Μια επανάσταση στην καθημερινή ζωή

Σε όλους τους τομείς της κυβέρνησης στο καντόνι του Cizire, οι άνθρωποι εργάζονται, κυρίως σε εθελοντική βάση, ώστε να καταφέρουν φιλόδοξες αλλαγές στην κοινωνία. Οι ιατροί θέλουν να χτίσουν ένα σύγχρονο, δωρεάν, σύστημα υγείας, αλλά επίσης, όπως μας είπαν, να συλλέξουν και να διαδόσουν τις περιθωριοποιημένες τοπικές θεραπευτικές γνώσεις, και να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής γενικότερα. Στόχος τους είναι, λένε, να οικοδομηθεί ένας τρόπος ζωής ελεύθερος από διαχωρισμούς -ανάμεσα στους ανθρώπους, και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης- που εντείνουν τις σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Οι καθηγητές θέλουν να προσανατολίσουν την εκπαίδευση στα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα. Σχεδιάζουν, όπως είπαν, να εγκαταλείψουν το σύστημα των εξετάσεων και κάθε διαχωρισμό μεταξύ καθηγητών και μαθητών, αλλά καί ανάμεσα στους κατεστημένους επιστημονικούς κλάδους. Το νέο μάθημα της γυναικολογίας παρέχει μια εναλλακτική εξέταση των ζητημάτων της μυθολογίας, της ψυχολογίας, των θετικών επιστημών και της ιστορίας. Παντού και πάντα, μας είπαν, οι γυναίκες είναι οι κύριοι οικονομικοί παράγοντες καθώς και οι υπεύθυνες για την “ηθική και την αισθητική”, την “ελευθερία και την ομορφιά”, την μορφή και το περιεχόμενο. Η επανάσταση έχει ως στόχο να ξεπεράσει τα όρια που τίθενται σ’ αυτές τις δραστηριότητε όταν το Κράτος αποτελεί το πρότυπο για την εξουσία.

Αυτό που μας επανέλαβαν ξανά και ξανά ήταν ότι η συνύπαρξη και ο συντονισμός μεταβαλλόμενων αλληλοτεμνόμενων και προϋπαρχουσών ταυτοτήτων μέλει να αντικαταστήσει το “μια σημαία, μια γλώσσα, ένα έθνος”. Η νέα διεύθυνση αποτελείται κατά συγκεκριμένα ποσοστά από εκπροσώπους των κουρδικών, αραβικών και ασσυριακών κοινοτήτων, που ορίζονται σύμφωνα με τις πρακτικές κάθε κοινότητας. Παρά το γεγονός ότι οι πολιτοφυλακές και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι εθνοτικά μεικτές, οι ασσυριακές κοινότητες διατηρούν επίσης τις δικές τους ταξιαρχίες. Η καθημερινή ζωή έχει αλλάξει περισσότερο για τις γυναίκες, που προηγουμένως ήταν περιορισμένες σε μια ζωή εντός του οίκου τους. Παρότι οι δρόμοι παραμένουν το κατεξοχήν πεδίο των ανδρών, οι γυναίκες έχουν στήσει τις δικές τους εκπαιδευτικές δομές και τα δικά τους τοπικά συμβούλια. Όλοι οι μεικτοί πολιτικοί φορείς πρέπει να αποτελούνται τουλάχιστον κατά 40% από γυναίκες, και όλες οι αντιπροσωπείες πρέπει να περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία γυναίκα. Οι γυναίκες είναι λοιπόν ταυτόχρονα οργανωμένες αυτόνομα μέσα στην επανάσταση καί στους αρχετυπικούς ρόλους τους. Οι διαφημιστικές πινακίδες στο Καμισλί προβάλλουν περισσότερες γυναίκες μαχήτριες του YPJ παρά τους άνδρες του YPG. “Εμείς θα σας υπερασπιστούμε” γράφει από κάτω.

Μέλη του YPJ μας μίλησαν για την μη-ιεραρχική οργάνωση που υπάρχει εντός των πολιτοφυλακών. Υπάρχουν εκλεγμένες διοικήτριες, είπαν, αλλά αυτές συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες της κοινοτικής ζωής με τον ίδιο τρόπο με κάθε άλλη μαχήτρια. Όμως δεν είναι όλα ανθηρά και μεταστρουκτουραλιστικά… Η πειθαρχία αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι των ηθών και της αισθητικής της καθημερινής ζωής. Οι γυναίκες που είδαμε να εκπαιδεύονται στις δυνάμεις ασφαλείας, διδάσκονται πώς να στέκουν στη σειρά. Ήταν ένα μικρό σοκ όταν, κατά την πρώτη μέρα της αποστολής μας, μας χαιρέτισε στρατιωτικά, μια σειρά από εκπαιδευόμενες με στολή, παρατεταγμένες με τέλεια ακαμψία σε γραμμή. Τα εκπαιδευτικά βίντεο του YPG, μετά μουσικής, παίζουν σε κάθε τηλεόραση. Ακόμη και στο πανεπιστήμιο, όπου νέοι άνθρωποι ζουν μαζί, μαγειρεύοντας και καθαρίζοντας συλλογικά, κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: οι εργασίες εκτελούνται άριστα, καθώς μοιράζονται μεταξύ όλων, με τρόπο που η ισότητα και η οριζοντιότητα και μια αυτόματη πειθαρχία να αλληλοεπικαλύπτονται τέλεια.

Μια ακόμα ηθική κι αισθητική αμφισημία περιβάλλει τη σημασία του ηγέτη του PKK, Οτσαλάν, ή “Άπο” (το όνομα που οι περισσότεροι έχουν γραμμένο στους τοίχους τους ή χαραγμένο στα όπλα τους). Η εικόνα του κρέμεται στους τοίχους σχεδόν κάθε δωματίου. Η “ελευθεριακή στροφή” του PKK, με την οποία σχετίζεται το PYD (στμ: το αδελφικό του PKK κόμμα των Κούρδων της Συρίας) της Rojava -αποκηρύσσοντας μεταξύ άλλων κάθε ιεραρχική δομή- ξεκίνησε απ’ αυτόν. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αυτή συντελέστηκε μετά από μια περίοδο που πέρασε σ’ αυτήν εδώ την περιοχή, πριν τη σύλληψή του το 1999, παρότι οι ιδέες αυτές πάντοτε αποδίδονται στον ίδιο. Οι υπόλοιπες εικόνες που κοσμούν τους τοίχους, τα τραπέζια και τις γλάστρες, είναι αυτές των μαρτύρων -τα πρόσωπά τους μπροστά από ένα φόντο που αποτελείται από τα χρώματα που υποδηλώνουν την οργάνωση στην οποία ανήκαν. Είναι σημαντικό ότι ο Οτσαλάν είναι το μόνο πρόσωπο εν ζωή που του αποδίδονται τέτοιες τιμές, καθώς είναι ένας ηγέτης με τον οποίον κανείς δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα, και ο οποίος δεν έχει εκ των πραγμάτων καμμία εξουσία.

Αποδυναμώνοντας το κράτος

Ο στόχος της επανάστασης, μας είπαν πολλοί, δεν είναι να αντικαταστήσει την μια κυβέρνηση με μια άλλη, είναι να τερματίσει την κυριαρχία του κράτους. Το ζήτημα, όπως το έθεσε ο προεδρεύων του Κουρδικού Εθνικού Κογκρέσσου, είναι “όχι πως να αποφασίζουμε με εξουσία, αλλά εναντίον της”. Η κρατική ισχύς έχει διαμεληθεί με έναν σωρό τρόπους. Η στρατιωτική εκπαίδευση των ανθρώπων γίνεται σε μεγάλη κλίμακα, με την προσδοκία ότι ο καθένας θα συμμετάσχει. Είναι μέρος μιας προσπάθειας διάδοσης των μέσων της άμυνας σε όλους. Η λαϊκή αυτοάμυνα, μας είπαν, είναι “τόσο σημαντική που δεν γίνεται να ανατεθεί σε λίγους”. Μέσα από την εκπαίδευση (που δεν περιλαμβάνει μόνο τη χρήση των όπλων, αλλά επίσης ιατρική, ηθική, την ιστορία του Κουρδιστάν, κριτική του ιμπεριαλισμού, τον ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγει η λαϊκή κουλτούρα, και τη σημασία της εκπαίδευσης και της αυτοκριτικής), ο μαχητής επικεφαλής ενός εκπαιδευτικού κέντρου μας είπε, ο στόχος είναι η τελική αυτοδιάλυση των δυνάμεων ασφαλείας.

Η νέα κυβέρνηση (με ένα κοινοβούλιο και 22 υπουργούς), που σχηματίστηκε προσωρινά από διάφορα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις ώστε να διοργανώσει εκλογές, έχει αναλάβει την ευθύνη της λειτουργίας ορισμένων κρατικών δομών. Όταν, την άνοιξη του 2012, το Ισλαμικό Κράτος έφτασε τη Rojava, προβλέποντας τη σφαγή που θα έφερνε η σύγκρουση μεταξύ του ΙΚ και του Ασσάντ, και βλέποντας την ευκαιρία στις συνθήκες αυτές, οι κουρδικές δυνάμεις περικύκλωσαν τις συριακές κρατικές δυνάμεις στο Ντερίκ και διαπραγματεύθηκαν την άνευ όπλων αποχώρησή τους. Μετά από διαβουλεύσεις με τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην περιοχή, το ίδιο συνέβη σε ολόκληρη την έκταση της Rojava. Ωστόσο, το καθεστώς Ασσάντ δεν έχει εκδιωχθεί πλήρως. Στο Καμισλί, την μεγαλύτερη πόλη στο Cizire, εξακολουθεί να ελέγχει μια μικρή περιοχή που περιλαμβάνει το αεροδρόμιο. Το παλιό κράτος συνεχίζει να λειτουργεί παράλληλα με τις νέες δομές. Τα συριακά νοσοκομεία στα νότια συνεχίζουν να δέχονται ορισμένους από τους πολύ αρρώστους, και το καθεστώς συνεχίζει να καταβάλει τους μισθούς μερικών δημοσίων υπαλλήλων, όπως των εκπαιδευτικών.

Εντωμεταξύ, η νέα διεύθυνση εξισορροπείται από πολυάριθμα αυτόνομα στοιχεία. Ανεξάρτητα από αυτήν, συμβούλια (με εβδομαδιαίες συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, με τις δικές τους δυνάμεις αυτοάμυνας και υπο-ομάδες για τους νέους, τις γυναίκες, την πολιτική, την οικονομία, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εκπαίδευση και την υγεία) σε επίπεδο κοινοτήτων, πόλεων και καντονιών, που αποτελούνται από αιρετούς αντιπροσώπους, αναλαμβάνουν την αντιμετώπιση άμεσων πρακτικών προβλημάτων που μπορούν να επιλυθούν από αυτά. Τόσο η κυβερνητικοί φορείς, όσο και τα συμβούλια, έχουν στηθεί από την TEVDEM, μια συμμαχία οργανώσεων που περιλαμβάνει το PYD, κολλεκτίβες, ακαδημαϊκούς, γυναικείες και νεολαιϊστικες οργανώσεις και άλλα κοντινά πολιτικά κόμματα. Οι οργανώσεις διατηρούν κάθε λόγο πάνω στις δομές λήψης των αποφάσεών τους, και ορισμένες φορές διεξάγουν τα δικά τους εκπαιδευτικά προγράμματα σε “πολιτιστικά κέντρα” και “ακαδημίες” που συντηρούν. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν σύνθετες, τεμνόμενες σχέσεις μεταξύ τους οι οποίες δουλεύονται σε ένα σωρό από διαφορετικές συνελεύσεις.

Και ο κομμουνισμός;

Ελάχιστη γεωργική ή βιομηχανική παραγωγή υπάρχει στη Rojava, παρά την επίπεδη και εύφορη γη της, παρότι ήταν ο “σιτοβολώνας” της Συρίας, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου άνηκε στο κράτος και χρησιμοποιούταν για μονοκαλλιέργιες και έργα εξόρυξης πετρελαίου. Ο κουρδικός πληθυσμός της περιοχής, συχνά αναγκαζόταν να μεταναστεύσει στις πόλεις του νότου, όπου αποτελούσε ένα κομμάτι της εργατικής τάξης που δεχόταν να δουλεύει με χαμηλότερους μισθούς. Η νέα διεύθυνση απαλλοτρίωσε τη γη και διένειμε κομμάτια της σε αυτοοργανωμένους συνεταιρισμούς που εργάζονται για να επεκτείνουν την εκτροφή ζώων και την ποικιλότητα της παραγωγής. Συνεχίζει να βγάζει λάδι και να το επεξεργάζεται μετατρέποντάς το σε χαμηλής ποιότητας ντίζελ που πουλάει στο καντόνι και διανέμει στους συνεταιρισμούς και τα άλλα θεσμικά όργανα. Ό,τι παράγουν οι συνεταιρισμοί είτε πωλείται άμεσα στη διεύθυνση, είτε περνάει από ελέγχους τιμών της διεύθυνσης για να βρει αλλού αγοραστές. Η διεύθυνση αναλαμβάνει την παροχή σε κάθε νοικοκυριό μιας σταθερής ποσότητας άρτου. Το λαθρεμπόριο είναι τεράστιο.

Εκείνοι που επιβλέπουν αυτές τις αλλαγές, τις περιγράφουν απλώς ως πρακτικές λύσεις στο πρόβλημα της αναπαραγωγής ενός πληθυσμού σε συνθήκες πολέμου και εμπάργκο. Αυτό διαφέρει πολύ από το πώς περιγράφονται οι άμεσες πρακτικές μεταβολές στην οικιακή σφαίρα. Μέλη του YPJ, της πολιτοφυλακής των γυναικών, μας είπαν, “άνοιξε ένα πεδίο για χειραφέτηση”. “Συμμετέχεις στη ζωή με έναν νέο τρόπο, και, όταν είσαι μαζί με άλλους, νιώθεις ότι έχεις εξουσία”. Μας είπαν ακόμη, “όταν οι άνθρωποι μας είδαν να μαχόμαστε πλάι στους άνδρες, μας αποδέχθηκαν και ως μαχόμενες ενάντια στις ανδρο-κεντρικές νοοτροπίες”. Δεν γίνεται λόγος για σύνδεση της χειραφέτησης αυτής με την αναγκαιότητα διακοπής των σχέσεων της εκμετάλλευσης και της ανταλλαγής. Ενδεχομένως κάτι τέτοιο έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε προέρχονταν κυρίως από την μεσαία τάξη, αν και αυτό το γεγονός από μόνο του είναι σημαντικό.

Κατά κάποιο τρόπο, η αντίθεση στο κράτος γίνεται αντιληπτή ως αντίθεση στο κεφάλαιο, στο επίπεδο της παγκόσμιας ισχύος του. Η νέα διεύθυνση αντιτίθεται, όπως το βλέπουν, στο ΝΑΤΟ με δυό μορφές: ενάντια στο υποστηριζόμενο από την Τουρκία Ισλαμικό Κράτος κι ενάντια στον αμερικανικό και διεθνή καπιταλισμό (μια κατηγορία στην οποία υποπίπτει επίσης το KRG -όπου δυο άρχουσες φρατρίες τώρα χτίζουν προσφυγικά στρατόπεδα δίπλα σε αυτοκινητοδρόμους και mall). Δεν έχουν αυταπάτες για τα κίνητρα αυτών που τους στέλνουν στρατιωτική βοήθεια: “όλοι, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, μας απεικονίζουν σαν συμμάχους τους”, ειρωνεύεται το TEVDEM. Ωστόσο δεν υπάρχει καμμία αντίθεση στην αξία που εξακολουθεί να υπάρχει σε καθημερινή μορφή. Εκείνοι που αποτινάσσουν τους ισχυρισμούς υπερ-ενθουσιασμένων δυτικών ακτιβιστών σχετικά με την επαναστατική φύση των όσων συμβαίνουν στη Rojava έχουν δίκαιο να περιγράφουν το εγχείρημα ως μια άμυνα απέναντι στον σημερινό πόλεμο και την πιο βάναυση καταπίεση, που χρησιμοποιεί εκτός από έναν στρατό, μια νέα ιδεολογία, η οποία αντικαθιστά την παλιά εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία.

Η κατάσταση αυτή έχει επίσης κάτι κοινό με την πορεία των αγώνων σε όλον τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Το κράτος, τώρα ένας τοπικός παράγοντας του διεθνούς κεφαλαίου, γίνεται ορατό ώς ο ένοχος από κινήματα που συντίθενται από την μεσαία τάξη και το προλεταριάτο. Στο μεταξύ, το έθνος γίνεται ορατό ως μια δύναμη που μπορεί να του αντιτεθεί. Οι αγώνες συγκλίνουν πίσω από την ιδεολογία της “κοινωνίας των πολιτών” (και των φυλετικών και έμφυλων ιεραρχιών που προϋποθέτει αυτή). Ο μετασχηματισμός που γίνεται στη Rojava στηρίζεται ως έναν βαθμό σε μια ριζοσπαστική κουρδική ταυτότητα και σε ουσιαστικά μεσοταξικά στοιχεία που, παρά τη ριζοσπαστική ρητορική, πάντοτε διατηρούν κάποιο συμφέρον στη συνέχιση του κεφαλαίου και του κράτους.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, μοιράζεται και κάτι με τα ακρότατα των αγώνων της κρίσης: τις ταραχές. Κατά κάποιον τρόπο, οι στρατηγικές που εφαρμόστηκαν στη Rojava γεννήθηκαν μέσα από μια ανάλυση των αποτυχιών των ταραχών: το 2004, μόνο λίγους μήνες μετά τον σχηματισμό του PYD, μια εξέγερση των Κούρδων που διεκδικούσαν πολιτικές ελευθερίες από το Συριακό κράτος αντιμετωπίστηκε όχι μόνο άμεσα με βασανισμούς, δολοφονίες και φυλακίσεις αλλά και μακροχρόνια από μια περίοδο σκληρής καταστολής. Αυτό είναι κάτι που θυμούνταν καλά, όταν αποφάσισαν να μη ξανακάνουν τα ίδια λάθη. Ενώ αυτά που συμβαίνουν δεν είναι κομμουνιστικοποίηση, είναι ωστόσο ένα πραγματικό κίνημα ενάντια στην κρατική βία και λεηλασία, που πολεμά στρατιωτικά στα σύνρά του και διαχέει την εξουσία στο εσωτερικό του. Τα όρια των αγώνων στη Rojava, υπ’ αυτήν την έννοια είναι αυτά των αγώνων παντού όπου η σχέση μεταξύ εργατικής δύναμης και κεφαλαίου έχει γίνει αρμοδιότητα της καταστολής, και ξεσπούν αγώνες που εκλαμβάνονται αυτήν την καταστολή ως σημείο εκκίνησης. Αυτοί οι αγώνες διεξάγονται μακριά από τα προπύργια της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και δεν κατευθύνονται προς την ανατροπή των σχέσεων της εκμετάλλευσης. Το ενδεχόμενο ενδιαφέρον της Rojava, που προς το παρόν μένει αποκομμένη από τις δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου, είναι οι αγώνες που θα προκύψουν πάνω στις σχέσεις της εκμετάλλευσης: σχετικά με τη διανομή της γης, τον καταμερισμό των εργασιών, τις τιμές και τους μισθούς, τις εισαγωγές και εξαγωγές. Τί είδους αλλαγές των ιδιοκτησιακών και παραγωγικών σχέσεων θα ζητήσουν οι γυναίκες καθώς θα γυρνούν από τις πολιτοφυλακές τους;

Becky

Πηγή: http://peaceinkurdistancampaign.com/2014/12/22/a-revolution-in-daily-life/

περαιτέρω μελέτη: Il Lato Cattivo (2014) The Kurdish Question http://endnotes.org.uk/en/il-lato-cattivo-the-kurdish-question-isis-usa-etc, SIC International Journal for Communisation (2011) http://sic.communisation.net/

 

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ!

Η 7η Φλεβάρη 2014 ήταν η τρίτη μέρα των ταραχών στη Βοσνία, κατά την οποία οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ ένα κυβερνητικό κτίριο πυρπολήθηκε στην Τούζλα, απ’ όπου και ξεκίνησαν όλα, με τους απολυμένους εργάτες τεσσάρων χημικών βιομηχανιών -πρώην κολοσσών που ιδιωτικοποιήθηκαν στις αρχές του 2000 οπότε και άρχισε η διάλυσή τους- να ζητούν την μεσολάβηση των τοπικών αρχών της περιφέρειας (καντονιού της Τούζλας) ώστε να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους ή να τους εγγυηθούν τις θέσεις εργασίας τους. Η περιφερειακή κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε διαμεσολάβηση, λέγοντας πως οι εταιρίες έχουν πλέον ιδιωτικοποιηθεί πλήρως και άρα δεν έχει καμμία αρμοδιότητα να επέμβει, κάτι που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους απολυμένους που μεταξύ άλλων έκαψαν και τη σημαία της περιφέρειας. Έτσι για πρώτη φορά οι εργάτες αντιστάθηκαν στην αστυνομική καταστολή που επιχείρησε να διαλύσει τη διαδήλωσή τους με χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και δακρυγόνων. Οι διαδηλώσεις των απολυμένων τέθηκαν στο επίκεντρο μιας ευρύτερης αγανάκτισης γύρω απ’ την αυξημένη ανεργία (27,5% σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα) και την λιτότητα, συγκεντρώνοντας χιλιάδες αλληλέγγυους. Μετά τις συγκρούσεις, πάνω από 40 διαδηλωτές και 140 μπάτσοι οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ μερικές δεκάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί, και ένας άγνωστος αριθμός έχει βασανιστεί απ’ τους μπάτσους. Σήμερα εμφανίστηκαν και οι πρώτες απεργίες σε επιχειρήσεις στη Βόρεια Βοσνία, με πανώ όπως “Σήμερα δεν δουλεύουμε – Κάνουμε επανάσταση”, ενώ εκδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται και σε άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κυρίως σε Κροατία και Σερβία, όπου το κίνημα είναι πιο ισχυρό, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες ίσως συγκρούσεις με μη-εθνικιστικό περιεχόμενο εμφανίζονται στο Κόσοβο, όπου οι φοιτητές διαδηλώσαν σήμερα κατά των καθηγητών τους.

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποδώσουν τις διαδηλώσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης, ωστόσο ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά έναν τέτοιο ισχυρισμό, καθώς οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται σε διάφορες πόλεις και περιφέρειες (καντόνια) που διοικούνται κι από διαφορετικά κόμματα με μια πληθώρα συμμαχιών μεταξύ τους, που φτιάχνονται και γκρεμίζονται σε καθημερινή σχεδόν βάση.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=sTvTr25mtWw[/youtube]

Ακολουθεί ένα κείμενο που περιγράφει καλά την όλη κατάσταση:

Δικό σου, δικό μου, δικό μας; Τώρα είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό!

Του Emin Eminagić, 5 Φεβρουαρίου 2014

Σήμερα στις 5 Φλεβάρη 2014, η πόλη της Τούζλας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη έγινε μάρτυρας μιας διαδήλωσης που εξελίχθηκε σε μια έκρηξη βίας. Οι διαδηλώσεις αυτές ξεκίνησαν ως ειρηνικές συγκεντρώσεις ανθρώπων, ως επί το πλείστον εργατών από τις ιδιωτικοποιημένες και εν συνεχεία χρεοκοπημένες επιχειρήσεις της πόλης, ακολουθούμενοι από φοιτητές, ακτιβιστές και άλλους. Αυτές προέκυψαν ως αντίδραση στην ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων βιομηχανιών της Τούζλας (των Konjuh, Polihem, Dita και Resod-Guming), που ήταν και οι κύριες πηγές εισοδήματος για την πόλη και τον πληθυσμό της. Οι εργάτες πετάχτηκαν στους δρόμους, κι αγωνίζονται για την ίδια την επιβίωσή τους. Αυτό σηματοδότησε την αφετηρία αυτού του είδους των διαδηλώσεων στην Τούζλα, με περίπου 3000 ανθρώπους στους δρόμους, να καταλαμβάνουν τις κύριες λεωφόρους της πόλης και να κλείνουν την κίνηση για ώρες. Οι διαδηλώσεις αυτές έγιναν βίαιες καθώς τα ΜΑΤ άρχισαν να τραβάνε με το ζόρι τους διαδηλωτές ώστε να τους απομακρύνουν από τα κτίρια της περιφερειακής κυβέρνησης και των δικαστηρίων. Οι εργάτες απαιτούν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους, καθώς και οι ασφάλειες και συντάξεις τους. Ζητάν επίσης να δημιουργηθούν συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία των νέων, μεταξύ των οποίων η ανεργία αυξάνεται κάθε λεπτό που περνάει.

Η πληροφόρηση σχετικά με τις διαδηλώσεις και εν μέρει η οργάνωσή τους γίνεται μέσω ομάδων στο Facebook όπως η “50,000 Za bolje sutra” (50.000 για ένα καλύτερο αύριο) και η “Udar”, ωστόσο οι κύριοι οργανωτές των διαδηλώσεων παραμένουν τα σωματεία των εργατών των 4 παραπάνω επιχειρήσεων. Αυτές οι διαδηλώσεις φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένες απ’ ό,τι οι μικρές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες των εργατών κάθε μιας απ’ αυτές τις επιχειρήσεις τα προηγούμενα δέκα χρόνια, καθώς γίνονται ολοένα και πιο ορατές, και αντιπροσωπεύουν μια πρώτη προσπάθεια ενιαίου εργατικού κινήματος στην μεταπολεμική Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Θα προσπαθήσω να δώσω απλά μια προοπτική της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της Dita, που ήταν και το πιο σαφές παράδειγμα που περιγράφει συνοπτικά τί συνέβη μεταξύ του τότε και τώρα.

Το 2002, το 59% του κεφαλαίου της Dita, υποτίθεται ότι αγοράστηκε από τους εργάτες της και η Κρατική Επιτροπή για τις Ιδιωτικοποιήσεις επιβεβαίωσε ότι η ιδιοκτησία της εταιρίας ήταν πλέον ολότελα ιδιωτική. Αυτό τράβηξε μέχρι το 2005, οπότε και η Dita αγοράστηκε από μια εταιρία χημικών ονόματι Lora, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Biohomija, ενός τραστ της χημικής βιομηχανίας με έδρα το Βελιγράδι στη Σερβία. Η εταιρία έκτοτε καταστράφηκε συστηματικά. Σύμφωνα με τον οικονομικό έλεγχο του 2010, η Dita ήδη ήτανε “μέσα”, αν και τα χρόνια που προηγήθηκαν διακρινόταν για την παραγωγικότητα και τα μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων. Τί συνέβη από το 2005 οπότε και η ιδιωτικοποίηση έλαβε χώρα, μέχρι το 2010-11 -την χρονιά που εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις- παραμένει μυστηριώδες. Σύμφωνα με κάποιους εργάτες, μεταξύ 2009 και 2010, τους δόθηκε εντολή να χρησιμοποιούν αλάτι στο χημικό μείγμα παρασκευής απορρυπαντικών, κάτι που προκάλεσε βλάβες στα μηχανήματα, καταστρέφοντας σταδιακά τις παραγωγικές δυνατότητες του εργοστασίου. Μετά και την επίσημη κήρυξη πτώχευσης, τον Δεκέμβριο, μια ομάδα 40 εργατών συγκεντρώθηκαν μπροστά στις πύλες του εργοστασίου της Dita, ξεκινώντας μια διαμαρτυρία με στόχο τη διάσωση της επιχείρησης. Έχει ενδιαφέρον ότι δεν κατέβηκαν σε απεργία ώστε να μπλοκάρουν την παραγωγή, αλλά συγκεντρώνονταν σε διαμαρτυρία τις ώρες που δεν εργάζονταν, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν. Παρολαυτά, μέχρι σήμερα η εταιρία χρωστά στους εργάτες πάνω από 50 μισθούς, ενώ οι περισσότεροι απ’ αυτούς αδυνατούν να βγουν στη σύνταξη, καθώς δεν έχουν καταβληθεί οι ασφαλιστικές εισφορές τους εκ μέρους της εταιρίας, από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε η επιχείρηση. Το σωματείο των εργαζομένων έχει υποβάλλει αναρίθμητες μηνύσεις κατά της Lora και της ιδιοκτησίας της, καθώς και κατά του γενικού διευθυντή της Dita, οι οποίες είτε κατέρρευσαν, είτε εκκρεμούν ακόμη. Η περίπτωση της Dita είναι παραδειγματική ως προς το πώς έχει η όλη κατάσταση των πραγμάτων στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, κι όχι μόνο για τους εργάτες.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή η διαδήλωση είναι η πρώτη τέτοιου είδους στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, με τους εργάτες για πρώτη φορά μετά από μια περίοδο νεκρικής αδράνειας που κράτησε από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, να ενώνονται και να πολεμούν για το δίκιο τους. Ξεκίνησε σαν μια ειρηνική διαμαρτυρία, με μερικές εκατοντάδες εργάτες να συγκεντρώνονται μπροστά στο περιφερειακό δικαστήριο της Τούζλας, και εξελίχθηκε με τους εργάτες να επιτίθενται στο ίδιο κτίριο με πέτρες, και την κυβέρνηση να ανταποκρίνεται με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει, με μια γερή δόση κρατικής βίας, στέλνοντας τα ΜΑΤ εναντίον των διαδηλωτών. Καθώς η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ακόμη περισσότεροι αστυνομικοί κινητοποιούνταν σε μια απόπειρα να ελέγξουν το πλήθος με δακρυγόνα και αστυνομικούς σκύλους. Αρκετοί διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο της περιφερειακής κυβέρνησης, ενώ δέκα απ’ αυτούς συνελήφθησαν. Μέχρι σήμερα 30 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 18 έχουν χτυπηθεί άσχημα. Ένας απ’ τους οργανωτές της ομάδας στο facebook χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και συνελήφθη, ενώ τον ανέκριναν τραυματία χωρίς να του παρέχουν την παραμικρή ιατρική περίθαλψη. Ένας εικονολήπτης απ’ τον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό RTV της Τούζλας χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν αστυνομικό.

Το κίνημα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε προηγούμενη απόπειρα του λαού να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του, καθώς είναι η πρώτη φορά που υφίσταται τέτοια φυσική βία. Τους περασμένους μήνες είδαμε διάφορες διαμαρτυρίες και κοινωνικές εκδηλώσεις -όπως τις διαδηλώσεις για τις νέες ταυτότητες και εργατικές απεργίες που όμως παρέμεναν χωρίς καμμία σύνδεση μεταξύ τους. Σ’ αυτές, δεν έγινε καμμία προσπάθεια να αναδειχθεί η επισφαλής κατάσταση που διαπερνά ολόκληρη τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, η κάθε ομάδα προέβαλε τα δικά της συμφέροντα ως αποκλειστικά, χωρίς να μοιράζεται καμμία κοινή λογική με τους υπόλοιπους. Αυτό το πρόβλημα είναι ενδεικτικό ενός βαθύτερου τραύματος στην κοινωνία που προέρχεται όχι απλά από τον πόλεμο, ο οποίος τελείωσε το 1995, αλλά απ’ τη συνέχειά του κατά κάποιον τρόπο, από όλες τις πολιτικές ελίτ των τελευταίων 20 χρόνων που αναπαράγουν τις διαιρέσεις, μυστικοποιώντας τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η διαδήλωση ωστόσο, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εξοικειωθεί ξανά η κοινωνία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης με την έννοια της ταξικής πάλης, αφήνοντας πίσω της τα εθνικιστικά φαντασιακά των πολιτικών ελίτ.

Σ’ αυτό το κίνημα είναι εμφανές ότι οι συλλογικές ανάγκες μπορούν να βγουν μπροστά με δύναμη, χωρίς να αναγνωρίζουν διαφορές εθνικότητας ή θρησκείας. Φαίνεται ότι οι εργάτες δεν είναι πλέον μόνοι τους στον αγώνα που ξεκίνησαν, και ότι το κίνημα αυτό θα είναι ένα κάλεσμα για όλους όσους υποφέρουμε την αδικία που διαπράττουν οι ελίτ κάθε μέρα. Ο αγώνας αυτός λοιπόν δεν είναι ούτε δικός μου, ούτε δικός σου, ούτε δικός τους, είναι ο αγώνας όλων μας, είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτόν.

Πηγή: http://www.rosalux.rs/userfiles/files/Emin%20Eminagic_Tuzla%20protests.pdf

Περισσότερα: ένα άλλο αναλυτικό κείμενο από το Balkanist, κι ένα ακόμα από το BalkanInsight. Ένα κείμενο με αιτήματα του κινήματος που κυκλοφόρησε στο Σαράγιεβο (στα αγγλικά). Η σελίδα “50000 για ένα καλύτερο αύριο” στο facebook (στα σέρβικα).

Ορισμένα νέα απ’ την εξέγερση κι αντιεξέγερση στη Βοσνία:

7/2: Ο κυβερνήτης του καντονιού της Τούζλας παραιτήθηκε, και ορισμένες διμοιρίες των ΜΑΤ κατέβασαν τις ασπίδες τους και “συναδελφώθηκαν” με τους διαδηλωτές: http://www.youtube.com/watch?v=_ujFYB7CCeE. Τόσο ο κυβερνήτης της Τούζλας, όσο και τα απομεινάρια της τιτοϊκής αριστεράς δικαιολογούν την “οργή” των διαδηλωτών με το ίδιο πάθος που καταδικάζουν τα “έκτροπα” και τους “προβοκάτορες” που ζητούν να απομονωθούν… Μπεε. Σύμφωνα με το κείμενο του Balkanist, τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ έβγαλαν ανακοινώσεις καταδικάζοντας τη “βίαιη συμπεριφορά” των διαδηλωτών που είναι “αδικαιολόγητη” και “οικτρή”.

8/2: Διαψεύδεται η είδηση που είχε κυκλοφορήσει στα ΜΜΕ για τον υποτιθέμενο εμπρησμό του Εθνικού Ιστορικού Αρχείου στο Σαράγιεβο (όπου φυλάσσονται έγγραφα απ’ την εποχή της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας) από διαδηλωτές στις συγκρούσεις της προηγούμενης νύχτας. Εδώ η “είδηση” από το Al Jazeera: http://www.youtube.com/watch?v=iB76TtLZ_iw, κι εδώ η διάψευση: http://tacno.net/novosti/slavna-redateljica-jasmila-zbanic-mediji-sabotiraju-revoluciju-laz-je-da-je-unisten-arhiv/ απ’ τη σκηνοθέτιδα Jasmila Žbanić, που υποστηρίζει ότι μόνος στόχος της φημολογίας αυτής ήταν “να στραφούν οι πολίτες εναντίον των διαδηλώσεων”. Η πολιτική εξουσία μάλλον τα έχει χαμένα, με τον κυβερνήτη του Σαράγιεβο να δηλώνει ότι “δεν κατανοεί για ποιόν λόγο θα διαδήλωνε κανείς, αφού στο Σαράγιεβο όλοι οι εργάτες πληρώνονται κανονικά και δεν υπάρχει λόγος δυσαρέσκειας”, ενώ άλλους όπως τον κυβερνήτη του καντονιού της Ούνα-Σάνα, Λίποβατς, να εγκαταλείπουν τη χώρα (με κροατικό διαβατήριο).

Φέτος είναι χρονιά εθνικών εκλογών στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ωστόσο παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να εντάξει τις συγκρούσεις στο εκλογικό θέατρο αποδίδοντάς τες αρχικά στην αντιπολίτευση, ελάχιστη σημασία φαίνεται να αποδίδεται σ’ αυτές, ενώ στο στόχαστρο έχουν βρεθεί όλα τα πολιτικά κόμματα, Σέρβικα, Κροάτικα και Μουσουλμάνων Βόσνιων, σοσιαλδημοκρατικά, εθνικιστικά-φιλελεύθερα, βλέποντας τα γραφεία τους να γίνονται στάχτη σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις. Στο Σαράγιεβο μάλιστα, εκτός από τις επιθέσεις εναντίον κρατικών-κυβερνητικών κτιρίων, οι προλετάριοι έριξαν και τα πολυτελή οχήματα πολιτικών στο ποτάμι.

Σύμφωνα με την “ειρηνευτική συμφωνία του Dayton” που υπογράφηκε στο Οχάιο των ΗΠΑ το 1995 μετά την εθνικιστική αλληλοσφαγή Σέρβων και Κροατών στην οποία εξελίχθηκε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η κρατική εξουσία μεσολαβείται από ένα περίπλοκο (και άρα πιο αδιόρατο) σύστημα δυο ημιαυτόνομων κρατιδίων, της “Ομοσπονδία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης” (51% του εδάφους) όπου διαμένουν κυρίως Βόσνιοι Μουσουλμάνοι (50% της χώρας) και Κροάτες (14%), και μιας “Σερβικής Δημοκρατίας” (49%) για το 37% των Σέρβων, χαραγμένες γενικά πάνω στα εδάφη που ήλεγχε η κάθε πλευρά στο τέλος του πολέμου. Κάθε ημιαυτόνομο κρατίδιο διαιρείται περαιτέρω σε καντόνια και δήμους, ενώ υπάρχει και μια “πολυεθνική” επαρχία που δεν ανήκει σε κανένα απ’ τα δύο κρατίδια, καθώς και 4 “αυτόνομοι” δήμοι. Σε κάθε επίπεδο τα πόστα είναι μοιρασμένα στις λυκοφιλίες μεταξύ των εθνικοφρόνων εγκληματιών πολέμου, μαφιόζων και βλαχοδημάρχων παραγοντίσκων κάθε παράταξης, Σέρβικης, Κροάτικης ή μουσουλμανικής Βοσνιακής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τούζλα βρίσκεται στα σύνορα των δυο κρατιδίων, με πληθυσμό κατά βάση Βόσνιους μουσουλμάνους που κράτησε σχετικές αποστάσεις από την εθνικιστική σφαγή. Επίσης ένα αξιόλογο ποσοστό -άνω του 20%- δήλωνε ως εθνότητα “Γιουγκοσλάβοι”, στην πρώτη εθνική απογραφή μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η νοσταλγία συνδέεται προφανώς με τη διάλυση της κοινωνικής αναπαραγωγής (στέγης, ασφάλισης, σύνταξης κλπ) που συντελέστηκε στη χώρα αυτή μέσω των ένοπλων εθνικών ανταγωνισμών για την αύξηση της υπαγωγής στην αγορά και της εκμετάλλευσης των ηττημένων, δηλαδή μακροπρόθεσμα όλων. Αυτό με άλλα λόγια που στην αργκό των Ευρωπαίων τεχνοκρατών ονομάστηκε “εκδημοκρατισμός”, “μεταβατική περίοδος προς την ελευθερία των αγορών” ή “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις”.

9/2: Ήρεμη διαδήλωση μερικών εκατοντάδων μπροστά απ’ το κοινοβούλιο στο Σαράγιεβο και το τοπικό κοινοβούλιο της πόλης Bihać, κοντά στα σύνορα με την Κροατία (πάνω αριστερά στον χάρτη), με κύριο σύνθημα την παραίτηση όλων. Ο περιφερειακός κυβερνήτης της Ούνα-Σανά δηλώνει πως δεν σκοπεύει να αποχωρήσει “καθώς η αστυνομία είναι έτοιμη να αναλάβει τον ρόλο της”.

Οι χθεσινές διαδηλώσεις στο Σαράγιεβο κατέβασαν στους δρόμους χιλιάδες συνταξιούχους και μεσήλικες εργάτες, πλάι στους πιο νέους που “τα σπάνε” και συγκρούονται με την αστυνομία. Πάντως, οι διαδηλώσεις δε συγκεντρώνουν πάνω από 10-20.000 κόσμο σε κάθε πόλη (ενδεικτικά κάποια πληθυσμιακά στοιχεία: Βοσνία-Ερζεγοβίνη: 3.800.000, Σαράγιεβο: 500.000, Μπάνια Λούκα: 200.000, Τούζλα, Ζένιτσα, Μόσταρ: από 120.000 περίπου η κάθε μία) αν και έχουν τη σιωπηλή ακόμα υποστήριξη της πλειοψηφίας. Η αστυνομία κρατά γενικά αμυντική στάση, εκτός από ορισμένες επιθέσεις, όπως στο βίντεο εδώ http://youtu.be/7V67XIak7NU που έσπρωξαν τον κόσμο στον ποταμό Μιλιάτσκα στο Σαράγιεβο. Υπάρχουν μαρτυρίες για απροθυμία των μπάτσων να χτυπήσουν διαδηλωτές, εκτός από περιπτώσεις που δέχονται επίθεση οι ίδιοι. Οι μπάτσοι αμείβονται με περίπου 400 ευρώ (ο μέσος μισθός εργαζομένων υπολογίζεται σε έκθεση του ΔΝΤ στα 600 ευρώ -πηγή: http://books.google.com), ενώ στα πλαίσια των κρατικών περικοπών, υφίστανται και οι ίδιοι μειώσεις. Το 2012 μάλιστα διαδήλωσαν μαζί με καθηγητές της ημιαυτόνομης Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας -Πηγή: http://www.rferl.org/content/bosnia-serb-teachers-police-protest/24786077.html

Ξανά οι εθνικισμοί ως διαρκής αντιεξέγερση: Κροάτες πολιτικοί κάλεσαν μέσω των κροατικών ΜΜΕ τους Κροάτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης να “κρατηθούν μακρυά απ’ αυτές τις προβοκάτσιες”. Την ίδια στιγμή, η ημιαυτόνομη “Σερβική Δημοκρατία” της Βοσνίας, με ανακοίνωσή της “είναι περήφανη για τους Σέρβους που ΔΕΝ βγήκαν στους δρόμους” -Πηγή: Advance.hr. Το κίνημα στη Βοσνία είναι ταξικό, γι αυτό και βρίσκει όλους τους εθνικόφρονες μαφιόζους απέναντί του, που αποκαλύπτονται ως αυτό που ήταν πάντα: τοπικοί εργολάβοι της καπιταλιστικής τάξης.

Τελευταία ενημέρωση: Η ιστορική εμφάνιση του προλεταριάτου στη Βοσνία, κάνει τον χρόνο να τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Έτσι, ενώ περιφερειακές κυβερνήσεις, τοπικές αρχές και διευθυντές αστυνομίας παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, δημοσιογράφοι και κομματικοί εκπρόσωποι μπερδεύουν τα λόγια τους, μπάτσοι αυτομολούν,  ολοένα και πιο έντονα κυκλοφορεί μια ανεπιβεβαίωτη προς το παρόν φήμη περί πρόσκλησης -από την κεντρική κυβέρνηση- εκπροσώπων του κινήματος σε διάλογο προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, βλ. http://www.jasminmujanovic.com/1/post/2014/02/the-demands-of-the-people-of-tuzla-sarajevo-english.html και στα ελληνικά στο press project. Υπάρχει δηλαδή για πρώτη φορά σ’ όλην αυτήν την περίοδο ένα ενδεχόμενο μπροστά μας, το κράτος να υποχωρήσει.

Τί θα σημαίνει όμως αυτό; Εάν το κράτος της Βοσνίας από ένα ακόμη κράτος λιτότητας και καταστολής αναγκαστεί να υποχωρήσει πίσω απ’ το θέαμα του “διαλόγου” με το κίνημα, ακόμα και ενδίδοντας σε ορισμένα ή και όλα τα αιτήματα, θα ήταν άραγε νίκη ή ήττα; Καί νίκη καί ήττα: Καθώς το κράτος υποχωρεί, ανακτά τον έλεγχο της κατάστασης, επιβεβαιώνεται ως το δημοκρατικό κέντρο της κοινωνίας που μεσολαβεί κάθε αντίθεση μέσα της. Τα ίδια τα αιτήματα του κινήματος αναγνωρίζουν μια τέτοια κρατική λειτουργία, καθώς δε θίγουν την ουσία της εξουσίας του κράτους ή το επίπεδο της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα, ακόμα κι αν μειωθούν οι μισθοί των πολιτικών, εκλέγονται λιγότεροι, ή με πιο διαφανείς διαδικασίες, η ίδια η εξουσία, η ίδια η εκμετάλλευση διαφεύγουν κατά πολύ του κοινοβουλίου και του ελέγχου που μπορεί να ασκηθεί στους εκπροσώπους του. Ταυτόχρονα όμως, η εξέγερση των Βόσνιων προλεταρίων νικά: αντλεί τη δύναμή της απ’ την τοποθέτησή της απ’ την πρώτη στιγμή ενάντια σε κάθε εθνικισμό, δηλαδή ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό όπως διαμορφώθηκε ιστορικά στην περιοχή κι όπως εμφανίζεται καθημερινά στους προλετάριους που βλέπουν στους αυτοδημιούργητους καπιταλιστές της “μετάβασης” τους ίδιους (στην πλειοψηφία τους κυριολεκτικά) τους εγκληματίες πολέμου που ανέδειξε η εθνικιστική σύγκρουση, με την μορφή της οποίας εκφράστηκαν οι ανταγωνισμοί μεταξύ διαφόρων καπιταλιστικών μαφιών για τον έλεγχο της εκμετάλλευσης στην περιοχή που προέκυψε απ’ τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, και οι οποίες προϋπήρχαν με άλλη μορφή μέσα στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, που βασιζόταν εξάλλου ολοένα και περισσότερο στον εθνικισμό, όσο περιοριζόταν ο “σοσιαλιστικός” χαρακτήρας της. Η εξέγερση νικά και χάνει, ακριβώς τη στιγμή που εμφανίζεται ο κίνδυνος και η ελπίδα επέκτασής της: Ήδη τα πολιτικά επιτελεία σε Βελιγράδι και Ζάγκρεμπ εμφανίζονται πανικόβλητα, καθώς διαδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται στις δυο αυτές χώρες. Η εξέγερση τέλος νικά, γιατί ακόμα κι αν οι εργάτες της Βοσνίας πάνε “δικαιωμένοι” σπίτια τους, το γεγονός ότι πέτυχαν μια νίκη με την ίδια τους τη βία, ενάντια σ’ όλους τους εθνικισμούς που εκφράζουν το κεφάλαιο, θα πάρει καιρό να το ξεχάσουν, και όχι μόνο στους ίδιους.

[youtube]http://youtu.be/oX_7aax7AEg[/youtube]

Παρακάτω, μια μετάφραση του καλέσματος για τη συγκέντρωση στο Βελιγράδι, μέσω facebook (https://www.facebook.com/events/413707075441312/), που έχει αρκετό ενδιαφέρον:

Διαδήλωση αλληλεγγύης στη λαϊκή εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβινη, Βελιγράδι 

Σας καλούμε να διαδηλώσετε σε αλληλεγγύη με τον λαό της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, γιατί αναγνωρίζουμε τον κοινωνικό αγώνα του λαού της Τούζλας και της υπόλοιπης Βοσνίας και Ερζεγοβίνης ως δικό μας, γεννημένο από ένα πρόβλημα που γεννά τα προβλήματα και στη δική μας κοινωνία και σε όλες που ρημάζονται απ’ τη λεηλασία και την καταστροφή, που ονομάζονται εξευγενισμένα ως “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση” ή “μετάβαση”.

Υπόσχονται οικονομική ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, φέρνουν απολύσεις και αποβιομηχάνιση! Υπόσχονται ελευθερία μετακίνησης και ταξιδιού, και μας φέρνουν τόσο μακρυά που ακόμα και ένα ταξίδι ως τη διπλανή πόλη μας φαίνεται πολυτέλεια! Αυτοαποκαλούνται “εργοδότες”, αυτοί που καθημερινά διώχνουν ανθρώπους απ’ τη δουλειά και μειώνουν τους μισθούς σ’ αυτούς που κρατάνε!

Οι αστοί πολιτικοί, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, αντιπροσωπεύουν όλοι την ίδια ιδεολογία, στο μόνο που διαφέρουν είναι στα προσωπικά τους συμφέροντα καθώς και σ’ αυτά της κάθε μαφίας που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Μιλάνε μόνο για να μας διχάσουν, ενώ αυτοί είναι ενωμένοι σα γροθιά απέναντι στους εργάτες που απεργούν ή στους φοιτητές που αγωνίζονται για φθηνότερα δίδακτρα και καλύτερη παιδεία!

Τώρα προσπαθούν να επιβάλλουν έναν νέο εργασιακό νόμο, που θα δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο όλων όσων ζουν απ’ τη δική τους εργασία κι όχι από κάποιων άλλων. Ακόμα, με τον νέο νόμο για τις απεργίες, προσπαθούν να απαγορεύσουν κάθε εργατικό αγώνα!

Όλα αυτά τα προβλήματα είναι προβλήματα και των γειτονικών δημοκρατιών. Ο αγώνας των εργαζομένων της Τούχλας και οι κοινωνικές διεκδικήσεις που έθετε, περιλαμβάνοντας την ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και την μείωση του εισοδήματων των πολιτικών, είναι ένα εξαιρετικό υπόδειγμα της δύναμης του λαού που μας εμπνέει όλους μας!

Την ίδια στιγμή, ο πολεμοκάπηλος ευρωπαϊστής δικτατορίσκος της Βοσνίας, ο Βαλεντίν Ίντσκο, ο οποίος απειλεί τους διαδηλωτές χρησιμοποιώντας μονάδες της EUFOR για να τρομοκρατήσει την εξέγερσή τους, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα όλης της υποκρισίας και της αλλαζονίας του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κύριος στόχος του οποίου είναι η εκμηδένιση των εργατικών δικαιωμάτων και η υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, κυρίως των Γερμανικών!

Τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει απ’ την υπαγωγή των προβλημάτων της Μπάνια Λούκα, του Σαράγιεβου ή του Βελιγραδίου, στην ΕΕ, όπως θέλουν όσοι υποστηρίζουν με θέρμη τη διαίρεση των διαδηλωτών και την υπαγωγή τους στην εθνικιστική παράνοια. Έτσι, κάποιοι “βλέπουν” την υπόσκαψη της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας ως κρυφό στόχο των διαδηλώσεων, ενώ οι άλλοι ομοϊδεάτες τους την αποδυνάμωση της Ομοσπονδίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (στμ. του άλλου ημιαυτόνομου κρατιδίου, υπό την επιρροή των Κροάτων εθνικιστών). Όλοι τους είναι ενωμένοι ενάντια στη λαϊκή εξέγερση! Η εξέγερση τους κάνει να τρέμουν. Ο κοινός αγώνας μας είναι ο εφιάλτης τους! Η κοινωνική εξέγερση του λαού της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης μας λέει τρία πράγματα:

1. Οι εργαζόμενοι σ’ όλες τις χώρες των Βαλκανίων έχουν τα ίδια προβλήματα και κοινά συμφέροντα.

2. Όταν αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτά τα προβλήματα βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνδυασμένες δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και τους τοπικούς εθνικιστές εχθρούς της εργατικής τάξης.

3. Είναι καιρός να ενωθούμε σε κοινό αγώνα ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, για να λύσουμε μαζί τα κοινά μας προβλήματα!

Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μπανανίες της!
Κάτω ο καπιταλισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα τα αφεντικά!
Ζήτω η πάλη των λαών των Βαλκανίων!

11/2: Τελευταία νέα: Η κεντρική κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και πλέον απειλεί με ανοιχτή καταστολή, με τις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην εξέλιξη που παίρνει η ταξική σύγκρουση στη Βοσνία, βλέπουμε το χαρακτηριστικό πρόσωπο της αντεπανάστασης με το κεφάλαιο να εμφανίζεται ως ενιαία ολότητα απέναντι στο προλεταριάτο: Ο πρωθυπουργός Βαλεντίν Ίντσκο, απειλεί ανοιχτά τους διαδηλωτές πως αν συνεχίσουν τη σύγκρουση στους δρόμους θα καλέσει στρατιωτικές μονάδες καταστολής από την ΕΕ -Πηγή: http://www.b92.net/eng/news/region.php?yyyy=2014&mm=02&dd=10&nav_id=89280, ενώ μέσα στο ίδιο το κράτος, όλα τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ εμφανίζονται ενωμένα στη κατασυκοφάντηση της εξέγερσης: http://bhprotestfiles.wordpress.com/2014/02/11/paulina-janusz-political-parties-and-media-in-bh-united-against-the-demonstrators/. Μένει να δούμε την απάντηση του κινήματος.

Στο http://bhprotestfiles.wordpress.com/ (αγγλικά) υπάρχουν μαζεμένες προκηρύξεις, αιτήματα και ειδήσεις για το κίνημα στη Βοσνία. Επίσης μετάφραση στα ελληνικά με ανάλυση στο μπλογκ της κομμουνιστικοποίησης, εδώ: http://communisation.espivblogs.net/2014/02/11/%ce%b2%ce%bf%cf%83%ce%bd%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b5/

Δήλωση της AWU-KIEV ενάντια την αστυνομική καταστολή του Euromaidan, 30/11/2013

Θεωρούμε ότι η αστυνομική καταστολή εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης είναι ένα σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας του καθεστώτος Γιανούκοβιτς. Είμαστε συνεπείς υποστηρικτές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, ενώ οι δράσεις της κυβέρνησης αποτελούν καταπάτηση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Εμείς δεν ζητούμε την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΕ ή με την αντιπολίτευση, αλλά θεωρούμε ότι το κάλεσμα για την παραίτηση του Γιανουκόβιτς να είναι ακόμα πολύ θαμπό, δεδομένης της κατάστασης. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις των διοργανωτών της Euromaidan. Δεν νομίζουμε πως ένα μολύβι και ένα χαρτί μπορούν πραγματικά να επιφέρουν μια καλύτερη ζωή για τους εργάτες. Επίσης έχουμε υπάρξει εδώ και καιρό αντίπαλοι της Τελωνειακής Ένωσης με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, που ενοποιεί καταπιεστικούς νόμους για την εργασία, σύμφωνα με τις «καλύτερες» παραδόσεις της Ευρασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα γεγονότα, όπως η σφαγή του Zhanaozen πριν από δύο χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, εφ ‘όσον λειτουργεί το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, πως ο Γιανουκόβιτς μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από άλλο αστό/η “απόλυτο/η άρχοντα” ο οποίος θα συνεχίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες με την αστυνομία και τα στρατεύματα του πουργείου Εσωτερικών στη διάθεσή του ή της – έστω και μόνο κάτω από ένα νέο σύνθημα, “χαλάζι το έθνος, θάνατος στους εχθρούς” (σ.τ.μ. αναφέρονται και σε θηλυκό “απόλυτο άρχοντα” εννοώντας και την Τιμοσένκο που είναι τώρα φυλακή). Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ υπερασπίζονται και αυτές τα προνόμια και τα εισοδήματα της άρχουσας τάξης με τα γκλόμπ της αστυνομίας και πατριωτική δημαγωγία τους. Και αυτή πρακτική αυτή δεν μπορεί σταματήσει με τις μεθόδους της Euromaidan.

Συμμεριζόμαστε τα θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά δεν νομίζουμε ότι ο πόνοςενός ατόμου αποδεικνύει και το δίκιο του. Ελπίζουμε να δούμε πολλούς από τους συμμετέχοντες Euromaidan στις διαδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά ζητήματα: κοινωνική πρόνοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια στις αυξήσεις των τιμών για τις δημοτικές μεταφορές, τη θέρμανση, το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, ενάντια στο νέο σχέδιο για τον Κώδικα Εργασίας, κατά της κληρικοφροσύνης και της λογοκρισία, για υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν καλύπτονται απο τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites, αλλά επηρεάζουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων περισσότερο από ό, τι μεταδίδεται σε απευθείας σύνδεση. Εμείς ειλικρινά ευχόμαστε καλή τύχη στην αντιπολίτευση στον αγώνα τους εναντίον του Γιανούκοβιτς. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε τους συντρόφους μας για την επιτυχή εφαρμογή των διαδηλώσεων της Πρωτοχρονιάς του 2010.

Δίχως θεούς, δίχως αφέντες, δίχως έθνη, δίχως σύνορα! Κίεβο – Ένωση Αυτόνομων Εργατών

Από: http://avtonomia.net/2013/11/30/zayava-ast-kiyiv-z-privodu-rozgonu-yevromajdvnu/

Δήλωση της AWU-Kiev Ενάντια στην αστυνομία και στον ακροδεξιό τρόμο, 06/12/2013

Από τότε που εκδόθηκε η πρώτη μας ανακοίνωση, η βία κατά αθώων ανθρώπων δεν έχει σταματήσει, έχει αυξηθεί και όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό. Η ανεπιτυχής προσπάθεια για κατάληψη της Διεύθυνσης Προεδρίας (σ.τ.μ. το κτίριο που στεγάζεται η Προεδρική Διοίκηση της Ουκρανίας, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας.) την 1η Δεκεμβρίου, την οποία η αντιπολίτευση κατηγόρησε για δήθεν «προβοκάτορες» φυσικά, οδήγησε σε μία βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Εννέα άνθρωποι που ακούσια έτυχε να βρίσκονται στα επεισόδια της επίθεσης κατά του αστυνομικού κλοιού, και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την ακροδεξιά ή με κομματικούς ακτιβιστές, συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν τυχαία από το πλήθος κατηγορήθηκαν για”υποκίνηση μαζικών ταραχών” και το δικαστήριο διέταξε να παραταθεί η προφυλάκιση τους για δυο μήνες. Εν τω μεταξύ , η μοίρα τους είναι πολύ κατώτερης ανησυχίας για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τους λαϊκισμούς και τον καθαρισμό ” πολιτικά αναξιόπιστων στοιχείων” από το Maidan.

Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου, ένας ομιλητής στην κεντρική σκηνή του Maidan καλείται φυσική επίθεση εναντίον των ακτιβιστών της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων της Ουκρανίας (KVPU), οι οποίοι έμεναν σε σκηνές κοντά στο μετρό Khreschatyk την ώρα που μοίραζαν προκηρύξεις της ένωσης. Μια ομάδα ακροδεξιών πιτσιρικάδων διέλυσαν την σκηνή με μαχαίρια, έσπασαν τα ηχεία, πήραν τη γεννήτρια και χτύπησαν τους ακτιβιστές. Ένας από αυτούς έχει μελανιασμένα πλευρά, ένας άλλος έχει μια σπασμένη μύτη και ένα μαύρο μάτι , και οι τρεις έχουν εγκαύματα ματιών από σπρέι πιπεριού. Η επίθεση συνοδεύτηκε από τους ακροδεξιούς να φωνάζουν “shavky”- μια νέο-ναζί λέξη σλάνγκ για τους αριστερούς και τους αντιφασίστες. Ο Igor Miroshnychenko, βουλευτής με το κόμμα Svoboda (σ.τ.μ. “ελευθερία” το ακροδεξιό κόμμα), ο οποίος παρατηρούσε την επίθεση από κοντά, υπογράμμισε ότι ο ίδιος προσωπικά δεν είχε χτυπήσει οποιονδήποτε και ότι δεν είχε καμία ιδέα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Συμβούλεψε τα θύματα να καλέσουν την αστυνομία και τους κατηγόρησε ότι μοιάζουν με κομμουνιστές – προσθέτοντας ότι θα τους χτυπήσει ο ίδιος, αν όντως καταλάβαινε πως είναι κομμουνιστές. Πριν από αυτό, αριστεροί και οι φεμινιστές/ριες ακτιβιστές έχουν επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις στο Euromaidan από την ακροδεξιά η οποία ισχυρίστηκε ότι συνθήματα κατά των διακρίσεων και για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση ήταν “προκλητικά”.

Την ίδια στιγμή, το γραφείο Τύπου της KVPU δήλωσε ότι υπήρχαν μόνο μερικές “ήσσονος σημασίας παρεξηγήσεις” και αρνήθηκε να στηρίξει τους ίδιους του τους ακτιβιστές. Η Ένωση Αυτόνομων Εργατών επιθυμεί να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς τα θύματα της πολιτικής τρομοκρατίας – τόσο από το κράτος και τους νεο-φασίστες οι οποίοι, δυστυχώς, δεν συναντούν καμία αντίσταση στο Euromaidan. Έχουμε επανειλημμένα κρατήσει μια στάση ενάντια στις τάσεις προς την ίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, του δεσποτισμού της αστυνομίας και των δικαστηρίων . Κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πρώτα καθήκοντα μιας πραγματικής επανάστασης πρέπει να είναι διάλυση όλων των στρατευμάτων της αστυνομίας και η πλήρη αμνηστία. Σε αυτή την περίπτωση , είναι λογικό να απαιτούν τη διάλυση των “Berkut” (σ.τ.μ. ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του υπουργείου εσωτερικών) και των ΜΑΤ και την άμεση απελευθέρωση και την πλήρη αποκατάσταση των εννέα πολιτικών κρατουμένων του δρόμου Bankova. (στμ: συλληφθέντες που τσακίστηκαν από τα Berkut στον δρόμο Bankova St κατά την διάρκεια της τεράστια διαδήλωσης στο Κίεβο την 01/12/13).

Εν τω μεταξύ, βλέπουμε ότι η κατάσταση στο Euromaidan ελέγχεται πλήρως από την ακροδεξιά. Η υπερεθνικιστική ρητορική έχει παραγκωνίσει όλα τα άλλα θέματα που υπάρχουν. Το μόνο σύνθημα που γνωρίζουν όλοι οι διαδηλωτές είναι το “Ζήτω το έθνος, θάνατος στους εχθρούς”. Οι περισσότεροι από τους Νεοναζί ελέγχονται από το κόμμα Svoboda, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες: UNSO, Tryzub, Εθνικοσοσιαλιστική συνέλευση, κλπ. και είναι πλήρως ανεκτοί από την λεγόμενη «εθνική δημοκρατική ” αντιπολίτευση. Ένας από τους ηγέτες του Euromaidan ο Yuriy LUTSENKO, είναι ο αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως Υπουργός Εσωτερικών για τέσσερα χρόνια, που σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αστυνομική βαρβαρότητα ή να διαλύσει τα Berkut και τις άλλες ειδικές δυνάμεις. Αντ’ αυτού , υποσχέθηκε να διαλύσει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα και έγινε διαβόητος για το φυλετικό profiling ατόμων “Μη-Σλαβικής” εθνοτήτων και για τη φράση του : “Μπορείτε να με αποκαλέσετε ρατσιστή, αν θέλετε”. Τώρα στο Euromaidan εξέφρασε δημοσίως του την ανησυχία του για την τύχη των “40 εκατομμυρίων μορφωμένων λευκών Χριστιανών”. Άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης επίσης δεν έχουν τίποτα εναντίον της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γίνονται πορείες ενάντια στην σωματική βία αλλά ακούγεται και ποίηση σχετικά με “Yids” που διαβάζεται στην κεντρική σκηνή. (σ.τ.μ. Yid είναι ένα σλάνγκ εθνώνυμο Γίντις προέλευσης. Χρησιμοποιείται με απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο από αντισημίτες) Η πολιτική τρομοκρατία εναντίον των αριστερών και συνδικαλιστών που εντάθηκε από πέρυσι, δεν έχει σταματήσει.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις πολιτικές απόψεις των ακτιβιστών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν χθες, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι στη θέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ακτιβιστές της Ένωσης Αυτόνομων Εργατών ή οποιοσδήποτε άλλος που δεν συμφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα των εθνικιστών. Είμαστε ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος υπό το καθεστώς Γιανουκόβιτς – Ζαχαρένκο ή του κράτους Tiahnybok – Miroshnychenko. Δεν είμαστε μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε χρηματοδότηση, ούτε στρατεύματα. Μόνο όπλο στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και τους Ναζί είναι η αλληλεγγύη.

Από: http://avtonomia.net/2013/12/06/proti-politsejs-kogo-ta-ul-trapravogo-teroru-zayava-ast-kiyiv/

Πρώτη δημοσίευση στο έντυπο “Κομήτης 2037“, Δεκέμβρης 2013, Πάτρα.

 *

Σημείωση: Περισσότερα για το τί παίζει στην Ουκρανία:

http://revolution-news.com/ukrainian-anarchist-dispels-myths-surrounding-euromaidan-protests-warns-of-fascist-influence/

http://www.rightnow.io/breaking-news/euromaidan-kyiv_bn_1390051043734.html

http://citizenjournal.info/wp-content/uploads/dictatorship-en.jpg

http://nihilist.li/2014/01/10/support-ukrainians-legitimize-far-right-discredited-politicians/

http://nihilist.li/2014/01/20/ognennaya-pollyutsiya/

http://avtonomia.net/2014/01/18/open-letter-european-left/

καί στα Ελληνικά: Με εικόνες, με φωνές ,κόκκινες και μπλέ σημαίες. Μαϊντάν και ουκρανικές πλατείες και Ουκρανία uber alles

Ακόμα μια σχετική δημοσίευση από το μεταφραστικό δίκτυο resistra:

Δήλωση της αυτόνομης ένωσης εργατών σχετικά με την παρούσα πολιτική κατάσταση, 23/01/2013

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στις 16 Γενάρη έδειξαν ότι η παράταξη της άρχουσας τάξης που ελέγχει τώρα την κυβέρνηση, είναι έτοιμη να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντιδραστικής αστικής δικτατορίας όπως αυτή των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ’70. Οι “δικτατορικοί νόμοι” ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία και περιορίζουν την ελευθερία του λόγου· ενώ, καθιερώνουν την ανάληψη ευθύνης για «εξτρεμισμό». Κοινοβουλευτικά φερέφωνα της δικτατορίας της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι το Κόμμα των Περιφερειών και το λεγόμενο «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ουκρανίας, το οποίο εδώ και καιρό έχει μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

 ***

Συνέντευξη με έναν αναρχικό από το Κίεβο

Αυτή η συνέντευξη με σύντροφο από την “Αυτόνομη Ένωση Εργατών” του Κιέβου πραγματοποιήθηκε στις 28 Γενάρη 2014. Μας διαφωτίζει σχετικά με το EuroMaidan: μια σειρά από λόγους πίσω από τις διαδηλώσεις, την εστίασή τους στον μισητό πρόεδρο, τις διαφορές με την «πορτοκαλί επανάσταση», τον ρόλο της δεξιάς, την αδυναμία των κοινωνικών αγώνων και τα πιθανά σενάρια.

Ερ: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το Κίεβο (για παράδειγμα, εδώ http://zyalt.livejournal.com/984735.html) φαίνεται ότι όλα τα είδη των διαδηλωτών βρίσκονται στα οδοφράγματα. Κατά τη γνώμη σου, τί τους ενώνει; Τι κάνουν οι άνθρωποι στα οδοφράγματα και τί συζητούν οι υποστηρικτές τους; Απλώς τα πρακτικά ζητήματα, του πώς θα πολεμήσουν τους μπάτσους ή την μορφή της οργάνωσής τους στα οδοφράγματα και γενικότερα;

Aπ: Το βασικό κίνητρο για τις διαδηλώσεις έως τώρα είναι η ακραία έλλειψη δημοτικότητας του προέδρου. Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι είναι η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά, η αποσύνθεση των κοινωνικών υπηρεσιών, η φτώχεια, η ανεργία – το σύνηθες σύνολο παραπόνων που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες. Αυτό δεν είναι ενας αριστερίστικος δογματισμός· ο κόσμος συζητά σχετικά με όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά πέρα από αυτά η δύναμη που τους έκανε να σταματήσουν τη γκρίνια στα σπίτια τους και να διαμαρτυρηθούν δυνατά είναι τα συναισθήματά τους προς την πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αίτημα της παραίτησης του προέδρου είναι το κυρίαρχο· δυστυχώς, αυτό είναι το πιό ριζοσπαστικό πράγμα που οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Το δεύτερο πράγμα είναι το απόλυτο μίσος τους προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά και πάλι, οι διαδηλωτές δε φαίνεται να σκέφτονται ότι υπάρχει κάτι λάθος με το γεγονός ότι ένας από τους ηγέτες των διαδηλώσεων -ο Γιούρι Λιουτσένκο- ήταν Υπουργός Εσωτερικών· κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Berkut και άλλες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν ως συνήθως, και ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα διαλύει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα. Έτσι, εδώ, το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στην αστυνομια καθεαυτή (έχει εξαιρετικά κακή φήμη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων εδώ) είναι σα να διοχετεύεις ενέργεια προς μια σχετικά ανώδυνη κατεύθυνση.

Ο πρόεδρος, η κυβέρνηση του και η αστυνομία είναι τα κύρια θέματα των συζητήσεων, υποθέτω. Κύριο καθήκον των διαδηλωτών, όπως το βλέπουν, είναι να απαλλαγούμε από το Κόμμα των Περιφερειών (PRRU), αυτό είναι όλο. Ένα μικρό μέρος του συνόλου συζητά σχετικά με τη μετατόπιση της ισορροπίας των δυνάμεων του συντάγματος από τον Πρόεδρο προς το κοινοβούλιο. Αλλά φυσικά, τα κύρια θέματα είναι πράγματι τα πρακτικά ζητήματα – δακρυγόνα, τρόφιμα, ασπίδες, βόμβες μολότοφ, τακτικές μάχης στους δρόμους, και ατελείωτες φήμες – για την επικείμενη απειλή της κήρυξης σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τους ελεύθερους σκοπευτές και τα ΜΑΤ (είτε είναι Ρώσοι ή όχι, εαν προτίθενται να συνεχίσουν να πολεμούν κλπ).

Σχετικά με τις συνελεύσεις -όχι, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυναμική και ασταθής για να γίνουν τέτοιου είδους πράγματα, υποθέτω· δηλαδή, δεν βλέπω κάποια μορφή άμεσης δημοκρατίας να εξελίσσεται στα οδοφράγματα στη παρούσα φάση.

Ερ: Φαίνεται ότι γίνονται πολλές επιθέσεις ή καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, αλλά η «φυσιολογική» ζωή της πόλης συνεχίζεται. Είναι όντως έτσι; Οι άνθρωποι εργάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ πηγαίνουν στα οδοφράγματα; Ποιες άλλες μορφές διαμαρτυρίας διαδραματίζουν κάποιο ρόλο; Έχω ακούσει οτι πανεπιστημιακές σχολές είναι κατειλημμένες; Υπάρχει κάποια κινητικότητα σε χώρους εργασίας για παράδειγμα, κατά της καθυστέρησης ή μη καταβολής των μισθών;

Απ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο το κεντρικό μέρος του Κιέβου επηρεάζεται από τις διαδηλώσεις, ενώ στα υπόλοιπα σημεία οι δουλειές κυλούν ως συνήθως, τίποτα δεν έχει σταματήσει. Υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να κηρυχθεί εθνική πολιτική απεργία, αλλά απέτυχαν παταγωδώς: η αντιπολίτευση δεν έχει τα μέσα για το σκοπό αυτό, καμία πολιτική οργάνωση δεν έχει ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο στο χώρο εργασίας, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, επίσης, απλά δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους όπως η απεργία. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει κινήσει κάτι τέτοιο -η παλιά γραφειοκρατική Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Ουκρανίας- είναι ουδέτερη. Η ένωση φοιτητών Άμεση Δράση προσπαθεί να οργανώσει μια απεργία φοιτητών – μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει παρα μόνον σε ένα πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Κιέβου -Mohyla. Οπότε, ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται ή σπουδάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα οδοφράγματα.

Δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλίας που ονομάζεται Automaidan – ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ιδιαίτερα κοντά στις κατοικίες ανθρώπων της εξουσίας και πλησίον των σημαντικών κυβερνητικών περιοχών. Μια ακόμη μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποιείται, είναι το μποϊκοτάζ των προϊόντων που κατασκευάζονται από τους καπιταλιστές που ανήκουν στο Κόμμα των Περιφερειών. Αποδείχτηκε ότι είναι αρκετά επιτυχής, τουλάχιστον σύμφωνα με αναφορές ως τώρα.

Υπήρξε μόνο ένα πανεπιστήμιο υπο κατάληψη μέχρι τώρα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Οι συντρόφοι μας από την Άμεση Δράση προσπαθήσαν να καταλάβουν ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη και να μπλοκάρουν όλες τις εκεί δραστηριότητες, αλλά όσο έχω καταλάβει ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καταληφθεί ο χώρος.

Κινητοποιήσεις σε χώρους εργασίας όσον αφορά τους μισθούς κ.λ.π., μέχρι στιγμής δεν έχουν συνδεθεί με τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Kyivpastrans -η δημοτική επιχείρηση που ελέγχει τις αστικές μεταφορές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες τον Δεκέμβριο, κάποιες αριστερές οργανώσεις τους βοήθησαν, αλλά δεν έφθασαν μέχρι του σημείου να κηρύξουν μια “ιταλική απεργία” (λευκή απεργία) και δεν εντάχθησαν στο Maidan. Στην πραγματικότητα, η τοπική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους πληρώσει όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έως το τέλος του Δεκεμβρίου ώστε να τους ηρεμήσει.

Ερ: Μια απο τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ουκρανία ήταν η λεγόμενη “Πορτοκαλί επανάσταση”. Σε σύγκριση με αυτή, τί είναι διαφορετικό σήμερα; Υπάρχει κάτι που παραπέμπει σε αυτό το ιστορικό γεγονός; Πώς αναφέρονται οι διαδηλωτές στη «δημοκρατία»; Και ποιές είναι οι προσδοκίες σχετικά με την ένωση με την ΕΕ;

Απ: Καταρχάς, η «Πορτοκαλί επανάσταση» ήταν μια ιδιαίτερα προσωποπαγής διαμαρτυρία. Οι άνθρωποι είχαν επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο στόχο – να βάλουν τον αρχηγό τους, Βίκτορ Γιούστενκο, στη θέση του προέδρου. Πολιτικές δομές του Γιούστσενκο ελέγχαν αρκετά καλα το πλήθος και όλα έγιναν πολύ ομαλά. Τώρα, η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν εμπιστεύεται τους τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπεύουν το Maidan στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι σίγουροι ότι έχουν νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη είχαν αποδοκιμαστεί από το πλήθος και το Maidan δεν αποδέχθηκε τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τον Γιανουκόβιτς. Παρόλο τον θυμό τους, οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να υπακούσουν το πλήθς· Γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ριζοσπάστες από τους «αντιπροσώπους» τους. Η όλη κινητοποίηση του Νοεμβρίου ήρθε ως έκπληξη για αυτούς, και από τοτε δεν μπορούν να επεξεργαστούν τα γεγονότα και να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Το κενό αυτό στιγμιαία καλυφθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι το 2004, το φάσμα της συζήτησης ήταν πολύ ευρύτερο. Η όλη “επανάσταση” ήταν αφοσιωμένη στις προεδρικές εκλογές, όμως και πάλι, μπορούσες εκεί να προτείνεις μια πιο αριστερή ατζέντα, να συζητήσεις κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ως προς αυτό, εκείνη η κινητοποίηση ήταν πολύ πιο ετερόδοξη από την τρέχουσα. Τώρα μπορείς να μιλάς μόνο για θέματα εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής. Κάθε απόπειρα να προωθήσεις ένα άλλο ζήτημα σε θέτει σε κίνδυνο να χαρακτηριστείς “προβοκάτορας”.

Δε θα έλεγα ότι ο κόσμος βλέπει πολλούς παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων του 2004 και της τρέχουσας κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια γενιά νέων ανθρώπων που τότε πήγαιναν ακόμη σχολείο, και σήμερα είναι σημαντικό μέρος της κινητοποίησης. Δεύτερον, ο Βίκτορ Γιούστσενκο αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση για όλους τους μετέχοντες στην “πορτοκαλί επανάσταση”.

Οι διαδηλωτές φυσικά λένε ότι αυτό που θέλουν είναι ένα πραγματικό (αστικό) δημοκρατικό κράτος, με το γράμμα του νόμου κοκ. Φαντάζονται ότι το μόνο που τους κρατά μακριά από κάτι τέτοιο είναι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και είναι πεπεισμένοι ότι η ένταξη στην ΕΕ είναι κάτι συνώνυμο με τη δημοκρατία, και βέβαια την ευμάρεια και κάθε άλλο αγαθό. Η ΕΕ είναι η μυθοποιημένη εξιδανίκευση κάθε ελπίδας τους, ενώ η Ρωσία είναι η Γη της Μόρντορ σ’ αυτήν την μυθοπλαστική απεικόνιση του κόσμου.

Ερ: Δεξιά κόμματα και φασιστικές ομάδες παίζουν έναν ρόλο στις κινητοποιήσεις. Πόσο σημαντικός είναι πράγματι αυτός; Πόση υποστήριξη έχουν; Πώς αντιδρούν οι άλλοι διαδηλωτές σε σχέση μ’ αυτούς;

Απ: Το ακροδεξιό κόμμα Svoboda (“Ελευθερία”) είναι η πιο οργανωμένη απ’ τις τρεις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κινητοποιήσεων. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ενεργούς πυρήνες σε πολλές περιοχές, που διαθέτει μια πραγματική ακτιβιστική βάση. Έτσι, ως το πιο οργανωμένο και πιο ιδεολογικά συγκροτημένο απ’ τα τρία, κερδίζει το περισσότερο έδαφος. Πέρα απ’ το Svoboda, υπάρχει η οργάνωση-ομπρέλλα των νεοναζιστικών μιλιταριστικών ομάδων. Ονομάζονται Δεξιός Τομέας, έχουν συγκροτηθεί ως τέτοιοι απ’ το ξεκίνημα των διαδηλώσεων, κι ως τώρα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τεράστια αναγνώριση και συμπάθεια από τον απολίτικο και φιλελεύθερο κόσμο. Έχουν γίνει γνωστοί από την μαχητικότητα και την επιθετικότητα που επιδεικνύουν, ενώ ο κόσμος δεν βλέπει κάτι στραβό σ’ αυτούς που τους θεωρεί ως “χαριτωμένους νέους πατριώτες”. Τελευταία, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές, όπου νεοναζί χουλιγκάνια των γηπέδων εμφανίστηκαν ως η κύρια δύναμη κρούσης ενάντια στην αστυνομία και τους τραμπούκους της κυβέρνησης.

Η φασιστική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη μέχρι τις 19 Γενάρη, οπότε και οι διαδηλώσεις εμπλουτίστηκαν με πάρα πολύ κόσμο, κυρίως απολίτικους πολίτες, φιλελεύθερους, ακόμα και αριστερούς. Αυτό συνέβη καθώς η ατζέντα των διαδηλώσεων μετατοπίστηκε με κέντρο βάρους την αντίθεση προς τους “δικτατορικούς νόμους” που πέρασαν στις 16 Γενάρη. Έκτοτε, οι φασίστες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ελαφρώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι διαδηλώσεις μακροπρόθεσμα θα ευνοήσουν την ακροδεξιά, οποιοσδήποτε κι αν επικρατήσει. Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, θα κυριαρχήσουν στις αστυνομικές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ. Εάν κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, αυτό σημαίνει ότι η μισή χώρα θα στραφεί προς την ακροδεξιά, η οποία θα καταξιωθεί ως η μόνη υποτιθέμενη πατριωτική δύναμη ικανή να αντιταχθεί στον δικτάτορα.

Στο μεταξύ, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί ακτιβιστές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μετά τις 19 Γενάρη, καθώς αυτοί οι νόμοι θέτουν σε κίνδυνο καί τη δική τους δραστηριότητα. Βρήκαν τη θέση τους σε δραστηριότητες υποδομής, όπως οι βάρδιες στα αυτοσχέδια νοσοκομεία: μένουν εκεί προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αστυνομικούς και τους τραμπούκους που απαγάγουν τους τραυματίες. Ένα άλλο πεδίο δράσης των αριστερών ακτιβιστών είναι η προαναφερθείσα προσπάθεια κήρυξης μιας πολιτικής απεργίας.

Ερ: Απ’ έξω απ’ τις κινητοποιήσεις, φαίνεται να έχετε πολλά κοινά με το κίνημα στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι (σίγουρα όχι τις θερμοκρασίες…). Οι διαδηλωτές στο Κίεβο και αλλού στην Ουκρανία βλέπουν μια τέτοια σύνδεση με τις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια;

Απ: Υπάρχουν ίσως ορισμένες παράλληλοι που μπορούμε να σκιαγραφήσουμε, ωστόσο απ’ την υποκειμενική σκοπιά των Ουκρανών διαδηλωτών αυτές οι άλλες κινητοποιήσεις απλά δεν υπάρχουν. Βλέπουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν έναν αμειγώς εθνικό αγώνα, προσπαθούν να τα ενσωματώσουν στην ουκρανική ιστορία, κι όχι σ’ ένα παγκόσμιο κύμα κινημάτων.

Ερ: Τέλος, καθώς παρακολουθήσατε το κίνημα απ’ το ξεκίνημά του, και έχετε βγάλει και σχετικά κείμενα: Ποιά είναι η ελπίδα σας για τις κινητοποιήσεις αυτές, τί θετικό θα μπορούσε να προκύψει; Ποιό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς; Τί είδους υποστήριξη θα περιμένατε από το εξωτερικό;

Απ: Όπως προείπα, υπάρχουν δυο πιθανές εκβάσεις: Αφενός μια επικράτηση του Γιανουκόβιτς, που θα σήμαινε ένα σκληρό απολυταρχικό καθεστώς, του είδους των λατιναμερικανικών δικτατοριών του ’70. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο για τον Γιανουκόβιτς να κυβερνά τη χώρα, καθώς θα απολαμβάνει τη στήριξη λιγότερου από τον μισό πληθυσμό -στην καλύτερη. Μια δικτατορία δεν μπορεί να σταθεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ένα πιθανό σενάριο ίσως να ενείχε και την ανάδυση ενός ένοπλου αντάρτικου κινήματος, κάτι σαν τον IRA στη Βόρειο Ιρλανδία του ’80 και του ’90. Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν μια τελική επικράτηση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια αδύναμη αστική δημοκρατία, πολιτικά ασταθή, αλλά διατηρώντας κάποιες βασικές ελευθερίες -όπως ήταν δηλαδή η Ουκρανία στα 2005-2009. Με τη διαφορά ότι τώρα οι φασίστες θα είναι πολύ ισχυρότεροι τόσο στους διαδρόμους της εξουσίας όσο και στον δρόμο. Και τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο, το χειρότερο ίσως απ’ όλα, ενός ανοιχτού εμφυλίου μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας -περιλαμβανομένου του Κιέβου- απ’ την μία, και Νότιας και Δυτικής απ’ την άλλη. Φυσικά, αυτό θα ήταν καταστροφικό, καθώς οι άνθρωποι θα πολεμούσαν για τις εθνικιστικές χίμαιρες καί από τις δυο πλευρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται απίθανο, καθώς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη, βιομηχανική χώρα, και η ΕΕ, η Ρωσία και οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις είναι απίθανο να επιτρέψουν να μετατραπεί μια χώρα με μεγάλα αποθέματα και αγωγούς φυσικού αερίου, πετρελαίου, 15 ατομικούς αντιδραστήρες κλπ, σε μια χαοτική εμπόλεμη ζώνη.

Υποθέτω ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη μορφή υποστήριξης απ’ το εξωτερικό θα ήταν προσπάθειες πίεσης της ουκρανικής κυβέρνησης να υποχωρήσει, αλλά χωρίς να υποστηριχθεί η ακροδεξιά. Υποθέτω ότι μηνύματα όπως “υποστηρίζουμε τον αγώνα σας αλλά όχι τους φασίστες σας” θα ήταν ό,τι καλύτερο ως μια μορφή πίεσης από τα έξω.

Πηγή: http://www.libcom.org/news/politicians-had-obey-crowd-29012014

Πληροφορίες για την υπόθεση του συντρόφου εδώ.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΑΣΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ

Στις 11 Νοεμβρίου, μετά από πεντάμηνη αναβολή ξεκινάει η δίκη μου στο Εφετείο της Λουκάρεως, όπου αντιμετωπίζω μια δέσμη κατηγοριών που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στην ΣΠΦ και μια δέσμη που αφορά στην υποτιθέμενη συμμετοχή μου στη ληστεία της Πάρου.

Μια δίκη με εμφανή χαρακτηριστικά πολιτικής σκοπιμότητας και δικονομικής αυθαιρεσίας, με στοιχεία από ανεπαρκή έως κατασκευασμένα και γεγονότα παραμορφωμένα στην προκρούστεια κλίνη της αντιτρομοκρατικής και των ειδικών ανακριτών. Μια υπόθεση που αναδεικνύει την ενορχηστρωμένη από τα μίντια αστυνομικό- δικαστική διαχείριση των αποκλεισμένων και των αντιστεκόμενων. Είναι ένα πολιτικό πείραμα, καθώς συνδυάζεται ο από μηχανής Θεός της αστυνομικής καταστολής, το επιστημονικοφανές DNA, με το πασπαρτού της δικαστικής καταστολής άρθρο 187Α, τον λεγόμενο τρομονόμο.

Έχει επίσης μια σημασία από νομικής άποψης ότι από την μια δεν υπάρχει εναντίον μου ούτε μισό αξιόπιστο στοιχείο και ότι από την άλλη ως συνέπεια αυτής της ανυπαρξίας, παραβιάζεται οποιαδήποτε έννοια τεκμηρίου αθωότητας. Καλείται ο κατηγορούμενος να αποδείξει την αθωότητα του και όχι το δικαστήριο την ενοχή του, σύμφωνα με τις εγγυήσεις που υποτίθεται ότι παρέχει η επηρεασμένη από τον Διαφωτισμό Ποινική Δικαιοσύνη. Ακόμα χειρότερα στην περίπτωση μου καλούμαι να ανασκευάσω τις εναντίον μου κατηγορίες χωρίς να αντιμετωπίζω απτά στοιχεία, αλλά ένα σκεπτικό βασισμένο σε ψεύδη και αυθαίρετα συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και όχι για συγκεκριμένες πράξεις.

Πέρα όμως από τη δικαστική υπάρχει και η αστυνομική διάσταση που έχει μεγάλη σημασία, καθώς προκύπτουν πολλά ερωτήματα. Με βασικότερο από όλα το γιατί η αντιτρομοκρατική και όχι η ασφάλεια να ασχοληθεί με μία ληστεία. Πολύ απλά γιατί υπήρχε νεκρός και μάλιστα πολίτης. Μια πρώτης τάξης ευκαιρία να συνδεθεί ο αναρχικός χώρος με ενέργειες που δεν στρέφονται κατά κρατικών και καπιταλιστικών στόχων, αλλά κατά πολιτών. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2009 (;) με την περίεργη υπόθεση έκρηξης βόμβας και του θανάσιμου τραυματισμού νεαρού Αφγανού μετανάστη και συνεχίστηκε με τα τραγικά γεγονότα της marfin. Μίντια και αντιτρομοκρατική πασχίζουν να πείσουν ότι οι αναρχικοί αποτελούν κίνδυνο για τον οποιονδήποτε και όχι για την εξουσία.

Επίσης, έχει σημασία το τι είναι η Αντιτρομοκρατική και ποιος είναι ο ρόλος της. Ο ρόλος της φυσικά δεν είναι να εξιχνιάζει ληστείες και ανθρωποκτονίες. Αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας. Ο ρόλος της αντιτρομοκρατικής είναι να διαλύσει τον αναρχικό χώρο και οποιαδήποτε κοινότητα αγώνα, με πρόσχημα την “εξάρθρωση” των ένοπλων οργανώσεων. Έτσι, οι “λάθος” συλλήψεις δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, αλλά αντίθετα της ικανότητας να δημιουργούν ένα κλίμα τρόμου και πανικού ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.

Έτσι, κάποιος στις 14 Νοεμβρίου κάποιος “άγνωστος” τηλεφωνεί στην Αντιτρομοκρατική και τους “ενημερώνει” ότι οι δράστες της ληστείας στην Πάρο έχουν σχέση με την τρομοκρατία και μάλιστα ένας εξ αυτών ονομάζεται Τάσος, έχει τα χαρακτηριστικά μου και διαμένει στη συγκεκριμένη διεύθυνση, δηλαδή στο πατρικό μου. Στις 18 Αυγούστου ξανατηλεφωνεί και ενημερώνει ότι βρίσκομαι στα σκαλάκια του Μετρό Κεραμεικού, όπου και συλλαμβάνομαι. Ο “άγνωστος” άντρας φυσικά ποτέ δεν εντοπίστηκε από την αντιτρομοκρατική.

Με αυτόν τον τρόπο γέμισε η κενή θέση που η Αντιτρομοκρατική μου είχε ετοιμάσει από τον Δεκέμβρη του 2010. Στις 4 Δεκέμβρη του 2010 συλλαμβάνονται 6 αναρχικοί σύντροφοι μετά από “μεγαλειώδη” επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Μια επιχείρηση που εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς από τους 6 συλληφθέντες που κατηγορήθηκαν ως μέλη της ίδιας ομάδας, κάποιοι δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους, κάτι που επικυρώνεται και δικαστικά λίγους μήνες μετά, με την απαλλαγή δύο εξ αυτών από τις κατηγορίες. Αλλά και για τους υπόλοιπους τέσσερις, παρά τις θριαμβολογίες του τότε υπουργού Προ.Πο. Χρήστου Παπουτσή, δεν προκύπτει παρά οπλοκατοχή και χωρίς μια σειρά δικαστικών αλχημειών θα ήταν αδύνατο να προστεθεί η κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ.

Οι τρεις κατηγορούμενοι για την υπόθεση (Κώστας Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας και Γιώργος Καραγιαννίδης) αναλαμβάνουν την ευθύνη της οπλοκατοχής με σκοπό την αναρχική δράση, ενώ η αναρχική Στέλλα Αντωνίου βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας της συντροφικής της σχέσης με τον Κώστα Σακκά, αλλά και για τη βοήθεια που παρείχε στον Αλέξανδρο Μητρούσια.

Η αντιτρομοκρατική φυσικά γνώριζε και την δική μου συντροφική και φιλική σχέση με τον Κώστα Σακκά, με τον οποίον ήμασταν συμφοιτητές από το 2002 στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης. Και κάπως έτσι έχει τοποθετήσει στις παρακολουθήσεις της ένα άγνωστο, υποτίθεται, πρόσωπο που όλως τυχαίως έχει τα χαρακτηριστικά μου και το παρουσιάζει σε υπαρκτές και ανύπαρκτες συναντήσεις. Στην πραγματικότητα καθόλου άγνωστο δεν τους ήταν αυτό το πρόσωπο για το οποίο άφησαν μια κενή θέση στη δικογραφία για την κατάλληλη στιγμή. Και η κατάλληλη στιγμή για τις επικοινωνιακές τους σκοπιμότητες ήρθε τον Αύγουστο του 2012. Κάνει εντύπωση φυσικά, πως αυτό το “άγνωστο” πρόσωπο το οποίο δε συνέλαβαν τότε, τον Δεκέμβρη του 2010 επειδή δε θεώρησαν ότι έχει μεγάλη σημασία, μπόρεσαν και το αναγνώρισαν, παρά τη μικρή του σημασία δύο χρόνια μετά.

Η αντιτρομοκρατική επέλεξε να καλύψει αυτή τη κενή θέση που μου είχε φυλάξει, με τον πιο παταγώδη αλλά και αναξιόπιστο τρόπο. Επέλεξε να με εμφανίσει ως εμπλεκόμενο σε μια ληστεία με ανθρωποκτονία, στηριζόμενη σε dna που “βρέθηκε” σε κάποιο καπέλο που υποτίθεται ότι έπεσε από τον δράστη, τη στιγμή που μια σειρά υπόπτων παρατυπιών, αντιφάσεων και παραλήψεων τόσο στη διαδικασία περισυλλογής του όσο και στην εργαστηριακή του εξέταση καταδεικνύουν πως ως στοιχείο είναι ανύπαρκτο, αν όχι κατασκευασμένο.

Η περίπτωση μου δεν αποτελεί εξαίρεση, είναι μια τυπική περίπτωση στο σύγχρονο καθεστώς εξαίρεσης. Είναι κοινός τόπος πως με την εκδήλωση της συστημικής κρίσης πολλά έχουν αλλάξει σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο. Το Κεφάλαιο αλλάζει τους όρους επιβολής του και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλλεται ως μόνιμο. Το αστυνομικό- δικαστικό σύμπλεγμα αναβαθμίζει το ρόλο του και από συμπληρωματικός θεσμός ανάγεται σε αιχμιακό εργαλείο της εξουσίας.

Η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει τον ρόλο της, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό της το πόστο του μοναδικού διασφαλιστή και ρυθμιστή της κοινωνικής συνοχής. Ενώ ταυτόχρονα η εξουσία επιδιώκει την όποια κοινωνική συναίνεση μέσω της μιντιακής δαιμονοποίησης και του ποινικού κολασμού των αντιστεκόμενων και των αποκλεισμένων, συσπειρώνοντας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας γύρω από το ιδεολόγημα της νομιμότητας.

Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός στη πιο σύγχρονη μορφή του αρθρώνεται με ολοένα πιο στρατιωτικούς όρους αντιμετωπίζοντας ένα ευρύτατο κοινωνικό σύνολο ως εν δυνάμει εσωτερικό εχθρό. Ο αναρχικός χώρος κατηγοριοποιείται μαζί με τα αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια στο ίδιο πλαίσιο, αυτό τον αποσταθεροποιητικών παραγόντων και αντιμετωπίζεται με μηδενική ανοχή.

Από τη μια η αστυνομία καταλαμβάνει με την ασφυκτική παρουσία της κάθε εκατοστό δημοσίου χώρου, οι τηλεφωνικές υποκλοπές δεν εκπλήσσουν κανέναν και οι κάμερες παρακολούθησης ανά δέκα μέτρα περνάνε πλέον απαρατήρητες. Ενώ από την άλλη οι πολιτικοί χώροι και αποκλεισμένα κοινωνικά κομμάτια περνάνε στη σφαίρα της ποινικής διαχείρισης. Επιστρατεύσεις εργαζομένων, παράνομες απεργίες, τρομονόμος σε διαδηλώσεις, Σκουριές, μαθητικές καταλήψεις, ξένιος Ζευς, οροθετικές, Ρομά. Οι ιεροεξεταστές των μίντια, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας επιβάλλουν τη νομιμότητα ως έννοια ιερή. Ως δόγμα. Η νομιμότητα πρέπει να τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια, αν όχι με κατάνυξη. Σαν προσευχή που θα φέρει την αγία ανάπτυξη. Οι επιστημονικές δυστοπίες όπως αποτυπωθήκαν στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο κοιτάζουν με δέος τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ιστορία δεν κάνει κύκλους ούτε όμως πηγαίνει ευθεία. Η ιστορία πηγαίνει όπου την πάμε. Και αν το ένα άκρο, αυτό των θιασωτών του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού (είτε εκφράζεται με τον μνημονιακό κουτσαβακισμό του Σαμαρά είτε με τον ναζιστικό τραμπουκισμό του Μιχαλολιάκου), επιμένει να την σπρώχνει στο πιο βαθύ σκοτάδι και στην απόλυτη βαρβαρότητα, το άλλο άκρο, εμείς οι αναρχικοί , οι κομμουνιστές, οι αποκλεισμένοι, πρέπει με πείσμα και παρά τις μικρές μας ακόμα δυνάμεις να τη σπρώξουμε προς την επανάσταση, τη χειραφέτηση του προλεταριάτου, την απελευθέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας από την σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

Αναστάσιος Θεοφίλου

Φυλακές Δομοκού

4 Νοεμβρίου 2013

Κείμενο συλληφθέντων της 18/9

Τη Τετάρτη 18/9 μας συνέλαβαν στην πορεία που έγινε στο Κερατσίνι μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από συμμορία φασιστών τη προηγούμενη μέρα. Συλλήψεις στο σωρό, μετά από επιθέσεις των ΜΑΤ.

Σήμερα, κρατούμαστε στη Γ.Α.Δ.Α. φορτωμένοι με σειρά ανυπόστατων κατηγοριών για «γεγονότα» που ποτέ δεν συνέβησαν. Αρκετοί από μας χτυπήθηκαν σοβαρά την ώρα της σύλληψης.

Ήμασταν εκεί και αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, πάλι εκεί θα ήμασταν. Γιατί δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, αυτή τη φορά για τη πολιτική του δράση. Βρεθήκαμε εκεί ενάντια στον φασισμό και τις δολοφονικές επιθέσεις, είτε προέρχονται μέσα από νεοναζιστικές συμμορίες είτε μέσα από το ίδιο το κράτος και τη καταστολή.

Αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες.

Προς τους διώκτες μας:

Δεν θα στήσετε πάνω μας την θεωρία των «δύο άκρων». Τη θεωρία ενός κράτους που κρατάει «τα ίσα» απέναντι στους φασίστες και τους αντιφασίστες, για να εδραιώσετε μια εικόνα «ομαλής διαχείρισης» που δήθεν κάνετε, πετώντας στον καιάδα της εξαθλίωσης όλο και περισσότερους από εμάς.

Κάποιοι έπρεπε να συλληφθούν για να στηθεί για πολλοστή φορά το ίδιο παραμύθι συλλήψεων και χτυπημάτων σκορπώντας τον φόβο ανάμεσα μας. Γνωρίζουμε καλά ότι το παιχνίδι είναι στημένο στις πλάτες όλων μας.

Εδώ, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον αισθανόμαστε πιο δυνατοί.

Ευχαριστούμε όλους τους αλληλέγγυους-ες και τους συντρόφους-ισες που βρίσκονται παντού. Εκφράζουμε στην οικογένεια και τους φίλους του Παύλου τη συμπαράσταση μας.

Κρατούμενοι-ες του τμήματος

«Προστασίας κράτους πολιτεύματος»

(6ος όροφος Γ.Α.Δ.Α.)

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Η εξέλιξη των αγώνων για τις Ελεύθερες Μεταφορές, οι οποίοι ξεκινούν από το 2006, με αποκορύφωμα τις τρέχουσες νίκες (ακύρωση της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων σε πολλές πόλεις), δείχνει τη δύναμη των δρόμων και την εξέγερση. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις μας αντανακλούν άμεσα τη συνείδηση της τάξης μέσα στον αγώνα, δυναμώνουν τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην πόλη και καταδεικνύουν την ανεπάρκεια του σημερινού μοντέλου, που περιορίζει τη χρήση του αστικού χώρου στη χρήση του από μερικές προνομιούχες κάστες, ευνοώντας αυτές τις ελίτ, μέσω της κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων, της καταστροφής των χώρων κοινωνικοποίησης και των ιστορικών στοιχείων που νοηματοδοτούν τους διάφορους χώρους μέσα απ’ τους οποίους περνάμε.

Υπενθυμίζουμε ακόμα τις ιθαγενικές φυλές, απ’ τον Βορρά ως τον Νότο, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το κράτος και τα αντιπεριβαλλοντικά προγράμματα όπως το PAC και τα έργα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ποδοπατούνται κάτω απ’ τους εκσκαφείς και τα μηχανήματά προκειμένου λίγοι να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρήματα, καταστρέφοντας την εναπομείνασα άγρια φύση και τους ανθρώπους που ζουν απ’ αυτήν και αντιστέκονται γι αυτήν. Απ’ το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Belo Monte no Pará και τις συγκρούσεις γύρω απ’ τη δημιουργία ενός νέου τέτοιου στο Mato Grosso do Sul, οι αποδείξεις του καταπιεστικού χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης απέναντι στις διάφορες φυλές που κατοικούν αυτά τα εδάφη, η γη των οποίων λεηλατείται και εξαντλείται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς, μια διαδικασία που εξελίσσεται ως συνέχεια της αποικιακής γενοκτονίας μέσα από δολοφονίες αντιστεκόμενων, όπως έγινε στην πρόσφατη επίθεση που φονεύθηκε ο Oziel Gabriel, ινδιάνος Terena, η ευθύνη για την οποία βρίσκεται στα χέρια του βραζιλιάνικου Κράτους και των γαιοκτημόνων του. Έχοντας υπόψιν αυτά τα γεγονότα, αρνούμαστε να σηκώσουμε οποιαδήποτε εθνική σημαία, γιατί όλες τους είναι βαμμένες στο αίμα.

Στην επαρχία, η στρατιωτική αστυνομία προωθεί ατελείωτες δολοφονίες, εγκληματοποιώντας τους μαύρους και τους φτωχούς και υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην τρομοκρατία των κοινωνικών αδικιών, του ρατσισμού και του σεξισμού. Η άβυσσος της ανισότητας που διατηρείται προς όφελος όσων βρίσκονται από πάνω, είναι εγγυημένη χάρις στους πολιτικούς θεσμούς που αντιπροσωπεύουν τον ένοπλο βραχίονα του Κράτους, του οποίου η μοναδική λειτουργία είναι η προστασία των συμφερόντων και της ιδιοκτησίας των τάξης των ισχυρών. Έτσι, αυτοί που θεωρούνται ένας κίνδυνος για την τάξη αυτή, την τάξη των καταπιεστών, εξοντώνονται βίαια πίσω απ’ την προστασία του εθνόσημου και της σημαίας. Το έθνος λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή που χρησιμοποιείται για να χωρίζει τους λαούς και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους, η εξέλιξη της οποίας οδήγησε στην αποικιοκρατία στην Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία, διαχωρίζοντας τους ιθαγενείς σε ψεύτικες πατρίδες, τεχνητά σύνορα, καταστρέφοντας τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ποικιλομορφίες για την επιβολή μιας εθνικής ομογένειας. Η ιστορία των πολέμων είναι σύμφυτη με την ιστορία του Έθνους-Κράτους, του κατ’ εξοχήν συμβόλου του διαχωρισμού και της βίας, που μέσω αυτού διαχειρίζονται ενάντια στους λαούς: βασιλείς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και αστοί, πολιτικοί και εξουσιαστές. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά τα δεδομένα, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός, που υπερασπίζονται οι δεξιοί στρατοκράτες που φρουρούν τις ελίτ, αποκαλύπτονται ως πραγματικές απειλές για κάθε ιδέα και πρακτική αγώνα που επιθυμεί να δημιουργήσει πράγματι έναν νέο κόσμο όπου να χωρούν όλοι οι κόσμοι, από τον ίδιο τον λαό και για τον λαό.

Είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί η επαρχία για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του κεφαλαίου και να τσακίσει τον φασισμό. Η ανατροπή της πυραμίδας της εξουσίας και της ανισότητας εξαρτάται άμεσα από την εξέγερση αυτών που βρίσκονται από κάτω. Να μπεί τώρα ο εργαζόμενος λαός στην μάχη!

Ούτε Βήμα πίσω.

Αυτόνομο μπλοκ αγώνων – Araraquara

Πηγή: http://www.midiaindependente.org/en/red/2013/07/521083.shtml

Σχετικά κείμενα: για τις τρέχουσες ταραχές στη Βραζιλία: Η δύναμη της επαναστατικής βίας – R. Mineiro. Για την καταστολή στις φαβέλες και στις φυλές του Αμαζονίου: Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011 & Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012. Περισσότερα για τα γεγονότα στη Βραζιλία, στο blog της Κομμουνιστικοποίησης: Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”.

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Ανοιχτή επιστολή απ’ τη συλλογικότητα Αιγύπτιων ακτιβιστών Comrades from Cairo

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει μια θρησκευτική χροιά στη διαδικασία, καθώς η ίδια λογική του τοπικού νεοφιλελευθερισμού γονατίζει τον λαό. Στην Τουρκία, η στρατηγική μιας επιθετικής ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, μεταφράζεται με ανάλογο τρόπο στην απολυταρχική κυριαρχία, στην ίδια λογική της αστυνομικής βαναυσότητας ως κατ’ εξοχήν όπλο για την καταστολή της αντίθεσης και κάθε απόπειρας δημιουργίας μιας εναλλακτικής. Στη Βραζιλία, μια κυβέρνηση βασισμένη στην επαναστατική κληρονομιά του παρελθόντος, απέδειξε ότι το παρελθόν αυτό δεν είναι παρά ένα προσωπείο που φοράει έχοντας από πίσω την ίδια καπιταλιστική τάξη με την οποία συμμαχεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.

Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες μοιράζονται επίσης την πάλη παλιότερων αγώνων όπως αυτών των Κούρδων και των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Εδώ και δεκαετίες,η τουρκική και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σβήσουν απ’ τον χάρτη τον αγώνα για ζωή αυτών των κινημάτων. Η αντίστασή τους στην κρατική καταστολή ήταν ένας προπομπός αυτού του νέου κύματος διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Θεωρούμε επείγουσα την ανάγκη να αναγνωρίσουμε το βάθος όλων των αγώνων μας και να διερευνήσουμε μορφές της εξέγερσης που να διαδίδονται σε νέους χώρους, γειτονιές και κοινότητες.

Οι αγώνες μας μοιράζονται τη δυνατότητα αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία των εθνών-κρατών. Στις κρίσεις όπως και στην ευμάρεια, το κράτος – στην Αίγυπτο υπό την κυριαρχία του Μουμπάρακ, της στρατιωτικής χούντας ή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας – εξακολουθεί να φτωχαίνει και να αποκλείει τον λαό προκειμένου να διατηρήσει και να επεκτείνει τον πλούτο και τα προνόμια αυτών που έχουν την εξουσία.

Κανείς από μας δεν είναι μόνος του στην μάχη. Αντιμετωπίζουμε κοινούς εχθρούς, από το Μπαχρέιν, τη Βραζιλία και τη Βοσνία, ως τη Χιλή, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Δυτική Σαχάρα και την Αίγυπτο. Και η λίστα συνεχίζεται. Παντού μας αποκαλούν αλήτες, βάνδαλους, πλιατσικολόγους και τρομοκράτες. Πολεμάμε για κάτι παραπάνω από το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ωμής αστυνομικής βίας και της άδικης δικαιοσύνης του συστήματος. Δεν πολεμάμε για κάποια δικαιώματα ή μεταρρυθμίσεις.

Είμαστε αντίθετοι στο έθνος-κράτος ως συγκεντρωτικό εργαλείο καταπίεσης, που επιτρέπει σε μια τοπική ελίτ να μας πίνει το αίμα και σε παγκόσμιες δυνάμεις να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στην καθημερινή ζωή μας. Και οι δυό τους συνεργάζονται άψογα χρησιμοποιώντας το κάθε τί από σφαίρες στο ψαχνό μέχρι δελτία ειδήσεων. Δεν λέμε ότι πρέπει να ενοποιήσουμε ή να εξισώσουμε τις διάφορες μάχες που δίνουμε, άλλα ότι είναι η ίδια δομή εξουσίας και ισχύος που πρέπει να αντιπαλέψουμε, να διαλύσουμε και να ανατρέψουμε. Μαζί, ο αγώνας μας είναι πιο δυνατός.

Θέλουμε την πτώση του συστήματος.

Σύντροφοι απ’ το Κάιρο.

///

Πηγή: http://www.jadaliyya.com/pages/index/12525/statement-by-comrades-from-cairo_we-can-smell-the

Μετάφραση του κειμένου Η δύναμη της επαναστατικής βίας του R. Mineiro [πηγή: a nova democracia μέσω: auba vermelha, μέσω jura libertaire] για τις ταραχές που ξέσπασαν στη Βραζιλία με αφορμή την αύξηση των τιμών των εισιτηρίων των μέσων συγκοινωνίας σε Σάο Πάολο και Ρίο ντε Τζανέιρο. Η αύξηση του κόστους ζωής (φόροι, ιδιωτικοποίηση των “δημοσίων αγαθών/υπηρεσιών”-“διαφθορά”, “ανταγωνιστικοί” μισθοί πείνας) που συμβαδίζει με την οικονομική ανάπτυξη, την κερδοφορία και τη συγκέντρωση του τεράστιου πλούτου της χώρας σε ολοένα και λιγότερα χέρια, την καθιστά φυσικά ολοένα και περισσότερο αβίωτη για τους φτωχότερους και όσους ξεπέφτουν, για τους οποίους δεν μένει παρά το συνεχές στρίμωγμα απ’ την αστυνομία. Η κοινή αίσθηση της απουσίας μέλλοντος στην νεότερη γενιά, δεν μπορεί πια να καλύπτεται απ’ τον πληθωρισμό θεαμάτων ποδοσφαιρικού, καρναβαλικού ή θρησκευτικού τύπου, απαιτεί την ίδια τη ζωή.

Μπορούμε να δούμε, στους δρόμους, την μεγαλύτερη συνεισφορά του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών. Ευχαριστούμε Fifa.

Οι υπουργοί και τα μονοπώλια της ενημέρωσης, σαστισμένοι, ομολογούν την πλήρη αδυναμία τους να κατανοήσουν την τρέχουσα εξέγερση. Απομονωμένοι στους τεχνητούς παραδείσους τους, παρακολουθούν με τρόμο τα όσα διαδραματίζονται στη χώρα. Είναι εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια, που περιμέναμε να συμβεί κάτι τέτοιο. Η μέρα έφτασε, “κάθε νύχτα, δίνει τη θέση της στην αυγή, και το σκοτάδι στις ακτίνες του ήλιου”. “Η Βραζιλία ξύπνησε”, αυτές τις λέξεις βρίσκουμε σε πανώ σε κάθε διαδήλωση. Ξύπνησε για να αρχίσει να ονειρεύεται.

Στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας, οι προνομιούχοι είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να κοιμηθούν. Η επαγρύπνηση των επιτιθέμενων γίνεται πια πολύ πιο γοητευτική από τους υπερασπιστές των παλιών οχυρών.

Οι κυρίαρχες και αντιδραστικές τάξεις, εκθέτουν στην μέση του δρόμου τη στρατηγική τους για να διαλύσουν το κίνημα. Την περασμένη εβδομάδα τους είδαμε να επιτίθενται μέσα απ’ τα φερέφωνά τους. Ο Arnaldo Jabor μας είπε ότι αυτή η νεολαία δε θέλει τίποτα, ο Luiz Datena μας περιέγραψε ως βάνδαλους και ταραχοποιούς. Έγινε σαφές ότι η καταστολή δεν κατάφερε παρά να δυναμώσει την εξέγερση, κι έτσι η συζήτηση άλλαξε. Χθες, ο Jabor έκανε λόγο για μια νέα γενιά που έχει ιδανικά. Ο Datena μίλησε στο CQC [1], για το ότι παρότι ασχολείται με την αστυνομική δημοσιογραφία, η ειδικότητά του είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τί αλλαγή μέσα σε μια βδομάδα! Τώρα, οι “ειδικοί σε θέμα ασφαλείας” προάγονται σε ειδικούς επί των διαδηλώσεων. Έχουμε εξοικειωθεί με το να βλέπουμε εκπομπές πάνω στο πώς πρέπει να φερόμαστε μπροστά σε μια κριτική επιτροπή, ή πώς να μας προσλάβουν σε μια επαγγελματική καριέρα. Αλλά τώρα η καινοτομία είναι να βλέπουμε τους δημοσιογράφους των ίδιων μέσων να μας δίνουν μαθήματα για το πώς πρέπει να διαδηλώνουμε, και τί να κάνουμε ή να μήν κάνουμε στις πορείες μας.

Οι ίδιοι τύποι που φιλοδοξούν να μας δώσουν μαθήματα, παίρνουν σήμερα μαθήματα από μας. Και το μάθημα επαναλαμβάνεται βαρετά, ασταμάτητα, σε όλα τα ΜΜΕ: “οι διαδηλωτές οφείλουν να είναι ειρηνικοί”, “είναι όμορφο να βλέπει κανείς τους νέους ντυμένους στα λευκά”, “η πλειοψηφία των νέων θέλει να διαδηλώσει ειρηνικά, αλλά μόνο μια μικρή ομάδα ακραίων πέταξε πέτρες ενάντια στους αστυνομικούς”.

Οι ειρηνευτικές συνομιλίες, κύριοι, ήρθαν πολύ αργά. Γιατί εσείς και οι δημοσιογράφοι των μέσων σας δεν ενθαρρύνατε τα ΜΑΤ να διαμαρτυρηθούν φορώντας λευκά αντί να καταστρέφουν τις φαβέλλες για χάρη της διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ρίο ντε Τζανέιρο; Γιατί δε στείλατε την κρατική ασφάλεια του Rousseff να δώσει λουλούδια στους εξεγερμένους εργάτες του Jirau; Και γιατί η ομοσπονδιακή αστυνομία δεν αντέδρασε μ’έναν ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο αντί να δολοφονεί τους Ινδιάνους Terena του Mato Grosso do Sul;

“Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;”

Η φιλειρηνική φλυαρία του Datena είναι θεατρική. Μην τους πάρετε στα σοβαρά, γιατί οι κύριοι και οι κυρίες θα είναι οι ίδιοι που θα ζητήσουν τα κεφάλια των πιο ριζοσπαστών διαδηλωτών ως παραδειγματική τιμωρία. Η εργατική τάξη γνωρίζει την αιμοδιψία της αντίδρασης των αστών. Στην Κομμούνα του Παρισιού, οι επαναστάτες πλήρωσαν ακριβά το τίμημα του να μη τσακίσουν την ηττημένη άρχουσα τάξη. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν η μπουρζουαζία ξαναπήρε στα χέρια της τη γαλλική πρωτεύουσα.

Η ρητορική που υψώνεται ως απάντηση, υπερασπιζόμενη τις διαδηλώσεις μας ως ειρηνικές διατρέχει τον κίνδυνο να αποστειρώσει την εξέγερσή μας. Φτάνουν να ισχυριστούν πως “οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο των πολιτικών, γιατί έτσι δεν μπορούν να βρουν καμμιά δικαιολογία για να μας καταστείλουν”. Οι κύριοι αυτοί όμως δεν έχουν ανάγκη καμμιά διαδήλωση για να μας καταστείλουν, αρκεί να είναι κανείς φτωχός, μαύρος, απ’ τις φαβέλλες, για να νιώθει στο πετσί του καθημερινά τις απειλές και τη βία της αστυνομίας του παλιού καθεστώτος.

Να λέμε ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι “πιο αποτελεσματικές” είναι απλά μαλακίες. Το να βγούμε απλά στους δρόμους δεν είναι αρκετό. Πάρτε για παράδειγμα τις διαδηλώσεις των “Diretas Já” το 1984. Εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο, στο τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος, για να διεκδικήσουν άμεσα προεδρικές εκλογές. Όλες οι συναθροίσεις διαπνέονταν από το ίδιο ειρηνικό και συντεταγμένο πνεύμα. Ένα χαστούκι στο πρόσωπο της δικτατορίας, είπαν φυσικά οι ειδικοί των διαδηλώσεων. Το αποτέλεσμα; Μια ήττα για τον λαό. Παρά τα πλήθη στους δρόμους, η τροπολογία απορρίφθηκε απ’ το εθνικό κογκρέσσο και ο Tancredo Neves εξελέγη πρόεδρος μέσω μιας έμμεσης ψηφοφορίας ενός ειδικού εκλογικού σώματος.

“Η βία είναι η μαμή της ιστορίας”

Γιατί η εξέγερση είναι η βία του λαού. Γιατί “είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι”. Και γιατί η βία όλων των διαδηλώσεων που απλώνονται στη χώρα δεν είναι τίποτα μπροστά στη βία του φασίστα βουλευτή Alckmin. Γιατί μπρος στην αντίδραση της νεολαίας, οι βιτρίνες έγιναν θρύψαλα, οι τράπεζες λεηλατήθηκαν, τα λεωφορεία πυρπολήθηκαν. Εμείς ζωγραφίσαμε την απόγνωση στο πρόσωπο του Collor και τον αναγκάσαμε να παραιτηθεί, ώστε να αναλάβει ο βοηθός του ώστε να μην αλλάξει τίποτα. Τώρα, οι έφηβοι καλύπτουν τα πρόσωπά τους και εισβάλλουν στη Βουλή του Ρίο και καταλαμβάνουν την οροφή του Κογκρέσσου.

Η ιστορία ξαναγράφεται στα γκραφίτι πάνω στα μνημεία του παρελθόντος. Στις κραυγές των νέων ινδιάνων που χορεύουν γύρω από ένα αυτοκίνητο που καίγεται. Είμαστε όλοι ινδιάνοι Guarani-Kaiowas, Terena, Tapebas, Munduruku [2]

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή, το ξεκίνημα μιας νέας ιστορίας για την ελευθερία μας. Τι ευτυχία να ζούμε αυτήν τη στιγμή. Αλλά κάπου εδώ πρέπει να τελειώσω το γράμμα μου γιατί ο κόσμος έχει βγει στον δρόμο και η παρουσία μου είναι πολυτιμότερη εκεί.

“Το όνομά μου είναι εξέγερση, και είναι γραμμένo σε μια πέτρα”.

Σημειώσεις:

Αποσπάσματα εντός εισαγωγικών: Castro Alves, Bertold Brecht, Karl Marx, Mao Tsetung και Carlos Drummond.

[1] CQC: μια χιουμοριστική εκπομπή.

[2] αυτόχθονες λαοί της Βραζιλίας

Τελευταία Νέα: 

20-21 Ιούνη: “Ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στους δρόμους” σε πάνω από εκατό πόλεις. Σάο Πάολο: εξεγερμένοι πυρπόλησαν ένα όχημα τηλεοπτικού σταθμού κι ένα γραφείο της αστυνομίας. Πανηγυρικά καταστράφηκε μνημείο που είχε εγερθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Λεηλατήθηκαν ορισμένα καταστήματα. Το προηγούμενο βράδυ έγινε απόπειρα κατάληψης του Δημαρχείου. Φήμες λένε ότι ο δήμαρχος διέφυγε με ελικόπτερο. Ανάλογα σκηνικά στο Ρίο με πάνω από τριακόσιες χιλιάδες κόσμο στον δρόμο. Τριάντα χιλιάδες στην πρωτεύουσα Μπραζίλια, επιτέθηκαν στο υπουργείο εξωτερικών. Στο Μπέλο Οριζόντε, καταστράφηκε ένα τεράστιο ρολόι που μετρούσε αντίστροφα προς την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Εξεγερμένοι επιτέθηκαν στο Δημαρχείο, ενώ λεηλατήθηκαν μερικά καταστήματα. Στο Σάο Πάολο, συνδικαλιστές του κυβερνόντος Εργατικού Κόμματος, προκάλεσαν τους διαδηλωτές “να πάνε στην Κούβα, ή στη Βενεζουέλα να τα κάνουν αυτά” ενώ Ο Jérôme Valcke, γενικός γραμματέας της Fifa έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις: “Η δημοκρατία μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα εμπόδιο στη διοργάνωση μεγάλων διεθνών αθλητικών γεγονότων όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου […] Όταν έχουμε έναν ισχυρό άνδρα επικεφαλής ενός Κράτους που μπορεί να επιβάλει τις αποφάσεις του, όπως θα μπορούσε να κάνει ο Πούτιν για το 2018, γίνεται πιο εύκολο και για μας τους διοργανωτές απ’ ότι με μια χώρα όπως η Γερμανία όπου θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε σε περισσότερα επίπεδα“. Τέλος των διαπραγματεύσεων λοιπόν, ας τελειώνουμε και με τις αυταπάτες.

[youtube width=”600″ height=”400”]http://youtu.be/A95XiR63rqk[/youtube]

Κάποιες παλαιότερες αναφορές για την καταστολή στις φαβέλλες και στις φυλές του Αμαζονίου μπορείτε να βρείτε εδώ: Τάξη εναντίον Χάους στο Ρίο ντε Τζανέιρο: Ολυμπιακή ανάπλαση και καταστολή στις φαβέλες, 19/6/2011 & Εργατικές ταραχές στον Αμαζόνιο, 6/5/2012. Περισσότερα για τα γεγονότα στη Βραζιλία, στο blog της Κομμουνιστικοποίησης: Βραζιλία (όπως και Τουρκία): Οι ταραχές της “ανάπτυξης”.

Ο Πόλεμος του Χρόνου: Το κίνημα των καταλήψεων (Occupy), η Κομμουνιστικοποίηση και το στρατιωτικό ζήτημα

του Benjamin Noys (2013)

Μπορεί να υπάρξει μια προλεταριακή εξέγερση, υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι δεν έχουν βγάλει τα όπλα. Εάν σου ρίξουν δυο μηχανοκίνητες μεραρχίες στην μούρη, τότε η προλεταριακή επανάσταση είναι άνευ νοήματος – André Malraux (Virilio 2006: 115)

Η λέξη Occupy έχει προφανώς μια στρατιωτική συνυποδήλωση. Είναι μια αντι-συζήτηση και μια αντι-πρακτική όχι μόνο στις διάφορες στρατιωτικές καταλήψεις (occupations), στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, αλλά επίσης στην καθημερινή κατάληψη του χώρου και του χρόνου από το κεφάλαιο και το Κράτος. Παρά την παραπομπή αυτή, το στρατιωτικό ζήτημα – το ζήτημα δηλαδή του ρόλου, της ισχύος και της φονικότητας της στρατιωτικής επέμβασης – δεν υπήρξε ιδιαίτερα κεντρικό στις συζητήσεις γύρω απ’ τη στρατηγική των καταλήψεων. Ασφαλώς, το ζήτημα βρέθηκε σε κεντρική θέση στις διαδηλώσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, αλλά απ’ την αντίστροφη: ως κριτική στον ρόλο του στρατού στην Αίγυπτο, της στρατιωτικοποίησης της καταστολής στο Μπαχρέιν και τη Συρία, και της αμφιλεγόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης της “αντίστασης” στη Λιβύη, με την υποστήριξη του ΟΗΕ.

Στο εσωτερικό των κινημάτων, και ιδιαίτερα των κινημάτων Occupy σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένη Βασίλειο και η Ισπανία (στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά), το στρατιωτικό ζήτημα έτεινε να εγείρεται μέσω της στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, η χρήση δακρυγόνων και βίας ως απάντηση στις φοιτητικές διαδηλώσεις και στις ταραχές “για πρώτη φορά στην ενδοχώρα”, παραπέμπει στην αποικιοκρατική εμπειρία της Ιρλανδίας και του στρατιωτικού-αστυνομικού-ασφαλίτικου συμπλέγματος που ήδη δοκιμαζόταν σ’ αυτό το εργαστήρι αντι-εξέγερσης. Το ζήτημα της βίας, ιδιαίτερα εκ μέρους των διαδηλωτών, παρέμεινε σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο.

Θέλω εδώ να προσεγγίσω το στρατιωτικό ζήτημα σε σχέση με αυτές τις σύγχρονες μορφές αγώνα. Θα το κάνω με έναν μάλλον λοξό τρόπο. Κατ’ αρχήν, θέλω να επανεξετάσω το πρότυπο θεωρητικό έργο του Πωλ Βιριλιό πάνω στον ρόλο του στρατού, ιδιαίτερα τα δυο έργα-κλειδιά του της δεκαετίας του 1970: Το Ταχύτητα και Πολιτική (1997) και Λαϊκή Άμυνα και Οικολογικοί Αγώνες (1978). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι απλώς ότι αντηχούν στους όρους των σύγχρονων αγώνων, αλλά επίσης ότι θέτουν κρίσιμα ερωτήματα γύρω απ’ τις δυνατότητες και τα όρια αυτού που ονομάζει ο ίδιος “λαϊκή άμυνα” (Virilio 1990). Στη συνέχεια, θέλω να συγκρίνω την ανάλυση του Βιριλιό πάνω στις μορφές της προλεταριοποίησης και της αντίστασης με κάποια πρόσφατα έργα στη συζήτηση γύρω απ’ την “κομμουνιστικοποίηση”. ιδιαίτερα το έργο της Theorié Communiste (TC) (βλ. Noys, 2011). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι ότι η “κομμουνιστικοποίηση”, μέχρι σήμερα, έχει διαδραματίσει κάποιο συγκεκριμένο μείζονα ρόλο σ’ αυτούς τους σύγχρονους αγώνες. Στην πραγματικότητα, ως συζήτηση έχει επιμείνει στην ανίχνευση των ορίων αυτών των νέων μορφών αγώνα, ενώ ταυτόχρονα εκτιμά τί υποδεικνύουν αυτά τα “όρια” για τον μελλοντικό, επαναστατικό κομμουνισμό. Θα προτιμήσω αντίθετα να επιχειρήσω μια σύγκλιση στον προβληματισμό του Βιριλιό και της TC γύρω απ’ την εξάντληση των περασμένων μεθόδων αγώνα, που βασίζονταν στην ύπαρξη μιας εργατικής ταυτότητας. Σ’ αυτήν τη σύγκλιση θέλω να διερευνήσω την εμφάνιση του στρατιωτικού ζητήματος ως ένα πρόβλημα για σκέψη, ανάλυση και πρακτική.

Μια σύντομη σημείωση πριν ξεκινήσω αυτό το έργο: είναι αξιοσημείωτο ότι συχνά σκέψεις πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα διολισθαίνουν σ’ έναν “φετιχισμό της τεχνικής” ή σε καχέκτυπα του μηδενισμού του “καθαρού πολέμου” (Virilio 1990: 68). Σε μια πρόσφατη επιθεώρηση του μυθιστορηματικού απολογισμού του Karl Marlantes σχετικά με την εμπειρία του στο Βιετνάμ (Matterhorn, 2010), o Jackson Lears (2010) σημειώνει την έννοια του πολέμου ως “αυθεντική εμπειρία: αυτή είναι η μηδενιστική όψη του σύγχρονου μιλιταρισμού, ανεπηρέαστη από κάθε ηθική προσποίηση”. Αυτή η “μηδενιστική όψη” παίρνει συχνά την μορφή ενός αισθητικού δέους μπρος στην καταστροφική ισχύ της στρατιωτικής δύναμης και των τεχνικών μέσων της. Αμφιβάλω αν θα καταφέρω να αποφύγω εντελώς αυτό το πρόβλημα στη συνέχεια. Θέλω, ωστόσο, να προτείνω την αντιμετώπιση του στρατιωτικού ζητήματος χωρίς, όσο είναι εφικτό, να ενδώσουμε σ’ αυτόν τον φετιχισμό.

Ενδο-Αποικιοποίηση

Στο έργο του κατά τη δεκαετία του 1970, ο Πωλ Βιριλιό παρέχει μια αφετηριακή ανάλυση της εμφάνισης του κράτους και της καπιταλιστικής εξουσίας με όρους στρατιωτικής ισχύος. Χρωστώντας πολλά στον Μαρξ, ή ακριβέστερα στον Έγκελς, που ερεύνησε λεπτομερώς τα στρατιωτικά ζητήματα [2], η ρητορική του Βιριλιό προσφέρει αξιόλογες τροχιές σκέψεις που πηγάζουν από μια πιο οικεία μαρξιστική ανάλυση. Ξεκινώντας από την εργασία του ως πολεοδόμος, ο Βιριλιό ενθουσιάστηκε από τη χωρική διάσταση του πολέμου και τον ρόλο του στην αποκρυστάλλωση των μορφών της σύγχρονης εξουσίας (Virilio 1983: 1-3). Ερμηνεύει εκ νέου την προλεταριακή συνθήκη με στρατιωτικούς όρους. Η ανάλυσή του προτάσσει ότι το προλεταριακό σώμα “παράγεται” μέσα από μια ημι-αποικιοποίηση από την στρατιωτική τάξη, που αρπάζει τα αγαθά και την αξία που παράγονται ώστε να υποστηρίξει τη δική της νωθρή και παρασιτική ύπαρξη (Virilio 1990: 48). Ως απάντηση, το προλεταριάτο μετασχηματίζεται το ίδιο σε μια “πολεμική αντι-μηχανή”, στρατιωτικοποιούμενο μέσα στους συμπαγείς σχηματισμούς της πορείας και της βίας του σαμποτάζ για να πάρει τους δρόμους και να κατακτήσει τα μέσα της βίας. Σ’ αυτό το μοντέλο οι μορφές του παραδοσιακού εργατικού κινήματος -με λίγα λόγια τα κόμματα και τα συνδικάτα- γίνονται εναλλακτικές “στρατιές” ριγμένες στην αντιμετώπιση αυτής της στρατιωτικού τύπου κυριαρχίας.

Για τον Βιριλιό αυτός ο δρόμος οδηγεί σε αποτυχία, και η απόλυτη βία του πυρηνικού πολέμου σηματοδοτεί το “τέλος του προλεταριάτου”: “Με αυτήν την έννοια, ο καθοριστικός ρόλος του προλεταριάτου στην ιστορία παύει να υφίσταται με τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα” (Virilio 1990: 29). Το αποτέλεσμα είναι “ένα είδος απόλυτης αποικιοποίησης” (Virilio 1990: 32), με την οποία η στρατιωτική τάξη τελικά εξουδετερώνει κάθε τοπικότητα ή οικολογία αντίστασης. Αυτό είναι που ονομάζει ενδο-αποικιοποίηση ο Βιριλιό. Είναι εμφανές στο πέρασμα απ’ την απελπισμένη αντίσταση των Βιετναμέζων ενάντια στην οικολογική καταστροφή του εδάφους τους, στην εξαφάνιση (κατά τη δεκαετία του 1970) των Παλαιστινίων από κάθε έδαφος μέχρι τέλους, στον απεδαφικοποιημένο χώρο των μήντια.

Εάν αυτή η ενδο-αποικιοποίηση είναι επιτυχής, τότε οι άνθρωποι περιορίζονται σε εξημερωμένα ζώα, στη συνθήκη του “ανθρώπινου εμπορεύματος” (Virilio 1990: 65). “Ο στόχος της στρατιωτικής κατοχής είναι να μειώσει […] έναν πληθυσμό στην κατάσταση του κινητού σκλάβου, του εμπορεύματος” (Virilio 1990: 54). Στην πραγματικότητα, “Σήμερα αποικιοποιεί κανείς μόνο τον δικό του πληθυσμό. Υποαναπτύσσει τη δική του οικονομία” (Virilio & Lotringer 1983:95). Η τελική απάντηση των Παλαιστινίων σ’ αυτόν τον περιορισμό τους είναι μια λαϊκή επίθεση αυτοκτονιών, καθώς μια λαϊκή άμυνα δεν ήταν πλέον εφικτή.

Ορίζοντας έμμεσα την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, ο Βιριλιό συνδέει τη συνθήκη αυτή με την απόσυρση του Κράτους, που καλύπτεται έπειτα με ένα “δόγμα ασφαλείας” (Virilio 1990: 57) που επιτρέπει την παρέμβαση σε κάθε χώρο. Εν όψει της “τρομοκρατίας” της δεκαετίας του 1970, το Κράτος εξελίσσει ένα νέο πρότυπο εξουσίας εν είδει μιας “παγκόσμιας αστυνομικής καταδίωξης, ενός τρομακτικού μείγματος στρατιωτικής και δικαστικής βίας” (Virilio 1990: 63). Αυτός ο χαρακτηρισμός προφανώς συντονίζεται με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και της συγκεκριμενοποίησης, τη δεκαετία του 2000, του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ο Βιριλιό συλλαμβάνει εκ των πρωτέρων τις νέες μορφές ασύμμετρου πολέμου και τη λειτουργία “ομηρίας” που επιτελεί ο στρατιωτικός έλεγχος στις σύγχρονες διαμεσολαβημένες κοινωνίες. Σ’ αυτή τη συνθήκη, παραδοσιακές μορφές λαϊκής αντίστασης καθώς και ό,τι αποκαλεί ο Βιριλιό “οικολογικοί αγώνες”, όπως και “η απλή ελευθερία να πηγαίνεις και να έρχεσαι, και μαζί η ελευθερία να παραμένεις, να κρατάς το έδαφός σου” (Virilio 1990:91) τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Αυτός ο “οικολογικός αγώνας”, το δικαίωμα να διατηρείς τη θέση σου, προφανώς αντανακλάται στη συνθήκη του “occupy”, που αποπειράται να θέσει ένα όριο στην εισβολή εντός των απομειναριών του “δημόσιου χώρου”. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει μια νέα μορφή υποκειμενικότητας -το 99%- ώστε να βρει ένα “έδαφος” αντίστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμμέσως αν όχι άμεσα, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την κατάσταση των ανθρώπων απ’ αυτή τη συνθήκη “κινητών εμπορευμάτων” σε ακίνητους διαδηλωτές. Βέβαια, ενώ απευθύνεται σ’ αυτήν τη συνθήκη η δυσκολία παραμένει από την μεριά της στρατιωτικής ισχύος που ο Βιριλιό θεωρεί ως αιτία αυτής της “απεδαφικοποίησης”.

Τέλος του προγραμματισμού

Μ’ έναν μάλλον ιδιάζοντα τρόπο, η ανάλυση του Βιριλιό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτή τη ομάδας Theorié Communiste (TC) από την Μασσαλία, και με την εξαγγελία τους του “τέλους του προγραμματισμού”. Σύμφωνα με τη θέση τους αυτή, ο καπιταλισμός και το εργατικό κίνημα παρέμεναν αλληλένδετοι σε μια μονομαχία όπου η καπιταλιστική άρνηση του προλεταριάτου γεννούσε την κατάφαση της εργατικής ταυτότητας. Ο “προγραμματισμός” αναφέρεται στην κατάφαση ως ένα πρόγραμμα που μέλει να πραγματοποιηθεί, ένα πρόγραμμα σφυρηλατημένο από τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας (Brown 2011:22). Η TC προσφέρει μια υπόθεση περιοδολόγησης, κατά την οποία το πέρασμα απ’ την τυπική υπαγωγή -την υπαγωγή των εργατών στο κεφάλαιο, κατά την οποία οι εργάτες εξακολουθούν να παράγουν σε μορφές οργάνωσης εξωτερικές του κεφαλαίου, ωστόσο φέρνουν τα προϊόντα της εργασίας τους στην καπιταλιστική αγορά)- στην πραγματική υπαγωγή -όπου οι εργάτες εισάγονται στο κεφάλαιο, όπως στην αλυσίδα παραγωγής (ή την καπιταλιστική γεωργική παραγωγή)- παράγει μια μεταβολή στη σύνθεση του αγώνα. Η περίοδος της τυπικής υπαγωγής φτάνει στο τέλος της γύρω στα 1917, με την εμφάνιση ενός νέου κύκλου αγώνων γύρω απ’ την πραγματική υπαγωγή που περιλαμβάνουν την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα. Αυτός ο “προγραμματισμός” τίθεται σε κρίση με τη δεύτερη φάση της πραγματικής υπαγωγής, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κι ένας νέος κύκλος αγώνων που προτείνει τα όρια αυτής της ταυτότητα ξεκινάει. Η “εγκατάλειψη” του εργάτη από τοκεφάλαιο, οι εργατικοί αγώνες των “λευκών απεργιών” (absenteism), του σαμποτάζ, της άγριας απεργίας, ανοίγουν νέες “τροχιές πτήσης” που “αδειάζουν” τις παραδοσιακές μορφές του προγραμματισμού (κόμματα, συνδικάτα κλπ).

Στην ανάλυση της TC, αυτός ο κύκλος αγώνων δεν κλείνει απλώς την προλεταριακή συνθήκη (“πλέον είμαστε όλοι μεσαία τάξη”), αλλά την μετασχηματίζει κατά τέτοιον τρόπο που προτείνει την αναγκαιότητα (μάλλον παρά την επιλογή) του προλεταριάτου ως τάξη που καταλύει τον εαυτό της. Υποστηρίζουν ότι: “Η κομμουνιστικοποίηση είναι προσχηματισμένη κάθε φορά που η ύπαρξη του προλεταριάτου παράγεται ως κάτι εξωτερικό απ’ αυτό το ίδιο, ως ένας αντικειμενικός καταναγκασμός που γίνεται εξωτερικός μέσα στην ίδια την ύπαρξη του κεφαλαίου” (R.S. 2011:95). Η “εμφάνιση” της κομμουνιστικοποίησης βρίσκεται στην άκρη ή στα όρια του αγώνα, μέσα στον οποίον η ίδια η (εργατική) τάξη “εμφανίζεται ως ένας εξωτερικός περιορισμός, ως ένα όριο που πρέπει να ξεπεραστεί” (R.S. 2011:95). Σ’ αυτό το ιστορικό πρότυπο, αυτές οι αλλαγές των αγώνων θέτουν τον κομμουνισμό στην ημερήσια διάταξη ως κομμουνιστικοποίηση, απαλλαγμένη από τις παλιότερες “εργατίστικες” αυταπάτες [3].

Ήταν τα εργατικά κινήματα των δεκαετιών του 1960 και του ’70, που ήρθαν πρώτα αντιμέτωπα με αυτήν την κατάφαση. Επίσης, η καπιταλιστική απάντηση της αποσύνδεσης του εργάτη από την εργασία θα ξεμπερδέψει μια και καλή με την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα ως ουσιαστική “στιγμή” της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Κάτω απ’ την αμφίπλευρη πίεση αυτών των δυο παραγόντων, οι μορφές κατάφασης σε μια εργατική ταυτότητα θα άδειαζαν από τα μέσα τους. Αντί να αντιλαμβάνεται κάτι τέτοιο απλά ως ένδειξη ήττας, η TC υποστηρίζει ότι είναι ενδεικτικό μιας ανασύνθεσης του αγώνα, με το προλεταριάτο ως τον πόλο της άρνησης, δομημένο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και ενάντια σ’ αυτό, ένα σύστημα το οποίο δεν έχει ανάγκη πλέον την “εργατική τάξη” ως διαμεσολαβητή.

Η σύγκριση μεταξύ Βιριλιό και TC γίνεται πιο σαφής εάν θυμηθούμε την κατάληψη του εργοστασίου ωρολογοποιίας της Lip στην Beçanson και την αυτοδιαχείριση από τους εργάτες του, το 1973. Εκείνη την περίοδο, πολλοί μέσα απ’ τη γαλλική άκρα αριστερά, ιδιαίτερα μαοϊκοί, θεώρησαν αυτήν την πράξη της κατάληψης ως μια ένδειξη ότι οι εργάτες δεν είχαν πια ανάγκη την καθοδήγηση κομμάτων ή ακτιβιστών για να διευθύνουν τον αγώνα τους. Αυτό τέλος πάντων ήταν το συμπέρασμα του Ζακ Ρανσιέρ (Rancière 2011: 90; Brown 2011: 20). Σ’ ένα παρόμοιο πόρισμα είχαν καταλήξει και οι πρώην μαοϊκοί ακτιβιστές Γκυ Λαρντρώ και Κριστιάν Ζαμπέ:

“Τελικά καταλάβαμε σε κάποια φάση ότι οι μάζες είχαν πάρει από μας όλα όσα μπορούσαν, ότι οι διανοούμενοι δεν είχαν πια τίποτε να τους δώσουν. Όλα όσα είχαμε κάνει πέρασαν στις μάζες τις ίδιες. Βλέποντας τα γεγονότα στη Lip, γινόταν ολοένα και πιο σαφές ότι δεν υπήρχε πια καμμία έννοια πολιτικού ακτιβισμού (militancy)”. (Starr 1995:91).

Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετες φωνές. Το γαλλικό ακροαριστερό περιοδικό Négation, υποστήριξε τότε ότι οι εργάτες της Lip είχαν αγγίξει ένα όριο -το όριο της αυτοδιαχείρισης (Négation 2007; Brown 2011: 20, ΣτΜ: ελληνική μετάφραση διαθέσιμη). Οι εργάτες της Lip ήταν ανίκανοι να ξεπεράσουν τα όρια του ίδιου τους του εργοστασίου και περιορίζονταν στο να ξαναβάλουν μπρος σε μια καπιταλιστική επιχείριση. Έτσι, ενώ αφενός αναγνώριζαν ότι επρόκειτο για έναν αγώνα, για το Négation ο αγώνας αυτός περιοριζόταν από την αδυναμία του να πάει πέρα από τα όρια της ταυτότητας των εργατών ως εργάτες. Το σημείο αυτό, όπως είδαμε, ξαναπιάνεται με περισσότερες λεπτομέριες από την TC.

Όσον αφορά τον Βιριλιό, η οπτική του είναι παρεμφερής. Με περισσότερο ακόμα συμπάθεια, ο Βιριλιό θεωρεί τον αγώνα αυτόν ως μια απόπειρα να κρατηθούν οι οικολογικές “θερμοπύλες” ενός αγώνα. Όπως παρατηρεί ο ίδιος:

“Τα συνδικάτα ήξεραν καλά τί έκαναν όταν ζητούσαν απ’ τους εργάτες να προσέξουν πολύ καλά τα εργαλεία της παραγωγής. Είναι σαν, μέσα στα μυαλά τους, τα εργαλεία αυτά να αποτελούν την τελευταία αναπαράσταση του αυθεντικού τους περιβάλλοντος, την εγγύηση και τον όρο διαμονής ολόκληρης της νόμιμης ύπαρξής τους. (Virilio 1990:54)

Ενώ φυσικά, με έναν τρόπο κάπως ανάλογο αυτού του Négation, ο Βιριλιό βλέπει τον αγώνα αυτόν να χάνει το βήμα του μπρος στην εξέλιξη της “απεδαφικοποίησης” που επιφέρουν οι δυνάμεις του Κράτους και του κεφαλαίου, αρνείται επίσης απλά να καταδικάσει την απόπειρα αυτή εκ προοιμίου.

Η αντίσταση είναι μάταιη ή και όχι

Εάν θέσουμε αυτές τις παρατηρήσεις σε διάλογο μεταξύ τους, μπορούμε να πούμε ότι το “στρατιωτικό ζήτημα” τώρα τίθεται με τους όρους των νέων μορφών και δυνατοτήτων της “προλεταριακής συνθήκης”. Ο Βιριλιό συμπεραίνει ότι η διασπορά της στρατιωτικής ισχύος στον χώρο και τον χρόνο θέτει ένα τέλμα στο παραδοσιακό δικαίωμα στην αντίσταση – όσο αυτή μένει εδαφικοποιημένη σε ένα συγκεκριμένο έδαφος και στη διατήρηση των μέσων της βίας. Στην πράξη, “στερημένοι από το παραγωγικό τους οπλοστάσιο, (οι προλετάριοι) παύουν να αποτελούν προνομιούχους οικονομικούς συνεταίρους στη συνθήκη της στρατιωτικής ημι-αποικιοποίησης” (Virilio 1990:53). Η κατάρρευση του εδάφους κάτω απ’ τη συνθήκη αυτή μεταξύ στρατιωτικής ισχύος και πολιτών, σημαίνει ότι: “από δω και πέρα, οι στρατιωτικές επιθέσεις δεν περιορίζονται απ’ τον χρόνο και η οργιαστική συμμετοχή δεν είναι παρά η παράλογη υποστήριξη μιας τεχνικο-λογιστικής υπερ-εθνικότητας, το τελικό στάδιο της απεδαφικοποίησης και, ως εκ τούτου, της δουλείας. (Virilio 1990:72) Αυτή η “εξαφάνιση” σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε μια στιγμή αντίστασης, και άρα η αντίσταση εμφανίζεται ως διαλυμένη [4].

Το απαισιόδοξο συμπέρασμα του Βιριλιό είναι ότι η επανάσταση είναι ανέφικτη και μένει χώρος μόνο για επαναστατική αντίσταση, όμως κι αυτή όπως βλέπουμε φαίνεται γενικά αναποτελεσματική. Με έναν τυπικά υπερβολικό τρόπο, ο ίδιος καταλήγει:

“Μπορούμε απλά να πεθάνουμε. Σε κάθε περίπτωση, δεν μας έχουν ανάγκη πια: ρομποτ και υπολογιστές θα αναλάβουν την παραγωγή. Ο πόλεμος έχει αυτοματοποιηθεί, και μαζί μ’ αυτόν η ισχύς της λήψης αποφάσεων. Δε χρειάζονται πια τους ανθρώπους, στρατιώτες ή εργάτες, παρά μόνο μέσα απόλυτης εξόντωσης, τόσο στη σφαίρα του εμπορίου όσο κι αλλού. (Virilio & Lotringer 1983:102)

Αν και εδώ καταγράφει την “εγκατάλειψη” της εργασίας από το κεφάλαιο, κάτι που καταγράφει επίσης και η TC, το προεκτείνει σε ένα όραμα εξόντωσης που πέφτει έξω απ’ την ακόμη υπάρχουσα “κινούμενη αντίθεση” της ανάγκης του κεφαλαίου για εργασία.

Αντίθετα, η TC υποστηρίζει ότι οι νέες μορφές “αυτοκτονικού” αγώνα σκιαγραφούν τα όρια αυτής της απεδαφικοποίησης, ενώ εξακολουθούν να την ανταγωνίζονται. Στους αγώνες αυτούς, οι εργάτες δεν προσπαθούν πια να υπερασπιστούν ένα εργατικό κεκτημένο που καταρρέει, αλλά αντίθετα “ωθούνται” σε μια “ρήξη” με την ταυτότητα που παρήγαγε αυτό. Αυτό συνεπάγεται την πυρπόληση των εργοστασίων, τις απαιτήσεις όσο το δυνατόν υψηλότερων αποζημιώσεων, και άλλες “εξόδους” από την εργασία (R.S. 2011:119). Αυτοί οι αγώνες βρίσκονται σε μια διφορούμενη κατάσταση, που αφενός είναι ενδεικτική της τραγωδίας των εργατών που στερούνται την ταυτότητα του εργάτη αλλά αφετέρου προεικονίζουν φευγαλέα και την “απο-ουσιαστικοποίηση” της εργασίας (R.S 2011:120). Αντίθετα στην αίσθηση του Βιριλιό ότι το προλεταριάτο έχει εξουθενωθεί υπό την απειλή της εξόντωσής του, η TC προτείνει ότι η “ρήξη” της αυτοκατάλυσης του προλεταριάτου μπορεί να προεικονίζει τη δυνατότητα εμφάνισης μιας νέας επαναστατικής διαδικασίας ως κομμουνιστικοποίηση.

Ενώ ο Βιριλιό τείνει προς έναν αποκαλυπτικό πεσσιμισμό, η παράκαμψη του στρατιωτικού ζητήματος από την TC παράγει ορισμένες στιγμές αξιοσημείωτης αισιοδοξίας σχετικά με τη διαδικασία της επανάστασης ως κομμουνιστικοποίηση:

“Η αντιπαράθεση με το κράτος θέτει άμεσα το ζήτημα των όπλων, που μπορεί να επιλυθεί μόνο στήνοντας ένα δίκτυο διανομής που να μπορεί να στηρίξει την μάχη σε δυνητικά απεριόριστα πεδία. Οι στρατιωτικές και οι κοινωνικές δραστηριότητες είναι αδιαχώριστες, ταυτόχρονες, και αμοιβαία διεισδύουσες: το στήσιμο ενός μετώπου ή ορισμένων καθορισμένων ζωνών μάχης είναι θάνατος για την επανάσταση” (2011:56)

Αν και θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε εν μέρει μ’ αυτήν την πρόταση, το επίπεδο αφαίρεσης μέσω της οποίας τίθεται, το κάνει εξαιρετικά δύσκολο να δούμε πώς θα πάρει το πάνω χέρι απέναντι στο “στρατιωτικό σώμα” μιας συμπαγούς και δι-εθνικής άρχουσας τάξης. Σε άλλο σημείο, η TC αναφέρει πως ενδέχεται να υπάρξει “η πιθανότητα μιας πολλαπλότητας μικρών, βαρβαρικών πολέμων” (R.S. 2011:138)

Οι ελπίδες της TC βρίσκονται με το μέρος της ίδιας της ταχύτητας της διαδικασίας κομμουνιστικοποίησης, ώστε να ξεπεράσει τις στρατιωτικές και λογιστικές δυνατότητες της καπιταλιστικής τάξης:

Εάν (η επανάσταση) επιτρέψει την κατάλυση ενός αυξανόμενο βαθμού ανταγωνισμών και διαιρέσεων ανάμεσα στους προλεταρίους, καθιστώντας την το περιεχόμενο και την εξέλιξη της ένοπλης αντιπαράθεσής της με αυτούς που η καπιταλιστική τάξη θα είναι ακόμη σε θέση να κινητοποιήσει, να ενσωματώσει και να αναπαράξει εντός των κοινωνικών σχέσεών της (2011:56)

Είναι η ταχύτατη ανάπτυξη της “προλεταριακής συνθήκης”, που δε δεσμεύεται πλέον απ’ τις συνηθισμένες οργανωτικές και μισθολογικές μορφές, που θα επιτρέψει ένα ξεπέρασμα, υποστηρίζουν, του στρατιωτικού τμήματος (και της δυνατότητάς του για καταστροφή) που είναι ακόμα ενσωματωμένο στο κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, βασίζουν τη δυνατότητα της κομμουνιστικοποίησης στην επίδραση της επιτάχυνσης:

“Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα μέτρα της κομμουνιστικοποίησης θα πρέπει να έχουν μια δυναμική επίδραση στη διάλυση των συνδέσεων που ενώνουν τους εχθρούς μας και την υλική τους υποστήριξη: θα πρέπει να καταστραφούν τάχιστα, χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής”. (2011:56)

Μια παρόμοια τροπή εμφανίζεται στο κείμενο του Rocamadur/Blaumachen του 2012 πάνω στις ταραχές του Λονδίνου. Συμπεραίνουν:

“Η δυναμική της ταξικής πάλης σήμερα δεν μπορεί ποτέ να είναι νικηφόρα, επειδή εξακολουθεί να βρίσκει μπροστά της την ίδια την ταξική πάλη ως όριό της, ως το σημείο όπου ο πολλαπλασιασμός των ρήξεων θα γίνει ξεπέρασμα του ταξικού ανήκειν (και κατά συνέπεια της ταξικής αυτοοργάνωσης), σαν μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση, ως μέτρα κομμουνιστικοποίησης, που είτε θα απο-κεφαλαιοποιούν (κομμουνιστικοποιούν) τη ζωή ολοένα και περισσότερο, είτε θα τσακίζονται” (2012)

Φυσικά, το ζήτημα είναι εάν η ταχύτητα για την οποία κάνει λόγο η TC, εάν η ταχύτητα της κομμουνιστικοποίησης στη διαδικασία της επανάστασης, θα “απο-κεφαλαιοποιεί τη ζωή ολοένα και περισσότερο” ή αν “θα τσακιστεί”. Είναι για μένα, η μάλλον αιμοδιψής τάση να μην υπολογίσω σοβαρά τη δεύτερη πιθανότητα, που μοιάζει προβληματική.

Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Βιριλιό. Σημειώνει την εξαφάνιση του στρατού από την ίδια την πολεμική μηχανή, υποδεικνύοντας ότι ο κυβερνήτης του HMS Sheffield δεν είχε χρόνο να αντιδράσει στην εκτόξευση ενός πυραύλου Exocet από ένα αεροσκάφος Super Etendard, ο πιλότος του οποίου υπάκουε στο δόγμα του “πυροβόλα και ξέχνα”/”Fire and Forget” (Virilio & Lotringer 1983:18). Το πλοίο καταστράφηκε. Η Μπέβερλυ Σίλβερ (2003) έδειξε επίσης ότι απέναντι στους τεράστιους στρατούς κληρωτών, που επέτρεπαν στους εργάτες να διαπραγματευθούν τη θέση τους απέναντι στο Κράτος όταν αυτό τους αμολούσε σ’ έναν πόλεμο, η απάντηση ήταν να επαγγελματοποιήσει, ιδιωτικοποιήσει και ελαχιστοποιήσει τον ρόλο των εργατών στον πόλεμο – σε συνάρτηση με τη γενική τάση του καπιταλισμού να αντικαθιστά το μεταβλητό κεφάλαιο με σταθερό κεφάλαιο. Στην αργκό του αμερικανικού στρατού, η τάση προς τα τηλεχειριζόμενα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), ορίζεται ως “συμπίεση της αλυσίδας θανάτων”/”compressing the kill chain”: η αφαίρεση ή ελαχιστοποίηση της ανθρώπινης εμπλοκής στην καταστροφή. Ενδεχομένως δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε αυτούς τους καλωδιομένους “ηθικούς drones” να βλέπουν την προλεταριακή επανάσταση ως μια πράξη ανηθικότητας.

Στην πραγματικότητα, αυτή η επένδυση στην ταχύτητα και την κινητικότητα είναι ακριβώς το πεδίο του “πολέμου του χρόνου” που βλέπει ο Βιριλιό ως το μείζον πρόβλημα της στρατιωτικής τάξης. Ο πόλεμος της επιτάχυνσης δημιουργεί νέες τεχνολογίες που σπρώχνουν τους ανθρώπους έξω απ’ το πεδίο της επιλογής και του ελέγχου, προς όφελος μιας αυτόματης και αυτοματικής αναχαίτισης. Αν και δεν αφομοιώνω φυσικά την TC σ’ αυτή τη συζήτηση, μπορούμε να δούμε αυτό που έχουμε εδώ ως ακριβώς έναν “πόλεμο του χρόνου”. Απ’ την μια έχουμε την εκμηδένιση ή ελαχιστοποίηση της εργασίας απ’ τη διαδικασία του πολέμου, την αύξηση της ταχύτητας και της βίας της στρατιωτικής απάντησης. Απ’ την άλλη, βρίσκουμε την φαινομενική αναγκαιότητα της ταχύτατης διασποράς της επανάστασης προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτήν τη δυνατότητα. Έχουμε λοιπόν θαρρώ, δυο συμμετρικές πιθανότητες. Θα μπορούσαμε, κατ’ αρχήν, να υπερεκτιμήσουμε τις στρατιωτικές δυνατότητες της “δι-εθνικής στρατιωτικής τάξης”, κι έτσι να οδηγηθούμε στην απραξία από την μεριά μας, ει δε μη στην πραγμοποίηση και στη φετιχοποίηση της στρατιωτικής ισχύος (έναν κίνδυνο που διατρέχει ο ίδιος ο Βιριλιό). Δεύτερον, απ’ την άλλη, θα μπορούσαμε επίσης να υπεκφύγουμε του στρατιωτικού ζητήματος απλά επαναπαυόμενοι στην “ανώτερη” ταχύτητα της επανάστασης. Μου φαίνεται πως αυτόν τον κίνδυνο διατρέχουν ορισμένες προτάσεις της TC.

Φυσικά, το Occupy είναι, ή ήταν, ένας ετερογενής σχηματισμός, ή σύνολο σχηματισμών, που συνήθως στόχευε να ξεφύγει απ’ αυτού του είδους την αποκρυστάλλωση. Αν μη τί άλλο, η τυπολογία που ανιχνεύσαμε, βρίσκεται εγγύτερα (γενικά) στην εμμονή του Βιριλιό για τη συνέχιση της οικολογικής αντίστασης μετά την εξαφάνιση της επανάστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι τόσο φανερό το πού διαφεύγει απ’ το στρατιωτικό ζήτημα αλλά το ότι το αρνείται θετικά, ακριβώς για να ξεφύγει απ’ τη συζήτηση του “καθαρού πολέμου” που ο Βιριλιό ισχυρίζεται ότι βρίσκεται στην καρδιά του Δυτικού μηδενισμού (Virilio 1990:68). Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για την TC. Η πρότασή μου είναι ταπεινή. Αν και αποτελεί αξιέπαινο στόχο, θα μπορούσε η πολιτική της διασποράς, του συντονισμού και της επιτάχυνσης να κληθούν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την αδράνεια των πρακτικά αδρανών, αλλά επίσης τις στρατιωτικοποιημένες μορφές του καπιταλιστικού Κράτους που μεταχειρίζονται και εμπλέκονται σ’ αυτές ακριβώς τις νέες μορφές για να αναπαράγουν τη δική τους απεδαφικοποίηση και εδαφικοποίηση της εξουσίας.

 

Σημειώσεις:

[1] Ο Jason Adams (2012) χρησιμοποίησε τον Βιριλιό προκειμένου να διερευνήσει τις στρατηγικές δυσκολίες και τάσεις στο κίνημα Occupy, όμως χωρίς να εγείρει άμεσα το στρατιωτικό ζήτημα. Οφείλω πολλά στον Jason Adams για την ενθάρρυνση του να συνεχίσω αυτές τις σκέψεις.

[2] Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ Μαρξ και Έγκελς. Ο Έγκελς ήταν γνώστης της πραγματικότητας του πολέμου, ακόμη κι αν δεν τον έβλεπε με τον τρόπο που τον βλέπουμε εμείς. Υπήρχε επίσης η ιδέα της επανοικειοποίησης του πολέμου από την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα του συνδικαλισμού, ήταν μια ομάδα μάχης. Η σχέση του μαρξισμού με τον πόλεμο δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής στο ξεκίνημα αυτό (Virilio & Lotringer 1983: 105).

[3] Αυτό έρχεται επίσης σε αντίθεση με τη θεωρία της “κομμουνιστικοποίησης” των Gilles Dauvé και Karl Nesic, που αντιμετωπίζουν την “κομμουνιστικοποίηση” ως μια εγγενή πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή, και όχι ως μια ιστορικά προσδιορισμένη πιθανότητα (βλ. Endnotes 2008).

[4] Αυτή η διάγνωση φέρει κάποια ομοιότητα με αυτήν του Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη (Carl Schmitt “Theory of the Partisan” 1963)

Βιβλιογραφία:

Adams, Jason (2012), ‘Occupy Time’, Radical Philosophy 171: 15-18.Brown, Nathan (2011), ‘Red years: Althusser’s lesson, Rancière’serror and the real movement of history’, Radical Philosophy 170: 16-24.
Endnotes 1 (2008).
Lears, Jackson (2010), ‘Mad Monkey. Review of Μatterhorn by KarlMarlantes’, London Review of Books [Online] 32.18: 15-17.http://www.lrb.co.uk/v32/n18/jackson-lears/mad-monkey
Négation (2007), ‘Lip and the Self-Managed Counter-Revolution’[1973], trans. Peter Rachleff and Alan Wallach, http://libcom.org/library/lip-and-the-self-managed-counter-revolution-negation(accessed 22 December 2012). (ΣτΜ ελληνικά: https://rioters.espivblogs.net/2009/10/06/to-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-lip-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA/)
Noys, Benjamin (ed.) (2011), Communization and its Discontents ,Brooklyn: Autonomedia / Minor Compositions
Rancière, Jacques (2011), Althusser’s Lesson [1974], trans. EmilianoBattista, London: Continuum.
Rocamadur / Blaumachen, ‘The feral underclass hits the streets: Onthe English riots and other ordeals’, SIC: International Journal for Communization
(2012),http://sic.communisation.net/en/the-feral-underclass-hits-the-streets?DokuWiki=e19764affecb034401ae1fc9df032fbb (Accessed23 December 2012)
R.S. (2011), ‘The Present Moment’, SIC: International Journal for Communization 1 (2011): 95-144.http://riff-raff.se/en/sic1/sic-1-07-the-present-moment.pdf (Accessed23 December 2012) (ΣτΜ: ελληνικά: http://www.blaumachen.gr/2011/11/%CE%B7-%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE/)
Schmitt, Carl (2007), Theory of the Partisan, trans. G. L. Ulmen, New York: Telos Publishing.Silver, Beverly J. (2003), Forces of Labor, Cambridge: Cambridge UP.
Starr, Peter (1995), Logics of Failed Revolt: French Theory After May ’68, Stanford: Stanford University Press.
Theorié Communiste (2011), ‘Communization in the Present Tense’, in Communization and its Discontents, ed. Benjamin Noys, Brooklyn:Autonomedia / Minor Compositions, pp.41-58
Virilio, Paul (1990), Popular Defense and Ecological Struggles [1978], trans. Mark Polizzotti, New York: Semiotext(e).
Virilio, Paul (2006),Speed and Politics [1977], trans. Marc Polizzotti,New York: Semiotext(e).
Virilio Paul, and Sylvère Lotringer (1983), Pure War, trans. MarkPolizzotti, New York: Semiotext(e)

Πηγή: το μπλογκ Communisation Θεωρία, Ιστορία, Νέα από το μέτωπο

 

 

Αντεπίθεση!

Βαρκελώνη, 15 Μάη

Αγαπητοί,

Τα καλά νέα έρχονται αυτή τη φορά απ’ την Μαδρίτη. Την περασμένη Κυριακή, ο κόσμος πλημμύρισε την Puerta del Sol στο τέλος της διαδήλωσης, όταν τα αποτελέσματα της Consulta Sanitaria ανακοινώθηκαν. Μέσα σε πέντε μέρες, πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές υπέρ μιας ποιοτικής δημόσιας περίθαλψης συλλέχθηκαν μόνο στην περιοχή της πρωτεύουσας Μαδρίτης.

Απ’ ό,τι φαίνεται, η κοινωνική σπονδυλική στήλη του κινήματος είναι πιο δυνατή από ποτέ, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται πλέον στους δρόμους ποτέ, ή ίσως πολύ σπάνια. Στην Καταλωνία, η αστυνομία εξαπέλυσε μια αντεπίθεση, επιλέγοντας τη συμβολική ημερομηνία της 15 Μαΐου για να το κάνει.

Έτσι, χθες το πρωί κιόλας, το πρόσφατα κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο “Las Barricadas” εκκενώθηκε. Σήμερα το πρωί, η αστυνομία προχώρησε στην εκκένωση της αγροτικής κατάληψης γης της Can Piella, “συμβόλου της αυτάρκειας”. Ως αντίδραση, ακτιβιστές απέκλεισαν έναν αυτοκινητόδρομο και εισέβαλαν στα γραφεία της ιδιοκτήτριας εταιρίας, για να κρεμάσουν ένα πανώ στο κτίριο “Οι νόμοι σπέρνουν την αδικία”. Το απόγευμα, οργανώθηκε μια διαδήλωση προς υποστήριξη του κατειλημμένου αγροκτήματος. Μερικές δεκάδες άνθρωποι συμμετείχαν. Παρά την ισχυρή αστυνομική παρουσία, κατάφεραν να αποκλείσουν τον κεντρικό δρόμο Passeig de Grácia καθώς διαδήλωσαν προς την Plaça Catalunya.

Μας παρακινεί σε σκέψεις, η στρατηγική των αρχών σχετικά με το κίνημα της 15 Μάη. Στο ξεκίνημά του, προσπάθησαν να το περιορίσουν με τη βία. Τους γύρισε μπούμερανγκ. Η βίαιη καταστολή των πρώτων ημερών, το μόνο που κατάφερε ήταν να βοηθήσει το κίνημα να εξαπλωθεί. Έκτοτε, οι αρχές υιοθέτησαν μια σχετικά πιο ειρηνική στάση. Προτίμησαν έτσι πιο ήπιες μορφές καταστολής, όπως οι μαζικές εξακριβώσεις και τα πρόστιμα σε συμμετέχοντες. Η αμέσως επόμενη κλιμάκωση ήρθε με την εκκένωση της φυσικής βάσης του κινήματος, των κοινωνικών κέντρων. Στην Μαδρίτη αυτό έλαβε χώρα το περασμένο φθινόπωρο. Στη Βαρκελώνη αυτή η διαδικασία εξελίσσεται ακόμη.

Το αποτέλεσμα είναι ένας πόλεμος καταλήψεων, στον οποίο οι ακτιβιστές θέτουν σε πράξη το πολυτραγουδισμένο σύνθημά τους “Για κάθε εκκένωση, μια νέα κατάληψη”. Πρόκειται όμως για έναν πόλεμο φθοράς, ο οποίος δεν ευνοεί το κίνημα. Ήδη, πολύς κόσμος έχει κουραστεί απ’ τις συνεχείς καταλήψεις και διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Σύντομα δε θα έχει καν τη δυναμική για νέες καταλήψεις, εάν αυτές δεν μπορούν να ριζώσουν και να κρατηθούν.

Ένα ακόμη ουσιαστικό κομμάτι της επίσημης στρατηγικής του κράτους είναι η απόλυτη άρνησή του να δεχθεί οποιονδήποτε συμβιβασμό. Κάτι τέτοιο θα ερμηνευόταν ως σημάδι αδυναμίας, όπως τα ΜΑΤ όταν κάνουν ένα βήμα πίσω. Θα γινόταν μια νίκη που θα ενθάρρυνε πολλούς ανθρώπους να διεκδικήσουν ακόμη περισσότερα, να προχωρήσουν, να τους σαρώσουν.

Χρειαζόμαστε μια αλλαγή και στη δική μας στρατηγική. Κι αυτό εκτυλίσσεται ήδη. Το κίνημα έχει διασπαστεί σε χιλιάδες μικροομάδες που οργανώνουν τις δικές τους δράσεις. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι αυτοοργανωμένες καταλήψεις σε σχολεία και νοσοκομεία, άρνηση των καθηγητών και των ιατρών να αναγνωρίσουν κάθε είδους ιδιωτικοποίηση, δημιουργία αυτοοργανωμένων κλινικών, παιδικών σταθμών και δομών εκπαίδευσης στις γειτονιές.

Εάν σταθούμε ικανοί να δημιουργήσουμε μια ισχυρή βάση τοπικής αλληλεγγύης, μπορούμε να ξεκινήσουμε να ανακαταλαμβάνουμε τον χώρο. Όχι απλά χώρο για τους γνωστούς καταληψίες, αλλά για τον καθένα. Για να ζήσουμε, για να φτιάξουμε πράγματα με τα χέρια μας, για να ανταλλάξουμε γνώση, αγαθά, τοπικά προϊόντα. Και φυσικά για να χαρούμε.

Πηγή: http://spanishrevolution11.wordpress.com/2013/05/15/counter-offensive/

 Βλ. σχετικά: Για το ξεκίνημα του κινήματος των “Αγανακτισμένων”: ¡QUE SE VAYAN TODOS! προκήρυξη από τις κινητοποιήσεις στην Ισπανία, 19/5/2011, και μια συνάντησή του με τον εργατικό αγώνα στις Αστούριες “Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, δεν είμαστε πασιφιστές”, Ισπανία 12/6/2012 & Γράμμα από έναν αστουριανό ανθρακωρύχο, 22/6/2012

Αίγυπτος: η πρωτοβουλία κινήσεων αλλάζει στρατόπεδο, ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Ορισμένα μαθήματα που μπορούμε να αντλήσουμε απ’ τις 22 Μάρτη και πώς η επανάσταση κερδίζει έδαφος

Κατά τα τελευταία γεγονότα της 22ας Μαρτίου που ονομάστηκαν “η μάχη του λόφου”, χιλιάδες διαδηλωτές προσπάθησαν να επιτεθούν στα κεντρικά γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη συνοικεία Μοκαττάμ στο Κάιρο, ενώ λεηλατήσαν τα γραφεία της συνοικείας του Μονιάλ, και των πόλεων Μαχάλλα, Αλεξάνδρεια και Μανσούρα, φέρνοντας στο φως τις υπόγειες εξελίξεις της πολιτικής συνείδησης των Αιγυπτίων των τελευταίων μηνών.

Η αστυνομία και οι ισλαμιστές φοβούνται

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης της 25 Γενάρη 2011, οι Αιγύπτιοι έλεγαν ότι το κύριο επίτευγμα της επανάστασης ήταν ότι δε φοβούνταν πια.

Δυο χρόνια και δυο μήνες αργότερα, το στρατιωτικό καθεστώς (SCAF) και η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι σαλαφιστές και τζιχαντικοί σύμμαχοί της, η συστηματική χρήση πραγματικών πυρών εναντίων ειρηνικών διαδηλώσεων εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, που έχουν αφήσει πίσω τους χιλιάδες τραυματίες κι εκατοντάδες νεκρούς, 12-15.000 ποινές φυλάκισης εναντίον διαδηλωτών, εκτάκτων στρατοδικείων για πολίτες, τη βία των ισλαμικών πολιτοφυλακών, παράνομες προσαγωγές-απαγωγές και βασανιστήρια εναντίον ενηλίκων όσο και παιδιών που παραδίδονται στον σαδισμό των βασανιστών, υποχρεωτικούς “ελέγχους παρθενίας και βιασμούς γυναικών κατά τη σύλληψη, εισαγγελικές έρευνες με ψευδείς και κατασκευασμένες μαρτυρίες, νέες νομοθεσίες που περιορίζουν ή και απαγορεύουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, επιβολή στρατιωτικού νόμου και απαγόρευση κυκλοφορίας, την κάθοδο των τανκς στους δρόμους, σε σχολεία και εργοστάσια, τις απειλές των μουσουλμάνων και χριστιανών κληρικών εναντίον διαδηλωτών, την κοροϊδία της κοσμικής αντιπολίτευσης (FSN) που καλεί σε ήσυχες κι ειρηνικές διαδηλώσεις ελπίζοντας σε μια συγκυβέρνηση με τους Σαλαφιστές και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, παρά τις καταγγελίες των διαδηλωτών που αμύνονται ενάντια στην κρατική βία, παρ’ όλη την αστυνομική βία και τρομοκρατία του καθεστώτος, ο κόσμος δε γύρισε απογοητευμένος και φοβισμένος στα σπίτια του, αλλά αντίθετα κατέβηκε ακόμα πιο μαζικά, πιο οργισμένα, πιο αποφασιστικά και συνειδητά στους δρόμους.

Σε σημείο που ο εμπρησμός νομαρχιών, αστυνομικών τμημάτων, οχημάτων της αστυνομίας και κομματικών γραφείων των Αδελφών Μουσουλμάνων τείνει να γίνει εθνικό σπορ, μαζί με τον αποκλεισμό δρόμων και σιδηροδρόμων. Δεν πρόκειται για μια τρέλλα νεαρών μάχιμων επαναστατών των μεγαλουπόλεων, αλλά για κάτι που ενώνει όλο τον κόσμο ως το μικρότερο χωριό της χώρας.

Είναι κάτι που δείχνει -το βλέπουμε ιδιαίτερα κατά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2013- ότι ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο: οι πολιτικοί και οι ισλαμιστές φοβούνται και όλος ο κόσμος μπορεί να το δει. Μέχρι πρόσφατα, ακόμη και μετά την επανάσταση, ενάντια στη βία του κράτους ή των ισλαμιστών, σκύβαμε το κεφάλι, ελπίζαμε στην καλύτερη περίπτωση σε μια ΕΔΕ, ή διαμαρτυρόμασταν ειρηνικά στους δρόμους. Η αστυνομία τότε χρησιμοποιούσε ξανά βία εναντίον των διαδηλωτών. Μόνο μια μειοψηφία πραγματικά τολμούσε να υψώσει το ανάστημά της και να απαντήσει. Τα ΜΜΕ, τις περισσότερες φορές, συμφωνούσαν στις καταγγελίες της τυφλής βίας των νεαρών επαναστατών, την οποία δεν μπορούσε να υποστηρίξει ο κουρασμένος πια αιγυπτιακός λαός. Σήμερα, ένα τέτοιο πνεύμα έχει γενικά ξεπεραστεί, κι όλος ο κόσμος λέει “βία στη βία”, αίμα για το χυμένο αίμα, άμεση λαϊκή δικαιοσύνη.

Οι αστυνομικοί ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, αβέβαιοι για το μέλλον τους, κάτω από τις διαταγές των Αδελφών Μουσουλμάνων τους οποίους μέχρι χθες καταδίωκαν, έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το μίσος ενός λαού που δεν τους φοβάται πλέον, καταφεύγουν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία ή κατεβαίνουν σε απεργία όπως στις αρχές του Μάρτη, βρίσκονται αντιμέτωποι επίσης με μια επιλογή εσωτερικής λογικής για τους ίδιους: είτε θα συνεχίσουν να σκοτώνουν και να βασανίζουν όσο τους πάρει, είτε θα τα παρατήσουν και θα βγάλουν μια λευκή σημαία όπως έκαναν αρκετοί αστυνομικοί στο Πορτ-Σάιδ τον Φλεβάρη, ή θα πιέζουν την κυβέρνηση όπως έκαναν τον Μάρτη, ζητώντας την παραίτηση του υπουργού εσωτερικών και μια άλλη κοινωνική πολιτική που δε θα τους καθιστά πλέον σάκκους του μποξ για τη λαϊκή οργή. Όπως και να ‘χει, το αστυνομικό κράτος είναι τελειωμένο.

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τους ισλαμιστές. Μπορείτε να δείτε σήμερα ταξί στο Κάιρο με την επιγραφή “Απαγορεύεται σε μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, ιεροκήρυκες να καταγγέλουν απ’ τα τζαμιά ως κίβδηλους μουσουλμάνους τα μέλη της, πιστούς να φωνάζουν “Θάνατος στον Μπαντί” (ο ηγέτης της Μ.Α.), διαδηλωτές να καίνε σημαίες του Κατάρ, γυναίκες να λυντσάρουν σαλαφιστές που προσπαθούν να τις παρενοχλήσουν, γυναίκες επίσης να κραδαίνουν κουζινομάχαιρα εναντίον όσων -κυρίως ισλαμιστών- πάνε να τις κακοποιήσουν, γυναίκες να ξεγυμνώνονται στο διαδίκτυο διακηρύττοντας την ελευθερία τους να ορίζουν το σώμα τους ενάντια σε όλες τις θρησκείες, 18χρονους νέους να μιλούν υπέρ του αθεϊσμού μέσα σε τζαμιά, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές να σκαρφίζονται συνθήματα που ταυτίζουν τον ισλαμισμό με τον φασισμό…

Οι εκλογικές επιδόσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων ανά επαγγελματικό χώρο, απεικονίζουν αυτήν τη ριζοσπαστική πνευματική αλλαγή. Τον Μάρτιο του 2013, μετά την ανάδειξή τους στις πολιτικές εκλογές, καταρρέουν στις επαγγελματικές εκλογές στους φοιτητές, στους δημοσιογράφους, στους φαρμακοποιούς ενώ προβλέπεται να καταρρεύσουν τα ποσοστά τους και στους δικηγόρους, τους ιατρούς και τους εκπαιδευτικούς… Τη στιγμή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν το προπύργιο των ισλαμιστών και το μέσο επιρροής τους στα πιο λαϊκά στρώματα.

Η “Μάχη του λόφου” είναι το ορατό σκέλος αυτού του πνευματικού σεισμού. Η σαουδικού τύπου θρησκευτική υπακοή, σχεδιασμένη ως ένα είδος αστυνομίας σκέψης έχει γίνει τόσο ανυπόφορη όσο η ίδια η αστυνομία. Αυτό το Ισλάμ, που επιβάλλεται στον λαό από τα στρατιωτικά καθεστώτα του Σαντάτ ή του Μουμπάρακ μέσω πολλαπλών πιέσεων, μέχρι την παραχώρηση των πρωτότοκων υιών κάθε οικογένειας στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, με τον διαχωρισμό της εξουσίας, τον έλεγχο των επαγγελματικών συνδικάτων και τη χρήση της φιλανθρωπίας και των δωρεών, όλη αυτή η πνευματική φυλακή σήμερα αποσυντίθεται.

Ένα αποκαλυπτικό της κατάστασης ανέκδοτο: στο πανεπιστήμιο Αλ Αχζάρ του Καΐρου, το επίκεντρο του μεσανατολικού κύρους του θρησκευτικού συντηριτισμού που κυριαρχείται απ’ τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Σαλαφιστές, όπου το γέλιο και η μουσική δεν εμφανίζονται ποτέ, ένας φοιτητής εμφάνισε μια κιθάρα κι άρχισε να παίζει, όπως θα φανταζόμασταν τους χίππηδες της δεκαετίας του ’60, και γύρω του μαζεύτηκε κόσμος κι άρχισε να τραγουδά, κι όλα αυτά ενώ στον ναό αυτό της θρησκευτικότητας και του μισογυνισμού, μια απεργιακή κινητοποίηση κατάφερε να κρατήσει ολόκληρη βδομάδα… διεκδικώντας τη βελτίωση της σίτισης, των κοιτώνων και περισσότερο σεβασμό για τις γυναίκες. Στο βρετανικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου οι εμπορικές σπουδές θεωρούνται περί πολλού, οι φοιτητές απήργησαν, ζητώντας την αποχώρηση του διευθυντή απαιτώντας να μην κάνουν πια τους απολογητές του κέρδους στις σπουδές τους. Το ιερό Κοράνι ή το ιερό Κεφάλαιο… τίποτα δε γλυτώνει την κριτική!

Αποσύνθεση της κρατικής εξουσίας, οικονομική κρίση, επανάσταση των πεινασμένων και εμβρυακές μορφές άμεσης δημοκρατίας

Όμως υπάρχουν πολλά ακόμη. Με την αποσύνθεση της αστυνομίας και της εξουσίας των Αδελφών Μουσουλμάνων και άλλων ισλαμιστών, είναι η εξουσία του ίδιου του κράτους που αποσυντίθεται εκχωρώντας το έδαφός της στην άμεση δημοκρατία όπως ελπίζουν ορισμένοι ή στο χάος όπως φοβούνται άλλοι.

Σύμφωνα με τον Χανί Σουκραλλάχ, έναν απ’ τους πιο πολυδιαβασμένους δημοσιογράφους της χώρας, η Αίγυπτος μπαίνει σε μια νέα ιστορική τροχιά, με τον ίδιο τρόπο που έγινε μετά την ήττα του Ναπολέοντος κάτω απ’ τις πυραμίδες με τον Μοχάμεντ Άλη, ή τη στιγμή της ανεξαρτησίας με τον Νάσσερ. Με την αποσύνθεση της εξουσίας του κράτους και της θρησκείας, η εμφάνιση ισλαμιστικών πολιτοφυλακών φέρει μέσα της την πιθανότητα μιας εξέλιξης όπως στη Σομαλία με τις συμμορίες πολεμάρχων ή όπως κόντεψε να τεθεί η μετεπαναστατική Ρωσσία και η Κίνα τη στιγμή που είχαν βρεθεί αντιμέτωπες μ’ αυτόν τον πειρασμό. Όμως πιστεύει πιο βαθιά στην Αίγυπτο, στην υψηλή πολυχιλιετή κουλτούρα και ένα είδος άμεσης δημοκρατίας όπου ο λαός θα μπορέσει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του.

Έχουμε δει στη Μαχάλλα ελ Κούμπρα ή στο Καφρ ελ Σείχ τον Φλεβάρη και τον Μάρτιο όμως επίσης σε ορισμένα χωριά, απόπειρες από τους διαδηλωτές να πάρουν τη δημοτική αρχή στα χέρια τους. Φαίνεται ότι οι εμπειρίες αυτές ήταν περισσότερο στιγμιαίες και συμβολικές, παρά διαρκείς και πραγματικές. Το ίδιο συνέβη και με τη λαϊκή αστυνομία στο Πορτ-Σάιδ και με τις φυλακές για τους ισλαμιστές. Όμως ο προσανατολισμός είναι δεδομένος, η ιδέα κερδίζει έδαφος. Ειδικά στον βαθμό που όλα ενώνονται στη βάση μιας λαϊκής διεκδίκησης που τίθεται απ’ την αφετηρία της επανάστασης, τη διεκδίκηση μιας δεύτερης επανάστασης που θα διώξει όλους τους μικρούς Μουμπάρακ σε κάθε επίπεδο της εξουσίας, του κράτους ή της οικονομίας.

Φυσικά η κοσμική αντιπολίτευση που έχει ανασυνταχθεί στο FSN, οι φιλελεύθεροι και ορισμένοι τροτσκιστές, ή ορισμένοι γνωστοί χρήστες του facebook, αντιτίθενται σ’ αυτές τις δυνάμεις της άμεσης δημοκρατίας που μοιάζει με χάος και δε συνεχίζουν να θέτουν το ζήτημα του αγώνα παρά μόνο μέσω του κράτους και των εκλογών ακόμη κι αν όλοι οι Αιγύπτιοι μπορούν να βεβαιώσουν ότι ειδικά οι εκλογές δεν έχουν τίποτα το δημοκρατικό, και η προσέλευση στις κάλπες βρεθεί σ’ ελεύθερη πτώση.

Όμως αυτό που είχε ιδιαίτερη σημασία στην “μάχη του λόφου”, είναι κάτι που γίνεται ολοένα και πιο ορατό στις διαδηλώσεις απ’ τον Δεκέμβρη του 2012 και τον Γενάρη του 2013 κι έπειτα, είναι αυτό που, όπως το έγραψε ένας μπλόγκερ (o BigPharaoh), δεν μπορούμε πια να μιλάμε για τη γενιά του facebook και τους διαδηλωτές της Ηλιοπόλεως (κυριλέ συνοικείας του Καΐρου). Η συνοικεία της Μοκαττάμ όπου διεξήχθη η πολιορκεία της έδρας των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι περικυκλωμένη από λαϊκές γειτονιές και παραγκουπόλεις, έτσι η επίσημη αντιπολίτευση με τα εξευγενισμένα μέλη του FSN δεν εμφανίστηκε καν για να ελέγξει τη λύσσα της εργατικής τάξης… Ένας απ’ τους σοσιαλιστές υποψηφίους της άκρας αριστεράς βρέθηκε με το χέρι σπασμένο όταν αποπειράθηκε να προστατεύσει ένα μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας απ’ τους διαδηλωτές, ενώ λαϊκές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας είδαν για πρώτη φορά το φως του ηλίου, εκτός απ’ την πιο διαμεσολαβημένη απ’ τα μήντια, απ’ αυτές: το αιγυπτιακό μαύρο μπλοκ. […] Το ίδιο έγινε στην Αλεξάνδρεια, όπου αυτοί που λεηλάτησαν την έδρα των Αδελφών Μουσουλμάνων βγήκαν απ’ τις λαϊκές φτωχογειτονιές, τις ίδιες που οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι σαλαφιστές νομίζουν ότι ελέγχουν μέσω της διανομής τους ψωμιού και φυσικού αερίου. […] Είναι το ξεκίνημα της επανάστασης των πεινασμένων.

Η Αίγυπτος γνωρίζει πρακτικά μια τεράστια κρίση που έχει χτυπήσει τις φυάλες γκαζιού, το πετρέλαιο και το ψωμί, αγαθά που επιδοτούνταν καθώς αποτελούν τη βάση της ζωής των λαϊκών τάξεων.

Η χώρα εισάγει το 60% του πετρελαίου της, και το κράτος επιδοτεί κατά τα 2/3 της τιμής κατανάλωσης, δηλαδή περίπου 55 δισεκατομμύρια λίρες Αιγύπτου κάθε χρόνο. Επίσης, τα αποθέματα σε δολλάρια του αιγυπτιακού κράτους έχουν καταρρεύσει, κι έτσι δεν είναι πια σε θέση να πληρώσει για εισαγωγές πετρελαίου. Σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά του, το ΔΝΤ έχει απαιτήσει μια περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των πιο σημαντικών τομέων της αιγυπτιακής οικονομίας (που εν μέρει βρίσκεται ακόμα στα χέρια του κράτους, δηλαδή κυρίως του στρατού), και τη δραστική περικοπή των επιδοτήσεων στα προϊόντα βασικών αναγκών. Προς στιγμήν, πριν να περάσει η περικοπή των επιδοτήσεων, το κράτος έχει αυξήσει τους φόρους και μειώνει τη διανομή φυάλων γκαζιού και πετρελαίου, προκαλώντας σοβαρές ελλείψεις και άγριες αυξήσεις τιμών στην μαύρη αγορά που θίγει πολλαπλούς τομείς.

Μερικές φορές πρέπει να περιμένει κανείς στην ουρά για ώρες ή ακόμα και μια ολόκληρη μέρα προκειμένου να ανεφοδιαστεί με επιδοτούμενο πετρέλαιο. Πολλοί οδηγοί φορτηγών, λεωφορείων ή αγρότες με τα τρακτέρ τους, δεν μπορούν να βρουν τα κατάλληλα καύσιμα για την εργασία τους. Η μαύρη αγορά αναπτύσσεται. Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι υπεύθυνοι και οι υπάλληλοι των βενζινάδικων τους εξαπατούν, χρεώνοντας περισσότερο για μικρότερες ποσότητες, ενώ σπρώχνουν ένα μέρος των αποθεμάτων τους στην μαύρη αγορά σε πιο ψηλές τιμές. Κατά συνέπεια, οι σημαντικές αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, οδηγούν σε αυξήσεις σε πολλά άλλα προϊόντα. Τα φρούτα και τα λαχανικά για παράδειγμα, των οποίων η τιμή έχει διπλασιαστεί ή και τριπλασιαστεί ενώ ταυτόχρονα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθούν στην αγορά.

Υπάρχουν ακόμα τα σχολικά λεωφορεία που, χωρίς πετρέλαιο, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την μεταφορά των μαθητών, πολλοί εκ των οποίων χάνουν το σχολείο, ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, κάτι που θέτει πολυάριθμα προβλήματα στους γονείς. Τέλος, πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων, όπου 18 εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές θα πρέπει να μετακινηθούν σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον κόσμο, είναι οι διαρκείς διακοπές ρεύματος, εξαιτίας του ότι τα εργοστάσια ρεύματος λειτουργούν με πετρέλαιο. Το υπουργείου πετρελαίου έχει ήδη απειλήσει το υπουργείου ηλεκτρισμού με διακοπή της παράδοσης καυσίμων εάν αυτό δεν του πληρώσει τα 50 δισεκατομμύρια που του χρωστάει. Το περασμένο καλοκαίρι είχε χαρακτηριστεί απ’ τις σημαντικές διακοπές ρεύματος στις λαϊκές γειτονιές (και όχι στων πλουσίων) σε μια στιγμή που η θερμοκρασία σκαρφάλωνε στα ύψη και είχαν ανάγκη τα ψυγεία τους ή τα κλιματιστικά τους. Αυτό προκάλεσε λαϊκές ταραχές και μια ευρεία άρνησης πληρωμής λογαριασμών. Τις τρείς τελευταίες εβδομάδες οι διακοπές εντάθηκαν.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό των αρτοποιών και του ψωμιού. Στην πράξη, τα δημόσια αρτοποιεία που παράγουν και πουλούν επιδοτούμενο ψωμί, τη βάση της διατροφής των φτωχών, δεν έχουν λάβει το μερίδιο του επιδοτούμενο πετρελαίου που τους αντιστοιχεί, κάτι που έχει δημιουργήσει διακοπές και ελλείψεις. Όμως φοβούνται επίσης αυτό που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση, τις κάρτες σίτισης για το επιδοτούμενο ψωμί που θα ξεκινήσουν να χρησιμοποιούνται σε δυο μήνες στο Πορτ-Σάιδ. Οι κάτοικοι εκεί δεν έχουν καμμιά διάθεση να εξυπηρετήσουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τη λαϊκή οργή. Ακόμα, την περασμένη εβδομάδα, απολύθηκε για δεύτερη φορά ο υπουργός τροφίμων, ξέσπασαν δεκάδες μικρές ταραχές, οδοφράγματα σε δρόμους και σιδηρόδρομο, επιθέσεις σε πρατήρια επιδοτούμενων καυσίμων, από τον βορρά ως τον νότο της χώρας, διεκδικώντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί η σχεδιαζόμενη τεράστια αύξηση της φορολόγησης που πυροδότησε τη λαϊκή οργή τον Δεκέμβρη του 2012, αναγκάζοντας την κυβέρνηση προσωρινά να υποχωρήσει, για να επιστρέψει βέβαια σ’ αυτήν υπό την πίεση του ΔΝΤ. Ανήγγειλε έτσι αυτόν τον μήνα μια αύξηση 200% του φόρου στην μπύρα και 150% στο κρασί. Και φυσικά, έσπευσε να τον δικαιολογήσει με θρησκευτικούς λόγους. Την περασμένη Δευτέρα, ο υπουργός αεροσυγκοινωνιών ανακοίνωσε ότι θα απαγορευτεί το αλκοόλ στα αφορολόγητα καταστήματα των αεροδρομίων. Η κυβέρνηση από την πλευρά της, ανακοίνωσε ότι οι άδειες για τα πρατήρια αλκοόλ δε θα ανανεωθούν εύκολα και ότι θα καταργήσει την κατανάλωσή του στα Καϊρινά προάστια. Το ίδιο θα ακολουθήσει για τη λαϊκή συνοικεία του Καΐρου, με το 1 εκατομμύριο κατοίκους, δε θα έχει πάνω από ένα νόμιμο πρατήριο αλκοολούχων προϊόντων που θα πουλά τις τοπικές μπύρες Sakara, Meister, Rex και Stella, καθώς και ξένα οινοπνευματώδη. Όμως η Αίγυπτος απέχει μακράν απ’ το να γίνει φονταμενταλιστική, και είναι δεκάδες εκατομμύρια οι Αιγύπτιοι που πίνουν αλκοολούχα, κυρίως μπύρα. Ακόμα και οι πιστοί ισλαμιστές ή κόπτες χριστιανοί πίνουν κρυφά ή φανερά. Αυτό κάνει τα αποστακτήρια και την παρασκευή οινοπνευματωδών λιγότερο ή περισσότερο παράνομη, και σε οικογενειακό ή ευρύτερο επίπεδο να αυξάνεται. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην ανοιχτή απόρριψη του ισλαμισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών που αντιπροσωπεύει η πυρπόληση και η λεηλασία των γραφείων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όπως και να ‘χει, και η Γαλλική Επανάσταση ξεκίνησε με διαμαρτυρίες και ταραχές μπρος στις πύλες του Παρισιού για τους επιπλέον φόρους που επιβάλλονταν στο κρασί, ενώ κι ο Ένγκελς έγραφε στην εποχή του για τις ταραχές της μπύρας στη Βαυαρία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Αιγύπτιοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα παραπάνω απ’ όσα φτάνει η αστυνομία της σκέψης και της ηθικής της. Η συνολική αποτυχία της απαγόρευσης κυκλοφορίας στις πόλεις της διώρυγας του Σουέζ δείχνει ότι οι απώλειες της εξουσίας δεν μπορούν να κρυφτούν πια απ’ τον αιγυπτιακό λαό, μασκαρεμένες πίσω από οποιονδήποτε φονταμενταλισμό και τον σπρώχνουν προς αυτό που λένε οι ίδιοι “πολιτική ανυπακοή”, αυτό που λέμε συνήθως “γενική απεργία”, καθώς η άρνηση πληρωμής των φόρων, των λογαριασμών ρεύματων, η άρνηση υπακοής στις εξουσίες του κράτους αναμειγνύεται με την άρνηση υπακοής στα αφεντικά και τον πολλαπλασιασμό των απεργιών όπου συναντιώνται εργάτες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, ιατροί, μαγαζάτορες και τεχνίτες στην αναζήτηση μιας δικής τους άμεσης διαχείρισης. Η μετατόπιση του κεντρικού πυρήνα της επανάστασης από τα πολιτικά ζητήματα στα οικονομικά ζητήματα, η προοδευτική ανάληψη της πρωτοβουλίας από τα πιο φτωχά στρώματα, δεν είναι παρά ένας προοδευτικός μετασχηματισμός της δημοκρατικής επανάστασης σε κοινωνική επανάσταση, της αναζήτησης όχι απλά για μια πιο άμεση δημοκρατική πολιτική αλλά επίσης για μια δημοκρατική οικονομία που θέτει υπό αμφισβήτηση την ιδιωτική ιδιοκτησία.

Η αιγυπτιακή επανάσταση μόλις άρχισε.

Jacques Chastaing, 25 Μαρτίου 2013

Σημειώσεις: Στις 22 Μαρτίου χιλιάδες διαδηλωτές πολιόρκησαν τα γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στο Κάιρο, η αστυνομία από κοινού με πολιτοφυλακές των Α.Μ. αντεπιτέθηκαν τραυματίζοντας περίπου 200 άτομα. Σε αντίθεση με προηγούμενες διαδηλώσεις, η αντιβία των διαδηλωτών ήταν παραδειγματική οδηγώντας σε πολύωρες συγκρούσεις, που οδήγησαν σε πυρπολήσεις και καταστροφές γραφείων της Μ.Α. σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ στο Σουέζ η αστυνομία εκδιώχθηκε ξανά από την πόλη και μαθητές σχολείων με τους καθηγητές τους ανάλαβαν την κυκλοφορία και τη διανομή αγαθών στην πόλη, μέχρι την ανακατάληψή της από τον στρατό.

Πηγή: http://juralib.noblogs.org/2013/03/26/egypte-la-peur-et-linitiative-changent-de-camp-quelques-lecons-quon-peut-tirer-des-affrontements-du-22-mars-et-comment-la-revolution-a-encore-franchi-une-etape/

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια άνευ προηγουμένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται στην πόλη του Πορτ Σάιδ: Μια τέλεια αυτοδιεύθυνση, μια άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία. Μια πραγματικότητα την οποία οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή -οι εργάτες- επιθυμούν να αναπαράξουν και σ’ άλλες πόλεις.

Το Πορτ Σάιδ έχει περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια του λαού. Στην είσοδο της πόλης, εκεί που πρηγουμένως υπήρχε ένα μπλόκο της αστυνομίας, τώρα οι κάτοικοι έχουν οργανώσει ένα δικό τους σημείο ελέγχου, αποτελούμενο κυρίως από απεργούς εργάτες, που ονομάζουν τους εαυτούς τους “λαϊκή αστυνομία”. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την κίνηση: δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι, παρά μόνο νέοι, εργάτες, φοιτητές, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους.

Πολιτική ανυπακοή: αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη πλέον είναι μια απόλυτη άρνηση της εξουσίας του Μόρσι σε κάθε της μορφή, είτε πρόκειται για το κυνήγι της αστυνομίας, για την άρνηση της εργασίας ή ολόκληρου του γραφειοκρατικού συστήματος. Όσον αφορά τον παράγοντα “ασφάλεια”, με την αυτοδιεύθυνση, οι δρόμοι έχουν γίνει πλέον πιο ασφαλείς από ποτέ. Η αστυνομία -μετά τις διαδηλώσεις στις πλατείες και τη λαϊκή οργή που ακολούθησε τις 21 καταδίκες εις θάνατον για τη σφαγή στο γήπεδο του Πορτ Σάιδ, και τα 40 θύματα των συγκρούσεων που ακολούθησαν- την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να δεχθεί να εγκαταλήψει την πόλη, αφήνοντάς την στα χέρια του λαού της. Η κυβέρνηση Μόρσι δέχθηκε να καταστήσει την αστυνομία υπόλογη για τις αναντίρρητες εικόνες στα βίντεο που έδειχναν αστυνομικούς του καθεστώτος να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, όμως επίσης επειδή κατάλαβε ότι μια πόλη όσο μένει μόνη της δεν μπορεί να αυτοδιευθυνθεί και ότι το Πορτ Σάιδ μπορεί να εξαναγκαστεί να ζητήσει την παρέμβαση της κυβέρνησης ξανά, προκειμένου να περιορίσει την αναταραχή. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δείχνει ότι μια πόλη απαλλαγμένη από τις “δυνάμεις της τάξης” είναι πιο ασφαλής και ζει καλύτερα.

Υπάρχει εδώ μια σιωπηλή συμφωνία που επιτρέπει στον στρατό (που απολαμβάνει περισσότερο σεβασμό ανάμεσα στον λαό και που αποτελείται παραδοσιακά από λιγότερο πιστούς στο καθεστώς άνδρες, απ’ ότι η αστυνομία, και πιο ανεξάρτητους απ’ την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες) να παραβρίσκεται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, ωστόσο δίχως δυνατότητα παρέμβασης.

Έτσι, η πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: Άοπλοι στρατιώτες επιτηρούν χώρους όπως το δικαστήριο και το εξαιρετικής σημασίας λιμάνι (προς το παρόν σε απεργία), και η “λαϊκή αστυνομία” ασχολείται με την ασφάλεια στους δρόμους της πόλης. Η άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία έχει οδηγήσει στην πράξη στην άρνηση πληρωμής φόρων και λογαριασμών, καθώς επίσης και στην άρνηση κάθε επικοινωνίας με τους κρατικούς φορείς, κεντρικούς είτε τοπικούς.

Το κλείσιμο των κρατικών φορέων και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, καθιστούν την εμπειρία του Πορτ Σάιδ μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου και ένα πείραμα ενός νέου τρόπου ζωής, παραγωγής, ύπαρξης.

Με τα εργοστάσια κλειστά, το εμπορικό λιμάνι μπλοκαρισμένο, παράγει κανείς ό,τι χρειάζεται και μόνο οι απαραίτητες υπηρεσίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Παράγεται ψωμί, τρόφιμα, μένουν ανοιχτά νοσοκομεία και φαρμακεία. Σε κάθε εργοστάσιο, είναι οι εργάτες τώρα που τους ζητείται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την παραγωγή ή όχι, και η γενική απάντηση προς το παρόν είναι το ΟΧΙ. Πρώτα δικαιοσύνη, πρώτα ολοκλήρωση της επανάστασης και μετά, αν μη τί άλλο, θα δούμε για την παραγωγή.

Μια νέα μορφή αυτοοργάνωσης δοκιμάζεται ακόμη στα σχολεία. Αυτά, παραμένουν ανοιχτά αλλά οι ίδιες οι οικογένειες του Πορτ Σάιδ αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία του κράτους. Υπάρχουν λαϊκές επιτροπές που προσπαθούν να οργανώσουν τις ώρες αυτές λαϊκά σχολεία στην κεντρική πλατεία, που έχουν μετονομάσει σε πλατεία Ταχρίρ του Πορτ Σάιδ, και όπου, στη θέση της διδακτέας ύλης προτείνουν συζητήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και της αξίες της αιγυπτιακής επανάστασης.

Μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει αδύνατη. Ακόμα και απ’ τις σελίδες αυτού του σάιτ έχουμε δει την εμπειρία του Πορτ Σάιδ με διαφορετική οπτική στο παρελθόν. Αλλά μετά την καταδίκη σε θάνατο των 21 κατηγορουμένων για τη σφαγή στο στάδιο, μια νέα λαϊκή συνείδηση ανέκυψε στην πόλη αυτή, που στο παρελθόν ήταν βαθιά συντηρητική. Στην πραγματικότητα, οι καταδικασμένοι είναι 21 νέοι, κυρίως φοιτητές, ενώ η ευθύνη για τη σφαγή πρέπει να αναζητηθεί στους πολιτικούς κύκλους. Η ποινή μοιάζει να σκοπεύει απλά να ξεγελάσει αυτούς που ζητούν δικαιοσύνη για τα θύματα της σφαγής. Κανένας απ’ τους κατηγορούμενους δεν προέρχεται απ’ τους κύκλους της αστυνομίας ή του κράτους ή των μυστικών υπηρεσιών. Το Πορτ Σάιδ το έχει καταλάβει αυτό, και μόλις ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ξέσπασε σε ταραχές που οδήγησαν στον θάνατο 40 διαδηλωτών, κάποιων απ’ αυτούς στη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων απ’ την καταστολή των ταραχών στην πλατεία. Από κει κι έπειτα ξεκίνησε η απεργία και η πολιτική ανυπακοή.

Μια πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι, προτού την αντικρύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Η οργή, αρχικά γεννημένη από μια επιθυμία για δικαιοσύνη με αφορμή τις θανατικές καταδίκες και τους 40 επιπλέον νεκρούς, στη συνέχεια πολιτικοποιήθηκε. Με πρωταγωνιστές τους εργάτες, η ανάπτυξη της συνείδησης του πληθυσμού του Πορτ Σάιδ μετέτρεψε τις διαμαρτυρίες σε έναν αγώνα χωρίς προηγούμενο που έχει κάνει το καθεστώς του Μόρσι να τρέμει. Έναν αγώνα που, εάν πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις, πιθανόν να γονατίσει το καθεστώς.

Τώρα, κανείς δεν μιλάει πια όπως πριν μια βδομάδα, για ανάγκη τιμωρίας των κατοίκων του Πορτ Σάιδ για τα εγκλήματα (στο γήπεδο) τα οποία διέπραξε το καθεστώς κι όχι αυτό. Τώρα όλοι μιλούν για ανάγκη δικαιοσύνης για όλους τους μάρτυρες της επανάστασης, τώρα όλοι φωνάζουν για την πτώση του καθεστώτος.

Τη Δευτέρα μια μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Πορτ Σάιδ, από το ανεξάρτητο συνδικάτο των εργαζομένων, τους φοιτητές, το επαναστατικό κίνημα. Πολλοί βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, πολλοί ήρθαν απ’ το Κάιρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και στην πόλη που μάχονται. Μια μεγάλη πορεία πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Την ίδια στιγμή, άλλες αιγυπτιακές πόλεις κήρυξαν τοπικές απεργίες: Στη Μαχάλλα, την Μανσούρα, το Σουέζ οι εργάτες των περισσότερων εργοστασίων σταμάτησαν να δουλεύουν αυτή τη βδομάδα. Με τον ίδιο τρόπο, κατά εκατοντάδες κατέβηκαν στις πλατείες, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα, από σχολεία και πανεπιστήμια που έχουν και τα ίδια κατέβει σε απεργία. Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν ήδη ξεκινήσει απεργία επ’ αόριστον, προκειμένου να γενικευθεί ο αγώνας, όπως συνέβη και στο Πορτ Σάιδ.

Είναι άγνωστο πώς αυτή η εμπειρία, που έχει ονομαστεί η “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα” μπορεί να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένας αγώνας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια στιγμή που η κεντρική εξουσία μπορεί να αρχίσει να αποσυνδέει το ρεύμα και το ηλεκτρικό, κάτι που προς στιγμήν, δεν έχει ακόμη γίνει μόνο και μόνο γιατί έχει να διαχειριστεί τώρα το πολύ πιο φλέγον ζήτημα των οργισμένων ταραχών. Επιπλέον, η συνέχιση ή όχι της απεργίας, επαφίεται στη δυνατότητα αυτή να γενικευθεί και να αναπαραχθεί και σε άλλες πόλεις.

Αρχικά οι κάτοικοι του Πορτ Σάιδ ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την απεργία ως τις 9 Μαρτίου -ημερομηνία του εφετείου των 21- ωστόσο, απ’ τη στιγμή που βγήκαν μπροστά οι εργάτες, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, και σίγουρα πλούσιο σε δυνατότητες. Οι δυσκολίες αυτή τη στιγμή μπορεί να φαίνονται πολλές, όμως η συνειδητοποίηση του λαού (όχι μόνο των εργαζομένων), οι πρακτικές άρνησης του κράτους, η αυτοοργάνωση, όλα αυτά τα εργαλεία μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στον αγώνα.

Η ανταποκρίτρια του Infoaut στην Μέση Ανατολή

Πηγή: http://www.infoaut.org/index.php/blog/conflitti-globali/item/7001-egitto-lautogestione-di-port-said-e-le-lotte-operaie 

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

 

“Αν η επανάσταση αποτύχει, η ζωή μου όπως κι ολόκληρης της γενιάς μου θα είναι πια κενή νοήματος αφού όλα όσα έχουμε ονειρευτεί κι έχουμε πιστέψει θα είναι απλά χίμαιρες” – Ομάρ Αζίζ

Στις 17 Φλεβάρη 2013, το Συντονιστικό των Τοπικών Επιτροπών της Συριακής επανάστασης ανήγγειλε ότι ο Ομάρ Αζίζ, συγγραφέας, οικονομολόγος και παλιός αναρχικός αντικαθεστωτικός, πέθανε από έμφραγμα μετά από βασανιστήρια στις φυλακές της πόλης Άδρα, όπου τον είχαν απαγάγει πράκτορες της πολεμικής αεροπορίας. Ο Ομάρ Αζίζ δεν φορούσε μάσκα V for Vendetta, ούτε μαύρα ρούχα και κουκούλα, δεν γύριζε στα κανάλια για συνεντεύξεις, ούτε είχε εμφανιστεί στα ΜΜΕ, εκτός από τη σύλληψή του. Δεν ήταν της γενιάς του facebook, αλλά 63 ετών, δεν έφυγε όπως τόσοι ακτιβιστές όταν ήρθαν τα σκούρα για τις ΗΠΑ ή αλλού, αλλά αντίθετα κατέβηκε στους δρόμους για να πάρει μέρος στην εξέγερση. Δεν κράτησε αποστάσεις ούτε έγλυψε το καθεστώς όπως τόσοι “επαναστάτες” πίσω από γεωπολιτικά κι αντιιμπεριαλιστικά προσχήματα. Όταν οι κοσμικοί και προοδευτικοί διανοούμενοι κουνούσαν το δάχτυλο στους διαδηλωτές που έβλεπαν απ’ την τηλεόραση να βγαίνουν απ’ τα τζαμιά, ο Αζίζ και οι σύντροφοί του έφτιαχναν το πρώτο τοπικό συμβούλιο στην Μπαρζέχ της Δαμασκού. Τα τοπικά συμβούλια που αποκρυσταλλώνει και προωθεί ο Αζίζ στη Συρία του 2011, τα ξαναπιάνει απ’ τα γραπτά της Ρόζας Λούξεμπουργκ, χωρίς το δασκαλίστικο ύφος της αραβικής αριστεράς, η σήψη της οποίας επιταχύνθηκε μπρος στην εξέγερση. Ο Αζίζ και οι σύντροφοί του γυρίζουν στη Δούμα, τη Ζαμπαντάνη, τη Χαράστα και δίνουν ζωή στην ιδέα των συμβουλίων μέσα στην καταστροφή. Ο Ομάρ Αζίζ χρησιμοποιεί πάντα τη λέξη “άνθρωποι” και όχι “λαός” που βρίσκει ότι ανήκει και βολεύει στην κάθε εξουσία. Έγραψε για την αναγκαιότητα μη-ιεραρχικών συμβουλίων βάσης, ξανάφερε στην κουβέντα την επανάσταση στην καθημερινή ζωή και τον κίνδυνο της στρατιωτικοποίησης, τη στιγμή που η εξέγερση στη Συρία βρισκόταν ακόμη στο επίπεδο των διαδηλώσεων, και είδε με τα μάτια του την ιδέα αυτή να γίνεται πράξη στις εμπόλεμες γειτονιές όλων των συριακών πόλεων. Όπως το έθεσε ο ίδιος: “Δε σταθήκαμε κατώτεροι των εργατών της Παρισινής Κομμούνας: αυτοί άντεξαν 70 μέρες, εμείς κρατάμε εδώ κι ενάμισυ χρόνο και συνεχίζουμε…”

Καταστατικές αρχές των τοπικών συμβουλίων στη Συρία – 2011

Κείμενο προς συζήτηση για τα τοπικά συμβούλια στη Συρία, του Ομάρ Αζίζ

Πρόλογος: Ο χρόνος της εξουσίας και ο χρόνος της επανάστασης

Η επανάσταση είναι ένα εξαιρετικό γεγονός που αλλάζει την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Είναι μια ρήξη στον χρόνο και τον χώρο ταυτόχρονα, στην οποία οι άνθρωποι ζουν μεταξύ δύο χρόνων, του χρόνου της εξουσίας και του χρόνου της επανάστασης. Η επανάσταση φέρνει την κοινωνία σε μια νέα εποχή όπου συναντά την απελευθέρωση του χρόνου της.

Η επανάσταση στη Συρία ξεκίνησε οκτώ μήνες νωρίτερα και έχει ακόμη πολύ χρόνο μπροστά της, στον αγώνα να αποκαθηλώσει το καθεστώς και να ανοίξει νέους χώρους για τη ζωή. Ως τώρα, οι τρέχουσες διαδηλώσεις στάθηκαν ικανές να σπάσουν την απόλυτη κυριαρχία της εξουσίας στους δρόμους. Η γεωγραφία της εξουσίας είναι κατακερματισμένη από το ένα σημείο στο άλλο και απ’ την μια μέρα στην άλλη, κι απ’ την μια ώρα στην άλλη μέσα στην ίδια μέρα. Οι συνεχόμενες διαδηλώσεις επίσης παρήγαγαν ένα εθνικό συμβούλιο που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα από κινητοποιήσεις, οργανώσεις και πολιτικά κόμματα, που αντιπροσωπεύουν αξιοπρεπώς μια εναλλακτική αντι-εξουσία σε αραβικό και διεθνές επίπεδο, και αναλαμβάνουν την προστασία του συριακού λαού απ’ τους φόνους και την αγριότητα του καθεστώτος.

Ωστόσο, το επαναστατικό κίνημα αυτό παρέμεινε αποστασιοποιημένο απ’ τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων και δεν κατάφερε να αναμειχθεί με την καθημερινή ζωή τους. Έπεσε στην παλιά παγίδα του “καταμερισμού της εργασίας” μεταξύ επαναστατικής δραστηριότητας και καθημερινής ζωής. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές σχέσεις στη Συρία υφίστανται μια αλληλοεπικάλυψη, καθώς ο χρόνος της εξουσίας καταφέρνει ακόμα να απλώνεται πάνω απ’ τις καθημερινές δραστηριότητες ενάντια στον χρόνο της επανάστασης, που είναι αυτός στον οποίο οι ακτιβιστές προσπαθούν να ρίξουν το καθεστώς. Η αλληλοεπικάλυψη αυτή είναι επικίνδυνη, καθώς οι επαναστάσεις από τη φύση τους βασίζονται πάνω στην ταύτιση των γραμμών της ζωής των ανθρώπων και της επαναστατικής τους δραστηριότητας.

Ο ένας μεγάλος κίνδυνος της επερχόμενης περιόδου είναι ο φόβος να κινηθούμε, ο άλλος η κούραση των ανθρώπων απ’ τον συνεχόμενο αντίκτυπο της επανάστασης στις ζωές τους και στις οικογένειές τους. Επίσης, ο κίνδυνος της αυξανόμενης χρήσης των όπλων στη δίνη της οποίας μπορεί να παγιδευτεί η επανάσταση.

Ακολούθως, όσο η κοινωνικές σχέσεις της εξουσίας μένουν αλώβητες στην προσπάθεια των ανθρώπων να κρατήσουν διαχωρισμένο τον χρόνο της εξουσίας και τον χρόνο της επανάστασης, η επανάσταση δε θα μπορεί να δημιουργήσει μια νικηφόρο ατμόσφαιρα. Θα πρέπει να κρατήσουμε στην μνήμη μας ότι οι πιο γόνιμες μάχες που δώσαμε τους τελευταίους μήνες ήταν οι αποκεντρωτικές, ιδιαίτερα στους τομείς της ιατρικής περίθαλψης και της υποστήριξης συλληφθέντων, πρωτοβουλίες που τώρα χρειάζεται να εμπλουτίσουμε, περιλαμβάνοντας ευρύτερους χώρους της ζωής. Η επανάσταση στην καθημερινή ζωή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τη συνέχιση της επανάστασης ως την νίκη. Είναι απαραίτητη μια ρευστή κοινωνική δικτύωση βάσει της δραστηριοποίησης των συνάψεων μεταξύ της επανάστασης και της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Και αυτή μπορεί να προκύψει από τα “τοπικά συμβούλια”.

Ο πρόλογος αυτός και το κείμενο που ακολουθεί προς συζήτηση, στοχεύουν στην ανίχνευση της δυνατότητας σχηματισμού τοπικών συμβουλίων, που θα απαρτίζονται από μέλη με διαφορετικές κουλτούρες και που θα ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αλλά που θα εργαστούν από κοινού για να πετύχουν τα κάτωθι:

* Την υποστήριξη των ανθρώπων στο να οργανώσουν τις ζωές τους ανεξάρτητα από τους θεσμούς και τα όργανα του κράτους

* Τη δημιουργία χώρων όπου θα μπορεί να οργανωθεί η συλλογική αλληλεγγύη πάνω σε πολιτικά ζητήματα, σε σύνδεση με τις καθημερινές ζωές των ανθρώπων

* Την επέκταση της κοινωνικής επανάστασης σε επίπεδο συνοικείας και την ενοποίηση των σχημάτων αλληλεγγύης

* Τα ζητήματα πυρηνικού ενδιαφέροντος των τοπικών συμβουλίων είναι τα εξής: επικοινωνία με τον κόσμο, δημιουργία άμεσων σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων

* Παροχή υποστήριξης και βοήθειας σε όσους φτάνουν σε μια νέα περιοχή ή σε όσους φεύγουν [1]

* Οικονομική στήριξη στις οικογένειες των συλληφθέντων

* Ηθική-συναισθηματική στήριξη στις πληγείσες οικογένειες και διασφάλιση της παροχής προμηθειών

Πέρασε πολύς καιρός που οι άνθρωποι ξοδεύουν τη ζωή τους ψάχνοντας για ένα ασφαλέστερο μέρος να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους. Επίσης, πολύς καιρός που προσπαθούν όλη μέρα να μάθουν πού βρίσκονται οι αγνοούμενοί τους, ή αυτοί για κάποιον τρόπο να αποδράσουν, βασιζόμενοι σε συγγενείς ή στη γνώση του μέρους όπου οδηγούνται. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων είναι η απόδραση απ’ αυτήν την αθλιότητα, που υποπίπτει στον χρόνο της εξουσίας, μέσω ενός πλήθους μοναδικών κοινοτικών πρωτοβουλιών. Αυτό σημαίνει ότι τα συμβούλια αναλαμβάνουν τουλάχιστον:

1. Την εύρεση ασφαλών σπιτιών και την παροχή προμηθειών για τα άτομα και τις οικογένειές τους που έρχονται στην περιοχή όπου υπάρχει συμβούλιο, σε συνεργασία με το συμβούλιο της περιοχής απ’ όπου έφυγαν.

2. Την οργάνωση αρχείων δεδομένων για τους συλληφθέντες και τους φυλακισμένους, και την ενημέρωση των σχετικών φορέων της επανάστασης, και επικοινωνία με τις νομικές οργανώσεις και τις οικογένειες προκειμένου να παρακολουθούν την κατάσταση των δικών τους που βρίσκονται κρατούμενοι.

3. Την οργάνωση αρχείων για τις πληγείσες οικογένειες και την εξασφάλιση των δαπανών μέσω της οικονομικής υποστήριξης του κόσμου, και των “περιφερειακών ταμείων της επανάστασης”.

Αυτές οι δράσεις χρειάζεται να οργανωθούν και να επικοινωνηθούν οι πληροφορίες και η γνώση της οργάνωσής των καθηκόντων τους, ωστόσο δεν είναι σε καμμία περίπτωση αδύνατον να αναληφθούν. Η επανάσταση δημιούργησε μια γενιά ειδικών στην οργάνωση των διαδηλώσεων και των απεργιών και των διαμαρτυριών, μπορεί να ωθήσει τις έμφυτες ικανότητες των ανθρώπων πέρα απ’ τα επίπεδα ειδικών της διοίκησης. Μια τέτοια ευθύνη δεν μπορεί να περιορίζεται στον κύκλο συγγενών και φίλων (ή τουλάχιστον θα πρέπει να ξεπεράσει πλέον αυτό το πρώιμο στάδιο) και δε θα πρέπει με κανέναν τρόπο να περιορίζεται. Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο και εξάσκηση στην επαφή και την πιο αποτελεσματική κοινωνική δράση ώστε να κινούνται πιο άνετα από την κρατική ασφάλεια.

Η ελεύθερη ανταλλαγή μεταξύ των ανθρώπων δημιουργεί η ίδια τη συμμετοχή

* Παρέχει ένα πεδίο για συζήτηση, ανταλλαγή ιδεών και αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα της ζωής

* Παράγει οριζόντιους δεσμούς μεταξύ των τοπικών συμβουλίων μιας γεωγραφικής περιοχής με μια άλλη, που επεκτείνονται ώστε να καλύψουν την αλληλεξάρτηση μεταξύ όλων των περιοχών.

Η επανάσταση μεταμορφώνει τις προοπτικές της ζωής μόλις διαφανεί η βεβαιότητα επικράτησης της ελευθερίας και ενός εφικτού διαφορετικού μέλλοντος, και μετά την ανακάλυψη ότι αυτό διαμορφώνεται από τις ικανότητες και τις καινοτομίες και την επινοητικότητα των ανθρώπων που διαφέρουν από την μοναδική παθητική μοίρα της υποταγής που τους επιφύλασε μισός αιώνας δεσποτισμού, ενώ οι ίδιοι ανοίγουν ποικιλόμορφες προοπτικές συμμετοχής στον κοινωνικό πλούτο. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων εδώ έγκειται στην ενεργοποίηση αυτής της συνεργασίας, και στο μπόλιασμα μ’ αυτήν, όλων των κοινωνικών χώρων που ζουν τώρα κάτω απ’ το ακλόνητο πρόσωπο της εξουσίας, πχ:

1. Στην ενθάρρυνση των ανθρώπων να συζητούν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής τους (σχετικά με την εργασία και τις απαιτήσεις της ζωής κλπ), την κυκλοφορία των ιδεών και την έμπρακτη απόπειρα επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων.

2. Στην επεξεργασία των ζητημάτων όπου απαιτούνται λύσεις που ξεπερνούν την τοπική κοινότητα, όπως το οικονομικό, ή η υποστήριξη δράσεων από άλλες περιοχές.

Το θέμα της γης: να την ανακαλύψουμε εκ νέου μαζί

* Υπεράσπιση του εδάφους της κοινότητας οπουδήποτε το κράτος επιχειρήσει να επέμβει ή κατέχει ήδη. Η αρπαγή της καλύτερης γης σε αστικές και αγροτικές περιοχές και η εκτόπιση των τοπικών πληθυσμών της Συρίας υπήρξε το θεμέλιο της πολιτικής κυριαρχίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης, που υιοθέτησε το καθεστώς. Αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ζωνών κατοικιών “ασφαλών” για τους αστυνομικούς ή στρατιωτικούς, και επαναλήφθηκε όσον αφορά την οικοδόμηση των εμπορικών κέντρων των πλουσίων και των εμπορικών ζωνών κατανάλωσης. Το επαναστατικό κίνημα που έχουμε μπροστά μας στις αγροτικές και στις αστικές περιοχές είναι μία απ’ τις όψεις της αντίστασης των ανθρώπων στην πολιτική της αρπαγής γαιών, της αποκοπής τους απ’ τη γη τους και της περιθωριοποίησής τους. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων θα είναι η άμεση υπεράσπιση της γης που κατέχει η εξουσία με οποιοδήποτε πρόσχημα.

Είναι απαραίτητο να αναληφθούν τα παρακάτω καθήκοντα:

* Μια γρήγορη έρευνα των περιουσιακών υποθέσεων που κινήθηκαν δικαστικά και των σχετικών αποφάσεων.

* Η επικοινωνία με δίκτυα νομικής υποστήριξης της επανάστασης και το ξεκίνημα νέων δικών για να αμφισβητηθούν νομικά οι αρπαγές γης και να ακυρωθούν οι σχεδιαζόμενες.

* Να γίνει η υπεράσπιση της γης και της προσωπικής ιδιοκτησίας των πληγέντων ζήτημα των μαζών.

Η Δημιουργία των τοπικών συμβουλίων:

* Η δημιουργία τοπικών συμβουλίων είναι κτήμα της κινητοποίησης σε κάθε περιοχή, που σημαίνει ότι θα είναι δύσκολο να σχηματιστούν σε περιοχές που υπόκεινται σε έντονη παρουσία των δυνάμεων ασφαλείας και ευκολότερο σε περιοχές όπου το επαναστατικό κίνημα είναι ισχυρό.

* Η επιτυχία του έργου του συμβουλίου στον τόπο του βαδίζει σε συμφωνία με τις ανάγκες και τις συνθήκες των ανθρώπων και με το πώς αυτοί αλληλεπιδρούν μαζί του.

* Η επιτυχία που απολαμβάνει το κάθε συμβούλιο είναι επιτυχία των εμπειριών άλλων συμβουλίων και επεκτείνει την επιτυχία όλων τους.

* Η δημιουργία συμβουλίων δεν είναι εύκολο έργο, αλλά αποτελεί τη βάση για τη συνέχιση της επανάστασης. Η δυσκολία δεν βρίσκεται μόνο στην ασφυκτική πίεση των δυνάμεων ασφαλείας, τις απαγωγές και τις επιθέσεις, αλλά στη δημιουργία ζωών και σχέσεων ολότελα νέων και ανοίκειων. Πρέπει να βρούμε τη συνταγή για μια εναλλακτική εξουσία, ο ρόλος της οποίας θα είναι να στηρίζει και να αναπτύσσει τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα ήδη, και να εντείνει την οργανωτική εμπειρία των διαφόρων τομέων.

* Το εγχείρημα των τοπικών συμβουλίων μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή αρχικά εκεί όπου βρίσκονται οι πιο ικανές συνθήκες. Τα μέρη αυτά θα παίξουν έναν πιλοτικό ρόλο για τη δημιουργία συμβουλίων σε άλλες περιοχές, όπου οι συνθήκες είναι πιο δυσχερείς.

* Εξαιτίας της έλλειψης εκλογικής πρακτικής τα υπάρχοντα τοπικά συμβούλια μπορούν να απαρτίζονται από άτομα γνωστά στις κοινότητες που εμπνέουν σεβασμό και που έχουν κάποια ειδικότητα σε κοινωνικούς, ρυθμιστικούς και τεχνολογικούς τομείς και που έχουν τη δυνατότητα και επιθυμούν να εργαστούν εθελοντικά.

* Η τοπική λειτουργία του συμβουλίου διεξάγεται σε συμφωνία με τις προτεραιότητες της περιοχής του και συνενώνει: μέλη του τοπικού συμβουλίου, ακτιβιστές της ευρύτερης περιοχής, εθελοντές ακτιβιστές εκτός της περιοχής που όμως έχουν ειδικές γνώσεις πάνω στις δράσεις που θα αναληφθούν.

Ο Ρόλος του Εθνικού Συμβουλίου

Το συμβούλιο αυτό έχει έναν κεντρικό ρόλο για τους εξής λόγους:

* Για την νομιμοποίηση του εγχειρήματος: η προσαρμογή σε εθνικό επίπεδο της ιδέας των τοπικών συμβουλίων στοχεύει στην αναγκαία νομιμοποίηση της γενίκευσής τους και της αποδοχής τους από τους ακτιβιστές κάθε περιοχής

* Τη χρηματοδότηση: η χρηματοδότηση της συριακής επανάστασης είναι ένα απ’ τα καθήκοντα που πρέπει να αναληφθούν προκειμένου να επιτραπεί η μέγιστη δυνατή ευελιξία των συμβουλίων ώστε να καλυφθούν τα πολεμοφόδια και όλα τα άλλα έξοδα και οι δαπάνες που ενδεχομένως να μην μπορεί να καλύπτει σε κάθε φάση ένα τοπικό συμβούλιο από μόνο του.

* Τη διευκόλυνση του συντονισμού μεταξύ διαφορετικών περιοχών και την άνοδο του επιπέδου οργάνωσης στα πλαίσια που κάθε περιοχή και κάθε άνθρωπος θα εξακολουθήσει να λαμβάνει πρωτοβουλίες σε συμφωνία με την έννοια της ρευστότητας. Η αυτονομία στη δράση, είναι που παρέχει αναμφισβήτητα την μέγιστη ρευστότητα στο κίνημα, που συχνά ζημιώνεται απ’ την απουσία καλυμμένων φιλικών χώρων. Και ο ρόλος του εθνικού συμβουλίου εδώ θα είναι πρωταρχικά να βρίσκει κοινά εδάφη και να συντονίζει την αλληλεξάρτηση μεταξύ διαφορετικών περιοχών.

 

 ***

Παλιότερες δημοσιεύσεις σχετικά με την εξέγερση στη Συρία:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

 

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί που θα θέλανε την επαναφορά της θανατικής ποινής”
-Ρ. Τ. Ερντογάν, ως απάντηση στην απεργία πείνας 700 κούρδων φυλακισμένων

Πρώτη σημείωση για το τέλος του διαλόγου, 16/11/2012

Στον ευρωπαϊκό Νότο, η “Ευρωπαϊκή Μέρα Δράσης και Αλληλεγγύης ενάντια στη Λιτότητα” (14 Νοέμβρη) γρήγορα εξατμίστηκε σε ταραχές, δηλαδή κατά κανόνα απρόκλητες επιθέσεις των μπάτσων ενάντια σε διαδηλωτές, που ορισμένες φορές συναντούν κάποια πραγματική βία ως απάντηση. Η βία αυτή όσο δεν καταφέρνει να “νικά” -και είναι πλέον σαφές πως δεν είναι εφικτό να νικήσει σε επίπεδο μετωπικής στρατιωτικής αντιπαράθεσης απέναντι σ’ έναν αντίπαλο ανώτερο στο πεδίο αυτό- θα έχει και αρνητικές παρενέργειες (η αντιπαράθεση Ισραήλ-Γάζας είναι διδακτική ως προς αυτό) στο εσωτερικό του κινήματος (μπορεί κανείς απλά να ρίξει μια ματιά στο παράδοξο όσο και συχνό θέαμα διαδηλωτών να σκούζουν ότι δεν είναι οι ίδιοι βίαιοι την ίδια στιγμή που πλακώνονται από δεκάδες μπάτσους καυλωμένους για διανομή του κρατικού μονοπωλίου της βίας). Ως προς το απεργιακό σκέλος και το πραγματικό ή συμβολικό “μπλοκάρισμα της οικονομίας”, εκτός της Ισπανίας (όπου η συμμετοχή υπολογίζεται απ’ τα συνδικάτα στο 70%, με ολοκληρωτική παράλυση των αερομεταφορών και κάποιων άλλων κλάδων για 24 ώρες), λιγότερο επηρεάστηκε η οικονομία στην Πορτογαλία, την Ιταλία και μηδαμινά στην Ελλάδα, όπου η τρίωρη στάση εργασίας κηρύχθηκε μάλλον για τυπικούς λόγους (Οι 4 αυτές χώρες υποτίθεται συμμετείχαν στην καλεσμένη απ’ την ETUC γενική απεργία…).

Αν και είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται ένας παρόμοιος διεθνής απεργιακός συντονισμός, για το μέλλον της εκμετάλλευσης στην Ευρώπη μεγαλύτερη σημασία μάλλον είχε η συνάντηση που έλαβε χώρα την επόμενη μέρα μεταξύ της ένωσης εργοδοτών (αυτοί δε διαδηλώνουν) της Γαλλίας, του Hollande, εκπροσώπων των συνδικάτων κι άλλων γλαστρών-κοινωνικών εταίρων. Εκεί εν ολίγοις, οι γάλλοι εργοδότες πέτυχαν να μπορούν να “απορρίπτουν εργαζομένους που αρνούνται θυσίες” χωρίς αποζημιώσεις, οι απολυμένοι που υπογράφουν ως “έγκυρη” την απόλυσή τους να χάνουν τη δυνατότητα δικαστικής αμφισβήτησής της ή αποζημίωσης, ενώ αν αρνηθούν, να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μείωση στο επίδομα ανεργίας και πάει λέγοντας. Σε αντάλλαγμα δεσμεύτηκαν (στον πατριωτισμό τους κατά πάσα πιθανότητα) τα μέτρα να ισχύσουν μόνο για τα επόμενα δυο χρόνια (μέχρι να βγούμε απ’ την κρίση που λένε). Αν συνδυάσουμε τα μέτρα αυτά με την υπονόμευση του ελάχιστου μισθού και τη μεθοδευμένη στρατολόγηση για (δωρεάν ή έστω υποπληρωμένη -μέσω του “έμμεσου μισθού” των επιδομάτων πρόνοιας κλπ) εργασία των ανέργων στη Βρετανία (http://www.boycottworkfare.org) μέτρα που έχουν περάσει στον ευρωπαϊκό Βορρά ήδη από τη δεκαετία του ’80 και εφαρμόζονται σήμερα πιλοτικά σε χώρες με ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως η Ουγγαρία, τότε η αναδιάρθρωση της σχέσης μεταξύ των τάξεων εμφανίζεται στην Ευρώπη μέσα απ’ την ελαστικοποίηση και “ευελιξία” της εργασιακής σχέσης, μέσα απ’ την χωρίς όριο/πάσει θυσία υποτίμηση της εργασίας.

Ασφαλώς, οι λιγότερο κρετίνοι απ’ τους σωτήρες του καπιταλισμού καταλαβαίνουν ότι μια αύξηση της εκμετάλλευσης, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με συμπίεση των μισθών, δηλαδή του διαθέσιμου χρήματος για κατανάλωση των προϊόντων της εργασίας, απλά διογκώνει ακόμα περισσότερο τη φούσκα του πλασματικού κεφαλαίου και την παράλληλή της του δημόσιου χρέους. Όμως, προς το παρόν ούτε ξέρει ούτε μπορεί να κάνει κάτι άλλο (την αδυναμία αυτή αντανακλά και η παλινδρόμηση της ευρωζώνης στην ύφεση με -0,1% αυτό το τρίμηνο -καθώς η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας μόνο αγγίζει το -7,2%!) απ’ το να μεταφέρει χρήματα απ’ το προλεταριάτο (και κυρίως των ανεπτυγμένων χωρών όπου υπάρχει ακόμα κάποιο συσσωρευμένο απόθεμα) προς το κεφάλαιο χωρίς την μεσολάβηση της παραγωγής υπεραξίας μέσω κατανάλωσης των προϊόντων της εργασίας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν είναι παρά ένα κεντρικό τέτοιο μέσο, χωρίς να είναι φυσικά το μόνο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Associated Press (Rosa Nutkana) δε βρέθηκε μέχρι σήμερα καμμία απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου Tamiflu, ωστόσο δεκάδες κυβερνήσεις συνεχίζουν να στοκάρουν “με χρήματα των φορολογούμενων” απίθανα αποθέματα του προϊόντος της Roche για τη “γρίπη των χοίρων”. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο της ύφεσης, η πολεμική βιομηχανία θα εμφανιστεί ξανά ως η πιο σίγουρη κατανάλωση/καταστροφή προϊόντων που θα μπορούν να αναλάβουν τα κράτη για να προχωρήσουν την αναδιάρθρωση.*

Στις συνθήκες αυτές, δεν είναι παράδοξο που το καθεστώς στη Συρία όχι απλά αντέχει αλλά κι επιδιώκει την παράταση της σύγκρουσης αφού αυτή ωφελεί ξεκάθαρα την αντεπανάσταση του κεφαλαίου, που εκφράζεται μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση και την υπαγωγή της δραστηριότητας των Σύρων εξεγερμένων στα γεωπολιτικά παιχνίδια του ενός ή του άλλου καπιταλιστικού κράτους και των πρακτόρων του στην περιοχή, και την αναπόφευκτη φθορά των πιο ανεξέλεγκτων προλεταριακών κομματιών τους. Η χοάνη της καταστροφής υποδομών, παραγωγικών μέσων και προλεταριών (τους 40 ξεπερνούν οι μάρτυρες των σημερινών μόνο βομβαρδισμών του Ασσάντ στα προάστια της Δαμασκού) δεν είναι απλά μια κατάσταση εξαίρεσης αλλά αποτελεί την στρατιωτική εκδοχή της αναδιάρθρωσης που σύντομα θα φαίνεται ελκυστική σε ολοένα και περισσότερα κράτη με μεγάλο άνεργο πληθυσμό και παραγωγικές δυνάμεις για ξεπάστρεμμα.

Σ’ άλλες χώρες, όπου η καπιταλιστική τάξη είναι πολυδιασπασμένη ή δεν έχει συνέλθει ακόμα πλήρως απ’ τις προλεταριακές εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης” ο πόλεμος ενάντια στο προλεταριάτο παίρνει διαφορετική μορφή: Στην Τυνησία, ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μετά την αδυναμία της να ελέγξει τις απεργίες στην περιοχή της Γκάφσα και στην κοιτίδα της εξέγερσης Σιντί Μπουζίντ. Στην Νότιο Αφρική, όπου μετά τις άγριες απεργίες στα ορυχεία και τις μεταφορές, μπήκαν στον χορό χιλιάδες αμπελλουργοί του Κέιπ Τάουν διεκδικώντας διπλασιασμό των μισθών τους σε 150 ραντ (13 ευρώ) την ημέρα, δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες αβρότητες από την μεριά του κεφαλαίου. Το αίτημα των αμπελλουργών αντιμετωπίζεται ευθύς εξαρχής με το ξεσάλωμα της αστυνομικής καταστολής που οδηγεί στον θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό άλλων. Οι απεργοί κλείνουν δρόμους και ανατρέπουν οχήματα της αστυνομίας, αλλά επιτίθενται και στα ίδια τα παραγωγικά μέσα, στους χώρους όπου εργάζονται οι ίδιοι, πυρπολώντας χωράφια, μηχανήματα κι αποθήκες.

Με την κατανάλωση των μισθωτών -και μαζί της την ανάγκη ενσωμάτωσής του προλεταριάτου, τον “κοινωνικό διάλογο” και τη δημοκρατική μορφή του κράτους- να μην παίζει τον ρόλο που έπαιζε την εποχή που οι εργατικοί αγώνες μπορούσαν να σημειώσουν νίκες, το προλεταριάτο μάχεται παντού αλλά παντού βρίσκει μπροστά του μόνο καταστολή:

Στην Ινδία: Οι διαδηλώσεις των αγροτών ζαχαροκαλάμων της Maharasthra με αίτημα αύξηση 25% στις τιμές που τους δίνει η βιομηχανία ζάχαρης (κατά μεγάλο μέρος συνεταιριστική, υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης), διαλύονται από την αστυνομία που θα σκοτώσει έναν αγρότη και θα τραυματίσει άλλους και μεταλλάσσονται σε ταραχές σε τρεις επαρχίες (Kolhapur, Satara και Sangli). Στο στόχαστρο των αγροτών θα βρεθούν οχήματα της αστυνομίας, δεκάδες κρατικά λεωφορεία, κυβερνητικά γραφεία και οι ίδιοι οι μπάτσοι.

Στην Ιορδανία: στο ανέγγιχτο απ’ την Αραβική Άνοιξη “σιωπηλό βασίλειο” της θανατικής ποινής ως μέσο πειθάρχησης του προλεταριάτου, η αύξηση των τιμών των καυσίμων (κατά 53% του υγραερίου και κατά 12% της βενζίνης), θα οδηγήσει αρκετές χιλιάδες στους δρόμους του Αμμάν και ακόμη 25 πόλεων για πρώτη φορά καίγοντας πορτραίτα του μονάρχη Αμπντουλλάχ ‘Β, με συνθήματα και τραγούδια κοινά με των Σύρων εξεγερμένων. Στο Ιντλίμπ, μετά από επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, οι μπάτσοι ανοίγουν πυρ, σκοτώνοντας έναν διαδηλωτή και τραυματίζοντας τέσσερεις άλλους. Οι διαδηλωτές μπλοκάρουν δρόμους με φλεγόμενα οδοφράγματα, σπάνε φανάρια, θέτουν στο στόχαστρό τους την κυκλοφορία, σύμβολο της ομαλότητας σε μια χώρα που κρατήθηκε σιωπηλή πολύ καιρό.

Στο Μπαχρέιν: Μετά από 2 χρόνια συνεχών ταραχών στην πόλη-κράτος-ναύσταθμο του αμερικανικού 5ου στόλου, η Σουνιτική μοναρχία ανακοίνωσε στις αρχές Νοέμβρη τη θέλησή της για “μηδενική ανοχή” απέναντι στους διαδηλωτές, αίροντας την υπηκοότητα 31 Σιιτών ακτιβιστών και πολιτικών της αντιπολίτευσης τους οποίους κατηγορεί ως “επικίνδυνους για την κρατική ασφάλεια”. Στις 10 Νοέμβρη, μετά τις ταραχές που ξέσπασαν με τον φόνο ενός νεαρού διαδηλωτή από μπάτσους (πάνω από 55 μάρτυρες μετρούν οι διαδηλωτές) η κυβέρνηση εξαπολύει την εθνοφρουρά. Οι δρόμοι είναι προσωρινά κατειλημένοι από τους εθνοφρουρούς σε συνεργασία με σαουδάραβες στρατιώτες, παρακρατικούς, και τα ντόπια ΜΑΤ (στελεχωμένα κατά μεγάλο μέρος από μη-Μπαχρεινούς).

Στο Κουβέιτ: οι εκδηλώσεις για τα 50χρονα του συντάγματος, μετατρέπονται σε διαδήλωση διακοσίων χιλιάδων ενάντια στις αλλαγές του εκλογικού νόμου δυο μήνες πριν τις εκλογές. Η διαδήλωση καταστέλλεται άμεσα απ’ την αστυνομία, και πάνω από 150 διαδηλωτές και 25 μπάτσοι τραυματίζονται.

Στην Αϊτή: Στη διάρκεια μιας φοιτητικής γιορτής, ένας μπάτσος πυροβολεί έναν 23χρονο φοιτητή νομικής στο κεφάλι, σκοτώνοντάς τον. Οι συμφοιτητές του κατεβαίνουν αυθόρμητα σε πορεία προς το κέντρο της πρωτεύουσας Πορτ-Ο-Πρένς, όπου καταστέλλονται από την αστυνομία με χρήση πλαστικών σφαιρών και δακρυγόνων. Συγκρούσεις ξεσπούν σε διάφορα σημεία της πόλης.

Τέλος, στην Κίνα, η διεύθυνση της Foxconn αρνείται τις φήμες για ξέσπασμα νέων ταραχών στις εγκαταστάσεις της. Την ίδια στιγμή πάντως, τα πρώτα 10.000 ρομποτ “πιάνουν δουλειά” στο εργοστάσιο που φαίνεται να είναι το πιο ευάλωττο στις ταραχές. Άλλα 20.000 θα αντικαταστήσουν εργάτες της Foxconn ως το τέλος της χρονιάς. Οι εργάτες εμφανίζονται ολοένα και πιο πλεονασματικοί, περιττοί, άχρηστοι. Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι “σκουπίδια”.

Εν κατακλείδι, το προλεταριάτο μάχεται παντού κι όμως δεν καταφέρνει να καταγάγει νίκες. Οι παλιές συνθήκες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι όμως τα παλιά μέσα πάλης δεν έχουν ξεπεραστεί με συνέπεια να κρατούν τους αγώνες στην Ευρώπη σ’ ένα επίπεδο όπου η απουσία “νίκης” θα σημαίνει μόνο περισσότερη απογοήτευση, κόστος, παραίτηση. Ακόμη κι αν σημειωθούν όμως σποραδικές νίκες (κι αυτό μάλλον εκεί όπου τα μέσα αυτά δεν είναι διαθέσιμα), οι νίκες αυτές δεν είναι πλέον εφικτό να σταθεροποιηθούν χωρίς είτε να αναπαράγουν το κεφάλαιο (τότε μόνο συγχωρέθηκε στους προλετάριους της Λιβύης ή της Αιγύπτου το θράσος τους να διώξουν τους δικτάτορες-τοποτηρητές της εκμετάλλευσης, μόλις εξασφαλίστηκε ότι το επίπεδο και η ίδια η σχέση της εκμετάλλευσης θα παραμείνουν άθικτες), είτε να το καταστρέψουν παγκόσμια. Το πώς θα γίνει αυτό μένει να διερευνηθεί πρακτικά μέσα στην ίδια την πάλη του προλεταριάτου.

~

* Το ότι καί οι δύο αυτές δυναμικές (υποτίμηση της εργασίας, πολεμική βιομηχανία) βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής της Χρυσής Αυγής δείχνει ξεκάθαρα για ποιό λόγο μπορεί να αποτελέσει μια πιθανή έκφραση της στρατιωτικής εκδοχής της αναδιάρθρωσης -και ως τέτοια την καλωσορίζει ήδη μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής τάξης αλλά και των πιο απελπισμένων ανέργων και αποτυχημένων καπιταλιστών που ελπίζουν μέσω αυτής να ρεφάρουν.

Εισαγωγή:

“Μια συμμαχία μεταξύ δυο διαφορετικών μερών, στρέφεται υπέρ του πιο αντιδραστικού εκ των δυο. Η συμμαχία αναγκαστικά αποδυναμώνει το πιο προοδευτικό μέρος ελαχιστοποιώντας και διαστρέφοντας το πρόγραμμά του” -Μιχαήλ Μπακούνιν.

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από ένα μέλος της Σιδηράς Ταξιαρχίας, μιας επαναστατικής πολιτοφυλακής που έδρασε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ως απάντηση προς την ακολουθούμενη στρατιωτικοποίηση των πολιτοφυλακών που επέβαλε η Δημοκρατική Κυβέρνηση. Αυτό σήμαινε την αναδιοργάνωσή τους σύμφωνα με τα πρότυπα τακτικού στρατού, με όλες τις ιεραρχικές βαθμίδες, και τον τρόπο λήψης και ακολούθησης αποφάσεων που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Η στρατιωτικοποίηση ήταν ένα κομβικό στοιχείο όσον αφορά την εδραίωση της εξουσίας των Σταλινικών επί της εργατικής τάξης κι ενάντια στην επανάσταση. Τους κατέστησε ικανούς να το πετύχουν λόγω της επιτυχίας της αντιφασιστικής ιδεολογίας της Δημοκρατίας που έπειθε πολλούς εργάτες να πολεμήσουν για λογαριασμό του Κράτους υπό τη δημοκρατική του μορφή ενάντια στην πιθανότητα ενός “φασιστικού” Κράτους, αφήνοντας κατά μέρους την επαναστατική πάλη. Τα αναρχικά αντικρατικά ιδεώδη δεν ήταν αρκετά για να εμποδίσουν τους ηγέτες της CNT να αναλάβουν κυβερνητικά υπουργικά πόστα. Η σταλινική Ρωσσία ήθελε περισσότερη εξουσία στην Ισπανία προκειμένου να ικανοποιήσει τους στόχους της δικής της μακροπρόθεσμης εξωτερικής πολιτικής. Τελικά ο Στάλιν ήταν πιο πρόθυμος να χαρίσει μια νίκη στον φασισμό παρά να ηττηθεί από την επανάσταση. Κάτι τέτοιο είναι φανερό στις απόπειρες των ισπανών εργατών, ιδιαίτερα στην Καταλωνία, να πάρουν τον έλεγχο και να κολλεκτιβοποιήσουν (να συλλογικοποιήσουν) τη γη και τη βιομηχανία, απόπειρες που η (δημοκρατική) κυβέρνηση κατέστειλε αιματηρά, όπως και στα γεγονότα του Μάη του 1937 στη Βαρκελώνη, οπότε τα (δημοκρατικά) κυβερνητικά στρατεύματα επιτέθηκαν στις ένοπλες πολιτοφυλακές των εργατών που είχαν πάρει στα χέρια τους μεγάλο μέρος της πόλης. Η ήττα της ισπανικής επανάστασης και η νίκη του Φράνκο έδειξαν, όπως και κάθε κίνημα, εξέγερση κι επανάσταση της εργατικής τάξης έκτοτε, ότι το κράτος, οποιοδήποτε πολιτικό προσωπείο κι αν φέρει, παραμένει εχθρός μας.

Μια μέρα συννεφιασμένη και πένθιμη

Είμαι ένας δραπέτης των φυλακών του San Miguel de los Reyes, της αισχρής αυτής φυλακής που οικοδόμησε η μοναρχία για να θάβει ζωντανούς αυτούς που, καθώς δεν είναι δειλοί, δε σκύβουν το κεφάλι ποτέ στους διαβόητους νόμους που επιβάλλουν οι ισχυροί εναντίον των καταπιεσμένων. Εκεί με έβαλαν, όπως και τόσους άλλους, για να εξαλείψουν ένα έγκλημα, δηλαδή μια επανάσταση ενάντια στις ταπεινώσεις που υπέφερε ένα ολόκληρο χωριό, με λίγα λόγια, για τον φόνο ενός δυνάστη.

Νέα παιδιά όλοι τους όπως κι εγώ, που μπήκα στη φυλακή εικοσιτριών χρονών, για να βγω στα τριαντατέσσερα, όταν οι αναρχικοί σύντροφοι άνοιξαν τις θύρες. Για ένδεκα χρόνια υποβλήθηκα στο μαρτύριο του να μην είσαι άνθρωπος αλλά απλώς ένα πράγμα, ένας αριθμό!

Πολλοί κρατούμενοι που είχαν υποφέρει όπως κι εγώ την κακομεταχείριση ήδη απ’ τη γέννα, απελευθερώθηκαν μαζί μου. Κάποιοι απ’ αυτούς, ελεύθεροι πια, πήραν ο καθένας τον δρόμο του. Άλλοι, όπως κι εγώ, ενωθήκαμε με τους απελευθερωτές μας, που μας αντιμετώπισαν σαν φίλους και μας αγάπησαν σαν αδερφούς. Μαζί τους σχηματίσαμε βήμα-βήμα τη Σιδηρά Ταξιαρχία, μαζί τους, ολοένα και ταχύτερα, επιτεθήκαμε σε στρατόπεδα κι αφοπλίσαμε τους Εθνοφρουρούς. Και μαζί τους κυνήγσαμε τους φασίστες ως τα όρη που κρύβονται τώρα. Συνηθισμένοι να παίρνουμε ο καθένας οτιδήποτε χρειαζόταν, κατασχέσαμε προμήθειες και όπλα απ’ τους φασίστες καθώς τους απωθούσαμε. Κατά καιρούς τρεφόμασταν χάρις σε προσφορές των χωρικών, και φροντίζοντας οι ίδιοι για τον οπλισμό μας, όχι με όπλα που θα μας έδινε κανείς σα δώρο, αλλά μ’ αυτά που παίρναμε με τα ίδια μας τα χέρια απ’ τους αντιδραστικούς. Το αυτόματο που κρατώ και χαιδεύω, που με συνοδεύει απ’ την μέρα που εγκατέλειψα τη φυλακή, είναι δικό μου, μου ανήκει. Το πήρα σαν άνδρας απ’ τα χέρια του παλιού ιδιοκτήτη του, και με τον ίδιο τρόπο αποκτήθηκε κάθε όπλο που βαστάμε και ανήκει στους συντρόφους μου.

Ούτε ψυχή δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για μας. Η αποχαύνωση της αστικής τάξης όταν βγήκαμε απ’ τη φυλακή, μοιράζεται πλέον απ’ όλους. Αντί να μας προσεγγίσουν, αντί να μας βοηθήσουν και να μας υποστηρίξουν, μας συμπεριφέρθηκαν σαν παράνομους, μας κατηγόρησαν ότι είμαστε “ανεξέλεγκτοι”, επειδή δεν θελήσαμε να υποτάξουμε τους ρυθμούς της ζωής μας, την διαρκή επιθυμία μας να είμαστε ελεύθεροι, στις ηλίθιες ιδιοτροπίες εκείνων που, επειδή κατέχουν μια θέση σ’ ένα υπουργείο ή σε κάποια επιτροπή, θεωρούν αλαζονικά τους εαυτούς τους αφέντες μας. Επίσης επειδή, αφού απαλλοτριώσαμε τους φασίστες, αλλάξαμε τον τρόπο ζωής στα χωριά απ’ όπου περάσαμε: εξοντώνοντας τους βάρβαρους αστυνομικούς διευθυντές που λήστευαν και βασάνιζαν τους χωρικούς και θέτοντας τον πλούτο τους στα χέρια αυτών που ξέρουν πώς να τον παράγουν: στους εργάτες.

Κανείς, το εγγυώμαι αυτό, κανείς δε θα μπορούσε να είχε συμπεριφερθεί πιο σωστά προς αβοήθητους και ενδεείς, προς εκείνους που είχαν ληστευθεί και καταδιωχθεί καθ’ όλην τη ζωή τους, απ’ ό,τι εμείς, οι ανεξέλεγκτοι, οι παράνομοι και δραπέτες κατάδικοι. Κανείς, κανείς -προκαλώ τον οποιονδήποτε να αποδείξει το αντίθετο- δεν ήταν πιο στοργικός και πιο εξυπηρετικός προς τα παιδιά, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους. Κανείς, απολύτως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την ταξιαρχία αυτήν -η οποία μόνης της, χωρίς καμμιά βοήθεια, ακόμα και με εμπόδια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή απ’ την αρχή- για έλλειψη αλληλεγγύης, για αυθαιρεσίες, για δειλία ή απειθαρχία στην μάχη, για εχθρότητα απέναντι στους αγρότες, ή για μη επαρκή επαναστατικότητα, επειδή το θάρρος και η γενναιότητα υπήρξαν ο πήχυς μας, η μεγαλοθυμία προς τους ηττημένους ο νόμος μας, η εγκαρδιότητα προς τους αδερφούς και τις αδερφές το σύνθημά μας και η καλοσύνη κι ο σεβασμός το θεμελιώδες πλαίσιο των ζωών μας.

Προς τί η μαύρη φήμη που έχει εξαπλωθεί γύρω μας; Προς τί η αναίσθητη προθυμία να απαξιωθούμε, μια καταδικασμένη απόπειρα, όταν αυτή η απαξίωση θα λειτουργήσει μόνο σε βάρος της επαναστατικής υπόθεσης και του ίδιου του πολέμου;

Υπάρχει -και όσοι από μας ήταν στη φυλακή, έχοντας υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλον στη γη, το γνωρίζουμε καλά- μια έντονη διάχυση των αστικών αξιών σε κάθε πλευρά. Το αστικό πρότυπο ατόμου στη ψυχή και στο σώμα, η προσωποποίηση της μετριότητας και της δουλικότητας, τρέμει στην ιδέα μιας απώλειας της ησυχίας και της ασφάλειας, του καφέ και των τσιγάρων, των ταυρομαχιών, των θεαμάτων και των πορνείων. Κι όταν ακούει για την Ταξιαρχία μας, για τη Σιδηρά Ταξιαρχία, πυλώνα της επανάστασης στο Λεβάντε, ή όταν ακούει ότι η Ταξιαρχία έρχεται στη Βαλένθια, κακαρίζει τρέμοντας μπρος στη σκέψη να δει αυτήν τη χαϊδεμένη κι άθλια ζωή του να χάνεται. Και η αστική τάξη -υπάρχουν πολλές ποικιλίες αστών σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους- υφαίνει ασταμάτητα τον ιστό της συκοφαντίας με τον οποίο μας εγκωμιάζει, επειδή αυτοί, και μόνο αυτοί, έχουν θιχτεί και είναι σε θέση να θίγονται απ’ τις δραστηριότητές μας, απ’ την επαναστατικότητά μας, κι απ’ τις άγριες ακαταμάχητες επιθυμίες που φέρουμε στις καρδιές μας να είμαστε ελεύθεροι σαν τους αετούς στις υψηλότερες βουνοκορφές, σαν τα λιοντάρια στη ζούγκλα.

Ακόμα κι αδερφοί μας, που υπέφεραν μαζί μας στα χωράφια και στα εργοστάσια και που τους εκμεταλλεύτηκε άγρια η μπουρζουαζία, αντηχούν τους τρομερούς φόβους αυτής της τελευταίας, κι αρχίζουν μάλιστα να πιστεύουν σ’ αυτούς, επειδή είναι τόσο ενημερωμένοι απ’ τους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν τους ηγέτες, ώστε πιστεύουν ότι οι άνδρες που πολεμούν με τη Σιδηρά Ταξιαρχία είναι ανελέητοι κακοποιοί. Ένα κύμα μίσους, φτάνοντας συχνά σε σημείο βαναυσότητας και ανηλεούς φανατισμού, δημιούργησε ένα κακοτράχαλο μονοπάτι στη θέση του δρόμου της προέλασής μας ενάντια στον φασισμό.

Μερικές νύχτες, αυτές τις σκοτεινές νύχτες όταν οπλισμένος και σε εγρήγορση προσπαθώ να δω μέσα απ’ τα σκοτάδια των λιβαδιών και το μυστήριο των πραγμάτων, σηκώνομαι μέσα απ’ το στήθος μου σαν σε όνειρο, χωρίς να ξυπνήσω τα μουδιασμένα μου άκρα, που έχουν σφυρηλατηθεί στον πόνο σαν ατσάλι, ώστε να μην πιάσουν το αυτόματο με λύσσα, νιώθοντας μια επιθυμία να πυροβολήσω όχι μόνο στον εχθρό που έχει κατασκηνώσει μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, αλλά και στον άλλον εχθρό που κρύβεται στην πλευρά μου, που με αποκαλεί σύντροφο, την ίδια στιγμή που ξεπουλά τα συμφέροντά μου με τον πιο ύπουλο τρόπο, καθώς κανένα ξεπούλημα δεν είναι πιο δειλό απ’ αυτό που τρέφεται από προδοσία. Και θα ένιωθα μια επιθυμία να γελάσω και να κλάψω, και να τρέξω στα λιβάδια, φωνάζοντας και δακρύζοντας και ξεριζώνοντας λαρύγγια με τα σιδερένια μου δάχτυλα, όπως ακριβώς θα ξέσκιζα τα λαρύγγια όλων των βρωμερών πολιτικών αφεντάδων, και θα έκανα αυτόν τον άθλιο κόσμο θρύψαλα, έναν κόσμο στον οποίο είναι τόσο δύσκολο να βρεις ένα στοργικό χέρι να σου σκουπίσει τον ιδρώτα και να σταματήσει το αίμα που τρέχει απ’ τις πληγές του γυρνώντας απ’ το πεδίο του πολέμου, εξουθενωμένος και πληγωμένος.

Την νύχτα, μεταφέροντας τη θλίψη και τον πόνο μου στους άνδρες, στους αναρχικούς συντρόφους μου πάνω στα σκληρά βουνά, κρυμμένοι σε μικρές ομάδες κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα του εχθρού, πόσο συχνά μια φιλική φωνή κι ένα στοργικό χέρι μου αποκαθιστούσε την αγάπη για τη ζωή! Και κάθε φορά που τα βάσανα του παρελθόντος, με όλον τον τρόμο και τα μαρτύρια που τσάκισαν το σώμα μου, θα ρίχνονταν στον άνεμο σαν να ανήκουν σε μιαν άλλη μακρυνή πλέον εποχή, και θ’ άφηνα τον εαυτό μου μετά χαράς στα όνειρα της περιπέτειας, προσμένοντας με αναζωπυρωμένη φαντασία έναν κόσμο που δε γνώριζα στη ζωή μα μονάχα στη φαντασία μου, έναν κόσμο που κανείς δεν έχει γνωρίσει στη ζωή αλλά πολλοί από μας γνωρίζουν στα όνειρά τους. Και στα όνειρα, ο καιρός περνούσε γοργά, και το σώμα μου άντεχε στην κούραση, και διπλασίαζα τον ενθουσιασμό μου και γινόμουν ατρόμητος, και ξανάβγαινα για αναγνώριση την αυγή να εντοπίσω τη θέση του εχθρού, και… Όλα αυτά προκειμένου να αλλάξουμε τη ζωή, να σφραγίσουμε έναν διαφορετικό ρυθμό στις ζωές όλων μας, κι αυτό γιατί οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν σαν αδέρφια κι εγώ ανάμεσά τους. Όλα αυτά επειδή η χαρά που ξεχειλίζει τα στήθη μας πρέπει ν’ αναβλύσει απ’ τη γη, επειδή η Επανάσταση, αυτή η Επανάσταση που ήταν ο φάρος και το σύνθημα της Σιδηράς Ταξιαρχίας, θα μπορούσε σύντομα να γίνει υλική πραγματικότητα.

Τα όνειρά μου όμως θα μαραζώσουν και θα χαθούν όπως τα χαρούμενα σύννεφα φεύγουν ψηλά πάνω απ’ τα όρη, και η απογοήτευσή μου θα επιστρέψει, μόνο για να δώσει χώρο την νύχτα πάλι στη χαρά. Κι έτσι η ζωή μου εναλλάσσεται μεταξύ θλίψης και χαράς, μεταξύ αγωνίας και θλίψης, μια χαρούμενη ζωή στην μέση του κινδύνου συγκρίνεται με τη ζωή στο σκοτάδι και την αθλιότητα της πιο σκοτεινής και πιο άθλιας φυλακής.

Μια μέρα -μια μέρα συννεφιασμένη και πένθιμη- η είδηση ότι πρέπει να στρατιωτικοποιηθούμε έπεσε στις πλαγιές των ορέων σαν παγωμένος άνεμος που διαπερνά τη σάρκα. Διαπέρασε το σώμα μου σα στιλέτο, και πόνεσα προκαταβολικά απ’ την αγωνία της συγκεκριμένης στιγμής. Την νύχτα, πίσω στις σκηνές, τα νέα κυκλοφορούσαν: “έρχεται η στρατιωτικοποίηση!”

Στο πλευρό μου, άγρυπνος στη βάρδια του ενώ εγώ κοιμόμουν, ήταν ο εκπρόσωπος της ομάδας μου, αυτός θα γινόταν ο υπολοχαγός. Δυο βήματα πιο πίσω, ξαπλωμένος στο χώμα, με το κεφάλι ν’ ακουμπάει σ’ έναν σωρό από οβίδες, κοιμόταν ο εκπρόσωπος της εκατονταρχίας μου, αυτός θα ήταν ο συνταγματάρχης. Εγώ… θα συνέχιζα να είμαι ο εαυτός μου, ένα παιδί απ’ την επαρχία, ένας εξεγερμένος μέχρι τον θάνατο. Ούτε επιθυμούσα ποτέ ούτε επιθυμώ σταυρούς, παράσημα και διοικητικά πόστα. Είμαι αυτός που είμαι, ένας χωριάτης που έμαθε να διαβάζει στη φυλακή, που έχει δει τον πόνο και τον θάνατο από κοντά, που ήταν ένας αναρχικός χωρίς να το γνωρίζει, και που γνωρίζει ότι κάθε μέρα είναι και πιο αναρχικός από την προηγούμενη, απ’ όταν έπρεπε να σκοτώσω για να ελευθερωθώ.

Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα, εκείνη την μακρυνή μέ΄ρα όταν τα θλιβερά νέα ήρθαν απ’ τις βουνοκορφές, διατρέχοντας τη ψυχή μου σαν παγωμένος άνεμος, όπως δε θα ξεχάσω ποτέ τόσες και τόσες μέρες της ζωής μου που πόνεσα. Εκείνη η μακρυνή μέρα… Μπά!

Έρχεται η στρατιωτικοποίηση!

Η ζωή έχει περισσότερα να διδάξει τους ανθρώπους απ’ ό,τι όλες οι θεωρίες και τα βιβλία μαζί. Εκείνοι που θα θέσουν σ’ εφαρμογή τα όσα έχουν μάθει από άλλους μέσω βιβλίων κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Εκείνοι που θα γράψουν σε βιβλία αυτά που έμαθαν στο ανεμοδαρμένο μονοπάτι της ζωής είναι ίσως σε θέση να γράψουν αριστουργήματα. Πραγματικότητα και όνειρα είναι δυο πράγματα διαφορετικά. Είναι καλό και όμορφο να ονειρεύεσαι, γιατί τα όνειρα είναι σχεδόν πάντα ένας υπαινιγμός για το τί πρέπει να γίνει, αλλά αυτό που είναι πραγματικά ονειρικό είναι να κάνουμε τη ζωή τόσο όμορφη, να πάρουμε τη ζωή και να την κάνουμε ένα πραγματικό αριστούργημα ομορφιάς.

Έχω ζήσει τη ζωή στην επιτάχυνση. Ποτέ δε γεύτηκα τα νιάτα, που σύμφωνα με τα όσα έχω διαβάσει, είναι χαρά κι ευγένεια, και μια αίσθηση ευημερίας. Απ’ τη φυλακή πήρα μόνο τη γεύση του πόνου. Ακόμα κι αν είμαι νέος στα χρόνια, έχω γίνει γέρος έχοντας περάσει τόσα, έχοντας κλάψει τόσο, έχοντας υποφέρει τόσο. Γιατί μέσα στη φυλακή, σπάνια κανείς γελά, μέσα στη φυλακή, είτε είναι σε κάποιο κλειστό κελί κανείς είτε κάτω απ’ τον ανοιχτό ουρανό, το μόνο που έχει είναι το κλάμα.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο μέσα στο κελί, απομονωμένος από κάθε ανθρώπινη επαφή, ονειρεύεσαι. Διαβάζοντας το βιβλίο της ζωής όπως στο ξεφυλλίζουν μπροστά σου οι φρουροί σελίδα-σελίδα, προσβάλλοντάς σε ή φτύνοντάς σε, έρχεσαι σε επαφή με την πραγματικότητα.

Μια μέρα έτυχε να διαβάσει, πού και από ποιόν δεν μπορώ να θυμηθώ πια, ότι δε θα μπορούσε κανείς να πει με σιγουριά ότι η γη είναι στρόγγυλη, εάν δεν έχει ταξιδέψει ολόγυρά της, δεν την έχει μετρήσει, δεν την έχει κατατρέξει από άκρη σ’ άκρη, εν συντομία δεν την έχει ανακαλύψει με τα χέρια του. Μια τέτοια απαίτηση μου φαινόταν γελοία. Ωστόσο αυτή η μικρή πρόταση μου τυπώθηκε τόσο έντονα στο μυαλό που τώρα όπως και τότε πάλι, στους αναγκαστικούς μονολόγους στην μοναξιά του κελιού μου, επιστρέφω σ’ αυτήν. Στο σημείο ότι μια μέρα, σαν να ‘χα κι εγώ ανακαλύψει κάτι τόσο θαυμάσιο και μέχρι τότε κρυφό απ’ τους άλλους ανθρώπους, ένιωσα τη χαρά να έχω ανακαλύψει με τα χέρια μου ότι η γη ειναι στρόγγυλη. Κι εκείνη την μέρα, όπως και ο άγνωστος συγγραφέας, ταξίδεψα ολόγυρά της, την μέτρησα, την ξαναμέτρησα, κι έμπηξα τα χέρια μου στη γη, η φαντασία μου φωτίστηκε με το “όραμα” της γης να περιστρέφεται στο άπειρο διάστημα, μέρος της κοσμικής αρμονίας του σύμπαντος.

Ο πόνος πρέπει να ζυγιαστεί, να μετρηθεί, να αγγιχθεί, να τον γευτεί κανείς για να τον κατανοήσει, να τον ανακαλύψει ώστε το μυαλό να έχει μια καθαρή ιδέα περί τίνος πρόκειται. Έχω σταθεί στο πλευρό ανθρώπων που σαν τα μουλάρια, τραβούσαν ένα κάρο στο οποίο άλλοι άνθρωποι επέβεναν, τραγουδώντας και διασκεδάζοντας. Κανείς δεν υπέφερε. Δεν υπήρχε καν έναα σιωπηλό βουητό διαμαρτυρίας. Το θεωρούσαν δίκαιο και λογικό, οι επιβάτες του κάρου, που ήταν Κύριοι, να τραβούν τα ηνία και να κρατούν το μαστίγιο στα χέρια τους, τους φαινόταν ακόμη δίκαιο και λογικό στους συντρόφους μου όταν ο αφέντης τους χτυπούσε στο πρόσωπο με το μαστίγιό του. Έκαναν τη δουλειά τους σαν τα ζώα, χτυπούσαν τις οπλές τους στο έδαφες και ξεκινούσαν τον καλπασμό. Και ω! τί σαρκασμός! όταν στο τέλος τους έβγαζαν τα χαλινάρια, έτρεχαν σα δουλοπρεπή σκυλιά να γλύψουν το χέρι που τους μαστίγωνε.

Όποιος δεν έχει ταπεινωθεί, δεν έχει κακοποιηθεί. Όποιος δεν έχει νιώσει το πιο κακότυχο ον πάνω στη γη, και την ίδια στιγμή το πιο ευγενικό, το πιο γεμάτο καλοσύνη, το πιο ανθρώπινο, κι όποιος, αυτή τη στιγμή της συνδυασμένης αθλιότητας, της καλοσύνης και της δύναμης, δεν έχεινιώσει ξαφνικά ένα κρύο χέρι να πιάνει τον ώμο ή το πρόσωπό του, το χέρι ενός κτηνώδους δεσμοφύλακα για να τον χτυπήσει ή να τον εξευτελίσει. Όποιος δεν έχει ριχτεί στα κάτεργα για την επαναστατικότητά του, και μέσα απ’ αυτά δεν έχει χτυπηθεί στο πρόσωπο και δεν έχει καταπατηθεί, δεν έχει ακούσει τα κόκκαλά του να σπάνε και το αίμα του να αναβλύζει, μέχρι τελικά να πέσει στο πάτωμα σαν σακί με πατάτες. Όποιος, βασανισμένος στα χέρια των άλλων ανθρώπων, δεν έχει κυριευτεί από ένα αίσθημα αδυναμίας, και αντέδρασε βρίζοντας και εξαπολύοντας τις μεγαλύτερες ύβρεις, ως πρώτο βήμα για να μαζέψει ξανά τις δυνάμεις του. Όποιος, τιμωρημένος και προσβλητικά κακοποιημένος, δεν έχει συνειδητοποιήσει την αδικία της τιμωρίας και την ατίμωση της κακοποίησης, και έχοντας συνειδητοποιήσει αυτά, δεν έχει προτείνει να ξεμπερδεύουμε με τα προνόμια που δίνουν σε ορισμένους την εξουσία να τιμωρούν και να κακοποιούν τους άλλους… Εν συντομία, όποιον αιχμάλωτος στη φυλακή ή φυλακισμένος στον ίδιο τον κόσμο, δεν έχει αντιληφθεί την τραγωδία του ανθρώπου που είναι καταδικασμένος να περάσει τη ζωή του τυφλά και σιωπηλά υπακούωντας εντολές, δεν μπορεί να γνωρίσει ποτέ τον πόνο και τις τρομακτικές ουλές που αφήνει σ’ αυτούς που πρέπει να πιούν, να αγγίξουν, να γευτούν τον πόνο της σιωπής και της υπακοής. Να θες να μιλήσεις και να βγάζεις τον σκασμό, να θες να τραγουδίσεις και να μένεις αποσβολωμένος, να θες να μπορείς να γελάσεις και να πρέπει να στραγγαλίσεις την παραμικρή ώθηση με τη βία, να θες να αγαπήσεις και να είσαι καταδικασμένος να βυθίζεσαι στη λάσπη του μίσους.

Έχω ζήσει σε στρατώνες, κι εκεί έμαθα να μισώ. Έχω ζήσει στη φυλακή κι ήταν εκεί, παραδόξως, εν μέσω βασάνων και δακρύων, που έμαθα να αγαπώ, να αγαπώ έντονα.

Στον στρατώνα, ήμουν στα πρόθυρα να χάσω την προσωπικότητά μου, τόσο σκληρή ήταν η μεταχείριση και η ανόητη πειθαρχία που προσπάθησαν να μου επιβάλουν. Στη φυλακή, μετά από μεγάλο αγώνα, ξαναβρήκα την προσωπικότητά μου, για κάθε τιμωρία που μου επέβαλλαν, γινόμουν και πιο εξεγερμένος. Εκεί έμαθα να μισώ κάθε είδους ιεραρχία απ’ την κορφή ως τον πάτο, διατηρώντας το -μεγαλωμένο στους στρατώνες- μίσος μου για την ιεραρχία καθαρό κι ακέραιο. Οι φυλακές και οι στρατώνες σημαίνουν το ίδιο: τυραννία και απολυταρχία των πιο κακών ενστίκτων των λίγων, πάνω στα βάσανα όλων των άλλων. Όπως οι φυλακές δε διωρθώνουν τίποτα έτσι και οι στρατώνες δε διδάσκουν τίποτα παραπάνω απ’ όσα είναι επιβλαβή για τη σωματική και πνευματική υγεία.

Το μάθημα αυτής της εμπειρίας -που έχω ειλικρινά πάρει, επειδή έχω βουτήξει τη ζωή μου στον πόνο της- είναι όταν από μακρυά, ακούω μουρμουρητά για τη διαταγή στρατιωτικοποίησης, να νιώθω το σώμα μου να παραλύει, γιατί μπορώ να δω πώς η αντάρτικη αφοβία που έχω αποκομίσει από την Επανάσταση θα χαθεί, ότι η στέρηση όλων των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας που γνώρισα στη φυλακή και στον στρατώνα θα αποκατασταθεί στη θέση της, και ότι θα πρέπει να πέσω ξανά στην άβυσσο της υπακοής, στο ζωώδη λήθαργο στον οποίον οδηγεί η πειθαρχία των στρατοπέδων και των φυλακών. Και, στις σκηνές μας, βαστώντας το όπλο μου με λύσσα καθώς κοιτώ προς τον εχθρό και προς τον “φίλο”, εμπροσθοφυλακή κι οπισθοφυλακή, βλαστημάω όπως βλαστημούσα όταν με έσερναν στα κάτεργα για την επαναστατικότητά μου, και μέσα μου χύνω ένα δάκρυ σαν τα δάκρυα που μου ‘φευγαν, απαρατήρητα μέσα στο αίσθημα αδυναμίας μου. Και μου έρχεται ξανά πως οι υποκριτές που θα θέλαν να κάνουν τον κόσμο ένα στρατώνα ή μια φυλακή είναι όλοι οι ίδιοι, οι ίδιοι, οι ίδιοι που χθες μες τη φυλακή σπάγαν τα κόκκαλά μας, τα κόκκαλα των ανθρώπων.

Φυλακές… στρατώνες… τί αξιοκαταφρόνητη και άθλια ζωή. Δεν μας κατάλαβε ποτέ κανείς, κι αυτή η έλλειψη κατανόησης δεν μας ανταμοίφθηκε με αγάπη. Πολεμήσαμε -και δεν υπάρχει λόγος εδώ για ψευδή μετριοφροσύνη που δε λέει τίποτα- πολεμήσαμε, επαναλαμβάνω, όπως λίγοι άλλοι. Η γραμμή πυρός μας ήταν πάντα στο μέτωπο, αν μή τί άλλο, επειδή από την πρώτη κιόλας μέρα ήμαστα οι μόνοι στον τομέα μας.

Δεν υπήρξε ποτέ καμμιά ανακούφιση για μας, κι ακόμα χειρότερα δεν ακούσαμε ποτέ μια ευγενική λέξη. Όλοι, φασίστες κι αντιφασίστες κι ακόμα και μέλη του κινήματός μας -τί ντροπή νιώσαμε!- μας αντιμετώπισαν με αποστροφή.

Δεν μας κατάλαβε ποτέ κανείς. Ή, ακόμα πιο τραγικό, μέσα σ’ αυτήν την τραγωδία που μας κυκλώνει, ίσως δεν μπορέσαμε ποτέ να γίνουμε κατανοητοί, επειδή έχοντας υποστεί από τη γένησή μας κάθε είδους περιφρόνηση και σκληρή κακομεταχείριση από τους δια βίου υποστηρικτές της ιεραρχίας, θελήσαμε, ακόμα και μέσα στη φωτιά του πολέμου, να ζήσουμε μια ζωή βασισμένη στις ελευθεριακές αρχές μας, ενώ άλλοι, προς δυστυχία δική τους και δική μας, μείνανε προσδεδεμένοι στο άρμα του κράτους.

Αυτή η αποτυχία να γίνουμε κατανοητοί, που δημιούργησε τεράστια ταλαιπωρία στις τάξεις μας, έστρωσε τον δρόμο μας με κακοτυχίες, κι έτσι δεν μας θεωρούσαν επικίνδυνους μοναχά οι φασίστες, γιατί τους αντιμετωπίζαμε όπως τους άξιζε, αλλά επίσης αυτοί που ονομάζουν τους εαυτούς τους αντιφασίστες, φωνάζοντας αντιφασιστικά μέχρι να βραχνιάσουν, μας βλέπουν ωστόσο υπό το ίδιο φως. Αυτό το μίσος γύρω μας οδήγησε σε οδυνηρές συγκρούσεις, η πλειονότητα των οποίων -και η θλιβερότητα των οποίων κάνει τα στομάχια μας να αναγουλιάζουν και τα χέρια μας να σφίγγουν τα όπλα- έλαβαν χώρα στην ίδια τη Βαλένθια όπου ορισμένοι κόκκινοι αντιφασίστες άνοιξαν πυρ εναντίον μας. Αχ και αν…μπα! αν και μόνο αν είχαμε βάλει ένα τέλος στην αντεπανάσταση τότε, πριν τα πράγματα εξελιχθούν σε πλήρη ανάπτυξη.

Η Ιστορία, που καταγράφει τα καλά και τα κακά που κάνουν οι άνθρωποι, θα μιλήσει μια μέρα. Και η Ιστορία θα πει ότι η Σιδηρά Ταξιαρχία ήταν ίσως η μόνη ταξιαρχία στην Ισπανία που είχε μια σαφή εικόνα του τί όφειλε να είναι η Επανάστασή μας. Θα πει επίσης ότι απ’ όλες τις ταξιαρχίες, η δική μας προσέφερε την μεγαλύτερη αντίσταση στη στρατιωτικοποίηση, και ότι εξαιτίας αυτής της αντίστασής της, εγκαταλήφθηκε μόνη στην μοίρα της, στο μέτωπο περιμένοντας την μάχη, λες και έξι χιλιάδες άνδρες, σκληραγωγημένοι απ’ τοον πόλεμο και έτοιμοι για την νίκη ή τον θάνατο, θα πρέπει να εγκαταληφθούν έτσι στον εχθρό να τους μακελέψει.

Η Ιστορία θα πει πολλά, πολλά πράγματα, και τόσο πολλές, πολλές προσωπικότητες που θεωρούν εαυτούς ένδοξους θα καταδικαστούν στην ατίμωση!

Η παλαιότερη αντίθεσή μας στη στρατιωτικοποίηση βασίστηκε σε όσα γνωρίζαμε για τους αξιωματικούς μας. Η παρούσα αντίθεσή μας βασίζεται στο τί γνωρίζουμε γι αυτούς τώρα. Οι επαγγελματίες αξιωματικοί αποτελούν, τώρα όπως και πάντα, εδώ όπως και στη Ρωσσία, μια κάστα. Είναι αυτοί που δίνουν εντολές, ενώ οι υπόλοιποι από μας δεν έχουμε παρά την υποχρέωση να υπακούσουμε. Μισούν με όλη τη θέλησή τους οτιδήποτε σχετικό με την πολιτική ζωή, που θεωρούν κατώτερη. Έχω δει -πάντα κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια- έναν αξιωματικό να τρέμει με οργή ή απαίχθια όταν του μιλώ φιλικά, και γνωρίζω περιπτώσεις ταγμάτων που αποκαλούνται προλεταριακά, οι αξιωματικοί των οποίων, να έχουν ξεχάσει την ταπεινή καταγωγή τους, να μην επιτρέπουν στους πολιτοφύλακες με ποινή φοβερές τιμωρίες, να τους μιλούν στον ενικό.

Ο προλεταριακός στρατός δεν μας καλεί σε μια πειθαρχία που θα σήμαινε να σεβόμαστε τα πολεμικά παραγγέλματα. Μας καλεί σε υποταγή, τυφλή υπακοή, εξάλειψη των προσωπικοτήτων μας. Έχω γνωρίσει την ίδια κατάσταση στους στρατώνες. Την έχω γευτεί ξανά, αργότερα, στη φυλακή. Ζούσαμε χαρούμενοι στα χαρακώματα. Είναι αλήθεια ότι είδαμε συντρόφους μας να πέφτουν νεκροί στο πλευρό μας, συντρόφους που πολεμήσαμε μαζί απ’ το ξεκίνημα, γνωρίζαμε ακόμα πως ανά πάσα στιγμή μια σφαίρα μπορεί να μας ξάπλωνε στην μέση ενός λιβαδιού -η ανταμοιβή που περιμένει κάθε επαναστάτης- αλλά ζούσαμε χαρούμενα. Τρώγαμε όποτε μπορούσαμε, και νηστεύαμε, όταν δεν είχαμε καλό ανεφοδιασμό. Κι όμως όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι. Γιατί; Επειδή κανείς από μας δεν ήταν ανώτερος απέναντι στους άλλους, ήμασταν όλοι φίλοι, όλοι σύντροφοι, όλοι αντάρτες της Επανάστασης.

Ο εκπρόσωπος μιας ομάδας ή μιας εκατονταρχίας δεν μας επιβαλόταν, εκλεγόταν από μας. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του λοχία ή λοχαγό, αλλά σύντροφο. Ούτε οι εκπρόσωποι των Επιτροπών ή της Ταξιαρχίας θεωρούνταν συνταγματάρχες ή στρατηγοί, ήταν σύντροφοι. Τρώγαμε, μαλώναμε, γελούσαμε και βρίζαμε μαζί. Για ένα διάστημα δε λαμβάναμε μισθό, όπως δε λάμβαναν ούτε αυτοί. Αργότερα, ο μισθός μας ανήλθε στις δέκα πεσέτες, όπως κι ο δικός τους ο μισθός, ακόμα είναι δέκα πεσέτες.

Το μόνο που αποδεχόμαστε απ’ αυτούς είναι η αποδεδειγμένη ικανότητά τους, που είναι και ο λόγος που τους εκλέγουμε. Είναι επίσης αποδεδειγμένα γενναίοι, γι’ αυτό και είναι εκπρόσωποί μας. Δεν υπάρχει καμμιά ιεραρχία, κανένας επικεφαλής, δεν υπάρχουν εντολές, παρά μόνον συντροφικότητα, καλοσύνη και φιλία μεταξύ συντρόφων, μια χαρούμενη ζωή ανάμεσα στις καταστροφές του πολέμου. Κι έτσι, περικυκλωμένοι από συντρόφους που πιστεύουν ότι ο αγώνας αυτός δίνεται για κάτι, ο πόλεμος μοιάζει ικανοποιητικός, κι ακόμα και ο θάνατος γίνεται αποδεκτός με ευχαρίστηση. Όμως όταν βρίσκεσαι περικυκλωμένος από αξιωματικούς και τα πάντα είναι η ιεραρχία και οι διαταγές; Όταν στα χέρια σου κρατάς έναν μισθό φαντάρου, που μετά βίας μπορεί να συντηρήσει την οικογένειά σου στα μετόπισθεν, ενώ ο αξιωματικός, ο λοχαγός, ο διοικητής και ο στρατηγός παίρνουν όλοι τρεις, τέσσερις, δέκα φορές περισσότερα -χωρίς να συνεισφέρουν ούτε περισσότερο ενθουσιασμό, ούτε γνώση, ούτε θάρρος- τότε η ζωή έχει μια πικρή γεύση, τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι Επανάσταση, αλλά ότι μερικά άτομα επωφελούνται από μια δυσμενή κατάσταση εις βάρος του λαού.

Δεν γνωρίζω πως θα ζήσουμε από δω και πέρα. Δεν γνωρίζω εάν θα μπορέσουμε να εξοικειωθούμε με την καταπίεση των λοχαγών, των υπολοχαγών, των λοχίων. Δεν γνωρίζω εάν, αφού έχουμε νιώσει πώς είναι να είμαστε άνθρωποι με την πλήρη έννοια της λέξης, θα μπορέσουμε να συνηθίσουμε ξανά να είμαστε εξημερωμένα ζώα, γιατί αυτό που σημαίνει η στρατιωτικοποίηση και που οδηγεί η πειθαρχία.

Γνωρίζουμε ότι για μας θα είναι ολοκληρωτικά αδύνατον να υποταχθούμε στην τυραννία και την κακομεταχείριση, επειδή δεν είναι άξιο ενός άνδρα με όπλο στο χέρι να ανέχεται να καταπίνει προσβολές. Καταφτάνουν σε μας ωστόσο, ανησυχητικά νέα για στρατιωτικοποιημένους συντρόφους που αναγκάζονται -σαν να παίρνουν πλάκες μολύβδου- να δέχονται εντολές από ανθρώπους σε πολλές περιπτώσεις ακατάλληλους και σε κάθε περίπτωση εχθρικούς.

Πιστεύαμε ότι πολεμάμε για λύτρωση και σωτηρία, και βλέπουμε τον εαυτό μας να ολισθαίνει πίσω στο ίδιο πράγμα ενάντια στο οποίο πολεμάμε: την τυραννία, τη δύναμη της κάστας, τον πιο βάρβαρο και διάχυτο αυταρχισμό.

Όμως η ώρα είναι κρίσιμη. Έχουμε πιαστεί -δε γνωρίζουμε το γιατί, κι αν το γνωρίζαμε, δε θα λέγαμε τίποτα τώρα- έχουμε πιαστεί, επαναλαμβάνω, σε μια παγίδα, και πρέπει να βγούμε απ’ αυτήν, πρέπει να δραπετεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, γιατί οι παγίδες μας περικυκλώνουν τώρα.

Οι μιλιταριστές, όλοι οι μιλιταριστές -και υπάρχουν φανατικοί τέτοιοι και στο δικό μας στρατόπεδο- μας περικυκλώνουν. Χθες ήμασταν οι κύριοι των ζωών μας, σήμερα είναι αυτοί. Ο λαϊκός στρατός, που δεν έχει τίποτα λαϊκό εκτός του ότι στρατολογείται απ’ τον λαό, κι αυτό ίσχυε πάντα, δεν ανήκει στον λαό αλλά στην κυβέρνηση και είναι η κυβέρνηση που τον ελέγχει, είναι η κυβέρνηση που δίνει τις εντολές. Ο λαός επιτρέπεται μόνο να υπακούει, όπως αναμένεται απ’ αυτόν να κάνει πάντα.

Πιασμένοι καθώς είμαστε στα δίχτυα των μιλιταριστών, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές οδοί διαφυγής. Η πρώτη οδός οδηγεί στο να αποχωριστούμε από συντρόφους με τους οποίους πολεμάμε καιρό μαζί, διαλύοντας τη Σιδηρά Ταξιαρχία, η δεύτερη οδός οδηγεί στη στρατιωτικοποίησή της.

Η Ταξιαρχία, η δικής μας Ταξιαρχία, δεν πρέπει να διαλυθεί. Η ομοιογένεια που έχει επιδείξει σε κάθε περίπτωση ήταν αξιοθαύμαστη -μιλώ για τους εαυτούς μας μόνο, σύντροφοι- το αίσθημα της συντροφικότητας μεταξύ των μελών μας θα θεωρείται ένα λαμπρό παράδειγμα στην ιστορία της Ισπανικής Επανάστασης. Το θάρρος που επιδείξαμε στην πορεία πάνω από εκατό μαχών μπορεί ίσως να βρει αντάξιό του αλλά όχι να ξεπεραστεί. Από την πρώτη κιόλας μέρα ήμασταν φίλοι. Ακόμα περισσότερο, ήμασταν σύντροφοι κι αδέρφια. Να διαλυθούμε, να χαθούμε προς κάθε κατεύθυνση, να μη ξαναδούμε ο ένας τον άλλον, και να χάσουμε την ορμή για μάχη και νίκη, που είχαμε ως τώρα, όλα αυτά είναι αδύνατα.

Η Ταξιαρχία, η Σιδηρά Ταξιαρχία που έκανε την μπουρζουαζία και τους φασίστες απ’ τη Βαλένθια μέχρι το Τερουέλ να τρέμουν δεν πρέπει να διαλυθεί, πρέπει να συνεχίσει ως το τέλος.

Ποιός μπορεί να ισχυριστεί πως στην μάχη, χάρις στη στρατιωτικοποίηση, έγιναν ισχυρότεροι, πιο δυναμικοί και πιο γενναιόδωροι στο πότισμα του πεδίου των μαχών με το αίμα τους; Πολεμήσαμε σαν αδέρφια υπερασπιζόμενοι έναν ευγενή σκοπό. Ονειρευτήκαμε στα χαρακώματα μαζί σαν αδέρφια που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά. Προωθηθήκαμε θαρραλέα σαν αδέρφια που μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο. Να διαλύσουμε αυτήν την ομοιογενή μονάδα; Σύντροφοι, ποτέ. Όσο μένει έστω μια εκατονταρχία της Σιδηράς Ταξιαρχίας να προελαύνει στην μάχη, όσο μένει έστω κι ένας τελευταίος επιζών, εμπρός για την νίκη.

Το να πρέπει να συμφιλιωθούμε με το να δεχόμαστε εντολές από μη-αιρετούς αξιωματικούς θα είναι ένα κακό, αλλά θα είναι το μη χείρον. Ωστόσο… Το να είμαστε μια ταξιαρχία ή να γίνουμε μια μεραρχία είναι πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα. Αυτό που δεν είναι το ίδιο είναι να δούμε ότι δεν έχουμε σεβασμό.

Εάν η ομάδα των ατόμων που αποτελούν σήμερα τον σχηματισμό μας μείνει μαζί, είτε ως Ταξιαρχία είτε ως διμοιρία, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Στην μάχη, κανείς δε θα χρειαστεί να μας εμπνεύσει ενθουσιασμό, και στην ανάπαυση, κανείς δε θα μας πει τί να κάνουμε, γιατί κάτι τέτοιο δε θα γίνει ανεκτό.

Είτε ο δεκανέας, ο υπολοχαγός κι ο λοχαγός θα προέρχονται απ’ το κίνημά μας, εν τοιάυτη περιπτώσει θα είμαστε όλοι σύντροφοι, είτε θα είναι εχθροί μας, οπότε και θα είναι αναγκαίο να τους αντιμετωπίσουμε ως τέτοιους.

Ταξιαρχία ή διμοιρία, είναι το ίδιο πράγμα για μας, εάν αυτό επιθυμούμε. Ήμασταν και θα συνεχίσουμε να είμαστε, χθες, σήμερα κι αύριο, αντάρτες της Επανάστασης.

Το τί θα συμβεί στο μέλλον εξαρτάται από μας και μόνο, απ’ τη συνοχή που υπάρχει μεταξύ μας. Κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει έναν διαφορετικό ρυθμό πάνω μας, αντιθέτως, εμείς θα επιβάλουμε τους ρθυμούς μας στους γύρω μας, διατηρώντας την προσωπικότητά μας.

Σύντροφοι, πρέπει να λάβουμε ένα πράγμα υπόψιν: ο αγώνας απαιτεί τους μύς και τον ενθουσιασμό μας να μην αποσυρθούν από τον πόλεμο. Είτε σε δική μας ταξιαρχία ή διμοιρία, είτε σε κάποιο άλλο τάγμα ή διμοιρία, πρέπει να συνεχίσουμε την μάχη.

Εάν επρόκειτο να διαλύσουμε την Ταξιαρχία, να διαλυθούμε κι αργότερα να επανασυνταχθούμε, θα έπρεπε να βαδίσουμε όχι μ’ αυτούς που επιλέγουμε, αλλά μ’ αυτούς που θα μας διατάξουν να βαδίσουμε. Κι απ’ τη στιγμή που δεν πρόκειται και δεν επιθυμούμε να είμαστε απλώς εξημερωμένα ζώα, θα μπορούσε κάλλιστα να έρθουμε σε σύγκρουση με αυτούς που, καλώς ή κακώς, είναι οι σύμμαχοί μας.

Όπως κι αν αποκαλούμαστε, Ταξιαρχία, Διμοιρία, Τμήμα, η Επανάσταση, η αναρχική και προλεταριακή μας Επανάσταση, στην οποία έχουμε συνεισφέρει δοξασμένες σελίδες απ’ την πρώτη κιόλας μέρα, μας καλεί να μην παραδώσουμε τα όπλα και να μην εγκαταλείψουμε το συνεκτικό σώμα που αποτελούμε μέχρι σήμερα.

Από Έναν “Ανεξέλεγκτο” της Σιδηράς Ταξιαρχίας.

~~~

Σημειώσεις:

Το κείμενο στάλθηκε στην καθημερινή εφημερίδα Nosotros της Βαλένθια, που διαχειρίζονταν από κοινού μέλη της Σιδηράς Ταξιαρχίας με την τοπική CNT-FAI και τη FIJL (ομοσπονδία ιβηρικών ελευθεριακών νεολαίων), τον Μάρτιο του 1937, λίγο πριν τη στρατιωτικοποίηση της ταξιαρχίας. Η Σιδηρά Ταξιαρχία διέθετε ακόμη μια δική της εφημερίδα, τη Línea de Fuego (Γραμμή Πυρός). Η χρήση του αρσενικού (άνδρες) έχει διατηρηθεί από το πρωτότυπο, αν και όπως και σε πολλές άλλες ταξιαρχίες, στη Σιδηρά Ταξιαρχία συμμετείχαν και πολλές γυναίκες.

Η Σιδηρά Ταξιαρχία σχηματίστηκε από την αρχή της επανάστασης από 150 αναρχικούς της Βαλένθια, ενώ έφτασε να αριθμεί μέχρι και 20.000 μέλη στην μάχη του Τερουέν, διέθεταν ωστόσο όπλα μόλις για 3.000. Η ταξιαρχία ήταν οργανωμένη σε “εκατονταρχίες” συνήθως βάσει επαγγελματικού “συναφιού” (υγειονομικοί, μεταλλεργάτες, καθαριστές, εργάτες στις μεταφορές κοκ), και κάθε εκατονταρχία εξέλεγε έναν εκπρόσωπο να μεταφέρει τις αποφάσεις των μελών της στο κεντρικό πολεμικό συμβούλιο.

Τα μέλη της Ταξιαρχίας γρήγορα κατηγορήθηκαν ως “ανεξέλεγκτοι”, αφενός λόγω της σύνθεσής τους, που είχε εμπλουτιστεί με πολλούς -απελευθερωμένους απ’ την ταξιαρχία- πρώην καταδίκους των φυλακών San Miguel de los Reyes, της ανοιχτής κριτικής της στη CNT-FAI για την είσοδο της τελευταίας στη Δημοκρατική Κυβέρνηση (η CNT ως συνέπεια έπαψε τον ανεφοδιασμό της Ταξιαρχίας, που αναγκάστηκε να αρκεστεί στη λεηλασία εχθρικών δυνάμεων και τη βοήθεια τοπικών κολλεκτίβων), καθώς και για τα γεγονότα της Βαλένθια το ’36 (Τον Σεπτέμβριο του 1936, και μετά από περιστατικά άγριας καταστολής εκ μέρους της δημοκρατικής αστυνομίας, η ταξιαρχία γύρισε απ’ το μέτωπο στη Βαλένθια, αφοπλίζοντας και διαλύοντας τα ένοπλα αστυνομικά σώματα και απαιτώντας την αποστολή τους στο μέτωπο όπου βρίσκεται ο εχθρός). Παρόμοια γεγονότα εξελίχθηκαν στη Βαρκελώνη τον Μάιο του 1937, όμως στο μεταξύ οι πολιτοφυλακές είχαν περάσει υπό τη διοίκηση του Υπουργείου Πολέμου της Δημοκρατικής Κυβέρνησης, είτε είχαν αφοπλιστεί και διαλυθεί. Η Σιδηρά Ταξιαρχία, η Tierra y Libertad και η ομάδα των “Φίλων του Ντουρρούτι” ήταν μάλλον οι πιο κριτικές απέναντι στη στρατιωτικοποίηση των επαναστατικών πολιτοφυλακών, που σφράγισε και την ολοκλήρωση της μετατροπής της επανάστασης σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ δυο κρατικών μορφωμάτων, με τις παραγωγικές δυνάμεις, την οικονομία, και τους στρατούς τους, και από την οποία δε θα μπορούσε να έβγαινε νικητής παρά αυτό που θα ήταν περισσότερο “κράτος”, με πιο ανεπτυγμένη παραγωγή, εκμετάλλευση, πειθαρχία κοκ.

“Λέμε σε όλους τους εργάτες, σ’ όλους τους επαναστάτες, σ’ όλους τους αναρχικούς: στο μέτωπο ή στα μετόπισθεν, όπου κι αν βρίσκεστε, πολεμήστε ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας σας κι εξολοθρέψτε τον φασισμό. Όμως επίσης, βεβαιωθείτε ότι οι προσπάθειές σας δε θα φέρουν την εγκαθίδρυση ενός δικτατορικού καθεστώτος που θα αντιπροσωπεύει τη συνέχιση, με όλα τα ελαττώματα και τις συμφορές της, της ίδιας κατάστασης πραγμάτων που προσπαθούμε να εξαλείψουμε. Τώρα με τα όπλα κι αργότερα με τα εργαλεία της δουλειάς, μάθετε να ζείτε χωρίς τυράννους κι αναπτύξτε για τον εαυτό σας τον μόνο δρόμο για την ελευθερία. Αυτά είναι τα συναισθήματα της Σιδηράς Ταξιαρχίας, κι έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως.

Σύντροφοι: Θάνατος στον φασισμό! Ζήτω η κοινωνική επανάσταση! Ζήτω η Αναρχία!”

-Η Σιδηρά Ταξιαρχία, 1 Οκτώβρη 1936

~~~

Περισσότερα σχετικά με την Ισπανική Επανάσταση:

Το γκρέμισμα των οδοφραγμάτων (Ισπανία) – Paul Mattick

2 τραγούδια απ’ την ισπανική επανάσταση

Αδυναμίες και περιορισμοί της ισπανικής επανάστασης – Deirdre Hogan

Μια μέρα συννεφιασμένη και πένθιμη – Ένας Ανεξέλεγκτος της Σιδηράς Ταξιαρχίας, Ισπανία 1937

Όταν οι εξεγέρσεις πεθαίνουν – Gilles Dauvè

To MIL και τα εργατικά συμβούλια (Ισπανία) – Telesforo Tajuelo

 

Δυο περιστατικά γενικευμένης αναταραχής στα εργοστάσια της Foxconn έγιναν γνωστά διεθνώς στα τέλη του Σεπτέμβρη και τις αρχές Οκτώβρη 2012. H Apple, κύρια συνεργάτις της Foxconn, μόλις έβγαζε στην αγορά την νέα έκδοση του βασικού προϊόντος της, του iPhone 5, οπότε η εντατικοποίηση της εργασίας ήταν υψηλή, όπως και το ενδιαφέρον όλου του κόσμου.

[youtube]http://youtu.be/nBoA2U1YCdE[/youtube]

Στη διάρκεια της 23ης Σεπτέμβρη, στο εργοστασιακό σύμπλεγμα της Foxconn στην Taiyuan, στο Shanxi, ξέσπασε εξέγερση. 2.000 εργάτες συμμετείχαν στις ταραχές, πολλοί περισσότεροι παρακολουθούσαν, ενώ 40 περίπου τραυματίστηκαν. Οι ταραχοποιοί κατέβασαν βιτρίνες, έστησαν φλεγόμενα οδοφράγματα, αναποδογύρισαν αστυνομικά οχήματα και κατέστρεψαν την περίφραξη της επιχείρησης. 5.000 αστυνομικοί στάλθηκαν για να καταστείλουν την εξέγερση, ανήμποροι να το κάνουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν υπάρχουν αναφορές για συλλήψεις. Η παραγωγή σ’ ολόκληρο το εργοστάσιο της Foxconn σταμάτησε την επόμενη μέρα.

Η Foxconn κατασκευάζει ηλεκτρονικές συσκευές και εξαρτήματα για πολλές απ’ τις μεγαλύτερες φίρμες ηλεκτρονικών συσκευών στον κόσμο, περιλαμβανομένων της HP, της Sony και της Apple. Κάπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν γι’ αυτήν παγκόσμια, και 1,1 εκατομμύρια μόνο στην Κίνα. Το εργοστάσιο της Taiyuan παράγει εξαρτήματα από κράματα μαγνησίου για ηλεκτρονικές συσκευές ιδιωτικής χρήσης, προϊόντα LED, κινητά τηλέφωνα κλπ. Το όλο εργοστασιακό σύμπλεγμα αποτελεί μια κλειστή πόλη, περιφραγμένη με τείχη, με τα δικά της εργοστάσια, κοιτώνες, καταστήματα κλπ. Η Foxconn στην Taiyuan έχει περίπου 79.000 εργάτες, ο μέσος όρος ηλικίας των οποίων αγγίζει μόλις τα 20 χρόνια. Το 65% είναι άνδρες, το 77% κάτοικοι της επαρχίας Shanxi.

Όταν η Foxconn αρχικά ισχυρήστηκε ότι οι ταραχές ξεκίνησαν από μια λογομαχία μεταξύ εργατών από διαφορετικές επαρχίας που ξέφυγε απ’ τον έλεγχο, οι εργάτες έβγαλαν δικές τους αναφορές που περιέγραφαν μια εντελώς διαφορετική εικόνα: Όλα ξεκίνησαν όταν οι σεκιουριτάδες της εταιρίας παρενέβησαν σε μια προσωπική διαμάχη σ’ έναν κοιτώνα. Οι σεκιουριτάδες άρχισαν να χτυπούν κόσμο, και τότε οι εργάτες ζήτησαν βοήθεια απ’ τους συναδέλφους τους. Μόλις τελείωνε η μια βάρδια στο εργοστάσιο κι έτσι χιλιάδες εργάτες που έβγαιναν έξω χώθηκαν στην αντιπαράθεση εκφράζοντας την οργή τους. Είχαν προηγηθεί πολλές περιπτώσεις παρενόχλησης και βίαιων επιθέσεων από σεκιουριτάδες της εταιρίας προς μεμονωμένους εργάτες, κι έτσι η ένταση βρισκόταν στα ύψη. Οι μέθοφοι των σεκιουριτάδων είναι μέρος της αυστηρής και παραστρατιωτικού τύπου διοίκησης που εφαρμόζει η Foxconn τόσο μέσα στα εργοστάσια όσο και στους κοιτώνες. Αυτή περιλαμβάνει περιφράξεις, πύλες ελέγχου, ελέγχους ασφαλείας και μια σειρά από κανόνες και κανονισμούς.

Ωστόσο, υπάρχουν πολύ περισσότερα που κρύβονται πίσω απ’ τις ταραχές αυτές: Η Foxconn είχε ανάγκη από πολύ περισσότερους εργάτες για την παραγωγή μερών του νέου iPhone 5. Έτσι πολλοί εργάτες από εργοστάσια στο Shenzen και στο Zhengzhou μεταφέρθηκαν στην Taiyuan. Βέβαια, οι περισσότεροι εργάτες δεν θέλουν να μεταφερθούν σε ένα εργοστασιακό σύμπλεγμα στην μέση του πουθενά όπως η Taiyuan, αλλά προτιμούν να μείνουν στις αναπτυσσόμενες παραλιακές πόλεις. Επιπλέον, οι περισσότεροι εργάτες απασχολούνται σε επαναλαμβανόμενα, μονότονα καθήκοντα χωρίς κάποια ειδίκευση, όπου δουλεύουν για 10 με 12 ώρες την ημέρα. Η μετεγκατάστασή τους απ’ τις παραλιακές πόλεις στο εσωτερικό, σημαίνει ότι θα μειωθεί σημαντικά ο μισθός τους, ενώ συχνά, τα χρήματα που τελικά τους καταβάλλονται είναι ακόμα λιγότερα κι απ’ αυτά που τους είχαν αρχικά δηλωθεί. Έτσι, οι περισσότεροι εργάτες απαιχθάνονται πραγματικά τη δουλειά τους. Αυτό που πυροδότησε τις ταραχές ήταν η καταπίεση των σεκιουριτάδων, όμως οι αιτίες τους, βρίσκονται πιο κοντά στην απογοήτευση, τις αφόρητες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης στα εργοστάσια.

Την Παρασκευή, 5 Οκτώβρη, οι εργάτες της Foxconn στο Zhengzhou, στην επαρχία Henan, κατέβηκαν σε απεργία με επίκεντρο τις εργασιακές συνθήκες, σε σχέση με την παραγωγή μερών του νέου iPhone 5. Τις προηγούμενες μέρες, είχε καταγραφεί ένα κύμα παραπόνων καταναλωτών στις ΗΠΑ και αλλού, για γρατζουνιές στο εξωτερικό του iPhone τους, που οδήγησε σε αυξημένους ποιοτικούς ελέγχους στα εργοστάσια της Foxconn, χωρίς απ’ ό,τι φαίνεται την κατάλληλη εκπαίδευση στους εργάτες. Η απεργία ξέσπασε στη γραμμή του επιτόπιο ποιοτικού ελέγχου. Όλα ξεκίνησαν όταν εργάτες και ελεγκτές της περιοχής “Κ” άρχισαν να τσακώνονται, φτάνοντας σε τραυματισμούς και ζημιές στον εξοπλισμό ενός δωματίου ελέγχου. Αργότερα, ελεγκτές δάρθηκαν και πάλι στην περιοχή “Κ”, ενώ ελεγκτές σ’ άλλη περιοχή δέχθηκαν απειλές. Η διεύθυνση της Foxconn αγνόησε τις διαμαρτυρίιες των ελεγκτών για τα περιστατικά αυτά, κι έτσι αυτοί ξεκίνησαν μια απεργία, μπλοκάροντας ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία, εμπλέκοντας 3-4.000 άτομα. Οι γραμμές παραγωγής σταμάτησαν για ολόκληρη την μέρα. Αργότερα, η iPhone επισήμως αρνήθηκε τις σχετικές αναφορές και διέψευσε την ύπαρξη απεργίας.

Η Foxconn και η Apple ήδη βρίσκονται υπό πίεση, από το κύμα αυτοκτονιών εργατών του 2010, όταν περίπου 20 εργάτες πήδηξαν από διαφορετικά κτίρια της Foxconn καθ’ όλην τη χρονιά. Η αντίδραση της Foxconn περιορίστηκε στην εγκατάσταση ενός διχτυού ασφαλείας γύρω από τα κτίρια, και καγκέλων στα παράθυρα, και αναγγέλοντας αυξήσεις μισθών για το μέλλον. Ωστόσο, σύμφωνα με τους εργάτες, οι όποιες αυξήσεις μισθών έγιναν, συνοδεύονταν από ταχύτερους ρυθμούς εργασίας και αύξηση των απλήρωτων υπερωριών. Τα προβλήματα αυτά οδήγησαν σε ένταση των εργατικών αγώνων. Στην κίνα, η επίσημη συνδικαλιστική ένωση (ACFTU) είναι συνδεδεμένη με τις κρατικές αρχές, ενώ τα ανεξάρτητα συνδικάτα είναι παράνομα. Έτσι και στη Foxconn, οι συνδικαλιστές της ACFTU συντάσσονται με την εργοδοσία και προσπαθούν να αποτρέψουν τυχόν μαχητικές δράσεις. Οι εργάτες πρέπει να οργανώνονται αυτόνομα στους χώρους εργασίας και στους κοιτώνες.

Πριν τις ταραχές στη Taiyuan και την απεργία στο Zhengzhou, διαδραματίστηκαν αρκετοί ακόμη αγώνες στις μονάδες της Foxconn φέτος: Τον Γενάρη, 150 εργάτες απείλησαν να αυτοκτονήσουν μαζικά εάν δεν γινόταν μια αύξηση μισθών στο Wuhan, και 1.000 ακόμη κατέβηκαν σε απεργία για το ύψος των μισθών στο Yantai. Τον Φλεβάρη, εκατοντάδες απήργησαν για το ύψος των μισθών και την ανάπαυση στις εθνικές αργίες στο Ningbo. Τον Μάρτη, 1.000 συμμετείχαν σε απεργία στην Taiyuan για τους μισθούς και πάλι. Τον Απρίλη, ξανά στην taiyuan, 2.000 κατέβηκαν σε απεργία για τους μισθούς, και 200 απείλησαν να αυτοκτονήσουν μαζικά στη Wuhan για τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Δεκάδες συμμετείχαν σε μια κατάληψη της ταράτσας ενάντια στην μετεγκατάσταση της μονάδας και τις μεταφορές εργατών στη Shenzhen. Τον Ιούνη, ταραχές στο Chengdu ένωσαν 1.000 εργάτες ενάντια στους σεκιουριτάδες της εταιρίας, και τόσες άλλες περιπτώσεις που δεν αναφέρονται απ’ τα επίσημα ΜΜΕ ή τους συνδικαλιστές βάσης.

Η νέα γενιά μεταναστών εργατών που δουλεύουν για την Foxconn και για τις άλλες συναφείς επιχειρήσεις, απαιχθάνονται την μονότονη και βαρετή δουλειά του εργοστασίου, τους χαμηλούς μισθούς και την καταπιεστική διεύθυνση. Προσδοκούν την πρόοδο και την εξέλιξη στις προσωπικές τους ζωές, ωστόσο βλέπουν ότι τους εκμεταλλεύονται ως εργάτες και τους καταπιέζουν ως μετανάστες. Έχουν πρόσβαση στα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, ιδιαίτερα το weibo (το κινέζικο “twitter”) παίζει έναν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που κυκλοφορούν οι πληροφορίες και η επικοινωνία μεταξύ των εργατών. Οι νέοι εργάτες γνωρίζουν την αξία που έχουν τα προϊόντα που παράγουν, και που πουλά κατά εκατομμύρια η Apple συσσωρεύοντας τεράστια κέρδη, την ίδια στιγμή που βλέπουν τους μισθούς τους να παραμένουν χαμηλοί, και οι συνθήκες εργασίας σκληρές. Και πλέον, γνωρίζουν ότι άλλοι συνάδελφοί τους κατεβαίνουν σε απεργίες ή σε ταραχές ενάντια στη Foxconn. Έτσι, οι νέοι εργάτες της Foxconn -παράλληλα με άλλους μετανάστες εργάτες στην Κίνα- έχουν καταφέρει να πιέζουν διαρκώς για υψηλότερους μισθούς τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή, στα περισσότερα απ’ τα εργοστάσια αυτά χαμηλοί είναι οι αριθμοί των εργατών που παραιτούνται. Ένα ερώτημα είναι, κατά πόσον αφού γνωρίσουν την εκμετάλλευση και τη βία της Foxconn οι εργάτες “απλά θα τα παρατήσουν και θα φύγουν”, ή “θα μείνουν και θα παλέψουν”. Φαίνεται πως ένα αυξανόμενο ποσοστό τους διαλέγει τον δεύτερο δρόμο.

Στο http://en.labournet.tv μπορείτε να δείτε ένα ντοκυμανταίρ μικρού μήκους που ονομάζεται “The Truth about the Apple iPad” που περιγράφει τις συνθήκες σ’ ένα απ’ τα νέα εργοστάσια της Foxconn στο εσωτερικό της Κίνας, στην Chengdu, στο Sichhuan: “Ξυπνάμε πριν τους πετεινούς, πηγαίνουμε για ύπνο μετά τους σκύλους, και τρώμε χειρότερα απ’ τα γουρούνια” όπως λέει κι ένας εργάτης: http://en.labournet.tv/video/6393/truth-about-apple-ipad

Πηγή: http://www.libcom.org/news/revolts-islaves-%E2%80%93-more-labor-unrest-chinas-foxconn-factories-fall-2012-17102012

Επίσης ενδιαφέρον: The Undercover Report on How the New iPhone 5 is Made Inside Foxconn Factory http://micgadget.com/29723/the-undercover-report-on-how-the-new-iphone-5-is-made-inside-foxconn-factory/

Βλ. σχετικά: Ταραχές μεταναστών μικροπωλητών στην Guangzhou, Κίνα, 13/6/2011, Κίνα: Top Ten μαζικών ταραχών του 2010