Tag: καταστολή

Ο 16χρονος Manuel Gutiérrez Reinoso έχασε τη ζωή του μετά από πυροβολισμούς αστυνομικών εναντίον διαδηλωτών, στη διάρκεια νυχτερινών συγκρούσεων κατά τη δεύτερη μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων στη Χιλή. Οι κινητοποιήσεις έχουν επιθετικό χαρακτήρα, ενώ κυριαρχούν τα αιτήματα για δωρεάν δημόσια εκπαίδευση,αλλά και μείωση της φορολογίας, κοινωνικές παροχές όπως αναδιανομή των κερδών απ’ την κρατική εταιρία εξώρυξης χαλκού στις ερήμους στα βόρεια της χώρας, αυξήσεις στις συντάξεις, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γενικά τον “έμμεσο μισθό”. Το κίνημα κρατάει απ’ τον Μάιο, αγκαλιάζει τόσο μαθητές όσο και φοιτητές, με μαζικές αποχές απ’ τα μαθήματα, καταλήψεις αιθουσών και σχολείων-σχολών, διαδηλώσεις κλπ. Οι περισσότεροι νέοι βλέπουν με αγανάκτιση την ήδη υποβαθμισμένη δημόσια εκπαίδευση να εγκαταλείπεται ενώ γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να σπουδάσεις, σχολεία και σχολές να κλείνουν λόγω έλλειψης πόρων, ενώ τα ιδιωτικά κολλέγια που στέλνει τα παιδιά της η αστική τάξη να δέχονται σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και επιχορηγήσεις.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη διαδήλωση στη Χιλή μετά τη δική της μεταπολίτευση (1988), με πάνω από 600.000 κόσμο εδώ και 2 μέρες στον δρόμο με πορείες, μουσική-χορό, εορταστικό και καρναβαλικό κλίμα που συνοδεύθηκε από επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων καταστολής, μέσων μαζικής μεταφοράς (285 λεωφορεία σπάστηκαν), τραπεζών και πολυκαταστημάτων (επίσης εμφανίστηκαν περιορισμένες λεηλασίες προϊόντων από καταστήματα πολυτελείας και σούπερ-μάρκετ), στα πλαίσια μιας διήμερης απεργίας που στηρίζουν τα φοιτητικά σωματεία και τα συνδικάτα. Πρόκειται στην ουσία για μια επανάληψη με μεγαλύτερη ένταση των γεγονότων της 5ης και της 10ης Αυγούστου οποτε μαθητές και φοιτητές βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της εκπαίδευσης, μια διαδικασία που ξεκίνησε από τη χούντα του Πινοσέτ. Οι φοιτητές εκείνο το βράδυ συναντήθηκαν στους δρόμους με τους “κατσερολάζος”, τη γενιά των γονιών τους, που βγήκαν την νύχτα στις γειτονιές χτυπώντας κατσαρόλες, μια μέθοδος διαμαρτυρίας που αναδείχθηκε κατά τη δικτατορία. Η επιθετική διάθεση των μαθητών και των φοιτητών κατάφερε να συμπαρασύρει μια πλειάδα οικολογικών, συντεχνιακών, αγώνων γειτονιάς και άλλων στο πλάι τους.

Το βράδυ της 26ης στους δρόμους των φτωχότερων συνοικιών της πρωτεύουσας Σαντιάγο, βρέθηκαν με χιλιάδες αποκλεισμένων, ανέργων, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, νέων προλεταρίων. Ήταν στις συγκρούσεις αυτές που οι αστυνομικοί πυροβόλησαν τον Manuel.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση του δισεκατομμυριούχου Piñera καυχιέται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, που συμπεριλαμβάνει 1.394 συλληφθέντες και 206 τραυματίες, σύμφωνα με τις αρχές. Η δημοτικότητα του Piñera, πρώτου δεξιού προέδρου μετά τη δικτατορία -που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος να κάνει την χώρα να “πετάει” σαν τις επιχειρήσεις του- βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, μετά την ώθηση που είχε λάβει απ’ τη θεαματική επιχείρηση διάσωσης των 33 ανθρακωρύχων περυσι, αλλά και τα 20 χρόνια (τουλάχιστον*) σοσιαλδημοκρατικής απονεύρωσης της προλεταριακής δυναμικής.

Η Χιλή είναι η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Λατινική Αμερική, και ρυθμούς ανάπτυξης σταθερά στα 5-7% τα τελευταία χρόνια (6,6% το 2011, καθιστώντας τη χώρα “πόλο έλξης ξένων επενδυτών”), κάτι που αναμφισβήτητα θα κάνει το 29% των κατοίκων της που ζουν υπό το όριο της φτώχειας εθνικά υπερήφανους.

Περισσότερες πληροφορίες: lahaine, contrainfo, eagainst, classwar [1,2,3] και το σχετικό riotporn.

*για μια ιστορική ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στη Χιλή πριν τη δικτατορία: http://libcom.org/library/strange-defeat-chilean-revolution-1973-pointblank

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Ούτε ψωμί, ούτε φάρμακα, ούτε αίμα

Από τηλεφωνική συνομιλία με τον Μοχάμεντ απ’ το κέντρο πληροφόρησης της τοπικής συντονιστικής επιτροπής αγώνα:

Κατάφερα να διαφύγω μαζί με την οικογένειά μου, όμως άφησα πίσω πολλούς που βιώνουν την τραγική κατάσταση στη Χάμα. Ο αριθμός των μαρτύρων έχει ξεπεράσει τους 300, πιθανότατα έχουν φτάσει ήδη τους 400, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους θάφτηκαν στο πάρκο Αλκουσούρ.

Υπήρξαν ασφαλώς και στρατιώτες που μαρτύρησαν, δολοφονημένοι από τις δυνάμεις ασφαλείας. Κουβάλησα πάνω από 27 πτώματα στρατιωτών, και δεν μπορώ καν να υπολογίζω τον αριθμό των τραυματιών. Υπάρχουν πολλοί που πέθαναν από μικρές πληγές, μόνο και μόνο επειδή αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου, καθώς δεν υπάρχει αίμα στα νοσοκομεία. Κάποιοι πέθαναν μετά από έναν πυροβολισμό στο πόδι, δεν υπάρχει τρόπος να φτάσουν σε κάποιο νοσοκομείο, ειδικά μετά το κόψιμο του ρεύματος στα νοσοκομεία που μπλόκαρε πλήρως τη λειτουργία τους.

Το νοσοκομείο του Αλραγιές, που χρησιμοποιούταν για τη περίθαλψη των τραυματιών παρόλο που πρόκειται στην ουσία για μαιευτήριο, είδε τον δεύτερο όροφό του να βομβαρδίζεται. Οι γιατροί διασκορπίστηκαν σε επιτόπια “νοσοκομεία” στις γειτονιές, αλλά ακόμα κι εκεί στοχοποιήθηκαν, δέχθηκαν επιθέσεις και χυδαιότητες κατά τη σύλληψή τους, ιδιαίτερα όσοι εργάζονταν στα επιτόπια νοσοκομεία.

Μερικοί προσπαθούν να βρουν φάρμακα από φαρμακεία έξω απ’ την πόλη, επειδή τα φαρμακεία της πόλης έχουν σαμποταριστεί. Ψάχνουμε αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα για τα βασικά, όπως αντιπυρετικά για τα παιδιά. Ο πυρετός είναι ένα σύμπτωμα που εμφανίζεται ραγδαία στα παιδιά εξαιτίας του φόβου για τις συνεχείς επιθέσεις στην πόλη.

Δεν έχουμε ψωμί, η εισαγωγή έχει αποκλειστεί εδώ και τρεις μέρες. Οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν σαμποτάρει τα καταστήματα παροχής τροφίμων στην πλατεία Αλ-Ασί, μια ύπουλη κίνηση αποτροπής κάθε απόπειρας του λαού να τα χρησιμοποιήσει. Όλες οι προμήθειες και η βοήθεια που έχει σταλεί στον λαό της πόλης έχει μπλοκαριστεί πριν την είσοδο.

Στρατιωτικά τανκς και ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εισβάλει στην πόλη κι έχουν στρατοπεδεύσει στην πλατεία Αλ-Ασί. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 15 τανκς στην πλατεία Αλ-Ασί, κι ακόμη 6 στην περιοχή του φρουρίου, συνοδευόμενα από 6 BMP (στμ: ρωσσικά αμφίβια ελαφρά τεθωρακισμένα). Οι ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται στις ταράτσες όλων των ψηλών κτιρίων με δέκα στην κορυφή του κτιρίου Αμπντουλμπακί και 5 στο αστυνομικό τμήμα. Αυτοί οι σκοπευτές είναι επαγγελματίες και σίγουρα όχι Σύροι, τους έχουμε καταγράψει με κάμερες κι έχει γίνει γνωστό αυτό σε όλους. Τα τανκς και οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εντολές να πυροβολούν οτιδήποτε κινείται. Ακόμα και ζώα έχουν σκοτώσει για την πλάκα τους.

Οι πυροβολισμοί συνεχίζονται στην νότια και τη βόρεια είσοδο της Χάμας. Η πόλη βομβαρδίζεται απ’ το φρούριο που έχει καταληφθεί απ’ τον στρατό. Οι επιδρομές έχουν φτάσει στην οδό Αλ-Νταμπαγκά και πολλά σπίτια έχουν καταστραφεί, επίσης πολλοί μιναρέδες τζαμιών έχουν βρεθεί στο στόχαστρο. Οι πράκτορες των δυνάμεων ασφαλείας πυρπόλησαν το κτίριο της οικονομικής διοίκησης μετά από σαμποτάρισμα και λεηλασία του εσωτερικού του κτιρίου. Ο πρώτος όροφος του δικαστικού μεγάρου έχει καεί επίσης. Έχουν φέρει τραμπούκους (Shabiha) από κοντινά χωριά για να προσβάλουν ακόμα περισσότερο τον λαό.

Έχουν εισβάλει σε σπίτια με τη βία, προσβάλοντας και ταπεινώνοντας τους κατοίκους και υπενθυμίζοντάς τους πάντα τα γεγονότα του 1982 (στμ: τον Φλεβάρη του 1982 ο στρατός εισέβαλε στη Χάμα πνίγοντας στο αίμα δεκάδων χιλιάδων κατοίκων τον λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο καθεστώς του Ασσάντ). Δεν υπάρχουν αναφορές σεξουαλικής βίας και νομίζω ότι δεν υπήρξαν τέτοια περιστατικά γιατί αυτό είναι κάτι για το οποίο κανείς δε θα μενε σιωπηλός, η Τιμή είναι πιο πολύτιμη απ’ τις ψυχές μας και το γνωρίζουν οπότε δεν τολμούν να το παν εκεί.

Κανείς μας δεν είναι οπλισμένος, τα ψέμματα του καθεστώτος δε γίνονται πια πιστευτά από κανέναν. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να χει κανείς στη Χάμα είναι καμμιά κυνηγετική καραμπίνα και ελάχιστοι διαθέτουν τέτοιες, και υπό το φως των συνεχών επιδρομών και των ελεύθερων σκοπευτών κανείς δεν μπορεί να ρίξει ούτε καν πέτρα.

Μπορείτε να φανταστείτε για τί πράγμα μιλάμε; Συνεχείς επιδρομές μέρα και νύχτα. Σταματούν μόνο για μερικές ώρες για να ξεκουραστούν, κι όχι φυσικά από οίκτο. Αυτό είναι το δώρο του Μπασάρ για το Ραμαζάνι.

Πηγή: https://www.facebook.com/notes/%D9%84%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%86%D8%B3%D9%8A%D9%82-%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%AD%D9%84%D9%8A%D8%A9-%D9%81%D9%8A-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%8A%D8%A7/05-aug-2011-eye-witness-account-from-hama-we-have-no-bread-no-medicine-no-blood/262769010416909

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3mG3V2fBYbw]

Ευρηματικότητα και κοινωνικότητα της εξέγερσης: αυτοσχέδιο σατιρικό αντικαθεστωτικό τραγούδι από τον δημοφιλή Σύρο τραγουδιστή Ibrahim Kachouch. Ο Kachouch βασανίστηκε μέχρι θανάτου απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας στις 5 Αυγούστου 2011.

Σημειώσεις:
Η Πολιορκία της Χάμας ξεκίνησε με την καταστολή από ασφαλίτες και στρατό των αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων εκατοντάδων χιλιάδων στις 3 Ιούνη 2011, ενώ ακολούθησε μια διαδοχή κατασταλτικών επιθέσεων απ’ την μία και μαζικών διαδηλώσεων ως απάντηση απ’ την άλλη, που κορυφώθηκε την 1η Ιούλη με πάνω από 400.000 ανθρώπους στον δρόμο. Δυο μέρες αργότερα το κράτος έβγαλε τα τανκς στους δρόμους της πόλης, μαζί με όλο τον συρφετό ασφαλιτών και παρακρατικών που δολοφόνησαν πάνω από 70 ανθρώπους, ενώ αναφέρθηκαν και 2 βιασμοί. Στις 31 Ιούλη, η κυβέρνηση επισημοποίησε την στρατιωτική κατοχή της πόλης με αφορμή την τήρηση της τάξης εν όψει και του Ραμαζανιού (“Σφαγή του Ραμαζανιού”), ενώ πάνω από 140 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη διάρεια των επιχειρήσεων αυτών σ’ όλη τη χώρα, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους στην Χάμα. Σύμφωνα με νομικές ομάδες, οι συλληφθέντες υπολογίζεται να έχουν ξεπεράσει τους 12.000, ενώ περισσότεροι είναι όσοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Η κρατική τηλεόραση μεταδίδει πλέον (6/8/2011) εικόνες της κατεστραμμένης πόλης, με ισοπεδωμένα κτίρια και ξεχαρβαλωμένους δρόμους  υπό τον τίτλο “αποκαταστάθηκε η ασφάλεια και η νομιμότητα στη Χάμα”. Στην πόλη παραμένει κομμένο το ηλ. ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες, το ίντερνετ. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν αποθηκεύσει προμήθειες σε κονσέρβες κλπ, αλλά δε θα κρατήσουν πολύ έτσι.

Ένας δημοσιογράφος της ελβετικής ραδιοφωνίας που μπήκε παράνομα στη Συρία και έμεινε 10 μέρες στην πολιορκούμενη Χάμα, ο Gaëtan Vannay περιέγραψε τις κινητοποιήσεις στην εφ. Guardian ως εξής: “Μέχρι τότε (την επίθεση των δυνάμεων καταστολής) τα πάντα ήταν απολύτως ειρηνικά. Ήταν πολύ καλά οργανωμένοι, οι διαδηλωτές έγραφαν συνεχώς νέα τραγούδια, έβγαζαν νέα συνθήματα ενάντια στο καθεστώς. Την Πέμπτη πριν την επίθεση υπήρξαν δυο ομιλητές με πολύ διαφορετικά ηχοσυστήματα που διασκέδαζαν τα πλήθη, κοντράροντας ο ένας τον άλλον. Ήταν πολύ γιορτινό το κλίμα. Την Κυριακή στις 4:30 πμ οι άνθρωποι διέδωσαν τον συναγερμό, με το σύνθημα “ο θεός είναι μαζί μας”. Έβαλαν φωτιά σε λάστιχα και στήσαν οδοφράγματα για να δυσκολέψουν τα τανκς και αντιστάθηκαν με πέτρες, ξύλα και κοκτέιλ μολότωφ. Η μάχη κράτησε περίπου μέχρι την μία το μεσημέρι.

Η Χάμα είναι το ιστορικό επίκεντρο εξεγέρσεων ήδη απ’ το 1964 ενάντια στο Μπααθικό πραξικόπημα, ενώ η καταστολή της πρώτης αυτής εξέγερσης άφησε πίσω της πάνω από 70 νεκρούς. Εκατοντάδες ακόμη κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας την ταραχώδη περίοδο 1976-82, ενώ πρωταγωνιστικός ρόλος στις ταραχές της εποχής αποδίδεται στην μουσουλμανική αδελφότητα από την κυβέρνηση του Ασσάντ, πατέρα του σημερινού μονάρχη. Τον Φλεβάρη του 1982, ο στρατός εισέβαλε στην πόλη “αποκαθιστώντας την τάξη”, κι αφήνοντας πίσω του πάνω από 30.000 νεκρούς κατοίκους, και τουλάχιστον 1.000 στρατιώτες. Το κεφάλαιο ξεμπερδεύει με την εξέγερση εξολοθρεύοντας τους εξεγερμένους και ισοπεδώνοντας τις πόλεις τους.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Σύντομο ιστορικό του αγώνα ενάντια στο TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας)

Το NO TAV είναι μια κινητοποίηση στη Val di Susa στο Πιεμόντε της Ιταλίας, ενάντια στην κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Τορίνο με τη Λυόν στη Γαλλία. Η γραμμή αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου της Ε.Ε. για τη σιδηροδρομική ένωση της Λυόν με τη Βουδαπέστη κι έπειτα την Ουκρανία. Ανάλογες κινητοποιήσεις εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90 στη Φλωρεντία, την Μπολόνια και τη Ρώμη, όμως η μαχητικότητα και η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε το κίνημα στη Val di Susa έκαναν τη συζήτηση να διαδοθεί παντού.

Η απλή λογική πίσω απ’ το κίνημα είναι ότι μια νέα σιδηροδρομική γραμμή μέσα απ’ την κοιλάδα είναι παντελώς άχρηστη και περιττή, και ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι η κερδοφορία των διαφόρων ιδιωτικών εταιριών που έχουν μερίδιο στην κατασκευή και λειτουργία της. Το NO TAV θεωρεί πως η τρέχουσα σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πιεμόντε και Γαλλίας είναι αποτελεσματική, δεδομένου ότι η κίνηση στην περιοχή δεν είναι ποτέ τόσο ψηλή. Ακόμα πιο σημαντικό, η κατασκευή μιας νέας γραμμής θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα ένα τεράστιο μέρος της κοιλάδας Susa, προκαλώντας μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν και τα χωριά να χάνουν τον χαρακτήρα τους ή να εξαφανίζονται εντελώς.

Τα τρένα υψηλής ταχύτητας θεωρούνται στην Ιταλία “στρατηγικού ενδιαφέροντος” επενδύσεις, κάτι που σε μετάφραση απ’ την πολιτική παπαρολογία σημαίνει ότι η νομοθεσία επιτρέπει οποιοδήποτε έργο ΧΩΡΙΣ διαβούλευση με τον τοπικό πληθυσμό και οποιονδήποτε αρμόδιο θεσμό (στμ: συγκεκριμένα η περιοχή του TAV στη Val di Susa έχει κηρυχθεί στρατιωτικοποιημένη με συνέπεια μεταξύ άλλων οι γεωργοί να περνούν από αστυνομικό-στρατιωτικό έλεγχο για να πάνε στα χωράφια τους). Σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που διέρχεται η Ιταλία, τα έργα αυτά αξιώνουν δισεκατομμύρια απ’ τα χρήματα των φορολογουμένων, εις βάρος των βασικών αναγκών τους, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν είναι παρά οι κατασκευαστικές και εκμεταλλεύτριες ιδιωτικές εταιρίες που κερδοσκοπούν, και που όταν λόγω της χαμηλής ζήτησης για τη γραμμή το έργο θα τους φανεί μη-βιώσιμο, οι φορολογούμενοι θα ξανακληθούν να φορτωθούν τη χασούρα. Όπως στο Rossport, στην Ιρλανδία, οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις του τοπικού πληθυσμού αγνοούνται πλήρως μπροστά στην μόνη σύγχρονη θεότητα: το χρήμα.

Το NO TAV έχει δημιουργήσει τον δικό του σχεδιασμό για την περιοχή, που συμπεριλαμβάνει:
-Αναδιάρθρωση των διαδικασιών παραγωγής και διανομής προκειμένου να μειωθούν οι μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ειδικά οι μακρυνές.
-Υποστήριξη των τοπικών βιώσιμων ανταλλαγών αντί για τις μεγάλες επιχειρήσεις
-Δημιουργία ή βελτίωση των ήδη υπαρκτών μέσων βιώσιμης και πράσινης μεταφοράς για τους εργαζόμενους και τους φοιτητές
-Υποστήριξη της χρήσης της ήδη υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής

Πηγή: http://www.notavtorino.org/ μέσω http://italycalling.wordpress.com/2011/07/03/brief-history-of-the-no-tav-movement/

Μικρό χρονικό των τελευταίων ημερών:

24 Μάη: Πορεία και συγκρούσεις στην Maddalena του Chiomonte, μετά από επίθεση της αστυνομίας. Το ίδιο σκηνικό και 3 ημέρες μετά.

27 Ιούνη: Η νυχτερινή λαμπαδηδρομία εκατοντάδων διαδηλωτών έξω απ’ την πόλη Venaria δέχεται άγρια επίθεση 2.000 μπάτσων με πλήρη ανάρτηση. Στο κέντρο της πόλης, όχημα των ιταλικών ΜΑΤ επιταχείνοντας χτυπά και αφήνη νεκρή ηλικιωμένη γυναίκα. Διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης οργανώνονται σε πολλές πόλεις ολόκληρης της χώρας. Ακτιβιστές που είχαν επισκεφτεί την Παλαιστίνη κάνουν λόγο για ομοιότητα στην κλίμακα και τις τακτικές της καταστολής. Μερικά βιντεάκια: video 1, video 2, video 3 . 30 διαδηλωτές και 30 αστυνομικοί τραυματίες.

3 Ιούλη: Οργανωμένες συγκρούσεις 6.000 (σύμφωνα με την αστυνομία) διαδηλωτών με την αστυνομία. Χρηση μολότωφ, μπουκαλιών με αμμωνία και κροτίδων από μεριάς των διαδηλωτών. Τουλάχιστον 188 αστυνομικοί τραυματίες και 15 διαδηλωτές. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για εισαγόμενους ακτιβιστές από Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία… Σύλληψη τεσσάρων διαδηλωτών. Ντοκουμέντο αστυνομικής βίας (κακοποίηση διαδηλωτή και είσοδος μπουλντόζας μέσα από αρχαιολογικό χώρο καταστρέφοντας μέρος του). Αστυνομικοί, μπράβοι και πυροσβέστες συνεργάζονται αγαστά στους προπηλακισμούς διαδηλωτών.

Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για ακτιβιστές απ’ τον ανταγωνιστικό χώρο που διείσδυσαν στη διαδήλωση με κράνη και εργαλεία για πόλεμο, προκαλώντας την αντίδραση της αστυνομίας. Αν και αυτή η τακτική του “Διαίρει και βασίλευε” είχε φέρει αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης μετά τις συγκρούσεις στη Γένοβα, το δίκτυο των τοπικών επιτροπών NO TAV με συνέντευξη τύπου που θα δώσει την επόμενη μέρα θα πάρει μια αρκετά διαφορετική θέση: “Δεν ήταν το Black Block, ήταν απλοί άνθρωποι που συγκρούστηκαν, η πλειοψηφία των οποίων ντόπιοι. Ήρθαμε προετοιμασμένοι με κράνη και μάσκες μετά τα όσα συνέβησαν στις 27 Ιούνη, αλλά ήρθαμε με γυμνά χέρια. Μετά την επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα, πέτρες και κανόνια νερού, υπερασπιστήκαμε τους εαυτούς μας με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουμε”. δήλωσε ο Maurizio Piccione ανοίγοντας την εκδήλωση. Ένας άλλος εκπρόσωπος δήλωσε “η λαϊκή αντίσταση είναι ο τρόπος μας να κάνουμε πράγματα. Η μόνη κατηγορία που θα δεχθούμε είναι ότι αντισταθήκαμε σε μια κατάσταση που δε δημιουργήσαμε εμείς. Το Black Block xρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν το γεγονός ότι μια ολόκληρη περιοχή αντιστέκεται. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους κατοίκους της Val di Susa που αντέξανε, και είμαστε περήφανοι γι αυτό.”

4 Ιούλη: Το τροχόσπιτο-στέκι του κινήματος NO TAV που είχε αγοραστεί με δωρεές των συμμετεχόντων στο κίνημα πυρπολήθηκε αργά την νύχτα, αποκαθιστώντας εν μέρει το πληγέν δέος της αστυνομίας.

5 Ιούλη: Κατάληψη των ταμείων στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης από 70 αντιεξουσιαστές και αυτόνομους, σε αλληλεγγύη με το κίνημα NO TAV.

10 Ιούλη: Καθαρισμός του δάσους της κοιλάδας μετά από κάλεσμα του κινήματος NO TAV.

13 Ιούλη: Πορείες αλληλεγγύης στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις.

14 Ιούλη: Τρία τάγματα αλπινιστών που επιστρέφουν από την Καμπούλ στρατοπεδεύουν στη Val di Susa. Φήμες ότι ο στρατός θα αντικαταστήσει την αστυνομία στην περιοχή.

15 Ιούλη: Δίκη και αποφυλάκιση των ως τώρα συλληφθέντων. Στρατιωτικο-αστυνομική φρουρά στις φυλακές του Τορίνο για πρόληψη αναταραχής.

16 Ιούλη: Λαϊκή γιορτή και συλλογικό δείπνο στο Τορίνο.

23 Ιούλη: Μετά από κάλεσμα του ανταγωνιστικού χώρου οργανώνονται πορείες που καταλήγουν σε πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής στο Μιλάνο και σε άλλες πόλεις. Διαμεσολαβούν διάφορες δράσεις, μπλοκαρίσματα τρένων, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, λαϊκές γιορτές, καταστροφές περιφράξεων, μηχανημάτων κοκ.

24 Ιούλη: Εμπρηστικό σαμποτάζ εναντίον συνεργάτιδος εταιρίες του TAV. Καταστράφηκαν τα γραφεία της εταιρίας και εκσκαφικά μηχανήματα. Έχουν προηγηθεί ανάλογες δράσεις, από τον ξυλοδαρμό του Ferdinando Lazzaro, ιδρυτικού μέλους της Italcoge που κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο αγκόνα, μέχρι βανδαλισμούς σε σχετικούς στόχους (μηχανήματα, περιφράξεις, προσωπικά οχήματα διευθυντών εταιριών). Η ιστοσελίδα ΝΟ TAV πάντως θα καταδικάσει τις δράσεις αυτές που “δεν προάγουν τον ίδιο σκοπό με την μαζική αντίσταση”, συνεχίζοντας μια προβληματική παράδοση αποστασιοποίησης απ’ την μειοψηφική δράση που κρατά απ’ το ’70 στο ιταλικό κίνημα. Πηγή: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/

25 Ιούλη: Νέος γύρος συγκρούσεων στο Chiomonte. 5 αστυνομικοί στο νοσοκομείο.

28 Ιούλη: Πορεία και συγκρούσεις εκ νέου στο Chiomonte. Στο Τρέντο, πυρπολείται μια κεραία της Vodafone σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς κρατουμένους Costa, Billy, Silvia (it) και τον αγώνα ενάντια στο TAV.

29 Ioύλη: Επιθετική πορεία 300 αντιεξουσιαστών-αυτόνομων στον χώρο του TAV στο Τορίνο, με πέτρες, κροτίδες, καπνογόνα, κατάφεραν ζημίες σε μηχανήματα, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και αντλίες νερού. 6 αστυνομικοί τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις.

29-30 Iούλη: Επιχειρήσεις από τους Digos (εκαμ) εναντίον αγωνιστών του αντιεξουσιαστικού, αυτόνομου και του NO TAV κινήματος στο Chiomonte και στο Τορίνο. Τα εύρετρα (μάσκες, σφενδόνες κλπ) παρουσιάζονται στα ΜΜΕ με σοκαριστικό τρόπο. Στο μεταξύ, φαίνεται να έχουν εξαντληθεί οι αντιασφυξιογόνες μάσκες απ’ όλα τα καταστήματα της περιοχής. Πηγή-Φωτογραφίες: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/2011/07/la-stampa-29072011-digos-has-made.html

Περισσότερα: Indymedia Piemonte, contrainfo, finimondo

Κείμενο κρατουμένων σε αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και στις πλατείες

Η χώρα είναι βυθισμένη στην κρίση του χρέους και το ελληνικό κράτος βρίσκεται λίγο πριν την οικονομική κατάρρευση. Αυτό το χρέος που δημιουργήθηκε από την ευρωπαϊκή πολιτική την οποία εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τις τρείς τελευταίες δεκαετίες, από τις χρηματοδοτήσεις των κεφαλαιοκρατών για την “ανάπτυξη”, από τα “δώρα” και τις μίζες για τις οποίες τεράστια ποσά κινούνταν μεταξύ πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, θέλουν να μας υποχρεώσουν να το πληρώσουμε εμείς, οι μη προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας.

Με το μνημόνιο και τις συμβάσεις που υπογράφει η ελληνική κυβέρνηση, έχει δέσει μία θηλιά στο …

λαιμό του ελληνικού λαού που σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο, έχει υποθηκεύσει το μέλλον των δύο τουλάχιστον επόμενων γενεών για την εξυπηρέτηση των δανειστών της Ελλάδας, ξεπουλάει όλη τη χώρα και τον πλούτο αυτού του τόπου στο μεγάλο διεθνές κεφάλαιο.

Παρά το γεγονός ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ κατ’ εντολή της τρόικας (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους αλλά ρίχνει όλο και πιο βαθιά την ελληνική κοινωνία στη χρεοκοπία και την καταστροφή, ένα νέο μνημόνιο που αποκαλείται “μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα” ψηφίζεται στις 28/6 στη Βουλή με το οποίο η ελληνική και διεθνής πολιτική και οικονομική εξουσία ξεκινά νέα, ακόμη πιο άγρια, πιο ανελέητη επίθεση εναντίον του λαού. Το μεσοπρόθεσμο, η νέα πιο σκληρή σύμβαση ξεπουλήματος και υποτέλειας της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο που έχει περάσει μέχρι σήμερα ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, είναι η προϋπόθεση για να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος ένα νέο δάνειο που θα δώσει μία ακόμα παράταση μέχρι την ανακήρυξη της τελικής οικονομικής κατάρρευσής του.

Γι’ αυτό το χρέος όλοι γνωρίζουμε πως υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί του καθεστώτος. Είναι οι τραπεζίτες , οι τζογαδόροι του χρηματιστηρίου, οι πλούσιοι. Είναι αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής που εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη για το κέρδος.

Γνωρίζουμε πως η ελληνική κρίση του χρέους είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Γνωρίζουμε πως η ανθρωπότητα έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο λόγω της εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης, λόγω της καταπίεσης και της αδικίας. Έφτασε σ’ αυτό το σημείο γιατί υπάρχουν λίγοι πλούσιοι να παρασιτοζωούν εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Γιατί οι φτωχοί σε όλο τον πλανήτη αυξάνονται συνεχώς ενώ ο παγκόσμιος πλούτος, παρ’ όλο που είναι άφθονος, παραμένει στα χέρια των οικονομικά ισχυρών.

Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί έφτασε στο απροχώρητο το ξεζούμισμα των λαών, του πλανήτη και τω φυσικών πόρων από ένα σύστημα που βασίζεται στο διαρκές κυνήγι του κέρδους. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αδιέξοδο γιατί είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού, είναι σε αδιέξοδο το ίδιο το σύστημα των αγορών, είναι σε αδιέξοδο το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η ανθρωπότητα θα βρει τη λύση αποτινάζοντας από πάνω της αυτό το σάπιο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς.

Αυτό το αδιέξοδο το έχουν καταλάβει οι λαοί, οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο. Στις περισσότερες χώρες του πλανήτη η κοινωνική βάση βράζει. Οι καταπιεσμένοι ξεσηκώνονται, αγωνίζονται, εξεγείρονται, επαναστατούν. Αναζητούν τους δρόμους της σύγκρουσης με το σύστημα, αναζητούν δρόμους για βαθιές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές . Αναζητούν δρόμους ανατροπής.

Όλη η ελληνική κοινωνία έχει ξεσηκωθεί εναντίον των καθεστωτικών πολιτικών, εναντίον όλων των κομμάτων. Έχει αηδιάσει με τους 300 της Βουλής που συνεχίζουν ξεδιάντροπα να πλουτίζουν με το αίμα του ελληνικού λαού και εν μέσω οικονομικής κρίσης. Έχει αηδιάσει με τις μίζες και τα “δώρα” που αλλάζουν χέρια μεταξύ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Έχει αηδιάσει με το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Έχει αηδιάσει με τα ψέματα και την τρομοκρατία της κυβέρνησης που απαιτεί να πληρώσουμε εμείς ένα χρέος για το οποίο δεν ευθυνόμαστε, να πληρώσουμε εμείς για να μη χαθούν τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των κεφαλαιοκρατών. Όλη η ελληνική κοινωνία έχει συσπειρωθεί γύρω από δύο κοινές θέσεις:

-Δεν θα πληρώσουμε εμείς το χρέος σας

-Δεν θα πληρώσουμε εμείς για την οικονομική κρίση.

Όλη η ελληνική κοινωνία των μη προνομιούχων έχει στραφεί πλέον ανοιχτά ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος, ενάντια στο οικονομικό σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικές που υπαγορεύονται από το μεγάλο κεφάλαιο. Όλη η χώρα βρίσκεται στους δρόμους, απαιτώντας βαθιές οικονομικές και πολιτικές ανατροπές.

Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ένας και ενιαίος μέσα κι έξω από τις φυλακές. Εμείς οι κρατούμενες και κρατούμενοι κάθε εθνικότητας στις φυλακές του καθεστώτος ζούμε διπλά το βάρος της οικονομικής κρίσης. Από τη μία το ελληνικό κράτος που χρεοκοπεί αδυνατεί να καλύψει πλέον τις βασικές ανάγκες μας και οι διευθύνσεις των φυλακών όλης της χώρας καλούν τους κρατούμενους να καλύψουν με δικά τους έξοδα τις ελλείψεις του συστήματος. Από την άλλη οι οικογένειες των κρατουμένων – όταν αυτές υπάρχουν αφού πολλοί κρατούμενοι είναι απολύτως μόνοι και άποροι – αδυνατούν να καλύψουν λόγω της κρίσης και της έλλειψης χρημάτων τις ανάγκες των δικών τους ανθρώπων. Έτσι εμείς, όχι μόνο ζούμε το κόστος της οικονομικής κρίσης, αλλά ως έγκλειστοι πίσω από τα κάγκελα δεν έχουμε καμία δυνατότητα να αναζητήσουμε τρόπους επίλυσης των προβλημάτων για την επιβίωση τη δική μας και των οικογενειών μας που βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Οι φυλακές είναι ένας μηχανισμός που βασίζεται στη φτώχεια και αναπαράγει τις ανισότητες και την αδικία. Οι φυλακές είναι ένας άδικος και απάνθρωπος μηχανισμός που εξαχρειώνει και εξαγριώνει τον άνθρωπο. Είναι ένας ταξικός και αντικοινωνικός μηχανισμός που πρέπει να καταργηθεί.

Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δυνατότητα ουσιαστικής επίλυσης βασικών προβλημάτων διαβίωσης στις φυλακές αφού, όπως είπαμε και πριν, η ζωή πίσω από τα τείχη λόγω της κρίσης γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Γι’ αυτό και κεντρικό σύνθημα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές σήμερα είναι ένα: “Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων”.

Ο δικός μας αγώνας σήμερα δε μπορεί παρά να είναι κοινός. Κοινός μεταξύ όλων των φυλακισμένων, κοινός μεταξύ όλων των καταπιεσμένων κάθε εθνικότητας που βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.

Να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα έναν πραγματικά συγκρουσιακό αγώνα που θα αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Και ο μόνος δρόμος γι’ αυτό είναι να απειλήσουμε στην πράξη τη λειτουργία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Να διώξουμε τώρα όλους τους πολιτικούς από τη Βουλή. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε έστω και ένα ευρώ παραπάνω για το χρέος. Να καταλύσουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως διακηρύττουν οι Λαϊκές Συνελεύσεις όλης της χώρας.

Να πετάξουμε έξω από τις πλατείες και τις Συνελεύσεις τα κόμματα που έχουν διεισδύσει και προσπαθούν να βάλουν φρένο στον αγώνα, να αποτρέψουν την εξέγερση, να διαφυλάξουν το ίδιο το σύστημα.

Να πετάξουμε έξω από τη χώρα μας τα κοράκια τους πλούσιους, να πάρουμε πίσω τη δημόσια περιουσία που οι κυβερνήσεις ξεπούλησαν στο μεγάλο κεφάλαιο, να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο αυτού του τόπου και να τον διαχειριστούμε μόνοι μας. Δεν έχουμε ανάγκη από αφέντες, δεν έχουμε ανάγκη από εξουσιαστές. Μπορούμε μόνοι μας να ορίζουμε τη ζωή μας.

Να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, ανοίγοντας το δρόμο για μία κοινωνία οικονομικής ισότητας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους. Για μία κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Για την κοινωνική επανάσταση.

Να μην αφήσουμε τίποτα ίδιο.

Να αλλάξουμε τα πάντα.

Για την ελευθερία.

Το κείμενο αυτό συνυπογράφουν:
168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
9 κρατούμενοι από ΣΤ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
62 κρατούμενοι από τις φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις φυλακές Αυλώνας
167 κρατούμενοι από τις φυλακές Ναυπλίου
41 κρατούμενοι από τις φυλακές Κέρκυρας

Αποφασίσανε να παραμείνουν έξω από τα κελιά κατά το μεσημεριανό κλείσιμο:
168 κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού
300 κρατούμενοι από τη Δ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
11 κρατούμενοι από τη ΣΤ’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
Άγνωστος αριθμός κρατουμένων από την Α’ πτέρυγα αντρικών φυλακών Κορυδαλλού
30 κρατούμενες από τις γυναικείες φυλακές Διαβατών
220 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Άμφισσας
60 κρατούμενοι από τη Δ1 πτέρυγα των αντρικών φυλακών Γρεβενών

Αποχή συσσιτίου κάνουν:
207 κρατούμενοι από τη Β’ πτέρυγα των αντρικών φυλακών Λάρισας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Γρεβενών
200 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Ιωαννίνων
21 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Αυλώνας
450 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Μαλανδρίνου
120 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Διαβατών
60 κρατούμενοι από τις αντρικές φυλακές Κασσάνδρας Θεσσαλονίκης

Η κινητοποίηση αυτή των κρατουμένων γίνεται την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου 28/6 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για την κατοχή της χώρας από το μεγάλο κεφάλαιο, για την κοινοβουλευτική χούντα που μας κυβερνά. Αυτή η κίνηση γίνεται επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Αγώνας μέχρι τη νίκη.

Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες

Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, πάνω από 1 δισ. άνθρωποι ζουν παγκόσμια σε παραγκουπόλεις, σε σπίτια χωρίς βασικές ανέσεις όπως ηλεκτρισμός, καθαρό νερό, στοιχειώδεις υποδομές (πχ. πάτωμα…), αποχέτευση κλπ. Οι πόλεις του μέλλοντος, αντί για φουτουριστικά τοπία από γυαλί και ατσάλι όπως τις φαντάζονταν οι προηγούμενες γενιές πολεοδόμων, κατασκευάζονται μάλλον από βρώμικες πλίνθους, πλαστικό, τσιμέντο και απορρίματα, είναι περιτριγυρισμένες από μόλυνση, εξαθλίωση, ασθένειες και χιλιάδες μπάτσους. Οι -καταληψίες, αχαρτογράφητοι- κάτοικοί τους, θα ζήλευαν τόσο τις καλύβες από λάσπη της Ανατολίας του 7.000 πΧ, ακόμα και τις Ντικενσιανές βιομηχανικές πόλεις που βρίσκονταν τουλάχιστον σε μια δροσερή ύπαιθρο. Οι σύγχρονες παραγκουπόλεις, αγκαλιάζουν ασφυκτικά τα αναπτυσσόμενα αστικά κέντρα απ’ τη Λατινική Αμερική ως την Κίνα, απ’ το Ντιτρόιτ ως τη Βομβάη. Δε συγκεντρώνουν τόσο συσσωρευόμενους μετανάστες από κάποια φτωχή επαρχία, όσο για παρίες που έχει εξορίσει η ίδια η πολη στην περιφέρειά της, λόγω εξώσεων, αυξανόμενων ενοικίων, αβάσταχτου κόστους ζωής. Αν και τα παραπήγματα σπάνια ξεπερνούν τους 2-3 ορόφους, η πυκνότητα του πληθυσμού είναι μεγαλύτερη από παντού, λόγω της συρρίκνωσης του ζωτικού χώρου στο ελάχιστο.

Στη Βραζιλία, οι φαβέλες, όπως ονομάζονται οι παραγκουπόλεις γύρω απ’ τα τουριστικά και κυριλέ κέντρα του Σάο Πάολο ή του Ρίο ντε Τζανέιρο, έχουν τη δική τους ιστορία. Πρόκειται για τις εκτάσεις όπου “στοιβάζονταν” οι πλεονάζοντες σκλάβοι από την Αφρική, για τους οποίους ούτε δουλειά υπήρχε, ούτε και χώρος. Η ιστορία τους είναι η ιστορία της πάλης του Κεφαλαίου να απαλλαγεί απ’ την εργασία, να συρρικνώσει τους προλεταρίους μέχρι εξόντωσης. Στη σημερινή τους μορφή, δημιουργήθηκαν από το ξέβρασμα του κύματος εσωτερικής μετανάστευσης του 1940-70, όπου οι εργάτες που ζητούσαν δουλειά στην πόλη, μετά από κάποια περίοδο ακραίας εκμετάλλευσης με αξιοκαταφρόνητη πληρωμή, γρήγορα έμεναν άνεργοι, άστεγοι, καταλήγοντας σε μια φαβέλα. Η Βραζιλία είναι στην πραγματικότητα μια απ’ τις χώρες με την μεγαλύτερη ανισοκατανομή παραγώμενου πλούτου, με το ανώτερο 10% να κατέχει το ήμισυ του ΑΕΠ, και το κατώτερο 35% να ζει κάτω απ’ τα όρια της φτώχειας. Οι κάτοικοι της φαβέλας ανήκουν σ’ αυτό το κατώτερο 35%, στερημένοι από μέσα επιβίωσης, “ανεξέλεγκτοι”, ευάλωτοι στην μαυρη οικονομία και κυρίως στις κυβερνητικές πρωτοβουλίες εξάλειψης αυτού του ενοχλητικού φαινομένου: τις ωμές επεμβάσεις του στρατού και εκτοπίσεις, της στρατοκρατικής δεκαετίας του 1970, διαδέχθηκαν οι αναπλαστικές επεμβάσεις (gentrification, ανάδειξη σε τουριστικό θέαμα, καλλιτεχνική εκμετάλλευση κοκ) των αριστερών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.

Φαίνεται πως πλέον επιστρατεύεται ένας συνδυασμός αυτών των δυο μεθόδων ελέγχου των φαβέλων. Το Ρίο ντε Τζανέιρο έχει αναλάβει ένα ηράκλειο έργο πριν το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 και τους θερινούς ολυμπιακούς του 2016 που θα διοργανώσει: να ισοπεδώσει 100 απ’ τις πιο “επικίνδυνες” φαβέλες (ξεκινώντας απ’ αυτές γύρω απ’ το στάδιο Μαρακανά) και να ξαναχτίσει εκατοντάδες άλλες. Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης, Εδουάρδο Παές, τουλάχιστον 13.000 οικογένειες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, χωρίς να γνωρίζουν εάν και πότε θα μετεγκατασταθούν κάπου ή τουλάχιστον θα αποζημιωθούν. Οι ολυμπιακοί άλλωστε έχουν μια σταθερά διαλυτική επίδραση στις πόλεις, με πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν μετακομίσει τα τελευταία 20 χρόνια λόγω των αγώνων, είτε με τη βία, είτε λόγω αύξησης των ενοικίων και του κόστους ζωής.

Συχνά πυκνά, όπως και τώρα, η αστυνομία με το πρόσχημα των συμμοριών εμπορίας ναρκωτικών, εισβάλει στις φαβέλες μετατρέποντάς τες σε πεδία μάχης. Τα διαφυγόντα κέρδη αυτού του εμπορίου όμως δεν είναι στρατηγικό διακύβευμα της εξουσίας. Η επιβολή της “τάξης” επί του “χάους” της φαβέλας, είναι. Οι τηλεοπτικοί αντίπαλοι των δυνάμεων της τάξης άλλωστε -με τους οποίους ανταλλάσσουν και καμμιά τουφεκιά με θύματα κατά κανόνα άτυχους περαστικούς-, δεν μπορεί παρά να είναι οι αυθόρμητοι και πιο αδύναμοι φορείς της ίδιας τάξης, οι “συμμορίες των ναρκωτικών”.

φωτογραφικό υλικό: http://www.life.com/gallery/52801/image/107179514/gang-violence-in-rio#index/0

μια νέα νομιμοφροσύνη

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=E01PbOVZzXE]

Μετά την ήττα της τοπικής ομάδας Canucks στο πρωτάθλημα χόκευ (θεωρείται “εθνικό άθλημα” στον Καναδά), πάνω από 100.000 άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί να παρακολουθήσουν τον αγώνα σε γιγαντοοθόνες που τοποθετήθηκαν απ΄ τον δήμο σε κεντρικά σημεία της πόλης, ξεχύθηκαν στους δρόμους, αναπληρώνοντας οι ίδιοι την ματαιωμένη γιορτή. Ανάλογα συμβάντα είχαν εκτυλιχθεί το 1994, αλλά πήραν μικρότερη έκταση. Οχήματα πυρπολήθηκαν (τουλάχιστον δύο περιπολικά και ένα του δήμου μεταξύ αυτών) και άλλα αναποδογυρίστηκαν και έγιναν τραμπολίνο κοσμώντας πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες που ανέβηκαν με την μία σε ιστοσελίδες δικτύωσης όπως το facebook, κάνοντας βέβαια το αστυνομικό έργο εντοπισμού πολύ πιο εύκολο. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι “ταραχοποιοί” δεν έκαναν το παραμικρό για να κρύψουν τα χαρακτηριστικά τους, ποζάροντας και ανεβάζοντας στο facebook ή σε blogs το σχετικό ενοχοποιητικό υλικό. Μηδενική ενοχή ή μέγιστη αφέλεια;

Σε κάθε περίπτωση, μετά από κάλεσμα της δημάρχου του Βανκούβερ, χρήστες του facebook δημιούργησαν σελίδα ανεβάζοντας τα πρόσωπα των συμμετεχόντων στις ταραχές (https://www.facebook.com/pages/Vancouver-Riot-Pics-Post-Your-Photos/121837081234162, ενώ υπάρχουν και ιδιωτικής πρωτοβουλίας πχ http://vancityriotcriminals.tumblr.com). Η σελίδα αυτή έχει ήδη 20.000 “φίλους”, οι οποίοι από μια ματιά είναι προφανές ότι δε θα μπορούσαν να ενταχθούν στον παραδοσιακό συρφετό των καθυστερημένων νομιμοφρόνων νοικοκυραίων που λίγο-πολύ αναπολούν ένα παρωχημένο φασιστικό καθεστώς. Οι περισσότεροι είναι νέοι, “εναλλακτικοί”, πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, θεωρούν εαυτούς αντισυμβατικούς, με τεχνολογική άνεση… Η αστυνομία πάντως ήδη μαζεύει το δικό της αρχείο μέσω twitter (https://twitter.com/#!/VancouverPD). Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της, χρησιμοποιήθηκε η στρατηγική των ολυμπιακών αγώνων του 2010, με τους αστυνομικούς να διεισδύουν στο πλήθος, “με high-fives και φιλική κουβεντούλα με τους οπαδούς”, προσπαθώντας να απομονώσουν τους “πρωτεργάτες” των ταραχών και να στρέψουν το πλήθος εναντίον τους, πετυχαίνοντας μια εύκολη σύλληψη και στη συνέχεια παροτρύνοντας μια ειρηνική αποχώρηση των παρισταμένων.

Η απόδοση των ταραχοποιών στον δρόμο ήταν μάλλον εντυπωσιακή. Τα περιστατικά φυσικής βίας κρατήθηκαν σ’ ένα ελάχιστο (παρά τις έντονες φημολογίες που αναζωπυρώνονταν κάθε λίγο από ιστοσελίδες εφημερίδων για ύπαρξη νεκρών), οι “δεκάδες τραυματίες εξαιτίας των ταραχών” που σύμφωνα με την αστυνομία προσήλθαν στο νοσοκομείο, συνίστανται σε -σύμφωνα με τον διευθυντή του νοσοκομείου St. Paul- 56 άτομα που υπέφεραν από ψεκασμούς με δακρυγόνα και σπρέι πιπεριού, με άλλα λόγια εξαιτίας της ίδιας της αστυνομίας.

Βιτρίνες πολυτελών καταστημάτων σπάστηκαν και λεηλατήθηκαν, εκτεταμένες ζημιές προκλήθηκαν σε κτίριο της τράπεζας του Μόντρεαλ και σε γραφεία της Hudson’s Bay Company αλλά και της Αrt Gallery, ενώ επιθέσεις δέχθηκαν οι δυνάμης καταστολής με πέτρες, μπουκάλια και σώμα-με-σώμα μάχες (φωτό) ολόκληρο το βράδυ. Μεγάλο μέρος του κέντρου “κάπνιζε” ακόμα μέχρι το πρωί (φωτό). Η αστυνομία αναγκάστηκε να αναγγείλει “απαγόρευση συνάθροισης” σ’ ένα ολόκληρο κομμάτι του κέντρου του Βανκούβερ, ενώ η διεύθυνση ενός κινηματογράφου κλείδωσε τους θεατές του “wicked” μέσα “για την ασφάλειά τους” μέχρι να ηρεμήσουν οι ταραχές (στο ίδιο πνεύμα ευθύνης, οι κινέζοι εργάτες κλειδώνονται στα εργοστάσια σε αντίστοιχες περιπτώσεις).

Γενικά, η πόλη θεωρείται “κυριλέ”, ίσως η πιο ακριβή για διαβίωση στον Καναδά (ο μέσος όρος κόστους κατοικίας προσεγγίζει το 1 εκ. δολλάρια! σε σύγκριση με τα 365.000 κατά μ.ο. για ολόκληρη τη χώρα), αλλά και σημαντικός τουριστικός προορισμός για εκατομμύρια τουρίστες, κυρίως Αμερικανούς, σ’ έναν βαθμό συνδεδεμένος με την ανεκτική στάση των αρχών απέναντι στην κατανάλωση χασίς και το ανάλογο “χαλαρό” προφίλ αναψυχής. Δεδομένης και της αγγλοσαξονικής κουλτούρας (εξατομίκευση, κατάρρευση των όποιων μη-εμπορευματικών κοινωνικών σχέσεων, αυτοενοχοποίηση για κάθε παρέκκλιση απ’ την τάξη του κράτους κοκ) έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αντίδραση του συγκεκριμένου κομματιού της νεολαίας με αρκετά ενεργό ρόλο στους κοινωνικούς συσχετισμούς στην εκστρατεία πειθάρχησης που ξεκίνησε από τα καναδικά κι αμερικανικά μήντια ταυτόχρονα με τα επεισόδια.

Τα πρωτότυπα κείμενα είναι από ιστοσελίδες μικροblogging, κυρίως το tumblr, ενώ οι υπογραμμίσεις δικές μας.

Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή, όταν δημοτικοί αστυνομικοί έσπρωξαν μια έγγυο μικροπωλήτρια ενός προαστίου της Guangzhou (επαρχία Guangdong, γύρω απ’ το Hong Kong), ρίχνοντάς την στο έδαφος, ενώ μάζευαν την πραμάτειά της. Περισσότεροι μικροπωλητές συσπειρώθηκαν γύρω από την κοπέλα, ενώ όταν έφτασαν αστυνομικές ενισχύσεις κάλεσαν και οι ίδιοι συγγενείς και φίλους τους για να αντιπαρατεθούν στους αστυνομικούς. Τέτοιες αντιπαραθέσεις είναι συχνές κατά τις επιχειρήσεις-σκούπες της αστυνομίας ενώ συχνά οι περαστικοί παίρνουν το μέρος των μικροπωλητών κατηγορώντας τους αστυνομικούς για υπέρμετρη βία. Εκατοντάδες μετανάστες εργάτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων, πυρπολώντας οχήματα, ΑΤΜ τραπεζών, και αναποδογυρίζοντας περιπολικά επί τρεις ημέρες. Πάνω από 1.000 εργάτες ισοπέδωσαν ένα κυβερνητικό κτίριο στο κέντρο της Guangzhou, της πόλης-λίκνο της εξαγωγικής βιομηχανίας. Μια εργάτρια σε κλωστήρια του γειτονικού Fengcai, δήλωσε πως η διεύθυνση κλείδωσε τους 400 μετανάστες εργάτες του εργοστασίου μέσα, αποτρέποντάς τους να γυρίσουν στην πόλη το σαββατοκύριακο.

Τα επίσημα μέσα αναφέρθηκαν ελάχιστα στην αναταραχή, απλώς για να την αποδώσουν σε “κακοπροαίρετη φήμη” ενώ η τοπική κυβέρνηση έχει ήδη στείλει “ομάδες εργασίας” σε πόλεις και χωριά της περιοχής ώστε να ενημερώσουν-πείσουν τους κατοίκους πως δεν ήταν παρά μια προσπάθεια ορισμένων στοιχείων να προκαλέσουν χάος βάσει μιας ανυπόστατης φήμης. ΣΤο guangzhou, υπάρχουν πάνω από 7 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά (άδειες διαμονής), τους οποίους προσπαθεί να χαρτογραφήσει η κυβέρνηση με ελέγχους στα σπίτια και στις αγορές. Τα πρόστιμα για παράνομη ενοικίαση διαμερισμάτων φτάνουν τα 50 γουάν (ή 5 ευρώ). Ο κατώτερος μισθός στην Κίνα θα μπορούσε να υπολογιστεί γύρω στα 700 γουάν (ή 70 ευρώ). Επίσης, ακόμη 30 εκατομμύρια μόνιμων κατοίκων υπολογίζεται ότι δε διαθέτουν άδειες διαμονής, που είναι και η μόνη νόμιμη μορφή ταυτότητας.

Χιλιάδες ανάλογες ταραχές ξεσπούν κάθε χρόνο στην Κίνα. Οι δυτικές εφημερίδες σχολιάζουν την ανησυχία του κινεζικού κράτους μπρος στις αραβικές εξεγέρσεις, στις οποίες αντέδρασε με εκατοντάδες προληπτικές συλλήψεις, ανακρίσεις ή απλά “εξαφανίσεις” επικριτών και ένταση του ελέγχου του διαδικτύου.

Μόλις πριν λίγες μέρες, παρόμοια γεγονότα έλαβαν χώρα στο Chaozhou όπου εκατοντάδες μετανάστες εργάτες απλήρωτοι για μήνες, πυρπόλησαν κυβερνητικά κτίρια και οχήματα, απαιτώντας να τους καταβληθούν οι μισθοί τους. Στο Lichuan, την περασμένη βδομάδα χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους μετά τον ξυλοδαρμό μέχρι θανάτου ενός δημοτικού συμβούλου που είχε προσαχθεί απ’ την αστυνομία. Η τοπική κυβέρνηση έστειλε τουλάχιστον 1.000 αστυνομικούς των “ματ”.

Παρά τη λογοκρισία στο διαδίκτυο και τον απόλυτο κρατικό έλεγχο του τύπου, οι ταραχές αυτές κυκλοφορούν με ταχύτητα φήμης μέσω κινητών τηλεφώνων και ιστοτόπων δικτύωσης και blogs, συχνά μαζί με βίντεο και φωτογραφίες. Πέρυσι, η Κίνα κατέγραψε επίσημα 127.000 “μαζικά περιστατικά” τέτοιων εξεγέρσεων. Είχε δηλαδή μια σαφή αύξηση απ’ τα 80.000 του 2007 και τα 60.000 του 2006, σύμφωνα με τα στοιχεία της Κινεζικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Πολλά απ’ αυτά αφορούν διαμαρτυρίες μερικών δεκάδων ατόμων εναντίον τοπικών αξιωματούχων για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, μόλυνση, χαμηλούς ή μη καταβεβλημένους μισθούς. Επίσης, οι υποχρεωτικοί εκτοπισμοί ολόκληρων περιοχών και οι κατασχέσεις γης για την οικοδόμηση έργων (πχ. φράγματα) δημιουργούν εστίες έντασης ιδιαίτερα στα βόρεια και ανατολικά της χώρας (η Εσωτερική Μογγολία γνώρισε τους τελευταίους μήνες τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών για τον λόγο αυτόν, ενώ τρεις αυτοσχέδιες βόμβες εξερράγησαν σε κυβερνητικά κτίρια), ενώ στις ανεπτυγμένες ανατολικές περιοχές κυριαρχούν οι εργατικές διεκδικήσεις.

Στις βιομηχανικές μεγαλουπόλεις όπως η Guangzhou, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αναδεικνύεται σε υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα των αρχών, λόγω της κινητικότητας και της ρευστότητας ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος που χαρακτηρίζεται ως “πλεονασματικό”, και έχει αυξηθεί κατά 81% τα τελευταία 10 χρόνια. Η υψηλή ρευστότητα του πληθυσμού αυτού καθιστά κάθε έλεγχο των αρχών προβληματικό. Η πόλη Shenzhen πρίν έναν μήνα εκτόπισε 800.000 “υψηλής επικινδυνότητας ανθρώπους”, κυρίως μετανάστες εργάτες, ώστε να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή πανεπιστημιακών εκδηλώσεων. Έχει ενδιαφέρον ότι το καθεστώς αδειών διαμονής ισχύει για τους μετανάστες εργάτες απ’ το εσωτερικό της χώρας, αλλά όχι για τους ξένους.

*

βίντεο, φωτογραφίες και ενδεικτικές πηγές: http://berthoalain.wordpress.com

πολύ ενδιαφέρον υλικό: φωτογραφίες, βίντεο, φωτογραφίες-πληροφορίες απ’ το jura libertaire, μια ανάλυση στα αγγλικά.

βλ. επίσης: Κίνα: Top Ten μαζικών ταραχών του 2010

Ενα πολύπλευρα ενδιαφέρον άρθρο απ’ την εφ. Texas Observer (link), για όσων το στομάχι αντέχει (μιας και τα ανά τον πλανήτη μπανταμπούμ πολλοί ηγάπησαν…) την αποκαρδιωτική αμερικανική κοινωνική, πολιτική και προσωπική νηπιακότητα που αντιστοιχεί στο καθηλωμένο επίπεδο του ταξικού αγώνα στη χώρα αυτή τα τελευταία 40 χρόνια και τη συνακόλουθη κατάρρευση κάθε συλλογικής συνείδησης, γνώσης, εμπειρίας, αυτοσεβασμού, και την ολοκληρωτική υπαγωγή του πληθυσμού στην καπιταλιστική αναπαραγωγή και στην αστυνομική λογική της. Μερσί στον Γ. για την υπόδειξη του άρθρου.

Μετά από σχεδόν τρία χρόνια ερευνών, σχετικά με τον εμπρησμό της κυβερνητικής έπαυλης, το Τμήμα Δημοσίας Ασφαλείας (ΤΔΑ) του Τέξας έδωσε μια συνέντευξη τύπου τον προηγούμενο μήνα για να ανακοινώσει ένα σημαντικό εύρημα. ο επικεφαλής του ΤΔΑ Steve McCraw διηγήθηκε πώς το ΤΔΑ ξόδεψε ώρες ολόκληρες παρακολουθώντας βίντεο από κάμερες ασφαλείας και βρήκε ίχνη ενός υπόπτου που από ένα λευκό SUV έβγαζε φωτογραφίες της έπαυλης στις 3πμ, τέσσερις ημέρες πριν τον εμπρησμό. Το ΤΔΑ υποστήριξε πως ο ύποπτος διεξήγαγε προ-επιχειρησιακή παρακολούθηση του στόχου (pre-op surveillance) προκειμένου να εντοπίσει τη θέση των καμερών ασφαλείας. Παρόλο που το βίντεο δεν ήταν αρκετά καλής ποιότητας ώστε να αναγνωριστούν οι πινακίδες του οχήματος, τα όργανα της τάξης εντόπισαν τελικά τον ιδιοκτήτη του SUV. Ο McCraw ανακοίνωσε απειλητικά: το ΤΔΑ είχε “εντοπίσει στοιχεία που συνδέουν άμεσα τα άτομα στο λευκό SUV με μια αναρχική ομάδα του Austin που είχε συσχετισθεί με τις επιθέσεις στο Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων τον Σεπτέμβρη του 2008 με κοκτέιλ μολότωφ”.

Πέρασα το πρώτο εξάμηνο του 2009 ερευνόντας το συμβάν στο Συνέδριο, για μια ραδιοφωνική εκπομπή στο This American Life. Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω απ’ τον αμφιλεγόμενο πληροφοριοδότη του FBI Brandon Darby, ο οποίος κατέδωσε τους δυο κατόχους των μολότωφ, τον Brad Crowder Και τον David McKay. Το θεώρημα του McCraw -ότι μια οργανωμένη ομάδα αναρχικών του Austin συνωμοτούσε με σκοπό την τοποθέτηση βομβών στο Συνέδριο- δεν στέκει βάσει της έρευνάς μου, πολύ δε περισσότερο σε σχέση με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη δίκη του McKay.

Δεν είναι απίθανο κάποια απομονωμένη ριζοσπαστική ομάδα να ευθύνεται για τον εμπρησμό της κυβερνητικής έπαυλης. Όμως ο αφηρημένος τρόπος που το ΤΔΑ παρουσίασε τα στοιχεία του και ο τρόπος που κυκλοφόρησε η είδηση δείχνουν πως η ιστορία για τους βομβιστές του Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου (RNC) είναι ένα μηντιακό τεστ Rorschach (στμ: το γνωστό τεστ με τις λογαριθμικές ζωγραφιές που θυμίζουν πεταλούδες, που χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι για να εξετάσουν την προσωπικότητα και τη συναισθηματική λειτουργία των πελατών τους). Ο καθένας βλέπει σ’ αυτό ό,τι θέλει να δει ο ίδιος.

Για πολύ κόσμο, ειδικά τους ακροδεξιούς ειδήμονες, το γεγονός ότι οι Crowder και McKay έφεραν κοκτέιλ μολότωφ σ’ ένα γεγονός όπως το Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων αποτελεί από μόνο του και απόδειξη της εγχώριας τρομοκρατικής απειλής που κρύβεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Η επίσημη ανακοίνωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος εξέθρεψε αυτή τη φιλολογία. Εάν η ομοσπονδιακή υπηρεσία τελικά συλλάβει έναν ακτιβιστή του Austin, η σύλληψη θα “τραβηχθεί απ’ τα μαλλιά” για να επικυρώσει έναν τέτοιο φόβο. Τα λόγια του McCraw ωστόσο, ήταν σκόπιμα ασαφή -δήλωσε ότι υπάρχουν άτομα που σχετίζονται με μια ομάδα, που σχετίζεται με μια επίθεση. Δεν αποσαφηνίζει με ποιόν τρόπο γίνεται αυτή η “συσχέτιση”. Η δήλωση του ΤΔΑ υπέβαλε πολλούς δημοσιογράφους σ’ ένα είδος “σπασμένου τηλεφώνου”. Έτσι, η Austin American-Statesman ανέφερε ότι ο McCraw είπε πως “ένας απ’ τους συλληφθέντες για την υπόθεση της Μιννεσότας είχε ταυτοποιηθεί μ’ έναν απ’ τους επιβαίνοντες στο τζηπ”. Αυτό φυσικά, απέχει απ’ τα όσα πραγματικά είπε ο McCraw. Έχοντας παρακολουθήσει την υπόθεση απ’ το ξεκίνημά της, θα έμενα έκπληκτος εάν ο McKay και ο Crowder ήταν πραγματικά οι κατά συρροή εμπρηστές.

Οι McKay και Crowder μεγάλωσαν μαζί στο Midland. Ο McKay ασχολούνταν με τις καλές τέχνες, ενώ ο Crowder ήταν πιο πολιτικοποιημένος. Οι δυο τους δέθηκαν μεταξύ τους καθώς, όπως το θέτει ο McKay, “και οι δυό απεχθανόμαστε τόσο πολύ το Midland”. Ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω σ’ ένα ντοκυμαντέρ για το Midland και την παιδική ηλικία του George W. Bush, το οποίο δεν ευοδώθηκε. Τελικά, ο McKay μετακόμισε στο Austin, όπου ζούσε η μητέρα του, αλλά επέστρεψε στο Midland τον Ιούνη του 2006 για να λάβει μέρος στην πρώτη του διαδήλωση, ενάντια σε μια πορεία της Ku Klux Klan. Σύμφωνα με τον McKay, κάποιος έβγαλε τον κώλο του προς την KKK, και πάνω στον πανικό που ακολούθησε, η αστυνομία επιτέθηκε με το τάζερ σ’ έναν φίλο του. “Οπότε τρέχω καταπάνω του και τον τραβώ πίσω” θυμάται, “είναι εντελώς αναίσθητος, και πάνω που αποκτά τις αισθήσεις του, κοιτάζω προς τα κάτω να τον δω, και με χτυπάνε με το τάζερ”.

Ο McKay συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή. Λέει ότι οι μπάτσοι τον κακοποιούσαν και τον εκφόβιζαν με απειλές όπως “είσαι κωλόφαρδος που δε σε σκοτώσαμε στο ξύλο”, ή “πώς ήταν το τάζερ; σ’ άρεσε;”. Επρόκειτο για εντελώς απαξιωτικούς βλαχόμπατσους, του στυλ καουμπόυ που μασάει καπνό, πετώντας μαλακίες όπως “θα σε κυνηγάμε με το λάσσο σα γουρούνι”.

Τελικά οι κατηγορίες καταρρίφθηκαν, αλλά ο McKay διηγείται πως η εμπειρία τον σημάδεψε με μια ανεξίτηλη καχυποψία απέναντι στην εξουσία.

Πολύ σύντομα, αυτός και ο Crowder μετακόμισαν στο Austin. Στις αρχές του 2008, ο Crowder προσκάλεσε τον McKay σε μια εκδήλωση στο MonkeyWrench Books, η οποία έμελλε ν’ αλλάξει τις ζωές τους. Μια ομάδα από την Μιννεσότα ονομαζόμενη Επιτροπή Υποδοχής του Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου ήταν εκεί, “στρατολογώντας” ακτιβιστές για να “μπλοκάρουν το συνέδριο” κλείνοντας δρόμους και επιστρατεύοντας μια “ποικιλομορφία τακτικών” (diversity of tactics).

Έτυχε να εμφανιστεί ακόμα ένας γνωστός ακτιβιστής του Austin, ο Brandon Darby στη συνάντηση. Αυτός προσφέρθηκε να βοηθήσει με τις προσπάθειες στο Austin. Ο Darby είχει χτίσει μια φήμη γύρω απ’ τ’ όνομά του μετά την επιτηδευμένα τσαμπουκαλίδικη πολιτική του στο ζήτημα της Νέας Ορλεάνης μετά τον τυφώνα Κατρίνα, όπου συμμετείχε στο θεμέλιωμα ριζοσπαστικής ομάδας αλληλοβοήθειας, της Common Ground, που θα στεφόταν από αξιοσημείωτη επιτυχία.

Ο Darby βρέθηκε στη συνάντηση αυτήν ως χαφιές. Ήδη δούλευε για το FBI. Όταν άκουσε να γίνεται λόγος για “ποικιλομορφία τακτικών”, αυτό τον ανησύχησε. “Είναι ένας κοινός όρος που χρησιμοποιείται στους ριζοσπαστικούς αριστερούς κύκλους για να συνυποδηλώσει τον εμπρησμό”, λέει.

Οι Crowder και McKay νιώθοντας ότι το Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών θα τους έδινε την ευκαιρία να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους προς το κατεστημένο δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα, με επίκεντρο της οκταετή θητεία του George Bush. Σύμφωνα με τον Darby, σχημάτισαν μια ομάδα προετοιμασίας για το συνέδριο. Έτσι, δημιουργήθηκε η “Αναρχική Ομάδα Austin” από τους Darby, Crowder και McKay.

To FBI είχε δώσει οδηγίες στον Darby να γίνει μέλος της ομάδας αλλά χωρίς να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Ο Darby ήταν 32 ετών, ενώ οι Crowder και McKay ήταν λίγο πάνω από 20. Ο Darby είχε εξοικειωθεί κάπως με τη χειραγώγηση νεαρών ακτιβιστών στην Common Ground, οπότε δε χρειάστηκε να υποδυθεί κάποιον άλλο χαρακτήρα πέραν του παλιού εαυτού του. Σύμφωνα με τις αναφορές του FBI για τον Darby όπως εμφανίστηκαν στη δικογραφία του McKay, φέρεται να έλεγε στους Crowder και McKay ότι ήταν “τοφου-φάγοι που έπρεπε να σκληρύνουν”, λέγοντας ότι ο ίδιος θα πάει στο Συνέδριο για “να γαμήσει τα πάντα”, καυχώμενος μάλιστα πως “κάθε ομάδα που είμαι εγώ μέσα θα είναι επιτυχημένη”.

Ο Darby λέει πως αυτή του η συμπεριφορά στόχευε στο να γίνει δεκτός απ’ την ομάδα. “Η αρχική μου αντίδραση προς αυτόν και τον Brad ήταν σε φάση “Θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να πιάσω αυτά τα παιδιά και να τους πώ ότι οι άνθρωποι που σχετίζονται μαζί τους είναι απλά ηλίθιοι, έτσι; Αλλά απ’ την άλλη, δεν ήταν αυτός ο ρόλος μου εμένα”.

Ο Crowder λέει πως ο Darby τους εξωθούσε να είναι “προετοιμασμένοι να πολεμήσουν για τα ιδανικά τους”. Λέει επίσης ότι ο Darby έμοιαζε συχνά μ’ έναν σοφό μέντορα. “Μια φορά με πήρε τηλέφωνο: Brad, δε ξέρω πως να στο πω, αλλά μου θυμίζεις τον εαυτό μου όταν ήμουν στην ηλικία σου, νομίζω έχεις πολύ σημαντικά πράγματα μπροστά σου”, ανακαλεί ο Crowder. “Την εποχή εκείνη μου φάνηκε κάπως περίεργο αλλά επίσης cool, καθώς οι άλλοι άνθρωποι που προσπαθούσα να μάθω πράγματα απ’ αυτούς ήταν γενικά πολύ πιο συγκαταβατικοί”.

Το αρχικό σχέδιο δεν είχε τίποτα να κάνει με κοκτέιλ μολότωφ. Στους μήνες που προηγήθηκαν του Συνεδρίου, οι Crowder και McKay, έφτιαξαν δεκάδες ασπίδες από βαρέλια, τα οποία υπέθεσαν ότι θα χρησιμεύσουν στην απώθηση μπάτσων. Στις 8 Ιούνη, κάποιος έβαλε φωτιά στην Έπαυλη του Κυβερνήτη. Οι Crowder και McKay είχαν ήδη έναν ανοιχτό φάκελο στο FBI, από τον πληροφοριοδότη του.

Μερικές μέρες πριν φύγουν για το St. Paul, οι Crowder, McKay και Darby βρέθηκαν με άλλους πέντε διαδηλωτές. Νοίκιασαν μαζί ένα βαν με τρέιλερ για τα εφόδια όπως ασπίδες, κράνη, αντιασφυξιογόνες μάσκες και πρώτες βοήθειες. Περισσότερο έμοιαζε με καραβάνι ακτιβιστών δηλαδή, παρά με μια οργανωμένη ομάδα. “Το μόνο κοινό που είχαμε ήταν ότι θέλαμε όλοι να πάμε εκεί”, λέει ο Crowder. “Αν θέλεις να μάθεις ποιός ήταν ο σκοπός μας, θα πρέπει να ρωτήσει το κάθε άτομο ξεχωριστά, ο σκοπός μας ήταν να πάμε εκεί, να χωριστούμε και να κάνει ο καθένας τα δικά του”.

Τα περισσότερα τέτοια καραβάνια τείνουν να είναι απόλυτα διαλλακτικά, ωστόσο αυτό έμοιαζε περισσότερο με εκδρομή δυσλειτουργικής οικογένειας, με τα παιδιά να τσακώνονται στο πίσω κάθισμα. Μια απ’ τους συνταξειδιώτες, μια νεαρή γυναίκα ονόματι Sasha που δεν επιθυμεί να δημοσιευθεί το επίθετό της, είχε μόλις έρθει στο Austin και δε γνώριζε κανέναν απ’ την ομάδα. Η ατμόσφαιρα την εξέπληξε. “Δεν ήμουν συνηθισμένη σ’ όλη αυτήν την ματσό, αρρενωπή ενέργεια, και μου έκανε εντύπωση”, λέει.

Οι Darby και McKay βρίσκονταν συνεχώς σε αντιπαράθεση. Ο Darby ήταν οργισμένος που ο McKay είχε φέρει έναν υπνόσακκο γεμάτο τρίχες γάτας χωρίς να τον ενημερώσει γι αυτό. Ο Darby είναι αλλεργικός στις γάτες, αλλά τελικά κατέληξε να κοιμάται στον υπνόσακκο. Αργότερα, ο Darby ήθελε να κατουρήσει, αλλά ο McKay που οδηγούσε, δεν ήθελε να κάνει στάση. Σύμφωνα με τη Sasha και τον McKay, o Darby απείλησε να τραβήξει τα κλειδιά απ’ την μηχανή. Η αντιπαράθεση κλιμακώθηκε έτσι, όταν ο McKay τελικά έκανε μια στάση σ’ ένα χωράφι με καλαμπόκια ώστε να κατουρήσει ο Darby. “Πίστευα ότι θα δούμε να παίζουν μπουνιές μέσα στα καλαμπόκια δυο υποτιθέμενοι σοβαροί αναρχικοί”, λέει η Sasha.

Ο Crowder λέει ότι άρχισε να απομακρύνεται από τον Darby, “απ’ τη στιγμή που απείλησε ότι θα τρακάρει το όχημα κλπ” λέει ο Crowder “άρχισα να νιώθω πολύ άβολα μαζί του”.

Ο McKay λέει πως δεν τα πήγαινε καλά με κανέναν εκτός απ’ τον Crowder: “δεν είμαι και πολύ πολιτικά σκεπτόμενο ον” λέει “και δεν τα πήγαινα καλά με την πολιτική ορθότητα, με είχανε κατηγορίσει μισογύνη 20 φορές απλά επειδή ήμουν ο εαυτός μου. Μου φαινόταν ότι όλοι απλά προσπαθούσαν να  στριμωχθούν σε μια ταυτότητα”.

Τα πράγματα οξύνθηκαν όταν οι πέντε απ’ το Austin κατέβηκαν στο St. Paul. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση χορήγησε στο St. Paul 50 εκατομμύρια δολλάρια προκειμένου να διασφαλίσει το Συνέδριο. Οι αρχές πραγματοποίησαν επιχειρήσεις “σκούπες” με εισβολές σε σπίτια ακτιβιστών που σχετίζονταν με την Επιτροπή Υποδοχής πριν καν το Συνέδριο αρχίσει. Η παρουσία του Darby στο βαν διαβεβαίωνε ότι η ομάδα είναι υπό έλεγχο. Οι ακτιβιστές άφησαν το τρέιλερ σ’ ένα σπίτι ώστε να μην τραβούν την προσοχή, όμως μπαίνοντας στην πόλη, τους σταμάτησαν αστυνομικοί με τα όπλα προτεταμένα. Κατέβασαν τους πάντες απ’ το όχημα και τους έριξαν στο έδαφος πριν τους αφήσουν τελικά να φύγουν. Αργότερα, όταν η ομάδα επέστρεψε στο τρέιλερ, βρήκαν ότι έλειπαν οι ασπίδες τους και τα υπόλοιπα εφόδια. Τα είχε αφαιρέσει η αστυνομία, αλλά χωρίς να εξηγήσει την πράξη της, ούτε να τους “τρέξει” νομικά.

Μετά την κλοπή των ασπίδων τους, οι Crowder και McKay αποφάσισαν να φτιάξουν κοκτέιλ μολότωφ για αντίποινα. “Όταν φτάσαμε εκεί, η κατάσταση έβραζε”, λέει ο Crowder. “Η αστυνομία παράβαινε τον νόμο παντού και με κάθε αφορμή. Παρέβησαν τον νόμο όταν άνοιξαν το τρέιλερ, όταν μας έψαξαν με τα πιστόλια στο πρόσωπο. Η ατμόσφαιρα προσιδίαζε με στρατιωτική πολιορκεία. Και ο Brandon Darby εξασκώντας την επιρροή του, μας ενθάρρυνε να ανεβάσουμε τον πήχυ. Έτσι, υπήρχε μια συμβολή των διαφορετικών ροπών και της ιδιαίτερης οργής και της δυσανασχέτησής μας, που μας οδήγησαν να πάρουμε μια λάθος απόφαση. Σκεφτήκαμε ότι η αστυνομία θέλει να το πάει στα άκρα, και δεν επρόκειτο να το υποστούμε έτσι. Θα στεκόμασταν στο ύψος μας εδώ και τώρα. Ήταν περισσότερο μια συναισθηματική παρόρμηση”.

Οι δυο τους προμηθεύτηκαν τα αναγκαία από ένα Walmart κι ένα βενζινάδικο. Μέσα σε μερικές ώρες πήγαν στο μπάνιο, γεμίζοντας με βενζίνη μπουκάλια κρασιού. Ο Crowder λέει ότι η παρασκευή των μολότωφ ήταν ανατριχιαστική, λόγω του ισχυρού συμβολισμού τους ως επαναστατικό εργαλείο. “Είναι μια κατηγορηματική ρήξη με τη θεσμική κοινωνία”, λέει, “με τις ασπίδες, ήμασταν πάλι παράνομοι, όμως ακόμα στα πλαίσια της μη-βίαιης αντίστασης. Οι μολότωφ απ’ την άλλη, είναι ένα φλεγόμενο κωλοδάχτυλο στη θεσμική κοινωνία”.

“Δεν υπάρχει μέση λύση με τις μολότωφ”, λέει. “Είναι ωμό, όχι καλό. Είναι σαν τον Δαυίδ με τον Γολιάθ. Οι μολότωφ είναι οι παροιμιώδεις πέτρες. Ήταν το μόνο που ξέραμε να φτιάξουμε εκείνη τη στιγμή, το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο κεφάλι”.

Σύντομα χαλάρωσαν, λέει ο Crowder “το επόμενο πρωί, ο David κι εγώ το ‘χαμε σκεφτεί όλο το βράδυ. Και είχαμε αλλάξει γνώμη. Και καταλαβαίναμε πως όσο αναμμένα κι αν ήταν τα αίματα, δεν ήταν η στιγμή. Δεν είναι η Αίγυπτος. Ούτε Λιβύη. Κι αποφασίσαμε να μην τις χρησιμοποιήσουμε τελικά.

Όταν οι υπόλοιποι της ομάδας έμαθαν για τις μολότωφ, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τον Crowder και τον McKay και τους είπαν ότι είχαν κάνει μια τρομακτική κίνηση. Ένας απ’ την ομάδα είπε στον Darby τί γινόταν και του ζήτησε να βοηθήσει να δωθεί ένα τέλος. Οι Crowder και McKay άφησαν τις μολότωφ στο υπόγειο και πήγαν στη διαδήλώση, όπου έστησαν οδοφράγματα με κάδους κι έκαναν φασαρία προκειμένου να αποτρέψουν τους αντιπροσώπους απ’ το να προσεγγίσουν το Συνέδριο. Ο Crowder συνελήφθη και φυλακίστηκε για πλημέλημα.

Εκείνη την περίοδο, ο Darby και το FBI έβαλαν στο στόχαστρο τον McKay. Ο Darby φόρεσε ένα μικρόφωνο μέσα απ’ τα ρούχα του και έπιασε συζήτηση στον McKay για τα σχέδιά του. Η συζήτηση δε μαγνητοφωνήθηκε, αλλά το FBI κράτησε σημειώσεις που αναφέρουν ότι ο McKay είπε πως σχεδίαζε να ρίξει τις μολότωφ σ’ ένα πάρκινγκ γεμάτο περιπολικά. Ο McKay λέει πως απλά παραμύθιαζε τον Darby, “δεν ήθελα να νομίσει ότι φοβήθηκα, ότι φοβήθηκα το τί θα μπορούσε να συμβεί, ή οτι φοβόμουνα τον ίδιο” λέει.

O Crowder, που δεν έχει μιλήσει στον McKay απ’ τη στιγμή που συνελήφθη, πιστεύει ότι αυτή είναι και η μόνη ερμηνεία που έχει νόημα. “Ο David είχε πολλές ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει αυτά τα πράγματα και δεν το κανε” λέει ο Crowder. “Πρέπει να ξεχωρίσουμε το ποζεριλίκι απ’ τις πραγματικές δράσεις. Δεν είναι αυτά του χαρακτήρα του. Απλά ήθελε να πουλήσει μούρη στον Brandon.”

Οι McKay και Darby συμφώνησαν να συναντηθούν στις 2πμ να χρησιμοποιήσουν τις μολότωφ, όμως όσο η ώρα περνούσε ο McKay το ακύρωνε και τελικά σταμάτησε να απαντάει στα τηλεφωνήματα και στα μηνύματα του Darby. Στις 4:30πμ, ο McKay ξύπνησε από έναν αστυνομικό που τον σημάδευε μ’ ένα αυτόματο. Κοιμόταν δίπλα σε μια κοπέλα που γνώρισε στο St. Paul, ενώ σε μια ώρα θα σηκωνόταν να πάει στ’ αεροδρόμιο για να γυρίσει πίσω στο Austin.

O McKay πήγε στα δικαστήρια, ισχυριζόμενος ότι είχε παγιδευτεί. Το δικαστήριο δεν κατάφερε να βγάλει ετυμηγορία. Ο McKay πρόσθεσε μια ιστορία που τελικά αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ήταν ψεύτικη, ότι ο Darby τον παρότρυνε να φτιάξει τις μολότωφ. Ο McKay τελικά δήλωσε ένοχος για την παρασκευή των μολότωφ και για ψευδορκία. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Ο Croder δήλωσε ένοχος και καταδικάστηκε σε δυο χρόνια.

O Darby και το FBI αθωώθηκαν απ’ την κατηγορία για σκευωρία εναντίον των δυο ακτιβιστών, αλλά ο ρόλος της υπηρεσίας δέχθηκε σοβαρά ερωτήματα απ’ τον τύπο. Όταν οι New York Times κάλυψαν την ανακοίνωση του ΤΔΑ, σημείωσαν ότι ο Darby είχε “ενθαρρύνει τη συνωμοσία για την κατασκευή των μολότωφ”, ακόμη κι αν τόσο ο McKay όσο και ο Crowder λεν ότι δεν ήξερε τίποτα παρά μόνον μετά την προετοιμασία τους. Όταν δημοσιεύθηκε αυτή η ιστορία, ο Darby μήνυσε τους Times για συκοφαντία.

Το ντοκυμαντέρ Better This World αναφέρεται στα γεγονότα αυτά.

Αν ρωτήσετε σήμερα τον Brad Crowder τί σκέφτεται για την απόφασή του να φτάξει τις μολότωφ τότε, δε θα μασήσει τα λόγια του. “Ήταν μια γαμημένα ηλίθια απόφαση”, λέει. “Ήταν λάθος πολιτική. Ήταν λάθος στρατηγική. Ήταν λάθος τα πάντα. Δεν είχε τίποτα σωστό. Η καρδιά μας ήταν στη σωστή μεριά, αλλά ήταν προφανώς ανεύθυνη.

Ήταν δύσκολο να συμφιλιωθώ μ’ αυτό, ειδικά όταν βρίσκομαι στη φυλακή για ένα πολιτικό έγκλημα” λέει. “Θες να πας στα δικαστήρια και να τους πετάξεις στα μούτρα ένα δεν μετανιώνω! και θα το κανα πάλι! αλλά η αλήθεια είναι ότι το είχαμε ήδη αποφασίσει ότι ήταν βλακεία. Οπότε να μαστε στη φυλακή, με μια ηλίθια κατηγορία και κανέναν τρόπο να τη δικιολογήσουμε ή να την υπερασπιστούμε”.

Ο Crowder γύρισε πίσω στο Austin αφού εξέτισε δύο χρόνια. Δουλεύει σ’ ένα σαντουιτσάδικο, πηγαίνει στο κοινοτικό κολλέγιο του Austin και συμμετέχει σε μια ακτιβιστική ομάδα στο πανεπιστήμιο του Austin, την ¡ella pelea! που δραστηριοποιείται ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση. “Κάνουν καταπληκτική δουλειά” λέει, “πραγματική οργάνωση της βάσης. Αν είχα γνωρίσει ανθρώπους σαν αυτούς πριν μπω φυλακή, η φάση με το Συνέδριο δε θα είχε συμβεί ποτέ. Είναι ένας τρόπος να διοχετεύεις την οργή σου σε πραγματικά δημιουργικούς δρόμους, βγαίνοντας στον δρόμο και μιλώντας με τους ανθρώπους. Αν είχαμε περισσότερους τέτοιους ανθρώπους, τότε θα είχαμε λιγότερους να προσπαθούν να υποκαταστήσουν τη θέση του κινήματος με τη θέλησή τους”.

Συνάντησα τον Crowder στο καφενείο του Dominican Joe στο Austin. Μοιάζει διαφορετικός απ’ ότι στη φωτογραφία της αστυνομίας, τα άλλοτε άγρια ξανθά μαλλιά του είναι κοντοκουρεμένα. Λέει ότι δεν πίνει πια ούτε καπνίζει χόρτο. Μου λέει πως ήταν απασχολημένος με τη δουλειά και τη σχολή του όταν οι Rangers του Τέξας του χτύπησαν την πόρτα λίγες μέρες πριν ζητώντας του να μιλήσει στον αξιωματικό επιτηρητή της αναστολής του (parole officer) την επόμενη μέρα. “Τα έχασα”, λέει, “ανησύχησα μήπως έκανε κάτι κάποιος που γνωστός μου”.

Όταν πήγε στον αξιωματικό την επόμενη μέρα, οι Rangers περίμεναν εκεί. Στην αρχή, ο Crowder λέει ότι αρνήθηκε να μιλήσει. Τελικά, ένας απ’ τους αστυνομικούς είπε “είναι για τη φωτιά στην Κυβερνητική Έπαυλη”, και όταν το άκουσε, αυτός ήταν σε φάση “και τί στον πούτσο με θέλετε εμένα; χάνουμε την ώρα μας εδώ. Δε ξέρω κανέναν που να το κανε αυτό, δε ξέρω καν κάποιον που να ξέρει κάποιον που να ξέρει κάποιον που να το κανε”.

Λέει ότι η αστυνομία του είπε ότι δεν τους ενδιέφερε ο ίδιος. Όμως λίγες μέρες αργότερα, το όνομά του εμφανίστηκε ξανά στις ειδήσεις σχετικά με τον εμπρησμό. “Είναι ενοχλητικό. Με βάζουν στο στόχαστρο επειδή είμαι αναρχικός” λέει. Η λέξη και μόνο “αναρχικός” φέρνει στο μυαλό συνειρμούς απ’ το Mad Max, τρελλούς με βόμβες και καραμπίνες. Αυτό που προβάλλουν τα μήντια είναι ότι, ορίστε, αυτοί είναι αναρχικοί, μπορεί να εισβάλλουν στο σπίτι μας, καίνε τα κτίριά μας κι αυτή είναι η φωτογραφία τους, περισσότερα στα δελτία των 6. Το ΤΔΑ μας χρησιμοποιεί για να περάσει τις σκοπιμότητές του και για να κρύψει την ανικανότητά του, λέγοντας να ποιοί τό καναν. Όμως δεν το κάναμε εμείς, στ’ αλήθεια, και 99,9% δεν το κανε ούτε ο David, και θα ‘λεγα 100%, γιατί θα μου το λεγε, και δεν μου πε ποτέ τίποτα.

Αν και είναι πρόθυμος να δεχθεί ότι κάποιος απ’ τον ριζοσπαστικό χώρο θα μπορούσε να ‘χει βάλει τη φωτιά, ο Crowder δεν πιστεύει ότι ήταν κάποιος απ’ το Austin. “Υπάρχουν παιδιά που ταξειδεύουν (traveller-kids) στον αναρχικό χώρο”, λέει, “άνθρωποι που έρχονται με τραίνα ή λεωφορία ή με ωτοστόπ, φιλοξενούνται σε καναπέδες για μια-δυο μέρες, τρώνε όλο το φαγητό, σπάνε τα νεύρα όλων και φεύγουν. Οπότε θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ταν κάποιος εκτός πολιτείας, να ήρθε, να πήρε έναν κύκλο μαθημάτων στο πανεπιστήμιο και να το κανε… αποκλείεται; Ίσως. Αλλά θα πρέπει να μου δείξετε πολύ περισσότερα στοιχεία για να πειστώ ότι κάποιος απ’ τον χώρο του Austin θα το κανε, ή ακόμα θα γνώριζε γι αυτό.

Ο Crowder λέει πως ο αναρχικός χώρος (anarchist scene) του Austin ασχολείται περισσότερο με τη δημιουργία συνεργατικών επιχειρήσεων και σπιτιών. Λέει ότι ο όρος “αναρχικός” σημαίνει διαφορετικά πράγματα για κάθε άνθρωπο. “Αν πάμε στη βάση του, ο αναρχισμός έχει να κάνει με τη δραστηριότητα των ανθρώπων για τον εαυτό τους, από τα κάτω, σ’ ένα ομοσπονδιακό σύστημα”, λέει.

Ο Crowder δε θέλει να ονομάζεται αναρχικός ή τρομοκράτης, αλλά υπάρχει μια ταμπέλα που θα πάρει: επαναστάτης. “Δεν έχω αποτραβηχθεί ποτέ απ’ αυτό”, λέει. “Έχω αλλάξει ως προς τα μέσα που πιστεύω ότι θα μας φέρουν εκεί. Έχω ξεκόψει απ’ τον τυχοδιωκτισμό (adventurism) και τη βία. Όμως ένα κίνημα βάσης των εργαζομένων; Με κάτι τέτοιο είμαι απόλυτα σύμφωνος.

Ο McKay λέει πως δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στον ακτιβισμό. “Έμαθα πως δεν ήμουν πρόθυμος να ξοδέψω χρόνο κι ενέργεια σε κάτι τέτοιο”, λέει. “Αφότου μίλησα με τις αρχές, δεν μπορούσα να κατηγορώ συλλήβδην τους μπάτσους, γιατί δεν είναι όλοι τους μαλάκες. Και δεν μπορώ να δω τους διαδηλωτές σαν ήρωες, γιατί πολλοί απ’ αυτούς φέρονται σαν αρχίδια. Βλέπω λίγο κι απ’ τις δυο μεριές. Περισσότερο, βλέπω την ματαιότητα όλων αυτών”.

“Υπάρχει μια στιγμή και ένας τόπος για τέτοιας φύσεως πράξεις” λέει, “όμως η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Χρειάζεται κοινωνική αναταραχή όπως αυτή που βλέπουμε στην Αίγυπτο και τη Λιβύη προκειμένου αρκετοί άνθρωποι να είναι αναστατωμένοι κι οργισμένοι. Διαφορετικά δεν είναι παρά πολεμικά παιχνίδια. Είναι μια παρωδία σε σύγκριση με την πραγματική κινητοποίηση. Απλά παίζουμε έναν ρόλο”.

άρθρο του Michael May, 14/3/2011

Ένα χρονολόγιο των εξεγέρσεων στον “αραβικό κόσμο”, οσοδήποτε αναλυτικό, δεν είναι δυνατόν να καλύπτει την πορεία των ανατρεπτικών γεγονότων και κάθε όψη τους, ωστόσο μια τέτοια καταγραφή ενέχει τη φιλοδοξία ενός βασικού εργαλείου, χρήσιμου για την ανάλυση της τρέχουσας φάσης.

Το παρόν βασίστηκε στο blog σύγχρονης ανθρωπολογίας του Alain Bertho και στο Le Jura Libertaire. Περισσότερες πληροφορίες στα ελληνικά μπορούν να βρεθούν στα “Διεθνή Νέα” του αθηναϊκού indymedia, στο L’ Enfant de la Haute Mer και στο ContraInfo. Επίσης, στα αγγλικά, στο Occupied London (http://www.occupiedlondon.org/cairo/).

Τυχόν διορθώσεις και περισσότερες πληροφορίες θα προστεθούν τις επόμενες μέρες, με επισήμανση της ημερομηνίας τελευταίας ενημέρωσης στην αρχή της δημοσίευσης.

~

“Φαίνεται πως η εξέγερση έπρεπε να διαθέτει μια γερή βάση, απρόσβλητη όχι μόνο απ’ τις επιθέσεις, αλλά κυρίως απ’ τον φόβο των επιθέσεων” – T. E. Lawrence

20/2

Λιβύη: “Εκτός ελέγχου” η κατάσταση στη Βεγγάζη, πάνω από 200 νεκροί από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας. Σαμποτάζ και σε πετρελαιοπηγές και συμπλοκές εργατών με φύλακες, ένα κτίριο παραδίδεται στις φλόγες.

Αίγυπτος: Τέλος της απεργίας στην Misr Filature, την πιο μεγάλη βιομηχανία της χώρας, μετά από αύξηση 25% των μισθών. Επαναλειτουργία των τραπεζών σ’ όλη τη χώρα, με απώλειες ύψους 17%. Οι τράπεζες και κρατικές υπηρεσίες και ταμεία είχαν κλείσει από το καθεστώς ήδη από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης, ώς μέσο τρομοκράτησης του πληθυσμού, μέτρο που άσκησε ιδιαίτερη οικονομική πίεση σε μεγάλο μέρος του κόσμου της εξέγερσης που παράλληλα απεργούσε και βρισκόταν όλη μέρα στους δρόμους. Αν κι ο κόσμος της εξέγερσης δεν ήταν αμειγώς εργατικός, κι όπου ήταν (Σουέζ, Mahalla, Kafr el-Dawwar, Ισμαηλία κλπ), εμφανιζόταν περισσότερο ως “διαδηλωτές”, παρά ως “εργάτες”. Ωστόσο, η αλλαγή συσχετισμών που επέβαλε η εξέγερση, μεταφράστηκε μεταξύ άλλων και σε έκρηξη των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων σ’ όλη τη χώρα. Εντωμεταξύ, το κράτος κινητοποιεί τον μηχανισμό καθαριότητας για να σβήσει απ’ τους τοίχους (και την κοινωνική μνήμη) τα εκατοντάδες γκραφίτι της εξέγερσης. Πάνω από 365 οι νεκροί, τουλάχιστον 1.000 αγνοούμενοι.

Κίνα: συλλήψεις ακτιβιστών που οργάνωναν πορείες αλληλεγγύης στις αραβικές εξεγέρσεις, και προειδοποιήσεις εναντίον όσων σκέφτονται να διαδηλώσουν.

19/2

Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι μεταξύ διαδηλωτών και υποστηρικτών του προέδρου Bouteflika, κι απώθηση των διαδηλωτών από δυνάμεις της αστυνομίας προς τη συνοικία Belcourt. Κάποιοι κάτοικοι πετούν πέτρες και διώχνουν τους διαδηλωτές, ενθαρρυμένοι απ’ την ανοχή της αστυνομίας, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του προέδρου και του πρωθυπουργού.Πάνω από 1.000 συλλήψεις στο Αλγέρι, τις τελευταίες μέρες.

Λιβύη: Άγριες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη. Χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία. Τουλάχιστον 20 νεκροί στην Al-Beydha. Η Βεγγάζη αποτελεί πραγματικό προπύργιο της εξέγερσης, όπως το Sidi Bouzid στην Τυνησία, το Σουέζ στο ξεκίνημα της αιγυπτιακής εξέγερσης κλπ. Το καθεστώς Καντάφι παραληρεί για “πράκτορες ξένων εθνικοτήτων -τυνησιακών, αιγυπτιακών-σουδανικών-συριακών-παλαιστηνιακών και τουρκικών- επιφορτισμένων να σαμποτάρουν τη σταθερότητα της Λιβύης, υποκινώντας σε πράξεις λεηλασίας, σαμποτάζ κι εμπρησμών τραπεζών, δικαστηρίων, φυλακών, αστυνομικών τμημάτων, στρατώνων και νοσοκομείων”. Στρατιωτικό απόσπασμα φτάνει στη Βεγγάζη μόνο και μόνο για να συνοδεύσει τον γιό του Καντάφι που κρύβεται σε καταφύγιο.
Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/02/19/affrontements-a-benghazi-et-al-bayda-fevrier-2011-videos/

Μπαχρέιν: συνεχίζεται η αναταραχή στο μικρό σιιτικής πλειοψηφίας και σουνίτικης μοναρχίας βασίλειο, που χρησιμεύει ως ναύσταθμος του πέμπτου αμερικανικού στόλου. Απόσυρση των τεθωρακισμένων του στρατού.

Αλγερία: Απόπειρες διαδήλωσης εκατοντάδων ανθρώπων καταστέλλονται εν τη γεννέσει. Επαναλαμβάνονται συχνά με επιτυχία μέθοδοι που είδαμε στα γαλλικά προάστεια: επιλογή της χωροταξίας της σύγκρουσης απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, με ενέδρες που μετατρέπουν τα φτωχά προάστια και τις παραγκουπόλεις σε προνομιακό πεδίο μάχης με την αστυνομία.

Μαυριτανία: Διαδηλώσεις ενάντια στη λειψυδρία και την ακρίβεια στη Vassala (νοτιοανατολικά).

Τζιμπουτί: ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί σε συγκρούσεις μετά από αντικυβερνητική διαδήλωση που κάλεσε η αντιπολίτευση, τρεις ηγέτες της οποία συνελήφθησαν τις προηγούμενες μέρες.

18/2

Μαρόκο: Άγριες διαδηλώσεις στα βόρεια ενάντια στην ακρίβεια στην ηλεκτροδότηση και στο νερό, επίθεση στο αστυνομικό τμήμα και σε γραφεία γαλλικών επιχειρήσεων στο Tanger.

Λιβύη: Οι αρχές μπλοκάρουν την πρόσβαση στο διαδίκτυο, σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η ομάδα για μια “Μέρα της Οργής” αριθμούσε πάνω από 10.000 φίλους, σε σύνολο 300.000 χρηστών του ίντερνετ στη Λιβύη.

Τυνησία: Από μια απλή διαμάχη μεταξύ κατοίκων της Sned και της Alim, αναπτύσσονται ταραχές που γρήγορα ξεσπούν σε εμπορικά καταστήματα και αυτοκίνητα στη Sned κι εναντίον αστυνομικών.

Μπαχρέιν: Ο στρατός ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων στην κεντρική πλατεία Μαργαριταριού της Μανάμα τραυματίζοντας 26 άτομα. Κυριαρχούν συνθήματα για πτώτη της μοναρχίας, κι επίσης αδελφοσύνης σιιτών και σουνιτών.

Αίγυπτος: συγκέντρωση χιλιάδων στην πλατεία Ταχρίρ, για να γιορταστεί η φυγή του Μουμπάρακ, ενός απ’ τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου (με 70 εκ δολλάρια προσωπική περιουσία) και συντρόφου του Μπεν Αλή, Νετανιάχου, Παπανδρέου και άλλων στη Σοσιαλιστική Διεθνή, και προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον στρατό για απελευθέρωση των συλληφθέντων.

17/2

Λιβύη: Ημέρα της Οργής και ταραχές σε έξι τουλάχιστον πόλεις (Τρίπολη, Βεγγάζη, Ajdabia, Zentan, Darna, Chabi), με 13 νεκρούς (σύμφωνα με το καθεστώς. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητες πηγές), μετά από κάλεσμα για μια Ημέρα της Οργής, εμπνευσμένης απ’ τις αντίστοιχες σε Τυνησία και Αίγυπτο. Εκατοντάδες καθεστωτικοί συγκεντρώνονται στα σημεία των διαδηλώσεων πριν τους διαδηλωτές και προκαλούν συγκρούσεις. Κυκλοφόρησε μάλιστα κι ένα κάλεσμα-πρόκληση των υποστηριχτών του Καντάφι, μέσω κινητών τηλεφώνων, πριν τις συγκεντρώσεις: “Κάθε νέος Λίβυος που έχει το θράσσος να περάσει τις τέσσερις κόκκινες γραμμές, ας έρθει να τα βάλει με μας στους δρόμους της αγαπημένης μας πατρίδας”. Οι τέσσερις κόκκινες γραμμές αναφέρονται σ’ έναν λόγο του Σαϊφ ελ-Ισλάμ, γιού του Καντάφι, που περιέγραψε τα θεμέλια της πατρίδας του ως τον Ισλαμικό Νόμο, το Κοράνι, τα σώματα ασφαλείας και τον πατέρα του. Στην Beydha οι διαδηλωτές είναι ισχυρότεροι, παραδίδουν στις φλόγες ένα όχημα της αστυνομίας. Τραγουδούν “η Μπεϊντά δε φοβάται τίποτα, ο Καντάφι να την φοβάται”. Βίντεο: http://translate.googleusercontent.com/translate_c?hl=el&ie=UTF-8&sl=fr&tl=el&u=http://juralibertaire.over-blog.com/article-jour-de-colere-reprime-dans-le-sang-en-libye-17-fevrier-67436662.html&prev=_t&rurl=translate.google.com&usg=ALkJrhhVuVfYduUanabXLoSqUjxelfpq5Q
Διαδραστικός χάρτης: http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=215454646984933465708.00049c59184ae1136341a

Ιράκ: Ταραχές σε Κιρκούκ, Μπάσρα, Σουλεϊμανία και Κουτ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται απλά για άοπλους -ή έστω με καμμιά πέτρα- διαδηλωτές που φωνάζουν συνθήματα για καλύτερες υπηρεσίες, ηλεκτρισμό, ύδρευση, και πυροβολούνται στο ψαχνό από κάποια απ’ τις διάφορες ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας που λυμαίνονται την περιοχή. Στην Σουλεϊμανία, οι διαδηλωτές επετέθηκαν στα γραφεία του Πατριωτικού Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Οι φρουροί άνοιξαν πυρ. Στο Κουτ, πόλη 850.000, πάνω από 1.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ζητώντας την απελευθέρωση 45 συμπολιτών τους που βρίσκονται προφυλακισμένοι μετά από συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας την προηγούμενη μέρα, οπότε είχαν πυρποληθεί τα τοπικά κυβερνητικά γραφεία και η κατοικία του τοπικού διοικητή μετά την υπεξαίρεση χρημάτων που προορίζονταν για την ηλεκτροδότηση της περιοχής, απαιτώντας την παραίτησή του. Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει ξανά πυρ, σκοτώνοντας τρεις ανθρώπους και τραυματίζοντας τουλάχιστον 27. “Θα μείνουμε στους δρόμους μέχρι να φύγει ο διοικητής” λέει ο Mahdi al-Yasiry, ένας 37χρονος άνεργος μηχανικός “τα πάντα εδώ είναι άσχημα. Ούτε χορτάρι δεν έχει, ούτε ηλεκτρισμό, ούτε δουλειές, τίποτα”.

Αίγυπτος: επιστρέφουν στη δουλειά οι 24.000 εργαζόμενοι της Mahalla, που βρίσκονταν σε απεργία επ’ αόριστον. Συνεχίζονται πολλές απεργίες στις εργατουπόλεις Σουέζ και Kafr el-Dawwar.

16/2

Ιράν: Συγκρούσεις στην Τεχεράνη, μετά τη κηδεία του νεκρού διαδηλωτή της 14/2. Το καθεστώς οργανώνει αντιδιαδήλωση, καλώντας τον κόσμο να εκφράσει το “μίσος” του για την αντιπολίτευση.

Αίγυπτος: Οργισμένοι απεργοί επιτίθενται στο υπουργείο γεωργίας, συμπλοκές με τις στρατιωτικές δυνάμεις. Γενική απεργία κι έκρηξη των εργατικών διεκδικήσεων (150 ευρώ κατώτατος μισθός σε πολλούς κλάδους, καταβολή υπερωριών, αποχώρηση ευνοουμένων του Μουμπάρακ από κρατικές βιομηχανίες και υπουργεία κλπ).

Λιβύη: ελεύθεροι σκοπευτές σκοτώνουν τρεις ανθρώπους στην Al Beida, μαρτυρίες για πυροβολισμούς από ελικόπτερα. 13 οι νεκροί τελικά. Ταραχές στη Βεγγάζη. Μεταφορά “Φρουρών της Επανάστασης” με οπλισμό στην Al Beida και μαρτυρίες για “ανθρωποσφαγή”.

15/12

Λιβύη: 10 αστυνομικοί και 3 “σαμποτέρ” τραυματίες, σύμφωνα με τον τύπο της Λιβύης σε ταραχές στη Βεγγάζη, μετά τη σύλληψη ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο έργο της αστυνομίας συμπαρίστανται και καθεστωτικοί “οπαδοί του Καντάφι”, ενώ την επόμενη μέρα οργανώνονται απ’ το καθεστώς συγκεντρώσεις υπέρ του, τις οποίες προβάλλει η κρατική τηλεόραση. Οι 3 στασιαστές πεθαίνουν. Το καθεστώς του Μουαμμάρ Καντάφι μετράει 41 χρόνια στην εξουσία.

Αλγερία: Ταραχές στην κοινότητα Chorfa (Bouira), μετά τον άγριο ξυλοδαρμό τριών παιδιών από όργανα της εθνικής χωροφυλακής (το ένα οδηγήθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, μετά από ξυλοδαρμό από μπάτσους επειδή άναψε τσιγάρο στα κρατητήρια). Οι κάτοικοι κάλεσαν έκτακτη συνέλευση στην οποία ανταποκρίθηκαν δεκάδες άνθρωποι και βάδισαν προς το τοπικό τμήμα. Σύμφωνα με τους κατοίκους ήταν μόνο ένα περιστατικό απ’ τα δεκάδες, αστυνομικής βίας και προκλήσεων.

Μπαχρέιν: Ημέρα της οργής στην πρωτεύουσα Μανάμα του νησιωτικού κρατιδίου στον αραβικό κόλπο. Ένας νεκρός και 25 τραυματίες μετά από επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας του καθεστώτος. Μικρές συγκεντρώσεις καταστέλλονται βίαια απ’ την αστυνομία στα προάστια.

Αίγυπτος: εργατικές διαδηλώσεις, καθηστικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις σ’ ολόκληρη τη χώρα (κυρίως μεταφορές, υγεία, υφαντουργία, εκπαίδευση, βαριά βιομηχανία, υπηρεσίες), σφήνα και μια συγκέντρωση 300αριά μπάτσων στο υπουργείο εσωτερικών: “αδυνατούμε να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας όσο ο κόσμος μας μισεί” γράφει μια πικέτα. Όπως και στο Sidi Bouzid μετά το φευγιό του Μπεν Αλή, κι εδώ η αστυνομία προσπαθεί να οργανώσει διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα την αποποίηση κάθε ευθύνης εκ μέρους της για την καταστολή (διαταγές εκτελούσε), την απόδοση της κακής εικόνας της σε παρεξηγήσεις που υπερέβαλλαν τα ΜΜΕ, και την οικειοποίηση συνθημάτων και χώρων των εξεγερμένων. Στο μεταξύ το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει πως κατά τις ταραχές έξι αξιωματικοί, έντεκα αστυνομικοί και δεκαπέντε βοηθοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ 342, 167 και 570 αντίστοιχα τραυματίστηκαν. 99 αστυνομικά τμήματα πυρπολήθηκαν, έξι φυλακές και αμέτρητα αστυνομικά οχήματα.

14/2

Αλγερία: Αιφνίδιες συγκρούσεις στο Akbou μεταξύ νεολαίων και αστυνομίας. Το ίδιο απόγευμα ξανά στο Akbou, συγκρούσεις ξέσπασαν όταν η αστυνομία επιτέθηκε σε καταλήψεις αδιάθετων “εργατικών κατοικιών”.

Ιράν: Αντικυβερνητική διαδήλωση σε αλληλεγγύη με της εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία καταστέλλεται βίαια. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία.

Αίγυπτος: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων εργατών ενάντια στην κρατικά ελεγχόμενη Γενική Συνομοσπονδία Αιγυπτίων Εργαζομένων, εμποδίζεται απ’ τη στρατιωτική αστυνομία λίγο πριν τα γραφεία της ΓΣΑΕ, ενώ συλλαμβάνεται κι ένα στέλεχός της για να εξευμενιστεί το πλήθος. Άγριες απεργίες σε διαφορετικούς τομείς της οικονομίας (χαλουβουργία, υφαντουργία, ΜΜΕ, πετρελαιοβιομηχανία, τράπεζες και δημόσιο), με κύριο αίτημα την αύξηση στους μισθούς. Ενδεικτικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν γύρω στα 40 ευρώ τον μήνα, όταν ένα κιλό κρέας έχει φτάσει να πουλιέται 9 ευρώ! Ο στρατός ζητά την ανάκληση όλων των απεργιών και την επιστροφή στην ομαλότητα. Σε μια χώρα που το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα, η πλειοψηφία του κόσμου της εξέγερσης ήδη έχει φτάσει οικονομικά στα όριά της.

13/2

Αλγερία: Ταραχές στις παραγκουπόλεις του Oued Ouchayeh, μετά από αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσεις κατειλημένων “εργατικών κατοικιών” που είχαν μείνει αδιάθετες και διάλυσης παραπηγμάτων. Η εξέγερση γενικεύεται στις παραγκουπόλεις του Αλγεριού. Ταραχές και στην Annaba, όπου 3.000 νέοι άνεργοι πολιόρκησαν επί ώρες τα γραφεία του αλγερινού ΟΑΕΔ, μετά την εξαγγελία 7.000 νέων θέσεων εργασίας στην περιοχή που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Συγκρούσεις στην κωμόπολη Tadmaït (Tizi Ouzou) κατά την νύχτα, όπου οργισμένοι νέοι φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα επιτέθηκαν σε αστυνομικούς με πέτρες και μολότωφ. Οι συγκρούσεις κράτησαν ως το πρωί, όπου και οι εξεγερμένοι διαλύθηκαν, υπό συνεχή ρίψη δακρυγόνων απ’ την μεριά της αστυνομίας.

Αίγυπτος: λυντσάρισμα του διευθυντή της κρατικής τηλεόρασης, σώζεται την τελευταία στιγμή χάρη στον στρατό. Εκκένωση της Ταχρίρ απ’ τους διαδηλωτές, κι απόδοσή της στην κυκλοφορία απ’ τον στρατό. Μαζική καθαριότητα στην πλατεία Ταχρίρ από διαδηλωτές: “Το σπίτι σας, μπορείτε να το καθαρίσετε, σωστά; Ε λοιπόν, η Αίγυπτος είναι το σπίτι μας” δηλώνει στο reuters ο Abdelrahman Atta, πατέρας έξι κορών στην εξέγερση.

12/2

Αλγερία: Συγκρούσεις στην Naciria, μετά από διαδηλώσεις νέων ανέργων που καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Γίνεται επίθεση με πέτρες και μολότωφ στο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Το ίδιο σκηνικό στο Bordj-Menaiel. Στην Αλγερία, ο αριθμός των εξεγερμένων είναι παντού σχετικά μικρός, 5-10.000 άνθρωποι ανά διαδήλωση. Στο Αλγέρι (πλατεία πρωτομαγιάς) και στο Οράν, η αστυνομία καταλαμβάνει τις πλατείες πριν τους διαδηλωτές και συλλαμβάνει όσους προσέρχονται. Σύμφωνα με αναφορές στο twitter, η αστυνομία παντού συλλαμβάνει κατά προτεραιότητα γυναίκες. Το κράτος κινητοποίησε 25.000 ένστολους και 5.000 μπάτσους με πολιτικά.

Αίγυπτος: Αποχώρηση του Μουμπάρακ. Πανηγυρισμοί και λαϊκή γιορτή στην πλατεία Ταχρίρ. Μαζικές απεργίες στο Σουέζ και στο Δέλτα του Νείλου. Ο στρατός αναλαμβάνει τη διοίκηση της χώρας, ζητώντας απ’ τον κόσμο να επιστρέψει στα σπίτια και στις εργασίες του και να μπει ένα τέλος στις απεργίες. Πανεπιστημιακοί σχηματίζουν εικοσαμελή επιτροπή για να συνδιαλλεχθεί με το ανώτατο συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων για την μεταβατική φάση, και ζητά απ’ τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν απ’ την Ταχρίρ. Χιλιάδες κόσμου παραμένουν στην πλατεία, καχύποπτοι προς τις εγγυήσεις του στρατού, ενώ αρκετοί είναι και αυτοί που δε συμμετείχαν στις ταραχές αλλά τώρα έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς και να βρουν συγγενείς και φίλους τους. Εξέγερση στις φυλακές του Marg στο Κάιρο, πάνω από 600 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν.

11/2

Αίγυπτος: Άγριες διαδηλώσεις στο Σινά: Τουλάχιστον 1000 διαδηλώνουν άνθρωποι στη Ράφα, ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Η διαδήλωση κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα που πυρπολείται με μολότωφ. Στο El Arish, εκατοντάδες άνθρωποι επιτίθενται στο αστυνομικό σμήμα με μολότωφ, προσπαθώντας να απελευθερώσουν συλληφθέντες του καθεστώτος Μουμπάρακ. 3 αστυνομικοί νεκροί, αλλά και τουλάχιστον 10 διαδηλωτές και 43 τραυματίες. Στο El Arish, η αστυνομία αντικαθίσταται από ένοπλες πολιτοφυλακές κατοίκων, καθώς οι μπάτσοι εγκαταλείπουν την περιοχή. Ανακοινώνεται η αποχώρηση του Μουμπάρακ απ’ την προεδρία, απ’ τον αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν. Μετά από λίγο γίνεται αντιληπτή και η εξαφάνιση των ασφαλιτών και των παρακρατικών της Μπαλταγκία απ’ τους δρόμους, και οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν πολλά κυβερνητικά κτίρια, κυρίως στο Σουέζ. Εξαπλώνονται οι απεργίες στην υφαντουργία, τις πετρελαϊκές, το γκάζι, την μεταλλουργία, τη διώρυγα του Σουέζ και τις συναφείς δραστηριότητες, τους σιδηροδρόμους, τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία, στο εμπόριο, τον ηλεκτρισμό, τις τηλεπικοινωνίες και το δημόσιο. Εκκενώνονται οι έδρες πολυεθνικών στο “Smart Village”, την μικρή Silicon Valley προς την Αλεξάνδρεια (Vodafone, IBM κα). Οι υφαντουργοί της Mahalla (26.000 εργάτες) σε πολιτική απεργία ως ένδειξη αλληλεγγύης στους διαδηλωτές της Ταχρίρ. Η εργατούπολη Mahalla στο Δέλτα του Νείλου έχει μια σχετική παράδοση εργατικών αγώνων και συνείδησης, καθώς η μαχητική απεργία του 2006 έδρασε σαν πυροκροτητής για διάσπαρτες απεργίες και κινητοποιήσεις τα επόμενα χρόνια.

Αλγερία: Ταραχές στο Akbou. Εκατοντάδες νέοι με πέτρες παίρνουν στο κυνήγι διμοιρίες Αλγερινών ΜΑΤ. Ευρεία χρήση δακρυγόνων. Η κυβέρνηση αναβάλλει όλα τα δρομολόγια προς το Αλγέρι, από φόβο οργισμένων διαδηλώσεων.

10/2

Τυνησία: αυτοπυρπόληση μιας Τυνήσιας ο σύζυγός της οποίας αδυνατούσε να καταβάλει τα έξοδα για εγχείριση καρκίνου απ’ το ταμείο του.

Ισπανία: οι λεωφοριοδηγοί της Βαρκελώνης (CGT) σε πολιτική απεργία αλληλεγγύης στους συναδέλφους τους και τους εργάτες του Καίρου.

Αίγυπτος: Γενική απεργία σε πολλούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές, υπηρεσίες, εμπόριο κλπ). Συγκρούσεις στη Kharga μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών με πέντε νεκρούς διαδηλωτές. Επίθεση και καταστροφή της αστυνομικής διεύθυνσης του Πορτ-Σάιδ.

9/2

Αίγυπτος: Απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τραυματίες στο Σουέζ, στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, την Mahalla, Kafr el-Zaiat (νοσοκόμοι), Menoufeia (εργάτες Schweppes) και το Ασσιούτ, Λούξορ και Beni Shouqeir (Άνω Αίγυπτος). Απεργία στους σιδηροδρόμους και στη διώρυγα του Σουέζ, και κατάληψη εταιρικών γραφείων.

8/2

Αίγυπτος: όσον αφορά τους αριθμούς, στην πλατεία Ταχρίρ εναλλάσσονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, 50.000 στην Αλεξάνδρεια, ενώ στις άλλες πόλεις, οι διαδηλώσεις συγκεντρώνουν 5.000 με 20.000 ανθρώπους. Εξαγγελία αυξήσεων 15% στους δημοσίους υπαλλήλους και στις κρατικές συντάξεις από την 1η Απρίλη, απ’ τον Ομάρ Σουλεϊμάν. Με τιμές ήρωα υποδέχονται οι συγκεντρωμένοι στη Ταχρίρ τον W. Gonem, στέλεχος της Google που είχε απηχθεί για 12 μέρες απ’ τις υπηρεσίες ασφαλείας. Για την Κομμούνα της Ταχρίρ: από τις πρώτες κιόλας μέρες στήθηκαν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους (περιμετρικά πιο σταθερά, από κάγκελα και λίθους, ενώ υπάρχουν και κινούμενα από μέσα, από λαμαρίνες), ενώ, οι γυναίκες κυρίως, έφτιαξαν τα ιδιόμορφα “καπέλα” αποτελούμενα από μαλακά (εσωτερικά) και σκληρά (εξωτερικά) υλικά, για προστασία από θραύσματα, πέτρες κλπ. Το μικρό τζαμί στο διπλανό δρομάκι έχει μετατραπεί σε κέντρο πρώτων βοηθειών, ενώ οι εθελοντές ιατροί βρίσκονται όλη μέρα στην πλατεία παρέχοντας πρώτες βοήθειες. Έξω απ’ το τζαμί, έχουν διαμορφωθεί με στρώμματα και καράκλες χώροι για τους τραυματίες, ενώ εθελοντικά βοηθούν και φοιτητές ιατρικής και ακτιβιστές. Ανάλογο σκηνικό και στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Παντού είναι ορατό ένα κυνήγι αστυνομικών με πολιτικά, ενώ τα λάφυρα (ταυτότητες, μαχαίρια, βομβίδες, φυσίγγια) εκτίθενται σ’ έναν ξεχωριστό χώρο. Ωστόσο αυτό δεν αποθαρρύνει τον κόσμο απ’ το να καταφτάνει συνέχεια. Οι επιθέσεις των παρακρατικών, καθώς αντιμετωπίζονται συλλογικά και συγκροτημένα, δεν αποθαρρύνουν τους διαδηλωτές αλλά αντίθετα αυξάνουν την αποφασιστικότά τους. Υπάρχει μικροφωνική και ηχεία εγκατεστημένα μέρα νύχτα, για την ενημέρωση και τη χαλάρωση του κόσμου. Ακούγονται τόσο οι κασσέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπου ο στίχος “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος” επαναλαμβάνεται κάθε 2 στροφές, όσο και ροκ μουσική. Οι συγκεντρωμένοι κοιμούνται με βάρδιες κανονισμένες εκείνη τη στιγμή, φύρδην μίγδην στο πάτωμα (αρκετοί έχουν φέρει χαλιά για όλους), τυλιγμένοι με κουβέρτες. Υπάρχει χώρος με ανοιχτές εφημερίδες για διάβασμα, χώρος για φόρτιση των κινητών, χώρος όπου εκτίθενται φωτογραφίες των μαρτύρων-νεκρών της εξέγερσης. Υπάρχει κόσμος απ’ όλες τις ηλικίες, αν και κυριαρχούν οι νέοι, και απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχει επίσης κέντρο αντιπληροφόρησης, με υπολογιστές, κινητά, βιντεοκάμερες που έχουν συγκεντρώσει αιγύπτιοι και διεθνείς υποστηρικτές κι ένα μοίρασμα των δουλειών (σκούπισμα, καθάρισμα, σκοπιές, περιφρούρηση-περιπολίες-έλεγχος αυτοκινήτων, μεταφορά “πολεμοφοδίων”, τροφίμων κλπ) που φαίνεται να γίνεται βάσει πρωτοβουλιών και συνεννοήσεων της στιγμής.

Αλγερία: Ταραχές σε διάφορα μέρη της χώρας. Στην Naciria (Bouira) οδοφράγματα και συγκρούσεις με την αστυνομία από νέους ανέργους. Στο El Harrouch (Skikda) συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών καταληψιών στέγης και αστυνομίας με 13 αστυνομικούς και 3 κατοίκους τραυματίες. Στο Sidi Amar (Annaba) εκατοντάδες άνεργοι κλείνουν τους δρόμους και αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή. Στο Bordj Menaïel (Boumerdes), 200 άνεργοι μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι, ζητώντας σταθερές θέσεις εργασίας και καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Στο Tazmalt (Bejaïa), οι εργάτες της γαλακτοβιομηχανίας la Vallée, μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας (40 απολύσεις είχε εξαγγείλει η συγκεκριμένη εταιρία).

Τυνησία: Νέες κινητοποιήσεις, λυτσάρισμα του κυβερνήτη της περιοχής Sousse (νότια) κι εξαναγκασμός του να αποχωρήσει απ’ τη θέση του, όπου βρισκόταν και με το κόμμα του Μπεν Αλή, το ίδιο σκηνικό και σε Monastir, Medenine, Gafsa. Άγριες διαδηλώσεις με ανάλογα αιτήματα σε Bizerta, Kairouan, Gabes, Kebili, Manouba, Zaghouan, Siliana, Tozeur, Medenine, Beza.  Το κράτος κινητοποιεί τους εφέδρους για προστασία των κυβερνητικών κτιρίων. Συνολικά 14 δικαστήρια, αρκετές φυλακές και δεκάδες κυβερνητικά κτίρια έχουν καεί στη διάρκεια των ταραχών.

7/2

Αίγυπτος: Τρεις νεκροί κι εκατοντάδες σε συγκρούσεις με την αστυνομία στην περιοχή της El-Kharga, στα νοτιοδυτικά της χώρας.

Σομαλία: Αιφνίδια ταραχή στο Las Anod της Σομαλιλάνδης, μετά από αυθόρμητη αντικυβερνητική διαδήλωση, με αφορμή την έντονη καταστολή και τις προφυλακίσεις των δασκάλων της πόλης.

Αλγερία: Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού Toumiate, κοντά στη Skikda, στήνουν οδοφράγματα κι αντιπαρατίθενται στην αστυνομία στην εθνική οδό που ενώνει την Κωνσταντίνη με την Annaba, μετά τον θάνατο τεσσάρων παιδιών του χωριού από μολυσμένο νερό. Σύμφωνα με το αλγερινό Radio Kalima, αργά την νύχτα ελλιμενίστηκαν δυο φορτηγά πλοία μεταφέροντας δακρυγόνα και εξοπλισμό αντιμετώπισης διαδηλώσεων.

6/2

Αλγερία: Συγκρούσεις στο Haï Chahid Mahmoud και στο Misserghine, όταν η αστυνομία επιχείρησε να εκκενώσει κατοικίες που είχαν καταληφθεί από άστεγους και φτωχούς κατοίκους της περιοχής (γύρω στις 100 οικογένειες). Ένας καταληψίας προσπαθεί να αυτοπυρποληθεί αλλά τον προλαβαίνουν άλλοι. Σύμφωνα με μαρτυρίες καταληψιών, η αστυνομία είναι ιδιαίτερα βίαιη στις επιθέσεις της εναντίον των κατειλημένων σπιτιών.

Τυνησία: Ταραχές στο Kef με τέσσερεις νεκρούς διαδηλωτές από τις δυνάμεις καταστολής. Συνολικά 10 οι νεκροί στα βόρεια της χώρας από αστυνομικά πυρά. Πυρπόληση ενός αστυνομικού τμήματος με μολότωφ. Πάνω από 50 οι τραυματίες της ημέρας.

Αίγυπτος: Έκρηξη αγωγού γκαζιού προς την Ιορδανία στο Σινά. Διαιρέσεις στους κόλπους του στρατού (μεταξύ υψηλόβαθμων τα συμφέροντα των οποίων είναι συνδεδεμένα με το καθεστώς και μεσαίων στελεχών), και της αστυνομίας.

Αίγυπτος: Σκληρή καταστολή σ’ ολόκληρη τη χώρα και δεκάδες νεκροί. Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, αστυνομικοί χτυπούν μέχρι τελευταίας πνοής τον νεαρό Blogger Khaled Said που θα γίνει σύμβολο της εξέγερσης της πόλης.

5/2

Τυνησία: Δυο νεκροί από την αστυνομική καταστολή διαδήλωσης στο Kef. Συγκρούσεις και στην Gafsa. Η πόλη αυτή το 2008 είδε μια σειρά από άγριες διαδηλώσεις εργατών στα τοπικά ορυχεία.

4/2

Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Αλεξάνδρεια, κάιρο και Ασσουάν. Συγκρούσεις με παρακρατικούς των δυνάμεων ασφαλείας και του κόμματος του Μουμπάρακ. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ του Καίρου.

Με την ευκαιρία, ας ρίξουμε μια ματιά στις αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας: υπάρχει η αστυνομία (al-shurta) που διοικείται απ’ το υπουργείο εσωτερικών που έχει στενές σχέσεις αλληλοεξάρτησης με τον Μουμπάρακ, αν και τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα απολαμβάνουν ευρεία αυτονομία κινήσεων. Έτσι πολλά απ’ αυτά έχουν μετατραπεί σε βιτρίνες δικτύων διακίνησης ναρκωτικών ή μαφιόζικης “προστασίας”, κάτι που έχει γονατίσει πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και άλλα σε εκκολαπτήρια φανατικών “φορέων της ηθικής” που συχνά ξεσπούν πάνω σε πιο αποκλεισμένα στρώματα της αιγυπτιακής κοινωνίας. Απ’ τη δεκαετία του 1980, η αστυνομική επιχειρηματικότητα ήρθε αντιμέτωπη με τις Μπαλταγκίες, άτυπα δίκτυα συμμοριών του δρόμου, που αποκτούσαν τον έλεγχο της παράνομης οικονομίας αρχικά των παραγκουπόλεων και στη συνέχεια των φτωχότερων συνοικιών του Καίρου. Για τους ξένους και την αιγυπτιακή αστική τάξη, η μπαλταγκία αποτελείται από φανατικούς ισλαμιστές, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια ιδεολογία. Στις αρχές του 1990, ο υπουργός εσωτερικών αποφάσισε ότι “αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, μπορείς να τους προσλάβεις” και άρχισε να μισθώνει τις υπηρεσίες τους, κυρίως τραμπουκισμούς, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς, που επιστρατεύτηκαν εναντίον γυναικών διαδηλωτριών και ανδρών σε κρατητήρια κλπ. Την ίδια περίοδο, η κρατική ασφάλεια (mabahith amn al-dawla) μετατράπηκε σ’ ένα τρομακτικό άνδρο “ανακρίσεων”: βιασμών, βασανιστηρίων και “σοφρωνισμού” αντικαθεστωτικών. Η κεντρική ασφάλεια (amn al-markazi) είναι μια αυτόνομη απ’ το υπουργείο εσωτερικών δομή. Πρόκειται για τους μαυροφορεμένους κρανοφόρους που συχνά αναφέρονται στα ΜΜΕ ως “η αστυνομία”. Στην πραγματικότητα είναι ο προσωπικός στρατός του Μουμπάρακ, ανάλογος των Μπασιτζί, των “φρουρών της επαναστατικής ηθικής” του Ιράν, αλλά αντίθετα μ’ αυτούς είναι μη-ιδεολόγοι και γενικά κακοπληρωμένοι, εξ’ ού και το βλέμμα απογοητευμένης παραίτησης στα μάτια τους, καθώς διαδηλωτές και διαδηλώτριες τους φιλούσαν και τους αποσπούσαν τα όπλα. Η στιγμή αυτή, καθώς οι ίδιοι χάνονταν μέσα στο μπούγιο και δε ξαναγυρνούσαν στη θέση τους, σηματοδοτούσε και το σημείο καμπής για το καθεστώς Μουμπάρακ. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εντελώς διακριτές απ’ τις παραπάνω δομές, και αποτελούν το υποστήλωμα του καθεστώτος ήδη απ’ το πραξικόπημα που έφερε τους στρατιωτικούς στην εξουσία τη δεκαετία του ’50. Ωστόσο, απ’ το 1977 και την ειρήνευση με το Ισραήλ, ο στρατός έχει περιθωριοποιηθεί, και οι ανώτεροι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν με γενναίες αποζημιώσεις από τις ΗΠΑ. Απ’ αυτές τις εξαγορές γεννήθηκε κι ένας κερδοφόρος τομέας επιχειρηματικότητας πρώην στρατιωτικών που αποτελεί καθαρή εισαγωγή κεφαλαίου από τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα τη στήριξη του καθεστώτος. Αυτό το (εθνικιστικό-στρατοκρατικό) κομμάτι της αιγυπτιακής αστικής τάξης, βλέπει τον εαυτό του “ευνουχισμένο” και ταπεινωμένο απ’ την υποταγή του στο αμερικανικό κεφάλαιο και την κυριαρχία των μπαλταγκίων και των διεφθαρμένων αστυνομικών στην καθημερινή ζωή, ενώ καλοβλέπει μια εθνικοποίηση του πλούτου της χώρας και τον άμεσο έλεγχό του. Έτσι, βρίσκεται σε σύγκρουση με τους νεοφιλελεύθερους αστούς γύρω απ’ το περιβάλλον του γιού και υποψηφίου διαδόχου του Μουμπάρακ, Γκαμάλ, που ιδιωτικοποιούν κάθε τί όπου μπορούν ν’ απλώσουν τα χέρια τους και ξεπουλούν τον πλούτο της χώρας στην Κίνα, τις ΗΠΑ και στις πετρελαιομοναρχίες του αραβικού κόλπου. Εντός του στρατού, υπάρχουν σώματα όπως η προεδρική φρουρά και η αεροπορία που είναι πιο κοντινά στο περιβάλλον του Μουμπάρακ, έτσι εξηγείται και το πώς ο γενικός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, έκανε βόλτες και χαιρετούρες με διαδηλωτές, ενώ ο αρχηγός της αεροπορίας ορίστηκε απ’ τον Μουμπάρακ νέος πρωθυπουργός, αλλά και η στάση της προεδρικής φρουράς εναντίον των διαδηλωτών, στην υπεράσπιση του κτιρίου της ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν, ήταν πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών (al-mukhabarat), που υπάγονται στον στρατό (κι όχι στην αστυνομία), προσανατολισμένες στην καταστολή και τα βασανιστήρια κυρίως μη-Αιγυπτίων, γι’ αυτό και ο Σουλεϊμάν δεν ήταν τόσο μισητό πρόσωπο όσο οι υπόλοιποι του προεδρικού περιβάλλοντος. Η υπηρεσίες πληροφοριών, αν και δεν έχουν ιδιαίτερη εκτίμηση στον Μουμπάρακ και ειδικά στο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον του γιου του, έχουν στενές σχέσεις με τη CIA και τον αμερικανικό στρατό και είναι υπέρ του “νόμου και της τάξης” με κάθε τίμημα. Κάτι που έχει σημασία: απ’ τη Δευτέρα 31 Γενάρη, ο Naguib Sawiris, ίσως ο πλουσιότερος επιχειρηματίας στην Αίγυπτο και σήμα κατατεθέν της φράξιας του αναπτυξιακού εθνικιστικού κεφαλαίου, με ριζώματα στην κοινωνία και τη γη της Αιγύπτου, κατέβηκε στις διαδηλώσεις ζητώντας την αποχώρηση του Μουμπάρακ. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο Sawiris και οι σύμμαχοί του απειλήθηκαν πολλές φορές απ’ την εύνοια του Μουμπάρακ και του γιού του προς τους νεοφιλελεύθερους δυτικούς και κινέζους επενδυτές. Ωστόσο, μαζί με την επιστροφή ενός “εθνικού” κεφαλαίου συνδεδεμένου με τον στρατό και οργισμένου απέναντι στην αστυνομία και το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, μια διαδικασία που θυμίζει το αντιβρετανικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα του 1930-50, (αλλά και τις καρικατούρες τύπου “Σπίθα” στην Ελλάδα), ήρθε στο προσκήνιο και μια έκρηξη του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων εργαζομένων.

Οι πόλεις και οι τοποθεσίες της εξέγερσης του 2011, είναι συχνά τα μέρη που εμφανίστηκαν εργατικοί αγώνες και καταστάλθηκαν το 2008-9. Στον απόηχο αυτών των κινητοποιήσεων (κυρίως καθηστικές διαμαρτυρίες, αλλά και άγριες απεργίες όπως στην Mahalla) συγκροτήθηκαν τα πρώτα ανεξάρτητα συνδικάτα, ενώ στις 30/1/2011 σχηματίστηκε η πρώτη ανεξάρτητη συνδικαλιστική ομοσπονδία. Σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις πρωταγωνιστούν κόμματα της αριστεράς που χωρίς να συνδέονται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα που έχει μείνει στο περιθώριο, ή με την παλιά φρουρά του Νασσερισμού, δεν κριτικάρουν ανοιχτά το Ισλάμ, και συχνά συμπαρατάσσονται με το “εθνικό κεφάλαιο”, απαιτώντας κρατικές επενδύσεις στην εθνική αναπτυξιακή οικονομία και στις μικρές επιχειρήσεις.

3/2

Τυνησία: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων ανθρώπων στο Sidi Bouzid μετά τον θάνατο δυο νέων σε αστυνομικό τμήμα.

Αλγερία: Δεκάδες νεαροί πολιορκούν κι επιχειρούν να πυρπολήσουν το τοπικό κοινοβούλιο της Amizour στην Καμπύλη. Εκτεταμένη χρήση χημικών και βία απ’ την μεριά της αστυνομίας.
Βίντεο από Αλγερία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/06/emeutes-en-algerie-5-janvier-2011-videos/

Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια. Τουλάχιστον τρεις νεκροί διαδηλωτές σε συγκρούσεις γύρω απ’ την Ταχρίρ με χιλιάδες ασφαλίτες και παρακρατικούς του Μουμπάρακ. Στην αρχή της ημέρας, η τρομοκρατία του καθεστώτος κερδίζει έδαφος και οι διαδηλωτές υποχωρούν, καθώς δέχονται τις μολότωφ και τα πυρά των παρακρατικών από γέφυρες, ψηλά κτίρια και οχήματα, αλλά μετά την πολύωρη αντίσταση των διαδηλωτών και την αποτελεσματική άμυνά τους (αυτοσχέδιες ασπίδες και σχηματισμοί “λεγεώνας”, οδοφράγματα, αυτοοργανωμένες πρώτες βοήθειες κλπ) υποχωρούν. Αφήνουν πίσω τους τουλάχιστον 500 τραυματίες. Περιορισμένες προσπάθειες απ’ τον στρατό να χωρίσει τις δυο πλευρές, αρκετοί φαντάροι φωνάζουν “είμαστε όλοι Αιγύπτιοι”. Αργά το βράδυ ο στρατός καλεί τους διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια και στις εργασίες τους.

2/2

Αίγυπτος: επιθέσεις παρακρατικών και ασφαλιτών στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταχρίρι στο Κάιρο. Οι παρακρατικοί επιδράμουν με άλογα, καμήλες και αυτοκίνητα παρασέρνοντας κόσμο. Τουλάχιστον 3 νεκροί διαδηλωτές από πυροβολισμούς παρακρατικών. Ο κόσμος δεν υποχωρεί. Οι κόπτες χριστιανοί διαδηλωτές σχηματίζουν αλυσίδες προστατεύοντας του μουσουλμάνους διαδηλωτές την ώρα της προσευχής. Αρκετοί παρακρατικοί “συλλαμβάνονται” απ’ τους διαδηλωτές και βρίσκονται πάνω τους αστυνομικές ταυτότητες, προφανώς τις κουβαλούσαν ώστε σε περίπτωση σύλληψης να αποφύγουν τα βασανιστήρια της ανάκρισης. Παραδίδονται στη συνέχεια σε μονάδες του στρατού που παίζει έναν ρόλο τοποτηρητή.

1/2

Αίγυπτος: Συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων και παρακρατικών στην Αλεξάνδρεια. Μονάδες του στρατού ρίχνουν προειδοποιητικά πυρά στον αέρα. Τυφλά πυρά και από αστυνομικούς κι ασφαλίτες εναντίον διαδηλωτών, χωρίς νεκρούς. Εκατομμύρια παραμένουν στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων ζητώντας την παραίτηση του Μουμπάρακ. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπ. Ομπάμα ζητάει μια “ασφαλή μετάβαση” με την εγγύηση του στρατού.

Αλγερία: Απεργία στην υγεία και στην εκπαίδευση διεκδικώντας καλύτερους μισθούς.

Τυνησία: Βίαιες συγκρούσεις και επιθέσεις σε κρατικά κτίρια στην Kasserine.

31/1

Αίγυπτος: Επιστροφή της αστυνομίας στους δρόμους και νέες επιθέσεις προς τους συγκεντρωμένους της Ταχρίρ. Ο ΟΠΕΚ ανακοινώνει πως υπάρχει κίνδυνος έλλειψης πετρελαίου. Γενική απεργία κηρύσσεται στην Αίγυπτο. Νέα κυβέρνηση σχηματίζει ο διορισμένος πρωθυπουργός, ενώ ο στρατός ανακοινώνει πως δε θα χρησιμοποιήσει βία ενάντια στους διαδηλωτές αλλά θα συλλάβει τους “αλήτες, τους κλέφτες και τους σαμποτέρ”. Πάνω από 250.000 διαδηλωτές στο Σουέζ, 100.000 στην Αλεξάνδρεια και 1.000.000 στο Κάιρο. Μαζικές εξακριβώσεις στοιχείων από στρατό και αστυνομία στην Ταχρίρ, και “προσπάθεια αποφυγής των ακροτήτων” από τους διαδηλωτές. Στο Ισραήλ, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου δηλώνει πως “η χώρα του θέλει να διατηρήσει την ειρήνη με την Αίγυπτο, την μόνη αραβική χώρα μαζί με την Ιορδανία, που διατηρούν καλές σχέσεις με το Ισραήλ”.

Τυνησία: Συγκέντρωση νεαρών διαλύεται βίαια στην Τύνιδα. Γενική απεργία στην Kasserine. Η UGTT καλεί επίσημα στη γενική απεργία που είχε διαδοθεί ήδη “από τα κάτω”.

30/1

Αίγυπτος: Εξέγερση και μαζική απόδραση πάνω από 1.000 κρατουμένων απ’ το Wadi Natroun, φυλακές μεταξύ Αλεξάνδρειας-Καίρου, ανάλογο σκηνικό σ’ ακόμη έξι φυλακές. Αεροπλάνα κι ελικόπτερα πάνω απ’ την Ταχρίρ.

Σουδάν: Άγριες διαδηλώσεις φοιτητών και νεολαίων στο Χαρτούμ, το El-Obeid και το Omdourman, στα πλαίσια μιας εθνικής εμβέλειας κινητοποίησης ενάντια στην κυβέρνηση. Η ημέρα, ορισμένη αρκετό καιρό πριν, συνέπεσε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος απόσχισης του νοτίου Σουδάν, και με την έκτη ημέρα της εξέγερση στην Αίγυπτο. Πάνω από 1.000 φοιτητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία με πέτρες και μικροαντικείμενα, ενώ φοιτητές-μέλη του κυβερνόντος κόμματος, ενώθηκαν με την αστυνομία.

Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα κι εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων στη λεωφόρο Habib-Bourguiba, σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία, ιδιαίτερα μετά το “καραβάνι για την ελευθερία” που κατασκήνωσε στην Casbah, μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης Mohammed el Ghannouchi ανακοινώνει πως “οι ανησυχίες για τη σύνθεση της παρούσας κυβέρνησης είναι υπερβολικές από κάθε μεριά”.

Λιβύη: το καθεστώς ακυρώνει ποδοσφαιρικό αγώνα από φόβο επεισοδίων.

Υεμένη: Συγκρούσεις σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο Άντεν. Στην Υεμένη, σιγοβράζει επίσης ένα αποσχιστικό κίνημα στον Νότο της χώρας ενάντια στον σιιτικό Βορρά, με ψυχροπολεμική καταγωγή, όταν Βορράς και Νότος υπάχθηκαν σε διαφορετικές ζώνες επιρροής (ΕΣΣΔ-ΗΠΑ).

Μαρόκο: Διαδήλωση στη Φες και στη Ταγγέρη, μετά από κάλεσμα της Attac Μαρόκου ενάντια στην ακρίβεια και σε αλληλεγγύη με τον αιγυπτιακό και τυνησιακό λαό.

Συρία: συγκέντρωση μπροστά στην αιγυπτιακή πρεσβεία στο Damas, παρεμποδίζεται απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις.

29/1

Αίγυπτος: Πέμπτη μέρα της εξέγερσης κι εκατοντάδες χιλιάδες σπάνε την απαγόρευση συνάθροισης. Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα των μεγάλων πόλεων είναι καμμένα(60% σε Κάιρο, Ράφα, Ισμαηλία, Μπενί Σουέιφ, σύμφωνα με τις αρχές). 73 νεκροί τις δυο τελευταίες μέρες από τις δυνάμεις ασφαλείας. 50.000 άνθρωποι στην Ταχρίρ. Περιορισμένες λεηλασίες στο Κάιρο, σύμφωνα με τις αρχές από δραπέτες της φυλακής Abou Zaabal. Ο αιγυπτιακός στρατός αντικαθιστά την αστυνομία στη φύλαξη θέσεων-κλειδιά για το κράτος και την οικονομία (τράπεζες, προξενεία, οικείες κυβερνητικών στελεχών κλπ). Ο Μουμπάρακ ορίζει τον Ομάρ Σουλεϊμάν αντιπρόεδρο και ανακοινώνει ότι θα αποχωρήσει απ’ την προεδρία τον Σεπτέμβρη, παραμένοντας στη χώρα. Έκκληση της ΕΕ για “κατάπαυση της βίας” και μεταρρυθμίσεων. Ανακοίνωση του Σαουδάραβα μονάρχη Αμπντάλλαχ στήριξης στον Μουμπάρακ, μετά την παραχώρηση καταφυγίου στον Τυνήσιο πρόεδρο Μπεν Αλή. Ταραχές σε Αλεξάνδρεια και Ράφα. Η οικογένεια του Μουμπάρακ και οι δυο γιοί του, καταφεύγουν στο Λονδίνο.

Αλγερία: Διαδήλωση άνω των 10.000 στην Bejaia, στην Καμπύλη, ενάντια στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στο καθεστώς.

28/1

Αίγυπτος: Τέταρτη μέρα της εξέγερσης, σπάσιμο της απαγόρευσης συναθροίσεων στην πράξη από χιλιάδες εξεγερμένους. Κάιρο, Αλεξάνδρεια και Σουέζ δίνουν τον τόνο με διαδηλώσεις χιλιάδων κι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα. Διαδίκτυο και κινητά χωρίς πρόσβαση. Πυρπόληση του κυβεργείου στην Αλεξάνδρεια και σπάσιμο της απαγόρευσης κυκλοφορίας στην πράξη. Ολονύχτιες λεηλασίες κι εμπρησμοί. Αστυνομία και στρατός στους δρόμους. 60% των αστυνομικών τμημάτων της χώρας μετατράπηκαν σε στάχτες. Υποχώρηση της αστυνομίας στο Σουέζ και έλεγχος της πόλης απ’ τους εξεγερμένους. Το κράτος κόβει το ρεύμα και το νερό στην πόλη. Το ίδιο σκηνικό στο βόρειο Σινά (el-Sheikh) και στα δυτικά (Al-Salom), ενώ η εξέγερση καταστέλλεται βίαια σε Ισμαηλία, Αλεξάνδρεια, Φαγιούμ, Shbin Elkoum και Κάιρο.

Τυνησία: Διαδήλωση αλληλεγγύης προς την αιγυπτιακή πρεσβεία, κι επίθεση της αστυνομίας στην πολιορκεία της Casbah: “έξω ο Ghannouchi”. 22 υπουργοί στην μεταβατική κυβέρνηση, οι 10 απ’ αυτούς (στις θέσεις κλειδιά) είναι της παλιάς, ενώ μερικές “γλάστρες” προέρχονται απ’ την “κοινωνία των πολιτών”, ΜΚΟ, bloggers…. Η UGTT δε συμμετέχει εμφανώς στην κυβέρνηση, παρά την πρόσκληση του Ghannouchi, ωστόσο βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τον μεταβατικό πρωθυπουργό.

Ιορδανία: Διαδηλώσεις χιλιάδων στο Αμμάν, το Irbid, Karak, Ma’an και Diban, ενάντια στην ακρίβεια και την κυβέρνηση.

Αλβανία: αντικυβερνητική διαδήλωση μετά από κάλεσμα της αντιπολίτευσης και ταραχές 200.000 ανθρώπων.

Γαλλία: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον αιγυπτιακό λαό στο Παρίσι, την Μασσαλία κι άλλες πόλεις. Ανάλογες διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Βαρκελώνη, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, Τόκυο, Αθήνα, Ρώμη, Ελσίνκι, Κωνσταντινούπολη, Βυρηττό, Καράκας κα. Στο Παρίσι προσάγονται για εξακρίβωση στοιχείων πάνω από 100 άτομα.

27/1

Τυνησία: συνεχίζεται η πολιορκία των πρωθυπουργικών γραφείων, γενική απεργία και διαδήλωση υπό το σύνθημα “δε θα μας κλέψει κανείς την επανάστασή μας”.

Υεμένη: Πάνω από 16.000 διαδηλωτές στην Σανά, με σύνθημα “ώρα για αλλαγή”, και αντιδιαδηλώσεις απ’ το κυβερνόν κόμμα.

Αίγυπτος: Ταραχές στο Σουέζ με εμπρησμούς οχημάτων, των κυβερνητικών γραφείων, του μεγαλύτερου ξενοδοχείου της πόλης και πολυτελών καταστημάτων, και πολύωρες οδομαχίες γύρω απ’ την πλατεία Al-Arbaïne. Πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και κανόνια νερού απέναντι στους διαδηλωτές, αλλά κι ευρεία χρήση μολότωφ. Πυρπόληση ενός πυροσβεστικού. Στο Σινά, στην πόλη Zouwayed που κατοικείται κυρίως από οπλοφορούντες Βεδουίνους, δυο ρουκέτες τύπου RPG εκτοξεύτηκαν προς την αστυνομία, μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή από πλαστική σφαίρα στο κεφάλι. Οι Βεδουίνοι της περιοχής βρίσκονται στο στόχαστρο των αρχών και συχνά φυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες ή προφυλακίζονται μακροχρόνια χωρίς δίκη. Στην Ισμαηλία, πόλη επί της διώρυγας του Σουέζ, η αστυνομία καταστέλλει κάθε προσπάθεια διαδήλωσης με εκτεταμένη χρήση χημικών και 12 συλλήψεις. H κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο ίντερνετ σ’ όλη τη χώρα. Ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης όπως το tweeter και το facebook, όπου διατηρούσαν σελίδα δίκτυα όπως το “Κίνημα της 6ης Απρίλη” (90.000 μέλη) που κάλεσαν στις διαδηλώσης οργής της 25 Γενάρη, έπαιξαν ρόλο θρυαλλίδας στην εξέγερση.

Ορισμένες παρατηρήσεις για τον ρόλο του διαδικτύου απ’ το Radio Free Europe:
α) Ευρεία χρήση του facebook και του tweeter για τη διοργάνωση διαδηλώσεων. Ορισμένες δημοσιεύσεις περιείχαν σκόπιμα ψευδείς πληροφορίες για να μπερδέψουν την αστυνομία, κάτι που έκανε πρόσφατα η αστυνομία στη Λευκορωσία για να μπερδέψει τους διαδηλωτές.
β) Όπως στο Ιράν το 2009, βίντεο από κινητά με κάμερα ανεβαίνουν γρήγορα στο διαδίκτυο σε ιστότοπους όπως το YouTube.
γ) Παράκαμψη του μπλοκαρίσματος μέσω proxies.
δ) Εύκολος εντοπισμός -μέσω tags- απ’ την αστυνομία όλων των σχετικών δημοσιεύσεων. Χάος άσχετων δημοσιεύσεων και σχολίων, που καθιστούν προβληματική την αποτελεσματική οργάνωση.
ε) Ευρεία χρήση Proxy IPs σημαίνει κι εύκολος εντοπισμός τους απ’ τις αρχές. Εύκολος εντοπισμός και των χρηστών των κινητών που χρησιμοποιήθηκαν για τα βίντεο που ανέβηκαν κλπ, όπως στην Λευκορωσία, όπου εκατοντάδες άνθρωποι ανακρίθηκαν, αν και παραμένει άγνωστο αν οι εταιρίες-παροχοί παραχώρησαν τα στοιχεία στις αρχές ή αν αυτές διεξήγαγαν την έρευνα μόνες τους.
στ) Άμεση δημοσιοποίηση των συμβάντων σε παγκόσμια κλίμακα, χωρίς την μεσολάβηση των κρατικά-ελεγχόμενων ΜΜΕ, τα οποία όταν δε θάβουν εντελώς το θέμα, μεταδίδουν την κρατική γραμμή.

Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: συμπλοκές μεταξύ εποίκων και Παλαιστηνίων παιδιών στην Υπεριορδανία (Δυτική Όχθη). Ένας 17χρονος Παλαιστήνιος πέφτει νεκρός από ένοπλη επίθεση εποίκων, ένας 15χρονος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο της Βηθλεέμ.

26/1

Αίγυπτος: Μακρά νύχτα, μετά από ολοήμερες διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με βίαιες συγκρούσεις σε γειτονιές του Καίρου και του Σουέζ. Ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί, μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές, όταν τους έκλεισε τον δρόμο η αστυνομία άλλαξαν δρομολόγιο, κι όταν τους ξανάκλεισε έστριψαν ξανά, αλλά τότε η αστυνομία άρχισε να τους χτυπά με πλαστικές σφαίρες και να ρίχνει δακρυγόνα, σύμφωνα με μαρτυρία του φοιτητή πολ. επιστημών Kareem M. στο France24. Συγκρούσεις με μολότωφ στο Κάιρο. 700 συλλήψεις στις διαδηλώσεις συν 500 ακόμα το βράδυ. Επίθεση με μολότωφ στα αρχηγεία του κόμματος και λεηλασίες καταστημάτων.

Τυνησία: Συγκρούσεις στην Τύνιδα, στο πρωθυπουργικό μέγαρο της Casbah μετά από επίθεση αστυνομικών μετά από δυο μέρες ήρεμων διαδηλώσεων. Διαδηλωτές καταφέρνουν να εισβάλουν, τραβόντας καλώδια με γυμνά χέρια, στα γραφεία του πρωθυπουργού, αν και στη συνέχεια η αστυνομία του απωθεί με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Πάνω από 50.000 άνθρωποι συμμετέχουν σε διαδήλωση μετά από πρόσκληση για απεργία της UGTT, της τυνησιακής ΓΣΕΕ που ελέγχεται απ’ τους σταλινικούς. Η UGTT ήταν τόσα χρόνια σταθερός συνεργάτης του καθεστώτος στο βωμό της “εθνικής ανάπτυξης”, ωστόσο τώρα παίζει τον ρόλο του οργανωτή των διαδηλωτών.

Μάλι: Ταραχές έξω απ’ τη γαλλική πρεσβεία στο Μπαμάκο, εναντίον των μεταναστευτικών πολιτικών και των εκκενώσεων πρόχειρων καταλυμάτων. Δακρυγόνα και πέτρες εκατέρωθεν.

25/1

Αίγυπτος: Ορδές ασφαλιτών καταλαμβάνουν την πλατεία Ταχρίρ. Αστυνομικές δυνάμεις εμποδίζουν τις διαδηλώσεις απ’ την προσέγγιση της πλατείας. 2 διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός νεκροί στις συγκρούσεις που ξεσπούν. Διαδηλώσεις γειτονιάς σε συνοικίες και προάστια του Καίρου. Συγκεντρώσεις στη Ράφα, την Αλεξάνδρεια κι αλλού.

Λίβανος: Ταραχές σε διάφορες πόλεις της χώρας, μετά από διαδηλώσεις οπαδών της αντιπολίτευσης, έρχονται αντιμέτωποι με τον στρατό που ελέγχεται απ’ τη Χεζμπολλάχ.

Τυνησία: διαδηλώσεις εναντίον του διορισμένου μεταβατικού πρωθυπουργού Ghannouchi.

24/1

Τυνησία: Ένταση προκαλείται στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα σε διαδήλωση έξω απ’ τα γραφεία όπου λάμβανε χώρα η σύσκεψη μελών της μεταβατικής κυβέρνησης με μέλη του RCD του φυγά προέδρου Μπεν Αλή. Ο Μπεν Αλή, που είχε θέσει υπό την κατοχή αυτού και της οικογένειάς του το 40% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το 60% του ΑΕΠ, λέγεται ότι θα φύγει με χρυσό αξίας 1,5 εκ. ευρώ, και ό,τι πρόλαβε να σώσει τις τελευταίες εβδομάδες.

22/1

Μαρόκο: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανθρώπων, ενός μισθωτού στην Καζαμπλάνκα, κι ενός Βεδουίνου Σαχαράουι στη Σμάρα. Ακόμη ένας πλανώδιος έμπορος 41 ετών προσπάθησε να πυρποληθεί αλλά τον εμπόδισαν αστυνομικοί μόλις λούστηκε το εύφλεκτο υγρό στο Beni Mellal.

Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι, με 42 τραυματίες, 19 σύμφωνα με την αστυνομία. Οι περισσότεροι όταν ειδικές αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν διαδηλωτές που θεωρούσαν υπεύθυνους για την οργάνωση της διαδήλωσης.

21/1

Υεμένη: Δεύτερη νύχτα ταραχών στο Άντεν, ένοπλοι κάτοικοι βάλλουν κατά στρατιωτών τραυματίζοντας τρεις απ’ αυτούς. Συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά και αρκετά αποσχιστικά του Νότου.

20/1

Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Εξέγερση σε στρατόπεδο προσφύγων στη Shu’fat, 22 Παλαιστήνιοι τραυματίες, 3 ασφυκτιώντας από εισπνοή δακρυγόνων, μετά την επέμβαση του ισραηλινού στρατού.

19/1

Τουρκία: συγκρούσεις ξανά στο Ντιαρμπακίρ, μεταξύ Κούρδων και αστυνομίας. βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/21/kurdes-affrontements-a-diyarbakir-19-decembre-2010/

Υεμένη: Δεύτερη μέρα ταραχών, η αστυνομία ανοίγει πυρ εναντίον χιλιάδων διαδηλωτών στην πρωτεύουσα Σανά (τρεις νεκροί) και στο Άντεν, όπου οι κάτοικοι μετά από δέκα μέρες διαδηλώσεων (δεκαπέντε νεκροί) τρέπουν σε φυγή τις δυνάμεις ασφαλείας απ’ την πόλη. Αρκετά κτίρια καίγονται και λεηλατούνται, χωρίς η αστυνομία ή ο στρατός να παρέμβουν. Ανάλογο σκηνικό και στην Taez.

18/1

Αίγυπτος: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανδρών, ενός 25χρονου άνεργου από την Αλεξάνδρεια που οι αρχές παρουσιάζουν σαν τρελλό, κι ενός για τον οποίον δεν δίνουν καθόλου στοιχεία, μπροστά στο κοινοβούλιο, στο Κάιρο.

Τυνησία: Συμπλοκές στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία διαλύει με χρήση δακρυγόνων το πλήθος που διαμαρτυρόταν για την υπεράσπιση απ’ τον πρωθυπουργό της μεταβατικής κυβέρνησης Ghannouchi μελών της προηγούμενης κυβέρνησης Μπεν Αλή.

Υεμένη: Συμπλοκές αντικυβερνητικών διαδηλωτών με αντιδιαδήλωση κυβερνητικών στην πρωτεύουσα Αμμάν. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, αριστεροί, συνδικαλιστές, ισλαμιστές, ζητώντας περιορισμό των εξουσιών του μονάρχη Abdallah ΄Β και πολιτικές ελευθερίες.

Κουβέιτ: Αντιμέτωποι για δεύτερη μέρα με την αστυνομία, εκατοντάδες άραβες απάτριδες που ζητούν υπηκοότητα απ’ το πετρελαϊκό εμιράτο. Τουλάχιστον 140 συλλήψεις απ’ την αστυνομία.

17/1

Αίγυπτος: Αυτοπυρπόληση ενός εστιάτορα απ’ την Ισμαηλία, μπροστά στο κτίριο του κοινοβουλίου στο Κάιρο.

Λιβύη: Αυτοπυρπόληση ενός 23χρονου στην Mascara (νοτιοδυτικά) κι ενός 36χρονου στην Ghardaia (νότια).

Μαυριτανία: Αυτοπυρπόληση ενός 43χρονου μπροστά στη Γερουσία.

Υεμένη: Άγριες διαδηλώσεις μερικών χιλιάδων σε Σανά και Άντεν.

16/1

Υεμένη: αντικυβερνητικοί διαδηλωτές συγκρούονται με υποστηριχτές του προέδρου Αλή Αμπντουλλάχ Σαλέχ στη Σανά, με τουλάχιστον τέσσερεις τραυματίες. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται στην πανεπιστημιούπολη, όπου οι αστυνομικοί βάλλουν με πραγματικά πυρά κατά των συγκεντρωμένων.

15/1

Αλγερία: Τρεις αυτοπυρπολήσεις μέσα σε τρεις ημέρες.

Τυνησία: Μαζικές αποδράσεις από φυλακές και χάος στους δρόμους, σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ. 42 νεκροί σε πυρκαγιά που ξέσπασε στις φυλακές του Monastir. Εξέγερση και στις φυλακές της Mahdia. Ανταλλαγή πυροβολισμών μπροστά στο υπουργείο εσωτερικών στην Τύνιδα, μεταξύ ασφαλιτών κι αγνώστων, με δυο νεκρούς.
Βίντεο από Τυνησία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/15/emeutes-en-tunisie-janvier-2011-videos/
Πληροφορίες (γαλλικά): http://24sur24.posterous.com/tag/sidibouzid

Τουρκία: Ταραχές σε διάφορες πόλης της ανατολής με κουρδική πλειοψηφία, με αφορμή τα 12 χρόνια απ’ τη σύλληψη του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Μικρότερης κλίμακας επεισόδια σημειώθηκαν δυο μέρες πριν στο Ντιαρμπακίρ και αλλού.

14/1

Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα

Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Ενέδρες παιδιών της Παλαιστίνης σε οχήματα εποίκων στον οικισμό του Shiloh, εξελίσσονται σε συγκρούσεις μεταξύ μιας εκατοντάδας Παλαιστηνίων κι άλλων τόσων εποίκων υποστηρισσόμενων απ’ την αστυνομία, 3 Ισραηλινοί και 5 Παλαιστήνιοι τραυματίες.

13/1

Σουδάν: Δυήμερες συγκρούσεις μερικών χιλιάδων φοιτητών με την αστυνομία ενάντια στην ακρίβεια και την προτεινόμενη περικοπή της κρατικής βοήθειας στην αγορά πετρελαίου και ζάχαρης, στο Χαρτούμ και στην Gezira. Βαριά καταστολή από πολυάριθμες δυνάμεις ασφαλείας και χρήση χημικών.

Τυνησία: Λεηλασίες στο Hammamet, τουριστικό θέρετρο της Μεσογείου, και καταστροφή ενός αστυνομικού τμήματος, κομματικών γραφείων του Μπεν Αλί και γραφείων επιχειρήσεων. Στο κέντρο της Τύνιδας, τα πλήθη σπάνε στην πράξη την απαγόρευση συναθροίσεων και επιτίθενται σ’ οτιδήποτε συμβολίζει την εξουσία: κρατικά κτίρια, κομματικά γραφεία, επιχειρήσεις. 8 νεκροί από αστυνομικές επιθέσεις.

Υεμένη: αντικυβερνητική διαδήλωση σε “αλληλεγγύη με την αιγυπτιακή επανάσταση” καταστέλλεται και ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ 1.000 διαδηλωτών και της αστυνομίας. Σποραδικές διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα. 10 προφυλακίσεις και 120 συλλήψεις.

12/1

Τυνησία: Συγκρούσεις στο Ettadhamen με 2 νεκρούς από αστυνομικά πυρά. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/13/emeute-a-ettadhamen-12-janvier-2011/ Ταραχές και στη Sfax, με έναν νεκρό 19χρονο. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/14/emeute-a-sfax-12-janvier-2011/ Εκατοντάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Τύνιδας αντιμετωπίζουν την αστυνομία που κάνει χρήση δακρυγόνων βομβίδων. Θα ακολουθήσουν οι πιο σκληρές συγκρούσεις στην Τυνησία με εκατοντάδες κατεστραμμένα μαγαζιά και κρατικά-κυβερνητικά κτίρια, ενώ η αναταραχή θα εξαπλωθεί σε Douz, Kebili, Gabes. Λεηλασίες και καταστροφές και στην Kasserine, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/09/emeutes-sanglantes-a-%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B5%D8%B1%D9%8A%D9%86-kasserine-janvier-2011-videos/

11/1

Τυνησία: Ξεσηκωμός σε Τύνιδα και στο προάστιο Ettadhamoun, ενώ η εξέγερση μετράει ήδη 21 νεκρούς τις τρεις τελευταίες μέρες. Ο Μπεν Αλή εξαγγέλει τη δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας προκειμένου να εξευμενίσει τους εξεγερμένους. Προφανώς δεν αρκεί και οι ταραχές φουντώνουν τη διάρκεια της νύχτας.

10/1

Αλγερία: Σποραδικές συγκρούσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα: στο Bachdjerrah μεταξύ νέων -κυρίως ανέργων και πλανόδιων μικροπωλητών- και αστυνομίας. Στο Tizi Ouzou πυρπολούνται κεντρικά τράπεζας. Στο Ain el Hammam και στο Tadmait οι ταραχές συμπίπτουν με γενική απεργία, στην οποία συμμετέχουν κυρίως τα καταστήματα.

Τυνησία: Ταραχές σε Thala, Kasserine, Regueb.

9/1

Αλγερία: Ταραχές στην Bouira, συμμετέχουν κυρίως μαθητές λυκείων και νέοι. Πέτρες κι εκτεταμμένη χρήση μολότωφ. Στο Bou Ismail, ταραχές ξεσπούν στην κηδεία ενός 32χρονου απ’ την πόλη αυτή που σκοτώθηκε στις ταραχές της 4/1 από αστυνομικά πυρά. Δεύτερη μέρα ταραχών στην Κωνσταντίνη και στα προάστιά της -με επιθέσεις σε κρατικά κτίρια και κυβερνητικά γραφεία- και στην Naciria. Ταραχές και στο Mostaganem: με το που πέφτει η νύχτα νεολαίοι με πέτρες και μολότωφ επιτίθενται στις δυνάμεις της τάξης. Η κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο facebook και το twitter σ’ ολόκληρη τη χώρα.

8/1

Αλγερία: Ταραχές στην Skikda. Πυρπολούνται τα γραφεία του κυβερνόντος κόμματος, και σπάζονται τα φώτα των δρόμων σ’ όλο το κέντρο της Aïn Kechra από δεκάδες κυρίως νέους. Ταυτόχρονα, μια άλλη ομάδα στήνει οδοφράγματα στην εθνική οδό, και διαλύεται μόλις φτάνει η εθνοφρουρά. 35 συλλήψεις απ’ την αστυνομία. Συγκρούσεις και στο Οράν, μετά το κάλεσμα σε διαδήλωση μέσω facebook στο οποίο ανταποκρίθηκαν 50αριά άτομα, κυρίως φοιτητές και νέοι καλλιτέχνες. Ταραχές και στην Ouargla, γύρω απ’ τις λεωφόρους Παλαιστίνης και Τσε Γκεβάρα και στο Béni-Thour. Καίγονται και λεηλατούνται κρατικά κτίρια, η διεύθυνση των τηλεπικοινωνιών κα. Οι ταραχές εξαπλώνονται στο Aokas, Souk el Tenine, El Kseur, με επιθέσεις στα γραφεία του κυβερνητικού κόμματος, σε κρατικά κτίρια και σε αστυνομικές δυνάμεις. Παρόμοιο σκηνικό και στο Tizi Ouzou, με 27 τραυματίες από την καταστολή, ενώ εμφανίζονται επίσης και οδοφράγματα από μεταλλικές μπάρες και κάγκελα, και πυρπολήσεις τραπεζών (BDL κα). Στο Sidi Aïch, πυρπολούνται τα γραφεία της εταιρίας γκαζιού Sonelgaz που είχαν μόλις ανακαινιστεί, κι ένα όχημα της εταιρίας. Επιθέσεις σε κομματικά γραφεία, ένα ταχυδρομείο και σε κτίρια επιχειρίσεων. Λεηλασία των δικαστηρίων και καταστροφή τους, ως επανάληψη του ίδιου σκηνικού στην εξέγερση το 2001, αλλά αυτή τη φορά ολοκληρωτικά.

Τυνησία: ταραχές σε Thala, Kasserine με 9 νεκρούς.

Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: κατά τη διάρκεια επεισοδίου μεταξύ της ισραηλινής αστυνομίας και παλαιστινίων, παιδιά της Παλαιστήνης κατάφεραν ν’ απαλλοτριώσουν οπλισμό των αστυνομικών. Σε επιχείρηση της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής για ανεύρεση του οπλισμού ξέσπασαν ταραχές με τρεις αστυνομικούς τραυματίες.

7/1

Αλγερία: Ταραχές σε Akbou, Annaba, Belcourt/Belouizdad, Tazmalt, Tizi Ouzou, Sidi Aich, Ighzer Amokrane, Lakhdaria και Kadiria, με πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων και κομματικών γραφείων. Στην Chéraga, οικογένειες καταληψιών στέγης περικυκλώνουν τις δυνάμεις της εθνοφρουράς σε ενέδρα, και τους τρέπουν σε φυγή. Συγκρούσεις και στο Bou Ismail, με έναν νεκρό εξεγερμένο από τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις με μολότωφ σε εμπορικά κέντρα και καταστήματα -σύμβολα της ακρίβειας. Ταραχές και στην Bouira, καταστρέφονται τα γραφεία της société générale, της Ecotec, νεαροί απ’ τις παραγκουπόλεις καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία, ενώ άλλοι μπλοκάρουν δρόμους (πχ τον RN18 στο προάστιο El Hachmia), δέκα αστυνομικοί τραυματίες. Ταραχές και στην M’Sila, με έναν 18χρονο νεκρό από την αστυνομική καταστολή. Αυθόρμητες ταραχές και οδοφράγματα και στην Κωνσταντίνη, με μια πρακτική που θα γενικευθεί τις επόμενες μέρες: μερικές εκατοντάδες νέοι κλείνουν την κυκλοφορία και τοποθετούν ογκόλιθους στην μέση του δρόμου. Στη συνέχεια μερικοί κλείνουν κοντινούς δρόμους κρατώντας επαφή με το αρχικό μπλόκο, και διατηρώντας μια κινητικότητα. Συνήθως, με το που φτάνουν οι αστυνομικές δυνάμεις μεγάλες σε όγκο, οι εξεγερμένοι σπάνια κάθονται να υπερασπιστούν το μπλόκο, αλλά επιχειρούν ένα καλό ντου και στη συνέχεια διαφεύγουν προς άλλο σημείο.

7/1

Τυνησία: ταραχές στο Sidi Bouzid, καθώς ειρηνική πορεία μαθητών ενώθηκε με εκατοντάδες κατοίκους της περιοχής και επιτέθηκε εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων.

6/1

Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, riouba, Dergana, Bordj el-Bahri, Bordj El Kiffa, Boumerdès, Akbou, Bordj Menaël, Naciria, Izhger Amokrane, Bouria και Ain Defla. Πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων, λυκείων, δικαστηρίων και γραφείων εταιριών. Μπλόκα σε εθνικές οδούς και καταλήψεις πλατειών, που λειτουργούν ως σημεία συνεύρεσης κι ανταλλαγής πληροφοριών.

5/1

Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, Bab-El-Oued, Staouali, Tipaza, Fouka, Djelfa. Κρατικά κτίρια, επιχειρήσεις και καταστήματα που συμβολίζουν την ακρίβεια παραδίδονται στην πυρά. Το ίδιο σκηνικό στο Οράν, με πολύ περισσότερα πυρπολημένα αυτοκίνητα και λεηλατημένα μαγαζιά, και μια επίθεση εναντίον αστυνομικού τμήματος. Συγκρούσεις και στην Koléa, κοντά στο Αλγέρι, με πέτρες και μικροαντικείμενα κατά της αστυνομίας.

4/1

Τυνησία: συγκρούσεις και αστυνομική καταστολή στη Thala, σε πορεία μαθητών σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους του Sidi Bouzid. Κυριαρχούν τα συνθήματα ενάντια στον φόβο.

Σαουδική Αραβία: Άγρια απεργία 500 εργατών για την καταβολή δεδουλευμένων.

Ντουμπάι: Εξέγερση 2.000 εργατών στο Al Quoz, αφήνει πίσω της λεωφορεία, εταιρικά γραφεία κι έπιπλα κατεστραμμένα, κι έναν σεκιουριτά νεκρό. Η εταιρία Jams HR solutions δηλώνει πως πρόκειται απλά για έκτροπα μεθυσμένων απ’ το χριστουγεννιάτικο πάρτυ.

1/1

Αίγυπτος: Παγιδευμένο αυτοκίνητο-βόμβα εκρήγνυται μπροστά στην κοπτική εκκλησία της Al-Qiddisssine στην Αλεξάνδρεια με θύματα 21 νεκρούς. Εκατοντάδες κόπτες χριστιανοί συγκρούονται με την αστυνομία.
βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/26/emeute-au-caire-et-a-suez-25-janvier-2011-videos/

Τυνησία: συνεχίζεται το κλίμα αναταραχής του Δεκέμβρη, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/25/emeutes-de-%D8%B3%D9%8A%D8%AF%D9%8A-%D8%A8%D9%88%D8%B2%D9%8A%D8%AF-sidi-bouzid-%E2%80%93-decembre-2010-les-videos/

~

Δείτε επίσης:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011

Το πραγματικό πρόσωπο των τρομοκρατών

.

.

.

.

.

.

Μίνα Καραμήτρου: 59 ετών. Σχετιζόμενη με επαγγελματικούς και συγγενικούς δεσμούς με ενεργή τρομοκρατική οργάνωση, με βάση τη γιάφκα επί της Λ. Αλεξάνδρας την οποία επισκέπτεται καθημερινά.

.

.

.

.

.

.

Παύλος Τσίμας: 57 ετών. Φέρεται ως ο παραλήπτης ύποπτων πακέτων, πιθανώς του “ταμείου” της οργάνωσης, καθώς θεωρείται ως “συνδετικος κρίκος” με τον κόσμο του κοινού ποινικού εγκλήματος, με εξέχοντα μέλη του οποίου που βρίσκονται φυγόδικοι στο εξωτερικό φέρεται να διατηρεί φιλικές σχέσεις.

.

.

.

.

.

.

Γιάννης Πρετεντέρης: 56 ετών. Θεωρούμενος ως ένας απ’ τους πιο γλιστερούς του χώρου, γνωστός για τη συμμετοχή του σε επεισόδια χούλιγκαν κατά το παρελθόν.

.

.

.

.

.

.

Όλγα Τρέμη: 68 χρονών. Θεωρείται ως αρχηγός της οργάνωσης. Καταγραφές σε οπτικοακουστικό υλικό τεκμηριώνουν την υποκίνησή της από ανώτερους σκοτεινούς κύκλους τους οποίους η δράση της οργάνωσης -που κρατάει καθηλωμένους στον φόβο εκατομμύρια πολίτες- φαίνεται σύμφωνα με εκτιμήσεις να εξυπηρετεί. Παρακαλούνται όσοι φιλήσυχοι περαστικοί, παρατηρητικοί γειτόνοι και λοιποί ανησυχούντες για τη ζωή, την περιουσία τους, και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, όπως προσκομίσουν περισσότερες πληροφορίες για τα φερόμενα ως μέλη και τυχόν συνεργούς, στα σχόλια παρακάτω ή μέσω e-mail.

Πηγή: ΓΑΔΑ (γρονθοκόπημα ανηλεούς δημοκρατικής αηδίας).

“το θέαμα της τρομοκρατίας, είναι η τρομοκρατία του θεάματος”

ο διωγμός των τσιγγάνων…

Σήμερα οι Ρομά… αύριο Εσύ!

Οι Ρομά είναι ένας λαός ινδικής προέλευσης, οι πρόγονοι των οποίων εκδιώχθηκαν απ’ την μέση κοιλάδα του Γάγγη, στη Βόρειο Ινδία, στις αρχές του 11ου αιώνα. Διασκορπισμένοι σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο, η πλειοψηφία τους βρίσκεται στην Ευρώπη (γύρω στα 12 εκατομμύρια).

Οι Ρομά μπορούν να χωριστούν κατά προσέγγιση, στους λεγόμενους “Ανατολικούς” (85% του συνόλου), τους Σιντέ (αποκαλούμενοι συνήθως Μανούς στη Γαλλία, 4%) και στους Καλέ (ή Τσιγγάνους, 10%) χωρίς να υπολογίζουμε διάφορες ομαδοποιήσεις μικρές στον πληθυσμό, αλλά επίσης Ρομά καταγωγής. Στην Ευρώπη, βρίσκεται σήμερα ένα 96% αυτών.

Από την πρώτη άφιξή τους στην Μολδαβία και τη Βλαχία τον 16ο αιώνα, και μέχρι το 1856, οι Ρομά αντιμετώπισαν τη σκλαβιά, κι ως εκ τούτου εγκαταστάθηκαν στο ένα ή το άλλο μέρος. Μόλις ένα 4% του πληθυσμού των Ρομά (γύρω στα 15 εκατομμύρια συνολικά) παραμένουν νομάδες. Δεν υπήρξαν νομάδες από κουλτούρα, αλλά από ανάγκη:

Στο πέρασμα των αιώνων, κυνηγήθηκαν από χώρα σε χώρα, σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, απειλούμενοι με τις σκληρότερες ποινές, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής, επειδή γεννήθηκαν Ρομά… Προσπάθησαν λοιπόν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση και τις διακρίσεις, με την ελπίδα να βρουν μια πιο φιλόξενη χώρα. Οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια δε δίστασαν ποτέ να προωθήσουν νόμους εναντίον τους. Τα γερμανικά κρατίδια μόνο, ψήφισαν 148 νόμους και ψηφίσματα γι’ αυτούς μεταξύ 1416 και 1774!

Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, όλοι οι Ρομά (Τσιγγάνοι, Γιτάνος στη χώρα αυτή) που πιάνονταν να μιλούν την μητρική τους γλώσσα τιμωρούνταν με ακρωτηριασμό… Έτι εξηγείται και η μετατροπή των Ρομανί στο ιδίωμα που λέγεται “καλό”, μια ισπανική διάλεκτο ανάμεικτη με Ρομανί. Συστηματικά διωκώμενοι, οι Ρομά της Δυτικής Ευρώπης, ανέπτυξαν μέσα διαβίωσης που ήταν πιο ταιριαστά σ’ έναν τέτοιο τρόπο ζωής: εποχιακές αγροτικές εργασίες, επισκευαστικές εργασίες και μαστορέματα, εμπόριο ίππων, μικρεμπόριο του δρόμου, μαντεία… Δουλειές συμβατές με τη συνεχή κινητικότητα όπως και οι ίδιοι, πολλοί απ’ τους οποίους είναι σήμερα περήφανοι για τον τρόπο ζωής τους, που συνιστά και αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα, για τον σεβασμό του οποίου όλοι οι Ρομά αγωνίζονται.

Στις 8 Απρίλη 2009, μια αντιπροσωπεία ενώσεων Ρομά, Τσιγγάνων και Μανούς, έγινε δεκτή απ’ τη γαλλική Βουλή, όπου και αποκήρυξε την ισχύ της εγκυκλίου για τους “περιπλανώμενους λαούς” κι απαίτησε μεταξύ άλλων τον σεβασμό στο δικαίωμα της κυκλοφορίας και της κατάλυσης για όλους, χωρίς διακρίσεις…

Τα Ρομανί -τί ακριβώς είναι;

Είναι η γλώσσα των Ρομά! Πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητα ινδικής καταγωγής γλώσσα, κοντινη στη σημερινή ινδική της Ινδίας. Το λεξικό και η γραμματική της βασίζονται κατά τα 3/4 περίπου στα ινδικά. Το υπόλοιπο αποτελείται από επιρροές περσικές, ελληνικές και στη συνέχεια όλων τωνν ευρωπαϊκών γλωσσών με τις οποίες ήρθε σ’ επαφή. Παρά την ποικιλομορφία των διαλέκτων, τα Ρομανί είναι μια ενιαία γλώσσα, και οι Ρομά της Ρωσσίας, της Αλβανίας, της Ελλάδας κοκ, μπορούν σχετικά εύκολα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους στα Ρομανί. Μόνη προϋπόθεση, να μην τα έχουν ολοκληρωτικά ξεχάσει… Εμφανίζεται στον γραπτό λόγο απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, με διαφορετικά αλφάβητα ανάλογα με τη χώρα, και μέχρι το 1990 θα βρει μια κοινή γραφή που επιτρέπει περαιτέρω διάδοση της Ρομανί λογοτεχνίας. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ρουμανία, διδάσκεται σε μερικά σχολεία, ενώ στη Γαλλία, παρέχεται απ’ την INALCO ολοκληρωμένη εκπαίδευση στη γλώσσα και τον πολιτισμό των Ρομά.

Ρομά και Ρουμάνος, είναι το ίδιο πράγμα;

Οι Ρομά είναι ένας ευρωπαϊκός λαός ινδικής καταγωγής, διασκορπισμένος σ’ όλη την ήπειρο και πέρα απ’ αυτή. Οι Ρουμάνοι είναι ένα έθνος 30 εκατομμυρίων που κατοικούν στη Ρουμανία, τη δημοκρατία της Μολδαβίας και σε μερικές γειτονικές περιοχές. Η γλώσσα τους, τα ρουμανικά, είναι μια γλώσσα νεο-λατινική. Η λέξη Ρομ, προέρχεται απ’ το σανσκριτικό Ρρομβά, που σημαίνει “καλλιτέχνης”, τεχνίνης, αυτός που δημιουργεί με το πνεύμα ή τα χέρια του, ενώ το Ρουμάνος προέρχεται απ’ τ’ όνομα της πόλης της Ρώμης. Πρόκειται λοιπόν για δυο λαούς ξεχωριστούς ως προς την καταγωγή, τη γλώσσα και την κουλτούρα. Φυσικά, η Ρουμανία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ρομά, πάνω από δυο εκατομμύρια, όμως δεν είναι όλοι οι Ρομά Ρουμάνοι ούτε όλοι οι Ρουμάνοι Ρομά.

Πηγή: “Η φωνή των Ρομά” http://www.lavoixdesrroms.org/ [50 rue des Tournelles 75003 Paris, La voix des Rroms], είναι μια ένωση βάσει του νόμου 1901, με σκοπό της την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των πληθυσμών των Ρομά (Ρομά, Τσιγγάνων, Μανούς)

***

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ρομά: ενσωμάτωση ποιανού και σε τί;

Σε μια δήλωσή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από τις εργασίες της ολομέλειάς του στις 25 Μάρτη 2010, αναφέρει τα κάτωθι “κυριώτερα σημεία της συνεδρίας”:

“Καλύτερη υποστήριξη της ενσωμάτωσης των Ρομά. Οι ευρωβουλευτές επιθυμούν τη διάθεση κοινοτικών κονδυλίων με προορισμό την ένταξη των Ρομά, που να χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Με δέκα εκατομμύρια άτομα, οι Ρομά αποτελούν την πιο μεγάλη εθνική μειονότητα της Ευρώπης, αλλά παραμένουν συχνά αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Εν όψει της δεύτερης πανευρωπαϊκής συνόδου των Ρομά, που θα διεξαχθεί στις 8 Απρίλη στην Κόρδοβα, οι ευρωβουλευτές θα τοποθετηθούν επί ενός τελικού ψηφίσματος την πέμπτη”.

Α, ακόμα ένα ψήφισμα. Θέλουν να μας ενσωματώσουν, αλλά σε τί; Στην Ευρώπη; βρισκόμαστε ήδη σ’ αυτήν, και καταλαβαίνουμε ότι οι αρχές που υμνούν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συμπίπτουν εδώ και καιρό με τον τρόπο ζωής των Ρομά. Κι αυτό δεν είναι θέμα φιλοσοφικής τάξεως, όπως για παράδειγμα για μας μπορεί ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε κράτη να μοιάζει παραλογισμός, ή έσωτε αυτό που εξέφραζε την εποχή του ο Gunter Grass: “Οι Ρομά είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνουμε, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι”. Πάρτε για παράδειγμα τα οικονομικά πλάνα, την επισφάλεια, την εργασιακή ευελιξία, για την οποία μας πιπιλούν τ’ αυτιά, κάθε φορά που η ανεργία προκύπτει ως πρόβλημα: οι ευρωβουλευτές, όπως και η ευρωπαϊκή επιτροπή, ή το συμβούλιο των υπουργών, γνωρίζουν άραγε ότι πολλοί Ρομά περνούν απ’ την μουσική στην πώληση χαλιών, πριν ανησυχήσουν για την ενσωμάτωσή τους;

Ωστόσο, αν πρέπει όντως να ενσωματωθούμε σ’ ένα σύστημα οικονομικών επιδοτήσεων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βέβαια δαπανάται για τη διεξαγωγή της ίδιας της επιδότησης, τη διοικητική διαχείρισή της, και το promotion της υπόθεσης, για να φτάσει τελικά ένα ελάχιστο μέρος στους επιδοτούμενους, μετά απ’ όλο αυτό που συνήθως αποκαλείται “οι διαρροές του δικτύου”, και πραγματικά δε γνωρίζουμε πώς ακριβώς γίνεται… Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που διαπρέπουν και σ’ αυτό το επάγγελμα.

Γνωρίζουμε τί είναι καλό για μας και για την Ευρώπη, ανεξάρτητα απ’ τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Τους έχουμε εκφράσει την ανάλυση και την πρότασή μας. Μας πήρε περίπου έναν χρόνο, μέσα στο 2000. Δουλεύοντας μ’ ένα άτυπο δίκτυο ακτιβιστών και ειδικών σε νομικά και πολιτικά ζητήματα  (RANELPI – Rromani Activists Network on Legal and Political Issues), καταλήξαμε σε μιαν ολοκληρωμένη και σοβαρή πρόταση-πλαίσιο για τους Ρομά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η πρότασή μας επικυρώθηκε από την προεδρία της διεθνούς ένωσης ρομά, μια ΜΚΟ με συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ, που απαρτίζεται από δεκάδες ενώσεις Ρομά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Παρόλ’ αυτά, πριν 10 χρόνια, η Ε.Ε. έθαψε την πρότασή μας στα συρτάρια. Αντ’ αυτής, επιδόθηκε σε -κούφιες- λαμπρές διακηρύξεις αρχών, σε λόγια του αέρα. Ακόμα χειρότερα, κατασπαταλώντας δημόσιο χρήμα σε στείρες επιδοτήσεις,  όπως φαίνεται και στο παραπάνω απόσπασμα, που έριξαν νερό στον μύλο όσων θέλουν να πιστεύουν ότι οι Ρομά είναι “άξιοι της μοίρας τους”.

Λοιπόν, για να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου, μια ενσωμάτωση πρέπει να είναι πάντα αμφίπλευρη: αρχικά, η Ευρώπη πρέπει να ενσωματώσει την ιδέα ότι είμαστε ένας λαός, με μια κουλτούρα, μια γλώσσα, μια ιστορία, κι όχι αναξιοπαθούντες που στην καλύτερη θα ‘πρεπε να μας πάρει η πρόνοια κάτω απ’ τις φτερούγες της. Όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ενσωματώσουν και χωνέψουν αυτήν την ιδέα, θα μπορέσουν και να παρέχουν στην κοσμοθεωρία μας τα εργαλεία για να κατασκευάσουμε μια Ευρώπη αρμονική κι ευημερούσα.

Όσο για το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό των Ρομά που βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κοινωνική κατάσταση (πάνω απ’ τους μισούς), θα πρέπει καταρχήν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να κατανοήσουν και να δηλώσουν ανοιχτά πως αυτό δεν είναι κάτι έμφυτο, αλλά το λογικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης σειράς μηχανισμών όπως ο ρατσισμός, η διαφθορά, ο ατομικισμός, ο πατερναλισμός κλπ. Γιατι για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σε μια τέτοια κατάσταση, πρέπει πρώτα ν’ αντιμετωπίσουμε τις ρίζες της, να τις εντοπίσουμε, και να βρούμε πως να τις ξεριζώσουμε.

Πηγή: η ιστοσελίδα: http://www.rroma-europa.eu

***

Ορισμένες στιγμές απ’ τον διωγμό των Ρομά και τις αντιστάσεις σ’ αυτόν

Το 2009, 29.000 μετανάστες απελάθηκαν απ’ τη Γαλλία, σε σχέση με 10.000 τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το 2010 υπολογίζεται ότι ο αριθμός θα είναι συντριπτικά μεγαλύτερος. Πάνω από 9.000 απ’ αυτούς ήταν Ρομά, ενώ 9.200 έχουν εκτοπιστεί ήδη φέτος. Στα μήντια κυριαρχεί ένας λόγος για “αποτυχία του μοντέλου ενσωμάτωσης”, και για ανάγκη “σεβασμού των παραδόσεων και των νόμων” του κράτους. Η μεσαία και μικρή αστική τάξη παρανοεί υπό το βάρος της ρευστοποίησής της εν όψει της οικονομικής ύφεσης, και η αναζήτηση εξιλαστηρίων θυμάτων φαίνεται να έχει μεγάλη απχηση. Τον αποδιοπομπαίο τράγο, μετά τα “αποβράσματα” των προαστίων και τις γυναίκες του ισλάμ (χιτζάμπ) φαίνεται πως θα το παίξουν οι Ρομά. Η κυβέρνηση Σαρκοζύ έχει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει μια ακόμα κρίση: στα ΜΜΕ φτάνουν στοιχεία χρηματισμού στενών συνεργατών και φίλων του. Ακόμα, η επίθεση του γαλλικού κράτους στις συντάξεις (απ’ τα 60 στα 62) και τις αποδοχές των εργαζομένων (μειωμένος νεανικός μισθός, περικοπές κλπ) ετοιμάζεται να κορυφωθεί. Ταυτόχρονα, η αριστερά έχει να αντιμετωπίσει μια καθήλωση των ποσοστών της, συνδεδεμένη με την έκρηξη της αποχής, ιδιαίτερα στα προάστια που είχαν σημαδευτεί από εξεγέρσεις το 2005-6, ενώ η ακροδεξιά ρητορική της λευκής, χριστιανικής “ταυτότητας” της Γαλλίας, που οφείλει να διαφυλαχτεί, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τον επίσημο κυβερνητικό και μηντιακό λόγο.

20 Μάη: Γιορτή της “Εξέγερσης των Τσιγγάνων”, όταν κατά τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ναζί ετοίμασαν την εξόντωση των Ρομά στο Μπίρκεναου, ήρθαν αντιμέτωποι με την ένοπλη αντίσταση των Ρομά, που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.

19 Ιούλη: Ένας τσιγγάνος μοτοσυκλετιστής καταλήγει νεκρός μετά από καταδίωξη μπάτσων στο χωριό Saint-Aignan. Την επόμενη μέρα, εξαγριωμένοι, 50 τσιγγάνοι επιτίθενται με τσεκούρια και λοστούς στο αστυνομικό τμήμα και στα διόδια του χωριού, καταστρέφοντας 3 αστυνομικά οχήματα, φανάρια κλπ.

29 Ιούλη: Ο γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζύ διατάσσει την διάλυση των “παράνομων” οικισμών Ρομά και την “εθελούσια προώθηση” των Ρομά στις χώρες προέλευσής τους, κυρίως Ρουμανία και Βουλγαρία, για λόγους “δημοσίας τάξης”. Οι δυο αυτές χώρες, εντάχθηκαν στην Ε.Ε. το 2007, κατοχυρώνοντας υποτίθεται νομικά το δικαίωμα για τους κατοίκους τους να εγκατασταθούν σε όποια χώρα της Ε.Ε. προτιμούν. Ωστόσο, το γαλλικό κράτος πέρασε έναν νόμο σύμφωνα με τον οποίο, οι αφιχθέντες οφείλουν μέσα σε 3 μήνες να προσκομίσουν έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι έχουν κάποια σταθερή εργασία στη Γαλλία, διαφορετικά μπορούν να απελαθούν.

Τέλη Ιουλίου: Διώξεις των Ρομά στο Μοντρέυιγ: Καταλήψεις σπιτιών από αντιεξουσιαστές για πρόχειρη στέγαση και αυθόρμητη αλληλεγγύη γειτόνων που ανοίγουν το δημοτικό στάδιο για να περάσουν το βράδυ οι Ρομά. Ο δήμαρχος θα κρατήσει μια ασαφή στάση τελικά. Διάσταση μεταξύ Ρομά και μιας τάσης “επαγγελματιών αλληλέγγυων”: διοργάνωση πορειών χωρίς καμιά επαφή με τους θιγόμενους, επιλεκτική μετάφραση και μεταφορά λεγομένων τους πετσοκομμένα ώστε να ταιριάζουν στα τροτσκιστικά ή σταλινικά πρότυπα, κατάληψη των συγκεντρώσεων με κομματικές σημαίες και αυτοκόλλητα στο πέτο. Μονοπώληση του δημόσιου λόγου από “ειδικούς” που “έχουν δουλέψει χρόνια με Ρομά” κλπ.

Αρχές Αυγούστου: Ο πρόεδρος της δημοκρατίας ανακοινώνει την απέλαση όλων των καταληψιών και όσων διαμένουν σε “παράνομους” καταυλισμούς. Ο αρχιφύλακας του Seine-Saint-Dennis θέλει να δώσει το παράδειγμα, με μια έξωση 50 ατόμων, περίπου τα μισά παιδιά. Ρομά και αλληλέγγυοι οργανώνουν πορεία, η αστυνομία προειδοποιεί ότι αν διεξαχθεί θα τσακιστεί επί τόπου. Λιγότεροι από 150 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν τελικά. Οι Ρομά οδηγούνται στο Μοντρέυιγ σ’ένα MOUS (κέντρο “αποκατάστασης”).

6 Αυγούστου: ένα “βολικό” γκάλοπ της Figaro, δίνει 79% των ερωτηθέντων υπέρ των απελάσεων. Ο Γάλλος υπουργός μετανάστευσης ζητά να μη χρησιμοποιείται ο όρος “συγκέντρωση” για τους Ρομά, γιατί φέρνει στο μυαλό το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων (παρεπιμπτόντως, κατά τον ΄ΒΠΠ, εξοντώθηκαν από τους ναζί επισήμως 400.000 τσιγγάνοι, ενώ άλλες πηγές κάνουν λόγο για πολλαπλάσιο νούμερο). Επιστρατεύονται μικρότερα αεροπλάνα από την αστυνομία συνόρων (PAF) για την απέλαση Ρομά και μεταναστών χωρίς χαρτιά, ώστε να μη γίνονται τόσο αντιληπτά, όσο αυτά της Air France που χρησιμοποιούνται κανονικά.

9 Αυγούστου: Ο Έπαρχος του Λουάρ P. Soubelet παινεύεται πως είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει πρακτικά τις αποφάσεις του Σαρκοζύ, σε συνεργασία με τον αριστερό δήμαρχο: συγκέντρωση των Ρομά, χωρισμός τους σε ομάδες, διωγμός απ’ την παραγκούπολη της Μοντμάρτης, από την αστυνομία και τη δημοτική αστυνομία. Επίδοση στους Ρομά εντολής να εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος μέσα σ’ έναν μήνα. Το τοπικό δίκτυο αλληλεγγύης μαζεύει 2.000 υπογραφές ενάντια στην εκδίωξη.

22 Αυγούστου: Η κολλεκτίβα ενάντια στην ξενοφοβία καλεί τους πράσινους και την αριστερά να πάρουν σαφή θέση. Διάφορα αριστερά κόμματα κυκλοφορούν μια γενικόλογη προκήρυξη που επικαλείται τις αρχές του 1789, το δημοκρατικό χαρακτήρα της Γαλλίας κλπ.

24 Αυγούστου: Η αρμενική, η ελληνορθόδοξη και η προτεσταντική εκκλησία του Λουάρ προσπαθούν να παίξουν έναν ρυθμιστικό ρόλο, καλώντας όλες τις πλευρές να αποκηρύξουν τη βία και το θυμό, να γνωρίσουν την κουλτούρα Ρομά…

Τέλη Αυγούστου: προσπάθειες συνεύρεσης ανέργων-επισφαλών και Ρομά στη Ρεν.

4 Σεπτέμβρη: Μαζική διαδήλωση 13.000, με οργανώσεις Ρομά επικεφαλής, στο Παρίσι. Ακόμα 130 διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα, μετά από καλέσματα συνδικάτων, εργατικών και φοιτητικών συλλόγων, πρωτοβουλιών αλληλέγγυων, αναρχικών κλπ.

8 Σεπτέμβρη: Επίθεση σε σούπερ μάρκετ Carrefour στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, σε αλληλεγγύη με τους διωκώμενους Ρομά στη Γαλλία, από τον “πυρήνα των ηρώων του 1917-ταξιαρχία Luciano Arruga”, κατά την επίθεση, αφαιρούνται χρήματα απ’ τα ταμεία και αφοπλίζεται και ξυλοκοπείται ο ένοπλος φρουρός.

11 Σεπτέμβρη: Πανεπιστημιακοί, κοινωνιολόγοι κλπ οργανώνουν εκδηλώσεις και συλλαλητήριο στη Λιμόζ.

12 Σεπτέμβρη: Ασφαλίτες και δημοτική αστυνομία την πέφτουν στους τσιγγάνους μικροπωλητές της λαϊκής αγοράς του Pont de Bagnolet. Γίνεται αντιληπτό από ομάδα αντιφασιστών που παρεμποδίζει τους μπάτσους και βοηθά τσιγγάνους να ξεφύγουν. Δημοτικοί υπάλληλοι βοηθούν τους μπάτσους, κλείνοντας τις πύλες, ώστε να παγιδευτούν οι Ρομά, που γκαζώνουν με τα αμάξια τους για να ξεφύγουν.

Σεπτέμβρης: Τη στήριξή του στα γαλλικά μέτρα εκφράζει ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αποφεύγει να τοποθετηθεί ανοιχτά η γερμανίδα Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο, νουθετεί όποιον σκοπεύει να ακολουθήσει με ανάλογα μέτρα να “το σκεφτεί καλύτερα πρώτα” ώστε ν’ αποφευχθούν τυχόν χοντροκοπιές. Οι απελάσεις των Ρομά συνεχίζονται..

Vaggelis and Polys are two comrades sentenced in 23 years each, accused for offering shelter to the escapee bank robber Vassilis Palaiokostas, and participating in the kidnapping of the northern Greece industrialists’ president, G. Mylonas, for ransom. More on this case: General information. Vassilis’ letter to the media. An update of the comrades’ trial. Some flyers and posters from Vaggelis’ friends.

To begin with, I deny all accusations against me. I have nothing to do with any of them: abduction, extortion, criminal association, attempted murder, robberies. I will refer to my acquaintance with Vassilis Palaiokostas, if you let me say a few things.

So at last, it’s time to state who I really am and what I have done. Surely everyone is influenced by the media scum, denigrating my personality and offensing my family. I was labeled as a notorious thief, with a passion for money, a wealthy client of casinos and bouzoukia, while I have never laid my foot in such places. All that is known about me, is nothing I have ever said or done. Speculation dysanalogous to both reality and my ethos.

Of course, noone would speak of my real and unpleasant years of labour, working in a furniture factory since I was 14, having 2500 work-stamps), nor about the brutal every day life of such a life of work, not as a hobby of course, but only because I had no other way to make some money to buy even the very necessary things to be “socially approved”. Noone works for fun, even you I imagine, do not come here every morning to make prisoners out of people, but to make some money! Work though, comes with an issue of being the boss, the worker, the state official etc, to enjoy a more comfortable and relaxed everyday life. When it comes to me, being a worker, I’m obliged to sell my energy day by day to the boss, to be able to buy the basics and maybe a couple of beers, to keep me going to work every other day… to sell again, and buy again, from production to consumption, and there it goes… Our whole everyday life, all our life revolves around work: Since we can remember ourselves, going to school, to become good students to go after a rewarding carrier (nevermind the years lost in school-studies-homework-private preparative classes), to being a pensioneer, guaranteed by a pay-check, merely waiting to die with a full stomach. From 6am I wake up to go to work, to the afternoon I’ll go off to see my friends to try to find how the 8 hours passed, to the evening I ‘ll be back home to sleep early, in order to be able to wake up again for work the next day…

So, speaking with the friends, what I see is that not all workers care for a more dignified daily life, and may not even take some time to think on that, resting back on a robotic life: Leaving work, checking their kids school grades, washing the car, watching a move, and again from square one. Mold for that and so exhausted by work, they start to lack even the slightest amount of time for a few thoughts. Me for instance, it took me 8 years to move to another job, while I was aware of the risks, I had lost one tip of my finger, having suffered a dual disc herniation, rendering me unable to bend my waist for 6 months, being on medical treatment, that’s the same time some of the activities you accuse me of, happened. And after I saw my collegue, Spyros, with his brains spilled on the floor! I fell on my knees, I couldn’t stand it anymore… Now, most of the employees didn’t care if they were paid less than the basic salary, they don’t even have the courage to stand up for it. They don’t say no to working overtime, saying their no to unemployment, while in that same time they have just covered the work an unemployed worker could do, while they’re all leaving under the threat of being fired. So, they won’t even ask for some days off, insurance, safety measures!

I have seen all these, I have lived them and fought individually -unfortunatelly- against them, after my collegues indifference. When, for example, I suggested not to do any overtime work, until our boss gives us a raise, they regarded it as irrational, unproductive, something that will turn against us. But when I got my salary raised, with this tactic, they, instead of doing the same thing, confronted me with dislike, for not asking a raise for them too! This is part of a typical petit-bourgeois logic: let the others fight for me, I have a family to raise… The only time they actually congratulated me, was when I spoke about the lack of safety measures after our collegue’s death! And then again, trade-union leaders, former presidents of the wood industry syndicate, would take the bosses side, declaring that it was a “bad luck”!!! An accident waiting to happen: to die on work. Working to live… These last years we were aware that the syndicalists consider it’s necessary for us to sell our lives in exchange of survival, and having them to bargain on the price. We were aware that they use the trade unions as means to enter the main politics scene, and in the same time to infuse the party hierarchies among the workers. We were aware that the syndicalists never confront the capital and the bosses, so as not to give the “working class” some time to rest(?), since that might endanger their whole reason d’etre, and their livelihood. We were n’t aware though, that they consider it as merely bad luck to die on work! 14-25 tousands of deaths per year, 2 millions of handicapped, and 20-25 millions of injured, either from falls or explosions in the capitalist temples they construct, or slowly rotting of diseases, caused by the long exposure to harmful substances. Without counting all those ending up as alcoholics or suiciding after an economic collapse… All these are nothing but fatalities, bad luck, according to our syndicalists…

We can see here that work is not connected to a social good, but its pure aim solely the money. The only relation a worker can have with his work, is his salary, while the only relation a boss has with the same work, is the profit such a business brings. For me life is simply up to money, for other the “liberation” of business, for others laziness. The thing is that every boss puts normally “profits over people”, giving all priority to the production and leaving aside any workers rights. If some supposedly humain feelings would call them upon keeping some pretexts, they would give a basic salary of 1200 euros, as it is in the EU. They could even hire every willing man, to drop unemployment to 0, under a 4-5 hour working day… But when their workers are willing to strive for 10-12 hours a day, they have no reason to hire new stuff, because something like that is simply not in their interest, because they don;t care if you can handle it or if you ‘re exhausted to death. They ‘ll give you 650 a month, and they don’t care how you deal with it, if its enough for rent, food, or if you want to go on a trip to relax. From the moment money is unevenly split, it signifies dominion, power. As long as there is money, there is never going to be enough for all. And for some to gather enough to satisfy them, they have to exploit even the last moment of our strength. By the bell we start work, by the bell we have our break, by the bell we start again, by the bell we leave work. Time is money, and if we ‘re a little late, it’s the red card for us! They have historically replaced worker’s hands with a machine, because it’s cheaper, better, most of all faster. You can carry them to distant countries, with nearly free labor, since unemployment is flourishing. I ‘m not depressed when I’m unemployed, I have all the time in the world to enjoy my days, it saddens me that I have no money. When I work I got money but not time… That’s how the capitalist system works: you ‘re thrown in the mould, exhausted, murdered, while the rich get richer and the poor poorer! 8-10 hours a day, 40 hours a week, 300 days a year, 10.500 work-stamps, 65 years of age for minimum retirement limit, 650 euros per month… it can be mathematically defined as terrorism!

Thus, aware of all mentioned above, as a worker with consciousness and the desire to live before I die, I left this hard work and the struggles I gave in it and its salary, that was much larger than what I made as a graphic designer -my second job, without the risk of physical damage or fatal accidents, a more relaxed lifestyle, without having to use my car to go to work and lose my patience every 10 metres, with a better stamina in sex, with the hands not that damaged from all the scrapping and the cold, with cleaner clothes, and at last, without the need to wake up every morning brutally on 6 o’ clock. What’s important for me is time, time for recreation, for healing of my back… And these only after sacrificing the largest salary I earned at the factory. But we said: people over profits… Naturally, this job also has its negative side, as every one of them: increased myopia because of the computer for instance. Work and jow do not come together. If there was any joy in work, then we wouldn’t long for the time we get off. If there was any joy in work, the bosses would keep it for themselves.

Generally, it would by nice if there was no work, wage slavery, since as long as there is work, there will be some kind of slaves (like in the ancient Greece for example). On the one hand, speaking of the abolition of work is a long way to making it real, on the other though, speaking of a negation of work and sticking in solidarity to persons that strive for it, feels like a duty to me. Since I have some understanding of the everyday routine of work, it seems unimaginable not to negate it, or not to struggle to change it! Vassilis Palaiokostas has negated work ever since he tasted its goods, and he makes it through by robbing banks, always opposed to any form of exploitation, with dignity and respect to the human life, with a true passion for freedom. I hope it’s not necessary to get into the role of banks as lawful usury etc, to inquire who is the one using criminaly violence… the one who robes it, or the one who opens it? I don’t fetishize Vassilis Palaiokostas underground life in illegality, since for me it is a very limited kind of freedom, though the fact that the public opinion is scandalously in favor of him, is something to consider. It is worth mentioning that even a cop would prefer him than any kiosk robber, willing to kill for 200 euros, than any mugger, any drug dealer, or any crook… Under this context they told me in the police station that they hoped Palaiokostas was behind mr. Mylonas’ kidnapping, because thay did quite a few stupid things, that they hoped it was him, since he is a man that knows what he wants, and will have it without any casualties. That’s exactly what they said! And inspite of all these, they use criminalization as a means to isolate individuals they consider as a threat. An isolation that one way or another dominates on any sector of social life, rendering the struggle against isolation and for solidarity one of my basic aims! (we really need weapons and solidarity is a powerful weapon!) Moreover, I am an too emotional a person to ignore a human with such a freedom loving character. To my consciousness, not being in solidarity with him, I would erase myself both socially and as an individual. I wouldn’t be true to myself.

Even now, incarcerated for my choise, I understand that even what I did was not “right”, it was definitely human. Because, keeping people living in prisons, is nothing but human. The threats, the humiliations and the torture in prison, the unsanitary health conditions (toilets, cold baths, sleeping on the floor with 2 square meters per person, lack of heat, food that even the cats wont eat), all these under the pretext of “correction”! Furthermore, our punishment is not merely the deprival of freedom.. Besides, their inability to preserve the same penal code they impose is typical: drug dealing controlled by the prison authorities (since drug prices being 1000% than Omonoia square prices render it a very profitable enterprise). Also, lack of rehabilitation programs, of doctors and medication, all these constitute only some of the causes for our 377 prisoners found dead, during the last decade. Not to mention the deprival of intercourse with our partner -a biological need- which is the last blow of our isolation, after the dissolution of our families. So, I used to be joy, but now I’m sadness, I used to be logic but now I’m mad, I used to be a human, but now I’m a monster… this transformation is the last point of this isolation! 4 out of 5 ex-cons return to prison, with heaviest yet charges, before even their parole is over. Why? Because the bars have enslaved our minds and our thoughts, our hearts, our feelings. This is how it goes… from the reign of sadness to embrace death.

And now, trying to survive in this modern hell, with exercise, reading, some correspondance and work, what I try not to perish is my spontaneous character, my smile. A smile they made a big deal during my arrestation, something that didn’t fit into the persona manifactured by the mass media devoted enemies of truth, talking of cruel and maniac criminals… And since this collapsed, they turned to a rhetory of insensitiveness, as if we’re animals and don’t feel what’s going on around us… But, what could we do? All we tried was to give a bit of courage to parents and friends, a smile that doesn’t cost a thing, a smile that is wealth to whoever receives it, without making any other poorer. It lasts only for a moment, but its memory for ever. It’s something you can’t sell or buy, you can’t demand or steal, you can only give it as a present. And if someone is to tired to give one away, then I give them mine.

And one last thing, I would like to read a poem:

I have not loved the world, nor the world me;
I have not flattered its rank breath, nor bowed
To its idolatries a patient knee, –
Nor coined my cheek to smiles, nor cried aloud
In worship of an echo; in the crowd
They could not deem me one of such; I stood
Among them, but not of them; in a shroud
Of thoughts which were not their thoughts, and still could,
Had I not filed my mind, which thus itself subdued.

(Childe Harold’s Pilgrimage by Lord Byron, CXIII)

Κάποια απ’ τα φυλλάδια, αυτοκόλλητα κι αφίσσες που έχουν κυκλοφορήσει φίλοι και σύντροφοι του Βαγγέλη. Περισσότερα για την υπόθεση: Από την απολογία του Βαγγέλη Χ.

In english: On Polys’ and Vaggelis’ case, Updates on the comrades’ trial, Vassilis Palaiokostas’ letter, Vaggelis’ statement to the court.

Απόσπασμα απ’ την απολογία του Βαγγέλη Χρυσοχοΐδη για την υπόθεση Παλαιοκώστα. Μαζί με τον Πόλυ Γεωργιάδη, βρίσκονται κατάδικοι για υπόθαλψη του δραπέτη Βασίλη Παλαιοκώστα, και συμμετοχή στην απαγωγή του βιομηχάνου και πρώην προέδρου του σββε Γ. Μυλωνά.

Καταρχήν, αρνούμαι όλες τις κατηγορίες που με προσάπτετε. Δεν έχω καμία σχέση με : αρπαγή, εκβίαση, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστείες. Θα αναφερθώ στη γνωριμία μου με τον Βασίλη Παλαιοκώστα, αφού με αφήσετε να πω κάποια πράγματα.

Λοιπόν επιτέλους ήρθε η ώρα για να πω ποιος πραγματικά είμαι και τι έχω κάνει. Σίγουρα ο καθένας είναι επηρεασμένος από τους δημοσιοκάφρους των ΜΜΕ για τον διασυρμό της προσωπικότητάς μου και την προσβολή τόσο τη δική μου όσο και της οικογένειάς μου. Με παρουσίαζαν ως σεσημασμένο ληστή κι ως είλωτα του χρήματος και οικονομικά άνετου να μπαινοβγαίνω σε καζίνα και μπουζούκια ενώ δεν έχω πατήσει ποτέ σε τέτοιους χώρους. Ό,τι έχει ακουστεί για μένα δεν σημαίνει ότι έχει λεχθεί και πραχτεί από μένα. Φημολογίες που όσο δεν αρμόζουν στην πραγματικότητα, άλλο τόσο δεν αρμόζουν και στο ήθος μου.

Κανείς δεν μίλησε για τα αληθινά και δύσκολα χρόνια της εργασίας μου (όντας στο εργοστάσιο επίπλων από 14 χρονών με 2500 ένσημα), για την σκληρή καθημερινότητα της επιβίωσης, το ότι δεν δούλευα από χόμπι αλλά επειδή δεν είχα άλλο τρόπο για να βγάλω χρήματα και να αγοράσω τα πιο αναγκαία ώστε να γίνω «κοινωνικά αποδεκτός». Κανείς δεν δουλεύει από χόμπι, ακόμα και εσείς φαντάζομαι δεν έρχεστε εδώ κάθε πρωί για να βγάζετε και να βάζετε κόσμο στην φυλακή… Αλλά για να βγάλετε χρήματα! Απλά στην εργασία υπάρχει το ζήτημα αν είσαι αφεντικό, εργάτης, δημόσιος υπάλληλος κτλ, ώστε να έχεις μία πιο άνετη ζωή και ξεκούραστη καθημερινότητα. Εγώ ας πούμε, που είμαι εργάτης, πουλάω την ενέργειά μου στα αφεντικά για να αγοράσω τα πιο βιώσιμα αγαθά, άντε και καμιά μπίρα, αρκετά ώστε την άλλη μέρα να ξανά πάω στην δουλεία…να ξαναπουλήσω και να ξαναγοράσω, από την παραγωγή στην κατανάλωση και πάει λέγοντας… Όλη η καθημερινότητά μας ή καλύτερα όλη η ζωή μας κινείτε γύρω από την εργασία: Από μικρός που θα πάω στο σχολείο πρέπει να γίνω καλός μαθητής για να κάνω αργότερα μια δουλειά που θα βγάζω αρκετά χρήματα (άσχετα αν έχω φάει τα νιάτα μου σε σχολείο-διάβασμα-σπίτι-φροντιστήριο), μέχρι που θα βγω στην σύνταξη εξασφαλισμένος από ένα μισθό και απλά θα περιμένω να πεθάνω χορτάτος. Από τις 6 το πρωί που θα ξυπνήσω για να πάω στην δουλεία, το απόγευμα που θα σχολάσω και θα σχολιάσω με τους φίλους μου πως πέρασε το 8ώρο, μέχρι που θα γυρίσω νωρίς το βράδυ σπίτι για να κοιμηθώ ώστε να ξυπνήσω πάλι νωρίς για την δουλεία…

Σχολιάζοντας λοιπόν με φίλους, αυτό που διακρίνω είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται για μια πιο αξιοπρεπή καθημερινότητα, και ίσως να μην αφιερώνουν χρόνο να ασχοληθούν επ’ αυτού αναπαυόμενοι σε μια ρομποτική ζωή: σχολνώντας απ’ την δουλειά, να δούνε τους βαθμούς των παιδιών τους, να πλένουν το αυτοκίνητο, να δούνε καμία ταινία και πάλι απ’ την αρχή… Καλουπωμένοι και εξαντλημένοι απ’ την εργασία, δεν υπάρχουν περιθώρια σκέψεις γι’ αυτούς. Εγώ ας πούμε, με πήρε 8 χρόνια για να αλλάξω δουλειά, αφού είχα ήδη αντιληφθεί την επικινδυνότητα – έχοντας κόψει το ένα άκρο του δαχτύλου, έχοντας πάθει διπλή δισκοκήλη στην μέση σε σημείο που να μην μπορώ να σκύψω για 6μήνες (για τους οποίους με κατηγορείτε για διάφορα ενώ έκανα θεραπείες) – και αφού είδα τον συνάδελφό μου Σπύρο με τα μυαλά χυμένα στο πάτωμα! Εκεί γονάτισα, δεν άντεξα άλλο… Τους περισσότερους εργαζόμενους δεν τους ενδιαφέρει αν παίρνουν μικρότερο μισθό από τον βασικό και δεν έχουν το θάρρος να τον διεκδικήσουν. Δεν λένε όχι στις υπερωρίες αλλά λένε όχι στην ανεργία, αφού έχουν ήδη καλύψει τις εργάσιμες ώρες κάποιου άνεργου και ταυτόχρονα ζούνε κάτω από την απειλή της απόλυσης. Δεν ζητάνε άδειες, ασφάλιση ούτε και μέτρα ασφάλειας!

Αυτά όλα τα έχω δει, τα έχω ζήσει και έχω αγωνιστεί ατομικά – δυστυχώς – , κατόπιν της αγνόησης των συναδέλφων μου. Όταν ας πούμε, τους έλεγα να μην δουλέψουμε υπερωρίες μέχρι το αφεντικό να μας κάνει αύξηση, το θεωρούσαν παράλογο, μη παραγωγικό, που στρέφεται εναντίον μας. Όταν όμως έπαιρνα εγώ την αύξηση διεκδικώντάς την με αυτόν τον τρόπο, αυτοί αντί να πράξουν το ίδιο, με αντιμετώπιζαν αρνητικά γιατί δεν ζήτησα και για αυτούς! Κλασική μικροαστική λογική… ας το κάνουν άλλοι για μένα, εγώ έχω και παιδιά να μεγαλώσω… Στην μοναδική στιγμή που δέχτηκα συγχαρητήρια, ήταν όταν μίλησα για τα μέτρα ασφαλείας μετά τον θάνατο του συνάδελφο μου! Και πάλι όμως, εργατοπατεράδες, πρώην πρόεδροι του συνδικάτου ξυλείας, πήραν το μέρος του αφεντικού λέγοντας πως ήταν μοιραίο!!! Μοιραίο να πεθαίνεις την στιγμή που δουλεύεις!!! Που δουλεύεις για να ζήσεις… Τα τελευταία χρόνια γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές θεωρούν απαραίτητο να πουλάμε τον χρόνο της ζωής μας με αντάλλαγμα την επιβίωση και κατόπιν αυτοί να μεσολαβούν επί της τιμής. Γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν τα συνδικάτα ως μέσα για να μπουν στην πολιτική και ταυτόχρονα να κομματικοποιούν τους εργαζόμενους. Γνωρίζαμε ότι οι συνδικαλιστές δεν εναντιώνονται στα αφεντικά και στο κεφάλαιο για να μην αναπαυθεί (;) η «εργατική τάξη», οπότε και δεν θα υπήρχε πλέον λόγος της ύπαρξής τους και του βιοπορισμού τους! Αλλά αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι θεωρούν μοιραίο κάποιος να σκοτωθεί, να πεθάνει στη δουλειά! 14-25 χιλιάδες νεκροί το χρόνο, 2 εκατομμύρια ανάπηροι και 20-25 εκατομμύρια τραυματίες, είτε από πτώσεις είτε από εκρήξεις στους καπιταλιστικούς ναούς που κατασκευάζουν είτε σαπίζοντας από αρρώστιες που οφείλονται στην πολύχρονη έκθεσή τους σε βλαβερές ουσίες…Χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που καταλήγουν στον αλκοολισμό ή στην αυτοκτονία μετά από οικονομική κατάρρευση… Κι όλα αυτά, απλά μοιραία, όπως λένε οι συνδικαλιστές…

Εδώ φαίνεται ότι η εργασία δεν έχει καμιά σχέση με το κοινωνικό όφελος αλλά έχει ως στόχο καθαρά το χρήμα. Η μόνη σχέση που έχει ο εργάτης με τη δουλειά του είναι ο μισθός ενώ η μόνη σχέση που έχει το κάθε αφεντικό με τη δουλειά του είναι το κέρδος της επιχείρησης. Για μένα απλότητα ζωής είναι το χρήμα, για άλλους η απελευθέρωση της εργασίας και για άλλους η τεμπελιά. Το θέμα είναι ότι όλα τα αφεντικά βάζουν το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο, δίνουν βάση στην παραγωγή και αφήνουν παραπέρα τα εργατικά δικαιώματα. Αν κάποιες ενδεχόμενες ανθρώπινες ευαισθησίες τούς καλούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα, θα έδιναν βασικό μισθό 1200 ευρώ όπως στην Ευρώπη… Με μια λογική του να ρίξουν την ανεργία στο 0%, θα προσλαμβάνονταν όλοι, με τις εργατοώρες να ήταν 4ώρα ή 5ωρα, αλλά με τον σημερινό βασικό μισθό τουλάχιστον να μην έπεφτε… Όταν όμως το δυναμικό τους δουλεύει 10-12 ώρες, αυτοί δεν προσλαμβάνουν προσωπικό, γιατί δεν τους συμφέρει οικονομικά, δεν τους ενδιαφέρει για το αν αντέχεις ή εξαντλείσαι σωματικά. Δίνουν το βασικό μισθό 650 ευρώ το μήνα και δεν τους ενδιαφέρει το πώς θα την βγάλεις, αν έχεις για το νοίκι, για το φαγητό, ή αν θες να πας κάποιο ταξίδι να χαλαρώσεις. Από τη στιγμή που το χρήμα είναι καταμερισμένο άνισα, τότε σημαίνει κυριαρχία, εξουσία! Όσο υπάρχει χρήμα, ποτέ δεν θα είναι αρκετό για όλους! Και για να μαζέψουν κάποιοι τόσο αρκετό ώστε να είναι ικανοποιημένοι, εκμεταλλεύονται μέχρι και το τελευταίο λεπτό της αντοχής μας. Με κουδούνι αρχίζουμε, με κουδούνι σταματάμε για διάλειμμα, με κουδούνι ξαναρχίζουμε, με κουδούνι σχολάμε. Ο χρόνος είναι χρήμα ∙ αν αργήσουμε … κόκκινη κάρτα! Αντικατέστησαν κάθε εργατικό χέρι με μια μηχανή επειδή είναι καλύτερες, φθηνότερες μα πάνω απ’ όλα γρηγορότερες. Μεταφέρονται εργοστάσια σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια και η ανεργία βαράει κόκκινο. Δεν στεναχωριέμαι που είμαι άνεργος (αφού έχω όλο τον χρόνο για να διασκεδάσω την ημέρα μου), αλλά επειδή είμαι άφραγκος. Δουλεύω – έχω λεφτά – δεν έχω χρόνο να το απολαύσω. Δεν δουλεύω – έχω χρόνο – αλλά δεν έχω λεφτά. Έτσι είναι το καπιταλιστικό σύστημα: σε βάζει σε καλούπια, σε εξαντλεί, σε σκοτώνει, ενώ οι πλούσιοι πλουτίζουν και οι φτωχοί φτωχαίνουν! 8-10 ώρες την ήμερα, 40 ώρες την εβδομάδα, 300 μέρες το χρόνο, 10.500 ένσημα, 65 χρονών όριο ηλικίας, 650 ευρώ το μήνα…με μαθηματική ακρίβεια σημαίνει τρομοκρατία!

Έτσι λοιπόν αντιλαμβανόμενος όλα τα παραπάνω, ως ένας εργάτης με συνείδηση και θέλοντας να ζήσω πριν από το θάνατο, άφησα πίσω μου την σκληρή εργασία, παραμέλησα τον μισθό μου και τους αγώνες που είχα δώσει γι’ αυτόν, που ήταν μεγαλύτερος απ’ την δεύτερη δουλειά που έπιασα ως γραφίστας. Για να μην έχω τον κίνδυνο της σωματικής φθοράς ή κάποιου εργατικού δυστυχήματος, για να ‘μαι πλέον ξεκούραστος σωματικά, χωρίς να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο και να εκνευρίζομαι ανά 10 μέτρα, με μεγαλύτερες αντοχές σεξουαλικά, με τα χέρια μου να μην είναι σκασμένα απ’ τα τριψίματα και το κρύο, με καθαρά ρούχα, και στην τελική, για να μην ξυπνάω βάρβαρα από τις 6 το πρωί, καθώς το πιο σημαντικό για μένα είναι ο χρόνος για την ανάρρωση και τις φυσιοθεραπείες για τη μέση μου. Και όλ’ αυτά θυσιάζοντας το μεγαλύτερο μισθό που έπαιρνα απ’ τη δουλειά στο εργοστάσιο. Είπαμε άλλωστε…ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη… Εννοείται βέβαια, πως και σ’ αυτή τη δουλειά, όπως και σε όλες, υπάρχει κι αρνητική πλευρά: αύξηση μυωπίας εξ’ αιτίας του υπολογιστή, κτλ. Δουλειά και χαρά δεν υπάρχει! Αν υπήρχε χαρά στη δουλειά, τότε δεν θα περιμέναμε πότε θα σχολάσουμε! Αν υπήρχε χαρά στη δουλειά, τότε τα αφεντικά θα την κρατούσανε για τον εαυτό τους!

Γενικά θα ‘ταν ωραία να μην υπήρχε δουλειά, μισθωτή σκλαβιά, αφού όσο υπάρχει δουλειά, θα υπάρχουν και σκλάβοι (βλ. Αρχαία Ελλάδα). Απ’ τη μια βέβαια, το να μιλήσουμε για την κατάργηση της εργασίας μέχρι το να γίνει πράξη είναι κάτι το αφάνταστο, απ’ την άλλη όμως, το να μιλάμε για την άρνησή της και το να μείνω αλληλέγγυος σε ανθρώπους που το επιδιώκουν, μου είναι κάτι σαν χρέος μου! Αφού ήδη έχω κατανοήσει την καθημερινότητα της εργασίας, μου είναι αδιανόητο να μην την αρνηθώ ή να μην αγωνιστώ για να την αλλάξω! Ο Βασίλης Παλαιοκώστας έχει αρνηθεί την εργασία αφού την έχει δοκιμάσει και επιβιώνει ληστεύοντας τράπεζες, ενάντια πάντα σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, με αξιοπρέπεια στη ζωή και σεβασμό προς τον άνθρωπο, με το πάθος του για την ελευθερία. (Δε χρειάζεται να μπούμε στο ζήτημα για το τι ρόλο παίζουν οι τράπεζες – περί νόμιμης τοκογλυφίας κτλ – για να αποδείξουμε το ποιος χρησιμοποιεί περισσότερη βία … αυτός που τη ληστεύει ή αυτός που ιδρύει μια τράπεζα;) Δεν θεοποιώ βέβαια την παρανομία του Βασίλη Παλαιοκώστα, αφού για μένα πρόκειται άλλωστε για μία κάπως περιορισμένη ελευθερία, το γεγονός όμως ότι συντάσσεται θετικά για το άτομό του μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης έχει κάτι να πει από μόνο του. Εδώ άλλωστε ο οποιοσδήποτε αστυνομικός τον προτιμάει από τον κάθε ληστή περιπτέρου που σκοτώνει για 200 ευρώ, από τον κάθε τσαντάκια, από τον κάθε νταβατζή, από το κάθε βαποράκι της πρέζας, από τον κάθε απατεώνα… Κι αυτό που με είπαν στα κρατητήρια είναι ότι παρακαλούσαν να είναι ο Βασίλης Παλαιοκώστας πίσω από την απαγωγή του κ. Μυλωνά, γιατί έγιναν κάποιες γκάφες απ’ τη μεριά τους κι υπήρχε περίπτωση να χάσουν τον κ. Μυλωνά, με τη σκέψη ότι ο Βασίλης Παλαιοκώστας είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι θέλει και πως να το πάρει χωρίς να υπάρχουν απώλειες. Αυτό ακριβώς με είπαν! Παρ’ όλ’ αυτά όμως χρησιμοποιούν την εγκληματοποίηση ως μέσο για να απομονώσουν άτομα τα οποία θεωρούν επικίνδυνα. Μια απομόνωση βέβαια που κυριαρχεί ούτως ή άλλως σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Κι ο αγώνας ενάντια στην απομόνωση κι υπέρ της αλληλεγγύης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μου! (Έχουμε ανάγκη από όπλα κι η αλληλεγγύη είναι μεγάλο όπλο!) Συν τοις άλλοις, είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος για να μην σταθώ αλληλέγγυος σε κάποιον που έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά ώστε να ζει ελεύθερος! Η συνείδησή μου με έλεγε πως αν δεν στεκόμουν δίπλα του θα ακύρωνα τόσο τον εαυτό μου κοινωνικά, όσο και ατομικά! Δεν θα ήμουν αληθινός!

Ακόμα και τώρα έγκλειστος για την επιλογή μου, κατανοώ πως αν δεν έπραξα «σωστά», τουλάχιστον έπραξα ανθρώπινα. Γιατί το να ζει κόσμος στη φυλακή, μόνο ανθρώπινο δεν είναι! Η απειλή, ο εξευτελισμός κι οι βασανισμοί από την υπηρεσία, οι ανθυγιεινές συνθήκες διαβίωσης (η χρήση της τουαλέτας, μπάνιο με κρύο νερό, ύπνος στο πάτωμα – αφού 2 τ.μ. αντιστοιχεί στον καθένα – , έλλειψη θέρμανσης, το φαγητό που δεν το τρώνε ούτε οι γάτες…), όλ’ αυτά ονομάζονται σωφρονισμός! Κατά τ’ άλλα, η τιμωρία μας είναι μόνο η στέρηση της ελευθερίας… Άλλωστε, ούτε τον σωφρονιστικό κώδικα δεν είναι ικανοί να εφαρμόσουν… Το εμπόριο της πρέζας που εισάγεται από την ίδια την υπηρεσία (αφού η τιμή κόστους είναι δεκαπλάσια από την τιμή της Ομόνοιας), η έλλειψη προγραμμάτων Κ.ΕΘ.Ε.Α., η ανυπαρξία γιατρών κι ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όλ’ αυτά είναι κάποιες από τις αιτίες για τους 377 νεκρούς κρατούμενους της τελευταίας δεκαετίας. Κι η μη συνεύρεση με τη σύντροφό μας – μια βιολογική ανάγκη – είναι το τελευταίο χτύπημα της απομόνωσης μετά τη διάλυση της οικογένειας. Ήμουν η χαρά μα τώρα η λύπη, ήμουν η λογική μα τώρα η τρέλα, ήμουν ένας άνθρωπος μα τώρα κτήνος… η μεταμόρφωση αυτή είναι το ύστατο αποτέλεσμα της απομόνωσης! Οι 4 στους 5 αποφυλακισθέντες να γυρίζουν πίσω, με πιο βαριές κατηγορίες, πριν ακόμη λήξει η αναστολή τους. Γιατί; Γιατί τα κάγκελα έχουν κλείσει τα μυαλά μας και τη σκέψη μας, τις καρδιές και τα αισθήματα μας! Έτσι πάνε αυτά… απ’ το βασίλειο της θλίψης στο χάδι του θανάτου!

Και προσπαθώντας να επιβιώσω στα σύγχρονα κολαστήρια με τη γυμναστική, το διάβασμα, την αλληλογραφία και τα μεροκάματα, αυτό που δεν θέλω να χάσω είναι ο αυθορμητισμός μου – το χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που δεν πέρασε απαρατήρητο κατά τη σύλληψή μου, κάτι που δεν άρμοζε στα χαρακτηριστικά που έδιναν οι εχθροί της αλήθειας των ΜΜΕ περί σκληρών και αμετανόητων εγκληματιών… κι όταν δεν τους έκατσε, το γύρισαν στην ρητορεία περί αναισθησίας, λες και είμαστε ζώα και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται… Αλλά τι να κάνουμε; Ένα κουράγιο δώσαμε σε φίλους και γονείς, ένα χαμόγελο μωρέ που δεν κοστίζει τίποτα, ένα χαμόγελο που πλουτίζει αυτούς που το παίρνουν χωρίς να φτωχαίνουν αυτοί που το δίνουν. Μια στιγμή κρατάει και η ανάμνησή του αιώνια. Δεν το αγοράζεις ή πουλάς, δεν το ζητάς ή το κλέβεις, μόνο στο χαρίζουν. Κι αν κάποιος είναι κουρασμένος που δεν μπορεί να μου το χαρίσει, τότε του δίνω το δικό μου…

Και κάτι τελευταίο, θα διαβάσω ένα ποίημα:

«Δεν αγάπησα τον κόσμο, ούτε αυτός με θέλησε.
Δεν λάτρεψα τις ιεραρχίες του, ούτε λύγισα το γόνατο μπροστά στα είδωλά του.
Δεν χαμογέλασα ψεύτικα, ούτε κραύγασα μια ηχώ για να λατρέψω.
Ανάμεσα στα πλήθη δεν ήμουν άλλος ένας αριθμός, ήμουν μαζί τους μα δεν ήμουνα δικός τους.
Ήμουν και θα ‘μαι μόνος, ζωντανός στη μνήμη τους ή ξεχασμένος.»

Βλ. επίσης: έντυπο υλικό αλληλεγγύης στον Βαγγέλη Χ.

This text translated in english

Introduction to the play:

Georgios Mylonas is the boss of Alumil SA, one of the larger aluminium system suppliers in Europe, and president of the Northern Greece Industrialists at the time (gaining a questonable fame with declarations such as “workers need to fasten their belts harder”), was kidnapped for a large sum of money on June 10, 2008. After a few days and while the ransom money were paid and collected and Mylonas returned to his post, the police managed to spot (according to the media through bank account and mobile phone surveillance) a 40 year-old in Chania, Crete (As. Lazarides, is said to be “fully cooperating” with the police). After a few days, special police forces raided a house outside Thessaloniki, where Vassilis Palaiokostas, fugitive at the time, after a series of spectacular bank robberies and prison escapes (including two with a helicopter from Korydallos prison, the second one just one day before his jury for the first one), was found with an anarchist comrade, Polykarpos (Polys) Georgiades. Another comrade, Vaggelis Chrysohoides was arrested on the same day in Thessaloniki centre. According to the police and mass-media, Vassilis Palaiokostas was the head of the kidnappers group, while the two anarchists were part of his “criminal association” allegedly participating in armed bank robberies. Vassilis (who remains fugitive right now after his second heli-escape) wrote a letter to the media for the first time, denouncing the police’s scenarios and declaring the two young comrades’ crime was they stood by a hunted men, like many others did before. Polys also admits he helped Palaiokostas hide and stood by him as an anarchist and as a friend. He also suggests that kidnapping is nothing more than the foundation of the capitalist society, since millions of workers are kidnapped everyday by a criminal association of legitimate businessmen, and their salary is the ransom, to make the world move. This is the real scandal. The two comrades are kept in pre-trial imprisonment since their arrests (20/08/08). During their imprisonment, they remained as alarmed as when outside prison, participating in prison struggles, the massive hunger-strike of November 2008 (even though Polys made his concerns clear on the limitations of such a tactic before finally joining in as thousands of other prisoners), correspondance and various texts-publications. The judicial procedure begun on February 2, 2010 in Thessaloniki just a few days before the pre-trial period ends (in fact on 19/2 the cops will have to let them out of prison). This is a basic update on the trial for our international comrades, and much of the info come from Thessaloniki self-managed radio: www.radio-revolt.org

Tuesday, February 2

Opening of the judicial procedure, with dozens of policemen around and inside the courthouse. Around 60 solidarians as well. 11 persons are accused in total, with 7 serious crimes and 17 misdemeanours. Giorgos Haralambides, a former bank robber and long time prisoner in struggle and 5 of his relatives, as well as another man, G.P. accused for some related thiefts. Some 15 solidarians were taken out of the court for clapping hands when the jury mentioned the names of the prosecuted comrades. Also laughs to the cops were heard whenever the name of escapee Vassilis Palaiokostas was mentioned. The trial got postponed for the following day.

Wednesday, February 3

Many cops and around 30 solidarians inside and outside the courthouse. Cops prevent some journalism students from entering the room, saying “this isn’t an ordinary trial of anarchists”. Mylonas -accompanied by a dozen of security-thugs- testifies. A sentimental approach to his understandable fears and angst, during the days he was captive. He said the kidnappers were organized criminals willing to kill, though he doesn’t mention any specific harassment he experienced, apart from being captive. He admits he was given food, a radio and newspapers daily. He claims he recognizes Polys as one of the (masked) kidnappers from his voice and figure, though he is sure Polys is around 1,95 metres tall. When he gets Polys is significantly shorter, he claims he was wearing some kind of high-heeled shoes. Mylonas’ wife also testifies on the ransom and communication issues, and said the kidnappers’ treatment of her husband was humaine. In any case, she doesn’t recognize neither Polys nor Vaggelis. Polys and Vaggelis deny all accusations, while A.L. (the cooperating arrestee) affirms everything.

Thursday, February 4

-No jury today

Friday, February 5

20-30 solidarians in and outside the courthouse. The cops testimonies. The head of the police operation mentions police used mobile phone surveillance to reach to the accused. The elements against Polys are a wallet with his photo and some pre-noted ransom money the police claim to have found, a fake ID card, and a voice identification this cop did using merely his own ears. The cop also mentioned a third person, likely an Albanian, took part in returning Mylonas home and collecting the ransom. Another cop testified the same story, but after pressure from the defendants’ lawyers he admitted he never heard the actual tapes, but his collegues assured him it was like that. It turns out, it was rather a inner rumour turned into an official statement. This same cop said the house they found Polys and Vassilis was rented by Polys with a fake ID card. Finally, the lawyer of G. Mylonas testified, presenting a paper with a fingerprint of a comrade on a …food jar. Nevertheless, he didn’t identify either of their voices to the kidnappers’ ones. A few more cops testified on certain issues such as mobile phone surveillance and the raid at the house outside Thessaloniki. 10,8 millions euros were the ransom money, while large part of them were found burried outside the house.

Monday, February 8

Another day for the cop witnesses, this time testifying against Vaggelis, accused for another two robberies, against a bank and a money van. The cops didn’t manage to avoid many contradictions. In defence of Vaggelis, his father stated that during the period of these events Vaggelis had a “normal” life, working and spending time at home. Especially during the money van robbery, Vaggelis was at the timber-factory he worked, with other co-workers… The trial will go on Wednesday morning, with defence witnesses and testimonies.

Tuesday, February 9

-No jury today

Wednesday, February 10

Jury continues with three of the defendants’ “apologies” and some more witnesses. Asimakis Lazarides -the defendant that cooperates with the police- repeated his previous statements that he participated in the kidnapping and also testified against the other two, Polys and Vaggelis, claiming he met one of them, by the false name “Theodore”, the day Mylonas was kidnapped, while the other one, one day after that.

Polys, mentioned that he met Vassilis Palaikostas in prison (note: Polys spent during 2004-5 ten months in pre-trial imprisonment accused for private security car gas-canister arsons and got out on parole on Feb. 2005. After Thessaloniki anti-summit 2003 there was a large wave of gas-canister attacks targeting mainly private security-control infrastructure but also political party offices, churches etc). During that time he was initially excited by Palaiokostas’ collection of books, Nietzsche, Dostoyevsky etc and got to meet him and develop a friendship that was bound by the common prison struggles they took part at the time, as well as everyday life in prison. During Palaiokostas’ first heli-escape, Polys and others took to the streets spraypainting and chanting slogans. In 2007 Polys stated he met again with Palaiokostas-fugitive at the time, and decided to help him hide from the police, as an anarchist and as a friend and that was his only relation to this case. He described police accusations of him taking part in bank robberies and the kidnapping as unreliable and products of a police mentality (“now that we got a priest, why not bury …5 or 6”). A defence witness (Polys’ brother) described Polys as a hard working man, living in austerity, neglecting any extravagance. Another witness, a radical, mentioned “they were simply providing shelter to a hunted man, I would do that as well, given the circumstances”. Another defence witness, Polys’ girlfriend, mentioned he had done some time in prison before, and by no means would he chalenge his freedom for money, and all he did was standing in solidarity with a hunted man and a friend. It was also mentioned that Palaiokostas is not the head of any “criminal association” but merely a man whose actions have vast social acceptance and support.

Vaggelis, also denying all accusations against him, testified he was simply helping Vassilis with food supplies and transfers. The jury showed a persistance on inquiring alleged participation of Vaggelis in other bank robberies, though witnesses testified Vaggelis was with them during the quoted time, participating in a prisoner solidarity demonstration.

The jury will go on with the rest of the defendants and witnesses the following day.

Thursday, February 11

After a quick run through the rest of defense witnesses and defendant G. Haralambides statement (he claimed the “prison ethics” and didn’t spare any information about anything), all of which declared their solidarity to the two comrades as well as to  the fugitive Vassilis Palaiokostas, it’s time for the prosecution attorney’s part: He suggested Vassilis Palaiokostas being guilty for all charges (kidnap, bank robberies and money van attempted robbery). Polys and Vaggelis for participation in the kidnapping and also a robbery attempt against the money tranfer van, where firearms where used (extra charges for “homocide attempt”). The attorney upholded that “abduction is a crime of especial repugnance to every sane individual”, and asked also for Asimakis Lazarides (the compromised defendant) sentence for participation in the kidnap and certain bank robberies.

The elements used against Polys and Vaggelis were: a) Asimakis Lazarides statements to the police after he got arrested (he mentioned he was told his co-defendants “were arrested and had spoken to the cops”) and to the court. b) Giorgos Mylonas’ statement to the court. According to him, when he visited Vassilis Palaikostas at the police station after his arrest, Palaiokostas mentioned the other arrestees as his associates. According to G. Mylonas again, he identified Polys and Vaggelis as two of the people involved in his kidnapping. At this point, defence pointed out that Mylonas had described Polys as a 1,95 metres tall man, and Vaggelis as an ethnic Albanian, though Vaggelis doesn’t know any Albanian. Furthermore he had spoken of another man that was mysteriously erased from the procedure. c) Police surveillance of Vaggelis’ cell phone. After yet another case of declassification of communication privacy, police claims they recognised Vaggelis negotiating with the industrialist’s wife about the ransom, and sharing on mobile phone with the prisoner G. Haralambides information related to the case. G. Haralambides and another 4 relatives of him are also suggested to be convicted for “accessorial guilt” and gun-possession. d) Fingerprints on certain mobile items (food packs) and fake IDs.

Back to the theatrical part now, Mylonas’ lawyer endorsed that he is also “aware of anarchism and of Bakunin, and if they belong to that ideology (sic), they should lay on their eggs, since Bakunin doesn’t mention anything about kidnaps and robberies”.  He added that Mylonas family is very courageous and strong, and that the fact Mylonas recognized Polys and Vaggelis while his wife didn’t, is due to their great ethical sensibility. He also said that his clients would not want the two defendants to be given a life imprisonment, because they would care to see them returning to society to admit and prove their regrets. Meanwhile, he shared his contempt for Polys mentality, whom he considers appropriate for “gas-canisters” but not for an organised kidnap… And this is the way this noble man’s class retaliation ends, not with a bang but with a whimper.

Interlude: Certain incendiary defence arguements

Monday, February 8, in the dawn, an Agricultural bank branch in Ioannina was damaged by an explosive device by the “Club of Night Experiments” in solidarity to Ilias Nikolaou (pre-trial imprisonment for alleged gas canister bombing), Giannis Dimitrakis (35 years convict for armed bank expropriation), the 4 youths in pre-trial imprisonment for alleged participation in the “conspiracy of cells of fire”, Christos Strategopoulos and Alfredo Bonanno (pre-trial imprisonment for alleged bank robbery and complicity relatively), and P. Georgiades and V. Chrysohoides.

Tuesday, February 9, early in the morning the “Nucleus of Asymmetric Warfare” firebombed the entrance of the courthouse of Xanthi, a city in northern Greece, in solidarity to P. Georgiades, V. Chrysohoides and also the prosecuted for the “conspiracy of cells of fire” and all prisoners.

During Thursday and Friday, February 11-12, 63 ATMs around Athens were sabotaged with simple materials (glue, polyurethane foam, silicone) as a gesture against capitalist normality and in solidarity to Polys and Vaggelis. The “Anarchist Saboteurs” in their claim at athens.indymedia.org denounce capitalists and the state as “the only kidnappers, murderers and thieves of our lives, forcing wage slavery as the only survival”, and call for the liberation of all prisoners.

Friday 12-Tuesday 16 February

No trial days

Wednesday, February 17

The jury announces the concictions: 22 years and 3 months imprisonment for Polys Georgiades and Vaggelis Chrysohoides, for all charges. 13 years and 2 months imprisonment for the co-operating As. Lazarides. 13 years and 6 months for Giorgos Haralambides (in spite of being already in prison since before the kidnap for a bank robbery making it impossible to participate physically in any illegal activity, he was give more time than the previous person actually claiming he took full part, though collaborating with the police) for simple complicity, and 13 months on parole for two of his relatives also under the same charges. Another two defendants (As. Lazarides’ brother and Haralambides’ cousin were found not-guilty). Another 8 years and nine months for Vassilis Palaiokostas, merely for the misdemeanours related to the case. Some 60 solidarians chanted slogans as “the passion for freedom is stronger than your prison” and encouraged the comrades.

Some more data on police methods and the comrades’ “apologies” will be probably added soon. For the time,  here are the addresses for any correspondance with the imprisoned comrades (both of them understand basic english):

ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ – ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ – Τ.Κ. 18121

[or GEORGIADES POLYKARPOS – KORYDALLOS PRISONS – T.K. 18121, GREECE]

ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ – ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΔΟΜΟΚΟΥ – Τ.Κ. 35010

[or CHRYSOHOIDES EVAGGELOS – DOMOKOS PRISON – T.K. 35010, GREECE]

Αστυνομικοί πειραματισμοί με νέα όπλα στις αντι-G20 διαδηλώσεις του Pittsburgh.

Πηγή: άρθρο της Alisson Kilkenny με τίτλο “Police experiment with new weapon on protesters during G-20”

H αστυνομία του Πίτσμπουργκ, με την ευκαιρία της αντισυνόδου, πραγματοποίησε μια επίδειξη δύναμης των τελευταίων τεχνικών “ελέγχου πλήθους” (crowd control) πάνω στους διαδηλωτές, με χρήση “κανονιών ήχου” που τρύπησαν τ’ αυτιά των κατοίκων κοντά στο σημείο της συνόδου οικονομικών ηγετών G20. Οι αρχές της πόλης δήλωσαν πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που κάνουν χρήση τέτοιων ηχητικών μέσων, γνωστών επίσης ως “όπλα ήχου”, δημόσια.

Η Lavonnie Bickerstaff από το γραφείο τύπου της αστυνομίας του Πίτσμπουργκ χρησιμοποιεί μια ηπιότερη γλώσσα, με λέξεις όπως “διευρυντές ήχου”, και “μακράς κλίμακας ακουστικές συσκευές”, αναφερόμενη στα νέα όπλα, σε μια απόπειρα να εξορθολογικεύσει όπλα που στην ουσία είναι ιδιαίτερα επώδυνα, ενώ δεν αφήνουν ορατά σημάδια στα θύματά τους. Μια παρόμοια λογική υπήρχε στην μαφία, όπου όσοι ρουφιανεύαν δέρνονταν παντού εκτός από το πρόσωπο. Αν τα θύματα δεν έχουν κάποιες εμφανείς μελανιές να επιδείξουν, είναι ελάχιστα πιθανό να γίνει πιστευτό ότι παρενοχλήθηκαν ή κακοποιήθηκαν.

Αντίθετα με τις συμπιεσμένες χειροβομβίδες (στμ. συνήθως περιέχουν κάτι ανάλογο με τα γνωστά δακρυγόνα), το σπρέυ πιπεριού, και τις ελαστικές σφαίρες (όλα παραδοσιακά όπλα της αστυνομικής καταστολής όσον αφορά τις αντι-G20 διαδηλώσεις), η ζημιά που προκαλούν τα κανόνια ήχου είναι εξολοκλήρου εσωτερική, κι έτσι μόνο σε βίντεο μπορεί να καταγραφεί, αλλά ακόμη και τότε, ο εκκωφαντικός ήχος τους δεν μπορεί να εκτιμηθεί επακριβώς, εκτός κι αν κάποιος εκτεθεί φυσικά σ’ αυτόν.

(οπτικοακουστικό υλικό των κανονιών ήχου παρέχεται παρακάτω. Είναι ξεκάθαρο από τα βίντεο αυτά, ότι είναι εξαιρετικά δυνατοί, τσιριχτοί θόρυβοι που προκαλούν πόνο στ’ αυτιά)

Η “Μεγάλης Εμβέλειας Ακουστική Συσκευή” (long range acoustic device (LRAD)) είναι σχεδιασμένη για μακράς εμβέλειας επικοινωνίες και δρα ως μια “προειδοποίηση αδύνατον να παρακουστεί”, σύμφωνα με την American Technology Corporation (ATC) που έχει αναπτύξει το μηχάνημα αυτό. Η LRAD βασικά έχει την ικανότητα να επικοινωνεί καθαρά από 300 μέτρα μέχρι 3 χιλιόμετρα, είπε ο Robert Putnam, των δημοσίων σχέσεων και επενδύσεων της ATC, σε μια συνέντευξή του στο MSNBC. Έχει ένα επικεντρωμένο αποτέλεσμα. Αυτό που το διαφοροποιεί από διαφορετικά επικοινωνιακά μέσα είναι η ικανότητά του να ακούγεται σαφώς και ξεκάθαρα σε μια μεγάλη απόσταση.

Μόνο που, η αστυνομία δεν προσπαθεί να στείλει κάποιο επείγον σήμα σε συμμάχους 3 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό που κάνει είναι κυριολεκτικά να ξεκουφαίνει με τα ακραία ντεσιμπέλ θορύβου κατευθείαν στ’ αυτιά των διαδηλωτών (ή κάθε περαστικού κατοίκου) που βρίσκονται απλά λίγα μέτρα απ’ τα κανόνια. Εξαρτάται από την λειτουργία της LRAD, μπορεί να βγάλει έναν μέγιστο ήχο 145-151 ντεσιμπέλ -ανάλογο ενός πυροβολισμού- σε μια απόσταση ενός μέτρου, σύμφωνα με την ATC. Σχετικές αναφορές του Εθνικού Ινστιτουτου Υγείας (NIH) κάνουν λόγο για μόνιμη απώλεια ακοής που μπορεί να προκύψει από ήχους 110-120 ντεσιμπέλ και πάνω για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ή ακόμα και 75 ντεσιμπέλ, αν η έκθεση στο ηχητικό σήμα διαρκέσει περισσότερο.

Ωστόσο τοποθετείται κάποιος σιγαστήρας, σημειώνει ο Putnam, οπότε η τελική απόδοσή του είναι μικρότερη της μέγιστης, δίνοντας μας την ανακούφιση να γνωρίζουμε ότι το αν θα κουφαθούνε πολίτες επαφίεται στη διακριτικότητα της ασύδοτης αστυνομίας. Στην κλίμακα ντεσιμπέλ, μια αύξηση των 10 (ας πούμε από τα 70 στα 80) σημαίνει ότι ένας ήχος είναι 10 φορές πιο έντονος. Η κανονική φασαρία της κίνησης μπορεί να φτάσει και τα 85 ντεσιμπέλ, αναφέρει το MSNBC, αλλά αυτά τα κανόνια δεν μπορούν να συγκριθούν με το να κάθεσαι δίπλα σ΄ έναν πολύβουο δρόμο της Νέας Υόρκης.

Το BBC ανέφερε το 2005 ότι ο “εκκωφαντικός ήχος μιας LRAD στο υψηλότερό της προσομοιάζει με αυτόν ενός οικιακού ανιχνευτή καπνού, σύμφωνα με την ATC, αλλά όταν αυξάνεται η ένταση στα 150 ντεσιμπέλ, είναι σαν να κάθεσαι 30 μέτρα από έναν κινητήρα τζετ έτοιμου να απογειωθεί, και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ακοή αν του γίνει κακή χρήση”.

Αυτή η τεχνολογία έχει εφαρμοστεί ευρεία στο Ιράκ, ως ένα “αντι-αντάρτικο όπλο”, ενώ σε διαδηλώσεις, ηχητικά όπλα έχουν χρησιμοποιηθεί στις Ονδούρες. Η Seattle Weekly αναφέρει ότι το όπλο αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα ως όργανο βασανισμού, αν υπάρχει κανείς που δε σκέφτεται ήδη ότι αυτή είναι η μόνη του χρήση.

Το ηχητικό οπλοστάσιο πλέον εφαρμόζεται και εγχώρια (στις ΗΠΑ) προκειμένου να φιμώσει την ελευθερία έκφρασης. Διαφημίζεται ως ένας πιο “ανθρώπινος” τρόπος να αντιμετωπίζονται οι διαδηλωτές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας βολικός τρόπος να καταστέλλονται οι πολίτες χωρίς να προκύπτει μετά το πρόβλημα να πρέπει να εξηγήσει κανείς τους πυροβολισμούς στους δημοσιογράφους. Ένα τσούρμο διαδηλωτών που διαμαρτύρονται για τα σπασμένα τύμπανα των αυτιών τους, δε θα βρει εύκολα το δρόμο του προς τα δελτία ειδήσεων.

Σχετικό υλικό. μπορεί να βρεθεί κάτω από το αρχικό άρθρο, εδώ.

|-|-|

Σημείωση της μετάφρασης: Αν και σχετικά “μη-φονικά” όπλα δεν έχουν ακόμα χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα στις εγχώριες διαδηλώσεις (παρότι η σχετική συζήτηση επανέρχεται συχνά-πυκνά στη δημοσιότητα), δεν είναι τόσο το πρακτικό ενδιαφέρον της μετάφρασης για το ένα ή το άλλο μέσο, όσο ολόκληρη η τάση προτίμησης μιας άμεσης “φυσικής τιμωρίας” των ενοχλητικών στοιχείων, παρά μια δικονομική αντιμετώπιση, τάση που κυριαρχεί και στο εγχώριο μοντέλο αντιμετώπισης διαδηλώσεων: Στοιχειώδης εξοικείωση με τα δεδομένα του δρόμου στην Ελλάδα συνηγορεί στο ότι η δικαιοσύνη του κράτους εγγράφεται σα σφραγίδα στα κακοποιημένα σώματα των διαδηλωτών, κατά τρόπο συλλογικό και πρωθύστερο αν όχι παντελώς αδιάφορο για τη διάπραξη τυπικά παράνομων πράξεων (δεν “τιμωρείται” δηλαδή τόσο αυτός που “παρανόμησε”, όσο αυτός που ενδέχεται να παρανομήσει, καθώς και όσοι/ες βρίσκονται δίπλα του, ακόμα και συμπτωματικά -στο πνεύμα γνωστής τακτικής αντιεξέγερσης που αναφέρεται συνήθως ως “στράγγισμα του νερού”, απ’ τη γνωστή ρήση του Μάο με τον επαναστάτη που πρέπει να κινείται όπως το ψάρι στο νερό).

Polykarpos (Polys) Georgiadis (on the left in the photo) is a comrade currently found in Korydallos’ prison, for allegedly participating in a kidnap organized by V. Paleokostas, a Greek outlaw, probably known for his escaping twice from Korydallos prison with a helicopter. Polys is also active in the revolutionary movement, publicing a zine in Greek called “Asymmetrical Threat”, and other publications concerning mainly the matters of working class history, the question of work, illegalism and urban sabotage. There will be an effort to translate some of his works in english sometime in the near future, on this site. Vaggelis H. (on the right in the photo) is another comrade also accused under the same allegations and kept in pre-trial imprisonment. Here we are going to provide some information mainly on Polys, since it is Vaggelis’ choice not to be part of a discussion in any media.

><><

Following is a brief report on our comrades’ case fro ABC Salonica:

On 20th of august 4 people got arrested in Greece on the accusation kidnapping with a large ransom being paid. The people arrested are Polikarpos Georgiadis, Vasilis Palaiokostas, Vagelis Hrisohoides and one other, of whom the rest of the group has taken distance from because of his behaviour. On the 21st 4 other people got arrested for also playing a smaller role in the kidnapping. The person being kidnapped some months ago concerns the president of the union for heavy industry owners (employers syndicate) Georgos Mylonas, who not long ago caused some fuss over his sayings about working harder and longer in the factories. He was released after sum of 10 million euro’s was paid, arranged by his wife. Media and police claim this money was meant for freeing Vasilis’ brother from prison; Nikos Palaiokostas. Pictures in the bourgeois press show the large variety of ammunition, Kalashnikovs, an RPG, explosive devices, bulletproof vests and fire brigade uniforms that were found at the arrest. Stories of the amount of money being found back change every day. Police says that a big part of the coupons were marked and at about 150 different places they found them back.

The history and traditions of Vagelis, Vasilis and Polikarpos in this case, but also of many other strikes against the exploitation and slavery of people, is important for the context of this kidnapping and social rebellion in general reality. Polikarpos and Vagelis are dear comrades in the anarchist scene since many years and have been very active. Polikarpos was sent to prison before on the 16th of April 2004, accused for attempted arson with an ignitable device against the vehicle of a private security company. The police tried to charge him with attempted arson and the possession of explosive devices, but could not proof anything. He stayed in pre-detention for one year and was found guilty anyway. He got out for having served already the one year prison sentence he finally got. During his time in prison he got to know Vasilis Palaiokostas. The bourgeois media accused him a the time of being a bank robber as well, and from this point of view it fits them well to claim these days that Vasilis had “selected Polikarpos for a conspiracy in setting his brother, Nikos, free from prison”. These two brothers are well known “legends” in the country for decades.

Since the fall of the Ottoman empire in 1821 Greece knows a very popular and great tradition of social and class robberies, as a respond to poverty and exploitation. These people would take back the money of the rich, the authorities, the exploiters, and usually hide in villages, with the help of the people; they would refuse to help the police and protect them from the authorities. The rebels always had strong connections with the people and provided for their communities for instance in forms of financial support for education, medication and protection on their turn from the police. In this reality, the two brothers Vasilis and Nikos, and still many others, who grew up in a very poor family, couldn’t take any longer the exploitation and slavery of themselves as well as of the people around them in this society, and thus have been living their lives as social rebels for the last 30 years. They made tens of bank robberies, car thefts and escapes from prison, but never had fancy clothes, drove expensive cars or lived in luxury houses. Indeed have once thrown the money back on the floor of the bank, because that little amount wasn’t what they needed. Everything was always send to where it was needed and shared with the people who protected them, hided them and still won’t say a word to the police about their comrades. During all these years they’ve been underground, while being traced by the police from time to time as well, either resulting in a successful escape by stolen cars, or unfortunate prison time. Always escaped from it however, with the loving and spectacular help of the other brother.

Throughout the 80’s they did many robberies, until Nikos ended up in prison in 1988, but was released from it by his brother only a few days later, by throwing a rope over the wall of the prison outside. Two years later, in February 1990 he was arrested again. One month later Vasilis was unluckily caught with a friend, while trying to rescue his brother. This was supposedly the first time they were both in prison at the same time. In December 1990 though, Nikos escapes from Korydallos prison in Athens after a huge uprising in the prison, cops have then been looking for him for the next 16 years, until they caught him by accident when he was in a car crash in 2006. He has not been out ever since. In 1991 Vasilis manages to escape from Halkida prison. In 1992 he robs a bank. In 1995 they rob a bank together in Athens. In December 1995 they’re being accused of having kidnapped the president of a “halvas” factory, Haitoglou. They supposedly let him go after four days and 750.000 euro’s ransom. The minister of public order send out a warrant, on tv, radio and posters, with their picture and a reward of also exactly 750.000 euro’s. In 1996 Vasilis was traced by the cops in Korfu, but managed to escape from them by taking a car. Two years later the same situation appeared in Yanitsa, and again in May 1999. In 2003 Nikos makes a spectacular escape with a helicopter. In 2006 Nikos robbed a bank in Veria by bicycle and got away because the masses of police out there were completely preoccupied with the protection president visiting the streets of Veria at that very moment. In September of that year he had the car accident and got locked up again after many years of living on the run and in hiding.

The police found out about the identity and whereabouts of the group because the fourth men, was spending large sums of cash money on luxury cars in Crete. Also because Georgos Mylonas had stated to the police that during his kidnapping he had heard airplanes flying over very frequently. With the arrest of the man in Crete they found out he rented a house in Souroti, a quiet area near Thessaloniki, close to the airport. Police claims that with 14 special force cops, and 10 civil cops (it’s very likely there were way more), they surrounded the house in Souroti. Both Vasilis and Polikarpos were arrested there, where they had also kept Mylonas and the artillery.

On the 22nd of August they’ve all been brought to the prosecutor, who gave them 3 days to prepare the defense, and will decide over the continuing of their pre-trial detention. they face 9 charges (3 felonies, 6 misdemeanors). After the trial he was dragged by two big elite troop cops to the press, eager to take a picture of Greece’s most wanted, and proudly showed them what they caught; the nightmare of every system that imposes law, control and punishment on the people.

Today on the 25th of august Vasilis Palaiokostas was brought to pre-trial court, where where was decided he will go to prison indeed until the real trial.
About 25 solidarious people had gathered around the court house between 9:30 and 10:00 to show their warm feelings to Palaiokostas and their anger against the system he has been sabotaging so fierce and rebellious for the last decades, but has now captured him for to burry in their rotten dungeons.
He defended himself, even though a lawyer was there for him, but not present in the courtroom.
after about 3 hours he was taken out through the back entrance, with lost of ‘Ekami’ (special elite forces) around him and bourgeois press jumping on him. The people in solidarity couldn’t come any closer then about 200 m. due to an aggressive line up from different kinds of police, but shouted many slogans, which he certainly must have heard.
Someof these slogans (translated):

-“Cops, Pigs, Murderers!”
-“The passion for freedom is stronger then all prisons!”
-“Politicians, Industrialists, Kapitalistst; Hangings and kidnaps are coming!”
-“Hate, Hate, Hate, Class-hate,
Kicks and punches to every employer!”

Until now, nothing is known what was said in the court by either Palaiokostas, or the judges.
We will be back tomorrow morning for the trial of Vagelis and Polikarpos.

-Freedom lives when the state dies-

<><>

1st letter from Polys:

DID ANYBODY TALK ABOUT KIDNAPPING?

“The proletariat of the industrial countries has completely lost the affirmation of its autonomous perspective and also, in the last analysis, its illusions, but not its being. It has not been suppressed. It remains irreducibly in existence within the intensified alienation of modern capitalism: it is the immense majority of workers who have lost all power over the use of their lives and who,once they know this,redefine themselves as the proletariat, as negation at work within this society”.
Guy Debord

Since the nineties different people who’ve expressed themselves about postmodern typology wearing a different mask every time (sometimes of the neo-liberal, sometimes of the “middle political scene”, sometimes of the social democrats, sometimes of the ideologists of tepidity and confused multi cultural neo-leftism that mixes everything up, and sometimes the mask of the “anti authoritarian” new-hippie lifestyle ) ruminate/brag about the ideology of the end of history: there is no more proletariat, there is no class war, we can at last without fear head towards the Paradise of Market, where honey and milk flow abundantly. And hamburgers and ketchup too…

Unfortunately for the apologists of legality, the facts are stubborn: a handful of capitalists has organized a criminal gang and kidnapped proletarians demanding for ransoms, their working power, the commercialization of human activity, their time (that transforms into money), even their whole existence. Wage slavery is a permanent crime against human dignity. It’s not just because of the usual ‘casualties’ of work “accidents” of class war. It’s not just because of the dead, wounded and amputated people of the work “accidents”, but also because of the diseases related to the working environment and space. It’s not just because of the strawberry fields, that show us we’ve never escaped the time of slavery. It’s not just because of the sacrificed workers (locals and immigrants, “expensive and cheap” labor hands) at the altar of every “American dream” or “Greek miracle”.
It is the existence itself of waged work that constitutes the permanent crime! And the criminals, the kidnappers and the blackmailers are all the Mylonas. Even if the rats of the media present the leader of thieves Mylonas (the boss of the gang for common thieves of the Federation of Industries of Northern Greece) as an “innocent” victim, as a misunderstood neo-liberal Christian child, as a pain resistant worker, who efforts night and day for the common good.
As for the illusionist tricks that different vampires like Mylonas invent to show their “human face” (for example green capitalism, socialised industry, etc.), only one thing can be said:

SATIRE HAS ITS LIMITS…

Mylonas is no more than the brain of a gang of exploiters. Like all capitalists he too is a parasite: a weight on earth and an obstacle for winds.
So the Mylonas couple should stop pretending raped virgins .

“O gentlemen, the time of life is short! …
And if we live, we live to tread on kings”
W. Shakespeare

The first duty of the proletariat is the conscienceness of itself, of its position and its role. The conscience of being a prostitute in the hands of a capitalist, of producing wealth for the bosses and misery for itself.
The conscienceness on the other hand that produces the whole material life of society. That it is nothing but CAN BE EVERYTHING.
The second duty of the proletariat is the denial of its imposed role, the denial of work, the denial of alienation.
The third duty of the proletariat which arises naturally from the first duties, is the revolutionary action for it’s own suppression.
Only the subjects can ignite the objective conditions and cause the revolutionary explosion for the destruction of the authoritarian/class society.

From: ‘The art of war’, 6th issue of “Asymmetric threat” (under publication…)

Unfortunately in the wild west of capitalism the proletarians lullaby with trash eating over consumerism. Life has involved into a necrophilic survival between cages of cement, cars, billboards, surveillance cameras and cops. The route of survival is assigned: from one concentration camp to another. From school to university, from army to wage slavery. And there the proletarian crosses the same streets of alienation as the night walker: work, home, shopping mall, work. From production to consumption…
Behind the iron curtain of virtual prosperity and spectacular misery lies an unadmitted truth: the miracle of the west walks over corpses. Not only of those in the third world (either way this constant exploitation is the most gigantic crime of human history), but also of those in the third world on the west.
Behind a glance of being high on consumption hides the rot of a slaughtering civilization. But from inside this rot one possibility springs up. A possibility that not even the think tanks of the existent system, not even the bureaucratic certainties of Bolshevism, not even the paleolithic determinism of ideologies can repress: the social entropy, the revolution, the constant struggle for the destruction of the state, of private property and of waged work.
Comrades! Life is short. If we live, we live to step on the heads of bosses and their slaves.

For anarchy and communism!

P.S.1 As in the past also now, in my public speech I will not speak about issues of the penal code. Moreover “innocence” and “guiltiness” are fake distinctions that concern only the legal armory of the state.
The only thing that I want to say about the case, is that I was and I am in solidarity, as anarchist as well as a friend, to an illegal and haunted man, Vasilis Paleokostas. From there on, my speech will be a continuity of my pre-arrest placement and not a whine for “innocence”.

P.S.2 Economical and legal support is good. So are wishes for freedom, but the strongest form of solidarity is the continuation of revolutionary action.
Freedom to the comrades G. Dimitrakis, G. Voutsis-Vougiatsis and V. Botzatzis.
Freedom for the revolutionaries of the revolutionary organisation 17th of November.
Solidarity to the 6 wanted comrades.

-Revolution first and always-

Polikarpos Georgiadis,
Prisons of Ioannina,

01/09/2008

><><

2nd letter from Polys:

Public declaration of repentance. Before the venerable Minister of Justice

“Therefore repent; or else I am coming to thee quickly, and I will make war upon them with the sword of My mouth”
Apocalypse of John

“and where the market-place beginneth, there beginneth also the noise of the great actors and the buzzing of the poison-flies”
Thus Spoke Zarathustra, Friedrich Nietzsche

Your Illustrious Highness

Watching at the Holiest Temple of Television the magestic Hymns and psalmodies of the Spectacle (also known to the untutored mob as “commercials”), at long last as a new apostle of the 21rst century Saul, I was touched by the divine afflatus of the Market’s Holy spirit! A mirthful light encamped the threshold of my soul and dissolved the darkness of Evil (it is no coincidence Satan is a red devil. He is just a commie!)
Amen I tell thee, I gazed at the Truth ecstatically and cried out loud: It’s a miracle! and it’s a Progress! It’s two in one!

And the vision of the Spectacle was revealed upon me! Blessed be the one reading and listening to the Logos of the Holly Merchandise: The cows may herd joyously to provide us their milk. The pigs cheerful may become nutritious hamburgers. The chicken blessed and laughing take part in the sacrament of baptism, and their name be Mimikos* . Bankers and loanees embraces in ecstacy one another and walk as brothers towards the kingdom of Heavens and the Holly Casserole. Industrialists, ship-owners, corporation buisnessmen with their bodies meagre of their ascetic lives, compete in who will first save the nature, the animals, the forest, the environment. Sparkling water showers the children of Africa. Now they are thirsty only for knowledge! Thank you, O company!

I thrill of emotion in the face of this emulation spirit. I cry whan facing the winged menstrual pad working arduously for a happy womens period. It moves me to tears when I see my favorite soft drink offering me a harem for my sexual consumption. What a brave lawful (and consequently moral) world. I cry with tearful cries that I got wrong all these tireless men of burden (that’s because of burden O minister, don’t let my virtuous intentions be misunderstood…) to worry for the good of us and our fellow humans. So, profit and social responsibility come together as our decent and humble** primeminister said, and also all these simple-hearted activists of neo-liberalism as Daskalopoulos and Mylonas***.

Thus I, my precious Minister, from now on negate in detestation the Anarcho-communist-bankrobber-gangsterism and all its ramifications as holding back Progress. So, I deliver my tin-cans to the situs authorities and I pledge allegiance to our blessed Authority, our kind State and the priesthood of the Holly Merchandise and sacred Labor. I repent bitterly and whip myself with my favorite telemarketing product, in order to purify my poor carcass. And feel now ready to serve Capitalism and our lovely little God, as a simple and humble monk.

For this reason, I claim the exceptional honor to adress Your Excellency and pray eagerly, that it would be within your pleasure to transfer me to the holy monastery of Vatopedi****, to serve as a servant of God the rest of my time. And I shall pray night and day for You and the salvation of your soul:
“Honor and patience to all Authority, even the wrong Authority. This is what a quiet sleep requires…I will always believe the better shephard is the one leading his sheep to the greenest fields: This is what suits best a quiet sleep”

I beg Your Excellency and fiercely wish for health and longevity in the glorious Right of the Lord. May Jahve, Agoraeus Hermes, and Panagia Deksia*****, illume you and your voters. Your slave and servant, now and forever till the end of time.

Polykarpos Georgiadis
Ioannina Prisons
September 2008

* * *

Translator’s notes:

* Mimikos is a greek poultry and frozen food company
** The primeminister K. Karamanlis often describes his government in these words
*** G. Mylonas is the president of Alumil industries and Northern Greece’s Industrialists ex-president. His industry seems to be proud to be funding a NGO promoting a green-capitalist culture, such as Al Gore’s work. G. Mylonas was kidnapped with a large ransom during the summer, and the police seized our comrade Polys Georgiadis, Vassilis Paleokostas (a convicted bank-robber, long term prisoner in struggle, prison escapee, fugitive, etc), Vaggelis Hrisohoidis, also a radical from Thessaloniki, and Giorgos Haralambidis, a long term prisoner for bank robberies, accused for taking part in the kidnap.
**** Latest TV reports repeat what most people in Greece know, that Vatopedi as most monasteries is an intermediate for real estate business, claiming public land or small properties to sell it later to real estate or constructions companies…
***** Hermes is the ancient Greek God of Commerce, Agoraeus was a common epithet meaning the protector of the marketplace. Panagia Deksia is a well known church to “Holy Mary the Right” in Thessaloniki.

Hundreds of thousands of communist insurgents after the Greek Civil War were threatened to sing declarations of repentance, so some things mentioned (as the tin-can, wich the right-wing accused the insurgents they killed many of their enemies with such) refer to these incidents.

<><>

Many solidarity activity has been done, including attacks against a police station in Thessaloniki and an Alumil (Mylonas corporation) office, and also lots of spray paintings and posters appeared questioning the issue of what the “real kidnap” is, and what is at last the major crime in this society, though we select to remind here an action from London, UK:

The following claim appeared on Athens IMC:

Last week we engaged in a range of joyful vandalism against bank ATMs, a jobcentre and two luxurious cars around SW London, UK. We dedicate them and hope they were enough to bring a smile to our proletarian brother Polys Georgiades in front of his jury in Thessaloniki, Greece, on April the 3rd, for attempted arson against a private security vehicle, few years earlier. The sad news of his recent arrest, for allegedly participating in kidnapping the president of Northern Greece’s industrialists, in the same time excited us with the remembrance of an offensive tactic of our class, almost forgotten after its last emergence during the European proletarian uprising of the 70es: The kidnapping of bosses, once again employed by workers in two different cases in France this last week, seems to be a mighty weapon of the working class in its struggle against poverty and exploitation. This applies of course as part of the workplace struggle, in our class’s disadvantageous bargain of its working force: “This action is our only currency” said after all the daring French workers of Pithiviers…

Do you remember Nietzsche? “It’s better not to pay at all, if not with a currency that bears our face”. We couldn’t agree more. Kidnapping can also be a tactic of certain delinquent elements of our class to avoid work or to hold a personal war against the ruling class. Their actions, even if they are not directly connected with the working class movement, contribute to the class’s collective power by attacking its enemies [no proletarian could ever be afraid of being kidnapped of course, since the only realistic kidnapping he suffers is his everyday worktime for the bosses’ wealth] where and when they are not prepared for, breaking down their normaly conducted assault. We have also seen in past insurrectionary situations these delinquent elements to provide the most valuable comrades of the proletarian movement against capitalism. We care to see again our class embrace these “lost children” it is taught to slander and hate.

Eventually, “…to unite this world into a single invincible and all-destroying force, it is the purpose of our organization, our conspiracy and our task.”

For proletarian power!
For Communism!

Sovjet of the Streets