Ενα πολύπλευρα ενδιαφέρον άρθρο απ’ την εφ. Texas Observer (link), για όσων το στομάχι αντέχει (μιας και τα ανά τον πλανήτη μπανταμπούμ πολλοί ηγάπησαν…) την αποκαρδιωτική αμερικανική κοινωνική, πολιτική και προσωπική νηπιακότητα που αντιστοιχεί στο καθηλωμένο επίπεδο του ταξικού αγώνα στη χώρα αυτή τα τελευταία 40 χρόνια και τη συνακόλουθη κατάρρευση κάθε συλλογικής συνείδησης, γνώσης, εμπειρίας, αυτοσεβασμού, και την ολοκληρωτική υπαγωγή του πληθυσμού στην καπιταλιστική αναπαραγωγή και στην αστυνομική λογική της. Μερσί στον Γ. για την υπόδειξη του άρθρου.
Οι Brad Crowder και David McKay στη διαδήλωση ενάντια στο RNC, το 2008
Μετά από σχεδόν τρία χρόνια ερευνών, σχετικά με τον εμπρησμό της κυβερνητικής έπαυλης, το Τμήμα Δημοσίας Ασφαλείας (ΤΔΑ) του Τέξας έδωσε μια συνέντευξη τύπου τον προηγούμενο μήνα για να ανακοινώσει ένα σημαντικό εύρημα. ο επικεφαλής του ΤΔΑ Steve McCraw διηγήθηκε πώς το ΤΔΑ ξόδεψε ώρες ολόκληρες παρακολουθώντας βίντεο από κάμερες ασφαλείας και βρήκε ίχνη ενός υπόπτου που από ένα λευκό SUV έβγαζε φωτογραφίες της έπαυλης στις 3πμ, τέσσερις ημέρες πριν τον εμπρησμό. Το ΤΔΑ υποστήριξε πως ο ύποπτος διεξήγαγε προ-επιχειρησιακή παρακολούθηση του στόχου (pre-op surveillance) προκειμένου να εντοπίσει τη θέση των καμερών ασφαλείας. Παρόλο που το βίντεο δεν ήταν αρκετά καλής ποιότητας ώστε να αναγνωριστούν οι πινακίδες του οχήματος, τα όργανα της τάξης εντόπισαν τελικά τον ιδιοκτήτη του SUV. Ο McCraw ανακοίνωσε απειλητικά: το ΤΔΑ είχε “εντοπίσει στοιχεία που συνδέουν άμεσα τα άτομα στο λευκό SUV με μια αναρχική ομάδα του Austin που είχε συσχετισθεί με τις επιθέσεις στο Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων τον Σεπτέμβρη του 2008 με κοκτέιλ μολότωφ”.
Πέρασα το πρώτο εξάμηνο του 2009 ερευνόντας το συμβάν στο Συνέδριο, για μια ραδιοφωνική εκπομπή στο This American Life. Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω απ’ τον αμφιλεγόμενο πληροφοριοδότη του FBI Brandon Darby, ο οποίος κατέδωσε τους δυο κατόχους των μολότωφ, τον Brad Crowder Και τον David McKay. Το θεώρημα του McCraw -ότι μια οργανωμένη ομάδα αναρχικών του Austin συνωμοτούσε με σκοπό την τοποθέτηση βομβών στο Συνέδριο- δεν στέκει βάσει της έρευνάς μου, πολύ δε περισσότερο σε σχέση με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη δίκη του McKay.
Δεν είναι απίθανο κάποια απομονωμένη ριζοσπαστική ομάδα να ευθύνεται για τον εμπρησμό της κυβερνητικής έπαυλης. Όμως ο αφηρημένος τρόπος που το ΤΔΑ παρουσίασε τα στοιχεία του και ο τρόπος που κυκλοφόρησε η είδηση δείχνουν πως η ιστορία για τους βομβιστές του Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου (RNC) είναι ένα μηντιακό τεστ Rorschach (στμ: το γνωστό τεστ με τις λογαριθμικές ζωγραφιές που θυμίζουν πεταλούδες, που χρησιμοποιούν οι ψυχίατροι για να εξετάσουν την προσωπικότητα και τη συναισθηματική λειτουργία των πελατών τους). Ο καθένας βλέπει σ’ αυτό ό,τι θέλει να δει ο ίδιος.
Για πολύ κόσμο, ειδικά τους ακροδεξιούς ειδήμονες, το γεγονός ότι οι Crowder και McKay έφεραν κοκτέιλ μολότωφ σ’ ένα γεγονός όπως το Συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων αποτελεί από μόνο του και απόδειξη της εγχώριας τρομοκρατικής απειλής που κρύβεται στη ριζοσπαστική αριστερά. Η επίσημη ανακοίνωση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος εξέθρεψε αυτή τη φιλολογία. Εάν η ομοσπονδιακή υπηρεσία τελικά συλλάβει έναν ακτιβιστή του Austin, η σύλληψη θα “τραβηχθεί απ’ τα μαλλιά” για να επικυρώσει έναν τέτοιο φόβο. Τα λόγια του McCraw ωστόσο, ήταν σκόπιμα ασαφή -δήλωσε ότι υπάρχουν άτομα που σχετίζονται με μια ομάδα, που σχετίζεται με μια επίθεση. Δεν αποσαφηνίζει με ποιόν τρόπο γίνεται αυτή η “συσχέτιση”. Η δήλωση του ΤΔΑ υπέβαλε πολλούς δημοσιογράφους σ’ ένα είδος “σπασμένου τηλεφώνου”. Έτσι, η Austin American-Statesman ανέφερε ότι ο McCraw είπε πως “ένας απ’ τους συλληφθέντες για την υπόθεση της Μιννεσότας είχε ταυτοποιηθεί μ’ έναν απ’ τους επιβαίνοντες στο τζηπ”. Αυτό φυσικά, απέχει απ’ τα όσα πραγματικά είπε ο McCraw. Έχοντας παρακολουθήσει την υπόθεση απ’ το ξεκίνημά της, θα έμενα έκπληκτος εάν ο McKay και ο Crowder ήταν πραγματικά οι κατά συρροή εμπρηστές.
Οι McKay και Crowder μεγάλωσαν μαζί στο Midland. Ο McKay ασχολούνταν με τις καλές τέχνες, ενώ ο Crowder ήταν πιο πολιτικοποιημένος. Οι δυο τους δέθηκαν μεταξύ τους καθώς, όπως το θέτει ο McKay, “και οι δυό απεχθανόμαστε τόσο πολύ το Midland”. Ξεκίνησαν να εργάζονται πάνω σ’ ένα ντοκυμαντέρ για το Midland και την παιδική ηλικία του George W. Bush, το οποίο δεν ευοδώθηκε. Τελικά, ο McKay μετακόμισε στο Austin, όπου ζούσε η μητέρα του, αλλά επέστρεψε στο Midland τον Ιούνη του 2006 για να λάβει μέρος στην πρώτη του διαδήλωση, ενάντια σε μια πορεία της Ku Klux Klan. Σύμφωνα με τον McKay, κάποιος έβγαλε τον κώλο του προς την KKK, και πάνω στον πανικό που ακολούθησε, η αστυνομία επιτέθηκε με το τάζερ σ’ έναν φίλο του. “Οπότε τρέχω καταπάνω του και τον τραβώ πίσω” θυμάται, “είναι εντελώς αναίσθητος, και πάνω που αποκτά τις αισθήσεις του, κοιτάζω προς τα κάτω να τον δω, και με χτυπάνε με το τάζερ”.
Ο McKay συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή. Λέει ότι οι μπάτσοι τον κακοποιούσαν και τον εκφόβιζαν με απειλές όπως “είσαι κωλόφαρδος που δε σε σκοτώσαμε στο ξύλο”, ή “πώς ήταν το τάζερ; σ’ άρεσε;”. Επρόκειτο για εντελώς απαξιωτικούς βλαχόμπατσους, του στυλ καουμπόυ που μασάει καπνό, πετώντας μαλακίες όπως “θα σε κυνηγάμε με το λάσσο σα γουρούνι”.
Τελικά οι κατηγορίες καταρρίφθηκαν, αλλά ο McKay διηγείται πως η εμπειρία τον σημάδεψε με μια ανεξίτηλη καχυποψία απέναντι στην εξουσία.
Πολύ σύντομα, αυτός και ο Crowder μετακόμισαν στο Austin. Στις αρχές του 2008, ο Crowder προσκάλεσε τον McKay σε μια εκδήλωση στο MonkeyWrench Books, η οποία έμελλε ν’ αλλάξει τις ζωές τους. Μια ομάδα από την Μιννεσότα ονομαζόμενη Επιτροπή Υποδοχής του Ρεπουμπλικανικού Συνεδρίου ήταν εκεί, “στρατολογώντας” ακτιβιστές για να “μπλοκάρουν το συνέδριο” κλείνοντας δρόμους και επιστρατεύοντας μια “ποικιλομορφία τακτικών” (diversity of tactics).
Έτυχε να εμφανιστεί ακόμα ένας γνωστός ακτιβιστής του Austin, ο Brandon Darby στη συνάντηση. Αυτός προσφέρθηκε να βοηθήσει με τις προσπάθειες στο Austin. Ο Darby είχει χτίσει μια φήμη γύρω απ’ τ’ όνομά του μετά την επιτηδευμένα τσαμπουκαλίδικη πολιτική του στο ζήτημα της Νέας Ορλεάνης μετά τον τυφώνα Κατρίνα, όπου συμμετείχε στο θεμέλιωμα ριζοσπαστικής ομάδας αλληλοβοήθειας, της Common Ground, που θα στεφόταν από αξιοσημείωτη επιτυχία.
Ο Darby βρέθηκε στη συνάντηση αυτήν ως χαφιές. Ήδη δούλευε για το FBI. Όταν άκουσε να γίνεται λόγος για “ποικιλομορφία τακτικών”, αυτό τον ανησύχησε. “Είναι ένας κοινός όρος που χρησιμοποιείται στους ριζοσπαστικούς αριστερούς κύκλους για να συνυποδηλώσει τον εμπρησμό”, λέει.
Οι Crowder και McKay νιώθοντας ότι το Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών θα τους έδινε την ευκαιρία να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους προς το κατεστημένο δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα, με επίκεντρο της οκταετή θητεία του George Bush. Σύμφωνα με τον Darby, σχημάτισαν μια ομάδα προετοιμασίας για το συνέδριο. Έτσι, δημιουργήθηκε η “Αναρχική Ομάδα Austin” από τους Darby, Crowder και McKay.
To FBI είχε δώσει οδηγίες στον Darby να γίνει μέλος της ομάδας αλλά χωρίς να αναλάβει ηγετικό ρόλο. Ο Darby ήταν 32 ετών, ενώ οι Crowder και McKay ήταν λίγο πάνω από 20. Ο Darby είχε εξοικειωθεί κάπως με τη χειραγώγηση νεαρών ακτιβιστών στην Common Ground, οπότε δε χρειάστηκε να υποδυθεί κάποιον άλλο χαρακτήρα πέραν του παλιού εαυτού του. Σύμφωνα με τις αναφορές του FBI για τον Darby όπως εμφανίστηκαν στη δικογραφία του McKay, φέρεται να έλεγε στους Crowder και McKay ότι ήταν “τοφου-φάγοι που έπρεπε να σκληρύνουν”, λέγοντας ότι ο ίδιος θα πάει στο Συνέδριο για “να γαμήσει τα πάντα”, καυχώμενος μάλιστα πως “κάθε ομάδα που είμαι εγώ μέσα θα είναι επιτυχημένη”.
Ο Darby λέει πως αυτή του η συμπεριφορά στόχευε στο να γίνει δεκτός απ’ την ομάδα. “Η αρχική μου αντίδραση προς αυτόν και τον Brad ήταν σε φάση “Θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να πιάσω αυτά τα παιδιά και να τους πώ ότι οι άνθρωποι που σχετίζονται μαζί τους είναι απλά ηλίθιοι, έτσι; Αλλά απ’ την άλλη, δεν ήταν αυτός ο ρόλος μου εμένα”.
Ο Crowder λέει πως ο Darby τους εξωθούσε να είναι “προετοιμασμένοι να πολεμήσουν για τα ιδανικά τους”. Λέει επίσης ότι ο Darby έμοιαζε συχνά μ’ έναν σοφό μέντορα. “Μια φορά με πήρε τηλέφωνο: Brad, δε ξέρω πως να στο πω, αλλά μου θυμίζεις τον εαυτό μου όταν ήμουν στην ηλικία σου, νομίζω έχεις πολύ σημαντικά πράγματα μπροστά σου”, ανακαλεί ο Crowder. “Την εποχή εκείνη μου φάνηκε κάπως περίεργο αλλά επίσης cool, καθώς οι άλλοι άνθρωποι που προσπαθούσα να μάθω πράγματα απ’ αυτούς ήταν γενικά πολύ πιο συγκαταβατικοί”.
Το αρχικό σχέδιο δεν είχε τίποτα να κάνει με κοκτέιλ μολότωφ. Στους μήνες που προηγήθηκαν του Συνεδρίου, οι Crowder και McKay, έφτιαξαν δεκάδες ασπίδες από βαρέλια, τα οποία υπέθεσαν ότι θα χρησιμεύσουν στην απώθηση μπάτσων. Στις 8 Ιούνη, κάποιος έβαλε φωτιά στην Έπαυλη του Κυβερνήτη. Οι Crowder και McKay είχαν ήδη έναν ανοιχτό φάκελο στο FBI, από τον πληροφοριοδότη του.
Μερικές μέρες πριν φύγουν για το St. Paul, οι Crowder, McKay και Darby βρέθηκαν με άλλους πέντε διαδηλωτές. Νοίκιασαν μαζί ένα βαν με τρέιλερ για τα εφόδια όπως ασπίδες, κράνη, αντιασφυξιογόνες μάσκες και πρώτες βοήθειες. Περισσότερο έμοιαζε με καραβάνι ακτιβιστών δηλαδή, παρά με μια οργανωμένη ομάδα. “Το μόνο κοινό που είχαμε ήταν ότι θέλαμε όλοι να πάμε εκεί”, λέει ο Crowder. “Αν θέλεις να μάθεις ποιός ήταν ο σκοπός μας, θα πρέπει να ρωτήσει το κάθε άτομο ξεχωριστά, ο σκοπός μας ήταν να πάμε εκεί, να χωριστούμε και να κάνει ο καθένας τα δικά του”.
Τα περισσότερα τέτοια καραβάνια τείνουν να είναι απόλυτα διαλλακτικά, ωστόσο αυτό έμοιαζε περισσότερο με εκδρομή δυσλειτουργικής οικογένειας, με τα παιδιά να τσακώνονται στο πίσω κάθισμα. Μια απ’ τους συνταξειδιώτες, μια νεαρή γυναίκα ονόματι Sasha που δεν επιθυμεί να δημοσιευθεί το επίθετό της, είχε μόλις έρθει στο Austin και δε γνώριζε κανέναν απ’ την ομάδα. Η ατμόσφαιρα την εξέπληξε. “Δεν ήμουν συνηθισμένη σ’ όλη αυτήν την ματσό, αρρενωπή ενέργεια, και μου έκανε εντύπωση”, λέει.
Οι Darby και McKay βρίσκονταν συνεχώς σε αντιπαράθεση. Ο Darby ήταν οργισμένος που ο McKay είχε φέρει έναν υπνόσακκο γεμάτο τρίχες γάτας χωρίς να τον ενημερώσει γι αυτό. Ο Darby είναι αλλεργικός στις γάτες, αλλά τελικά κατέληξε να κοιμάται στον υπνόσακκο. Αργότερα, ο Darby ήθελε να κατουρήσει, αλλά ο McKay που οδηγούσε, δεν ήθελε να κάνει στάση. Σύμφωνα με τη Sasha και τον McKay, o Darby απείλησε να τραβήξει τα κλειδιά απ’ την μηχανή. Η αντιπαράθεση κλιμακώθηκε έτσι, όταν ο McKay τελικά έκανε μια στάση σ’ ένα χωράφι με καλαμπόκια ώστε να κατουρήσει ο Darby. “Πίστευα ότι θα δούμε να παίζουν μπουνιές μέσα στα καλαμπόκια δυο υποτιθέμενοι σοβαροί αναρχικοί”, λέει η Sasha.
Ο Crowder λέει ότι άρχισε να απομακρύνεται από τον Darby, “απ’ τη στιγμή που απείλησε ότι θα τρακάρει το όχημα κλπ” λέει ο Crowder “άρχισα να νιώθω πολύ άβολα μαζί του”.
Ο McKay λέει πως δεν τα πήγαινε καλά με κανέναν εκτός απ’ τον Crowder: “δεν είμαι και πολύ πολιτικά σκεπτόμενο ον” λέει “και δεν τα πήγαινα καλά με την πολιτική ορθότητα, με είχανε κατηγορίσει μισογύνη 20 φορές απλά επειδή ήμουν ο εαυτός μου. Μου φαινόταν ότι όλοι απλά προσπαθούσαν να στριμωχθούν σε μια ταυτότητα”.
Τα πράγματα οξύνθηκαν όταν οι πέντε απ’ το Austin κατέβηκαν στο St. Paul. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση χορήγησε στο St. Paul 50 εκατομμύρια δολλάρια προκειμένου να διασφαλίσει το Συνέδριο. Οι αρχές πραγματοποίησαν επιχειρήσεις “σκούπες” με εισβολές σε σπίτια ακτιβιστών που σχετίζονταν με την Επιτροπή Υποδοχής πριν καν το Συνέδριο αρχίσει. Η παρουσία του Darby στο βαν διαβεβαίωνε ότι η ομάδα είναι υπό έλεγχο. Οι ακτιβιστές άφησαν το τρέιλερ σ’ ένα σπίτι ώστε να μην τραβούν την προσοχή, όμως μπαίνοντας στην πόλη, τους σταμάτησαν αστυνομικοί με τα όπλα προτεταμένα. Κατέβασαν τους πάντες απ’ το όχημα και τους έριξαν στο έδαφος πριν τους αφήσουν τελικά να φύγουν. Αργότερα, όταν η ομάδα επέστρεψε στο τρέιλερ, βρήκαν ότι έλειπαν οι ασπίδες τους και τα υπόλοιπα εφόδια. Τα είχε αφαιρέσει η αστυνομία, αλλά χωρίς να εξηγήσει την πράξη της, ούτε να τους “τρέξει” νομικά.
Μετά την κλοπή των ασπίδων τους, οι Crowder και McKay αποφάσισαν να φτιάξουν κοκτέιλ μολότωφ για αντίποινα. “Όταν φτάσαμε εκεί, η κατάσταση έβραζε”, λέει ο Crowder. “Η αστυνομία παράβαινε τον νόμο παντού και με κάθε αφορμή. Παρέβησαν τον νόμο όταν άνοιξαν το τρέιλερ, όταν μας έψαξαν με τα πιστόλια στο πρόσωπο. Η ατμόσφαιρα προσιδίαζε με στρατιωτική πολιορκεία. Και ο Brandon Darby εξασκώντας την επιρροή του, μας ενθάρρυνε να ανεβάσουμε τον πήχυ. Έτσι, υπήρχε μια συμβολή των διαφορετικών ροπών και της ιδιαίτερης οργής και της δυσανασχέτησής μας, που μας οδήγησαν να πάρουμε μια λάθος απόφαση. Σκεφτήκαμε ότι η αστυνομία θέλει να το πάει στα άκρα, και δεν επρόκειτο να το υποστούμε έτσι. Θα στεκόμασταν στο ύψος μας εδώ και τώρα. Ήταν περισσότερο μια συναισθηματική παρόρμηση”.
Οι δυο τους προμηθεύτηκαν τα αναγκαία από ένα Walmart κι ένα βενζινάδικο. Μέσα σε μερικές ώρες πήγαν στο μπάνιο, γεμίζοντας με βενζίνη μπουκάλια κρασιού. Ο Crowder λέει ότι η παρασκευή των μολότωφ ήταν ανατριχιαστική, λόγω του ισχυρού συμβολισμού τους ως επαναστατικό εργαλείο. “Είναι μια κατηγορηματική ρήξη με τη θεσμική κοινωνία”, λέει, “με τις ασπίδες, ήμασταν πάλι παράνομοι, όμως ακόμα στα πλαίσια της μη-βίαιης αντίστασης. Οι μολότωφ απ’ την άλλη, είναι ένα φλεγόμενο κωλοδάχτυλο στη θεσμική κοινωνία”.
“Δεν υπάρχει μέση λύση με τις μολότωφ”, λέει. “Είναι ωμό, όχι καλό. Είναι σαν τον Δαυίδ με τον Γολιάθ. Οι μολότωφ είναι οι παροιμιώδεις πέτρες. Ήταν το μόνο που ξέραμε να φτιάξουμε εκείνη τη στιγμή, το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο κεφάλι”.
Σύντομα χαλάρωσαν, λέει ο Crowder “το επόμενο πρωί, ο David κι εγώ το ‘χαμε σκεφτεί όλο το βράδυ. Και είχαμε αλλάξει γνώμη. Και καταλαβαίναμε πως όσο αναμμένα κι αν ήταν τα αίματα, δεν ήταν η στιγμή. Δεν είναι η Αίγυπτος. Ούτε Λιβύη. Κι αποφασίσαμε να μην τις χρησιμοποιήσουμε τελικά.
Όταν οι υπόλοιποι της ομάδας έμαθαν για τις μολότωφ, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τον Crowder και τον McKay και τους είπαν ότι είχαν κάνει μια τρομακτική κίνηση. Ένας απ’ την ομάδα είπε στον Darby τί γινόταν και του ζήτησε να βοηθήσει να δωθεί ένα τέλος. Οι Crowder και McKay άφησαν τις μολότωφ στο υπόγειο και πήγαν στη διαδήλώση, όπου έστησαν οδοφράγματα με κάδους κι έκαναν φασαρία προκειμένου να αποτρέψουν τους αντιπροσώπους απ’ το να προσεγγίσουν το Συνέδριο. Ο Crowder συνελήφθη και φυλακίστηκε για πλημέλημα.
Εκείνη την περίοδο, ο Darby και το FBI έβαλαν στο στόχαστρο τον McKay. Ο Darby φόρεσε ένα μικρόφωνο μέσα απ’ τα ρούχα του και έπιασε συζήτηση στον McKay για τα σχέδιά του. Η συζήτηση δε μαγνητοφωνήθηκε, αλλά το FBI κράτησε σημειώσεις που αναφέρουν ότι ο McKay είπε πως σχεδίαζε να ρίξει τις μολότωφ σ’ ένα πάρκινγκ γεμάτο περιπολικά. Ο McKay λέει πως απλά παραμύθιαζε τον Darby, “δεν ήθελα να νομίσει ότι φοβήθηκα, ότι φοβήθηκα το τί θα μπορούσε να συμβεί, ή οτι φοβόμουνα τον ίδιο” λέει.
O Crowder, που δεν έχει μιλήσει στον McKay απ’ τη στιγμή που συνελήφθη, πιστεύει ότι αυτή είναι και η μόνη ερμηνεία που έχει νόημα. “Ο David είχε πολλές ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει αυτά τα πράγματα και δεν το κανε” λέει ο Crowder. “Πρέπει να ξεχωρίσουμε το ποζεριλίκι απ’ τις πραγματικές δράσεις. Δεν είναι αυτά του χαρακτήρα του. Απλά ήθελε να πουλήσει μούρη στον Brandon.”
Οι McKay και Darby συμφώνησαν να συναντηθούν στις 2πμ να χρησιμοποιήσουν τις μολότωφ, όμως όσο η ώρα περνούσε ο McKay το ακύρωνε και τελικά σταμάτησε να απαντάει στα τηλεφωνήματα και στα μηνύματα του Darby. Στις 4:30πμ, ο McKay ξύπνησε από έναν αστυνομικό που τον σημάδευε μ’ ένα αυτόματο. Κοιμόταν δίπλα σε μια κοπέλα που γνώρισε στο St. Paul, ενώ σε μια ώρα θα σηκωνόταν να πάει στ’ αεροδρόμιο για να γυρίσει πίσω στο Austin.
O McKay πήγε στα δικαστήρια, ισχυριζόμενος ότι είχε παγιδευτεί. Το δικαστήριο δεν κατάφερε να βγάλει ετυμηγορία. Ο McKay πρόσθεσε μια ιστορία που τελικά αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ήταν ψεύτικη, ότι ο Darby τον παρότρυνε να φτιάξει τις μολότωφ. Ο McKay τελικά δήλωσε ένοχος για την παρασκευή των μολότωφ και για ψευδορκία. Καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης. Ο Croder δήλωσε ένοχος και καταδικάστηκε σε δυο χρόνια.
O Darby και το FBI αθωώθηκαν απ’ την κατηγορία για σκευωρία εναντίον των δυο ακτιβιστών, αλλά ο ρόλος της υπηρεσίας δέχθηκε σοβαρά ερωτήματα απ’ τον τύπο. Όταν οι New York Times κάλυψαν την ανακοίνωση του ΤΔΑ, σημείωσαν ότι ο Darby είχε “ενθαρρύνει τη συνωμοσία για την κατασκευή των μολότωφ”, ακόμη κι αν τόσο ο McKay όσο και ο Crowder λεν ότι δεν ήξερε τίποτα παρά μόνον μετά την προετοιμασία τους. Όταν δημοσιεύθηκε αυτή η ιστορία, ο Darby μήνυσε τους Times για συκοφαντία.
Το ντοκυμαντέρ Better This World αναφέρεται στα γεγονότα αυτά.
Αν ρωτήσετε σήμερα τον Brad Crowder τί σκέφτεται για την απόφασή του να φτάξει τις μολότωφ τότε, δε θα μασήσει τα λόγια του. “Ήταν μια γαμημένα ηλίθια απόφαση”, λέει. “Ήταν λάθος πολιτική. Ήταν λάθος στρατηγική. Ήταν λάθος τα πάντα. Δεν είχε τίποτα σωστό. Η καρδιά μας ήταν στη σωστή μεριά, αλλά ήταν προφανώς ανεύθυνη.
Ήταν δύσκολο να συμφιλιωθώ μ’ αυτό, ειδικά όταν βρίσκομαι στη φυλακή για ένα πολιτικό έγκλημα” λέει. “Θες να πας στα δικαστήρια και να τους πετάξεις στα μούτρα ένα δεν μετανιώνω! και θα το κανα πάλι! αλλά η αλήθεια είναι ότι το είχαμε ήδη αποφασίσει ότι ήταν βλακεία. Οπότε να μαστε στη φυλακή, με μια ηλίθια κατηγορία και κανέναν τρόπο να τη δικιολογήσουμε ή να την υπερασπιστούμε”.
Ο Crowder γύρισε πίσω στο Austin αφού εξέτισε δύο χρόνια. Δουλεύει σ’ ένα σαντουιτσάδικο, πηγαίνει στο κοινοτικό κολλέγιο του Austin και συμμετέχει σε μια ακτιβιστική ομάδα στο πανεπιστήμιο του Austin, την ¡ella pelea! που δραστηριοποιείται ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση. “Κάνουν καταπληκτική δουλειά” λέει, “πραγματική οργάνωση της βάσης. Αν είχα γνωρίσει ανθρώπους σαν αυτούς πριν μπω φυλακή, η φάση με το Συνέδριο δε θα είχε συμβεί ποτέ. Είναι ένας τρόπος να διοχετεύεις την οργή σου σε πραγματικά δημιουργικούς δρόμους, βγαίνοντας στον δρόμο και μιλώντας με τους ανθρώπους. Αν είχαμε περισσότερους τέτοιους ανθρώπους, τότε θα είχαμε λιγότερους να προσπαθούν να υποκαταστήσουν τη θέση του κινήματος με τη θέλησή τους”.
Συνάντησα τον Crowder στο καφενείο του Dominican Joe στο Austin. Μοιάζει διαφορετικός απ’ ότι στη φωτογραφία της αστυνομίας, τα άλλοτε άγρια ξανθά μαλλιά του είναι κοντοκουρεμένα. Λέει ότι δεν πίνει πια ούτε καπνίζει χόρτο. Μου λέει πως ήταν απασχολημένος με τη δουλειά και τη σχολή του όταν οι Rangers του Τέξας του χτύπησαν την πόρτα λίγες μέρες πριν ζητώντας του να μιλήσει στον αξιωματικό επιτηρητή της αναστολής του (parole officer) την επόμενη μέρα. “Τα έχασα”, λέει, “ανησύχησα μήπως έκανε κάτι κάποιος που γνωστός μου”.
Όταν πήγε στον αξιωματικό την επόμενη μέρα, οι Rangers περίμεναν εκεί. Στην αρχή, ο Crowder λέει ότι αρνήθηκε να μιλήσει. Τελικά, ένας απ’ τους αστυνομικούς είπε “είναι για τη φωτιά στην Κυβερνητική Έπαυλη”, και όταν το άκουσε, αυτός ήταν σε φάση “και τί στον πούτσο με θέλετε εμένα; χάνουμε την ώρα μας εδώ. Δε ξέρω κανέναν που να το κανε αυτό, δε ξέρω καν κάποιον που να ξέρει κάποιον που να ξέρει κάποιον που να το κανε”.
Λέει ότι η αστυνομία του είπε ότι δεν τους ενδιέφερε ο ίδιος. Όμως λίγες μέρες αργότερα, το όνομά του εμφανίστηκε ξανά στις ειδήσεις σχετικά με τον εμπρησμό. “Είναι ενοχλητικό. Με βάζουν στο στόχαστρο επειδή είμαι αναρχικός” λέει. Η λέξη και μόνο “αναρχικός” φέρνει στο μυαλό συνειρμούς απ’ το Mad Max, τρελλούς με βόμβες και καραμπίνες. Αυτό που προβάλλουν τα μήντια είναι ότι, ορίστε, αυτοί είναι αναρχικοί, μπορεί να εισβάλλουν στο σπίτι μας, καίνε τα κτίριά μας κι αυτή είναι η φωτογραφία τους, περισσότερα στα δελτία των 6. Το ΤΔΑ μας χρησιμοποιεί για να περάσει τις σκοπιμότητές του και για να κρύψει την ανικανότητά του, λέγοντας να ποιοί τό καναν. Όμως δεν το κάναμε εμείς, στ’ αλήθεια, και 99,9% δεν το κανε ούτε ο David, και θα ‘λεγα 100%, γιατί θα μου το λεγε, και δεν μου πε ποτέ τίποτα.
Αν και είναι πρόθυμος να δεχθεί ότι κάποιος απ’ τον ριζοσπαστικό χώρο θα μπορούσε να ‘χει βάλει τη φωτιά, ο Crowder δεν πιστεύει ότι ήταν κάποιος απ’ το Austin. “Υπάρχουν παιδιά που ταξειδεύουν (traveller-kids) στον αναρχικό χώρο”, λέει, “άνθρωποι που έρχονται με τραίνα ή λεωφορία ή με ωτοστόπ, φιλοξενούνται σε καναπέδες για μια-δυο μέρες, τρώνε όλο το φαγητό, σπάνε τα νεύρα όλων και φεύγουν. Οπότε θα μπορούσε κάλλιστα να ‘ταν κάποιος εκτός πολιτείας, να ήρθε, να πήρε έναν κύκλο μαθημάτων στο πανεπιστήμιο και να το κανε… αποκλείεται; Ίσως. Αλλά θα πρέπει να μου δείξετε πολύ περισσότερα στοιχεία για να πειστώ ότι κάποιος απ’ τον χώρο του Austin θα το κανε, ή ακόμα θα γνώριζε γι αυτό.
Ο Crowder λέει πως ο αναρχικός χώρος (anarchist scene) του Austin ασχολείται περισσότερο με τη δημιουργία συνεργατικών επιχειρήσεων και σπιτιών. Λέει ότι ο όρος “αναρχικός” σημαίνει διαφορετικά πράγματα για κάθε άνθρωπο. “Αν πάμε στη βάση του, ο αναρχισμός έχει να κάνει με τη δραστηριότητα των ανθρώπων για τον εαυτό τους, από τα κάτω, σ’ ένα ομοσπονδιακό σύστημα”, λέει.
Ο Crowder δε θέλει να ονομάζεται αναρχικός ή τρομοκράτης, αλλά υπάρχει μια ταμπέλα που θα πάρει: επαναστάτης. “Δεν έχω αποτραβηχθεί ποτέ απ’ αυτό”, λέει. “Έχω αλλάξει ως προς τα μέσα που πιστεύω ότι θα μας φέρουν εκεί. Έχω ξεκόψει απ’ τον τυχοδιωκτισμό (adventurism) και τη βία. Όμως ένα κίνημα βάσης των εργαζομένων; Με κάτι τέτοιο είμαι απόλυτα σύμφωνος.
Ο McKay λέει πως δεν ενδιαφέρεται να επιστρέψει στον ακτιβισμό. “Έμαθα πως δεν ήμουν πρόθυμος να ξοδέψω χρόνο κι ενέργεια σε κάτι τέτοιο”, λέει. “Αφότου μίλησα με τις αρχές, δεν μπορούσα να κατηγορώ συλλήβδην τους μπάτσους, γιατί δεν είναι όλοι τους μαλάκες. Και δεν μπορώ να δω τους διαδηλωτές σαν ήρωες, γιατί πολλοί απ’ αυτούς φέρονται σαν αρχίδια. Βλέπω λίγο κι απ’ τις δυο μεριές. Περισσότερο, βλέπω την ματαιότητα όλων αυτών”.
“Υπάρχει μια στιγμή και ένας τόπος για τέτοιας φύσεως πράξεις” λέει, “όμως η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Χρειάζεται κοινωνική αναταραχή όπως αυτή που βλέπουμε στην Αίγυπτο και τη Λιβύη προκειμένου αρκετοί άνθρωποι να είναι αναστατωμένοι κι οργισμένοι. Διαφορετικά δεν είναι παρά πολεμικά παιχνίδια. Είναι μια παρωδία σε σύγκριση με την πραγματική κινητοποίηση. Απλά παίζουμε έναν ρόλο”.
Η φωτιά για τους αρχαίους Πέρσες και για τη ζωροαστρική θρησκεία, είναι που χαρίζει στους ανθρώπους τη ζωντάνια και τη θέρμη, ενώ κρατάει μακρυά την αρρώστια και τα προβλήματα. “Δως μου την κόκκινή σου φλόγα και πάρε τη χειμωνιάτικη χλωμάδα μου” λέει το τραγούδι της “Τσαχαρσαμπί Σουρί“, ή Κόκκινη Τετάρτη στα ελληνικά: μια αρχαία περσική γιορτή της φωτιάς που υμνεί την αναζωογόνηση της φύσης, εδώ και τρεις δεκαετίες απαγορευμένη απ’ το ισλαμιστικό καθεστώς, ως αντι-ισλαμική (βασικά προϋπάρχουσα της ισλαμικής θρησκείας και -άρα- διεφθαρμένη, καταστροφική για τα ήθη και τον δημόσιο βίο). Η συμπάθεια που δείχνει η ισλαμική ιεραρχία για το Νωρούζ (ή Ναυρόζ), την παραδοσιακή περσική αλλαγή του χρόνου (21 Μαρτίου) που όμως γιορτάζεται σε κλειστό οικογενειακό κύκλο με επισκέψεις σε συγγενείς, δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο στην προέλευση της γιορτής όσο στο περιεχόμενό που παίρνει.
Είδαμε προηγουμένως την μεταστροφή παραδοσιακών εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής σε δυνάμει εξεγερτικά παιχνίδια προς καταστολή όπως του χιονοπολέμου, της παραμονής πρωτοχρονιάς και της αποκριάς στην Ευρώπη. Η άνευ προηγουμένου εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση του προλεταριάτου είναι πολύ πιθανό να αναβιώσει και ανάλογους αντι-θεσμούς κριτικής στη διαχωρισμένη εξουσία από το μαινόμενο πλήθος που θα ξαναβρίσκει στις ταραχές τον δικό του πλούτο των σχέσεών του και της δύναμής του.
Η παλιά ζωροαστρική τελετουργία του περάσματος απ’ τη φωτιά, μετατρέπεται σταθερά τα τελευταία χρόνια σε μια συλλογική έκφραση περιφρόνησης για το καθεστώς, καθώς χιλιάδες άνθρωποι μαζεύονται στις φωτιές παρά τους φετφάδες του Αγιατολλά Χαμενεϊ, που προειδοποίησε φέτος όσους σκοπεύουν να συμμετάσχουν σε τέτοιες “ανήθικες και διεφθαρμένες αντι-ισλαμικές εκδηλώσεις” για να χορέψουν άνδρες και γυναίκες μαζί δημόσια στους δρόμους, πράγμα απαγορευμένο στο Ιράν όπου άν μια γυναίκα συνοδεύεται από άνδρα που δεν είναι ο σύζυγός της ή πρώτου βαθμού συγγενής της κινδυνεύει με σύλληψη και βασανιστήρια (από γυναικεία χέρια πάντα), ενώ οι νέοι (που αποτελούν ένα εντυπωσιακό 70% του πληθυσμού του Ιράν) βρίσκουν στη γιορτή εκτός από μια μια ευκαιρία για γνωριμία και κοινωνικοποίηση, και μια αφορμή να δοκιμάσουν στις φωτιές αυτοσχέδια πυροτεχνήματα και κοκτέιλ μολότωφ. Το Τσαχαρσαμπί Σουρί δηλαδή είναι μια γιορτή οικειοποίησης του δημόσιου χώρου, καθώς άνδρες, γυναίκες, παιδιά ανάβουν φωτιές και κάθονται γύρω τους χορεύοντας όλοι μαζί, τραγουδώντας, μοιραζόμενοι φαγητά και κουβεντιάζοντας μέχρι το πρωί.
Τις δυο πρώτες δεκαετίες της “Ισλαμικής Επανάστασης”, ο εορτασμός της Κόκκινης Τετάρτης ήταν σχεδόν αδιανόητος, καθώς το καθεστώς έθεσε σε διωγμό κάθε ανοιχτή εκδήλωση που δεν ήλεγχε το ίδιο, πόσο μάλλον μια μη-ισλαμικής προέλευσης που ενθάρρυνε τη γνωριμία αγοριών και κοριτσιών έξω απ’ τον απόλυτο οικογενειακό και κρατικό-θρησκευτικό έλεγχο. Τα τελευταία χρόνια η αυξανόμενη συμμετοχή, όσο και η ανάγκη του καθεστώτος για κάποια αποσυμπίεση της δημόσιας ζωής έχουν μετατρέψει τις εκδηλώσεις αυτές σε έκφραση της κοινωνικής οργής καθώς είναι η μόνη φορά τον χρόνο που ο κόσμος βρίσκει την ευκαιρία να βγεί μαζικά στους δρόμους, επιβάλλοντας την παρουσία του εκεί.
Φέτος, οι αρχές πήραν από νωρίς τα μέτρα τους, απαγορεύοντας κάθε δημόσια εκδήλωση και αυξάνοντας τα μέτρα ασφαλείας, ενώ αναβλήθηκαν κι όλες οι άδειες και αποφυλακίσεις για τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατουμένους. Ο υπουργός δικαιοσύνης Αλιρεζά Αβαϊ, προειδοποίησε ανοιχτά τους νέους ότι αν συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις “γινόμενοι δόλωμα για τους αντεπαναστάτες, θα υποστούν ζημιές, καθώς δε θα ναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς τους μεν απ’ τους δε“. Στο ίδιο μοτίβο ο γενικός εισαγγελέας Αμπάς Τζαφαρί Ντολαταμπαντί απείλησε πως “όσοι σπέρνουν το μίσος θα αντιμετωπιστούν αποφασιστικά απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας ώστε να υπερασπιστούμε την εθνική μας ασφάλεια“. Αστυνομία, στρατιωτικές μονάδες και εκατοντάδες Μπασιτζί (μηχανοκίνητοι παρακρατικοί “φρουροί της ισλαμικής επανάστασης”, τα “παιδιά” που υπηρετούν το εθνόσημο στο Ιράν δηλαδή) κατέλαβαν από νωρίς (16:00) τους χώρους που θεωρούνταν πως θα συγκεντρωθεί ο κόσμος, ενώ η τροχαία απαγόρεψε εκτάκτως την κυκλοφορία μοτοσυκλετών στην πόλη, ώστε να ελέγχεται καλύτερα η κίνηση και οι μεταφορές υλικών απ’ τους αστυνομικούς. Απαγορεύθηκε επίσης στα βενζινάδικα το γέμισμα μπιτονιών με βενζίνη.
Λίγο αργότερα όμως, αμέτρητα πυροτεχνήματα εκτοξεύθηκαν στους ουρανούς της Τεχεράνης. Η πυροσβεστική αναφέρει την κατάσβεση 166 φωτιών στους δρόμους της πόλης, ενώ αναφορές απο ανεξάρτητα μήντια και χρήστες στο twitter καθώς και βίντεο στο youtube μεταδίδουν σκηνές οδομαχιών.
Η αγανάκτιση ήταν έκδηλη, μετά τη βίαια καταστολή που αντιμετώπισε κάθε απόπειρα αντικυβερνητικής διαδήλωσης τους τελευταίους μήνες. Μόλις μια μέρα πριν, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι έξη απ’ τους συλληφθέντες για τις διαδηλώσεις αυτές θα εκτελεσθούν, προκειμένου να αποθαρρύνουν τον κόσμο απ’ το να βγει στον δρόμο. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης στην οποία αποδίδονται παραδοσιακά κάθε είδους αναταραχές, Καρρουμπί και Μουσαβί, δεν κάλεσαν καν σε συμμετοχή στη γιορτή.
Συλλήψεις και τραυματισμοί δεκάδων ανθρώπων, καθώς οι κατασταλτικές δυνάμεις καταλαμβάνουν πλατείες και ολόκληρες γειτονιές. Για μπλακ-άουτ στις πληροφορίες που μεταδίδονται από ηλεκτρονικά μέσα κάνει λόγο η αγγλική εφημερίδα guardian, από κείνη τη στιγμή κι έπειτα. Παράσιτα και μπλοκάρισμα και στα κινητά τηλέφωνα σε μεγάλες περιοχές της πρωτεύουσας.
Οι επικοινωνίες αποκαθίστανται στις 18:00, ενώ από τότε και μετά η αστυνομία και οι Μπασιτζί περικυκλώνουν τις εστίες σε μια μαζική επίδειξη ισχύος δείχνοντας όμως ανοχή στους συγκεντρωμένους, φαίνεται πως ο έδωσε διαταγές να αφήσουν να διεξαχθεί τυπικά η γιορτή, σπάζοντας όμως τον “τσαμπουκά” των συγκεντρωμένων και αποθαρρύνοντας περισσότερο κόσμο απ’ το να συμμετέχει.
Αναφορές για οδομαχίες με την αστυνομία και στο Καράι, 40 χμ δυτικά της Τεχεράνης.
Στο Ισπαχάν, χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας. Δεν μεταχειρίστηκαν πολιτικά συνθήματα, ωστόσο η ίδια η πράξη τους γίνεται αντιληπτή ως συνειδητή ανυπακοή στο καθεστώς.
Πλήθη αγροτών στο Αρμπεντίλ με αντικαθεστωτικά συνθήματα, ανάλογα σκηνικά σε δεκάδες πόλεις.
Απόπειρα συλλογικής απόδρασης και αναταραχή στις φυλακές του Γκεζέλ-Χεσσάρ, οι φρουροί ανοίγουν πυρ σκοτώνοντας δεκατέσσερεις κρατουμένους και τραυματίζοντας πάνω από τριάντα. Μέρος της φυλακής καταστρέφεται από πυρκαγιά που αποδίδεται απ’ το καθεστώς σε σαμποτάζ.
Απ’ τις 20:00 κι έπειτα, χιλιάδες κόσμου πλημμύρισαν τους δρόμους της Τεχεράνης. Στα δυτικά της πόλης, επίδειξη ισχύος απ’ τους διαδηλωτές με αυτοσχέδιες βόμβες και βεγγαλικά. Στο κέντρο, αφίσσες του Χαμενεϊ που μπορούν να βρεθούν σε κάθε γωνιά σκίζονται και παραδίδονται στις φλόγες. Συνθήματα όπως “Μουμπάρακ, Μπεν Αλί, ήρθε η σειρά του Χαμενεϊ”, “κάτω ο δικτάτορας”, “έρχεται η ώρα του” κλπ πληθαίνουν. Επιθέσεις σε ομάδες Μπασιτζί και εμπρησμοί μηχανών τους από πλήθη νέων στις οδούς Αζερμπαϊτζάν, Καρούν, Σαταρχάν και Μπεμπουντί. Συμπλοκές με ασφαλίτες στη συνοικεία Σαλσαλμπίλ, και ευρεία χρήση δακρυγόνων. Συγκρούσεις με Μπασιτζί στο Μεχραμπάντ και στο Σαμπαλάν, μετά απο επιδρομές τους στο πλήθος. Ψέκασμα με χημικά διαδηλωτών που φώναζαν αντικαθεστωτικά συνθήματα στα Εκβάτανα. Στο Τσαχράκ-ε-Γκαλμπ, οι συγκεντρωμένοι στις φωτιές σχηματίζουν αλυσίδες και δεν αφήνουν τους Μπασιτζί να επιδράμουν με τις μηχανές τους εναντίον διαδηλωτών που φώναζαν συνθήματα. Συνθήματα και μικροεπεισόδια σε διάφορες ακόμα γειτονιές και πλατείες, αλλά και βίαια καταστολή από τους Μπασιτζί κυρίως. Τα μεσάνυχτα η αστυνομία επιβάλλει απαγόρευση συναθροίσεων, και προειδοποιεί τους συγκεντρωμένους ότι όποιος παραμείνει στον δρόμο θα συλληφθεί. 10 τόνοι πυρομαχικών κατάσχονται απ’ την αστυνομία όλο το βράδυ.
Μετά από χρόνια που το καθεστώς και τα ΜΜΕ του αγνοούσαν επιδεικτικά την Κόκκινη Τετάρτη, τώρα είναι αναγκασμένα να μιλήσουν γι’ αυτό, διακόπτοντας έκτακτα τις χολυγουντιανές υπερπαραγωγές που προέβαλαν ειδικά γι αυτό το βράδυ προκειμένου να κρατήσουν τον κόσμο στα σπίτια του, ξερνώντας όλη τη συκοφαντία τους. Δεν καταφέρνουν να κρύψουν το γεγονός ότι το περιεχόμενό της γιορτής έχει αλλάξει ριζικά: η φωτιά συμβολίζει την οργή.
Με το βλέμμα στο Wisconsin: Συνέντευξη μ’ έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee
Η συνέντευξη που ακολουθεί δώθηκε στο περιοδικό Modesto Anarcho από έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee του Wisconsin, για τα πρόσφατα γεγονότα στο Madison [Στμ: Όπου δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν στον χορό της άγριας απεργίας των εκπαιδευτικών, που δήλωναν μαζικά αδυναμία προσέλευσης σε σχολεία και σχολές λόγω ασθένειας, πράξη που χαιρετίστηκε απ’ τους μαθητές με μαζική αποχή από σχολεία και σχολές, ενώ στη συνέχεια η αναταραχή μεταφέρθηκε στον χώρο των ατόμων με αναπηρία και των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που εξαπόλυσε η κυβέρνηση της πολιτείας στα πλαίσια της χρεωκοπίας της -το έλλειμα για το τρέχον έτος υπολογίζεται στα 137 δισ. δολλάρια, κι ενώ οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα να “κόβουν” ανυπολόγιστο χρήμα, η κάθε πολιτεία δε χρηματοδοτείται άμεσα απ’ αυτό αλλά βάσει της δικής της διετούς νομισματικής πολιτικής]. Για περισσότερες πληροφορίες για τα γεγονότα στο Wisconsin, ρίξτε μια ματιά στο Burnt Bookmobile. Ταξικός πόλεμος λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά. MA: Ποιά είναι η κατάσταση στο Madison αυτή τη στιγμή;
Προσωπικά βρέθηκα στο Madison μόνο για μια μέρα απ’ το ξεκίνημα των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Γνωρίζω ανθρώπους που πέρασαν πολλές μέρες εκεί, που κοιμήθηκαν μέσα στο Καπιτώλιο (κοινοβούλιο) και που πηγαινοέρχονται μεταξύ Milwaukee και Madison συνεχώς. Γενικά οι άνθρωποι μιλούν για την κατάσταση αυτή καθημερινά, κι έτσι έχω μια ιδέα ακόμα και με καθυστέρηση μερικές φορές. Συνήθως μαθαίνω για τα τελευταία νέα τη στιγμή που συμβαίνουν, μέσω φίλων, καθώς η συζήτηση ταξιδεύει πολύ πιο γρήγορα απ’ τα ρεπορτάζ.
Μπορώ λοιπόν να περιγράψω σύμφωνα με τις εμπειρίες μου τί έγινε εκείνη την ημέρα. Κατέβηκα το πρώτο Σάββατο, την ημέρα που το Tea Party [στμ: το Tea Party είναι ένα “κίνημα πολιτών” γύρω από Ρεπουμπλικανούς βουλευτές όπως η Sarah Palin, που παίζει έναν ρόλο “λα.ο.ς”-μίκυ: από τα δεξιά κριτικής στην επίσημη ρεπουμπλικανική δεξιά, συσπειρώνοντας ένα κοινό “άνω των 45, λευκών, ανδρών, συντηρητικών” σε διαδηλώσεις υπέρ της διαγραφής του εθνικού χρέους, κατά της φορολογίας μεσοαστικών κομματιών, κατά των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ λειτουργώντας ως ομάδα πίεσης στο εσωτερικό της αμερικανικής δεξιάς με την επίφαση της χρήσης φετιχοποιημένων μορφών προλεταριακής κινητοποίησης, συγκεντρώσεις-πορείες-προκηρύξεις κλπ] του Wisconsin είχε επίσης καλέσει για αντιδιαδήλωση ενάντια στους απεργούς. Γύρω στα δυο χιλιάδες μέλη του Tea Party έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά κρύφτηκαν κι εξαφανίστηκαν στην ουσία απ’ τους δρόμους απ’ το πλημμύρισμα κάπου πενήντα με εκατό χιλιάδων διαδηλωτών που κατέβηκαν σε πορείες, μπλοκάραν την κίνηση εκτοπίζοντάς την απ’ το κέντρο της πόλης στην περιφέρεια, και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου του Καπιτωλίου. Οι αντιδιαδηλωτές εν πολλοίς αγνοήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν, στριμώχθηκαν σε μια γωνιά πίσω απ’ το Καπιτώλιο. Περίμενα πως η εμφάνιση του Tea Party θα ανάψει τα αίματα προκαλώντας εντάσεις μεταξύ των δυο διαδηλώσεων, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Ο κόσμος που μπήκε στο Καπιτώλιο άρχισε να κρεμάει πανώ και να φωνάζει συνθήματα και τραγούδια. Όπως θα περίμενε κανείς, υπήρχαν άνθρωποι που τραγουδούσαν και χτυπούσαν πράγματα αριστερά και δεξιά σαν τύμπανα. Ακούγοντας το “This is what democracy looks like”, συνήθως με πιάνει μια αποστροφή να ‘μαι ανάμεσα σ’ αυτούς που το τραγουδάνε, σε βαθμό ναυτίας, αλλά σε μια τέτοια ατμόσφαιρα με ηλέκτρισε μια ανατριχίλα. Παρά τα εκφραστικά μέσα που επιστρατεύθηκαν, είχα την αίσθηση ότι το πραγματικό περιεχόμενο παρέμενε κρυμμένο, ωστόσο διαφαινόταν από τη συλλογική δύναμη της δραστηριότητας όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν έντονη μια αίσθηση, ότι είσαι μαζί με δικούς σου ανθρώπους, τους οποίους δε θα μπορούσε κανείς να κοροϊδέψει, ακόμα κι αν οι παράμετροι της έκφρασης αυτής της συλλογικής αίσθησης ήταν και παραμένουν αξιοθρήνητες μέχρι στιγμής. Δήλωνε ότι είναι η δραστηριότητά μας που μας προσδιορίζει. Διαφορετικά, η αντίφαση ενός κινήματος που είναι ταυτόχρονα υπέρ και κατά της δημοκρατίας δεν μπορεί να εξηγηθεί, τη στιγμή που εμποδίζει σωματικά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία εξευμενίζει και αποκρύπτει τους συσχετισμούς ισχύος περιορίζοντάς τους στις κατεστημένες διαδικασίες κι από κει και πέρα στην απλή εκφορά μιας άποψης. Είναι η εξουδετέρωση της ισχύος και κατά συνέπεια της σύγκρουσης που αποτελεί προϋπόθεσει για τη συμμετοχή στον πολιτικό διάλογο, στο να πάρει κάποιος θέση. Οπότε, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τί φωνάζει ή τραγουδά ο καθένας, αλλά το κατά πόσον προσδιορίζουν ολοένα και περισσότερο τη θέση τους σε μια εσωτερική σύγκρουση με τη λογική της δημοκρατίας.
Τα όσα συνέβησαν στο σημείο αυτό έχουν χιλιοειπωθεί εδώ και μέρες, κι έχουν πιά πάρει μια οσμή ρουτίνας. Οπότε, αφότου πήρα μια γεύση, δεν είχε μείνει κάτι άλλο να κάνω, παρά μια βόλτα, να βρώ κόσμο να μιλήσω, να φάω κάτι, να αράξω και να συμμετάσχω στην κατάληψη του χώρου αυτού της πόλης, μαζί με τους χιλιάδες άλλους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί.
Όσον αφορά την κατάσταση στο Madison τώρα, άκουσα πως το Σάββατο 26/2 ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες αριθμητικά διαδηλώσεις. Ωστόσο, δεν άκουσα πολλά πράγματα για την κατάσταση τη συγκεκριμένη μέρα. Υπήρξε μια έντονη φημολογία πως επίκειται έξωση ήδη απ’ την πρώτη στιγμή, αλλά ο αστυνομικός διευθυντής του Madison έκανε μια επίσημη δήλωση, που μάλλον του πάσαρε ο Κυβερνήτης, δηλώνοντας πως το κτίριο του Καπιτωλίου έπρεπε να “εκκενωθεί” ώστε να καθαριστεί, κάτι που συνηγορούσε υπέρ της πιθανότητας έξωσης. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση αυτή, το σωματείο των αστυνομικών έκανε μια συνέντευξη τύπου, μαζεύοντας πλήθος γύρω του, λέγοντας πως συμπαραστέκονται στους καταληψίες του Καπιτωλίου και στους διαδηλωτές, διαφωνόντας με τον Scott Walker (στμ: τον κυβερνήτη της πολιτείας) και τα νομοσχέδιά του, κι ότι δεν επρόκειτο να συμμετάσχουν σε καμμιά επιχείρηση εκκένωσης, αλλά αντίθετα θα συμμετείχαν στις ολονυχτίες κοιμώμενοι μαζί με τους διαδηλωτές στα πατώματα του Καπιτωλίου. Όλο αυτό φαίνεται πολύ περίεργο, και αναμφίβολα αφήνει έδαφος για πάρα πολλές αυταπάτες, που όμως δεν μπορούν να κρατήσουν πολύ. Φαίνεται πως η στιγμή που οι διαχωριστικές γραμμές θα γίνουν πολύ πιο σαφείς πλησιάζει γρήγορα, συνδέοντας άμεσα αυτό το γεγονός, την ισορροπία δυνάμεων που είναι απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η καθημερινότητα και ο ρόλος της αστυνομίας ως εργαλείο της λεηλασίας. Ας μην εκπλαγούμε όταν η αστυνομία αναγκαστεί να δράσει με τρόπο ώστε να επανακτήσει τον ρόλο της ως το όργανο της απειλής.
Το Σάββατο, κυκλοφόρησε σε διάφορα πηγαδάκια ότι το Καπιτώλιο θα έκλεινε την Κυριακή στις 4 μμ. κι ότι θα έπρεπε να αποχωρήσουμε όλοι. Γύρω στα διακόσια άτομα αποφάσισαν να φύγουν αμέσως προκειμένουν να μη ρισκάρουν μια σύλληψη, αλλά αρκετές εκατοντάδες παρέμειναν συγκεντρωμένοι κι ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν τον χώρο ακόμα και ρισκάροντας να συλληφθούν. Έτσι, προκειμένου να μη χρειαστεί να καταφύγουν σε εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών στο Καπιτώλιο, κάτι που θα έριχνε κατά πολύ την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια πολλών χιλιάδων ανθρώπων που ήρθαν στο Καπιτώλιο τις προηγούμενες μέρες, η αστυνομία αποφάσισε πως δε θα συνελάμβανε κανέναν. Παρότρυναν τον κόσμο να αποχωρήσει ήσυχα με τη θέλησή του, ώστε να αποκλιμακωθεί η κατάσταση “μέρα με την μέρα”. Όλα αυτά σήμαιναν όμως, πως όσο οι άνθρωποι παρέμεναν, η κατάληψη θα κρατούσε. Και κρατάει ακόμη.
MA: Μπορείς να μας πεις ποιά ήταν κάποια απ’ τα πρώτα γεγονότα; Τα Sick outs (στμ: οι “λευκές” απεργίες, αποχή απ’ τη δουλειά με πρόφαση κάποια προσωπική ασθένεια) για παράδειγμα;
Άκουσα τα πρώτα νέα για το Madison σ’ ένα κομπιουτεράδικο, όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα κρατούσε πάνω από μια-δυο μέρες και για πολλούς ανθρώπους δεν είχε κάποια ποιοτικά στοιχεία. Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε γίνει μια μικρή διαδήλωση από καθηγητές, βοηθητικό προσωπικό και άλλους, αλλά τίποτα το εκπληκτικό, ή έξω απ’ τα συνηθισμένα. Μόνο αργότερα την ίδια βδομάδα, μετά από ένα κάλεσμα για walk out (μαζική αποχώρηση απ’ τον χώρο εργασίας) στο οποίο ανταποκρίθηκαν πάνω από 3.000 άνθρωποι, άρχισε να γίνεται φανερή η εξωπραγματικότητα της κατάστασης, ότι δηλαδή δε θα ήτανε τόσο εύκολο να ξεθωριάσει και να επιστρέψει στην κανονικότητα. Μετά απ’ αυτό, υπήρξαν φυσικά παντού κουβέντες και σχόλια. Υπήρξε όλη η παραζάλη μεταξύ ανθρώπων, που δε θα περίμεναν ποτέ να μοιραστούν κάτι κοινό. Ανθρώπων που ποτέ πριν δεν ήταν μέρος του πλήθους που περνούσε έξω απ’ τις δουλειές, τα σχολειά και τα σπίτια τους, και ξαφνικά ένιωθαν να πάλλονται στη δόνησή του. Τα αόρατα σημεία που μας συνδέουν έγιναν πιο ορατά.
Ξέρω ορισμένους απ’ τους καθηγητές των MPS (Milwaukee Public Schools) κι έναν αριθμό φοιτητών που είναι βοηθοί καθηγητών στο UW-Milwaukee campus. Δεν έχω ακριβή γνώση όλων των περιοχών και των σχολείων που έκλεισαν χάρι στα sick outs, πάντως όλα τα δημόσια σχολεία του Madison έκλεισαν για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Έπειτα ακολούθησαν οι πόλεις Racine, Milwaukee κι αρκετές άλλες που δε γνωρίζω τόσο καλά. Χιλιάδες συμμετείχαν στα sick outs. Μερικοί απ’ τους βοηθούς και τους καθηγητές δεν εμφανίστηκαν ούτε σε ένα μάθημα απ’ το ξεκίνημα των sick outs, παρά τις απειλές της διεύθυνσης. Πολλοί απ’ τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων επέστρεψαν στη δουλειά τους, αισθανόμενοι κάποια υποχρέωση προς τους μαθητές τους και καθότι φαινόταν ότι δεν είχε τόσο νόημα να διατηρηθούν τα sick outs αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πάντως αρκετά πιθανό πως θα επιστρατευθούν ξανά με στρατηγικό τρόπο, σε σχέση με ορισμένες ημερομηνίες: σαν άτυπες γενικές απεργίες, την ημέρα που τα συμβόλαια πολλών δημοσιοϋπαλληλικών συνδικάτων λήξουν, ή σε άλλα σχετικά γεγονότα.
MA: Ποιά είναι η έκταση των μαθητικών walk outs; των καταλήψεων;
Τα Sick outs συνοδεύτηκαν απ’ την πρώτη στιγμή με διάσπαρτα και αυθόρμητα walk outs, κυρίως από μαθητές γυμνασίων. Αυτά υπήρξαν απίστευτα αυτο-καθοριζόμενα. Μάθαμε ότι συνέβησαν παντού, απ’ τα σχολεία των αγροτικών κωμοπόλεων του Wisconsin, τα σχολεία των προαστείων του Madison, μέχρι αυτά του αστικού κέντρου του Milwaukee. Ο αριθμός και το μέγεθος αυτής της δραστηριότητας υποτιμήθηκε σοβαρά από τα ΜΜΕ, οπότε είναι δύσκολο να ξέρουμε τί ακριβώς συνέβη. Τυχαία συναντηθήκαμε με ένα πλήθος 200-300 παιδιών που μόλις την είχαν κοπανήσει απ’ το σχολείο Rufus King, και έτυχε να περνούν απ’ την πανεπιστημιούπολη του UW-Milwaukee την ίδια στιγμή που οι φοιτητές έβγαιναν στα δικά τους walk-outs εκεί. Έτσι, ήρθαν μαζί μας στην κατάληψη του Bolton Hall στα πανεπιστήμια ως μια βραχύβια ένδειξη της αλληλεγγύης τους, καθώς δεν ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν σε συνελεύσεις ή συζητήσεις. Περισσότερο αυτό που ήθελαν ήταν να δείξουν την οργή τους, και ο τρόπος που το εξέφραζαν ήταν να περπατήσουν για μίλια μέσα στην πόλη, τραγουδώντας συνθήματα, φωνάζοντας κι έχοντας μια εμφανώς άνεξέλεγκτη συμπεριφορά. Καμμιά απ’ τις δραστηριότητες που είδαμε ως τότε δεν είχε την ενέργεια που είχαν τα παιδιά.
Οι καταλήψεις του χώρου έξω απ’ το Καπιτώλιο υπήρξαν μέχρι τη στιγμή αυτή μειοψηφικές. Ωστόσο, αρκετοί φοιτητές ήταν διαρκώς παρόντες στο Madison και πολλοί μάλιστα έμεναν και την νύχτα εκεί, κοιμώμενοι στα πατώματα του Καπιτωλίου, παίρνοντας μέρος σε συζητήσεις και συγκεντρώσεις που συνέβαιναν εκεί. Επίσης, τα γραφεία των Ρεπουμπλικανών του Madison είχαν καταληφθεί από μέλη μιας ομάδας για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες που ονομάζεται ADAPT, κι απ’ ότι λέγεται συμμετείχαν, τουλάχιστον προσωρινά, κι ένας αριθμός μεταλλεργατών. Έτσι άρχισαν πάρα πολλές κουβέντες για κατάληψη του Καπιτωλίου, ώστε να συμπέσει ή να έρθει ως απάντηση στην ανακοίνωση του νέου προϋπολογισμού που ήταν προγραμματισμένη για τις 1 Μάρτη, είτε το επόμενο πανεκπαιδευτικό της 2 Μάρτη που ήταν και η μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου.
MA: Τί πιστεύεις θα γίνει σε περίπτωση που ξεσπάσει μια γενική απεργία;
Οι περισσότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ δε γνωρίζουν καν τί είναι η γενική απεργία [στμ: η τελευταία γενική απεργία στις ΗΠΑ ήταν στο Oakland της Καλιφόρνιας το 1946 με 100.000 συμμετέχοντες, μετά την οποία πέρασε ο νόμος Taft-Hartley καθιστώντας αυτόματα παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες αλληλεγγύης και σταδιακά κάθε επίσημη συνδικαλιστική απεργία σ’ έναν βαθμό απαγορεύτηκε] Δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι μια ολόκληρη πόλη να “κατεβάσει διακόπτες” με τη χιονοθύελλα στο Wisconsin να παραμονεύει. Ίσως οι εργαζόμενοι του δήμου να αρνηθούν να ανοίξουν τους δρόμους απ’ το χιόνι. Πιο πιθανό, όχι. Τα συνδικαλιστικά στελέχη λέγεται ότι είπαν πως στα πλαίσια μιας γενικής απεργίας οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης δε θα πρεπε να επιρρεαστούν. Κάθε τί άλλο, απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες ως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις θα έρθει σε τέλμα. Μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπάρχουν διαδηλώσεις και πολύς κόσμος στους δρόμους, καθώς οι χώροι εργασίας θα αδειάζουν μεμιάς από το κοινωνικό σώμα τους, αλλά δεν είναι σαφές το τί ακριβώς θα κάνει αυτό το σώμα απελευθερωμένο και με ακανόνιστη λειτουργία. Με τη γενική απεργία να αναβάλλεται για το ψήφισμα του νομοσχεδίου και το ψήφισμα αυτό να αναβάλλεται επ’ αόριστον, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μια αύξηση στη στιγμιαία ορμή ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς και το αποτέλεσμα της απεργίας.
Γενικά πολλοί άνθρωποι κάνουν σχέδια. Δε θέλουν να κάτσουν και να περιμένουν τη ψήφιση του νομοσχεδίου για να προσδιορίουν τη δραστηριότητα που θ’ αναλάβουν. Εντωμεταξύ τα απλά μέλη των συνδικάτων εκπαιδεύονται στο τί και πώς μιας γενικής απεργίας. Είναι δύσκολο να προεικονίσει κανείς το πώς θα μοιάζει αυτή, χωρίς να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα των γενικών απεργιών όπως συνέβαιναν στο παρελθόν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, το παρελθόν είναι καινοτόμο στο να απαντά στο τίποτα με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί τόσο, αλλά μέχρι εκεί. Η κατάσταση πρέπει να διευρυνθεί σε πιο δημιουργικές και κριτικές προσεγγίσεις προκειμένου να ανταποκριθούμε στους συγκεκριμένους τρόπους καπιταλιστικής παραγωγής κι αναπαραγωγής στο Wisconsin σε πρώτο πλάνο, ώστε να πλουτίσει το όπλο της γενικής απεργίας, της απειλής με μια δύναμη που -αρνούμενη να δουλέψει- κάνει τα πάντα να σταματήσουν. Δεν έχω υπόψιν μου κάποιες δημιουργικές ή κριτικές προσεγγίσεις, αλλά έχω εκπλαγεί ήδη αρκετές φορές τις περασμένες βδομάδες.
MA: Σε πιο βαθμό το κλίμα της Αιγυπτιακής εξέγερσης επιρρέασε τους διαδηλωτές;
Στο βαθμό που κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που συμμετέχουν εδώ, έδωσαν προσοχή στα γεγονότα της Αιγύπτου και εμπνεύστηκαν απ’ αυτά, κάτι που τους δημιούργησε μια αίσθηση ότι κι εδώ όλα είναι πιθανά. Είναι αμφίβολο πάντως ότι είχαν μια πιο ευρεία επιρροή. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ταυτίζονται με τον αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, που παρακολουθούν το τί συνέβαινε και τί συμβαίνει στην Αίγυπτο, αλλά η πλειοψηφία είναι “καθημερινοί” άνθρωποι που πιθανότατα μαθαίνουν τα διάφορα νέα απ’ την τηλεόραση και τα άλλα “mainstream” media. Θα μπορούσα φυσικά και να κάνω λάθος, καθώς δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τίποτα από τα δύο.
MA: Ποιά είναι κάποια από τα όρια των γεγονότων του Wisconsin; Σε ποιο βαθμό τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί ελέγχουν την κατάσταση;
Η κατάσταση είναι κατατεμαχισμένη από όρια. Θα έμοιαζε πως η οποιαδήποτε πιθανή ρήξη ή ευρείας κλίμακας αντίδραση στην κρίση, και κατ’ επέκταση γινόμενη η ίδια η κρίση, θα εκφραζόταν αρχικά ως μια κίνηση για επιστροφή στην ομαλότητα. Πιθανότατα θα μπλεκόταν στα όργανα και τη συζήτηση που την περικλείουν, αλλά θα ήταν αναγκασμένη να τα υπερβεί μέσω της δραστηριότητάς της. Υπάρχουν προφανή συγκεκριμένα όρια εδώ. Υπάρχουν τα συνδικάτα τα ίδια, τα οποία παίζουν δομικά έναν ρόλο στην αποτροπή και τον περιορισμό της αυτο-καθοριζόμενης δραστηριότητας των εργαζομένων. Υπάρχει ο κυρίαρχος λόγος όσον αφορά το τί συνιστά πολιτική και διάλογο, κάτι που αποτρέπει και περιορίζει την πρακτική και τη σκέψη της αντίστασης και της σύγκρουσης. Υπάρχει ολόκληρη η σημερινή μας κατάσταση στην εργασία που ο εργαζόμενος πρέπει να αντιπαλέψει. Είναι αφηρημένο, αλλά αληθινό, πως το αλλοτριωμένο ον, ως άτομο που ζει στο Wisconsin πρέπει να παλέψει παντού. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ειδικός αγώνας εδώ. Σ’ αυτό το σημείο, όπου μόλις έχει ξεκινήσει, ο πόλεμος είναι μάλλον ακήρυχτος, στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο πόλεμος ενάντια στο κάθε τί που διατηρεί την ομαλή ανάπτυξη του Κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα εδώ, πρέπει να συναντήσει τα όριά του συγκρουόμενος με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει: δημιουργώντας μια γλώσσα, μια κουλτούρα και μια πρακτική κοινού αγώνα.
Φαίνεται ξεκάθαρο πως τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί δρουν ως απάντηση σε μια λαϊκή οργή και σε μια συλλογική δύναμη που τους αναγκάζει να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, που διατηρεί έναν βαθμό νομιμοποίησης. Το ότι αυτές οι δομές εκπροσώπησης δε διαθέτουν καμμιά ικανότητα που να ανταποκρίνεται στην αυθεντική ακανόνιστη δραστηριότητα του κόσμου εδώ, δε σημαίνει κι ότι δεν έχουν καμμιά επιρροή στην όλη κατάσταση [στμ: ακριβώς, η δομική φύση της ανικανότητας αυτών των δομών να λειτουργήσουν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης σε συνθήκες ταξικής σύγκρουσης είναι πιο εμφανής στην Ευρώπη, όπου είναι άλλωστε πολύ πιο μαζικά και ισχυρά, για παράδειγμα οι πρόσφατες γενικές απεργίες σε Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα]. Καναλιζάρουν την οργή στο πεδίο της κατεστημένης πολιτικής, των οργανώσεων, της πολιτικής ταυτότητας, του διαλόγου, που όλα τους εγγενώς ανταποκρίνονται ελλειπτικά στην κατάσταση, ακριβώς επειδή είναι όλα τους μέρος του αδιεξόδου που βιώνουμε, αυτής της ολοένα και μεγαλύτερης απώλειας κάθε ελέγχου μας πάνω στις ίδιες τις ζωές μας.
MA: Άκουσες ή συνάντησες ανθρώπους που ενοχλούνται απ’ τον έλεγχο που προσπαθεί να ανακτήσει πάνω στα γεγονότα η Αριστερά;
Συναναστρέφομαι μ’ ανθρώπους που πάντοτε είναι κάτι παραπάνω από ενοχλημένοι με την Αριστερά. Δεν έχω άμεση επαφή με την οργάνωση στο Καπιτώλιο, την οργάνωση των πορειών κλπ. Η παρουσία της Αριστεράς είναι κάτι που πάντα δρα αποξενωτικά. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι γίνεται ένα κομμάτι μιας μάζας που θα παράγει μια αναπαράσταση για χρήση μιας εξουσίας ξένης από σένα ή το συμφέρον σου. Υπάρχει μια διαρκής σκηνοθεσία, ένας προσδιορισμός του τί είναι αποδεκτό και τί όχι, τρόπων συμπεριφοράς, μια αισθητικοποίηση του ίδιου του γεγονότος που βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή εκείνου που μπορεί να προμηθεύσει τον περισσότερο κόσμο με το ίδιο πλακάτ, το ίδιο t-shirt με στάμπα, που παίρνουν και φτιάχνουν την εικόνα, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο σκηνοθέτη του γεγονότος. Όμως έξω απ’ αυτό υπάρχει αρκετή αυτο-καθορισμένη και δημιουργική δραστηριότητα που είναι σε αντίφαση με την παραπάνω τάση, και που τελικά θα έρθει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση μαζί της.
Κατανοούμε ότι αυτή η δραστηριότητα η ίδια έχει τη δυνατότητα να διαλύει ορισμένα απ’ τα υποκειμενικά φράγματα και να επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι κάτι παραπάνω από απλά μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου, από εργαζομένους μιας συγκεκριμένης εργασίας, μαθητές ενός σχολείου κλπ. Μπορούμε να ευελπιστούμε ότι αυτό το γεγονός, σ’ οποιονδήποτε βαθμό τα καταφέρνει, δημιουργεί μια επιπρόσθετη κρίση υποκειμενικότητας -που προεικονίζει για την κατάργηση όχι απλά της τάξης, αλλά κι ολόκληρων των συνθηκών της εργασίας και της επιβολής τους στον σημερινό εργαζόμενο.
MA: Κατάφεραν οι επαναστάτες να παρέμβουν ή να επεκτείνουν την εξέγερση με κάποιο τρόπο;
Βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμο και πειραματικό στάδιο για να κάνουμε έναν απολογισμό της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητάς μας. Άνθρωποι με πολύ ευρύτερους στόχους και προθέσεις συμμετέχουν στα γεγονότα αυτά και τρέχουν σε αναμμένα κάρβουνα για να προλάβουν, ωστόσο μάλλον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να αναφερθούμε εδώ πιο συγκεκριμένα. Αρκετές αφίσσες έχουν παραχθεί και κυκλοφορήσαν ευρέως. Έχουν γραφτεί κείμενα ανάλυσης, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν όσο περισσότερα εμπόδια γίνεται, με την κριτική τους. Όμως, πάνω απ’ όλα, σ’ αυτές τις στιγμές δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις που έχουν αλλάξει και θ’ αλλάξουν τα πάντα, ανταποκρινόμενες σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως κομμουνισμό ή αναρχία.
MA: κάποια τελευταία σκέψη;
Κοιτάξτε στο Wisconsin και δείτε τους εαυτούς σας. Διαδώστε το. Ετοιμαστείτε για την κρίση και για να γίνετε η κρίση.
~
Πηγή: Modesto Anarcho, δωρεάν τριμηνιαίο περιοδικό με μάχιμη εργατική ταξική προοπτική, απ’ το Modesto της Καλιφόρνιας.
Εκ των υστέρων, η βραχύβια εμφάνιση του Γραφείου Λ.Τ. στους δρόμους και τους τοίχους της Σαλονίκης, μπορεί να αποτιμηθεί ως μια συνεισφορά στη θεωρητική και πρακτική διερεύνηση της προλεταριακής βίας και του ζητήματος της οργάνωσής της, και πιο συγκεκριμένα των μειοψηφικών-πρωτοβουλιακών, άτυπων (σε επίπεδο παρέας) και χαμηλής έντασης μορφών της. Ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για το προδεκεμβριανό 2005-6, όπου ΔΕΘ (μετά από υποτονικές χρονιές θα πολιορκηθεί στα ίσα για ώρες χάρη στη συνάντηση κυρίως γηπεδικών και πολιτικοποιημένων αγωνιστών), πολυτεχνεία, συναυλίες και καγκελάκια (αργότερα προστέθηκαν δειλά και οι εβδομαδιαίες φοιτητικές πορείες της Πέμπτης) ήταν μια πολύ όμορφη και προσιτή μορφή διασκέδασης, κοινωνικοποίησης και συλλογικής αυτοπεποίθησης για τη συγκρουσιακή νεολαία της πόλης.
Σ’ αυτά τα πλαίσια κυκλοφόρησαν και ορισμένες αφίσσες, προκηρύξεις και μικροεκδόσεις, όπως για τις Αυτόνομες Ομάδες στην Ισπανία, ή για το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, οι οποίες “δε θα βρεθουν σε κανενα μαγαζι (συμπεριλαμβανομενων των εναλλακτικων, αυτοδιαχειριζομενων…)” αλλά αντίθετα μοιράζονται “χερι με χερι, χωρις αντιτιμο, αμφισβητωντας στοιχειωδως το εμπορευμα και τους ρολους που επιτασσει αυτο (παραγωγος, μεσαζοντας, καταναλωτης-αναγνωστης). Καθε ενδιαφερομενος λοιπον μπορει (και παροτρυνεται) να αναπαραγει τα κειμενα που βρισκονται εδω με οποιον τροπο θελει. Καθε εμπορευματικη – επαναφομοιωτικη χρηση τους δε θα μας βρει εναντιους αλλα θ αναγκαστει να αντιμετωπισει την “υπογεια” τζαμπατζιδικη διαδοση τους που ειναι σαφως ισχυροτερη. Το νερο εχει μπει στ αυλακι…“(από το site). Τα περισσότερα απ’ τα έντυπα αυτά αφέθηκαν σε κάποιο καρτοτηλέφωνο, σε παγκάκια, λεωφορεία, μέσα σε κουτιά free-press κλπ, πρακτική που αντιστοιχούσε και στην αμοιβαία καχυποψία με τους πολιτικούς χώρους. Όπως σημειώνεται στην εισαγωγή της έκδοσης για τις Αυτόνομες Ομάδες:
Αν η Επανάσταση είναι η διαλεκτική κατάρα της Εξουσίας, είναι η ίδια η διαλεκτική που διαιρεί το στρατόπεδο της Άρνησης στα δυο. Ο ρεφορμισμός, πράκτορας της αφομοίωσης για λογαριασμό της Εξουσίας, δεν θα εξαφανιστεί πριν την καταστροφή του παλιού κόσμου, ο καλλωπισμός του οποίου είναι μόνο μια από τις δυο βασικές λειτουργίες του. Η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, και η υποκατάσταση στην κοινωνική μνήμη των επαναστατικών ιδεών και πρακτικών είναι η άλλη. Η αστυνομία θα αναλάβει τα υπόλοιπα… Από κεί και πέρα οι κόλποι της Άρνησης παραδίδονται στην Έριδα, σε μια διαμάχη, για την αποκατάσταση της χαμένης ολότητας, άλλοτε συγκαλυμμένη κι υπόγεια κι άλλοτε εκρηκτικών διαστάσεων, στην οποία αναπόφευκτα ο ρεφορμισμός (με όλη την αποδοχή που χαίρει στον παλιό κόσμο ως θεσμοθετημένη αντιπολίτευση) έχει το πάνω χέρι: οι λιγοστοί «τρελοί», «ανεξέλεγκτοι», «θερμόαιμοι», εκτεθειμένοι άμεσα στην καταστολή, λόγω του -αδιάρρηκτα δεμένου με την παρανομία- περιεχομένου της δράσης τους, δύσκολα θα μιλήσουν ανοιχτά για την εμπειρία, την ευγένεια και την αγωνία (μέλι με ξυράφια στα σωθικά…) της «μόνης αυθεντικής περιπέτειας που μπορεί να μας προσφέρει η εποχή μας»: του αναρχικού, ακηδεμόνευτου, λυσσασμένου Αγώνα που διαρρηγνύει την υποταγμένη στο Κεφάλαιο ύπαρξη ανεβάζοντας την στην πρωτόγονή της δυαδικότητα: του Ανθρώπου-σοφού και του Ανθρώπου-πολεμιστή. Προκύπτει, τελικά, η αναγκαιότητα, να «πούμε δυο λόγια» για τους συντρόφους του δικού μας «στρατοπέδου», ή καλύτερα να τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Κι όχι για να εξιδανικεύσουμε ή να αναπαράγουμε τις ήττες και τα αδιέξοδά τους, αλλά να τα αποφύγουμε. Οι αναλογίες με την ελληνική πραγματικότητα, βασικός συντελεστής και της χρηστικότητας των κειμένων είναι, νομίζουμε, προφανείς. (Γ.Λ.Τ.)
Τη σχετική δυσκολία δεν κατάφερε να ξεπεράσει το Γραφείο, που μεσούσης της φοιτητικής κινητοποίησης του 2006-7 θα πάψει να υφίσταται ως υπογραφή. Φιλοξενούμε λοιπόν για αρχειακούς λόγους -μιας και το σχετικό site έχει κατεβεί όπως όλα τα geocities- ορισμένα απ’ τα δείγματα γραφής που άφησε (αν υπάρχει άλλο υλικό γι’ αυτήν ή γι άλλες απόπειρες μπορεί να σταλεί στο μέηλ).
Προκηρύξεις:
ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΥΛΙΑ για την απελευθερωση του αναρχικου Γιαννη Δημητρακη
Σαλονικη Οκτωβρης 2006
“ΟΙΚΟΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ” το κυνηγι αναρχικων μαγισσων στις ΗΠΑ και η ποινικοποιηση της αντιστασης
Σαλονικη, Νοεμβρης 2006
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ! λευτερια στους 3 της 6 Μαη και σε ολους τους ομηρους του Κρατους
Σαλονικη, Γεναρης 2007
Αφίσσες:
αφήστε χίλια αγκάθια ν’ ανθίσουν, θέρος 2006
αφιέρωμα στους δημοσιογράφους, μάρτης 2007
Συλλογική, κάλεσμα στη δίκη του Γ. Δημητράκη, ιούνης 2007
αναδημοσιεύουμε την παρακάτω αναφορά απ’ το indymedia, για το εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός ότι η νεκροφιλική-αστυνομική εθνική ομοψυχία έσπασε ανοιχτά και στην πράξη όχι από κάποιον πολιτικό χώρο αλλά από έναν οπαδικό χώρο.
Συνθηματα εναντια στην Αστυνομια φωναχτηκαν απο οπαδους του ΑΡΗ κατα την διαρκεια ενος λεπτου σιγης που φωναχτηκε απο τα μεγαφωνα του γηπεδου στο παιχνιδι με Ηρακλη,για τους ΔΙΑΣ που εκτελεστηκαν στην συμπλοκη του ρεντη απο ενοπλους,κατα την διαρκεια διαφυγης τους.Με το που ακουστηκε το μυνημα απο τα μεγαφωνα μεριδες οπαδων,που μετα κατεληξαν να φωναζει ολη η ΘΥΡΑ 3 σχεδον,και καποιοι απο αλλες θυρες.Η ενος λεπτου σιγη χαθηκε μεσα στα συνθηματα των οπαδων,και για ακομα μια φορα τους χαλασε η σουπα.Ας διαμαρτυρηθουν στις τηλεορασεις παλι για ”Αναρμοστη συμπεριφορα οπαδων”.
Οι χαρτογιακαδες μπατσοι συνδικαλιστες και οι διαφοροι πολιτικοι που τριγυρνανε στα ΜΜΕ και μυξοκλαιγονται για τους ”ΗΡΩΕΣ” της ομαδας ΔΙΑΣ,που εχασαν την ζωη τους για το καθηκον,με ολα τα κομματα να συμπασχουν.Αφου ορισμενοι διαλεγουν συγκεκριμενες δουλειες να κανουν,να ξερουν οτι συμβαινουν αυτα.Κανενας Αστυνομικος δεν ειναι ηρωας και αγωνιστης,ολοι θελουν να αυξανεται ο μισθουλακος τους και οι βαθμοι τους.
Περηφανοι για την δουλεια που κανουν,και το εργο που επιτελουν.Το οποιο ειναι αντιαθρωπινο,αντικοινωνικο και τρομοκρατικο.Δεν ξεχναμε το 7χρονο κοριτσακι που παρασυρθηκε απο μοτοσυκλετιστη της ομαδας ΔΙΑΣ στο μενιδι,οπου επεσε πανω της και συνεχισε σαν κυριος για να αναλαβει την υπηρεσια του,μετα το κοριτσακι ξεψυχησε.
Οι αλλεπαληλες επιθεσεις σε διαδηλωτες,οπου αντρες της ΔΙΑΣ και της ΔΕΛΤΑ,και προσφατως στης 23 φεβρουαριου,επεφταν πανω τους με τις μηχνες.Αλλα και η τρομοκρατηση νεολαιων με σταματηματα,ελεγχους και προσαγωγες.
Αλλα και οι επιθεσεις γενικοτερα σε αρκετα κομματια της κοινωνιας,σε συνεργασια με τα ΜΑΤ-ΥΜΕΤ-ΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΟΜΑΔΕΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ.Φυσικα και οι ΕΙΔΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ειναι Αστυνομικοι,και σαν τετοιοι πρεπει να αντιμετωπιζονται.
Οπως ολη η ΕΛ.ΑΣ.Ειδικος Φρουρος ειναι ο Επαμεινωνδας Κορκονεας, και ο Σαραλιωτης.Και ολοι αυτοι οι συνοριοφυλακες που διωχνουν και χτυπανε τους μεταναστες,αυτοι θα φυλανε το μελλοντικο τειχος του εβρου,μαζι με τους συναδελφους τους απο βουλγαρια απο το προσεχες καλοκαιρι.Και αν δεν ισχυει απο τωρα. Κακως δηλαδη λενε για τους ειδικους φρουρους. Και αρμοδιοτητες εχουν και τα παντα εχουν. Το χουν αποδειξει παντου.Στο ευρυτερο φασμα της κοινωνιας γενικοτερα.Και δεν ειναι καθολου καημενοι και παραπεταμενοι.Τα οπλα των μπατσων δεν εκπρυσοκροτουν,παρα μονο οταν τραυματισουν συναδελφους τους.Μονο τοτε.Γενικοτερα μια χαρα πυροβολανε.Ολα νομιμα,κατω απο την ομπρελα της κρατικης-αστικης νομοθεσιας.Σαν σκεπτομενοι οπαδοι,και πολιτικα συνηδητοποιημενοι καλουμε τους οπαδους των ομαδων αυριο,να μην τηρησουν το ενος λεπτου σιγης στα γηπεδα.Και να φωναξουν συνθηματα εναντια στην Αστυνομια.Χαιρετιζουμε επισης ολες τις πολιτικες κινησεις οπαδων ομαδων στην Ελλαδα.Απο συνθηματα και πανο μεχρι ανακοινωσεις και πορειες.
Χαιρετισματα στους FENTAGIN (Aτρομητος), στους ΝΑVAHO (Παναχα’ι’κη) στα παιδια του ΑΣΤΕΡΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ,και στο ST.PAULI CLUB.
TO KΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΛΗΤΕΣ ΑΛΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ ΧΩΡΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΣΥΝΗΔΕΙΣΗΣ
*Μετα το τελος του αγωνα,οπαδοι του ΑΡΗ εισεβαλλαν στον αγωνιστικο χωρο προσπαθωντας να προσεγγισουν την φυσουνα. Και η μπλε διμοιρια των ΥΜΕΤ,η οποια ητανε παραταγμενη στα επισημα στο κατω μερος,Με πλατη στο γηπεδο, με υποστηριξη επιτεθηκε στους οπαδους του ΑΡΗ ριχνωντας δακρυγωνα στον αγωνιστικο χωρο,οι οπαδοι απαντησαν με διαφορα αντικειμενα,σπασμενες καρεκλες,πετρες,σκουπες,μπογιες και πινακιδες.Αλλα και σωμα με σωμα με κλωτσιες και μπουνιες.Αλλα και πυρσο που εκτοξευτηκε απο μικρη αποσταση και επεσε πανω στην διμοιρια. Ενω αλλοι οπαδοι κρατουσαν την καγκελοπορτα της θυρας και ηταν συγκεντρωμενοι με μαζεμενα υλικα σε περιπτωσης επιθεσης των μπατσων οπως και εγινε,με την βοηθεια χημικων και δακρυγωνων. Μετα απο λιγη ωρα αρκετοι συγκεντρωμενοι οπαδοι του ΑΡΗ παρεμειναν εξω απο το γηπεδο, οπου και επιχειρηθηκε εισβολη στη θυρα 2,οπου και προξενηθηκαν μεσα στο γηπεδο φθορες.Μετα απο λιγο βγηκαν και αλλες διμοιριες οπου και ξεκινησαν οι οδομαχιες(το τι εδειξε και το τι δεν εδειξε η TV δε μας νοιαζει),με οπαδους του ΑΡΗ να βαζουν φωτια σε καδο απορριματων και καγκελα για οδοφραγματα μπροστα στην παπαναστασιου για να κρατησουν τις διμοιριες οι οποιες επνιξαν την περιοχη στα δακρυγωνα εξαπολυωντας επιθεσεις επι ”δικαιων” και ”αδικων”,τα δακρυγωνα εφτασαν μεχρι τα μπαλκονια,οπου καποιοι βγηκαν και εκραζαν τα ΜΑΤ,λογω αναπνευστικων προβληματων που δημιουργηθηκαν.
Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν εξω απο την θυρα 1 οπου και μεταφερθηκαν σε διαφορα στενα.Απο παρακειμενα μαγαζια εκτοξευτηκαν καρεκλες στα ΜΑΤ απο οπαδους και διαφορα αλλα αντικειμενα. Επιτηδες οι μπατσοι χρησιμοποιησαν πολλες χειροβομβιδες κροτου λαμψης για να τρομοκρατησουνε τον κοσμο και την περιοχη. Ενω πολλα παρακειμενα στενα και δρομοι αποκλειστηκαν απο τις διμοιριες με αποτελεσμα πολλοι να εγκλωβιστουν και να μην μπορουν να φυγουν.Λιγο μετα,και πριν ληξουν οι συγκρουσεις αντρες της ομαδας ΔΙΑΣ εμφανιστηκαν σε στενα πανω απο το χαριλαου προσπαθωντας να συλλαβουν κοσμο,κινουμενοι περιμετρικα σε δρομους και παραδρομους,για να ανακοψουν κοσμο και να προβουν σε ελεγχους.Στο σημειο των συγκρουσεων εφτασε ασθενοφορο οπου και παρελαβε τραυματισμενους οπαδους.2 η 3 τον αριθμο.Οι οδομαχιες συνεχιστηκαν μεχρι της 22:15 περιπου.Προς το παρων δεν υπαρχουν επισημα στοιχεια για συλληψεις.Καλο ηταν στις εφοδους οπου κοσμος ξαναγυριζε για να συγκρουστει.Ενω φωναχτηκε αρκετες φορε το συνθημα ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.Καγκελα για οδοφραγματα τοποθετηθηκαν και στο πισω μερος της παπαναστασιου για να εμποδισουν εστω στο ελαχιστο του μπατσους σε περιπτωση που ορμουσαν μεσα στο πληθος.Πολλα δακρυγωνα και χημικα.Και δεν ημασταν και ολοι.Γιατι αρκετοι ειχαν αποχωρησει.Αλλα αρκετοι εμειναν.
Η Σχεδιασμενη επιθεση μεσα στο γηπεδο ηταν προφανες. Αφου η διμοιρια των ΥΜΕΤ (16 ΜΠΑΤΣΟΙ),με την βοηθεια υποστηριξης των ΜΑΤ, και βαθμοφορων καπελακηδων ηταν φανερη. Συγκεκριμενα η διμοιρια κατεβηκε απο τα σκαλια της θυρας των επισημων και μπηκε στο χορταρι οπου συντονισμενα επιτεθηκαν στους οπαδους. Αυτο φυσικα δεν ειναι μια θυματοποιηση,απλα αναδυκνυεται ενα γεγονος οπου εχει προεκταση και στην κοινωνια γενικοτερα. Να αντισταθουμε οπως και οταν μπορουμε εναντια στο συστημα και τα τσιρακια του. Εντος και εκτος γηπεδων.
Εστίες ταραχών και τόποι όπου εκδηλώθηκαν διαδηλώσεις ή άλλα συμβάντα επιρρεασμένα απ’ την εξέγερση
Ένα χρονολόγιο των εξεγέρσεων στον “αραβικό κόσμο”, οσοδήποτε αναλυτικό, δεν είναι δυνατόν να καλύπτει την πορεία των ανατρεπτικών γεγονότων και κάθε όψη τους, ωστόσο μια τέτοια καταγραφή ενέχει τη φιλοδοξία ενός βασικού εργαλείου, χρήσιμου για την ανάλυση της τρέχουσας φάσης.
Τυχόν διορθώσεις και περισσότερες πληροφορίες θα προστεθούν τις επόμενες μέρες, με επισήμανση της ημερομηνίας τελευταίας ενημέρωσης στην αρχή της δημοσίευσης.
~
“Φαίνεται πως η εξέγερση έπρεπε να διαθέτει μια γερή βάση, απρόσβλητη όχι μόνο απ’ τις επιθέσεις, αλλά κυρίως απ’ τον φόβο των επιθέσεων” – T. E. Lawrence
20/2
Λιβύη: “Εκτός ελέγχου” η κατάσταση στη Βεγγάζη, πάνω από 200 νεκροί από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας. Σαμποτάζ και σε πετρελαιοπηγές και συμπλοκές εργατών με φύλακες, ένα κτίριο παραδίδεται στις φλόγες.
Αίγυπτος: Τέλος της απεργίας στην Misr Filature, την πιο μεγάλη βιομηχανία της χώρας, μετά από αύξηση 25% των μισθών. Επαναλειτουργία των τραπεζών σ’ όλη τη χώρα, με απώλειες ύψους 17%. Οι τράπεζες και κρατικές υπηρεσίες και ταμεία είχαν κλείσει από το καθεστώς ήδη από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης, ώς μέσο τρομοκράτησης του πληθυσμού, μέτρο που άσκησε ιδιαίτερη οικονομική πίεση σε μεγάλο μέρος του κόσμου της εξέγερσης που παράλληλα απεργούσε και βρισκόταν όλη μέρα στους δρόμους. Αν κι ο κόσμος της εξέγερσης δεν ήταν αμειγώς εργατικός, κι όπου ήταν (Σουέζ, Mahalla, Kafr el-Dawwar, Ισμαηλία κλπ), εμφανιζόταν περισσότερο ως “διαδηλωτές”, παρά ως “εργάτες”. Ωστόσο, η αλλαγή συσχετισμών που επέβαλε η εξέγερση, μεταφράστηκε μεταξύ άλλων και σε έκρηξη των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων σ’ όλη τη χώρα. Εντωμεταξύ, το κράτος κινητοποιεί τον μηχανισμό καθαριότητας για να σβήσει απ’ τους τοίχους (και την κοινωνική μνήμη) τα εκατοντάδες γκραφίτι της εξέγερσης. Πάνω από 365 οι νεκροί, τουλάχιστον 1.000 αγνοούμενοι.
Κίνα: συλλήψεις ακτιβιστών που οργάνωναν πορείες αλληλεγγύης στις αραβικές εξεγέρσεις, και προειδοποιήσεις εναντίον όσων σκέφτονται να διαδηλώσουν.
19/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι μεταξύ διαδηλωτών και υποστηρικτών του προέδρου Bouteflika, κι απώθηση των διαδηλωτών από δυνάμεις της αστυνομίας προς τη συνοικία Belcourt. Κάποιοι κάτοικοι πετούν πέτρες και διώχνουν τους διαδηλωτές, ενθαρρυμένοι απ’ την ανοχή της αστυνομίας, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του προέδρου και του πρωθυπουργού.Πάνω από 1.000 συλλήψεις στο Αλγέρι, τις τελευταίες μέρες.
Λιβύη: Άγριες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη. Χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία. Τουλάχιστον 20 νεκροί στην Al-Beydha. Η Βεγγάζη αποτελεί πραγματικό προπύργιο της εξέγερσης, όπως το Sidi Bouzid στην Τυνησία, το Σουέζ στο ξεκίνημα της αιγυπτιακής εξέγερσης κλπ. Το καθεστώς Καντάφι παραληρεί για “πράκτορες ξένων εθνικοτήτων -τυνησιακών, αιγυπτιακών-σουδανικών-συριακών-παλαιστηνιακών και τουρκικών- επιφορτισμένων να σαμποτάρουν τη σταθερότητα της Λιβύης, υποκινώντας σε πράξεις λεηλασίας, σαμποτάζ κι εμπρησμών τραπεζών, δικαστηρίων, φυλακών, αστυνομικών τμημάτων, στρατώνων και νοσοκομείων”. Στρατιωτικό απόσπασμα φτάνει στη Βεγγάζη μόνο και μόνο για να συνοδεύσει τον γιό του Καντάφι που κρύβεται σε καταφύγιο.
Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/02/19/affrontements-a-benghazi-et-al-bayda-fevrier-2011-videos/
Μπαχρέιν: συνεχίζεται η αναταραχή στο μικρό σιιτικής πλειοψηφίας και σουνίτικης μοναρχίας βασίλειο, που χρησιμεύει ως ναύσταθμος του πέμπτου αμερικανικού στόλου. Απόσυρση των τεθωρακισμένων του στρατού.
Αλγερία: Απόπειρες διαδήλωσης εκατοντάδων ανθρώπων καταστέλλονται εν τη γεννέσει. Επαναλαμβάνονται συχνά με επιτυχία μέθοδοι που είδαμε στα γαλλικά προάστεια: επιλογή της χωροταξίας της σύγκρουσης απ’ τους ίδιους τους εξεγερμένους, με ενέδρες που μετατρέπουν τα φτωχά προάστια και τις παραγκουπόλεις σε προνομιακό πεδίο μάχης με την αστυνομία.
Μαυριτανία: Διαδηλώσεις ενάντια στη λειψυδρία και την ακρίβεια στη Vassala (νοτιοανατολικά).
Τζιμπουτί: ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί σε συγκρούσεις μετά από αντικυβερνητική διαδήλωση που κάλεσε η αντιπολίτευση, τρεις ηγέτες της οποία συνελήφθησαν τις προηγούμενες μέρες.
18/2
Μαρόκο: Άγριες διαδηλώσεις στα βόρεια ενάντια στην ακρίβεια στην ηλεκτροδότηση και στο νερό, επίθεση στο αστυνομικό τμήμα και σε γραφεία γαλλικών επιχειρήσεων στο Tanger.
Λιβύη: Οι αρχές μπλοκάρουν την πρόσβαση στο διαδίκτυο, σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η ομάδα για μια “Μέρα της Οργής” αριθμούσε πάνω από 10.000 φίλους, σε σύνολο 300.000 χρηστών του ίντερνετ στη Λιβύη.
Τυνησία: Από μια απλή διαμάχη μεταξύ κατοίκων της Sned και της Alim, αναπτύσσονται ταραχές που γρήγορα ξεσπούν σε εμπορικά καταστήματα και αυτοκίνητα στη Sned κι εναντίον αστυνομικών.
Μπαχρέιν: Ο στρατός ανοίγει πυρ κατά των συγκεντρωμένων στην κεντρική πλατεία Μαργαριταριού της Μανάμα τραυματίζοντας 26 άτομα. Κυριαρχούν συνθήματα για πτώτη της μοναρχίας, κι επίσης αδελφοσύνης σιιτών και σουνιτών.
Αίγυπτος: συγκέντρωση χιλιάδων στην πλατεία Ταχρίρ, για να γιορταστεί η φυγή του Μουμπάρακ, ενός απ’ τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου (με 70 εκ δολλάρια προσωπική περιουσία) και συντρόφου του Μπεν Αλή, Νετανιάχου, Παπανδρέου και άλλων στη Σοσιαλιστική Διεθνή, και προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον στρατό για απελευθέρωση των συλληφθέντων.
17/2
Λιβύη: Ημέρα της Οργής και ταραχές σε έξι τουλάχιστον πόλεις (Τρίπολη, Βεγγάζη, Ajdabia, Zentan, Darna, Chabi), με 13 νεκρούς (σύμφωνα με το καθεστώς. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητες πηγές), μετά από κάλεσμα για μια Ημέρα της Οργής, εμπνευσμένης απ’ τις αντίστοιχες σε Τυνησία και Αίγυπτο. Εκατοντάδες καθεστωτικοί συγκεντρώνονται στα σημεία των διαδηλώσεων πριν τους διαδηλωτές και προκαλούν συγκρούσεις. Κυκλοφόρησε μάλιστα κι ένα κάλεσμα-πρόκληση των υποστηριχτών του Καντάφι, μέσω κινητών τηλεφώνων, πριν τις συγκεντρώσεις: “Κάθε νέος Λίβυος που έχει το θράσσος να περάσει τις τέσσερις κόκκινες γραμμές, ας έρθει να τα βάλει με μας στους δρόμους της αγαπημένης μας πατρίδας”. Οι τέσσερις κόκκινες γραμμές αναφέρονται σ’ έναν λόγο του Σαϊφ ελ-Ισλάμ, γιού του Καντάφι, που περιέγραψε τα θεμέλια της πατρίδας του ως τον Ισλαμικό Νόμο, το Κοράνι, τα σώματα ασφαλείας και τον πατέρα του. Στην Beydha οι διαδηλωτές είναι ισχυρότεροι, παραδίδουν στις φλόγες ένα όχημα της αστυνομίας. Τραγουδούν “η Μπεϊντά δε φοβάται τίποτα, ο Καντάφι να την φοβάται”. Βίντεο: http://translate.googleusercontent.com/translate_c?hl=el&ie=UTF-8&sl=fr&tl=el&u=http://juralibertaire.over-blog.com/article-jour-de-colere-reprime-dans-le-sang-en-libye-17-fevrier-67436662.html&prev=_t&rurl=translate.google.com&usg=ALkJrhhVuVfYduUanabXLoSqUjxelfpq5Q
Διαδραστικός χάρτης: http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&msid=215454646984933465708.00049c59184ae1136341a
Ιράκ: Ταραχές σε Κιρκούκ, Μπάσρα, Σουλεϊμανία και Κουτ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται απλά για άοπλους -ή έστω με καμμιά πέτρα- διαδηλωτές που φωνάζουν συνθήματα για καλύτερες υπηρεσίες, ηλεκτρισμό, ύδρευση, και πυροβολούνται στο ψαχνό από κάποια απ’ τις διάφορες ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας που λυμαίνονται την περιοχή. Στην Σουλεϊμανία, οι διαδηλωτές επετέθηκαν στα γραφεία του Πατριωτικού Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Οι φρουροί άνοιξαν πυρ. Στο Κουτ, πόλη 850.000, πάνω από 1.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ζητώντας την απελευθέρωση 45 συμπολιτών τους που βρίσκονται προφυλακισμένοι μετά από συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας την προηγούμενη μέρα, οπότε είχαν πυρποληθεί τα τοπικά κυβερνητικά γραφεία και η κατοικία του τοπικού διοικητή μετά την υπεξαίρεση χρημάτων που προορίζονταν για την ηλεκτροδότηση της περιοχής, απαιτώντας την παραίτησή του. Οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει ξανά πυρ, σκοτώνοντας τρεις ανθρώπους και τραυματίζοντας τουλάχιστον 27. “Θα μείνουμε στους δρόμους μέχρι να φύγει ο διοικητής” λέει ο Mahdi al-Yasiry, ένας 37χρονος άνεργος μηχανικός “τα πάντα εδώ είναι άσχημα. Ούτε χορτάρι δεν έχει, ούτε ηλεκτρισμό, ούτε δουλειές, τίποτα”.
Αίγυπτος: επιστρέφουν στη δουλειά οι 24.000 εργαζόμενοι της Mahalla, που βρίσκονταν σε απεργία επ’ αόριστον. Συνεχίζονται πολλές απεργίες στις εργατουπόλεις Σουέζ και Kafr el-Dawwar.
16/2
Ιράν: Συγκρούσεις στην Τεχεράνη, μετά τη κηδεία του νεκρού διαδηλωτή της 14/2. Το καθεστώς οργανώνει αντιδιαδήλωση, καλώντας τον κόσμο να εκφράσει το “μίσος” του για την αντιπολίτευση.
Αίγυπτος: Οργισμένοι απεργοί επιτίθενται στο υπουργείο γεωργίας, συμπλοκές με τις στρατιωτικές δυνάμεις. Γενική απεργία κι έκρηξη των εργατικών διεκδικήσεων (150 ευρώ κατώτατος μισθός σε πολλούς κλάδους, καταβολή υπερωριών, αποχώρηση ευνοουμένων του Μουμπάρακ από κρατικές βιομηχανίες και υπουργεία κλπ).
Λιβύη: ελεύθεροι σκοπευτές σκοτώνουν τρεις ανθρώπους στην Al Beida, μαρτυρίες για πυροβολισμούς από ελικόπτερα. 13 οι νεκροί τελικά. Ταραχές στη Βεγγάζη. Μεταφορά “Φρουρών της Επανάστασης” με οπλισμό στην Al Beida και μαρτυρίες για “ανθρωποσφαγή”.
15/12
Λιβύη: 10 αστυνομικοί και 3 “σαμποτέρ” τραυματίες, σύμφωνα με τον τύπο της Λιβύης σε ταραχές στη Βεγγάζη, μετά τη σύλληψη ακτιβιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο έργο της αστυνομίας συμπαρίστανται και καθεστωτικοί “οπαδοί του Καντάφι”, ενώ την επόμενη μέρα οργανώνονται απ’ το καθεστώς συγκεντρώσεις υπέρ του, τις οποίες προβάλλει η κρατική τηλεόραση. Οι 3 στασιαστές πεθαίνουν. Το καθεστώς του Μουαμμάρ Καντάφι μετράει 41 χρόνια στην εξουσία.
Αλγερία: Ταραχές στην κοινότητα Chorfa (Bouira), μετά τον άγριο ξυλοδαρμό τριών παιδιών από όργανα της εθνικής χωροφυλακής (το ένα οδηγήθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, μετά από ξυλοδαρμό από μπάτσους επειδή άναψε τσιγάρο στα κρατητήρια). Οι κάτοικοι κάλεσαν έκτακτη συνέλευση στην οποία ανταποκρίθηκαν δεκάδες άνθρωποι και βάδισαν προς το τοπικό τμήμα. Σύμφωνα με τους κατοίκους ήταν μόνο ένα περιστατικό απ’ τα δεκάδες, αστυνομικής βίας και προκλήσεων.
Μπαχρέιν: Ημέρα της οργής στην πρωτεύουσα Μανάμα του νησιωτικού κρατιδίου στον αραβικό κόλπο. Ένας νεκρός και 25 τραυματίες μετά από επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας του καθεστώτος. Μικρές συγκεντρώσεις καταστέλλονται βίαια απ’ την αστυνομία στα προάστια.
Αίγυπτος: εργατικές διαδηλώσεις, καθηστικές διαμαρτυρίες και καταλήψεις σ’ ολόκληρη τη χώρα (κυρίως μεταφορές, υγεία, υφαντουργία, εκπαίδευση, βαριά βιομηχανία, υπηρεσίες), σφήνα και μια συγκέντρωση 300αριά μπάτσων στο υπουργείο εσωτερικών: “αδυνατούμε να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά μας όσο ο κόσμος μας μισεί” γράφει μια πικέτα. Όπως και στο Sidi Bouzid μετά το φευγιό του Μπεν Αλή, κι εδώ η αστυνομία προσπαθεί να οργανώσει διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα την αποποίηση κάθε ευθύνης εκ μέρους της για την καταστολή (διαταγές εκτελούσε), την απόδοση της κακής εικόνας της σε παρεξηγήσεις που υπερέβαλλαν τα ΜΜΕ, και την οικειοποίηση συνθημάτων και χώρων των εξεγερμένων. Στο μεταξύ το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνει πως κατά τις ταραχές έξι αξιωματικοί, έντεκα αστυνομικοί και δεκαπέντε βοηθοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ 342, 167 και 570 αντίστοιχα τραυματίστηκαν. 99 αστυνομικά τμήματα πυρπολήθηκαν, έξι φυλακές και αμέτρητα αστυνομικά οχήματα.
14/2
Αλγερία: Αιφνίδιες συγκρούσεις στο Akbou μεταξύ νεολαίων και αστυνομίας. Το ίδιο απόγευμα ξανά στο Akbou, συγκρούσεις ξέσπασαν όταν η αστυνομία επιτέθηκε σε καταλήψεις αδιάθετων “εργατικών κατοικιών”.
Ιράν: Αντικυβερνητική διαδήλωση σε αλληλεγγύη με της εξεγέρσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία καταστέλλεται βίαια. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία.
Αίγυπτος: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων εργατών ενάντια στην κρατικά ελεγχόμενη Γενική Συνομοσπονδία Αιγυπτίων Εργαζομένων, εμποδίζεται απ’ τη στρατιωτική αστυνομία λίγο πριν τα γραφεία της ΓΣΑΕ, ενώ συλλαμβάνεται κι ένα στέλεχός της για να εξευμενιστεί το πλήθος. Άγριες απεργίες σε διαφορετικούς τομείς της οικονομίας (χαλουβουργία, υφαντουργία, ΜΜΕ, πετρελαιοβιομηχανία, τράπεζες και δημόσιο), με κύριο αίτημα την αύξηση στους μισθούς. Ενδεικτικά, οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν γύρω στα 40 ευρώ τον μήνα, όταν ένα κιλό κρέας έχει φτάσει να πουλιέται 9 ευρώ! Ο στρατός ζητά την ανάκληση όλων των απεργιών και την επιστροφή στην ομαλότητα. Σε μια χώρα που το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολλάρια την ημέρα, η πλειοψηφία του κόσμου της εξέγερσης ήδη έχει φτάσει οικονομικά στα όριά της.
13/2
Αλγερία: Ταραχές στις παραγκουπόλεις του Oued Ouchayeh, μετά από αστυνομικές επιχειρήσεις εκκένωσεις κατειλημένων “εργατικών κατοικιών” που είχαν μείνει αδιάθετες και διάλυσης παραπηγμάτων. Η εξέγερση γενικεύεται στις παραγκουπόλεις του Αλγεριού. Ταραχές και στην Annaba, όπου 3.000 νέοι άνεργοι πολιόρκησαν επί ώρες τα γραφεία του αλγερινού ΟΑΕΔ, μετά την εξαγγελία 7.000 νέων θέσεων εργασίας στην περιοχή που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Συγκρούσεις στην κωμόπολη Tadmaït (Tizi Ouzou) κατά την νύχτα, όπου οργισμένοι νέοι φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα επιτέθηκαν σε αστυνομικούς με πέτρες και μολότωφ. Οι συγκρούσεις κράτησαν ως το πρωί, όπου και οι εξεγερμένοι διαλύθηκαν, υπό συνεχή ρίψη δακρυγόνων απ’ την μεριά της αστυνομίας.
Αίγυπτος: λυντσάρισμα του διευθυντή της κρατικής τηλεόρασης, σώζεται την τελευταία στιγμή χάρη στον στρατό. Εκκένωση της Ταχρίρ απ’ τους διαδηλωτές, κι απόδοσή της στην κυκλοφορία απ’ τον στρατό. Μαζική καθαριότητα στην πλατεία Ταχρίρ από διαδηλωτές: “Το σπίτι σας, μπορείτε να το καθαρίσετε, σωστά; Ε λοιπόν, η Αίγυπτος είναι το σπίτι μας” δηλώνει στο reuters ο Abdelrahman Atta, πατέρας έξι κορών στην εξέγερση.
12/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στην Naciria, μετά από διαδηλώσεις νέων ανέργων που καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Γίνεται επίθεση με πέτρες και μολότωφ στο αστυνομικό τμήμα της πόλης. Το ίδιο σκηνικό στο Bordj-Menaiel. Στην Αλγερία, ο αριθμός των εξεγερμένων είναι παντού σχετικά μικρός, 5-10.000 άνθρωποι ανά διαδήλωση. Στο Αλγέρι (πλατεία πρωτομαγιάς) και στο Οράν, η αστυνομία καταλαμβάνει τις πλατείες πριν τους διαδηλωτές και συλλαμβάνει όσους προσέρχονται. Σύμφωνα με αναφορές στο twitter, η αστυνομία παντού συλλαμβάνει κατά προτεραιότητα γυναίκες. Το κράτος κινητοποίησε 25.000 ένστολους και 5.000 μπάτσους με πολιτικά.
Αίγυπτος: Αποχώρηση του Μουμπάρακ. Πανηγυρισμοί και λαϊκή γιορτή στην πλατεία Ταχρίρ. Μαζικές απεργίες στο Σουέζ και στο Δέλτα του Νείλου. Ο στρατός αναλαμβάνει τη διοίκηση της χώρας, ζητώντας απ’ τον κόσμο να επιστρέψει στα σπίτια και στις εργασίες του και να μπει ένα τέλος στις απεργίες. Πανεπιστημιακοί σχηματίζουν εικοσαμελή επιτροπή για να συνδιαλλεχθεί με το ανώτατο συμβούλιο των ενόπλων δυνάμεων για την μεταβατική φάση, και ζητά απ’ τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν απ’ την Ταχρίρ. Χιλιάδες κόσμου παραμένουν στην πλατεία, καχύποπτοι προς τις εγγυήσεις του στρατού, ενώ αρκετοί είναι και αυτοί που δε συμμετείχαν στις ταραχές αλλά τώρα έρχονται να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς και να βρουν συγγενείς και φίλους τους. Εξέγερση στις φυλακές του Marg στο Κάιρο, πάνω από 600 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν.
11/2
Αίγυπτος: Άγριες διαδηλώσεις στο Σινά: Τουλάχιστον 1000 διαδηλώνουν άνθρωποι στη Ράφα, ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών. Ένας νεκρός διαδηλωτής. Η διαδήλωση κατευθύνεται προς το αστυνομικό τμήμα που πυρπολείται με μολότωφ. Στο El Arish, εκατοντάδες άνθρωποι επιτίθενται στο αστυνομικό σμήμα με μολότωφ, προσπαθώντας να απελευθερώσουν συλληφθέντες του καθεστώτος Μουμπάρακ. 3 αστυνομικοί νεκροί, αλλά και τουλάχιστον 10 διαδηλωτές και 43 τραυματίες. Στο El Arish, η αστυνομία αντικαθίσταται από ένοπλες πολιτοφυλακές κατοίκων, καθώς οι μπάτσοι εγκαταλείπουν την περιοχή. Ανακοινώνεται η αποχώρηση του Μουμπάρακ απ’ την προεδρία, απ’ τον αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν. Μετά από λίγο γίνεται αντιληπτή και η εξαφάνιση των ασφαλιτών και των παρακρατικών της Μπαλταγκία απ’ τους δρόμους, και οι διαδηλωτές καταλαμβάνουν πολλά κυβερνητικά κτίρια, κυρίως στο Σουέζ. Εξαπλώνονται οι απεργίες στην υφαντουργία, τις πετρελαϊκές, το γκάζι, την μεταλλουργία, τη διώρυγα του Σουέζ και τις συναφείς δραστηριότητες, τους σιδηροδρόμους, τα αεροδρόμια, τα ταχυδρομεία, στο εμπόριο, τον ηλεκτρισμό, τις τηλεπικοινωνίες και το δημόσιο. Εκκενώνονται οι έδρες πολυεθνικών στο “Smart Village”, την μικρή Silicon Valley προς την Αλεξάνδρεια (Vodafone, IBM κα). Οι υφαντουργοί της Mahalla (26.000 εργάτες) σε πολιτική απεργία ως ένδειξη αλληλεγγύης στους διαδηλωτές της Ταχρίρ. Η εργατούπολη Mahalla στο Δέλτα του Νείλου έχει μια σχετική παράδοση εργατικών αγώνων και συνείδησης, καθώς η μαχητική απεργία του 2006 έδρασε σαν πυροκροτητής για διάσπαρτες απεργίες και κινητοποιήσεις τα επόμενα χρόνια.
Αλγερία: Ταραχές στο Akbou. Εκατοντάδες νέοι με πέτρες παίρνουν στο κυνήγι διμοιρίες Αλγερινών ΜΑΤ. Ευρεία χρήση δακρυγόνων. Η κυβέρνηση αναβάλλει όλα τα δρομολόγια προς το Αλγέρι, από φόβο οργισμένων διαδηλώσεων.
10/2
Τυνησία: αυτοπυρπόληση μιας Τυνήσιας ο σύζυγός της οποίας αδυνατούσε να καταβάλει τα έξοδα για εγχείριση καρκίνου απ’ το ταμείο του.
Ισπανία: οι λεωφοριοδηγοί της Βαρκελώνης (CGT) σε πολιτική απεργία αλληλεγγύης στους συναδέλφους τους και τους εργάτες του Καίρου.
Αίγυπτος: Γενική απεργία σε πολλούς τομείς της οικονομίας (μεταφορές, υπηρεσίες, εμπόριο κλπ). Συγκρούσεις στη Kharga μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών με πέντε νεκρούς διαδηλωτές. Επίθεση και καταστροφή της αστυνομικής διεύθυνσης του Πορτ-Σάιδ.
9/2
Αίγυπτος: Απεργίες, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τραυματίες στο Σουέζ, στην Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, την Mahalla, Kafr el-Zaiat (νοσοκόμοι), Menoufeia (εργάτες Schweppes) και το Ασσιούτ, Λούξορ και Beni Shouqeir (Άνω Αίγυπτος). Απεργία στους σιδηροδρόμους και στη διώρυγα του Σουέζ, και κατάληψη εταιρικών γραφείων.
8/2
Αίγυπτος: όσον αφορά τους αριθμούς, στην πλατεία Ταχρίρ εναλλάσσονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, 50.000 στην Αλεξάνδρεια, ενώ στις άλλες πόλεις, οι διαδηλώσεις συγκεντρώνουν 5.000 με 20.000 ανθρώπους. Εξαγγελία αυξήσεων 15% στους δημοσίους υπαλλήλους και στις κρατικές συντάξεις από την 1η Απρίλη, απ’ τον Ομάρ Σουλεϊμάν. Με τιμές ήρωα υποδέχονται οι συγκεντρωμένοι στη Ταχρίρ τον W. Gonem, στέλεχος της Google που είχε απηχθεί για 12 μέρες απ’ τις υπηρεσίες ασφαλείας. Για την Κομμούνα της Ταχρίρ: από τις πρώτες κιόλας μέρες στήθηκαν οδοφράγματα στους γύρω δρόμους (περιμετρικά πιο σταθερά, από κάγκελα και λίθους, ενώ υπάρχουν και κινούμενα από μέσα, από λαμαρίνες), ενώ, οι γυναίκες κυρίως, έφτιαξαν τα ιδιόμορφα “καπέλα” αποτελούμενα από μαλακά (εσωτερικά) και σκληρά (εξωτερικά) υλικά, για προστασία από θραύσματα, πέτρες κλπ. Το μικρό τζαμί στο διπλανό δρομάκι έχει μετατραπεί σε κέντρο πρώτων βοηθειών, ενώ οι εθελοντές ιατροί βρίσκονται όλη μέρα στην πλατεία παρέχοντας πρώτες βοήθειες. Έξω απ’ το τζαμί, έχουν διαμορφωθεί με στρώμματα και καράκλες χώροι για τους τραυματίες, ενώ εθελοντικά βοηθούν και φοιτητές ιατρικής και ακτιβιστές. Ανάλογο σκηνικό και στο Αιγυπτιακό Μουσείο. Παντού είναι ορατό ένα κυνήγι αστυνομικών με πολιτικά, ενώ τα λάφυρα (ταυτότητες, μαχαίρια, βομβίδες, φυσίγγια) εκτίθενται σ’ έναν ξεχωριστό χώρο. Ωστόσο αυτό δεν αποθαρρύνει τον κόσμο απ’ το να καταφτάνει συνέχεια. Οι επιθέσεις των παρακρατικών, καθώς αντιμετωπίζονται συλλογικά και συγκροτημένα, δεν αποθαρρύνουν τους διαδηλωτές αλλά αντίθετα αυξάνουν την αποφασιστικότά τους. Υπάρχει μικροφωνική και ηχεία εγκατεστημένα μέρα νύχτα, για την ενημέρωση και τη χαλάρωση του κόσμου. Ακούγονται τόσο οι κασσέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπου ο στίχος “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος” επαναλαμβάνεται κάθε 2 στροφές, όσο και ροκ μουσική. Οι συγκεντρωμένοι κοιμούνται με βάρδιες κανονισμένες εκείνη τη στιγμή, φύρδην μίγδην στο πάτωμα (αρκετοί έχουν φέρει χαλιά για όλους), τυλιγμένοι με κουβέρτες. Υπάρχει χώρος με ανοιχτές εφημερίδες για διάβασμα, χώρος για φόρτιση των κινητών, χώρος όπου εκτίθενται φωτογραφίες των μαρτύρων-νεκρών της εξέγερσης. Υπάρχει κόσμος απ’ όλες τις ηλικίες, αν και κυριαρχούν οι νέοι, και απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχει επίσης κέντρο αντιπληροφόρησης, με υπολογιστές, κινητά, βιντεοκάμερες που έχουν συγκεντρώσει αιγύπτιοι και διεθνείς υποστηρικτές κι ένα μοίρασμα των δουλειών (σκούπισμα, καθάρισμα, σκοπιές, περιφρούρηση-περιπολίες-έλεγχος αυτοκινήτων, μεταφορά “πολεμοφοδίων”, τροφίμων κλπ) που φαίνεται να γίνεται βάσει πρωτοβουλιών και συνεννοήσεων της στιγμής.
Αλγερία: Ταραχές σε διάφορα μέρη της χώρας. Στην Naciria (Bouira) οδοφράγματα και συγκρούσεις με την αστυνομία από νέους ανέργους. Στο El Harrouch (Skikda) συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών καταληψιών στέγης και αστυνομίας με 13 αστυνομικούς και 3 κατοίκους τραυματίες. Στο Sidi Amar (Annaba) εκατοντάδες άνεργοι κλείνουν τους δρόμους και αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταστολή. Στο Bordj Menaïel (Boumerdes), 200 άνεργοι μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι, ζητώντας σταθερές θέσεις εργασίας και καταστέλλονται απ’ την αστυνομία. Στο Tazmalt (Bejaïa), οι εργάτες της γαλακτοβιομηχανίας la Vallée, μπλοκάρουν την εθνική οδό προς το Αλγέρι διαμαρτυρόμενοι ενάντια στις περικοπές θέσεων εργασίας (40 απολύσεις είχε εξαγγείλει η συγκεκριμένη εταιρία).
Τυνησία: Νέες κινητοποιήσεις, λυτσάρισμα του κυβερνήτη της περιοχής Sousse (νότια) κι εξαναγκασμός του να αποχωρήσει απ’ τη θέση του, όπου βρισκόταν και με το κόμμα του Μπεν Αλή, το ίδιο σκηνικό και σε Monastir, Medenine, Gafsa. Άγριες διαδηλώσεις με ανάλογα αιτήματα σε Bizerta, Kairouan, Gabes, Kebili, Manouba, Zaghouan, Siliana, Tozeur, Medenine, Beza. Το κράτος κινητοποιεί τους εφέδρους για προστασία των κυβερνητικών κτιρίων. Συνολικά 14 δικαστήρια, αρκετές φυλακές και δεκάδες κυβερνητικά κτίρια έχουν καεί στη διάρκεια των ταραχών.
7/2
Αίγυπτος: Τρεις νεκροί κι εκατοντάδες σε συγκρούσεις με την αστυνομία στην περιοχή της El-Kharga, στα νοτιοδυτικά της χώρας.
Σομαλία: Αιφνίδια ταραχή στο Las Anod της Σομαλιλάνδης, μετά από αυθόρμητη αντικυβερνητική διαδήλωση, με αφορμή την έντονη καταστολή και τις προφυλακίσεις των δασκάλων της πόλης.
Αλγερία: Εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού Toumiate, κοντά στη Skikda, στήνουν οδοφράγματα κι αντιπαρατίθενται στην αστυνομία στην εθνική οδό που ενώνει την Κωνσταντίνη με την Annaba, μετά τον θάνατο τεσσάρων παιδιών του χωριού από μολυσμένο νερό. Σύμφωνα με το αλγερινό Radio Kalima, αργά την νύχτα ελλιμενίστηκαν δυο φορτηγά πλοία μεταφέροντας δακρυγόνα και εξοπλισμό αντιμετώπισης διαδηλώσεων.
6/2
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Haï Chahid Mahmoud και στο Misserghine, όταν η αστυνομία επιχείρησε να εκκενώσει κατοικίες που είχαν καταληφθεί από άστεγους και φτωχούς κατοίκους της περιοχής (γύρω στις 100 οικογένειες). Ένας καταληψίας προσπαθεί να αυτοπυρποληθεί αλλά τον προλαβαίνουν άλλοι. Σύμφωνα με μαρτυρίες καταληψιών, η αστυνομία είναι ιδιαίτερα βίαιη στις επιθέσεις της εναντίον των κατειλημένων σπιτιών.
Τυνησία: Ταραχές στο Kef με τέσσερεις νεκρούς διαδηλωτές από τις δυνάμεις καταστολής. Συνολικά 10 οι νεκροί στα βόρεια της χώρας από αστυνομικά πυρά. Πυρπόληση ενός αστυνομικού τμήματος με μολότωφ. Πάνω από 50 οι τραυματίες της ημέρας.
Αίγυπτος: Έκρηξη αγωγού γκαζιού προς την Ιορδανία στο Σινά. Διαιρέσεις στους κόλπους του στρατού (μεταξύ υψηλόβαθμων τα συμφέροντα των οποίων είναι συνδεδεμένα με το καθεστώς και μεσαίων στελεχών), και της αστυνομίας.
Αίγυπτος: Σκληρή καταστολή σ’ ολόκληρη τη χώρα και δεκάδες νεκροί. Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας, αστυνομικοί χτυπούν μέχρι τελευταίας πνοής τον νεαρό Blogger Khaled Said που θα γίνει σύμβολο της εξέγερσης της πόλης.
5/2
Τυνησία: Δυο νεκροί από την αστυνομική καταστολή διαδήλωσης στο Kef. Συγκρούσεις και στην Gafsa. Η πόλη αυτή το 2008 είδε μια σειρά από άγριες διαδηλώσεις εργατών στα τοπικά ορυχεία.
4/2
Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Αλεξάνδρεια, κάιρο και Ασσουάν. Συγκρούσεις με παρακρατικούς των δυνάμεων ασφαλείας και του κόμματος του Μουμπάρακ. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ του Καίρου.
Με την ευκαιρία, ας ρίξουμε μια ματιά στις αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας: υπάρχει η αστυνομία (al-shurta) που διοικείται απ’ το υπουργείο εσωτερικών που έχει στενές σχέσεις αλληλοεξάρτησης με τον Μουμπάρακ, αν και τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα απολαμβάνουν ευρεία αυτονομία κινήσεων. Έτσι πολλά απ’ αυτά έχουν μετατραπεί σε βιτρίνες δικτύων διακίνησης ναρκωτικών ή μαφιόζικης “προστασίας”, κάτι που έχει γονατίσει πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και άλλα σε εκκολαπτήρια φανατικών “φορέων της ηθικής” που συχνά ξεσπούν πάνω σε πιο αποκλεισμένα στρώματα της αιγυπτιακής κοινωνίας. Απ’ τη δεκαετία του 1980, η αστυνομική επιχειρηματικότητα ήρθε αντιμέτωπη με τις Μπαλταγκίες, άτυπα δίκτυα συμμοριών του δρόμου, που αποκτούσαν τον έλεγχο της παράνομης οικονομίας αρχικά των παραγκουπόλεων και στη συνέχεια των φτωχότερων συνοικιών του Καίρου. Για τους ξένους και την αιγυπτιακή αστική τάξη, η μπαλταγκία αποτελείται από φανατικούς ισλαμιστές, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει κάποια ιδεολογία. Στις αρχές του 1990, ο υπουργός εσωτερικών αποφάσισε ότι “αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, μπορείς να τους προσλάβεις” και άρχισε να μισθώνει τις υπηρεσίες τους, κυρίως τραμπουκισμούς, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμούς, που επιστρατεύτηκαν εναντίον γυναικών διαδηλωτριών και ανδρών σε κρατητήρια κλπ. Την ίδια περίοδο, η κρατική ασφάλεια (mabahith amn al-dawla) μετατράπηκε σ’ ένα τρομακτικό άνδρο “ανακρίσεων”: βιασμών, βασανιστηρίων και “σοφρωνισμού” αντικαθεστωτικών. Η κεντρική ασφάλεια (amn al-markazi) είναι μια αυτόνομη απ’ το υπουργείο εσωτερικών δομή. Πρόκειται για τους μαυροφορεμένους κρανοφόρους που συχνά αναφέρονται στα ΜΜΕ ως “η αστυνομία”. Στην πραγματικότητα είναι ο προσωπικός στρατός του Μουμπάρακ, ανάλογος των Μπασιτζί, των “φρουρών της επαναστατικής ηθικής” του Ιράν, αλλά αντίθετα μ’ αυτούς είναι μη-ιδεολόγοι και γενικά κακοπληρωμένοι, εξ’ ού και το βλέμμα απογοητευμένης παραίτησης στα μάτια τους, καθώς διαδηλωτές και διαδηλώτριες τους φιλούσαν και τους αποσπούσαν τα όπλα. Η στιγμή αυτή, καθώς οι ίδιοι χάνονταν μέσα στο μπούγιο και δε ξαναγυρνούσαν στη θέση τους, σηματοδοτούσε και το σημείο καμπής για το καθεστώς Μουμπάρακ. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εντελώς διακριτές απ’ τις παραπάνω δομές, και αποτελούν το υποστήλωμα του καθεστώτος ήδη απ’ το πραξικόπημα που έφερε τους στρατιωτικούς στην εξουσία τη δεκαετία του ’50. Ωστόσο, απ’ το 1977 και την ειρήνευση με το Ισραήλ, ο στρατός έχει περιθωριοποιηθεί, και οι ανώτεροι στρατιωτικοί αποσύρθηκαν με γενναίες αποζημιώσεις από τις ΗΠΑ. Απ’ αυτές τις εξαγορές γεννήθηκε κι ένας κερδοφόρος τομέας επιχειρηματικότητας πρώην στρατιωτικών που αποτελεί καθαρή εισαγωγή κεφαλαίου από τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα τη στήριξη του καθεστώτος. Αυτό το (εθνικιστικό-στρατοκρατικό) κομμάτι της αιγυπτιακής αστικής τάξης, βλέπει τον εαυτό του “ευνουχισμένο” και ταπεινωμένο απ’ την υποταγή του στο αμερικανικό κεφάλαιο και την κυριαρχία των μπαλταγκίων και των διεφθαρμένων αστυνομικών στην καθημερινή ζωή, ενώ καλοβλέπει μια εθνικοποίηση του πλούτου της χώρας και τον άμεσο έλεγχό του. Έτσι, βρίσκεται σε σύγκρουση με τους νεοφιλελεύθερους αστούς γύρω απ’ το περιβάλλον του γιού και υποψηφίου διαδόχου του Μουμπάρακ, Γκαμάλ, που ιδιωτικοποιούν κάθε τί όπου μπορούν ν’ απλώσουν τα χέρια τους και ξεπουλούν τον πλούτο της χώρας στην Κίνα, τις ΗΠΑ και στις πετρελαιομοναρχίες του αραβικού κόλπου. Εντός του στρατού, υπάρχουν σώματα όπως η προεδρική φρουρά και η αεροπορία που είναι πιο κοντινά στο περιβάλλον του Μουμπάρακ, έτσι εξηγείται και το πώς ο γενικός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, έκανε βόλτες και χαιρετούρες με διαδηλωτές, ενώ ο αρχηγός της αεροπορίας ορίστηκε απ’ τον Μουμπάρακ νέος πρωθυπουργός, αλλά και η στάση της προεδρικής φρουράς εναντίον των διαδηλωτών, στην υπεράσπιση του κτιρίου της ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν, ήταν πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών (al-mukhabarat), που υπάγονται στον στρατό (κι όχι στην αστυνομία), προσανατολισμένες στην καταστολή και τα βασανιστήρια κυρίως μη-Αιγυπτίων, γι’ αυτό και ο Σουλεϊμάν δεν ήταν τόσο μισητό πρόσωπο όσο οι υπόλοιποι του προεδρικού περιβάλλοντος. Η υπηρεσίες πληροφοριών, αν και δεν έχουν ιδιαίτερη εκτίμηση στον Μουμπάρακ και ειδικά στο νεοφιλελεύθερο περιβάλλον του γιου του, έχουν στενές σχέσεις με τη CIA και τον αμερικανικό στρατό και είναι υπέρ του “νόμου και της τάξης” με κάθε τίμημα. Κάτι που έχει σημασία: απ’ τη Δευτέρα 31 Γενάρη, ο Naguib Sawiris, ίσως ο πλουσιότερος επιχειρηματίας στην Αίγυπτο και σήμα κατατεθέν της φράξιας του αναπτυξιακού εθνικιστικού κεφαλαίου, με ριζώματα στην κοινωνία και τη γη της Αιγύπτου, κατέβηκε στις διαδηλώσεις ζητώντας την αποχώρηση του Μουμπάρακ. Τις τελευταίες δεκαετίες, ο Sawiris και οι σύμμαχοί του απειλήθηκαν πολλές φορές απ’ την εύνοια του Μουμπάρακ και του γιού του προς τους νεοφιλελεύθερους δυτικούς και κινέζους επενδυτές. Ωστόσο, μαζί με την επιστροφή ενός “εθνικού” κεφαλαίου συνδεδεμένου με τον στρατό και οργισμένου απέναντι στην αστυνομία και το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, μια διαδικασία που θυμίζει το αντιβρετανικό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα του 1930-50, (αλλά και τις καρικατούρες τύπου “Σπίθα” στην Ελλάδα), ήρθε στο προσκήνιο και μια έκρηξη του εργατικού κινήματος, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων εργαζομένων.
Οι πόλεις και οι τοποθεσίες της εξέγερσης του 2011, είναι συχνά τα μέρη που εμφανίστηκαν εργατικοί αγώνες και καταστάλθηκαν το 2008-9. Στον απόηχο αυτών των κινητοποιήσεων (κυρίως καθηστικές διαμαρτυρίες, αλλά και άγριες απεργίες όπως στην Mahalla) συγκροτήθηκαν τα πρώτα ανεξάρτητα συνδικάτα, ενώ στις 30/1/2011 σχηματίστηκε η πρώτη ανεξάρτητη συνδικαλιστική ομοσπονδία. Σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις πρωταγωνιστούν κόμματα της αριστεράς που χωρίς να συνδέονται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα που έχει μείνει στο περιθώριο, ή με την παλιά φρουρά του Νασσερισμού, δεν κριτικάρουν ανοιχτά το Ισλάμ, και συχνά συμπαρατάσσονται με το “εθνικό κεφάλαιο”, απαιτώντας κρατικές επενδύσεις στην εθνική αναπτυξιακή οικονομία και στις μικρές επιχειρήσεις.
3/2
Τυνησία: Άγρια διαδήλωση εκατοντάδων ανθρώπων στο Sidi Bouzid μετά τον θάνατο δυο νέων σε αστυνομικό τμήμα.
Αλγερία: Δεκάδες νεαροί πολιορκούν κι επιχειρούν να πυρπολήσουν το τοπικό κοινοβούλιο της Amizour στην Καμπύλη. Εκτεταμένη χρήση χημικών και βία απ’ την μεριά της αστυνομίας.
Βίντεο από Αλγερία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/06/emeutes-en-algerie-5-janvier-2011-videos/
Αίγυπτος: Γενικευμένες ταραχές σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια. Τουλάχιστον τρεις νεκροί διαδηλωτές σε συγκρούσεις γύρω απ’ την Ταχρίρ με χιλιάδες ασφαλίτες και παρακρατικούς του Μουμπάρακ. Στην αρχή της ημέρας, η τρομοκρατία του καθεστώτος κερδίζει έδαφος και οι διαδηλωτές υποχωρούν, καθώς δέχονται τις μολότωφ και τα πυρά των παρακρατικών από γέφυρες, ψηλά κτίρια και οχήματα, αλλά μετά την πολύωρη αντίσταση των διαδηλωτών και την αποτελεσματική άμυνά τους (αυτοσχέδιες ασπίδες και σχηματισμοί “λεγεώνας”, οδοφράγματα, αυτοοργανωμένες πρώτες βοήθειες κλπ) υποχωρούν. Αφήνουν πίσω τους τουλάχιστον 500 τραυματίες. Περιορισμένες προσπάθειες απ’ τον στρατό να χωρίσει τις δυο πλευρές, αρκετοί φαντάροι φωνάζουν “είμαστε όλοι Αιγύπτιοι”. Αργά το βράδυ ο στρατός καλεί τους διαδηλωτές να επιστρέψουν στα σπίτια και στις εργασίες τους.
2/2
Αίγυπτος: επιθέσεις παρακρατικών και ασφαλιτών στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Ταχρίρι στο Κάιρο. Οι παρακρατικοί επιδράμουν με άλογα, καμήλες και αυτοκίνητα παρασέρνοντας κόσμο. Τουλάχιστον 3 νεκροί διαδηλωτές από πυροβολισμούς παρακρατικών. Ο κόσμος δεν υποχωρεί. Οι κόπτες χριστιανοί διαδηλωτές σχηματίζουν αλυσίδες προστατεύοντας του μουσουλμάνους διαδηλωτές την ώρα της προσευχής. Αρκετοί παρακρατικοί “συλλαμβάνονται” απ’ τους διαδηλωτές και βρίσκονται πάνω τους αστυνομικές ταυτότητες, προφανώς τις κουβαλούσαν ώστε σε περίπτωση σύλληψης να αποφύγουν τα βασανιστήρια της ανάκρισης. Παραδίδονται στη συνέχεια σε μονάδες του στρατού που παίζει έναν ρόλο τοποτηρητή.
1/2
Αίγυπτος: Συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων και παρακρατικών στην Αλεξάνδρεια. Μονάδες του στρατού ρίχνουν προειδοποιητικά πυρά στον αέρα. Τυφλά πυρά και από αστυνομικούς κι ασφαλίτες εναντίον διαδηλωτών, χωρίς νεκρούς. Εκατομμύρια παραμένουν στους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων ζητώντας την παραίτηση του Μουμπάρακ. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπ. Ομπάμα ζητάει μια “ασφαλή μετάβαση” με την εγγύηση του στρατού.
Αλγερία: Απεργία στην υγεία και στην εκπαίδευση διεκδικώντας καλύτερους μισθούς.
Τυνησία: Βίαιες συγκρούσεις και επιθέσεις σε κρατικά κτίρια στην Kasserine.
31/1
Αίγυπτος: Επιστροφή της αστυνομίας στους δρόμους και νέες επιθέσεις προς τους συγκεντρωμένους της Ταχρίρ. Ο ΟΠΕΚ ανακοινώνει πως υπάρχει κίνδυνος έλλειψης πετρελαίου. Γενική απεργία κηρύσσεται στην Αίγυπτο. Νέα κυβέρνηση σχηματίζει ο διορισμένος πρωθυπουργός, ενώ ο στρατός ανακοινώνει πως δε θα χρησιμοποιήσει βία ενάντια στους διαδηλωτές αλλά θα συλλάβει τους “αλήτες, τους κλέφτες και τους σαμποτέρ”. Πάνω από 250.000 διαδηλωτές στο Σουέζ, 100.000 στην Αλεξάνδρεια και 1.000.000 στο Κάιρο. Μαζικές εξακριβώσεις στοιχείων από στρατό και αστυνομία στην Ταχρίρ, και “προσπάθεια αποφυγής των ακροτήτων” από τους διαδηλωτές. Στο Ισραήλ, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου δηλώνει πως “η χώρα του θέλει να διατηρήσει την ειρήνη με την Αίγυπτο, την μόνη αραβική χώρα μαζί με την Ιορδανία, που διατηρούν καλές σχέσεις με το Ισραήλ”.
Τυνησία: Συγκέντρωση νεαρών διαλύεται βίαια στην Τύνιδα. Γενική απεργία στην Kasserine. Η UGTT καλεί επίσημα στη γενική απεργία που είχε διαδοθεί ήδη “από τα κάτω”.
30/1
Αίγυπτος: Εξέγερση και μαζική απόδραση πάνω από 1.000 κρατουμένων απ’ το Wadi Natroun, φυλακές μεταξύ Αλεξάνδρειας-Καίρου, ανάλογο σκηνικό σ’ ακόμη έξι φυλακές. Αεροπλάνα κι ελικόπτερα πάνω απ’ την Ταχρίρ.
Σουδάν: Άγριες διαδηλώσεις φοιτητών και νεολαίων στο Χαρτούμ, το El-Obeid και το Omdourman, στα πλαίσια μιας εθνικής εμβέλειας κινητοποίησης ενάντια στην κυβέρνηση. Η ημέρα, ορισμένη αρκετό καιρό πριν, συνέπεσε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος απόσχισης του νοτίου Σουδάν, και με την έκτη ημέρα της εξέγερση στην Αίγυπτο. Πάνω από 1.000 φοιτητές συγκρούστηκαν με την αστυνομία με πέτρες και μικροαντικείμενα, ενώ φοιτητές-μέλη του κυβερνόντος κόμματος, ενώθηκαν με την αστυνομία.
Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα κι εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων στη λεωφόρο Habib-Bourguiba, σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία, ιδιαίτερα μετά το “καραβάνι για την ελευθερία” που κατασκήνωσε στην Casbah, μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο. Ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης Mohammed el Ghannouchi ανακοινώνει πως “οι ανησυχίες για τη σύνθεση της παρούσας κυβέρνησης είναι υπερβολικές από κάθε μεριά”.
Λιβύη: το καθεστώς ακυρώνει ποδοσφαιρικό αγώνα από φόβο επεισοδίων.
Υεμένη: Συγκρούσεις σε αντικυβερνητική διαδήλωση στο Άντεν. Στην Υεμένη, σιγοβράζει επίσης ένα αποσχιστικό κίνημα στον Νότο της χώρας ενάντια στον σιιτικό Βορρά, με ψυχροπολεμική καταγωγή, όταν Βορράς και Νότος υπάχθηκαν σε διαφορετικές ζώνες επιρροής (ΕΣΣΔ-ΗΠΑ).
Μαρόκο: Διαδήλωση στη Φες και στη Ταγγέρη, μετά από κάλεσμα της Attac Μαρόκου ενάντια στην ακρίβεια και σε αλληλεγγύη με τον αιγυπτιακό και τυνησιακό λαό.
Συρία: συγκέντρωση μπροστά στην αιγυπτιακή πρεσβεία στο Damas, παρεμποδίζεται απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις.
29/1
Αίγυπτος: Πέμπτη μέρα της εξέγερσης κι εκατοντάδες χιλιάδες σπάνε την απαγόρευση συνάθροισης. Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα των μεγάλων πόλεων είναι καμμένα(60% σε Κάιρο, Ράφα, Ισμαηλία, Μπενί Σουέιφ, σύμφωνα με τις αρχές). 73 νεκροί τις δυο τελευταίες μέρες από τις δυνάμεις ασφαλείας. 50.000 άνθρωποι στην Ταχρίρ. Περιορισμένες λεηλασίες στο Κάιρο, σύμφωνα με τις αρχές από δραπέτες της φυλακής Abou Zaabal. Ο αιγυπτιακός στρατός αντικαθιστά την αστυνομία στη φύλαξη θέσεων-κλειδιά για το κράτος και την οικονομία (τράπεζες, προξενεία, οικείες κυβερνητικών στελεχών κλπ). Ο Μουμπάρακ ορίζει τον Ομάρ Σουλεϊμάν αντιπρόεδρο και ανακοινώνει ότι θα αποχωρήσει απ’ την προεδρία τον Σεπτέμβρη, παραμένοντας στη χώρα. Έκκληση της ΕΕ για “κατάπαυση της βίας” και μεταρρυθμίσεων. Ανακοίνωση του Σαουδάραβα μονάρχη Αμπντάλλαχ στήριξης στον Μουμπάρακ, μετά την παραχώρηση καταφυγίου στον Τυνήσιο πρόεδρο Μπεν Αλή. Ταραχές σε Αλεξάνδρεια και Ράφα. Η οικογένεια του Μουμπάρακ και οι δυο γιοί του, καταφεύγουν στο Λονδίνο.
Αλγερία: Διαδήλωση άνω των 10.000 στην Bejaia, στην Καμπύλη, ενάντια στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στο καθεστώς.
28/1
Αίγυπτος: Τέταρτη μέρα της εξέγερσης, σπάσιμο της απαγόρευσης συναθροίσεων στην πράξη από χιλιάδες εξεγερμένους. Κάιρο, Αλεξάνδρεια και Σουέζ δίνουν τον τόνο με διαδηλώσεις χιλιάδων κι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα. Διαδίκτυο και κινητά χωρίς πρόσβαση. Πυρπόληση του κυβεργείου στην Αλεξάνδρεια και σπάσιμο της απαγόρευσης κυκλοφορίας στην πράξη. Ολονύχτιες λεηλασίες κι εμπρησμοί. Αστυνομία και στρατός στους δρόμους. 60% των αστυνομικών τμημάτων της χώρας μετατράπηκαν σε στάχτες. Υποχώρηση της αστυνομίας στο Σουέζ και έλεγχος της πόλης απ’ τους εξεγερμένους. Το κράτος κόβει το ρεύμα και το νερό στην πόλη. Το ίδιο σκηνικό στο βόρειο Σινά (el-Sheikh) και στα δυτικά (Al-Salom), ενώ η εξέγερση καταστέλλεται βίαια σε Ισμαηλία, Αλεξάνδρεια, Φαγιούμ, Shbin Elkoum και Κάιρο.
Τυνησία: Διαδήλωση αλληλεγγύης προς την αιγυπτιακή πρεσβεία, κι επίθεση της αστυνομίας στην πολιορκεία της Casbah: “έξω ο Ghannouchi”. 22 υπουργοί στην μεταβατική κυβέρνηση, οι 10 απ’ αυτούς (στις θέσεις κλειδιά) είναι της παλιάς, ενώ μερικές “γλάστρες” προέρχονται απ’ την “κοινωνία των πολιτών”, ΜΚΟ, bloggers…. Η UGTT δε συμμετέχει εμφανώς στην κυβέρνηση, παρά την πρόσκληση του Ghannouchi, ωστόσο βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τον μεταβατικό πρωθυπουργό.
Ιορδανία: Διαδηλώσεις χιλιάδων στο Αμμάν, το Irbid, Karak, Ma’an και Diban, ενάντια στην ακρίβεια και την κυβέρνηση.
Αλβανία: αντικυβερνητική διαδήλωση μετά από κάλεσμα της αντιπολίτευσης και ταραχές 200.000 ανθρώπων.
Γαλλία: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον αιγυπτιακό λαό στο Παρίσι, την Μασσαλία κι άλλες πόλεις. Ανάλογες διαδηλώσεις σε Λονδίνο, Βαρκελώνη, Ουάσιγκτον, Νέα Υόρκη, Τόκυο, Αθήνα, Ρώμη, Ελσίνκι, Κωνσταντινούπολη, Βυρηττό, Καράκας κα. Στο Παρίσι προσάγονται για εξακρίβωση στοιχείων πάνω από 100 άτομα.
27/1
Τυνησία: συνεχίζεται η πολιορκία των πρωθυπουργικών γραφείων, γενική απεργία και διαδήλωση υπό το σύνθημα “δε θα μας κλέψει κανείς την επανάστασή μας”.
Υεμένη: Πάνω από 16.000 διαδηλωτές στην Σανά, με σύνθημα “ώρα για αλλαγή”, και αντιδιαδηλώσεις απ’ το κυβερνόν κόμμα.
Αίγυπτος: Ταραχές στο Σουέζ με εμπρησμούς οχημάτων, των κυβερνητικών γραφείων, του μεγαλύτερου ξενοδοχείου της πόλης και πολυτελών καταστημάτων, και πολύωρες οδομαχίες γύρω απ’ την πλατεία Al-Arbaïne. Πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και κανόνια νερού απέναντι στους διαδηλωτές, αλλά κι ευρεία χρήση μολότωφ. Πυρπόληση ενός πυροσβεστικού. Στο Σινά, στην πόλη Zouwayed που κατοικείται κυρίως από οπλοφορούντες Βεδουίνους, δυο ρουκέτες τύπου RPG εκτοξεύτηκαν προς την αστυνομία, μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή από πλαστική σφαίρα στο κεφάλι. Οι Βεδουίνοι της περιοχής βρίσκονται στο στόχαστρο των αρχών και συχνά φυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες ή προφυλακίζονται μακροχρόνια χωρίς δίκη. Στην Ισμαηλία, πόλη επί της διώρυγας του Σουέζ, η αστυνομία καταστέλλει κάθε προσπάθεια διαδήλωσης με εκτεταμένη χρήση χημικών και 12 συλλήψεις. H κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο ίντερνετ σ’ όλη τη χώρα. Ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης όπως το tweeter και το facebook, όπου διατηρούσαν σελίδα δίκτυα όπως το “Κίνημα της 6ης Απρίλη” (90.000 μέλη) που κάλεσαν στις διαδηλώσης οργής της 25 Γενάρη, έπαιξαν ρόλο θρυαλλίδας στην εξέγερση.
Ορισμένες παρατηρήσεις για τον ρόλο του διαδικτύου απ’ το Radio Free Europe: α) Ευρεία χρήση του facebook και του tweeter για τη διοργάνωση διαδηλώσεων. Ορισμένες δημοσιεύσεις περιείχαν σκόπιμα ψευδείς πληροφορίες για να μπερδέψουν την αστυνομία, κάτι που έκανε πρόσφατα η αστυνομία στη Λευκορωσία για να μπερδέψει τους διαδηλωτές. β) Όπως στο Ιράν το 2009, βίντεο από κινητά με κάμερα ανεβαίνουν γρήγορα στο διαδίκτυο σε ιστότοπους όπως το YouTube. γ) Παράκαμψη του μπλοκαρίσματος μέσω proxies. δ) Εύκολος εντοπισμός -μέσω tags- απ’ την αστυνομία όλων των σχετικών δημοσιεύσεων. Χάος άσχετων δημοσιεύσεων και σχολίων, που καθιστούν προβληματική την αποτελεσματική οργάνωση. ε) Ευρεία χρήση Proxy IPs σημαίνει κι εύκολος εντοπισμός τους απ’ τις αρχές. Εύκολος εντοπισμός και των χρηστών των κινητών που χρησιμοποιήθηκαν για τα βίντεο που ανέβηκαν κλπ, όπως στην Λευκορωσία, όπου εκατοντάδες άνθρωποι ανακρίθηκαν, αν και παραμένει άγνωστο αν οι εταιρίες-παροχοί παραχώρησαν τα στοιχεία στις αρχές ή αν αυτές διεξήγαγαν την έρευνα μόνες τους.
στ) Άμεση δημοσιοποίηση των συμβάντων σε παγκόσμια κλίμακα, χωρίς την μεσολάβηση των κρατικά-ελεγχόμενων ΜΜΕ, τα οποία όταν δε θάβουν εντελώς το θέμα, μεταδίδουν την κρατική γραμμή.
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: συμπλοκές μεταξύ εποίκων και Παλαιστηνίων παιδιών στην Υπεριορδανία (Δυτική Όχθη). Ένας 17χρονος Παλαιστήνιος πέφτει νεκρός από ένοπλη επίθεση εποίκων, ένας 15χρονος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο της Βηθλεέμ.
26/1
Αίγυπτος: Μακρά νύχτα, μετά από ολοήμερες διαδηλώσεις στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, με βίαιες συγκρούσεις σε γειτονιές του Καίρου και του Σουέζ. Ένας διαδηλωτής κι ένας αστυνομικός νεκροί, μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές, όταν τους έκλεισε τον δρόμο η αστυνομία άλλαξαν δρομολόγιο, κι όταν τους ξανάκλεισε έστριψαν ξανά, αλλά τότε η αστυνομία άρχισε να τους χτυπά με πλαστικές σφαίρες και να ρίχνει δακρυγόνα, σύμφωνα με μαρτυρία του φοιτητή πολ. επιστημών Kareem M. στο France24. Συγκρούσεις με μολότωφ στο Κάιρο. 700 συλλήψεις στις διαδηλώσεις συν 500 ακόμα το βράδυ. Επίθεση με μολότωφ στα αρχηγεία του κόμματος και λεηλασίες καταστημάτων.
Τυνησία: Συγκρούσεις στην Τύνιδα, στο πρωθυπουργικό μέγαρο της Casbah μετά από επίθεση αστυνομικών μετά από δυο μέρες ήρεμων διαδηλώσεων. Διαδηλωτές καταφέρνουν να εισβάλουν, τραβόντας καλώδια με γυμνά χέρια, στα γραφεία του πρωθυπουργού, αν και στη συνέχεια η αστυνομία του απωθεί με εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Πάνω από 50.000 άνθρωποι συμμετέχουν σε διαδήλωση μετά από πρόσκληση για απεργία της UGTT, της τυνησιακής ΓΣΕΕ που ελέγχεται απ’ τους σταλινικούς. Η UGTT ήταν τόσα χρόνια σταθερός συνεργάτης του καθεστώτος στο βωμό της “εθνικής ανάπτυξης”, ωστόσο τώρα παίζει τον ρόλο του οργανωτή των διαδηλωτών.
Μάλι: Ταραχές έξω απ’ τη γαλλική πρεσβεία στο Μπαμάκο, εναντίον των μεταναστευτικών πολιτικών και των εκκενώσεων πρόχειρων καταλυμάτων. Δακρυγόνα και πέτρες εκατέρωθεν.
25/1
Αίγυπτος: Ορδές ασφαλιτών καταλαμβάνουν την πλατεία Ταχρίρ. Αστυνομικές δυνάμεις εμποδίζουν τις διαδηλώσεις απ’ την προσέγγιση της πλατείας. 2 διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός νεκροί στις συγκρούσεις που ξεσπούν. Διαδηλώσεις γειτονιάς σε συνοικίες και προάστια του Καίρου. Συγκεντρώσεις στη Ράφα, την Αλεξάνδρεια κι αλλού.
Λίβανος: Ταραχές σε διάφορες πόλεις της χώρας, μετά από διαδηλώσεις οπαδών της αντιπολίτευσης, έρχονται αντιμέτωποι με τον στρατό που ελέγχεται απ’ τη Χεζμπολλάχ.
Τυνησία: διαδηλώσεις εναντίον του διορισμένου μεταβατικού πρωθυπουργού Ghannouchi.
24/1
Τυνησία: Ένταση προκαλείται στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα σε διαδήλωση έξω απ’ τα γραφεία όπου λάμβανε χώρα η σύσκεψη μελών της μεταβατικής κυβέρνησης με μέλη του RCD του φυγά προέδρου Μπεν Αλή. Ο Μπεν Αλή, που είχε θέσει υπό την κατοχή αυτού και της οικογένειάς του το 40% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το 60% του ΑΕΠ, λέγεται ότι θα φύγει με χρυσό αξίας 1,5 εκ. ευρώ, και ό,τι πρόλαβε να σώσει τις τελευταίες εβδομάδες.
22/1
Μαρόκο: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανθρώπων, ενός μισθωτού στην Καζαμπλάνκα, κι ενός Βεδουίνου Σαχαράουι στη Σμάρα. Ακόμη ένας πλανώδιος έμπορος 41 ετών προσπάθησε να πυρποληθεί αλλά τον εμπόδισαν αστυνομικοί μόλις λούστηκε το εύφλεκτο υγρό στο Beni Mellal.
Αλγερία: Συγκρούσεις στο Αλγέρι, με 42 τραυματίες, 19 σύμφωνα με την αστυνομία. Οι περισσότεροι όταν ειδικές αστυνομικές δυνάμεις περικύκλωσαν διαδηλωτές που θεωρούσαν υπεύθυνους για την οργάνωση της διαδήλωσης.
21/1
Υεμένη: Δεύτερη νύχτα ταραχών στο Άντεν, ένοπλοι κάτοικοι βάλλουν κατά στρατιωτών τραυματίζοντας τρεις απ’ αυτούς. Συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά και αρκετά αποσχιστικά του Νότου.
20/1
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Εξέγερση σε στρατόπεδο προσφύγων στη Shu’fat, 22 Παλαιστήνιοι τραυματίες, 3 ασφυκτιώντας από εισπνοή δακρυγόνων, μετά την επέμβαση του ισραηλινού στρατού.
19/1
Τουρκία: συγκρούσεις ξανά στο Ντιαρμπακίρ, μεταξύ Κούρδων και αστυνομίας. βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/21/kurdes-affrontements-a-diyarbakir-19-decembre-2010/
Υεμένη: Δεύτερη μέρα ταραχών, η αστυνομία ανοίγει πυρ εναντίον χιλιάδων διαδηλωτών στην πρωτεύουσα Σανά (τρεις νεκροί) και στο Άντεν, όπου οι κάτοικοι μετά από δέκα μέρες διαδηλώσεων (δεκαπέντε νεκροί) τρέπουν σε φυγή τις δυνάμεις ασφαλείας απ’ την πόλη. Αρκετά κτίρια καίγονται και λεηλατούνται, χωρίς η αστυνομία ή ο στρατός να παρέμβουν. Ανάλογο σκηνικό και στην Taez.
18/1
Αίγυπτος: Αυτοπυρπολήσεις δυο ανδρών, ενός 25χρονου άνεργου από την Αλεξάνδρεια που οι αρχές παρουσιάζουν σαν τρελλό, κι ενός για τον οποίον δεν δίνουν καθόλου στοιχεία, μπροστά στο κοινοβούλιο, στο Κάιρο.
Τυνησία: Συμπλοκές στην Τύνιδα, όταν η αστυνομία διαλύει με χρήση δακρυγόνων το πλήθος που διαμαρτυρόταν για την υπεράσπιση απ’ τον πρωθυπουργό της μεταβατικής κυβέρνησης Ghannouchi μελών της προηγούμενης κυβέρνησης Μπεν Αλή.
Υεμένη: Συμπλοκές αντικυβερνητικών διαδηλωτών με αντιδιαδήλωση κυβερνητικών στην πρωτεύουσα Αμμάν. Πάνω από 2.000 διαδηλωτές, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, αριστεροί, συνδικαλιστές, ισλαμιστές, ζητώντας περιορισμό των εξουσιών του μονάρχη Abdallah ΄Β και πολιτικές ελευθερίες.
Κουβέιτ: Αντιμέτωποι για δεύτερη μέρα με την αστυνομία, εκατοντάδες άραβες απάτριδες που ζητούν υπηκοότητα απ’ το πετρελαϊκό εμιράτο. Τουλάχιστον 140 συλλήψεις απ’ την αστυνομία.
17/1
Αίγυπτος: Αυτοπυρπόληση ενός εστιάτορα απ’ την Ισμαηλία, μπροστά στο κτίριο του κοινοβουλίου στο Κάιρο.
Λιβύη: Αυτοπυρπόληση ενός 23χρονου στην Mascara (νοτιοδυτικά) κι ενός 36χρονου στην Ghardaia (νότια).
Μαυριτανία: Αυτοπυρπόληση ενός 43χρονου μπροστά στη Γερουσία.
Υεμένη: Άγριες διαδηλώσεις μερικών χιλιάδων σε Σανά και Άντεν.
16/1
Υεμένη: αντικυβερνητικοί διαδηλωτές συγκρούονται με υποστηριχτές του προέδρου Αλή Αμπντουλλάχ Σαλέχ στη Σανά, με τουλάχιστον τέσσερεις τραυματίες. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται στην πανεπιστημιούπολη, όπου οι αστυνομικοί βάλλουν με πραγματικά πυρά κατά των συγκεντρωμένων.
15/1
Αλγερία: Τρεις αυτοπυρπολήσεις μέσα σε τρεις ημέρες.
Τυνησία: Μαζικές αποδράσεις από φυλακές και χάος στους δρόμους, σύμφωνα με τα δυτικά ΜΜΕ. 42 νεκροί σε πυρκαγιά που ξέσπασε στις φυλακές του Monastir. Εξέγερση και στις φυλακές της Mahdia. Ανταλλαγή πυροβολισμών μπροστά στο υπουργείο εσωτερικών στην Τύνιδα, μεταξύ ασφαλιτών κι αγνώστων, με δυο νεκρούς.
Βίντεο από Τυνησία: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/15/emeutes-en-tunisie-janvier-2011-videos/
Πληροφορίες (γαλλικά): http://24sur24.posterous.com/tag/sidibouzid
Τουρκία: Ταραχές σε διάφορες πόλης της ανατολής με κουρδική πλειοψηφία, με αφορμή τα 12 χρόνια απ’ τη σύλληψη του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν. Μικρότερης κλίμακας επεισόδια σημειώθηκαν δυο μέρες πριν στο Ντιαρμπακίρ και αλλού.
14/1
Τυνησία: Ταραχές στην Τύνιδα
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: Ενέδρες παιδιών της Παλαιστίνης σε οχήματα εποίκων στον οικισμό του Shiloh, εξελίσσονται σε συγκρούσεις μεταξύ μιας εκατοντάδας Παλαιστηνίων κι άλλων τόσων εποίκων υποστηρισσόμενων απ’ την αστυνομία, 3 Ισραηλινοί και 5 Παλαιστήνιοι τραυματίες.
13/1
Σουδάν: Δυήμερες συγκρούσεις μερικών χιλιάδων φοιτητών με την αστυνομία ενάντια στην ακρίβεια και την προτεινόμενη περικοπή της κρατικής βοήθειας στην αγορά πετρελαίου και ζάχαρης, στο Χαρτούμ και στην Gezira. Βαριά καταστολή από πολυάριθμες δυνάμεις ασφαλείας και χρήση χημικών.
Τυνησία: Λεηλασίες στο Hammamet, τουριστικό θέρετρο της Μεσογείου, και καταστροφή ενός αστυνομικού τμήματος, κομματικών γραφείων του Μπεν Αλί και γραφείων επιχειρήσεων. Στο κέντρο της Τύνιδας, τα πλήθη σπάνε στην πράξη την απαγόρευση συναθροίσεων και επιτίθενται σ’ οτιδήποτε συμβολίζει την εξουσία: κρατικά κτίρια, κομματικά γραφεία, επιχειρήσεις. 8 νεκροί από αστυνομικές επιθέσεις.
Υεμένη: αντικυβερνητική διαδήλωση σε “αλληλεγγύη με την αιγυπτιακή επανάσταση” καταστέλλεται και ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ 1.000 διαδηλωτών και της αστυνομίας. Σποραδικές διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα. 10 προφυλακίσεις και 120 συλλήψεις.
12/1
Τυνησία: Συγκρούσεις στο Ettadhamen με 2 νεκρούς από αστυνομικά πυρά. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/13/emeute-a-ettadhamen-12-janvier-2011/ Ταραχές και στη Sfax, με έναν νεκρό 19χρονο. Βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/14/emeute-a-sfax-12-janvier-2011/ Εκατοντάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Τύνιδας αντιμετωπίζουν την αστυνομία που κάνει χρήση δακρυγόνων βομβίδων. Θα ακολουθήσουν οι πιο σκληρές συγκρούσεις στην Τυνησία με εκατοντάδες κατεστραμμένα μαγαζιά και κρατικά-κυβερνητικά κτίρια, ενώ η αναταραχή θα εξαπλωθεί σε Douz, Kebili, Gabes. Λεηλασίες και καταστροφές και στην Kasserine, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/09/emeutes-sanglantes-a-%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%B5%D8%B1%D9%8A%D9%86-kasserine-janvier-2011-videos/
11/1
Τυνησία: Ξεσηκωμός σε Τύνιδα και στο προάστιο Ettadhamoun, ενώ η εξέγερση μετράει ήδη 21 νεκρούς τις τρεις τελευταίες μέρες. Ο Μπεν Αλή εξαγγέλει τη δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας προκειμένου να εξευμενίσει τους εξεγερμένους. Προφανώς δεν αρκεί και οι ταραχές φουντώνουν τη διάρκεια της νύχτας.
10/1
Αλγερία: Σποραδικές συγκρούσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα: στο Bachdjerrah μεταξύ νέων -κυρίως ανέργων και πλανόδιων μικροπωλητών- και αστυνομίας. Στο Tizi Ouzou πυρπολούνται κεντρικά τράπεζας. Στο Ain el Hammam και στο Tadmait οι ταραχές συμπίπτουν με γενική απεργία, στην οποία συμμετέχουν κυρίως τα καταστήματα.
Τυνησία: Ταραχές σε Thala, Kasserine, Regueb.
9/1
Αλγερία: Ταραχές στην Bouira, συμμετέχουν κυρίως μαθητές λυκείων και νέοι. Πέτρες κι εκτεταμμένη χρήση μολότωφ. Στο Bou Ismail, ταραχές ξεσπούν στην κηδεία ενός 32χρονου απ’ την πόλη αυτή που σκοτώθηκε στις ταραχές της 4/1 από αστυνομικά πυρά. Δεύτερη μέρα ταραχών στην Κωνσταντίνη και στα προάστιά της -με επιθέσεις σε κρατικά κτίρια και κυβερνητικά γραφεία- και στην Naciria. Ταραχές και στο Mostaganem: με το που πέφτει η νύχτα νεολαίοι με πέτρες και μολότωφ επιτίθενται στις δυνάμεις της τάξης. Η κυβέρνηση μπλοκάρει την πρόσβαση στο facebook και το twitter σ’ ολόκληρη τη χώρα.
8/1
Αλγερία: Ταραχές στην Skikda. Πυρπολούνται τα γραφεία του κυβερνόντος κόμματος, και σπάζονται τα φώτα των δρόμων σ’ όλο το κέντρο της Aïn Kechra από δεκάδες κυρίως νέους. Ταυτόχρονα, μια άλλη ομάδα στήνει οδοφράγματα στην εθνική οδό, και διαλύεται μόλις φτάνει η εθνοφρουρά. 35 συλλήψεις απ’ την αστυνομία. Συγκρούσεις και στο Οράν, μετά το κάλεσμα σε διαδήλωση μέσω facebook στο οποίο ανταποκρίθηκαν 50αριά άτομα, κυρίως φοιτητές και νέοι καλλιτέχνες. Ταραχές και στην Ouargla, γύρω απ’ τις λεωφόρους Παλαιστίνης και Τσε Γκεβάρα και στο Béni-Thour. Καίγονται και λεηλατούνται κρατικά κτίρια, η διεύθυνση των τηλεπικοινωνιών κα. Οι ταραχές εξαπλώνονται στο Aokas, Souk el Tenine, El Kseur, με επιθέσεις στα γραφεία του κυβερνητικού κόμματος, σε κρατικά κτίρια και σε αστυνομικές δυνάμεις. Παρόμοιο σκηνικό και στο Tizi Ouzou, με 27 τραυματίες από την καταστολή, ενώ εμφανίζονται επίσης και οδοφράγματα από μεταλλικές μπάρες και κάγκελα, και πυρπολήσεις τραπεζών (BDL κα). Στο Sidi Aïch, πυρπολούνται τα γραφεία της εταιρίας γκαζιού Sonelgaz που είχαν μόλις ανακαινιστεί, κι ένα όχημα της εταιρίας. Επιθέσεις σε κομματικά γραφεία, ένα ταχυδρομείο και σε κτίρια επιχειρίσεων. Λεηλασία των δικαστηρίων και καταστροφή τους, ως επανάληψη του ίδιου σκηνικού στην εξέγερση το 2001, αλλά αυτή τη φορά ολοκληρωτικά.
Τυνησία: ταραχές σε Thala, Kasserine με 9 νεκρούς.
Ισραήλ-Παλαιστινιακά εδάφη: κατά τη διάρκεια επεισοδίου μεταξύ της ισραηλινής αστυνομίας και παλαιστινίων, παιδιά της Παλαιστήνης κατάφεραν ν’ απαλλοτριώσουν οπλισμό των αστυνομικών. Σε επιχείρηση της αστυνομίας και της συνοριοφυλακής για ανεύρεση του οπλισμού ξέσπασαν ταραχές με τρεις αστυνομικούς τραυματίες.
7/1
Αλγερία: Ταραχές σε Akbou, Annaba, Belcourt/Belouizdad, Tazmalt, Tizi Ouzou, Sidi Aich, Ighzer Amokrane, Lakhdaria και Kadiria, με πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων και κομματικών γραφείων. Στην Chéraga, οικογένειες καταληψιών στέγης περικυκλώνουν τις δυνάμεις της εθνοφρουράς σε ενέδρα, και τους τρέπουν σε φυγή. Συγκρούσεις και στο Bou Ismail, με έναν νεκρό εξεγερμένο από τις δυνάμεις καταστολής. Επιθέσεις με μολότωφ σε εμπορικά κέντρα και καταστήματα -σύμβολα της ακρίβειας. Ταραχές και στην Bouira, καταστρέφονται τα γραφεία της société générale, της Ecotec, νεαροί απ’ τις παραγκουπόλεις καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία, ενώ άλλοι μπλοκάρουν δρόμους (πχ τον RN18 στο προάστιο El Hachmia), δέκα αστυνομικοί τραυματίες. Ταραχές και στην M’Sila, με έναν 18χρονο νεκρό από την αστυνομική καταστολή. Αυθόρμητες ταραχές και οδοφράγματα και στην Κωνσταντίνη, με μια πρακτική που θα γενικευθεί τις επόμενες μέρες: μερικές εκατοντάδες νέοι κλείνουν την κυκλοφορία και τοποθετούν ογκόλιθους στην μέση του δρόμου. Στη συνέχεια μερικοί κλείνουν κοντινούς δρόμους κρατώντας επαφή με το αρχικό μπλόκο, και διατηρώντας μια κινητικότητα. Συνήθως, με το που φτάνουν οι αστυνομικές δυνάμεις μεγάλες σε όγκο, οι εξεγερμένοι σπάνια κάθονται να υπερασπιστούν το μπλόκο, αλλά επιχειρούν ένα καλό ντου και στη συνέχεια διαφεύγουν προς άλλο σημείο.
7/1
Τυνησία: ταραχές στο Sidi Bouzid, καθώς ειρηνική πορεία μαθητών ενώθηκε με εκατοντάδες κατοίκους της περιοχής και επιτέθηκε εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων.
6/1
Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, riouba, Dergana, Bordj el-Bahri, Bordj El Kiffa, Boumerdès, Akbou, Bordj Menaël, Naciria, Izhger Amokrane, Bouria και Ain Defla. Πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων, λυκείων, δικαστηρίων και γραφείων εταιριών. Μπλόκα σε εθνικές οδούς και καταλήψεις πλατειών, που λειτουργούν ως σημεία συνεύρεσης κι ανταλλαγής πληροφοριών.
5/1
Αλγερία: Ταραχές σε Αλγέρι, Bab-El-Oued, Staouali, Tipaza, Fouka, Djelfa. Κρατικά κτίρια, επιχειρήσεις και καταστήματα που συμβολίζουν την ακρίβεια παραδίδονται στην πυρά. Το ίδιο σκηνικό στο Οράν, με πολύ περισσότερα πυρπολημένα αυτοκίνητα και λεηλατημένα μαγαζιά, και μια επίθεση εναντίον αστυνομικού τμήματος. Συγκρούσεις και στην Koléa, κοντά στο Αλγέρι, με πέτρες και μικροαντικείμενα κατά της αστυνομίας.
4/1
Τυνησία: συγκρούσεις και αστυνομική καταστολή στη Thala, σε πορεία μαθητών σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους του Sidi Bouzid. Κυριαρχούν τα συνθήματα ενάντια στον φόβο.
Σαουδική Αραβία: Άγρια απεργία 500 εργατών για την καταβολή δεδουλευμένων.
Ντουμπάι: Εξέγερση 2.000 εργατών στο Al Quoz, αφήνει πίσω της λεωφορεία, εταιρικά γραφεία κι έπιπλα κατεστραμμένα, κι έναν σεκιουριτά νεκρό. Η εταιρία Jams HR solutions δηλώνει πως πρόκειται απλά για έκτροπα μεθυσμένων απ’ το χριστουγεννιάτικο πάρτυ.
1/1
Αίγυπτος: Παγιδευμένο αυτοκίνητο-βόμβα εκρήγνυται μπροστά στην κοπτική εκκλησία της Al-Qiddisssine στην Αλεξάνδρεια με θύματα 21 νεκρούς. Εκατοντάδες κόπτες χριστιανοί συγκρούονται με την αστυνομία.
βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2011/01/26/emeute-au-caire-et-a-suez-25-janvier-2011-videos/
Τυνησία: συνεχίζεται το κλίμα αναταραχής του Δεκέμβρη, βίντεο: https://berthoalain.wordpress.com/2010/12/25/emeutes-de-%D8%B3%D9%8A%D8%AF%D9%8A-%D8%A8%D9%88%D8%B2%D9%8A%D8%AF-sidi-bouzid-%E2%80%93-decembre-2010-les-videos/
Το εγχειρίδιο αυτό (“Πώς να διαδηλώσετε έξυπνα“) κυκλοφόρησε χέρι με χέρι μεταξύ εξεγερμένων του Καϊρου, με την παρότρυνση να μην δημοσιευτεί σε ιστότοπους δικτύωσης όπως το facebook ή το twitter, ώστε να μην ανιχνευτούν απ’ την αιγυπτιακή ασφάλεια οι χρήστες που θα το διακινούν. Παρόλαυτά, ένα μέρος του στάλθηκε από δυο διαφορετικά άτομα στις 27/1 για δημοσίευση στην The Atlantic (link), το οποίο και μεταφράστηκε στα αγγλικά (“How to protest intelligently“) από έναν χρήστη του twitter -στη συνέχεια ζήτησε να σβηστεί ο λογαριασμός του-. Απο κει και πέρα, η μετάφραση κυκλοφόρησε σε διάφορα μέσα (πχ Guardian). Το ίδιο κομμάτι μεταφράστηκε επίσης στα γαλλικά από την ομάδα Le Reveil (link), με τη λογική της συνενοχής με τους αιγύπτιους εξεγερμένους. Η ελληνική μετάφραση έγινε με τη βοήθεια του Άχμαντ και, προς το παρόν, μάλλον είναι η μόνη ολόκληρου του κειμένου σε άλλη γλώσσα. Το αραβικό πρωτότυπο μπορεί να βρεθεί στο scribd (link).
Αν και ένα τέτοιο κείμενο πιθανόν να ξενίζει τον αναγνώστη ή την αναγνώστρια αυτού του site, το εγχειρίδιο πέρα απ’ το αμετάβλητο ενδιαφέρον ενός ιστορικού ντοκουμέντου απ’ την καρδιά της εξέγερσης, όπως την συνέλαβε (αυτό που φαίνεται να αντιπροσωπεύει) μια τάση αυτής στο ξεκίνημά της, διαθέτει και μια άλλη σημαντική ποιότητα: Ο ορισμός στρατηγικής-τακτικής και η προσαρμογή των τακτικών (στα όρια της εργαλειοποίησης) στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων που τίθενται, γίνεται με αμετακίνητη συνέπεια και σχεδόν ξεχασμένη εφευρετικότητα, που αναπληρώνει -ως προς τη χρησιμότητα του κειμένου- τους σαφείς περιορισμούς των πολιτικών στόχων που θέτει το ίδιο (εν ολίγοις, μια αιγυπτιακή μεταπολίτευση) περιορισμοί που είναι προφανώς αλληλένδετοι με την εργαλειακή αντιμετώπιση της εξέγερσης. Τέλος, η μετάφρασή του αποτελεί και μια μικρή απόδειξη της φυσιολογικής επικοινωνίας μεταξύ των φίλων της εξέγερσης διεθνώς, χωρίς τη διαμεσολάβηση των ορνίων των μμε.
Κλικ στην εικόνα ή τον τίτλο, για να ανοίξετε το αρχείο pdf, δεξί κλικ για κατέβασμα (2.23 ΜΒ)
Αναθαρρημένο απ’ την Τυνησιακή εξέγερση, είναι η σειρά του Αιγυπτιακού προλεταριάτου να εμφανιστεί με δυναμικό τρόπο στους δρόμους. Είχαν προηγηθεί οι αυτοπυρπολήσεις τεσσάρων Αιγυπτίων στις 17 και 18 Γενάρη, ενώ απ’ τις 25 γιγαντώθηκαν οι διαδηλώσεις σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις.
H Αίγυπτος είναι μια πολυπληθής χώρα 80 εκ. κατοίκων, οι περισσότεροι εκ των οποίων συγκεντρωμένοι στο Δέλτα και κατά μήκος του Νείλου, δευτερευόντως στη χερσόνησο του Σινά, ενώ η τεράστια έκταση της Σαχάρας είναι σχεδόν ακατοίκητη. Το 1952 το στρατιωτικό κίνημα του Νάσερ ανάγκασε τον βρετανόφιλο βασιλιά Φαρούκ σε φυγή στο εξωτερικό, κι εθνικοποίησε την οικονομία (με πρώτη τη διώρυγα του Σουέζ για την οποία θα συγκρουστεί ένοπλα με Βρετανία-Γαλλία-Ισραήλ το 1956), ενώ θ’ ακολουθησουν δυο ακόμη πολεμικές συγκρούσεις με το Ισραήλ το ’67 και το ’73. Απ’ το 1981 στην εξουσία εκλέγεται (με εκλογές ενός υποψηφίου μέχρι το 2005, και προεπιλεγμένων υποψηφίων έκτοτε, ποσοστά συμμετοχής της τάξης του 25% κλπ) ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, που θα επανασυνδέσει τη χώρα με τη δύση προάγοντας ιδιωτικοποιήσεις, ενώ η στρατιωτική ηγεσία παίζει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο στρατός λαμβάνει δισ. δολλάρια ως οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ (απ’ την εποχή του πολέμου στο Ιράκ, βρίσκεται σε θέση προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ, τρίτη παγκοσμίως στο ποσό της “βοήθειας” που λαμβάνει), και διατηρεί μια σύγχρονη βιομηχανία παραγωγής όπλων αλλά και καταναλωτικών αγαθών, η οποία εξαιρείται απ’ την κρατική φορολογική κι εργατική νομοθεσία. Λέγεται πως η στρατιωτική ηγεσία, συνδεδεμένη στα συμφέροντά της με το καθεστώς Μουμπάρακ, είναι απογοητευμένη απ’ την πιθανότητα διαδοχής του Μουμπάρακ απ’ τον γιο του. Βασική πυλώνες της αιγυπτιακής οικονομίας είναι ο τουρισμός, η γεωργία (Δέλτα και κοιλάδα του Νείλου) και το πετρέλαιο (Σινά, Ερυθρά θάλασσα). Απ’ το 2003 κι έπειτα, το υπουργείο οικονομικών πήρε δραστικά μέτρα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας, για τα οποία η χώρα τέθηκε απ’ το ΔΝΤ στην κορυφή της λίστας των χωρών που παίρνουν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες το 2010. Η διάχυτη δυσφορία για την άνοδο των τιμών βασικών αγαθών, καθώς και το αίσθημα απαξίωσης της κυβέρνησης που είναι συνδεδεμένη με το καθεστώς διαφθοράς και ανοιχτής καταστολής του πληθυσμού εκφράζονται ανοιχτά παράλληλα με το κύμα αναταραχής στον αραβικό κόσμο του Γενάρη 2011, με μηνύματα στο διαδίκτυο για διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια, τις αισχρές συνθήκες ζωής (20% κάτω απ’ το όριο της απόλυτης φτώχειας, η πλειοψηφία ζει σε πρόχειρα πολυόροφα κτίρια -η περιοχή δεν είναι σεισμογενής- με ελλειματική ύδρευση-αποχέτευση-θέρμανση κλπ), την ανεργία, τη διαφθορά και το καθεστώς Μουμπάρακ.
25 Γενάρη: “Εθνική Ημέρα της Αστυνομίας”. Αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Ισμαηλία, το Ασσουάν και αλλού. Οι διαδηλωτές είναι για πρώτη φορά λόγω τεράστιου όγκου ικανοί να σπάσουν τα κορδόνια της αστυνομίας, και να υποχρεώσουν τους μπάτσους σε υποχώρηση, παρά την εκτεταμμένη χρήση κανονιών νερού και δακρυγόνων. 15.000 καταλαμβάνουν την κεντρική πλατεία Ταρίρ του Καϊρου και παραμένουν εκεί για ώρες μετά την νίκη τους επί της αστυνομίας. Ένας μπάτσος νεκρός στο Κάιρο, δυο νεκροί διαδηλωτές στο Σουέζ. Φυγή του γιου και διαδόχου του ισόβιου προέδρου Μουμπάρακ στο Λονδίνο.
26 Γενάρη: Χιλιάδες στους δρόμους με άγριες διαθέσεις, ένας μπάτσος κι ένας διαδηλωτής νεκροί στο Κάιρο. Πρωτοφανής εξέγερση στο Σουέζ και άγρια καταστολή της με χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία. Οι εξεγερμένοι πρόλαβαν να πυρπολήσουν τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό της πόλης και αρκετά κρατικά κτίρια. Η αστυνομία τελικά θα υποχωρήσει.
27 Γενάρη: Πρώτη εμφάνιση επίδοξων διαχειριστών της εξέγερσης, με δηλώσεις κι εμφανή παρουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (που διώκεται απ’ το καθεστώς), και του Mohamed El Baradei, δυτικοθρεμμένης προσωπικότητας με βλέψεις μεταβατικού προέδρου. Ένας Βεδουίνος διαδηλωτής πυροβολείται εν ψυχρώ από μπάτσους. Εξοπλισμός των εξεγερμένων στο Σουέζ και την εγγύτερη περιοχή του Σινά, και επιθέσεις κατά αστυνομικών τμημάτων και άλλων κυβερνητικών και κρατικών κτιρίων, οχημάτων, με μολότωφ αλλά και σφαίρες. Ρουκέτες και ριπές αυτομάτων εναντίον αστυνομικών τμημάτων σ’ όλο το Σινά. Μέρος του πληθυσμού είχε ήδη κάποια πρόσβαση στα όπλα απ’ την εποχή της αντι-ισραηλινής αντίστασης. Επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας την νύχτα. Τουλάχιστον 1.000 διαδηλωτές συλληφθέντες. Νυχτερινές μπούκες σε σπίτια και συλλήψεις. Ανησυχίες για τον τουρισμό απ’ το συνέδριο της ένωσης ταξειδιωτικών πρακτόρων που συνεδριάζει στο Λούξορ, το οποίο όπως και τα περισσότερα θέρετρα διατηρούνται ατάραχα. Αναστολή της λειτουργίας του χρηματιστηρίου, μετά την κάθετη πτώση που έπιασε το όριο του 6%.
28 Γενάρη: Διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε Τουρκία, Λονδίνο, Τυνησία και για πρώτη ίσως φορά στο Κατάρ. Λέγεται πως Τυνήσιοι έστελναν μέσω facebook και blogs συμβουλές σε Αιγύπτιους για το πώς ν’ αντιμετωπίζουν την αστυνομία. Ανακοίνωση μέσω facebook για μια Μέρα της Οργής, από την ίδια ομάδα που δημοσίευσε το κάλεσμα για τις 25, καλώντας σε πορεία ενός εκατομμυρίου. Η κυβέρνηση ρίχνει το ίντερνετ. Μετά από λίγες ώρες πέφτουν και τα κινητά, μέσω των οποίων κυκλοφορούσε σε μηνύματα το κάλεσμα. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή νομοθεσία έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί απ’ το 1958, αναβαθμίζοντας το αστυνομικο-δικαστικό σύμπλεγμα, η κυβέρνηση έχει αυτή τη δυνατότητα. Ο κόσμος μέσα σε 15′ απ’ το τέλος της προσευχής της Παρασκευής προσέρχεται στους δρόμους κατά χιλιάδες. Το κράτος απαντά με πραγματικά πυρά και βία, ενώ ο El Baradei συλλαμβάνεται διακριτικά και τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. -10% για το αιγυπτιακό χρηματιστήριο αξιών και +4,3% για την τιμή του πετρελαίου. Οι εξεγερμένοι του Σουέζ καταλαμβάνουν το αρχηγείο της αστυνομίας μετά τον φόνο ενός διαδηλωτή από μπάτσους, και απελευθερώνουν όλους τους κρατουμένους, οι περισσότεροι διαδηλωτές των προηγουμένων ημερών. Ένας διαδηλωτής πέφτει νεκρός από αστυνομικά πυρά στο Πορτ-Σάιδ, όπου οι εξεγερμένοι πυρπολούν όλα τα κρατικά κτίρια της πόλης.Το απόγευμα, διαδηλωτές καταφέρνουν να πυρπολήσουν γραφεία του κυβερνόντος εθνικού δημοκρατικού κόμματος NDP στο Κάιρο (φωτογραφίες!). Ωστόσο, όταν πολλοί απ’ αυτούς σταματούν για την απογευματινή προσευχή, οι αστυνομικοί συνεχίζουν να τους επιτίθενται και τους διαλύουν με χρήση δακρυγόνων. “Δείτε τί κάνει η αστυνομία! Θέλουμε τον στρατό μαζί μας!” (Κάιρο, διαδηλωτής προς ανταποκριτή του Aljazeera). Αργά το απόγευμα, η κυβέρνηση στέλνει τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και το Σουέζ. Στρατιώτες και διαδηλωτές χαμογελούν και γνέφουν ο ένας στον άλλον, ενώ ο στρατός δεν φαίνεται να κάνει κάτι για να εμποδίσει τους διαδηλωτές, αρκετοί μάλιστα ανεβαίνουν στα τανκς. Δεκάδες χιλιάδες εξεγερμένων σπάνε την απαγόρευση κυκλοφορίας στο Κάιρο και πυρπολούν τα κεντρικά γραφεία του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος του Μουμπάρακ. Το Al Jazeera αναφέρει απροθυμία του στρατού να καταστείλει την εξέγερση στο Κάιρο, όσο και στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ. Την επόμενη μέρα η κυβέρνηση κλείνει τα γραφεία του καναλιού και παύει την μετάδοσή του στην Αίγυπτο. Διαδηλωτές μαζί με στρατιώτες σχηματίζουν αλυσίδα “προστασίας” του Αιγυπτιακού Μουσείου.
29 Γενάρη: Συνεχής παρουσία χιλιάδων στους δρόμους, κυριαρχούν τα συνθήματα εναντίον του καθεστώτος και του Μουμπάρακ (φωτογραφίες), και για ενότητα του στρατού με τους διαδηλωτές. Σύμφωνα με ανταποκριτές του Al Jazeera, οι διαδηλωτές φαίνονται να χουν περισσότερη αυτοπεποίθηση από τις περισσότερες μέρες, ενώ το κλίμα είναι πιο χαρμόσυνο, άνθρωποι όλων των ηλικιών βρίσκονται στους δρόμους (η απαγόρευση κυκλοφορίας έχει καταργηθεί στην πράξη) με την πεποίθηση ότι το τέλος του καθεστώτος είναι θέμα ημερών πια. Στο Μπενί Σουέφ του Καϊρου, 17 διαδηλωτές έπεσαν νεκροί προσπαθώντας να επιτεθούν στο υπουργείο εσωτερικών όταν μπάτσοι άνοιξαν πυρ στο ψαχνό εναντίον τους. Στο Σουέζ -που παίζει έναν ρόλο ανάλογο του Sidi Bouzid στην Τυνησία ως η πρωτεύουσα της εξέγερσης- εξεγερμένοι εισέβαλαν σε αστυνομικό τμήμα και αφαίρεσαν όλο τον οπλισμό απ’ τους μπάτσους πριν τους αφήσουν να φύγουν, και πυρπολήσουν το κτίριο! Το κράτος, μετά τους 300.000 ασφαλίτες που λέγεται ότι έχει συνολικά κινητοποιήσει, τώρα πολιορκεί το Σουέζ με μηχανοκίνητες στρατιωτικές διμοιρίες. Στη Ράφα του Σινά, τρεις μπάτσοι λυντσαρίστηκαν μέχρι θανάτου από το εξαγριωμένο πλήθος. Εισβολές σε φυλακές και μαζικές αποδράσεις λαμβάνουν χώρα. Και ορισμένα “περίεργα” περιστατικά:
1. Άγνωστοι κατάφεραν να περάσουν απ’ την αλυσίδα διαδηλωτών-στρατιωτών γύρω απ’ το Αιγυπτιακό Μουσείο και να καταστρέψουν δυο μούμιες και να προκαλέσουν διάφορες ζημιές. Η πρόσβαση στις πυραμίδες της Γκίζας έχει αποκλειστεί απ’ τον στρατό, αν και η γειτονική πόλη Σαρμ-Ελ-Σεϊχ φαίνεται να ‘ναι ήσυχη.
2. Σύμφωνα με διάφορες αναφορές σε μπλογκς της Al Jazeera και της Liberation, παρακρατικοί της Κρατικής Ασφάλειας φέροντας όπλα με διακριτικά του κυβερνόντος κόμματος επιτέθηκαν, πυρπόλησαν και λεηλάτησαν σπίτια λαϊκών γειτονιών του Καϊρου. “Τρομοκρατούν τον πληθυσμό, ώστε να γυρίσει γονατιστός στην “προστασία” της αστυνομίας”.
3. Στην Αλεξάνδρεια σύμφωνα με μαρτυρία στο Al-Arabiya, διαδηλωτές καταφέρνουν να ακινητοποιήσουν δυο ενόπλους που λήστεψαν μια τράπεζα στη διάρκεια διαδήλωσης, και τους “κατάσχουν” τις αστυνομικές ταυτότητες που διέθεταν οι δύο “άνθρωποι της Ασφάλειας, που είχαν στόχο να δημιουργήσουν χάος”. (βλ. και -google translation- Cris d’ Egypte)
30 Γενάρη: Δεκάδες χιλιάδες εξεγερμένοι παραμένουν όλη την νύχτα στην κεντρική πλατεία Tahrir του Καϊρου, σπάζοντας ξανά την απαγόρευση στην πράξη. Στρατιωτικές μονάδες παίρνουν θέση σε σημεία κλειδιά της πόλης, σταθμούς, τράπεζες, κρατικά κτίρια κλπ, ενώ η αστυνομία αποσύρεται. Ταυτόχρονα, εμφανίζονται οι πρώτες πολιτοφυλακές κατοίκων, με ελαφρύ οπλισμό, μαχαίρια, λοστάρια κλπ, για να αντιμετωπιστούν οι παρακρατικές επιθέσεις στις γειτονιές. Ο στρατός καταλαμβάνει τους δρόμους του Σουέζ, ενώ η αστυνομία έχει υποχωρήσει. Οι τράπεζες και το χρηματιστήριο αναστέλλουν τη λειτουργία τους. Ο υπουργός εθνικής άμυνας κι επικεφαλής του στρατού M. Tantawi εμφανίζεται μεταξύ των διαδηλωτών στην πλατεία Tahrir (ο στρατός ήδη απ’ τους αραβο-ισραηλινούς πολέμους χαίρει ευρεία αποδοχή στην αιγυπτιακή κοινωνία). Ο Μουμπάρακ συνεδριάζει με τη στρατιωτική ηγεσία και προτείνει τον πρώην επικεφαλής του στρατού και υπουργο αεροπλοϊας Ahmed Shaqif για πρωθυπουργό. Ο Shaqif είναι ιστορικό στέλεχος του κόμματος και προσωπικότητα ευρείας αποδοχής μεταξύ των στρατιωτικών που αποτελούν το τελευταίο στήριμα του Μουμπάρακ. Ο υπουργός πληροφοριών Ομάρ Σουλεϊμάν ορίζεται αντιπρόεδρος. 34 μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας απελευθερώνονται απ’ τον κατ’ οίκον περιορισμό τους, μετά από εγκατάλειψη των πόστων εκ μέρους των φρουρών τους. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα επίσης αντλεί την αποδοχή της κατά μεγάλο μέρος στην αντίσταση κατά των Ισραηλινών δυνάμεων (ουσιαστικά ήταν το σαμποτάζ των Αδελφών Μουσουλμάνων που επέσπευσε την εγκατάλειψη του Σινά απ’ τους Ισραηλινούς).Όσον αφορά την εξέγερση, με ανακοίνωσή της έχει ζητήσει την αναχώρηση του Μουμπάρακ, υπέρ μιας παρέμβασης του στρατού, δηλώνοντας ωστόσο ότι δε θα θέσει κάποια υποψηφιότητα για την επερχόμενη κυβέρνηση. Εξέγερση στη φυλακή Wadi Natron, αφοπλισμός των δεσμοφυλάκων και μαζική απόδραση χιλιάδων κρατουμένων. Τέσσερις φυλακές σ’ ολη τη χώρα εξεγείρονται και χιλιάδες κρατούμενοι δραπετεύουν μαζικά. Δεκάδες πέφτουν νεκροί στην προσπάθειά τους να αποδράσουν απ’ τις φυλακές του Ανατολικού Καϊρου, 14 πτώματα μαζεύει η τοπική πολιτοφυλακή κατοίκων μπροστά στο τζαμί, 2 είναι μπάτσων ενώ τα υπόλοιπα κρατουμένων. Στη φυλακή του Αμπού Ζαμπάαλ, προς την Αλεξάνδρεια η κατάσταση παραμένει εκτός ελέγχου με ανταλλαγές πυρών μέσα κι έξω απ’ τη φυλακή. Στο Φαγιούμ στα νότια, δεκάδες κρατούμενοι κατάφεραν να ξεφύγουν, ενώ ένας μπάτσος πλήρωσε την προσπάθειά του να σταματήσει κάποιους απ’ αυτούς, με τη ζωή του. Ο στρατός αναλαμβάνει να εμποδίσει τους δραπέτες να ξεφύγουν.
Στους 29 υπολογίζονται οι νεκροί στην Αλεξάνδρεια που πληρώνει το πιο βαρύ τίμημα της καταστολής, ως πόλη-διεθνής βιτρίνα του καθεστώτος, 28 στο Σουέζ, 15 στο Κάιρο συν 17 στο Μπενί Σουέφ, και τουλάχιστον 117 σ’ όλη τη χώρα.
Στην Τυνησία, το καθεστώς του Μπεν Αλί, τραντάζεται στα μέσα Δεκέμβρη για πρώτη φορά τόσο σοβαρά τα 23 χρόνια που κυβερνά με περισσή καταπίεση και διαφθορά. Μια πρωτοφανής λαϊκή εξέγερση ξεσπά μετά την ταπεινωτική κατάσχεση της πραμμάτειας ενός νεαρού πανεπιστημιακού αποφοίτου 26 χρονών που δούλευε ως πλανόδιος πωλητής φρούτων και λαχανικών, απ’ τη δημοτική αστυνομία. Η απόπειρα αυτοκτονίας του νεαρού μικροπωλητή με αυτοπυρπόληση (θα καταλήξει λίγο αργότερα), σε συνδυασμό με τις αυτοπυρπολήσεις ενός 25χρονου, κι ενός 34χρονου (Houssine Ben Faleh Fahli και Lofti Guadri) στο Sidi Bouzid, έθεσαν σε κίνηση μια εκτεταμένη αμφισβήτηση του καθεστώτος.
26 Δεκέμβρη: Οργισμένες διαδηλώσεις συνεχίζονται στο Sidi Bouzid για 6η μέρα στη σειρά. Επιθέσεις σε αστυνομικούς, ένα όχημα της αστυνομίας, κρατικών και κομματικών γραφείων με μολότωφ και πέτρες. Η αστυνομία απαντά με εντατικοποίηση της χρήσης των δακρυγόνων και εκατοντάδες συλλήψεις. Λήγουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της γενικής ένωσης εργατών και του τοπικού κυβερνήτη, καταλήγοντας στην απελευθέρωση όλων των διαδηλωτών (34 προφυλακισμένοι ως τότε), με εξαίρεση 3 για “λόγους κρατικής ασφαλείας”.
28 Δεκέμβρη: Μεγάλες διαδηλώσεις ανέργων πτυχιούχων και αλληλέγγυων προς τον λαό του Sidi Bouzid στην Τύνιδα. Συνθήματα κατά του καθεστώτος, ενάντια στην αύξηση των τιμών, και κοινωνικής δικαιοσύνης κυριαρχούν. “Αξιοπρέπεια είναι η εργασία και η ελευθερία”, στίχο του εθνικού ύμνου επαναλαμβάνουν πολλοί νέοι διαμαρτυρόμενοι για την ανεργία (πάνω από 75% των κατοίκων της χώρας είναι κάτω των 30 ετών, ενώ τα επίσημα στατιστικά για την ανεργία μεταξύ των νέων την φέρουν στο 20%).
1 Γενάρη: Οι ταραχές εξαπλώνονται σε πολλά χωριά του Sidi Bouzid μετά τον θάνατο ενός διαδηλωτή, του Chawki Hidri από πυροβολισμούς αστυνομικών στις 24 Δεκέμβρη. Μετά τους άγριους ξυλοδαρμούς συλληφθέντων, οι δικηγόροι ανταποκρίνονται σε πρόσκληση του σωματείου τους και φορούν κόκκινα περιβραχιόνα σε όλα τα δικαστήρια της χώρας, δεχόμενοι την επίθεση αστυνομικών με πολιτικά έξω από πολλά δικαστήρια.
3 Γενάρη: Κάλεσμα μέσω facebook 11.000 νέων τυνήσιων σε γενική απεργία. Μέσα σε λίγες μέρες, το “η εργασία είναι δικαίωμα” έχει δώσει τη θέση του σε συνθήματα όπως “αρκετά με τον Μπεν Αλί”, “υπουργείο εσωτερικών=υπουργείο τρομοκρατίας”, και άλλα ανοιχτά αντικυβερνητικά κι αντικατασταλτικά συνθήματα. Το καθεστώς λογοκρίνει μια πλατφόρμα blogging, μια πύλη πληροφοριών που εδρεύει στο εξωτερικό, φιλτράρει συγκεκριμμένες λέξεις-κλειδιά στο twitter, ιστοσελίδες έχουν κλειδωθεί κλπ. Στο εξωτερικό, ο αγγλοσαξονικός τύπος περιγράφει το καθεστώς ως απογυμνωμένο από πραγματική κοινωνική και πολιτική δύναμη, ενώ ο γαλλικός είναι πιο προσεχτικός στις διατυπώσεις του.
6 Γενάρη: Ένταση, απεργίες, διαδηλώσεις και συλλήψεις μετά την κηδεία του Mohamed Bouazizi. Βίαιες διαδηλώσεις στην Thala (νοτιοδυτικά της Τύνιδας) αναγκάζουν σε κλείσιμο τα σχολεία της πόλης μέχρι νεωτέρας. Συλλήψεις του ράπερ El Général και των ακτιβιστών μπλόγκερς Hamadi Kaloutchal, Slim Amamou, Azyz Ammami.
8 Γενάρη: Τουλάχιστον ένας νεκρός στις νέες διαδηλώσεις ενάντια στην ανεργία στη Thala, αναφέρει το Reuters. Οι ταραχές εξελίσσονται με απρόβλεπτο και χαοτικό τρόπο, χάρη στην απουσία παραδοσιακών οργανωτικών και θεσμικών πολιτικών δομών.
9 Γενάρη: Επέμβαση του στρατού με αποτέλεσμα τον θάνατο 5 διαδηλωτών. Τα συνδικάτα αρνούνται να καταδικάσουν το κίνημα. Τεταμένη ατμόσφαιρα. Έκρηξη στην πρεσβεία της Τυνησίας στο Seine-Saint-Dennis στο Παρίσι. Απόπειρες αυτοκτονίας κατοίκων αναφέρονται σε περιοχές όπου ο στρατός προελαύνει. Σφοδρές συγκρούσεις στη Regueb όπου η αστυνομία ανοίγει πυρ σκοτώνοντας τρεις. Απαγόρευση συναθροίσεων, στρατιωτικός νόμος και χρήση πραγματικών πυρών από στρατιωτικές δυνάμεις και παραστρατιωτικούς (τάγματα θανάτου). Στην Kalima αστυνομικοί την πέφτουν με πραγματικά πυρά σε κηδεία δολοφονημένου διαδηλωτή, κυνηγώντας τους συγγενείς και συντρόφους του, μέχρι να εγκαταλείψουν το φέρετρο πίσω. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον αριθμό των νεκρών. Τουλάχιστον 16 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στην Thala. Συγκρούσεις και νεκροί διαδηλωτές σε Feriana, Meknassi, Reguab. Πυρκαγιές και πένθος παντού, καθώς ο λαός πέραν του να πλήξει ορισμένα κυβερνητικά κτήρια φαίνεται στην ουσία ανίσχυρος μπρος στα τάγματα θανάτου και τον στρατό. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Chebbi κάνει λόγο για 20 νεκρούς (στην πραγματικότητα ο αριθμός ξεπερνά κατά πολύ αυτό το νούμερο -πιθανώς πολλαπλάσιος- ενώ υπάρχουν αγνωστο πόσοι αγνοούμενοι) και ζήτησε απ’ τον Μπεν Αλί κατάπαυση του πυρός. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, οι νεκροί “είναι δύο ως πέντε, που σκοτώθηκαν ενώ η αστυνομία βρισκόταν σε αυτοάμυνα”.
10 Γενάρη: Διαδηλώσεις και ταραχές σε Bab Jdid, Bab Eljazira, Boumendil, Bab Laassel, Bardo, Mannouba, Den Den και στην πρωτεύουσα Τύνιδα. Στην Kasserine, η αστυνομία περικυκλώνει τους δικηγόρους της πόλης και τους απειλεί με τα όπλα της. Βίαιες συγκρούσεις στην Jendouba, οι εξεγερμένοι παίρνουν την πόλη στα χέρια τους, αν και η αστυνομία συνεχίζει τον πόλεμο φθοράς με πραγματικά πυρά. Η κυβέρνηση κλείνει σχολεία και πανεπιστήμια “μέχρι νεωτέρας”, καθώς αυτά είχαν μετατραπεί σε χώρους συνάντησης και οργάνωσης των εξεγερμένων.
11 Γενάρη: “Ειρηνική συγκέντρωση” καλλιτεχνών και άλλων, για την απελευθέρωση των κρατουμένων της εξέγερσης. Οι μαροκινές αρχές απαγορεύουν συγκέντρωση στο Ραμπάτ υπέρ του τυνησιακού λαού. Πρώτες αναφορές για αυτομόληση στρατιωτών που έστρεψαν τα οπλα τους προς την αστυνομία, ενώ ομάδες διαδηλωτών κατέφυγαν σε καμιόνια του στρατού για να διαφύγουν από αστυνομικούς, στην Kasserine. Στην πρωτεύουσα, νεολαίοι πολιορκούν στρατόπεδα ελπίζοντας να πείσουν τους στρατιώτες να ενωθούν μαζί τους ή τουλάχιστον να αρνηθούν να τους καταστείλουν. Συγκρούσεις στα προάστεια της Τύνιδας, οι εκκλήσεις του Μπεν Αλί για ηρεμία και η εξαγγελία 300.000 νέων θέσεων εργασίας δεν φαίνεται να πιάνουν τόπο. Λεηλασίες καταστημάτων και οδοφράγματα στην πρωτεύουσα, “δεν φοβόμαστε” διακρίνεται απ’ τα συνθήματα των εξεγερμένων. Η αστυνομία επικρατεί στα δυτικά, όπου και εκτελούνται ή εξαφανίζονται δεκάδες άνθρωποι, ενώ οι εξεγερμένοι ελέγχουν το κέντρο.
12 Γενάρη: Έκρηξη στην πρεσβεία της Τυνησίας στη Βέρνη. Ο πρέσβης κάνει λόγο για “τρομοκρατική πράξη, που οφείλεται στην παραπληροφόρηση των τελευταίων ημερών για το τί συμβαίνει στην Τυνησία”. Πάνω από 50 οι νεκροί, μόνο στην Kasserine. 14χρονος διαδηλωτής σκοτώνεται από αστυνομικούς στη Sfax. 16 τουλάχιστον οι νεκροί της ημέρας, σύμφωνα με το Al-Jazeera. Κατεστραμμένα τα κεντρικά γραφεία της κυβέρνησης και τουλάχιστον δυο αστυνομικά τμήματα.
13 Γενάρη: η κυβέρνηση παίζει το τελευταίο της χαρτί, αυτό του τρόμου: ένα μέρος της αστυνομίας αποκόπτεται απ’ το επίσημο σώμα, και μετατρέπεται σε μια “πολιτοφυλακή” που παίρνει τον νόμο στα χέρια της σε πολλές πόλεις, αφήνοντας πίσω της δολοφονημένους, απαγωγές, βιασμούς, λεηλασίες περιουσιών κλπ. Το καθεστώς Μπεν Αλί έχοντας πλέον μια περιορισμένη στήριξη κυρίως στο εξωτερικό (κυρίως Γαλλία και ΗΠΑ, ενώ o Ban Ki-Moon του ΟΗΕ έκανε μια χλιαρή σύσταση για “αυτοσυγκράτηση και διάλογο”) και στην αστυνομία, ξεσπά σε ανοιχτό πόλεμο εναντίον του πληθυσμού. Στην τουριστική Corniche καίγεται μια βίλα κρατικού αξιωματούχου, και λεηλατούνται πολυτελή καταστήματα, στην Gafsa λεηλατούνται τα Carrefour, το ίδιο και στην Gabès, ενώ σε άλλες πόλεις ξεσπούν συγκρούσεις με την αστυνομία. Η αστυνομία προσπαθεί να διασφαλίσει τα τουριστικά θέρετρα (η Τυνησία είναι αγαπημένος τουριστικός προορισμός πολλών Γάλλων, με τουλάχιστον 1,5 εκ. αφίξεις τον χρόνο), οπότε εκτός από οικονομικής σημασίας (πολυτελή καταστήματα και καζίνο δίνουν τον τόνο), η κατοχή τους είναι και θέμα γοήτρου και διεθνούς αναγνώρισης των κυβερνητικών δυνάμεων. Απαγόρευση κυκλοφορίας στο κέντρο της Τύνιδος, και ταυτόχρονη σχεδόν μεταφορά των συγκρούσεων στην περιφέρεια.
14 Γενάρη: Ο πρόεδρος Μπεν Αλί, στριμωγμένος απ’ την έκταση της εξέγερσης, αποφασίζει την απελευθέρωση των συλληφθέντων και σε κυβερνητικό ανασχεδιασμό, κάτι που δε θα αποδειχτεί ικανοποιητικό και τελικά θα εγκαταλείψει τη χώρα, καταφεύγοντας τελικά στη Τζέντα της Σαουδ. Αραβίας. Οι κατασταλτικές δυνάμεις κυριεύουν το κέντρο της πρωτεύουσας, στο οποίο όμως πλέον η κίνηση είναι μηδαμινή. Το καθεστώς έχει ξεπεραστεί κι αυτό γίνεται αντιληπτό επίσης στα ψηλότερα κλιμάκια του κράτους, όπου οι διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί αρχίζουν να ψάχνονται για το μετά. Τεράστια αντικυβερνητική διαδήλωση στην Τύνιδα (το νούμερο 10.000 συντηρητικών πηγών -New york times- αν και υψηλό για διαδηλώσεις στην Τυνησία μάλλον απέχει ακόμα απ’ το να είναι ρεαλιστικό). Πολιορκεία των κεντρικών της αστυνομίας και του υπουργείου εσωτερικών. Τάγματα θανάτου βγαίνουν παγανιά το βράδυ στο Dowar Heshr και αλλού.
15 Γενάρη: Συμμορίες αστυνομικών και κομματικών σπέρνουν τον πανικό στο κέντρο της Τύνιδας, όπου έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία. Περιφέρονται με οχήματα και λεηλατούν σπίτια, κακοποιούν και εκφοβίζουν ανθρώπους, που ζητούν βοήθεια απ’ το στρατό. Κηρύσσεται κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και στρατός και αστυνομία έχουν οδηγίες να πυροβολούν όποιον δεν συμμορφώνεται με τις οδηγίες τους. Υπηρεσιακός πρωθυπουργός ο Mohammed Ghannouchi, που προκηρύσσει εκλογές σε έξη μήνες, ενώ ταυτόχρονα η βασική σελίδα στο facebook “Ben Ali ουστ” που ενημερώνονταν οι εξεγερμένοι αλλάζει σε “Ghannouchi ουστ”. 13 οι νεκροί της Τύνιδας το τελευταίο 24ωρο σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές. Μες την αναταραχή, μια φωτιά στις φυλακές του Monastir οδήγησε στον θάνατο 43 κρατουμένων. Στις φυλακές της Mahdia, δεκάδες έπεσαν νεκροί σε απόπειρα μαζικής δραπέτευσης ενώ πολλοί αγνοούνται έκτοτε. Μέλη της οικογένειας του Μπεν Αλί την κοπάνησαν για το Παρίσι, όπου εθεάθησαν στην Disneyland. Διαδήλωση αλληλεγγύης στην εξέγερση, στο Παρίσι και στην Μασσαλία, μεσογειακό λιμάνι και τόπο κατοικίας πολλών Τυνήσιων μεταναστών. Πίσω στην Τυνησία, λεηλατούνται οι περιουσίες των μεγάλων οικογενειών του καθεστώτος.
Οι εξεγερμένοι, αρχικά αποτελούμενοι κυρίως από άνεργους πτυχιούχους (η τριτοβάθμια εκπαίδευση παίζει -όπως και στην Ελλάδα- έναν διευρυμένο ρόλο κοινωνικής κι εθνικής συνοχής, ωστόσο η αγορά εργασίας -τουρισμός, βιομηχανίες εξαγωγών στην Ευρώπη- είναι προσανατολισμένη προς ανειδίκευτο και χαμηλών απαιτήσεων εργατικό δυναμικό) και νέους φοιτητές-μαθητές, στη συνέχεια στελεχώθηκαν από χιλιάδες μικροπωλητές, εργάτες, ανέργους κι ελεύθερους επαγγελματίες, γυναίκες μόνες-χήρες, οργανώνονταν κυρίως μέσω άτυπων δικτύων (παρεών, γειτονιών, οικογενειών), καθώς και ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, έτσι ώστε καμμία οργανωμένη πολιτική δύναμη να μη μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι αντιπροσωπεύει το κίνημα, αν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα βρίσκονται υπό διαρκή αστυνομική παρενόχληση, και μόνο εκ των υστέρων προσπαθούν να καβαλήσουν το κύμα της διαμαρτυρίας, προκαλώντας ωστόσο τριγμούς στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Απ’ την μεριά της “διανόησης”, κανένα ενδιαφέρον για την εξέγερση δεν καταγράφηκε, ενώ αντίθετα κέρδισε την υποστήριξη μέρους των “Τυνήσιων του εξωτερικού” (ακόμα και πολλών ισλαμιστών που το είδαν ως μια ευκαιρία για επιστροφή τους στα πράγματα), και του χαμηλότερου στρατεύματος, γόνων λαϊκών οικογενειών και προοδευτικών αξιωματικών. Καθόλου τυχαία, η κοινωνική βάση του κινήματος (προλεταριάτο και υπό προλεταριοποίηση επαγγελματίες και πτυχιούχοι -στις κινητοποιήσεις σύμφωνα με τη Le Monde είναι εμφανής η παρουσία γιατρών, φαρμακοποιών, νοσοκόμων, αλλά και δασκάλων, δικηγόρων, δημοσιογράφων) βρίσκεται σε σύγκρουση με τους επίδοξους εκπροσώπους του (συνδικαλιστές ενσωματωμένοι σε κρατικά πόστα -είναι η πρώτη φορά που στόχος των ταραχών γίνεται και η UGTT, η τυνησιακή γσεε, ενσωματωμένη στο καθεστώς από την “αναπτυξιακή” δεκαετία του 1990-, επίσης μεσοαστοί των ΜΚΟ-βιτρίνων και της αντιπολίτευσης, κοινωνικά στρώματα που ταύτισαν τα συμφέροντά τους με τη βαρβαρότητα του καθεστώτος Μπεν Αλί, ελπίζοντας στη σταθερότητα που θα τραβούσε ευρωπαίους τουρίστες κι επενδύσεις, περιορισμό των ισλαμιστών και αποφυγή μιας ταραγμένης κοινωνικής ζωής όπως στη γειτονική Αλγερία που θα έθετε σε κίνδυνο την κοινωνική τους άνοδο). [Πηγή: έρευνα των Larbi Chouikha και Vincent Geisser και γαλλικός τύπος].
Στο μεταξύ, ελπίδες έχουν γεννηθεί σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο για ανατροπή των ολοκληρωτικών καθεστώτων (οι Τυνήσιοι θεωρούνταν ο πιο υποταγμένος και καρτερικός λαός απ’ τους άραβες, ωστόσο η εξέγερσή τους ήταν εκπληκτικής ταχύτητας και ριζοσπαστικοποίησης, εξαπλούμενη από πόλη σε πόλη και φτύνοντας ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής διαμεσολάβησης απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά). Η Ιντιφάντα της Τυνησίας έδωσε πάτημα και ώθηση, απ’ το Κάιρο ως το Αμμάν της Ιορδανίας όπου και οργανώθηκαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις αλληλεγγύης, κι απ’ τη Bayda της Λιβύης όπου ξέσπασαν “ανεξήγητες ταραχές” στις 15 Γενάρη, μέχρι το Οράν, το Αλγέρι και το Ραμπάτ στο Μαρόκο, όπου η επικοινωνία και τα αισθήματα είναι πιο δυνατά προς τον Τυνησιακό λαό και την εξέγερσή του. Στον δυτικό κόσμο, τα περισσότερα μμε σιωπούν ή μεταδίδουν αποσπασματικές εικόνες, σερβίροντας την εξέγερση όπως κάθε άλλη φυσική καταστροφή που συμβαίνει κάπου μακριά. Η Τυνησία ως κράτος πρότυπο της δύσης, “πετυχημένο κράτος-διαφήμιση” του ΔΝΤ και σύμμαχος των ΗΠΑ “στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” κατέρρευσε.
17 Γενάρη: Μεταβατική κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” περιλαμβάνουσα από παλιά και λιγότερο εκτεθειμένα μέλη του καθεστώτος Μπεν Αλή (τα οποία, όπως ήταν αναμενόμενο κράτησαν τις θέσεις-κλειδιά, πχ του πρωθυπουργού, υπ. εξωτερικών, υπ. εσωτερικών), ηγέτες της αντιπολίτευσης, μέχρι αναγνωρίσιμους αντιφρονούντες και “μέλη της κοινωνίας των πολιτών” (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε), όπως ο blogger Slim Amamou που φυλακίστηκε τις τελευταίες μέρες πριν την πτώση, σε μια προσπάθεια ενσωμάτωσης μέρους του κινήματος. Στην απ’ έξω παραμένουν Ισλαμιστές αλλά και το τυνησιακό ΚΚΕ εργατών και η UGTT. Οξυμένα αντανακλαστικά και διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα, πολλοί τραγουδούν “μπορούμε να ζήσουμε μόνο με λίγο ψωμί και νερό, αλλά όχι με το RCD”, το κόμμα του Μπεν Αλή. Βίαια καταστολή των διαδηλώσεων. Στη λεωφόρο Μπεν Αλή της Τύνιδας (λένε ότι θα μετονομαστεί σε “Ελευθερίας”) νέοι εξεγερμένοι φωνάζουν “peur de rien” (δε φοβόμαστε τίποτα) αντιλαμβανόμενοι τους ξένους ανταποκριτές. Επιχειρήσεις του στρατού για τη σύλληψη των 6 ή 6 ελεύθερων σκοπευτών που έχουν ακροβολιστεί σε ταράτσες δημιουργώντας κλίμα φόβου. Το ίδιο σκηνικό στην Bizerte, όπου, παρά τη φυγή της αστυνομίας 2 μέρες πριν την πτώση της κυβέρνησης δε σημειώθηκαν βίαια περιστατικά, εκτός από κάποιες λεηλασίες, που κι αυτές έγιναν με λελογισμένο και συντηρητικό τρόπο. Αποτυχημένη απόπειρα μαζικής απόδρασης απ’ τις φυλακές της Mornag. Οι φυλακές του Monastir και της Mahdia είναι όμως πια ανοιχτές.
18 Γενάρη: Άγρια καταστολή διαδήλωσης χιλιάδων στην Τύνιδα. Οι αρχές υπενθυμίζουν ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και η απαγόρευση συναθροίσεων ισχύει ακόμα. Πορεία 5.000 στη Sfax, οικονομικό κέντρο, και εισβολή στα γραφεία του RCD στην Tataouine από εκατοντάδες διαδηλωτές. Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους του Sidi Bouzid, του Regueb και της Kasserine, πόλεις που πρωτοστάτησαν στις ταραχές. Πολιορκεία πολυτελών σούπερ μάρκετ στην τουριστική περιοχή της Bizerte. Τουλάχιστον 78 οι νεκροί της εξέγερσης. Πάνω από 100 οι τραυματίες.
19-20-21 Γενάρη: Η μεταβατική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τριγμούς, η προκλητική παρουσία μελών του προηγούμενου καθεστώτος συμβάλλει σ’ αυτό. Τα μέλη της που διορίστηκαν απ’ την UGTT παραιτούνται, ενώ κατόπιν αιτήματος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος (που προσπαθεί να ξεπλύνει τη θέση του στο 90′) το RCD του Μπεν Αλή διαγράφεται απ’ την σοσιαλιστική διεθνή (…του Γ. Παπανδρέου προεδρεύοντος). Διαδηλώσεις σε Τύνιδα, Sidi Bouzid και Sfax. “Έκλεψαν τον πλούτο μας, δε θα κλέψουν την Επανάστασή μας” γράφει το μεγάλο πανώ που κρεμάστηκε έξω απ’ το κοινοβούλιο στην Τύνιδα, φανερώνοντας την περιφρόνηση προς την νέα κυβέρνηση. Νομιμοποιούνται τρία κόμματα (Οικολόγοι, Αριστεροί Σοσιαλιστές, Εργατικό-Δημοκρατικό-Πατριωτικό Κόμμα) και ο πρόεδρος της μεταβατικής κυβέρνησης Fouad Mebazaa υπόσχεται “πλήρη ρήξη με το παρελθόν”, “διαχωρισμό κράτους-κομμάτων”, ελευθερία του τύπου και γενική αμνηστία, ενώ ξεκινά δικαστική έρευνα κατά του Μπεν Αλή και της οικογένειάς του. Οι πρεσβείες της Τυνησίας αποσύρουν φωτογραφίες και πορτραίτα του Μπεν Αλή, ενώ ο Τυνήσιος πρέσβης στην Ισπανία δηλώνει πως μια δημοκρατική Τυνησία θα μπορεί να δεχθεί και περισσότερους τουρίστους (ο τουρισμός ανέρχεται στο 6,5% του τυνησιακού ΑΕΠ, απασχολώντας 350.000 εργαζομένους). Η απαγόρευση κυκλοφορίας περιορίζεται στις βραδυνές ώρες (20:00-5:00). Εντωμεταξύ, θορυβημένος απ’ την εξέγερση ο Οίκος Moody’s υποβιβάζει την πιστοληπτική δυνατότητα της Τυνησίας σε BAA3 από BAA2.
Στους επτά ανέρχονται οι Αλγερινοί που αυτοπυρπολήθηκαν τον τελευταίο μήνα.
22-23 Γενάρη: Η αντεπανάσταση επιταχύνεται. Σύσταση “Επαναστατικού Συμβουλίου” από τρία ανεξάρτητα μέλη της μεταβατικής κυβέρνησης με διευρυμένες εξουσίες, σε διαβουλεύσεις με κόμματα, ΜΚΟ, κι εκπροσώπους της “κοινωνίας των πολιτών”. Συνεχείς διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες όλο το σαββατοκύριακο. Εμφανής παρουσία συνδικαλιστών, αριστερών, ισλαμιστών κλπ. Κατάληψη του υπουργείου εσωτερικών όπου αναρτάται μια μεγάλη εικόνα του αυτοπυρπολημένου Μωχάμετ Μπουαζίζι.
24 Γενάρη: Το πρωτοφανές ποσοστό του 100% προσεγγίζει η επ’ αόριστον απεργία των εκπαιδευτικών όλης της χώρας. Πολιορκείται η Kasbah όπου βρίσκεται το παλάτι του Μπεν Αλή και πλέον διαμένει ο πρωθυπουργός της μεταβατικής κυβέρνησης M. Ghannouchi, ενώ πυρπολείται κι ένα περιπολικό. Συγκρούσεις με την αστυνομία το πρωί της Δευτέρας έξω απ’ τα γραφεία του πρωθυπουργού.
25 Γενάρη: Μπροστά στην γενική απαξίωση της μεταβατικής κυβέρνησης, συζητιέται η αντικατάστασή της από ένα “Συμβούλιο για τη διατήρηση της Επανάστασης”, από πολιτικούς και μια “επιτροπή σοφών”. Πολύς κόσμος ξεκινά με τα πόδια απ’ τις εξεγερμένες περιοχές της Δύσης για να φτάσει στην Τύνιδα, χίλιοι έχουν ήδη κατασκηνώσει έξω απ’ το κοινοβούλιο: “Ξεκινήσαμε μια επανάσταση και τώρα ήρθαμε εδώ να την τελειώσουμε” λέει ο Nizar Faleh, εκπαιδευτικός 24 ετών σε δημοσιογράφο της Le Monde. Ο στρατός βρίσκεται σε επιφυλακή για το πολιτικό κενό εξουσίας, σύμφωνα με τον αρχηγό ΓΕΣ.Γενική απεργία στη Sfax, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Καταγγελίες για κακοποιήσεις από ασφαλήτες και για βία στις φυλακές από συγγενείς κρατουμένων.
Δυναμικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου (αναλυτικά). Τουλάχιστον 6 νεκροί (μεταξύ τους ένας μπάτσος) και πάνω από 1.000 συλλήψεις. Μπλοκάρισμα των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter) και των κινητών, και έντονη παρουσία ρουφιάνων (λέγεται πως το καθεστώς ξαμόλυσε 100.000 άτομα για τον λόγο αυτό, ενώ ο αριθμός των “επίσημων” μπάτσων που κινητοποιήθηκαν προσεγγίζει τις 30.000). (λινκ)
26 Γενάρη: Σε 11.026 υπολογίζονται οι δραπέτες από τις τυνησιακές φυλακές απ’ την πτώση του καθεστώτος Μπεν Αλή μέχρι σήμερα. Μετά από έκκληση του υπουργού δικαιοσύνης για προνομιούχο οικειοθελή επιστροφή, 1.532 κρατούμενοι επέστρεψαν στα κελιά. Η Τυνησία είχε πάνω από 31.000 φυλακισμένους σ’ έναν πληθυσμό που μόλις ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια. Διαδηλώσεις 5-6.000 εν αναμονεί του κυβερνητικού ανασχηματισμού, με συμπλοκές έξω απ’ το υπουργικό συμβούλιο στη Τύνιδα και στη Sfax. Εκδίδεται διεθνές ένταλμα σύλληψης κατά του Μπεν Αλή, με πρωτοβουλία της μεταβατικής κυβέρνησης προκειμένου να εξευμενιστεί ο λαός, και να ξεπλύνει τις σχέσεις συνέχειας του καθεστώτος ακόμη και σ’ επίπεδο προσώπων (πχ στα υπουργεία εσωτερικών, εξωτερικών, άμυνας κλπ). “Αυτονομημένοι” μπάτσοι πιστοί στο παλιό καθεστώς επιτίθενται στα γραφεία της UGTT σε Sousse, Gafsa και El Kef. “Μη-κυβερνητικές” συγκεντρώσεις υποκινούμενες απ’ την κυβέρνηση, υπέρ της υπευθυνότητας, της επιστροφής στην εργασία και την ομαλότητα. Περιφερειακή γενική απεργία σε 5 μεγάλες πόλεις (Sfax, Sidi Bouzid κ.α.). Συνεχίζεται η κατασκήνωση-πολιορκεία έξω απ’ το κοινοβούλιο, πολύς κόσμος φέρνει γάλα και τρόφιμα, ενώ αρκετοί έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας -τουλάχιστον ένας έχει ράψει το στόμα του.
Στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, συμπλοκές μεταξύ αμπελουργών και μπάτσων στο Μονπελιέ και την Μασσαλία (μια ωραία φωτό), μετά από δίκη καλλιεργητή για τη δυναμική διαδήλωση της 25/11/10, που ξέσπασε σε συγκρούσεις με τα γαλλικά ΜΑΤ στην Μασσαλία. Αρκετές δράσεις αλληλεγγύης στην τυνησιακή εξέγερση λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία κ.α.
27 Γενάρη: Διαδηλώσεις χιλιάδων στο Sidi Bouzid και στην Τύνιδα ενάντια στην μεταβατική κυβέρνηση.
Διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων στην Υεμένη, ενάντια στο καθεστώς του επί 23 χρόνια προέδρου Ali Abdullah Saleh.
28 Γενάρη: Τρεις απ’ τους απεργούς πείνας έξω απ’ το κοινοβούλιο εισάγονται στο νοσοκομείο. 12 νέοι υπουργοί στην ανασχηματισμένη μεταβατική κυβέρνηση, ενώ η UGTT φαίνεται να μην αναγνωρίζει ούτε το νέο κυβερνητικό σχήμα.
3-4.000 διαδηλώνουν για τρίτη συνεχόμενη Παρασκευή (μετά την προσευχή-τα τζαμιά είναι οι μόνοι χώροι νόμιμης συνάθροισης, συζήτησης κλπ) ενάντια στην ακρίβεια και το καθεστώς, σύμφωνα με το Aljazeera, σε διάφορες πόλεις της Ιορδανίας. Στις διαδηλώσεις συμμετέχει η ισλαμιστική αντιπολίτευση, αριστερές οργανώσεις και συνδικάτα.
Ορισμένες επιπλέον σημειώσεις:
1. Μέσα σε μια δεκαετία, η οικογένεια και οι κουμπαριές του Μπεν Αλή, είχαν συγκεντρώσει το 40% των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και το 60% του ΑΕΠ. Το σύνολο των επιχειρήσεων αυτών τίθενται τώρα υπό κρατική διαχείριση.
2. Απ’ την ανάδειξη του στρατού ως διαχειριστή της κατάστασης, οι πολιτοφυλακές κατοίκων (φωτό) που σχηματίστηκαν αυθόρμητα στις γειτονιές για να αντιμετωπιστούν οι παρακρατικές επιθέσεις διαλύθηκαν μετά από εντολή των στρατιωτικών. Ωστόσο, παραμένει μια αλλαγή στις σχέσεις σε επίπεδο γειτονιάς, απ’ το ένα γειά, σε κοινά τραπέζια, καθημερινές συζητήσεις κλπ. Στην Τυνησία πάντως ο στρατός δεν είναι τόσο ισχυρός όσο στην Αίγυπτο (μόλις 50.000 στρατιώτες για 220.000 μπάτσους, ο ίδιος ο Μπεν Αλή προήλθε μέσα απ’ τις τάξεις της στρατιωτικής ιεραρχίας, και προφανώς γνώριζε την ισχύ της, οπότε και την αποδυνάμωσε σταδιακά).
3. 28 πολιτικοί σχηματισμοί έχουν προκύψει τις τελευταίες μέρες, οι περισσότεροι βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη στο καθεστώς Μπεν Αλή, και όλοι τους μιλούν στο όνομα της εξέγερσης. Η κρατική τηλεόραση δίνει καθημερινά βήμα σ’ αυτούς τους πολιτικούς. Ωστόσο, ο κόσμος διατηρεί τα αντανακλαστικά του, είναι διάχυτη η αντίληψη ότι “θέλουν να μας κλέψουν την εξέγερση μέσα απ’ τα χέρια μας”. Όλα αυτά τα κόμματα σήμερα, απ’ τα ισλαμιστικά μέχρι τα αριστερά έχουν τεθεί πίσω απ’ την ομπρέλλα της UGTT, η οποία ήδη απ’ το καθεστώς Μπεν Αλή υπήρξε το σταθερό κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που είχε αναλάβει την ενσωμάτωση και την καταστολή σε συνδικαλιστικό επίπεδο του τυνησιακού προλεταριάτου.
4. Όσον αφορά το ρόλο της UGTT στη συγκεκριμένη φάση, αρκεί να παραθέσουμε τις δηλώσεις του Mouldi Jandoubli, εκτελεστικού μέλους της κεντρικής επιτροπής της στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (με τα διαπιστευτήρια πλέον “οργανωτή της εξέγερσης”): “Υπάρχει εκεί μια κυβέρνηση. Η οικονομία πρέπει να ξανατεθεί σε κίνηση, οι άνθρωποι να ξαναγυρίσουν στη δουλειά“.
5. Ο ρόλος της ισλαμικής αντιπολίτευσης παραμένει περιθωριακός (η Τυνησία είναι άλλωστε η πιο “κοσμική” απ’ τις αραβικές χώρες). Στο ξέσπασμα και την ανάπτυξη της εξέγερσης οι ισλαμιστές ήταν απόντες, ενώ μόλις με την πτώση του Μπεν Αλή προσπάθησαν να εμφανιστούν ως μια κινητοποιός δύναμη, κάτι που δεν τράβηξε. Πλέον προσπαθούν να διεισδύσουν σε γειτονιές της πρωτεύουσας πίσω με σκιώδη τρόπο, πίσω από διάφορες τοπικές πρωτοβουλίες.
29 Γενάρη: Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις, συγκρούσεις στην Kasbah, εκκένωση του χώρου γύρω απ’ το προεδρικό μέγαρο απ’ τους μπάτσους.
Από τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, η χώρα κυριεύεται από ένα κλίμα ανησυχίας με αφορμή την αιφνίδια άνοδο των τιμών των βασικών αγαθών (αλεύρι, σιτηρά, γάλα, ζάχαρη, λάδι, πετρέλαιο κλπ), μετά από έναν χρόνο δυσφορίας για τη διαφθορά και τα αμέτρητα σκάνδαλα σχετικά με δημόσια έργα. Ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, που ήδη μαστίζονται από διογκωμένη ανεργία, η οργή είναι έκδηλη. Όλον τον Δεκέμβρη, διάφορα επεισόδια είχαν συμβεί μεταξύ νεολαίων και αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα δεκάδες συλλήψεις και τον τραυματισμό 52 αστυνομικών.
Το ίδιο βράδυ άγριες διαδηλώσεις ξεσπούν σε Fuka (Tipaza) και Staouéli (Αλγέρι). Η συνέχεια εκτυλίσσεται πάνω σε δυο βασικά στοιχεία της αλγερινής νεολαίας, την ταχύτατη κυκλοφορία φημών, σε ένα καθεστώς ελέγχου της πληροφορίας από την κρατική και θρησκευτική ιεραρχία, αλλά και μιας αγωνιστικής άμιλλας, ανάλογης με αυτήν των πυρπολητών οχημάτων στα γαλλικά προάστεια.
Τρίτη 4 Γενάρη: Μια φήμη εξαπλώνεται στη γειτονιά των Trois Horloges και Jean Jaurès στο Bab el Oued. H αστυνομία θα επέδραμε σε μια επιχείρηση-σκούπα ενάντια στους πλανώδιους μικροπωλητές που καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια. Το κύριο θέμα των καθημερινών συζητήσεων είναι η χθεσινοβραδυνές ταραχές. Ο ζόφος της οικονομικής ύφεσης και η αίσθηση υφαρπαγής του μέλλοντος των νέων μέσω της καταχρέωσης της χώρας, δίνουν στις ταραχές ένα γενικευμένο αίσθημα απελευθέρωσης, απρόβλεπτο κι εκκρηκτικό. Χάρη στην απουσία νόμιμων, θεσμικών οδών πολιτικής διαπραγμάτευσης, οι εξεγέρσεις έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια, το μόνο μέσο για την υποστήριξη διεκδικήσεων των φτωχώτερων κοινωνικών στρωμμάτων. Προς το παρόν, οι αρχές προσποιούνται πως δεν υπάρχουν ταραχές, ενώ ο πρωθυπουργός σιωπά.
Τετάρτη 5 Γενάρη: Χωρίς κάποια συγκεκριμένη αφορμή, γύρω στις 19:30, νεολαίοι από γειτονιές του Bab el Oued (Triolet, Trois Horloges, Carrière και 5ο διαμέρισμα) καταλαμβάνουν τους δρόμους και πυρπολούν το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μικρές ομάδες κυρίως νέων, κινούνται στους δρόμους φωνάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα, ενώ η αστυνομία παρακινεί τους καταστηματάρχες να κλείσουν. Καταστρέφονται στάσεις λεωφορείων, οδικά σήματα, δυο πολυκαταστήματα, μια έκθεση αυτοκινήτων Renault κι ένας αστυνομικός σταθμός.
Η εξέγερση του Bab el Oued εξαπλώνεται από γειτονιά σε γειτονιά, καταλαμβάνοντας τα δυτικά της πρωτεύουσας. Μπλόκα και επιθέσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Αποκλεισμός της περιοχής από την αστυνομία. Συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικές δυνάμεις στο Belcourt του Αλγεριού. Θα γίνει ευρεία χρήση μολότωφ κρατώντας τις οδομαχίες επί 16 ώρες, ενώ οι γενειοφόροι ισλαμιστές είναι εμφανώς απόντες. Εκτός απ’ την αστυνομία δεν πλήττονται άλλοι στόχοι, αυτό θα συμβεί την Πέμπτη οπότε και λεηλατούνται τα μαγαζιά της γειτονιάς.
Μπλόκα και ταραχές στο Ain Benian. Επιθέσεις σε ένα ταχυδρομίο, και πολυκαταστήματα στο Bachdjerrah. Κλίμα έντασης σε διάφορες πόλεις, μπλόκα σε δρόμους και συμπλοκές με αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώνονται στα λαϊκά προάστεια του Αλγεριού, αλλά και σε άλλες πόλεις και χωριά (Bab el oued, Cheraga, Bachedjerrah, Birkhadem,Zeralda, Bordj el Kiffan).
“Ακρίβεια της ζωής, αναξιοπρεπής στέγαση, ανεργία, ναρκωτικά και περιθωριοποίηση” θίγονται στα συνθήματα της εξέγερσης στις συνοικίες του Οράν, όπου οι λιμενεργάτες κατεβαίνουν σε άγρια απεργία, όπως και οι συνάδελφοί τους στο Αλγέρι (1.100 εργαζόμενοι), παραλύοντας τη θαλάσσια κυκλοφορία της χώρας. Στο προάστειο Baraki του Αλγεριού, 10χρονα και 12χρονα παιδιά αφήνουν το σχολείο για να κατεβούν στο δρόμο ενάντια στις συνθήκες εκπαίδευσης και διαβίωσης.
Τεράστιες κινητοποιήσεις στο Οράν (οδοφράγματα, λεηλασίες κρατικών κτιρίων), Bab el Oued (χρήση πραγματικών πυρών απ’ την αστυνομία), Rais Hamidou, Cheraga, Belouizdad, Bachdjarah, Kouba, όπου εκδηλώνονται συγκρούσεις με την αστυνομία από νεολαίους με λοστούς και πέτρες, οδοφράγματα, πορείες.
Πέμπτη 6 Γενάρη: Η περιοχή Belouizdad του Αλγερίου καταλαμβάνεται από εξεγερμένους νεολαίους. Οδοφράγματα από καμμένα λάστιχα και σκουπίδια. Συγκρούσεις στο Moulin και στο El Biar, δακρυγόνα και πυροβολισμοί σε Hydra, Bab el Hamiz και Ezzouar. Οδοφράγματα σε Ain Benian και Rais Hamidou. Πυρπολημένα κτίρια στο Bab el Oued και κλεισμένοι δρόμοι. Σύμφωνα με αναφορές αυτοπτών μαρτύρων, η αστυνομία αποφεύγει, στο μέτρο του δυνατού, την άμεση αντιπαράθεση με τους εξεγερμένους. Καλέσματα για ειρηνικές διαδηλώσεις την Παρασκευή μετά την προσευχή, και το Σάββατο 8 Γενάρη. Στις λαϊκές γειτονιές του Αλγερίου (Cheraga, Ain Benian, Staoueli κα) ο έλεγχος των δρόμων εναλλάσσεται μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομικών δυνάμεων, και οι εχθροπραξίες αναζωπυρώνουν ανά πάσα στιγμή. Στην Tazmalt, σπάζονται τα γραφεία της εφορίας, της εταιρίας γκαζιού, τα δικαστήρια, και λεηλατείται η τοπική βιβλιοθήκη, σε μια επανάληψη του modus operandi των ταραχών του 2001. Έγινε μια απόπειρα καταστροφής του ταχυδρομείου που εμποδίστηκε από μέρος των διαδηλωτών προβάλλοντας ότι αυτή η δομή εξυπηρετεί τους πολίτες κι όχι την εξουσία.
Ταραχές ξεσπούν και στο Bordj El Kiffan, ενώ στο κέντρο η αστυνομία προτρέπει τους οδηγους σε παρακάμψεις και καταστηματάρχες να κλείσουν τα μαγαζιά τους, καθώς πλησιάζει η πορεία απ’ το Bab el Oued. Προειδοποιητικά πυρά και άγρια καταστολή. Το απόγευμα, οι περισσότερες επιχειρήσεις του Αλγερίου έχουν κατεβάσει ρολλά. Μια σαραντάρα εξεγερμένων κρατώντας ξύλα και σπαθιά επιτέθηκαν σε καταστήματα της κυριλέ γειτονιάς του El Biar, λεηλάτησαν ένα εστιατόρειο κι ένα κοσμηματοπωλείο, ενώ προπηλακίσαν και δημοσιογράφους. Βαριά οπλισμένη αστυνομία στη γειτονιά της Bab el Oued. Μπλόκα στο εθνικό δίκτυο στη Καμπύλη. Ταραχές στο Οράν. Λαϊκές εξεγέρσεις σε Bejaia, Tazmalt (επίθεση στα δικαστήρια, την εφορία, την έδρα της εταιρίας γκαζιού και λεηλασία τους), Ighzer, Amokrane, Akbou (επίθεση στα δικαστήρια και σε αστυνομικές δυνάμεις) και αποκλεισμοί δρόμων. Ouzellaguen (επίθεση στο αστυνομικό τμήμα), Tichy (δικαστήρια και εταιρία γκαζιού κατεστραμμένα), Bordj Bou Arreridj, Bouira, Ahnif, Noumerdes, Ain Defla (οδοφράγματα), Khemis Miliana (επιθέσεις σε κρατικά κτίρια), Bordj el Kiffan, Hamiz, Dergan, Bab Ezzouar (επίθεση στο εμπορικό κέντρο), Bab el Oued (διαρκείς οδομαχίες), Bainem, Belouizdad, Sidi Yahia, El Madania, El Biar με καταστροφές καταστημάτων και λεηλασίες. Απόπειρα επίθεσης στο υπουργείο νεολαίας και αθλητισμού. El Harrach (επίθεση στο δημαρχείο και κατάληψη του εθνικού οδικού δικτύου), Dar el Afia (φωτιά σ’ ένα λεωφορείο), Setif, Souk Ahras (συγκρούσεις με ασφαλίτες), Tiaret και αλλού.
Παρασκευή 7 Γενάρη: Πρώτος νεκρός μεταξύ των εξεγερμένων, ο 18χρονός Azzedine Labz, μετά από επίθεση αστυνομικών δυνάμεων στην M’Sila, 300 χμ νότια του Αλγερίου. Ένας μπάτσος πυροβόλησε απευθείας εναντίον διαδηλωτών που είχαν καταλάβει τα ταχυδρομεία και το δημαρχείο, τραυματίζοντας τρεις και ρίχνοντας νεκρό τον νεαρό Azzedine. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στο Αλγέρι, στις Annaba, Oran, Msila, Laghouat, Mostaganem, Setif και Καμπύλη. Καταστροφές, λεηλασίες και εμπρησμοί κρατικών κτιρίων.
Ταραχές με τρεις αστυνομικούς τραυματίες στην Biskra, στην παραγκούπολη του El Tabeg Kalb. Ταραχές στο Bechar, στο Bordj Bou Arreridj (κατάληψη των κεντρικών οδών και καταστροφή του δημαρχείου, τραπεζών, εταιριών τηλεπικοινωνιών, εφορίας, ραδιοφωνικού σταθμού). στο Bourmendes (λεηλασία κτιρίων και τοπικών υπηρεσιών), στο Figuier (οδοφράγματα από καιγόμενα λάστιχα και κυβόλιθους), στο Αλγέρι (συγκρούσεις με την αστυνομία), στο Belouizdad (συγκρούσεις), στην Ταγγέρη (συγκρούσεις και εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων), στο Bab el Oued (όπου πολίτες και “πολίτες” με λοστούς θα κυνηγήσουν διαδηλωτές), στο El Harrach (λεηλατείται σουπερμάρκετ), στο Bab Ezzouar (επίθεση εξεγερμένων στο εμπορικό κέντρο, αστυνομική φρουρά έξω απ’ τα κρατικά κτίρια), στο Bordj el Bahri (επίθεση σ’ ένα εργοστάσιο, ένα γυμνάσιο, κι έναν ραδιοφωνικό σταθμό). Στο Hamiz, μπλοκάρεται η κύρια οδός, αναζωπύρωση των συγκρούσεων στο Ain Taya, Bordj El Kiffan, Bordj El Bahri, Laghouat (μετά την προσευχή, νέοι επιτίθενται σε καταστήματα και στο δικαστήριο της πόλης), Mostaganem, Oum Bouaghi (πυρπόληση δικαστηρίου και εταιρίας γκαζιού), Tizi-Ouzou (επίθεση στα γραφεία της Air Algérie), κλίμα έντασης και σε μικρότερες πόλεις. Σοβαρές ταραχές επαναλαμβάνονται στην Καμπύλη πρώτη φορά από την άνοιξη του 2001 οπότε και σκοτώθηκαν 120 άνθρωποι. Σπασμένες στάσεις, φανοστάτες και σήματα, βανδαλισμοί σε γραφεία εταιριών και δημόσιων υπηρεσιών. Οι εξεγερμένοι επιτίθενται και αποσύρονται στις γειτονιές τους, εμπλέκοντας τις δυνάμεις της αστυνομίας σ’ ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι σύμφωνα με τα μμε.
Δεύτερος νεκρός διαδηλωτής, στο Ain El Hedjal της M’Sila, υπέκυψε στα τραύματά του από αστυνομικά πυρά. Ένας ακόμη (τρίτος συνολικά), 32 ετών σκοτώθηκε σε διαδήλωση στην Bousmail της Tipaza, όταν η αστυνομία επιτέθηκε στους εξεγερμένους.
Το βράδυ, συγκρούσεις μεταξύ εκατοντάδων διαδηλωτών και αλγερινών ΜΑΤ ξεσπούν στην Bouira, σπάζοντας τα γραφεία της Société générale. Η αστυνομία κατακλύζει την περιοχή ενώ κάνει και χρήση πραγματικών πυρών. 2 αστυνομικοί βαριά τραυματίες, ενώ οι δρόμοι μένουν κλειστοί για ώρες.
Η αστυνομία θέτει ως στόχο τον έλεγχο των κεντρικών δρόμων, καθώς στις γειτονιές και τις παραγκουπόλεις καταφέρνει να εισχωρήσει μόνο με την υποστήριξη δακρυγόνων, για να δεχτεί άγριους λιθοβολισμούς ακόμα και από μπαλκόνια σπιτιών.
Μια μαρτυρία απ’ τις ταραχές στην Akbou (Καμπύλη) – 6 Γενάρη
Ρεπορταζ απ’ την καρδιά μιας ταραχής: “Βλέπεις δεν έχω παρά μόνο το μπαλωμένο παντελόνι μου. Δεν έχω τίποτα να περιμένω απ’ την εξουσία…“
Το δικαστήριο της Akbou, η έδρα της Sonelgaz (εθνική εταιρία ηλεκτρισμού και γκαζιού), η τοπική εταιρία ύδρευσης και το αστυνομικό τμήμα της πόλης. Ιδού οι στόχοι που έπληξαν χιλιάδες οργισμένοι διαδηλωτές την Πέμπτη 6 Γενάρη στην Akbou, παραδοσιακά πόλη σύμβολο, ένα καζάνι που βράζει από άποψη πολιτικής δραστηριότητας και ταυτόχρονα οικονομική και πολιτική πρωτεύουσα του Άνω Soummam. Ρεπορταζ του ειδικού απεσταλμένου μας.
Πως ήταν; Κατά την άφιξή μας στην Akbou περίπου στις 16:00, το λιγότερο δυο χιλιάδες νεαρών διαδηλωτών πολιόρκησαν το δικαστήριο. Προσόψεις και παράθυρα πετροβολήθηκαν και βόμβες μολότωφ προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές στο κτίριο. Στο εσωτερικό του όσο και στην οροφή, ελάχιστοι αστυνομικοί των ΜΑΤ παρέμειναν να υπερασπιστούν τον θεσμό των δικαστηρίων. Που και που, βγαίνουν στα παράθυρα για να ρίξουν ένα δακρυγόνο κατά των διαδηλωτών που τους πολιορκούν, ενώ διασκορπίζονται γρήγορα πριν επιστρέψει το πλήθος με την ίδια ορμή. Οπλισμένοι με μπουκάλια μπύρας γεμάτα βενζίνη και με μπάζα, οι νεαροί ταραξίες πολιορκούν συστηματικά το δικαστήριο. Εναλλάσσονται, σε τουλάχιστον τρία μέτωπα που έχουν ανοίξει. Η κύρια είσοδος, ο γύρω τοίχος και το πίσω μέρος του κτιρίου. Οι διαδηλωτές έχουν επικεντρωθεί κυρίως σ’ αυτά τα τρία μέτωπα.
Στην πρώτη γραμμή είναι, σε γενικές γραμμές, μια εκατοστή άτομα που αναλαμβάνουν εκ περιτροπής σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το μεγαλύτερο μέρος της μικρής στρατιάς μένει πίσω. Εκατοντάδες άνθρωποι που προσπαθούν να ξαναβρούν την ανάσα τους από τα δακρυγόνα, ή να φέρουν “πυρομαχικά”. Κομμάτια των σπασμένων πεζοδρομίων περνούν από χέρι σε χέρι μεταξύ φίλων. Οι επιφορτισμένοι με τον ανεφοδιασμό του “πεζικού” με κοκτέηλ μολότωφ και με πέτρες σχηματίζουν μια δεύτερη γραμμή. Φιάλες ξυδιού μοιράζονται.
Οι διαδηλωτές σκίζουν με τα χέρια τους κομμάτια απ’ τα ρούχα τους, εμποτίζοντάς τα στο πολύτιμο υγρό (ξύδι) και τα επιθέτουν στα πρόσωπά τους, προσπαθώντας να αντισταθμίσουν τις συνέπειες των δακρυγόνων, και να καταφέρουν να αναπνεύσουν πιο καθαρά.
“Βλέπεις δεν έχω παρά μόνο το μπαλωμένο παντελόνι μου. Δεν έχω τίποτα να περιμένω απ’ αυτήν την εξουσία των μ…” μου λέει ένας νεαρός ταραχοποιός, το πολύ είκοσι χρονών. Εντόπισε τον δημοσιογράφο παρά την τόση προσπάθεια να κρυφτώ μαζί με την φωτογραφική πίσω απ’ το δάχτυλό μου. Πράγματι, το παντελόνι του είναι ένα παλιό πρόχειρο αδιάβροχο, με πολλές μεταγενέστερες ραφές.
Ένα ικανό μέρος των ταραξιών αποσπάστηκε πιο μακρυά για να επιτεθεί στο αστυνομικό τμήμα, που γειτνιάζει με το νοσοκομείο της πόλης. Το μικρό ταχυδρομείο που είναι δίπλα στο δικαστήριο είναι εντελώς κατεστραμμένο, Χαρτιά, φάκελοι κι επιταγές ριγμένα παντού στο έδαφος. Οι εξεγερμένοι έσπασαν τη σιδερόπορτα για να αποκτήσουν πρόσβαση σ’ αυτό. Πριν λίγο έφτασαν τα νέα, ότι η έδρα της Sonelgaz λεηλατήθηκε και πυρπολήθηκε. Πηγαίνουμε πίσω προς το ξενοδοχείο για να επαληθεύσουμε τις πληροφορίες.
Πράγματι, οι τοίχοι είναι κατάμαυροι, αλλά ο τόπος ερημιά. Επιστρέφουμε στην νέα πόλη, ένα πλήθος προσελκύει την προσοχή μας. Οι διαδηλωτές λεηλάτησαν τα γραφεία του διοικητικού συμβουλίου της εταιρίας ύδρευσης, που βρίσκεται κοντά στον σταθμό των λεωφορείων. Το έδαφος είναι γεμάτο χαρτιά. Έχει ήδη αρχίσει να σκοτεινιάζει. Ο όχλος των νέων περιφέρεται στην πόλη που παραδίδεται στους ταραχοποιούς.
Οι φήμες για την άφιξη ενισχύσεων της αστυνομίας είναι όλο και πιο ακριβείς. Μια διμοιρία από τεθωρακισμένα ξεκίνησαν απ’ την πόλη του El Kseur προς την Akbou. Είναι τα Moustache, τα περίφημα τεθωρακισμένα για τις διαδηλώσεις, που ανοίγουν τις εθνικές παρελάσεις. Οι νεαροί ταραχοποιοί της Akbou προετοιμάζονται για μια μακριά νύχτα συγκρούσεων, τη στιγμή που στην Tazmalt, μια γειτονική πόλη, στήνουν τα πρώτα οδοφράγματα.
Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν πάρει τον έλεγχο της πόλης το βράδυ, όταν τα ΜΑΤ προσπαθούν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, κάνοντας χρήση δακρυγόνων, ενώ ελαστικά καίγονται σε διάφορους δρόμους της πόλης από τους διαδηλωτές.
Μια οξύτατη στιγμή έντασης δημιουργήθηκε το πρωί της Πέμπτης στην πόλη της Akboυ, πρωτεύουσα της Άνω Soummam και πολιτικό και οικονομικό σταυροδρόμι της περιοχής. Η αραιή κίνηση στον αυτοκινητόδρομο RN26, έναν πολυσύχναστο άξονα 24 ώρες το 24ωρο, και η έλλειψη των μεταφορικών φορτηγών προοιώνιζε σαφώς ότι η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που γνώριζε η Akbou θα έδινε σύντομα τα σημάδια μιας ταραχής.
Έτσι, μέχρι το πρωί, εκατοντάδες νεολαίοι οργάνωσαν μια αυθόρμητη διαδήλωση ενάντια στην ακρίβεια, στήνοντας πολλά πρόχειρα οδοφράγματα στο διάβα της, και βάζοντας φωτιά σε λάστιχα αυτοκινήτων. Συγκεντρώθηκαν στο σταυροδρόμι γνωστό ως “Patte d’oie”, όχι μακρυά απ’ το κοινοτικό πάρκο, οι νέοι που είχαν ξεκινήσει τη διαδήλωση αυτή είχαν κλείσει την εθνική οδό πίσω τους με ογκόλιθους, κλαριά δένδρων και διάφορα αντικείμενα.
Φτάνοντας στο σταυροδρόμι της Guendouza, η πορεία πήρε τον δρόμο προς την παλιά πόλη, περνώντας απ’ τον κυκλικό κόμβο στο σημείο του Λυκείου Haroun Mohamed. Οι διαδηλωτές, που στο μεταξύ είχαν μείνει μόνο μια χούφτα απ’ τους αρχικούς, άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι, καθώς ενώθηκαν με τους νέους που άραζαν κατά μήκος του πεζοδρόμου. Σημειωτέον ότι όλα τα συνθήματα που φώναζαν οι διαδηλωτές αφορούσαν το υψηλό κόστος διαβίωσης και την πρόσφατη αύξηση στις τιμές των περισσοτέρων προϊόντων διατροφής.
Ενώ κατά τη διάρκεια της Τετάρτης, πολλά φράγματα της αστυνομίας και της χωροφυλακής είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της RN26, απ’ την Akbou ως την Bejaia, αξιοσημείωτο είναι ότι οι δυνάμεις ασφαλείας παρακολουθούσαν διακριτικά τους διαδηλωτές από απόσταση με πολιτικά.
Η εθνική οδός RN26 αποκόπηκε απ’ την κυκλοφορία σε αρκετά σημεία, μεταξύ άλλων και διασταυρώσεις, όπως της Taharacht και της Guendouza. Ακριβώς όπως είχε αποκοπεί την περασμένη Τρίτη στην Tazmalt από νεαρούς φοιτητές του Αθηναίου Mellikeche που διαδήλωναν ενάντια στην αύξηση των τιμών που έπλητε τις σχολικές μεταφορές.
Νωρίς το απόγευμα, άρχισαν να σχηματίζονται ουρές αυτοκινήτων στα βενζινάδικα, φοβούμενοι ένα αβέβαιο μέλλον, πολλοί οδηγοί έσπευσαν για ανεφοδιασμό καυσίμων.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που λάβαμε πριν λίγα λεπτά, από πολλούς πολίτες της Akbou, τα σχολεία έχουν αρχίσει να εκκενώνονται, ενώ ο κόμβος στο λύκειο Haroun, είναι κλειστός για την κυκλοφορία κοντά στο νοσοκομείο, από οδοφράγματα, με δεκάδες καιόμενα λάστιχα.
Κυριακή 9 Γενάρη: Ένας μπάτσος χάνει τη ζωή του όταν το περιπολικό όπου επέβαινε γίνεται στόχος διαδηλωτών με μολότωφ. Είναι ο πρώτος νεκρός απ’ την μεριά των δυνάμεων της τάξης. Ως τώρα 4 διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί απ’ την αστυνομία και πάνω από 100 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Σε 763 ανεβάζει η αστυνομία τους δικούς της τραυματίες. Στο Οράν, φέρνονται στα δικαστήρια 135 συλληφθέντες διαδηλωτές, ενώ το κτίριο της ασφάλειας πολιορκείται από συγγενείς τους κι άλλους εξεγερμένους. Δεκάδες συλληθέντες στο Relizane, στο Sidi Bel-Abbes, στη Saida, το Bechar, Tlemcen, Annaba, Constantine και αλλού, αντιμετωπίζουν τεράστιες ποινές για κλοπές, καταστροφή κρατικής περιουσίας, παράνομη συνάθροιση κ.α. Απεργία πείνας ξεσπά στις φυλακές της Khemis Miliana. Παρεμπόδιση της πρόσβασης στο διαδίκτυο, με τεράστιες καθυστερήσεις και προβλήματα σε facebook, twitter, youtube, dailymotion και άλλες ιστοσελίδες.
Δευτέρα 10 Γενάρη: Ταραχές στο Bachdjerrah μετά από συλληψη πλανόδιου μικροπωλητή, ένας αστυνομικός μαχαιρώνεται από το πλήθος. Οι μπάτσοι εκδιώχνονται με πέτρες και μπουκάλια. Βανδαλισμοί και πυρπολήσεις κρατικών κτιρίων στην ήσυχη λουτρόπολη Hammam Bou-Hadjar. Η αστυνομία ξεκινά το κυνήγι των νέων εξεγερμένων με επικηρύξεις και μαζικές προσαγωγές σε κάθε πόλη και κάθε χωριό που εκδηλώθηκαν ταραχές.
16 Γενάρη: Ξεδίπλωμα της καταστολής, κακοποιήσεις, συλλήψεις και τουλάχιστον 6 αυτοπυρπολήσεις απεγνωσμένων σε διαφορετικά μέρη.
Γαλλία: Τελικά πόσα αμάξια κάηκαν αυτήν την πρωτοχρονιά;
από τις εορταστικές εκδηλώσεις στο Στρασβούργο
45 με 60 οχήματα πυρπολούνται κάθε νύχτα στη Γαλλία, ενώ τα νούμερα κορυφώνονται δυο συγκεκριμένες νύχτες του χρόνου: την 14η Ιούλη, επέτειο της Άλωσης της Βαστίλης, και την παραμονή της πρωτοχρονιάς: την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου.
O υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux είχε προαναγγείλει ότι δε θα ανακοινωθεί φέτος ο αριθμός των οχημάτων που θα πυρποληθούν, κατά τα ειωθότα, την νύχτα του Αγίου Συλβέστρου, προκειμένου να “μπει τέλος σ’ έναν ανόητο διαγωνισμό που συνίσταται σε εμπρησμούς οχημάτων νομοταγών πολιτών”.
Σύμφωνα με το περιοδικό Time: “Αν και τα νούμερα αυξομειώνονται, έχουν γενικά πέσει από τα τέλη του ’70, οπότε και η γαλλική προαστιακή νεολαία πρωτοάρχισε να πυρπολεί αυτοκίνητα ως έναν τρόπο να τραβήξει την προσοχή της κοινωνίας, των μήντια και των πολιτικών. Αργότερα η πρακτική μετατράπηκε σε μια τακτική ενέδρας ώστε να τραβηχτούν αστυνομικές και πυροσβεστικές δυνάμεις στο σκηνικό -όπου θα τους επετίθονταν οι συμμορίες. Σήμερα η πράξη έχει περισσότερο το νόημα μιας καθημερινής διαμαρτυρίας ενάντια στην αλλοτρίωση, τις διακρίσεις και την αδιαφορία της πιο προνομιούχας γαλλικής κοινωνίας”.
Σύμφωνα με την πυροσβεστική, ο αριθμός των αυτοκινήτων που κάηκαν την φετινή νύχτα μειώθηκε σχετικά με πέρυσι στο Seine-Saint-Dennis και στο Παρίσι (117 αυτοκίνητα και 500 προσαγωγές στο Île-de-France), αν και στα βόρεια της χώρας φαίνεται αυξημένος. 53.820 αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν το βράδυ σ’ όλη τη Γαλλία, 8.060 στο Παρίσι. 2.000 πυροσβέστες ήταν σε επιφυλακή. 8.500 στρατιώτες, κυρίως στην Μασσαλία και αλλού. Το Παρίσι ως συμβολικό κέντρο της κρατικής εξουσίας πρωταγωνίστησε στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς. Αν και ο υπ. εσωτερικών σχολίασε σχετικά ότι “κανένα αξιοσημείωτο επεισόδιο δεν έλαβε χώρα σ’ όλην την επικράτεια”, δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά την ύπαρξη 16 τραυματιών μεταξύ των δυνάμεων της τάξης. “Το βράδυ της παραμονής φέτος ήταν ανησυχητικά ήσυχο”, σύμφωνα πάλι με τα μμε. Δημοσιογράφοι επικαλούμενοι αστυνομικές πηγές ισχυρίζονται πως το υπερβολικό ψύχος “κατάφερε να ηρεμήσει τα πάθη”.
Την παραμονή πρωτοχρονιάς του 2009, πυρπολήθηκαν 1.137 οχήματα “ελαφρά μείωση” σε σχέση με τα 1.147 του 2008, αλλά και πάλι περισσότερα απ’ τα 879 του 2007, ή τα μόλις 450 της παραμονής του 2002.
Ολόκληρο το 2008, πυρπολήθηκαν 36.700 οχήματα (52.000 κατ’ άλλες πηγές, τα νούμερα αυξομειώνονται ανάλογα με το αν συνυπολογίσουμε τον αριθμό διπλανών αυτοκινήτων που υφίστανται ζημιές, τους εμπρησμούς για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ασφαλιστικών απατών κλπ). Το 2007 κάηκαν 42.700 οχήματα, το 2006 44.000, το 2005 45.000, ενώ το 1999 16.088 οχήματα.
501 προσαγωγές πραγματοποιήθηκαν την νύχτα αυτή για το 2011, 481 το 2010, 288 το 2009, 259 το 2008. Απ’ την άλλη μεριά της πόλης, 350.000 άτομα παρακολούθησαν τη φιέστα των δημοτικών αρχών στο Παρίσι, σε σχέση με 270.000 το 2010 και 550.000 το 2009.
“Δεν έχουν προγραμματιστεί πυροτεχνήματα για τo πεδίο του Άρεος” ανακοίνωσε για πρώτη φορά η δημοτική αρχή, προκειμένου να αποτρέψει τους κατοίκους από “άσκοπες βόλτες” στο κέντρο, ενώ παράλληλα “18 έφιπποι της δημοκρατικής φρουράς θα περιπολούν την νύχτα στους δρόμους”. Στην Αλσατία, όπου ο λαός προσπαθεί να προμηθευτεί (παράνομες) κροτίδες και πυροτεχνήματα απ’ τη γειτονική Γερμανία συνεχίζοντας την τοπική παράδοση, θα πολλαπλασιαστούν οι έλεγχοι στα σύνορα όσο και στις πόλεις, ενώ στο Μονπελιέ, εκτός απ’ τα πυροτεχνήματα απαγορεύτηκε προσωρινά(;) και η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους (Πηγή: AFP-γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων). Τέσσερεις μπάτσοι τραυματίστηκαν από κροτίδες στο Στρασβούργο όπου κάηκαν σύμφωνα με την πυροσβεστική πάνω από 65 οχήματα.
10 απ’ τις -κυριολεκτικά- εκατοντάδες εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα στην Κίνα το 2010, όπως τις παρουσιάζει ο συντάκτης ειδήσεων της Κίνας των The Epoch Times (http://www.theepochtimes.com/n2/content/view/48458/):
10. Διαμαρτυρία 10.000 και πλέον ανθρώπων για τον θάνατο ενός αγοριού από νοσοκομειακή αμέλεια – Jiangsu
Το βράδυ της 28ης Νοέμβρη, ένα 5χρονο αγόρι πέθανε, συνδεδεμένο με ενδοφλέβιο ορό στο Λαϊκό Νοσοκομείο της επαρχίας Jiangsu στην πόλη Zhanjiagang. Ήταν ο δεύτερος τέτοιος θάνατος εντός 10 ημερών στο ίδιο νοσοκομείο. Ο γιατρός σε υπηρεσία δεν βρισκόταν εκεί την κρίσιμη στιγμή. Κόσμος απ’ τις οικογένειες των θυμάτων αλλά κι απ’ τον τοπικό πληθυσμό εξοργίστηκαν απ’ την υπεροψία και την αδιαφορία του νοσοκομειακού προσωπικού. Την έβδομη μέρα μετά τον θάνατο του δευτέρου παιδιού, μέρα μεγάλης σημασίας για τα κινέζικα μνημόσυνα έθιμα, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά στο νοσοκομείο. Οι αρχές κινητοποίησαν τόσο τις κλασσικές αστυνομικές δυνάμεις, όσο και ειδικές αστυνομικές μονάδες απ’ το Suzhou και το Changzhou, κάτι που εξόργισε περαιτέρω τους χιλιάδες συγκεντρωμένους για να πενθήσουν. Ο θυμός έγινε γρήγορα οργή, και η οργή βία. Το νοσοκομείο σπάστηκε κι έμειναν πίσω μόνο συντρίμμια. Αστυνομικά καπέλα, ασπίδες, αλουμινένιες βέργες απ’ το νοσοκομείο ρίχτηκαν γύρω-γύρω σαν λάφυρα. Ήταν η πρώτη μαζική διαμαρτυρία στην Zhangjiagang ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
9. 1.000 επιτιθέμενοι στην αστυνομία ενάντια στις απαλλοτριώσεις γεωργικής γης – Guangxi
Το πρωί της 13ης Οκτώβρη, οι γεωργοί της πόλης Longyu της επαρχίας Guangxi παρεμπόδισαν τα κατασκευαστικά έργα, καθώς δεν είχαν λάβει ικανή αποζημίωση για τη γη τους που είχε απαλλοτριωθεί με το έτσι θέλω. Απαίτησαν την απελευθέρωση άλλων χωρικών που είχαν συλληφθεί σε συμπλοκές με την αστυνομία την προηγούμενη μέρα. Η τοπική κυβέρνηση αρνήθηκε το αίτημά τους, πυροδοτώντας μια έντονη αντιπαράθεση. Επτά αστυνομικά οχήματά κι ένα κυβερνητικό αυτοκίνητο αναποδογυρίστηκαν από οργισμένους χωρικούς, κι ένας αστυνομικός ξυλοκοπήθηκε μέχρι να ματώσει. Για τη διάλυση του πλήθους, κινητοποιήθηκαν η στρατιωτική αστυνομία, ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και προσωπικό της κρατικής ασφάλειας, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και ξυλοδαρμών τραυματίζοντας αρκετούς χωρικούς. Η αστυνομία αποσύρθηκε απ’ τους δρόμους μόνο μετά τις 4 το απόγευμα.
8. Μαζικά κατά της ρύπανσης – Guangxi
Στις 11 Ιούλη, οι χωρικοί του Pangling της επαρχίας Guangxi διεξήγαγαν μια ευρεία διαμαρτυρία στο εργοστάσιο αλουμινίου Xinfa λόγω της ρύπανσης. Το εργοστάσιο έστειλε 300 υπαλλήλους του να επιτεθούν στους χωρικούς με σωλήνες και ξύλινα ραβδιά, τραυματίζοντας αρκετούς και ρίχνοντας 2 ηλικιωμένες στο ποτάμι. Οργισμένοι χωρικοί περικύκλωσαν το εργοστάσιο και του επιτέθηκαν με πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες. Σύμφωνα με χρήστες του διαδικτύου, δεκάδες εργάτες τραυματίστηκαν και υπήρξαν ακόμη νεκροί. Καταστράφηκε μέρος του εξοπλισμού. Το Κέντρο πληροφόρησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία ανέφερε ότι οι αρχές κινητοποίησαν πάνω από 1.000 άτομα της στρατιωτικής αστυνομίας και ειδικών αστυνομικών μονάδων, καθώς και τεθωρακισμένα οχήματα. Οι αρχές αρνούνται την ύπαρξη νεκρών. Μετά το συμβάν, χιλιάδες χωρικών κατέθεσαν μηνύσεις στην τοπική κυβέρνηση, αλλά η διαδικασία μπλοκαρίστηκε από την στρατιωτική αστυνομία.
7. Διαμαρτυρία και καταστολή με δακρυγόνα – Ma’anshan
Το βράδυ της 11ης Ιούνη, ο Wang Guoqing, διευθυντής του γραφείου τουρισμού γιια την περιοχή Ma’anshan, της επαρχίας Anhui χτύπησε έναν φοιτητή οδηγώντας πάνω απ’ το όριο ταχύτητας. Αφού παρέσυρε τον φοιτητή, σταμάτησε το αμάξι του, κατέβηκε και τον χτύπησε σπάζοντάς του το οστό της οφθαλμικής κόγχης. Αφού συγκεντρώθηκε ένα πλήθος περαστικών απαιτώντας απ’ τον Wang να ζητήσει συγγνώμη, ο Wang κάλεσε την αστυνομία ζητώντας την προστασία της. Διέφυγε κρυμμένος μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας. Η τοπική κυβέρνηση της Ma’anshan φοβούμενη ταραχές, έστειλε τα κινεζικά ΜΑΤ και μονάδες της στρατιωτικής αστυνομίας για να διαλύσουν το πλήθος. Αρκετοί τραυματίστηκαν ενώ ο Wang κατάφερε να διαφύγει. Ο κόσμος αμύνθηκε με πέτρες και μπουκάλια νερού, ενώ η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα για να τους διαλύσει.
6. Χωρικοί εναντίον εργολάβων, μπράβων και κράτους – Yunnan
Στις 2 Νοέμβρη, γύρω στους 200 κατοίκους της Κοινότητας Phoenix της επαρχίας Yunnan συγκεντρώθηκαν σ’ ένα εργοτάξιο για να διαμαρτυρηθούν κατά του δημάρχου της γειτονικής πόλης Zhaotong που τους αφαίρεσε τη γη τους στο όνομα των κρατικών απαλλοτριώσεων γης. Ο δήμαρχος είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τους εργολάβους, ενώ επωφελούταν και προσωπικά απ’ το έργο. Οι αρχές της Zhaotong έστειλαν πάνω από 20 οχήματα, περιλαμβανομένων 2 ασθενοφόρων κι ενός πυροσβεστικού. Το απόγευμα, γύρω στα 1.000 διευθυντικά στελέχη μαζί με προφανώς πληρωμένους τραμπούκους εμφανίστηκαν με μαχαίρες και τσουγκράνες, χτυπώντας όσους χωρικούς βρήκαν εκεί. Ένας 30άρης άνδρας και μια 40άρα γυναίκα χτυπήθηκαν μέχρι θανάτου, και δεκάδες ακόμη τραυματίστηκαν. Εξοργισμένοι χωρικοί αναποδογύρισαν το αυτοκίνητο ενός υπευθύνου και πυρπόλησαν άλλων. Στη συνέχεια, τα επίσημα μέσα έθαψαν το γεγονός ότι υπήρξαν νεκροί απ’ την μεριά των χωρικών και κατέκριναν τις διαμαρτυρίες τους.
5. Κρατικοί υπάλληλοι χτυπούν ηλικιωμένη μικροπωλήτρια, το πλήθος καίει μπατσικά οχήματα ως αντίποινα – Kunming
Το βράδυ της 26ης Μάρτη, μια ηλικιωμένη πλανώδια μικροπωλήτρια στην αγορά της περιοχής Beishi του Kunming, επαρχία Yunnan, συνελήφθη από υπαλλήλους της αστικής διαχείρισης (chengguan), που της επέβαλαν πρόστιμο 200 γιουάν (18 ευρώ). Εκείνη έπεσε στα γόνατα εκλιπαρώντας για έλεος, καθώς είχε μόνο 150 γιουάν, αλλά οι υπάλληλοι αναποδογύρισαν το κάρο της, τραυματίζοντας την ίδια. Εξοργισμένοι απ’ τη συμπεριφορά τους, μικροπωλητές και περαστικοί γρήγορα μαζεύτηκαν γύρω τους και τους έσπρωξαν μέσα σ’ ένα βανάκι για να μην μπορέσουν να ξεφύγουν. Το εξαγριωμένο πλήθος ανέτρεψε επτά οχήματα της αστυνομίας και πυρπόλησε δυο απ’ αυτά. Οι συγκρούσεις κράτησαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Στις 21 Ιούνη, η τοπική κυβέρνηση της Weizi στην πόλη Changyi της επαρχίας Shandong έστειλε ένα κομβόι 60 οχημάτων για μια υποχρεωτική κατεδάφιση μέρους του χωριού Taobu. Οι κάτοικοι ενημέρωσαν ο ένας τον άλλον για την έλευσή τους με αυτοσχέδια σινιάλα, και βγήκαν όλοι μαζί να υπερασπιστούν τα σπίτια τους. Η ομάδα κατεδάφισης εκφοβίστηκε απ’ το πλήθος των χωρικών και υποχώρησε αμέσως. Όμως ο χωρικός Song Wei δεν κατάφερε να φύγει απ’ την μέση. Χτυπήθηκε από ένα όχημα και έπεσε στο έδαφος, με τα πόδια και τα χέρια σπασμένα και το πρόσωπο να αιμορραγεί. Ο οδηγός προσπάθησε να διαφύγει, αλλά εξοργισμένοι χωρικοί έσπασαν το όχημα και έβγαλαν από μέσα τον οδηγό δέρνοντάς τον. Στο τέλος, οι χωρικοί έδιωξαν απ’ το χωριό τους απεσταλμένους της τοπικής κυβέρνησης παίρνοντας 22 απ’ τα κυβερνητικά οχήματα. Έσκασαν τα λάστιχα κι απαίτησαν απ’ τους αξιωματούχους του Κόμματος να δώσουν εξηγήσεις, όπως θα ‘ρχονται να τα πάρουν.
3. Διαδηλωτές σπάνε αστυνομικό τμήμα και δέρνουν τον διευθυντή του – Sichuan
Στις 3 Αυγούστου στην πόλη Neijiang της επαρχίας Sichuan, ένα ζευγάρι ξυλοκοπήθηκε βίαια και τραυματίστηκε σοβαρά από τοπικούς υπαλλήλους αστικής διαχείρισης (chengguan) και αστυνομικούς με αφορμή μια θέση πάρκινγκ μοτοσυκλέτας. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε αυθόρμητα μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας την παράδοση των υπεύθυνων για τη βιαιοπραγία εναντίον του ζευγαριού. Οι τοπικές αρχές έστειλαν πάνω από 1000 ΜΑΤ για να καταστείλουν το πλήθος, που αυξήθηκε σε πάνω από 10.000 συμμετέχοντες σε σφοδρές μάχες με την αστυνομία σ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Πάνω από 30 αστυνομικοί τραυματίστηκαν, συμπεριλαμβανομένου του αστυνομικού διευθυντή. Το επεισόδιο έλαβε τέλος όχι νωρίτερα απ’ τις 7 το επόμενο πρωί και μετά τις συλλήψεις δεκάδων πολιτών.
2. Χιλιάδες οργισμένων χωρικών επιτίθενται σε κυβερνητικό κτίριο – Jiangxi
Το απόγευμα της 5ης Ιούλη, η τοπική κυβέρνηση της Gangkou της επαρχίας Jiangxi, έστειλε αστυνομικά οχήματα και πάνω από 100 αστυνομικούς για να εμποδίσουν χωρικούς απ’ την Dongxia να κινηθούν προς το Πεκίνο όπου ήθελαν να διαμαρτυρηθούν εναντίον των υποχρεωτικών μετατοπίσεων πληθυσμών. Οδηγοί λεωφορείων δέχθηκαν απειλές για να μην επιβιβάσουν χωρικούς, κάτι που υποχρέωσε πάνω από 100 χωρικούς να κάνουν μια παράκαμψη περπατώντας 50 χιλιόμετρα μέσα απ’ την επαρχία Hubei προς το Πεκίνο. Η αστυνομία έστειλε 30 αστυνομικά οχήματα για να ανακόψει την πορεία των χωρικών και να τους γυρίσει στο κτίριο της τοπικής κυβέρνησης. Οι χωρικοί ζήτησαν να διαπραγματευθούν με τον δήμαρχο, αλλά διαλύθηκαν απ’ την αστυνομία. Δυο γυναίκες χτυπήθηκαν μέχρι αναισθησίας απ’ την αστυνομία και πάνω από είκοσι τραυματίστηκαν. Χιλιάδες οργισμένοι χωρικοί έσπασαν τα παράθυρα του κτιρίου της τοπικής κυβέρνησης ενώ 18 αστυνομικά οχήματα σπάστηκαν με πέτρες και τούβλα. Τρομαγμένοι, οι κρατικοί αξιωματούχοι τράπηκαν σε φυγή.
1. Μαζική διαμαρτυρία εξελίσσεται σε παρατεταμένο πόλεμο – Jiangsu
Πάνω από 1000 αγρότες από την περιοχή Tong’an της επαρχίας Jiangsu συγκεντρώθηκαν στην έδρα της τοπικής κυβέρνησης διαμαρτυρόμενοι για τις υποχρεωτικές μετατοπίσεις. Εξοργισμένοι απ’ τη στάση των αξιωματούχων, κατέλαβαν και λεηλάτησαν το κυβερνητικό κτίριο της Tong’an. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκατέλειψαν την πόλη, αφήνοντας τον κρατικό μηχανισμό παράλυτο. Χιλιάδες χωρικοί έμειναν καθηλωμένοι σε μια αντιπαράθεση μ’ έναν τεράστιο αριθμό ειδικών αστυνομικών δυνάμεων, ΜΑΤ, ασφαλίτες, κάθε βράδυ για δυο εβδομάδες. Στο τέλος, το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας της πόλης Suzhou καταχώρισε τα γεγονότα ως ένα πολιτικό συμβάν που κατευθυνόταν από “ξένα κέντρα” και κλιμάκωσε την ένταση μέχρι να επανακτήσει τον έλεγχο…
Ένα κείμενο για την καλύτερη κατανόηση των “φοιτητικών” συγκρούσεων στην Ιταλία, που όπως και στην Αγγλία διεξάγονται στο φόντο του τέλους του κράτους πρόνοιας, την εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας μαζί μ’ αυτό, και της αδυναμίας αναπαραγωγής της νέας εργατικής τάξης, που φέρει τόσο αποφασιστικότητα όσο και κάποια νοσταλγία.
Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει
Ορισμένοι συζητάτε, θαυμάζετε, σκανδαλίζεστε, απ’ αυτές τις στιγμές μητροπολιτικού αντάρτικου στη Ρώμη. Μου φέρνετε στο μυαλό την Κοντέσσα: “Εσείς, άνθρωποι που αναζητούν την ειρήνη, για να κάνουν εν ειρήνει ό,τι αυτοί θέλουν…” Μ’ άλλα λόγια, θα θέλατε τα τρία εκατομμύρια των νέων να καταναλώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μέσα στην ανεργία και στην επισφάλεια, με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον να πετύχουν ή να δημιουργήσουν, οικονομικά στερημένοι από μια ανεξάρτητη ζωή, αναγκασμένοι να ζουν στο σπίτι με τους γονείς τους, να αναβάλουν κάθε επιλογή στη ζωή τους, να γίνουν ζευγάρια, να κάνουν παιδιά, να ‘χουν ένα εισόδημα, να εγκαταλειφθούν απλά στην απόγνωση.
Θα θέλατε να γίνουν ναρκωμένοι θεατές του ξεπουλήματος κάθε δημόσιου πλούτου; Να ανέχονται σιωπηλά την υπεροψία του συνδέσμου βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του οργανωμένου εγκλήματος, ακόμα και των γονιών τους; Οι φοιτητές να παρακολουθούν σιωπηλοί την καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης κι όλα όσα συνεπάγεται αυτό στην καθημερινή ζωή; Στην τελευταία πορεία στο Μιλάνο ήταν πολλοί οι νέοι που άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και στεντόρεια: “Εκδίκηση”. Τα στατιστικά του ΟΟΣΑ επισημαίνουν ότι στην Ιταλία υπάρχει ανοικτό ένα κοινωνικό νεανικό ζήτημα: Σχεδόν το 80% των νέων στην Ιταλία, απ’ τα 18 ως τα 24, είναι άνεργοι, το διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, κι απ’ τους νέους που εργάζονται, σχεδόν οι μισοί είναι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που καθιστούν αδύνατη την εξασφάλιση του μέλλοντός τους, ενώ οι πτυχιούχοι που βρίσκουν τελικά εργασία, είναι οι λιγότεροι στην ΕΕ. Πάνω από δυόμισι εκατομμύρια νέων είναι σε αναζήτηση εργασίας, ή έχουν πια σταματήσει να ψάχνουν. Και πλέον ούτε τα μέσα μαζικής σύγχυσης, ούτε τα οικογενειακά εισοδηματικά αποθέματα μπορούν να καλύψουν ή να μεταθέσουν για το μέλλον τις αντιφάσεις. Τί θέλετε λοιπόν να είναι αυτές οι μικρές φωτιές της Ρώμης για μια τόσο διαλυμένη κοινωνικά νεολαία; Έχουμε μνήμη του πώς αναπτύσσονται ιστορικά οι κοινωνικές εξεγέρσεις; Η Ιταλία έχει μια πλούσια ιστορία από τέτοιες, με πιο πρόσφατη αυτή της Πιάτσα Λορέτο.
Ε καλά, θα πείτε τώρα, αυτοί που διαμαρτύρονται είναι κυρίως οι νέοι, οι φοιτητές, μα ως συνήθως, δεν είναι παρά οι πρώτες σάλπιγγες του αγώνα.
Έχουμε μπροστά μας τρία χρόνια επαχθών οικονομικών μέτρων 50 δις τον χρόνο που η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει για να επιστρέψει στο πρόγραμμα ευρωπαϊκής σταθερότητας. Η άρχουσα τάξη που κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια κρατώντας την κοινωνική ειρήνη στην Ιταλία με λευκές επιταγές, δημιουργώντας το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, μας καλεί τώρα να τις πληρώσουμε.
Υπάρχει μια σοβαρή κρίση του καπιταλισμού, από την οποία δεν μοιάζει ικανή να γλυτώσει, και προαναγγέλει μια νέα ύφεση, καθώς δεν έχει πρόχειρο κάποιον νέο πόλεμο ή μια εκκρηκτική υποτίμηση.
Οι νέοι φοιτητές δεν είναι παρά οι πιο αναμμένες σπίθες που πετάγονται απ’ τα μισαναμμένα κάρβουνα: υπάρχουν 20 εκατομμύρια εργαζομένων με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη, και με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους, του κλεισίματος των επιχειρήσεων ή της εξοντωτικής εντατικοποίησης των ρυθμών εκμετάλλευσης, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί μια απ’ τις πιο άνισες διανομές του πλούτου, με το 10% του πληθυσμού να κατέχει όσα και το υπόλοιπο 90%.
Με 4 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες να εξευτελίζονται καθημερινά και να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κοροιδεμένοι απ’ τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με τον κίνδυνο της απέλασης μόλις χάσουν τις δουλειές τους.
Με μια κατάσταση όσον αφορά τις γυναίκες, που περιλαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια προσφορά υπηρεσιών στις γυναίκες καταστροφική, μια εκκωφαντική γελοιοποίηση της γυναικείας μορφής.
Με ένα περιβάλλον γεωλογικό, αστικό και πολιτιστικό, ολοένα και πιο εγκαταλελειμένο στον εαυτό του, μιας και τα ενδιαφέροντα της κυβέρνησης είναι διαφορετικά: κι από τo περιβάλλον αυτό ξεκίνησαν για τη Ρώμη τα πλήθη του Αμπρούτσο και της Καμπάνιας. Σ’ αυτά τα πλαίσια, τί ακριβώς περιμένετε να είναι οι μικρές φωτιές της Ρώμης, με όλα τα μισαναμμένα κάρβουνα έτοιμα να πάρουν φωτιά;
Αυγά, γιαούρτια και καπνογόνα ρίχτηκαν προς το δημαρχείο και τη διεύθυνση β’βάθμιας εκπαίδευσης του Σλήβεν, στην ανατολική Βουλγαρία, στη διάρκεια διαδήλωσης πάνω από 1.000 μαθητών, ενάντια στον περιορισμό των χειμερινών διακοπών κατά μια μέρα που αποφάσισε για φέτος το υπουργείο παιδείας. Όταν ο διευθυντής της αστυνομίας Πέταρ Κύντσεβ έγινε αντιληπτός από μαθητές, φιλοδωρήθηκε με αυγά, σκουπίδια και κέρματα, ενώ πολλοί μαθητές επευφημούσαν “σκοτώστε τον”. Ακόμα και μετά την έλευση της αστυνομίας, οι μαθητές συνέχισαν τις επιθέσεις. Οι μπάτσοι συνέλαβαν μια μαθήτρια, ενώ συμμαθητές της κουκουλώθηκαν και προσπάθησαν να την τραβήξουν πίσω. Αρκετοί χτυπήθηκαν με γκλομπιές.
Οι μαθητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν αυθόρμητα στις 22 Νοέμβρη σε διάφορες πόλεις, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της να περικόψει τις χειμερινές διακοπές κατά μία μέρα φέτος, ορίζοντας ως αργίες τις μέρες από 24/12 μέχρι 2/1 (κυριακή), σε αντίθεση με τη συνηθισμένη περίοδο μέχρι τις 3/1 (που φέτος πέφτει δευτέρα). Οι μαθητές ζητούν τώρα να αποζημιωθούν με μια βδομάδα επιπλέον διακοπών. Αφού λοιπόν “δεν υπάρχει λόγος να μην ανοίξουν τα σχολεία τη δευτέρα”, κατά την ανακοίνωση του υπ. παιδείας, μπορούν κάλλιστα να ανοίξουν την επόμενη δευτέρα… Συμμετέχοντες στη διαδήλωση δήλωσαν στα κανάλια ότι 3/1 δεν πρόκειται να πατήσει κανείς τους στα σχολεία, ενώ ένα γκρουπ στο φέισμπουκ με όνομα “3 Γενάρη: εθνική ημέρα κοπάνας απ’ το σχολείο” έχει ήδη μαζέψει πάνω από 10.000 μέλη (http://www.facebook.com/pages/3-ti-Anuari-2011-g-Den-za-Nacionalno-Bagstvo-ot-ucilise/116852268375374).
Σύμφωνα με ανακοίνωση των αρχών του Σλήβεν, η βία των μαθητών δεν μπορεί να σχετίζεται με τα αιτήματά τους για περισσότερες διακοπές. Αρκετά σχολεία και σχολές πάντως είχαν πάρει απόφαση “μη συμμετοχής” στις διαδηλώσεις, οπότε σε περιπτώσεις όπως η τεχνική σχολή Μαρί Κιουρί, οι καθηγητές κλείδωσαν τις πόρτες και δεν άφηναν τους σπουδαστές να βγουν απ’ το κτίριο ούτε για τσιγάρο, μέχρι να τελειώσει η διαδήλωση.
Σε άλλες πόλεις, 4.000 φοιτητές/μαθητές μπλόκαραν κεντρικούς δρόμους του Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη) [λινκ], 300 διαδήλωσαν χωρίς άδεια στη Βάρνα, κι 100 στη Ντούπνιτσα όπου οι μπάτσοι έκαναν 8 συλλήψεις. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για 2 παιδιά που είχαν συλληφθεί στο παρελθόν για μικροκλοπές. Η διευθύντρια του λυκείου Χρήστο Μπότεβ της πόλης, δήλωσε πως μετά το μεγάλο διάλειμμα, τα περισσότερα παιδιά δε ξαναγύρισαν στο σχολείο σήμερα. Κινητοποιήσεις αναμένονται στη Σόφια και αλλού, ενώ διάφορα παρεμφερή γκρουπς εμφανίζονται και στο φέισμπουκ.
Στη Γερμανία, πρακτικά ανέπαφη από φοιτητικές ή άλλες κινητοποιήσεις, το χιόνι καλύπτει ήσυχα πόλεις όπως η Λειψία. Στο Connewitzer Kreuz, στα νότια της πόλης, μια παρέα άρχισε τον χιονοπόλεμο με γείτονές της, όπως είναι σχεδόν παραδοσιακό στη συνοικία αυτή τα τελευταία χρόνια. Ένα άτυπο ραντεβού, με τα πρώτα χιόνια, σπάει την αμηχανία και μπλέκει ανθρώπους που αμίλητοι και μοναχικοί κατευθύνονται σ’ ένα απ’ τα γειτονικά εμπορικά κέντρα για τη χριστουγεννιάτικη κατανάλωση. Το αρχικό πλήθος, γύρω στα 40 άτομα, γρήγορα μεγαλώνει, ώσπου σύντομα πάνω από 500 άτομα επιδίδονται σ’ αυτό το παιχνίδι για τη χαρά του, σπάζοντας την μονοτονία της αγοράς. Μερικές βιτρίνες καταστημάτων και τζάμια πολυτελών αμαξιών επίσης. Είναι 7 το απόγευμα.
Μέσα σε 45 λεπτά, αστυνομικές διμοιρίες κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ αποκόπτουν την κυκλοφορία οχημάτων. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της αστυνομίας Uwe Voigt, οι συμμετέχοντες δεν μπορεί παρά να υποκινούνται από ακροαριστερούς ακτιβιστές, που κρύβοντας πέτρες μέσα στις χιονόμπαλες, εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να επιτεθούν κατά της αστυνομίας, στην τελική δεν υπάρχει λόγος για τέτοια παιδιαρίσματα, και οι πολίτες θέλουν την ησυχία τους… Στη θέα των δυνάμεων της τάξης, ο χιονοπόλεμος μετατράπηκε σε οδομαχίες με πέτρες, μπουκάλια και πυροτεχνήματα, χωρίς ωστόσο να χάσει κάτι απ’ τη γιορταστική ατμόσφαιρά του, ενώ 2 μπάτσοι τραυματίστηκαν κι ένα περιπολικό σπάστηκε. Η αστυνομία τελικά καταφέρνει να αδειάσει τον δρόμο και να επαναφέρει την κυκλοφορία. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις.
Το αρχέτυπο στοιχείο του παιχνιδιού βρίσκεται λοιπόν παντελώς σχεδόν κρυμμένο πίσω από πολιτισμικά φαινόμενα. Αλλά σε κάθε στιγμή, ακόμη και σ’ ένα πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό, το «ένστικτο» του παιχνιδιού μπορεί να ανακτήσει όλη την ισχύ του, βυθίζοντας το άτομο και τη μάζα στη μέθη ενός απέραντου παιχνιδιού. – Γιόχαν Χουιζίνγκα (Homo Ludens – Ο άνθρωπος και το παιχνίδι).
Γκρενόμπλ, 1/12/2010:
Μερικές δεκάδες παιδιά παίζουν χιονοπόλεμο στην πλατεία Victor Hugo, μπροστά στην αγορά των χριστουγεννιάτικων. Οι σεκιουριτάδες της αγοράς τα διώχνουν, ενώ τα παιδιά απαντούν με χιονόμπαλες. Μετά από λίγο, τα παιδιά βαριούνται και τα παρατούν. Μια ομάδα δημοτόμπατσων καταφτάνει ως ενισχύσεις των σεκιουριτάδων. “Εδώ δεν είναι παιδική χαρά”. Κυνηγητό στα στενά. Άλλοι 25 μπάτσοι εμφανίζονται. Η αστυνομία θα συλλάβει 6 άτομα και τα οδηγεί μπροστά στους σεκιουριτάδες για να τα “αναγνωρίσουν”. Χωρίς πολλή σκέψη, όλοι τους υποδεικνύονται ως ένοχοι. Ούτως ή άλλως, ενημερώνονται πως τα πρόσωπά τους έχουν καταγραφεί στις “έξυπνες” κάμερες ασφαλείας που έχει εγκαταστήσει ο δήμος, χωρίς τη συναίνεση των κατοίκων βέβαια, καθώς κάθε τέτοια περιττεύει, όταν πρόκειται για την εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας της αγοράς. Κάτι που προοιωνίζει ότι εκτός απ’ τις χιονόμπαλες θα είναι και άλλες πολλές χειρονομίες που θα γεμίσουν μ’ ένα εξεγερτικό περιεχόμενο, όσο οι περασμένες εξεγέρσεις, οι κατακτήσεις και οι συμβιβασμοί τους, αδειάζουν από κάθε δικό τους.
Στα περιθώρια διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων, νεαροί άρχισαν να πετούν χιονόμπαλες στις αστυνομικές δυνάμεις που ακολουθούσαν τη φοιτητική πορεία, ενώ οι μπάτσοι τους σημάδευαν με όπλα. Δεν πυροβόλησαν. Ανάλογο σκηνικό έγινε και στο Sheffield της Αγγλίας.
Μίνα Καραμήτρου: 59 ετών. Σχετιζόμενη με επαγγελματικούς και συγγενικούς δεσμούς με ενεργή τρομοκρατική οργάνωση, με βάση τη γιάφκα επί της Λ. Αλεξάνδρας την οποία επισκέπτεται καθημερινά.
.
.
.
.
.
.
Παύλος Τσίμας: 57 ετών. Φέρεται ως ο παραλήπτης ύποπτων πακέτων, πιθανώς του “ταμείου” της οργάνωσης, καθώς θεωρείται ως “συνδετικος κρίκος” με τον κόσμο του κοινού ποινικού εγκλήματος, με εξέχοντα μέλη του οποίου που βρίσκονται φυγόδικοι στο εξωτερικό φέρεται να διατηρεί φιλικές σχέσεις.
.
.
.
.
.
.
Γιάννης Πρετεντέρης: 56 ετών. Θεωρούμενος ως ένας απ’ τους πιο γλιστερούς του χώρου, γνωστός για τη συμμετοχή του σε επεισόδια χούλιγκαν κατά το παρελθόν.
.
.
.
.
.
.
Όλγα Τρέμη: 68 χρονών. Θεωρείται ως αρχηγός της οργάνωσης. Καταγραφές σε οπτικοακουστικό υλικό τεκμηριώνουν την υποκίνησή της από ανώτερους σκοτεινούς κύκλους τους οποίους η δράση της οργάνωσης -που κρατάει καθηλωμένους στον φόβο εκατομμύρια πολίτες- φαίνεται σύμφωνα με εκτιμήσεις να εξυπηρετεί. Παρακαλούνται όσοι φιλήσυχοι περαστικοί, παρατηρητικοί γειτόνοι και λοιποί ανησυχούντες για τη ζωή, την περιουσία τους, και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, όπως προσκομίσουν περισσότερες πληροφορίες για τα φερόμενα ως μέλη και τυχόν συνεργούς, στα σχόλια παρακάτω ή μέσω e-mail.
Το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών δεν είναι πρωτόγνωρο για την Καμπάνια, την επαρχία της Νάπολης. Τα τελευταία χρόνια οι σωροί σκουπιδιών στα πεζοδρόμια, στοιβάζονταν για εβδομάδες, μέχρι -όχι σπάνια- την πυρπόλησή τους από αγανακτισμένους κατοίκους. Εκτός από την ενοχλητική μυρωδιά, σοβαρότερες ανησυχίες αφορούν τον υγειονομικό κίνδυνο, λόγω της συσσώρευσης κάθε είδους τοξικής ουσίας μαζί με τα καθημερινά οικιακά απόβλητα. Τα ποσοστά λευχαιμίας, λεμφωμάτων, μυελώματος, είναι τοπικά σε έξαρση, περνώντας κατά πολύ τον μέσο όρο της χώρας. Συχνά οι παιδίατροι συμβουλεύουν τις οικογένειες παιδιών που εμφανίζουν αναπνευστικά προβλήματα να μετακομίσουν. Καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης έρχονται και πάνε απ’ το 1994, καθώς οι διάφορες κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, έχουν αποδειχθεί ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Τον Μάρτη του 2008 η συσσώρευση των σκουπιδιών στους δρόμους του ιστορικού κέντρου της Νάπολης (στους αυτοκινητοδρόμους χρησιμοποιούταν πλέον μόνο η μια λωρίδα, καθώς οι άλλες κατακλύονταν απ’ τους σωρούς σκουπιδιών), προκάλεσε τόση οργή στους κατοίκους, που συνέβαλε στην πτώση της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Ρομάνο Πρόντι. Ο μετέπειτα πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει το ζήτημα και να υπόσχεται στους Ναπολιτάνους ότι θα “λυσει μια και καλή” το πρόβλημα καίγοντας τα σκουπίδια σε κλίβανους, κάπου μακριά… Μακριά απ’ την κοινή θέα, μακριά απ’ τη συνείδηση, καθώς μια τέτοια καύση τοξικών και μή προϊόντων θα είχε αναμφίβολα ανεξέλεγκτες συνέπειες για το περιβάλλον. Τελικά η κυβέρνησή του έρχεται τώρα, στην αποκορύφωση του προβλήματος να “δώσει λύση” κατασκευάζοντας ακόμα μία μεικτή χωματερή-“χυτά”, 20 χιλιόμετρα απ’ την Νάπολη, στο Terzigno, μια πόλη 16.000 κατοίκων στους πρόποδες του Βεζούβιου. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Τα μμε -εκπλήσσεται κανεις;- στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά σχέδια. Κατηγορούν τους κατοίκους για τοπικισμό, για ανευθυνότητα -θυμίζει κάτι;-, για υποκινούμενους απ’ την Καμόρρα, την τοπική μαφία, ότι προτιμούν να συσσωρεύονται τα σκουπίδια στους δρόμους… Κι όμως, οι πρωτοβουλίες των κατοίκων προτείνουν μια εναλλακτική διαχείριση. Το κράτος απ’ την άλλη φαίνεται αποφασισμένο να διατηρήσει και να επεκτείνει το καθεστώς των χωματερών, ενώ τη φύλαξή τους αναλαμβάνει πλέον ο στρατός.
Η Καμόρρα είναι πράγματι “από πίσω”. Αλλά από ποιά μεριά;
Η μαφία, ως ιδιαίτερος τρόπος οργάνωσης της εργασίας και της απόσπασης υπεραξίας, αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, όπως αυτές που διόλου τυχαία άνθισαν στην ταραγμένη νότιο Ιταλία τους τελευταίους αιώνες. Έτσι προέκυψαν η cosa nostra (δική μας υπόθεση) στη Σικελία, η ‘ndraghetta (“ανδραγαθία”) στην Καλαβρία, και τέλος η camorra στην περιοχή της Νάπολης, όπως σχηματικά ονομάζονται τα συγκεκριμένα τραστ της εγκληματικής οικονομίας. Αναπτύχθηκαν αρχικά χάρη στην ικανότητά τους -υποκαθιστώντας το κρατικό μονοπώλιο της βίας- να επιβάλλουν έναν προστατευτισμό στον τοπικό καπιταλισμό και κάποιου είδους προστασία στους κατοίκους απ’ τις κρατικές αυθαιρεσίες, αν και στη συνέχεια, ξεπλένοντας την “μαύρη” συσσώρευση και ανελισσόμενοι στην επίσημη οικονομία του κράτους -μέσω του ελέγχου της διακίνησης ναρκωτικών και της αγοράς ψήφων-, εγκατέλειψαν κάθε κοινωνική νομιμοποίηση. Μια διαμάχη μεταξύ της cosa nostra και κομματιών του επίσημου κράτους, έφτασε στο σημείο χωρίς επιστροφή με την εκτέλεση των εισαγγελέων Φαλκόνε και Μπορσελίνο και την ακόλουθη θεαματική ανάπτυξη 150.000 στρατιωτών στη Σικελία, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, εξελίξεις που οδήγησαν πάντως στην εξουδετέρωση μεγάλου μέρους της ισχύος της cosa nostra επί της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Μια ανάλογη διαδικασία δρομολογήθηκε και για την περίπτωση της ‘ndraghetta τη δεκαετία του 2000-’10. Απ’ αυτές τις διαμάχες, η Camorra έμεινε σε μεγάλο βαθμό στο σκοτάδι, κι έτσι αλώβητη. Στα τέλη της δεκαετίας του 2010 έχει υποσκελίσει κάθε άλλο δίκτυο της εγκληματικής οικονομίας, με τζίρο που ξεπερνάει το 7% του ιταλικού ΑΕΠ, σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς, επίσημους υπολογισμούς (κάτι τέτοια βλέπουν οι μπίζνεσμεν της λίγκας του βορρά και βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους)…
τί σχέση έχουν όμως όλ’ αυτά, με τα σκουπίδια; Πολύ απλά, η συγκομιδή και μεταφορά των σκουπιδιών, ελεγχόμενη από την Καμόρρα, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πηγή εσόδων, μετά τα ναρκωτικά, και πολύ ψηλότερα από τα παράνομα φάρμακα, την πορνεία-προστασία, τους εκβιασμούς… Καθώς οι ιδιωτικές εταιρίες συγκομιδής σκουπιδιών ελέγχονται απ’ την Καμόρρα, επικερδή συμβόλαια κλείνονται με δήμους και επιχειρήσεις ολόκληρης της Ιταλίας, και ιδιαίτερα του βιομηχανικού βορρά που επιθυμούν να ξεφορτωθούν τα απόβλητά τους με κάθε τρόπο. Τα σκουπιδιάρικα των καθ’ όλα νόμιμων εταιριών της Καμόρρα λοιπόν, συσσωρεύουν όλους αυτούς τους τόνους απορριμάτων στην πόλη που έχουν υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχό τους, την Νάπολη. Στην περιοχή του Terzigno λοιπόν, κι εντός του εθνικού δρυμού του Βεζουβίου, υπάρχουν μια σειρά από φρέατα και σπήλαια, τα οποία χρησιμοποιεί η Καμόρρα ως χωματερές σκουπιδιών, ενώ τίτλους ιδιοκτησίας για τα περισσότερα απ’ αυτά, εμφανίζονται να έχουν συλληφθέντες μέλη συμμοριών, μεταξύ των οποίων κάποιος Salvatore La Marca. Ο συγκεκριμένος κύριος, κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός για τη δολοφονία ενός δημοτικού συμβούλου (του σοσιαλιστή Pascuale Cappuccio) που προωθούσε μέτρα ενάντια στην μαύρη οικονομία, ενώ τον ίδιο καιρό βρέθηκε νεκρός και ο Mimo Benevento του ιταλικού ΚΚ, γνωστός για τις ενοχλητικές οικολογικές του ανησυχίες. Ο La Marca από την Καμόρρα έκανε τελικά το πέρασμα στην “καθωσπρέπει” ζωή, κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ενασχόληση των κληρονόμων του με επενδύσεις αιολικής ενέργειας στο νησί της Σαρδηνίας (http://napoli.indymedia.org/node/13909). Η μαφία έχει ανοίξει και στη συνέχεια εγκαταλείψει στην τύχη τους ακόμα 4 χωματερές γύρω απ’ τον Bεζούβιο, συγκεντρώνοντας ανεξέλεγκτα κάθε είδους χημικών και τοξικών ουσιών. Η κατάσταση είναι αφόρητη για τους κατοίκους της περιοχής που βλέπουν τη γη τους να γίνεται ο σκουπιδότοπος της μαφίας, του βορρά, του Κεφαλαίου…
Όλο το καλοκαίρι έλαβαν χώρα διάφορες πρωτοβουλίες, με έμφαση κυρίως σε μια νομική υπεράσπιση της άρνησης των κατοίκων να υποδεχθούν τη χωματερή και συμβολικούς αποκλεισμούς, που προσέκρουσαν στην αδιαλλαξία και την καταστολή του κράτους.
22 Σεπτέμβρη: Πυρπόληση οχτώ σκουπιδιάρικων στο Terzigno.
24 Σεπτέμβρη: Συγκρούσεις στο Terzigno μεταξύ κατοίκων και ματ. Ένας μπάτσος τραυματίας και μια σύλληψη απ’ την μεριά των κατοίκων. Μπλόκα στους δρόμους γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
26 Σεπτέμβρη: απρόκληση επίθεση των μπάτσων σε διαδηλωτές κοντά στη χωματερή.
28 Σεπτέμβρη: Νύχτα ταραχών στο Terzigno. Διαδηλωτές μπλοκάρουν σκουπιδιάρικα και αντιμετωπίζουν αστυνομικές διμοιρίες. Τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι συμμετέχουν.
16 Οκτώβρη: Μπλόκο διαδηλωτών έξω απ’ τη χωματερή.
18 Οκτώβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μαφία και την υποβάθμιση του ιταλικού νότου. Ολονύχτιες συγκρούσεις γύρω απ’ την υπό κατασκευή χωματερή.
19 Οκτώβρη: Δεύτερη συνεχόμενη νύχτα συγκρούσεων. Πέντε συλληφθέντες, τέσσερεις 19χρονοι κι ένας 57χρονος κάτοικος, μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3 την νύχτα, κατά του συγκεντρωμένου πλήθους που περιφρουρούσε τον αποκλεισμό της χωματερής. Αρκετοί κάτοικοι οχυρώνονται στη ψηλότερη περιοχή της πόλης, και κυκλοφορεί μια ανακοίνωση που υπογράφουν η “Κίνηση πολιτών του Terzigno” και η “Κίνηση για την υπεράσπιση της γης του Βεζουβίου”, ζητώντας: άμεσο κλείσιμο της χωματερής των φρεάτων λόγω ρύπανσης των υπογείων υδάτων, και δράσης για την αποκατάστασή τους, αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής, ριζική αναμόρφωση του περιφερειακού σχεδίου διαχείρισης απορριμάτων, σε συμφωνία με τις τοπικές κοινότητες.
20 Οκτώβρη: Τρίτη συνεχόμενη νύχτα ταραχών, με επιθέσεις εκατοντάδων νέων κυρίως, ενάντια στους αστυνομικούς, μετά την επίθεση της αστυνομίας στην περιφρούρηση. Ένα λεωφορείο πυρπολείται. Αυθόρμητη πορεία ξεκινάει το πρωί. Ο Santi Giuffrè, αστυνομικός διοικητής της Νάπολης προειδοποιεί σε συνέντευξή του: “η εξέγερση του Terzigno θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα νέο και ευρύτερο κύμα διαμαρτυρίας, ικανό να ενοποιήσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες που εναντιώνονται στις δυσχαίριες της Καμπάνιας. Χρειαζόμαστε επαγρύπνηση για να εξασφαλίσουμε ότι άλλες ομάδες, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές, δε θα ενσωματωθούν και δε θα χειριστούν αυτήν την κατάσταση”.
21 Οκτώβρη: Επίθεση των μπάτσων μετά από ήρεμη διαδήλωση των κατοίκων, με το που αποχωρούν οι δημοσιογράφοι της RAI3 που την κάλυπταν: σοβαροί τραυματισμοί 2 ανήλικων αγοριών κι ενός άνδρα, οι μπάτσοι κατάσχουν κάμερες από ανεξάρτητους δημοσιογράφους, κάποιοι βρίσκουν άσυλο σε σπίτια κατοίκων, που περικυκλώνονται για ώρα. Ένα αγόρι τραυματίζεται σοβαρά όταν παρασύρεται από αστυνομικό όχημα. Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις, με 20 αστυνομικούς τραυματίες και έναν διαδηλωτή. Δράσεις αλληλεγγύης στην Νάπολη. Η τοπική κίνηση πολιτών αναφέρει στο δελτίο τύπου της: “έχοντας χάσει κάθε ελπίδα σε όλους τους θεσμούς, καλούμε κάθε τοπική κοινότητα να μας στηρίξει σ’ αυτόν τον αγώνα που θα είναι μακρύς”.
22 Οκτώβρη: Νέες ενισχύσεις για την αστυνομική φρουρά. Επιθέσεις κατά διαδηλωτών που περιφρουρούσαν τη ροτόντα, μέρος όπου διεξάγονται οι γενικές συνελεύσεις, η αντιπληροφόρηση, με σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών. Γράμμα ενός μπάτσου που “απολογείται” για την σπασμένη μύτη μιας διαδηλώτριας 15αριά φορές, πριν επιστρέψει στο έργο του. Ένταση κατά την βίαια απομάκρυνση διαδηλωτών απ’ το χωριό Sant’Arcangelo από δρόμο που οδηγεί στη χωματερή για να περάσουν φορτηγά.
23 Οκτώβρη: Νέα νύχτα ταραχών, στην πυρά παραδίδεται ένα μεταφορικό φορτηγό. Οι συγκρούσεις κρατούν μέχρι το πρωί. Εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων CS.
24 Οκτώβρη: Πάνω από 10.000 κάτοικοι του Terzigno, του γειτονικού Boscoreale και Ναπολιτάνοι διαδηλώνουν ενάντια στην κατασκευή χωματερής. Γενική συνέλευση και δράσεις αντιπληροφόρησης. Τα μμε “ανακαλύπτουν” πίσω απ’ τους διαδηλωτές είτε τη CGIL ή την μαφία… Ένας 49χρονος τεχνικός, ο Silvano Di Bonito σκοτώνεται σε δυστύχημα κατά την εργασία του στη χωματερή Stir, στο βωμό της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
25 Οκτώβρη: απαγορεύεται η είσοδος σε ιατρική ομάδα στην υπό κατασκευή χωματερή. Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης συνεχίζεται ενώ δεκάδες διμοιρίες της ιταλικής αστυνομίας περικυκλώνουν τους εξεγερμένους κατοίκους του Terzigno…
Ενημέρωση για κινητοποιήσεις και δράσεις στα πλαίσια της κυλιόμενης γενικής απεργίας
πριν…
[Για μεταφράσεις κειμένων από τη Γαλλία βλ. εδώ]. To προοίμιο των κινητοποιήσεων: 23/3: πρώτη μεγάλη πορεία από την διασυνδικαλιστική (intersyndicale) πλατφόρμα, όπου συμμετέχουν σχεδόν όλα τα συνδικάτα, από συνεργαζόμενα με την κυβέρνηση (collabo) μέχρι τα πιο ριζοσπαστικά, ορίζοντας “ημέρες δράσεις” με κεντρικές πορείες σε κάθε πόλη. Γύρω στους 800.000 στους δρόμους, άτονες γενικά οι πορείες της 23 Μάρτη. 26/5: Κοντά στο 1 εκ. διαδηλωτές, άνευρες ακόμα οι πορείες. 24/6: Πάνω από 2 εκ. στους δρόμους, επισφαλείς και άνεργοι μπαίνουν στον χορό, τονώνοντας την αυτοπεποίηθηση του κινήματος. Σποραδικές δράσεις το καλοκαίρι. 7/9: 2,5 εκ. διαδηλωτές. 23/9: Κοντά στα 3 εκ. στους δρόμους. Πρώτη φορά που ο κόσμος δε διαλύεται με το πέρας της πορείας, αλλά καταλαμβάνει τις πλατείες, συζητά κλπ. Οργανώνονται διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που ενώνουν εργαζόμενους από διαφορετικούς χώρους, ανέργους κλπ. Η CNT και πολλοί αναρχικοί οργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις που ασκούν κριτική στα κεντρικά συνδικάτα. Μπλοκάρονται τα 2 πρώτα σχολεία. 2/10: Πάνω από 3 εκ. στους δρόμους, μαθητές και φοιτητές κάνουν την εμφάνισή τους. 5/10: Τα πρώτα μπλόκα των φορτηγατζήδων στους δρόμους κάνουν την εμφάνισή τους. Σκοπός είναι να μπλοκάρουν την οικονομία και να καθυστερήσουν τους εργαζόμενους από και προς τις δουλειές τους. Γίνονται δεκτά με συμπάθεια. Τα συνδικάτα δεν υποστηρίζουν τη δράση αυτή. 7/10: Ξανά με κάλεσμα της Solidaires 86, οργανώνονται μπλόκα φορτηγών. Πρώτη φοιτητική γενική συνέλευση, με περίπου 400 άτομα.
12/10
3,5 εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (κυρίως αύξηση των ορίων ηλικίας απ’ τα 60 στα 62). 350.000 στο Παρίσι. Κλείνουν τον Πύργο του Άιφελ. Συμπλοκές με την αστυνομία σε διάφορες πόλεις. Κυλιόμενη γενική απεργία σ’ όλη τη χώρα. Πρωτοστατούν οι σιδηροδρομικοί, λιμενεργάτες, εργάτες διυλιστηρίων, μεταλλεργάτες, εργοστασίων ενέργειας κα. Το απεργιακό κύμα γενικεύεται με την είσοδο των φοιτητών σ’ αυτό, αλλά κυρίως μαθητών και νεολαίων των προαστείων. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις καλύπτονται από τα κεντρικά συνδικάτα (CGT) μετά από τεράστια πίεση της βάσης τους, που οργανώνουν κυλιόμενες μέρες απεργίας 9/9, 27/9, 12/10…). Δες κ εδώ. Χάρτης με τις κινητοποιήσεις ανά ημέρα: http://engreve.wordpress.com/2010/10/16/la-carte-des-manifs-du-16-octobre/ Η απεργία φτάνει το 80% στα εργοστάσια και το 50% στις μεταφορές.
13/10
Αποκλεισμοί σταθμών από σιδηροδρομικούς, σχολείων και σχολών από μαθητές-φοιτητές και νεολαίους. Συγκρούσεις έξω από σχολεία, και από νοσηλευτές στο υπουργείο υγείας. Απεργίες και στάσεις εργασίας στις μεγαλύτερες πόλεις σε πολλούς κλάδους (οδοκαθαριστές, λιμενεργάτες, βιομηχανία).
14/10
Δυναμική είσοδος των μαθητών και της νεολαίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία και σε πορείες φοιτητών. Μπάτσοι εγκαθίστανται γύρω και μέσα σε σχολεία. Το κίνημα οργανώνεται μέσα από διεπαγγελματικές ανοιχτές συνελεύσεις, ανοιχτές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές και σε γειτονιές. Εκκένωση κατάληψης και άγρια αστυνομική βία σε πορεία στο παρισινό προάστειο Montreuil. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά από πλαστική σφαίρα μπάτσων και χάνει το μάτι του. Μπλόκα σε αρκετά διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων. 31% των σιδηροδρομικών απεργεί, σύμφωνα με το συνδικάτο SNCF. 6% των οδηγών λεωφορείων του Παρισιού. 8% των λυκείων μπλοκαρισμένα. Μεγαλύτερη συμμετοχή σε ενέργεια, λιμάνια, οδοκαθαριστές, διυλιστήρια.
15/10
Οι μπάτσοι επανακαταλαμβάνουν αποθήκες καυσίμων.. Γεωγραφική και επαγγελματική εξάπλωση του κινήματος. Εκτεταμένα επεισόδια στο Chambéry όπου μαθητές τις παίζουν με τους μπάτσους και μπλοκάρουν σιδηροδρομικές γραμμές.
16/10
Διαδήλωση 300.000 στο Παρίσι και μπάχαλα (ένας προσωπικός απολογισμός εδώ) με αρκετές συλλήψεις κατά την απόπειρα κατάληψης όπερας στη Βαστίλλη, απεργίες και μπλόκα σε λιμάνια κι εργοστάσια στην Μασσαλία, την Νάντη, τις ακτές του Ατλαντικού και την Κορσική. Συνεχίζονται τα μπλόκα στα τραίνα και οι διάφορες άλλες δράσεις.
17/10
Κατάληψη του μεγάλου διυλιστηρίου του Grandpuits. Εδραίωση της απεργίας σε Μασσαλία, Χάβρη, Αβινιόν, Μονπελιέ κλπ. Κλειστά τα διυλιστήρια της Total. Μπαίνουν και οι οδηγοί φορτηγών στο παιχνίδι δημιουργώντας “βήμα σαλιγκαριού” με τεράστιες ουρές σταματημένων φορτηγών στις εθνικές οδούς. Τοπικές πορείες και γενικές συνελεύσεις σ’ όλην τη χώρα.
18/10
Συνεχίζονται τα “σαλιγκάρια” έξω από Παρίσι (για 17.000 “σπάστες” κάνουν λόγο οι αρχές) και άλλες μεγάλες πόλεις. Συγκρούσεις μαθητών με μπάτσους στο Παρίσι, την Νάντη, τη Lille (2.000 “σπάστες” σύμφωνα με τις αρχές), το Lens κ.α. Συνεχίζονται οι απεργίες και τα μπλόκα των σιδηροδρομικών. Την προηγούμενη νύχτα εκδηλώθηκαν επιθέσεις με μολότοφ κι εκκρηκτικούς μηχανισμούς κατά αστυνομικών στόχων. Η απεργία γίνεται αισθητή στα αεροδρόμια, λόγω προβλημάτων στον ανεφοδιασμό και κινητοποιήσεων των υπαλλήλων. Οι καθηγητές της Μπεζανσόν σε πορεία αλληλεγγύης στους μαθητές τους, ενάντια στην αστυνομική βία. Μπλόκα και συμπλοκές με μπάτσους στο Mulhouse της Αλσατίας. Πεσίματα σε αστ. περιπολίες σε παρισινά προάστεια και λεηλασίες καταστημάτων στο Seine-Saint-Dennis, όπου 36 απ’ τα 64 λύκεια είναι μπλοκαρισμένα, ενώ περισσότερα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Αποκλεισμός και αψιμαχίες με τα CRS στο λιμάνι της Lorient. Μπλόκα από αυτοκινητιστές της Alstom. 428 συλλήψεις όλη μέρα. Σύμφωνα με γκάλοπ, 77% των Γάλλων είναι υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων και των μπλόκων.
19/10
Πάνω από 3,5 εκατομμύρια στις διαδηλώσεις που καλούν τα συνδικάτα στα πλαίσια των ημερών δράσης. Πρωτοφανείς συγκρούσεις στο πλούσιο κέντρο της Λυόν μετά από πορεία 45.000, κρατούν μέχρι το απόγευμα, με δεκάδες συλληφθέντες, ενώ συνεχίζεται για δεύτερη μέρα η κατάληψη του διυλιστηρίου Feyzin, στα περίχωρα της πόλης. Κατά τις 9 το βράδυ, η αστυνομία ανακοινώνει ότι έχει αναγνωρίσει 200 άτομα τα οποία θα αναζητήσει ένα προς ένα. Ένοπλοι μπάτσοι στήνονται μπροστά σε τράπεζες και αστυνομικές περίπολοι κυνηγούν νέους. Μια κοπέλα πηδάει απ’ την γέφυρα του Ροδανού (10μ ύψος) για να ξεφύγει. Συμπλοκές με τους μπάτσους στις πορείες αρκετών πόλεων. Πάνω από 800 λύκεια είναι κλειστά. 4.000 στα 12.000 βενζινάδικα της χώρας χωρίς αποθέματα λόγω της απεργίας. Στην απεργία και οι οδοκαθαριστές της Τουλούζ. Αποκλεισμός και συγκρούσεις μετά από επίθεση των CRS στο λιμάνι της Χάβρης. Οι λιμενεργάτες δίνουν ένα μάθημα στους μπάτσους με πέτρες και πλάκες από ξηλωμένα πεζοδρόμια. Μεγάλη πορεία στην Amiens όπου πρωταγωνιστούν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Οι πανεπιστημιακές αρχές του Rennes 2 κλείνουν τη σχολή για να αποφευχθεί κατάληψη του κτιρίου. 1.158 “σπάστες” συνελήφθησαν την τελευταία βδομάδα, σύμφωνα με την εφ. liberation. Περίπου 1000 κρατούνται, ενώ 150 έχουν ήδη περάσει δικαστήρια. 14% των καθηγητών σε απεργία. 25% των ταχυδρομικών, σύμφωνα με τα συνδικάτα. Μηδενική ανοχή στους “σπάστες” που “παρεισφρύουν στις διαδηλώσεις” υπόσχεται η υπουργός δικαιοσύνης Michèle Alliot-Marie. Πορεία 150 εθνικιστών στη Λυόν με κεντρικό πανώ “κάτω τα χέρια απ’ την πόλη μου”, ενάντια στους “σπάστες” και στην μετανάστευση… Μπλοκάρισμα του αεροδρομίου Bordeaux-Mérignac από 500 διαδηλωτές. Πάνω από 40% των πτήσεων συνολικά με καθυστέρηση ή αναβολή λόγω της απεργίας. Συγκρούσεις γύρω από σχολεία, και πυρπόληση κολλεγίου στο Le Mans. Μπάχαλα σε Lyon, Nanterres (300 φοιτητές που αποσπάστηκαν απ’ την πορεία σύμφωνα με τις τοπικές αρχές), Argenteuil. Το βράδυ, μια ομάδα επιτίθεται σε τράπεζες και γραφεία εύρεσης εργασίας στο Παρίσι. Απεργιακό ταμείο αλληλεγγύης ανοίγει το διυλιστήριο Grandopuits (RAFFINERIE DE GRANDPUITS -INTERSYNDICALE CGT / CFDT-77720 MORMANT CEDEX, A l’ordre de : Intersyndicale CGT / CFDT Total GPS, téléphone de contact: Franck Manchon 06 21 97 37 70, cgtgrandpuits (at) gmail.com)
20/10
Καταδίκη ενός 19χρονου σε 12 μήνες φυλάκισης και αναστολή 13 ανηλίκων για επεισόδια στα πλαίσια απεργιακών πορειών (Combs-la-Ville). Μπάχαλα στην Grenoble με τη λήξη της πορείας. Στην Μασσαλία, ο δήμαρχος καλεί τον στρατό να περισυλλέξει τα σκουπίδια που σχηματίζουν σωρούς, σπάζοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο την απεργία των οδοκαθαριστών. Οι τελευταίοι αποκλείουν τις δυο χωματερές της πόλης, οι στρατιώτες όμως μεταφέρουν αλλού τα σκουπίδια. Μια πρωτοβουλία 20αριά ατόμων κλείνει τις τρεις σήραγγες της πόλης για λίγη ώρα. Απεργία στις σχολικές καντίνες του Χερβούργου. Το συνδικάτο SUD-Collectivites 59 αποστέλλει 5.000 ευρώ για την οικ. ενίσχυση των συντρόφων που κρατούν κλειστά τα διυλιστήρια της Φλάνδρας. Κλειδώματα και διάφορες δράσεις στη Ρέν. Δεύτερος γύρος συγκρούσεων στη Λυόν και την Ναντέρ, με μια κλούβα των CRS (γαλλικά ματ) να παραδίδεται στις φλόγες. Ο υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux δηλώνει “η Γαλλία δεν ανήκει σ’ αυτούς που σπάνε, καίνε και κλέβουν, αλλά στους τίμιους ανθρώπους που θέλουν να παν στις δουλειές τους ανενόχλητοι”, καθώς φυγαδεύεται από την εμπόλεμη Λυόν, υπό τα βρισίδια μιας παρέας 15αριά νεαρών. Μετρό, τραμ και τραίνα κλειστά. Τα CRS εκκενώνουν μπλόκο στην αποθήκη καυσίμων του Lespinasse, στην Τουλούζ. Το αεροδρόμιο της πόλης παραμένει κλειστό. Στο Alès, οι απεργοί οδοκαθαριστές κλειδώνουν τα φορτηγά και μπλοκάρουν τις χωματερές. Σχεδόν 7,600 ευρώ μαζεύτηκαν σε εκδήλωση αλληλεγγύης στους εργάτες που κρατούν κλειστό το διυλιστήριο του Donges, πολλοί απ’ τους οποίους είναι εργαζόμενοι στο διυλιστήριο αυτό, και συμμετέχουν μετά από δέσμευση των συνδικάτων CGT και CFDT να τους στηρίξουν. Ανοιχτή γενική συνέλευση στη Λυόν, ζητά την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την παύση της αστυνομικής βίας. Η απεργία επεκτείνεται σε νοσοκομειακούς και καθηγητές. 2.000 μαθητές-φοιτητές στους δρόμους της Νάντης. Ένας 14χρονος με μολότοφ συλλαμβάνεται στη Roanne. 12 πυρηνικοί αντιδραστήρες κλειστοί για “έργα συντήρησης”. Το γαλλικό κράτος εισάγει ηλεκτρική ενέργεια, και απ’ το μικρό νησί Jersey της Μάγχης, με το οποίο συνδέεται με υποθαλάσσια καλώδια. Στοιχεία που δίνει η εφ. LePoint: 12 στα 12 διυλιστήρια της πρωτεύουσας σε απεργία. 3.200 βενζινάδικα χωρίς αποθέματα, και τουλάχιστον 1.700 με μεγάλες ελλείψεις. Οι 2 τερματικοί γκαζιού και ηλεκτρισμού μένουν κλειστοί, με το 2,8% όλων των απεργών να εργάζονται στους συγκεκριμένους τομείς. 28,7% των σιδηροδρομικών σε απεργία, σύμφωνα με τη CGT. Μπλόκα στην Νάντη, στο Clermont-Ferrand, ενώ σιδηροδρομικοί απέκλεισαν με ράγες το δημαρχείο του Vesoul. Συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις και στους υπόλοιπους σταθμούς. 69 πλοία παραμένουν αποκλεισμένα στη θάλασσα, στο λιμάνι της Μασσαλίας. Πάνω από 600 λύκεια και 5 πανεπιστήμια κλειστά, σύμφωνα με την UNEF. Μικρότερη από 0,5% η απεργία στο δημόσιο. Πάνω από 2.000 οι συλληφθέντες από της 12/10 μέχρι σήμερα. Μια 18χρονη μαθήτρια καταδικάζεται για φωτιά σε κάδο στα επεισόδια της Λυόν σε 6 μήνες φυλάκισης. Αναμένονται οι αποφάσεις για άλλους 3 ενήλικες και 20 ανήλικα.
21/10
Σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές γραμμές κοντά στο Παρίσι. Όλα τα συνδικάτα καταδικάζουν τη δράση. Η CGT “καταδικάζει κάθε κατάχρηση ή στέρηση των μέσων εργασίας […] αλλά υποστηρίζει αποκλειστικά συμβολικούς αποκλεισμούς”. Μαρτυρίες για ομάδες φασιστών που περιφέρονται γύρω από διαδηλώσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουν εντάσεις με μετανάστες διαδηλωτές. Ένταση μεταξύ συνδικαλιστών της CGT και αναρχικών στην πορεία της Tours, μετά από συνθήματα ενάντια στην εργασία και τον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό ομάδων απ’ το μαύρο μπλοκ. Συγκρούσεις με την αστυνομία και συλλήψεις νεολαίων στην Καέν, στο Στρασβούργο, τη Λυόν και το Αγιάτσο της Κορσικής. Ξεκινούν οι πρώτες ομαδικές δίκες συλληφθέντων με προβληματισμό στα μμε για τους ανήλικους. Ο πιο νέος είναι 13 ετών. “Οι σπάστες δε θα έχουν τον τελευταίο λόγο, σε μια δημοκρατία…” απειλεί ο Σαρκοζί ενώ κάνει έκκληση στην “υπευθυνότητα του καθενός”. 5 εκ. την ημέρα -περισσότερο κι απ’ την ηφαιστιακή τέφρα της Ισλανδίας- υπολογίζει ο πρόεδρος της εθν. ομοσπονδίας εμπορικής αεροπορίας ότι κόστισαν οι απεργίες στην αεροπλοϊα. 240 συλλήψεις τις τελευταίες 2 μέρες στο Seine-Saint-Dennis, κατά κύριο λόγο ανήλικα. Ο βουλευτής Philippe Meunier θα δηλώσει σχετικά: “βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αρπακτικά θηρία που ‘χουν ως μόνο στόχο τα σπασίματα και το πλιάτσικο εις βάρος του γαλλικού λαού”, επιχειρηματολογώντας υπέρ της εξόρισης των συλληφθέντων “σπαστών” από τη χώρα… Παρίσι: πορεία 250 εθνικιστών κραδαίνοντας γαλλικές κι ευρωπαϊκές σημαίες από την πλατεία Saint-Sulpice μέχρι το πάνθεον , με αστυνομική συνοδεία, “ενάντια στα αποβράσματα και στους σπάστες”… Φωτογραφίες απ’ τα μπάχαλα της Λυόν.
][][
Νέες μέρες δράσης: στις 28/10 και 6/11 καλούν τα συνδικάτα CFDT, CFE/CGC, CFTC, CGT, FSU, UNSA.
22/10
2.257 συλλήψεις και 72 μπάτσοι τραυματίες από τις 12/10. 4 νέοι στο Saint-Nazaire, ένας 41χρονος λιμενεργάτης, δυο 18χρονες κι ένας 34χρονος στο Trignac φυλακίζονται. Άλλοι 3 ενήλικες στο Bobigny. 32 άτομα συνελήφθησαν στο Pantin για λεηλασία μιας parfumerie. 4 συλλήψεις στο Blanc-Meslin. Βρέθηκε πάνω τους μπαστούνι του μπέιζμπολ και μαχαίρι. Πάνω από 300 οι συλλήψεις στο Seine-Saint-Dennis, την τελευταία εβδομάδα. Τα μαγαζιά της πόλης είχαν όλη μέρα κατεβασμένα τα ρολλά, μιας και οι βιτρίνες τους ήταν σπασμένες. 2 ανήλικα φυλακίζονται στη Λυόν και μία στην Ναντέρ. Στο Meux ένα λυκειόπαιδο που κοπάνησε έναν μπάτσο στην πορεία, αναγνωρίζεται από βίντεο στο youtube και καταδικάζεται σε 10 μήνες φυλάκισης. Σπάσιμο του μπλόκου στο μεγαλύτερο διυλιστήριο Grandpuits από επέμβαση των CRS στη διάρκεια της νύχτας. Η πολιορκεία κράτησε περίπου μισή ώρα αφού οι απεργοί και αλληλέγγυοι αντιστάθηκαν. Τουλάχιστον τρεις τραυματίστηκαν. Απόπειρες επανακατάληψης των διυλιστηρίων. Οι μπάτσοι κόβουν βόλτες με οχήματα και κανόνια νερού στο κέντρο της Λυόν. Μπλοκάρισμα της αποθήκης καυσίμων του Coignières, της Βρέστης και της Λυόν. Μπλόκα δρόμων από φορτηγά στη Lille. Επέμβαση των CRS και στην Rouen και σπάσιμο του μπλόκου της αποθήκης καυσίμων. Η CGT κάνει λόγο για κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Καταδίκες: ένας μήνας φυλάκισης για 2 φοιτητές του Μονπελιέ για ρίψη αντικειμένων σε μπάτσους. 6 μήνες σ’ έναν 18χρονο στην Τουλούζη για μεταφορά μπουκαλιού με υδροχλωρικό οξύ (“αυτοσχέδιος εκκρηκτικός μηχανισμός”) στην πορεία της 19/10. Ένας 14χρονος κι ένας 19χρονος στην Καέν. Άγρια καταστολή της διαδήλωσης στο Στρασβούργο (φωτογραφίες).
Μια γρηγορη ανασκόπηση της κατάστασης στις 22/10:
Διυλιστήρια: Γενική απεργία και στα 12 διυλιστήρια της χώρας. Το δικαστήριο έκρινε παράνομη την επιστράτευση στο Grandpuits μετά από προσφυγή της CGT (το πιο μαζικό, ρεφορμιστικό συνδικάτο). Το βελγικό συνδικάτο CGCP προειδοποιεί ότι θα κατέβει σε απεργία εάν το βελγικό κράτος εξαγάγει καύσιμα στη Γαλλία για να αντισταθμίσει την έλλειψη λόγω απεργίας. Το γαλλικό κράτος άνοιξε τα στρατηγικά του αποθέματα. 20% των βενζινάδικων παραμένουν άδεια.
Σιδηρόδρομοι: Απεργία όλων των σιδηροδρομικών, κυκλοφορία με διακοπές.
Λιμάνια: Απεργία στα περισσότερα λιμάνια. Δεκάδες πλοία μπλοκαρισμένα.
Καθαριότητα: Απεργία σε πολλές πόλεις. Στην Μασσαλία, φαντάροι επιστρατεύτηκαν ως απεργοσπάστες.
Οδικές μεταφορές: Οι φορτηγατζήδες έχουν ενωθεί με το κίνημα. Απεργία και μπλόκα-“βήμα σαλιγκαριού” σε πολλές εθν. οδούς.
Λύκεια: (σημ. στη γαλλία τα λύκεια είναι εξατάξια, ανάλογο με το γυμνάσιο-λύκειο εδώ) Χιλιάδες σχολεία κλειστά, πολλά εχουν μετατραπεί σε κέντρα συνεύρεσης, συζήτησης και άλλων δραστηριοτήτων στα πλαίσια των κινητοποιήσεων. Αυθόρμητες διαδηλώσεις ξεκινούν συχνά απ’ τα μπλοκαρισμένα σχολεία, που συχνά αντιμετωπίζονται με άγρια βία απ’ την αστυνομία.
Πανεπιστήμια: Πάνω από 10 παραμένουν μπλοκαρισμένα, οι πρυτανείες άλλων έχουν κηρύξει λοκ-άουτ από φόβο κατάληψής τους από φοιτητές.
Άλλοι τομείς με συμμετοχή στην απεργία: μεταλλουργία, πυρηνικά εργοστάσια, ενέργεια, εκπαιδευτικοί, οδηγοί λεωφορείων, ταχυδρομικοί, υπάλληλοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, εφοριακοί… Στον ιδιωτικό τομέα είναι δύσκολο να απεργήσει κανείς, αν και πολλοί υπάλληλοι κατεβαίνουν στις “ημέρες δράσης” που καλούν τα κεντρικά συνδικάτα. Κάτι ανάλογο ισχύει για τους κρατικούς λειτουργούς, τους νοσοκομειακούς κλπ. Στις παραδοσιακές εργατουπόλεις (Χάβρη, Μασσαλία, Σεν Ναζαίρ) η απεργία είναι ολική, το ίδιο και σε αρκετά χωριά. Αναρίθμητα είναι τα μπλόκα, όπως και άλλες δράσεις πχ το σπάσιμο των γραφείων της MEDEF (το επιφανές “συνδικάτο” των αφεντικών, σύλλογος επιχειρηματιών-βιομηχάνων), του δεξιού κόμματος UMP, πολυτελών καταστημάτων και γραφείων εύρεσης εργασίας, αλλά και οι δωρεάν μεταφορές με λεωφορεία, ανοίγματα διοδίων, δωρεάν υπηρεσίες, τα απεργιακά ταμεία, άγριες διαδηλώσεις, μπάχαλα, συγκεντρώσεις, συνθήματα κλπ…
][][
Σημείωση: τα όσα μεταφέρονται εδώ, σε καμμία περίπτωση δεν καλύπτουν το εύρος ενός τόσο εκκρηκτικού κινήματος όπως αυτό της Γαλλίας, και σκοπεύουν στο να δώσουν μια στοιχειώδη εικόνα του τί λαμβάνει χώρα. Στο εξής, δεδομένης της ανάπτυξης του κινήματος και της στενότητας του διαθέσιμου χρόνου για μεταφράσεις, η σύνοψη αυτή θα περιοριστεί κι άλλο, παίρνοντας έναν χαρακτήρα καθαρά ενδεικτικό, ενώ περισσότερο βάρος θα δοθεί στις μεταφράσεις κειμένων.
23/10
Ο αγώνας επικεντρώνεται γύρω απ’ την υπεράσπιση των μπλοκαρισμένων διυλιστηρίων μετά τις απειλές τις κυβέρνησης, και κυρίως στα μπλόκα της Χάβρης, του Donges και του Grandpuits, ενώ κυρήσσεται απεργία και στο διυλιστήριο της Gonfreville. Διαδηλώσεις στη Λυόν, την Narbone κα. Μεγαλύτερη αίσθηση στη δυτική Γαλλία και στη Βρετάννη, όπου 4 στα 10 πρατήρια δεν έχουν καύσιμα. Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών, με μέσο όρο 1 στα 2 τραίνα να φεύγει στην ώρα του, ή σχεδόν. Μπλόκα σε αυτοκινητοδρόμους από φορτηγά ή πεζούς διαδηλωτές (Τουλούζη)…
Το βράδυ της 23/10 στο Αlbertville της Σαβοϊας, σύμφωνα με τον τοπικό τύπο, μια ντουζίνα “αντίπαλοι της μεταρρύθμισης”, εκμεταλλευόμενοι την εκδήλωση “Σαβοϊα για όλους” του βουλευτή του κυβερνόντος κόμματος Hervé Gaymard, κλείδωσαν τις πόρτες της σάλας όπου ήταν συγκεντρωμένα 300 άτομα για την εκδήλωση και κατέβασαν τον διακόπτη του ρεύματος, βυθίζοντάς τους στο σκοτάδι. Στη συνέχεια η ομάδα άνοιξε τις πόρτες και άρχισε να τους “βομβαρδίζει” με αυγά, φρούτα και πέτρες! στο φευγιό και πριν καλά καλά οι φίλοι του κυβερνόντος κόμματος καταλάβουν τί συνέβη, οι άγνωστοι προκάλεσαν ζημιές σε μερικά αυτοκίνητα των συγκεντρωμένων. Η αστυνομία δεν κατάφερε να κάνει συλλήψεις. Πηγή.
24/10
Απειλές επίταξης του διυλιστηρίου του Donges, συγκεντρώνουν μέσα σε λίγη ώρα εκατοντάδες αλληλέγγυους που ενισχύουν το μπλόκο, ενώ 300 άτομα αποτρέπουν την άφιξη βυτιοφόρων στο γειτονικό Saint-Nazaire, ξεφεύγοντας απ’ την αστυνομία. Στο Saint-Etienne του Rouvray, ένα εμπορικό κέντρο γίνεται στάχτες (φωτογραφίες στο Jura-Libertaire), το ίδιο θα συμβεί και στο δημαρχείο της Tarnos. Στο Scionzier, κοντά στα γαλλοελβετικά σύνορα, 15αριά άτομα μπαίνουν στα Carrefour και γεμίζουν καροτσάκια με τρόφιμα για να τα μοιράσουν στους απεργούς. Σταματιούνται στα ταμεία από μέλη της διεύθυνσης που καλούν την αστυνομία. Έχοντας αποφασίσει να είναι μια “ειρηνική” δράση, αναγκάζονται ν’ αφήσουν τα τρόφιμα και να φύγουν. Το προηγούμενο βράδυ λαμβάνουν χώρα επιθέσεις ενάντια σε πολιτικούς του κυβερνόντος κόμματος. Στο SaintPierre-des-Corps 300 μπάτσοι των CRS σπάνε με τη βία την περιφρούρηση 30αριά συνδικαλιστών του τοπικού διυλιστηρίου και το “απελευθερώνουν”. 600 λιμενεργάτες καταλαμβάνουν τις αποθήκες του κεντρικού λιμανιού της Μασσαλίας. Άνοιγμα διοδίων από πρωτοβουλία συνδικάτων (CGT, CNT κα) στο Ain. Μπλόκα, σαλιγκάρια, κι οδοφράγματα στη Βρέστη, τη Ρουέν και το Παρίσι. Δέσμευση της FGTB να μπλοκάρει κάθε μεταφορά καυσίμων της Total Βελγίου προς τη Γαλλία, ώστε να προστατευθεί η απεργία των γάλλων συναδέλφων τους. Οι εργαζόμενοι του διυλιστηρίου Petroplus Reichstett στην κάτω Ρηνανία, ψηφίζουν παύση της απεργίας τους. Οι οδοκαθαριστές του Παρισιού, της Τουλούζης και του Μπελφόρ κατεβαίνουν σε κυλιόμενη απεργία μαζί με τους συναδέλφους τους της Μασσαλίας. Ολοήμερη απεργία των ταχυδρομικών. Χάρτης των απεργιών στο Grève générale. Χρονολόγιο των μπλόκων απ’ το Rebellyon.
25/10
Από τα χαράματα, στήνονται πύρινα οδοφράγματα στις κεντρικές εισόδους της επιχείρησης μεταφορών Sopitra της Νάντης, μπλοκάροντας την τροφοδοσία αρκετών αγορών με προϊόντα (φωτογραφίες στο Jura Libertaire και στο ιντυμήντια Νάντης). Μπλοκάρονται επιτυχώς μεγάλα εργοστάσια όπως της Renault και της Peugeot. Το 1/4 των βενζινάδικων χωρίς αποθέματα. Οι εργαζόμενοι 2 διυλιστηρίων της Exxon Mobil ψηφίζουν επιστροφή στην εργασία τους από Δευτέρα. 300 μαθητές μπλοκάρουν το σχολείο τους στην υπερατλαντική αποικία της Ρεϋνιόν. Απεργία στην πολυεθνική Babcock Wanson, μπλόκα σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, και άνοιγμα των ταμείων στον ζωολογικό κήπο της Λίλ με τη στήριξη της CGT. Κατάληψη κι επανακατάληψη από αστυνομικές δυνάμεις του διυλιστηρίου του Fos. Σκοτάδι στο κέντρο των πόλεων Tourcoing και Wasquehal, από εργαζόμενους της CGT, που κατέβασαν τους διακόπτες σε αλληλεγγύη στο κίνημα. Οι διακοπές δεν έπληταν την οικιακή κατανάλωση. Από Τρίτη η εθνοσυνέλευση θα μπορεί να ψηφίσει το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου, κι έπειτα να το επικυρώσει η Γερουσία.
26/10
Στο Παρίσι, πολυπληθείς αστυνομικές δυνάμεις αναπτύσσονται σε διάφορα σημεία, όπως στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Bondy και στη Σορβόννη. Μπλόκο σε αμαξοστάσια των αστικών συγκοινωνιών στη Lille και το Neuilly-Plaisance οργανωμένο απ’ τα συνδικάτα CGT, CNT, FSU, Solidaires και της συλλογικότητας collectif de défense des services publics. Αποκλεισμοί αποθηκών καυσίμων στην κεντρική Γαλλία στη Βρέστη, στη Ντιζόν, στο Lamballe και στο Grigny (φωτογραφίες), κι επειχειρήσεων στα δυτικά και στη Rennes. 2 βελγικές αποθήκες καυσίμων Total (σε Tertre και Feluy) μπλοκάρονται σε ένδειξη αλληλεγγύης από αντιπροσωπείες συνδικάτων που διαπραγματεύονται με τη διοίκηση για να αποτρέψουν την αποστολή καυσίμων στη Γαλλία. Πορείες στη γαλλική πρεσβεία των Βρυξελλών καλούνται για την Πέμπτη. Γύρω στους 200 διαδηλωτές, κυρίως μέλη συνδικάτων (CGT κα) στήνουν φλεγόμενα οδοφράγματα και πετούν αυγά και λαχανικά στα γραφεία του MEDEF (ο γαλλικός ΣΕΒ) του Loire Saint-Etienne, ενώ με σκουπίδια φράχτηκε η είσοδος του MEDEF στην Μασσαλία (φωτογραφίες). Στην Μασσαλία και άλλες πόλεις, οι οδοκαθαριστές ψήφισαν την παύση προσωρινά της απεργίας τους κυρίως για λόγους δημόσιας υγείας. Το κίνημα κρατάει ακόμα 9 απ’ τα 12 διυλιστήρια της χώρας, ενώ τα 3 που έχουν ψηφίσει υπέρ μιας παύσης της απεργίας από Δευτέρα, δύσκολα θα μπορέσουν να λειτουργήσουν όσο κρατούν οι απεργίες στους τομείς της τροφοδοσίας τους και των μεταφορών. Παράλληλα, το ταμείο αλληλεγγύης των απεργών του Donges, συγκέντρωσε 30.000 ευρώ. 37 απ’ τα 80 πανεπιστήμια κρατιούνται κλειστά. Πυρπολημένα μέχρι θεμελίων βρέθηκαν τα σουπερμάρκετ DIA του Saint-Maurice-de-Beynost, οι 10 υπάλληλοι απολύθηκαν. Ανοιχτή συνέλευση δημιουργείται στο Seine-St-Dennis, από δημοτικούς υπαλλήλους, μέλη συνδικάτων ή μη, και κατοίκους (site). Τα συνδικάτα ετοιμάζονται για πορείες σε όλη τη χώρα στις 28/10 (χάρτης της CGT). Μια ανταπόκριση (στα αγγλικά) για το κίνημα ως τώρα, απ’ την ομάδα Mouvement Communiste, στο libcom.org. Μπλόκα και συμπλοκές με τους μπάτσους έξω απ’ τα διυλιστήρια Total στο Brive-la-Gaillarde (φωτογραφίες). Διαδηλώσεις μαθητών στο νησί της Ρεϋνιόν(φωτογραφίες). Σαμποτάζ των υπαλλήλων στην ηλεκτροδότηση, αφήνουν το εμπορικό κέντρο του Villeneuve d’Ascq χωρίς ρεύμα. Κρούσματα κλοπής καυσίμων εμφανίζονται στα πλαίσια της έλλειψης. Δολιοφθορές στα οχήματα της οικογένειας του Bernard Thibault, γ.γ. της CGT. Χαμηλής έντασης σαμποτάζ και “αμέλειες” των υπαλλήλων της SNCF (σιδηρόδρομοι, μεταξύ των οποίων και τα τραίνα υψηλής ταχύτητας TGV), προκαλούν καθημερινά πολύωρες καθυστερήσεις και βλάβες.
27/10
Κλείνει το διυλιστήριο της Petroplus στο Cressier της Ελβετίας, που τροφοδοτούταν απ’ το σταθμό καυσίμων του Fos-sur-Mer στη Γαλλία. Απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης έχουν δημιουργηθεί στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, συνήθως με πρωτοβουλία της CNT. Αποκλεισμοί κέντρων logistics, σούπερμάρκετ Carrefour, σταθμών λεωφορείων και αποθηκών καυσίμων, στην Γκρενόμπλ, στην Ντιζόν, το Λοντβίκ κ.α. , μπλόκα επίσης στο Grandpuits και σε αυτοκινητοδρόμους (φωτογραφίες). Συνεχίζεται το μπλόκο στο λιμάνι της Μασσαλίας. Στο Παρίσι, συμβολική κατάληψη των γραφείων της Malakoff Médéric, εταιρίας ιδιωτικών συντάξεων και ασφαλίσεων. Μπλόκο και κινητοποιήσεις στο λιμάνι της Χάβρης (περισσότερα, Havre de grève). Μπλόκο στο κέντρο διαλογής πετρελαιοειδών του Sassenage (φωτογραφίες). Στην Νάντη, μετά από πιέσεις εργαζομένων κι αλληλέγγυων, η διοίκηση της Sopitra, αποσύρει τις μηνύσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια της απεργίας. Μαθητικές κινητοποιήσεις κι επιθέσεις σε περιπολικά στην Ρεϋνιόν και στις άλλες νησιωτικές αποικίες (φωτογραφίες). Παρέμβαση στο ράδιο France Inter και διάβασμα προκηρύξεων…
28/10
“Προληπτική” επίθεση της αστυνομίας σε διαδήλωση στο Παρίσι. Κατάληψη κτιρίου στη Rennes, για να στεγάσει συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες: Maison de la grève, rue de la Barbotière. Εμπρησμός σούπερ μάρκετ στο Saintes. Αναδιακόσμηση με αφίσες και μπογιές γραφείων της Malakoff-Médéric, στην Νάντη και καταλαμβάνονται στη διάρκεια διαδήλωσης αυτά του Στρασβούργου (φωτό). Ισχυρή διαδήλωση 50αριά χιλιάδων στην Γκρενόμπλ, σπάζονται τα γραφεία της MEDEF κι ένα αστυνομικό τμήμα (φωτογραφίες). Έντεκα συλλήψεις ανηλίκων στην Ναντέρ για συγκρούσεις με τους μπάτσους κι εμπρησμούς οχημάτων στις απεργιακές διαδηλώσεις της 18-19/10. Άλλες 22 συλλήψεις “σπαστών” σ’ όλη τη Γαλλία. Μπάχαλα στο St-Nazaire κι οχτώ συλλήψεις. Μπλόκα διαδηλώσεις και συγκρούσεις σε όλη τη χώρα (φωτο). Βανδαλισμοί κεραιών της γαλλικής τηλεόρασης France3 και διακοπή του προγράμματος στη Lille. Δωρεάν μεταφορές στο Belfort κα. 50% των πτήσεων του Orly αναβάλλονται. Μπλόκα στην κυκλοφορία στο Παρίσι. Απεργίες των οδοκαθαριστών σε πολλές πόλεις. Μεγάλη ανάπτυξη του κινήματος στην Caen, πορεία 170.000 και μπλόκα. Παρεμβάσεις σε γραφεία του UMP σ’ ολόκληρη τη χώρα, κατεβασμένες οι τζαμαρίες των γραφείων στις Αρδέννες στη διάρκεια διαδήλωσης (φωτό). Πορείες στη Λυόν και αντισυγκέντρωση 150 εθνικιστών “ενάντια στα σπασίματα” υπό αστυνομική περιφρούρηση. Βίαια αστυνομική καταστολή στην απόπειρα ειρηνικής κατάληψης της νομαρχίας στο St-Etienne από διαδηλωτές, η περιφρούρηση της CGT σε ρόλο μεσολαβητή (φωτό). 2.000.000 συμμετέχουν στις διαδηλώσεις σ’ όλη την επικράτεια (φωτογραφίες από Νάντη) σύμφωνα με τη CGT, αν και ο νόμος έχει ήδη υπερψηφιστεί στο κοινοβούλιο, κι επικυρωθεί. Οι σχολικές αργίες πιθανόν να είναι υπεύθυνες για μια ύφεση στις μαθητικές κινητοποιήσεις.
29/10
Πριν το ξημέρωμα, άγνωστοι ντυμένοι ως αστυνομικοί, επιτίθενται στον καταυλισμό τσιγγάνων του Poissy. H CGT μπλοκάρει την ανέγερση του σταδίου της Lille. Συμπλοκές με τα CRS. Ημέρα δράσης στην Μασσαλία. Χτίσιμο της εισόδου των γραφείων της Medef στη Χάβρη, από μέλη της CGT (φωτο): η διάσταση μεταξή της μαχητικότητας της βάσης και της αμηχανίας(;) της συνδικαλιστικής ηγεσίας αυξάνει, καθώς οι κοινοβουλευτικές τάσεις του κινήματος, μετά την επικύρωση του νόμου σιγά-σιγά αποχωρούν, παραπέμποντας την αναμέτρηση στις επερχόμενες εθνικές εκλογές του 2012… Μπλόκα σε δρόμους (και συλλήψεις τριών συνδικαλιστών στο Μπορντώ), σε σχολεία, διυλιστήρια, διαδηλώσεις και διάφορες δράσεις σε όλη τη χώρα. Ένα χρονοδιάγραμμα των κινητοποιήσεων (μτφρ. google translator) μέχρι και τις 28/10, κι ένας χάρτης (απ’ το γαλλόφωνο δελτίο rebetiko). Κρατούν γερά οι απεργίες στην πετρελαιοβιομηχανία, σε μεταφορές, κι αυτοδιοίκηση, ενώ αναμένεται η επιστροφή των μαθητών και της νεολαίας στο παιχνίδι, που έχουν σηκώσει τεράστιο βάρος της αναμέτρησης, καθώς ριζοσπαστικές μειοψηφίες μαθητών κρατούν επαφή με τις κινηματικές διαδικασίες παρά τις σχολικές αργίες.
30/10
Νωρίς την νύχτα, σαμποτάρονται δεκάδες ΑΤΜ τραπεζών στο Guingamp. Σπασίματα γραφείων του UMP σε Ντιζόν και Montceau. Μια χαλάρωση των κινητοποιήσεων αποδίδεται στο τριήμερο αργίας (Toussaints, των αγίων πάντων στη Γαλλία). Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμφάνιση γκράφιτι στα νεκροταφεία της Τουλούζ, με συνθήματα όπως “θάνατο στους νεκρούς”, “ξυπνήστε τους νεκρούς” κλπ που χαλάν τη γιορταστική ατμόσφαιρα. Τις επόμενες νύχτες, θα εμφανιστούν και διάφοροι βανδαλισμοί στο χιονοδρομικό κέντρο του Serre-Chevalier, με τις συνολικές ζημιές να υπολογίζονται στα 300.000 ευρώ. Γκράφιτι με βρισιές κατά των μπάτσων, αλγερινές σημαίες και λοιπά αντεθνικά σύμβολα θα εμφανιστούν στην υπό ανάπλαση/gentrification περιοχή της Ανγκουλέμ, μαζί με διάφορους βανδαλισμούς. Βανδαλισμοί και σε μνημεία των νεκρών γάλλων στρατιωτών στην Άπω Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, και σε μνημείο της “ελεύθερης Γαλλίας” με κόκκινες μπογιές και συνθήματα, φεμινιστικά και άλλα ωραία, αντεθνικού περιεχομένου.
31/10
Μια τάση “επιστροφής στην ομαλότητα”, λόγω της τριήμερης αργίας, περιορισμένη όπως θα φανεί, γίνεται ωστόσο αντιληπτή απ’ το κράτος, που περνά στην αντεπίθεση, είτε με συλλήψεις και δίκες νεαρών όπως στο Παρίσι, είτε με εκκενώσεις καταυλισμών τσιγγάνων όπως στη Λυόν.
1/11
Μπλόκο σούπερμάρκετ στο Montivilliers. Άνοιγμα διοδίων στην Τουλούζ. Μπλόκα σε πετρελαιαποθήκες σε Ντιζόν και Longvic. Απεργοί ανοίγουν τα διόδια στο Calvados για να περάσουν οι αυτοκινητιστές δωρεάν, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς συνεισφέρουν οικονομικά για την ενίσχυση των απεργιακών ταμείων (φωτογραφίες). Απόπειρα κλεισίματος εργοστασίου στο Blanquefort, αποτρέπεται μετά από επέμβαση της αστυνομίας. Μπλοκάρισμα mall στην Boulogne. Απεργία και μπλόκα απ’ τους οδοκαθαριστές του Laval (δυτική Γαλλία). Στην Κορσική, ισχυρό προπύργιο της απεργίας όπου η δυσφορία εναντίον του γαλλικού κράτους παίρνει ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά, στρατολογικό κέντρο του γαλλικού στρατού γίνεται στόχος εμπρηστικής επίθεσης. Μπλοκάρεται το τραίνο υψηλής ταχύτητας (TGV) μεταξύ Le Mans-Rennes. Μπλόκο και στα τραίνα του Chambéry, και μαθητικές κινητοποιήσεις στην ίδια πόλη. Οι πετρελαϊκές υπολογίζουν σε 200 εκ ευρώ τις απώλειές τους από την παρατεταμένη απεργία. Τα αφεντικά μετράνε τις ζημιές τους. 300.000 ευρώ μόνο, οι καταστροφές στο εμποροδικείο της Nanterres.
2/11
Πρώτος γύρος. Συνεχίζουμε! Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στο Παρίσι. Μπλόκο της Σορβόννης. Απεργία, μπλόκα και διεπαγγελματική γενική συνέλευση στο Genevilliers. Κλείδωμα των γραφείων της εφορίας στο St-Dennis. Γενικές συνελεύσεις και μπλόκα στην πανεπιστημιούπολη της Γκρενόμπλ, του Σεν-Ετιέν, της Λυόν, της Νάντης, του Le Mans, του Pau, και αλλού. Μπλοκάρονται με φλεγόμενα οδοφράγματα οι ταχυμεταφορές Chronopost της Νάντης, που εξυπηρετούν τους πλουσίους, ώστε να μην πλήττονται απ’ τις ελλείψεις λόγω απεργίας (φωτογραφίες). Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική (CGT, CFDT, SUD, FSU και CNT) του πυρηνικού εργοστασίου του Cruas-Meysse (φωτογραφίες), ενώ μέλη της CGT μπλοκάρουν και τη βιομηχανία χημικών του Ρουσιγιόν (φωτο). Μπλόκα και αστυνομική καταστολή και στην Καέν. Διακοπή της απογευματινής λειτουργία σε εκκλησία του Carcassonne, από νεολαίους -βορειοαφρικανικής καταγωγής σύμφωνα με τους αυτόπτεις μάρτυρες πιστούς- που πέταξαν πέτρες και ντομάτες προς τους ιερείς, κι έσπασαν ένα άγαλμα της παναγίας.
3/11
Επιστροφή των μπλόκων σε πολλά πανεπιστήμια, σ’ όλη τη χώρα. Άμεση καταδίκη σε 3 μήνες φυλάκισης ενός απεργού του Grandpuits, μέλους της CGT, που συνελήφθη σε διαδήλωση στο Παρίσι. Μαθητική διαδήλωση στο Chalon. Νυχτερινό μπλόκο της πετρελαιαποθήκης του Auchan (φωτογραφίες). Πειθαρχικά συμβούλια εναντίον φοιτητών που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, στην Πικαρδία. Μπλόκα σε διάφορες πόλεις, και πετρελαιαποθήκες, γενικές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια στην Γκρενόμπλ (φωτογραφίες) και αλλού. Με την επιστροφή των μαθητών απ’ το τριήμερο, εμφανίζονται και τα πρώτα μπλόκα και κλειδώματα σχολείων εκ νέου.
4/11
Αστυνομική επέμβαση στο κατειλημένο πανεπιστήμιο του Saint-Étienne, και σπάσιμο της κατάληψης. Ένας φοιτητής υπό κράτηση (φωτογραφίες). Μπλόκο αποτεφρωτήρα στο SaintOuen, με διανυκτερεύσεις, χορό, γλέντι, συζητήσεις (φωτογραφίες). Μπλόκο και στο αεροδρόμιο της Τουλούζ, απ’ τη CGT και άλλους (φωτογραφίες), το ίδιο και στο αεροδρόμιο της Νάντης (φωτο), του Roissy, του Κλερμόν-Φεράν, του Ορλύ (Παρίσι) ενώ στάσεις απεργίας εμφανίστηκαν και στης Λυόν και της Μασσαλίας. Μπλόκο απ’ τη διασυνδικαλιστική και σε σήραγγα Frejus των Άλπεων που ενώνει τη Γαλλία με την Ιταλία. Νυχτερινή διαδήλωση με δαυλούς και φαναράκια στο Alençon (φωτο). Διαδηλώσεις και μπλόκα και στην Ρεϋνιόν, κυρίως από μαθητές και νεολαίους. Μπλόκο μέρους του λιμανιού της Βρέστης. Μπλόκο στα λεωφορεία του Villeneuve d’Ascq. Πολλοί μαθητές όπως του λυκείου Paul-Valéry δεν προσέρχονται για μάθημα, ενώ άλλοι οργανώνουν μικρές διαδηλώσεις (φωτό, φωτό από Le Mans) ή μπλόκα στα σχολεία τους (φωτό). Αστυνομική καταστολή, και σύλληψη ενός μαθητή στο Περπινιάν. Επί έξη ώρες μια επί τόπου πρωτοβουλία νεαρών κρατά κλειστή την πετρελαιαποθήκη του Guéret (φωτό). Βήμα σαλιγκαριού στον αυτοκινητόδρομο Παρίσι-Λίλ, χάρι στα μπλόκα των φορτηγατζήδων. Πορείες κι εκδηλώσεις στη Λυόν. Άγρια διαδήλωση στο Παρίσι, με συμμετοχή κυρίως νέων, φοιτητών, μαθητών, περικυκλώνεται από CRS και ασφαλήτες και αντιμετωπίζει βάρβαρη καταστολή, ενώ στις 89 υπολογίζονται οι συλλήψεις. Στο Angers, η αστυνομία μπλοκάρει τους δρόμους γύρω από τα γραφεία του UMP εμποδίζοντας τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς τα κει. Πίσω στο Παρίσι, εργαζόμενοι του υπουργείου πολιτισμού μπλοκάρουν το Grand Palais. Η εταιρία κλιματιστικών Behr, χρησιμοποιεί ελικόπτερα προκειμένου να σπάσει την απεργία και να παρακάμψει τα μπλόκα των απεργών (φωτό). Νυχτερινή διαδήλωση φοιτητών και νεολαίων στο Μονπελιέ. Γενικές συνελεύσεις αγώνα στη Ρεν, Λιλ κ.α.
5/11
Επιστροφή των μπλόκων στα σχολεία. Τουλάχιστον τα μισά λύκεια του Μονπελιέ κλειστά. Μπλοκάρεται η διανομή της εφημερίδας Ouest-France κοντά στη Rennes (φωτό), τα τυπογραφεία της εφ. Voix du Nord, το δημαρχείο του Vire (φωτό) σταθμοί τραίνων (φωτο) και τα επείγοντα του νοσοκομείο Tenon στο Παρίσι. Γενικές συνελεύσεις σε Μονπελιέ, Μοντωμπάν, Ρεν κ.α... Ανάπτυξη των μπλόκων και στη Χώρα των Βάσκων (λινκ). Άνοιγμα των διοδίων στο Voreppe κοντά στην Γκρενόμπλ από τριανταριά άτομα και μοίρασμα πάνω από 3.000 προκηρύξεων στους οδηγούς που περνούσαν δωρεάν. Απεργοί (κυρίως της CGT) μπλοκάρουν τις αποθήκες των Lidl στο Sautron. Διεθνής δράση στα γαλλο-γερμανικά σύνορα κατά της μεταφοράς πυρηνικών αποβλήτων με τραίνα.
6/11
Μπλόκο στον σ.σ του Guingamp (φωτογραφίες). Συμβολική κατάληψη του δημαρχείου του Vire (φωτογραφίες). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο του Metz (φωτό). Οι μπάτσοι επιτίθενται στο μπλοκάρισμα των γραφείων της εφημερίδας Ouest-France, και συλλαμβάνουν 2 άτομα μετά από αντίσταση των διαδηλωτών. Στη Ρεν, το ράδιο France Bleu Armorique καταλαμβάνεται για μιάμιση ώρα από “30 άτομα της αναρχοαυτόνομης τάσης” σύμφωνα με τη διευθύντρια του ραδιοσταθμού, που διαβάζουν προκηρύξεις στον αέρα. Μπλόκο στα τραίνα στο Morlaix, από 50αριά διαδηλωτές, κυρίως των συνδικάτων Sud-Solidaires. Περίπου 500 διαδηλωτές μπλοκάρουν τον σ/σ του Quimperlé και αντιστέκονται σθεναρά στις προσπάθειες των μπάτσων να σπάσουν το μπλόκο (φωτό). Κατάληψη επ’ αόριστον του πανεπιστημίου του Mirail στην Τουλούζ, το ίδιο και στο Poitiers, αν κι εκεί οι μπάτσοι εκκενώνουν την κατάληψη το ίδιο βράδυ. Στην Tours δημιουργείται ένας κεντρικός συντονισμός των γενικών λαϊκών και των διεπαγγελματικών ανοιχτών συνελεύσεων του αγώνα (ιστοσελίδα). Στην ίδια πόλη, μπλόκα δημιουργούνται γύρω από εμπορικά κέντρα (Galleries Lafayette κα) Στο Cognac, 500 διαδηλωτές καταλαμβάνουν την περιφέρεια, ενώ σε συμπλοκές με την αστυνομία τραυματίζεται ένας μπάτσος. Διαδηλώσεις, καθηστική διαμαρτυρία και συμπλοκές με τους μπάτσους στην Αβινιόν (φωτό, βίντεο). Διαδήλωση στην Γκρενόμπλ, οι συμμετέχοντες εκτιμώνται απ’ τη CGT στους 55.000, ενώ απ’ τις αρχές στις 5.500. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Ο αριθμός των συμμετεχόντων στις διαδηλώσεις έχει μειωθεί αισθητά, ωστόσο η δυναμική των μπλόκων και των άλλων δράσεων (όπως και η διάδοση των απεργιακών ταμείων κι εντύπων αντιπληροφόρησης) είναι πολύ πιο έντονη απ’ αυτήν που θέλουν να περάσουν τα μμε. Στην κωμόπολη του Soultz, η αστυνομία προωθεί το αγγλοσαξονικό μοντέλο γενικευμένου χαφιεδισμού, προτείνοντας “συμμετοχή των πολιτών” στην επιτήρηση σε συνεννόηση με τη χωροφυλακή και τη δημοτική αστυνομία, ώστε να αποφευχθούν “πράξεις που υπονομεύουν την ησυχία και το αίσθημα ασφαλείας των πολιτών, όπως διαρρήξεις, βανδαλισμοί κ.α.” Η πρώτη συγκέντρωση που κάλεσε ο Δήμος ματαιώθηκε λόγω μικρής προσέλευσης, οπότε ο δήμαρχος σκέφτεται να στείλει τη δημοτική αστυνομία να γυρίσει από σπίτι σε σπίτι ώστε να ξετρυπώσει τους κατοίκους και να τους “ρωτήσει για ποιό λόγο δεν προσήλθαν”. Λαϊκή κουζίνα (σούπα) και νυχτερινή διαδήλωση στο Chambéry (φωτό). Πολιορκεία του δημαρχείου της Brioude από διαδηλωτές.
7/11
Παρέμβαση σε εκδήλωση της L’ Oreal στο Λούβρο, διαδηλωτές εισέβαλλαν σπρώχνοντας τους μπάτσους και φωνάζοντας “εσείς είστε οι κλέφτες και τα αποβράσματα”, “τις συντάξεις να πληρώσουν τα αφεντικά”. Ένας 17χρονος συλλαμβάνεται στο Tarn, για πυρπόληση γαλλικής σημαίας με την παρέα του. Την νύχτα κάηκαν επίσης οχήματα κοντά σε λύκειο της Lyon. Μπλόκα και βανδαλισμοί στα σχολεία του Carcassonne.
Ενημέρωση για τα πανεπιστήμια: Toulouse II μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 2.000 φοιτητών. Nantes: μπλοκαρισμένο μετά από ψηφοφορία 700 φοιτητών, μέχρι τη Δευτέρα. Angers: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Metz: κλειδωμένο, μετά από ΓΣ. Brest: κλειδωμένο μετά από ΓΣ. Caen: μπλοκαρισμένο μέχρι τις 20 Οκτώβρη, η τελευταία ΓΣ 2000 φοιτητών ψήφισε κατά της συνέχισης των μπλόκων, αλλά υπέρ της αποχής από μαθήματα και της κατάληψης ενός αμφιθεάτρου. Νέα ΓΣ στις 8/11. Le Havre: Μπλοκαρισμένο απ’ τις 3/11 μετά από ΓΣ 300 φοιτητών, το μπλόκο έσπασε από τις πρυτανικές αρχές κι αντιδραστικούς καθηγητές συνοδεία αστυνομικών στις 4/11. Sorbonne: Μπλοκαρισμένο μέχρι τις 2/11, κατάληψη απ’ την ΓΣ στις 3/11 και επίθεση της αστυνομίας κι εκκένωσή του. Tolbiac: ΓΣ 2000 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλοκαρίσματος στις 2/11. Saint-Étienne: μπλοκαρισμένο από ΓΣ 300 φοιτητών, εκκενώθηκε μετά από επίθεση της αστυνομίας στις 3/11. Le Mans: ΓΣ στις 2/11 ψήφισε υπέρ της συνέχισης του μπλοκαρίσματος. Lyon II: οι πρυτανικές αρχές καταδικάζουν τις πράξεις βανδαλισμού και κρατούν το πανεπιστήμιο κλειστό (λοκ-άουτ) ώστε να μην καταληφθεί από φοιτητές. Montpellier III: κλειστό μέχρι τις 4/11, οπότε η ΓΣ 1.200 φοιτητών καταψήφισε τη συνέχιση του μπλόκου. Poitiers: Μετά από επίθεση της αστυνομίας, σπάει η κατάληψη της πρυτανείας που κρατούσε μέχρι τις 4/11. Reims: έμεινε κλειστό μόνο για μια μέρα, στις 28/10. Paris VI: έκλεισε μόνο για τις 2/11. Grenoble: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, ωστόσο δεν είναι πρακτικά αποτελεσματικό. Το ίδιο για το Pau. Limoges: υπέρ του μπλοκαρίσματος η ΓΣ της 2/11. Lille III: η ΓΣ ψήφισε υπέρ του μπλοκαρίσματος, αλλά λόγω μικρής προσέλευσης δεν είναι πλέον αποτελεσματικό. La Rochelle: ΓΣ υπέρ του μπλοκαρίσματος για δυο μέρες (2-4/11).
8/11
Παρέμβαση συνδικαλιστών στο δημαρχείο του Plouay. Απ’ έξω αντισυγκέντρωση 10αριά αντιδραστικών για το κόστος της απεργίας και των ζημιών στους φορολογούμενους κλπ. Διάλογος κωφαλάλων μεταξύ συνδικαλιστών και αντιδραστικών. Ο δήμαρχος της Ρεν θυμάται ότι το κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” μπορεί να αξιοποιηθεί και δρομολογεί την επανάκτησή του απ’ τον δήμο.
9/11
Απεργία των εργαζομένων σε κέντρα εύρεσης εργασίας. Μπλόκα δρόμων και σιδηροδρομικών σταθμών στην Νιμ. Καταδίκες τριών ανηλίκων στο Chambéry για επεισόδια στα πλαίσια της πορείας της 14/10, σε ολιγοήμερες ποινές φυλάκισης, “κοινωνικής εργασίας” και χρηματικών προστίμων. Μπλόκα σε πανεπιστήμια, σιδηροδρόμους (και TGV), κι εκατοντάδες λύκεια σ’ όλη τη χώρα, σε αρκετά παρεμβαίνει η αστυνομία και εκκενώνει τα σχολεία, το ίδιο και στο πανεπιστήμιο της Caen. Καταδίκη ενός 20χρονου στο Lorient σ’ έναν χρόνο φυλάκισης για ρίψη μιας πέτρας σ’ έναν πάνοπλο μπάτσο, στη διαδήλωση της 19/10. Δυναμική μαθητική διαδήλωση στο Μονπελιέ “ο αγώνας είναι σαν κύκλος: απ’ οποιοδήποτε σημείο και ν’ αρχίσει, δε σταματά ποτέ”. Συλλήψεις μαθητών από διάφορα σχολεία του Μονπελιέ ως απάντηση της αστυνομίας. Αστυνομική βία σε λύκεια στο Dessaignes. Πορεία και τοπικές δράσεις στη Ρεν. Μαθητική πορεία στη Γκρενόμπλ, και τραυματισμός ενός μαθητή στην προσπάθειά του να διαφύγει τις επιθέσεις της αστυνομίας (φωτό&βίντεο)
10/11
Μπλόκα και κατάληψη δημαρχείου στο Tarbes, από φοιτητές. Απεργία και μπλόκο στον αποτεφρωτήρα του Saint-Ouen. Μπλόκα και φλεγόμενα οδοφράγματα στο Καλαί απ’ τη διασυνδικαλιστική (φωτό). Μπλόκο στο πανεπιστήμιο της Μπεζανσόν, μετά από ψηφοφορία στη ΓΣ (φωτό). Κατάληψη αμφιθεάτρου από αναρχικούς στο πανεπιστήμιου του Ντιζόν (φωτό). Ενντωμεταξύ, μια φοιτητική διαδήλωση 55.000 στο Λονδίνο ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων και την μεταρρύθμιση στα βρεττανικά πανεπιστήμια (φωτό) καταλαμβάνει τα γραφεία των συντηρητικών και συγκρούεται με την αστυνομία. “Στο Ris-Orangis προτιμάμε το κοτόπουλο στα κάρβουνα”: πυρπόληση δυο περιπολικών της αστυνομίας σε υπόγειο πάρκινγκ. Κατάληψη των γραφείων της εταιρίας σιδηροδρόμων SNCF στη Λυόν. 8 μήνες φυλάκισης για έναν “σπάστη”-φοιτητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Λυόν. Καταδικάστηκε για ζημιές σε έξι οχήματα και τραυματισμό ενός μπάτσου.
11/11
Μέλη της CNT παρεμβαίνουν στις εκδηλώσεις για την ημέρα μνήμης (11/11: ημερομηνία κατάπαυσης του πυρός, του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1918, αλλά και το 1943, απελευθέρωση της Γαλλίας απ’ τους αντάρτες “Maquis” και τους δυτικούς συμμάχους της). Μπλόκο στα Carrefour στο Quimper και στο Chambéry, η CGT και η CFDT Carrefour αποδοκιμάζουν το μπλόκο, που οργανώθηκε από το NPA (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα), την CNT και ανένταχτους αγωνιστές (google translate). Διήμερες αποβολές δέκα μαθητών για “οργάνωση μπλόκων” σε λύκειο του Combs-la-Ville. Απόπειρα κατάληψης κι αυτοδιαχείρισης της φοιτητικής λέσχης του Στρασβούργου. Μπλόκο υπεραγοράς του Montauban. 20 μέρες φυλάκισης για έναν μαθητή απ’ το Παρίσι, για συμμετοχή σε συμπλοκές με την αστυνομία. Αναγγελίες νεοναζιστών (κυρίως από τη Λυόν) για θεαματικά εγκαίνια των γραφείων του εθνικιστικού κόμματος στο Saint-Étienne, είχε ως απάντηση αντιφασιστική συγκέντρωση 150 περίπου αγωνιστών (φωτό). Η αστυνομία έκανε προσπάθειες να περικυκλώσει την αντιφασιστική συγκέντρωση και να αποφύγει τυχόν συμπλοκές, ωστόσο ένα 19χρονο μέλος του γαλλικού “εθνικού μετώπου” δε στάθηκε τόσο τυχερό και κατέληξε στο νοσοκομείο. Μπλόκο εμπορικού κέντρου στην Καέν (φωτό). Άνοιγμα των διοδίων στην Νιμ (φωτό). Άγρια διαδήλωση 150 ατόμων στη Λυόν, χωρίς ανοιχτό κάλεσμα αλλά στόμα-με-στόμα, συμπλοκές με την αστυνομία στην προσπάθειά της να περικυκλώσει τους διαδηλωτές. Μαζικές προσαγωγές και καταστολή της διαδήλωσης του Παρισιού απ’ την αστυνομία. To ίδιο πρωί, περίπου 100 άτομα συγκεντρώθηκαν με κάλεσμα της CNT για να καταγγείλουν τους θανάτους στην εργασία. Στην Γκρενόμπλ, Ρομά μαζί με μέλη της συλλογικότητας Collectif Solidarité Roms χτίζουν την πρώτη κοινοτική σάλα για την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών των Ρομά της περιοχής, και συγκεντρώνουν κουβέρτες, ρούχα, φάρμακα κλπ (φωτογραφίες!). Αναλυτικά οι δράσεις της ημέρας, με google translate.
12/11
Το πανεπιστήμιο Lyon II παραμένει μπλοκαρισμένο. 15.000 διαδηλωτές στη Χάβρη, κυρίως απ’ τα κεντρικά συνδικάτα (φωτό, λινκ).
13/11
Επιστροφή στην ομαλότητα; Πέσιμο σε Ρομά στην Pont de Bagnolet (Παρίσι) από 2 κλούβες CRS.
14/11
30αριά άτομα απ’ τον συντονισμό αναρχικών ομάδων (λινκ) παρεμβαίνουν στο Haute-Garonne εναντίον της εργασίας την Κυριακή. Άνοιγμα των διοδίων στη Roanne, στο Vinci (Nantes) και στο Fleury-en-Bière. Το ίδιο και στην Ντιζόν, όπου οι διερχόμενοι προτρέπονται σε ελεύθερη συνεισφορά για τα απεργιακά ταμεία. Σύλληψη ενός άγγλου, μιας γερμανίδας κι ενός αιθίοπα στο Καλαί, για αναγραφή αντιμπατσικών συνθημάτων.
15/11
Μέρα δράσης των διεπαγγελματικών συνελεύσεων. Προβολές, εκδηλώσεις και συναυλίες στο κατειλημμένο “σπίτι της απεργίας” στη Ρεν (πρόγραμμα). Μπλόκο σε υπεραγορά του Mellac. Ενέδρες και πεσίματα σε μπάτσους και πυροσβεστική στο Chambéry. Ένας 15χρονος στο Mulhouse, σκοτώνεται σε δυστύχημα από μηχάνημα αρτοποιείου, όπου βρισκόταν για μια υποχρεωτική σχολική εργασία. Μπλόκο στις galleries Lafayette και νυχτερινή πορεία στην Caen (φωτογραφίες). Δίκη μιας ακτιβίστριας της CNT που συνελήφθη στην πορεία της περασμένης πρωτομαγιάς για κατέβασμα δυο καμερών επιτήρησης 360 μοιρών στην Γκρενόμπλ. Η δίκη αναβάλλεται για τέταρτη φορά, καθώς η αστυνομία δεν έχει συντάξει ακόμα την σχετική έκθεση για το δικαστήριο. Μπλόκο στο λιμάνι της Santes, κοντά στη Lille, απ’ την ανοιχτή συνέλευση αγώνα της Lille, και τα συνδικάτα Solidaires και CNT. Νυχτερινή διαδήλωση στη Χάβρη (φωτογραφίες & google translate). Με τη δύση του ηλίου, η αστυνομία ξεκινά επιχείρηση-σκούπα κατά των μεταναστών χωρίς χαρτιά στη Belleville (Παρίσι).
16/11
Δίκη του αυτόνομου χώρου casa marulaz στη Μπεζανσόν. Μπλόκο στα Airbus στο Bordeaux.
17/11
Συνοπτικές πανομοιότυπες καταδίκες δυο διαφορετικών περιπτώσεων διαδηλωτών συλληφθέντων στις 23/9 και στις 12/10, σε έναν μήνα φυλάκιση και 400 € αποζημίωση σε μπάτσους που υποτίθεται χτυπήθηκαν από πέτρες. Πάνω από 300 συλλήψεις τις τελευταίες 2 εβδομάδες και πρωτοφανής αστυνομοκρατία στη Λυόν, “κυριλέ” πόλη με παραδοσιακά ασήμαντο κίνημα, που όμως έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά σ’ αυτό το απεργιακό κύμα, μέσα απ’ τις εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης. Καθώς το κίνημα χάνει έδαφος και υποχωρεί, η αστυνομοκρατία προελαύνει χλευάζοντας κάθε πρώτερη παραδοχή νομιμότητας. Συλληφθέντες καταδικάζονται για κατοχή φυλλαδίων του τύπου “νομικές συμβουλές για διαδηλωτές” κλπ. Αναβάλλεται η δίκη πέντε μαθητών του Μονπελιέ που συνελήφθησαν να μοιράζουν φυλλάδια κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, και κατηγορούνται για …παρεμπόδιση συγκοινωνιών, αντιμετωπίζοντας ποινές μέχρι και 4.500 €. Συνέντευξη τύπου για την καταστολή στο Saint-Nazaire, σύμφωνα με την οποία, μόνο στο προάστειο αυτό έχουν καταγραφεί την περίοδο των κινητοποιήσεων: 64 συλλήψεις (20 ανήλικα), 60 κατ’ οίκον περιορισμοί, 16 δίκες συνεχίζονται, 15 έχουν ήδη καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης, 12 έχουν ήδη εξοριστεί απ’ τη χώρα, οι υπόλοιποι θα δικαστούν τους επόμενους μήνες. Πηγή: www.codelib.info
18/11
Γιορταστική διαδήλωση στη Λυόν, ενάντια στα πανευρωπαϊκά μέτρα λιτότητας. Συναυλία στήριξης του κατειλημένου Σπιτιού της Απεργίας στη Ρεν. Συνδικαλιστή των Sud-Solidaires του Poitiers καταδικάζεται για τη συμμετοχή του σε μπλόκο (άρνηση να βγει απ’ το όχημά του, απείθια, παρακώλυση κυκλοφορίας κλπ) σε 2 χρόνια φυλάκισης και 4.500 €. Βίαιες συλλήψεις μετά από διαδήλωση στην Μπεζανσόν από μπάτσους με σκυλιά και μηχανοκίνητους.
19/11
Καταστολή και απειλές διαγραφής φοιτητών που συμμετείχαν στο κίνημα, απ’ το πανεπιστήμιο του Μονπελιέ για υποτιθέμενες κλοπές, φθορές κλπ. Μια ματιά στις δράσεις στο Πουατιέ, με αυτόματη μετάφραση google.
20/11
Αντιφασιστική διαδήλωση στη Μπεζανσόν ενάντια σε “αυτόνομους” εθνικιστές (φωτογραφίες), χριστιανοταλιμπάν και την προπαγάνδα τους κατά της έκτρωσης (αφίσσα) Ανάλογη πορεία και στη Λιλ (αφίσσα), Ανζέρ, Τουλούζ, Μπορντώ, Πουατιέ, Νάντ, Νανσύ… Φωτογραφίες και αυτόματη μετάφραση google εδώ κι εκεί, περισσότερες φωτογραφίες. Δράσεις στο Μονπελιέ ενάντια στην καταστολή του κινήματος.
21/11
Μπλόκο σουπερμάρκετ στην Mézière, από κόσμο απ’ τη CGT και τη Fédération anarchiste. Απόδραση 6 μεταναστών χωρίς χαρτιά απ’ το κέντρο κράτησης της Vincennes. Αστυνομοκρατία σην Belleville και γειτονιές του Παρισιού.
22/11
Νέα κατάληψη στη Rouen, με τ’ όνομα “Habite Asociale“. Δυο νεαροί μαροκινής καταγωγής, “χωρίς χαρτιά”, οι Mohamed Sakkmi, 26 ετών, και Icham Mekkaoui, 22 ετών, καταδικάζονται σε 10 χρόνια κάθειρξης για τον εμπρησμό ενός κέντρου κράτησης μεταναστών (CRA) στο Bordeaux, στις 19/1/2009/. Οι δυο νέοι αναγνωρίστηκαν από υλικό σε κάμερες ασφαλείας κοντά στο κέντρο. Άνοιγμα της πολιτικής κατάληψης “La Mandragore” στο Μονπελιέ. Ημέρα δράσης στο Παρίσι, πορεία προς το χρηματιστήριο, εκδηλώσεις…
23/11
Πορεία και συναυλία στην κεντρική πλατεία της Μπεζανσόν. Από 200 μέχρι 400 εκ. ευρώ την ημέρα υπολογίζει η Bloomberg τις ζημιές της γαλλικής οικονομίας στη διάρκεια της απεργίας. Απεργία και μπλοκάρισμα της εταιρίας μεταφορών Sopitra στα περίχωρα της Νάντης. Σε συγκέντρωση στη Ρεν, συνδικαλιστές των κεντρικών συνδικάτων CGT και CFDT αρνούνται να διαβαστεί κάλεσμα της Διεπαγγελματικής Συνέλευσης της πόλης, και επιχειρούν να απομονώσουν τα μέλη της συνέλευσης. Πορεία 40αριά ατόμων σε γειτονιές του Saint-Claude και μοίρασμα προκηρύξεων. Στο λιμάνι της Χάβρης, πορεία 2.500 ατόμων και διασυνδικαλιστικές διαδικασίες για “αγώνα σε μακροπρόθεσμη κλίμακα”. Αντικατασταλτική συγκέντρωση και συνέλευση στο Μονπελιέ.
][][
Ουσιαστική υποχώρηση του κινήματος. Στις 25/11 στη Χάβρη, πρωτοφανής αριθμός εργαζομένων παρίσταται στην μνημόσυνη συγκέντρωση για τα 100 χρόνια απ’ την καταδίκη σε θάνατο του συνδικαλιστή Jules Durand. Στις 27/11, αναγνωρίζεται ο πρώην υπουργός παιδείας των σοσιαλιστών Claude Allègre στην Νάντη, και τουρτώνεται (φωτογραφίες). Μακροπρόθεσμη στρατηγική και από τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις, που σε συνάντησή τους στην Νάντη, ορίζουν νέες ημέρες δράσεις στις 14/12 και 15/1. Στις 29/12, δολοφονείται από μπάτσους με taser μετανάστης απ’ το Μαλί, στο Colombes (Παρίσι). Στις 30/11, πυρπολείται όχημα της δημοτικής αστυνομίας στο Aimargues. Νέα κατάληψη κτιρίου στη Βαστίλλη. Στις 2/12 εκκενώνεται το Σπίτι της Απεργίας στη Ρεν από αστυνομικές δυνάμεις, κόβεται το ρεύμα και το νερό και μπαζώνεται το ισόγειο ώστε να αποφευχθεί ανακατάληψη του χώρου. Ακολουθεί άγρια διαδήλωση 300 ατόμων που επιτίθεται σε καλλιτεχνική έκθεση του δήμου. 4/12 συγκέντρωση και ανοιχτή κουζίνα στο Montreuil. Το βράδυ πυρπολούνται 2 οχήματα του Ερυθρού Σταυρού, σε αλληλεγγύη με τους εγκλείστους της Vincennes (στη Γαλλία, όπως και στην Ιταλία και αλλού, ο Ερυθρός Σταυρός συνεργάζεται ανοιχτά με το κράτος στη λειτουργία και διαχείριση κέντρων κράτησης μεταναστών και φυλακών). Επίσης, πυρπολείται για τρίτη φορά μέσα σε τρεις εβδομάδες το υπό ανέγερση αστυνομικο μέγαρο του Béziers. 6/12: σύσταση κοινής συλλογικότητας φοιτητών-εργαζομένων στη Ρεν, για συνέχιση των δράσεων. Βανδαλισμοί και κόκκινες μπογιές στην πρόσοψη του δικαστηρίου της Τουλούζ. Συνεχίζονται οι συλλήψεις μαθητών απ’ την αστυνομία της Λυόν, για αναποδογυρίσματα αυτοκινήτων ενάμισυ μήνα πριν.
][][
Ρίχτε μια ματιά σ’ αυτό το βιντεάκι: http://www.youtube.com/watch?v=Qi7XtHbpa6s&feature=related. Είχε κυκλοφορήσει αρκετά, μπλογκερς στη Γαλλία αλλά και στην Ελλάδα(!) βγήκαν απ’ τα ρούχα τους για τον “αστυνομικό με πολιτικά” που κλωτσάει στον αέρα τον τύπο που πάει να σταματήσει έναν “σπάστη”, όντας βέβαιοι ότι πρόκειται για αστυνομικό με πολιτικά(!). Αν και η ταυτότητα του “συντρόφου νίντζα” απασχόλησε αρκετά το κίνημα στη Γαλλία, επιλέξαμε να μην αναπαράγουμε τη σχετική (εξαντλητική) συζήτηση εδώ, καθώς δεν υπήρχε κάποιο εμφανές στοιχείο που να προσδίδει μια αστυνομική ιδιότητα, εκτός από μια μπανάλ μπαχαλοφοβική ερμηνεία των κινήσεων, της χορογραφίας, των κινήτρων… Ο “σύντροφος νίντζα” τελικά συνελήφθη και καταδικάστηκε στις 6/12 σε έναν χρόνο φυλάκισης. Στο δικαστήριο είπε “ήθελα απλά να τους φοβίσω, να τους φοβίσω ώστε να αποφευχθεί ένα λυντσάρισμα”.
][][
6/12: Σπάσιμο γραφείων του εθνικιστικού κόμματος FN στην Νίκαια. Βανδαλισμός και λεηλασία εκκλησίας στο Gourin. Ιστορική πτώση των ποσοστών της CGT στα συνδικάτα, αν και διατηρεί τον έλεγχο στρατηγικών τομέων (ενέργεια, ταχυδρομία κλπ).
Προκηρύξεις, αναλύσεις και σχόλια από τη γαλλική γενική απεργία
για μια συνοπτική ιδέα για το τί γίνεται στη Γαλλία, βλ. εδώ.
][][
Contre l’exploitation, bloquons l’économie!
Ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία!
“Μα καλά, κάνετε απεργία εν μέσω κρίσης;”
Συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφεντικά και βουλευτές της αριστεράς και της δεξιάς, μοιράζονται το ίδιο αίσθημα υπευθυνότητας. Στο όνομα του “οικονομικού ρεαλισμού”, υποτίθεται ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα μιας ολοένα κι αγριότερης εκμετάλλευσης. Ιδού το ιδεολογικό όπλο που συστηματικά στρέφουν ενάντια σ’ οποιονδήποτε εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
“Εν μέσω κρίσης, θέλετε να κάνετε ζημιά στην οικονομία; θα φταίτε για τις απολύσεις…”
Στο όνομα της ίδιας ψευτο-λογικής, ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά ούτε καν μια μεταρρύθμισή του. Κάποιοι άλλοι, για λόγους τακτικισμού, απαιτούν την απόσυρση, αλλά αρνούνται να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων: μέσα απ’ τη γενική απεργία, τα μπλόκα, το σαμποτάζ, κλπ. Τα συνδικάτα, που υποτίθεται ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων, έχουν αυτή τη λειτουργία: της συνδιαχείρισης αυτής της ταξικής κοινωνίας μέσω της διαπραγμάτευσης και της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, τα κεντρικά συνδικάτα προσπαθούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τον ανταγωνισμό, μονοπωλώντας τα διεκδικητικά πλαίσια. Εμποδίζουν την όξυνση του αγώνα, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: Δεν έχουν βγάλει ούτε μια προκήρυξη που να μην κινδυνολογούν για κατευθυνόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον μύλο που αλέθουν την υπεραξία τους τ’ αφεντικά, δεν επιθυμούν διόλου έναν αγώνα με μόνο στόχο να διασφαλίσει τα ψίχουλα που ρίχνουν ως τώρα τ’ αφεντικά. Είναι πολλοί επίσης που δεν επιρρεάζονται άμεσα απ’ το νομοσχέδιο: άνεργοι και όσοι ζουν με επιδόματα, περιοδικά εργαζόμενοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαθητες ή φοιτητές για τους οποίους η αγορά εργασίας δεν επιφυλάσσει ούτε μια ελάχιστη προσοδό, συνταξιούχοι που ήδη λαμβάνουν μια μίζεροι σύνταξη κ.α… Και που παρ’ όλ’ αυτά, κατανοούν και συμμετέχουν στο κίνημα που αναδύεται. Είμαστε πολλοί που συμμετέχουμε περισσότερο σ’ ένα κοινωνικό κίνημα παρά σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που μας θίγει. Που επιθυμούμε μια μεγαλύτερη ώθηση στον ισχύοντα συσχετισμό δυνάμεων, από πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.
Χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς μια απεργία που θα ξεβράσει τους εργατοπατέρες των συνδικάτων, δε θα υπάρξει μια πραγματική αντίρροπη δύναμη που συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα στη γέννησή του. Ένα κίνημα μέσα στο οποίο οι συντεχνιακές διεκδικήσεις ξεπερνιούνται και οι γραφειοκράτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όπου οι δράσεις απαντούν σε ανησυχίες που ευρείες από το μονοδιάστατο ζήτημα της σύνταξης, όπου ο αγώνας δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση υποτιθέμενων κεκτημένων.
Κρατώντας στο μυαλό μας τον δρόμο που μένει να διανύσουμε, ας οργανώσουμε τη λύσσα μας.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα να πάρουμε, απ’ αυτά που μας προορίζουμε!
Ραντεβού στο τέλος της πορείας, πίσω απ’ το πανώ:
“Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μια γλώσσα: απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ!”
Επικοινωνία: turbin@riseup.net
][][
A bas la paix sociale! – Κάτω η κοινωνική ειρήνη!
Με το βάθεμα της κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις των κρατών και σύσσωμες οι πολιτικές τάσειςεεπιταχύνουν τη λήψη μέτρων λιτότητας. Οι εκμεταλλευτές σ’ όλες τις χώρες διαπραγματεύονται και συνωμοτούν για να μας κάνουν να σφίξουμε ολοένα και πιο πολύ το ζωνάρι. Στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, ορίζουν περικοπές των μισθών, αύξηση των φόρων, πετσοκόβουν κάθε κοινωνική πρόνοια…
“Κατανοώ την ανησυχία των εργαζομένων, αλλά τα ευρωπαϊκά πλάνα λιτότητας είναι απαραίτητα προκειμένου να αποκατασταθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη και να καταφέρουμε να πάρουμε κοινωνικά μέτρα, δηλαδή να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας” (Herman Van Rompuy). Νά πώς ο πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρώπης συνόψισε τις προοπτικές που μας προσφέρει ο σάπιος κόσμος του: να υπομένουμε πάντα κάθε θυσία για να ενισχύσουμε το Κράτος, να διασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, και να ελπίζουμε έτσι ότι θα συνεχίσει να μας εκμεταλλεύεται (υπό ολοένα και χειρότερες συνθήκες), σ’ έναν αέναο κύκλο υποταγής.
Οι μισθωτοί σκλάβοι αυτού του κόσμου θα πρέπει πάντα να θυσιάζονται για να συντηρούν την ίδια τη σκλαβιά τους! Η ζωή της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων θα πρέπει κάθε φορά να θυσιάζεται προκειμένου να διασώζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να αποφύγει την χρεωκοπία του μέσα στον ίδιο τον χρεωκοπημένο κόσμο του.
Η μόνη εναλλακτική λύση, βρίσκεται στα χέρια μας: Ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε! Ή θα οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας ενάντια στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πάμε σαν τα πρόβατα για σφαγή!
Λυπούμαστε αλλά μέση λύση δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις, οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης, από μια άλλη κυβέρνηση κλπ… είναι όλα τρόποι να μας αποπροσανατολίζουν και να μας παίρνουν τον αγώνα μας μέσ’ απ’ τα χέρια μας.
Αν σήμερα τα συνδικάτα μας καλούν σε αποχαυνωτικές μονοήμερες “δράσεις”, να μας σαλαγήσουν στο δρόμο και να μας ρίξουν στο “τραπέζι των διαπραγματεύσεων”… είναι ακριβώς για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας χαλιναγωγήσουν, να σαμποτάρουνε την οικειοποίηση του αγώνα μας από μας τους ίδιους… για να μετατρέψουν τις αντιδράσεις μας που προκύπτουν ενόψει της επίθεσης που δέχονται οι συνθήκες ζωής μας, σε απονευρωμένα, συντεχνιακά, μεταρρυθμιστικά αιτήματα.
Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, οφείλουμε να οργανωθούμε έξω κι ενάντια στα συνδικάτα, να οικοδομήσουμε τον αγώνα μας με τρόπους που να σπάνε την απομόνωσή μας. Να απορρίψουμε κάθε θυσία και κάθε υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Η οικομνομία βρίσκεται σε κρίση; Ας πεθάνει!
Μπροστά σε μια “απεργία” των συνδικαλιστών, ας οργανωθούμε για να καταστρέψουμε την κοινωνική ειρήνη!
Να εμποδίσουμε την κυκλοφορία: να μπλοκάρουμε τους δρόμους, τα τραίνια… Να εμποδίσουμε την παραγωγή, οργανώνοντας παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις, σχολεία… Να διαρρήξουμε την απομόνωση που μας επιβάλλουν τα σύνορα μεταξύ κρατών, και οι διαφορές μεταξύ επαγγελματικών κλάδων… Να εμποδίσουμε μια επιστροφή στην ομαλότητα με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας!
Με πρωτοβουλία των σιδηροδρομικών εργατών του Gare de l’Est και των εκπαιδευτικών του 18ου διαμερίσματος [του Παρισιού], συναντηθήκαμε μια εκατοστή μισθωτών (σιδηροδρομικών, εκπαιδευτικών, ταχυδρομικών, στα μμε, σε είδη διατροφής, στην πληροφορική κλπ) συνταξιούχων, ανέργων, φοιτητών, εργάτες με ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, για να γνωριστούμε στις 28 Σεπτέμβρη, και στις 5 Οκτώβρη για να συζητήσουμε το συνταξιοδοτικό κι ευρύτερα τις επιθέσεις που δεχόμαστε και τις προοπτικέςνα κάνουμε αυτήν την κυβέρνηση να τις πάρει πίσω.
Ήμασταν εκατομμύρια που διαδηλώσαμε και που απεργήσαμε και βρεθήκαμε μαζί στις τελευταίες μέρες δράσης. Η κυβέρνηση παρ’όλ’αυτά δεν έκανε ακόμη πίσω. Μόνο ένα μαζικό κίνημα θα είναι σε θέση να της το επιβάλλει. Η ιδέα αυτή δρομολογήθηκε μέσα σε συζητήσεις γύρω απ’ την κυλιόμενη, γενική, επ’ αόριστον απεργία και το μπλοκάρισμα της οικονομίας.
Το ποιά μορφή θα έχει αυτό το κίνημα είναι κάτι που αφορά όλους εμάς. Είναι στο χέρι μας να το δημιουργήσουμε στους χώρους εργασίας μας, με τις απεργιακές επιτροπές, στις γειτονιές μας με τις λαϊκές γενικές συνελεύσεις. Θα πρέπει αυτές να ενώνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου κόσμου, και να συντονίζονται σε πανεθνικό επίπεδο με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Είναι στη διάθεσή μας να αποφασίσουμε τα μέσα των δράσεών μας, τις διεκδικήσεις μας… εμάς και κανενός εκτός από μας.
Αν αφήσουμε τους Chérèque (CFDT-το χριστιανοδημοκρατικό συνδικάτο), Thibault (CGT) και Σία να αποφασίζουν για μας, τότε ας προετοιμαζόμαστε για νέες ήττες. Ο Chérèque είναι υπέρ της πρότασης για 42 έτη εργασίας. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι ο Thibault θα παλέψει τώρα για να πάρουν πίσω το νομοσχέδιο, καθώς δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε το 2009 που έπινε σαμπάνια με τον Σαρκοζί, ενώ χιλιάδες από μας απολύονταν, αφήνοντάς μας να μας τσακίζουν έναν-έναν.
Δεν έχουμε πια καμμιά εμπιστοσύνη στους υποτιθέμενους “ριζοσπάστες”. O ριζοσπαστισμός του Mailly φτάνει μέχρι να σφίξει το χέρι του Aubry, ενώ και το PS (σοσιαλιστές) ψήφισε υπέρ των 42 ετών. Όσο για τη Sud-Solidaires, τη CNT ή την άκρα αριστερά (OL NPA), δεν μας προσφέρουν καμμιά προοπτική πέραν της συστράτευσης στη συνδικαλιστική ενότητα. Δηλαδή της ενότητας πίσω απ’ αυτούς που θέλουν να διαπραγματευτούν την υποχώρηση.
Αν σήμερα βρίσκονται καβάλα στο κύμα της κυλιόμενης απεργίας, είναι κυρίως για να αποφύγουν να ξεβραστούν απ’ αυτό. Να απλώνουν τον έλεγχό τους στον αγώνα μας, είναι ένα προσόν για να γίνουν δεκτοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… γιατί; Διότι, όπως είναι γραμμένο στην επιστολή που υπογράφουν επτά σωματεία της CFTC στην εφημερίδα Solidaire (αλληλέγγυα), “πρέπει να ακουστούν οι απόψεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων στο πλαίσιο εύρεσης ενός συνολικότερου τρόπου, πιο δίκαιου και αποτελεσματικού, για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Μπορούμε να πιστέψουμε έστω για μια στιγμή ότι μπορεί να υπάρξει μια αμοιβαία συνεννόιηση με αυτούς που μας κλέβουν τις συντάξεις από το 1993 ήδη, με αυτούς που έχουν κάνει επιχείρηση την μεθοδική διάλυση των συνθηκών ζωής μας;
Η μόνη ενότητα που είναι ικανή να κάνει την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη να τα μαζέψουν, είναι αυτή της ενότητας δημόσιου κι ιδιωτικού, μισθωτών κι ανέργων, συνταξιούχων και νέων, εργατών μέ ή χωρίς χαρτιά, από συνδικάτα ή όχι, ενότητα στη βάση, μέσα σε κοινές γενικές συνελεύσεις, και στον έλεγχο του αγώνα από μας τους ίδιους.
Θεωρούμε την απόσυρση του νόμου για τις συντάξεις ως την ελάχιστη διεκδίκηση. Κι αυτή δεν αρκεί. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλικιωμένων εργαζομένων επιβιώνουν ήδη με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ζουν με τα ελάχιστα επιδόματα πρόνοιας (RSA). Για εκατομμύρια από μας, το κρίσιμο ζήτημα είναι ήδη του να ‘χουμε φαί, στέγη, περίθαλψη. Δεν το θέλουμε άλλο.
Ναι, οι επιθέσεις ενάντια στις συντάξεις είναι το δένδρο που κρύβει πίσω του το δάσος. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η άρχουσα τάξη με τη βοήθεια του Κράτους πέταξαν στο δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους, εξάλειψαν χιλιάδες θέσεις εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες. Κι είμαστε ακόμα στην αρχή. Η κρίση συνεχίζεται και οι εναντίον μας επιθέσεις θα γίνονται ολοένα και πιο άγριες.
Για να τις αντιμετωπίσουμε, δεν μπορούμε να ‘χουμε εμπιστοσύνη στα αριστερά κόμματα (PS, PCF, PG…). Πάντοτε υπηρέτησαν πιστά τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας, δίχως να αμφισβητήσουν ποτέ τα βιομηχανικά συμφέροντα ή το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την μεγάλη ιδιοκτησία. Επιπλέον, στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, είναι η αριστερά της εξουσίας που οργανώνει την επίθεση του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων. Για τις συντάξεις μας, την υγεία, την εκπαίδευση, τις μεταφορές, για να μην πεθαίνουν της πείνας οι εργάτες θα πρέπει να οικειοποιηθούν τα πλούτη που παράγουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Σ’ αυτόν τον αγώνα, δεν μπορούμε να εμφανιζόμαστε ως υπερασπιστές των συμφερόντων της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά ως κάποιοι απ’ όλον τον κόσμο της εργασίας, και μαζί των μικρο-γεωργών, των ψαράδων και ναυτικών, των τεχνιτών και αυτοαπασχολούμενων, που οδηγούνται στην αθλιότητα με την καπιταλιστική κρίση.
Πρέπει να τους διδαχθούμε και να μπούμε μπροστάρηδες σ’ όλους τους αγώνες που θα ξεσπάσουν ώστε να γίνουν όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικοί ενάντια στο κεφάλαιο. είτε είμαστε μισθωτοί, άνεργοι, επισφαλείς, χωρίς χαρτιά, οποιαδήποτε κι αν είναι η εθνικότητά μας, όλος ο κόσμος της εργασίας βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα.
Ραντεβού για να συζητήσουμε στις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις
Τρίτη 12/10, Τετάρτη 13/10
Bourse du travail, métro République
Ένας προσωπικός απολογισμός της άγριας διαδήλωσης του Παρισιού (16/10):
δημοσιεύτηκε στο Indymedia Nantes
6μμ απόγευμα στην πλατεία Nation, τα τελευταία μπλοκ της μεγάλης συνδικαλιστικής διαδήλωσης περνούν. Μια πρώτη απόπειρα για άγρια διαδήλωση (manif sauvage) ξεκινά στη θέα των αστυνομικών μπλόκων που κλείνουν τον δρόμο που σχεδίαζαν να βαδίσουν οι απεργοί. Μαζευτήκαμε γύρω απ’ το σημείο φωνάζοντας Απεργία επιθετική, αποφασιστική, και Απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ, άλλη γλώσσα δεν καταλαβαίνουν τα αφεντικά (“grève offensive, définitive”, ou “grève, blocage, sabotage, les patrons ne comprennent qu’un langage”). Η ουρά της πορείας τότε άρχισε ν’ ανασυγκροτείται, εκεί που βρίσκονταν οι μπάτσοι για δεύτερη φορά μες την εβδομάδα, μια αρκετά ενδιαφέρουσα τακτική.
Ήμασταν πραγματικά αρκετοί, τουλάχιστον 500, που κατηφορήσαμε την λεωφόρο, διασχίσαμε το μπλοκ της CNT (αρκετά συμπαθητικές διαθέσεις, αλλά ελάχιστοι άφησαν τις γραμμές τους, προτιμώντας να παραμείνουν στην πλατεία ψάλλοντας τη διεθνή όρθιοι/ες με τις γροθιές υψωμένες. Συνεχίζουμε, ασταμάτητοι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας.
Αρκετή ένταση, επιτάχυνση, φωνές ο ένας στον άλλον (περιμέντε! περπατάτε πιο γρήγορα!) αλλά παραμένουμε αρκετοί που κατευθυνόμαστε προς τη Βαστίλλη, φωνάζοντας “πάμε Παρίσι εξεγέρσου” (“Paris, debout, soulève toi”) και άλλα συνθήματα. Πρώτος στόχος γίνεται το στρατολογικό γραφείο στην Reuilly Diderot, συνθήματα, μπογιές, πέτρες κλπ. Περνώντας μπροστά από μια τράπεζα, ο κόσμος κατεβάζει μια βιτρίνα, ξεκινά το μπάχαλο. Ένα λεωφορείο των CRS (γαλλικά ματ) δέχεται επίθεση με σιδερόβεργες και πυροτεχνήματα, λίγο πριν ή λίγο μετά.
Οι μπάτσοι μας ακολουθούν όλο και πιο ασφυκτικά. Με την πάροδο του χρόνου, μαζεύτηκε μια εκατοντάδα χοιρινών, ως επί το πλείστον κουκουλωμένοι, με κράνη και ρόπαλα, μας ακολουθούν, και τελικά μας περικυκλώνουν σπρώχνοντάς μας στα πεζοδρόμια. Μπορεί να είναι προσωπική μου εντύπωση, αλλά οι μπάτσοι με τα πολιτικά ήταν πιο χεσμένοι απ’ τους ένστολους.
Εν συντομία, φτάνουμε στη Βαστίλλη, βρίσκουμε κι άλλον κόσμο (λιγότερο πολυάριθμοι μέχρι τότε), που διασκορπίζονται τελικά, ενώ ένα κομμάτι θα προσπαθήσει να καταλάβει την όπερα. Τουλάχιστον ένας άνθρωπος συνελήφθη από μπάτσους εκείνη τη στιγμή, πέντε γουρούνια τον έριξαν στο έδαφος και φώναζαν, ήταν μακρυά απ’ την πορεία όμως.
Εκεί (δεν είναι δημοσιογραφικό το άρθρο αυτό φυσικά), δεν είμαι σίγουρος τί συνέβη. Πενηνταριά άνθρωποι θα γύριζαν στην όπερα, και δεδομένου του μικρού πλήθους, θα ήταν στη διάθεση της άλλης πλευράς το τί θα γινόταν. Εκείνη τη στιγμή έγιναν και οι περισσότερες προσαγωγές. Μεταξύ τριάντα και σαράντα άτομα σύμφωνα με τις πηγές. Οι μπάτσοι τους κράτησαν στον προθάλαμο του κτιρίου, για να μην προκληθεί κάποια στάση. Εκείνη τη στιγμή αποχώρησα, οπότε δε θα μιλήσω για τη συνέχεια, δεν έχω γνώση τί έγινε.
Λευτεριά σε όλους κι όλες.
][][
Μπλόκα, σαμποτάζ, άγρια απεργία…
Καταλήψεις, καταστροφές, απαλλοτριώσεις
ν’ αγωνιστούμε οπλισμένοι με όλη τη λύσσα μας
Πλατεία de Gaule, 19/10
][][
«Gaspillez le carburant» – Ξοδέψτε τα καύσιμα!
Κάλεσμα των απεργών προς όλους τους εργαζομένους που χρησιμοποιούν οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους:
Στο σημερινό απεργιακό κίνημα που εξαπλώνεται, η απεργία των εργαζομένων στα διυλιστήρια είναι στρατηγικής σημασίας για ολόκληρη την εργατική τάξη. Στην ερώτηση πώς να βοηθήσουμε τον αγώνα των εργατών στα διυλιστήρια, απαντάμε: “πηγαίντε για βενζίνη στα πρατήρια!”
Για τους περισσότερους μισθωτούς και μισθωτές, η τιμή της βενζίνης πληρώνεται από την τσέπη τους και πρέπει να κάνουν οικονομία… όμως για δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς, στις μεταφορές, διανομείς, και αρκετοί ακόμα τομείς, χρησιμοποιούν καθημερινά οχήματα στο πλαίσιο της εργασίας τους, κι εδώ είναι το αφεντικό που “πληρώνει” για τη βενζίνη!
Αν είστε σε τέτοια θέση και για τον έναν ή τον άλλον λόγο δεν μπορείτε να απεργήσετε (η καλύτερη αλληλεγγύη στους εργάτες των διυλιστηρίων παραμένει η συμμετοχή στο κίνημα προς μια γενικευμένη απεργία μέχρι την απόσυρση του νόμου για το συνταξιοδοτικό), αρκεί να κάνετε αυτό: να σπαταλήσετε τα καύσιμα!
Θα γνωρίζεται πολλές συμβουλές για την εξοικονόμηση καυσίμων, αρκεί λοιπόν να κάνετε ακριβώς τ’ αντίθετο. Έτσι, μεταξύ των συμβουλών που δίνονται για την εξοικονόμηση, διαβάζουμε “το άναμμα των φώτων σημαίνει μεγαλύτερη κατανάλωση απ’ το να οδηγείτε με σβηστά φώτα”. Το ίδιο ισχύει για υαλοκαθαριστήρες, ραδιόφωνο, κλιματισμό… Στο κυνήγι της σπατάλης, ο κλιματισμός είναι ένας ακόμα μεγάλος εχθρός. Βάλτε το κλιματιστικό να δουλεύει, και θα καταφέρετε τουλάχιστον ένα 20% παραπάνω κατανάλωσης καυσίμου. Ξέρετε λοιπόν τί πρέπει να κάνετε, και υπάρχει ακόμα ένα πλήθος άλλων τρόπων. Σε ορισμένα επαγγέλματα, είναι επίσης εφικτό να χαθούν απ’ την πορεία τους και να κάνουν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παραπάνω.
Με δεκάδες χιλιάδες μισθωτούς που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους και που, χωρίς να χάσουν οι ίδιοι μια δεκάρα, θα κατασπαταλήσουν τα καύσιμα, τα αποθέματα θα στραγγίσουν πολύ γρηγορότερα και η απεργία των συντρόφων στα διυλιστήρια θα γίνει πολύ πιο αισθητή και θ’ αρχίσει να αγγίζει άμεσα το σύνολο των λειτουργιών της καπιταλιστικής οικονομίας, πιέζοντας πολύ πιο σθεναρά την κυβέρνηση να αποσύρει το πετσόκομμα των συντάξεών μας.
Des travailleurs en lutte – Εργαζόμενοι στον αγώνα
][][
Le front commun des casseurs- Ενιαίο μέτωπο των “σπαστών”
[Είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί εκ του προοιμίου: η μορφή δεν είναι το περιεχόμενο. Κατά συνέπεια, δεν τίθεται εδώ θέμα εξιδανίκευσης των καθαυτό πρακτικών, αλλά της εξέτασής τους σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Η βία δεν είναι ποτέ κάτι που μπορούμε να μυθοποιούμε, να εξιδανικεύουμε. Είναι απλά μια αναγκαιότητα σε κάθε πράξη εξέγερσης, άσχετα με οποιαδήποτε επαναστατική πολιτική ορθότητα. Και πρέπει πάντα να διεξάγεται απαλλαγμένη απ’ τις βρώμικες εξουσιαστικές στρατηγικές]
Παρατηρούμε μια ευδιάκριτη διαφορά σ’ αυτό το κοινωνικό κίνημα σε σχέση μ’ αυτά που προηγήθηκαν. Η είσοδος σ’ αυτό των λυκειοπαίδων δεν έγινε με διακριτικό τρόπο, αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε. Η ριζοσπαστικοποίηση δεν ήρθε από μια μειοψηφία στα άκρα του κινήματος, αλλά μεταδίδεται άμεσα απ’ τις ίδιες τις πράξεις του κινήματος, με τρόπο διάχυτο. Ρίξτε μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, δίνουν μια ένδειξη ακριβή και διόλου αμφιλεγόμενη: αντιμετωπίζουμε τους μπάτσους, σπάμε, καίμε, λεηλατούμε κοκ. απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις μέχρι τα χωριά. Η μηχανή έχει πάρει μπρος, και η λύσσα διαδίδεται.
Κι εδώ εντοπίζεται μια δεύτερη ιδιαιτερότητα: η φιγούρα της νεολαίας των προαστείων του νοέμβρη 2005, που κατά το μαθητικό κίνημα του 2005 ή το κίνημα ενάντια στο cpe το 2006, κατέβαινε στις διαδηλώσεις αλλά όχι με τον ίδιο σκοπό που είχαν κι οι διαδηλωτές οι ίδιοι (και ορισμένοι “ανταγωνισμοί” γίνονταν τελικά αισθητοί στον τομέα αυτόν), ξαναβρέθηκε τώρα απ’ την ίδια πλευρά των οδοφραγμάτων. Μια κάποια ενοποίηση επιτέλους γεννήθηκε. Δεν είναι η ενότητα της τάξης, αλλά είναι μια αισιόδοξη αφετηρία συνεργασίας. Ποιός όμως -τ’ αυγό ή η κότα- το γέννησε αυτό; Δεν έχει τόση σημασία να το διερευνήσουμε. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τα δυο φαινόμενα αυτά είναι αλληλοτροφοδοτούμενα: Οι μαθητές που μπλοκάρουν τα σχολεία τους υιοθετούν στρατηγικές (ή τουλάχιστον αντιδράσεις) πιο επιθετικές, η νεολαία των προαστείων, που ένα κομμάτι της απέχει από τη σχολική κανονικότητα (πιθανώς αδιαφορώντας μπρος στην ενσωμάτωση ή την κοινωνική άνοδο) έρχεται τώρα στα σχολεία για να συμμετάσχει στα μπλόκα, και γύρω απ’ αυτά να βοηθήσει ή να απολαύσει τα μπάχαλα, συνεισφέροντας την πέτρα του… Κι έτσι προχωρούν τα πράγματα…
Μπορούμε να βρούμε ακόμα μια σειρά από πράξεις βίας που ακόμη και τα μμε δεν μπορούν να πουν (και πλέον κανείς) ότι οφείλονται αποκλειστικά σε “υποκινούμενους σπάστες”. Και οι καθηγητές των λυκείων ακόμα αναγνωρίζουν με συμπάθεια ότι ανάμεσα στους σπάστες βρίσκονται και οι μαθητές τους. Οπότε, σκατά! η φιγούρα των “βαρβάρων” αποσυντίθεται. Μπορούμε να βρούμε μαρτυρίες όπου δε χωρεί αμφιβολία, αλλά είναι ακόμη πιο εκκωφαντικές: η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, την οποία κανείς δε θέλει, αλλά και για την οποία κανείς δεν νοιάζεται. Είναι επίσης, ένα καλό πρόσχημα για ‘χουμε τα πάντα γραμμένα, όπως κάνουμε για τα περισσότερα πράγματα σε καθημερινή βάση. Κι όπως λένε μερικοί μαθητές: πάμε με το κίνημα. Αρχίζουμε να τα σπάμε ή να πετάμε πέτρες στους μπάτσους, επειδή το καναν οι μπροστικοί. Και χωρίς αμφιβολία αισθανόμαστε καλά. Διότι σε γενικές γραμμές, οι ίδιοι συμβαδίζουμε με πολύ μεγαλύτερη πειθαρχία καθημερινά στο (σχολικό ή γενικότερα) σύστημα. Έτσι, επιτέλους, ραγίζουμε μερικά απ’ τα κανάλια του.
Αυτή η βαλβίδα αποσυμπίεσης δεν είναι βεβαίως δωρεάν και άνευ νοήματος: Βρίσκεται στην νοητή προέκταση του νοέμβρη 2005, με μια διαφορετική αυτήν την φορά κλίμακα. Συν μερικές γεωγραφικές μεταβολές. Οι ίδιοι, με τους νέους μας συντρόφους του δρόμου, που στα 2005 γεμίζαμε ικανοποίηση να λαμπαδιάζουμε τις γειτονιές μας, τώρα λαφυραγωγούμε τα πολυτελή καταστήματα των εμπορικών οδών της Λυόν, ή φυλάμε τους δρόμους γύρω απ’ τα λύκεια της Ναντέρ. Δυο μόνο απ’ τα πιο πρόσφατα παραδείγματα, μακράν του να είναι απομονωμένα όμως. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλά άλλα.
Η αξιοσημείωτη διαφορά εδώ είναι ότι δεν τίθεται ζήτημα μιας αλυσίδας βίαιων αντιδράσεων πυροδοτημένων από μια αστυνομική “υπερβολή”, όπως ήταν η κατάσταση του νοέμβρη 2005 ή της Ελλάδας πιο πρόσφατα. Μια ευκαιριακή κατάσταση είναι συχνά δυσμενής. Κι ακόμα κι αν μπορούσαμε να μιλήσουμε εδώ για κάτι τέτοιο (η γνωστή ιστορία της αφορμής), όταν μιλάμε για μπάχαλα ως αντίδραση, θα μας έκανε εντύπωση μια μικρή όμορφη ιδιαιτερότητα: Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η αντιδραστική βία έχει περισσότερο να νομιμοποιήσει και να αναζητήσει τον ευλογοφανή στόχο της στη φιγούρα του μπάτσου, εδώ οι μπάτσοι δεν είναι ακριβώς η αιτία της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού. Κι ακόμα κι αν επιδεικνύουν την επιθετικότητα και την κατασταλτική τους δύναμη απέναντι στο κίνημα, δεν είναι κατ’ ουσίαν, αντίθετα μ’ αυτά που πιστεύουν οι καλόπιστοι δημοκράτες της αριστεράς (οι περίφημες “αστυνομικές προκλήσεις”), που αποτελούν το λόγο που θέλουμε να τους γαμήσουμε. Αντίθετα, είναι περισσότερο μια προσωπική εκδίκηση γι’ αυτούς που γεύονται τις καθημερινές ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, όσο και για να τους βάλουμε στη θέση που βρίσκονται: στη θέση αυτουνού που προστατεύει το κεφάλαιο, το Κράτος, αυτουνού που μας
“τρέχει” κάθε μέρα, αυτουνού που μας πετάει στη φυλακή και τσακίζει τις εξεγέρσεις του αύριο. Και είναι, συνεπώς, δείγμα καλού γούστου κι ενστίκτου που η πρώτη αντίδραση στη θέα τους δεν είναι πια να τους στέλνουμε φιλιά και λουλούδια, ούτε να ξαπλώνουμε σε καθηστικές διαμαρτυρίες στα πόδια τους. Αλλά να είμαστε ειλικρινείς. Όσο περισσότερο, τόσο καλύτερα.
Αλλά να μην επικεντρώσουμε απλά στους μπάτσους. (Μικρή παρένθεση, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων θα πρέπει να γευτούν κι αυτές το φάρμακό τους…) Ο ένοπλος βραχίονας του κεφαλαίου θα πρέπει να χτυπηθεί πιο αποτελεσματικά και στο στόμα, και σίγουρα να μη σταματήσουμε εκεί. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, είναι ότι πρέπει να τα σπάμε, πρέπει να τα καίμε, πρέπει να λεηλατούμε. Όλα όσα μας ταπεινώνουν καθημερινά υλικά, ψυχολογικά, όλες τις απογοητεύσεις και τα αδιέξοδα που επιφυλλάσει αυτή η γαμωκοινωνία για το μεγαλύτερο κομμάτι της, πρέπει να χτυπηθούν, πρέπει να καταρρεύσουν (ειδικά τώρα που τείνουν να πάρουν ένα άμεσο πραγματιστικό πνεύμα, προκειμένου να συνεχίσουν να γεμίζουν τις τσέπες τους).
Στην τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων, είναι ανώφελο να συζητάμε για το αν μπορεί να προκύψει κάτι μεγαλύτερο ή όχι. Μια σπασμένη βιτρίνα ή ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο ούτε άλλαξαν ποτέ, ούτε πρόκειται να αλλάξουν -ως τέτοια- τον κόσμο, αυτό είναι σίγουρο. Ισχύει ότι τις τελευταίες μέρες είναι πιο ενδεικτικές για το αύριο, για το τί θα γίνει στο κίνημα ή στο μέλλον. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και πολλά να κερδίσουν βλέποντας αυτόν τον κόσμο να πεθαίνει.Κι όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στο δρόμο θα δρομολογήσουν μια σειρά πράξεων πέρα απ’ τις οποίες δε θα υπάρχει επιστροφή, τότε όλα είναι δυνατά. Όταν δε θα μιλάμε για 10 αλλά για 1000 κατεβασμένες βιτρίνες αιφνιδιαστικά και ταυτόχρονα. Όλα θα ξεκινήσουν.
Πότε θα πυρποληθεί ένα διυλιστήριο;
Ένα ελεύθερο κι εξεγερμένο ηλεκτρόνιο που ελπίζει σ’ ένα ρεύμα υψηλής τάσης για να μην μείνει κολλημένο στην νύχτα…
ΥΓ: κάλεσμα στους δημοκράτες θεωρητικούς-συνομωσιολόγους: σύντροφοι, για να μην αμφιβάλλετε πλέον για το γεγονός ότι δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες αυτοί που κατεβάζουν τις βιτρίνες και ξεκινούν τις διάφορες βίαιες δράσεις, ιδίως στα μαύρα παρισινά μπλοκ, την επόμενη φορά πάρτε μια σιδερόβεργα και κατεβάστε μια βιτρίνα εσείς πρώτοι. Είναι μια θεραπεία-σοκ στη διάθεσή σας. Διαφορετικά, μπορείτε ακόμη να συμμετάσχετε στις τάξεις της SO και των εν τη γεννέσει σταλινικών πολιτοφυλακών της. Προσοχή όμως, γιατί αν και γνωρίζουμε ότι οι SO δεν είναι μπάτσοι-προβοκάτορες (αν και -σκατά!- συμμετέχουν σωματεία μπάτσων και δεσμοφυλάκων σε αρκετά συνδικάτα), γνωρίζουμε επίσης ότι οι μπάτσοι και οι δεσμοφύλακες έχουν παρεισφρύσει κυρίως στα κεφάλια σας. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίζονται αναλόγως. Des porcs à saigner.
][][
Une même colère! Solidarité entre les modes d’action!
Η ίδια λύσσα! Αλληλεγγύη μεταξύ των τρόπων δράσης!
“Μπουρζουάδες του αστικού κέντρου, σταματήστε να καταγγέλετε τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους των προαστείων! Στις ταραχές του 2005, παραπονιόσασταν ότι οι νέοι αυτοί χτυπούσαν τους διπλανούς τους, έκαιγαν τα αμάξια τους και τα μαγαζιά των γειτονιών τους… Τώρα που επιτίθενται στο πλούσιο Presqu’île, εσείς μείνατε να “καταδικάζετε τους σπάστες” που “παρεισφρύουν” στις πορείες…
Να πάψουμε να αντιπαραθέτουμε τον έναν τρόπο δράσης στον άλλον! Η οργή εκφράζεται, τόσο το καλύτερο! Είτε μέσα από ένα συνδικάτο, μια διαμαρτυρία, μια διαδήλωση ή ένα μπάχαλο! Αυτοί που υφίστανται την αστυνομική ταπείνωση στην καθημερινότητά τους, απαντούν, και καλά κάνουν! Όταν ένας μπάτσος σφυρίζει σ’ έναν νέο στο δρόμο για να “κάτσει καλά”, όταν οι μπάτσοι επιτίθενται πέντε-πέντε για να μαζέψουν έναν νέο ή μια νέα, όταν οι μπάτσοι στήνουν τα φράγματά τους πραγματοποιώντας καθημερινούς ελέγχους γύρω απ’ τα προάστεια… το εκπληκτικό είναι που δεν έχουμε τέτοιες ταραχές κάθε βδομάδα. Εάν οι νέοι πυρποολούν τα αμάξια και λεηλατούν τα μαγαζιά των πλουσίων στο τουριστικό κέντρο της Λυόν, είναι επίσης μια απάντηση στη βία που εξασκεί η μπουρζουαζία, αυτή των νυχτερινών κέντρων με τους τραμπούκους στην είσοδο, αυτή που επιδεικνύεται στα πολυτελή καταστήματα, και που κυκλοφορεί ανάμεσά μας με αστραφτερά αμάξια.
Αν λοιπόν δεν αισθάνεστε θιγμένοι/ες, στηρίξτε τις δράσεις αυτών που αφήνουν την οργή τους να εκφραστεί πλάι στη δική σας, οποιαδήποτε κι αν είναι η αφορμή της, είτε η διάλυση των (υποθετικών) συντάξεών μας, είτε των (απίθανων) προοπτικών απασχόλησής μας, ή της διαλυμένης εκπαίδευσής μας!
Ήταν οι λευκές αμερικανικές κι αγγλοσαξονικές εξουσίες που ενθρόνισαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και τον Νέλσον Μαντέλα ως συνομιλητές τους… Αλλά ήταν η πίεση των Μαύρων Πανθήρων και των πολύμορφων εξεγερσιακών κινημάτων που τις ανάγκασαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Διαμαρτυρία, εξέγερση, μπλόκα, διαδηλώσεις
Αλληλεγγύη μεταξύ όλων των τρόπων δράσης
Pour la réhabilitation des “casseurs” et du sabotage
Για την αποκατάσταση των “σπαστών” και του σαμποτάζ
Το Κράτος δεν κινδυνεύει, αξιοσημείωτα και με διάρκεια, παρά εν όψει μιας αντιπολίτευσης αποφασισμένης και συντονισμένης, της οποίας η βία αποτελεί συστατικό στοιχείο.
Δεν είμαστε σε θέση να βάζουμε κανέναν να συμμετάσχει σε βίαιες ενέργειες, στις οποίες, εμείς οι ίδιοι δε συμμετέχουμε.
Αλλά αν το Κράτος επιβάλλει την ποινική ευθύνη από τα 13 χρόνια, πώς θα μας θεωρεί υπεύθυνους για παρότρυνση των νέων να τα “σπάσουν”;
Αντιμέτωπο με πρωτοφανή και μεταδιδόμενη βία, το Κράτος, όσο κι αν χλευάζει τις δράσεις των “σπαστών”, τις εκλαμβάνει δικαιολογημένα ως πράξεις σαμποτάζ, χτυπήματα αναμφίβολα πιο θαρραλέα και αποφασιστικά στην κρατική οικονομία και τη θέλησή της να ελέγχει τα πάντα, από οποιαδήποτε συνδικαλιστική στάση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Οι συμβουλές του Émile Pouget (διάβασε το Sabotage) είναι απείρως πιο αποτελεσματικές από έναν αιώνα συνδικαλιστικών και κοινοβουλευτικών διαπραγματεύσεων.
Σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, οι οποίοι αποδοκιμάζουν, κατά τα λεγόμενά τους “κάθε βία” και περιφρονούν το σαμποτάζ, το μόνο που είναι σε θέση να υπερασπιστούν είναι τα προνόμιά τους, τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν. Έχουν πτώματα στο στόμα τους. Είναι η ατυχής γέννα της σμείξης της μπουρζουαζίας με το Λαϊκό Μέτωπο (και του Roger Salengro) που έσπαγε τις προλεταριακές απεργίες. Επαναλαμβάνουν τις ίδιες υποσχέσεις που έδιναν οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, στην Ισπανία του 1936, όταν αφοπλίζοντας χιλιάδες αναρχικούς, κατέστρεφαν την εργατική αυτονομία, προετοιμάζοντας την ήττα μπρος στην φρανκική και ναζιστική συμμαχία.
Η αθλιότητα που ανέδειξε η ήττα, δε χρειαζόταν πια ν’ ανέχεται τους καλομαθημένους ροζ και κόκκινους να την καταδικάζουν, και τους ξεφορτώθηκε. Όσο για την εχθρότητα που εκδηλώνουν, είναι γέννημα της ανικανότητάς τους να δημιουργήσουν ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανθρώπινης χειραφέτησης, και άλλων βρώμικων λόγων που τους έκαναν στο παρελθόν και θα τους κάνουν και στο μέλλον, προπαγανδιστές της αθλιότητας.
Αν ο τρομοκράτης είναι ο αντικειμενικός σύμμαχος του Κράτους, ο σαμποτέρ είναι ο αντικειμενικός εχθρός του. Αυτοί που του αντιτίθενται είναι οι αντικειμενικοί σύμμαχοι του Κράτους και του τρομοκράτη.
Η καταστροφή είναι δημιουργική, έλεγε ο Μιχαήλ Μπακούνιν.
Αν η Γαλλία ήταν μια πόρνη, ο Σαρκοζί θα ήταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Κάψτε το και πετάξτε το μπροστά στον κόσμο.
Retraites : pour en finir avec la société industrielle et les illusions de la gauche
Συντάξιοδοτικό: για να τελειώνουμε με τη βιομηχανική κοινωνία και της ψευδαισθήσεις της αριστεράς
Φυλλάδιο που διανεμήθηκε στην Grenoble στη διάρκεια των τελευταίων δυο διαδηλώσεων.
Εκατομμύρια άνθρωποι στον δρόμο. Καλέσματα για απεργία επ’ αόριστον. Λιμάνια κλειστά εδώ και δυο βδομάδες. Διυλιστήρια μπλοκαρισμένα, ανακοινώνουν την επικείμενη έλλειψη καυσίμων. Χιλιάδες μαθητών που μπλοκάρουν τα λύκειά τους. Η αναταραχή γενικεύεται και το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση γίνεται πλέον αξιοσημείωτο. Παντού διαδίδεται αυτή η αίσθηση ότι κάτι παίζεται.
Αυτό το κίνημα, μέρος του οποίου είμαστε, όπως και αλληλέγγυοι με όλα τα πρόσωπα που αγωνίζονται σ’ αυτό, είναι ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, κι ενάντια στην εκμετάλλευση γενικότερα. Είναι θεμιτό για τους ανθρώπους που εργάζονται όλην τους τη ζωή να αρνούνται να δώσουν άλλα δυο χρόνια τζάμπα. Αυτή η άρνηση είναι ακόμα πιο δικαιολογημένη τη στιγμή που ένα μοίρασμα του πλούτου που έχουν συσσωρεύσει λίγοι, θα μπορούσε να επιτρέψει σε όλους να έχουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και ζωή.
Ωστόσο, μεγάλο μέρος της συζήτησης σήμερα αφιερώθηκε στην αριστερά και στους αντιπάλους της μεταρρύθμισης, όπου μας φαίνεται να εντοπίζεται ένα αδιέξοδο, τουλάχιστον επικίνδυνο. Στην πραγματικότητα, δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδιτικού συστήματος χωρίς μια σαφή άρνηση της ρομποτοποίησης της ζωής μας, και χωρίς να βγούμε απ’ το δόγμα της ανάπτυξης και της απασχόλησης με κάθε τίμημα. Χωρίς μια τέτοια κριτική, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κίνημα με πραγματικές προοπτικές.
Για δεκαετίες, οι μηχανές και οι υπολογιστές υποκαθιστούν μαζικά την ανθρώπινη εργασία. Χάρη στην πρόοδο στην επιστήμη και την τεχνολογία, ας σημειωθεί και η συνεισφορά των ερευνητικών κέντρων της Grenoble, του INRIΑ ή του CEA-Minatec, της STMicroelectronics και της IBM, συσσώρευση κερδών πλέον απαιτεί την εκμετάλλευση λιγότερης ανθρώπινης εργασίας απ’ ότι παλιότερα. Η έκθεση για τη δόξα του Vaucanson και του τεχνητού ανθρώπου, που στεγάζεται στο μουσείο dauphinois μέχρι τις 31 δεκέμβρη, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει, το ποιός θέτει το ερώτημα: “Γιατί πρέπει να αντικατασταθεί ο άνθρωπος με μηχανές;”
Ο καπιταλισμός δεν είναι πια σε θέση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για όλους. Μετά τους εργάτες και τους υπαλλήλους (στο ταχυδρομείο, την SNCF, τα καταστήματα ή τις τράπεζες), είναι η σειρά των δασκάλων προς την εξαφάνηση. Το σχολείο ήδη γίνεται ψηφιακό, προς όφελος των πολυεθνικών της πληροφορικής, και για κακό της εκπαίδευσης, και της ψυχικής υγείας των παιδιών. Ακόμα και οι προσωπικές υπηρεσίες τείνουν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο από ρομπότ.Στην Isère, το πρόγραμμα Empatic προσφέρει σε ηλικιωμένα άτομα μηχανική παρακολούθηση: καμμιά ανάγκη πλέον ανθρώπινης παρουσίας χάρι στους ηλεκτρονικούς αισθητήρες. Ζήτω η συνταξιοδότηση!
…το να σ’ εκμεταλλεύονται γίνεται “προνόμιο”
Τα ρομπότ μας αντικαθιστούν λοιπόν. Το πρόβλημα, είναι ότι παραμένουμε λιγότερο ή περισσότερο εξαρτημένοι απ’ την εργασία. Χωρίς δουλειά, δεν έχει μισθό, και το ψυγείο μένει άδειο. Όλοι οι άνθρωποι που απορρίπτονται για κάποιο μηχάνημα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Έχουμε φτάσει στο στάδιο όπου το να πουλά κανείς την εργατική του δύναμη γίνεται προνόμιο. Αλλά τί προνόμιο; Οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί ακόμα επώδυνα ο καπιταλισμός, είναι ολοένα και πιο άδειες, αποσυνδεδεμένες από τις βασικές μας ανάγκες, οι εργαζόμενοι περιορίζονται σε απλά βοηθητικά εργαλεία υπολογιστών και μηχανημάτων, κι εργοστασιακών μηχανών. Το κέρδος της παραγωγικότητας οφείλεις να αυξάνεται ακατάπαυστα, εκείνοι που εργάζονται πρέπει να μοχθούν όλο και περισσότερο, όλο και γρηγορότερα, όλο και πιο αποτελεσματικά.
Αποκλεισμένοι και άχρηστοι, ή εκμεταλλευμένοι και καταπιεσμένοι. Ιδού που καταντούμε. Δεν υπάρχει λύση για τα προβλήματα της σύνταξης ή της ανεργίας χωρίς έξοδο από τον καπιταλισμό και τη βιομηχανική κοινωνία. Για πόσο καιρό νομίζετε ότι αυτό το σύστημα θα συμβιβάζεται μ’ ένα περιττό εργατικό δυναμικό;
Για να δικαιολογήσει την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η δεξιά μας εξηγεί: “σήμερα υπάρχουν λιγότεροι ενεργοί εργαζόμενοι, και περισσότεροι μη-ενεργοί. Είναι λοιπόν φυσιολογικό να δουλεύουμε περισσότερο για να πληρώνουμε τους συνταξιούχους”. Κάτι στο οποίο οι οικονομολόγοι της αριστεράς και της άκρας αριστεράς απαντούν: “ακόμα και με μια ανάπτυξη της τάξης του 2%, το εθνικό προϊόν θα διπλασιαζόταν μέσα σε 40 χρόνια, και θα μπορούσαμε να δαπανήσουμε ένα πιο μεγάλο μέρος του για τη χρηματοδότηση των συντάξεων, χωρίς επιπρόσθετη καταβολή εκ μέρους των μισθωτών”.
Για την αριστερά, το πρόβλημα είναι λοιπόν αποκλειστικά ένα πρόβλημα κατανομής των (σάπιων) καρπών της ανάπτυξης. Λες και οι συντάξεις, ή ευρύτερα η ανθρώπινη αλληλεγγύη, βασίζονται στην οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να τελειώνουμε με την ιδεολογία της ανάπτυξης. Το να βασιζόμαστε σ’ έναν διπλασιασμό της παραγωγής μέσα σε 40 χρόνια είναι ένας καθαρός παραλογισμός. Το περιβάλλον μας δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια οικολογική καταστροφή. Για να μην μιλήσουμε για την υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής. Διότι, για να παράγουμε περισσότερα, σημαίνει να παράγουμε περισσότερους υπολογιστές, περισσότερες τηλεοράσεις με επίπεδες οθόνες, περισσότερα κινητά τηλέφωνα, περισσότερα χάι-τεκ γκατζετάκια που αλλοτριώνουν, εξατομικεύουν και τελικά καταστρέφουν κάθε αληθινή σχέση μεταξύ μας. (αλήθεια εσείς, πόσους εικονικούς φίλους έχετε στο φέισμπουκ;)
Είναι η δουλειά ντροπή;
Το δεύτερο επιχείρημα της αριστεράς ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, συνίσταται σε μια άρνηση της παράτασης της διάρκειας της εργασίας επειδή αυτό θα αποτελούσε φραγμό στην απασχόληση των νέων. Ποιά απασχόληση όμως; Σε εργασίες που ικανοποιούν ποιές ανάγκες; Καμμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι να τους βάλει όλους σε μια δουλειά.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε τη λογική της απασχόλησης με οποιοδήποτε τίμημα. Καταρχήν, γιατί δεν υπάρχει πλέον εργασία για όλους (βλ. παραπάνω). Δεύτερον, επειδή δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε καμμιά εργασία όταν αναπτύσσεται εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου ντροπή να μην έχεις “εργασία” με την έννοια που έχει αυτή σ’ αυτήν την κοινωνία: δηλαδή, μια δουλειά που γίνεται μόνο για τον μισθό, χωρίς δεύτερες σκέψεις για το περιεχόμενό της.
Είναι πιο αξιοπρεπές να μην εργάζεται, παρά να είσαι τραπεζίτης, στρατιωτικής, ερευνητής νανοτεχνολογίας ή πληρωμένος δημοσιογράφος. Απ’ την άλλη, δε θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς να κάνουμε τίποτα. Θέλουμε μιαν εργασία να τη διαλέγουμε, να μας γεμίζει, να τη θεωρούμε χρήσιμη. Προτιμούμε λοιπόν να μιλάμε για δραστηριότητα, όχι δουλειά.
Από που ν’ αρχίσουμε;
Ως πρώτο βήμα, να οργανώσουμε τη βάση για να επιτύχουμε την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Καχυποψία απέναντι στα κεντρικά συνδικάτα που θα μας πουλήσουν με το που θα τους δοθεί η ευκαιρία, και στους σοσιαλιστές που δε θα αποσύρουν το νομοσχέδιο ακόμα κι αν βγουν το 2012.
Όχι άλλες ημέρες δράσης-πυροτεχνήματα, να οικοδομήσουμε ένα συνεκτικό και διαρκές κίνημα.
Να παραλύσουμε τα οικονομικά, επιστημονικά και πολιτικά κέντρα.
Να εκμεταλλευτούμε τους αγώνες μας ως ευκαιρία να συναντηθούμε μεταξύ μας, να συζητήσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις και γνώσεις.
Πάρτε το χρόνο σας να σκεφτείτε και να χτίσετε δομές αλληλεγγύης.
Να οργανωθούμε για να εμποδίσουμε κάθε επιστροφή στην ομαλότητα. Να κλείσουμε τα εργοστάσια και τα ερευνητικά κέντρα που μας βλάπτουν. Να παράγουμε συλλογικά ό,τι έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε, χωρίς την μεσολάβηση της βιομηχανίας.
Να αχρηστέψουμε αυτό το σύστημα που μας αχρηστεύει.
Grenoble, 12/10/2010
Grupe LIBELUDD
Libertaires, Luddites.
libeludd[arobase]laposte.net
][][
Aujourd’hui je voulais vous parler de répression…
Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για την καταστολή…
Το κίνημα ριζοσπαστικοποιείται, και είναι σημαντικό στα μάτια μου να εξηγήσω το εάν, γιατί και πώς το κράτος αντιδρά σ’ αυτό. Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό έχει ήδη ενάμισυ μήνα που αναπτύσσεται. Τα συνδικάτα χρησιμοποιούν διαφορετικούς τρόπους δράσεις: διαδηλώσεις, γενικές απεργίες. Ο αγώνας για πρώτη φορά ριζοσπαστικοποιείται από μεριάς τους, με τα μπλόκα, τις απεργίες επ’ αόριστον… Κι έπειτα ήρθαν οι φοιτητές. Όλο και περισσότεροι κατεβαίναν στις διαδηλώσεις, όλο και περισσότερα λύκεια μπλοκάρονταν κλπ. Το ίδιο το κίνημα των μαθητών ριζοσπαστικοποιήθηκε στις δυο τελευταίες εβδομάδες.
Μιλούν για “σπάστες” και για “προβοκάτορες”. Από την τελευταία πέμπτη, πάνω από 150 συλλήψεις έγιναν μόνο στην Λυόν. Οι συλλήψεις έγιναν κατά κύριο λόγο μετά από πεσίματα μπάτσων στις διαδηλώσεις, και με μεθόδους ανήθικους κι ακόμα και παράνομες.
Πυροβολώντας με πλαστικές σφαίρες μπροστά σε ανήλικα απ’ τα δυο μέτρα, χτυπώντας συνδικαλιστές, παιδιά, γονείς, πασιφιστές… Αποκλείοντας τους νέους μέσα σε μια στοά για να τους ελέγχουν κι έπειτα να τους μαζεύουν, όλα αυτά, είναι εντελώς απάνθρωπα κι επαίσχυντα, και εκτός νόμου. Χθες, 200 άνθρωποι είχαν αποκλειστεί στη γέφυρα της Guillotière, ελέγχηκαν από αντιτρομοκρατικάριους της GIPN, φωτογραφήθηκαν, τους έγινε σωματική έρευνα. Εν όψει των δυνάμεων της “τάξης” που σημαδεύουν τους διαδηλωτές με γεμάτα όπλα, ορισμένοι απ’ αυτούς ήταν τόσο φοβισμένοι που προτίμησαν να ρισκάρουν τη ζωή τους πηδώντας από μια γέφυρα άνω των 10 μέτρων, για να ξεφύγουν.
Δικαστήρια καθημερινά από τη Δευτέρα κιόλας. Για ρίψη φυλλαδίων, για “προσβολή δημοσίου λειτουργού”, για “εμπρησμό σκουπιδιών”, μπορεί τώρα να βρεθούν στη φυλακή. Όλοι οι νέοι που δικάζονται βρίσκονται “έξω” μ’ αναστολή, κάποιους τους αρνήθηκαν ακόμα κι αυτό, και τους γύρισαν στο Corbas, σε προληπτική κράτηση. Βρίσκονται στη φυλακή επειδή έριξαν μια πέτρα σ’ έναν μπάτσο, αυτό μου φαίνεται πολύ άδικο. Να μη σας κουράζω με ομιλίες για τις άθλιες συνθήκες στις φυλακές. Όλα αυτά για τους κατηγορούμενους, τους “σπάστες”. Αυτοί που θεωρούνται τέτοιοι, είναι σαν εμάς. Λυκειόπαιδα, φοιτητές, ή άλλες φορές όχι. Συνήθως καταγγέλουμε τις πράξεις τους γιατί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, είναι βίαιες, και όχι πάντα κατανοητές.
Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να θυμόμαστε ότι ακόμα κι αν αυτή η διαδικασία δεν είναι “πολιτικοποιημένη” είναι πολιτική γιατί είναι μια άμεση συνέπεια του χάσματος που έχει ανοίξει η κυβέρνηση μεταξύ της κοινωνίας και ορισμένων συνοικειών, ορισμένων νέων. Στη Γαλλία σήμερα, ο ρατσισμός είναι διάχυτος. Ακόμα και οι υπουργοί μιλούν ανοιχτά ρατσιστικά, τρέφοντας έτσι την οργή ενός ολόκληρου κομματιού του πληθυσμού, που είναι αποκλεισμένο, π, υποβαθμισμένο. Και η οργή αυτή είναι νομιμοποιημένη, όταν βλέπουμε τα CRS να συλλαμβάνουν τους ανθρώπους αναίσθητους στις 17:00, στην μέση της πλατείας Jean Macé. Όταν οι ασφαλίτες κολλάν αυτοκόλλητα CGT στο πέτο, κι εκτός του να τσιμπούν ανθρώπους στην τύχη, φέρουν ευθύνη και για μια μεγάλη καχυποψία προς τα συνδικάτα. Όταν υποφέρουμε κάθε μέρα τους αστυνομικούς ελέγχους. Ναι, το μίσος είναι νόμιμο. Συχνά μπορεί να μην εκφράζεται καλά, αλλά αρκετά έχει καναλιζαριστεί.
Σήμερα θέλω να σας πώ ότι ακόμη κι αν ο τρόπος δράσης ορισμένων απ’ τους διαδηλωτές δεν είναι ο δικός μας, ο δικός μου ή ο δικός σας, είμαστε στην ίδια πλευρά. Είμαστε όλοι μέρος του αγώνα για μια δικαιότερη κοινωνία. Κι αυτό που είναι αφύσικο είναι να βλέπουμε απέναντί μας την GIPN (που συνήθως ασχολείται με υποθέσεις τρομοκρατίας ή απαγωγών), ή να πετούν από πάνω μας τα ελικόπτερα που καταγράφουν το κέντρο της πόλης κάθε μέρα.
Το ερώτημα είναι λοιπόν αυτό: Ποιοί είναι οι προβοκάτορες;
Communiqué de la Fédération des conseils ouvriers et syndicats en Irak (FSCOI)
Προκήρυξη της Ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
“Η Γαλλία είναι η χώρα όπου οι ταξικοί αγώνες δίνονται κάθε φορά, περισσότερο απ’ ότι αλλού, μέχρι την τελική κρίση” – Καρλ Μαρξ
Το κύμα των απεργιών και των κινητοποιήσεων μεγαλώνει μέρα με την μέρα, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Σαρκοζί. Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, η γαλλική κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλει νέους νόμους περιορίζοντας τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Η πολιτική της λιτότητας, όπως αυτή που θέλει να επιβάλλει τη συνταξιοδότηση στα 62 απ’ τα 60, είναι η σπίθα που άναψε τη φλόγα του κινήματος διαμαρτυριών σε ολόκληρη τη χώρα, επιρρεάζοντας σαφώς και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τα μάτια των εκατομμυρίων εργαζομένων του κόσμου είναι στραμμένα στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων. Παρακολουθούν και θαυμάζουν και υποστηρίζουν το εργατικό κίνημα. Οι εργάτες των διυλιστηρίων έχουν επιτύχει να παραλύσουν κάθε κυκλοφορία και η εργατική τάξη της Γαλλίας έχει ξεκινήσει σήμερα πραγματικό πόλεμο ενάντια στον καπιταλισμό. Αυτό δίνει την ευκαιρία, σε όλους τους εργαζομένους του κοσμου, να μπουν απ’ την μεριά τους σ’ αυτήν την μάχη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη προσέξει τον “κίνδυνο” που αναπαριστούν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, κι εδώ και μερικούς μήνες αποφάσισε να στηρίξει οικονομικά τους καπιταλιστές για να γλυτώσουν την κατάρρευσή τους. Το γαλλικό εργατικό κίνημα βρίσκεται στην πρωτοβουλία ενός διεθνούς εργατικού κινήματος, και γι’ αυτό πρέπει να σταθούμε ενωμένοι στο πλάι του.
Χαιρετίζουμε τους συντρόφους μας στη Γαλλία.
Ζήτω οι σύντροφοι των διυλιστηρίων και όλων των άλλων τομέων.
Ζήτω το εργατικό κίνημα στη Γαλλία.
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη.
Falah Alwan: Πρόεδρος της ομοσπονδίας εργατικών συμβουλίων και συνδικάτων του Ιράκ
[…] 4:30 το πρωί χθές, και 50αριά φοιτητές και αυτόνομοι ανηφορίζουν προς τον σταθμό των λεωφορείων στο Baud, τρέχοντας σαν τον άνεμο. “Ανάψαμε φωτιές για να ζεσταθούμε, κάποιοι παίζαν τύμπανο στις παλέτες, άλλοι είχαν φέρει τζεμπέ (αφρικανικό δερμάτινο μικρό τύμπανο), ήταν μια ειρηνική δράση” διηγείται η Ella, φοιτήτρια του Rennes 1. H διεύθυνση των λεωφορείων δεν είχε την ίδια άποψη “εμποδίζοντας την έξοδο των λεωφορείων, φέρνουν το κοινό σε δύσκολη θέση” εξηγεί ο Frédéric Mazeaud, γενικός διευθυντής της εταιρίας. Αποφάσισε λοιπόν να καλέσει τις αρχές να “διευθετήσουν την κατάσταση”. Στις 9:30 φτάνουν τα CRS, ένα λεωφορείο, δυο κλούβες, τα γνωστά αυτοκίνητα. “Μείναμε αποσβωλομένοι, δεν ήμασταν αρκετοί” λέει η Ella. “Ο σκοπός μας ήταν να απελευθερώσουμε την εταιρία. Παρουσιαστήκαμε μπροστά στην ομάδα αυτή. Τους δώσαμε τις νόμιμες προειδοποιήσεις” δηλώνει ο αστυνόμος Emig. Εκείνη τη στιγμή, χώθηκαν στην μέση κάποιοι οδηγοί λεωφορείων. “Δεν γινόταν να τους αφήναμε, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας αυτά”. Λέει ο Serge Boscherel της CGT. […] Στις 10:00 τα CRS χτύπησαν. Οι οδηγοί ενώθηκαν με το μέρος των παιδιών και κατάφεραν να τα φυγαδεύσουν. “Θα φύγετε από δω με το κεφάλι ψηλά. Ούτε ένα λεωφορείο δε θα βγει σήμερα”…
Συγκρούσεις με την περιφρούρηση της CGT στην πορεία της 19/10
Στη διάρκεια της διαδήλωσης της τελευταίας Τρίτης 19/10, η ομάδα περιφρούρησης της CGT συνεργάστηκε με τους μπάτσους (μια συνήθεια που όλοι γνωρίζουν, δεν είναι κάτι που το ‘χουν μυστικό), και κατέφυγαν σε νέους πράξεις βίας εναντίον νεαρών που διαδήλωναν με μπόλικο ενθουσιασμό, ενώ προσπαθούσαν να ανάψουν κάποιους πυρσούς. Είναι προφανές ότι η επιλογή των “ενόχων” έγινε με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Γίναμε μάρτυρες μιας πολύ βρώμικης βίας (χτυπήματα με γκλομπ, ψέκασμα με σπρέυ). Οι νέοι σοκαρίστηκαν, μη καταλαβαίνοντας γιατί όλο αυτό “δεν καναμε κάτι, γιατί μας επιτέθηκε η αστυνομία;”… Πήγαμε κοντά στην περιφρούρηση για να ηρεμήσουμε τα πράγματα, αλλά αμέσως μας επιτέθηκαν με γκλομπ και σπρέυ. Ανάμεσά τους έφτασαν μπάτσοι με πολιτικά, φανερά χαρούμενοι που η “δουλειά” τους έγινε πιο εύκολη χάρη στη CGT. Δεν μπορέσαμε να δούμε τις συλλήψεις, πάντως δεν μας φαίνεται περίεργο η περιφρούρηση να παρέδωσε παιδιά στους μπάτσους. Οι άνθρωποι μιλούν πολύ για την “άσκοπη βία των σπαστών”, αλλά ελάχιστα γι’ αυτήν των μπάτσων (είναι πάρα πολλοί οι τραυματίες στις διαδηλώσεις και τα μπλόκα, οι συλληφθέντες, τα παιδιά που κλειδώθηκαν σε κελλιά) ή για την συνενοχή των ρατσιστών της περιφρούρησης.
Όπως οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι… της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Κίνας, του Μπαγκλαντές, της Νότιας Αφρικής, της Αλγερίας, του Περού κι όλων των άλλων περιοχών του κόσμου, κατεβαίνουμε με τη σειρά μας στους δρόμους στη Γαλλία. Είμαστε αυτή η “κολλητική ασθένεια” που τρέμουν όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών κι όλων των πολιτικών τάσεων! Οι διαφορετικές διεκδικήσεις μας δεν είναι παρά έκφραση ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ που μας επιβάλλουν παντού οι διαχειριστές του κεφαλαίου. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, στη στέγαση, στην υγεία, παντού… που ολοένα και περισσότερο υποβαθμίζονται. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ που οξύνεται παντού (αύξηση της κερδοφορίας, της έντασης της εκμετάλλευσης, της αποχαύνωσης στη δουλειά…)
Βεβαίως οι εκμεταλλευτές και οι συνδικαλιστές υπηρέτες τους ήδη προσπαθούν να εξουδετερώσουν τις διεκδικήσεις μας στα πλαίσια του ρεφορμισμού: διαπραγματεύσεις/αναθεώρηση/απόσυρση του νόμου, ακόμα και μια αλλαγή της κυβέρνησης… ό,τι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις ανάγκες του Κεφαλαίου. Αν είναι να ικανοποιήσουμε τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις:
Η οικονομία είναι σε κρίση; Ας τελειώνουμε μ’ αυτήν!
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ. Να εξαπλώσουμε και να βαθύνουμε το κίνημά μας! Να αυτοοργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα! Να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα!
Τι ζωή είναι αυτή; Να σηκώνεσαι απ’ το κρεββάτι με τη βία του πρωινού ξυπνήματος, της πολύωρης ταλαιπωρίας στις μεταφορές, κι έπειτα στην εργασία. Να υποφέρεις το κάθε αφεντικό, το θόρυβο των μηχανημάτων, τη φωτεινότητα μιας οθόνης, να σκύβεις το κεφάλι για να γίνεται πιο προσοδοφόρος για εκμετάλλευση. Μέχρι το σώμα σου να λυγίσει, από πόνους στην πλάτη, στο στομάχι, στις αρθρώσεις, στ’ αυτιά… μπας και σου θυμίσει ότι δεν είναι μια μηχανή που μια βλάβη μπορεί να αντιμετωπιστεί με αντικατάσταση μ’ ένα νέο κομμάτι, αλλά θα ναι για πάντα ελαττωματικό, και δως του φαρμακευτικά παρασκευάσματα που θα σε διαλύσουν ακόμα περισσότερο, η ζωή σου σαπίζει… μια ζωή μισθωτής σκλαβιάς.
Ο αλλότριος χαρακτήρας της εργασίας είναι εμφανής απ’ το γεγονός ότι μόλις αρθεί ο οικονομικός εκβιασμός, κάθε σωματική εργασία αποφεύγεται σαν την πανούκλα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που συχνά κρύβεις απ’ τον εαυτό σου: Ξεπουλάς τα ταλέντα σου στην εργασία, και πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ικανοποιημένος έτσι, γνωρίζοντας ότι κατά βάθος καταστρέφεσαι και θες να ζήσεις χωρίς αυτόν τον βραχνά. Πόσο παράδοξο, η δικτατορία της οικονομίας που σ’ αναγκάζει να ξεπουλιέσαι για να εξασφαλίζεις την επιβίωσει σε μετατρέπει σ’ έναν εθελοντή δούλο: διακηρύσσεις ότι η εργασία είναι απαραίτητη! Έτσι, σε κάποια στιγμή ακούς το σώμα σου για να καταλάβεις ότι το κεφάλαιο σ’ έχει να υπηρετείς έναν ρόλο, μέχρι να νιώσεις το κορμί σου να λυγίζει, κι ότι ποτέ δε θα μπορέσεις τελικά ν’ απολαύσεις τη ζωή, μέχρι να πας χαμένος κι εσύ όπως τόσοι συνάδελφοί σου που ήξερες καλά και μια μέρα άκουσες πως πέθαναν “από επιπλοκές μακροχρόνιας ασθένειας”.
Εκτός απ’ το αν θα εργαζόμαστε μέχρι τα 60, τα 62 ή ακόμα παραπέρα, αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η εργασία!
Σήμερα, κατεβαίνεις στη διαδήλωση πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί ν’ άλλάξουν επειδή τα νούμερα, η φασαρία, η πολυχρωμία, οι ντουντούκες, είναι αρκετά για να πάρουν πίσω αυτόν τον νόμο που επιδεινώνει τις συνθήκες της ζωής μας. Μα το πλήθος από μόνο του δεν είναι δύναμη, τα πλήθη πάνε κι έρχονται. Οι ηγέτες “μας”, συνδικαλιστές κι αριστεροί πολιτικοί είναι που μας μετράνε πόσοι είμαστε, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια μάζα, που θα χειραγωγήσουν προκειμένου να διευκολύνουν την ανέλιξή τους στην εξουσία, ένα ταπεινό σκαλί. Μήπως αν φτάσουν εκεί, θα αλλάξουν τον νόμο; Με τίποτα! Επειδή απλά αυτή η κοινωνία που διέπεται από το κέρδος, δικτατορικά επιβάλει την παράταση του χρόνου εργασίας, καθώς έχει ανάγκη μια ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της ετον δρόμο της λιτότητας που έχουν επιλέξει.
Το πρόγραμμα της μπουρζουαζίας είναι το ίδιο σ’ όλον τον κόσμο: Θα πρέπει να μοχθείτε ολοένα και περισσότερο, για όλο και περισσότερο χρόνο, και να το βουλώσετε.
Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, οι συνάδελφοί μας στη δουλειά… τους έχουν βάλει καλά στο μυαλό την μοιρολατρία. Για να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, άντε ίσως το πολύ να ρίχνουν το ένα ή το άλλο ψηφοδέλτιο σε μια κάλπη, αλλά τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά τα πράγματα. Κι όσο συνεχίζουν να εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν στ’ όνομά τους, η εκμετάλλευση εντείνεται. Να σταματήσουμε να αναθέτουμε τη δύναμή μας, γιατί γνωρίζουμε ότι με την πρώτη πλειοδοσία θα μας πουλήσουνε, αχώριστοι φίλοι αυτοί της κάθε κυβέρνησης.
Θα μπορούσαμε να είμαστε μια δρώσα δύναμη που θ’ άλλαζε τον κόσμο. Σήμερα, αποδεχόμενοι τους κανόνες αυτής της διαδήλωσης, θα μείνουμε στον ρόλο του αιώνιου γκρινιάρη, που τον σαλαγάνε πάνω κάτω. Πείτε ό,τι θέλετε! Η δύναμη που εναποτίθεται στους αντιπροσώπους, προέρχεται από μας, είναι η δύναμή μας. Δύναμη ναρκωμένη μέσα μας, απορροφημένη απ’ τη ρουτίνα -μετρό-δουλειά-τιβί- την απομόνωση, την μοναξιά, τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μόνο κάποιος ανώτερος σωτήρας είναι σε θέση να μας σώσει, ενώ εμείς πεθαίνουμε στη δουλειά για έναν μισθό της πλάκας. Ο φόβος, η ρουτίνα, η παθητικότητα διέπουν κάθε πρόσχημα της ζωής μας.
Ε λοιπόν, ας βγούμε απ’ την απομόνωσή μας! Να βρούμε ο ένας τον άλλον! αυτό που τρέμουν οι κυβερνώντες, μαζί και οι συνδικαλιστές εταίροι τους, είναι το να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας αντί να μετατρεπόμαστε σε θεατές και να θαυμάζουμε τους εαυτούς μας στην τηλεόραση, παραλυμένοι απ’ την ανεπάρκειά μας. Θα τα ‘χαναν αν οργανωνόμασταν με την παρέα μας, δυναμώνοντας περισσότερο πράγματα που κάνουμε ήδη: Καθημερινή αντίσταση -σαμποτάζ, καθυστερήσεις, κοπάνες, στάσεις εργασίας- μέχρι την οργάνωση άγριων απεργιών, και τη σύνδεση με άλλους αγώνες. Είμαστε όλοι μας σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά τι σκληρό παράδοξο: σήμερα δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα παρά πρόβατα που βαδίζουν πίσω απ’ όποιον δίνει το βήμα.
Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την νίκη των αναγκών μας είναι η οργάνωση της δύναμής μας αυτόνομα, έξω κι ενάντια σ’ όλες τις δομές του κράτους! Έξω κι ενάντια από τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως κι αν ονομάζονται!
Des prolétaires – Κάποιοι προλετάριοι (επαφή: proletairesenavant(a)hotmail.fr)
][][
“Μετατρέψατε σε θέαμα την μόνη εφικτή αντιπαράθεση”
Από νυχτερινή πορεία στην Tours, 21/10, 22:30
][][
Communiqué depuis la raffinerie Grandpuits
Προκήρυξη απ’ το διυλιστήριο του Grandpuits
Εμείς, τα 55 μέλη της διεπαγγελματικής συνέλευσης του St-Denis, ενωθήκαμε με τους συγκεντρωμένους απεργούς στην είσοδο του διυλιστηρίου του Grandpuits. Ήρθαμε εδώ για να στηρίξουμε τους εργάτες που χτυπήθηκαν βίαια απ’ τις δυνάμεις τις τάξεις αυτό το πρωί, αποδεικνύοντας τις χειραγωγικές προθέσεις της κυβέρνησης που με κάθε τρόπο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των καπιταλιστών φίλων της. Παρά την επανακατάληψη, οι εργαζόμενοι μας βεβαίωσαν για την πρόθεσή τους να συνεχίσουν την απεργία. Ταυτόχρονα, μια διαδήλωση έλαβε χώρα στη γειτονική πόλη Mormant και πολλοί διαδηλωτές επέστρεψαν προς το δικαστήριο της Melun μετά από κάλεσμα της διασυνδικαλιστικής, για να αμφισβητήσουν έμπρακτα την νομιμότητα της επίταξης. Η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα διαλύσει με τη βία έναν απ’ τους κεντρικούς πυλώνες της κινητοποίησής μας, όπως είναι οι εργαζόμενοι στα πετρο-χημικά. Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του Saint-Denis καταδικάζει με αγανάκτιση την κρατική καταστολή και δηλώνει την ολόψυχη αλληλεγγύη της στους εργαζομένους στα πετρο-χημικά. Ενάντια σε κάθε κυβερνητική διαβεβαίωση πως η Γαλλία δε διατρέχει κίνδυνο έλλειψης, έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να μπλοκάρουν έναν στρατηγικό τομέα της οικονομίας και να στήσουν την κυβέρνηση στον τοίχο. Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει άμεσα την καταστολή εναντίον των εργαζομένων, των μαθητών και των φοιτητών του αγώνα. Δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι, ο αγώνας συνεχίζεται, ας οικοδομήσουμε τη γενική απεργία μέχρι την απόσυρση του νομοσχεδίου.
Η διεπαγγελματική γενική συνέλευση του St-Denis.
][][
Actualité/suivi Le Mans – τελευταία ενημέρωση απ’ το Mans
Σας στέλνω αυτό το μήνυμα για να σας ενημερώσω ότι το κίνημα στο μπλόκο του Mans δεν κάμπτεται, αλλά το αντίθετο. Μόλις σήμερα το πρωί ολόκληρη η νότια βιομηχανική ζώνη μπλοκαρίστηκε, οδοφράγματα και φωτιές στήθηκαν επί τόπου για να εμποδίσουμε την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ωστόσο, μας είναι αδύνατον να ξαναπάρουμε την πετρελαιαποθήκη του Mans, τα CRS τη φυλούν απ’ την Πέμπτη, αδύνατον να προσεγγιστεί.
Αδελφικά,
Κάτω απ’ την άσφαλτο, ο καπνός.
][][
Communique d’appel à la première assemblée ouverte “grève blocage”
Προκήρυξη καλέματος στην πρώτη ανοιχτή συνέλευση “απεργίας-μπλόκων”
(στμ. αναφέρεται στα γεγονότα της πορείας της 16/10, βλ. και παραπάνω)
Εδώ και αρκετές μέρες ποικίλες πρωτοβουλίες ανθούν παντού: μπλόκα λυκείων, σταθμών, διυλιστηρίων, αυτοκινητοδρόμων, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, χώρων εργασίας, εμπορικών κέντρων, στοχευμένες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, λεηλασίες εκλογικών κέντρων και δημαρχείων…
Σε κάθε πόλη, οι δράσεις τείνουν να οξύνουν τον συσχετισμό δυνάμεων και να δείχνουν ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν ικανοποιούνται από τις μορφές δράσεις και τα γνωστά λόγια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στην περιοχή του Παρισιού, μεταξύ των μπλόκων των λυκείων και των σταθμών, των απεργιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και των συγκεντρώσεων στα εργοστάσια, των διεπαγγελματικών συνελεύσεων και των συλλογικοτήτων του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο αφετηρίας τους: η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση αυτών που παριστάνουν ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων. Δεν είμαστε λίγοι αυτοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές φόρμες της απεργίας στους χώρους εργασίας και κυρίως που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα για το μπλοκάρισμα της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική της εκμετάλλευσης.
Με αφητηρία αυτά τα ερωτήματα, αποφασίσαμε αυτό το Σάββατο, να καταλάβουμε την Όπερα της Βαστίλλης. Σκοπός μας ήταν να διαταράξουμε μια απ’ ευθείας ραδιοφωνική μετάδοση, να κάνουμε τους ταραχοποιούς σ’ έναν χώρο όπου κυκλοφορεί το εμπόρευμα της κουλτούρας και να οργανώσουμε μια συνέλευση. Βρεθήκαμε λοιπόν μπροστά σε μια χιλιάδα κόσμου στην πλατεία de la Nation, γύρω απ’ τα πανώ “τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μία γλώσσα: απεργία, σαμποτάζ και μπλόκα” και “ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία”, θέλοντας να πάμε πέρα απ’ τα στενά πλαίσια της συνδικαλιστικής διαδήλωσης. Προχωρήσαμε προς την ουρά της πορείας για να φτάσουμε στον τόπο της δράσης, επιτέλους σε μια ελεύθερη διαδήλωση αλλά περικυκλωμένη από υπέρμετρες δυνάμεις της αστυνομίας. Ταχύτατα, μια εκατοστή μπάτσοι με πολιτικά έκοψαν την πορεία στα δύο, υποβοηθούμενοι από την περιφρούρηση των συνδικάτων, εμοπδίζοντας αρκετούς ανθρώπους να έρθουν μαζί μας. Με ρίψεις αυγών και πετρών, κρατήσαμε όσο ήταν δυνατόν μακρυά απ’ την πορεία μας τους μπάτσους ενώ αφήσαμε κι ορισμένα διακοσμητικά ίχνη στο πέρασμά μας. Υπενθυμίζουμε σε κάποιους που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από εικασίες για το ποιοί είναι προβοκάτορες της αστυνομίας βάσει εικόνων των δημοσιοκάφρων (journaflics στο πρωτότυπο, όπου flic ο μπάτσος), ότι δεν είναι και λόγος να τα βάψουν μαύρα, δυο βιτρίνες τραπεζών το σπάσιμο των οποίων δεν είναι παρά μια ελάχιστη απάντηση στη βία του κεφαλαίου.
Με την άφιξή μας στη Βαστίλλη, χάρη στην πίεση της αστυνομίας και τη σύγχυση, μόνο μια πενηνταριά άτομα κατάφεραν τελικά να εισβάλλουν στην όπερα, ενώ οι άλλοι επέλεξαν να εξαφανιστούν. Οι μπάτσοι που είχαν καταλάβει την πλατεία κατάφεραν να συλλάβουν γύρω στα σαράντα άτομα που διασκορπίσανε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα. Δευτέρα βράδυ, το μεγαλύτερο μέρος τους είχαν αφεθεί ελεύθεροι, αλλά τουλάχιστον 5 άλλοι κρατούνται ακόμα και περνούν ανακριτή αυτήν την Τρίτη, ενώ θα τους φορτωθούν κατηγορίες για ένοπλη συμπλοκή και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Όπως πάντα, η εξουσία επιλέγει να κινηθεί γρήγορα και σκληρά, ελπίζοντας να δημιουργήσει διαχωρισμούς (μεταξύ λογικών συνδικαλιστών και “ανεύθυνων σκληροπυρηνικών”, μεταξύ μαθητών και σπαστών…) και να κατατμήσει όλα τα στοιχεία που συμμετέχουν στην ανάδυση μιας πραγματικής αντίρροπης δύναμης ενάντια στο κράτος και τ’ αφεντικά. Η αστυνομία επιτίθεται με πλαστικές σφαίρες και γκλομπ στους λίγο πιο ένθερμους μαθητές. Οι εργάτες των διυλιστηρίων υποφέρουν τις επιθέσεις των μπάτσων αλλά επίσης τις άμεσες απειλές δίωξης και κυρώσεων από τις τοπικές αρχές. Οι οργισμένοι διαδηλωτές που είχαν αποφασίσει να μη διαλυθούν ήρεμα αντιμετωπίζουν κίνδυνο φυλάκισης όπως στο St-Nazaire. Μετά την αφετηρία του κινήματος, πάνω από 1.000 άτομα έχουν συλληφθεί…
Ο πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών που ξεπερνούν τους παραδοσιακούς νεκροθάφτες των αγώνων διαψεύδει με σαφήνεια όλους αυτούς που θέλουν να απομονώσουν τα μαύρα πρόβατα και να εμποδίσουν την αμφισβήτηση όλων όσων υπομένουμε καθημερινά, πέρα απ’ τον αριθμό των συντάξιμων ετών. Αυτές οι δράσεις μας επιτρέπουν να διαβλέπουμε την πιθανότητα ενός κινήματος που θα ξεπερνά τις συντεχνιακές διεκδικήσεις, που θα δίνει πόδι στους γραφειοκράτες, που δε θα περιορίζεται μόνο σε υποτιθέμενα κεκτημένα.
Είναι πολύ περισσότερα αυτά που έχουμε να πάρουμε απ’ όσα νομίζουμε! Παύση των διώξεων. Λευτεριά για όλους…
][][
Appel pour une AG de lutte à Avignon!
Κάλεσμα για μια γενική συνέλευση του αγώνα
Αβινιόν, Τετάρτη 27/10 6μμ.
Μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ή του δημοσίου, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές κοκ, συνδικαλισμένοι ή μη, αν θέλουμε να κερδίσουμε, πρέπει να αυτοοργανώσουμε τον αγώνα μας!
Ο αγώνας παίζεται σε δυο μπάντες: τη δική μας, των χώρων εργασίας που απεργούν (πλήρως ή προσχηματικά), εδώ και δεκαριά μέρες, των μπλοκαρισμένων πανεπιστημίων, των κατειλημένων γραφείων και δημοσίων υπηρεσιών, των διυλιστηρίων και των αποθηκών καυσίμων που κρατάνε γερά, των χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας και κάθε ιδιοσυγκρασίας που κατεβαίνουν στους δρόμους για να εκφράσουν την εξέγερσή τους με χίλιους κι έναν τρόπους. Απ’ αυτούς, η GIPN (στμ: κάτι μεταξύ εκαμ κι αντιτρομοκρατικής) επιτίθεται σε μαθητές, φοιτητές κι άλλους, τα CRS (γαλλικά ματ) σπάνε τα μπλόκα στις πετρελαιαποθήκες και χτυπούν τους απεργούς, η τοπική αυτοδιοίκηση επιτάσσει τους απεργούς όπως συνέβη με τους οδοκαθαριστές της Μασσαλίας.
Συζητώντας σε διαδηλώσεις, δράσεις και απεργιακές συγκεντρώσεις, αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε τελικά πολλοί που δεν μας ικανοποιεί η απάντηση της διασυνδικαλιστικής, που χωρίς να μας δίνει ποτέ τον λόγο, προτείνει τα δικά της “10ήμερα πίεσης” και συμβολικές δράσεις. Πολλοί αισθάνονται ότι αυτές η μεγάλες μέρες διαδηλώσεων είναι ανεπαρκείς αν θέλουμε πραγματικά να λυγίσει η κυβέρνηση. Γιατί λοιπόν να μην αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τον λόγο που θέλουμε να δίνουμε στον αγώνα μας, για την έντασή του;
Σε πολλές πόλεις, οι δράσεις όξυναν τον συσχετισμό δυνάμεων κι έδειξαν έμπρακτα ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν μένουν ικανοποιημένοι από τις μορφές δράσεις και τον λόγο που τους επιβάλλεται. Σε όλη την επικράτεια, ανάμεσα στα μπλόκα των λυκείων και των σταθμών, τις απεργίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τις εργατικές συγκεντρώσεις στα εργοστάσια, τις διεπαγγελματικές συνελεύσεις και τις συλλογικότητες του αγώνα δυναμώνει μια τάση για ρήξη της απομόνωσης και των κοινωνικών κι επαγγελματικών διαχωρισμών. Το σημείο εκκίνησής της: Η αυτοοργάνωση, ως απάντηση στην ανάγκη να οικειοποιηθούμε τους αγώνες μας χωρίς τη διαμεσολάβηση εκείνων που παριστάνουν ότι μιλούν στο όνομα των εργαζομένων. Είμαστε πολλοί που δεν οργανωνόμαστε σύμφωνα με τις παραδοσιακές μορφές σ’ έναν χώρο εργασίας και που θέλουμε να συνεισφέρουμε σ’ ένα ευρύτερο κίνημα μπλοκαρίσματος της οικονομίας. Διότι αυτό το κίνημα είναι επίσης η αφορμή να πάμε πέρα από έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις, για να θέσουμε το ζήτημα της εργασίας, για ν’ αναπτύξουμε και να οικοδομήσουμε από κοινού μια κριτική αυτού του συστήματος.
Η “ΓΣ του αγώνα” είναι ένα μέσο για να ξεπεράσουμε τους ψεύτικους διαχωρισμούς (ιδιωτικοί εναντίον δημοσίων υπαλλήλων, άνεργοι ή φοιτητές, μαθητές κλπ μέλη συνδικάτων ή όχι) και να πάρουμε στα χέρια μας τον αγώνα. Είναι λοιπόν ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν η απεργία και το μπλόκο στην οικονομία να διευρυνθεί, μέχρι την νίκη!
Η “ΓΣ του αγώνα” δεν πρέπει λοιπόν να μετατραπεί σ’ έναν χώρο άκαρπων κι ατέρμονων συζητήσεων, αλλά σε χώρο συζήτησης για να συναποφασίζουμε συνεκτικές δράσεις για να ενισχύσουμε το κίνημα
Να αυτοοργανωθούμε!
Για να μπλοκάρουμε την οικονομία, να μπλοκάρουμε τα πάντα!
Κάποιοι εργαζόμενοι, άνεργοι και φοιτητές αρκετών πόλεων του Vaucluse
Επικοινωνία: onlacherien84(α)laposte.net
][][
Liaisons et barricades
Διασταυρώσεις κι οδοφράγματα
Τα διυλιστήρια έχουν δόσει τον τόνο: Μπλόκο στην οικονομία, και η απεργία με τις καταλήψεις είναι τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να ασκήσουμε μια οικονομική πίεση στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτό, εμφανιζόμενο ως η λογική της οικονομίας, είναι απίθανο να πάρει έναν διαφορετικό δρόμο απ’ το αργό τέλος του συγκεντρωτικού συστήματος, που ήδη έχει μετράει τις ζημιές του. Στην πάλη των τάξεων έχει πλέον συνδεθεί άμεσα το μπλοκάρισμα της παραγωγής, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα τον περιορισμό του στις απεργίες, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη δύναμη που έχει ο καθένας μας. Είναι η θέση αυτής της απόδειξης που έχει αναδειχθεί μέσα απ’ αυτό το κίνημα: οι διαφωνίες που για πολύ καιρό έτειναν μια διαχωριστική γραμμή, έχουν σε μεγάλο βαθμό εκτοπιστεί. Αυτή η διαχωριστική γραμμή έχει διαλυθεί τόσο στους κόλπους των πολιτικών οργανώσεων και των συνδικάτων όσο και μεταξύ αυτών και πολλών κύκλων φοιτητών, ανέργων κι επισφαλών οργανωμένων στα περιθώριά τους. Κάθε αυτοκινητιστής είναι πλέον πιθανόν να σταθεί αλληλέγγυος με το κίνημα.
Στη Rennes, ακόμα πριν ξεκινήσει η κυλιόμενη απεργία, η θέληση να γίνουν ορατοί αυτοί που ήλπιζαν σ’ ένα αυθεντικό απεργιακό κίνημα, πραγματοποιήθηκε μέσα απ’ την δημιουργία των “διασυνδικαλιστικών” συνελεύσεων που άνοιξαν με τους συνδικαλιστές της SUD, του κινήματος των ανέρων και των επισφαλών της Rennes, και ανένταχτων αγωνιστών, οργανώνοντας μπλόκα σε εμπορικά κέντρα, με κάθε κάλεσμα για ημέρες δράσης. Η συμμετοχή σ’ αυτές τις δράσεις αυξήθηκε κατ’ αναλογία με την ανάπτυξη του κινήματος, δυναμώνοντας τις προσδοκίες όσον αφορά αυτές τις κινητοποιήσεις. Συνεισέφερε στο να εξορκιστεί η αδυναμία που προκαλούν οι μεγάλες διαδηλώσεις που περιορίζονται σε μια απλή βόλτα (défilé), αλλά και στη δημιουργία διεπαγγελματικών πρωτοβουλιών.
Κατ’ αρχάς, αυτά που ήταν άλλοτε πρακτικές φοιτητικές, γίνονταν τώρα μια μέθοδος κοινή. Τα μέλη συνδικάτων που πήραν τον λόγο στις γενικές συνελεύσεις του Rennes 2, έθεσαν το ζήτημα του μπλόκου του πανεπιστημίου ως συνυφασμένο με την αναγκαιότητα επέκτασης του οικονομικού αντίκτυπου της τρέχουσας απεργίας. Η κίνηση των φοιτητών να έρθουν, στο πλευρό των μισθωτών, στις καταλήψεις και στις απεργίες κάνοντάς τις πιο αποτελεσματικές, δεν περιορίστηκε στην μορφή μιας αγωνιστικής εφεδρείας. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε γρήγορα, επιτρέποντας στο κίνημα να επεκταθεί, ήταν ακριβώς αυτή η συμμαχία μισθωτών-φοιτητών-ανέργων. Σπάνια οι φοιτητές δεν εισακούονταν αρκετά, και κάθε απεργός που συναντούσαμε μας ρωτούσε πού ήταν η κινητοποίηση στα πανεπιστήμια. Μ’ αυτήν την ιδέα, ότι η είσοδος στο παιχνίδι των φοιτητών ήταν ένα σημείο-κλειδί για το κίνημα, με την έννοια, ότι διέλυσαν τα προκαθορισμένα πλαίσια της κινητοποίησης, προσθέτοντας μια νέα αναγκαιότητα, αυτήν της εισόδου των μαθητών.
Αυτοί κινητοποιήθηκαν ταχύτατα, μπλοκάροντας τα σχολεία τους και φτάνοντας μέχρι και τους 7.000 στις διαδηλώσεις με γρήγορο βήμα επιβάλλοντας το σύνθημα για “γενική απεργία” στις αγορές και τους δρόμους. Σε κάθε διαδήλωση οργανωνόταν μια γενική συνέλευση που αποφάσιζε το στόχο της. Είναι όμως λυπηρό ότι εδώ, στη Rennes, οι μαθητικές ενώσεις ήταν οι πιο απόμακρες απ’ τις δράσεις. Φαίνεται ότι η συμμετοχή τους στην NPA δεν ενθαρρύνει τέτοιες συναναστροφές. Υπάρχουν πάντα οι ανένταχτοι, που είναι κι αυτοί που επιτρέπουν να πραγματοποιούνται οι δράσεις αυτές. Δεν είναι απίστευτο ότι υπάρχει συχνά ασυμφωνία μεταξύ τομέων που κινητοποιούνται εθελοντικά και αυτών που οργανώνουν την κινητοποίηση.
Για περισσότερο από 10 μέρες, οι απεργοί που συμμετέχουν σ’ αυτό το μπρα-ντε-φερ σηκώνονται στις 4:30 κάθε πρωί, για να οικοδομήσουν το κοινωνικό μέτωπο στον πόλεμο της οικονομίας. Μαζί τους είναι αρκετές εκατοντάδες άνεργοι, μισθωτοί, φοιτητές, μαθητές, που βρίσκονται για να μπλοκάρουν τις αποθήκες καυσίμων, τους δρόμους, τις αγορές κλπ. Το μπλόκο ενός αμαξοστασίου λεωφορίων ήταν μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών μας. Το κλείσαμε για 5 ώρες, ενώ στην είσοδό του άναψε φωτιά γύρω απ’ την οποία συζητούσαμε με ενθουσιασμό για όλα όσα λάμβαναν χώρα στην περιοχή, παρόλο που ήταν πραγματικά δύσκολο να γνωρίζει κανείς πόσες ακριβώς πρωτοβουλίες δημιουργούνταν από παντού. Πολλοί εργαζόμενοι, παρόλο που δεν κατέβαιναν σε απεργία, παρακολουθούσαν τις δράσεις μας καλοπροαίρετα, κερνώντας μας πολλές φορές τους απαραίτητους καφέδες.
Τα κοτόπουλα (στμ: οι μπάτσοι) έφτασαν στις 10 για να αποκαταστήσουν την τάξη, μιας και δεν κυκλοφορούσε ούτε ένα λεωφορείο. Οι φιλικοί μας οδηγοί μπήκαν στην πρώτη γραμμή των ανθρώπων που συνέθεταν το μπλόκο για να τους προστατεύσουν. Τα κοτόπουλα τσατίστηκαν, άρχισαν να χτυπάνε άγρια την πρώτη γραμμή της συγκέντρωσης. Μας φυγαδεύουν απ’ τον σταθμό, και οι οδηγοί κατεβαίνουν άμεσα σε άγρια απεργία, επικαλούμενοι όλοι ασθένεια (σύμφωνα με τον νόμο για το δικαίωμα στην απεργία του 2007). Τα χαράματα, επιστρέφουμε στο σημείο, και μένουμε εκεί μέχρι τις 18:00, χωρίς ενοχλήσεις απ’ τα κοτόπουλα. Η επιμονή του διευθυντή του σταθμού δεν αρκούσε προφανώς για να πείσει τον νομάρχη να παρέμβει. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Rennes έκανε έκκληση στην νομαρχία να στείλει τον στρατό, χωρίς να δοθεί τελικά συνέχεια. Φεύγουμε για την πορεία αφήνοντας πίσω φλεγόμενα οδοφράγματα και χωρίς να αντικρύσουμε ούτε ένα πουλερικό. Δυστυχώς, οι οδηγοί δεν μπήκαν στην απεργία, αλλά στη συγκέντρωσή μας, αρκετοί ήταν οι συνδικαλισμένοι που μας υποστήριξαν. Οργανώσαμε επί τόπου μια δράση για την επόμενη μέρα με οδηγούς της CGT, που είχαν φτιάξει αρκετές πικέτες μόνοι τους το πρωί.
Οι κοινές δράσεις μεταξύ συνδικάτων και οργανώσεων θέτουν ένα σαφές εμπόδιο στη συστηματική αστυνομική παρέμβαση. Ωστόσο, αυτές οι μορφές συνεύρεσης που μπορεί να αναδυθούν στις δράσεις δεν καταφέρνουν να αντικαταστήσουν τις τοπικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Αυτές, μπορούν άνετα να επιβληθούν, περιφρονώντας τη γνώμη όσων οργανώνουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε τις διεπαγγελματικές γενικές συνελεύσεις κάθε βράδυ, ώστε να μπορεί ο καθένας να έχει λόγο στο κίνημα χωρίς να καταστέλλεται ό,τι δε συμφωνεί με τα κεντρικά συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η υποδομή βάσης του κινήματος είναι μια δομή αυτοοργάνωσης και αυτονόμησης του αγώνα που θέλει να ενθαρρύνει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις, στήθηκαν επιτροπές σύνδεσης με τους αγρότες κλπ, οδοφράγματα, ραδιόφωνα και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Η AGI (Γενική διεπαγγελματική συνέλευση) χαρακτηρίστηκε απ’ τη συμμετοχή εργαζομένων διαφορετικών τομέων (βέβαια, κυριάρχησαν εκείνοι του δημοσίου) και διαφορετικών συνδικάτων. Θα συνεισφέρει, ελπίζουμε, στην εξάπλωση της απεργίας και την ενεργοποίηση αποτελεσματικής αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή του κινήματος, είτε είναι εργοδοτική είτε αστυνομική.
Άννα, απ’ το κίνημα των ανέργων κι επισφαλών του αγώνα [link]
25 Οκτώβρη 2010
Πηγή: το δελτίο Justqu’ici [link]
][][
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [link]
][][
Entre enthousiasme et résignation…
Μεταξύ ενθουσιασμού και παραίτησης…
Εδώ και αρκετό καιρό, σημαντικά κείμενα για το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του κόσμου της, εμφανίζονται στον ριζοσπαστικό χώρο. Το πώς σκέφτεται κανείς πάνω στο μέλλον του κινήματος, κι ενόψει των κυρίαρχων μήντια, των μπάτσων και του καθεστωτικού συνδικαλισμού που αγωνίζονται να το εξαλείψουν, είναι πεδίο διαρκούς σύγκρουσης.Έτσι, μοιραζόμαστε την αισιοδοξία ορισμένων συντρόφων για την επέκταση της ιδέας του μπλοκαρίσματος της ροής της εμπορευματικής οικονομίας, του διηλικιακού (απ’ τους ήδη συνταξιούχους μέχρι τους νέους επισφαλείς εργαζομένους, και τους ανήλικους μαθητές ή μη) και διεπαγγελματικού (απ’ τους σιδηροδρομικούς μέχρι τους ταχυδρόμους και τους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι ορισμένους ιδιωτικούς τομείς) χαρακτήρα αυτού του αγώνα, και ακόμα τη διάρκεια και την έκτασή του, μεταξύ απεργιών και συγκρούσεων στο δρόμο, μπροστά στα λύκεια αλλά και πίσω στους χώρους εργασίας, σε στρατηγικές μονάδες παραγωγής (τα διυλιστήρια) της καπιταλιστικής κι εμπορευματικής οικονομίας.
Είναι αλήθεια, για μια ακόμα φορά ένας αγώνας μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα πλαίσια της αγανάκτισης και του αισθήματος κοινωνικής αδικίας που προκάλεσε αυτή η μεταρρύθμιση, και γενικότερα αυτή η κυβέρνηση (δε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να το διαπιστώσει κανείς, το να βγει στο δρόμο αρκεί…). Κι έτσι, βγαίνουμε κι εκφράζουμε την οργή μας, τη λύσσα μας, απεργώντας, μπλοκάροντας, επιτιθέμενοι (λεκτικά ή υλικά) σ’ αυτήν την κυβέρνηση και το οικονομικό σύστημα που υπερασπίζεται. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις είναι άραγε αρκετές για να ρίξουν την κυβέρνηση που παίζει το χαρτί του θατσερισμού ελπίζοντας να κατοχυρώσει την αξιοπιστία της ενόψει της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας διεθνώς; Υπάρχουν τουλάχιστον μερικές ενδείξεις που δε ψεύδονται: η αιφνίδια ριζοσπαστικοποίηση της συζήτησης στο εσωτερικό των μεγάλων συνδικάτων όπως η CGT ή η CFDT, που σπρωγμένες με το ζόρι χάρι στη βάση τους, υποχρεώθηκαν να προβούν στις συχνές ημέρες δράσεις.
Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν δεν πρόκειται για μια τακτική πολιτική επιλογή για τα συνδικάτα που δε θέλουν να γίνουν ρεζίλι για μια ακόμα φορά, μπροστά σε μια βάση και σ’ έναν πληθυσμό (που φαίνονται αδύναμα να χαλιναγωγήσουν) και δευτερευόντως μπροστά στην κυβέρνηση απ’ την οποία δεν λαμβάνονταν και τόσο σοβαρά υπόψιν (ας θυμηθούμε τις αποτυχημένες ημέρες δράσεις του 2009 για την “αγοραστική δύναμη” και την “μεταρρύθμιση Fillon” του 2003 κλπ) και με την οποία είναι πάντα πρόθυμα να διαπραγματευτούν. Ως εκ τούτου, μια τέτοια ξαφνική αγωνιστική στάση (τουλάχιστον όπως βγαίνει στα μήντια) των συνδικαλιστικών ηγεσιών μπορεί δικαίως να φανεί ύποπτη. Πόσο μάλλον, όταν έρχονται να μας φορέσουν καπέλο, ως συνήθως, τις διάφορες αριστερές προσωπικότητες του Σοσιαλιστικού Κόμματος που προσπαθούν να καβαλήσουν αυτό το αντικυβερνητικό κύμα, ώστε να τους ξεβράσει ο λαός σε κάποια κυβερνητική πολυθρόνα: οι αντιπρόσωποι των οργανώσεων νεολαίας ((MJS, UNEF, FIDL, UNL, κλπ) επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη φοιτητική και μαθητική εξέγερση, ώστε να την χωρέσουν στις κάλπες του 2012.
Έπειτα, υπάρχει η μηντιακή προπαγάνδα του μη-απεργούντος προσωπικού των εθνικών ραδιοφώνων (πχ του Radio France), καθώς και της εργοδοτικής MEDEF και CGPME που ενωμένοι παίζουν το χαρτί της ενοχοποίησης των μισθωτών των τομέων-κλειδιά του καπιταλισμού στο Εξάγωνο (στμ. έτσι λεν συχνά οι Γάλλοι τη χώρα τους, λόγω του σχήματος στον χάρτη), ώστε να τους κάνουν να νιώθουν ένοχοι… Δεν είναι λίγες οι πολιτικές στρατηγικές και τεχνικές που στοψεύουν στο να υπερισχύσει η παραίτηση. Μόνο, προς το παρόν, αυτό το τεράστιο κίνημα με τις σποραδικές απεργίες, τα επαναλαμβανόμενα μπλόκα στην οικονομία, που διεξάγεται χάρι στη βάση των ιδιαίτερα μαχητικών διασυνδικαλιστικών συνελεύσεων και/η τους αυτόνομους συντονισμούς που δε σκοπεύουν στη διαπραγμάτευση αλλά στην επιβολή ενός νέου κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να υπονομευθεί από μια τέτοια παραίτηση και να σπάσει τα μούτρα του.
Μπλόκαρε, να μπλοκάρουμε, να μπλοκάρετε! Για την καταστροφή του παλιού κόσμου…
Είμαστε μάρτυρες μιας στιγμής ιστορικής. Ένα σύστημα που μας επιτρέπει να ζούμε στον κόσμο αποτυγχάνει. Η πίστη στην παντοδυναμία της αγοράς, στην αντιπροσώπευση σύμφωνα με την οποία η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί γύρω απ’ τον ελεύθερο κι ανόθευτο ανταγωνισμό, η αυτορρύθμιση των αγορών, καταρρέουν. Αυτό που εξακολουθεί να ισχύει, είναι η έκκρηξη του συστήματος υπό το βάρος των χρόνιων χρεών των κρατών, ή ακόμα και αμφισβήτηση ενός μεγάλου μέρους των κεκτημένων του σκληρού αγώνα του κοινωνικού κινήματος.
Το κράτος ενάντια στην κοινωνία
Ο σημερινός αγώνας γύρω απ’ τη διατήρηση του καθεστώτος των συντάξεων δείχνει ότι οι διευθύνουσες τάξεις προτίθενται να εξασφαλίσουν την επιβίωση του καπιταλισμού, που γνωρίζει μια απ’ τις πιο σοβαρές ιστορικές του κρίσεις, καταφεύγοντας στη βία με τρόπο ώστε να γενικεύσουν τον φόβο. Το συνταξιοδοτικό αποτελεί έναν ισχυρό συμβολισμό κι ως τέτοιος βρίσκεται στην καρδιά της κοινωνικής ειρήνης από την Απελευθέρωση και δώθε. Μια πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ένα χτύπημα στις πολιτικές της κοινωνικής οπισθοδρόμησης που στοχεύουν να προσαρμόσουν τις κοινωνίες σε μια νέα διεθνή κατάσταση: η διαχείριση μιας συστημικής κρίσης του καπιταλισμού και του ολοκληρωτισμού απαιτεί μηδενική ανοχή. Μια ήττα του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία, την χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου που έχει ίσως την πιο ισχυρή αντίσταση στη φιλελεύθερη ιδεολογία, προετοιμάζει και λειαίνει το έδαφος για μια δραματική κοινωνική διολίσθηση.
Επιστροφή στο ’30;
Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατατρέχονται ξανά απ’ τους παλιούς τους δαίμονες: τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Δεν είναι απλώς επειδή η λεηλασία των κοινωνικών κατακτήσεων και η οικειοποίηση του πλούτου από μια ελάχιστη μειοψηφία αρπακτικών καθιστά αδύνατη την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών της βάσης, είναι επίσης επειδή κάθε πιθανότητα μιας αδερφικής ανθρώπινης κοινότητας εξαλείφεται. Όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα, ακόμα και την ελπίδα ότι θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες, δεν τους μένει συχνά παρά μόνο η εθνική περηφάνεια, ένα αίσθημα του ανήκειν σε μια ταυτότητα βασισμένη στον αποκλεισμό και τον φόβο του Άλλου. Αυτό αντικατοπτρίζει τον εκφασισμό των συνειδήσεων που προχωρά παντού στην Ευρώπη. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι οι ψευδοδημοκρατίες μας θα εξελιχθούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα τέτοια όπως του αιώνα που μας πέρασε. Βλέπουμε περισσότερο μια διολίσθηση, της δημοκρατικής τάξης σε ένα κράτος εξαίρεσης που θα κρατήσει απ’ αυτήν μόνο το όνομά της. Στο “πιο ελεύθερο κράτος του κόσμου”, η ελευθερία θα είναι βασικά ελευθερία για τα σκυλιά.
Ουτοπία ή θάνατος
Η παράνοια που περνιέται σήμερα για εξυπνάδα, που η εξουσία επαναλαμβάνει ανεξέλεγκτα, λες και το κάνει για να συνοδεύει τα χτυπήματα των μπάτσων της, είναι ότι η πολιτική που εφαρμόζει δεν είναι παρά ένα σύνολο αντικειμενικών στοιχείων, μια αλήθεια που βασίζεται σε φυσικούς νόμους που δεν μπορεί να διαφύγει κανείς. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμμιά προδιαγεγραμμένη μοίρα: οργανωνόμενοι έξω απ’ τις πολιτικές ή συνδικαλιστικές δομές, σε επιτροπές αγώνα ή γενικές συνελεύσεις διεπαγγελματικές και ενωτικές, ξεπερνούμε τα φράγματα μεταξύ ατόμων και κοινωνικών ομάδων. Το εξεγερσιακό κίνημα ενάντια στη ρευστοποίηση του συνταξιοδοτικού έχει ήδη ξεπεράσει αυτό το θέμα και πλέον θέτει υπό αμφισβήτηση μια ολόκληρη τάξη κι ένα κοινωνικό μοντέλο, πραγματικά εμετικά. Αλλά δεν θα υπάρχει ριζικός αγώνας τόσο έντονος κι ευρύς χωρίς να επαναπροσδιορίσουμε στο σήμερα την επαναστατική προοπτική, η οποία δεν μπορεί σήμερα να είναι παρά ένα πρόταγμα ελευθεριακής ουτοπίας. Δηλαδή, μια εικόνα που να κερδίζει μία-μία τις γραμμές της σε δύναμη, ακρίβεια και βάθος στο βαθμό που ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση θα εντείνεται.
Προς το παρόν, η καλύτερη οργάνωση είναι εκείνη που συνίσταται σ’ έναν μέγιστο αριθμό υποκειμένων και δυνάμεων γύρω απ’ την άνευ όρων υπεράσπιση της ελευθερίας και της ισότητας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, την Πέμπτη 21 Οκτώβρη, σκόπιμα τορπιλλήσαν το κίνημα ενώ αυτό είχε αρχίσει να παραλύει την εθνική οικονομία. Απομακρύνοντας τις επόμενες ημέρες δράσεις, στις 28 Οκτώβρη και 6 Νοέμβρη, προγραμμάτισαν την εξάντληση και το τέλος της σύγκρουσης, θυσιάζοντας αυτών που, στα διυλιστήρια και αλλού, συνέχιζαν τα μπλόκα. Αν πέτυχαν στις μανούβρες τους, συμπληρώνοντας αυτές του Κράτους, είναι επειδή στο κίνημα δεν είχε αναπτυχθεί κάποια αυτόνομη δυναμική, κανένα περιεχόμενο που να κρύβει μια τάση, ένα όνειρο για κάτι διαφορετικό. Κι εκεί επίσης, υπήρχε δυστυχώς ένα μπλοκάρισμα.
Έχουμε μιλήσει ελάχιστα για το σημαίνει πραγματικά “retraite” (σύνταξη, αλλά και αποχώρηση, απόσυρση) σ’ αυτό το κίνημα. Ένας ακόμη λόγος για την αποτυχία. Γιατί η σύνταξη με την τρέχουσα μορφή της -όλος ο κόσμος το γνωρίζει- δεν είναι κάτι το τόσο επιθυμητό: η έξοδος από την ενεργή ζωή (τί ήταν λοιπόν τελικά αυτή η ζωή απ’ την οποία θα πρέπει να βγούμε;) οδηγεί σιωπηλά αλλά βίαια στην απομόνωση, την ιατρική ιδρυματοποίηση, την εξάρτηση απ’ όλους, και τελικά στο γηροκομείο: στην ταφή πριν τον θάνατο. Ήταν η στιγμή να τα θέσουμε όλα αυτά στα μπλόκα, για ν’ αρχίσουμε να οραματιζόμαστε κάτι διαφορετικό. Αλλά ο φόβος για το μέλλον παραλύει τα πάντα, σε σημείο που να εμποδίζει τη σκέψη για το παρόν, για την αμφισβήτησή του.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν έναν ρόλο να διαδραματίσουν στο σύγχρονο πολιτικό θέατρο αλλά και στο δρόμο, ως μια θεαματική αντιπολίτευση αλλά και ως αποκούμπι: “Πρέπει να ξέρετε πότε να σταματάτε μιαν απεργία!”. Γι’ αυτούς τους ψευταράδες, ήταν πάντοτε εκτός της κουβέντας κάθε πραγματικό μπλοκάρισμα της οικονομίας. Εξ’ ού και η υποκριτική αυτοβύθισή τους, από χέρι πλοιάρχου. Κι είναι έτσι για πάνω από πενήντα χρόνια τώρα, προς τέρψιν των Thibault, Chérèque και κάθε άλλου στη θέση τους, ότι τίποτα δεν τους αποκαθηλώνει απ’ αυτήν. Έτσι όπως μένουν τα πράγματα, η αποτυχία έχει ήδη δρομολογηθεί.
Για πόσο ακόμα;
Communiqué de La Lanterne rouge
Saint-Nazaire, 28 octobre 2010.
στμ. Le Grand Sabordage: τίτλος ταινίας του 1972, με θέμα τον έρωτα δυο παιδιών, ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, που εγκαταλείπουν το σχολείο για να ζήσουν μια κοινή ζωή στο περιθώριο, που τελικά προδίδει το κορίτσι κολακευμένο απ’ την προσοχή μιας μεγαλύτερης γυναίκας
][][
Grève irréparable (απόσπασμα)
[…] Μια λειτουργική κατασκευή των μήντια και της κυβέρνησης: ο διαχωρισμός σε “σπάστες” και ειρηνικούς διαδηλωτές, είναι μια μανούβρα που έχει γίνει πια κλασσική, αλλά διατηρεί την ισχύ της καθώς αντηχεί σε κάθε κεφάλι. Θα πρέπει να καταστρέψουμε κάθε τέτοια αντίθεση, καθώς αποκρυσταλλώνει και συντηρεί μια ψεύτικη αντιπαλότητα. Σε μια τέτοια εποχή κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχει πια διάκριση μεταξύ αυτών που καταστρέφουν ένα εμπορικό κέντρο σπάζοντας τις βιτρίνες και καίγοντας τα οχήματα, κι αυτών που μπλοκάρουν την οικονομία. Ο στόχος είναι τελικά ο ίδιος, το θέμα δεν είναι καθόλου η βία αλλά κάτι διαφορετικό: Είναι ένα ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων με τον εχθρό: αυτοί που επιθυμούν ακόμα και τώρα και πάντα να παράγουν και να ακολουθούν κάθε εντολή του καπιταλιστικού αφεντικού τους ώστε να διατηρήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον εμπορευματικό κόσμο, αυτοί που με κάθε τίμημα θέλουν να διαφυλάξουν την κυριαρχία τους, κι εκείνοι που χρησιμοποιούν βία για να σπάσουν τα μπλόκα και τις συγκεντρώσεις (δηλαδή τόσο το Κράτος και τ’ αφεντικά, όσο και οι μεγαλομανείς διευθυντές και υπηρέττες τους), παρουσιάζονται από ορισμένους μ’ έναν ουδέτερο χαρακτήρα, ως “εργαζόμενοι σαν εμάς”. Είναι όμως σαφές: ο πόλεμος αναδεικνύει αυτό που ο καθένας είναι, κι όχι αυτό που λέει ότι είναι. Απ’ τη στιγμή που γίνεται ορατός (όπως κι αν παρουσιαζόταν μέχρι τώρα), χαμηλής έντασης αλλά με δυο σαφώς ορισμένες πλευρές, δεν είναι φρόνιμο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει. Η αντιμετώπιση των μπάτσων ως “εργαζομένων σαν κι εμάς” δεν είναι το ίδιο με την ιδέα ότι η σύγκρουση θα είναι μεταξύ των εργαζομένων και των αφεντικών. Ένα τέτοιο πρόταγμα είναι άλλωστε άνευ σημασίας, στο βαθμό που αυτοί οι μπατσοεργαζόμενοι αποδέχονται ότι αποτελούν το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, κι εμείς παραδεχόμαστε ότι είμαστε μη-επιθετικοί. Θα προχωρήσω λίγο ακόμα: Σημαίνει ότι αυτοί που έχουν επιλέξει να είναι βίαιοι προς τον εμπορευματικό κόσμο αναγνωρίζονται έτσι από τους παραπάνω μη-επιθετικούς ως εχθροί. Θα ήταν επικίνδυνο για μας (εμάς που δηλώνουμε ότι πρέπει να είμαστε επιθετικοί) να απορρίψουμε εκ των πρωτέρων τη “βία”. Θα πρέπει έτσι να αποδομήσουμε τη φιγούρα του “κουκουλοφόρου-σπάστη-των-προαστείων”, και κάθε φορά που θα γίνεται αναφορά σ’ αυτούς, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τις πρακτικές τους. Οι πρακτικές αυτές μας φαίνονται ως μια απ’ τις κοινές πρακτικής της επίθεσης κι ως ένα σύνολο πράξεων που ανησυχούν ιδιαίτερα το Κράτος: γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποσυνδεθούν απ’ τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις ή άλλες πολιτικές δράσεις: αυτές οι πράξεις, καθώς βρίσκονται στην καρδιά του πολέμου, πρέπει να υποστηριχθούν. Πέρα απ’ την αλληλεγγύη, αυτές οι πρακτικές πρέπει να σταθούν η αφορμή για μας να εμπλουτίσουμε τις κινήσεις μας πέρα απ’ τον ψευτοδιάλογο για τη βία/μη-βία. Δεδομένου ότι επιθυμία μας είναι να αντισταθούμε συνολικότερα στην οικομική κρίση, θα ήταν σημαντικό σ’ αυτόν τον πόλεμο να αντηχεί ο ήχος ενός γενικότερου ξεπεράσματος. […]
Το μετρό σταματά, καμμιά επιστροφή στην ομαλότητα!
[…]
Η σύνταξη! Αχ, η σύνταξή μου! Δε θα πάρω. Παρ’ όλα αυτά. Στο κίνημά μας δεν είναι το θέμα οι συντάξεις, αλλά γενικότερα η εργασία και η εκμετάλλευση, του χρόνου που μας κλέβουν. Απεργίες, μπλόκα, σαμποτάζ… είναι πάντα προσπάθειες να ξανακερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Και μπορεί να ακούσετε στις διαδηλώσεις: “Απεργία μέχρι τη σύνταξη”. Αυτό το κίνημα αναμειγνύει γενιές και τομείς: μαθητές και μεσήλικες λίγο πριν τη σύνταξη, άνεργοι και εργαζόμενοι, συνδικαλισμένοι ή μή… Αλλά, δεν είδα κάτι απ’ αυτά στην τηλεόραση, σαχλαμάρες, ένας υπεύθυνος συνδικαλιστικός εκπρόσωπος να μιλά για τις συντάξεις σ’ ένα ντιμπέιτ για την εργασία, σαν χονδροειδής διαπραγματευτής των ζωών μας και του τέλους του κινήματος. Στην μια κλοπή του χρόνου μας προστίθεται κι άλλη μία.
Ωστόσο, παντού εκφράζεται μια άρνηση: μια άρνηση να δουλέψει κανείς, ολοένα και περισσότερο, μια άρνηση να ελέγχεται, χωρίς σταματημό. Θέλουν να σφυρίξουν το τέλος του διαλείματος και της παιδικής χαράς, αλλά αυτή δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Για παράδειγμα, οι απεργοί μισθωτοί της EDF ανακοίνωσαν χθες ότι έχουν ξεκινήσει μια μείωση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Παντού η ανάγκη να διαταραχθεί και να μπλοκαριστεί η οικονομία, γίνεται αποδεκτή κι εφαρμόζεται. Έτσι, όπως και πολλοί άλλοι, αποφάσισα να γίνω μέρος της αυτό το πρωί και τράβηξα τη λαβή που σταματά το ρεύμα στις γραμμές του μετρό. Γι’ αυτό και σταμάτησαν για λίγη ώρα οι συρμοί των γραμμών 2, 3, 6, 8, 9 και 12. Θα ήμασταν λοιπόν αρκετοί αυτοί που σήμερα το πρωί θα είχαμε έναν καλό λόγο να αργήσουμε για τη δουλειά!
Ζήτω η απεργία, και μαζί της οι διακοπές, η αυτοοργάνωση, τα μπλόκα!
Τίποτα δεν τέλειωσε, όλα τώρα αρχίζουν
Απ’ τον σταθμό Malesherbes
Παρασκευή 29 Οκτώβρη 2010 [link]
][][
Ce qui est en jeu
Αυτό που παίζεται
Αυτό που παίζεται, δεν είναι μόνον οι συντάξεις.
Αυτό που διακυβεύεται είναι αυτό που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει: ότι είμαστε σ’ έναν κόσμο που πρέπει να δίνουμε ολοένα και περισσότερα για την εργασία, και σε αντάλλαγμα να ζήσουμε μ’ αυτό που μας δίνουν. Κι αυτό που μας δίνουν, και το πόσο είναι, καθορίζει απόλυτα τον τρόπο που υποτίθεται ότι θα ζήσουμε. Δουλεύουμε, και σε αντάλλαγμα λαμβάνουμε ένα μέρος του κοινού πλούτου με την μορφή ενός μισθού και εισοδημάτων, κι επίσης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, με την μορφή κοινωνικής πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας και της σύνταξης.
Οι κοινωνικές δαπάνες, είτε για την εκπαίδευση, είτε την υγεία ή τις συντάξεις πέφτουν παντού παγκόσμια, κι αυτό σηματοδοτεί ότι παγκόσμια μας κοστολογούν ολοένα και φθηνότερα. Κι αν αξίζουμε λιγότερο, είναι γιατί μέσα σ’ αυτό το σύστημα του καπιταλισμού η αξία της εργασίας μας δεν εξαρτάται ούτε από την ποιότητά της, ούτε απ’ τη χρησιμότητά της, αλλά αποκλειστικά απ’ την ικανότητά της να παράγει νέα αξία.
Όταν η δημιουργία αυτής της αξίας εκτοπίζεται μαζικά προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, η δική μας εργασία τιμάται λιγότερο, και η ζωή μας το ίδιο.
Αυτό όμως δεν αληθεύει για όλον τον κόσμο. Εκείνοι που κατέχουν ή διαχειρίζονται τον πλούτο, έχουν μια πρόσβαση στα προϊόντα, συνεχίζουν να λαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που δημιουργήθηκε ακριβώς επειδή οι επενδύσεις όπου τα χέρια εργασίας είναι λιγότερο ακριβά, έχουν στόχο τη δημιουργία και τη συντήρηση του κέρδους για τους καπιταλιστές.
Αντίθετα με ό,τι θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε, δεν υπάρχει τίποτα που να λέει ότι τα πράγματα υποχρεωτικά θα πρέπει να είναι έτσι. Εμείς λέμε, ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα να παράγουμε για να ζήσουμε. Ναι, αλλά είναι πραγματικά υποχρεωτικό να παράγουμε για να ζήσουμε έτσι;
Γιατί αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, δεν είναι πλούτος. Αυτό που παράγουμε δουλεύοντας, είναι πρώτ’ απ’ όλα οι συνθήκες της ίδιας της σκλαβιάς μας. Αν πρέπει πάντα να παράγουμε και να συσσωρεύουμε, είναι επειδή αυτός ο συγκεκριμένος μηχανισμός έχει κέρδος απ’ αυτό. Οι πλούσιοι δεν γίνονται μόνο πλουσιότεροι, γίνονται επίσης περισσότερο κυρίαρχοι επί των άλλων. Όπως όλοι οι αφέντες του παρελθόντος, οι καπιταλιστές του σήμερα ασκούν πάνω στην κοινωνία τη συλλογική εξουσία τους. Το προνόμιο της γέννησης, έχει αντικατασταθεί από ένα άλλο: το προνόμιο των τραπεζικών λογαριασμών.
Η ισχύς αυτού του συστήματος είναι να μας αφήνει να πιστεύουμε ότι αυτή η κυριαρχία δεν είναι καθόλου τέτοια. Ότι είναι μια αναγκαία μορφή κάθε κοινωνικής οργάνωσης. Ότι κανένα ανθρώπινο ον σήμερα δε θα μπορούσε να ζήσει διαφορετικά.
Η αδυναμία αυτού του συστήματος, είναι ότι βασίζεται σε μια παραγωγή και μια δαπάνη πάντα υψηλότερη απ’ αυτήν την νέα αξία που κάνει το κεφάλαιο να γυρίζει. Αλλά το χρήμα δε φυτρώνει στα δένδρα, λέει μια παροιμία, και υπάρχει πάντα μια στιγμή ή κάποιο πράγμα που χάνουν. Οπότε έχουμε κρίση. Οπότε, πρέπει να πάρουν πίσω απ’ τους ανθρώπους αυτά που τους έχουν δόσει, να τους κάνουν να δουλεύουν περισσότερο, να πληρώνονται λιγότερο, όλ’ αυτά για να μπορούν αυτοί που κυριαρχούν να συνεχίσουν να κυριαρχούν.
Το να σπάσει αυτή η κυριαρχία, δεν είναι εφικτό με μεταρρυθμίσεις, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε τροποποίηση του συνταξιοδοτικού. Ελάχιστη σημασία έχει μια αναδιανομή του πλούτου, καθώς το πρόβλημα στον καπιταλισμό δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στα πλούτη που έχουν ήδη παραχθεί και μοιραστεί άδικα, αλλά και σ’ αυτά που δεν μπορούν να παραχθούν παρά μόνον με άδικο τρόπο. Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι να συνεχίσουν οι απεργίες και τα μπλόκα: Γιατί είναι στο κίνημα της αντιπαράθεσης που η κριτική του υπάρχοντος μπορεί να μεταμορφωθεί σε πρόταση για να υπάρξει κάτι άλλο.
Πρέπει να μπλοκάρουμε την καπιταλιστική παραγωγή και να μοιραστούμε αυτά που έχουν ήδη παραχθεί, κι έπειτα να μοιραστούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτό το μοίρασμα θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Derrière les retraites, l’esclavage salarié – ICO, 23 octobre
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά – ICO, 23 Oκτώβρη
(αποσπάσματα)
Εργατικό Αντάρτικο: Το κίνημα ενάντια στην “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού, που διαρκεί ήδη εδώ κι ενάμισυ μήνα, φαίνεται να παίρνει μια μορφή διαρκείας. Ομάδες αγωνιστών σχεδιάζουν δράσεις για την επόμενη βδομάδα, μαθητές και φοιτητές οργανώνονται για μετά το τριήμερο (στμ. των αγίων πάντων στη Γαλλία), η απεργία στα διυλιστήρια… Παντού, παίρνει μια μορφή “εργατικού αντάρτικου”: αυθόρμητες δράσεις αποφασίζονται επί τόπου από εκατοντάδες διαδηλωτές, μειοψηφικές απεργίες υποστηρίζονται απ’ την πλειονότητα των εργαζομένων, δημιουργώντας διαταραχές, μπλοκάροντας την οικονομία. Το κίνημα επεκτείνεται σε μικρές επιχειρήσεις, κωμοπόλεις και χωριά, χωρίς να γίνεται άμεσα ορατό. […]
Είναι σαφές ότι στην τρέχουσα κατάσταση, δεν είμαστε σε γενική απεγία, αλλά σ’ ένα φαινόμενο διαφορετικό, που δε θα πρεπε να αναλυθεί σύμφωνα με τις γνωστές νόρμες. […]
Με κινηματικούς όρους, αυτή η κατάσταση “εργατικού αντάρτικου” παραμένει ευάλωττη στις ανησυχίες και τα ρίσκα της απομόνωσης των πιο μαχητικών κομματιών του. Οι διακοπές, που θέτουν πολύ σοβαρά ζητήματα, μπορούν να επιφέρουν μια σχετική αποστράτευση (τα παιδιά που θα φυλάξουν μέσα οι γονείς, η απουσία του συνδετικού χώρου για τους μαθητές ή τους καθηγητές), καθώς επίσης ενθαρρύνουν τα κομμάτια αυτά να αναπτύξουν μια δραστηριότητα αποσυνδεδεμένη από την κινηματική καθημερινή πραγματικότητα.
Γι’ αυτό είναι και σημαντικό, να συνεχίσουμε να κινητοποιούμε τους συναδέλφους μας και να καλούμε τα κομμάτια αυτά σε επαγρύπνηση. Ο συνάδελφος που δεν απεργεί σήμερα, μπορεί να απεργήσει αύριο, αυτός που δεν έρχεται στα μπλόκα μπορεί να το κάνει, η κατάσταση είναι ρευστή. […] Δεδομένου ότι τα διυλιστήρια έδωσαν τον τόνο του κινήματος, πρέπει να τα οργανώσουμε έτσι ώστε να κρατήσουν τουλάχιστον άλλες έξη εβδομάδες. Κάτι τέτοιο απαιτεί να είμαστε επινοητικοί, να παρακολουθούμε τις καλύτερες δράσεις που γίνονται αλλού, να τις επαναλαμβάνουμε, να τις προσαρμόζουμε, να τις βελτιώνουμε. […] το ίδιο όσον αφορά τις ανοιχτές γενικές συνελεύσεις. […] Για ορισμένους συνδικαλιστές, δεν πρόκειται παρά για ένα μάζεμα των εργαζομένων για ν’ ακούσουν τους συνδικαλιστές ηγέτες, κι έπειτα να ψηφίσουν κάτι που έχει καθοριστεί ήδη από πριν. Αλλά για τους αγωνιστές που θέλουν πραγματικά ζωντανές συζητήσεις στις γενικές συνελεύσεις, η πρακτική πραγματικότητα είναι συχνά μια μεγάλη απογοήτευση, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια: το γεγονός ότι δίνεται ο λόγος στην αίθουσα, δε σημαίνει κι ότι θα τον πάρει κανείς έτσι απλά, ειδικά όπου δεν υπάρχει μια παράδοση κοινωνικών αγώνων, απεργιών και συζήτησης από τα κάτω. Το ότι οι πρώτες φορές δεν πήγαν καλά, δε σημαίνει ότι θα είναι και πάντα έτσι. Ο λόγος απελευθερώνεται αργά, στο ίδιο βήμα με την τοπική και κοινωνική ανάπτυξη του κινήματος.
Μια νέα πτυχή του κινήματος, είναι η αφετηρία μιας πραγματικής διεθνούς αλληλεγγύης. Η πιο σημαντική εικόνα της είναι φυσικά αυτή της CGSP (γενική ομοσπονδία δημοσίων υπαλλήλων) του Βελγίου, που απείλησε με μπλόκα κάθε απόπειρα μεταφορών πετρελαιοειδών απ’ το Βέλγιο προς τη Γαλλία. […]
Η διασυνδικαλιστική: […] Η κυβέρνηση δεν παίζει πια το παιχνίδι των διαπραγματεύσεων, σε αντίθεση με το 1995 ή το 2003. Δεν ρίχνει κανένα κόκκαλο για να δεχτούμε, ούτε καν στα πιο ρεφορμιστικά συνδικάτα της διασυνδικαλιστικής. Με το ζήτημα της συνταξιοδότησης στα 62/67 χρόνια, η κυβέρνηση θέλει να τσακίσει ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των πιο γραφειοκρατικών και ρεφορμιστικών οργανώσεών του. Εδώ φαίνεται και η ήττα της στρατηγικής τους, του προνομιακού τους ρόλου μεσάζοντα, συνδιαλεγόμενου με το Κράτος και την εργοδοσία, που τους υποχρέωνε να υιοθετήσουν μια συνδικαλιστική και μαχητική στάση για να αποδείξουν ότι είναι ακόμα απαραίτητοι ώς τέτοιοι. Αυτό τους οδηγεί παρά τη θέλησή τους να ακολουθούν τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, παρά τον φόβο που έχουν και που εκφράζουν ανοιχτά γι’ αυτήν.
Πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη για συνδικαλιστική ενότητα σε όλα τα επίπεδα, όσο το κίνημα παραμένει στα πλαίσια που θέτουν τα συνδικάτα. Όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο εμφανές ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών πλαισίων, αλλά η πίεση αυτή είναι εξίσου ισχυρή στη βάση των κινητοποιήσεων, αν και για λίγους λόγους, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που φαίνονται να υποστηρίζουν το κίνημα, κι αυτές που δεν το προδίδουν. […]
Στρατηγικά κέντρα: Τα διυλιστήρια έχουν διαδραματίσει έναν στρατηγικό ρόλο σε εθνικό επίπεδο. Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις και να υποστηρίξει τους απεργούς. Είναι ένα φαινόμενο εξέχουσας σημασίας: άνθρωποι που νιώθουν αδύναμοι να απεργήσουν οι ίδιοι, είναι έτοιμοι παρόλ’ αυτά να υποστηρίξουν ακόμα και οικονομικά τους απεργούς, γνωρίζοντας ότι θα υποστούν τις συνέπειες της απεργίας στην καθημερινότητά τους.[…] Οι εργάτες των διυλιστηρίων, καθώς και οι οδηγοί, είναι μια εντυπωσιακή περίπτωση, καθώς απολαμβάνουν ένα καλύτερο καθεστώς συνταξιοδότησης απ’ τους υπόλοιπους, που δεν απειλείται άμεσα, ωστόσο, έχουν τη συνείδηση ότι οφείλουν να υπερασπιστούν το κίνημα σήμερα, για να μη βρεθούν απομονωμένοι αργότερα. Χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τον στρατηγικό τους ρόλο, προς όφελος του συνόλου του κοινωνικού κινήματος.
Καταστολή: Η καταστολή ξεκίνησε να χτυπάει άγρια τους μαθητές, από την πρώτη κιόλας μέρα του κινήματος: μαζικές συλλήψεις και προσαγωγές, άμεσα δικάσιμες, βαριές ποινές, “μηδενική ανοχή”. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις μικρές επαρχιακές εργατουπόλεις, με υψηλό ποσοστό ανεργίας μεταξύ των νέων, όπου οι συγκρούσεις με τους μπάτσους ήταν ιδιαίτερα βίαιες. Επίσης, σε μερικές πόλεις όπως η St-Nazaire, όπου προϋπήρχε μια παράδοση εργατικών αντιπαραθέσεων με την αστυνομία. Αλλά τώρα, αυτή η καταστολή εφαρμόζεται εξίσου και σε εργαζομένους, ιδιαίτερα σε συνδικαλιστές που συμμετέχουν στα μπλόκα. Δεν είναι μόνο οι συλλήψεις σε δράσεις, αλλά κυρίως οι κλήσεις στα αστυνομικά τμήματα και οι προσαγωγές. Δεν πρόκειται για “αστυνομική αυθαιρεσία” αλλά για μια συνειδητή πολιτική, επιλεγμένη στα ανώτερα κλιμάκια κι εφαρμοσμένη αμείλικτα, συχνά από μπάτσους που συμμερίχονται τις ανησυχίες των διαδηλωτών αλλά υποκύπτουν στις εντολές τους με δυσφορία. […]
[…] Υπάρχει μια ισχυρή κουλτούρα μπλόκων, στους εργατικούς κύκλους, αλλά ακόμα κανένα μέσο για τη διατήρησή τους απέναντι στην αστυνομία. Όταν ασκούν πίεση, πρέπει να μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Προς το παρόν, το εργατικό αντάρτικο παραμένει αρκετά εξαρτημένο απ’ τα περιθώρια της ανεκτικότητας που θα δείξει το Κράτος, λίγο-πολύ σύμφωνα με τους τοπικούς συσχετισμούς. Φυσικά, το πλήθος, η αποφασιστικότητα, επιτρέπουν να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος και πολλαπλασιασμό των δράσεων, που θα περιπλέξουν το έργο του αντιπάλου, αλλά δεν υπάρχει κάποια γνωστή περίπτωση όπου στάθηκε δυνατό να διατηρηθεί ένα μπλόκο απέναντι σε μια αστυνομία αποφασισμένη να το διαλύσει. Αυτό είναι φανερά ένα πρόβλημα, που πρέπει να συζητηθεί σοβαρά.
Το να καλούμε σ’ ένα μπλόκο, σημαίνει κι ότι θα πρέπει να εξασφαλίζουμε την τεχνική προετοιμασία του και την προστασία των διαδηλωτών. Αυτό θα πεί, να είμαστε σε θέση να το επιβάλλουμε χωρίς να διατρέχουμε περιττούς κινδύνους, γι’ αυτούς που δεν ήρθαν γι’ αυτό. Διαφορετικά, οι ομάδες περιφρούρησης των συνδικάτων, θα συνεχίζουν το εμμονικό τους κυνήγι των “σπαστών”, προς τέρψιν των μπάτσων στις διαδηλώσεις, αδιαφορώντας για τη διασφάλιση της επιτυχίας της εκάστοτε δράσης, ή για την προστασία των διαδηλωτών. […]Είμαστε αντιμέτωποι με μια αστυνομία κι έναν στρατό εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο για εμφύλιο πόλεμο, ενώπιον των οποίων είμαστε άοπλοι, ανίκανοι να αντισταθούμε με έναν τρόπο κάπως παραπάνω από συμβολικό. Είναι μια ευθύνη για κάθε κομμουνιστική οργάνωση να μελετήσει αυτά τα θέματα χωρίς περιστροφές. Διαφορετικά, θα κυριαρχήσει η ειρηνιστική νοοτροπία, η νομιμόφρων και δημοκρατίστικη, που βουλιάζει το εργατικό κίνημα.
Πίσω απ’ τις συντάξεις, η μισθωτή σκλαβιά: Τα λεπτομερή αιτήματα των συνδικάτων και οι ακροβασίες τους πάνω στο θέμα της απόσυρσης του νόμου, δεν κυριαρχούν πραγματικά στις διαδηλώσεις. […] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν πραγματικά αιτήματα, ακόμα κι αν η παραμονή του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια παίζει έναν σημαντικό ρόλο κινητήρα. Πίσω απ’ τις συντάξεις, η εργατική οργή κατευθύνεται ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά γενικότερα – κανείς δε θέλει να εργαστεί περισσότερο στις σάπιες συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο, μεταξύ των νέων, ιδιαίτερα των μαθητών, είναι λιγότερο αυτή η εντελώς απόμακρη εικόνα της συνταξιοδότησης, όσο ο φόβος της ανεργίας. Οι δυο πτυχιές αλληλοσυμπληρώνονται ως κριτική του καπιταλισμού, αλλά λειτουργούν σύμφωνα με αρκετά διαφορετικές πηγές. Αυτός είναι και ο λόγος που στην εργασία μας, πρέπει να συνεχίσουμε να κριτικάρουμε το καπέλωμα των αιτημάτων των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων, πάνω στα δυο αυτά θέματα. Έχουμε φτάσει ένα επίπεδο κινητοποίησης, ιδιαίτερα στο πιο ενεργητικό περιθώριο του κινήματος, όπου είναι αρκετά πιθανό να θέσουμε αυτά τα ζητήματα και να κάνουμε εμφανή μια κομμουνιστική συζήτηση.
Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας: Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, που εκφράζεται στην οργή ενάντια στον Σαρκοζί, είναι ουσιαστικό, αλλά δεν τίθεται ως τέτοιο – πλήν της άποψης που θέλει μια εκλογική αλλαγή. Αυτό θα πεί ότι όλος ο κόσμος, μέσα στο κίνημα, δηλώνει το μίσος του για την κυβέρνηση, ονειρεύεται την πτώση της, αλλά χωρίς αυτό να τίθεται ποτέ μέσα από μια πιθανή εναλλακτική, σε πρακτικό επίπεδο. Το να μπερδεύουμε την πτώση μιας κυβέρνησης, ακόμα κι αν συνιστά μια δυνατή στιγμή αυτής της κρίσης, με την πτώση του Κράτους, είναι ένα χονδροειδές σφάλμα. Πάνω απ’ όλα, στην καλύτερη, θεωρούμε ότι η γενική απεργία, παρουσιαζόμενη σκόπιμα ως πανάκεια, ως αυτοσκοπός, θα μπορούσε να αναγκάσει την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Ωστόσο, η γενική απεργία δεν είναι κάτι αυτοτελές, ούτε καν ένα μέτρο επαρκές για να αλλάξουμε την κατάσταση. Επιτρέπει την κινητοποίηση, την οργάνωση και τη δημιουργία των συνθηκών για μια πολιτική κρίση, για μια κορυφαία διαίρεση, αλλά αυτό δεν αρκεί για να λυγίσει το καπιταλιστικό Κράτος.
Φυσικά, δεν είναι οι αόριστες εκκλήσεις για εξέγερση που θα δώσουν ένα επαναστατικό χρώμα, αλλά αντιθέτως, ο τρόπος που απευθύνουμε τα πολιτικά ζητήματα και τα όρια του κινήματος, για τα οποία πρέπει να μιλάμε: η κριτική στον Σαρκοζί και στην κυβέρνησή του, το μπινελίκι, είναι όλα άχρηστα εάν δεν παίρνουμε σοβαρά τα απαραίτητα μέτρα για να τους ανατρέψουμε, κι αυτό ξεκινά σφυρηλατώντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό χωρίς μια εξέγερση για να απαλλοτριώσουμε την εξουσία της κυρίαρχης τάξης.
στην εποχή της σκλαβιάς, τα συνδικάτα θα έχουν διαπραγματευθεί το μήκος των αλυσίδων
Σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, δείξαμε τη δύναμή μας, την αποφασιστικότητά μας, να χτυπήσουμε το Κράτος μέσα από ένα σύνολο δυναμικών ενεργειών: σταματώντας την παραγωγή μέσω των απεργιών, μπλοκάροντας την εμπορευματική κυκλοφορία, με τα σπασίματα… Δράσεις που χτυπούν την Οικονομία, σαμποτάροντας τη διαδικασία απόσπασης υπεραξίας για το κεφάλαιο.
Οι απεργίες των φορτηγατζήδων, των οδοκαθαριστών, των σιδηροδρομικών, των εκπαιδευτικών, των ταχυδρομικών, στα διυλιστήρια, στους σταθμούς των λεωφορείων, των τραμ… Οι καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων, των εμπορικών κέντρων, των γραφείων των αφεντικών, των πανεπιστημίων. Οι στοχευμένες διακοπές ρεύματος. Τα σπασίματα των γραφείων του UMP, της MEDEF. Τα μπλόκα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων, στις βιομηχανικές ζώνες, στα κέντρα των πόλεων, στα αεροδρόμια, στις αποθήκες καυσίμων. Οι άγριες διαδηλώσεις των μαθητών, που χάρισαν ζωντάνια κι ενέργεια. Τα σπασίματα, οι καταστροφές απ’ τις στάσεις λεωφορείων μέχρι τις λεηλασίες πολυτελών κατασημάτων, οι επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους.
Όλες αυτές οι μορφές δράσης εκφράζουν την ανάγκη μας να επιβάλλουμε έναν συσχετισμό ισχύος ενάντια στον νόμο του κέρδους, της κερδοφορίας με κάθε κόστος. Σ’ αυτές τις δυνατές στιγμές εντοπίζεται μια ρήξη με την κυρίαρχη ατμόσφαιρα της παραίτησης, του φόβου, του ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του: οι αστοί έρχονται ξανά με έκπληξη αντιμέτωποι με την ανατρεπτική μας ύπαρξη, την ικανότητά μας να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Αυτό που τους φοβίζει, είναι το ξεχείλισμα της δύναμής μας, που βρίσκεται συνήθως θαμμένη κάτω απ’ τα προσχήματα της μοιρολατρίας. Όσο περισσότερες οι απεργίες, οι καταλήψεις, τα διαρκή μπλόκα, τόσο περισσότερο αυξάνεται η επικινδυνότητα που αντιπροσωπεύουμε κοινωνικά. Τόσο περισσότερο θα γίνεται πραγματικότητα η ένωση των προλεταρίων.
Σήμερα, η τακτική που χρησιμοποιεί το Κράτος είναι η πλύση εγκεφάλου, τα μαγειρέμματα του αριθμού των απεργών, του αριθμού των συλλήψεων, των απελάσεων, των διαδηλώσεων. Σήμερα ο εξευτελισμός της γλώσσας του Κράτους είναι εμφανής σε όλο το εύρος της δαιμονοποίησης των “σπαστών” (casseurs): όταν ένας μαθητής θα πετάξει μια πέτρα στους πάνοπλους μπάτσους, είναι ένας σπάστης. Όταν ένας μπάτσος πυροβολεί με ελαστικές σφαίρες στο κεφάλι ενός μαθητή (όπως στο Montreuil) ή ρίχνει δακρυγόνα στο κεφάλι ενός άλλου (όπως στην Caen) δεν είναι παρά ένας αστυνομικός που κάνει τη δουλειά του. Ο αστικός πολιτισμός βρίσκει φυσιολογική τη βία των μπάτσων, την οικονομική βία της εκμετάλλευσης, το πέταμα στον δρόμο χιλιάδων μισθωτών, αλλά αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη βία των εκμεταλλευομένων που καταστέλλει ανελέητα. Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει σπάστες. Το Κράτος το ξέρει, είναι καιρός να το κατανοήσουμε κι εμείς, να αρνηθούμε αυτού του είδους τους διαχωρισμούς ανάμεσά μας και να οικειοποιηθούμε αυτήν τη βία.
Ο αγώνας ενάντια στην μεταρρύθμιση των συντάξεων δεν είναι παρά η αφορμή. Είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, είναι ένα κίνητρο ικανό να προκαλέσει μια τόσο βαθιά εξέγερση, πόσο μάλλον όταν έχουμε ήδη σιωπηλά συμφωνήσει να θυσιάσουμε 40 χρόνια απ’ την ύπαρξή μας υποφέροντας τα βάσανα της εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτό που αρνούμαστε είναι αυτά τα 40 χρόνια της μισθωτής σκλαβιάς, στο σύνολό της.
Γι’ αυτό το λόγο είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τον αγώνα μας στα όρια των λογικών αιτημάτων. Μια εργασία απλά μέχρι τα 60, ενώ τα σώματά μας αποσυντίθενται, που μας πληγώνει, που μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη ζωή; Όχι ευχαριστούμε! Να μας λείπει αυτή η λογική των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων, αυτή η παγίδα, αυτός ο ρεφορμισμός που είναι πια ανεπιθύμητος, όπως κάθε ρεφορμισμός του παρελθόντος! Θα τους αφήσουμε λοιπόν για πολύ να μιλούν για μάς; Να αρνηθούμε την παγίδα του διαχωρισμού μεταξύ αυτού που είναι αποδεκτό κι αυτού που δεν είναι… γιατί, ας μη ξεχνάμε ποτέ ότι, η εργασία μας είναι που παράγει κάθε αξία και δημιουργεί κάθε κοινωνική ανάπτυξη που μας κυριαρχεί, που μας μειώνει ολοένα και περισσότερο. Η εργασία μας, δεν είναι κάτι το καλό, είναι ξένη προς εμάς, κι αν είχαμε τη δυνατότητα, θα την αποφεύγαμε σαν την πανούκλα!
Το Κράτος, είναι επίσης και τα συνδικάτα που δε χάνουν ευκαιρία να μας αποδυναμώσουν. Ήδη επειδή δεν έχουν θέσει σε αμφισβήτηση την εργασία. Αντίθετα, την εκθειάζουν. Συνεπώς, δεν πρέπει να προκαλεί καμμιά κατάπληξη το ότι αγωνίζονται για να συντηρήσουν αυτόν τον κόσμο, ότι το μόνο που ονειρεύονται είναι να διορθώσουν μια-δυο λεπτομέρειές του, αλλά ως εκεί. Μουχλιασμένες διαδηλώσεις, ίδια ενορχηστρωμένες σαν από παρτιτούρες μουσικής, νυσταλέα διεκπεραιωμένες μόνο και μόνο για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας εκτονώσουν, να μας τιθασεύσουν. Αυτά που οφείλουν να μας ενδιαφέρουν είναι ο αριθμός των συμμετεχόντων, η φασαρία που έκαναν, αλλά ο θόρυβος δεν είναι η δύναμή μας, η βαβούρα πάει κι έρχεται! Ιδιαίτερα μετά το τέλος αυτών των διαδηλώσεων, η προγραμματισμένη διάλυσή τους είναι εντελώς αντίθετη στην ανθρώπινη ανάγκη για συνεύρεση, για μια βασική συζήτηση των εμπειριών μας.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες “μας”, οι αριστεροί πολιτικοί, μας μετράνε σαν κουκκιά, γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε παρά μια χειραγωγήσιμη μάζα, ένα ελεεϊνό σκαλοπάτι για να πατήσουν ώστε να ανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Άλλες τακτικές που επιστρατεύουνε, συμπεριλαμβάνουν συμβολικές καταλήψεις χώρων, σε απομονωμένα μέρα, ή μικρές παρεμβάσεις στην κυκλοφορία των οχημάτων, μπλοκάρισμα των λεωφορείων για λίγες ώρες, αν είναι δυνατόν και για κανά μισάωρο! Φυσικά κάθε φορά επικαλούμενοι την ταλαιπωρία του κοινού, κι απ’ την άλλη το δικαίωμα του καθενός στην έκφραση. Μια γλώσσα αστική, βγαλμένη απ’ το κωλόχαρτο της le Figaro. Λες και το λεγόμενο κοινό αυτό, δεν είναι ταυτόχρονα μισθωτοί, εργάτες, επισφαλείς… που όλοι επηρεάζονται απ’ την παρούσα επιδείνωση των συνθηκών της ζωής… αλλά απλοί παθητικοί συνεργοί του Κράτους, που του γλύφουν τον κώλο!
Εμείς δε βάζουμε όλον τον συνδικαλιστικό κόσμο στο ίδιο τσουβάλι. Αναγνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που είναι αποφασισμένη να κρατήσει την προνομιούχο θέση της, εγγυώμενη την κοινωνική ειρήνη, και ορισμένων ανακλητών αντιπροσώπων της βάσης που είναι φορείς των δράσεών της, των χειρονομιών ρήξης με τη συνδικαλιστική λογική, αν και παραμένουν προσηλωμένοι στα μαγαζάκια τους, είτε από συνήθεια, είτε χάρι στη δύναμη των προσωπικών σχέσεων με τους συναδέλφους τους εκεί… Είναι αυτή η κίνηση της ρήξης που μας ενδιαφέρει να ενισχύσουμε ώστε η δύναμή μας να αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Η δύναμή μας θα αυξάνεται όσο γενικεύουμε τα μπλόκα, τα σαμποτάζ, τις άγριες απεργίες επ’ αόριστον, τις καταλήψεις, τις απαλλοτριώσεις. Χωρίς ταμπέλες πέρα απ’ την κατάστασή μας ως προλετάριοι, ως παρίες της οικονομίας. Η δύναμή μας, θα είναι ακόμα μεγαλύτερη εάν ξεκόψουμε μ’ όλες αυτές τις άχρηστες προκαταλήψεις, γύρω απ’ την υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Κάτω ο σεβασμός στην ιδιωτική ιδιοκτησία! Κάτω η εργασία! Αν η οικονομία τους είναι σε κρίση, ας τα τινάξει!
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ Μ’ ΟΛΗ ΤΗ ΛΥΣΣΑ ΜΑΣ!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣ ΕΞΩ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Des prolétaires
Κάποιοι προλετάριοι
proletairesenavant(α)hotmail.fr
][][
Du mouvementisme à l’ autonomisation des luttes
Απ’ τον κινηματισμό, στην αυτονομία των αγώνων
Θα επιχειρήσω εδώ μια πρώτη κριτική ανάγνωση των τριών τελευταίων εβδομάδων αγώνα, σε επίπεδο τόσο τοπικό όσο κι εθνικό, με σκοπό να συλλογιστούμε πάνω στη δράση μας και να την εξελίξουμε. Ελπίζοντας να συμπληρωθεί και να αντικρουστεί από άλλους ανθρώπους, γινόμενη έτσι -γιατί όχι- ένα είδος συλλογικού κειμένου τοποθετήσεων. Έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να συμβάλει σε μια τέτοια αναλυτική αυτοκριτική, με τα κείμενά του, με θεματικά αποσπάσματα, με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, υπογράφοντας ελεύθερα, ανώνυμα είτε με ψευδώνυμο, ώστε να προκύψει μια ανάλυση εν τω γενάσθαι και ταυτόχρονα προκύπτουσα από παντού, σύμφωνα με τις ατομικές και συλλογικές εμπειρίες.
Για να γίνει η γραφή πέτρα απ’ το πλακόστρωτο, μια πρακτική ανάλυση πρέπει να είναι εργαλείο για τον αγώνα, και με την έκρηξη της ελεύθερης διάδοσής της, να μην μένει ποτέ στατική, να μην περιορίζεται σ’ έναν τόπο, να έχει έναν χαρακτήρα πειρατικό κι οριζόντιο. Κάτι τέτοιο θα μας επιτρέψει να συντονίσουμε καλύτερα και πιο αποτελεσματικά την παρούσα και την μελλοντική μας δράση. Και -γιατί όχι, να φτάσουμε σε μια συλλογική μπροσούρα “απ’ τον κινηματισμό στην αυτονομία των αγώνων” ως στήριγμα για τις επόμενες μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Τοπικές εντυπώσεις
Η εντύπωση σήμερα, στην τρέχουσα φάση του κοινωνικού κινήματος, είναι να κλεινόμαστε ακριβώς σ’ έναν κινηματισμό. Έτσι, αντί να οικειοποιηθούμε τη χρονικότητα του αγώνα μας, υπακούμε στα συνδικαλιστικά καλέσματα.
Πως να επιβιώσουμε, να κάνουμε την απεργία μόνιμη, να τη ζήσουμε και να την πράξουμε μέσα από άλλους τρόπους από τις συνδικαλιστικές ημέρες δράσης, πώς με άλλα λόγια, να αυτονομήσουμε τον αγώνα, ξεκινώντας απ’ τους συντρόφους που τον δημιουργούν;
Η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι πρέπει να περιμένουμε ποιά θα είναι η επόμενη δράση, όποια κι αν είναι αυτή, για να πάμε με κατεβασμένο το κεφάλι, χωρίς να της δίνουμε ένα βάθος, μια σαφή πολιτική κατεύθυνση, μια θέση, είτε μέσω προκηρύξεων, είτε μιας εφημερίδας, κειμένων κλπ. Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε και να βρούμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας φανούν κατάλληλα και χρήσιμα. Χωρίς αυτά, δεν είμαστε παρά οι φλαμπουροκουβαλίστρες, τα πρόβατα που φουσκώνουν των αριθμών του επικοινωνιακού μάρκετινγκ των δράσεων της CGT. Καθώς, γι’ αυτήν αυτό που μετράει δεν είναι συνήθως ένα πραγματικό, αποτελεσματικό κι επώδυνο ίσως, μπλοκάρισμα της οικονομίας, αλλά η προώθηση του λογότυπου-χορηγού της διοργάνωσης.
Πώς να μην μας χειραγωγούν, πως να ξεχωρίσουμε; Πώς μπορούμε να πάρουμε θέση: σε σχέση με τους συντρόφους στον αγώνα και τις πραγματικές τους δράσεις, σε σχέση με την καταστολή και τις αμέτρητες συλλήψεις/καταδίκες, σε σχέση με το ξεπούλημα των κεντρικών συνδικάτων, σε σχέση με την αποκλειστικά διεκδικητική κι αμυντική/αντιδραστική προοπτική του κοινωνικού κινήματος. Κι αυτό, προκειμένου να επαναφέρουμε στο κίνημα αυτήν την επιθετική δύναμη πυρός που περιλαμβάνει στα μέσα της δράσης του, αλλά λείπει απ’ τη λογική του. Η “βάση των μισθωτών” ριζοσπαστικοποιείται και αυτονομείται ως προς τα μέσα της δράσης της, αλλά όχι κι ως προς την πολιτική νοηματοδότηση που παίρνουν αυτά: ναι, μπλοκάρουμε τις εμπορευματικές ροές, εμποδίζουμε τους συναδέλφους να παν στη δουλειά, σπάμε τα γραφεία της εργοδοσίας ή του UMP και της MEDEF, κλπ κλπ, αλλά πάντα για να ικετεύσουμε τον διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τον οίκτο εκ μέρους του Κράτους.
Ωστόσο, αυτή η φάση του κινήματος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: τα κεντρικά συνδικάτα το ξεπουλάνε, διαπραγματεύονται, διαχειρίζονται τις τοπικές εφεδρείες τους ως αναχώματα στις πρωτοβουλίες του κινήματος, ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ οι ριζοσπαστικές δράσεις των οικονομικών μπλόκων συνεχίζονται, πολλαπλασιάζονται και αυξάνουν σε διάρκεια παντού. Ενώ η κυβέρνηση, απ’ την μεριά της, χέρι με χέρι με τα κεντρικά συνδικάτα, παίζει μπάλα πάνω στη διάσπαση και στην εξάντληση και στη λογοκρισία και προπαγάνδα των μμε, κι ακόμα με προβοκάτσιες και καταστολή. Αυτή η φάση είναι αυτή του φόβου της MEDEF, των αφεντικών, του Κράτους. Γιατί δικαίως φοβούνται, όπως και τα κεντρικά συνδικάτα που τους παπαγαλίζουν, αν μια ανάσα ζωής απ’ τους νέους (φοιτητές-μαθητές) θα δώσει ή όχι αρκετή ενέργεια στους μισθωτούς που κρατάν στις απεργίες και τις δράσεις στα μπλόκα, να συνεχίζουν.
Μ’ άλλα λόγια, το κίνημα εισήλθε πλέον στη τόσο επιθυμητή αυτή φάση της αντιστροφής της προοπτικής:
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, η MEDEF μετρά με θλίψη τα χαμένα κέρδη της (πάνω από 4 δισ. ευρώ απ’ το ξεκίνημα των απεργιών τον Σεπτέμβρη, εκ των οποίων 200.000 μόνο για την πετρελαιοβιομηχανία), το Κράτος τρέμει τη ριζοσπαστικοποίηση των μαθητών που είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μαζί του, και τα κεντρικά συνδικάτα φοβούνται τη ριζοσπαστικοποίηση και την αυτονόμηση της βάσης τους.
Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, και πρέπει να επιβεβαιώσουμε αυτήν την τάση, που δείχνει με σαφήνεια και συλλογικά την πολιτική μας κατεύθυνση: ότι δεν είμαστε εδώ για να διαπραγματευθούμε, δεν είμαστε εδώ για να βγούμε στην τηλεόραση, αλλά ότι οι διαδηλώσεις μας, οι συγκεντρώσεις, οι δράσεις, είναι πράξεις πολέμου. Πολέμου ενάντια στο Κράτος. Πολέμου ενάντια στο Κεφάλαιο. Πολέμου ενάντια στα κεντρικά συνδικάτα. Να βρούμε τα ελεύθερα ηλεκτρόνια, τους αποκλεισμένους, τους πειρατές, τα ανατρεπτικά παράσιτα στις μπουάτ, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στον δρόμο. Να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε, να συντονιζόμαστε, να αυτοοργανωνόμαστε, να παίρνουμε θέση, να αποφασίζουμε και να δρούμε μαζί, να χτυπάμε. Βάσει μιας τέτοιας δυναμικής στάθηκε δυνατό να δημιουργθηούν Λαϊκές Συνελεύσεις σε πολλές πόλεις (όπως στη Λυόν ή στην Τουλούζ), να γίνουν σκληρές διαδηλώσεις και μπλόκα με άμεση αντιπαράθεση με τους μπάτσους όταν προσπαθούσαν να τα σπάσουν, βγήκαν συλλογικές προκηρύξεις που φτύναν στα μούτρα τα συνδικάτα και τα μμε, δημιουργήθηκαν υποδομές (όπως το περιοδικό infoslutte), ραδιόφωνα κλπ.
Να ανακαλύψουμε, να επιλέξουμε, να δημιουργήσουμε τα εργαλεία του αγώνα που θα μας επιτρέψουν να αυτονομηθούμε καταρχήν οι ίδιοι στον αγώνα μας, και κατ’ επέκτασι να αυτονομηθεί ο ίδιος ο αγώνας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, να αποφύγουμε τη δημιουργία παθητικών ακολούθων, αφού πάρουμε την πρωτοβουλία, πρέπει να τη διαφυλάξουμε και να την αναπτύξουμε.
Στη Γαλλία, αυτό το κοινωνικό κίνημα, θα έχει ορισμένες συγκεκριμένες χάρες: την αυτονομία των δράσεων μέσω της διάδοσής τους από τοπικές πρωτοβουλίες, την αλληλεγγύη και την τοπική σύγκλιση, τα οικονομικά μπλόκα ως πολιτική απεικόνιση της απεργίας, τις πικετοφορίες και συγκεντρώσεις, τα ταμεία αλληλεγγύης, και πάνω απ’ όλα, αυτό το κίνημα ανοίγει ένα ρήγμα, μια εποχή αναταραχής με μακροπρόθεσμη δυναμική. Εποχή αναταραχής που θα μπορεί όλο και δυσκολότερα να ελεγχθεί από τη συνδικαλιστική αστυνομία, απ’ τα κεντρικά συνδικάτα που έχουν την ισχύ τώρα, καβαλώντας τον άνεμο της αναταραχής αυτής, καθώς αυτά προσαρμόζονται πάντα στην αποφασιστικότητα της βάσης.
Επομένως, καθώς αυτό το ρήγμα είναι ανοιχτό, είναι σημαντικό να θέσουμε νέα ζητήματα τακτικής πάνω στη στρατηγική των ριζοσπαστικών ομάδων απέναντι στο “συνδικαλιστικό κίνημα”.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συγκαταλέγονται στους “ανατρεπτικούς”, γίνονται πιο δεκτικοί στη ριζοσπαστική συζήτηση και στην αυτοοργάνωση σε μπλοκ σε πορείες και στην αλληλεγγύη στη βάση της συνάφειας στους ομοίους τους, αντιλαμβάνονται ότι οι μεγάλες “ημέρες εθνικής και διασυνδικαλιστικής δράσης” δεν είναι παρά φεστιβαλικές φανφάρες των οποίων το μόνο κριτήριο συσχετισμού δυνάμεων είναι το πλήθος, οι αριθμοί. Αλλά η δύναμή μας είναι η ριζοσπαστικότητα, πολύ δε παραπάνω η αυτοοργανωμένη και συντονισμένη πρωτοβουλία μας. Να δημιουργούμε ένταση, να δημιουργούμε τη σπίθα, τον συσχετισμό δυνάμεων στις διαδηλώσεις ή έξω απ’ αυτές, είναι μια δράση καθ’ εαυτή, βάσει της δικής μας ικανότητας δράσης κι αντίδρασης.
Ως εκ τούτου, συγκεκριμένα στην περίπτωση του Στρασβούργου, οι τακτικές επιτυχίες του Αντικαπιταλιστικού Μπλοκ, όπου 150 συμπαθούντες, απ’ τους οποίους μόλις 30-40 στον σκληρό πυρήνα του, δημιούργησαν περισσότερη ένταση απ’ ό,τι οι 30.000 που έκαναν τον περίπατό τους γύρω μας. Εξ ου και η ασφυκτική παρουσία της αστυνομίας αποκλειστικά γύρω μας, καθώς η καταστολή είναι πολιτική. Ίσως λιγότερο αποτελεσματική τακτική μπορεί να βρεθεί στην ιδέα, μπορεί πάντως, της δημιουργίας ενός είδους “μόνιμης αναταραχής” στους δρόμους μιας πόλης (συχνά εφικτής χάρη στους μαθητές, πολύ συχνά χάρη μόνο σ’ εκείνους), μέσω άγριων διαδηλώσεων, δράσεων οικονομικής παράλυσης στρατηγικών σημείων, καταλήψεων-μπλόκων χώρων εργασίας και παραγωγής, δηλαδή διατήρησης της πίεσης μέσω δράσεων-προπαγάνδας-μπλόκων στην οικονομία ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και απλώς εντεινόμενων κατά τις μεγάλες κεντρικές διαδηλώσεις. Οι κεντρικές διαδηλώσεις παραμένουν απαραίτητες για να δώσουν στην κορύφωση του κινήματος έναν ρυθμό, μια τακτική χρονικότητα, εξ ου προκύπτει και η “μαζικοποίηση” ή αλλιώς η διεύρυνση και ριζοσπαστικοποίησή τους.
Κάτι τέτοιο διατηρεί το ενδιαφέρον του μέχρι την κρίσιμη φάση του κινήματος, οπότε εισέρχεται σε μια λογική καταστολής/ριζοσπαστικοποίησης που αντικατοπτρίζεται στον πολλαπλασιασμό κα την σκλήρυνση των εσωτερικών συγκρούσεων. Όμως αυτή η φάση δεν είναι και η τελική. Για να ξεφύγουμε από μια προοπτική “αυτοσκοπού”, δηλαδή από έναν κινηματισμό συνοδευόμενο από μια αίσθηση επείγοντος και την ακόλουθη εξάντληση, τη δύσπνοια, πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα φάση (αυτό είναι και το δύσκολο αυτή τη στιγμή στη Γαλλία), αυτή είναι ακριβώς η αντιστροφή της προοπτικής: να επιβάλλουμε ως συσχετισμό δυνάμεων την ίδια τη χρονικότητα του αγώνα κι έτσι να σπάσουμε τον εκβιασμό του Κράτους και των συνδικαλιστικών αστυνομιών.
“Το κίνημα είναι νεκρό”, ακούμε να λένε. Όμως για ποιό κίνημα μιλάμε; Η ιδέα είναι ακριβώς να προωθήσει τις προϋποθέσεις που επιτρέπουν τη δημιουργία ενός κινήματος μέσα στο κίνημα, ή τη φάση της ασφυξίας-ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτοοργάνωση για έναν μακροπρόθεσμο αγώνα, δια-κινηματικό ίσως, ή ακόμα, ενός αγώνα που θα καταστήσει το κίνημα μόνιμο. Με λίγα λόγια, να επανοικειοποιηθούμε τη δύναμή μας να επιτεθούμε για να δώσουμε νέες προοπτικές στον αγώνα, οι οποίες δεν μπορεί πια να είναι διεκδικητικές-αμυντικές-αντιδραστικές. Αυτή η φάση μπορεί να πάρει πολλές μορφές: ένα κίνημα καταλήψεων στρατηγικών χώρων (όπως για παράδειγμα των όσων αντιπροσωπεύουν την κοινωνία του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού) μέσω Λαϊκών Συνελεύσεων και μόνιμων συντονιστικών, επανοικειοποίηση των μμε όπως το ραδιόφωνο κλπ κλπ.
Ξεκινώντας από κει, να επανεξετάσουμε συλλογικά κι εκ νέου την κατάσταση του αγώνα που θα έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι, μ’ αυτό το κίνημα το οποίο δεν πρέπει πια να είναι διεκδικητικό αλλά επιθετικό.
Δεν υπάρχει ακόμα η κατάλληλη εξεγερσιακή φάση στα κοινωνικά κινήματα στην Ευρώπη προς στιγμήν, όμως αυτή θα αρχίσει να παίρνει μπρος, στη σκέψη και στην πράξη. Είναι στο χέρι μας να είμαστε παρόντες και να θέτουμε τα τεράστια ζητήματα τακτικής.
Επίσης, τώρα, σε τοπικό κι εθνικό επίπεδο, να θέσουμε το ερώτημα: πού βρίσκεται το πραγματικό κίνημα;
Όταν βλέπουμε μια Επιτροπή Αγώνα να συγκεντρώνει μέσα σ’ ένα βράδυ μια εξηντάδα λυκειόπαιδα, ελάχιστα “πολιτικοποιημένα” όπως λένε, αλλά δεκτικά, προσεκτικά, να επικεντρώνονται στην μακρά και φαινομενικά λιτή ανακοίνωση της Νομικής Ομάδας, που γίνεται αντιληπτή ως πραγματικότητα των συλλογικών αναγκών, αυτό είναι κάτι θετικό. Μια υποδομή που οργανώνεται, σταθεροποιείται, προετοιμάζεται και καταστρώνει σχέδια. Γιατί, αυτό είναι τελικά το πραγματικό ερώτημα: αν θα δώσει τα εργαλεία και τα μέσα για να συνεχίσει να ενισχύεται, να οικοδομείται, και να έχει έναν συσχετισμό ισχύος ικανό να χτυπήσει πιο συνεκτικά κι αποτελεσματικά, στα επερχόμενα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα απ’ τα οποία προφανώς και δεν πρέπει να απομονωθούμε επειδή στην αφετηρία τους θα κουμαντάρονται απ’ τα ρεφορμιστικά κεντρικά συνδικάτα.
Η λέξη τρέχει, οικειοποιείται, εκφράζεται με ολοένα και λιγότερη συγκράτηση: το Κράτος, η αστυνομία, τα κεντρικά συνδικάτα, η μισθωτή εργασία, ο καπιταλισμός, είναι εκ θεμελίων ΕΧΘΡΟΙ. Με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Κανονικά, θα ‘πρεπε να χε λάβει τέλος μέχρι τώρα. Η αναταραχή θα πρεπε να σβήνει σιγά σιγά, σε πείσμα των λίγων αμετανόητων. Το τέλος του κινήματος είναι γεγονός, το αποδεικνύουν τα νούμερα, το γράφουν οι εφημερίδες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες το παραδέχονται: “ο νόμος πέρασε, χάσαμε”. Κι όμως, αυτό δεν είναι αυτό που νιώθουμε, και σίγουρα όχι αυτό που υπάρχει.
Τα μήντια αρέσκονται να αγνοούν ότι συμβαίνει σ’ ολόκληρη την επικράτεια, όπως έκαναν και στη διάρκεια της έλλειψης φυσικού αερίου, στην αναταραχή των καθημερινών δράσεων. Την πρώτη Νοέμβρη, ένα άνοιγμα διοδίων έλαβε χώρα στο Bozulé του Calvados, στο Blanquefort, στο Gers, ένα εργοστάσιο αρτοσκευασμάτων είχε αποκλειστεί, το ίδιο και στο Montivilliers, στην Άνω Σαβοϊα. Στόχοι αρχίζουν να εμφανίζονται παντού, επανασχεδιάζοντας τον χάρτη των αγώνων, κι αυτό που παίζεται σε μια κωμόπολη στα ΝοτιοΔυτικά, γίνεται εξίσου αποφασιστικό, τόσο το ίδιο το μπλοκάρισμα ως στόχος, όσο και η διάδοσή του στους νέους συνεργούς που θα μάθουν απ’ αυτό. Δεδομένου ότι οι αγώνες δεν εξαρτώνται πλέον αποκλειστικά από μια οργάνωση που εδρεύει στον χώρο της εργασίας, ούτε από μια κρίσιμη μάζα απεργών, μπορούν ακριβώς να εμφανιστούν οπουδήποτε, είναι στο χέρι της διαίσθησης και της πρωτοβουλίας ακόμα και 50 ανθρώπων να κινητοποιηθούν. Απελευθερωμένοι απ’ την τυραννία των αριθμών, οι απεργοί μπορούν να αναλάβουν “βάρδιες” εκ περιτροπής, χάνοντας λιγότερα χρήματα και χωρίς να τους εμποδίζει κάτι απ’ το να μετατρέπουν τις μέρες αργίας σε μέρες δράσης: την 11η Νοέμβρη η ανακωχή (του Β’ΠΠ) γιορτάστηκε με το μπλοκάρισμα ή την εισοβλή σε μια δεκάδα εμπορικά κέντρα της Λιλ και του Μπορντώ.
Εδώ κι έναν μήνα, οι κανόνες έχουν αλλάξει: η στατιστική δεν μπορεί πια να χωρέσει το πραγματικό και το παλιό μοτίβο της επιστροφής στην ομαλότητα είναι πια κενό νοήματος. Δεν είναι πια θέμα να είμαστε πολυάριθμοι στους δρόμους, αλλά να είμαστε αποτελεσματικοί στις δράσεις και στα μπλόκα. Δεν είναι θέμα να απαντάμε στα καλέσματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά να οργανωθούμε έξω απ’ αυτές, ξεκινώντας απ’ τις πραγματικές μας δυνάμεις. Σ’ αυτές τις συνθήκες, το τέλος για το οποίο μας μιλάνε δεν μας αφορά καθόλου, πολύ απλά γιατί δεν έχουμε παίξει το τελευταίο χαρτί μας. Και γιατί μόλις τώρα ξεκινάμε να δοκιμάζουμε την άμεση και πρακτική αποτελεσματικότητα των καταλήψεων και των μπλόκων, και να μετράμε την ισχύ κάθε απίθανης συμμαχίας που δημιουργείται γύρω από μια πορεία ή μια συγκέντρωση. Είναι μάλλον μια αρχή, παρά ένα τέλος.
Με τρόπο διάχυτο, επίμονο, ένα μέρος του κινήματος συνεχίζεται. Κι αυτή η επιμονή οργανώνεται μέσα στις εστίες του αγώνα, εκεί όπου εκείνοι κι εκείνες που θέλουν ακόμα να δώσουν μάχη παραμένουν μαζί. Μπορεί να είναι μια συγκέντρωση, ένα κατειλημμένο αμφιθέατρο κάποιας σχολής, τα γραφεία μιας επιτροπής ή επιχείρισης… Στη Ρεν, εδώ και τρεις εβδομάδες, το “Σπίτι της Απεργίας” παραμένει ανοιχτό στο παλιό κτήριο των συνδικάτων, στο κέντρο της πόλης. Ένας χώρος “Σύγκλισης των Αγώνων” έχει κατειληφθεί στη Γκρενόμπλ. Όσον αφορά τη Λυόν, οι απεργοί κατέλαβαν ένα αμφιθέατρο στο πανεπιστήμιο Λυον 2, στο Μπρον. Κάθε φορά, αυτοί οι χώροι επιτρέπουν να βρίσκεται η κοινότητα των πορειών και των συγκεντρώσεων, για να συναντηθεί στο δρόμο ή στις στιγμές των μπλόκων, και να ξανακερδίσει τη συνοχή της εκεί. Επίσης για να οργανωθεί: να συντονίσει τις δράσεις της, να διασφαλίσει τη συνέχεια, να αναπτύξει τα υλικά μέσα που θα ενισχύσουν την ικανότητα λήψης πρωτοβουλιών (τα απεργιακά ταμεία, οι κινητές καντίνες ανεφοδιασμού κλπ), να σκεφτεί στρατηγικά, από κοινού, πάνω στο θέατρο των εχθροπραξιών. Και να συλλάβει τη συνέχεια.
Στη Γουαδελούπη, εδώ και δυο χρόνια, η εξέγερση και τα μπλόκα πήραν έναν χαρακτήρα αύξοντα. Και το να κρατήσεις ένα νησί αποκλεισμένο για δυο μήνες, σημαίνει ότι είσαι σε θέση να εξασφαλίσεις ότι ο κόσμος μπορεί να καλύψει την πείνα του, να συνεννοηθεί με τους παραγωγούς και να μεριμνήσει για την παραγωγή, να κολλεκτιβοποιήσει τις καλλιέργειες. Τόσες χειρονομίες που μια απλή έλλειψη βενζίνης ή μια συστηματική κατάληψη των λογιστικών πλατφορμών μας αναγκάζουν να ξαναμάθουμε. Να βρούμε τα μέσα να κρατήσουμε, δε σημαίνει απλά να λάβουμε θέσεις αντίστασης, να οχυρωθούμε, αλλά επίσης να διασφαλίσουμε ότι οι θέσεις μας θα γενικευθούν, να βαθύνουν, θα αυτοκαθοριστούν στο πεδίο του αγώνα όσο και στην καθημερινή ζωή. Ένας βρεφονηπιακός σταθμός για να αφήνουμε τα παιδιά όσο είμαστε στα μπλόκα, και μια ομάδα που θα έχει την ευθύνη να μαγειρέψει για όλον τον κόσμο. Ένα φορτηγό με φυλαγμένα καύσιμα για περίπτωση ανάγκης, που θα μεταφέρει μια κινητή καντίνα ικανή να φροντίσει τα γεύματα μιας εκατοστής ατόμων, και μια σειρήνα για να ειδοποιεί την νύχτα… Με άλλα λόγια, πρέπει να προετοιμαστούμε στα σοβαρά για ένα ξεπέρασμα της οικονομίας.
Οι απεργοί των διυλιστηρίων και των σιδηροδρόμων, πολύ συχνά επιστρέφουν στην εργασία τους με μια εντύπωση εγκατάλειψης από τους “άλλους τομείς”, με την πικράδα της απομόνωσης. Ωστόσο, την ίδια στιγμή που διαλύεται το κίνημα, λίγο-πολύ παντού, οι άνθρωποι οργανώνονται για νέα μπλόκα και παίρνουν πρωτοβουλίες, σε τοπικό επίπεδο. Αν η κατάσταση προκαλεί μια αίσθηση απομόνωσης, είναι στην πραγματικότητα επειδή οι επίσημες μορφές των κινητοποιήσεων, με τις ασφαλείς πορείες τους, υποχώρησαν αλλά στη θέση τους μια πιο διάχυτη επίθεση μπορεί να ξεκινήσει. Και το κενό που άφησε πίσω του το κοινωνικό κίνημα είναι επίσης μια ευκαιρία. Ο κατακερματισμός του κινήματος, είναι και πολλαπλασιασμός των πρωτοβουλιών, παραμένει το καλύτερο εφόδιο για ένα συμπαγές και διαρκές ξεπέρασμα της μοναξιάς. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν δίνουν πια μάχες στην πολιτική σκηνή; Τόσο το καλύτερο. Η απώλεια του κέντρου, της κάθετης δομής του κινήματος, αφήνει ανοιχτά τα περιθώρια επικοινωνίας των μελών του, να οικειοποιηθούν και να ενισχύσουν, να δώσουν τους δικούς τους ρυθμούς και τις δικές τους προοπτικές για την νίκη.
Τώρα που δεν έχουμε πια να φοβόμαστε το τέλος, έχουμε όλον τον χρόνο με το μέρος μας.
Στις 12 Οκτώβρη προκηρύχθηκε ακόμα μία ολοήμερη γενική απεργία στη Γαλλία, με πάνω από 3.500.000 διαδηλωτές στους δρόμους ενάντια στο νομοσχέδιο για παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62, 65 ή 67 χρόνια για όσους κριθεί ότι πληρούν τα κριτήρια.
Η απεργία ήταν εκτεταμένη, περιελάμβανε αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, ΜΜΜ, ταχυδρομία, και κυρίως την πλειοψηφία των γυμνασίων και λυκείων της χώρας. Το ίδιο βράδυ, στο Παρίσι οι εναπομείναντες των διαδηλώσεων, φαίνεται να τις γιόρτασαν με τις παραδοσιακές πλέον συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξεις. Κάτι που έχει ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον, είναι ότι την επόμενη μέρα ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων αλλά και μαθητών, ξέχασαν να παν στις δουλειές/σχολεία τους, ή αδιαθέτησαν… Γενικές συνελεύσεις οργανώθηκαν επί τόπου, όπου συζητήθηκαν ιδέες για συνέχεια των δράσεων. Σύμφωνα με το υπουργείο εσωτερικών τις τελευταίες 3 μέρες 61 άτομα συνελήφθησαν και σε 45 θα απαγγελθούν κατηγορίες για πράξεις βίας. Οι προσαχθέντες υπολογίζονται σε πολλαπλάσιο αριθμό.
Ο επίμαχος νόμος για την παράταση της ηλικίας συνταξιοδότησης, προτείνεται ως αντίδοτο στην χαώδη τρύπα των οικονομικών των ταμείων και των δημοσιονομικών του κράτους, αλλά και ως ενίσχυση της παραγωγικότητας του γαλλικού κεφαλαίου. Στην ουσία το νομοσχέδιο περιλαμβάνει: περικοπή μισού μηνιάτικου τον χρόνο ανά εργαζόμενο, ελάττωση της αγοραστικής δύναμης κατά περίπου 20% για τους συνταξιούχους, και 2-7 χρόνια παραπάνω εργασίας, προκειμένου να εισπράξει ένας εργαζόμενος σύνταξη.
Τα τελευταία 20 χρόνια, ένα 10% του ΑΕΠ έχει περάσει απ’ τους μισθούς των εργαζομένων στα κέρδη των καπιταλιστών. Χρόνο με τον χρόνο, οι μισθοί πέφτουν, οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι, δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα χρήματα, άρα είναι πιο εκμεταλλεύσιμοι για το κεφάλαιο, που προσπαθεί να διαφύγει της κρίσης του με μια φυγή προς τα εμπρός, επιταχύνοντας την εκμετάλλευση και την υποτίμηση της αξίας της εργασίας. Αυτή η επιτάχυνση όμως έχει κι ένα ακόμη διακύβευμα, που αυτή τη φορά αφορά το κράτος και την περίφημη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει ενεργοποιήσει συνοπτικά η κυβέρνηση Σαρκοζύ, αρχικά ενάντια στα “αποβράσματα” των προαστείων, και πιο πρόσφατα ενάντια στους Ρομά: ο κρατικός μηχανισμός εγκαταλείπει οποιοδήποτε δημοκρατικό πρόσχημα, επιτιθέμενος κατά βούληση στο ένα ή το άλλο κοινωνικό υποκείμενο, το οποίο επιπλέον στερεί από κάθε νομική ή κοινωνική αναγνώριση, εγκληματοποιεί και δαιμονοποιεί την ίδια την ύπαρξή του.
Δημιουργεί έτσι μια “κατάσταση εξαίρεσης” η οποία επεκτείνεται γρήγορα ώστε να αγκαλιάσει ασφυκτικά το σύνολο της ζωής και του λόγου. Κι αυτοί που δεν βρήκαν ν’ αρθρώσουν μια αντίρρηση στην εξόντωση των εξεγερμένων των προαστείων, στο κόλλημα στον τοίχο των “εξτρεμιστικών μειοψηφιών” των κινητοποιήσεων ενάντια στο “σύμφωνο πρώτης εργασίας”-cpe, στην αντιτρομοκρατική υστερία, στη στοχοποίηση και την κοινωνική υποτίμηση των αράβων/μουσουλμάνων, στο διωγμό των ρομά… οι μεγάλες μάζες, βρίσκονται τώρα στο μάτι του κυκλώνα, αντιμέτωπες με τις συνέπειες της προηγούμενης αδράνειάς τους που άφησε κάθε πρωτοβουλία κινήσεων στον εχθρό, καθώς το νομικό και αστυνομικό οπλοστάσιο του κράτους είναι εμφανώς ενισχυμένο μετά τις προηγούμενες νίκες του.
Το διακύβευμα λοιπόν είναι αυτό: αν θα μπορέσουν να αναδημιουργήσουν όσο πιο γρήγορα τα δεσμά αλληλεγγύης που θα επιτρέψουν καταρχήν να αντιστρέψουν την επίθεση του κράτους-κεφαλαίου, ή θα αφήσουν ξανά μόνους τους τους “εξτρεμιστές”, τις “μειοψηφίες”, για να φάνε τελικά τις σάρκες τους; Η ζωντανή παράδοση μαχητικότητας του γαλλικού προλεταριάτου δεν είναι αμελητέα πάντως, σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα που παίζεται παντού, και ορισμένες απ’ τις αντιδράσεις του αναδημοσιεύουμε κι εδώ, για την καλύτερη επικοινωνία πρακτικών και προοπτικών.
13 Οκτώβρη
Σε όλη τη χώρα: αποκλεισμοί σιδηροδρομικών σταθμών απ’ τους εργαζομένους στους σιδηροδρόμους. Μπλόκα στην κυκλοφορία από μαθητές γυμνασίων και λυκείων και φοιτητές. Μπάχαλα στο Saine-Saint-Dennis. Οι μπάτσοι χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες εναντίον μαθητών. Οδοφράγματα μπροστά απ’ τα γυμνάσια της Νίκαιας, και μικρές διαδηλώσεις γειτονιάς από μαθητές στην Μασσαλία. Χιλιάδες φοιτητές στους δρόμους της Χάβρης, της Νάντης, της Βρέστης, της Rennes.
Στο Παρίσι, νοσηλευτές μπλοκάρουν το υπουργείο υγείας και τις παίζουν με τους μπάτσους, ενώ στα προάστεια, νεολαίοι την πέφτουν σε αστυνομικές περιπολίες. Η αστυνομία επεμβαίνει ανοιχτά σε πολλά σχολεία προκειμένου να τα “επαναφέρει στην τάξη”.
Στο Saint-Nazaire, πάνω από 1.000 γυμνασιόπαιδα (τα μισά όλων των γυμνασίων της πόλης) συγκεντρώνονται μαζί με σιδηροδρομικούς και δασκάλους έξω απ’ τα ναυπηγεία για αλληλεγγύη στους εργάτες σ’ αυτά. Πάνω από 1100 γυμνάσια-λύκεια συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, τα μισά τουλάχιστον έχουν καταληφθεί απ’ τους μαθητές τους. Στάση εργασίας σε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας στη Χάβρη όπου 55.000 διαδηλωτές “σπέρνουν την έριδα”-sèment la zizanie, σε διυλιστήρια κατά μήκος του Λίγηρα (Loire). Κλειστά καί τα έξη διυλιστήρια της Total.
Αρκετοί εργάτες πραγματοποίησαν στάση εργασίας για 1-3 ώρες, μετά από κάλεσμα της CGT. Στάση εργασίας και για δεκάδες εργοστάσια του Nord-pas-de-Calais. Απεργία των απορριματοφόρων στην Μασσαλία, ενώ λιμενεργάτες καταφέρνουν να μπλοκάρουν τις δραστηριότητες του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας. Απεργίες και μπλόκα και στο Στρασβούργο.
Nancy: Μετά από φασιστικές επιθέσεις, τρεις φοιτητές και μια φοιτήτρια απ’ την περιφρούρηση της κατάληψης της φιλολογίας, συλλαμβάνονται με μεταλλικές ράβδους στα χέρια, μετά από συμπλοκή κατά την οποία τραυματίστηκε ένας ασφαλίτης. Μέχρι το πρωί δεκάδες συμφοιτητές και αλληλέγγυοι ξενυχτούν έξω απ’ το αστυνομικό τμήμα ζητώντας να απελευθερωθούν οι σύντροφοί τους.
Béziers: Δολιοφθορείς κόβουν το ρεύμα και το αέριο στην οικία του βουλευτή Raymond Couderc, στο προάστειο του Παρισιού. Σε ανακοίνωσή της η CGT υπερασπίζεται το σαμποτάζ και το αποδίδει σε αγανακτισμένους απεργούς. Διάφορες δράσεις και κινητοποιήσεις στην υπόλοιπη χώρα.
Το σοσιαλιστικό κόμμα του Strauss-Khan (του ΔΝΤ) τώρα προτείνει ορισμένες υποχωρήσεις, όπως προνόμιο λίγων μηνών για πολύτεκνες μητέρες κλπ), και φαίνεται να ευνοείται από τα μμε.
14 Οκτώβρη
Χιλιάδες διαδηλωτές -κυρίως μαθητές και φοιτητές σε Παρίσι, Μπορντώ, Τουλούζη και Μασσαλία. Ξανά πεσίματα σε μπάτσους στο ηρωικό Seine-Saint-Dennis. Ένοπλοι μπάτσοι γύρω από αρκετά σχολεία.
Chambéry: Συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών και μπάτσων μπροστά απ’ τη σχολή Monge για δυο ώρες. Η αστυνομία επιτίθεται με δακρυγόνα μέσα στη σχολή και συλλαμβάνει αρκετούς φοιτητές. Οι μαθητές ενώνονται με τους φοιτητές και απωθούν προσωρινά τους μπάτσους. Ακολουθούν κοινές συνελεύσεις μαθητών-φοιτητών και υπόσχεση για όξυνση του αγώνα.
Avignon: Σχεδόν όλα τα λύκεια είναι μπλοκαρισμένα από μαθητές. Ανοιχτή συνέλευση στο πανεπιστήμιο, με πάνω από 200 άτομα, φοιτητές, σιδηροδρομικούς, υπαλλήλους της France Telecom, δασκάλους, μαθητές κλπ.
Orange: Μπλοκάρισμα του γαλλικού πρακτορείου ειδήσεων.
Mistral: Δε σχηματίζεται κανονικό μπλοκ, μαθητές και φοιτητές πλημμυρίζουν τους δρόμους, κάποιοι μοιράζουν φυλλάδια, άλλοι κλείνουν δρόμους κλπ.
Nimes: Μαζικές διαδηλώσεις γυμνασίων-λυκείων. Πυρπολούνται αυτοκίνητα, πέντε ασφαλίτες καταλήγουν στο νοσοκομείο, από καταιγισμό πετρών. Τα επεισόδια αποδίδονται από τα μμε, μετά από δήλωση του λυκειάρχη G. Bouilhol σε “ομάδες απ’ το εξωτερικό” που καταφθάνουν στη Γαλλία για να συγκρουστούν με την αστυνομία. Περιέργως, δυο μαθητές μια μαθήτρια και δυο ανθρακωρύχοι, όλοι κάτοικοι της πόλης. Η μαθήτρια κατά τη σύλληψή της χτύπησε τον μπάτσο και βαρύνεται με επιπλέον κατηγορίες.
Arles: Οι μαθητές στους δρόμους. Με εντολή του δημάρχου, η αστυνομία αποκλείει το ιδιωτικό σχολείο Henry Leroy, που είχε πρωτοστατήσει σε μπλόκα δρόμων την προηγούμενη βδομάδα. Montrouge: Πάνοπλοι αστυνομικοί “διασφαλίζουν την ελεύθερη πρόσβαση” στο υπό κατάληψη λύκειο Maurice Genevoix. Ένταση και συμπλοκές μεταξύ καταληψιών και των γάλλων ρόμποκοπ. Απεργοί καθηγητές μπαίνουν στην μέση.
Chartres: πέντε νεαροί συνελήφθησαν και προφυλακίσθηκαν από ασφαλίτες για επίθεση κατά αστυνομικής περιπολίας με πέτρες και ένα μπουκάλι με οξύ, στο περιθώριο διαδήλωσης 600 φοιτητών.
Besançon: Τα γαλλικά ΜΑΤ (CRS) επιτίθενται σε διαδήλωση 500 φοιτητών.
Yvelines: 4 μαθήτριες στο νοσοκομείο και 2 μαθητές κρατούνται μετά από επίθεση μπάτσων σε μαθητική πορεία.
Στρασβούργο: πορεία και μαζική ανοιχτή γενική συνέλευση στο πανεπιστήμιο.
Lyon: Ζέσταμα για 250αριά φοιτητές που βγήκαν στο δρόμο το πρωί. Κάποιοι προκάλεσαν ζημιές σε στάσεις λεωφορείων και πολυτελή οχήματα. 20 άτομα θα προσαχθούν αργά το απόγευμα.
Montreuil: η αστυνομία κάνει χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών εισβάλλοντας στην κατάληψη demi-lune (Ημισέληνος) και συλλαμβάνοντας τους παρευρισκομένους. 6 μετανάστες χωρίς χαρτιά κρατούνται. Ακολουθούν δυνάμεις της πυροσβεστικής και εκσκαφείς που γκρεμίζουν τα δυο κτήρια της κατάληψης. Η αστυνομία εμποδίζει τους καταληψίες να ενωθούν με τη διαδήλωση των μαθητών. Ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις σε όλο το Παρίσι. Ένας 16χρονος τραυματίζεται σοβαρά. Πριν δυο μέρες ένας ακόμα νεαρός τραυματίσθηκε σοβαρά στο κεφάλι και κινδυνεύει η όρασή του, καθώς μετά από μια “τελετουργική” ρίψη αυγών στους μπάτσους κατά την πολιορκεία του MEDEF στην Caen, αυτοί απάντησαν με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες κατευθείαν απέναντι στο συγκεντρωμένο πλήθος.
Οι Ρομά είναι ένας λαός ινδικής προέλευσης, οι πρόγονοι των οποίων εκδιώχθηκαν απ’ την μέση κοιλάδα του Γάγγη, στη Βόρειο Ινδία, στις αρχές του 11ου αιώνα. Διασκορπισμένοι σήμερα σ’ ολόκληρο τον κόσμο, η πλειοψηφία τους βρίσκεται στην Ευρώπη (γύρω στα 12 εκατομμύρια).
Οι Ρομά μπορούν να χωριστούν κατά προσέγγιση, στους λεγόμενους “Ανατολικούς” (85% του συνόλου), τους Σιντέ (αποκαλούμενοι συνήθως Μανούς στη Γαλλία, 4%) και στους Καλέ (ή Τσιγγάνους, 10%) χωρίς να υπολογίζουμε διάφορες ομαδοποιήσεις μικρές στον πληθυσμό, αλλά επίσης Ρομά καταγωγής. Στην Ευρώπη, βρίσκεται σήμερα ένα 96% αυτών.
Από την πρώτη άφιξή τους στην Μολδαβία και τη Βλαχία τον 16ο αιώνα, και μέχρι το 1856, οι Ρομά αντιμετώπισαν τη σκλαβιά, κι ως εκ τούτου εγκαταστάθηκαν στο ένα ή το άλλο μέρος. Μόλις ένα 4% του πληθυσμού των Ρομά (γύρω στα 15 εκατομμύρια συνολικά) παραμένουν νομάδες. Δεν υπήρξαν νομάδες από κουλτούρα, αλλά από ανάγκη:
Στο πέρασμα των αιώνων, κυνηγήθηκαν από χώρα σε χώρα, σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, απειλούμενοι με τις σκληρότερες ποινές, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής, επειδή γεννήθηκαν Ρομά… Προσπάθησαν λοιπόν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση και τις διακρίσεις, με την ελπίδα να βρουν μια πιο φιλόξενη χώρα. Οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια δε δίστασαν ποτέ να προωθήσουν νόμους εναντίον τους. Τα γερμανικά κρατίδια μόνο, ψήφισαν 148 νόμους και ψηφίσματα γι’ αυτούς μεταξύ 1416 και 1774!
Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, όλοι οι Ρομά (Τσιγγάνοι, Γιτάνος στη χώρα αυτή) που πιάνονταν να μιλούν την μητρική τους γλώσσα τιμωρούνταν με ακρωτηριασμό… Έτι εξηγείται και η μετατροπή των Ρομανί στο ιδίωμα που λέγεται “καλό”, μια ισπανική διάλεκτο ανάμεικτη με Ρομανί. Συστηματικά διωκώμενοι, οι Ρομά της Δυτικής Ευρώπης, ανέπτυξαν μέσα διαβίωσης που ήταν πιο ταιριαστά σ’ έναν τέτοιο τρόπο ζωής: εποχιακές αγροτικές εργασίες, επισκευαστικές εργασίες και μαστορέματα, εμπόριο ίππων, μικρεμπόριο του δρόμου, μαντεία… Δουλειές συμβατές με τη συνεχή κινητικότητα όπως και οι ίδιοι, πολλοί απ’ τους οποίους είναι σήμερα περήφανοι για τον τρόπο ζωής τους, που συνιστά και αναγνωρισμένο ανθρώπινο δικαίωμα, για τον σεβασμό του οποίου όλοι οι Ρομά αγωνίζονται.
Στις 8 Απρίλη 2009, μια αντιπροσωπεία ενώσεων Ρομά, Τσιγγάνων και Μανούς, έγινε δεκτή απ’ τη γαλλική Βουλή, όπου και αποκήρυξε την ισχύ της εγκυκλίου για τους “περιπλανώμενους λαούς” κι απαίτησε μεταξύ άλλων τον σεβασμό στο δικαίωμα της κυκλοφορίας και της κατάλυσης για όλους, χωρίς διακρίσεις…
Τα Ρομανί -τί ακριβώς είναι;
Είναι η γλώσσα των Ρομά! Πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητα ινδικής καταγωγής γλώσσα, κοντινη στη σημερινή ινδική της Ινδίας. Το λεξικό και η γραμματική της βασίζονται κατά τα 3/4 περίπου στα ινδικά. Το υπόλοιπο αποτελείται από επιρροές περσικές, ελληνικές και στη συνέχεια όλων τωνν ευρωπαϊκών γλωσσών με τις οποίες ήρθε σ’ επαφή. Παρά την ποικιλομορφία των διαλέκτων, τα Ρομανί είναι μια ενιαία γλώσσα, και οι Ρομά της Ρωσσίας, της Αλβανίας, της Ελλάδας κοκ, μπορούν σχετικά εύκολα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους στα Ρομανί. Μόνη προϋπόθεση, να μην τα έχουν ολοκληρωτικά ξεχάσει… Εμφανίζεται στον γραπτό λόγο απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, με διαφορετικά αλφάβητα ανάλογα με τη χώρα, και μέχρι το 1990 θα βρει μια κοινή γραφή που επιτρέπει περαιτέρω διάδοση της Ρομανί λογοτεχνίας. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Ρουμανία, διδάσκεται σε μερικά σχολεία, ενώ στη Γαλλία, παρέχεται απ’ την INALCO ολοκληρωμένη εκπαίδευση στη γλώσσα και τον πολιτισμό των Ρομά.
Ρομά και Ρουμάνος, είναι το ίδιο πράγμα;
Οι Ρομά είναι ένας ευρωπαϊκός λαός ινδικής καταγωγής, διασκορπισμένος σ’ όλη την ήπειρο και πέρα απ’ αυτή. Οι Ρουμάνοι είναι ένα έθνος 30 εκατομμυρίων που κατοικούν στη Ρουμανία, τη δημοκρατία της Μολδαβίας και σε μερικές γειτονικές περιοχές. Η γλώσσα τους, τα ρουμανικά, είναι μια γλώσσα νεο-λατινική. Η λέξη Ρομ, προέρχεται απ’ το σανσκριτικό Ρρομβά, που σημαίνει “καλλιτέχνης”, τεχνίνης, αυτός που δημιουργεί με το πνεύμα ή τα χέρια του, ενώ το Ρουμάνος προέρχεται απ’ τ’ όνομα της πόλης της Ρώμης. Πρόκειται λοιπόν για δυο λαούς ξεχωριστούς ως προς την καταγωγή, τη γλώσσα και την κουλτούρα. Φυσικά, η Ρουμανία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ρομά, πάνω από δυο εκατομμύρια, όμως δεν είναι όλοι οι Ρομά Ρουμάνοι ούτε όλοι οι Ρουμάνοι Ρομά.
Πηγή: “Η φωνή των Ρομά” http://www.lavoixdesrroms.org/ [50 rue des Tournelles 75003 Paris, La voix des Rroms], είναι μια ένωση βάσει του νόμου 1901, με σκοπό της την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των πληθυσμών των Ρομά (Ρομά, Τσιγγάνων, Μανούς)
***
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ρομά: ενσωμάτωση ποιανού και σε τί;
Σε μια δήλωσή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από τις εργασίες της ολομέλειάς του στις 25 Μάρτη 2010, αναφέρει τα κάτωθι “κυριώτερα σημεία της συνεδρίας”:
“Καλύτερη υποστήριξη της ενσωμάτωσης των Ρομά. Οι ευρωβουλευτές επιθυμούν τη διάθεση κοινοτικών κονδυλίων με προορισμό την ένταξη των Ρομά, που να χρησιμοποιηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Με δέκα εκατομμύρια άτομα, οι Ρομά αποτελούν την πιο μεγάλη εθνική μειονότητα της Ευρώπης, αλλά παραμένουν συχνά αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Εν όψει της δεύτερης πανευρωπαϊκής συνόδου των Ρομά, που θα διεξαχθεί στις 8 Απρίλη στην Κόρδοβα, οι ευρωβουλευτές θα τοποθετηθούν επί ενός τελικού ψηφίσματος την πέμπτη”.
Α, ακόμα ένα ψήφισμα. Θέλουν να μας ενσωματώσουν, αλλά σε τί; Στην Ευρώπη; βρισκόμαστε ήδη σ’ αυτήν, και καταλαβαίνουμε ότι οι αρχές που υμνούν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συμπίπτουν εδώ και καιρό με τον τρόπο ζωής των Ρομά. Κι αυτό δεν είναι θέμα φιλοσοφικής τάξεως, όπως για παράδειγμα για μας μπορεί ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε κράτη να μοιάζει παραλογισμός, ή έσωτε αυτό που εξέφραζε την εποχή του ο Gunter Grass: “Οι Ρομά είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνουμε, οι πραγματικοί Ευρωπαίοι”. Πάρτε για παράδειγμα τα οικονομικά πλάνα, την επισφάλεια, την εργασιακή ευελιξία, για την οποία μας πιπιλούν τ’ αυτιά, κάθε φορά που η ανεργία προκύπτει ως πρόβλημα: οι ευρωβουλευτές, όπως και η ευρωπαϊκή επιτροπή, ή το συμβούλιο των υπουργών, γνωρίζουν άραγε ότι πολλοί Ρομά περνούν απ’ την μουσική στην πώληση χαλιών, πριν ανησυχήσουν για την ενσωμάτωσή τους;
Ωστόσο, αν πρέπει όντως να ενσωματωθούμε σ’ ένα σύστημα οικονομικών επιδοτήσεων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων βέβαια δαπανάται για τη διεξαγωγή της ίδιας της επιδότησης, τη διοικητική διαχείρισή της, και το promotion της υπόθεσης, για να φτάσει τελικά ένα ελάχιστο μέρος στους επιδοτούμενους, μετά απ’ όλο αυτό που συνήθως αποκαλείται “οι διαρροές του δικτύου”, και πραγματικά δε γνωρίζουμε πώς ακριβώς γίνεται… Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που διαπρέπουν και σ’ αυτό το επάγγελμα.
Γνωρίζουμε τί είναι καλό για μας και για την Ευρώπη, ανεξάρτητα απ’ τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Τους έχουμε εκφράσει την ανάλυση και την πρότασή μας. Μας πήρε περίπου έναν χρόνο, μέσα στο 2000. Δουλεύοντας μ’ ένα άτυπο δίκτυο ακτιβιστών και ειδικών σε νομικά και πολιτικά ζητήματα (RANELPI – Rromani Activists Network on Legal and Political Issues), καταλήξαμε σε μιαν ολοκληρωμένη και σοβαρή πρόταση-πλαίσιο για τους Ρομά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η πρότασή μας επικυρώθηκε από την προεδρία της διεθνούς ένωσης ρομά, μια ΜΚΟ με συμβουλευτικό ρόλο στον ΟΗΕ, που απαρτίζεται από δεκάδες ενώσεις Ρομά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Παρόλ’ αυτά, πριν 10 χρόνια, η Ε.Ε. έθαψε την πρότασή μας στα συρτάρια. Αντ’ αυτής, επιδόθηκε σε -κούφιες- λαμπρές διακηρύξεις αρχών, σε λόγια του αέρα. Ακόμα χειρότερα, κατασπαταλώντας δημόσιο χρήμα σε στείρες επιδοτήσεις, όπως φαίνεται και στο παραπάνω απόσπασμα, που έριξαν νερό στον μύλο όσων θέλουν να πιστεύουν ότι οι Ρομά είναι “άξιοι της μοίρας τους”.
Λοιπόν, για να απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου, μια ενσωμάτωση πρέπει να είναι πάντα αμφίπλευρη: αρχικά, η Ευρώπη πρέπει να ενσωματώσει την ιδέα ότι είμαστε ένας λαός, με μια κουλτούρα, μια γλώσσα, μια ιστορία, κι όχι αναξιοπαθούντες που στην καλύτερη θα ‘πρεπε να μας πάρει η πρόνοια κάτω απ’ τις φτερούγες της. Όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ενσωματώσουν και χωνέψουν αυτήν την ιδέα, θα μπορέσουν και να παρέχουν στην κοσμοθεωρία μας τα εργαλεία για να κατασκευάσουμε μια Ευρώπη αρμονική κι ευημερούσα.
Όσο για το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό των Ρομά που βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κοινωνική κατάσταση (πάνω απ’ τους μισούς), θα πρέπει καταρχήν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να κατανοήσουν και να δηλώσουν ανοιχτά πως αυτό δεν είναι κάτι έμφυτο, αλλά το λογικό αποτέλεσμα μιας ολόκληρης σειράς μηχανισμών όπως ο ρατσισμός, η διαφθορά, ο ατομικισμός, ο πατερναλισμός κλπ. Γιατι για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σε μια τέτοια κατάσταση, πρέπει πρώτα ν’ αντιμετωπίσουμε τις ρίζες της, να τις εντοπίσουμε, και να βρούμε πως να τις ξεριζώσουμε.
Πηγή: η ιστοσελίδα: http://www.rroma-europa.eu
***
Ορισμένες στιγμές απ’ τον διωγμό των Ρομά και τις αντιστάσεις σ’ αυτόν
Το 2009, 29.000 μετανάστες απελάθηκαν απ’ τη Γαλλία, σε σχέση με 10.000 τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το 2010 υπολογίζεται ότι ο αριθμός θα είναι συντριπτικά μεγαλύτερος. Πάνω από 9.000 απ’ αυτούς ήταν Ρομά, ενώ 9.200 έχουν εκτοπιστεί ήδη φέτος. Στα μήντια κυριαρχεί ένας λόγος για “αποτυχία του μοντέλου ενσωμάτωσης”, και για ανάγκη “σεβασμού των παραδόσεων και των νόμων” του κράτους. Η μεσαία και μικρή αστική τάξη παρανοεί υπό το βάρος της ρευστοποίησής της εν όψει της οικονομικής ύφεσης, και η αναζήτηση εξιλαστηρίων θυμάτων φαίνεται να έχει μεγάλη απχηση. Τον αποδιοπομπαίο τράγο, μετά τα “αποβράσματα” των προαστίων και τις γυναίκες του ισλάμ (χιτζάμπ) φαίνεται πως θα το παίξουν οι Ρομά. Η κυβέρνηση Σαρκοζύ έχει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει μια ακόμα κρίση: στα ΜΜΕ φτάνουν στοιχεία χρηματισμού στενών συνεργατών και φίλων του. Ακόμα, η επίθεση του γαλλικού κράτους στις συντάξεις (απ’ τα 60 στα 62) και τις αποδοχές των εργαζομένων (μειωμένος νεανικός μισθός, περικοπές κλπ) ετοιμάζεται να κορυφωθεί. Ταυτόχρονα, η αριστερά έχει να αντιμετωπίσει μια καθήλωση των ποσοστών της, συνδεδεμένη με την έκρηξη της αποχής, ιδιαίτερα στα προάστια που είχαν σημαδευτεί από εξεγέρσεις το 2005-6, ενώ η ακροδεξιά ρητορική της λευκής, χριστιανικής “ταυτότητας” της Γαλλίας, που οφείλει να διαφυλαχτεί, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με τον επίσημο κυβερνητικό και μηντιακό λόγο.
20 Μάη: Γιορτή της “Εξέγερσης των Τσιγγάνων”, όταν κατά τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ναζί ετοίμασαν την εξόντωση των Ρομά στο Μπίρκεναου, ήρθαν αντιμέτωποι με την ένοπλη αντίσταση των Ρομά, που τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.
19 Ιούλη: Ένας τσιγγάνος μοτοσυκλετιστής καταλήγει νεκρός μετά από καταδίωξη μπάτσων στο χωριό Saint-Aignan. Την επόμενη μέρα, εξαγριωμένοι, 50 τσιγγάνοι επιτίθενται με τσεκούρια και λοστούς στο αστυνομικό τμήμα και στα διόδια του χωριού, καταστρέφοντας 3 αστυνομικά οχήματα, φανάρια κλπ.
29 Ιούλη: Ο γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζύ διατάσσει την διάλυση των “παράνομων” οικισμών Ρομά και την “εθελούσια προώθηση” των Ρομά στις χώρες προέλευσής τους, κυρίως Ρουμανία και Βουλγαρία, για λόγους “δημοσίας τάξης”. Οι δυο αυτές χώρες, εντάχθηκαν στην Ε.Ε. το 2007, κατοχυρώνοντας υποτίθεται νομικά το δικαίωμα για τους κατοίκους τους να εγκατασταθούν σε όποια χώρα της Ε.Ε. προτιμούν. Ωστόσο, το γαλλικό κράτος πέρασε έναν νόμο σύμφωνα με τον οποίο, οι αφιχθέντες οφείλουν μέσα σε 3 μήνες να προσκομίσουν έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι έχουν κάποια σταθερή εργασία στη Γαλλία, διαφορετικά μπορούν να απελαθούν.
Τέλη Ιουλίου: Διώξεις των Ρομά στο Μοντρέυιγ: Καταλήψεις σπιτιών από αντιεξουσιαστές για πρόχειρη στέγαση και αυθόρμητη αλληλεγγύη γειτόνων που ανοίγουν το δημοτικό στάδιο για να περάσουν το βράδυ οι Ρομά. Ο δήμαρχος θα κρατήσει μια ασαφή στάση τελικά. Διάσταση μεταξύ Ρομά και μιας τάσης “επαγγελματιών αλληλέγγυων”: διοργάνωση πορειών χωρίς καμιά επαφή με τους θιγόμενους, επιλεκτική μετάφραση και μεταφορά λεγομένων τους πετσοκομμένα ώστε να ταιριάζουν στα τροτσκιστικά ή σταλινικά πρότυπα, κατάληψη των συγκεντρώσεων με κομματικές σημαίες και αυτοκόλλητα στο πέτο. Μονοπώληση του δημόσιου λόγου από “ειδικούς” που “έχουν δουλέψει χρόνια με Ρομά” κλπ.
Αρχές Αυγούστου: Ο πρόεδρος της δημοκρατίας ανακοινώνει την απέλαση όλων των καταληψιών και όσων διαμένουν σε “παράνομους” καταυλισμούς. Ο αρχιφύλακας του Seine-Saint-Dennis θέλει να δώσει το παράδειγμα, με μια έξωση 50 ατόμων, περίπου τα μισά παιδιά. Ρομά και αλληλέγγυοι οργανώνουν πορεία, η αστυνομία προειδοποιεί ότι αν διεξαχθεί θα τσακιστεί επί τόπου. Λιγότεροι από 150 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν τελικά. Οι Ρομά οδηγούνται στο Μοντρέυιγ σ’ένα MOUS (κέντρο “αποκατάστασης”).
6 Αυγούστου: ένα “βολικό” γκάλοπ της Figaro, δίνει 79% των ερωτηθέντων υπέρ των απελάσεων. Ο Γάλλος υπουργός μετανάστευσης ζητά να μη χρησιμοποιείται ο όρος “συγκέντρωση” για τους Ρομά, γιατί φέρνει στο μυαλό το ναζιστικό σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων (παρεπιμπτόντως, κατά τον ΄ΒΠΠ, εξοντώθηκαν από τους ναζί επισήμως 400.000 τσιγγάνοι, ενώ άλλες πηγές κάνουν λόγο για πολλαπλάσιο νούμερο). Επιστρατεύονται μικρότερα αεροπλάνα από την αστυνομία συνόρων (PAF) για την απέλαση Ρομά και μεταναστών χωρίς χαρτιά, ώστε να μη γίνονται τόσο αντιληπτά, όσο αυτά της Air France που χρησιμοποιούνται κανονικά.
9 Αυγούστου: Ο Έπαρχος του Λουάρ P. Soubelet παινεύεται πως είναι ο πρώτος που θα εφαρμόσει πρακτικά τις αποφάσεις του Σαρκοζύ, σε συνεργασία με τον αριστερό δήμαρχο: συγκέντρωση των Ρομά, χωρισμός τους σε ομάδες, διωγμός απ’ την παραγκούπολη της Μοντμάρτης, από την αστυνομία και τη δημοτική αστυνομία. Επίδοση στους Ρομά εντολής να εγκαταλείψουν το γαλλικό έδαφος μέσα σ’ έναν μήνα. Το τοπικό δίκτυο αλληλεγγύης μαζεύει 2.000 υπογραφές ενάντια στην εκδίωξη.
22 Αυγούστου: Η κολλεκτίβα ενάντια στην ξενοφοβία καλεί τους πράσινους και την αριστερά να πάρουν σαφή θέση. Διάφορα αριστερά κόμματα κυκλοφορούν μια γενικόλογη προκήρυξη που επικαλείται τις αρχές του 1789, το δημοκρατικό χαρακτήρα της Γαλλίας κλπ.
24 Αυγούστου: Η αρμενική, η ελληνορθόδοξη και η προτεσταντική εκκλησία του Λουάρ προσπαθούν να παίξουν έναν ρυθμιστικό ρόλο, καλώντας όλες τις πλευρές να αποκηρύξουν τη βία και το θυμό, να γνωρίσουν την κουλτούρα Ρομά…
Τέλη Αυγούστου: προσπάθειες συνεύρεσης ανέργων-επισφαλών και Ρομά στη Ρεν.
4 Σεπτέμβρη: Μαζική διαδήλωση 13.000, με οργανώσεις Ρομά επικεφαλής, στο Παρίσι. Ακόμα 130 διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη χώρα, μετά από καλέσματα συνδικάτων, εργατικών και φοιτητικών συλλόγων, πρωτοβουλιών αλληλέγγυων, αναρχικών κλπ.
8 Σεπτέμβρη: Επίθεση σε σούπερ μάρκετ Carrefour στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, σε αλληλεγγύη με τους διωκώμενους Ρομά στη Γαλλία, από τον “πυρήνα των ηρώων του 1917-ταξιαρχία Luciano Arruga”, κατά την επίθεση, αφαιρούνται χρήματα απ’ τα ταμεία και αφοπλίζεται και ξυλοκοπείται ο ένοπλος φρουρός.
11 Σεπτέμβρη: Πανεπιστημιακοί, κοινωνιολόγοι κλπ οργανώνουν εκδηλώσεις και συλλαλητήριο στη Λιμόζ.
12 Σεπτέμβρη: Ασφαλίτες και δημοτική αστυνομία την πέφτουν στους τσιγγάνους μικροπωλητές της λαϊκής αγοράς του Pont de Bagnolet. Γίνεται αντιληπτό από ομάδα αντιφασιστών που παρεμποδίζει τους μπάτσους και βοηθά τσιγγάνους να ξεφύγουν. Δημοτικοί υπάλληλοι βοηθούν τους μπάτσους, κλείνοντας τις πύλες, ώστε να παγιδευτούν οι Ρομά, που γκαζώνουν με τα αμάξια τους για να ξεφύγουν.
Σεπτέμβρης: Τη στήριξή του στα γαλλικά μέτρα εκφράζει ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αποφεύγει να τοποθετηθεί ανοιχτά η γερμανίδα Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο, νουθετεί όποιον σκοπεύει να ακολουθήσει με ανάλογα μέτρα να “το σκεφτεί καλύτερα πρώτα” ώστε ν’ αποφευχθούν τυχόν χοντροκοπιές. Οι απελάσεις των Ρομά συνεχίζονται..
Rennes: Το κατειλημένο “σπίτι της απεργίας. να οργανώσουμε τον αγώνα μας. προπαγανδίζουμε: γενική απεργία, μπλόκα παντού, κατάληψη-επανοικειοποίηση” [
Πηγές:
