Για τους αγώνες στην Ιταλία, αρχής γενομένης απ’ την ευρωπαϊκή απεργία – σημείωση στη λευτεριά #14Ν #14nit
Σε ποιό σημείο είναι η νύχτα; Κανείς δεν μπορεί να το πεί. Δε ξέρουμε πόσες ώρες σκοτάδι έχουμε αφήσει πίσω μας, ούτε πόσες έχουμε μπροστά μας. Όλα τα ρολόγια είναι χαλασμένα και τ’ άστρα φαίνονται πολύ μακρυνά. Απ’ τα υψίπεδα μπορείτε να δείτε το λιβάδι, κατάστικτο με μικρές φωτιές προς τα δυτικά, τα νότια, τα νοτιοανατολικά… μικρούλες σπίθες. Κάθε μία αναζωπυρώνεται μόνη της, επειδή η νύχτα είναι υγρή και το ψηλό χορτάρι δεν πιάνει εύκολα φωτιά. Παρολαυτά, η πυρκαγιά θα μπορούσε να ξεσπάσει, εάν η αυγή δεν καθυστερούσε κι ο πρώτος ήλιος ξέραινε το χώμα. Τις στερνές ώρες οι σπινθήρες πολλαπλασιάζονται. Καθένας τους λάμπει και σβήνει χωρίς να ενώνεται με τους υπόλοιπους, μα οι μικρές αναλαμπές βρίσκονται τώρα πιο κοντά, ποιός ξέρει…
Το ερώτημα είναι: τί μπορεί να διαλύσει -ή έστω να μειώσει- την υγρασία που εμποδίζει τη φωτιά; Τί μπορεί να βοηθήσει τη φωτιά να δυναμώσει και να επεκταθεί;
Η ευρωπαϊκή γενική απεργία χτύπησε την Ιταλία, συνδέοντάς την επιτέλους με τα άλλα PIIGS της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα), τη στιγμή που νέοι αγώνες ξεκινούν, και ορισμένοι “ιστορικοί” άλλοι επιστρέφουν και εξατμίζονται οι μπλόφες των αφεντικών όπως της FIAT, που χάνει την μία μάχη μετά την άλλη στα εργατικά δικαστήρια της χερσονήσου. Οι πικετοφορίες των αχθοφόρων της Ikea στην Πιατσέντζα, αυτές των συναδέλφων τους στην Coop Adriatica της Μπολόνιας, η οργή των εργαζομένων της Sulcis, των εργατών που κατέλαβαν το εργοστάσιο Sertubi Jindall της Τεργέστης, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες του Τάραντα που αγωνίζονται ενάντια στην ILVA, η Val di Susa που δεν τα παρατά και περνά ξανά στην επίθεση ενάντια στο TAV, οι φοιτητές που επιστρέφουν στις πλατείες, οι νέες καταλήψεις και οι συγκρούσεις -ακόμα και ταραχές- σε πολλές πόλεις, οπουδήποτε κι αν εμφανίζονται οι υπουργοί αυτής της “τεχνοκρατικής” κυβέρνησης, της πιο ιδεολογικά φανατικής δουλικής στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και στιγματισμένης απ’ το κοινωνικό μίσος, σ’όλην την ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Πώς είπατε; Και ο Μπερλουσκόνι; Παρακαλώ, μην πετάμε μαλακίες. Ο κλόουν της “κεντροδεξιάς” (συνεχίζουμε να μισούμε αυτόν τον ευφημισμό) ήταν κακός και διεφθαρμένος, και έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να περάσει μια τέτοια αντιμεταρρύθμιση και ανοιχτή καταστολή, σαν κι αυτήν που έχουμε βιώσει τους τελευταίους δώδεκα μήνες, στη διάρκεια του διαβόητου “μήνα του μέλιτος” του Μάριο Μόντι, με μια κοινή γνώμη ντοπαρισμένη στα αναλγητικά, που ακόμα δεν έχει νιώσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, κοιτάζοντας ενοχλημένη αφ’ υψηλού τους αγώνες αυτών που το νιώθουν ήδη, ευχόμενη να περάσουν γρήγορα τις χειροπέδες στους ταραξίες.
Το πιο βαθύ πρόβλημα σ’ αυτην τη χώρα, ιστορικά, είναι η δειλία της μικροαστικής τάξης, που είναι η πιο χυδαία της Ευρώπης και ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ της αδιαφορά για όλα και της διαθεσιμότητας για κάθε αυταρχική εκτροπή. Εκτροπή “κοινοβουλευτική” φυσικά, μετά την κραυγαλέα εμπειρία του Ντούτσε. Δεν είμαστε για τόσο μεγάλες συγκινήσεις, από λίγο κάθε φορά, ίσα να σπάει η ρουτίνα, να απολαμβάνουμε την ενδορφίνη και ξανά πίσω στις θέσεις μας.
Όσο δεν αισθάνονται πόνο, οι ιταλοί μικρομεσαίοι παραμένουν απαθείς. Μόλις αρχίσουν να τον νιώθουν, δεν έχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που τους συνέβη, φλυαρούν ασυνάρτητα, εκτοξεύουν κατηγορίες στους πρώτους ψευδο-εχθρούς που τους ρίχνουν μπροστά τους (κατά σειρά: στους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, όσους απεργούν, τους εβραίους…) και ψάχνουν τον Στιβαρό Άνδρα που θα τους καταπολεμήσει. Στην Ιταλία, όσο σε λίγες άλλες χώρες, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ’ το να ωθήσει κανείς τους εξαθλιωμένους να μισούν τους άλλους φτωχούς.
Τώρα που ο “μήνας του μέλιτος” τελειώνει απότομα, η επίδραση των αναλγητικών εξαφανίζεται, κι ακόμα και η μικροαστική τάξη αγανακτεί ξανά, αλλά τυφλά. Το βλέπετε; Κοιτάζουν γύρω τους ξανά αναζητώντας κάποιον νέο ντούτσε. Πάρτε με το χέρι σας έναν καλό αντιπερισπασμό, λίγη εθνικιστική ρητορική της πεντάρας και επικεντρώστε την προσοχή σ’ έναν δήθεν εχθρό, καλλιεργήστε μια “ψευδο-σύγκρουση”. Έναν ψεύτικο αγώνα, για να συνεννοούμαστε. Όπως η Χρυσή Αυγή, που μετατοπίζει την προσοχή στους μετανάστες ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού μάχεται ενάντια στις πολιτικές της Τρόικας, στήνει παράπλευρα μια ψεύτικη σύγκρουση. Όμως έχουμε και στην Ιταλία ανάλογους, πάντα διαθέσιμους για κάτι τέτοιο.
Όμως δεν είναι ένα “ψεύτικο γεγονός” ακόμα και οι επικεφαλής της “κεντροαριστεράς” (αυτό αντιθέτως δεν είναι ευφημισμός αλλά δυσφήμιση) που μεταξύ ανέσεων, ενός ψευδο-πανθέου χριστιανοδημοκρατών και κλακαδόρων των χειρότερων τηλε-σκουπιδιών, κάλεσε τη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος να επιλέξει τον υποψήφιο για την πρωθυπουργία; Να κάνει τί ο υποψήφιος για την πρωθυπουργία; Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει το Μνημόνιο της ΕΕ (το λεγόμενο “Δημοσιονομικό Σύμφωνο”), δηλαδή να περικόψει 50 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, κι αυτό το στοίχημα θα πρέπει να το παίζει κάθε κυβέρνηση για τα επόμενα είκοσι χρόνια! Το Σύμφωνο επικυρώθηκε στο κοινοβούλιο, χωρίς συζήτηση, από όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μόντι, το Δημοκρατικό Κόμμα πριν απ’ όλα. Το ΔΚ ψήφισε επίσης με τα δυο τα χέρια τη συμπερίληψη ενός ισοσκελισμένου προϋπολογισμού στο Σύνταγμα. Στην Ιταλία, ισοσκελισμένο προϋπολογισμό πέτυχε ο Quintino Sella, και ξέρετε πώς; Πυροβολώντας στον κόσμο που διαμαρτυρόταν για τον φόρο στα άλευρα. Το θυμάστε; Το έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, ήδη από το δημοτικό. Υποσημείωση της Historia magistra, σωστά; Εκλογή υποψηφίου πρωθυπουργού. Μα σας παρακαλώ… για τί πράγμα μιλάμε; Σαν να ζητάει κανείς απ’ τις αγελάδες να εκλέξουν πιο συμπαθητικό χασάπη. Το ΔΚ θα έπρεπε να είχε δει τί συνέβη στο ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.
Μόνο οι αγώνες μπορούν να διαλύσουν αυτές τις φάρσες. Και στην Ιταλία υπάρχουν πραγματικοί αγώνες. Το πρόβλημα -ένα πρόβλημα κάθε άλλο παρά νέο, τέτοιο που έχουμε βαρεθεί και οι ίδιοι να αντιμετωπίζουμε για την νιοστή φορά σ’ αυτό το θέμα- είναι ότι εξακολουθούν να διαχωρίζονται μεταξύ τους.
Τί μπορεί να τους συνενώσει;
Η οργάνωση.
“Οργάνωση” πρώτα ως διαδικασία (να οργανωθούμε) κι έπειτα ως υποκείμενο (η οργανωτική μορφή). Και είναι εδώ που, κάθε φορά, οι διαθέσεις, οι παραδόσεις και τα πρότυπα διαχωρίζονται: ποιά πρέπει να είναι η φύση αυτής της οργάνωσης; τί μορφή θα πρέπει να πάρει; είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε με νέους τρόπους και να βελτιώσουμε τις ήδη υπάρχουσες μορφές, να δημιουργήσουμε ριζικά νέες και διαφορετικές ή κάτι ενδιάμεσο; Μπορούν να “εξαχθούν” οι αρετές τοπικών δυναμικών ή λειτουργούν επειδή ενεργούν πάνω στην ιδιομορφία ενός εδάφους, μιας κατάστασης;
Φυσικά μπορούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά, και να αντηχήσουν αλλού, όπως ο αγώνας της Val Susa αναπαράχθηκε στις συγκρούσεις και στις πρακτικές των κατοίκων και των εργατών του Τάραντα. Αυτό αποτελεί ήδη ένα σημείο αφετηρίας.
Και ποιά μπορεί να είναι η συνεισφορά του καθενός από μας, ξεκινώντας απ’ αυτά που κάνουμε κάθε μέρα; Είναι αρκετό να δίνουμε την κατάλληλη σημασία στα κοινωνικά δίκτυα, στην ανταλλαγή, να κάνουμε ρητουήτ, να μεταφέρουμε καλέσματα και συλλογές υπογραφών; Που βρίσκεται το σημείο πέρα απ’ το οποίο η ενημέρωση στο διαδίκτυο γίνεται απλός “κλικ-τιβισμός”, ένα παρήγορο υποκατάστατο δράσης; Βοηθούν σε τίποτα οι υπογραφές στο διαδίκτυο, ή είναι απλά και μόνο ένα υποχρεωτικό και αρτηριοσκληρωτικό βήμα των αγώνων; Σύμφωνα με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει, οι καλύτερες κινητοποιήσεις ήταν αυτές που περιείχαν τα λιγότερα υποχρεωτικά βήματα, κι εκεί όπου αφέθηκε χώρος στη φαντασία των ατόμων, που μ’ αυτόν τον τρόπο παρήγαγαν μια πληροφόρηση κι ένα επικοινωνιακό αντάρτικο πολύ καλύτερο. Εάν δεν σου δώσω μια φόρμα να υπογράψεις, δε συμφωνήσω στο να παρακαλάω να υπογράψουν, κι αυτή η απογοήτευση μπορεί να οδηγήσει στο να εφεύρουμε κάτι άλλο.
Παρατηρήσεις για τον όγκο, ή ακόμη και για το ύφος δεκτές. Δεν μπορούμε να επεκταθούμε, αν μη τι άλλο σ’ αυτόν τον χώρο διαλόγου. Πείτε μας τη γνώμη σας στο Giap: http://www.wumingfoundation.com/giap/?p=10221
Στις 20 Αυγούστου 2008 συλλαμβάνονται οι Βασίλης Παλαιοκώστας, Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης, Πολύκαρπος Γεωργιάδης, Ασημάκης Λαζαρίδης που κατηγορούνται – μαζί με τον ήδη έγκλειστο στις φυλακές Γιώργο Χαραλαμπίδη – για την απαγωγή του βιομήχανου και ιδιοκτήτη της εταιρείας Alumil, Γιώργου Μυλωνά η οποία έλαβε χώρα στις 9 Ιουνίου 2008. (για περισσότερα για την υπόθεση, βλ. On Polys’ and Vaggelis’ case )
Οι σύντροφοι και φίλοι Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης και Πολύκαρπος Γεωργιάδης οδηγούνται σε δίκη στις 2 Φεβρουαρίου 2010 αντιμετωπίζοντας σωρεία αδικημάτων (ανάμεσα τους: η απαγωγή και 3 ληστείες για τον Βαγγέλη, η απαγωγή και 2 ληστείες για τον Πόλυ, εκ των οποίων μια ληστεία, κοινή κατηγορία και για τους 2, στη χρηματαποστολή έξω από το κατάστημα του Μασούτη, συνοδεύεται από την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας).
Εν τω μεταξύ, ο Βασίλης Παλαιοκώστας, ο οποίος έχει δραπετεύσει απ’ τις φυλακές Κορυδαλλού στις 22 Φεβρουαρίου 2009, με επιστολή του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, λίγες μέρες πριν τη δίκη, αναφέρεται στους συντρόφους Βαγγέλη και Πόλυ, ότι τον στάθηκαν αλληλέγγυοι χωρίς να περιμένουν υλικές απολαβές κι έδρασαν κατά πως το επιτάσσει η συνείδησή τους (βλ. Γράμμα Παλαιοκώστα, Vassilis Palaiokostas’ letter)
Παρ’ όλ’ αυτά, οι σύντροφοι Βαγγέλης και Πόλυς καταδικάζονται σε ποινή 22 χρόνια και 3 μήνες, για διάφορα αδικήματα (ανάμεσά τους η απαγωγή και η ληστεία της χρηματαποστολής χωρίς την απόπειρα ανθρωποκτονίας), ενώ ο συνεργαζόμενος με τις αρχές Ασημάκης Λαζαρίδης, που ομολογεί τη συμμετοχή του στην απαγωγή, καταδικάζεται για τα ίδια αδικήματα σε 13 χρόνια και 2 μήνες. Ίδια περίπου χρόνια (13 και 6 μήνες) «ακούει» κι ο έγκλειστος – και την περίοδο της απαγωγής – Γιώργος Χαραλαμπίδης, για απλή συνέργεια. (για περισσότερα σε σχέση με το πρωτόδικο δικαστήριο, βλ. Updates on the comrades’ trial, για τις απολογίες των συντρόφων, βλ. Από την απολογία του Βαγγέλη Χ. και Από την ‘απολογία’ του Πολύκαρπου Γεωργιάδη το Φλεβάρη του 2010 )
Το εφετείο, μετά από 2 αναβολές (9 Μαρτίου 2011, 14 Φεβρουαρίου 2012), ορίστηκε εκ νέου για τις 24 Απριλίου 2012.
Τρίτη 24 Απριλίου
Η δίκη έχει το νούμερο 17 στον πίνακα και κατά τις 11 ανακοινώνεται κι εισέρχονται οι κατηγορούμενοι στην αίθουσα. Ακούγονται συνθήματα από τους αλληλέγγυους στην αίθουσα («Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», «SS, SS, μπάτσοι-δικαστές»), η πρόεδρος επιπλήττει το ακροατήριο και δημιουργείται μια ένταση.
Παρουσιάζεται κώλυμα με τον Ασημάκη Λαζαρίδη και το δικηγόρο του και η δίκη διακόπτεται χωρίς καν να έχει αρχίσει, για την επόμενη μέρα.
Τετάρτη 25 Απριλίου
Ορίζεται νέα δικηγόρος για τον Λαζαρίδη κι η δίκη ξεκινάει με τους μάρτυρες κατηγορίας. Ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας, ο απαχθείς βιομήχανος Μυλωνάς, αναφέρεται στην εμπλοκή των βασικών κατηγορουμένων για την απαγωγή: αυτή τη φορά αναφέρει και τον Βαγγέλη, ενώ δείχνει να μπερδεύει και Χαραλαμπίδη. Γίνεται τότε από τους συνηγόρους υπεράσπισης του Βαγγέλη, αντιπαραβολή αυτής της κατάθεσης με τις αντίστοιχες στην πρώτη δίκη και στην ανάκριση μετά την ομηρία του, όπου αναφέρεται σε έναν αλβανό. Ο Μυλωνάς χάνει την ψυχραιμία του, πέφτει σε αντιφάσεις κι εν τέλει, ανακαλεί για τον Βαγγέλη. Οι συνήγοροι υπεράσπισης καταλήγουν ότι ο μάρτυρας μετά από 3,5 χρόνια, απλώς εκλογικεύει τους δράστες της απαγωγής στα πρόσωπα των κατηγορουμένων, σ’ ένα σχήμα δοσμένο απ’ τις συλλήψεις.
(Η δίκη διακόπτεται, προκειμένου να δικάσει η πρόεδρος άλλες δίκες που είχαν οριστεί για κείνη την ημέρα. Προτού διακοπεί, ο Μυλωνάς επικαλείται εκ μέρους της συζύγου του, βασικής μάρτυρας επίσης, κώλυμα για ψυχολογικούς λόγους και χρήση φαρμακευτικής αγωγής. Η πρόεδρος δείχνει να μη το δέχεται και προειδοποιεί με βίαιη προσαγωγή της. Ελέω των εκλογών, όπου για ένα διάστημα πριν και μετά, δεν λειτουργούν τα δικαστήρια, η δίκη συνεχίζεται στις 10 Μαΐου 2012)
Πέμπτη 10 Μαΐου
Η δίκη συνεχίζεται με την εξέταση του Μυλωνά από τους συνηγόρους του Πόλυ. Ο μυλωνάς καταλήγει ότι διατηρεί αμφιβολίες και για τον Πόλυ.
Ο Μυλωνάς καταθέτει χαρτί από γιατρό για τη γυναίκα του, η οποία δεν εμφανίζεται γιατί έχει κατάθλιψη (όπως σχολιάζεται από τους δικηγόρους, προφανώς δεν πρόκειται για ετεροχρονισμένο σοκ απ’ την απαγωγή αλλά οφείλεται στην οικονομική κρίση του καπιταλισμού…)
Την υπόλοιπη μέρα απασχολεί κατά βάση ένας από τους μπάτσους που συμμετείχε στην έρευνα, ο οποίος φαίνεται πιο «διαβασμένος» απ’ τη δίκη σε πρώτο βαθμό. Σε ερώτηση όμως των δικηγόρων γιατί δεν έγιναν φωνητικές ταυτοποιήσεις σε επιστημονικά εργαστήρια, ο μάρτυρας απαντάει ότι το επιστημονικό τμήμα της αστυνομίας τους «πούλησε»…
Παρασκευή 11Μαΐου
Ένας από τους μάρτυρες κατηγορίας, ο Ακριβόπουλος, που είναι προσωπικός φίλος του Μυλωνά κι έχει διατελέσει δικηγόρος της Alumil, με μικρή συμμετοχή στην υπόθεση κι ενώ στο πρωτόδικο δικαστήριο είχε μια σύντομη κατάθεση, αυτή τη φορά αλλάζει άρδην γραμμή πλεύσης. Κόντρα και στην κατάθεση του ίδιου του Μυλωνά, προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ένα κλίμα αποτροπιασμού που δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα.
Συνεχίζονται οι καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας, κυρίως μπάτσων που συμμετείχαν στην έρευνα. Ακόμα και σε σημεία-κλειδιά που υποτίθεται ότι «δένουν» το κατηγορητήριο, εντύπωση προκαλεί ότι κανένας δεν ήταν παρών αλλά ολωνών τους έχουν μεταφερθεί πληροφορίες από τους ανωτέρους…
Δευτέρα 14Μαΐου
Μετά από την ανάγνωση κάποιων εγγράφων, σειρά έχουν οι μάρτυρες υπεράσπισης. Μάρτυρες υπεράσπισης των δυο συντρόφων καταθέτουν ότι τις δυο επίμαχες ημερομηνίες αντίστοιχα, βρισκόντουσαν μαζί με τους συντρόφους σε προσωπικές και δημόσιες στιγμές.
Όσον αφορά τον κοινωνικό περίγυρο των κατηγορουμένων (συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, συνάδελφοι, γείτονες, κλπ), μέλημα του δικαστηρίου ήταν να επιβάλλει μια στενή και περιοριστική διάσταση του υπερασπιστικού λόγου: στην αρχή με χαμόγελα έπειτα με συνεχή χτυπήματα του κουδουνιού και τέλος με διακοπή της διαδικασίας, η πρόεδρος επιχείρησε να παύσει κάθε αναφορά στους συνειδησιακούς λόγους που οδήγησαν τους συντρόφους στην παροχή ασύλου κι αλληλεγγύης σ’ ένα δραπέτη και καταζητούμενο απ’ τις αρχές, πόσο μάλλον το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ανυπότακτο και συνειδητοποιημένο παράνομο που την πέφτει στις οικονομικές δομές χωρίς να βλάπτει κανέναν φτωχό κι αδικημένο.
Η ανάπτυξη των παραπάνω θα γίνει τελικά από τους κατηγορουμένους συντρόφους στις απολογίες τους. Ο Βαγγέλης αναφέρθηκε στις ιδέες της ελευθερίας και τα έντονα βιώματα στους χώρους εργασίας που τον οδήγησαν στην επιλογή της αλληλεγγύης στον Βασίλη Παλαιοκώστα, αρνούμενος όμως τις κατηγορίες της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, σε ληστεία, σε απαγωγή και σε μερίδιο από τα λύτρα. Στη συνέχεια έκανε μια αντιπαραβολή της παραβατικότητας του Παλαιοκώστα με τη νομιμοποιημένη παραβατικότητα του κράτους και τη τρομοκρατία των οικονομικών όρων, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Μετέπειτα αναφέρθηκε στην καθημερινότητα των φυλακών, στην αναντιστοιχία της ποινής που άκουσε πρωτόδικα με την εγκληματική βαρύτητα των επιλογών του ή ακόμα, και των πράξεων που του αποδίδονται από το κατηγορητήριο. Έπειτα προέβη σε κριτικά σχόλια για την αντεγκληματική πολιτική, τον σωφρονισμό και το ποινικό δίκαιο. (Η πρόεδρος έχοντας από καιρό «φορέσει» ένα συμπαθητικό ύφος, σε μια στιγμή δείχνει πλήρως γοητευμένη: «τα λες πολύ καλά, Βαγγέλη»…). Τέλος, ο Βαγγέλης απάντησε για αρκετή ώρα στις ερωτήσεις που αφορούσαν πιο συγκεκριμένα την υπόθεση.
Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλλειμα, σειρά έχει ο Πόλυς. Ανέπτυξε την έννοια της κοινωνική ληστείας όπως ορίζεται από τον Hobsbawm κι ανίχνευσε την παράδοσή της μέσα στην ελληνική και παγκόσμια ιστορία, εντάσσοντας σ’ αυτήν και τον Βασίλη Παλαιοκώστα. Αρνήθηκε με τη σειρά του τις αποδιδόμενες κατηγορίες κι ανέφερε τα πολιτικά χαρακτηριστικά της στήριξης του στον Παλαιοκώστα, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι 100% με τις επιμέρους επιλογές αυτού. Παραθέτοντας ωστόσο το σχήμα διάκρισης της βίας κατά Žižek, διαφοροποίησε την παραβατική βία του Παλαιοκώστα (πχ απαγωγή) που είναι συγκυριακής φύσης από τη διαρθρωτική βία των θεσμών και του κεφαλαίου η οποία εγκαθιδρύει μια μόνιμη συνθήκη καταπίεσης κι ανέχειας, με κατάληξη στην τωρινή κατάσταση, σε αυτοκτονίες και θανάτους από την μη ικανοποίηση βασικότατων βιωτικών αναγκών. Τέλος, ο Πόλυς απάντησε κι αυτός με τη σειρά του σε ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν σχετικά με την υπόθεση.
Τρίτη 15Μαΐου
Συνεχίζονται οι απολογίες των κατηγορουμένων με τον Λαζαρίδη που για μια φορά ακόμη (αυτή τη φορά με λυγμούς…) ομολογεί τη συμμετοχή του στην απαγωγή αλλά αρνείται τη συμμετοχή του στη ληστεία έξω απ’ τον Μασούτη. Αναφέρεται ξανά για τους συντρόφους Βαγγέλη και Πόλυ και δεν λείπουν κι οι αντιφάσεις (ενώ στην αρχή λέει ότι δεν ήταν στην αρπαγή, μετά λέει ότι ήταν, κλπ).
Έπειτα απολογείται ο Γιώργος Χαραλαμπίδης ο οποίος εξετάζεται για στοιχεία σχετικά με την υπόθεση με εξονυχιστικό και σκληρό τρόπο από τους δικαστές (σε κάποια στιγμή η πρόεδρος αναφωνεί «άσε μας ρε Χαραλαμπίδη»). Ίδια σκληρότητα δείχνεται και στην υπόλοιπη οικογένεια που κατηγορείται για πλημμεληματικού τύπου αδικήματα, ιδιαίτερα στη μικρή αδερφή του Γιώργου.
Έπειτα έχει το λόγο ο εισαγγελέας για την πρόταση του. Αφού κάνει μια ψαγμένη αλλά και κλισέ πια εισαγωγή (προσομοίωση ποινικής δίκης με αρχαίο δράμα και δικανικού λόγου με διαλεκτική), προτείνει την ενοχή των κατηγορουμένων για τις κατηγορίες της εγκληματικής οργάνωσης, της αρπαγής, της εκβίασης και της κατοχής εκρηκτικών υλών και την απαλλαγή τους απ’ αυτές της ληστείας έξω απ’ τον Μασούτη και των διακεκριμένων κλοπών. Ανάμεσα στα άλλα, προτείνει και την αναγνώριση του ελαφρυντικού (που δεν είχε αναγνωριστεί πρωτόδικα) στον Γιώργο Χαραλαμπίδη.
Σειρά έχουν οι αγορεύσεις των συνήγορων υπεράσπισης, όπου μέχρι το πέρας της διαδικασίας προλάβανε να μιλήσουνε 3 δικηγόροι (2 από τους 3 του Βαγγέλη και 1 από τους 2 του Πόλυ).
Ο Σ. Φυτράκης εκκινώντας απ’ το λόγο του εντολέα του, μίλησε για τα υποκειμενικά πολιτικο-ιδεολογικά κίνητρα που οδήγησαν τον Βαγγέλη στην εμπλοκή του με το Βασίλη Παλαιοκώστα κι υποστήριξε πως ό,τι έχει βγει από την υπόθεση δεν συνιστά εμπλοκή σε συγκροτημένη ομάδα παρά περιστασιακή εμπλοκή επιβοηθητικού χαρακτήρα. Και σε συνδυασμό με την κλονισμένη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα, πρότεινε στην έδρα την εγκατάλειψη ενός σκληρού μοντέλου στην απονομή δικαιοσύνης και την υιοθέτηση μιας πιο ισορροπιστικής προσέγγισης που σε νομικό επίπεδο σημαίνει είτε «υπόθαλψη εγκληματία» είτε «απλή συνέργεια».
Στη συνέχεια ο Χ. Κετίκογλου μίλησε για πιο τεχνικά σημεία της υπόθεσης κι αντέκρουσε πολλά από τα επιχειρήματα του κατηγορητηρίου εις βάρος του Βαγγέλη.
Στο ίδιο μήκος κλίματος κινήθηκε κι η Ο. Βλόντζου, όπου αναφέρθηκε σε πολλές από τις αντιφάσεις που ενέχει το κατηγορητήριο εις βάρος του Πόλυ.
Τετάρτη 16Μαΐου
Ο Γ. Ραχιώτης αναφέρθηκε πρώτα στα τεχνικά στοιχεία της υπόθεσης που το κατηγορητήριο επιρρίπτει στον Πόλυ, υποστηρίζοντας την έλλειψη αποδεικτικού υλικού για την απόδειξη αντικειμενικής υπόστασης στις αποδιδόμενες πράξεις. Έπειτα άσκησε κριτική στη νομική κατασκευή της εγκληματικής οργάνωσης (όπως ενσαρκώθηκε μετά το 2001), η οποία αναβαθμίζει την εγκληματικότητα των φτωχών (ακόμα κι όταν πρόκειται για ευκαιριακή συνεύρεση ατόμων) αντιπαραβάλλοντάς την με τη λεγόμενη εγκληματικότητα του λευκού κολάρου που βγάζει λάδι προσβολές της έννομης τάξης που προκαλούνται από ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Τέλος αναφέρθηκε στα κίνητρα που ενέπνευσαν τον εντολέα του στην αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα, στο όραμα δηλαδή ενός δίκαιου κόσμου που θάμπωσε στο θρύλο που τα βάζει με το σύστημα και νικάει.
Η Δ. Βαγιανού ξεκίνησε απ’ αυτό το σημείο, αντιπαραβάλλοντας δύο πόλους: απ’ τη μια ένας οικονομικός παράγοντας του τόπου (Μυλωνάς) κι απ’ την άλλη, ένας θρύλος της παρανομίας, ένας κοινωνικός ληστής που ενσαρκώνει την φυγή προς την ελευθερία και την αντίσταση στην καταδυνάστευση (Παλαιοκώστας), με τους δυο συντρόφους να έρχονται από έναν άλλο κόσμο όπου τα ιδεολογικά κίνητρα ώθησαν στην αλληλεγγύη τους στον Βασίλη Παλαιοκώστα. Αναφερόμενη στα πιο νομικά στοιχεία που ενεπλέκουν τον Βαγγέλη, έθεσε θέμα αμφιβολιών του αποδεικτικού υλικού, θέμα που παρακάμπτεται (πχ στη δίκη πρώτου βαθμού) μπρος σε μια επιβεβλημένη ανάγκη εξάρθρωσης μιας πράξης. Η δικηγόρος κατέληξε με τη σειρά της στην εμπλουτισμένη κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, που στην περίπτωση του Παλαιοκώστα δεν υφίσταται κατά νομικό τρόπο (είναι προσωποπαγής κι όχι πραγματοπαγής που θέλει ο νόμος), αλλά με συμβολικό: το δόγμα της συλλογικής ευθύνης συμπαρασέρνει τους υπόλοιπους κατηγορούμενους και η συμβολική δύναμη του ποινικού δικαίου καπελώνει επιβαρυντικά τις πράξεις αλληλεγγύης των δύο ανθρώπων που έχουν ιδεολογικά κίνητρα.
Έπειτα, η νεαρή δικηγόρος του Λαζαρίδη (που αντικατάστησε στην αρχή του εφετείου τον γραφικό δικηγόρο που είχε στον πρώτο βαθμό), έκανε μια σύντομη αγόρευση για τον εντολέα της λέγοντας ότι λέει αλήθειες κι επικαλούμενη το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος έχει δύο ανήλικα παιδιά.
Η συνήγορος υπεράσπισης του Γιώργου Χαραλαμπίδη, Μ. Παπαδάκη αναφέρθηκε κυρίως στη σχέση που έχει αναπτύξει ο εντολέας της με τον Βασίλη Παλαιοκώστα, καθώς κι η ίδια, όταν διασταυρώθηκε με τον τελευταίο όταν ήταν προφυλακισμένος. Η πρόεδρος του δικαστηρίου διέκοπτε την δικηγόρο αρκετά συχνά και με επιτακτικό τρόπο, καθώς δεν ήθελε να ακούσει πολλά-πολλά για τη δοτικότητα και το ενδιαφέρον που δείχνει ο Παλαιοκώστας σ’ αυτούς που αγαπά κι έχουν ανάγκη.
Τέλος μιλήσαν οι δικηγόροι της οικογένειας Χαραλαμπίδη που αναφέρθηκαν στην δυσμενή οικονομική κατάσταση που περνάει η οικογένεια, στο διαρκή μόχθο που καταβάλλει και στο γεγονός ότι δεν έχει ξανααπασχολήσει τις διωκτικές αρχές.
Το δικαστήριο διέκοψε για κανα δίωρο ώστε να συσκεφτεί για να βγάλει την απόφαση. Επανέρχεται για να ανακοινώσει τις ενοχές και τις απαλλαγές: πάνω κάτω αποδέχεται την πρόταση του εισαγγελέα, απαλλάσσοντας επιπλέον τους κατηγορουμένους κι από την κατηγορία της κατοχής εκρηκτικών. Έπειτα, ο εισαγγελέας κάνει προτάσεις επί της ποινής για τις κατηγορίες για τις οποίες κρίθηκαν ένοχοι οι κατηγορούμενοι. Οι δικηγόροι αντιπροτείνουν μειωμένες ποινές και το δικαστήριο ξαναδιακόπτει για λίγο για να ανακοινώσει την τελική του απόφαση:
Ο Βαγγέλης κι ο Πόλυς πήγανε ξανά «σετάκι». Η τελική τους ποινή είναι 12 χρόνια και 10 μήνες (μειώθηκε στο μισό η κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης κι από λίγο οι υπόλοιπες).
Ο Λαζαρίδης πήγε στα 6 χρόνια και 11 μήνες (αυτού, ενώ απαλλάχτηκε από κατηγορίες ή μειώθηκαν πολλές ποινές, του αυξήθηκε για λίγο η ποινή της εγκληματικής οργάνωσης).
Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης κατέβηκε στα 4 χρόνια και 5 μήνες (μειώθηκε η ποινή της απλής συνέργειας στην απαγωγή και του αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό).
Η οικογένεια Χαραλαμπίδη πήγε στους 10 μήνες με 3ετή αναστολή.
A nosotros nos quieren muertos
porque somos sus enemigos
y no les servimos para nada
porque no somos sus esclavos
Ci vogliono morti
perché siamo i loro nemici
e non sanno che farsene di noi
perché non siamo i loro schiavi
Όσο για μας, μας θέλουν νεκρούς
γιατί είμαστε οι εχθροί τους
και δε ξέρουν τί άλλο να μας κάνουν
γιατί δεν είμαστε οι σκλάβοι τους
Soledad
Στις 5 Μαρτίου του 1998, συνελήφθησαν στο Τορίνο τρεις αναρχικοί που έμεναν στην κατάληψη Collegno. Η κατάληψη εκκενώθηκε απ’ τις αρχές ενώ ταυτόχρονες επιχειρήσεις διεξήχθησαν και σε δυο ακόμα καταλήψεις στέγης: την Asilo που εκκενώθηκε επίσης και στην Alcova που δεν κατάφεραν να την εκκενώσουν.
Οι τρεις συλληφθέντες ήταν ο Edoardo Massari (Baleno), η Maria Soledad Rosas (Sole) και ο Silvano Pelissero. Κατηγορούνται από τον εισαγγελέα Maurizio Laudi ως δράστες ορισμένων επιθέσεων στην Val Susa, ενάντια στην κατασκευή του σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας TAV.
Οι τρεις συλληφθέντες δεν αποδέχονται τις κατηγορίες. Αμέσως γεννιέται ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης ενάντια στη σκευωρία των δικαστών και της αστυνομίας, που επεκτείνεται σε πολλές πόλεις. Δεκάδες άνθρωποι απ’ αυτούς θα εκφοβιστούν, θα χτυπηθούν, θα διωχθούν δικαστικά και θα καταδικαστούν.
Τηλεοπτικά και έντυπα μέσα, δεξιά κι αριστερά, ως καλά σκυλιά της εξουσίας, θα ξεσαλώσουν καλώντας σε ποινικοποίηση των κοινωνικών κέντρων στο Τορίνο και των καταλήψεων. Οι καταλήψεις ειδικά γίνονται ο νέος εσωτερικός εχθρός που πρέπει να τσακιστεί.
Στις 28 Μαρτίου ο Edoardo Massari θα βρεθεί κρεμασμένος στο κελί του, ενώ στις 11 Ιουλίου η Soledad Rosas θα βρεθεί νεκρή με πανομοιότυπο τρόπο, ενώ βρισκόταν υπό κράτηση. Τον Ιανουάριο του 1999, ο Silvano, μόνος επιζών της δίωξης Laudi, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια και 10 μήνες απ’ τον δικαστή Franco Giordana. Θα αφεθεί ελεύθερος τον Μάρτιο του 2002 μετά από τέσσερα χρόνια κράτησης, μετά από απόφαση του Εφετείου που αποδέχεται το αδόκιμο των κατηγοριών για “ένωση με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος” (άρθρο 270, ο ιταλικός τρομονόμος) με την οποία κατηγορούνταν οι τρεις σύντροφοι.
(στμ: για να δικαιολογηθεί η εφαρμογή του ιταλικού τρομονόμου που πρωτοχρησιμοποιήθηκε ενάντια στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, επινοήθηκε μάλιστα μια ανύπαρκτη “οικοτρομοκρατική” οργάνωση στην οποία δήθεν όλοι οι συλληφθέντες ανήκαν: οι “γκρίζοι λύκοι”. Ένα σενάριο που θα επαναληφθεί στο μέλλον πολλές φορές με πολλά διαφορετικά ονόματα φανταστικών οργανώσεων, με χαρακτηριστική περίπτωση την ORAI του θεωρήματος Marini. Το όνομα “γκρίζοι λύκοι” θα εμφανιστεί ξανά μετά την προφυλάκιση των συλληφθέντων, στην ανάληψη ευθύνης για την αποστολή παγιδευμένων πακέτων στον εισαγγελέα Laudi, και δυο πολιτικούς της αριστεράς και των οικολόγων, χωρίς να προκαλέσουν κάποια ζημιά πέρα απ’ τη σύγχυση στο ήδη καθηλωμένο απ’ την τρομοϋστερία κίνημα και τη διαίρεσή του σε “καλούς” και “κακούς”. Έτσι, όσο η καταστολή απομονώνει κι εξοντώνει μεθοδικά ανθρώπους και συντροφικές σχέσεις, οδηγώντας σ’ ακόμα δυο αυτοκτονίες, η επίσημη αριστερά με τις ιστορικές εφημερίδες της Il Manifesto, l’Unità, Liberazione, θα επιδοθεί σε ατελείωτες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και κατασυκοφάντησης των “προβοκατόρων-ακροδεξιών-παρακρατικών” συλληφθέντων. Απ’ την άλλη ο επίσημος αναρχισμός, μέσω της FAI, της Ιταλικής Ομοσπονδίας Αναρχικών θα προτιμήσει να περιμένει τί θα δείξει η δίκη, αν και τελικά δε θα μπορέσει να συγκρατήσει τη ψυχραιμία του μπρος στις δηλώσεις του κινηματοφίλ ζεύγους Ντάριο Φο-Φράνκα Ράμε περί “όχι αναρχικών συλληφθέντων αλλά αδαών και συγχυσμένων” και μέσω της εφημερίδας του Umanità Nova θα προτρέψει τον δραματουργό να ασχολείται με τη δουλειά του και όχι με το να ορίζει ποιός είναι αναρχικός και ποιός όχι, για το οποίο έργο άλλωστε υπάρχει και η κάθε FAI.)
Σήμερα, που “έχουν προχωρήσει οι διαβουλεύσεις με την τοπική κοινωνία της Val Susa”, το έργο του TAV προχωράει ξανά. Απέναντι στα προγράμματα δισεκατομμυρίων της εξουσίας και τις βλαβερές συνέπειές τους, όταν βρίσκονται μόνο οι παράτολμοι και οι ανατρεπτικοί, καταλήγουν άσχημα. Οι νεκροί στο χώμα, οι δολοφόνοι του κράτους θα ήθελαν να ξεχάσουμε…
Πάνω από 60.000 μπάτσοι ξαμολύθηκαν στους δρόμους της Γαλλίας για να διασφαλίσουν ότι φέτος την αλλαγή του χρόνου θα τη γιορτάσει μόνο η αστική τάξη κατά τα γούστα της, και δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ταιριαστό συμβολισμό απ’ τις φιέστες πυροτεχνημάτων για να γιορτάσει την άνεσή της να καταστρέφει κατά βούληση μέρος του συσσωρευμένου πλούτου για λόγους επίδειξης και γοήτρου επί των υποτελών. Μόλις 20 απ’ τους μπάτσους αυτούς στάλθηκαν στο νοσοκομείο φέτος, ενώ μια φημολογούμενη πτώση του αριθμού των καμμένων αυτοκινήτων, των “πυροτεχνημάτων των φτωχών” δηλαδή, επέτρεψε στον γάλλο υπουργό εσωτερικών Claude Guéant να φουσκώνει σαν παγώνι, λέγοντας πως “η Γαλλία πέρασε αυτήν την πρωτοχρονιά απόλυτα ήσυχη και χωρίς κανένα έκτροπο”. Ας σημειωθεί ότι τις προηγούμενες μέρες έλαβαν χώρα διάφορες αστυνομικές επιχειρήσεις που με πρόσχημα την αναζήτηση πυροτεχνημάτων, περιορισμός της πώλησης βενζίνης, εύφλεκτων αλλά και αλκοολούχων. Η περιοχές που αναμενόταν να συγκεντρώσουν πλήθη επιτηρούνταν από ελικόπτερα και πεζές περιπολίες που πραγματοποιούσαν επιτόπιους ελέγχους για αλκοόλ και πυροτεχνήματα.
Για μια ακόμα χρονιά, δεν θα ανακοινωθεί ο αριθμός των πυρπολημένων αμαξιών, ώστε να αποθαρρυνθεί ο παράγοντας της ευγενούς άμιλας μεταξύ των εμπρηστών που αγωνίζονται κάθε χρόνο για να τοποθετήσουν τη γειτονιά ή την πόλη τους μεταξύ των πιο έτοιμων να λαμπαδιάσουν. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής σ’ αυτήν την άμιλα που παράγει τις αλυσιδωτές ταραχές, την πιο θερμή ένδειξη προλεταριακής αλληλεγγύης της εποχής μας, και ως ελάχιστο σπάσιμο στις υστερικές εκκλήσεις των ευσυνείδητων Γάλλων “να μη μιλάει κανείς γι’ αυτό το θέμα γιατί του κάνει διαφήμιση”, δημοσιεύουμε εδώ ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία για τη φετινή νύχτα του Αγίου Συλβέστρου:
Στην Αλσατία, πυρπολήθηκαν τουλάχιστον 12 αυτοκίνητα στο Στρασβούργο, με τις πιο εύφλεκτες περιοχές να περιλαμβάνουν την Place Kleber, το Neuhof και το Koenigshoffen στα νότια και δυτικά της πόλης. Στην οδό Schach σημειώθηκαν συγκρούσεις αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου μεταξύ νέων και αστυνομικών που δέχθηκαν δεκάδες κροτίδες και πυροτεχνήματα. Έγιναν συνολικά 30 προσαγωγές, κυρίως ανηλίκων. Στο Στρασβούργο επίσης κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές 250 κιλά πυροτεχνημάτων. Στην Mulhouse “θρασύδειλοι αλήτες” σύμφωνα με τον εισαγγελέα Herve Robin κατάφεραν να κάψουν πάνω από 40 αυτοκίνητα, ενώ ταραχές εκδηλώθηκαν στο κέντρο της πόλης. Σπάστηκαν βιτρίνες καταστημάτων, στάσεις λεωφορείων, πυρπολήθηκαν κάδοι κοκ. 350 κιλά πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν στην Mulhouse.
Στις συνοικίες του Bourtzwiller και του Drouot, ομάδες νεαρών, συχνά ανηλίκων έριχναν πυροτεχνήματα εναντίον της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.
Στο Wittelsheim, ο δήμαρχος Denis Riesemann προπηλακίστηκε συνοδευόμενος από έταιρους τοπικούς άρχοντες “στο έδαφος” των ταραχών.
Στο Μπορντώ νεαροί στήσαν ενέδρες με μολότωφ σε αστυνομικούς ενώ σημειώθηκαν διάφοροι βανδαλισμοί.
Στην Νίκαια 17 αμάξια κάηκαν στις “ευαίσθητες γειτονιές” (δηλαδή στα μετααποικιακά γκέττο) της πόλης, σύμφωνα με την τοπική νομαρχία. Σύμφωνα με τον έπαρχο Hugues Malecki, στις αστυνομικές επιχειρήσεις έλαβαν μέρος επίσης 650 στρατιώτες, εκ των οποίων 200 άνδρες της μηχανοκίνητης στρατοχωροφυλακής.
Στο δέλτα του ποταμού Ροδανού, η πυροσβεστική κλήθηκε να κατασβέσει δεκάδες φωτιές σε δημόσιους χώρους, κυρίως σκουπιδιών αλλά και 30 καμμένων αυτοκινήτων.
Για την Μασσαλία, κανένα στοιχείο δεν μπορεί να εξακριβωθεί. Το ίδιο και για το Παρίσι, όπου οι αρχές ισχυρίζονται πως δεν υπήρξαν “σοβαρά περιστατικά”.
Στην Yvelines 80αριά νέοι επιτέθηκαν σε αστυνομικούς.
Στην Νανσύ 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν.
Στο Colmar ένας έφηβος συνελήφθη για ρίψη πυροτεχνήματος εναντίον αστυνομικών.
Τουλάχιστον 3 εμπρησμοί οχημάτων σημειώθηκαν και στην Βουργουμδία, 9 στο Angers, 1 στη Ρεμς, 1 στη Λίλ, 3 στη Λιμόζ, 2 αυτοκίνητα και αρκετοί κάδοι στην Καέν, τουλάχιστον 14 ακόμα στο Μονπελιέ, 7 στο Beauvais. Πάνω από 150 βανδαλισμένα (σκασμένα λάστιχα, σπασμένα τζάμια κοκ) στο Royan.
Μόλις 251 συλλήψεις ήταν αναγκαίες για να επιβληθεί η αστυνομία στους δρόμους φέτος, σε αντίθεση με 501 το 2011 και 288 το 2009.
Απ’ την άλλη, κάπου 300.000 φτωχοί συγκεντρώθηκαν να χαζέψουν την κρατική φιέστα στα Ηλύσια Πεδία, την παλιά κυριλέ παρισινή λεωφόρο, που αντλεί το όνομά της απ’ τον παράδεισο της αρχαίας μυθολογίας όπου το νέκταρ που ανάβλυζε η πηγή της Λήθης έκανε τους πεθαμένους να ξεχνούν τη θλίψη και τους στεναγμούς τους.
Αλλού στον κόσμο, ταραχές ξέσπασαν στο Neuquen της Αργεντινής που κατέληξαν σε επιθέσεις στο 19ο αστυνομικό τμήμα της Confluencia με αποτέλεσμα τον τραυματισμό 2 μπάτσων από πέτρες και αιχμηρά αντικείμενα. Μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στην Ελβετία και στο Βέλγιο, ενώ εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν στην Ολλανδία, κατά κύριο λόγο για βανδαλισμούς και δημόσια μέθη. Στο Zoetermeer μια ομάδα νέων επιτέθηκε με μολότωφ εναντίον αστυνομικών. Στη Χάγη πυρπολήθηκαν πάνω από 80 αυτοκίνητα σύμφωνα με την Telegraaf, ενώ στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ μερικές δεκάδες ακόμη. Στην Αυστραλία, νεαροί επιτέθηκαν με μπουκάλια και πέτρες σε μονάδες της αστυνομίας οπλισμένες με τάζερς και αστυνομικούς σκύλους που είχαν έρθει στην γειτονιά τους για να μαζέψουν τους πιο φασαριόζηδες απ’ το πλήθος, καταφέρνοντας να τραυματίσουν 2 μπάτσους. Στην Νάπολη της Ιταλίας τέλος, πάνω από 650.000 πυροτεχνήματα κατασχέθηκαν απ’ τις αρχές, παρόλαυτά δεν έλειψαν οι στοχευμένες φωτοβολίδες εναντίον δυνάμεων της αστυνομίας…
μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του ιταλικού κράτους μετά τις 15 οκτώβρη
15 Οκτώβρη: Ο υπ. εσωτερικών Maroni ανακοινώνει την πρόθεσή του να “ενισχύσει την νομική προστασία των αστυνομικών” στις διαδηλώσεις. Ακόμα, απεργάζεται την άμεση προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται με αντικείμενα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε “αστικές ταραχές”, χωρίς να προσδιορίζεται τί συνιστούν αυτά, αύξηση της διάρκειας της προφυλάκισης για όσους συλλαμβάνονται σε επεισόδια σε πορείες καθώς και στα γήπεδα, ορισμός της συναυτουργίας για όσους δρουν “εγκληματικά” στους δρόμους. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο: ο υπουργός επαναφέρει την γνωστή ιταλική συνταγή των θεωρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η άτυπη FAI αποτελεί οργάνωση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν όλοι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για μια εφαρμογή της συναυτουργίας για ενέργειες της οργάνωσης αυτής. Ανακοινώνεται επίσης 12 συλληφθέντες της διαδήλωσης θα προφυλακιστούν, με ποινές που προμηνύονται από 3-15 χρόνια, ενώ ένας Ρουμάνος έφηβος που συνελήφθη στις συγκρούσεις στη Ρώμη θα απελαθεί. Στη Ρώμη, η δημοτική αρχή ανακοίνωσε ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλωτές -ή τα ζώα, κατά τον δήμαρχο Gianni Allemano- στην πόλη θα κοστίσουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ, στρογγυλό-στρογγυλό. Μετά απ’ αυτό, ο Francesco Giro, υφυπουργός πολιτισμού δηλώνει: “επρόκειτο σαφώς για περίπτωση αστικής τρομοκρατίας, πρέπει να εφαρμόσουμε την αντιτρομοκρατική νομοθεσία”. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κατηγόρησε τα κόμματα της αριστεράς για υπόθαλψη των κουκουλοφόρων, λόγω της ρητορικής τους για την οποία “όλα δικαιολογούνται αρκεί να φύγει ο Berlusconi”. Για τα ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια δεν μπορεί παρά να είναι οι αναρχικοί, αλλά και “χούλιγκαν των γηπέδων”, στις περισσότερες εκδοχές ακροδεξιοί. Ο Mario Calabresi, εκδότης της εφ. La Stampa παρατηρεί “είναι αρκετά απλουστευτικό να λέμε ότι λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, πάντως σήμερα, αντί να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας, όλοι μιλάνε για τη βία”.
Την αυγή της 17ης Οκτώβρη, μονάδες Digos και ROS (ιταλικά ΕΚΑΜ), εξαπολύουν ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και κατειλημμένους χώρους συντρόφων και συντροφισσών σ’ ολόκληρη την Ιταλία. Στη Ρώμη, τα ξημερώματα προσήχθησαν 7 σύντροφοι κατόπιν “υποψιών για κατοχή όπλων κι εκκρηκτικών”. Η επιχείρηση δεν απέφερε κανένα χειροπιαστό στοιχείο, παρολαυτά κατάσχονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, κάρτες μνήμης, έντυπο υλικό και ρούχα… Ακόμα επτά σπίτια στο Lecce θα γίνουν στόχος ερευνός από τους carabinieri, χωρίς ένταλμα, σύμφωνα με πρόφαση την έρευνα για “όπλα και εκκρηκτικά” και πάλι. Οκτώ ακόμα σύντροφοι προσάγονται για έρευνα στην Cosenza, 10 στο Teramo, Napoli, 14 στη Φλωρεντία όπου πολιορκείται η κατάληψη La Riottosa και οι καταληψίες έχουν ανέβει στη στέγη εν μέσω απειλών και τραμπουκισμών απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις. 2 ακόμη σπίτια στο Rovereto, 6 στο Milano, 2 στη Senigallia και στο Livorno, 4 στο Palermo, 6 στη Ρώμη, 8 στη Bologna όπου οι μπάτσοι πήραν φωτογραφίες ή δείγματα του ρουχισμού. 6 σύντροφοι προσήχθησαν από την αγροκολλεκτίβα Gramigna έξω από την Padova. Εκατοντάδες μπάτσοι στο κυνήγι από τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία.
Οι στόχοι της καταστολής; Πρόσωπα και ομάδες που σχετίζονταν με τον χώρο της αυτονομίας, με αυτοοργανωμένους αγώνες, όπως στην αντίσταση στην υπερταχεία και την ανάπτυξη στην κοιλάδα di Susa, στο Terzigno ενάντια στις παράνομες χωματερές κράτους και μαφίας, στο Pomigliano και στη Lampedusa ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου: Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η αστυνομία της Σαρδηνίας ξαναθυμάται το “θεώρημα Pisanu” όπου σύμφωνα με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Beppe Pisanu στη Σαρδηνία έχει την έδρα του ένας πυρήνας εξεγερσιακών αναρχικών με προεκτάσεις στη “διεθνή τρομοκρατία”. (Η Ιταλία έχει παράδοση σε ανάλογα θεωρήματα, πχ το θεώρημα Marini και οι διώξεις του 2006). Το 2004 είχε συλληφθεί ένας νεαρός, ο Lucca Farris, που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια κάθειρξης για 22 εμπρηστικές και άλλες ενέργειες για τις οποίες είχε μιλήσει με καμάρι στο τηλέφωνο με φίλη του. Βαριές ποινές μοιράστηκαν όμως και στα μέλη της τοπικής αναρχικής ομάδας Fraria, καθώς 7 απ’ τους 10 αρχικά φυλακισμένους βρίσκονται ακόμη (απ’ το 2005) σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της “διεθνούς τρομοκρατίας” ήρθε πάλι στο προσκήνιο μετά τις συγκρούσεις της 15ης Οκτώβρη.
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου: Ένας φοιτητής συλλαμβάνεται στη Ρώμη. Είχε φωτογραφηθεί από πολλούς φωτογράφους να βαστά έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τους μπάτσους “θεωρείται από τους υπεύθυνους για τις ταραχές”. Το ίδιο πρωί, γύρω στις 6πμ έγιναν έρευνες σε δυο σπίτια στη Ravenna, πάντα για αναζήτηση “όπλων κι εκκρηκτικών”. Κατασχέθηκαν παλιές αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και προστατευτικά μηχανής, ελήφθησαν δακτυλικά αποτυπώματα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ’ τα κρατητήρια regina coeli της Ρώμης.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Η Susanna Camusso, γενική γραμματέας της FIOM CGIL γιουχάρεται από εργάτες όταν αποδοκιμάζει “τη βία των κουκουλοφόρων” σε ομιλία της CGIL στη Ρώμη. Ανακοίνωση των συνδικάτων βάσης (CoBas) του Taranto υπέρ των συλληφθέντων εξεγερμένων της Ρώμης, ασυνήθιστη καθώς οι συνδικαλιστές βάσης των Cobas είχαν σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν “συλλάβει” ταραχοποιούς τους οποίους και παρέδωσαν στην αστυνομία (ίσως τους θυμάται κανείς και στην Αθήνα, ήταν οι πιο ξεψαρωμένοι στο κοινωνικό φόρουμ του 2006).
Ρώμη, Ιταλία, 15 Οκτώβρη 2011: Η οργή εκκρήγνυεται ανεξέλεγκτα στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση εν όψει της οικονομικής κρίσης.
Οι επίσημοι οργανωτές, εμπνευσμένοι απ’ το ισπανικό κίνημα των “Indignados”, είχαν καλέσει σε μιαν “ειρηνική διαδήλωση” ώστε να εκφράσουν δημοκρατικά τη δυσαρέσκειά τους. Όμως μια τέτοια πρόσκληση δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή: εκατοντάδες εξοργισμένων ανθρώπων, οι περισσότεροι απ’ αυτούς παιδιά στην εφηβεία τους χωρίς καμμιά σχέση με πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις, κατέβηκαν απλώς στους δρόμους της Ρώμης για να καταστρέψουν την μιζέρια του υπάρχοντος, χτυπώντας τράπεζες και καταστήματα, και τελικά συμμετέχοντας σε μια μάχη ενάντια στην αστυνομία στην Piazza San Giovanni.
Απ’ όσο ξέρουμε 12 παιδιά συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα, σχεδόν όλα ανήλικα. Δυο μέρες αργότερα, στις 17 Οκτώβρη, η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια δεκάδων αναρχικών σ’ όλη την Ιταλία ψάχνοντας για “όπλα” που υποτίθεται χρησιμοποιήθηκαν στη διαδήλωση αυτή. Οι έρευνες, διεξήχθησαν χωρίς ένταλμα, χάρις στις ειδικές αρμοδιότητες που παραχωρεί των άρθρο 41 (“κατόπιν υπόνοιας για κατοχή όπλων και εκκρηκτικών υλών”), δεν κατέληξαν πουθενά. Η προκήρυξη που ακολουθεί είναι απ’ την κατάληψη Asilo Occupato, Via Alessandria 12, Torino.
Μερικοί το προτιμούν καυτό
Μια διαδήλωση οργανώθηκε στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα λιτότητα που υιοθετήθηκαν για να ξορκιστεί το φάντασμα της κρίσης. Στην ουσία, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο για να αντιδράσουν κάπως στην απειλή ενός ακόμα χειμώνα δακρύων και αίματος, εξόντωσης των φτωχώτερων, που γι άλλη μια φορά αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι και να υπομείνουν την καθημερινή θυσία και εκμετάλλευση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από αγαθά που όμως κυβερνιέται απ’ τα συμφέροντα των λίγων που είναι σε θέση να τα καταναλώνουν.
Για τους οργανωτές, το θλιβερό καρναβάλι της κοινωνίας των πολιτών και της ιταλικής εκδοχής των “αγανακτισμένων”, θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική πορεία, μια ζωντανή αλλά ταυτόχρονα νομοταγής προσπάθεια να “καταθέσουμε τη φωνή μας”, να εκφράσουμε την ακίνδυνη οχλαγωγία των απόψεων μέσα απ’ τις γραμμές μας. Ένα προκατασκευασμένο σκηνικό, ένα έργο που έχουμε ήδη δει και που το βαρετό του τέλος είναι προβλέψιμο, μέσα στο πακέτο μιας καλά διευθετημένης κανονικότητας. Οι συμφωνίες κυρίων μεταξύ εξουσίας και επαναφομοιωτών της οργής καθιστούν λειτουργική την έρημο της πραγματικής δημοκρατίας πνίγοντας τις καταιγίδες των εχθρικών τους παθών.
Αυτήν τη φορά όμως δεν ήταν το γνωστό θεατράκι, η ειρηνική πορεία έλαβε τέλος με την πρώτη σπασμένη βιτρίνα, και το θέαμα αποτεφρώθηκε μεταξύ των καπνών των δακρυγόνων και του καταιγισμού από πέτρες.
Ένας χαοτικός ρυθμός από σπασίματα ΑΤΜ και μαγαζιών αντηχεί στη Via Cavour, ένα λεηλατημένο σουπερμάρκετ και αμάξια συνθλίβονται, με άλλα λόγια η έκφραση μιας καταπιεσμένης οργής ξεδιαλέγει τους στόχους της.
Το να οργανωθεί κανείς προκειμένου να χτυπήσει μερικές τράπεζες και άλλα σύμβολα πλούτου, είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβει τους δρόμους γκρεμίζοντας τις υλικές μορφές της εκμετάλλευσης, μία προς μία. Να γνωρίζει το πώς και πότε να το κάνει, είναι ένα ζήτημα χρόνου, χώρου και μιας πληθώρας μεθόδων που μαθαίνονται πιο καλά με την πράξη: Το να βάλει φωτιά σ’ ένα αμάξι για να στήσει ένα οδόφραγμα είναι διαφορετικό απ’ το να κάψει ένα αμάξι στην μέση μιας πορείας, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους διαδηλωτές και κατοίκους του διπλανού κτιρίου, πράγμα που αποθαρρύνει πάντα εν δυνάμει συνεργούς.
Οι μαύρες κουκούλες και τα κράνη, είναι χρήσιμα προκειμένου να προστατευτεί κανείς και να διατηρήσει την ανωνυμία του, αλλά προβληματικά ως στολή για αυτοεπίδειξη. Ας αφήσουμε την μιλιταριστική λογική στον καθεστωτικό τύπο και στις αναφορές της αστυνομίας, εμείς δεν είμαστε παρά οργισμένοι προλετάριοι. Και σήμερα το μίσος μας που στράφηκε προς τα αφεντικά και την αστυνομία, δεν ήταν απλά το μίσος μιλιταριστικών σεχτών που έχουν ξεφύγει λόγω μακροχρόνιας απομόνωσης και αναζήτησης της καθαρής γραμμής, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που εισβάλει με τη βία της στη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.
Η 14η Δεκέμβρη 2010 στη Ρώμη, οι μάχες στη Val Susa ενάντια στο TAV, οι ταραχές στην Ελλάδα και οι μαζικές λεηλασίες στο Λονδίνο μας δείχνουν κάτι κοινό πάνω στο κοινωνικό θερμόμετρο του παρόντος όπου ζούμε, ότι η ανοχή έχει ξεπεράσει τα όριά της. Έχουμε λοιπόν χεσμένες τις “σωστές στάσεις να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας” όπως και τις ψευδαισθήσεις εξέγερσης.
Καθώς ένας μακρύς χειμώνας ειρήνευσης φαίνεται επιτέλους να ραγίζει, η εξέγερση δεν μπορεί πια να μεσολαβηθεί από σύμβολα, ακόμα κι αν αυτά είναι πιο όμορφα κι ελκυστικά από τα ζόμπι της πολιτικής, αλλά περνά μέσα από δράσεις και πρακτικά κι αποτελεσματικά εργαλεία. Οι ταυτότητες και οι ιδεολογικοί φετιχισμοί έχουν πέραση ακριβώς λόγω της έλλειψης ιστορικής αντίληψης της εξέγερσης, καθώς σήμερα το να αντιλαμβάνεται κανείς την πιθανότητα μιας εξέγερσης σημαίνει να αναλάβει την ευθύνη να ξαναδουλέψει την αντίληψή του.
Η μάχη της Piazza San Giovanni ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούμε με την αστυνομία, κι ήταν εκεί που η μέρα ρούφηξε την πιο μαζική της ανάσα. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε λογής και κάθε ηλικίας, απέναντι στα χτυπήματα της αστυνομίας, πολλοί χωρίς κουκούλες, στην πρώτη τους εμπειρία στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν είχε κανονιστεί ούτε αποφασιστεί εκ των πρωτέρων.
Η ισχυρότερη και πιο αποφασιστική στιγμή όλης της διαδήλωσης, αυτή που διέλυσε κάθε σχέδιο, άναψε τα αίματα κι ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα είχε μόνο πρωταγωνιστή της την αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πλατεία και να την υπερασπιστούμε, την ανεξέλεγκτη και γενικευμένη οργή.
Υπάρχουν πολλά μαθήματα να αντλήσουμε απ’ αυτή τη διαδήλωση, του θάρρους, που επέδειξαν τα παιδιά που έχουν μπουχτίσει, που δεν κουβαλάνε σημαίες, όπως και πολλοί απ’ τους συνομηλίκους τους σ’ όλον τον κόσμο. Ποιό μπλακ μπλοκ; Το ένστικτο, η πρακτική ευφυία και μια ξαφνική ταύτιση των προθέσεων: να χτυπήσουμε το περιπολικό, να πετάξουμε πίσω τα δακρυγόνα, να τσακίσουμε τους μπάτσους. Το σύνθημα είναι Roma Libera. Ο όχλος μπορεί και μόνος του.
Οργανωμένοι σε μικρές ομάδες, βάσει συνάφειας ή φιλίας, με την ακρίβεια στη στόχευση και την ευελιξία να αποτελούν κοινό τόπο που μας κάνει όλους σχεδόν αόρατους στα μάτια του κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος πόλεμος που αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έχει καταπνίξει τη θολή εικόνα των ισπανικών διαδηλώσεων… το κόμμα των πολιτών έχασε. Το κάλεσμα της εξέγερσης είναι πιο ισχυρό. Και δεν υπάρχει επιστροφή… Vaffanculo!
Asilo occupato in via Alessandria 12 Torino 19-10-11
Μια περίληψη των γεγονότων της 15ης Οκτώβρη θα ήταν μάλλον άχρηστη, καθώς είμαι σίγουρος ότι μέχρι τώρα θα ‘χετε όλοι διαβάσει τα πρωτοσέλιδα για τις ταραχές και τις συγκρούσεις με την αστυνομία στη διαδήλωση του Occupy Rome. Αν όχι, αυτό το βίντεο (ιταλικά) είναι μια καλή αφετηρία. Για πληροφορίες στα αγγλικά, δείτε τις αναφορές του Al Jazeera (κανένα απ’ τα δυο δεν είναι πλήρως αμερόληπτο, μην περιμένετε πολλά…)
Όπως ακριβώς στις 14 Δεκέμβρη 2010*, οι διαδηλώσεις έγιναν “βίαιες”. Το τεράστιο ζήτημα στο οποίο φαίνεται να ‘χει κολλήσει το κίνημα στην Ιταλία, ιδιαίτερα μετά τη G8 στη Γένουα, είναι η ατέρμονη διαμάχη μεταξύ “βίας και μη-βίας”. Δεν πρόκειται να εμβαθύνω σ’ αυτό το θέμα εδώ, δεν είναι ο κατάλληλος χώρος. Προς το παρόν, έχω μεταφράσει μερικά αποσπάσματα και σχόλια που με βρίσκουν λίγο-πολύ σύμφωνο. Τα ξαναλέμε σύντομα.
Καθώς γράφουμε αυτό το κείμενο, τα ελικόπτερα ακόμη πετούν από πάνω μας και ο καπνός απ’ τα οδοφράγματα είναι ορατός ανάμεσα απ’ τα κτίρια του κέντρου της πόλης. Η Ρώμη καίγεται! Η μέρα των αγανακτισμένων δεν τέλειωσε ακόμα, συγκρούσεις συνεχίζονται σ’ όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, η πολιτική ελιτ – που δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από των εξοργισμένο λαό της Ρώμη – είναι απασχολημένη με την εγκληματοποίηση μιας ολόκληρης μέρας εξαιρετικού αγώνα, υποβοηθούμενο στο έργο της αυτό από τα ΜΜΕ, πάντα πρόθυμα να της δίνουν βήμα.
Για μια ακόμα φορά, ακούσαμε την καραμέλα του Μπλακ Μπλοκ, που έχει γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος μέσω του οποίου ξορκίζεται το φάντασμα της κοινωνικής σύγκρουσης που τους τελευταίους μήνες κρέμεται πάνω από τις ιταλικές πλατείες, τους δρόμους, τις κοιλάδες και τα πανεπιστήμια, κερδίζοντας δύναμη και συνοχή. Για ποιό Μπλακ Μπλοκ μιλάτε λοιπόν; Στην Piazza San Giovanni ο λαός που αντιστάθηκε στα ανεξέλεγκτα και δολοφονικά χτυπήματα της αστυνομίας ήταν μέρος των ιταλών “αγανακτισμένων”, μέρος του παγκόσμιου κινήματος που στη χερσόνησό μας επιλέγει να εκφραστεί καί με αυτόν τον τρόπο, ενώνοντας διαφορετικές γενιές φοιτητών, επισφαλών κι άλλων εργαζομένων σ’ έναν κοινό αγώνα ενάντια στην κρίση και το χρέος. Εκτός απ’ τις κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας, το κίνημα αρνείται να αφήσει το Υπουργείο να το εμποδίζει να διαδηλώσει, και διεκδικεί την ελευθερία να εκφράζει την ανυπακοή του, στοχεύοντας τα παλάτια που συμβολίζουν την κρίση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει αντίθεση μεταξύ της κατασκήνωσης και της φυσικής αντεπίθεσης στην piazza San Giovani, είναι και τα δυο εκφράσεις του ίδιου κινήματος!
Όπως γνωρίζουμε, στην Τυνησία ή την Αίγυπτο, όπου ξεκίνησαν όλα, τα τοπικά καθεστώτα υποχώρησαν μπρος στη δύναμη του κινήματος, μετά από αιματοχυσίες και καταστολή των εξεγέρσεων μέχρι και το τελευταίο λεπτό, μόνο όταν η πλατεία Ταχρίρ και η τυνησιακή Κάσμπαχ έγιναν χώροι αγώνα, εξέγερσης, οργής και οικοδόμησης εναλλακτικών – πραγματικών εναλλακτικών, έξω κι ενάντια στα παλάτια της πολιτικής. Αυτό όμως ίσως να είναι και το πρόβλημα: στην Ιταλία, οι σημερινές διαδηλώσεις ήταν παιχνιδάκι στα χέρια του παλιού και κουρασμένου πολιτικού κατεστημένου, που αντιπροσωπεύει παλιούς αγώνες και ήττες. Προσποιούμενοι ότι δεν ακούν αυτό που το κίνημα φωνάζει εδώ και χρόνια – “κανείς δεν μας εκπροσωπεί” – και παίζοντας τα γνωστά τους παιχνίδια, έπιασαν και για τους εαυτούς τους μια θέση στη διαδήλωση (αλλά με τί τίμημα, ε;). Ο Γραμματέας του PD (αριστερός συνασπισμός) ακόμα κι αυτές τις στιγμές, μιλά εκ μέρους των διαδηλωτών της Ρώμης, ακόμα κι αν η 15η Οκτώβρη οργανώθηκε σ’ όλον τον κόσμο ακριβώς σαν ένας αγώνας ενάντια σ’ αυτού του είδους την πολιτική που αντιπροσωπεύει το Κόμμα του.
Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να επεξεργαστούμε τις πολλές εικόνες που μας άφησε αυτή η απέραντη μέρα αγώνα: μεταξύ άλλων, αυτή της Piazza San Giovanni γεμάτη διαδηλωτές, απρόθυμους να εκκενώσουν την πλατεία και μαχόμενους για ώρες με την αστυνομία, που δε δίστασε να περάσει από μέσα τους με τα βανάκια της. Μια μαζική εικόνα, που η φλυαρία των πολιτικών και η δαινομοποίηση του Μπλακ Μπλοκ δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν στα μάτια των νέων της εργατικής τάξης και των τάξεων που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Σίγουρα, η αντιπαράθεση και η κοινωνική σύγκρουση πρέπει να τροφοδοτηθούν, αλλά πρέπει να αποφύγουμε μια ρομαντική επαναληπτικότητα μαχών όπως αυτή.
Από σήμερα, η ελίτ των τραπεζών και των πολιτικών κομμάτων δε θα μπορεί πια να δει κανέναν από κάτω της, γιατί απ’ τις 14 Δεκέμβρη κι από σήμερα, ο λαός έχει ξεσηκωθεί και κοιτάζει τους εχθρούς του στα μάτια…
Ας το παραδεχτούμε, αν υπήρχε μία χώρα όπου η “αγανάκτιση” θα μπορούσε να μετατραπεί σε μαζική οργή, ήταν ακριβώς η Ιταλία, η οποία ζει ένα αρκετά οδυνηρό παρόν. Σήμερα στην Piazza San Giovani ιδιαίτερα, μετατράπηκε σε ώρες μαζικής αντίστασης ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, που κλήθηκαν να εξαφανίσουν μια δίκαια οργή ενάντια σε μια ζωή φτώχειας. Ίσως δεν μπορούν να το καταλάβουν όλοι, αλλά σήμερα στη Ρώμη γράφτηκε ανεξίτηλα με την αντίστασή της ότι η εξέγερση ενάντια στο χρέος, τις θυσίες, τις ελίτ και τη λιτότητα είναι εφικτή, και μπορεί να ενοποιηθεί.
Υπάρχει επίσης μια διηνεκής συζήτηση στο μπλογκ των Wu Ming (ιταλικά), με πολύ ενδιαφέρον. Μερικά απ’ τα σχόλια μετεφρασμένα:
Για να ξεριζωθεί μια πεποίθηση πρέπει να ξεκινήσεις να συνειδητοποιείς ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δυαδικά εννοιολογικά μυαλά, όπου δεν υπάρχει χώρος παρά για μια έννοια και το αντίθετό της. Πολλοί άνθρωποι που σήμερα μπερδεύτηκαν στους μαιάνδρους της συζήτησης περί “βίας και μη-βίας” είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της πλατείας Ταχρίρ, χωρίς να εξετάζουν τη συμπεριφορά των διαδηλωτών εκεί ως “βίαια” ή “μη-βίαια”. Ίσως αν εργαζόμασταν πάνω σ’ αυτήν την αντίθεση, κάποιοι απ’ τους ανθρώπους αυτούς ίσως άλλαζαν οπτική.
Παρολαυτά, είναι λυπηρό η πολιτική σημασία μιας διαδήλωσης ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – που κατέβασαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους – να περιοριστεί σε μια εκτίμηση για το αν “όλα ξεκίνησαν” από “τον όχλο” ή από “τις δυνάμεις της τάξης”. (Wu Ming 2)
Σκεφτήκαμε ότι αυτό που συνέβηη σήμερα ήταν αναπόφευκτο, λόγω των επιλογών της Ιταλίας σχετικά με το πώς θα συμμετάσχει στην παγκόσμια μέρα της 15ης Οκτώβρη: με μια Μεγάλη Εθνική Διαδήλωση δηλαδή, αντί για μια πανταχού παρουσία (“Occupy Everything”), όπως έκαναν τα υπόλοιπα κινήματα παγκόσμια και σήμερα. “962 πόλεις σε 85 χώρες” σημαίνει κατά μέσο όρο 11 πόλεις σε κάθε χώρα, ενώ εδώ επιλέξαμε να συναντηθούμε σε ένα μέρος, το σύνηθες, με όλες τις συνέπειές του. Είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο φτάσαμε αρκετές φορές στο παρελθόν, φέρνοντας βαρεμάρα στον εαυτό μας και στους άλλους. Πριν την “15Oct” υπήρχε μια “14Dec”, πριν απ’ αυτήν η G8, και ούτω καθεξής…
Σήμερα, δεν έχουμε όρεξη να επαναλάβουμε την κριτική μας σ’ αυτό, γιατι όταν οι άνθρωποι παίζουν τις ζωές τους στον δρόμο, αυτό που προέχει είναι η αλληλεγγύη. Το να λέει κανείς “εγώ σας τα ‘λεγα” είναι αντιδραστικό και μικροπρεπές. Το “να τα λες” είναι άχρηστο αν δεν είναι πειστικό. Σήμερα μπορούμε μόνο να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς που υπέστησαν την καταστολή, και σ’ όσους υπέφεραν απ’ αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και στα tweets που συνεχίζουν να ανεβαίνουν εδώ πέρα υπάρχει πολύ έντονη η επιθυμία να φορτωθεί η κατηγορία σε κάποιους ανθρώπους μόνο, να κριθεί ποιός είναι μέσα και ποιος έξω, να κατηγορηθούν για τα πάντα προβοκάτορες, πραγματικοί, ψεύτικοι ή σε εισαγωγικά. Δεν μας ψήνει, μας συγχωρείτε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας και σεβασμού για τους ανθρώπους που είναι στους δρόμους σήμερα, στην Piazza San Giovanni κλπ… (Wu Ming 1)
– 13:30 Συνθήματα από τους αυτοοργανωμένους μετανάστες “Διώξαμε τον Μουμπάρακ και τον Αλή, τώρα να επαναστατήσουμε εδώ”
– 13:40 Η πλατεία Repubblica είναι μικρή για να χωρέσει όλον τον κόσμο. Η κεφαλή είναι ήδη μισό χιλιόμετρο μακρυά ενώ οι φοιτητές δεν έχουν φτάσει ακόμα.
– 13:45 Η πορεία ξεκινά νωρίτερα, από την Piazza Esedra. Πολύς κόσμος
– 15:15 Χιλιάδες διαδηλωτές δίπλα στο Κολοσσαίο, μαζί και πολλοί μπάτσοι επίσης
– 15:20 Στις ειδήσεις της RAI γίνεται λόγος για 200-300 χιλιάδες κόσμο στη Ρώμη
– 15:30 2 αυτοκίνηται καίγονται, όμως η πορεία συνεχίζεται ειρηνικά. Η ιταλική δημόσια τηλεόραση προσπαθεί να εξάψει τις αντιδράσεις
– 15:40 ένας διαδηλωτής “στον άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι είναι ο καλύτερος πρόεδρος τα τελευταία 150 χρόνια της ιταλικής ιστορίας, απαντάμε με την καλύτερη διαδήλωση των τελευταίων 150 χρόνων”
– 15:40 Το μπλοκ των εργατών της FIAT ενώνεται με την πορεία
– 15:50 Ένταση δίπλα στο Κολοσσαίο. Τα συνδικάτα βάσης κάνουν έκκληση για ηρεμία
– 16:00 Η κεφαλή της πορείας έφτασε στον προορισμό της (την Piazza San Giovanni), αν και μερικοί ξεκινούν τώρα από την Piazza della Repubblica
– 16:05 Έχει αποκατασταθεί η ηρεμία δίπλα στο Κολοσσαίο και στα Fori Imperiali
– 16:10 Ένα μπλοκ κουκουλοφόρων έχει περικυκλωθεί από άλλους διαδηλωτές που τους φωνάζουν να αποχωρήσουν
– 16:15 Ένα κτίριο του Υπουργείο Άμυνας πυρπολείται
– 16:20 Via Labicana, δίπλα στο Κολοσσαίο. Συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας http://twitpic.com/70omh7
– 16:30 Δακρυγόνα από την αστυνομία στην Piazza San Giovanni, όπου έχει καταλήξει η πορεία
– 16:45 Στη Via Merulana, Η αστυνομία κόβει την πορεία στα δυο. Οι διαδηλωτές καλούν σε ηρεμία κι αυτοσυγκράτηση.
– 17:15 Στο τέλος της πορείας, στην πλατεία San Giovanni η κατάσταση οξύνεται, ενώ στη Via Emanuele Filiberto η αστυνομία ετοιμάζεται να επιτεθεί
– 17:38 Η αστυνομία κάνει χρήση υδροβόλων οχημάτων (αύρες) για να εκκενώσει την Piazza San Giovanni, ειρηνικοί διαδηλωτές που βγάζουν φωτογραφίες ψεκάζονται με δακρυγόνα.
– 17:39 Αύρες της αστυνομίας γκαζώνουν ανάμεσα στους διαδηλωτές στην Piazza San Giovanni
– 18:00 Αύρες κατευθύνονται προς το Circo Massimo όπου η διαδήλωση τώρα αλλάζει ρότα.
– 18:05 Επίθεση των αστυνομικών με γυάλινα μπουκάλια, πέτρες και δακρυγόνα εναντίον διαδηλωτών στη Via Castrense
– 18:21 Μπροστά απ’ το Circo Massimo, στην ουρά της διαδήλωσης, παρά τις αύρες της αστυνομίας, η κατάσταση φαίνεται ήσυχη.
– 18:42 Οι διαδηλωτές στη Basilica di San Giovanni (στην εκκλησία) είναι κυρίως μαθητές και νέοι φοιτητές, που δεν μπορούν να βγουν λόγω του αποκλεισμού τους από την αστυνομία.
– 19:02 Οι περισσότεροι απ’ τους διαδηλωτές βρίσκονται τώρα μεταξύ Piramide και Circo Massimo, ενώ η διαδήλωση άλλαξε ξανά κατεύθυνση.
– 19:11 Οι συγκρούσεις συνεχίζονται τώρα στη Via Merulana
– 19:28 Πηγές απ’ το νοσοκομείο San Camillo αναφέρουν ότι η αστυνομία ακολουθεί τα ασθενοφόρα και απομονώνει τους τραυματίες που φτάνουν πραγματοποιώντας εξακριβώσεις στοιχείων πριν τους αφήσει να ζητήσουν ιατρική φροντίδα. Οι γιατροί αρνούνται να συνεργαστούν με την αστυνομία και μιλούν για παρενόχληση της ιατρικής περίθαλψης απ’ την αστυνομία.
Για τέταρτη συνεχόμενη νύχτα, BMW, Mercedes, Porsche και Ferrari βρέθηκαν στο στόχαστρο εμπρηστών στο Βερολίνο. Αν και το Λονδίνο μονοπώλησε το ενδιαφέρον των εχθρών και των φίλων της εξέγερσης αυτές τις μέρες, είναι μια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που κοχλάζει -σιωπηλά προς το παρόν.
Οι New York Times σε άρθρο τους αδυνατούν να καταλάβουν γιατί γίνεται όλο αυτό (“Το Βερολίνο καίγεται, αλλά χωρίς εξήγηση“*). “Μοιάζει με τρέλλα”, αρκεί συνήθως ένα προσάναμμα για τζάκι τοποθετημένο στο λάστιχο, και μετά από λίγα λεπτά στα οποία οι δράστες μπορούν να απομακρυνθούν, το αυτοκίνητο έχει πάρει φωτιά. Ούτε μεγαλόστομες αναλήψεις ευθύνης, ούτε μυστηριώδεις οργανώσεις από πίσω**. Δυο άτομα που προσήχθησαν κουβαλώντας προσανάμματα υποστήριξαν ότι τα προορίζαν για ένα πικ-νικ. Δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετηθούν κατηγορίες.
Η δεξιά κατηγόρησε τον τρέχοντα δήμαρχο Klaus Wowereit, υποστηριζόμενο απ’ τους σοσιαλδημοκράτες και το -πρώην κομμουνιστικό- αριστερό κόμμα, για “συμπάθεια προς τους ακροαριστερούς εξτρεμιστές που τον αποτρέπει από πλήρη εφαρμογή της ισχύος του νόμου”. Ο Wowereit έχει εκλεγεί με σλόγκαν του “κατανοώντας το Βερολίνο” ή “Το Βερολίνο που κατανοεί”. Η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση μπορεί να καυχιέται για μια μείωση των δεικτών εγκληματικότητας, όμως οι εμπρησμοί παραμένουν. Τα φυλλάδια του υποψηφίου της συνεργασίας χριστιανοδημοκρατών και οικολόγων το θέτουν ξεκάθαρα: “πρέπει το Βερολίνο να το κατανοήσει κι αυτό;”.
Με τις δημοτικές εκλογές στις 18 Σεπτέμβρη, η αστυνομία έχει θέσει το πρόβλημα στις άμεσες προτεραιότητές της. Mε 150 αστυνομικούς ειδικά για τους εμπρησμούς, και την υποστήριξη της ομοσπονδιακής αστυνομίας, δυο ελικόπτερα με υπέρυθρες κάμερες, δεν παύει να διοχετεύει στα ΜΜΕ μια φημολογία για χρήση εθελοντών κατοίκων σε άοπλες περιπολίες.
Η Γερμανία θα μειώσει λόγω περικοπών τον αριθμό των αστυνομικών από 260.000 σε 250.000, και σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή της, Reiner Wendt: “τώρα θα χρειαστούμε περισσότερους υπαλλήλους με πολιτικά στους δρόμους, αλλά και σκληρότερες ποινές για κάθε παραβάτη“.
Απ’ το 2005 ήδη έχει ξεκινήσει μια έρευνα με στόχο τη συλλογή στοιχείων. Το 2009 οι εμπρησμοί κορυφώθηκαν -401 περιπτώσεις- ενώ πέρυσι έφτασαν τα 250 οχήματα. Φέτος, μέχρι σήμερα μόνο 368 αμάξια έχουν πυρποληθεί, προκαλώντας ζημιές και σε 150 ακόμα, που βρίσκονταν παρκαρισμένα δίπλα τους. Σχεδόν κάθε βράδυ προστίθεται κι ένα περιστατικό.
Η αστυνομία αποδίδει σ’ ένα 40% αυτών “πολιτικό κίνητρο”, το οποίο στοιχειοθετεί συνήθως βάσει τοποθεσίας (οι παραδοσιακά προλεταριακές γειτονιές του Kreuzberg ή του Friedrichshain που πλέον αναπλάθονται σε μεσοαστικές ζώνες κατοικίας ή διασκέδασης, τα art nouveau δρομάκια του Mitte και του Prenzlauer Berg που έχουν γίνει πεδίο μάχης μεταξύ νεόπλουτων αγοραστών, φτωχών παλιών κατοίκων αλλά κι ενός μεσοαστικού στρώματος που συμπιέζεται ανάμεσά τους), ή πολυτέλειας (όσο πιο ακριβό το όχημα, τόσο πιο “πολιτική” θεωρείται η πυρπόλησή του). Κάποιοι εμπρησμοί αποδίδονται σε απλούς βανδαλισμούς, ενώ δεν λείπουν και οι ασφαλιστικές απάτες ή και προσωπικές έριδες.
Η αστυνομία του Αμβούργου, όπου εμφανίζει τελευταία μια ανάλογη δραστηριότητα, όπως και στο Ντίσελντορφ κι αλλού, προειδοποιεί πως ακόμα και η απλή αναφορά των εμπρησμών από τα ΜΜΕ, δημιουργεί αλυσιδωτά μιμητικές πράξεις (copycat).
Από το 1989, με την πτώση του Τείχους που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό, τεράστια κεφάλαια ρίχτηκαν σε περιοχές του Ανατολικού Βερολίνου, αναμορφώνοντάς τες. Οι γκαλερί, τα καφέ και τα εμπορικά κέντρα αντικαθιστούν τα φθηνά διαμερίσματα και τις αποθήκες, τα ενοίκια και το κόστος διαβίωσης εκτινάσσονται (στο πρώην “Ανατολικο” Prenzlauer Berg το 60% των παλιών κατοίκων αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους), η αστυνόμευση εντατικοποιείται στην περιφρούρηση της κερδοφορίας. Η ειρωνία είναι, ότι η ίδια η ανάπλαση [gentrification] έχει τελικά οδηγήσει τα μέρη που αποτέλεσαν πόλο έλξης της, όπως το Bierhimmel στην Oranienstraße (Kreuzberg) στο κλείσιμο, λόγω αδυναμίας καταβολής των αυξανόμενων ενοικίων. Χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής αντίφασης, τα στοιχεία που καθιστούσαν ελκυστική μια περιοχή -χαμηλό κόστος διαβίωσης, χαλαρότητα, διαφορετική χρήση του χώρου πχ γκράφιτι κλπ- εξαφανίζονται προκειμένου να “αξιοποιηθούν” και μόλις αυτός ο κύκλος κατανάλωσης-καταστροφής κλείσει, οι επενδυτές “αναδεικνύουν” την επόμενη in γειτονιά. Στο μεταξύ, οι παλιοί κάτοικοι εκτοπίζονται στα προάστια του Βερολίνου, τα οποία μετατρέπονται με ανησυχητικούς ρυθμούς σε παραγκουπόλεις***.
Απ’ τη χωροταξία των εμπρησμών διακρίνεται μια μετακίνηση απ’ τις παραδοσιακές Ανατολικές περιοχές καταλήψεων και χαμηλών εισοδημάτων που δέχθηκαν την πρώτη εισβολή της ανάπλασης τη δεκαετία του ’90 (Kreuzberg, Mitte, Lichtenberg) προς τα δυτικά, σε περιοχές όπως το κυριλέ Charlottenburg ή το Spandau. Όμως δεν είναι μόνο οι πλούσιοι που δεν μπορούν να παρκάρουν ξένοιαστα το αυτοκίνητό τους που ανησυχούν γι αυτό το πρακτικό αντικίνητρο στην επένδυσή τους. Η ακροδεξιά κάνει λόγο για επιστροφή στα χρόνια των Μπάαντερ-Μάινχοφ και καλεί σε σκληρότερα μέτρα αστυνόμευσης, εκπροσωπώντας επάξια το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον τομέα της ασφάλειας, απ’ όπου προέρχονται και τα περισσότερα στελέχη της.
Για τον Rucht, έναν καθηγητή του Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών του Βερολίνου, η μέθοδος της πυρπόλησης οχημάτων πιθανότατα προέκυψε ως αντιγραφή από τα προάστια της Γαλλίας, οι εμπρηστές των οποίων φαίνεται να έχουν πολλούς συμπαθούντες στο Βερολίνο, όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται γρηγορότερα απ’ ότι αλλού, αλλά κι όπου βρίσκονται συγκεντρωμένοι “περίπου οι μισοί ακτιβιστές της χώρας” και όχι μόνο. Η Aysun, μια τουρκάλα μετανάστρια θα πει σ’ έναν δημοσιογράφο****: “δε συμφωνώ με τους εμπρησμούς αλλά μπορώ να τους καταλάβω. Η απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνει ολοένα και περισσότερο. Καταλαβαίνω κάπως την οργή“. Σύμφωνα με μια έρευνα του Johannes Becker, για το πανεπιστήμιο του Marburg*****, “το 40% των γερμανών νέων είναι χωρίς απολυτήριο λυκείου ή δουλειά με μισθό“.
Η επίδειξη ιδιωτικού πλούτου με την μορφή του κατ’ εξοχήν συμβόλου του, δεν είναι παρά μια μικρή χειρονομία ταξικής βίας που συνοδεύει την μεταφορά -με αστυνομική συνοδεία- της γενιάς αυτής στις παραγκουπόλεις-αποθήκες του επιπλέοντος εργατικού δυναμικού.
** υπήρξαν φυσικά ορισμένες εξαιρέσεις, όπως η MG (http://einstellung.so36.net/en/mg/chronology) ή η Bewegung für Militanten Widerstand (με το σαρκαστικό ακρωνύμιο BMW) που ανέλαβε την ευθύνη για 8 εμπρησμούς το 2009.
Σύντομο ιστορικό του αγώνα ενάντια στο TAV (τρένο υψηλής ταχύτητας)
Το NO TAV είναι μια κινητοποίηση στη Val di Susa στο Πιεμόντε της Ιταλίας, ενάντια στην κατασκευή ενός νέου σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας που θα ενώνει το Τορίνο με τη Λυόν στη Γαλλία. Η γραμμή αυτή είναι μέρος ενός σχεδίου της Ε.Ε. για τη σιδηροδρομική ένωση της Λυόν με τη Βουδαπέστη κι έπειτα την Ουκρανία. Ανάλογες κινητοποιήσεις εμφανίστηκαν στις αρχές του ’90 στη Φλωρεντία, την Μπολόνια και τη Ρώμη, όμως η μαχητικότητα και η άγρια καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκε το κίνημα στη Val di Susa έκαναν τη συζήτηση να διαδοθεί παντού.
Η απλή λογική πίσω απ’ το κίνημα είναι ότι μια νέα σιδηροδρομική γραμμή μέσα απ’ την κοιλάδα είναι παντελώς άχρηστη και περιττή, και ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί είναι η κερδοφορία των διαφόρων ιδιωτικών εταιριών που έχουν μερίδιο στην κατασκευή και λειτουργία της. Το NO TAV θεωρεί πως η τρέχουσα σιδηροδρομική σύνδεση μεταξύ Πιεμόντε και Γαλλίας είναι αποτελεσματική, δεδομένου ότι η κίνηση στην περιοχή δεν είναι ποτέ τόσο ψηλή. Ακόμα πιο σημαντικό, η κατασκευή μιας νέας γραμμής θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα ένα τεράστιο μέρος της κοιλάδας Susa, προκαλώντας μια περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν και τα χωριά να χάνουν τον χαρακτήρα τους ή να εξαφανίζονται εντελώς.
Τα τρένα υψηλής ταχύτητας θεωρούνται στην Ιταλία “στρατηγικού ενδιαφέροντος” επενδύσεις, κάτι που σε μετάφραση απ’ την πολιτική παπαρολογία σημαίνει ότι η νομοθεσία επιτρέπει οποιοδήποτε έργο ΧΩΡΙΣ διαβούλευση με τον τοπικό πληθυσμό και οποιονδήποτε αρμόδιο θεσμό (στμ: συγκεκριμένα η περιοχή του TAV στη Val di Susa έχει κηρυχθεί στρατιωτικοποιημένη με συνέπεια μεταξύ άλλων οι γεωργοί να περνούν από αστυνομικό-στρατιωτικό έλεγχο για να πάνε στα χωράφια τους). Σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης όπως αυτή που διέρχεται η Ιταλία, τα έργα αυτά αξιώνουν δισεκατομμύρια απ’ τα χρήματα των φορολογουμένων, εις βάρος των βασικών αναγκών τους, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Οι μόνοι κερδισμένοι δεν είναι παρά οι κατασκευαστικές και εκμεταλλεύτριες ιδιωτικές εταιρίες που κερδοσκοπούν, και που όταν λόγω της χαμηλής ζήτησης για τη γραμμή το έργο θα τους φανεί μη-βιώσιμο, οι φορολογούμενοι θα ξανακληθούν να φορτωθούν τη χασούρα. Όπως στο Rossport, στην Ιρλανδία, οι αντιρρήσεις και οι προτάσεις του τοπικού πληθυσμού αγνοούνται πλήρως μπροστά στην μόνη σύγχρονη θεότητα: το χρήμα.
Το NO TAV έχει δημιουργήσει τον δικό του σχεδιασμό για την περιοχή, που συμπεριλαμβάνει:
-Αναδιάρθρωση των διαδικασιών παραγωγής και διανομής προκειμένου να μειωθούν οι μεταφορές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ειδικά οι μακρυνές.
-Υποστήριξη των τοπικών βιώσιμων ανταλλαγών αντί για τις μεγάλες επιχειρήσεις
-Δημιουργία ή βελτίωση των ήδη υπαρκτών μέσων βιώσιμης και πράσινης μεταφοράς για τους εργαζόμενους και τους φοιτητές
-Υποστήριξη της χρήσης της ήδη υπάρχουσας σιδηροδρομικής γραμμής
24 Μάη: Πορεία και συγκρούσεις στην Maddalena του Chiomonte, μετά από επίθεση της αστυνομίας. Το ίδιο σκηνικό και 3 ημέρες μετά.
27 Ιούνη: Η νυχτερινή λαμπαδηδρομία εκατοντάδων διαδηλωτών έξω απ’ την πόλη Venaria δέχεται άγρια επίθεση 2.000 μπάτσων με πλήρη ανάρτηση. Στο κέντρο της πόλης, όχημα των ιταλικών ΜΑΤ επιταχείνοντας χτυπά και αφήνη νεκρή ηλικιωμένη γυναίκα. Διαδηλώσεις και δράσεις αλληλεγγύης οργανώνονται σε πολλές πόλεις ολόκληρης της χώρας. Ακτιβιστές που είχαν επισκεφτεί την Παλαιστίνη κάνουν λόγο για ομοιότητα στην κλίμακα και τις τακτικές της καταστολής. Μερικά βιντεάκια: video 1, video 2, video 3. 30 διαδηλωτές και 30 αστυνομικοί τραυματίες.
3 Ιούλη: Οργανωμένες συγκρούσεις 6.000 (σύμφωνα με την αστυνομία) διαδηλωτών με την αστυνομία. Χρηση μολότωφ, μπουκαλιών με αμμωνία και κροτίδων από μεριάς των διαδηλωτών. Τουλάχιστον 188 αστυνομικοί τραυματίες και 15 διαδηλωτές. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για εισαγόμενους ακτιβιστές από Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία… Σύλληψη τεσσάρων διαδηλωτών. Ντοκουμέντο αστυνομικής βίας (κακοποίηση διαδηλωτή και είσοδος μπουλντόζας μέσα από αρχαιολογικό χώρο καταστρέφοντας μέρος του). Αστυνομικοί, μπράβοι και πυροσβέστες συνεργάζονται αγαστά στους προπηλακισμούς διαδηλωτών.
Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για ακτιβιστές απ’ τον ανταγωνιστικό χώρο που διείσδυσαν στη διαδήλωση με κράνη και εργαλεία για πόλεμο, προκαλώντας την αντίδραση της αστυνομίας. Αν και αυτή η τακτική του “Διαίρει και βασίλευε” είχε φέρει αποτελέσματα στην αντιμετώπιση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης μετά τις συγκρούσεις στη Γένοβα, το δίκτυο των τοπικών επιτροπών NO TAV με συνέντευξη τύπου που θα δώσει την επόμενη μέρα θα πάρει μια αρκετά διαφορετική θέση: “Δεν ήταν το Black Block, ήταν απλοί άνθρωποι που συγκρούστηκαν, η πλειοψηφία των οποίων ντόπιοι. Ήρθαμε προετοιμασμένοι με κράνη και μάσκες μετά τα όσα συνέβησαν στις 27 Ιούνη, αλλά ήρθαμε με γυμνά χέρια. Μετά την επίθεση της αστυνομίας με δακρυγόνα, πέτρες και κανόνια νερού, υπερασπιστήκαμε τους εαυτούς μας με όποιον τρόπο μπορούσαμε. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουμε”. δήλωσε ο Maurizio Piccione ανοίγοντας την εκδήλωση. Ένας άλλος εκπρόσωπος δήλωσε “η λαϊκή αντίσταση είναι ο τρόπος μας να κάνουμε πράγματα. Η μόνη κατηγορία που θα δεχθούμε είναι ότι αντισταθήκαμε σε μια κατάσταση που δε δημιουργήσαμε εμείς. Το Black Block xρησιμοποιείται σαν αποδιοπομπαίος τράγος, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν το γεγονός ότι μια ολόκληρη περιοχή αντιστέκεται. Πρέπει να ευχαριστήσουμε τους κατοίκους της Val di Susa που αντέξανε, και είμαστε περήφανοι γι αυτό.”
4 Ιούλη: Το τροχόσπιτο-στέκι του κινήματος NO TAV που είχε αγοραστεί με δωρεές των συμμετεχόντων στο κίνημα πυρπολήθηκε αργά την νύχτα, αποκαθιστώντας εν μέρει το πληγέν δέος της αστυνομίας.
5 Ιούλη: Κατάληψη των ταμείων στο σιδηροδρομικό σταθμό της Νάπολης από 70 αντιεξουσιαστές και αυτόνομους, σε αλληλεγγύη με το κίνημα NO TAV.
10 Ιούλη: Καθαρισμός του δάσους της κοιλάδας μετά από κάλεσμα του κινήματος NO TAV.
13 Ιούλη: Πορείες αλληλεγγύης στη Ρώμη και σε άλλες πόλεις.
14 Ιούλη: Τρία τάγματα αλπινιστών που επιστρέφουν από την Καμπούλ στρατοπεδεύουν στη Val di Susa. Φήμες ότι ο στρατός θα αντικαταστήσει την αστυνομία στην περιοχή.
15 Ιούλη: Δίκη και αποφυλάκιση των ως τώρα συλληφθέντων. Στρατιωτικο-αστυνομική φρουρά στις φυλακές του Τορίνο για πρόληψη αναταραχής.
16 Ιούλη: Λαϊκή γιορτή και συλλογικό δείπνο στο Τορίνο.
23 Ιούλη: Μετά από κάλεσμα του ανταγωνιστικού χώρου οργανώνονται πορείες που καταλήγουν σε πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής στο Μιλάνο και σε άλλες πόλεις. Διαμεσολαβούν διάφορες δράσεις, μπλοκαρίσματα τρένων, εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης, λαϊκές γιορτές, καταστροφές περιφράξεων, μηχανημάτων κοκ.
24 Ιούλη: Εμπρηστικό σαμποτάζ εναντίον συνεργάτιδος εταιρίες του TAV. Καταστράφηκαν τα γραφεία της εταιρίας και εκσκαφικά μηχανήματα. Έχουν προηγηθεί ανάλογες δράσεις, από τον ξυλοδαρμό του Ferdinando Lazzaro, ιδρυτικού μέλους της Italcoge που κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο αγκόνα, μέχρι βανδαλισμούς σε σχετικούς στόχους (μηχανήματα, περιφράξεις, προσωπικά οχήματα διευθυντών εταιριών). Η ιστοσελίδα ΝΟ TAV πάντως θα καταδικάσει τις δράσεις αυτές που “δεν προάγουν τον ίδιο σκοπό με την μαζική αντίσταση”, συνεχίζοντας μια προβληματική παράδοση αποστασιοποίησης απ’ την μειοψηφική δράση που κρατά απ’ το ’70 στο ιταλικό κίνημα. Πηγή: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/
25 Ιούλη: Νέος γύρος συγκρούσεων στο Chiomonte. 5 αστυνομικοί στο νοσοκομείο.
28 Ιούλη: Πορεία και συγκρούσεις εκ νέου στο Chiomonte. Στο Τρέντο, πυρπολείται μια κεραία της Vodafone σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς κρατουμένους Costa, Billy, Silvia (it) και τον αγώνα ενάντια στο TAV.
29 Ioύλη: Επιθετική πορεία 300 αντιεξουσιαστών-αυτόνομων στον χώρο του TAV στο Τορίνο, με πέτρες, κροτίδες, καπνογόνα, κατάφεραν ζημίες σε μηχανήματα, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και αντλίες νερού. 6 αστυνομικοί τραυματίστηκαν στις συγκρούσεις.
29-30 Iούλη: Επιχειρήσεις από τους Digos (εκαμ) εναντίον αγωνιστών του αντιεξουσιαστικού, αυτόνομου και του NO TAV κινήματος στο Chiomonte και στο Τορίνο. Τα εύρετρα (μάσκες, σφενδόνες κλπ) παρουσιάζονται στα ΜΜΕ με σοκαριστικό τρόπο. Στο μεταξύ, φαίνεται να έχουν εξαντληθεί οι αντιασφυξιογόνες μάσκες απ’ όλα τα καταστήματα της περιοχής. Πηγή-Φωτογραφίες: http://sysiphus-angrynewsfromaroundtheworld.blogspot.com/2011/07/la-stampa-29072011-digos-has-made.html
Αυτή τη στιγμή διεξάγεται στην Ιταλία ένας αγώνας αξιοσημείωτος όσον αφορά τις δυνατότητες της εργατικής διεκδίκησης στην Ευρώπη σήμερα. Οι απολυμένοι εργάτες της Fincantieri στήνουν συνελεύσεις και κλείνουν δρόμους, αντιμετωπίζουν την αστυνομία και ξεσπούν με λύσσα σε κρατικά κτίρια διεκδικώντας μια μεσολάβηση του κράτους υπέρ της επιχείρησης, ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί.
http://youtu.be/UGHGT8M-p70 (απ’ το 0:55, la-vo-ro, la-vo-ro! = δου-λειά, δου-λειά!)
http://youtu.be/Y2W6TNujTuQ (εργατική κατάληψη του δημαρχείου του Castellammare)
http://youtu.be/scp0GlKIE18 (συγκρούσεις σε Γένοβα και Νάπολη, από δελτίο ειδήσεων)
Στις 23 Μαίου 200, μετά από μήνες εργατικής διένεξης για το πλάνο περικοπών στην ναυπηγική εταιρία Fincantieri, απεργοί που έχουν έρθει με λεωφορεία, παρίστανται έξω απ’ τα γραφεία της εταιρίας στη Ρώμη ενώ μέσα εξελίσσονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της διοίκησης και των συνδικάτων. Αντιπρόσωποι της διοίκησης γίνονται υποδεκτοί με βρισιές. Σύμφωνα με το πλάνο περικοπών, 2.551 απ’ τις 8.500 θέσεις εργασίας θα καταργηθούν, οδηγώντας σε ισάριθμες απολύσεις. Απ’ τα 8 εργοστάσια τα δύο (ένα στην Νάπολη κι ένα στη Γένοβα) θα κλείσουν (1.400 απολύσεις άμεσα), ενώ ακόμη ένα θα υπολειτουργεί για αόριστο χρονικό διάστημα (άλλες 1.151 σταδιακά). Μόλις μαθεύτηκε η είδηση, οι εργαζόμενοι στο ιστορικό εργοστάσιο του Sestri Ponente (στη Γένοβα), εγκατέλειψαν τις δουλειές τους και βγήκαν στον δρόμο, ξεκινώντας μια αυθόρμητη διαδήλωση. Ανάλογες δράσεις και καταλήψεις οδοστρώματος πραγματοποιήθηκαν και στα υπόλοιπα εργοστάσια.
Στις 25 Μαϊου, πορείες διοργανώθηκαν (με καλέσματα των απεργών και των κοινωνικών κέντρων-καταλήψεων) στο Παλέρμο, την Ανκόνα, και το Castellammare di Stabia στην Νάπολη, όπου η ένταση ήταν τέτοια, που ο δήμαρχος ζήτησε την παρέμβαση του στρατού εναντίον των απεργών. Στο μεταξύ, ζήτησε ακόμα την μεσολάβηση του καρδιναλίου Angelo Bagnasco, και της εκκλησιαστικής ηγεσίας. Ο υπουργός οικονομικής ανάπτυξης Paolo Romani δήλωσε ότι η μονάδα του Sestri Ponente στη Γένοβα, πόλη που ήδη μαστίζεται από μια αύξουσα ανεργία, θα επιδοτηθεί με 300 εκ. ευρώ, προκειμένου να παραμείνει σε λειτουργία. Επίσης, μια παραγγελία ύψους 830 εκ. κανονίστηκε ώστε να “πάρει μπρος” ξανά η ναυπηγική δραστηριότητα που διέρχεται κρίση από το 2007, με τις παραγγελίες να έχουν μειωθεί κατά 55%. Τα συνδικάτα αφού εξέθεσαν τους κινδύνους και τον κοινωνικό αντίκτυπο των απολύσεων, καθώς και την ιστορικότητα και τη “σημασία της ναυπηγικής βιομηχανίας στην εθνική οικονομία που γονατίζει απ’ την κρίση”, τέθηκαν υπέρ μιας κρατικής ή ευρωπαϊκής χρηματοδότησης της εταιρίας, προκειμένου αυτή να κρατηθεί στη ζωή. Η επιχείρηση, με τη σειρά της, ανήγγειλε πως εκτός των απολύσεων, οι οποίες φυσικά “δεν τίθενται εκβιαστικά” και είναι κάτι λυπηρό, αλλά είναι προϊόν διαπραγμάτευσης με τα συνδικάτα, δήλωσε την πρόθεσή της πέραν αυτών για μια συνολικότερη αναδιοργάνωση της εργασίας, καθώς για την περίοδο 2008-2010, οι ώρες “λούφας” κατά κεφαλήν υπολογίζονταν στις 214 για κάθε εργάτη, είχαν δηλαδή “μια σημαντική απόκλιση απ’ τον μέσο όρο των 145 ωρών για τον κλάδο της μεταλλουργίας στην Ιταλία”. Με την ανακοίνωση της “σκληρής αλλά θαρραλέας” -κατά τον διευθύνοντα σύμβουλο Giuseppe Bono- απόφασης, η εργάτες ξεσπούν:
Στο Castellammare di stabia: καταλαμβάνεται το δημαρχείο της πόλης, σπάζονται και βανδαλίζονται αίθουσες. Ταυτόχρονα γύρω στους 200 απεργούς έχουν αποκλείσει την εθνική οδό, ενώ μια περιφρούρηση 100 απεργών παραμένει στο εργοστάσιο. Συγκρούσεις απεργών-αστυνομικών δυνάμεων στη Γένοβα με τέσσερεις τραυματίες. Ο ένας απ’ τους τραυματίες θα δηλώσει ειρωνικά στα κανάλια κρατώντας το κεφάλι του: “Μόλις δεχθήκαμε την προσοχή του κράτους”. Συνέλευση 800 περίπου απεργών στο εργοστάσιο, που καταλήγει σε πορεία προς το κέντρο του προαστίου Sestri Ponente. Απεργίες και διαδηλώσεις αλληλεγγύης από τους εργάτες της ίδιας εταιρίας στη Riva Trigoso και στην Ανκόνα. Στο Castellammare, σχεδόν όλα τα μαγαζιά του κέντρου είχαν κατεβάσει ρολλά, δείχνοντας την υποστήριξή τους προς τους απεργούς. “Αν πεθάνει η Fincantieri, θα πεθάνει όλη η πόλη” έγραφε ένα πανώ. Ένα κατάστημα που βρέθηκε ανοιχτό, δέχτηκε μια πέτρα στη βιτρίνα του.
Στη Γένοβα, δυο εργάτες τραυματίστηκαν στο κεφάλι, αλλά και έξη αστυνομικοί στάλθηκαν στο νοσοκομείο, μετά από πολύωρες συγκρούσεις μπροστά απ’ την Νομαρχία.
Την επόμενη μέρα, ο δήμαρχος Luigi Bobbio, περιστοιχισμένος από Digos (σώμα ανάλογο των εκαμ) επιθεωρεί τις ζημιές που προκαλούσαν επί 4 ώρες (20:30-1:30) οι απεργοί στο δημαρχείο (Palazzo Farnese). Φαίνεται να ανέρχονται σε πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Ξεριζωμένα μάρμαρα, στασμένα γραφεία και ηλεκτρονικοί υπολογιστές, καθώς και όλα τα καθίσματα του δημοτικού συμβουλίου, πυρπολημένα δημοτικά αρχεία, μουτζουρωμένα πορτραίτα και βανδαλισμένες προτομές του -γενικής αποδοχής- συμβόλου της ιταλικής ενοποίησης Γαριβάλδη (το κομμένο κεφάλι του βρέθηκε σφηνωμένο μέσα σε μια τουαλέτα) και του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ του ΄Β. Σύμφωνα με τον δήμαρχο, “τέτοιες συμπεριφορές δεν ανήκουν σε πραγματικούς εργαζόμενους, ακόμα κι αν είναι γεμάτοι οργή, είναι βέβαιο ότι υπήρξε διείσδυση από την Καμόρρα” (την Ναπολετάνικη μαφία). “Οι εγκληματίες θα συλληφθούν, και η διαμαρτυρία θα επιστρέψει στα νόμιμα πλαίσια” υπόσχεται ο δήμαρχος. “Σε μια δημοκρατία, ο καθένας μπορεί να διαμαρτύρεται και να διαδηλώνει, αρκεί να μην παραβαίνει τους νόμους και τα δικαιώματα των άλλων”, για να συμπληρώσει “κι εδώ έμποροι και απλοί πολίτες απειλήθηκαν, κακοποιήθηκαν, από την αναγκαστική διακοπή λειτουργίας των επιχειρήσεων”…
Πρωτότυπος τίτλος: Le notti della collera: Sulle recenti sommosse di Francia ~ Filippo Argenti
Για την μετάφραση χρησιμοποιήθηκε κυρίως η αγγλική της Barbara Stefanelli: Nights of Rage: On the recent revolts in France (link)
Είναι κάτι που χτυπά και ξαναχτυπά αδημονώντας την πόρτα μας. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει ν’ ανοίξουμε… Πολλοί κρύβονται σιωπηλοί, κι όχι μόνο οι δειλοί, αλλά κι εκείνοι που είναι πολύ ήσυχοι ή πολύ απασχολημένοι. Δεν επιθυμούν μπλεξίματα. Κι όμως εμπλέκονται καθώς η βοή τους συνεπαίρνει όλο και περισσότερο, κι οι ωτασπίδες τους είναι άχρηστες. Ακόμα κι αν ο λόγος αποτυγχάνει παταγωδώς, ο λόγος που κληρονομήθηκε απ’ τον παλιό κόσμο, με τις παλιές θυσίες του, τις παλιές απεικονίσεις και τον εξωραϊσμό μιας εποχής που πέρασε. Τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν. Οι παλιές λέξεις γκρεμίζονται η μια πάνω στην άλλη γιατί δεν έχουν πουθενά να κρατηθούν, προβάλουν ύψη που κανένα αστείο, καμμιά ειρωνία και καμμιά σοφία δεν μπορούν να αγγίξουν. Η εποχή της μπουρζουαζίας φτάνει στο τέλος της και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα ‘ρθει. Πολλοί έχουν ένα σκοτεινό προαίσθημα και περιθωριοποιούνται. Όμως κι οι μάζες έχουν επίσης μια σκοτεινή διαίσθηση αλλλά είναι ανίκανες να εκφραστούν και καταπιέζονται. Το Παλιό και το Νέο, η αδιάλυτη αντίθεση μεταξύ αυτού που ήταν κι αυτού που θα είναι, δεν μονομαχούν μ’ ευγένεια, αλλά ρίχνονται στην μεταξύ τους μάχη οπλισμένα ως τα δόντια. Μια παλίρροια τραντάζει τη γη. Δεν είναι απλά οικονομικά: δεν είναι απλά το θέμα του να βρούμε να φάμε, να πιούμε και να κάνουμε λεφτά. Δεν είναι απλά ένα θέμα του πως θα κατανέμεται ο πλούτος, ποιοί θα εργάζονται και πώς θα τους εκμεταλλεύονται. Όχι, αυτό που παίζεται εδώ είναι κάτι άλλο: είναι τα πάντα. – Kurt Tucholsky, Weltbόhne, March 11 1920.
Πρόλογος του συγγραφέα
Αυτό το βιβλιαράκι είναι μια μικρή συνεισφορά στην κατανόηση των πρόσφατων (2005) ταραχών στη Γαλλία. Περιττό να το πούμε, δεν αποτελεί μια κοινωνιολογική ή, με μια πιο εξειδικευμένη έννοια, θεωρητική ματιά. Οι εξεγέρσεις μπορούν να κατανοηθούν μόνον απ’ αυτούς που μοιράζονται τις ίδιες ανάγκες με τους εξεγερμένους, δηλαδή μ’ αυτούς που νιώθουν ότι αποτελούν μέρος της εξέγερσης. Μετά από ένα σύντομο χρονολόγιο, στις σελίδες που ακολουθούν τίθεται το ερώτημα του πώς τα γεγονότα του Νοέμβρη στη Γαλλία μας αφορούν όλους, κι επιχειρείται να δωθεί μια πιθανή απάντηση.
Θα θέλαμε να τονίσουμε ορισμένα σημεία σ’ αυτή τη σύντομη εισαγωγή.
Αν ρίξουμε μια ματιά στις διάφορες επαναστατικές θεωρίες που κυκλοφορούν στη Γαλλία, την Ιταλία και τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, θα δούμε ότι αυτού του είδους οι εξεγέρσεις δεν ήταν καθόλου απρόβλεπτες ούτε απρόσμενες. Κάποιοι σύντροφοι μίλησαν για εμφύλιο πόλεμο, για εκρήξεις που δύσκολα θα συμπίπτουν με τους χώρους όπου το κεφάλαιο συγκεντρώνει κι ελέγχει τους εκμεταλλευόμενους, για την ολοκληρωτική έκθεσή τους στο εμπόρευμα. Όχι τυχαία, οι θέσεις των τελών του 19ου αιώνα για τους βαρβάρους, την κατάρρευση κάθε κοινού λόγου μεταξύ των εκμεταλλευομένων, την αμφισημία της έννοιας του μηδενισμού κλπ, αναθεωρήθηκαν. Ορισμένες έννοιες εκφράζουν, ακόμα και με εμβρυακό και συγκεχυμένο τρόπο, ανάγκες που ξεπερνούν το άτομο. Μ’ αυτήν την έννοια, υπάρχει μια άμεση σχέση μεταξύ των εξεγέρσεων αυτών και της επαναστατικής θεωρίας. Είναι ένα είδος διαλόγου εξ αποστάσεως. Σύμφωνα με γάλλους συντρόφους, κάθε απόπειρα άμεσης συνάντησης ως τα τώρα έχει αποτύχει, ενώ η κοινή εχθρότητα προς την αστυνομία ή μια πρακτική αλληλεγγύη προς τους συλληφθέντες δεν είναι αρκετή. Προφανώς, αυτές οι ταραχές αποτελούν καθ΄ εαυτόν θεωρητικές προτάσεις, ένα είδος κριτικής στον κόσμο. Όμως, τί μας λένε; Ασφαλώς όχι ότι οι εξεγερμένοι θέλουν να διαχειριστούν αυτόν τον κόσμο, να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την παραγωγή και την τεχνολογία, από τα κάτω. Δεν πρόκειται για το συλλογικό εργατικό (και με τις δυο έννοιες) υποκείμενο, ούτε για τους διανοητικούς εργάτες των φιλοζαπατιστικών διαδηλώσεων για μια δημοκρατική Ευρώπη. Οι φλόγες στη Γαλλία έχουν καταστρέψει κάθε δημοκρατική ψευδαίσθηση ενσωμάτωσης των φτωχών στην κοινωνία του κεφαλαίου.
Ο Walter Benjamin έθετε το ερώτημα πώς στα 1830 οι εξεγερμένοι του Παρισιού πυροβολούσαν αυθόρμητα στα ρολόγια της πόλης, ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη και χωρίς κάποιον συντονισμό γι’ αυτήν τους τη δράση. Από μεριάς μας, δεν μπορούμε παρά να διερωτηθούμε γιατί η άγρια νεολαία του σήμερα βάζει φωτιά στ’ αμάξια. Στην πραγματικότητα, τί αντιπροσωπεύει το αυτοκίνητο στη σύγχρονη κοινωνία; Ας αφήσουμε το ερώτημα ανοιχτό.
Καθώς η επιδίωξη παραγωγής μιας σπουδαίας επαναστατικής ανάλυσης που θα εξηγεί τα πάντα και την οποία οι προλετάριοι δε θα μένει παρά να την εφαρμόσουν έχει πια εξαφανιστεί, είναι καιρός η επαναστατική δραστηριότητα η ίδια να ειδωθεί μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αντί να φέρνουμε τα πανώ και τις σημαίες στο σημείο που ξεσπά η πρώτη φωτιά και στήνεται το πρώτο οδόφραγμα, μπορούμε πλέον να στήσουμε οδοφράγματα ή να ξεκινήσουμε φωτιές αλλού, με σκοπό να επεκτείνουμε την εξέγερση, κι όχι να την κατευθύνουμε πολιτικά. Στην πραγματικότητα, ο καημός όσων απ’ την μεριά των εξεγερμένων παραπονιούνται για την έλλειψη κάποιου πολιτικού προγράμματος καταντά αξιοθρήνητος.
Να επεκτείνουμε την εξέγερση ωστόσο, δε σημαίνει να θέτουμε τον εαυτό μας στο επίπεδο των υπαρχουσών πρακτικών ώστε απλά να τις πολλαπλασιάσουμε (καίγονται αμάξια; ας πάμε να κάψουμε κι εμείς περισσότερα τότε!), αλλά στην ανίχνευση του τί πρέπει να χτυπηθεί και πώς, προκειμένου να ξεδιπλωθεί στην ολότητά του ο χαρακτήρας της εξέγερσης.
Την ίδια στιγμή, κάθε σκέψη για ανάδειξη των οργισμένων νεολαίων των προαστείων στο νέο επαναστατικό υποκείμενο θα ήταν εξίσου αξιοκαταφρόνητη. Θα ήταν υπέροχο αν οι φοιτητές στον αγώνα τους ενάντια στην επισφάλεια είχαν πάρει τη σκυτάλη απ’ τους εξεγερμένους του Νοέμβρη. Δεν είναι ακριβώς έτσι όμως. Ακόμη κι αν υπήρχαν αρκετά συνθήματα για απελευθέρωση των (κυρίως ανήλικων) προφυλακισμένων του Νοέμβρη στις διαδηλώσεις και τις συνελεύσεις του Μάρτη και του Απρίλη, οι πραγματικές συναντήσεις των δυο μερών υπήρξαν ελάχιστες. Κι εκεί εμφανίστηκαν αρκετά προβλήματα. Στη διαδήλωση της 23ης Μαρτίου στο Παρίσι, για παράδειγμα, μερικές εκατοντάδες νέοι απ’ τα προάστεια επιτέθηκαν σε φοιτητές, και τους ψείρισαν τα πορτοφόλια και τα κινητά τους τηλέφωνα, χτυπώντας και βρίζοντάς τους. Επιπλέον, χτύπησαν και κόσμο που έτρεχε να διαφύγει τη σύλληψη απ’ την αστυνομία, εν τω μέσω συγκρούσεων και αστυνομικών επιθέσεων. Αυτά τα γεγονότα δεν μπορούν να αποσιωπούνται. Εδαφικές ταυτότητες, προσκόλληση σε εμπορεύματα, περιφρόνηση για τους “προνομιούχους” φοιτητές κλπ, είναι όψεις των προβλημάτων που οι νέες κοινωνικές συγκρούσεις θα φέρουν εντός τους ως κληρονομιά μιας σάπιας κοινωνίας. Καμμιά εξεγερσιακή ιδεολογία δεν μπορεί να τις σβήσει ως δια μαγείας.
Προκειμένου να εξετάσουμε τη σχέση μεταξύ των ταραχών του Νοέμβρη και του κινήματος που κατέκλυσε τη Γαλλία ενάντια στο CPE (συμβόλαιο πρώτης εργασίας, για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντονότερη εκμετάλλευση της φοιτητικής και νεανικής εργασίας), είναι ανάγκη να μελετήσουμε τις μνήμες, τις μαρτυρίες, τα κείμενα. Γι’ αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε δυο ξεχωριστές εκδόσεις. Αν επιθυμούμε ν’ αποφύγουμε τις δημοσιογραφικές απλουστεύσεις και την αμφίσημη ρητορική, πρέπει να συλλάβουμε το ζωντανό στοιχείο των εμπειριών του αγώνα.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια κοινοτυπία: η έκφραση “νέοι των προαστείων” δεν σημαίνει ένα πράγμα. Πρώτον, γιατό τα Παρισινά προάστεια έχουν μόνα τους πάνω από 9 εκατομμύρια κατοίκους (και την μέρα που θα εξεγερθούν όλοι αυτοί, θα ναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία), κι έπειτα γιατί τα cités (πολύ αδρά: τεράστια οικιστικά συγκροτήματα που προορίζονταν για φθηνές εργατικές κατοικίες, και πλέον σχηματίζουν ολόκληρες πόλεις, με τις πλατείες και τις αυλές τους), που βρίσκονται εντός των ορίων των μεγαλουπόλεων συμμετείχαν επίσης στις ταραχές.
Πολλοί “νέοι των προαστείων” φοιτούν στις πόλεις (είτε στα Lycées, τα γαλλικά γυμνάσια-λύκεια, είτε στα πανεπιστήμια, στα οποία φοιτούν περισσότεροι οι Γάλλοι, απ’ ό,τι οι Ιταλοί). Με την έννοια αυτή, ένας μεγάλος αριθμός νέων και όχι και τόσο νέων, που συμμετέιχαν στις διαδηλώσεις, τα μπλόκα και τις συγκορύσεις τον Μάρτη και τον Απρίλη ήταν οι ίδιοι άνθρωποι μ’ αυτούς που πυρπολούσαν τις γαλλικές νύχτες το προηγούμενο Φθινόπωρο. Σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς, οι εξεγερμένοι του Νοέμβρη έφταναν τους 50.000, ενώ το “κίνημα ενάντια στο CPE” μετρούσε πάνω από ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες. Πολλοί “προαστειακοί νεολαίοι” είχαν στην πραγματικότητα μια φιλήσυχη στάση, ενώ αρκετοί “πιο προνομιούχοι” έδρασαν καταλυτικά στο ανέβασμα του πήχη της σύγκρουσης. Οι στατιστικές που εξηγούν τις εξεγέρσεις βάσει του εισοδήματος γίνονται πλέον πιστευτές μόνο από κοινωνιολόγους. Σε ορισμένες επαρχιακές πόλεις (την Rennes για παράδειγμα) η συνάντηση μεταξύ φοιτητών και των λεγόμενων casseurs (κυριολεκτικά “σπάστες”) ήταν πολύ αποτελεσματική από στρατηγικής άποψης, κάτι που προκάλεσε ιδιαίτερη ανησυχία στον Σαρκοζύ και στα επιτελεία του. Στο Παρίσι πάλι, αρκετά λιγότερο. Προφανώς υπάρχουν ακριβείς λόγοι γι΄ αυτό. Για πολλούς “προαστειακούς νέους” είναι καταρχήν δύσκολο να προσεγγίσουν τις διαδηλώσεις στο κέντρο: αν δεν τους σταματήσουν ήδη πριν επιβιβαστούν στα τραίνα, ενώ ακόμα κι αν τα καταφέρουν, τα γαλλικά ΜΑΤ θα τους την πέσουν μόλις βγουν απ’ τον σταθμό. Αν παρολαυτά μπορέσουν να προσεγγίσουν, η περιφρούρηση των συνδικάτων θα τους κρατήσει έξω απ’ το κυρίως σώμα της πορείας, κάτι που μερικοί φοιτητές ακόμα επικροτούν. Είναι λάδι στη φωτιά. Επιπλέον, οι νεότεροι απ’ αυτούς, που δεν είναι τόσο έμπειροι σε ζητήματα άμεσης μάχης με την αστυνομία, εύκολα απομονώνονται απ’ την πορεία μεταξύ λεηλασιών και φωτιών, και κατά συνέπεια συλλαμβάνονται. Φυσικά, αυτό δε δικαιολογεί ένα αδιάκριτο μίσος προς τους άλλους διαδηλωτές, αλλά είναι ενδεικτικό των διαφορετικών κοινωνικών συνθηκών και τρόπων ζωής. Αυτοί που έχουν γευτεί τους ασφυκτικούς ελέγχους των ειδικών αστυνομικών μονάδων, που συχνά οδηγούν σε άγριους ξυλοδαρμούς στους δρόμους ή στα αστυνομικά τμήματα, το βρίσκουν ακατανόητο να βλέπουν πορείες να προχωρούν με αστυνομική συνοδεία σ’ όλο το μήκος τους.
Μ’ άλλα λόγια, χωρίς να πέφτουμε σε υπεραπλουστεύσεις και κρατώντας στο μυαλό ορισμένες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, μπορούμε να πούμε ότι προς το παρόν στη Γαλλία, ορισμένοι άγριοι νεολαίοι είναι στην πράξη ολομόναχοι σ’ έναν πρωτοφανή αγώνα (απ’ τον Νοέμβρη, παράλληλα με τις ταραχές, εκτυλίχθηκαν μια σειρά από βίαιες ληστείες, όπου παρέες νεολαίων επιτίθενται σε φορτηγάκια σεκιουριτάδων με μπαστούνια του μπέιζμπολ κλπ). Για τους επαναστάτες που ανοιχτά στέκονται με την μεριά της εξέγερσης, ενάντια στην μεριά του Κράτους, δεν είναι τόσο εύκολο να συμβαδίζουν πάντοτε με την κατάσταση, ακόμα κι όταν αφορά ένα αγωνιστικό κίνημα που αποδεικνύεται τόσο ριζοσπαστικό.
Ένα παράδειγμα θα το ξεκαθαρίσει αυτό. Στην αρχή, ο αγώνας είχε επικεντρωθεί στο CPE, αλλά σύντομα απέκτησε συνείδηση του ότι η επισφάλεια δεν εξαρτάται από ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά αντίθετα, αυτό είναι μάλλον το προϊόν ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος, που δεν μπορεί απλά να δεχτεί μερικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμα κι αν το κίνημα κέρδιζε ως προς τον συγκεκριμένο στόχο του (όπως ξέρουμε η κυβέρνηση τελικά απέσυρε το αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο), γνώριζε ότι ακόμη βρισκόταν καθηλωμένο στην άμυνα. Το να κάνει ένα βήμα παραπέρα δεν ήταν τόσο εύκολο. Το κύριο σύνθημα του κινήματος, που προτάθηκε στην αρχή δειλά, κι έπειτα σχεδόν επίσημα (δηλαδή με ψηφίσματα φοιτητικών συνελεύσεων) ήτανε: να μπλοκάρουμε τα πάντα. Κι αυτό ήταν. Σταθμοί, δρόμοι, πανεπιστήμια, συγκοινωνίες κι αυτοκινητόδρομοι: η κυκλοφορία ανθρώπων κι εμπορευμάτων διακόπηκε σε μγάλο βαθμό, μέσα σε μια ατμόσφαιρα λαϊκής συναίνεσης. Ακόμα κι όσοι δεν ήταν έτοιμοι να συγκρουστούν με την αστυνομία, βρήκαν έναν οικείο τρόπο δράσης στα οδοφράγματα, χάρη στην ευχάριστη πολυμορφία των δράσεων που χαρακτηρίζει όλα τα πραγματικά κινήματα. Οι πιο άγριοι, ωστόσο, αυτοί των οποίων η καθημερινή ύπαρξη είναι μια ισόβια ποινή μεταξύ αστυνομικών κυνηγιών και κελλιών κρατητηρίων, μεταξύ τσιμεντένιων κτιρίων κι εμπορικού κέντρου, γι’ αυτούς το θέμα δεν ήταν απλώς να τα μπλοκάρουν όλα, αλλά να τα γαμήσουν όλα! (tout niquer). Η επαναστατική ρητορεία, λειψή από θάρρος και οργανωτικές ικανότητες, στην πράξη τους άφησε μόνους τους. Έπρεπε να είχαμε πολύ περισσότερες εμπειρίες, πολύ περισσότερες φωτιές και λεηλασίες. Όμως ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Το βιβλιαράκι αυτό, καθώς και το επόμενο (“Ημέρες της Άρνησης”) είναι μια μικρή συνεισφορά στη διάδοση, τη συζήτηση και την εμπέδωση αυτών των εμπειριών στην Ιταλία. Αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία είναι ένα είδος αμονιού πάνω στο οποίο θα πρέπει να σφυρηλατήσουμε τις ιδέες και τις πρακτικές μας, νυχτερινές ή ημερίσιες.
Μάιος 2006
Νύχτες της Οργής
Πρώτη Νύχτα: 27-28 Οκτώβρη: Δυο έφηβοι, ο Ziad, 17 ετών κι ο Bouna, 15, πεθαίνουν από ηλεκτροπληξία προσπαθώντας να κρυφτούν σ’ έναν σταθμό ηλεκτρικής ενέργειας από την αστυνομία, στο Clichy-sous-Bois του Seine-Saint-Denise. Ένας άλλος νέος, ο Metin, τραυματίζεται σοβαρά. Στην αρχή, η αστυνομία, ο έπαρχος και το υπουργείο εσωτερικών αρνήθηκαν το ενδεχόμενο αστυνομικής καταδίωξης. Μια επόμενη επίσημη ανακοίνωση, δημοσιευμένη λίγο αργότερα αναφέρει πως οι νεαροί έγιναν αντιληπτοί από αστυνομικούς ενώ -πιθανότατα- προσπαθούσαν να κλέψουν κάτι, και τρομαγμένοι τράπηκαν σε φυγή. Η εκδοχή δεν επιβεβαιώνεται απ’ το τρίτο αγόρι που επιβίωσε, το οποίο σύμφωνα με τους ανακριτές “δε θυμάται τίποτα”. Ο τοπικός εισαγγελέας ισχυρίζεται ότι οι νεαροί “δεν ήταν εγκληματίες”, καθώς τα αστυνομικά μητρώα τους ήταν καθαρά. Αργότερα θα επιβεβαιώσει ότι έτρεχαν να ξεφύγουν από μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων, και κατά συνέπεια δε διέπρατταν κάποια ληστεία. Η φυγή τους, που συμπεριλάμβανε κι άλλα παιδιά, οφειλόταν στο γεγονός ότι κάποιοι απ’ αυτούς δεν είχαν ταυτότητες, περιλαμβανομένου του Metin (ο οποίος περίμενε να αποκτήσει νόμιμα έγγραφα). Καθώς τα νέα διαδίδονταν, “ανεξέλεγκτες συμμορίες δεκάδων νέων” (σύμφωνα με τη διατύπωση των επικεφαλής της πυροσβεστικής υπηρεσίας) βγάλαν στον δρόμο την οργή τους. Κυνήγησαν πυροσβέστες που είχαν έρθει να περισυλλέξουν τα σώματα των παιδιών, με πέτρες. Κατέστρεψαν μερικές στάσεις λεωφορείων, πυρπολήσαν 23 αμάξια (κυρίως αστυνομικά και δημοτικά οχήματα), κάδους, επιτέθηκαν σ’ ένα πολυκατάστημα, σ’ ένα σχολείο, ένα ταχυδρομείο και στο δημαρχείο της πόλης. 300 αστυνομικοί θα προσπαθήσουν να καταστείλουν την οργή των νέων για αρκετές ώρες.
Δεύτερη Νύχτα: 28-29 Οκτώβρη: Γύρω στους 400 νέους επιτίθενται σε αστυνομικούς με μολότωφ και πέτρες στο Chêne Pointu (τη γειτονιά όπου ζούσαν οι Ziad και Bouna). Ρίχνονται μερικές σφαίρες εναντίον κλούβας των CRS (γαλλικά ΜΑΤ). Στη διάρκεια της νύχτας, πάνω από δέκα αστυνομικοί και δημοσιογράφοι τραυματίζονται και γύρω στα τριάντα οχήματα και αρκετοί κάδοι καίγονται.. 19 άνθρωποι προσήχθησαν, 14 απ’ τους οποίους προφυλακίστηκαν. Η ένωση αστυνομικών ζήτησε περισσότερες εξουσίες, με το πρόσχημα των ριπών κατά αστυνομικών.
Ο Σαρκοζύ ανήγγειλε ότι όλα τα αστυνομικά οχήματα θα εξοπλιστούν με κάμερες.
Τρίτη Νύχτα: 29-30 Οκτώβρη: Το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 29.500 κάτοικοι του Clichy-sous-Bois οργάνωσαν σιωπηλή πορεία διαμαρτυρίας εις μνήμην των δυο εφήβων, Μερικοί διαδηλωτές φορούν λευκά φανελάκια με γραμμένα τα ονόματα των δυο νεκρών και τις λέξεις “νεκροί για το τίποτα”. Την νύχτα, κάδοι και οχήματα πυρπολούνται αλλά δε σημειώνονται οδομαχίες με την αστυνομία. Προσαγάγονται μια δωδεκάδα νεαροί με σφυριά και μπιτόνια με βενζίνη πάνω τους.
Τέταρτη Νύχτα: 30-31 Οκτώβρη: Επίθεση με πέτρες και μικροαντικείμενα εναντίον αστυνομικών στην περιοχή Forestière. Τα CRS ρίχνουν δακρυγόνο μέσα σε τζαμί ενώ μια ομάδα γυναικών προσεύχονται. Καθώς βγαίνουν απ’ το τζαμί, κακοποιούνται απ’ τους αστυνομικούς: “Πηγαίνετε σπίτια σας πουτάνες να μαζέψετε τα παιδιά σας”. Ένας μουσουλμάνος κάτοικος του Clichy λέει: “αν αυτό είχε συμβεί σε συναγωγή, θα είχε γίνει σκάνδαλο”. Ως αποτέλεσμα των οδομαχιών, 6 αστυνομικοί τραυματίζονται και 11 άνθρωποι προσάγονται.
Πέμπτη Νύχτα: 1-2 Νοέμβρη: Στις 31 Οκτώβρη οι γονείς των δυο νεκρών παιδιών αρνήθηκαν να δουν τον υπουργό εσωτερικών Σαρκοζύ, ο οποίος είχε προηγουμένως χαρακτηρίσει τους νέους των προαστείων “απόβλητα” (racaille). Την ίδια μέρα τρεις νέοι (ένας Γάλλος, ένας Μαροκκινός χωρίς χαρτιά κι ένας πρόσφυγας απ’ την Ακτή Ελεφαντοστού), που είχαν προσαχθεί τις προηγούμενες μέρες στο Clichy-sous-Bois, καταδικάζονται σε 2 μήνες φυλάκισης και 8 αναστολής, με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής. Ακόμη 5 νέοι περιμένουν να δικαστούν. “Μας ρίχνετε στα κελλιά χωρίς καν αποδείξεις”, φωνάζουν μόλις ακούν τις ποινές τους. Ομάδες ενηλίκων οργανώνουν συγκεντρώσεις έντονα ισλαμικού χαρακτήρα (σύμφωνα με τη Le Monde) για δημιουργία κοινωνικών ομάδων στήριξης, προκειμένου να “αποφευχθούν μελλοντικά βίαια έκτροπα”. Οι εξεγερμένοι δεν έχουν καμμιά πρόθεση να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους, και τους κοροιδεύουν επιτιθέμενοι μέσα απ’ τις γραμμές τους στην αστυνομία με πέτρες και μολότωφ. Πολύ περισσότερα αμάξια και κάδοι πυρπολούνται, ενώ μόλις καταφτάνουν η πυροσβεστική και οι αστυνομικές δυνάμεις, καλωσορίζονται από ενέδρες από τους διπλανούς παράδρομους και κοινόχρηστους χώρους. Οι αστυνομικοί απαντούν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Το αμαξοστάσιο της μητροπολιτικής αστυνομίας στο Montfermeil, κοντά στο Clichy-sous-Bois, πυρπολείται ενώ φωτιές ανάβουν σε διάφορα σημεία της περιοχής τυλίγοντας πάνω από 100 οχήματα.
Έκτη Νύχτα: 2-3 Νοέμβρη: Η εξέγερση εξαπλώνεται σ’ ολη τη Γαλλία. 228 αμάξια πυρπολούνται σ’ όλη τη χώρα, τα περισσότερα απ’ τα οποία στο Seine-Saint-Denis όπου καίγονται και τα περισσότερα περιπολικά και πυροσβεστικά οχήματα. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, κάτι τέτοιο δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας “τυπικής μέρας μητροπολιτικής βίας”. Σε άλλους νομούς που αγκαλιάζονται απ’ την εξέγερση, οι άμεσες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία είναι εξαιρετικά σπάνιες. Η στρατηγική των εξεγερμένων, στην πραγματικότητα, συνίσταται στον σχηματισμό μικρών ομάδων που κινούνται γρήγορα κι ανάβουν φωτιές σε διαφορετικά σημεία, αποφεύγοντας την πρόσωπο με πρόσωπο μάχη με την αστυνομία.
Ο υπουργός εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει: “Δε θα είμαστε ελαστικοί μ’ αυτούς που δε σέβονται τον νόμο, προκειμένου να στηρίξουμε όλους τους υπόλοιπους” (εφ. Le Parisien)
Έβδομη Νύχτα: 2-3 Νοέμβρη: Σχεδόν 400 οχήματα πυρπολούνται σ’ ολη τη Γαλλία. Στα προάστεια του Παρισιού εκτός απ’ τους εμπρησμούς οχημάτων διαδραματίζονται και συγκρούσεις με την αστυνομία καθώς και επιθέσεις σε ένα αστυνομικό τμήμα, ένα πολυκατάστημα κι ένα εμπορικό κέντρο. Μερικά οχήματα πυρπολούνται έξω απ’ το μέγαρο της περιφέρειας στο Bobigny. Σε άλλους νομούς (Hauts-de-Seine και Aulnay-sous-Bois, και οι δυο στα βόρεια) γίνονται επιθέσεις με μολότωφ σε αστυνομικά τμήματα. Τρεις δημοσιογράφεις του France 2, καναλιού της κρατικής τηλεόρασης, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το φλεγόμενο βανάκι τους μπροστά σε δεκάδες εξεγερμένους: σύντομα μένει μόνο ο αποτεφρωμένος σκελετός του. Μερικοί αστυνομικοί τραυματίζονται, ενώ ένας πυροσβέστης υποφέρει εγκαύματα δευτέρου βαθμού, καθώς τον βρίσκει στο πρόσωπο ένα μπουκάλι μολότωφ. Ένα εκθετήριο της Renault, μερικά σχολεία και μια τράπεζα (στο Sevran) πυρπολούνται επίσης. Πυροβολισμοί εναντίον των CRS και αστυνομικών στην La Courneuve και στο Seine-Saint-Denis. Επιπλέον, στη La Courneuve ρίχνονται μολότωφ εναντίον των γραφείων της Eurocopter, ενώ στο Clichy-sous-Bois γίνεται επίθεση σ’ έναν πυροσβεστικό σταθμό. Μια τοπική σιδηροδρομική γραμμή (Rer) διακόπτεται λόγω των συνεχών επιθέσεων με πέτρες εναντίον των σειρμών.
Ο Σαρκοζύ δηλώνει πως “αυτή η βία δεν είναι καθόλου αυθόρμητη”, αλλά αντίθετα “ειναι τέλεια σχεδιασμένη. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε ποιός κρύβεται από πίσω”.
Όγδοη Νύχτα: 4-5 Νοέμβρη: Περίπου 900 οχήματα πυρπολούνται σ’ ολη τη Γαλλία, 519 εκ των οποίων στο Ile-de-France (τον νομό του Παρισιού) και 250 μόνο στο δημοτικό διαμέρισμα του Seine-Saint-Denis. Πέντε αστυνομικοί τραυματίζονται από πέτρες και μικροαντικείμενα. Επτά οχήματα καίγονται στο κέντρο του Παρισιού. Παρολαυτά, άμεσες αντιπαραθέσεις με την αστυνομία απουσιάζουν εξ ολοκλήρου. Η εφ. Nouvel Observateur γράφει ότι εξαιτίας των αστυνομικών επιθέσεων και συλλήψεων των προηγουμένων ημερών, τα “αποβράσματα” επέλεξαν να δράσουν έξω απ’ το παραδοσιακό έδαφός τους. Η ίδια εφημερίδα επιβεβαιώνει πως οι στόχοι αντιπροσωπεύουν κυρίως σύμβολα της εξουσίας, μαζί με ορισμένους ιδιωτικών συμφερόντων. Στην πραγματικότητα πολλά δημόσια κτίρια πλήττονται, ειδικά σχολεία, δημοτικά γραφεία και αστυνομικά τμήματα (σε ορισμένες περιοχές με μολότωφ). Στην Val d’Oise, όπου 105 αμάξια πυρπολούνται, λεηλατείται επίσης ένα σουπερμάρκετ. Στο Seine-Saint-Denis λεηλατείται ένα μεγάλο κατάστημα αθλητικών ρούχων. Μια πυρκαγιά ξεσπά σε αποθήκη χαλιών στο Aulnay-sous-Bois. Αποθήκες εμπορευμάτων πυρπολούνται σε διάφορες περιοχές. Μερικές μολότωφ ρίχνονται στο δικαστήριο του Bobigny. Πυροβολισμοί εναντίον οχημάτων των CRS ρίχνονται στο Neuilly-sur-Marne. Ο κομμουνιστής δήμαρχος του Stains βλέπει το αυτοκίνητό του να πυρπολείται ενώ προσπαθεί να μιλήσει με μια ομάδα νέων. Επίσης, πολλά λεωφορεία καίγονται: στην Trappes (Yvelines) 27 λεωφορεία καταστρέφονται από μια φωτιά στο αμαξοστάσιο. Την ίδια νύχτα γύρω στα 250 άτομα προσάγονται απ’ την αστυνομία σ’ όλη τη χώρα. Στο Sevran μια γυναίκα με αναπηρία θα τραυματιστεί καθώς το λεωφορείο που επέβαινε δέχεται επίθεση.
Ο έπαρχος Cordet δηλώνει: “οι μεγάλες συμμορίες τώρα εξαφανίζονται καθώς η βία γίνεται το παιχνίδι ενός απίστευτου αριθμού μικρών ομάδων που κινούνται ταχύτατα”. Ο υπ. Εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να υιοθετήσει μια σκληρή στάση. Η Marine Le Pen, κόρη του Jean Marie Le Pen και αντιπρόεδρος του νεοφασιστικού κόμματός του, του Front National (Eθνικό Μέτωπο), ζητά απ’ την κυβέρνηση να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο Philippe De Villiers ζητά απ’ τον πρωθυπουργό να “ενισχύσει την αντίδραση της κυβέρνησης προς ό,τι φαίνεται να συνιστά εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο”.
Ένατη Νύχτα: 5-6 Νοέμβρη: 754 οχήματα πυρπολούνται στη διάρκεια της νύχτας και 203 άνθρωποι προσάγονται, σ’ ολη τη Γαλλία. Κατά το απόγευμα, ένας μεγάλος αριθμός οχημάτων πυρπολούνται σε υπόγειο χώρο στάθμευσης στο Bobigny: πολλά απ’ αυτά ανήκουν στο δικαστήριο που βρίσκεται δίπλα. Ένα αμαξοστάσιο λεωφορίων παίρνει φωτιά στην Aisne: δυο οχήματα καταστρέφονται εντελώς και δυο ακόμα υφίστανται εκτεταμένες ζημιές. Διάφορες επιθέσεις εναντίον αντιπροσωπειών της Renault. Μολότωφ εναντίον αστυνομικού τμήματος στο Παρίσι (Place des fêtes,XIXe arrondissement). Λεηλατείται κι έπειτα πυρπολείται ένα δικαστήριο του Ile-de-France, ενώ ζημιές και φωτιές καταγράφονται σε πολλά σχολεία. Πυρκαγιά σε αποθήκη υφαντών στο Aubervilliers. Φωτιά σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων και σε σουπερμάρκετ στο Montreuil. Φωτιά σ’ ένα νηπιαγωγείο στην La Courneuve. Άγνωστοι σταματούν λεωφορείο και το πυρπολούν αφού πρώτα αφήσουν όλους τους επιβάτες να κατεβούν, στο Seine-Maritime. Μερικές εκατοντάδες κάτοικοι οργανώνουν διαδηλώσεις “ενάντια στη βία”.
Στη διάρκεια της νύχτας, η περιοχή του Παρισιού ελέγχεται από ελικόπτερο με κάμερα νυχτερινής λήψης, ενώ 2.300 αστυνομικοί επιπλέον κινητοποιούνται. Ο εισαγγελέας του Παρισιού Ives Bot δηλώνει στο Europe 1 ότι “υπάρχει οργανωμένο σχέδιο βίας”. Ο Romano Prodi ισχυρίζεται ότι παρεμφερείς εκρήξεις βίας θα συμβούν σύντομα και στην Ιταλία.
Δέκατη Νύχτα: 6-7 Νοέμβρη: 1.2995 οχήματα πυρπολούνται, 741 εκ των οποίων στο Ile-de-France, ενώ η αστυνομία πραγματοποιεί 312 προσαγωγές. Αντικείμενα (πέτρες, τροχοί ποδηλάτων, συρτάρια κλπ) πετάγονται προς την αστυνομία από πολυκατοικίες στην Yvelines. Γίνεται μια προσπάθεια να πυρποληθούν οι δημοτικές πετρελαιαποθήκες. Η πρόσοψη ενός McDonalds σπάζεται από αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός στο Corbeil-Essone, ενώ στη συνέχεια το κατάστημα πυρπολείται. Στο Grigny, νότια του Παρισιού, γύρω στους 200 ταραχοποιούς αντιπαρατίθενται με την αστυνομία ενώ γίνεται χρήση αεροβόλων πιστολιών εναντίον των αστυνομικών, τραυματίζοντας δεκάδες απ’ αυτούς, 2 εκ των οποίων σοβαρά. Στο Evreux της Νορμανδίας, γύρω στα 60 οχήματα πυρπολούνται την νύχτα, καθώς κι ένα εμπορικό, ένα ταχυδρομείο, το δημαρχείο και δυο σχολεία. Αρκετοί αστυνομικοί τραυματίζονται σε ενέδρες. Στο Noisy-le-Grand (Seine-Saint-Denis) ένα σχολικό συγκρότημα και πολλά αυτοκίνητα γίνονται στόχος εμπρηστών. Σαμποτάζ και πυκαγιές καταγράφονται σε μονάδες παραγωγής ενέργειας της EDF στο Grand Vallauris (στην περιφέρεια των Alpes Maritimes). Στο Aubervilliers επίθεση δέχεται ένας Κορεάτης δημοσιογράφος της TV KBS. 13 οχήματα πυρπολούνται στο τρίτο, όγδο, ένατο και εικοστό διαμέρισμα του Παρισιού. 30 άνθρωποι προσάγονται, 11 απ’ τους οποίους πιάνονται “επ’ αυτοφόρω κατά την κατασκευή εμπρηστικών μηχανισμών”. Φωτιές εμφανίζονται και σε περιοχές της Γαλλίας που ως τώρα θεωρούνταν σχετικά ήσυχες (Βρετάνη, Αλσατία, Λορραίνη, Ωβέρνη, Λιμουζίν και Κυανή Ακτή): πρόκειται κυρίως για εμπρησμούς οχημάτος από μολότωφ, με δράστες μικρές παρέες που δρουν την νύχτα παρά την παρουσία πολυάριθμων ελικοπτέρων. Σε διάφορες περιοχές στόχος γίνονται τα αμαξοστάσια των λεωφορείων. Ακόμα κι αν μια άμεση αντιπαράθεση με την αστυνομία αποφεύγεται, αστυνομικές δυνάμεις γίνονται συχνά στόχος ενέδρας καθώς διέρχονται προς τους τόπους των συμβάντων. Στην περιοχή του Λίγηρα, καταγράφονται επίσης επιθέσεις με μολότωφ σε αστυνομικούς και πυροσβέστες. Δυο αστυνομικοί τραυματίζονται μετά από έκρηξη σε κάδο σκουπιδιών μέσα στον οποίο είχαν τοποθετηθεί γκαζάκια, στην Γκρενομπλ. Γύρω στις 150 μολότωφ ανακαλύπτονται σε μια άδεια αποθήκη στο Evry.
Ενδέκατη Νύχτα: 7-8 Νοέμβρη: Η εξέγερση φτάνει στο αποκορύφωμά της: 1.408 οχήματα πυρπολούνται, ενώ 395 άνθρωποι προσάγονται απ’ την αστυνομία (83 συνολικά έχουν συλληφθεί απ’ το ξεκίνημα των ταραχών), κι ένας μεγάλος αριθμός από αστυνομικούς τραυματίζονται. “Πρόκειται για ένα καινοφανές είδος αντάρτικου πόλης, που κινείται ταχύτατα και στο διάβα του πυρπολεί, καταστρέφει, επιτίθεται, αποφεύγει την κατά πρόσωπο αντιπαράθεση με την αστυνομία και επιστρατεύει κάθε σύγχρονο μέσο επικοινωνίας” (εφ. Libération). Οι πρώτες μάχες εκτυλίσσονται στην “καυτή ζώνη” της Τουλούζ, όπου οι ταραχοποιοί έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομία. Μια μολότωφ ρίχνεται στο εκλογικό γραφείο του βουλευτή Pierre Lellouche στο Παρίσι. Μεγάλος αριθμός οχημάτων πυρπολούνται στη Rouen όπου ένα αμάξι σπάζεται και χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός απέναντι σ’ ένα αστυνομικό τμήμα. Η ίδια τακτική επαναλαμβάνεται εναντίον αστυνομικού τμήματος του Περπινιάν. Ένα νηπιαγωγείο στο Saint-Etienne τυλίγεται στις φλόγες, ενώ οι δημόσιες συγκοινωνίες διακόπτονται εξ αιτίας των συνεχών επιθέσεων. Καθώς πέφτει η νύχτα, οι φωτιές τυλίγουν κι έναν τηλεοπτικό σταθμό στην Asnières–sur-Seine (Haute-de-Seine) αφήνοντας πίσω μόνο στάχτες. Φωτιές και στη Λυόν (όπου πριν την εξέγερση είχαν προηγηθεί τρεις νύχτες ταραχών μετά τον ξυλοδαρμό ενός νεαρού Άραβα απ’ την αστυνομία), στη Λιλ, την Ορλεάνη, την Νίκαια, το Μπορντώ, το Στρασβούργο κ.α. Ένα παιδί 13 μηνών τραυματίζεται στο κεφάλι στην Colombes μετά από μια επίθεση σε λεωφορείο. Στο Rosny-sous-Bois ένα κέντρο νεότητας δέχεται επίθεση. Στo Aubervilliers, επίθεση δέχεται μια αντιπροσωπεία μοτοσυκλετών. Στο Saint-Maurice ένα νηπιαγωγείο, ένα υποθηκοφυλακείο στην Trappes, μια φαρμακαποθήκη στο Sur. Μολότωφ ρίχνονται σε μια εκκλησία στη Sète, χωρίς να προκληθούν σοβαρές ζημιές. Ένας 61χρονος πεθαίνει μετά από χτυπήματα που δέχτηκε στην προσπάθειά του να διασφαλίσει το αυτοκίνητό του.
Η Γαλλική Επιτροπή Ισλαμικών Οργανώσεων εκδίδει “Φετφά” που καταδικάζει όσους δρουν βίαια. Ο δήμαρχος του Raincy (Seine-Saint-Denis) οργανώνει πολιτοφυλακές (…“αγανακτισμένων”) κατοίκων προκειμένου να περιπολούν την πόλη. Ο υπουργός δικαιοσύνης Pascal Clement δηλώνει: “Επρόκειτο για μητροπολιτική βία μέχρι το περασμένο σαββατοκύριακο. Πλέον, έχουμε να κάνουμε με έναν πραγματικό ξεσηκωμό”. Το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει ότι οι δήμαρχοι σε συνεργασία με τους κατά τόπους εισαγγελείς θα μπορούν να επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας, κι ότι ένας νόμος έκτακτης ανάγκης που είχε εφαρμοστεί στην Αλγερία στις 3 Απρίλη 1955 (όταν η χώρα αυτή ήταν γαλλική αποικία) θα ξανατίθετο σε ισχύ. Ο Σαρκοζύ αναγγέλει τη χρήση μαζικών επιτόπιων ερευνών που θα διεξαχθούν οπουδήποτε υπάρχειι υποψία ότι θα μπορούσαν να βρεθούν όπλα. Ο De Villiers δηλώνει πως θα ‘πρεπε να παρέμβει ο στρατός, κι ότι όλοι οι μετανάστες θα ήταν καλό να συλληφθούν. Εντωμεταξύ, τρεις bloggers συλλαμβάνονται (δυο απ’ το Παρίσι, κι ένας ανήλικος απ’ το Aix-en-Provence), κατηγορούμενοι για προτροπή σε επιθέσεις κατά της αστυνομίας, μέσω του διαδικτύου.
Δωδέκατη Νύχτα: 8-9 Νοέμβρη: 1.173 αμάξια πυρπολούνται, 12 αστυνομικοί τραυματίες και 330 προσαγωγές, σε 226 γαλλικές πόλεις που αγκαλιάζει η αναταραχή. Και πάλι είναι τα δημόσια κτίρια, τα σχολεία και τα λεωφορεία οι πρώτοι στόχοι της φωτιάς. Δυο ιταλοί δημοσιογράφοι δέχονται επίθεση στο Clichy-sous-Bois. Ταραξίες σταματούν ένα λεωφορείο στην Τουλούζη, αφήνουν όλους τους επιβάτες να κατεβούν και το πυρπολούν. Από δημοσίευμα εφημερίδας διαδίδεται ότι ένα αγόρι έχει τραυματιστεί σοβαρά στο χέρι προσπαθώντας να πετάξει πίσω ένα δακρυγόνο. Οι ταραχές ελαχιστοποιήθηκαν στο Παρίσι, αν και συνεχίστηκαν στην επαρχία. Ισλαμικές οργανώσεις διακηρύσσουν ξανά την απέχθειά τους για τη βία. Σε ορισμένες περιοχές απαγορεύεται η πώληση πετρελαίου και γκαζακιών σε ανήλικους. Ένα λεωφορείο εκρήγνυεται στο Μπορντώ μετά από επίθεση με μολότωφ. Στη Λυόν, οι νυχτερινές συγκοινωνίες διακόπτονται μετά από επανειλημμένες επιθέσεις με μολότωφ, ενώ εννέα λεωφορία καταστρέφονται ενώ ήταν σταθμευμένα. Ένας 53χρονος τραυματίζεται από αντικείμενο που του ρίχνουν από κτίριο. Ο Michel Gaudin, γενικός διευθυντής της εθνικής αστυνομίας δηλώνει πως “οι ταραχοποιοί εμφορούνται από μια πραγματική λύσσα ενάντια σε κάθε θεσμό”.
Μικρά επεισόδια αντάρτικου πόλεως συμβαίνουν στις Βρυξέλλες (όπου πυρπολούνται αρκετά οχήματα) και στο Λουξεμβούργο. Την ίδια νύχτα τρία οχήματα πυρπολούνται και μια αντιπροσωπεία καταστρέφεται στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας (Ιταλία), όπου μερικά αυτοκίνητα είχαν ήδη πυρποληθεί τις προηγούμενες μέρες.
Δέκατη τρίτη Νύχτα: 9-10 Νοέμβρη: Απαντώντας σε κοινοβουλευτική ερώτηση, ο Σαρκοζύ ζητά απ’ όλους τους εισαγγελείς της χώρας “κάθε ξένος, αδιάφορο αν είναι νόμιμα ή παράνομα στη χώρα, που καταδικάστηκε για τις ταραχές να απελαθεί, συμπεριλαμβανομένων όσων έχουν νόμιμη άδεια παραμονής. Όταν κάποιος απολαμβάνει την τιμή μιας άδειας παραμονής, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει είναι να μη συλληφθεί για πρόκληση μητροπολιτικής βίας”. Την ίδια μέρα ανακοινώνεται ένα νομοσχέδιο που επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία απ’ τις 9 Νοέμβρη 2005, σύμφωνα με το οποίο:
Απαγορεύεται η κυκλοφορία ανθρώπων κι οχημάτων σε συγκεκριμένους χώρους και ώρες.
Ορίζονται ζώνες ασφαλείας εντός των οποίων επιβάλλονται συγκεκριμένοι κανόνες.
Απαγορεύεται η διαμονή σε συγκεκριμένα κτίρια
Κατ’ οίκον περιορισμός για συγκεκριμένα άτομα
Εξουσιοδότηση των αρχών για έρευνες μέρα ή νύχτα.
Έλεγχος του τύπου, των ραδιοσταθμών, θεατρικών/κινηματογραφικών έργων κλπ.
Παράδοση στα αστ. τμήματα κάθε είδους οπλισμού
Το ίδιο απόγευμα, ο υπ. εσωτερικών Σαρκοζύ στέλνει ένα τηλεγράφημα στους εισαγγελείς ζητώντας τους την απέλαση κάθε ξένου υπηκόου που έχει συλληφθεί στη διάρκεια των επεισοδίων, συμπεριλαμβανομένων όσων έχουν άδειες διαμονής. 120 νέοι υπάγονται στο μέτρο αυτό, σχεδόν όλοι τους με νόμιμα χαρτιά. Ορισμένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το Κομμουνιστικό Κόμμα και οι Πράσινοι, καταδικάζουν ομόφωνα αυτό το είδος διπλής καταδίκης (απέλασης των ξένων υπηκόων εξ αιτίας άσχετων ποινών). Το υπουργείο εσωτερικών απαντά ότι δεν πρόκειται για διπλή καταδίκη, αλλά για απλή απέλαση, που δεν περιλαμβάνει την καταδίκη των συλληφθέντων σε όποια ποινή (!). Το 1994 που είχε τεθεί για πρώτη φορά το θέμα, το ανώτατο δικαστήριο, κι έπειτα το κυβερνητικό συμβούλιο αρνήθηκαν τη λήψη του μέτρου αυτού, που είχε προτείνει ο προηγούμενος υπουργός εσωτερικών Pasqua εναντίον δυο Αλγερινών που συμμετείχαν σε ταραχές στη Λυόν. Παράλληλα, το υπ. Εσωτερικών κινητοποιεί 11.500 αστυνομικούς (1.000 περισσότερους απ’ την προηγούμενη νύχτα).
Ως αποτέλεσμα, οι επιθέσεις μειώνονται σημαντικά: μόνο 617 αμάξια πυρπολούνται και 280 άνθρωποι προσάγονται (1,830 έχουν συνολικά συλληφθεί απ’ το ξεκίνημα των ταραχών, ενώ περίπου 100 έχουν δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες). Φωτιές σε σχολεία στη La Courneuve και στη Villeneuve-d’Ascq (στα βόρεια). Δυο μαγαζιά λεηλατούνται κι έπειτα πυρπολούνται στην Arras, όπου φωτιά μπαίνει επίσης σ’ ένα εμπορικό κέντρο κι ένα κέντρο αναψυχής. Στην Grasse, επίθεση δέχονται τα γραφεία της τοπικής εφημερίδας, ενώ στη Λυόν ομάδα Ρώσσων δημοσιογράφων θα προπηλακιστούν, ενώ η νυχτερινές συγκοινωνίες είναι ακόμα σταματημένες, εξ αιτίας μιας εμπρηστικής επίθεσης το περασμένο βράδυ. Το ίδιο ισχύει και γι αρκετές άλλες πόλεις, όπως η Γκρενόμπλ. Στα προάστεια της Τουλούζης, γίνεται επίθεση σε αστυνομική περίπολο με μολότωφ και πέτρες. Στη Λιλ, το δημαρχείο δέχεται επίθεση. Στην Μασσαλία, μια απόπειρα λεηλασίας εμπορικού κέντρου αποτυγχάνει.
Ο Ράππερ Magyd Cherfi κατακρίνει τους εξεγερμένους ως “απελπισμένους νέους που δεν πιστεύουν σε τίποτα”
17 αμάξια πυρπολούνται σε διάφορες πόλεις του Βελγίου. 11 ακόμη στη Γερμανία, κυρίως στο Βερολίνο και την Κολονία, ενώ μολότωφ ρίχνονται σ’ ένα σχολείο στο Altenbourg. Εμπρησμοί οχημάτων και στη Λισσαβώνα.
Στο Μόντρεαλ του Καναδά, δεκάδες αναρχικών διαδηλώνουν έξω απ’ το γαλλικό προξενείο σε αλληλεγγύη με τους Γάλλους εμπρηστές.
Δέκατη τέταρτη Νύχτα: 10-11 Νοέμβρη: εισαγγελική έρευνα για “απόπειρα φόνου” για το περιστατικό με τις ριπές από αεροβόλα κατά αστυνομικών στο Grigny. Αρχίζουν οι μαζικές δικαστικές διαδικασίες για τους συλληφθέντες. 9.482 αμάξια έχουν πυρποληθεί σε 152 διαφορετικές πόλεις, ενώ με τους 203 της τελευταίας βραδιάς, οι συλληφθέντες ανάγονται σε 2.033, απ’ το ξεκίνημα των ταραχών. Στη Sens, ένας αστυνομικός κι ένας πυροσβέστης τραυματίζονται μετά από ενέδρα με πέτρες. Ένα αστυνομικό τμήμα, τρία σχολεία κι ένα δημοτικό κτίριο γίνονται στόχος εμπρηστικών επιθέσεων. Μόλις 6 περιφέρειες εφαρμόζουν στην πράξη την απαγόρευση κυκλοφορίας. Λιγοστά συμβάντα στο Παρίσι. Η διακοπή των νυχτερινών συγκοινωνιών ανανεώνεται στη Λυόν μέχρι την Κυριακή. Η εισαγγελεία απαγορεύει την πώληση και την μεταφορά δοχείων με βενζίνη στο Μπορντώ. Ανάλογα μέτρα λαμβάνονται στο Loiret (Ορλεάνη) και στην Μασσαλία. Η Μασσαλία μαζί με την Τουλούζη, τη Λιλ και το Στρασβούργο πρωταγωνιστούν σε συμβάντα. Η γαλλική εθνική αστυνομία απαγορεύει κάθε δημόσια συνάθροιση στο Παρίσι απ’ τις 10:00 του Σαββάτου 10 Νοέμβρη, μέχρι τις 22:00 της Κυριακής, από φόβο για πρόκληση επεισοδίων στο κέντρο της πόλης, το σαββατοκύριακο.
Ταραχές ξεσπούν στα προάστεια των Βρυξελλών και άλλων βελγικών πόλεων, όπου επαναλαμβάνεται η τακτική της αποφυγής άμεσης αντιπαράθεσης με την αστυνομία.
Περίπου 400 αναρχικοί διαδηλώνουν προς το Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας (Ελλάδα) σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους των γαλλικών προαστείων: τα τζάμια του κτιρίου σπάζονται και γράφονται συνθήματα στο εξωτερικό του κτιρίου, όπως «σπέρνεις στρατούς, θερίζεις εμφυλίους». Το ίδιο σκηνικό και στη Θεσσαλονίκη, όπου μοιράστηκαν φυλλάδια που υπερασπίζονταν ότι “το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι”.
Δέκατη πέμπτη Νύχτα: 12-13 Νοέμβρη:
Ποσοτική μείωση των επεισοδίων, με 463 πυρπολυμένα οχήματα (111 εκ των οποίων στο Ile-de-France) και 201 προσαγωγές απ’ την αστυνομία. Εμπρησμοί αστυνομικών οχημάτων σταθμευμένων στα δικαστήρια του Μπορντώ. Σύλληψη ενός αστυνομικού κι έρευνα εναντίον τεσσάρων άλλων για κατάχρηση εξουσίας και ξυλοδαρμό εναντίον ενός κατοίκου της La Courneuve. 8 αστυνομικοί συνολικά ερευνώνται μετά από βίντεο του καναλιού France 2. Εντωμεταξύ, στις 10 Νοέμβρη ένας ακόμη άνθρωπος (ο τέταρτος) συλλαμβάνεται για “πρόκληση σε βία” μέσω διαδικτύου: αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης από ένα ως επτά έτη. Απαγορεύεται η μεταφορά ή πώληση βενζίνης σε δοχεία και στο Παρίσι.
Την Πέμπτη, ο Jean-Marie Le Pen, πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου, ευχαριστεί ειρωνικά τον πρωθυπουργό Villepin και τον υπουργό εσωτερικών Σαρκοζύ για την υιοθέτηση των ίδιων προταγμάτων και μέτρων που πρότεινε ο ίδιος. Σε συνέντευξή του σε μια τηλεοπτική εκπομπή του καναλιού France 2, ο Σαρκοζύ δηλώνει ότι πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ των δεινοπαθούντων νέων των προαστείων και των “αποβρασμάτων” που ευθύνονται για τα επεισόδια. Επίσης, δήλωσε πως “τα παιδιά των Αφρικανών μεταναστών προκαλούν πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ ότι αυτά των Σουηδών, Δανών ή Ούγγρων μεταναστών, επειδή η κουλτούρα, οι κοινωνικές καταβολές και η πολυγαμία δημιουργούν περισσότερες δυσκολίες”.
6 οχήματα πυρπολούνται στο Βέλγιο, μαζί με απόπειρες πυρπόλησεις σχολείων κι άλλες πράξεις που πέρασαν ως “απομονωμένα περιστατικά”.
Δέκατη έκτη Νύχτα: 12-13 Νοέμβρη: 502 εμπρησμοί οχημάτων (86 εκ των οποίων στο Ile-de-France) και 206 προσαγωγές (2.440 συνολικά, απ’ το ξεκίνημα των ταραχών). Ο αριθμός των εμπρηστικών επιθέσεων μειώνεται ραγδαία καθώς όλο και λιγότερες πόλεις φιλοξενούν πια περισσότερα από πέντε ή έξι χτυπήματα. Οι τελευταίες αναζωπυρώσεις είναι στη Λιλ, τη Λυόν, το Στρασβούργο και την Τουλούζη. Στο Saint-Quentin (Aisne) ένας αστυνομικός τραυματίζεται σοβαρά (εγκαύματα δευτέρου βαθμού) μετά από την έκρηξη εμπρηστικού μηχανισμού που είχε τοποθετηθεί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Το αυτοκίνητο θα καταστραφεί. Έξι μολότωφ ρίχνονται στο αστυνομικό τμήμα του Maison-Alfort (Val-de-Marne). Δυο εμπρηστικά κοκτέιλ ρίχνονται σ’ ένα τζαμί στο Carpentras (Vaucluse). Δυο μαγαζιά πυρπολούνται στην Yvelines κι ένα νηπιαγωγείο στο Seine-et-Marne. Μια απόπειρα εμπρησμού ενός σχολείου στο Servan αποτυγχάνει την τελευταία στιγμή από ελικόπτερο της αστυνομίας, κι εννέα άνθρωποι συλλαμβάνονται. Στην Amiens (Somme), όπου έχει επιβληθεί απαγόρευση κυκλοφορίας, ορισμένοι σταθμοί ηλ. ενέργειας της EDF σαμποτάρονται και τελικά περιορισμένες οδομαχίες με την αστυνομία λαμβάνουν χώρα. Η πυροσβεστική γίνεται δεκτή με εκατοντάδες πέτρες στην Αλσατία, όπου οι νεαροί ταραξίες εξαφανίζονται μέχρι να καταφτάσει η αστυνομία. Το απόγευμα δεκάδες νέων συγκρούονται με την αστυνομία στο κέντρο της Λυόν (Πλατεία Bellecour): σπάζονται μερικά καταστήματα, ενώ συλλαμβάνονται 11 άνθρωποι. Στο Ousse-des-Bois (Pau) ένα πολυτελές εστιατόρειο γίνεται στόχος επίθεσης, λεηλατείται και πυρπολείται. Τυπικά, μόλις πλησιάζει η πυροσβεστική καλωσορίζεται με πλήθος πετρών. Στην Angoulême τρεις άνθρωποι αποπειρώνται να βάλουν φωτιά στον σταθμό της EDF. Οι αστυνομικοί που τους καταδιώκουν δέχονται πέτρες από ταράτσες γειτονικών κτιρίων. Στη Λυόν, ένα μηχανάκι ανατινάσσεται δίπλα σε ΑΤΜ προκαλώντας ζημιές στο μηχάνημα.
Έκτη νύχτα ταραχών στο Βέλγιο: 15 οχήματα πυρπολούνται, 8 απ’ τα οποία στις Βρυξέλλες, ενώ στο σύνολο φτάνουν τα 60 απ’ το ξεκίνημα των ταραχών. Η αστυνομία επαναλαμβάνει ότι πρόκειται για μεμονωμένα γεγονότα. Το απόγευμα και στη διάρκεια της νύχτας, δεκαριά κάδοι καίγονται στην Μπολόνια (Ιταλία) ενώ συνθήματα γράφονται στους τοίχους όπως “Μετά το Παρίσι, η Μπολόνια” και “Η εξέγερση είναι αναγκαιότητα, αλληλεγγύη στους σπάστες του Παρισιού”. Δράσεις αλληλεγγύης στους γάλλους εξεγερμένους συμβαίνουν επίσης στην Κωνταντινούπολη όπου μια διαδήλωση υποστήριξης του “νόμιμου αγώνα” των κατοίκων των γαλλικών προαστείων οργανώνεται απ’ την Ομοσπονδία για τα βασικά δικαιώματα έξω απ’ το γαλλικό προξενείο. Έξω απ’ το γαλλικό προξενείο της Βαρκελώνης, 5 άνθρωποι θα συλληφθούν μετά την πορεία προς αυτό, χωρίς να έχει συμβεί κάποιο επεισόδιο. Κατηγορούνται για “διατάραξη της κοινής ησυχίας” και “αντίσταση κατά της αρχής”. Σύμφωνα με σχόλιο ενός απ’ τους διαδηλωτές στο Indymedia: “όλα αυτά επειδή εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας με ειρηνικό τρόπο. Φαίνεται πως η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ισχύει και για το πεζοδρόμιο έξω απ’ το γαλλικό προξενείο”.
Δέκατη έβδομη Νύχτα: 13-14 Νοέμβρη: Η “ομαλότητα” αποκαθίσταται αργά αλλά σταθερά: μόλις 374 οχήματα καμμένα (76 στο Ile-de-France) και 212 προσαγωγές. Το απόγευμα ο Σαρκοζύ, που επιβεβαίωσε ότι για όλους τους ξένους (με νόμιμα χαρτιά ή άνευ) που συμμετέχουν στις ταραχές υπάρχει η απέλαση, κατευθύνεται προς τα Ηλύσια Πεδία: γίνεται δεκτός από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Θα καυχηθεί: “υπήρχαν μεταξύ τους πολλοί που χειροκροτούσαν”. 12.000 αστυνομικοί αναπτύσσονται την νύχτα σ’ ολη τη Γαλλία. Στη La Courneuve ένας αστυνομικός τραυματίζεται από πιάτο που του έριξαν μπαλκόνι κτιρίου. Ένα σχολείο πυρπολείται κι ένα αμάξι χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός εναντίον ενός κέντρου αναψυχής για ηλικιωμένους στο Carpentras (Vaucluse). Πολλαπλές φωτιές στα προάστεια της Τουλούζης, καθώς και μια λεηλασία μαγαζιού με ηλεκτρονικά και της αποθήκης του. Απαγόρευση συναθροίσεων και στη Λυόν. Ένα τζαμί γίνεται στόχος επίθεσης με μολότωφ, που όμως δεν εκρήγνυται. Περιορισμένες αλλά βίαιες συγκρούσεις στην Τουλούζη και στο Στρασβούργο. Κανένα επεισόδιο στο Παρίσι, όπου έχουν αναπτυχθεί 3.000 αστυνομικοί. Απαγόρευση συνάθροισης σε τριάντα ακόμη πόλεις.
Έβδομη νύχτα ταραχών στο Βέλγιο: δεκάδες αυτοκίνητα πυρπολούνται. Στις Βρυξέλλες, αρκετοί δρόμοι γύρω από το κέντρο έχουν αποκλειστεί μετά το ξέσπασμα συγκρούσεων με την αστυνομία, ενώ σχηματίζονται πρόχειρα οδοφράγματα με φλεγόμενους κάδους και σκουπίδια. Δεκάδες άνθρωποι προσάγονται, ενώ σπάζονται ορισμένα περιπολικά. 90 οχήματα είχαν συνολικά πυρποληθεί στο Βέλγιο τις προηγούμενες επτά μέρες. Οι βελγικές αρχές εξακολουθούν να δηλώνουν ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Μερικά αυτοκίνητα πυρπολούνται στο Ρόττερνταμ (Ολλανδία). Γύρω στους 100 αναρχικούς διαδηλώνουν έξω απ’ τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα, σε αλληλεγγύη με τους γάλλους ταραχοποιούς, ενώ στόχος γίνονται αντιπροσωπείες οχημάτων (Mercedes και Citroen) το ίδιο βράδυ.
Δέκατη όγδοη Νύχτα: 14-15 Νοέμβρη: ο αριθμός των επιθέσεων συνεχίζει να μειώνεται: 271 πυρπολυμένα οχήματα, 62 απ’ τα οποία στο Ile-de-France, και 112 προσαγωγές. 5 αστυνομικοί τραυματίες, δυο απ’ τους οποίους χάρη στην ίδια, διαδεδομένη πρακτική: ρίψη μολότωφ σε κάδους, -καθώς προελαύνει η αστυνομία- μέσα στους οποίους έχουν νωρίτερα αφεθεί γκαζάκια, τα οποία εκρήγνυνται. Ένα φλεγόμενο όχημα οδηγήθηκε προς νηπιαγωγείο στην Τουλούζη, προκαλώντας ζημιές σε μέρος του κτιρίου. Στη Λυόν, γύρω στα 15 αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν, καθώς κι ένα σχολείο, ενώ ένα άλλο δέχθηκε επίθεση από αυτοκίνητο, χρησιμοποιημένο ως πολιορκητικό κριό. Ανάλογα περιστατικά συνέβησαν και στο Στρασβούργο.
Η Γαλλική κυβέρνηση αποφασίζει να παρατείνει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης γι ακόμα τρεις μήνες. Στις 12:39 στα δελτία ειδήσεων ανακοινώνονται 8 ταυτόχρονες αστυνομικές επιχειρήσεις σε διάφορα προάστεια, με σκοπό να βρεθούν και να δικαστούν “οι πρωταίτιοι της βίας”. Ως αποτέλεσμα 503 άνθρωποι συλλαμβάνονται (107 ανήλικοι και 486 ενήλικες). Απ’ το ξεκίνημα των ταραχών, 2.652 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 375 έχουν δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες και 213 κρατούνται προφυλακισμένοι περιμένοντας να δικαστούν. 622 ακόμα άνθρωποι καλούνται την ίδια μέρα στα δικαστήρια, 112 απ’ τους οποίους κρατούνται. 120 ξένοι υπήκοοι, κάποιοι με νόμιμα χαρτιά, άλλοι χωρίς, κινδυνεύουν να απελαθούν. Ξεκινούν νέες εισαγγελικές έρευνες που οδηγούν σε ακόμα περισσότερες συλλήψεις. Σε μερικές περιπτώσεις, ιμάμηδες συνεισφέρουν στην ταυτοποίηση ατόμων που θεωρούνται υπεύθυνοι για τα βίαια επεισόδια.
Ακολουθούν ορισμένα μόνο παραδείγματα πεινών που επεβλήθηκαν: Στην Τουλούζη: 5 μήνες φυλάκισης για πυρπόληση κάδου, 3 μήνες για επίδειξη των οπισθίων στην αστυνομία, 2 μήνες για “προσβολή της τιμής κρατικού λειτουργού” επεβλήθηκε στον άνθρωπο που συνελήφθη μαζί μ’ αυτόν που επέδειξε τα οπίσθιά του προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Στη Λυόν: 2 μήνες σε άνθρωπο που καθόταν στο μπαρ όπου κρύφτηκαν δυο ανήλικα ψάχνοντας καταφύγιο μετά από συγκρούσεις με την αστυνομία, 2 μήνες σε έναν νέο που καθόταν σ’ ένα παγκάκι ενώ κοντά υπήρχαν συγκρούσεις με την αστυνομία, 3 μήνες για φωτιά σ’ έναν κάδο σκουπιδιών, 2 μήνες για ρίψη πέτρας, 4 μήνες για τηλεφώνημα-φάρσα για βόμβα στο αεροδρόμιο.
Δέκατη ένατη Νύχτα: 15-16 Νοέμβρη: 215 πυρπολημένα οχήματα (60 στο Ile-de-France) και 42 προσαγωγές. Ένας αστυνομικός τραυματίας. 3 μολότωφ ρίχνονται σε τζαμί του Saint-Chamond (Λίγηρας). Κέντρο αναψυχής στο Bruges, και λίγα αμάξια στο Παρίσι παραδίδονται στις φλόγες.
Εικοστή Νύχτα: 16-17 Νοέμβρη: 163 οχήματα πυρπολούνται (27 στο Ile-de-France) ενώ 50 άνθρωποι προσάγονται απ’ την αστυνομία. Μια “σχεδόν ομαλή κατάσταση” σύμφωνα με τον Σαρκοζύ. Ένας αστυνομικός τραυματίζεται προσπαθώντας να σταματήσει μια παρέα νεών που έριξαν μπουκάλια με οξύ στο δημαρχείο του Pont-Évêque (Isère). Στην Γκρενόμπλ, πυρπολείται ένα σχολείο, και στο Chalons-en-Champagne (Marne) ένα εκπαιδευτικό κέντρο. Στην Drome ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός εναντίον αστυνομικού τμήματος και μερικές μολότωφ ρίχνονται σε μια εκκλησία. Εκθέσεις αυτοκινήτων πυρπολούνται στις περιοχές του Μάρνη και του Ροδανού. Στο Point-a-Pitre (νησί της υπερατλαντικής αποικίας της Reunion) στήνεται μια ενέδρα στην αστυνομία: αφού πυρπολούνται μερικά αυτοκίνητα, πίσω απ’ τα οποία έχει στηθεί ένα οδόφραγμα, άγνωστοι ρίχνουν πυροβολισμούς προς τους αστυνομικούς, οι οποίοι απαντούν επίσης με πυροβολισμούς (δεν υπάρχουν αναφορές για τραυματίες). Συνολικά, 126 αστυνομικοί έχουν τραυματιστεί και 2.888 άνθρωποι έχουν προσαχθεί απ’ την αστυνομία, 593 απ’ τιις προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις (107 ανήλικοι), ενώ αρκετοί απ’ αυτούς που προσάχθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι έλαβαν αργότερα κλήσεις να παρουσιαστούν στο δικαστήριο. 8.973 οχήματα έχουν πυρποληθεί.
Εικοστή πρώτη Νύχτα: 17-18 Νοέμβρη: 98 πυρπολήσεις οχημάτων και 33 προσαγωγές από την άλλη μεριά, κυρίως με αφορμή παράβαση της απαγόρευσης συνάθροισης, κάποιοι απ’ τους οποίους κουβαλούσαν πάνω τους μπουκάλια. Λιγότερες από 100 επιθέσεις θεωρούνται κανονικές για τα δεδομένα της Γαλλίας (κατά μέσο όρο 90 αυτοκίνητα καίγονται κάθε βράδυ). Ο πρωθυπουργός Villepin ισχυρίζεται ότι “υπάρχει μια υπαρκτή τρομοκρατική απειλή εναντίον της Γαλλίας” και κατά συνέπεια “ο έλεγχος πρέπει να είναι μόνιμος”. Κι αυτό δεν ήταν παραμύθι.
Το ακόλουθο χρονολόγιο δε στοχεύει στο να δώσει μια αντικειμενική περιγραφή των γεγονότων που συνέβησαν στη Γαλλία στην εξέγερση των “αποβρασμάτων”, μεταξύ του τέλους του Οκτώβρη και των πρώτων εβδομάδων του Νοέμβρη 2005. Όχι μόνον επειδή οι πηγές του διαδικτύου που χρησιμοποιήθηκαν (εφημερίδες, πρακτορεία τύπου, αστυνομικές αναφορές, ιστοσελίδες και προσωπικά blogs τα οποία μερικές φορές είναι πραγματικά ανθολόγια συλλογικής μνήμης), αλλά κυρίως επειδή η έννοια ενός χρονολογίου δεν έχει να κάνει τόσο με την παρουσίαση των περασμένων γεγονότων όσο με την ανίχνευση των γραμμών που συνδέουν τα γεγονότα αυτά στο παρόν.
Ορισμένες παρόμοιες εκρήξεις οργής στα 90es:
Από τότε που καταργήθηκε η θανατική ποινή στη Γαλλία, το 1981, υπήρξαν μέχρι το 2001, 175 περιπτώσεις θανάτων άμεσα ή έμμεσα επιβεβλημένων απ’ την κρατική αστυνομία. Για μερικές απ’ αυτές τις περιπτώσεις, μια τέτοια ωμή δολοφονία πυροδότησε εκρήξεις οργής ενάντια στην καθημερινή αστυνομική κακοποίηση. Οι εκρήξεις αυτές απαγγέλονται σαν κατηγορίες ενάντια σ’ ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα.
6-9 Οκτώβρη 1990: Ο Thomas Claudio πεθαίνει όταν περιπολικό που τον καταδιώκει χτυπάει την μηχανή του. Η αστυνομία παρουσιάζει το έγκλημα ως “ατύχημα”. Βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων, καταστήματα λεηλατούνται και πυρπολούνται.
31 Αυγούστου-3 Σεπτέμβρη 1995: Συγκρούσεις νεολαίων με αστυνομικούς ξεσπούν στην Nanterre, μετά τον θάνατο ενός 25χρονου βορειοαφρικανού, όταν χτυπήθηκε καταλάθος από οικοδομικό μηχάνημα ενώ έτρεχε προς το σημείο όπου αστυνομικοί συνελάμβαναν τον αδερφό του.
25-26 Μάη 1996: Δεκάδες νέων λεηλατούν καταστήματα και πυρπολούν οχήματα στη Saint-Jean του Château-Rouge, μετά τον θάνατο ενός νέου σε τροχαίο στη διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης.
Νοέμβρης 1996: Στη Rabaterie (St Pierre des Corps, Tours), ένας 23χρονος, ο Mohamed Boucetta πεθαίνει με μια σφαίρα στο κεφάλι (23 Οκτώβρη). Μετά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, ο δολοφόνος του αφήνεται ελεύθερος χάρη στην προσωπική παρέμβαση του Le Pen. Ξεσπάει εξέγερση που θα διαρκέσει 15 μέρες, με συγκρούσεις και πυρπολήσεις αυτοκινήτων, μαγαζιών και δημοσίων κτιρίων.
12-21 Δεκέμβρη 1997: Συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και νεολαίας στη Dammarie-les-Lys (προάστειο του Melun, Seine-et-Marne) όπου ένα δεκαεξάχρονο αγόρι βορειοαφρικανικής καταγωγής σκοτώνεται από αστυνομικούς σε μπλόκο. Κανένας αστυνομικός δε συλλαμβάνεται μετά τον φόνο, ούτε απαγγέλονται κατηγορίες.
13-16 Δεκέμβρη 1998: Μετά τον φόνο του 17χρονου Habib από έναν μπάτσο καθώς προσπαθούσε να κλέψει ένα αμάξι, βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν μεταξύ νεολαίων και αστυνομικών στην περιοχή Mirail της Τουλούζης. Περισσότερα από εκατό οχήματα πυρπολούνται. Τρία χρόνια αργότερα, ο δολοφόνος μπάτσος, που ως τότε κυκλοφορούσε ελεύθερος, θα καταδικαστεί σε 3 χρόνια φυλάκισης, με αναστολή.
12-22 Σεπτέμβρη 2000: Συγκρούσεις ξεσπούν ταυτόχρονα σε δυο περιοχές της Essone, στο Grande Borne του Grigny και στο Tarterets του Corbeil-Essones εναντίον της αστυνομίας, μετά τον θάνατο ενός 19χρονου αγοριού προσπαθώντας να περάσει μέσα από αστυνομικό μπλόκο, οδηγώντας κλεμμένη μοτοσυκλέτα.
4-6 Ιούλη 2001: Διάφορα επεισόδια στο Borny του Metz, μετά τον θάνατο δυο νεαρών σε τροχαίο.
13-14 Οκτώβρη 2001: Ξέσπασμα της βίας στο Thonon-les-Baines (Haute Savoie) μετά τον θάνατο από “ατύχημα” τεσσάρων ανδρών που προσπαθούσαν να αποφύγουν μια εξακρίβωση στοιχείων.
26-31 Δεκέμβρη 2001: Συγκρούσεις με την αστυνομία στο Vitry-de-Seine (Val-de-Marne) μετά τον θανάσιμο πυροβολισμό ενός νέου που αποπειράθηκε να ληστέψει μια τράπεζα στο Neuilly-sur-Marne (Seine-Saint-Denis).
3-7 Γενάρη 2002: Δεκάδες αμάξια πυρπολούνται στο Mureaux (Yvelines), μετά τον θάνατο του 17χρονου Moussa, που πυροβολήθηκε στο κεφάλι από αστυνομικούς, όταν προσπάθησε να αποφύγει ένα αστυνομικό μπλόκο στον δρόμο.
25-26 Φλεβάρη 2002: Μετά τον θάνατο από overdose ενός κρατούμενου στο αστυνομικό τμήμα του Evreux, ομάδες κουκουλοφόρων επιτίθενται στο αστυνομικό τμήμα, πυρπολούν οχήματα και κατεβάζουν βιτρίνες καταστημάτων.
18-19 Οκτώβρη 2001: Μετά τον θάνατο από πνιγμό ενός 17χρονου αγοριού σε ποτάμι όπου βούτηξε οδηγώντας στην προσπάθειά του να διαφύγει τους αστυνομικούς που του την είχαν στημένη σε μια απόπειρα ληστείας, δεκάδες νέων με μπαστούνια του μπέιζμπολ επιτίθενται σε αστυνομικούς στο Hautepierre (Στρασβούργο) και πυρπολούν αμάξια. 25 οχήματα μετατρέπονται σε στάχτες, 3 πυροσβέστες τραυματίζονται, ένα σχολείο υφίσταται ζημιές από εκρηκτικό μηχανισμό, και εκτεταμένες ζημιές από πυρκαγιά σημειώθηκαν σε γραφεία του δήμου.
3 Μάρτη 2003: Διασκορπισμένες ταραχές μετά τον θάνατο ενός κλέφτη σε αστυνομική καταδίωξη.
12-14 Γενάρη 2004: Ένα 17χρονο αγόρι πεθαίνει πέφτοντας απ’ το μηχανάκι που είχε μόλις κλέψει, ενώ τον καταδίωκε η αστυνομία. Ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ νεολαίων και αστυνομίας, δεκάδες οχήματα πυρπολούνται. Ενώ ένα οδηγείται σαν πολιορκητικός κριός με ταχύτητα στην είσοδο του αστυνομικού τμήματος.
Στοιχεία για τις ταραχές του 2005
9.190 οχήματα καμμένα (αριθμός του γαλλικού υπ. εσωτερικών).
Δεκάδες δημοσίων κτιρίων και μαγαζιών λεηλατήθηκαν ή καταστράφηκαν. Άγνωστος αριθμών αστυνομικών τμημάτων δέχθηκαν επίθεση, επίσης μια εκκλησία, ένα τζαμί και μια συναγωγή.
Πάνω από 300 πόλεις συμμετέχουν στην αναταραχή.
Απαγόρευση κυκλοφορίας-συνάθροισης σε 25 νομούς.
3 νεκροί, οι Ziad και Bouna στις 27 Οκτώβρη, κι ένας 61χρονος από επίθεση κάτω απ’ το σπίτι του στις 7 Νοέμβρη.
Άγνωστος αριθμός τραυματιών πολιτών.
Γύρω στους 12.000 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, 126 απ’ τους οποίους τραυματίστηκαν. 8 κατηγορούνται για “αποτρόπαια” κι αδικαιολόγητη βία στη διάρκεια των ταραχών.
Οι ζημιές υπολογίζονται από ασφαλιστικές εταιρίες στα 200 εκατομμύρια ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προσφέρει 50 εκ. ευρώ για ανακούφιση.
2.921 άνθρωποι προσήχθησαν απ’ την αστυνομία (το ένα τρίτο περίπου αυτών ανήλικοι, με τον νεαρότερο να είναι 10 ετών). 375 απ’ αυτούς καταδικάζονται χωρίς αναστολή. Οι αυτόφωρες συλλήψεις είναι εξαιρετικά σπάνιες, καθώς οι περισσότερες συλλήψεις έγιναν σε αστυνομικές “σκούπες”.
Εξίσου σπάνιες είναι οι αθωώσεις όσων τελικά βαρύνονται με κατηγορίες, καθώς οι δικηγόροι υπεράσπισης ορίζονται απ’ το δικαστήριο.
Άλλοι 1.540 ύποπτοι προσάγονται, ανακρίνονται και πολλοί συλλαμβάνονται τις μέρες αμέσως μετά το τέλος των ταραχών: συνολικά, περίπου 4.500 άνθρωποι εμπλέκονται στις έρευνες, περισσότεροι από το ένα τέταρτο αυτών, μετά την κατάπαυση των ταραχών.
Ως τον Δεκέμβρη, 786 άνθρωποι βρίσκονται ακόμα προφυλακισμένοι, 83 απ’ τους οποίους ξένοι. Στις 4 Δεκέμβρη, ο Σαρκοζύ ανακοινώνει την απέλαση των πρώτων επτά ξένων.
Τα αποβράσματα
Δεν είναι όλες οι εξεγέρσεις απρόβλεπτες. Φυσικά δεν υπάρχει κάποια μέθοδος για να προβλέψουμε σαν Νοστράδαμοι την ακριβή στιγμή κάθε έκρηξης, αλλά το γεγονός ότι μια εξέγερση συμβαίνει δεν εκπλήσει παρά μόνο όσους έχουν ελάχιστη ιδέα για τον αφόρητο κόσμο στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε. Κι όμως, μόνο έκπληξη δεν είναι, καθώς γνωρίζουμε πως τέτοιες εξεγέρσεις συμβαίνουν συχνά στη Γαλλία, ξαναπιάνοντας κάθε φορά τις ίδιες πρακτικές και τελετουργίες -εκατοντάδες αμάξια καίγονται κάθε χρόνο την παραμονή της πρωτοχρονιάς.
[σημείωση του συγγραφέα: Ακολουθώντας ένα διαδεδομένο παιχνίδι, μοναδικό στην Ευρώπη, την πρωτοχρονιά του 2005, 425 οχήματα πυρπολήθηκαν στη Γαλλία, το 2004 330, το 2003 324, το 2002 379. Το Clichy-sous-Bois, το Aulnay και η La Courneuve είναι οι πόλεις που συμμετέχουν πιο πολύ σ’ αυτό το φαινόμενο. Επίσης, την πρωτοχρονιά του 2004, το μπλακ-άουτ στο Sevran επέτρεψε στους ταραχοποιούς να στήσουν μια ενέδρα στην αστυνομία, που έφαγε αμέτρητες πέτρες από ταράτσες κτιρίων. Μπορούμε να πούμε ότι η πρωτοχρονιά έχει έναν πραγματικά εορταστικό χαρακτήρα στη Γαλλία…]
Οι εξεγέρσεις είναι ένα αναπόφευκτο προϊόν του παρόντος κοινωνικού συστήματος. Κι όταν μια εξέγερση ξεσπά, δεν έχει νόημα ν’ αναρωτιέται κανείς “γιατί γίνεται αυτό”, αλλά “γιατί δε γίνεται παντού, πάντοτε;”. Όμως, κάθε φορά που ξεσπά μια εξέγερση, ο πρώτος μηχανισμός που κινητοποιείται είναι μια προσπάθεια να εγκλειστεί σε μια κατηγορία. Ποιοί είναι οι εξεγερμένοι, από που έρχονται, τί θέλουν; Ξεκινά η έρευνα για ονόματα, ταυτότητες, για τις κατάλληλες κατηγορίες: ξένοι, μετανάστες… όχι, γάλλοι, ναι γάλλοι, αλλά γάλλοι δεύτερης γενιάς, δεύτερης κατηγορίας, γιοί ή εγγονοί μεταναστών, αποκλεισμένων, απόβλητων… Απογοήτευση, μάλλον η θεωρία του ισλαμικού φονταμενταλισμού δε δουλεύει: προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι από κείνους που πάνε στο τζαμί -στην πράξη τόσο οι εκκλήσεις όσο και οι κατάρες των ιμάμηδων αποδείχθηκαν άχρηστες. Οι δεξιές εφημερίδες (πχ η Le Figaro) επιχειρούν να στιγματίσουν τους εξεγερμένους ως “μέλη μιας παλαιστηνιακού τύπου Ιντιφάντα”, “ισλαμικά φονταμενταλιστικά στοιχεία”, “τρομοκράτες” κλπ. Αυτές οι διαστρεβλώσεις, ωστόσο, δε φαίνεται να εμπεδώνονται, καθώς ο αγώνας καταφέρνει να επιδείξει τη δική του ασίγαστη ιδιαιτερότητα.
Οι κοινωνιολογικές κατηγορίες χρησιμοποιούνται για να οριστεί, να ταυτοποιηθεί και να εγκλειστεί η εξέγερση, με λίγα λόγια, εντός σαφών εννοιολογικών ορίων. Απ’ τη στιγμή που μια ταυτότητα έχει αποδωθεί στους εξεγερμένους -με πιο συχνή τέτοια, στην περίπτωσή μας, αυτή των κοινωνικών αποβλήτων, μια νέα λέξη για το “περιθώριο” (underclass). Το φάσμα των θεωριών για την διαχείρισή της κυμαίνεται κλασσικά από την αστυνομική καταστολή και τα μέτρα έκτακτης ανάγκης, στην κοινωνική πρόνοια και την παρέμβαση της πολιτείας, να προτάξει, με άλλα λόγια, χείρα τιμωρίας ή οίκτου, η καταστολή και η ενσωμάτωση, το μαστίγιο και το καρότο. Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα το γεγονός ότι άν η αναταραχή κι η εξέγερση είναι άμεσες συνέπειες του συστήματος της κυριαρχίας, το μόνο τέλος που μπορεί να έχουν είναι το τέλος της κυριαρχίας, η ανατροπή της.
Ωστόσο, το να ταυτοποιηθούν τα “αποβράσματα”, να τους δωθεί ενδεχομένως ένα πιο πολιτικά ορθός ορισμός, ενέχει ορισμένες προϋποθέσεις. Για να κατηγοριοποιηθεί ένα τέτοιο φαινόμενο με σχετική συνοχή, πρέπει πρώτα απ’ όλα να οριστεί, και για να οριστεί πρέπει να απομονωθεί. Απ’ την μια, τα όρια της εξέγερσης ορθώνονται για να αναπαραστήσουν τη δράση και τις αιτίες της σαν τυχαία έκτροπα, που παρήγαγε ένα σύστημα το οποίο (παρόλη τη φτώχεια, τον πόλεμο, την μόλυνση, την ολοκληρωτική υπαγωγή στο εμπόρευμα και την καταστροφή ολόκληρου του -έμβιου και μη- κόσμου, και των ζωών όλων) πρέπει να διατηρηθεί, ίσως ακόμα και με ορισμένες κοινωνικές παροχές ταυτόχρονα με την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Όμως, όπως είναι γενικά γνωστό, αυτό που ήταν εξαίρεση γίνεται ο κανόνας, κατάσταση που συμπεριλαμβάνει τον αποκλεισμό, τη φτώχεια, την κοινωνική αποξένωση, τη γενικότερη υποτίμηση της ζωής.
Δεν πρόκειται ποτέ για μεμονωμένο φαινόμενο, είτε τοπικά ή παγκόσμια. Η φτώχεια, η ανασφάλεια της ζωής στη δυτική κοινωνία, η αστική πολεοδομία στις μητροπόλεις ολόκληρου του κόσμου (απ’ το Λος Άντζελες στην Μπογκοτά, κι απ’ το Αλγέρι στο Παρίσι), η περίφραξη των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο, είναι μόνο ορισμένες εκδηλώσεις αυτής της δομικής περίφραξης. Το κόλπο του καρότου και του μαστιγίου, ο συνδυασμός αστυνομικής και δικονομικής καταστολής με την εξαγγελία κοινωνικών παροχών στα προάστεια, μπορεί να ξεγελάσουν μερικούς, αλλά σίγουρα όχι τους -όχι λίγους- που γεύονται την κοινωνική περιθωριοποίηση στο πετσί τους, που νιώθουν ότι νέες και μεγαλύτερες εκρήξεις συναρμολογούνται σε κάθε γωνία, και κυρίως, νιώθουν μια ακατάπαυστη θέληση για εξέγερση να πάλλεται μέσα τους. Και είναι ακριβώς αυτή η ελκυστική γοητεία της εξέγερσης που αποτελεί τον κύριο στόχο της διαδικασίας της κατηγοριοποίησής της.
Στην πραγματικότητα, η διαδικασία της κατηγοριοποίησης, πέραν του να αναπαριστά τη φαινομενικότητα της παρούσας κοινωνικής τάξης σαν να ήταν ουδέτερη, στοχεύει στον διαχωρισμό και την απομόνωση των “αποβλήτων” από όλους τους υπόλοιπους -διαχωρίζοντας ταυτόχρονα όλους αυτούς απ’ τον ίδιο τον εαυτό τους, απ’ την επιθετική δυναμική τους. Μ’ άλλα λόγια, τα απόβλητα έχουν κάποιου είδους κληρονομικού δικαιώματος στην οργή, καθώς η απόγνωση και η αίσθηση της αδικίας είναι αποκλειστικά δικά τους προβλήματα. Όμως εμείς, οι προνομιούχοι αυτής της κοινωνίας, τί θέλουμε; Εντάξει στα γκέττο των σύγχρονων πόλεων, στα banlieues (προάστεια) του Παρισιού, η ζωή είναι διαλυμένη, κενή, κυνηγημένη από κάθε μπάντα της κοινωνικής, υλικής και υπαρξιακής αλλοτρίωσης, πνιγμένη στην απόγνωση και την μεταφυσική ανία. Αλλά η δική μας ζωή; είναι πλουσιοπάροχη και γεμάτη διασκεδάσεις, προοπτικές, πάθος… Η δική μας ζωή; Με συγχωρείτε, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς.
Εκ των πραγμάτων, το επίπεδο της καταπίεσης, και ταυτόχρονα τα ρήγματα που προκαλεί η εξέγερση, αφορούν τους πάντες. Η δυιστική λογική της συμπονετικής αντιπολίτευσης, μεταφράζει την πραγματικότητα με τόσο χονδροειδή τρόπο που αδυνατεί να αντιληφθεί τη δυναμική της εξέγερσης κι αυτών που θα ΄ρθουν. Η διάκριση των νέων απ’ τα προάστεια απ’ τους υπόλοιπους, έπειτα ο διαχωρισμός των βίαιων κι αδιόρθωτων που είναι αδύνατον να πειθαρχηθούν απ’ αυτούς που πρέπει να προστατευθούν απ’ την μόλυνσή τους, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να ξεριζωθεί η δυνατότητα εξέγερσης από τα μέσα και το περιβάλλον που χρειάζεται για να εκραγεί. Αυτή είναι η κοινή λογική πίσω από κάθε έκτακτη διαχείριση. Επιπλέον, η εμπέδωση μιας τέτοιας ιδεολογικής διαίρεσης συνθλίβει κάθε πρακτική δυνατότητα. Όπως κάθε εξέγερση, ομοίως και της Γαλλίας απευθύνεται στον καθέναν. Το ξεδίπλωμά της αναπόφευκτα επιρρεάζει τις κινήσεις μας. Τελικά, το ποιο σημαντικό δεν είναι ποιοί είναι αυτοί, αλλά μάλλον ποιοί είμαστε εμείς, και τί θέλουμε να κάνουμε. Καθώς μια μόνιμη κατάσταση εξαίρεσης υφίσταται είτε διακυρήσσεται επίσημα είτε όχι, το πρώτο πρακτικό μάθημα αφορά την εφαρμογή μιας αποτελεσματικής κατάστασης εξαίρεσης απέναντι στην έκρηξη καταστροφικών πράξεων, τη γρήγορη διάδοσή τους και την άρνηση κάθε εκπροσώπησης.
Ορισμένοι γκρινιάζουν για την υποτιθέμενη έλλειψη σαφών ταξικών στόχων κι επαναστατικής συνείδησης, απενοχοποιώντας έτσι την αποστασιοποίησή τους, αδυνατώντας να βρουν κάποια πολιτική προοπτική ή αποτέλεσμα. Ακόμα, μιλούν για φαινόμενα “βαρβάρων” χωρίς κανένα σχέδιο, ως αποτέλεσμα της “παθητικής διάλυσης της παλιάς εργατικής τάξης”. Κάποιοι άλλοι ποζάρουν ως συνειδητοποιημένοι οργανωτές της εξέγερσης (της επερχόμενης, φυσικά). Ωστόσο, αντί να ασχολούμαστε με το να δείξουμε στους ταραχοποιούς της Γαλλίας τί να κάνουν, θα ήταν προτιμότερο να δούμε τί μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτούς. Υπάρχει μια πρακτική εγρήγορση στις τακτικές της εξέγερσης των “αποβρασμάτων” που λείπει επαίσχυντα ακόμα κι απ’ τους πιο εκλεπτυσμένους “συνειδητοποιημένους” των επαναστατικών χώρων, συχνά τόσο συνειδητοποιημένων που αδυνατούν να πράξουν. Εάν οι Γάλλοι ταραχοποιοί δεν κατάφεραν να “κάνουν ένα ακόμη βήμα για να γίνουν επαναστάτες” (πιθανόν, όμως ποιοί είναι τελικά επαναστάτες σήμερα;), τουλάχιστον με τον τρόπο τους εξέθεσαν τις ενεργητικές δυνατότητές τους στην πιο σκληρή δοκιμασία. Χωρίς να περιμένουν από κανέναν να τους διδάξει “τί να κάνουμε”, κατέθεσαν έμπρακτα τη δική τους εκδοχή για το πώς να το κάνουμε. Πραγματοποίησαν την εκρηκτική οργή τους ως μια εντυπωσιακή σειρά εμπρησμών, χωρίς να τους ενεχειρίζουν σε κανέναν εκπρόσωπο. Η ζωτική δύναμη που απελευθερώθηκε μετά από μακροχρόνια καταπίεση ήταν ταυτόχρονα μια άγρια πυρομανία που αγνοούσε κάθε μορφή αντιπροσώπευσης και απολογίας.
Φαινομενολογία του οργισμένου μηδενισμού
Η οργή είναι η έκφραση της δύναμης που έχει καταπιεστεί για πολύ καιρό, δέσμια και υποδουλωμένη, οργή που εμφανίζεται ως διαπίστωση πως “είμαστε πολύ νέοι για να πεθάνουμε”. Η πρώτη εκδήλωσή της ανοίγεται στον ορίζοντα που χαρακτηρίζεται από μια ολοκληρωτική καταστροφή. Η τυφλή οργή της αιχμαλωσίας δε διακρίνει γύρω της τί θα χτυπήσει, αν θα χτυπήσει στον τοίχο ή θα σπάσει τα χέρια της, το σώμα της μετασχηματίζεται σε πολιορκητικός κριός. Τα πάντα μπορεί να καταστραφούν! Η οργή, εκδηλώνεται στον ορίζοντα του μηδενισμού. Καθώς δε δικαιούνται να επιθυμούν τίποτα για δικό τους, αυτοί οι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας επιθυμούν αυτό το τίποτα να γίνει πραγματικά τίποτα, να εκμηδενιστεί.
Όμως ο μηδενισμός, αυτός ο ενοχλητικός καλεσμένος, εμφανίζεται με διαφορετικές μορφές. Οι λιγότερο προφανείς είναι και οι πιο διαδεδομένες, κι επίσης οι πιο δημοφιλείς: είναι ο αυτονόητος μηδενισμός της εξουσιαστικής διαχείρισης της ύπαρξης, που διαβρώνει τα πάντα. Εκμηδενίζει τη ζωή και την αποξενώνει απ’ την ίδια τη δυναμική της, προκειμένου να την αναπαράγει εντός των κατεστημένων θεσμών της τάξης και της πειθαρχίας, της παραγωγής και κατανάλωσης, της παραίτησης και της κυνικής αδιαφορίας.
Το παρόν κοινωνικό σύστημα είναι τόσο μηδενιστικό όσο και οι υπήκοοί του που υποτάσσονται σ’ αυτό, αποδεχόμενοι τις διάφορες μορφές σκλαβιάς, σέρνοντας με απάθεια τα πόδια τους μέρα με την μέρα. Καθώς έχουν ενσωματώσει τα αυτονόητα της οικονομίας και τη φαντασιακή αξία των εμπορευμάτων, η ζωή τους βασίζεται στους υπολογισμούς μεταξύ κόστους και οφέλους, στον διαχωρισμό μεταξύ σκοπού και μέσων, στην εγκατάλειψη στην αθλιότητα του σήμερα και την παθητική προσμονή ενός καλύτερου αύριο. Η μηδενιστική παραγωγή της κυριαρχίας συνίσταται σε δυο συμπληρωματικές κινήσεις: απ’ την μια αποξενώνει, λεηλατεί και ξεγυμνώνει, απ’ την άλλη θαμπώνει, ξαναντύνει, και μασκαρεύει. Όμως η κενότητα στην οποία βασίζεται αυτή η διττή κίνηση και την οποία μετουσιώνει, γίνεται προφανής όταν το δεύτερο σκέλος της (η ψευδής ικανοποίηση των αυταπατών) υπολειτουργεί: όταν το σχολείο, η εργασία κι όλοι οι θεσμοί της πολιτισμένης κοινωνίας του θεάματος απαξιώνονται ως διαμορφωτές-διαχειριστές της ύπαρξης, που κατά συνέπεια, εξωθείται στην παρατεταμένη μετάσταση της αλλοτρίωσής της.
Όταν μια τέτοια μετάσταση εκδηλώνεται τυφλά, όταν έρχεται αντιμέτωπη μ’ έναν απάνθρωπο θάνατο, μπορεί να εκραγεί ως οργισμένος μηδενισμός: καθώς υποβάλλονται βίαια σε μια διάγνωση της κενότητας που περιβάλλει και διαβρώνει τις ζωές τους, αποφασίζουν ανώνυμα, σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, να παραδόσουν την κενότητα αυτή στο τίποτα. Ο οργισμένος μηδενισμός δε ζητά τίποτα, και διαθέτει μια διαυγή αντίληψη του ότι το μόνο που μπορεί να κάνει με όσα τον περιβάλλουν είναι να καταβροχθισθούν απ’ την κενότητά του. Η έκρηξη του οργισμένου μηδενισμού, απελευθερωτική για τα πιο άγρια πάθη, μπορεί να είναι επίσης μια άδολη χαρά γεννημένη από μια αφόρητη ναυτία για το σύνολο του υπάρχοντος κόσμου. Κι όμως είναι έτσι ακριβώς που εξελίσσεται σε μια αυθεντική καταστροφική ευφορία.
Μετά την εποχή της κυνικής αδιαφορίας, του καιροσκοπισμού και του φόβου, στην παρούσα φάση γενικευμένης προλεταριοποίησης της ζωής, τί είδους αγώνας θα μπορούσε να γίνει; Λυπούμαστε που θα απογοητεύσουμε τους ακούραστους θεματοφύλακες της προόδου, αλλά οι τρέχοντες αγώνες περιλαμβάνουν επίσης μια ολοκληρωτικά καταστροφική πλευρά. Είχε γραφτεί κάποτε: “Μηδενιστές… ακόμα ένα βήμα αν θέλετε να είστε επαναστάτες”. Το να θέλεις τα πάντα, είναι μόλις ένα βήμα απ’ το να μη θες τίποτα. Μπορούμε όμως ακόμα να πούμε: “Επαναστάτες… ακόμα ένα βήμα για να γίνεται μηδενιστές”: απαιτεί μεγάλο θάρρος να συμβαδίζει κανείς με την οργή του. Και πού θα μας πάει; Μα δεν ξέρετε; Δε θα μας πάει πουθενά, αλλά… πού νομίζετε ότι πηγαίνετε όλοι σας;
‘S’ io fossi foco arderei lo mondo’
(“Αν ήμουν φωτιά, θα έκαιγα τον κόσμο”, από σονέττο του Cecco Angiolieri, σύγχρονου του Δάντη)
Η καταστροφική ευφορία του οργισμένου μηδενισμού βρίσκει την κύρια μορφή έκφρασής της στο στοιχείο που αναπαριστά περισσότερο την οργή: τη φωτιά. Οι μολότωφ και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί είναι σαν βέλη, με τα οποία σύμβολα και δομές της εξουσίας και του συστήματος στοχοποιούνται: αστυνομικά τμήματα, δημαρχεία, δικαστήρια, τράπεζες, εμπορικά κέντρα και καταστήματα, σχολεία και αυτοκίνητα.
Ορισμένοι απ’ τους στόχους αυτούς πληγώνουν την κοινωνική συνείδηση πολλών ανθρώπων. Γιατί να καίνε τα σχολεία, όταν αυτά θα φέρουν στους κοινωνικά αποκλεισμένους την μόρφωση και την ένταξη στην κοινωνία; Μήπως δεν ήταν η δημόσια εκπαίδευση μια σημαντική κατάκτηση για την ανθρωπότητα και την πρόοδο; Ίσως, αλλά την ίδια στιγμή, ποιός μπορεί να αρνηθεί πως τα σχολεία μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με φυλακές, όντας και τα δύο στοιχεία μιας γενικότερης κοινωνίας-φυλακής, ποιός δεν μπορεί παρά να σιωπήσει μπρος στη φαινομενική ομορφιά ενός σχολείου που καίγεται; Το εκπαιδευτικό σύστημα βασίζεται σε μια αφαίρεση του νοήματος. Με άλλα λόγια, τα σχολεία, όντως μέσα για εισαγωγή στη ζωή, ή μάλλον στην εργασία, που παρέχει τα μέσα για τη ζωή, δεν έχουν άλλο νόημα καθ’ εαυτόν, παρά το νόημα αυτού για το οποίο προετοιμάζουν. Μ’ αυτήν την έννοια, καθώς κάθε μελλοντική προοπτική καταργείται, και το μέλλον συνίσταται σ’ έναν μακρόσυρτο σκοπό μεταξύ ανίας και απόγνωσης, τα σχολεία αδειάζουν απ’ το όποιο παιδαγωγικό τους περιεχόμενο. Όταν ένα μέσο χάνει τη χρησιμότητά του, η διατήρησή του σημαίνει τη φετιχοποίησή του, και τα φετίχ παραδίδονται στην πυρά, πιθανώς, όπως στην περίπτωσή, μας από παιδιά που φωνάζουν “αυτή η νύχτα είναι δική μας”.
Οι συνειδητοποιημένοι απορούν για τα καμμένα αυτοκίνητα: “γιατί να κάψεις το αυτοκίνητο του γείτονα”, λες και ο “γείτονας” αυτόματα αντιμετωπίζει την ίδια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τους ταραξίες. Πρώτον, τα περισσότερα απ’ τα πυρπολημένα αυτοκίνητα ανήκαν άμεσα ή έμμεσα σε θεσμούς. Δεύτερον, τα “αποβράσματα” δεν έρχονται απ’ το πουθενά, αλλά ζουν σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο, το οποίο σε καμμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει μια ομοιογενή ανθρώπινη πραγματικότητα. Απ’ την μία, οι ταραχοποιοί απ’ τα προάστεια ήξεραν ότι μπορούν να βασίζονται στην υποστήριξη και την πρακτική αλληλεγγύη πολλών κατοίκων των γειτονιών τους (χωρίς την οποία δε θα ήταν εφικτό να κρατήσουν είκοσι νύχτες οι ταραχές), απ’ την άλλη φαίνεται να γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τίνος το αμάξι πυρπολούν, και σίγουρα δεν ανήκουν σε άμεσους ή έμμεσους συνεργούς των εξεγερμένων. Στα προάστεια, όπως κι οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν ζηλωτές της τάξης και του διαλόγου, ρουφιάνοι και κερδοσκόποι, συνεργάτες της αστυνομίας και κάθε είδους καθήκι, όπως επίσης κι αυτοί που δε συμμερίζονται στην πράξη την αταλάντευτη και σαφή στάση των ταραχοποιών. Οι νέοι των προαστείων δεν ανέχονται κανενός είδους ουδετερότητας, διαλόγους ή συμβιβασμού με τους θεσμούς -κάτι το οποίο εκδηλώθηκε με ιδιαίτερα προβληματικό τρόπο στο κίνημα ενάντια στο CPE τον Μάρτη και τον Απρίλη του 2006, ειδικά στο Παρίσι.
Οι γείτονες δηλαδή, δεν είναι πάντοτε φίλοι ή “συνένοχοι”. Επίσης, οι εξεγέρσεις δε διεξάγονται σ’ ένα συμβολικό επίπεδο, αλλά στο πραγματικό πεδίο της μάχης. Έτσι, οχήματα παραδίδονται στις φλόγες όχι μόνο επειδή είναι προφανώς μια ευχαρίστηση να βλέπει κανείς τις φωτιές να τα καταπίνουν, αλλά κυρίως ακολουθώντας μια στρατηγική αντίληψη επί του εδάφους, δηλαδή λόγω της θέσης τους στο πεδίο που εκτυλίσσεται ο αγώνας. Είναι μόνο σε μια τέτοια προοπτική πραγματική σύγκρουσης (κι όχι στην κοινωνιολογική μετάφραση ή την πολιτική αναπαράστασή της) που η αξία αυτής της πρακτικής μπορεί να εκτιμηθεί. Η πυρπόληση αυτοκινήτων μπορεί να γίνει ένα ιδιαίτερα παοτελεσματικό μέσο ταχύτατης δημιουργίας οδοφραγμάτων, και ταυτόχρονα είναι ένας εύχρηστος τρόπος να τραβηχθεί η αστυνομία σε μια συγκεκριμένη περιοχή, όπου στη συνέχεια συνήθως δέχεται επίθεση με πέτρες ή μολότωφ, ενώ οι ταραχοποιοί μπορούν να σπάσουν και να διαφύγουν εύκολα για να ξαναβρεθούν σε κάποιο προσυνεννοημένο μέρος και να ξαναπιάσουν το παιχνίδι απ’ την αρχή. Αυτή η τακτική εφαρμόστηκε και στο σαμποτάζ σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας με το οποίο ξεκίνησαν μερικές απ’ τις νύχτες της οργής.
Το γεγονός ότι αυτές οι απλές παρατηρήσεις έχουν περάσει απαρατήρητες από τόσο πολλούς “ειδικούς” είναι εντυπωσιακό. Το πιο σημαντικό σημείο πάντως, είναι η σημασία που παίρνει το μητροπολιτικό πεδίο ως πεδίο μάχης για τους τρέχοντες αγώνες κι αυτούς που θα ‘ρθουν. Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην κυκλοφορία του χρήματος, της πληροφορίας, των ανθρώπων και των εμπορευμάτων, ο έλεγχος επί του εδάφους είναι μια απ’ τις σημαντικότερες λειτουργίες της εξουσίας. Για παράδειγμα, στις αστικές συγκοινωνίες που μας δολοφονούν αργά, καθημερινά, με το δηλητήριό τους στις μητροπολιτικές ζώνες, οι ελεύθεροι χώροι περιορίζονται στους αποξενωτικούς χώρους μεταβίβασης και εξυπηρέτησης. Πρόκειται για μια ασύμμετρη, απάνθρωπη και δολοφονική πραγματικότητα που εξορίσει τη ζωή, όπου το έδαφος γίνεται ολοένα και πιο άγονο και απαράβατο γι’ αυτούς που, είτε από συστηματικό αποκλεισμό, είτε από προσωπικές τους επιλογές, αδυνατούν να αναπαραχθούν ως εμπορεύματα, και κατ’ επέκταση περιθωριοποιούνται, φυλακίζονται, απελαύνονται.
Την ίδια στιγμή, το έδαφος και η μετακίνηση σ’ αυτό γίνονται στρατηγικοί παράγοντες των αγώνων, με τηην εξάπλωση πρακτικών όπως τα μπλόκα και το σαμποτάζ, η εύρεση νέων τρόπων ζωής και χρήσης του χώρου, και η καταστροφή του κάθε τί που δεν μπορεί να οικειοποιηθεί. Δε γνωρίζουμε ασφαλώς αν αυτό είχαν στο μυαλό τους οι εμπρηστές αυτοκινήτων. Δε γνωρίζουμε αν υπερεκτιμούμε την οργή τους. Αυτό που είναι βέβαιο όμως είναι ότι πίσω απ’ την αρνητική, καταστροφική τους στάση ορθώνεται μια θετική στάση, που αφορά τον τρόπο ζωής τους, τον τρόπο σύναψης ανθρώπινων σχέσεων, που πέρα απ’ την συνεχή εφευρετικότητα λέξεων και χειρονομιών, οικοδομεί μια συνενοχή κι αλληλεγγύη στις ταραχές.
Μια θετική στάση που δε χωράει στην αναπαράσταση που προβάλλουν οι δυνάμεις του εχθρού, για τις οποίες δεν πρόκειται παρά για βάνδαλους, ανόητους και παράλογους μανιακούς. Δεν μας ενδιαφέρει να πλέξουμε ένα νεο-ρεαλιστικό εγκώμιο του περιθωρίου. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να αναρωτηθούμε ξανά, αν είναι εφικτό να ζήσουμε σε χώρους μ’ έναν διαφορετικό τρόπο ούτως ώστε να συναντήσουμε νέους “συνενόχους” και νέες πιθανότητες αγώνα που θα ξεσπά ριζοσπαστικά, χαρμόσυνα κι εφευρετικά.
Μάρτης 2006
Υποθέσεις προς διερεύνηση
“Ο Philippe de Villiers ζήτησε απ’ τον πρωθυπουργό Dominique de Villepin να αυξήσει τον πήχη της αντίδρασης του κράτους προς αυτό που φαίνεται να αποτελεί έναν εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο” -Reuter, October 29 2005
Ένας δηλωμένος κι ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος είναι καλύτερος από μια σάπια ειρήνη -M. Bakunin
Εμφύλιος Πόλεμος
Σύμφωνα με τα σύγχρονα σενάρια γενικευμένου πολέμου, τα όρια μεταξύ εσωτερικού κι εξωτερικού έχουν αρθεί, έχοντας -κατά κάποιον τρόπο- φέρει τον πόλεμο σπίτι, ένας εμφύλιος πόλεμος διεξάγεται στην πράξη.
Ο εμφύλιος πόλεμος, δεν είναι λοιπόν ούτε ένας αξιολογικός χαρακτηρισμός, ούτε ένας παλιός μύθος για να δίνει κουράγιο. Αντιθέτως, είναι ένα πασιφανές γεγονός, ένα σημείο αφετηρίας. Είναι κάτι που συνήθως αποσιωπάται, στο όνομα μιας ψεύτικης ενότητας κοινών στόχων, ένα σύνθημα που χρησιμεύει σαν τονωτικό για τη δημόσια τάξη, ή, όταν εκρήγνυεται, μυστικοποιείται σαν ένα εθνικό-φυλετικό ζήτημα (“σύγκρουση πολιτισμών” όπως ονομάστηκε πρόσφατα). Όμως αυτός ο εμφύλιος πόλεμος δεν είναι απλά μια εσωτερική διαμάχη εντός ενός ομογενούς κοινωνικού συνόλου, ούτε μια διαμάχη μεταξύ απλά διαφορετικών ταυτοτήτων, αντίθετα, είναι η πραγματική απόδειξη του φαντασιακού χαρακτήρα κάθε ενότητας: μια μυθοπλασία πίσω απ’ την οποία η διαρκής και μονόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εκμεταλλευομένων, αποξενωμένων κι αποκλεισμένων, των κολασμένων της Γης, προσπαθεί να κρυφθεί. Το ξέσπασμα της εξέγερσης και της αναταραχής, μας γεμίζει με τη χαρά του ξεπεράσματος όχι μόνο κάθε επίπλαστης ενότητας, αλλά κι επίσης της ενότητας της επίθεσης.
Αυτοί τους οποίους η εξουσία χτυπά και κακοποιεί κάθε μέρα, και οι οποίοι μπορούν να αντιστρέψουν τους συσχετισμούς ισχύος ανά πάσα στιγμή και με κάθε μέσο, δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποια εθνική κατηγορία. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ορισμένοι άνθρωποι υφίστανται αγριότερη καταπίεση, αποκλείονται από το παραμύθι του δυτικού Κράτους Πρόνοιας και εγκλείονται σε κάποιο απ’ τα αναρίθμητα γκέττο του πλανήτη. Όμως, μέχρι τώρα, καθώς η κυριαρχία επιρρεάζει τους πάντες, κάτι τέτοιο ήταν κυρίως μια διαφορά στην ένταση της γενικευμένης καταπίεσης. Τα του καίσαρος, τω καίσαρι. Η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και η ανασφάλεια της ζωής δεν είναι μεμονωμένα φαινόμενα που επιρρεάζουν μόνον όσους έχουν αποκλειστεί απ’ τον οικονομικό κύκλο και την πολιτική εκπροσώπηση. Είναι αντίθετα μια οικουμενική συνθήκη που επιρρεάζει τους πάντες: η υποταγή στην οικονομική και πολιτική δικτατορία: Κατά συνέπεια, κάθε εξέγερση απελευθερώνει μια οικουμενική δυνατότητα εξέγερσης που μόνο μέσω της κολλητικής αλληλεπίδρασης μπορεί να πραγματοποιηθεί, ούτως ώστε αυτός ο εμφύλιος πόλεμος να μεταμορφωθεί σε κοινωνικό πόλεμο ενάντια στο Κεφάλαιο.
Η ουδετερότητα είναι αδύνατη μέσα στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου. Ο ισχυρισμός της ουδετερότητας δεν είναι παρά η συστοίχιση με την κατεστημένη μεριά, η συνεργασία μ’ αυτήν υπό το πρόσχημα της ανυπαρξίας άλλων επιλογών. Η ουδετερότητα δεν είναι παρά η πιο κοινότυπη δικαιολογία των “ενδιάμεσων” και η μητέρα κάθε εθελοδουλείας. Στα πλαίσια του εμφυλίου πολέμου κάθε ουδετερότητα είναι δυνητικά εχθρική προς τους εξεγερμένους.
~
Μια μηδενιστική φωτιά δε χαρίζεται στους εμπρηστές της. Είναι οι γειτονιές τους που καίγονται, τα αυτοκίνητα των γειτόνων και των γονιών τους, τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία των αδερφιών του που λεηλατούν. Κάνουν στάχτη οτιδήποτε θα μπορούσε να κάνει τη ζωή τους καλύτερη κι ευκολότερη, οτιδήποτε θα τους επέτρεπε να διασκεδάσουν λίγο, να επικοινωνήσουν, να βρουν δουλειά. –A. Glucksman, φιλόσοφος, στη Le Monde, 21 Νοέμβρη 2005
Οι πολεοδόμοι πάντα το ‘χαν λάθος: θεωρούν τα αυτοκίνητα (και τα υποπροϊόντα τους, όπως τα παπάκια) ουσιαστικά σαν μέσα μεταφοράς. Είναι η υλοποίηση μιας άποψης για την ευτυχία, αυτή που ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός προσπαθεί να επεκτείνει στο σύνολο της κοινωνίας. Τα αυτοκίνητα είναι το αποκορύφωμα της ευτυχίας της αλλοτριωμένης ύπαρξης, και ως ουσιώδη προϊόντα της καπιταλιστικής αγοράς, βρίσκονται στο επίκεντρο της ίδιας παγκόσμιας διαφήμισης. –G. Debord.
Διάχυτη εξουσία, διάχυτη επίθεση
Η εξουσία δε διαμένει σε κάποια Χειμερινά Ανάκτορα που μπορούν να καταληφθούν απ’ τους επαναστάτες, ούτε βασίζεται στα διάφορα κέντρα παραγωγής που μπορούν να καταλάβουν οι εργάτες. Δε συμπεριλαμβάνει απλώς τις πολιτικές, αστυνομικές και νομικές λειτουργίες, αλλά διαθέτει ένα τριχοειδές σύστημα σχέσεων που, μιας και επεκτείνεται στο σύνολο της κοινωνίας, διαμορφώνοντας τις ατομικές και συλλογικές πράξεις. Η εξουσία παράγει και ευνοεί την αναπαραγωγή μορφών ζωής που η διατροφή, η επικοινωνία, η κίνηση, η σκέψη κλπ προσαρμόζονται ευκολότερα στις απαιτήσεις της. Η εξουσία μοιάζει να έχει κυριαρχήσει παντού, μα για τον ίδιο είναι επίσης εκτεθειμένη παντού -προφανώς σε διαφορετικό βάθος στρατηγικής επίθεσης. Όλο αυτό δεν είναι παρά κοινοτοπίες που θα διδάσκονταν ακόμα και σε κάποιο γαλλικό κολλέγιο, όμως αν είναι έτσι, τότε δε θα ‘πρεπε να παραπονιέται κανείς στα σοβαρά για τη ζημιά που προκαλούν οι ταραχοποιοί προς “άσχετους ανθρώπους”. Είτε πρόκειται για ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που πυρπολήθηκαν απ’ τους γάλλους αυτοκινητομάχους, είτε για τους απογοητευμένους πελάτες κάποιας κατεστραμμένης τράπεζας, ή για τους αργοπορημένους οδηγούς λόγω ενός οδοφράγματς, κάθε ισχυρισμός ότι αποτελούν έναν τρίτο, άσχετο μ’ όλο αυτό, ισοδυναμεί μ’ έναν ισχυρισμό ουδετερότητας: μια υπόθεση προς κατάρριψη.
Ασφαλώς, κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι η καταστροφή μιας τράπεζας, μιας φυλακής ή ενός δικαστηρίου είναι κάτι διαφορετικό ποιοτικά απ’ την πυρπόληση ενός αυτοκινήτου στα προάστεια, κάτι που ισχύει αλλά μέχρι ενός σημείου. Για να το αντιληφθούμε καλύτερα, θα μπορούσε κάποιος να διεξάγει το ακόλουθο υποθετικό πείραμα. Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι κριτήριο για την ευκρίνεια μιας πρακτικής στην εξέγερση είναι η πιθανότητα γενίκευσής της, οπότε ας υποθέσουμε ότι μια πρακτική θα ακολουθούταν παντού: για παράδειγμα, αν όλες οι τράπεζες καταστρέφονταν, σίγουρα, θα προκαλούνταν ένα χάος αλλά βέβαια θα απείχε ακόμα απ’ το να επιφέρει μια επανάσταση. Ας επαναλάβουμε το πείραμα, με όλα τα αυτοκίνητα αυτή τη φορά να καταστρέφονται. Δε θα ήταν οι συνέπειες το ίδιο, αν όχι και περισσότερο επαναστατικές; Δε θα επέφερε μια ριζική μεταμόρφωση ολόκληρης της κοινωνικής ζωής; Μια υπόθεση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε.
~
“Θέλω να πω σ’ όλα τα παιδιά που ζουν σε δύσκολες περιοχές ότι δεν έχει σημασία από που κατάγονται, όλα είναι παιδιά της (Γαλλικής) Δημοκρατίας” -J. Chirac, 14 Νοέμβρη 2005.
“Δημοκρατία είναι μια μορφή διακυβέρνησης που τίθεται πάνω απ’ το λαό, τον χειραγωγεί, τον εκπαιδεύει και τον κάνει ό,τι θέλει. Με τον στρατό της υποχρεώνει τους πιο απείθαρχους να υποταχθούν στους νόμους της. Κι όπως κάθε άλλη διακυβέρνηση, τα μόνα εμπόδια που βρίσκει είναι η αντίσταση των υπηκόων της κι ο φόβος για μια πιθανή εξέγερση” -E. Malatesta
Η ιδεολογία του νομοταγούς πολίτη
“Παιδιά της Δημοκρατίας”: έτσι απευθύνθηκε ο Chirac στους κατοίκους των προαστείων προκειμένου να τους εξευμενίσει -σε μια προσπάθεια να αντισταθμιστούν οι υβριστικές προσβολές του Σαρκοζύ. Όσοι απ’ αυτούς γνωρίζουν πώς λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, σαν χρυσοποίκιλτες πόρνες,έχουν αρκετούς λόγους να θίγονται: όπως το Κράτος ονομάζεται Πατρίδα όταν είναι έτοιμο να σκοτώσει, αποκαλεί τους υπηκόους του “πολίτες” όταν επιθυμεί τη συνενοχή τους στο νόμιμο έγκλημα.
Η ιδεολογία του πολίτη, βέβαια, έχει δεχθεί κριτική εδώ και πολύ καιρό ως ιδεολογική αντανάκλαση μιας ψευδούς ισότητας που συγκαλύπτει την κοινωνική ιεραρχία, έχει ειπωθεί ότι ο πολίτης δεν είναι παρά η αστική εκδοχή της κοινωνικής ιεραρχίας. Στην υποχώρησή της, η κατάσταση του πολίτη έχει αποκαλύψει τη γυμνή ζωή που ισχυριζόταν ότι έκρυβε. Αυτή ήταν η φρικτή διαπίστωση των δυο παγκοσμίων πολέμων του εικοστού αιώνα: πίσω απ’ τους πολίτες δεν υπήρχε παρά η αστική αντίληψη κοινωνικής ζωής, όμως βαθύτερα, κρυβόταν η γυμνή ζωή που μόλις απαλλάχθηκε απ’ το περιτύλιγμά της, έχασε κάθε αξία, κάθε δικαίωμα, κάθε σεβασμό.
Σήμερα δεν είναι καλύτερα, καθώς οικουμενικά οι πολίτες δεν είναι παρά οι καθημερινοί εκείνοι άνθρωποι που οι συμπεριφορές και τα συναισθήματά τους έχουν ενσωματώσει κάθε κυρίαρχο πρότυπο. Ένας άχρωμος, θλιβερός συμβιβασμός, βασισμένος στην αναισθησία, συγκολλημένος απ’ τον φόβο. Τα τρία συστατικά του σύγχρονου πολίτη είναι η ανικανότητα άρνησης, η αδυναμία αποτελεσματικής δράσης και η ενσωμάτωση της αδυναμίας, ενισχυμένα απ’ την ιλιγγιώδη μείξη τεχνολογικής ανάπτυξης και θεάματος που παράγουν σε πληθώρα κάθε υποκατάστατο ώστε να αποφεύγεται το πανταχού παρόν ενδεχόμενο ψυχολογικής κατάρρευσης, παραίτησης κι απόσυρσης απ’ τον κόσμο. Προκειμένου να εξακολουθεί να ισχυρίζεται κανείς ότι διάγει μια ζωή ήσυχη και “κανονική” στις παρούσες συνθήκες, οφείλει πρώτα να απολέσει την όραση και την ακοή του, κι έπειτα, καθώς τα ανησυχητικά γεγονότα εμφανίζονται παντού και δεν μπορούν πια να αγνοούνται, να εγκαταλείψει τη δυνατότητά του να αντιδρά: εξ ου και η γενικευμένη παραίτηση που αν δεν μετατρέπεται ανοιχτά σε γενική κατάθλιψη είναι γιατί υποστηρίζεται από μια εκτεταμένη χρήση του φόβου, όχι μόνο των άλλων αλλά και του φόβου για το παρόν και το μέλλον του καθενός, και απ’ τις αμέτρητες τεχνοκρατικές μεθόδους του “να ξεφεύγεις”.
Πέρα απ’ την κατάσταση του πολίτη ωστόσο, αναπτύσσονται και διαδίδονται διαφορετικές μορφές ζωής. Όσοι απ’ αυτούς διατηρούν την αίσθηση του ανικανοποίητου απ’ αυτόν τον κόσμο, και επιστρατεύουν τη δύναμη και τη φαντασία τους για να επινοήσουν μορφές αντίδρασης κι επίθεσης ενάντια στην απάνθρωπη κοινοτοπία του, αλλά και το αναγκαίο θάρρος για να τις κάνουν πράξη, τίθενται εκ των πραγμάτων εκτός της ιδιότητας του πολίτη. Διατηρούν τη ζωή τους, τη ζωτικότητα που δεν μπορεί να περιοριστεί απλά στην μια ή την άλλη μορφή επιβίωσης. Απ’ την μια, ανεπιθύμητα προϊόντα αυτής της κοινωνίας, κατακάθια, που διαρκώς επιστρέφουν για να ταράξουν τον ήσυχο ύπνο της, και την ίδια στιγμή λογικά και παθιασμένα όντα της εξέγερσης, παράνομες και βαρβαρικές μορφές ζωής που ακατάπαυστα εμποδίζουν, επιτίθενται και πυρπολούν μέχρι κάθε ίχνος της αδικίας να εκλείψει. Όχι κύριε πρόεδρε, οι εξεγερμένοι της Γαλλίας δεν είναι παιδιά της αιματοβαμμένης δημοκρατίας σας, είναι παιδιά της ίδιας λύσσας που σας περιμένει σε κάθε γωνιά του δρόμου να σας αποδώσει τον λογαριασμό.
~
“Είναι ένα μέτρο ασφάλειας που πάρθηκε για να αποδώσει στην αστυνομία όποια δυνατότητα χρειαστεί προκειμένου να αποκαταστήσει οριστικά την ειρήνη” -J. Chirac
“Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός μπορεί να περιγραφεί ως η διαδικασία ενός νόμιμου εμφυλίου πολέμου μέσω καταστάσεων εξαίρεσης. Αυτό επιτρέπει όχι μόνο τη φυσική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων αλλά κι ολόκληρων κατηγοριών πολιτών, οι οποίες για τον οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να ενσωματωθούν στο πολιτικό σύστημα. Η συνειδητή δημιουργία μόνιμων καταστάσεων εξαίρεσης (ακόμα κι αν δε γίνεται δεδηλωμένα) έχει γίνει μια ουσιώδης πολιτική πρακτική που υιοθετούν όλα τα σύγχρονα Κράτη, ακόμη κι όσα αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά. -G. Agamben
Κατάσταση εξαίρεσης
Η κατάσταση εξαίρεσης είναι ο κανόνας: είναι δύσκολο να βρούμε μια πιο κοινή έκφραση στη σύγχρονη θεωρητική-κριτική παραγωγή λόγου. Είναι εξίσου δύσκολο να βρούμε μια κριτική και πρακτική ανάλυση που να μπορεί να στηρίξει μια τέτοια δήλωση. Η ίδια η έννοια είναι εξαρχής αμφίσημη, καθώς φαίνεται να υπονοεί ότι, ιστορικά ή λόγικά, πίσω απ’ την κατάσταση εξαίρεσης υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρξει κάποιου είδους αγνής εξουσίας που θα μπορούσε να λειτουργήσει κανονικά, χωρίς καταπίεση, βία κι αδικία. Είναι βέβαια γεγονός ότι είναι η εξουσία καθ’ εαυτόν που είναι καταπιεστική, βίαια κι άδικη. Έχοντας αποσαφηνίσει αυτό, είναι η δύναμη των γεγονότων που μας τραβά να αναζητήσουμε τί υπάρχει πίσω απ’ την κήρυξη έκτακτης ανάγκης.
Επισήμως, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι η συρρίκνωση της νομιμότητας (κι επομένως όλων των δικαιωμάτων κι ελευθεριών που υποτίθεται ότι εγγυάται) προκειμένου να υπερασπιστεί η ίδια η νομιμότητα. Αυτή η διαδικασία, που είναι φαινομενικά παράδοξη, δικαιολογείται τυπικά βάσει μιας οποιασδήποτε απειλής. Το γέγονος ότι γίνεται ο κανόνας, σημαίνει ότι η κατάσταση εξαίρεσης εφαρμόζεται τόσο συχνά, ανεξάρτητα απ’ τις επίσημες διακηρύξεις: απ’ την διαχείριση της μετανάστευσης (που όχι απλά εμπεριέχει εξοντωτικούς περιορισμούς στο “δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης”, αλλά βασίζεται στην ίδια την αρχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με τα “κέντρα κράτησης”), στην επετειακή ανακήρυξη κόκκινων ζωνών (όπου οι όποιες πολιτικές ελευθερίες πρακτικά καταργούνται), στην διόγκωση του κατασταλτικού μηχανισμού (που πλέον εισβάλει σε κάθε όψη της προσωπικής ζωής των ατόμων, παρά τις δημοκρατικές διακηρύξεις για την “προστασία της ιδιωτικής ζωής”), στην καθημερινότητα της αστυνομικής βίας (η “κακοποίηση” τείνει να είναι ευφημισμός για ό,τι συμβαίνει στους δρόμους ή σε τμήματα), και η λίστα των κανονικών καταστάσεων εξαίρεσης θα μπορούσε να συνεχίζεται για ολόκληρες σελίδες. Είναι προφανές ότι οι νεολαίοι των προαστείων γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλα αυτά αποτελούν την “ομαλότητα” καθώς όχι μόνο ζουν οι ίδιοι σε μια χωροταξική κατάσταση εξαίρεσης αλλά και δέχονται την αστυνομική καταστολή σε καθημερινή βάση, σ’ όλο το φάσμα των εξευτελισμών, της κακοποίησης και της ανοιχτής βίας που συνοδεύει μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων ή έναν έλεγχο.
Η κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία δε θα ήταν τόσο σκανδαλώδης στην πραγματικότητα, αν δε στιγματιζόταν από έναν συμβολικό χαρακτήρα: η επαναφορά ενός νόμου του 1955 που εισήχθηκε στη διάρκεια της πολεμικής επέμβασης στην Αλγερία, αποκαλύπτει την οσμή της αποικιακής διαχείρισης στην εσωτερική πολιτική: με άλλα λόγια, ήταν μια επιβεβαίωση απ’ την μεριά της κυβέρνησης ότι στο εσωτερικό της χώρας διεξάγεται ένας εμφύλιος πόλεμος.
Η ομαλότητα της κατάστασης εξαίρεσης, λοιπόν, αναπόφευκτα αποκαλύπτει τη βία που το Κράτος και η νομιμότητά του βασίζονται: βία που σκοπεύει στην πάσει θυσία διασφάλιση του Κράτους (κυρίως με την μορφή του κρατικού μονοπωλίου της βίας: αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές), και βία που σκοπεύει στην εξάπλωση του Κράτους (πόλεμοι, εμπάργκο, φυλακές υψίστης ασφαλείας κλπ). Όμως αυτή η ομαλότητα δείχνει επίσης το πώς η εξουσία είναι διαρκώς σε επιφυλακή για κάποια άμεση απειλή, για τη διάδοση μιας εξεγερτικής δυναμικής που θα ήταν δύσκολο να διαχειριστεί και να καταστείλει, εάν εξαπλωνόταν αποτελεσματικά. Εξ ου και η λήψη αναρίθμητων αποτρεπτικών μέτρων, όπως η ασταμάτητη προπαγάνδα περί τρομοκρατίας, μια διαρκώς επανερχόμενη κρίση και η διάδοση της ανασφάλειας, που μεταμορφώνει τους φόβους μιας σαθρής εξουσίας σε κοινές φοβίες των υπηκόων της.
Η κατάσταση εξαίρεσης, ωστόσο, έχει μια άλλη δυναμική που σπάνια τονίζεται από τη θεωρητική κριτική. Ο Benjamin μίλησε για μια ρήξη του ιστορικού συνεχούς: ένα επαναστατικό ξέσπασμα συμπίπτει με τη διάρρηξη της ομαλότητας, και -με μια διαπίστωση ότι είναι αδύνατον να συνεχιστεί έτσι- θέτει σε κίνηση την καταστροφική του ικανότητα. Οπότε, δεν έχει νόημα να αναζητάμε το πολιτικό πρόγραμμα, τις προοπτικές ή τους στόχους της εξέγερσης. Κάτι τέτοιο δε θα ήταν παρά μια αξιοθρήνητη οπισθοδρόμηση στο γνωστό “Τί να κάνουμε;”, ένα ζήτημα που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα χαθεί τελικά στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας. Μπορούμε απλούστερα να αναρωτηθούμε τί μπορεί ο καθένας μας να κάνει γι αυτό, κάθε τί άλλο δε θα ήταν παρά ένα placebo.
~
“Θέλω να ‘μαι αποδεκτή γι’ αυτό που είμαι”-μια 26χρονη αλγερινής καταγωγής
“Εργάτες προσέξτε! Μη στιγματίζετε τους αδερφούς σας, αυτούς που αποκαλούνε κλέφτες, δολοφόνους, πόρνες, επαναστάτες, φυλακισμένους, με το στίγμα της υποτίμησης. Μην τους βρίζετε, μην τους συκοφαντείτε, προστατεύστε τους από ένα τελειωτικό χτύπημα. Δε βλέπετε πώς σας αποδέχονται οι στρατιωτικοί, πώς σας καλούν για μάρτυρες οι δικαστές, πώς σας χαμογελούν οι τοκογλύφοι, πώς σας νουθετούν οι παπάδες και πως σας απειλούν οι μπάτσοι; –E. Coerderoy
Περί Ενσωμάτωσης
Δεν είναι εύκολο να παραμελεί κανείς την αιτία των ταραχών των γαλλικών banlieues: το γεγονός ότι ολόκληρη η ύπαρξή τους εξαρτάται απ’ την κοινωνική αλλοτρίωση είναι τόσο εκκωφαντικό που δεν μπορεί να λησμονηθεί. Όμως ελάχιστοι δείχνουν να κατανοούν τους λόγους αυτής της κατάστασης. Εξ ου και το αίτημα για κοινωνική ενσωμάτωση, για επαναφομοίωση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μια αιτιολογική διαύγεια διαδέχεται το πολιτικό ψέμμα. Όλοι όσοι ζητούν κοινωνική ενσωμάτωση καλή τη πίστει, είναι απλά έρμαια της ψευδαίσθησης ότι η κοινωνία μπορεί να υποστεί μερικές αλλαγές, προκειμένου να μη χρειαστεί ν’ αλλάξουμε κοινωνία. Τουλάχιστον όσοι δεν είναι και τόσο καλόπιστοι, είναι συνήθως πιο ειλικρινείς: έχουν συνείδηση της κοινωνικής πειθάρχησης που υπονοείται σε τέτοια αιτήματα πρόνοιας.
Ενσωμάτωση σημαίνει πρώτα απ’ όλα ένταξη στην εργασία. Όμως η εργασία, στοιχείο του Κεφαλαίου και κατά συνέπεια συνώνυμη της υποταγής και της εκμετάλλευσης, διακρίνεται ολοένα και περισσότερο σε υπερειδικευμένη τεχνοκρατική εργασία και ολοένα και πιο απαξιωμένο μηχανικό-χειρωνακτικό έργο. Αυτά είναι τα δυο πρόσωπα της σύγχρονης επισφαλούς εργασίας: ο αγχώδης μάνατζερ κι ο εξαντλημένος προλετάριος. Περιττό να πούμε ποιό ποιό από τα δύο προορίζεται για τους νέους των προαστείων, άλλωστε αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι η ελάχιστη ηλικία για να πάει κάποιος βοηθός σε τεχνικές εργασίες είναι σύμφωνα με έναν νέο νόμο του πρωθυπουργού De Villepin τα 14 έτη, όταν η υποχρεωτική εκπαίδευση απ’ το 1959 κρατάει ως τα 16. Την ίδια στιγμή, το σύμφωνο πρώτης εργασίας (CPE), νομιμοποιεί την άμισθη εργασία για τα δυο πρώτα χρόνια απ’ την πρόσληψη.
Τελικά, λίγοι αντιλαμβάνονται ότι είναι το Κεφάλαιο (κι άρα η εργασία η ίδια) που έχει δημιουργήσει την κατάσταση απ’ την οποία τώρα πρέπει να ξεφύγει: κατά την ιμπεριαλιστική επέκτασή του πρωτοεφάρμοσε τις σκληρές συνθήκες που ανάγκασαν εκατομμύρια ανθρώπων να μεταναστεύσουν, καθώς τότε ήταν σε θέση να διαχειριστεί την εισαγωγή και την εκμετάλλευση της υποτιμημένης εργασίας τους στις βιομηχανικές ζώνες (μεταξύ άλλων -την ίδια περίοδο- δημιουργώντας, μέσω των τοπικών δημοτικών συμβουλίων, τις τεράστιες εργατουπόλεις στη θέση των παλιών γειτονιών που υπήρξαν δίκτυα εργατικής αλληλεγγύης). Μετά το δεύτερο μισό των ’70es, οπότε κι έλαβε χώρα η λεγόμενη βιομηχανική αναδιάρθρωση, δηλαδή η μετανάστευση των επενδύσεων προς μέρη του πλανήτη όπου η εργασία ήταν ακόμα φθηνότερη, ο πλεονασματικός πληθυσμός των προαστείων εγκαταλήφθηκε στις συνθήκες ζωής που υφίστανται και σήμερα, δημιουργώντας τις κοινωνικές συνθήκες που ευνοούν μια έκρηξη του οργισμένου μηδενισμού. Θα δώσει το Κεφάλαιο τη δική του λύση στο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει το ίδιο; Θα γίνουμε ξανά μάρτυρες της πιο ανισόρροπης διαλεκτικής μεταξύ Κεφαλαίου κι εργασίας;
Όσον αφορά την εκπαίδευση, τη συμπληρωματική μορφή της ενσωμάτωσης, τα σημαντικά έχουν ειπωθεί ήδη: καθήκον της δεν είναι παρά η προετοιμασία για την εργασία. Αφαιρουμένης -εκ των πραγμάτων- αυτής της λειτουργίας, δεν είναι παρά μια άχρηστη εξάσκηση -στην καλύτερη- και ένας μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου -στη χειρότερη, κάτι που έγινε φανερό απ’ την θεσμοθέτηση των ZEP (Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας) το 1981, που σήμερα περιλαμβάνουν 20% των μαθητών όλης της χώρας. Εν συντομία, κάθε αίτημα για ενσωμάτωση δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη απόπειρα αναβίωσης του κοινωνικού πτώματος με περισσότερη φορμόλη.
Οι αντιφάσεις που περιέχει η λογική της ενσωμάτωσης αφορούν επίσης τους ταραχοποιούς, τουλάχιστον ένα μέρος τους, αυτούς που διεκδικούν το να μιλούν οι ίδιοι για λογαριασμό τους. Απ’ τη στιγμή που η εξέγερση έχει γίνει δεκτή με μεγάλη χαρά, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε αν το ξέσπασμά της αντιπροσωπεύει μια θέληση καταστροφής του συστήματος (όπως, σύμφωνα με την ανάλυση των καταστασιακών, συνέβη στην εξέγερση του Watts), ή απλά των ανισοτήτων του, των οποίων ο δομικός χαρακτήρας δεν γίνεται αντιληπτός. Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο, πάντως, καθιστά την πρώτη υπόθεση εξαιρετικά πιθανή: το γεγονός ότι η νεολαία των banlieues θα μπορούσε κάλλιστα να επιβιώνει με άλλα μέσα, π.χ. μέσω του εμπορίου ναρκωτικών και της παράνομης οικονομίας. Ένα απ’ τα καθήκοντα της θεωρητικής κριτικής, ωστόσο, είναι ακριβώς να δείξει ότι μια γενική “ενσωμάτωση” είναι αδύνατη, κι ως εκ τούτου κάθε αίτημα πολιτικών προοπτικών που προέκυψε απ’ το ρήγμα που άνοιξε η εξέγερση, είναι μη-ρεαλιστικό. Με δυο λέξεις, να αρνηθεί τον μονόδρομο της κοινωνικής ενσωμάτωσης ως πανάκεια για την αναπόφευκτη αποσύνθεση του κοινωνικού συστήματος. Όπως είναι αρκετά γνωστό, η δημιουργία του νέου, μπορεί να έρθει μόνο απ’ τον θάνατο του παλιού.
Γαλλία: Τελικά πόσα αμάξια κάηκαν αυτήν την πρωτοχρονιά;
από τις εορταστικές εκδηλώσεις στο Στρασβούργο
45 με 60 οχήματα πυρπολούνται κάθε νύχτα στη Γαλλία, ενώ τα νούμερα κορυφώνονται δυο συγκεκριμένες νύχτες του χρόνου: την 14η Ιούλη, επέτειο της Άλωσης της Βαστίλης, και την παραμονή της πρωτοχρονιάς: την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου.
O υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux είχε προαναγγείλει ότι δε θα ανακοινωθεί φέτος ο αριθμός των οχημάτων που θα πυρποληθούν, κατά τα ειωθότα, την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου, προκειμένου να “μπει τέλος σ’ έναν ανόητο διαγωνισμό που συνίσταται σε εμπρησμούς οχημάτων νομοταγών πολιτών”.
Σύμφωνα με το περιοδικό Time: “Αν και τα νούμερα αυξομειώνονται, έχουν γενικά πέσει από τα τέλη του ’70, οπότε και η γαλλική προαστιακή νεολαία πρωτοάρχισε να πυρπολεί αυτοκίνητα ως έναν τρόπο να τραβήξει την προσοχή της κοινωνίας, των μήντια και των πολιτικών. Αργότερα η πρακτική μετατράπηκε σε μια τακτική ενέδρας ώστε να τραβηχτούν αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις στο σκηνικό -όπου θα τους επετίθονταν οι συμμορίες. Σήμερα η πράξη έχει περισσότερο το νόημα μιας καθημερινής διαμαρτυρίας ενάντια στην αλλοτρίωση, τις διακρίσεις και την αδιαφορία της πιο προνομιούχας γαλλικής κοινωνίας”.
Σύμφωνα με την πυροσβεστική, ο αριθμός των αυτοκινήτων που κάηκαν την φετινή νύχτα μειώθηκε σχετικά με πέρυσι στο Seine-Saint-Dennis και στο Παρίσι (117 αυτοκίνητα και 500 προσαγωγές στο Île-de-France), αν και στα βόρεια της χώρας φαίνεται αυξημένος. 53.820 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν το βράδυ σ’ όλη τη Γαλλία, 8.060 στο Παρίσι. 2.000 πυροσβέστες ήταν σε επιφυλακή. 8.500 στρατιώτες, κυρίως στην Μασσαλία και αλλού. Το Παρίσι ως συμβολικό κέντρο της κρατικής εξουσίας πρωταγωνίστησε στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς. Αν και ο υπ. εσωτερικών σχολίασε σχετικά ότι “κανένα αξιοσημείωτο επεισόδιο δεν έλαβε χώρα σ’ όλην την επικράτεια”, δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά την ύπαρξη 16 τραυματιών μεταξύ των δυνάμεων της τάξης. “Το βράδυ της παραμονής φέτος ήταν ανησυχητικά ήσυχο”, σύμφωνα πάλι με τα μμε. Δημοσιογράφοι επικαλούμενοι αστυνομικές πηγές ισχυρίζονται πως το υπερβολικό ψύχος “κατάφερε να ηρεμήσει τα πάθη”.
Την παραμονή πρωτοχρονιάς του 2009, πυρπολήθηκαν 1.137 οχήματα “ελαφρά μείωση” σε σχέση με τα 1.147 του 2008, αλλά και πάλι περισσότερα απ’ τα 879 του 2007, ή τα μόλις 450 της παραμονής του 2002.
Ολόκληρο το 2008, πυρπολήθηκαν 36.700 οχήματα (52.000 κατ’ άλλες πηγές, τα νούμερα αυξομειώνονται ανάλογα με το αν συνυπολογίσουμε τον αριθμό διπλανών αυτοκινήτων που υφίστανται ζημιές, τους εμπρησμούς για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ασφαλιστικών απατών κλπ). Το 2007 κάηκαν 42.700 οχήματα, το 2006 44.000, το 2005 45.000, ενώ το 1999 16.088 οχήματα.
501 προσαγωγές πραγματοποιήθηκαν την νύχτα αυτή για το 2011, 481 το 2010, 288 το 2009, 259 το 2008. Απ’ την άλλη μεριά της πόλης, 350.000 άτομα παρακολούθησαν τη φιέστα των δημοτικών αρχών στο Παρίσι, σε σχέση με 270.000 το 2010 και 550.000 το 2009.
“Δεν έχουν προγραμματιστεί πυροτεχνήματα για τo πεδίο του Άρεος” ανακοίνωσε για πρώτη φορά η δημοτική αρχή, προκειμένου να αποτρέψει τους κατοίκους από “άσκοπες βόλτες” στο κέντρο, ενώ παράλληλα “18 έφιπποι της δημοκρατικής φρουράς θα περιπολούν την νύχτα στους δρόμους”. Στην Αλσατία, όπου ο λαός προσπαθεί να προμηθευτεί (παράνομες) κροτίδες και πυροτεχνήματα απ’ τη γειτονική Γερμανία συνεχίζοντας την τοπική παράδοση, θα πολλαπλασιαστούν οι έλεγχοι στα σύνορα όσο και στις πόλεις, ενώ στο Μονπελιέ, εκτός απ’ τα πυροτεχνήματα απαγορεύτηκε προσωρινά(;) και η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους (Πηγή: AFP-γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων). Τέσσερεις μπάτσοι τραυματίστηκαν από κροτίδες στο Στρασβούργο όπου κάηκαν σύμφωνα με την πυροσβεστική πάνω από 65 οχήματα.
Ένα κείμενο για την καλύτερη κατανόηση των “φοιτητικών” συγκρούσεων στην Ιταλία, που όπως και στην Αγγλία διεξάγονται στο φόντο του τέλους του κράτους πρόνοιας, την εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας μαζί μ’ αυτό, και της αδυναμίας αναπαραγωγής της νέας εργατικής τάξης, που φέρει τόσο αποφασιστικότητα όσο και κάποια νοσταλγία.
Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει
Ορισμένοι συζητάτε, θαυμάζετε, σκανδαλίζεστε, απ’ αυτές τις στιγμές μητροπολιτικού αντάρτικου στη Ρώμη. Μου φέρνετε στο μυαλό την Κοντέσσα: “Εσείς, άνθρωποι που αναζητούν την ειρήνη, για να κάνουν εν ειρήνει ό,τι αυτοί θέλουν…” Μ’ άλλα λόγια, θα θέλατε τα τρία εκατομμύρια των νέων να καταναλώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μέσα στην ανεργία και στην επισφάλεια, με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον να πετύχουν ή να δημιουργήσουν, οικονομικά στερημένοι από μια ανεξάρτητη ζωή, αναγκασμένοι να ζουν στο σπίτι με τους γονείς τους, να αναβάλουν κάθε επιλογή στη ζωή τους, να γίνουν ζευγάρια, να κάνουν παιδιά, να ‘χουν ένα εισόδημα, να εγκαταλειφθούν απλά στην απόγνωση.
Θα θέλατε να γίνουν ναρκωμένοι θεατές του ξεπουλήματος κάθε δημόσιου πλούτου; Να ανέχονται σιωπηλά την υπεροψία του συνδέσμου βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του οργανωμένου εγκλήματος, ακόμα και των γονιών τους; Οι φοιτητές να παρακολουθούν σιωπηλοί την καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης κι όλα όσα συνεπάγεται αυτό στην καθημερινή ζωή; Στην τελευταία πορεία στο Μιλάνο ήταν πολλοί οι νέοι που άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και στεντόρεια: “Εκδίκηση”. Τα στατιστικά του ΟΟΣΑ επισημαίνουν ότι στην Ιταλία υπάρχει ανοικτό ένα κοινωνικό νεανικό ζήτημα: Σχεδόν το 80% των νέων στην Ιταλία, απ’ τα 18 ως τα 24, είναι άνεργοι, το διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, κι απ’ τους νέους που εργάζονται, σχεδόν οι μισοί είναι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που καθιστούν αδύνατη την εξασφάλιση του μέλλοντός τους, ενώ οι πτυχιούχοι που βρίσκουν τελικά εργασία, είναι οι λιγότεροι στην ΕΕ. Πάνω από δυόμισι εκατομμύρια νέων είναι σε αναζήτηση εργασίας, ή έχουν πια σταματήσει να ψάχνουν. Και πλέον ούτε τα μέσα μαζικής σύγχυσης, ούτε τα οικογενειακά εισοδηματικά αποθέματα μπορούν να καλύψουν ή να μεταθέσουν για το μέλλον τις αντιφάσεις. Τί θέλετε λοιπόν να είναι αυτές οι μικρές φωτιές της Ρώμης για μια τόσο διαλυμένη κοινωνικά νεολαία; Έχουμε μνήμη του πώς αναπτύσσονται ιστορικά οι κοινωνικές εξεγέρσεις; Η Ιταλία έχει μια πλούσια ιστορία από τέτοιες, με πιο πρόσφατη αυτή της Πιάτσα Λορέτο.
Ε καλά, θα πείτε τώρα, αυτοί που διαμαρτύρονται είναι κυρίως οι νέοι, οι φοιτητές, μα ως συνήθως, δεν είναι παρά οι πρώτες σάλπιγγες του αγώνα.
Έχουμε μπροστά μας τρία χρόνια επαχθών οικονομικών μέτρων 50 δις τον χρόνο που η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει για να επιστρέψει στο πρόγραμμα ευρωπαϊκής σταθερότητας. Η άρχουσα τάξη που κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια κρατώντας την κοινωνική ειρήνη στην Ιταλία με λευκές επιταγές, δημιουργώντας το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, μας καλεί τώρα να τις πληρώσουμε.
Υπάρχει μια σοβαρή κρίση του καπιταλισμού, από την οποία δεν μοιάζει ικανή να γλυτώσει, και προαναγγέλει μια νέα ύφεση, καθώς δεν έχει πρόχειρο κάποιον νέο πόλεμο ή μια εκκρηκτική υποτίμηση.
Οι νέοι φοιτητές δεν είναι παρά οι πιο αναμμένες σπίθες που πετάγονται απ’ τα μισαναμμένα κάρβουνα: υπάρχουν 20 εκατομμύρια εργαζομένων με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη, και με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους, του κλεισίματος των επιχειρήσεων ή της εξοντωτικής εντατικοποίησης των ρυθμών εκμετάλλευσης, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί μια απ’ τις πιο άνισες διανομές του πλούτου, με το 10% του πληθυσμού να κατέχει όσα και το υπόλοιπο 90%.
Με 4 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες να εξευτελίζονται καθημερινά και να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κοροιδεμένοι απ’ τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με τον κίνδυνο της απέλασης μόλις χάσουν τις δουλειές τους.
Με μια κατάσταση όσον αφορά τις γυναίκες, που περιλαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια προσφορά υπηρεσιών στις γυναίκες καταστροφική, μια εκκωφαντική γελοιοποίηση της γυναικείας μορφής.
Με ένα περιβάλλον γεωλογικό, αστικό και πολιτιστικό, ολοένα και πιο εγκαταλελειμένο στον εαυτό του, μιας και τα ενδιαφέροντα της κυβέρνησης είναι διαφορετικά: κι από τo περιβάλλον αυτό ξεκίνησαν για τη Ρώμη τα πλήθη του Αμπρούτσο και της Καμπάνιας. Σ’ αυτά τα πλαίσια, τί ακριβώς περιμένετε να είναι οι μικρές φωτιές της Ρώμης, με όλα τα μισαναμμένα κάρβουνα έτοιμα να πάρουν φωτιά;
Το γενικό κλίμα καταστολής του Βρετανικού Κράτους και η “βασιλική γαλήνη” δέχθηκαν ένα αποφασιστικό πλήγμα στις 10 Νοέμβρη 2010, στο Millbank Tower, όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια έφοδος ενός οργισμένου όχλου, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των φοιτητικών διδάκτρων.
Οι σκηνές απ’ την ταράτσα του κατειλημένου κτιρίου και τις καταστροφές που έσπασαν την κατεστημένη πεποίθηση ότι οι μπάτσοι έχουν το πάνω χέρι στους δρόμους του Ηνωμένου Βασιλείου, και ειδικά στην ανοιχτή φυλακή του Λονδίνου των άπειρων καμερών CCTV. Την μέρα αυτή, συνέβη κάτι πολύ σπουδαιότερο απ’ τη διάλυση των γραφείων του κυβερνόντος πολιτικού κόμματος στην πρωτεύουσα – μια υφέρπουσα ταξική βία εκδηλώθηκε ανοιχτά, γιορταστικά, και μεταδόθηκε παντού μέσα απ’ τα διεθνή μμε, σε όλους τους αντιστεκόμενους σ’ όλον τον κόσμο.
Νιώσαμε αυτήν την απίστευτη δύναμη και πάλι στις 9 Δεκέμβρη, κι έμοιαζε πως είμαστε ακόμα στην αρχή.
Η δυνατότητα που έχουμε μπροστά μας αυτήν τη στιγμή, είναι η δυνατότητα μιας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης. Κι εντός της, βρίσκεται η αναγκαιότητα όλοι αυτοί που θεωρούν ήδη τους εαυτούς τους “πολιτικά συνειδητοποιημένους” και ταξικά “ενεργούς” να ξέρουν πως να σωπαίνουν, πως να κάνουν στο πλάι, και να αναγνωρίσουν ότι η δυνατότητα που παρουσιάζεται σ’ αυτούς είναι να αποδυθούν την ίδια τους την πατενταρισμένη, προδιαγεγραμμένη και παρεμποδιστική τελικά προσκόλλησή τους στα δικά τους θεωρητικά και πρακτικά μοντέλα.
Πολυάριθμες “αλληλεπιδράσεις” (“μοίρασμα εμπειριών άμεσης δράσης και προπονήσεις, συζητήσεις, καλέσματα για ένα κεντρικό δίκτυο/πλατφόρμα) έχουν ξεπεταχθεί τις δυο-τρεις τελευταίες βδομάδες που κρατάει η φοιτητική αναταραχή. Έχει αναμφίβολα τη σημασία του να λέμε στους διπλανούς μας να κουκουλώνονται στις πορείες, για παράδειγμα, ή τί να κάνουν όταν συλλαμβάνονται, αλλά όσον αφορά το να τους “δείχνουμε” τί και πώς είναι η εξέγερση, πέρα απ’ την ανάγκη αυτών που δασκαλεύουν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και να παρουσιασθούν ως ειδικοί του αγώνα, έχει κάποια άλλη αξία; Στις πρόσφατες ταραχές, το πλήθος δεν είχε ανάγκη να διδαχθεί ούτε να “παροτρυνθεί” να επιτεθεί στα αστυνομικά οχήματα, να καταλάβει ή να σμπαραλιάσει γραφεία, απλώς συνέβη όπως παντού όπου οι άνθρωποι νιώθουν αρκετή αυτοπεποίθηση να αντισταθούν ανοιχτά και μαζικά.
Ο αντικαπιταλιστικός “αγώνας” στο Η.Β. δεν είχε καταφέρει, τα τελευταία δέκα χρόνια, να παράγει τίποτα άξιο λόγου, πέρα από μερικές χιλιάδες μη-κυβερνητοειδείς ακτιβιστές, και μερικές ακόμα ωραιότατες καριέρες. Αν πρέπει ντε και καλά να γεμίσουμε τα κενά των πολιτικών ταυτοτήτων μας, ας τα γεμίσουμε με περιέργεια. Δεν προλαβαίνει καλά-καλά να ξεσπάσει μια αυθεντική λύσσα στους δρόμους της πόλης, και ξεπετάγονται οι πρωτοβουλίες των ακτιβιστών να τη διαχειριστούν, να τη δημοκρατικοποιήσουν, να την ελέγξουν: η ομορφιά του αγνώστου συνθλίβεται με μιας στα γρανάζια των αριστερίστικων μικρο-γραφειοκρατιών.
Ξετυλίγοντας την ιστορία των ατελείωτων αποτυχιών της δεκαετίας -γιατροί του δρόμου, κοινωνικές κουζίνες, workshops, λίστες email μέχρι ναυτίας- και κάθε λογής κάλεσμα στους πιο ελέγξιμους -climate camp, ομάδες “κοινωνικού ακτιβισμού”, ομοσπονδίες, ρεφορμιστικές μονοθεματικές καμπάνιες, κάθε είδους κοινωνικό ηρεμιστικό- ώστε οι μάνατζερς της κοινωνίας να κατορθώσουν να την φέρουν στα μέτρα των καριερίστικων χειρισμών τους, παραμένουν εξίσου τρομαγμένοι μπρος στους ανεξέλεγκτους όσο και το κράτος.
Στα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστοι οι “συνειδητά πολιτικοποιημένοι” της τάξης -οι ακτιβιστές δηλαδή- που κατάφεραν να ξεφύγουν από ένα “κορδόνι” μπάτσων, και κανείς που κατάφερε να εξελιχθούν σε επιθετικά τα εγχειρήματά του. Καθότι -όπως γνωρίζουν οι νέοι και οι οργισμένοι- για να ξεφύγεις απ’ το κορδόνι, πρέπει να διαθέτεις ένα σχέδιο χάους και επίθεσης. Κι αυτό είναι ακριβώς που οι ακτιβιστές δεν έχουν κι ούτε σκοπεύουν να αποκτήσουν, πέραν του συμβολικού.
Γιατί; Επειδή τα εγχειρήματα των ακτιβιστών δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εξέγερση ούτε με το χάος. Είναι πρώτα και κύρια ένα εγχείρημα κυριαρχίας, για την εξημέρωση της άγριας επιθυμίας για σπάσιμο όλων των περιορισμών, για την επαγγελματοποίησή της, την απόδοσή της στους ειδικούς, για τον εξορθολογισμό της.
Τα σχέδια των ακτιβιστών αφορούν μια συντήρηση ενός μικρομέγαλου, ελιτίστικου και κατά φαντασίαν κινήματος. Δεν είναι παρά ένα αστυνομευόμενο θέατρο μικρο-εκτροπής και επαναφοράς στην τάξη, οργανωμένο από ανίκανους αριστεριστές και επίδοξους κοινωνικούς μάνατζερς-διαχειριστές. Είναι μια εύκολο να διαβρωθεί και να κατασταλλεί αυταπάτη γεμάτη από χομπύστικες δραστηριότητες για να χασομεράνε οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Πόσο χρήσιμο είναι για το Κράτος να υπάρχει ήδη ένα δίκτυο ακτιβιστών που μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς ορισμένους τύπους συμβιβαστικών κι αφομοιώσιμων δημοκρατικών τακτικών, πάντοτε υπό τον αμφιλεγόμενο λόγο της “περιεκτικότητας”, της “συναίνεσης” και της “πολυμορφίας των δράσεων”. Ακτιβισμός που είναι “πολιτικός” με την έννοια της προσήλωσης σε μια “πολιτική” ως τροχοπέδη στον πραγματικό αγώνα.
Είναι η ίδια η αίσθηση της ενσωμάτωσης σε έναν “πολιτικοποιημένο” χώρο και των κανόνων που τον συνοδεύουν απ’ τα θεμέλιά του, που μπορεί να οδηγήσει στην παράλυση και την αντεπανάσταση. Τη στιγμή που πρέπει να αμυνθούμε, να πάρουμε και να πετάξουμε πέτρες ή να βάλουμε φωτιά σ’ έναν στόχο ή σ’ ένα οδόφραγμα, αυτοί που έχουν ήδη εντρυφήσει σε ένα σωρό θεωρίες, λογομαχίες και αμφιλεγόμενης εφαρμογής ιδέες αλληλεγγύης, πολλοί από τους οποίους φαντασιώνονται ότι έχουν κάποιου είδους οδηγιών χρήσης για την κοινωνική αλλαγή ή και την επανάσταση και νιώθουν την ανάγκη για “παρέμβαση”, σταματούν, και υποχωρούν απ’ τη σύγκρουση.
Δεν σκοπεύουμε να παραστούμε σε καμμία συνάντηση ακτιβιστών “ενάντια στις περικοπές”, ούτε να στείλουμε “αντιπροσώπους” σαν να είμαστε καμμιά οργάνωση-παράρτημα πεταμένης ΜΚΟ. Δεν έχουμε πρόθεση να συντηρήσουμε καμμιά απ’ τις δομές ή τις έννοιες που μας κληροδότησε η δημοκρατία.
Αυτοί που είναι πρόθυμοι να “παρέμβουν” καλύτερα να αναρωτηθούν μήπως θέλουν απλά να στριμώξουν στα όρια του δικού τους σκεπτικού, της κατανόησης και της πρακτικής, μια εξελισσόμενη εξέγερση. Ας αφήσουμε τους νέους να ανοίξουν νέα, απρόβλεπτα περάσματα. Ας ξεκόψουμε απ’ τα ίδια μας τα μοντέλα, κι έπειτα ας τσακίσουμε την πιο ύπουλη αστυνομία, αυτήν μέσα μας που μας κοπανάει με τα γκλομπ της ιδεολογίας, και που κρύβει τις δικές μας αδυναμίες, την ιστορική ανεπάρκεια και τον φόβο, πίσω από τους κυματοθραύστες των “αναγκαίων υποδομών” και της “οργάνωση”. Θέλουμε χρόνο να δούμε τί θα προκύψει απ’ το χάος. Απ’ την εξέγερση προς την ελευθερία.
Το να βάλουμε σε γνωστές φόρμες έναν αγώνα τόσο νωρίς, σημαίνει το τέλος της συγκρουσιακής έντασής του. Χωρίς την τυποποίηση, υπάρχει μόνο η κοινωνική δύναμη, που δεν μπορεί να κατασταλεί μέσα από τις γνωστές αναπαραστάσεις, διαχέεται και πυροδοτεί κοινωνικές συνθήκες μέσα απ’ τις υπάρχουσες ταξικές αντιθέσεις και την οργή τους. Στο τέλος, παίρνει τη ρευστή μορφή των άτυπων ομάδων συγγενείας, μέσω των οποίων μπορούμε να επικοινωνούμε ως ίσοι, κι όχι ως στερεότυπα. Η αυτοδιεύθυνση του αγώνα μας, κι όχι της καθημερινής ρουτίνας, ξεκινά οργανώνοντας την επίθεση: είναι στο υψηλής έντασης πεδίο της επίθεσης -το βίωμα της ελευθερίας- που ο ατομικός και συλλογικός νους αντιλαμβάνεται στιγμιαία τη θέλησή του, τη δύναμη, τον αυτοκαθορισμό και τη συνειδητή ζωτικότητα, που μπορεί να δραπετεύσει απ’ τις παλιές αντιλήψεις και φόρμες.
Δεν εννοούμε να μείνουμε έξω απ’ τη φοιτητική αναταραχή -ή κάθε άλλη τέτοια- αλλά να βρεθούμε εκεί με στόχο να συναντήσουμε κι άλλους, με τους οποίους ενδεχομένως να μοιραζόμαστε μια θεωρητική και τακτική συγγένεια, για τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης.
Γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε. Θα συνεχίσουμε να δρούμε όπως πάντα, παράλληλα και μέσα στην επερχόμενη καταιγίδα. Κατανοώντας αυτές τις παραμέτρους της δικής μας συνείδησης και πρακτικής, αυτό που σχεδιάζουμε είναι να παρασυρθούμε απ’ αυτήν την καινούρια κοινωνική ενεργητικότητα, να δώσουμε μεγαλύτερη ισχύ στις επιθέσεις που ούτως ή άλλως κάνουμε, και να ελπίσουμε ότι συνεισφέροντας παράλληλα με την νέα εξεγερμένη τάξη -χωρίς να παρεμβαίνουμε στην ανάπτυξή της, ότι μπορούμε να διευρύνουμε τον αγώνα χωρίς να κρατάμε δέσμιες τις δυνατότητές της στις συνήθεις φυλακές της δικαιολογημένης και νόμιμης ανυπακοής, του ακτιβισμού και της πολιτικής της ταυτότητας. Θέλουμε ν’ αφήσουμε χώρο και για άλλους να κάνουν το ίδιο. Προφανώς, δε σημαίνει ότι αν παρεβρεθούμε σε μια φοιτητική συζήτηση θα τους πείσουμε να μοιραστούν τις εξεγερσιακές μας βλέψεις ή έναν διαφορετικό μελλοντικό κόσμο. Ούτε ότι θα πειστούμε ξαφνικά για μια ανάγκη μεταρρυθμίσεων ή μη-βίας. Σ’ ότι αφορά εμάς, το σύστημα μπορεί να πολεμηθεί μόνο μέσα από διάχυτες βίαιες δράσεις σε επίπεδο δρόμου, μπλοκάροντας και σαμποτάροντας τη ροή της οικονομίας, διανέμοντας τα αγαθά στην κοινωνική πλειοψηφία και σταματώντας την μισθωτή εργασία μέσω της ισχύος των μαζών.
Καθώς βλέπουμε, η οργή αγκαλιάζει τους ανθρώπους αυτούς που δεν είναι μέρος του φοιτητικού κινήματος, κι ωστόσο έχουν κάθε καλό λόγο να μισούν την αστυνομία και το σύστημα.
Δε θα μείνουμε στο σκοτάδι, για μια ακόμα φορά πρέπει να τραβήξουμε μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του εθχρού, της τάξης των εκμεταλλευτών.
Καλούμε όλους αυτούς που είναι αποφασισμένοι να επιτεθούν, να αναπτύξουν τις προσπάθειές τους και να συνδέσουν τους αγώνες σε επίπεδο βάσης. Να σχηματίσουμε μια δύναμη κρούσης ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα και στους αντιπροσώπους του.
Αυγά, γιαούρτια και καπνογόνα ρίχτηκαν προς το δημαρχείο και τη διεύθυνση β’βάθμιας εκπαίδευσης του Σλήβεν, στην ανατολική Βουλγαρία, στη διάρκεια διαδήλωσης πάνω από 1.000 μαθητών, ενάντια στον περιορισμό των χειμερινών διακοπών κατά μια μέρα που αποφάσισε για φέτος το υπουργείο παιδείας. Όταν ο διευθυντής της αστυνομίας Πέταρ Κύντσεβ έγινε αντιληπτός από μαθητές, φιλοδωρήθηκε με αυγά, σκουπίδια και κέρματα, ενώ πολλοί μαθητές επευφημούσαν “σκοτώστε τον”. Ακόμα και μετά την έλευση της αστυνομίας, οι μαθητές συνέχισαν τις επιθέσεις. Οι μπάτσοι συνέλαβαν μια μαθήτρια, ενώ συμμαθητές της κουκουλώθηκαν και προσπάθησαν να την τραβήξουν πίσω. Αρκετοί χτυπήθηκαν με γκλομπιές.
Οι μαθητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν αυθόρμητα στις 22 Νοέμβρη σε διάφορες πόλεις, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της να περικόψει τις χειμερινές διακοπές κατά μία μέρα φέτος, ορίζοντας ως αργίες τις μέρες από 24/12 μέχρι 2/1 (κυριακή), σε αντίθεση με τη συνηθισμένη περίοδο μέχρι τις 3/1 (που φέτος πέφτει δευτέρα). Οι μαθητές ζητούν τώρα να αποζημιωθούν με μια βδομάδα επιπλέον διακοπών. Αφού λοιπόν “δεν υπάρχει λόγος να μην ανοίξουν τα σχολεία τη δευτέρα”, κατά την ανακοίνωση του υπ. παιδείας, μπορούν κάλλιστα να ανοίξουν την επόμενη δευτέρα… Συμμετέχοντες στη διαδήλωση δήλωσαν στα κανάλια ότι 3/1 δεν πρόκειται να πατήσει κανείς τους στα σχολεία, ενώ ένα γκρουπ στο φέισμπουκ με όνομα “3 Γενάρη: εθνική ημέρα κοπάνας απ’ το σχολείο” έχει ήδη μαζέψει πάνω από 10.000 μέλη (http://www.facebook.com/pages/3-ti-Anuari-2011-g-Den-za-Nacionalno-Bagstvo-ot-ucilise/116852268375374).
Σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών του Σλήβεν, η βία των μαθητών δεν μπορεί να σχετίζεται με τα αιτήματά τους για περισσότερες διακοπές. Αρκετά σχολεία και σχολές πάντως είχαν πάρει απόφαση “μη συμμετοχής” στις διαδηλώσεις, οπότε σε περιπτώσεις όπως η τεχνική σχολή Μαρί Κιουρί, οι καθηγητές κλείδωσαν τις πόρτες και δεν άφηναν τους σπουδαστές να βγουν απ’ το κτίριο ούτε για τσιγάρο, μέχρι να τελειώσει η διαδήλωση.
Σε άλλες πόλεις, 4.000 φοιτητές/μαθητές μπλόκαραν κεντρικούς δρόμους του Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη) [λινκ], 300 διαδήλωσαν χωρίς άδεια στη Βάρνα, κι 100 στη Ντούπνιτσα όπου οι μπάτσοι έκαναν 8 συλλήψεις. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για 2 παιδιά που είχαν συλληφθεί στο παρελθόν για μικροκλοπές. Η διευθύντρια του λυκείου Χρήστο Μπότεβ της πόλης, δήλωσε πως μετά το μεγάλο διάλειμμα, τα περισσότερα παιδιά δε ξαναγύρισαν στο σχολείο σήμερα. Κινητοποιήσεις αναμένονται στη Σόφια και αλλού, ενώ διάφορα παρεμφερή γκρουπς εμφανίζονται και στο φέισμπουκ.
Στη Γερμανία, πρακτικά ανέπαφη από φοιτητικές ή άλλες κινητοποιήσεις, το χιόνι καλύπτει ήσυχα πόλεις όπως η Λειψία. Στο Connewitzer Kreuz, στα νότια της πόλης, μια παρέα άρχισε τον χιονοπόλεμο με γείτονές της, όπως είναι σχεδόν παραδοσιακό στη συνοικία αυτή τα τελευταία χρόνια. Ένα άτυπο ραντεβού, με τα πρώτα χιόνια, σπάει την αμηχανία και μπλέκει ανθρώπους που αμίλητοι και μοναχικοί κατευθύνονται σ’ ένα απ’ τα γειτονικά εμπορικά κέντρα για τη χριστουγεννιάτικη κατανάλωση. Το αρχικό πλήθος, γύρω στα 40 άτομα, γρήγορα μεγαλώνει, ώσπου σύντομα πάνω από 500 άτομα επιδίδονται σ’ αυτό το παιχνίδι για τη χαρά του, σπάζοντας την μονοτονία της αγοράς. Μερικές βιτρίνες καταστημάτων και τζάμια πολυτελών αμαξιών επίσης. Είναι 7 το απόγευμα.
Μέσα σε 45 λεπτά, αστυνομικές διμοιρίες κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ αποκόπτουν την κυκλοφορία οχημάτων. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας Uwe Voigt, οι συμμετέχοντες δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από ακροαριστερούς ακτιβιστές, που κρύβοντας πέτρες μέσα στις χιονόμπαλες, εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να επιτεθούν κατά της αστυνομίας, στην τελική δεν υπάρχει λόγος για τέτοια παιδιαρίσματα, και οι πολίτες θέλουν την ησυχία τους… Στη θέα των δυνάμεων της τάξης, ο χιονοπόλεμος μετατράπηκε σε οδομαχίες με πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα, χωρίς ωστόσο να χάσει κάτι απ’ τη γιορταστική ατμόσφαιρά του, ενώ 2 μπάτσοι τραυματίστηκαν κι ένα περιπολικό σπάστηκε. Η αστυνομία τελικά καταφέρνει να αδειάσει τον δρόμο και να επαναφέρει την κυκλοφορία. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις.
Το αρχέτυπο στοιχείο του παιχνιδιού βρίσκεται λοιπόν παντελώς σχεδόν κρυμμένο πίσω από πολιτισμικά φαινόμενα. Αλλά σε κάθε στιγμή, ακόμη και σ’ ένα πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το «ένστικτο» του παιχνιδιού μπορεί να ανακτήσει όλη την ισχύ του, βυθίζοντας το άτομο και τη μάζα στη μέθη ενός απέραντου παιχνιδιού. – Γιόχαν Χουιζίνγκα (Homo Ludens – Ο άνθρωπος και το παιχνίδι).
Γκρενόμπλ, 1/12/2010:
Μερικές δεκάδες παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο στην πλατεία Victor Hugo, μπροστά στην αγορά των χριστουγεννιάτικων. Οι σεκιουριτάδες της αγοράς τα διώχνουν, ενώ τα παιδιά απαντούν με χιονόμπαλες. Μετά από λίγο, τα παιδιά βαριούνται και τα παρατούν. Μια ομάδα δημοτόμπατσων καταφτάνει ως ενισχύσεις των σεκιουριτάδων. “Εδώ δεν είναι παιδική χαρά”. Κυνηγητό στα στενά. Άλλοι 25 μπάτσοι εμφανίζονται. Η αστυνομία θα συλλάβει 6 άτομα και τα οδηγεί μπροστά στους σεκιουριτάδες για να τα “αναγνωρίσουν”. Χωρίς πολλή σκέψη, όλοι τους υποδεικνύονται ως ένοχοι. Ούτως ή άλλως, ενημερώνονται πως τα πρόσωπά τους έχουν καταγραφεί στις “έξυπνες” κάμερες ασφαλείας που έχει εγκαταστήσει ο δήμος, χωρίς τη συναίνεση των κατοίκων βέβαια, καθώς κάθε τέτοια περιττεύει, όταν πρόκειται για την εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας της αγοράς. Κάτι που προοιωνίζει ότι εκτός απ’ τις χιονόμπαλες θα είναι και άλλες πολλές χειρονομίες που θα γεμίσουν μ’ ένα εξεγερτικό περιεχόμενο, όσο οι περασμένες εξεγέρσεις, οι κατακτήσεις και οι συμβιβασμοί τους, αδειάζουν από κάθε δικό τους.
Στα περιθώρια διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, νεαροί άρχισαν να πετούν χιονόμπαλες στις αστυνομικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη φοιτητική πορεία, ενώ οι μπάτσοι τους σημάδευαν με όπλα. Δεν πυροβόλησαν. Ανάλογο σκηνικό έγινε και στο Sheffield της Αγγλίας.
Το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών δεν είναι πρωτόγνωρο για την Καμπάνια, την επαρχία της Νάπολης. Τα τελευταία χρόνια οι σωροί σκουπιδιών στα πεζοδρόμια, στοιβάζονταν για εβδομάδες, μέχρι -όχι σπάνια- την πυρπόλησή τους από αγανακτισμένους κατοίκους. Εκτός από την ενοχλητική μυρωδιά, σοβαρότερες ανησυχίες αφορούν τον υγειονομικό κίνδυνο, λόγω της συσσώρευσης κάθε είδους τοξικής ουσίας μαζί με τα καθημερινά οικιακά απόβλητα. Τα ποσοστά λευχαιμίας, λεμφωμάτων, μυελώματος, είναι τοπικά σε έξαρση, περνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο της χώρας. Συχνά οι παιδίατροι συμβουλεύουν τις οικογένειες παιδιών που εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα να μετακομίσουν. Καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης έρχονται και πάνε απ’ το 1994, καθώς οι διάφορες κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, έχουν αποδειχθεί ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Τον Μάρτη του 2008 η συσσώρευση των σκουπιδιών στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης (στους αυτοκινητοδρόμους χρησιμοποιούταν πλέον μόνο η μια λωρίδα, καθώς οι άλλες κατακλύονταν απ’ τους σωρούς σκουπιδιών), προκάλεσε τόση οργή στους κατοίκους, που συνέβαλε στην πτώση της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι. Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει το ζήτημα και να υπόσχεται στους Ναπολιτάνους ότι θα “λυσει μια και καλή” το πρόβλημα καίγοντας τα σκουπίδια σε κλίβανους, κάπου μακριά… Μακριά απ’ την κοινή θέα, μακριά απ’ τη συνείδηση, καθώς μια τέτοια καύση τοξικών και μή προϊόντων θα είχε αναμφίβολα ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον. Τελικά η κυβέρνησή του έρχεται τώρα, στην αποκορύφωση του προβλήματος να “δώσει λύση” κατασκευάζοντας ακόμα μία μεικτή χωματερή-“χυτά”, 20 χιλιόμετρα απ’ την Νάπολη, στο Terzigno, μια πόλη 16.000 κατοίκων στους πρόποδες του Βεζούβιου. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Τα μμε -εκπλήσσεται κανεις;- στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά σχέδια. Κατηγορούν τους κατοίκους για τοπικισμό, για ανευθυνότητα -θυμίζει κάτι;-, για υποκινούμενους απ’ την Καμόρρα, την τοπική μαφία, ότι προτιμούν να συσσωρεύονται τα σκουπίδια στους δρόμους… Κι όμως, οι πρωτοβουλίες των κατοίκων προτείνουν μια εναλλακτική διαχείριση. Το κράτος απ’ την άλλη φαίνεται αποφασισμένο να διατηρήσει και να επεκτείνει το καθεστώς των χωματερών, ενώ τη φύλαξή τους αναλαμβάνει πλέον ο στρατός.
Η Καμόρρα είναι πράγματι “από πίσω”. Αλλά από ποιά μεριά;
Η μαφία, ως ιδιαίτερος τρόπος οργάνωσης της εργασίας και της απόσπασης υπεραξίας, αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, όπως αυτές που διόλου τυχαία άνθισαν στην ταραγμένη νότιο Ιταλία τους τελευταίους αιώνες. Έτσι προέκυψαν η cosa nostra (δική μας υπόθεση) στη Σικελία, η ‘ndraghetta (“ανδραγαθία”) στην Καλαβρία, και τέλος η camorra στην περιοχή της Νάπολης, όπως σχηματικά ονομάζονται τα συγκεκριμένα τραστ της εγκληματικής οικονομίας. Αναπτύχθηκαν αρχικά χάρη στην ικανότητά τους -υποκαθιστώντας το κρατικό μονοπώλιο της βίας- να επιβάλλουν έναν προστατευτισμό στον τοπικό καπιταλισμό και κάποιου είδους προστασία στους κατοίκους απ’ τις κρατικές αυθαιρεσίες, αν και στη συνέχεια, ξεπλένοντας την “μαύρη” συσσώρευση και ανελισσόμενοι στην επίσημη οικονομία του κράτους -μέσω του ελέγχου της διακίνησης ναρκωτικών και της αγοράς ψήφων-, εγκατέλειψαν κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. Μια διαμάχη μεταξύ της cosa nostra και κομματιών του επίσημου κράτους, έφτασε στο σημείο χωρίς επιστροφή με την εκτέλεση των εισαγγελέων Φαλκόνε και Μπορσελίνο και την ακόλουθη θεαματική ανάπτυξη 150.000 στρατιωτών στη Σικελία, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, εξελίξεις που οδήγησαν πάντως στην εξουδετέρωση μεγάλου μέρους της ισχύος της cosa nostra επί της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Μια ανάλογη διαδικασία δρομολογήθηκε και για την περίπτωση της ‘ndraghetta τη δεκαετία του 2000-’10. Απ’ αυτές τις διαμάχες, η Camorra έμεινε σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, κι έτσι αλώβητη. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010 έχει υποσκελίσει κάθε άλλο δίκτυο της εγκληματικής οικονομίας, με τζίρο που ξεπερνάει το 7% του ιταλικού ΑΕΠ, σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς, επίσημους υπολογισμούς (κάτι τέτοια βλέπουν οι μπίζνεσμεν της λίγκας του βορρά και βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους)…
τί σχέση έχουν όμως όλ’ αυτά, με τα σκουπίδια; Πολύ απλά, η συγκομιδή και μεταφορά των σκουπιδιών, ελεγχόμενη από την Καμόρρα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων, μετά τα ναρκωτικά, και πολύ ψηλότερα από τα παράνομα φάρμακα, την πορνεία-προστασία, τους εκβιασμούς… Καθώς οι ιδιωτικές εταιρίες συγκομιδής σκουπιδιών ελέγχονται απ’ την Καμόρρα, επικερδή συμβόλαια κλείνονται με δήμους και επιχειρήσεις ολόκληρης της Ιταλίας, και ιδιαίτερα του βιομηχανικού βορρά που επιθυμούν να ξεφορτωθούν τα απόβλητά τους με κάθε τρόπο. Τα σκουπιδιάρικα των καθ’ όλα νόμιμων εταιριών της Καμόρρα λοιπόν, συσσωρεύουν όλους αυτούς τους τόνους απορριμάτων στην πόλη που έχουν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχό τους, την Νάπολη. Στην περιοχή του Terzigno λοιπόν, κι εντός του εθνικού δρυμού του Βεζουβίου, υπάρχουν μια σειρά από φρέατα και σπήλαια, τα οποία χρησιμοποιεί η Καμόρρα ως χωματερές σκουπιδιών, ενώ τίτλους ιδιοκτησίας για τα περισσότερα απ’ αυτά, εμφανίζονται να έχουν συλληφθέντες μέλη συμμοριών, μεταξύ των οποίων κάποιος Salvatore La Marca. Ο συγκεκριμένος κύριος, κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία ενός δημοτικού συμβούλου (του σοσιαλιστή Pascuale Cappuccio) που προωθούσε μέτρα ενάντια στην μαύρη οικονομία, ενώ τον ίδιο καιρό βρέθηκε νεκρός και ο Mimo Benevento του ιταλικού ΚΚ, γνωστός για τις ενοχλητικές οικολογικές του ανησυχίες. Ο La Marca από την Καμόρρα έκανε τελικά το πέρασμα στην “καθωσπρέπει” ζωή, κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενασχόληση των κληρονόμων του με επενδύσεις αιολικής ενέργειας στο νησί της Σαρδηνίας (http://napoli.indymedia.org/node/13909). Η μαφία έχει ανοίξει και στη συνέχεια εγκαταλείψει στην τύχη τους ακόμα 4 χωματερές γύρω απ’ τον Bεζούβιο, συγκεντρώνοντας ανεξέλεγκτα κάθε είδους χημικών και τοξικών ουσιών. Η κατάσταση είναι αφόρητη για τους κατοίκους της περιοχής που βλέπουν τη γη τους να γίνεται ο σκουπιδότοπος της μαφίας, του βορρά, του Κεφαλαίου…
Όλο το καλοκαίρι έλαβαν χώρα διάφορες πρωτοβουλίες, με έμφαση κυρίως σε μια νομική υπεράσπιση της άρνησης των κατοίκων να υποδεχθούν τη χωματερή και συμβολικούς αποκλεισμούς, που προσέκρουσαν στην αδιαλλαξία και την καταστολή του κράτους.
22 Σεπτέμβρη: Πυρπόληση οχτώ σκουπιδιάρικων στο Terzigno.
24 Σεπτέμβρη: Συγκρούσεις στο Terzigno μεταξύ κατοίκων και ματ. Ένας μπάτσος τραυματίας και μια σύλληψη απ’ την μεριά των κατοίκων. Μπλόκα στους δρόμους γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
26 Σεπτέμβρη: απρόκληση επίθεση των μπάτσων σε διαδηλωτές κοντά στη χωματερή.
28 Σεπτέμβρη: Νύχτα ταραχών στο Terzigno. Διαδηλωτές μπλοκάρουν σκουπιδιάρικα και αντιμετωπίζουν αστυνομικές διμοιρίες. Τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι συμμετέχουν.
16 Οκτώβρη: Μπλόκο διαδηλωτών έξω απ’ τη χωματερή.
18 Οκτώβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μαφία και την υποβάθμιση του ιταλικού νότου. Ολονύχτιες συγκρούσεις γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
19 Οκτώβρη: Δεύτερη συνεχόμενη νύχτα συγκρούσεων. Πέντε συλληφθέντες, τέσσερεις 19χρονοι κι ένας 57χρονος κάτοικος, μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3 την νύχτα, κατά του συγκεντρωμένου πλήθους που περιφρουρούσε τον αποκλεισμό της χωματερής. Αρκετοί κάτοικοι οχυρώνονται στη ψηλότερη περιοχή της πόλης, και κυκλοφορεί μια ανακοίνωση που υπογράφουν η “Κίνηση πολιτών του Terzigno” και η “Κίνηση για την υπεράσπιση της γης του Βεζουβίου”, ζητώντας: άμεσο κλείσιμο της χωματερής των φρεάτων λόγω ρύπανσης των υπογείων υδάτων, και δράσης για την αποκατάστασή τους, αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής, ριζική αναμόρφωση του περιφερειακού σχεδίου διαχείρισης απορριμάτων, σε συμφωνία με τις τοπικές κοινότητες.
20 Οκτώβρη: Τρίτη συνεχόμενη νύχτα ταραχών, με επιθέσεις εκατοντάδων νέων κυρίως, ενάντια στους αστυνομικούς, μετά την επίθεση της αστυνομίας στην περιφρούρηση. Ένα λεωφορείο πυρπολείται. Αυθόρμητη πορεία ξεκινάει το πρωί. Ο Santi Giuffrè, αστυνομικός διοικητής της Νάπολης προειδοποιεί σε συνέντευξή του: “η εξέγερση του Terzigno θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο και ευρύτερο κύμα διαμαρτυρίας, ικανό να ενοποιήσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που εναντιώνονται στις δυσχαίριες της Καμπάνιας. Χρειαζόμαστε επαγρύπνηση για να εξασφαλίσουμε ότι άλλες ομάδες, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, δε θα ενσωματωθούν και δε θα χειριστούν αυτήν την κατάσταση”.
21 Οκτώβρη: Επίθεση των μπάτσων μετά από ήρεμη διαδήλωση των κατοίκων, με το που αποχωρούν οι δημοσιογράφοι της RAI3 που την κάλυπταν: σοβαροί τραυματισμοί 2 ανήλικων αγοριών κι ενός άνδρα, οι μπάτσοι κατάσχουν κάμερες από ανεξάρτητους δημοσιογράφους, κάποιοι βρίσκουν άσυλο σε σπίτια κατοίκων, που περικυκλώνονται για ώρα. Ένα αγόρι τραυματίζεται σοβαρά όταν παρασύρεται από αστυνομικό όχημα. Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις, με 20 αστυνομικούς τραυματίες και έναν διαδηλωτή. Δράσεις αλληλεγγύης στην Νάπολη. Η τοπική κίνηση πολιτών αναφέρει στο δελτίο τύπου της: “έχοντας χάσει κάθε ελπίδα σε όλους τους θεσμούς, καλούμε κάθε τοπική κοινότητα να μας στηρίξει σ’ αυτόν τον αγώνα που θα είναι μακρύς”.
22 Οκτώβρη: Νέες ενισχύσεις για την αστυνομική φρουρά. Επιθέσεις κατά διαδηλωτών που περιφρουρούσαν τη ροτόντα, μέρος όπου διεξάγονται οι γενικές συνελεύσεις, η αντιπληροφόρηση, με σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών. Γράμμα ενός μπάτσου που “απολογείται” για την σπασμένη μύτη μιας διαδηλώτριας 15αριά φορές, πριν επιστρέψει στο έργο του. Ένταση κατά την βίαια απομάκρυνση διαδηλωτών απ’ το χωριό Sant’Arcangelo από δρόμο που οδηγεί στη χωματερή για να περάσουν φορτηγά.
23 Οκτώβρη: Νέα νύχτα ταραχών, στην πυρά παραδίδεται ένα μεταφορικό φορτηγό. Οι συγκρούσεις κρατούν μέχρι το πρωί. Εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων CS.
24 Οκτώβρη: Πάνω από 10.000 κάτοικοι του Terzigno, του γειτονικού Boscoreale και Ναπολιτάνοι διαδηλώνουν ενάντια στην κατασκευή χωματερής. Γενική συνέλευση και δράσεις αντιπληροφόρησης. Τα μμε “ανακαλύπτουν” πίσω απ’ τους διαδηλωτές είτε τη CGIL ή την μαφία… Ένας 49χρονος τεχνικός, ο Silvano Di Bonito σκοτώνεται σε δυστύχημα κατά την εργασία του στη χωματερή Stir, στο βωμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
25 Οκτώβρη: απαγορεύεται η είσοδος σε ιατρική ομάδα στην υπό κατασκευή χωματερή. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συνεχίζεται ενώ δεκάδες διμοιρίες της ιταλικής αστυνομίας περικυκλώνουν τους εξεγερμένους κατοίκους του Terzigno…
Ενημέρωση για κινητοποιήσεις και δράσεις στα πλαίσια της κυλιόμενης γενικής απεργίας
πριν…
[Για μεταφράσεις κειμένων από τη Γαλλία βλ. εδώ]. To προοίμιο των κινητοποιήσεων: 23/3: πρώτη μεγάλη πορεία από την διασυνδικαλιστική (intersyndicale) πλατφόρμα, όπου συμμετέχουν σχεδόν όλα τα συνδικάτα, από συνεργαζόμενα με την κυβέρνηση (collabo) μέχρι τα πιο ριζοσπαστικά, ορίζοντας “ημέρες δράσεις” με κεντρικές πορείες σε κάθε πόλη. Γύρω στους 800.000 στους δρόμους, άτονες γενικά οι πορείες της 23 Μάρτη. 26/5: Κοντά στο 1 εκ. διαδηλωτές, άνευρες ακόμα οι πορείες. 24/6: Πάνω από 2 εκ. στους δρόμους, επισφαλείς και άνεργοι μπαίνουν στον χορό, τονώνοντας την αυτοπεποίηθηση του κινήματος. Σποραδικές δράσεις το καλοκαίρι. 7/9: 2,5 εκ. διαδηλωτές. 23/9: Κοντά στα 3 εκ. στους δρόμους. Πρώτη φορά που ο κόσμος δε διαλύεται με το πέρας της πορείας, αλλά καταλαμβάνει τις πλατείες, συζητά κλπ. Οργανώνονται διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που ενώνουν εργαζόμενους από διαφορετικούς χώρους, ανέργους κλπ. Η CNT και πολλοί αναρχικοί οργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις που ασκούν κριτική στα κεντρικά συνδικάτα. Μπλοκάρονται τα 2 πρώτα σχολεία. 2/10: Πάνω από 3 εκ. στους δρόμους, μαθητές και φοιτητές κάνουν την εμφάνισή τους. 5/10: Τα πρώτα μπλόκα των φορτηγατζήδων στους δρόμους κάνουν την εμφάνισή τους. Σκοπός είναι να μπλοκάρουν την οικονομία και να καθυστερήσουν τους εργαζόμενους από και προς τις δουλειές τους. Γίνονται δεκτά με συμπάθεια. Τα συνδικάτα δεν υποστηρίζουν τη δράση αυτή. 7/10: Ξανά με κάλεσμα της Solidaires 86, οργανώνονται μπλόκα φορτηγών. Πρώτη φοιτητική γενική συνέλευση, με περίπου 400 άτομα.
12/10
3,5 εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (κυρίως αύξηση των ορίων ηλικίας απ’ τα 60 στα 62). 350.000 στο Παρίσι. Κλείνουν τον Πύργο του Άιφελ. Συμπλοκές με την αστυνομία σε διάφορες πόλεις. Κυλιόμενη γενική απεργία σ’ όλη τη χώρα. Πρωτοστατούν οι σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες, εργάτες διυλιστηρίων, μεταλλεργάτες, εργοστασίων ενέργειας κα. Το απεργιακό κύμα γενικεύεται με την είσοδο των φοιτητών σ’ αυτό, αλλά κυρίως μαθητών και νεολαίων των προαστείων. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις καλύπτονται από τα κεντρικά συνδικάτα (CGT) μετά από τεράστια πίεση της βάσης τους, που οργανώνουν κυλιόμενες μέρες απεργίας 9/9, 27/9, 12/10…). Δες κ εδώ. Χάρτης με τις κινητοποιήσεις ανά ημέρα: http://engreve.wordpress.com/2010/10/16/la-carte-des-manifs-du-16-octobre/ Η απεργία φτάνει το 80% στα εργοστάσια και το 50% στις μεταφορές.
13/10
Αποκλεισμοί σταθμών από σιδηροδρομικούς, σχολείων και σχολών από μαθητές-φοιτητές και νεολαίους. Συγκρούσεις έξω από σχολεία, και από νοσηλευτές στο υπουργείο υγείας. Απεργίες και στάσεις εργασίας στις μεγαλύτερες πόλεις σε πολλούς κλάδους (οδοκαθαριστές, λιμενεργάτες, βιομηχανία).
14/10
Δυναμική είσοδος των μαθητών και της νεολαίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία και σε πορείες φοιτητών. Μπάτσοι εγκαθίστανται γύρω και μέσα σε σχολεία. Το κίνημα οργανώνεται μέσα από διεπαγγελματικές ανοιχτές συνελεύσεις, ανοιχτές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές και σε γειτονιές. Εκκένωση κατάληψης και άγρια αστυνομική βία σε πορεία στο παρισινό προάστειο Montreuil. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά από πλαστική σφαίρα μπάτσων και χάνει το μάτι του. Μπλόκα σε αρκετά διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων. 31% των σιδηροδρομικών απεργεί, σύμφωνα με το συνδικάτο SNCF. 6% των οδηγών λεωφορείων του Παρισιού. 8% των λυκείων μπλοκαρισμένα. Μεγαλύτερη συμμετοχή σε ενέργεια, λιμάνια, οδοκαθαριστές, διυλιστήρια.
15/10
Οι μπάτσοι επανακαταλαμβάνουν αποθήκες καυσίμων.. Γεωγραφική και επαγγελματική εξάπλωση του κινήματος. Εκτεταμένα επεισόδια στο Chambéry όπου μαθητές τις παίζουν με τους μπάτσους και μπλοκάρουν σιδηροδρομικές γραμμές.
16/10
Διαδήλωση 300.000 στο Παρίσι και μπάχαλα (ένας προσωπικός απολογισμός εδώ) με αρκετές συλλήψεις κατά την απόπειρα κατάληψης όπερας στη Βαστίλλη, απεργίες και μπλόκα σε λιμάνια κι εργοστάσια στην Μασσαλία, την Νάντη, τις ακτές του Ατλαντικού και την Κορσική. Συνεχίζονται τα μπλόκα στα τραίνα και οι διάφορες άλλες δράσεις.
17/10
Κατάληψη του μεγάλου διυλιστηρίου του Grandpuits. Εδραίωση της απεργίας σε Μασσαλία, Χάβρη, Αβινιόν, Μονπελιέ κλπ. Κλειστά τα διυλιστήρια της Total. Μπαίνουν και οι οδηγοί φορτηγών στο παιχνίδι δημιουργώντας “βήμα σαλιγκαριού” με τεράστιες ουρές σταματημένων φορτηγών στις εθνικές οδούς. Τοπικές πορείες και γενικές συνελεύσεις σ’ όλην τη χώρα.
18/10
Συνεχίζονται τα “σαλιγκάρια” έξω από Παρίσι (για 17.000 “σπάστες” κάνουν λόγο οι αρχές) και άλλες μεγάλες πόλεις. Συγκρούσεις μαθητών με μπάτσους στο Παρίσι, την Νάντη, τη Lille (2.000 “σπάστες” σύμφωνα με τις αρχές), το Lens κ.α. Συνεχίζονται οι απεργίες και τα μπλόκα των σιδηροδρομικών. Την προηγούμενη νύχτα εκδηλώθηκαν επιθέσεις με μολότοφ κι εκκρηκτικούς μηχανισμούς κατά αστυνομικών στόχων. Η απεργία γίνεται αισθητή στα αεροδρόμια, λόγω προβλημάτων στον ανεφοδιασμό και κινητοποιήσεων των υπαλλήλων. Οι καθηγητές της Μπεζανσόν σε πορεία αλληλεγγύης στους μαθητές τους, ενάντια στην αστυνομική βία. Μπλόκα και συμπλοκές με μπάτσους στο Mulhouse της Αλσατίας. Πεσίματα σε αστ. περιπολίες σε παρισινά προάστεια και λεηλασίες καταστημάτων στο Seine-Saint-Dennis, όπου 36 απ’ τα 64 λύκεια είναι μπλοκαρισμένα, ενώ περισσότερα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Αποκλεισμός και αψιμαχίες με τα CRS στο λιμάνι της Lorient. Μπλόκα από αυτοκινητιστές της Alstom. 428 συλλήψεις όλη μέρα. Σύμφωνα με γκάλοπ, 77% των Γάλλων είναι υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων και των μπλόκων.
19/10
Πάνω από 3,5 εκατομμύρια στις διαδηλώσεις που καλούν τα συνδικάτα στα πλαίσια των ημερών δράσης. Πρωτοφανείς συγκρούσεις στο πλούσιο κέντρο της Λυόν μετά από πορεία 45.000, κρατούν μέχρι το απόγευμα, με δεκάδες συλληφθέντες, ενώ συνεχίζεται για δεύτερη μέρα η κατάληψη του διυλιστηρίου Feyzin, στα περίχωρα της πόλης. Κατά τις 9 το βράδυ, η αστυνομία ανακοινώνει ότι έχει αναγνωρίσει 200 άτομα τα οποία θα αναζητήσει ένα προς ένα. Ένοπλοι μπάτσοι στήνονται μπροστά σε τράπεζες και αστυνομικές περίπολοι κυνηγούν νέους. Μια κοπέλα πηδάει απ’ την γέφυρα του Ροδανού (10μ ύψος) για να ξεφύγει. Συμπλοκές με τους μπάτσους στις πορείες αρκετών πόλεων. Πάνω από 800 λύκεια είναι κλειστά. 4.000 στα 12.000 βενζινάδικα της χώρας χωρίς αποθέματα λόγω της απεργίας. Στην απεργία και οι οδοκαθαριστές της Τουλούζ. Αποκλεισμός και συγκρούσεις μετά από επίθεση των CRS στο λιμάνι της Χάβρης. Οι λιμενεργάτες δίνουν ένα μάθημα στους μπάτσους με πέτρες και πλάκες από ξηλωμένα πεζοδρόμια. Μεγάλη πορεία στην Amiens όπου πρωταγωνιστούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Οι πανεπιστημιακές αρχές του Rennes 2 κλείνουν τη σχολή για να αποφευχθεί κατάληψη του κτιρίου. 1.158 “σπάστες” συνελήφθησαν την τελευταία βδομάδα, σύμφωνα με την εφ. liberation. Περίπου 1000 κρατούνται, ενώ 150 έχουν ήδη περάσει δικαστήρια. 14% των καθηγητών σε απεργία. 25% των ταχυδρομικών, σύμφωνα με τα συνδικάτα. Μηδενική ανοχή στους “σπάστες” που “παρεισφρύουν στις διαδηλώσεις” υπόσχεται η υπουργός δικαιοσύνης Michèle Alliot-Marie. Πορεία 150 εθνικιστών στη Λυόν με κεντρικό πανώ “κάτω τα χέρια απ’ την πόλη μου”, ενάντια στους “σπάστες” και στην μετανάστευση… Μπλοκάρισμα του αεροδρομίου Bordeaux-Mérignac από 500 διαδηλωτές. Πάνω από 40% των πτήσεων συνολικά με καθυστέρηση ή αναβολή λόγω της απεργίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία, και πυρπόληση κολλεγίου στο Le Mans. Μπάχαλα σε Lyon, Nanterres (300 φοιτητές που αποσπάστηκαν απ’ την πορεία σύμφωνα με τις τοπικές αρχές), Argenteuil. Το βράδυ, μια ομάδα επιτίθεται σε τράπεζες και γραφεία εύρεσης εργασίας στο Παρίσι. Απεργιακό ταμείο αλληλεγγύης ανοίγει το διυλιστήριο Grandopuits (RAFFINERIE DE GRANDPUITS -INTERSYNDICALE CGT / CFDT-77720 MORMANT CEDEX, A l’ordre de : Intersyndicale CGT / CFDT Total GPS, téléphone de contact: Franck Manchon 06 21 97 37 70, cgtgrandpuits (at) gmail.com)
20/10
Καταδίκη ενός 19χρονου σε 12 μήνες φυλάκισης και αναστολή 13 ανηλίκων για επεισόδια στα πλαίσια απεργιακών πορειών (Combs-la-Ville). Μπάχαλα στην Grenoble με τη λήξη της πορείας. Στην Μασσαλία, ο δήμαρχος καλεί τον στρατό να περισυλλέξει τα σκουπίδια που σχηματίζουν σωρούς, σπάζοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο την απεργία των οδοκαθαριστών. Οι τελευταίοι αποκλείουν τις δυο χωματερές της πόλης, οι στρατιώτες όμως μεταφέρουν αλλού τα σκουπίδια. Μια πρωτοβουλία 20αριά ατόμων κλείνει τις τρεις σήραγγες της πόλης για λίγη ώρα. Απεργία στις σχολικές καντίνες του Χερβούργου. Το συνδικάτο SUD-Collectivites 59 αποστέλλει 5.000 ευρώ για την οικ. ενίσχυση των συντρόφων που κρατούν κλειστά τα διυλιστήρια της Φλάνδρας. Κλειδώματα και διάφορες δράσεις στη Ρέν. Δεύτερος γύρος συγκρούσεων στη Λυόν και την Ναντέρ, με μια κλούβα των CRS (γαλλικά ματ) να παραδίδεται στις φλόγες. Ο υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux δηλώνει “η Γαλλία δεν ανήκει σ’ αυτούς που σπάνε, καίνε και κλέβουν, αλλά στους τίμιους ανθρώπους που θέλουν να παν στις δουλειές τους ανενόχλητοι”, καθώς φυγαδεύεται από την εμπόλεμη Λυόν, υπό τα βρισίδια μιας παρέας 15αριά νεαρών. Μετρό, τραμ και τραίνα κλειστά. Τα CRS εκκενώνουν μπλόκο στην αποθήκη καυσίμων του Lespinasse, στην Τουλούζ. Το αεροδρόμιο της πόλης παραμένει κλειστό. Στο Alès, οι απεργοί οδοκαθαριστές κλειδώνουν τα φορτηγά και μπλοκάρουν τις χωματερές. Σχεδόν 7,600 ευρώ μαζεύτηκαν σε εκδήλωση αλληλεγγύης στους εργάτες που κρατούν κλειστό το διυλιστήριο του Donges, πολλοί απ’ τους οποίους είναι εργαζόμενοι στο διυλιστήριο αυτό, και συμμετέχουν μετά από δέσμευση των συνδικάτων CGT και CFDT να τους στηρίξουν. Ανοιχτή γενική συνέλευση στη Λυόν, ζητά την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την παύση της αστυνομικής βίας. Η απεργία επεκτείνεται σε νοσοκομειακούς και καθηγητές. 2.000 μαθητές-φοιτητές στους δρόμους της Νάντης. Ένας 14χρονος με μολότοφ συλλαμβάνεται στη Roanne. 12 πυρηνικοί αντιδραστήρες κλειστοί για “έργα συντήρησης”. Το γαλλικό κράτος εισάγει ηλεκτρική ενέργεια, και απ’ το μικρό νησί Jersey της Μάγχης, με το οποίο συνδέεται με υποθαλάσσια καλώδια. Στοιχεία που δίνει η εφ. LePoint: 12 στα 12 διυλιστήρια της πρωτεύουσας σε απεργία. 3.200 βενζινάδικα χωρίς αποθέματα, και τουλάχιστον 1.700 με μεγάλες ελλείψεις. Οι 2 τερματικοί γκαζιού και ηλεκτρισμού μένουν κλειστοί, με το 2,8% όλων των απεργών να εργάζονται στους συγκεκριμένους τομείς. 28,7% των σιδηροδρομικών σε απεργία, σύμφωνα με τη CGT. Μπλόκα στην Νάντη, στο Clermont-Ferrand, ενώ σιδηροδρομικοί απέκλεισαν με ράγες το δημαρχείο του Vesoul. Συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις και στους υπόλοιπους σταθμούς. 69 πλοία παραμένουν αποκλεισμένα στη θάλασσα, στο λιμάνι της Μασσαλίας. Πάνω από 600 λύκεια και 5 πανεπιστήμια κλειστά, σύμφωνα με την UNEF. Μικρότερη από 0,5% η απεργία στο δημόσιο. Πάνω από 2.000 οι συλληφθέντες από της 12/10 μέχρι σήμερα. Μια 18χρονη μαθήτρια καταδικάζεται για φωτιά σε κάδο στα επεισόδια της Λυόν σε 6 μήνες φυλάκισης. Αναμένονται οι αποφάσεις για άλλους 3 ενήλικες και 20 ανήλικα.
21/10
Σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές γραμμές κοντά στο Παρίσι. Όλα τα συνδικάτα καταδικάζουν τη δράση. Η CGT “καταδικάζει κάθε κατάχρηση ή στέρηση των μέσων εργασίας […] αλλά υποστηρίζει αποκλειστικά συμβολικούς αποκλεισμούς”. Μαρτυρίες για ομάδες φασιστών που περιφέρονται γύρω από διαδηλώσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουν εντάσεις με μετανάστες διαδηλωτές. Ένταση μεταξύ συνδικαλιστών της CGT και αναρχικών στην πορεία της Tours, μετά από συνθήματα ενάντια στην εργασία και τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό ομάδων απ’ το μαύρο μπλοκ. Συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις νεολαίων στην Καέν, στο Στρασβούργο, τη Λυόν και το Αγιάτσο της Κορσικής. Ξεκινούν οι πρώτες ομαδικές δίκες συλληφθέντων με προβληματισμό στα μμε για τους ανήλικους. Ο πιο νέος είναι 13 ετών. “Οι σπάστες δε θα έχουν τον τελευταίο λόγο, σε μια δημοκρατία…” απειλεί ο Σαρκοζί ενώ κάνει έκκληση στην “υπευθυνότητα του καθενός”. 5 εκ. την ημέρα -περισσότερο κι απ’ την ηφαιστιακή τέφρα της Ισλανδίας- υπολογίζει ο πρόεδρος της εθν. ομοσπονδίας εμπορικής αεροπορίας ότι κόστισαν οι απεργίες στην αεροπλοϊα. 240 συλλήψεις τις τελευταίες 2 μέρες στο Seine-Saint-Dennis, κατά κύριο λόγο ανήλικα. Ο βουλευτής Philippe Meunier θα δηλώσει σχετικά: “βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αρπακτικά θηρία που ‘χουν ως μόνο στόχο τα σπασίματα και το πλιάτσικο εις βάρος του γαλλικού λαού”, επιχειρηματολογώντας υπέρ της εξόρισης των συλληφθέντων “σπαστών” από τη χώρα… Παρίσι: πορεία 250 εθνικιστών κραδαίνοντας γαλλικές κι ευρωπαϊκές σημαίες από την πλατεία Saint-Sulpice μέχρι το πάνθεον , με αστυνομική συνοδεία, “ενάντια στα αποβράσματα και στους σπάστες”… Φωτογραφίες απ’ τα μπάχαλα της Λυόν.
][][
Νέες μέρες δράσης: στις 28/10 και 6/11 καλούν τα συνδικάτα CFDT, CFE/CGC, CFTC, CGT, FSU, UNSA.
22/10
2.257 συλλήψεις και 72 μπάτσοι τραυματίες από τις 12/10. 4 νέοι στο Saint-Nazaire, ένας 41χρονος λιμενεργάτης, δυο 18χρονες κι ένας 34χρονος στο Trignac φυλακίζονται. Άλλοι 3 ενήλικες στο Bobigny. 32 άτομα συνελήφθησαν στο Pantin για λεηλασία μιας parfumerie. 4 συλλήψεις στο Blanc-Meslin. Βρέθηκε πάνω τους μπαστούνι του μπέιζμπολ και μαχαίρι. Πάνω από 300 οι συλλήψεις στο Seine-Saint-Dennis, την τελευταία εβδομάδα. Τα μαγαζιά της πόλης είχαν όλη μέρα κατεβασμένα τα ρολλά, μιας και οι βιτρίνες τους ήταν σπασμένες. 2 ανήλικα φυλακίζονται στη Λυόν και μία στην Ναντέρ. Στο Meux ένα λυκειόπαιδο που κοπάνησε έναν μπάτσο στην πορεία, αναγνωρίζεται από βίντεο στο youtube και καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκισης. Σπάσιμο του μπλόκου στο μεγαλύτερο διυλιστήριο Grandpuits από επέμβαση των CRS στη διάρκεια της νύχτας. Η πολιορκεία κράτησε περίπου μισή ώρα αφού οι απεργοί και αλληλέγγυοι αντιστάθηκαν. Τουλάχιστον τρεις τραυματίστηκαν. Απόπειρες επανακατάληψης των διυλιστηρίων. Οι μπάτσοι κόβουν βόλτες με οχήματα και κανόνια νερού στο κέντρο της Λυόν. Μπλοκάρισμα της αποθήκης καυσίμων του Coignières, της Βρέστης και της Λυόν. Μπλόκα δρόμων από φορτηγά στη Lille. Επέμβαση των CRS και στην Rouen και σπάσιμο του μπλόκου της αποθήκης καυσίμων. Η CGT κάνει λόγο για κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Καταδίκες: ένας μήνας φυλάκισης για 2 φοιτητές του Μονπελιέ για ρίψη αντικειμένων σε μπάτσους. 6 μήνες σ’ έναν 18χρονο στην Τουλούζη για μεταφορά μπουκαλιού με υδροχλωρικό οξύ (“αυτοσχέδιος εκκρηκτικός μηχανισμός”) στην πορεία της 19/10. Ένας 14χρονος κι ένας 19χρονος στην Καέν. Άγρια καταστολή της διαδήλωσης στο Στρασβούργο (φωτογραφίες).
Μια γρηγορη ανασκόπηση της κατάστασης στις 22/10:
Διυλιστήρια: Γενική απεργία και στα 12 διυλιστήρια της χώρας. Το δικαστήριο έκρινε παράνομη την επιστράτευση στο Grandpuits μετά από προσφυγή της CGT (το πιο μαζικό, ρεφορμιστικό συνδικάτο). Το βελγικό συνδικάτο CGCP προειδοποιεί ότι θα κατέβει σε απεργία εάν το βελγικό κράτος εξαγάγει καύσιμα στη Γαλλία για να αντισταθμίσει την έλλειψη λόγω απεργίας. Το γαλλικό κράτος άνοιξε τα στρατηγικά του αποθέματα. 20% των βενζινάδικων παραμένουν άδεια.
Σιδηρόδρομοι: Απεργία όλων των σιδηροδρομικών, κυκλοφορία με διακοπές.
Λιμάνια: Απεργία στα περισσότερα λιμάνια. Δεκάδες πλοία μπλοκαρισμένα.
Καθαριότητα: Απεργία σε πολλές πόλεις. Στην Μασσαλία, φαντάροι επιστρατεύτηκαν ως απεργοσπάστες.
Οδικές μεταφορές: Οι φορτηγατζήδες έχουν ενωθεί με το κίνημα. Απεργία και μπλόκα-“βήμα σαλιγκαριού” σε πολλές εθν. οδούς.
Λύκεια: (σημ. στη γαλλία τα λύκεια είναι εξατάξια, ανάλογο με το γυμνάσιο-λύκειο εδώ) Χιλιάδες σχολεία κλειστά, πολλά εχουν μετατραπεί σε κέντρα συνεύρεσης, συζήτησης και άλλων δραστηριοτήτων στα πλαίσια των κινητοποιήσεων. Αυθόρμητες διαδηλώσεις ξεκινούν συχνά απ’ τα μπλοκαρισμένα σχολεία, που συχνά αντιμετωπίζονται με άγρια βία απ’ την αστυνομία.
Πανεπιστήμια: Πάνω από 10 παραμένουν μπλοκαρισμένα, οι πρυτανείες άλλων έχουν κηρύξει λοκ-άουτ από φόβο κατάληψής τους από φοιτητές.
Άλλοι τομείς με συμμετοχή στην απεργία: μεταλλουργία, πυρηνικά εργοστάσια, ενέργεια, εκπαιδευτικοί, οδηγοί λεωφορείων, ταχυδρομικοί, υπάλληλοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, εφοριακοί… Στον ιδιωτικό τομέα είναι δύσκολο να απεργήσει κανείς, αν και πολλοί υπάλληλοι κατεβαίνουν στις “ημέρες δράσης” που καλούν τα κεντρικά συνδικάτα. Κάτι ανάλογο ισχύει για τους κρατικούς λειτουργούς, τους νοσοκομειακούς κλπ. Στις παραδοσιακές εργατουπόλεις (Χάβρη, Μασσαλία, Σεν Ναζαίρ) η απεργία είναι ολική, το ίδιο και σε αρκετά χωριά. Αναρίθμητα είναι τα μπλόκα, όπως και άλλες δράσεις πχ το σπάσιμο των γραφείων της MEDEF (το επιφανές “συνδικάτο” των αφεντικών, σύλλογος επιχειρηματιών-βιομηχάνων), του δεξιού κόμματος UMP, πολυτελών καταστημάτων και γραφείων εύρεσης εργασίας, αλλά και οι δωρεάν μεταφορές με λεωφορεία, ανοίγματα διοδίων, δωρεάν υπηρεσίες, τα απεργιακά ταμεία, άγριες διαδηλώσεις, μπάχαλα, συγκεντρώσεις, συνθήματα κλπ…
][][
Σημείωση: τα όσα μεταφέρονται εδώ, σε καμμία περίπτωση δεν καλύπτουν το εύρος ενός τόσο εκκρηκτικού κινήματος όπως αυτό της Γαλλίας, και σκοπεύουν στο να δώσουν μια στοιχειώδη εικόνα του τί λαμβάνει χώρα. Στο εξής, δεδομένης της ανάπτυξης του κινήματος και της στενότητας του διαθέσιμου χρόνου για μεταφράσεις, η σύνοψη αυτή θα περιοριστεί κι άλλο, παίρνοντας έναν χαρακτήρα καθαρά ενδεικτικό, ενώ περισσότερο βάρος θα δοθεί στις μεταφράσεις κειμένων.
23/10
Ο αγώνας επικεντρώνεται γύρω απ’ την υπεράσπιση των μπλοκαρισμένων διυλιστηρίων μετά τις απειλές τις κυβέρνησης, και κυρίως στα μπλόκα της Χάβρης, του Donges και του Grandpuits, ενώ κυρήσσεται απεργία και στο διυλιστήριο της Gonfreville. Διαδηλώσεις στη Λυόν, την Narbone κα. Μεγαλύτερη αίσθηση στη δυτική Γαλλία και στη Βρετάννη, όπου 4 στα 10 πρατήρια δεν έχουν καύσιμα. Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών, με μέσο όρο 1 στα 2 τραίνα να φεύγει στην ώρα του, ή σχεδόν. Μπλόκα σε αυτοκινητοδρόμους από φορτηγά ή πεζούς διαδηλωτές (Τουλούζη)…
Το βράδυ της 23/10 στο Αlbertville της Σαβοϊας, σύμφωνα με τον τοπικό τύπο, μια ντουζίνα “αντίπαλοι της μεταρρύθμισης”, εκμεταλλευόμενοι την εκδήλωση “Σαβοϊα για όλους” του βουλευτή του κυβερνόντος κόμματος Hervé Gaymard, κλείδωσαν τις πόρτες της σάλας όπου ήταν συγκεντρωμένα 300 άτομα για την εκδήλωση και κατέβασαν τον διακόπτη του ρεύματος, βυθίζοντάς τους στο σκοτάδι. Στη συνέχεια η ομάδα άνοιξε τις πόρτες και άρχισε να τους “βομβαρδίζει” με αυγά, φρούτα και πέτρες! στο φευγιό και πριν καλά καλά οι φίλοι του κυβερνόντος κόμματος καταλάβουν τί συνέβη, οι άγνωστοι προκάλεσαν ζημιές σε μερικά αυτοκίνητα των συγκεντρωμένων. Η αστυνομία δεν κατάφερε να κάνει συλλήψεις. Πηγή.
24/10
Απειλές επίταξης του διυλιστηρίου του Donges, συγκεντρώνουν μέσα σε λίγη ώρα εκατοντάδες αλληλέγγυους που ενισχύουν το μπλόκο, ενώ 300 άτομα αποτρέπουν την άφιξη βυτιοφόρων στο γειτονικό Saint-Nazaire, ξεφεύγοντας απ’ την αστυνομία. Στο Saint-Etienne του Rouvray, ένα εμπορικό κέντρο γίνεται στάχτες (φωτογραφίες στο Jura-Libertaire), το ίδιο θα συμβεί και στο δημαρχείο της Tarnos. Στο Scionzier, κοντά στα γαλλοελβετικά σύνορα, 15αριά άτομα μπαίνουν στα Carrefour και γεμίζουν καροτσάκια με τρόφιμα για να τα μοιράσουν στους απεργούς. Σταματιούνται στα ταμεία από μέλη της διεύθυνσης που καλούν την αστυνομία. Έχοντας αποφασίσει να είναι μια “ειρηνική” δράση, αναγκάζονται ν’ αφήσουν τα τρόφιμα και να φύγουν. Το προηγούμενο βράδυ λαμβάνουν χώρα επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς του κυβερνόντος κόμματος. Στο SaintPierre-des-Corps 300 μπάτσοι των CRS σπάνε με τη βία την περιφρούρηση 30αριά συνδικαλιστών του τοπικού διυλιστηρίου και το “απελευθερώνουν”. 600 λιμενεργάτες καταλαμβάνουν τις αποθήκες του κεντρικού λιμανιού της Μασσαλίας. Άνοιγμα διοδίων από πρωτοβουλία συνδικάτων (CGT, CNT κα) στο Ain. Μπλόκα, σαλιγκάρια, κι οδοφράγματα στη Βρέστη, τη Ρουέν και το Παρίσι. Δέσμευση της FGTB να μπλοκάρει κάθε μεταφορά καυσίμων της Total Βελγίου προς τη Γαλλία, ώστε να προστατευθεί η απεργία των γάλλων συναδέλφων τους. Οι εργαζόμενοι του διυλιστηρίου Petroplus Reichstett στην κάτω Ρηνανία, ψηφίζουν παύση της απεργίας τους. Οι οδοκαθαριστές του Παρισιού, της Τουλούζης και του Μπελφόρ κατεβαίνουν σε κυλιόμενη απεργία μαζί με τους συναδέλφους τους της Μασσαλίας. Ολοήμερη απεργία των ταχυδρομικών. Χάρτης των απεργιών στο Grève générale. Χρονολόγιο των μπλόκων απ’ το Rebellyon.
25/10
Από τα χαράματα, στήνονται πύρινα οδοφράγματα στις κεντρικές εισόδους της επιχείρησης μεταφορών Sopitra της Νάντης, μπλοκάροντας την τροφοδοσία αρκετών αγορών με προϊόντα (φωτογραφίες στο Jura Libertaire και στο ιντυμήντια Νάντης). Μπλοκάρονται επιτυχώς μεγάλα εργοστάσια όπως της Renault και της Peugeot. Το 1/4 των βενζινάδικων χωρίς αποθέματα. Οι εργαζόμενοι 2 διυλιστηρίων της Exxon Mobil ψηφίζουν επιστροφή στην εργασία τους από Δευτέρα. 300 μαθητές μπλοκάρουν το σχολείο τους στην υπερατλαντική αποικία της Ρεϋνιόν. Απεργία στην πολυεθνική Babcock Wanson, μπλόκα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, και άνοιγμα των ταμείων στον ζωολογικό κήπο της Λίλ με τη στήριξη της CGT. Κατάληψη κι επανακατάληψη από αστυνομικές δυνάμεις του διυλιστηρίου του Fos. Σκοτάδι στο κέντρο των πόλεων Tourcoing και Wasquehal, από εργαζόμενους της CGT, που κατέβασαν τους διακόπτες σε αλληλεγγύη στο κίνημα. Οι διακοπές δεν έπληταν την οικιακή κατανάλωση. Από Τρίτη η εθνοσυνέλευση θα μπορεί να ψηφίσει το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου, κι έπειτα να το επικυρώσει η Γερουσία.
26/10
Στο Παρίσι, πολυπληθείς αστυνομικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε διάφορα σημεία, όπως στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Bondy και στη Σορβόννη. Μπλόκο σε αμαξοστάσια των αστικών συγκοινωνιών στη Lille και το Neuilly-Plaisance οργανωμένο απ’ τα συνδικάτα CGT, CNT, FSU, Solidaires και της συλλογικότητας collectif de défense des services publics. Αποκλεισμοί αποθηκών καυσίμων στην κεντρική Γαλλία στη Βρέστη, στη Ντιζόν, στο Lamballe και στο Grigny (φωτογραφίες), κι επειχειρήσεων στα δυτικά και στη Rennes. 2 βελγικές αποθήκες καυσίμων Total (σε Tertre και Feluy) μπλοκάρονται σε ένδειξη αλληλεγγύης από αντιπροσωπείες συνδικάτων που διαπραγματεύονται με τη διοίκηση για να αποτρέψουν την αποστολή καυσίμων στη Γαλλία. Πορείες στη γαλλική πρεσβεία των Βρυξελλών καλούνται για την Πέμπτη. Γύρω στους 200 διαδηλωτές, κυρίως μέλη συνδικάτων (CGT κα) στήνουν φλεγόμενα οδοφράγματα και πετούν αυγά και λαχανικά στα γραφεία του MEDEF (ο γαλλικός ΣΕΒ) του Loire Saint-Etienne, ενώ με σκουπίδια φράχτηκε η είσοδος του MEDEF στην Μασσαλία (φωτογραφίες). Στην Μασσαλία και άλλες πόλεις, οι οδοκαθαριστές ψήφισαν την παύση προσωρινά της απεργίας τους κυρίως για λόγους δημόσιας υγείας. Το κίνημα κρατάει ακόμα 9 απ’ τα 12 διυλιστήρια της χώρας, ενώ τα 3 που έχουν ψηφίσει υπέρ μιας παύσης της απεργίας από Δευτέρα, δύσκολα θα μπορέσουν να λειτουργήσουν όσο κρατούν οι απεργίες στους τομείς της τροφοδοσίας τους και των μεταφορών. Παράλληλα, το ταμείο αλληλεγγύης των απεργών του Donges, συγκέντρωσε 30.000 ευρώ. 37 απ’ τα 80 πανεπιστήμια κρατιούνται κλειστά. Πυρπολημένα μέχρι θεμελίων βρέθηκαν τα σουπερμάρκετ DIA του Saint-Maurice-de-Beynost, οι 10 υπάλληλοι απολύθηκαν. Ανοιχτή συνέλευση δημιουργείται στο Seine-St-Dennis, από δημοτικούς υπαλλήλους, μέλη συνδικάτων ή μη, και κατοίκους (site). Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για πορείες σε όλη τη χώρα στις 28/10 (χάρτης της CGT). Μια ανταπόκριση (στα αγγλικά) για το κίνημα ως τώρα, απ’ την ομάδα Mouvement Communiste, στο libcom.org. Μπλόκα και συμπλοκές με τους μπάτσους έξω απ’ τα διυλιστήρια Total στο Brive-la-Gaillarde (φωτογραφίες). Διαδηλώσεις μαθητών στο νησί της Ρεϋνιόν(φωτογραφίες). Σαμποτάζ των υπαλλήλων στην ηλεκτροδότηση, αφήνουν το εμπορικό κέντρο του Villeneuve d’Ascq χωρίς ρεύμα. Κρούσματα κλοπής καυσίμων εμφανίζονται στα πλαίσια της έλλειψης. Δολιοφθορές στα οχήματα της οικογένειας του Bernard Thibault, γ.γ. της CGT. Χαμηλής έντασης σαμποτάζ και “αμέλειες” των υπαλλήλων της SNCF (σιδηρόδρομοι, μεταξύ των οποίων και τα τραίνα υψηλής ταχύτητας TGV), προκαλούν καθημερινά πολύωρες καθυστερήσεις και βλάβες.
27/10
Κλείνει το διυλιστήριο της Petroplus στο Cressier της Ελβετίας, που τροφοδοτούταν απ’ το σταθμό καυσίμων του Fos-sur-Mer στη Γαλλία. Απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης έχουν δημιουργηθεί στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, συνήθως με πρωτοβουλία της CNT. Αποκλεισμοί κέντρων logistics, σούπερμάρκετ Carrefour, σταθμών λεωφορείων και αποθηκών καυσίμων, στην Γκρενόμπλ, στην Ντιζόν, το Λοντβίκ κ.α. , μπλόκα επίσης στο Grandpuits και σε αυτοκινητοδρόμους (φωτογραφίες). Συνεχίζεται το μπλόκο στο λιμάνι της Μασσαλίας. Στο Παρίσι, συμβολική κατάληψη των γραφείων της Malakoff Médéric, εταιρίας ιδιωτικών συντάξεων και ασφαλίσεων. Μπλόκο και κινητοποιήσεις στο λιμάνι της Χάβρης (περισσότερα, Havre de grève). Μπλόκο στο κέντρο διαλογής πετρελαιοειδών του Sassenage (φωτογραφίες). Στην Νάντη, μετά από πιέσεις εργαζομένων κι αλληλέγγυων, η διοίκηση της Sopitra, αποσύρει τις μηνύσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια της απεργίας. Μαθητικές κινητοποιήσεις κι επιθέσεις σε περιπολικά στην Ρεϋνιόν και στις άλλες νησιωτικές αποικίες (φωτογραφίες). Παρέμβαση στο ράδιο France Inter και διάβασμα προκηρύξεων…
28/10
“Προληπτική” επίθεση της αστυνομίας σε διαδήλωση στο Παρίσι. Κατάληψη κτιρίου στη Rennes, για να στεγάσει συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες: Maison de la grève, rue de la Barbotière. Εμπρησμός σούπερ μάρκετ στο Saintes. Αναδιακόσμηση με αφίσες και μπογιές γραφείων της Malakoff-Médéric, στην Νάντη και καταλαμβάνονται στη διάρκεια διαδήλωσης αυτά του Στρασβούργου (φωτό). Ισχυρή διαδήλωση 50αριά χιλιάδων στην Γκρενόμπλ, σπάζονται τα γραφεία της MEDEF κι ένα αστυνομικό τμήμα (φωτογραφίες). Έντεκα συλλήψεις ανηλίκων στην Ναντέρ για συγκρούσεις με τους μπάτσους κι εμπρησμούς οχημάτων στις απεργιακές διαδηλώσεις της 18-19/10. Άλλες 22 συλλήψεις “σπαστών” σ’ όλη τη Γαλλία. Μπάχαλα στο St-Nazaire κι οχτώ συλλήψεις. Μπλόκα διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε όλη τη χώρα (φωτο). Βανδαλισμοί κεραιών της γαλλικής τηλεόρασης France3 και διακοπή του προγράμματος στη Lille. Δωρεάν μεταφορές στο Belfort κα. 50% των πτήσεων του Orly αναβάλλονται. Μπλόκα στην κυκλοφορία στο Παρίσι. Απεργίες των οδοκαθαριστών σε πολλές πόλεις. Μεγάλη ανάπτυξη του κινήματος στην Caen, πορεία 170.000 και μπλόκα. Παρεμβάσεις σε γραφεία του UMP σ’ ολόκληρη τη χώρα, κατεβασμένες οι τζαμαρίες των γραφείων στις Αρδέννες στη διάρκεια διαδήλωσης (φωτό). Πορείες στη Λυόν και αντισυγκέντρωση 150 εθνικιστών “ενάντια στα σπασίματα” υπό αστυνομική περιφρούρηση. Βίαια αστυνομική καταστολή στην απόπειρα ειρηνικής κατάληψης της νομαρχίας στο St-Etienne από διαδηλωτές, η περιφρούρηση της CGT σε ρόλο μεσολαβητή (φωτό). 2.000.000 συμμετέχουν στις διαδηλώσεις σ’ όλη την επικράτεια (φωτογραφίες από Νάντη) σύμφωνα με τη CGT, αν και ο νόμος έχει ήδη υπερψηφιστεί στο κοινοβούλιο, κι επικυρωθεί. Οι σχολικές αργίες πιθανόν να είναι υπεύθυνες για μια ύφεση στις μαθητικές κινητοποιήσεις.
29/10
Πριν το ξημέρωμα, άγνωστοι ντυμένοι ως αστυνομικοί, επιτίθενται στον καταυλισμό τσιγγάνων του Poissy. H CGT μπλοκάρει την ανέγερση του σταδίου της Lille. Συμπλοκές με τα CRS. Ημέρα δράσης στην Μασσαλία. Χτίσιμο της εισόδου των γραφείων της Medef στη Χάβρη, από μέλη της CGT (φωτο): η διάσταση μεταξή της μαχητικότητας της βάσης και της αμηχανίας(;) της συνδικαλιστικής ηγεσίας αυξάνει, καθώς οι κοινοβουλευτικές τάσεις του κινήματος, μετά την επικύρωση του νόμου σιγά-σιγά αποχωρούν, παραπέμποντας την αναμέτρηση στις επερχόμενες εθνικές εκλογές του 2012… Μπλόκα σε δρόμους (και συλλήψεις τριών συνδικαλιστών στο Μπορντώ), σε σχολεία, διυλιστήρια, διαδηλώσεις και διάφορες δράσεις σε όλη τη χώρα. Ένα χρονοδιάγραμμα των κινητοποιήσεων (μτφρ. google translator) μέχρι και τις 28/10, κι ένας χάρτης (απ’ το γαλλόφωνο δελτίο rebetiko). Κρατούν γερά οι απεργίες στην πετρελαιοβιομηχανία, σε μεταφορές, κι αυτοδιοίκηση, ενώ αναμένεται η επιστροφή των μαθητών και της νεολαίας στο παιχνίδι, που έχουν σηκώσει τεράστιο βάρος της αναμέτρησης, καθώς ριζοσπαστικές μειοψηφίες μαθητών κρατούν επαφή με τις κινηματικές διαδικασίες παρά τις σχολικές αργίες.
30/10
Νωρίς την νύχτα, σαμποτάρονται δεκάδες ΑΤΜ τραπεζών στο Guingamp. Σπασίματα γραφείων του UMP σε Ντιζόν και Montceau. Μια χαλάρωση των κινητοποιήσεων αποδίδεται στο τριήμερο αργίας (Toussaints, των αγίων πάντων στη Γαλλία). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμφάνιση γκράφιτι στα νεκροταφεία της Τουλούζ, με συνθήματα όπως “θάνατο στους νεκρούς”, “ξυπνήστε τους νεκρούς” κλπ που χαλάν τη γιορταστική ατμόσφαιρα. Τις επόμενες νύχτες, θα εμφανιστούν και διάφοροι βανδαλισμοί στο χιονοδρομικό κέντρο του Serre-Chevalier, με τις συνολικές ζημιές να υπολογίζονται στα 300.000 ευρώ. Γκράφιτι με βρισιές κατά των μπάτσων, αλγερινές σημαίες και λοιπά αντεθνικά σύμβολα θα εμφανιστούν στην υπό ανάπλαση/gentrification περιοχή της Ανγκουλέμ, μαζί με διάφορους βανδαλισμούς. Βανδαλισμοί και σε μνημεία των νεκρών γάλλων στρατιωτών στην Άπω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, και σε μνημείο της “ελεύθερης Γαλλίας” με κόκκινες μπογιές και συνθήματα, φεμινιστικά και άλλα ωραία, αντεθνικού περιεχομένου.
31/10
Μια τάση “επιστροφής στην ομαλότητα”, λόγω της τριήμερης αργίας, περιορισμένη όπως θα φανεί, γίνεται ωστόσο αντιληπτή απ’ το κράτος, που περνά στην αντεπίθεση, είτε με συλλήψεις και δίκες νεαρών όπως στο Παρίσι, είτε με εκκενώσεις καταυλισμών τσιγγάνων όπως στη Λυόν.
1/11
Μπλόκο σούπερμάρκετ στο Montivilliers. Άνοιγμα διοδίων στην Τουλούζ. Μπλόκα σε πετρελαιαποθήκες σε Ντιζόν και Longvic. Απεργοί ανοίγουν τα διόδια στο Calvados για να περάσουν οι αυτοκινητιστές δωρεάν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς συνεισφέρουν οικονομικά για την ενίσχυση των απεργιακών ταμείων (φωτογραφίες). Απόπειρα κλεισίματος εργοστασίου στο Blanquefort, αποτρέπεται μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Μπλοκάρισμα mall στην Boulogne. Απεργία και μπλόκα απ’ τους οδοκαθαριστές του Laval (δυτική Γαλλία). Στην Κορσική, ισχυρό προπύργιο της απεργίας όπου η δυσφορία εναντίον του γαλλικού κράτους παίρνει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, στρατολογικό κέντρο του γαλλικού στρατού γίνεται στόχος εμπρηστικής επίθεσης. Μπλοκάρεται το τραίνο υψηλής ταχύτητας (TGV) μεταξύ Le Mans-Rennes. Μπλόκο και στα τραίνα του Chambéry, και μαθητικές κινητοποιήσεις στην ίδια πόλη. Οι πετρελαϊκές υπολογίζουν σε 200 εκ ευρώ τις απώλειές τους από την παρατεταμένη απεργία. Τα αφεντικά μετράνε τις ζημιές τους. 300.000 ευρώ μόνο, οι καταστροφές στο εμποροδικείο της Nanterres.
2/11
Πρώτος γύρος. Συνεχίζουμε! Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στο Παρίσι. Μπλόκο της Σορβόννης. Απεργία, μπλόκα και διεπαγγελματική γενική συνέλευση στο Genevilliers. Κλείδωμα των γραφείων της εφορίας στο St-Dennis. Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στην πανεπιστημιούπολη της Γκρενόμπλ, του Σεν-Ετιέν, της Λυόν, της Νάντης, του Le Mans, του Pau, και αλλού. Μπλοκάρονται με φλεγόμενα οδοφράγματα οι ταχυμεταφορές Chronopost της Νάντης, που εξυπηρετούν τους πλουσίους, ώστε να μην πλήττονται απ’ τις ελλείψεις λόγω απεργίας (φωτογραφίες). Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική (CGT, CFDT, SUD, FSU και CNT) του πυρηνικού εργοστασίου του Cruas-Meysse (φωτογραφίες), ενώ μέλη της CGT μπλοκάρουν και τη βιομηχανία χημικών του Ρουσιγιόν (φωτο). Μπλόκα και αστυνομική καταστολή και στην Καέν. Διακοπή της απογευματινής λειτουργία σε εκκλησία του Carcassonne, από νεολαίους -βορειοαφρικανικής καταγωγής σύμφωνα με τους αυτόπτεις μάρτυρες πιστούς- που πέταξαν πέτρες και ντομάτες προς τους ιερείς, κι έσπασαν ένα άγαλμα της παναγίας.
3/11
Επιστροφή των μπλόκων σε πολλά πανεπιστήμια, σ’ όλη τη χώρα. Άμεση καταδίκη σε 3 μήνες φυλάκισης ενός απεργού του Grandpuits, μέλους της CGT, που συνελήφθη σε διαδήλωση στο Παρίσι. Μαθητική διαδήλωση στο Chalon. Νυχτερινό μπλόκο της πετρελαιαποθήκης του Auchan (φωτογραφίες). Πειθαρχικά συμβούλια εναντίον φοιτητών που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, στην Πικαρδία. Μπλόκα σε διάφορες πόλεις, και πετρελαιαποθήκες, γενικές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια στην Γκρενόμπλ (φωτογραφίες) και αλλού. Με την επιστροφή των μαθητών απ’ το τριήμερο, εμφανίζονται και τα πρώτα μπλόκα και κλειδώματα σχολείων εκ νέου.
4/11
Αστυνομική επέμβαση στο κατειλημένο πανεπιστήμιο του Saint-Étienne, και σπάσιμο της κατάληψης. Ένας φοιτητής υπό κράτηση (φωτογραφίες). Μπλόκο αποτεφρωτήρα στο SaintOuen, με διανυκτερεύσεις, χορό, γλέντι, συζητήσεις (φωτογραφίες). Μπλόκο και στο αεροδρόμιο της Τουλούζ, απ’ τη CGT και άλλους (φωτογραφίες), το ίδιο και στο αεροδρόμιο της Νάντης (φωτο), του Roissy, του Κλερμόν-Φεράν, του Ορλύ (Παρίσι) ενώ στάσεις απεργίας εμφανίστηκαν και στης Λυόν και της Μασσαλίας. Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική και σε σήραγγα Frejus των Άλπεων που ενώνει τη Γαλλία με την Ιταλία. Νυχτερινή διαδήλωση με δαυλούς και φαναράκια στο Alençon (φωτο). Διαδηλώσεις και μπλόκα και στην Ρεϋνιόν, κυρίως από μαθητές και νεολαίους. Μπλόκο μέρους του λιμανιού της Βρέστης. Μπλόκο στα λεωφορεία του Villeneuve d’Ascq. Πολλοί μαθητές όπως του λυκείου Paul-Valéry δεν προσέρχονται για μάθημα, ενώ άλλοι οργανώνουν μικρές διαδηλώσεις (φωτό, φωτό από Le Mans) ή μπλόκα στα σχολεία τους (φωτό). Αστυνομική καταστολή, και σύλληψη ενός μαθητή στο Περπινιάν. Επί έξη ώρες μια επί τόπου πρωτοβουλία νεαρών κρατά κλειστή την πετρελαιαποθήκη του Guéret (φωτό). Βήμα σαλιγκαριού στον αυτοκινητόδρομο Παρίσι-Λίλ, χάρι στα μπλόκα των φορτηγατζήδων. Πορείες κι εκδηλώσεις στη Λυόν. Άγρια διαδήλωση στο Παρίσι, με συμμετοχή κυρίως νέων, φοιτητών, μαθητών, περικυκλώνεται από CRS και ασφαλήτες και αντιμετωπίζει βάρβαρη καταστολή, ενώ στις 89 υπολογίζονται οι συλλήψεις. Στο Angers, η αστυνομία μπλοκάρει τους δρόμους γύρω από τα γραφεία του UMP εμποδίζοντας τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς τα κει. Πίσω στο Παρίσι, εργαζόμενοι του υπουργείου πολιτισμού μπλοκάρουν το Grand Palais. Η εταιρία κλιματιστικών Behr, χρησιμοποιεί ελικόπτερα προκειμένου να σπάσει την απεργία και να παρακάμψει τα μπλόκα των απεργών (φωτό). Νυχτερινή διαδήλωση φοιτητών και νεολαίων στο Μονπελιέ. Γενικές συνελεύσεις αγώνα στη Ρεν, Λιλ κ.α.
5/11
Επιστροφή των μπλόκων στα σχολεία. Τουλάχιστον τα μισά λύκεια του Μονπελιέ κλειστά. Μπλοκάρεται η διανομή της εφημερίδας Ouest-France κοντά στη Rennes (φωτό), τα τυπογραφεία της εφ. Voix du Nord, το δημαρχείο του Vire (φωτό) σταθμοί τραίνων (φωτο) και τα επείγοντα του νοσοκομείο Tenon στο Παρίσι. Γενικές συνελεύσεις σε Μονπελιέ, Μοντωμπάν, Ρεν κ.α... Ανάπτυξη των μπλόκων και στη Χώρα των Βάσκων (λινκ). Άνοιγμα των διοδίων στο Voreppe κοντά στην Γκρενόμπλ από τριανταριά άτομα και μοίρασμα πάνω από 3.000 προκηρύξεων στους οδηγούς που περνούσαν δωρεάν. Απεργοί (κυρίως της CGT) μπλοκάρουν τις αποθήκες των Lidl στο Sautron. Διεθνής δράση στα γαλλο-γερμανικά σύνορα κατά της μεταφοράς πυρηνικών αποβλήτων με τραίνα.
6/11
Μπλόκο στον σ.σ του Guingamp (φωτογραφίες). Συμβολική κατάληψη του δημαρχείου του Vire (φωτογραφίες). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο του Metz (φωτό). Οι μπάτσοι επιτίθενται στο μπλοκάρισμα των γραφείων της εφημερίδας Ouest-France, και συλλαμβάνουν 2 άτομα μετά από αντίσταση των διαδηλωτών. Στη Ρεν, το ράδιο France Bleu Armorique καταλαμβάνεται για μιάμιση ώρα από “30 άτομα της αναρχοαυτόνομης τάσης” σύμφωνα με τη διευθύντρια του ραδιοσταθμού, που διαβάζουν προκηρύξεις στον αέρα. Μπλόκο στα τραίνα στο Morlaix, από 50αριά διαδηλωτές, κυρίως των συνδικάτων Sud-Solidaires. Περίπου 500 διαδηλωτές μπλοκάρουν τον σ/σ του Quimperlé και αντιστέκονται σθεναρά στις προσπάθειες των μπάτσων να σπάσουν το μπλόκο (φωτό). Κατάληψη επ’ αόριστον του πανεπιστημίου του Mirail στην Τουλούζ, το ίδιο και στο Poitiers, αν κι εκεί οι μπάτσοι εκκενώνουν την κατάληψη το ίδιο βράδυ. Στην Tours δημιουργείται ένας κεντρικός συντονισμός των γενικών λαϊκών και των διεπαγγελματικών ανοιχτών συνελεύσεων του αγώνα (ιστοσελίδα). Στην ίδια πόλη, μπλόκα δημιουργούνται γύρω από εμπορικά κέντρα (Galleries Lafayette κα) Στο Cognac, 500 διαδηλωτές καταλαμβάνουν την περιφέρεια, ενώ σε συμπλοκές με την αστυνομία τραυματίζεται ένας μπάτσος. Διαδηλώσεις, καθηστική διαμαρτυρία και συμπλοκές με τους μπάτσους στην Αβινιόν (φωτό, βίντεο). Διαδήλωση στην Γκρενόμπλ, οι συμμετέχοντες εκτιμώνται απ’ τη CGT στους 55.000, ενώ απ’ τις αρχές στις 5.500. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Ο αριθμός των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις έχει μειωθεί αισθητά, ωστόσο η δυναμική των μπλόκων και των άλλων δράσεων (όπως και η διάδοση των απεργιακών ταμείων κι εντύπων αντιπληροφόρησης) είναι πολύ πιο έντονη απ’ αυτήν που θέλουν να περάσουν τα μμε. Στην κωμόπολη του Soultz, η αστυνομία προωθεί το αγγλοσαξονικό μοντέλο γενικευμένου χαφιεδισμού, προτείνοντας “συμμετοχή των πολιτών” στην επιτήρηση σε συνεννόηση με τη χωροφυλακή και τη δημοτική αστυνομία, ώστε να αποφευχθούν “πράξεις που υπονομεύουν την ησυχία και το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών, όπως διαρρήξεις, βανδαλισμοί κ.α.” Η πρώτη συγκέντρωση που κάλεσε ο Δήμος ματαιώθηκε λόγω μικρής προσέλευσης, οπότε ο δήμαρχος σκέφτεται να στείλει τη δημοτική αστυνομία να γυρίσει από σπίτι σε σπίτι ώστε να ξετρυπώσει τους κατοίκους και να τους “ρωτήσει για ποιό λόγο δεν προσήλθαν”. Λαϊκή κουζίνα (σούπα) και νυχτερινή διαδήλωση στο Chambéry (φωτό). Πολιορκεία του δημαρχείου της Brioude από διαδηλωτές.
7/11
Παρέμβαση σε εκδήλωση της L’ Oreal στο Λούβρο, διαδηλωτές εισέβαλλαν σπρώχνοντας τους μπάτσους και φωνάζοντας “εσείς είστε οι κλέφτες και τα αποβράσματα”, “τις συντάξεις να πληρώσουν τα αφεντικά”. Ένας 17χρονος συλλαμβάνεται στο Tarn, για πυρπόληση γαλλικής σημαίας με την παρέα του. Την νύχτα κάηκαν επίσης οχήματα κοντά σε λύκειο της Lyon. Μπλόκα και βανδαλισμοί στα σχολεία του Carcassonne.
Ενημέρωση για τα πανεπιστήμια: Toulouse II μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 2.000 φοιτητών. Nantes: μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 700 φοιτητών, μέχρι τη Δευτέρα. Angers: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Metz: κλειδωμένο, μετά από ΓΣ. Brest: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Caen: μπλοκαρισμένο μέχρι τις 20 Οκτώβρη, η τελευταία ΓΣ 2000 φοιτητών ψήφισε κατά της συνέχισης των μπλόκων, αλλά υπέρ της αποχής από μαθήματα και της κατάληψης ενός αμφιθεάτρου. Νέα ΓΣ στις 8/11. Le Havre: Μπλοκαρισμένο απ’ τις 3/11 μετά από ΓΣ 300 φοιτητών, το μπλόκο έσπασε από τις πρυτανικές αρχές κι αντιδραστικούς καθηγητές συνοδεία αστυνομικών στις 4/11. Sorbonne: Μπλοκαρισμένο μέχρι τις 2/11, κατάληψη απ’ την ΓΣ στις 3/11 και επίθεση της αστυνομίας κι εκκένωσή του. Tolbiac: ΓΣ 2000 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλοκαρίσματος στις 2/11. Saint-Étienne: μπλοκαρισμένο από ΓΣ 300 φοιτητών, εκκενώθηκε μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3/11. Le Mans: ΓΣ στις 2/11 ψήφισε υπέρ της συνέχισης του μπλοκαρίσματος. Lyon II: οι πρυτανικές αρχές καταδικάζουν τις πράξεις βανδαλισμού και κρατούν το πανεπιστήμιο κλειστό (λοκ-άουτ) ώστε να μην καταληφθεί από φοιτητές. Montpellier III: κλειστό μέχρι τις 4/11, οπότε η ΓΣ 1.200 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλόκου. Poitiers: Μετά από επίθεση της αστυνομίας, σπάει η κατάληψη της πρυτανείας που κρατούσε μέχρι τις 4/11. Reims: έμεινε κλειστό μόνο για μια μέρα, στις 28/10. Paris VI: έκλεισε μόνο για τις 2/11. Grenoble: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, ωστόσο δεν είναι πρακτικά αποτελεσματικό. Το ίδιο για το Pau. Limoges: υπέρ του μπλοκαρίσματος η ΓΣ της 2/11. Lille III: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, αλλά λόγω μικρής προσέλευσης δεν είναι πλέον αποτελεσματικό. La Rochelle: ΓΣ υπέρ του μπλοκαρίσματος για δυο μέρες (2-4/11).
8/11
Παρέμβαση συνδικαλιστών στο δημαρχείο του Plouay. Απ’ έξω αντισυγκέντρωση 10αριά αντιδραστικών για το κόστος της απεργίας και των ζημιών στους φορολογούμενους κλπ. Διάλογος κωφαλάλων μεταξύ συνδικαλιστών και αντιδραστικών. Ο δήμαρχος της Ρεν θυμάται ότι το κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” μπορεί να αξιοποιηθεί και δρομολογεί την επανάκτησή του απ’ τον δήμο.
9/11
Απεργία των εργαζομένων σε κέντρα εύρεσης εργασίας. Μπλόκα δρόμων και σιδηροδρομικών σταθμών στην Νιμ. Καταδίκες τριών ανηλίκων στο Chambéry για επεισόδια στα πλαίσια της πορείας της 14/10, σε ολιγοήμερες ποινές φυλάκισης, “κοινωνικής εργασίας” και χρηματικών προστίμων. Μπλόκα σε πανεπιστήμια, σιδηροδρόμους (και TGV), κι εκατοντάδες λύκεια σ’ όλη τη χώρα, σε αρκετά παρεμβαίνει η αστυνομία και εκκενώνει τα σχολεία, το ίδιο και στο πανεπιστήμιο της Caen. Καταδίκη ενός 20χρονου στο Lorient σ’ έναν χρόνο φυλάκισης για ρίψη μιας πέτρας σ’ έναν πάνοπλο μπάτσο, στη διαδήλωση της 19/10. Δυναμική μαθητική διαδήλωση στο Μονπελιέ “ο αγώνας είναι σαν κύκλος: απ’ οποιοδήποτε σημείο και ν’ αρχίσει, δε σταματά ποτέ”. Συλλήψεις μαθητών από διάφορα σχολεία του Μονπελιέ ως απάντηση της αστυνομίας. Αστυνομική βία σε λύκεια στο Dessaignes. Πορεία και τοπικές δράσεις στη Ρεν. Μαθητική πορεία στη Γκρενόμπλ, και τραυματισμός ενός μαθητή στην προσπάθειά του να διαφύγει τις επιθέσεις της αστυνομίας (φωτό&βίντεο)
10/11
Μπλόκα και κατάληψη δημαρχείου στο Tarbes, από φοιτητές. Απεργία και μπλόκο στον αποτεφρωτήρα του Saint-Ouen. Μπλόκα και φλεγόμενα οδοφράγματα στο Καλαί απ’ τη διασυνδικαλιστική (φωτό). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο της Μπεζανσόν, μετά από ψηφοφορία στη ΓΣ (φωτό). Κατάληψη αμφιθεάτρου από αναρχικούς στο πανεπιστήμιου του Ντιζόν (φωτό). Ενντωμεταξύ, μια φοιτητική διαδήλωση 55.000 στο Λονδίνο ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων και την μεταρρύθμιση στα βρεττανικά πανεπιστήμια (φωτό) καταλαμβάνει τα γραφεία των συντηρητικών και συγκρούεται με την αστυνομία. “Στο Ris-Orangis προτιμάμε το κοτόπουλο στα κάρβουνα”: πυρπόληση δυο περιπολικών της αστυνομίας σε υπόγειο πάρκινγκ. Κατάληψη των γραφείων της εταιρίας σιδηροδρόμων SNCF στη Λυόν. 8 μήνες φυλάκισης για έναν “σπάστη”-φοιτητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Λυόν. Καταδικάστηκε για ζημιές σε έξι οχήματα και τραυματισμό ενός μπάτσου.
11/11
Μέλη της CNT παρεμβαίνουν στις εκδηλώσεις για την ημέρα μνήμης (11/11: ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1918, αλλά και το 1943, απελευθέρωση της Γαλλίας απ’ τους αντάρτες “Maquis” και τους δυτικούς συμμάχους της). Μπλόκο στα Carrefour στο Quimper και στο Chambéry, η CGT και η CFDT Carrefour αποδοκιμάζουν το μπλόκο, που οργανώθηκε από το NPA (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα), την CNT και ανένταχτους αγωνιστές (google translate). Διήμερες αποβολές δέκα μαθητών για “οργάνωση μπλόκων” σε λύκειο του Combs-la-Ville. Απόπειρα κατάληψης κι αυτοδιαχείρισης της φοιτητικής λέσχης του Στρασβούργου. Μπλόκο υπεραγοράς του Montauban. 20 μέρες φυλάκισης για έναν μαθητή απ’ το Παρίσι, για συμμετοχή σε συμπλοκές με την αστυνομία. Αναγγελίες νεοναζιστών (κυρίως από τη Λυόν) για θεαματικά εγκαίνια των γραφείων του εθνικιστικού κόμματος στο Saint-Étienne, είχε ως απάντηση αντιφασιστική συγκέντρωση 150 περίπου αγωνιστών (φωτό). Η αστυνομία έκανε προσπάθειες να περικυκλώσει την αντιφασιστική συγκέντρωση και να αποφύγει τυχόν συμπλοκές, ωστόσο ένα 19χρονο μέλος του γαλλικού “εθνικού μετώπου” δε στάθηκε τόσο τυχερό και κατέληξε στο νοσοκομείο. Μπλόκο εμπορικού κέντρου στην Καέν (φωτό). Άνοιγμα των διοδίων στην Νιμ (φωτό). Άγρια διαδήλωση 150 ατόμων στη Λυόν, χωρίς ανοιχτό κάλεσμα αλλά στόμα-με-στόμα, συμπλοκές με την αστυνομία στην προσπάθειά της να περικυκλώσει τους διαδηλωτές. Μαζικές προσαγωγές και καταστολή της διαδήλωσης του Παρισιού απ’ την αστυνομία. To ίδιο πρωί, περίπου 100 άτομα συγκεντρώθηκαν με κάλεσμα της CNT για να καταγγείλουν τους θανάτους στην εργασία. Στην Γκρενόμπλ, Ρομά μαζί με μέλη της συλλογικότητας Collectif Solidarité Roms χτίζουν την πρώτη κοινοτική σάλα για την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών των Ρομά της περιοχής, και συγκεντρώνουν κουβέρτες, ρούχα, φάρμακα κλπ (φωτογραφίες!). Αναλυτικά οι δράσεις της ημέρας, με google translate.
12/11
Το πανεπιστήμιο Lyon II παραμένει μπλοκαρισμένο. 15.000 διαδηλωτές στη Χάβρη, κυρίως απ’ τα κεντρικά συνδικάτα (φωτό, λινκ).
13/11
Επιστροφή στην ομαλότητα; Πέσιμο σε Ρομά στην Pont de Bagnolet (Παρίσι) από 2 κλούβες CRS.
14/11
30αριά άτομα απ’ τον συντονισμό αναρχικών ομάδων (λινκ) παρεμβαίνουν στο Haute-Garonne εναντίον της εργασίας την Κυριακή. Άνοιγμα των διοδίων στη Roanne, στο Vinci (Nantes) και στο Fleury-en-Bière. Το ίδιο και στην Ντιζόν, όπου οι διερχόμενοι προτρέπονται σε ελεύθερη συνεισφορά για τα απεργιακά ταμεία. Σύλληψη ενός άγγλου, μιας γερμανίδας κι ενός αιθίοπα στο Καλαί, για αναγραφή αντιμπατσικών συνθημάτων.
15/11
Μέρα δράσης των διεπαγγελματικών συνελεύσεων. Προβολές, εκδηλώσεις και συναυλίες στο κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” στη Ρεν (πρόγραμμα). Μπλόκο σε υπεραγορά του Mellac. Ενέδρες και πεσίματα σε μπάτσους και πυροσβεστική στο Chambéry. Ένας 15χρονος στο Mulhouse, σκοτώνεται σε δυστύχημα από μηχάνημα αρτοποιείου, όπου βρισκόταν για μια υποχρεωτική σχολική εργασία. Μπλόκο στις galleries Lafayette και νυχτερινή πορεία στην Caen (φωτογραφίες). Δίκη μιας ακτιβίστριας της CNT που συνελήφθη στην πορεία της περασμένης πρωτομαγιάς για κατέβασμα δυο καμερών επιτήρησης 360 μοιρών στην Γκρενόμπλ. Η δίκη αναβάλλεται για τέταρτη φορά, καθώς η αστυνομία δεν έχει συντάξει ακόμα την σχετική έκθεση για το δικαστήριο. Μπλόκο στο λιμάνι της Santes, κοντά στη Lille, απ’ την ανοιχτή συνέλευση αγώνα της Lille, και τα συνδικάτα Solidaires και CNT. Νυχτερινή διαδήλωση στη Χάβρη (φωτογραφίες & google translate). Με τη δύση του ηλίου, η αστυνομία ξεκινά επιχείρηση-σκούπα κατά των μεταναστών χωρίς χαρτιά στη Belleville (Παρίσι).
16/11
Δίκη του αυτόνομου χώρου casa marulaz στη Μπεζανσόν. Μπλόκο στα Airbus στο Bordeaux.
17/11
Συνοπτικές πανομοιότυπες καταδίκες δυο διαφορετικών περιπτώσεων διαδηλωτών συλληφθέντων στις 23/9 και στις 12/10, σε έναν μήνα φυλάκιση και 400 € αποζημίωση σε μπάτσους που υποτίθεται χτυπήθηκαν από πέτρες. Πάνω από 300 συλλήψεις τις τελευταίες 2 εβδομάδες και πρωτοφανής αστυνομοκρατία στη Λυόν, “κυριλέ” πόλη με παραδοσιακά ασήμαντο κίνημα, που όμως έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά σ’ αυτό το απεργιακό κύμα, μέσα απ’ τις εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης. Καθώς το κίνημα χάνει έδαφος και υποχωρεί, η αστυνομοκρατία προελαύνει χλευάζοντας κάθε πρώτερη παραδοχή νομιμότητας. Συλληφθέντες καταδικάζονται για κατοχή φυλλαδίων του τύπου “νομικές συμβουλές για διαδηλωτές” κλπ. Αναβάλλεται η δίκη πέντε μαθητών του Μονπελιέ που συνελήφθησαν να μοιράζουν φυλλάδια κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, και κατηγορούνται για …παρεμπόδιση συγκοινωνιών, αντιμετωπίζοντας ποινές μέχρι και 4.500 €. Συνέντευξη τύπου για την καταστολή στο Saint-Nazaire, σύμφωνα με την οποία, μόνο στο προάστειο αυτό έχουν καταγραφεί την περίοδο των κινητοποιήσεων: 64 συλλήψεις (20 ανήλικα), 60 κατ’ οίκον περιορισμοί, 16 δίκες συνεχίζονται, 15 έχουν ήδη καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης, 12 έχουν ήδη εξοριστεί απ’ τη χώρα, οι υπόλοιποι θα δικαστούν τους επόμενους μήνες. Πηγή: www.codelib.info
18/11
Γιορταστική διαδήλωση στη Λυόν, ενάντια στα πανευρωπαϊκά μέτρα λιτότητας. Συναυλία στήριξης του κατειλημένου Σπιτιού της Απεργίας στη Ρεν. Συνδικαλιστή των Sud-Solidaires του Poitiers καταδικάζεται για τη συμμετοχή του σε μπλόκο (άρνηση να βγει απ’ το όχημά του, απείθια, παρακώλυση κυκλοφορίας κλπ) σε 2 χρόνια φυλάκισης και 4.500 €. Βίαιες συλλήψεις μετά από διαδήλωση στην Μπεζανσόν από μπάτσους με σκυλιά και μηχανοκίνητους.
19/11
Καταστολή και απειλές διαγραφής φοιτητών που συμμετείχαν στο κίνημα, απ’ το πανεπιστήμιο του Μονπελιέ για υποτιθέμενες κλοπές, φθορές κλπ. Μια ματιά στις δράσεις στο Πουατιέ, με αυτόματη μετάφραση google.
20/11
Αντιφασιστική διαδήλωση στη Μπεζανσόν ενάντια σε “αυτόνομους” εθνικιστές (φωτογραφίες), χριστιανοταλιμπάν και την προπαγάνδα τους κατά της έκτρωσης (αφίσσα) Ανάλογη πορεία και στη Λιλ (αφίσσα), Ανζέρ, Τουλούζ, Μπορντώ, Πουατιέ, Νάντ, Νανσύ… Φωτογραφίες και αυτόματη μετάφραση google εδώ κι εκεί, περισσότερες φωτογραφίες. Δράσεις στο Μονπελιέ ενάντια στην καταστολή του κινήματος.
21/11
Μπλόκο σουπερμάρκετ στην Mézière, από κόσμο απ’ τη CGT και τη Fédération anarchiste. Απόδραση 6 μεταναστών χωρίς χαρτιά απ’ το κέντρο κράτησης της Vincennes. Αστυνομοκρατία σην Belleville και γειτονιές του Παρισιού.
22/11
Νέα κατάληψη στη Rouen, με τ’ όνομα “Habite Asociale“. Δυο νεαροί μαροκινής καταγωγής, “χωρίς χαρτιά”, οι Mohamed Sakkmi, 26 ετών, και Icham Mekkaoui, 22 ετών, καταδικάζονται σε 10 χρόνια κάθειρξης για τον εμπρησμό ενός κέντρου κράτησης μεταναστών (CRA) στο Bordeaux, στις 19/1/2009/. Οι δυο νέοι αναγνωρίστηκαν από υλικό σε κάμερες ασφαλείας κοντά στο κέντρο. Άνοιγμα της πολιτικής κατάληψης “La Mandragore” στο Μονπελιέ. Ημέρα δράσης στο Παρίσι, πορεία προς το χρηματιστήριο, εκδηλώσεις…
23/11
Πορεία και συναυλία στην κεντρική πλατεία της Μπεζανσόν. Από 200 μέχρι 400 εκ. ευρώ την ημέρα υπολογίζει η Bloomberg τις ζημιές της γαλλικής οικονομίας στη διάρκεια της απεργίας. Απεργία και μπλοκάρισμα της εταιρίας μεταφορών Sopitra στα περίχωρα της Νάντης. Σε συγκέντρωση στη Ρεν, συνδικαλιστές των κεντρικών συνδικάτων CGT και CFDT αρνούνται να διαβαστεί κάλεσμα της Διεπαγγελματικής Συνέλευσης της πόλης, και επιχειρούν να απομονώσουν τα μέλη της συνέλευσης. Πορεία 40αριά ατόμων σε γειτονιές του Saint-Claude και μοίρασμα προκηρύξεων. Στο λιμάνι της Χάβρης, πορεία 2.500 ατόμων και διασυνδικαλιστικές διαδικασίες για “αγώνα σε μακροπρόθεσμη κλίμακα”. Αντικατασταλτική συγκέντρωση και συνέλευση στο Μονπελιέ.
][][
Ουσιαστική υποχώρηση του κινήματος. Στις 25/11 στη Χάβρη, πρωτοφανής αριθμός εργαζομένων παρίσταται στην μνημόσυνη συγκέντρωση για τα 100 χρόνια απ’ την καταδίκη σε θάνατο του συνδικαλιστή Jules Durand. Στις 27/11, αναγνωρίζεται ο πρώην υπουργός παιδείας των σοσιαλιστών Claude Allègre στην Νάντη, και τουρτώνεται (φωτογραφίες). Μακροπρόθεσμη στρατηγική και από τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που σε συνάντησή τους στην Νάντη, ορίζουν νέες ημέρες δράσεις στις 14/12 και 15/1. Στις 29/12, δολοφονείται από μπάτσους με taser μετανάστης απ’ το Μαλί, στο Colombes (Παρίσι). Στις 30/11, πυρπολείται όχημα της δημοτικής αστυνομίας στο Aimargues. Νέα κατάληψη κτιρίου στη Βαστίλλη. Στις 2/12 εκκενώνεται το Σπίτι της Απεργίας στη Ρεν από αστυνομικές δυνάμεις, κόβεται το ρεύμα και το νερό και μπαζώνεται το ισόγειο ώστε να αποφευχθεί ανακατάληψη του χώρου. Ακολουθεί άγρια διαδήλωση 300 ατόμων που επιτίθεται σε καλλιτεχνική έκθεση του δήμου. 4/12 συγκέντρωση και ανοιχτή κουζίνα στο Montreuil. Το βράδυ πυρπολούνται 2 οχήματα του Ερυθρού Σταυρού, σε αλληλεγγύη με τους εγκλείστους της Vincennes (στη Γαλλία, όπως και στην Ιταλία και αλλού, ο Ερυθρός Σταυρός συνεργάζεται ανοιχτά με το κράτος στη λειτουργία και διαχείριση κέντρων κράτησης μεταναστών και φυλακών). Επίσης, πυρπολείται για τρίτη φορά μέσα σε τρεις εβδομάδες το υπό ανέγερση αστυνομικο μέγαρο του Béziers. 6/12: σύσταση κοινής συλλογικότητας φοιτητών-εργαζομένων στη Ρεν, για συνέχιση των δράσεων. Βανδαλισμοί και κόκκινες μπογιές στην πρόσοψη του δικαστηρίου της Τουλούζ. Συνεχίζονται οι συλλήψεις μαθητών απ’ την αστυνομία της Λυόν, για αναποδογυρίσματα αυτοκινήτων ενάμισυ μήνα πριν.
][][
Ρίχτε μια ματιά σ’ αυτό το βιντεάκι: http://www.youtube.com/watch?v=Qi7XtHbpa6s&feature=related. Είχε κυκλοφορήσει αρκετά, μπλογκερς στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα(!) βγήκαν απ’ τα ρούχα τους για τον “αστυνομικό με πολιτικά” που κλωτσάει στον αέρα τον τύπο που πάει να σταματήσει έναν “σπάστη”, όντας βέβαιοι ότι πρόκειται για αστυνομικό με πολιτικά(!). Αν και η ταυτότητα του “συντρόφου νίντζα” απασχόλησε αρκετά το κίνημα στη Γαλλία, επιλέξαμε να μην αναπαράγουμε τη σχετική (εξαντλητική) συζήτηση εδώ, καθώς δεν υπήρχε κάποιο εμφανές στοιχείο που να προσδίδει μια αστυνομική ιδιότητα, εκτός από μια μπανάλ μπαχαλοφοβική ερμηνεία των κινήσεων, της χορογραφίας, των κινήτρων… Ο “σύντροφος νίντζα” τελικά συνελήφθη και καταδικάστηκε στις 6/12 σε έναν χρόνο φυλάκισης. Στο δικαστήριο είπε “ήθελα απλά να τους φοβίσω, να τους φοβίσω ώστε να αποφευχθεί ένα λυντσάρισμα”.
][][
6/12: Σπάσιμο γραφείων του εθνικιστικού κόμματος FN στην Νίκαια. Βανδαλισμός και λεηλασία εκκλησίας στο Gourin. Ιστορική πτώση των ποσοστών της CGT στα συνδικάτα, αν και διατηρεί τον έλεγχο στρατηγικών τομέων (ενέργεια, ταχυδρομία κλπ).
Προκηρύξεις, αναλύσεις και σχόλια από τη γαλλική γενική απεργία
για μια συνοπτική ιδέα για το τί γίνεται στη Γαλλία, βλ. εδώ.
][][
Contre l’exploitation, bloquons l’économie!
Ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία!
“Μα καλά, κάνετε απεργία εν μέσω κρίσης;”
Συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφεντικά και βουλευτές της αριστεράς και της δεξιάς, μοιράζονται το ίδιο αίσθημα υπευθυνότητας. Στο όνομα του “οικονομικού ρεαλισμού”, υποτίθεται ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα μιας ολοένα κι αγριότερης εκμετάλλευσης. Ιδού το ιδεολογικό όπλο που συστηματικά στρέφουν ενάντια σ’ οποιονδήποτε εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
“Εν μέσω κρίσης, θέλετε να κάνετε ζημιά στην οικονομία; θα φταίτε για τις απολύσεις…”
Στο όνομα της ίδιας ψευτο-λογικής, ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά ούτε καν μια μεταρρύθμισή του. Κάποιοι άλλοι, για λόγους τακτικισμού, απαιτούν την απόσυρση, αλλά αρνούνται να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων: μέσα απ’ τη γενική απεργία, τα μπλόκα, το σαμποτάζ, κλπ. Τα συνδικάτα, που υποτίθεται ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων, έχουν αυτή τη λειτουργία: της συνδιαχείρισης αυτής της ταξικής κοινωνίας μέσω της διαπραγμάτευσης και της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, τα κεντρικά συνδικάτα προσπαθούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τον ανταγωνισμό, μονοπωλώντας τα διεκδικητικά πλαίσια. Εμποδίζουν την όξυνση του αγώνα, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: Δεν έχουν βγάλει ούτε μια προκήρυξη που να μην κινδυνολογούν για κατευθυνόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον μύλο που αλέθουν την υπεραξία τους τ’ αφεντικά, δεν επιθυμούν διόλου έναν αγώνα με μόνο στόχο να διασφαλίσει τα ψίχουλα που ρίχνουν ως τώρα τ’ αφεντικά. Είναι πολλοί επίσης που δεν επιρρεάζονται άμεσα απ’ το νομοσχέδιο: άνεργοι και όσοι ζουν με επιδόματα, περιοδικά εργαζόμενοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαθητες ή φοιτητές για τους οποίους η αγορά εργασίας δεν επιφυλάσσει ούτε μια ελάχιστη προσοδό, συνταξιούχοι που ήδη λαμβάνουν μια μίζεροι σύνταξη κ.α… Και που παρ’ όλ’ αυτά, κατανοούν και συμμετέχουν στο κίνημα που αναδύεται. Είμαστε πολλοί που συμμετέχουμε περισσότερο σ’ ένα κοινωνικό κίνημα παρά σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που μας θίγει. Που επιθυμούμε μια μεγαλύτερη ώθηση στον ισχύοντα συσχετισμό δυνάμεων, από πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.
Χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς μια απεργία που θα ξεβράσει τους εργατοπατέρες των συνδικάτων, δε θα υπάρξει μια πραγματική αντίρροπη δύναμη που συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα στη γέννησή του. Ένα κίνημα μέσα στο οποίο οι συντεχνιακές διεκδικήσεις ξεπερνιούνται και οι γραφειοκράτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όπου οι δράσεις απαντούν σε ανησυχίες που ευρείες από το μονοδιάστατο ζήτημα της σύνταξης, όπου ο αγώνας δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση υποτιθέμενων κεκτημένων.
Κρατώντας στο μυαλό μας τον δρόμο που μένει να διανύσουμε, ας οργανώσουμε τη λύσσα μας.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα να πάρουμε, απ’ αυτά που μας προορίζουμε!
Ραντεβού στο τέλος της πορείας, πίσω απ’ το πανώ:
“Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μια γλώσσα: απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ!”
Επικοινωνία: turbin@riseup.net
][][
A bas la paix sociale! – Κάτω η κοινωνική ειρήνη!
Με το βάθεμα της κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις των κρατών και σύσσωμες οι πολιτικές τάσειςεεπιταχύνουν τη λήψη μέτρων λιτότητας. Οι εκμεταλλευτές σ’ όλες τις χώρες διαπραγματεύονται και συνωμοτούν για να μας κάνουν να σφίξουμε ολοένα και πιο πολύ το ζωνάρι. Στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, ορίζουν περικοπές των μισθών, αύξηση των φόρων, πετσοκόβουν κάθε κοινωνική πρόνοια…
“Κατανοώ την ανησυχία των εργαζομένων, αλλά τα ευρωπαϊκά πλάνα λιτότητας είναι απαραίτητα προκειμένου να αποκατασταθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη και να καταφέρουμε να πάρουμε κοινωνικά μέτρα, δηλαδή να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας” (Herman Van Rompuy). Νά πώς ο πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρώπης συνόψισε τις προοπτικές που μας προσφέρει ο σάπιος κόσμος του: να υπομένουμε πάντα κάθε θυσία για να ενισχύσουμε το Κράτος, να διασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, και να ελπίζουμε έτσι ότι θα συνεχίσει να μας εκμεταλλεύεται (υπό ολοένα και χειρότερες συνθήκες), σ’ έναν αέναο κύκλο υποταγής.
Οι μισθωτοί σκλάβοι αυτού του κόσμου θα πρέπει πάντα να θυσιάζονται για να συντηρούν την ίδια τη σκλαβιά τους! Η ζωή της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων θα πρέπει κάθε φορά να θυσιάζεται προκειμένου να διασώζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να αποφύγει την χρεωκοπία του μέσα στον ίδιο τον χρεωκοπημένο κόσμο του.
Η μόνη εναλλακτική λύση, βρίσκεται στα χέρια μας: Ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε! Ή θα οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας ενάντια στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πάμε σαν τα πρόβατα για σφαγή!
Λυπούμαστε αλλά μέση λύση δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις, οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης, από μια άλλη κυβέρνηση κλπ… είναι όλα τρόποι να μας αποπροσανατολίζουν και να μας παίρνουν τον αγώνα μας μέσ’ απ’ τα χέρια μας.
Αν σήμερα τα συνδικάτα μας καλούν σε αποχαυνωτικές μονοήμερες “δράσεις”, να μας σαλαγήσουν στο δρόμο και να μας ρίξουν στο “τραπέζι των διαπραγματεύσεων”… είναι ακριβώς για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας χαλιναγωγήσουν, να σαμποτάρουνε την οικειοποίηση του αγώνα μας από μας τους ίδιους… για να μετατρέψουν τις αντιδράσεις μας που προκύπτουν ενόψει της επίθεσης που δέχονται οι συνθήκες ζωής μας, σε απονευρωμένα, συντεχνιακά, μεταρρυθμιστικά αιτήματα.
Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, οφείλουμε να οργανωθούμε έξω κι ενάντια στα συνδικάτα, να οικοδομήσουμε τον αγώνα μας με τρόπους που να σπάνε την απομόνωσή μας. Να απορρίψουμε κάθε θυσία και κάθε υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Η οικομνομία βρίσκεται σε κρίση; Ας πεθάνει!
Μπροστά σε μια “απεργία” των συνδικαλιστών, ας οργανωθούμε για να καταστρέψουμε την κοινωνική ειρήνη!
Να εμποδίσουμε την κυκλοφορία: να μπλοκάρουμε τους δρόμους, τα τραίνια… Να εμποδίσουμε την παραγωγή, οργανώνοντας παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις, σχολεία… Να διαρρήξουμε την απομόνωση που μας επιβάλλουν τα σύνορα μεταξύ κρατών, και οι διαφορές μεταξύ επαγγελματικών κλάδων… Να εμποδίσουμε μια επιστροφή στην ομαλότητα με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας!
Με πρωτοβουλία των σιδηροδρομικών εργατών του Gare de l’Est και των εκπαιδευτικών του 18ου διαμερίσματος [του Παρισιού], συναντηθήκαμε μια εκατοστή μισθωτών (σιδηροδρομικών, εκπαιδευτικών, ταχυδρομικών, στα μμε, σε είδη διατροφής, στην πληροφορική κλπ) συνταξιούχων, ανέργων, φοιτητών, εργάτες με ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, για να γνωριστούμε στις 28 Σεπτέμβρη, και στις 5 Οκτώβρη για να συζητήσουμε το συνταξιοδοτικό κι ευρύτερα τις επιθέσεις που δεχόμαστε και τις προοπτικέςνα κάνουμε αυτήν την κυβέρνηση να τις πάρει πίσω.
Ήμασταν εκατομμύρια που διαδηλώσαμε και που απεργήσαμε και βρεθήκαμε μαζί στις τελευταίες μέρες δράσης. Η κυβέρνηση παρ’όλ’αυτά δεν έκανε ακόμη πίσω. Μόνο ένα μαζικό κίνημα θα είναι σε θέση να της το επιβάλλει. Η ιδέα αυτή δρομολογήθηκε μέσα σε συζητήσεις γύρω απ’ την κυλιόμενη, γενική, επ’ αόριστον απεργία και το μπλοκάρισμα της οικονομίας.
Το ποιά μορφή θα έχει αυτό το κίνημα είναι κάτι που αφορά όλους εμάς. Είναι στο χέρι μας να το δημιουργήσουμε στους χώρους εργασίας μας, με τις απεργιακές επιτροπές, στις γειτονιές μας με τις λαϊκές γενικές συνελεύσεις. Θα πρέπει αυτές να ενώνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου κόσμου, και να συντονίζονται σε πανεθνικό επίπεδο με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Είναι στη διάθεσή μας να αποφασίσουμε τα μέσα των δράσεών μας, τις διεκδικήσεις μας… εμάς και κανενός εκτός από μας.
Αν αφήσουμε τους Chérèque (CFDT-το χριστιανοδημοκρατικό συνδικάτο), Thibault (CGT) και Σία να αποφασίζουν για μας, τότε ας προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Ο Chérèque είναι υπέρ της πρότασης για 42 έτη εργασίας. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι ο Thibault θα παλέψει τώρα για να πάρουν πίσω το νομοσχέδιο, καθώς δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε το 2009 που έπινε σαμπάνια με τον Σαρκοζί, ενώ χιλιάδες από μας απολύονταν, αφήνοντάς μας να μας τσακίζουν έναν-έναν.
Δεν έχουμε πια καμμιά εμπιστοσύνη στους υποτιθέμενους “ριζοσπάστες”. O ριζοσπαστισμός του Mailly φτάνει μέχρι να σφίξει το χέρι του Aubry, ενώ και το PS (σοσιαλιστές) ψήφισε υπέρ των 42 ετών. Όσο για τη Sud-Solidaires, τη CNT ή την άκρα αριστερά (OL NPA), δεν μας προσφέρουν καμμιά προοπτική πέραν της συστράτευσης στη συνδικαλιστική ενότητα. Δηλαδή της ενότητας πίσω απ’ αυτούς που θέλουν να διαπραγματευτούν την υποχώρηση.
Αν σήμερα βρίσκονται καβάλα στο κύμα της κυλιόμενης απεργίας, είναι κυρίως για να αποφύγουν να ξεβραστούν απ’ αυτό. Να απλώνουν τον έλεγχό τους στον αγώνα μας, είναι ένα προσόν για να γίνουν δεκτοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… γιατί; Διότι, όπως είναι γραμμένο στην επιστολή που υπογράφουν επτά σωματεία της CFTC στην εφημερίδα Solidaire (αλληλέγγυα), “πρέπει να ακουστούν οι απόψεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο πλαίσιο εύρεσης ενός συνολικότερου τρόπου, πιο δίκαιου και αποτελεσματικού, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Μπορούμε να πιστέψουμε έστω για μια στιγμή ότι μπορεί να υπάρξει μια αμοιβαία συνεννόιηση με αυτούς που μας κλέβουν τις συντάξεις από το 1993 ήδη, με αυτούς που έχουν κάνει επιχείρηση την μεθοδική διάλυση των συνθηκών ζωής μας;
Η μόνη ενότητα που είναι ικανή να κάνει την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη να τα μαζέψουν, είναι αυτή της ενότητας δημόσιου κι ιδιωτικού, μισθωτών κι ανέργων, συνταξιούχων και νέων, εργατών μέ ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, ενότητα στη βάση, μέσα σε κοινές γενικές συνελεύσεις, και στον έλεγχο του αγώνα από μας τους ίδιους.
Θεωρούμε την απόσυρση του νόμου για τις συντάξεις ως την ελάχιστη διεκδίκηση. Κι αυτή δεν αρκεί. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένων εργαζομένων επιβιώνουν ήδη με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ζουν με τα ελάχιστα επιδόματα πρόνοιας (RSA). Για εκατομμύρια από μας, το κρίσιμο ζήτημα είναι ήδη του να ‘χουμε φαί, στέγη, περίθαλψη. Δεν το θέλουμε άλλο.
Ναι, οι επιθέσεις ενάντια στις συντάξεις είναι το δένδρο που κρύβει πίσω του το δάσος. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η άρχουσα τάξη με τη βοήθεια του Κράτους πέταξαν στο δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους, εξάλειψαν χιλιάδες θέσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Η κρίση συνεχίζεται και οι εναντίον μας επιθέσεις θα γίνονται ολοένα και πιο άγριες.
Για να τις αντιμετωπίσουμε, δεν μπορούμε να ‘χουμε εμπιστοσύνη στα αριστερά κόμματα (PS, PCF, PG…). Πάντοτε υπηρέτησαν πιστά τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας, δίχως να αμφισβητήσουν ποτέ τα βιομηχανικά συμφέροντα ή το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την μεγάλη ιδιοκτησία. Επιπλέον, στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, είναι η αριστερά της εξουσίας που οργανώνει την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων. Για τις συντάξεις μας, την υγεία, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, για να μην πεθαίνουν της πείνας οι εργάτες θα πρέπει να οικειοποιηθούν τα πλούτη που παράγουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν μπορούμε να εμφανιζόμαστε ως υπερασπιστές των συμφερόντων της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά ως κάποιοι απ’ όλον τον κόσμο της εργασίας, και μαζί των μικρο-γεωργών, των ψαράδων και ναυτικών, των τεχνιτών και αυτοαπασχολούμενων, που οδηγούνται στην αθλιότητα με την καπιταλιστική κρίση.
Πρέπει να τους διδαχθούμε και να μπούμε μπροστάρηδες σ’ όλους τους αγώνες που θα ξεσπάσουν ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί ενάντια στο κεφάλαιο. είτε είμαστε μισθωτοί, άνεργοι, επισφαλείς, χωρίς χαρτιά, οποιαδήποτε κι αν είναι η εθνικότητά μας, όλος ο κόσμος της εργασίας βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα.
Ραντεβού για να συζητήσουμε στις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις
Τρίτη 12/10, Τετάρτη 13/10
Bourse du travail, métro République
Ένας προσωπικός απολογισμός της άγριας διαδήλωσης του Παρισιού (16/10):
δημοσιεύτηκε στο Indymedia Nantes
6μμ απόγευμα στην πλατεία Nation, τα τελευταία μπλοκ της μεγάλης συνδικαλιστικής διαδήλωσης περνούν. Μια πρώτη απόπειρα για άγρια διαδήλωση (manif sauvage) ξεκινά στη θέα των αστυνομικών μπλόκων που κλείνουν τον δρόμο που σχεδίαζαν να βαδίσουν οι απεργοί. Μαζευτήκαμε γύρω απ’ το σημείο φωνάζοντας Απεργία επιθετική, αποφασιστική, και Απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ, άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν τα αφεντικά (“grève offensive, définitive”, ou “grève, blocage, sabotage, les patrons ne comprennent qu’un langage”). Η ουρά της πορείας τότε άρχισε ν’ ανασυγκροτείται, εκεί που βρίσκονταν οι μπάτσοι για δεύτερη φορά μες την εβδομάδα, μια αρκετά ενδιαφέρουσα τακτική.
Ήμασταν πραγματικά αρκετοί, τουλάχιστον 500, που κατηφορήσαμε την λεωφόρο, διασχίσαμε το μπλοκ της CNT (αρκετά συμπαθητικές διαθέσεις, αλλά ελάχιστοι άφησαν τις γραμμές τους, προτιμώντας να παραμείνουν στην πλατεία ψάλλοντας τη διεθνή όρθιοι/ες με τις γροθιές υψωμένες. Συνεχίζουμε, ασταμάτητοι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας.
Αρκετή ένταση, επιτάχυνση, φωνές ο ένας στον άλλον (περιμέντε! περπατάτε πιο γρήγορα!) αλλά παραμένουμε αρκετοί που κατευθυνόμαστε προς τη Βαστίλλη, φωνάζοντας “πάμε Παρίσι εξεγέρσου” (“Paris, debout, soulève toi”) και άλλα συνθήματα. Πρώτος στόχος γίνεται το στρατολογικό γραφείο στην Reuilly Diderot, συνθήματα, μπογιές, πέτρες κλπ. Περνώντας μπροστά από μια τράπεζα, ο κόσμος κατεβάζει μια βιτρίνα, ξεκινά το μπάχαλο. Ένα λεωφορείο των CRS (γαλλικά ματ) δέχεται επίθεση με σιδερόβεργες και πυροτεχνήματα, λίγο πριν ή λίγο μετά.
Οι μπάτσοι μας ακολουθούν όλο και πιο ασφυκτικά. Με την πάροδο του χρόνου, μαζεύτηκε μια εκατοντάδα χοιρινών, ως επί το πλείστον κουκουλωμένοι, με κράνη και ρόπαλα, μας ακολουθούν, και τελικά μας περικυκλώνουν σπρώχνοντάς μας στα πεζοδρόμια. Μπορεί να είναι προσωπική μου εντύπωση, αλλά οι μπάτσοι με τα πολιτικά ήταν πιο χεσμένοι απ’ τους ένστολους.
Εν συντομία, φτάνουμε στη Βαστίλλη, βρίσκουμε κι άλλον κόσμο (λιγότερο πολυάριθμοι μέχρι τότε), που διασκορπίζονται τελικά, ενώ ένα κομμάτι θα προσπαθήσει να καταλάβει την όπερα. Τουλάχιστον ένας άνθρωπος συνελήφθη από μπάτσους εκείνη τη στιγμή, πέντε γουρούνια τον έριξαν στο έδαφος και φώναζαν, ήταν μακρυά απ’ την πορεία όμως.
Εκεί (δεν είναι δημοσιογραφικό το άρθρο αυτό φυσικά), δεν είμαι σίγουρος τί συνέβη. Πενηνταριά άνθρωποι θα γύριζαν στην όπερα, και δεδομένου του μικρού πλήθους, θα ήταν στη διάθεση της άλλης πλευράς το τί θα γινόταν. Εκείνη τη στιγμή έγιναν και οι περισσότερες προσαγωγές. Μεταξύ τριάντα και σαράντα άτομα σύμφωνα με τις πηγές. Οι μπάτσοι τους κράτησαν στον προθάλαμο του κτιρίου, για να μην προκληθεί κάποια στάση. Εκείνη τη στιγμή αποχώρησα, οπότε δε θα μιλήσω για τη συνέχεια, δεν έχω γνώση τί έγινε.
Λευτεριά σε όλους κι όλες.
][][
Μπλόκα, σαμποτάζ, άγρια απεργία…
Καταλήψεις, καταστροφές, απαλλοτριώσεις
ν’ αγωνιστούμε οπλισμένοι με όλη τη λύσσα μας
Πλατεία de Gaule, 19/10
][][
«Gaspillez le carburant» – Ξοδέψτε τα καύσιμα!
Κάλεσμα των απεργών προς όλους τους εργαζομένους που χρησιμοποιούν οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους:
Στο σημερινό απεργιακό κίνημα που εξαπλώνεται, η απεργία των εργαζομένων στα διυλιστήρια είναι στρατηγικής σημασίας για ολόκληρη την εργατική τάξη. Στην ερώτηση πώς να βοηθήσουμε τον αγώνα των εργατών στα διυλιστήρια, απαντάμε: “πηγαίντε για βενζίνη στα πρατήρια!”
Για τους περισσότερους μισθωτούς και μισθωτές, η τιμή της βενζίνης πληρώνεται από την τσέπη τους και πρέπει να κάνουν οικονομία… όμως για δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς, στις μεταφορές, διανομείς, και αρκετοί ακόμα τομείς, χρησιμοποιούν καθημερινά οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους, κι εδώ είναι το αφεντικό που “πληρώνει” για τη βενζίνη!
Αν είστε σε τέτοια θέση και για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν μπορείτε να απεργήσετε (η καλύτερη αλληλεγγύη στους εργάτες των διυλιστηρίων παραμένει η συμμετοχή στο κίνημα προς μια γενικευμένη απεργία μέχρι την απόσυρση του νόμου για το συνταξιοδοτικό), αρκεί να κάνετε αυτό: να σπαταλήσετε τα καύσιμα!
Θα γνωρίζεται πολλές συμβουλές για την εξοικονόμηση καυσίμων, αρκεί λοιπόν να κάνετε ακριβώς τ’ αντίθετο. Έτσι, μεταξύ των συμβουλών που δίνονται για την εξοικονόμηση, διαβάζουμε “το άναμμα των φώτων σημαίνει μεγαλύτερη κατανάλωση απ’ το να οδηγείτε με σβηστά φώτα”. Το ίδιο ισχύει για υαλοκαθαριστήρες, ραδιόφωνο, κλιματισμό… Στο κυνήγι της σπατάλης, ο κλιματισμός είναι ένας ακόμα μεγάλος εχθρός. Βάλτε το κλιματιστικό να δουλεύει, και θα καταφέρετε τουλάχιστον ένα 20% παραπάνω κατανάλωσης καυσίμου. Ξέρετε λοιπόν τί πρέπει να κάνετε, και υπάρχει ακόμα ένα πλήθος άλλων τρόπων. Σε ορισμένα επαγγέλματα, είναι επίσης εφικτό να χαθούν απ’ την πορεία τους και να κάνουν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παραπάνω.
Με δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους και που, χωρίς να χάσουν οι ίδιοι μια δεκάρα, θα κατασπαταλήσουν τα καύσιμα, τα αποθέματα θα στραγγίσουν πολύ γρηγορότερα και η απεργία των συντρόφων στα διυλιστήρια θα γίνει πολύ πιο αισθητή και θ’ αρχίσει να αγγίζει άμεσα το σύνολο των λειτουργιών της καπιταλιστικής οικονομίας, πιέζοντας πολύ πιο σθεναρά την κυβέρνηση να αποσύρει το πετσόκομμα των συντάξεών μας.
Des travailleurs en lutte – Εργαζόμενοι στον αγώνα
][][
Le front commun des casseurs- Ενιαίο μέτωπο των “σπαστών”
[Είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί εκ του προοιμίου: η μορφή δεν είναι το περιεχόμενο. Κατά συνέπεια, δεν τίθεται εδώ θέμα εξιδανίκευσης των καθαυτό πρακτικών, αλλά της εξέτασής τους σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Η βία δεν είναι ποτέ κάτι που μπορούμε να μυθοποιούμε, να εξιδανικεύουμε. Είναι απλά μια αναγκαιότητα σε κάθε πράξη εξέγερσης, άσχετα με οποιαδήποτε επαναστατική πολιτική ορθότητα. Και πρέπει πάντα να διεξάγεται απαλλαγμένη απ’ τις βρώμικες εξουσιαστικές στρατηγικές]
Παρατηρούμε μια ευδιάκριτη διαφορά σ’ αυτό το κοινωνικό κίνημα σε σχέση μ’ αυτά που προηγήθηκαν. Η είσοδος σ’ αυτό των λυκειοπαίδων δεν έγινε με διακριτικό τρόπο, αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν ήρθε από μια μειοψηφία στα άκρα του κινήματος, αλλά μεταδίδεται άμεσα απ’ τις ίδιες τις πράξεις του κινήματος, με τρόπο διάχυτο. Ρίξτε μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, δίνουν μια ένδειξη ακριβή και διόλου αμφιλεγόμενη: αντιμετωπίζουμε τους μπάτσους, σπάμε, καίμε, λεηλατούμε κοκ. απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις μέχρι τα χωριά. Η μηχανή έχει πάρει μπρος, και η λύσσα διαδίδεται.
Κι εδώ εντοπίζεται μια δεύτερη ιδιαιτερότητα: η φιγούρα της νεολαίας των προαστείων του νοέμβρη 2005, που κατά το μαθητικό κίνημα του 2005 ή το κίνημα ενάντια στο cpe το 2006, κατέβαινε στις διαδηλώσεις αλλά όχι με τον ίδιο σκοπό που είχαν κι οι διαδηλωτές οι ίδιοι (και ορισμένοι “ανταγωνισμοί” γίνονταν τελικά αισθητοί στον τομέα αυτόν), ξαναβρέθηκε τώρα απ’ την ίδια πλευρά των οδοφραγμάτων. Μια κάποια ενοποίηση επιτέλους γεννήθηκε. Δεν είναι η ενότητα της τάξης, αλλά είναι μια αισιόδοξη αφετηρία συνεργασίας. Ποιός όμως -τ’ αυγό ή η κότα- το γέννησε αυτό; Δεν έχει τόση σημασία να το διερευνήσουμε. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τα δυο φαινόμενα αυτά είναι αλληλοτροφοδοτούμενα: Οι μαθητές που μπλοκάρουν τα σχολεία τους υιοθετούν στρατηγικές (ή τουλάχιστον αντιδράσεις) πιο επιθετικές, η νεολαία των προαστείων, που ένα κομμάτι της απέχει από τη σχολική κανονικότητα (πιθανώς αδιαφορώντας μπρος στην ενσωμάτωση ή την κοινωνική άνοδο) έρχεται τώρα στα σχολεία για να συμμετάσχει στα μπλόκα, και γύρω απ’ αυτά να βοηθήσει ή να απολαύσει τα μπάχαλα, συνεισφέροντας την πέτρα του… Κι έτσι προχωρούν τα πράγματα…
Μπορούμε να βρούμε ακόμα μια σειρά από πράξεις βίας που ακόμη και τα μμε δεν μπορούν να πουν (και πλέον κανείς) ότι οφείλονται αποκλειστικά σε “υποκινούμενους σπάστες”. Και οι καθηγητές των λυκείων ακόμα αναγνωρίζουν με συμπάθεια ότι ανάμεσα στους σπάστες βρίσκονται και οι μαθητές τους. Οπότε, σκατά! η φιγούρα των “βαρβάρων” αποσυντίθεται. Μπορούμε να βρούμε μαρτυρίες όπου δε χωρεί αμφιβολία, αλλά είναι ακόμη πιο εκκωφαντικές: η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, την οποία κανείς δε θέλει, αλλά και για την οποία κανείς δεν νοιάζεται. Είναι επίσης, ένα καλό πρόσχημα για ‘χουμε τα πάντα γραμμένα, όπως κάνουμε για τα περισσότερα πράγματα σε καθημερινή βάση. Κι όπως λένε μερικοί μαθητές: πάμε με το κίνημα. Αρχίζουμε να τα σπάμε ή να πετάμε πέτρες στους μπάτσους, επειδή το καναν οι μπροστικοί. Και χωρίς αμφιβολία αισθανόμαστε καλά. Διότι σε γενικές γραμμές, οι ίδιοι συμβαδίζουμε με πολύ μεγαλύτερη πειθαρχία καθημερινά στο (σχολικό ή γενικότερα) σύστημα. Έτσι, επιτέλους, ραγίζουμε μερικά απ’ τα κανάλια του.
Αυτή η βαλβίδα αποσυμπίεσης δεν είναι βεβαίως δωρεάν και άνευ νοήματος: Βρίσκεται στην νοητή προέκταση του νοέμβρη 2005, με μια διαφορετική αυτήν την φορά κλίμακα. Συν μερικές γεωγραφικές μεταβολές. Οι ίδιοι, με τους νέους μας συντρόφους του δρόμου, που στα 2005 γεμίζαμε ικανοποίηση να λαμπαδιάζουμε τις γειτονιές μας, τώρα λαφυραγωγούμε τα πολυτελή καταστήματα των εμπορικών οδών της Λυόν, ή φυλάμε τους δρόμους γύρω απ’ τα λύκεια της Ναντέρ. Δυο μόνο απ’ τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, μακράν του να είναι απομονωμένα όμως. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλά άλλα.
Η αξιοσημείωτη διαφορά εδώ είναι ότι δεν τίθεται ζήτημα μιας αλυσίδας βίαιων αντιδράσεων πυροδοτημένων από μια αστυνομική “υπερβολή”, όπως ήταν η κατάσταση του νοέμβρη 2005 ή της Ελλάδας πιο πρόσφατα. Μια ευκαιριακή κατάσταση είναι συχνά δυσμενής. Κι ακόμα κι αν μπορούσαμε να μιλήσουμε εδώ για κάτι τέτοιο (η γνωστή ιστορία της αφορμής), όταν μιλάμε για μπάχαλα ως αντίδραση, θα μας έκανε εντύπωση μια μικρή όμορφη ιδιαιτερότητα: Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η αντιδραστική βία έχει περισσότερο να νομιμοποιήσει και να αναζητήσει τον ευλογοφανή στόχο της στη φιγούρα του μπάτσου, εδώ οι μπάτσοι δεν είναι ακριβώς η αιτία της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού. Κι ακόμα κι αν επιδεικνύουν την επιθετικότητα και την κατασταλτική τους δύναμη απέναντι στο κίνημα, δεν είναι κατ’ ουσίαν, αντίθετα μ’ αυτά που πιστεύουν οι καλόπιστοι δημοκράτες της αριστεράς (οι περίφημες “αστυνομικές προκλήσεις”), που αποτελούν το λόγο που θέλουμε να τους γαμήσουμε. Αντίθετα, είναι περισσότερο μια προσωπική εκδίκηση γι’ αυτούς που γεύονται τις καθημερινές ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, όσο και για να τους βάλουμε στη θέση που βρίσκονται: στη θέση αυτουνού που προστατεύει το κεφάλαιο, το Κράτος, αυτουνού που μας
“τρέχει” κάθε μέρα, αυτουνού που μας πετάει στη φυλακή και τσακίζει τις εξεγέρσεις του αύριο. Και είναι, συνεπώς, δείγμα καλού γούστου κι ενστίκτου που η πρώτη αντίδραση στη θέα τους δεν είναι πια να τους στέλνουμε φιλιά και λουλούδια, ούτε να ξαπλώνουμε σε καθηστικές διαμαρτυρίες στα πόδια τους. Αλλά να είμαστε ειλικρινείς. Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα.
Αλλά να μην επικεντρώσουμε απλά στους μπάτσους. (Μικρή παρένθεση, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων θα πρέπει να γευτούν κι αυτές το φάρμακό τους…) Ο ένοπλος βραχίονας του κεφαλαίου θα πρέπει να χτυπηθεί πιο αποτελεσματικά και στο στόμα, και σίγουρα να μη σταματήσουμε εκεί. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, είναι ότι πρέπει να τα σπάμε, πρέπει να τα καίμε, πρέπει να λεηλατούμε. Όλα όσα μας ταπεινώνουν καθημερινά υλικά, ψυχολογικά, όλες τις απογοητεύσεις και τα αδιέξοδα που επιφυλλάσει αυτή η γαμωκοινωνία για το μεγαλύτερο κομμάτι της, πρέπει να χτυπηθούν, πρέπει να καταρρεύσουν (ειδικά τώρα που τείνουν να πάρουν ένα άμεσο πραγματιστικό πνεύμα, προκειμένου να συνεχίσουν να γεμίζουν τις τσέπες τους).
Στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων, είναι ανώφελο να συζητάμε για το αν μπορεί να προκύψει κάτι μεγαλύτερο ή όχι. Μια σπασμένη βιτρίνα ή ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο ούτε άλλαξαν ποτέ, ούτε πρόκειται να αλλάξουν -ως τέτοια- τον κόσμο, αυτό είναι σίγουρο. Ισχύει ότι τις τελευταίες μέρες είναι πιο ενδεικτικές για το αύριο, για το τί θα γίνει στο κίνημα ή στο μέλλον. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και πολλά να κερδίσουν βλέποντας αυτόν τον κόσμο να πεθαίνει.Κι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στο δρόμο θα δρομολογήσουν μια σειρά πράξεων πέρα απ’ τις οποίες δε θα υπάρχει επιστροφή, τότε όλα είναι δυνατά. Όταν δε θα μιλάμε για 10 αλλά για 1000 κατεβασμένες βιτρίνες αιφνιδιαστικά και ταυτόχρονα. Όλα θα ξεκινήσουν.
Πότε θα πυρποληθεί ένα διυλιστήριο;
Ένα ελεύθερο κι εξεγερμένο ηλεκτρόνιο που ελπίζει σ’ ένα ρεύμα υψηλής τάσης για να μην μείνει κολλημένο στην νύχτα…
ΥΓ: κάλεσμα στους δημοκράτες θεωρητικούς-συνομωσιολόγους: σύντροφοι, για να μην αμφιβάλλετε πλέον για το γεγονός ότι δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες αυτοί που κατεβάζουν τις βιτρίνες και ξεκινούν τις διάφορες βίαιες δράσεις, ιδίως στα μαύρα παρισινά μπλοκ, την επόμενη φορά πάρτε μια σιδερόβεργα και κατεβάστε μια βιτρίνα εσείς πρώτοι. Είναι μια θεραπεία-σοκ στη διάθεσή σας. Διαφορετικά, μπορείτε ακόμη να συμμετάσχετε στις τάξεις της SO και των εν τη γεννέσει σταλινικών πολιτοφυλακών της. Προσοχή όμως, γιατί αν και γνωρίζουμε ότι οι SO δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες (αν και -σκατά!- συμμετέχουν σωματεία μπάτσων και δεσμοφυλάκων σε αρκετά συνδικάτα), γνωρίζουμε επίσης ότι οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες έχουν παρεισφρύσει κυρίως στα κεφάλια σας. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζονται αναλόγως. Des porcs à saigner.
][][
Une même colère! Solidarité entre les modes d’action!
Η ίδια λύσσα! Αλληλεγγύη μεταξύ των τρόπων δράσης!
“Μπουρζουάδες του αστικού κέντρου, σταματήστε να καταγγέλετε τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους των προαστείων! Στις ταραχές του 2005, παραπονιόσασταν ότι οι νέοι αυτοί χτυπούσαν τους διπλανούς τους, έκαιγαν τα αμάξια τους και τα μαγαζιά των γειτονιών τους… Τώρα που επιτίθενται στο πλούσιο Presqu’île, εσείς μείνατε να “καταδικάζετε τους σπάστες” που “παρεισφρύουν” στις πορείες…
Να πάψουμε να αντιπαραθέτουμε τον έναν τρόπο δράσης στον άλλον! Η οργή εκφράζεται, τόσο το καλύτερο! Είτε μέσα από ένα συνδικάτο, μια διαμαρτυρία, μια διαδήλωση ή ένα μπάχαλο! Αυτοί που υφίστανται την αστυνομική ταπείνωση στην καθημερινότητά τους, απαντούν, και καλά κάνουν! Όταν ένας μπάτσος σφυρίζει σ’ έναν νέο στο δρόμο για να “κάτσει καλά”, όταν οι μπάτσοι επιτίθενται πέντε-πέντε για να μαζέψουν έναν νέο ή μια νέα, όταν οι μπάτσοι στήνουν τα φράγματά τους πραγματοποιώντας καθημερινούς ελέγχους γύρω απ’ τα προάστεια… το εκπληκτικό είναι που δεν έχουμε τέτοιες ταραχές κάθε βδομάδα. Εάν οι νέοι πυρποολούν τα αμάξια και λεηλατούν τα μαγαζιά των πλουσίων στο τουριστικό κέντρο της Λυόν, είναι επίσης μια απάντηση στη βία που εξασκεί η μπουρζουαζία, αυτή των νυχτερινών κέντρων με τους τραμπούκους στην είσοδο, αυτή που επιδεικνύεται στα πολυτελή καταστήματα, και που κυκλοφορεί ανάμεσά μας με αστραφτερά αμάξια.
Αν λοιπόν δεν αισθάνεστε θιγμένοι/ες, στηρίξτε τις δράσεις αυτών που αφήνουν την οργή τους να εκφραστεί πλάι στη δική σας, οποιαδήποτε κι αν είναι η αφορμή της, είτε η διάλυση των (υποθετικών) συντάξεών μας, είτε των (απίθανων) προοπτικών απασχόλησής μας, ή της διαλυμένης εκπαίδευσής μας!
Ήταν οι λευκές αμερικανικές κι αγγλοσαξονικές εξουσίες που ενθρόνισαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Νέλσον Μαντέλα ως συνομιλητές τους… Αλλά ήταν η πίεση των Μαύρων Πανθήρων και των πολύμορφων εξεγερσιακών κινημάτων που τις ανάγκασαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Διαμαρτυρία, εξέγερση, μπλόκα, διαδηλώσεις
Αλληλεγγύη μεταξύ όλων των τρόπων δράσης
Pour la réhabilitation des “casseurs” et du sabotage
Για την αποκατάσταση των “σπαστών” και του σαμποτάζ
Το Κράτος δεν κινδυνεύει, αξιοσημείωτα και με διάρκεια, παρά εν όψει μιας αντιπολίτευσης αποφασισμένης και συντονισμένης, της οποίας η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο.
Δεν είμαστε σε θέση να βάζουμε κανέναν να συμμετάσχει σε βίαιες ενέργειες, στις οποίες, εμείς οι ίδιοι δε συμμετέχουμε.
Αλλά αν το Κράτος επιβάλλει την ποινική ευθύνη από τα 13 χρόνια, πώς θα μας θεωρεί υπεύθυνους για παρότρυνση των νέων να τα “σπάσουν”;
Αντιμέτωπο με πρωτοφανή και μεταδιδόμενη βία, το Κράτος, όσο κι αν χλευάζει τις δράσεις των “σπαστών”, τις εκλαμβάνει δικαιολογημένα ως πράξεις σαμποτάζ, χτυπήματα αναμφίβολα πιο θαρραλέα και αποφασιστικά στην κρατική οικονομία και τη θέλησή της να ελέγχει τα πάντα, από οποιαδήποτε συνδικαλιστική στάση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Οι συμβουλές του Émile Pouget (διάβασε το Sabotage) είναι απείρως πιο αποτελεσματικές από έναν αιώνα συνδικαλιστικών και κοινοβουλευτικών διαπραγματεύσεων.
Σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, οι οποίοι αποδοκιμάζουν, κατά τα λεγόμενά τους “κάθε βία” και περιφρονούν το σαμποτάζ, το μόνο που είναι σε θέση να υπερασπιστούν είναι τα προνόμιά τους, τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν. Έχουν πτώματα στο στόμα τους. Είναι η ατυχής γέννα της σμείξης της μπουρζουαζίας με το Λαϊκό Μέτωπο (και του Roger Salengro) που έσπαγε τις προλεταριακές απεργίες. Επαναλαμβάνουν τις ίδιες υποσχέσεις που έδιναν οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, στην Ισπανία του 1936, όταν αφοπλίζοντας χιλιάδες αναρχικούς, κατέστρεφαν την εργατική αυτονομία, προετοιμάζοντας την ήττα μπρος στην φρανκική και ναζιστική συμμαχία.
Η αθλιότητα που ανέδειξε η ήττα, δε χρειαζόταν πια ν’ ανέχεται τους καλομαθημένους ροζ και κόκκινους να την καταδικάζουν, και τους ξεφορτώθηκε. Όσο για την εχθρότητα που εκδηλώνουν, είναι γέννημα της ανικανότητάς τους να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανθρώπινης χειραφέτησης, και άλλων βρώμικων λόγων που τους έκαναν στο παρελθόν και θα τους κάνουν και στο μέλλον, προπαγανδιστές της αθλιότητας.
Αν ο τρομοκράτης είναι ο αντικειμενικός σύμμαχος του Κράτους, ο σαμποτέρ είναι ο αντικειμενικός εχθρός του. Αυτοί που του αντιτίθενται είναι οι αντικειμενικοί σύμμαχοι του Κράτους και του τρομοκράτη.
Η καταστροφή είναι δημιουργική, έλεγε ο Μιχαήλ Μπακούνιν.
Αν η Γαλλία ήταν μια πόρνη, ο Σαρκοζί θα ήταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Κάψτε το και πετάξτε το μπροστά στον κόσμο.
Retraites : pour en finir avec la société industrielle et les illusions de la gauche
Συντάξιοδοτικό: για να τελειώνουμε με τη βιομηχανική κοινωνία και της ψευδαισθήσεις της αριστεράς
Φυλλάδιο που διανεμήθηκε στην Grenoble στη διάρκεια των τελευταίων δυο διαδηλώσεων.
Εκατομμύρια άνθρωποι στον δρόμο. Καλέσματα για απεργία επ’ αόριστον. Λιμάνια κλειστά εδώ και δυο βδομάδες. Διυλιστήρια μπλοκαρισμένα, ανακοινώνουν την επικείμενη έλλειψη καυσίμων. Χιλιάδες μαθητών που μπλοκάρουν τα λύκειά τους. Η αναταραχή γενικεύεται και το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση γίνεται πλέον αξιοσημείωτο. Παντού διαδίδεται αυτή η αίσθηση ότι κάτι παίζεται.
Αυτό το κίνημα, μέρος του οποίου είμαστε, όπως και αλληλέγγυοι με όλα τα πρόσωπα που αγωνίζονται σ’ αυτό, είναι ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, κι ενάντια στην εκμετάλλευση γενικότερα. Είναι θεμιτό για τους ανθρώπους που εργάζονται όλην τους τη ζωή να αρνούνται να δώσουν άλλα δυο χρόνια τζάμπα. Αυτή η άρνηση είναι ακόμα πιο δικαιολογημένη τη στιγμή που ένα μοίρασμα του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει λίγοι, θα μπορούσε να επιτρέψει σε όλους να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και ζωή.
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σήμερα αφιερώθηκε στην αριστερά και στους αντιπάλους της μεταρρύθμισης, όπου μας φαίνεται να εντοπίζεται ένα αδιέξοδο, τουλάχιστον επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδιτικού συστήματος χωρίς μια σαφή άρνηση της ρομποτοποίησης της ζωής μας, και χωρίς να βγούμε απ’ το δόγμα της ανάπτυξης και της απασχόλησης με κάθε τίμημα. Χωρίς μια τέτοια κριτική, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κίνημα με πραγματικές προοπτικές.
Για δεκαετίες, οι μηχανές και οι υπολογιστές υποκαθιστούν μαζικά την ανθρώπινη εργασία. Χάρη στην πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, ας σημειωθεί και η συνεισφορά των ερευνητικών κέντρων της Grenoble, του INRIΑ ή του CEA-Minatec, της STMicroelectronics και της IBM, συσσώρευση κερδών πλέον απαιτεί την εκμετάλλευση λιγότερης ανθρώπινης εργασίας απ’ ότι παλιότερα. Η έκθεση για τη δόξα του Vaucanson και του τεχνητού ανθρώπου, που στεγάζεται στο μουσείο dauphinois μέχρι τις 31 δεκέμβρη, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει, το ποιός θέτει το ερώτημα: “Γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ο άνθρωπος με μηχανές;”
Ο καπιταλισμός δεν είναι πια σε θέση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλους. Μετά τους εργάτες και τους υπαλλήλους (στο ταχυδρομείο, την SNCF, τα καταστήματα ή τις τράπεζες), είναι η σειρά των δασκάλων προς την εξαφάνηση. Το σχολείο ήδη γίνεται ψηφιακό, προς όφελος των πολυεθνικών της πληροφορικής, και για κακό της εκπαίδευσης, και της ψυχικής υγείας των παιδιών. Ακόμα και οι προσωπικές υπηρεσίες τείνουν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο από ρομπότ.Στην Isère, το πρόγραμμα Empatic προσφέρει σε ηλικιωμένα άτομα μηχανική παρακολούθηση: καμμιά ανάγκη πλέον ανθρώπινης παρουσίας χάρι στους ηλεκτρονικούς αισθητήρες. Ζήτω η συνταξιοδότηση!
…το να σ’ εκμεταλλεύονται γίνεται “προνόμιο”
Τα ρομπότ μας αντικαθιστούν λοιπόν. Το πρόβλημα, είναι ότι παραμένουμε λιγότερο ή περισσότερο εξαρτημένοι απ’ την εργασία. Χωρίς δουλειά, δεν έχει μισθό, και το ψυγείο μένει άδειο. Όλοι οι άνθρωποι που απορρίπτονται για κάποιο μηχάνημα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Έχουμε φτάσει στο στάδιο όπου το να πουλά κανείς την εργατική του δύναμη γίνεται προνόμιο. Αλλά τί προνόμιο; Οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί ακόμα επώδυνα ο καπιταλισμός, είναι ολοένα και πιο άδειες, αποσυνδεδεμένες από τις βασικές μας ανάγκες, οι εργαζόμενοι περιορίζονται σε απλά βοηθητικά εργαλεία υπολογιστών και μηχανημάτων, κι εργοστασιακών μηχανών. Το κέρδος της παραγωγικότητας οφείλεις να αυξάνεται ακατάπαυστα, εκείνοι που εργάζονται πρέπει να μοχθούν όλο και περισσότερο, όλο και γρηγορότερα, όλο και πιο αποτελεσματικά.
Αποκλεισμένοι και άχρηστοι, ή εκμεταλλευμένοι και καταπιεσμένοι. Ιδού που καταντούμε. Δεν υπάρχει λύση για τα προβλήματα της σύνταξης ή της ανεργίας χωρίς έξοδο από τον καπιταλισμό και τη βιομηχανική κοινωνία. Για πόσο καιρό νομίζετε ότι αυτό το σύστημα θα συμβιβάζεται μ’ ένα περιττό εργατικό δυναμικό;
Για να δικαιολογήσει την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η δεξιά μας εξηγεί: “σήμερα υπάρχουν λιγότεροι ενεργοί εργαζόμενοι, και περισσότεροι μη-ενεργοί. Είναι λοιπόν φυσιολογικό να δουλεύουμε περισσότερο για να πληρώνουμε τους συνταξιούχους”. Κάτι στο οποίο οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της άκρας αριστεράς απαντούν: “ακόμα και με μια ανάπτυξη της τάξης του 2%, το εθνικό προϊόν θα διπλασιαζόταν μέσα σε 40 χρόνια, και θα μπορούσαμε να δαπανήσουμε ένα πιο μεγάλο μέρος του για τη χρηματοδότηση των συντάξεων, χωρίς επιπρόσθετη καταβολή εκ μέρους των μισθωτών”.
Για την αριστερά, το πρόβλημα είναι λοιπόν αποκλειστικά ένα πρόβλημα κατανομής των (σάπιων) καρπών της ανάπτυξης. Λες και οι συντάξεις, ή ευρύτερα η ανθρώπινη αλληλεγγύη, βασίζονται στην οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογία της ανάπτυξης. Το να βασιζόμαστε σ’ έναν διπλασιασμό της παραγωγής μέσα σε 40 χρόνια είναι ένας καθαρός παραλογισμός. Το περιβάλλον μας δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια οικολογική καταστροφή. Για να μην μιλήσουμε για την υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής. Διότι, για να παράγουμε περισσότερα, σημαίνει να παράγουμε περισσότερους υπολογιστές, περισσότερες τηλεοράσεις με επίπεδες οθόνες, περισσότερα κινητά τηλέφωνα, περισσότερα χάι-τεκ γκατζετάκια που αλλοτριώνουν, εξατομικεύουν και τελικά καταστρέφουν κάθε αληθινή σχέση μεταξύ μας. (αλήθεια εσείς, πόσους εικονικούς φίλους έχετε στο φέισμπουκ;)
Είναι η δουλειά ντροπή;
Το δεύτερο επιχείρημα της αριστεράς ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, συνίσταται σε μια άρνηση της παράτασης της διάρκειας της εργασίας επειδή αυτό θα αποτελούσε φραγμό στην απασχόληση των νέων. Ποιά απασχόληση όμως; Σε εργασίες που ικανοποιούν ποιές ανάγκες; Καμμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι να τους βάλει όλους σε μια δουλειά.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τη λογική της απασχόλησης με οποιοδήποτε τίμημα. Καταρχήν, γιατί δεν υπάρχει πλέον εργασία για όλους (βλ. παραπάνω). Δεύτερον, επειδή δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε καμμιά εργασία όταν αναπτύσσεται εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου ντροπή να μην έχεις “εργασία” με την έννοια που έχει αυτή σ’ αυτήν την κοινωνία: δηλαδή, μια δουλειά που γίνεται μόνο για τον μισθό, χωρίς δεύτερες σκέψεις για το περιεχόμενό της.
Είναι πιο αξιοπρεπές να μην εργάζεται, παρά να είσαι τραπεζίτης, στρατιωτικής, ερευνητής νανοτεχνολογίας ή πληρωμένος δημοσιογράφος. Απ’ την άλλη, δε θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θέλουμε μιαν εργασία να τη διαλέγουμε, να μας γεμίζει, να τη θεωρούμε χρήσιμη. Προτιμούμε λοιπόν να μιλάμε για δραστηριότητα, όχι δουλειά.
Από που ν’ αρχίσουμε;
Ως πρώτο βήμα, να οργανώσουμε τη βάση για να επιτύχουμε την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Καχυποψία απέναντι στα κεντρικά συνδικάτα που θα μας πουλήσουν με το που θα τους δοθεί η ευκαιρία, και στους σοσιαλιστές που δε θα αποσύρουν το νομοσχέδιο ακόμα κι αν βγουν το 2012.
Όχι άλλες ημέρες δράσης-πυροτεχνήματα, να οικοδομήσουμε ένα συνεκτικό και διαρκές κίνημα.
Να παραλύσουμε τα οικονομικά, επιστημονικά και πολιτικά κέντρα.
Να εκμεταλλευτούμε τους αγώνες μας ως ευκαιρία να συναντηθούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις.
Πάρτε το χρόνο σας να σκεφτείτε και να χτίσετε δομές αλληλεγγύης.
Να οργανωθούμε για να εμποδίσουμε κάθε επιστροφή στην ομαλότητα. Να κλείσουμε τα εργοστάσια και τα ερευνητικά κέντρα που μας βλάπτουν. Να παράγουμε συλλογικά ό,τι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, χωρίς την μεσολάβηση της βιομηχανίας.
Να αχρηστέψουμε αυτό το σύστημα που μας αχρηστεύει.
Grenoble, 12/10/2010
Grupe LIBELUDD
Libertaires, Luddites.
libeludd[arobase]laposte.net
][][
Aujourd’hui je voulais vous parler de répression…
Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για την καταστολή…
Το κίνημα ριζοσπαστικοποιείται, και είναι σημαντικό στα μάτια μου να εξηγήσω το εάν, γιατί και πώς το κράτος αντιδρά σ’ αυτό. Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό έχει ήδη ενάμισυ μήνα που αναπτύσσεται. Τα συνδικάτα χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους δράσεις: διαδηλώσεις, γενικές απεργίες. Ο αγώνας για πρώτη φορά ριζοσπαστικοποιείται από μεριάς τους, με τα μπλόκα, τις απεργίες επ’ αόριστον… Κι έπειτα ήρθαν οι φοιτητές. Όλο και περισσότεροι κατεβαίναν στις διαδηλώσεις, όλο και περισσότερα λύκεια μπλοκάρονταν κλπ. Το ίδιο το κίνημα των μαθητών ριζοσπαστικοποιήθηκε στις δυο τελευταίες εβδομάδες.
Μιλούν για “σπάστες” και για “προβοκάτορες”. Από την τελευταία πέμπτη, πάνω από 150 συλλήψεις έγιναν μόνο στην Λυόν. Οι συλλήψεις έγιναν κατά κύριο λόγο μετά από πεσίματα μπάτσων στις διαδηλώσεις, και με μεθόδους ανήθικους κι ακόμα και παράνομες.
Πυροβολώντας με πλαστικές σφαίρες μπροστά σε ανήλικα απ’ τα δυο μέτρα, χτυπώντας συνδικαλιστές, παιδιά, γονείς, πασιφιστές… Αποκλείοντας τους νέους μέσα σε μια στοά για να τους ελέγχουν κι έπειτα να τους μαζεύουν, όλα αυτά, είναι εντελώς απάνθρωπα κι επαίσχυντα, και εκτός νόμου. Χθες, 200 άνθρωποι είχαν αποκλειστεί στη γέφυρα της Guillotière, ελέγχηκαν από αντιτρομοκρατικάριους της GIPN, φωτογραφήθηκαν, τους έγινε σωματική έρευνα. Εν όψει των δυνάμεων της “τάξης” που σημαδεύουν τους διαδηλωτές με γεμάτα όπλα, ορισμένοι απ’ αυτούς ήταν τόσο φοβισμένοι που προτίμησαν να ρισκάρουν τη ζωή τους πηδώντας από μια γέφυρα άνω των 10 μέτρων, για να ξεφύγουν.
Δικαστήρια καθημερινά από τη Δευτέρα κιόλας. Για ρίψη φυλλαδίων, για “προσβολή δημοσίου λειτουργού”, για “εμπρησμό σκουπιδιών”, μπορεί τώρα να βρεθούν στη φυλακή. Όλοι οι νέοι που δικάζονται βρίσκονται “έξω” μ’ αναστολή, κάποιους τους αρνήθηκαν ακόμα κι αυτό, και τους γύρισαν στο Corbas, σε προληπτική κράτηση. Βρίσκονται στη φυλακή επειδή έριξαν μια πέτρα σ’ έναν μπάτσο, αυτό μου φαίνεται πολύ άδικο. Να μη σας κουράζω με ομιλίες για τις άθλιες συνθήκες στις φυλακές. Όλα αυτά για τους κατηγορούμενους, τους “σπάστες”. Αυτοί που θεωρούνται τέτοιοι, είναι σαν εμάς. Λυκειόπαιδα, φοιτητές, ή άλλες φορές όχι. Συνήθως καταγγέλουμε τις πράξεις τους γιατί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, είναι βίαιες, και όχι πάντα κατανοητές.
Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να θυμόμαστε ότι ακόμα κι αν αυτή η διαδικασία δεν είναι “πολιτικοποιημένη” είναι πολιτική γιατί είναι μια άμεση συνέπεια του χάσματος που έχει ανοίξει η κυβέρνηση μεταξύ της κοινωνίας και ορισμένων συνοικειών, ορισμένων νέων. Στη Γαλλία σήμερα, ο ρατσισμός είναι διάχυτος. Ακόμα και οι υπουργοί μιλούν ανοιχτά ρατσιστικά, τρέφοντας έτσι την οργή ενός ολόκληρου κομματιού του πληθυσμού, που είναι αποκλεισμένο, π, υποβαθμισμένο. Και η οργή αυτή είναι νομιμοποιημένη, όταν βλέπουμε τα CRS να συλλαμβάνουν τους ανθρώπους αναίσθητους στις 17:00, στην μέση της πλατείας Jean Macé. Όταν οι ασφαλίτες κολλάν αυτοκόλλητα CGT στο πέτο, κι εκτός του να τσιμπούν ανθρώπους στην τύχη, φέρουν ευθύνη και για μια μεγάλη καχυποψία προς τα συνδικάτα. Όταν υποφέρουμε κάθε μέρα τους αστυνομικούς ελέγχους. Ναι, το μίσος είναι νόμιμο. Συχνά μπορεί να μην εκφράζεται καλά, αλλά αρκετά έχει καναλιζαριστεί.
Σήμερα θέλω να σας πώ ότι ακόμη κι αν ο τρόπος δράσης ορισμένων απ’ τους διαδηλωτές δεν είναι ο δικός μας, ο δικός μου ή ο δικός σας, είμαστε στην ίδια πλευρά. Είμαστε όλοι μέρος του αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία. Κι αυτό που είναι αφύσικο είναι να βλέπουμε απέναντί μας την GIPN (που συνήθως ασχολείται με υποθέσεις τρομοκρατίας ή απαγωγών), ή να πετούν από πάνω μας τα ελικόπτερα που καταγράφουν το κέντρο της πόλης κάθε μέρα.
Το ερώτημα είναι λοιπόν αυτό: Ποιοί είναι οι προβοκάτορες;
Communiqué de la Fédération des conseils ouvriers et syndicats en Irak (FSCOI)
Προκήρυξη της Ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
“Η Γαλλία είναι η χώρα όπου οι ταξικοί αγώνες δίνονται κάθε φορά, περισσότερο απ’ ότι αλλού, μέχρι την τελική κρίση” – Καρλ Μαρξ
Το κύμα των απεργιών και των κινητοποιήσεων μεγαλώνει μέρα με την μέρα, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Σαρκοζί. Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, η γαλλική κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει νέους νόμους περιορίζοντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Η πολιτική της λιτότητας, όπως αυτή που θέλει να επιβάλλει τη συνταξιοδότηση στα 62 απ’ τα 60, είναι η σπίθα που άναψε τη φλόγα του κινήματος διαμαρτυριών σε ολόκληρη τη χώρα, επιρρεάζοντας σαφώς και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τα μάτια των εκατομμυρίων εργαζομένων του κόσμου είναι στραμμένα στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων. Παρακολουθούν και θαυμάζουν και υποστηρίζουν το εργατικό κίνημα. Οι εργάτες των διυλιστηρίων έχουν επιτύχει να παραλύσουν κάθε κυκλοφορία και η εργατική τάξη της Γαλλίας έχει ξεκινήσει σήμερα πραγματικό πόλεμο ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτό δίνει την ευκαιρία, σε όλους τους εργαζομένους του κοσμου, να μπουν απ’ την μεριά τους σ’ αυτήν την μάχη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη προσέξει τον “κίνδυνο” που αναπαριστούν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, κι εδώ και μερικούς μήνες αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά τους καπιταλιστές για να γλυτώσουν την κατάρρευσή τους. Το γαλλικό εργατικό κίνημα βρίσκεται στην πρωτοβουλία ενός διεθνούς εργατικού κινήματος, και γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε ενωμένοι στο πλάι του.
Χαιρετίζουμε τους συντρόφους μας στη Γαλλία.
Ζήτω οι σύντροφοι των διυλιστηρίων και όλων των άλλων τομέων.
Ζήτω το εργατικό κίνημα στη Γαλλία.
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη.
Falah Alwan: Πρόεδρος της ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
[…] 4:30 το πρωί χθές, και 50αριά φοιτητές και αυτόνομοι ανηφορίζουν προς τον σταθμό των λεωφορείων στο Baud, τρέχοντας σαν τον άνεμο. “Ανάψαμε φωτιές για να ζεσταθούμε, κάποιοι παίζαν τύμπανο στις παλέτες, άλλοι είχαν φέρει τζεμπέ (αφρικανικό δερμάτινο μικρό τύμπανο), ήταν μια ειρηνική δράση” διηγείται η Ella, φοιτήτρια του Rennes 1. H διεύθυνση των λεωφορείων δεν είχε την ίδια άποψη “εμποδίζοντας την έξοδο των λεωφορείων, φέρνουν το κοινό σε δύσκολη θέση” εξηγεί ο Frédéric Mazeaud, γενικός διευθυντής της εταιρίας. Αποφάσισε λοιπόν να καλέσει τις αρχές να “διευθετήσουν την κατάσταση”. Στις 9:30 φτάνουν τα CRS, ένα λεωφορείο, δυο κλούβες, τα γνωστά αυτοκίνητα. “Μείναμε αποσβωλομένοι, δεν ήμασταν αρκετοί” λέει η Ella. “Ο σκοπός μας ήταν να απελευθερώσουμε την εταιρία. Παρουσιαστήκαμε μπροστά στην ομάδα αυτή. Τους δώσαμε τις νόμιμες προειδοποιήσεις” δηλώνει ο αστυνόμος Emig. Εκείνη τη στιγμή, χώθηκαν στην μέση κάποιοι οδηγοί λεωφορείων. “Δεν γινόταν να τους αφήναμε, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας αυτά”. Λέει ο Serge Boscherel της CGT. […] Στις 10:00 τα CRS χτύπησαν. Οι οδηγοί ενώθηκαν με το μέρος των παιδιών και κατάφεραν να τα φυγαδεύσουν. “Θα φύγετε από δω με το κεφάλι ψηλά. Ούτε ένα λεωφορείο δε θα βγει σήμερα”…
Συγκρούσεις με την περιφρούρηση της CGT στην πορεία της 19/10
Στη διάρκεια της διαδήλωσης της τελευταίας Τρίτης 19/10, η ομάδα περιφρούρησης της CGT συνεργάστηκε με τους μπάτσους (μια συνήθεια που όλοι γνωρίζουν, δεν είναι κάτι που το ‘χουν μυστικό), και κατέφυγαν σε νέους πράξεις βίας εναντίον νεαρών που διαδήλωναν με μπόλικο ενθουσιασμό, ενώ προσπαθούσαν να ανάψουν κάποιους πυρσούς. Είναι προφανές ότι η επιλογή των “ενόχων” έγινε με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Γίναμε μάρτυρες μιας πολύ βρώμικης βίας (χτυπήματα με γκλομπ, ψέκασμα με σπρέυ). Οι νέοι σοκαρίστηκαν, μη καταλαβαίνοντας γιατί όλο αυτό “δεν καναμε κάτι, γιατί μας επιτέθηκε η αστυνομία;”… Πήγαμε κοντά στην περιφρούρηση για να ηρεμήσουμε τα πράγματα, αλλά αμέσως μας επιτέθηκαν με γκλομπ και σπρέυ. Ανάμεσά τους έφτασαν μπάτσοι με πολιτικά, φανερά χαρούμενοι που η “δουλειά” τους έγινε πιο εύκολη χάρη στη CGT. Δεν μπορέσαμε να δούμε τις συλλήψεις, πάντως δεν μας φαίνεται περίεργο η περιφρούρηση να παρέδωσε παιδιά στους μπάτσους. Οι άνθρωποι μιλούν πολύ για την “άσκοπη βία των σπαστών”, αλλά ελάχιστα γι’ αυτήν των μπάτσων (είναι πάρα πολλοί οι τραυματίες στις διαδηλώσεις και τα μπλόκα, οι συλληφθέντες, τα παιδιά που κλειδώθηκαν σε κελλιά) ή για την συνενοχή των ρατσιστών της περιφρούρησης.
Όπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι… της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Κίνας, του Μπαγκλαντές, της Νότιας Αφρικής, της Αλγερίας, του Περού κι όλων των άλλων περιοχών του κόσμου, κατεβαίνουμε με τη σειρά μας στους δρόμους στη Γαλλία. Είμαστε αυτή η “κολλητική ασθένεια” που τρέμουν όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών κι όλων των πολιτικών τάσεων! Οι διαφορετικές διεκδικήσεις μας δεν είναι παρά έκφραση ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ που μας επιβάλλουν παντού οι διαχειριστές του κεφαλαίου. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, στη στέγαση, στην υγεία, παντού… που ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζονται. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ που οξύνεται παντού (αύξηση της κερδοφορίας, της έντασης της εκμετάλλευσης, της αποχαύνωσης στη δουλειά…)
Βεβαίως οι εκμεταλλευτές και οι συνδικαλιστές υπηρέτες τους ήδη προσπαθούν να εξουδετερώσουν τις διεκδικήσεις μας στα πλαίσια του ρεφορμισμού: διαπραγματεύσεις/αναθεώρηση/απόσυρση του νόμου, ακόμα και μια αλλαγή της κυβέρνησης… ό,τι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του Κεφαλαίου. Αν είναι να ικανοποιήσουμε τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις:
Η οικονομία είναι σε κρίση; Ας τελειώνουμε μ’ αυτήν!
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ. Να εξαπλώσουμε και να βαθύνουμε το κίνημά μας! Να αυτοοργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα! Να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα!
Τι ζωή είναι αυτή; Να σηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι με τη βία του πρωινού ξυπνήματος, της πολύωρης ταλαιπωρίας στις μεταφορές, κι έπειτα στην εργασία. Να υποφέρεις το κάθε αφεντικό, το θόρυβο των μηχανημάτων, τη φωτεινότητα μιας οθόνης, να σκύβεις το κεφάλι για να γίνεται πιο προσοδοφόρος για εκμετάλλευση. Μέχρι το σώμα σου να λυγίσει, από πόνους στην πλάτη, στο στομάχι, στις αρθρώσεις, στ’ αυτιά… μπας και σου θυμίσει ότι δεν είναι μια μηχανή που μια βλάβη μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικατάσταση μ’ ένα νέο κομμάτι, αλλά θα ναι για πάντα ελαττωματικό, και δως του φαρμακευτικά παρασκευάσματα που θα σε διαλύσουν ακόμα περισσότερο, η ζωή σου σαπίζει… μια ζωή μισθωτής σκλαβιάς.
Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας είναι εμφανής απ’ το γεγονός ότι μόλις αρθεί ο οικονομικός εκβιασμός, κάθε σωματική εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που συχνά κρύβεις απ’ τον εαυτό σου: Ξεπουλάς τα ταλέντα σου στην εργασία, και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ικανοποιημένος έτσι, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος καταστρέφεσαι και θες να ζήσεις χωρίς αυτόν τον βραχνά. Πόσο παράδοξο, η δικτατορία της οικονομίας που σ’ αναγκάζει να ξεπουλιέσαι για να εξασφαλίζεις την επιβίωσει σε μετατρέπει σ’ έναν εθελοντή δούλο: διακηρύσσεις ότι η εργασία είναι απαραίτητη! Έτσι, σε κάποια στιγμή ακούς το σώμα σου για να καταλάβεις ότι το κεφάλαιο σ’ έχει να υπηρετείς έναν ρόλο, μέχρι να νιώσεις το κορμί σου να λυγίζει, κι ότι ποτέ δε θα μπορέσεις τελικά ν’ απολαύσεις τη ζωή, μέχρι να πας χαμένος κι εσύ όπως τόσοι συνάδελφοί σου που ήξερες καλά και μια μέρα άκουσες πως πέθαναν “από επιπλοκές μακροχρόνιας ασθένειας”.
Εκτός απ’ το αν θα εργαζόμαστε μέχρι τα 60, τα 62 ή ακόμα παραπέρα, αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η εργασία!
Σήμερα, κατεβαίνεις στη διαδήλωση πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί ν’ άλλάξουν επειδή τα νούμερα, η φασαρία, η πολυχρωμία, οι ντουντούκες, είναι αρκετά για να πάρουν πίσω αυτόν τον νόμο που επιδεινώνει τις συνθήκες της ζωής μας. Μα το πλήθος από μόνο του δεν είναι δύναμη, τα πλήθη πάνε κι έρχονται. Οι ηγέτες “μας”, συνδικαλιστές κι αριστεροί πολιτικοί είναι που μας μετράνε πόσοι είμαστε, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια μάζα, που θα χειραγωγήσουν προκειμένου να διευκολύνουν την ανέλιξή τους στην εξουσία, ένα ταπεινό σκαλί. Μήπως αν φτάσουν εκεί, θα αλλάξουν τον νόμο; Με τίποτα! Επειδή απλά αυτή η κοινωνία που διέπεται από το κέρδος, δικτατορικά επιβάλει την παράταση του χρόνου εργασίας, καθώς έχει ανάγκη μια ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ετον δρόμο της λιτότητας που έχουν επιλέξει.
Το πρόγραμμα της μπουρζουαζίας είναι το ίδιο σ’ όλον τον κόσμο: Θα πρέπει να μοχθείτε ολοένα και περισσότερο, για όλο και περισσότερο χρόνο, και να το βουλώσετε.
Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά… τους έχουν βάλει καλά στο μυαλό την μοιρολατρία. Για να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, άντε ίσως το πολύ να ρίχνουν το ένα ή το άλλο ψηφοδέλτιο σε μια κάλπη, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Κι όσο συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν στ’ όνομά τους, η εκμετάλλευση εντείνεται. Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τη δύναμή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι με την πρώτη πλειοδοσία θα μας πουλήσουνε, αχώριστοι φίλοι αυτοί της κάθε κυβέρνησης.
Θα μπορούσαμε να είμαστε μια δρώσα δύναμη που θ’ άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα, αποδεχόμενοι τους κανόνες αυτής της διαδήλωσης, θα μείνουμε στον ρόλο του αιώνιου γκρινιάρη, που τον σαλαγάνε πάνω κάτω. Πείτε ό,τι θέλετε! Η δύναμη που εναποτίθεται στους αντιπροσώπους, προέρχεται από μας, είναι η δύναμή μας. Δύναμη ναρκωμένη μέσα μας, απορροφημένη απ’ τη ρουτίνα -μετρό-δουλειά-τιβί- την απομόνωση, την μοναξιά, τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μόνο κάποιος ανώτερος σωτήρας είναι σε θέση να μας σώσει, ενώ εμείς πεθαίνουμε στη δουλειά για έναν μισθό της πλάκας. Ο φόβος, η ρουτίνα, η παθητικότητα διέπουν κάθε πρόσχημα της ζωής μας.
Ε λοιπόν, ας βγούμε απ’ την απομόνωσή μας! Να βρούμε ο ένας τον άλλον! αυτό που τρέμουν οι κυβερνώντες, μαζί και οι συνδικαλιστές εταίροι τους, είναι το να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας αντί να μετατρεπόμαστε σε θεατές και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας στην τηλεόραση, παραλυμένοι απ’ την ανεπάρκειά μας. Θα τα ‘χαναν αν οργανωνόμασταν με την παρέα μας, δυναμώνοντας περισσότερο πράγματα που κάνουμε ήδη: Καθημερινή αντίσταση -σαμποτάζ, καθυστερήσεις, κοπάνες, στάσεις εργασίας- μέχρι την οργάνωση άγριων απεργιών, και τη σύνδεση με άλλους αγώνες. Είμαστε όλοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τι σκληρό παράδοξο: σήμερα δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα παρά πρόβατα που βαδίζουν πίσω απ’ όποιον δίνει το βήμα.
Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την νίκη των αναγκών μας είναι η οργάνωση της δύναμής μας αυτόνομα, έξω κι ενάντια σ’ όλες τις δομές του κράτους! Έξω κι ενάντια από τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως κι αν ονομάζονται!
Des prolétaires – Κάποιοι προλετάριοι (επαφή: proletairesenavant(a)hotmail.fr)
][][
“Μετατρέψατε σε θέαμα την μόνη εφικτή αντιπαράθεση”
Από νυχτερινή πορεία στην Tours, 21/10, 22:30
][][
Communiqué depuis la raffinerie Grandpuits
Προκήρυξη απ’ το διυλιστήριο του Grandpuits
Εμείς, τα 55 μέλη της διεπαγγελματικής συνέλευσης του St-Denis, ενωθήκαμε με τους συγκεντρωμένους απεργούς στην είσοδο του διυλιστηρίου του Grandpuits. Ήρθαμε εδώ για να στηρίξουμε τους εργάτες που χτυπήθηκαν βίαια απ’ τις δυνάμεις τις τάξεις αυτό το πρωί, αποδεικνύοντας τις χειραγωγικές προθέσεις της κυβέρνησης που με κάθε τρόπο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των καπιταλιστών φίλων της. Παρά την επανακατάληψη, οι εργαζόμενοι μας βεβαίωσαν για την πρόθεσή τους να συνεχίσουν την απεργία. Ταυτόχρονα, μια διαδήλωση έλαβε χώρα στη γειτονική πόλη Mormant και πολλοί διαδηλωτές επέστρεψαν προς το δικαστήριο της Melun μετά από κάλεσμα της διασυνδικαλιστικής, για να αμφισβητήσουν έμπρακτα την νομιμότητα της επίταξης. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα διαλύσει με τη βία έναν απ’ τους κεντρικούς πυλώνες της κινητοποίησής μας, όπως είναι οι εργαζόμενοι στα πετρο-χημικά. Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του Saint-Denis καταδικάζει με αγανάκτιση την κρατική καταστολή και δηλώνει την ολόψυχη αλληλεγγύη της στους εργαζομένους στα πετρο-χημικά. Ενάντια σε κάθε κυβερνητική διαβεβαίωση πως η Γαλλία δε διατρέχει κίνδυνο έλλειψης, έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να μπλοκάρουν έναν στρατηγικό τομέα της οικονομίας και να στήσουν την κυβέρνηση στον τοίχο. Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει άμεσα την καταστολή εναντίον των εργαζομένων, των μαθητών και των φοιτητών του αγώνα. Δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ο αγώνας συνεχίζεται, ας οικοδομήσουμε τη γενική απεργία μέχρι την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του St-Denis.
][][
Actualité/suivi Le Mans – τελευταία ενημέρωση απ’ το Mans
Σας στέλνω αυτό το μήνυμα για να σας ενημερώσω ότι το κίνημα στο μπλόκο του Mans δεν κάμπτεται, αλλά το αντίθετο. Μόλις σήμερα το πρωί ολόκληρη η νότια βιομηχανική ζώνη μπλοκαρίστηκε, οδοφράγματα και φωτιές στήθηκαν επί τόπου για να εμποδίσουμε την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ωστόσο, μας είναι αδύνατον να ξαναπάρουμε την πετρελαιαποθήκη του Mans, τα CRS τη φυλούν απ’ την Πέμπτη, αδύνατον να προσεγγιστεί.
Αδελφικά,
Κάτω απ’ την άσφαλτο, ο καπνός.
][][
Communique d’appel à la première assemblée ouverte “grève blocage”
Προκήρυξη καλέματος στην πρώτη ανοιχτή συνέλευση “απεργίας-μπλόκων”
(στμ. αναφέρεται στα γεγονότα της πορείας της 16/10, βλ. και παραπάνω)
Εδώ και αρκετές μέρες ποικίλες πρωτοβουλίες ανθούν παντού: μπλόκα λυκείων, σταθμών, διυλιστηρίων, αυτοκινητοδρόμων, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, χώρων εργασίας, εμπορικών κέντρων, στοχευμένες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, λεηλασίες εκλογικών κέντρων και δημαρχείων…
Σε κάθε πόλη, οι δράσεις τείνουν να οξύνουν τον συσχετισμό δυνάμεων και να δείχνουν ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν ικανοποιούνται από τις μορφές δράσεις και τα γνωστά λόγια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στην περιοχή του Παρισιού, μεταξύ των μπλόκων των λυκείων και των σταθμών, των απεργιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και των συγκεντρώσεων στα εργοστάσια, των διεπαγγελματικών συνελεύσεων και των συλλογικοτήτων του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο αφετηρίας τους: η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση αυτών που παριστάνουν ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων. Δεν είμαστε λίγοι αυτοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές φόρμες της απεργίας στους χώρους εργασίας και κυρίως που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα για το μπλοκάρισμα της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική της εκμετάλλευσης.
Με αφητηρία αυτά τα ερωτήματα, αποφασίσαμε αυτό το Σάββατο, να καταλάβουμε την Όπερα της Βαστίλλης. Σκοπός μας ήταν να διαταράξουμε μια απ’ ευθείας ραδιοφωνική μετάδοση, να κάνουμε τους ταραχοποιούς σ’ έναν χώρο όπου κυκλοφορεί το εμπόρευμα της κουλτούρας και να οργανώσουμε μια συνέλευση. Βρεθήκαμε λοιπόν μπροστά σε μια χιλιάδα κόσμου στην πλατεία de la Nation, γύρω απ’ τα πανώ “τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μία γλώσσα: απεργία, σαμποτάζ και μπλόκα” και “ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία”, θέλοντας να πάμε πέρα απ’ τα στενά πλαίσια της συνδικαλιστικής διαδήλωσης. Προχωρήσαμε προς την ουρά της πορείας για να φτάσουμε στον τόπο της δράσης, επιτέλους σε μια ελεύθερη διαδήλωση αλλά περικυκλωμένη από υπέρμετρες δυνάμεις της αστυνομίας. Ταχύτατα, μια εκατοστή μπάτσοι με πολιτικά έκοψαν την πορεία στα δύο, υποβοηθούμενοι από την περιφρούρηση των συνδικάτων, εμοπδίζοντας αρκετούς ανθρώπους να έρθουν μαζί μας. Με ρίψεις αυγών και πετρών, κρατήσαμε όσο ήταν δυνατόν μακρυά απ’ την πορεία μας τους μπάτσους ενώ αφήσαμε κι ορισμένα διακοσμητικά ίχνη στο πέρασμά μας. Υπενθυμίζουμε σε κάποιους που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από εικασίες για το ποιοί είναι προβοκάτορες της αστυνομίας βάσει εικόνων των δημοσιοκάφρων (journaflics στο πρωτότυπο, όπου flic ο μπάτσος), ότι δεν είναι και λόγος να τα βάψουν μαύρα, δυο βιτρίνες τραπεζών το σπάσιμο των οποίων δεν είναι παρά μια ελάχιστη απάντηση στη βία του κεφαλαίου.
Με την άφιξή μας στη Βαστίλλη, χάρη στην πίεση της αστυνομίας και τη σύγχυση, μόνο μια πενηνταριά άτομα κατάφεραν τελικά να εισβάλλουν στην όπερα, ενώ οι άλλοι επέλεξαν να εξαφανιστούν. Οι μπάτσοι που είχαν καταλάβει την πλατεία κατάφεραν να συλλάβουν γύρω στα σαράντα άτομα που διασκορπίσανε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα. Δευτέρα βράδυ, το μεγαλύτερο μέρος τους είχαν αφεθεί ελεύθεροι, αλλά τουλάχιστον 5 άλλοι κρατούνται ακόμα και περνούν ανακριτή αυτήν την Τρίτη, ενώ θα τους φορτωθούν κατηγορίες για ένοπλη συμπλοκή και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Όπως πάντα, η εξουσία επιλέγει να κινηθεί γρήγορα και σκληρά, ελπίζοντας να δημιουργήσει διαχωρισμούς (μεταξύ λογικών συνδικαλιστών και “ανεύθυνων σκληροπυρηνικών”, μεταξύ μαθητών και σπαστών…) και να κατατμήσει όλα τα στοιχεία που συμμετέχουν στην ανάδυση μιας πραγματικής αντίρροπης δύναμης ενάντια στο κράτος και τ’ αφεντικά. Η αστυνομία επιτίθεται με πλαστικές σφαίρες και γκλομπ στους λίγο πιο ένθερμους μαθητές. Οι εργάτες των διυλιστηρίων υποφέρουν τις επιθέσεις των μπάτσων αλλά επίσης τις άμεσες απειλές δίωξης και κυρώσεων από τις τοπικές αρχές. Οι οργισμένοι διαδηλωτές που είχαν αποφασίσει να μη διαλυθούν ήρεμα αντιμετωπίζουν κίνδυνο φυλάκισης όπως στο St-Nazaire. Μετά την αφετηρία του κινήματος, πάνω από 1.000 άτομα έχουν συλληφθεί…
Ο πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών που ξεπερνούν τους παραδοσιακούς νεκροθάφτες των αγώνων διαψεύδει με σαφήνεια όλους αυτούς που θέλουν να απομονώσουν τα μαύρα πρόβατα και να εμποδίσουν την αμφισβήτηση όλων όσων υπομένουμε καθημερινά, πέρα απ’ τον αριθμό των συντάξιμων ετών. Αυτές οι δράσεις μας επιτρέπουν να διαβλέπουμε την πιθανότητα ενός κινήματος που θα ξεπερνά τις συντεχνιακές διεκδικήσεις, που θα δίνει πόδι στους γραφειοκράτες, που δε θα περιορίζεται μόνο σε υποτιθέμενα κεκτημένα.
Είναι πολύ περισσότερα αυτά που έχουμε να πάρουμε απ’ όσα νομίζουμε! Παύση των διώξεων. Λευτεριά για όλους…
][][
Appel pour une AG de lutte à Avignon!
Κάλεσμα για μια γενική συνέλευση του αγώνα
Αβινιόν, Τετάρτη 27/10 6μμ.
Μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ή του δημοσίου, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές κοκ, συνδικαλισμένοι ή μη, αν θέλουμε να κερδίσουμε, πρέπει να αυτοοργανώσουμε τον αγώνα μας!
Ο αγώνας παίζεται σε δυο μπάντες: τη δική μας, των χώρων εργασίας που απεργούν (πλήρως ή προσχηματικά), εδώ και δεκαριά μέρες, των μπλοκαρισμένων πανεπιστημίων, των κατειλημένων γραφείων και δημοσίων υπηρεσιών, των διυλιστηρίων και των αποθηκών καυσίμων που κρατάνε γερά, των χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας και κάθε ιδιοσυγκρασίας που κατεβαίνουν στους δρόμους για να εκφράσουν την εξέγερσή τους με χίλιους κι έναν τρόπους. Απ’ αυτούς, η GIPN (στμ: κάτι μεταξύ εκαμ κι αντιτρομοκρατικής) επιτίθεται σε μαθητές, φοιτητές κι άλλους, τα CRS (γαλλικά ματ) σπάνε τα μπλόκα στις πετρελαιαποθήκες και χτυπούν τους απεργούς, η τοπική αυτοδιοίκηση επιτάσσει τους απεργούς όπως συνέβη με τους οδοκαθαριστές της Μασσαλίας.
Συζητώντας σε διαδηλώσεις, δράσεις και απεργιακές συγκεντρώσεις, αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε τελικά πολλοί που δεν μας ικανοποιεί η απάντηση της διασυνδικαλιστικής, που χωρίς να μας δίνει ποτέ τον λόγο, προτείνει τα δικά της “10ήμερα πίεσης” και συμβολικές δράσεις. Πολλοί αισθάνονται ότι αυτές η μεγάλες μέρες διαδηλώσεων είναι ανεπαρκείς αν θέλουμε πραγματικά να λυγίσει η κυβέρνηση. Γιατί λοιπόν να μην αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τον λόγο που θέλουμε να δίνουμε στον αγώνα μας, για την έντασή του;
Σε πολλές πόλεις, οι δράσεις όξυναν τον συσχετισμό δυνάμεων κι έδειξαν έμπρακτα ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν μένουν ικανοποιημένοι από τις μορφές δράσεις και τον λόγο που τους επιβάλλεται. Σε όλη την επικράτεια, ανάμεσα στα μπλόκα των λυκείων και των σταθμών, τις απεργίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τις εργατικές συγκεντρώσεις στα εργοστάσια, τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις και τις συλλογικότητες του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο εκκίνησής της: Η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση εκείνων που παριστάνουν ότι μιλούν στο όνομα των εργαζομένων. Είμαστε πολλοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές μορφές σ’ έναν χώρο εργασίας και που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα μπλοκαρίσματος της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική αυτού του συστήματος.
Η “ΓΣ του αγώνα” είναι ένα μέσο για να ξεπεράσουμε τους ψεύτικους διαχωρισμούς (ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, άνεργοι ή φοιτητές, μαθητές κλπ μέλη συνδικάτων ή όχι) και να πάρουμε στα χέρια μας τον αγώνα. Είναι λοιπόν ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν η απεργία και το μπλόκο στην οικονομία να διευρυνθεί, μέχρι την νίκη!
Η “ΓΣ του αγώνα” δεν πρέπει λοιπόν να μετατραπεί σ’ έναν χώρο άκαρπων κι ατέρμονων συζητήσεων, αλλά σε χώρο συζήτησης για να συναποφασίζουμε συνεκτικές δράσεις για να ενισχύσουμε το κίνημα
Να αυτοοργανωθούμε!
Για να μπλοκάρουμε την οικονομία, να μπλοκάρουμε τα πάντα!
Κάποιοι εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές αρκετών πόλεων του Vaucluse
Επικοινωνία: onlacherien84(α)laposte.net
][][
Liaisons et barricades
Διασταυρώσεις κι οδοφράγματα
Τα διυλιστήρια έχουν δόσει τον τόνο: Μπλόκο στην οικονομία, και η απεργία με τις καταλήψεις είναι τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να ασκήσουμε μια οικονομική πίεση στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτό, εμφανιζόμενο ως η λογική της οικονομίας, είναι απίθανο να πάρει έναν διαφορετικό δρόμο απ’ το αργό τέλος του συγκεντρωτικού συστήματος, που ήδη έχει μετράει τις ζημιές του. Στην πάλη των τάξεων έχει πλέον συνδεθεί άμεσα το μπλοκάρισμα της παραγωγής, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα τον περιορισμό του στις απεργίες, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη δύναμη που έχει ο καθένας μας. Είναι η θέση αυτής της απόδειξης που έχει αναδειχθεί μέσα απ’ αυτό το κίνημα: οι διαφωνίες που για πολύ καιρό έτειναν μια διαχωριστική γραμμή, έχουν σε μεγάλο βαθμό εκτοπιστεί. Αυτή η διαχωριστική γραμμή έχει διαλυθεί τόσο στους κόλπους των πολιτικών οργανώσεων και των συνδικάτων όσο και μεταξύ αυτών και πολλών κύκλων φοιτητών, ανέργων κι επισφαλών οργανωμένων στα περιθώριά τους. Κάθε αυτοκινητιστής είναι πλέον πιθανόν να σταθεί αλληλέγγυος με το κίνημα.
Στη Rennes, ακόμα πριν ξεκινήσει η κυλιόμενη απεργία, η θέληση να γίνουν ορατοί αυτοί που ήλπιζαν σ’ ένα αυθεντικό απεργιακό κίνημα, πραγματοποιήθηκε μέσα απ’ την δημιουργία των “διασυνδικαλιστικών” συνελεύσεων που άνοιξαν με τους συνδικαλιστές της SUD, του κινήματος των ανέρων και των επισφαλών της Rennes, και ανένταχτων αγωνιστών, οργανώνοντας μπλόκα σε εμπορικά κέντρα, με κάθε κάλεσμα για ημέρες δράσης. Η συμμετοχή σ’ αυτές τις δράσεις αυξήθηκε κατ’ αναλογία με την ανάπτυξη του κινήματος, δυναμώνοντας τις προσδοκίες όσον αφορά αυτές τις κινητοποιήσεις. Συνεισέφερε στο να εξορκιστεί η αδυναμία που προκαλούν οι μεγάλες διαδηλώσεις που περιορίζονται σε μια απλή βόλτα (défilé), αλλά και στη δημιουργία διεπαγγελματικών πρωτοβουλιών.
Κατ’ αρχάς, αυτά που ήταν άλλοτε πρακτικές φοιτητικές, γίνονταν τώρα μια μέθοδος κοινή. Τα μέλη συνδικάτων που πήραν τον λόγο στις γενικές συνελεύσεις του Rennes 2, έθεσαν το ζήτημα του μπλόκου του πανεπιστημίου ως συνυφασμένο με την αναγκαιότητα επέκτασης του οικονομικού αντίκτυπου της τρέχουσας απεργίας. Η κίνηση των φοιτητών να έρθουν, στο πλευρό των μισθωτών, στις καταλήψεις και στις απεργίες κάνοντάς τις πιο αποτελεσματικές, δεν περιορίστηκε στην μορφή μιας αγωνιστικής εφεδρείας. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε γρήγορα, επιτρέποντας στο κίνημα να επεκταθεί, ήταν ακριβώς αυτή η συμμαχία μισθωτών-φοιτητών-ανέργων. Σπάνια οι φοιτητές δεν εισακούονταν αρκετά, και κάθε απεργός που συναντούσαμε μας ρωτούσε πού ήταν η κινητοποίηση στα πανεπιστήμια. Μ’ αυτήν την ιδέα, ότι η είσοδος στο παιχνίδι των φοιτητών ήταν ένα σημείο-κλειδί για το κίνημα, με την έννοια, ότι διέλυσαν τα προκαθορισμένα πλαίσια της κινητοποίησης, προσθέτοντας μια νέα αναγκαιότητα, αυτήν της εισόδου των μαθητών.
Αυτοί κινητοποιήθηκαν ταχύτατα, μπλοκάροντας τα σχολεία τους και φτάνοντας μέχρι και τους 7.000 στις διαδηλώσεις με γρήγορο βήμα επιβάλλοντας το σύνθημα για “γενική απεργία” στις αγορές και τους δρόμους. Σε κάθε διαδήλωση οργανωνόταν μια γενική συνέλευση που αποφάσιζε το στόχο της. Είναι όμως λυπηρό ότι εδώ, στη Rennes, οι μαθητικές ενώσεις ήταν οι πιο απόμακρες απ’ τις δράσεις. Φαίνεται ότι η συμμετοχή τους στην NPA δεν ενθαρρύνει τέτοιες συναναστροφές. Υπάρχουν πάντα οι ανένταχτοι, που είναι κι αυτοί που επιτρέπουν να πραγματοποιούνται οι δράσεις αυτές. Δεν είναι απίστευτο ότι υπάρχει συχνά ασυμφωνία μεταξύ τομέων που κινητοποιούνται εθελοντικά και αυτών που οργανώνουν την κινητοποίηση.
Για περισσότερο από 10 μέρες, οι απεργοί που συμμετέχουν σ’ αυτό το μπρα-ντε-φερ σηκώνονται στις 4:30 κάθε πρωί, για να οικοδομήσουν το κοινωνικό μέτωπο στον πόλεμο της οικονομίας. Μαζί τους είναι αρκετές εκατοντάδες άνεργοι, μισθωτοί, φοιτητές, μαθητές, που βρίσκονται για να μπλοκάρουν τις αποθήκες καυσίμων, τους δρόμους, τις αγορές κλπ. Το μπλόκο ενός αμαξοστασίου λεωφορίων ήταν μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών μας. Το κλείσαμε για 5 ώρες, ενώ στην είσοδό του άναψε φωτιά γύρω απ’ την οποία συζητούσαμε με ενθουσιασμό για όλα όσα λάμβαναν χώρα στην περιοχή, παρόλο που ήταν πραγματικά δύσκολο να γνωρίζει κανείς πόσες ακριβώς πρωτοβουλίες δημιουργούνταν από παντού. Πολλοί εργαζόμενοι, παρόλο που δεν κατέβαιναν σε απεργία, παρακολουθούσαν τις δράσεις μας καλοπροαίρετα, κερνώντας μας πολλές φορές τους απαραίτητους καφέδες.
Τα κοτόπουλα (στμ: οι μπάτσοι) έφτασαν στις 10 για να αποκαταστήσουν την τάξη, μιας και δεν κυκλοφορούσε ούτε ένα λεωφορείο. Οι φιλικοί μας οδηγοί μπήκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρώπων που συνέθεταν το μπλόκο για να τους προστατεύσουν. Τα κοτόπουλα τσατίστηκαν, άρχισαν να χτυπάνε άγρια την πρώτη γραμμή της συγκέντρωσης. Μας φυγαδεύουν απ’ τον σταθμό, και οι οδηγοί κατεβαίνουν άμεσα σε άγρια απεργία, επικαλούμενοι όλοι ασθένεια (σύμφωνα με τον νόμο για το δικαίωμα στην απεργία του 2007). Τα χαράματα, επιστρέφουμε στο σημείο, και μένουμε εκεί μέχρι τις 18:00, χωρίς ενοχλήσεις απ’ τα κοτόπουλα. Η επιμονή του διευθυντή του σταθμού δεν αρκούσε προφανώς για να πείσει τον νομάρχη να παρέμβει. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Rennes έκανε έκκληση στην νομαρχία να στείλει τον στρατό, χωρίς να δοθεί τελικά συνέχεια. Φεύγουμε για την πορεία αφήνοντας πίσω φλεγόμενα οδοφράγματα και χωρίς να αντικρύσουμε ούτε ένα πουλερικό. Δυστυχώς, οι οδηγοί δεν μπήκαν στην απεργία, αλλά στη συγκέντρωσή μας, αρκετοί ήταν οι συνδικαλισμένοι που μας υποστήριξαν. Οργανώσαμε επί τόπου μια δράση για την επόμενη μέρα με οδηγούς της CGT, που είχαν φτιάξει αρκετές πικέτες μόνοι τους το πρωί.
Οι κοινές δράσεις μεταξύ συνδικάτων και οργανώσεων θέτουν ένα σαφές εμπόδιο στη συστηματική αστυνομική παρέμβαση. Ωστόσο, αυτές οι μορφές συνεύρεσης που μπορεί να αναδυθούν στις δράσεις δεν καταφέρνουν να αντικαταστήσουν τις τοπικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Αυτές, μπορούν άνετα να επιβληθούν, περιφρονώντας τη γνώμη όσων οργανώνουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε τις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις κάθε βράδυ, ώστε να μπορεί ο καθένας να έχει λόγο στο κίνημα χωρίς να καταστέλλεται ό,τι δε συμφωνεί με τα κεντρικά συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η υποδομή βάσης του κινήματος είναι μια δομή αυτοοργάνωσης και αυτονόμησης του αγώνα που θέλει να ενθαρρύνει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις, στήθηκαν επιτροπές σύνδεσης με τους αγρότες κλπ, οδοφράγματα, ραδιόφωνα και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Η AGI (Γενική διεπαγγελματική συνέλευση) χαρακτηρίστηκε απ’ τη συμμετοχή εργαζομένων διαφορετικών τομέων (βέβαια, κυριάρχησαν εκείνοι του δημοσίου) και διαφορετικών συνδικάτων. Θα συνεισφέρει, ελπίζουμε, στην εξάπλωση της απεργίας και την ενεργοποίηση αποτελεσματικής αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή του κινήματος, είτε είναι εργοδοτική είτε αστυνομική.
Άννα, απ’ το κίνημα των ανέργων κι επισφαλών του αγώνα [link]
25 Οκτώβρη 2010
Πηγή: το δελτίο Justqu’ici [link]
][][
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [link]
][][
Entre enthousiasme et résignation…
Μεταξύ ενθουσιασμού και παραίτησης…
Εδώ και αρκετό καιρό, σημαντικά κείμενα για το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του κόσμου της, εμφανίζονται στον ριζοσπαστικό χώρο. Το πώς σκέφτεται κανείς πάνω στο μέλλον του κινήματος, κι ενόψει των κυρίαρχων μήντια, των μπάτσων και του καθεστωτικού συνδικαλισμού που αγωνίζονται να το εξαλείψουν, είναι πεδίο διαρκούς σύγκρουσης.Έτσι, μοιραζόμαστε την αισιοδοξία ορισμένων συντρόφων για την επέκταση της ιδέας του μπλοκαρίσματος της ροής της εμπορευματικής οικονομίας, του διηλικιακού (απ’ τους ήδη συνταξιούχους μέχρι τους νέους επισφαλείς εργαζομένους, και τους ανήλικους μαθητές ή μη) και διεπαγγελματικού (απ’ τους σιδηροδρομικούς μέχρι τους ταχυδρόμους και τους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι ορισμένους ιδιωτικούς τομείς) χαρακτήρα αυτού του αγώνα, και ακόμα τη διάρκεια και την έκτασή του, μεταξύ απεργιών και συγκρούσεων στο δρόμο, μπροστά στα λύκεια αλλά και πίσω στους χώρους εργασίας, σε στρατηγικές μονάδες παραγωγής (τα διυλιστήρια) της καπιταλιστικής κι εμπορευματικής οικονομίας.
Είναι αλήθεια, για μια ακόμα φορά ένας αγώνας μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα πλαίσια της αγανάκτισης και του αισθήματος κοινωνικής αδικίας που προκάλεσε αυτή η μεταρρύθμιση, και γενικότερα αυτή η κυβέρνηση (δε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να το διαπιστώσει κανείς, το να βγει στο δρόμο αρκεί…). Κι έτσι, βγαίνουμε κι εκφράζουμε την οργή μας, τη λύσσα μας, απεργώντας, μπλοκάροντας, επιτιθέμενοι (λεκτικά ή υλικά) σ’ αυτήν την κυβέρνηση και το οικονομικό σύστημα που υπερασπίζεται. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις είναι άραγε αρκετές για να ρίξουν την κυβέρνηση που παίζει το χαρτί του θατσερισμού ελπίζοντας να κατοχυρώσει την αξιοπιστία της ενόψει της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας διεθνώς; Υπάρχουν τουλάχιστον μερικές ενδείξεις που δε ψεύδονται: η αιφνίδια ριζοσπαστικοποίηση της συζήτησης στο εσωτερικό των μεγάλων συνδικάτων όπως η CGT ή η CFDT, που σπρωγμένες με το ζόρι χάρι στη βάση τους, υποχρεώθηκαν να προβούν στις συχνές ημέρες δράσεις.
Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν δεν πρόκειται για μια τακτική πολιτική επιλογή για τα συνδικάτα που δε θέλουν να γίνουν ρεζίλι για μια ακόμα φορά, μπροστά σε μια βάση και σ’ έναν πληθυσμό (που φαίνονται αδύναμα να χαλιναγωγήσουν) και δευτερευόντως μπροστά στην κυβέρνηση απ’ την οποία δεν λαμβάνονταν και τόσο σοβαρά υπόψιν (ας θυμηθούμε τις αποτυχημένες ημέρες δράσεις του 2009 για την “αγοραστική δύναμη” και την “μεταρρύθμιση Fillon” του 2003 κλπ) και με την οποία είναι πάντα πρόθυμα να διαπραγματευτούν. Ως εκ τούτου, μια τέτοια ξαφνική αγωνιστική στάση (τουλάχιστον όπως βγαίνει στα μήντια) των συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί δικαίως να φανεί ύποπτη. Πόσο μάλλον, όταν έρχονται να μας φορέσουν καπέλο, ως συνήθως, τις διάφορες αριστερές προσωπικότητες του Σοσιαλιστικού Κόμματος που προσπαθούν να καβαλήσουν αυτό το αντικυβερνητικό κύμα, ώστε να τους ξεβράσει ο λαός σε κάποια κυβερνητική πολυθρόνα: οι αντιπρόσωποι των οργανώσεων νεολαίας ((MJS, UNEF, FIDL, UNL, κλπ) επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη φοιτητική και μαθητική εξέγερση, ώστε να την χωρέσουν στις κάλπες του 2012.
Έπειτα, υπάρχει η μηντιακή προπαγάνδα του μη-απεργούντος προσωπικού των εθνικών ραδιοφώνων (πχ του Radio France), καθώς και της εργοδοτικής MEDEF και CGPME που ενωμένοι παίζουν το χαρτί της ενοχοποίησης των μισθωτών των τομέων-κλειδιά του καπιταλισμού στο Εξάγωνο (στμ. έτσι λεν συχνά οι Γάλλοι τη χώρα τους, λόγω του σχήματος στον χάρτη), ώστε να τους κάνουν να νιώθουν ένοχοι… Δεν είναι λίγες οι πολιτικές στρατηγικές και τεχνικές που στοψεύουν στο να υπερισχύσει η παραίτηση. Μόνο, προς το παρόν, αυτό το τεράστιο κίνημα με τις σποραδικές απεργίες, τα επαναλαμβανόμενα μπλόκα στην οικονομία, που διεξάγεται χάρι στη βάση των ιδιαίτερα μαχητικών διασυνδικαλιστικών συνελεύσεων και/η τους αυτόνομους συντονισμούς που δε σκοπεύουν στη διαπραγμάτευση αλλά στην επιβολή ενός νέου κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να υπονομευθεί από μια τέτοια παραίτηση και να σπάσει τα μούτρα του.
Μπλόκαρε, να μπλοκάρουμε, να μπλοκάρετε! Για την καταστροφή του παλιού κόσμου…
Είμαστε μάρτυρες μιας στιγμής ιστορικής. Ένα σύστημα που μας επιτρέπει να ζούμε στον κόσμο αποτυγχάνει. Η πίστη στην παντοδυναμία της αγοράς, στην αντιπροσώπευση σύμφωνα με την οποία η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί γύρω απ’ τον ελεύθερο κι ανόθευτο ανταγωνισμό, η αυτορρύθμιση των αγορών, καταρρέουν. Αυτό που εξακολουθεί να ισχύει, είναι η έκκρηξη του συστήματος υπό το βάρος των χρόνιων χρεών των κρατών, ή ακόμα και αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους των κεκτημένων του σκληρού αγώνα του κοινωνικού κινήματος.
Το κράτος ενάντια στην κοινωνία
Ο σημερινός αγώνας γύρω απ’ τη διατήρηση του καθεστώτος των συντάξεων δείχνει ότι οι διευθύνουσες τάξεις προτίθενται να εξασφαλίσουν την επιβίωση του καπιταλισμού, που γνωρίζει μια απ’ τις πιο σοβαρές ιστορικές του κρίσεις, καταφεύγοντας στη βία με τρόπο ώστε να γενικεύσουν τον φόβο. Το συνταξιοδοτικό αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό κι ως τέτοιος βρίσκεται στην καρδιά της κοινωνικής ειρήνης από την Απελευθέρωση και δώθε. Μια πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ένα χτύπημα στις πολιτικές της κοινωνικής οπισθοδρόμησης που στοχεύουν να προσαρμόσουν τις κοινωνίες σε μια νέα διεθνή κατάσταση: η διαχείριση μιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού και του ολοκληρωτισμού απαιτεί μηδενική ανοχή. Μια ήττα του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία, την χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου που έχει ίσως την πιο ισχυρή αντίσταση στη φιλελεύθερη ιδεολογία, προετοιμάζει και λειαίνει το έδαφος για μια δραματική κοινωνική διολίσθηση.
Επιστροφή στο ’30;
Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατατρέχονται ξανά απ’ τους παλιούς τους δαίμονες: τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι απλώς επειδή η λεηλασία των κοινωνικών κατακτήσεων και η οικειοποίηση του πλούτου από μια ελάχιστη μειοψηφία αρπακτικών καθιστά αδύνατη την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της βάσης, είναι επίσης επειδή κάθε πιθανότητα μιας αδερφικής ανθρώπινης κοινότητας εξαλείφεται. Όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα ότι θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες, δεν τους μένει συχνά παρά μόνο η εθνική περηφάνεια, ένα αίσθημα του ανήκειν σε μια ταυτότητα βασισμένη στον αποκλεισμό και τον φόβο του Άλλου. Αυτό αντικατοπτρίζει τον εκφασισμό των συνειδήσεων που προχωρά παντού στην Ευρώπη. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι οι ψευδοδημοκρατίες μας θα εξελιχθούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τέτοια όπως του αιώνα που μας πέρασε. Βλέπουμε περισσότερο μια διολίσθηση, της δημοκρατικής τάξης σε ένα κράτος εξαίρεσης που θα κρατήσει απ’ αυτήν μόνο το όνομά της. Στο “πιο ελεύθερο κράτος του κόσμου”, η ελευθερία θα είναι βασικά ελευθερία για τα σκυλιά.
Ουτοπία ή θάνατος
Η παράνοια που περνιέται σήμερα για εξυπνάδα, που η εξουσία επαναλαμβάνει ανεξέλεγκτα, λες και το κάνει για να συνοδεύει τα χτυπήματα των μπάτσων της, είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζει δεν είναι παρά ένα σύνολο αντικειμενικών στοιχείων, μια αλήθεια που βασίζεται σε φυσικούς νόμους που δεν μπορεί να διαφύγει κανείς. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμμιά προδιαγεγραμμένη μοίρα: οργανωνόμενοι έξω απ’ τις πολιτικές ή συνδικαλιστικές δομές, σε επιτροπές αγώνα ή γενικές συνελεύσεις διεπαγγελματικές και ενωτικές, ξεπερνούμε τα φράγματα μεταξύ ατόμων και κοινωνικών ομάδων. Το εξεγερσιακό κίνημα ενάντια στη ρευστοποίηση του συνταξιοδοτικού έχει ήδη ξεπεράσει αυτό το θέμα και πλέον θέτει υπό αμφισβήτηση μια ολόκληρη τάξη κι ένα κοινωνικό μοντέλο, πραγματικά εμετικά. Αλλά δεν θα υπάρχει ριζικός αγώνας τόσο έντονος κι ευρύς χωρίς να επαναπροσδιορίσουμε στο σήμερα την επαναστατική προοπτική, η οποία δεν μπορεί σήμερα να είναι παρά ένα πρόταγμα ελευθεριακής ουτοπίας. Δηλαδή, μια εικόνα που να κερδίζει μία-μία τις γραμμές της σε δύναμη, ακρίβεια και βάθος στο βαθμό που ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση θα εντείνεται.
Προς το παρόν, η καλύτερη οργάνωση είναι εκείνη που συνίσταται σ’ έναν μέγιστο αριθμό υποκειμένων και δυνάμεων γύρω απ’ την άνευ όρων υπεράσπιση της ελευθερίας και της ισότητας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, την Πέμπτη 21 Οκτώβρη, σκόπιμα τορπιλλήσαν το κίνημα ενώ αυτό είχε αρχίσει να παραλύει την εθνική οικονομία. Απομακρύνοντας τις επόμενες ημέρες δράσεις, στις 28 Οκτώβρη και 6 Νοέμβρη, προγραμμάτισαν την εξάντληση και το τέλος της σύγκρουσης, θυσιάζοντας αυτών που, στα διυλιστήρια και αλλού, συνέχιζαν τα μπλόκα. Αν πέτυχαν στις μανούβρες τους, συμπληρώνοντας αυτές του Κράτους, είναι επειδή στο κίνημα δεν είχε αναπτυχθεί κάποια αυτόνομη δυναμική, κανένα περιεχόμενο που να κρύβει μια τάση, ένα όνειρο για κάτι διαφορετικό. Κι εκεί επίσης, υπήρχε δυστυχώς ένα μπλοκάρισμα.
Έχουμε μιλήσει ελάχιστα για το σημαίνει πραγματικά “retraite” (σύνταξη, αλλά και αποχώρηση, απόσυρση) σ’ αυτό το κίνημα. Ένας ακόμη λόγος για την αποτυχία. Γιατί η σύνταξη με την τρέχουσα μορφή της -όλος ο κόσμος το γνωρίζει- δεν είναι κάτι το τόσο επιθυμητό: η έξοδος από την ενεργή ζωή (τί ήταν λοιπόν τελικά αυτή η ζωή απ’ την οποία θα πρέπει να βγούμε;) οδηγεί σιωπηλά αλλά βίαια στην απομόνωση, την ιατρική ιδρυματοποίηση, την εξάρτηση απ’ όλους, και τελικά στο γηροκομείο: στην ταφή πριν τον θάνατο. Ήταν η στιγμή να τα θέσουμε όλα αυτά στα μπλόκα, για ν’ αρχίσουμε να οραματιζόμαστε κάτι διαφορετικό. Αλλά ο φόβος για το μέλλον παραλύει τα πάντα, σε σημείο που να εμποδίζει τη σκέψη για το παρόν, για την αμφισβήτησή του.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν έναν ρόλο να διαδραματίσουν στο σύγχρονο πολιτικό θέατρο αλλά και στο δρόμο, ως μια θεαματική αντιπολίτευση αλλά και ως αποκούμπι: “Πρέπει να ξέρετε πότε να σταματάτε μιαν απεργία!”. Γι’ αυτούς τους ψευταράδες, ήταν πάντοτε εκτός της κουβέντας κάθε πραγματικό μπλοκάρισμα της οικονομίας. Εξ’ ού και η υποκριτική αυτοβύθισή τους, από χέρι πλοιάρχου. Κι είναι έτσι για πάνω από πενήντα χρόνια τώρα, προς τέρψιν των Thibault, Chérèque και κάθε άλλου στη θέση τους, ότι τίποτα δεν τους αποκαθηλώνει απ’ αυτήν. Έτσι όπως μένουν τα πράγματα, η αποτυχία έχει ήδη δρομολογηθεί.
Για πόσο ακόμα;
Communiqué de La Lanterne rouge
Saint-Nazaire, 28 octobre 2010.
στμ. Le Grand Sabordage: τίτλος ταινίας του 1972, με θέμα τον έρωτα δυο παιδιών, ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, που εγκαταλείπουν το σχολείο για να ζήσουν μια κοινή ζωή στο περιθώριο, που τελικά προδίδει το κορίτσι κολακευμένο απ’ την προσοχή μιας μεγαλύτερης γυναίκας
][][
Grève irréparable (απόσπασμα)
[…] Μια λειτουργική κατασκευή των μήντια και της κυβέρνησης: ο διαχωρισμός σε “σπάστες” και ειρηνικούς διαδηλωτές, είναι μια μανούβρα που έχει γίνει πια κλασσική, αλλά διατηρεί την ισχύ της καθώς αντηχεί σε κάθε κεφάλι. Θα πρέπει να καταστρέψουμε κάθε τέτοια αντίθεση, καθώς αποκρυσταλλώνει και συντηρεί μια ψεύτικη αντιπαλότητα. Σε μια τέτοια εποχή κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχει πια διάκριση μεταξύ αυτών που καταστρέφουν ένα εμπορικό κέντρο σπάζοντας τις βιτρίνες και καίγοντας τα οχήματα, κι αυτών που μπλοκάρουν την οικονομία. Ο στόχος είναι τελικά ο ίδιος, το θέμα δεν είναι καθόλου η βία αλλά κάτι διαφορετικό: Είναι ένα ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων με τον εχθρό: αυτοί που επιθυμούν ακόμα και τώρα και πάντα να παράγουν και να ακολουθούν κάθε εντολή του καπιταλιστικού αφεντικού τους ώστε να διατηρήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον εμπορευματικό κόσμο, αυτοί που με κάθε τίμημα θέλουν να διαφυλάξουν την κυριαρχία τους, κι εκείνοι που χρησιμοποιούν βία για να σπάσουν τα μπλόκα και τις συγκεντρώσεις (δηλαδή τόσο το Κράτος και τ’ αφεντικά, όσο και οι μεγαλομανείς διευθυντές και υπηρέττες τους), παρουσιάζονται από ορισμένους μ’ έναν ουδέτερο χαρακτήρα, ως “εργαζόμενοι σαν εμάς”. Είναι όμως σαφές: ο πόλεμος αναδεικνύει αυτό που ο καθένας είναι, κι όχι αυτό που λέει ότι είναι. Απ’ τη στιγμή που γίνεται ορατός (όπως κι αν παρουσιαζόταν μέχρι τώρα), χαμηλής έντασης αλλά με δυο σαφώς ορισμένες πλευρές, δεν είναι φρόνιμο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει. Η αντιμετώπιση των μπάτσων ως “εργαζομένων σαν κι εμάς” δεν είναι το ίδιο με την ιδέα ότι η σύγκρουση θα είναι μεταξύ των εργαζομένων και των αφεντικών. Ένα τέτοιο πρόταγμα είναι άλλωστε άνευ σημασίας, στο βαθμό που αυτοί οι μπατσοεργαζόμενοι αποδέχονται ότι αποτελούν το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, κι εμείς παραδεχόμαστε ότι είμαστε μη-επιθετικοί. Θα προχωρήσω λίγο ακόμα: Σημαίνει ότι αυτοί που έχουν επιλέξει να είναι βίαιοι προς τον εμπορευματικό κόσμο αναγνωρίζονται έτσι από τους παραπάνω μη-επιθετικούς ως εχθροί. Θα ήταν επικίνδυνο για μας (εμάς που δηλώνουμε ότι πρέπει να είμαστε επιθετικοί) να απορρίψουμε εκ των πρωτέρων τη “βία”. Θα πρέπει έτσι να αποδομήσουμε τη φιγούρα του “κουκουλοφόρου-σπάστη-των-προαστείων”, και κάθε φορά που θα γίνεται αναφορά σ’ αυτούς, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τις πρακτικές τους. Οι πρακτικές αυτές μας φαίνονται ως μια απ’ τις κοινές πρακτικής της επίθεσης κι ως ένα σύνολο πράξεων που ανησυχούν ιδιαίτερα το Κράτος: γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποσυνδεθούν απ’ τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ή άλλες πολιτικές δράσεις: αυτές οι πράξεις, καθώς βρίσκονται στην καρδιά του πολέμου, πρέπει να υποστηριχθούν. Πέρα απ’ την αλληλεγγύη, αυτές οι πρακτικές πρέπει να σταθούν η αφορμή για μας να εμπλουτίσουμε τις κινήσεις μας πέρα απ’ τον ψευτοδιάλογο για τη βία/μη-βία. Δεδομένου ότι επιθυμία μας είναι να αντισταθούμε συνολικότερα στην οικομική κρίση, θα ήταν σημαντικό σ’ αυτόν τον πόλεμο να αντηχεί ο ήχος ενός γενικότερου ξεπεράσματος. […]
Το μετρό σταματά, καμμιά επιστροφή στην ομαλότητα!
[…]
Η σύνταξη! Αχ, η σύνταξή μου! Δε θα πάρω. Παρ’ όλα αυτά. Στο κίνημά μας δεν είναι το θέμα οι συντάξεις, αλλά γενικότερα η εργασία και η εκμετάλλευση, του χρόνου που μας κλέβουν. Απεργίες, μπλόκα, σαμποτάζ… είναι πάντα προσπάθειες να ξανακερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Και μπορεί να ακούσετε στις διαδηλώσεις: “Απεργία μέχρι τη σύνταξη”. Αυτό το κίνημα αναμειγνύει γενιές και τομείς: μαθητές και μεσήλικες λίγο πριν τη σύνταξη, άνεργοι και εργαζόμενοι, συνδικαλισμένοι ή μή… Αλλά, δεν είδα κάτι απ’ αυτά στην τηλεόραση, σαχλαμάρες, ένας υπεύθυνος συνδικαλιστικός εκπρόσωπος να μιλά για τις συντάξεις σ’ ένα ντιμπέιτ για την εργασία, σαν χονδροειδής διαπραγματευτής των ζωών μας και του τέλους του κινήματος. Στην μια κλοπή του χρόνου μας προστίθεται κι άλλη μία.
Ωστόσο, παντού εκφράζεται μια άρνηση: μια άρνηση να δουλέψει κανείς, ολοένα και περισσότερο, μια άρνηση να ελέγχεται, χωρίς σταματημό. Θέλουν να σφυρίξουν το τέλος του διαλείματος και της παιδικής χαράς, αλλά αυτή δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Για παράδειγμα, οι απεργοί μισθωτοί της EDF ανακοίνωσαν χθες ότι έχουν ξεκινήσει μια μείωση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Παντού η ανάγκη να διαταραχθεί και να μπλοκαριστεί η οικονομία, γίνεται αποδεκτή κι εφαρμόζεται. Έτσι, όπως και πολλοί άλλοι, αποφάσισα να γίνω μέρος της αυτό το πρωί και τράβηξα τη λαβή που σταματά το ρεύμα στις γραμμές του μετρό. Γι’ αυτό και σταμάτησαν για λίγη ώρα οι συρμοί των γραμμών 2, 3, 6, 8, 9 και 12. Θα ήμασταν λοιπόν αρκετοί αυτοί που σήμερα το πρωί θα είχαμε έναν καλό λόγο να αργήσουμε για τη δουλειά!
Ζήτω η απεργία, και μαζί της οι διακοπές, η αυτοοργάνωση, τα μπλόκα!
Τίποτα δεν τέλειωσε, όλα τώρα αρχίζουν
Απ’ τον σταθμό Malesherbes
Παρασκευή 29 Οκτώβρη 2010 [link]
][][
Ce qui est en jeu
Αυτό που παίζεται
Αυτό που παίζεται, δεν είναι μόνον οι συντάξεις.
Αυτό που διακυβεύεται είναι αυτό που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει: ότι είμαστε σ’ έναν κόσμο που πρέπει να δίνουμε ολοένα και περισσότερα για την εργασία, και σε αντάλλαγμα να ζήσουμε μ’ αυτό που μας δίνουν. Κι αυτό που μας δίνουν, και το πόσο είναι, καθορίζει απόλυτα τον τρόπο που υποτίθεται ότι θα ζήσουμε. Δουλεύουμε, και σε αντάλλαγμα λαμβάνουμε ένα μέρος του κοινού πλούτου με την μορφή ενός μισθού και εισοδημάτων, κι επίσης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με την μορφή κοινωνικής πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας και της σύνταξης.
Οι κοινωνικές δαπάνες, είτε για την εκπαίδευση, είτε την υγεία ή τις συντάξεις πέφτουν παντού παγκόσμια, κι αυτό σηματοδοτεί ότι παγκόσμια μας κοστολογούν ολοένα και φθηνότερα. Κι αν αξίζουμε λιγότερο, είναι γιατί μέσα σ’ αυτό το σύστημα του καπιταλισμού η αξία της εργασίας μας δεν εξαρτάται ούτε από την ποιότητά της, ούτε απ’ τη χρησιμότητά της, αλλά αποκλειστικά απ’ την ικανότητά της να παράγει νέα αξία.
Όταν η δημιουργία αυτής της αξίας εκτοπίζεται μαζικά προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, η δική μας εργασία τιμάται λιγότερο, και η ζωή μας το ίδιο.
Αυτό όμως δεν αληθεύει για όλον τον κόσμο. Εκείνοι που κατέχουν ή διαχειρίζονται τον πλούτο, έχουν μια πρόσβαση στα προϊόντα, συνεχίζουν να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή οι επενδύσεις όπου τα χέρια εργασίας είναι λιγότερο ακριβά, έχουν στόχο τη δημιουργία και τη συντήρηση του κέρδους για τους καπιταλιστές.
Αντίθετα με ό,τι θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, δεν υπάρχει τίποτα που να λέει ότι τα πράγματα υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι έτσι. Εμείς λέμε, ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα να παράγουμε για να ζήσουμε. Ναι, αλλά είναι πραγματικά υποχρεωτικό να παράγουμε για να ζήσουμε έτσι;
Γιατί αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, δεν είναι πλούτος. Αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, είναι πρώτ’ απ’ όλα οι συνθήκες της ίδιας της σκλαβιάς μας. Αν πρέπει πάντα να παράγουμε και να συσσωρεύουμε, είναι επειδή αυτός ο συγκεκριμένος μηχανισμός έχει κέρδος απ’ αυτό. Οι πλούσιοι δεν γίνονται μόνο πλουσιότεροι, γίνονται επίσης περισσότερο κυρίαρχοι επί των άλλων. Όπως όλοι οι αφέντες του παρελθόντος, οι καπιταλιστές του σήμερα ασκούν πάνω στην κοινωνία τη συλλογική εξουσία τους. Το προνόμιο της γέννησης, έχει αντικατασταθεί από ένα άλλο: το προνόμιο των τραπεζικών λογαριασμών.
Η ισχύς αυτού του συστήματος είναι να μας αφήνει να πιστεύουμε ότι αυτή η κυριαρχία δεν είναι καθόλου τέτοια. Ότι είναι μια αναγκαία μορφή κάθε κοινωνικής οργάνωσης. Ότι κανένα ανθρώπινο ον σήμερα δε θα μπορούσε να ζήσει διαφορετικά.
Η αδυναμία αυτού του συστήματος, είναι ότι βασίζεται σε μια παραγωγή και μια δαπάνη πάντα υψηλότερη απ’ αυτήν την νέα αξία που κάνει το κεφάλαιο να γυρίζει. Αλλά το χρήμα δε φυτρώνει στα δένδρα, λέει μια παροιμία, και υπάρχει πάντα μια στιγμή ή κάποιο πράγμα που χάνουν. Οπότε έχουμε κρίση. Οπότε, πρέπει να πάρουν πίσω απ’ τους ανθρώπους αυτά που τους έχουν δόσει, να τους κάνουν να δουλεύουν περισσότερο, να πληρώνονται λιγότερο, όλ’ αυτά για να μπορούν αυτοί που κυριαρχούν να συνεχίσουν να κυριαρχούν.
Το να σπάσει αυτή η κυριαρχία, δεν είναι εφικτό με μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε τροποποίηση του συνταξιοδοτικού. Ελάχιστη σημασία έχει μια αναδιανομή του πλούτου, καθώς το πρόβλημα στον καπιταλισμό δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στα πλούτη που έχουν ήδη παραχθεί και μοιραστεί άδικα, αλλά και σ’ αυτά που δεν μπορούν να παραχθούν παρά μόνον με άδικο τρόπο. Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι να συνεχίσουν οι απεργίες και τα μπλόκα: Γιατί είναι στο κίνημα της αντιπαράθεσης που η κριτική του υπάρχοντος μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρόταση για να υπάρξει κάτι άλλο.
Πρέπει να μπλοκάρουμε την καπιταλιστική παραγωγή και να μοιραστούμε αυτά που έχουν ήδη παραχθεί, κι έπειτα να μοιραστούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτό το μοίρασμα θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Derrière les retraites, l’esclavage salarié – ICO, 23 octobre
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά – ICO, 23 Oκτώβρη
(αποσπάσματα)
Εργατικό Αντάρτικο: Το κίνημα ενάντια στην “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού, που διαρκεί ήδη εδώ κι ενάμισυ μήνα, φαίνεται να παίρνει μια μορφή διαρκείας. Ομάδες αγωνιστών σχεδιάζουν δράσεις για την επόμενη βδομάδα, μαθητές και φοιτητές οργανώνονται για μετά το τριήμερο (στμ. των αγίων πάντων στη Γαλλία), η απεργία στα διυλιστήρια… Παντού, παίρνει μια μορφή “εργατικού αντάρτικου”: αυθόρμητες δράσεις αποφασίζονται επί τόπου από εκατοντάδες διαδηλωτές, μειοψηφικές απεργίες υποστηρίζονται απ’ την πλειονότητα των εργαζομένων, δημιουργώντας διαταραχές, μπλοκάροντας την οικονομία. Το κίνημα επεκτείνεται σε μικρές επιχειρήσεις, κωμοπόλεις και χωριά, χωρίς να γίνεται άμεσα ορατό. […]
Είναι σαφές ότι στην τρέχουσα κατάσταση, δεν είμαστε σε γενική απεγία, αλλά σ’ ένα φαινόμενο διαφορετικό, που δε θα πρεπε να αναλυθεί σύμφωνα με τις γνωστές νόρμες. […]
Με κινηματικούς όρους, αυτή η κατάσταση “εργατικού αντάρτικου” παραμένει ευάλωττη στις ανησυχίες και τα ρίσκα της απομόνωσης των πιο μαχητικών κομματιών του. Οι διακοπές, που θέτουν πολύ σοβαρά ζητήματα, μπορούν να επιφέρουν μια σχετική αποστράτευση (τα παιδιά που θα φυλάξουν μέσα οι γονείς, η απουσία του συνδετικού χώρου για τους μαθητές ή τους καθηγητές), καθώς επίσης ενθαρρύνουν τα κομμάτια αυτά να αναπτύξουν μια δραστηριότητα αποσυνδεδεμένη από την κινηματική καθημερινή πραγματικότητα.
Γι’ αυτό είναι και σημαντικό, να συνεχίσουμε να κινητοποιούμε τους συναδέλφους μας και να καλούμε τα κομμάτια αυτά σε επαγρύπνηση. Ο συνάδελφος που δεν απεργεί σήμερα, μπορεί να απεργήσει αύριο, αυτός που δεν έρχεται στα μπλόκα μπορεί να το κάνει, η κατάσταση είναι ρευστή. […] Δεδομένου ότι τα διυλιστήρια έδωσαν τον τόνο του κινήματος, πρέπει να τα οργανώσουμε έτσι ώστε να κρατήσουν τουλάχιστον άλλες έξη εβδομάδες. Κάτι τέτοιο απαιτεί να είμαστε επινοητικοί, να παρακολουθούμε τις καλύτερες δράσεις που γίνονται αλλού, να τις επαναλαμβάνουμε, να τις προσαρμόζουμε, να τις βελτιώνουμε. […] το ίδιο όσον αφορά τις ανοιχτές γενικές συνελεύσεις. […] Για ορισμένους συνδικαλιστές, δεν πρόκειται παρά για ένα μάζεμα των εργαζομένων για ν’ ακούσουν τους συνδικαλιστές ηγέτες, κι έπειτα να ψηφίσουν κάτι που έχει καθοριστεί ήδη από πριν. Αλλά για τους αγωνιστές που θέλουν πραγματικά ζωντανές συζητήσεις στις γενικές συνελεύσεις, η πρακτική πραγματικότητα είναι συχνά μια μεγάλη απογοήτευση, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια: το γεγονός ότι δίνεται ο λόγος στην αίθουσα, δε σημαίνει κι ότι θα τον πάρει κανείς έτσι απλά, ειδικά όπου δεν υπάρχει μια παράδοση κοινωνικών αγώνων, απεργιών και συζήτησης από τα κάτω. Το ότι οι πρώτες φορές δεν πήγαν καλά, δε σημαίνει ότι θα είναι και πάντα έτσι. Ο λόγος απελευθερώνεται αργά, στο ίδιο βήμα με την τοπική και κοινωνική ανάπτυξη του κινήματος.
Μια νέα πτυχή του κινήματος, είναι η αφετηρία μιας πραγματικής διεθνούς αλληλεγγύης. Η πιο σημαντική εικόνα της είναι φυσικά αυτή της CGSP (γενική ομοσπονδία δημοσίων υπαλλήλων) του Βελγίου, που απείλησε με μπλόκα κάθε απόπειρα μεταφορών πετρελαιοειδών απ’ το Βέλγιο προς τη Γαλλία. […]
Η διασυνδικαλιστική: […] Η κυβέρνηση δεν παίζει πια το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων, σε αντίθεση με το 1995 ή το 2003. Δεν ρίχνει κανένα κόκκαλο για να δεχτούμε, ούτε καν στα πιο ρεφορμιστικά συνδικάτα της διασυνδικαλιστικής. Με το ζήτημα της συνταξιοδότησης στα 62/67 χρόνια, η κυβέρνηση θέλει να τσακίσει ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των πιο γραφειοκρατικών και ρεφορμιστικών οργανώσεών του. Εδώ φαίνεται και η ήττα της στρατηγικής τους, του προνομιακού τους ρόλου μεσάζοντα, συνδιαλεγόμενου με το Κράτος και την εργοδοσία, που τους υποχρέωνε να υιοθετήσουν μια συνδικαλιστική και μαχητική στάση για να αποδείξουν ότι είναι ακόμα απαραίτητοι ώς τέτοιοι. Αυτό τους οδηγεί παρά τη θέλησή τους να ακολουθούν τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, παρά τον φόβο που έχουν και που εκφράζουν ανοιχτά γι’ αυτήν.
Πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για συνδικαλιστική ενότητα σε όλα τα επίπεδα, όσο το κίνημα παραμένει στα πλαίσια που θέτουν τα συνδικάτα. Όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών πλαισίων, αλλά η πίεση αυτή είναι εξίσου ισχυρή στη βάση των κινητοποιήσεων, αν και για λίγους λόγους, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που φαίνονται να υποστηρίζουν το κίνημα, κι αυτές που δεν το προδίδουν. […]
Στρατηγικά κέντρα: Τα διυλιστήρια έχουν διαδραματίσει έναν στρατηγικό ρόλο σε εθνικό επίπεδο. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις και να υποστηρίξει τους απεργούς. Είναι ένα φαινόμενο εξέχουσας σημασίας: άνθρωποι που νιώθουν αδύναμοι να απεργήσουν οι ίδιοι, είναι έτοιμοι παρόλ’ αυτά να υποστηρίξουν ακόμα και οικονομικά τους απεργούς, γνωρίζοντας ότι θα υποστούν τις συνέπειες της απεργίας στην καθημερινότητά τους.[…] Οι εργάτες των διυλιστηρίων, καθώς και οι οδηγοί, είναι μια εντυπωσιακή περίπτωση, καθώς απολαμβάνουν ένα καλύτερο καθεστώς συνταξιοδότησης απ’ τους υπόλοιπους, που δεν απειλείται άμεσα, ωστόσο, έχουν τη συνείδηση ότι οφείλουν να υπερασπιστούν το κίνημα σήμερα, για να μη βρεθούν απομονωμένοι αργότερα. Χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τον στρατηγικό τους ρόλο, προς όφελος του συνόλου του κοινωνικού κινήματος.
Καταστολή: Η καταστολή ξεκίνησε να χτυπάει άγρια τους μαθητές, από την πρώτη κιόλας μέρα του κινήματος: μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές, άμεσα δικάσιμες, βαριές ποινές, “μηδενική ανοχή”. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις μικρές επαρχιακές εργατουπόλεις, με υψηλό ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων, όπου οι συγκρούσεις με τους μπάτσους ήταν ιδιαίτερα βίαιες. Επίσης, σε μερικές πόλεις όπως η St-Nazaire, όπου προϋπήρχε μια παράδοση εργατικών αντιπαραθέσεων με την αστυνομία. Αλλά τώρα, αυτή η καταστολή εφαρμόζεται εξίσου και σε εργαζομένους, ιδιαίτερα σε συνδικαλιστές που συμμετέχουν στα μπλόκα. Δεν είναι μόνο οι συλλήψεις σε δράσεις, αλλά κυρίως οι κλήσεις στα αστυνομικά τμήματα και οι προσαγωγές. Δεν πρόκειται για “αστυνομική αυθαιρεσία” αλλά για μια συνειδητή πολιτική, επιλεγμένη στα ανώτερα κλιμάκια κι εφαρμοσμένη αμείλικτα, συχνά από μπάτσους που συμμερίχονται τις ανησυχίες των διαδηλωτών αλλά υποκύπτουν στις εντολές τους με δυσφορία. […]
[…] Υπάρχει μια ισχυρή κουλτούρα μπλόκων, στους εργατικούς κύκλους, αλλά ακόμα κανένα μέσο για τη διατήρησή τους απέναντι στην αστυνομία. Όταν ασκούν πίεση, πρέπει να μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Προς το παρόν, το εργατικό αντάρτικο παραμένει αρκετά εξαρτημένο απ’ τα περιθώρια της ανεκτικότητας που θα δείξει το Κράτος, λίγο-πολύ σύμφωνα με τους τοπικούς συσχετισμούς. Φυσικά, το πλήθος, η αποφασιστικότητα, επιτρέπουν να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος και πολλαπλασιασμό των δράσεων, που θα περιπλέξουν το έργο του αντιπάλου, αλλά δεν υπάρχει κάποια γνωστή περίπτωση όπου στάθηκε δυνατό να διατηρηθεί ένα μπλόκο απέναντι σε μια αστυνομία αποφασισμένη να το διαλύσει. Αυτό είναι φανερά ένα πρόβλημα, που πρέπει να συζητηθεί σοβαρά.
Το να καλούμε σ’ ένα μπλόκο, σημαίνει κι ότι θα πρέπει να εξασφαλίζουμε την τεχνική προετοιμασία του και την προστασία των διαδηλωτών. Αυτό θα πεί, να είμαστε σε θέση να το επιβάλλουμε χωρίς να διατρέχουμε περιττούς κινδύνους, γι’ αυτούς που δεν ήρθαν γι’ αυτό. Διαφορετικά, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων, θα συνεχίζουν το εμμονικό τους κυνήγι των “σπαστών”, προς τέρψιν των μπάτσων στις διαδηλώσεις, αδιαφορώντας για τη διασφάλιση της επιτυχίας της εκάστοτε δράσης, ή για την προστασία των διαδηλωτών. […]Είμαστε αντιμέτωποι με μια αστυνομία κι έναν στρατό εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο για εμφύλιο πόλεμο, ενώπιον των οποίων είμαστε άοπλοι, ανίκανοι να αντισταθούμε με έναν τρόπο κάπως παραπάνω από συμβολικό. Είναι μια ευθύνη για κάθε κομμουνιστική οργάνωση να μελετήσει αυτά τα θέματα χωρίς περιστροφές. Διαφορετικά, θα κυριαρχήσει η ειρηνιστική νοοτροπία, η νομιμόφρων και δημοκρατίστικη, που βουλιάζει το εργατικό κίνημα.
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά: Τα λεπτομερή αιτήματα των συνδικάτων και οι ακροβασίες τους πάνω στο θέμα της απόσυρσης του νόμου, δεν κυριαρχούν πραγματικά στις διαδηλώσεις. […] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πραγματικά αιτήματα, ακόμα κι αν η παραμονή του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια παίζει έναν σημαντικό ρόλο κινητήρα. Πίσω απ’ τις συντάξεις, η εργατική οργή κατευθύνεται ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά γενικότερα – κανείς δε θέλει να εργαστεί περισσότερο στις σάπιες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο, μεταξύ των νέων, ιδιαίτερα των μαθητών, είναι λιγότερο αυτή η εντελώς απόμακρη εικόνα της συνταξιοδότησης, όσο ο φόβος της ανεργίας. Οι δυο πτυχιές αλληλοσυμπληρώνονται ως κριτική του καπιταλισμού, αλλά λειτουργούν σύμφωνα με αρκετά διαφορετικές πηγές. Αυτός είναι και ο λόγος που στην εργασία μας, πρέπει να συνεχίσουμε να κριτικάρουμε το καπέλωμα των αιτημάτων των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων, πάνω στα δυο αυτά θέματα. Έχουμε φτάσει ένα επίπεδο κινητοποίησης, ιδιαίτερα στο πιο ενεργητικό περιθώριο του κινήματος, όπου είναι αρκετά πιθανό να θέσουμε αυτά τα ζητήματα και να κάνουμε εμφανή μια κομμουνιστική συζήτηση.
Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας: Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, που εκφράζεται στην οργή ενάντια στον Σαρκοζί, είναι ουσιαστικό, αλλά δεν τίθεται ως τέτοιο – πλήν της άποψης που θέλει μια εκλογική αλλαγή. Αυτό θα πεί ότι όλος ο κόσμος, μέσα στο κίνημα, δηλώνει το μίσος του για την κυβέρνηση, ονειρεύεται την πτώση της, αλλά χωρίς αυτό να τίθεται ποτέ μέσα από μια πιθανή εναλλακτική, σε πρακτικό επίπεδο. Το να μπερδεύουμε την πτώση μιας κυβέρνησης, ακόμα κι αν συνιστά μια δυνατή στιγμή αυτής της κρίσης, με την πτώση του Κράτους, είναι ένα χονδροειδές σφάλμα. Πάνω απ’ όλα, στην καλύτερη, θεωρούμε ότι η γενική απεργία, παρουσιαζόμενη σκόπιμα ως πανάκεια, ως αυτοσκοπός, θα μπορούσε να αναγκάσει την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Ωστόσο, η γενική απεργία δεν είναι κάτι αυτοτελές, ούτε καν ένα μέτρο επαρκές για να αλλάξουμε την κατάσταση. Επιτρέπει την κινητοποίηση, την οργάνωση και τη δημιουργία των συνθηκών για μια πολιτική κρίση, για μια κορυφαία διαίρεση, αλλά αυτό δεν αρκεί για να λυγίσει το καπιταλιστικό Κράτος.
Φυσικά, δεν είναι οι αόριστες εκκλήσεις για εξέγερση που θα δώσουν ένα επαναστατικό χρώμα, αλλά αντιθέτως, ο τρόπος που απευθύνουμε τα πολιτικά ζητήματα και τα όρια του κινήματος, για τα οποία πρέπει να μιλάμε: η κριτική στον Σαρκοζί και στην κυβέρνησή του, το μπινελίκι, είναι όλα άχρηστα εάν δεν παίρνουμε σοβαρά τα απαραίτητα μέτρα για να τους ανατρέψουμε, κι αυτό ξεκινά σφυρηλατώντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό χωρίς μια εξέγερση για να απαλλοτριώσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης.
στην εποχή της σκλαβιάς, τα συνδικάτα θα έχουν διαπραγματευθεί το μήκος των αλυσίδων
Σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, δείξαμε τη δύναμή μας, την αποφασιστικότητά μας, να χτυπήσουμε το Κράτος μέσα από ένα σύνολο δυναμικών ενεργειών: σταματώντας την παραγωγή μέσω των απεργιών, μπλοκάροντας την εμπορευματική κυκλοφορία, με τα σπασίματα… Δράσεις που χτυπούν την Οικονομία, σαμποτάροντας τη διαδικασία απόσπασης υπεραξίας για το κεφάλαιο.
Οι απεργίες των φορτηγατζήδων, των οδοκαθαριστών, των σιδηροδρομικών, των εκπαιδευτικών, των ταχυδρομικών, στα διυλιστήρια, στους σταθμούς των λεωφορείων, των τραμ… Οι καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων, των εμπορικών κέντρων, των γραφείων των αφεντικών, των πανεπιστημίων. Οι στοχευμένες διακοπές ρεύματος. Τα σπασίματα των γραφείων του UMP, της MEDEF. Τα μπλόκα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων, στις βιομηχανικές ζώνες, στα κέντρα των πόλεων, στα αεροδρόμια, στις αποθήκες καυσίμων. Οι άγριες διαδηλώσεις των μαθητών, που χάρισαν ζωντάνια κι ενέργεια. Τα σπασίματα, οι καταστροφές απ’ τις στάσεις λεωφορείων μέχρι τις λεηλασίες πολυτελών κατασημάτων, οι επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους.
Όλες αυτές οι μορφές δράσης εκφράζουν την ανάγκη μας να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος ενάντια στον νόμο του κέρδους, της κερδοφορίας με κάθε κόστος. Σ’ αυτές τις δυνατές στιγμές εντοπίζεται μια ρήξη με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα της παραίτησης, του φόβου, του ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του: οι αστοί έρχονται ξανά με έκπληξη αντιμέτωποι με την ανατρεπτική μας ύπαρξη, την ικανότητά μας να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Αυτό που τους φοβίζει, είναι το ξεχείλισμα της δύναμής μας, που βρίσκεται συνήθως θαμμένη κάτω απ’ τα προσχήματα της μοιρολατρίας. Όσο περισσότερες οι απεργίες, οι καταλήψεις, τα διαρκή μπλόκα, τόσο περισσότερο αυξάνεται η επικινδυνότητα που αντιπροσωπεύουμε κοινωνικά. Τόσο περισσότερο θα γίνεται πραγματικότητα η ένωση των προλεταρίων.
Σήμερα, η τακτική που χρησιμοποιεί το Κράτος είναι η πλύση εγκεφάλου, τα μαγειρέμματα του αριθμού των απεργών, του αριθμού των συλλήψεων, των απελάσεων, των διαδηλώσεων. Σήμερα ο εξευτελισμός της γλώσσας του Κράτους είναι εμφανής σε όλο το εύρος της δαιμονοποίησης των “σπαστών” (casseurs): όταν ένας μαθητής θα πετάξει μια πέτρα στους πάνοπλους μπάτσους, είναι ένας σπάστης. Όταν ένας μπάτσος πυροβολεί με ελαστικές σφαίρες στο κεφάλι ενός μαθητή (όπως στο Montreuil) ή ρίχνει δακρυγόνα στο κεφάλι ενός άλλου (όπως στην Caen) δεν είναι παρά ένας αστυνομικός που κάνει τη δουλειά του. Ο αστικός πολιτισμός βρίσκει φυσιολογική τη βία των μπάτσων, την οικονομική βία της εκμετάλλευσης, το πέταμα στον δρόμο χιλιάδων μισθωτών, αλλά αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη βία των εκμεταλλευομένων που καταστέλλει ανελέητα. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει σπάστες. Το Κράτος το ξέρει, είναι καιρός να το κατανοήσουμε κι εμείς, να αρνηθούμε αυτού του είδους τους διαχωρισμούς ανάμεσά μας και να οικειοποιηθούμε αυτήν τη βία.
Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση των συντάξεων δεν είναι παρά η αφορμή. Είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, είναι ένα κίνητρο ικανό να προκαλέσει μια τόσο βαθιά εξέγερση, πόσο μάλλον όταν έχουμε ήδη σιωπηλά συμφωνήσει να θυσιάσουμε 40 χρόνια απ’ την ύπαρξή μας υποφέροντας τα βάσανα της εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που αρνούμαστε είναι αυτά τα 40 χρόνια της μισθωτής σκλαβιάς, στο σύνολό της.
Γι’ αυτό το λόγο είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τον αγώνα μας στα όρια των λογικών αιτημάτων. Μια εργασία απλά μέχρι τα 60, ενώ τα σώματά μας αποσυντίθενται, που μας πληγώνει, που μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη ζωή; Όχι ευχαριστούμε! Να μας λείπει αυτή η λογική των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων, αυτή η παγίδα, αυτός ο ρεφορμισμός που είναι πια ανεπιθύμητος, όπως κάθε ρεφορμισμός του παρελθόντος! Θα τους αφήσουμε λοιπόν για πολύ να μιλούν για μάς; Να αρνηθούμε την παγίδα του διαχωρισμού μεταξύ αυτού που είναι αποδεκτό κι αυτού που δεν είναι… γιατί, ας μη ξεχνάμε ποτέ ότι, η εργασία μας είναι που παράγει κάθε αξία και δημιουργεί κάθε κοινωνική ανάπτυξη που μας κυριαρχεί, που μας μειώνει ολοένα και περισσότερο. Η εργασία μας, δεν είναι κάτι το καλό, είναι ξένη προς εμάς, κι αν είχαμε τη δυνατότητα, θα την αποφεύγαμε σαν την πανούκλα!
Το Κράτος, είναι επίσης και τα συνδικάτα που δε χάνουν ευκαιρία να μας αποδυναμώσουν. Ήδη επειδή δεν έχουν θέσει σε αμφισβήτηση την εργασία. Αντίθετα, την εκθειάζουν. Συνεπώς, δεν πρέπει να προκαλεί καμμιά κατάπληξη το ότι αγωνίζονται για να συντηρήσουν αυτόν τον κόσμο, ότι το μόνο που ονειρεύονται είναι να διορθώσουν μια-δυο λεπτομέρειές του, αλλά ως εκεί. Μουχλιασμένες διαδηλώσεις, ίδια ενορχηστρωμένες σαν από παρτιτούρες μουσικής, νυσταλέα διεκπεραιωμένες μόνο και μόνο για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας εκτονώσουν, να μας τιθασεύσουν. Αυτά που οφείλουν να μας ενδιαφέρουν είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων, η φασαρία που έκαναν, αλλά ο θόρυβος δεν είναι η δύναμή μας, η βαβούρα πάει κι έρχεται! Ιδιαίτερα μετά το τέλος αυτών των διαδηλώσεων, η προγραμματισμένη διάλυσή τους είναι εντελώς αντίθετη στην ανθρώπινη ανάγκη για συνεύρεση, για μια βασική συζήτηση των εμπειριών μας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες “μας”, οι αριστεροί πολιτικοί, μας μετράνε σαν κουκκιά, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια χειραγωγήσιμη μάζα, ένα ελεεϊνό σκαλοπάτι για να πατήσουν ώστε να ανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Άλλες τακτικές που επιστρατεύουνε, συμπεριλαμβάνουν συμβολικές καταλήψεις χώρων, σε απομονωμένα μέρα, ή μικρές παρεμβάσεις στην κυκλοφορία των οχημάτων, μπλοκάρισμα των λεωφορείων για λίγες ώρες, αν είναι δυνατόν και για κανά μισάωρο! Φυσικά κάθε φορά επικαλούμενοι την ταλαιπωρία του κοινού, κι απ’ την άλλη το δικαίωμα του καθενός στην έκφραση. Μια γλώσσα αστική, βγαλμένη απ’ το κωλόχαρτο της le Figaro. Λες και το λεγόμενο κοινό αυτό, δεν είναι ταυτόχρονα μισθωτοί, εργάτες, επισφαλείς… που όλοι επηρεάζονται απ’ την παρούσα επιδείνωση των συνθηκών της ζωής… αλλά απλοί παθητικοί συνεργοί του Κράτους, που του γλύφουν τον κώλο!
Εμείς δε βάζουμε όλον τον συνδικαλιστικό κόσμο στο ίδιο τσουβάλι. Αναγνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που είναι αποφασισμένη να κρατήσει την προνομιούχο θέση της, εγγυώμενη την κοινωνική ειρήνη, και ορισμένων ανακλητών αντιπροσώπων της βάσης που είναι φορείς των δράσεών της, των χειρονομιών ρήξης με τη συνδικαλιστική λογική, αν και παραμένουν προσηλωμένοι στα μαγαζάκια τους, είτε από συνήθεια, είτε χάρι στη δύναμη των προσωπικών σχέσεων με τους συναδέλφους τους εκεί… Είναι αυτή η κίνηση της ρήξης που μας ενδιαφέρει να ενισχύσουμε ώστε η δύναμή μας να αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Η δύναμή μας θα αυξάνεται όσο γενικεύουμε τα μπλόκα, τα σαμποτάζ, τις άγριες απεργίες επ’ αόριστον, τις καταλήψεις, τις απαλλοτριώσεις. Χωρίς ταμπέλες πέρα απ’ την κατάστασή μας ως προλετάριοι, ως παρίες της οικονομίας. Η δύναμή μας, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη εάν ξεκόψουμε μ’ όλες αυτές τις άχρηστες προκαταλήψεις, γύρω απ’ την υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Κάτω ο σεβασμός στην ιδιωτική ιδιοκτησία! Κάτω η εργασία! Αν η οικονομία τους είναι σε κρίση, ας τα τινάξει!
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ Μ’ ΟΛΗ ΤΗ ΛΥΣΣΑ ΜΑΣ!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣ ΕΞΩ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Des prolétaires
Κάποιοι προλετάριοι
proletairesenavant(α)hotmail.fr
][][
Du mouvementisme à l’ autonomisation des luttes
Απ’ τον κινηματισμό, στην αυτονομία των αγώνων
Θα επιχειρήσω εδώ μια πρώτη κριτική ανάγνωση των τριών τελευταίων εβδομάδων αγώνα, σε επίπεδο τόσο τοπικό όσο κι εθνικό, με σκοπό να συλλογιστούμε πάνω στη δράση μας και να την εξελίξουμε. Ελπίζοντας να συμπληρωθεί και να αντικρουστεί από άλλους ανθρώπους, γινόμενη έτσι -γιατί όχι- ένα είδος συλλογικού κειμένου τοποθετήσεων. Έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια αναλυτική αυτοκριτική, με τα κείμενά του, με θεματικά αποσπάσματα, με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, υπογράφοντας ελεύθερα, ανώνυμα είτε με ψευδώνυμο, ώστε να προκύψει μια ανάλυση εν τω γενάσθαι και ταυτόχρονα προκύπτουσα από παντού, σύμφωνα με τις ατομικές και συλλογικές εμπειρίες.
Για να γίνει η γραφή πέτρα απ’ το πλακόστρωτο, μια πρακτική ανάλυση πρέπει να είναι εργαλείο για τον αγώνα, και με την έκρηξη της ελεύθερης διάδοσής της, να μην μένει ποτέ στατική, να μην περιορίζεται σ’ έναν τόπο, να έχει έναν χαρακτήρα πειρατικό κι οριζόντιο. Κάτι τέτοιο θα μας επιτρέψει να συντονίσουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά την παρούσα και την μελλοντική μας δράση. Και -γιατί όχι, να φτάσουμε σε μια συλλογική μπροσούρα “απ’ τον κινηματισμό στην αυτονομία των αγώνων” ως στήριγμα για τις επόμενες μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Τοπικές εντυπώσεις
Η εντύπωση σήμερα, στην τρέχουσα φάση του κοινωνικού κινήματος, είναι να κλεινόμαστε ακριβώς σ’ έναν κινηματισμό. Έτσι, αντί να οικειοποιηθούμε τη χρονικότητα του αγώνα μας, υπακούμε στα συνδικαλιστικά καλέσματα.
Πως να επιβιώσουμε, να κάνουμε την απεργία μόνιμη, να τη ζήσουμε και να την πράξουμε μέσα από άλλους τρόπους από τις συνδικαλιστικές ημέρες δράσης, πώς με άλλα λόγια, να αυτονομήσουμε τον αγώνα, ξεκινώντας απ’ τους συντρόφους που τον δημιουργούν;
Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι πρέπει να περιμένουμε ποιά θα είναι η επόμενη δράση, όποια κι αν είναι αυτή, για να πάμε με κατεβασμένο το κεφάλι, χωρίς να της δίνουμε ένα βάθος, μια σαφή πολιτική κατεύθυνση, μια θέση, είτε μέσω προκηρύξεων, είτε μιας εφημερίδας, κειμένων κλπ. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε και να βρούμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας φανούν κατάλληλα και χρήσιμα. Χωρίς αυτά, δεν είμαστε παρά οι φλαμπουροκουβαλίστρες, τα πρόβατα που φουσκώνουν των αριθμών του επικοινωνιακού μάρκετινγκ των δράσεων της CGT. Καθώς, γι’ αυτήν αυτό που μετράει δεν είναι συνήθως ένα πραγματικό, αποτελεσματικό κι επώδυνο ίσως, μπλοκάρισμα της οικονομίας, αλλά η προώθηση του λογότυπου-χορηγού της διοργάνωσης.
Πώς να μην μας χειραγωγούν, πως να ξεχωρίσουμε; Πώς μπορούμε να πάρουμε θέση: σε σχέση με τους συντρόφους στον αγώνα και τις πραγματικές τους δράσεις, σε σχέση με την καταστολή και τις αμέτρητες συλλήψεις/καταδίκες, σε σχέση με το ξεπούλημα των κεντρικών συνδικάτων, σε σχέση με την αποκλειστικά διεκδικητική κι αμυντική/αντιδραστική προοπτική του κοινωνικού κινήματος. Κι αυτό, προκειμένου να επαναφέρουμε στο κίνημα αυτήν την επιθετική δύναμη πυρός που περιλαμβάνει στα μέσα της δράσης του, αλλά λείπει απ’ τη λογική του. Η “βάση των μισθωτών” ριζοσπαστικοποιείται και αυτονομείται ως προς τα μέσα της δράσης της, αλλά όχι κι ως προς την πολιτική νοηματοδότηση που παίρνουν αυτά: ναι, μπλοκάρουμε τις εμπορευματικές ροές, εμποδίζουμε τους συναδέλφους να παν στη δουλειά, σπάμε τα γραφεία της εργοδοσίας ή του UMP και της MEDEF, κλπ κλπ, αλλά πάντα για να ικετεύσουμε τον διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τον οίκτο εκ μέρους του Κράτους.
Ωστόσο, αυτή η φάση του κινήματος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: τα κεντρικά συνδικάτα το ξεπουλάνε, διαπραγματεύονται, διαχειρίζονται τις τοπικές εφεδρείες τους ως αναχώματα στις πρωτοβουλίες του κινήματος, ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ οι ριζοσπαστικές δράσεις των οικονομικών μπλόκων συνεχίζονται, πολλαπλασιάζονται και αυξάνουν σε διάρκεια παντού. Ενώ η κυβέρνηση, απ’ την μεριά της, χέρι με χέρι με τα κεντρικά συνδικάτα, παίζει μπάλα πάνω στη διάσπαση και στην εξάντληση και στη λογοκρισία και προπαγάνδα των μμε, κι ακόμα με προβοκάτσιες και καταστολή. Αυτή η φάση είναι αυτή του φόβου της MEDEF, των αφεντικών, του Κράτους. Γιατί δικαίως φοβούνται, όπως και τα κεντρικά συνδικάτα που τους παπαγαλίζουν, αν μια ανάσα ζωής απ’ τους νέους (φοιτητές-μαθητές) θα δώσει ή όχι αρκετή ενέργεια στους μισθωτούς που κρατάν στις απεργίες και τις δράσεις στα μπλόκα, να συνεχίζουν.
Μ’ άλλα λόγια, το κίνημα εισήλθε πλέον στη τόσο επιθυμητή αυτή φάση της αντιστροφής της προοπτικής:
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, η MEDEF μετρά με θλίψη τα χαμένα κέρδη της (πάνω από 4 δισ. ευρώ απ’ το ξεκίνημα των απεργιών τον Σεπτέμβρη, εκ των οποίων 200.000 μόνο για την πετρελαιοβιομηχανία), το Κράτος τρέμει τη ριζοσπαστικοποίηση των μαθητών που είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μαζί του, και τα κεντρικά συνδικάτα φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση και την αυτονόμηση της βάσης τους.
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, και πρέπει να επιβεβαιώσουμε αυτήν την τάση, που δείχνει με σαφήνεια και συλλογικά την πολιτική μας κατεύθυνση: ότι δεν είμαστε εδώ για να διαπραγματευθούμε, δεν είμαστε εδώ για να βγούμε στην τηλεόραση, αλλά ότι οι διαδηλώσεις μας, οι συγκεντρώσεις, οι δράσεις, είναι πράξεις πολέμου. Πολέμου ενάντια στο Κράτος. Πολέμου ενάντια στο Κεφάλαιο. Πολέμου ενάντια στα κεντρικά συνδικάτα. Να βρούμε τα ελεύθερα ηλεκτρόνια, τους αποκλεισμένους, τους πειρατές, τα ανατρεπτικά παράσιτα στις μπουάτ, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στον δρόμο. Να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε, να συντονιζόμαστε, να αυτοοργανωνόμαστε, να παίρνουμε θέση, να αποφασίζουμε και να δρούμε μαζί, να χτυπάμε. Βάσει μιας τέτοιας δυναμικής στάθηκε δυνατό να δημιουργθηούν Λαϊκές Συνελεύσεις σε πολλές πόλεις (όπως στη Λυόν ή στην Τουλούζ), να γίνουν σκληρές διαδηλώσεις και μπλόκα με άμεση αντιπαράθεση με τους μπάτσους όταν προσπαθούσαν να τα σπάσουν, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις που φτύναν στα μούτρα τα συνδικάτα και τα μμε, δημιουργήθηκαν υποδομές (όπως το περιοδικό infoslutte), ραδιόφωνα κλπ.
Να ανακαλύψουμε, να επιλέξουμε, να δημιουργήσουμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας επιτρέψουν να αυτονομηθούμε καταρχήν οι ίδιοι στον αγώνα μας, και κατ’ επέκτασι να αυτονομηθεί ο ίδιος ο αγώνας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουμε τη δημιουργία παθητικών ακολούθων, αφού πάρουμε την πρωτοβουλία, πρέπει να τη διαφυλάξουμε και να την αναπτύξουμε.
Στη Γαλλία, αυτό το κοινωνικό κίνημα, θα έχει ορισμένες συγκεκριμένες χάρες: την αυτονομία των δράσεων μέσω της διάδοσής τους από τοπικές πρωτοβουλίες, την αλληλεγγύη και την τοπική σύγκλιση, τα οικονομικά μπλόκα ως πολιτική απεικόνιση της απεργίας, τις πικετοφορίες και συγκεντρώσεις, τα ταμεία αλληλεγγύης, και πάνω απ’ όλα, αυτό το κίνημα ανοίγει ένα ρήγμα, μια εποχή αναταραχής με μακροπρόθεσμη δυναμική. Εποχή αναταραχής που θα μπορεί όλο και δυσκολότερα να ελεγχθεί από τη συνδικαλιστική αστυνομία, απ’ τα κεντρικά συνδικάτα που έχουν την ισχύ τώρα, καβαλώντας τον άνεμο της αναταραχής αυτής, καθώς αυτά προσαρμόζονται πάντα στην αποφασιστικότητα της βάσης.
Επομένως, καθώς αυτό το ρήγμα είναι ανοιχτό, είναι σημαντικό να θέσουμε νέα ζητήματα τακτικής πάνω στη στρατηγική των ριζοσπαστικών ομάδων απέναντι στο “συνδικαλιστικό κίνημα”.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συγκαταλέγονται στους “ανατρεπτικούς”, γίνονται πιο δεκτικοί στη ριζοσπαστική συζήτηση και στην αυτοοργάνωση σε μπλοκ σε πορείες και στην αλληλεγγύη στη βάση της συνάφειας στους ομοίους τους, αντιλαμβάνονται ότι οι μεγάλες “ημέρες εθνικής και διασυνδικαλιστικής δράσης” δεν είναι παρά φεστιβαλικές φανφάρες των οποίων το μόνο κριτήριο συσχετισμού δυνάμεων είναι το πλήθος, οι αριθμοί. Αλλά η δύναμή μας είναι η ριζοσπαστικότητα, πολύ δε παραπάνω η αυτοοργανωμένη και συντονισμένη πρωτοβουλία μας. Να δημιουργούμε ένταση, να δημιουργούμε τη σπίθα, τον συσχετισμό δυνάμεων στις διαδηλώσεις ή έξω απ’ αυτές, είναι μια δράση καθ’ εαυτή, βάσει της δικής μας ικανότητας δράσης κι αντίδρασης.
Ως εκ τούτου, συγκεκριμένα στην περίπτωση του Στρασβούργου, οι τακτικές επιτυχίες του Αντικαπιταλιστικού Μπλοκ, όπου 150 συμπαθούντες, απ’ τους οποίους μόλις 30-40 στον σκληρό πυρήνα του, δημιούργησαν περισσότερη ένταση απ’ ό,τι οι 30.000 που έκαναν τον περίπατό τους γύρω μας. Εξ ου και η ασφυκτική παρουσία της αστυνομίας αποκλειστικά γύρω μας, καθώς η καταστολή είναι πολιτική. Ίσως λιγότερο αποτελεσματική τακτική μπορεί να βρεθεί στην ιδέα, μπορεί πάντως, της δημιουργίας ενός είδους “μόνιμης αναταραχής” στους δρόμους μιας πόλης (συχνά εφικτής χάρη στους μαθητές, πολύ συχνά χάρη μόνο σ’ εκείνους), μέσω άγριων διαδηλώσεων, δράσεων οικονομικής παράλυσης στρατηγικών σημείων, καταλήψεων-μπλόκων χώρων εργασίας και παραγωγής, δηλαδή διατήρησης της πίεσης μέσω δράσεων-προπαγάνδας-μπλόκων στην οικονομία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και απλώς εντεινόμενων κατά τις μεγάλες κεντρικές διαδηλώσεις. Οι κεντρικές διαδηλώσεις παραμένουν απαραίτητες για να δώσουν στην κορύφωση του κινήματος έναν ρυθμό, μια τακτική χρονικότητα, εξ ου προκύπτει και η “μαζικοποίηση” ή αλλιώς η διεύρυνση και ριζοσπαστικοποίησή τους.
Κάτι τέτοιο διατηρεί το ενδιαφέρον του μέχρι την κρίσιμη φάση του κινήματος, οπότε εισέρχεται σε μια λογική καταστολής/ριζοσπαστικοποίησης που αντικατοπτρίζεται στον πολλαπλασιασμό κα την σκλήρυνση των εσωτερικών συγκρούσεων. Όμως αυτή η φάση δεν είναι και η τελική. Για να ξεφύγουμε από μια προοπτική “αυτοσκοπού”, δηλαδή από έναν κινηματισμό συνοδευόμενο από μια αίσθηση επείγοντος και την ακόλουθη εξάντληση, τη δύσπνοια, πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα φάση (αυτό είναι και το δύσκολο αυτή τη στιγμή στη Γαλλία), αυτή είναι ακριβώς η αντιστροφή της προοπτικής: να επιβάλλουμε ως συσχετισμό δυνάμεων την ίδια τη χρονικότητα του αγώνα κι έτσι να σπάσουμε τον εκβιασμό του Κράτους και των συνδικαλιστικών αστυνομιών.
“Το κίνημα είναι νεκρό”, ακούμε να λένε. Όμως για ποιό κίνημα μιλάμε; Η ιδέα είναι ακριβώς να προωθήσει τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν τη δημιουργία ενός κινήματος μέσα στο κίνημα, ή τη φάση της ασφυξίας-ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτοοργάνωση για έναν μακροπρόθεσμο αγώνα, δια-κινηματικό ίσως, ή ακόμα, ενός αγώνα που θα καταστήσει το κίνημα μόνιμο. Με λίγα λόγια, να επανοικειοποιηθούμε τη δύναμή μας να επιτεθούμε για να δώσουμε νέες προοπτικές στον αγώνα, οι οποίες δεν μπορεί πια να είναι διεκδικητικές-αμυντικές-αντιδραστικές. Αυτή η φάση μπορεί να πάρει πολλές μορφές: ένα κίνημα καταλήψεων στρατηγικών χώρων (όπως για παράδειγμα των όσων αντιπροσωπεύουν την κοινωνία του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού) μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και μόνιμων συντονιστικών, επανοικειοποίηση των μμε όπως το ραδιόφωνο κλπ κλπ.
Ξεκινώντας από κει, να επανεξετάσουμε συλλογικά κι εκ νέου την κατάσταση του αγώνα που θα έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι, μ’ αυτό το κίνημα το οποίο δεν πρέπει πια να είναι διεκδικητικό αλλά επιθετικό.
Δεν υπάρχει ακόμα η κατάλληλη εξεγερσιακή φάση στα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη προς στιγμήν, όμως αυτή θα αρχίσει να παίρνει μπρος, στη σκέψη και στην πράξη. Είναι στο χέρι μας να είμαστε παρόντες και να θέτουμε τα τεράστια ζητήματα τακτικής.
Επίσης, τώρα, σε τοπικό κι εθνικό επίπεδο, να θέσουμε το ερώτημα: πού βρίσκεται το πραγματικό κίνημα;
Όταν βλέπουμε μια Επιτροπή Αγώνα να συγκεντρώνει μέσα σ’ ένα βράδυ μια εξηντάδα λυκειόπαιδα, ελάχιστα “πολιτικοποιημένα” όπως λένε, αλλά δεκτικά, προσεκτικά, να επικεντρώνονται στην μακρά και φαινομενικά λιτή ανακοίνωση της Νομικής Ομάδας, που γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα των συλλογικών αναγκών, αυτό είναι κάτι θετικό. Μια υποδομή που οργανώνεται, σταθεροποιείται, προετοιμάζεται και καταστρώνει σχέδια. Γιατί, αυτό είναι τελικά το πραγματικό ερώτημα: αν θα δώσει τα εργαλεία και τα μέσα για να συνεχίσει να ενισχύεται, να οικοδομείται, και να έχει έναν συσχετισμό ισχύος ικανό να χτυπήσει πιο συνεκτικά κι αποτελεσματικά, στα επερχόμενα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα απ’ τα οποία προφανώς και δεν πρέπει να απομονωθούμε επειδή στην αφετηρία τους θα κουμαντάρονται απ’ τα ρεφορμιστικά κεντρικά συνδικάτα.
Η λέξη τρέχει, οικειοποιείται, εκφράζεται με ολοένα και λιγότερη συγκράτηση: το Κράτος, η αστυνομία, τα κεντρικά συνδικάτα, η μισθωτή εργασία, ο καπιταλισμός, είναι εκ θεμελίων ΕΧΘΡΟΙ. Με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Κανονικά, θα ‘πρεπε να χε λάβει τέλος μέχρι τώρα. Η αναταραχή θα πρεπε να σβήνει σιγά σιγά, σε πείσμα των λίγων αμετανόητων. Το τέλος του κινήματος είναι γεγονός, το αποδεικνύουν τα νούμερα, το γράφουν οι εφημερίδες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες το παραδέχονται: “ο νόμος πέρασε, χάσαμε”. Κι όμως, αυτό δεν είναι αυτό που νιώθουμε, και σίγουρα όχι αυτό που υπάρχει.
Τα μήντια αρέσκονται να αγνοούν ότι συμβαίνει σ’ ολόκληρη την επικράτεια, όπως έκαναν και στη διάρκεια της έλλειψης φυσικού αερίου, στην αναταραχή των καθημερινών δράσεων. Την πρώτη Νοέμβρη, ένα άνοιγμα διοδίων έλαβε χώρα στο Bozulé του Calvados, στο Blanquefort, στο Gers, ένα εργοστάσιο αρτοσκευασμάτων είχε αποκλειστεί, το ίδιο και στο Montivilliers, στην Άνω Σαβοϊα. Στόχοι αρχίζουν να εμφανίζονται παντού, επανασχεδιάζοντας τον χάρτη των αγώνων, κι αυτό που παίζεται σε μια κωμόπολη στα ΝοτιοΔυτικά, γίνεται εξίσου αποφασιστικό, τόσο το ίδιο το μπλοκάρισμα ως στόχος, όσο και η διάδοσή του στους νέους συνεργούς που θα μάθουν απ’ αυτό. Δεδομένου ότι οι αγώνες δεν εξαρτώνται πλέον αποκλειστικά από μια οργάνωση που εδρεύει στον χώρο της εργασίας, ούτε από μια κρίσιμη μάζα απεργών, μπορούν ακριβώς να εμφανιστούν οπουδήποτε, είναι στο χέρι της διαίσθησης και της πρωτοβουλίας ακόμα και 50 ανθρώπων να κινητοποιηθούν. Απελευθερωμένοι απ’ την τυραννία των αριθμών, οι απεργοί μπορούν να αναλάβουν “βάρδιες” εκ περιτροπής, χάνοντας λιγότερα χρήματα και χωρίς να τους εμποδίζει κάτι απ’ το να μετατρέπουν τις μέρες αργίας σε μέρες δράσης: την 11η Νοέμβρη η ανακωχή (του Β’ΠΠ) γιορτάστηκε με το μπλοκάρισμα ή την εισοβλή σε μια δεκάδα εμπορικά κέντρα της Λιλ και του Μπορντώ.
Εδώ κι έναν μήνα, οι κανόνες έχουν αλλάξει: η στατιστική δεν μπορεί πια να χωρέσει το πραγματικό και το παλιό μοτίβο της επιστροφής στην ομαλότητα είναι πια κενό νοήματος. Δεν είναι πια θέμα να είμαστε πολυάριθμοι στους δρόμους, αλλά να είμαστε αποτελεσματικοί στις δράσεις και στα μπλόκα. Δεν είναι θέμα να απαντάμε στα καλέσματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά να οργανωθούμε έξω απ’ αυτές, ξεκινώντας απ’ τις πραγματικές μας δυνάμεις. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το τέλος για το οποίο μας μιλάνε δεν μας αφορά καθόλου, πολύ απλά γιατί δεν έχουμε παίξει το τελευταίο χαρτί μας. Και γιατί μόλις τώρα ξεκινάμε να δοκιμάζουμε την άμεση και πρακτική αποτελεσματικότητα των καταλήψεων και των μπλόκων, και να μετράμε την ισχύ κάθε απίθανης συμμαχίας που δημιουργείται γύρω από μια πορεία ή μια συγκέντρωση. Είναι μάλλον μια αρχή, παρά ένα τέλος.
Με τρόπο διάχυτο, επίμονο, ένα μέρος του κινήματος συνεχίζεται. Κι αυτή η επιμονή οργανώνεται μέσα στις εστίες του αγώνα, εκεί όπου εκείνοι κι εκείνες που θέλουν ακόμα να δώσουν μάχη παραμένουν μαζί. Μπορεί να είναι μια συγκέντρωση, ένα κατειλημμένο αμφιθέατρο κάποιας σχολής, τα γραφεία μιας επιτροπής ή επιχείρισης… Στη Ρεν, εδώ και τρεις εβδομάδες, το “Σπίτι της Απεργίας” παραμένει ανοιχτό στο παλιό κτήριο των συνδικάτων, στο κέντρο της πόλης. Ένας χώρος “Σύγκλισης των Αγώνων” έχει κατειληφθεί στη Γκρενόμπλ. Όσον αφορά τη Λυόν, οι απεργοί κατέλαβαν ένα αμφιθέατρο στο πανεπιστήμιο Λυον 2, στο Μπρον. Κάθε φορά, αυτοί οι χώροι επιτρέπουν να βρίσκεται η κοινότητα των πορειών και των συγκεντρώσεων, για να συναντηθεί στο δρόμο ή στις στιγμές των μπλόκων, και να ξανακερδίσει τη συνοχή της εκεί. Επίσης για να οργανωθεί: να συντονίσει τις δράσεις της, να διασφαλίσει τη συνέχεια, να αναπτύξει τα υλικά μέσα που θα ενισχύσουν την ικανότητα λήψης πρωτοβουλιών (τα απεργιακά ταμεία, οι κινητές καντίνες ανεφοδιασμού κλπ), να σκεφτεί στρατηγικά, από κοινού, πάνω στο θέατρο των εχθροπραξιών. Και να συλλάβει τη συνέχεια.
Στη Γουαδελούπη, εδώ και δυο χρόνια, η εξέγερση και τα μπλόκα πήραν έναν χαρακτήρα αύξοντα. Και το να κρατήσεις ένα νησί αποκλεισμένο για δυο μήνες, σημαίνει ότι είσαι σε θέση να εξασφαλίσεις ότι ο κόσμος μπορεί να καλύψει την πείνα του, να συνεννοηθεί με τους παραγωγούς και να μεριμνήσει για την παραγωγή, να κολλεκτιβοποιήσει τις καλλιέργειες. Τόσες χειρονομίες που μια απλή έλλειψη βενζίνης ή μια συστηματική κατάληψη των λογιστικών πλατφορμών μας αναγκάζουν να ξαναμάθουμε. Να βρούμε τα μέσα να κρατήσουμε, δε σημαίνει απλά να λάβουμε θέσεις αντίστασης, να οχυρωθούμε, αλλά επίσης να διασφαλίσουμε ότι οι θέσεις μας θα γενικευθούν, να βαθύνουν, θα αυτοκαθοριστούν στο πεδίο του αγώνα όσο και στην καθημερινή ζωή. Ένας βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήνουμε τα παιδιά όσο είμαστε στα μπλόκα, και μια ομάδα που θα έχει την ευθύνη να μαγειρέψει για όλον τον κόσμο. Ένα φορτηγό με φυλαγμένα καύσιμα για περίπτωση ανάγκης, που θα μεταφέρει μια κινητή καντίνα ικανή να φροντίσει τα γεύματα μιας εκατοστής ατόμων, και μια σειρήνα για να ειδοποιεί την νύχτα… Με άλλα λόγια, πρέπει να προετοιμαστούμε στα σοβαρά για ένα ξεπέρασμα της οικονομίας.
Οι απεργοί των διυλιστηρίων και των σιδηροδρόμων, πολύ συχνά επιστρέφουν στην εργασία τους με μια εντύπωση εγκατάλειψης από τους “άλλους τομείς”, με την πικράδα της απομόνωσης. Ωστόσο, την ίδια στιγμή που διαλύεται το κίνημα, λίγο-πολύ παντού, οι άνθρωποι οργανώνονται για νέα μπλόκα και παίρνουν πρωτοβουλίες, σε τοπικό επίπεδο. Αν η κατάσταση προκαλεί μια αίσθηση απομόνωσης, είναι στην πραγματικότητα επειδή οι επίσημες μορφές των κινητοποιήσεων, με τις ασφαλείς πορείες τους, υποχώρησαν αλλά στη θέση τους μια πιο διάχυτη επίθεση μπορεί να ξεκινήσει. Και το κενό που άφησε πίσω του το κοινωνικό κίνημα είναι επίσης μια ευκαιρία. Ο κατακερματισμός του κινήματος, είναι και πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών, παραμένει το καλύτερο εφόδιο για ένα συμπαγές και διαρκές ξεπέρασμα της μοναξιάς. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν δίνουν πια μάχες στην πολιτική σκηνή; Τόσο το καλύτερο. Η απώλεια του κέντρου, της κάθετης δομής του κινήματος, αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια επικοινωνίας των μελών του, να οικειοποιηθούν και να ενισχύσουν, να δώσουν τους δικούς τους ρυθμούς και τις δικές τους προοπτικές για την νίκη.
Τώρα που δεν έχουμε πια να φοβόμαστε το τέλος, έχουμε όλον τον χρόνο με το μέρος μας.
Στις 12 Οκτώβρη προκηρύχθηκε ακόμα μία ολοήμερη γενική απεργία στη Γαλλία, με πάνω από 3.500.000 διαδηλωτές στους δρόμους ενάντια στο νομοσχέδιο για παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62, 65 ή 67 χρόνια για όσους κριθεί ότι πληρούν τα κριτήρια.
Η απεργία ήταν εκτεταμένη, περιελάμβανε αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, ΜΜΜ, ταχυδρομία, και κυρίως την πλειοψηφία των γυμνασίων και λυκείων της χώρας. Το ίδιο βράδυ, στο Παρίσι οι εναπομείναντες των διαδηλώσεων, φαίνεται να τις γιόρτασαν με τις παραδοσιακές πλέον συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξεις. Κάτι που έχει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι την επόμενη μέρα ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων αλλά και μαθητών, ξέχασαν να παν στις δουλειές/σχολεία τους, ή αδιαθέτησαν… Γενικές συνελεύσεις οργανώθηκαν επί τόπου, όπου συζητήθηκαν ιδέες για συνέχεια των δράσεων. Σύμφωνα με το υπουργείο εσωτερικών τις τελευταίες 3 μέρες 61 άτομα συνελήφθησαν και σε 45 θα απαγγελθούν κατηγορίες για πράξεις βίας. Οι προσαχθέντες υπολογίζονται σε πολλαπλάσιο αριθμό.
Ο επίμαχος νόμος για την παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης, προτείνεται ως αντίδοτο στην χαώδη τρύπα των οικονομικών των ταμείων και των δημοσιονομικών του κράτους, αλλά και ως ενίσχυση της παραγωγικότητας του γαλλικού κεφαλαίου. Στην ουσία το νομοσχέδιο περιλαμβάνει: περικοπή μισού μηνιάτικου τον χρόνο ανά εργαζόμενο, ελάττωση της αγοραστικής δύναμης κατά περίπου 20% για τους συνταξιούχους, και 2-7 χρόνια παραπάνω εργασίας, προκειμένου να εισπράξει ένας εργαζόμενος σύνταξη.
Τα τελευταία 20 χρόνια, ένα 10% του ΑΕΠ έχει περάσει απ’ τους μισθούς των εργαζομένων στα κέρδη των καπιταλιστών. Χρόνο με τον χρόνο, οι μισθοί πέφτουν, οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι, δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα χρήματα, άρα είναι πιο εκμεταλλεύσιμοι για το κεφάλαιο, που προσπαθεί να διαφύγει της κρίσης του με μια φυγή προς τα εμπρός, επιταχύνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της αξίας της εργασίας. Αυτή η επιτάχυνση όμως έχει κι ένα ακόμη διακύβευμα, που αυτή τη φορά αφορά το κράτος και την περίφημη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει ενεργοποιήσει συνοπτικά η κυβέρνηση Σαρκοζύ, αρχικά ενάντια στα “αποβράσματα” των προαστείων, και πιο πρόσφατα ενάντια στους Ρομά: ο κρατικός μηχανισμός εγκαταλείπει οποιοδήποτε δημοκρατικό πρόσχημα, επιτιθέμενος κατά βούληση στο ένα ή το άλλο κοινωνικό υποκείμενο, το οποίο επιπλέον στερεί από κάθε νομική ή κοινωνική αναγνώριση, εγκληματοποιεί και δαιμονοποιεί την ίδια την ύπαρξή του.
Δημιουργεί έτσι μια “κατάσταση εξαίρεσης” η οποία επεκτείνεται γρήγορα ώστε να αγκαλιάσει ασφυκτικά το σύνολο της ζωής και του λόγου. Κι αυτοί που δεν βρήκαν ν’ αρθρώσουν μια αντίρρηση στην εξόντωση των εξεγερμένων των προαστείων, στο κόλλημα στον τοίχο των “εξτρεμιστικών μειοψηφιών” των κινητοποιήσεων ενάντια στο “σύμφωνο πρώτης εργασίας”-cpe, στην αντιτρομοκρατική υστερία, στη στοχοποίηση και την κοινωνική υποτίμηση των αράβων/μουσουλμάνων, στο διωγμό των ρομά… οι μεγάλες μάζες, βρίσκονται τώρα στο μάτι του κυκλώνα, αντιμέτωπες με τις συνέπειες της προηγούμενης αδράνειάς τους που άφησε κάθε πρωτοβουλία κινήσεων στον εχθρό, καθώς το νομικό και αστυνομικό οπλοστάσιο του κράτους είναι εμφανώς ενισχυμένο μετά τις προηγούμενες νίκες του.
Το διακύβευμα λοιπόν είναι αυτό: αν θα μπορέσουν να αναδημιουργήσουν όσο πιο γρήγορα τα δεσμά αλληλεγγύης που θα επιτρέψουν καταρχήν να αντιστρέψουν την επίθεση του κράτους-κεφαλαίου, ή θα αφήσουν ξανά μόνους τους τους “εξτρεμιστές”, τις “μειοψηφίες”, για να φάνε τελικά τις σάρκες τους; Η ζωντανή παράδοση μαχητικότητας του γαλλικού προλεταριάτου δεν είναι αμελητέα πάντως, σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα που παίζεται παντού, και ορισμένες απ’ τις αντιδράσεις του αναδημοσιεύουμε κι εδώ, για την καλύτερη επικοινωνία πρακτικών και προοπτικών.
13 Οκτώβρη
Σε όλη τη χώρα: αποκλεισμοί σιδηροδρομικών σταθμών απ’ τους εργαζομένους στους σιδηροδρόμους. Μπλόκα στην κυκλοφορία από μαθητές γυμνασίων και λυκείων και φοιτητές. Μπάχαλα στο Saine-Saint-Dennis. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες εναντίον μαθητών. Οδοφράγματα μπροστά απ’ τα γυμνάσια της Νίκαιας, και μικρές διαδηλώσεις γειτονιάς από μαθητές στην Μασσαλία. Χιλιάδες φοιτητές στους δρόμους της Χάβρης, της Νάντης, της Βρέστης, της Rennes.
Στο Παρίσι, νοσηλευτές μπλοκάρουν το υπουργείο υγείας και τις παίζουν με τους μπάτσους, ενώ στα προάστεια, νεολαίοι την πέφτουν σε αστυνομικές περιπολίες. Η αστυνομία επεμβαίνει ανοιχτά σε πολλά σχολεία προκειμένου να τα “επαναφέρει στην τάξη”.
Στο Saint-Nazaire, πάνω από 1.000 γυμνασιόπαιδα (τα μισά όλων των γυμνασίων της πόλης) συγκεντρώνονται μαζί με σιδηροδρομικούς και δασκάλους έξω απ’ τα ναυπηγεία για αλληλεγγύη στους εργάτες σ’ αυτά. Πάνω από 1100 γυμνάσια-λύκεια συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, τα μισά τουλάχιστον έχουν καταληφθεί απ’ τους μαθητές τους. Στάση εργασίας σε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας στη Χάβρη όπου 55.000 διαδηλωτές “σπέρνουν την έριδα”-sèment la zizanie, σε διυλιστήρια κατά μήκος του Λίγηρα (Loire). Κλειστά καί τα έξη διυλιστήρια της Total.
Αρκετοί εργάτες πραγματοποίησαν στάση εργασίας για 1-3 ώρες, μετά από κάλεσμα της CGT. Στάση εργασίας και για δεκάδες εργοστάσια του Nord-pas-de-Calais. Απεργία των απορριματοφόρων στην Μασσαλία, ενώ λιμενεργάτες καταφέρνουν να μπλοκάρουν τις δραστηριότητες του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Απεργίες και μπλόκα και στο Στρασβούργο.
Nancy: Μετά από φασιστικές επιθέσεις, τρεις φοιτητές και μια φοιτήτρια απ’ την περιφρούρηση της κατάληψης της φιλολογίας, συλλαμβάνονται με μεταλλικές ράβδους στα χέρια, μετά από συμπλοκή κατά την οποία τραυματίστηκε ένας ασφαλίτης. Μέχρι το πρωί δεκάδες συμφοιτητές και αλληλέγγυοι ξενυχτούν έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας να απελευθερωθούν οι σύντροφοί τους.
Béziers: Δολιοφθορείς κόβουν το ρεύμα και το αέριο στην οικία του βουλευτή Raymond Couderc, στο προάστειο του Παρισιού. Σε ανακοίνωσή της η CGT υπερασπίζεται το σαμποτάζ και το αποδίδει σε αγανακτισμένους απεργούς. Διάφορες δράσεις και κινητοποιήσεις στην υπόλοιπη χώρα.
Το σοσιαλιστικό κόμμα του Strauss-Khan (του ΔΝΤ) τώρα προτείνει ορισμένες υποχωρήσεις, όπως προνόμιο λίγων μηνών για πολύτεκνες μητέρες κλπ), και φαίνεται να ευνοείται από τα μμε.
14 Οκτώβρη
Χιλιάδες διαδηλωτές -κυρίως μαθητές και φοιτητές σε Παρίσι, Μπορντώ, Τουλούζη και Μασσαλία. Ξανά πεσίματα σε μπάτσους στο ηρωικό Seine-Saint-Dennis. Ένοπλοι μπάτσοι γύρω από αρκετά σχολεία.
Chambéry: Συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και μπάτσων μπροστά απ’ τη σχολή Monge για δυο ώρες. Η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα μέσα στη σχολή και συλλαμβάνει αρκετούς φοιτητές. Οι μαθητές ενώνονται με τους φοιτητές και απωθούν προσωρινά τους μπάτσους. Ακολουθούν κοινές συνελεύσεις μαθητών-φοιτητών και υπόσχεση για όξυνση του αγώνα.
Avignon: Σχεδόν όλα τα λύκεια είναι μπλοκαρισμένα από μαθητές. Ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, με πάνω από 200 άτομα, φοιτητές, σιδηροδρομικούς, υπαλλήλους της France Telecom, δασκάλους, μαθητές κλπ.
Orange: Μπλοκάρισμα του γαλλικού πρακτορείου ειδήσεων.
Mistral: Δε σχηματίζεται κανονικό μπλοκ, μαθητές και φοιτητές πλημμυρίζουν τους δρόμους, κάποιοι μοιράζουν φυλλάδια, άλλοι κλείνουν δρόμους κλπ.
Nimes: Μαζικές διαδηλώσεις γυμνασίων-λυκείων. Πυρπολούνται αυτοκίνητα, πέντε ασφαλίτες καταλήγουν στο νοσοκομείο, από καταιγισμό πετρών. Τα επεισόδια αποδίδονται από τα μμε, μετά από δήλωση του λυκειάρχη G. Bouilhol σε “ομάδες απ’ το εξωτερικό” που καταφθάνουν στη Γαλλία για να συγκρουστούν με την αστυνομία. Περιέργως, δυο μαθητές μια μαθήτρια και δυο ανθρακωρύχοι, όλοι κάτοικοι της πόλης. Η μαθήτρια κατά τη σύλληψή της χτύπησε τον μπάτσο και βαρύνεται με επιπλέον κατηγορίες.
Arles: Οι μαθητές στους δρόμους. Με εντολή του δημάρχου, η αστυνομία αποκλείει το ιδιωτικό σχολείο Henry Leroy, που είχε πρωτοστατήσει σε μπλόκα δρόμων την προηγούμενη βδομάδα. Montrouge: Πάνοπλοι αστυνομικοί “διασφαλίζουν την ελεύθερη πρόσβαση” στο υπό κατάληψη λύκειο Maurice Genevoix. Ένταση και συμπλοκές μεταξύ καταληψιών και των γάλλων ρόμποκοπ. Απεργοί καθηγητές μπαίνουν στην μέση.
Chartres: πέντε νεαροί συνελήφθησαν και προφυλακίσθηκαν από ασφαλίτες για επίθεση κατά αστυνομικής περιπολίας με πέτρες και ένα μπουκάλι με οξύ, στο περιθώριο διαδήλωσης 600 φοιτητών.
Besançon: Τα γαλλικά ΜΑΤ (CRS) επιτίθενται σε διαδήλωση 500 φοιτητών.
Yvelines: 4 μαθήτριες στο νοσοκομείο και 2 μαθητές κρατούνται μετά από επίθεση μπάτσων σε μαθητική πορεία.
Στρασβούργο: πορεία και μαζική ανοιχτή γενική συνέλευση στο πανεπιστήμιο.
Lyon: Ζέσταμα για 250αριά φοιτητές που βγήκαν στο δρόμο το πρωί. Κάποιοι προκάλεσαν ζημιές σε στάσεις λεωφορείων και πολυτελή οχήματα. 20 άτομα θα προσαχθούν αργά το απόγευμα.
Montreuil: η αστυνομία κάνει χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών εισβάλλοντας στην κατάληψη demi-lune (Ημισέληνος) και συλλαμβάνοντας τους παρευρισκομένους. 6 μετανάστες χωρίς χαρτιά κρατούνται. Ακολουθούν δυνάμεις της πυροσβεστικής και εκσκαφείς που γκρεμίζουν τα δυο κτήρια της κατάληψης. Η αστυνομία εμποδίζει τους καταληψίες να ενωθούν με τη διαδήλωση των μαθητών. Ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις σε όλο το Παρίσι. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά. Πριν δυο μέρες ένας ακόμα νεαρός τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι και κινδυνεύει η όρασή του, καθώς μετά από μια “τελετουργική” ρίψη αυγών στους μπάτσους κατά την πολιορκεία του MEDEF στην Caen, αυτοί απάντησαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες κατευθείαν απέναντι στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Στις 21 του Ιούνη, τέσσερεις νέοι απ’ το Villiers-le-Bel (Val-d’Oise) είναι αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις γειτονιές τους στις 25 και 26 Νοέμβρη 2007. Ο θάνατος δυο εφήβων, όταν ανατράπηκε το μηχανάκι τους από περιπολικό της αστυνομίας, είχε πυροδοτήσει την εξέγερση των νέων του Villiers, οι οποίοι αντιμετώπισαν νικηφόρα τα CRS (γαλλικά ματ) για δέκα ολόκληρες νύχτες. Πολλοί μπάτσοι τραυματίστηκαν από πυρά αεροβόλων.
«Η εκδίκηση του βασιλιά λέγεται δικαιοσύνη»
Philippe Le Bel
Καί οι τέσσερεις συνελήφθησαν στις 18 Φλεβάρη του 2008. Την ίδια μέρα, στις 6 το πρωί, χίλιοι πεντακόσιοι μπάτσοι εισέβαλλαν στους δήμους Villiers-le-Bel, Gonesse και Sarcelles, με μια λίστα υπόπτων στο χέρι, σπάζοντας πόρτες και κάνοντας άνω-κάτω σπίτια, τραμπουκίζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ακόμα και γέρους ή παιδιά, για να πάρουν μαζί τους τριάντα τρεις υπόπτους. Δεκαπέντε απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν.
Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν ηταν συνέπεια μιας έκκλησης του υπουργείου εσωτερικών, που εγγυήθηκε σε κάθε πιθανό μάρτυρα ότι θα παραμείνει ανώνυμος και θα ανταμοιφθεί με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Για πρώτη φορά υπό την πέμπτη δημοκρατία, άνθρωποι συλλαμβάνονται, δικάζονται και προφυλακίζονται στη βάση πληρωμένης ρουφιανιάς.
Τον Ιούλη του 2009, δέκα απ’ τους νεαρούς που συνελήφθησαν στη διάρκεια εκείνου του πογκρόμ, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ένα εώς τρία χρόνια φυλάκισης – ποινή που παρέμεινε ίδια μετά την έφεση που είχαν ασκήσει τρεις απ’ αυτούς. Για το μόνο που κατηγορούνται είναι ότι πέταγαν πέτρες. Στις 21 Ιούνη, αντιμετωπίζουν ορκωτό δικαστήριο, οι τέσσερεις τελευταίοι, που κατηγορούνται για “απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, εις βάρος των οργάνων της τάξης”.
Τα όργανα της τάξης έλαβαν στο Villiers-le-Bel ένα υποδειγματικό κυνηγητό, μια τιμωρία για την πολύχρονη βαρβαρότητα και ατιμωρησία. Οι τέσσερεις κατηγορούμενοι δε θα δικαστούν για όσα κάνανε, αλλά προκειμένου το Κράτος να ξεπλύνει αυτή τη δημόσια προσβολή.
Η «αποκατάσταση του κράτους δικαίου στα προάστια», αυτή η τάρτα με κρέμα που μας ταϊζουν σε κάθε δελτίο ειδήσεων, δεν είναι παρά η εμπέδωση του νόμου του Κράτους με οποιοδήποτε μέσο. Ο Sarkozy το αναγνώριζε, δηλώνοντας στους υπεύθυνους της αστυνομίας στις 29 Νοέμβρη 2007: “Χρησιμοποιείστε όποιον τρόπο θέλετε, αυτό δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο, είναι μια απόλυτη προτεραιότητά μας”. Τον νόμο μπροστά στον οποίο πρέπει η πλέμπα των υποβαθμισμένων, ιδίως αν προέρχονται απ’ τις πρώην αποικίες της αυτοκρατορίας, δεν μπορεί παρά να σκύβει το κεφάλι.
Οι διαδικασίες αυτής της υπόθεσης μιλούν από μόνες τους. Βρωμάν όπως εκείνη η παλιά έφεση στην κατάδοση, που ενθαρρύνεται τώρα με το δέλεαρ του εύκολου κέρδους – ένα τηλεφωνηματάκι στους μπάτσους και ιδού, χιλιάδες ευρώ στο χέρι! Μπορούμε να φανταστούμε όλη την μικρή χαιρέκακη εκδίκηση που τροφοδοτεί μια τέτοια έκκληση στο Villiers-le-Bel… Τα κοράκια που κατέδιδαν κυνηγημένους Εβραίους κι αντιστασιακούς θα ανταγωνίζονται τώρα για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ορέξεις τους, μ’ αυτούς που έστειλαν δεκαπέντε νέους του Villiers-le-Bel στη φυλακή για να πιάσουν το τζακπότ. Η ναζιστική Γαλλία του Vichy και το Las Vegas, ιδού τα πρότυπα του καθεστώτος Sarkozy.
Την ίδια μέρα που μαθαίναμε για την παραπομπή των νέων αυτών στο κακουργοδικείο, η εισαγγελία ανακοίνωνε την άρση των διώξεων εναντίον των αστυνομικών που εμπλέκονταν στον θάνατο των Mushin και Lakamy, των δυο εφήβων που σκοτώθηκαν στις 25 Νοέμβρη 2007.
Οι μπάτσοι όσο κι αν έχουν επωφεληθεί απ’ τα όλο και πιο εξελιγμένα τεχνικά μέσα, ορισμένες αστυνομικές τακτικές διατηρούνται ακόμα στην πιο πρωτόγονη εκδοχή τους. Όπως αυτή του shooting, που έγινε γνωστή μετά τον θάνατο ενός νέου στο Vaulx-en-Velin προ εικοσαετίας. Οι ταραχές που ακολούθησαν τότε, κατάφεραν να κάνουν γνωστό το πώς χρησιμοποιούν οι μπάτσοι τα αμάξια τους για να σταματήσουν ένα δίκυκλο που προσπαθεί να τους ξεφύγει. Πιο πρόσφατα, στο Woippy, στο προάστειο του Metz, στις 20 Γενάρη 2010, ένας νέος σκοτώθηκε και δυο άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ως αποτέλεσμα μιας ακόμη κούρσας καταδίωξης. Ο ένας απ’ τους επιζήσαντες, μόλις συνήλθε απ’ το κόμα, διηγήθηκε: “Μας καταδίωξαν, μας έριξαν κάτω” – αναφερόμενος στους δημοτόμπατσους – “ενώ ήμασταν πεσμένοι κάτω, μας χτύπησαν”.
Μια υπέρμετρη εξουσία δεν ανέχεται να την αντικρούουν. Έτσι, ο υπεύθυνος ενός συνδικάτου μπάτσων (Alliance Police), δήλωσε στις στήλες της Figaro (15 Μάρτη 2009): “Έχουμε να κάνουμε με ένα κρεσέντο (sic) βίας, από τα γεγονότα του Villiers-le-Bel, μέχρι τις υπερπόντιες επαρχίες. Δε διστάζουν να πυροβολήσουν αστυνομικούς. Αν δεν τιμωρήσουμε με την μεγαλύτερη αυστηρότητα αυτούς που επιτίθενται στους συναδέλφους μας, θα οδηγηθούμε στην καταστροφή και δε θα μπορούμε να βγούμε ποτέ από κει”. Κάνει λοιπόν μια απόλυτα ξεκάθαρη έκκληση στους αρμόδιους δικαστές να εκδίδουν τέτοιες ποινές. Σε μια τέτοια υπόθεση υπό το βάρος του λόγου των μπάτσων -αυτοίι είναι που αμοίβουν τους μάρτυρες κι αυτοί είναι που μιλούν στα μήντια-, θα ήταν εντελώς απερίσκεπτο (και μάταιο) να επικαλούμαστε την “ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”.
Βλέπουμε όμως, κι εμείς, τη βία να κάνει κρεσέντο. Αντίθετα με τον μπατσοσυνδικαλιστή, εμείς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε το σημείο εκκίνησής της. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τις όλο και πιο προκλητικές και αλαζονικές συμπεριφορές μιας αστυνομίας μόνιμα οπλισμένης κι έτοιμης να βλάψει, και της οποίας η πανταχού παρουσίας στιγματίζει το έδαφος. Αυτή η εμπειρία δεν καταχωρήθηκε σε καμμία στατιστική, είμαστε όμως αμέτρητοι εμείς πάνω στους οποίους την εξασκεί -και ακόμα περισσότεροι για τους οποίους υπάρχει ως απειλή. Αμολώντας σκυλιά πάνω σε μεθυσμένους ξενύχτηδες έξω από κάποια γιορτή στη γειτονιά, ψεκάζοντας με χημικά θαμώνες ενός μπαρ επειδή διαμαρτυρήθηκαν για έναν έλεγχο, πλαστικές σφαίρες στο πρόσωπο μετά από μια ήρεμη διαδήλωση, εκκενώσεις καταλήψεων, χειροπέδες σε 14χρονα κορίτσια επειδή ανέβηκανν στο λεωφορείο χωρίς εισητήριο, ψάξιμο στις τσάντες για ναρκωτικά με σκυλιά μέσα στα λύκεια, ρίξιμο στο έδαφος με λαβή στο μπράτσο για μια λέξη πιο έντονη απ’ τις άλλες, ξυλοδαρμοί και προσαγωγές οδηγών επειδή κόρναραν σε ασφαλίτικο που έκλεινε το δρόμο, εκφοβισμοί και βιαιοπραγίες κάθε είδους, απ’ τις οποίες οι μπάτσοι βγαίνουν πάντα κερδισμένοι – με αποκορύφωμα τις αποζημιώσεις ατυχημάτων που εισπράτουν μετά από ξυλοδαρμούς πολιτών.
Για μια φορά όμως στο Villiers-le-Bel, οι μπάτσοι ηττήθηκαν στο ίδιο το πεδίο της βίας. Ήταν αυτοί που έγιναν στόχος, από αεροβόλα βέβαια – καμία σχέση με πραγματικές σφαίρες. Εισέπραξαν την πληβειακή οργή και τώρα πια την φοβούνται.
Η δίκη αυτή λοιπόν θα είναι μια δίκη πολιτική. Αυτό που θα δικαστεί δεν είναι η ενδεχόμενη συμμετοχή των τεσσάρων στα γεγονότα, αλλά η ίδια η ύπαρξη αυτών των γεγονότων. Αυτό που έχει σημασία για τους δικαστικούς μηχανισμούς είναι να πληρώσουν κάποιοι άνθρωποι ψυχή τε και σώματι γι’αυτό που έγινε τα δυο βράδια του Νοέμβρη στο Villiers-le-Bel. Αυτή η προσωποποίηση είναι προσχηματική: διότι αυτοί που επιλέχθηκαν να απολογηθούν θα ήταν αφιάδορο αν αντικαθίσταντο στην τύχη από τέσσερεις οποιουσδήποτε άλλους με ανάλογο προφίλ.
Όπως κάθε πολιτική δίκη, έτσι κι αυτή θα είναι μονομερής. Οποιαδήποτε ένσταση ή αντίρρηση εκ των προτέρων έχει απαξιωθεί – γιατί τί είδους νομιμότητα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σε μια διαδικασία χωρίς δυνατότητα αντίφασης, αφού οι μάρτυρες, στις καταθέσεις των οποίων βασίζεται, δεν θα χρειαστεί να παρευρεθούν;
Η προσωποποίηση, απαραίτητη για κάθε δικαστική διαδικασία, δεν εξυπηρετεί εδώ παρά τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Με αυτήν την έννοια η μαζική παρουσία δημοσιογράφων στο πογκρόμ της 18ης Φεβρουαρίου 2008 δεν είναι μια βαβούρα: «Χρησιμοποιούν μια αστυνομική επιχείρηση για πολιτικές σκοπιμότητες» παραπονέθηκε ο γραμματέας του συνδικάτου unsa της αστυνομίας. Όμως αυτή η αστυνομική επιχείρηση ήταν ακριβώς μια πολιτική επιχείρηση, και ήταν επιτακτική ανάγκη οι τηλεθεατές-ψηφοφόροι να λάβουν το μήνυμα: να ‘ναι σίγουροι ότι το κράτος έχει πάντα το μονοπώλιο της βίας. Η δίκη που έρχεται θα είναι η τελευταία πράξη αυτού του θεάματος.
Δύο ανήλικοι έπεσαν νεκροί στο Villiers-le-Bel, στις 25 Νοέμβρη 2007, μετά από ένα shooting, μια τακτική υπεύθυνη για πολλούς άλλους τέτοιους θανάτους που καταχωρήθηκαν ως ατυχήματα. Τέσσερα άτομα θα περάσουν από δίκη, στις 21 Ιούνη 2010, στη βάση πληρωμένης μαρτυρίας κάποιου αγνώστου Χ. Διαδικασίες εξαίρεσης, δικαστικής κι αστυνομικής φύσης.
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επισημάνουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της δίκης. Κάτι που σημαίνει να εκφράσουμε όλη μας την αλληλεγγύη στους τέσσερεις κατηγορούμενους. Αυτή η δίκη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [
Πηγές:
