Category: Uncategorized

Black Block Attack !

Ενημέρωση από ένα τμήμα του αναρχικού μαύρου μπλοκ που έδρασε στις 30 Νοέμβρη ’99 στο Σηάτλ

Στις 30 Νοέμβρη, διάφορες ομάδες και άτομα από το “μαύρο μπλοκ” επιτέθηκαν σε πολλές επιχειρήσεις στο κέντρο του Σηάτλ. Ανάμεσα στους στόχους (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς) ήταν:

– Η Fidelity Investment (μεγαλομέτοχος στα Δυτικά Πετρέλαια, την πηγή των δεινών για τη φυλή U’wa στην Columbia)

– Η Τράπεζα της Αμερικής, η US Bancorp, η Key Bank και η Washington Mutual Bank (οικονομικοί οργανισμοί-κλειδιά στην επέκταση της οικονομικής καταστολής)

– Η Old Navy, η Banana Republic και η GAP (εταιρείες της Fisher που βιάζουν τη γη στα Βορειοδυτικά δάση και χρησιμοποιούν κακοπληρωμένους εργάτες)

– Η NikeTown και η Levi’s

– Τα McDonald’s (έμποροι φαστ-φουντ που δίνουν μισθούς σκλαβιάς, υπεύθυνοι για την καταστροφή τροπικών δασών και τη μετατροπή τους σε βοσκότοπους, όπως και για σφαγές ζώων)

– Η Starbucks (έμποροι μιας εθιστικής ουσίας, που η συγκομιδή των προϊόντων της γίνεται από αγρότες που εξαναγκάζονται να καταστρέφουν τα ίδια τους τα δάση και με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας)

– Η Warner Bros (στο μονοπώλιο των media)

– H Planet Hollywood (απλώς γιατί είναι η Planet Hollywood)

Αυτές οι ενέργειες διήρκεσαν περίπου πέντε ώρες. Σπάστηκαν τα τζάμια στις βιτρίνες και τις εισόδους και προκλήθηκαν φθορές στις προσόψεις των κτηρίων. Σφεντόνες, κουτιά εφημερίδων, βαρειοπούλες, σφυριά και λοστοί χρησιμοποιήθηκαν για τη στρατηγική καταστροφή της ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων και επίσης για να υπάρχει εύκολη πρόσβαση (ένα από τα τρία Starbucks που έγιναν στόχοι και η NikeTown λεηλατήθηκαν). Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυγά που περιείχαν διάλυμα που καταστρέφει το γυαλί και σπρέι μπογιάς.

Το μαύρο μπλοκ ήταν μια χαλαρά οργανωμένη συλλογικότητα, αποτελούμενη από ομάδες συγγένειας και άτομα που περιπλανήθηκαν στο κέντρο της πόλης. (…) Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των ακτιβιστών που δέχτηκαν δακρυγόνα και άλλα χημικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πυροβολισμούς με πλαστικές σφαίρες, το μεγαλύτερο μέρος του δικού μας μπλοκ δεν είχε σοβαρούς τραυματισμούς επειδή ήταν διαρκώς σε κίνηση και απέφυγε την εμπλοκή με την αστυνομία. Ήμασταν σφιχτά πιασμένοι μεταξύ μας και προσέχαμε ο ένας τον άλλον. Όσοι δέχτηκαν επίθεση από τους ομοσπονδιακούς μπράβους, απελευθερώθηκαν εξαιτίας γρήγορων αντανακλαστικών και από οργανωμένα μέλη του μαύρου μπλοκ. Η αίσθηση της αλληλεγγύης προκαλούσε δέος.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Δυστυχώς, η παρουσία και η επιμονή της “αστυνομίας ειρήνης” ήταν αρκετά ενοχλητική.

Σε έξι τουλάχιστον διαφορετικές περιπτώσεις, οι υποτιθέμενοι “μη-βίαιοι” ακτιβιστές επιτέθηκαν ενάντια σε άτομα που κατέστρεφαν περιουσίες εταιρειών. Μερικοί μάλιστα έφτασαν στο σημείο να σταθούν μπροστά στο πολυκατάστημα της Niketown και να σπρώχνουν το μαύρο μπλοκ. Πραγματικά, τέτοιοι αυτοαποκαλούμενοι “φρουροί της ειρήνης” αποτέλεσαν μεγαλύτερη απειλή για άτομα του μαύρου μπλοκ απ’ ό,τι οι διαβόητα βίαιοι ένστολοι “φρουροί της ειρήνης” του κράτους. (Ακόμα και ασφαλίτες χρησιμοποίησαν ως κάλυψη τους ειρηνοποιούς ακτιβιστές για να στήσουν ενέδρα σε αυτούς που κατέστρεφαν τα μαγαζιά).

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ

Η αντίδραση απέναντι στο μαύρο μπλοκ υπογράμμισε κάποιες από τις αντιφάσεις και την εσωτερική καταπίεση του χώρου των “μη-βίαιων ακτιβιστών”. Εκτός από την προφανή υποκρισία εκείνων που χρησιμοποίησαν βία ενάντια σε άτομα που φορούσαν μαύρα ρούχα και κουκούλες (πολλοί από τους οποίους δέχτηκαν επίθεση παρά το γεγονός ότι δεν ενεπλάκησαν καθόλου σε καταστροφές) υπάρχει επίσης ο ρατσισμός των προνομιούχων ακτιβιστών που έχουν την ευχέρεια να αγνοούν τη βία που διαπράττεται ενάντια στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και στη φύση στο όνομα των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας. Στο σπάσιμο των βιτρίνων συμμετείχαν πολλοί από τα πιο καταπιεσμένα μέλη της κοινότητας του Σηάτλ. Τους ενέπνευσε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να τους εμπνεύσει η όποια γιγάντια στολή κουταβιού ή θαλάσσιας χελώνας. (Χωρίς να υποτιμούμε την αποτελεσματικότητα αυτών των εργαλείων σε άλλες κοινότητες).

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ

Θα πούμε ορισμένα πράγματα για να διαλυθούν οι μύθοι που κυκλοφορούν για το μαύρο μπλοκ:

1. “Είναι όλοι τους ένα τσούρμο αναρχικοί από το Eugene”. Ενώ κάποιοι από μας μπορεί να είναι αναρχικοί από το Eugene, στην πραγματικότητα προερχόμαστε από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου και του Σηάτλ. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι από εμάς σχετίζονται με τοπικά ζητήματα του Σηάτλ (για παράδειγμα, την πρόσφατη κατάληψη του κέντρου της πόλης από μερικούς από τους πιο αηδιαστικούς εμπόρους των πολυεθνικών).

2. “Είναι όλοι τους ακολουθητές του John Zerzan”. Έχουν κυκλοφορήσει πολλές φήμες ότι είμαστε οπαδοί του John Zerzan, ενός αναρχο-πριμιτιβιστή που διακηρύσσει την καταστροφή της ιδιοκτησίας. Αν και μερικοί από εμάς μπορεί να εκτιμούμε τα γραπτά και τις αναλύσεις του, με καμία έννοια δεν είναι ηγέτης μας, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, ούτε φιλοσοφικά ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

3. “Η μαζική κατάληψη στέγης είναι το αρχηγείο των αναρχικών που κατέστρεφαν περιουσίες στις 30 Νοέμβρη”. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι στην κατάληψη “Αυτόνομη Ζώνη” είναι κάτοικοι του Σηάτλ, οι οποίοι πέρασαν τον περισσότερο χρόνο τους μέσα στην κατάληψη από τότε που άνοιξε, στις 28 του μήνα. Αν και μπορεί να γνωρίζονται μεταξύ τους, οι δύο ομάδες δεν είναι προέκταση η μία της άλλης και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε η κατάληψη να θεωρηθεί το αρχηγείο των ανθρώπων που κατέστρεφαν.

4. “Κλιμάκωσαν τις καταστάσεις στις 30 Νοέμβρη, πράγμα που οδήγησε στο να πέσουν δακρυγόνα σε παθητικούς διαδηλωτές”. Για να απαντήσουμε σ’ αυτό, πρέπει απλά να σημειώσουμε ότι οι ρίψεις δακρυγόνων, χημικών και οι πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες ξεκίνησαν (απ’ όσο ξέρουμε) προτού τα μαύρα μπλοκ αρχίσουν να ασχολούνται με τις καταστροφές. Επιπλέον, πρέπει να αποφύγουμε την τάση να παγιωθεί μια αιτιώδης σχέση ανάμεσα στην αστυνομική καταστολή και την όποια μορφή διαμαρτυρίας, είτε αυτή εμπεριέχει την καταστροφή της ιδιοκτησίας είτε όχι. Η αστυνομία είναι υπεύθυνη για την προστασία των συμφερόντων των πλούσιων και το φταίξιμο για τη βία δεν μπορεί να αποδίδεται σ” εκείνους που εναντιώνονται σ’ αυτά τα συμφέροντα.

5. Αντιστρόφως: “Έδρασαν απαντώντας στην αστυνομική καταστολή”. Αν και αυτή μπορεί να είναι μια πιο θετική απεικόνιση του μαύρου μπλοκ, παρόλα αυτά είναι ψέματα. Αρνούμαστε να παρερμηνευτούμε ως μια δύναμη αντίδρασης. Αν και η λογική του μαύρου μπλοκ μπορεί να μην είναι κατανοητή σε μερικούς, είναι σε κάθε περίπτωση μια λογική υπέρ της δράσης (σ. όχι της αντίδρασης).

6. “Είναι ένα τσούρμο άγριων έφηβων”. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό δείχνει ηλικιακό ρατσισμό και σεξισμό είναι και λάθος. Η καταστροφή της ιδιοκτησίας δεν είναι απλώς macho δημαγωγία ούτε εκτόνωση συσσωρευμένης τεστοστερόνης. Ούτε μετατοπισμένος και αντιδραστικός θυμός. Είναι άμεση δράση με στρατηγικούς και συγκεκριμένους στόχους ενάντια στα συμφέροντα των εταιρειών.

7. “Θέλουν απλά να συγκρούονται”. Αυτό είναι αρκετά γελοίο, και με πολύ βολικό τρόπο αγνοεί το ζήλο της “αστυνομίας ειρήνης” στο να συγκρουστεί μαζί μας. Από όλες τις ομάδες που συμμετείχαν σε άμεση δράση (direct action), το μαύρο μπλοκ ήταν ίσως αυτό που ενδιαφέρθηκε λιγότερο απ’ όλους για εμπλοκή με τις (αστυνομικές) αρχές και σίγουρα δεν είχε κανένα συμφέρον να συγκρούεται με άλλους ακτιβιστές που διαδήλωναν ενάντια στον ΠΟΕ (παρά τις μάλλον σοβαρές μας διαφωνίες σε ζητήματα τακτικής).

8. “Είναι ένας χαοτικός, ανοργάνωτος και οπορτουνιστικός όχλος”. Αν και πολλοί από μας θα μπορούσαν σίγουρα να ξοδέψουν πολλές μέρες διαφωνώντας πάνω στο τι σημαίνει “χαοτικό”, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν ήμασταν ανοργάνωτοι. Η οργάνωσή μας μπορεί να ήταν ρευστή και δυναμική, αλλά ήταν συνεκτική. Όσο για την κατηγορία περί οπορτουνισμού, θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε ποιοι από τους χιλιάδες που συμμετείχαν ΔΕΝ εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που δημιουργήθηκε στο Σηάτλ για να προωθήσουν το πρόγραμμά τους. Επομένως, το ζήτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο βοήθησε ο καθένας να δημιουργηθεί αυτή η ευκαιρία και οι περισσότεροι από εμάς το έκαναν σίγουρα (πράγμα που μας οδηγεί στον επόμενο μύθο).

9. “Δεν ξέρουν τα ζητήματα” ή “δεν είναι ακτιβιστές που έχουν δουλέψει πάνω σ’ αυτά’. Αν και δεν είμαστε επαγγελματίες ακτιβιστές, όλοι μας δουλέψαμε για μήνες πάνω στη σύνοδο του Σηάτλ. Κάποιοι από εμάς στις πόλεις μας και κάποιοι άλλοι ήρθαν στο Σηάτλ αρκετούς μήνες πριν για να ασχοληθούν με αυτό. Σίγουρα πάντως, είμαστε υπεύθυνοι για το γεγονός ότι κατέβηκαν αρκετές εκατοντάδες κόσμου στο δρόμο στις 30 Νοέμβρη, εκ των οποίων μόνο μια μικρή μειονότητα είχε την οποιαδήποτε σχέση με το μαύρο μπλοκ. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μελετήσει για τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομίας, τη γενετική, την εξαγωγή πόρων, τις συγκοινωνίες, τις εργασιακές πρακτικές, τον εκμηδενισμό της αυτονομίας των ιθαγενών, τα δικαιώματα των ζώων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και λειτουργούμε ακτιβιστικά πάνω σε αυτά τα ζητήματα εδώ και χρόνια. Δεν είμαστε ούτε απληροφόρητοι ούτε άπειροι.

10. “Οι κουκουλοφόροι αναρχικοί είναι αντιδημοκρατικοί και μυστικοπαθείς γιατί κρύβουν την ταυτότητά τους”. Ας το δούμε (με ή χωρίς κουκούλες) – δεν ζούμε σε δημοκρατία σήμερα. Αν η εβδομάδα που πέρασε δεν το έκανε αρκετά ξεκάθαρο, να σας το θυμίσουμε – ζούμε σε ένα αστυνομικό κράτος. Διάφοροι μας λένε ότι αν πραγματικά πιστεύαμε ότι έχουμε δίκιο, δεν θα κρυβόμασταν πίσω από κουκούλες. “Η αλήθεια θα υπερισχύσει” μας διαβεβαιώνουν. Αν και αυτός είναι ένας ωραίος και ευγενής στόχος, δεν ταιριάζει με τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτοί που αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα του Κεφάλαιου και του Κράτους θα διώκονται. Κάποιοι πασιφιστές μας θέλουν να αποδεχόμαστε τις διώξεις περιχαρείς. ’λλοι μας λένε ότι είναι μια θυσία που αξίζει τον κόπο. Εμείς δεν είμαστε τόσο σκυθρωποί. Ούτε αισθανόμαστε ότι έχουμε το προνόμιο να αποδεχόμαστε τη δίωξη σα θυσία. Για μας, η δίωξη είναι ένα καθημερινό αναπόφευκτο και φυλάμε ως θησαυρό τις λίγες ελευθερίες μας. Το να αποδεχτούμε τη φυλάκιση σαν μορφή κολακείας, αυτό προδίδει ένα μεγάλο ποσοστό προνομίου του “πρώτου κόσμου”. Νιώθουμε ότι η επίθεση στην ιδιωτική περιουσία είναι αναγκαία αν θέλουμε να ξαναφτιάξουμε έναν κόσμο που θα είναι χρήσιμος, υγιής και χαρούμενος για όλους. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα υπερτροφικά δικαιώματα της ιδιωτικής περιουσίας σ’ αυτή τη χώρα, μεταφράζονται σε κατηγορίες κακουργήματος όταν πρόκειται για κάθε καταστροφή ιδιοκτησίας που ξεπερνά τα 250 $.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Θεωρούμε ότι η καταστροφή της ιδιοκτησίας δεν είναι μια βίαιη δραστηριότητα, εκτός αν καταστρέφει ζωές ή προκαλεί πόνο κατά τη διάρκεια που διαπράττεται. Με αυτή την έννοια, η ιδιωτική περιουσία -και κυρίως η περιουσίες των επιχειρήσεων- είναι η ίδια απείρως πιο βίαιη από οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον της. Η ιδιωτική περιουσία θα πρέπει να διαχωρίζεται από την προσωπική. Η τελευταία βασίζεται στη χρήση ενώ η πρώτη στο εμπόριο. Η πρόταση της προσωπικής ιδιοκτησίας είναι το να έχει ο καθένας/η καθεμία ό,τι χρειάζεται. Η πρόταση της ιδιωτικής περιουσίας είναι ότι ο καθένας μας έχει αυτό που κάποιος άλλος χρειάζεται ή επιθυμεί. Σε μια κοινωνία βασισμένη στα δικαιώματα της ιδιωτικής περιουσίας, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να συσσωρεύουν περισσότερα από όσα οι άλλοι χρειάζονται ή θέλουν έχουν μεγαλύτερη εξουσία. Ως προέκταση, εξασκούν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω σε ό,τι οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως ανάγκες ή επιθυμίες, συνήθως με το συμφέρον να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι υπέρμαχοι του “ελεύθερου εμπορίου” θα ήθελαν να δουν αυτή τη διαδικασία στη λογική της κατάληξη: ένα δίκτυο λίγων μονοπωλιακών βιομηχανιών με απόλυτο έλεγχο πάνω στις ζωές των υπολοίπων. Οι υπέρμαχοι του “δίκαιου εμπορίου” θα ήθελαν να δουν αυτή τη διαδικασία να ανακουφίζεται από κυβερνητικές ρυθμίσεις που θα είχαν στόχο επιφανειακά να επιβάλλουν τις βασικές ανθρωπιστικές σταθερές. Σαν αναρχικοί, απεχθανόμαστε και τις δύο θέσεις. Η ιδιοκτησία, και ο καπιταλισμός σαν προέκταση, είναι εξαιρετικά βίαιη και κατασταλτική και δεν αναμορφώνεται ούτε καταπραύνεται. Είτε η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων πολυεθνικών είτε διοχετεύεται σε μια ρυθμιστική μηχανή επιφορτισμένη να ανακουφίζει τις καταστροφικές συνέπειες των προηγούμενων, κανένας δεν μπορεί να είναι τόσο ελεύθερος και τόσο δυνατός όσο θα μπορούσε να είναι σε μια μη-ιεραρχική κοινωνία. Όταν σπάμε ένα τζάμι, καταστρέφουμε αυτή τη λεπτή επίστρωση νομιμότητας που καλύπτει τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας. Ταυτόχρονα, εξορκίζουμε το σύνολο των βίαιων και καταστροφικών κοινωνικών σχέσεων που έχουν διαποτίσει σχεδόν τα πάντα γύρω μας. “Καταστρέφοντας” την ιδιοκτησία, μετατρέπουμε την περιορισμένη ανταλλακτική της αξία σε μια εκτεταμένη χρηστική αξία. Η τζαμαρία της βιτρίνας γίνεται μια σχισμή για να μπει λίγος φρέσκος αέρας στην καταπιεστική ατμόσφαιρα της αγοράς (τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσει η αστυνομία να ρίξει δακρυγόνα στο διπλανό οδόφραγμα). Ένα κουτί εφημερίδων γίνεται εργαλείο για τη δημιουργία τέτοιων σχισμών ή γίνεται ένα μικρό οδόφραγμα για τη διεκδίκηση δημόσιου χώρου ή ένα αντικείμενο που θα βελτιώσει την αίσθηση υπεροχής σου αν στέκεσαι πάνω του. Ένας κάδος γίνεται αντιπερισπασμός για μια φάλαγγα αστυνομικών και πηγή ζέστης και φωτός. Η πρόσοψη ενός κτηρίου γίνεται πίνακας για να καταγραφούν ριζοσπαστικές ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο. Μετά τις 30 Νοέμβρη, πολλοί δεν θα ξαναδούν τη βιτρίνα ενός μαγαζιού και ένα σφυρί με τον τρόπο που τα έβλεπαν πριν. Οι πιθανές χρήσεις μιας ολόκληρης πόλης αυξήθηκαν χιλιάδες φορές. Ο αριθμός των τζαμιών που έσπασαν ωχριά μπροστά στον αριθμό από τα μάγια που έσπασαν – μάγια που στέλνει η ηγεμονία των επιχειρήσεων για να μας νανουρίσει να ξεχάσουμε όλη της βία που έχει διαπραχθεί στο όνομα των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, να ξεχάσουμε όλη την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς αυτούς.

Τα σπασμένα τζάμια μπορούν να επισκευαστούν και τελικά να αντικατασταθούν, αλλά το θρυμμάτισμα των προσποιήσεων ελπίζουμε ότι θα παραμείνει για τον καιρό που έρχεται.

Ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος.

ACME Cοllective

Σημείωση: Αυτές οι παρατηρήσεις και οι αναλύσεις αντιπροσωπεύουν μόνο τη συλλογικότητα ΑCME και δεν πρέπει να παρερμηνευτούν ως αντιπροσωπευτικές των υπόλοιπων που συμμετείχαν στο μαύρο μπλοκ στις 30 Νοέμβρη ή οποιουδήποτε συμμετείχε στις συγκρούσεις και τις καταστροφές εκείνη την ημέρα.

Το κείμενο αυτό της ΑCME, δημοσιεύτηκε με μικρές περικοπές στο Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 4. Γενάρης 2000 [link]απ’ όπου και αναπαράχθηκε εδώ.

ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ

Κάθε μαθητής/τρια και καθένας που έχει περάσει από τα σχολικά κελιά είναι αυτόματα εκτεθειμένος στην σχολική πανούκλα. Για την ακρίβεια, η σχολική πανούκλα δεν είναι διαχωρισμένη από την βασική ασθένεια του πολιτισμού, την οικονομία. Κάτι τέτοιο δεν θα ‘πρεπε να εκπλήσσει, μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ο προθάλαμος της ζωής στον καπιταλισμό, άρα στις μίζερες σχολικές αίθουσες αναπαράγονται οι ίδιες εξουσιαστικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν κάθε άλλον εγκλεισμό από τον οποίο περνάει ο άνθρωπος: του στρατώνα, της φυλακής, του χώρου εργασίας…

Το σχολείο λοιπόν, δρα σαν θερμοκοιτίδα του καπιταλισμού, και αντικειμενικά δεν μπορεί να δράσει ως οτιδήποτε άλλο. Αρκεί να υπενθυμίσουμε τον ρόλο του σε κάθε κοινωνία, αυτόν της αναπαραγωγής της. Μέσω της μετάδοσης των κυρίαρχων αξιών, που δεν είναι άλλες από τις αξίες των κυριάρχων (Κ. Μαρξ), σκοπός του είναι η αποδοχή και εσωτερίκευση από τους μαθητές των αξιών του συστήματος ως δικές τους, ώστε να υποτάσσονται αυτόματα σ αυτές! Το σχολείο λοιπόν γίνεται ο βασικότερος θεσμός υποταγής της νεολαίας, και προετοιμασίας της για την κρεατομηχανή του καπιταλισμού. Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η νοσηρή λειτουργία του, που φυσικά είναι αλληλένδετη με την ύπαρξη ολόκληρου του κοινωνικού συστήματος, είναι να φωτιστούν οι μέθοδοι και οι λειτουργίες του, και να γίνουν αντικείμενο έμπρακτης κριτικής πρώτα απ’ όλα από τους ίδιους τους μαθητές και τις μαθήτριες!

Καταπίεση της επιθυμίας:

Είναι αυταπόδεικτο ότι το σχολείο, ως ένας απ’ τους στυλοβάτες του κεφαλαίου, αποζητά τον ακρωτηριασμό της ανθρώπινης συνείδησης, την φυτοποίηση της νεολαίας και την μετατροπή της σε μια παραγωγική – αποδοτική μηχανή. Στη θέληση του μαθητή για δημιουργικό παιχνίδι και για γνώση, το σχολείο αντιτάσσει ένα ωρολόγιο πρόγραμμα, προκαθορισμένο ως την παραμικρή του λεπτομέρεια παραγεμισμένο με ανιαρές, αποξενωμένες διαδικασίες. Εγκαταλείποντας σταδιακά τη φαντασία και τις επιθυμίες του, και βουλιάζοντας στο έλος των καταναγκασμών, της αξιολόγησης και της ψευτοδιανόησης, ο μαθητής καθίσταται κατάλληλος για την κατ’ εξοχήν αποξενωμένη κι αποξενωτική διαδικασία: την εργασία!

Αναπαραγωγή της ιεραρχίας:

Όλες οι εκσυγχρονιστικές πούδρες του ανθρωπιστικού προσωπείου του σχολείου δεν μπορούν να κρύψουν την εκτρωματικότητα αυτού του απάνθρωπου θεσμού. Δεν είναι τυχαία η σημασία που αποδίδουν οι καθηγητές, όλοι αυτοί οι μπάτσοι της συνείδησης, στη βαθμολογία και την αξιολόγηση των μαθητών/τριων. Έχοντας αποδεχτεί οι μαθητές/τριες την ανικανότητα και κατωτερότητά τους απέναντι στον καθηγητή που επιτρέπει στους δυο αυτούς ρόλους να συνεχίσουν να υφίστανται, αναπαράγουν πλέον τις σχέσεις ιεραρχίας ανάμεσά τους. Δημιουργείται έτσι μια κλίμακα καλών-κακών μαθητών, που προσδιορίζει την θέση που θα αντιστοιχεί στον καθένα στην πυραμίδα της μισθωτής σκλαβιάς. Οι μαθητές/τριες φορούν έτσι έναν ρόλο – ζουρλομανδύα, με τη βία των σχολικών καταναγκασμών αλλά και της αγωνίας, των ενοχών και του άγχους των ίδιων, που τους φέρνει στα μέτρα της λογικής του πολιτισμού: ότι δηλαδή η δημιουργία, η διανοητική ανάπτυξη κι ακόμα η ίδια η ζωή, είναι πράγματα μετρήσιμα, που ταξινομούνται και αξιολογούνται, αναλύονται και καταγράφονται από κάποιους ειδικούς. Το πάθος για ζωή διαστρέφεται σ’ αυτό το κρεββάτι του Προκρούστη σε πάθος για ολοένα και υψηλότερους βαθμούς.

Εισαγωγή στην αλλοτρίωση:

Παρόλο που ο μαθητής δεν είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης με την παραδοσιακή έννοια (δεν παράγει υπεραξία), είναι όπως κάθε καταπιεζόμενος, αλλοτριωμένος, αποξενωμένος από τον εαυτό του. Κι εδώ δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε καλούς και κακούς μαθητές. Μοιράζονται την ίδια ανυπαρξία ελέγχου πάνω στην μορφή, το περιεχόμενο και τη φύση της διδασκαλίας, γεγονός που συχνά αντιλαμβάνονται, από κει προκύπτει και η κατά καιρούς απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Κι όπως σε κάθε αλλοτριωμένη λειτουργία, οι μαθητές/τριες νιώθουν τόσο πιο ικανοποιημένοι όσο πιο επιτυχημένοι είναι στο ρόλο τους ως μαθητές/τριες. Διδάσκονται έτσι να είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στους συμμαθητές/τριες τους με αντάλλαγμα την εύνοια των γονιών ή του καθηγητή.

Διαχωρισμένη ύπαρξη:

Ο θρυμματισμός της καθημερινής ζωής, εκτός σχολείου, είναι κοινό μυστικό. Όσο για τους μαθητές/τριες, ξεκινά με την πρώτη μέρα τους στο σχολείο, όπου και καθορίζεται τι ανήκει στο σχολείο και τι είναι εξωσχολικό. Έτσι, η κάθε γνωστική εμπειρία, οριοθετείται σε έναν προσδιορισμένο χώρο και χρόνο, και εκτιμάται ανάλογα. Ο μαθητής καθίσταται πλέον ανίκανος να δημιουργήσει τη δική του ζωή, κι εξαρτημένος από τις προσταγές των κάθε είδους ειδικών (πολιτικών, παπάδων, τηλε-παρουσιαστών κλπ).

Το σχολείο, τελικά παράγει – είναι προορισμένο να παράγει – αρρωστημένες υπάρξεις, υπηκόους του κράτους και της οικονομίας, που στο διαστροφικό τους κυνήγι του χρήματος και της κοινωνικής θέσης, γδέρνουν ο ένας τον άλλον, στον μακάβριο μύλο της εξουσίας. Στα τσακίδια λοιπόν, όλες οι μεταρρυθμίσεις και οι εξυγιάνσεις – βελτιώσεις του νοσηρού εκπαιδευτικού συστήματος…

Τα παραπάνω ήταν μόνο μια ελάχιστη αναφορά στην σχολική τερατωδία, βασισμένα στο κείμενο “Οvercoming school psychology”, από “Wild Youth”. Το ζήτημα είναι πλέον να οξυνθεί η κριτική στο θεσμό της εκπαίδευσης και όχι μόνο στην κρατική της εκδοχή, αλλά και στην επιβίωσή της με το μανδύα του εναλλακτισμού και τις ψευδαισθήσεις που αυτός συνεπάγεται. Οπωσδήποτε οι εξεγερμένοι των γαλλικών γκέττο, δεν έκαιγαν τα σχολικά κελιά άδικα – ούτε τυχαία.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΩΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ.-

Εξωσχολικά Στοιχεία Σαμποτάζ+Διαίρεσης

Σχετικά με τη Βία των φετιχισμών

“Δεν συμφωνούμε παρά μόνο σ’ ένα πράγμα: στο ότι η πιο συχνή κατάχρηση σ’ αυτόν τον κόσμο, γίνεται στ’ όνομα της κάθε λογής ιδιοκτησίας.” (Γράμμα του Μπλανκί στον Προυντόν, Παρίσι 1 Μάη 1841)

Έχοντας κατά νου ότι «οι πιο επικίνδυνοι από τους ταραχοποιούς είναι αυτοί που εκφράζουν πιο συνεκτικά τους λόγους της άρνησής τους», επιλέγουμε να κοινοποιήσουμε κάποιες σκέψεις μας με αφορμή γεγονότα που εκτυλίσσονται τους τέσσερις τελευταίους μήνες στη Σαλονίκη. Χωρίς να σημαίνει ότι νιώθουμε την ανάγκη να δικαιολογηθούμε στον οποιονδήποτε «ουδέτερο» υποδύεται την «κοινή γνώμη» ή να διαφυλάξουμε ένα, ούτως ή άλλως ανύπαρκτο, καλό όνομα (η συκοφαντία στολίζει), θεωρούμε πως είναι πια αναγκαίο να φωτίσουμε κάποια σημεία όπως η βία, η απαλλοτρίωση, και το ποιος είναι στην τελική το «σοβαρό πολιτικό Ον» που αποφασίζει ποιος θα κάνει τι…

Μια ιδιότυπη κατάληψη(;) πανεπιστημιακής σχολής φαίνεται να παίζει κεντρικό ρόλο στο ζήτημα, φανερώνοντας παράλληλα τη σύγχυση πολλών συντρόφων σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι το πανεπιστήμιο: θα αρκεστούμε στα αυτονόητα: το πανεπιστήμιο δεν είναι ταξικός μας σύντροφος, με τους «προοδευτικούς» καθηγητές του και τους «φιλάνθρωπους» προέδρους του. Είναι και θα είναι ακόμα ένας ιδεολογικός μηχανισμός αναπαραγωγής της εξουσιαστικής κοινωνίας, διαχωρισμένο εργαλείο της και εργαλείο διαχωρισμού της (βλέπε και Κ.Μαρξ: «ο εργάτης παράγεται από την αστική κοινωνία όπως κάθε άλλο προϊόν που χρειάζεται»). Το αν κάποιοι σύντροφοι είναι /είμαστε φοιτητές δεν αναιρεί τίποτα, όπως και το ότι πολλοί εργάζονται /εργαζόμαστε δεν κάνει την επαίσχυντη μισθωτή σκλαβιά «προλεταριακό παράδεισο». Κινούμενοι στο εχθρικό πεδίο αυτής της βιτρίνας του κυρίαρχου πολιτισμού, και μάλιστα σε μια κατάληψη (να μη χρειαστεί να ξαναορίσουμε τη λέξη), οι αναρχικοί δεν οφείλουν κανένα σεβασμό, το ίδιο όσον αφορά το πεδίο όπου διαδηλώνουν, συγκρούονται, εξεγείρονται(κάθε βιτρίνα τείνει τελικά να γίνει λαμπόγυαλο). Κατά συνέπεια δεν έχουμε να θρηνήσουμε καμμιά ζημιά της (κρατικής) πανεπιστημιακής περιουσίας ούτε να υποδείξουμε κανέναν «ένοχο» σε κανέναν αυτόκλητο φρουρό της τάξης. Προφανώς, σε μπατσοειδείς ανακρίσεις δεν έχουμε τίποτα να αρνηθούμε (χαφιεδίζοντας στην ουσία), κι αν έτσι κάποιοι μπορούν να μιλούν για κλεφτρόνια και καβατζωματίες ας το κάνουν. Δεν βρίσκουμε έτσι κι αλλιώς τίποτα μεμπτό στα «κλεφτρόνια» πέραν της μίζερης επίκλησης στην κυρίαρχη ηθική (ηθική της κυριαρχίας) αυτού που τα θεωρεί βρισιά. Ας γίνει όμως σαφές ότι αυτή η επίκληση γίνεται αφενός μεν λόγω έλλειψης πειστικότερων επιχειρημάτων κι αφετέρου για να πετύχουν την εκ των προτέρων απαξίωσή μας (στο ίδιο χρησιμεύουν κι άλλες επινοήσεις τους, όπως χούλιγκανς, συμμορίες, πρεζόνια, “ξαναμμένοι έφηβοι” και γενικά όλο το περιθώριο του μικροαστικού σύμπαντος – κοινωνικός και ηλικιακός ρατσισμός) διατυμπανίζοντας αδέξια την άσπιλη αρετή, μετριοπάθεια και νομιμοφροσύνη τους (διαχρονικά προσόντα χωροφύλακα). Κι όλα αυτά από την αυτοαποκαλούμενη «Αντιεξουσιαστική Κίνηση» που την έπεσε σε αναρχικούς μαθητές, έσκισε προκηρύξεις τους, ζήτησε τη συναίνεση /συμμετοχή της «συνέλευσης αλληλεγγύης» να περνά «δια πυρός και σιδήρου» όποιον φωνάζει συνθήματα μη-πολιτικά ορθά, σκοντάφτοντας τότε στην αντίρρησή μας και τη σιωπηλή αηδία μιας συνέλευσης. Κι ακόμα μια παρακείμενη «θεατρική ομάδα» που ίδρωσε για την πρόωρη λήξη μιας ακόμα απεργίας πείνας του ίδιου υποκειμένου, προκειμένου «να μην εκτραπεί η κατάστασις»…

Κατά τη γνώμη μας το τραγελαφικό ανθρωποκυνηγητό που στήθηκε εις βάρος μας, δεν είναι απλά μια αλαζονική επίδειξη δύναμης (δύναμης κατασταλτικής-αστυνομικής) και μόνο. Το να παίξουμε για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου (απαραίτητος για κάθε σταλινισμό) εξυπηρετεί τέλεια στο κουκούλωμα της παράδοξης έκβασης μιας υπόθεσης στην οποία επένδυσε χρόνο, χρήματα, συλλογική δουλειά και διάθεση ένας κόσμος. Κι ο πιο εύκολος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι η επίκληση σ ένα αιώνιο φετίχ: Την ιδιοκτησία, την προσβολή της και τα δικαιώματά της, κυρίαρχο φετίχ της εξουσιαστικής κοινωνίας που συνδυάστηκε σε μια φημολογία με το μερικότερο και υποδεέστερό του: της «πολιτικής δράσης» (σύμφωνα με την φημολογία αυτή, η απουσία μας από την θεαματική κατάληψη του λευκού πύργου ερμηνεύεται ως ντε και καλά σύγχρονη απαλλοτρίωση της κατάληψης και της «πολιτικής» της. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την πηγή της, στη φαντασίωση που περιγράφεται ως πραγματικότητα σε μια «μετριοπαθή» ανακοίνωση της ΑΚ (υποθέτουμε δεν μας ξεμπρόστιασαν τότε, μιας και τα ξέραν όλα, από μετριοπάθεια(!).

Αντίθετα μετά τη λήξη της «κατάληψης» της σχολής, για την οποία κάποιοι (οι προφανείς) δώσαν διαπιστευτήρια κι εγγυήσεις ότι θα τηρηθεί η τάξις, όπως μαθεύτηκε δυστυχώς πολύ αργότερα, έλαβε χώρα μια απεγνωσμένη όσο και βίαια προσπάθεια μετατόπισης της προβληματικής και υπόλογης θέσης της «συνέλευσης αλληλεγγύης» σε μια σειρά τραμπουκισμών εις βάρος συντρόφων μας. Πρέπει εδώ να αναφέρουμε πως και η επιδεικτικά απαξιωτική στάση των συλλογικοτήτων-καταλήψεων απέναντι στη συνέλευση που καλέσαμε μετά τα πρώτα πεσίματα σε σύντροφο, τις εισβολές σε σπίτια, στέκια και τους ξυλοδαρμούς, άνοιξε στην ουσία τον δρόμο για την «απολιτικοποίηση» του ζητήματος, ενώ πλέον γίνεται λόγος για «τραμπουκισμούς στους οποίους επιδόθηκαν και οι δυο πλευρές». Κάνοντας λοιπόν τα στραβά μάτια μπρος στην κατασταλτική-διωκτική καθημερινή βία της άλλης πλευράς, αρνούνται την αναγκαιότητα της αυτοάμυνας μας. Ας γίνει ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε άγιοι, ούτε μάρτυρες…

Θεωρούμε ότι κύριο ρόλο στην απαξίωση της οξύτητας του ζητήματος, έπαιξε ο χαρακτηρισμός μας ως όντα απολίτικα, ανύπαρκτοι, περαστικοί, κλπ. Χωρίς καμμιά διάθεση να βγάλουμε την όποια επαναστατικότητά μας να τη μετρήσουμε, η εμετική αθλιότητα (που αποπνέει ξανά μια αίσθηση ιδιοκτησίας, όχι πάνω σε κάποιον κωλοπροτζέκτορα αυτή τη φορά, αλλά σ ένα ανατρεπτικό ρεύμα, και τελικά πάνω στους εαυτούς μας που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε χωρίς την έγκριση του κάθε παλιού(;) στον «χώρο»… Τους χαρίζουμε πάντως την ευχή του Τκάτσεφ, για τη θανάτωση από τους επαναστάτες όλων όσων πέρασαν τα 25 τους χρόνια, ως ανίκανων να συλλάβουν τις νέες ιδέες και τα πάθη, αν όχι στην κυριολεξία της, πάντως ως πυξίδα και άρωμα μιας εποχής σίγουρα πιο επαναστατικής απ τη δική μας όπου η μπόχα του σεβασμού σε μια οποιαδήποτε ιεραρχία δεν μόλυνε τους εξεγερμένους. Όσο για τον φετιχισμό της (σοβαρής) «πολιτικής οργάνωσης» που φαίνεται να δικαιολογεί το οτιδήποτε, και να καμώνεται ο πήχης για τα πάντα, μόνο απέχθεια μπορεί να προκαλεί στους αναρχικούς. Μια τέτοια αντανάκλαση του «επαναστατικού» κόμματος /κράτους της αριστεράς, αναπτύσσεται παντού ως απολειφάδι του παρελθόντος, της ένδοξης CNT και της ισπανικής επανάστασης απ’ όπου αντλεί και το όποιο κύρος, και δεν είναι καθόλου τυχαίο, μιας και η διαφανής ανάπτυξη του αντιεξουσιαστικού κινήματος, μέσα από νομοταγείς ομοσπονδίες και συνδικάτα σε κάθε άλλη περίπτωση βούλιαξε στη ξεφτίλα χωρίς καμμιά ελπίδα να εκφράσει την δυναμική του στο επίπεδο των οδοφραγμάτων της Βαρκελώνης, ή των αραγονέζικων κολλεκτίβων. Από το στυγνό δόσιμο των ατομικιστών αναρχικών στην Ιταλία του 1918-21, τη συμμετοχή στην ισπανική κυβέρνηση της 4-12-1936 και την συνακόλουθη καταστολή των επαναστατικών συμβουλίων και κολλεκτίβων, το ξεπούλημα των ιλλεγκαλιστών και των όπου γης ένοπλων, μέχρι τα αυτοκόλλητα της γαλλικής FAI (“δεν είμαστε δολοφόνοι, είμαστε αναρχικοί”) για τους δυο 15χρονους μηδενιστές που πυροβόλησαν στο αστυνομικό τμήμα, ως τις πιο πρόσφατες αποκηρύξεις (λες και το ζήτησε κανείς…) των «τρομοκρατικών επιθέσεων» και χιλιάδες παραδείγματα διεθνώς, που μόνο η απλή αναφορά τους θα γέμιζε βιβλίο, θα έπρεπε να είχε γίνει πια κατανοητό ότι αυτά τα ιστορικά απολειφάδια, φέρουν εξ ορισμού το «στίγμα» του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους εξεγερμένους (που θεωρούν ότι αποτελούν μέρος τους αν όχι ότι εκπροσωπούν) και την εξουσία. Λόγω της εκτεθειμένης τους αυτής θέσης, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι σε μια στάση συνδιαλλαγής προς την κρατική εξουσία και εσωτερικής καταστολής προς ότι βλάπτει την προσεκτικά επιμελημένη εικόνα τους. Αυτά διεθνώς- Όσο για τα εγχώρια το λιγότερο που συμπεραίνουμε πέραν της ομολογούμενης αφέλειάς μας, εκ πείρας πια είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει δυνατότητα ούτε καν συνύπαρξης με ανάλογες οργανώσεις διατηρώντας παράλληλα τη στοιχειώδη αυτονομία σκέψης και δράσης.

Τίποτα δεν μπορεί να κάνει τη ζωή μας άσχημη Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη δράση μας.

«Κάποιοι σύντροφοι από το ΝΑΔΙΡ στέκι αναρχικό και απολίτικο ενάντια στην πολιτική και τους πολιτικάντηδες»

——————————————————————————

Το παραπάνω κείμενο κυκλοφόρησε σε φυλλάδιο σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα τον Οκτώβρη του 2005. Απαραίτητη διευκρίνηση: οι τότε υπογράφοντες δεν συμμετέχουν στο εγχείρημα του στεκιού από τις αρχές του 2006.

Blues για την Νέα Ορλεάνη

:::μερικές οδηγίες χρήσης σε περίπτωση τυφώνα:::

Θεσσαλονίκη, Οκτώβρης 2005

λίγες βδομάδες που μας χωρίζουν από το σάρωμα της Νέας Ορλεάνης από τον τυφώνα Κατρίνα, έχουν άκοπα σβήσει την επιπόλαια φλυαρία των ΜΜΕ και τα δάκρυα των παρατρεχάμενων ανθρωπιστών, που συνηθίζουν άλλωστε να μαζεύονται όπου μυριστούν αίμα, σαν βρυκόλακες-η ευαισθησία τους δεν είναι παρά προπαγάνδα της κυρίαρχης νεκροφιλίας… Η στιγμή μοιάζει κατάλληλη για την καταγραφή κάποιων σημειώσεων στο περιθώριο της ιστορίας του τέλους της Ν.Ορλεάνης. Ιστορία που δεν μπορεί παρά να είναι ανάγνωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου και των όψεων που πήρε: Συγκεκριμένα, της διάχυτης παραβατικότικας που πυροδότησε ο τυφώνας, της κρατικής αντίδρασης όπως εκφράστηκε στο σύμπλεγμα αστυνομίας-ΜΜΕ, και της σύγκρουσης και καταστολής των εξεγερμένων από τις «δυνάμεις της τάξης».

Η ΦΥΣΗ ΓΕΛΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Από την μεμψιμοιρία των ΜΜΕ με τις παρελάσεις ξεπεσμένων πρωθυπουργών, αριστερών και άλλων σοκαρισμένων stars, μέχρι την ανθρωπιστική βοήθεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων (αποτελεί μέλημα κάθε κράτους να προβάλλει τον εαυτό του ως μηχανισμό ειρηνιστικό-ανθρωπιστικό, ειδικά όταν παράλληλα στέλνει στρατεύματα στο Ιράκ και αλλού) και τις φανφάρες περί εθνικής τραγωδίας, το επίσημο θέαμα ύφαινε τον πέπλο του, μεταμορφώνοντας για τις ανάγκες του, την καταστροφή σε μια συμφορά ουδέτερη, α-ταξική. Λες κι οι αποκλεισμένοι προλετάριοι της Νέας Ορλεάνης πέθαναν αγκαλιασμένοι με τα αφεντικά τους που την είχαν κοπανήσει μέρες πριν, ή λες και δεν ήταν ακριβώς η πολιτική των αφεντικών τους: η άρνηση της μείωσης των εκπομπών καυσαερίου που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ευθύνονται για ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως οι τυφώνες, με πιο πομπώδες δείγμα της αδιαλλαξίας τους την μη-υπογραφή του πρωτοκόλλου του Κυότο, μιας ούτως ή άλλως ανεδαφικής διακρατικής συμφωνίας-βιτρίνας. Την συνοχή αυτής της μέτρια στημένης φάρσας την διέρρηξαν οι προλετάριοι της Νέας Ορλεάνης, που αφέθηκαν εσκεμμένα πίσω για να πεθάνουν, όπως ακριβώς ανά τον κόσμο ρίχνονται στον θάνατο του πολέμου, ή στην καλύτερη περίπτωση, στη λιγότερο εκκωφαντική απονέκρωση της μισθωτής σκλαβιάς και των εργατικών ατυχημάτων, της πένθιμης μιζέριας των εμπορευμάτων και της βίας των αστυνομιών τους, αν όχι σε κάποια φυλακή ή τρελάδικο…

Ο ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

30/31 Αυγούστου: ο τυφώνας «Κατρίνα» μετά από μια άγονη περιπλάνηση στον κόλπο του Μεξικού χτυπάει την Νέα Ορλεάνη. Τις προηγούμενες μέρες είχαν απομακρυνθεί πάνω από 1.000.000 άνθρωποι. Περίπου 300.000 έμειναν πίσω «λόγω ολιγωρίας των αρχών». Η μεταφορά τους άρχισε μετά το χτύπημα του τυφώνα. 1-7 Σεπτέμβρη: αφού έχουν απομακρυνθεί όσοι είχαν αρκετά λεφτά για να φύγουν, ξεσπούν λεηλασίες (looting) σε όλη την έκταση της βυθισμένης πόλης. ’μεση είναι η απάντηση της αστυνομίας και των παρακρατικών ομάδων που δολοφονούν στις 5 και 6 Σεπτέμβρη δεκάδες μαύρους νεολαίους που συμμετείχαν στις λεηλασίες. Οι κάτοικοι της πόλης οπλίζονται από σπασμένα οπλοπωλεία και αντιμετωπίζουν τα γουρούνια με πυροβολισμούς. Οι τοπικοί μπάτσοι ενισχύονται με 5.000 εθνοφρουρούς, ελεύθερους σκοπευτές, και εκατοντάδες πεζοναύτες που αποσύρθηκαν επειγόντως απ’ το Ιράκ (για όσους απορούσαν που θα βρουν δουλειά όταν επιστρέψουν σπίτι τους, τα γνωστά ψυχωτικά-σαδιστικά γουρούνια) προκειμένου να μπει ένα τέλος τις λεηλασίες, που από είδη πρώτης ανάγκης, συμπεριλαμβάνουν πλέον και στοκ πολυτελών καταστημάτων.

ΟΙ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Η αθλιότητα της τηλεοπτικής μετάδοσης των γεγονότων φτάνει το σημείο έκρηξης της, κάπου ανάμεσα στις προειδοποιήσεις της Καθλήν Μπλάνκο (κυβερνήτης της Λουζιάνα) να «σταματήσουν αυτοί οι εγκληματίες να αμαυρώνουν την εθνική θλίψη με τις κλοπές τους, γιατί οι πεζοναύτες που μόλις γύρισαν απ’ το Ιράκ έχουν γεμάτα τα Μ-16 τους και ξέρουν καλά πώς να πυροβολούν και να σκοτώνουν» τις προτροπές διάφορων αριστερών, να μην πυροβολήσουν οι μπάτσοι στο ψαχνό γιατί υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν εξέγερση και την «μεγάλη αλληλεγγύη» του Φιντέλ Κάστρο στον λαό των ΗΠΑ… Οι αρχές προσπαθούν να μαντρώσουν τους κατοίκους στο στάδιο Superdome και σε άλλους χώρους, και να τους μεταφέρουν με λεωφορεία σε κοντινές πόλεις. Σε έκτακτη συνεδρίαση, η αμερικανική Γερουσία αποφασίζει την χορήγηση 10,5 δις δολάρια για την «άμεση βοήθεια» στην περιοχή, ενώ ο Μπους προσπαθεί να αναδείξει την υπόθεση «διάσωσης» σε εθνικό ζήτημα προκειμένου να κερδίσει λίγη δημοσιότητα. Οι εξεγερμένοι πλέον, κάτοικοι αντιμετωπίζουν τα ελικόπτερα των «ομάδων διάσωσης», το Superdome και τις εγκαταστάσεις της αστυνομίας με σφαίρες, εκρήξεις και φωτιές, ενώ αυτό-οργανώνονται σε ένοπλες ομάδες προκειμένου να βρουν τρόφιμα και να προστατευτούν. Ωστόσο, εκτός από την επίσημη καταστολή, οι εξεγερμένοι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν μαραθώνιο συκοφαντίας στον οποίο επιδόθηκε με τη συνήθη δουλικότητά της η νομοταγής αριστερά λόγω των λεηλασιών στις οποίες προέβησαν.

10 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Γύρω στις 10 Σεπτέμβρη η κοινωνική έκρηξη που διαπέρασε την Ν.Ορλεάνη έχει ξεθυμάνει. Ο ρόλος των ΜΜΕ στην «αποκατάσταση της τάξης» ήταν καταλυτικός, με αποκορύφωμα το προπαγανδιστικό δίπολο του ηρωικού πεζοναύτη που σώζει τα αβοήθητα θύματα και του μαύρου ωφελιμιστή που βουτάει τηλεοράσεις. Οι εξεγερμένοι της Ν.Ορλεάνης δεν είχαν καμμιά υποστήριξη από τους καταπιεσμένους των ΗΠΑ που αφελώς ταυτίστηκαν με την εικόνα του φρουρού της τάξης. Επίσης, οι μορφές αυτό-οργάνωσης που ανέδειξαν, αν και αρχικά ανταγωνιστικές προς τις κρατικές δομές (οι κάτοικοι αδιαφορούσαν για την διανομή βοήθειας, απαλλοτριώνοντας τα αναγκαία από εγκαταλελειμμένα καταστήματα ενώ εξοπλίζονταν για να αντιμετωπίσουν τους μπάτσους), υποχώρησαν μετά από μια πάνοπλη επιχείρηση συκοφαντίας που ενορχήστρωσε το κράτος και επιστρατεύτηκε όλο το φάσμα της πολιτικής, τον κατακερματισμό των ομάδων που δεν είχαν επικοινωνία μεταξύ τους, την απομόνωση και την-όχι τόσο αναίμακτη-διάλυσή τους (οι μπάτσοι διέλυαν με πυρά κάθε συσπείρωση άνω των 4-5 ατόμων). Παράλληλα έδρασε και η μερική νομιμοποίηση των λεηλασιών σταδιακά, υπό τον έλεγχο της αστυνομίας. 1.500 νέοι μπάτσοι καθάρισαν τελικά το έδαφος για την εγκατάσταση των πολυεθνικών που θα ξαναχτίσουν την νεκρόπολη. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχές σχεδιάζουν την ανοικοδόμηση της Ν.Ο. σαν ένα ακόμη Λας Βέγκας, κατ’ αναλογία των κέντρων κατανάλωσης διασκεδάσεων-εμπορευμάτων στα άδεια περίχωρα των δυτικών μητροπόλεων.

ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Όπως το Black Out της Νέας Υόρκης του 1977, και το πρόσφατο χτύπημα από τυφώνα της Νέας Ορλεάνης, δείχνουν πως μια έμπρακτη αμφισβήτηση της εξουσίας, εμφανίζεται στο ιστορικό προσκήνιο με την (προηγουμένως ”απίθανη”) κατάρρευση δομών του κρατικού μηχανισμού, ο παρασιτικός ρόλος του οποίου, πλέον εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Η έμπρακτη αυτή αμφισβήτηση αναδύεται μέσα από την αυτό-οργάνωση της συλλογικής άρνησης του παλιού κόσμου και των κανόνων του, που έχουν πια γίνει αβάσταχτοι, κι επισκιάζονται από τις ολοένα και πληθαίνουσες σταγόνες ζωής ενάντια στον νόμο, που αντανακλούν τον ίδιο ήλιο, της ελευθερίας (εξ ου και κύριο μέλημα των απανταχού υπαλλήλων της εξουσίας αποτελεί η συκοφαντία των παραβατικών συμπεριφορών, ώστε να μη γίνουν υποδειγματικές). Μόλις γίνει ευρέως συνειδητό το αναπόφευκτο της σύγκρουσης με το κράτος, κι αφού οι προβαλλόμενοι ρεφορμιστές ηγέτες παραδοθούν στη χλεύη, είναι αναγκαιότητα των εξεγερμένων να περάσουν στην αντεπίθεση. Χωρίς το σαμποτάζ των μονάδων (υλικής) παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των μονάδων παραγωγής ιδεολογίας (ΜΜΕ, κόμματα, συνδικάτα, κλπ), τον εκμηδενισμό της δύναμης της αστυνομίας, και την αμέριστη αλληλεγγύη ανάμεσα στους εξεγερμένους το όνειρο της αληθινά επικίνδυνης-επικίνδυνα αληθινής ζωής θα παραμένει όνειρο, αλυσοδεμένο στον γενικό εφιάλτη των καιρών. Ο παλιός κόσμος των εμπορευμάτων και των αστυνομιών τους, θα ανατέλλει μετά από κάθε σύντομο διάλειμμα.

(Το παραπάνω κείμενο kυκλοφόρησαν σε φωτοτυπίες οι «Εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής Λύσσας» στα τέλη του 2005 στη σαλονίκη, με την παρότρυνση κάθε αναπαραγωγής ή διάδοσης του κειμένου…)

Φαίνεται πως το ποδόσφαιρο στη χώρα μας προκαλεί μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση από κάποια απεργία, πολιτική συγκέντρώση ή διαδήλωση. Αυτό τουλάχιστον είναι το “θλιβερό” συμπέρασμα που βγάζουν περίλυποι διάφοροι σοβαροί “αναλυτές”, συχνά “Ακροαριστεροί”.

Αυτό το συμπέρασμα βγάζουν από την καταπληκτική λαϊκή κινητοποίηση της νεολαίας και του λάου των Μεγάρων . Αυτό βγάζουν από το ξεδίπλωμα της λαϊκής βίας και αντίστασης, πού έφτασε μέχρι τα δίκαννα, πού εκφράστηκε με δεκάδες και εκατοντάδες κοκταίηλ μολότωφ, με τη μαζική επίθεση στην αστυνομία, με τη δημιουργία ακόμα και τεθωρακισμένων από τρακτέρ στα οποία μπήκαν χαλυβδόφυλλα, με την κατάληψη και την πυρπόληση των γραμμών του τραίνου, με την απόπειρα να καεί το στάδιο, πού έγινε το Σάββατο, με την Αντίσταση πού εμπόδισε ολοκληρωτικά την είσοδο των ΜΑΤ στα Πλακάκια και τη Μάνη, αυτές τις λαϊκές μεγαριώτικες συνοικίες.

Και φυσικά και δεν έγιναν για το…ποδόσφαιρο. ’λλα όχι με την έννοια πώς η αντίσταση έγινε για “πολιτικούς λόγους”, όπως θα’ θελε να το εμφανίσει η “αντιπολίτευση” των Μεγάρων, πού έβαλε σαν κέντρο της τον “Έβερτ” και την κυβέρνηση, επειδή υποβίβασε το Βύζαντα για να βάλει τη δική του ομάδα, το “Ρουφ”, στη θέση του. Αν θέλει κανείς να βρει το πολιτικό στοιχείο στην εξέγερση των Μεγάρων θα πρέπει να πάει πέρα από την πολιτικάντικη “πολιτική” πού έχει συνηθίσει να κάνει.

Η εξέγερση στα Μέγαρα δεν ήταν το “εύκολο κάλυμμα” της Αντί-καραμανλικής διάθεσης, όπως το εμφανίζει, και θα συνεχίζει να το εμφανίζει, μια μερίδα της κοινοβουλευτικής και έξω-κοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης. Η εξέγερση στα Μέγαρα, όπως και η παλιότερη Ιστορία με τα “Αρχαία” στην Κρήτη, φαίνονται τόσο παράλογες στο μκροαστό “Αναλυτή”, πού δε μπορεί να καταλάβει τίποτε. Κι αυτό μετράει όλο το βάθος της αγνοίας του διανοούμενου των 4 κεντρικών τετραγώνων της Αθήνας για τις πραγματικές διαδικασίες της γέννησης και ανάπτύξης των κοινωνικών κινημάτων.

Αυτό πού στα μάτια τους φαίνεται το “παράλογο” στοιχείο των μαζών, πού τους βυθίζει σε αντιδραστικές και βαθυστόχαστες αναλύσεις για την “ψυχολογία του όχλου”, δείχνει κάτι άλλο. Δείχνει πώς σε συν-θήκες κοινωνικού και πολιτικού αδιέξοδου, οι μάζες τείνουν να εκφράσουν την αντιπαράθεση τους με το κράτος όχι εκεί πού κυριαρχεί το “σικέ” παιχνίδι μιας κενής και δημαγωγικής πολιτικής, όχι εκεί οπού βρίσκονται απόλυτα αποκλεισμένες, δηλαδή τις “υψηλές σφαίρες” της πολιτικής, αλλά εκεί πού μπορούν. Εκεί πού νοιώθουν ότι μπορούν να συμμετέχουν.

Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή τα πρώτα χρονιά της μεταπολίτευσης, σ’ όλη τη χώρα, και ιδιαίτερα στην επαρχία, το “ποδόσφαιρο” είχε πέσει. Κι αυτό γιατί χιλιάδες νεολαίοι έβλεπαν μια δυνατότητα στην πολιτική. Σύντομα όμως τα πράγματα αλλάξανε. Κι αλλάξανε γιατί είδαν πώς αυτή ή πολιτική δεν τους δίνει τίποτε, δεν είναι κάτι δικό τους, και μάλιστα αποκλείει σε μεγαλύτερο βαθμό τη νεολαία των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Το μόνο πού προσφέρει δε, είναι φασαρίες με την Αστυνομία χωρίς λόγο, όπως τους φαίνεται, μιας και η “πολιτική” δεν τους δίνει τίποτε. Και το καταφύγιο ήταν και πάλι το ποδόσφαιρο. Δηλαδή, κάτι μέσα από το οποίο μπορούσαν εύκολα να εκφράσουν το δυναμισμό τους και να αποκτήσουν την αίσθηση μιας “συμμετοχής”. Γιατί ιδιαίτερα στην επαρχία, το ποδόσφαιρο και η “ομάδα” είναι κάτι το κοντινό, μοιάζει δικό τους, η “οργάνωσή” τους πού τη ζούνε σα δικιά τους, κάτι το οποίο μπορούν να ελέγχουν. Έτσι το ποδόσφαιρο εμφανίζεται σαν η μοναδική καταφυγή και διέξοδος σε μια θανατερή αδιέξοδη και γεμάτη ανία ζωή.

Μ’ αυτόν τον τρόπο το ποδόσφαιρο μεταβάλλεται σε κατεξοχήν μέσο διοχέτευσης μιας δραστηριότητας και εκτόνωσης. Αυτή όμως είναι η μια όψη του νομίσματος. Στο βαθμό δηλαδή πού μια κοινωνική “ανησυχία ” διοχετεύεται στον αθλητισμό, είναι φυσικό να τείνει να ξεπηδήσει μέσα από κει. Έτσι τα γήπεδα γίνονται κλασσικός χώρος βίας, και εκεί επεμβαίνουν τα ΜΑΤ, και ετοιμάζουν και τα σκυλιά, και αναπαράγεται η αντίθεση με το κράτος ή την εξουσία του χρήματος. Αυτή η αίσθηση είναι ιδιαίτερα έντονη στις μικρές επαρχιακές ομάδες, όπου το ποδόσφαιρο είναι το μοναδικό γεγονός και όπου ξεπηδάει πιο εύκολα, έστω και με διεστραμμένη μορφή, η αντίθεση με το “κέντρο”, τις μεγάλες ομάδες, τους εφοπλιστές και τελικά, με… την κυβέρνηση.

Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν , αυτή η “παράλογη” εξέγερση γίνεται πολύ λογική όταν τη δούμε με το μάτι του κόσμου και όχι του εκκολαπτόμενου καθοδηγητή ή “επιστήμονα”.

Και φυσικά και δεν…έγινε για το ποδόσφαιρο αλλά μέσα από το ποδόσφαιρο. Και μάλιστα για έναν ακόμα λόγο. Τα “επεισόδια” μεταβλήθηκαν σε εξέγερση από τη στιγμή και πέρα πού το κράτος θέλησε να καταπιέσει, με τη γνωστή του κτηνωδία. Από τη στιγμή και πέρα πού τα ΜΑΤ έμπαιναν αδιάκριτα σε σπίτια και μαγαζιά και χτυπούσαν. Από τη στιγμή και πέρα πού με τη νεολαία φιλάθλους ενώθηκαν και οι υπόλοιποι κάτοικοι πού δεν ανέχονταν τους “γερμανούς πού ξαναγύρισαν”, από τότε και μετά η εξέγερση των Μεγάρων πήρε έναν κεντρικό στόχο: την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτό ήταν το βαθύτερο περιεχόμενό της. Ότι ο λαός δεν ανέχτηκε τούς κρανοφόρους να τον τσαλαπατάνε αδιαμαρτύρητα και τότε πήρε τα δίκαννα. Έτσι η ίδια η παρέμβαση της αστυνομίας μετάτρεψε σε κάτι άλλο ένα απλό γεγονός, δηλαδή επέτρεψε να εκφραστεί όλο το μίσος του λαού και της νεολαίας ενάντια στο κράτος και τούς μηχανισμούς του.

Κι όμως, αυτό το πράγμα, τόσο απλό τελικά, πολλοί από εκείνους πού καθημερινά φωνάζουν “αντίσταση στην κρατική τρομοκρατία”, δε μπόρεσαν να το καταλάβουν. Δε μπόρεσαν να καταλάβουν ότι η ΝΙΚΗ (γιατί οι Μεγαρίτες νίκησαν και η αστυνομία υποχρεώθηκε να συνθηκολογήσει) των Μεγαριτών, η αντίσταση τους, έχει μεγαλύτερη σημασία για τα “πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα” από ότι μια πετυχημένη αθώωση ενός “αριστεριστή”. Κι αυτό γιατί ένα μεγάλο λαϊκό σύνολο με μια πετυχημένη αντίσταση έδειξε στο κράτος ότι δε μπορεί ατιμώρητα να καταπατάει τα δικαιώματα του. Γιατί το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, με την οποία ξεκίνησαν, είναι αναφαίρετο δικαίωμα τους και όποιος το παραβιάζει υφίσταται τις συνέπειες. Και οι ροπαλοφόροι είδαν σίγουρα πώς άλλο Εξάρχεια και άλλο μια ξεσηκωμένη πόλη. Αυτό μένει να το κατανοήσουν λίγο κι εκείνοι πού καθημερινά φωνάζουν αυτά πού οι Μεγαρίτες έκαναν στην πράξη ξεκινώντας από μια πολύ “τετριμμένη ιστορία” (έτσι είναι ο άτιμος ο όχλος).

Σήμερα, μέσα από τα Μέγαρα χτες από την Αγία Βαρβάρα και τούς αγρότες, περνάει η κοινωνική δυσαρέσκεια και κριτική των μαζών. “Αν ορισμένοι επιμένουν να την μαντρώσουν πίσω από τον Αντρέα, στην ψευδοπολιτική του κοινοβουλίου, σύντομα θα αντιμετωπίσουν και άλλα τέτοια “παράλογα” φαινόμενα.

Γιατί μέσα από το “κεντρικό” πολιτικό αδιέξοδο και κενό πού υπάρχει, ο λαός δε μπορεί να εκφραστεί. Γι’ αυτό, για ορισμένο καιρό θα συνεχίσει να εκφράζεται “περιφερειακά”, μέχρι να φτάσει να μεταφέρει στο κέντρο αυτόν τον ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΕΚΦΡΑΣΗΣ.

Βρέθηκε στο αρχείο της «ΡΗΞΗΣ» στο διαδίκτυο

Μανιφέστο σε γυμνή γλώσσα – antonin artaud

Δεκέμβρης 1925

Αν δεν πιστεύω ούτε στο Κακό ούτε στο Καλό, αν νιώθω μια τόσο ισχυρή ορμή να καταστρέφω, αν δεν μπορώ να βρω τίποτα στην τάξη των αξιών το οποίο συγκαταβατικά θα μπορούσα να αποδεχτώ, ο βαθύτερος λόγος για όλα αυτά βρίσκεται στην ίδια μου τη σάρκα.

Καταστρέφω, γιατί για μένα κάθε τι που προέρχεται από τη λογική είναι αναξιόπιστο. Εμπιστεύομαι μόνο τα στοιχεία που μου φέρνουν ανατριχίλα, όχι τις καθαρές αποδείξεις που απευθύνονται στη λογική μου. Βρίσκω επίπεδα στο βασίλειο των νευρώνων μου. Νιώθω πια ικανός να αξιολογώ τα στοιχεία. Υπάρχει για μένα μια απόδειξη στο βασίλειο της απλής σάρκας που δεν έχει τίποτα να κάνει με τις αποδείξεις της λογικής. Η αιώνια σύγκρουση μεταξύ της λογικής και της καρδιάς παίζεται στην ίδια μου τη σάρκα, όμως στη σάρκα μου που διαποτίζεται από τα νεύρα. Στη σφαίρα του στοργικού αστάθμητου παράγοντα, η εικόνα που μου παρέχουν τα νεύρα μου παίρνει την μορφή της υψηλότερης διάνοιας, την οποία αρνούμαι να γδύσω από τα πνευματικά της χαρακτηριστικά.

Κι έτσι έρχομαι να παρακολουθήσω το σχηματισμό μιας αντίληψης που φέρει μέσα της την πραγματική σύλληψη των πραγμάτων, μια αντίληψη που έρχεται σε μένα μ’ έναν ήχο δημιουργίας. Καμιά εικόνα δεν μπορεί να με ικανοποιήσει, εκτός αν είναι την ίδια στιγμή Γνώση, εκτός αν φέρει μέσα της ουσία και ταυτόχρονα διαύγεια. Το μυαλό μου, καταπονημένο από τα καμώματα της λογικής, θέλει να αγκιστρωθεί στα γρανάζια μιας νέας, απόλυτης βαρύτητας. Για μένα μοιάζει με μια υπέρτατη αναδιοργάνωση στην οποία μόνο οι νόμοι του παραλόγου έχουν θέση, και στην οποία θριαμβεύει η ανακάλυψη ενός νέου Νοήματος. Αυτό το Νόημα, το οποίο έχει χαθεί στην διαταραχή των φαρμάκων και το οποίο παρουσιάζει την εμφάνιση μιας βαθιάς νοημοσύνης στα αντιφατικά φαντάσματα του ύπνου. Το Νόημα είναι μια νίκη του πνεύματος επί του εαυτού του, και ακόμα κι αν δεν μπορεί να καταβληθεί από τη λογική, υφίσταται, όμως μόνο μέσα στο πνεύμα. Είναι τάξη, είναι διάνοια, είναι η νοηματοδότηση του χάους. Όμως δεν δέχεται το χάος αυτό ως τέτοιο, το μεταφράζει, και πριν το μεταφράσει, του διαφεύγει. Είναι η λογική του παραλόγου. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να πει κανείς. Ο φωτεινός παραλογισμός μου δε φοβάται το χάος.

Δεν αποκηρύσσω τίποτα απ’ όσα είναι το Πνεύμα. Θέλω απλά να μεταφέρω το πνεύμα μου αλλού, μαζί με τους νόμους και τα όργανά του. Δεν υποτάσσω τον εαυτό μου στους σεξουαλικούς μηχανισμούς του πνεύματος, αλλά αντιθέτως μέσα στους μηχανισμούς αυτούς προσπαθώ να απομονώσω τις ανακαλύψεις αυτές που η διαυγής λογική δεν μπορεί να παρέχει. Παραδίδομαι στον πυρετό των ονείρων, αλλά μόνο προκειμένου να εκμαιεύσω απ’ αυτούς νέους νόμους. Αναζητώ τον πολλαπλασιασμό, την οξύνοια, τη διανοητική ματιά να παραληρεί, όχι βεβιασμένες προφητείες. Υπάρχει ένα μαχαίρι που δεν ξεχνώ.

Όμως πρόκειται για ένα μαχαίρι το οποίο πατάει το μισό στα όνειρα, τα οποία κρατώ μέσα μου, στα οποία δεν επιτρέπω να αγγίξουν τα σύνορα των διαυγών αισθήσεων.

Ό,τι ανήκει στο βασίλειο της εικόνας είναι απροσπέλαστο από την λογική και πρέπει είτε να παραμείνει μέσα στην εικόνα είτε να εκμηδενιστεί.

Εν τούτοις, υπάρχει μια λογική στις εικόνες, υπάρχουν εικόνες που είναι πιο σαφείς στον κόσμο αυτής της ζωτικότητας παραγεμισμένης με εικόνες.

Υπάρχει στην άμεση διήθηση του πνεύματος ένας πολύμορφος και εκθαμβωτικός υπαινιγμός του ζωώδους. Αυτή η ανεπαίσθητη και σκεπτόμενη σκόνη οργανώνεται βάσει των νόμων που προκύπτουν από την ίδια, έξω από τη σφαίρα της ορισμένης λογικής ή της αντιφατικής συνείδησης ή της λογικής.

Στο εξυψωμένο βασίλειο των εικόνων, η παραίσθηση που μιλάει ρητά, ή το υλικό σφάλμα, δεν υφίστανται, πόσο μάλλον η ψευδαίσθηση της γνώσης: όμως αυτό είναι όλο ένας επιπλέον λόγος για τι το νόημα μιας νέας γνώσης μπορεί και πρέπει να κατεβεί στην πραγματικότητα της ζωής.

Η αλήθεια της ζωής έγκειται στη ψιλάφηση του υλικού ζητήματος. Το πνεύμα του ανθρώπου έχει δηλητηριαστεί από τις έννοιες. Μην του ζητάτε να είναι ικανοποιημένος, ζητήστε του απλά να είναι ήρεμος, να πιστεύει ότι έχει βρει τη θέση του. Όμως μόνο ένας παρανοϊκός είναι πραγματικά γαλήνιος.

Μικρό βιογραφικό του βούλγαρου αναρχικού Alexander Metodiev Nakov από τα απόρρητα αρχεία της κρατικής ασφάλειας

Το ντοκουμέντο που ακολουθεί έχει υποκλαπεί από τα αρχεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Pernik της Βουλγαρίας σχετικά με τον αναρχικό αγωνιστή Alexander Metodiev Nakov. Η δημοσίευση έγινε από την εξόριστη Βουλγαρική Ελευθεριακή Ένωση (ULB) στην οποία ανήκει ο σχολιασμός.

Απόρρητα Αρχεία Κρατικής Ασφάλειας

Αναφορά για τον Alexander Metodiev Nakov

Ο Alexander Metodiev Nakov γεννήθηκε στην 1 Αυγούστου του 1919 στο χωριό της Kosatcha, της περιφέρειας του Pernik, βουλγαρικής υπηκοότητας, κάτοικος του Pernik στην οδό Machala Teva αριθμός 86, της περιοχής Petko Napetov. Εργάζεται στα ορυχεία της Republic. Παρακολούθησε το σχολείο ως την 7η τάξη. Προέρχεται από φτωχή οικογένεια. Παντρεμένος, έχει 2 παιδιά.

Η σύζυγός του, Kirilka Alexeyeva Metodieva, γεννήθηκε στις 28 September 1922, στο χωριό του Viskar, της περιφέρειας του Pernik, ζεί στην οδό Machala Teva αριθμός 86 κι εργάζεται στο εργοστάσιο Machinostroitel στο Pernik σαν εργάτρια. Καθώς και στο παρελθόν, δεν ανήκει σε κανένα κόμμα (απολίτικη). Βρίσκεται κάτω από την επιρροή του συζύγου της, ενώ η θέση της απέναντι στην Λαϊκή Εξουσία είναι εχθρική.

Η κόρη του Jordanka Alexeyeva Nakov, γεννημένη την 8η Σεπτέμβρη 1945, στο Pernik, είναι φοιτήτρια, μέλος του DUCJ.

Ο γιός του, Marin Alexandrov Nakov, γεννημένος τον Μάρτιο του 1948, στο Pernik, είναι φοιτητής, μέλος του DUCJ.

Ο πατέρας του, Metodi Nakov, έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.

Η μητέρα του Jordanka Christova Nakova, γεννηθείσα την 2α Ιουλίου 1897, στην Kosatcha του Pernik όπου και κατοικεί, είναι μια απολίτικη νοικοκυρά.

Ο εν λόγω έχει δυο αδελφούς και δυο αδελφές(…)

Ο Alexander Metodiev Nakov, μετά το δημοτικό σχολείο, εργάστηκε προσωρινά σαν εργάτης γης. Μετά την έλευσή του στο Pernik, έπιασε δουλειά στα ορυχεία, όπου και εργάζεται ακόμη. Σαν εργάτης είναι αρκετά ικανός και συνεπής στις υποχρεώσεις του.

Στα 1937 ήδη, εντάχθηκε στις γραμμές του αναρχικού κινήματος και ανέλαβε ένοπλη δράση. Συμμετείχε στη δημιουργία μιας αναρχικής ομάδας ανάμεσα στους εργάτες του εργοστασίου Machinostroite.

Στα 1941, ο εν λόγω και πέντε άλλοι αναρχικοί συνελήφθησαν από την αστυνομία και καταδικάστηκαν σε 6-8 κάθειρξης. Πέρασε 3 χρόνια στην φυλακή. Αφού αποφυλακίστηκε, έμεινε στο χωριό της καταγωγής του συνεχίζοντας την αναρχική δραστηριότητά του μαζί με τους Miltcho Slavov, Asparoukh Grouzhov, Jordan Borisov, και Gueorgui Kirilov, όλοι τους από το χωριό Kosatcha. Στο τέλος του 1944 ήρθε στο Pernik να δουλέψει, και συνδέθηκε με τους Dimitri Vassiliev, Bojan Alexev, Laserman Asenov Minev, Maria Duganova, Kotze Zacharinov και άλλους. Ίδρυσαν μια αναρχική οργάνωση ονόματι Elisee Reclus. Ο συγκεκριμένος ήταν ο οργανωτής της αναρχικής οργάνωσης νοτιοδυτικής βουλγαρίας για την πόλη του Stanke Dimitrov. Αφού το αναρχικό κίνημα κυρήχθηκε παράνομο, ο συγκεκριμένος συνέχισε την δραστηριότητά του ως αντάρτης, παίρνοντας μέρος σε ένα παράνομο αναρχικό συνέδριο, μοιράζοντας κουπόνια αλληλοβοήθειας και μαζεύοντας χρήματα για διωκώμενους αναρχικούς. Σαν αποτέλεσμα αυτής του της δραστηριότητας, στάλθηκε στο στρατόπεδο εργασίας και αναμόρφωσης του Belene στα 1948, όπου ήταν ιδιαίτερα απείθαρχος με αποτέλεσμα να τιμωρείται συχνά. Απελευθερώθηκε στις 10 Αυγούστου 1953.

Μετά την αποφυλάκισή του από το στρατόπεδο, εξακολούθησε την αναρχική του δραστηριότητα και σύχναζε σε αναρχικούς κύκλους. Οι κοντινότεροί του σύνδεσμοι ήταν οι Dimitri Vassiliev Stojanov, με τον οποίο συγκατοίκησε για ένα διάστημα, Bojan Alexev Stefanov, Michail Stojanov Mindov, σήμερα ζει στον αριθμό 2, οδός Batak στη Rousse, Vladimir Andonov και llya Gueorguiev Minev. Σήμερα, ο εν λόγω συναντά συχνά τους κατονομαζόμενους παραπάνω. Συζητούν για διάφορα γεγονότα, μοιράζονται λογοτεχνικά βιβλία και αλληλοβοηθιούνται.

Στο στρατόπεδο εργασίας και αναμόρφωσης, ο συγκεκριμένος συνάντησε πολλούς αναρχικούς από όλες τις γωνιές της χώρας, με τους οποίους διατηρεί επαφή. Τον Αύγουστο του 1961, χρησιμοποιώντας ένα κουπόνι του για δωρεάν εθνικές μετακινήσεις με το τρένο, ταξίδεψε στη Varna, όπου συνάντησε τους Bojan Todorov Mangov, Atanase Mangov και Todor Baramov, ιδιαίτερα δραστήριους αναρχικούς, στο Kolarovgrad βρήκε τον Trouftcho Nikolov Trouftchev, στην Knegea, τον Trifon Todorov Tersijski, στο Debeletz, τον Letcho Todorov Natchev, και στο Sandanski, τον Petko lvanov Stojanov, με τους οποίους συζήτησε για τις διασυνδέσεις και τις διαθέσεις τους.

Η συμπεριφορά του εν λόγω ατόμου προς την Λαϊκή Εξουσία είναι εχθρική: με τον αρνητικό σχολιασμό του, ζημιώνει την εικόνα των λαϊκών αρχών.

Αναφορικά με την νομισματική αλλαγή, και παρουσία του πράκτορα “Nikolov”, σχολίασε πως με την αλλαγή η τιμή των αγαθών θα ανέβαινε και οι μισθοί των εργατών θα μειώνονταν. Με την ευκαιρία των εκλογών της 25ης Φεβρουαρίου 1962, δήλωσε πως οι εκλογές δεν είναι ελευθερία, αλλά μάλλον μια συνέπεια της επιβολής των Κομμουνιστών. Παρουσία του πράκτορα “Bogdanov”, δήλωσε: Βλέποντας τα πράγματα μέσα από το πρίσμα ενός ελεύθερου στοχαστή που δεν μπορεί να καταπιεί τα δόγματα των σημερινών Κομμουνιστών αντιλαμβάνεσαι προς τα που οδεύει ο κόσμος. Οι Κομμουνιστές έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους κάθε εξουσία και οι ίδιοι προκαλούν την αντίσταση στην Ανατολική Ευρώπη, ιδιαίτερα στην Πολωνία, την Ουγγαρία και την Ανατολική Γερμανία. Εκεί πέρα, οι αρχές καταφέρνουν να κρατηθούν μόνο χάρη στα ρωσσικά όπλα. Τα γεγονότα της Ουγγαρίας είναι ένα όμορφο παράδειγμα και μια επιβεβαίωση όλων αυτών. Ως χαρακτήρας, ο εν λόγω είναι ταπεινός, παραγωγικός, μη-καπνιστής και εξαίρετος εργάτης. Κατέχει άρτια την πολιτική θεωρία, είναι πολυδιαβασμένος, γνωρίζει Εσπεράντο και είναι μέλος της κοινότητας εσπεραντιστών νέο μονοπάτι, του Pernik. Είναι ένας φανατικός αναρχικός που δηλώνει δημόσια ότι τίποτα στη Γη δεν μπορεί να τον κάνει να απαρνηθεί τις ιδέες του και τις σχέσεις του με τους αναρχικούς.

Για το εν λόγω άτομο υπάρχει καταχώρηση με αριθμό 1218 από το 1954 ως τον Φεβρουάριο του 1962.

Σχόλια:

Το παραπάνω κείμενο είναι ένα ακριβές αντίγραφο, μετεφρασμένο από τα βουλγαρικά, με διατήρηση των συντακτικών και της γλώσσας. Φωτοτυπήθηκε και πιστοποιήθηκε από την εξόριστη Βουλγαρική Ελευθεριακή Ένωση, από το πρωτότυπο που βρέθηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση του Pernik. Παραπάνω σχολιασμοί είναι αχρείαστοι. Υπάρχουν όμως κάποια σημεία που πρέπει αναγκαστικά να φωτίσουμε:

1. Το έγγραφο αυτό, είναι ένα ιστορικό κείμενο που προέρχεται από το καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας, δηλαδή του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που ως πρωτοπορεία της εργατικής τάξης, που εγκαθίδρυσε στο όνομα της τάξης αυτής, τη δικτατορία του προλεταριάτου έθεσε απέναντί της, όχι κάποιον εχθρό της τάξης αλλά έναν από τα τυπικότερα δείγματα του εργατόκοσμου της εποχής.

2. Το ντοκουμέντο αυτό δείχνει πόσο επίμονη είναι η ενασχόληση της αστυνομίας με την καταγραφή του εχθρού των αληθινών εκπροσώπων της εργατικής τάξης, καθώς δε συλλέγονται πληροφορίες απλά για τον ίδιο αλλά και για τη γυναίκα, τα παιδιά, τα αδέρφια, ακόμα και για την μητέρα και τον νεκρό πατέρα του…

3. Ο εν λόγω, που δεν είναι ένας άνθρωπος αλλά απλά μια καταγραφή με αριθμό 1218 σε μια αστυνομική αναφορά, τυχαίνει να είναι ένας αναρχικός, μέλος του αναρχικού κινήματος από τα 18 του, έχοντας φυλακιστεί για τα πιστεύω και τους αγώνες του ενάντια στο παλιό καθεστώς, διώκεται ξανά από το επόμενο καθεστώς για χρόνια μετά την αρχειοθέτηση της πρώτης δίωξης, στα 1978 τώρα, για κουπόνια αλληλοβοήθειας και για τη βοήθειά του σε συντρόφους που διώκοντας, σύμφωνα πάντα με το έγγραφο, και που δεν ήταν λίγοι, όπως και σε όλη τη χώρα.

4. Αυτή η καταγραφή του αναρχικού είναι μια μνημειώδης βιογραφία που συγγραφέας της είναι η ίδια η αστυνομία, που πρέπει να κάνει περήφανους όχι μόνο τους αναρχικούς παγκοσμίως αλλά πάνω από όλους την ίδια την εργατική τάξη, της οποίας ήταν ένας ξεχωριστός εκπρόσωπος.

5. Ο αναρχικός αυτός, αν και εχθρός του καθεστώτος, ήταν παιδί μιας φτωχής οικογένειας κι όχι της μπουρζουαζίας, ένας εργάτης παραγωγικός, ικανός και συνεπείς στις υποχρεώσεις του, ταπεινός, μη-καπνιστής κι εργατικός, δεν έκανε σαμποτάζ, δεν ήταν τεμπέλης ή χούλιγκαν, ούτε κανας ονειροπαρμένος κουλτουριάρης… Ο Nakov θα έπρεπε να είναι ευγνώμων για την κατάθεση αυτή των υπηρεσιών ασφαλείας και των πρακτόρων τους, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται σε εισαγωγικά. Δεν είναι τόσο μια καθαρά αναρχική φιγούρα που περιγράφεται όσο μια αυθεντική εικόνα ενός ολόκληρου λαού και της δυνητικής του αντίστασης.

Σημείωμα του εκπροσώπου της εξόριστης βουλγαρικής αναρχοκομμουνιστικής ομοσπονδίας: εκτός από την οικογένεια του Nakov έχει τύχει να συνεργαστούμε με όλους τους συντρόφους που αναφέρονται στο έγγραφο παραπάνω.

Πηγή: Kate Sharpley Library

Αλληλεγγύη στον Antonio Ferreira de Jesus

Πηγή: http://www.325collective.com/prisons_antonio-dec07.html

Ο φίλος μας, 67 ετών (2007), γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια, δυσαρεστημένος από την περιβάλλουσα κοινωνική πραγματικότητα, έκανε πράξη την διαμαρτυρία του για πρώτη φορά καταλήγοντας στη φυλακή στα 17 του χρόνια. Έκτοτε, φυλακίστηκε παράτυπα πέντε ακόμα φορές, από το φασιστικό καθεστώς της Πορτογαλίας (μέχρι το 1974) και από το σημερινό δημοκρατικό κράτος. Χρησιμοποίησε αυτόν τον καιρό που βρισκόταν στη φυλακή μελετώντας, αυτο-μορφωνόμενος, συνειδητοποιούμενος. Ο Αντόνιο είναι ένας αυτοδίδακτος αναρχικός.

Στις πράξεις για τις οποίες έχει κατηγορηθεί και καταδικαστεί συγκαταλέγονται απαλλοτριώσεις από την κυρίαρχη τάξη, και διάρρηξη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης “Prison Escola de Leiria”, μετά την οποία του στερήθηκε η ίδια η ζωή του. Καταδικάστηκε για το φόνο σε αυτοάμυνα ενός φρουρού εργοστασίου, και για εμπρησμό του ίδιου εργοστασίου. Η τελευταία καταδίκη του, εντελώς αναπόδεικτη και αντιφατική σε σχέση με τις προηγούμενες διαδικασίες, είχε να κάνει με την απαγωγή ενός εμπόρου ηρωίνης, ο οποίος καταζητούνταν κι από τις αρχές, και για συμμετοχή σε ληστείες.

Από το 2005 υπέστη δυο μεταγωγές. Την πρώτη φορά για τη συμμετοχή του στην εξέγερση των κρατουμένων ενάντια σε μια “μεταρρύθμιση” των φυλακών, η οποία υποβάθμιζε επιπλέον τη θέση των κρατουμένων. Προκειμένου να κατασταλλεί η εξέγερση, ένας αριθμός κρατουμένων μεταφέρθηκαν σε διαφορετικές φυλακές. Ο Αντόνιο μεταφέρθηκε στο Βορρά της Πορτογαλίας, όσο γινόταν πιο μακριά από ανθρώπους που τον υποστήριζαν: σχεδόν όλοι τους ζούσαν στον Νότο. Έπειτα ήρθε μια νέα οδηγία και μεταφέρθηκε στη φυλακή “Pinheiro da Cruz”. Οι λόγοι δεν είναι σαφείς. Εντωμεταξύ έκανε την πρώτη του αίτηση αποφυλάκισης, αν και μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο εδώ και δυο χρόνια.

Είναι πάντα πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας δικηγόρος γι αυτόν, αλλά τότε μπόρεσε να βρει έναν. Σύντομα όμως, με την μεταφορά του στην “Pinhero da Cruz”, η αίτησή του απορρίφθηκε.

Σύντομα ο Αντόνιο ζήτησε να πάρει μια άδεια από τη φυλακή (μέχρι 8 μέρες σύμφωνα με τους νόμους) κάτι που του αρνήθηκαν επίσης. Δε γνωρίζουμε πως οι δικαστές και οι ανθρωποφύλακες αιτιολόγησαν την άρνησή τους, πάντως γνωρίζουμε ότι δεν είναι σύνηθες κάτι τέτοιο. Αρκετοί κρατούμενοι, που στάλθηκαν στην “Pinhero da Cruz” μετά από αυτόν, πήραν προσωρινές άδειες.

Έκτοτε, του έχουν αρνηθεί άλλες δυο αιτήσεις για άδειες, ενώ περιμένει μια ακόμα αίτηση αποφυλάκισης, η οποία θα έπρεπε να έχει ανταποκριθεί στις 24 Ιούλη 2007, αν οι δικαστές καθυστερούν.

Μέχρι τώρα, το μόνο μήνυμα που έχει λάβει ο Αντόνιο από τους δικαστές είναι ότι θα έχει εκτίσει το μισό της ποινής του τον Μάιο του 2008! σύμφωνα με τον δικηγόρο του, ένας τέτοιος υπολογισμός του χρόνου είναι παράνομος, το μισό της ποινής του θα έπρεπε να υπολογίζεται με τον αριθμό των ημερών από την αρχή ως το τέλος της κάθειρξής του (μάλλον λογικό, δεν νομίζεται;). Αν αυτή η δήλωση του δικαστηρίου είναι ορθή, η κάθειρξη του Αντόνιο θα είναι 28 έτη, ενώ το μέγιστο στην Πορτογαλία είναι τα 25.

Δεδομένου του σωφρονιστικού συστήματος, ο Αντόνιο εκτίει ισόβια ποινή, δηλαδή 25 χρόνια κάθειρξης που είναι το μέγιστο. Αν συγκρίνουμε την υπόθεση του Αντόνιο με άλλους κρατουμένους, ο Αντόνιο θα έπρεπε να είχε ήδη αποφυλακιστεί.

Η δίωξη του Αντόνιο έχει σαφή προσωπικά και πολιτικά κίνητρα. Ενώ δεν υφίσταται νομικά κάποιος λόγος για να μην του δίνονται άδειες ή να απορρίπτονται οι εφέσεις του, κάτι τέτοιο γίνεται από το σύστημα.

Ο ίδιος, ποτέ δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για τα δίκια και τη συνείδησή του, δεν αφήνει να του κλείνουν το στόμα, και είναι πάντοτε ενεργός στην αντίσταση ενάντια στη συνθήκη της φυλακής, ο Αντόνιο βρίσκεται στο στόχαστρο των μηχανισμών της “δικαιοσύνης”. Για το λόγο αυτό έχει περάσει πάνω από 43 χρόνια στη φυλακή, και θεωρείται από το σωφρονιστικό σύστημα ως ένας από τους πιο επικίνδυνους κρατουμένους στην Πορτογαλία.

Έχει αποκαλύψει παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τη διαφθορά των ανθρωποφυλάκων, έχει καταθέσει σε δικαστήρια εναντίον σωφρονιστικών υπαλλήλων που κατηγορούνταν για τη δολοφονία ενός συγκρατουμένου του. Η παραμονή του στη φυλακή σημαίνει έναν συνεχή κίνδυνο για τη ζωή του, ήδη για πολύ καιρό απειλείται ότι θα δολοφονηθεί και υφίσταται φριχτά βασανιστήρια.

Έχοντας υπόψη όλα τούτα, και καθώς είμαστε ενάντια σε κάθε φυλακή, μια συλλογικότητα για την υποστήριξη του Αντόνιο οργανώνει μια διεθνή καμπάνια για την απελευθέρωση του Αντόνιο. Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαδόσουμε πληροφορίες για την υπόθεσή του. Ας τις διαδόσουμε όσο πιο εκτεταμένα μπορούμε. Κάθε μετάφραση αυτού του κειμένου κι άλλων κειμένων για τον Αντόνιο είναι ευπρόσδεκτη.

Επικοινωνήστε μαζί μας για κάθε νέα πληροφορία ή πρόταση και για ανταλλαγή ιδεών: antonioferreira(at)no-log.org.

Αν θέλετε να γράψετε ή να στείλετε υλικό (βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, τρόφιμα, ρούχα ή οτιδήποτε που θα ήταν χρήσιμο) ή αν θέλετε να επισκεπτείτε τον ίδιο, αυτή είναι η διεύθυνσή του:

Antonio Ferreira de Jesus
E P Pinheiro da Cruz
7570 Grandola
PORTUGAL

Για επικοινωνία με τη συλλογικότητα υποστήριξης, κείμενα, πληροφορίες κλπ: http://libertemferreira.no.sapo.pt/ // <img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250949350″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250949350″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″>

Για τον Ted Kaczynski

Ο Theodore John Kaczynski (γεννημένος στις 22 Μαΐου 1942 από γονείς πολωνικής καταγωγής στις ΗΠΑ), επίσης γνωστός ως Unabomber (παρωνύμιο που του έδωσε το FBI και τα παπαγαλάκια που διατηρεί αυτή η “υπηρεσία” στα αμερικανικά ΜΜΕ, από το UΝiversities & Airline Bomber), εκτίει ισόβια ποινή φυλάκισης για μια καμπάνια που κράτησε από τα τέλη του 1970 μέχρι τις αρχές του 1990, κατά την οποία έστελνε παγιδευμένα δέματα σε υπεύθυνους τεχνολογικών ινστιτούτων και άλλων θεσμών, ώστε να εφιστήσει με αυτόν τον τρόπο “απαραίτητο αν και μάλλον ακραίο, κατά τον ίδιο”, την προσοχή στους κινδύνους της σύγχρονης τεχνολογίας.

Το FBI κίνησε μια τεράστια εκστρατεία προκειμένου να τον συλλάβει. Για τη δράση του, ο Ted φυλακίστηκε ισόβια, μετά από μια τραγελαφική δήλωσή του “αποκύρηξης της τρομοκρατίας”, την οποία αν δεν έκανε, θα αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή.

Συνολικά έστειλε 16 βόμβες, που τραυμάτισαν 23 ανθρώπους και σκότωσαν άλλους 3. Το 1995 εστειλε μια σειρά από γράμματα με την υπογραφή FC (Freedom Club), μερικά από αυτά σε πρώην θύματά του, λέγοντας πως θα σταματήσει την καμπάνια του, αν μια μεγάλη εφημερίδα δεχόταν να τυπώσει και να διανέμει το μανιφέστο του, το βιβλίο “η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της”. Τελικά μετά από παρέμβαση του FBI που ήθελε να λάβει τέλος η ιστορία αυτή, το βιβλίο εκδόθηκε από τους New York Times και την Washington Post, ενώ προθυμοποιήθηκε να το εκδόσει ακόμα και το Playboy, αλλά απορρίφθηκε.

Ο Ted τελικά συνελήφθη στις 3 Απριλίου 1996 στο καταφύγιο που είχε χτίσει μόνος του στο δάσος της Montana, μετά από πληροφορίες που έδωσε γι αυτόν ο ίδιος ο αδερφός του David στο FBI, με την υπόσχεση να παραμείνει ανώνυμος. Τελικά το όνομα του καταδότη γνωστοποιήθηκε (μάλλον κάποιοι στο FBI δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό…), και ο ίδιος τελικά έδωσε τα χρήματα από την αμοιβή του (εκτός από όσα είχε ήδη ξοδέψει) στις οικογένειες των θυμάτων. Στη δίκη του παρέστη ο ως μάρτυρας υπεράσπισης ο John Zerzan ενώ η συλλογικότητα Green Anarchy του Eugene τον υπερασπίστηκε -κριτικά- δημόσια. Το 2006 ο δικαστής Garland Burrell επέβαλε τη δημοπράτηση των προσωπικών αντικειμένων του Ted προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό των αποζημιώσεων. Από τα χειρόγραφά του ωστόσο επιβλήθηκε η διαγραφή κάθε αναφοράς στα θύματά του. Ο Kaczynski απάντησε πως είναι συνταγματικά κατωχυρομένο δικαίωμα η ελευθερία του λόγου κι έτσι έπρεπε να μείνουν τα ονόματα, για να γίνει ευρύτερα γνωστό το σκεπτικό της κάθε κίνησης του.

Ο Ted Kaczynski κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (Administrative Maximum Facility – ADX) της Florence στο Colorado.

Μια μορφή του μανιφέστου υπάρχει στο: http://en.wikisource.org/wiki/Industrial_Society_and_Its_Future

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΑΧΕΝ

Στις 28 Ιούνη 2004, τέσσερις άνθρωποι συνελήφθησαν στο Aachen της Γερμανίας μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία και ομηρία κάποιων άλλων, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν ένα μπλόκο της αστυνομίας. Τα ονόματά τους ήταν Bart De Geeter, José Fernandez Delgado, Gabriel Pombo da Silva και Begoña Pombo da Silva.

Ο Bart είναι βέλγος αναρχικός 26 ετών, ενεργός για πολλά χρόνια ιδιαίτερα μέσα από την αλληλεγγύη στους κρατουμένους (ήταν μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού της Γάνδης) και στους χωρίς-χαρτιά (μετανάστες).

Ο Gabriel είναι γνωστός ισπανός αναρχικός, 36 ετών που έχει περάσει 20 χρόνια στη φυλακή από τα οποία τα 14 στις διαβόητες φυλακές FIES (ισπανικά “λευκά κελιά” – απομόνωση), κι έχει αγωνιστεί για χρόνια ενάντια στη βαρβαρότητα των φυλακών.

Ο 44χρονος José Fernandez Delgado είναι επίσης ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τις φυλακές μετά από 24 χρόνια.

Η Begoña είναι 34 ετών και αδερφή του Gabriel. Ζεί στη Γερμανία κι έχει μια 7χρονη κόρη. Δεν έχει κάποια σχέση με το αναρχικό κίνημα.

Οι 4 τους, σταματήθηκαν από τη γερμανική αστυνομία λίγο πριν τα σύνορα, σε ένα βενζινάδικο στο δρόμο προς το Aachen, σε μπλόκο για ναρκωτικά. Όταν οι μπάτσοι προσπάθησαν να ψάξουν το αμάξι ο ένας τους πυροβόλησε στον αέρα. Τις επόμενες στιγμές πήραν ένα ζευγάρι για ομήρους, ενώ η μπάτσοι συνέλαβαν την Begoña και καταδίωξαν τους 3 άνδρες. Μετά από καταδίωξη και ανταλλαγή πυροβολισμών, άφησαν τους ομήρους να φύγουν και κατέφυγαν σε ένα γκαράζ, περικυκλωμένοι από την αστυνομία. Μετά από λίγες ώρες, τελικά παραδόθηκαν.

Οι 3 κατηγορούνται για 9 απόπειρες φόνου, 2 απαγωγές ομήρων, ένοπλη ληστεία, σχεδιασμό ληστείας, και σοβαρές παραβάσεις του κοκ.

Απ ότι έχει γίνει γνωστό, οι κατηγορούμενοι δεν αντιμετωπίζουν τον γερμανικό “αντιτρομοκρατικό” νόμο (άρθρο 129α/Β του ποινικού κώδικα) ωστόσο η υπόθεσή τους σηματοδότησε μια ευρεία επίθεση ενάντια στους αναρχικούς στην Ισπανία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, ως υποτιθέμενο “διεθνές δίκτυο”.

Σαν συνέπεια αυτού, στις 4 Αυγούστου 2004 στη Δρέσδη, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι δυο συντροφισσών, από το κίνημα αλληλεγγύης στους κρατουμένους και συγκεκριμένα την οργάνωση Rote Hilfe (Κόκκινη Βοήθεια) στη Γερμανία. Η οργάνωση αυτή συνεργαζόταν με τον αναρχικό μαύρο σταυρό της Γάνδης για την υπεράσπιση των 4 του Αachen. Οι δυο γυναίκες κατηγορούνταν από την αστυνομία ότι συνεργάστηκαν στη ληστεία με τους 4 συλληφθέντες, βάση ενός χάρτη που βρέθηκε στο αμάξι τους, και της αίτησης που είχε κάνει η μια να δει τους συλληφθέντες… Τελικά, αφέθηκαν ελεύθερες. Οι 3 όμως παραμένουν φυλακισμένοι σε 13, 14 και 3μισι χρόνια.

Πηγή: http://www.escapeintorebellion.info/

Γράμμα στους συντρόφους της ’τυπης Αναρχικής Ομοσπoνδίας (FAI-informale) από τον Gabriel Pombo da Silva

Το γράμμα αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συνέλευση των ομάδων της FAI τον Δεκέμβρη του 2006.

Αγαπητοί σύντροφοι της «Λιμνούπολης» που ξαναβρεθήκατε στο σπίτι του «Ντόναλντ»: Τα γράμματά σας φτάνουν ως εμένα (από τη συνέλευση της Grabada) και τα διαβάζω με εξαιρετική προσοχή, καθώς με ενδιαφέρει τόσο το περιεχόμενο των σκέψεών σας, κι επιπλέον συμφωνώ και ταυτίζομαι τόσο πολύ με το σχέδιο της FAI (προφανώς εννοώ την άτυπη) όπως και με όλες και κάθε μία χωριστά των δράσεων που έχετε αναλάβει. Ο λόγος για τη συγγραφή του γράμματος αυτού, δεν έχει να κάνει φυσικά με κάθε είδους «συμβουλές», μιας κι ο κόσμος αυτός είναι τόσο μεστός συμβουλατόρων, θεωρητικών και επωνύμων κάθε απόχρωσης και κάθε χώρου� Όχι, το μόνο που θέλω είναι να στείλω από αυτό το εξοντωτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγια ανατρεπτικά, επαναστατικής συνείδησης και εξεγερτικής πολυπλοκότητας. Λόγια τόσο από το σύντροφό μου, τον Jose, όσο και δικά μου. Ας περάσω λοιπόν στο σχολιασμό, κάποιων από τα πράγματα που αναφέρατε και συζητήσατε στη συνέλευση�

Πραγματικά, οι επιθέσεις πετυχαίνουν στο να καταδείξουν την τρωτότητα όχι μόνο του Κράτους αλλά επίσης της ιδέας του Κράτους που συντίθεται από σύμβολα, αντικείμενα κι ανθρώπους, καθώς αυτοί είναι οι διαμεσολαβητές και οι μεταρρυθμιστές του, κι αυτό ο δικός τους.

Όσον αφορά το κριτικισμό που μερικοί σύντροφοι εκτοξεύσαν προς το μέρος σας, σε σχέση με την πιθανότητα «να ζημιωθεί» ή ακόμα και «να σκοτωθεί» κάποιος «αθώος» (για παράδειγμα ένας ταχυδρόμος ή γραμματέας). Θεωρώ πως αυτό αποτελεί ένα ζήτημα τεχνικών μέσων, σε σχέση με τα εκρηκτικά δέματα, παρά μεθοδολογίας (της ένοπλης επίθεσης γενικά). Υποθέτω, αυτός ο οποίος οφείλει να αποφασίσει, πρέπει να είναι η κάθε ομάδα, βάσει του τι έχει αποφασίσει να πραγματοποιήσει�

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν έχει αποφασιστεί να χτυπηθεί ένας υπηρέτης του κράτους, πρέπει κανείς να μελετήσει τις κινήσεις, τις συνήθειες και τους τόπους που συχνάζει ο στόχος, ώστε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα από κάθε δυσάρεστη έκπληξη.

Όταν συγκεντρωθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες, τότε και μόνο, μπορεί να εκτιμηθεί η επίθεση. Κάθε εκτίμηση (αντικειμενική-υποκειμενική-ηθική-κλπ) είναι μοναδική και αποκλειστικά έργο εκείνων που θα πραγματοποιήσουν την ενέργεια (κι όχι τυχαία, καθώς αν κάποιος πέσει στα χέρια των καταπιεστών, θα είναι αυτοί και μόνον αυτοί που θα επωμιστούν το βάρος του νόμου και τις συνέπειες των πράξεών τους). Προσωπικά, από τη δική μου εμπειρία, είμαι πεπεισμένος ότι το να συμφωνεί κανείς (ή όχι) με τις ένοπλες ενέργειες είναι ζήτημα «επιπέδου προσωπικής συνείδησης», συν το βαθμό στον οποίο οι καταπιεστές δρουν με τον ίδιο τρόπο. Μ αυτό θέλω να πω, πως όσοι δεν υφίστανται κάποια καταπίεση, δε θα συμφωνήσουν με τη λογική μου της απάντησης στη βία με βία. Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος, και δεν υπάρχει ούτε μια ιδέα, ούτε ένα κίνημα που να μπορεί να φέρει μια αλλαγή χωρίς κατανόηση αυτού του πράγματος.

Δεν είμαι κάποιος θεωρητικός σύντροφοι, αλλά ένας από τους καταπιεσμένους, ερωτευμένος με την ελευθερία που μπολιάζει τους καταπιεσμένους με πάθος για μια ζωή που να αξίζει να ζει κανείς�

Και στα 22 χρόνια κι έξι μήνες που είμαι φυλακισμένος (και για το λόγο αυτό βασανισμένος σε ανείπωτο βαθμό από «άλλους καταπιεσμένους»), σας λέω αυτό: το να είσαι καταπιεσμένος δεν σημαίνει ταυτόχρονα κι ότι φέρεις μέσα σου μια ριζοσπαστική θέληση για τερματισμό κάθε καταπίεσης�

Θέλει να χει κανείς «περηφάνια», αξιοπρέπεια, συνείδηση, μίσος κι εξυπνάδα για να θελήσει να αντιπαρατεθεί με τον εχθρό με όλες τις συνέπειες�

Αγνοώ αυτό το πράγμα που ονομάζεται «κοινωνικό», κι αμφιβάλλω πως οι απόψεις αυτών των «καταπιεσμένων» «απλών ανθρώπων», των «κινημάτων», των «υποκειμένων» θα επηρεάσουν τις δικές μου ιδέες και δράσεις. Θα ρωτούσα μήπως θα κατηγορηθώ και ότι «δρω ως πρωτοπορία» μιας και το δικό μου ταξικό μίσος δεν «γίνεται οικειοποιήσιμο» από τους «άλλους καταπιεσμένους»�

Συνοψίζοντας, θέλω να δηλώσω ότι το σχέδιό σας, για μια άτυπη κι εξεγερσιακή οργάνωση έδειξε σαφέστατα:

Α) Ότι μπορεί να αυξάνεται σε ποσότητα κι όχι μόνο στην ιταλική χερσόνησο (αναφορικά με την ένταξη νέων ομάδων στην F.A.Informale), και γίνεται φανερό μέσα από τη δράση άλλων ομάδων ότι τα βασικά προτάγματα (η διάχυση της επίθεσης, η άτυπη οργάνωση κλπ) έχουν επεκταθεί και οικειοποιηθεί από άλλους συντρόφους ως μέρη του δικού τους σχεδίου, ακόμα κι αν δεν τοποθετούνται κάτω από το ακρωνύμιο της F.A.I.

B) Επέδειξε ότι η επίθεση είναι εφικτή και οικειοποιήσιμη από όλους εκείνους που νιώθουν ότι τα πράγματα έχουν γίνει ιδιαίτερα δυσμενή, και έχουν βαρεθεί να ελπίζουν, κι αποφάσισαν να περάσουν σήμερα στην επίθεση, χωρίς να αφήνουν τη διαχείρισή της σε πρωτοπορίες και ειδικούς.

Τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε σχέδιο με τα χαρακτηριστικά αυτά απαιτεί χρόνο για την ανάπτυξη και την εξέλιξή του (για να μην αναφέρω την κοινωνική εμπέδωσή του�).

Και φυσικά είμαι υπέρ της αντικειμενικής αξίας (κι όχι για λόγους φετιχισμού) της χρήσης γι αυτό το σχέδιο του ακρωνυμίου της F.A.I. Θα ήθελα να βάλω τέλος σε κάθε σκεπτικισμό (που θεωρώ σχεδόν περιττό) με τα σοφά λόγια του συντρόφου Errico Malatesta.

«Ανάμεσα στους αναρχικούς υπάρχουν οι επαναστάτες που θεωρούν ότι η χρήση βίας είναι απαραίτητη, για να τσακίσουν τη βία που συντηρεί την κυρίαρχη τάξη, να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο η ελεύθερη εξέλιξη των ατόμων και της συλλογικότητας είναι δυνατή. Και υπάρχουν και οι «εκπαιδευτιστές» που θεωρούν ότι το να φτάσουμε στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γίνεται μόνο μέσα από την επιμόρφωση του κόσμου με προπαγανδιστικά μέσα. Θα τεθούν υπέρ της μη-βίας, ή της παθητικής αντίστασης, που αποφεύγει τη βία χωρίς να την απορρίπτει. Και φυσικά, η διαίρεση συνεχίζεται, αναφορικά με τη φύση ή το βαθμό της βίας. Επιπροσθέτως, υπάρχει διαμάχη σχετικά με τη στάση των αναρχικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στις οργανώσεις τους, με μόνιμες ή παροδικές διαφορές ανάμεσα στους ανατρεπτικούς αναρχικούς και τους υπόλοιπους. Ακριβώς αυτό κι άλλα παρόμοια ζητήματα δείχνουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί. Κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, είναι απαραίτητο να μάθουμε την ανοχή, να συνεργαζόμαστε όταν συμφωνούμε, κι όταν όχι, να αφήνουμε τον άλλο χωρίς να εμποδίζουμε κάτι. Γιατί, στην πραγματικότητα, αν όλοι οι παράγοντες συνυπολογιστούν, κανείς δεν έχει πάντοτε δίκιο�»

Errico Malatesta

Μια θερμή αγγαλιά για σας σύντροφοι!

Για την επέκταση της εξέγερσης!

Για την Αναρχία!

Ζήτω η F.A.I.!�

Aachen, Γερμανία, 28.01.07.
Gabriel Pombo da Silva
Krefelder Str. 251
52070 Aachen
Germany

Ο Gabriel είναι ένας ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τη φυλακή αλλά συνελήφθη στα βελγο-γερμανικά σύνορα, μαζί με τον επίσης δραπέτη φίλο του αναρχικό Jose Fernandez Delgado, τον βέλγο αναρχικό Bart de Geeter και την αδερφή του Begona.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.escapeintorebellion.info

EUSKAL PRESO POLITIKOEN KOLEKTIBOA

ανακοίνωση της κολλεκτίβας βάσκων πολιτικών κρατουμένων για το 2001-2

Η μαχητική ανάπτυξη της EPPK στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας συνεχίζεται, παρά τις σοβαρές δυσκολίες που επιβάλει η διασπορά παραπάνω από 90 κρατουμένων σε διάφορες φυλακές. Ακόμα κι έτσι, οι αγώνες συνεχίζονται, και στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε λίγο τα βασικά πορίσματά μας.

1) Πολυμορφία της κολλεκτίβας

Η πολυμορφίας της σύνθεσης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της EPPK. Αποτελείται από βάσκους εργαζομένους που αγωνίζονται για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων (Euskal Herria), και το κάνουν με διάφορους τρόπους και σε ξεχωριστές κοινωνικές, πολιτικές ή εργασιακές συνθήκες. Έτσι, στην πραγματικότητα η EPPK ενώνει τόσο αγωνιστές της ένοπλης οργάνωσης ΕΤΑ, νεολαίους των οργανώσεων JARRAI, HAIKA και SEGI, μέλη των λαϊκών οργανώσεων AAB, ASKATASUNA, ZUMALABE, AEK, μαχητές πολιτικών ομάδων όπως η XAKI, EH, BATASUNA, δημόσια πρόσωπα της μόνης θεσμικής εθνικής βασκικής οργάνωσης UDALBITZA κι ακόμα εργαζόμενους στα ΜΜΕ, όπως τα EGIN, GARA, EGUNKARIA, BERRIA και πολλοί άλλοι.

Αυτό που ενώνει όλους αυτούς στην EPPK, είναι ότι βρίσκονται φυλακισμένοι για τον αγώνα τους για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων. Με άλλα λόγια, η EPPK δεν είναι παρά μια μορφή αυτοοργάνωσης μέσα στις φυλακές, κι ένα εργαλείο για την προώθηση της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των Βάσκων.

Όλα τα μέλη της EPPK πρέπει να παραμένουν πιστά στην κολλεκτίβα, να πολεμούν το σύστημα των φυλακών, να σέβονται τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και να διατηρούν το επίπεδο του αγώνα στη στρατηγική της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Χώρας των Βάσκων.

2) Δομή

Η EPPK διαμορφώνεται μέσα σε κάθε συνέλευση όπου είναι οι κρατούμενοι στους οποίους επαφίεται, να προσφέρουν αυτόνομα τη δικής τους γενική ιδέα. Ταυτόχρονα, όλες αυτές οι τοπικές συνελεύσεις συνιστούν τη Γενική Συνέλευση που αποτελεί το βασικό μέσο αγώνα και πραγματοποίησης των αποφάσεων της EPPK. Οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη. Έτσι, η EPPK ορίζει μια Ομάδα Διασύνδεσης της κολλεκτίβας, για τα υπόλοιπα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της Χώρας των Βάσκων και για την διεύθυνση των φυλακών.

3) Γενική Γραμμή

Στη γενική της γραμμή, η EPPK συνενώνει την πολιτική πάλη με την αντίσταση μέσα στις φυλακές. Παγιώνει ως στρατηγικό στόχο τη χορήγηση αμνηστίας και κατευθύνει την πολιτική της πάλη προς την κατάκτηση του τακτικού στόχου της συνένωσης όλων των μελών της στη Χώρα των Βάσκων.

Η αμνηστεία σχετίζεται με την παύση της πολιτικής και ένοπλης σύγκρουσης, όταν θα γίνει σεβαστό το δικαίωμα στην ύπαρξη και στην αυτοδιάθεση του λαού μας. Η συνένωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στη χώρα των βάσκων έχει να κάνει με την εγγύηση του δικαιώματός τους να συμμετέχουν στην πολιτική διαδικασία της χώρας, χωρίς να φυλακίζονται γι αυτό.

4) Μέθοδοι πάλης

Η EPPK δεν αποκυρρήσσει κανένα είδος πάλης από τη δυναμική της. Προτάσσει μια γραμμή ανυπακοής προς το σύστημα των φυλακών, γραμμή που προσαρμόζεται στο επίπεδο της αυτονομίας του κάθε φυλακισμένου.

5) Σχέσεις με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον

Η EPPK επιδιώκει τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των μελών της και του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εγγύτητάς τους, ενδυναμώνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη.

6) Αλληλεγγύη

Είναι τόσες οι διαφορετικές ποινές και τόσο μεγάλη η διασπορά σε μακρινές φυλακές που η αλληλεγγύη αποκτά πολύ υψηλή αξία. Κάτι που φαίνεται μέσα στην απομόνωση, την μοναξιά, τον εγκλεισμό, τις βαριές ασθένειες, την επιθετικότητα, την μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο ή και στον θάνατο αρκετών από τα μέλη μας, ακόμα και σε γεγονότα σαν αυτά που συνέβησαν σε συγγενείς στην επίσκεψή τους σε κρατουμένους.

7) Πολιτική δράση

Η EPPK παρεμβαίνει στη βασκική πολιτική διαδικασία μέσα από την καθημερινή της αντίστασης και τις σχέσεις τις με τα άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της χώρας των βάσκων. μέσα από την ομάδα των Ομάδα Διασύνδεσής της. Η πολυμορφία των ιδεών των μελών της, αναπτύσσεται ελεύθερα στις εσωτερικές σχέσεις που διατηρεί ο/η κάθε ένας/μία κρατούμενης/η με την οργάνωση της υπόληψής του.

8) Σφραγίδα

Τελικά, η EPPK είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας παρά μια σφραγίδα.

Πηγή: Περιοδικό Senza Censura #17 (Via del Verocchio 12/N – 40138 Bologna, Italia – www.senzacensura.org)

 

Τον Γενάρη του 2005, η Κολλεκτίβα Βάσκων Πολιτικών Κρατουμένων, ξεκίνησε μια νέα δυναμική πάλης μέσα στις φυλακές, που διήρκεσε ολόκληρο το χρόνο. Αφετηρία υπήρξε η άρνηση των κρατουμένων να επιστρέψουν στα κελιά τους, καταλαμβάνοντας για δέκα λεπτά τα προαύλια των φυλακών. Τη στιγμή που υπάρχουν πάνω από 700 βάσκοι κρατούμενοι στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας, η κολλεκτίβα διεκδικεί:

1) την αναγνώριση του καθεστώτος πολιτικών κρατουμένων

2) την παύση των βασανισμών, των ξυλοδαρμών, της απομόνωσης, της διασποράς σε διαφορετικές φυλακές, της απαγόρευσης της εκπαίδευσης.

3) δικαιώματα στην περίθαλψη, στην επικοινωνία, στη χρήση της μητρικής γλώσσας, της κράτησης σε φυλακές της χώρας των βάσκων, της οργάνωσης, της συνέλευσης, της συμμετοχής στα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα, αναγνώριση της Ομάδας Διασύνδεσης.

μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008

Τί είναι η Απεργία Πείνας

Η απεργία πείνας είναι μια άκρως σοβαρή και υψηλά επικίνδυνη τακτική διαμαρτυρίας στην οποία ένας άνθρωπος αρνείται απλώς να φάει, ούτως ώστε να τραβήξει την προσοχή σε έναν σκοπό ή ένα ζήτημα. Μια απεργία πείνας ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να καταφεύγει κανείς σ αυτή μόνο σαν ένα ύστατο βήμα ή σε μια πολύ σκληρή κι έκτακτη κατάσταση.

Σ.τ.μ. Η απεργία πείνας είναι μια υπόθεση εξαιρετικά σοβαρή. Δεν προτρέπουμε κανέναν να καταφύγει σε μιά τέτοια ενέργεια, για κανένα λόγο. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι μας και επειδή ακριβώς είναι μια υπόθεση ζωής και θανάτου, κάποια πράγματα πρέπει να είναι γνωστά. Γι αυτό και η μετάφραση και δημοσίευση του κειμένου.

Κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για μια απεργία πείνας:

Πρέπει να πίνουμε άφθονο νερό. Ένας υγιής ενήλικας μπορεί να επιβιώσει δίχως φαγητό για δυο σχεδόν μήνες, αλλά μπορεί ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ χωρίς νερό. Σε σχέση πάντα με το πόσο ακραία είναι μια απεργία πείνας, είναι καλό να πίνουμε αν το επιλέξουμε, χυμούς φρούτων και σούπες, ώστε να παρέχουν στο σώμα μας ένα μίνιμουμ σακχάρων, λιπαρών και βασικών θρεπτικών συστατικών. Το ίδιο όσον αφορά διάφορα συμπληρώματα τροφής.

Βρίσκουμε ένα άνετο σημείο για να διεξάγουμε την απεργία πείνας και παραμένουμε εκεί. Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρήσουμε όσο περισσότερη ενέργεια γίνεται στη διάρκεια της απεργίας πείνας. Παραμένουμε λοιπόν σ ενα άνετο σημείο και αποφεύγουμε κάθε σωματική δραστηριότητα, εκτός του να σηκωνόμαστε που και που όρθιοι και να περπατάμε λίγο.

Μένουμε θερμοί στο κρύο και δροσεροί στη ζέστη. Ξεκινώντας μια απεργία πείνας υποβάλλουμε το σώμα μας σε αφάνταση κακοποίηση και κάμπτουμε δραστικά τη φυσική του ικανότητα να προστατεύεται από τις εξωτερικές συνθήκες. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος είναι σημαντικό να έχουμε κατάλληλα ρούχα και προστασία από τις καιρικές συνθήκες της περιοχής. Θα είμαστε πλέον πολύ πιο ευάλωτοι σε περιστατικά υποθερμίας ή πυρετού.

Ανάλογα με τη διάρκεια της απεργίας πείνας, μπορεί να προκληθεί σοβαρή εώς και αμετάκλητη σε ορισμένες περιπτώσεις ζημιά στον οργανισμό. Ακολουθεί μια αναφορά στα βασικά προβλήματα υγείας που εμπλέκονται σε μια απεργία πείνας που κρατάει πάνω από 2-3 εβδομάδες. Αναφέρεται πάντα στην περίπτωση που απεργός δέχεται μόνο νερό και ήταν απόλυτα υγιής όταν ξεκίνησε την απεργία πείνας. Επίσης, κάποια από αυτά είναι μο-νι-μα:

Βλάβες στον μυικό ιστό (μετά τις 4 εβδομάδες περίπου)

Αδυναμία στα οστά (μετά τις 4 εβδομάδες περίπου)

Παραισθήσεις/Απώλεια του προσανατολισμού (μετά από 3 εβδομάδες περίπου)

Πιθανώς μόνιμη εγκεφαλική βλάβη (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Πιθανώς μόνιμη βλάβη εσωτερικών οργάνων (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Πιθανή ρήξη εσωτερικών οργάνων (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Θάνατος (μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, ανάλογα και με την κατάσταση της υγείας του απεργού)

Πηγή: http://www.blackcrosscollective.org
[Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβριος 2007]

//

Δακρυγόνα/ασφυξιογόνα:

Το δακρυγόνο ανακαλύφθηκε από κάποιους αμερικάνους χημικούς στα 1928. Αναπτύχθηκε σαν όπλο στη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα για πρώτη φορά στον πόλεμο του Βιετνάμ. Την πιο συχνή του χρήση όμως βρήκε στα επόμενα χρόνια από τις κατασταλτικές δυνάμεις των κρατών ενάντια σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις του “εσωτερικού εχθρού”. Η χρήση του αποσκοπεί στο να καταστήσει το “θύμα” ανίκανο να αντισταθεί ή να ξεφύγει ώστε να περάσει υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της τάξης. Οι πιο κοινοί τύποι δακρυγόνων/ασφυξιογόνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι οι: CS (o-chlorobenzylidenemalononitrile) και CN (w-chloroacetophenone). Κάποιες συνέπειες της έκθεσης του οργανισμού σ’ αυτά είναι: έντονος ερεθισμός των ματιών που προκαλεί δάκρια ή και προσωρινή τύφλωση, ερεθισμός των βλενογόννων της μύτης, της τραχείας, των πνευμόνων, βήχας, ερεθισμός του λάρυγγα και του στομάχου, τάση για εμετό, πιθανότητα διάρροιας, άγχος-αύξηση των σφιγμών, εφίδρωση, δερματικοί ερεθισμοί. Σε περιπτώσης εισπνοής μεγάλης ποσότητας, έχει καταγραφεί σε τοξικολογική μελέτη ακόμη και χημική πνευμονίτιδα αλλά και θανατηφόρο πνευμονικό οίδημα, καρδιακές προσβολές, γαστρεντερίτιδα, ηπατοκυτταρικές λοιμώξεις, θάνατοι. Το CS ιδιαίτερα, είναι αλκαλικός διαλύτης σουλφυδρυλικών ομάδων και πιθανόν του DNA. Ενδέχεται λοιπόν να προκαλεί ακόμα και γενετικές μεταλλάξεις.

Η έξαρση των συμπτωμάτων ευνοείται πάντως με τη θερμότητα ή την ξηρασία, ενώ ακόμη και μικρές ποσότητες δακρυγόνου μπορούν να επιφέρουν προσωρινά έντονη δυσφορία σε πολλούς ανθρώπους, πράγμα που το καθιστά κι ένα από τα καθιερωμένα όπλα για τον έλεγχο του πλήθους. Χαρακτηριστική είναι η πρώτη αντίδραση του οργανισμού, βλεφαροσπασμοί, αίσθηση καψίματος και σωματικού πόνου. Συνήθως εκτοξεύονται ως κάνιστρα από ειδικά όπλα κάποια από τα οποία ρίχνουν και 4-5 βλήματα διασποράς. Μην επιχειρήσεις να πιάσεις το βλήμα με γυμνά χέρια γιατί είναι υπερβολικά θερμό, ενώ ο χρόνος που χρειάζεται για να πεταχτεί πίσω αρκεί για να επιδράσει πάνω σου αποτελεσματικά. Μπορεί επίσης να ψεκάζονται από σπρέυ χειρός ή από φισούνες σε μέγεθος πυροσβεστήρα. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και εγκαύματα πρώτου βαθμού.

Φροντίδα:

Αυτό που επιφέρει συνήθως η έκθεση στο CS ή το CN είναι ερεθισμός των ματιών και της τραχείας, βλεφαροσπασμοί, δάκρυα, βήχας, φτάρνισμα, ρινική καταρροή, μαζί με μια αίσθηση καψίματος στο εκτεθειμένο δέρμα και στο στόμα. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ναυτία, τάσεις για εμετό, φωτοφοβία, πονοκεφάλους. Τα συμπτώματα αυτά συνήθως εξαφανίζονται λίγες ώρες μετά την έκθεση. Η δυσφορία συνήθως κρατά για μισή το πολύ ώρα, ενώ το σπρέυ πιπεριού μπορεί να ενοχλεί ακόμη και μετά από 2 ώρες. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι η πρόσβαση σε κάποιο μέρος με καθαρό αέρα, απομάκρυνση από το σημείο όπου έχει πέσει ή έχει ψεκαστεί το δακρυγόνο/ασφυξιογόνο και το ξέπλυμα της επιδερμίδας και των ματιών. ’τομα με διεγνωσμένα αναπνευστικά προβλήματα όπως άσθμα ή εμφύσημα πρέπει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικά καθώς ρισκάρουν μια επιδείνωση ή και μονιμοποίηση του προβλήματος σε περίπτωση έκθεσής τους. Το ίδιο όσον αφορά άτομα που φορούν φακούς επαφής, καθώς οι ουσίες που προκαλούν ερεθισμούς παγιδεύονται πίσω απ’ τους φακούς κι έτσι παρατείνεται η έκθεση σ αυτές. Αν ωστόσο φοράς φακούς μην τους πιάσεις παρά μόνο με καθαρά δάχτυλα, μην τους τρίψεις, μην τους πιέσεις.
Όταν λοιπόν πέσει ή ψεκαστεί το δακρυγόνο/ασφυξιογόνο μην πανικοβάλλεσαι και μη τρίψεις τα μάτια σου. Έχε στο μυαλό σου ότι αυτό δεν είναι και το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Παρά την σύγχυση και τον πανικό, μπορείς να βρείς κάποια ανοιχτωσιά να καταφύγεις. Μείνε ψύχραιμος και ανάπνεε αργά. Θυμήσου ότι είναι μόνο προσωρινό. Καθησύχασε τους διπλανούς σου αν έχουν καταληφθεί από τον πανικό. Στη συνέχεια, ξέπλυνε το πρόσωπο με ένα διάλυμα αποτελούμενο κατά 50% από νερό και 50% από βασικό διάλυμα (π.χ. Maalox) που θα έχεις παρασκευάσει από πριν, ή άφθονο νερό. Μην καταπιείς! Φύσηξε επίμονα την μύτη σου, ξέπλυνε το στόμα, φτύσε. Στάσου σε κάποιο σημείο με καθαρό αέρα, με το πρόσωπο προς την μεριά του ανέμου. Αργότερα, καλό είναι να κάνεις ένα ντους με δροσερό νερό και σαπούνι. Ξέπλυνε προσεκτικά το κεφάλι, ούτως ώστε το νερό από τα μαλλιά σου να μην τρέχει στα μάτια. Κλείσε τα ρούχα που φορούσες σε σακούλες μέχρι να τα πλύνεις, με ισχυρό βασικό (μη-όξεινο) απορρυπαντικό. Πίνε άφθονο νερό. Σε περίπτωση που αντιληφθείς μακροχρόνια συμπτώματα, όπως ερεθισμούς των ματιών ή αναπνευστικά προβλήματα κάποιες μέρες μετά, αναζήτησε ιατρική βοήθεια. Τις επόμενες μέρες, πίνε άφθονο νερό, ακόμη καλύτερα στίβοντας μέσα λίγο λεμόνι. Κοιμήσου αρκετά και απόφευγε το τσιγάρο, το αλκοόλ, την καφείνη, τα τηγανητά/λιπαρά γεύματα: Βοήθησε το συκώτι σου να αποβάλλει τα τοξικά.

Πρόληψη:

Καλύπτουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του σώματός μας, ιδιαίτερα αν έχουμε κάποιο έγκαυμα, ξεφλούδισμα από τον ήλιο κλπ, δεν το αφήνουμε σε καμία περίπτωση εκτεθειμένο. Χρησιμοποιούμε αντηλιακό (βασικό) και σε καμμία περίπτωση λοσιόν/έλαια κλπ γιατί παρατείνουν την επίδραση των δακρυγόνων. Στο εμπόριο μπορούν να βρεθούν ειδικές αντι-ασφυξιογόνες μάσκες (οι καλύτερες είναι αυτές που καλύπτουν ολόκληρο το κεφάλι, με φίλτρα τύπου ΝΑΤΟ, ενώ σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να παίρνουμε τις παλιού τύπου οι οποίες περιέχουν ασβέστιο στα φίλτρα), ωστόσο, η κατοχή μιας τέτοιας μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας σε μια πιθανή προσαγωγή, εξακρίβωση κλπ. Εναλλακτικά, μπορούμε να έχουμε γυαλάκια κολυμβητηρίου, ή στην χειρότερη περίπτωση ένα καθαρό μαντήλι, ακόμα και ελαφρώς ποτισμένο στο διάλυμα Maalox, ώστε να καλύπτει την μύτη και το στόμα μας.

Πηγές:

www.black-rose.com/radicalhealth.html
www.tao.ca/~plantingseeds/healingtrauma
www.wikipedia.org
Περιοδικό Do or Dire #7

P.O.Box 11303 Portland,OR 97211
or email info@blackcrosscollective.org

[Επιμέλεια-Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβριος 2007]

 

Βλέπε ακόμα:

Οδηγοί επιβίωσης

Τί κάνεις όταν πέσει δακρυγόνο;

Σε περίπτωση ανάκρισης – Animal Liberation Front

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Κινητά τηλέφωνα: Μιλάτε; Σας ακούμε!

Η εξακρίβωση στοιχείων – De jure plebes

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Τί είναι η απεργία πείνας;

“Οδηγός αυτοπροστασίας” για κάθε ενδιαφερόμενο/η

Η εξακρίβωση στοιχείων

Βασικές γνώσεις για την αντιμετώπιση μιας καθημερινής αστυνομικής πρακτικής

Πηγή: Το έντυπο de jure plebes (περί του δικαίου των απλών ανθρώπων, του λαού), τεύχος 2, φθινόπωρο 2004 (για επικοινωνία: radical-lawers@webster.gr). Σημείωση: Δε γνωρίζω κατά πόσο ισχύει ακόμα το e-mail ή αν έχουν κυκλοφορήσει άλλα τεύχη του de jure plebes κλπ.

Τα θέματα που σχετίζονται με την εξακρίβωση στοιχείων, την προσαγωγή στα αστυνομικά τμήματα και τις αστυνομικές έρευνες ρυθμίζονται, μεταξύ πολλών άλλων, στο προεδρικό διάταγμα (π.δ.) 141/1991, το οποίο γεννά κρίσιμα ζητήματα ουσίας που θέτουν σημαντικά ατομικά δικαιώματα στην «γκρίζα ζώνη» μιας διακριτικής ευχέρειας των οργάνων της αστυνομίας.

Η αστυνομία δικαιούται να μας υποβάλλει σε εξακρίβωση στοιχείων, ζητώντας την επίδειξη των σχετικών εγγράφων με παράλληλη επίδειξη της ταυτότητας του οργάνου, αν αυτό έχει πολιτική περιβολή. Μετά την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας ολοκληρώνεται η διαδικασία, και, υπό κανονικές συνθήκες, δεν υφίσταται υποχρέωση απάντησης σε άλλες ερωτήσεις, χωρίς αντίστοιχα δυνατότητα προσαγωγής μας στο αστυνομικό τμήμα. Για να γίνει νόμιμα κάτι τέτοιο πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 15 περ. ΄θ του παραπάνω π.δ., είτε να μην φέρει ο πολίτης αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο, είτε εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς του να δημιουργείται στους αστυνομικούς η υπόνοια πρότερης διάπραξης εγκληματικής ενέργειας. Έτσι, αν δεν συντρέχει μία εκ των περιστάσεων (το οποίο φυσικά εναπόκειται στην αξιολογική κρίση των οργάνων…) δεν είναι νόμιμη η προσαγωγή στο τμήμα. Η συχνή αντίθετη πρακτική λαμβάνει χώρα υπό τον μανδύα ανάγκης ελέγχου για την ύπαρξη ανεκτέλεστων ποινικών αποφάσεων. Η διόγκωση όμως του σχετικού (χρονικού και ψυχολογικού) βάρους στον πολίτη είναι απαράδεκτη, ερμηνεία που έγινε δεκτή και από το Συνήγορο του Πολίτη στο εμπεριστατωμένο πόρισμά του με θέμα «Νόμιμες προϋποθέσεις προσαγωγών και αστυνομικών ερευνών» από τον Ιούνιο του 2003.

Σε περίπτωση προσαγωγής, ο χρόνος παραμονής στο τμήμα δεν πρέπει να υπερβαίνει τον απολύτως προσήκοντα, σε αντίθετη δε περίπτωση εκφράζουμε κομψά τη δυσαρέσκειά μας, για να απεμπλακούμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Επομένως, η εξακρίβωση φυγοδικίας ή φυγοποινίας δεν επιτρέπεται να διαρκεί για ώρες. Τυχόν διαβεβαιώσεις περί μη σύλληψης ή ύπαρξης κατηγοριών ελάχιστη σημασία έχουν, αφού η κράτηση, ως παρεμπόδιση της ελευθερίας της κίνησης, είναι πραγματικό γεγονός ανεξάρτητα από το νομικό χαρακτηρισμό της.

Σε περίπτωση διατύπωσης άλλων ερωτήσεων, άσχετων με τη διαπίστωση των στοιχείων μας, όπως π.χ. σχετικών με τις πολιτικές μας απόψεις, την οικογενειακή μας κατάσταση ή τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις συνίσταται η μη απάντηση, διότι αυτές αφορούν προσωπικά μας δεδομένα που δεν (πρέπει να) αφορούν την αστυνομία. Βέβαια συχνά χρησιμοποιείται στο δρόμο σε περίπτωση σχετικής άρνησης η, παντελώς καταχρηστική, απειλή προσαγωγής στο τμήμα για «διακρίβωση του γνησίου της ταυτότητας» ως «καψόνι» για την απροθυμία του ερωτωμένου.

Δακτυλοσκόπηση και φωτογράφηση, κατά τα άρθρα 27 παρ. 1 εδ. η’ και 29 παρ. 1 εδ. γ’ π.δ. 342/1977, επιτρέπεται μόνο όταν υπάρχει εξατομικευμένη υπόνοια τέλεσης εγκλήματος, επομένως όχι σε περίπτωση προσαγωγής για εξακρίβωση. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντική η διευκρίνιση της νομικής μας θέσης (μάρτυρα, κατηγορουμένου ή απλώς προσαχθέντα) για την άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων.

Οι έρευνες της αστυνομίας, που ρυθμίζονται από τα άρθρα 94 εδ. α’ και 96 παρ. 3 εδ. α’ και β’ του π.δ. 141/1991, διακρίνονται σε σωματικές, σε έρευνες σε μεταφορικά μέσα και σε έρευνες σε κατοικίες. Κανονικά η σωματική έρευνα, εκτός από τις περιπτώσεις των σωματικών ερευνών στα πλαίσια προανάκρισης για ένα συγκεκριμένο αδίκημα, μπορεί να γίνει μόνον αν υπάρχει σοβαρή και βάσιμη υπόνοια ή απόλυτη ανάγκη, οπότε ο πολίτης δικαιούται σε διευκρίνιση για ποιο αδίκημα θεωρήθηκε ύποπτος. Η έκφραση δυσαρέσκειας λόγω έρευνας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιβαρυντικό στοιχείο, αφού από πουθενά δεν προκύπτει έννομη υποχρέωση του πολίτη να είναι πρόθυμος και χαμογελαστός απέναντι στους ελέγχοντες αστυνομικούς. Η σχετική, τέλος, θεμελίωση σοβαρής υπόνοιας τέλεσης αξιόποινης πράξης αποκλειστικά λόγω της παρουσίας σε συγκεκριμένο δημόσιο χώρο (π.χ. πλατεία Εξαρχείων στην Αθήνα ή πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη) κρίνεται καθ’ όλα παράνομη, διότι η σχετική ελευθερία εμπίπτει στο απόλυτο προστατευτικό πεδίο του δικαιώματος στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθ. 5 παρ. 1 Συντάγματος).

Η έρευνα πρέπει να γίνεται με τρόπο που να σέβεται την αξιοπρέπεια του ατόμου και σε γυναίκα μόνο από γυναίκα αστυνομικό και, αν δεν υπάρχει τέτοια, από άλλη γυναίκα που διαλέγει ο άντρας αστυνομικός. Αν σκοπός της έρευνας είναι η ανεύρεση συγκεκριμένου εγγράφου ή αντικειμένου, ο αστυνομικός οφείλει να ζητήσει κατ’ αρχάς την αυτόβουλη παράδοσή του από τον πολίτη (π.χ. κέρματα και αναπτήρες στο γήπεδο). Με τις ίδιες προϋποθέσεις και την ίδια διαδικασία γίνεται έρευνα σε μεταφορικά μέσα και σε μεταφερόμενα αντικείμενα (π.χ. μια βαλίτσα σε ένα αυτοκίνητο).

Η έρευνα σε κατοικία (στην έννοια της κατοικίας εμπίπτει και κάθε κατάλυμα που χρησιμοποιείται για διαβίωση ή εργασία και δεν είναι προσιτό σε όλους, π.χ. αντίσκηνο ή δωμάτιο ξενοδοχείου) όταν δεν ενεργείται προανάκριση ή ανάκριση, ονομάζεται αστυνομική- προληπτική έρευνα και μπορεί να γίνει μόνο με τη ρητή συναίνεση του/της ενοίκου της. Αντίθετα όταν πρόκειται για έρευνα σε κατοικία στα πλαίσια ανάκρισης ή προανάκρισης είναι υποχρεωτικό να ανοίξουμε την πόρτα. Έτσι, αφού ζητήσουμε από αυτούς που διεξάγουν την έρευνα, και είναι πάντα τουλάχιστον δύο, τα στοιχεία τους και μας επιδείξουν το ένταλμα έρευνας, ανοίγουμε, αλλιώς έχουν το δικαίωμα να παραβιάσουν την πόρτα. Κατά τη διεξαγωγή της έρευνας είναι δικαίωμα του ενοίκου, και μάλιστα μεγάλης πρακτικής χρησιμότητας, η αυτοπρόσωπη παρουσία του, γι’ αυτό μπορούν να γίνουν υποδείξεις για την κατά σειρά έρευνα των επιμέρους χώρων.

Έρευνα τη νύχτα απαγορεύεται να γίνει χωρίς την παρουσία δικαστικού λειτουργού. Νύχτα θεωρείται το διάστημα από 8 μ.μ. ως 6 π.μ. το χειμώνα (1 Οκτωβρίου-31 Μαρτίου) και από 9 μ.μ. ως 5 π.μ. το καλοκαίρι (1 Απριλίου-30 Σεπτεμβρίου). Έρευνα τη νύχτα επιτρέπεται μόνο αν υπάρχει ένταλμα σύλληψης, αν εκείνη την ώρα στην κατοικία τελείται αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα ή παίζονται κατ’ επάγγελμα τυχερά παιχνίδια ή γίνονται κατ’ επάγγελμα ακολασίες. Όταν τελειώσει η έρευνα συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται και από τον ένοικο, αφού πρώτα ελεγχθεί η καταγραφή όλων των αντικειμένων που τυχόν κατάσχονται. Επίσης ο ένοικος ζητάει και παίρνει εκείνη την ώρα αντίγραφο της έκθεσης έρευνας.

Κλείνοντας να επισημάνουμε ότι είναι απολύτως απαραίτητο να έχουμε κατά νου πως όσο σημαντική είναι η γνώση των δικαιωμάτων μας σε περίπτωση που αντιμετωπίζουμε κάποια από τις παραπάνω καταστάσεις, άλλο τόσο είναι σημαντικό οι αντιδράσεις μας να είναι ψύχραιμες και σταθμισμένες. Κι αυτό γιατί η εφαρμογή της διακριτικής ευχέρειας, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, από τη μεριά ενός μηχανισμού που σε πάμπολλες περιπτώσεις έχει αποδείξει την απαξιωτική του στάση απέναντι στα δικαιώματα, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην κινείται στην κατεύθυνση που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Σε μια διαδήλωση υπάρχει συχνά ένα ενδεχόμενο τραυματισμού. Δεδομένου ότι η προοπτική μεταφοράς σε νοσοκομείο δεν είναι πάντα ότι ευκολότερο (υπάρχει πάντα η πιθανότητα σύλληψης, το θέμα της απόστασης, του χρόνου…), αλλά ούτε κι ότι καλύτερο (μιας και συχνά μετά από περιπτώσεις σύγκρουσης στο δρόμο, οι μπάτσοι «κόβουν κίνηση» έξω από τα κοντινότερα νοσοκομεία για τραυματίες), θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο για όποιον επιλέγει να βρεθεί σε μια διαδήλωση να γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα ώστε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση κινδύνου. Το βασικότερο σε μια σύγκρουση στο δρόμο είναι να διατηρούμε πάντοτε τη ψυχραιμία μας. Σκοπός της καταστολής, είναι να σπείρει ανάμεσά μας τον φόβο. Ο πανικός είναι λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση ο χειρότερος σύμβουλος. Η λογική του «να σώσω το τομάρι μου», είναι που παράγει τα ποδοπατήματα διαδηλωτών, την ηττοπάθεια, και τελικά τις εκτεταμένες συλλήψεις και στρώνει το έδαφος για την αστυνομική κακοποίηση και την καταστολή.

Ο οδηγός που ακολουθεί, βασίζεται σε αντίστοιχους οδηγούς ιατρικών ομάδων όπως οι Action Medics UK και η Black Cross Health Care Collective οι οποίοι απευθύνονται κυρίως σε γιατρούς και αφορούν την περίθαλψη τρίτου προσώπου, μπορεί ωστόσο να φανεί αρκετά χρήσιμος, ώστε να φροντίσουμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο διαδηλωτή σε περίπτωση τραυματισμού. Είναι σημαντικό να έχουμε πάντοτε τη συγκατάθεση του ανθρώπου που προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Εξ αιτίας της κατάστασης που θα επικρατεί εκείνη τη στιγμή, κάθε προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί ως επίθεση ή ακόμα ως απόπειρα σύλληψης…

Πάνω απ’ όλα απαιτείται ψυχραιμία, αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι (όπως για το πώς ακριβώς πρέπει να αντιδράσουμε ή για το αν ο τραυματίας θέλει τη βοήθειά μας), περιττό να πούμε, ότι δεν το επιχειρούμε.

-Τι κάνουμε σε περίπτωση τραυματισμού από δακρυγόνο:

Σε περίπτωση που ο τραυματίας φοράει φακούς επαφής, του ζητάμε να τους βγάλει, ώστε να μην τραυματιστεί ο κερατοειδής χιτώνας του ματιού. Οι φακοί έπειτα είναι για πέταμα, δεν υπάρχει τρόπος καθαρισμού. Ένα προληπτικό μέσο θα ήταν η χρήση μάσκας, ή γυαλιών κολυμβητηρίου.
Απομακρύνουμε τον τραυματία από το σημείο που έπεσαν τα δακρυγόνα.
Αφαιρούμε το ρούχο πάνω στο οποίο έχει πέσει δακρυγόνο.
Ξεπλένουμε πολύ προσεκτικά τα μάτια του με κάποιο βασικό διάλυμα (π.χ. Maalox), ή τουλάχιστον με άπλετο δροσερό νερό (αυτό ίσως τσούξει περισσότερο, τουλάχιστον στην αρχή). Όχι ζεστό νερό: ανοίγουν οι πόροι του δέρματος και απορροφούν το δακρυγόνο.
Αφήνουμε τα δάκρυα να «κάνουν τη δουλειά τους», χωρίς να τρίβουμε ή να σκουπίζουμε τα μάτια.
Παροτρύνουμε τον τραυματία να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά, να φτύνει και να φυσάει την μύτη του, ενώ τον βοηθάμε να καθίσει σε ανοιχτό μέρος, όπου κάνει ρεύμα, ώστε να εξατμιστεί το δακρυγόνο που απέμεινε.

-Σε περίπτωση εξωτερικής αιμορραγίας:

Σκοπός μας είναι α) να σταματήσουμε την αιμορραγία, β) να αποτρέψουμε κάποιο σοκ, γ) να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο μόλυνσης.

Τι να κάνουμε:

Εκθέτουμε ολόκληρη την πληγή, βγάζουμε από πάνω τα ρούχα.
Ελέγχουμε αν υπάρχει κάποιο κάταγμα ή αν έχει εισχωρήσει κάποιο ξένο σώμα στην πληγή.
Αν δεν ισχύει κάτι από το «2» πιέζουμε την πληγή με ένα κομμάτι ύφασμα ή βαμβάκι, αλλιώς χρησιμοποιούμε λαστιχένια γάντια, ή προτρέπουμε τον τραυματία να μας βοηθήσει με το χέρι του.
Δεν προσπαθούμε να αφαιρέσουμε το ξένο σώμα (π.χ. κομμάτι γυαλί) από την πληγή. Κάτι τέτοιο αυξάνει τον κίνδυνο επέκτασης της πληγής ή/και μόλυνσης.
Εφαρμόζουμε έμμεση πίεση (γύρω από την πληγή) ώστε να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Σηκώνουμε ψηλά το μέλος του σώματος που έχει χτυπηθεί.
Βοηθούμε τον τραυματία να ξαπλώσει ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού από το σοκ ή/και την πτώση.
Καλύπτουμε την πληγή προσεκτικά με επίδεσμο, σιγουρεύοντας ότι η κυκλοφορία του αίματος γίνεται κανονικά ως τα άκρα, αν ο επίδεσμος γεμίσει αίμα, χρησιμοποιούμε και δεύτερο επίδεσμο από πάνω.
Προσέχουμε μην καταληφθεί από σοκ, ενώ ψάχνουμε να βρούμε κάποιον ιατρό. Σε περίπτωση που έχει κοπεί αρτηρία, ένας καλός επίδεσμος μπορεί να κρατήσει την αιμορραγία για λίγα λεπτά αλλά είναι αναγκαία η μεταφορά σε νοσοκομείο.

-Σε περίπτωση εσωτερικής αιμορραγίας

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μετά από κάποιο πολύ σκληρό χτύπημα. Αν ο τραυματίας μοιάζει να έχει υποστεί σοκ, χωρίς κάποια φανερή απώλεια αίματος, είναι δείγμα εσωτερικής αιμορραγίας.
Κάποια σημάδια είναι:
Xλωμάδα
Κρύο, ιδρωμένο δέρμα
Γρήγορος κι αδύναμος παλμός
Σωματικός πόνος
Δίψα
Σύγχυση, υπερ-κινητικότητα και ενοχλήσεις, οδηγώντας πιθανόν σε κατάρρευση ή λιποθυμία
Μελανιές πάνω από το σημείο του χτυπήματος
Αιμορραγία από τις σωματικές οπές (π.χ. αυτιά)
Ανεξήγητο (εσωτερικό) φούσκωμα ή πρήξιμο.

Τι να κάνουμε:

Σε περίπτωση που όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με εσωτερική αιμορραγία, κανονίζουμε άμεσα εισαγωγή του τραυματία σε νοσοκομείο, ενώ προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε την περίπτωση σοκ, βοηθώντας τον να ξαπλώσει έχοντας ελαφρά υπερυψωμένα τα πόδια, και χαλαρώνουμε τα ρούχα που τον στενεύουν.

-Σε περίπτωση Σοκ

Έχουμε στο μυαλό μας ότι το Σοκ μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο.
Συνήθη σημάδια είναι:
Ασθενής και ταχύτατος παλμός
Επιτάχυνση των εισπνοών (σε πάνω από 30 ανά λεπτό)
Κρύο και ιδρωμένο δέρμα
Δίψα
’γχος
Ναυτία
Λήθαργος, σύγχυση
Σταχτί πρόσωπο
Ασυνειδησία

Τι να κάνουμε:

Αν είναι δυνατό, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την πηγή του άγχους (π.χ. κάποιο τραύμα, έγκαυμα).
Βοηθούμε να ξαπλώσει με τα πόδια ελαφρά υπερυψωμένα
Χαλαρώνουμε κάθε στενό ρούχο
Αδειάζουμε τον γύρω χώρο, δεν μαζευόμαστε όλοι από πάνω…
Αν έχει κρύο ή κακοκαιρία, τόσο του παρέχουμε ένα δεύτερο ρούχο ή κάποιο σκέπασμα, δεν χρησιμοποιούμε καλοριφέρ ή κάποια άλλη πηγή θερμότητας.

-Διάσειση / Αιμάτωμα

Προέρχονται από χτυπήματα στο κεφάλι, η διάσειση είναι κάτι σαν μελανιά στον εγκέφαλο, ενώ το αιμάτωμα είναι εσωτερική αιμορραγία. Ο καθένας που δέχτηκε ένα χτύπημα στο κεφάλι, πρέπει να εξεταστεί για ενδεχόμενο διάσεισης ή αιματώματος. Δεν αφήνουμε ποτέ κάποιον χτυπημένο στο κεφάλι μόνο του, καθώς έχει άμεση ανάγκη εξέτασης.
Κάποια σημάδια είναι:
Ολοένα και χειρότερος πονοκέφαλος
Τάση για εμετό
Ζαλάδα, αίσθηση πνιγμού
Προβλήματα στην όραση
Καθυστερημένες, ανακριβείς αντιδράσεις σε μια από τις δυο πλευρές του σώματος
Σπασμοί
Σημάδια κάποιας κρανιο-εγκεφαλικής κάκωσης (διαστολής της κόρης του ματιού, αιμορραγία πίσω από τα αυτιά, κιτρινωπό υγρό τρέχει από τα μάτια).
Βαθιές σχισμές στο δέρμα του κεφαλιού.

Τι να κάνουμε:

’μεση εισαγωγή σε νοσοκομείο! (το πολύ, μέσα σε 24 ώρες). Αν ο τραυματίας έχει χάσει τις αισθήσεις του δεν επιχειρούμε να τον κουβαλήσουμε. Υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθούν τα τραύματά του. Αναζητάμε άμεσα ιατρική βοήθεια.

-Εγκαύματα:

Σκοπός μας είναι να μειώσουμε όσο το δυνατόν το κάψιμο και το πρήξιμο, και να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο μόλυνσης. Έχουμε κατά νου ότι οι πιθανότητα μόλυνσης στα εγκαύματα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι σε τραύματα που προκαλούν αιμορραγία. Επίσης, είναι υψηλή η πιθανότητα κάποιου σοκ ή λιποθυμίας, καθώς ο τραυματίας χάνει γρήγορα μεγάλο μέρος των υγρών του οργανισμού του.
Τα εγκαύματα μπορούν να είναι είτε επιφανειακά-πρώτου βαθμού (κοκκινίλες, πρηξίματα …) είτε δευτέρου βαθμού (οδυνηρές κοκκινίλες, ξεφλούδισμα, φουσκάλες) είτε τρίτου βαθμού (λιωμένο δέρμα συχνά με απώλεια αισθήσεων λόγω της βλάβης στο νευρικό σύστημα). Τα εγκαύματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού απαιτούν άμεση μεταφορά σε νοσοκομείο.

Τι να κάνουμε:

Ρίχνουμε άμεσα δροσερό νερό
Αφαιρούμε κάθε ρούχο από το έγκαυμα εκτός αν έχει κολλήσει στο δέρμα
Αφαιρούμε κάθε τι που στενεύει το δέρμα (π.χ. δαχτυλίδια, ρολόγια)
Κρατάμε απλωμένη την περιοχή που κάηκε, ώστε να αποτρέψουμε πιθανή παραμόρφωση (λόγω των ουλών που θα ανοίξουν)
Κρατάμε την περιοχή που κάηκε ψηλά, ώστε να μην πρηστεί (π.χ. πόδια)
Καλύπτουμε απαλά με αποστειρωμένο, μη-χνουδωτό ύφασμα.
Δε χρησιμοποιούμε κρέμες για εγκαύματα, δεν φέρνουμε τίποτα σε επαφή με την πληγή.

-Κατάγματα:

Μέχρι την ακτινογραφία, φροντίζουμε κάθε πιθανό κάταγμα σαν κάταγμα.
Σημάδια:
πρόβλημα στην κίνηση
Πόνος, εκτεταμένος ή επικεντρωμένος
Πρήξιμο ή μελανιά
Παραμόρφωση
Χαλαρότητα
Ήχοι κατά την κίνηση
Πρόβλημα στην κυκλοφορία, τις αισθήσεις, την κίνηση
Πληγές, σουβλιές στο κόκαλο

Τι να κάνουμε:

Ακινητοποίηση
Ξεκούραση, απαλλάσσουμε το χτυπημένο μέλος από κάθε πίεση
Βάζουμε πάγο: αυτό θα το κρατήσει κρύο για 20-30 λεπτά τουλάχιστον
Το κρατάμε σταθερό, με ελαστικό επίδεσμο.
Ψηλά, πάνω από το επίπεδο της καρδιάς του τραυματία
Μεταφορά σε νοσοκομείο

***

Βλέπε ακόμα:

Οδηγοί επιβίωσης

Τί κάνεις όταν πέσει δακρυγόνο;

Σε περίπτωση ανάκρισης – Animal Liberation Front

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Κινητά τηλέφωνα: Μιλάτε; Σας ακούμε!

Η εξακρίβωση στοιχείων – De jure plebes

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Τί είναι η απεργία πείνας;

“Οδηγός αυτοπροστασίας” για κάθε ενδιαφερόμενο/η