Tag: καταστολή

Categories
Uncategorized

Για τον Ted Kaczynski

Για τον Ted Kaczynski

Ο Theodore John Kaczynski (γεννημένος στις 22 Μαΐου 1942 από γονείς πολωνικής καταγωγής στις ΗΠΑ), επίσης γνωστός ως Unabomber (παρωνύμιο που του έδωσε το FBI και τα παπαγαλάκια που διατηρεί αυτή η “υπηρεσία” στα αμερικανικά ΜΜΕ, από το UΝiversities & Airline Bomber), εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης για μια καμπάνια που κράτησε από τα τέλη του 1970 μέχρι τις αρχές του 1990, κατά την οποία έστελνε παγιδευμένα δέματα σε υπεύθυνους τεχνολογικών ινστιτούτων και άλλων θεσμών, ώστε να εφιστήσει με αυτόν τον τρόπο “απαραίτητο αν και μάλλον ακραίο, κατά τον ίδιο”, την προσοχή στους κινδύνους της σύγχρονης τεχνολογίας.

Το FBI κίνησε μια τεράστια εκστρατεία προκειμένου να τον συλλάβει. Για τη δράση του, ο Ted φυλακίστηκε ισόβια, μετά από μια τραγελαφική δήλωσή του “αποκύρηξης της τρομοκρατίας”, την οποία αν δεν έκανε, θα αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή.

Συνολικά έστειλε 16 βόμβες, που τραυμάτισαν 23 ανθρώπους και σκότωσαν άλλους 3. Το 1995 εστειλε μια σειρά από γράμματα με την υπογραφή FC (Freedom Club), μερικά από αυτά σε πρώην θύματά του, λέγοντας πως θα σταματήσει την καμπάνια του, αν μια μεγάλη εφημερίδα δεχόταν να τυπώσει και να διανέμει το μανιφέστο του, το βιβλίο “η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της”. Τελικά μετά από παρέμβαση του FBI που ήθελε να λάβει τέλος η ιστορία αυτή, το βιβλίο εκδόθηκε από τους New York Times και την Washington Post, ενώ προθυμοποιήθηκε να το εκδόσει ακόμα και το Playboy, αλλά απορρίφθηκε.

Ο Ted τελικά συνελήφθη στις 3 Απριλίου 1996 στο καταφύγιο που είχε χτίσει μόνος του στο δάσος της Montana, μετά από πληροφορίες που έδωσε γι αυτόν ο ίδιος ο αδερφός του David στο FBI, με την υπόσχεση να παραμείνει ανώνυμος. Τελικά το όνομα του καταδότη γνωστοποιήθηκε (μάλλον κάποιοι στο FBI δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό…), και ο ίδιος τελικά έδωσε τα χρήματα από την αμοιβή του (εκτός από όσα είχε ήδη ξοδέψει) στις οικογένειες των θυμάτων. Στη δίκη του παρέστη ο ως μάρτυρας υπεράσπισης ο John Zerzan ενώ η συλλογικότητα Green Anarchy του Eugene τον υπερασπίστηκε -κριτικά- δημόσια. Το 2006 ο δικαστής Garland Burrell επέβαλε τη δημοπράτηση των προσωπικών αντικειμένων του Ted προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό των αποζημιώσεων. Από τα χειρόγραφά του ωστόσο επιβλήθηκε η διαγραφή κάθε αναφοράς στα θύματά του. Ο Kaczynski απάντησε πως είναι συνταγματικά κατωχυρομένο δικαίωμα η ελευθερία του λόγου κι έτσι έπρεπε να μείνουν τα ονόματα, για να γίνει ευρύτερα γνωστό το σκεπτικό της κάθε κίνησης του.

Ο Ted Kaczynski κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (Administrative Maximum Facility – ADX) της Florence στο Colorado.

Μια μορφή του μανιφέστου υπάρχει στο: http://en.wikisource.org/wiki/Industrial_Society_and_Its_Future

Categories
Anarchist Black Cross

Η περίπτωση του John Bowden

Η περίπτωση του “ποινικού” John Bowden και των “τρομοκρατών” του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού

Η περίπτωση του John Bowden

Ο John Bowden είναι ένας βαρυποινίτης που πολιτικοποιήθηκε μέσα στη βαρβαρότητα της φυλακής κι ανέπτυξε δράση υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια των κρατουμένων. Από το 1980 που συνελήφθη, οι μόνες ελευθερίας του ήταν στη διάρκεια μιας απόδρασής του το 1992 μέχρι το 1994 οπότε ξανασυνελήφθη. Έκτοτε, απέκτησε επαφέ με αναρχικούς, όπως τους εθελοντές του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού του Brighton. Ο John, 50 ετών πλέον, έχει μεταφερθεί σε φυλακές χαμηλής ασφαλείας ενώ προετοιμαζόταν να αποφυλακιστεί τον Ιούνη. Ωστόσο η τελευταία αίτηση αποφυλάκισής του απορρίφθηκε μετά την έκθεση ενός Matthew Stillman, ο οποίος είναι επίσης κρατούμενος, που εκτελεί εναλλακτική ποινή (παροχή κοινωνικής εργασίας). Οι κατηγορίες που του προσάπτει ο Stilman είναι οι εξής: Ο �Bowden αλληλογραφεί με ένα website αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, ονόματι ABC Brighton, και δηλώνει ότι υποστηρίζει πολλές από τις ιδέες και τις δράσεις τους. Μια ματιά στο site τους εγείρει αμφιβολίες για τη φύση της ομάδας αυτής. Τα μέλη της φαίνεται να είναι περισσότερο οικο-τρομοκράτες ή παραστρατιωτικές ομάδες που εμπλέκονται σε κάτι που θεωρούν μάχες εναντίον του πολιτικού συστήματος και των αξιών.” Oι ισχυρισμοί του Stillman έγιναν δεκτοί, κι έτσι η αίτηση αποφυλάκισης του John απορρίφθηκε. Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Brighton απορρίπτει κατηγορηματικά αυτούς τους εξωφρενικούς κι αβάσιμους χαρακτηρισμούς, που στοχεύουν στην απόδοση τόσο στην ομάδα όσο και στον κρατούμενο μιας ταμπέλας “τρομοκράτη” ώστε να μεθοδευτεί η απομόνωση κι εξόντωσή τους, και καλούν σε αλληλεγγύη με τον John Bowden.

Στις 2μμ θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κοινοβούλιο της Σκωτίας, στο Εδιμβούργο.

Για επικοινωνία με τον κρατούμενο: John Bowden, 6729, HMP Glenochil, King O’ Muir Road, Tullibody, Clackmannanshire, FK10 3AD. Scotland.

Για επιστολές διαμαρτυρίας κ.λπ στη διεύθυνση των φυλακών: Scottish Prison Service Headquarters, Communications Branch, Room 338, Calton House, 5 Redheughs Rigg, Edinburgh, EH12 9HW. Scotland E-mail: gaolinfo@sps.gov.uk

Το επίμαχο website του ABC Brighton: http://www.brightonabc.org.uk/

Φίλοι του John Bowden: http://www.myspace.com/friendsofjohnbowden

Ανακοίνωση του John Bowden:

Statement of John Bowden for the International Day of Solidarity in Defence of Himself and the ABC:

Friday 25th May 2007 “To describe a perfectly legitimate prisoner support group as “terrorist” and to punish and victimise a prisoner associated with that group, speaks volumes about the current mentality pervading the administration of the British prison system. Just as the accusation of “terrorism is now being used arbitarily by the state in Britain to criminalise and outlaw increasingly wider areas of political dissent and opposition, so any radical resistance to the prison system by groups with a revolutionary perspective is now threatened with the “terrorist” label. The recent claims of prison social worker Matt Stillman concerning the Anarchist Black Cross (ABC) might be bizarre and ridiculous in the extreme, but in its subsequent treatment of me the prison authorities have clearly shown that it subscribes to Stillman’s views and they have sent out a message to other prisoners that any contact with groups like the ABC will be seen as tantamount to supporting “terrorism”, with all the consequences that would trigger in terms of increased repression and prolonged imprisonment. “For many years in jail my struggle in pursuit of prisoners’ rights, and my contact with prisoner support groups on the outside, was described as “subversive” by the prison authorities; now the label “terrorist” is applied and the political atmosphere has hardened to the extent to which my release is currently being opposed on the explicitly stated grounds that I am connected with a “terrorist” group (the ABC.) “This criminalisation of radical prisoner support activity MUST be resisted and challenged vehemently, and absolutely no quarter given on our right to openly support prisoners in struggle.”

Παλιότερη αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του υπάρχει στα αγγλικά στο: www.indymedia.org.uk/

Γράμμα του John από τις φυλακές του Glenochil: http://breakallchains.blogspot.com/

Κείμενο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού του Leeds: www.wombles.org.uk/

2η ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης

Η Παρασκευή 13 Ιούλη ορίστηκε ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης με τον John και τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό.

Για πολλά χρόνια στη φυλακή, ο αγώνας μου για τα δικαιώματα των κρατουμένων, η επαφή μου με ομάδες υποστήριξης κρατουμένων απ’ έξω, περιγραφόταν ως “ανατρεπτική” από τις αρχές των φυλακών. Τώρα χρησιμοποιείται η ταμπέλα “τρομοκρατική” και το πολιτικό κλίμα έχει επιβαρυνθεί σε σημείο να μου αρνούνται την αποφυλάκισή μου βασισμένοι σε μια εξαιρετικά σαθρή κατηγορία που με διασυνδέει με μια “τρομοκρατική οργάνωση” (τον αναρχικό μαύρο σταυρό). Αυτή η ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής υποστήριξης κρατουμένων ΠΡΕΠΕΙ να βρει μια απάντηση και να αντικρουστεί βίαια, χωρίς να παραχωρήσουμε ούτε κομματάκι από το δικαίωμά μας να υποστηρίζουμε ανοιχτά τους αγωνιζόμενους κρατουμένους. – John Bowden

Για επικοινωνία με τον κρατούμενο: John Bowden, 6729, HMP Glenochil, King O’ Muir Road, Tullibody, Clackmannanshire, FK10 3AD. Scotland.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.myspace.com/friendsofjohnbowden

Categories
Uncategorized

Για τους 4 του Ααχεν

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΑΧΕΝ

Στις 28 Ιούνη 2004, τέσσερις άνθρωποι συνελήφθησαν στο Aachen της Γερμανίας μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία και ομηρία κάποιων άλλων, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν ένα μπλόκο της αστυνομίας. Τα ονόματά τους ήταν Bart De Geeter, José Fernandez Delgado, Gabriel Pombo da Silva και Begoña Pombo da Silva.

Ο Bart είναι βέλγος αναρχικός 26 ετών, ενεργός για πολλά χρόνια ιδιαίτερα μέσα από την αλληλεγγύη στους κρατουμένους (ήταν μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού της Γάνδης) και στους χωρίς-χαρτιά (μετανάστες).

Ο Gabriel είναι γνωστός ισπανός αναρχικός, 36 ετών που έχει περάσει 20 χρόνια στη φυλακή από τα οποία τα 14 στις διαβόητες φυλακές FIES (ισπανικά “λευκά κελιά” – απομόνωση), κι έχει αγωνιστεί για χρόνια ενάντια στη βαρβαρότητα των φυλακών.

Ο 44χρονος José Fernandez Delgado είναι επίσης ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τις φυλακές μετά από 24 χρόνια.

Η Begoña είναι 34 ετών και αδερφή του Gabriel. Ζεί στη Γερμανία κι έχει μια 7χρονη κόρη. Δεν έχει κάποια σχέση με το αναρχικό κίνημα.

Οι 4 τους, σταματήθηκαν από τη γερμανική αστυνομία λίγο πριν τα σύνορα, σε ένα βενζινάδικο στο δρόμο προς το Aachen, σε μπλόκο για ναρκωτικά. Όταν οι μπάτσοι προσπάθησαν να ψάξουν το αμάξι ο ένας τους πυροβόλησε στον αέρα. Τις επόμενες στιγμές πήραν ένα ζευγάρι για ομήρους, ενώ η μπάτσοι συνέλαβαν την Begoña και καταδίωξαν τους 3 άνδρες. Μετά από καταδίωξη και ανταλλαγή πυροβολισμών, άφησαν τους ομήρους να φύγουν και κατέφυγαν σε ένα γκαράζ, περικυκλωμένοι από την αστυνομία. Μετά από λίγες ώρες, τελικά παραδόθηκαν.

Οι 3 κατηγορούνται για 9 απόπειρες φόνου, 2 απαγωγές ομήρων, ένοπλη ληστεία, σχεδιασμό ληστείας, και σοβαρές παραβάσεις του κοκ.

Απ ότι έχει γίνει γνωστό, οι κατηγορούμενοι δεν αντιμετωπίζουν τον γερμανικό “αντιτρομοκρατικό” νόμο (άρθρο 129α/Β του ποινικού κώδικα) ωστόσο η υπόθεσή τους σηματοδότησε μια ευρεία επίθεση ενάντια στους αναρχικούς στην Ισπανία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, ως υποτιθέμενο “διεθνές δίκτυο”.

Σαν συνέπεια αυτού, στις 4 Αυγούστου 2004 στη Δρέσδη, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι δυο συντροφισσών, από το κίνημα αλληλεγγύης στους κρατουμένους και συγκεκριμένα την οργάνωση Rote Hilfe (Κόκκινη Βοήθεια) στη Γερμανία. Η οργάνωση αυτή συνεργαζόταν με τον αναρχικό μαύρο σταυρό της Γάνδης για την υπεράσπιση των 4 του Αachen. Οι δυο γυναίκες κατηγορούνταν από την αστυνομία ότι συνεργάστηκαν στη ληστεία με τους 4 συλληφθέντες, βάση ενός χάρτη που βρέθηκε στο αμάξι τους, και της αίτησης που είχε κάνει η μια να δει τους συλληφθέντες… Τελικά, αφέθηκαν ελεύθερες. Οι 3 όμως παραμένουν φυλακισμένοι σε 13, 14 και 3μισι χρόνια.

Πηγή: http://www.escapeintorebellion.info/

Γράμμα στους συντρόφους της ’τυπης Αναρχικής Ομοσπoνδίας (FAI-informale) από τον Gabriel Pombo da Silva

Το γράμμα αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συνέλευση των ομάδων της FAI τον Δεκέμβρη του 2006.

Αγαπητοί σύντροφοι της «Λιμνούπολης» που ξαναβρεθήκατε στο σπίτι του «Ντόναλντ»: Τα γράμματά σας φτάνουν ως εμένα (από τη συνέλευση της Grabada) και τα διαβάζω με εξαιρετική προσοχή, καθώς με ενδιαφέρει τόσο το περιεχόμενο των σκέψεών σας, κι επιπλέον συμφωνώ και ταυτίζομαι τόσο πολύ με το σχέδιο της FAI (προφανώς εννοώ την άτυπη) όπως και με όλες και κάθε μία χωριστά των δράσεων που έχετε αναλάβει. Ο λόγος για τη συγγραφή του γράμματος αυτού, δεν έχει να κάνει φυσικά με κάθε είδους «συμβουλές», μιας κι ο κόσμος αυτός είναι τόσο μεστός συμβουλατόρων, θεωρητικών και επωνύμων κάθε απόχρωσης και κάθε χώρου� Όχι, το μόνο που θέλω είναι να στείλω από αυτό το εξοντωτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγια ανατρεπτικά, επαναστατικής συνείδησης και εξεγερτικής πολυπλοκότητας. Λόγια τόσο από το σύντροφό μου, τον Jose, όσο και δικά μου. Ας περάσω λοιπόν στο σχολιασμό, κάποιων από τα πράγματα που αναφέρατε και συζητήσατε στη συνέλευση�

Πραγματικά, οι επιθέσεις πετυχαίνουν στο να καταδείξουν την τρωτότητα όχι μόνο του Κράτους αλλά επίσης της ιδέας του Κράτους που συντίθεται από σύμβολα, αντικείμενα κι ανθρώπους, καθώς αυτοί είναι οι διαμεσολαβητές και οι μεταρρυθμιστές του, κι αυτό ο δικός τους.

Όσον αφορά το κριτικισμό που μερικοί σύντροφοι εκτοξεύσαν προς το μέρος σας, σε σχέση με την πιθανότητα «να ζημιωθεί» ή ακόμα και «να σκοτωθεί» κάποιος «αθώος» (για παράδειγμα ένας ταχυδρόμος ή γραμματέας). Θεωρώ πως αυτό αποτελεί ένα ζήτημα τεχνικών μέσων, σε σχέση με τα εκρηκτικά δέματα, παρά μεθοδολογίας (της ένοπλης επίθεσης γενικά). Υποθέτω, αυτός ο οποίος οφείλει να αποφασίσει, πρέπει να είναι η κάθε ομάδα, βάσει του τι έχει αποφασίσει να πραγματοποιήσει�

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν έχει αποφασιστεί να χτυπηθεί ένας υπηρέτης του κράτους, πρέπει κανείς να μελετήσει τις κινήσεις, τις συνήθειες και τους τόπους που συχνάζει ο στόχος, ώστε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα από κάθε δυσάρεστη έκπληξη.

Όταν συγκεντρωθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες, τότε και μόνο, μπορεί να εκτιμηθεί η επίθεση. Κάθε εκτίμηση (αντικειμενική-υποκειμενική-ηθική-κλπ) είναι μοναδική και αποκλειστικά έργο εκείνων που θα πραγματοποιήσουν την ενέργεια (κι όχι τυχαία, καθώς αν κάποιος πέσει στα χέρια των καταπιεστών, θα είναι αυτοί και μόνον αυτοί που θα επωμιστούν το βάρος του νόμου και τις συνέπειες των πράξεών τους). Προσωπικά, από τη δική μου εμπειρία, είμαι πεπεισμένος ότι το να συμφωνεί κανείς (ή όχι) με τις ένοπλες ενέργειες είναι ζήτημα «επιπέδου προσωπικής συνείδησης», συν το βαθμό στον οποίο οι καταπιεστές δρουν με τον ίδιο τρόπο. Μ αυτό θέλω να πω, πως όσοι δεν υφίστανται κάποια καταπίεση, δε θα συμφωνήσουν με τη λογική μου της απάντησης στη βία με βία. Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος, και δεν υπάρχει ούτε μια ιδέα, ούτε ένα κίνημα που να μπορεί να φέρει μια αλλαγή χωρίς κατανόηση αυτού του πράγματος.

Δεν είμαι κάποιος θεωρητικός σύντροφοι, αλλά ένας από τους καταπιεσμένους, ερωτευμένος με την ελευθερία που μπολιάζει τους καταπιεσμένους με πάθος για μια ζωή που να αξίζει να ζει κανείς�

Και στα 22 χρόνια κι έξι μήνες που είμαι φυλακισμένος (και για το λόγο αυτό βασανισμένος σε ανείπωτο βαθμό από «άλλους καταπιεσμένους»), σας λέω αυτό: το να είσαι καταπιεσμένος δεν σημαίνει ταυτόχρονα κι ότι φέρεις μέσα σου μια ριζοσπαστική θέληση για τερματισμό κάθε καταπίεσης�

Θέλει να χει κανείς «περηφάνια», αξιοπρέπεια, συνείδηση, μίσος κι εξυπνάδα για να θελήσει να αντιπαρατεθεί με τον εχθρό με όλες τις συνέπειες�

Αγνοώ αυτό το πράγμα που ονομάζεται «κοινωνικό», κι αμφιβάλλω πως οι απόψεις αυτών των «καταπιεσμένων» «απλών ανθρώπων», των «κινημάτων», των «υποκειμένων» θα επηρεάσουν τις δικές μου ιδέες και δράσεις. Θα ρωτούσα μήπως θα κατηγορηθώ και ότι «δρω ως πρωτοπορία» μιας και το δικό μου ταξικό μίσος δεν «γίνεται οικειοποιήσιμο» από τους «άλλους καταπιεσμένους»�

Συνοψίζοντας, θέλω να δηλώσω ότι το σχέδιό σας, για μια άτυπη κι εξεγερσιακή οργάνωση έδειξε σαφέστατα:

Α) Ότι μπορεί να αυξάνεται σε ποσότητα κι όχι μόνο στην ιταλική χερσόνησο (αναφορικά με την ένταξη νέων ομάδων στην F.A.Informale), και γίνεται φανερό μέσα από τη δράση άλλων ομάδων ότι τα βασικά προτάγματα (η διάχυση της επίθεσης, η άτυπη οργάνωση κλπ) έχουν επεκταθεί και οικειοποιηθεί από άλλους συντρόφους ως μέρη του δικού τους σχεδίου, ακόμα κι αν δεν τοποθετούνται κάτω από το ακρωνύμιο της F.A.I.

B) Επέδειξε ότι η επίθεση είναι εφικτή και οικειοποιήσιμη από όλους εκείνους που νιώθουν ότι τα πράγματα έχουν γίνει ιδιαίτερα δυσμενή, και έχουν βαρεθεί να ελπίζουν, κι αποφάσισαν να περάσουν σήμερα στην επίθεση, χωρίς να αφήνουν τη διαχείρισή της σε πρωτοπορίες και ειδικούς.

Τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε σχέδιο με τα χαρακτηριστικά αυτά απαιτεί χρόνο για την ανάπτυξη και την εξέλιξή του (για να μην αναφέρω την κοινωνική εμπέδωσή του�).

Και φυσικά είμαι υπέρ της αντικειμενικής αξίας (κι όχι για λόγους φετιχισμού) της χρήσης γι αυτό το σχέδιο του ακρωνυμίου της F.A.I. Θα ήθελα να βάλω τέλος σε κάθε σκεπτικισμό (που θεωρώ σχεδόν περιττό) με τα σοφά λόγια του συντρόφου Errico Malatesta.

«Ανάμεσα στους αναρχικούς υπάρχουν οι επαναστάτες που θεωρούν ότι η χρήση βίας είναι απαραίτητη, για να τσακίσουν τη βία που συντηρεί την κυρίαρχη τάξη, να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο η ελεύθερη εξέλιξη των ατόμων και της συλλογικότητας είναι δυνατή. Και υπάρχουν και οι «εκπαιδευτιστές» που θεωρούν ότι το να φτάσουμε στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γίνεται μόνο μέσα από την επιμόρφωση του κόσμου με προπαγανδιστικά μέσα. Θα τεθούν υπέρ της μη-βίας, ή της παθητικής αντίστασης, που αποφεύγει τη βία χωρίς να την απορρίπτει. Και φυσικά, η διαίρεση συνεχίζεται, αναφορικά με τη φύση ή το βαθμό της βίας. Επιπροσθέτως, υπάρχει διαμάχη σχετικά με τη στάση των αναρχικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στις οργανώσεις τους, με μόνιμες ή παροδικές διαφορές ανάμεσα στους ανατρεπτικούς αναρχικούς και τους υπόλοιπους. Ακριβώς αυτό κι άλλα παρόμοια ζητήματα δείχνουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί. Κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, είναι απαραίτητο να μάθουμε την ανοχή, να συνεργαζόμαστε όταν συμφωνούμε, κι όταν όχι, να αφήνουμε τον άλλο χωρίς να εμποδίζουμε κάτι. Γιατί, στην πραγματικότητα, αν όλοι οι παράγοντες συνυπολογιστούν, κανείς δεν έχει πάντοτε δίκιο�»

Errico Malatesta

Μια θερμή αγγαλιά για σας σύντροφοι!

Για την επέκταση της εξέγερσης!

Για την Αναρχία!

Ζήτω η F.A.I.!�

Aachen, Γερμανία, 28.01.07.
Gabriel Pombo da Silva
Krefelder Str. 251
52070 Aachen
Germany

Ο Gabriel είναι ένας ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τη φυλακή αλλά συνελήφθη στα βελγο-γερμανικά σύνορα, μαζί με τον επίσης δραπέτη φίλο του αναρχικό Jose Fernandez Delgado, τον βέλγο αναρχικό Bart de Geeter και την αδερφή του Begona.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.escapeintorebellion.info

Categories
Translations

Prison letters and communiques

PRISON LETTERS AND COMMUNIQUES

Update 3 December 2007: Prison letter from Giorgos Voutsis-Vogiatzis:

Now that they’ve all shut their mouths, let’s talk about choices

“…Many of us died or were taken prisoner along the way; many others were wounded and permanently put out of action; and certain elements even let themselves slip into the background because of their lack of courage; but I believe I can say that our formation as a whole never wavered until it plunged into the very core of destruction.”

To attack the modern institutions of repression and exploitation, it takes -first of all- to refuse the mass production of consciences that this world gives birth to. Authority no more stands for a privileged technique of administration, held fast in the net of a minority elite. It is a pervasive social relationship that finds its expression in every aspect of every day life. The transmutation of social antagonism has inevitably created the necessity for the refabrication and the sophistication of the old terms of repression. This process did not appear out of the blue, nor was it simply forced by physical violence. Social relations have been shaped over the course of decades spent inside the social factory; they have plenty of their own keywords. Integration, �morality�, homogeneity, �proper citizenship�. That�s the way the bosses manufactured the managers and their supervisors, the modern class to bridge the gap that were named syndicalists as well as, of course, the obedient worker, who, having broken �at last- the chainsaws of mass production, is now able to afford his own proper handcuffs. They created volunteers to raise the vision of �Great Greece�. Unpaid submissive people who named their volontary servitute �giving back to society�. Social groups working for the maintenance of the existent repression and exploitation that now act the role of shock absorbers contributing to the global attack of the rulers.

Organisations (i.e. the N.G.O.s) created out of democracy’s need to show a humanitarian public image. Based on non-violence and charity they are busily preparing the cemeteries for tomorrow’s casualties on their battlefields of democracy. They maintain the modern work camps in the third-world countries. Factories of misery, where the slaves of economy build the glass window of western civilization, as well as the consent of the modern schizo-proletariat, transforming its class conscience into consumerist conscience.

The �proper citizens�, the armed heroes of the greek democracy constitute the modern expression of law and order. They participate actively in volunteer work in security projects, they inform the police on suspicious figures and even attack delinquents themselves. They get their little awards from the police for their achievements and feel proud. The demand for security is not an imposed convention anymore. It is a social instinct. A pervasive militarized demand for the merciless defence of property. The cops are not the only ones in uniforms. This world’s morality wears a uniform too, and has enlisted with vigor on the side of the bosses.

On 3-10-2007 I robbed the ETE (Ethniki) bank on Gyzi Street. On my way out, about 1,5 minute after the robbery and once I got on my bicycle, I noticed a passerby crossing Ragkavi Street not far from where I was (a street parallel to the one I was on), who was heading towards me. After a short dialogue and while I was still on my bicycle, this passerby turned into a �hero� and kicked my bicycle resulting to its crashing with a passing car, and me falling down, on the pavement. From that point on alarm sirens were blasting all around me…

My choice to rob a bank constitutes a point in my way to negation. Guerilla attacks to the enemy�s wealth under by acts of expropriation uphold a perpetuous choice of attack, historically consistent to the history of negation. Consistency has to move with a military step between thinking and acting. Rioters, robbers, arsonists, they are all detonators to set off the same war. The negation of work is a partial negation of the economy and its world. Wage labour is an alienated process producing inequalities, based upon one�s exploitation by another. It is the commercialization of humanity’s natural urge for creation and its integration in the social factory of alienated relations. Alienated work has its own ethics of submission. Legality, the boss-model, career.

Where do you work? How much do you earn? When do you get a day-off? Questions to inquire the subject�s social status. Alienated work manages and organizes also leisure/spare time, that is equally modified by the work status that enslaves it (weekend, holidays, days off). In reality, alienated work defines our whole existence. Our every day chat: How was work? When do you get paid? Our mood: I �m dead-tired today, not in a mood for anything, I have to wake up early in the morning. We can finally see how exactly the deep meaning of time is in great degree shaped upon the world of labor and the needs of the economy. The immaterial dimension of time takes on a material expression modified by the schedule of our every day captivity. Robbing an economic mechanism of captivity is not the only choice to realize negation to work. But even attacks against economic targets constitute a radical suggestion of organization and struggle, which jumpstarts the project for the destruction of work.

I will say it again: the negation of work constitutes a partial negation of economy and its world. For example: the expropriation of commodities (from bookstores, super markets) constitutes a kind of negation of consumption, though not a total attack on economy. Robbing a bank is a way of negating work, but is not a total attack on capitalism. If the end justify anything, it’s not the means, but the choices developed for action. The means follow the decision to act. They are dialectically related to the project. They are shaped inside it, but don�t shape it. My decision to rob the ETE bank at Gyzi was not a vindictive, fortuitous attempt based on the weapons I possessed, but a point in my way to a total negation of this world. A way with no final destination, but with many intermediate points. Many as the guns a revolutionary possesses at his arsenal. So, if there is anything we need to take back, it is personal consciousness. Or else, everything mass-based and collective is doomed to reproduce the simultaneous defeat of our consciousness, that will turn into the new defeated masses of our era.

Hostilities continue.

Giorgos Voutsis-Vogiatzis

Instead of a P.S.: The identity of a person is not defined by its surname, but by the way and the choices that are of his own. We know however that when the cameras are smashed and the informants of the lie are beaten up mercilessly a timer begins ticking, measuring a reverse reality. Those that have slandered and pillaged my “personal data” will soon find me in front of them. In any action of solidarity, I wish all mentions of my name to include both my surnames.

[Some actions of solidarity (October-November 2007):

12 October: Arson attacks against two banks at Zografou (Athens)

13 October: Arson attack against the offices of the deputy minister of education (Athens)

16 October: Arson attack against an ETE bank in the city center and a rulling party office at Evosmos (Thessaloniki)

18 October: Arson attack against an ETE bank and a rulling party office at Nea Krini (Thessaloniki)

5 November: Broken glass windows and damages at the ETE bank in Exarchia, at Eurobank on Solonos Str., and at the Union of Greek Banks, on Massalias Str. (Athens)

Giorgos will be held for up to 18 months before jury in Korydallos’ Prison, Athens.]

Translator’s note: Thanks for all the help to J.M.L (http://situationist.gq.nu/), any mistakes are my fault: …for the transmission of infectious rabies – December 2007

UPDATE 3 September 2007: You can check out some news on the anarchists detained for the faliro police car attempted arson at our page on Chr. Kontorevithakis and M. Tsourapas . Giannis Dimitrakis remains emprisoned, and so is Vassilis Stergiou and Giorgos Tsolkas. Update 12/10/2007: New letter on Giannis Dimitrakis latest transfer from Korydallos prison anarchists!

ON GIANNIS DIMITRAKIS TRANSFER TO ALIKARNASSOS’ PRISON

Friends and companions, we salute you

We decided to write this letter in order to strengthen our action�s front within the prison. As well as outside, the state tries to recuperate and repress anything that steps beyond the limits of legality.

As well as outside, recuperation takes the meaning of snitching, ass-licking, an illegalist lifestyle, submission, and drugs.

As much as for repression, its expression takes the forms of beating, exits deprival, humiliations, blackmails, follow-ups, kidnap-style transfers.

These transfers form a part of the repressive planning. It is a means of dividing the prisoners aiming at their isolation and their physical and mental annihilation.

Yesterday was carried out for once more a transfer of the companion Giannis Dimitrakis from the juridicial Prisons of Korydallos to Alikarnassos� Prisons.

As a minimal gesture of solidarity, we choose today to abstain from the meal the juridicial Prison of Korydallos offers. An action that so as not to limit itself to its symbolic character, will be continued for the next days as well.

For us there is not an option of holding back our actions once within the dungeons of punishment, as there was neither outside the prisons. We maintain our self esteem, our fury and our aggressive stance as individualities.

Meanwhile, we don�t step back to expect the next prison mutiny in order to attack the treaty of captivity. It is what we clear the ground for daily. Everyday life inside the prison is also a battlefield.

Taking this route, we choose to connect with the few persons that preserve their self esteem and their dignity and to act jointly, till the destruction of every last prison.

The strength you give us every day cannot be impressed in words.

Let us leave the actions speak out loud.

Giannis Lazaridis
Giorgos Tsolkas
Marios Tsourapas
Giorgos Voutsis-Vogiatzis

ON THE MAY 6 DETAINEES

In May 6 2006, riots erupted during the European Social Forum march in Athens. For a period of three hours following a 2km route, 2500 anarchists in small groups of 4-500 attacked banks, large department stores, police cars, government buildings, the police headquarters, riot police, riot police buses as well as “Z-team” policemen (motorcycle team). They attacked the US embassy, the Hilton hotel, the Italian embassy, and the riot police guarding the house of parliament. 20 people were arrested 17 of them are charged with multiple felony charges. 3 of them were detained since then. One of those 3, Tarasios Zadorozni, anarchist immigrant from Ucraine, is on a hunger strike since 29/11, and 12 days later he was transfered to the prison hospital due to health problems. There was also an announcement from another detainee, Gerasimos Kyriakopoulos, that he is going on a hunger strike, but we cant accertaine this, because it is hard to communicate with the prisoner. The third one’s name is Kostas Katsadouros, but there is no information about him nor any communication. Update 18/12: Gerasimos is on a hunger strike since December 15. Update 17/1/2007: Added occupied techical school’s solidarity message, as well as the occupied theological faculty in Thessaloniki. NEW: THE MAY 6 DETAINEES ARE N’T UNDER DETAINTION ANY MORE, AFTER 70 DAYS OF HUNGER STRIKE (TARASIOS) AND 54 (GERASIMOS)

There is also a translation of anarchist Giannis Dimitrakis’ letter to “Pontiki” newspaper taken from http://www.325collective.com/ . Giannis Dimitrakis is an anarchist arrested in 16/1/2006 for an armed expropriation of a bank in Athens. He is since then, detained, previously in Korydalos and after 14/11/2006* in Neapoli Prisons, in Crete.

*During that week there was a pogrom against anarchist prisoners, who were violently abducted in early morning hours from their cells, in Korydallos Prisons near Athens, and transfered secretly to different prisons around Greece. Giorgos Kalaitzidis was moved to Ioannina, Nikos Kountardas in Nafplion, and Giannis Dimitrakis in Crete,(there are some cool photoes of an intervention some anarchists organised there in http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=612172#612190 ).

For info on prisoners of the greek state check out: http://www.geocities.com/anarcores/krat.html

There is also a site on the three 6 May detainees in greek language: http://www.geocities.com/may6solidarity as well as http://athens.indymedia.org

LETTERS IN ENGLISH

COMMUNIQUE OF THE GENERAL ASSEMBLY OF THE SQUATTED POLYTECHNIC UNIVERSITY OF ATHENS

Today, January 13 2007, police attacked the anarchist and anti-authoritarian motorbike demo in solidarity to the three comrades arrested at the social forum on May 6 2006 in Athens. The demo was attacked by special motorbike forces (Z team) on the way back from Nikea hospital where there had been a solidarity gathering for two of the imprisoned comrades Tarasio Zadorozni and Gerasimos Kiriakopulos who are on hungerstrike. The anti riot police squads (MAT) then stormed the comrades on the ground, 42 were taken into custody at the national security police headquarters in Athens, many of them injured, and 4 of them are still being held 9 hours later. Tarasio Zadorozni and Gerasimos Kiriakopulos have been on hunger strike for 46 and 28 days respectively and were transferred from Koridalos prison to a secure unit in Nikea hospital on January 9 as their condition had deteriorated. They have been held in prison since May 6 2006 along with another demonstrator, Kostas Kachadouras, accused of rioting during the international antiwar demo of the European Social Forum in Athens.

The imprisoned demonstrators of May 6 are 3 of the thousands of people that took to the streets that day when riots erupted between the forces of repression and anarchists and young rebels and attacks were made against State and capitalist targets. The police arrested 17 demonstrators who were accused on trumped up heavy charges and 3 of them have been held in prison awaiting trial without any evidence against them (with the political consent of the traditional leftist parties and groups) so that they can be punished as an example for those who choose to resist without mediation or institutional representation. The struggle that those on hunger strike began for their freedom, using their body as a weapon, has now become the terrain where a general conflict between the State and those who fight it is being expressed.

It is about an attack in which the State, using all the repressive mechanisms of propaganda and control in its power, is attempting to isolate and eliminate anarchists and anti-authoritarians, who are the most radical part of social resistance, with the surrender of the whole of society as its final objective. Under these conditions of intensifying State terror, every action of solidarity to the imprisoned fighters has been under attack. The aim of this repression is not only to keep the 3 in prison as long as possible, it is also to eliminate the very dynamic of solidarity, self-organisation and resistance against the plans of the State and the bosses.

So, on January 12, the police attempted to prevent the solidarity demonstration that had been organised by anarchists and anti-authoritarians. The order was pronounced by the chief of police forces present, stating that he had instructions from the prosecutor, but this was subverted by the persistence of the demonstrators and finally a strong demo was held in the centre of Athens. The attack on todayʼs demonstration (January 13), with the arrests and the wounded, are the peak of this repressive violence, showing the Stateʼs intent to bury the struggle of those on hunger strike in silence, to terrorise those in solidarity and attack the development of the anarchist struggle. What has preceded todayʼs events: the arrest of an anti-authoritarian comrade outside his home following the motorbike demo to the house of the minister of justice; intensive provocation and pressure by the Z motorbike police squad on another motorbike demo to Koridalos prison on December 15; police attack on new yearʼs eve motorbike demo on its return from the prison that resulted in many comrades being taken into custody and one arrest, and on January 9 the surrounding by anti riot police squads of a radio station which had been occupied by 50 anarchists to transmit solidarity messages and news of the hunger strike.

AGAINST the attempts of the State to isolate the struggle of our imprisoned comrades who are on hunger strike behind a wall of silence

AGAINST the constant repressive attacks against anarchists and antiauthoritarians, aiming at their isolation and annihilation

AGAINST the attempt to impose social acquiescance

WE ARE TAKING OVER THE POLYTECHNIC UNIVERSITY OF ATHENS AND WE DEMAND THE IMMEDIATE RELEASE OF OUR 4 COMRADES BEING HELD IN THE NATIONAL SECURITY BUILDING FOLLOWING TODAYʼS ATTACK BY POLICE AGAINST THE SOLIDARITY MOTORBIKE DEMO AND THE IMMEDIATE RELEASE OF THE IMPRISONED PROTESTORS OF MAY 6 2006

By taking over this university building we are creating a place of constant counterinformation and solidarity within our city, an attempt that is operating horizontally and against all hierarchy, on the basis of the occupiersʼ general assembly. No repressive action will extinguish our solidarity to our imprisoned comrades, or prevent the social struggle for liberation from the chains of Authority

THE PASSION FOR FREEDOM IS STRONGER THAN ANY PRISON CELL

SOLIDARITY TO THE HUNGERSTRIKERS TARASIO ZADOROZNI (SINCE NOV 29 2006) AND GERASIMOS KIRIAKOPULOS (SINCE DECEMBER 15 2006)

IMMEDIATE RELEASE OF THE 3 IMPRISONED PROTESTORS OF MAY 6

THE IMMEDIATE RELEASE OF OUR 4 COMRADES WHO ARE BEING HELD IN THE NATIONAL SECURITY BUILDING FOLLOWING TODAYʼS ATTACK BY POLICE AGAINST THE SOLIDARITY MOTORBIKE DEMO

SOLIDARITY TO ALL IMPRISONED AND ACCUSED SOCIAL FIGHTERS

FREEDOM TO ALL THOSE IN PRISON CELLS

SOLIDARITY IS OUR WEAPON!

Assembly of the occupied Polytechnic University January 13 2007, 7pm.

Ps. At the moment of writing the four arrested have been set free, one of whom with serious chest and back wounds, and many stitches in the head.

STATEMENT OF THE SOLIDARITY OCCUPATION AT THE THEOLOGICAL SCHOOL OF THESSALONIKI

Today, Wednesday January 17th, anarchists, antiauthoritarians and comrades in solidarity, haven occupied the theological school of the Aristotle University of Thessaloniki, in solidarity with the hunger strikers T. Zadorozni (since 29/11) and Y. Kiriakopulos (since 15/12). The occupation will act as a counter-information and action center, aiming the immediate release of the 3 imprisoned demonstrators during the clashes at the European Social Forum in Athens on May 6th in Athens.

That day, hundreds of anarchists, antiauthoritarians and rebel youth clashed for hours with the cops and attacked banks, embassies and luxury stores. On 6th May the social anti-violence justice is kept alive and also the denial of the systemic Left which conciliates with the state and capital. 17 arrests take place and 3 of them (T. Zadorozni, Y. Kiriakopulos and K. Katsaduros) are still incarcerated, due to falsified copsʼ statements. This moment their hunger strike is critical. Tarasio Zadorozni is on his 50th day of hunger strike and already they face serious health problems, capable of causing irrecoverable damage. G. Kiriakopulos has already suffered spleen and kidney rupture.

The struggle for their liberation is taking place at a point when the states, globally, upgrade their legal and suppressive arsenal, enact (anti)terrorist decrees, promote fear systematically and tighten social control. The greek state also promotes the suppression or deterrence of social resistance. For this reason, the struggle of the hunger strikers is directly related with the struggle for social and individual liberation.

We don’t intend to negotiate their health and their existence. WE DEMAND their immediate release.

OPEN ASSEMBLY 7 pm daily

The assembly of the theological school occupation

GERASIMOS KYRIAKOPOULOS ON HUNGER STRIKE (since December 7)

My name is Gerasimos Kyriakopoulos. I am detained in the Prisons of Korydallos, accused for the episodes of May 6 during the 4th European Social Forum. A few things for my affair have as follows: The afternoon of May 6 in the Thiseio area, where there were no riots, six police officers of M.A.T. squad made six blind and unjustified arrests, one from which was my own. Once being arrested with no obvious reason, I thought they were just doing some simple suspect presentations, aware of the situation created that day. However, as you understand, as I am writing to you this letter, finally the things were not like that at all.

Thus, later, taking me to the G.A.D.A. police building, with no evidence, without any proof, the police officers passed me a paper to sign, with an awful lot of accusations. Of course, the police in order to support theese accusations have testified in their six similar reports that the arrestations did not take part in the Thiseio area, but in the Monastiraki square, where there indeed were riots, presenting us as a team that attacked them. Thus without any genuine clue, taking us later on to the interrogative process, they attributed to me some severe accusations as homicide attemptings and also supply and possession of 50 explosive bombs and without being suspect of escape or having a background in such similar situations (how coud I, anyway?) they ordered my detaintion.

Thus I find myself detained in the Korydallos Prisons, without any ecidence, facing severe accusations. Continuously, all appeals I submitted were rejected extending my imprisonment without any genuine evidence. Thus I am puzzled and I wonder how could I ever, being simply one person, prove – having no proof but my words for what I have lived – the opposite towards six untruth accusations made by the police. I think I can not.

So, being desperated and having no other way to stand up to all these theese untruth accusations that they attributed to me, and also aware – despite the serious health problems I face (as rupture of kidney and rupture of spleen) – of the fact that what I am going to do may cost my life, I will go on a hunger strike protesting against the false accusations they attributed to me, and also demanding to be set free directly until my case’s trial.

Gerasimos Kyriakopoulos

TARASIOS ZADOROZNI ON HUNGER STRIKE (since November 29)

Imprisoned behind the bars and cement walls, after six and a half months of captivity, in the juridicial prisons of Korydallos, I come to realise that all they can do is to emprison my body. Everything else that is genuine and free, I have succeeded to maintain intact.

I am found in place of captivity to the state, because I decided to participate in a march of protest, because the system searched to find expiatory victims in order to promote the spectacle of control and justice. The system’s decay was obvious in all its greatness since all previously existing inaccuracies and inconherences in the cops’ statements were later on extinct when forced to modify before taking them to the interrogator. Of course these changes in combination with other excuses that offered the interrogator as objective had no other than to take back my case so as to influence the six-monthly council on its decision and to decided my further detaintion. How indeed could this decision be valid whether they did n’t use methods of manipulation and distortion of the clues, since there is no real case against me.

Excluded from all the possible choices, led to a no-way out rout, disgusted with continuing unfairness against me, I continue my struggle with all means i have left.

If they believe that putting me to jail, can extinguish my passion for freedom they are laughed. In a attempt to accentuate the contradictions of this decadent system and to show its totalitarian character I will stop giving them the right to rule my body. Since it is the unique thing that they keep in their hands I will turn it in a form of struggle against them, aiming at my release.

Thus I go on a hunger strike from Wednesday 29th of November and demand my direct and unconditional release of me and my codefendants, the withdrawl of categories and ceasing of our case. I will not leave them use freedom as a tool in their legal and political games. However my fight will be hard and it will need the support and solidarity of persons out there who interest to support my struggle.

Consciences are not ruled, nor jailed, nor guided.

Tarasios Zadorozni, “Γ” wing Juridicial Prisons of Korydallos

Appeal for solidarity from Greek anarchist prisoners

Athens, Greece – Gerasimos Kyriakopoulos and Kostas Katsadouros are in prison from 6 of May. They are anarchists that were arrested after the riots at the European Social Forum. They are 2 of the 4 people still detained after the disturbances. Another young man, 17 years old, was released after some weeks in the cells, and is continuing the anarchist political activities.

For communication with the imprisoned comrades:

(name)

Dikastikes fulakes korudallou

T.k. 18110

Athens

Greece

The specific prisoner support group (in Greece) working for these 2 men have had problems communicating with the prisoners. They don’t know if the prisoners get letters, but it is needed to show international interest and apply pressure on the guards. Please send them letters, postcards and take actions in solidarity! More information coming soon, there is also a demonstration in Greece being planned in support.

May 6, Athens, Greece – Riots erupted during the European Social Forum march in Athens. For a period of three hours following a 2km route, 2500 anarchists in small groups of 4-500 attacked banks, large department stores, police cars, government buildings, the police headquarters, riot police, riot police buses as well as “Z-team” policemen (motorcycle team). They attacked the US embassy, the Hilton hotel, the Italian embassy, and the riot police guarding the house of parliament. 20 people were arrested 17 of them are charged with multiple felony charges.

A LETTER FROM ANARCHIST GIANNIS DIMITRAKIS PUBLICED IN “PONTIKI” NEWSPARER>

Letter from Anarchist Giannis Dimitrakis, from Koridallos prison, Greece

On the afternoon of 16/1/06 an armed robbery took place at the national bank of Greece in the centre of Athens. After an exchange of fire with 2 cops from a special unit, one of the participators Yannis Dimitrakis, was seriously injured when shot by the cops 3 times at several parts of his body. The other 4 participators managed to get away from the scene with about 50,000 euro with one of them being slightly injured too. Yannis, who openly admitted that he is an anarchist, stayed in different hospitals for a few months till he recovered, then he was sent to Korydallos prison of Athens. In another parody of the Greek justice system Yannis was charged with 7 robberies! Also he was charged with numerous counts of attempted murder, topped with the anti-terror law! Its not the first time that a fixed charge is given towards anarchists in Greece. This is the letter he sent from prison on the 23rd of June where he explains a lot about what happened in the meantime and his personal position on the robbery.

Comrades,

This letter is my first attempt to communicate and comment on the events that took place and I experienced due to my participation in the bank robbery of the National Bank of Greece that took place in the centre of Athens on January 16th. Before I go on to enlarge upon the actual events, I’d like to say a few things in regards to my motives that lay behind my choice in taking such action and what it means to me.

For me, present-day society is a wagon following a pre-defined course that leads straight towards its complete dehumanization. The role of its passengers, its wheels and its horses- in other words of its driving force- is played out by ourselves, the people. The wagon’s driver has the cruel face of capitalism and its co-driver is a faceless and vague state. The path the wagon follows is of course not strewn with rose petals and flowers but with blood and human bodies. With individuals or groups of people that wanted to either resist and change its frantic course or to stand as an obstacle in front of it. The list of those is long: insubordinates, rebels, leftists, anti-authoritarians and anarchists fill many bloody pages in this journey’s storybook. Somewhere in between the last two groups is where I place myself.

So, to the degree of consciousness that my world-view and perception offers me, what I can easily discern is that present-day society relies only on violence, oppression and exploitation. A society which aims at the loss of human dignity in every way, by all means. This is something that is experienced and received by each and every one of us in their everyday life, either by being forced to deal with state institutions either at our work-place and from those who manage and profit from our work. Employment, work: words whose true meaning is wage slavery, enslavement. Work and its surplus-value are the pillars of today’s economic system while the individuals that carry it through and the circumstances under which this takes place confirms that people are treated as expendable goods, as modern slaves. We see workers that are rotting away from illnesses that are due to their long-term exposure to hazardous substances, that die either by fall or by explosion in the capitalist temples they are building, losing their urge, their liveliness, their spontaneity all that characterizes a would-be free person. Working exhausting hours and employed in two or three jobs simultaneously just for a few crumbs. When to cover their most basic needs a person is obliged to mortgage to those cold-hearted oppressors that are otherwise known as banks and under the burden of this financial responsibility start showing signs of subservience and submission whereas in the case that they cannot in the end cope and are led to bankruptcy and in the end commit suicide or are publicly ridiculed by the mass media as one more human wreckage, leads us to one conclusion.

The state and capital in order to continue existing manufacture modern-day helots who can easily be compared to the Spartan ones. A system which at the alter of profit sacrifices human lives inconsiderably and with audacity. As I’ve already mentioned one of the main partners in this crime are banks which are nothing less than legitimate loan-sharks and are partly to blame for the plundering that’s taking place at the expense of peoples’ work.

Taking all the above into consideration we can understand Maki in Brecht’s … When he asks ‘what is a bank robbery compared to the establishment of a bank?’ But also taking me into consideration who wanting to resist on a personal level- as on a mass level all that know me personally know that I have participated as much as I could- to my future yoke, to determine myself the conditions and quality of my life, to put in to practice my refusal to ‘work’ and also to play the role of yet another productive unit, of yet another wheel in the wagon, wanting to attack the monstrosity that is called a bank (however at the same time having no illusions that I’ll inflict any major blows to this economic institution), choosing to mark a course of dignity in my life I decided to rob a bank. An act which I consider, amongst many others, as revolutionary and which claims deservingly its own place as such.

In all honesty I must admit that the money I was going to acquire through the robbery was going to have me as the end-recipient. At the same time, however, as an anarchist and as a person who wishes to show their solidarity through deeds I’d be one of the first to actively and with joy help in contributing to monetary needs, which might come up in this scene which I belong. Finally, what I’d like to point out here is that all which I have mentioned up to now does not in any way mean that I support a notion that whoever is an anarchist should be a bank robber or that whoever works is enslaved.

Going on now to recount the chain of events that took place, I take as a starting point the scene where I’m lying on the ground seriously injured by the cops’ fire and I have to let myself be taken into the states’ ‘warm’ embrace. The welcoming is to, say the least, impressive as an image, as most people saw, but also exemplary towards anyone who is considering acting in a similar way: A pack of hunters in blue uniforms and me in the role of the injured game being surrounded and receiving ‘friendly’ kicks- which later I found out where part of the framework to disarm me- and comments like ‘we fucked you’ or ‘you’re not such a big shot now, you fucker?!’ amongst other brave words. Finally, being handcuffed from behind despite the fact that I couldn’t move or breathe having received bullets in my lungs, liver and elbow completes the picture. I refer to these events without the slightest trace of bitterness, complaining or disappointment, as I didn’t expect any better treatment from my enemies in the case that I did fall into their hands. In any case, a similar attitude has been displayed to less ‘dangerous’ villains and as a mere example I’ d like to remind you of images such as the arrest of protesters and immigrants or the pogroms at gypsy camps just to name a few. I do refer to these events, however, as, in a tragic and insane way, these are the people who at my trial will come forward as the ones who defend and honor human life and dignity, while I’ll have the role of the immoral, hardened, violent and heartless criminal.

For the time that I was kept at Athens General Hospital I literally experienced the violation of every human right as an arrestee and later as a prisoner. There were early signs regarding how I was going to be treated when at my parents first visit to see me at the ICU (Intensive Care Unit). While there are very strict rules about the number of visitors- even in the case of relatives- an armed to the teeth police officer barges in and places himself in a corner which as a consequence destroyed any concept of at least sharing a private moment with my family, as from the drug-treatment I was receiving I couldn’t even open my mouth, much less hold a conversation. Following this incident and at an unsuspected time, while in a hazy condition from the heavy drug treatment I was undertaking due to the pains I had from my wounds and swimming in a sea of tubes that were coming out of my body, I realized that a guard was now permanently positioned inside the room and right next to me. This situation really irritated me and didn’t allow me to rest and I made it known to him. Strangely enough he then left the room and instead stood right in front of it. Of course when the doctors and the head of the ICU came to examine me I reported this incident and truly astounded and irritated by the event they got rid of the cop, wondering who had let him in.

Here, a big thank you needs to be given from my behalf to all those people, from the doctors to the nurses, who paid me attention and who irrelevant of their own political beliefs took care of me as best as they could. Some of these people also resisted as much as they could to the different pressures put on them by the prosecuting authorities, either in regards to my guarding or my transport and exit from the ICU.

On the third or fourth day of my hospital treatment I was informed that prosecutor Diotis was coming to see me later that afternoon. I must confess that to start with I wasn’t sure whether in my condition I would be up to facing him. The head of the ICU, however, assured me that he would be by my side for the duration of the interrogation and made it known to me that due to my condition I had a right to stop the process at whatever moment, something that I was unaware of. So when Diotis arrived escorted by a security police chief and another person whose official role I can’t remember, but was probably the interrogator, and as soon as each of them had spoken to me to me for a couple of minutes I signaled to my doctor that I wanted them to leave. On his way out Diotis told me that in any case they were going to find who else was with me and that to talk now would just make it easier for me. Of course his words fell on deaf ears. The second time he came I was given a chance to understand who Diotis really is when in a lively exchange of words with the head of the ICU a very strange phrase slipped his mouth. Having finished his monologue and having delivered me the arrest warrant and the list of accusations I was facing he asks me to sign. My doctor immediately intervenes and explains to him that I am incapable of doing such a thing at the moment and asks him to leave as my strength was deserting me. Then Diotis, to both our surprise, answers: ‘ Of course I respect the boy’s condition and I don’t intend to give him a hard time, because if I did I could just pull on his tubes a little and put his pressure up to 50’. I realized at that moment what would have happened in that room if the doctors weren’t people with willpower and values but simply pawns. I would have, no doubt, discovered the ‘famous’ interrogation methods that prosecutor Diotis has used in the past.

After this incident the conditions of my detention really worsened. Two armed guards were permanently placed inside the ICU and pressures were put on the head of the department for me to be admitted out earlier, which was achieved. I was then transferred to an especially laid out room in the Eye Clinic with the excuse that they would be able to guard me more efficiently. In this new space in which I was placed I was sleeping with two undercover cops by my side. Another two cops were permanently stationed in front of the open door of the room while one character kept trooping in and out every half hour to check up on things, another 5-6 cops were in the waiting room and an unknown number of individuals in the corridor outside.

The result of all this was for me not to able to sleep for 3-4 days and to feel like a monkey in the zoo as every jumped-up cop came in looking at me up and down and discussing me on his mobile phone or with his collegues. I was at the end of my tether and so made a complaint to the head of security about it all who replied that I was a prisoner now and that they’ll be the ones to judge how I should be guarded and that they’re protecting me from myself meaning, if you can believe, that they were watching over me so I didn’t commit suicide. Other amazing scenes that took place included me, still bed-ridden, relieving myself in front of them while they watched undisturbed, or me being handcuffed to the bed inside the ICU, again with the excuse of preventing me from committing suicide and other such incidents. Like the attempt to kidnap me from the Eye Clinic and to transport me to the hospital at Korydallos prisons while I still had stitches in from the surgical incisions, falsely claiming that the doctors had given their permission and which in the end was, for the time being, avoided due to my parents notifying the doctors.

I believe the sole purpose of all this was to humiliate me, to make me lose all sense of self-respect and to generally make me realize the fact that I was a captive in their hands and I no longer had any rights. These situations drove me to think of the hospital and prisons at Korydallos as a haven of mental tranquility.

In the mean time, while I was waiting to be transferred to Korydallos prisons, we all saw an orchestrated attempt by the prosecuting authorities to manufacture culprits with their only indication being that they belonged to my friendly environment or to the anarchist scene. I am now sure that the taking in of people to be interrogated, the making public of names and the issuing of arrest warrants were triggered by the police finding some of my personal photos, calls to and from my mobile or whatever document proved I had a friendly relationship with these individuals. I want to express my solidarity to all of them.

According to the police and journalist scenarios we form an, unknown at least to me, ‘gang in black’ which consists of 10-15 individuals, anti-authoritarians and anarchists (which leaves open an option of the authorities involving other individuals) and this gang has committed another 6 bank robberies, goes on holidays in expensive resorts, has close ties to Passaris and so on. As far as the money that had been gathered by various comrades to cover needs of the anarchist scene and which I kept in a bank deposit box, it was labeled as the product of robberies.

As an outcome of all the above, I ended up defending myself in front of the interrogator for 7 bank robberies, for attempted homicide and for money laundering plus being put under the anti-terrorist law.

That the state and its underdogs have as a standard tactic for years now to tarnish peoples’ reputation, to inflate briefs, to manufacture culprits, to organize trials that are judicial parodies and generally in all kinds of ways to demonstrate their hate and vengefulness towards whoever resists is well known. One question however forms when taking into serious consideration all the above. What kind of treatment and what kind of methods will the state use in the case of the arrest or voluntary coming forward of the three comrades in order to get a confession out of them and to send them to trial but also how will a ‘fair trial’ be secured for whoever goes through with this procedure?

Finally I have one thing to say to all those who are planning our physical, ethical and political annihilation, once and for all: no matter what dirty and unethical means they use, no matter how much they hunt us down and imprison us they will never crush us and tame us. Because those who are just are those who revolt not those who snitch and bow their heads down.

I also want to say a big thank you to all those who have chosen, chose or will chose to give me their support and solidarity, by whatever means, even though the nature of my case is, I believe, very difficult.

In struggle

Giannis Dimitrakis

Korydallos Prisons, 5 June 2006

You can send mail to Giannis at:

Giannis Dimitrakis
dikastikes filakes neapolis kritis

72400

Neapoli Kritis

Greece

Categories
Uncategorized

Η Κολεκτίβα βάσκων πολιτικών κρατουμένων

EUSKAL PRESO POLITIKOEN KOLEKTIBOA

ανακοίνωση της κολλεκτίβας βάσκων πολιτικών κρατουμένων για το 2001-2

Η μαχητική ανάπτυξη της EPPK στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας συνεχίζεται, παρά τις σοβαρές δυσκολίες που επιβάλει η διασπορά παραπάνω από 90 κρατουμένων σε διάφορες φυλακές. Ακόμα κι έτσι, οι αγώνες συνεχίζονται, και στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε λίγο τα βασικά πορίσματά μας.

1) Πολυμορφία της κολλεκτίβας

Η πολυμορφίας της σύνθεσης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της EPPK. Αποτελείται από βάσκους εργαζομένους που αγωνίζονται για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων (Euskal Herria), και το κάνουν με διάφορους τρόπους και σε ξεχωριστές κοινωνικές, πολιτικές ή εργασιακές συνθήκες. Έτσι, στην πραγματικότητα η EPPK ενώνει τόσο αγωνιστές της ένοπλης οργάνωσης ΕΤΑ, νεολαίους των οργανώσεων JARRAI, HAIKA και SEGI, μέλη των λαϊκών οργανώσεων AAB, ASKATASUNA, ZUMALABE, AEK, μαχητές πολιτικών ομάδων όπως η XAKI, EH, BATASUNA, δημόσια πρόσωπα της μόνης θεσμικής εθνικής βασκικής οργάνωσης UDALBITZA κι ακόμα εργαζόμενους στα ΜΜΕ, όπως τα EGIN, GARA, EGUNKARIA, BERRIA και πολλοί άλλοι.

Αυτό που ενώνει όλους αυτούς στην EPPK, είναι ότι βρίσκονται φυλακισμένοι για τον αγώνα τους για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων. Με άλλα λόγια, η EPPK δεν είναι παρά μια μορφή αυτοοργάνωσης μέσα στις φυλακές, κι ένα εργαλείο για την προώθηση της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των Βάσκων.

Όλα τα μέλη της EPPK πρέπει να παραμένουν πιστά στην κολλεκτίβα, να πολεμούν το σύστημα των φυλακών, να σέβονται τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και να διατηρούν το επίπεδο του αγώνα στη στρατηγική της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Χώρας των Βάσκων.

2) Δομή

Η EPPK διαμορφώνεται μέσα σε κάθε συνέλευση όπου είναι οι κρατούμενοι στους οποίους επαφίεται, να προσφέρουν αυτόνομα τη δικής τους γενική ιδέα. Ταυτόχρονα, όλες αυτές οι τοπικές συνελεύσεις συνιστούν τη Γενική Συνέλευση που αποτελεί το βασικό μέσο αγώνα και πραγματοποίησης των αποφάσεων της EPPK. Οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη. Έτσι, η EPPK ορίζει μια Ομάδα Διασύνδεσης της κολλεκτίβας, για τα υπόλοιπα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της Χώρας των Βάσκων και για την διεύθυνση των φυλακών.

3) Γενική Γραμμή

Στη γενική της γραμμή, η EPPK συνενώνει την πολιτική πάλη με την αντίσταση μέσα στις φυλακές. Παγιώνει ως στρατηγικό στόχο τη χορήγηση αμνηστίας και κατευθύνει την πολιτική της πάλη προς την κατάκτηση του τακτικού στόχου της συνένωσης όλων των μελών της στη Χώρα των Βάσκων.

Η αμνηστεία σχετίζεται με την παύση της πολιτικής και ένοπλης σύγκρουσης, όταν θα γίνει σεβαστό το δικαίωμα στην ύπαρξη και στην αυτοδιάθεση του λαού μας. Η συνένωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στη χώρα των βάσκων έχει να κάνει με την εγγύηση του δικαιώματός τους να συμμετέχουν στην πολιτική διαδικασία της χώρας, χωρίς να φυλακίζονται γι αυτό.

4) Μέθοδοι πάλης

Η EPPK δεν αποκυρρήσσει κανένα είδος πάλης από τη δυναμική της. Προτάσσει μια γραμμή ανυπακοής προς το σύστημα των φυλακών, γραμμή που προσαρμόζεται στο επίπεδο της αυτονομίας του κάθε φυλακισμένου.

5) Σχέσεις με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον

Η EPPK επιδιώκει τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των μελών της και του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εγγύτητάς τους, ενδυναμώνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη.

6) Αλληλεγγύη

Είναι τόσες οι διαφορετικές ποινές και τόσο μεγάλη η διασπορά σε μακρινές φυλακές που η αλληλεγγύη αποκτά πολύ υψηλή αξία. Κάτι που φαίνεται μέσα στην απομόνωση, την μοναξιά, τον εγκλεισμό, τις βαριές ασθένειες, την επιθετικότητα, την μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο ή και στον θάνατο αρκετών από τα μέλη μας, ακόμα και σε γεγονότα σαν αυτά που συνέβησαν σε συγγενείς στην επίσκεψή τους σε κρατουμένους.

7) Πολιτική δράση

Η EPPK παρεμβαίνει στη βασκική πολιτική διαδικασία μέσα από την καθημερινή της αντίστασης και τις σχέσεις τις με τα άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της χώρας των βάσκων. μέσα από την ομάδα των Ομάδα Διασύνδεσής της. Η πολυμορφία των ιδεών των μελών της, αναπτύσσεται ελεύθερα στις εσωτερικές σχέσεις που διατηρεί ο/η κάθε ένας/μία κρατούμενης/η με την οργάνωση της υπόληψής του.

8) Σφραγίδα

Τελικά, η EPPK είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας παρά μια σφραγίδα.

Πηγή: Περιοδικό Senza Censura #17 (Via del Verocchio 12/N – 40138 Bologna, Italia – www.senzacensura.org)

 

Τον Γενάρη του 2005, η Κολλεκτίβα Βάσκων Πολιτικών Κρατουμένων, ξεκίνησε μια νέα δυναμική πάλης μέσα στις φυλακές, που διήρκεσε ολόκληρο το χρόνο. Αφετηρία υπήρξε η άρνηση των κρατουμένων να επιστρέψουν στα κελιά τους, καταλαμβάνοντας για δέκα λεπτά τα προαύλια των φυλακών. Τη στιγμή που υπάρχουν πάνω από 700 βάσκοι κρατούμενοι στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας, η κολλεκτίβα διεκδικεί:

1) την αναγνώριση του καθεστώτος πολιτικών κρατουμένων

2) την παύση των βασανισμών, των ξυλοδαρμών, της απομόνωσης, της διασποράς σε διαφορετικές φυλακές, της απαγόρευσης της εκπαίδευσης.

3) δικαιώματα στην περίθαλψη, στην επικοινωνία, στη χρήση της μητρικής γλώσσας, της κράτησης σε φυλακές της χώρας των βάσκων, της οργάνωσης, της συνέλευσης, της συμμετοχής στα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα, αναγνώριση της Ομάδας Διασύνδεσης.

μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008

Categories
Anarchist Black Cross

Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους

Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους

(επιλογή κειμένων-μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2006)

Περιεχόμενα:

1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990

2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004

3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003

1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990

Στα τέλη του 1960 και τις αρχές του �70 σημειώθηκε μια αναζωπύρωση των κοινωνικών κι επαναστατικών αγώνων σε όλο το εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Στην Ισπανία, απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, και ο σχηματισμός αυτόνομων εργατικών συνελεύσεων (asambleas) ξέσπασαν παράλληλα με την επανεμφάνιση της ένοπλης πάλης, από ομάδες όπως το MIL και οι Αυτόνομες Ομάδες. Η μετάβαση από τη φασιστική δικτατορία στο δημοκρατικό κράτος, στα μέσα του �70 δεν έκανε καμιά διαφορά, τουλάχιστον όσον αφορά την καταπίεση, και τον υπερπληθυσμό των φυλακών. Ο αγώνας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων γρήγορα μετασχηματίστηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και την κατάργηση του σωφρονιστικού συστήματος.

Τον Γενάρη του 1977, με το Μανιφέστο των κρατουμένων του Carabanchel, οι ποινικοί κρατούμενοι προσχωρήσαν στον αγώνα. Εξεγέρσεις ξέσπασαν στις φυλακές όλης της χώρας με 35 ανταρσίες και πολυάριθμες ενέργειες αλληλεγγύης. Οι κρατούμενοι οργάνωναν τον αγώνα τους μέσα από γενικές συνελεύσεις στις φυλακές και τον Φλεβάρη του 1977 δημιουργήθηκε το COPEL (συντονισμός αγωνιζόμενων φυλακισμένων ισπανών). Μετά το βασανισμό 100 νέων ανθρώπων και το μαχαίρωμα 3 κρατουμένων, ξεσπά μια άγρια εξέγερση σε μια φυλακή (Σ.τ.Μ: κάποια πράγματα για το COPEL, τους φυλακισμένους των Αυτόνομων Ομάδων που συμμετείχαν σ’ αυτό και τον αγώνα ενάντια στις φυλακές στα 1980 μπορούν να βρεθούν στην έκδοση του Γραφείου Λυσσασμένων Ταραχοποιών για τις Αυτόνομες Ομάδες, ή στο διαδίκτυο στο www.geocities.com/grafeio_lt) . Κατά την εισβολή των δυνάμεων καταστολής 36 κρατούμενοι αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, προξενώντας τραύματα στο σώμα τους, καταπίνοντας αιχμηρά αντικείμενα κλπ. Ένας κρατούμενος κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο, καταφέρνει να δραπετεύσει. Ένας άλλος βαριά τραυματισμένος ζωγραφίζει τη λέξη COPEL στους τοίχους της φυλακής. Την επόμενη μέρα 98 μεταγάγωνται σε διάφορες φυλακές ενώ 40 από αυτούς “εξαφανίζονται” σε καθεστώς απομόνωσης. Μέχρι το 1979, εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία των φυλακισμένων και άλλες ενέργειες διαχέονται σε όλη την επικράτεια.

Το COPEL διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών κράτησης, αμνηστία για όλους τους “κοινωνικούς κρατουμένους”, και την απόλυση όλης της σχετικής νομοθεσίας του Franco. Η απάντηση του κράτους ήταν, όπως πάντα, διττή: από την μια μερια διαπραγματεύσεις, κι από την άλλη, ωμή καταστολή. Το COPEL διαβρώθηκε και τα πιο δραστήρια μέλη του βγήκαν από την μέση. Πολλοί κλείστηκαν στις νέες φυλακές της Herrera de la Mancha. Αυτές είχαν χτιστεί καθ’ εικόνα και ομοίωση των φυλακών που προορίζονταν για τους πολιτικούς κρατουμένους στη Γερμανία, ειδικά κατασκευασμένες ώστε να ελέγχουν, να διαχωρίζουν και να απομονώνουν τους κρατουμένους, όπου ο φυσικός και ψυχολογικός τρόμος εξασκούνταν συστηματικά, και όπου βρίσκουμε ήδη τα χαρακτηριστικά μιας φυλακής μέσα στη φυλακή, το πρόπλασμα που αργότερα θα διαμορφώσει τα κελιά FIES. Τα μέρη αυτά προορίζονταν, σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή των φυλακών Carlos Garcia Valdès, για τους “απροσάρμοστους” και όσους θεωρούνται περισσότερο “επικίνδυνοι”. Στις φυλακές αυτές χρησιμοποιήθηκαν μονάδες της Αστυνομίας Πόλεων, κι όχι κανονικοί δεσμοφύλακες. Με την άφιξη στη Herrera de la Mancha, ο κρατούμενος τίθεται σε “πρώτο βαθμό” παρακολούθησης (απόλυτη απομόνωση). Αν δεν υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, περνάει σε “δεύτερο βαθμό”, όπου μπορεί να κάνει λίγη γυμναστική μαζί με άλλους 1-2 κρατουμένους. Όταν ο κρατούμενος περάσει από όλους τους διαφορετικούς βαθμούς χωρίς να πέσει σε κάποιο παράπτωμα, μπορεί να μεταφερθεί σε άλλες φυλακές…

Παρόλα τα κατασταλτικά μέσα, εξεγέρσεις συνεχίζουν να κατατρέχουν τις φυλακές. Για παράδειγμα στο Meco (Μαδρίτη), στις αρχές του ’80, οι κρατούμενοι στήνουν το APRE (Σύλλογος Κρατουμένων σε Ειδικές Συνθήκες). Ο αγώνας είναι σκληρός, και οι κρατούμενοι αρνούνται κάθε μορφή συνδιαλλαγής, και υπάρχει μια ριζοσπαστική μειοψηφία που έχει μονάχα ένα αίτημα: τον θάνατο όλων των δεσμοφυλάκων και των μπάτσων, τον εξοπλισμό των κρατουμένων και τον αγώνα μέχρι θανάτου. Η καταστολή που ακολουθεί, και η κάμψη του επαναστατικού αγώνα στα 80es, σηματοδοτούν και την ύφεση των αγώνων των φυλακισμένων για μια δεκαετία.

Στις αρχές του 1990 παρατηρείται μια αναζωπύρωση του αγώνα στις φυλακές. Στις 27 Ιούνη 1989 ξεσπά μια εξέγερση στο Puerto de Santa Maria. Οι εξεγερμένοι μεταφέρονται στην Herrera de la Mancha και τίθενται σε απομόνωση. Την ίδια χρονιά οι πολιτικοί κρατούμενοι της GRAPO ξεκινούν αλυσιδωτή απεργία πείνας που κρατάει συνολικά 435 μέρες και συγκεντρώνει την προσοχή. Στις 14 Φλεβάρη 1990 οι κρατούμενοι κρατούν τους δεσμοφύλακες ομήρους στις φυλακές Alcala-Meco. Απαιτούν την αποφυλάκιση του Juan Redondo Fernandez και των κρατουμένων στην Herrera de la Mancha. Τον Μάρτη, εξεγέρσεις ξεσπούν στη Daroca, Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala-Meco και Fontcalent. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, μέσα από τα μπουντρούμια της Herrera de la Mancha, ανασυντάσσεται το APRE (APRE(r)) από τους κρατουμένους Javier Avila Navas, Laudelino Iglesias, Luis Riva Dávila, Vicente Sánchez και Antonio Losa López. Το μανιφέστο του APRE(r) κυκλοφορεί από φυλακή σε φυλακή σε όλη την Ισπανία. Στις 18 Μάρτη 1991, οι κρατούμενοι της Herrera τελικά αναλαμβάνουν δράση, κρατούν ομήρους και διεκδικούν τουλάχιστον 18 αιτήματα. Η εξέγερση τσακίζεται αλλά το APRE(r) είναι στο στόμα και στη σκέψη όλων, και εξεγέρσεις, ομηρίες, αποδράσεις συγκλονίζουν όλη τη χώρα (Zamora: ανταρσία των ανήλικων κρατουμένων από την Herrera, στη Herrera ξανά στις 11 Ιουλίου 1991, στην Τενερίφη όπου οι Juan Redondo και Xosé Tarrío καταφέρνουν να πιάσουν ομήρους φρουρούς και να δώσουν ευρεία δημοσιότητα στα αιτήματα των φυλακισμένων. Σαν απάντηση στις εξεγέρσεις αυτές το κράτος εγκαθιδρύει τα FIES. Τα πιο δραστήρια μέλη του APRE(r) κλείνονται σε καθεστώς FIES, κι αρκετοί από αυτούς είναι ήδη στο 10ο, 15ο ή 20ο έτος στα σκοτεινότερα μπουντρούμια του ισπανικού κράτους.

2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004

Η εισαγωγή των FIES έγινε μέσα από μια απλή εσωτερική εγκύκλιο του γενικού διευθυντή των φυλακών Antonio Asuncion, μετέπειτα προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Alicante. Παρότι η ισπανική βουλή διέκοψε προσωρινά το καθεστώς FIES στα 1994, μετά τη διαμαρτυρία 2 κρατουμένων, ωστόσο τέθηκε πάλι σε λειτουργία μέχρι σήμερα. Οι κανονισμοί κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 93 περιλαμβάνουν:

Απομόνωση: Η μόνη άσκηση γίνεται σε ένα ατομικό κελί, το πολύ για τρεις ώρες τη βδομάδα, μαζί με άλλον έναν το πολύ κρατούμενο.

Κράτηση επ’ αόριστον: Κανονικά η κατάσταση του κρατουμένου ανανεώνεται ανά τρίμηνο, στην πράξη η κράτησή του στα FIES μπορεί να παραταθεί για δεκαετίες.

Συνθήκες κράτησης: Οι κρατούμενοι εξαρτώνται απόλυτα από τα κέφια της εκάστοτε διοίκησης. Συχνά εισάγονται μέτρα λογοκρισίας και περιορισμού της αλληλογραφίας, απαγόρευση επισκέψεων, άσκηση μόνο στο κελί τους, απαγόρευση προσωπικής ένδυσης, σωματική έρευνα γυμνοί, χρήση ακτινών Χ, συνεχή σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια…

Αγώνες ενάντια στα FIES υπήρξαν από την πρώτη κιόλας μέρα, από άτομα ή μικρές ομάδες, με νόμιμα ή “παράνομα” μέσα (όπως ενέργειες άμεσης δράσης), όμως γύρω στα τέλη του ’90 έγινε συνείδηση πολλών κρατουμένων στα FIES η αναγκαιότητα ενός συντονισμού, και μέσα από γράμματα σε άλλους κρατουμένους ή ομάδες υποστήριξης, ξεκίνησαν να οργανώνουν τον αγώνα τους. Κάτι ακόμα που βοήθησε στην επαγρύπνηση και την συνείδηση του αγώνα ήταν η έκδοση στα 1996 του βιβλίου του Xosé Tarrío: �Huy hombre huy. Diario de un preso FIES�, και η απελευθέρωση του Patxi Zamoro Duràn, κρατούμενου στα FIES που μεταφέρθηκε στην Καταλωνία, όπου δεν εγκαθιδρύθηκαν τα FIES, που στη συνέχεια ταξίδεψε σε όλη τη χώρα, μιλώντας για την εμπειρία του στα FIES. Κι έπειτα ήρθε η σύλληψη και φυλάκιση στα FIES ιταλών αναρχικών, που τράβηξε αρκετή προσοχή (η περίπτωση των 4 της Cordoba). Η πρώτη συντονισμένη δράση φυλακισμένων αποτελούνταν από chapeos: άρνηση των κρατουμένων να βγούν από τα κελιά τους για άσκηση, αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι αν δεν επεκταθεί ο αγώνας σε περισσότερους κρατουμένους κι αν δεν υπάρξει αρκετή ριζοσπαστική στήριξη από έξω, η μόνη συνέπεια θα ήταν η ένταση της καταστολής. Μέσα από δράσεις, αλληλογραφία και προκηρύξεις ο αγώνας εξαπλώθηκε και σε άλλους κρατουμένους και ομάδες έξω από τα τείχη της φυλακής, όπως η AFAPP (Σύλλογος φίλων και οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων, σχετιζόμενη με τη GRAPO), οι Μητέρες ενάντια στα ναρκωτικά, ο Σύλλογος ενάντια στα Βασανιστήρια κ.α. και μετά από λίγο καιρό έγινε μια συμφωνία πάνω σε 3 βασικές διεκδικίσεις:

α) Κατάργηση των FIES και κάθε μορφής απομόνωσης.

β) Τέλος στη διασπορά των κρατουμένων (σε φυλακές μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένεις και τους φίλους τους, διαχωρισμένοι από άλλους κρατουμένους ή συντρόφους).

γ) ’μεση αποφυλάκιση όλων των βαριά ασθενών κρατουμένων.

Με τα αιτήματα αυτά μια συλλογική απεργία πείνας έγινε από τις 16 έως 19 Μάρτη του 2000. Παρ’ όλες τις δυσκολίες περίπου 400 κρατούμενοι συμμετείχαν σε 21 διαφορετικές φυλακές. Ήταν μια συμβολική ενέργεια (4 μέρες για τους 4 τοίχους του κελιού), ένας τρόπος να δοκιμαστεί η ισορροπία των συσχετισμών δύναμης, μετά την απρόσμενη άνοδο του κινήματος τις τελευταίες εβδομάδες τόσο μέσα όσο κι έξω από τις φυλακές, στην Ισπανία και πέρα από τα σύνορα.

Στη Βαρκελώνη, η δημιουργία του AAPEL (Συνέλευση Αλληλοβοήθειας των Αγωνιζόμενων Φυλακισμένων), συνεισφέρει πολλά στον σκοπό αυτό: πληροφορεί και ενημερώνει τους έξω σε εκδηλώσεις, ραδιόφωνα, διαδηλώσεις, και δράσεις αλληλεγγύης. Επίσης στη χώρα των Βάσκων και στη Γαλικία, η ενημέρωση διαχέεται και γίνονται ενέργειες αλληλεγγύης. Στην Μαδρίτη εκδίδεται ένας φάκελος για τα FIES και παρά την πολυδιάσπαση των ομάδων υποστήριξης, γίνονται διαδηλώσεις και ενέργειες αλληλεγγύης. Επίσης στη Γαλλία και την Ιταλία, στήνονται ομάδες υποστήριξης, ενημέρωσης και δράσης. Στην Ισπανία και την Ιταλία, υπάρχει υποστήριξη κι από άλλους κρατουμένους με γράμματά τους, δηλώσεις αλληλεγγύης και ενέργειες.

Στους επόμενους μήνες η δράση συνεχίζεται τόσο μέσα όσο κι έξω από τα κελιά. Υπάρχει φυσικά και η αντίδραση από το Κράτος. Από την μια υπάρχει μια άγρια καταστολή: μαζικές μεταγωγές, λογοκρισία, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια κλπ. Οι προκηρύξεις των κρατουμένων σημαίνουν συναγερμό. Οι πρώτοι 2 κρατούμενοι δολοφονημένοι στα κελιά τους. Από την άλλη υπάρχει μια εκστρατεία στα ΜΜΕ συκοφαντίας: οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι παρουσιάζονται σαν επικίνδυνοι εγκληματίες, οι εφημερίδες “ανακαλύπτουν” καθοδήγηση των κρατουμένων από την ΕΤΑ… Στις 24 Απρίλη 2000 στέλνεται ένα πακέτο-βόμβα στον δημοσιογράφη J. M. Zuloaga της εφημερίδας “La Razon”, Που επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στη συκοφάντηση των αγώνων. Την ευθύνη ανέλαβαν οι “Los Anarquistas” (Οι αναρχικοί). Μετά την ανάληψη ευθύνης αρκετοί κρατούμενοι της Villanubla απέχουν από την άσκηση, σε αλληλεγγύη με αυτούς που έστειλαν τη βόμβα. Την περίοδο από τον Μάη ως τον Ιούλη αρκετές βόμβες στάλθηκαν σε φασιστοφυλλάδες. Καμιά τους πάντως δεν εξεράγη αποτελεσματικά. Στις 9 Νοέμβρη, 2 αναρχικοί, ο Eduardo Garcia Macias και η Estefania Maurete Diaz, συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για συμμετοχή στην αποστολή των βομβών. Γίνονται επίσης έρευνες σε πολλά σπίτια. Τα ΜΜΕ βάζουν τα δυνατά τους για να δώσουν ερείσματα στα ψέμματα της αστυνομίας. Ο Eduardo και η Estefania κατηγορούνται για σύσταση και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση από κοινού με κάποιους από τους κρατουμένους σε καθεστώς απομόνωσης!!! η Estefania τελικά αφήνεται ελεύθερη, απαλασσόμενη από τις κατηγορίες. Είναι η σύντροφος της Santiago Cobos, ενός από τους πιο δραστήριους φυλακισμένους, και η σύλληψή της θεωρείται μια απόπειρα να τον “σπάσουν”. O Eduardo αφήνεται ελεύθερος υπό όρους, αν και στις 17 Νοέμβρη μετά από μεγάλη κυβερνητική πίεση συλλαμβάνεται ξανά και φυλακίζεται στο Soto. Είναι μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και κάτι τέτοιο είναι βολικό για την αστυνομία, που ψάχνει με ζήλο για κάποια ανύπαρκτη “διεθνή συνωμοσία” ή “εγκληματική οργάνωση” για να παγιδεύσει έτσι συγκεκριμένα άτομα, κατά τη συνήθειά της.

Στο μεταξύ, στις φυλακές, το κάλεσμα για μια επ’ αόριστον απεργία πείνας γίνεται ολοένα και πιο δυνατό. Δυο κρατούμενοι έχουν ήδη ξεκινήσει, οι Laudelino Iglesias και Gabriel. Bea Sampedro στην 1 Δεκέμβρη 2000, τελικά ξεκινάει μια συλλογική απεργία πείνας, επ’ αόριστον. Τελικά θα λήξει μετά από έναν μήνα, με 50 απεργούς και 150 κρατουμένους που διεξήγαγαν άλλες πράξεις αλληλεγγύης. Η καταστολή σε συνδυασμό με την αποσιώπηση του γεγονότος από τα ΜΜΕ, επέδρασαν αρνητικά στο ηθικό πολλών κρατουμένων. Μια ρεαλιστική καταγραφή της κατάστασης ακολουθεί στην προκήρυη των “αντιστεκόμενων μαχητών της φυλακής La Moraleja” του Γενάρη 2001:

Σύντροφοι χαίρετε,

Η αποτίμησή μας της απεργίας πείνας του περασμένου Δεκέμβρη είναι μάλλον θετική σε σχέση με το κίνημα των αγωνιζόμενων κρατουμένων και την αλληλεγγύη στο δρόμο. Το ότι κάνουμε μια θετική εκτίμηση της κατάστασης, δε σημαίνει ότι αγνοούμε το γεγονός ότι η κινητοποίησή μας περιορίστηκε στις φυλακές και ότι η δύναμή μας να “πιέσουμε” από τον δρόμο είναι ακόμα περιορισμένη… Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Αλλά θυμηθείτε ότι αυτή είναι μια αντανάκλαση της συγκεκριμένης στιγμής στην ανάπτυξη του κινήματος του αγώνα, κι ότι σαν κίνημα έχουμε κάνει μοναχά τα πρώτα μας βήματα, έχουμε βάλει τα θεμέλια στα οποία θα κινηθούμε προς έναν πιο συνεκτικό κι αποτελεσματικό δρόμο, κι ότι αν μπορέσουμε να βρούμε τον τρόπο της οργανωμένης αντίστασης θα μπορέσουμε να διευρύνουμε λίγο-λίγο την έκταση των δράσεων μας και θα κερδίσουμε μια μεγαλύτερη δύναμη τόσο μέσα όσο κι έξω.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Με την προοπτική να κάνουμε τον αγώνα μας μια συνεχή δραστηριότητα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε τον αγώνα ενάντια στο σύμπλεγμα των φυλακών σαν αφετηρία ενός ευρύτερου αγώνα. Για πρώτη φορά μετά το COPEL σταθήκαμε όρθιοι απέναντι στην εγκληματική πολιτική του Κράτους στις φυλακές, με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο, με ξεκάθαρους στόχους, τόσο βραχυπρόθεσμους όσο και μακροπρόθεσμους, και με προοπτική νίκης αυτό το κίνημα επεξεργάστηκε και εκτίμησε το ίδιο τις μεθόδους του αγώνα του. Κατά τη γνώμη μας είναι ζωτικής σημασίας να δώσουμε συνέχεια στον αγώνα μας και να διασφαλίσουμε μια βάση που θα επέτρεπε να επιμείνουμε στους στόχους που έχουμε θέσει οι ίδιοι.

Περαιτέρω, είναι γεγονός ότι ο αγώνας μας έφερε ενώπιον ενός δυναμικού κινήματος στο δρόμο που αναπτυσσόταν καθημερινά κι έφερε όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά ριζώματος. Εξ αιτίας αυτής της μεγάλης διασποράς, το κίνημα αυτό είναι και φορέας πολλών αντιφάσεων, οι οποίες βγήκαν στην επιφάνεια ιδιαίτερα στις εβδομάδες πριν την απεργία πείνας του Δεκέμβρη, αλλά ωστόσο, φάνηκε ότι με τις κινητοποιήσεις μας αυτές οι αντιφάσεις μπορούν να παρακαμφθούν και να εξασφαλιστεί μια ενότητα στη δράση.

Αυτό το κίνημα αλληλεγγύης με τη σειρά του, αποτελείται από διάφορα κομμάτια του κινήματος αντίστασης, που διευρύνει περισσότερο τα μικρά περιθώρια από τα οποία ξεκινήσαμε. Αναρχικές ομάδες, σύνδεσμοι οικογενειών και φίλων των πολιτικών κρατουμένων, επιτροπές ανέργων, αντι-ιμπεριαλιστικές επιτροπές, ομάδες γειτονιάς (όπως αυτή στο Amaitu) κ.α. στήριξαν με πείσμα τον αγώνα μας. Κι έπειτα οι σύντροφοι πέρα από τα σύνορά μας. Όσο δυναμώνουμε τους δεσμούς μας μαζί τους και ενωνόμαστε στον αγώνα, η κατάστασή μας θα βρίσκει μεγαλύτερη ανταπόκριση, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σιωπήσει κανείς, να μας απομονώσουν, να μας καταστείλουν…

Ο συνδυασμός αυτών των δυο όψεων, των μέσα και των έξω από τη φυλακή, δίνει μια σημαντική αξία στην απεργία πείνας μας. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό μπορούν να το παρατηρήσουν ένα σωρό άνθρωποι, κι όχι μονάχα οι σύντροφοί μας. Το Κράτος δε θέλει με τίποτα να συμβεί κάτι τέτοιο, κι έτσι προσπαθεί να τσακίσει το κίνημα με όλα τα μέσα που διαθέτει. Αυτή είναι και η προέλευση της μεθόδευσης ενάντια στους αναρχικούς συντρόφους στην Μαδρίτη, στις διώξεις και τις κατ οίκον έρευνες της Βαρκελώνης και αλλού όπου προσπαθεί να εμφυσήσει τον φόβο, τη βάρβαρη ποινικοποίηση για να απενεργοποιήσει και να υποσκάψει την υποστήριξη της απεργίας, να αποσιωπήσει κάθε αντιπληροφόρηση σχετικά με αυτήν, κλπ, χωρίς φυσικά να αναγκάζεται να μιλήσει για την καταπίεση στις φυλακές. Βέβαια υπάρχουν και τα κοράκια που παπαγαλίζουν για τον αγώνα των φυλακισμένων όπως οι ανθρωπιστές, οι καλοί χριστιανοί και όλο το ρεφορμιστικό συνάφι που προηγουμένως μονοπωλούσε τον αγώνα των φυλακισμένων, ελέγχοντάς τον. Πλέον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, κι επιτέλους δεν μπορούν να μας βλάψουν είτε επειδή δεν έχουν τα μέσα είτε επειδή δεν έχουν επιρροή, και μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε κι αυτούς επίσης. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη προκήρυξή μας, είναι κάποια μέρη του μηχανισμού του Κράτους/Κεφαλαίου που με τον αγώνα μας ερχόμαστε άμεσα απέναντί τους.

Αν ο εχθρός δείχνει να “ανησυχεί” τόσο για τον μικρόκοσμό μας, αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Είναι πάντοτε αποθαρρυντικό να μην επιβραβεύεται η σκληρή δουλειά, και μια τέτοια ήταν και η απεργία πείνας του Δεκέμβρη. Αλλά δε θα σκεφτόμασταν ποτέ να θέσουμε “οππορτουνιστικά” τους άμεσους στόχους μας, εις βάρος των τελικών στόχων, καθότι γνωρίζουμε ότι αυτός ο σκληρός αγώνας μετασχηματίστηκε γρήγορα σε μια δύναμη έμπνευσης και ενότητας για μια ολόκληρη σειρά από διαφορετικές αρνήσεις που βρήκαν το δεσμό τους στον αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση που γεννήθηκε μέσα σ’ αυτούς τους καταραμένους τοίχους… Κι ο οποίος μπορεί να μετασχηματιστεί με τον καιρό σε μια “υλική δύναμη”. Όπως η σπίθα γεννά την πυρκαγιά. Η ενότητα κι ο αγώνας γεννάν τη δύναμη! Αντίσταση μέσα κι έξω από τις φυλακές!

Είναι πάντως σαφές ότι ο αγώνας μας θα είναι μακρύς και σκληρός, κι ένας τέτοιος διαρκής αγώνας απαιτεί αποφασιστικότητα και μια ευρεία κλίμακα τακτικών που αφήνουν χώρο να αναπτυχθεί τόσο η ατομική όσο και τοπικές πρωτοβουλίες, σύμφωνα με τις συνθήκες (π.χ. πολλοί κρατούμενοι είναι βαρυά άρρωστοι και δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις μακροχρόνιες απεργίες πείνας…). Όλοι οι κρατούμενοι αναλαμβάνουν δράση, μιλούν για τη κατάστασή τους και βάζουν μπροστά τις απαιτήσεις τους, αλλά θα συνδεθούν με το κίνημα μέσα από τις βασικές διεκδικήσεις: τέλος των FIES, τέλος της διασποράς, αποφυλάκιση όλων των ανίατα ασθενών κρατουμένων. Στις αρχές του 2001, συμφωνήθηκε και ένα 4ο αίτημα ακόμη: Η αποφυλάκιση όλων όσων συμπλήρωναν τα 20 έτη κράτησης (πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει, σύμφωνα και με τους νόμους του ισπανικού κράτους), κι έγινε ένα κάλεσμα για κινητοποιήσεις. Πέραν τούτου, έξω από τις φυλακές το AAPEL μετασχηματίστηκε στο ACOPs (συνελεύσεις ενάντια στις φυλακές) χτίζοντας ένα δίκτυο υποστήριξης των κρατουμένων που αγωνίζονταν, “ρήξης της απομόνωσης και της σιωπής, και ριζοσπαστικοποίησης των βασικών αιτημάτων (που θεωρούνται πρωταρχικά) και αποκήρυξης του σωφρονιστικού συστήματος ως εργαλείο των εξουσιαστών για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και την υπάρχουσα κατάστασης κοινωνικής αδικίας”.

Η ενότητα και η συνέχεια του κινήματος διασφαλίστηκαν μέσα από τα 4 βασικά αιτήματα, τακτικές συλλογικές δράσεις (όπως οι μηνιαίες αποχές προαυλισμού και απεργίες πείνας), την επέκταση και το δυνάμωμα του συντονισμού μέσα κι έξω, συζητήσεις σχετικά με τους αγώνες των κρατουμένων και τη θέση τους στους εξελισσόμενους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ολόκληρο το επόμενο έτος, μέχρι σήμερα, υπάρχει ένα σταθερό ρεύμα γραμμάτων, προκηρύξεων, μαρτυριών, κρατούμενοι αγωνιστές μιλούν για τα καθημερινά βασανιστήρια και τη καταπίεση, αλλά και για τους αγώνες των φυλακισμένων (αποχές προαυλισμού, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία, καμπάνιες αλληλογραφίας, πρακτικές σαμποτάζ κλπ). Επίσης στους δρόμους αναπτύσσεται μια σειρά από ενέργειες σε όλη την Ισπανία: διαδηλώσεις, συνελεύσεις, αντιπληροφόρηση, συνέδρια κι ενέργειες άμεσης δράσης.

Διεθνώς οι κρατούμενοι συνδέονται με ομάδες υποστήριξης και με άλλους φυλακισμένους στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, γράφοντας γράμματα αλληλεγγύης, συμμετέχοντας σε κοινές απεργίες πείνας κλπ. Πολλοί ακόμα συμμετέχουν στις δράσεις αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους ενάντια στις φυλακές τύπου F στην Τουρκία. Ο αγώνα στην Τουρκία (με όλο και περισσότερους νεκρούς, τη βάναυση στρατιωτική καταστολή των κρατουμένων στις 19/12/1999, των αγώνα των οικογενειών τους) καθώς επίσης κι ο αγώνας των κρατουμένων του Τέξας, όπως οι συλλογικές απεργίες πείνας το Σεπτέμβρη του 2001, καθιστούν σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στη σιωπή είναι παγκόσμιος.

Τον Μάρτιο του 2002 έλαβε χώρα ακόμα μια συλλογική απεργία πείνανς σε 38 φυλακές, όπου περίπου 500 κρατούμενοι έλαβαν μέρος. Εκτός από τον μεγάλο αριθμό των συμμετεχόντων, ένας άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν και η συμμετοχή γυναικών (όπως στις φυλακές της Alcala). Η σιωπή του τύπου, που επέβαλλε το Υπουργείο Εσωτερικών, είναι χαρακτηριστική… Στις 28 Μάη 2002, μια γενικευμένη εξέγερση σημειώθηκε στις φυλακές του Quatro Caminos στην Καταλωνία. Μετά τον ξυλοδαρμό δυο νέων κρατουμένων μέχρι λιποθυμίας, πάνω από 250 κρατούμενοι αποφάσισαν να απέχουν από την εργασία τους. Σχηματίστηκε μια επιτροπή απεργίας που συνέταξε 12 αιτήματα και ζήτησε να μιλήσει με τον Διευθυντή των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων, παρουσία του συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Καταλωνίας και του Ερυθρού Σταυρού. Ξεκίνησαν διαπραγμετεύσεις αλλά έγινε σαφές ότι ο Διευθυντής δε σκόπευε να υποχωρήσει σε τίποτα. Την επόμενη μέρα οι Mossos (καταλανικά ΜΑΤ) εισέβαλλαν στη φυλακή και η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα. Τα ΜΜΕ αυτή τη φορά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το γεγονός, κι έτσι αναγκάστηκαν να παπαγαλίσουν την άποψη του επίσημου Κράτους για τα γεγονότα: για μια ομάδα “επικίνδυνων κακοποιών που αντιδρούσαν γιατί δεν ήθελαν να δουλέψουν αλλά τελικά συνετίστηκε από την αστυνομία και τις αρχές των φυλακών”. Ούτε μια λέξη για όσα ζητούσαν οι κρατούμενοι εδώ και τρία χρόνια. Ίσως είναι πιο εύκολο να γυρίζεις το κεφάλι όταν ένας κρατούμενος μιλάει για τον εαυτό του, και να πιστεύεις αυτό που θέλεις να πιστέψεις: Ότι δεν υπάρχει βία και βασανισμοί στις φυλακές, δεν υπάρχει καθεστώς απομόνωσης, εκμετάλλευση της εργασίας των κρατουμένων, εκδικητικές μεταγωγές μακριά από το σπίτι και τους φίλους, απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης βαριά ασθενών ανθρώπων, φυλακισμένοι για δεκαετίες που δεν πρόκειται να ξαναβγούν και ούτω καθεξής.

Καταστολή και ριζοσπαστικοποίηση:

Εκτός από μερικές ένοπλες επιθέσεις (όπως αυτές που διεξήγαγαν η “Διεθνής Αλληλεγγύη” και οι “Los Anarquistas”) οι υπόλοιπες ενέργειες ήταν μη-βίαιες. Η απάντηση του Κράτους σ’ αυτές ήταν ολότελα βίαιη. Στον νομικό τομέα η κυβέρνηση του Aznar εισήγαγε τον Μάη του 2003, μέσα στο κλίμα αντιτρομοκρατικής υστερίας, τον πόλεμο του Ιρακ κλπ μια αναδιοργάνωση του ποινικού συστήματος που προέβλεπε μεταξύ άλλων και μια αύξηση στο μέγιστο όριο φυλάκισης από τα 20 στα 40 χρόνια. Για πολλούς κρατουμένους αυτό σήμαινε ότι δε θα βγαιναν από τις φυλακές ζωντανοί: η λεγόμενη σιωπηλή θανατική ποινή… Στο εσωτερικό των φυλακών, τα χέρια των δεσμοφυλάκων λύνονταν, ενώ συνεχείς μεταγωγές, λογοκρισία, απαγόρευση επισκέψεων, εξευτελισμοί, καταχρήσεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, θάνατοι συνέθεταν το τοπίο. Στις 14 Φλεβάρη του 2002, ο Antonio Falces Casas πεθαίνει στο νοσοκομείο της Terrassa, μετά την μεταφορά του εκεί από τις φυλακές του Quatro Caminos, από καρκίνο που δε διαγνώστηκε έγκαιρα και δεν επιχειρήθηκε μια θεραπεία, λόγω της κράτησής του. Στις 4 Γενάρη 2003 ο Ruben Gonzales Carrío αυτοκτονεί στις φυλακές του Pontevedra. Στις 17 Ιουλίου 2003, ο Paco Ortiz γράφει το τελευταίο του γράμμα από τις φυλακές του Badajoz και αυτοκτονεί. Αρκετοί κρατούμενοι προχωρούν σε απεργία πείνας για να εκφράσουν την απογοήτευση και το θυμό τους για την απώλεια ενός αγαπημένου συντρόφου και να διαμαρτυρηθούν για τον βεβιασμένο θάνατό του: ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Από το 1991, 14 σύντροφοι έχουν βρεθεί νεκροί στα κελιά του ισπανικού κράτους. Και παρά την αποφυλάκιση του Eduardo με εγγύηση τον Νοέμβρη του 2001, μετά από 11 μήνες προφυλάκισης, η καταστολή ενάντια στο έξω κίνημα, γιγαντώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Στις 15 Οκτώβρη 2002, 4 αναρχικοί στη Βαλένθια (Ivan, Isaac, Jordi, Pasky) που συμμετείχαν στο κίνημα των καταλήψεων συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ησυχίας και φθορά ιδιοκτησίας (σχετικά με μια αντιφασιστική διαδήλωση μιας εβδομάδας πριν) κι έπειτα μετά την παρέμβαση του Διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών της ισπανικής αστυνομίας, με “διασυνδέσεις με την τρομοκρατία”… Για τα παραπάνω απειλούνται με 10-15 χρόνια φυλάκισης. Τα μόνα στοιχεία που κατατέθηκαν αφορούν τις επαφές των 4 με κάποιους κρατουμένους. Στο τέλος του Νοέμβρη ένας από αυτούς, ο Isaac αφήνεται με εγγύηση. Στις 11 Μάρτη 2003, η κατηγορία των διασυνδέσεων με την τρομοκρατία δεν μπορεί να σταθεί στο δικαστήριο και τελικά οι Ivan, Jordi και Pasky αποφυλακίζονται με εγγύηση, ωστόσο καταδικάζονται για τις άλλες δυο κατηγορίες.

Στις 28 Φλεβάρη του 2003, 5 αναρχικοί συλλαμβάνονται, 4 στην περιοχή της Βαρκελώνης (3 στο Viladecans, 1 στο Besós) κι ένας στην Almeria. Κατηγορούνται από τον αρχιδικαστή Carzòn για “σχηματισμό τρομοκρατικού πυρήνα”. Τελικά τρεις από τους καταλανούς αποφυλακίζονται με εγγύηση, ο τέταρτος (Fernando) στις 10 Μάρτη 2003, κι ο Emilio από την Almeria στις 29 Μάρτη μετά την περιφορά του σε 8 φυλακές τον μήνα. Αντιμετωπίζουν δίκες με ποινές μέχρι 11 χρόνια κάθειρξης. Ξανά τον Μάρτη 2003, σε μια αγόρευση του Carzòn, στο Κεντρικό Δικαστήριο Νο 5, πάνω στο PCE(r)-GRAPO, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, αναφέρθηκε σαν “μηχανισμός στρατολόγησης της GRAPO”. Αυτό σημαίνει ότι ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός της Ιβηρικής χερσονήσου, έγγειται στην αρμοδιότητα του νόμου περί “κομμάτων και οργανώσεων” κι έτσι θα μπορούσε να ανακηρυχτεί παράνομος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Φράνκο που ποινικοποιείται μια ανοιχτή αναρχική οργάνωση. Πριν από αυτό, είχε ανακαλυφθεί ότι στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό της Μαδρίτης είχε διεισδύσει ένας πράκτορας της αστυνομίας που συμμετείχε στην ομάδα στήριξης των κρατουμένων του PCE(r)-GRAPO.

Νωρίτερα τον Ιούλη 2003, ακόμη 4 αναρχικοί συνελήφθησαν στην Βαλένθια: η Amanda, o Eduardo, o Jordi κι ο Miguel. Και οι τέσσερεις κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμδας στη φασιστική οργάνωση España 2000, που εξεράγη πρώωρα στο ταχυδρομείο, τραυματίζοντας ελαφρά 2 υπαλλήλους. Θεωρούνται επίσης ύποπτοι για 5 ακόμα επιθέσεις σε μεσιτικά γραφεία και τράπεζες, και για σαμποτάζ σε μηχανήματα μιας κατασκευαστικής εταιρίας. Οι Jordi και Miguel αφέθηκαν μετά από λίγες μέρες χωρίς να τους απαγγελθούν ποινές. Η Amanda εν τω μεταξύ, έχει αναλάβει την ευθύνη για κάποιες από τις επθέσεις, και δήλωσε ότι ήταν μια απάντηση ενάντια στον καπιταλισμό που καταστρέφει την γειτονιά El Cabany, και παραμένει προφυλακισμένη μαζί με τον 20χρονο συγκατηγορούμενο και σύντροφό της.

Τα χαράματα της Τρίτης 16 Σεπτέμβρη 2003, έξι άνθρωποι συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης αστυνομικής επιχείρησης ειδικών τμημάτων της Αστυνομίας Πόλεων. Είναι αναρχικοί και υπάγονται στον αντι”τρομοκρατικό” νόμο. Υποτίθεται ότι είναι μέλη μιας “παράνομης αναρχικής ομάδας” που οργάνωσε μια αντάρτικη καμπάνια στην Βαρκελώνη. Κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμβας στην ελληνική πρεσβεία στην Μαδρίτη, στις 8 Σεπτέμβρη 2003, σε αλληλεγγύη με τους 7 κρατουμένους της Θεσσαλονίκης, και για τη διεξαγωγή αρκετών επιθέσεων σε τράπεζες κι άλλα κρατικά ιδρύματα. Τα ονόματά τους είναι: Carolina Forné Roig και Rafael Tomás Gaspar (και οι δύο 25 ετών από τηνTarragona), Joaquin Garcés Villacampa (43χρονος πρώην δραπέτης από τις φυλακές), Igor Quevedo Aragay (25 χρονών από τη Guipuzcoa), Teodoro Hernández Martínez (26 ετών, από την περιοχή La Rioja) και ο Roger (21 ετών, από τη Barcelona). Μετά από 5 μέρες απομόνωσης, οι συλληφθέντες πέρασαν από δικαστήριο (Audiencia Nacional), προεδρευόντος του Garzón. Μόνο ο Teodoro αφέθηκε ελεύθερος, ενώ καταζητείται κι ένα έβδομο άτομο για το οποίο εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης.

Στις αρχές του Οκτώβρη 2003,ο Xosé Tarrío συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε στην Teixeira. Είχε αποφυλακιστεί μόλις 5 μήνες πριν, στις 16 Μάη μετά από 15 χρόνια φυλάκισης, αγώνων, αλληλεγγύης και έρωτα για την αναρχία. Μετά την απελευθέρωσή του είχε συνεχίσει τον αγώνα, και μέσα από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Του φόρτωσαν διάφορες ληστείες και καταδικάστηκε σε άλλα 11 χρόνια φυλάκισης… Στις 17 Νοέμβρη 2003, πάνω από 3 χρόνια μετά τη φυλάκισή του, ξεκίνησε η δίκη του Eduardo Garcia Macias. Κατηγορείται με απόπειρα φόνου εις διπλούν, για την αποστολή δυο πακέτων-βομβών, και για κατοχή εκκρηκτικών. Ο δημόσιος κατήγορος ζήτησε 22 χρόνια φυλάκισης. Τελικά στις 19 Γενάρη 2004 μετά μια δίκη-παρωδία, όπου δεν προσκομίστηκε κανένα στοιχείο, ενώ οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας υπέφεραν από αμνησία και έπεφταν σε σοβαρές αντιφάσεις, ο Eduardo απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες για απόπειρα φόνου, αλλά καταδικάστηκε για την κατοχή εκκρηκτικών σε 4 χρόνια. Ο Eduardo που δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες, αναμένεται να καταθέσει έφεση.

Η σύλληψη του Eduardo στο τέλος του 2000 σήμανε την αρχή της εκστρατείας ποινικοποίησης και καταστολής του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε το κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους. Αυτό το κίνημα αυξανόταν και ριζοσπαστικοποιούνταν γρήγορα, ξεσκίζονταν το δημοκρατικό προσωπείο του σύγχρονου ισπανικού Κράτους, και μετατρεπόταν σε μια απειλή για την κατεστημένη τάξη. Επίσης ο αγώνας γρήγορα μεταπήδησε από την υποστήριξη του αγώνα των φυλακισμένων στον αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία του ελέγχου και της καταστολής.

Αυτή η καταστολή και η ριζοσπαστικοποίηση, δεν είναι φυσικά διαχωρισμένες από το ευρύτερο πλαίσιο των γεγονότων στην Ισπανία και στον υπόλοιπο κόσμο. Με την εμφάνιση του λεγόμενου “αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος” στην ευρωπαϊκή ήπειρο (Πράγα, Γκέτεμποργκ, Γένουα, Βρυξέλες, Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη κλπ) τη δεύτερη Ιντιφάντα και την αιματηρή στρατιωτική καταστολή από το ισραηλινό κράτος (που κινητοποίησε και τις αραβικές και ισλαμικές κοινότητες της ευρώπης), τις λαϊκές εξεγέρσεις, την 11/9 στις ΗΠΑ, τον πόλεμο στο Ιράκ κλπ, φαίνεται ότι οι μέρες ευημερίας της παγκόσμιας κυρίαρχης τάξης έχουν τελειώσει, κι ότι αρχίζουν πραγματικά να ανησυχούν και να προετοιμάζονται για την επόμενη αντιδραστική επίθεσή τους. Οι νέοι αντι”τρομοκρατικοί” νόμοι υποδεικνύουν αναμφίβολα αυτόν τον “εκφασισμό” ολόκληρου του συμπλέγματος Κράτους/Κοινωνίας, και δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι ήταν η Ισπανία και η Ιταλία (και η Τουρκία) που πρόθυμα ακολούθησαν τις ΗΠΑ στον τομέα αυτόν, και πίεσαν την Ε.Ε. να αποδεχτεί τους νόμους, ώστε να νομιμοποιήσουν τον “βρώμικο πόλεμο” τον οποίο διεξήγαγαν για χρόνια ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό”. Την τελευταία διετία γίναμε μάρτυρες ενός κύματος συλλήψεων: δεκάδες μέλη, πρώην μέλη ή κατηγορούμενοι ώς μέλη των (παλιών) ένοπλων ομάδων (GRAPO, ETA, Ερυθρές Ταξιαρχίες, Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, DHKP-C…) έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. Πέρυσι, είδαμε επίσης την μεθοδική δίωξη των ομάδων υποστήριξης των κρατουμένων που αναφέρονταν στις ομάδες αυτές. Η ποινικοποίηση των πολιτικών ομάδων που σχετίζονται με την ΕΤΑ, είναι το πιο προφανές παράδειγμα, αλλά ακόμα και μέλη του AFAPP, της Κόκκινης Βοήθειας, του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού υπόκεινται σε έρευνες, παρακολουθήσεις, συλλήψεις και φυλακίσεις εξαιτίας της αναφοράς τους σε τέτοιες “τρομοκρατικές ομάδες”… Στο βάθος, ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία και το νέο νομικό δόγμα της “ασφάλειας” στοχεύουν στην εξόντωση κάθε αντίθεσης στο Κεφάλαιο και την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, όπου απαταίται η πλήρης συμμόρφωση και αποδοχή του κυρίαρχου συστήματος.

Στα πλαίσια αυτά, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στους κόλπους του κινήματος για το νόημα της αλληλεγγύης, για τους κρατούμενου και την εγκληματικότητα, τις φυλακές και την κοινωνία των φυλακών, την καταστολή και την παρανομία, τη βία, την ελευθερία, την εξέγερση και την επανάσταση… Αντιμέτωποι με την άμεση βία του Κράτους, την προοδεύουσα φασιστική αποχαύνωση της κοινωνίας, τις αυξανόμενες αντιφάσεις και τις διάφορες τάσεις παγκοσμίως, ένα κομμάτι του κινήματος εμφάνισε μια παράλυση πάνω στο ζήτημα, ενώ μικρές ομάδες αναρχικών πέρασαν στην παρανομία και την ένοπλη αντίσταση. Ενάντια στην παράλυση αυτή (που αυτο-εκφράζεται με διάφορους τρόπους: την αιώνια αναμονή των κατάλληλων συνθηκών, τη ψυχοπαθολογεία της θυματοποίησης και της νηπιακής αθωότητας, το βόλεμα στο γκέττο του “εναλλακτικού”, την προσωπική απόδραση των ναρκωτικών και του αλκοολισμού κλπ), ορισμένοι επιλέγουν την ατομική εξέγερση, τη συλλογικοποίηση και την επαναστατική αλληλεγγύη. Ενάντια σ’ αυτή τη θλιβερή παθητικότητα και τον παροπλισμό, διάλεξαν να οπλιστούν: με πέτρες, μολότοφ, αυτοσχέδιες βόμβες, όπλα, αλλά κυρίως με κριτική σκέψη και θεωρία. Αναζητώντας τρόπους απόδρασης από τον καθημερινό ψυχαναγκασμό της αδυναμίας και του ολοκληρωτικού ελέγχου του Κράτους, προσπάθησαν να συνδεθούν με περασμένες εμπειρίες αγώνα ενάντια στις φυλακές και με μια τάση της αναρχίας που είναι ξεχασμένη ή σβησμένη από τη σκέψη πολλών συντρόφων, ωστόσο πάντοτε ήταν ένα κρίσιμο μέρος της.

Έτσι το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το COPEL, το MIL, τους GARI, την Ομάδα 1 Μάη, τους αναρχικούς αντάρτες πόλης μετά το 1945 (όπως ο Sabate, o Facerias, o Massana και άλλοι) ο Durutti και η προεπαναστατική FAI, βρίσκουν το δρόμο τους. Πέραν αυτών, υπάρχει επίσης η επιρροή των εξεγερσιακών αναρχικών. Αυτοί σήμερα αποτελούν μια τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα που έγινε περισσότερο γνωστή από τα έργα του Alfredo Bonanno και άλλων, αλλά ιδιαίτερα μετά τη δίωξη Marini στην Ιταλία. Και με τις συλλήψεις στην Cordoba το 1996 των Claudio Lavazza, Michelle Pontollilo, Giovanni Barcia και Giorgio Rodriguez, ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότεροι οι δεσμοί με την Ιταλία (αλλά και με την Ελλάδα). Κάτω από την ονομασία 5C (Cellule Contro il Capitale, il Carcere, I Carcerieri e le lore Celle – Πυρήνες ενάντια στο Κεφάλαιο, τις φυλακές, τους δεσμοφύλακες και τα κελιά τους), διεξήχθησαν αρκετές επιθέσεις το Δεκέμβρη του 2002 και τον Ιούνη 2003 ενάντια σε ισπανικούς στόχους, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους στα FIES. Τον Οκτώβρη του 2003, γίνεται μια αποτυχημένη επίθεση στην Iberia στη Ρώμη, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους της Βαλένθια και της Βαρκελώνης και στην μνήμη του Paco Ortiz. Την περίοδο Οκτώβρη-Νοέμβρη 2003 γίνονται πάνω από μια ντουζίνα επιθέσεις στην Αθήνα, ως αντίθεση στους ολυμπιακούς αγώνες, αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους για συμμετοχή στην 17Ν και στον Ε.Λ.Α. Στις 23 Δεκέμβρη 2003 εκρήγνυνται 2 βόμβες στους κάδους έξω από το σπίτι του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) Ρομάνο Πρόντι. Αργότερα γίνεται ανάληψη ευθύνης από την FAI (’τυπη Αναρχική Ομοσπονδία) που περιλαμβάνει κάποιες από τις άλλες ομάδες που δρουν στην Ιταλία. Φαίνεται πως πρόκειται για το ξεκίνημα μιας πραγματικής αντι-ευρωπαϊκής εκστρατείας: στις αρχές του Γενάρη 2004, αρκετοί ευρωπαίοι πολιτικοί (ξανά ο Πρόντι, καθώς και κάποια αντιδραστικά μέλη του ευρω-κοινοβουλίου) και θεσμοί όπως η Eurojust και η Europol, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα κλπ γίνονται αποδέκτες δεμάτων-βομβών. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για χτυπήματα ελάχιστα εώς καθόλου θανατηφόρα, περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα, αποκτούν μεγάλη έκταση. Σύμφωνα με τις αρχές απο το 1999 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 70 χτυπήματα εναντίον τραπεζών, πολιτικών κομμάτων, εταιριών security κλπ που αποδίδονται σε αυτό που η Europol προσδιορίζει ώς “αναρχικό μεσογειακό τρίγωνο”. Ο βαθμός που οι “εξεγερσιακοί” αναρχικοί σηματοδοτούν μια προοπτική για την αναρχία και την επανάσταση, εξαρτάται από την ικανότητά τους να μάθουν από τα λάθη των αγώνων του παρελθόντος, και να τα αποφύγουν, για παράδειγμα τα λάθη που έγιναν στα 60s και 70s. Εξαρτάται επίσης από το βαθμό που το ευρύτερο αντιεξουσιαστικό κίνημα μπορεί να πετύχει την πραγματική αλληλεγγύη αυτών που έχουν αποφασίσει να μη σκύβουν το κεφάλι, αλλά να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Αυτή η αλληλεγγύη μπορεί να ξεκινήσει με την γνωριμία πρώτα, με τους ανθρώπους αυτούς, τα γραπτά τους, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους. Έπειτα μπορεί να ξεκινήσει ένας έντιμος διάλογος που θα προωθήσει το ίδιο το κίνημα σαν σύνολο, και θα αντιμετωπίσει την υποκρισία που κρύβεται στις αδυναμίες μας, τους κάθε λογής ηθικιστές, φιλελεύθερους αριστερούς, θιασώτες της “καλής αστυνομίας”, που σπέρνουν μονάχα τον φόβο, τους διαχωρισμούς και τη σύγχυση, και υπηρετούν την αντίδραση.

Τότε ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του. Αυτή είναι η μοίρα μας, κι αυτή είναι η ελευθερία μας.

(Πηγή: Wij vragen geen toestemming om vrij te zijn. Dossier over de gevangenisstrijd en de repressie tegen de anarchisten in Spanje, 1999-2003 του αναρχικού μαύρου σταυρού της Γάνδης, αγγλική μετάφραση: http://www.escapeintorebellion.info)

3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003

1977

Αναπτύσσεται ένας συλλογικός αγώνας ενάντια στις φυλακές ο οποίος καταστέλλεται.

Μάης – Ιούνης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο της Βαρκελώνης.

Δεκέμβρης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο του San Feliu και της Βαρκελώνης.

1978

Γενάρης: Έκρηξη στη “φυλακή-πρότυπο”, στο σωφρονιστικό κατάστημα Asilo Duran, και στο στο δικαστικό μέγαρο του Granollers στη Βαρκελώνη.

Μάρτης: Ο Agustin Rueda Sierra , αναρχικός κρατούμενος στη φυλακή του Carabanchel υπόκειται σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου μετά την άρνησή του να “δώσει” τους συγκρατουμένους του που έσκαψαν μια σήραγγα προκειμένου να δραπετεύσουν, αλλά ανακαλύφθηκε. Μια βδομάδα αργότερα ο Jesus Hadadd απάχθηκε. Ήταν ο γενικός διεθυντής των φυλακών, την ευθύνη για την ενέργεια ανέλαβε η GRAPO.

10 Απρίλη: 2 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τις “φυλακές-πρότυπο” της Βαρκελώνης.

24 Μάη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές του Dueso, στο Santender.

2 Ιούνη: 45 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις “φυλακές-πρότυπο” χάρις σε μια σήραγγα που έσκαψαν.

9 Ιούνη: Δολοφονείται στο Caranbachel ο Lucas Gomez Cañaveral.

10 Ιούνη: Η ανακάλυψη μιας σήραγγας απόδρασης από τους δεσμοφύλακες της Valencia, πυροδοτεί μια ανταρσία στις φυλακές.

11 Ιούνη: 5 κρατούμενοι αποπειράθηκαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της Alcala de Henares, όταν τους πήρε είδηση ένας φρουρός που πυροβόλησε εναντίον τους, τραυματίζοντας τον έναν.

10 Ιούλη: Ο Jose Manuel Gonzalez δολοφονείται ενώ προσπαθεί να δραπετεύσει από τη φυλακή Carabanchel.

28 Οκτώβρη: 15 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές της Murcia μέσω μιας σήραγγας.

2 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν, όμως αργότερα πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας, κι ένας δολοφονείται, ένας ακόμη τραυματίζεται και ο τρίτος συλλαμβάνεται εκ νέου.

1979

2 Μάρτη: 5 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

9 Μάρτη: 1 κρατούμενος δραπετεύει από το Valladolid.

14 Μάρτη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

2 Ιούλη: 24 κρατούμενοι επιχειρούν μια μαζική απόδραση, μόνο 3 ωστόσο καταφέρνουν να ξεφύγουν.

19 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Termini Imerese, στο Παλέρμο της Σικελίας.

18 décembre : 5 μαχητές της GRAPO δραπετεύουν από τις φυλακές της Zamora.

1980

Οκτώβρης: Ο Jean Marc Rouillan συλλαμβάνεται στο Παρίσι μετά από μια fusillade.

50 αναρχικοί βρίσκονται στα κελιά του ισπανικού κράτους, για συμμετοχή στις Αυτόνομες Ομάδες, στη FIGA και τη CNT.

1981

Ιούλης: Ο Pedro Vazquez Ayude δραπετεύει από το νοσοκομείο του Basurto, στο Bilbao.

9 Νοέμβρη: 3 αγωνιστές από το Ελευθεριακό Αθηναίο της Usera φυλακίζονται στην Μαδρίτη, επειδή συνέλεγαν υπογραφές για την αποφυλάκιση συντρόφων τους που κατηγορούνταν για τον εμπρησμό της ντισκοτέκ SCALA στη Βαρκελώνη (μια περίπτωση εξόφθαλμης αστυνομικής σκευωρίας εναντίον αναρχικών). Ο αντιτρομοκρατικός νόμος τίθεται σε λειτουργία για την περίπτωσή τους.

17 Δεκέμβρη: Ο Marco Camenish ή “Martino”, δραπετεύει από τις φυλακές τουs Regensdorf, στην Ελβετία.

1982

Τα Αυτόνομα Αντικαπιταλιστικά Κομμάντος κλέβουν τα σχέδια για την κατασκευή μιας νεοαναγειρόμενης φυλακής.

1984

Φλεβάρης: Ο Enrique Casas, βουλευτής του PSOE κι ένα άτομο από τους επικεφαλής της διωκτικής επιχείρισης ενάντια στις Αυτόνομες Ομάδες, απάγωνται από ένα Αυτόνομο Αντικαπιταλιστικό Κομμάντο.

Μάρτης: 4 αυτόνομοι σύντροφοι δολοφονούνται στο Euskadi (Χώρα των Βάσκων), από την αστυνομία πόλεων. Ο μόνος επιζών φυλακίζεται ισόβια.

1986

14 Αυγούστου: Ο Antonio Cortes Escobedo δραπετεύει από τις φυλακές του Alicante.

1990

Γενάρης: Ο Horst Fantazzani δραπετεύει στη διάρκεια μιας άδειας εξόδου.

Φλεβάρης: Αφοπλισμός των δεσμοφυλάκων στη Valencia.

Μάρτης: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca. Ακολουθούν αυτές της Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala Meco και Foncalent.

16 Οκτώβρη: Ο Ernesto Perez Barrot δραπετεύει από το δικαστήριο του Εlda αφού πρώτα εκτελεί έναν εισαγγελέα.

5 Νοέμβρη: Ο Marco Camenish συλλαμβάνεται μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών. Βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος.

12-15 Νοέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή Foncallent.

1991

5 Γενάρη: Ο Horst Fantazzani συλλαμβάνεται και φυλακίζεται εκ νέου. Γενάρης: Ο Juan José Garcia και ο José Romera Chulia δραπετεύουν στη διάρκεια μεταφοράς τους στο Valladolid. Ο Chulia συνελήφθη αμέσως ενώ ο José κατάφερε να ξεφύγει, αν και συνελήφθη μετά από λίγο καιρό.

18 Μάρτη: Εξέγερση στη φυλακή της Herrere de la Mancha στο Real.

23 Απρίλη: Η ETA (Βασκική Γη κι Ελευθερία) στέλνει δυο παγιδευμένα πακέτα-βόμβες σε επικεφαλής του σωφρονιστικού συστήματος.

25 Μάη: Ο κρατούμενος της GRAPO José Manuel Sevillano πεθαίνει στη διάρκεια μιας απεργίας πείνας στην οποία είχαν προβεί όλοι οι κρατούμενοι της GRAPO.

12 Ιούλη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

23-24 Αυγούστου: Οι Juan Redondo και Xosé Tarrio στη διάρκεια μεταγωγής με πλοίο προς τις φυλακές των Καναρίων Νήσων. Νοέμβρης: Ο Carlos Estevez κι ακόμη ένας κρατούμενος δραπετεύουν από τις φυλακές της Huesca αφού αφοπλίσαν τους δεσμοφύλακες.

16 décembre : Εξέγερση στη φυλακή της Pontedra.

1992

16 Γενάρη : έκρηξη βόμβας έξω από τον τοίχο των φυλακών της Νίκαιας.

17 Γενάρη: 2 αναρχικοί προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις φυλακές του Verviers αλλά τους ρουφιανεύουν.

12 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca.

1993

15 Φλεβάρη: Ο José Vigo Vazquez δολοφονείται, ή σύμφωνα με το ανακοινωθέν, “βρέθηκε νεκρός κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες” στο Carabanchel. 2 Σεπτέμβρη: Ο Juan Miguel Lopez Montero δολοφονείται. Θα βρεθεί νεκρός από ασφυξία με μια πλαστική σακούλα περασμένη γύρω από τον λαιμό στο El Acebuche της Almeria.

1994

14 Οκτώβρη: Η Audry Maupin και η Florence Rey μετά από μια διάρρηξη, γίνονται αντιληπτές από δυο μπάτσους και στην ανταλλαγή πυροβολισμών τους εκτελούν. Κατά τη καταδίωξη η Audry θα σκοτωθεί ενώ η Florence συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 20 χρόνια κάθειρξης. Ήταν 19 και 20 ετών.

1995

29 Νοέμβρη: Ο Juan Luis Sanchez Gonzalez δολοφονείται, ωθούμενος στην αυτοκτονία μετά τα καθημερινά βασανιστήρια από δεσμοφύλακες σε καθεστώς FIES στις φυλακές Jaen II.

14 Ιούνη: Ο Santagio Cobos και ο Juan Redondo προσπαθούν να αποδράσουν από το δικαστήριο του Gijon. Στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν το όπλο ενός αστυνομικού, αυτό εκπυρσοκροτεί και ένας άνθρωπος τραυματίζεται θανάσιμα. Τους ξαναφέρνουν στο δικαστήριο με δεμένες σιδερένιες μπάλες στα πόδια.

1 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό κηρύσσουν στις φυλακές Jaen II και ακολουθούν στη Villabona, Villanubla, Picassent, Valdemoro…

1996

Στο ισπανικό κράτος περισσότεροι από 300 άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές επειδή αρνήθηκαν να καταταγούν στο στρατό, και πολλοί περισσότεροι βρίσκονται στην παρανομία ως λιποτάκτες. Η ποινή κάθειρξης για τους αρνητές στράτευσης φτάνει τα δυο χρόνια, τέσσερεις μήνες και μια μέρα.

4 Μάρτη: Οι κρατούμενοι στα κελιά FIES των Badajoz, Villanubla, Jaen II, Topas, Valdemoro, Picassent κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό με 5 αιτήματα γύρω από την αποφυλάκιση των ασθενών-στην-τελική-φάση κρατουμένων, και την αξιοπρεπή συμπεριφορά στους κρατούμενους.

8 Ιούλη: Ο Jose Miguel Iglesias Aranda φυλακίζεται στη Βαρκελώνη επειδή είχε τοποθετήσει 9 βόμβες σε ισάριθμες τράπεζες και γραφεία του PSOE.

4 Δεκέμβρη: Μια επαναστατική αναρχική ομάδα επιτέθηκε στον αντιπρόεδρο της Ιταλίας στη Malaga σε αλληλεγγύη με τους ιταλούς συντρόφους που βρίσκονταν αιχμάλωτοι του κράτους (παραπάνω από 15 άτομα) κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε μια τρομοκρατική αναρχική οργάνωση, η οποία δεν υπήρχε καν (πρόκειται προφανώς για την ORAI, δημιούργημα των ιταλικών αρχών προκειμένου να παγιδεύσουν αναρχικούς αγωνιστές).

18 Δεκέμβρη: Κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης στη τράπεζα του Santander στο Cordoue η αστυνομία συλλαμβάνει τον αναρχικό Giovanni Barcia, τον Giorgio Eduardo Rodrigez Dip, τον αναρχικό Claudio Lavazza, και την αναρχική Michelle Pontolillo.

1997

Μάης: Πορεία προς τις φυλακές του Burgos.

1, 2 Σεπτέμβρη: Ο Enrique Mur Zubillaga, φυλακισμένος αρνητής στράτευσης στη φυλακή του Torrero (Σαραγόσα), πεθαίνει περιμένοντας για περισσότερο από μια ώρα το ασθενοφόρο που θα τον μετέφερε στο νοσοκομείο καθώς έπασχε από καρδιο-πνευμονική ανεπάρκεια.

20 Σεπτέμβρη: Μετά το τέλος μιας διαδήλωσης για τον θάνατο του Enrique στη συνοικία της Malasana στην Μαδρίτη, ξεσπούν οδομαχίες στη περιοχή της Chucca. Το πρωί, πυρπολείται ένα υποκατάστημα της τράπεζας Cajamadrid στην πλατεία της Extremadura.

Νοέμβρης: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στις φυλακές FIES του Jaen II. Οι σύντροφοι που βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές αυτές και άλλοι κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή από τον προαυλισμό που κήρυξαν 2 χρόνια πριν.

Δεκέμβρης: Διάφορες συλλογικότητες (κυρίως ενάντια στα ναρκωτικά, ενάντια στα βασανιστήρια, ομάδες γειτονιάς) διαδήλωναν για αρκετές μέρες συνεχόμενα στον καθεδρικό ναό της Almudena στην Μαδρίτη, ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα και ιδιαίτερα ενάντια στο καθεστώς FIES.

14 Δεκέμβρη: Ο David Jimenez δημοσιεύει ένα τρισέλιδο άρθρο στην εφημερίδα El Mundo με τίτλο “Οι δέκα ισπανοί Hannibals” (Aναφορά στον κινηματογραφικό χαρακτήρα της ταινίας “η σιωπή των αμνών” που κρατούνταν σε κελί υψίστης ασφαλείας λόγω της συνήθειάς του να κανιβαλίζει τα θύματά του). Το άρθρο αυτό συκοφαντεί τους φυλακισμένους συντρόφους των FIES και ιδιαίτερα 10 εξ’ αυτών.

31 Δεκέμβρη: πορεία από την Μαδρίτη στις φυλακές του Carabanchel και στη Βαρκελώνη στη φυλακή Modelo. Οι πορείες έγιναν ετήσιες.

1998

6 Γενάρη: Ένας κρατούμενος δολοφονείται σε φυλακές της χώρας των Βάσκων.

28 Μάρτη: Ο Edoardo Massari (Baleno), δολοφονείται στις φυλακές Vallete του Τορίνο στην Ιταλία. Ο Edoardo είχε συλληφθεί μαζί με δυο άλλους συντρόφους τη Soledad και τον Silvano Pelisero. Η Soledad βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Κατηγορούνταν για τις δολιοφθορές στο TGV στα βόρεια του Τορίνο. Έγιναν πολυάριθμες εκδηλώσεις στην Ιταλία και την Ισπανία καταγγέλοντας τις δολοφονίες αυτές και στη διάρκεια του έτους 6 παγιδευμένα πακέτα-βόμβες στάλθηκαν σε έναν δημοσιογράφο, μια φυλακή, και 4 πολιτικούς.

20-27 Απρίλη: Δίκη των 3 συντρόφων για τη ληστεία του Cordou. Καταδικάζονται σε πάνω από 150 έτη φυλάκισης.

27 Απρίλη: Δολοφονείται ένας κρατούμενος στο Naval Carnero, στην Μαδρίτη.

2 Μάη: Ένας ακόμη κρατούμενος νεκρός από αδιαφορία των ιατρών στην Castille.

6-9 Νοέμβρη: Έκθεση ενάντια στις φυλακής στην Μαδρίτη.

1 Δεκέμβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μεταφορά των ασθενών κρατουμένων στην Μαδρίτη.

5 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στο Cadiz.

1999

Γενάρης: Ο Santiago Cobos πραγατοποιεί μια απόδραση από τη φυλακή Val de Moro.

18 Φλεβάρη: Στη διάρκεια μιας εκδήλωσης ενάντια στην καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων που προωθούν κάποιες εταιρίες σπάζονται οι βιτρίνες του καταστήματος El Corte Ingles στο Carabanche, στην Μαδρίτη.

24 Φλεβάρη: Παρόμοια δράση στην Puerta del Angel και στο Campamento, στην Μαδρίτη.

1 Απρίλη: Απεργία Πείνας του Sampedro Lindon και του Gislain στο Soto del Real.

6 Μάη: Απόδραση του Carlos Estevez που είχε συλληφθή πριν 3 βδομάδες.

7-8 Ιούνη: Η αστυνομία απενεργοποιεί 3 δέματα-βόμβες που είχαν σταλεί στο ιταλικό προξενείο του Burgos της Σαραγόσα και της Βαρκελώνης σε αλληλεγγύη με τους Claudio, Giovanni et Michelle, που κατηγορούνταν για την επίθεση ενάντια στο ιταλικό προξενείο της Μάλαγα το 1997. Οι δύο εξ’ αυτών κρατούνταν σε καθεστώς FIES.

9 Ιούνη: Μια αντιπροσωπεία της FIAT πυρπολείται με κοκτέιλ μολότοφ, και ένα ταξιδιωτικό γραφείο του ομίλου EROSKI (εμπλεκόμενου με την εργασία τω φυλακισμένων) δέχεται επίθεση, και τα δύο στην Μαδρίτη, ενώ δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης για καμμία ενέργεια. Ιούλης: Ο Cergio Sampedro βασανίζεται στη φυλακή Texario.

7 Ιούλη: Ο αναρχικός Νίκος Μαζιώτης δικάζεται στην Αθήνα για την κατασκευή και τοποθέτηση μιας βόμβας που δεν εξερράγη στο υπουργείο βιομηχανίας και ανάπτυξης, σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους κατοίκους των χωριών του στρυμονικού. Καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης.

12 Ιούλη: Ο Sebastian Moréno Cotèz πεθαίνει στις φυλακές του Picassent.

15 Αυγούστου: Ο Antonio Rubiales Puerto κηρύσσει αποχή από τον προαυλισμό στη φυλακή Villa Nubla

15 Σεπτέμβρη: Ο Antonio Rubiales Puerto κάνει απεργία πείνας ενάντια στη διασπορά των φυλακισμένων συντρόφων.

5 Οκτώβρη: Ο Fransisco Ravier Rodrigez Gantes και ο Gabriel Bea San Pedro κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό στο Texero, λόγω των βασανιστηρίων όπου τους υπέβαλλαν μια μέρα πριν.

11 Οκτώβρη: Η αποχή από τον προαυλισμό στο Texero γενικεύεται και προβάλλονται 12 αιτήματα.

Οκτώβρης: 2 δέματα-βόμβες στέλνονται στην πρεσβεία και στο εμπορικό επιμελητήριο της Ελλάδας στην Μαδρίτη, μια βόμβα στη City Bank της Βαρκελώνης, ένα καλάθι με λουλούδια-βόμβα αφήνεται στο γραφείο ελληνικού τουρισμού στο Μιλάνο, ένα πακέτο–βόμβα στέλνεται σε έναν αστυνομικό στο Μιλάνο. Όλα ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο Μαζιώτη και όλους τους κρατουμένους, σύμφωνα με την ανάληψη ευθύνης της Διεθνούς Αλληλεγγύης.

28 Νοέμβρη: 3 σύντροφοι προσπαθούν να δραπετεύσουν από τη Jaen II.

3 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό επ’ αόριστον στη φυλακή Jaen II σαν απάντηση στα βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα απόδρασης.

25 Δεκέμβρη: Βασανιστήρια του Santiago Cobos στη φυλακή Jaen II.

[Απόσπασμα από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Απρίλη 2001, σελίδες 40-41]

2000

Νέες συλλογικότητες δημιουργούνται στις φυλακές.

6 Αυγούστου: Δολιοφθορές στις εισόδους του Μετρό και στις σκάλες, σε αλληλεγγύη με τους νέους κρατούμενους.

19 Αυγούστου: Ένας κρατούμενος με προβλήματα υγείας δραπετεύει από το νοσοκομείο και μαζί με έναν ακόμη άνθρωπο επιτίθενται σε μια τραπεζική χρηματαποστολή. Μετά από λίγο πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας και συλλαμβάνονται.

21 Αυγούστου: Επίθεση στην επιχείριση Stroppiana στο Τορίνο που πλουτίζει από την εργασία των κρατουμένων.

24 Αυγούστου: ο Mohammed Lakhdar βασανίζεται στο κέντρο εξόντωσης της Moraleja στη Palencia.

9 Σεπτέμβρη: ο Laudelino Iglesias ξεκινά στην Moraleja απεργία πείνας επ’ αόριστον (θα τερματιστεί στις 21 Οκτώβρη) διεκδικώντας την άμεση αποφυλάκισή του μετά από 20 χρόνια που πέρασε κρατούμενος, όλοι οι σύντροφοί του, που βρίσκονταν στην απομόνωση, απείχαν από τον προαυλισμό σε αλληλεγγύη με αυτόν και τον F. Brotons (23 χρόνια στη φυλακή).

9-10 Σεπτέμβρη: Νέες συλλογικότητες οργανώνονται σε διάφορες φυλακές.

24 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξυλοκοπείται από 3 δεσμοφύλακες, την 15 μέρα της απεργίας πείνας του, κι έπειτα φυλάσσεται δεμένος στο κρεβάτι του για 19 ώρες. Συνολικά έκανε 43 μέρες απεργία πείνας.

7-8 Οκτώβρη: Νέες συλλογικότητες συντονίζονται σε διάφορες φυλακές.

16 Οκτώβρη: Αποστολή πακέτου-βόμβας στον Raul del Pozo, δημοσιογράφο της El Mundo.

18 Οκτώβρη: Αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήγνυται σε υποκατάστημα τράπεζας της Βαρκελώνης.

19 Οκτώβρη: Πακέτο-βόμβα στον Alfredo Semprun, δημοσιογράφο της La Razon.

22 Οκτώβρη: Πορεία στις φυλακές της Moraleja, από το Duenas.

27 Οκτώβρη: Μια ομάδα κλείνει κατά το μεσημέρι κεντρικούς δρόμους του Valladolid και ζωγραφίζει για υποστήριξη του αγώνα των κρατουμένων. Σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας κολλούνται αφίσσες και αυτοκόλλητα αλληλεγγύης με τους αγωνιστές κρατουμένους του ισπανικού κράτους, ενώ κυκλοφορούν κάποιες μπροσούρες. Οργανώνονται ομιλίες στις πολεις: Dijon, Lyon, Marseille, Lille, Genève και Lausanne. Στο Παρίσι, γίνονται επιπλέον γκράφιτι ενάντια στο καθεστώς FIES, πάνω στα τρένα που κατευθύνονται προς ισπανικές πόλεις.

4 Νοέμβρη: Εκδήλωση στην Μαδρίτη με θέμα “Ούτε FIES, ούτε διασπορά των κρατουμένων, ούτε φυλάκιση των ασθενών”.

8 Νοέμβρη: Οι Eduardo Garcia και Stéfania Maurette συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη και κατηγορούνται για την αποστολή των πακέτων-βομβών στους δημοσιογράφους. ο Jose Manuel Rodriguez, επίσης κατηγορούμενος, διαφεύγει τη σύλληψη. Για την υπόθεση αυτή κατηγορούνται και 3 φυλακισμένοι σύντροφοι, οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain, και Santiago Cobos.

11 Νοέμβρη: Μετά την κατασυκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., η αίτηση αποφυλάκισης του Edoardo έναντι 5.000.000 πεσέτας απορρίπτεται, και μπαίνει στη φυλακή. Η Stefania δεν προφυλακίζεται, παραμένουν όμως οι κατηγορίες εις βάρος της. Στη διάρκεια της νύχτας μια τράπεζα πυρπολείται, στην οδό Fuencarral της Μαδριτης. Στο Gijon, ο εμπορικός διευθυντής της RTVE δέχεται παγιδευμένα δέματα-φάρσες.

18 Νοέμβρη: Στο Jerez της Frontera, γίνονται εκδηλώσεις και εκθέσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων.

19 Νοέμβρη: Βανδαλισμοί και γκράφιτι σε μια σχολή αστυνομικών και δεσμοφυλάκων στη Fuenlabra.

24 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις και συναυλία αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές του ισπανικού κράτους στο Λονδίνο.

25 Νοέμβρη: Εκδήλωση στη Βαρκελώνη για υποστήριξη των αγώνων των κρατουμένων. Διακόπτεται ένα συνέδριο των συνδικάτων UGT και CCOO. Μπογιές και γράφιτι σε πανεπιστήμια και στα γραφεία της εφημερίδας La Vanguardia.

25-27 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους κρατουμένους στη Σαραγόσα. Διανυκτέρευση έξω από τις φυλακές του Torrero, μπογιές και γράφιτι στους τοίχους των φυλακών, κολλούνται αφίσσες, οργανώνεται κουζίνα και συζητήσεις. Το τριήμερο κλείνει με διαδήλωση γύρω από τις φυλακές.

1 Δεκέμβρη: Περίπου 50 κρατούμενοι ξεκινούν απεργία πείνας επ’ αόριστον, αποχή από τον προαυλισμό είτε απεργία πείνας κατά τις 9 πρώτες μέρες του μήνα, ανάλογα με την υγεία του καθενός, με συντονισμό σε 12 φυλακές. Εκδηλώση αλληλεγγύης γίνεται έξω από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης.

4 Δεκέμβρη: Ο Jorge Bleda ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στην Moraleja.

5 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις υποστήριξης των απεργών πείνας σε χωριά της χώρας των Βάσκων. Στη Σαραγόσα σπάζεται η βιτρίνα μιας επιχείρισης και γράφονται συνθήματα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους.

9 Δεκέμβρη: Γκράφιτι σε διάφορες σχολές δεσμοφυλάκων. Στην Μαδρίτη σπάζονται οι βιτρίνες ενός γραφείου Corte Inglés.

11 Δεκέμβρη: Επίθεση με κοκτέιλ μολότοφ σε γραφεία της El Mundo στο Saint-Jacques de Compostelle.

15 Δεκέμβρη: Βασανισμοί των Reinaldo Gomez, Antonio Villar και Μanuel Torres, τη στιγμή που σταματούσαν την απεργία πείνας τους.

16 Δεκέμβρη: Πορεία στις φυλακές της Τενερίφης. Πορεία στις φυλακές Duenas. Πορεία στη φυλακή του Can Brians στην Καταλωνία.

16-17 Δεκέμβρη: 4 πακέτα-βόμβες στέλνονται στους: Alfredo Semprun (δημοσιογράφος της la Razon), Antonio San José (της Interviu), Agustin Yanel (της el Mundo) και στη γενική διεύθυνση των σωφρονιστικών καταστημάτων. Την ευθύνη ανέλαβε η Αντικαπιταλιστική Επαναστατική Δράση.

17 Δεκέμβρη: Στην Μαδρίτη οργανώνεται κουζίνα και συζήτηση πάνω στην καταπίεση, το σωφρονιστικό σύστημα κλπ. Γίνεται επίσης έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον αγώνα στις φυλακές.

20 Δεκέμβρη: Μια ομάδα επιτίθεται στα γραφεία του κόμματος CDC, διακοσμεί το εσωτερικό τους με γράφιτι και μπογιές και φεύγοντας αλλάζει την κλειδαριά, παγιδεύοντας μέσα τα στελέχη του κόμματος που βρίσκονταν στα γραφεία. Πετάχτηκαν τρικάκια αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κρατουμένους.

23 Δεκέμβρη: Συνεντεύξεις τύπου πάνω στον αγώνα των κρατουμένων στο Bilbao.

24 Δεκέμβρη: Συνεντέυξεις τύπου και στις πόλεις Durango και Donosita.

26 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα αλληλεγγύης σε χωριά της χώρας των Βάσκων.

31 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις μπροστά από τις φυλακές του Soto del Real στην Μαδρίτη. Πορεία στις φυλακές της Palma στην Μαγιόρκα. Πορεία στις φυλακές του Picassent. Εκδηλώσεις στη Βαρκελώνη στις φυλακές του Wad Ras κι έπειτα στη Modelo. Στη φυλακή της Martunete πετάγονται τρικάκια και γίνεται πορεία στο Senideak.

Ολόκληρο τον μήνα, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής, μοίρασμα προκηρύξεων και τρικ, συνελεύσεις και ομιλίες σε διάφορα σημεία της Ιβηρικής χερσονήσου και σε ευρωπαϊκές χώρες, για την υποστήριξη των απεργών πείνας επ’ αόριστον, που τερματίστηκε στις 31.

2001

13 Γενάρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στην καταπίεση των φυλακών Can Brians και σε υποστήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων. Μετά από λίγες μέρες μεταφέρεται στη φυλακή της Lleida. Τερματίζει την απεργία μετά έναν μήνα. Τίθεται σε ισχύ ο νέος νόμος αναφορικά με την ποινική υπευθυνότητα των ανηλίκων.

16 Γενάρη: Στο Villaverde μια δράση σαμποτάζ προκαλεί τη διακοπή 180.000 τηλεφωνικών γραμμών, σε 5 επαρχίες.

18 Γενάρη: Ο Igor Solana, μέλος της ΕΤΑ, αποπειράται να δραπετεύσει από τη φυλακή της Nanclares de la Oca.

23 Γενάρη: Ο Santiago Cobos μεταγάγεται στο Teixeiro. Ολόκληρο τον μήνα στο Picassent, τα καταπιεστικά μέτρα διπλασιάστηκαν ενάντια στους 3 συντρόφους που βρίσκονταν σε απεργία πείνας τον Δεκέμβρη, και οι σύντροφοι οδηγούνται στην απομόνωση. Ως απάντηση οι σύντροφοι κατέστρεψαν τα κελιά τους και αντιμετώπισαν τους δεσμοφύλακες. Οι Juan και Bernardo χρειάστηκε να οδηγηθούν στο νοσοκομείο ενώ ο Paco Ortiz έπαθε ρήξη στον πνεύμονα από τα χτυπήματα. Επιστρέφοντας στη φυλακή, οι σύντροφοι αχρήστευσαν τα κελιά τους, καταστρέφοντάς τα. Οδηγήθηκαν σε διαφορετικά κελιά, που τα αχρήστευσαν επίσης και τελικά σε διαφορετικές φυλακές.

1 Φλεβάρη: Ο Santiago Suarez ξεκινά απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον Amadeu Casellas και υποστηρίζοντας τις συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων του Alcalameco, και την τερματίζει μετά από 20 μέρες.

3 Φλεβάρη: Το “αντιτρομοκρατικό” συνέδριο της Europol στην Μαδρίτη, υιοθετεί μια κοινή πρόταση των κυβερνήσεων της Ισπανίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας για τον προσδιορισμό και την αντιμετώπιση ενός ιδιαίτερου είδους “τρομοκρατίας” που συνοψίζεται στην “διεθνή αναρχική τρομοκρατική δράση”. Στο Carabanchel, σε μια συμπλοκή ένας αστυνομικός πόλεων σκοτώνεται κι άλλος ένας τραυματίζεται.

5 Φλεβάρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα διαμαρτυρίας για τους 10 κρατουμένους σε καθεστώς FIES.

7 Φλεβάρη: Μια ομάδα κρατουμένων ετοιμάζει μια διαμαρτυρία στις φυλακές της Lleida. Οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν ένα σκοινί 20 μέτρων και χρίζουν υπεύθυνο τον Mateo Hidalgo, που οδηγείται στην απομόνωση. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι θεωρούνται συνυπεύθυνοι και βασανίζονται.

9 Φλεβάρη: Ένας μπάτσος σκοτώνει έναν άνθρωπο στο Alcorcon.

10 Φλεβάρη: Ημέρα υποστήριξης των κρατουμένων στο Donosti και στην Iruna.

12 Φλεβάρη: Ο Francisco Maduro Delgado δέχεται επίθεση μέσα στο κελί του στη φυλακή Puerto I (Cadiz) από 3 οπλισμένους δεσμοφύλακες.

16 Φλεβάρη: Ο Antonio Berbel Torres βασανίζεται στη Puerto I, καθώς και ο βάσκος κρατούμενος Jesus Maria Uribechebarria.

17 Φλεβάρη: Στη φυλακή Alcala-Meco, o Shamir Malouch ξεκινά απεργία πείνας 2 μέρες ανά εβδομάδα, υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων.

19 Φλεβάρη: Στην φυλακή Puerto I, ο Antonio Berbel και ο Jesus Maria ξεκινούν απεργία πείνας ενάντια σταγεγονότα της 16ης Φλεβάρη και απαιτούν ιατρική περίθαλψη. Μέσα στη βδομάδα ακολουθούν και κάποιοι αλληλέγγυοι σύντροφοι, που βρίσκονταν στην απομόνωση. Ένας 14χρονος δραπετεύει από το σωφρονιστήριο της Guadarrama, βρήκε την συντονίστρια της συνοικίας San Fermin και έφερε στο φώς καταχρήσεις που λάβαιναν χώρα στο κέντρο αυτό.

22 Φλεβάρη: Στη χώρα των βάσκων, η ΕΤΑ ανατινάσσει μια φυλακή με 8 εκρηκτικούς μηχανισμούς, λίγο πριν εγκαινιαστεί.

2 Μάρτη: 3 Φυλακές του ιδρύματος Diagramma κλείνουν εξ’ αιτίας των στοιχειών που έφερε στο φως η μαρτυρία του 14 χρονου.

3 Μάρτη: Ένας κρατούμενος προσπαθεί να αποδράσει από την Alcala-Meco. Η αστυνομία πόλεων τον σταματά και τον πυροβολεί στο πόδι.

6 Μάρτη: Οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain και Santiago Cobos συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για τα δέματα-βόμβες.

9 Μάρτη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά εκ νέου απεργία πείνας. Στη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης, εξαιτίας μιας συμπλοκής, οι δεσμοφύλακες εγκαταλείπουν τα πόστα τους, κι εξελίσσεται μια ανταρσία των κρατουμένων. 25 Δεσμοφύλακες επιστρέφουν οπλισμένοι με ρόπαλα και κάποιος φωνάζει “πάνω τους!”. Τελικά 12 κρατούμενοι οδηγούνται στην απομόνωση για απόπειρα εξέγερσης.

15 Μάρτη: Στο Puerto I, 4 καινούριοι σύντροφοι απέχουν από τον προαυλισμό, που μέχρι τις 20 Ιούλη ακολουθήθηκε από όλους τους κρατουμένους σε απομόνωση. Ανταρσία στις φυλακές της Τενερίφης (Καναρίες Νήσοι). Ακούγονται φωνές “Ενωμένους, δεν μπορούν να μας νικήσουν”. Καταφθάνουν μισθοφορικά σώματα καταστολής. Οι περισσότεροι ανήλικοι στέλνονται σε άλλες φυλακές.

11-13 Μάρτη: Αποχή συσσιτίου στην Alcala-Meco, από 28 κρατουμένους ΄β βαθμού, ως διαμαρτυρία για την κακή ποιότητα του φαγητού.

21 Μάρτη: 2 άνθρωποι δραπετεύουν από το σωφρονιστήριο El Pinar στην Μαδρίτη. Πορεία στη φυλακή της Villanubla σε αλληλεγγύη με τον Laudelino Iglesias. Ξεκινούν συλλογικές αποχές προαυλισμού κατά την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, μέχρι τον Δεκέμβρη, καθώς και αποχές συσσιτίου κάθε πρώτο σαββατοκύριακο.

1 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων των Gabriel Pombo και Gabriel Bea.

2 Μάη: Μετά από ενέδρα σε χρηματαποστολή στο Valladolid, ένας ληστής δολοφονείται κι ο άλλος τραυματίζεται σε ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς. Την ίδια μέρα, χρηματαποστολή της ίδιας τράπεζας δέχεται επίθεση στη Palencia.

5-6 Μάη: Δημιουργία νέων συλλογικοτήτων σε φυλακές.

9 Μάη: Στις φυλακές της Alcala-Meco, ο Alberto Jiménez βασανίζεται από μια ομάδα φρουρών. Ξεκινά απεργία πείνας. Το επόμενο σαββατοκύριακο μοιράζονται φυλλάδια στην αίθουσα των συνομιλιών της Alcala-Meco που κατήγγειλαν τα γεγονότα αυτά, όσο και την καταπίεση των κρατουμένων.

13 Μάη: Βασανισμοί του Miquel Vazquez στη φυλακή Quatro Caminos της Βαρκελώνης.

16 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων και τον καθαρισμό των κελιών κηρύσσουν οι κρατούμενοι στην απομόνωση των φυλακών Puerto I. Ως αντίποινα η διεύθυνση απαγορεύει την επικοινωνία με συντρόφους. Μέσα στον μήνα, στη Βαρκελώνη, όσοι βρίσκονταν στα γραφεία των Σωφρονιστικών Ινστιτούτων, κλειδώθηκαν μέσα από μια ομάδα που κόλλησε αυτοκόλλητα και πέταξε σκατά ζώων, ενώ άφησε πίσω μια προκήρυξη με τις διεκδικήσεις των φυλακισμένων.

18 Μάη: Διαδήλωση στις φυλακές Modelo της Βαρκελώνης. Γκράφιτι και βόμβες χρώματος πετάγονται στους τοίχους.

19 Μάη: Ημέρα διαμαρτυρίας ενάντια στις φυλακές της Βαρκελώνης. Γίνεται κατάληψη μιας πλατείας όπου διοργανώνονται μια συζήτηση, κουζίνα και συναυλία υποστήριξης του αγώνα των κρατουμένων.

22 Μάη: Ένας κρατούμενος από την Γουινέα 34 ετών, μεταφέρεται στη Soto del Real στην Μαδρίτη 10 ώρες μετά την είσοδό του στη χώρα.

9 Ιούνη: Ο Carlos Gomez ακρωτηριάζεται απαιτώντας την αποφυλάκισή του μετά από 21 χρόνια φυλακής. Είναι η τρίτη φορά που κάνει ανάλογη ενέργεια. Γίνονται πορείες στις φυλακές Soto del Real και Aranjuez για την απελευθέρωση των Eduardo Garcia, Zigor Larredonda και Diego Sanchez.

10 Ιούνη: Μπάτσοι των σωμάτων καταστολής εισβάλλουν στη φυλακή ανηλίκων στην Μαδρίτη όταν ξεσπά εξέγερση για την οποία τα Μ.Μ.Ε. κατηγορούν τους νεαρούς βάσκους κρατουμένους. Στο Παρίσι 4.000 άνθρωποι διαδηλώνουν υποστηρίζοντας τους βάσκους, κορσικανούς και βρετόνους κρατουμένους.

23 Ιούνη: Ένας δημοτικός αστυνομικός δολοφονεί έναν άνθρωπο που υπέθεσε ότι πρόκειται για κλέφτη στη συνοικία Chamartin στην Μαδρίτη.

25 Ιούνη: 10 φυλακισμένοι εξεγείρονται στη φυλακή Tenerife II (στα κανάρια) ενάντια στη συνήθη πρακτική των βασανιστηρίων. Πιάνουν ομήρους 6 δεσμοφύλακες και 2 μάγειρες και έχουν υπό τον έλεγχό τους 3 τομείς. Μπρος στην μη-συμμετοχή των άλλων κρατουμένων, αποφασίζουν να ανέβουν στην ταράτσα. Αργότερα και χωρίς κάποια ανταπόκριση τα παρατούν και γυρνούν στα κελιά τους. Ο Roberto Guijarro απάγεται από δεσμοφύλακες από την ταράτσα και ξυλοκοπείται, χωρίς να το καταλάβουν οι υπόλοιποι κρατούμενοι που έχουν γυρίσει στα κελιά τους. Θα μείνει για 15 μέρες στο νοσοκομείο. Μερικοί από τους συμμετέχοντες βασανίστηκαν και άλλοι μεταφέρθηκαν σε διαφορετικές φυλακές.

29 Ιούνη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας.

5 Ιούλη: Ο José Caval Perez ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στη φυλακή Puerto I.

6 Ιούλη: Το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει την ενσωμάτωση στο γενικό καθεστώς υψίστης ασφαλείας όλων των κρατουμένων που εργάζονται στα εργαστήρια των φυλακών.

6-7 Ιούλη: 30 άτομα συγκεντρώνονται μπροστά από τα δικαστήρια του Puerto και της Santa Maria στο Cadiz σε αλληλεγγύη με τους κρατούμενους που βρίσκονται σε αποχή συσσιτίου, ξεδιπλώνουν πανώ και μοιράζουν φυλλάδια για το καθεστώς FIES.

20 Ιούλη: Ο Amadeu Casellas μπαίνει στην απομόνωση και ξεκινά νέα απεργία πείνας και δίψας.

1 Αυγούστου: Ο Roberto Catrino ξεκινά απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας την μεταφορά του στην Καταλωνία.

8 Αυγούστου: 4 άνθρωποι προσπαθούν να δραπετεύσουν από το σωφρονιστήριο El Pinar της Μαδρίτης, τα καταφέρνει μόνον ο ένας. Αμέσως ξεσπούν ταραχές στο εσωτερικό και επεμβαίνουν μονάδες καταστολής. Το συγκεκριμένο ίδρυμα φημίζεται για τις βάρβαρες συνθήκες κράτησης.

29 Αυγούστου: Ο Laudelino Iglesias μεταφέρεται στο Picassent (Valencia). Παρά το γεγονός ότι ήδη βρισκόταν σε καθεστώς ΄β βαθμού (κρατείται σε καθεστώς FIES) Οι συνθήκες κράτησής του χειροτερεύουν στο Picassent.

1 Σεπτέμβρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας που κρατάει 27 μέρες.

2 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας τις συνθήκες του καθεστώτος ΄β βαθμού, που αποκτά στις 17, μέρα που σταματά την απεργία.

9 Σεπτέμβρη: 5 προφυλακισμένοι δραπετεύουν από κέντρο προσωρινής κράτησης μεταναστών, και ξεφεύγουν από τα μπλόκα της αστυνομίας.

10-11 Σεπτέμβρη: Στην Cordoue οι Claudio, Giovanni, Giorgio και Michelle δικάζονται για παραποίηση στοιχείων, παράνομη κατοχή όπλων, πρόκληση φθορών κ.α. αναφορικά με τη ληστεία της τράπεζας Santander της Cordoue το 1996. Κάποιος κόσμος προσπαθεί να προσεγγίσει το δικαστήριο για να μοιράσει προκηρύξεις αλληλεγγύης στους διωκώμενους. Η αστυνομία τους απωθεί, τους κρατά σε αιχμαλωσία για μισή ώρα και τους απειλεί ότι θα τους ξαποστείλει αν δεν φύγουν από την πόλη.

30 Σεπτέμβρη: 4 κρατούμενοι του Puerto I, και 3 του Valdemoro ξεκινούν απεργία πείνας υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων. Στο Valdemoro 7 ακόμη κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή συσσιτίου και προαυλισμού κάθε σαββατοκύριακο.

3 Οκτώβρη: 2 άτομα συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη, κι ένας στο Oviedo, κατηγορούμενοι για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών τον προηγούμενο χειμώνα στην Μαδρίτη και μεταφέρονται στη φυλακή του Soto del Real. Στις 10 Οκτώβρη, αποφυλακίζονται καταβάλλοντας 100.000 πεσέτας εγγύηση ο καθένας.

20 Οκτώβρη: Διαδήλωση στις φυλακές της Lleida σε αλληλεγγύη με τους αγώνες των κρατουμένων.

23 Οκτώβρη: Ο Edoardo Garcia Macia αποφυλακίζεται έναντι 5.000.000 πεσέτας.

[Απόσπασμα από το Cette Semaine #84, Φλεβάρης-Μάρτης 2002, σελίδες 28-32]

2002

5 Δεκέμβρη: Η αστυνομία της Σαραγόσα δολοφονεί τον Moisés Basanta. Σύμφωνα με τους μπάτσους, ο Moisés αναζητούνταν από την αστυνομία για να διερευνηθεί η συμμετοχή του σε ένοπλες επιθέσεις. Απάχθηκε καθώς επισκεπτόταν την μητέρα του και δολοφονήθηκε επι τόπου.

23 Δεκέμβρη: Στη φυλακή της Villanubla στο Valladolid, οι κρατούμενοι στην απομόνωση δέχτηκαν άγριες επιθέσεις από δεσμοφύλακες. Τουλάχιστον 10 ανάμεσά τους εισήχθηκαν στο νοσοκομείο, κι αρκετοί έμειναν γυμνοί με τα χέρια δεμένα.

2003

6 Γενάρη: Ο Santiago Botana μέλος της συνέλευσης Nodo50 από το 1998, καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης. Στις 17 Νοέμβρη 1995, ο Santiago είχε εισηχθεί σε νοσοκομείο μετά από έκρηξη στο σπίτι του, βαριά τραυματισμένος. Είχε μείνει στο νοσοκομείο 1,5 μήνα και αφέθηκε ελεύθερος έναντι 500.000 πεσέτας. Η έκρηξη προήλθε από υλικά που είχε στο σπίτι του για τη διάνοιξη σηρραγγών, που ήταν και το επάγγελμα του Santiago από το 1987. Λόγω της εγγύτητας της 20 Οκτώβρη, ημέρα που οργανώνονται αντιφασιστικές εκδηλώσεις, τα Μ.Μ.Ε. ξεκίνησαν μια εκστρατεία εναντίον του κάνοντας λόγο για εξτρεμιστές των δυο άκρων (φασίστες και αντι-φασίστες) που δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση. Καταδικάστηκε τελικά σε 4 χρόνια φυλάκισης.

8 Γενάρη: Το κοινοβούλιο της Καταλωνίας ψηφίζει την κατασκευή, μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2003, ενός νέου σωφρονιστικού κέντρου στην περιοχή του Con Margarit, δίπλα στην φυλακή της Brians με μέγιστη χωρητικότητα 1.500 θέσεις.

11 Γενάρη: Ο σύντροφος Oscar Diaz Manso δέχτηκε επίθεση με ρόπαλα από δεσμοφύλακες, στην τρίτη πτέρυγα των FIES της Σαραγόσα (το αποκαλούμενο “στρατόπεδο εξόντωσης”). Τέτοια περιστατικά είναι σχεδόν καθημερινά στις φυλακές αυτές.

13 Μάρτη: Θέτοντας την οργάνωση PCE(r)-GRAPO παράνομη, ο δικαστής Garzon αξιολόγησε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό ώς “εργαλείο στρατολόγησης αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης”.

[Απόσπασμα από το τέταρτο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Μάη 2003, σελίδα 30]

Categories
Michel Foucault

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ – Michel Foucault

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ*

Michel Foucault

Στο ποινικό καθεστώς της κλασικής περιόδου μπορούμε να ξαναβρούμε, αναμεμειγμένες μεταξύ τους, τέσσερις βασικές τακτικές επιβολής ποινών -τέσσερις κατηγορίες που καθεμιά τους έχει διαφορετική ιστορική προέλευση και που ο ρόλος τους, σε συνάρτηση πάντα με την κοινωνία και την εποχή, υπήρξε αν όχι ξεχωριστός τουλάχιστον προνομιούχος.

  1. Εξορία, διωγμός, εκτοπισμός, απέλαση εκτός των συνόρων, απαγόρευση εισόδου σε ορισμένα μέρη, καταστροφή οικιακής εστίας, διαγραφή από τον τόπο γέννησης, δήμευση περιουσίας -κινητής και ακίνητης.
  2. Επιβολή αποζημίωσης, εξαγορά, μετατροπή της προκληθείσης ζημιάς σε εξοφλητέο χρέος, μετατροπή της παράνομης πράξης σε οικονομική υποχρέωση.
  3. Διαπόμπευση, σημάδεμα, τραυματισμός, ακρωτηριασμός, εγχάραξη ουλής, αποτύπωση σημαδιού στο πρόσωπο ή τον ώμο, πρόκληση σωματικού μειονεκτήματος σε διακριτό σημείο, βασανισμός, εν ολίγοις σφετερισμός του σώματος και εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σ’ αυτό.
  4. Εγκλεισμός.

Μπορούμε υποθετικά να διακρίνουμε τις κοινωνίες, ανάλογα με τον τύπο τιμωρίας που υιοθέτησαν σε κοινωνίες εξορίας (ελληνική κοινωνία), κοινωνίες εξαγοράς (γερμανικές), κοινωνίες εγχάραξης (δυτικές κοινωνίες κατά το τέλος του Μεσαίωνα) καθώς και κοινωνίες εγκλεισμού, όπως ίσως και η δική μας;

Η δική μας πάντως, μόνο από τα τέλη του XVIIIου αιώνα και μετά. Γιατί ένα μόνο είναι σίγουρο: η κράτηση, η φυλάκιση δεν αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού ποινικού συστήματος πριν τουλάχιστον από τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις των δεκαετιών 1780-1820. Οι νομικοί του XVIIIου αιώνα συμφωνούν ομόφωνα στο εξής σημείο: «η φυλάκιση σύμφωνα με το αστικό μας δίκαιο δε θεωρείται ποινή… παρόλο που οι Ηγεμόνες για πολιτικές σκοπιμότητες οδηγούνται καμιά φορά στο να την επιβάλλουν· αυτά είναι μέτρα εξουσίας και η τακτική δικαιοσύνη δε χρησιμοποιεί τέτοιου είδους καταδίκες» (Serpillon, Ποινικός Κώδικας, 1767). Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι ήδη μια τέτοια εμμονή για άρνηση του ποινικού χαρακτήρα της φυλάκισης δείχνει μια αυξανόμενη αβεβαιότητα. Σε κάθε περίπτωση, οι εγκλεισμοί που χρησιμοποιούνται κατά το XVIIο και XVIIIο αιώνα παραμένουν στο περιθώριο του ποινικού συστήματος, έστω κι αν μοιάζουν μεταξύ τους, και τείνουν όλο και περισσότερο να συγκλίνουν:

– Εγκλεισμός-ενέχυρο (enferment-gage) είναι εκείνος που εφαρμόζει η δικαιοσύνη κατά τη διάρκεια της προανάκρισης μιας ποινικής υπόθεσης, ο πιστωτής έως της εξόφλησης του χρέους του ή η βασιλική εξουσία υπό την απειλή ενός εχθρού. Αναφέρεται λιγότερο στην τιμωρία ενός παραπτώματος και περισσότερο στον έλεγχο του ατόμου.

– Εγκλεισμός-υποκατάστατο (enferment-substitut) είναι εκείνος που επιβάλλεται σε κάποιον που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία των ποινικών δικαστηρίων (είτε εξ αιτίας της φύσης των παραπτωμάτων του, τα οποία εμπίπτουν μόνο στην τάξη του κώδικα ηθικής ή συμπεριφοράς· είτε από προνόμια που του παρέχει ο νόμος: τα εκκλησιαστικά δικαστήρια που, από το 1629 δεν έχουν πλέον την αρμοδιότητα να εκδίδουν ποινές φυλάκισης υπό τη στενή έννοια, μπορούν να διατάξουν τον ένοχο να αποσυρθεί σε μοναστήρι· η βασιλική διαταγή για φυλάκιση είναι συχνά ένα μέσο στα χέρια ενός προνομιούχου που τον βοηθάει να διαφύγει από την ποινική δικαιοσύνη· οι γυναίκες αποστέλλονται σε σωφρονιστήρια για παραπτώματα για τα οποία οι άνδρες κλείνονται σε κάτεργα).

Πρέπει να σημειωθεί ότι (εκτός από την τελευταία περίπτωση) αυτός ο εγκλεισμός-υποκατάστατο χαρακτηρίζεται γενικά από το γεγονός ότι δεν αποφασίζεται από τη δικαστική εξουσία· ότι η διάρκειά του δεν ορίζεται άπαξ δια παντός και ότι εξαρτάται από έναν υποθετικό σκοπό: το σωφρονισμό. Πρόκειται για τιμωρία μάλλον, παρά για ποινή.

Κι όμως, πενήντα χρόνια μετά από τα μεγαλειώδη μνημεία του κλασικού ποινικού δικαίου (Serpillon, Jousse, Mumpart de Vouglans) η φυλακή κατέστη γενική μορφή ποινής.

Το 1831 ο Rémusat σε μια ομιλία του στη Βουλή έλεγε: «Τι είναι ακριβώς το ποινικό σύστημα που ορίζεται από το νέο νόμο; Είναι η κάθειρξη σε όλες της τις μορφές. Πράγματι, συγκρίνατε τις τέσσερις βασικές ποινές που παραμένουν στον ποινικό κώδικα. Τα καταναγκαστικά έργα είναι μια μορφή κάθειρξης. Τα κάτεργα είναι μια υπαίθρια φυλακή. Η κράτηση, ο εγκλεισμός, η φυλάκιση με σκοπό το σωφρονισμό δεν είναι, τρόπον τινά, παρά τα διαφορετικά ονόματα της ίδιας τιμωρίας». Και ο Van Meenen εγκαινιάζοντας το δεύτερο σωφρονιστικό συνέδριο στις Βρυξέλλες, υπενθύμισε τα χρόνια της νιότης του όταν η γη καλυπτόταν ακόμα «από τροχούς, αγχόνες, κρεμάλες και πασσάλους» με «σκελετούς ειδεχθώς κατακρεουργημένους». Όλα συνέβαιναν ως εάν η φυλακή, τιμωρία παρα-ποινική όπου κατά τα τέλη του XVIIIου αιώνα είχε εισέλθει στο ποινικό πεδίο, να έχει καταλάβει πολύ γρήγορα ολόκληρο το χώρο. Της άμεσης αυτής θριαμβευτικής εισβολής ο αυστριακός ποινικός κώδικας, όπως συντάχθηκε επί Ιωσήφ Β, δίνει την πιο έκδηλη μαρτυρία.

Η οργάνωση της ποινής του εγκλεισμού δεν είναι απλώς και μόνον πρόσφατη· είναι αινιγματική.

Από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή, έγινε αντικείμενο των πιο βίαιων κριτικών. Κριτικές που βασίσθηκαν σε θεμελιώδεις αρχές, αλλά και κριτικές που ασκήθηκαν αναφορικά με τις δυσλειτουργίες που θα μπορούσε η φυλακή να εισάγει στο ποινικό σύστημα και στην κοινωνία εν γένει.

  1. Η φυλακή εμποδίζει τη δικαστική εξουσία να ελέγξει και να εξακριβώσει την εφαρμογή των ποινών. Ο νόμος δε διεισδύει μέσα στις φυλακές, έλεγε ο Decazes το 1818.
  2. Η φυλακή αναμειγνύοντας κατάδικους τόσο διαφορετικούς και απομονωμένους μεταξύ τους, τους καθιστά μια ομοιογενή κοινότητα εγκληματιών, η οποία καθίσταται μέσω του εγκλεισμού και παραμένει εκτός αυτού, αλληλέγγυα. Η φυλακή κατασκευάζει έναν πραγματικό στρατό εσωτερικών εχθρών.
  3. Δίνοντας στους κατάδικους ένα καταφύγιο, τροφή, ρούχα και συχνά ακόμα και δουλειά, η φυλακή επιφυλάσσει γι’ αυτούς πεπρωμένο μερικές φορές καλύτερο ακόμα και από εκείνο των εργατών. Όχι μόνον δεν μπορεί να τους αποτρέψει από την εγκληματικότητα, αλλά αντίθετα τους προτρέπει προς αυτήν.
  4. Από τη φυλακή βγαίνουν άνθρωποι των οποίων οι έξεις και η ατίμωση που τους χαρακτηρίζουν καταλήγουν τελικά στην εγκληματικότητα.

Αμέσως λοιπόν, η φυλακή καταδικάζεται ως εργαλείο το οποίο, στο περιθώριο της δικαιοσύνης, κατασκευάζει εκείνους που η ίδια η δικαιοσύνη θα στείλει ή θα ξαναστείλει στη φυλακή. Αυτός ο σωφρονιστικός κύκλος καταδικάζεται ρητά ήδη από το 1815-1830. Σ’ αυτές τις κριτικές, τρεις ήταν οι διαδοχικές απαντήσεις που δόθηκαν:

– Επινόηση μιας εναλλακτικής λύσης που θα διατηρεί τα θετικά αποτελέσματα της φυλακής (το διαχωρισμό των εγκληματιών, την τοποθέτησή τους εκτός κοινωνικού συνόλου) και θα καταργεί τις επικίνδυνες επενέργειες (την επανένταξή τους στην κοινωνία). Με τον τρόπο αυτό, επανερχόμαστε στο παλαιό σύστημα μεταφοράς που είχαν αναστείλει οι Άγγλοι κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και είχαν εκ νέου αποκαταστήσει μετά το 1790 με προορισμό την Αυστραλία. Οι μεγάλες συζητήσεις γύρω από το Botany Bay έλαβαν χώρα στη Γαλλία γύρω στα 1824-1830. Στην πραγματικότητα η εξορία-αποικισμός δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τη φυλάκιση· την εποχή των μεγάλων αποικιακών κατακτήσεων θα παίξει έναν πολύπλοκο ρόλο στα ελεγχόμενα κυκλώματα της εγκληματικότητας. Ένα σύνολο αποτελούμενο από ομάδες αποίκων, κατά το μάλλον ή ήττον, εθελοντικές όπως τα αποικιακά στρατιωτικά σώματα, τα τάγματα της Αφρικής, η λεγεώνα των Ξένων, η Cayenne θα λειτουργήσουν, κατά τη διάρκεια του XIXου αιώνα, σε συνάρτηση με ένα σύστημα επιβολής ποινών και θα βασισθούν κατά βάση στη φυλάκιση.

– Μεταρρύθμιση της εσωτερικής λειτουργίας της φυλακής, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να πάψει να δημιουργεί στρατιές εσωτερικών κινδύνων. Αυτός είναι και ο στόχος που ορίστηκε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη ως η «σωφρονιστική μεταρρύθμιση». Ως χρονικά σημεία αναφοράς μπορούμε να θεωρήσουμε αφενός τα Μαθήματα περί των φυλακών του Julius (1830) και αφετέρου το Συνέδριο των Βρυξελλών το 1847. Η μεταρρύθμιση αυτή περιλαμβάνει τρία κύρια σημεία: πλήρης ή μερική απομόνωση των κρατουμένων στο εσωτερικό της φυλακής (συζητήσεις γύρω από τα συστήματα του Aubuzn και της Πενσυλβάνιας), ηθικοποίηση των κατάδικων μέσω της εργασίας, της εκπαίδευσης, της θρησκείας, των ανταμοιβών, της μείωσης των ποινών· ανάπτυξη παραποινικών θεσμών πρόληψης ή επανένταξης ή ελέγχου. Κι όμως, αυτές οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες τερματίστηκαν με τις επαναστάσεις του 48, δεν άλλαξαν καθόλου τις δυσλειτουργίες της φυλακής που ήδη καταδικάζονταν κατά την προηγούμενη περίοδο.

– Τέλος, απόδοση ανθρωπολογικής υπόστασης στο σωφρονιστικό κύκλο· αντικατάσταση του παλαιού σχεδίου των Julius και Charles Lucas (που πρέσβευαν τη δημιουργία μιας «επιστήμης των φυλακών» ικανής να καθορίσει τις αρχιτεκτονικές, διοικητικές και παιδαγωγικές αρχές ενός θεσμού που «σωφρονίζει») με μία «επιστήμη των εγκληματιών» που θα μπορούσε να προσδιορίσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους και να ορίσει τους τρόπους κοινωνικής αντίδρασης που αντιστοιχούν σε κάθε περίπτωση. Η τάξη των εγκληματιών, στην οποία ο σωφρονιστικός κύκλος παραχωρούσε τουλάχιστον ένα μέρος αυτονομίας και στην οποία εξασφάλιζε συγχρόνως την απομόνωση και τον αποκλεισμό της, εμφανίζονταν πλέον ως ψυχοκοινωνική παρέκκλιση. Παρέκκλιση πιστοποιημένη από έναν «επιστημονικό» λόγο (στον οποίο θα σπεύσουν να προστεθούν ψυχοπαθολογικές, ψυχιατρικές, ψυχαναλυτικές, κοινωνιολογικές αναλύσεις)· παρέκκλιση που θα θέσει το ερώτημα σχετικά με το αν η φυλακή αποτελεί όντως την πλέον κατάλληλη λύση ή την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση του προβλήματος.

Με άλλα λόγια, εκείνο που προσάπτονταν στις αρχές του XIXου αιώνα στη φυλακή (ότι δημιουργεί έναν «περιθωριακό» πληθυσμό «εγκληματικότητας») εκλαμβάνεται σήμερα ως ένα τελεσίδικο γεγονός. Όχι μόνο γίνεται αποδεκτό ως πραγματικότητα, αλλά και θεωρείται πρωταρχικό δεδομένο. Το φαινόμενο της «εγκληματικότητας» που γεννάται από τη φυλακή καθίσταται πρόβλημα της ίδιας της εγκληματικότητας στο οποίο η φυλακή καλείται να δώσει την αρμόζουσα λύση. Εγκληματολογική αναστροφή του σωφρονιστικού κύκλου.

* * *

Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατή μία τέτοια αναστροφή· πώς μπόρεσαν, τελικά, καταδικασμένες και επικριμένες ενέργειες να θεωρηθούν θεμελιώδη δεδομένα για μία επιστημονική ανάλυση της εγκληματικότητας· πώς μπόρεσε η φυλακή, θεσμός πρόσφατος, εύθραυστος, κατακριτέος και σπιλωμένος, να εξαπλωθεί σε τέτοιο βάθος ως θεσμός, ώστε ο μηχανισμός των παρενεργειών του να θεωρηθεί ανθρωπολογική σταθερά. Ποιος είναι τελικά ο λόγος ύπαρξης της φυλακής; Σε ποια λειτουργική απαίτηση απαντά;

Είναι, εξάλλου, αναγκαίο να θέσουμε το ερώτημα αν και όμως πιο δύσκολο να απαντήσουμε σχετικά με το αν διακρίνεται η «ιδεολογική» γένεση του θεσμού. Θα μπορούσαμε, τωόντι, να θεωρήσουμε πως η φυλακή σωστά καταγγέλθηκε, και μάλιστα από νωρίς, ως προς τις πρακτικές της συνέπειες· αλλά πως ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με τη νέα ποινική θεωρία (εκείνη που κυριαρχούσε κατά την κατάρτιση του κώδικα του XIXου αιώνα) που έπρεπε να την αποδεχθούμε σε συνάρτηση μ’ αυτήν· ή ακόμα πως θα ήταν δυνατό να αναθεωρηθεί εκ βάθρων αυτή η θεωρία, αν επιθυμούσαμε να ασκήσουμε μια ριζοσπαστική κριτική στη φυλακή.

Κι όμως, από αυτή την άποψη τα αποτελέσματα της εξέτασης των ποινικών θεωριών του δεύτερου μισού του XVIIIου αιώνα είναι αιφνιδιαστικά. Κανείς εκ των μεγάλων μεταρρυθμιστών, είτε πρόκειται για θεωρητικούς όπως ο Beccaria, νομικούς όπως ο Servan, νομοθέτες όπως ο Le Pelletier de Saint-Fargeau, ή και τα δυο όπως o Brissot, δεν προτείνουν τη φυλακή ως οικουμενική ή έστω ως μείζονα ποινή. Γενικότερα, σε όλες αυτές τις μελέτες ο εγκληματίας ορίζεται ως εχθρός της κοινωνίας. Επ’ αυτού οι μεταρρυθμιστές συνεχίζουν και μετασχηματίζουν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής και θεσμικής εξέλιξης που ξεκινά από την εποχή του Μεσαίωνα: την αντικατάσταση της ρύθμισης των διαφορών με τη δημόσια δίωξη. Ο επίτροπος του Βασιλιά, επεμβαίνοντας, ορίζει την παράβαση όχι μόνο ως προσβολή προσώπου ή ιδιωτικού συμφέροντος, αλλά και ως προσβολή της ίδιας της κυριαρχίας του Βασιλιά. Ο Blackstone σχολιάζοντας την αγγλική νομοθεσία έλεγε πως ο εισαγγελέας υπερασπίζεται συγχρόνως την κυριαρχία του βασιλιά και τα συμφέροντα της κοινωνίας. Συνελώντι ειπείν, η πλειοψηφία των μεταρρυθμιστών, ξεκινώντας από τον Beccaria και μετά, επιδίωξαν να ορίσουν την έννοια του εγκλήματος, το ρόλο του δημόσιου κατηγόρου και την αναγκαιότητα της τιμωρίας με αφετηρία αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον της κοινωνίας ή την ανάγκη προάσπισής της. Ο εγκληματίας πλήττει πάνω από όλα την κοινωνία· καταλύοντας την κοινωνική συνοχή, αποτελεί εσωτερικό της εχθρό. Από αυτή τη γενική αρχή απορρέει ένας συγκεκριμένος αριθμός συνεπειών:

1. – Κάθε κοινωνία, ανάλογα με τις βασικές ανάγκες της, πρέπει να διαμορφώσει μια κλίμακα ποινών. Από τη στιγμή που η τιμωρία δεν απορρέει από το παράπτωμα, αλλά από τη ζημιά που προκαλεί στην κοινωνία ή από τον κίνδυνο στον οποίο την εκθέτει, όσο πιο αδύναμη είναι [η κοινωνία] τόσο περισσότερο θα πρέπει να προφυλαχθεί και να φανεί αυστηρή. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει ένα οικουμενικό μοντέλο ποινής, αλλά βασική σχετικότητα των ποινών.

2. – Αν η ποινή ήταν εξιλέωση δε θα έβλαπτε αν ήταν πολύ αυστηρή· πάντως, θα ήταν δύσκολο να καθοριστεί μια ακριβής αναλογία μεταξύ αυτής και του εγκλήματος. Αν όμως πρόκειται για την προστασία της κοινωνίας, μπορούμε να την υπολογίσουμε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται επακριβώς αυτή της η λειτουργία. Πέραν τούτου, κάθε επιπρόσθετη αυστηρότητα αποτελεί κατάχρηση εξουσίας. Η δικαιοσύνη της ποινής έγκειται στην οικονομία της.

3. – Ο ρόλος της ποινής στρέφεται εξολοκλήρου ενάντια στο περιθώριο και ενάντια στο μέλλον: στόχος της να εμποδίσει την επανάληψη του εγκλήματος. Σε τελική ανάλυση, αν ήμασταν εντελώς σίγουροι πως ένα έγκλημα δεν πρόκειται να επαναληφθεί δε θα ήταν απαραίτητο και να τιμωρηθεί. Επομένως, ο ένοχος δεν είναι πια σε θέση να βλάψει και οι αθώοι αποτρέπονται  από το να εκτελέσουν παρόμοια παράβαση. Πέρα από κάθε αυστηρότητα η βεβαιότητα της ποινής, ο αναπόφευκτος χαρακτήρας της συνίσταται από την αποτελεσματικότητά της.

Ωστόσο, με αφετηρία αυτές τις αρχές, δεν είναι δυνατόν να συνάγουμε εκείνο που πραγματικά θα λάβει χώρα στην ποινική πρακτική, ήτοι την οικουμενική θεώρηση της φυλακής ως γενικής μορφής κολασμού. Διαπιστώνουμε αντιθέτως, πως πολύ διαφορετικά ποινικά μοντέλα κάνουν την εμφάνισή τους.

– Το ένα προστάζει ατίμωση, υπόκειται δηλαδή στην κοινή γνώμη. Η ατίμωση αποτελεί την τέλεια ποινή, αφού είναι η άμεση και αυθόρμητη αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας: ποικίλει ανάλογα με την κοινωνία· έχει διαβαθμίσεις αντίστοιχες με τη νοσηρότητα του εγκλήματος· μπορεί να ανακληθεί με δημόσια αποκατάσταση· τέλος, προσβάλλει μόνο τον ένοχο. Πρόκειται λοιπόν, για μια ποινή που προσαρμόζεται στο έγκλημα, χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεση κάποιου κώδικα ή δικαστηρίου, χωρίς να κινδυνεύει να ανατραπεί από κάποια πολιτική εξουσία. Είναι επακριβώς προσκολλημένη στις αρχές της επιβολής των ποινών. «Ο θρίαμβος μιας καλής νομοθεσίας έγκειται στο κατά πόσο η κοινή γνώμη είναι αρκετά ισχυρή ώστε να τιμωρεί η ίδια τα αδικήματα… Μακάριος ο λαός εκείνος όπου ο μοναδικός του νόμος μπορεί να είναι το φρόνημα της τιμής του. Δεν έχει σχεδόν καθόλου ανάγκη τη νομοθεσία. Η ατίμωση, ιδού ο ποινικός του κώδικας».

– Ένα άλλο μοντέλο που εφαρμόστηκε από τα προγράμματα των μεταρρυθμίσεων αφορά το νόμο της ανταπόδοσης, το «οφθαλμών αντί οφθαλμού». Επιβάλλοντας στον ένοχο τιμωρία ίδιας μορφής και ίδιας βαρύτητας με το έγκλημα εξασφαλίζουμε τόσο μια ποινή με διαβαθμίσεις όσο και τη σωστή αναλογία προς το εκάστοτε έγκλημα. Η ποινή παίρνει τη μορφή μιας αντεπίθεσης και, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα είναι άμεση και ακαριαία, αναιρεί σχεδόν αυτομάτως τα προσδοκώμενα οφέλη που θα ανέμενε ο παραβάτης, καθιστώντας το έγκλημα άχρηστο. Το όφελος του παραπτώματος αιφνιδίως γίνεται μηδενικό. Εντούτοις, το μοντέλο της ανταπόδοσης δεν προτάθηκε ποτέ λεπτομερειακώς· αλλά επέτρεψε συχνά τον καθορισμό διάφορων μορφών τιμωρίας. Ο Beccaria για παράδειγμα, σημείωνε: «οι προσβολές κατά προσώπων πρέπει να τιμωρούνται με σωματικές ποινές»· «η σπίλωση της υπόληψης πρέπει να τιμωρείται με επιβολή χρηματικής ποινής». Τη βρίσκουμε επίσης υπό μορφή «ηθικής ανταπόδοσης»: τιμωρία του εγκλήματος όχι ανταποδίδοντας τις επενέργειές του, αλλά στρεφόμενη προς τις αφορμές και τα ηθικά ελαττώματα που υπήρξαν αιτία του. Στην Εθνοσυνέλευση της 21ης Μαΐου του 1791 ο Pelletier de Saint-Fargeau πρότεινε: «ο σωματικός πόνος ενδείκνυται για να τιμωρηθούν τα εγκλήματα που χαρακτηρίζονται πρωτίστως από φρικαλεότητα· η επίπονη εργασία για να τιμωρηθούν εγκλήματα που οφείλονται σε οκνηρία· η ατίμωση για να τιμωρηθούν εγκλήματα που διαπράχθηκαν από μια “εκμαυλισμένη και διεφθαρμένη” ψυχή».

– Τέλος, το τρίτο μοντέλο, η μετατροπή της δουλείας προς όφελος της κοινωνίας. Μια τέτοια ποινή επιδέχεται διαβαθμίσεων, ως προς την ένταση και τη διάρκειά της, ανάλογα με τη ζημιά που προκάλεσε στο σύνολο. Συνδέεται με το παράπτωμα μέσω του συμφέροντος που έχει πληγεί. Ο Beccaria σημείωνε σχετικά με τους κλέφτες: «η προσωρινή δουλεία θέτει την εργασία του ενόχου και τον ίδιο τον ένοχο στην υπηρεσία της κοινωνίας έτσι ώστε αυτή η κατάσταση πλήρους εξάρτησης να την αποζημιώσει για τις πράξεις άδικου δεσποτισμού που διέπραξε παραβιάζοντας την κοινωνική συνοχή». Κατά τον Brissot: «με τι μπορεί να αντικατασταθεί η θανατική ποινή; Με τη δουλεία που εμποδίζει τον ένοχο να βλάψει την κοινωνία. Με την εργασία που τον καθιστά χρήσιμο· με το μακροχρόνιο και διαρκή πόνο που προκαλεί φόβο σε όσους δελεαστούν να τον μιμηθούν».

Βεβαίως, σε όλα αυτά τα σχέδια η φυλακή συχνά εμφανίζεται ως μία από τις πιθανές ποινές: είτε ως προϋπόθεση των καταναγκαστικών έργων είτε ως ποινή ανταπόδοσης για όσους προσέβαλαν την ελευθερία των άλλων. Όμως δεν εμφανίζεται ως γενική μορφή των ποινών, ούτε ως προϋπόθεση ψυχολογικής και ηθικής αναμόρφωσης του εγκληματία.

Κατά τα πρώτα έτη του XIXου αιώνα μόνο, θα συναντήσουμε θεωρητικούς που θα προσδώσουν στη φυλακή αυτό το ρόλο. «Ο εγκλεισμός αποτελεί την κατεξοχήν ποινή των πολιτισμένων κοινωνιών. Η πρόθεσή της είναι ηθική όταν συνοδεύεται από την υποχρέωση εργασίας» (P. Rossi, 1829). Όμως από την εποχή εκείνη, η φυλακή αποτελούσε ήδη το μείζον όργανο επιβολής ποινών. Η φυλακή, χώρος σωφρονισμού, αποτελεί επανερμηνεία της πρακτικής φυλάκισης που, εκ των πραγμάτων, είχε διαδοθεί τα προηγούμενα έτη.

* * *

Η πρακτική της φυλάκισης λοιπόν, δεν εμπεριέχονταν στην ποινική θεωρία. Γεννήθηκε εξάλλου και έλαβε την τελική της μορφή για άλλους λόγους. Επιβλήθηκε, τρόπον τινά, από εξωτερικούς παράγοντες στην ποινική θεωρία, η οποία εν συνεχεία αναγκάστηκε να τη δικαιολογήσει. Προς την κατεύθυνση αυτή θα κινηθεί, για παράδειγμα, ο Livingston το 1820, λέγοντας πως η ποινή της φυλάκισης έχει το τετραπλό προτέρημα να διαιρεί τα εγκλήματα σε διαβαθμίσεις ανάλογα με τη σοβαρότητά τους· να εμποδίζει την υποτροπή· να επιτρέπει το συνετισμό· να έχει αρκετά ήπιο χαρακτήρα ώστε οι ένορκοι να μην διστάζουν να επιβάλλουν ποινές· όσο για το λαό εκείνος να μην εξεγείρεται ενάντια στο νόμο.

Για να γίνει κατανοητή η πραγματική λειτουργία της φυλακής, με τις έκδηλες δυσλειτουργίες της, τις επιφανειακές αποτυχίες της καθώς όμως και τη βαθύτερη επιτυχία της χρειάζεται, χωρίς αμφιβολία, να ανατρέξουμε στους παραποινικούς θεσμούς ελέγχου της, όπως άλλωστε εξετάσθηκε κατά τον XVIIο και κυρίως τον XVIIIο αιώνα.

Στους θεσμούς αυτούς, ο εγκλεισμός παίζει ένα ρόλο που περιλαμβάνει τρία διακριτά σημεία:

– Παρεμβαίνει στη χωροταξική κατανομή των ατόμων, φυλακίζοντας προσωρινά ζητιάνους και περιπλανώμενους άστεγους. Χωρίς αμφιβολία, βρίσκουμε διατάγματα (στα τέλη XVIIου και τον XVIIIος αιώνα) που τους καταδικάζουν στα κάτεργα, τουλάχιστον σε περίπτωση υποτροπής. Όμως ο εγκλεισμός παραμένει, εκ των πραγμάτων, η πιο συνήθης ποινή. Ωστόσο, αν φυλακίζονται δεν είναι τόσο για να καθηλωθούν ή να ακινητοποιηθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά για να μετατοπιστούν: για να τους απαγορευθεί η είσοδος στις πόλεις, για να ξανασταλούν στην επαρχία ή, ακόμη, για να εμποδιστούν από το να τριγυρνάνε από εδώ και από εκεί και να εξαναγκαστούν να πηγαίνουν μόνον προς τα εκεί όπου θα τους προσφερθεί εργασία. Αυτός είναι ο λιγότερο αρνητικός τρόπος για να ελεγχθεί η κατανομή τους σε σχέση με το μηχανισμό αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής· είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της αθρόας εισροής πληθυσμού, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες τόσο της παραγωγής όσο και της αγοράς εργασίας.

– Ο εγκλεισμός παρεμβαίνει ακόμη στο επίπεδο διαμόρφωσης των ατόμων. Τιμωρεί σε επίπεδο παρα-ποινικό τρόπους ζωής, τρόπους ομιλίας, πολιτικά σχέδια ή προθέσεις, σεξουαλικές συμπεριφορές, αρνήσεις εξουσίας, παλληκαρισμούς, βιαιότητες, κλπ. Εν πάση περιπτώσει, παρεμβαίνει λιγότερο εν ονόματι του νόμου και περισσότερο εν ονόματι της ομαλοποίησης. Το αντικανονικό, η ταραχή, το επικίνδυνο και η ατίμωση αποτελούν το αντικείμενο του εγκλεισμού. Ενώ η ποινή τιμωρεί την παράβαση, ο εγκλεισμός τιμωρεί την αταξία.

– Τέλος, αν αληθεύει ότι βρίσκεται στα χέρια της πολιτικής εξουσίας, ότι ολικώς ή μερικώς δεν υπόκειται στον έλεγχο της δικαιοσύνης (στη Γαλλία, ο εγκλεισμός αποφασίζεται σχεδόν πάντα κατόπιν απόφασης του Βασιλιά, των υπουργών, των διαφόρων εκπροσώπων, των πληρεξούσιων), παρόλα αυτά δε συνιστά σε καμία περίπτωση όργανο αυθαιρεσίας και απολυταρχίας. Η μελέτη των βασιλικών διαταγμάτων για τη φυλάκιση (τόσο ως προς τη λειτουργία όσο και προς τα κίνητρά τους) φανερώνει ότι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αναφέρονταν σε αξιώσεις που εγείρονταν από αρχηγούς οικογενείας, από τα μη σημαίνοντα πρόσωπα μιας πόλης, από τις τοπικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές κοινότητες ή κατά ατόμων που, κατ’ αυτούς, προξενούσαν προβλήματα και αταξία. Το βασιλικό διάταγμα για φυλάκιση ανεβαίνει από τα κάτω προς τα άνω (υπό τη μορφή αίτησης) προτού ξανακατέβει, μέσω του οργάνου εξουσίας, υπό τη μορφή διαταγής που φέρει τη βασιλική σφραγίδα. Αποτελεί όργανο τοπικού ελέγχου που μπορούμε να ονομάσουμε και ως τριχοειδές (capillaire).

Θα μπορούσαμε να προβούμε σε παρόμοια ανάλυση σχετικά με τις εταιρείες που συναντάμε στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια του τέλους του XVIIου αιώνα. Οι εταιρείες αυτές υποκινούμενες συχνά από «αποστάτες» προτίθενται να καταγγείλουν, να αποκλείσουν και να επιβάλλουν ποινές σε άτομα εξαιτίας παρέκκλισης από τους κανόνες συμπεριφοράς, άρνησης εργασίας, καθημερινής διατάραξης της τάξης. Οι διαφορές μεταξύ αυτού του είδους ελέγχου και του ελέγχου που ασκεί η βασιλική διαταγή είναι προφανώς τεράστιες. Δε θα αρκούσε εξάλλου παρά μόνο μια: οι αγγλικές εταιρείες (τουλάχιστον έως τις αρχές του XVIIΙου αιώνα) είναι ανεξάρτητες από κάθε όργανο του Κράτους: είναι κυρίως λαϊκές ως προς τη σύστασή τους, αντιτίθενται, σε γενικές γραμμές, στην ανηθικότητα των ισχυρών και των πλουσίων· τέλος, η αυστηρότητα που τις διακρίνει έναντι των ίδιων των μελών τους αποτελεί ίσως έναν τρόπο που θα τις διαφυλάξει από μια υπερβολικά αυστηρή ποινική δικαιοσύνη (η αγγλική ποινική νομοθεσία, «αιματηρό χάος», προέβλεπε περισσότερες περιπτώσεις θανατικής ποινής από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κώδικα). Στη Γαλλία αντίθετα, οι μορφές ελέγχου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με τον κρατικό μηχανισμό ο οποίος δημιούργησε το πρώτο μεγάλο αστυνομικό σώμα της Ευρώπης, το οποίο η Αυστρία του Ιωσήφ Β’ και αργότερα η Αγγλία επιχείρησαν να μιμηθούν. Σχετικά με την Αγγλία, πρέπει να επισημάνουμε ότι στα τέλη του XVIIIου αιώνα (κυρίως μετά τα Gordon Riots και κατά τη διάρκεια των μεγάλων λαϊκών κινημάτων, σχεδόν σύγχρονων με τη Γαλλική Επανάσταση) νέες ηθικοπλαστικές εταιρείες εμφανίστηκαν, με πιο αριστοκρατικές αντιλήψεις (ορισμένες, δε, από αυτές με πολεμικό εξοπλισμό) που ζητούσαν την επέμβαση της βασιλικής εξουσίας, τη θέσπιση μιας νέας νομοθεσίας και την οργάνωση ενός αστυνομικού σώματος. Το έργο και η προσωπικότητα του Colquhoun βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας.

Εκείνο που σήμανε τη μεταβολή του συστήματος επιβολής των ποινών το νέο αιώνα είναι η προσαρμογή του δικαστικού συστήματος σε ένα μηχανισμό επιτήρησης και ελέγχου· η κοινή ενσωμάτωσή τους σε ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό του Κράτους· αλλά και επίσης, η τοποθέτηση και η ανάπτυξη μιας σειράς θεσμών (παραποινικών και μερικές φορές μη ποινικών) που χρησίμευαν στον πρωταρχικό μηχανισμό ως έρεισμα, ως προκεχωρημένες θέσεις ή ως μορφές προσαρμοσμένες σ’ αυτόν. Ένα γενικό σύστημα επιτήρησης-εγκλεισμού διεισδύει σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας υπό διάφορες μορφές, από μεγάλες φυλακές κατασκευασμένες σύμφωνα με το πρότυπο του Πανοπτικού έως και φιλανθρωπικούς συλλόγους που αφορούν όχι μόνο εγκληματίες, αλλά και εγκαταλελειμμένα παιδιά, ορφανά, μαθητευόμενους τεχνίτες, μαθητές λυκείου, εργάτες κλπ. Ο Julius σε κάποιο χωρίο στο έργο του Μαθήματα περί Φυλακών (Leçons sur les Prisons) αντιπαρέβαλε τους πολιτισμούς του θεάματος (πολιτισμοί της θυσίας και της τελετουργίας, όπου παρουσιάζεται σε όλους το θέαμα ενός μοναδικού γεγονότος και όπου η κύρια αρχιτεκτονική μορφή είναι το θέατρο) με τους πολιτισμούς της επιτήρησης (όπου δίνεται σε ορισμένους μόνον η δυνατότητα άσκησης αδιάκοπου ελέγχου στο ευρύτερο σύνολο και όπου εξέχουσα αρχιτεκτονική μορφή είναι η φυλακή). Και πρόσθετε πως η ευρωπαϊκή κοινωνία που αντικατέστησε τη Θρησκεία με το Κράτος προσέφερε το πρώτο παράδειγμα πολιτισμού επιτήρησης.

Ο XΙXος αιώνας τοποθέτησε το θεμέλιο λίθο για την εποχή του πανοπτισμού.

* * *

Ποιες ανάγκες εκπλήρωσε ο μετασχηματισμός αυτός;

Πολύ πιθανόν νέες μορφές ανομίας και ένα νέο παιχνίδι άσκησής της. Κυρίως νέες απειλές.

Το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης (αλλά και αυτό πολλών άλλων κινημάτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες του XVIIIου αιώνα) φανερώνουν ότι ο πολιτικός μηχανισμός ενός έθνους είναι δυνατό να πληγεί από τις λαϊκές εξεγέρσεις. Η επισιτιστική εξέγερση, η εξέγερση κατά των φόρων ή των τελών, η άρνηση απογραφής δεν αποτελούν πια τα περιορισμένα εκείνα κινήματα που μπορούν να βλάψουν (και φυσικά) τον εκπρόσωπο της πολιτικής εξουσίας, αλλά θίγουν τις ίδιες τις δομές της πολιτικής εξουσίας και τον επιμέρους καταμερισμό της. Μπορούν να αμφισβητήσουν την κατοχή της πολιτικής εξουσίας και την εξάσκησή της. Από την άλλη πλευρά όμως, και κυρίως, η ανάπτυξη της βιομηχανίας φέρνει μαζικά και άμεσα τη διαδικασία παραγωγής σε επαφή με εκείνους που θα τη θέσουν σε λειτουργία. Οι μικρές βιοτεχνικές μονάδες, οι μανιφακτούρες περιορισμένου και σχετικά λιτού εξοπλισμού, τα καταστήματα με περιορισμένη χωρητικότητα που εξασφαλίζουν τη λειτουργία της τοπικής αγοράς δεν έδιναν αφορμή για υπεξαιρέσεις ή γενικευμένες καταστροφές. Εξαιτίας όμως της εκμηχάνισης, της οργάνωσης των μεγάλων εργοστασίων με σημαντικά αποθέματα πρώτων υλών, της παγκοσμιοποίησης της αγοράς και της εμφάνισης μεγάλων κέντρων διανομής εμπορευμάτων, τα αγαθά άρχισαν να πλήττονται συνεχώς.  Και δεν πρόκειται για μια προσβολή που προέρχεται εκ των έξω, από τους απόκληρους ή τους περιθωριοποιημένους που ρακένδυτοι σα ζητιάνοι ή περιπλανώμενοι σαν αλήτες προκαλούσαν το φόβο τον XVIIIο αιώνα, αλλά εκ των έσω από εκείνους που γνωρίζουν πως να χειριστούν τις καταστάσεις και να τις καταστήσουν παραγωγικές. Από την καθημερινή υπεξαίρεση των αποθηκευμένων προϊόντων έως και τις συλλογικές καταστροφές μηχανών ένας διαρκής κίνδυνος απειλεί τον πλούτο που έχει επενδυθεί στη διαδικασία παραγωγής. Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί ολόκληρη η διαδοχή από μέτρα, στα τέλη του XVIIΙου και στις αρχές του XIXου αιώνα, που ελήφθησαν για την προστασία των λιμένων, των αποβάθρων και των ναυστάθμων του Λονδίνου για την εξάρθρωση σπειρών μεταπωλητών και κλεπταποδόχων.

Στην ύπαιθρο είναι η, φαινομενικά, αντίστροφη κατάσταση που παράγει ανάλογα αποτελέσματα. Ο κατακερματισμός της αγροτικής ιδιοκτησίας, η, κατά το μάλλον ή ήττον, σχεδόν ολική εξαφάνιση των κοινοτικών περιουσιών και η εκμετάλλευση των χέρσων εδαφών εδραιώνουν την ιδιοποίηση και καθιστούν την αγροτική κοινωνία μη ανεκτική απέναντι σε κάθε είδους ασήμαντη ανομία που -θέλοντας και μη- θα αποδέχονταν κατά το καθεστώς της μεγάλης υπό εκμετάλλευση ιδιοκτησίας. Εξαφανίζεται το περιθώριο στο οποίο επιβίωναν οι πιο φτωχοί και οι περιπλανώμενοι, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή, την ανεκτικότητα, τους ξεχασμένους κανονισμούς και τα κεκτημένα [δικαιώματα]. Το πύκνωμα των δεσμών ιδιοκτησίας ή μάλλον το νέο καταστατικό ιδιοκτησίας γαιών και η νέα μορφή εκμετάλλευσής τους μετατρέπουν πολλές εδραιωμένες παρανομίες σε αδίκημα. Τα αγροτικά αδικήματα του Διευθυντηρίου και του Προξενείου στη Γαλλία (αδικήματα που συνδέονται είτε με αγώνες υπό τη μορφή εμφύλιων πολέμων είτε με την αντίσταση κατά της απογραφής) έχουν περισσότερο πολιτική παρά οικονομική σημασία. Σημαντική ήταν επίσης στην Ευρώπη και η αντίσταση κατά των διάφορων δασικών κωδίκων στις αρχές του XIXου αιώνα.

Η πιο σημαντική όμως μορφή της νέας ανομίας βρίσκεται αλλού. Δεν αφορά τόσο το σώμα της διαδικασίας παραγωγής ή της ιδιοκτησίας γαιών όσο το ίδιο το σώμα του εργάτη και τον τρόπο προσαρμογής του στη διαδικασία παραγωγής. Ανεπαρκείς μισθοί, υποβιβασμός της ανθρώπινης εργασίας εξαιτίας της εκμηχάνισης, εξαντλητικά ωράρια εργασίας, πολλαπλές κρίσεις περιφερειακού ή τοπικού χαρακτήρα, απαγόρευση σύστασης σωματείων, μηχανισμοί επιβολής χρεών, όλα αυτά ωθούν τους εργάτες στην υιοθέτηση διαφόρων ειδών συμπεριφοράς, όπως παρατεταμένη αποχή από την εργασία, σπάσιμο του «συμβολαίου πρόσληψης», μετανάστευση, «άστατος» τρόπος ζωής. Το πρόβλημα είναι λοιπόν να προσηλωθούν οι εργάτες στη διαδικασία παραγωγής, να υποταχθούν στο ρυθμό της,  να εγκατασταθούν σε συγκεκριμένη έδρα ή να μετακινηθούν εκεί όπου είναι αναγκαίοι, να τους επιβληθεί η καρτερικότητα και η συνέπεια που απαιτείται, κοντολογίς να μετατραπούν σε εργατικό δυναμικό. Από αυτή τη θεώρηση απορρέει μια νομοθεσία που δημιουργεί νέα παραπτώματα (υποχρέωση κατοχής βιβλιαρίου, νόμος περί των οινοπωλείων, απαγόρευση της λαχειοφόρου)· μία σειρά από μέτρα που, χωρίς να είναι απόλυτα αναγκαστικά, διαχωρίζουν τον καλό από τον κακό εργάτη και εξασφαλίζουν μια εκγύμναση της συμπεριφοράς (ταμιευτήριο, ενθάρρυνση για γάμο, αργότερα οι εργατικές συνοικίες), την εμφάνιση οργανισμών ελέγχου ή πίεσης (φιλανθρωπικοί σύλλογοι, επιτήρηση)· και τέλος μία τεράστια εκστρατεία ηθικοποίησης των εργατών. Η εκστρατεία αυτή ορίζει τι θα διώκεται ως «αταξία» και τι θα θεσπίζεται ως «τάξη», ούτως ειπείν ένα συγκεντρωτικό σώμα εργατών προσαρμοσμένο στο χρόνο παραγωγής που θα προσφέρει επακριβώς την απαιτούμενη ρώμη του. Το γεγονός αυτό φανερώνει την αναπόφευκτη συνέχιση της παρανομίας στην εγκληματικότητα, δίνοντας στο φαινόμενο της περιθωριοποίησης, που οφείλεται τρόπον τινά σε μηχανισμούς ελέγχου, ψυχολογική και ηθική υπόσταση.

* * *

Με βάση τα παραπάνω είναι δυνατό να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα:

1. Οι μορφές ποινών που εμφανίζονται το 1760-1840 δε συνδέονται με μια νέα αντίληψη περί ηθικής. Η φύση των παραβάσεων που ορίζονται από τον κώδικα κατ’ oυσία ουδόλως άλλαξε (μπορούμε όμως να σημειώσουμε την εξαφάνιση, προοδευτική ή ξαφνική, των θρησκευτικών αδικημάτων και την εμφάνιση ορισμένων αδικημάτων οικονομικής ή επαγγελματικής φύσεως)· αν και το καθεστώς των ποινών είναι πολύ πιο επιεικές, οι ίδιες οι παραβάσεις δεν άλλαξαν σημαντικά. Αυτό που έθεσε σε κίνδυνο τη μεγάλη ανανέωση της εποχής αφορούσε το πρόβλημα των σωμάτων και της υλικότητας -πρόκειται για ένα ζήτημα φυσικής: νέα μορφή υλικότητας που λαμβάνει η διαδικασία παραγωγής, νέος τύπος επικοινωνίας μεταξύ της μηχανής και εκείνου που τη θέτει σε λειτουργία· νέες απαιτήσεις που επιβλήθηκαν στα άτομα ως παραγωγικές δυνάμεις. Η ιστορία των ποινών στις αρχές του XIXου αιώνα δεν αποτελεί κατά βάση ιστορία ιδεών ηθικής· είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας του σώματος. Με άλλα λόγια, μπορούμε να πούμε ότι εξετάζοντας τις ιδέες ηθικής μέσω της πρακτικής και των ποινικών θεσμών, ανακαλύπτουμε ότι η εξέλιξη της ηθικής είναι πάνω από όλα η ιστορία του σώματος, η ιστορία των σωμάτων. Μπορούμε να καταλάβουμε ακόμη πως:

– η φυλακή αποτέλεσε τη γενική μορφή τιμωρίας και αντικατέστησε τα βασανιστήρια. Το σώμα δεν χρειάζεται πια να σημαδεύεται· αντίθετα, η ακεραιότητά του πρέπει να προστατεύεται· ο χρόνος του πρέπει να καταμετράτε και να αξιοποιείται πλήρως· οι δυνάμεις του πρέπει διαρκώς να προσδένονται στην εργασία. Η μορφή-φυλακή της ποινής ανταποκρίνεται στη μορφή-μισθός της εργασίας·

– Η ιατρική, ως επιστήμη κανονικοποίησης των σωμάτων, κατέλαβε μια θέση στην καρδιά της ποινικής πρακτικής (στόχος της ποινής πρέπει να είναι η θεραπεία).

2. Ο μετασχηματισμός των ποινών δε σκιαγραφεί μόνο μια ιστορία των σωμάτων είναι, πιο συγκεκριμένα, μια ιστορία των σχέσεων μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και των σωμάτων. Ο καταναγκασμός επί των σωμάτων, ο έλεγχος τους, η υποδούλωσή τους, ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία αυτή ασκείται άμεσα ή έμμεσα πάνω τους, ο τρόπος με τον οποίο τα συμμορφώνει, τα συγκροτεί, τα χρησιμοποιεί είναι σύμφωνη με την αρχή της μεταβολής που εξετάσθηκε. Πρέπει να γραφτεί μια «Φυσική» της εξουσίας και να καταδειχτεί πόσο άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες μορφές της, στις αρχές του XΙXου αιώνα, κατά την ανάπτυξη των κρατικών δομών.

Πρώτα από όλα, θεμελιώνεται μία νέα οπτική: γενικό και διαρκές όργανο επιτήρησης· όλα πρέπει να είναι επιτηρήσιμα, παρατηρήσιμα και διαβιβάσιμα: με την οργάνωση της αστυνομίας· τη θέσπιση ενός συστήματος αρχειοθέτησης (με προσωπικούς φακέλους), τη θέσπιση ενός πανοπτισμού.

Τέθηκε σε εφαρμογή μια καινούργια μηχανική: απομόνωση και επανένωση των ατόμων· εντοπισμός των σωμάτων· μέγιστη χρησιμοποίηση των δυνάμεών τους· έλεγχος και βελτίωση της απόδοσης τους· συνελώντι ειπείν, εφαρμογή μίας πειθαρχίας της ζωής, του χρόνου, των ενεργειών.

Δημιουργία μίας νέας φυσιολογίας: προσδιορισμός των προτύπων, αποκλεισμός και απόρριψη όσων δε συμμορφώνονται προς αυτά, μηχανισμός επανένταξής τους μέσω σωφρονιστικών επεμβάσεων που είναι, κατά διφορούμενο τρόπο, θεραπευτικές και πειθαρχικές.

Ο πανοπτισμός, η πειθαρχία και η ομαλοποίηση χαρακτηρίζουν συστηματικά αυτή τη νέα ανάληψη εξουσίας πάνω στα σώματα, που έλαβε χώρα κατά τον XIXο αιώνα. Και το υποκείμενο της ψυχολογίας όπως το βλέπουμε να εμφανίζεται εκείνη τη στιγμή (σχετικά με μια γνώση καταληπτή, επιδεκτική μάθησης, μορφοποίησης και εκγύμνασης, τόπος, ενδεχομένως, παθολογικών αποκλίσεων και ομαλοποιητικών επεμβάσεων) δεν είναι παρά η αντίστροφη όψη αυτού του μηχανισμού υποδούλωσης. Το υποκείμενο της ψυχολογίας γεννήθηκε στο σημείο συνάντησης της εξουσίας με το σώμα: πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας «πολιτικής φυσικής».

3. Σε αυτή τη «φυσική», η εγκληματικότητα παίζει σημαντικό ρόλο. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε σχετικά με την έννοια της εγκληματικότητας. Η έννοια αυτή δεν αναφέρεται σε εγκληματίες, σε είδη ψυχολογικών και κοινωνικών μεταλλάξεων που θα αποτελέσουν αντικείμενο της επιβολής ποινικών κυρώσεων. Με τον όρο εγκληματικότητα πρέπει μάλλον να εννοήσουμε το διπλό σύστημα ποινής-εγκληματία. Ο ποινικός θεσμός με τη φυλακή στο κέντρο του παράγει μία κατηγορία ατόμων που αποτελούν με αυτήν ένα κύκλωμα: η φυλακή δε σωφρονίζει· υπενθυμίζει ακατάπαυστα τα ίδια πράγματα· δημιουργεί σιγά-σιγά ένα περιθωριοποιημένο πληθυσμό που χρησιμεύει ούτως ώστε να ασκηθεί πίεση στις μη ανεκτές «αρρυθμίες» ή «ανομίες». Και μέσω της εγκληματικότητας ασκεί πίεση στις ανομίες με τρεις τρόπους: οδηγώντας σιγά-σιγά την αρρυθμία ή την ανομία στην παράβαση, χάρη σε ένα παιχνίδι αποκλεισμών και παραποινικών κυρώσεων (μηχανισμός που μπορούμε να ονομάσουμε: «η έλλειψη πειθαρχίας οδηγεί στη λαιμητόμο»)· ενσωματώνοντας τους εγκληματίες στα ίδια τα όργανα επιτήρησης της ανομίας (πρόσληψη προβοκατόρων, καταδοτών, αστυνομικών, μηχανισμός που μπορούμε να αποκαλέσουμε: «κάθε κλέφτης μπορεί να γίνει Vidocq»)· διοχετεύοντας τις παραβάσεις των εγκληματιών ενάντια στους πληθυσμούς εκείνους που πρέπει περισσότερο να επιτηρούνται (αρχή: «πιο εύκολα κλέβει ένας φτωχός παρά ένας πλούσιος»).

Αν λοιπόν, για να επανέλθουμε στο ερώτημα που θέσαμε αρχικά: για ποιο λόγο υφίσταται αυτός ο παράξενος θεσμός της φυλακής, γιατί επιλέγεται αυτή η ποινή, η δυσλειτουργία της οποίας εξαρχής καταγγέλλεται; Πρέπει ενδεχομένως να απαντήσουμε ως εξής: η φυλακή έχει το πλεονέκτημα να παράγει εγκληματικότητα, όργανο ελέγχου και καταπίεσης της παρανομίας, μη αμελητέο κατά την άσκηση εξουσίας πάνω στα σώματα, αλλά και βασικό στοιχείο αυτής της φυσικής της εξουσίας που προκάλεσε και την εμφάνιση της ψυχολογίας του υποκειμένου.

* * *

Το φετινό σεμινάριο έχει αφιερωθεί στην προετοιμασία της δημοσίευσης του φακέλου της υπόθεσης Pierre Rivière.

* Η μετάφραση του κειμένου του M. Foucault, « La société punitive », έγινε από τον τόμο Résumé des Cours 1970-1982, Juillard, Paris, 1989, σσ. 29-51 από τον F.G.A και η χρήση είναι ελεύθερη για κινηματικούς σκοπούς.

Categories
Translations

Update on the prison struggle in Greece, 2007-8

12/01/2008

ON 3 NOVEMBER 2008 NEW WAVE OF PRISONERS MOBILIZATIONS STARTS WITH A COLLECTIVE HUNGER STRIKE AROUND THE WHOLE COUNTRY

PRISONERS DEMANDS

We the prisoners of the hell called with an euphemism: prisons of the greek state, tired with the fake promisses of all justice ministers in the last 10 years, to ameliorate prison conditions and the penal code and the penal justice code, decided to move forcefully, in order to claim our rightful demands.

WE DEMAND:

1. Abolish disciplinary charges. Modify the Penitentiary Code’s articles 68, 69, 70, 71. In any case, the disciplinary charges must be removed after the are served, and not accumulated nor taken into consideration when it comes to days off, work, education and discharge under conditions after they are served.
2. Reduction of the sentence limit for discharge under conditions, from 3/5 to the 3/7 of the sentence time. Immediate abolishment of the anti-constitutonal treaty that increased up to the 4/5 of crimes related to drugs.
3. Once and for all 3 year reduction of all prices, to make easier the relieve of over-crowding of prisons. NO to the new panoptic prisons, built isolated away from the cities social tissue.
4. Abolish the juuvenile prisons. Adopt open structure to take care of and protect the teenagers and youth.
5. Reduction of sentence limit of 25 years of continuous detention. Reduction of the minimum detention time to be discharged under conditions to 12 years from 16 that it is today, according to european legislature.
6. Immediate and without exceptions application of days-off, suspensions, and other benefits of the law, reduction of the minimal sentence time limits. Increase the number of days-off to 60 for those that have a right to 5 days and to 96 for those with a right to 8.
7. To end the over-use of pre-trial detentions and reduce the time limit to 12 months.
8. The para-justice racket is known for its hysteria of the last 8 years, leading to revengeful killing sentences. We as for proportionate sentences and wide application of the measure of suspension and discharge under conditions.
9. Full, permanent and 24 hour medical treatment and respect to the patients. Creation and improvement of adequate hygiene spaces (baths and toilets). Immediate integration of the Korydallos prison psychiatric and medical clinic to the National Health System, with new aisles for women and juveniles, that lack now. Immediate transportation of patients to public hospitals with ambulances and not in police vehicles, tied up with their hands behind their back.
10. To be provided the right in beneficial work payment, education, second chance schools, technical workshops and participation in diverse similar programms, to all prisoners proportionate and without any discrimination. To be given educational days-off, for all prisoners, that meet with the criteria and terms to study outside prison and for all levels of education and technical skills learning. Substancial amplification of withdrawal projects to all prisons.
11. Abolishion of the prison no-go zone. Free access for social and political institutions, Lawers Associations, Hellenic Medical Association and EINAP, organizations for human rights, NGOs and international organizations. Free circulation of political and educative press, with no exceptions.
12. Alternative forms of detention, amplification of agricultural prisons and of the institution of semi-free sentence as well as community service.
13. Amplification of the institution of free visits in humain conditions with respect to the personality and dignity of the prisoners and the visitors. Private place to meet with our companion.
14. Work and access to creative activities for all of us. Beneficial account of days of work in the sentence.
15. Right to selection of serving the sentence in their country of origin, for the prisoners from other countries, once and if they wish.
16. Humain transport conditions with improvement of the room in the preposterous transportation means of the greek police. More stops, improvement of the detention room in the miserable “Metagogon” transfer prison and faster transfer to the destination prisons.

DEMANDS OF THE WOMEN PRISONERS AT ELEONAS, THIVA PRISON:

On the occasion of the third-world life conditions inside this establishment but also our treatment by the totality of the ministry of justice services, and more precisely: Inexistant medical-pharmaceutical supply. Few, to even inexistant hygiene supply (without any right to a private purchase). Inexistant basic hygiene (no warm water). Inexistant social services and care. Preposterous food, because of luck of supplies. Even first need stuff is an unknown word here. Racist treatment of the prisoners when it comes to days-off and suspensions. Injust treatment of sentence accounts for suspension proportionate to the offence (2/5, 3/5 etc). Vast delays when it comes to bringing the case to the courthouse and especially the court of appeals. The peculiar stiffness of the persons judging us, despite the recommendations they have received. The inexistant second chance we are all waiting for and most of us have a right on it, but are never given. We decided to abstain from prison food commons from 03/11/2008 until proportionate measures are taken in regards to all the above. We expect your understanding.

Last update on the struggle inside, outside and against the prisons in Greece

An update on Greece’s prisoners collective hunger strike, reported actions in solidarity and some other related news. Most news come from athens.indymedia.org, some mainstream media, and a few prisoners and comrades.

October:
Diverse actions such as boycottage of prison meals around greek prisons and especially in Crete, informal prisoners committees form a network of communication and coordination. They spread a letter with prisoners demands and give a deadline of three weeks for the authorities to start working on them. After these three weeks mobilizations will peak with a boycottage of prison food, starting on 3/11 and a collective hunger strike from 7/11.
In Greece, more than 13.000 individuals are imprisoned, 1/3 of them without any trial yet, in awful conditions leading to more than 50 inmates losing their lives only last year.
On 30/10 the leftist “Initiative for prisoners rights” went with motorbikes to Diavata prisons in Thessaloniki. On 30/10 also, the anarchist prisoner (accused for participation in the kidnapping of northern Greece’s industrialists president) Polikarpos Georgiadis publishes an open letter on the prisoners mobilizations, making clear his disagreement with the hunger strike as having a deleterious effect on prisoners forces, creating fighters of many levels, some going on in a self-sacrifice spirit, others eating regularly etc. though stating his commitment to the prisoners struggle, “same as when he was outside” (letter can be found at http://halastor.blogspot.com/2008/10/blog-post_30.html).
November:
1/11: Lawyers association express their sympathy for the prisoners mobilizations.
2/11: Around 30 anarchists march to Volos prisons chanting and spray painting walls with slogans in solidarity to prisoners struggle.
3/11: Prison guards invade cells, harass prisoners and try to intimidate them in the face of the collective hunger strike. Riot police brigades deployed around many prisons.
3/11: Unannounced motorbike demo of dozens of anarchists to Korydallos (Athens) prisons where they chanted slogans in solidarity to prisoners struggle.
3/11: More than 8.000 prisoners boycotting prison meals.
4/11: Committe of the (left) parliament party SYN/SYRIZA meets with “minister of justice”, to discuss on an institutional committe from all parliament parties on prisons.
4/11: Anarchists/Antiauthoritarians in solidarity to prisoners organize demonstration-microphonics at Kamara, Thessaloniki centre.
4/11: At the juvenile prison of Volos, prisoners threw their stuff out of the cells and denied leaving their cells to go to the prison yard.
4/11: “Conspiracy of Cells of Fire” claims responsibility for a three-day rampage against military/police targets and sends “signal of fire to the prisoners that started a prison food strike since Monday, November 3”.
5/11: The president of the republic K. Papoulias speaks of the “major problem of prisons” with the typical humanitarian banalities.
5/11: Clubs of football fans such as PAOK-GATE4 and Panahaiki-NAVAJO expressed their support to the prisoners struggle.
5/11 Collective official form of complaints sent to the authorities undersigned by most of the prisoners at Diavata prison, outside Thessaloniki
6/11: Committe of the (leftist) “Initiative for prisoners rights” meets with “minister of justice” S. Hatzidakis, to negotiate on the prisoners issue.
6/11: Around 400 anarchists and revolutionaries ride with motorbikes and cars to Diavata prisons where they chanted slogans, torn down part of the barbed wire fencing and threw fireworks. The prisoners responded with slogans and howls.
6/11 Attack with fire at ruling party offices in Thessaloniki in solidarity to prisoners struggle, by the Cells of Aggresive Solidarity to Prisoners (more info at http://directactiongr.blogspot.com/)
7/11: Around 1000 prisoners on hunger strike. Less than 10 had to be tranfered to hospital.
7/11: Solidarity microphonics gathering in the market area of Chania, Crete
7/11: 98fm self-managed radio station of Athens, transmits prisoners demands and solidarity speach (http://www.radio98fm.org/home.html)
7/11: Prison guards try to intimidate prisoners in Ioannina and Diavata prisons, some transfers and night invasions in cells continue.
7/11: Solidarity demonstration-microphonics in Athens
7/11: Solidarity demonstration in Serres
7/11 Solidarity demonstration in Lamia
7/11: Prisoners demands and solidarity speach, and interview with ex-con on 1431AM, student self-managed radio station (http://www.1431am.org/)
7/11: 2 mainstream radio stations are occupied by anarchists transmitting prisoners demands and solidarity speach in Thessaloniki and Lamia
7/11: Attack with paints against the council of state in Athens in solidarity to prisoners (more info at http://directactiongr.blogspot.com/)
8/11: Solidarity demonstration in Volos (photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=923248)
8/11: Student unions and NGO express their sympathy to the prisoners mobilizations.
8/11: A prisoner dies in Chios prisons. More than 50 prisoners died in the greek prisons this year only.
8/11: A prisoner in hunger strike from Diavata prison, Thessaloniki, trasfered to a public hospital because his health as in danger, but returned to the prison the next day.
9/11: Three kurdish prisoners in Trikala, mainland Greece, sew their mouths in hunger strike! Another 14 will do the same the following days!
9/11: Solidarity demonstration in Lamia, afterwards police stops and harasses the demonstrators but leaves them free without charges few hours later and after lawers and friends arrived at the police station.
9/11: Arsonists set on fire 4 expensive cars in Exarchia, Athens centre and attack the offices of PASOK. Unknown person phoned to “Eleftherotipia” newspaper claiming “The arsons of luxurious cars Saturday night in Athens centre were in solidarity to the hundreds of prisoners in hunger strike, at the dungeons of the greek republic. The owners of luxurious cars should limit their rides at the northern suburbs and keep off the proletarian neighborhoods of the centre. Fire to the mansions and the cars of the riches”.
9/11: 3.300 in hunger strike. In juvenile prisons the vast majority are on hunger strike.
10/11: 4.500 in hunger strike.
10/11: Delta Squat organizes a solidarity intervention, with a huge banner and leaflets at Thessaloniki centre (photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=923026)
10/11: Prison guards leave warm cooked food near prisoners on hunger strike (to torture them), or in other prisons invade in cells of prisoners that weren’t on hunger strike but boycot prison meals and take away some food cans, later photos of these are sent to fascist media provocating the prisoners struggle!
10/11: Al. Giotopoulos and V. Tzortzatos imprisoned in Korydallos special cells for allegedly involved with “November 17” organization political prisoners, go on hunger strike in solidarity of common prisoners and denounce the role of “initiatives that speak in the name of the prisoners and get to speak with the minister of justice, covering him politically for his apathy, even if they are indeed in solidarity to them, the only one legitime to speak of the prisoners are the prisoners themselves”. They state that “the only way is the common prisoners to be the only ones taking part in these committees” and that “the reason there are no prisoner insurrections is the vast dispension of drugs within the prisons”.
10/11: The leftist “Initiative for prisoners rights” organizes a solidarity concert in Athens centre. A bank is set on fire in Athens centre.
11/11: Solidarity flyers appear around towns in north western Greece.
10/11: New Democracy (ruling party) offices at Halandri, Athens, burnt with an improvised gas canister device.
10/11: Kyriakoula Lymnioudi, medical attendant at Chios prisons, publishes an article at a local newspaper describing the medieval conditions of the prison.
11/11: Solidarity demonstration in Thessaloniki centre, during the march of around 800 called by most anarchist/antiauthoritarian collectives of the city and the “Initiative for prisoners rights”, some surveillance cameras and bank ATMs are vandalised.
11/11: The State’s council on prisons, in a special meeting suggest the discharge of 1.500 prisoners and satisfaction of some of the prisoners demands (smaller sentences, 3/5 for drug users, 12 months of pre-trial imprisonment instead of 18, 6 days off instead of 5 etc). Prisoners turn down this mockery.
11/11: 18 ANO group for social rehabilitation of toxic addicts expresses solidarity with prisoners mobilizations.
11/11: Geology students of Aristotle university (Thessaloniki) after an assembly, come with a vote in solidarity to prisoners.
11/11: Posters and communiques circulate in all major cities around the country.
11/11: Mobile microphonics moves for hours around Chania, Crete, stops at the city hall where immigrants were on hunger strike too, and at the city’s prisons, where it was greeted with slogans.
11/11: Prisoners demands and solidarity speach, and interview with ex-con (replay) on 1431AM, student self-managed radio station (http://www.1431am.org/)
11/11: Around 40 anarchists attack with bottles filled with red and black paint the new offices of PASOK (opposition party) and G. Voulgarakis (ex-minister) offices in Athens centre. Two undercover policemen threatened them with their guns, but were repelled with bottles and stones. On their way back, the anarchists broke down a National bank and a Eurobank branch, a bank’s van, undercover police motorbikes and a fascist bookshop of Adonis Georgiadis (LAOS right wing party member), throwing flyers in solidarity to prisoners struggle, throughout their way.
11/11: Around 10 anarchists attack the building of the ministry of press with stones and molotovs in solidarity to prisoners struggle.
11/11: More than 5.000 prisoners in hungerstrike, another 6.500 boycotting prison meals.
12/11: The “National Prisoners Committe” sends an open letter to the minister of justice: “We have started a struggle as citizens claiming our rights. Our fellow prisoners participation has overcome every hope and every previous mobilization. We want to manage our struggle ourselves. To speak in our name, with our name. We ask for our elected national prisoners committe, which are the real representatives of the prisoners, to meet with the minister. The meeting can take place in Korydallos, and we ask to help the persons of the committe be transfered there. The National Committe is: Radza Jabar (Trikala prisons), Aleksandar Kola (Trikala prisons), Abdel Halim Fatah (Trikala prisons), Vaggelis Palis (Chios prisons), Karabulea Danny (Kerkyra prisons).
12/11: Meanwhile, the (leftist) “Initiative for prisoners rights” meets again with the minister of justice who said he would come up with a new pack of measures in the following days. Justice minister also met with republic president K. Papoulias who in his turn said a new pack of nonsense. The “Initiative” announces they support the prisoners committe, and that determination, consistence and unity are needed”.
12/11: More than 5.500 prisoners in hunger strike, and around 6.000 boycotting prison food. Dozens of prisoners, especially drug addicts, needed to be transfered to hospital after a week of hunger strike. Around 20 inmates sewed their mouths in Trikala and Amfissa prisons.
12/11: The “Arsonist committe for prisoner solidarity” claim responsibility for incendiary attacks against a New Democracy vehicle at Halandri (8/11), a security car at Gyzi (8/11), a police car (10/11), offices of a constructin company involved in police barracks (10/11), an Emporiki bank (10/11), a Cyprus Bank (11/11), a vehicle of “Sklavenitis” supermarkets that supplies with food the prisons (11/11), the private car of the former public order minister S. Valyrakis responsible for the repression of prison mutinies of 1995, and a government vehicle at Ambelokipi (11/11) in solidarity to prisoners struggle.
12/11: Kostas Karatsolis, Dimitris Koufontinas, Iraklis Kostaris, Vassilis Ksiros, Savvas Ksiros and Christodoulos Ksiros, all prisoners in Korydallos special prisons for involvement in November 17, express their solidarity with the prisoners struggle, and call for unity in action.
12/11: Reports around most press and internet media on the prisoners struggle and the “problem with prisons”, while in the same time they describe the last wave of direct actions as an anarchist warm-up for the annual 17/11 march, where the police is expected to “get square” deploying 8.500 cops, pre-arresting suspects etc. Media try to obscure any connection among the “prison problem” and solidarity actions outside prisons.
12/11: The lawyers associations coordinative committee supports the immediate satisfaction of the prisoners demands, and ask to meet with the prime minister K. Karamanlis.
12/11: Spray painting and vandalism in solidarity actions at the Greek Embassy in London, and Moabit prison memorial in Germany.
13/11: Anarchist collectives call at solidarity demonstration at 18:00 in Propylea, Athens centre, where more than 2.000 people march. Riot-police brigades are repelled by the demonstrators with wooden sticks with flags, and spray painting slogans and leaflet distribution takes place. A car of the national television is set on fire after the march. Photos http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924567 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924304 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925702)
13/11: Microphonics solidarity demo in central Heraklion, Crete by anarchists/antiauthoritarians.
13/11: Parts of three prisoners letters published at “Ta Nea” newspaper, revealing aspects of the conditions inside prisons, such as the lack of doctors, miserable food (everyday potatos for Eleonas women prisons, after a treaty among prison authorities and potato company), toilets not functioning, only cold water available at the showers and days-off only for the management’s “favorites”.
13/11: A prisoner is found dead in Grevena prison. Nikolas Bardakis was in hunger strike, though the ministry of justice claims his death was not related to the hunger strike.
13/11: Solidarity demonstration in Veria, called by “Schinovatis” local antiauthoritarian group.
13/11: Chemistry students association of Crete votes for solidarity to the prisoners struggle.
13/11: Arsonists hit 5 banks and supermarkets during the night in Thessaloniki.
13/11: Greek economy minister G. Alogoskoufis is pelted with eggs in London during a speach in London School of economics by a group throwing leaflets and chanting slogans in solidarity to prisoners. On his way back to Greece, he was attacked again in the airport by a group in solidarity to prisoners throwing yoghurts at him!
14/11: The association of hospital doctors votes for solidarity to the prisoners mobilizations.
14/11: A groups claims responsibility for the arson against an ATE bank in solidarity to the prisoners and to three anarchist fugitives.
14/11: A bloggers initiative “Not in our names” calls for solidarity to the prisoners mobilizations and starts a signature petition.
14/11: Ministry of justice proposes via the mass-media a new set of measures. Prisoners aren’t satisfied.
14/11: The “Alternative Lawyers Intervention of Athens” expressess its solidarity to the prisoners mobilizations and demands.
14/11: In Giannena, local students associations have voted for solidarity to prisoners, while the local prisoner solidarity assembly demonstrate outside Giannena prison during visit time, chanting slogans in solidarity to prisoners. An info-stall runs everyday in the city center.
14/11: In Arta, municipal employees tear down a banner hanged by the local Open Assembly, in solidarity to prisoners, after an open gig organized in the town center.
14/11: Athens media students association vote for solidarity to prisoners.
14/11: Legal management students association votes for solidarity to prisoners mobilizations.
14/11: Athens: “Incendiary Solidarity” claims responsibility for attacking companies cooperating with the ministry of justice and supplying prisons and several banks around Athens.
14/11: Lisbon, Portugal: Anarchist distribute solidarity flyers around the greek embassy. More info at http://anarcores.blogspot.com/2008/11/greetings-from-lisbon.html
15/11 98fm chaos radio station (self-managed) transmits solidarity speach and prisoners struggle info.
15/11: Around 20-30 people in Chios island, from a local solidarity committe and a collective from Lesvos island, climbed in a roof near the prisons with a red-black flag and got contact with prisoners. On their sight, the prisoners greeted them loudly and started breaking glass windows of the prison. The two sides chanted slogans together. Later on, a solidarity concert takes place in Chios town. Photos: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925051 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=927251)
15/11: Solidarity and info gathering at Naxos island by the Autonomous Initiative of Naxos with microphonics. Photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925019
15/11: Common letter from the anarchist prisoners P. Georgiadis, G. Dimitrakis, G. Voutsis-Vogiatzis, on the prisoners struggle.
15/11: Anarchist prisoner P. Georgiadis gets tranfered from Ioannina to Komotini juridical prison.
15/11: A few prisoners send letters with complaints to a newspaper “Eleftheros Tipos”.
16/11: Anarchists/antiauthoritarians solidarity marches to Alikarnassos and Lasithi prisons in Crete.
16/11: Info and solidarity demo at Brixton oval, London UK and walk to Brixton prison. Some photos at http://bezmotivnik.blogspot.com/2008/11/brixton.html
16/11: Minister of justice, K. Gletsos unannouncedly visits the prison of Larissa, and has a talk with prisoners on the new set of measures he will announce on the following days
16/11: Christos Tsibanis, 30 years old, hangs him self inside a toilet of Domokos prison. Fellow prisoners find his body and try to do CPR on him, while prison guards came only half an hour later, and no doctors were present. Christos is in a coma. Domokos prison was the issue of a popular TV show, bringing into light the major illegalities of the prison authorities, such as giving days-off to inmates in exchange with some “favors” connected with prison officials’ illegal business outside. All this came to light after a prisoner talked to the reporters, and prison manager and guard chief were suspended.
16/11: Lisbon, Portugal – “Sunday night anarchists attacked the greek embassy in Lisbon (Portugal) with black paint-bombs. Greetings to the comrades. Solidarity to the prisoners in struggle!” (http://www.325collective.com/direct-action.html)
16/11: 5.800 prisoners in hunger strike.
17/11: More than 6.500 prisoners in hunger strike. 3 dead in Grevena, Chios and Domokos prisons. Dozens stopped consuming even water!
17/11: A prisoner named Constandinos Polidorou, communicates with a TV station denouncing the existance of “Blue Cells” of torture inside Korydallos prison, where guards were leaving inmates naked, and lowering temperature, while until 1997, inmates were tied on a marble cross, treated with drugs and water under pressure.
17/11: In some cities anarchists connect the annual November 17, 1973 anti-junta insurrection remembrance day to the prisoners struggle, calling to demonstrations.
17/11: In Nicosia, Cyprus the local group “Antiauthoritarian Autonomous Action” organizes a demonstration to the greek embassy in solidarity to the prisoners in struggle (more at http://adakiprus.blogspot.com/).
17/11: In Corfu, anarchists march to the local prison chanting slogans, while the prisoners welcome them with slogans ans setting fire to matresses and clothes.
17/11: Gathering with banners and flyers in Kozani.
17/11: Open assembly of a Citizens Initiative in Chios, on prisoner support.
17/11: 1431 AM holds a radio show on prisoners with members of the (leftist) Initiative for prisoners rights, and the “Common Action for prisoners rights” (which is formed by the “Marxist-Leninist Communist Party”, “Left Refoundation”, “left Anticapitalist Formation”, “Workers Anti-imperialist Front”, “Workers Revolutionary Party”, “New Left Current”, “Workers Party” and an organization self-titled “Antiauthoritarian Movement”).
17/11: The (left) “Initiative for prisoners rights” publishes a petition signed by 3.000 citizens and many left politicians and celebrities “joining their voice to the prisoners”.
18/11: 7.000 prisoners in hunger strike, according to the mainstream mass-media.
18/11: Solidarity march outside Korydallos prison in Athens, called by the leftit “Initiative for prisoners rights”, attended by some 600 persons, mostly anarchists, that burnt a greek flag hanged outside the prison entrance, and threw fireworks. There were riot-police brigades, but demonstrators had eye-contact with prisoners inside. Prisoners made light signals, chanted slogans, set on fire clothes at their cells’ windows, and demonstratores replied by setting garbadge bins on fire and chanting slogans together. There were also some live phone-calls with prisoners from people outside.
18/11: Members of the left parliament party SYN/SYRIZA visit Trikala prisons.
18/11: Greek lawyers associations denounce the justice minister on issues concerning prisons and justice in general, and ask for his replacement.
18/11: A local assembly in solidarity to prisoners, by anarchists and autonomists, occupies two radio stations in Ioannina to make known the prisoners struggle, and organizes interventions in the city centre.
18/11: A prisoner speaks live on a well known left-wing performer’s (Jimmis Panousis) radio show, on the hunger strike, notes that prisoners aren’t in well-maintained health, and with the hunger strike this is much worst, and asks for the minister to talk with the prisoners committee.
18/11: In Nikea, Piraeus, a prisoner gets a day-off to be present at his mother’s funeral, but later the cops invade the church, hand cuff them and take them inside a police van.
18/11: In Thessaloniki, the open assembly for prisoner solidarity holds an open assembly with the people at Kamara (a central piazza).
18/11: 50-60 demonstrators attack with paint-bombs the courthouse of Thessaloniki, after a microphonics demo.
19/11: Three prisoners, two men and one woman from Diavata prisons, transfered to a public hospital after their health was in danger because of the hunger strike. The men felt better and returned to prison, the same day.
19/11: After relatives and families of prisoners meet with the minister of Macedonia-Thrace in Thessaloniki, the “Common Action for prisoners rights” (formed by the “Marxist-Leninist Communist Party”, “Left Refoundation”, “left Anticapitalist Formation”, “Workers Anti-imperialist Front”, “Workers Revolutionary Party”, “New Left Current”, “Workers Party” and an organization self-titled “Antiauthoritarian Movement”) organizes a mobile concert from Thessaloniki centre to Diavata prison, and announces the opening of a bank account for a “prisoner solidarity fund”.
19/11: City hall of Thessaloniki attacked with paints and flyers against prison appeared around it.
19/11: S. Hatzigakis, minister of justice, in his speach inside the parliament speaks of “certain non-parliamentary circles that inflame this case” and mentions that “opening the prisons to let the prisoners go is not normal, once society has its defences”.
19/11: March to Larissa prisons by the (left) Antiracist Initiative of Larissa. Prisoners welcomed demonstrators chanting slogans.
19/11: Minister of justice presents the new set of measures on prisons to be discussed in the parliament is made known through the mass-media. Release of all imprisoned for minor misdemeanours (1.500 prisoners) once and for all, without bail. All imprisoned for up to 5 years, enabled for dismissal on bail, apart from serious felonies and drug related cases. Disabled and AIDS patients dismissed under certain conditions. Disciplinary charges are not added to the penal charges. One more day-off. Access to the prisons by a committe of all parliament parties, and some more minor benefits, especially for drug users, as well as: The construction of 4 new prisons and the expansion of 3 existant prisons, to “better comfort the prisoners rehabilitation”.
19/11: During day time, few dozens of persons attacked the city hall of Thessaloniki with paints and spread flyers against prisons. (photos http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=927020)
19/11: Dozens of prisoners taken to hospitals, because of the hunger strikes. More than 30 from Larissa prisons, another 30 from Patras prison, and 4 women from Eleonas.
19/11: Around 50-60 anarchists gather outside Patras prisons, chanting slogans and holding banners, flags and fireworks. The prisoners (more than 900 in hunger strike) greeted them with slogans and setting clothes on fire. (Photos http://patras.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=2467)
20/11: The Left Radical Doctors Group announces their support to the prisoners struggle and the creation of a mobile unit to provide health care to prisoners in hunger strike.
20/11: More than 200 bloggers post, undersign and forward to the government and other institutions a text supporting prisoners mobilizations.
20/11: The brothers of Demokritos Vouvakis, found dead in Chios prisons on 8/11, raise a lawsuit against the prison authorities. The unfortunate man, was found dead of excessive drug pill consumption prescribed by the prison doctors, an incident possibly connected with threats he received against his life while in pre-trial imprisonment, something he had expressed to the prison authorities that didn’t take any measures.
20/11: The “Common Action for prisoners rights” and the “National Prisoners Committee” announce the cease of the hunger strike on 21/11, after the last declarations of the minister of justice, expecting from the parliament to pass a law affirming them within 3 months. They thank “the solidarity movement, every institution, political party, and every fighter that stands by us by any means he or she selects and declare that our struggle against this human disposal centers continues”. The “Common Action for prisoners” announces they stop a gathering outside the ministry because of the cease of the hungerstrike. Less than 10 persons attended anyway. Most NGOs consider the measures suggested as very limited. Meanwhile, many prisoners seem to continue the hunger strike despite the announcements.
21/11: Minister of justice, S. Hatzigakis speaks in the parliament of the measures taken, saying there will be no further reforms. Prisoners condemned for misdemeanours that have spent more than 1/5 of less than two years sentence or 1/3 for more than two years sentence, may be discharged, for this time and only. Most prisoners for drug use will be able to serve 3/5 of their sentence before being discharged under conditions. Pre-trial imprisonment is set to 12 months instead of 18 but only for some cases. One more day-off a year. Smaller disciplinary charges. Some AIDS and other diseases patients may be discharged under conditions. Nothing gets better for felony (capital crimes) offender, no possibility to buy off a long (over 5 years) sentence, even if for a misdemeanour (the case for the vast majority of prisoners). Nothing gets better for juvenile prisoners. Cumulative sentences remain. Nothing gets betters for the prisoners transfers. The prisoners committe will not be allowed to see the justice minister. S. Hatzigakis mentioned it is the first time since 1982, where the first prisoner mobilizations started, that a protest ends in a peaceful manner, through succesful dialogue and a synthesis of opinions. He added that this peaceful protest is a heritage for future situations, and that every political party and institution helped in the solution of the prison problem (sic).
21/11: Prison authorities prevent a lawyer from taking a protest letter by a client inmate in Diavata prisons, undersigned by many of the prisoners, out of the prison. They finally give him the letter after they note down the signatures.
21/11: Three detainees escape from Thiva police prison, cettung their cell’s bars with a hack saw.
21/11: Night event of economic support at Delta squat, Thessaloniki, with video-projections and live concert with “Intibah”.
21/11: The “Assembly for prisoner solidarity” in Ioannina calls “all citizens, associations and institutions” in a march to Ioannina prisons.
21/11: Chios island, the local prisoner solidarity committe circulates a report of the prison guards asking for the tranfer of the prison doctor (the one that had denounced the conditions in a local newspaper earlier), because after they (the prison guards) beaten up a prisoner causing him head injuries, the prison doctor dared to ask the prisoner who beated him so brutally. According to the prison guards “she should mind her own business”.
21/11: Trash h/c benefit gig at the self-managed infoshop of Kavala, hosted by Accion Mutante, in support of the prisoners struggle.
21/11: Solidarity night at Evaggelismos squat, Heraklion, Crete. Projection of the film “I hate sun that rises for everyone”. More at http://katalipsievagelismou.blogspot.com/
21/11: Following a rather typical tactic, the Communist Party through its newspaper and a “Democratic Coalition” it has formed on legal issues, asks for prison reforms by the time of the cease of the prisoners mobilizations, blaming the ruling party and the opposition for the current situation. It also asks for obligatory basic education for prisoners and free access to prisons for social and scientific institutions and political party representatives…
22/11: Solidarity motorbike-mobile concert (artists on a van playing music)-demo to the prisons of Diavata, Thessaloniki, after an initiative of relatives of some prisoners affiliated with the “Common action for prisoners rights”. The event is cancelled due to bad weather conditions.
22/11: Fundraiser DIY hip-hop “Until we break da chains” party at the polytechnic university, Athens.
22/11: Assembly on the prisoners struggle in Greece, and “classic punk” night at “To fanari tou Diogeni” squat in Cyprus (http://www.squatofcyprus.blogspot.com/).
22/11: Solidarity demo and microphonics in Mytilini, Lesvos island.
22/11: 280 walk to Ioannina prisons, in a march called by the (leftist) “Prisoner Solidarity Assembly” and a prisoner solidarity assembly of local anarchists and autonomists.
22/11: “A sign of solidarity to the thousands of hungerstrikers in the dungeons of democracy” was according to an unknown person’s phone call to “Eleftherotipia” newspaper the incendiary attach a few minutes after 11:30 in the night of Tuesday, wrecking a Millenium bank branch, on 25 Pentelis Avenue, Halandri. “We encourage the justice minister and the prison guards not to mess around with fire. Victory to the prisoners struggle untill the destruction of every last prison.
24/11: Open speak on prisons, prison conditions and the prisoners struggle, by the “Alterative Lawers Initiative” in Thessaloniki, where a member of the “national prisoners committee” V. Pallis will speak through phone.
25/11: The “Common action for prisoners rights” calls at a demo outside the justice ministry during some affiliated with them prisoner relatives meet with the minister inside.
25/11: Ioannis Kamberis, 38 year old prisoner in Corfu, is found dead in his cell during his 17 year sentence for some thefts. According to the guards, by heroine. Another one, 24 years old, was found in a comma, and transfered to the hospital. He is better now.
26/11: Demonstration of the “Common Action for prisoners solidarity”, with some 500 persons.
26/11: Justice minister adds a paragraph enabling for dismissal any prisoners over 80 years old with mental diseases. According to the opposition, this “photographs” the only over 80 y.o. prisoner who happens to be D. Ioannidis, imprisoned for his leading role in the military junta of 1967-74 since 1974…
26/11: The minister of justice, during a tv interview mentions we should also think of other ways to let more persons out of prison, such as micro-chip implants…
26/11: The government committe accepts the justice minister’s plans, and “3.800 prisoners are expected to have christmas at home with their families”.
26/11: Solidarity intervention with flyers and banners outside the Greek embassy of Hage, in Holland. (Photos: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=929809)
27/11: A bulgarian prisoner is found dead in Chios prisons. He was transfered to a hospital a few days earlier with a chest ache, but returned back to prison the same day. Chios prison authorities have banned any communication with prisoners, for any committe from outside, including even lawyers association, NGOs and political parties.
27/11: Demonstration at Neptunplatz, Köln, Germany, in solidarity to the prisoners struggle in Greece. This same initiative organizing the demo, also announces a demo to the local prisons on new year’s eve, a gathering at the city’s central station on December 1, in solidarity to the prisoner’s collective hungerstrike in Italy that begins then, and other events and radio shows during December. (photos: http://anarcores.blogspot.com/2008/12/blog-post.html)
28/11: Live talk with anarchist and other prisoners at 98fm pirate radio station.
29/11: Two interventions in Veria, outside the technical school and at the open street market, by the local group “Shinovatis” (sxinovati(at)yahoo.com)
1/12: “Eleftherotipia” newspaper reports another death in Chios prison, of a 53 year old Belarussian this time, according to the prison authorities due to heart disease. Unrest among prisoners.
1/12: Former military regime leading member D. Ioannidis ask with a letter to the minister of justice to be included in the prisoners to be discharged.
1/12: A 32 year old suicides while under custody, inside Alexandria police station, near Thessaloniki.
1/12: Anarchist weekend in Florina, including posters, videos and info material on the prisoners struggle, by local anarchist students.
4/12: Manager of Diavata prisons gets beaten up during a speach in Law school of Aristotle university Thessaloniki, and transfered to hospital!
4/12: Anarchist event on prisons in Alexandroupoli.
Struggle continues!
Keep in mind: Across the world, prisoners fight their incarceration, by all means.
Across Italian prisons, a collective hunger strike has started since 1/12, initiated by life-prisoners against life sentence (currently 26 years in Italy).
In Germany as well, self-organized prisoner struggles have infested German prisons with unrest. Learn more: http://news.infoshop.org/article.php?story=20081201123441564&mode=print
In the UK, the absence of any collective action has given way to prisoners violence towards themselves, with drug use, suicides and conscious self-harm raising.
In North America, several cases of fights among prisoners, have turned to prison riots during the last months.
Keep warm!

greece

Germany:

Greetings from Lisbon

From e-mail:

Friday, Nov.14, at 11h in the morning we distributed 200 A4-size leaflets in front and around the building of the Economy and Comerce Section of the Greek Embassy, in the center of Lisbon, leaving some of them inside the building also. The leaflets included a small introdutory text to the prisoners’ struggle, a few of their demands, and a chronology of the events until that day. Besides, it also included the following text:”

Prison is everywhere, in all our life. Constantly we are watched, controlled, identified, listened… it is the cop, the surveillance camera, the court, the judge, the police station, and our entire reality of forced interactions… it is the fear of being what we are, of saying what we feel, of doing what we would like to do… it is the everyday misery, it stalks us in our memory, it is a permanent threat….
Prison is also that isolate building, where only the convicted and the hangmen are… it is the siege from where we can not leave, it is the guards that control and torture us, it is our body in the hands of the state…it is the walls that enclose and hide us, that push us away for years… it is the place where everything is taken away from us…
Prison is, at the same time, an idea and a building. But always a reality.
In Greece, like everywhere else, the struggle of the prisoners is the only way to face and fight the reality to which they are forced. To accept prison is only possible due to all the means of alienation the state uses, inside and outside the prisons, and that create a daily life of fear and resignation. What’s happening today in the Greek prisons has born from the determination of individuals kidnapped by the state, and although we are outside the walls, that doesn’t mean we’re free. That freedom, we have to conquer it.
In Greece, in Portugal, and anywhere else, no condition of life inside a prison will ever be human, because that’s impossible inside a prison. There’s no reform of whatever nature that can, in any way, humanize this place where we’re locked up; where everything, with the exception of dignity, is taken away from us.
But dignity will always belong to those who struggle, to the insurgents, to the individuals.
There are countless ways with which to show our solidarity and spread the revolt, attacking control and the controllers of this world; the first step is to decide on which side we are.
Having said this, the only “demand” we have is the destruction of every prison and of this prison-society!

SOLIDARITY WITH THE PRISONERS IN STRUGGLE IN GREECE!

anarchists”

***

Portuguese: Alastrando a solidariedade

Na sexta-feira, dia 14 de Nov., às 11h da manhã distribuímos 200 flyers tamanho A4 em frente e em redor do edifício da Secção Económica e Comercial da Embaixada Grega, no centro de Lisboa, deixando também alguns dentro do edifício. Os flyers continham um breve texto introdutório à luta dos presos, algumas das suas exigências e uma cronologia dos acontecimentos até à data. Além disso, incluia também o seguinte texto:

A prisão está em todo o lado, em toda a nossa vida. Constantemente somos observados, controlados, identificados, escutados… ela é o polícia, a câmara de vigilância, o tribunal, o juíz, a esquadra, e toda a nossa realidade diária de interacções forçadas… ela é o medo de sermos o que somos, de dizermos o que sentimos, de fazermos o que gostaríamos de fazer… ela é a miséria quotidiana, persegue-nos na nossa memória, é uma ameaça permanente…
A prisão é também aquele edifício isolado, onde só estão os condenados e os carrascos… é o cerco de onde não podemos sair, é os guardas que nos controlam e torturam, é o nosso corpo nas mãos do Estado… ela é as paredes que nos fecham e que nos escondem, que nos afastam durante anos… ela é o sítio onde tudo nos é retirado…
A prisão é, ao mesmo tempo, uma ideia e um edifício. Mas sempre uma realidade.
Na Grécia ou em qualquer outro lugar, a luta por parte dos presos é a única forma de enfrentarem e combaterem a realidade a que são obrigados. Aceitar a prisão é apenas possível por meio de todos os métodos de alienação que o Estado emprega, dentro e fora das prisões, e que criam um quotidiano de medo e resignação. O que se passa hoje nas prisões Gregas nasceu da determinação de indivíduos sequestrados pelo Estado, e embora nós estejamos no exterior das paredes, isso não significa que sejamos livres. Essa liberdade temos nós de a conquistar.
Na Grécia, em Portugal ou em qualquer outro país, nenhuma condição de vida dentro da prisão será humana, pois isso é impossível dentro de uma prisão. Não existe reforma de qualquer natureza que possa, de alguma maneira, humanizar um local onde estamos presos; onde tudo, à excepção da dignidade, nos é retirado.
Mas a dignidade pertencerá sempre aos que lutam, aos insurgentes, aos indivíduos.
Há inúmeros modos através dos quais podemos dar a nossa solidariedade e alastrar a revolta, atacando o controlo e os controladores deste mundo; o primeiro passo é decidir de que lado estamos.
Posto isto, a única exigência que temos é a destruição de todas as prisões e desta sociedade-prisão!

SOLIDARIEDADE COM OS PRESOS EM LUTA NA GRÉCIA!

anarquistas”

***
Domingo à noite anarquistas atacaram a embaixada grega em Lisboa (Portugal) com bolas de tinta preta.
Saudações aos companheiros.
Solidariedade com os presos em luta!

Brixton, UK…

Categories
Διεθνείς ειδήσεις

Για τους M. Camenisch και Er. Olmas

ΓΙΑ ΤΟΝ MARCO CAMENISCH ΚΑΙ ΤΟΝ ERDOGAN ELMAS

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο MARCO CAMENISCΗ;

Ο Marco Camenisch γεννήθηκε το 1952 στο Schiers και μεγάλωσε σε ένα τυπικό μεσοαστικό ελβετικό περιβάλλον. Η ριζοσπαστικότητά του τον οδήγησε να παρατήσει το ελιτίστικο σχολείο που παρακολουθούσε και να ακολουθήσει μαθήματα βιολογικής γεωργίας. Τότε ανηφόρισε για τις ’Αλπεις για να αποφασίσει τελικά ότι είναι απαραίτητο να εναντιωθεί πιο άμεσα και δραστικά στους μηχανισμούς καταπίεσης κι εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης. Στα τέλη του 1970, εισχώρησε στο αντιπυρηνικό κίνημα και ανέλαβε άμεση δράση ενάντια σε εργοστάσια και πυλώνες υψηλής ενέργειας καθώς και σε πρόσωπα που προωθούσαν την πυρηνική ενέργεια. Τον Γενάρη του 1980, συνελήφθη μαζί με άλλους, και μετά από ένα χρόνο προφυλάκισης κρίθηκε ένοχος για χρήση εκρηκτικών με σκοπό τη καταστροφή ενός πυλώνα κι ενός εργοστασίου στο Bad Ragaz. Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια της δίκης του ο Μarco αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις αρχές και δήλωσε ότι δεν αποδέχεται την νομιμοποίησή τους, ενώ συνέδεσε στην απολογία του, τις αντιπυρηνικές ενέργειες άμεσης δράσης με τον αγώνα ενάντια στην οικολογική καταστροφή και το καπιταλιστικό σύστημα που τη γεννά.

Η καταδίκη του δεν του έσπασε το ηθικό και το Δεκέμβρη του 1981 μαζί με 5 ακόμα φυλακισμένους ο Marco δραπέτευσε από τις φυλακές του Regensdorf κοντά στη Ζυρίχη. Κατά την απόδραση υπήρξε μια ανταλλαγή πυροβολισμών στην οποία σκοτώθηκε ένας δεσμοφύλακας και τραυματίστηκε ένας ακόμη. Ο Marco δεν ήταν στη φάση αυτή. Μετά την απόδρασή του, έζησε για 10 χρόνια στην παρανομία, διεξάγοντας πολυάριθμες ενέργειες άμεσης δράσης γύρω από τα ιταλο-ελβετικά σύνορα προωθώντας τις επαναστατικές ιδέες του. Το 1989, η ελβετική ομοσπονδιακή αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο Marco κατηγορούταν για την εκτέλεση ενός ελβετού αστυνομικού στο Brusio. Τον Νοέμβρη του 1992 στην περιοχή της Toscana στην Ιταλία, οι Carabinieri (ιταλική αστυνομία) περικύκλωσαν το σπίτι που διέμενε ο Μαrco και μετά από πυροβολισμούς τελικά τον συνέλαβαν. Αντί όμως να τον εκδώσουν απευθείας στην Ελβετία, τον καταδίκασαν για ενέργειες σαμποτάζ σε πυλώνες υψηλής τάσης, και καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1993 σε 12 χρόνια φυλάκισης. Φυλακίστηκε σε κελί υψίστης ασφαλείας, απομονωμένος.

Τον απρίλη του 2002, αφού είχε εκτίσει την ποινή του στην Ιταλία, εκδόθηκε στην Ελβετία, όπου κλείστηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Pfäffikon κοντά στη Ζυρίχη. Έπειτα στο Thorberg κοντά στη Βέρνη. Τον Γενάρη του 2003 μετά από απεργία πείνας ενάντια στις συνθήκες κράτησής του και αρκετές άμεσες δράσεις αλληλεγγύης, μεταφέρθηκε στις φυλακές του Chur για λίγο, για να επιστρέψει στο Pfäffikon. Τον Σεπτέμβρη του 2003 οι ιταλοί Carabinieri άσκησαν 50 διώξεις εναντίον κατηγορούμενων οικο-αναρχικών για υποθέσεις σαμποτάζ σε θέρετρα σκι, τηλεοπτικές κεραίες, πυλώνες κλπ, σε μια προσπάθεια να σπάσουν το κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης στον Marco. Τον Μάη του 2004 ο Μarco καταδικάστηκε για την εκτέλεση του ελβετού αστυνομικού και αθωόθηκε για την απόπειρα φόνου του δεσμοφύλακα. Καταδικάστηκε τελικά σε επιπλέον 17 χρόνια φυλάκισης και μετακινήθηκε στις φυλακές του Regensdorf όπου βρίσκεται ακόμη.

Σημειώνεται ότι όλα αυτά τα χρόνια στις φυλακές ο Marco δεν έχει κάνει την παραμικρή έκπτωση στη συνείδησή του και παραμένει ένας δραστήριος αναρχικός, γράφοντας κείμενα, οργανώνοντας ένα δίκτυο υποστήριξης κλπ. Οι άθλιες συνθήκες της κράτησής του δείχνουν σίγουρα και τον στόχο των αρχών που είναι να κουρελιαστεί το πνεύμα του Marco και η ενεργή αντίσταση που αντιπροσωπεύει.

Για την αλληλεγγύη στον Marco

Ο Marco Camenisch γεννήθηκε στην Ελβετία το 1952. Στα τέλη του ʼ70, ο Marco, ως μαχητής του κινήματος ενάντια στα πυρηνικά εργοστάσια, συμμετείχε σε πολλούς αγώνες ενάντια στην τοπική μαφία των πυρηνικών. Η άμεση δράση ήταν το θεμέλιο αυτών των αγώνων: Το σαμποτάζ σε πυλώνες ενέργειας, σε πυρηνικά εργοστάσια, επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που σχετίζονται με την μαφία των πυρηνικών.

Τον Γενάρη του 1980 ο Marco συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης για την επίθεση ενάντια στον πυρηνικό σταθμό NOK, που ήταν υπεύθυνος για τη περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής του Grigioni στην Ελβετία. Στη διάρκεια της δίκης, ο Marco αρνήθηκε να καταθέσει οτιδήποτε στο δικαστήριο, παρά μόνο διάβασε μια δήλωση στην οποία ανέλαβε την ευθύνη των δράσεών του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στα εγκληματικά αφεντικά της ταξικής κυριαρχίας, και υπέρ της απελευθέρωσης της Γης. Τον Δεκέμβρη του 1981, ο Marco δραπέτευσε από τη φυλακή του μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους. Ένας δεσμοφύλακας που προσπάθησε να τους σταματήσει έπεσε νεκρός από πυροβολισμό κι ένας άλλος τραυματίστηκε βαριά. Μετά από 10 χρόνια στην παρανομία όπου συνέχισε τον αγώνα, ο Marco συνελήφθη ξανά (1991) αυτή την φορά στην Τοσκάνη της Ιταλίας, και καταδικάστηκε σε 12 χρόνια. Έμεινε εννέα χρόνια στην απομόνωση σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, ενώ καταδικάστηκε εκ νέου για μια σειρά ενεργειών σαμποτάζ συμπεριλαμβανομένου του φόνου ενός συνοριοφύλακα τον οποίο αρνείται. Μέσα στο ιταλικόπ σωφρονιστικό σύστημα ο Marco υποβλήθηκε σε τερατώδεις συνθήκες απομόνωσης, που στόχευαν στην αποδόμηση του σκληρού χαρακτήρα του και τη διάρρηξη του δικτύου διεθνούς αλληλεγγύης που προσωποποιήθηκε στον Marco. Η αλληλεγγύη όμως δεν σταμάτησε ποτέ, αντίθετα, ολοένα και εντείνεται, τόσο μέσα από δημόσιες διαδηλώσεις όσο και ενέργειες άμεσης δράσης. Τον Απρίλη του 2002, ο Marco απελάθηκε στην Ελβετία, όπου καταδικάστηκε σε άλλα 8 χρόνια για την απόδραση από τις φυλακές του 1981 και τον φόνο του συνοριοφύλακα. Στην Ελβετία πάλι, ο Marco υποβλήθηκε σε ένα καθεστώς απομόνωσης που περιλάμβανε κάθε είδους κατάχρησης και καταπίεσης όπως συνεχόμενες μεταγωγές, αδιαφορία για την κατάσταση της υγείας του κλπ.

Κάποιες ενέργειες αλληλεγγύης:

25 Ιουλίου 1999 – Novarra, Ιταλία: Διαδήλωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή όπου κρατούνταν ο Marco.

1 Αυγούστου 1999 – Turin, Ιταλία: Εκρήγνυται μηχανισμός με κόκκινη μπογιά σε υποκατάστημα της Swatch στην οδό Garibaldi.

13 Σεπτέμβρη 2002 � Ημέρα Διεθνούς αλληλεγγύης με τον Marco, ενώ έκλεινε 3 μήνες σε ειδικές συνθήκες κράτησης. Επιπλέον η αλληλογραφία του λογοκρινόταν αυστηρά και τα γράμματα αλληλεγγύης δεν έφταναν ποτέ στα χέρια του, φέρει χειροπέδες σε χέρια και πόδια, και οι συναντήσεις του καθυστερούν μήνες. Όπου πρέπει να υποβληθεί στο μαρτύριο 20 λεπτών μέσα σε ηλεκτρονικό ανιχνευτή, με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη. Γίνονται διάφορες εκδηλώσεις στις πόλεις: Bergamo, Bologna, Firenze, Genova, Napoli, Trieste, Madrid.

14 Σεπτέμβρη 2002 – Turin, Ιταλία: Σπάζεται η βιτρίνα της Credit Suisse στην οδό Bertola.

16 Σεπτέμβρη 2002 – Pavia, Ιταλία: Πυρπολείται μια κεραία κινητής τηλεφωνίας σε αλληλεγγύη με τον Marco και τους φυλακισμένους που αγωνίζονται.

Δεκέμβρης 2002- Rome, Ιταλία: Στέλνεται ένας φάκελος γεμάτος σφαίρες στην ελβετική πρεσβεία της Ρώμης με το μήνυμα: Λευτεριά στον Marco, Θάνατος στο ελβετικό κράτος και τους μπάτσους του.

12 Γενάρη 2003- Paris, Γαλλία: Στη διάρκεια της νύχτας σπάζονται καταστήματα γαλλικών συμφερόντων και γράφονται στους τοίχους συνθήματα αλληλεγγύης στον Marco, κι ενάντια στο ελβετικό κράτος. Φράσσονται με κόλλα οι κλειδαριές των Adia και Adecco (ελβετικά γραφεία εργασίας) και της Lloyd Continental.

18 Γενάρη 2003 – Buenos Aires, Αργεντινή: Αφισοκολούνται οι τοίχοι της ελβετικής πρεσβείας και των ελβετικών αερογραμμών. Ο Marco ξεκινά απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες απομόνωσης. Γίνονται διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες μπροστά από την ελβετική πρεσβεία.

18 Γενάρη 2003 – Abetone, Ιταλία: Πυρπολείται το θέρετρο σκι στα Απέννινα και καταστρέφεται ολοσχερώς προκαλώντας ζημιές ύψους 6 εκ. ευρώ, σε αλληλεγγύη με τον Marco κι ενάντια στους εκμεταλλευτές.

20 Γενάρη 2003 – Carrara, Ιταλία: 3 αναμεταδότες κινητής τηλεφωνίας πυρπολούνται σε αλληλεγγύη με τον Marco.

29 Γενάρη 2003 – Bergamo, Ιταλία � Αναμεταδότης του RAI (ιταλική κρατική τηλεόραση) πυρπολούνται.

1 Φλεβάρη 2003 – Barcelona, Καταλωνία: Φράσσονται με κόλλα οι κλειδαριές και τα παράθυρα της ασφαλιστικής εταιρίας Ζυρίχης ενώ γράφονται συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης του Marco και της καταστροφής των φυλακών, κι ενάντια στην πυρηνική ενέργεια.

11 Φλεβάρη 2003 � Imperia: Φωτιά σε αναμεταδότη της Omnitel, σε αλληλεγγύη με τον Marco Camenisch.

Μεταξύ Σεπτέμβρη και Οκτώβρη του 2003, μετά από εντολή του δημόσιου κατήγορου της Γένουας ξεκίνησε μια σειρά διώξεων σε όλη την έκταση του ιταλικού κράτους ενάντια σε συντρόφους που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον Marco. Οι διώξεις στόχευαν στους οικο-ακτιβιστές/ οικο-αναρχικούς υπήρξαν ενεργά αλληλέγγυοι με τον Marco. Το κατασταλτικό αυτό μέτρο ξεκίνησε στις 17 Σεπτέμβρη όταν οι ROS (Ειδικά σώματα Καραμπινιέρων, κάτι σαν στρατιωτική αστυνομία) εισέβαλαν στο κελί του Marco και κατέσχεσαν τον υπολογιστή του, τα γράμματα και τις σημειώσεις του. Λίγο αργότερα η Manuella, η σύζυγος του Marco ανακρίθηκε και έγινε έρευνα στο σπίτι της. Και οι δυο τους κατηγορούνται για «τρομοκρατικές δραστηριότητες». Περίπου 100 ιταλοί σύντροφοι από το βορά ως τον νότο, είχαν την ίδια περιποίηση και κάποιοι διώκονται ακόμα.

Για επικοινωνία:

Marco Camenisch,

Postfach 3143,

CH-8105 Regensdorf

Switzerland.

από: http://www.325collective.com/prisons_marco.html

14/3/2007: Η ποινή που επεβλήθηκε στον Marco το 2004, για την εκτέλεση ενός ελβετού συνοριοφύλακα το 1989 στη διάρκεια μιας απόδρασης του, μειώθηκε από το δικαστήριο της Ζυρίχης στις 14 Μαρτίου 2007 από 17 χρόνια σε 8, λόγω του ότι ο Marco έχει ήδη εκτίσει μεγάλο μέρος της ποινής του για αυτήν την ενέργεια αλλά και για υποθέσεις σχετικές με το σαμποτάζ ενάντια σε υποδομές της πυρηνικής βιομηχανίας, στις ιταλικές φυλακές. Στην αίθουσα βρίσκονταν αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες αλληλέγγυοι/ες με τον Marco.

ERDOGAN ELMAS

O ERDOGAN βρίσκεται στην Ελβετία εδώ και 9 χρόνια επαπειλούμενης έκδοσής του στην Τουρκία. Το τουρκικό κράτος προσεγγίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση με εκσυγχρονισμένες μεθόδους διώξεων ανθρώπων που αναζητούν πολιτικό άσυλο στο εξωτερικό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και του αντιεξουσιαστή Εrdogan Elmas. Στην τουρκία ο Erdogan έχει συμμετάσχει σε επαναστατικούς εγώνες, ενώ από 16 ετών που ζεί στην ελβετία έχει περάσει διώξεις και εξαντλητικές δίκες. Κατηγορείται για την εκτέλεση ενός αστυνομικού την οποία δηλώνει πως δεν διέπραξε ποτέ, ενώ οι δήθεν μαρτυρίες που υπάρχουν είναι προϊόν βασανιστηρίων. Μια παρόμοια περίπτωση είναι αυτή του Dursum Güner. Από τον Οκτώβρη 2006 μαζί με τον Marco κάνουν απεργία πείνας διεκδικώντας την μή-έκδοσή του στην Τουρκία όπου τον περιμένουν σίγουρα βασανιστήρια, στημένες δίκες κλπ.

Διάφορες ομάδες έχουν ορίσει την 4η Νοέμβρη 2006 ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους Μarco και Erdogan. Μπορείτε να ενημερώσετε για τυχόν δράσεις αλληλεγγύης σας στο free_Erdogan@gmx.net

ΠΗΓΕΣ – LINKS:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=595553

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=574710

http://switzerland.indymedia.org/it/2004/03/20774.shtml

http://www.spiritoffreedom.org.uk/profiles/marco.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Marco_Camenisch

http://apa.online.free.fr/rubrique.php3?id_rubrique=67

http://apa.online.free.fr/breve.php3?id_breve=2361 //

Categories
Green Anarchy Διεθνείς ειδήσεις

Η επιχείρηση Backfire του Greenscare

σύντομη επισκόπηση άρθρου της Green Anarchy που βρίσκεται εδώ: http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewnewsdetail&writingId=564&writingTypeId=3&kw=backfire Από www.greenanarchy.org

Operation Backfire: The Feds Make a Monstrous Move…

Ως Οperation Backfire έχει ονομαστεί η επίθεση του FBI ενάντια στο ριζοσπαστικό κομμάτι του αντιεξουσιαστικού και του οικολογικού κινήματος των ΗΠΑ, που προκρίνει την καταστροφή υλικών υποδομών και τον βανδαλισμό, σαν μέσο του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων (ανθρώπινων και μή) και της Γης. Οι έρευνες του FBI προσανατολίζονται κατά κύριο λόγο στα ALF και ELF, ενώ στη φάση αυτή της επιχείρησης εξάρθρωσης των ριζοσπαστικών ομάδων, γίνεται ευρεία χρήση χαφιέδων (Snitches), ενώ δίνεται έμφαση εκπαράλληλα με την βοηθητική για το έργο της καταστολής χρήση των “συνεργαζόμενων”, “μετανοημένων” κλπ στη συκοφάντηση και τον κατακερματισμό του απελευθερωτικού αγώνα με τη δημιουργία και προβολή δεκάδων πληροφοριοδοτών, ρουφιάνων, και λοιπών υποπροιόντων…

Σχετικές Ιστοσελίδες:

www.spiritoffreedom.org.uk/

www.ecoprisoners.org

www.fbiwitchhunt.com/

www.bombsandshields.blogspot.com/

www.portland.indymedia.org/

www.infoshop.org

www.cldc.org

Από τις αρχές του 2006 και μετά από καταθέσεις στο δικαστήριο των ρουφιάνων Darren Thurston και Kevin Tubbs, οι Kendall Tankersley, Darren Todd Thurston, Kevin M. Tubbs, Stanislas Gregory Meyerhoff, Chelsea Dawn Gerlach, και Suzanne Nichole Savoie, κρίθηκαν άπαντες ένοχοι για συνομωσία και εμπρηστικές ενέργειες σχετικές με το ALF, ElF και το κίνημα απελευθέρωσης ζώων. Όλοι τους συμφώνησαν να συνεργαστούν με το δικαστήριο και να παρέχουν κάθε βοήθεια στην κυβέρνηση στη συνέχεια των ερευνών της. 4 από αυτούς δηλώνουν αθώοι (Daniel McGowan, Jonathan Paul, Nathan Block, Joyanna Zacher) και θα επανεξεταστούν στις 31 Οκτώβρη. Οι καταδικαστικές αποφάσεις βασίζονται μόνον στις καταθέσεις των κρατικών ρουφιάνων.

Λίγα για τους ρουφιάνους:

Jacob “Jake” Ferguson: ηρωινομανής, δραστηριοποιήθηκε στο Eugene του Oregon, πόλη με ιδιαίτερα αντικυβερνητικά αισθήματα, και ταξίδευε σε διάφορες πόλεις, μαγνητοφωνώντας συζητήσεις και συλλέγοντας πληροφορίες. Το 2004 παρουσιάστηκε μόνος του στις αρχές λέγοντας πως είναι “μέλος της ομάδας που βάζει τις φωτιές που ερευνούν”. Όλα αυτά λίγο μετά αφότου το FBI ανακοίνωσε πως προσφέρει 50.000 δολλάρια σε όποιον βοηθήσει στις σχετικές έρευνες. Μετά τις καταδίκες αρκετών ανθρώπων χάρη στα στοιχεία που παρείχε, εθεάθη να οδηγεί ένα καινούριο SUV στην παλιά του γειτονία στο Eugene.

Stanislas G. Meyerhoff: έχει επίσης δεχτεί να συνεργαστεί με τις αρχές δίνοντας ονόματα “συντρόφων” του, για να γλυτώσει το τομάρι του.

Jen Kolar: θεωρείται συνεργαζόμενη, ενώ δικηγόρος του EarthFirst! έχει καταθέσει ότι η σύλληψη του Jonathan Paul έγινε βάση της κατάθεσής της.

Ryan Lewis: κρατούμενος του ELF, συνεργάζεται πλέον με τις αρχές ελπίζοντας να μειώσει την πολύχρονη ποινή του.

Προληπτικές Συλλήψεις:

Στο Auburn της California συνελήφθησαν 3 ακτιβιστές (Zachary O. Jensen, Lauren Weiner, Eric Taylor McDavid: 20,20 και 28 ετών αντίστοιχα) κατηγορούμενοι ότι σχεδίαζαν να ανατινάξουν ιδιοκτησία της Δασοπυροσβεστικής υπηρεσίας (σώμα πλήρως συνεργαζόμενο με την αστυνομία), εταιριών κινητής τηλεφωνίας και ενέργειας, εκ μέρους του ELF. Το FBI ισχυρίζεται επίσης ότι σκόπευαν να ανατινάξουν και πάμπολλους ακόμη στόχους μεταξύ των οποίων τράπεζες, φράγματα και τα γραφεία του κομμουνιστικού κόμματος. Οι δύο δήλωσαν ένοχοι ενώ ο τρίτος περιμένει τη δίκη του.

Στη σύλληψή τους, βασικό ρόλο έπαιξε μια πληροφοριοδότις του FBI που αναφέρεται με το κωδικό όνομα “Αννα”. Αυτή εισέπραξε 75.000 δολλάρια για να νοικιάσει ένα σπίτι το οποίο εξοπλίστηκε με συστήματα παρακολούθησης, ηχογράφησης κλπ. στο οποίο κατατέθηκε ότι είχε καλέσει τους συλληφθέντες για να συζητήσουν… Επίσης είχει ταξιδέψει σε διάφορες εκδηλώσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστών στις ΗΠΑ πάντοτε καλωδιωμένη με μικρόφωνο, περισυλλέγοντας πληροφορίες.

Μετάφραση από: http://www.bombsandshields.blogspot.com/

Τετάρτη 4 Οκτώβρη 2006 δύο κατηγορούμενες για εμπρηστικές επιθέσεις την ευθύνη των οποίων ανέλαβε το ELF δήλωσαν ένοχες ενώ συνεργάζονται από τον περασμένο χειμώνα με τις αρχές (αρχικό δημοσίευμα: http://seattlepi.nwsource.com/local/6420AP_WST_Ecoterrorism_Plea.html ) Τα ονόματά τους είναι Jennifer Kolar, 33 ετών, of Seattle, and Lacey Phillabaum, 31 ετών, και αρχικά αντιμετώπιζαν ποινές από 30 χρόνια φυλάκισης εως ισόβια. Μετά το ρουφιάνεμα πάνε για 5-7 χρόνια εκαστη…

Ωστόσο, θέλει κάτι παραπάνω από μερικούς ρουφιάνους και το FBI, για να ξεριζώσουν το απελευθερωτικό κίνημα:

2 Οκτώβρη 2006

Βανδαλισμός σε 9 μηχανήματα αξίας 500.000 δολλάρια, που φέρει την υπογραφή του ELF, μπερδέυει τις αρχές που θεωρούν την ενέργεια αντιπερισπασμό… περισσότερα στο:

http://www.mailtribune.com/archive/2006/1003/local/stories/loggngvand.htm και

http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewnewsdetail&writingId=564&writingTypeId=3&kw=backfire // <img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892846″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892846″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″> 1

από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=589444

Μια απόπειρα συρραφής σκόρπιων πληροφοριών από πηγές όχι πάντα ενημερωμένες με τις πιό πρόσφατες πληροφορίες! Το παρακάτω κείμενο παρουσιάζει έναν-έναν και μία-μία τους/ις κατηγορούμενους/ες της υπόθεσης operation backfire στις ΗΠΑ.

Ποιός είναι ποιός στην υπόθεση ‘Operation Backfire’

William C. Rodgers, 40, συνελλήφθη στο Prescott, AZ και βρέθηκε νεκρός σε ένα κελί της φυλακής Flagstaff λίγες μόνο μέρες μετά τη σύλληψή του. Σύμφωνα με το γραφείο του σερίφη του Coconino County ο Rodgers αυτοκτόνησε. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως ο Rodgers πέθανε από ασφυξία όταν τοποθέτησε μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι του κι ενώ κρατούνταν σε ατομικό κελί. Κατηγορείτο για τον εμπρησμό ενός κυβερνητικού εργαστηρίου έξω από την Olympia, WA. Τα νέα του θανάτου του Rodgers προσέθεσαν μια απειλητική διάσταση σε μια ήδη δυσοίωνη κατάσταση, ενώ γέννησαν και μια σειρά από ερωτηματικά. Ο Rodgers, που δούλευε ακατάπαυστα για τους σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης και της περιβαλλοντολογικής ισορροπίας έχει μείνει στη μνήμη των φίλων του ώς ένας πράος, ευγενικός και συμπονετικός άνθρωπος που βοήθησε να ξεκινήσει και να λειτουργήσει το Catalyst Infoshop στο Prescott της Arizona. Οι υποστηρικτές του δημοσίευσαν μια γραπτή δήλωση του Bill (επίσης γνωστού ώς “Avalon”), από το τελευταίο του απόγευμα σε αυτό τον κόσμο:

“Στους φίλους και υποστηρικτές μου, σε μια προσπάθεια να τους βοηθήσω να καταλάβουν τα γεγονότα που τόσο γρήγορα έλαβαν χώρα: Συγκεκριμένες ανθρώπινες κουλτούρες και συμπεριφορές έχουν εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στη Γη εδώ και χιλιετίες. Επέλεξα να πολεμήσω στο πλευρό των αρκούδων, των λιονταριών των βουνών, των κουναβιών και των νυχτερίδων, των κάκτων, των ρόδων στην πλαγιά των βουνών και όλων την ανήμερων στοιχείων της Γης. Δεν είμαι παρά το τελευταίο θύμα του πολέμου αυτού. Αλλά απόψε απέδρασα από τη φυλακή μου κι επιστρέφω σπίτι, στη Γη, στον τόπο της καταγωγής μου. Bill, 12/21/05 (χειμερινό ηλιοστάσιο).”

Οι μη συνεργαζόμενοι κατηγορούμενοι:

Daniel McGowan, 31, συνελλήφθη στην πόλη της Νέας Υόρκης ενώ ήταν στη δουλειά του. Σύμφωνα με το αρχικό κατηγορητήριο, που περιλαμβάνει 16 κατηγορίες σχετικά με την υποτιθέμενη συμμετοχή του στον εμπρησμό των Poplar Farms 2001 αλλά και ένα ξεχωριστό συμβάν νωρίτερα την ίδια χρονιά (στα γραφεία μιας εταιρίας ξυλείας) ο McGowan αντιμετωπίζει ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών για κάθε μια από τις δύο κατηγορίες. Εάν οι υποθέσεις φτάσουν μέχρι το δικαστήριο επισείουν ισόβια καταδίκη. Ο McGowan, περιβαλλοντολογικός και κοινωνικός ακτιβιστής, έχει δηλώσει αθώος και αρνείται οποιαδήποτε γνώση ή συμμετοχή στα εγκλήματα που του αποδίδονται, ενώ αρνείται και τη συμμετοχή του στο ELF. Είναι από τη Νέα Υόρκη και έχει υπάρξει ενεργό μέλος της τοπικής κοινότητας, συμμετέχοντας σε διάφορα projects, όπως οι διαδηλώσεις ενάντια στη Σύνοδο του Ρεπουμπλικανικού Κόματος στην πόλη, τα Really Really Free Markets και η υποστήριξη πολιτικών κρατουμένων όπως ο Jeff “Free” Luers, μεταξύ άλλων. Ο Daniel σπούδαζε ώς μεταπτυχιακός φοιτητής και δούλευε για την Women’s Law, μια ομάδα νομικής υποστήριξης γυναικών που αντιμετωπίζουν συνθήκες βίας μέσα στο σπίτι τους. Ο Daniel έχει δηλώσει πως δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει σε κανενός είδους συνεργασία με τους κατήγορούς του. Στα τέλη Γενάρη ο McGowan αφέθηκε ελεύθερος υπό την ευθύνη της αδερφής του, εν αναμονή της καταβολής 1.6 εκατ. δολλαρίων ώς εγγύηση ότι θα παραστεί στη δίκη του. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο πράκτορας Gregory Harvey προσπάθησε να συνδέσει τον Daniel με την ομάδα Crimethinc, την οποία περιέγραψε ώς “μια μικρή ομάδα ατόμων στην Olympia που δημοσιεύει διάφορα εκπαιδευτικά εγχειρίδια, μεταξύ των οποίων και ένα βιβλί για την Emma Goldman.” Η Crimethinc έχει αναφερθεί επανειλημένα σε μια σειρά από άλλες πολύκροτες υποθέσεις όπου η κυβέρνηση ισχυριζόταν πως αφορούσαν το Earth Liberation Front, μεταξύ των οποίων και πρόσφατες συλλήψεις στο Auburn της California. Ο πράκτορας Harvey προσπάθησε επίσης να συνδέσει τον Daniel με τον Peter Young, έναν καταδικασθέντα ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ζώων, ο οποίος, όπως υποστήριξε ο πράκτορας, έγραψε το βιβλίο Invasion και το οποίο εκδόθηκε από την Crimethinc. Ο εισαγγελέας της έδρας υποστήριξε πως ο Daniel ήταν μέλος ενός ‘εκκολαπτόμενου πυρήνα’ που περιλάμβανε δεκαέξι ‘επίλεκτα άτομα’, προσυλωμένα στην επίθεση στόχων σχετικών με τη βιοτεχνολογία. Εάν καταδικαστεί για όλες τις 65 εναντίον του κατηγορίες ο Daniel αντιμετωπίζει κάθειρξη από ισόβια +35 χρόνια μέχρι ισόβια +335 χρόνια. Ο δημόσιος κατήγορος υποστήριξε πως ο Daniel ήταν ενεργό μέλος άνω του ενός πυρήνα του ELF. Κατά τη διάρκεια κατ’ αντιπαράθεση εξέτασης ο πράκτορας αποκάλυψε πως ο Kevin Tubbs, επίσης συλληφθείς την 7η Δεκέμβρη, παρείχε πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν στο δικαστήριο. Προκειμένου να βοηθήσουν τον Daniel, η οικογένεια και οι φίλοι του έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο (Family and Friends of Daniel McGowan) με βασικό στόχο τη νομική του υποστήριξη. Μπορείτε να συνεισφέρετε ή να μάθετε περισσότερα επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα www.supportdaniel.org ή www.myspace.com/danielmcgowan. Επικοινωνία: friendsofdanielmcg@yahoo.com.

Joyanna Lynn Zacher και Nathan Block:

κατηγορούνται για συνομωσία � συνελλήφθησαν στις αρχές Μάρτη στο σπίτι τους στην Olympia της Washington σε σχέση με τον εμπρησμό της φάρμας Jefferson Poplar στο Clatskanie του Oregon, την ευθύνη του οποίου ανέλαβε το ELF. Εάν καταδικαστούν για όλες τις εναντίον τους κατηγορίες αντιμετωπίζουν ισόβια κάθειρξη. Είναι οι μόνοι μη-συνεργαζόμενοι που κρατούνται επί του παρόντος και γι’ αυτό οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί τους θα ήταν εξαιρετικά ευπρόσδεκτη. Μπορείτε να γράψετε γράμματα συμπαράστασης στις παρακάτω διευθύνσεις:

Nathan Block #1663667 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR 97401 USA

Joyanna Zacher #1662550 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR 97401 USA

Jonathan Paul: , δείτε παρακάτω στο κεφάλαιο ‘Δικαστικές Κλητεύσεις Μαρτύρων (Grand Jury Subpoenas)’

* Τέσσερις ακόμη κατηγορούμενοι στην υπόθεση αυτή πιστεύεται πως έχουν εγκαταλείψει τη χώρα.

Συνεργαζόμενοι (Ρουφιάνοι):

Stanislas G. Meyerhoff, 28, συνελλήφθη στη της Charlottesville, VA και σύμφωνα με νομικά έγγραφα έχει δεχτεί να καταθέσει εναντίον άλλων κατηγορούμενων στην υπόθεσή του. Ο Stanislas έχει εις βάρος του ομοσπονδιακές κατηγορίες για τους εμπρησμούς της Superior Lumber Company στο Glendale, OR, στις 2 Γενάρη αλλά και στη Jefferson Poplar Farms στο Clatskanie, OR στις 21 Μαΐου 2001. Οι καταστροφές από τους δύο εμπρησμούς ξεπερνούν συνολικά τα 1 εκατομμύριο δολλάρια. Ένα κείμενο του δημόσιου κατήγορου που επιδόθηκε στο Πολιτειακό Δικαστήριο του Eugene αναφέρει πως ο Stanislas “Jack” Meyerhoff, πρώην κάτοικος του Eugene και πιό πρόσφατα φοιτητής στο Piedmont Community College του Charlottesville, είναι ένας από τους μη κατονομασθέντες ρουφιάνους στους οποίους στηρίχτηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην αναζήτηση στοιχείων για την έρευνά της. Ο δημόσιος κατήγορος Craig Weinerman κατονόμασε τον Meyerhoff και έναν ακόμη άνδρα, τον Jacob Ferguson, ώς ρουφιάνους σε κείμενο σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισης της Chelsea Gerlach (δες παρακάτω). Στον Meyerhoff αποδόθηκαν κατηγορίες σχετικά με την ανατίναξη των γραφείων της Superior Lumber Co. (τώρα γνωστής ώς Swanson Group) στο Glendale το 2001, καθώς επίσης και γραφεία και ένα μαγαζί ελαστικών στο Jefferson Poplar Farm του Clatskanie την ίδια χρονιά. Το Earth Liberation Front ανέλαβε την ευθύνη και για τα δύο. Κατά την προ-ακροαματική διαδικασία, ο Meyerhoff ζήτησε από το δικαστήριο να δείξει έλεος: ‘προσεύχομαι το δικαστήριο αυτό να δείξει έλεος προς αυτούς που έχουν αποποιηθεί των εγκλημάτων τους και που έχουν προχωρήσει με τη ζωή τους, έχουν γίνει φοιτητές κι επαγγελματίες’ , είπε.

Chelsea D. Gerlach, 28, μεγάλωσε στο Eugene και πρόσφατα μετακόμισε στο Portland, όπου και συνελλήφθη. Ανάμεσα στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει είναι πως αυτή και ο Meyerhoff βοήθησαν στην κατεδάφιση ενός πυλώνα ρεύματος υψηλής τάσης λίγο έξω από το Bend το 1999. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο η ίδια κρατούσε τσίλιες ενώ οι υπόλοιποι έβαζαν φωτιά στο εργοστάσιο Childers Meat Co. στο Eugene το 2001. Οι αρχές έχουν επίσης κατονομάσει τη Gerlach ώς ύποπτη συμμετοχής στον εμπρησμό του θερέτρου σκι στο Vail, CO το 1998, που προκάλεσε ζημιές 12 εκατομμυρίων δολλαρίων � δε της έχουν αποδοθεί κατηγορίες όμως για την υπόθεση αυτή. Το Earth Liberation Front ανέλαβε την ευθύνη για την ενέργεια αυτή, λέγοντας πως πολεμούσε την επέκταση του θερέτρου εις βάρος μιας περιοχής που ζούσαν αγριόγατες. Στη Gerlach επιδόθηκαν νέες κατηγορίες μετά από το νέο κατηγορητήριο που εξεδόθη από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Eugene, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων κατηγοριών που προστέθηκαν σχετικά με τον εμπρησμό στο Childers Meat Company του Eugene στις 19 Μάη αλλά και έναν ακόμη στο Jefferson Poplar Farm του Clatskanie στις 21 Μάη 2001. Σύμφωνα με τις νεότερες πληροφορίες η Chelsea έχει δεχτεί και αυτή να συνεργαστεί με τις αρχές ευλπιστώντας να μειώσει την ποινή της.

Kevin M. Tubbs, 37, συνελλήφθη στο Springfield και του επιδόθηκαν αρχικά κατηγορίες σχετικά με τον εμπρησμό, το 1998, ενός ερευνητικού κέντρου του Υπουργείου Γεωργίας στην Olympia, WA. Αργότερα χρεώθηκε και με τον εμπρησμό του Romania Chevrolet στο Eugene, στις 30 Μάρτη 2001. Κατηγορείται ξεχωριστά για κάθε ένα από τα 35 καταστραμμένα οχήματα και αντιμετωπίζει ελάχιστη υποχρεωτική ποινή κάθειρξης 5 ετών/ όχημα με τη μέγιστη ποινή να είναι 20 έτη/ όχημα. Επιπρόσθετα, αντιμετωπίζει επιπρόσθετη ποινή (Enhancement) για τη χρήση ‘εμπρηστικού μηχανισμού’, κατηγορία που επισύρει ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών. Δυστυχώς σε ακροαματική διαδικασία σχετικά με την υπόθεση του Daniel McGowan, ο αξιωματικός Harvey δήλωσε, δεσμευόμενος με όρκο, πως ο Kevin Tubbs συνεργάζεται μαζί τους στην έρευνά ενάντια στον McGowan. Στα μέσα Φλεβάρη απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης του Tubbs, παρά την υποτιθέμενη ομολογία του σχετικά με τη συμμετοχή του σε εννέα περιπτώσεις εμπρησμού, συμπεριλαμβανομένης της αποτυχημένης προσπάθειας εμπρησμού του σταθμού Detroit Ranger στο δάσος Willamette. Αυτή είναι η πρώτη ενέργια της ευθύνη ανέλαβε αποκλειστικά το ELF.

Sarah K. Harvey, επίσης γνωστή ώς Kendall Tankersley, 28, συνελλήφθη στο Flagstaff, AZ, επιδόθηκαν εις βάρος της κατηγορίες σχετικά με τον εμπρησμό στις 27 Δεκέμβρη 1998 ενός κτηρίου της U.S. Forest Industries στο Medford, ο οποίος προκάλεσε ζημιά 500,000 δολλαρίων. Συνελλήφθη στο Flagstaff, όπου ήταν φοιτήτρια. Στα μέσα Γενάρη, αφέθηκε προσωρινά ελεύθερη με εγγύηση 250,000 δολλαρίων. Στην ακροαματική διαδικασία ο Βοηθός Εισαγγελέα Kirk Engdall δήλωσε πως ‘η Harvey θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερη προσωρινά καθώς ‘έχει πάρει την ευθύνη των πράξεών της και συνεργάζεται μαζί μας’. Νωρίτερα, η Harvey αποστασιοποιήθηκε από το ριζοσπαστικό περιβαντολογικό κίνημα και ζήτησε να διαγραφεί από τη λίστα των πολιτικών κρατούμενων.

Δικαστικές Κλητεύσεις Μαρτύρων (Grand Jury Subpoenas)

Στις 7 Δεκέμβρη, τουλάχιστον έξι άτομα στη Βορειοδυτική Ακτή των ΗΠΑ κλήθηκαν να καταθέσουν ενώπιον Συμβουλίου Ενόρκων στο Eugene του Oregon. ΄Αλλα τέτοια συμβούλια έχουν προγραμματιστεί από το Φλεβάρη και μετά, με ακόμη νεότερα να είναι πιθανό να ακολουθήσουν. Πριν την αυγή, δύο πράκτορες από το γραφείο του FBI στο Eugene καθώς και αρκετοί πολιτειακοί αστυνομικοί πήγαν στο Νότιο Oregon για να κλητεύσουν τη Suzanne Savoie, προκειμένου η τελευταία να εμφανιστεί ενώπιον Συμβουλίου Ενόρκων στο Eugene.Η Savoie βρίσκεται επί του παρόντως έξω με εγγύηση ενώ σύμφωνα με τις νεότερες πληροφορίες, συνεργάζεται με τις αρχές.

Εντόπισαν επίσης τον επί χρόνια ακτιβιστή για τη προστασία του περιβάλλοντος και τα δικαιώματα των ζώων, Jonathan Paul, την ώρα που ο τελευταίος γύρναγε από τη δουλειά. Του παρέδωσαν την κλήτευση και λίγες εβδομάδες αργότερα, στα μέσα Γενάρη, σχηματίστηκαν εναντίον του κατηγορίες για το ότι βοήθησε στην πυρπόληση ενός σφαγείου αλόγων και ένα εργοστάσιο πακεταρίσματος κρέατος στο Redmond του Oregon το 1997. Οι ζημιές από τη φωτιά ανέρχονται σε περίπου 1 εκατομύριο δολλάρια. Ο Jonathan Paul είναι ένας από τους τέσσερις μη-συνεργαζόμενους κατηγορούμενους.

Δύο ακτιβιστές από το Portland, οι Frank Winbigler και Shannon (Nonny) Urick, κλήθηκαν επίσης να καταθέσουν. Η κλήτευσή τους έγινε από 3 πράκτορες του FBI, έναν της Homeland Security κι ένα σερίφη του Oregon Sheriff την ώρα που οι δύο έτρωγαν σε ένα καφέ. Το Συμβούλιο αυτό είχε οριστεί για τις 16 Μάρτη στο Eugene του Oregon. Μια ακόμη γυναίκα από το Oregon, η Jennifer Adrian, κλήθηκε να καταθέσει ενώ ήταν στο χώρο εργασίας της.

Ο πρώην κρατούμενος του Animal Liberation Front, Darren Thurston, 35, συνελλήφθη υποτίθεται για την κατοχή πλαστής ταυτότητας. Απαγγέλθηκαν εναντίον του κατηγορίες και αργότερα ο Darren, καναδός υπήκοος, προστέθηκε στη λίστα των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων.

Χαφιέδες και Πράκτορες

Jacob “Jake” Ferguson, από το Eugene, OR: δούλευε εξ αρχής για το FBI. Μεγάλο ποσοστό των κατηγοριών εναντίων όλων όσων εμπλέκονται στην υπόθεση στηρίζονται στα λόγια, τις πράξεις και την (αν)αξιοπιστία αυτού του ανθρώπου, ένας άνθρωπος ο οποίος όπως μαθαίνουμε τώρα ζούσε διπλή ζωή. Μέσα σε μια κοινότητα με γνωστό το ευρύ αίσθημα δυσπιστίας και σιχαμάρας ακόμα για την κυβέρνηση και ειδικά τα όργανα τήρησης της τάξης, ο Jake προσποιείτο πως ήταν μέρος της μα ήταν και είναι ένας από αυτούς. Είναι επίσης γνωστό πως ο Jake είναι πρεζάκι. Σύμφωνα με τα νομικά έγγραφα, ο Ferguson ταξίδεψε ανά τη χώρα, μαγνητοφωνόντας μυστικά ιδιωτικές συνομιλίες, ίσως με ανθρώπους που πίστευαν πως μπορούν να τον εμπιστευτούν. Οι πράκτορες ισχυρίζονται πως έλαβαν τις πρώτες τους πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση το 2004, όταν ο Ferguson ξεκίνησε τη συνεργασία μαζί τους, ισχυριζόμενος πως είναι μέλος μιας ομάδας που ξεκίνησε πολλές από τις υπό διερεύνηση φωτιές. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ξεκίνησε να βοηθά το FBI λίγο αφότου το τελευταίο προσέφερε 50,000 δολλάρια για πληροφορίες σχετικά με τις υποθέσεις αυτές. Ενώ δεν ήταν ο τύπος που θα πήγαινε σε συναντήσεις, ξέρουμε πως παρευρέθηκε στο συνέδριο περιβαντολλογικής νομοθεσίας (ELAW) στο Eugene πέρυσι αλλά και ότι ταξίδεψε στο Earth First! Round River στον εθνικό δρυμό του Mt. Hood τον Ιούλιο. Αυτή ήταν μια ακόμη ευκαιρία να ακούσει μια σειρά από συνομιλίες… Λίγες μόλις μέρες αφού το όνομά του αποκαλύφθηκε και αφού ο Bill Rodgers αυτοκτόνησει, ο Ferguson εθεάθη στο Eugene να οδηγεί ένα νέο όχημα SUV στην παλιά του γειτονιά!

Stanislas G. Meyerhoff, από το Charlottesville, VA, ένας από τους ‘μη κατανομασθέντες’ ρουφιάνους πάνω στους οποίους στηρίχτηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για στοιχεία σχετικά με τις υποθέσεις. Σε μια παρόμοια έκβαση ο πρώην κρατούμενος του Earth Liberation Front Ryan Lewis αποφάσισε να συνεργαστεί πλήρως με τις αρχές.

Η Jen Kolar, εναντίον της οποίας δεν εκρεμεί οποιαδήποτε κατηγορία, πιστεύεται πως συνεργάζεται με την αστυνομία. Η υποψία αυτή επιβεβαιώθηκε όταν ο γνωστός δικηγόρος υποθέσεων της Earth First!, Stu Sugarman, δήλωσε στο δικαστήριο πως η σύλληψη του Jonathan Paul ήταν αποτέλεσμα της κατάθεσης της Jen Kolar.

Ολόκληρη λίστα με τους ρουφιάνους στην υπόθεση backfire, εδώ: http://www.animalliberationpressoffice.org/snitches.htm

www.greenscare.org

ΗΠΑ: 6 δηλώνουν ένοχοι σε κατηγορίες Εμπρησμού και Συνωμοσίας -Το Green Scare Συνεχίζεται

από Για τη μετάφραση, antonymous 3:17πμ, Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2006 (Τροποποιήθηκε 1:24μμ, Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006) ’ρθρο που γράφτηκε γύρω στα μέσα Αυγούστου για το Earth First Journal και αναφερει αρκετά νεότερα σχετικά με την υπόθεση Operation Backfire στις ΗΠΑ.

Της Επιτροπής Προώθησης Κοινωνικών Δικαιωμάτων (Civil Rights Outreach Committee � CROC)*

Ιστορικό

Στις 7 Δεκέμβρη 2005 ξεκίνησε μια επιχείρηση εναντίον ακτιβιστών προασπιζόμενων τη φύση και τα ζώα. Η επιχείρηση αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες στο είδος της στην Αμερικάνικη ιστορία. Χρησιμοποιώντας το κωδικό όνομα �Επιχείρηση Backfire,� το FBI συνέλαβε αρχικά έξι άτομα: Οι Chelsea Gerlach, William Rodgers, Kendall Tankersley, Kevin Tubbs, Daniel McGowan και ο Stanislas Meyerhoff συνελλήφθησαν με κατηγορίες συμμετοχής σε διάφορες δράσεις τις οποίες η κυβέρνηση επιρρίπτει στο λεγόμενο Earth Liberation Front (ELF � Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης) και το Animal Liberation Front (ALF � Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων).

Λίγες μόνο ημέρες μετά τις πρώτες συλλήψεις αποκαλύφθηκε πως οι κατηγορίες και οι εισαγγελικές εντολές στηρίζονταν αποκλειστικά στις πληροφορίες που το FBI και τα δικαστήρια δέχονταν από ρουφιάνους, μεταξύ των οποίων και ο Jacob �Jake� Ferguson από το Eugene. Έγινε επίσης γνωστό πως ο Stanislas Meyerhoff, αμέσως μετά τη σύλληψή και ανάκρισή του συμφώνησε να γίνει συνεργαζόμενος μάρτυρας (federal cooperating witness).

Στις 22 του Δεκέμβρη ο William �Avalon� Rodgers βρέθηκε νεκρός στο κελί του στο Flagstaff της Arizona – κατά τα φαινόμενα αυτοκτόνησε.

Αρχικά, οι κατηγορίες απαγγέλθηκαν ξεχωριστά στους συλληφθέντες. Κάποιοι από αυτούς αντιμετώπιζαν μια σειρά από δίκες για το κάθε ένα από τα ισχυριζόμενα γεγονότα. Στις 20 Γενάρη, δημόσιοι κατήγοροι, ο επικεφαλής του FBI και ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Alberto Gonzales έδωσαν συνέντευξη τύπου όπου ανακοίνωσαν ένα κατηγορητήριο-σκούπα, το οποίο περιελάμβανε δύο κατηγορίες συνωμοσίας εναντίον 11 ατόμων αναφορικά με 17 διαφορετικά περιστατικά στις πολιτείες του Oregon της Washington και της California. Επιπρόσθετα στα έξι άτομα που συνελλήφθησαν στις 7 του Δεκέμβρη, το κατηγορητήριο του Oregon κατονόμαζε επίσης τους/ις Jonathan Paul, Suzanne Savoie, Joseph �Joe� Dibee, Rebecca Rubin and Josephine Sunshine Overaker.

Το κατηγορητήριο του Oregon επιβάρυνε συγκεκριμένους κατηγορούμενους με εμπρησμό, απόπειρα εμπρησμού και τη χρήση και κατοχή καταστροφικού μηχανισμού. Η τελευταία αυτή κατηγορία [18 USC 924(c)], επιφέρει ελάχιστη υποχρεωτική καταδίκη 30 ετών και ισόβια στην περίπτωση δεύτερης καταδίκης με την ίδια κατηγορία. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν αποκαλύφθηκε πως πέντε άτομα λειτουργούσαν ώς �εμπιστευτικές πηγές� για την κυβέρνηση. Συνεπακόλουθα, στις 23 Φλεβάρη οι Nathan Block και Joyanna Zacher συνελλήφθησαν στην Olympia με τις κατηγορίες της συμμετοχές των εμπρησμών του Jefferson Poplar και Romania II το 2001.

Στις 15 Μάρτη η κυβέρνηση εξέδωσε ένα ισχυρότερο κατηγορητήριο που αντικαθιστούσε όλα τα προηγούμενα. Αυτό το γιγαντιαίο συνομοσιολογικό κατηγορητήριο ενέπλεκε τον Nathan και τη Joyanna με τους αρχικούς 11 κατηγορούμενους.

Στις 30 Μάρτη, η Briana Waters συνελήφθη σε σχέση με ένα υποτιθέμενο εμπρησμό στο Center for Urban Horticulture του Πανεπιστημίου της Washington το 2001. Η Briana τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Σήμερα εκρεμούν κατηγορίες εναντίον της για τα ίδια υποτιθέμενα εγκλήματα τόσο στην Tacoma όσο και στο Seattle. Η δίκη της έχει προγραμματιστεί για τις 7 Μάη 2007. Υπερασπίζεται με σθένος την αθωότητά της και πρόσφατα άρθηκε ο κατ’ οίκον περιορισμός της.

Στις 6 Απρίλη η πολιτεία της California εξέδωσε το κατηγορητήριό της σχετικά με μια φωτιά σε στάβλο αλόγων κοντά στο Susanville. Το ομοσπονδιακό δικαστήριο του Sacramento επέδωσε κατηγορίες στον Justin Solond, αλλά δεν κρατείται. Κατηγορίες επιδώθηκαν επίσης στους Joe Dibee, Rebecca Rubin και Darren Thurston (Η δήλωση αποδοχής αυτού του κατηγορητηρίου από μέρους του Thurston συγχωνεύτηκε με την αντίστοιχη συμφωνία που έκανε για τις κατηγορίες του Oregon � η συμφωνία ήταν μέρος της συνεργασίας του Thurston με τις αρχές, το εύρος της οποίας δεν είναι δημόσια γνωστό τούτη τη χρονική στιγμή � δες παρακάτω).

Νεώτερη Ενημέρωση

Στις 10 Μάη η Washington εξέδωσε νέο κατηγορητήριο που αντικαθιστούσε τα προηγούμενα. Αυτό συμπεριλάμβανε την κατηγορία κατοχής καταστροφικής συσκευής, με ελάχιστη υποχρεωτική ποινή τριάντα ετών, για τον Waters. Το κατηγορητήριο προσέθετε επίσης τους Solondz, Tubbs και Rodgers στον εμπρησμό του University of Washington. H πολιτεία της Washington είχε συμφωνήσει να παύσει τη δίωξη του Tubbs ώς αποτέλεσμα της συνεργασίας του με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Πληροφοριοδότες/ ρουφιάνοι στην υπόθεση αυτή είναι ακόμοι οι Jennifer �Jen� Kolar και η πρών συντάκτρια του Earth First! Journal, Lacey Phillabaum. Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό και οι δύο κυκλοφορούν ελεύθερες ώς συν-συνωμότριες χωρίς εναντίον τους κατηγορίες.

Στις 18 Μάη, ένα παραπεμπτικό συμβούλιο ενόρκων έστειλε σε δίκη τους/ις Chelsea, Stan, Josephine και Rebecca για υποτιθέμενη συμμετοχή τους στον εμπρησμό ενός θερέτρου σκι στο Vail το 1998.

Στις 28 Ιούνη η κυβέρνηση δημιούργησε νέο (υπερισχύον των προηγούμενων) κατηγορητήριο για τους Nathan, Joyanna, Daniel and Jonathan με 65 συνολικά κατηγορίες. Και οι τέσσερις δήλωσαν αθώοι. Η δίκη για τους εναπομείναντες τέσσερις μη-συνεργαζόμενους κατηγορούμενους έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 31 Οκτώβρη στο Eugene του Oregon.

’φθονες συμφωνίες αποδοχής του κατηγορητηρίου

Στις 20 και 21 Ιούλη, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση προς τους συγκατηγορούμενούς τους ή το ευρύτερο κοινό, έλαβε χώρα επίσημη αλλαγή πλεύσης για τους Darren, Kevin, Kendall, Stan, Chelsea και Suzanne. Αυτοί/ες οι έξι δήλωσαν ένοχοι/ες σε μια σειρά από κατηγορίες (συνωμοσία, εμπρησμούς και απόπειρες εμπρησμού) � κανείς τους δε δήλωσε ένοχος για την κατηγορία της κατοχής καταστροφικού μηχανισμού, που είχε χρησιμοποιηθεί από το FBI ώς δαμόκλειος σπάθη για να τους πείσει να γίνουν ρουφιάνοι. Η προτεινόμενες καταδίκες από το γραφείο του γενικού εισαγγελέα είναι: για τον Stan, φυλάκιση 188 μηνών για δήλωση ενοχής σε 54 κατηγορίες. Για τον Kevin 168 μήνες για 56 κατηγορίες. Για την Chelsea, 120 μήνες για 18 κατηγορίες. Για τη Suzanne, 63 μήνες για 15, για τον Kendall, 51 μήνες για τρείς και για τον Darren, 37 μήνες για δύο.

Όταν εισήλθε στην αίθουσα του δικαστηρίου ο Stan χαμογέλασε και έγνεψε προς τους δημόσιους κατήγορους, που ανταπέδωσαν το χαμόγελο και το χαιρετισμό. Ο Stan που επέδειξε μια φαινομενική νοητική διαταραχή κατά τη διαδικασία, έσπευσε να τονίσει πως �εγκατέλειψε το ELF το 2003�. Οι παραπάνω είναι οι ποινές που θα προτείνει το FBI στο δικαστήριο την ώρα της κάθειρξης και εξαρτώνται από τη συνεχιζόμενη και πλήρη συνεργασία των κατηγορούμενων για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο όρος αυτός ισχύει για ΟΛΟΥΣ τους κατηγορούμενους που έχουν συνεργαστεί μέχρι στιγμής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ακροαματικής διαδικασίας η κυβέρνηση έδειξε ιδιαίτερα πρόθυμη να συνδέσει τα ELF και ALF σε ευρύτερες περιβαντολογικές προσπάθειες και κινήσεις. Το κράτος τόνισε πως ο Stan και άλλοι κατηγορούμενοι υποτίθεται πως παρευρέθηκαν σε ένα πάρτυ της Earth First! αμέσως μετά από ένα σαμποτάζ καθώς και ότι ο εμπρησμός στο Vail ήταν επακόλουθος αποτυχημένων νομικών αγώνων και τοπικών εκστρατειών ενάντια στην ανάπτυξη θερέτρων σκι στην περιοχή. Η κυβέρνηση τόνισε επίσης πως οι κατηγορούμενοι χρησιμοποίησαν τον όρο �άμεση δράση� (�direct action�) σε σχέση με τα περιστατικά εμπρησμού. Στην ακροαματική διαδικασία για τις υποθέσεις των Chelsea και Stan έγινε εκτεταμένη αναφορά στον William Rogers (Avalon), σε σχέση με τον εμπρησμό στο Vail. Και οι δύο ορκίστηκαν ενώπιον του διαστηρίου πως ο William ήταν ο μόνος υπεύθυνος για τον εμπρησμό.

Με εντολή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η Chelsea διάβασε μια δήλωση στο τέλος της διαδικασίας, όπου αποποιήθηκε τις ενέργειές της.

Για πρώτη φορά, νέες κατηγορίες ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια αυτής τις διαδικασίας, σύμφωνα με τις οποίες και νέοι εμπρησμοί έλαβαν χώρα στο Phoenix της Arizona αλλά και στην ανατολική περιφέρεια του Michigan.

Μετά από σχετικό αίτημα των συνήγορων υπεράσπισης, όλες οι συμφωνίες συνεργασίας για μείωση ποινών αλλά ακόμα και τα πρακτικά της (δημόσιας) ακροαματικής διαδικασίας και για τους έξι έχουν σφραγιστεί, με αποτέλεσμα να μην είναι διαθέσιμες στην κρίση του κοινού. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα επιδιώξει την προσαύξηση των ποινών για τους έξι που συνεργάζονται, με το σκεπτικό ότι οι σχετικές διατάξεις για προσαύξηση των ποινών για ομοσπονδιακά αδικήματα σχετικά με τρομοκρατία ισχύουν εξίσου στην περίπτωσή τους. Η προσαύξηση αυτή συνήθως εφαρμόζεται μόνον σε περιπτώσεις όπου χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, όπως στην 11η Σεπτεμβρίου και μπορεί να επιφέρει μέχρι και 30 χρόνια επιπλέον κάθειρξης. Η κυβέρνηση υποδήλωσε πως οι κατηγορούμενοι είναι ελεύθεροι να επιχειρηματολογήσουν ενάντια στο �τρομοκρατικό� στοιχείο στην υπόθεσή τους, αλλά κατά πώς φαίνεται θεωρείται πως όσοι κατηγορούμενοι αποδέχτηκαν το κατηγορητήριο τον Ιούλιο, αυτομάτως συμφωνούν με τα �δεδομένα� του κατηγορητηρίου σχετικά με την υπόθεση. Τα �δεδομένα� αυτά περιλαμβάνουν την αυτολεξεί αναφορά στο �ομοσπονδιακό έγκλημα της τρομοκρατίας� , μειώνοντας έτσι δραστικά τον απαιτούμενο όγκο δουλειάς από μεριάς των πρακτόρων του FBI προκειμένου να πείσουν οποιοδήποτε δικαστή πως συντρέχει λόγος για προσαύξηση ποινών. Ο ορισμός της τρομοκρατίας όπως αναγνώσθηκε στο δικαστήριο από τους δημόσιους κατήγορους είναι ο ακόλουθος:

�Ένα έγκλημα σχεδιασμένο και υπολογισμένο να επηρεάσει ή να θίξει τη λειτουργία της διακυβέρνησης διαμέσου των πράξεων του εκφοβισμού ή του εξαναγκασμού, είτε την άσκηση αντιποίνων ενάντια σε κυβερνητικές πράξεις�. Χάρη σε αυτό τον γενικό ορισμό, ιστορικά παραδείγματα μη-βίαιας αντίστασης κατά της αρχής μπορούν να ερμηνευτούν ώς πράξεις τρομοκρατίας. Είναι περίεργο και ανησυχητικό το ότι οι κατηγορούμενοι θα μπορούσε να επιτρέψουν στο FBI εν δυνάμει να τους κατηγοριοιποιήσει με αυτή την υπερ-χρησιμοποιημένη και ανάρμοστη ταμπέλα.

Όλες οι εναπομείνουσες κατηγορίες για τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους θα αρθούν, εφόσον οι συνεργαζόμενοι συνεργαστούν πλήρως και απόλυτα με την κυβέρνησης και τους όρους που αυτή θα θέσει. ΄Εχουν όλοι συμφωνήσει να καταθέσουν ενάντια σε άλλους συγκατηγορούμενούς τους στην υπόθεση και να συνεργαστούν με την κυβέρνηση στη διερεύνηση από μέρους της παρόμοιων εγκλημάτων.

Η διαδικασία ορισμού των ποινών για τους έξι συνεργαζόμενοους κατηγορούμενους έχει οριστεί για τις 14 Δεκέμβρη.

Η Lacey αναμένεται να καταδικαστεί στο Seattle ώς αντάλλαγμα για τη συνεργασία της. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο από ποιό αρμόδιο δικαστήριο θα καταδικαστεί ο ρουφιάνος Jen κατόπιν της εκταταμένης του συνεργασίας με το FBI. Το FBI έχει έρθει σε επαφή με μια σειρά από άλλους ανθρώπους οι οποίοι έχουν συμφωνήσει να δώσουν εθελοντικά πληροφορίες στην κυβέρνηση σχετικά με την υπόθεση.

Οι Suzanne, Kendall, Daniel, Jonathan και Briana είναι προς το παρόν ελεύθεροι μέχρι τη δίκη τους. Όσοι άλλοι αναμένουν τη δίκη τους στο Oregon βρίσκονται προσωρινά υπό κράτηση.

Οι Nathan, Joyanna, Daniel, Jonathan και Briana αντιμετωπίζουν δίκη μαζί με τους μέχρι πρότινος συγκατηγορούμενούς τους, οι οποίοι ετοιμάζονται να καταθέσουν αμφίβολα στοιχεία εναντίον τους και ενώσω η κυβέρνηση εισαγάγει το φάντασμα της �τρομοκρατίας� για μια σειρά από υποτιθέμενες καταστροφές περιουσίας προς υπεράσπιση του περιβάλλοντος. Οι. Nathan, Joyanna και Daniel αντιμετωπίζουν κατηγορίες που επισείουν ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών και μέγιστη κάθειρξη ισόβια συν 300 μέχρι 1.015 χρόνια. Όλοι οι εναπομείναντες μη-συνεργαζόμενοι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν επίσης την �τρομοκρατική προσαύξηση� σύμφωνα με τις οδηγίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, με μέγιστη κάθειρξη επιπλέον 30 χρόνια.

Χωρίς της πληροφορίες που έδωσε ο Jake, μη-κατηγορούμενοι πληροφοριοδότες όπως οι Jen και Lacey, αλλά και οι καταθέσεις-καρμπόν των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων, οι κατηγορίες δε θα μπορούσε να σταθούν. Ο Jake και ο Stan έχουν παραδεχτεί τη συμμετοχή τους στους περισσότερους από τους υποτιθέμενους εμπρησμούς. Παρ’ όλα αυτά ο Jake παραμένει ελεύθερος και χωρίς κατηγορίες εναντίον του (και κατά 50.000 δολλάρια πλουσιότερος, σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone). Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κανένα άλλο αποδεικτικό στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τις εναντίον τους κατηγορίες. Οι καταθέσεις των ρουφιάνων αλληλο-διαψεύονται και αλλάζουν καθώς η κυβέρνηση αλλάζει την εκδοχή της για τη υπόθεση. Οι ρουφιάνοι αυτοί θα αντιμετωπίσουν κατ’ αντιπαράθεση εξέταση κατά τη διάρκεια της δίκης και για το σκοπό αυτό θα κινητοποιηθούν μια σειρά από πηγές προς υπεράσπιση των κατηγορούμενων που συνεχίζουν να διατρανώνουν την αθωότητά τους.

Κατάχρηση των Παραπεμπτικών Συμβουλίων Ενόρκων (Grand Juries) Στις 21 Μάρτη ο Camilo Stephenson κλήθηκε να καταθέσει στο Παραπεμπτικό Συμβούλιο του Denver και ερωτήθηκε σχετικά με τη φωτιά στο θέρετρο του σκι στο Vail το 1998. Ο Jake Ferguson είπε στο FBI πως ο Camillo θα υποστήριζε την εκδοχή του, η οποία επιχειρούσε να ενεπλέξει περισσότερο κόσμο. Ο Camillo αρνήθηκε την κατοχή από μέρους του οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με τα γεγονότα ενώ ταυτόχρονα πιστοποίησε στο δικαστήριο τη φήμη του Jake ώς εξαρτημένου στα ναρκωτικά, κλέφτη και αναξιόπιστου ατόμου.

Οι Jeff Hogg και Burke Morris κλήθηκαν να καταθέσουν σε Ομοσπονδιακά Παραπεμπτικά Συμβούλια στις 18 Μάη – ο Jeff στο Eugene και ο Burke στο Denver. Ο Jeff αρνήθηκε να καταθέσει στο συμβούλιο και τέθηκε υπό κράτηση για περιφρόνηση του δικαστηρίου από το δικαστή Judge Michael Hogan, ο οποίος τον έστειλε στη φυλακή. Ο Jeff είναι ακόμη στη φυλακή και πιθανό να παραμείνει μέχρι τη λήξη του συμβουλίου. (Γράψτε στον Jeff Hogg #1065518, 101 W. 5th Ave., Eugene, OR 97401). Ο απάντησε μια σειρά από περιορισμένες ερωτήσεις από το Παραπεμπτικό Συμβούλιο του Denver, ερωτήσεις σχετικά με την προσωπική του ζωή, αλλά αρνήθηκε τη γνώση από μέρους του των περιστατικών για τα οποία ερωτήθηκε. Το ότι ο Burke βρέθηκε στη θέση αυτή ήταν επίσης αποτέλεσμα της απόπειρας του Jake Ferguson να τον χρησιμοποιήσει για να επιβεβαιώσει αναληθείς καταθέσεις του τελευταίου στο FBI.

Στις 27 Ιούνη ο Jim Dawson από την Olympia εξέλαβε κλήτευση να καταθέσει ενώπιον ενός Συμβουλίου Ενόρκων στο Seattle. Η εμφάνισή του αυτή έχει αναβληθεί καθώς συμφώνησε να απαντήσει σε ερωτήσεις του FBI αντί της εμφάνισής του ενώπιον του συμβουλίου. H σύντροφός του, Heather Moore, επίσης από την Olympia, είχε νωρίτερα συμφωνήσει να απαντήσει εθελοντικά στις ερωτήσεις του FBI σχετικά με την κοινότητά της. Το εύρος της συνεργασίας τους παραμένει άγνωστο μέχρι στιγμής. Η εθελοντική τους συνεργασία πιθανό να επιφέρει και νέες κλήσεις μαρτύρων για κατάθεση.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να καλεί μάρτυρες για κατάθεση πιθανό να έκανε κάποιον να θεωρήσει πως η κυβέρνηση συνεχίζει να ψάχνει για επιπλέον κατηγορούμενους για τις υποθέσεις αυτές. Είτε αυτό συμβαίνει, ή μια εκτεταμένη κατάχρηση του συστήματος των παραπεμπτικών συμβουλίων ενόρκων. Στην ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο του Oregon στις 28 Ιούνη, ο δικηγόρος του Jonathanείπε στο δικαστήριο πως ειδοποιούσε την κυβέρνηση για τη βαθειά του ανησυχία σχετικά με τις παράνομες καταχρήσεις του συστήματος των συμβουλίων από μέρους της κυβέρνησης. Ο ρόλος των παραπεμπτικών αυτών συμβουλίων περιορίζεται κανονικά στο να αποφασίζουν κατά πόσο θα αποδοθούν κατηγορίες. Στην τωρινή περίπτωση όμως χρησιμοποιούνται για τη συλλογή πληροφοριών εν μέσω της προετοιμασίας για τη δίκη � γεγονός που συνιστά παράνομη χρήση των παραπεμπτικών συμβουλίων.

Ο Craig Rosebraugh έχει κληθεί να καταθέσει στο παραπεμπτικό συμβούλιο του Eugene στις 17 Αυγούστου.

Η ακροαματική διαδικασία για τον Jeff Hogg έχει οριστεί για τις 15 Αυγούστου, οπότε και θα ζητήσει τη αποφυλάκισή του. Συνεχίζει να ισχυρίζεται πως οποιοδήποτε διάστημα στη φυλακή δε θα τον αναγκάσει να καταθέσει στο παραπεμπτικό συμβούλιο, λόγω των ισχυρών του πεποιθήσεων. Το κείμενο-απάντηση της κυβέρνησης στο αίτημά του αναλώνεται στο μεγαλύτερό του βαθμό στο να διαβάλλει το Civil Liberties Defense Center και τον δικηγόρο του, κατά περίεργο τρόπο συμπεραίνοντας πως οι ανοιχτές και δημόσιες εκδηλώσεις πληροφόρησης που οργανώνει το CLDC σχετικά με τα παραπεμπτικά συμβούλια και τις ομοσπονδιακές παραπομπές παρεμποδίζουν το έργο της δικαιοσύνης. Φαίνεται πως το FBI τώρα πιστεύει πως η ελευθερία του λόγου και μια καλά ενημερωμένη δημόσια γνώμη είναι οι νεότερες απειλές ενάντια στο αστυνομικό τους κράτος και την εκστρατεία πολιτικής καταστολής .

Τα Νεώτερα

Στις 7 Αυγούστου, οι Nathan και Joyanna παρευρέθηκαν στο δικαστήριο για ακροαματική διαδικασία σχετικά με την επερχόμενη δίκη τους. Επίσης παρόντες ήσαν οι δικηγόροι του Daniel αλλά και του Jonathan, μέσω τηλεφώνου. Πρώτο θέμα στη διάταξη ήταν η συνέχιση η μη της διαδικασίας κατά την οποία οι συνήγοροι υπεράσπισης θα ζητήσουν από το δικαστήριο να διατάξει τη δημοσιοποίηση όλων των ευρημάτων-προϊόντων υποκλοπής στην κατοχή των αρχών. Το γραφείο του γενικού εισαγγελέα έχει έντεχνα αποφύγει τη δημοσιοποίηση των στοιχείων αυτών και η οποία μπορεί να καθυστερήσει αρκετά ακόμα χρόνια. (Τι μας κρύβουν; �Κοριούς� χωρίς εισαγγελική άδεια; Πράκτορες σε ρόλο προβοκατόρων; Θα το δούμε…)

Η ακροαματική διαδικασία αυτή αναβλήθηκε για τις 22 Αυγούστου στις 9:30, με πιθανή τη συνέχισή της στις 6 Σεπτέμβρη λόγω ασυμβατότητας με το πρόγραμμα ενός από τους συνήγορους υπεράσπισης.

Στη συνέχεια, ένας από τους συνήγορους υπεράσπισης του Daniel ζήτησε τα ευρήματα που είχαν διοχετευθεί στην υπεράσπιση την προηγούμενη εβδομάδα να είναι προσβάσιμα από τους κατηγορούμενους χωρίς προαπαιτούμενη παρουσία δικηγόρου. Προς το παρόν υπάρχει απόφαση που επιτρέπει στους κατηγορούμενους να δουν τα ευρήματα (τις καταθέσεις των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων) μόνο με την παρουσία των δικηγόρων τους. Ο εισαγγελέας Kirk Engdall δήλωσε πως η απόφαση αυτή ελήφθη καθώς η συζήτηση ή διανομή των ευρημάτων αυτών θα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο που ελοχεύει για τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους. Μια συζήτηση ξεκίνησε στην οποία ο δικηγόρος του Jonathan πρότεινε τρόπους κατά τους οποίους αντίτυπα των ευρημάτων θα μπορούσαν να δοθούν στους κατηγορούμενους αλλά παράλληλα η αντιγραφή τους θα καθίστατο αδύνατη. Το γραφείο του εισαγγελέα θεώρησε πως κανένας από τους προτεινόμενους τρόπους δε θα εξασφάλιζε την ασφάλεια των ευρημάτων. Ο εισαγγελέας Engdall ζήτησε να αναβληθεί η απόφαση επί του θέματος μέχρι οι δύο πλευρές να βρούν ένα τρόπο για να προστατέψουν την εμπιστευτική φύση των ευρυμάτων. Ορίστηκε η 22α Αυγούστου ώς ημέρα ακροαματικής διαδικασίας της υπόθεσης.

Ο Engdall τότε πρότεινε να οριστεί ημερομηνία συζήτησης της πιθανότητας να συνεχιστεί η δίκη σε άλλη ημερομηνία, καθώς το γραφείο του εισαγγελέα θα χρειαζόταν χρόνο για να καλέσει μάρτυρες από πέντε διαφορετικές πολιτείες προκειμένου να καταθέσουν στη δίκη. Δήλωσε πως κατά τα φαινόμενα όλες οι πλευρές θα επιθυμούσαν τη χρονική παράταση της αρχικής ημερομηνίας για τη δίκη (31 Οκτώβρη). Και αυτό το ζήτημα θα συζητηθεί στις 22 Αυγούστου.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να παρακολουθεί και να εξετάζει διαδικτυακές πηγές πληροφόρησης όπως οι ιστοσελίδες των διαφόρων indymedia. Πολλά από τα νομικά έγγραφα περιλαμβάνουν εκατοντάδες σελίδες τυπωμένες από άρθρα και σχόλια στο internet, προσωπικά e-mail και άλλα έγγραφα που αποδυκνείουν πως η κυβέρνηση συνεχίζει να παρακολουθεί πολιτικές ομάδες και τις δραστηριότητες αυτών. Η υποστήριξη κρατούμενων ή η συζήτηση πάνω σε τρέχοντα θέματα δεν είναι κατά κανένα τρόπο παράνομη. Μολοταύτα η κυβέρνηση και το FBI συνεχίζουν να παραποιούν, να παρερμηνεύουν και να διαστρεβλώνουν τα κείμενα αυτά κατα το δοκούν. Σας παρακαλούμε να το λαμβάνετε αυτό υπ’ όψιν όταν γράφετε και σχολιάζετε στο internet.

Εάν έχετε πληροφορίες που θέλετε να μοιραστείτε σχετικά με οποιονδήποτε από τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους – το παρελθόν τους κτλ- σας παρακαλούμε επικοινωνήστε με τη Lauren Regan στο e-mail lregan@cldc.org. Η γνώμη ή γνώση σας μπορεί να σώσει κάποιο γενναίο άνθρωπο από πολλά χρόνια φυλακής.

Για τα νεότερα σχετικά με το Green Scare:

Home

http://portland.indymedia.org/en/topic/greenscare/

μελλοντικά τεύχη του Earth First! Journal.

Η Επιτροπή Προώθησης Κοινωνικών Δικαιωμάτων (Civil Rights Outreach Committee � CROC) είναι μια ομάδα εργασίας που έχει αναλάβει την παρακολούθηση της κάλυψης από τον καθεστωτικό/κυρίαρχο Τύπο της υπόθεσης του Green Scare, την παραγωγή υλικού για τα δικά μας media και την υποστήριξη της προσπάθειας των κατηγορούμενων να τύχουν μιας δίκαιας δίκης μέσω της επικοινωνίας με τα μίντια, ΜΚΟ και μέλη της κοινής γνώμης. Για επικοινωνία με την CROC ή για να κάντε μια δωρεά για το έργο μας, επικοινωνήστε στο civilrightsoutreach@gmail.com.

ΣτΜ: Στο παραπάνω κείμενο, το οποίο συντάχθηκε περί τα μέσα Αυγούστου φέτος, αναφέρεται αρκετές φορές πως η δίκη των τεσσάρων μη-συνεργαζόμενων κατηγορούμενων αναμένεται να ξεκινήσει στις 31 Οκτώβρη. Την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές η δίκη έχει ήδη μετατεθεί για τις αρχές τις επόμενης χρονιάς, το νωρίτερο.

portland.indymedia.org/en/2006/09/346292.shtml

7 Δεκέμβρη: Ημέρα Αλληλεγγύης με τους Κατηγορούμενους και τους Πολιτικούς Κρατούμενους του Green Scare στις ΗΠΑ.

Ο όρος Green Scare αναφέρεται στα Red Scares του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, που έγιναν ευρύτερα γνωστά από τις διώξεις του McCarthy και της επιτροπής Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Ο όρος Green Scare χρησιμοποιείται για να δείξει την παρόμοια σημερινή συστηματική ποινικοποίηση της ανυπακοής: η Αμερικάνικη Κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα (ειδική νομοθεσία, παραπεμπτικά συμβούλια, πληρωμένοι πράκτορες) στοχεύοντας τα ριζοσπαστικά κινήματα προστασίας του περιβάλλοντος και υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων αλλά και τους υποστηρικτές αυτών.

Στις 7 Δεκέμβρη 2005 το FBI έκανε τις πρώτες συλλήψεις σχετικά με την υπόθεση που το ίδιο ονόμασε Operation Backfire, μια επιχείρηση-σκούπα σε πέντε πολιτείες που στόχευε υποτιθέμενους ακτιβιστές των Earth Liberation και Animal Liberation Front. Οι εναντίον τους κατηγορίες για συνωμοσία και εμπρησμό επισείουν ισόβια κάθειρξη. Σε μια άλλη παράλληλη εξέλιξη η κυβέρνηση καταδίκασε επτά οργανωτές της καμπάνιας Stop Huntingdon Animal Cruelty (SHAC) – μια καμπάνια που κατάφερε ουσιαστικά να κρατήσει την εταιρία Huntingdon εκτός χρηματιστηρίου και χρεώνεται με την απομάκρυνση εκατοντάδων πελατών και επενδυτών της. Οι SHAC 7 εκτείουν αυτή τη στιγμή ποινές έως έξι ετών για παράβαση της νομοθεσίας “Animal Enterprise Protection Act” � η παράβαση έγκειται στο ότι συντηρούσαν μια ιστοσελίδα… Στο Sacramento, ο Eric McDavid είναι στην απομόνωση εν αναμονή της δίκης του αντιμετωπίζοντας μέχρι και 20 χρόνια για ένα υποτιθέμενο νοητικό έγκλημα. Το 2001, ο Jeff “Free” Luers καταδικάστηκε για την καταστροφή τριών πολυτελών αυτοκινήτων τα οποία αργότερα επισκευάστηκαν και μεταπωλήθηκαν. Ο Jeff εκτείει τον έκτο χρόνο της ποινής 22 ετών και 8 μηνών που του έχει επιβληθεί.

Φέτος στις 7 Δεκέμβρη, άνθρωποι από όλη τη χώρα θα διοργανώσουν και θα συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης με τα θύματα του Green Scare και με επιπλέον στόχο την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την υπόθεση αυτή. Σας ζητάμε να οργανώσετε μια εκδήλωση στην περιοχή σας για να στηρίξετε τους κατηγορούμενους και τους πολιτικούς κρατούμενους του Green Scare.

Για ιδέες και περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε πηγαίνετε στην ιστοσελίδα GreenScare.org. Θυμηθείτε πως οποιαδήποτε ενέργεια αλληλεγγύης προς ανθρώπους που βρίσκονται στο στόχαστρο του νόμου πρέπει να είναι ΝΟΜΙΜΗ και για το δικό τους συμφέρον. Πολλοί περιμένουν τη δίκη τους ή το εφετείο- σας παρακαλούμε να μην κάνετε κάτι που μπορεί να θέσει την υπόθεσή τους σε κίνδυνο. Επιπλέον, εάν οργανώσετε κάποια εκδήλωση για ένα συγκεκριμένο άτομο σας παρακαλούμε να επικοινωνήστε πρώτα με την αντίστοιχη ομάδα υποστήριξης. Μπορείτε να βρείτε όλα τα στοιχεία επικοινωνίας στην ιστοσελίδα GreenScare.org

Για να μας ενημερώσετε για την εκδήλωση που σχεδιάζετε, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στο greenscare@mutualaid.org .

greenscare.org/1206call.html

// <img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892728″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892728″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″> 1

Categories
Διεθνείς ειδήσεις

Για το Greenscare

Ο όρος Green Scare, που υπαινίσσεται την “κόκκινη απειλή” (Red Scare) της δεκαετίας του 1910-20 και της δεκαετίας του 1940-50, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται για να συνοψίσει τις πρόσφατες επιχειρήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης ενάντια στο ριζοσπαστικό οικολογικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα. Πιθανότατα προτοεμφανίστηκε σε μια έκδοση του 2002 ενός fanzine ενημέρωσης και υποστήριξης κρατουμένων του Spirit Of Freedom (πνεύμα της ελευθερίας). Η δημοσίευση προσδιόριζε την πράσινη απειλή ως «τακτική που η αμερικανική κυβέρνηση και όλα τα παρακλάδια της (FBI, IRS, BATF, αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, τοπική αστυνομία, δικαστικό σύστημα) χρησιμοποιούν για να επιτεθούν στο ELF/ALF (μέτωπο απελευθέρωσης της Γης- μέτωπο απελευθέρωσης των Ζώων) και ιδιαίτερα σε εκείνους που τα υποστηρίζουν δημόσια». Ο όρος πλέον έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως για να περιγράψει ένα κύμα καταστολής που ξεδιπλώθηκε μέσα στο 2006, με συλλήψεις, διώξεις και δίκες εναντίων κατηγορούμενων ως ενεργά στελέχη των ELF/ALF σχετικά με ενέργειες ενάντια στην ιδιοκτησία, συνωμοσία, εμπρησμό και χρήση καταστρεπτικών συσκευών, με κωδικό όνομα “Operation Backfire.”

Νέα:

***Eric McDavid Put ξανά στο “μπουντρούμι”::

Από τη σύλληψή του τον Ιανουάριο, ο Eric έχει κρατηθεί σε καθεστώς απομόνωσης, αλλά «στο μπουντρούμι» έχει χάσει ακόμα καιι τα “προνόμια” ενός φωτεινού δωματίου, τα τηλεφωνήματα, την υπαίθρια άσκηση, και τις επισκέψεις συγγενών 2 φορές την εβδομάδα για 10 μέρες. Ο Έρικ, στο πρόσωπο του οποίου φωτίζεται άλλη μια πτυχή της κατασταλτικής επίθεσης του αμερικανικού κράτους, είναι “αθώος” και συνεργάζεται με τις αρχές. Είχε παγιδευτεί από μια πράκτορα του FBI με το όνομα “’ννα” που παρίστανε το υπερδραστήριο μέλος οικο-αναρχικής οργάνωσης και κάλεσε τον Έρικ στο σπίτι-“γιάφκα” που νοίκιαζε η υπηρεσία, με σκοπο “την συνομωσία για την καταστροφή με εμπρηστικούς μηχανισμούς”, καταδίδοντας τελικά τον υποτιθέμενο σύντροφό της, και κερδίζοντας 75,000 δολλάρια των “φορολογουμένων πολιτών” των Η.Π.Α.. Ο Έρικ μπορεί ακόμα να λάβει τις επιστολές. Η διεύθυνσή του είναι:

McDavid, Eric X-2972521 4E 231A Sacramento County Main Jail 651 “I” Street Sacramento, CA 95814

Οι κανονισμοί ταχυδρομείου για τις φυλακές του Σακραμέντο βρίσκονται εδώ: http://www.sacsheriff.com/organization/court_&_correctional_services/main_jail/inmate_mail.cfm

Οικογενειακή ιστοσελίδα υποστήριξης του Έρικ: http://supporteric.org/

*** Οι 7 του SHAC (για πληροφορίες για το SHAC εδώ: http://greenscare.org/SHAC7.html#top κι εδώ: http://shac7.com/ )

Τέσσερις από το SHAC 7, καταδικασμένοι στα πλαίσια του νόμου περί προστασίας των επιχειρήσεων ζώων, καταδικάστηκαν να εκτίσουν ποινή σε ομοσπονδιακή φυλακή για τη λειτουργία ιστοσελίδας. Οι υπόλοιποι αναμένεται να καταδικαστούν σύντομα. Ο Josh Harper σε 3 έτη, η Jake Conroy 4 έτη, ο Lauren Gazzola 4 έτη και 4 μήνες, ο Kevin Kjonaaς 6 έτη. Operation Backfire Redacted Plea Agreements Unsealed Οι έξι αιτήσεις που έγιναν μέχρι τώρα από τους κατηγορούμενους στο FBI δεν εγκρίθηκαν από τη δικαστή Anne Aiken. Παρόλο που οι συνθήκες της αίτησης σετικά με την συνεργασία των κατηγορουμένων με τις αρχές αφαιρέθηκε, συνοψίζεται η αρίθμηση των κατηγοριών για τις οποίες οι κατηγορούμενοι δηλώσαν ένοχοι ονομάζοντας υποστηρικτές που δεν συνεργάστηκαν και άσχετα πρόσωπα. PDF με τα στοιχεία μπορούν να βρεθούν εδώ: http://greenscare.org/

*** Ο Daniel McGowan βγήκε από το καθεστώς κατ’ όικον περιορισμού και του αφαιρέθηκε το ηλεκτρονικό βραχιόλι…

*** Ο Chris McIntosh βγήκε από το καθεστώς παρακράτησης των χρημάτων του, οπότε πλέον μπορεί να αγοράσει φακέλους, γραμματόσημα, φαγητό κλπ. Πρόσφατα επίσης αρραβωνιάστηκε και θα παντρευτεί. Η διεύθυνσή του είναι:

Christopher McIntosh 30512-013 USP Hazelton U.S. Penitentiary P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV 26525

Για δωρεές:

Chris McIntosh Support Fund PO Box 8943 Collingswood, NJ 08108

*** Μεταγωγή του Jeff Hogg, που κρατείται από τις 18 Μαίου επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί με το ομοσπονδιακό δικαστήριο, πλέον ισχύει η διεύθυνση επικοινωνίας:

Jeff Hogg 1901 N.E. F St. Grants Pass, OR 97526

*** Rod Coronado

Στο San Diego της California στις 22 Φλεβάρη του 2006, ο ιθαγενής περιβαλλοντικός ακτιβιστής και πρώην κρατούμενος του Animal Liberation Front(ALF) Rodney Adam Coronado, 39 ετών, καταδικάστηκε στην California για δημόσια επίδειξη οδηγιών χρήσης ενός καταστρεπτικού μηχανισμού. Κατηγορείται επειδή έδειξε σε μια ομιλία στο Hillcrest της California τον Αύγουστο του 2003 πως καταστέυασε την εμπρηστική συσκευή που χρησιμοποίησε σε έναν εμπρησμό του 1990 για τον οποίον καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Αν καταδικαστεί εκ νέου, αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης ως και 25 χρόνια και/η ένα πρόστιμο $250,000. ΟRod αντιμετωπίζει επιπλέον ποινή για τη συμμετοχή του στην παρακώλυση ενός κυνηγιού ορεινών λιονταριών στην Arizona. Στις 3 Μάρτη ο Coronado αφέθηκε ελεύθερος με πρόστιμο 2,000 δολλαρίων. Έκτοτε έχει ανέλθει σε $50,000. Η εκδίκαση της υπόθεσης του κυνηγιού αναβλήθηκε για τον Ιούνη. Για επικοινωνία με τον Ροντ υπάρχει η ιστοσελίδα: http://supportrod.org/ και η διεύθυνση:

Rodney Coronado #03895000 FCC Florence PO Box 6900 Florence, AZ 85232

*** Jeff “Free” Luers, δες σχετικά παλιότερη δημοσίευση: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=558855

*** Chris McIntosh ( www.SupportChris.org ) Το 2005 ο Christopher “Dirt” McIntosh καταδικάστηκε σε 8 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας για τον εμπρησμό ενός άδειου McDonalds στο Seattle που δημιούργησε ζημιές $5,000. Αρχικά αντιμετώπιζε ποινές άνω των 30 ετών αλλά τελικά δήλωσε ένοχος ώστε να μειωθεί η ποινή του. Υπάρχει μια διεύθυνση επικοινωνία αλλά λόγω των κανονισμών της φυλακής δεν μπορεί να λάβει βιβλία αν δεν είναι καινούρια και σταλμένα από τον εκδοτικό οίκο.

Christopher McIntosh 30512-013 USP Hazelton U.S. Penitentiary P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV 26525

***Peter Young Το 1998, ο Peter Young καταδικάστηκε για την απελευθέρωση μινκ από φάρμες στις πολιτείες: South Dakota, Iowa και Wisconsin. Καταζητείτο μέχρι το 2005 που παραδόθηκε και καταδικάστηκε σε 2 χρόνια σε ομοσπονδιακή φυλακή. Επικοινωνία:

Peter Young, #10269-111 FCI Victorville Medium II. PO Box 5700 Adelanto, CA 92301

’Αλλες σχετικές ιστοσελίδες:

http://www.ecoprisoners.org/prisoners.htm

http://freefreenow.org/links.html

http://www.infoshop.org/inews/article.php?story=20060908185745929

http://www.greenscare.org/

για τον Rob “Los Ricos” Thaxton…

για τη διασπορά της ελευθερίας

Στις 29 Ιουνίου αποφυλακίστηκε από τις κρατικές φυλακές του Όρεγκον ο Rob Los Ricos, οικοακτιβιστής, αναρχικός και μεσίληκας πλέον πάνκ, μετά από 7 χρόνια φυλάκισης. Είχε καταδικαστεί προς παραδειγματισμό για τα γεγονότα της 18ης Ιουνίου του 1999 στο Eugene, όπου το τοπικό Reclaim the Streets (αφιερωμένο στη μέρα διεθνούς δράσης ενάντια στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία) στο οποίο συμμετείχε μαζί με την κόρη του, και γρήγορα πήρε διαστάσεις μητροπολιτικών ταραχών και συγκρούσεων με την αστυνομία. (Στο Eugene ανθεί το ρεύμα των αναρχικών-πρωτογονιστών, με συχνές και πολύμορφες εκδηλώσεις, συνδεδεμένο με τον γνωστό στην ελλάδα John Zerzan…). Ο Rob είχε καταδικαστεί (για μια πέτρα που εκσφενδόνισε στα γουρούνια) με τη κατηγορία επίθεσης πρώτου και δευτέρου βαθμού σε αστυνομικούς, και στάση κατά της αρχής, ενώ ξυλοκοπήθηκε άγρια, κάτι που συνηθίζουν οι αμερικανοί μπάτσοι (ιδίως όταν πρόκειται για αναρχικούς και λατίνος όπως ο Rob). Αποφασισμένος να συνεχίσει να αγωνίζεται ο Rob ακόμα και μέσα από τις φυλακές σχημάτισε με συντρόφους του το Δίκτυο Νομικής Υποστήριξης Αναρχικών Κρατουμένων, και να παρεμβαίνει με κείμενά του. Πολλά δημοσιεύματά του βρίσκονται στο περιοδικό Anarchy: A Journal of Desire Armed αλλά και σε διάφορα έντυπα του αμερικανικού ριζοσπαστικού χώρου. Επίσης, συμμετείχε αλλά και συμμετέχει ακόμα σε αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες, στον πειρατικό ραδιοσταθμό KNON-FM, στην επιτροπή αλληλεγγύης στην παλαιστίνη και στο Earth First! Από την αποφυλάκισή του μέχρι σήμερα, συμμετέχει σε δημόσιες ομιλίες στις βορειοδυτικές ΗΠΑ…

Ενημέρωση για τον φυλακισμένο σύντροφο Jeff “Free” Luers

20 Αυγούστου 2006, τερματίζεται το καθεστώς απομόνωσης του Τζεφ και επιστρέφει στις “κανονικές” συνθήκες κράτησης. Ακόμα δεν έχει γίνει δεκτή αίτησή του και ενδέχεται να μην του επιτραπεί καμιά επικοινωνία για το επόμενο έτος. Τον περασμένο Ιούνιο (2006) διάφορες εκδηλώσεις έγιναν σε 43 πόλεις των ΗΠΑ ενάντια στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του Κράτους προς τους οικο-αναρχικούς (υπόθεση Green Scare-Πράσινη Απειλή, για πληρ. http://www.freefreenow.org/june2006.htm).

Λίγα για την υπόθεση του Τζεφ:

Τον Ιούνιο του 2001, ο 23χρονος ακτιβιστής Jeffrey “Free” Luers καταδικάστηκε σε 22 χρόνια και 8 μήνες φυλάκισης για τον εμπρησμό 3 SUV’s (Sport Utility Vehicles) στο Eugene, του Oregon. Ο Jeff και ο συγκατηγορούμενός του Craig ‘Critter’ Marshall, δήλωσαν ότι η πυρπόληση των 3 SUV έγινε για ως ένδειξη επαγρύπνησης για την παγκόσμια άνοδο της θερμοκρασίας και για να υπενθυμίσουν τον ρόλο που παίζουν τα SUV σε αυτή τη διαδικασία. Δεν υπήρξε καμια ανθρώπινη φθορά στη δράση τους, καθώς δεν υπήρξε καμια τέτοια πρόθεση (το ίδιο διαπιστώθηκε και από ειδικό σε εμπρησμούς που κατέθεσε στη δίκη). Ωστόσο προκλήθηκαν υλικές ζημιές 40,000 δολλαρίων και τα οχήματα αποσύρθηκαν. Ο Τζεφ οδηγήθηκε στη φυλακή με ποινή μεγαλύτερη από αυτές που επιβάλλονται σε περιπτώσεις φόνου, απαγωγής ή βιασμού (στην πολιτεία του Oregon). Είναι ένας πολιτικός κρατούμενος και συνεχίζει να γράφει και να υπερασπίζεται την απελευθέρωσή του, από τις φυλακές του Κρατικού σωφρονιστικού ιδρύματος του Oregon. Η αίτηση αποφυλάκισής του καταχωρήθηκε τον Ιανουάριο του 2002 και ακούστηκε προφορικά στις 30 Νοέμβρη του 2005. Το δικαστήριο δεν έχει βγάλει απόφαση ακόμη…

Κι ενώ η φυλακή απλώνεται, γύρω μας, μέσα μας…

Κατ αρχήν, λόγω εγγενών δυσκολιών και της φύσης του μέσου, δεν θα καλυφθεί εδώ, ούτε κατά διάννοια ολόκληρη η σφαίρα πληροφοριών και φιλολογίας σχετικά με τους πολιτικούς κρατούμενους των ΗΠΑ (Ο όρος “πολιτικός” δε χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με τους “ποινικούς” κολασμένους των φυλακών αλλά για λόγους ευκολότερης κατανόησης-συντομίας). Αντίθετα θα επιχειρηθεί μια ελάχιστη αναφορά σε κάποιους από τους πολλούς αιχμαλώτους του “Κτήνους”, που βρέθηκαν αντιμέτωποι, ακριβώς στη γεωπολιτική καρδιά του, με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του, αναφορά που εξυπηρετεί καθαρά πρακτικούς λόγους: την αντί-πληροφόρηση και την αλληλεγγύη. Αυτή, τέλος, θα περιοριστεί στους συντρόφους που βρίσκονται στη φυλακή για ενέργειες: αναρχικής άμεσης δράσης, υπεράσπισης και απελευθέρωσης της γής -των ζώων, και συγγενείς ριζοσπαστικές πρακτικές, που καλύπτουν και τον έναν κύριο πόλο της ιδεολογικο-κατασταλτικής επίθεσης του αμερικανικού κράτους: την υπόθεση “GREEN SCARE” (πράσινη απειλή, αναφέρεται στη λεγόμενη “οικο-τρομοκρατία”). Ο άλλος πόλος της επίθεσης της κρατικής τρομοκρατίας που αναφέρεται στη λεγόμενη “ισλαμική τρομοκρατία” (υπόθεση ασύμετρη απειλή) δεν θα αναφερθεί παρακάτω. Αυτό δε σημαίνει ότι οι σχετικοί κρατούμενοι δεν αξιώνουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη μας.

Ονομαστική λίστα κρατουμένων από το http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewprisoners

*ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ:

Jerome W. Bey

#37479 SCCC (1-B-224) 255 West Hwy 32 Licking, MO United States 65102 Ποινικός κρατούμενος και ιδρυτής του αναρχοσυνδικαλιστικού συνδικάτου των φυλακών του Μισσούρι.

Rod Coronado

##03895000 CCA Central Arizona Detention Center PO Box 6300 Florence, AZ United States 85232 Ο Ροντ καταδικάστηκε σε 8 μήνες στις ομοσπονδιακές φυλακές στις 7 Αυγούστου για παρεμπόδιση της αιχμαλωσίας λιονταριών από τις δασικές υπηρεσίες του Σαμπίνο Κάνυον πριν 2 χρόνια.

Bill Dunne

#10916-086 Box 019001 Atwater, CA United States 95301 Αντιεξουσιαστής που καταδικάστηκε σε 90 χρόνια κάθειρξης γιατί βοήθησε έναν κρατούμενο να δραπετεύσει το 1979. Υπάρχει δήλωσή του στο: http://www.prisonactivist.org/pps%2Bpows/pplist-alpha.shtml#dunne

Matt “”Rampage”” Lamont

Ξαναφυλακίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου το 2006 για παραβίαση της άδειάς του. Χρειάζεται οικονομικής βοήθεια.

Ojore N. Lutalo

#59860 PO 861 SBI #0000901548 Trenton, NJ United States 08625 Μαχητής της Αναρχίας και της χειραφέτησης των μαύρων, είναι στη φυλακή για παράνομες επαναστατικές δραστηριότητες.

Brian McCarvill

#11037967 Oregon State Penitentiary 2605 State Street Salem, OR United States 97310 Ο Brian πολιτικοποιήθηκε στη διάρκεια της 39χρονης φυλάκισής του, ενώ παρενοχλείτο συνέχεια αφότου κατέθεσε αγωγή ενάντια στο σωφρονιστικό κατάστημα του Όρεγκον.

Mike Rusniak

#DOC K88887 Dixon CC 2600 Brinton PO Box 99 Dixon, IL United States 61021 Καταδικάστηκε για την κλοπή ενός περιπολικού της αστυνομίας, και για άλλες βανδαλιστικές και αντικαθεστωτικές πράξεις.

Robert “Rob Los Ricos” Thaxton

Έχει αποφυλακιστεί πλέον, αφού πέρασε 7 χρόνια στη φυλακή για πράξεις αυτοάμυνας (πέταξε μια πέτρα σε μπάτσο στη διάρκεια επιδρομής της αστυνομίας στο Reclaim The Streets του Eugene στις 18 Ιουνίου 1999). Παλιότερη ενημέρωση για την αποφυλάκισή του: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=548774

Rodney Wade #38058 S.I.C.I.

ND-BL-24 P.O.Box 8509 Boise, ID United States 83707 Οικολόγος ακτιβιστής που βρίσκεται στη φυλακή για πράξεις αυτοάμυνας ενάντια σε ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε.

*ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΘΑΓΕΝΩΝ – ΤΗΣ ΓΗΣ

Byron Shane “Oso Blanco” Chubbuck

#07909-051 US Penitentiary PO Box 26030 Beaumont, TX United States 77720 Ακτιβιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων καταδικάστηκε σε 80 χρόνια για ληστεία τράπεζας, επίθεση ενάντια στο FBI, απόδραση και οπλοκατοχή. Σύμφωνα με τη κατάθεση ενός κρατικού ρουφιάνου ο Oso λήστευε τράπεζες για να ενισχύσει τη ζαπατιστική εξέγερση στη Τσιάπας του Μεξικό. Περισσότερα στο: http://www.americanindianprisoners.com/Pages/Byron%20Shane%20Chubbuck.htm

Eddie Hatcher

#0173499 ECI PO Box 215 Maury, NC United States 28550 Χρόνιος αγωνιστής της ελευθερίας των ιθαγενών αμερικάνων, που παγιδεύτηκε για έναν φόνο που δε διέπραξε ποτέ.

Leonard Peltier

#89637-132 U.S. PENITENTIARY PO Box 1000 Leavenworth, KS United States 66048 Ακτιβιστής του American Indian Movement (AIM), έχει καταδικαστεί σε δις ισόβια, αφού παγιδεύτηκε για τον φόνο 2 πρακτόρων του FBI. Περισσότερα στο: http://www.freepeltier.org/

Luis V. Rodriguez

#C33000 PO Box 7500 Crescent City, CA United States 95532-7500 Ακτιβιστής Απάτσι/Τσικάνο που του έχουν φορτώσει το φόνο 2 μπάτσων.

Tewahnee Sahme

#11186353 SRCI 777 Stanton Blvd Ontario, OR United States 97914 Αφοσιωμένος αγωνιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εξέγερση στις φυλακές.

David “Looks Away” Scalera

#13405480 TRCI 82911 Beach Access Rd Umatilla, OR United States 97882 Αφοσιωμένος αγωνιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εξέγερση στις φυλακές.

*ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Tre Arrow

#05850722 Vancouver Island Regional Correction Center 4216 Wilikinson Rd. Victoria, BC Canada V8Z5B2 Κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εμπρησμούς σε φορτηγά μεταφοράς και οχήματα μιας εταιρίας άμμου, στις ΗΠΑ. Ο Τρε μάχεται ενάντια στην έκδοσή του στισ ΗΠΑ. http://www.trearrow.org/

Josh Demmit

#12314-081 FCI Safford P.O. Box 9000 Safford, AZ United States 85548 Καταδικάστηκε σε 30 μήνες για τον εμπρησμό ενός πανεπιστημιακού εργαστηρίου. http://supportjosh.org και http://portland.indymedia.org/en/2004/12/306698.shtml

Ted Kaczynski

#04475-046 US Pen-Admin Max Facility PO Box 8500 Florence, CO United States 81226 Καταδικασμένος σε πολλάκις-ισόβια για τις γνωστές βομβιστικές επιθέσεις του “Unabomber”, αφού τον κάρφωσε ο αδερφός του. Συνέντευξή του υπάρχει στο http://www.primitivism.com/kaczynski.htm , το μανιφέστο του Unabomber υπάρχει στα αγγλικά εδώ: http://www.unabombertrial.com/manifesto/

Jeffrey “Free” Luers

#13797671 Oregon State Penitentiary 2605 State Street Salem, OR United States 97310 Καταδικάστηκε σε 22 χρόνια για τον εμπρησμό 3 οχημάτων. Προηγούμενη ενημέρωση υπάρχει εδώ: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=558855 και περισσότερα στα αγγλικά εδώ: more at: http://www.freefreenow.org/

Eric McDavid

#X-2972521 7E114A Sacramento County Main Jail 651 “I” Street Sacramento, CA United States 95814 Συνελήφθη και κατηγορείται για “συνομωσία με σκοπό τη πρόκληση φθοράς και καταστροφής περιουσίας με φωτιά και εκκρηκτικά”, περισσότερα στο: www.supporteric.org

Christopher McIntosh

#30512-013 USP Hazelton P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV United States 26525 Ο Chris καταδικάστηκε σε 8 χρόνια για τον εμπρησμό ενός McDonald�s στην περιοχή του Seattle το 2003. Την ευθύνη ανέλαβαν τόσο το E.L.F. όσο και το A.L.F. Περισσότερες πληροφορίες στο: http://supportchris.org

Fran Thompson

#1090915 WERDCC HU 1C P.O. Box 300 Valdalia, MO United States 63382 Χρόνια οικο-ακτιβίστρια που βρίσκεται στη φυλακή γιατί σκότωσε, σε αυτοάμυνα, κάποιον που διέρρηξε το σπίτι της. Για πληροφορίες στο: Free Fran Movement, 333 Agro Avenue, San Antonio, TX 78209, USA.

John Wade

#38548-083 FCI Petersburg Low, Satellite Camp PO Box 90027 Petersburg, VA United States 23804 Καταδικάστηκε σε 37 μήνες για μια σειρά δράσεων του ELF ενάντια στα McDonalds και τα Burger King, βανδαλισμούς, ενάντια σε κατασκευαστικές εταιρίες, και μια αντιπροσωπεία SUV.

Helen Woodson

#03231-045 FMC Carswell PO Box 27137 Admin Max Unit Fort Worth, TX United States 76127 Καταδικάστηκε σε 27 χρόνια επειδή λήστεψε μια τράπεζα και στη συνέχεια πυρπόλησε τα χρήματα, διαβάζοντας δυνατά μια δήλωση αποκύρηξης της απληστείας, του καπιταλισμού και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Έχει κυκλοφορήσει ένα δοκίμιο με τον τίτλο: Terrorism, the Law and Guilt by Association, περισσότερα για την Helen εδώ: http://www.spiritoffreedom.org.uk/profiles/helen.html

Peter Young

#10269-111 FCI Victorville Medium II PO Box 5700 Adelanto, CA United States 92301 Καταδικάστηκε σε 2 χρόνια κάθειρξης για την απελευθέρωση 8,000 μινκ από μια φάρμα παραγωγής γούνας και πρόσφατα του ανακοινώθηκαν νέες ποινές από την πολιτεία της νότιας ντακότα. Για περισσότερα στο: http://supportpeter.com. Letters can also be sent to: letters@supportpeter.com

Joyanna Zacher

#1662550 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR United States 97401 Συνελήφθη και κατηγορείται για μια ενέργεια άμεσης δράσης στο Όρεγκον το 2001. Για περισσότερα στο: supportersofnathanandjoyanna@gmail.com.

UNITED FREEDOM FRΟΝΤ (UFF)

Έχουν καταδικαστεί σε πελώριες ποινές για τη δράση του UFF στα 80es, κυρίως βομβιστικές επιθέσεις ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση.

Jaan Karl Laaman

#W41514 Box 100 South Walpole, MA United States 0207

Thomas Manning

#10373-016 US Penitentiary Box 1000 Leavenworth, KS United States 66048

Richard Williams

#10377-016 3901 Klein Blvd. Lompoc, CA United States 93436

*ΚΙΝΗΜΑ MOVE

Το MOVE είναι ένα ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα που έχει δεχτεί την επίθεση της αστυνομίας της Φιλαδέλφια από την ίδρυσή του. Εννέα μέλη του έχουν φυλακιστεί ισόβια μετά την πολιορκία του σπιτιού τους το 1978, οπότε σκοτώθηκε ένας μπάτσος, από έναν άλλον! Ένας από αυτά ο Merle Africa, πέθανε στη φυλακή, ελεύθερος, μετά την επίμονη άρνησή του να δεχτεί οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια.

Charles Simms Africa

#AM4975 SCI Grateford Box 244 Grateford, PA United States 19426-0244

Debbie Simms Africa

#0006307 451 Fullerton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Edward Goodman Africa

#AM4974 SCI Camp Hill Box 200 Camp Hill, PA United States 17011-0200

Janet Holloway Africa

#006308 451 Fullterton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Janine Philips Africa

#006309 451 Fullerton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Michael Davis Africa

#AM4973 SCI Grateford Box 244 Grateford, PA United States 19426-0244

William Philips Africa

#AM4984 SCI Dallas Drawer K Dallas, PA United States 18612

Υποστηριχτής του MOVE είναι ο πρώην μαύρος πάνθηρας και για χρόνια κρατούμενος ριζοσπάστης Mumia Abu Jamal, AM8335), SCI Greene, 175 Progress Drive, Waynesburg PA 15370, USA , που του έχουν φορτώσει το φόνο ενός μπάτσου (εδώ διακρίνεται και μια σαδιστική έλλειψη φαντασίας από τις διωκτικές αρχές μιας και με την ίδια κατηγορία έχουν στήσει κατα συρροή δίκες μάυρων πανθήρων στο παρελθόν)

*ΑΛΛΟΙ

από την ιστοσελίδα http://www.spiritoffreedom.org.uk/addresses.html

Nathan Block

#1663667, Lane County Jail, 101 W 5th Ave, Eugene, OR 97401, USA. Κατηγορείται για συμμετοχή σε εμπρησμό ενάντια σε φάρμα ξυλείας.

Jeffrey Hogg

1901 NE F st, Grants Pass, Oregon, 97526, USA. Φυλακίστηκε επειδή αρνήθηκε να καταθέσει στο δικαστήριο σχετικά με μια σειρά ενεργειών άμεσης δράσης στο Όρεγκον.

Brendan Walsh

12473-052, FCI Allenwood Low, Federal Correctional Institution, PO Box 1000, White Deer, PA 17887, USA. Καταδικασμένος σε 5 χρόνια κάθειρξης για τον εμπρησμό ενός στρατολογικού γραφείου ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Lasandra Burwell W063658

Ohio Reformatory for Women, 1479 Collins Ave. Marysville, OH 43040, USA. 5 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε αντιφασιστική πορεία που εξελίχθηκε σε συγκρούσεις.

*Κάποιες ιστοσελίδες που ενδέχεται να φανούν χρήσιμες:

Φυλακισμένοι Ακτιβιστές: http://prisonactivist.org/

Για την κατασταλτικη υπόθεση GreenScare: http://greenscare.org/

Κρατούμενοι οικο-ακτιβιστές: http://www.ecoprisoners.org/

Επίσης: http://www.nocompromise.org/resources/prisoners.html

Πληροφορίες για τα γράμματα σε κρατουμένους: http://www.nocompromise.org/resources/23writing_prisoners.html

Πολλά λινκς κλπ, για την υπόθεση GreenScare: http://portland.indymedia.org/en/topic/greenscare/

Σύλληψη 3 ακτιβιστών του ELF τον Ιανουάριο του 2006: http://www.phillyimc.org/or/2006/01/18475.shtml

Αναρχικοί κρατούμενοι στις ΗΠΑ: http://www.zpub.com/notes/a-prison.html

’λλες ιστοσελίδες: http://www.criticalresistance.org/

http://www.mumia.org/

http://www.freemumia.org%20/

http://www.prisonactivist.org/ooc/

http://www.directaction.info/prisoners.htm

Αν δεν έχουμε φυλακισμένους, έχουμε σταματήσει να πολεμάμε. Αν ξεχάσουμε τους φυλακισμένους, έχουμε χάσει τον πόλεμο.

� Keith Mann, ακτιβιστής και πρώην κρατούμενος του ALF

//

<br />GreenScare – Δικαστήρια: Αποφυλακίστηκε ο Jeff Hogg (24/11/2006)

Αποφυλακίστηκε μετά από 6 μήνες φυλάκισης ο Jeff Hogg που στις 18 Μάη 2006 αρνήθηκε να καταθέσει σε ομοσπονδιακό δικαστήριο που διερευνούσε γεγονότα “οικο-σαμποτάζ”, δηλώνοντας πως θα αντισταθεί απόλυτα σε αυτό το κυνήγι μαγισσών. Ο Jeff είναι φοιτητής νοσηλευτικής και βοηθάει άτομα με ειδικές ανάγκες. Όταν κλήθηκε από το ομοσπονδιακό δικαστήριο του Oregon να καταθέσει σε δίκη σχετικά με γεγονότα “οικο-σαμποτάζ” (εμπρησμοί και βανδαλισμοί ιδιοκτησίας εταιριών ή προσώπων που συνδέονται με την βάρβαρη εκμετάλλευση ζώων ή της φύσης), ο Jeff ευχαρίστησε τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για την αλληλεγγύη του και δήλωσε πως δε θα συμμετάσχει σε αυτό το κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί. Έτσι ο Jeff ενώ δεν κατηγορούταν για κάποια ενέργεια, καταδικάστηκε σε φυλάκιση εως 18 μήνες. Ωστόσο, μετά από παρέμβαση του FBI η δίκη θα επαναληφθεί, και ενδέχεται ο Jeff να φυλακιστεί ξανά.

Λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση του Jeff, τέσσερεις κατηγορούμενοι της υπόθεσης “Operation Backfire”, παραιτήθηκαν της υπεράσπισής τους, περνώντας σε συμβιβασμό(ώστε να μειωθούν οι ποινές τους), χωρίς καμμία άλλη συνεργασία με τις αρχές.

Επίσης, εκκρεμεί η δίκη της Briana Waters σχετικά με σαμποτάζ στο πανεπιστήμιο της Washington, για τον Μάη του 2007, ενώ πράκτορες του FBI εντείνουν τις έρευνες για περισσότερα άτομα που θα μπορούν να κατηγορηθούν για “εμπρησμούς” ή έστω “συνωμοσία”.

Στην περιοχή του Bay Area, η Nadia Winstead δικάζεται σήμερα για την άρνησή της να καταθέσει σε δικαστήριο που εξέταζε τη δράση τοπικών ομάδων για την υπεράσπιση των ζώων.

Τα δικαστήρια αποδεικνύονται ακόμα ένα όπλο του κράτους για να καταπιέζει τους ανθρώπους και να καταστέλλει τα κοινωνικά κινήματα!

η είδηση στα αγγλικά: http://www.infoshop.org/inews/article.php?story=20061124142303734

για τη δίκη που κλήθηκε να καταθέσει ο Jeff Hogg: http://portland.indymedia.org/en/2006/05/339630.shtml

<br />

Categories
Τοπικές ειδήσεις

Νεκρός μετανάστης από πυρά συνοριόμπατσου κοντά στη Φλώρινα

Νεκρός μετανάστης από πυρά συνοριόμπατσου κοντά στη Φλώρινα

“Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους παράνομους μετανάστες” (31/10/07) – Ντόρα Μπακογιάννη, Υπουργός Εξωτερικών.

“Ένας λαθρομετανάστης έπεσε νεκρός από τα πυρά συνοριοφύλακα σε αγροτική περιοχή του δήμου Φιλώτα, στη Φλώρινα. Πιο συγκεκριμένα, το περιστατικό σημειώθηκε όταν οι συνοριοφύλακες εντόπισαν 9 λαθρομετανάστες. Από αυτούς οι εφτά παραδόθηκαν, ενώ οι δύο τράπηκαν σε φυγή. Οι συνοριοφύλακες πυροβόλησαν σ τ ο ν α έ ρ α για εκφοβισμό, με αποτέλεσμα τον τ ρ α υ μ α τ ι σ μ ό του ενός εκ των δύο“. (07/11/07) – Από τοπική εφημερίδα, οι υπογραμμίσεις δικές μας.

Το θέμα δεν κλείνει εδώ. Έχουν ήδη οργανωθεί μικροφωνικές/συγκεντρώσεις σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα από εκεί συντρόφους/ισσες, και θα υπάρξει συνέχεια. Πληροφορίες και φωτογραφίες από την διαδήλωση στο Αμύνταιο στο http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=801783

Φωτογραφίες από την πορεία στο Αμύνταιο και τη ρίψη μπογιών στο Α.Τ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=803078

Κείμενο της Συνέλευσης αναρχικών-αντιεξουσιαστών σε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα:

ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΕΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ ΤΟΥ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ

ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΥΡΩΠΑΪΟΥ

Η πορεία διοργανώθηκε από το πανελλαδικό συντονιστικό Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών για την αλληλεγγύη σε μετανάστες και πρόσφυγες. Στα πλαίσια του συντονιστικού βγήκαν 3 αφίσες οι οποίες κολλήθηκαν σε διάφορες πόλεις της επικράτειας, από την Κρήτη μέχρι την Φλώρινα. Την πορεία στήριξαν (αλλά και συμμετείχαν) άτομα από αρκετές συλλογικότητες της Θεσ/νίκης, της Αθήνας και άλλων πόλεων. Ο κόσμος ήταν λίγο περισσότερος από 200 άτομα. Στις 11:00 π.μ. ξεκίνησε η μικροφωνική η οποία κράτησε μία ώρα. Στις 12:00 ξεκίνησε η πορεία, η οποία κράτησε περίπου 40 λεπτά. Τα κείμενα που μοιράστηκαν ήταν τουλάχιστον 3 διαφορετικά. Γράφτηκαν αρκετά συνθήματα και στένσιλ σε τοίχους κυρίως δημόσιων κτιρίων (τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, δημοτικοί τοίχοι κ.τ.λ.). Οι ντόπιοι αν και αρκετά κουμπωμένοι παίρναν κείμενα. Δεν υπήρξε κανένα θερμό επεισόδιο με κατοίκους, παρόλο που ο μπάτσος – δολοφόνος και οι συγγενείς του ζουν στο Αμύνταιο. Είχαν προηγηθεί προκαταρκτικές παρεμβάσεις στην πόλη (μοίρασμα κειμένων και αφισοκόλληση). Οι μπάτσοι ούτε που πλησίασαν την πορεία. Μας περίμεναν στο τμήμα. Συγκεκριμένα μέσα στον περιφραγμένο τοίχο αντικρίσαμε καμιά 30άρα αμήχανους καπελάκιδες, χωρίς ιδιαίτερο εξοπλισμό. ΜΑΤ δεν είδαμε πουθενά. Πάντως ένα πυροσβεστικό όχημα υπήρχε στην αυλή καλού κακού… Στο τμήμα έγινε στάση 5 λεπτών, φωνάχτηκαν και γράφτηκαν συνθήματα. Τέλος πετάχτηκε κόκκινο χρώμα, κάνοντας τους μπάτσους που ήταν κοντά στην πόρτα να μπουν άρον – άρον μέσα στο τμήμα.

Η κινητοποίηση αυτή ήταν το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει στην περιοχή της Φλώρινας, όπου τα σύγχρονα τάγματα θανάτου, οι συνοριόμπατσοι, βασανίζουν και δολοφονούν μετανάστες. Επαγρυπνούμε.

Θα μας ξαναβρούν μπροστά τους.

ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Ξημερώματα Πέμπτης 8/11: ομάδα 11 οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία εντοπίζεται από μπλόκο συνοριοφυλακής λίγο έξω από το χωριό Λεβαία. Ο Ίλμι Λατές, 45 χρονών και πατέρας 5 παιδιών πυροβολείται πισώπλατα σχεδόν εξʼ επαφής και πέφτει νεκρός. Η άδεια παραμονής του στην Ελλάδα είχε λήξει πρόσφατα. Η επίσημη εκδοχή είναι για μια ακόμη φορά αυτή της «τυχαίας εκπυρσοκρότησης» (μήπως να καταδικαστεί η σφαίρα για παραδειγματισμό;) Η «αθάνατη ελληνική φιλοξενία» δεν περισσεύει για όσους έτυχε να γεννηθούν σε κάποιον ρημαγμένο τόπο και αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της φυγής προς αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας.

Βέβαια, αυτό που συνέβη στο Αμύνταιο δεν είναι κάποιο μεμονωμένο ή τυχαίο περιστατικό. Η δολοφονική επίθεση του ελληνικού κράτους κατά των προσφύγων και των μεταναστών οργανώνεται τόσο σε ολόκληρη την γραμμή των συνόρων όσο και εντός της επικράτειας. Και αθροίζεται στα κρατικά εγκλήματα που γίνονται σε κάθε μέρος του πλανήτη όπου έχει χαραχθεί το όριο ανάμεσα στον «αναπτυσσόμενο κόσμο» και την «πολιτισμένη –δήθεν- δύση», καθώς οι κολασμένοι αυτού του πλανήτη φεύγουν από τους τόπους τους κατά χιλιάδες:

εκδιωγμένοι/ες από δημοκρατικές βόμβες της δύσης που δήθεν εξαρθρώνει τα «δίκτυα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» λεηλατώντας ζωές και φυσικούς πόρους και επιβάλλοντας την κυριαρχία της·

διωκόμενοι/ες από δεσποτικές τοπικές εξουσίες που καταργούν κάθε έννοια ελευθερίας·

αντιμέτωποι/ες με το απάνθρωπο δίλημμα του αργού θανάτου –της φτώχειας- ή του ξεριζωμού, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε οικονομικά λεηλατημένες περιοχές (από αποίκους ή απ΄ τους σύγχρονους αφέντες)·

αιχμάλωτοι/ες στον ιστό του σύγχρονου δουλεμπορίου –του trafficking και της καταναγκαστικής πορνείας, φεύγουν παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα, πληρώνοντας περιουσίες σε λαθρεμπόρους και μεσάζοντες, διανύοντας χιλιόμετρα με τα πόδια ή ρισκάροντας την επιβίβαση σε κάποιο χερσαίο ή θαλάσσιο μέσο μεταφοράς.

Έτσι οι δρόμοι της μετανάστευσης χαράσσονται εξαναγκαστικά. Κι αν οι εκβολές κάποιων μεταναστευτικών ρευμάτων υπήρχαν και στο παρελθόν (ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, Αυστραλία…), σήμερα έχουν μπει στο παιχνίδι κι άλλοι προορισμοί: όπως η Ελλάδα… Ειδικά για την περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, οι στατιστικές δίνουν ένα στίγμα: σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της αστυνομίας, μόνο το πρώτο 10μηνο του 2007 25.064 άτομα συνελήφθησαν για “παράνομη” διέλευση των συνόρων (αύξηση κατά 27% από το αντίστοιχο περσινό).

Όμως δεν υπάρχει καμιά επίγεια Εδέμ. Υπάρχουν τα ναρκοπέδια του Έβρου, τα μπλόκα της συνοριοφυλακής στα βουνά της Μακεδονίας και της Ηπείρου και τα ναυαγημένα δουλεμπορικά στο Αιγαίο. Υπάρχει ο διαρκής εξοπλισμός με συστήματα ανίχνευσης και θερμικές κάμερες και υπάρχει ο ζήλος των συνοριόμπατσων και των λιμενικών. Κι ακόμη: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης («Κέντρα Υποδοχής Μεταναστών» κατά το θεσμικό ευφημισμό) και οι μαζικές απελάσεις, που για κάποιους ισοδυναμούν αυτομάτως με θάνατο. Υπάρχουν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες χορήγησης ασύλου και οι πολύπλοκες και δαπανηρές προϋποθέσεις για την έκδοση αδειών παραμονής. Υπάρχουν τα σαδιστικά βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και η βιντεοσκόπησή τους. Υπάρχει η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση των «ξένων» που χτίζει το «ελληνικό θαύμα» της ισχυρής Ελλάδας και εξασφαλίζει τη διείσδυσή της στα Βαλκάνια. Υπάρχει η ατιμωρησία των ηθικών αυτουργών στις δικαστικές αίθουσες, αφού η «δικαιοσύνη» έτσι κι αλλιώς αποδίδεται με κριτήρια ταξικά. Κι υπάρχει ακόμη, ο πόλεμος «ήπιας» έντασης εναντίον της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που παίρνει τη μορφή καθημερινών εξευτελισμών και επίδειξης ισχύος.

Η εξουσία παρατάσσεται. Επιχειρεί να νομιμοποιήσει κοινωνικά τα εγκλήματά της διαχέοντας τον λόγο της μέσα από τους θεσμούς, που παράγουν αυτοματοποιημένα αντανακλαστικά. Βαφτίζει τους μετανάστες «λαθραίους» και «παράνομους» -λες και μπορεί ποτέ ένας άνθρωπος να είναι «λαθραίος». Ταυτίζει μέσα από τις επαναλαμβανόμενες αναφορές των μμε σε περιστατικά τη μετανάστευση με την εγκληματικότητα, παράγοντας φοβικά σύνδρομα για να μπορεί μετά να τα διαχειριστεί επιτείνοντας τον έλεγχο και την επιτήρησή της πάνω στις ζωές όλων μας με το πρόσχημα της ασφάλειας. Μεταχειρίζεται τους μετανάστες που βρίσκονται ήδη εδώ ως πολίτες βʼ κατηγορίας υποδεικνύοντας την λογική των διαχωρισμών και της εξατομίκευσης. Ναρκώνει τις συνειδήσεις των υπηκόων της με εθνικά παραληρήματα και εκκλησιαστικά συρίγματα περί μονοπωλίου της σωτηρίας των ψυχών. Χαμογελά μπροστά στην παθητικότητα επιδιώκοντας να την επιβάλλει σε ολόκληρη την κοινωνία.

Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι δεν κινδυνεύουμε από την υποτιθέμενη ροπή των μεταναστών προς την εγκληματικότητα, αφού το οργανωμένο έγκλημα ποτέ δεν προελαύνει με τα πόδια, παρά κυκλοφορεί με λιμουζίνες και σωματοφύλακες. Ή ακόμα, μέρα μεσημέρι, φορώντας τα γαλόνια του και διαχειρίζοντας υπουργικά χαρτοφυλάκια.

Δεν κινδυνεύουν οι δουλειές «μας», αφού όλοι ξέρουν ότι οι μετανάστες κάνουν δουλειές που οι ντόπιοι μάθανε να μην καταδέχονται. Αφού η στυγνή εργασιακή τους εκμετάλλευση γεμίζει τις τσέπες των αφεντικών (μαύρη εργασία, εμβάσματα στο εξωτερικό, καταβολή εισφορών χωρίς προοπτική σύνταξης) και ουσιαστικά δίνει πνοή στην οικονομία.

Δεν κινδυνεύουμε από την παραβίαση των συνόρων από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά από την ίδια την ύπαρξη και την θωράκισή τους που περιφράσσει και στρατιωτικοποιεί την ύπαρξή μας με τους καταπιεστές μας.

Κινδυνεύουμε από τις ρητορείες περί «παγκόσμιας τρομοκρατίας» που χρησιμοποιεί η κυριαρχία για να επιβάλλει τον φόβο και την εξατομίκευση και να εξάγει βίαια την δημοκρατική της υστερία.

Κινδυνεύουμε από τα μπλόκα και τις «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» των όπλων της αστυνομίας, από τις κάμερες στους δρόμους και το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Κι αν σήμερα οι μπάτσοι σταματάν τα δημόσια μέσα μεταφοράς (λεωφορεία, τρένα) και ζητάν ταυτότητα από όποιον μιλά σπαστά ελληνικά αύριο θα ζητάνε διαβατήριο από την κάθε μας στιγμή.

Κινδυνεύουμε από το δόγμα της ελεύθερης οικονομίας και την λογική του κέρδους που επιτρέπει την μετανάστευση επιχειρήσεων σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό παράγοντας στρατιές ανέργων και νεόπτωχων.

Κινδυνεύουμε από τον θάνατο που παραμονεύει καθημερινά στα εργοτάξια και στις χαβούζες της ΔΕΗ, από τα μικροσωματίδια και το διοξείδιο του άνθρακα που μολύνουν τον αέρα που αναπνέουμε φυτεύοντας τον καρκίνο στα κορμιά μας.

Κινδυνεύουμε από τις διαμεσολαβήσεις και τη λογική της εξατομίκευσης που επιχειρείται να επιβληθεί σε κάθε πτυχή των ζωών μας, ώστε να πάψει κάθε αγώνας αντίστασης και κίνησης προς την κοινωνική απελευθέρωση.

Πόσοι ακόμη νεκροί πρέπει να υπάρξουν σε αυτόν τον κηρυγμένο πόλεμο κατά την ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας προτού γίνει σαφές ότι δεν μας απειλεί η φτώχεια των μεταναστών αλλά οι θηρευτές της και εκμεταλλευτές της; Προτού αντιληφθούμε ότι η αντίσταση και η οργή μπροστά σε κάθε μεθοδευμένη επίθεση του κράτους είναι και μια ανάσα ελευθερίας ενώ η συναίνεση και η υποταγή σφίγγουν την θηλιά γύρω από το λαιμό όλων μας;

Ενάντια στην εξατομίκευση και την διαμεσολάβηση των ζωών μας

Ρήξη με το υπάρχον καθεστώς

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

συνέλευση αναρχικών-αντιεξουαστών σε κοζάνη & πτολεμαϊδα

Στα πλάγια του κειμένου τρέχαν πληροφορίες με πρόσφατα περιστατικά σχετικά με μετανάστες – πρόσφυγες

26/11/07 Τραγικό θάνατο βρήκε το μεσημέρι της Δευτέρας στα Μάλια στην Κρήτη Βούλγαρος εργάτης, ο οποίος καταπλακώθηκε από τόνους χώματα κατά τη διάρκεια κατασκευής αγωγού βιολογικού σταθμού.

08/11/07 επίθεση με μαχαίρι από λιμενικό της Πάτρας σε 14χρονο μετανάστη

23/11/07 26 μετανάστες εντοπίστηκαν μέσα σε ακυβέρνητο σκάφος το πρωί της Παρασκευής στα ανοιχτά του Αγαθονησίου.

15/11/07 αίσθηση έχει προκαλέσει βίντεο που δείχνει μετανάστη στον Καναδά να πεθαίνει, μετά από χρήση όπλου ηλεκτροσόκ από την αστυνομία.

15/11/07 Σε δίκη πέντε νεοναζί για επίθεση κατά μεταναστών στη δυτική Γερμανία

13/11/07 Οι υπουργοί Οικονομίας της ΕΕ συμφώνησαν ότι η μετανάστευση συμβάλλει στο δυναμισμό της ευρωπαϊκής οικονομίας

13/11/07 Δικαίωση το έμβασμα στην πατρίδα
Στα 500 εκατ. ευρώ το 2006 οι εξαγωγές κεφαλαίων των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα

31/10/07 συνελήφθησαν 63 παράνομοι μετανάστες στοιβαγμένοι μέσα σε ένα βυτιοφόρο και ουδείς ενημερώθηκε για το δικαίωμά του να ζητήσει πολιτικό άσυλο

31/10/07 Εξηγήσεις στη Βουλή για τις σοβαρότατες καταγγελίες περί βασανισμού παράνομων μεταναστών από άνδρες του Λιμενικού στα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο καλούνται να δώσουν οι υπουργοί Εμπορικής Ναυτιλίας και Δικαιοσύνης, Γιώργος Βουλγαράκης και Σωτήρης Χατζηγάκης, αντίστοιχα.

6/11/07 Μαδρίτη. Τουλάχιστον 50 άνθρωποι αφρικανικής καταγωγής πέθαναν από πείνα και δίψα, ενώ προσπαθούσαν να μεταβούν από τη Σενεγάλη στα Κανάρια νησιά με πλοίο.

30/10/07 η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε ότι «η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους λαθρομετανάστες».

30/10/07 Σοκάρει έκθεση Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που κατατέθηκε στην ΕΕ, στην Επιτροπή Κατά των Βασανιστηρίων (CPT) του Συμβουλίου της Ευρώπης και στην ελληνική κυβέρνηση. Στην έκθεση περιγράφονται λεπτομερώς βασανισμοί μεταναστών με πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα μεθόδους, εικονικές εκτελέσεις, πυροβολισμοί και ξυλοδαρμοί προσφύγων, εξευτελιστικές συνθήκες κράτησης και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

30/10/07 βασικός πρωταγωνιστής στον «πόλεμο» κατά των μεταναστών είναι το ελληνικό Λιμενικό με τις ειδικές μονάδες του. Στόχος, η αποθάρρυνση όσων επιθυμούν να έρθουν στη χώρα μας.

24/10/07 Αυστηρότερους νόμους για τη μετανάστευση ενέκρινε η γαλλική Βουλή

23/10/07 «Μπλε κάρτα» για ειδικευμένους μετανάστες προωθεί η Κομισιόν.

17/10/07 Δέσμη μέτρων ανακοίνωσε ο Γ.Βουλγαράκης για την πάταξη της παράνομης μετανάστευσης

13/9/07 Ειδικευμένο εργατικό προσωπικό από τρίτες χώρες επιδιώκει να προσελκύσει η ΕΕ. Υπολογίζεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται 20.000.000 ειδικευμένους μετανάστες μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.

20/09/07 Με σποτ σε αφρικανικές χώρες επιχειρεί η Ισπανία να ελέγξει την παράνομη μετανάστευση

από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=802633

Προφυλακίζεται τελικά ο συνοριοφύλακας, και πορεία μπάτσων!

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=806678

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=808733

Categories
Τοπικές ειδήσεις

Μπάτσοι πυρπολούν κρατούμενο στην Κοζάνη, 26/6/05

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

*** Στις 26/6/2005 συνελήφθη ο Β. Καραλευθέρης από την Πτολεμαΐδα για μικροποσότητα χασίς που βρέθηκε σε έλεγχο στο όχημα που επέβαινε. Κατά την προσαγωγή του στην Ασφάλεια, του έγινε 2 φορές σωματικός έλεγχος, ενώ αποφασίστηκε να κρατηθεί στα κρατητήρια της Πτολεμαίδας. Ο Β.Κ. τελικά βρέθηκε στο κελί του απανθρακωμένος, ενώ στα χέρια του εξακολουθούσε να φορά χειροπαίδες! Οι μπάτσοι-πυρπολητές, ισχυρίζονται ότι ο κρατούμενος έβαλε ο ίδιος φωτιά στον εαυτό του(!) παρά το γεγονός ότι είχε περάσει από 2 σωματικούς ελέγχους (όπου αφαιρούνται αναπτήρες, προσωπικά αντικείμενα κλπ) και ότι φορούσε χειροπαίδες. Το πόρισμα της εισαγγελικής έρευνας, κατέληγε στην αθώωση των αστυνομικών, και την πλήρη ευθύνη του θύματος.

*** Παρακάτω αναδημοσιεύεται η καταγγελία του Αυτόνομου Στεκιού Πτολεμαϊδας για το εισαγγελικό πόρισμα που αθώωνε τους μπάτσους:

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Περίεργο και μυστήριο το εισαγγελικό πόρισμα που «κουκουλώνει» και προβληματίζει…

Το εισαγγελικό πόρισμα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Κοζάνης, που ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας, σχετικά με τον «περίεργο θάνατο» του 36χρονου Βασίλη Καραλευθέρη που απανθρακώθηκε από φωτιά στα κρατητήρια της Ασφάλειας Πτολεμαϊδας στις 26/7/2005, απαλλάσσει με έναν ζογκλερικό τρόπο από κάθε κατηγορία τους υπεύθυνους αστυνομικούς για τον θάνατο του 36χρονου και επιρρίπτει την ευθύνη στον ίδιο τον κρατούμενο για την πυρκαγιά στα κρατητήρια του Α. Τ. Πτολεμαϊδας.

Επειδή θεωρούμε ότι το υπόψη πόρισμα είναι κατάπτυστο και προκλητικό για την νοημοσύνη μας, την αξιοπρέπειά μας, αλλά και για το αίσθημά μας περί δικαιοσύνης, καταγγέλουμε την μεθοδευμένη συγκάλυψη των υπευθύνων (γιατί περί τούτου πρόκειται), και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε με μια απλή ανάγνωσή του, αφού καταρρίπτει αυτονόητα και ανατρέπει λογικές.

Το πόρισμα είναι διάτρητο από πολλές πλευρές και προβληματίζει για το πώς δεν λήφθηκαν υπόψη παράμετροι του γεγονότος που βγάζουν κυριολεκτικά μάτι ή για να το πούμε διαφορετικά βάζουν φωτιές και έρχεται το πόρισμα να τις σβήνει πυροσβεστικά έστω και εκ των υστέρων.
1. Ενώ από το πόρισμα φαίνεται ότι έγιναν δύο σωματικές έρευνες στον κρατούμενο, δεν του αφαίρεσαν τον αναπτήρα, με τον οποίο, υποτίθεται έβαλε φωτιά στα στρώματα του κελιού του. Και ερωτούμε πώς διέφυγε της προσοχής των αστυνομικών η ύπαρξη του αναπτήρα μετά από τον διπλό και ενδελεχή έλεγχο; Και πώς δεν καταλογίστηκε ως ευθύνη από τον εισαγγελέα όταν το γεγονός αυτό (του πλημμελούς ελέγχου) τελικώς απέβη μοιραίο για τον κρατούμενο;
2. Γιατί από την ώρα της σύλληψής του μέχρι την ώρα διαπίστωσης του θανάτου του, φορούσε χειροπέδες; Είναι τόσο επικίνδυνος κάποιος όταν συλλαμβάνεται για 10,5 γραμμάρια χασίς τα οποία δεν βρέθηκαν καν επάνω του;
3. Η αντιφατικότητα του πορίσματος δημιουργεί επιπλέον ερωτηματικά για τις συνθήκες θανάτου του κρατουμένου, γιατί αρχικώς αναφέρονταν ότι φορούσε χειροπέδες πισθάγκωνα, τελικώς το πόρισμα αναφέρει ότι κατόρθωσε να φέρει τα δεσμευμένα χέρια στο εμπρόσθιο μέρος του σώματός προκειμένου να διευκολυνθεί για την πράξη του. Απορούμε πώς δεν κατόρθωσε ως άλλος Χουντίνι να βγεί και έξω από το κελί.
4. Σύμφωνα με το πόρισμα η αποκλειστική ευθύνη του Βασίλη για τον εμπρησμό δικαιολογήθηκε βασιζόμενοι στην ζωηρή αντίστασή του κατά την ώρα σύλληψής και κατόπιν εντός του κρατητηρίου. Ωστόσο είναι αυτονόητο το γεγονός ότι σωστά αντέδρασε (οποιοσδήποτε το ίδιο θα έκανε) θεωρώντας ότι δεν του άρμοζε τέτοιου είδους μεταχείριση.
5. Ενώ το πόρισμα αναφέρει ότι υπήρχαν κάμερες παρακολούθησης στο κελί, πως οι αστυνομικοί δεν αντιλήφθηκαν από το κλειστό κύκλωμα του αξιωματικού υπηρεσίας τις αντιδράσεις του κρατουμένου;
6. Κι ενώ οι αστυνομικοί κινήθηκαν αστραπιαία, πως τον βρήκαν τελικώς απανθρακωμένο; Απανθρακώθηκε αστραπιαία;

Είναι απορίας άξιο πως ένα εισαγγελικό πόρισμα αποφαίνεται απροκάλυπτα για ένα γεγονός που είναι εμφανείς με την κοινή λογική οι ευθύνες των αστυνομικών, να μην υπεισέρχεται στην ουσία των γεγονότων, αλλά να τους αθωώνει ‘’ελαφρά τη καρδία’’ και να μεταφέρει την υπόθεση στο αρχείο (άραγε για ποιο λόγο;).

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !
Δεν θα μείνουμε άλλο θεατές.
Η αδιαφορία και ο φόβος μας να γίνει οργή, ενάντια σε κάθε τι που μας καταπιέζει.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ
Για την Πολιτική, Οικολογική και Πολιτιστική Παρέμβαση

κοζανη-εφημεριδες*** Ακολουθεί άλλο κείμενο που κυκλοφόρησε από το Αυτόνομο Στέκι Πτολεμαϊδας:

«ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΕΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙ 36 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΕΝΑ ΚΑΜΕΝΟ ΠΤΩΜΑ…» Συγγενείς του πυρπολημένου Βασίλη Καραλευθέρη. «Πως ο Βασίλης έβαλε φωτιά στο στρώμα, αφού, όπως είναι γνωστό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αφαιρούνται τα «επικίνδυνα» αντικείμενα* από τους κρατουμένους; (*αναπτήρες, νυχοκόπτες, ζώνες, κορδόνια)» Ερώτημα που «ΚΑΙΕΙ».
Δεμένος με χειροπέδες, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Ιωάννη Χριστοφορίδη, που διενήργησε τη νεκροψία-νεκροτομή, τυλίχθηκε στις φλόγες ο συμπολίτης μας, που βρήκε το θάνατο στα κρατητήρια της «Ασφάλειας» της πόλης μας, όπου παρέμενε κρατούμενος για κατοχή… δέκα γραμμαρίων χασίς! Όταν ο «εγκληματίας» ανασύρθηκε νεκρός από τα κρατητήρια, το σώμα του ήταν αποτεφρωμένο!
Ερωτήματα πολλά: Γιατί φορούσε χειροπέδες, αφού ήταν κλειδωμένος μέσα στο κελί; Γιατί οι κατά τα άλλα «ευαίσθητοι»… ανθρωποφύλακες άργησαν να αντιληφθούν το συμβάν και, κατά συνέπεια, να αντιδράσουν;
Συμπέρασμα: ΠΥΡΠΟΛΗΣΕΙΣ – ΤΥΧΑΙΕΣ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΗΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ! ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙ!

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ

*** Στις 30/1/2007 ξεκίνησε στην Κοζάνη η δίκη του ενός από τους 7 μπάτσους που ήταν σε υπηρεσία το βράδυ εκείνο, ενώ έξω από τα δικαστήρια έγινε συγκέντρωση από τους “αναρχικούς αντιεξουσιαστές και αυτόνομους σε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα”.

*** Στις 5/2/2007 αναρχικοί/αντιεξουσιαστές ανέρτησαν πανώ έξω από τα δικαστήρια Κοζάνης όπου συνεχιζόταν η δίκη ενός μπάτσου για την υπόθεση του Β. Καραλευθέρη. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 17/4.

*** Περισσότερες φωτογραφίες & πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στο athens.indymedia.org

*** Όλες οι εικόνες που παρατίθενται παρακάτω προέρχονται από τις εφημερίδες «Αγγελιοφόρος» και «Πτολεμαίος» της 20ης Ιανουαρίου 2006 και 21ης Ιανουαρίου 2006 αντίστοιχα, ενώ το σκίτσο είναι του Γ. Καλαϊτζή. Ευχαριστούμε τους συντρόφους/ισσες από την Πτολεμαϊδα για την παραχώρηση των κειμένων και των εφημερίδων.

*** την Δευτέρα 16 Απρίλη, πραγματοποιείται συγκέντρωση και πορεία, στις 6:00 μ.μ. στην κεντρική πλατεία Πτολεμαϊδας. Η πορεία, που καλέστηκε από την “συνέλευση αναρχικών-αντιεξουσιαστών σε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα” είχε πάνω από 150 άτομα, ανάμεσά τους αρκετοί αναρχικοί/ες από τις γύρω πόλεις, τη Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Σε όλη τη διαδρομή γράφονταν συνθήματα με σπρέυ και στενσίλ, ένω βουλώθηκαν με σπρέυ οι σχισμές αρκετών ΑΤΜ τραπεζών. Η πορεία κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα όπου πετάχτηκαν κόκκινες μπογιές και αναπτήρες.

Την επόμενη μέρα στις 8:30 το πρωί, έγινε συγκέντρωση στα δικαστήρια της Κοζάνης, μετά από κάλεσμα της “συνέλευσης αναρχικών-αντιεξουσιαστών σε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα”. Παρακάτω, η αφίσσα του καλέσματος:

κοζανη-πανωκοζανη-αφισσα