εσωτερικής μετανάστευσης του 1940-70, όπου οι εργάτες που ζητούσαν δουλειά στην πόλη, μετά από κάποια περίοδο ακραίας εκμετάλλευσης με αξιοκαταφρόνητη πληρωμή, γρήγορα έμεναν άνεργοι, άστεγοι, καταλήγοντας σε μια φαβέλα. Η Βραζιλία είναι στην πραγματικότητα μια απ’ τις χώρες με την μεγαλύτερη ανισοκατανομή παραγώμενου πλούτου, με το ανώτερο 10% να κατέχει το ήμισυ του ΑΕΠ, και το κατώτερο 35% να ζει κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας. Οι κάτοικοι της φαβέλας ανήκουν σ’ αυτό το κατώτερο 35%, στερημένοι από μέσα επιβίωσης, “ανεξέλεγκτοι”, ευάλωτοι στην μαυρη οικονομία και κυρίως στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες εξάλειψης αυτού του ενοχλητικού φαινομένου: τις ωμές επεμβάσεις του στρατού και εκτοπίσεις, της στρατοκρατικής δεκαετίας του 1970, διαδέχθηκαν οι αναπλαστικές επεμβάσεις (gentrification, ανάδειξη σε τουριστικό θέαμα, καλλιτεχνική εκμετάλλευση κοκ) των αριστερών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.

η ζωή εν φαβέλα
ως καμβάς...

Φαίνεται πως πλέον επιστρατεύεται ένας συνδυασμός αυτών των δυο μεθόδων ελέγχου των φαβέλων. Το Ρίο ντε Τζανέιρο έχει αναλάβει ένα ηράκλειο έργο πριν το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 και τους θερινούς ολυμπιακούς του 2016 που θα διοργανώσει: να ισοπεδώσει 100 απ’ τις πιο “επικίνδυνες” φαβέλες (ξεκινώντας απ’ αυτές γύρω απ’ το στάδιο Μαρακανά) και να ξαναχτίσει εκατοντάδες άλλες. Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης, Εδουάρδο Παές, τουλάχιστον 13.000 οικογένειες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, χωρίς να γνωρίζουν εάν και πότε θα μετεγκατασταθούν κάπου ή τουλάχιστον θα αποζημιωθούν. Οι ολυμπιακοί άλλωστε έχουν μια σταθερά διαλυτική επίδραση στις πόλεις, με πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν μετακομίσει τα τελευταία 20 χρόνια λόγω των αγώνων, είτε με τη βία, είτε λόγω αύξησης των ενοικίων και του κόστους ζωής.

Συχνά πυκνά, όπως και τώρα, η αστυνομία με το πρόσχημα των συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών, εισβάλει στις φαβέλες μετατρέποντάς τες σε πεδία μάχης. Τα διαφυγόντα κέρδη αυτού του εμπορίου όμως δεν είναι στρατηγικό διακύβευμα της εξουσίας. Η επιβολή της “τάξης” επί του “χάους” της φαβέλας, είναι. Οι τηλεοπτικοί αντίπαλοι των δυνάμεων της τάξης άλλωστε -με τους οποίους ανταλλάσσουν και καμμιά τουφεκιά με θύματα κατά κανόνα άτυχους περαστικούς-, δεν μπορεί παρά να είναι οι αυθόρμητοι και πιο αδύναμοι φορείς της ίδιας τάξης, οι “συμμορίες των ναρκωτικών”.

η ζωή εν φαβέλα
...και ως πεδίο μάχης

φωτογραφικό υλικό: http://www.life.com/gallery/52801/image/107179514/gang-violence-in-rio#index/0

Categories
Eric J. Hobsbawm Uncategorized

Πόλεις κι Εξεγέρσεις, 1973 – Eric J. Hobsbawm

Πόλεις κι Εξεγέρσεις – Eric J. Hobsbawm

Πηγή: http://libcom.org/

Οτιδήποτε άλλο κι αν είναι μια πόλη, είναι την ίδια στιγμή ο τόπος που κατοικεί ένας συγκεντρωμένος πληθυσμός φτωχών ανθρώπων, και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο χώρος μιας πολιτικής εξουσίας που επηρεάζει τις ζωές τους. Ιστορικά, ένα από τα πράγματα που οι πληθυσμοί των πόλεων έκαναν γι’ αυτό, ήταν να διαδηλώνουν, να κάνουν ταραχές ή εξεγέρσεις, ή να εξασκούν εν πάσει περιπτώσει μια άμεση πίεση στις αρχές που συμβαίνει να δρουν στην εμβέλειά τους. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους μιας πόλης εάν η εξουσιαστική αρχή της πόλης είναι τοπική, ή αν σε άλλες περιπτώσεις είναι ευρύτερη, εθνική, ή ακόμα και παγκόσμια. Ωστόσο, κάτι που επηρεάζει τους υπολογισμούς τόσο των αρχών όσο και των πολιτικών κινημάτων που θέλουν ν’ ανατρέψουν καθεστώτα, είναι εάν οι πόλεις είναι πρωτεύουσες (ή -κάτι που έχει ανάλογη σημασία- ανεξάρτητες πόλεις-κράτη), ή έδρες γιγαντιαίων εθνικών ή πολυεθνικών οργανισμών, καθώς εάν είναι, οι αστικές ταραχές κι εξεγέρσεις μπορούν να πάρουν πολύ πιο δυναμική τροπή απ’ ότι αν η αρχή της πόλης είναι απλά τοπική.

Το θέμα αυτού του άρθρου είναι το πώς η δομή των πόλεων έχει επηρεάσει λαϊκά κινήματα αυτού του είδους, και αντιστρόφως, τί επίδραση είχε ο φόβος τέτοιων κινημάτων στην αστική πολεοδομία. Το πρώτο σημείο είναι πολύ πιο γενικό από το δεύτερο. Λαϊκές ταραχές, εξεγέρσεις και διαδηλώσεις, είναι ένα σχεδόν παγκόσμιο φαινόμενο των πόλεων, κι όπως ξέρουμε τώρα, συμβαίνει πλέον ακόμα και στις πιο ευημερούσες μητροπόλεις του ανεπτυγμένου κόσμου. Από την άλλη, ο φόβος τέτοιων επεισοδίων είναι αδιάλειπτος. Μπορεί να θεωρηθεί δεδομένος, ως αναμφίβολη παράμετρος της ύπαρξης των πόλεων, με την μορφή που είχε στις περισσότερες προ-βιομηχανικές πόλεις, ή με την μορφή των αναταραχών που ξεσπούν περιοδικά και σβήνουν χωρίς να παράγουν κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα στη δομή της εξουσίας. Μπορεί να υποτιμηθεί, σε περίπτωση που δεν υπάρχουν ταραχές ή εξεγέρσεις για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ή επειδή παρέχονται θεσμικές εναλλακτικές σ’ αυτές, όπως οι μηχανισμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι εκλογές. Υπάρχουν άλλωστε, πλέον, ελάχιστες διαρκώς ταραχώδεις πόλεις. Ακόμα και το Παλέρμο, που πιθανώς κατέχει το πανευρωπαϊκό ρεκόρ με 12 εξεγέρσεις μεταξύ του 1512 και του 1866, μετρά μακροχρόνιες περιόδους που ο πληθυσμός του έμεινε σχετικά ήσυχος. Απ’ την άλλη, απ’ τη στιγμή που οι αρχές θα πάρουν απόφαση να μεταβάλλουν την πολεοδομική δομή λόγω της πολιτικής νευρικότητας, τα αποτελέσματα είναι πιο πιθανό να είναι αισθητά και μακροχρόνια, όπως οι λεωφόροι του Παρισιού.

Η αποτελεσματικότητα της ταραχής ή της εξέγερσης εξαρτάται από τρεις όψεις του πολεοδομικού σχεδιασμού: πόσο εύκολα μπορούν να κινητοποιηθούν οι φτωχοί, πόσο ευάλωττα απέναντί τους είναι τα κέντρα εξουσίας, και πόσο εύκολα μπορούν να κατασταλλούν. Αυτές καθορίζονται εν μέρει από κοινωνιολογικούς, πολεοδομικούς και τεχνολογικούς παράγοντες, ωστόσο οι τρεις αυτοί δεν είναι πάντοτε διακριτοί. Για παράδειγμα, η εμπειρία δείχνει ότι μεταξύ των μορφών των αστικών συγκοινωνιών, τα τραμ, τόσο στην Καλκούττα όσο και στη Βαρκελώνη, είναι εξαιρετικά βολικά για τους εξεγερμένους. Εν μέρει λόγω μιας αύξησης των τιμών των εισητηρίων, που τείνει να επιρρεάζει ταυτόχρονα όλους τους φτωχούς, αποτελούν έναν πολύ φυσικό καταλύτη της αναταραχής, εν μέρει επειδή αυτά τα μεγάλα και προσδεδεμένα στην τροχιά τους οχήματα, όταν καούν ή αναποδογυριστούν, μπορούν να μπλοκάρουν έναν δρόμο και να διαταράξουν την κυκλοφορία πολύ εύκολα. Τα λεωφορία δε φαίνεται να παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στις ταραχές, ενώ οι υπόγειοι συρμοί φαίνεται να είναι ολοκληρωτικά άσχετοι (εκτός απ’ την μεταφορά των εξεγερμένων), τα αυτοκίνητα απ’ την μεριά τους, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κάλλιστα ως αυτοσχέδια εμπόδια ή οδοφράγματα, ωστόσο, κρίνοντας απ’ τις πρόσφατες εμπειρίες του Παρισιού, χωρίς μεγάλη αποτελεσματικότητα. Εδώ η διαφορά είναι καθαρά τεχνολογική.

Έπειτα, τα πανεπιστήμια στο κέντρο μιας πόλης είναι προφανώς πιο επικίνδυνα ως επίκεντρα πιθανών ταραχών απ’ ότι τα πανεπιστήμια στα περίχωρα ή πίσω από κάποια ζώνη πρασίνου, κάτι που είναι γνωστό στις περισσότερες λατιναμερικάνικες κυβερνήσεις. Οι συγκεντρώσεις των φτωχών είναι πιο επικίνδυνες όταν βρίσκονται μέσα ή δίπλα στο κέντρο των πόλεων, όπως στα γκέττο του 20ού αιώνα πολλών βορειοαμερικανικών πόλεων, παρά όταν βρίσκονται σε σχετικά απομακρυσμένα προάστια, όπως στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Εδώ η διαφορά είναι πολεοδομική, κι εξαρτάται απ’ το μέγεθος της πόλης και τον καταμερισμό της λειτουργικής εξειδίκευσης στο εσωτερικό της. Ωστόσο, ένα κέντρο πιθανής φοιτητικής αναταραχής στα περίχωρα μιας πόλης, όπως η Nanterre στο Παρίσι, είναι πολύ πιο πιθανό να προκαλέσει επεισόδια στο κέντρο της πόλης, απ’ ότι οι αλγερινές παραγκουπόλεις στο ίδιο προάστειο, καθώς οι φοιτητές είναι πιο κινητικοί και το κοινωνικό τους σύμπαν πιο μητροπολιτικό απ’ ότι των μεταναστών εργατών. Εδώ η διαφορά είναι κυρίως κοινωνιολογική.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οικοδομούμε την ιδανική πόλη για ταραχές κι εξεγέρσεις. Πώς θα μοιάζει άραγε; Θα πρέπει να είναι πυκνοκατοικημένη κι όχι πολύ μεγάλη σε επιφάνεια. Ουσιαστικά θα πρέπει να είναι εφικτό να τη διασχίσει κανείς με τα πόδια, αν και η μεγαλύτερη εμπειρία ταραχών στις πλήρως μηχανοκίνητες κοινωνίες ίσως μεταβάλλει αυτόν τον ισχυρισμό. Θα ήταν ίσως καλό να μη χωρίζεται από κάποιο μεγάλο ποτάμι, όχι μόνο επειδή οι γέφυρες ελέγχονται εύκολα από την αστυνομία, αλλά κι επειδή είναι διαδεδομένο στη γεωγραφία ή την κοινωνική ψυχολογία πως οι δυο όχθες ενός ποταμού τείνουν να περιφρονούν η μια την άλλη, όπως μπορεί να διαβεβαιώσει και ο καθένας που μένει στο Νότιο Λονδίνο ή στην Αριστερή Όχθη του Παρισιού.

Οι φτωχοί της θα πρέπει να είναι σχετικά ομογενείς, κοινωνικά ή και φυλετικά, αν και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στις προ-βιομηχανικές πόλεις ή στις γιγαντιαίες ζώνες υπο-απασχόλησης στις αναπτυσσόμενες χώρες σήμερα, αυτό που με την πρώτη όψη μοιάζει με έναν αρκετά ετερογενή πληθυσμό, μπορεί να επιδεικνύει αξιοσημείωτη ενότητα, όπως μαρτυρούν οικείοι ιστορικοί όροι όπως “η εργατιά”, “η πλέμπα”, “ο όχλος”. Θα πρέπει να είναι κεντρομόλος, δηλαδή, οι διάφοροι τομείς της να είναι φυσικά προσανατολισμένοι προς τα κεντρικά θεσμικά κτίρια της πόλης, όσο πιο συγκεντρωτική, τόσο το καλύτερο. Η μεσαιωνική δημοκρατική πόλη που σχεδιάστηκε βάσει ενός συστήματος ροών προς και από τον κύριο χώρο συνάθροισης, που μπορούσε να είναι τόσο ένα θρησκευτικό κέντρο (καθεδρικός), η κεντρική αγορά, ή η έδρα των αρχών, ήταν γι αυτόν τον λόγο ιδανική για εξεγέρσεις. Ο καταμερισμός της λειτουργικής εξειδίκευσης και των κατοικημένων περιοχών θα πρέπει να συμπλέκονται άμεσα. Έτσι, το προ-βιομηχανικό μοτίβο των προαστίων, που βασιζόταν στον αποκλεισμό από μια ευκρινώς προσδιορισμένη πόλη των διάφορων ανεπιθύμητων – αν και συχνά απαραίτητων στη ζωή της πόλης – όπως οι μη-κάτοικοι μετανάστες, οι συντεχνίες ή ομάδες των παριών, δε διατάρασσε ιδιαίτερα τη συνοχή του πολεοδομικού συγκροτήματος: η Triana ήταν αλληλένδετη με τη Σεβίλλη, όπως το Shoreditch με το City του Λονδίνου.

Απ’ την άλλη, τα πρότυπα προάστια του 19ου αιώνα, που περιζώναν έναν πολεδομικό πυρήνα μεσοαστικών κατοικημένων ζωνών και βιομηχανικών συνοικειών, γενικά αναπτύσσονταν στις αντιδιαμετρικές άκρες της πόλης, επιρρεάζοντας την πολεοδομική συνοχή αισθητά. Το East End και το West End είναι τόσο φυσικά όσο και πνευματικά απομακρυσμένα το ένα απ’ το άλλο. Εκείνοι που ζουν στα δυτικά της Concorde στο Παρίσι ανήκουν σ’ έναν διαφορετικό κόσμο απ’ αυτούς που ζουν ανατολικά της Republique. Για να πάμε λίγο μακρύτερα, η περίφημη “κόκκινη ζώνη” προαστίων της εργατικής τάξης που περικυκλώνει το Παρίσι ήταν πολιτικά αξιοσημείωτη, αλλά δεν είχε κάποια εξεγερτική σημασία. Απλώς δεν ήταν μέρος του Παρισιού πλέον, αλλά ούτε σχημάτιζε μια δική της ολότητα, εκτός ίσως για τους γεωγράφους [1].

Όλες αυτές οι παράμετροι, επιρρεάζουν την κινητικότητα των φτωχών της πόλης, αλλά όχι και την πολιτική αποτελεσματικότητά τους. Αυτή εξαρτάται φυσικά απ’ την ευκολία με την οποία οι εξεγερμένοι και οι επαναστάτες μπορούν να προσεγγίσουν τις αρχές, και το πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν πάλι πίσω. Στην ιδανική εξεγερτική πόλη, οι αρχές – οι πλούσιοι, η αριστοκρατία, η κυβέρνηση, ή οι τοπικές αρχές – θα ήταν όσο πιο παγιδευμένοι στο κέντρο της συγκέντρωσης φτωχών γίνεται. Οι γάλλοι βασιλείς θα διέμεναν στο Palais Royal ή το Λούβρο, κι όχι στις Βερσαλλίες, ο αυστριακός αυτοκράτορας στο Hofburg κι όχι στο Schoenbrunn. Κατά προτίμηση, οι αρχές θα έπρεπε να είναι άμεσα ευάλωττες. Οι άρχοντες που κυβερνούν μια εχθρική πόλη από κάποιο απομονωμένο οχυρό, όπως το φρούριο-φυλακή του Montjuich επί της Βαρκελώνης, μπορεί να εντείνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά είναι τεχνολογικά εξοπλισμένοι ώστε να το αντέχουν. Τελικά, η Βαστίλλη θα μπορούσε σχεδόν μετά βεβαιότητας να αντέξει τον Ιούλη του 1789, εάν είχε διανοηθεί κανείς ότι θα μπορούσε να δεχτεί επίθεση. Οι πολιτικές αρχές είναι ασφαλώς εκτεθειμένες σχεδόν εξ ορισμού, μιας και η πολιτική επιτυχία τους εξαρτάται απ’ την πεποίθηση ότι αντιπροσωπεύουν τους κατοίκους κι όχι κάποια απομακρυσμένη κυβέρνηση ή τα συμφέροντά της. Εδώ ίσως έγκειται και η κλασσική γαλλική παράδοση, σύμφωνα με την οποία οι επαναστάτες κινούνται προς το δημαρχείο κι όχι προς τα βασιλικά ανάκτορα και, τόσο το 1848 όσο και το 1871, εκεί ανακυρήσσονται οι μεταβατικές κυβερνήσεις.

Οι τοπικές αρχές επομένως δημιουργούν σχετικά λίγα προβλήματα στους επαναστάτες (τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να εφαρμόζουν έναν πολεοδομικό σχεδιασμό). Φυσικά, η αστική ανάπτυξη μπορεί να εκτοπίσει το δημαρχείο από μια κεντρική προς μια πιο απομακρυσμένη τοποθεσία: σήμερα είναι ολόκληρο ταξίδι από τις περιφεριακές γειτονιές του Μπρούκλυν ως το δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Απ’ την άλλη, σε πρωτεύουσες, η παρουσία της κυβέρνησης, που ευνοεί την αποτελεσματικότητα των ταραχών, αντισταθμίζεται από τα ειδικά χαρακτηριστικά των πόλεων όπου πρίγκηπες ή άλλες κυρίαρχες προσωπικότητες κατοικούσαν, και έχουν ενσωματώσει μια αντιεξεγερτική προκατάληψη. Αυτό προκύπτει τόσο από τις ανάγκες των κρατικών δημοσίων σχέσεων και, λιγότερο ίσως, για λόγους ασφαλείας.

Σε γενικές γραμμές, σε μια αστική πόλη ο ρόλος των κατοίκων στις δημόσιες δραστηριότητες είναι περισσότερο συμμετοχικός, ενώ στις πριγκηπικές ή κυβερνητικές πόλεις, αυτός ενός κοινού χειροκροτητών και θαυμαστών. Οι μεγάλοι ίσιοι δρόμοι που προσφέρονται για χάζι στο παλάτι, τον καθεδρικό, τα κυβερνητικά κτίρια, η τεράστια πλατεία μπροστά απ’ το κτίριο των επισήμων, κατά προτίμηση με ένα κατάλληλο μπαλκόνι απ’ όπου ευλογούν ή απευθύνονται στα πλήθη, ίσως και ως πεδίο παρελάσεων ή ως αρένα: αυτά αποτελούν την τελετουργική δομή μιας αυτοκρατορικής πόλης. Απ’ την Αναγέννηση κι έπειτα, οι μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες και οι κατοικίες κατασκευάστηκαν ή τροποποιήθηκαν ανάλογα. Όσο μεγαλύτερη η επιθυμία του ηγεμόνα να εντυπωσιάσει, ή όσο μεγαλύτερη η εμμονή του για μεγαλεία, τόσο πιο φαρδιά, ευθεία και συμμετρική η πρωτιμώμενη διάταξη. Ολοένα και λιγότερες κατάλληλες τοποθεσίες μπορεί να φανταστεί κανείς στο Νέο Δελχί, την Ουάσιγκτον, την Αγία Πετρούπολη, ή αντίστοιχα το Mall και τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στο Λονδίνο. Δεν πρόκειται απλά για τη διαίρεση μεταξύ μιας λαϊκής και μεσοαστικής ανατολικής και μιας αριστοκρατικής δυτικής όχθης στο Παρίσι που κατέστησε τα Ηλύσια Πεδία την τοποθεσία της επίσημης και στρατιωτικής παρέλασης της 14 Ιουλίου, ενώ αντίστοιχα οι ανεπίσημες μαζικές διαδηλώσεις επικεντρώνονται στο τρίγωνο Βαστίλλη-Republique-Nation.

Τέτοιες τελετουργικές τοποθεσίες συνεπάφονται έναν σαφή διαχωρισμό μεταξύ κυριάρχων και υπηκόων, μια αντιπαράθεση μεταξύ μιας απόμακρης και απεχθούς μεγαλοπρέπειας και αριστοκρατίας απ’ την μία, κι ενός κοινού προορισμένου να χειροκροτάει από την άλλη. Είναι το πολεοδομικό ισοδύναμο της στοπ-καρέ, ή καλύτερα της όπερας, αυτής της χαρακτηριστικής εφεύρεσης της δυτικής απόλυτης μοναρχίας. Ευτυχώς, για τους πιθανούς ταραξίες, αυτή ούτε είναι ούτε ήταν η μόνη σχέση μεταξύ κυριάρχων και υπηκόων στις πρωτεύουσες. Συχνά πράγματι, ήταν η πρωτεύουσα που επεδείκνυε το μεγαλείο του ηγεμόνα, ενώ οι κάτοικοί της, περιλαμβανομένων των φτωχότερων, απολάμβαναν ένα ταπεινό μερίδιο οφελών του μεγαλείου του. Κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι ζούσαν σ’ ένα είδος συμβίωσης. Υπ’ αυτές τις συνθήκες ήταν που δημιουργήθηκαν οι μεγάλες τελετουργικές οδοί όπως του Εδιμβούργου ή της Πράγας. Τα παλάτια δεν ένιωθαν καμμιά ανάγκη να προστατευθούν απ’ τις φτωχογειτονιές. Το Hofburg της Βιέννης, που εμφανίζει έναν μεγάλο τελετουργικό χώρο προς τον εξωτερικό κόσμο, ο οποίος περιλαμβάνει τα βιεννέζικα προάστια, έχει μετά βίας μερικά μέτρα οδοστρώματος μεταξύ αυτού και της παλιάς Μέσα Πόλης, στην οποία φαινομενικά ανήκει.

Αυτού του είδους οι πόλεις, συνδυάζοντας τη διάταξη τόσο των αστικών όσο και των πριγκηπικών πόλεων, αποτελούν μια μόνιμη πρόκληση σε ταραχές, καθώς εδώ τα παλάτια και οι επαύλεις των αριστοκρατών, οι αγορές, οι καθεδρικοί, οι δημόσιες πλατείες και οι παράγκες είναι όλα μπλεγμένα μεταξύ τους, οι κυρίαρχοι βρίσκονται στο έλεος του όχλου. Σε ταραγμένους καιρούς θα μπορούσαν να διαφεύγουν στις εξοχικές κατοικίες τους, αλλά αυτό είναι όλο. Η μόνη τους διασφάλιση ήταν να κινητοποιούν τους τακτοποιημένους φτωχούς ενάντια στους άτακτους φτωχούς, μετά από κάθε πετυχημένη εξέγερση, για παράδειγμα την συντεχνία των τεχνητών ενάντια στον “όχλο”, ή την Εθνοφρουρά εναντίον των ακτημόνων. Η μόνη τους παρηγοριά ήταν η γνώση ότι οι ανεξέλεγκτες ταραχές και οι εξεγέρσεις σπάνια κρατούσαν πολύ, κι ακόμα πιο σπάνια κατευθύνονταν άμεσα εναντίον των δομών της κατεστημένης εξουσίας και του πλούτου. Πρόκειται για σημαντική παρηγοριά. Ο Βασιλιάς της Νάπολης ή η Δούκισσα της Πάρμας, για να μην αναφέρουμε τον Πάπα, γνώριζαν ότι εάν οι υπήκοοί τους εξεγερθούν, ήταν επειδή ήταν υπερβολικά πεινασμένοι, και σαν μια υπενθύμιση στους πρίγκηπες και στους ευγενείς των καθηκόντων τους, δηλαδή να παρέχουν αρκετά τρόφιμα σε δίκαιες τιμές στην αγορά, αρκετές εργασίες, εφόδια και δημόσια διασκέδαση σύμφωνα με τις ταπεινότατες ανάγκες τους. Η πίστη και η ευσέβειά τους σπάνια υποχωρούσαν, κι ακόμα κι όταν πραγματοποιούσαν αυθεντικές επαναστάσεις (όπως στην Νάπολη το 1799) ήταν περισσότερο πιθανό να υπερασπίζονται την Εκκλησία και τη Βασιλεία ενάντια στους ξένους και τις αθεϊστικές μεσαίες τάξεις.

Εξ ου και η κρίσιμης σημασίας στην ιστορία της αστικής δημόσιας τάξης, Γαλλική Επανάσταση του 1789-99, που εγκαθίδρυσε τη σύγχρονη εξίσωση μεταξύ εξέγερσης και κοινωνικής επανάστασης. Κάθς κυβέρνηση προτιμά φυσικά να αποφύγει τις ταραχές και τις εξεγέρσεις, όπως προτιμά να κρατά τους αριθμούς των δολοφονιών χαμηλά, όμως απουσία ενός αυθεντικού επαναστατικού κινδύνου, οι αρχές δεν είναι τόσο πιθανό να ξεσαλώσουν εναντίον τους. Η Αγγλία του δεκάτου ογδόου αιώνα ήταν ένα διαβόητα ταραχώδες έθνος, με έναν εξίσου διαβόητο μηχανισμό διατήρησης της δημόσιας τάξης. Όχι μόνο μικρότερες πόλεις όπως το Λίβερπουλ και το Νιουκάστλ, αλλά και ολόκληρα κομμάτια του Λονδίνου μπορούσαν να πέσουν στα χέρια του εξεγερμένου πληθυσμού για μέρες. Απ’ τη στιγμή που τίποτα δε διακυβευόταν σε τέτοιες ταραχές, εκτός βέβαια από ένα ποσό ιδιωτικού κεφαλαίου, το οποίο μια εύρρωστη χώρα μπορούσε εύκολα να αντικαταστήσει, η γενική άποψη μεταξύ των ανώτερων τάξεων ήταν αδιάφορη, ακόμα και ικανοποιημένη. Οι περουκοφόροι ευγενείς περηφανεύονταν για την κατάσταση της ελευθεριότητας που απέτρεπε την ανάδειξη πιθανών τυράννων απ’ τις τάξεις του στρατού που στέλνονταν να καταστείλει τους υπηκόους τους, ή της αστυνομίας που τον αρωγούσε. Δεν ήταν παρά μετά τη Γαλλική Επανάσταση που αναπτύχθηκε μια τάση για πολλαπλασιασμό των στρατώνων στις πόλεις, και μόνο μετά τους Χαρτιστές και τους Ριζοσπάστες του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, που τα ωφέλη μιας σύγχρονης αστυνομικής δύναμης κρίθηκαν σημαντικότερα απ’ αυτά της αγγλικής ελευθερίας. (Καθώς η δημοκρατία σε επίπεδο βάσος δεν ήταν κάτι που θα μπορούσαν να βασιστούν, η Μητροπολιτική Αστυνομία τέθηκε άμεσα υπό την ευθύνη του Home Office, στην κεντρική κυβέρνηση, όπου ακόμα ανήκει).

Πράγματι, οι τρεις κύριες κυβερνητικές μέθοδοι αντιμετώπισης των ταραχών και εξεγέρσεων προτάθηκαν: συστηματική διευθέτηση της ανάπτυξης στρατευμάτων, ανάπτυξη των αστυνομικών δυνάμεων (οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους στο μέτωπο αυτό μόλις τον 19ο αιώνα), και η ανοικοδόμηση των πόλεων με τρόπους που να ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες μιας εξέγερσης. Οι δυο πρώτες δεν είχαν ιδιαίτερη επιρροή στην πραγματική μορφή και δομή των πόλεων, αν και μια μελέτη της κατασκευής και τοποθεσίας των στρατώνων τον 19ο αιώνα θα μπορούσε να δείξει ορισμένα ενδιαφέροντα αποτελέσματα, καθώς και μια μελέτη της κατανομής των αστυνομικών τμημάτων στις γειτονιές των πόλεων. Η τρίτη επιρρέασε την μορφή των πόλεων με θεμελιώδη τρόπο, όπως στο Παρίσι και στη Βιέννη, πόλεις όπου είναι γνωστό πως οι ανάγκες της αντιεξέγερσης επιρρέασαν την πολεοδομική ανοικοδόμηση μετά τις επαναστάσεις του 1848. Στο Παρίσι, ο κύριος στρατιωτικός στόχος της ανοικοδόμησης αυτής φαίνεται να ήταν η διάνοιξη φαρδιών και ίσιων λεωφόρων, όπου θα μπορούσε να βάλει το πυροβολικό και να προωθούνται τα στρατεύματα, ενώ την ίδια στιγμή – προφανώς – η διάσπαση των κύριων συγκεντρώσεων δυνητικών εξεγερμένων στις λαϊκές γειτονιές. Στη Βιέννη, η ανοικοδόμηση πήρε την μορφή κυρίως δυο φαρδιών ομόκεντρων περιφερειακών, του εσωτερικού (που φαρδαίνει με μια ζώνη ανοιχτών χώρων, παρκών, αραιών δημοσίων κτιρίων) απομονώνοντας την παλιά πόλη και το παλάτι απ’ τα (κυρίως μεσοαστικά) εσωτερικά προάστια, και του εξωτερικού που αποκόπτει καί τα δύο απ’ τα (ολοένα και πιο εργατικά) εξωτερικά προάστια.

Τέτοιες ανοικοδομήσεις μπορούν να προσλαμβάνουν έναν στρατιωτικό χαρακτήρα αλλά μπορεί και όχι. Δε γνωρίζουμε, καθώς το είδος των επαναστάσεων επί των οποίων σκοπεύαν να κυριαρχήσουν κατά τα φαινόμενα έσβησε στην δυτική Ευρώπη μετά το 1848. (Ωστόσο, είναι γεγονός ότι τα κύρια κέντρα λαϊκής αντίστασης και οδομαχιών της Παρισινής Κομμούνας του 1871, η Μονμάρτη-το βορειοανατολικό Παρίσι, και η Αριστερή Όχθη, ήταν απομονωμένα το ένα απ’ τ’ άλλο, και όλα μαζί απ’ την υπόλοιπη πόλη). Παρολαυτά, επιρρέασαν τους υπολογισμούς των εν δυνάμει επαναστατών. Στις σοσιαλιστικές συζητήσεις της δεκαετίας του 1880, η κοινή άποψη των στρατιωτικών ειδικών που βρίσκονταν μεταξύ των επαναστατών, υπό την ηγεσία του Φρίντριχ Ένγκελς, ήταν ότι ο παλιός τύπος εξέγερσης πια δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας, αν και υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους όσον αφορά την αξία νέων τεχνολογικών συσκευών, όπως τα γοργά αναπτυσσόμενα τότε εκρηκτικά και ο δυναμίτης. Σε κάθε περίπτωση, τα οδοφράγματα, που είχαν κυριαρχήσει στις εξεγερτικές τακτικές απ’ το 1830 ως το 1871 (δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα στην μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789-99), τώρα ευνοούνταν ολοένα και λιγότερο. Αντίθετα, οι βόμβες κάθε είδους έγιναν το αγαπημένο μέσο των επαναστατών, αν και όχι τόσο των μαρξιστών, και όχι για αυθεντικά εξεγερτικούς σκοπούς.

Η αστική ανοικοδόμηση, ωστόσο, είχε ακόμη μια, πιθανώς ακούσια, συνέπεια στις εξεγερτικές δυνατότητες, καθώς οι νέες και μεγάλες λεωφόροι παρείχαν έναν ιδανικό χώρο γι’ αυτό που θα καταλάμβανε μια σημαντική θέση στα λαϊκά κινήματα, τις μαζικές διαδηλώσεις, ή καλύτερα, τις πορείες. Όσο πιο συστηματικά χαράσσονταν αυτές οι περιφερειακές και προορισμένες για τα μηχανοκίνητα λεωφόροι, τόσο πιο αποτελεσματικά απομονώνονταν από τη γύρω κατοικημένη περιοχή, και τόσο πιο εύκολο ήταν μια συνάθροιση εκεί να καταλήξει προς μια εθιμοτυπική πορεία, παρά σε ταραχές. Το Λονδίνο, όπου δεν υπήρχαν, πάντοτε δυσκολευόταν να αποφύγει αυθόρμητα έκτροπα στη διάρκεια συγκεντρώσεων, είτε συχνότερα να διαλύσει τις μαζικές συνευρέσεις στην πλατεία Τραφάλγκαρ. Αυτή η τελευταία, γειτνιάζει με ευαίσθητα σημεία όπως η Downing Street, ή σύμβολα εξουσίας και πλούτου όπως τα Pall Mall, τα παράθυρα των οποίων έσπαζαν οι άνεργοι διαδηλωτές στη δεκαετία του 1880.

Μπορεί, φυσικά, κανείς να βγάλει πολλά συμπεράσματα απ’ τον πρωταρχικά στρατιωτικό χαρακτήρα της αστικής ανοικοδόμησης. Εν πάσει περιπτώσει, δεν μπορεί να διακριθεί με σαφήνεια από άλλες αλλαγές στις πόλεις του 19ου και 20ού αιώνα, που μείωσαν αισθητά τη δυνατότητα ταραχών. Τρεις απ’ αυτές είναι αξιοσημείωτες.

Η πρώτη είναι η υπέρογκη μεγέθυνσή της, που περιορίζει την κυρίως πόλη σε μια διοικητική αφαίρεση, περιβεβλημένη από ένα σύμπλεγμα χωριστών κοινοτήτων ή περιοχών. Με λίγα λόγια, η πόλη έγινε υπερβολικά μεγάλη ώστε να εξεγερθεί ως ένα σώμα. Το Λονδίνο, που μέχρι τον 21ο αιώνα ακόμα στερούνταν με τόσο προφανή τρόπο ένα στοιχειώδες σύμβολο αστικής ενότητας, όπως η φιγούρα ενός δημάρχου, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Έπαψε να είναι μια ταραχώδης πόλη χονδρικά στο χρονικό διάστημα κατά το οποίο αύξησε τον πληθυσμό του από 1 σε 2 εκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Οι Χαρτιστές του Λονδίνου, για παράδειγμα, μετά βίας υπήρχαν ως ένα αυθεντικά μητροπολιτικό φαινόμενο για πάνω από μια ή δυό μέρες συνεχόμενα. Η πραγματική του δύναμη έγκειται στις “συνοικείες” στις οποίες είναι οργανωμένο, δηλαδή σε κοινότητες και γειτονιές όπως το Lambeth, το Woolwich, ή το Marylebone, οι σχέσεις των οποίων μεταξύ τους είναι στην καλύτερη μιας χαλαρής γειτνίασης. Ομοίως, οι ριζοσπάστες και οι ακτιβιστές των τελών του 1ου αιώνα, είχαν ουσιαστικά ένα τοπικό έρεισμα. Η πιο χαρακτηριστική οργάνωσή τους ήταν η Metropolitan Radical Federation, ουσιαστικά μια συμμαχία των λεσχών (clubs) των εργαζομένων καθαρά τοπικού χαρακτήρα, σε γειτονιές όπου υπήρχε μια παράδοση ριζοσπαστισμού, όπως το Chelsea, το Hackney, το Clerkenwell, το Woolwich. Η γνωστή λονδρέζικη τάση για χαμηλά κτίρια, και κατά συνέπεια πολεοδομική επέκταση, κατέστησε τις αποστάσεις μεταξύ των κεντρών αυτών σε ανυπέρβλητο πρόβλημα για την αυθόρμητη μετάδοση των ταραχών. Πόση επαφή θα μπορούσαν να έχουν το Battersea ή το Chelsea (τότε ακόμα γειτονιές της εργατικής τάξης, που εξέλεγαν σταθερά αριστερούς βουλευτές) με το ταραχώδες East End στην απεργία των λιμενεργατών του 1889. Πόση επαφή, αντίστοιχα, θα μπορούσε να έχει το Whitechapel με το Canning Town; Είναι στη φύση των πραγμάτων, οι άμορφα οικοδομημένες περιοχές που έχουν προκύψει είτε απ’ την επέκταση μιας παλιότερης πόλης είτε απ’ τη συνένωση μεγαλύτερων και μικρότερων αναπτυσσομένων κοινοτήτων, και για τις οποίες τεχνητά ονόματα έπρεπε να επινοηθούν (“πολεοδομικό συγκρότημα”, “Ευρύτερο Λονδίνο”, το Βερολίνο ή το Τόκυο) δεν είναι πόλεις με την παλιά έννοια της λέξης, ακόμα κι αν κατά καιρούς έχουν ενιαία διοίκηση.

Η δεύτερη αλλαγή είναι η αυξημένη τάση για λειτουργικό διαχωρισμό στις πόλεις του 19ου-20ού αιώνα, δηλαδή, απ’ την μια, η ανάπτυξη εξειδικευμένης βιομηχανίας, επιχειρήσεων, διοίκησης, και άλλων κέντρων ή ανοιχτών χώρων, κι απ’ την άλλη, ο γεωγραφικός διαχωρισμός των τάξεων. Ξανά εδώ το Λονδίνο ήταν η πρωτοπόρος πόλη, όντας ένας συνδυασμός τριών διαχωρισμένων μονάδων – του διοικητικού κέντρου του Westminster, του εμπορικού κέντρου του Λονδίνου, και του λαϊκού Southwark πέρα απ’ το ποτάμι. Μέχρι ενός σημείου, η ανάπτυξη αυτής της σύνθετης μετρόπολης ενθάρρυνε τους πιθανούς ταραχοποιούς. Η βόρεια και η ανατολική πλευρά του City of London και το Southwar όπου η εμπορική κοινότητα συνόρευε σε κάθε μεριά με γειτονιές εργατών, τεχνιτών, και το λιμάνι – καθεμιά τους εξίσου φιλόξενη στις ταραχές, όπως των υφαντουργών του Spitalfield ή των ριζοσπαστών του Clerkenwell – σχημάτιζαν φυσικά σημεία ανάφλεξης. Αυτές ήταν οι εστίες όπου ξέσπασαν μερικές απ’ τις ισχυρότερες ταραχές του 18ου αιώνα. Το Westminster είχε έναν δικό του πληθυσμό από τεχνίτες και διάφορους φτωχούς, των οποίων η εγγύτητα στους βασιλείς και στο κοινοβούλιο και η τυχαιότητα μιας ασυνήθιστης δημοκρατικής τάσης σ’ αυτήν την περιφέρεια, τους μετέτρεψαν σε μια εξαιρετική ομάδα πίεσης για αρκετές δεκαετίες απ’ τα τέλη του 18ου και μεσούντος του 19ου αιώνα. Η περιοχή μεταξύ City και Westminster, που καλυπτόταν από μια ασυνήθιστα πυκνοκατοικημένη παραγκούπολη, κατοικημένη από εργάτες, μετανάστες και τους κοινωνικά περιθωριοποιημένους (Drury Lane, Covent Garden, St. Giles, Holborn), θα κοινωνήσει την έξαψη του μητροπολιτικού δημόσιου βίου.

Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνούσε, το μοτίβο αυτό απλοποιήθηκε. Η πόλη του 19ου αιώνα έπαψε να είναι κατοικημένη ζώνη, και μετατράπηκε ολοένα και περισσότερο σε μια καθαρά επιχειρηματική ζώνη, ενώ το λιμάνι μεταφέρθηκε προς τις εκβολές του ποταμού, οι μεσαίες και μικρομεσαίες τάξεις της πόλης μετακινήθηκαν προς περισσότερο ή λιγότερο απομακρυσμένα προάστια, αφήνοντας στο East End μια ολοένα και πιο ομογενή ζώνη φτωχών. Τα βόρεια και τα δυτικά όρια του Westminster πέρασαν στα χέρια της μεσαίας και ανώτερης τάξης, με οικισμούς που σχεδιάστηκαν από τους γαιοκτήμονες ή κερδοσκόπους μεσίτες, πιέζοντας έτσι τα κέντρα των τεχνιτών, των εργατών, κι άλλων που έτειναν περισσότερο προς τον ριζοσπαστισμό και τις ταραχές (Chelsea, Notting Hill, Paddington, Marylebone), ωθώντας τα σε μια περιφέρεια ολοένα και πιο απομακρυσμένη απ’ το υπόλοιπου του ριζοσπαστικού Λονδίνου. Οι φτωχογειτονιές μεταξύ των δυο πόλεων επέζησαν για καιρό ακόμα, όμως από τις αρχές του 20ού αιώνα διασπάστηκαν κι αυτές σε μικρότερους θύλακες απ’ την αστική ανοικοδόμηση που έδωσε στο Λονδίνο ορισμένες απ’ τις πιο ωχρές αρτηρίες (Shaftesbury Avenue, Roseberry Avenue) καθώς και μερικές απ’ τις πιο πομπώδεις (Kingsway, Aldwych), και μια εντυπωσιακή συσσώρευση στρατιωτικοποιημένων κατοικιών για να χωρέσουν βολικά το προλεταριάτο της Drury Lane και του Saffron Hill. To Covent Garden και το Soho (που εξέλεγαν κομμουνιστές δημοτικούς συμβούλους μέχρι το 1945) είναι ίσως τα τελεταία απομεινάρια της παλιομοδίτικης μητροπολιτικής αναταραχής στο κέντρο της πόλης. Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα, το δυνητικά ταραχώδες Λονδίνο είχε ήδη διασπαστεί σε περιφερειακούς τομείς ποικίλου μεγέθους (με το αχανές East End να είναι ο μεγαλύτερος απ’ αυτούς), γύρω από ένα μη-κατοικημένο City και West End, κι ένα αδιαπέραστο τοίχος μεσοαστικών γειτονιών, κι όλα αυτά περικυκλωμένα με τη σειρά τους από προάστια της μεσαίας ή μικρομεσαίας τάξης.

Τέτοια μοτίβα διαχωρισμού αναπτύχθηκαν στις πολυπληθέστερες και πιο αναπτυσσόμενες δυτικές πόλεις από τις αρχές του 19ου αιώνα, αν και τα κομμάτια του ιστορικού κέντρου τους που δεν μεταμορφώθηκαν σε θεσμικές ή επιχειρηματικές ζώνες, ορισμένες φορές διατηρούν ίχνη της παλιάς δομής τους, κάτι που μπορεί να παρατηρηθεί ακόμα στη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια του Άμστερνταμ. Η μεταστέγαση της εργατικής τάξης του 20ού αιώνα και ο σχεδιασμός βάσει της μηχανοκίνητης συγκοινωνίας διέλυσαν ακόμα περισσότερο την πόλη ως πιθανή εστία ταραχών. (Ο σχεδιασμός του 19ου αιώνα βάσει των σιδηροδρόμων, είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, συχνά αναδημιουργώντας ανάμεικτες κοινωνικά και περιθωριακές συνοικείες γύρω απ’ τους νέους σταθμούς). Η πρόσφατη τάση για μεταστέγαση των βασικών υπηρεσιών όπως οι κεντρικές αγορές, από το κέντρο προς την περιφέρεια των πόλεων, θα προχωρήσει αναμφίβολα αυτή τη διάλυση.

Είναι λοιπόν οι αστικές ταραχές και οι εξεγέρσεις προορισμένες να εξαφανιστούν; Προφανώς όχι, αν μή τι άλλο τα τελευταία χρόνια έχουν στιγματιστεί από μια επανεμφάνιση αυτού του φαινομένου σε ορισμένες απ’ τις πιο σύγχρονες πόλεις, αν και υπήρξε επίσης μια παρακμή σε ορισμένα απ’ τα πιο παραδοσιακά κέντρα μιας τέτοιας δραστηριότητας. Οι λόγοι είναι κυρίως κοινωνικοί και πολιτικοί, όμως ίσως αξίζει να εξετάσουμε εν συντομία τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης πολεοδομίας που τις ενθαρρύνουν.

Η σύγχρονες μαζικές συγκοινωνίες είναι ένα απ’ αυτά. Η μηχανοκίνητη συγκοινωνία έχει μέχρι στιγμή συνεισφέρει κυρίως στην κινητοποίηση εκείνης της κανονικά ατάραχης ομάδας, της μεσαίας τάξης, μέσω πρακτικών όπως οι μηχανοκίνητες διαδηλώσεις (οι Γάλλοι και οι Αλγερινοί ακόμα θυμούνται τα μαζικά κορναρίσματα των αντιδραστικών που φώναζαν “Αλγερία Γαλ-λι-κή!”) και κυρίως εκείνου του φυσικού μέσου σαμποτάζ και πάθους, του μπλοκαρίσματος της κυκλοφορίας. Επίσης, τα αυτοκίνητα έχουν χρησιμοποιηθεί από ακτιβιστές στις βορειοαμερικανικές ταραχές, και που παρεμποδίζουν τη δράση της αστυνομίας στον δρόμο, καθώς σχηματίζουν προσωρινά οδοφράγματα κατά τη στάση. Επιπλέον, η μηχανοκίνητη μεταφορά διαδίδει τα νέα των ταραχών πέρα απ’ την άμεση περιοχή της επίδρασής τους, καθώς τόσο τα ΙΧ όσο και τα λεωφορεία αναγκάζονται να αλλάξουν τα δρομολόγιά τους.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες, και ειδικά οι υπόγειοι σιδηρόδρομοι, που και πάλι χτίζονται σε αρκετές μεγαλουπόλεις σε μεγάλη κλίμακα, είναι ακόμα πιο άμεσα σχετικοί. Δεν υπάρχει καλύτερο μέσο μεταφοράς μεγάλου πλήθους πιθανών ταραχοποιών, γρήγορα και σε μεγάλες αποστάσεις από συρμούς που αναχωρούν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτός είναι κι ένας απ’ τους λόγους που το Δυτικό Βερολίνο έχει μια μάλλον αποτελεσματική δύναμη ταραχοποιών: το μετρό συνδέει την πανεπιστημιούπολη του Ελεύθερου Πανεπιστημίου που έχει χτιστεί μεταξύ απομονωμένων και θεαματικά μεσοαστικών κατοικιών και των κήπων του Dahlem, κατευθείαν με το κέντρο της πόλης.

Πιό σημαντικοί κι απ’ τις μεταφορές, είναι δυο άλλοι παράγοντες: η αύξηση στον αριθμό των κτιρίων εναντίον των οποίων αξίζει να γίνει ένα μπάχαλο, ή να τεθούν υπό κατάληψη, και η εξέλιξη της γειτνίασής τους με συνοικισμούς πιθανών ταραχοποιών. Έτσι, αν και είναι γενικά αληθές ότι η έδρα της κυβέρνησης ή των τοπικών αρχών είναι ολοένα και πιο απομακρυσμένα απ’ τις ταραχώδεις συνοικείες, και οι πλούσιοι κι ευγενείς σπάνια ζουν σε παλάτια στο κέντρο (τα διαμερίσματα είναι ταυτόχρονα λιγότερο εκτεθειμένα και πιο ανώνυμα), ωστόσο οι διάφοροι ευαίσθητοι θεσμοί έχουν πολλαπλασιαστεί. Υπάρχουν τα κέντρα των επικοινωνιών (τηλεφωνία, ραδιόφωνο, τηλεόραση). Ακόμα και ο λιγότερο έμπειρος οργανωτής ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος αλλά και μιας εξέγερσης γνωρίζει τη σημασία τους. Υπάρχουν τα γιγαντιαία γραφεία των εφημερίδων, ευτυχώς τόσο συχνά συγκεντρωμένα στα παλιά κέντρα των πόλεων, που παρέχουν αξιόλογες ποσότητες υλικού για οδοφράγματα, κάλυψη ή φωτιά, όπως τα φορτηγάκια διανομής, πάκοι χαρτιού, εκτυπωτικό υλικό. Όλα αυτά χρησιμοποιούνταν για τους σκοπούς των οδομαχιών ευρέως μέχρι το 1919 στο Βερολίνο, από τότε και μετά όμως όχι ιδιαίτερα. Υπάρχουν, όπως όλοι γνωρίζουμε πια, τα πανεπιστήμια. Αν και η γενική τάση μεταφοράς τους εκτός του κέντρου της πόλης έχει ελαχιστοποιήσει τις εξεγερτικές δυνατότητές τους, υπάρχουν ακόμη αρκετοί ακαδημαϊκοί χώροι που ξέμειναν στο μέσο μεγάλων πόλεων προς ικανοποίηση των ακτιβιστών. Εκτός αυτών, η έκρηξη της ανωτάτης εκπαίδευσης έχει γεμίσει τα πανεπιστήμια ασφυκτικά με χιλιάδες ή ακόμα και δεκάδες χιλιάδες πιθανούς διαδηλωτές ή μαχητές. Υπάρχουν, πάνω απ’ όλα, τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις, συμβολικά και πραγματικά στοιχεία της δομής εξουσίας, που ολοένα και περισσότερο συγκεντρώνονται σ’ αυτούς τους όγκους κρύσταλλου και τσιμέντου στους οποίους ο ταξιδώτης εύκολα αναγνωρίζει το κέντρο μιας πρότυπης πόλης του 21ου αιώνα.

Θεωρητικά, το καθένα απ’ αυτά θα μπορούσε από μόνο του να βρίσκεται στο στόχαστρο των ταραχοποιών όσο και τα δημαρχεία ή τα κοινοβούλια, καθώς η IBM, η Shell, ή η General Motors έχουν τουλάχιστον τόσο βάρος όσο και οι περισσότερες κυβερνήσεις. Οι τράπεζες εδώ και καιρό έχουν συνειδητοποιήσει το πόσο ευάλωττες είναι, και σε ορισμένες λατινικές χώρες – η Ισπανία είναι ένα καλό παράδειγμα – ο συνδυασμός συμβολικής αρχιτεκτονικής χλιδής και βαριάς οχύρωσης παρέχει το πλησιέστερο παράδειγμα μεσαιωνικής ακρόπολης όπου αμπαρώνονταν οι φεουδάρχες τον μεσαίωνα. Ακόμη κι αν τις αντικρύσει κανείς υπό ισχυρή αστυνομική περιφρούρηση σε στιγμές έντασης είναι μια εκπαιδευτική εμπειρία, ωστόσο, στην πραγματικότητα, οι μόνοι πρωταθλητές της άμεσης δράσης που συστηματικά προσελκύονται απ’ αυτές είναι οι απολίτικοι ληστές και οι επαναστάτες “απαλλοτριωτές”. Αν όμως εξαιρέσουμε κάποια πολιτικά και οικονομικά αμελητέα σύμβολα του αμερικανικού τρόπου ζωής όπως οι τα Ξενοδοχεία Hilton, και τα περιστασιακά αντικείμενα μιας συγκεκριμένης εχθρότητας όπως η Dow Chemical, οι ταραχές σπάνια στοχεύουν άμεσα κάποιο απ’ τα κτίρια των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δεν είναι ιδιαίτερα ευάλωττα. Θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω από μερικές σπασμένες βιτρίνες ή ακόμα και μια κατάληψη μερικών τετραγωνικών απ’ τα γραφεία τους, για να διακοπεί η ομαλή λειτουργία μιας σύγχρονης εταιρίας πετρελαίου.

Απ’ την άλλη όμως, το “κέντρο” (downtown) είναι ευάλωττο συλλογικά. Η διακοπή της κυκλοφορίας, το κλείσιμο των τραπεζών, οι υπάλληλοι γραφείων που δεν μπορούν ή απλά δεν πάνε στη δουλειά, οι επιχειρηματίες που κλείνονται αβοήθητοι στα ξενοδοχεία χάνοντας τα ραντεβού τους, ή ανήμποροι να φτάσουν στους προορισμούς τους: όλα αυτά παρεμβαίνουν πολύ σοβαρά στις δραστηριότητες μιας πόλης. Μάλιστα, κάτι τέτοιο κόντεψε να γίνει στις ταραχές του 1967 στο Ντητρόιτ. Επιπλέον, σε πόλεις που αναπτύσσονται σύμφωνα με το βορειοαμερικανικό μοτίβο, κάτι τέτοιο είναι πιθανό να συμβεί αργά ή γρήγορα. Διότι, είναι γνωστό ότι οι κεντρικές ζώνες μιας πόλεις, όπως και το άμεσο περιβάλλον τους γεμίζουν με τις μειονότητες των φτωχών μόλις οι πιο εύποροι λευκοί τις εγκαταλείψουν για κάποιο προάστιο. Τα γκέττο κυκλώνουν το κέντρο σαν σκοτεινές και φουρτουνιασμένες θάλασσες. Είναι αυτή ακριβώς η συσσώρευση των πιο άπορων και ανεξέλεγκτων δίπλα σε λίγα ασυνήθιστα ευαίσθητα αστικά κέντρα που δίνει στους αγωνιστές έστω και μιας μικρής μειοψηφίας την πολιτική δυνατότητα, την οποία οι ταραχές των μαύρων σίγουρα θα στερούνταν, εάν το 10-15% του πληθυσμού των ΗΠΑ που αποτελούν οι αφροαμερικάνοι ήταν πιο ομοιόμορφα κατανεμημένο σ’ αυτήν την πελώρια και σύνθετη χώρα.

Παρολαυτά, ακόμα κι αυτή η αναβίωση των ταραχών στις δυτικές πόλεις είναι σχετικά περιορισμένη. Ένας ευφυής και κυνικός αστυνομικός διευθυντής θα θεωρούσε πιθανότατα όλα τα έκτροπα που συνέβησαν στις δυτικές πόλεις τα πρόσφατα χρόνια ως μικρο-επεισόδια, που μεγενθύνονται από τον δισταγμό ή την ανικανότητα των αρχών και την επίδραση της εκτεταμένης δημοσιότητας. Με εξαίρεση τις ταραχές του Quartier Latin τον Μάη του 1968 στο Παρίσι, καμμιά τους δεν έμοιαζε σαν να μπορεί, ή ακόμα και σαν να σκοπεύει, να ανατρέψει κυβερνήσεις. Όποιος επιθυμεί να κρίνει ο ίδιος τί ήταν μια αυθεντική old-style εξέγερση των φτωχών της πόλης, ή ένας σοβαρός ένοπλος ξεσηκωμός, και τί μπορούν να πετύχουν, πρέπει να πάει στις πόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου: Στην εξέγερση της Νάπολης ενάντια στους Γερμανούς το 1943, στην Αλγερινή Κάσμπα του 1956 (εξαιρετικές ταινίες έχουν βγει σχετικά μ’ αυτήντ ην εξέγερση), στην Μπογκοτά του 1948, πιθανόν στο Καράκας και σίγουρα στον Άγιο Δομήνικο του 1965.

Η αποτελεσματικότητα των σύγχρονων ταραχών στις δυτικές πόλεις, δεν οφείλεται τόσο στην πραγματική δραστηριότητα των ταραχοποιών, όσο στο πολιτικό τους πλαίσιο. Στα γκέττο των ΗΠΑ επέδειξαν ότι οι μαύροι δεν είναι πια διατεθειμένοι να δεχθούν την μοίρα τους παθητικά, και καθαυτόν τον τρόπο επιτάχυναν την ανάπτυξη της μαύρης πολιτικής συνείδησης και τον φόβο των λευκών. Ωστόσο, ποτέ δεν πήραν τον χαρακτήρα σοβαρής άμεσης απειλής ακόμα και για τις τοπικές δομές εξουσίας. Στο Παρίσι απέδειξαν την αστάθεια ενός φαινομενικά σταθερού και μονολιθικού καθεστώτος. (Η πραγματική δύναμη πυρός των εξεγερμένων δε δοκιμάστηκε ποτέ πραγματικά, αν και ο ηρωισμός τους είναι αναμφίβολος: λιγότεροι από 2 ή 3 ανθρώπους σκοτώθηκαν, κι αυτοί σχεδόν σίγουρα από ατύχημα). Σε κάθε άλλο μέρος, οι φοιτητικές διαδηλώσεις και ταραχές, αν και με αρκετή επίδραση εντός των πανεπιστημίων, εκτός τους δε συνιστούσαν παρά μια αστυνομική δουλειά ρουτίνας.

Όμως αυτό μπορεί να ισχύει και για όλες τις αστικές ταραχές, γι αυτό και μια μελέτη του συσχετισμού τους με διαφορετικούς τύπους πόλεων είναι ένα αρκετά σημαντικό έργο. Το Γεωργιανό Δουβλίνο, δεν προσφέρεται εύκολα για εξεγέρσεις, και ο πληθυσμός του, ακόμα και όσοι προσφέρονται περισσότερ, δεν έχουν δείξει κάποια ιδιαίτερη τάση πρόκλησης ή έστω συμμετοχής σε εξεγέρσεις. Η εξέγερση του Πάσχα (Easter Rising) έλαβε χώρα εκεί επειδή εκεί ήταν η πρωτεύουσα, όπου υποτίθεται ότι λαμβάνονται οι βασικές εθνικές αποφάσεις, και παρόλο που απέτυχε πολύ γρήγορα, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην επίτευξη της ιρλανδικής ανεξαρτησίας, επειδή ήταν τέτοια η κατάσταση στην Ιρλανδία το 1917-21 που επέτρεψε κάτι τέτοιο. Η Αγία Πετρούπολη, που χτίστηκε απ’ το μηδέν βάσει ενός γιγαντιαίου και γεωμετρικού σχεδιασμού, είναι χαρακτηριστικά αποτρεπτική για κάθε είδους οδοφράγματων ή οδομαχιών, ωστόσο η Ρωσσική Επανάσταση ξεκίνησε και πέτυχε εκεί. Αντίθετα, το παροιμιώδες οικιστικό χάος της Βαρκελώνης, με τα παλιότερα κομμάτια της πόλης που φαίνονται ιδανικά για ταραχές, σπάνια παρήγαγε εξεγέρσεις. Ο καταλανικός αναρχισμός, με όλους τους βομβιστές τους, τους πιστολέρος, τους ενθουσιώδεις οπαδούς της άμεσης δράσης, μέχρι το 1936 δεν ήταν παρά ένα σύνηθες πρόβλημα δημόσιας τάξης για τις αρχές, τόσο περιορισμένο που οι ιστορικοί εκπλήσσονται όταν βλέπουν πόσο λίγοι αστυνομικοί υποτίθεται ότι (μάλλον αναποτελεσματικά) διασφάλιζαν την προστασία τους.

Οι επαναστάσεις προκύπτουν από πολιτικές καταστάσεις, κι όχι επειδή από κάποια πολεοδομική ευκολία για εξέγερση. Παρολαυτά, μια αστική ταραχή, ή ένας αυθόρμητος ξεσηκωμός μπορεί να η φωτιά που θα κάνει τον κινητήρα της επανάστασης να πάρει μπρος. Μια φωτιά που είναι πιθανότερο ν’ ανάψει σε πόλεις που ενθαρρύνουν ή διευκολύνουν την εξέγερση. Ένας φίλος μου, που έτυχε να ηγηθεί της εξέγερσης του 1944 ενάντια στους Γερμανούς στο Quartier Latin του Παρισιού, περπάτησε στην περιοχή το ξημέρωμα μετά την Νύχτα των Οδοφραγμάτων το 1968, αντικρύζοντας με συγκίνηση ότι οι νεαροί που δεν είχαν καν γεννηθεί το 1944 είχαν στήσει αρκετά απ’ τα οδοφράγματά τους στα ίδια ακριβώς σημεία με τότε. Κι ακόμα, θα προσέθετε ένας ιστορικός, στα ίδια μέρη που είχαν στηθεί τα οδοφράγματα του 1830, του 1848 και του 1871. Δεν προσφέρεται κάθε πόλη τόσο φυσικά σ’ αυτήν την εξάσκηση, όπου κάθε γενιά εξεγερμένων θυμάται ή ανακαλύπτει εκ νέου τα πεδία των μαχών των προγόνων της. Έτσι τον Μάη του 1968 οι πιο σφοδρές συγκρούσεις συνέβησαν γύρω απ’ τα οδοφράγματα της οδού Gay Lussac και πίσω απ’ την οδό Soufflot. Σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα, στην Κομμούνα του 1871, ο ηρωικός Raoul Rigault που διέταξε το στήσιμο οδοφραγμάτων στην ίδια εκείνη περιοχή, συνελήφθη και σκοτώθηκε – την ίδια εκείνη μέρα του Μάη – απ’ τους Βερσαγιέζους. Δεν είναι κάθε πόλη σαν το Παρίσι. Η ιδιαιτερότητά του μπορεί να μην είναι πια αρκετή να επαναστατικοποιήσει τη Γαλλία, όμως η παράδοση και το περιβάλλον είναι ακόμα αρκετά ισχυρά για να παράγουν ότι πιο κοντινό σε μια επανάσταση, σε μια ανεπτυγμένη δυτική χώρα.

Σημειώσεις:

[1] Το κατά πόσο αυτά τα προάστια της εργατικής τάξης μπορούν να απομονωθούν απ’ το κέντρο της πόλης και να παραμείνουν άμεσος παράγοντας των εξεγέρσεων είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Το Sans στη Βαρκελώνη, το μεγάλο οχυρό του αναρχισμού, δεν έπαιξε κάποιον σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1936, ενώ το Floridsdorf στη Βιέννη, ένας εξίσου ισχυρός θύλακας του σοσιαλισμού, δεν κατάφερε πολύ περισσότερα απ’ το να μείνει σε απομόνωση αφότου οι εξεγέρσεις στην υπόλοιπη πόλη ηττήθηκαν το 1934.

Categories
Uncategorized

Στιγμές απ’ τον διωγμό των Ρομά στη Γαλλία και τις αντιστάσεις σ’ αυτόν

 

ο διωγμός των τσιγγάνων…

Σήμερα οι Ρομά… αύριο Εσύ!

Οι Ρομά είναι ένας λαός ινδικής προέλευσης, οι πρόγονοι των οποίων εκδιώχθηκαν απ’ την μέση κοιλάδα του Γάγγη, στη Βόρειο Ινδία, στις αρχές του 11ου αιώνα. Διασκορπισμένοι σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο, η πλειοψηφία τους βρίσκεται στην Ευρώπη (γύρω στα 12 εκατομμύρια).

Οι Ρομά μπορούν να χωριστούν κατά προσέγγιση, στους λεγόμενους “Ανατολικούς” (85% του συνόλου), τους Σιντέ (αποκαλούμενοι συνήθως Μανούς στη Γαλλία, 4%) και στους Καλέ (ή Τσιγγάνους, 10%) χωρίς να υπολογίζουμε διάφορες ομαδοποιήσεις μικρές στον πληθυσμό, αλλά επίσης Ρομά καταγωγής. Στην Ευρώπη, βρίσκεται σήμερα ένα 96% αυτών.

Από την πρώτη άφιξή τους στην Μολδαβία και τη Βλαχία τον 16ο αιώνα, και μέχρι το 1856, οι Ρομά αντιμετώπισαν τη σκλαβιά, κι ως εκ τούτου εγκαταστάθηκαν στο ένα ή το άλλο μέρος. Μόλις ένα 4% του πληθυσμού των Ρομά (γύρω στα 15 εκατομμύρια συνολικά) παραμένουν νομάδες. Δεν υπήρξαν νομάδες από κουλτούρα, αλλά από ανάγκη:

Στο πέρασμα των αιώνων, κυνηγήθηκαν από χώρα σε χώρα, σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, απειλούμενοι με τις σκληρότερες ποινές, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής, επειδή γεννήθηκαν Ρομά… Προσπάθησαν λοιπόν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση και τις διακρίσεις, με την ελπίδα να βρουν μια πιο φιλόξενη χώρα. Οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια δε δίστασαν ποτέ να προωθήσουν νόμους εναντίον τους. Τα γερμανικά κρατίδια μόνο, ψήφισαν 148 νόμους και ψηφίσματα γι’ αυτούς μεταξύ 1416 και 1774!

Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, όλοι οι Ρομά (Τσιγγάνοι, Γιτάνος στη χώρα αυτή) που πιάνονταν να μιλούν την μητρική τους γλώσσα τιμωρούνταν με ακρωτηριασμό… Έτι εξηγείται και η μετατροπή των Ρομανί στο ιδίωμα που λέγεται “καλό”, μια ισπανική διάλεκτο ανάμεικτη με Ρομανί. Συστηματικά διωκώμενοι, οι Ρομά της Δυτικής Ευρώπης, ανέπτυξαν μέσα διαβίωσης που ήταν πιο ταιριαστά σ’ έναν τέτοιο τρόπο ζωής: εποχιακές αγροτικές εργασίες, επισκευαστικές εργασίες και μαστορέματα, εμπόριο ίππων, μικρεμπόριο του δρόμου, μαντεία… Δουλειές συμβατές με τη συνεχή κινητικότητα όπως και οι ίδιοι, πολλοί απ’ τους οποίους είναι σήμερα περήφανοι για τον τρόπο ζωής τους, που συνιστά και αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα, για τον σεβασμό του οποίου όλοι οι Ρομά αγωνίζονται.

Στις 8 Απρίλη 2009, μια αντιπροσωπεία ενώσεων Ρομά, Τσιγγάνων και Μανούς, έγινε δεκτή απ’ τη γαλλική Βουλή, όπου και αποκήρυξε την ισχύ της εγκυκλίου για τους “περιπλανώμενους λαούς” κι απαίτησε μεταξύ άλλων τον σεβασμό στο δικαίωμα της κυκλοφορίας και της κατάλυσης για όλους, χωρίς διακρίσεις…

Τα Ρομανί -τί ακριβώς είναι;

Είναι η γλώσσα των Ρομά! Πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητα ινδικής καταγωγής γλώσσα, κοντινη στη σημερινή ινδική της Ινδίας. Το λεξικό και η γραμματική της βασίζονται κατά τα 3/4 περίπου στα ινδικά. Το υπόλοιπο αποτελείται από επιρροές περσικές, ελληνικές και στη συνέχεια όλων τωνν ευρωπαϊκών γλωσσών με τις οποίες ήρθε σ’ επαφή. Παρά την ποικιλομορφία των διαλέκτων, τα Ρομανί είναι μια ενιαία γλώσσα, και οι Ρομά της Ρωσσίας, της Αλβανίας, της Ελλάδας κοκ, μπορούν σχετικά εύκολα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους στα Ρομανί. Μόνη προϋπόθεση, να μην τα έχουν ολοκληρωτικά ξεχάσει… Εμφανίζεται στον γραπτό λόγο απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, με διαφορετικά αλφάβητα ανάλογα με τη χώρα, και μέχρι το 1990 θα βρει μια κοινή γραφή που επιτρέπει περαιτέρω διάδοση της Ρομανί λογοτεχνίας. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ρουμανία, διδάσκεται σε μερικά σχολεία, ενώ στη Γαλλία, παρέχεται απ’ την INALCO ολοκληρωμένη εκπαίδευση στη γλώσσα και τον πολιτισμό των Ρομά.

Ρομά και Ρουμάνος, είναι το ίδιο πράγμα;

Οι Ρομά είναι ένας ευρωπαϊκός λαός ινδικής καταγωγής, διασκορπισμένος σ’ όλη την ήπειρο και πέρα απ’ αυτή. Οι Ρουμάνοι είναι ένα έθνος 30 εκατομμυρίων που κατοικούν στη Ρουμανία, τη δημοκρατία της Μολδαβίας και σε μερικές γειτονικές περιοχές. Η γλώσσα τους, τα ρουμανικά, είναι μια γλώσσα νεο-λατινική. Η λέξη Ρομ, προέρχεται απ’ το σανσκριτικό Ρρομβά, που σημαίνει “καλλιτέχνης”, τεχνίνης, αυτός που δημιουργεί με το πνεύμα ή τα χέρια του, ενώ το Ρουμάνος προέρχεται απ’ τ’ όνομα της πόλης της Ρώμης. Πρόκειται λοιπόν για δυο λαούς ξεχωριστούς ως προς την καταγωγή, τη γλώσσα και την κουλτούρα. Φυσικά, η Ρουμανία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ρομά, πάνω από δυο εκατομμύρια, όμως δεν είναι όλοι οι Ρομά Ρουμάνοι ούτε όλοι οι Ρουμάνοι Ρομά.

Πηγή: “Η φωνή των Ρομά” http://www.lavoixdesrroms.org/ [50 rue des Tournelles 75003 Paris, La voix des Rroms], είναι μια ένωση βάσει του νόμου 1901, με σκοπό της την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των πληθυσμών των Ρομά (Ρομά, Τσιγγάνων, Μανούς)

***

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ρομά: ενσωμάτωση ποιανού και σε τί;

Σε μια δήλωσή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από τις εργασίες της ολομέλειάς του στις 25 Μάρτη 2010, αναφέρει τα κάτωθι “κυριώτερα σημεία της συνεδρίας”:

“Καλύτερη υποστήριξη της ενσωμάτωσης των Ρομά. Οι ευρωβουλευτές επιθυμούν τη διάθεση κοινοτικών κονδυλίων με προορισμό την ένταξη των Ρομά, που να χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Με δέκα εκατομμύρια άτομα, οι Ρομά αποτελούν την πιο μεγάλη εθνική μειονότητα της Ευρώπης, αλλά παραμένουν συχνά αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Εν όψει της δεύτερης πανευρωπαϊκής συνόδου των Ρομά, που θα διεξαχθεί στις 8 Απρίλη στην Κόρδοβα, οι ευρωβουλευτές θα τοποθετηθούν επί ενός τελικού ψηφίσματος την πέμπτη”.

Α, ακόμα ένα ψήφισμα. Θέλουν να μας ενσωματώσουν, αλλά σε τί; Στην Ευρώπη; βρισκόμαστε ήδη σ’ αυτήν, και καταλαβαίνουμε ότι οι αρχές που υμνούν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συμπίπτουν εδώ και καιρό με τον τρόπο ζωής των Ρομά. Κι αυτό δεν είναι θέμα φιλοσοφικής τάξεως, όπως για παράδειγμα για μας μπορεί ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε κράτη να μοιάζει παραλογισμός, ή έσωτε αυτό που εξέφραζε την εποχή του ο Gunter Grass: “Οι Ρομά είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνουμε, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι”. Πάρτε για παράδειγμα τα οικονομικά πλάνα, την επισφάλεια, την εργασιακή ευελιξία, για την οποία μας πιπιλούν τ’ αυτιά, κάθε φορά που η ανεργία προκύπτει ως πρόβλημα: οι ευρωβουλευτές, όπως και η ευρωπαϊκή επιτροπή, ή το συμβούλιο των υπουργών, γνωρίζουν άραγε ότι πολλοί Ρομά περνούν απ’ την μουσική στην πώληση χαλιών, πριν ανησυχήσουν για την ενσωμάτωσή τους;

Ωστόσο, αν πρέπει όντως να ενσωματωθούμε σ’ ένα σύστημα οικονομικών επιδοτήσεων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βέβαια δαπανάται για τη διεξαγωγή της ίδιας της επιδότησης, τη διοικητική διαχείρισή της, και το promotion της υπόθεσης, για να φτάσει τελικά ένα ελάχιστο μέρος στους επιδοτούμενους, μετά απ’ όλο αυτό που συνήθως αποκαλείται “οι διαρροές του δικτύου”, και πραγματικά δε γνωρίζουμε πώς ακριβώς γίνεται… Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που διαπρέπουν και σ’ αυτό το επάγγελμα.

Γνωρίζουμε τί είναι καλό για μας και για την Ευρώπη, ανεξάρτητα απ’ τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Τους έχουμε εκφράσει την ανάλυση και την πρότασή μας. Μας πήρε περίπου έναν χρόνο, μέσα στο 2000. Δουλεύοντας μ’ ένα άτυπο δίκτυο ακτιβιστών και ειδικών σε νομικά και πολιτικά ζητήματα  (RANELPI – Rromani Activists Network on Legal and Political Issues), καταλήξαμε σε μιαν ολοκληρωμένη και σοβαρή πρόταση-πλαίσιο για τους Ρομά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η πρότασή μας επικυρώθηκε από την προεδρία της διεθνούς ένωσης ρομά, μια ΜΚΟ με συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ, που απαρτίζεται από δεκάδες ενώσεις Ρομά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Παρόλ’ αυτά, πριν 10 χρόνια, η Ε.Ε. έθαψε την πρότασή μας στα συρτάρια. Αντ’ αυτής, επιδόθηκε σε -κούφιες- λαμπρές διακηρύξεις αρχών, σε λόγια του αέρα. Ακόμα χειρότερα, κατασπαταλώντας δημόσιο χρήμα σε στείρες επιδοτήσεις,  όπως φαίνεται και στο παραπάνω απόσπασμα, που έριξαν νερό στον μύλο όσων θέλουν να πιστεύουν ότι οι Ρομά είναι “άξιοι της μοίρας τους”.

Λοιπόν, για να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου, μια ενσωμάτωση πρέπει να είναι πάντα αμφίπλευρη: αρχικά, η Ευρώπη πρέπει να ενσωματώσει την ιδέα ότι είμαστε ένας λαός, με μια κουλτούρα, μια γλώσσα, μια ιστορία, κι όχι αναξιοπαθούντες που στην καλύτερη θα ‘πρεπε να μας πάρει η πρόνοια κάτω απ’ τις φτερούγες της. Όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ενσωματώσουν και χωνέψουν αυτήν την ιδέα, θα μπορέσουν και να παρέχουν στην κοσμοθεωρία μας τα εργαλεία για να κατασκευάσουμε μια Ευρώπη αρμονική κι ευημερούσα.

Όσο για το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό των Ρομά που βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κοινωνική κατάσταση (πάνω απ’ τους μισούς), θα πρέπει καταρχήν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να κατανοήσουν και να δηλώσουν ανοιχτά πως αυτό δεν είναι κάτι έμφυτο, αλλά το λογικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης σειράς μηχανισμών όπως ο ρατσισμός, η διαφθορά, ο ατομικισμός, ο πατερναλισμός κλπ. Γιατι για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σε μια τέτοια κατάσταση, πρέπει πρώτα ν’ αντιμετωπίσουμε τις ρίζες της, να τις εντοπίσουμε, και να βρούμε πως να τις ξεριζώσουμε.

Πηγή: η ιστοσελίδα: http://www.rroma-europa.eu

***

Ορισμένες στιγμές απ’ τον διωγμό των Ρομά και τις αντιστάσεις σ’ αυτόν

Το 2009, 29.000 μετανάστες απελάθηκαν απ’ τη Γαλλία, σε σχέση με 10.000 τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το 2010 υπολογίζεται ότι ο αριθμός θα είναι συντριπτικά μεγαλύτερος. Πάνω από 9.000 απ’ αυτούς ήταν Ρομά, ενώ 9.200 έχουν εκτοπιστεί ήδη φέτος. Στα μήντια κυριαρχεί ένας λόγος για “αποτυχία του μοντέλου ενσωμάτωσης”, και για ανάγκη “σεβασμού των παραδόσεων και των νόμων” του κράτους. Η μεσαία και μικρή αστική τάξη παρανοεί υπό το βάρος της ρευστοποίησής της εν όψει της οικονομικής ύφεσης, και η αναζήτηση εξιλαστηρίων θυμάτων φαίνεται να έχει μεγάλη απχηση. Τον αποδιοπομπαίο τράγο, μετά τα “αποβράσματα” των προαστίων και τις γυναίκες του ισλάμ (χιτζάμπ) φαίνεται πως θα το παίξουν οι Ρομά. Η κυβέρνηση Σαρκοζύ έχει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει μια ακόμα κρίση: στα ΜΜΕ φτάνουν στοιχεία χρηματισμού στενών συνεργατών και φίλων του. Ακόμα, η επίθεση του γαλλικού κράτους στις συντάξεις (απ’ τα 60 στα 62) και τις αποδοχές των εργαζομένων (μειωμένος νεανικός μισθός, περικοπές κλπ) ετοιμάζεται να κορυφωθεί. Ταυτόχρονα, η αριστερά έχει να αντιμετωπίσει μια καθήλωση των ποσοστών της, συνδεδεμένη με την έκρηξη της αποχής, ιδιαίτερα στα προάστια που είχαν σημαδευτεί από εξεγέρσεις το 2005-6, ενώ η ακροδεξιά ρητορική της λευκής, χριστιανικής “ταυτότητας” της Γαλλίας, που οφείλει να διαφυλαχτεί, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τον επίσημο κυβερνητικό και μηντιακό λόγο.

20 Μάη: Γιορτή της “Εξέγερσης των Τσιγγάνων”, όταν κατά τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ναζί ετοίμασαν την εξόντωση των Ρομά στο Μπίρκεναου, ήρθαν αντιμέτωποι με την ένοπλη αντίσταση των Ρομά, που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.

19 Ιούλη: Ένας τσιγγάνος μοτοσυκλετιστής καταλήγει νεκρός μετά από καταδίωξη μπάτσων στο χωριό Saint-Aignan. Την επόμενη μέρα, εξαγριωμένοι, 50 τσιγγάνοι επιτίθενται με τσεκούρια και λοστούς στο αστυνομικό τμήμα και στα διόδια του χωριού, καταστρέφοντας 3 αστυνομικά οχήματα, φανάρια κλπ.

29 Ιούλη: Ο γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζύ διατάσσει την διάλυση των “παράνομων” οικισμών Ρομά και την “εθελούσια προώθηση” των Ρομά στις χώρες προέλευσής τους, κυρίως Ρουμανία και Βουλγαρία, για λόγους “δημοσίας τάξης”. Οι δυο αυτές χώρες, εντάχθηκαν στην Ε.Ε. το 2007, κατοχυρώνοντας υποτίθεται νομικά το δικαίωμα για τους κατοίκους τους να εγκατασταθούν σε όποια χώρα της Ε.Ε. προτιμούν. Ωστόσο, το γαλλικό κράτος πέρασε έναν νόμο σύμφωνα με τον οποίο, οι αφιχθέντες οφείλουν μέσα σε 3 μήνες να προσκομίσουν έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι έχουν κάποια σταθερή εργασία στη Γαλλία, διαφορετικά μπορούν να απελαθούν.

Τέλη Ιουλίου: Διώξεις των Ρομά στο Μοντρέυιγ: Καταλήψεις σπιτιών από αντιεξουσιαστές για πρόχειρη στέγαση και αυθόρμητη αλληλεγγύη γειτόνων που ανοίγουν το δημοτικό στάδιο για να περάσουν το βράδυ οι Ρομά. Ο δήμαρχος θα κρατήσει μια ασαφή στάση τελικά. Διάσταση μεταξύ Ρομά και μιας τάσης “επαγγελματιών αλληλέγγυων”: διοργάνωση πορειών χωρίς καμιά επαφή με τους θιγόμενους, επιλεκτική μετάφραση και μεταφορά λεγομένων τους πετσοκομμένα ώστε να ταιριάζουν στα τροτσκιστικά ή σταλινικά πρότυπα, κατάληψη των συγκεντρώσεων με κομματικές σημαίες και αυτοκόλλητα στο πέτο. Μονοπώληση του δημόσιου λόγου από “ειδικούς” που “έχουν δουλέψει χρόνια με Ρομά” κλπ.

Αρχές Αυγούστου: Ο πρόεδρος της δημοκρατίας ανακοινώνει την απέλαση όλων των καταληψιών και όσων διαμένουν σε “παράνομους” καταυλισμούς. Ο αρχιφύλακας του Seine-Saint-Dennis θέλει να δώσει το παράδειγμα, με μια έξωση 50 ατόμων, περίπου τα μισά παιδιά. Ρομά και αλληλέγγυοι οργανώνουν πορεία, η αστυνομία προειδοποιεί ότι αν διεξαχθεί θα τσακιστεί επί τόπου. Λιγότεροι από 150 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν τελικά. Οι Ρομά οδηγούνται στο Μοντρέυιγ σ’ένα MOUS (κέντρο “αποκατάστασης”).

6 Αυγούστου: ένα “βολικό” γκάλοπ της Figaro, δίνει 79% των ερωτηθέντων υπέρ των απελάσεων. Ο Γάλλος υπουργός μετανάστευσης ζητά να μη χρησιμοποιείται ο όρος “συγκέντρωση” για τους Ρομά, γιατί φέρνει στο μυαλό το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων (παρεπιμπτόντως, κατά τον ΄ΒΠΠ, εξοντώθηκαν από τους ναζί επισήμως 400.000 τσιγγάνοι, ενώ άλλες πηγές κάνουν λόγο για πολλαπλάσιο νούμερο). Επιστρατεύονται μικρότερα αεροπλάνα από την αστυνομία συνόρων (PAF) για την απέλαση Ρομά και μεταναστών χωρίς χαρτιά, ώστε να μη γίνονται τόσο αντιληπτά, όσο αυτά της Air France που χρησιμοποιούνται κανονικά.

9 Αυγούστου: Ο Έπαρχος του Λουάρ P. Soubelet παινεύεται πως είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει πρακτικά τις αποφάσεις του Σαρκοζύ, σε συνεργασία με τον αριστερό δήμαρχο: συγκέντρωση των Ρομά, χωρισμός τους σε ομάδες, διωγμός απ’ την παραγκούπολη της Μοντμάρτης, από την αστυνομία και τη δημοτική αστυνομία. Επίδοση στους Ρομά εντολής να εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος μέσα σ’ έναν μήνα. Το τοπικό δίκτυο αλληλεγγύης μαζεύει 2.000 υπογραφές ενάντια στην εκδίωξη.

22 Αυγούστου: Η κολλεκτίβα ενάντια στην ξενοφοβία καλεί τους πράσινους και την αριστερά να πάρουν σαφή θέση. Διάφορα αριστερά κόμματα κυκλοφορούν μια γενικόλογη προκήρυξη που επικαλείται τις αρχές του 1789, το δημοκρατικό χαρακτήρα της Γαλλίας κλπ.

24 Αυγούστου: Η αρμενική, η ελληνορθόδοξη και η προτεσταντική εκκλησία του Λουάρ προσπαθούν να παίξουν έναν ρυθμιστικό ρόλο, καλώντας όλες τις πλευρές να αποκηρύξουν τη βία και το θυμό, να γνωρίσουν την κουλτούρα Ρομά…

Τέλη Αυγούστου: προσπάθειες συνεύρεσης ανέργων-επισφαλών και Ρομά στη Ρεν.

4 Σεπτέμβρη: Μαζική διαδήλωση 13.000, με οργανώσεις Ρομά επικεφαλής, στο Παρίσι. Ακόμα 130 διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα, μετά από καλέσματα συνδικάτων, εργατικών και φοιτητικών συλλόγων, πρωτοβουλιών αλληλέγγυων, αναρχικών κλπ.

8 Σεπτέμβρη: Επίθεση σε σούπερ μάρκετ Carrefour στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, σε αλληλεγγύη με τους διωκώμενους Ρομά στη Γαλλία, από τον “πυρήνα των ηρώων του 1917-ταξιαρχία Luciano Arruga”, κατά την επίθεση, αφαιρούνται χρήματα απ’ τα ταμεία και αφοπλίζεται και ξυλοκοπείται ο ένοπλος φρουρός.

11 Σεπτέμβρη: Πανεπιστημιακοί, κοινωνιολόγοι κλπ οργανώνουν εκδηλώσεις και συλλαλητήριο στη Λιμόζ.

12 Σεπτέμβρη: Ασφαλίτες και δημοτική αστυνομία την πέφτουν στους τσιγγάνους μικροπωλητές της λαϊκής αγοράς του Pont de Bagnolet. Γίνεται αντιληπτό από ομάδα αντιφασιστών που παρεμποδίζει τους μπάτσους και βοηθά τσιγγάνους να ξεφύγουν. Δημοτικοί υπάλληλοι βοηθούν τους μπάτσους, κλείνοντας τις πύλες, ώστε να παγιδευτούν οι Ρομά, που γκαζώνουν με τα αμάξια τους για να ξεφύγουν.

Σεπτέμβρης: Τη στήριξή του στα γαλλικά μέτρα εκφράζει ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αποφεύγει να τοποθετηθεί ανοιχτά η γερμανίδα Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο, νουθετεί όποιον σκοπεύει να ακολουθήσει με ανάλογα μέτρα να “το σκεφτεί καλύτερα πρώτα” ώστε ν’ αποφευχθούν τυχόν χοντροκοπιές. Οι απελάσεις των Ρομά συνεχίζονται..

Categories
Alessi Dell' Umbria

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης – Alessi Dell’ Umbria

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης

Στις 21 του Ιούνη, τέσσερεις νέοι απ’ το Villiers-le-Bel (Val-d’Oise) είναι αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις γειτονιές τους στις 25 και 26 Νοέμβρη 2007. Ο θάνατος δυο εφήβων, όταν ανατράπηκε το μηχανάκι τους από περιπολικό της αστυνομίας, είχε πυροδοτήσει την εξέγερση των νέων του Villiers, οι οποίοι αντιμετώπισαν νικηφόρα τα CRS (γαλλικά ματ) για δέκα ολόκληρες νύχτες. Πολλοί μπάτσοι τραυματίστηκαν από πυρά αεροβόλων.

«Η εκδίκηση του βασιλιά λέγεται δικαιοσύνη»

Philippe Le Bel

Καί οι τέσσερεις συνελήφθησαν στις 18 Φλεβάρη του 2008. Την ίδια μέρα, στις 6 το πρωί, χίλιοι πεντακόσιοι μπάτσοι εισέβαλλαν στους δήμους Villiers-le-Bel, Gonesse και Sarcelles, με μια λίστα υπόπτων στο χέρι, σπάζοντας πόρτες και κάνοντας άνω-κάτω σπίτια, τραμπουκίζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ακόμα και γέρους ή παιδιά, για να πάρουν μαζί τους τριάντα τρεις υπόπτους. Δεκαπέντε απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν ηταν συνέπεια μιας έκκλησης του υπουργείου εσωτερικών, που εγγυήθηκε σε κάθε πιθανό μάρτυρα ότι θα παραμείνει ανώνυμος και θα ανταμοιφθεί με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Για πρώτη φορά υπό την πέμπτη δημοκρατία, άνθρωποι συλλαμβάνονται, δικάζονται και προφυλακίζονται στη βάση πληρωμένης ρουφιανιάς.

Τον Ιούλη του 2009, δέκα απ’ τους νεαρούς που συνελήφθησαν στη διάρκεια εκείνου του πογκρόμ, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ένα εώς τρία χρόνια φυλάκισης – ποινή που παρέμεινε ίδια μετά την έφεση που είχαν ασκήσει τρεις απ’ αυτούς. Για το μόνο που κατηγορούνται είναι ότι πέταγαν πέτρες. Στις 21 Ιούνη, αντιμετωπίζουν ορκωτό δικαστήριο, οι τέσσερεις τελευταίοι, που κατηγορούνται για “απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, εις βάρος των οργάνων της τάξης”.

Τα όργανα της τάξης έλαβαν στο Villiers-le-Bel ένα υποδειγματικό κυνηγητό, μια τιμωρία για την πολύχρονη βαρβαρότητα και ατιμωρησία. Οι τέσσερεις κατηγορούμενοι δε θα δικαστούν για όσα κάνανε, αλλά προκειμένου το Κράτος να ξεπλύνει αυτή τη δημόσια προσβολή.

Η «αποκατάσταση του κράτους δικαίου στα προάστια», αυτή η τάρτα με κρέμα που μας ταϊζουν σε κάθε δελτίο ειδήσεων, δεν είναι παρά η εμπέδωση του νόμου του Κράτους με οποιοδήποτε μέσο. Ο Sarkozy το αναγνώριζε, δηλώνοντας στους υπεύθυνους της αστυνομίας στις 29 Νοέμβρη 2007: “Χρησιμοποιείστε όποιον τρόπο θέλετε, αυτό δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο, είναι μια απόλυτη προτεραιότητά μας”. Τον νόμο μπροστά στον οποίο πρέπει η πλέμπα των υποβαθμισμένων, ιδίως αν προέρχονται απ’ τις πρώην αποικίες της αυτοκρατορίας, δεν μπορεί παρά να σκύβει το κεφάλι.

Οι διαδικασίες αυτής της υπόθεσης μιλούν από μόνες τους. Βρωμάν όπως εκείνη η παλιά έφεση στην κατάδοση, που ενθαρρύνεται τώρα με το δέλεαρ του εύκολου κέρδους – ένα τηλεφωνηματάκι στους μπάτσους και ιδού, χιλιάδες ευρώ στο χέρι! Μπορούμε να φανταστούμε όλη την μικρή χαιρέκακη εκδίκηση που τροφοδοτεί μια τέτοια έκκληση στο Villiers-le-Bel… Τα κοράκια που κατέδιδαν κυνηγημένους Εβραίους κι αντιστασιακούς θα ανταγωνίζονται τώρα για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ορέξεις τους, μ’ αυτούς που έστειλαν δεκαπέντε νέους του Villiers-le-Bel στη φυλακή για να πιάσουν το τζακπότ. Η ναζιστική Γαλλία του Vichy και το Las Vegas, ιδού τα πρότυπα του καθεστώτος Sarkozy.

Την ίδια μέρα που μαθαίναμε για την παραπομπή των νέων αυτών στο κακουργοδικείο, η εισαγγελία ανακοίνωνε την άρση των διώξεων εναντίον των αστυνομικών που εμπλέκονταν στον θάνατο των Mushin και Lakamy, των δυο εφήβων που σκοτώθηκαν στις 25 Νοέμβρη 2007.

Οι μπάτσοι όσο κι αν έχουν επωφεληθεί απ’ τα όλο και πιο εξελιγμένα τεχνικά μέσα, ορισμένες αστυνομικές τακτικές διατηρούνται ακόμα στην πιο πρωτόγονη εκδοχή τους. Όπως αυτή του shooting, που έγινε γνωστή μετά τον θάνατο ενός νέου στο Vaulx-en-Velin προ εικοσαετίας. Οι ταραχές που ακολούθησαν τότε, κατάφεραν να κάνουν γνωστό το πώς χρησιμοποιούν οι μπάτσοι τα αμάξια τους για να σταματήσουν ένα δίκυκλο που προσπαθεί να τους ξεφύγει. Πιο πρόσφατα, στο Woippy, στο προάστειο του Metz, στις 20 Γενάρη 2010, ένας νέος σκοτώθηκε και δυο άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ως αποτέλεσμα μιας ακόμη κούρσας καταδίωξης. Ο ένας απ’ τους επιζήσαντες, μόλις συνήλθε απ’ το κόμα, διηγήθηκε: “Μας καταδίωξαν, μας έριξαν κάτω” – αναφερόμενος στους δημοτόμπατσους – “ενώ ήμασταν πεσμένοι κάτω, μας χτύπησαν”.

Μια υπέρμετρη εξουσία δεν ανέχεται να την αντικρούουν. Έτσι, ο υπεύθυνος ενός συνδικάτου μπάτσων (Alliance Police), δήλωσε στις στήλες της Figaro (15 Μάρτη 2009): “Έχουμε να κάνουμε με ένα κρεσέντο (sic) βίας, από τα γεγονότα του Villiers-le-Bel, μέχρι τις υπερπόντιες επαρχίες. Δε διστάζουν να πυροβολήσουν αστυνομικούς. Αν δεν τιμωρήσουμε με την μεγαλύτερη αυστηρότητα αυτούς που επιτίθενται στους συναδέλφους μας, θα οδηγηθούμε στην καταστροφή και δε θα μπορούμε να βγούμε ποτέ από κει”. Κάνει λοιπόν μια απόλυτα ξεκάθαρη έκκληση στους αρμόδιους δικαστές να εκδίδουν τέτοιες ποινές. Σε μια τέτοια υπόθεση υπό το βάρος του λόγου των μπάτσων -αυτοίι είναι που αμοίβουν τους μάρτυρες κι αυτοί είναι που μιλούν στα μήντια-, θα ήταν εντελώς απερίσκεπτο (και μάταιο) να επικαλούμαστε την “ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”.

Βλέπουμε όμως, κι εμείς, τη βία να κάνει κρεσέντο. Αντίθετα με τον μπατσοσυνδικαλιστή, εμείς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε το σημείο εκκίνησής της. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τις όλο και πιο προκλητικές και αλαζονικές συμπεριφορές μιας αστυνομίας μόνιμα οπλισμένης κι έτοιμης να βλάψει, και της οποίας η πανταχού παρουσίας στιγματίζει το έδαφος. Αυτή η εμπειρία δεν καταχωρήθηκε σε καμμία στατιστική, είμαστε όμως αμέτρητοι εμείς πάνω στους οποίους την εξασκεί -και ακόμα περισσότεροι για τους οποίους υπάρχει ως απειλή. Αμολώντας σκυλιά πάνω σε μεθυσμένους ξενύχτηδες έξω από κάποια γιορτή στη γειτονιά, ψεκάζοντας με χημικά θαμώνες ενός μπαρ επειδή διαμαρτυρήθηκαν για έναν έλεγχο, πλαστικές σφαίρες στο πρόσωπο μετά από μια ήρεμη διαδήλωση, εκκενώσεις καταλήψεων, χειροπέδες σε 14χρονα κορίτσια επειδή ανέβηκανν στο λεωφορείο χωρίς εισητήριο, ψάξιμο στις τσάντες για ναρκωτικά με σκυλιά μέσα στα λύκεια, ρίξιμο στο έδαφος με λαβή στο μπράτσο για μια λέξη πιο έντονη απ’ τις άλλες, ξυλοδαρμοί και προσαγωγές οδηγών επειδή κόρναραν σε ασφαλίτικο που έκλεινε το δρόμο, εκφοβισμοί και βιαιοπραγίες κάθε είδους, απ’ τις οποίες οι μπάτσοι βγαίνουν πάντα κερδισμένοι – με αποκορύφωμα τις αποζημιώσεις ατυχημάτων που εισπράτουν μετά από ξυλοδαρμούς πολιτών.

Για μια φορά όμως στο Villiers-le-Bel, οι μπάτσοι ηττήθηκαν στο ίδιο το πεδίο της βίας. Ήταν αυτοί που έγιναν στόχος, από αεροβόλα βέβαια – καμία σχέση με πραγματικές σφαίρες. Εισέπραξαν την πληβειακή οργή και τώρα πια την φοβούνται.

Η δίκη αυτή λοιπόν θα είναι μια δίκη πολιτική. Αυτό που θα δικαστεί δεν είναι η ενδεχόμενη συμμετοχή των τεσσάρων στα γεγονότα, αλλά η ίδια η ύπαρξη αυτών των γεγονότων. Αυτό που έχει σημασία για τους δικαστικούς μηχανισμούς είναι να πληρώσουν κάποιοι άνθρωποι ψυχή τε και σώματι γι’αυτό που έγινε τα δυο βράδια του Νοέμβρη στο Villiers-le-Bel. Αυτή η προσωποποίηση είναι προσχηματική: διότι αυτοί που επιλέχθηκαν να απολογηθούν θα ήταν αφιάδορο αν αντικαθίσταντο στην τύχη από τέσσερεις οποιουσδήποτε άλλους με ανάλογο προφίλ.

Όπως κάθε πολιτική δίκη, έτσι κι αυτή θα είναι μονομερής. Οποιαδήποτε ένσταση ή αντίρρηση εκ των προτέρων έχει απαξιωθεί – γιατί τί είδους νομιμότητα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σε μια διαδικασία χωρίς δυνατότητα αντίφασης, αφού οι μάρτυρες, στις καταθέσεις των οποίων βασίζεται, δεν θα χρειαστεί να παρευρεθούν;

Η προσωποποίηση, απαραίτητη για κάθε δικαστική διαδικασία, δεν εξυπηρετεί εδώ παρά τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Με αυτήν την έννοια η μαζική παρουσία δημοσιογράφων στο πογκρόμ της 18ης Φεβρουαρίου 2008 δεν είναι μια βαβούρα: «Χρησιμοποιούν μια αστυνομική επιχείρηση για πολιτικές σκοπιμότητες» παραπονέθηκε ο γραμματέας του συνδικάτου unsa της αστυνομίας. Όμως αυτή η αστυνομική επιχείρηση ήταν ακριβώς μια πολιτική επιχείρηση, και ήταν επιτακτική ανάγκη οι τηλεθεατές-ψηφοφόροι να λάβουν το μήνυμα: να ‘ναι σίγουροι ότι το κράτος έχει πάντα το μονοπώλιο της βίας. Η δίκη που έρχεται θα είναι η τελευταία πράξη αυτού του θεάματος.

Δύο ανήλικοι έπεσαν νεκροί στο Villiers-le-Bel, στις 25 Νοέμβρη 2007, μετά από ένα shooting, μια τακτική υπεύθυνη για πολλούς άλλους τέτοιους θανάτους που καταχωρήθηκαν ως ατυχήματα. Τέσσερα άτομα θα περάσουν από δίκη, στις 21 Ιούνη 2010, στη βάση πληρωμένης μαρτυρίας κάποιου αγνώστου Χ. Διαδικασίες εξαίρεσης, δικαστικής κι αστυνομικής φύσης.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επισημάνουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της δίκης. Κάτι που σημαίνει να εκφράσουμε όλη μας την αλληλεγγύη στους τέσσερεις κατηγορούμενους. Αυτή η δίκη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.

Alessi Dell’ Umbria

12 Μάρτη 2010

*

*

Σημ. μια άλλη μετάφραση που συμβουλευτήκαμε από Contr@ στο athens.indymedia.org. O Alessi Dell’ Umbria έχει δημοσιεύσει ακόμα τα βιβλία: Histoire universelle de Marseille : De l’an mil à l’an deux mille (Agone, 2006), La Rage et la révolte (Agone, 2010), Échos du Mexique indien et rebelle (Rue des cascades, 2010), ενώ στα ελληνικά έχει εκδοθεί το “Racaille: Αν αυτοί είναι αποβράσματα… τότε είμαι κι εγώ (εξεγέρσεις στα γκέτο των γαλλικών μητροπόλεων)” από την “λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα” (εδώ από το scribd), (κι εδώ σε torrent απ’ τον black-tracker). Κλικ στην εικόνα για την ιστοσελίδα υποστήριξης των διωκώμενων του Villiers-le-Bel (γαλλικά).

Καταδικάστηκαν τελικά οι τέσσερεις! Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα της Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ, Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Categories
Gilles Dauve Troploin Uncategorized

Μια κριτική στα μπάχαλα των γαλλικών προαστείων, 2005 – Troploin

Απόσπασμα απ’ την μπροσούρα “What’s it all about” της ομάδας Troploin (Gilles Dauve, Karl Nesic), απ’ το libcom.org

[…]

-Τί πιστεύετε για τα μπάχαλα των banlieues (προαστείων) τον Οκτώβρη και τον Νοεμβρη του 2005; ανάλογες ταραχές εμφανίζονται στα γαλλικά προάστεια όλα αυτά τα χρόνια. Οι συγκεκριμένες έφτασαν σε ένα ανώτερο επίπεδο;

-Είναι αμφίβολο κατά πόσο τα μπάχαλα του 2005 πήγαν παραπέρα απ’ όσα συνέβαιναν στη Γαλλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Για παράδειγμα, η δυνατότητά τους να πηγαίνουν παραπέρα απ’ την αφορμή της έκρηξής τους, να προσβάλουν στόχους πέραν της αστυνομίας και του άμεσου περιβάλλοντός τους, να εξαπλώνονται πέρα απ’ τις γειτονιές τους, να συνδυάζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες, να βρίσκουν “συμμάχους”, αυτή η ικανότητα δεν αναπτύχθηκε το 2005 περισσότερο απ’ ότι στις περασμένες ταραχές, ενώ αντίθετα πιθανόν να ήταν ακόμα πιο περιορισμένη. Για παράδειγμα, σε αντίθεση με ορισμένες προηγούμενες εξεγέρσεις, αυτή παρέμεινε περιορισμένη σε νέους άρρενες, και δεν αναπτύχθηκε με μορφή πιο “λαϊκών” λεηλασιών. Εννοείται πως δεν ακυρώνουμε τα γεγονότα αυτά. Ωστόσο, δεν βρήκαν πιο οικουμενική απεύθυνση απ’ ότι ας πούμε μερικές απεργίες. Ας το παραδεχθούμε, πολλοί σύντροφοι κρατούν μια πολύ πιο κριτική στάση (και συχνά, καλώς κάνουν) όταν αναλύουν αγώνες σε χώρους εργασίας, παρά όταν αναλύουν μητροπολιτικές εξεγέρσεις. Οι συμπλοκές με την αστυνομία, δεν έχουν καθ’ εαυτόν ένα συγκεκριμένο ανατρεπτικό περιεχόμενο. Τα γεγονότα δεν μιλούν -έτσι απλά- από μόνα τους. Τίποτα δεν είναι ντε και καλά ριζοσπαστικό, ούτε η αντιμπατσική βία, ούτε το γεγονός ότι κάτι εγείρει τη συκοφαντία των μίντια και το μίσος των αστών,  ούτε μια περιθωριακή ζωή στην περιφέρεια της μισθωτής εργασίας, ούτε το δωρεάν, ούτε μια ακυβέρνητη χώρα, ούτε η αυτονομία, ούτε καν η κοινότητα, όταν αυτή είναι περιορισμένη σε μιά ομάδα. Δεν είναι κάθε χάος δημιουργικό. Η βία των καταπιεσμένων δεν είναι αυτόματα και ανατρεπτική.

Οι τρέχοντες εργατικοί αγώνες είναι συχνά μαχητικοί, παρόλ’ αυτά γενικά αμυντικοί, “ρεφορμιστικοί” και …συχνά χαμένοι. Ωστόσο, μακράν του να ξεπερνούν τα όριά τους, τα προαστειακά μπάχαλα του 2005 τους συμπληρώνουν, συνεισφέροντας τη δική τους τεθλασμένη διαχωρισμένη στιγμή. Όλα αυτά τα κομμάτια, δεν αλληλεπιδρούν, ούτε αναμειγνύονται, δεν δρέπει το ένα τους σπόρους του άλλου, δεν βοηθά το ένα το άλλο να ξεπεράσουν τα πλαίσιά τους και να παράγουν κάποιο κοινό έδαφος. Την Άνοιξη του 2006, όταν μεγάλα κομμάτια της νεολαίας των λυκείων και των πανεπιστημίων κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στο Συμβόλαιο Πρώτης Εργασίας (Contrat Première Embauche ή CPE) που αποτελούσε ένα βήμα παραπάνω στην αναλωσιμότητά τους, και τελικά υποχρέωσαν την κυβέρνηση να αποσύρει το σχετικό νομοσχέδιο, η δράση τους ήταν εντελώς αδιόρατα συνδεδεμένη με τα “απόβλητα” του σχολικού συστήματος που τα ‘χαν σπάσει λίγους μήνες πριν, και οι δράσεις αυτών επίσης είχαν ελάχιστους δεσμούς με τους ανθρώπους της εργασίας. Όλες αυτές οι στιγμές είναι όμως αποτελέσματα μιας ενιαίας αιτίας: της αναλωσιμότητας, υποτίμησης και εντατικοποίησης της εργασίας. Όμως, η αντίσταση σ’ αυτήν, παίρνει την μορφή πολλών παράλληλων αντιθέσεων που επιδεικνύουν ελάχιστη δυνατότητα ή και θέληση να συναντηθούν, τουλάχιστον προς το παρόν.

Ο κόσμος της εργασίας, ακόμα ζητά κάτι θετικό: μια δουλειά, ασφάλιση, έναν καλύτερο (ή έστω χωρίς πολλές περικοπές) μισθό (κανένα απ’ τα παραπάνω δε θα πρεπε να υποτιμάται, και η ικανότητα των εργαζομένων να τα διεκδικούν είναι ένα σημάδι υγειούς μαχητικότητας). Οι εκτός της εργασίας δρουν αρνητικά. Ουδέν μεμπτόν σ’ αυτό. Η επανάσταση εμπεριέχει την αρνητικότητα. Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά επαναστατική διαδικασία, όσο η αρνητική και η θετική δραστηριότητα μένουν διαχωρισμένες. Η κοινωνική παθητικότητα που συχνά εφαρμόζουν αυτοί οι μισθωτοί που έχουν βρει μια δουλειά και φοβούνται μην τη χάσουν, αντηχεί στη βία που γνωρίζει μόνο τους εχθρούς της, κι όχι τους φίλους τους.

-Φαίνεται πως μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει χάσει κάθε επαφή με την νεολαία και τον κόσμο των προαστείων. Αυτήν τη φορά, δεν υπήρξαν ούτε αιτήματα απέναντι στο Κράτος, όπως παλιότερα. Είναι επειδή η νεολαία δεν θρέφει πιά αυταπάτες για το γαλλικό κράτος πρόνοιας ή και τον ίδιο τον καπιταλισμό; Ήταν τα μπάχαλα πιο καταστροφικά απ’ όσο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός; Υπήρξαν τάσεις όπως στη Βρετανία των 80es πχ στο Toxteth όπου πολλοί νέοι αποδοκίμαζαν φωνάζονταν “Μακρύτερες αλυσίδες και μεγαλύτερα κλουβιά” στις ομιλίες αριστερών πολιτικών που ζητούσαν δουλειά και περισσότερη πρόνοια για τους νέους;

-Οι διαχωρισμοί που συνοψίσαμε στην προηγούμενη ερώτηση, αντανακλώνται στις κοινωνιολογικές διαιρέσεις εντός της αριστεράς και των αριστεριστών. Παρόλο που το Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται σε παρακμή, διατηρεί ακόμα ορισμένα οχυρά, κυρίως στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην παραδοσιακή (αν και μειούμενη) βάση της δυναμικής του, μεταξύ των ειδικευμένων/υψηλόμισθων εργατών, ιδιαίτερα εκεί όπου το συνδικάτο του, CGT, έχει ισχυρή οργάνωση. Στους τομείς αυτούς, δοκιμάζεται απ’ τον ανταγωνισμό της τροτσκιστικής ομάδας Lutte Ouvrière, που προσπαθεί να κλέψει απ’ το ΚΚ την μερίδα του λέοντος της ειρηνικής αντίστασης των αξιοπρεπών μέσων ανθρώπων, και καταδικάζει τους μπάχαλους του 2005 ως εξωτερικό στοιχείο απ’ την “πραγματική” εργατική τάξη, η οποία δε θα κάψει αμάξια. Αυτό που δεν θέλει να κάνει η LO, δεν μπορεί να το κάνει ο χώρος της “αντιπαγκοσμιοποίησης”. Η επιρροή τους έγκειται κυρίως σε μεσοταξικά στοιχεία, και έχουν αποδειχθεί εξίσου ανίκανοι όσο κι όλοι οι άλλοι, στο να πουν κάτι σ’ αυτούς τους ανθρώπους που (είτε “Λευκοί”, Άραβες, ή Μαύροι) δε ζητούν τίποτε, ούτε δουλειά, ούτε συνδικάτα, ούτε πολιτικές οργανώσεις, ούτε ψήφο, και -προς το παρόν- το μόνο που επιδεικνύουν είναι μια ικανότητα άρνησης.

Κριτική στα γεγονότα του 2005, δε σημαίνει να τα ακυρώνουμε, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι, στην παρούσα κατάσταση, μια τέτοια έκρηξη δεν μπορεί να παράγει παρά τον εαυτό της. Όχι ότι αυτό είναι λίγο, αλλά δεν βγαίνει κάτι απ’ αυτό. Είναι περισσότερο ένα σύμπτωμα, παρά μια “ανασύνθεση” του προλεταριάτου, για να χρησιμοποιήσουμε την αυτόνομη ορολογία. Δεν είμαστε νοσταλγικοί, αλλά τριάντα ή σαράντα χρόνια νωρίτερα, οι γονείς αυτών των νέων (βόρειας ή μαύρης) αφρικανικής καταγωγής, κατάφερναν να στήσουν μια απεργία από κοινού με τους “Γάλλους” συναδέλφους τους, στη γραμμή παραγωγής.

Οι αγγλικές ταραχές, το 1981 και τα χρόνια που ακολούθησαν, συνέτειναν σε μια σύγκλιση μεταξύ μιας κριτικής της εργασίας απ’ αυτούς που η εργασία απορρίπτει, και μιας σκληρής διεκδίκησης αιτημάτων από μισθωτούς εργαζόμενους. (Βλ. το εξαιρετικό Like a Summer with a Thousand Julys). Δεν εκδίδουμε πιστοποιητικά ποιοτικού ελέγχου ταξικών αγώνων, ωστόσο τα μπάχαλα του 2005 παρέμειναν μέσα στα κοινωνιολογικά και γεωγραφικά όρια των αρχικών εστιών τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πάντοτε θα είναι έτσι.

Αν δουμε τη συνολικότερη εικόνα αυτου του απαλλοτριωμένου πληθυσμού των προαστείων, είναι αμφίβολο ότι οι αυταπάτες έχουν εξαφανιστεί. Ορισμένες απ’ αυτές έχουν όντως μειωθεί, σχετικά με το κράτος πρόνοιας, και τις ρεφορμιστικές ικανότητες της αριστεράς. Άλλες έχουν αυξηθεί, όπως για παράδειγμα σχετικά με τις δυνατότητες μιας πολιτικής λύσης και πολιτικών δικαιωμάτων, με περισσότερους ανθρώπους αποφασισμένους να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους στη ψήφο. Αν υπήρξαν λιγότερα αντικρατικά συνθήματα απ’ ότι στο παρελθόν, αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι ντόπιοι προλετάριοι δεν έχουν πια και πολλές απαιτήσεις απ’ το Κράτος. Έχει να κάνει με το ότι το κίνημα (Νοέμβρης 2005-Άνοιξη 2006) δεν έφτασε το στάδιο όπου μια απόρριψη του Κράτους θα μπορούσε να εμφανιστεί στο πρόγραμμά του. Οι άνθρωποι ακόμα περιμένουν πολλά απ’ τους πολιτικούς, όχι τόσο απ’ το Κράτος ώς έχει τώρα, αλλά από ένα Κράτος που θα πρεπε να ανακαινισθεί κατά κάποιον τρόπο, που κανείς δεν ξέρει ακριβώς.

-Ακούμε ότι μια ισλαμική οργάνωση εξέδωσε φετφά (θρησκ. καταδίκη) ενάντια στους ταραχοποιούς. Ποιός ήταν ο ρόλος των μουλλάδων και των ισλαμικών ομάδων στα μπάχαλα; Αποτελεί η θρησκεία μεγάλο πρόβλημα στα προάστεια και τί αντιστάσεις μπορεί να βρει στα προάστεια;

-Υπήρξε όντως φετφάς κατά των ταραχοποιών, ο οποίος βέβαια είχε ελάχιστο ή και καθόλου αντίκρυσμα: Το ισλάμ ούτε ενέπνευσε τους εξεγερμένους ούτε ήταν ικανό να τους σταματήσει. Είναι κι αυτό μια ικανοποίηση. Κι ας παραλληρούν τα μίντια για τον αύξοντα ισλαμικό πολιτικό φανατισμό μεταξύ των νεολαίων των προαστείων. Δυστυχώς, στις περιοχές όπου κατοικούν πολλοί άνθρωποι απ’ τη Βόρεια ή την Μαύρη Αφρική, την Ασία και την Τουρκία, το ισλάμ παίζει όντως έναν συντηρητικό ρόλο, όχι άμεσα πολιτικό, αλλά με ευρύτερη επιρροή απ’ ότι πριν 20 ή 30 χρόνια. Τον άνεργο γιο ενός πρώην ανειδίκευτου αλγερινού ή μαροκκινού εργάτη αυτοβιομηχανίας, τον απασχολεί περισσότερο το κοράνι, απ’ ότι τον πατέρα του όταν εργαζόταν σε κάποια φάμπρικα της Citroën. Αυτό ας γίνει αφορμή για να παρατηρήσουμε ότι η απο-κοινωνικοποίηση που προκλήθηκε απ’ την παρακμή των μεγάλων εργοστασίων δεν είναι αρκετή για να παράγει ένα κινούμενο, απεδαφικοποιημένο και δυνητικά οικουμενικό “νέο” προλεταριάτο, έτοιμο για μια κοινωνική κριτική την οποία οι προηγούμενοι βολεμένοι εργάτες παγιδευμένοι στα ζόρια και τους μύθους της εργασίας, υποτίθεται ότι ήταν ανίκανοι να παράγουν.

Όσο μεταφυσική και να είναι η θρησκευτική κριτικής της κοινωνίας γενικά και του καπιταλισμού συγκεκριμένα, βασίζεται σε μια μορφή κοινότητας που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο από μια ανώτερη μορφή κοινότητας, μια προλεταριακή και κατόπιν μια ανθρώπινη κοινότητα, που οφείλει ακόμα να αποδείξει την ιστορική εγκυρότητά της. Μέχρι τότε, η θρησκεία ήρθε και θα μείνει, ή ακόμα και θα αναπτυχθεί, όπως υποστηρίξαμε στο The Continuing Appeal of Religion.

[…]

-Υπάρχει κάποια θέση σας που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, ή άλλες ιστορικές υποθέσεις που αποδείχθηκαν έγκυρες;

-Ένα σημαντικό σημείο που επιβεβαιώθηκε τα τελευταία 20-30 χρόνια ήταν αυτό: Η “κρίση” και η φτώχεια δεν είναι ικανές από μόνες τους να προκαλέσουν επαναστατικές απόπειρες. Ένα άλλο που διαψεύσθηκε: Αντίθετα με τα όσα περιμέναμε, η παγκόσμια ανάπτυξη του συστήματος της μισθωτής εργασίας, δεν επιφέρει αναγκαία και μεγαλύτερη προλεταριοποίηση. Χάρη στην αύξουσα βιομηχανοποίηση πρώην υποανάπτυκτων χωρών, από τις μεξικανικές maquiladoras (κέντρα όπου στέλνονται βορειοαμερικανικά υλικά για κατεργασία, λόγω πενιχρών μισθών, κι έπειτα επιστρέφονται στις χώρες απ’ όπου εισήχθησαν, για πώληση) μέχρι τα κινέζικα sweatshops (επίσης εργοστάσια κακοπληρωμένης, πολύωρης, συχνά και παιδικής, εργασίας άνευ όποιας εργατικής νομοθεσίας), υπάρχουν αφενός ολοένα και περισσότεροι προλετάριοι, αλλά απ’ την άλλη χωρίς να εμφανίζεται κάποιο προλεταριακό κίνημα. Η θεωρία μπορεί να αντιληφθεί μόνο την αλλαγή. Το να είναι κανείς μέρος μιας “πρωτοπορείας” σημαίνει να προσπαθεί να μένει όσο το δυνατόν λιγότερο πίσω.

Categories
Uncategorized

Ένα πρότυπο σύγχρονου πολέμου: Μοζαμβίκη

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το κείμενο War, Globalisation and Reproduction της Silvia Federici

Το πώς ο πόλεμος, αρχικά, κι έπειτα η ανθρωπιστική βοήθεια επιστρατεύτηκαν προκειμένου να επαναποικειοποιήσουν μια χώρα, να την εντάξουν στην αγορά και να κάμψουν την αντίστασή της στην οικονομική και πολιτική εξάρτηση, φαίνεται περίτρανα στην περίπτωση της Μοζαμβίκης. Πράγματι, ο πόλεμος που διεξήγαγε η ReNaMo ή αλλιώς Εθνική Αντίσταση Μοζαμβίκης (ένα υποχείριο του κράτους του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και των ΗΠΑ) ενάντια στη χώρα αυτή για σχεδόν μια δεκαετία (1981-1990) περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία-κλειδιά ενός σύγχρονου πολέμου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης:

1. Την καταστροφή της (ανα)παραγωγικής φυσικής και κοινωνικής υποδομής μιας χώρας, προκειμένου να προκληθεί μια κρίση αναπαραγωγής και να επιβληθούν οικονομικά και πολιτικά μέτρα επικυριαρχίας της. Κάτι τέτοιο πέτυχε η Renamo μέσω α) της συστηματικής χρήσης τρομοκρατίας ενάντια στον πληθυσμό (σφαγές, υποδουλώσεις, φρικιαστικοί ακρωτηριασμοί) που υποχρέωναν τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη γη τους, και να μετατραπούν σε πρόσφυγες (πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου), β) την καταστροφή δρόμων, γεφυρών, νοσοκομείων, σχολείων και πάνω απ’ όλα, την καταστροφή των αγροτικών καλλιεργιών και υποδομών που παρείχαν τα βασικά μέσα ύπαρξη σε έναν πληθυσμό αγροτικό. (Η περίπτωση της Μοζαμβίκης δείχνει τη στρατηγική σημασία ενός “πολέμου χαμηλής ένατσης”, που ξεκινά με τη χρήση ναρκοπεδίων ως μέσο αποτροπής των ανθρώπων από το να πηγαίνουν στα χωράφια τους, και κατ’ επέκταση δημιουργώντας μια κατάσταση έλλειψης τροφίμων ώστε να απαιτείται εξωτερική βοήθεια).

2. Η χρήση της “ανθρωπιστικής βοήθειας” όσον αφορά τα τρόφιμα που μεταφέρθηκαν σε πρόσφυγες και θύματα της έλλειψης τροφής ώστε να εξασφαλιστεί ένας έλεγχος από την οικονομική σχέση, και να δημιουργηθεί μια μακροχρόνια εξάρτηση, και να υποβαθμιστεί η ικανότητα μιας χώρας να ελέγξει το οικονομικό και πολιτικό της μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η βοήθεια σε τρόφιμα, είναι μια τεράστια ώθηση στις αγροτοβιομηχανίες των ΗΠΑ, που κερδίζουν απ’ αυτήν τα διπλά, πρώτον καθώς ανακουφίζονται από τα τεράστια υπερσυσσωρευμένα προϊόντα τους, κι έπειτα κερδίζοντας από την εξάρτηση της βοηθούμενης χώρας στην εισαγωγή τροφίμων.

3. Η μεταφορά του κέντρου λήψης αποφάσεων από το κράτος στους διεθνείς οργανισμούς και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Τόσο ευρεία ήταν η επίθεση στην “εθνική κυριαρχία” της Μοζαμβίκης, που από τη στιγμή που αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια, υποχρεώθηκε να αποδεχτεί ότι οι ΜΚΟ θα είχαν το ελεύθερο να διευθύνουν κατά τα γούστα τους τις επιχειρήσης ανακούφισης της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να κινούνται σε οποιοδήποτε κομμάτι της χώρας και να διανέμουν τρόφιμα απευθείας στον πληθυσμό, σε οποιοδήποτε μέρος της αρεσκείας τους. Όπως έδειξε ο Joseph Hanlon στο Mozambique: Who Calls the Shots? η κυβέρνηση δυσκολευόταν να καταγγείλει τις πολιτικές των ΜΚΟ, ακόμα και στην περίπτωση ακροδεξιών ΜΚΟ όπως η World Vision που χρησιμοποίησε τις διανομές βοήθειας για πολιτική και θρησκευτική προπαγάνδα της, ή  ΜΚΟ όπως η CARE που είναι ύποπτες για συνεργασία με τη CIA.

4. H επιβολή αδιανόητων ειρηνευτικών συνθηκών, όπως η “συμφιλίωση” και το μοίρασμα της εξουσίας με την Renamo (ο πιο “ασυμφιλίωτος” εχθρός τόσο της κυβέρνησης όσο και του λαού της Μοζαμβίκης, που ευθύνεται για πολλές βαρβαρότητες και για τη σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων) δημιουργεί τη δυναμική για σταθεροποίηση της κατάστασης αποσταθεροποίησης. Αυτή η πολιτική “συμφιλίωσης” που πλέον επιβλήθηκε κυνικά και απόλυτα, από την Αιτή μέχρι την Νότια Αφρική ως “συνθήκη ειρήνης” -το πολιτικό ισοδύναμο της πρακτικής του να χρηματοδοτεί κανείς δυο κόμματα σε σύγκρουση μεταξύ τους- είναι η πιο ενδεικτική έκφραση της σύγχρονης στρατηγικής επαναποικειοποίησης, καθώς προλέγει ότι οι λαοί του τρίτου κόσμου δε θα έχουν ποτέ το δικαίωμα στην ειρήνη και στο να διαφυλάσσουν τους εαυτούς τους από αποδεδειγμένα εχθρούς τους. Επίσης σημαίνει ότι δεν έχει η κάθε χώρα τα ίδια δικαιώματα, μιας και οι ΗΠΑ ή οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ, ούτε θα διανοούνταν ποτέ να αποδεχτεί μια τέτοια συμφωνία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ ΣΤΗ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Η περίπτωση της Μοζαμβίκης δεν είναι μοναδική. Όχι μόνο οι περισσότερες Αφρικανικές χώρες στην πράξη διευθύνονται από υπηρεσίες στηριζόμενες από τις ΗΠΑ και ΜΚΟ, η αλλεπάλληλη καταστροφή των υποδομών, η επιβολή μεταρρυθμίσεων υπέρ των αγορών, ο εξαναγκασμός σε συμφιλιώσεις με δολοφονικούς “ασυμφιλίωτους” εχθρούς, η αποσταθεροποίηση, μπορούν να βρεθούν σε διαφορετικούς βαθμούς και συνδυασμούς μεταξύ τους οπουδήποτε στην Αφρική σήμερα, σε τέτοιο βαθμό που αρκετές χώρες όπως η Αγκόλα ή το Σουδάν βρίσκονται σε μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και η ύπαρξή τους ως πολιτικές οντότητες παίζεται.

Είναι μέσα από έναν συνδυασμό οικονομικών και στρατιωτικών εχθροπραξιών που η αντίσταση των αφρικανικών λαών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση μέχρι τώρα βρίσκεται υπό έλεγχο, με τον ίδιο τρόπο που έγινε στην Κεντρική Αμερική (Ελ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Γουατεμάλα, Παναμάς) όπου σε όλη τη δεκαετία του 1980 οι ΗΠΑ διήυθηναν τα πράγματα παρεμβαίνονταας ανοιχτά.

Η διαφορά είναι ότι στην Αφρική, το δικαίωμα των ΗΠΑ/ΟΗΕ να στείλουν στρατεύματα , σε γενικές γραμμές δικαιολογήθηκε στο όνομα των “ειρηνευτικών αποστολών”. Η “ειρηνευτική διαδικασία” και η “ανθρωπιστική παρέμβαση” πιθανώς επειδή υπό άλλες συνθήκες, μια εισβολή από πεζοναύτες (σαν αυτές που είδαμε στον Παναμά και τη Γρενάδα) ενδέχεται να μη γινόταν αποδεκτή διεθνώς. Τέτοιες παρεμβάσεις ωστόσο, που αποτελούν το σύγχρονο πρόσωπο της αποικιοκρατίας, δεν είναι αποκλειστικότητα της Αφρικής. Αυτή η αποικιοκρατία στοχεύει στον έλεγχο της πολιτικής και των αποθεμάτων, παρά στο κέρδος σε κατοχή επί του εδάφους, ενώ με πολιτικούς όρους, είναι μια “φιλανθρωπική”, “ανθρωπιστική”, ευέλικτη αποικιοκρατία που στοχεύει στην “κυριαρχία” μάλλον παρά στην κυβέρνηση, καθώς το δεύτερο εμπεριέχει μια δέσμευση σε κάποιο θεσμικό οικοδόμημα και μια οικονομική οργάνωση, ενώ ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός των ελεύθερων επιχειρήσεων επιχειρεί να διατηρεί την ελευθερία να ορίζει πάντα ο ίδιος το θεσμικό στάτους, την μορφή της οικονομίας και τις τοποθεσίες που ταιριάζουν περισσότερο στις ανάγκες του. Ωστόσο, όμως και η αποικιοκρατία των παλιών, στρατιωτών κι εμπόρων δεν είναι κάτι ολότελα ξεπερασμένο, όπως αποδεικνύει αυτός ο γάμος ανθρωπιστικής βοήθειας και στρατιωτικής παρέμβασης που εκδηλώνεται σήμερα.

Ποιά είναι η σημασία αυτής της εκδοχής για το αντιπολεμικό κίνημα, και την αξίωση αυτού του άρθρου ότι ο πόλεμος εξακολουθεί να βρίσκεται πάντα στην παγκόσμια ατζέντα;

Πρώτον, ότι μπορούμε να περιμένουμε την κατάσταση που έχει αναπτυχθεί στην Αφρική με την ανάμειξη οικονομικού και στρατιωτικού πολέμου και την αλληλουχία προσαρμογής των κοινωνικών δομών – μια συγκρουσιακή παρέμβαση να αναπαραχθεί ξανά και ξανά μέσα στα επόμενα χρόνια σε όλον τον τρίτο κόσμο. Μπορούμε επίσης να περιμένουμε να δούμε περισσότερους πολέμους να αναπτύσσονται στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, καθώς οι θεσμοί και οι δυνάμεις που ωθούν τη διαδικασία παγκοσμιοποίησης βρίσκουν την κρατικοποιημένη βιομηχανία και άλλα απομεινάρια του σοσιαλισμού εξ ίσου παρεμποδιστικά για την “ελεύθερη οικονομία” όσο και ο αφρικανικός κομμουναλισμός.

Με την έννοια αυτή, ο πόλεμος του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία είναι πιθανό να αποτελεί το πρώτο παράδειγμα (μετά απ’ αυτό της Βοσνίας) του τί μέλλει γεννέσθαι, καθώς το τέλος του κρατικού-σοσιαλισμού αντικαθίσταται από την απελευθέρωση των αγορών, η πορεία του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά παρέχει το αναγκαίο “πλαίσιο ασφαλείας”. Είναι τόσο στενή η σχέση μεταξύ της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και την Αφρική, που οι ανθρωπιστικές ομάδες -το πεζικό της σύγχρονης πολεμικής μηχανής- μεταφέρθηκαν στο Κοσοβο από την Αφρική, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να αξιολογήσουν τη σχετική αξία της ζωής των αφρικανών και των ευρωπέων στα μάτια των διεθνών οργανώσεων, μετρημένων από την ποσότητα των προμηθειών που παρείχαν στους πρόσφυγες.

Θα έπρεπε επίσης να δούμε ότι η κατάσταση που είμαστε αντιμέτωπη είναι πολύ διαφορετική από τον ιμπεριαλισμό του ύστερου 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Γιατί οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκείνων των ημερών ήταν καθηλωμένες και υπέυθυνες για συγκεκριμένα και συμφωνημένα εδαφικά, κοινωνικά και πολιτικά οικοδομήματα.  Έτσι, σ εκείνη την ιμπεριαλιστική εποχή του ποταμόπλοιου με τα μυδράλια, που θα μπορούσε να σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους από μακριά, το ποιός ήταν υπεύθυνος για σφαγές, πείνες και άλλες μορφές μαζικής εξόντωσης ήταν κάτι που πάντοτε θα μπορούσε να βρεθεί. Γνωρίζουμε για παράδειγμα ότι ήταν ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου που είχε προσωπικά την ευθύνη για το φόνο εκατομμυρίων ανθρώπων στο Κογκό. Αντιθέτως, σήμερα, εκατομμύρια αφρικανοί πεθαίνουν κάθε χρόνο ως συνέπεια αναλόγων επεμβάσεων, χωρίς κανείς να θεωρείται υπεύθυνος. Απ’ την άλλη, οι κοινωνικές αιτίες θανάτου στην Αφρική, γίνονται ολοένα και πιο αόρατες όμοια με το αδιόρατο χέρι της καπιταλιστικής αγοράς.

Τελικά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να κινητοποιούμαστε απλά ενάντια στους βομβαρδισμούς, ή να απαιτούμε να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και να ονομάζουμε αυτό το πράγμα “ειρήνη”. Γνωρίζουμε από τα μεταπολεμικά γεγονότα στο Ιράκ ότι η καταστροφή της υποδομής μιας χώρας παράγει πολύ περισσότερους θανάτους απ’ ότι οι βόμβες μόνες τους. Αυτό που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι ο θάνατος, η πείνα, η ασθένεια και η καταστροφή είναι καθημερινή πραγματικότητα για τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη. Πιο σημαντικό ακόμα, οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις τέτοιου τύπου είναι το πιο διαδεδομένο πρόγραμμα στον τρίτο κόσμο σήμερα, αυτό που με όλες τις μορφές του (από την African Growth μέχρι την Opportunity Act), αντανακλα το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας -τον πόλεμο. Έτσι, το πρόγραμμα του αντιπολεμικού κινήματος πρέπει να συμπεριλαμβάνει την καταστροφή της κοινωνικής υποδομής με κάθε μορφή, ανν σκοπεύουμε να δώσουμε ένα τέλος στον πόλεμο και το ιμπεριαλιστικό σχέδιο που πραγματώνει.

Categories
Uncategorized

Για την Εξέγερση του Brixton, 1981

Για την Εξέγερση του Brixton

Το παρακάτω άρθρο είναι ένας προσωπικός απολογισμός ενος συμμετέχοντα τόσο των γεγονότων κατά τις ταραχές ενάντια στην αστυνομία που ξέσπασαν στο Brixton τον Απρίλη του 1981, όσο και των ίδιων των ταραχών.

Πλέον, το κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο των ταραχών του Brixton θα είναι γνωστό στους περισσότερους ανθρώπους. Μια λίστα αναμονής για στέγαση, που στο δήμο του Brixton φτάνει τα 18.000 άτομα. Το ένα τρίτο των σπιτιών είναι κάτω του αποδεκτού. Υψηλή ανεργία, με σχεδόν 2 στους 3 ανέργους να είναι μαύροι. Ένας υψηλός βαθμός ληστειών (στην πραγματικότητα ο υψηλότερος στο Λονδίνο, με τον δεύτερο υψηλότερο να είναι κάτω του μισού του). Κι αυτό πλάι σε μηδαμινές κοινωνικές παροχές. Όλα αυτά είναι πολύ πολύ αληθινά.

Αυτή τη φορά η φωτιά…

Η περιοχή γύρω από την Railton Road (Frontline/Mayall Road triangle) κατοικείται πρωταρχικά από μαύρους που νοικιάζουν σε οικοδομικά συγκροτήματα του δήμου, και λευκούς καταληψίες (αριστεριστές/αναρχικούς/περιθωριακούς). Τα άδεια σπίτια χρησιμοποιούνται επίσης από τους μαύρους της γειτονιάς σαν στέκια για ποτό και τζόγο, χώρους για ντίλιες αλλά και μπλουζ πάρτυ με ηχοσυστήματα που παίζουν ασταμάτητα reggae μουσική. Προς την Frontline ένα κέντρο τεχνών των μαύρων άνοιξε σε ένα άδειο κτίριο και λίγο πιο κάτω ένα παλιό νέγρικο βιβλιοπωλείο μετατράπηκε σε αναρχική κατάληψη και βιβλιοπωλείο.

Οι άνθρωποι εδώ τείνουν να ζουν από τα απομεινάρια της καπιταλιστικής κοινωνίας. Για χρόνια το Triangle απασχολούσε το δημοτικό συμβούλιο με το ζήτημα της κατεδάφισής του, αλλά μόνο την τελευταία διετία έγιναν κάποιες απόπειρες για να γίνει κάτι τέτοιο. Κι όμως, το συμβούλιο ξεμένοντας συνέχεια από πόρους το άφησε να σαπίσει, κάνοντας μια σκληρή περιοχή να δείχνει ακόμα σκληρότερη. Ωστόσο, οι δρόμοι δυτικά του Frontline μοιάζουν πιο αστραφτεροί καθώς έχουν περιέλθει στην κατοχή λευκών, φιλελεύθερων επαγγελματιών και αυτοδημιούργητων, αξιοσέβαστων πια μαύρων.

Στο μήκος της Frontline αναπτύσσονται δυο ξεχωριστές κουλτούρες -η λευκή και η μαύρη- και είναι η μαύρη που κυριαρχεί στις αποδράσεις στις οποίες συμμετέχουν οι νεαροί λευκοί: Τα ναρκωτικά και η reggae. Οι μαύροι έχουν τη δική τους διάλεκτο -τα Patois- κι αυτό τους δίνει μια ανεξάρτητη πολιτιστική ταυτότητα που δεν αφομοιώνεται και δε διαλύεται εύκολα. Ίσως η πιο σχετική (όσον αφορά τις ταραχές) όψη αυτής της κουλτούρας είναι τό ότι αποτελεί μια κατά βάση κουλτούρα του δρόμου (παρά τον βρεττανικό καιρό). Καλοκαίρι ή χειμώνα, υπάρχουν συνεχώς πλήθη μαύρων που αράζουν στην Frontline, κάνοντας rap, καπνίζοντας, γελώντας, καταλαμβάνοντας εμφανώς το δικό τους δημόσιο χώρο. Αλλά είναι οι μπάτσοι αυτοί που αξιώνουν τον έλεγχο των δρόμων του Λονδίνου.

Στα δύο χρόνια που έζησα στην Frontline, παρατήρησα άπειρες φορές τους μπάτσους να προσπαθούν να φοβερίσουν την κοινότητα της Frontline με συνεχείς περιπολίες πεζές ή σε οχήματα ή λιγότερο συχνά σε άλογα. Το πιο περίεργο τέτοιο περιστατικό που έχω δεί συνέβη λίγους μήνες πριν, όταν ένας μπάτσος κυνηγούσε κάποιον καβάλα στο άλογο μέσα στο δρόμο Mayall Road. Στην πραγματικότητα, οι μπάτσοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν απόλυτα την Frontline. Παρά τους ισχυρισμούς τους και τις περιπολίες τους, η πολιτική της αστυνομίας στην Frontline είχε να κάνει περισσότερο με τον εκτοπισμό -περιοδικές εισβολές ώστε να υπενθυμίζεται στους ντόπιους ποιός είναι το αφεντικό, και να δρα προειδοποιητικά ώστε τα πράγματα να μη ξεφύγουν απ’ τα χέρια της.

Επιχειρήσεις όπως αυτή του 1978, όταν οι SPG (Special Patrol Group units) απέκλεισαν ολόκληρη την Frontline και πραγματοποίησαν σωματικούς ελέγχους στους πάντες, προκάλεσαν οργή. Οι μαύροι, ιδιαίτερα η δεύτερη γενιά, δείχνουν μεγάλη περιφρόνηση. Έναν μήνα πριν, ένας μαυρος μοτοσυκλετιστής έσκισε μια κλήση που του έδωσε ένας μπάτσος και του την πέταξε στη μούρη, ενώ ο κόσμος είχε μαζευτεί και ζητωκραύγαζε. Οι μπάτσοι συνεχώς χρησιμοποιούν την νομοθεσία SUS για να σταματήσουν και να ψάξουν νεαρούς μαύρους. Και το κάνουνε με μίσος. Ένα ακόμα περιστατικό στην Frontline βοηθάει να καταλάβουμε την εικόνα. Δυο οχήματα συγκρούστηκαν και οι μπάτσοι που έτρεξαν στο σκηνικό αμέσως κατέβασαν τους οδηγούς και τους επιβάτες για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο. Το ίδιο το ατύχημα μπήκε σε δεύτερη μοίρα.

Με τέτοια καθημερινή στέρηση και έναν απερίσκεπτο κρατικό τραμπουκισμό, αυτό που ένωνε τα ανομοιογενή στοιχεία της κοινότητας της Frontline ήταν ένα πύρινο μίσος για τους μπάτσους. Αυτό που παραξένεψε τους ντόπιους όταν ξέσπασαν οι ταραχές του Bristol έναν χρόνο πριν, ήταν πώς και δε συνέβη κάτι τέτοιο εδώ νωρίτερα. Μια ακόμη έκπληξη ήταν εκείνο το αναρχικό γκράφιτι που έλεγε “Bristol yesterday, Brixton today” (Χθές το Bristol, σήμερα το Brixton), και χρειάστηκε τελικά έναν ολόκληρο χρόνο να πραγματοποιηθεί. Το καθεστώς το ήξερε αυτό επίσης: Μόνο μερικούς μήνες πριν, το τοπικό συμβούλιο του Lambeth δημοσίευσε μια αναφορά του που ασκούσε κριτική στους μπάτσους και προμήνυε μπελάδες.

Η διαρκής έντατική αστυνόμευση του Brixton και της Frontline ιδιαίτερα, αυξήθηκε τις εβδομάδες που οδήγησαν στις ταραχές. Στις 11 το πρωτί της Παρασκευής 3 Απρίλη, η περιοχή της Frontline γύρω από τις οδούς Dexter και Leeson Road αποκλείστηκε από τους μπάτσους, ενώ η είσοδος απαγορεύτηκς στους πάντες για πάνω από μια ώρα. Πάνω από 20 συλλήψεις έγιναν τότε. Έπειτα, την επόμενη εβδομάδα, η Operation Swamp 81 (επιχείρηση “Βάλτος” 81) συμπεριλάμβανε τον επί τόπου σωματικό έλεγχο (“stop and search”) άνω των 1000 ανθρώπων (κυρίως νεαρών μαύρων). Όλα αυτά ενέτειναν την απογοήτευση των ντόπιων κατοίκων.

Γύρω στις 2:30 το απόγευμα της Παρασκευής 10/4 μου την έπεσαν με μπουκάλια τρεις νεαροί μαύροι, γεγονός που με μπέρδεψε και με εκνεύρισε (ήταν η πρώτη φορά που με ενοχλούσε κανείς στην Frontline) για να μάθω τελικά μετά από λίγο ότι ήταν όλοι θύματα της επιχείρησης Swamp 81, λίγα λεπτά ίσως πριν συναντηθούμε. Γύρω στις 5 ένας νεαρός μαύρος τραυματισμένος από μαχαίρι σταματήθηκε από μπάτσους στη Frontline. Το τί ακολούθησε ποικίλοι ανάλογα με την πηγή που εξιστορεί κάθε φορά το περιστατικό.

Αυτό που ακολούθησε πάντως (και δεν είναι απαραίτητο να ψάχνουμε εδώ μια αιτιολόγηση για το τί ακολούθησε) είναι ότι οι μπάτσοι δέχτηκαν επίθεση από μια ομάδα ντόπιων, ο νεαρός τραυματίας απελευθερώθηκε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Μια σύντομη μάχη με τους μπάτσους χρησιμοποιήθηκε ως πρόκληση κι έτσι την επόμενη μέρα, Σάββατο 11/4, ολόκληρη η Frontline ήταν υπό αστυνομική κατοχή. Συνήθως οι μπάτσοι απλώς περιπολούν την Frontline. Αλλά το Σάββατο πάρκαραν σε όλο το μήκος της, κάθε 50 γιάρδες, και κάθονταν στα βανάκια τους περιμένοντας να γίνει κάτι. Ήταν μια θερμή μέρα, κι έτσι η Frontline ήταν γεμάτη ανθρώπους που άραζαν εκεί με τις συνήθεις ασχολίες τους, αυτή τη φορά αντικρύζοντας τις κατοχικές δυνάμεις με μίσος.

Ολόκληρο το απόγευμα οι περισσότεροι άνθρωποι περίμεναν να γίνει κάποιου είδους φασαρία. Γύρω στις 5 το απόγευμα ένας μπάτσος με πολιτικά φιλοδωρήθηκε με ένα τούβλο στο κεφάλι καθώς προσπαθούσε να ψάξει μέσα στο αμάξι ενός μαύρου νέου. Ψηλότερα, στην Atlantic Road έγινε μια απόπειρα σύλληψης κι αυτό εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο το ήδη αγριεμένο πλήθος. Οι περισσότεροι είχαν μαζευτεί ήδη στην μιά άκρη της πλατείας και στην αρχή της Atlantic Road. Μερικά τούβλα έφυγαν προς τους μπάτσους που είχαν απομονωθεί στην μέση του πλήθους. Ένα παράθυρο έσπασε. Τσιτωμένα νεύρα. Ηλεκτρισμένα. Έπειτα μπάτσοι με πολιτικά εμφανίστηκαν μέσα από το πλήθος και ενώθηκαν με τους ένστολους.

Η γραμμή της μάχης είχε πλέον χαραχτεί ξεκάθαρα και η πρώτη επίθεση με τούβλα έγινε προς την μεριά των μπάτσων. Πέταξαν πίσω μερικά τούβλα και επιτέθηκαν. Στην αρχή υποχωρήσαμε λίγο, αλλά -συνειδητοποιώντας ότι είμαστε πολλοί, σταματήσαμε. Έπειτα, αυθόρμητα, ολόκληρη η ένταση του απογεύματος απελευθερώθηκε σαν μια άνοιξη, τους επιτεθήκαμε εμείς. Ό,τι ακολουθεί ίσως φανεί μπερδεμένο και ασυνάρτητο. Όμως είναι έτσι που βίωσα εγώ την ταραχή. Αναφέρω μόνο όσα είδα και άκουσα. Αρκετά περιστατικά λοιπόν λείπουν. Μια μαζική έκρηξη αδρεναλίνης. Πολεμικές κραυγές. Κραυγές ταξικούς πολέμου! Ένας πανικός να βρούμε τούβλα. Πρέπει να βρώ ένα τούβλο. Πού είναι τα τούβλα; Ένας σωρός από τούβλα. Οι μπάτσοι είναι μπερδεμένοι καθώς καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν πλέον τον έλεγχο της κατάστασης. Μαριονέτες που χάσαν τον ρόλο τους. Μας κοιτάνε, κοιτάνε ο ένας τον άλλον τους, κοιτάνε γύρω τους. Νά τοι. Τρέχουν. Μακριά. Κάτω στην Mayall Road, αφήνοντας πίσω τα οχήματά τους στα χέρια μας.

Μέσα σε ένα βλεφάρισμα του ταραχοποιού ματιού, τα οχήματά τους σπάζονται και αναποδογυρίζονται. Κάποιος προσφέρει γρήγορα μια φωτιά και πάφ! Φώκωσε το μπατσικό! Ιαχές άγριας χαράς. Γέλια, χοροί γιορτινοί. Βλέπω ένα σύντροφο και ακτινοβολούμε αλληλεγγύη ο ένας προς τον άλλον. Οι άγριες γιορτές μας διακόπτονται από μια επίθεση των μπάτσων (είχαν στο μεταξύ αναδιοργανωθεί με τον ερχομό ενισχύσεων). Το πλήθος χωρίζεται. Οι μπάτσοι είναι έξαλλοι. Κοπανάν με τα ρόπαλα τα πάντα. Τρέχω να βρω καταφύγιο σε έναν παράδρομο και βρίσκω έναν ακόμη σύντροφο. Καθώς δείχνουμε με το δάχτυλο σαν παιδάκια προς ένα σημείο που έβγαινε καπνός. Ένας λευκός είχε φάει ένα τούβλο στο κεφάλι, για ανεξήγητο λόγο. Νεαροί μαύροι τον υπερασπίστηκαν και τα μάτια όλων έψαχναν για τον ηλίθιο ρίπτη του τούβλου.

Ένας φίλος είχε μεταφορικό μέσο, κι όπως πηγαίνω να δω αν είναι διαθέσιμο ένας μαύρος που μου κρατούσε μνησικακία από παλιότερα με τραβάει, βλέπω το πάθος για εκδίκηση στο βλέμμα του. Πριν καλά καλά μπορέσει να βρει μια δικαιολογία για να μου ρίξει κανά τούβλο (ήταν άραγε το τούβλο που έφαγε ο άλλος πριν, για μένα;) του κάνω σαφές ότι χρειάζεται άμεσα βοήθεια. Βρήκαμε ένα φορτηγάκι. Οι φίλοι μου κάνουν ερωτήσεις. Συντονιζόμαστε στο ράδιο της αστυνομίας. Έχουνε ξεφύγει. Ακούγονται να σπάζονται τζαμαρίες στην Coldharbour Lane. Πίσω στους δρόμους. Στην Coldharbour Lane, ένα φορτηγό της SPG είναι αναποδογυρισμένο στο πλάι σαν καμιά ξεβρασμένη φάλαινα.

Ένα κατάστημα είχε τις βιτρίνες του κατεβασμένες και πεταμένες κούκλες στο πεζοδρόμιο. Περαστικοί κοιτούσαν. Σπασμένες βιτρίνες στην Electric Avenue. Ένα κοσμηματοπωλείο λεηλατήθηκε. Ακόμα ένα πιο πέρα. Μαύρα και λευκά παιδιά σπάζουν τα ρολά των μαγαζιών για να εισβάλουν μέσα. Προσέχοντας για μπάτσους στην Brixton Road, ανακοινώνω στους περαστικούς που βγήκαν για τα ψώνια τους, κοιτάζοντας τις βιτρίνες, ότι μοιράζουν δωρεάν κοσμήματα αν θέλουν. Με αγνοούν. Υπόψιν ότι τα κοσμηματοπωλεία είναι, κοίτα σύμπτωση, ακριβώς δίπλα σε ένα κέντρο καταναλωτών. Βραχιόλια, κολιέ, δαχτυλίδια και ρολόγια πετάγονται στα πεζοδρόμια. Κοσμήματα ρίχνονται στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Κάποιοι τσακώνονται για τις λεηλασίες. Καταθλιπτικό.

Προχωράω στη Brixton Road. Τα ρούχα του Burton’s έχουν ήδη γίνει, και μια κούκλα στη βιτρίνα έχει λαμπαδιάσει. Μαγική λάμψη. Καταφτάνουν οι μπάτσοι. Τραβούν τη κούκλα έξω στο πεζοδρόμιο. Ο σταθμός του μετρό κλείνει αλλά η Brixton Road είναι ακόμα ανοιχτή για τα αυτοκίνητα. Οι αυτοκινητιστές και οι οδηγοί των λεωφορείων κοιτάνε έξω συγχυσμένοι καθώς οι λεηλασίες εξαπλώνονται και στις δυο πλευρές του δρόμου. Ένας νεαρός μαύρος κοπανάει τις βιτρίνες σαν να σκότωνε μύγες. Κι άλλοι μπάτσοι. Αντικλεπτικοί συναγερμοί ουρλιάζουν μέσα στ’ αυτιά μας και μας ξεκουφαίνουν. Κι άλλοι, κι άλλοι μπάτσοι. Οι οδομαχίες μεταφέρονται από στενό σε στενό. Οι λεηλασίες το ίδιο. Έπειτα παρατήρησα ότι είχανε κόψει την κίνηση. Οι μπάτσοι είχαν αποκλείσει την κεντρική οδό από το μπατσάδικο προς το δημαρχείο. Λεηλασίες και βανδαλισμοί επεκτείνονταν σε όλο το μήκος της Brixton Road και της γύρω περιοχής, στην αγορά και στην Acre Lane. Κάποιος φωνάζει το όνομά μου. Ένας άλλο σύντροφος. Δίνουμε τα χέρια και μουρμουρίζουμε Σπουδαία! Σπουδαία! του κάνω μια γρήγορη περίληψη. Λαοθάλασσα έξω από το Brixton Oval. Σπάζονται και λεηλατούνται τα Woolworths. Τηλεοράσεις, στερεοφονικά, τα πάντα. Μερικά σπάζονται επί τόπου. Που και πού περνάει κανένα μπατσικό γκαζόνοντας και σπάζεται αμέσως.

Αρκετοί από το πλήθος καταλαβαίνουν ότι οι μπάτσοι πρέπει να περάσουν από μας για να φτάσουν στο πεδίο της μάχης οπότε το πλήθος ανοίγει στα δύο και καταλαμβάνει τα πεζοδρόμια της Brixton Road με πέτρες και μπουκάλια στα χέρια. “Πάρτε κι αυτό ρε” Κράτς! “Πάρτε κι άλλο ένα” Κράτς! Μια παιδική χαρά για το προλεταριάτο. “Και το επόμενο παρακαλώ! Κράτς. Παντού κι ένας νικητής. Οι μπάτσοι συμμαζεύονται και έρχεται ένα κομβόι, σταματάει και αμολάνε τις ορδές των ενισχύσεων, με ρόπαλα να κοπανάνε τους πάντες και τα πάντα. Το πλήθος διαλύεται αλλά ακόμα μπορούμε να τους πάρουμε. Μια γρήγορη αντεπίθεση, και ξεφεύγουμε σε ένα στενάκι. Όλοι χαλαρώνουμε, αποφασίζουμε να μπούμε σε μια παμπ, για ένα ποτό. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι ένας μπάτσος έχει απαχθεί. Ο σύντροφός μου κι εγώ χαμογελάμε πίσω απ’ τα μουστάκια μας. Αποφασίζουμε να πάμε προς την Frontline.

Έχει πλέον νυχτώσει και κινούμαστε από στενάκια, αποφεύγοντας τα κορδόνια των μπάτσων. Πλησιάζουν την άκρη της Frontline στην Kellet Road για να αντικρύσουμε ένα απίστευτο θέαμα. Τρεις σειρές μπάτσων απλωμένοι στην Frontline με το πρόσωπο σε έναν ασταμάτητο καταιγισμό τούβλων που πέφτουν στις ασπίδες τους. Τότε, ξαφνικά μια μολότοφ (η πρώτη που είχα δει ποτέ) σηκώνεται και πέφτει και κραατς! προσγειώνεται σε μερικές ασπίδες τις οποίες ρίχνουν αμέσως κάτω. Ρίχνω μια ματιά προς την Mayall Road και αντικρύζω την παμπ Windsor Castle τυλιγμένη στις φλόγες.

Η Frontline είναι οχυρωμένη με οδοφράγματα από φλεγόμενα οχήματα. Είμαι ενθουσιασμένος και τσατισμένος μαζί. Ενθουσιασμένος που η Frontline είναι άβατο, και τσατισμένος που έμεινα από την έξω μεριά. Βλέπω γύρω μου. Εξαντλημένοι και τραυματισμένοι μπάτσοι κάθονται στο δρόμο κατάκοποι. Οι φωτιές, οι μπάτσοι, η ατμόσφαιρα. Ταξικός πόλεμος. “Θα φέρουν και το στρατό τώρα;” όπως στο Belfast.

Κάνουμε μια παράκαμψη προς την νότια μεριά της Frontline, η οποία είναι επίσης αποκλεισμένη. Βλέπουμε ένα μαγαζί να καίγεται. Το ταχυδρομείο έχει ισοπεδωθεί. Πίσω προς την περιοχή του δημαρχείου. Οι μπάτσοι πλέον επανέκτησαν στρατηγικές θέσεις: την μεγάλη διασταύρωση στο δημαρχείο, το μπατσάρικο κλπ. Οι λεηλασίες συνεχίζονται. Περισσότεροι φίλοι φτάνουν από αλλού. Μιλάμε. Επιστροφή στη Frontline. Όλες οι φωτιές έχουν πλέον σβήσει. Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Τα πράγματα πολύ πιο ήσυχα. Οι μπάτσοι σταδιακά επανακτούν τον έλεγχο. Πίσω στο μπατσάδικο. Οδοφράγματα από αστυνομικά βαν. Κατάσταση πολιορκίας. Οι μπάτσοι μας επιτίθενται και μας κυνηγάνε σε ένα δρομάκι. Ξυλοδαρμοί. Συλλήψεις. Χωριζόμαστε.

Τριγυρνώ πίσω στη Brixton Road επιθεωρώντας τις ζημιές. Μόνο λίγοι κάτοικοι έμειναν τώρα. Οι μπάτσοι πήραν τον έλεγχο. Αφήνω τους δρόμους. Μιλώ σε φίλους για ώρες, κι έπειτα πάλι πίσω στη Frontline για ένα ποτό να το γιορτάσουμε. Μια τελευταία ματιά στις στάχτες της Frontline και με το χάραμα πέφτω για ύπνο. Ονειρεύομαι μπάτσους, μπάτσους και ακόμα περισσότερους μπάτσους.

Μετά:

Κυριακή 12/4. Κούραση. Χανγκόβερ. Λύσσα στις εφημερίδες. Ο επίτροπος McNee και άλλοι έχουνε το θράσσος να κατηγορούν “προβοκάτορες από έξω από την κοινότητα” (οι μπάτσοι ήταν οι μόνοι τέτοιοι). Η Frontline είναι γεμάτη με κόσμο που συζητάει. Άπειροι μπάτσοι περιπολούν ετοιμοπόλεμοι. Πυροσβέστες επιθεωρούν τις ζημιές. Συζητάμε τα γεγονότα με φίλους. Νέα για τις συλλήψεις. Απόγευμα. Κι άλλοι μπελάδες, αν και πιο απλοί αυτοί, καθώς πάνω από 1000 νέοι μπάτσοι έρχονται στην περιοχή. Το Brixton αποκλείεται μέχρι το Kennington Oval. Φασίστες επιτίθενται στη Villa Road (γνωστή κατάληψη). Το μπατσάδικο ξανά σε έντονο κλοιό προστασίας. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν νυχτερινά ελικόπτερα Nightsun για πρώτη φορά. (Μπορούν να φωτίσουν μια περιοχή έκτασης ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου με υπέρυθρες ακτίνες). κι άλλοι μπάτσοι παντού. Κερδίζουνε το πάνω χέρι.

Μετά το σαββατοκύριακο επικρατησε σύγχυσυ και παράνοια. Οι κίτρινες φυλλάδες δεν έμειναν μόνο στους προβοκάτορες από έξω, αλλά εφηύραν μια “συνομωσία λευκών αναρχικών” πίσω από τα γεγονότα. Εισβολές σε σπίτια συντρόφων. (Ποιός θα είναι ο επόμενος;). Πού τους κρατάνε; Σε ποιό δικαστήριο θα τους πάνε; Οι πρώτες ποινές είναι βαριές. 200 λίρες. Μάχες για να βγουν με εγγύηση. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες όπου φαίνονται καθαρά πρόσωπα (ποιός θα είναι ο επόμενος;). Η Frontline είναι τώρα πιο ήσυχη απ’ ότι συνήθως. Μαζική αστυνομική παρουσία που δε γίνεται αντιληπτή άμεσα. Κλούβες στα γύρω στενάκια, σε μια απόσταση 2 μιλιών.

Νέα για την αντιμετώπιση των συλληφθέντων. Άσχημη. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. (Πώς μπόρεσε ο λαός της Β. Ιρλανδίας να επιβιώσει 10 χρόνια αυτό το πράγμα χωρίς να σπάσει;). Η μαύρη κοινότητα είναι χωρισμένη στα δύο. Η πορεία για την Κυριακή του πάσχα ακυρώνεται. Αλληλοκατηγορίες. Η Brixton Defence Committee και το Lambeth Law Centre οργανώνουν την αντιπληροφόρηση και δημοσιεύουν μια λίστα υποθέσεων ενάντια στην αστυνομία. Είναι ακόμα νωρίς.

Σαββατοκύριακο του πάσχα. Η Frontline πολύ πιο ήσυχη και το Brixton ακόμα κατεχόμενο. Όλες οι ποικιλίες των πολιτικών ομάδων προσπαθούν να αποικίσουν τις τοπικές κινήσεις. Η χειρότερη τέτοια απόπειρα που είδα ήταν της Militant που κυκλοφόρησε με επικεφαλίδα Brixton Blame the Tories (Brixton κατηγόρησε τους Torries-το κυβερνόν κόμμα). Δύσκολο να περιγράψεις την ατμόσφαιρα. Οι άνθρωποι πρέπει να ξανασκεφτούν, να βάλουν αυτά τα εξαιρετικά γεγονότα σε μια προοπτική. Είναι πλέον υψηλότερο το επίπεδο της σύγκρουσης. Όλα τα μαγαζιά στην αγορά και τη κεντρική λεωφόρο ξαναφτιάχνονται. Για πόσο ακόμα; Γίνονται συζητήσεις για περισσότερη “βοήθεια” στην κοινότητα. Σαν να ζητάς γάζες για λεπρούς. Η ταξική κοινωνία σαπίζει ολοένα και περισσότερο μέσα της. Πού θα ξεσπάσει η επόμενη έκρηξη; Ο αγώνας δεν τελείωσε.

Από την κολλεκτίβα: We Want to Riot, Not To Work, Riot Not To Work Collective, 1982

Categories
Uncategorized

Μπάχαλα του Notting Hill, 1957, 1976, 2008…

Για τα μπάχαλα στο Notting Hill 1958, 1976, 2008…


μικρή εισαγωγή: Μετά το ’50, πλήθος μεταναστών από τα νησιά της Καραϊβικής κατέφτασαν στη Βρετανία, πλημμυρίζοντας τους δρόμους γειτονιών του Λονδίνου (μετά από κάλεσμα της “μητέρας πατρίδας” που είχε στο μεταξύ ξεκληρίσει μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης της στον πόλεμο, πάνω από 100.000 εγκαταστάθηκαν εδώ μέχρι το 1961) και συχνά κεντρίζοντας τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά του ντόπιου στοιχείου. Δεν ήταν σπάνιες οι επιθέσεις σε μεμονωμένους μαύρους από φασιστικές ομάδες ή ακόμα και παρέες teddy-boys (κωλοπαιδαρίστικη υποκουλτούρα της εποχής και πιθανόν η πρώτη στιγμή που ένα νεολαιίστικο υποκείμενο εισβάλλει στο προσκήνιο συνειδητά ως όχημα της ανταλακτικής αξίας, ως καταναλωτές στυλ δηλαδή. Τα επόμενα χρόνια οι καυγάδες με τους punks θα μείνουν ιστορικοί, στα πλαίσια πάντα των υποκουλτούρων του δρόμου). Το καλοκαίρι του 1958 (στο μεταξύ η βιομηχανική ανάπτυξη του μεταπολέμου είχε ξεφουσκώσει ολότελα) οι επιθέσεις συμμοριών λευκών σε μαύρους θα ενταθούν με την ανοχή της αστυνομίας (σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φώς το 2002), οδηγώντας στο πολυήμερο ξέσπασμα της μαύρης νεολαίας του Notting Hill, που θα καταστείλει τελικά η Metropolitan Police με εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλλήψεις. Προκειμένου να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, οργανώνεται έκτοτε το ετήσιο καρναβάλι του Notting Hill από την Claudia Jones (αναγνωρισμένη περσόνα του φεμινιστικού και του μαύρου κινήματος και στελεχάρα του κομμουνιστικού κόμματος, με λίγα λόγια επαναφομιώτρια πρώτου βεληνεκούς). Και πράγματι, με την “πρόσκληση” στην περιοχή του επίσημου κράτους (μέσω του καρναβαλιού και άλλων διορθωτικών μέτρων-7 χρόνια αργότερα θα ψηφιστεί η πρώτη Race Relations Act που ποινικοποιούσε τις ρατσιστικές επιθέσεις ως αντιστάθμισμα στον νόμο του ’62 για τον έλεγχο και περιορισμό των μεταναστών, με λίγα λόγια η σύγκρουση πλέον ρυθμίζεται σε κεντρικό επίπεδο, ενώ το ίδιο το Notting Hill θα μετατραπεί από γκέττο της εργατικής τάξης σε μια τρέντυ και “ασφαλή” γειτονιά) οι φασιστικές συμμορίες παραχωρούν τη θέση τους σ’ έναν επαγγελματία επιτέλους: Τα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν η Metropolitan Police αναλαμβάνει τον έλεγχο των δρόμων και μαζί την υποτίμηση και την τρομοκράτηση του αφρο-καραιβικού πληθυσμού. Το επόμενο ξέσπασμα δε θα αργήσει, και στα 1976 με την λήξη του καρναβαλιού ομάδες μαύρων νεολαίων επιτίθενται σε μπάτσους που είχαν μόλις συλλάβει βίαια έναν πορτοφολά. Οι οδομαχίες επεκτείνονται και οι μπάτσοι μετράνε πάνω από 100 τραυματίες. Στις συγκρούσεις συμμετέχουν και δυο μετέπειτα γνωστά μέλη των The Clash, οι Paul Simonon και Joe Strummer, ενώ το τραγούδι τους White Riot αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτά τα γεγονότα. Τα κείμενα που ακολουθούν δίνουν καλά το πνεύμα της εποχής. Ας σημειωθεί ότι στα 2008 ανάλογες ταραχές ξέσπασαν και πάλι μετά το καρναβάλι του Notting Hill, αν και αυτή τη φορά πιο περιορισμένες σε έκταση και σε συμμετοχή, οι μηχανισμοί της αφομοίωσης πλέον δουλεύουν ρολόι, κι έτσι “αυτές οι ταραχές ήταν απλά βίτσιο ορισμένων παιδιών, που προφανώς έχουν ανάλογη συμπεριφορά κάθε μέρα του χρόνου, όχι μόνο σήμερα, και δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες του ’70 που είχαν ένα ταξικό περιεχόμενο”-από συνέντευξη ενός παρευρισκομένου στην τηλεόραση, ή κι αντίστροφα (προσοχή στο ρόλο που παίζει η αντιπαραβολή με το παλιό, εξιλεωμένο πλέον γεγονός, στην απαξίωση του σημερινού).

Πηγές: en.wikipedia.org, www.geocities.com/londonriots, www.libcom.org

1958: Ένα μικρό χρονικό:

Οι επιθέσεις ξέσπασαν πρώτα στο Nottingham, όπου πάνω από 1.000 λευκοί προκάλεσαν βανδαλισμούς γύρω από την περιοχή της St Ann, εξοργισμένοι στη θέα ενός μαύρου άνδρα να έχει πιάσει κουβέντα με μια λευκή γυναίκα σε μια παμπ. Το επόμενο σαββατοκύριακο οι επιθέσεις μεταφέρονται προς το Notting Hill. Στις 30 Αυγούστου, η σουηδή Majbritt Morrison, δέχεται επίθεση από μια συμμορία λευκών νέων, επειδή ήταν παντρεμένη με έναν τζαμαϊκανό “Nigger lover! Kill her!” Ενώ την ίδια νύχτα πάνω από 400 άτομα συμμετείχαν σε ένα “nigger hunt” (κυνήγι αράπηδων) επιτιθέμενοι σε μαύρους στο δρόμο, ενώ έριχναν πέτρες και μολότοφ μέσα σε παράθυρα σπιτιών μαύρων, με τη διακριτική ανοχή της αστυνομίας. Οι μαύροι και ορισμένοι λευκοί αντιφασίστες για πρώτη φορά απαντούν ανοιχτά στις προκλήσεις. Οι μάχες κρατούν για πέντε μερόνυχτα.

Την επόμενη χρονιά ένας μαύρος ξυλουργός απ’ την Αντίγκουα, ο Kelso Cochrane, θα μαχαιρωθεί από μια συμμορία νεαρών λευκών στην Notting Hill Gate. Η αστυνομία κάνει λόγο για “απόπειρα κλοπής” ως το μόνο κίνητρο, αποφεύγοντας κάθε υπόνοια για ρατσιστικό κίνητρο. Πάνω από 1.200 μαύροι και λευκοί θα παραβρεθούν στην κηδεία του Cochrane.

Αναμνήσεις από τις μάχες με ρατσιστές και φασίστες, του Baker Baron
κατοίκου της περιοχής και πρώην στρατιωτικού της RAF (βασιλική στρατιωτική αεροπορία) για τέσσερα χρόνια (από τα 15 του). Στη συνέχεια ο Baker επέστρεψε στο Λονδίνο, έπιασε δουλειά στους σιδηροδρόμους και συμμετείχε ενεργά στο αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές του δυτικού Λονδίνου.

“Ο Mosley προσπάθησε να υποδαυλίσει μια αντιπαράθεση μεταξύ λευκών και μαύρων μιας και ο σκοπός του ήταν να διώξει τους μαύρους από το βόρειο Kensington, να τους πετάξει έξω από τις ακτές της Αγγλίας. Δεν συμφωνούσα με κάτι τέτοιο, αν και είχα γυρίσει κι εγώ στην πατρίδα… Ο Mosley ξεκίνησε μια ολόκληρη εκστρατεία μίσους, οι υποστηρικτές του, οι Teddy Boys έτρεχαν πάνω-κάτω με αλυσίδες μοτοσυκλετών φωνάζοντας Keep Britain White-κρατήστε τη βρετανία λευκή. Τριγυρίζαν σε ομάδες ψάχνοντας για κάποιον έγχρωμο να δείρουν, να επιτεθούν, να εκφοβίσουν τους έγχρωμους άνδρες και γυναίκες, τριγύριζαν κλωτσώντας τους και δέρνοντάς τους.

Λοιπόν, οι μαύροι, ήταν τόσο τρομοκρατημένοι εκείνη την εποχή που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους, δεν τολμούσαν να βγουν, δεν τολμούσαν να περπατήσουν στα δρομάκια της Portobello Road. Έτσι αποφασίσαμε να σχηματίσουμε μια αμυντική δύναμη για να πολεμήσουμε αυτή τη συμπεριφορά και το κάναμε. Οργανώσαμε μια ομάδα για να συνοδεύουμε σπίτι του κάθε έγχρωμο όπου κι αν έμενε στην περιοχή. Δεν ήταν ότι θα βγαίναμε από το σπίτι μας να πάμε να χτυπήσουμε κάποιον, αλλά, αν χτυπούσες το σπίτι μας θα σε βρίσκαμε, αυτός ήταν ο τύπος της ομάδας κρούσης μας. Μας πληροφορούσαν ότι ήταν να έρθει κανείς και πάντοτε φυλάγαμε τα αρχηγεία μας.

Όταν μας είπαν ότι έρχονται να μας χτυπήσουν εκείνη την νύχτα βγήκα στους δρόμους και είπα σε όλον τον κόσμο που έμενε στην περιοχή να φυλάγεται εκείνο το βράδυ. Είπα στις γυναίκες να κρατήσουν γλάστρες, κατσαρόλες με καυτό νερό να βράζει, να βρουν λίγη καυστική σόδα κι αν προσπαθούσε κανείς να παραβιάσει την πόρτα τους να του τα αδειάσουν στη μούρη. Όσο για τους άνδρες, ημασταν που λέτε οπλισμένοι. Στη διάρκεια της μέρας έβγαιναν κι έπαιρναν το γάλα τους, ότι μπορούσαν να βρουν, και τα υλικά για κοκτέιλ μολότοφ. Μην νομίζετε, είχαμε σιδερόβεργες, ματσέτες, είχαμε απ’ όλα τα όπλα, είχαμε όπλα, είχαμε πιστόλια.

Προετοιμαζόμασταν στα αρχηγεία για την επίθεση. Είχαμε δικούς μας ανθρώπους στην ταράτσα που τους περίμεναν, εγώ στεκόμουν στο δεύτερο όροφο με σβησμένα τα φώτα, σαν καρτέρι, όταν είδα ένα σωρό κόσμο από μακριά. Παρατηρούσα τη συμπεριφορά του όχλου πίσω από τις κουρτίνες, έλεγαν “Πάμε να κάψουμε τους αράπηδες, πάμε να τους λιντσάρουμε”. Τότε έδωσα εντολή να ανοίξουν οι πόρτες και να τους στείλουμε από κει που ήρθαν. Ήμουν πρώην στρατιωτικός, ήξερα από ανταρτοπόλεμο, ήξερα τα πάντα για το παιχνίδι τους και ήταν πολύ, πολύ αποτελεσματικό.

Είπα “Ρίχτε τους τις βόμβες”. Όταν είδαν τις μολότοφ να τους έρχονται πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν. Ήταν πολύ τρομακτικά εκείνη την νύχτα, ήμασταν αποφασισμένοι να πολεμήσουμε με όλα τα μέσα, όλα τα όπλα, οτιδήποτε μπορούσαμε να βρούμε για την ελευθερία μας. Δεν επρόκειτο να τους περιμένουμε σαν αρρωστιάρικα σκυλιά που αργοπεθαίνουν. Και τελικά δούλεψε, ρίξαμε στον Sir Oswald Μosley και στους teddy boys του ένα τέτοιο βρωμόξυλο που δε θα ξαναγυρίσουν ποτέ στο Notting Hill. Ένα πράγμα ξέρω, το επόμενο μεσημέρι βγήκαμε στους δρόμους και περπατούσαμε ελεύθεροι γιατί ήξεραν ότι δε θα ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές ξανά.

1976: Σχετικό βίντεο:

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YTSuCeKBnCc&hl=en_US&fs=1&]

Ένας απολογισμός των ταραχών

…στο δημοφιλές καρναβάλι του Δυτικού Λονδίνου που εκπυρσοκροτήθηκαν από την αστυνομική αυθαιρεσία και το κύμα συλλήψεων νεαρών μαύρων παρευρισκομένων. Αν τις δούμε συνολικά, μαζί με τις ταραχές στο Broadwater Farm και το Brixton στα 1981 σηματοδοτούν μια τομή στις μεθόδους αστυνόμευσης στην πρωτεύουσα.

Κάθε χρόνο, μετά τις διακοπές του Αυγούστου, η κοινότητα των δυτικών ινδιών στη Βρετανία οργανώνει ένα καραϊβικού στυλ καρναβάλι με πολύχρωμα άρματα, μουσική, χορό και δεκάδες παράλληλων εκδηλώσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλη τη χώρα προσέρχονται για το γεγονός στο Βόριο Kensington.

Το 1976 ωστόσο, οι εκδηλώσεις διακόπηκαν την τελευταία μέρα. Νεαροί μαύροι που παρενοχλούνταν από αστυνομικούς η παρουσία των οποίων αριθμούσε 1.600 άτομα, υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους ενάντια στις προληπτικές συλλήψεις των μπάτσων. Γύρω στις 5 το απόγευμα ξέσπασαν συγκρούσεις, που απλώθηκαν σε ολόκληρο το Ladbroke Grove και κράτησαν μέχρι την νύχτα. Πάνω από 300 μπάτσοι τραυματίστηκαν, 35 οχήματα της αστυνομίας καταστράφηκαν, αρκετά μαγαζιά λεηλατήθηκαν και 60 άνθρωποι συνελήφθησαν.

Αυτή είναι μια προσπάθεια να δούμε πέρα από τα γεγονότα όπως παρουσιάστηκαν στα μίντια. Η τεράστια αστυνομική παρουσία “δικαιολογήθηκε” με σκιώδεις ισχυρισμούς για δραματική αύξηση του μικρο-εγκλήματος από νεαρούς μαύρους μέσα στο πλήθος. Όμως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί δικαιολογία για την μαζική αστυνομική παρουσία. Οι νεαροί μαύροι, άνθρωποι με καλή μνήμη, γνωρίζουν ότι η αστυνομία βρισκόταν εκεί με μόνο σκοπό την τρομοκράτησή τους. Η μαζικές συλλήψεις νεαρών μαύρων ήταν (και είναι ακόμη) τόσο κοινότυπες και η αστυνομία τόσο μισητή, που οι αστυνομικές δυνάμεις ολόκληρης της χώρας είχαν λιγότερους από 20αριά μαύρους αστυνομικούς. Περιπτώσεις μαζικών συλλήψεων μόνο στο Λονδίνο, οι 9 του Mangrove, 4 του Metro, 4 του Oval, 3 του Brockwell Park, 7 του Swan Disco, 12 του Cricklewood, 10 του Stockwell, περιπτώσεις που συμπεριλαμβάνουν σκευωρίες και αστυνομική κακοποίηση, είναι ακραίες περιπτώσεις της παρενόχλησης που υφίστανται οι νεαροί μαύροι. Μεμονωμένα περιστατικά, τυχαίες εξακριβώσεις στοιχείων και αστυνομικοί ξυλοδαρμοί πρέπει να ξεπερνούν τις δεκάδες χιλιάδες. Δεν τίθεται λοιπόν θέμα του πόσοι αστυνομικοί θα έπρεπε να είναι εκεί, αυτό είναι ένα ερώτημα για τις λογομαχίες των φιλελεύθερων, το πραγματικό ερώτημα είναι: Τί δουλειά είχε η αστυνομία εκεί; Μόνο οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο καρναβάλι μπορούν να το απαντήσουν αυτό. Οποιοσδήποτε συμμετείχε στην εκδήλωση θα πρεπε να προσβληθεί από τη θάλασσα αστυνομικών κρανών και στολών, όπως και να χει επρόκειτο για ένα καρναβάλι κι όχι μια πολιτική διαδήλωση.

Ας ρίξουμε μια ματιά τώρα στις οδομαχίες. Οι πραγματικές συγκρούσεις ήταν οι πιο δυναμικές και ανεξέλεγκτες οδομαχίες στη Βρετανία από τις ταραχές της Cable Street του 1936. Ποιός κέρδισε; Από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων φαίνεται σαν να πήραν οι μπάτσοι ένα καλό μάθημα. Οι μάχες που μαίνονταν εκείνη την ημέρα δεν έμοιαζαν με τις κλασσικές αντιπαραθέσεις αστυνομίας Vs αριστερών, αλλά μάλλων περισσότερο με τις οδομαχίες της Falls Road των αρχών του ’70. Οι μπάτσοι σωριάζονταν σαν κορίνες από καταιγισμούς τούβλων και μπουκαλιών (οι γειτονικές οικοδομές παρείχαν άπλετα πολεμοφόδια). Τα χτυπήματα με ρόπαλο δεν μπορούσαν να κάμψουν αποτελεσματικά τον ενθουσιασμό των ταραξιών καθώς έπαιρναν την εκδίκησή τους από την αστυνομία για χρόνια κακοποίησης. Παρά το ότι η απόπειρα να υψωθούν οδοφράγματα δεν τελεσφόρησε, το φλογερό μίσος και η κινητικότητα των ταραξιών μαζί με το συνεχή καταιγισμό πετρών κατάφερε την υποχώρηση της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί δεν είχαν εξοπλισμό αστικών ταραχών, όπως ασπίδες, κι έπρεπε να πάρουν καπάκια από σκουπιδοτενεκέδες και πινακίδες του δρόμου για να προστατευτούν, ενώ προσπάθησαν ακόμα και να χτυπήσουν το πλήθος με τα οχήματά τους, πατώντας κόρνες, αλλά ήταν τόσο έντονος ο πετροπόλεμος που οι μπάτσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αρκετά απ’ αυτά, τα οποία πυρπολήθηκαν και αρκετά έγιναν στάχτη. Το παιχνίδι ήταν στα χέρια της νεολαίας μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν οι ταραχοποιοί αποσύρθηκαν.

Την επόμενη μέρα, μαθεύτηκε ότι αρκετά μαγαζιά είχαν λεηλατηθεί, αλλά αυτό ήταν μια απλή παρενέργεια, στην οποία συμμετείχαν εξίσου λευκοί και μαύροι. Οι περισσότεροι από τον κόσμο που είχε βρεθεί εκεί προσπαθούσαν είτε να βρουν μια διέξοδο από το πεδίο των ταραχών είτε πολεμούσαν τους μπάτσους. Οι εγκαταστάσεις κάτω από το Portobello δεν λεηλατήθηκαν, αλλά σπάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε τον μεγάλο αριθμό αστυνομικών της μισητής Transport Police που τραυματίστηκαν και πυρπολήθηκαν τα οχήματά τους. (H Transport Police παραδοσιακά συμμετείχε σε ξυλοδαρμούς και σκευωρίες εις βάρος νεαρών μαύρων ιδιαίτερα στο νότιο Λονδίνο). Η Special Patrol Group φαίνεται να προκάλεσε τους περισσότερους τραυματισμούς, χτυπώντας τυχαία -κατά κύριο λόγο- μέσα στο πλήθος, βοηθώντας έτσι την εξάπλωση των ταραχών, αλλά η κανονική αστυνομία ήταν αποφασισμένη να πάρει την κατάσταση υπό τον έλεγχό της. Οι γέφυρες του Τάμεση αποκλείστηκαν από την αστυνομία και αμάξια με νεαρούς μαύρους μέσα δεν αφήνονταν να προσεγγίσουν. Ήταν όμως αργά, μιας και μαύροι από ολόκληρο το Λονδίνο, και ίσως ολόκληρη τη χώρα βρίσκονταν ήδη στο Notting Hill.

Οι ταραχές του Notting Hill ήταν μια συλλογική απάντηση της νεολαιίστικης μαύρης κοινότητας στα χρόνια αστυνομικής καταπίεσης. Δεν είχαν φυλετικό περιεχόμενο αλλά αντι-αστυνομικό, καθώς συμμετείχαν εκτός από τους (συχνά) άνεργους, ή από κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας, νεαρούς μαύρους, οι άνθρωποι από τον πάτο του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος. Δυο βδομάδες αργότερα στο Birmingham 300 νεαροί από τις δυτικές ινδίες συγκεντρώθηκαν στο δημαρχείο μετά τη σύλληψη ενός νέου για την κλοπή ενός σταχτοδοχείου. Μερικές μέρες αργότερα 50 πιτσιρικάδες επιτεθηκαν με πέτρες εναντίον ενός αστυνομικού τμήματος μετά από μερικές συλλήψεις, ενώ δεν κατορθώθηκε να τους απωθήσουν παρά μόνο το επόμενο πρωί. Φαίνεται ότι ανάλογα περιστατικά θα γίνονται όλο και πιο συχνά, πιθανώς να διαχέονται και σε άλλα τμήματα του πληθυσμού που δυσανασχετούν. Το Notting Hill ήταν μόνο η αρχή.

Πηγή: εφημερίδα Anarchy του 1976

Categories
Uncategorized

Ταραχές του Oldham, 2001

Φλας μπακ (Ταραχές του Oldham, 2001)


“Η Βρετανία μπορεί να βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο εξάπλωσης των ταραχών αν συνεχίσει να διώκει την ισλαμική μαντίλα” (από σχετική συνέντευξη ενός υπεύθυνου δια-φυλετικών σχέσεων στην The sun)

“Κορυφαίος ειδικός για το Ισλάμ αποκαλύπτει ότι μουσουλμάνοι ιερείς στο Oldham προωθούν Ταλιμπάν και αντάρτες του Κασμίρ” (από άρθρο στην christianvoice.org)

“Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλη αυτή η αγριότητα των ταραχοποιών” πρόσθεσε ο Eric Hewitt, αρχηγός της αστυνομίας του Oldham. “Γιατί οι νεαροί ασιάτες μας επιτέθηκαν με κοκτέιλ μολότοφ;”.
“Για όλα φταίνε εξωτερικοί προβοκάτορες. Μέλη του NF (Εθνικό Μέτωπο) και του BNP (το εθνικιστικό κόμμα) έρχονται στην πόλη για να αναμοχλεύσουν τα πάθη. Δε θα συνέβαινε τίποτε διαφορετικά” δηλώνουν οι δημοτικοί σύμβουλοι. “Το Oldham είναι μια ήσυχη πολυπολιτισμική κοινότητα”. Αρχίδια. Οι ταραχές ήταν αναμενόμενες από καιρό και η αγριότητά τους δε θα πρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Το Oldham είναι μια βαθιά διασπασμένη πόλη όπου οι διαφορετικές εθνικές κοινότητες συνυπάρχουν αλλά δυσκολεύονται να βρουν οποιοδήποτε σημείο επαφής έξω απ’ τη δουλειά, το σχολείο, τα μέσα μεταφοράς ή τα φαστφουντάδικα. Το άμεσο αίτιο των ταραχών ήταν η εκδίκηση. Εκδίκηση για μια ρατσιστική αστυνομία που χτυπούσε τα παιδιά των ασιατών όταν την καλούσαν να τα προστατεύσει από επιθέσεις ρατσιστών. Εκδίκηση ενάντια σε μια αστυνομία που παρακολουθούσε επί δύο μέρες τους ίδιους ρατσιστές να χτυπούν ασιατόπαιδα και να επιτίθενται σε σπίτια και στους κατοίκους τους. Εκδίκηση ενάντια στην αστυνομία που ρουτινιάρικα σταματούσε νεαρούς ασιάτες και τους υπέβαλλε στην πιο ρατσιστική κακομεταχείριση.
Η ένταση αυξήθηκε με τις συνεχόμενες εισβολές στην πόλη φασιστών με σκοπό να προκαλέσουν μπελάδες. Η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια και η υστερία κατέβαλλε κάθε πλευρά της κοινότητας του Oldham. Υστερία που ενορχηστρώθηκε από τον τοπικό τύπο, με επαναλαμβανόμενες ιστορίες για την έλευση του NF. Οι άνθρωποι τρομοκρατούνταν να κατέβουν στο κέντρο της πόλης.
Η τοπική φυλλάδα, η Evening Chronicle είχε ήδη κλείσει αρκετά χρόνια αναφέροντας εκτενώς πώς τόσοι λευκοί είχαν πέσει θύματα ασιατών πορτοφολάδων ως ρατσιστικές επιθέσεις, παρά ως αντικοινωνικά προβλήματα. Μια τέτοια εξιστόρηση συμβάδιζε και με την εκδοχή της αστυνομίας που ισχυριζόταν ότι ένα 60% των ρατσιστικών επιθέσεων στο Oldham προέρχονται από ασιάτες, εις βάρος λευκών!
Το ρατσιστικό συμβούλιο στέγασης του Oldham διασφάλιζε πως οι τόποι κατοικίας θα έμεναν εθνοτικά “καθαροί”. Αυτή η πολιτική δημιουργούσε εκτεταμένες απομονωμένες ζώνες κατοικίας για την λευκή εργατική τάξη, μακριά από το κέντρο της πόλης, με λιγοστές υπηρεσίες. Μεγαλώνοντας ξεχωριστά, οι άνθρωποι έφταναν να μην έχουν τίποτα κοινό ο ένας με τον άλλον. Η ανεργία και οι μισθοί πείνας είναι κοινός τόπος στο Oldham. Πολύ χειρότερα στις περιοχές των ασιατών απ’ ότι στων λευκών, αλλά κατατρύχουν την πόλη διασχίζοντάς την, αναβλύζοντας μια αίσθηση θλίψης. Η μιζέρια αυτή οδηγεί την μια ομάδα ανθρώπων να ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη για τα προβλήματά της, παρά να εντοπίσει τον κοινό εχθρό στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Οι άνθρωποι καθοδηγούνται σε μια ταύτιση με τη φυλή τους, παρά με την τάξη τους. (απόσπασμα από κείμενο της Anarchist Federation)

Το Oldham είναι μια περιοχή του Manchester με μεγάλο αριθμό μεταναστών (πρώτης και δεύτερης γενιάς), κυρίως από ασιατικές χώρες και την Αφρική. Οι μετανάστες κάτοικοι απολαμβάνουν την καθημερινή παρενόχληση της αστυνομίας καθώς και τις “διαμαρτυρίες” και προσβολές των εθνικιστών. Τα περισσότερα σχολεία είναι είτε 99% λευκών ή 99% ασιατών-αφρικανών, η ανεργεία σε άνοδο, φτώχεια, μια οικονομία που παρακμάζει με την πτώση της παραδοσιακής βιομηχανίας, θλιβερά κτίρια και δρόμοι του 1940, ενώ το τοπικό συμβούλιο (και μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής) απασχολεί κατά κύριο λόγο λευκούς, σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον καχυποψίας και μιζέριας, δεν είναι περίεργη η ανάδυση διαφόρων μύθων, όπως “τα λεφτά των φόρων των λευκών -εργαζομένων- τα σκορπάει το κράτος στους -άνεργους/τεμπέληδες- ασιάτες, πχ για να τους χτίσει τζαμί”. (Σύμφωνα πάντως με τη σχετική αναφορά Ritchie που έγινε για λογαριασμό των αρχών μετά τις ταραχές, 53 εκ. λίρες δαπανήθηκαν στις συνοικείες που κατοικούσαν κατά κύριο λόγο λευκοί στα 1995/6, σε αντίθεση με 16 εκ. στις αντίστοιχες συνοικείες μεταναστών).

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο πως ακριβώς ξεκίνησαν όλα, κάποια προσβολή σε έναν νεαρό ασιάτη από αστυνομικό ή εθνικιστή πιθανότατα, οι ταραχές επεκτάθηκαν σε όλο το Oldham και μέρος του γειτονικού Chadderton, με κορύφωση το Σάββατο 26 Μάη 2001 (πυρπόληση της -κατειλημένης εντωμεταξύ- παμπ λευκών Live and Let Live και αρκετών ΙΧ κι ενός αστυνομικού βαν, άλλα 32 περιπολικά σπάστηκαν αργότερα), και συνεχίστηκαν την Κυριακή 27, και τη Δευτέρα 28 (επίθεση στα γραφεία της Evening Chronicle), κυρίως γύρω από το Glodwick όπου εκατοντάδες ασιάτες (κυρίως από το Πακιστάν, Μπαγκλαντές κ.α.) με μολότοφ, τούβλα, μπουκάλια κλπ αντιμετώπισαν δεκάδες διμοιρίες καταστολής ταραχών, τραυματίζοντας τουλάχιστον 15 μπάτσους.
Η πρώτη αντίδραση των ΜΜΕ και του κράτους ήταν να αποδώσουν τις ταραχές σ’ έναν αδιανόητο φανατισμό των μεταναστών, να τις μετατρέψουν σε κάτι ξένο, αν όχι άμεσα εχθρικό προς την λευκή εργατική τάξη…

Categories
Uncategorized

Συζήτηση με σέρβο σύντροφο μετανάστη

Rebelmouse: μια συζήτηση

Το κείμενο παρακάτω αποτελείται από αποσπάσματα από μια συζήτηση με τον RebelMouse που βρίσκεται πίσω από το site www.inventati.org/anarhizam, αναρχικό από τη Σερβία σε «περιπλάνηση» στη βόρεια Ευρώπη (Οι φωτογραφίες από τις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη). To know us better…

Λοιπόν, έχω αφήσει τη Σερβία από τα τέλη του 2005. Θα μπορούσα να βρω δεκάδες λόγους (η διαμέλιση της Γιουγκοσλαβίας άφησε πίσω της μπόλικη φτώχια και μηδαμινό μέλλον), όμως ο ισχυρότερος λόγος είναι μάλλον ο ένας χρόνος φυλακής στον οποίο καταδικάστηκα τον Οκτώβρη του 2005, για παράνομη μεταφορά από τα σύνορα 4 γραμμαρίων κάνναβης. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράνομο, καθώς οι παράνομοι είναι άνθρωποι που έχουν διαλέξει αυτόν τον «κλάδο» από παιδιά, για το υπόλοιπο της ζωής τους. Συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής μου με έσπρωξαν κατά καιρούς στην παρανομία, προκειμένου να επιβιώσω. Τις μέρες του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας, ήμουν στα 17, οι γονείς δούλευαν σε ένα εργοστάσιο για κάπου 1 ευρώ τον μήνα, οπότε άρχισα τις μπούκες σε μερικά «κυριλέ» σπίτια προκειμένου να εξασφαλίσω κάποια χρήματα για φαγητό και για έξοδα του σχολείου. Τώρα, γυρνώντας στα 30 μου βλέπω ότι είναι πια πολύ αργά και ούτως ή άλλως χωρίς νόημα να ψάξω για «μια καλή δουλειά», οπότε πρέπει να δράσω μόνος μου ώστε να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Μόνο έτσι μπορώ να απελευθερώσω το μυαλό μου από την μέριμνα των χρημάτων, του σπιτιού, του φαγητού… Θα βρεθώ με τον αναρχισμό (κι αργότερα με αναρχικούς) γύρω στο 2001. Τα επόμενα 2-3 χρόνια συμμετέχουμε σε διάφορες δράσεις: διαδηλώσεις (αποκλεισμούς πρεσβειών, των McDonalds κλπ), στήνουμε την εφημερίδα «Άμεση Δράση»… Το καλοκαίρι του 2003 μένω άστεγος και τον επόμενο χρόνο μαζί με άλλους ακτιβιστές περνάμε στην κατάληψη ενός σπιτιού. Από το καλοκαίρι του 2004 χάνω τις επαφές μου, μετά από 3 μήνες στη Γερμανία, όπου έμενα κυρίως σε εγκαταλελειμμένα σπίτια στο Βερολίνο (δεν έβρισκα να κοιμηθώ στις καταλήψεις των εγωκεντρικών γερμανών). Εκεί συμμετέχω στις κινητοποιήσεις των απόρων (ενάντια στην κοινωνική μεταρρύθμιση Hartz IV), για να συλληφθώ τελικά στη Βασιλεία τον Οκτώβρη του 2004 και να περάσω 5 μήνες σε κέντρο απέλασης μεταναστών. Θα μας στείλουν τελικά αεροπορικά στη Σερβία με συνοδεία μπάτσων, όπου μένω προφυλακισμένος άλλους 2 μήνες, ενώ καταδικάζομαι σε ένα ακόμη έτος φυλάκισης. Αποφασίζω να το σκάσω ξανά προς τη Δύση.

Έτσι περνάω τα σύνορα (Σερβίας-Ουγγαρίας, Ουγγαρίας-Αυστρίας), μόνος μου, χωρίς χαρτιά, το Δεκέμβρη του 2005. Είχα χρήματα για τα τραίνα μέχρι το Σάλτσμπουργκ κι από κει θα συνέχιζα μέχρι τη Βασίλεια χωρίς χρήματα. Ήθελα να πάω στη Βασίλεια για να εκδικηθώ το δικαστή, ήμουν έτοιμος να τον κοπανήσω μέχρι θανάτου με ένα ξύλο που είχα αλλά τελικά σκέφτηκα πως δεν είμαι και τόσο βίαιος άνθρωπος, οπότε του τη χάρισα (τουλάχιστον μέχρι να βρω κανα πιστόλι!)… Η αδυναμία μου και η παθητικότητά μου να τον αφήσω να συνεχίσει τις βρωμοδουλειές του με γέμισαν απογοήτευση, πάντως κάθε μελλοντική τιμωρία του θα είναι εν μέρει και δική μου ευθύνη. Έμαθα πως λίγες μέρες μετά, είχε καταδικάσει μια ακτιβίστρια γιατί ενόχλησε κάτι μπάτσους που έλεγχαν αφρικανούς μετανάστες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν είμαστε παθητικοί, τους αφήνουμε να μας χτυπάνε χωρίς να παίζει πρόβλημα. Ελπίζω λοιπόν μια μέρα να βρω εκείνο το MP5K. Πολλά απ’ τα κοπρόσκυλα της κυρίαρχης τάξης θα κόψουν τότε. Τέλος πάντων, μένω σε μια κατάληψη της Βασιλείας για 2 μήνες, και ταξιδεύω άλλους 2 μήνες στην Ε.Ε. χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό. Στη Βασίλεια, δεν περίμενα τίποτα παραπάνω απ’ τους καταληψίες, από ένα μέρος να την πέσω, πράγμα που τελικά βρήκα. Συμβαίνει συχνά πολλοί άνθρωποι να δέχονται νέες ιδέες κι ωστόσο να παραμένουν προϊόντα της κοινωνίας τους (η γερμανική ιδιοσυγκρασία, για παράδειγμα, προϊόν μιας ιδιαίτερης παιδαγωγικής, κουλτούρας κλπ, είναι τόσο εγωπαθής, ιδιοτελής, που το να βρεις ένα μέρος να κοιμηθείς στο γερμανόφωνο μέρος της Ευρώπης είναι ήδη μια «επανάσταση»). Μια νέα ιδέα οφείλει να πραγματώνεται και σε μια αλλαγή στη συμπεριφορά, διαφορετικά παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο… Τους επόμενους 2 μήνες γύρισα τις Βρυξέλες, το Αμβούργο, το Άαρχους και το Μάλμε. Μόνο στις Βρυξέλες έψαξα να βρεθώ με αναρχικούς ή ακτιβιστές και ήταν εκατό τοις εκατό λάθος μου. Ήταν ίδιοι με τους γερμανούς. Οι άνθρωποι του ιντυμίντια αρνήθηκαν να μου δώσουν χώρο για ύπνο, το ίδιο και η κατειλημμένη πρεσβεία καθώς και η κατειλημμένη εκκλησία. Μιας και ήταν Φλεβάρης έπρεπε να κοιμάμαι έξω από σταθμούς του μετρό όπου έχει σχετική ζέστη, καθώς και σε κάποιες ανεγειρόμενες οικοδομές, μέχρι τελικά να βρω μια εστία για αστέγους. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνετε, οι αριστεριστές είναι γενικά ελαφρώς μαλάκες. Ο Κροπότκιν είχε γράψει για την αναρχική ηθική, πάντως αυτή τη στιγμή στο κίνημα έχουν ενσωματωθεί τόσο πολλοί μοδάτοι τύποι της μεσαίας τάξης που οι περισσότερες συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη αποτελούν απαράλλαχτα προϊόντα της κοινωνίας που αντιμάχονται.

Από το καλοκαίρι του 2003, ζω χωρίς να χω χρήματα. Πράγμα κουραστικό και ηλίθιο, καθώς εξαρτώμαι από το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, από τις εστίες για αστέγους (π.χ. για τις ώρες για το φαγητό, τον ύπνο, τους εργαζομένους της που είναι σε εκνευριστική συχνότητα φασίστες κλπ). Στη Κοπεγχάγη, πέρασα γύρω στους 13 μήνες, κατά τους οποίους πήγα λιγότερες από 10 φορές σε μαγαζί να πάρω κάτι της αρεσκείας μου να φάω. Μια τέτοια ζωή ήταν ηλίθια, καθώς ανά πάσα στιγμή εξαρτάσαι. Στη δυτική Ευρώπη, υπάρχουν ακτιβιστές που επιλέγουν να είναι άποροι, ωστόσο αυτοί μπορούν να το γυρίσουν ανά πάσα στιγμή, συνεπώς δεν είναι το ίδιο με το να είσαι φτωχός από μια περιοχή που έχει διαλυθεί από τον πόλεμο ή τη φτώχεια, να βρίσκεσαι στην Ε.Ε. παράνομα κλπ. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να βγάλω κάποια χρήματα προκειμένου να αγοράσω ένα διαβατήριο, ώστε να είμαι λίγο καλύτερα. Φυσικά, ως άστεγος παράνομος μετανάστης δεν είχα και πολλές προοπτικές. Εννοείται πως δεν περίμενα κάποια παραπάνω βοήθεια από τους αναρχικούς, καθώς αυτοί με το ζόρι μου προσέφεραν κάπου να κοιμηθώ, οπότε και δεν ζήτησα… Πίσω στην εστία, το μέρος είχε γεμίσει τόσο με ντόπιους (κυρίως αλκοολικοί, τζάνκια που συνέβαινε να είναι όλοι εθνικιστές και πατριώτες, μόνιμα έτοιμοι να λιντσάρουν όποιον κριτικάρει το σύστημά τους) αλλά και κάποιους ξένους (κυρίως από την Πολωνία και τη Ρουμανία, φτωχοδιάβολοι που δεν είχαν καταφέρει να βρουν μια δουλειά στη Δύση). Μόνο στη Σουηδία δεν συνάντησα ξένους, μιας και δεν τους παραχωρούν χώρο στις εστίες τους. Οι σουηδοί είναι συχνά ρατσιστές, δεν το κρύβουν, αλλά το καμουφλάρουν δικαιολογώντας το με διάφορες ορθολογιστικές μαλακίες. Όντας στη Δανία τώρα, συμμετείχα στις διαδηλώσεις για την κατάληψη Ungdomshuset στη Κοπεγχάγη (είχα μείνει εκεί μια βδομάδα, και μου φαίνονταν πιο συμπαθείς από τους γερμανούς καταληψίες, ωστόσο δεν είχα και τόσο καλή τύχη με τους «συγκατοίκους» που έμεναν εκεί. Ο κόσμος της κατάληψης δεν αποτελείται μόνο από αναρχικούς ή επαναστάτες, αλλά από διάφορους ανθρώπους ας πούμε για παράδειγμα, ένας από αυτούς μου έκανε παρατήρηση που είχα φέρει να φάω φαγητό από έξω, οπότε την έκανα ξανά για την εστία της πρόνοιας). Σε κάθε περίπτωση, οι οδομαχίες με τους μπάτσους τις επόμενες μέρες ήταν εξαίσιες. Ωστόσο, μετά από λίγες μέρες αποσύρθηκα από τις συγκρούσεις, καθώς σκέφτηκα τη θέση μου που ήταν ήδη πιο βεβαρημένη από αυτή των μαχητών από την Ε.Ε., αλλά και το γεγονός ότι οι ταραχές είχαν πλέον γίνει υπολογίσιμη ρουτίνα για τους μπάτσους, που τις 3 πρώτες μέρες μόνο συνέλαβαν πάνω από 650 άτομα. Βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς αφέθηκαν ελεύθεροι τις επόμενες μέρες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους από τις χώρες του «τρίτου κόσμου». Κι όσον αφορά μια σύλληψη λοιπόν, οι ντόπιοι είναι σε λίγο καλύτερη θέση από τους ξένους.

Εκτός από κάποια μικροπροβλήματα με ελάχιστους ρατσιστές αστέγους δεν είχα ιδιαίτερους μπελάδες με μπάτσους ή φασίστες. Αν εξαιρέσουμε ίσως κάποιες φορές που «καθωσπρέπει» άνθρωποι σχολίαζαν σε τοπικές διαλέκτους τους, ή έναν παλαβιάρη που με προκαλούσε συνεχώς αλλά όταν τον χτύπησα το ‘κοψε. Στη Σουηδία τώρα, μου αρνήθηκαν χώρο για ύπνο σε μια εστία λόγω διαμαρτυρίας ρατσιστών εργαζομένων που δε γούσταραν να «φροντίζουν» ξένους. Ο ρατσισμός σε ατομικό επίπεδο φυσικά και υπάρχει, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο θεσμικός ρατσισμός της Ε.Ε. που δημιουργεί πολλά προβλήματα τόσο στους ξένους όσο και στους ντόπιους. Θέλω να πω, οι ξένοι ωθούνται να περάσουν στην παρανομία προκειμένου να επιβιώσουν (να πληρώσουν γιατρούς, φαγητό, χώρο διαμονής κλπ) και φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις οι παράνομες δραστηριότητές τους θα στραφούν εναντίον των ντόπιων. Έτσι, ο θεσμικός ρατσισμός παράγει και ανακυκλώνει την εγκληματικότητα και τη βία προς κάθε μια μεριά.

Έχω ήδη αναφερθεί στις σχέσεις μου με τους επαναστάτες εδώ. Εντάξει, εγώ τους δυτικοευρωπαίους τους αποκαλώ συχνά θεωρητικά επαναστάτες, καθώς τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα στα μεγάλα λόγια παρά σε πραγματικές δράσεις. Λένε συχνά «όλοι για έναν, κι ένας για όλους», ωστόσο πολύ δύσκολα θα βοηθήσουν κάποιον. Στην κατάληψή μας στο Βελιγράδι είχαμε φιλοξενήσει για παράδειγμα από ολλανδούς κι αμερικανούς αναρχικούς μέχρι γάλλους φτωχο-τουρίστες. Δεν κάνουμε διακρίσεις στους ανθρώπους που ζητάνε βοήθεια από μας. Οι επαναστάτες λοιπόν πρέπει να δουλέψουν περισσότερο στο να αλλάξουν και τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του «χώρου» εδώ είναι εναλλακτικοί μοδάτοι τύποι, πρόκειται δηλαδή για άτομα πρόθυμα να ακολουθήσουν αυτήν την κοινότητα χωρίς να ασκήσουν καμιά κριτική στο εσωτερικό της. Οπότε το αναφέρω αυτό για όλους μας: Δεν υπάρχει καμιά συνεργασία όταν δεν υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Σε πολλές χώρες, οι αριστεριστές αντικρύζουν τους ξένους σαν ένα νέο επαναστατικό δυναμικό ωστόσο η δυτική ιδιοσυγκρασία τους δεν τους αφήνει να γνωριστούν πραγματικά με τους ξένους. Μερικές πράξεις από κοινού, κάποιες διαδηλώσεις ας πούμε, μπορούν να γίνουν έτσι, μιας και υπάρχουν κοινά συμφέροντα, όμως τίποτα παραπάνω από αυτό. Από την εμπειρία μου μέσα στον αναρχικό και τον μαρξιστικό «χώρο», όταν είσαι ξένος σου δίνεται ελάχιστα η ευκαιρία να αποφασίζεις ισότιμα με τους άλλους στη λήψη αποφάσεων, τη συμμετοχή σε δράσεις ή ακόμα και στη χρήση ενός χώρου (μου έτυχε ακόμα να βρίσκομαι έναν χρόνο σε ένα μέρος όπου έπρεπε να ρωτήσω τους ντόπιους καταληψίες αν με άφηναν να δω τηλεόραση). Όπως ξαναείπα, για μένα γίνονται το ίδιο με τους καπιταλιστές, ακόμα κι αν αυτοί καταλαμβάνουν τα σπίτια τους και δεν τα αγοράζουν, δεν είναι πολύ διαφορετικοί από κάθε καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Κατά συνέπεια, τα τελευταία χρόνια περνάω τον καιρό μου με πραγματικά ωραίους τύπους, όπως για παράδειγμα πολωνούς αλκοολικούς του δρόμου, κι όχι τόσο με δυτικοευρωπαίους ακτιβιστές. Οι πολωνοί και οι νησιώτες άστεγοι μου φαίνονται πολύ πιο ευγενείς άνθρωποι, και τους κατατάσσω αυτόματα σε περισσότερο αναρχικούς από τους δυτικούς ακτιβιστές. Ίσως φανεί ανώριμο ή αφελές κάτι τέτοιο, πάντως πολλοί ωραίοι άνθρωποι κάνουν πράξη στην καθημερινή τους ζωή αναρχικά ιδανικά, ακόμη κι αν θεωρητικά δεν έχουν ιδέα για τον αναρχισμό. Έτσι, οι πολωνοί μετανάστες εδώ μοιράστηκαν το φαγητό τους μαζί μου, μου έδωσαν χρήματα να πάρω τρόφιμα, ενώ με έβλεπαν πρώτη φορά στη ζωή τους (όχι βέβαια από φιλανθρωπία κι αδιάφορο αν δεν ήμουν «συμπατριώτης» τους), οι νησιώτες με δέχτηκαν στην παρέα τους σεβόμενοι απόλυτα την αυτονομία μου, τη στιγμή που οι αναρχικοί προσπαθούσαν να με κάνουν καθρέφτη τους (η ιδιοσυγκρασία του δυτικού τείνει να επιβάλλεται στον καθένα). Οι δυτικοί γενικά περιμένουν από τους ξένους που ζουν εδώ, ακόμη κι απ’ αυτούς που παντρεύονται, να τους φιλάνε τον κώλο, να είναι σκυλάκια τους. Περιμένουν να κάνεις τα πάντα όπως τα έχουν στο μυαλό τους αυτοί, δεν τους καίγεται καρφί για σένα. Αυτά κάπως εμπειρικά για το πρόβλημα μεταξύ ντόπιων και ξένων στη Δύση.

Από κείνο το σημείο και μετά, παρακολούθησα περισσότερο τις κινητοποιήσεις «μη-πολιτικοποιημένων» ας το πούμε ανθρώπων, όπως στο Βερολίνο το 2004, στη Βασίλεια για τα δικαιώματα των παράνομων μεταναστών, στις πρωτομαγιάτικες συγκρούσεις στη Βέρνη. Ακόμα στην υπεράσπιση της κατάληψης στη Κοπεγχάγη, και τελευταία πάλι με σουηδούς ακτιβιστές ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Πάντως δεν κατέβηκα την πρωτομαγιά στη Στοκχόλμη, καθώς το μόνο που έχει είναι ομιλίες που ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνω (στα σουηδικά). Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις διαδηλώσεις, και ακόμα τις πιο μαχητικές, να γίνονται προβλέψιμη ρουτίνα για τους μπάτσους. Πρέπει οι άνθρωποι να εξελίσσουν τις τακτικές τους. Για παράδειγμα, στις συγκρούσεις στην Κοπεγχάγη, αν αποσπόταν μια ομάδα από την κεντρική πορεία θα μπορούσε εύκολα να πλήξει απομονωμένους μπάτσους, κλούβες κλπ, σε παράπλευρους δρόμους της διαδήλωσης, να αποσπάσει πολύτιμο υλικό κλπ. Ωστόσο, αυτό που έκαναν οι άνθρωποι, ήταν να πετάνε πέτρες μέσα από τον κύριο κορμό της διαδήλωσης. Τώρα, ας πούμε αν είχα εκείνο το MP5K, θα μπορούσα ακόμα και να βγάλω απ’ την μέση το δήμαρχο της Κοπεγχάγης (τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν και μεγάλες απαντήσεις), ωστόσο κάτι τέτοιο γνωρίζουν όλοι από την αρχή ότι είναι απίθανο, όχι γιατί οι δυτικοί δε βρίσκουν τα χρήματα να αγοράσουν ένα, αλλά γιατί είναι εξαρχής δεσμευμένοι στην μεσοαστική ζωή τους (εκτός βέβαια από εξαιρέσεις όπως η RAF και άλλοι) και θα χορέψουν μόνο στο ρυθμό και την ένταση που τους επιτρέπει το σύστημα…

Τον Ιούλη του 2008 κλείνω 5 χρόνια παρουσίας στο internet, για το site μου και 1 χρόνο για το blog. Το blog προορίζεται για προσωπικές μου απόψεις και σχόλια, ενώ το site για ενημέρωση και νέα, ενδιαφέροντος για αναρχικούς, αλλά και γενικότερα. Κάτι ακόμα που μου δίνει χαρά, είναι η on–line βιβλιοθήκη, όπου έχω ανεβάσει βιβλία και κείμενα στην μητρική μου γλώσσα, που δεν είχαν την ευκαιρία να εκδοθούν σε έντυπη μορφή, οπότε μπορεί να τα βρει κάθε ενδιαφερόμενος, δεδομένης της ευρείας χρήσης του internet, της πρόσβασης από ανθρώπους απ’ όλον τον κόσμο. Επιπλέον, επέλεξα το internet μιας και ως άστεγος δεν μπορούσα να πληρώνω για εκδόσεις ή κάτι άλλο, αλλά το internet μπορούσε να βρεθεί δωρεάν, πίσω στη Σερβία. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι σέρβοι αναρχικοί ήταν την περίοδο εκείνη (2001-2005) αρκετά απασχολημένοι με τις σπουδές τους, οπότε ήταν λίγο δύσκολο να μαζευτούν για κάποια σοβαρή δράση (συν τις διάφορες προσωπικές συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών στο Βελιγράδι). Τώρα που αυτή η γενιά αναρχικών ξεμπέρδεψε με τις σπουδές της, είναι πολύ πιο συνεπείς στις δράσεις τους βέβαια. Άξιζε τον κόπο η δουλειά μέσω του site; Δε ξέρω απόλυτα. Τον τελευταίο χρόνο συνεισφέρουν στο φόρουμ του ακόμα 30 άνθρωποι, οι μισοί σχεδόν είναι αναρχικοί που γνώριζα από την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι υπόλοιποι είναι νέοι αναγνώστες του site. Κάποιοι που επικοινωνούν ενδιαφέρονται για καταλύματα στο Βελιγράδι, άλλοι για αναρχικά θεωρητικά έργα. Γενικά είμαι ευχαριστημένος που βλέπω καινούριους ανθρώπους να βρίσκονται με τις αναρχικές ιδέες, να αποκτούν μια άνεση να συμμετέχουν σε πράγματα… Υπάρχουν φυσικά προβληματικές με τους ακτιβιστές του internet (βλέπεις ότι χρησιμοποιώ αυτή τη συζήτηση για να θίξω διάφορα πράγματα που έχω στο μυαλό μου). Η δουλειά που γίνεται στο internet δεν πρέπει να υποκαθιστά τη δουλειά στην καθημερινή ζωή. Κάτι ενδιαφέρον είναι τα διάφορα μπινελίκια που χώνουν διάφοροι ακτιβιστές σε φόρουμ του internet, πράγματα που δε θα έλεγαν φυσικά ποτέ σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση… Κάτι που αποκόμισα είναι ότι πρέπει συνεχώς να αναλύουμε το τι κάνουμε και το τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε. Και κάτι ακόμα, ότι όταν είσαι παράνομος και άστεγος μπορείς να κάνεις πολύ λίγα πράγμα ενάντια σ αυτό το σύστημα, καθώς το ζήτημα της επιβίωσης σου κλέβει τον περισσότερο χρόνο.

Η αλήθεια είναι ότι μετέφρασα και δημοσίευσα πολλές από τις ενέργειες άμεσης δράσης από την Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις δεν είναι συχνές στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον τους για μένα, βρίσκεται στο ότι τέτοιες ενέργειες εξελίσσουν τα άτομα και τις ομάδες που τις πραγματοποιούν: οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τους εαυτούς τους και τους άλλους, δένονται περισσότερο, υποστηρίζουν περισσότερο τους άλλους, αποκτούν πίστη στις δυνάμεις τους και βλέπουν ότι μπορούν να φέρουν αποτελέσματα… Μοιάζει σαν μια διαρκής εξάσκηση για ακόμα σπουδαιότερες πράξεις. Ταυτόχρονα υπονομεύουν την κυρίαρχη τάξη. Εννοείται πως η άμεση δράση δεν πρέπει να γίνεται ρουτίνα, να μένει πάντα η ίδια, οι στόχοι και οι τακτικές της πρέπει να ανανεώνονται συνεχώς. Καθ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται και δυσκολότερο για το σύστημα να καταστείλει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω πάλι αν είναι καλό ή όχι οι άνθρωποι να αναπτύσσουν μια τέτοια δράση χωρίς κάποια δημόσια αναφορά. Χωρίς μια τέτοια αναφορά, είναι σαν κάποιου είδους προσωπικός πόλεμος με την κυρίαρχη τάξη και τα σκυλιά της, ωστόσο δεν μπορώ να προτείνω πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, χωρίς να παγιδευτούμε σε μια ατελείωτη αναμονή για την ανάπτυξη μιας μαζικής βάσης που να εξασκήσει τη δική της δράση, προκειμένου να χτυπήσει το κράτος, οπότε θα πρέπει να δεχτούμε και τις δράσεις χωρίς κάποια ανοιχτή αναφορά. Για μένα είναι καλό να υπάρχει πάντοτε μια ανοιχτή αναφορά για τη δράση, ακόμα κι αν η επιρροή της είναι περιορισμένη στους (ακτιβιστές ή μη) ανθρώπους του σήμερα. Πρέπει να συνυπολογίσουμε την προπαγάνδα των ΜΜΕ εναντίον μας. Μια ή περισσότερες διαδηλώσεις ή ενέργειες άμεσης δράσης δεν θα ανατρέψουν το παρόν σύστημα, σίγουρα, όμως αποτελούν εργαλεία για να επικεντρώσουμε την προσοχή σε κοινωνικά ζητήματα και να χτυπήσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης (πολιτική, στρατιωτική, επιχειρηματική, μιντιακή, και τους «λαϊκούς» ρατσιστές). Οι δράσεις αυτές οφείλουν συνέχεια να βελτιώνονται, πρέπει να διδαχτούμε από τις εμπειρίες της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της 17 Νοέμβρη… Ελπίζω τα επόμενα νέα που θα έχουμε από τους αναρχικούς στην Ελλάδα θα έχουν να κάνουν με απελευθερώσεις αγωνιστών κρατουμένων, τη συσκότιση της μιντιακής προπαγάνδας (π.χ. ταυτόχρονα σαμποτάζ πομπών/κεραιών) και άλλα τέτοια ωραία και ευφάνταστα πράγματα.

Από τον Μάρτιο του 2008 βρίσκομαι στη Σουηδία, κάπου 300 χιλιόμετρα από τη Στοκχόλμη. Δεν κατάφερα να βρω μέρος να κοιμηθώ στο Γκέτεμποργκ (απ’ την μια οι ρατσιστές εργαζόμενοι στην εστία, από την άλλη η ομάδα No One Is Illegal που απαιτούσε να κάνω αίτηση ασύλου), είχα ήδη έναν μήνα πνευμονία, έξω χιόνιζε ασταμάτητα, οπότε με τα πολλά πήγα να ζητήσω άσυλο. Ένιωθα τόσο χάλια, σαν Εβραίος που πήγαινε να παρουσιαστεί στη Γκεστάπο του Χίτλερ. Εκεί ήρθα σε επαφή με τη σουηδική γραφειοκρατία, από τους χριστιανούς του No One Is Illegal μέχρι τη Διεθνή Αμνηστία, όλοι τους κατασκοπεύουν τους μετανάστες, ενώ τους κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις που κάνουν οι αρχές. Το σουηδικό κράτος μοιάζει με το γερμανικό και το βελγικό, είναι από τα πιο οργανωμένα αστυνομικά κράτη της Ε.Ε. Έτσι, οι πολίτες έχουν γενικά αποκτήσει μια ιδιοσυγκρασία τόσο φοβική όσο και ατομικιστική. Στη Κοπεγχάγη μπορείς να περπατήσεις μόνος σου την νύχτα, κανείς δε θα σε σταματήσει αν δεν κάνεις φασαρία. Στη Σουηδία, οι μπάτσοι πραγματοποιούν συνεχώς ελέγχους όλη την νύχτα, το internet είναι απολύτως ελεγχόμενο (π.χ. οι βιβλιοθήκες παρέχουν πρόσβαση μόνο σε καταγεγραμμένους χρήστες που μπαίνουν με το ονοματεπώνυμο και τον κωδικό τους, κάτι που δεν ισχύει στη Κοπεγχάγη ή στη Βασίλεια), οι ντόπιοι αναρχικοί είναι αρκετά μουδιασμένοι (όταν ρώτησα μέσω email κάποιους χώρους στη Στοκχόλμη αν μπορούσα να κοιμηθώ εκεί για λίγες μέρες, κανείς δεν μου απάντησε, εκτός από ένα καφέ του «χώρου» που μου έστειλαν: «δεν είμαστε κατάληψη εδώ»). Επίσης, αναγκάστηκα να περπατήσω μια διαδρομή 40 χιλιομέτρων, καθώς κανένα αμάξι δε σταματούσε να με πάρει με ωτοστόπ.

Οι μετανάστες που συναναστρέφομαι εδώ είναι κυρίως σομαλοί και ιρακινοί, όλοι τους πολύ φιλικοί και ευχάριστοι, ωστόσο δεν ενδιαφέρονται για την αναρχία. Έχουν βέβαια κοντινή ιδιοσυγκρασία με τους ανατολικοευρωπαίους, τους αρέσει να μοιράζονται πράγματα, κι ακόμα μερικοί έχουν μια αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική συνείδηση, ωστόσο φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά γι αυτό. Όπως και με τους πολωνούς, προτιμώ να κάνω παρέα με τους άραβες παρά με τους σουηδούς. Στο χωριό που βρίσκομαι τώρα, όπου μου παραχώρησε ένα δωμάτιο το γραφείο μετανάστευσης, δε συμβαίνει ποτέ τίποτα, τα πάντα είναι εντελώς βαρετά. Αν και έχει αρκετούς μετανάστες σε άθλια κατάσταση, δύσκολα θα κάνουν μια διαδήλωση ή κάτι άλλο εδώ, καθώς είναι όλοι αιτούντες ασύλου, κι έτσι εξαρτώνται άμεσα από τις αρχές. Όσον αφορά τους άραβες πάλι, αν και είναι εδώ ως θύματα του ιμπεριαλισμού, και συγγενείς τους στις πατρίδες τους έχουν πάρει τα όπλα, πολλοί από αυτούς έχουν στο μυαλό τους μόνο το πώς θα βγάλουν χρήματα και θα πλουτίσουν εδώ…

Πεποίθησή μου είναι πως το γραφείο μετανάστευσης βρίσκει τρόπους για να ελέγχει όλους τους αιτούντες ασύλου, να τους εποπτεύει. Θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο για να το αποδείξω αυτό, που δεν μπορώ να βρω, καθώς έτσι όπως είναι στημένος αυτός ο μηχανισμός, κάθε διερεύνηση του θέματος μου προκαλεί περισσότερο άγχος. Ένας λόγος παραπάνω είναι που εκτός από το θέμα της ταυτότητάς μου, με ελέγχουν και για ζητήματα «τρομοκρατίας». Έτσι πρέπει να ανέχομαι έναν ηλίθιο χαφιέ πάνω από το κεφάλι μου, χώρια τυχόν κοριούς ή παρακολουθήσεις. Ο ρατσισμός αυτός ξεκινά από τις κρατικές υπηρεσίες, κι όχι απλώς από το γραφείο μετανάστευσης. Όταν είχα προσπαθήσει να πουλήσω κάτι σε κάποιους μουσουλμάνους στην Κοπεγχάγη προκειμένου να βγάλω λίγα χρήματα, την επόμενη μέρα οι μπάτσοι επισκέφτηκαν τα μέρη που είχα επισκεφτεί την προηγουμένη, με τη φωτογραφία μου. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιθανό να είμαι υπό παρακολούθηση ήδη πριν έρθω στη Σουηδία. Παρακολούθηση βέβαια από την οποία μπορώ να αποδράσω, αν βρω χρήματα να αλλάξω τελείως ντύσιμο και τόπο διαμονής (το να αγοράσω διαβατήριο παραμένει ακόμα όνειρο). Παρόλα αυτά αν κάνω οτιδήποτε, πέφτει σήμα οπότε μπορούν να έρθουν να με μαζέψουν. Αν και συμπαθώ δράσεις όπως της RAF, δεν τα πάω καλά με τις σημερινές αναρχικές συλλογικότητες στη δυτική Ευρώπη. Όσον αφορά πάλι τον ισλαμικό αντι-ιμπεριαλισμό, αν και δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία ή το σύστημα ιδεών απ’ όπου πηγάζει, μου φαίνεται κάπως συμπαθής, όταν στοχεύει αυστηρά την κυρίαρχη τάξη. Ωστόσο σε τέτοιες δράσεις είναι εξαιρετικά πιθανό να κάνεις λάθη. Επίσης, δεν μπορείς να προσεγγίσεις έναν τέτοιο χώρο, χωρίς να στοχοποιηθείς από τις αρχές. Τέλος πάντων, η μόνη λύση για μένα είναι να δράσω βάσει των δικών μου δυνάμεων. Αυτό που προσπαθώ τώρα είναι με κάποιους φίλους από τη χώρα μου που είμαστε στην ίδια θέση να βρούμε έναν τρόπο ώστε να ξεφύγουμε από την εποπτεία των αρχών. Έτσι θα μπορούμε να περάσουμε από τη θέση του αδύναμου άστεγου στη θέση της επίθεσης.

Πάντοτε τα καλύτερα!

Rebel Mouse

Categories
Ασύμμετρη Απειλή

Η ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΗ)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1975-2008


( Ο κατάλογος εμπλουτίστηκε με νέα στοιχεία, αλλά συνεχίζει να είναι ελλιπής. Γι αυτό και ζητάμε τη βοήθειά σας για να συμπληρώσουμε τον κατάλογο και να διορθώσουμε ορισμένα λάθη και παραλήψεις)

1975
22-05-1975
Συμπλοκές διαδηλωτών με μπάτσους, στο χώρο που δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης. Άγριος ξυλοδαρμός χωροφύλακα που τραβούσε φωτογραφίες.

1976
– εμπρησμός αυτοκινήτων αμερικάνικων υπηρεσιών
– καταστροφή λεωφορείων του ΟΑΣΘ, την περίοδο αύξησης των εισιτηρίων

1977
21-04-1977
Εμπρησμός 4 αμερικάνικων οχημάτων από τον Λαϊκό Αγώνα (επέτειος του πραξικοπήματος του 1967)

-05-1977
Εμπρησμός 4 αμερικάνικων αυτοκινήτων

31-05-1977
Εμπρησμός σε κινηματογράφο που πρόβαλε τη φιλοσιωνιστική ταινία «Στη φωλιά του λύκου»

18-09-1977
Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του οργανισμού ύδρευσης (ΟΥΘ) από τον Λαϊκό Αγώνας σαν έμπρακτη διαμαρτυρία για την παροχή μεγάλων ποσοτήτων νερού, την ώρα που στις φτωχογειτονιές υπήρχε σοβαρή έλλειψη.

15-11-1977
Εμπρησμός των γραφείων της ακροδεξιάς ΕΝΕΠ στη Χαριλάου, από τον Λαϊκό Αγώνα

1978

18-01-1978
Διπλή βομβιστική επίθεση από τον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα (ΕΛΑ) στα γραφεία της Αμερικάνικης Υπηρεσίας Πληροφοριών και σε υποκατάστημα της American Express. Η ενέργεια έγινε ως «υποδοχή» του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Βανς.

-05-1978
Εμπρησμός στα γραφεία της Φοιτητικής Εστίας

20-05-1978
Καταστροφή οχήματος της αμερικάνικης υπηρεσίας από τον Λαϊκό Επαναστατικό Αγώνα (ΛΕΑ)

24-10-1978
Τοποθέτηση βόμβας σε έκθεση της AEG

24-10-1978
Τοποθέτηση βόμβας στο Μηχανοκίνητο Τμήμα της Χωροφυλακής στο Ντεπώ, από τον ΛΕΑ

17-11-1978
Έκρηξη βόμβας στις εγκαταστάσεις της coca cola και εμπρησμός ενός αυτοκινήτου της εταιρείας. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

-11-1978
Εμπρησμός ΙΧ εργολάβου οικοδομών

1979

24-07-1979
Τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού σε σκαλωσιά νεοαναγειρόμενης οικοδομής στην οδό Δελφών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί το οικόπεδο άνηκε σε δημοτικό σχολείο και καταπατήθηκε. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

16-10-1979
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της AEG από την «κόκκινη πρωτοβουλία» του ΛΕΑ

17-11-1979
Τοποθέτηση τριών εκρηκτικών μηχανισμών στον κιν/φο Ηλύσια (στον οποίο είχε προγραμματιστεί φασιστική συγκέντρωση), στο γραφείο του ακροδεξιού δικηγόρου Διαλυνά και στα γραφεία της Ελληνικής Αμνηστίας, από τον ΛΕΑ

1980
30-01-1980
Έκρηξη βόμβας στο νέο δικαστικό μέγαρο, από τον ΛΕΑ

15-02-1980
Καταστροφή των απουσιολογίων στο λύκειο Χαριλάου

15-02-1980
Απόπειρα εμπρησμού κτιρίου της χωροφυλακής. Συλλαμβάνονται οι δράστες

03-03-1980
Τοποθέτηση βόμβας στο γραφείο του καθηγητή του ΑΠΘ Λ. Χουσιάδα από τον ΛΕΑ. Ο Χουσιάδας είχε αναλάβει την οργάνωση συνεδρίου του ΝΑΤΟ για την ψυχιατρική.

05-03-1980
Κάτοικοι της Νέας Βρασιάς κατέστρεψαν ένα περιπολικό

05-05-1980
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε κτίριο που συστεγαζόταν τρία δημοτικά σχολεία στην οδό Μπότσαρη.
22-08-1980
Καταστροφή των γραφείων της BP και της SHELL από τον ΛΕΑ

1981
11-02-1981
Έκρηξη βόμβας στο ΙΧ του προσωπάρχη του εργοστασίου της Βάλκαν- Εξπόρτ, που παλιότερα είχε χρηματίσει αξιωματικός στη χωροφυλακή. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

18-04-1981
Τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού στην είσοδο της Φυσικομαθηματικής Σχολής στο ΑΠΘ

05-05-1981
Τοποθέτηση βόμβας στη σιδηροδρομική γραμμή που χρησιμοποιούσαν οι πολυεθνικές ΕΘΥΛ και ΕΣΣΟ ΠΑΠΑΣ. Τοποθέτηση βόμβας στο ΙΧ του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων της ΕΘΥΛ. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

27-05-1981
Έκρηξη βόμβας στο Βρετανικό Συμβούλιο, ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγωνιστές του IRA. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

1982

29-04-1982
Έκρηξη βόμβας σε υποκατάστημα της American Express από τον ΛΕΑ

1983

20-03-1983
Πυρπολήθηκαν με δύο εμπρηστικές βόμβες δυο αυτοκίνητα πού άνήκαν στήν αμερικάνικη βάση του Χορτιάτη. Η ενέργεια έγινε στην οδό Βασιλίσσης Ολγας στη Θεσσαλονίκη, από τον Λαϊκό Επαναστατικό Αγώνα .

1985

02-05-1985
Επίθεση με μολότοφ σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Εγνατία, από την Αναρχική Ομάδα Κοινωνική Επανάσταση

10-05-1985
Κατάληψη της Θεολογικής Σχολής και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (7 μπάτσοι τραυματίζονται)

28-05-1985
Επίθεση με πέτρες και μολότοφ εναντίον της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Συντριβανίου κι ενός οχήματος της τράπεζας. Επίθεση και σε μπάτσους στον Λευκό Πύργο.

18-06-1985
Συγκρούσεις με μπάτσους στο Ντορέ. Τραυματισμός 8 μπάτσων. Σύλληψη 11 αναρχικών και προφυλάκιση των δύο: του Ν. Στεφανίδη και του Η. Μπουτσιαβάρα. Κατηγορούντε για επίθεση με μολότοφ σε περιπολικά

18-11-1985
Στη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά από μπάτσο, έγιναν επιθέσεις με μολότοφ σε 6 τράπεζες στην Εγνατία , την Ερμού και την Αγ. Σοφίας, στα γραφεία της ΕΠΕΝ και στον ΟΥΘ. Συγκρούσεις έγιναν και το βράδυ, γύρω από τη Θεολογική Σχολή.

1986

08-03-1986
Την ευθύνη για τρεις βομβιστικές επιθέσεις, σε δυο υποκαταστήματα τραπεζών και στο πολυκατάστημα Κλαουδάτος, αναλαμβάνει η ομάδα Ελευθερία

14-05-1986
Στη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας για το Τσέρνομπιλ, σπάζεται το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Συντριβανίου και πυρπολείται με μολότοφ το φιλοσοβιετικό βιβλιοπωλείο «Κουλτούρα»

22-05-1986
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στην πλατεία Αριστοτέλους και γύρω από τη Θεολογική Σχολή

25-05-1986
Με αφορμή τη συγκέντρωση φασιστών για την αποφυλάκιση των πραξικοπηματιών της 21ης Απρίλη, γίνονται συγκρούσεις με μολότοφ γύρω από τη Θεολογική

04-06-1986
Επίθεση με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη ΔΕΘ και σε μπάτσους στην περιοχή Συντριβανίου και στη Θεολογική Σχολή

05-06-1986
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ξεκινούν από την πλατεία Χημείου και διευρύνονται σε όλο το ΑΠΘ. Πυρπολείται με μολότοφ κλούβα των ΜΑΤ. Κατάληψη στη ΦΜΣ

08-06-1986
Πυρπολείται με μολότοφ ασφαλίτικο που ήταν σταθμευμένο έξω από το ΑΠΘ και τραυματίζονται σοβαρά οι δύο μπάτσοι. Οι μπάτσοι εισβάλουν στην κατάληψη της ΦΜΣ και συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Κ. Πέτρου, Χ. Κυριακού, Π. Λιάλιαρης, Μ. Τάχος, Μ. Στεφανίδης, Ι. Σιμιτζής, Α. Μουρατίδης, Α. Βαϊνδιρλής, Α. Τσαμπάζη και Α. Σφέτκος.

1987

24-05-1987
Εμπρησμός σε γραφεία «ρατσιστικού προπαγανδιστικού κέντρου», στην οδό Φιλικής Εταιρείας, από τους «Αντικρατιστές Θεσσαλονίκης για την κοινωνική επανάσταση».
2 -06- 1987
Εμπρησμός με υλικές ζημιές κτιρίου του ΥΠΕΧΩΔΕ (πολεοδομία), στην οδό Μανουσογιαννάκη και Εθνικής Αμυνας από τους «Αντικρατιστές Θεσσαλονίκης».

1988

27-04-1988
Έκρηξη βόμβας στη Ζ και Η οικονομική εφορεία από τον ΕΛΑ

1989

21-05-1989
έκρηξη βόμβας προκαλεί υλικές ζημιές στο κεντρικό κτίριο του ΙΚΑ στην οδό Αριστοτέλους. Ο ΕΛΑ αναλαμβάνει την ευθύνη με προκήρυξη που τοποθέτησε σε παρεκκλήσιο επι της οδού Ικτίνου, στη διασταύρωση με τη Μακένζυ Κίνγκ.

1991

11-01-1991
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ γύρω από τη θεολογική, την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων

1993

23-11-1993
Πυρπολείται το αυτοκίνητο του πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης. Την ευθύνη αναλαμβάνει η ομάδα «Επαναστατική Δράση».

1994

21-2-1994
Επίθεση με βόμβες μολότοφ πραγματοποιείται έξω από την αίθουσα τελετών στα πανεπιστήμια στην Θεσσαλονίκη την ώρα που ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Ράλλης αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας της Νομικής του Α.Π.Θ. παρουσία πολιτικών και εκπροσώπων εκκλησιαστικών και στρατιωτικών αρχών. Από την επίθεση τραυματίζεται στο πόδι ο οδηγός του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης.

10-10-1994
Πυρπολείται σχολικό λεωφορείο των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων «Παλλάδιον» στην περιοχή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου στη Θεσ/νίκη.

– επίθεση σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας στην Τριανδρία
– επίθεση με δυναμίτες σε πυλώνες της ΔΕΗ
– τρεις εμπρηστικές επιθέσεις από την Επαναστατική Δράση: σε τουριστικό πούλμαν, σε φορτηγό της Μπάγιερν και σε ΙΧ γιατρού (επειδή έπαιρνε φακελάκια)
– επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ και σε ΙΧ πρασινοφρουρού
– επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε πρατήριο προσκόπων

1995

14-11-1995
συγκέντρωση αναρχικών χτυπιέται από τους μπάτσους, όταν επιχειρεί να κατεβεί στο δρόμο. Συλλαμβάνονται 4 άτομα ( Σοφός, Χατζηιωαννίδης, Αναγνώστου και Κυρίτση. Το βράδυ καταλαμβάνεται η θεολογική και ξεσπούν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.

1996

07-03-1996
Ξυλοδαρμός από 20 κουκουλοφόρους του βουλευτή της ΝΔ, Πάνου Καμμένου και του αστυνομικού φρουρού, στο ΑΠΘ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της ακροδεξιάς κυπριακής οργάνωσης ΠΕΟΦ

1997

17-11-1997
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο της Νεάπολης

30-11-1997
Πυρπολείται σχολικό αυτοκίνητο στις Συκιές από τον Αντικρατικό Αγώνα:«με την τωρινή επίθεση, θέλουμε να φύγουν οι μπάτσοι και οι ρουφιάνοι από τα σχολεία»

1998

21-01-1998Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΕΛΤΑ στη Σταυρούπολη

25-01-1998
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της πολυεθνικής Hewlett-Packard και της Interamerican από την ομάδα Κομάντο Unabomber της Επαναστατικής Φράξιας για την Ανατροπή: «θα γίνουμε όλοι Unabombers. Burns go home. Η κρατική τρομοκρατία δε θα περάσει»

30-01-1998
Επίθεση σε σχολικό όχημα στις 40 εκκλησιές

01-02-1998
Πυρπολείται βαν στις Συκιές από τους Ακτιβιστές Συνείδησης

07-02-1998
Πυρπολείται σχολικό όχημα στις 40 εκκλησιές

16-02-1998
Πυρπολείται πολυτελές ΙΧ στην Καλαμαριά

13-03-1998
Εξουδετερώνεται αυτοσχέδιος μηχανισμός έξω από υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πολίχνη. Την ευθύνη ανέλαβαν οι Μαχητές του Πνεύματος του Κιλελέρ

22-04-1998
Πυρπολούνται δύο αυτοκίνητα του Εθνικού Θεάτρου

14-05-1998
Έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού σε υποκατάστημα της Γενικής Τράπεζας και στην είσοδο του Στρατοδικείου

30-05-1998
Συλλαμβάνεται ο Δ. Κόκας, ο οποίος κατηγορείται για 5 επιθέσεις σε τράπεζες και σχολικά οχήματα.

14-06-1998
Επίθεση με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Μενεμένη, από την Οργάνωση για τη Μαζική Αντίσταση: « για τον αγώνα των αδιόριστων εκπαιδευτικών και για την απελευθέρωση των συναδέλφων τους»

19-06-1998
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του Στόχου, από την Αντιφασιστική Δράση, ως αντίποινα για την φασιστική επίθεση στο άγαλμα του Γρ. Λαμπράκη, αλλά και του ξυλοδαρμού του αριστερού φοιτητή Κουσουρή, από χρυσαυγίτες.

19-06-1998
Πυρπολούνται τα γραφεία της δευτροβάθμιας εκπαίδευσης, από τους Επαναστατικούς Πυρήνες: « για τον αδίστακτο εμπαιγμό που γίνεται στους αδιόριστους καθηγητές. Ήρθε η ώρα να αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι η υπομονή του λαού έχει όρια. Το επόμενο χτύπημα θα δώσει τη λύση δυναμικότερα και αποτελεσματικότερα. Ο λαός συμπαραστέκεται στους αδιόριστους καθηγητές και επιθυμεί μαζικότερες αντιδράσεις για ισοκοινωνία και ισοπολιτεία»

15-08-1998
Επίθεση με μολότοφ στο κέντρο ιστορίας του δήμου Θεσσαλονίκης

18-09-1998
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Ευόσμου, από την Επαναστατική Φράξια για την Ανατροπή: « εκεί που θέλουν να πάνε τους τσιγγάνους του Ευόσμου, να πάνε οι υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες και οι παρατρεχάμενοί τους»

11-12-1998
Πυρπολείται φορτηγό ιδιωτικής εταιρίας

1999

08-01-1999
Πυρπολείται το αυτοκίνητο του διοικητή του ΙΚΑ Κατερίνης, στη Θεσσαλονίκη

15-01-1999
Επίθεση με μολότοφ στο Δικαστικό Μέγαρο, κατά τη διάρκεια μαθητικής πορείας. Ταυτόχρονα σπάζονται τράπεζες, ένα αστυνομικό τζιπ και πολιτικά γραφεία. Ένας 40χρονος συλλαμβάνεται για απόπειρα εμπρησμού με γκαζάκια σε κρατικό όχημα

04-02-1999
Πυρπολείται πολυτελές ΙΧ

02-04-1999
Συλλαμβάνεται φοιτήτρια, όταν τοποθετεί γκαζάκια στην είσοδο του Αμερικάνικου Προξενείου, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία

04-04-1999
Χούλιγκανς πυρπολούν περιπολικό της ΕΛΑΣ

26-04-1999
Εξουδετερώνεται εκρηκτικός μηχανισμός έξω από το αμερικάνικο ίδρυμα Φουλμπράιτ. Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση Ρήγας Φεραιός

02-05-1999
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της europbank, στο κέντρο

05-05-1999
Επίθεση με πέτρες σε οχήματα του ΝΑΤΟ στο λιμάνι

15-09-1999
Εμπρησμός τεσσάρων διπλωματικών οχημάτων της Ρωσίας, και της Αλβανίας, από το Λαϊκό Επαναστατικό Μέτωπο

25-10-1999
Πυρπολούνται τα γραφεία της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θες/νίκης. Στην είσοδο γράφεται: «23-10-98. Για τον Μπουλάντοβιτς» και υπογραφή ΛΕΜ (ΛΑΪΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ). (Ο Μπουλάντοβιτς, ήταν σέρβος μαθητής που δολοφονήθηκε από μπάτσο)

08-12-1999
Επιθέσεις στη διάρκεια μαθητικής πορείας, σε τράπεζες και στο Δικαστικό Μέγαρο

2000

04-02-2000
Πυρπολούνται δύο αυτοκίνητα στο ΑΠΘ

07-02-2000
Επίθεση σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ

14-02-2000
Πυρπολούνται τα γραφεία φαρμακευτικής εταιρίας από τα Αντιεξουσιαστικά Ερωτικά Κύτταρα

18-02-2000
επίθεση σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Σταυρούπολη και τους Αμπελόκηπους, από την Επαναστατική Πάλη

26-02-2000
Πυρπολείται ΑΤΜ της Εμπορικής

28-02-2000
Επίθεση σε υποκατάστημα του ΟΤΕ από τη Φράξια Γενικευμένης Αυτοδιάθεσης

05-03-2000
Πυρπολείται υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας

13-03-2000
Απόπειρα εμπρησμού κέντρου απεξάρτησης

26-03-2000
Επίθεση από 100 αναρχικούς με πέτρες και ξύλα στο αστυνομικό τμήμα Άνω Πόλης, μετά τη δολοφονία του 18χρονου Ν. Λεωνίδη από μπάτσο

26-03-2000
Πυρπολείται ελληνική σημαία, έξω από τράπεζα στο κέντρο.26-03-2000Επίθεση στα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας στην Πολίχνη

05-04-2000
Οι Αντιπολεμικοί Πυρήνες Δράσης Ενάντια στον Πόλεμο στα Βαλκάνια, πυρπολούν κατάστημα της miele

08-05-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων «υπέρ της Διεθνούς Αμνηστίας και του προλεταριάτου των Κορεατών»

09-05-2000
Εξουδετερώνεται εμπρηστικός μηχανισμός σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων
12-05-2000Εμπρησμός σε φασιστικό βιβλιοπωλείο, το οποίο έχει σχέσεις με τον νυν βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Βελοπούλo

19-05-2000
Επίθεση στα γραφεία του ΚΚΕ στην Τριανδρία

27-05-2000
Πυρπολείται ελληνική σημαία έξω από εκκλησία

16-06-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποσταθμό της ΔΕΗ στο Κορδελιό

04-10-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Ένωσης Πλοιοκτητών Β.Ελλάδος, ως εκδίκηση για το ναυάγιο του Δαμινά

08-10-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Μίνοαν

23-10-2000
έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού στο περίπτερο της ΕΛΑΣ στη ΔΕΘ, από το Λαϊκό Επαναστατικό Μέτωπο

28-10-2000
Συλλαμβάνεται ο 20χρονος Χρήστος Παππάς για εμπρησμό σημαίας σε καφενείο

10-12-2000
Πυρπολείται αυτοκίνητο ιδιωτικής εταιρίας στην Καλαμαριά

21-12-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της TVX GOLD

28-12-2000
Πυρπολείται υποκατάστημα της Τράπεζας Εργασίας στη Σταυρούπολη

31-12-2000
Πυρπολούνται υποκαταστήματα της Εθνικής και της eurobank

2001

12-01-2001
Πυρπολείται αυτοκίνητο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην Τούμπα

14-01-2001
Επίθεση με γκαζάκια στα γραφεία του Συλλόγου Δικαστικών Επιμελητών Εφετείου Θεσσαλονίκης. Από την έκρηξη καταστράφηκε η πρόσοψη των γραφείων

15-01-2001
Επίθεση με γκαζάκια στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Άνω Πόλη και σε άλλα τρία αυτοκίνητα του περιφεριακού υπηρεσιακού συμβουλίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην οδό Στρωμνίτσης και στην οδό Τζαβέλα.

07-02-2001
Γκαζάκια στον σύνδεσμο «μακεδόνες» του ΠΑΟΚ και στα γραφεία της ΠΑΕ ΑΡΗΣ στο γήπεδο Χαριλάου

09-02-2001
Εμπρησμός του αυτοκινήτου του προέδρου του «Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης», Νίκου Γιαννόπουλου.Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε λεωφορείο της Ιντερσαλόνικα ΑΕ και στην είσοδο εγκαταστάσεων της Εξπρές Σέρβις

28-02-2001
Επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα Λαγκαδά

09-03-2001
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Επιθεώρησης Υγείας-Πρόνοιας Μακεδονίας-Θράκης, στην οδό Αγίας Σοφίας 46, στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 122 και στα γραφεία του τηλεοπτικού σταθμού STAR CHANNEL στην οδό Μητροπόλεως 110. Στο χώρο των επιθέσεων, οι αστυνομικοί βρήκαν μικρά χαρτάκια 4 επί 8 εκατοστών, στα οποία αναφερόταν ότι οι επιθέσεις γίνονται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θάνατο του μικρού Παναγιώτη Βασιλέλλη. Στην Επιθεώρηση Υγείας κυριαρχούσε το σύνθημα «Δολοφόνοι» και στην Τράπεζα «Θησαυρίστε». την ευθύνη ανέλαβε η «Κίνηση ενάντια στις κρατικές αυθαιρεσίες»: «από αφορμή το θάνατο του μικρού Παναγιώτη». Με προκήρυξη, που άφησε μέσα σε σφραγισμένο φάκελο στο γραμματοκιβώτιο των Γραφείων της «Ε» στη Θεσσαλονίκη, η «Κίνηση» χαρακτηρίζει «εμπρησμούς» ό,τι η αστυνομία είχε περιγράψει ως «εκρήξεις που προκλήθηκαν με γκαζάκια». Οι ενέργειες έγιναν τη νύχτα της 8ης Μαρτίου, η προκήρυξη φέρει ημερομηνία «8/3/01» και για την υπόθεση συνελήφθησαν και έχουν ήδη προφυλακιστεί οι Θωμάς Φουρλής και Θόδωρος Γκινάλας, 27 και 21 χρόνων, αντίστοιχα.

11-03-2001
Καταστροφές και βανδαλισμοί σε αίθουσες της ΦΜΣ και του Βιολογικού, μετά από πανκ συναυλία

16-04-2001
Επίθεση με μολότοφ σε παράρτημα του ΑΠΘ στη Σταυρούπολη

01-05-2001
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ σε πάρτι δρόμου στη Ναυαρίνου. Γίνονται επιθέσεις με πέτρες και μολότοφ

17-11-2001Επίθεση με πέτρες σε τράπεζες, εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία και άλλα κτήρια, στη διάρκεια της πορείας για το πολυτεχνείο

2002

– επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε ταχυδρομικό ταμιευτήριο και σε κομμωτήριο, ιδιοκτησίας της γυναίκας του μπάτσου που δολοφόνησε το 2001 ληστή, όταν αποπειράθηκε να απαλλοτριώσει το παραπάνω ταμιευτήριο.
17-01-2002
επίθεση με μολοτοφ στην Ελληνική Τράπεζα, ιδιοκτησίας της κυπριακής εκκλησίας.

15-03-2002
επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα στην Άνω Πόλη

06-04-2002
επίθεση με μολότοφ εναντίον οχήματος του υπουργείου πολιτισμού στην Τριανδρία

20-04-2002
επίθεση 100 περίπου αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων σε συγκέντρωση χρυσαυγιτών στην πλατεία Αριστοτέλους. Μάχες σώμα με σώμα και 20 περίπου τραυματισμοί κι από τις δυο πλευρές

16-05-2002
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Τράπεζας Κύπρου στην οδό Β. Όλγας

22-05-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή Παπάφη: «Για το χτύπημα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Κορυτσάς στέλνουμε τις χειρότερες ευχές μας στον Κώστα Σημίτη και στον Κώστα Λαλιώτη για τη γιορτή τους. Την ευθύνη αναλαμβάνουν τα κομάντο ΒΙΑ και ΧΑΟΣ».

12-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην τράπεζα Πειραιώς στην οδό Παπαναστασίου 117. η ενέργεια ήταν «μια έμπρακτη διαμαρτυρία απέναντι στην τηλετρομοκρατία και τα κοράκια της» (ομάδα “φτου ξελευτερία”)

15-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην είσοδο του διαρκούς Στρατοδικείου – Ναυτοδικείου – Αεροδικείου Θεσσαλονίκης

17-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην Τ.Ο της Νέας Δημοκρατίας Αγίας Τριάδας, στην Οδό Σπάρτης. την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση «Λυσσασμένα αδέρφια του Τζουλιάνι» και υποσχέθηκε «ένα θερμό καλοκαίρι και ακόμα θερμότερο χειμώνα».

-08-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στα Κυβέλεια, από την ομάδα «Ως Εδώ»

-08-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο του δήμου Τριανδράς

05-12-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ΝΔ στην Καλαμαριά, στην οδό Κωφίδου, από τους «πυρήνες επαναστατικής κρούσης»

08-12-2002
Δύο επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε κρατικό αυτοκίνητο και στα γραφεία του κυπριακού κόμματος Δημοκρατικός Συναγερμός, από την ομάδα «Καυτός Χειμώνας», ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Γιώργο Καρακασιάν ( φυλακισμένο στην Κύπρο) και τους αμετανόητους της 17Ν

15-12-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του ΚΚΕ στην Τριανδρία, από την Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου εμφυλίου πολέμου.

– (την ίδια χρονιά έγινε και εισβολή αναρχικών στα γραφεία του ΛΑΟΣ, τα οποία “ανακαινίστηκαν”)

2003

20-01-2003
Επίθεση με 11 εμπρηστικούς μηχανισμούς κάτω από οχήματα και μηχανήματα της εταιρείας «Προοδευτική ΑΤΕ» των αδελφών Κούτλα, που έχει αναλάβει τη διάνοιξη και την κατασκευή του κόμβου της περιφερειακής οδού με την οδό Κατσιμίδη. Την κατασκευή του έργου ανέλαβε η εταιρεία «Προοδευτική ΑΤΕ» ύστερα από δημοπράτηση που έκανε η «Εγνατία Οδός Α.Ε.», που είναι και ο φορέας που ανέλαβε την κατασκευή του έργου. Την ευθύνη αναλαμβάνει ο «Μαχόμενος Οικολογικός Ακτιβισμός» : «Αυτοί που έκαψαν το δάσος πριν από μερικά χρόνια σήμερα συνεχίζουν το έργο τους, κάνοντάς το οικόπεδα και δρόμους για τις ανάγκες της οικονομίας και του εμπορίου τους. Το ρεφορμιστικό οικολογικό κίνημα δεν μπορεί να τους σταματήσει».

26-01-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο «κέντρο συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης». Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση «Καυτός Χειμώνας», «αποχαιρετώντας έτσι το ευρωπαϊκό συνέδριο για την ανεργία στο Ναύπλιο». «Εκφράζουμε την αληλλεγγύη μας σε όλους τους ομήρους του κράτους. Όσο θα απειλείτε με συλλήψεις εμείς θα απειλούμε με εκρήξεις και όχι μόνο».

05-02-2003
εμπρησμός οχήματος του ΑΠΘ στην Τούμπα

14-04-2003
Εμπρησμός δύο ΙΧ κι ενός αυτοκινήτου της Νομαρχίας από τον «Καυτό Χειμώνα»

17-04-2003
εμπρησμός αυτοκινήτου της βουλγαρικής πρεσβείας

-06-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ στην οδό Ι. Δραγούμη

-06-2003
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ στην Καλαμαριά

21-06-2003
κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, σημειώθηκαν συμπλοκές με τα ΜΑΤ και εμπρησμοί σε τράπεζες, καταστήματα, σουπερμάρκετ και σε ένα εθνικιστικό βιβλιοπωλείο. Έγιναν 7 συλλήψεις διαδηλωτών

Ο3-07-2003
εμπρησμός σε ένδειξη συμπαράστασης στους επτά προφυλακισμένους για τα επεισόδια της αντισυνόδου πυροδότησαν άγνωστοι κάτω από υπηρεσιακό αυτοκίνητο του ΙΚΑ, στη Θεσσαλονίκη. Η εμπρηστική επίθεση έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες στην οδό Χαλκιδικής 51 και τη φωτιά έσβησε η Πυροσβεστική Υπηρεσία. Το όχημα υπέστη υλικές ζημιές. «Εγινε ένας εμπρησμός χθες στη Θεσσαλονίκη στην οδό Χαλκιδικής, σε κρατικό αυτοκίνητο. Οι φυλακές απανθρακώνουν σώματα και ψυχές, αλλά οι λυσσασμένες καρδιές μας θα μείνουν ζωντανές. Λευτεριά στους επτά φυλακισμένους της 21ης Ιούνη στη Θεσσαλονίκη. Εις το επανιδείν

05-07-2003
Η «Αναρχική Ομάδα Κομάντο» ανέλαβε την ευθύνη για το «χτύπημα» με βόμβα μολότοφ σε μηχάνημα αυτόματης ανάληψης τράπεζας, στο ισόγειο του δημαρχείου Αγίου Παύλου Θεσσαλονίκης που είχε αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρές ζημιές. «Ο αγώνας για τους επτά συλληφθέντες συνεχίζεται»

31-07-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε οχήματα της Ασπίς Σεκιούριτι: «Η επίθεση στην Τριανδρία ενάντια σε οχήματα της “Aspis Secutity” έγινε ως ένδειξη αλληλεγγύης στους 7 φυλακισμένους της Θεσσαλονίκης και στους επαναστάτες της “17 Νοέμβρη” και του ΕΛΑ. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι Ανεξέλεγκτοι Πυρομανείς».

01-08-2003
Διερχόμενος πολίτης εξουδετέρωσε εμπρηστικό μηχανισμό, που τοποθέτησε η «αντίστροφη Μέτρηση» σε υποκατάστημα της Eurobank στην Καλαμαριά: «Στη σάπια κοινωνία αναλαμβάνουμε την ευθύνη να καταστρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει».

05-09-2003
Επίθεση με βόμβες μολότοφ σε υποκατάστημα της EUROBANK στις Συκιές, για την απελευθέρωση των 7 της 21ης Ιούνη. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 50.000 ευρώ

14-09-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ασφαλιστικής εταιρίας Φοίνιξ από τους «Ανεξέλεγκτους Πυρήνες», για τους 7 συλληφθέντες της 21ης Ιούνη

08-10-2003
εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια σε υποκατάστημα των ΕΛ.ΤΑ. στην κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης. «Χτυπήσαμε χθες τα ΕΛ.ΤΑ. στην Τούμπα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες από τους οποίους οι τέσσερις κάνουν απεργία πείνας, και στους επαναστάτες της 17Ν. Χτύπησε ο “Επαναστατικός Εθελοντισμός” που βάζει ένα λιθαράκι με το δικό του τρόπο ως εθελοντής στην ολυμπιακή ονείρωξη των κρατιστών. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

14-10-2003
Μηχάνημα ανάληψης χρημάτων της Αγροτικής Τράπεζας καταστράφηκε ολοσχερώς από έκρηξη αυτοσχέδιας εμπρηστικής κατασκευής τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη. Οι άγνωστοι δράστες πυροδότησαν τα γκαζάκια με το εύφλεκτο υλικό σε ιδιαίτερο χώρο της τράπεζας, στην οδό Μανουσογιαννάκη 6, όπου βρίσκεται και η είσοδος της Διεύθυνσης Πολεοδομίας Θεσσαλονίκης. Το ωστικό κύμα έσπασε και ορισμένα τζάμια της εισόδου, ενώ την πυρκαγιά έσβησε η Πυροσβεστική Υπηρεσία. «την ευθύνη για την έκρηξη αναλαμβάνει η οργάνωση “Νυχτερινοί Επισκέπτες” σαν ένδειξη αλληλεγγύης σε όλους τους ομήρους του κράτους».

21-10-2003
Εμπρησμός 10 αυτοκινήτων σε αντιπροσωπεία της Νισσάν Κεχαγιάς στην Τούμπα, από τους «λυσσασμένους καμικάζι», για τους 7.

22-10-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Τ.Ο. Αγ. Φανουρίου της ΝΔ, στην Κάτω Τούμπα

28-10-2003
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς κατά τουριστικού λεωφορείου στο Αλεξάνδρειο και υποκαταστήματος του ΟΤΕ στην Καλαμαριά, από την “Η Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας”: « ως ελάχιστη απάντηση στο κύμα καταστολής σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία. Λευτεριά στους “7”»

29-10-2003
Επίθεση με δυο εμπρηστικούς μηχανισμούς, απ’ τους οποίους εξερράγη ο ένας, στο ΚΕΠ Τριανδρίας. Την ευθύνη ανέλαβε η «επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»: «Λευτεριά στους 7 και στους επαναστάτες της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ».

07-11-2003
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητο του ΥΠΕΧΩΔΕ στην οδό Ψελλού και σε Εμπορική Τράπεζα στη Σταυρούπολη

17-11-2003
Συμπλοκές αναρχικών με τα ΜΑΤ στη Φιλοσοφική.

29-11-2003
Επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον δύο τραπεζών (εμπορικής και ασπίς) στην Καλαμαριά, την ημέρα της απελευθέρωσης των 7. Από την επίθεση καταστράφηκε ολοσχερώς το τμήμα δανείων της Εμπορικής. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 40.000 ευρώ

-12-2003
επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον τζιπ κατασκευαστικής εταιρίας και υποκαταστήματος της ΔΕΗ στην Καλαμαριά

09-12-2003
Τετραπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δυο τοπικές του ΠΑΣΟΚ, σε κτήριο του ΟΤΕ και σε υποκατάστημα του Μασούτη, την ημέρα της απόφασης της δίκης της 17Ν. Οι «Πυρήνες Επαναστατικής Βίας» ανέλαβαν την ευθύνη: « ότι και να αποφασίσουν τα έκτακτα στρατοδικεία του κράτους και της δημοκρατίας, δεν θα σταματήσουν το διαρκή κοινωνικό πόλεμο. Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους για την υπόθεση 17Ν και ΕΛΑ. Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες του Ηρακλείου, με αφορμή την επίθεση στην Ασφάλεια. Οι κρατικές δολοφονίες δεν θα μείνουν αναπάντητες. Ηρθε η ώρα να γευτούν το μίσος των κολασμένων. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

19-12-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ΝΔ στην οδό Σπάρτης.

-12-2003
επίθεση με γκαζάκια στο ΑΤΜ της Γενικής Τράπεζας στη Στρατολογία

-εμπρησμός στα γραφεία της κυπριακής εθνικιστικής οργάνωσης ΠΕΟΦ

2004

01-01-2004
Επίθεση στη διεύθυνση πολεοδομίας στην οδό Εθνικής Αμύνης. Οι δράστες τοποθέτησαν από έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε κάθε όροφο. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 30.000 ευρώ.Λίγες μέρες αργότερα έγινε επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της Ερμής Σεκιούριτι στην Τριανδρία. Και για τις δύο επιθέσεις, την ευθύνη ανέλαβε η «διμοιρία Νετσάγιεφ».

08-01-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της εταιρίας σεκιούριτι Μακεδονική Σάρισα, στην Ολυμπιάδος. Την ευθύνη της επίθεσης στο αυτοκίνητο ανέλαβε η «Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»: «τόσο η απόπειρα κατά της ζωής του Νίκου Μαζιώτη όσο και τα υπερεθνικά όργανα δίωξης επαναστατών που δημιουργούνται δεν πρόκειται ούτε να μας φοβίσουν ούτε να ανακόψουν στο ελάχιστο την επαναστατική δράση. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

21-01-2004
Επθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε τέσσερις εκκλησίες: Στον Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Αγ. Παντελεήμονος στην Καλαμαριά, στον Ι. Ν. Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Προφήτη Ηλία και Ολυμπιάδος, στον Ι. Ν. Μεταμορφώσεως-Γεννήσεως Σωτήρος, στη διασταύρωση των οδών Δελφών και Μιαούλη. Ο τέταρτος μηχανισμός βρέθηκε άθικτος έξω από τον Ι. Ν. Παναγούδας, στην οδό Εγνατία 132, στο κέντρο της πόλης.«Την ευθύνη για την επίθεση στις εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η ομάδα “Οι Απόστολοι της επανάστασης”. Χτυπήσαμε τα υποκαταστήματα της επιχείρησης που ονομάζεται εκκλησία όπως θα χτυπούσαμε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, και κάθε ολοκληρωτική εξουσία».

29-01-2004
Επίθση με μολότοφ σε τράπεζα στην οδό Αρτάκης στην Τούμπα: : «Η επίθεση στην “Alphabank” στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης έγινε ως ένδειξη της θερμής μας υποδοχής στον Γιωργάκη Παπανδρέου. Πέρα όμως από το προεκλογικό καρναβάλι, η εντεινόμενη κρατική καταστολή συνεχίζεται με διώξεις αγωνιστών. Η απάντησή μας στις νέες δίκες θα δοθεί στο δρόμο. Αλληλεγγύη σ’ όλους τους διωκόμενους»

-01-2004
απόπειρα εμπρησμού σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ

-01-2004
εμπρησμός οχήματος των ΕΛΤΑ

-01-2004
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα του ΟΤΕ

01-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων «Νισσάν Κεχαγιάς» στην οδό Λαμπράκη και σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Σερρών.

09-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Βας. Όλγας: «Η επίθεση στην Εθνική Τράπεζα στη Θεσσαλονίκη έγινε τόσο ως ένδειξη τιμής στη μνήμη του Χάρη Τεμπερεκίδη που δολοφονήθηκε πριν πέντε χρόνια από τα ένστολα γουρούνια όσο και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κατηγορουμένους για την υπόθεση του ΕΛΑ. Την ευθύνη αναλαμβάνει η “Φράξια Μητροπολιτικού Αντάρτικου”.

12-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε φορτηγό χρηματαποστολής της GROUP 4: «Οι σαμποτέρ του μεσονυχτίου προτιμούμε τα βανάκια της χρηματαποστολής Group 4 να πέφτουν πρώτα στα χέρια των ληστών και μετά των εμπρηστών. Με το μίσος σας να μας τρέφει και με την οργή να μας δυναμώνει προτείνουμε τους όρους της καταστροφής και της απαλλοτρίωσης ως βίωμα για την άμεση απελευθέρωση της καθημερινής μιζέριας και ρουτίνας. Εμείς οι φτωχοί, με τα πλούσια όνειρα γεμάτα φωτιά, θα τιμούμε για πάντα το λήσταρχο Χάρη Τεμπερεκίδη. Λευτεριά στον Κώστα Πάσσαρη. Λευτεριά σε όλους».

13-02-2004
Απόπειρα εμπρησμού με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία των βουλευτών της ΝΔ Σάββα Τσιτουρίδη και Ερωτόκριτου Θεοτοκάτου, στην οδό Τσιμισκή.Εμπρησμός στα γραφεία της Ευαγγελικής Εκκλησίας στην οδό Ιουστινιανού 11

20-02-2004
Με τρία γκαζάκια χτυπήθηκε υπηρεσιακό αυτοκίνητο, που χρησιμοποιούσε ανώτερος υπάλληλος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ανάπτυξης και Επαγγελματικής Κατάρτισης (CEDEFOP). Την ευθύνη ανέλαβε η ομάδα Αδάμαστοι Μαρξιστές: «την ίδια ώρα που γνήσιοι λαϊκοί αγωνιστές σαν τον Χρήστο Τσιγαρίδα δικάζονται και καταδικάζονται, οι πραγματικοί δολοφόνοι του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζουν να δολοφονούν δεκάδες εργάτες στη μεγαλύτερη τρομοκρατική επιχείρηση που έχει στηθεί στην Ελλάδα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Λόγω της έκρηξης, το όχημα που έφερε διπλωματικές πινακίδες κυκλοφορίας και ήταν σταθμευμένο στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, έξω από το ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς», πήρε φωτιά και καταστράφηκε, ενώ προκλήθηκαν ζημιές και σε παρακείμενο αυτοκίνητο.

04-03-2004
Διπλό χτύπημα με γκαζάκια εναντίον δύο εκλογικών κέντρων της ΝΔ, στο Ντεπώ και την Α.Πόλη

05-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Eurobank στην Καλαμαριά

09-03-2004
Επίθεση με μολότοφ σε κατάστημα του Μασούτη στην Τριανδρία: «Την ευθύνη για την επίθεση στο “Μασούτη” στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η “Επαναστατική Λαμπαδηδρομία”. Σε αυτή την κοινωνία του θριάμβου του χρήματος και του εμπορεύματος που οι πάντες εκπορνεύσουνε και εκπορνεύονται με σκυμμένο το κεφάλι συνεχίζουμε να καταθέτουμε την ψήφο της επαναστατικής φωτιάς και της αέναης λύσσας. Αντίσταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λευτεριά στους κατηγορούμενους για την υπόθεση 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ».

17-03-2004
Επίθεση με τρείς εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της «Μερσέντες Ιωαννίδης», στην οδό Βας. Όλγας: «Απόψε τα ξημερώματα χτυπήσαμε ένα από τα σύμβολα της θεαματικής μιζέριας και της καταναλωτικής μαστούρας, την αντιπροσωπεία της Μερσεντές. Την ευθύνη γι’ αυτό το χτύπημα όσο και για το ΑΤΜ της Eurobank Καλαμαριάς στις 5 Μαρτίου αναλαμβάνει η “Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας”. Η καταστολή με πρόσχημα την αιματοβαμμένη Ολυμπιάδα δεν πρόκειται να ανακόψει την επαναστατική δράση. Αντίσταση».

26-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο της «Ζεύς Σεκιούριτι» στο προαύλιο του ιερού ναού Αγίας Τριάδας: «Την ευθύνη για τον εμπρησμό αυτοκινήτου της “Ζευς Σεκιούριτι”, στη Θεσσαλονίκη, αναλαμβάνει η “αντιολυμπιακή φλόγα”. Καλούμε όλη τη νεολαία να υποδεχτεί την τρομοκρατία των Ολυμπιακών Αγώνων με σκυταλοδρομία καταστροφών και εμπρησμών σε σύμβολα του κράτους, της εμπορευματικής κοινωνίας και κάθε εξουσίας. Λευτεριά στους φυλακισμένους για υποθέσεις της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ».

29-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό κατά λογιστικών και δικηγορικών γραφείων, στην οδό Λ. Σοφού.

31-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό εναντίον οχήματος της EUROSECURITY στην Ανάληψη :
“άγνωστος με δύο τηλεφωνήματα στην «Ε» ανέλαβε την ευθύνη του εμπρηστικού χτυπήματος για λογαριασμό των «Σαμποτέρ του Μεσονυχτίου», επειδή η εν λόγω εταιρεία «παρείχε φύλαξη σε μετρό-ηλεκτρικό, και για διάφορα άλλα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων». «Στην Ολυμπιάδα της καταστολής -ανέφερε- ανάβουμε τη φλόγα της καταστροφής. Ο λόγος και η πράξη είναι από τους “Σαμποτέρ του Μεσονυχτίου”, μέγας χορηγός για την αποτυχία της Ολυμπιάδας». Με τηλεφωνικό υστερόγραφο ανέφερε: «Αποδεχόμαστε το κάλεσμα της αντιολυμπιακής φλόγας ως νεολαίοι για την υποδοχή της ολυμπιακής τρομοκρατίας με σκυταλοδρομία εμπρησμών και καταστροφών στα σύμβολα του κράτους και κάθε μορφής εξουσίας. Εις το επανιδείν».

13-04-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε διπλωματικό αυτοκινητο του κυπριακού προξενείου, στην οδό Α. Μιχαηλίδη, από την «Αντι-ολυμπιακή φλόγα»: «Σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία οι εχθροί εντοπίζονται στις τράπεζες και στα υπουργεία. Να συντρίψουμε τα πατριωτικά σκουπίδια και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου». Το αυτοκίνητο υπέστη ζημιές αξίας 12.000 ευρώ.

16-04-2004
Απόπειρα εμπρησμού σε όχημα της εταιρίας σεκιούριτι GROUP 4. Σύλληψη του Πολύκαρπου Γεωργιάδη.

28-05-2004
Εμπρηστικός μηχανισμός σε αυτοκίνητο της τουρκικής παρευξείνιας τράπεζας στην Καλαμαριά, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς.

15-06-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε εκκλησία στην Πυλαία:«Οι φωτιές της κολάσεως αναλαμβάνουν την ευθύνη για τον εμπρησμό στον Προφήτη Ηλία, στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας και προσευχές στο σκοτάδι για εμάς. Λευτεριά στις πύλες της κολάσεως και στον Πολύκαρπο Γεωργιάδη».

04-10-2004
Δύο αυτοκίνητα του Δήμου Πολίχνης υπέστησαν υλικές ζημιές από εκρήξεις αυτοσχέδιων εμπρηστικών κατασκευών.Την ευθύνη για τους εμπρησμούς ανέλαβε η «Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»:«ενάντια στους παράγοντες που στηρίζουν την εξουσία, ας καταστρέψουμε ό,τι συμβάλλει στη στέρηση της ελευθερίας. Οι μικρές τοπικές διοικητικές οργανώσεις αποτελούν ένα μέρος του κρατικού μηχανισμού. Ας ξεκινήσει από μικρές ομάδες αντίστασης η γενικευμένη φλόγα της εξέγερσης. Χαιρόμαστε που συμβάλλουμε στην αρχή ενός χαρούμενου χειμώνα. Ζητάμε πάνω απ’ όλα την ελευθερία των ζωών μας. Λευτεριά στον Πολύκαρπο Γεωργιάδη, αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν. Λευτεριά σε όλους».

01-11-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην αντιπροσωπεία «Μερσέντες Ιωαννίδης», στη Β.Όλγας: «Τα ξημερώματα της Κυριακής επιτεθήκαμε σε αντιπροσωπία της Μερσεντές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους απεργούς όλως των φυλακών. Αμεση απελευθέρωση στον αναρχικό Πόλυ Γεωργιάδη. Κάθε μας κίνηση, ένα βήμα για την καταστροφή του πολιτισμού σας. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι Εμπρηστές Κοινωνικής Ειρήνης».

-εμπρησμός κρατικού οχήματος στην Καλαμαριά

2005

22-01-2005
επίθεση από 100 αναρχικούς στα γραφεία της Χρυσής Αυγής
28-03-2005
Επιθεση με μολότοφ κατά 2 ΑΤΜ, ενός καφάο κάμερας και μιας Μερσέντες, μετά από πανκ συναυλία στο ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τα ΜΑΤ συνελλήφθη ένας 21χρονος φοιτητής.

12-06-2005
Επίθεση με βόμβες μολότοφ κατά του κτηρίου της ΕΤ3 στην Εγνατία. Από την επίθεση κάηκε τεχνικός εξοπλισμός, καθώς κι ένα στούντιο. Λίγο μετά, οι ίδιοι δράστες, επιτέθηκαν στο φυλάκιο της πρυτανείας του ΑΠΘ και σε ΑΤΜ της Πειραιώς, της Αγροτικής και της Εθνικής.

28-06-2005
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό από την ταξιαρχία Σάκκο-Βαντσέτι:
“αναλαμβανουμε την ευθυνη για το συμβολικο χτυπημα την τριτη 4 το πρωι στο τελλογλειο ιδρυμα στη θεσσαλονικη. το κρατος και ο βουλγαρακης μεθοδευουν την φυσικη εξοντωση του συντροφου zulkuf murat bora στερωντας του το πολιτικο του ασυλο ακομα και μετα απο 43 ημερες απεργιας πεινας. ας εχουν υποψη τους οτι στον αγωνα του, δεν ειναι μονος. αλληλεγγυη στον προσφυγα αγωνιστη bahoz. να δοθει το πολιτικο ασυλο αμεσα. οσο εντεινεται η κρατικη κτηνωδια ο αγωνας συνεχιζεται”

22-06-2005
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα του δήμου αγίου παύλου

23-06-2005
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Συκεών.

13-07-2005
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο γραφείο του δικηγόρου και πρώην αξιωματικού της αστυνομίας Α. Κοσμίδη, στην οδό Β. Ουγκώ.

-09-2005
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ μπροστά στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ. Εμπρησμός αστυνομικής μοτοσυκλέτας και 2 εταιρικών ΙΧ

10-10-2005
Με γκαζάκια έστειλε μήνυμα κατά των μεταλλαγμένων προϊόντων η οργάνωση «Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης», που «χτύπησε» φορτηγό της εταιρείας «Pioneer Hi-Bred Hellas Α.Ε.», την οποία κατηγορεί ότι ασχολείται με πειράματα γύρω από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, την παραγωγή και διάθεση μεταλλαγμένων φυτών.Στις 3.15 τα ξημερώματα της Κυριακής εκδηλώθηκε εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια σε φορτηγό αυτοκίνητο (βαν) της εταιρείας, που ήταν σταθμευμένο έξω από τα γραφεία της, στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Μουδανιών, στο ύψος της Γεωργικής Σχολής. Το φορτηγό λειτουργούσε ως κινητό συνεργείο μετρήσεων σε γεωργικά προϊόντα, ήταν εφοδιασμένο με μηχανήματα και οι ζημιές που προκλήθηκαν ανέρχονται σε 80.000 ευρώ.Προχθές το βράδυ, άγνωστος τηλεφώνησε στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας» στη Θεσσαλονίκη, ανέλαβε την ευθύνη για λογαριασμό του «Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης» και υπέδειξε το μέρος (εγκαταλειμμένη οικοδομή στη διασταύρωση των οδών Δελφών και Κωνσταντινίδη), όπου είχαν αφήσει cd με το κείμενο της προκήρυξης.Το cd βρέθηκε και στην προκήρυξή της η οργάνωση τονίζει ότι η «Pioneer hi-Bred Hellas» είναι θυγατρική του κολοσσού της γενετικής «Dupont» και ευθύνεται για την επιμόλυνση από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς έκτασης 1.071 στρεμμάτων συμβατικών καλλιεργειών καλαμποκιού στη Δράμα και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, η οποία έπληξε πάνω από 100 παραγωγούς. «Η παρέμβαση στο γενετικό υλικό ανθρώπων, ζώων ή φυτών αποτελεί προσβολή στην ίδια τη ζωή και την εξέλιξή της», υπογραμμίζει. Οπως εξηγεί, στόχος του εμπρησμού του αυτοκινήτου ήταν να προκαλέσει μόνο οικονομική ζημιά στην εταιρεία και να προειδοποιήσει οποιονδήποτε άλλον εμπλέκεται ή σχεδιάζει να εμπλακεί σε οποιοδήποτε στάδιο παραγωγής και διακίνησης γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.Από την πλευρά της εταιρείας αρνήθηκαν να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο.

11-11-2005
επίθεση με πέτρες και μπογιές στο Γαλλικό Ινστιτούτο, για τους εξεγερμένους στη Γαλλία

14-11-2005
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στην Εθνική Τράπεζα, στην οδό Β. Γεωργίου και στην Τράπεζα Πειραιώς, στην Γρ. Λαμπράκη. Την ευθύνη ανάλαβε η «κολεκτίβα εμπρηστών»: «όπως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, έτσι και οι εμπρηστές δεν έχουν πατρίδα».

15-11-2005
Επίθεση με βόμβες μολότοφ σε αντιπροσωπεία της ΡΕΝΩ στην οδό Καραολή και Δημητρίου. Ζημιές υπέστησαν 8 αυτοκίνητα: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το χτύπημα στην αντιπροσωπεία Renault, στην Καραολή και Δημητρίου. Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους στη Γαλλία. Λευτεριά στους συλληφθέντες του κράτους και στην Action Direct. “Ταξιαρχία – Δολιοφθορείς χωρίς σύνορα”».

15-11-2005
Εμπρηστικός μηχανισμός εξερράγη σε υποκατάστημα της CHAMPION, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, προκαλώντας ζημιές 12.000 ευρώ. Άγνωστος, ανέλαβε την ευθύνη «στο γαλλικών συμφερόντων σουπερμάρκετ “Μαρινόπουλος-Champion” ως ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους μετανάστες της Γαλλίας»

16-12-2005
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δύο υποκαταστήματα της eurobank, στη Νεάπολη και τη Τούμπα.

2006

14-01-2006
Επίθεση με μολότοφ σε ΑΤΜ της Εμπορικής τράπεζας στο κέντρο, από την «αναρχική φάλαγγα»: «Οι τράπεζες οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην οικονομική εξαθλίωση. Πολλές οικογένειες έχουν καταστραφεί και πολλοί οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία εξαιτίας των υπέρογκων χρεών. Κράτος και Κεφάλαιο, οι μόνοι τρομοκράτες. Αλληλεγγύη στην Ε.Ο. 17Ν. Τιμή και μνήμη στον Βαγγέλη Γκουλούση που δολοφονήθηκε απ’ το κράτος μετά από ξυλοδαρμό στο Α.Τ. Ανω Πόλης προκειμένου να μη συμμετάσχει στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 2005».

14-01-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Ρεμπέλου

24-02-2006
Εμπρησμός με μολότοφ δύο διπλωματικών οχημάτων της σουηδικής πρεσβείας στην ευαγγελίστρια. Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία της ΝΔ και σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στη β. όλγας.

-03-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ATM της eurobank σε σουπερμάρκετ στην Ιασωνίδου

15-05-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της ALPHABANK στην οδό Σάαδη Λεβί: << Αλληλεγγύη σε όλους τουs διωκομενουs. Λευτεριά στουs συλληφθεντεs του Κοινωνικού Φόρουμ. Αναρχικοί για την κοινωνική εκτροπή και εξέγερση>>.

17-05-2006
Διπλή επίθεση με γκαζάκια κατά γραφείων της ΝΔ, στην Τούμπα και στις Συκιές

14-06-2006
εμρησμός καφάο κάμερας πάνω από το εργατικό κέντρο.

14-06-2006
επίθεση με μολότοφ σε ΑΤΜ της Εθνικής και της Πειραιώς στο ΠΑΜΑΚ

01-07-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο της δημοτικής αστυνομίας έξω απ’ το δημαρχείο Τριανδρίας: «Την ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό αυτοκινήτου της δημοτικής αστυνομίας με αριθμό ΚΗΟ8806 έξω από το δημαρχείο Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη, τα ξημερώματα της Τρίτης, αναλαμβάνει η Αναρχική Κολεκτίβα. Η δημοτική αστυνομία είναι ένας τοπικός θεσμός καταστολής, που συνεργάζεται άψογα με την ΕΛ.ΑΣ. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης προωθεί τον εκσυγχρονισμό της συγκεκριμένης υπηρεσίας (οπλοκατοχή, παραλαβή εξοπλισμού, αυξημένο προσωπικό). Ηδη πρόκειται να λειτουργήσει το νέο αρχηγείο της δημοτικής αστυνομίας στην οδό Μοναστηρίου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μηδενική ανοχή στα σώματα ασφαλείας και στα τσιράκια τους. Λευτεριά στον Γιάνη Δημητράκη για τη συμμετοχή του στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας. Αλληλεγγύη στους διωκόμενους Νίκο και Βασίλη Παλαιοκώστα και σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι. Βία στη βία της εξουσίας».

09-09-2006
Επίθεση με μολότοφ στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ. Ολονύχτιες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ

26-10-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της eurobank στη Β. Όλγας, από τις Αναρχικές Ταξιαρχίες Αλληλεγγύης: «σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Γιάννη Δημητράκη και ζητά την άμεση απελευθέρωση του Γιώργου Καλαϊτζίδη και όλων των αναρχικών κρατουμένων».

29-10-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα των Στάρμπακς, στην Καμάρα.

Ο1-11-2006
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας και σε σουπερμάρκετ του Μασούτη.

17-11-2006
Επίθεση με μολότοφ σε τράπεζα στις Συκιές. Από την επίθεση η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς.

17-11-2006
συμπλοκές στο ΑΠΘ με πέτρες και μολότοφ. Από τη μια αναρχικοί και από την άλλη ΜΑΤ, ασφαλίτες και “αγανακτισμενοι πολίτες” του ακροδεξιού παρακράτους.
Εμπρησμός δυο ελληνικών σημαιών

19-11-2006
επίθεση με μολότοφ στην Τράπεζα Πειραιώς στην Αγγελάκη

06-12-2006
επίθεση με μολότοφ σε κλούβα των ΜΑΤ, στο μουσείο αθλητισμού

11-12-2006
επίθεση στην πύλη εμπορείου της ΔΕΘ. Εμπρησμός τριών ΙΧ και των ΕΛΤΑ. Οι μπάτσοι συλλάβανε για τις ταραχές (μετά από 10 μέρες) έναν… 10χρονο!

14-12-2006
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στο ΚΕΠ Καλαμαριάς και σε ΑΤΜ της Εθνικής στο δημαρχείο Αγ. Παύλου, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς: Την ευθύνη για τέσσερις εμπρησμούς με γκαζάκια και βενζίνη ανέλαβε, με προκήρυξη που έστειλε χθες στο «Βήμα», η οργάνωση «Συνδικάτο Εμπρηστών». Τα μέλη της οργάνωσης προέβησαν σε αυτές τις ενέργειες σε ένδειξη αλληλεγγύης, όπως λένε, προς επτά φυλακισμένους συντρόφους τους του αντιεξουσιαστικού χώρου. «Την Πέμπτη» αναφέρουν στην προκήρυξη «14 Δεκεμβρίου στις 2.30 το πρωί, τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό αποτελούμενο από 2 δοχεία με βενζίνη και 6 γκαζάκια στο ΑΤΜ που βρίσκεται στην είσοδο του δημαρχείου Αγίου Παύλου. Μια ώρα αργότερα χτυπήσαμε το ΚΕΠ Καλαμαριάς. Την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου είχαμε χτυπήσει στην Πυλαία, υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας και ένα σούπερ μάρκετ ‘Μασούτης’. (…) Θα μπορούσαμε να τα τινάξουμε στον αέρα αλλά συνειδητά πήραμε κάθε μέτρο ώστε να μη ζημιωθεί κανείς, περαστικός ή άλλος, εκτός από τους στόχους μας». Οι φυλακισμένοι σύντροφοί τους, τους οποίους χαρακτηρίζουν «αιχμάλωτους πολέμου», είναι οι ακόλουθοι: Ταράσιος Ζαντορόζνι, Γεράσιμος Κυριακόπουλος, Κώστας Κατσαδούρος, προφυλακισμένοι για τις συγκρούσεις στην πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, Νίκος Κουνταρδάς και Στέλιος Μαλινδρέτος, προφυλακισμένοι για την επίθεση στον κ. Χρ. Πολυζωγόπουλο, Γιώργος Καλαϊτζίδης, για την υπόθεση των ασπίδων των ΜΑΤ, και Γιάννης Δημητράκης, για τη ληστεία σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας.

17-12-2006
επίθεση με μολοτοφ στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ και σε αστικό λεοφορείο

18-12-2006
Επίθεση με μολότοφ και γκαζάκια στην Εμπορική Τράπεζα, στην οδό Ολυμπιάδος. Η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς: «Στις 17 Δεκεμβρίου εκκενώσαμε την Εμπορική Τράπεζα της οδού Ολυμπιάδος στη Θεσσαλονίκη ως ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Ζαντορόζνι, Κυριακόπουλο, Καλαϊντζίδη και Κουνταρδά. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

19-12-2006
Δυο επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμους σε υποκατάστημα της citybank, στην οδό 25ης Μαρτίου και σε υποκατάστημα της eurobank στην Πολίχνη: Ο Σύνδεσμος Εμπρακτης Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης-Αθήνας ανέλαβε, σύμφωνα με τηλεφώνημα αγνώστου στην «Ε», την ευθύνη για το εμπρηστικό μπαράζ προχθες τη νύχτα. «Διεκδικούμε την άμεση απελευθέρωση των απεργών πείνας Ταράσιου, Σαντορόζνι (29/11) και Μάκη Κυριακόπουλου (15/12) που κατηγορούνται μαζί με τον Κώστα Κατσαδούρο για τις επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους, κατά τη διάρκεια της πορείας του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, τον Μάιο του 2006. Επίσης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους: Γιώργο Καλαϊντζίδη, Παναγιώτη Ασπιώτη και Πέτρο Καρασαρίνη που δικάζονται στις 20 Δεκεμβρίου, κατηγορούμενοι για τις επιθέσεις και την απαλλοτρίωση εξοπλισμού των ΜΑΤ», είπε. «Απέναντι στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους, επιλέγουμε να χτυπάμε όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε, όποιον θέλουμε. Λευτεριά στους φυλακισμένους αναρχικούς», πρόσθεσε. Το εμπρηστικό μπαράζ περιελάμβανε επιτυχημένες και αποτυχημένες επιθέσεις σε υποκαταστήματα τραπεζών.Στην Αττική στόχοι έγιναν τα υποκαταστήματα της:* Εγνατίας Τράπεζας, στο Ιλιον, τέσσερα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Από την επίθεση δεν προκλήθηκαν ζημιές. * Eurobank, 47 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, στη λεωφ. Αθηνών, στο Περιστέρι, ζημιές από πέτρες στην τζαμαρία της εισόδου. * Eurobank-open24, στη 01.30 τη νύχτα, στην οδό Ακαδημίας 57, στα Εξάρχεια, όπου βρέθηκε σακβουαγιάζ με γκαζάκια και ένα μπιτόνι με εύφλεκτο υγρό, χωρίς να σημειωθούν ζημιές. * Εμπορική Τράπεζα, δύο λεπτά αργότερα, στη λεωφ. Συγγρού με υλικές ζημιές.* Aspis Bank, στη 01.39, στη λεωφ. Κηφισίας 228, στην Κηφισιά, όπου προκλήθηκαν υλικές ζημιές. * Εθνική Τράπεζα, ένα λεπτό αργότερα, στην οδό Φλωρίνης, στην Π. Κοκκινιά όπου σημειώθηκαν υλικές ζημιές. * Eurobank, στη 01.41, στην οδό Φιλολάου 180, στο Παγκράτι, όπου σημειώθηκαν υλικές ζημιές. Και στη Θεσσαλονίκη στις 2 τα ξημερώματα τα υποκαταστήματα της Τράπεζας Citibank και Eurobank, στις οδούς 25ης Μαρτίου και Αγίου Παντελεήμονος 6, στο Χαριλάου και στην Πολίχνη, αντίστοιχα.

2007

15-01-2007
Τριπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στη ΔΥΟ Τούμπας, και σε υποκαταστήματα των τραπεζών Κύπρου και Millennium, στην Καλαμαριά.

16-01-2007
Τριπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε όχημα εταιρίας σεκιούριτι στην Πυλαία, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς, και σε υποκαταστήματα της Εμπορικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, στη Σταυρούπολη. Η επίθεση έγινε παράλληλα με δύο επιθέσεις (σε open 24 και σε υποκατάστημα της eurobank) στην Αθήνα: «Το συντονισμένο μπαράζ Θεσσαλονίκης – Αθήνας έγινε μ’ αφορμή τη σύλληψη του Γιάννη Δημητράκη, έναν χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας σε Εθνική Τράπεζα. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων της πορείας τού Φόρουμ, εκ των οποίων Ζαντορόζνι και Κυριακόπουλος βρίσκονται σε προχωρημένη απεργία πείνας, καθώς και την απελευθέρωση του Κουνταρδά. Οσο παρατείνεται η ομηρία των συντρόφων μας, εμείς θα εντείνουμε τον αγώνα με κάθε μέσο για την απελευθέρωσή τους. Λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά»

21-01-2007
Επίθεση με βόμβες μολότοφ στην Τράπεζα Πειραιώς στην οδό Αγγελάκη. Η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς. Η επίθεση έγινε για τους 3 του Κοιν. Φόρουμ

29-01-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στις Τ.Ο. της ΝΔ στο Διοικητήριο και στην Αγ. Τριάδα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Κοιν. Φόρουμ

26-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ σε αυτοκίνητο της σουηδικής πρεσβείας

31-01-2007
εμπρησμός δύο καφάο καμερών, ενός διπλωματικού οχήματος και επίθεση με πέτρες στο ΑΤ Άνω Πόλης και σε Τράπεζες, κατά τη διάρκεια φοιτητικής πορείας

-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ της Εμπορικής Τράπεζας στο ΥΜΑΘ

-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ βαν της κρατικής τηλεόρασης

-01-2007
Εμπρησμός ΚΑΦΑΟ κάμερας

-01-2007
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στο δημαρχείο στην οδό Βενιζέλου, για τους συλληφθέντες του Κοιν. Φόρουμ

-03-2007
Επίθεση με βόμβες μολότοφ στα Στάρμπακς στην Καμάρα

08-03-2007
συγκρούσεις με τα ΜΑΤ έξω από το ΑΠΘ, κατά τη διάρκεια αντικατασταλτικής πορείας

15-03-2007
στη διάρκεια φοιτητικής πορείας, αναρχικοί επιτέθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ανω Πόλης, έσπασαν κάμερες και επιτέθηκαν με μολότοφ στην τράπεζα Πειραιώς στην Αγγελάκη. Ακολούθησαν οδομαχίες με τα ΜΑΤ στο Συντριβάνι

24-04-2007
συμβολική επίθεση στα γραφεία του Βήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Ν. Κουνταρδά

26-04-2007
Επίθεση με μολότοφ, πέτρες και τούβλα από 15 άτομα στο αστυνομικό τμήμα στις Συκιές. Από την επίθεση καταστράφηκαν δύο συμβατικά οχήματα της ασφάλειας. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων στις φυλακές όλης της χώρας.

07-05-2007
καταστροφή περιπολικού έξω από το ΑΧΕΠΑ

15-05-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε γραφεία της ΝΔ: «Την Τρίτη 15 Μαίου, 22 χρόνια μετά την δολοφονία του ένοπλου αντάρτη Χρήστου Τσουτσουβή από μπάτσους, και στις 4:30 το πρωί, η Τ.Ο. Σιδηροδρομικού Σταθμού (Οδός Αγάθωνος, Θεσσαλονίκη) της Νέας Δημοκρατίας, φιλοδωρήθηκε με ένα μικρό δείγμα της οργής μας (1 μπιτόνι βενζίνι και 3 γκαζάκια ήταν αρκετά για να ανακαινιστούν τα γραφεία), για τις πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι στους εξεγερμένους των φυλακών όλης της χώρας.Κομάντο “Χρήστος Τσουτσουβής»

18-05-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό κατά γραφείων της ΝΔ στην Καλαμαριά

28-05-2007
Επίθεση στα γραφεία της ΠΕΟΦ, από τους «ανθέλληνες κουκουλοφόρους»:«Τα ξημερώματα της Κυριακής 27 με 28 Μαΐου τα γραφεία της Παγκύπρια Ενιαία Οργάνωση Φοιτητών (Π.Ε.Ο.Φ.) στη Θεσσαλονίκη δέχθηκαν επίθεση με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό που αποτελούνταν από 4 γκαζάκια και μολότοφ.Η κίνηση αυτή ήταν μία ελάχιστη απάντηση στους εθνικιστές της Π.Ε.Ο.Φ. και η πρώτη από μια σειρά ενεργειών που θα ακολουθήσουν.Οι «λεβέντες» της Π.Ε.Ο.Φ. από τη στιγμή που αρχίσανε την ιστορία με τα εθνικιστικά τους προτάγματα δεν έπαψαν να διατυμπανίζουνε τα εθνικιστικά – φασιστικά ιδεώδη τους.Από τα συνθήματα τους στην πόλη και γενικότερα τη «δημόσια» (!) παρουσία τους μέχρι και με τη συνεργασία τους με ναζιστικά καθίκια της Χρυσής Αυγής βρωμούσε παντού η μπόχα του φασισμού.Η προκλητική συμπεριφορά τους όλα αυτά τα χρόνια (όπως στις 17 Μάρτη 2007 στη Νομική) δεν έχει μείνει αναπάντητη όλα αυτά τα χρόνια από τον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό χώρο.Και επειδή τα πράγματα είναι απλά, βάλτε το καλά στο σάπιο μυαλό σας:Αν ξανασηκώσετε το κεφάλι θα σας το σπάσουμε.Π.Ε.Ο.Φ. ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ
Υ.Γ. Μάταιο και ηλίθιο που επισκευάσατε και πάλι τα γραφεία σας.Τα καλύτερα έρχονται.»

30-05-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον σερβικού διπλωματικού οχήματος στην Καλαμαριά, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς, υποκαταστήματος της eurobank, στην οδό Καραμανλή και σε υποκατάστημα του ΟΤΕ, στην οδό Τραπεζούντος: “Η επίθεση έγινε σε αλληλεγγύη με τους προφυλακισμένους αναρχικούς Γ. Δημητράκη, Β. Στεργίου, Ν. Κουνταρδά και με όλους τους φυλακισμένους που αγωνίζονται. Όσο οι σύντροφοί μας βρίσκονται στα χέρια του κράτους, όσο ο κοινωνικός πόλεμος συνεχίζεται, θα σαμποτάρουμε με κάθε μέσο τους πυλώνες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Υ.Γ.: Χάρη στην 20λεπτη καθυστέρηση της πυροσβεστικής, η φωτιά από το σερβικό διπλωματικό επεκτάθηκε και σε διπλανό όχημα. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις μας. Σ’ έναν πόλεμο, καμιά φορά την πληρώνουν και οι ανυποψίαστοι.
Ομάδες Νυχτερινού Σαμποτάζ”.

31-05-2007
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στον κυνηγετικό σύλλογο:
“Το μέτωπο απελευθέρωσης ζώων αναλαμβάνει την ευθύνη για το χτύπημα στον κυνηγετικό σύλλογο Θεσ/νίκης τα ξημερώματα της 31/5/07.Ο άνθρωπος, που ενσαρκώνει τη διαστρέβλωση της φύσης, δεν αρκέστηκε στο να καταστρέφει τον εαυτό του, αλλά από την αρχή της εξέλιξής του επεκτάθηκε και στη φύση. Πριν η φύση δώσει την απάντησή της ας σταματήσουμε να επεμβαίνουμε στο έργο της.Πέρα από τον προφανή λόγο που στρεφόμαστε ενάντια στις κυνηγετικές δραστηριότητες των «πολιτισμένων», είναι απαραίτητο να καταρρίψουμε οποιονδήποτε μύθο προσπαθούν να περάσουν οι αυτοαποκαλούμενοι κυνηγοί. Η δικαιολογία μερικών ή η ψευδαίσθηση που τρέφουν ορισμένοι από εκτελεστές – κυνηγούς, είναι ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της ισορροπίας των φυσικών οικοσυστημάτων ή αλλιώς χωρίς την παρέμβασή τους με κάθε μέσο, η ισορροπία ενός οικοσυστήματος θα κατέρρεε.Όσοι δεν είναι τόσο ευαίσθητοι σʼαυτό το θέμα υποστηρίζουν απλά ότι δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στο δολοφονικό χόμπι τους αφού ότι σκοτώνουν το τρώνε. Με άλλα λόγια πέρα από τη μαζική σφαγή ζώων από τη βιομηχανία του κρέατος, που εκτρέφει και στη συνέχεια σκοτώνει πολλαπλάσιο αριθμό ζώων από όσα ο άνθρωπος χρειάζεται για να καλύψει τις διατροφικές του συνήθειες, το κυνήγι και η εκτέλεση των ζώων που ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον από τον άνθρωπο είναι απόλυτα φυσιολογικόκαι πρέπει να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει τη δική του αρρωστημένη αναπαράσταση των διαδικασιών της φύσης για να καλύψει τις καταναλωτικές και διατροφικές του συνήθειες. Οι λέξεις αυτές παίρνουν σάρκα και οστάμέσα σε πτηνοτροφεία και κτηνοτροφεία. Πριν συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας και βάλουμε ένα τέλος σʼαυτή την κτηνώδη πραγματικότητα, καμία επίθεση στη ροή της φύσης δεν δικαιολογείται.Όσο για τους αγανακτισμένους πολίτες που επιδίδονται στο «σπορ» του κυνηγιού για να διοχετεύσουν εκεί το άγχος και το θυμό απʼτη ρουτίνα της καθημερινότητας, ας το ξανασκεφτούν πριν σκοτώσουν (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τον ελεύθερό τους χρόνο.
ΚΥΝΗΓΟΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΑΣ.”

08-06-2007
Μπαράζ συντονισμένων εμπρηστικών επιθέσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με στόχους αντιπροσωπείες γερμανικών αυτοκινήτων.Μετά τις 1:05 και μέσα σε διάστημα δέκα λεπτών περίπου σημειώθηκαν επιθέσεις με γκαζάκια σε αντιπροσωπεία της Opel, στην συμβολή των οδών Κηφισού και Καβάλας, στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Mercedes Λαϊνόπουλος στην Κηφισιά και σε σχολικό λεωφορείο, στο Παγκράτι, που ανήκει στην Ελληνογερμανική Σχολή «Εράσμειος». Επτά αυτοκίνητα υπέστησαν υλικές ζημιές.Στη Θεσσαλονίκη έγιναν 4 επιθέσεις εναντίον γερμανικών στόχων.Από την έκρηξη αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών προκλήθηκαν ζημιές σε ΑΤΜ του σουπερμάρκετ Lidle, στα Κωνσταντινοπολίτικα, σε κατάστημα της εταιρίας Miele, στο κέντρο της πόλης και σε τρία αυτοκίνητα σε πάρκινγκ δύο αντιπροσωπειών της Mercedes, επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας και στο δρόμο Θεσσαλονίκης – Περαίας.

08-06-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία του ΟΑΕΔ στα Διαβατά:
«Την Παρασκευή 8 ιουνίου, ώρα 1:40 έγινε επίθεση στον ΟΑΕΔ Νέας Ιωνίας-Διαβατών με δυο μηχανισμούς με “γκαζάκια”, έναν σε κάθε είσοδο.Μέσα από αυτή τη δράση εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας:στον αναρχικό Γ. Δημητράκη, στον αναρχικό Ν. Κουνταρδά και στον Στ. Μαλινδρέτο που βρίσκονται προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι για πράξεις άρνησης κι αντίστασης στην μισθωτή εργασία, στις ψευδαισθήσεις της, και στην επιβολή της (ληστεία τράπεζας, επίθεση στον πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ Πολυζωγόπουλο) και σε ολους τους αιχμαλώτους και τους δραπέτες της εργασίας.Λευτεριά στους φυλακισμένους συντρόφουςυ.γ.1 Η ενέργεια αυτή δεν σχετίζεται με το μπαράζ εναντίον γερμανικών καπιταλιστικών στόχων που έγινε το ίδιο βράδυ.υ.γ.2 Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές…
Αυτόνομος Πυρήνας Δράσης»

12-06-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε γραφεία του Υπουργείου Απασχόλησης στην οδό Αντιγονιδών.

02-07-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Τριανδρία και της ΝΔ στην Πολίχνη

24-07-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Μιλλένιουμ: «Εμπρηστές ενάντια στο κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία» σε ένδειξη συμπαράστασης στον κρατούμενο, αναρχικό Γιάννη Δημητράκη. «Οσα μέσα και να χρησιμοποιήσουν ποτέ δεν πρόκειται να υποτάξουν την εξεγερμένη συνείδηση και δράση».

18-08-2007
στον πεζοδρομο στην Καλαμαριά ο νιγηριανός μικροπωλητης Τόνι Ονούα πέφτει από μπαλκόνι καφετέρειας, κυνηγημένος από ασφαλίτες. Το ίδιο βράδυ, στο σημείο της δολοφονίας, νιγηριανοί και αναρχικοί συμπλέκονται με τα ΜΑΤ και σπάνε τράπεζες.

20-08-2007
επίθεση με πέτρες στο αστυνομικό τμήμα της Καλαμαριάς, ως απάντηση στη δολοφονία του Τόνι Ονούα

21-08-2007
σε πορεία για τον Τόνι Ονούα, ξεσπούν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, στην οδό Αγγελάκη. Συλλαμβάνονται 20 άτομα

27-08-2007
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Ελληνικής Τράπεζας, στον Εύοσμο

09-09-2007
Συγκρούσεις έξω από τη ΔΕΘ. Σύλληψη της Χριστίνας Τονίδου.Επίθεση με πέτρες σε περιπολικό έξω από το ΑΠΘ. Λίγες ώρες πριν, στη διάρκεια της πορείας, ξυλοκοπήθηκε αστυνομικός διευθυντής

07-10-2007
επίθεση με μολότοφ στο μουσείο αθλητισμού στην αγίου δημητρίου

15-10-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε ΑΤΜ της Εθνικής στην οδό Λ. Σοφού και σε γραφεία της ΝΔ στον Εύοσμο:
“ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ στις 3 το πρωί της 15ης Οκτωβρίου, η Εθνική Τράπεζα στη Λέοντος Σοφού και τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας του Ευόσμου, πυρπολήθηκαν με αυτοσχέδιους μηχανισμούς αποτελούμενους από μπιτόνια βενζίνης και γκαζάκια. Ασφυκτικά κλεισμένες μέσα στους συμβολισμούς της σύγχρονης κουλτούρας, οι πράξεις μας δεν μπορούν να μιλήσουν αποτελεσματικά από μόνες τους. Επιλέγουμε λοιπόν να πούμε δυο ξεκάθαρες κουβέντες γι αυτές.Λίγες μέρες πριν, είχαν προηγηθεί η σύλληψη του αναρχικού Γιώργου Βούτση-Βογιατζή μετά από ένοπλη απαλλοτρίωση υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, σύλληψη που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια περαστικού, αποδεικνύοντας ότι υπάρχουν και ρουφιάνοι πρόθυμοι να αναλάβουν έργο χωρίς καν μισθό, αλλά και η εκδικητική μεταγωγή του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη στις φυλακές Αλικαρνασσού, γνωστές για τη δράση παρακρατικών μέσα τους. Επίσης, προφυλακισμένοι για αγώνες ενάντια στο Κράτος και την Οικονομία του, βρίσκονται οι αναρχικοί:Χρυσόστομος Κοντορεβυθάκης και Μάριος Τσουραπάς (για εμπρησμό περιπολικού), Χριστίνα Τονίδου (για τις συγκρούσεις στη ΔΕΘ), Γιώργος Τσόλκας και Σωτήρης Λ. (για κάποια αποτυπώματα που “βρέθηκαν” σε ένα οπλοπωλείο). Παράλληλα, πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει από τα κρατητήρια της ΕΛ.ΑΣ. ενώ σε πάνω από 13.000 υπολογίζονται οι κρατούμενοι που στριμώχνονται σήμερα στις φυλακές της Ελληνικής Δημοκρατίας, οι περισσότεροι των οποίων, μετά τους χρήστες ουσιών και τους παραβατικούς, βρίσκονται εκεί λόγω κάποιας οφειλής σε τράπεζες ή στο δημόσιο, όλοι μαζί, στριμωγμένοι στα κρατικά κάτεργα λόγω της οικονομικής πίεσης που οδηγεί στο περιθώριο της κοινωνίας όποιον αδυνατεί να ανταπεξέλθει, να γλύψει, να αναρριχηθεί.Μπρος στη λεηλασία που διεξάγουν οι τράπεζες εις βάρος του καθένα μας, μέσα από φανερά ή κρυφά χαράτσια, προμήθειες, τόκους, κατά βούληση αναπροσαρμογή των επιτοκίων, έξοδα λογαριασμών, επιβαρύνσεις, κατασχέσεις, μπρος στον συνεχή εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, οι πράξεις των αναρχικών απαλλοτριωτών είναι πράξεις δίκαιες και άξιες κάθε υποστήριξης.Επιλέγουμε λοιπόν να χτυπάμε εκεί που βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος, δεν το μεταθέτουμε για μια αόριστη μελλοντική “επανάσταση”, δεν διαμαρτυρόμαστε, δεν δικαιολογούμε. Χτυπάμε. Η επανάσταση ξεκίνησε…Κάτω τα χέρια από τους αναρχικούς συντρόφους. Θα μας βρίσκετε μπροστά σας!
Αντικρατική Πολιτοφυλακή 15-10-2007″

18-10-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε υποκατάστημα της Εθνικής στην Καλαμαριά και σε γραφεία της ΝΔ:
«Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.
“Αιώνια νιότη/νυχτερινή συντροφιά μου/το ξέρουμε πια κι οι δυο καλά/πως δυο εκρήξεις σαν τις χθεσινές/στην Εθνική Τράπεζα της πλ. Ύδρας/και στα γραφεία της Ν.Δ. στην Κρήνη/αξίζουν στ’ αλήθεια περισσότερο/από δυο φτυαριές διαμάντια.
Αφιερωμένο στον Γιώργο Βούτση Βογιατζή
Λευτεριά σ’ όλους τους φυλακισμένους
-Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”-»

23-10-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητα της ΔΕΗ:
“Τα ξημερώματα της 23-10-2007 επιτεθήκαμε συμβολικά στο αμαξοστάσιο της ΔΕΗ στην οδό Αρμενοπούλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ως απάντηση για τους δολοφονημένους εργάτες, που πέθαναν στα κάτεργα της ΔΕΗ και για την καθολίκή λεηλασία του φυσικού κόσμου που η ΔΕΗ συντελεί εδώ και 5 δεκαετίες. Ήδη από τις αρχές του ’50 φάνηκαν οι διαθέσεις της, όταν επέλεξε ως καύσιμο το λιγνίτη, το χειρότερο ορυκτό σε ό,τι αφορά την αναλογία εξόρυξης-απόδοσης και τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον. Η δημιουργία ορυχείων απαιτεί την μετεγκατάσταση ολόκληρων οικισμών και την ισοπέδωση δασών, χωραφιών και βοσκοτόπων, ενώ τα φίλτρα που τοποθετήθηκαν 30 χρόνια μετά την αρχική κατασκευή ουσιαστικά λειτουργούν μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας,ενώ κλείνουν το βράδυ όταν και εντατικοποιείται η παραγωγή ρεύματος. Η υπονόμευση της ατμόσφαιρας, του νερού και της γης από τα εργοστάσια της ΔΕΗ είναι καθολική. Αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές, όταν τα ηλεκτροφόρα καλώδια της, αν δεν αποτελούσαν την αιτία της πυρκαγιάς, έκαναν αδύνατη κάθε προσπάθεια κατάσβεσης εξαιτίας του φόβου αναζωπύρωσης ή γενικού black out(Πάρνηθα). Παράλληλα, η ΔΕΗ έχει κατασκευάσει και εκμεταλλεύεται τα περισσότερα υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Πρόκειται για φράγματα σε μεγάλες λίμνες και ποτάμια, που ελέγχουν την εισροή και εκροή νερού για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι επιπτώσεις στα τοπικά οικοσυστήματα είναι τραγικές, ενώ παρά τη γενική απαξίωση της αποδοτικότητας αυτών των μονάδων από πολλές επιχειρήσεις, η ΔΕΗ -σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κράτος- συνεχίζει ακόμα και σήμερα το σχεδιασμό και την κατασκευή τέτοιων φραγμάτων(Αχελώος). Παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε, η ΔΕΗ δε συνάντησε παρά ελάχιστες ως και μηδαμινές κοινωνικές αντιστάσεις. Ο λόγος ήταν ο αέρας “ευρωπαϊκού” και “σύγχρονου” lifestyle που προσέδωσε το ρεύμα, αλλά κυρίως οι θέσεις εργασίας, που κάλυψαν τα κενά ανεργίας που δημιούργησε η έξοδος από την μετεμφυλιακή εποχή και η είσοδος στην εποχή της συγκρότησης ενός “σύγχρονου”κράτους. Η ποιότητα της εργασίας αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή καταστροφική. Συνδέθηκε εξ αρχής με νεοπλασίες, καρκίνους, αναπνευστικές και άλλες ασθένειες τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους πληθυσμούς των ευρύτερων περιοχών. Η πιο σημαντική όμως επίπτωση τη ΔΕΗ είναι η συμβολή της στις δολοφονίες εργατών, που -ως συνεπές αφεντικό- απέκρυψε πίσω από τον όρο “εργατικά ατυχήματα”. Εκατοντάδες εργάτες χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο στα ορυχεία και ταεργοτάξια της ΔΕΗ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στους οποίους η ΔΕΗ έχει “έμμεση” ευθύνη. Η εργασιακή συνθήκη του θανάτου στα κακοσχεδιασμένα ορυχεία και τα κακοσυντηρημένα οχήματα εντάθηκε στο έπακρο με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ την περίοδο 2000-2001. Εργολάβοι και ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας μπήκαν στο παιχνίδι μιας ιδιωτικής πια εταιρίας με τα “προνόμια”δημόσιας. Στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων η μόνιμη μια επωδός της επιχείρησης είναι η απειλή λουκέτου υπό την κάλυψη της “ενεργειακής μετεξέλιξης”. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση είναι μακρύς και επίπονος. Η δράση μας αυτή είναι ένα κομμάτι αυτού του αγώνα. Όσο η ΔΕΗ συνεχίζει και εντείνει την εκμετάλλευση προς τον άνθρωπο και τη φύση, τόσο και εμείς θα εντείνουμε τη δράση μας εναντίον της.
Αντιεξουσιαστική Ταξιαρχία Συνείδησης
Υ.Γ.αποφασίσαμε να επιτεθούμε μόνο στα δύο από τα 4 οχήματα που βρίσκονταν εκέι γνωρίζοντας ότι τα άλλα δύο περιείχαν φιάλες οξυγόνου, καθώς δεν θέλαμε να θέσουμε σε κίνδυνο τους περίοικους, τους περαστικούς ή τους απλούς εργαζόμενους.”

29-10-2007
Συμβολική επίθεση με μπογιές έγινε λίγο μετά τις 13:00 το μεσημέρι στην Κτηματική Υπηρεσία του δημοσίου από περίπου 30 άτομα, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πετάχτηκαν μπογιές και τρυκάκια στα γραφεία της υπηρεσίας στον 3ο όροφο του κτιρίου – όπου μεταξύ άλλων γραφείων είναι και αυτό των απαλλοτριώσεων εκτάσεων-, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 27 που δικάζονται στις 30/10/2007 στην Αθήνα, κατηγορούμενοι για τη συμβολική επίθεση στο καζίνο στην Πάρνηθα τον περασμένο Ιούλιο και ενάντια στην καταλεηλάτηση της φύσης από τους κυριαρχικούς μηχανισμούς. Γράφτηκαν συνθήματα στην είσοδο και σε άλλους ορόφους του κτιρίου, στο οποίο, εκτός από τον 1ο και μέρος του 2ου ορόφου, στεγάζεται η Υπηρεσία. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

17-11-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον του κτηρίου και περιπολικών της δηματικής αστυνομίας:
«Από τη χούντα των συνταγματαρχών στη δημοκρατία των “αντιστασιακών” (όπως οι “βομβιστές” Τζουμάκας, Μπίστης, Σιμήτης και σία), δεν μειώθηκε η ένταση της εκμετάλευσης, δεν κόπασε η βαρβαρότητα της καταστολής. Αντίθετα, έγινε πιο διάχυτη, πιο “αποδοτική”…ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, Συνοριοφύλακες, Ζητάδες, Ομάδα “Σ”, ΕΚΑΜ, Ασφάλεια Πολιτεύματος, Κρατική Ασφάλεια, Ομάδες Σύλληψης, Ειδικοί Φρουροί, Τ.Ε.Ε.Μ., Δημοτόμπατσοι… Αυτοί οι τελευταίοι, συγκεντρώνουν συχνά τα φώτα της δημοσιότητας για την κοινωνική προσφορά τους: Είτε ως κυνηγοί μεταναστών-μικροπωλητών-αφισοκολλητών, είτε ως έκτακτοι φοροεισπράκτορες κλήσεων για τους οδηγούς, ως ρουφιάνοι για τη γειτονιά, ή τσιράκια της “κανονικής” αστυνομίας, ενσαρκώνουν το σύγχρονο, δημοκρατικό, “φιλικό προς τον πολίτη” πρόσωπο της επιτήρησης και του ελέγχου. Για την συνεισφορά τους στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, τους ανταμοίψαμε στις 4:20 της 17ης Νοεμβρίου 2007 με 4 μηχανισμούς αποτελούμενους από γκαζάκια, βενζίνη και τα συναφή… Πιο συγκεκριμένα, για το τμήμα του Ευόσμου, οι εποχούμενες περιπολίες προβλέπεται να μειωθούν μετά τους εμπρησμούς δύο περιπολικών κι ενός ημι-βαν. Όσον αφορά τις ζημιές στην πρόσοψη των γραφείων τους, το νταβατζιλίκι στους καταστηματάρχες μάλλον θα τις καλύψει γρήγορα. Εδώ είμαστε όμως…Η ενέργεια αυτή είναι το δικό μας “λουλουδάκι” για τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου. Την αφιερώνουμε στους αγωνιστές Μάριο Τσουραπά και Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη, που βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 6 Μαΐου για απόπειρα εμπρησμού οχήματος της Δημοτικής Αστυνομίας, στο Παλαιό Φάληρο.Τα χαιρετίσματά μας σε όλους τους εισαγγελείς, δικαστές, πρυτάνεις, δημοσιογράφους, και κάθε είδους μπάτσους που στο όνομα μιας δημοκρατικής τάξης και ασφάλειας εφαρμόζουν την προληπτική τρομοκρατία του κράτους, δείχνοντας το δρόμο της φυλακής σε όποιον τολμά να αντιστέκεται, όπως στην περίπτωση των διαδηλώσεων της ΔΕΘ, με την σύλληψη της αναρχικής Χριστίνας Τονίδου μέσα στο ΑΠΘ. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μικρή ομάδα από διαταραγμένα κυρίως άτομα, που εκτρέπονται ανενόχλητα σε έκνομες πράξεις, προκαλώντας καταστροφές σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες»

19-11-2007
επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα στο δημαρχείο τριανδρίας, σαν ένδειξη αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς Τσουραπά και Κοντορεβυθάκη
-11-2007
εμπρησμός τριών καφάο καμερών

29-11-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γαλλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στην Πυλαία. Καταστράφηκαν 5 αυτοκίνητα. Σύλληψη του Βαγγέλη Μποτζατζή. Άλλοι τρεις σύντροφοι καταζητούνται

04-12-2007
Επίθεση στα γραφεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην Πυλαία, για τους 17 διωκόμενους μαθητές για τους βανδαλισμούς σε σχολείο στο Παγκράτι:
«ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 17 ΔΙΩΚΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΤΑΛΕΙ ΜΕ Ε-ΜΑΙΛ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ/ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ. ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΤΕΣ»

20-12-2007
Εμπρησμός σε αυτοκίνητο του Δήμου Συκεών από τον ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΠΥΡΗΝΑ :
«Ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του Δήμου Συκεών έγινε ως ελάχιστη απάντηση στην άδικη προφυλάκιση του Βαγγέλη Μποτζατζή και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους τρεις συντρόφους που διώκονται από το κράτος καταστολής και τη μόνη τρομοκρατική οργάνωση ΕΛ.ΑΣ. – Ελληνική Αστυνομία».

21-12-2007
Εμπρησμός καφάο κάμερας στην οδό εθνικής αμύνης

2008

21-01-2008
11 επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη:
Αθήνα:
12:51: Αντιπροσωπεία Porsche, οδός Σαρανταπόρου, Χαλάνδρι-ζημιές σε 4 αμάξια.
01:00: Τράπεζα Eurobank open24, ιερά οδός 191,
01:05: Έκθεση πολυτελών αυτοκινήτων “Car Collection”, οδός Μουσών,
Ν. Ερυθραία-ζημιές σε 16 αμάξια κι ένα δίκυκλο.
01:08: Τράπεζα Eurobank, οδός Ηλιουπόλεως 53, Δάφνη.
01:08: Τράπεζα Πειραιώς, οδός Ηλιουπόλεος 45, Δάφνη.
01:09: Τράπεζα Citybank, οδός Πατησίων.
01:15: Τράπεζα Eurobank, Δεκελείας 97, Ν. Φιλαδέλφεια.
01:17: Αντιπροσωπεία αυτοκινήτων PV MOTORS, Αργυρουπόλεως 21, Αργυρούπολη.
01:18: Γερανοφόρο όχημα της ΔΕΗ, οδός Αγησιλάου 56-58, Κεραμεικός.
“Ανέπαφος βρέθηκε και ένας εμπρηστικός μηχανισμός που ήταν τοποθετημένος στον προθάλαμο της «Εθνικής Τράπεζας», στην οδό Κυκλαμίνων 7, στο Περιστέρι.

Θεσσαλονίκη:”Δύο εμπρησμοί σημειώθηκαν και στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε πέντε λεπτά άγνωστοι έκαψαν αυτοκίνητο της ΔΕΗ, που ήταν σταθμευμένο στην οδό Πέτρου Συνδίκα 1 και μηχάνημα αυτόματης ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ) της τράπεζας «Millennium», στην οδό Μαρτίου 117, στην περιοχή της Ανάληψης.

“Παρακάτω δημοσιεύεται το κείμενο της ανάληψης ευθύνης, όπως στάλθηκε στο directactiongr@yahoo.gr:
“Το χθεσινό μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων σε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων σε Χαλάνδρι, Κηφισιά και Αργυρούπολη, υποκαταστήματα τραπεζών σε Νέα Φιλαδέλφεια, Δάφνη, Αιγάλεω, Άνω Πατησιά, Δάφνη και στη Θεσσαλονίκη επί της οδού Μαρτίου 117, και σε οχήματα της Δεη στα γραφεία της στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας.Επιλέξαμε να επιτεθούμε σε υποκαταστήματα τραπεζών γιατί αποτελούν τα σύμβολα-εργαλεία της εκμετάλλευσης και της αυτοκρατορίας της οικονομίας. Παράλληλα οι τράπεζες είναι οι σύγχρονες επιχειρήσεις που πιστώνουν με δανειοληπτικά όνειρα τους καταναλωτές, ώστε αυτοί εθελοντικά και με χαμόγελο να ξεγελούν τη μιζέρια τους και την οικονομική τους ομηρία.Επιτεθήκαμε στην επιχείρηση της ΔΕΗ σε αντίποινα για τις δεκάδες δολοφονίες εργατών που πέθαναν δουλεύοντας στα κάτεργα της λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας όπως επίσης και για τις θανατηφόρες επιπτώσεις (κρούσματα καρκίνου) που εμφανίζονται στις περιοχές που βρίσκονται γύρω από τα εργοστάσια της. Πυρπολήσαμε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων που αποτελούν σύμβολα κύρους και υπεροχής στην καταναλωτική φρενίτιδα που έχει κατακλύσει τις μητροπόλεις. Δεν σεβόμαστε τις ονειρώξεις των νομοταγών υπηκόων για ένα γρήγορο αμάξι σε αντάλλαγμα με την αργή αυτοκτονία που προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.Το επαναστατικό στοιχείο του εμπρησμού ενός οικονομικού-καπιταλιστικού στόχου δεν βρίσκεται μόνο στην υλική καταστροφή του ,αλλά στην ίδια την παραβατικότητα της πράξης. Στην επιλογή της επίθεσης. Σε αυτήν την εμπόλεμη κατάσταση, υπάρχουν και απώλειες .Για αυτό αφιερώνουμε τις χθεσινές επιθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο φυλακισμένο αναρχικό Β.Μποτσατζή που κατηγορείται για 3 εμπρηστικές ενέργειες σε αντίστοιχους στόχους, καθώς και στους 3 καταζητούμενους συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση και επέλεξαν τον δρόμο της αξιοπρεπούς «φυγής» από την παράδοση στις διωκτικές αρχές. Δεν ξεχνάμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο. Σύντομα θα επανέλθουμε…
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας”

22-01-2008
επιθέσεις με μπογιές και πέτρες σε γραφεία της ΝΔ:

‘Την Τρίτη 22/1 σπαστηκαν τα γραφεία Τ.Ο. ΚΟΥΛΕ-ΚΑΦΕ Ν.Δ. και ΟΝΝΕΔ-Ν.Δ. Τριανδρίας , ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Βαγγέλη Μποτζατζή που κατηγορείται για εμπρηστικές ενέργειες σε καπιταλιστικούς-κρατικούς στόχους (βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 29/11/07 στις Δ.Φ.Κομοτηνής) και στους 3 συντρόφους που διώκονται για την ίδια υπόθεση .Μια υπόθεση που εντάσσεται στα πλαίσια της συνεχούς και εντεινόμενης καταστολής που εξαπολύεται από την πλευρά του κράτους , και αποτελεί μέρος ενός ειδικότερου σχεδίου το οποίο τίθεται τα τελευταία χρόνια σε εφαρμογή , της “τρομοκρατοποίησης” του αναρχικού χώρου.Η συνταγή ειναι λίγο-πολύ γνωστή…Ένα κατηγορητήριο κατασκευασμένο στα κεντρικά της ασφάλειας , διογκωμένο με σωρεία κατηγοριών (χίλιες καλές χωράνε!) , …αδιάσειστα στοιχεία βασισμένα σε αξιόπιστες “μαρτυρίες” , τα οποία σαφώς και πρέπει να αφορούν σε τρία και πλέον άτομα , οπότε έρχεται να επιληφθεί της κατάστασης ο τρομονόμος !Έτσι λοιπόν φτάνουμε σε αλλο ένα …επίτευγμα της ΕΛ.ΑΣ , την εξάρθρωση …άλλης μιας “τρομοκρατικής οργάνωσης” ! Έπονται οι γνωστές φανφάρες και τα επινείκια στα ΜΜΕ , τα οποία με τη σειρά τους μπαίνουν στο χορό λασπολογώντας και αν κρίνεται απαραίτητο “φωτογραφίζοντας” . Η κοινωνία πλέον μπορεί να συνεχίσει απερίσπαστη τον ύπνο της . Το μόνο που μένει , ειναι η ελληνική δικαιοσύνη να κάνει το …έργο της
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ.ΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ Β. ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ”
Πυρύνας Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών ”

23-01-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Τριανδρίας:
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό του Δημαρχείου Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη τα ξημερώματα της Τετάρτης 23-01-2007Τα ξημερώματα της 23-01-2007 τοποθετήθηκε αυτοσχέδιος εμπρηστικός μηχανισμός στην είσοδο του Δημαρχείου Τριανδρίας Θεσσαλονίκης ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που διώκεται με τον τρομονόμο, βάση ενός σαθρού κατηγορητηρίου που περιέχει καταθέσεις μπάτσων και ενός σεκιουριτά, για εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Για την ίδια υπόθεση διώκονται χωρίς στοιχεία και 3 ακόμη αναρχικοί σύντροφοι που ΄΄καταζητούνται΄΄. Στα πλαίσια της αντικρατικής δράσης δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους δεν υποτάσσονται στο καθεστώς της δημοκρατικής ευημερίας. Βρισκόμαστε σε διαρκεί πόλεμο και δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας. Καμία προφυλάκιση, καμία δίωξη δεν πρόκειται να περιορίσει τη δράση όσων ενσυνείδητα τάσσονται ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου. Διότι κάποιοι επιλέγουν να μη συνυπογράψουν το μανιφέστο της υποταγής.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ που βρίσκεται προφυλακισμένος από 29-11-2007 στις Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ για την ίδια υπόθεση
Δίκτυο για την επανοικειοποίηση της νύχτας

28-01-2008
καταστροφή κάμερας της ΕΛ.ΑΣ. από ομάδα 40 αναρχικών

29-01-2008
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου στην οδό Τσιμισκή:

Στο directactiongr@yahoo.gr έφτασε η παρακάτω ανάληψη ευθύνης:
Οι νεκροί δυο βήματα πλάι μας ησυχάζουν μέσα σε μια έκρηξη/σαν τη χθεσινή στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο στην Τσιμισκή/ματωμένοι μ’ ένα όπλο στο χέρι/όμως οι ζωντανοί έχουν κάτι τεράστια κεφάλια γεμάτα σκατά/και τα χέρια τους λιγδωμένα με λίπος να παίρνουν δάνεια/και να φεύγουν ένας ένας δίχως ήλιο, για τον μαύρο ουρανό.
Αφιερωμένο στον άγνωστο ληστή, που βρέθηκε νεκρός έξω από τοταχυδρομικό ταμιευτήριο της πλ. Αττικής στην Αθήνα, μετά απο συμβολαίο θανάτουπου είχαν συνάψει μαγαζάτορες και μπάτσοι.
-Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”-

29-01-2008
Εμπρησμός καφάο κάμερας της ΕΛΑΣ. Σύλληψη ενός συντρόφου, ο οποίος απελευθερώνεται λίγες μέρες μετά

03-02-2008
Επίθεση με δυο βόμβες μολότοφ στον ναό των ταξιαρχών στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης

13-02-2008
επεισόδια κατά τη διάρκεια απεργιακής πορείας:

“Θεσσαλονίκη:

Στη διάρκεια της πορείας, από ομάδες που κινούνταν στο κύριο σώμα της διαδήλωσεις καταστράφηκαν κάμερες CCTV από αρκετές τράπεζες και καταστήματα, ενώ πετάχτηκαν μπογιές, αυγά, πατάτες και πέτρες σε 3 τράπεζες και ένα σούπερ-μάρκετ. Διάφορες μικρο-φθορές προκλήθηκαν σε καταστήματα της οδού Τσιμισκή που ήταν ανοιχτά, απασχολώντας εργαζομένους, ενώ φθορές με σφυριά και πέτρες είχαν τα καταστήματα ZARA (ανοιχτά την ώρα της διαδήλωσης, κατέβασαν ρολά μετά την επίθεση), ένα sex-shop, κι ένα μαγαζί εμπορίου γούνας. Σπάστηκε επίσης η βιτρίνα ενός στριπτιτζάδικου.

Μια πρωτοβουλία ενάντια στην επισφαλή εργασία μπλόκαρε τη λειτουργία ενός everest, 2, goodys, 3 zara, 1 benetton, 1 marks&spencer, του φωκα, των nottos galleries.”

14-02-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε εμπορική τράπεζα στην οδό μπότσαρη, από τη “συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς”

19-02-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε παράρτημα του υπουργείου απασχόλησης, από τη “συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς”

Η ανάληψη ευθύνης για 16 επιθέσεις (οι 14 στην Αθήνα) παρακάτω:

Ανάληψη ευθύνης που έφτασε μέσω e-mail στο directactiongr@yahoo.gr:

“Η οικονομική δικτατορία εδραιώνεται καθημερινά είτε με τις ερπύστριες των τανκ στις εμπόλεμες ζώνες, που τις ακολουθεί η επέλαση των πολυεθνικών και των τραπεζών για να ολοκληρώσει τη λεηλασία (Σερβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), είτε πάνω στις συμβάσεις και τις υποκλίσεις μιας συμβιβασμένης κοινωνίας που αποδέχεται τους όρους της αιχμαλωσίας της και τους αναπαράγει.

Σε αυτή τη συνθήκη η εργασία είναι η υγεία της οικονομίας γιατι αποτελεί την πολεμική της μηχανή σε περίοδο ειρήνης. Η καταναγκαστική 8ωρη μισθωτή εργασία δεσμεύει όλο το χρόνο μας, τις δυνατότητες μας, τη διάθεση μας, την ίδια μας την ύπαρξη με αντάλλαγμα τις καθημερινές εντολές των αφεντικών και ένα μισθό για αποζημίωση.

Για αυτό βρισκόμαστε συνειδητά στην αντιπέρα όχθη. Δεν ζητιανεύουμε κοινωνικές παραχωρήσεις, ούτε μας ενδιαφέρουν οι λογομαχίες των συνδικαλιστών για το ασφαλιστικό. Αρνούμαστε να μας εκμεταλεύονται και να του λέμε “και ευχαριστώ”. Αρνούμαστε να διεκδικούμε το αυτονόητο του παραλογισμού, γιατι η δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά καταναγκασμός. Κάθε μέρα η ίδια εικόνα,κουρασμένα πρόσωπα, χαμηλωμένα βλέμματα, αγχωμένος χρόνος και η αξιοπρέπεια μας να χτυπάει κάρτα στο ρολόι των αφεντικών. Για αυτό οπλίζουμε τους παλιούς και εφευρίσκουμε νέους τρόπους απόδρασης απο την εργασιακή ομηρία. Παρατάσσουμε τη συνολική επίθεση στη συνθήκη και την ηθική της εργασίας.

Απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων και χρημάτων απο τους ναούς της κατανάλωσης και του κέρδους, εμπρησμούς οικονομικών στόχων, σαμποτάζ στην ομαλή ροή της παραγωγής, αυτοοργανωμένες ρήξεις και επιθέσεις στους εργασιακούς χώρους…

Για αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην επαναστατική επιλογή του συντρόφου Γιώργου Βουτση-Βογιατζή που κρατήται προφυλακισμένος για την ένοπλη ληστεία στην ετε στο γκύζη αρνούμενος να αποδεχτεί τα δεσμά του εργασιακού καταναγκασμού. Ως ελάχιστη ένδειξη διασάλευσης της εύρυθμης λειτουργείας της οικονομικής δικτατορίας επιτεθήκαμε χθές το βράδυ σε τράπεζες,κρατικούς στόχους και εταιρείες ασφαλείας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη ακόμα για την επίθεση στο πολιτικό γραφείο του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα στο Κολωνάκι.Επίσης αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση την προηγούμενη τετάρτη σε κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας, επί της οδού Μπότσαρη 124 στη Θεσσαλονίκη και για την επίθεση την δευτέρα στο παράρτημα του υπουργείου απασχόλησης στην οδό Αντιγονιδών, στο κέντρο της Θεσ/νίκης.

Δεν ξεχνάμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο. Σύντομα θα επανέλθουμε…

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας”

19-02-2008
Καταστροφή κάμερας στο δικαστικό μέγαρο από την “εναλλακτική πρωτοβουλία δικηγόρων”

29-02-2008
Τσικνοπέμπτη στη Θεσσαλονίκη με συμπλοκές μασκοφόρων με τα ΜΑΤ και επιθέσεις σε τράπεζες

07-03-2008
Πυρπόληση σημαιών σε σχολείο στη Χαλάστρα. Γράφτηκαν και συνθήματα αλληλεγγύης στον Β. Μποτζατζή

19-03-2008
Επεισόδια σε απεργιακή πορεία:

“Θεσσαλονίκη: Πάνω από 20.000 διαδηλωτές στους δρόμους της πόλης. Στη διάρκεια της πορείας πετάχτηκαν σκουπίδια και μπογιές σε καταστήματα που παρέμεναν ανοιχτά εν μέσω απεργίας (φωτογραφίες στο stasiepisfaleias.wordpress.com). Επίσης, σπάστηκαν βιτρίνες τραπεζών και κάμερες, ενώ πυρπολήθηκε ένα ΑΤΜ. Στη διάρκεια των ενεργειών, αριστεριστές συνεπλάκησαν με διαδηλωτές που είχαν καλυμένα τα πρόσωπά τους και συμμετείχαν είτε ενθάρρυναν τις ενέργειες”

19-03-2008
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς στο Δημαρχείο Θεσ-νίκης και σε όχημα σεκιούριτι. Η ανάληψη για 10 επιθέσεις (οι 8 στην Αθήνα):

“Η συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς θεσσαλονίκης-αθήνας αναλαμβάνει την ευθύνη για το 3μερο(18-19-20/3) εμπρηστικών επιθέσεων. Το κράτος ελέγχου αποτελεί μια αδιαμφισβήτη πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας το δόγμα της ασφάλειας (ανασφάλειας) εντείνει τη κατασταλτική του δράση, εισχωρώντας σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού και θρυμματίζοντας τον. Ο πανοπτισμός εφαρμόζεται στις διάφορες εκφάνσεις των παλιών και των καινούργιων μορφών επιτήρησης και η βιομηχανία παραγωγής φόβου έχει στηθεί. Κάμερες, μπάτσοι, δικαστικοί, δημοτομπατσοι και σεκουριτάδες περιφρουρούν το νέο πλέγμα αιχμαλωσίας.

Σε καθέ γωνιά του δρόμου ένστολοι ή μη χαφιέδες, τίμωροί και ρουφιάνοι δίνουν μια οργουελική διάσταση στη ζωή, έτοιμοι να αποτρέψουν και να καταστείλουν ακόμα και την πιο μικρή παραβατική συμπεριφορά και σκέψη. Η τιμωρία της φυλακής είτε απομονώνει τις παραβατικές συμπεριφορές που γεννάει η ίδια η κοινωνία είτε αιωρείται ως απειλή πάνω απο τον οποιοδήποτε έμπρακτα αμφισβητεί και επιτίθεται στις εντολές τις αυτοκρατορίας.

Στόχος η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου-ρομπότ που έχωντας εσωτερικεύσει την κάθετη σχέση επιτήρησης απο την εξουσία την αναπαράγει τόσο κάθετα όσο και οριζόντια στους γύρω του. Η ομαλή ροή του κέρδους και της οικονομίας, η πλήρης ένταξη του συμβιβασμένου ατόμου στη διαδικασία παραγωγής κατανάλωσης είναι γεγονός σε αυτόν τον αγγελικά πλασμένο κόσμο. Η εξουσία φαντάζει απρόσωπη, πανταχού παρούσα με θεική σχεδόν υπόσταση. Απρόσιτη ακόμα και όταν πίσω απο τη δημοκρατία εμφανίζεται η γκροτέσκα μάσκα της γελοιότητας, της ξεφτίλας και της υποταγής.

Επείδη όμως ακριβώς και πρόσωπο έχει και απρόσιτη δεν είναι, επιλέξαμε να χτυπήσουμε τους συγκεκριμένους στόχους:

Τρίτη 18/3 Εμπρησμός πούλμαν της ελληνικής αστυνομίας στο Αιγάλεω.
Τετάρτη 19/3 Δυό επιθέσεις η μια στο δημαρχείο της Θεσαλλονίκης στην οδό Βενιζέλου και η άλλη σε όχημα σεκιούριτι στη Μαρτίου.
Πέμπτη 20/3 Μπαράζ εμπρησμών σε εταιρίες σεκουριτι -που αποτελούν μισθοφόρους υπηρέτες που κατασκοπεύουν, επεμβαίνουν, καταδίδουν, αποτελώντας το δεξί χέρι των μπάτσων-, τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρίες φυλακών και ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας που με ανταμοιβή το χρήμα αναλαμβάνουν την κατασκευή και την παρακολούθηση αποθηκών για ανθρώπους, της χειρότερης μορφής στέρησης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.

Το 3μερο φεστιβάλ της φωτιάς αφιερώνεται στους συντρόφους Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη, και Μάριο Τσουραπά που βρίσκονται προφυλακισμένοι για την απόπειρα εμπρησμού οχήματος της δημοτικής αστυνομίας στο Π. Φάληρο και δικάζονται τον Ιούλιο.

Αποτελεί μέρος μιας γενικευμένης επίθεσης στο υπάρχον, μέρος της διαφύλαξης της ελευθερίας μας, μέρος της καταστροφής του κοσμου σας.

Όσο υπάρχουν αναστήματα και κραυγές που υψώνονται, όσο υπάρχει αξιοπρέπεια θα στεκόμαστε πάντα εμπόδιο στα σχέδια σας, πάντα απεναντί σας. Σύντομα θα επανέλθουμε.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονικης-Αθήνας ”

31-03-2008
Επίθεση με βαριοπούλες σε τράπεζα:

“Σήμερα 31/3/08, στις 7 το πρωί επιτεθήκαμε στην τράπεζα probank, στην όδο Αλ.Σβώλου, στην πλατεία Ναυαρίνου σε ένδειξη αλληλεγγύης στον προφυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή και στους 3 καταζητούμενους συντρόφους, που διώκονται με τον τρομονόμο.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…”

08-04-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στη ΣΤ’ Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία, επί της οδού Τακαντζά 8-10, στην περιοχή του Θεαγένειου Νοσοκομείου:
Από “Ελευθεροτυπία”: Άγνωστος ανέλαβε την ευθύνη για τον εμπρησμό στην ΣΤ’ ΔΟΥ(εφορία) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τη Τρίτη 8/4 τα ξημερώματα με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό.”Ο εμπρησμός έγινε ως ένδειξη αλληλεγγύης στον φυλακισμένο Β.Μποτζατζή. Ο αγώνας συνεχίζεται” είπε κλείνοντας το τηλέφωνο

09-04-2008
ομάδα 20 ατόμων με κράνη ειβάλει στην κτηνιατρική σχολή και σαμποτάρει την εκλογική διαδικασία, καλιγωντας ψηφοδέλτια και κάλπες.
Ανάλογη επίθεση γίνεται και στη Θεολογική:
“Χθές βράδυ κατά την καταμέτρηση των ψήφων στη θεολογική (Α.Π.Θ)σχολή πραγματοποιήθηκε επίθεση με πέτρες και μπουκάλια ,από μικρή ομάδα αναρχικών στο χώρο όπου γινόταν η καταμέτρηση. Η επίθεση ήταν συμβολική δείχνοντας την αντίθεσή μας στο όλο «εκλογικό πανηγύρι» που στήνεται κάθε χρόνο μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων. Από την επίθεση δεν τραυματίστηκε κανείς καθώς στόχος μας ήταν απλά να διαταράξουμε την ομαλή ροή της τραγικής και άθλιας καταμέτρησης ψήφων.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
(κάποιοι αναρχικοί)

09-04-2008
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δύο καταστηματα ιταλικών συμφερόντων, στην Καλαμαριά και στο κέντρο (Βενιζέλου) από τη συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς:

Την Τετάρτη 9 Απριλίου επιλέξαμε και πυρπολήσαμε εταιρείες ιταλικών συμφερόντων(αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, σχολικό της Ελληνοιταλικής σχολής). Με αυτή την κίνηση στέλνουμε στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους που κατηγορούνται για συμμετοχή στη F.A.I.(Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) τον χαιρετισμό μας με φωτιά. Έτσι επαναενεργοποιούμε δυναμικά, τη διεθνιστική επαναστατική αλληλεγγύη.Οι Ιταλοί σύντροφοι της F.A.I. αποτελούν μια ομοσπονδία που μέσα από τις επιθετικές της ενέργειες, όπως στις 21/12/2003 που τοποθέτησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς έξω από την οικία του τότε προέδρου της Ε.Ε. Romano Prodi ή στις 3/3/2005, με την τριπλή επίθεση με βόμβες έξω από στρατόπεδα καραμπινιέρων, στη Γένοβα και στο Μιλάνο διακηρύσσουν.. “Θεωρούμε απαραίτητο ότι κάθε άτομο που δεν έχει τιθασευτεί από την ψεύτικη ευημερία που προσφέρει η δημοκρατία, πρέπει να εκφράζει την οργή του με τη δράση του με κάθε μέσο, θα συνεχίσουμε να ενοχλούμε τα όνειρα σας, τα οικονομικά σας συμφέροντα και την ησυχία σας. Δεν θα αργήσετε να καταλάβετε τις συνέπειες της αδιαφορίας σας” (απόσπασμα από προκήρυξη της F.A.I.)Σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή που επέλεξαν, υπήρξαν και απώλειες. Εντάλματα σύλληψης, φυλακίσεις, δικαστικές παρωδίες. Τα τελευταία χρόνια το ιταλικό κράτος, επιτίθεται σφοδρά στο εξεγερσιακό κομμάτι των Ιταλών αναρχικών. Εκτός όμως από τις πολύχρονες ομηρίες, κάποιοι άλλοι σύντροφοι όπως ο Massari, η Rosa, ο Fantazzini, δεν μας συνοδεύουν πλέον στην επικίνδυνη πορεία προς την άγρια ανταρσία, αφού δολοφονήθηκαν απ� το ιταλικό κράτος. Όμως ούτε ακόμη και ο θάνατος δεν είναι ικανός να σβήσει το οργισμένο βλέμμα απ’ τα μάτια των εξεγερμένων.Οι πυρήνες της F.A.I. και όχι μόνο, ανταποδίδουν τα χτυπήματα και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια συνθήκη διαρκούς συγκρουσιότητας, που η εκεχειρία δεν έχει θέση.Στη διακήρυξη της η F.A.I. αναφέρει: “χτύπα και κατέστρεψε τους υπεύθυνους της καταστολής και της εκμετάλλευσης. Χτύπα και κατέστρεψε φυλακές, τράπεζες, δικαστήρια και στρατόπεδα..”Συνένοχοι και εμείς στο έγκλημα της άμεσης επαναστατικής δράσης, επιδιώκουμε μέσα από τις επιθέσεις μας να συγκροτήσουμε εστίες απορρύθμισης της ομαλής κοινωνικής ειρήνης. Να διαπράξουμε το έγκλημα του τερματισμού της σιωπής, να αναβάλουμε τις αναβολές και τους δισταγμούς, να ζήσουμε έξω από τους νόμους που υποδουλώνουν και από τις συμβάσεις που πυροβολούν πισώπλατα. Και ο μόνος σίγουρος τρόπος να το πετύχουμε είναι η συμμετοχή μας στον επαναστατικό πόλεμο, που είναι κηρυγμένος από πάντα.Έτσι διαδίδουμε τη φωτιά της συνείδησης, σε αυτή την εμπόλεμη συνθήκη που διαλέξαμε για τους εαυτούς μας.Δεν εγκαταλείπουμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία, ούτε πουθενά.Επαναστατικούς χαιρετισμούς στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους, που κατηγορούνται για συμμετοχή στη F.A.I.Λευτεριά στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους που κατηγορούνται για εξεγερτικές πρακτικές.Όλα συνεχίζονται, θα επανέλθουμε σύντομα.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

“μέσα στα πλαίσια ενεργειών επιθετικής αλληλεγγύης στους ιταλούς συντρόφους της FAI, χτυπήσαμε (ίδια μέρα και ίδια ώρα με τους συντρόφους στην Αθήνα, βλ. http://directactiongr.blogspot.com/2008/04/9…) 2 στόχους ιταλικών συμφερόντων: ένα ιταλικό εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ένα υποκατάστημα της Μπένετον στην Καλαμαριά.Αλληλεγγύη στους διωκόμενους της FAI

συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς (πυρήνας Θεσσαλονίκης)”

25-04-2008
Εκρηξη σε τράπεζα έξω από τη Θεσ/νίκη: “Σημαντικές ζημιές σημειώθηκαν σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν άγνωστοι προσπάθησαν να ανατινάξουν τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ). Το υποκατάστημα βρίσκεται στο 12ο χλμ. της εθνικού οδού Θεσσαλονίκης – Μουδανιών”

02-05-2008
Απελευθέρωση πειραματόζωων στο απθ:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο κόσμος της «μόλυνσης», αυτός που για μεγάλα κοινωνικά κομμάτια έχει γίνει πεδίο μελέτης, είναι αυτός που για άλλους αποτελεί καθημερινά πεδίο άμεσης δράσης για την ανατροπή του. Η ζωή στον καπιταλισμό μοιάζει να έχει χάσει το νόημά της, όλα μοιάζουν προβλέψιμα, γνωστά και πεθαμένα πριν καν πραγματοποιηθούν. Χωρίς κανένα μέτρο, το καθετί αποκτά υπόσταση και αξία ανάλογα μόνο με το κέρδος που παράγει. Το Σύστημα δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί οτιδήποτε ζωντανό για την αναπαραγωγή του, να μετατρέψει οτιδήποτε το έμβιο σε γρανάζι της τρομαχτικής του μηχανής. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό να μολύνει τον αέρα, την τροφή και το νερό των «υπηκόων» του για την αύξηση του κέρδους. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν, πειραματίζονται και εκμεταλλεύονται ανθρώπους με την ίδια ευκολία που το κάνουν και στα ζώα.
ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ, ΟΛΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ.Καθημερινά εκατοντάδες πειραματόζωα σφαγιάζονται μέσα σε εργαστήρια. Η ζωή τους μετατρέπεται σε μια, μικρή σε διάρκεια, μελέτη, σε ένα αδιάφορο εργαστηριακό αριθμό, το πολύ-πολύ σε μια ενδιαφέρουσα αντίδραση. Πολυεθνικές (οι ίδιες που οδηγούν τους εργάτες τους σε λιμοκτονία) δοκιμάζουν τα προϊόντα τους πάνω τους. Φαρμακοβιομηχανίες και ιατρικές ομάδες (οι ίδιοι που ευθύνονται για αμέτρητους θανάτους ασθενών) τεστάρουν τις μελέτες τους πάνω τους.Φυσικά, τα ζώα χρησιμοποιούνται εκτός από την εξέλιξη των ιατρικών μεθόδων και στην εκμάθησή τους. Ως μέρος του «ιερού» εγχειρήματος της παιδείας, αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν αντιμετωπίζονται σαν κάτι ζωντανό με αναφαίρετο το δικαίωμα στην ελευθερία, αλλά βασανίζονται σαν μέρος ενός μαθήματος.Θέλοντας να αντισταθούμε με κάποιο τρόπο στην γενικότερη εκμετάλλευση της γης και των ζώων, πριν λίγες μέρες απελευθερώσαμε περίπου 250 λευκά ποντίκια από το κτίριο του Α.Π.Θ. που στεγάζει τα τμήματα βιολογίας, ζωολογίας και φαρμακευτικής. Ποντίκια, που στοιβαγμένα ασφυκτικά σε βρώμικα κλουβιά, ποτέ δεν είχαν νιώσει το άγγιγμα του αέρα, το μόνο χρώμα που ήξεραν ήταν το άσπρο των τοίχων και ποτέ τους δεν είχαν δει το φως του ήλιου…
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ…
μέχρι ο πολιτισμός τους να γίνει ερείπια

11-05-2008
Εμπρησμός βαν της λέσχης καταδρομέων:
Το καμμένο βαν των ελλήνων καταδρομέων (με πινακίδες των ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ) ας είναι η αρχή των επιθέσεων ενάντια στην μηχανή που έχει φτιαχτεί για να υπερασπίζει τα συμφέροντατων ντόπιων καπιταλιστών, την μηχανή που απορροφά δια της βίας τα νέα παιδιά και ταεμβολιάζει με το μικρόβιο του εθνικισμού, την μηχανή που είναι έτοιμη να σκοτώσει στο όνομα της “εθνικής ακεραιότητας”.
Βιώνουμε την κατοχή κάτω από οποιαδήποτε σημαία και συνεχίζουμε την διεθνιστική επαναστατική δράση χτυπώντας σύμβολα της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Ένας ιδιαίτερος φόρος τιμής για την αδιάλλακτη κι επαναστατική επιλογή του ΑΝΤΑΡΤΗ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ να μην παραδωσει τα όπλα και να συνεχίσει με τους συντρόφους του τον ένοπλο αγώνα ενάντια σε στρατό και αστυνομία. Παρόλο που οι εποχές έχουν αλλάξει και οι ιδεολογίες της εποχής εκείνης δεν μπορούν να βρουν πάτημα στις επαναστατικές ζυμώσεις του σήμερα, ο αγώνας για την καταστροφή της κοινωνίας του κεφαλαίου συνεχίζεται αναζητώντας συνεχώς συμμέτοχους και όχι χειροκροτητές…
Αν αυτοπροσδιοριστούμε ως ένας ακόμα ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ μέσα στους πολλούς που έχουν ανθίσει τις τελευταίες δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο, τότε το χτύπημα πέρα από τις ξεκάθαρες προεκτάσεις του ενάντια στο κοινωνικό οικοδόμημα, ίσως επαναφέρει μνήμες του άγριου ταξικού εμφύλιου πολέμου 60 χρόνια πριν γιατί όχι και ελπίδες για μία ακόμα αντιπαράθεση ανάμεσα στους αυριανούς αντάρτες και στον τακτικό στρατό που πέραν των υπολοίπων είναι αυτός που επενέβει και θα επέμβει όποτε του ζητηθεί σε γενικευμένες μελλοντικές εκρήξεις. Το τέλος της εθνικής συνείδησης αρχή του επαναστατικού πολέμου…
ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ στις ομάδες των κυπρίων εμπρηστών που, επιμένουν ναπυρπολούν τράπεζες, κομματικά γραφεία και κυριαρχικούς στόχους σε μια κοινωνία που αγγίζει την ομοιομορφία, μολυσμένη απο τον εθνικισμό ο οποίος ανθίζει επωφελούμενος τις επεκτατικές τάσεις τόσο της τουρκίας όσο και της ελλάδας. Με νέο πρόεδρο “κομμουνιστή”, και ανύπαρκτες ταξικές εντάσεις λόγω του υψηλού μέσου εισοδήματος, το παράδειγμα των συντρόφων αποδεικνύει πως ο αγώνας για την απελευθέρωση δεν περιμένει την πείνα για να εκδηλωθεί. Παρά μονάχα την συνείδηση…

Πυρήνας αντικυριαρχικής δράσης “Τα δισσέγγονα του άρη”

11-05-2008
Επίθεση με μολότοφ σε δυο ατμ στο παμακ

17-05-2008
εμπρηστική επίθεση σε τράπεζα:
“Ξημερωματα του περασμενου σαββατου επιτεθηκαμε στην Εθνικη τραπεζα Τριανδριας.Η πραξη ειναι συμβολικη,σε ενδειξη αλληλεγγυης στον αναρχικο Β.ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ και στους 3 διωκομενους συνροφους μας.Κανενα καθεστως ομηριας δε θα σταματησει τον πολεμο με το Υπαρχον.Η οργη μας θα καιει τα ησυχα βραδια τους”

17-05-2008
Επίθεση με μολότοφ σε αστυνομικές δυνάμεις έξω από το απθ

24-05-2008
Εμπρησμός οχήματος τράπεζας:
“Αναλάμβανουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό Ι.Χ. αυτοκινήτου της eurobank-open 24 τα ξημερώματα του Σαββάτου 24/05 στην οδό Δελφών στη Θεσσαλονίκη . Ήταν μια ελάχιστη ενέργεια έμπρακτης αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που βρίσκεται άδικα προφυλακισμένος εδώ και 6 μήνες και την Τετάρτη 28/05 περνάει από συμβούλιο πλημμελιοδικών , το οποίο θα “αποφασίσει” αν θα συνεχιστεί η προφυλάκισή του ή οχι…
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ Β . ΜΠΟΤΖΑΤΖΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ… ”

Εφιαλτες Του Κεφαλαιοκρατικού Ονείρου ”

30/05/2008
Ξυλοδαρμός τριών ιδιωτικών αστυνομικών στο απθ:

“Ξημερώματα 30/5/08 επιτεθήκαμε σε 3 υπαλλήλους ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης (ASPIS SECURITY) του Α.Π.Θ.Το κίνητρο της ενέργειας ήταν σαφές: Η ανταπόδοση – στο ελάχιστο – στο κοινωνικό έργο που μόνοι τους στρατολογήθηκαν για να επιτελέσουν.Γιατί το τίμιο έργο, στο οποίο όλοι αναφέρονται, περιλαμβάνει την άμεση σχέση ιδιωτικής και κρατικής ασφάλειας.
Περιστατικά που αρχίζουν από απειλές και καταληγούν σε συλλήψεις ένα μόνο πράγμα επιβεβαιώνουν: ότι όπου η αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει χρησιμοποιεί τις άρρηκτες προεκτάσεις της.
Όπως: Στις 5 Μάη 2007 με τη σύλληψη 5 ατόμων ύστερα από επεισόδια έξω από το Α.Π.Θ., στις 9 Σεπτέμβρη 2007 με τη σύλληψη της αναρχικής Χριστίνας Τονίδου και με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εισβολή σε αυτοδιαχειρίζομενο στέκι του πανεπιστημίου και την κατάδοση ατόμων που φέρονται ως υπεύθυνοι για την καταστροφή μπαρών αποκλεισμού εισόδου στο πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά αποδεικνύουν τον ρόλο ενός σεκιουριτά: να προστατεύει τα αφεντικά και να γίνεται συνεργάτης της αστυνομίας.Πέρα από αυτά είναι γνωστές οι απειλές σε άτομα που κάνουν skate και graffiti σε χώρους του Α.Π.Θ.(<<θα σας βγάλουμε έξω από το άσυλο για να σας δώσουμε στους μπάτσους>> κ.α.)
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΙΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΥΣΥ.
Γ.1: Στα προσωπικά αντικείμενα βρέθηκαν και οι παρακάτω φωτογραφίες(!) (βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=873780)
Υ.Γ.2: Στην έμπρακτη εναντίωση της αστυνόμευσης του Α.Π.Θ. εμπόδιο δεν είναι ούτε οι μπάρες ούτε οι εταιρίες security ούτε η παρουσία ένστολων και μη μπάτσων στο <<χώρο του ασύλου>>.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ”

30/05/2008
Εμπρηστικες επιθέσεις σε 2 τράπεζες και διπλωματικα οχήματα από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (8 επιθέσεις έγιναν και στην Αθήνα):

Γιατί καίμε τις νύχτες σας:
Κάθε μέρα βλέπουμε και ακούμε τα ίδια και τα ίδια.Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, διαφθορά, μίζες, σκάνδαλα. Ένας κόσμος που νοσεί , δίχως να πεθαίνει.Οι πολιτικοί τα «παίρνουν», οι δημοσιογράφοι τα «παίρνουν», οι παπάδες τα «παίρνουν», οι αστυνομικοί τα «παίρνουν», κανείς όμως δεν παίρνει στα σοβαρά τη ζωή του.Η δυσανασχέτηση των πολιτών εξαντλείται σε ανώδυνες για το σύστημα διαμαρτυρίες και ειρηνικές πορείες,ψηφίσματα διαμαρτυρίας και νέες εξελιγμένες μορφές καλωδιομένης αντίδρασης που αναζητούν την ταυτότητα τους σερφάροντας στο Internet και σε ακίνδυνους συμβολισμούς.
Όμως η ιστορία γράφεται όταν το βουβό πλήθος αποχωρεί και προελαύνουν οι αρνητές της σιωπής.Εκεί που εμείς σβήνουμε την οργή μας με φωτιά και τη φωτιά μας με βενζίνη.Είμαστε όλοι αυτοί που δεν μας χωράει ο κόσμος σας με τα αστραφτερά του κτίρια, τις φωτεινές διαφημιστικές επιγραφές, τις άθλιες κοινωνικές συμβάσεις,τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα εμπορικά πολυκαταστήματα, τις κάμερες επιτήρησης κι ελέγχου, τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής των μητροπόλεων. Μα πάνω απ΄όλα δεν μας χωράει η κενότητα αυτής της άδειας ζωής που ακόμα και οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι χειρονομίες ακολουθούν τους κανόνες της ύπουλης χειραγώγησης και υποταγής των επιθυμιών μας (η της αγοράς).
Γι’ αυτό και εσείς θέλετε να μας χωρέσετε στις φυλακές που χτίζετε για την τιμωρία όσων αποκλίνουν από τις εντολές σας.Όμως ούτε κι εκεί θα χωρέσουμε…
Κι αν κάποιοι σύντροφοι μας πιάστηκαν στο δόκανο του εχθρού, ας γνωρίζετε πως οι λύκοι πάντα ενεδρεύουν. Θα είμαστε δίπλα τους μια καθαρή ανάσα μέχρι την επόμενη συνάντηση για νέες επιθέσεις.
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 30 Μαϊου ανανεώσαμε τη συμφωνία μας με την φωτιά ότι δεν θα αφήσουμε ήσυχες νύχτες πίσω μας και πραγματοποιήσαμε 11 εμπρηστικές επιθέσεις σε διασκορπισμένους στόχους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (πιο συγκεκριμένα σε υποκαταστήματα της Millennium bank, επί των οδών Αιγαίου και Πόντου στην Καλαμαριά, και της Eurobank, επί των οδών Όλγας και Μαρτίου καθώς και σε διπλωματικά αμάξια στην Πυλέα).
Αφιερώνουμε αυτή την κίνηση στους προφυλακισμένους αναρχικούς Μάριο Τσουραπά, Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη που κατηγορούνται για απόπειρα εμπρησμού οχήματος της δημοτικής αστυνομίας και στον προφυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που διώκεται για εμπρησμούς οικονομικών και κρατικών στόχων και αυτές τις μέρες εξετάζεται η συνέχιση των προφυλακίσεων τους.
Επίσης στέλνουμε τους επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στους 3 καταζητούμενους συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση και επέλεξαν το ανειρήνευτο μονοπάτι της παρανομίας, ενάντια στην παραίτηση και την παράδοση.Οι φωτιές μας θα καλύπτουν τα ίχνη τους…
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ-ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”

04-06-2008
επιθέσεις με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ:

“Τα ξημερώματα της Τετάρτης 4-6-08 επιτεθήκαμε, με σύμμαχό μας τη φωτιά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ Τ.Ο. Κουλέ Καφέ και στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ στη Γαμβέτα.Ήταν μια πράξη αντίστασης στη συνεχή και εντεινόμενη προσπάθεια της εξουσίας( όποιο χρώμα κι αν αυτή φέρει) να καθυποτάξει και να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή ξεφεύγει από τα θεσμοθετημένα από την ίδια όρια , έχοντας απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός απέραντου κοινωνικού νεκροταφείου, στο οποίο βασιλεύει το δόγμα της τάξης, της ησυχίας και της ασφάλειας.
Σαν απόρροια των παραπάνω στοχεύσεων της κυριαρχίας , έρχεται και η πρόσφατη δίκη των 7 και κυρίως η απόφαση αυτής.Η ιστορία ξεκινάει στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003 , στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. Σε μια πόλη μετετραμμένη σε φρούριο, πέρα από το πανηγύρι των ειρηνικών «αντί»διαδηλώσεων, υπάρχει και ένα κομμάτι στο δρόμο που με αξιοπρέπεια επιλέγει την επίθεση σε κεφάλαιο και κράτος. Το τελευταίο, έχοντας πιστούς φίλους μαζί του τα Μ.Μ.Ε., για αντίποινα κατασκευάζει ενόχους και φυλακίζει 7 άτομα. Ύστερα από ένα κύμα αλληλεγγύης προς το πρόσωπό τους και την απεργία πείνας 5 εξ’ αυτών, οι 7 αποφυλακίζονται τον Νοέμβριο του 2003.
Στις 28 Μαΐου του 2008 , τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς είχε αφήσει τότε η «δημοκρατική παράταξη»έρχονται να κλείσουν οι «επανιδρυτές του κράτους».Μετά από μια πολυήμερη δίκη , η δικαστική δράκα μαζί με τους φιλήσυχους πολίτες-μαριονέτες στο ρόλο των ενόρκων , καταδικάζει 4 συντρόφους με 6,5 ,7 και 8 χρόνια. Επειδή όμως όπως φαίνεται ούτε για αυτούς οι αστείες καταθέσεις των οποιοδήποτε μπάτσων αρκούν, επιλέγεται η μέση οδός , αυτή του ανασταλτικού χαρακτήρα των ποινών για να μετριάσουν την ξεφτίλα. Στην ουσία όμως, οι πολύχρονες ποινές που επιβλήθηκαν είναι σαφές ότι επιχειρούν να θέσουν σε ομηρία τους συγκεκριμένους συντρόφους, αλλά και να παραδειγματίσουν όσους μάχονται ενάντια στις προσταγές της εξουσίας.Το μόνο που καταφέρνει το δημοκρατικό καθεστώς με τις αποφάσεις του είναι να φουντώνει την οργή μας για την καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου.Αλληλεγγύη στους 4 συντρόφους

-Τα Παιδιά Του Ιούνη- ”

07-06-2008
Eπίθεση σε ζητά εξω από το ΑΧΕΠΑ. Ο μπάτσος ξυλοκοπήθηκε και η μηχανή του έγινε κομμάτια

12-06-2008
Ξήλωμα φυλακίων και μπαρών ελέγχου στο απθ. Σπάστηκε κι ένα ατμ

12-06-2008
Εμπρηστικές εοιθέσεις σε χορηγούς της εθνικής ελλάδος:

“Στις 12 Ιουνίου 2008 επιλέξαμε να χτυπήσουμε τους χορηγούς της εθνικής ελλάδος (πέντε στόχοι στην Αθήνα και τέσσερις στην Θεσσαλονίκη).Όπως και πριν τέσσερα χρόνια με την ‘επιτυχία’ της εθνικής ελλάδος στο γιούρο, έτσι και τώρα στήνεται ενα πανηγύρι απίστευτης ηλιθιότητος, κατά την διάρκεια του οποίου χιλιάδες καραγκιόζηδες ενοποιούνται υπό την σημαία της εθνικής υπερηφάνειας.Το άβουλο πλήθος είναι έτοιμο να παραμερίσει την μιζέρια της καθημερινότητας του και να μετατραπεί για λίγες μέρες σε ένα συνοθύλευμα από χαμόγελα κάλπικης χαράς, επιδιδώμενο σε ηλίθιους πανυγηρισμούς. Από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης εως τους τοίχους της μητρόπολης κατακλυζόμαστε από χιλιάδες διαφημίσεις που προωθούν την εθνική συνείδηση προβατοποίησης και καταναλωτικής μανίας – παράμετρο απαραίτητη για κάθε καταναλωτική φιέστα.
Ο ρόλος των πολυεθνικών εταιριών χορηγίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, προωθώντας αφενός τα προϊόντα τους κι αφετέρου την εθνική ενότητα, δημιουργώντας μια σύμπνοια καπιταλιστικής κερδοφορίας και εμφύτευσης – αναβίωσης της μισητής για μας εθνικής ταυτότητας. Για αυτό και τους χτυπήσαμε, όπως κάναμε στο παρελθόν και όπως θα κάνουμε και στο μέλλον.
Η γιορτή σας σφύζει από λαμπερά φώτα και πολυπληθή χαμόγελα, εθνικά κουρελόπανα, αποχαυνωτικό θέαμα και διάχυτη ανουσιότητα. Η δικιά μας γιορτή είναι τις νύχτες, όταν τα λαμπερά φώτα δίνουν την θέση τους στα πυκνά σκοτάδια της παραβατικότητας και είναι η βενζίνη και η φωτιά, η κίνηση και η καταστροφή. Επειδή η εθνική ομοψυχία είναι για τους φοβισμένους, ποτέ δεν θα αποδεχθούμε την ύπαρξη κανενός κράτους και κανενός έθνους. Η μόνη μας πατρίδα είναι η Επανάσταση που Βίαιη και Ανατρεπτική στο πέρασμά της, θα εκμηδενίσει τον παλιό κόσμο σας.
Με την ευγενική χορηγία της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς.”

13-06-2008
Επίθεση σε σπίτι φασίστα:

“Το πρωί της Παρασκευής, 13/06/2008, στις 02:00 τα ξημερώματα τοποθετήσαμε απλό εμπρηστικό μηχανισμό στο σπίτι του στελέχους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Κωστόπουλου Χρήστου, στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης, στην οδό Μπιζανίου 18. Ο μηχανισμός τοποθετήθηκε στον περίγυρο της αυλής του σπιτιού.
Η επίθεση έγινε σαν δίκαια απάντηση στη συμμετοχή του εν λόγω στην άνανδρη και τραμπούκικη επίθεση της 25ης Μαρτίου του 2006, η οποία κατέληξε στο μαχαίρωμα 2 ανήλικων αντιφασιστών μαθητών, που συμμετείχαν σε συγκέντρωση ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις. Αυτό το φασιστοειδές ανδρείκελο δεν δίστασε να φτάσει στα όρια δολοφονικής απόπειρας απέναντι σε παιδιά, που , ούτως ή άλλως, ήταν αδύνατο να έχουν ιδεολογική ταυτότητα και να αποτελούν τον οργανωμένο και επικίνδυνο εχθρό του έθνους ή της συμμορίας της Χρυσής Αυγής.Δεν περιμέναμε, φυσικά, από την αστυνομία να ανακαλύψει, ούτε από τη δικαιοσύνη να τιμωρήσει αυτό το μαχαιροβγάλτη. Ευτυχώς, οι πρώην συναγωνιστές του κρατάνε τα στόματά τους ανοιχτά και σύντομα, ελπίζουμε, ότι ο Κωστόπουλος Χρήστος θα βρει την «πατριωτική τιμή» για να υπερασπιστεί το έγκλημά του στον κοινωνικό και οικογενειακό του περίγυρο. Γιατί αν νομίζει ο ίδιος και το σινάφι του, όπως και αυτοί που τους καλύπτουν, τους καθοδηγούν, τους οργανώνουν και τους χρηματοδοτούν τόσα χρόνια (και σύντομα θα έρθουν στο φως απλά στοιχεία γι’ αυτό), γιατί, αν νομίζουν, λοιπόν, όλοι αυτοί ότι μπορούν να μαχαιρώνουν από ανήλικα παιδιά έως διαδηλωτές και μετανάστες κι εμείς θα μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα, δυστυχώς, για τους ίδιους, εξαπατήθηκαν άσχημα. Γνωρίζουμε πλέον τους υπεύθυνους πολλών επιθέσεων, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και αλλού και μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι, πολύ σύντομα, όσοι συμμετείχαν σ’ αυτές θα πρέπει να σηκώσουν και το βάρος των ευθυνών τους.
Είναι σαφές ότι δεν ξεχνάμε και φυσικά δεν συγχωρούμε.Δεν περιμένουμε τίποτα απ’ τα Μ.Μ.Ε. και την αστυνομία.Καλωσορίζουμε, λοιπόν τον Χ.Κωστόπουλο στη μάχη που ο ίδιος επέλεξε. Οι Λαγούδης Λ. και Δουμένικας Κ. έχουν σειρά, προς το παρόν.Η αλήθεια θα αρχίσει να λάμπει.
Αντιφασιστικοί Πυρήνες Επίθεσης – Κομμάντο 118
Υ.Γ. Ήταν αναμενόμενο ότι η αστυνομία θα απέκρυπτε την επίθεση”

01-07-2008
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στο κτήριο του Δημαρχείου:
“ΑΝΑΛΥΨΗ ΕΥΘΗΝΗΣ
Εδώ και μερικά χρόνια , το κράτος δημιούργησε το όργανο της Δημοτικής αστηνομίας, μέσα στο πλαίσιο της ασφάλιας-ανασφάλιας που το ίδιο δημιουργεί και αναπαράγει. Αμέσως οι τοπικές αρχές απέκτισαν ένα ακόμη εργαλίο εκμετάλλευσης και επιβολής των αποφάσεών τους.Ένστολοι κομπλεξικοί, ενσωματώνοντας το μπατσιλίκι των ένοπλων δολοφόνων της συνομοταξίας τους, ξεχύνονται καθημερινά στους δρόμους των μητροπόλεων. Σύγχρονοι φοροεισπράκτορες της αυτοκρατορίας, μοιράζουν κλήσεις σε οχήματα, μαγαζιά, πλανόδιους για να αυξήσουν τα έσοδα των δήμων. Με τις «πλάτες» της κοινωνικής συναίνεσης, επιτίθενται και τραμπουκίζουν μικροπωλητές, μετανάστες κυρίως, που οι ίδιοι ο΄ριζουν παράνομους, αφου αυτοί είναι και ο νόμος.Η φυσική παρουσία των δημοτόμπατσων, αλλα και η νοοτροπία τους, το λιγότερο που αξίζει για μας, είναι το φτύσημο. Σήμερα (01/07/08) κάναμε ένα ένα βήμα παραπέρα: επιτεθήκαμε στο Δημαρχίο Θεσσαλονίκης σαν έμπρακτη και απλή εναντίωση στο θεσμό της Δημοτικής Αστυνομίας και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους αναρχικούς Μ. Τσουραπά και Χ. Κοντορεβυθάκη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΚΙΚΟΥΣ Μ. ΤΣΟΥΡΑΠΑ ΚΑΙ Χ. ΚΟΝΤΟΡΕΒΥΘΑΚΗ
Που διόκονται για απόπειρα εμρησμού αυτοκινήτου της Δημοτικής Αστυνομίας στο Π. Φάληρο
Δίκη: 11 Ιουλίου δικαστίρια Ευελπίδων
‘

15-07-2008
Εμπρηστική επίθεση σε γραφεία της ΝΔ:
“Τα ξημερώματα της Τετάρτης επιτεθήκαμε (με τα γνωστά πλέον υλικά: μπιτόνι με βενζίνη, 4 γκαζάκια, και μερικά κεράκια για να μας δώσουν τον επιθυμιτό χρόνο διαφυγής) στην Τ.Ο. της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην οδό Αφεντούλη 8 στην περιοχή του Διοικητηρίου.
Ήταν μια ακόμα πράξη πολέμου με την κοινωνία των φυλακών, μια μεγάλη αγκαλιά στους συντρόφους ΤΣΟΥΡΑΠΑ ΚΑΙ ΚΟΝΤΟΡΕΒΥΘΑΚΗ που θα ξαναβαδίσουν μαζί μας στο μονοπάτι της διαρκούς επιθετικής κίνησης ενάντια στο υπάρχον. Σ’ αυτούς που παρά τις πιέσεις που δέχτηκαν από το μετεμφυλιακό δικαστήριο δεν παραχώρησαν ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ και στήριξαν την επαναστατική επιλογή που έκαναν πριν ενά χρόνο και τους κόστισε 13 μήνες εγκλεισμού στις αποθήκες ψυχών της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Ο αγώνας όμως δεν σταματά εδώ. Ο Γίωργος Βούτσης-Βογιατζής, ο Γιάννης Δημητράκης, ο Βαγγέλης Μποτζατζής καθώς και οι 6 συνολικά διωκόμενοι αυτής της περιόδου έχουν τον κόσμο της Αρνησης μαζί τους. Οι εχθροπραξίες θα συνεχίζονται με ή χωρίς φυλακισμένους. Οι επιθετικές ενέργειες δεν έρχονται να παίξουν το παιχνίδι της πολιτικής επικαιρότητας υπενθυμίζοντας στους κρατούντες το πολιτικό κόστος της ομηρίας επαναστατών. Οι επιθετικές ενέργειες ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΜΕ για την μεταφορά του επαναστατικού βιώματος στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ, το ραντεβού μας με την ιστορία, ο ανήσυχος ύπνος όσων ευθύνονται (και μέσω της ουδετερότητας τους) για την αποικιοποίηση των ζωών μας. Εμείς ξεκινήσαμε. Και θα αναζητούμε πάντα συνεργούς…
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)σύνοδος για την μνήμη του ΕΜΙΛ ΑΝΡΥ

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ!”

***

***

http://halastor.blogspot.com

Categories
Uncategorized

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Γενναίος Αρχαίος Κόσμος (πολύ πριν το 1984…)


“Οι περισσότεροι ιστορικοί σκορπούν τη βρομιά του παρελθόντος σαν να ήταν χώμα για μελλοντικούς παραδείσους”

Καρλ ντέσνερ

“Ντροπή! Ντροπή! Ντροπή! Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων.”

Φρ. Νίτσε

Οι άνθρωποι αγαπούν τους μύθους. Ένας μακρινός κι απρόσιτος μύθος γίνεται επιβεβαιωμένη και αναντίρητη “αλήθεια”. Όσο πιο μακρινός είναι ο μύθος τόσο πιο ακλόνητη είναι η “αλήθεια”. Οι φιλόσοφοι ανήκουν κι αυτοί στην σφαίρα του μύθου. Φιλόσοφοι δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν διανοούμενοι, στοχαστές, άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, αλλά όχι φιλόσοφοι. Οι φιλόσοφοι ανήκουν στο χρυσό και μακρινό παρελθόν και όσο πιο ανέγκιχτοι μένουν τόσο πιο αγαπητοί γίνονται. Και οι πιο αγαπητοί απ’όλους οι αρχαίοι. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν μυθικά πλάσματα, χωρίς ταπεινές συνήθειες, σωστοί άγιοι. Ενσαρκομένοι θεοί, στεκόντουσαν με παρρησία στις κορυφές του πνεύματος και παρέα με τους συγγενείς τους, τους ιερείς, ατένιζαν την αλήθεια (την υπερβατική αλήθεια, όχι την ταπεινή φαινομενική)*

Γι’αυτούς και αλλούς πολλούς λόγους η ιστορία τους τίμησε. Γι’αυτό και η ανθρωπότητα τους έστησε τόσους πολλούς ανδριάντες και αγάλματα. Τ’αγάλματα των μεγάλων φιλοσόφων στέκουν δίπλα σ’αυτά των ατρόμητων ηρώων, στρατηλατών, κατακτητών, σφαγέων.**
Και όχι άδικα…

Ναι, λοιπόν. Οι φιλόσοφοι, το άλας της ανθρωπότητος, δεν είναι τόσο αγνοί και αθώοι όσο νομίζουμε. Όσο πιο κοντά τους πλησιάζουμε, όσο πιο πολύ τους αγγίζουμε , όσο πιο πολύ διαλύουμε την ομίχλη γύρω απ’τα αγάλματα τους, τόσο περισσότερο μας αποκαλύπτεται η ωμή πραγματικότητα. Πέρα απ’τον εξωραϊσμένο μύθο και τα ρομαντικά παραμύθια. Πέρα απ’τα ιδεαλιστικά νανουρίσματα και την ακαδημαϊκη νύστα…

Ο Δημόκριτος έλεγε ότι ο λόγος είναι η σκιά της πράξης. Αναμφίβολα, οι πολιτικοί είναι πρακτικοί άνθρωποι. Οι εξουσιαστές είναι οι πλέον πρακτικοί άνθρωποι, και ως τέτοιοι χρειάζονται μια σκιά. Οι φιλόσοφοι, στο παρελθόν, και οι διανοούμενοι-τεχνοκράτες σήμερα, ήταν και είναι πάντα πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο της σκιάς. Και για να μιλήσουμε και με ποιό σύγχρονους όρους, οι φιλόσοφοι και οι διανοούμενοι αποτελούν διαχρονικά τις δεξαμενές σκέψης της εκάσθοτε εξουσίας. Οι φιλόσοφοι σκόρπισαν τη βρωμιά τους σα να ήταν χώμα για μελλοντικούς παραδείσους…

Αλίμονο σε όποιον βρέθηκε σ’ εκείνο το σημείο όπου συναντήθηκαν οι σκέψεις και οι πράξεις ενός φιλοσόφου. Βουνά κοιλοπονούν, γελίοι ποντικοί γεννιούνται. Απ’τον τσαρλατανισμό του “θαυματοποιού” Πυθαγόρα μέχρι την πλατωνική εξουσιομάνια και την αριστοτελική εξουσιολειχία. Η ιστόρια των φιλοσοφων τελειώνει άλλωτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα.
Και όσοι φιλόσοφοι έστησαν, με αληθηνή παρρησία, ανάστημα απέναντι στην ιδεαλιστική κατάρα, έχουν σβηστεί απ΄το χάρτη της φιλοσοφίας και της ιστορίας. Συκοφαντήθηκαν αισχρά απ’τους προγόνους του γκέμπελς, κυνηγηθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν. Ας είναι καλά και οι μακρινοί απόγονοι του ελληνικού ιδεαλισμού, οι χριστιανοί. Ήξεραν καλά τι βιβλία έκαιγαν…***
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να μάθουμε να φιλοσοφούμε με σφυριά, όπως συμβούλευε ο Νίτσε. Να γκρεμίσουμε όλα τα είδωλα και τα αγάλματα ενός πολιτισμού αρρώστου, χυδαίου, άψυχου και άσαρκου. Να γκρεμίσουμε ολα τα είδωλα του πολιτισμού. Και γιατί όχι και τον ίδιο τον πολιτισμό;

“Ας μιλήσουμε γι’αυτό σοφότατοί μου… Κι ας τσακιστούν όλα, ας γκρεμιστεί το κάθε τι που είναι να γκρεμιστεί. Πάνω στις αλήθειες μας γκρεμίστε! Υπάρχουν πολλά σπίτια για χτίσιμο”

Σημειώσεις:

* Ο εξ ανατολών προερχόμενος δυαδισμός έχει προκαλέσει ένα βλακώδη, μα και καταστρεπτικό συνάμα, διχασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ο κόσμος ξαφνικά διχοτομήθηκε ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στον ανώτερο πραγματικό κόσμο (τον Πνευματικό) και στον κατώτερο φαινομενικό (τον Υλικό), στον πλατωνικό Κόσμο των Ιδεών και στην απατηλή αντανάκλαση που ζούμε, στην Ψυχή (που είναι θεϊκή) και στο τιτανικό σώμα που είναι ταπεινό σαρκίο). Αυτή η διάρρηξη της ενότητας του κόσμου και η διχοτόμηση του σ’ένα κομμάτι πού αντιπροσοπεύει το Καλό, το Άφθαρτο, το Αγνό, το Θεϊκό και Αληθινό και σ’ ένα αντίπαλο κομμάτι που αντιπροσοπεύει το Κακό, το φθαρτό και σατανικό, κατώτερο και ψεύτικο, οδήγησε και στην ταυτόχρονη διχοτόμιση του ίδιου του ανθρώπου. Όλα αυτά τα πλάσματα της φαντασίας δημιούργησαν έναν άνθρωπο φοβισμένο, γεμάτο τύψεις και συμπλέγματα για τις “αδυναμίες” της σάρκας. Αλλά και σε μαζικό επίπεδο ο ιδεαλιστικός δυαδισμός γέννησε τέρατα σαν, σαν τον χριστιανικό μεσσαίωνα και την μοναστική αρνησικοσμία (σε διάφορες θρησκείες). Αν κι απ’το Διαφωτισμό και μετά ο ιδεαλισμός σταδιακά υποχώρησε, ακόμα ταλαιπωρεί την “ανθρωπότητα”. Οι επιστήμες και ο υλισμός δεν κατάφεραν να τσαλαπατήσουν τον ιδεαλισμό. Δηλητηριάστηκαν και αυτές απ’το γέρο-έμπειρο ιδεαλισμό που έμαθε να επιστρέφει απ’το παράθυρο. Ακόμα και στον ορθολογικό δυτικό κόσμο, για παράδειγμα, ο πολεμος στο Ιράκ παρουσιάστηκε (κυρίως στις Η.Π.Α. και το Ην. Βασίλειο) ως πόλεμος ενάντια στο Κακό και τις Σατανικές Δυνάμεις των τρομοκρατών. Στο λυκαυγές του εικοστού πρώτου αιώνα…

**Οι ταλαίπωροι διανοούμενοι του σήμερα δεν έχουν την τιμή της αγαλματοποίησης. Καλυτερα γι’αυτούς. Φαντάζεστε το άγαλμα του Τσόμσκι ή του Φουκουγιάμα δίπλα σ’αυτό της βουγιουκλάκη ή του ανδρέα παπανδρέου; (Γιατί όχι;;;)

***Κατά “περίεργο” τρόπο τα γραπτά των απολογητών της εξουσίας έχουν σωθεί, ενώ οι επικούρειοι, οι σοφιστές, οι κυνικοί και άλλοι αμφισβητίες διώχθηκαν (τόσο στην εποχή τους, στη δημοκρατική και “ανεκτική” Ελλάδα, όσο και στην διάρκεια του χριστιανικού μεσαίωνα).

Αλάστωρ (Ασύμμετρη απειλή)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

Anastαssy Constantinovic Bogomolov

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
(Στο «1984» και την «Πολιτεία»)

Συμβολή στην κριτική της Πλατωνικής φιλοσοφίας
της Πολιτείας

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΙΟΥΝΙΟΣ 2006

Εισαγωγή

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι, αλλά ούτε φιλοδοξεί να μοιάσει σε ακαδημαικό. Η φιλοσοφία, ειδομένη ως μέρος της ζωής και όχι ως ξεχωριστή σφαίρα υψωμένη στον ουρανό, δεν μπόρει να κρίνεται αντικειμενικά! Αφήνουμε στους ακαδημαϊκούς την αντικειμενική έρευνα γύρω απο την ιστορία της και ας μας παραχωρήσουν με την σειρά τους το δικαίωμα να ήμαστε υποκειμενικοί.

Το παρακάτω κείμενο λοιπόν, έχει στόχο να κάνει φανερή την αθλιότητα που χαρακτηρίζει την πλατωνική πολιτεία, που για κάποιους ανώμαλους θεωρείται ιδανική. Γι’ αυτόν τον λόγο την συγκρίνει με την κοινωνία του “1984” καταδεικνύοντας τις ομοιότητές τους.
Η σύγκριση των δύο έργων δεν έχει στόχο να δείξει πόσο άσχημη θα ήταν η ζωή στο “1984” αφού αυτό δεν το κρύβει ο συγγραφέας του, αλλά πόσο άσχημη θα ήταν στην “Πολιτεία”, αφού επικρατούν οι ίδιες συνθήκες.
Δύο έργα ορόσημα από δύο συγγραφείς που έμειναν στην ιστορία γνωστοί με τα ψευδώνυμά τους, ο Eric Blur γνωστός ως George Orwell και ο Αριστοκλής γνωστός ως Πλάτων.
Κανείς από τους δυο δεν περιορίστηκε στο να γράφει αλλά και οι δυο με πράξεις προσπάθησαν να πετύχουν τους σκοπούς τους το ίδιο αποτυχημένα. Ο Όργουελ παίρνοντας μέρος στον Ισπανικό εμφύλιο με τις δυνάμεις των τροτσκιστών που τελικά ηττήθηκαν και ο Πλάτων με δυο αποτυχημένες απόπειρες να εγκαθιδρύσει την αριστοκρατική του δικτατορία στην Σικελία.
Το όνειρο του ενός ο εφιάλτης του άλλου. Και τα δύο έργα γράφτηκαν μετά από γεγονότα που άλλαξαν την ροή της ιστορίας. Μετά από δύο μεγάλους πολέμους. Το Β΄ παγκόσμιο και τον Πελοποννησιακό. Ο Όργουελ με το έργο του αυτό μας βοήθησε να ξεσκεπάσουμε τον εφιάλτη που υποβόσκει στην “Πολιτεία” και ο Πλάτων μας βοήθησε με το έργο του να ξεσκεπάσουμε την σχιζοφρένια της κοινωνίας που έχει το θράσος να θαυμάζει και τους δύο ταυτόχρονα.
Το “1984” δεν πρέπει να θεωρείται σε καμία περίπτωση «προφητικό» και ιδίως όσον αφορά στον Δυτικό κόσμο. Το “1984” δεν «προφήτεψε» τίποτα, δεν έχει και ούτε μπορεί να έχει σχέση με τον καπιταλισμό. Πέρα από την χρήση της κάμερας και της οθόνης για τον έλεγχο και την επιτήρηση της κοινωνίας δεν υπάρχει κάτι άλλο που να θυμίζει καπιταλισμό. Η ελευθερία του τύπου, τα ταξίδια, το ελεύθερο σεξ, το ελεύθερο εμπόριο και η ελεύθερη κατανάλωση στην κοινωνία του “1984” απαγορεύονται. Το “1984” είναι μια καστοποιημένη κοινωνία με κλειστή οικονομία και δεν έχει σχέση με τον καπιταλισμό παρά με κοινωνίες Φεουδαρχικές και Θεοκρατικές όπως αυτή που ονειρεύτηκε έναν καιρό ο Πλάτων.
Αντίστοιχα και η “πολιτεία” δεν πρέπει να θεωρείται ότι έχει σχέση με την αθηναϊκή δημοκρατία αφού αποτελεί μια κριτική της αθηναϊκής δημοκρατίας και μια πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας από την αριστοκρατική σκοπιά. Το “1984” είναι η πλατωνική Πολιτεία εφαρμοσμένη το 1984, δηλαδή στις μέρες μας. Το “1984” είναι η “Πολιτεία” μέσα από τα μάτια ενός αντιφρονούντα.
1. Κριτική σε προηγούμενα πολιτεύματα και ιδιαίτερα
στη Δημοκρατία

Ο τρόπος ανάγνωσης της ιστορίας στο “1984” είναι παρόμοιος και στις δυο περιπτώσεις. Πέρα από την γενικώς αποδεκτή, διαίρεση των όλων ως τώρα κοινωνιών σε τρεις τάξεις και την αναγνώριση της ασυμβατότητας των σκοπών τους και στην “πολιτεία” και στο “1984” υπάρχει μια φαινομενικά νομοτελειακή, στην ουσία όμως μεταφυσική, διατήρηση αυτής της βασικής δομής της κοινωνίας, άσχετα με το αν αλλάζουν τα πρόσωπα που είναι στην εξουσία και τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας, στους αιώνες των αιώνων. Χαρακτηριστική είναι η φράση στο “1984”: «Ακόμα και ύστερα από τεράστιες εξεγέρσεις και φαινομενικά αμετάκλητες αλλαγές, η ίδια δομή αποκαθίσταται πάντα, ακριβώς όπως ένα γυροσκόπιο ξαναβρίσκει την ισορροπία του, όσο και αν το απομακρύνουν από την μια πλευρά ή την άλλη».

Όπως περιγράφεται η ιστορική εξέλιξη των καθεστώτων στο “1984” είναι φανερή η άποψη ότι υπάρχει μια αέναη κυκλική κίνηση που φέρνει αλλαγές στα εξωτερικά γνωρίσματα των καθεστώτων χωρίς να πειράζει την ουσία τους. Ξεκινώντας από τον Μεσαίωνα που τον καταπιεστικό του χαρακτήρα του μάχονταν μια μεσαία τάξη που διακήρυττε την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη και έκανε επαναστάσεις για να εγκαθιδρύσει τελικά μια καινούργια τυραννία. Αμέσως μετά εμφανίζεται ο σοσιαλισμός, που ενώ ο αρχικός του σκοπός είναι να εγκαθιδρύσει την ελευθερία και την ισότητα, τον εγκαταλείπει φανερά όλο και περισσότερο, ακολουθώντας την ίδια πορεία με τους αστούς. Αυτή η κυκλική πορεία της ιστορίας σταματάει μόνο όταν μια ανώτερη τάξη με την κατάλληλη στρατηγική, βρει τον τρόπο να κρατήσει αυτή την θέση για πάντα. Αυτόν τον ρόλο στο “1984” τον παίζει το Κόμμα που φέρνει και το «τέλος της ιστορίας». Οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις οι ανατροπές και γενικά οι αλλαγές σταμάτησαν. Η κυκλική πορεία που, στο και κατά το “1984”, χαρακτηρίζει την ιστορία σταματάει. Η κοινωνία βρήκε επιτέλους την πολυπόθητη σταθερότητα της και όλα τα συστήματα του παρελθόντος φαντάζουν ανεπαρκή.
Στην “Πολιτεία” αντίστοιχα τα καθεστώτα (που κανένα δεν θεωρείται ακριβώς του γούστου του Πλάτωνα, αλλά κάποια θεωρούνται απλώς καλύτερα από άλλα) αλλάζουν κάθε φορά που ένα μειονέκτημα οξύνεται και έτσι από την αριστοκρατία, που θεωρείται το ως τώρα καλύτερο καθεστώς, περνάμε στην ολιγαρχία. Από την ολιγαρχία στη δημοκρατία και από την δημοκρατία στην τυραννίδα που είναι ότι χειρότερα για τον άνθρωπο αφού υπάρχει ελευθερία ακόμα και για τους αγορασμένους δούλους! Και εδώ η κοινωνία σώζεται μόνο μετά την εγκαθίδρυση της ονείρωξης του Πλάτωνα.
Χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών είναι ότι μισούν την δημοκρατία παραπάνω από κάθε άλλο πολίτευμα. Στο “1984” γίνεται προπαγάνδα από την παιδική ηλικία ενάντια στον καπιταλισμό (την δημοκρατία δηλαδή) ο οποίος περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, παρότι στην πραγματικότητα είναι πιο υποφερτός από την κοινωνία του “1984”. Ο καπιταλισμός επίσης θεωρείται ότι δεν έχει προσφέρει τίποτα και ότι οποιοδήποτε έργο της ανθρωπότητας έγινε πριν ή μετά από αυτόν. Γενικά θεωρείται ως η χειρότερη περίοδος της ανθρωπότητας, ακόμα χειρότερη και από αυτήν του Μεσαίωνα.
Ο Πλάτωνας στην καταδίκη της τυραννίδας, που είναι στην πραγματικότητα μια ολοκληρωμένη, «ακραία» θα λέγαμε μορφή της δημοκρατίας, αφιερώνει πολλές σελίδες. Η ισότητα, η ελευθερία και η απόλαυση της ζωής ακόμα και για τους δούλους και τις γυναίκες δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνο τον αριστοκράτη Πλάτωνα, που θεωρεί την τυραννίδα το χειρότερο πολίτευμα.

2. Επιστήμες –Τεχνολογία

Αποτέλεσμα της κλειστής οικονομίας και της καστοποιημένης κοινωνίας είναι και η στασιμότητα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η κοινωνία του “1984” δεν είναι όπως συχνά και λανθασμένα πιστεύεται μια τεχνολογική δυστοπία. Ακόμα και τα ασανσέρ εκεί είναι σχεδόν πάντα χαλασμένα. Η επιστήμη και η τεχνολογία σταμάτησαν να εξελίσσονται γιατί η επιστημονική και τεχνική πρόοδος βασίζονται στην εμπειρική σκέψη που δεν μπορεί να επιζήσει σε μια αυστηρά συγκροτημένη κοινωνία. Ο κόσμος στο “1984”, είναι πιο πρωτόγονος από ότι πριν από 50 χρόνια. Κάποια όργανα που έχουν σχέση με την αστυνόμευση και τον πόλεμο έχουν τελειοποιηθεί, αλλά τα πειράματα και οι εφευρέσεις σε μεγάλο βαθμό σταμάτησαν. Η επιστήμη είναι αντίθετη με την ιδεολογία του “1984”. Η τεχνολογική πρόοδος πραγματοποιείται μόνο όταν τα προϊόντα της μπορούν να χρησιμεύσουν στην περιστολή της ανθρώπινης ελευθερίας. Σε όλες τις εφαρμοσμένες τέχνες ο κόσμος παραμένει στάσιμος ή οπισθοδρομεί. Τα χωράφια καλλιεργούνται με αλέτρια που τα σέρνουν άλογα.

Στην “Πολιτεία”, οι μόνες επιστήμες που θεωρείται ότι έχουν λόγο ύπαρξης, δηλαδή η αριθμητική, η γεωμετρία, η στερεομετρία, η αστρονομία, η αρμονία και η διαλεκτική, χρειάζονται μόνο για στρατιωτικούς λόγους και για την θέαση του Όντος! Πρακτικοί και παραγωγικοί λόγοι και όταν αναφέρονται παρεμπιπτόντως, αποκλείονται. Η γνώση αυτή είναι στα χέρια μόνο των αρχόντων για την επίτευξη των δικών τους σκοπών. Όπως είναι αναμενόμενο για μια τέτοια στάσιμη κοινωνία και η επιστήμη και η τεχνολογία θα είναι στάσιμες και θα ασκούνται μόνο από τους άρχοντες και στον βαθμό που τους εξυπηρετεί.
Πέρα από αυτές τις ομοιότητες, οι δύο κοινωνίες είναι πανομοιότυπες κυρίως στην μορφή της οργάνωσης τους και στην ιδεολογία που τις χαρακτηρίζει.

3. Θρησκεία



Στην κορυφή της ιεραρχίας είναι και για τις δύο κοινωνίες κάτι εξίσου ανύπαρκτο που ωστόσο ασκεί μια τεράστια επιρροή. Στην “Πολιτεία” λέγεται καθαυτό Ον και στο “1984” Μεγάλος Αδελφός. Πέρα από το ότι αντικαθιστούν την έννοια του Θεού ή καλύτερα παίζουν τον ρόλο του Θεού μπορούμε να πούμε ότι έχουν και πολλά άλλα κοινά.
Το καθαυτό Ον είναι αυτό που πρέπει να κοιτάζουν οι νομοθέτες και με βάση αυτό να νομοθετούν κάτω στην γη και με βάση αυτό να φυλάνε τα σωστά νομοθετημένα. Είναι η αλήθεια και η ιδέα του αγαθού. Είναι αυτό που χορηγεί στα νοητά αντικείμενα την αλήθεια και στην ψυχή την δύναμη να τα βλέπει. Είναι η αιτία της επιστήμης και της αλήθειας αλλά είναι ακόμα ωραιότερο τους και με πολύ μεγαλύτερη αξία. Σε αυτό μετέχουν οι επιστήμες τα διανοήματα και όλες οι αρετές. Ο Μεγάλος Αδελφός αντίστοιχα είναι αυτός από τον οποίο πηγάζει κάθε επιτυχία, κάθε γνώση, κάθε σοφία, ευτυχία και αρετή. Το καθαυτό Ον είναι η αναλλοίωτη και αιώνια ουσία που δεν γνωρίζει γένεση και φθορά, ενώ για τον Μεγάλο Αδελφό μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πεθάνει ποτέ και ήδη η σύγχυση για το πότε γεννήθηκε είναι μεγάλη. Η τέχνη και η παιδεία στην “πολιτεία” εξυπηρετούν τον ανώτερο σκοπό που είναι να μπορεί η ψυχή να βλέπει το καθαυτό Ον, ενώ στο “1984” όλη η εκπαίδευση αποσκοπεί στο να ταυτιστούν οι ιδέες των ανθρώπων με αυτές που εκφράζει ο Μεγάλος Αδελφός. Ο αληθινός φιλόσοφος στην “Πολιτεία” είναι ερωτευμένος μόνο με το Ον και το βασικό χαρακτηριστικό του φιλοσόφου είναι να αγαπά αυτήν την αναλλοίωτη και αιώνια ουσία που δεν γνωρίζει γένεση και φθορά. Έργο του Μεγάλου Αδελφού είναι να λειτουργεί ως συγκεντρωτική εστία για την αγάπη, τον φόβο και τον σεβασμό, αισθήματα που είναι πιο εύκολο να τα νιώσει κανείς για ένα πρόσωπο παρά για έναν οργανισμό. Η ικανότητα θέασης του καθαυτού Όντος είναι αυτή που νομιμοποιεί τους φιλοσόφους ως άρχοντες ενώ ο Μεγάλος Αδελφού είναι η προσωποποίηση του κόμματος (δηλαδή της εξουσίας), η μάσκα με την οποία επέλεξε το Κόμμα (δηλαδή η εξουσία) να εμφανιστεί στον κόσμο. Η γνήσια και καθαρή ηδονή είναι η θέαση του Όντος ενώ η στέρηση της ηδονής οδηγεί στην λατρεία του Μεγάλου
Αδελφού.

4. Οικογένεια



Και στις δύο κοινωνίες υπάρχει η ίδια άποψη για την οικογένεια, με την διαφορά ότι στο “1984” δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Και στις δύο περιπτώσεις η οικογένεια θεωρείτε άχρηστη και υπάρχει το αίτημα να καταργηθεί. Αυτό το αίτημα που εκ πρώτης όψεως μπορεί να μοιάζει προοδευτικό, καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν είναι μόλις καταλάβει τους σκοπούς του.
Στο “1984” υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας ο οποίος σιγά-σιγά και αφού ελέγχεται ήδη απόλυτα από το κράτος και έχει στραφεί στην υπηρεσία του, τείνει να καταργηθεί. Ο γάμος πρέπει αρχικά να εγκριθεί από ειδική επιτροπή και ο μόνος σκοπός του γάμου που αναγνωρίζεται είναι να γεννηθούν παιδιά που θα μπουν στην υπηρεσία του κόμματος. Παρόλαυτα υπάρχουν και κάποιες πιο προωθημένες απόψεις όπως αυτή του «αντισεξουαλικού συνδέσμου νέων» που υποστηρίζει πλήρη αποχή από τον γάμο και για τα δυο φύλλα.
Όλα τα παιδιά πρέπει να γεννιούνται με τεχνητή γονιμοποίηση και να ανατρέφονται σε δημόσια ιδρύματα. Οι φράσεις που χρησιμοποιούνται για τον ορισμό της σεξουαλικής πράξης είναι το «να φτιάξουμε ένα παιδί» και το «καθήκον μας προς το κόμμα». Αρχικά, επειδή το κόμμα δεν μπορεί να καταργήσει κατευθείαν την οικογένεια, την χρησιμοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προς όφελος του ενθαρρύνει από την μια την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά και από την άλλη σπρώχνει τα παιδιά συστηματικά ενάντια στους γονείς τους διδάσκοντάς τους πώς να τους κατασκοπεύουν. Γενικά το κόμμα υπονομεύει συστηματικά την οικογενειακή αλληλεγγύη ώσπου να φτάσει στον τελικό σκοπό, σκοπό που ο Πλάτων διακηρύσσει χωρίς ντροπή από την αρχή. Το να παίρνουν δηλαδή τα παιδιά από την μητέρα τους μόλις γεννιούνται, όπως παίρνει κανείς τα αβγά από την κότα. Να γίνει η αναπαραγωγή μια ετήσια τυπική διαδικασία.
Στην “Πολιτεία” δεν υπάρχουν μεταβατικά στάδια για την κατάργηση της οικογένειας. Από την ίδρυση της τα ζευγαρώματα θα γίνονται με τάξη υπό τον έλεγχο των αρχόντων (τότε μόνο θα είναι ιερά) με σκοπό, όπως και στα σκυλιά, να γεννώνται ολοένα και πιο δυνατά παιδιά. Οι άρχοντες θα ενθαρρύνουν πιο πολύ στην αναπαραγωγή τους καλύτερους και τις καλύτερες ενώ θα αποθαρρύνουν το ζευγάρωμα μεταξύ των χειρότερων και δεν θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους, μέτρα ακόμα πιο σκληρά από αυτά του “1984”. Η αναπαραγωγή θα γίνεται σε καθορισμένες για αυτόν τον λόγο γιορτές. Τα ζευγαρώματα σε αυτές τις γιορτές θα γίνονται κατόπιν κλήρωσης με κλήρους που θα είναι ειδικά φτιαγμένοι ώστε να «τυχαίνει» να αναπαράγονται μόνο οι δυνατότεροι χωρίς να παραπονιούνται οι πιο αδύναμοι στους άρχοντες αλλά να κατηγορούν την κακή τους τύχη! Τα παιδιά που θα γεννιούνται θα τα παραλαμβάνουν κάποιες αρχές, ορισμένες για αυτόν τον σκοπό και θα τα μεγαλώνουν ξεχωριστά σε ένα απόμερο μέρος της πόλης. Τα παιδιά που θα γεννιούνται από τους αδύναμους ή τα ανάπηρα θα τα «κρύβουν» και προφανώς, θα τα αφήνουν στην μοίρα τους, να πεθάνουν. (Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά που γεννιούνται έξω από τους κανόνες που ορίζει η πολιτεία). Οι μητέρες και όσες έχουν γάλα, αφού θα έχουν παρθεί όλα τα μέτρα ώστε καμία να μην αναγνωρίσει το παιδί της, θα πηγαίνουν και θα θηλάζουν τα νεογέννητα.
Να σημειώσουμε επίσης ότι και στις δύο περιπτώσεις οι εξουσίες πρέπει να προσέχουν ώστε να μην δημιουργηθεί καμία δημογραφική αλλαγή.

5. Δομή της κοινωνίας



Η κοινωνική δομή και η κοινωνική διαστρωμάτωση και στις δύο περιπτώσεις είναι παρόμοια. Παρότι και οι δύο κοινωνίες αποτελούνται από κάστες η κατάταξη κάποιου στην μια ή την άλλη κάστα, δεν είναι κληρονομική.
Πιο συγκεκριμένα, στο “1984” η κοινωνία αποτελείται από το εσωτερικό κόμμα που είναι στην κορυφή της ιεραρχίας, ακολουθεί το εξωτερικό κόμμα που έχει λιγότερα προνόμια από το εσωτερικό αλλά περισσότερα από την αμέσως χαμηλότερη βαθμίδα, τους προλετάριους. Η ένταξη σε αυτές της τρεις ομάδες δεν είναι κληρονομική. Το παιδί ενός μέλους του εσωτερικού κόμματος θεωρητικά δεν έχει γεννηθεί στο εσωτερικό κόμμα. Η εισαγωγή στο ένα ή στο άλλο τμήμα του κόμματος γίνεται με εξετάσεις στην ηλικία των δεκαέξι ετών. Αυτούς που διοικούν, δεν τους συνδέουν δεσμοί αίματος, αλλά η προσχώρησή τους στο κοινό δόγμα. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις και μάλιστα αυστηρά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται κληρονομικές. Υπάρχουν πολύ λίγες μετακινήσεις από την μια τάξη στην άλλη. Ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό κόμμα συμβαίνουν μερικές ανταλλαγές, αλλά μόνο τόσες όσες χρειάζονται για να εξασφαλίσουν τον αποκλεισμό των αδυνάτων από το εσωτερικό κόμμα και να καταστήσουν ακίνδυνα τα φιλόδοξα μέλη του εξωτερικού κόμματος. Στην πράξη οι προλετάριοι δεν επιτρέπεται να μπουν στο κόμμα. Το κόμμα δεν επιδιώκει να μεταβιβάσει την εξουσία στα παιδιά του επειδή είναι παιδιά του και αν δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κρατήσει στην κορυφή τους πιο ικανούς θα ήταν πρόθυμο να στρατολογήσει μια εντελώς νέα γενιά από τις γραμμές των προλετάριων. Η ουσία της ολιγαρχικής εξουσίας δεν είναι η κληρονομική διαδοχή από πατέρα σε γιο αλλά η εμμονή σε μια ορισμένη κοσμοθεωρία και έναν ορισμένο τρόπο ζωής που επιβάλλεται από τους νεκρούς στους ζωντανούς. Το κόμμα δεν ενδιαφέρεται να διαιωνίσει το αίμα του αλλά τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία ποιος κατέχει την εξουσία αρκεί η ιεραρχική δομή να παραμείνει πάντα η ίδια.
Στην “Πολιτεία” θα υπάρχει ένας μύθος που βάσει αυτού θα γίνεται ο διαχωρισμός σε κάστες: Όταν ο Θεός έπλαθε τους ανθρώπους, όσοι ήταν ικανοί να κυβερνήσουν ανακάτεψε χρυσάφι μέσα στα συστατικά τους και γι’ αυτό είναι πιο πολύτιμοι από όλους. Σε όσους πάλι κάνουν για επίκουροι ανακάτεψε ασήμι, και σίδερο και χαλκό στους γεωργούς και τους τεχνίτες. Αφού έχουν την ίδια καταγωγή θα γεννούν τις περισσότερες φορές παιδιά που θα τους μοιάζουν. Μπορεί όμως κάποτε από τον χρυσαφένιο να γεννηθεί ασημένιο παιδί και από αυτό πάλι χρυσαφένιο, το ίδιο και με όλα τα άλλα μεταξύ τους. Στους άρχοντες λοιπόν, ο Θεός παραγγέλνει να εξετάζουν με μεγάλη φροντίδα και προσοχή ποιο από αυτά τα μέταλλα βρίσκεται ανακατεμένο στις ψυχές των παιδιών, και αν και δικό τους ακόμα βρεθεί να έχει τίποτα κράμα από χαλκό ή σίδερο να μην το σπλαχνιστούν και να του δώσουν τη σειρά που του αξίζει από την φυσική του κατασκευή και να το παραμερίσουν στους γεωργούς και τους τεχνίτες και αν απεναντίας βρεθεί κανείς από τους τελευταίους με περισσότερο χρυσάφι ή ασήμι μέσα του, να το ανεβάσουν κατά την αξία του το καθένα, στην τάξη των αρχόντων ή των φυλάκων επειδή υπάρχει χρησμός ότι θα χαθεί η πόλη αν κυβερνήσει ο χαλκός ή το σίδερο. Βλέπουμε λοιπόν πόσο μοιάζει στις δύο κοινωνίες ο τρόπος που διαστροματώνονται κοινωνικά. Τα άτομα τοποθετούνται στην μια ή στην άλλη τάξη από την εξουσία. Το πιο πιθανό είναι ότι η θέση είναι κληρονομική αλλά όχι απόλυτα αφού σκοπός είναι να διαιωνιστεί αυτός ο τύπος οργάνωσης της κοινωνίας και όχι η εξουσία να «διαιωνίσει το αίμα της».

6. Κοινωνική συνοχή

Και στις δύο κοινωνίες, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των πολιτών χαρακτηρίζονται από μια, ονομαστικά μόνο, στενή σχέση (σύντροφοι στο “1984” και αδέλφια στην πολιτεία) και βασίζονται σε μια στρατιωτικού τύπου κοινοκτημοσύνη.

Στο “1984” οι όροι «κύριος» – «κυρία» όπως και οι όροι «φίλος» – «φίλη» αποδοκιμάζονται και ως δόκιμοι όροι προτείνονται οι «σύντροφος» – «συντρόφισσα».
Αντίστοιχα στην “Πολιτεία” όλοι οι πολίτες θεωρούνται αδέλφια, ενώ σε άλλο σημείο της περιγραφής ο Πλάτων μας λέει ότι πρέπει να αλληλοαποκαλούνται αδέλφια αυτοί που είναι κοντινοί σε ηλικία ενώ πρέπει να αποκαλούνται πατέρες και μητέρες αυτοί που η ηλικία τους επιτρέπει αυτό το ενδεχόμενο.
Στο “1984”, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας είναι γεγονός. Ατομικά, κανένα μέλος του κόμματος δεν κατέχει τίποτα πλην ασήμαντων προσωπικών αντικειμένων. Συλλογικά κατέχει τα πάντα γιατί ελέγχει τα πάντα και διαθέτει την παραγωγή κατά το δοκούν. Αυτό γίνεται γιατί, κατά τους ιδεολογικούς εκφραστές της κοινωνίας του “1984”, η μόνη σίγουρη βάση για την ολιγαρχία είναι ο κολεκτιβισμός και επειδή τα πλούτη και τα προνόμια μπορείς να τα υπερασπιστές πιο εύκολα αν τα κατέχεις από κοινού με άλλους.
Στην “Πολιτεία”, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά που θεωρούνται κοινά γιατί ο Πλάτων προφανώς τα θεωρεί αντικείμενα, κοινές είναι και οι κατοικίες και τα χωράφια. Μόνο η διατροφή είναι ο μισθός για την δουλειά των αρχόντων και των φυλάκων. Αυτό, κατά τον Πλάτων, γίνεται για να υπάρχει σταθερότητα αφού δεν θα προσπαθεί έτσι κάποιος τα πάρει πράματα σε βάρος άλλου ή σε βάρος της πολιτείας και δεν θα υπάρχουν διχόνοιες. Επίσης όταν τα πράματα είναι κοινά, κοινές είναι και οι χαρές και οι λύπες που αυτά μπορούν να προσφέρουν και δεν θα υπάρχουν άλλοι ικανοποιημένοι και άλλοι δυσαρεστημένοι, όποτε όλοι θα τα υπερασπίζονται από κοινού αφού τα κατέχουν από κοινού και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.

7. Ανώτερη τάξη
Νόμοι, προπαγάνδα, εκπαίδευση και ιδεολογία

Όπως είπαμε και πιο πάνω η κοινωνία χωρίζεται και στις δύο περιπτώσεις σε τρεις τάξεις, το εσωτερικό κόμμα, το εξωτερικό κόμμα και τους προλετάριους για το “1984”, τους άρχοντες, τους φύλακες και τους χειρώνακτες για την “Πολιτεία”. Περισσότερο, και στα δυο έργα, αναφορά γίνεται στα χαρακτηριστικά και την καθημερινή ζωή των δύο πρώτων τάξεων που είναι παρόμοια μεταξύ τους και εντελώς διαφορετική από την τρίτη τάξη.

Η ζωή των ανθρώπων των δύο πρώτων τάξεων, οι αναμεταξύ τους σχέσεις και οι σχέσεις τους προς το κράτος δεν ρυθμίζονται από νόμους αφού και στις δύο περιπτώσεις η ύπαρξη τους κατακρίνεται. Στο “1984” δεν υπάρχει τίποτα παράνομο αφού δεν υπάρχουν νόμοι (ωστόσο μια πράξη εκτός των ορίων που έχουν θεσπιστεί μπορεί να τιμωρηθεί ακόμα και με θάνατο). Στην “Πολιτεία”, με νόμους έχουν καθοριστεί τα πολύ γενικά ζητήματα της οργάνωσης αλλά για τα επιμέρους ζητήματα η ύπαρξη τους θεωρείται άχρηστη γιατί είτε νομοθετηθούν διατάξεις γραπτά είτε προφορικά δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα και επίσης γιατί είναι άσκοπο για ανθρώπους «τέλειους σε όλα τους» να υπάρχουν νόμοι αφού εύκολα μπορούν να νομοθετούν για τον εαυτό τους.
Η σταθερότητα και των δύο -εξουσιών, βασίζεται στην α. Εκπαίδευση και β. στην προπαγάνδα, που δημιουργούν – επιβάλλουν μια ιδεολογία και έναν τρόπο σκέψης ικανό για να διατηρηθούν αιώνια αυτά τα πολιτεύματα.
α. Η εκπαίδευση στο “1984” αποσκοπεί, μέσω της αυτοπειθαρχίας που αποκτά κάποιος στην παιδική του ηλικία, στο να καταπνιγεί κάθε θεωρητική παρατήρηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια στάση αμφισβήτησης ή εξέγερσης. Επίσης, η εκπαίδευση των παιδιών μέσα από την «ομάδα των κατασκόπων» τα κάνει να λατρεύουν το κόμμα και ότι έχει σχέση με αυτό. Τα τραγούδια, οι παρελάσεις, οι σημαίες, οι πεζοπορίες, τα γυμνάσια ψεύτικης σκοποβολής τα ουρλιαχτά των συνθημάτων, η λατρεία του Μεγάλου Αδελφού τους φαντάζουν σαν ένα υπέροχο παιχνίδι. Όλη τους η θηριωδία εξωτερικεύεται ενάντια στους εχθρούς του κράτους, ενάντια στους ξένους, στους προδότες, στους σαμποτέρ και τους εγκληματίες της σκέψης. Σε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς του κράτους.
Στην “Πολιτεία”, η καλή εκπαίδευση και η ανατροφή, γεννά καλές φύσεις για αυτό και τα παιχνίδια των παιδιών πρέπει να είναι από την πρώτη στιγμή όσο γίνεται πιο σύμφωνα με τον νόμο γιατί όταν το παιχνίδι είναι έξω από τον νόμο και τα ίδια τα παιδιά γίνονται τέτοια και είναι αδύνατο από αυτά να μεγαλώσουν άνδρες σπουδαίοι και νομιμόφρονες. Επίσης πρέπει από μικρή ηλικία να χρησιμοποιούνται στον πόλεμο βοηθητικά για να βλέπουν και να μαθαίνουν, (όπως γίνεται και με τις άλλες τέχνες).
β. Σκοπός στο “1984” είναι να πεισθούν όλοι για την αλήθεια του κόμματος. (Ακόμα και αυτοί που επειδή δεν πιστεύουν θα εκτελεστούν, πρέπει πρώτα να πειστούν ότι έκαναν λάθος). Η προπαγάνδα γίνεται με δύο κυρίως τρόπους. Ο ένας είναι με την συνεχή πλύση εγκεφάλου από τις τηλεοθόνες και ο άλλος μέσο της τέχνης. Δημιουργούνται βιβλία με ποιήματα που στο παρελθόν αντιστρατεύονταν το κόμμα και τα οποία είχαν παραλλαχθεί-λογοκριθεί και πλέον φαίνεται ότι το υποστηρίζουν. Επίσης υπάρχουν προπαγανδιστικά τραγούδια και αποκλειστικά προπαγανδιστικές ταινίες. Υπήρχε και ένα είδος γιορτής-τελετής σε ημερήσια και ετήσια βάση που συνδύαζε τα δύο προηγούμενα το καθημερινό «δίλεπτο μίσους» και η ετήσια «εβδομάδα μίσους» τα οποία ήταν το κερασάκι στην τούρτα του προπαγανδιστικού οπλοστασίου του “1984”.
Και στην “Πολιτεία” η τέχνη μπαίνει στην υπηρεσία της προπαγάνδας αφού θα διδάσκονται μόνο οι μύθοι που συμφωνούν με τις αντιλήψεις του Πλάτωνα και των ομοϊδεατών του. Ενώ χρησιμοποιείται και η πλύση εγκεφαλου αφού πιο κάτω μας λέει ότι η νόμιμη ιδέα πρέπει να φυτεύεται στις ψυχές των στρατιωτών για το ποια πράματα πρέπει να φοβούνται και ποια όχι.
Η εκπαίδευση και η προπαγάνδα οδηγούν και στις δύο περιπτώσεις σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία ικανή να συντηρήσει αυτού του τύπου την οργάνωση. Δημιουργούν «ένα έθνος πολεμιστών και φανατικών, που προχωρούν εμπρός σε μια τέλεια ενότητα, που κάνουν τις ίδιες σκέψεις, κραυγάζουν τα ίδια συνθήματα, που αιώνια εργάζονται, πολεμούν, θριαμβεύουν, καταδιώκουν ….» όπως μας λέει ο Όργουελ για την κοινωνία του “1984” φωτογραφίζοντας και την “Πολιτεία”.
Στο “1984” α. Κανένα μέλος δεν επιτρέπεται να έχει την παραμικρή παρέκκλιση, ακόμα και στο πιο ασήμαντο θέμα. β. Τα μέλη πρέπει να είναι ταπεινόφρονα και πειθαρχημένα γιατί μόνο ένα πειθαρχημένο πνεύμα μπορεί να δει την πραγματικότητα του κόμματος.
Μιλάμε για μια κοινωνία γ. που ο χωρισμός της σε κάστες θεωρείται ως κάτι το φυσικό. Μια κοινωνία που ο καθένας κοιτάζει την δουλειά του και είναι πλήρως υποταγμένος στην δομή της κοινωνίας και στην εξουσία.
Στην “Πολιτεία” α. ανδρεία, που είναι η δεύτερη από τις τέσσερις αρετές που ορίζει ο Πλάτων (πρώτη είναι η σοφία, δεύτερη η ανδρεία, τρίτη σωφροσύνη, τέταρτη η δικαιοσύνη) θεωρείται η παντοτινή διατήρηση της ορθής και σύμφωνης με τον νόμο ιδέας. β. Σωφροσύνη υπάρχει όταν η πολιτεία δεν υποκύπτει στις ηδονές και στις επιθυμίες των πολλών και άρχοντες και αρχόμενοι συμφωνούν στο ποιος θα κυβερνήσει. γ. Δικαιοσύνη είναι για την πολιτεία ο καθένας να καταγίνεται μόνο με την δουλειά του και να μην ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων και ιδίως σε αυτές της ανώτερης τάξης.
Το βασικό σύνθημα του “1984” είναι το «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Το πρώτο μέρος δεν μας απασχολεί εδώ αλλά τα άλλα δύο είναι χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών. Το ότι η «ελευθερία είναι σκλαβιά», ο Πλάτων δεν παραλείπει να το προσυπογράψει όταν λέει ότι «η υπερβολική ελευθερία, είτε σε ιδιώτες είτε στα κράτη, σε τίποτα άλλο φαίνεται δεν οδηγεί παρά στην δουλεία» (564α) και ότι «από την ακρότατη ελευθερία γεννιέται η μεγαλύτερη και αγριότερη δουλεία» (564α). Το ότι η «άγνοια είναι δύναμη» επίσης υποστηρίζει ο Πλάτων αφού επιτρέπει στους άρχοντές του να λένε ψέματα και να διδάσκουν ψευδολόγους μύθους στους υπόλοιπους πολίτες δήθεν για το καλό τους, και το καλό της πολιτείας.

8. Συναισθήματα – επιθυμίες
α. πραότητα β. εγκράτεια γ. σεξουαλικότητα

Χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών είναι ότι οι πολίτες, (κυρίως) των δύο ανώτερων τάξεων, ζουν μια ζωή εντελώς αποστειρωμένη, μακριά από κάθε απόλαυση της ζωής και από κάθε συναίσθημα. Ακόμα και όταν κάποια συναισθήματα εμφανίζονται πρέπει αμέσως να καταπνίγονται.
α. Πιο συγκεκριμένα, στο “1984”, η έκφραση που πρέπει να έχει κάποιος είναι αυτή της ήρεμης αισιοδοξίας. Το να μην αφήνει κάποιος τα αισθήματά του να φαίνονται (όποιος έχει αισθήματα σε μια τέτοια κοινωνία) είναι μια συνήθεια που έχει γίνει ένστικτο. Τα μέλη του κόμματος δεν πρέπει να βρίζουν. Υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στην πραότητα και στην πολιτική ορθοδοξία. Επίσης οι πολίτες δεν πρέπει να δείχνουν φόβο ή δυσαρέσκεια. Ακόμα και το να τραγουδά κάποιος θεωρείται ανορθόδοξο και εκκεντρικό.
Τα φυσικά αισθήματα και οι φυσικές παρορμήσεις είναι χωρίς καμία αξία και στην πλατωνική πολιτεία. Τα μοιρολόγια και τα μυξοκλάματα δεν ταιριάζουν στους ξεχωριστούς άνδρες. Ένας σωστός άνδρας δεν θεωρεί συμφορά αν έχασε παιδί, φίλο ή αδελφό αλλά πρέπει με την μεγαλύτερη καρτερία να το υποφέρει. Επίσης δεν πρέπει κανείς να αγαπά τα γέλια γιατί αυτό απαιτεί μια δυνατή μεταβολή στην ψυχή.
β. Η ιδανική ζωή για ένα μέλος του κόμματος είναι κάποιου που είναι τελείως εγκρατής, δεν καπνίζει, έχει ελάχιστο χρόνο αφιερωμένο στην ψυχαγωγία του και είναι εργένης, αφού ο γάμος και η φροντίδα για την οικογένεια είναι ασυμβίβαστα με την εικοσιτετράωρη αφοσίωση στο καθήκον.
Ο Πλάτων μας λέει ότι στην πολιτεία του, οι άνθρωποι δεν πρέπει να τιμούν τον πλούτο γιατί έτσι δεν θα μπορούν να ασκούν την εγκράτεια. Πέρα από τις αναγκαίες επιθυμίες, για την επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχουν και οι περιττές από τις οποίες οι άνθρωποι πρέπει να απαλλαχθούν από μικρή ηλικία. Για να πεισθούν οι φύλακες και να δεχθούν στην ψυχή τους όσο γίνεται καλύτερα τους νόμους, πρέπει να αποφεύγεται η ηδονή, η λύπη, ο πόνος και όλες οι επιθυμίες.
γ. Και οι δύο κοινωνίες είναι εξίσου αμείλικτες με την σεξουαλικότητα. Αν στην κοινωνία του “1984” συλληφθεί κάποιος με πόρνη καταδικάζεται σε 5 χρόνια καταναγκαστικά έργα, σχετικά επιεικής τιμωρία για μια πράξη μυστική και χωρίς ηδονή που αφορούσε γυναίκες μιας κατώτερης τάξης. Το ασυγχώρητο έγκλημα είναι η σεξουαλική πράξη μεταξύ των μελών του κόμματος. Ο πραγματικός σκοπός του κόμματος δεν είναι μόνο να εμποδίσει να δημιουργηθούν ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες αισθήματα που δεν θα μπορούσε να ελέγξει άλλά να αφαιρεθεί η ηδονή από την σεξουαλική πράξη. Ο εχθρός δεν είναι η αγάπη αλλά ο ερωτισμός. Δεν δίνονται άδειες γάμου αν το ζευγάρι δίνει την εντύπωση αισθάνεται αμοιβαία σεξουαλική έλξη. Η σεξουαλική πράξη πρέπει να θεωρείται σαν αηδιαστική μικρή εγχείρηση.
Στην πολιτεία ο Πλάτων δείχνει μια κατανόηση για τα παιδιά, τις γυναίκες και τους υπηρέτες όπου εκεί κανείς συναντά τις περισσότερες επιθυμίες αφού αποτελούν τον κατώτερο όχλο και είναι μάλλον χωρίς σημασία για την πολιτεία του. Για τις δυό ανώτερες τάξεις είναι όμως πιο αυστηρός. Η μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο μανιώδης ηδονή είναι του σαρκικού έρωτα, όπου δεν έχει καμία σχέση με τον αληθινό έρωτα. Τον αληθινό έρωτα δεν πρέπει να τον πλησιάζει τίποτα που έχει σχέση με την ακολασία και είναι παράφορο. Αυτή η ηδονή δεν πρέπει να γίνει δεκτή και πρέπει να αποκλείεται εντελώς από τις σχέσεις μεταξύ εραστών και ερωμένων. Πρέπει να νομοθετηθεί στην πόλη να αγαπά και να αφοσιώνεται βέβαια ο εραστής και να πλησιάζει τον νεαρό φίλο του σαν να ήταν γιος του, αλλά επί καλού πάντα, αν είναι σύμφωνος και εκείνος. Όσο για το άλλο να είναι τέτοια η συμπεριφορά του, ώστε ποτέ να μην δώσει υποψία πως προχωρεί και παραπάνω.

9. Η αθλιότητα της ζωής και η έλλειψη μέτρων σύγκρισης

Η ζωή και στις δύο κοινωνίες είναι τόσο άθλια που οι άνθρωποι προκειμένου να την αντέξουν, τους έχει αφαιρεθεί κάθε μέτρο σύγκρισης. Έχουν αποκοπεί από το α. παρελθόν (την ζωή στα προηγούμενα πολιτεύματα) β. από την επαφή με ξένους και το χειρότερο, από την γ. εξωτερική πραγματικότητα.

α. «Αυτός που ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον, αυτός που ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν» λέει ένα σύνθημα του κόμματος στο “1984”. Το κόμμα στο “1984” μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Είναι αδύνατο να ξέρει κανείς πως ήταν η ζωή πριν την επανάσταση. Το κόμμα είχε φτιάξει την Ιστορία μόνο του, χωρίς να υπάρχει καμιά άλλη μαρτυρία. Όσοι μπορούσαν να ξέρουν κάτι ουσιαστικό, δεν ζούσαν πια. Όλα τα προγενέστερα βιβλία είχαν καταστραφεί. Ο λόγος που πρέπει κάποιος να είναι αποκομμένος από το παρελθόν, είναι για να μην έχει μέτρο σύγκρισης και να πιστεύει ότι ζει σε καλύτερες από προηγούμενες εποχές συνθήκες. Έτσι ελλείψει μέτρου σύγκρισης ανέχεται πιο εύκολα τις υπάρχουσες συνθήκες.
Στην “Πολιτεία”, ο Πλάτωνας βρίσκει δύσκολο το να πιστέψουν οι άνθρωποι από την αρχή, τον θεμελιώδη για την πολιτεία μύθο, ότι δηλαδή άλλοι πλάστηκαν από χρυσάφι, άλλοι από ασήμι και άλλοι από σίδερο και χαλκό, και βασίζεται στο γεγονός ότι με το πέρασμα των γενεών και όταν πια δεν θα υπάρχει κανένας συνδετικός κρίκος με το παρελθόν, θα το πιστέψουν. Επίσης προτείνει με το που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτεία του να φύγουν οι μεγάλοι κάπου μακριά και να μείνουν μόνο τα παιδιά κάτω των δέκα ετών όπου θα μεγαλώσουν με τις νέες ιδέες και δεν θα έχουν καμία γνώση για το πώς ήταν παλιότερα οργανωμένη η κοινωνία.
β. Τα ταξίδια και η επαφή με ξένους απαγορεύονται και στις δυο κοινωνίες αλλά για λίγο διαφορετικούς λόγους. Στο “1984” όπου τα δύο υποτίθεται εχθρικά κράτη έχουν πανομοιότυπη οργάνωση, η επαφή με ξένους δεν απαγορεύεται για να μην ανακαλύψουν ότι υπάρχουν κοινωνίες όπου οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι, αφού δεν υπάρχουν, αλλά για να μην ανακαλύψουν ότι οι ξένοι είναι πλάσματα σαν και αυτούς, και ότι τα περισσότερα που τους έχουν πει για αυτούς είναι ψέματα. Έτσι στον μέσο πολίτη δεν επιτρέπεται να κοιτάξει έναν ξένο πολίτη εκτός από τους αιχμαλώτους πολέμου και του απαγορεύεται η εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Στην “Πολιτεία”, ο μισθός του φύλακα πρέπει να είναι ελάχιστος και επαρκής μόνο για την επιβίωση του όχι μόνο για να «προστατεύεται» από τις διασκεδάσεις και την πολυτέλεια αλλά και για να μην μπορεί να φιλοξενεί ξένους και να πηγαίνει ταξίδια. Η αποκοπή του μέσου ανθρώπου στην πολιτεία από τον τρόπο ζωής των άλλων κοινωνιών είναι για να μην καταλάβει ποτέ του ότι υπάρχουν και πιο ευχάριστες για τον άνθρωπο μορφές οργάνωσης της κοινωνίας.
γ. Η φιλοσοφία του κόμματος αρνείται σιωπηρά όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας. Το κόμμα σου λέει να αρνείσαι την εμπειρία των ίδιων των ματιών και των αυτιών σου. Τα μέλη του κόμματος αρνούνται την αντικειμενική – εξωτερική πραγματικότητα. Είναι αποκομμένα από τον εξωτερικό κόσμο και το παρελθόν. Η πραγματικότητα κατά την ιδεολογία του Κόμματος δεν είναι εξωτερική αλλά υπάρχει στην ανθρώπινη σκέψη και πουθενά αλλού. Όχι στην ατομική σκέψη του καθενός που μπορεί να σφάλει, αλλά στην σκέψη του Κόμματος που είναι συλλογική και αθάνατη. Αυτό που το Κόμμα πιστεύει σαν αλήθεια είναι αλήθεια. Είναι αδύνατο να δείς την πραγματικότητα, αν δεν κοιτάξεις μέσα από τα μάτια του Κόμματος. Οι μαρτυρίες των αισθήσεων σου δεν έχουν καμία ισχύη μπροστά στην αλήθεια του κόμματος.
Κατά την πολιτεία πέρα από την εξωτερική πραγματικότητα υπάρχει κάτι ακόμα ανώτερο` τα αντικείμενα της νόησης. Η πραγματικότητα θεωρείται ως αντανάκλαση των «ιδεών» και κάποιος σώφρων, οφείλει να στρέψει τα μάτια της ψυχής του προς τις “πραγματικές ιδέες”. Η αλήθεια κατά τον Πλάτωνα, προσεγγίζεται μόνο με το ανώτερο τμήμα της ψυχής, δηλαδή τον νου οπότε με αυτόν τον τρόπο η εγκυρότητα των αισθήσεων παύει να υφίσταται.

10α. Εσωτερικό κόμμα – Άρχοντες



Παρότι οι δύο ανώτερες τάξεις των δύο κοινωνιών έχουν παρόμοια ζωή τόσο ώστε να μπορούν να θεωρηθούν μία τάξη, έχουν ωστόσο και κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά. Η ζωή των μελών του εσωτερικού κόμματος και των αρχόντων διαφέρει σε κάποια σημεία από την ζωή των μελών του εξωτερικού κόμματος και των φυλάκων. Χωρίς η ζωή των πρώτων να είναι ιδιαίτερα δελεαστική ακόμα και για έναν είλωτα της Σπάρτης, είναι σίγουρα καλύτερη από των δεύτερων.
Το εσωτερικό κόμμα είναι το μυαλό του κράτους, αυτό που έχει την εξουσία και η μόνη αρμοδιότητα των αρχόντων είναι να κυβερνάνε να νομοθετούν και να φυλάνε τα ήδη καλώς νομοθετημένα.
Η αλήθεια και η γνώση της είναι στον αποκλειστικό έλεγχο του εσωτερικού κόμματος, και αυτό την διευθύνει κατά το συμφέρον του. Αντίστοιχα στην πολιτεία οι άρχοντες είναι οι μόνοι που, για το καλό της πολιτείας πάντα, μπορούν να λένε ψέματα και να εξαπατούν τον λαό με διαφόρους ψεύτικους μύθους. Είναι μόνο αυτοί που γνωρίζουν και ελέγχουν την αλήθεια, η οποία είναι απρόσιτη στον υπόλοιπο κόσμο& όπως ο τρόπος της αναπαραγωγής με τους ψεύτικους κλήρους, οι ψευδολόγοι μύθοι για την εκπαίδευση των παιδιών και ο θεμελιώδης μύθος της πολιτείας με τις τρεις γενιές από χρυσό, ασήμι και σίδερο. Τα μέλη του εσωτερικού κόμματος παρά τα κάποια προνόμια που έχουν και κάποιες πολυτέλειες που απολαμβάνουν, ζουν με αυστηρό τρόπο ζωής που κυριαρχείται από την εργασία. Σε σχέση με παλαιότερες εξουσίες, τα μέλη του εσωτερικού κόμματος είναι λιγότερο φιλάργυρα, λιγότερο ευάλωτα στους πειρασμούς της πολυτέλειας, περισσότερο διψασμένα για δύναμη και προπάντων πολύ περισσότερο μεθοδικοί και πολύ περισσότερο αποφασισμένοι να συντρίψουν κάθε αντίσταση. Και η ζωή των αρχόντων είναι λυτή και σκληρή. Ο άρχοντας μας λέει ο Πλάτωνας, πρέπει να είναι εγκρατής και καθόλου φιλοχρήματος, να μην δίνει στην ζωή μεγάλη σημασία και να μην θεωρεί τον θάνατο φοβερό πράμα. Συνοπτικά, τα χαρακτηριστικά του πρέπει να είναι η καλή μνήμη, η ευμάθεια, η μεγαλοπρέπεια, η φιλοκαλία, η φιλαλήθεια, η φιλοπονία, η δικαιοσύνη, η ανδρεία, η σωφροσύνη, ο επιβλητικός και ευγενικός χαρακτήρας, η οξύτατη αντίληψη και η ακατάβλητη θέληση.
Υπάρχει όμως μια διάφορα μεταξύ του εσωτερικού κόμματος και των αρχόντων. Το εσωτερικό κόμμα δεν ισχυρίζεται ότι θέλει την εξουσία για το καλό των πολλών, πράμα που ισχυρίζεται ο Πλάτωνας για λογαριασμό των αρχόντων. Το εσωτερικό κόμμα θέλει την εξουσία για δικό του όφελος. Δεν ενδιαφέρεται για το καλό των άλλων αλλά μόνο για την εξουσία, την καθαρή εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα πλούτη, ούτε η μακροβιότητα ούτε η ευτυχία. Η εξουσία για αυτούς δεν είναι μέσο αλλά σκοπός.
Ο Πλάτωνας ισχυρίζεται ότι άρχοντες πρέπει να γίνονται όσοι έχουν την φρόνηση που χρειάζεται και μεγάλο ζήλο για το καλό της πολιτείας και ότι με βάση αυτό πρέπει να λειτουργούν. Το μόνο όμως που μπορεί να βγει ως συμπέρασμα από αυτόν τον τύπο οργάνωσης, αφού κανένας δεν ευχαριστιέται την ζωή σε αυτήν την πολιτεία, ούτε εξουσιαστές ούτε εξουσιαζόμενοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο, είναι ότι οι άρχοντες βλέπουν και αυτοί την εξουσία ως αυτοσκοπό.

10β. Εξωτερικό κόμμα – φύλακες

Η ζωή ενός μέλους του εξωτερικού κόμματος όπως αυτή περιγράφεται από την ζωή του πρωταγωνιστή του “1984” χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη λιτότητα. Ακατέργαστο σαπούνι, τραχιές λεπίδες ξυραφιών, απαίσιο αλκοόλ και κουπόνια-χρήματα ανεπαρκή για μια καινούρια πιζάμα. Η ζωή του φύλακα στην πολιτεία πρέπει να είναι λιτή και ο μισθός τους πρέπει να είναι τόσος ώστε να καλύπτει μόνο τις ανάγκες της διατροφής τους χωρίς να περισσεύει τίποτα. Τα μέλη του εξωτερικού κόμματος μένουν μαζικά σε άθλιες κατοικίες μονίμως βρόμικες με υδραυλικά που συνέχεια χαλάνε και χωρίς καθόλου προσωπικό χώρο αφού και ο ελάχιστος που υποτίθεται ότι τους αντιστοιχεί παρακολουθείτε διαρκώς. Οι φύλακες μένουν όλοι μαζί, ως στρατιώτες, σε σκηνές. Οι κατοικίες τους πρέπει να είναι έτσι διαμορφωμένες ώστε να μην μπορεί κανείς να έχει ιδιαίτερη περιουσία και κανείς να μην έχει σπίτι τέτοιο ώστε να μην μπορεί να μπει ο καθένας όποτε θελήσει. Ούτε οι φύλακες λοιπόν έχουν προσωπικό χώρο. Το φαγητό που στα μέλη του εξωτερικού κόμματος δίνεται με την μορφή συσσιτίου, σε συγκεκριμένο χώρο και συγκεκριμένες ώρες την ημέρα, είναι πολύ λιτό και απαίσιο. Ο φύλακες τρώνε σε κοινά συσσίτια, απλά φαγητά, συνήθως ψητά για να μπορούν όπως και σε περίπτωση πολέμου, να μαγειρεύονται χωρίς σκεύη. Τα καρυκεύματα και τα επιδόρπια απαγορεύονται. Οποιαδήποτε απόλαυση για ένα μέλος του εξωτερικού κόμματος, θεωρείτε απαγορευμένη και οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθηματικής αλλαγής θεωρείται ύποπτη. Η ερωτική πράξη πρέπει να είναι δυσάρεστη και μόνο για τεκνοποίηση. Αντίστοιχα για τους φύλακες οι μουσικές με θρηνητικές μελωδίες, η μέθη, η μαλθακότητα και η οκνηρία πρέπει να φύγουν από την μέση γιατί δεν ταιριάζουν στους φύλακες. Κανένας φύλακας δεν επιτρέπεται να έχει φιλενάδα. Τα μέλη του εξωτερικού κόμματος θεωρούνται τα χέρια του κράτους και παίρνανε την ζωή τους σε διάφορους προπαγανδιστικούς συλλόγους, με πορείες παρελάσεις, συνθήματα, δουλειά και εθελοντική εργασία. Οι φύλακες αντίστοιχα έχουν σαν αποκλειστικό τους σκοπό και φυλάνε την πολιτεία.

11. Προλετάριοι – Χειρώνακτες

Οι προλετάριοι για το “1984” και οι χειρώνακτες για την πολιτεία αποτελούν την πιο πολυπληθή και πιο καταφρονημένη κοινωνική τάξη. Οι περιγραφές τόσο του Όργουελ όσο και του Πλάτωνα είναι χαρακτηριστικές.

Οι προλετάριοι αποτελούν το 85% του πληθυσμού κα παρολαυτά δεν θεωρούνται άνθρωποι. Το κόμμα ισχυρίζεται ότι τους είχε απελευθερώσει από την σκλαβιά ενώ παράλληλα διδάσκει ότι είναι από την φύση τους κατώτερα όντα και ότι έπρεπε να κρατιούνται σε υποταγή σαν τα ζώα. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά για αυτούς γιατί όσο δουλεύουν και γεννοβολούν οι άλλες τους δραστηριότητες δεν έχουν σημασία. Είναι αφημένοι στην τύχη τους. Γεννιούνται, μεγαλώνουν στους δρόμους, πηγαίνουν στην δουλειά από τα δώδεκα τους χρόνια, περνούν μια σύντομη περίοδο ομορφιάς και σεξουαλικού πόθου, παντρεύονται στα είκοσι και πεθαίνουν συνήθως γύρω στα εξήντα τους. Η βαριά δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα παιδιά, οι μικροπρεπείς καβγάδες με τους γείτονες, ο κινηματογράφος, το ποδόσφαιρο, η μπίρα και προπάντων ο τζόγος είναι όλος ο πνευματικός τους ορίζοντας. Σε θέματα ηθικής είναι ελεύθεροι. Ο σεξουαλικός πουριτανισμός του Κόμματος δεν επιβάλλεται σε αυτούς, οι οποίοι είναι οι μόνοι που επιτρέπεται να έχουν διπλό κρεβάτι, και οι σεξουαλικές σχέσεις σε αυτούς δεν τιμωρούνται. Το Κόμμα δεν έχει πολλές απαιτήσεις από αυτούς και δεν θέλει να έχουν πολιτική συνείδηση. Το μόνο που ζητάει από αυτούς είναι ένας πρωτόγονος πατριωτισμός τον οποίον επικαλείται κάθε φορά που χρειάζεται να τους κάνει να δεχθούν περισσότερες ώρες δουλειάς ή μειωμένο συσσίτιο. Ουσιαστικά δεν θεωρούνται άνθρωποι αλλά ζώα.
Ο Πλάτωνας στην “Πολιτεία” του δεν είναι πιο επιεικής με αυτόν τον «όχλο» που και εδώ αποτελεί την πιο (δεν ξέρουμε με τι ποσοστό) πολυπληθή τάξη. Καταρχήν σύμφωνα με τον θεμελιώδη μύθο της πολιτείας είναι φτιαγμένοι από σίδερο, το λιγότερο πολύτιμο μέταλλο αφού οι δύο άλλες είναι φτιαγμένες από ασήμι και χρυσό. Ένας χειρώνακτας δεν μπορεί να θεωρηθεί δίκαιος αφού η τέχνη που ασκεί δεν έχει σχέση με την δικαιοσύνη!! Όλες τις επιθυμίες, τις ηδονές και τις λύπες τις συναντά κανείς σε αυτόν τον κατώτερο όχλο. Οι χειρωνακτικές τέχνες είναι βάναυσες. Αυτοί που ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες και βάναυσα επαγγέλματα, δεν έχουν καμιά υπόληψη επειδή έχουν εκ φύσεως αδύνατο το άριστο μέρος της ψυχής τους, δηλαδή το λογικό, και μη μπορώντας να κυβερνήσουν τα θηρία εκείνα που είναι μέσα τους, τις επιθυμίες δηλαδή, αναγκάζονται να τα περιποιούνται και δεν είναι σε θέση τίποτα άλλο να κάνουν από το να τα χαϊδεύουν.

12. Δούλοι


Πέρα από τις τρεις αυτές τάξεις, υπάρχει και μια της οποίας η ζωή είναι τόσο άθλια που δεν θεωρείται καν κοινωνική τάξη.
Στο “1984” αυτοί είναι κάποιοι υπόδουλοι πληθυσμοί που περνούν από τον έναν κατακτητή στον άλλον και δεν αποτελούν μόνιμο ή αναγκαίο μέρος της δομής της κοινωνίας.
Στην “Πολιτεία” δεν γίνεται σαφής αναφορά στους δούλους η ύπαρξη των οποίων εννοείται τόσο από το ότι την εποχή που γράφτηκε ήταν κάτι δεδομένο (και αν ο αριστοκράτης Πλάτων σκέφτονταν να τους καταργήσει σίγουρα θα το ανέφερε) όσο και από τις παράλληλες αναφορές που γίνονται σε αυτούς, όπως στο 563d όπου ο Πλάτων καταδικάζοντας την τυραννίδα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα και το χειρότερο αποτέλεσμα της που είναι ότι οι δούλοι, οι αγορασμένοι, απολαμβάνουν όχι μικρότερη ελευθερία από εκείνους που τους αγόρασαν! Προφανώς ούτε στην “Πολιτεία” οι δούλοι αποτελούν ξεχωριστή τάξη αλλά χρησιμοποιούνται άλλοι ως ιδιοκτησία χειρωνακτών, άλλοι ως ιδιοκτησία των φυλακών και άλλοι ως ιδιοκτησία των αρχόντων.
Επίλογος

Το πόσο εφιαλτική είναι η κοινωνία του “1984” δεν ήθελε ποτέ προσπάθεια για να το καταλάβει κάποιος μιας και ο ίδιος ο συγγραφέας του, ως εφιαλτική ήθελε να την παρουσιάσει. Πώς όμως έγινε και η “Πολιτεία” του Πλάτωνα ακόμα και στις μέρες μας και από προοδευτικούς ακόμα ανθρώπους να θεωρείται ιδανική θα έπρεπε να απασχολήσει ένα φάσμα επιστημόνων από ψυχιάτρους – νευρολόγους μέχρι και κοινωνιολόγους.

Anastassy Constantinovic Bogomolov
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2006
Categories
Giorgio Agamben

Όχι στη Βιομετρία – Giorgio Agamben

Όχι στη Βιομετρία – Giorgio Agamben

Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Galion στην Αγγλία ξεκινούσε τις έρευνές του πάνω στα αποτυπώματα και ο Bertillon στη Γαλλία ανακάλυπτε την δικαστική φωτογραφία για “ανθρωπομετρική ταυτοποίηση” (όρος της εποχής), διαδικασίες σαν αυτές προορίζονταν αποκλειστικά για τους κατά συρροήν εγκληματίες.

Σήμερα, αντικρύζουμε την αυγή μιας κοινωνίας η οποία προορίζει για όλους τους πολίτες της αυτά που ως τώρα προόριζε για τους παραβάτες. Σύμφωνα με ένα σχέδιο που έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται, η φυσική σχέση του Κράτους με αυτούς που ο Rousseau αποκαλούσε μέλη της επικράτειας, θα είναι βιομετρική, που πάει να πεί, γενική καχυποψία.

Υπο την πίεση της αύξουσας αποθράσσυνσης των μεταβιομηχανικών κοινωνιών, η έννοια του πολίτη προοδευτικά οδεύει από αυτή της απόλυτης πολιτικής συμμετοχής στην ολοένα και πιο έντονη συμπεριφορά σαν σε δυνάμει εγκλήματίες. Έτσι το πολιτικό σώμα μετατρέπεται σε εγκληματικό σώμα.

Οι κίνδυνοι μιας τέτοιας κατάστασης είναι φανεροί σε όλους, εκτός από όσους δεν θέλουν να δουν. Δεν μπορούμε να ξέρουμε καλά-καλά αν οι φωτογραφίες που επέτρεπαν στους ναζιστές αστυνομικούς να εντοπίσουν και να χαρτογραφήσουν τους εβραίους στις κατεχόμενες χώρες, επισπεύδοντας έτσι τη μετανάστευσή τους, ήταν αρχικά επαγγελματικές κάρτες ή δελτία ταυτότητας. Τί θα συμβεί όταν μια εξουσιαστική δύναμη κάνει χρήση των βιομετρικών δεδομένων ενός ολόκληρου πληθυσμού;

Γίνεται όλο και πιο ανησυχητικό που οι ευρωπαϊκές χώρες, αφού επέβαλαν τη βιομετρική επιτήρηση στους μετανάστες, τώρα ετοιμάζονται να την επεκτείνουν σε όλους τους κατοίκους τους. Οι αιτιολογίες της ασφάλειας που δικαιολογούν μια τέτοια πρακτική δεν είναι καθόλου πειστικές, μιας και ακόμα κι αν μπορούν να αποτρέψουν κάποιον “σεσημασμένο” να εγκληματίσει ξανά, δεν μπορούν να σταματήσουν το πρώτο έγκλημα ή μια πράξη “τρομοκρατίας”. Από την άλλη, είναι απόλυτα αποτελεσματικές για τον μαζικό έλεγχο των ατόμων. Την ημέρα που η βιομετρική επιτήρηση θα γενικευθεί και η επιτήρηση από κάμερες θα εγκατασταθεί σε όλους τους δρόμους, κάθε κριτική και κάθε αξιοπρέπεια θα είναι αδύνατες.

Οι νέοι φοιτητές που στις 17 Νοέμβρη (2005) κατέστρεψαν τις βιομετρικές πύλες στο εστιατόριο της σχολής του Gir-sur-Yvette έδειξαν ότι νιάζονται περισσότερο για τις ατομικές μας ελευθερίες και την δημοκρατία από όσους αποφάσισαν ή αποδέχτηκαν την εγκατάσταση των πυλών αυτών αδιαμαρτύρητα.

Εκφράζω την αλληλεγγύη μου με αυτούς τους γάλλους σπουδαστές και δημόσια δηλώνω ότι θα αρνηθώ να υποβληθώ σε κάθε βιομετρική επιτήρηση και ότι είμαι πρόθυμος να αρνηθώ το διαβατήριό μου καθώς και κάθε δελτίο ταυτότητας.

Giorgio Agamben

Le Monde, 5 December 2005 (Μετάφραση από τα Γαλλικά στα Αγγλικά – ΝΟΤ ΒΟRED!)

Σ.τ.μ Το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου του 2005, 20 άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε κλόουν, έστησαν γρήγορα μια παράσταση στη τεχνόπολη του Saclay, στην οποία κατέστρεψαν 2 βιομετρικούς ελεγκτές. Η ζημιά ανέρχεται σε πάνω από 15.000 ευρώ. 3 άτομα προσάχθηκαν, ανακρίθηκαν και τελικά συνελήφθηκαν από την αστυνομία. Στις 17 Φλεβάρη 2006 καταδικάστηκαν σε τρεις μήνες φυλάκισης και 500 ευρώ…

Ο Giorgio Agamben είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Βενετίας, στην Ιταλία και συγγραφέας. Αρνήθηκε τη θέση του στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης προκειμένου να μην υποβληθεί σε βιομετρικό έλεγχο. Δήλωσε δημόσια την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες σε μια ανοιστή εκδήλωση υποστήριξής τους.