Author: rioter

Η περίπτωση του John Bowden

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Η περίπτωση του John Bowden

Η περίπτωση του “ποινικού” John Bowden και των “τρομοκρατών” του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού

Η περίπτωση του John Bowden

Ο John Bowden είναι ένας βαρυποινίτης που πολιτικοποιήθηκε μέσα στη βαρβαρότητα της φυλακής κι ανέπτυξε δράση υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια των κρατουμένων. Από το 1980 που συνελήφθη, οι μόνες ελευθερίας του ήταν στη διάρκεια μιας απόδρασής του το 1992 μέχρι το 1994 οπότε ξανασυνελήφθη. Έκτοτε, απέκτησε επαφέ με αναρχικούς, όπως τους εθελοντές του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού του Brighton. Ο John, 50 ετών πλέον, έχει μεταφερθεί σε φυλακές χαμηλής ασφαλείας ενώ προετοιμαζόταν να αποφυλακιστεί τον Ιούνη. Ωστόσο η τελευταία αίτηση αποφυλάκισής του απορρίφθηκε μετά την έκθεση ενός Matthew Stillman, ο οποίος είναι επίσης κρατούμενος, που εκτελεί εναλλακτική ποινή (παροχή κοινωνικής εργασίας). Οι κατηγορίες που του προσάπτει ο Stilman είναι οι εξής: Ο �Bowden αλληλογραφεί με ένα website αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, ονόματι ABC Brighton, και δηλώνει ότι υποστηρίζει πολλές από τις ιδέες και τις δράσεις τους. Μια ματιά στο site τους εγείρει αμφιβολίες για τη φύση της ομάδας αυτής. Τα μέλη της φαίνεται να είναι περισσότερο οικο-τρομοκράτες ή παραστρατιωτικές ομάδες που εμπλέκονται σε κάτι που θεωρούν μάχες εναντίον του πολιτικού συστήματος και των αξιών.” Oι ισχυρισμοί του Stillman έγιναν δεκτοί, κι έτσι η αίτηση αποφυλάκισης του John απορρίφθηκε. Ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός του Brighton απορρίπτει κατηγορηματικά αυτούς τους εξωφρενικούς κι αβάσιμους χαρακτηρισμούς, που στοχεύουν στην απόδοση τόσο στην ομάδα όσο και στον κρατούμενο μιας ταμπέλας “τρομοκράτη” ώστε να μεθοδευτεί η απομόνωση κι εξόντωσή τους, και καλούν σε αλληλεγγύη με τον John Bowden.

Στις 2μμ θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κοινοβούλιο της Σκωτίας, στο Εδιμβούργο.

Για επικοινωνία με τον κρατούμενο: John Bowden, 6729, HMP Glenochil, King O’ Muir Road, Tullibody, Clackmannanshire, FK10 3AD. Scotland.

Για επιστολές διαμαρτυρίας κ.λπ στη διεύθυνση των φυλακών: Scottish Prison Service Headquarters, Communications Branch, Room 338, Calton House, 5 Redheughs Rigg, Edinburgh, EH12 9HW. Scotland E-mail: gaolinfo@sps.gov.uk

Το επίμαχο website του ABC Brighton: http://www.brightonabc.org.uk/

Φίλοι του John Bowden: http://www.myspace.com/friendsofjohnbowden

Ανακοίνωση του John Bowden:

Statement of John Bowden for the International Day of Solidarity in Defence of Himself and the ABC:

Friday 25th May 2007 “To describe a perfectly legitimate prisoner support group as “terrorist” and to punish and victimise a prisoner associated with that group, speaks volumes about the current mentality pervading the administration of the British prison system. Just as the accusation of “terrorism is now being used arbitarily by the state in Britain to criminalise and outlaw increasingly wider areas of political dissent and opposition, so any radical resistance to the prison system by groups with a revolutionary perspective is now threatened with the “terrorist” label. The recent claims of prison social worker Matt Stillman concerning the Anarchist Black Cross (ABC) might be bizarre and ridiculous in the extreme, but in its subsequent treatment of me the prison authorities have clearly shown that it subscribes to Stillman’s views and they have sent out a message to other prisoners that any contact with groups like the ABC will be seen as tantamount to supporting “terrorism”, with all the consequences that would trigger in terms of increased repression and prolonged imprisonment. “For many years in jail my struggle in pursuit of prisoners’ rights, and my contact with prisoner support groups on the outside, was described as “subversive” by the prison authorities; now the label “terrorist” is applied and the political atmosphere has hardened to the extent to which my release is currently being opposed on the explicitly stated grounds that I am connected with a “terrorist” group (the ABC.) “This criminalisation of radical prisoner support activity MUST be resisted and challenged vehemently, and absolutely no quarter given on our right to openly support prisoners in struggle.”

Παλιότερη αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του υπάρχει στα αγγλικά στο: www.indymedia.org.uk/

Γράμμα του John από τις φυλακές του Glenochil: http://breakallchains.blogspot.com/

Κείμενο του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού του Leeds: www.wombles.org.uk/

2η ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης

Η Παρασκευή 13 Ιούλη ορίστηκε ως ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης με τον John και τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό.

Για πολλά χρόνια στη φυλακή, ο αγώνας μου για τα δικαιώματα των κρατουμένων, η επαφή μου με ομάδες υποστήριξης κρατουμένων απ’ έξω, περιγραφόταν ως “ανατρεπτική” από τις αρχές των φυλακών. Τώρα χρησιμοποιείται η ταμπέλα “τρομοκρατική” και το πολιτικό κλίμα έχει επιβαρυνθεί σε σημείο να μου αρνούνται την αποφυλάκισή μου βασισμένοι σε μια εξαιρετικά σαθρή κατηγορία που με διασυνδέει με μια “τρομοκρατική οργάνωση” (τον αναρχικό μαύρο σταυρό). Αυτή η ποινικοποίηση της ριζοσπαστικής υποστήριξης κρατουμένων ΠΡΕΠΕΙ να βρει μια απάντηση και να αντικρουστεί βίαια, χωρίς να παραχωρήσουμε ούτε κομματάκι από το δικαίωμά μας να υποστηρίζουμε ανοιχτά τους αγωνιζόμενους κρατουμένους. – John Bowden

Για επικοινωνία με τον κρατούμενο: John Bowden, 6729, HMP Glenochil, King O’ Muir Road, Tullibody, Clackmannanshire, FK10 3AD. Scotland.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.myspace.com/friendsofjohnbowden

Tags καταστολή

Uncategorized

Για τους 4 του Ααχεν

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΑΧΕΝ

Στις 28 Ιούνη 2004, τέσσερις άνθρωποι συνελήφθησαν στο Aachen της Γερμανίας μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία και ομηρία κάποιων άλλων, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν ένα μπλόκο της αστυνομίας. Τα ονόματά τους ήταν Bart De Geeter, José Fernandez Delgado, Gabriel Pombo da Silva και Begoña Pombo da Silva.

Ο Bart είναι βέλγος αναρχικός 26 ετών, ενεργός για πολλά χρόνια ιδιαίτερα μέσα από την αλληλεγγύη στους κρατουμένους (ήταν μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού της Γάνδης) και στους χωρίς-χαρτιά (μετανάστες).

Ο Gabriel είναι γνωστός ισπανός αναρχικός, 36 ετών που έχει περάσει 20 χρόνια στη φυλακή από τα οποία τα 14 στις διαβόητες φυλακές FIES (ισπανικά “λευκά κελιά” – απομόνωση), κι έχει αγωνιστεί για χρόνια ενάντια στη βαρβαρότητα των φυλακών.

Ο 44χρονος José Fernandez Delgado είναι επίσης ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τις φυλακές μετά από 24 χρόνια.

Η Begoña είναι 34 ετών και αδερφή του Gabriel. Ζεί στη Γερμανία κι έχει μια 7χρονη κόρη. Δεν έχει κάποια σχέση με το αναρχικό κίνημα.

Οι 4 τους, σταματήθηκαν από τη γερμανική αστυνομία λίγο πριν τα σύνορα, σε ένα βενζινάδικο στο δρόμο προς το Aachen, σε μπλόκο για ναρκωτικά. Όταν οι μπάτσοι προσπάθησαν να ψάξουν το αμάξι ο ένας τους πυροβόλησε στον αέρα. Τις επόμενες στιγμές πήραν ένα ζευγάρι για ομήρους, ενώ η μπάτσοι συνέλαβαν την Begoña και καταδίωξαν τους 3 άνδρες. Μετά από καταδίωξη και ανταλλαγή πυροβολισμών, άφησαν τους ομήρους να φύγουν και κατέφυγαν σε ένα γκαράζ, περικυκλωμένοι από την αστυνομία. Μετά από λίγες ώρες, τελικά παραδόθηκαν.

Οι 3 κατηγορούνται για 9 απόπειρες φόνου, 2 απαγωγές ομήρων, ένοπλη ληστεία, σχεδιασμό ληστείας, και σοβαρές παραβάσεις του κοκ.

Απ ότι έχει γίνει γνωστό, οι κατηγορούμενοι δεν αντιμετωπίζουν τον γερμανικό “αντιτρομοκρατικό” νόμο (άρθρο 129α/Β του ποινικού κώδικα) ωστόσο η υπόθεσή τους σηματοδότησε μια ευρεία επίθεση ενάντια στους αναρχικούς στην Ισπανία, το Βέλγιο και τη Γερμανία, ως υποτιθέμενο “διεθνές δίκτυο”.

Σαν συνέπεια αυτού, στις 4 Αυγούστου 2004 στη Δρέσδη, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι δυο συντροφισσών, από το κίνημα αλληλεγγύης στους κρατουμένους και συγκεκριμένα την οργάνωση Rote Hilfe (Κόκκινη Βοήθεια) στη Γερμανία. Η οργάνωση αυτή συνεργαζόταν με τον αναρχικό μαύρο σταυρό της Γάνδης για την υπεράσπιση των 4 του Αachen. Οι δυο γυναίκες κατηγορούνταν από την αστυνομία ότι συνεργάστηκαν στη ληστεία με τους 4 συλληφθέντες, βάση ενός χάρτη που βρέθηκε στο αμάξι τους, και της αίτησης που είχε κάνει η μια να δει τους συλληφθέντες… Τελικά, αφέθηκαν ελεύθερες. Οι 3 όμως παραμένουν φυλακισμένοι σε 13, 14 και 3μισι χρόνια.

Πηγή: http://www.escapeintorebellion.info/

Γράμμα στους συντρόφους της ’τυπης Αναρχικής Ομοσπoνδίας (FAI-informale) από τον Gabriel Pombo da Silva

Το γράμμα αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συνέλευση των ομάδων της FAI τον Δεκέμβρη του 2006.

Αγαπητοί σύντροφοι της «Λιμνούπολης» που ξαναβρεθήκατε στο σπίτι του «Ντόναλντ»: Τα γράμματά σας φτάνουν ως εμένα (από τη συνέλευση της Grabada) και τα διαβάζω με εξαιρετική προσοχή, καθώς με ενδιαφέρει τόσο το περιεχόμενο των σκέψεών σας, κι επιπλέον συμφωνώ και ταυτίζομαι τόσο πολύ με το σχέδιο της FAI (προφανώς εννοώ την άτυπη) όπως και με όλες και κάθε μία χωριστά των δράσεων που έχετε αναλάβει. Ο λόγος για τη συγγραφή του γράμματος αυτού, δεν έχει να κάνει φυσικά με κάθε είδους «συμβουλές», μιας κι ο κόσμος αυτός είναι τόσο μεστός συμβουλατόρων, θεωρητικών και επωνύμων κάθε απόχρωσης και κάθε χώρου� Όχι, το μόνο που θέλω είναι να στείλω από αυτό το εξοντωτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, λόγια ανατρεπτικά, επαναστατικής συνείδησης και εξεγερτικής πολυπλοκότητας. Λόγια τόσο από το σύντροφό μου, τον Jose, όσο και δικά μου. Ας περάσω λοιπόν στο σχολιασμό, κάποιων από τα πράγματα που αναφέρατε και συζητήσατε στη συνέλευση�

Πραγματικά, οι επιθέσεις πετυχαίνουν στο να καταδείξουν την τρωτότητα όχι μόνο του Κράτους αλλά επίσης της ιδέας του Κράτους που συντίθεται από σύμβολα, αντικείμενα κι ανθρώπους, καθώς αυτοί είναι οι διαμεσολαβητές και οι μεταρρυθμιστές του, κι αυτό ο δικός τους.

Όσον αφορά το κριτικισμό που μερικοί σύντροφοι εκτοξεύσαν προς το μέρος σας, σε σχέση με την πιθανότητα «να ζημιωθεί» ή ακόμα και «να σκοτωθεί» κάποιος «αθώος» (για παράδειγμα ένας ταχυδρόμος ή γραμματέας). Θεωρώ πως αυτό αποτελεί ένα ζήτημα τεχνικών μέσων, σε σχέση με τα εκρηκτικά δέματα, παρά μεθοδολογίας (της ένοπλης επίθεσης γενικά). Υποθέτω, αυτός ο οποίος οφείλει να αποφασίσει, πρέπει να είναι η κάθε ομάδα, βάσει του τι έχει αποφασίσει να πραγματοποιήσει�

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν έχει αποφασιστεί να χτυπηθεί ένας υπηρέτης του κράτους, πρέπει κανείς να μελετήσει τις κινήσεις, τις συνήθειες και τους τόπους που συχνάζει ο στόχος, ώστε να διασφαλίσει το αποτέλεσμα από κάθε δυσάρεστη έκπληξη.

Όταν συγκεντρωθούν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες, τότε και μόνο, μπορεί να εκτιμηθεί η επίθεση. Κάθε εκτίμηση (αντικειμενική-υποκειμενική-ηθική-κλπ) είναι μοναδική και αποκλειστικά έργο εκείνων που θα πραγματοποιήσουν την ενέργεια (κι όχι τυχαία, καθώς αν κάποιος πέσει στα χέρια των καταπιεστών, θα είναι αυτοί και μόνον αυτοί που θα επωμιστούν το βάρος του νόμου και τις συνέπειες των πράξεών τους). Προσωπικά, από τη δική μου εμπειρία, είμαι πεπεισμένος ότι το να συμφωνεί κανείς (ή όχι) με τις ένοπλες ενέργειες είναι ζήτημα «επιπέδου προσωπικής συνείδησης», συν το βαθμό στον οποίο οι καταπιεστές δρουν με τον ίδιο τρόπο. Μ αυτό θέλω να πω, πως όσοι δεν υφίστανται κάποια καταπίεση, δε θα συμφωνήσουν με τη λογική μου της απάντησης στη βία με βία. Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος, και δεν υπάρχει ούτε μια ιδέα, ούτε ένα κίνημα που να μπορεί να φέρει μια αλλαγή χωρίς κατανόηση αυτού του πράγματος.

Δεν είμαι κάποιος θεωρητικός σύντροφοι, αλλά ένας από τους καταπιεσμένους, ερωτευμένος με την ελευθερία που μπολιάζει τους καταπιεσμένους με πάθος για μια ζωή που να αξίζει να ζει κανείς�

Και στα 22 χρόνια κι έξι μήνες που είμαι φυλακισμένος (και για το λόγο αυτό βασανισμένος σε ανείπωτο βαθμό από «άλλους καταπιεσμένους»), σας λέω αυτό: το να είσαι καταπιεσμένος δεν σημαίνει ταυτόχρονα κι ότι φέρεις μέσα σου μια ριζοσπαστική θέληση για τερματισμό κάθε καταπίεσης�

Θέλει να χει κανείς «περηφάνια», αξιοπρέπεια, συνείδηση, μίσος κι εξυπνάδα για να θελήσει να αντιπαρατεθεί με τον εχθρό με όλες τις συνέπειες�

Αγνοώ αυτό το πράγμα που ονομάζεται «κοινωνικό», κι αμφιβάλλω πως οι απόψεις αυτών των «καταπιεσμένων» «απλών ανθρώπων», των «κινημάτων», των «υποκειμένων» θα επηρεάσουν τις δικές μου ιδέες και δράσεις. Θα ρωτούσα μήπως θα κατηγορηθώ και ότι «δρω ως πρωτοπορία» μιας και το δικό μου ταξικό μίσος δεν «γίνεται οικειοποιήσιμο» από τους «άλλους καταπιεσμένους»�

Συνοψίζοντας, θέλω να δηλώσω ότι το σχέδιό σας, για μια άτυπη κι εξεγερσιακή οργάνωση έδειξε σαφέστατα:

Α) Ότι μπορεί να αυξάνεται σε ποσότητα κι όχι μόνο στην ιταλική χερσόνησο (αναφορικά με την ένταξη νέων ομάδων στην F.A.Informale), και γίνεται φανερό μέσα από τη δράση άλλων ομάδων ότι τα βασικά προτάγματα (η διάχυση της επίθεσης, η άτυπη οργάνωση κλπ) έχουν επεκταθεί και οικειοποιηθεί από άλλους συντρόφους ως μέρη του δικού τους σχεδίου, ακόμα κι αν δεν τοποθετούνται κάτω από το ακρωνύμιο της F.A.I.

B) Επέδειξε ότι η επίθεση είναι εφικτή και οικειοποιήσιμη από όλους εκείνους που νιώθουν ότι τα πράγματα έχουν γίνει ιδιαίτερα δυσμενή, και έχουν βαρεθεί να ελπίζουν, κι αποφάσισαν να περάσουν σήμερα στην επίθεση, χωρίς να αφήνουν τη διαχείρισή της σε πρωτοπορίες και ειδικούς.

Τελικά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε σχέδιο με τα χαρακτηριστικά αυτά απαιτεί χρόνο για την ανάπτυξη και την εξέλιξή του (για να μην αναφέρω την κοινωνική εμπέδωσή του�).

Και φυσικά είμαι υπέρ της αντικειμενικής αξίας (κι όχι για λόγους φετιχισμού) της χρήσης γι αυτό το σχέδιο του ακρωνυμίου της F.A.I. Θα ήθελα να βάλω τέλος σε κάθε σκεπτικισμό (που θεωρώ σχεδόν περιττό) με τα σοφά λόγια του συντρόφου Errico Malatesta.

«Ανάμεσα στους αναρχικούς υπάρχουν οι επαναστάτες που θεωρούν ότι η χρήση βίας είναι απαραίτητη, για να τσακίσουν τη βία που συντηρεί την κυρίαρχη τάξη, να δημιουργήσουν το κλίμα στο οποίο η ελεύθερη εξέλιξη των ατόμων και της συλλογικότητας είναι δυνατή. Και υπάρχουν και οι «εκπαιδευτιστές» που θεωρούν ότι το να φτάσουμε στον κοινωνικό μετασχηματισμό, γίνεται μόνο μέσα από την επιμόρφωση του κόσμου με προπαγανδιστικά μέσα. Θα τεθούν υπέρ της μη-βίας, ή της παθητικής αντίστασης, που αποφεύγει τη βία χωρίς να την απορρίπτει. Και φυσικά, η διαίρεση συνεχίζεται, αναφορικά με τη φύση ή το βαθμό της βίας. Επιπροσθέτως, υπάρχει διαμάχη σχετικά με τη στάση των αναρχικών απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και στις οργανώσεις τους, με μόνιμες ή παροδικές διαφορές ανάμεσα στους ανατρεπτικούς αναρχικούς και τους υπόλοιπους. Ακριβώς αυτό κι άλλα παρόμοια ζητήματα δείχνουν ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί. Κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, είναι απαραίτητο να μάθουμε την ανοχή, να συνεργαζόμαστε όταν συμφωνούμε, κι όταν όχι, να αφήνουμε τον άλλο χωρίς να εμποδίζουμε κάτι. Γιατί, στην πραγματικότητα, αν όλοι οι παράγοντες συνυπολογιστούν, κανείς δεν έχει πάντοτε δίκιο�»

Errico Malatesta

Μια θερμή αγγαλιά για σας σύντροφοι!

Για την επέκταση της εξέγερσης!

Για την Αναρχία!

Ζήτω η F.A.I.!�

Aachen, Γερμανία, 28.01.07.
Gabriel Pombo da Silva
Krefelder Str. 251
52070 Aachen
Germany

Ο Gabriel είναι ένας ισπανός αναρχικός που δραπέτευσε από τη φυλακή αλλά συνελήφθη στα βελγο-γερμανικά σύνορα, μαζί με τον επίσης δραπέτη φίλο του αναρχικό Jose Fernandez Delgado, τον βέλγο αναρχικό Bart de Geeter και την αδερφή του Begona.

Περισσότερες πληροφορίες:

http://www.escapeintorebellion.info

Tags εποχή των παγετώνων, η καφεΐνη της Ευρώπης, καταστολή

Translations

Prison letters and communiques

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Prison letters and communiques

PRISON LETTERS AND COMMUNIQUES

Update 3 December 2007: Prison letter from Giorgos Voutsis-Vogiatzis:

Now that they’ve all shut their mouths, let’s talk about choices

“…Many of us died or were taken prisoner along the way; many others were wounded and permanently put out of action; and certain elements even let themselves slip into the background because of their lack of courage; but I believe I can say that our formation as a whole never wavered until it plunged into the very core of destruction.”

To attack the modern institutions of repression and exploitation, it takes -first of all- to refuse the mass production of consciences that this world gives birth to. Authority no more stands for a privileged technique of administration, held fast in the net of a minority elite. It is a pervasive social relationship that finds its expression in every aspect of every day life. The transmutation of social antagonism has inevitably created the necessity for the refabrication and the sophistication of the old terms of repression. This process did not appear out of the blue, nor was it simply forced by physical violence. Social relations have been shaped over the course of decades spent inside the social factory; they have plenty of their own keywords. Integration, �morality�, homogeneity, �proper citizenship�. That�s the way the bosses manufactured the managers and their supervisors, the modern class to bridge the gap that were named syndicalists as well as, of course, the obedient worker, who, having broken �at last- the chainsaws of mass production, is now able to afford his own proper handcuffs. They created volunteers to raise the vision of �Great Greece�. Unpaid submissive people who named their volontary servitute �giving back to society�. Social groups working for the maintenance of the existent repression and exploitation that now act the role of shock absorbers contributing to the global attack of the rulers.

Organisations (i.e. the N.G.O.s) created out of democracy’s need to show a humanitarian public image. Based on non-violence and charity they are busily preparing the cemeteries for tomorrow’s casualties on their battlefields of democracy. They maintain the modern work camps in the third-world countries. Factories of misery, where the slaves of economy build the glass window of western civilization, as well as the consent of the modern schizo-proletariat, transforming its class conscience into consumerist conscience.

The �proper citizens�, the armed heroes of the greek democracy constitute the modern expression of law and order. They participate actively in volunteer work in security projects, they inform the police on suspicious figures and even attack delinquents themselves. They get their little awards from the police for their achievements and feel proud. The demand for security is not an imposed convention anymore. It is a social instinct. A pervasive militarized demand for the merciless defence of property. The cops are not the only ones in uniforms. This world’s morality wears a uniform too, and has enlisted with vigor on the side of the bosses.

On 3-10-2007 I robbed the ETE (Ethniki) bank on Gyzi Street. On my way out, about 1,5 minute after the robbery and once I got on my bicycle, I noticed a passerby crossing Ragkavi Street not far from where I was (a street parallel to the one I was on), who was heading towards me. After a short dialogue and while I was still on my bicycle, this passerby turned into a �hero� and kicked my bicycle resulting to its crashing with a passing car, and me falling down, on the pavement. From that point on alarm sirens were blasting all around me…

My choice to rob a bank constitutes a point in my way to negation. Guerilla attacks to the enemy�s wealth under by acts of expropriation uphold a perpetuous choice of attack, historically consistent to the history of negation. Consistency has to move with a military step between thinking and acting. Rioters, robbers, arsonists, they are all detonators to set off the same war. The negation of work is a partial negation of the economy and its world. Wage labour is an alienated process producing inequalities, based upon one�s exploitation by another. It is the commercialization of humanity’s natural urge for creation and its integration in the social factory of alienated relations. Alienated work has its own ethics of submission. Legality, the boss-model, career.

Where do you work? How much do you earn? When do you get a day-off? Questions to inquire the subject�s social status. Alienated work manages and organizes also leisure/spare time, that is equally modified by the work status that enslaves it (weekend, holidays, days off). In reality, alienated work defines our whole existence. Our every day chat: How was work? When do you get paid? Our mood: I �m dead-tired today, not in a mood for anything, I have to wake up early in the morning. We can finally see how exactly the deep meaning of time is in great degree shaped upon the world of labor and the needs of the economy. The immaterial dimension of time takes on a material expression modified by the schedule of our every day captivity. Robbing an economic mechanism of captivity is not the only choice to realize negation to work. But even attacks against economic targets constitute a radical suggestion of organization and struggle, which jumpstarts the project for the destruction of work.

I will say it again: the negation of work constitutes a partial negation of economy and its world. For example: the expropriation of commodities (from bookstores, super markets) constitutes a kind of negation of consumption, though not a total attack on economy. Robbing a bank is a way of negating work, but is not a total attack on capitalism. If the end justify anything, it’s not the means, but the choices developed for action. The means follow the decision to act. They are dialectically related to the project. They are shaped inside it, but don�t shape it. My decision to rob the ETE bank at Gyzi was not a vindictive, fortuitous attempt based on the weapons I possessed, but a point in my way to a total negation of this world. A way with no final destination, but with many intermediate points. Many as the guns a revolutionary possesses at his arsenal. So, if there is anything we need to take back, it is personal consciousness. Or else, everything mass-based and collective is doomed to reproduce the simultaneous defeat of our consciousness, that will turn into the new defeated masses of our era.

Hostilities continue.

Giorgos Voutsis-Vogiatzis

Instead of a P.S.: The identity of a person is not defined by its surname, but by the way and the choices that are of his own. We know however that when the cameras are smashed and the informants of the lie are beaten up mercilessly a timer begins ticking, measuring a reverse reality. Those that have slandered and pillaged my “personal data” will soon find me in front of them. In any action of solidarity, I wish all mentions of my name to include both my surnames.

[Some actions of solidarity (October-November 2007):

12 October: Arson attacks against two banks at Zografou (Athens)

13 October: Arson attack against the offices of the deputy minister of education (Athens)

16 October: Arson attack against an ETE bank in the city center and a rulling party office at Evosmos (Thessaloniki)

18 October: Arson attack against an ETE bank and a rulling party office at Nea Krini (Thessaloniki)

5 November: Broken glass windows and damages at the ETE bank in Exarchia, at Eurobank on Solonos Str., and at the Union of Greek Banks, on Massalias Str. (Athens)

Giorgos will be held for up to 18 months before jury in Korydallos’ Prison, Athens.]

Translator’s note: Thanks for all the help to J.M.L (http://situationist.gq.nu/), any mistakes are my fault: …for the transmission of infectious rabies – December 2007

UPDATE 3 September 2007: You can check out some news on the anarchists detained for the faliro police car attempted arson at our page on Chr. Kontorevithakis and M. Tsourapas . Giannis Dimitrakis remains emprisoned, and so is Vassilis Stergiou and Giorgos Tsolkas. Update 12/10/2007: New letter on Giannis Dimitrakis latest transfer from Korydallos prison anarchists!

ON GIANNIS DIMITRAKIS TRANSFER TO ALIKARNASSOS’ PRISON

Friends and companions, we salute you

We decided to write this letter in order to strengthen our action�s front within the prison. As well as outside, the state tries to recuperate and repress anything that steps beyond the limits of legality.

As well as outside, recuperation takes the meaning of snitching, ass-licking, an illegalist lifestyle, submission, and drugs.

As much as for repression, its expression takes the forms of beating, exits deprival, humiliations, blackmails, follow-ups, kidnap-style transfers.

These transfers form a part of the repressive planning. It is a means of dividing the prisoners aiming at their isolation and their physical and mental annihilation.

Yesterday was carried out for once more a transfer of the companion Giannis Dimitrakis from the juridicial Prisons of Korydallos to Alikarnassos� Prisons.

As a minimal gesture of solidarity, we choose today to abstain from the meal the juridicial Prison of Korydallos offers. An action that so as not to limit itself to its symbolic character, will be continued for the next days as well.

For us there is not an option of holding back our actions once within the dungeons of punishment, as there was neither outside the prisons. We maintain our self esteem, our fury and our aggressive stance as individualities.

Meanwhile, we don�t step back to expect the next prison mutiny in order to attack the treaty of captivity. It is what we clear the ground for daily. Everyday life inside the prison is also a battlefield.

Taking this route, we choose to connect with the few persons that preserve their self esteem and their dignity and to act jointly, till the destruction of every last prison.

The strength you give us every day cannot be impressed in words.

Let us leave the actions speak out loud.

Giannis Lazaridis
Giorgos Tsolkas
Marios Tsourapas
Giorgos Voutsis-Vogiatzis

ON THE MAY 6 DETAINEES

In May 6 2006, riots erupted during the European Social Forum march in Athens. For a period of three hours following a 2km route, 2500 anarchists in small groups of 4-500 attacked banks, large department stores, police cars, government buildings, the police headquarters, riot police, riot police buses as well as “Z-team” policemen (motorcycle team). They attacked the US embassy, the Hilton hotel, the Italian embassy, and the riot police guarding the house of parliament. 20 people were arrested 17 of them are charged with multiple felony charges. 3 of them were detained since then. One of those 3, Tarasios Zadorozni, anarchist immigrant from Ucraine, is on a hunger strike since 29/11, and 12 days later he was transfered to the prison hospital due to health problems. There was also an announcement from another detainee, Gerasimos Kyriakopoulos, that he is going on a hunger strike, but we cant accertaine this, because it is hard to communicate with the prisoner. The third one’s name is Kostas Katsadouros, but there is no information about him nor any communication. Update 18/12: Gerasimos is on a hunger strike since December 15. Update 17/1/2007: Added occupied techical school’s solidarity message, as well as the occupied theological faculty in Thessaloniki. NEW: THE MAY 6 DETAINEES ARE N’T UNDER DETAINTION ANY MORE, AFTER 70 DAYS OF HUNGER STRIKE (TARASIOS) AND 54 (GERASIMOS)

There is also a translation of anarchist Giannis Dimitrakis’ letter to “Pontiki” newspaper taken from http://www.325collective.com/ . Giannis Dimitrakis is an anarchist arrested in 16/1/2006 for an armed expropriation of a bank in Athens. He is since then, detained, previously in Korydalos and after 14/11/2006* in Neapoli Prisons, in Crete.

*During that week there was a pogrom against anarchist prisoners, who were violently abducted in early morning hours from their cells, in Korydallos Prisons near Athens, and transfered secretly to different prisons around Greece. Giorgos Kalaitzidis was moved to Ioannina, Nikos Kountardas in Nafplion, and Giannis Dimitrakis in Crete,(there are some cool photoes of an intervention some anarchists organised there in http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=612172#612190 ).

For info on prisoners of the greek state check out: http://www.geocities.com/anarcores/krat.html

There is also a site on the three 6 May detainees in greek language: http://www.geocities.com/may6solidarity as well as http://athens.indymedia.org

LETTERS IN ENGLISH

COMMUNIQUE OF THE GENERAL ASSEMBLY OF THE SQUATTED POLYTECHNIC UNIVERSITY OF ATHENS

Today, January 13 2007, police attacked the anarchist and anti-authoritarian motorbike demo in solidarity to the three comrades arrested at the social forum on May 6 2006 in Athens. The demo was attacked by special motorbike forces (Z team) on the way back from Nikea hospital where there had been a solidarity gathering for two of the imprisoned comrades Tarasio Zadorozni and Gerasimos Kiriakopulos who are on hungerstrike. The anti riot police squads (MAT) then stormed the comrades on the ground, 42 were taken into custody at the national security police headquarters in Athens, many of them injured, and 4 of them are still being held 9 hours later. Tarasio Zadorozni and Gerasimos Kiriakopulos have been on hunger strike for 46 and 28 days respectively and were transferred from Koridalos prison to a secure unit in Nikea hospital on January 9 as their condition had deteriorated. They have been held in prison since May 6 2006 along with another demonstrator, Kostas Kachadouras, accused of rioting during the international antiwar demo of the European Social Forum in Athens.

The imprisoned demonstrators of May 6 are 3 of the thousands of people that took to the streets that day when riots erupted between the forces of repression and anarchists and young rebels and attacks were made against State and capitalist targets. The police arrested 17 demonstrators who were accused on trumped up heavy charges and 3 of them have been held in prison awaiting trial without any evidence against them (with the political consent of the traditional leftist parties and groups) so that they can be punished as an example for those who choose to resist without mediation or institutional representation. The struggle that those on hunger strike began for their freedom, using their body as a weapon, has now become the terrain where a general conflict between the State and those who fight it is being expressed.

It is about an attack in which the State, using all the repressive mechanisms of propaganda and control in its power, is attempting to isolate and eliminate anarchists and anti-authoritarians, who are the most radical part of social resistance, with the surrender of the whole of society as its final objective. Under these conditions of intensifying State terror, every action of solidarity to the imprisoned fighters has been under attack. The aim of this repression is not only to keep the 3 in prison as long as possible, it is also to eliminate the very dynamic of solidarity, self-organisation and resistance against the plans of the State and the bosses.

So, on January 12, the police attempted to prevent the solidarity demonstration that had been organised by anarchists and anti-authoritarians. The order was pronounced by the chief of police forces present, stating that he had instructions from the prosecutor, but this was subverted by the persistence of the demonstrators and finally a strong demo was held in the centre of Athens. The attack on todayʼs demonstration (January 13), with the arrests and the wounded, are the peak of this repressive violence, showing the Stateʼs intent to bury the struggle of those on hunger strike in silence, to terrorise those in solidarity and attack the development of the anarchist struggle. What has preceded todayʼs events: the arrest of an anti-authoritarian comrade outside his home following the motorbike demo to the house of the minister of justice; intensive provocation and pressure by the Z motorbike police squad on another motorbike demo to Koridalos prison on December 15; police attack on new yearʼs eve motorbike demo on its return from the prison that resulted in many comrades being taken into custody and one arrest, and on January 9 the surrounding by anti riot police squads of a radio station which had been occupied by 50 anarchists to transmit solidarity messages and news of the hunger strike.

AGAINST the attempts of the State to isolate the struggle of our imprisoned comrades who are on hunger strike behind a wall of silence

AGAINST the constant repressive attacks against anarchists and antiauthoritarians, aiming at their isolation and annihilation

AGAINST the attempt to impose social acquiescance

WE ARE TAKING OVER THE POLYTECHNIC UNIVERSITY OF ATHENS AND WE DEMAND THE IMMEDIATE RELEASE OF OUR 4 COMRADES BEING HELD IN THE NATIONAL SECURITY BUILDING FOLLOWING TODAYʼS ATTACK BY POLICE AGAINST THE SOLIDARITY MOTORBIKE DEMO AND THE IMMEDIATE RELEASE OF THE IMPRISONED PROTESTORS OF MAY 6 2006

By taking over this university building we are creating a place of constant counterinformation and solidarity within our city, an attempt that is operating horizontally and against all hierarchy, on the basis of the occupiersʼ general assembly. No repressive action will extinguish our solidarity to our imprisoned comrades, or prevent the social struggle for liberation from the chains of Authority

THE PASSION FOR FREEDOM IS STRONGER THAN ANY PRISON CELL

SOLIDARITY TO THE HUNGERSTRIKERS TARASIO ZADOROZNI (SINCE NOV 29 2006) AND GERASIMOS KIRIAKOPULOS (SINCE DECEMBER 15 2006)

IMMEDIATE RELEASE OF THE 3 IMPRISONED PROTESTORS OF MAY 6

THE IMMEDIATE RELEASE OF OUR 4 COMRADES WHO ARE BEING HELD IN THE NATIONAL SECURITY BUILDING FOLLOWING TODAYʼS ATTACK BY POLICE AGAINST THE SOLIDARITY MOTORBIKE DEMO

SOLIDARITY TO ALL IMPRISONED AND ACCUSED SOCIAL FIGHTERS

FREEDOM TO ALL THOSE IN PRISON CELLS

SOLIDARITY IS OUR WEAPON!

Assembly of the occupied Polytechnic University January 13 2007, 7pm.

Ps. At the moment of writing the four arrested have been set free, one of whom with serious chest and back wounds, and many stitches in the head.

STATEMENT OF THE SOLIDARITY OCCUPATION AT THE THEOLOGICAL SCHOOL OF THESSALONIKI

Today, Wednesday January 17th, anarchists, antiauthoritarians and comrades in solidarity, haven occupied the theological school of the Aristotle University of Thessaloniki, in solidarity with the hunger strikers T. Zadorozni (since 29/11) and Y. Kiriakopulos (since 15/12). The occupation will act as a counter-information and action center, aiming the immediate release of the 3 imprisoned demonstrators during the clashes at the European Social Forum in Athens on May 6th in Athens.

That day, hundreds of anarchists, antiauthoritarians and rebel youth clashed for hours with the cops and attacked banks, embassies and luxury stores. On 6th May the social anti-violence justice is kept alive and also the denial of the systemic Left which conciliates with the state and capital. 17 arrests take place and 3 of them (T. Zadorozni, Y. Kiriakopulos and K. Katsaduros) are still incarcerated, due to falsified copsʼ statements. This moment their hunger strike is critical. Tarasio Zadorozni is on his 50th day of hunger strike and already they face serious health problems, capable of causing irrecoverable damage. G. Kiriakopulos has already suffered spleen and kidney rupture.

The struggle for their liberation is taking place at a point when the states, globally, upgrade their legal and suppressive arsenal, enact (anti)terrorist decrees, promote fear systematically and tighten social control. The greek state also promotes the suppression or deterrence of social resistance. For this reason, the struggle of the hunger strikers is directly related with the struggle for social and individual liberation.

We don’t intend to negotiate their health and their existence. WE DEMAND their immediate release.

OPEN ASSEMBLY 7 pm daily

The assembly of the theological school occupation

GERASIMOS KYRIAKOPOULOS ON HUNGER STRIKE (since December 7)

My name is Gerasimos Kyriakopoulos. I am detained in the Prisons of Korydallos, accused for the episodes of May 6 during the 4th European Social Forum. A few things for my affair have as follows: The afternoon of May 6 in the Thiseio area, where there were no riots, six police officers of M.A.T. squad made six blind and unjustified arrests, one from which was my own. Once being arrested with no obvious reason, I thought they were just doing some simple suspect presentations, aware of the situation created that day. However, as you understand, as I am writing to you this letter, finally the things were not like that at all.

Thus, later, taking me to the G.A.D.A. police building, with no evidence, without any proof, the police officers passed me a paper to sign, with an awful lot of accusations. Of course, the police in order to support theese accusations have testified in their six similar reports that the arrestations did not take part in the Thiseio area, but in the Monastiraki square, where there indeed were riots, presenting us as a team that attacked them. Thus without any genuine clue, taking us later on to the interrogative process, they attributed to me some severe accusations as homicide attemptings and also supply and possession of 50 explosive bombs and without being suspect of escape or having a background in such similar situations (how coud I, anyway?) they ordered my detaintion.

Thus I find myself detained in the Korydallos Prisons, without any ecidence, facing severe accusations. Continuously, all appeals I submitted were rejected extending my imprisonment without any genuine evidence. Thus I am puzzled and I wonder how could I ever, being simply one person, prove – having no proof but my words for what I have lived – the opposite towards six untruth accusations made by the police. I think I can not.

So, being desperated and having no other way to stand up to all these theese untruth accusations that they attributed to me, and also aware – despite the serious health problems I face (as rupture of kidney and rupture of spleen) – of the fact that what I am going to do may cost my life, I will go on a hunger strike protesting against the false accusations they attributed to me, and also demanding to be set free directly until my case’s trial.

Gerasimos Kyriakopoulos

TARASIOS ZADOROZNI ON HUNGER STRIKE (since November 29)

Imprisoned behind the bars and cement walls, after six and a half months of captivity, in the juridicial prisons of Korydallos, I come to realise that all they can do is to emprison my body. Everything else that is genuine and free, I have succeeded to maintain intact.

I am found in place of captivity to the state, because I decided to participate in a march of protest, because the system searched to find expiatory victims in order to promote the spectacle of control and justice. The system’s decay was obvious in all its greatness since all previously existing inaccuracies and inconherences in the cops’ statements were later on extinct when forced to modify before taking them to the interrogator. Of course these changes in combination with other excuses that offered the interrogator as objective had no other than to take back my case so as to influence the six-monthly council on its decision and to decided my further detaintion. How indeed could this decision be valid whether they did n’t use methods of manipulation and distortion of the clues, since there is no real case against me.

Excluded from all the possible choices, led to a no-way out rout, disgusted with continuing unfairness against me, I continue my struggle with all means i have left.

If they believe that putting me to jail, can extinguish my passion for freedom they are laughed. In a attempt to accentuate the contradictions of this decadent system and to show its totalitarian character I will stop giving them the right to rule my body. Since it is the unique thing that they keep in their hands I will turn it in a form of struggle against them, aiming at my release.

Thus I go on a hunger strike from Wednesday 29th of November and demand my direct and unconditional release of me and my codefendants, the withdrawl of categories and ceasing of our case. I will not leave them use freedom as a tool in their legal and political games. However my fight will be hard and it will need the support and solidarity of persons out there who interest to support my struggle.

Consciences are not ruled, nor jailed, nor guided.

Tarasios Zadorozni, “Γ” wing Juridicial Prisons of Korydallos

Appeal for solidarity from Greek anarchist prisoners

Athens, Greece – Gerasimos Kyriakopoulos and Kostas Katsadouros are in prison from 6 of May. They are anarchists that were arrested after the riots at the European Social Forum. They are 2 of the 4 people still detained after the disturbances. Another young man, 17 years old, was released after some weeks in the cells, and is continuing the anarchist political activities.

For communication with the imprisoned comrades:

(name)

Dikastikes fulakes korudallou

T.k. 18110

Athens

Greece

The specific prisoner support group (in Greece) working for these 2 men have had problems communicating with the prisoners. They don’t know if the prisoners get letters, but it is needed to show international interest and apply pressure on the guards. Please send them letters, postcards and take actions in solidarity! More information coming soon, there is also a demonstration in Greece being planned in support.

May 6, Athens, Greece – Riots erupted during the European Social Forum march in Athens. For a period of three hours following a 2km route, 2500 anarchists in small groups of 4-500 attacked banks, large department stores, police cars, government buildings, the police headquarters, riot police, riot police buses as well as “Z-team” policemen (motorcycle team). They attacked the US embassy, the Hilton hotel, the Italian embassy, and the riot police guarding the house of parliament. 20 people were arrested 17 of them are charged with multiple felony charges.

A LETTER FROM ANARCHIST GIANNIS DIMITRAKIS PUBLICED IN “PONTIKI” NEWSPARER>

Letter from Anarchist Giannis Dimitrakis, from Koridallos prison, Greece

On the afternoon of 16/1/06 an armed robbery took place at the national bank of Greece in the centre of Athens. After an exchange of fire with 2 cops from a special unit, one of the participators Yannis Dimitrakis, was seriously injured when shot by the cops 3 times at several parts of his body. The other 4 participators managed to get away from the scene with about 50,000 euro with one of them being slightly injured too. Yannis, who openly admitted that he is an anarchist, stayed in different hospitals for a few months till he recovered, then he was sent to Korydallos prison of Athens. In another parody of the Greek justice system Yannis was charged with 7 robberies! Also he was charged with numerous counts of attempted murder, topped with the anti-terror law! Its not the first time that a fixed charge is given towards anarchists in Greece. This is the letter he sent from prison on the 23rd of June where he explains a lot about what happened in the meantime and his personal position on the robbery.

Comrades,

This letter is my first attempt to communicate and comment on the events that took place and I experienced due to my participation in the bank robbery of the National Bank of Greece that took place in the centre of Athens on January 16th. Before I go on to enlarge upon the actual events, I’d like to say a few things in regards to my motives that lay behind my choice in taking such action and what it means to me.

For me, present-day society is a wagon following a pre-defined course that leads straight towards its complete dehumanization. The role of its passengers, its wheels and its horses- in other words of its driving force- is played out by ourselves, the people. The wagon’s driver has the cruel face of capitalism and its co-driver is a faceless and vague state. The path the wagon follows is of course not strewn with rose petals and flowers but with blood and human bodies. With individuals or groups of people that wanted to either resist and change its frantic course or to stand as an obstacle in front of it. The list of those is long: insubordinates, rebels, leftists, anti-authoritarians and anarchists fill many bloody pages in this journey’s storybook. Somewhere in between the last two groups is where I place myself.

So, to the degree of consciousness that my world-view and perception offers me, what I can easily discern is that present-day society relies only on violence, oppression and exploitation. A society which aims at the loss of human dignity in every way, by all means. This is something that is experienced and received by each and every one of us in their everyday life, either by being forced to deal with state institutions either at our work-place and from those who manage and profit from our work. Employment, work: words whose true meaning is wage slavery, enslavement. Work and its surplus-value are the pillars of today’s economic system while the individuals that carry it through and the circumstances under which this takes place confirms that people are treated as expendable goods, as modern slaves. We see workers that are rotting away from illnesses that are due to their long-term exposure to hazardous substances, that die either by fall or by explosion in the capitalist temples they are building, losing their urge, their liveliness, their spontaneity all that characterizes a would-be free person. Working exhausting hours and employed in two or three jobs simultaneously just for a few crumbs. When to cover their most basic needs a person is obliged to mortgage to those cold-hearted oppressors that are otherwise known as banks and under the burden of this financial responsibility start showing signs of subservience and submission whereas in the case that they cannot in the end cope and are led to bankruptcy and in the end commit suicide or are publicly ridiculed by the mass media as one more human wreckage, leads us to one conclusion.

The state and capital in order to continue existing manufacture modern-day helots who can easily be compared to the Spartan ones. A system which at the alter of profit sacrifices human lives inconsiderably and with audacity. As I’ve already mentioned one of the main partners in this crime are banks which are nothing less than legitimate loan-sharks and are partly to blame for the plundering that’s taking place at the expense of peoples’ work.

Taking all the above into consideration we can understand Maki in Brecht’s … When he asks ‘what is a bank robbery compared to the establishment of a bank?’ But also taking me into consideration who wanting to resist on a personal level- as on a mass level all that know me personally know that I have participated as much as I could- to my future yoke, to determine myself the conditions and quality of my life, to put in to practice my refusal to ‘work’ and also to play the role of yet another productive unit, of yet another wheel in the wagon, wanting to attack the monstrosity that is called a bank (however at the same time having no illusions that I’ll inflict any major blows to this economic institution), choosing to mark a course of dignity in my life I decided to rob a bank. An act which I consider, amongst many others, as revolutionary and which claims deservingly its own place as such.

In all honesty I must admit that the money I was going to acquire through the robbery was going to have me as the end-recipient. At the same time, however, as an anarchist and as a person who wishes to show their solidarity through deeds I’d be one of the first to actively and with joy help in contributing to monetary needs, which might come up in this scene which I belong. Finally, what I’d like to point out here is that all which I have mentioned up to now does not in any way mean that I support a notion that whoever is an anarchist should be a bank robber or that whoever works is enslaved.

Going on now to recount the chain of events that took place, I take as a starting point the scene where I’m lying on the ground seriously injured by the cops’ fire and I have to let myself be taken into the states’ ‘warm’ embrace. The welcoming is to, say the least, impressive as an image, as most people saw, but also exemplary towards anyone who is considering acting in a similar way: A pack of hunters in blue uniforms and me in the role of the injured game being surrounded and receiving ‘friendly’ kicks- which later I found out where part of the framework to disarm me- and comments like ‘we fucked you’ or ‘you’re not such a big shot now, you fucker?!’ amongst other brave words. Finally, being handcuffed from behind despite the fact that I couldn’t move or breathe having received bullets in my lungs, liver and elbow completes the picture. I refer to these events without the slightest trace of bitterness, complaining or disappointment, as I didn’t expect any better treatment from my enemies in the case that I did fall into their hands. In any case, a similar attitude has been displayed to less ‘dangerous’ villains and as a mere example I’ d like to remind you of images such as the arrest of protesters and immigrants or the pogroms at gypsy camps just to name a few. I do refer to these events, however, as, in a tragic and insane way, these are the people who at my trial will come forward as the ones who defend and honor human life and dignity, while I’ll have the role of the immoral, hardened, violent and heartless criminal.

For the time that I was kept at Athens General Hospital I literally experienced the violation of every human right as an arrestee and later as a prisoner. There were early signs regarding how I was going to be treated when at my parents first visit to see me at the ICU (Intensive Care Unit). While there are very strict rules about the number of visitors- even in the case of relatives- an armed to the teeth police officer barges in and places himself in a corner which as a consequence destroyed any concept of at least sharing a private moment with my family, as from the drug-treatment I was receiving I couldn’t even open my mouth, much less hold a conversation. Following this incident and at an unsuspected time, while in a hazy condition from the heavy drug treatment I was undertaking due to the pains I had from my wounds and swimming in a sea of tubes that were coming out of my body, I realized that a guard was now permanently positioned inside the room and right next to me. This situation really irritated me and didn’t allow me to rest and I made it known to him. Strangely enough he then left the room and instead stood right in front of it. Of course when the doctors and the head of the ICU came to examine me I reported this incident and truly astounded and irritated by the event they got rid of the cop, wondering who had let him in.

Here, a big thank you needs to be given from my behalf to all those people, from the doctors to the nurses, who paid me attention and who irrelevant of their own political beliefs took care of me as best as they could. Some of these people also resisted as much as they could to the different pressures put on them by the prosecuting authorities, either in regards to my guarding or my transport and exit from the ICU.

On the third or fourth day of my hospital treatment I was informed that prosecutor Diotis was coming to see me later that afternoon. I must confess that to start with I wasn’t sure whether in my condition I would be up to facing him. The head of the ICU, however, assured me that he would be by my side for the duration of the interrogation and made it known to me that due to my condition I had a right to stop the process at whatever moment, something that I was unaware of. So when Diotis arrived escorted by a security police chief and another person whose official role I can’t remember, but was probably the interrogator, and as soon as each of them had spoken to me to me for a couple of minutes I signaled to my doctor that I wanted them to leave. On his way out Diotis told me that in any case they were going to find who else was with me and that to talk now would just make it easier for me. Of course his words fell on deaf ears. The second time he came I was given a chance to understand who Diotis really is when in a lively exchange of words with the head of the ICU a very strange phrase slipped his mouth. Having finished his monologue and having delivered me the arrest warrant and the list of accusations I was facing he asks me to sign. My doctor immediately intervenes and explains to him that I am incapable of doing such a thing at the moment and asks him to leave as my strength was deserting me. Then Diotis, to both our surprise, answers: ‘ Of course I respect the boy’s condition and I don’t intend to give him a hard time, because if I did I could just pull on his tubes a little and put his pressure up to 50’. I realized at that moment what would have happened in that room if the doctors weren’t people with willpower and values but simply pawns. I would have, no doubt, discovered the ‘famous’ interrogation methods that prosecutor Diotis has used in the past.

After this incident the conditions of my detention really worsened. Two armed guards were permanently placed inside the ICU and pressures were put on the head of the department for me to be admitted out earlier, which was achieved. I was then transferred to an especially laid out room in the Eye Clinic with the excuse that they would be able to guard me more efficiently. In this new space in which I was placed I was sleeping with two undercover cops by my side. Another two cops were permanently stationed in front of the open door of the room while one character kept trooping in and out every half hour to check up on things, another 5-6 cops were in the waiting room and an unknown number of individuals in the corridor outside.

The result of all this was for me not to able to sleep for 3-4 days and to feel like a monkey in the zoo as every jumped-up cop came in looking at me up and down and discussing me on his mobile phone or with his collegues. I was at the end of my tether and so made a complaint to the head of security about it all who replied that I was a prisoner now and that they’ll be the ones to judge how I should be guarded and that they’re protecting me from myself meaning, if you can believe, that they were watching over me so I didn’t commit suicide. Other amazing scenes that took place included me, still bed-ridden, relieving myself in front of them while they watched undisturbed, or me being handcuffed to the bed inside the ICU, again with the excuse of preventing me from committing suicide and other such incidents. Like the attempt to kidnap me from the Eye Clinic and to transport me to the hospital at Korydallos prisons while I still had stitches in from the surgical incisions, falsely claiming that the doctors had given their permission and which in the end was, for the time being, avoided due to my parents notifying the doctors.

I believe the sole purpose of all this was to humiliate me, to make me lose all sense of self-respect and to generally make me realize the fact that I was a captive in their hands and I no longer had any rights. These situations drove me to think of the hospital and prisons at Korydallos as a haven of mental tranquility.

In the mean time, while I was waiting to be transferred to Korydallos prisons, we all saw an orchestrated attempt by the prosecuting authorities to manufacture culprits with their only indication being that they belonged to my friendly environment or to the anarchist scene. I am now sure that the taking in of people to be interrogated, the making public of names and the issuing of arrest warrants were triggered by the police finding some of my personal photos, calls to and from my mobile or whatever document proved I had a friendly relationship with these individuals. I want to express my solidarity to all of them.

According to the police and journalist scenarios we form an, unknown at least to me, ‘gang in black’ which consists of 10-15 individuals, anti-authoritarians and anarchists (which leaves open an option of the authorities involving other individuals) and this gang has committed another 6 bank robberies, goes on holidays in expensive resorts, has close ties to Passaris and so on. As far as the money that had been gathered by various comrades to cover needs of the anarchist scene and which I kept in a bank deposit box, it was labeled as the product of robberies.

As an outcome of all the above, I ended up defending myself in front of the interrogator for 7 bank robberies, for attempted homicide and for money laundering plus being put under the anti-terrorist law.

That the state and its underdogs have as a standard tactic for years now to tarnish peoples’ reputation, to inflate briefs, to manufacture culprits, to organize trials that are judicial parodies and generally in all kinds of ways to demonstrate their hate and vengefulness towards whoever resists is well known. One question however forms when taking into serious consideration all the above. What kind of treatment and what kind of methods will the state use in the case of the arrest or voluntary coming forward of the three comrades in order to get a confession out of them and to send them to trial but also how will a ‘fair trial’ be secured for whoever goes through with this procedure?

Finally I have one thing to say to all those who are planning our physical, ethical and political annihilation, once and for all: no matter what dirty and unethical means they use, no matter how much they hunt us down and imprison us they will never crush us and tame us. Because those who are just are those who revolt not those who snitch and bow their heads down.

I also want to say a big thank you to all those who have chosen, chose or will chose to give me their support and solidarity, by whatever means, even though the nature of my case is, I believe, very difficult.

In struggle

Giannis Dimitrakis

Korydallos Prisons, 5 June 2006

You can send mail to Giannis at:

Giannis Dimitrakis
dikastikes filakes neapolis kritis

72400

Neapoli Kritis

Greece

Tags καταστολή

Uncategorized

Η Κολεκτίβα βάσκων πολιτικών κρατουμένων

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Η Κολεκτίβα βάσκων πολιτικών κρατουμένων

EUSKAL PRESO POLITIKOEN KOLEKTIBOA

ανακοίνωση της κολλεκτίβας βάσκων πολιτικών κρατουμένων για το 2001-2

Η μαχητική ανάπτυξη της EPPK στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας συνεχίζεται, παρά τις σοβαρές δυσκολίες που επιβάλει η διασπορά παραπάνω από 90 κρατουμένων σε διάφορες φυλακές. Ακόμα κι έτσι, οι αγώνες συνεχίζονται, και στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε λίγο τα βασικά πορίσματά μας.

1) Πολυμορφία της κολλεκτίβας

Η πολυμορφίας της σύνθεσης είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της EPPK. Αποτελείται από βάσκους εργαζομένους που αγωνίζονται για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων (Euskal Herria), και το κάνουν με διάφορους τρόπους και σε ξεχωριστές κοινωνικές, πολιτικές ή εργασιακές συνθήκες. Έτσι, στην πραγματικότητα η EPPK ενώνει τόσο αγωνιστές της ένοπλης οργάνωσης ΕΤΑ, νεολαίους των οργανώσεων JARRAI, HAIKA και SEGI, μέλη των λαϊκών οργανώσεων AAB, ASKATASUNA, ZUMALABE, AEK, μαχητές πολιτικών ομάδων όπως η XAKI, EH, BATASUNA, δημόσια πρόσωπα της μόνης θεσμικής εθνικής βασκικής οργάνωσης UDALBITZA κι ακόμα εργαζόμενους στα ΜΜΕ, όπως τα EGIN, GARA, EGUNKARIA, BERRIA και πολλοί άλλοι.

Αυτό που ενώνει όλους αυτούς στην EPPK, είναι ότι βρίσκονται φυλακισμένοι για τον αγώνα τους για τη λευτεριά της Χώρας των Βάσκων. Με άλλα λόγια, η EPPK δεν είναι παρά μια μορφή αυτοοργάνωσης μέσα στις φυλακές, κι ένα εργαλείο για την προώθηση της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των Βάσκων.

Όλα τα μέλη της EPPK πρέπει να παραμένουν πιστά στην κολλεκτίβα, να πολεμούν το σύστημα των φυλακών, να σέβονται τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και να διατηρούν το επίπεδο του αγώνα στη στρατηγική της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Χώρας των Βάσκων.

2) Δομή

Η EPPK διαμορφώνεται μέσα σε κάθε συνέλευση όπου είναι οι κρατούμενοι στους οποίους επαφίεται, να προσφέρουν αυτόνομα τη δικής τους γενική ιδέα. Ταυτόχρονα, όλες αυτές οι τοπικές συνελεύσεις συνιστούν τη Γενική Συνέλευση που αποτελεί το βασικό μέσο αγώνα και πραγματοποίησης των αποφάσεων της EPPK. Οι αποφάσεις της είναι δεσμευτικές για όλα τα μέλη. Έτσι, η EPPK ορίζει μια Ομάδα Διασύνδεσης της κολλεκτίβας, για τα υπόλοιπα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της Χώρας των Βάσκων και για την διεύθυνση των φυλακών.

3) Γενική Γραμμή

Στη γενική της γραμμή, η EPPK συνενώνει την πολιτική πάλη με την αντίσταση μέσα στις φυλακές. Παγιώνει ως στρατηγικό στόχο τη χορήγηση αμνηστίας και κατευθύνει την πολιτική της πάλη προς την κατάκτηση του τακτικού στόχου της συνένωσης όλων των μελών της στη Χώρα των Βάσκων.

Η αμνηστεία σχετίζεται με την παύση της πολιτικής και ένοπλης σύγκρουσης, όταν θα γίνει σεβαστό το δικαίωμα στην ύπαρξη και στην αυτοδιάθεση του λαού μας. Η συνένωση όλων των πολιτικών κρατουμένων στη χώρα των βάσκων έχει να κάνει με την εγγύηση του δικαιώματός τους να συμμετέχουν στην πολιτική διαδικασία της χώρας, χωρίς να φυλακίζονται γι αυτό.

4) Μέθοδοι πάλης

Η EPPK δεν αποκυρρήσσει κανένα είδος πάλης από τη δυναμική της. Προτάσσει μια γραμμή ανυπακοής προς το σύστημα των φυλακών, γραμμή που προσαρμόζεται στο επίπεδο της αυτονομίας του κάθε φυλακισμένου.

5) Σχέσεις με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον

Η EPPK επιδιώκει τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των μελών της και του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος της εγγύτητάς τους, ενδυναμώνοντας έτσι την ενότητα και την αλληλεγγύη.

6) Αλληλεγγύη

Είναι τόσες οι διαφορετικές ποινές και τόσο μεγάλη η διασπορά σε μακρινές φυλακές που η αλληλεγγύη αποκτά πολύ υψηλή αξία. Κάτι που φαίνεται μέσα στην απομόνωση, την μοναξιά, τον εγκλεισμό, τις βαριές ασθένειες, την επιθετικότητα, την μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο ή και στον θάνατο αρκετών από τα μέλη μας, ακόμα και σε γεγονότα σαν αυτά που συνέβησαν σε συγγενείς στην επίσκεψή τους σε κρατουμένους.

7) Πολιτική δράση

Η EPPK παρεμβαίνει στη βασκική πολιτική διαδικασία μέσα από την καθημερινή της αντίστασης και τις σχέσεις τις με τα άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της χώρας των βάσκων. μέσα από την ομάδα των Ομάδα Διασύνδεσής της. Η πολυμορφία των ιδεών των μελών της, αναπτύσσεται ελεύθερα στις εσωτερικές σχέσεις που διατηρεί ο/η κάθε ένας/μία κρατούμενης/η με την οργάνωση της υπόληψής του.

8) Σφραγίδα

Τελικά, η EPPK είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας παρά μια σφραγίδα.

Πηγή: Περιοδικό Senza Censura #17 (Via del Verocchio 12/N – 40138 Bologna, Italia – www.senzacensura.org)

Τον Γενάρη του 2005, η Κολλεκτίβα Βάσκων Πολιτικών Κρατουμένων, ξεκίνησε μια νέα δυναμική πάλης μέσα στις φυλακές, που διήρκεσε ολόκληρο το χρόνο. Αφετηρία υπήρξε η άρνηση των κρατουμένων να επιστρέψουν στα κελιά τους, καταλαμβάνοντας για δέκα λεπτά τα προαύλια των φυλακών. Τη στιγμή που υπάρχουν πάνω από 700 βάσκοι κρατούμενοι στις φυλακές της Γαλλίας και της Ισπανίας, η κολλεκτίβα διεκδικεί:

1) την αναγνώριση του καθεστώτος πολιτικών κρατουμένων

2) την παύση των βασανισμών, των ξυλοδαρμών, της απομόνωσης, της διασποράς σε διαφορετικές φυλακές, της απαγόρευσης της εκπαίδευσης.

3) δικαιώματα στην περίθαλψη, στην επικοινωνία, στη χρήση της μητρικής γλώσσας, της κράτησης σε φυλακές της χώρας των βάσκων, της οργάνωσης, της συνέλευσης, της συμμετοχής στα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα, αναγνώριση της Ομάδας Διασύνδεσης.

μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008

Tags η καφεΐνη της Ευρώπης, καταστολή

Anarchist Black Cross

Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους

Η Φυλακή μέσα στη Φυλακή: τα κελιά FIES του ισπανικού κράτους κι οι αγώνας εναντίον τους

(επιλογή κειμένων-μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2006)

Περιεχόμενα:

1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990

2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004

3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003

1) Σύντομη παρουσίαση των αγώνων των κρατουμένων στις ισπανικές φυλακές 1960-1990

Στα τέλη του 1960 και τις αρχές του �70 σημειώθηκε μια αναζωπύρωση των κοινωνικών κι επαναστατικών αγώνων σε όλο το εύρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Στην Ισπανία, απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων, και ο σχηματισμός αυτόνομων εργατικών συνελεύσεων (asambleas) ξέσπασαν παράλληλα με την επανεμφάνιση της ένοπλης πάλης, από ομάδες όπως το MIL και οι Αυτόνομες Ομάδες. Η μετάβαση από τη φασιστική δικτατορία στο δημοκρατικό κράτος, στα μέσα του �70 δεν έκανε καμιά διαφορά, τουλάχιστον όσον αφορά την καταπίεση, και τον υπερπληθυσμό των φυλακών. Ο αγώνας για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων γρήγορα μετασχηματίστηκε στον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και την κατάργηση του σωφρονιστικού συστήματος.

Τον Γενάρη του 1977, με το Μανιφέστο των κρατουμένων του Carabanchel, οι ποινικοί κρατούμενοι προσχωρήσαν στον αγώνα. Εξεγέρσεις ξέσπασαν στις φυλακές όλης της χώρας με 35 ανταρσίες και πολυάριθμες ενέργειες αλληλεγγύης. Οι κρατούμενοι οργάνωναν τον αγώνα τους μέσα από γενικές συνελεύσεις στις φυλακές και τον Φλεβάρη του 1977 δημιουργήθηκε το COPEL (συντονισμός αγωνιζόμενων φυλακισμένων ισπανών). Μετά το βασανισμό 100 νέων ανθρώπων και το μαχαίρωμα 3 κρατουμένων, ξεσπά μια άγρια εξέγερση σε μια φυλακή (Σ.τ.Μ: κάποια πράγματα για το COPEL, τους φυλακισμένους των Αυτόνομων Ομάδων που συμμετείχαν σ’ αυτό και τον αγώνα ενάντια στις φυλακές στα 1980 μπορούν να βρεθούν στην έκδοση του Γραφείου Λυσσασμένων Ταραχοποιών για τις Αυτόνομες Ομάδες, ή στο διαδίκτυο στο www.geocities.com/grafeio_lt) . Κατά την εισβολή των δυνάμεων καταστολής 36 κρατούμενοι αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν, προξενώντας τραύματα στο σώμα τους, καταπίνοντας αιχμηρά αντικείμενα κλπ. Ένας κρατούμενος κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο, καταφέρνει να δραπετεύσει. Ένας άλλος βαριά τραυματισμένος ζωγραφίζει τη λέξη COPEL στους τοίχους της φυλακής. Την επόμενη μέρα 98 μεταγάγωνται σε διάφορες φυλακές ενώ 40 από αυτούς “εξαφανίζονται” σε καθεστώς απομόνωσης. Μέχρι το 1979, εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία των φυλακισμένων και άλλες ενέργειες διαχέονται σε όλη την επικράτεια.

Το COPEL διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών κράτησης, αμνηστία για όλους τους “κοινωνικούς κρατουμένους”, και την απόλυση όλης της σχετικής νομοθεσίας του Franco. Η απάντηση του κράτους ήταν, όπως πάντα, διττή: από την μια μερια διαπραγματεύσεις, κι από την άλλη, ωμή καταστολή. Το COPEL διαβρώθηκε και τα πιο δραστήρια μέλη του βγήκαν από την μέση. Πολλοί κλείστηκαν στις νέες φυλακές της Herrera de la Mancha. Αυτές είχαν χτιστεί καθ’ εικόνα και ομοίωση των φυλακών που προορίζονταν για τους πολιτικούς κρατουμένους στη Γερμανία, ειδικά κατασκευασμένες ώστε να ελέγχουν, να διαχωρίζουν και να απομονώνουν τους κρατουμένους, όπου ο φυσικός και ψυχολογικός τρόμος εξασκούνταν συστηματικά, και όπου βρίσκουμε ήδη τα χαρακτηριστικά μιας φυλακής μέσα στη φυλακή, το πρόπλασμα που αργότερα θα διαμορφώσει τα κελιά FIES. Τα μέρη αυτά προορίζονταν, σύμφωνα με τα λόγια του γενικού διευθυντή των φυλακών Carlos Garcia Valdès, για τους “απροσάρμοστους” και όσους θεωρούνται περισσότερο “επικίνδυνοι”. Στις φυλακές αυτές χρησιμοποιήθηκαν μονάδες της Αστυνομίας Πόλεων, κι όχι κανονικοί δεσμοφύλακες. Με την άφιξη στη Herrera de la Mancha, ο κρατούμενος τίθεται σε “πρώτο βαθμό” παρακολούθησης (απόλυτη απομόνωση). Αν δεν υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, περνάει σε “δεύτερο βαθμό”, όπου μπορεί να κάνει λίγη γυμναστική μαζί με άλλους 1-2 κρατουμένους. Όταν ο κρατούμενος περάσει από όλους τους διαφορετικούς βαθμούς χωρίς να πέσει σε κάποιο παράπτωμα, μπορεί να μεταφερθεί σε άλλες φυλακές…

Παρόλα τα κατασταλτικά μέσα, εξεγέρσεις συνεχίζουν να κατατρέχουν τις φυλακές. Για παράδειγμα στο Meco (Μαδρίτη), στις αρχές του ’80, οι κρατούμενοι στήνουν το APRE (Σύλλογος Κρατουμένων σε Ειδικές Συνθήκες). Ο αγώνας είναι σκληρός, και οι κρατούμενοι αρνούνται κάθε μορφή συνδιαλλαγής, και υπάρχει μια ριζοσπαστική μειοψηφία που έχει μονάχα ένα αίτημα: τον θάνατο όλων των δεσμοφυλάκων και των μπάτσων, τον εξοπλισμό των κρατουμένων και τον αγώνα μέχρι θανάτου. Η καταστολή που ακολουθεί, και η κάμψη του επαναστατικού αγώνα στα 80es, σηματοδοτούν και την ύφεση των αγώνων των φυλακισμένων για μια δεκαετία.

Στις αρχές του 1990 παρατηρείται μια αναζωπύρωση του αγώνα στις φυλακές. Στις 27 Ιούνη 1989 ξεσπά μια εξέγερση στο Puerto de Santa Maria. Οι εξεγερμένοι μεταφέρονται στην Herrera de la Mancha και τίθενται σε απομόνωση. Την ίδια χρονιά οι πολιτικοί κρατούμενοι της GRAPO ξεκινούν αλυσιδωτή απεργία πείνας που κρατάει συνολικά 435 μέρες και συγκεντρώνει την προσοχή. Στις 14 Φλεβάρη 1990 οι κρατούμενοι κρατούν τους δεσμοφύλακες ομήρους στις φυλακές Alcala-Meco. Απαιτούν την αποφυλάκιση του Juan Redondo Fernandez και των κρατουμένων στην Herrera de la Mancha. Τον Μάρτη, εξεγέρσεις ξεσπούν στη Daroca, Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala-Meco και Fontcalent. Τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, μέσα από τα μπουντρούμια της Herrera de la Mancha, ανασυντάσσεται το APRE (APRE(r)) από τους κρατουμένους Javier Avila Navas, Laudelino Iglesias, Luis Riva Dávila, Vicente Sánchez και Antonio Losa López. Το μανιφέστο του APRE(r) κυκλοφορεί από φυλακή σε φυλακή σε όλη την Ισπανία. Στις 18 Μάρτη 1991, οι κρατούμενοι της Herrera τελικά αναλαμβάνουν δράση, κρατούν ομήρους και διεκδικούν τουλάχιστον 18 αιτήματα. Η εξέγερση τσακίζεται αλλά το APRE(r) είναι στο στόμα και στη σκέψη όλων, και εξεγέρσεις, ομηρίες, αποδράσεις συγκλονίζουν όλη τη χώρα (Zamora: ανταρσία των ανήλικων κρατουμένων από την Herrera, στη Herrera ξανά στις 11 Ιουλίου 1991, στην Τενερίφη όπου οι Juan Redondo και Xosé Tarrío καταφέρνουν να πιάσουν ομήρους φρουρούς και να δώσουν ευρεία δημοσιότητα στα αιτήματα των φυλακισμένων. Σαν απάντηση στις εξεγέρσεις αυτές το κράτος εγκαθιδρύει τα FIES. Τα πιο δραστήρια μέλη του APRE(r) κλείνονται σε καθεστώς FIES, κι αρκετοί από αυτούς είναι ήδη στο 10ο, 15ο ή 20ο έτος στα σκοτεινότερα μπουντρούμια του ισπανικού κράτους.

2) Τα κελιά FIES και οι αγώνες εναντίον τους 1990-2004

Η εισαγωγή των FIES έγινε μέσα από μια απλή εσωτερική εγκύκλιο του γενικού διευθυντή των φυλακών Antonio Asuncion, μετέπειτα προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Alicante. Παρότι η ισπανική βουλή διέκοψε προσωρινά το καθεστώς FIES στα 1994, μετά τη διαμαρτυρία 2 κρατουμένων, ωστόσο τέθηκε πάλι σε λειτουργία μέχρι σήμερα. Οι κανονισμοί κράτησης σύμφωνα με το άρθρο 93 περιλαμβάνουν:

Απομόνωση: Η μόνη άσκηση γίνεται σε ένα ατομικό κελί, το πολύ για τρεις ώρες τη βδομάδα, μαζί με άλλον έναν το πολύ κρατούμενο.

Κράτηση επ’ αόριστον: Κανονικά η κατάσταση του κρατουμένου ανανεώνεται ανά τρίμηνο, στην πράξη η κράτησή του στα FIES μπορεί να παραταθεί για δεκαετίες.

Συνθήκες κράτησης: Οι κρατούμενοι εξαρτώνται απόλυτα από τα κέφια της εκάστοτε διοίκησης. Συχνά εισάγονται μέτρα λογοκρισίας και περιορισμού της αλληλογραφίας, απαγόρευση επισκέψεων, άσκηση μόνο στο κελί τους, απαγόρευση προσωπικής ένδυσης, σωματική έρευνα γυμνοί, χρήση ακτινών Χ, συνεχή σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια…

Αγώνες ενάντια στα FIES υπήρξαν από την πρώτη κιόλας μέρα, από άτομα ή μικρές ομάδες, με νόμιμα ή “παράνομα” μέσα (όπως ενέργειες άμεσης δράσης), όμως γύρω στα τέλη του ’90 έγινε συνείδηση πολλών κρατουμένων στα FIES η αναγκαιότητα ενός συντονισμού, και μέσα από γράμματα σε άλλους κρατουμένους ή ομάδες υποστήριξης, ξεκίνησαν να οργανώνουν τον αγώνα τους. Κάτι ακόμα που βοήθησε στην επαγρύπνηση και την συνείδηση του αγώνα ήταν η έκδοση στα 1996 του βιβλίου του Xosé Tarrío: �Huy hombre huy. Diario de un preso FIES�, και η απελευθέρωση του Patxi Zamoro Duràn, κρατούμενου στα FIES που μεταφέρθηκε στην Καταλωνία, όπου δεν εγκαθιδρύθηκαν τα FIES, που στη συνέχεια ταξίδεψε σε όλη τη χώρα, μιλώντας για την εμπειρία του στα FIES. Κι έπειτα ήρθε η σύλληψη και φυλάκιση στα FIES ιταλών αναρχικών, που τράβηξε αρκετή προσοχή (η περίπτωση των 4 της Cordoba). Η πρώτη συντονισμένη δράση φυλακισμένων αποτελούνταν από chapeos: άρνηση των κρατουμένων να βγούν από τα κελιά τους για άσκηση, αλλά γρήγορα κατάλαβαν ότι αν δεν επεκταθεί ο αγώνας σε περισσότερους κρατουμένους κι αν δεν υπάρξει αρκετή ριζοσπαστική στήριξη από έξω, η μόνη συνέπεια θα ήταν η ένταση της καταστολής. Μέσα από δράσεις, αλληλογραφία και προκηρύξεις ο αγώνας εξαπλώθηκε και σε άλλους κρατουμένους και ομάδες έξω από τα τείχη της φυλακής, όπως η AFAPP (Σύλλογος φίλων και οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων, σχετιζόμενη με τη GRAPO), οι Μητέρες ενάντια στα ναρκωτικά, ο Σύλλογος ενάντια στα Βασανιστήρια κ.α. και μετά από λίγο καιρό έγινε μια συμφωνία πάνω σε 3 βασικές διεκδικίσεις:

α) Κατάργηση των FIES και κάθε μορφής απομόνωσης.

β) Τέλος στη διασπορά των κρατουμένων (σε φυλακές μακριά από τα σπίτια τους, τις οικογένεις και τους φίλους τους, διαχωρισμένοι από άλλους κρατουμένους ή συντρόφους).

γ) ’μεση αποφυλάκιση όλων των βαριά ασθενών κρατουμένων.

Με τα αιτήματα αυτά μια συλλογική απεργία πείνας έγινε από τις 16 έως 19 Μάρτη του 2000. Παρ’ όλες τις δυσκολίες περίπου 400 κρατούμενοι συμμετείχαν σε 21 διαφορετικές φυλακές. Ήταν μια συμβολική ενέργεια (4 μέρες για τους 4 τοίχους του κελιού), ένας τρόπος να δοκιμαστεί η ισορροπία των συσχετισμών δύναμης, μετά την απρόσμενη άνοδο του κινήματος τις τελευταίες εβδομάδες τόσο μέσα όσο κι έξω από τις φυλακές, στην Ισπανία και πέρα από τα σύνορα.

Στη Βαρκελώνη, η δημιουργία του AAPEL (Συνέλευση Αλληλοβοήθειας των Αγωνιζόμενων Φυλακισμένων), συνεισφέρει πολλά στον σκοπό αυτό: πληροφορεί και ενημερώνει τους έξω σε εκδηλώσεις, ραδιόφωνα, διαδηλώσεις, και δράσεις αλληλεγγύης. Επίσης στη χώρα των Βάσκων και στη Γαλικία, η ενημέρωση διαχέεται και γίνονται ενέργειες αλληλεγγύης. Στην Μαδρίτη εκδίδεται ένας φάκελος για τα FIES και παρά την πολυδιάσπαση των ομάδων υποστήριξης, γίνονται διαδηλώσεις και ενέργειες αλληλεγγύης. Επίσης στη Γαλλία και την Ιταλία, στήνονται ομάδες υποστήριξης, ενημέρωσης και δράσης. Στην Ισπανία και την Ιταλία, υπάρχει υποστήριξη κι από άλλους κρατουμένους με γράμματά τους, δηλώσεις αλληλεγγύης και ενέργειες.

Στους επόμενους μήνες η δράση συνεχίζεται τόσο μέσα όσο κι έξω από τα κελιά. Υπάρχει φυσικά και η αντίδραση από το Κράτος. Από την μια υπάρχει μια άγρια καταστολή: μαζικές μεταγωγές, λογοκρισία, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια κλπ. Οι προκηρύξεις των κρατουμένων σημαίνουν συναγερμό. Οι πρώτοι 2 κρατούμενοι δολοφονημένοι στα κελιά τους. Από την άλλη υπάρχει μια εκστρατεία στα ΜΜΕ συκοφαντίας: οι αγωνιζόμενοι κρατούμενοι παρουσιάζονται σαν επικίνδυνοι εγκληματίες, οι εφημερίδες “ανακαλύπτουν” καθοδήγηση των κρατουμένων από την ΕΤΑ… Στις 24 Απρίλη 2000 στέλνεται ένα πακέτο-βόμβα στον δημοσιογράφη J. M. Zuloaga της εφημερίδας “La Razon”, Που επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο στη συκοφάντηση των αγώνων. Την ευθύνη ανέλαβαν οι “Los Anarquistas” (Οι αναρχικοί). Μετά την ανάληψη ευθύνης αρκετοί κρατούμενοι της Villanubla απέχουν από την άσκηση, σε αλληλεγγύη με αυτούς που έστειλαν τη βόμβα. Την περίοδο από τον Μάη ως τον Ιούλη αρκετές βόμβες στάλθηκαν σε φασιστοφυλλάδες. Καμιά τους πάντως δεν εξεράγη αποτελεσματικά. Στις 9 Νοέμβρη, 2 αναρχικοί, ο Eduardo Garcia Macias και η Estefania Maurete Diaz, συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για συμμετοχή στην αποστολή των βομβών. Γίνονται επίσης έρευνες σε πολλά σπίτια. Τα ΜΜΕ βάζουν τα δυνατά τους για να δώσουν ερείσματα στα ψέμματα της αστυνομίας. Ο Eduardo και η Estefania κατηγορούνται για σύσταση και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση από κοινού με κάποιους από τους κρατουμένους σε καθεστώς απομόνωσης!!! η Estefania τελικά αφήνεται ελεύθερη, απαλασσόμενη από τις κατηγορίες. Είναι η σύντροφος της Santiago Cobos, ενός από τους πιο δραστήριους φυλακισμένους, και η σύλληψή της θεωρείται μια απόπειρα να τον “σπάσουν”. O Eduardo αφήνεται ελεύθερος υπό όρους, αν και στις 17 Νοέμβρη μετά από μεγάλη κυβερνητική πίεση συλλαμβάνεται ξανά και φυλακίζεται στο Soto. Είναι μέλος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και κάτι τέτοιο είναι βολικό για την αστυνομία, που ψάχνει με ζήλο για κάποια ανύπαρκτη “διεθνή συνωμοσία” ή “εγκληματική οργάνωση” για να παγιδεύσει έτσι συγκεκριμένα άτομα, κατά τη συνήθειά της.

Στο μεταξύ, στις φυλακές, το κάλεσμα για μια επ’ αόριστον απεργία πείνας γίνεται ολοένα και πιο δυνατό. Δυο κρατούμενοι έχουν ήδη ξεκινήσει, οι Laudelino Iglesias και Gabriel. Bea Sampedro στην 1 Δεκέμβρη 2000, τελικά ξεκινάει μια συλλογική απεργία πείνας, επ’ αόριστον. Τελικά θα λήξει μετά από έναν μήνα, με 50 απεργούς και 150 κρατουμένους που διεξήγαγαν άλλες πράξεις αλληλεγγύης. Η καταστολή σε συνδυασμό με την αποσιώπηση του γεγονότος από τα ΜΜΕ, επέδρασαν αρνητικά στο ηθικό πολλών κρατουμένων. Μια ρεαλιστική καταγραφή της κατάστασης ακολουθεί στην προκήρυη των “αντιστεκόμενων μαχητών της φυλακής La Moraleja” του Γενάρη 2001:

Σύντροφοι χαίρετε,

Η αποτίμησή μας της απεργίας πείνας του περασμένου Δεκέμβρη είναι μάλλον θετική σε σχέση με το κίνημα των αγωνιζόμενων κρατουμένων και την αλληλεγγύη στο δρόμο. Το ότι κάνουμε μια θετική εκτίμηση της κατάστασης, δε σημαίνει ότι αγνοούμε το γεγονός ότι η κινητοποίησή μας περιορίστηκε στις φυλακές και ότι η δύναμή μας να “πιέσουμε” από τον δρόμο είναι ακόμα περιορισμένη… Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Αλλά θυμηθείτε ότι αυτή είναι μια αντανάκλαση της συγκεκριμένης στιγμής στην ανάπτυξη του κινήματος του αγώνα, κι ότι σαν κίνημα έχουμε κάνει μοναχά τα πρώτα μας βήματα, έχουμε βάλει τα θεμέλια στα οποία θα κινηθούμε προς έναν πιο συνεκτικό κι αποτελεσματικό δρόμο, κι ότι αν μπορέσουμε να βρούμε τον τρόπο της οργανωμένης αντίστασης θα μπορέσουμε να διευρύνουμε λίγο-λίγο την έκταση των δράσεων μας και θα κερδίσουμε μια μεγαλύτερη δύναμη τόσο μέσα όσο κι έξω.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θέλουμε να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Με την προοπτική να κάνουμε τον αγώνα μας μια συνεχή δραστηριότητα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορούμε παρά να πάρουμε τον αγώνα ενάντια στο σύμπλεγμα των φυλακών σαν αφετηρία ενός ευρύτερου αγώνα. Για πρώτη φορά μετά το COPEL σταθήκαμε όρθιοι απέναντι στην εγκληματική πολιτική του Κράτους στις φυλακές, με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο, με ξεκάθαρους στόχους, τόσο βραχυπρόθεσμους όσο και μακροπρόθεσμους, και με προοπτική νίκης αυτό το κίνημα επεξεργάστηκε και εκτίμησε το ίδιο τις μεθόδους του αγώνα του. Κατά τη γνώμη μας είναι ζωτικής σημασίας να δώσουμε συνέχεια στον αγώνα μας και να διασφαλίσουμε μια βάση που θα επέτρεπε να επιμείνουμε στους στόχους που έχουμε θέσει οι ίδιοι.

Περαιτέρω, είναι γεγονός ότι ο αγώνας μας έφερε ενώπιον ενός δυναμικού κινήματος στο δρόμο που αναπτυσσόταν καθημερινά κι έφερε όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά ριζώματος. Εξ αιτίας αυτής της μεγάλης διασποράς, το κίνημα αυτό είναι και φορέας πολλών αντιφάσεων, οι οποίες βγήκαν στην επιφάνεια ιδιαίτερα στις εβδομάδες πριν την απεργία πείνας του Δεκέμβρη, αλλά ωστόσο, φάνηκε ότι με τις κινητοποιήσεις μας αυτές οι αντιφάσεις μπορούν να παρακαμφθούν και να εξασφαλιστεί μια ενότητα στη δράση.

Αυτό το κίνημα αλληλεγγύης με τη σειρά του, αποτελείται από διάφορα κομμάτια του κινήματος αντίστασης, που διευρύνει περισσότερο τα μικρά περιθώρια από τα οποία ξεκινήσαμε. Αναρχικές ομάδες, σύνδεσμοι οικογενειών και φίλων των πολιτικών κρατουμένων, επιτροπές ανέργων, αντι-ιμπεριαλιστικές επιτροπές, ομάδες γειτονιάς (όπως αυτή στο Amaitu) κ.α. στήριξαν με πείσμα τον αγώνα μας. Κι έπειτα οι σύντροφοι πέρα από τα σύνορά μας. Όσο δυναμώνουμε τους δεσμούς μας μαζί τους και ενωνόμαστε στον αγώνα, η κατάστασή μας θα βρίσκει μεγαλύτερη ανταπόκριση, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να σιωπήσει κανείς, να μας απομονώσουν, να μας καταστείλουν…

Ο συνδυασμός αυτών των δυο όψεων, των μέσα και των έξω από τη φυλακή, δίνει μια σημαντική αξία στην απεργία πείνας μας. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό μπορούν να το παρατηρήσουν ένα σωρό άνθρωποι, κι όχι μονάχα οι σύντροφοί μας. Το Κράτος δε θέλει με τίποτα να συμβεί κάτι τέτοιο, κι έτσι προσπαθεί να τσακίσει το κίνημα με όλα τα μέσα που διαθέτει. Αυτή είναι και η προέλευση της μεθόδευσης ενάντια στους αναρχικούς συντρόφους στην Μαδρίτη, στις διώξεις και τις κατ οίκον έρευνες της Βαρκελώνης και αλλού όπου προσπαθεί να εμφυσήσει τον φόβο, τη βάρβαρη ποινικοποίηση για να απενεργοποιήσει και να υποσκάψει την υποστήριξη της απεργίας, να αποσιωπήσει κάθε αντιπληροφόρηση σχετικά με αυτήν, κλπ, χωρίς φυσικά να αναγκάζεται να μιλήσει για την καταπίεση στις φυλακές. Βέβαια υπάρχουν και τα κοράκια που παπαγαλίζουν για τον αγώνα των φυλακισμένων όπως οι ανθρωπιστές, οι καλοί χριστιανοί και όλο το ρεφορμιστικό συνάφι που προηγουμένως μονοπωλούσε τον αγώνα των φυλακισμένων, ελέγχοντάς τον. Πλέον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, κι επιτέλους δεν μπορούν να μας βλάψουν είτε επειδή δεν έχουν τα μέσα είτε επειδή δεν έχουν επιρροή, και μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε κι αυτούς επίσης. Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη προκήρυξή μας, είναι κάποια μέρη του μηχανισμού του Κράτους/Κεφαλαίου που με τον αγώνα μας ερχόμαστε άμεσα απέναντί τους.

Αν ο εχθρός δείχνει να “ανησυχεί” τόσο για τον μικρόκοσμό μας, αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Είναι πάντοτε αποθαρρυντικό να μην επιβραβεύεται η σκληρή δουλειά, και μια τέτοια ήταν και η απεργία πείνας του Δεκέμβρη. Αλλά δε θα σκεφτόμασταν ποτέ να θέσουμε “οππορτουνιστικά” τους άμεσους στόχους μας, εις βάρος των τελικών στόχων, καθότι γνωρίζουμε ότι αυτός ο σκληρός αγώνας μετασχηματίστηκε γρήγορα σε μια δύναμη έμπνευσης και ενότητας για μια ολόκληρη σειρά από διαφορετικές αρνήσεις που βρήκαν το δεσμό τους στον αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση που γεννήθηκε μέσα σ’ αυτούς τους καταραμένους τοίχους… Κι ο οποίος μπορεί να μετασχηματιστεί με τον καιρό σε μια “υλική δύναμη”. Όπως η σπίθα γεννά την πυρκαγιά. Η ενότητα κι ο αγώνας γεννάν τη δύναμη! Αντίσταση μέσα κι έξω από τις φυλακές!

Είναι πάντως σαφές ότι ο αγώνας μας θα είναι μακρύς και σκληρός, κι ένας τέτοιος διαρκής αγώνας απαιτεί αποφασιστικότητα και μια ευρεία κλίμακα τακτικών που αφήνουν χώρο να αναπτυχθεί τόσο η ατομική όσο και τοπικές πρωτοβουλίες, σύμφωνα με τις συνθήκες (π.χ. πολλοί κρατούμενοι είναι βαρυά άρρωστοι και δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις μακροχρόνιες απεργίες πείνας…). Όλοι οι κρατούμενοι αναλαμβάνουν δράση, μιλούν για τη κατάστασή τους και βάζουν μπροστά τις απαιτήσεις τους, αλλά θα συνδεθούν με το κίνημα μέσα από τις βασικές διεκδικήσεις: τέλος των FIES, τέλος της διασποράς, αποφυλάκιση όλων των ανίατα ασθενών κρατουμένων. Στις αρχές του 2001, συμφωνήθηκε και ένα 4ο αίτημα ακόμη: Η αποφυλάκιση όλων όσων συμπλήρωναν τα 20 έτη κράτησης (πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει, σύμφωνα και με τους νόμους του ισπανικού κράτους), κι έγινε ένα κάλεσμα για κινητοποιήσεις. Πέραν τούτου, έξω από τις φυλακές το AAPEL μετασχηματίστηκε στο ACOPs (συνελεύσεις ενάντια στις φυλακές) χτίζοντας ένα δίκτυο υποστήριξης των κρατουμένων που αγωνίζονταν, “ρήξης της απομόνωσης και της σιωπής, και ριζοσπαστικοποίησης των βασικών αιτημάτων (που θεωρούνται πρωταρχικά) και αποκήρυξης του σωφρονιστικού συστήματος ως εργαλείο των εξουσιαστών για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και την υπάρχουσα κατάστασης κοινωνικής αδικίας”.

Η ενότητα και η συνέχεια του κινήματος διασφαλίστηκαν μέσα από τα 4 βασικά αιτήματα, τακτικές συλλογικές δράσεις (όπως οι μηνιαίες αποχές προαυλισμού και απεργίες πείνας), την επέκταση και το δυνάμωμα του συντονισμού μέσα κι έξω, συζητήσεις σχετικά με τους αγώνες των κρατουμένων και τη θέση τους στους εξελισσόμενους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ολόκληρο το επόμενο έτος, μέχρι σήμερα, υπάρχει ένα σταθερό ρεύμα γραμμάτων, προκηρύξεων, μαρτυριών, κρατούμενοι αγωνιστές μιλούν για τα καθημερινά βασανιστήρια και τη καταπίεση, αλλά και για τους αγώνες των φυλακισμένων (αποχές προαυλισμού, απεργίες πείνας, απεργίες από την εργασία, καμπάνιες αλληλογραφίας, πρακτικές σαμποτάζ κλπ). Επίσης στους δρόμους αναπτύσσεται μια σειρά από ενέργειες σε όλη την Ισπανία: διαδηλώσεις, συνελεύσεις, αντιπληροφόρηση, συνέδρια κι ενέργειες άμεσης δράσης.

Διεθνώς οι κρατούμενοι συνδέονται με ομάδες υποστήριξης και με άλλους φυλακισμένους στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, γράφοντας γράμματα αλληλεγγύης, συμμετέχοντας σε κοινές απεργίες πείνας κλπ. Πολλοί ακόμα συμμετέχουν στις δράσεις αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους ενάντια στις φυλακές τύπου F στην Τουρκία. Ο αγώνα στην Τουρκία (με όλο και περισσότερους νεκρούς, τη βάναυση στρατιωτική καταστολή των κρατουμένων στις 19/12/1999, των αγώνα των οικογενειών τους) καθώς επίσης κι ο αγώνας των κρατουμένων του Τέξας, όπως οι συλλογικές απεργίες πείνας το Σεπτέμβρη του 2001, καθιστούν σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στη σιωπή είναι παγκόσμιος.

Τον Μάρτιο του 2002 έλαβε χώρα ακόμα μια συλλογική απεργία πείνανς σε 38 φυλακές, όπου περίπου 500 κρατούμενοι έλαβαν μέρος. Εκτός από τον μεγάλο αριθμό των συμμετεχόντων, ένας άλλος σημαντικός παράγοντας ήταν και η συμμετοχή γυναικών (όπως στις φυλακές της Alcala). Η σιωπή του τύπου, που επέβαλλε το Υπουργείο Εσωτερικών, είναι χαρακτηριστική… Στις 28 Μάη 2002, μια γενικευμένη εξέγερση σημειώθηκε στις φυλακές του Quatro Caminos στην Καταλωνία. Μετά τον ξυλοδαρμό δυο νέων κρατουμένων μέχρι λιποθυμίας, πάνω από 250 κρατούμενοι αποφάσισαν να απέχουν από την εργασία τους. Σχηματίστηκε μια επιτροπή απεργίας που συνέταξε 12 αιτήματα και ζήτησε να μιλήσει με τον Διευθυντή των Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων, παρουσία του συμβούλου του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Καταλωνίας και του Ερυθρού Σταυρού. Ξεκίνησαν διαπραγμετεύσεις αλλά έγινε σαφές ότι ο Διευθυντής δε σκόπευε να υποχωρήσει σε τίποτα. Την επόμενη μέρα οι Mossos (καταλανικά ΜΑΤ) εισέβαλλαν στη φυλακή και η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα. Τα ΜΜΕ αυτή τη φορά δεν μπορούσαν να αγνοήσουν το γεγονός, κι έτσι αναγκάστηκαν να παπαγαλίσουν την άποψη του επίσημου Κράτους για τα γεγονότα: για μια ομάδα “επικίνδυνων κακοποιών που αντιδρούσαν γιατί δεν ήθελαν να δουλέψουν αλλά τελικά συνετίστηκε από την αστυνομία και τις αρχές των φυλακών”. Ούτε μια λέξη για όσα ζητούσαν οι κρατούμενοι εδώ και τρία χρόνια. Ίσως είναι πιο εύκολο να γυρίζεις το κεφάλι όταν ένας κρατούμενος μιλάει για τον εαυτό του, και να πιστεύεις αυτό που θέλεις να πιστέψεις: Ότι δεν υπάρχει βία και βασανισμοί στις φυλακές, δεν υπάρχει καθεστώς απομόνωσης, εκμετάλλευση της εργασίας των κρατουμένων, εκδικητικές μεταγωγές μακριά από το σπίτι και τους φίλους, απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης βαριά ασθενών ανθρώπων, φυλακισμένοι για δεκαετίες που δεν πρόκειται να ξαναβγούν και ούτω καθεξής.

Καταστολή και ριζοσπαστικοποίηση:

Εκτός από μερικές ένοπλες επιθέσεις (όπως αυτές που διεξήγαγαν η “Διεθνής Αλληλεγγύη” και οι “Los Anarquistas”) οι υπόλοιπες ενέργειες ήταν μη-βίαιες. Η απάντηση του Κράτους σ’ αυτές ήταν ολότελα βίαιη. Στον νομικό τομέα η κυβέρνηση του Aznar εισήγαγε τον Μάη του 2003, μέσα στο κλίμα αντιτρομοκρατικής υστερίας, τον πόλεμο του Ιρακ κλπ μια αναδιοργάνωση του ποινικού συστήματος που προέβλεπε μεταξύ άλλων και μια αύξηση στο μέγιστο όριο φυλάκισης από τα 20 στα 40 χρόνια. Για πολλούς κρατουμένους αυτό σήμαινε ότι δε θα βγαιναν από τις φυλακές ζωντανοί: η λεγόμενη σιωπηλή θανατική ποινή… Στο εσωτερικό των φυλακών, τα χέρια των δεσμοφυλάκων λύνονταν, ενώ συνεχείς μεταγωγές, λογοκρισία, απαγόρευση επισκέψεων, εξευτελισμοί, καταχρήσεις, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, θάνατοι συνέθεταν το τοπίο. Στις 14 Φλεβάρη του 2002, ο Antonio Falces Casas πεθαίνει στο νοσοκομείο της Terrassa, μετά την μεταφορά του εκεί από τις φυλακές του Quatro Caminos, από καρκίνο που δε διαγνώστηκε έγκαιρα και δεν επιχειρήθηκε μια θεραπεία, λόγω της κράτησής του. Στις 4 Γενάρη 2003 ο Ruben Gonzales Carrío αυτοκτονεί στις φυλακές του Pontevedra. Στις 17 Ιουλίου 2003, ο Paco Ortiz γράφει το τελευταίο του γράμμα από τις φυλακές του Badajoz και αυτοκτονεί. Αρκετοί κρατούμενοι προχωρούν σε απεργία πείνας για να εκφράσουν την απογοήτευση και το θυμό τους για την απώλεια ενός αγαπημένου συντρόφου και να διαμαρτυρηθούν για τον βεβιασμένο θάνατό του: ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. Από το 1991, 14 σύντροφοι έχουν βρεθεί νεκροί στα κελιά του ισπανικού κράτους. Και παρά την αποφυλάκιση του Eduardo με εγγύηση τον Νοέμβρη του 2001, μετά από 11 μήνες προφυλάκισης, η καταστολή ενάντια στο έξω κίνημα, γιγαντώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Στις 15 Οκτώβρη 2002, 4 αναρχικοί στη Βαλένθια (Ivan, Isaac, Jordi, Pasky) που συμμετείχαν στο κίνημα των καταλήψεων συλλαμβάνονται. Κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ησυχίας και φθορά ιδιοκτησίας (σχετικά με μια αντιφασιστική διαδήλωση μιας εβδομάδας πριν) κι έπειτα μετά την παρέμβαση του Διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών της ισπανικής αστυνομίας, με “διασυνδέσεις με την τρομοκρατία”… Για τα παραπάνω απειλούνται με 10-15 χρόνια φυλάκισης. Τα μόνα στοιχεία που κατατέθηκαν αφορούν τις επαφές των 4 με κάποιους κρατουμένους. Στο τέλος του Νοέμβρη ένας από αυτούς, ο Isaac αφήνεται με εγγύηση. Στις 11 Μάρτη 2003, η κατηγορία των διασυνδέσεων με την τρομοκρατία δεν μπορεί να σταθεί στο δικαστήριο και τελικά οι Ivan, Jordi και Pasky αποφυλακίζονται με εγγύηση, ωστόσο καταδικάζονται για τις άλλες δυο κατηγορίες.

Στις 28 Φλεβάρη του 2003, 5 αναρχικοί συλλαμβάνονται, 4 στην περιοχή της Βαρκελώνης (3 στο Viladecans, 1 στο Besós) κι ένας στην Almeria. Κατηγορούνται από τον αρχιδικαστή Carzòn για “σχηματισμό τρομοκρατικού πυρήνα”. Τελικά τρεις από τους καταλανούς αποφυλακίζονται με εγγύηση, ο τέταρτος (Fernando) στις 10 Μάρτη 2003, κι ο Emilio από την Almeria στις 29 Μάρτη μετά την περιφορά του σε 8 φυλακές τον μήνα. Αντιμετωπίζουν δίκες με ποινές μέχρι 11 χρόνια κάθειρξης. Ξανά τον Μάρτη 2003, σε μια αγόρευση του Carzòn, στο Κεντρικό Δικαστήριο Νο 5, πάνω στο PCE(r)-GRAPO, ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, αναφέρθηκε σαν “μηχανισμός στρατολόγησης της GRAPO”. Αυτό σημαίνει ότι ο Αναρχικός Μαύρος Σταυρός της Ιβηρικής χερσονήσου, έγγειται στην αρμοδιότητα του νόμου περί “κομμάτων και οργανώσεων” κι έτσι θα μπορούσε να ανακηρυχτεί παράνομος. Είναι η πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Φράνκο που ποινικοποιείται μια ανοιχτή αναρχική οργάνωση. Πριν από αυτό, είχε ανακαλυφθεί ότι στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό της Μαδρίτης είχε διεισδύσει ένας πράκτορας της αστυνομίας που συμμετείχε στην ομάδα στήριξης των κρατουμένων του PCE(r)-GRAPO.

Νωρίτερα τον Ιούλη 2003, ακόμη 4 αναρχικοί συνελήφθησαν στην Βαλένθια: η Amanda, o Eduardo, o Jordi κι ο Miguel. Και οι τέσσερεις κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμδας στη φασιστική οργάνωση España 2000, που εξεράγη πρώωρα στο ταχυδρομείο, τραυματίζοντας ελαφρά 2 υπαλλήλους. Θεωρούνται επίσης ύποπτοι για 5 ακόμα επιθέσεις σε μεσιτικά γραφεία και τράπεζες, και για σαμποτάζ σε μηχανήματα μιας κατασκευαστικής εταιρίας. Οι Jordi και Miguel αφέθηκαν μετά από λίγες μέρες χωρίς να τους απαγγελθούν ποινές. Η Amanda εν τω μεταξύ, έχει αναλάβει την ευθύνη για κάποιες από τις επθέσεις, και δήλωσε ότι ήταν μια απάντηση ενάντια στον καπιταλισμό που καταστρέφει την γειτονιά El Cabany, και παραμένει προφυλακισμένη μαζί με τον 20χρονο συγκατηγορούμενο και σύντροφό της.

Τα χαράματα της Τρίτης 16 Σεπτέμβρη 2003, έξι άνθρωποι συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη, κατά τη διάρκεια μιας εκτεταμένης αστυνομικής επιχείρησης ειδικών τμημάτων της Αστυνομίας Πόλεων. Είναι αναρχικοί και υπάγονται στον αντι”τρομοκρατικό” νόμο. Υποτίθεται ότι είναι μέλη μιας “παράνομης αναρχικής ομάδας” που οργάνωσε μια αντάρτικη καμπάνια στην Βαρκελώνη. Κατηγορούνται για την αποστολή ενός γράμματος-βόμβας στην ελληνική πρεσβεία στην Μαδρίτη, στις 8 Σεπτέμβρη 2003, σε αλληλεγγύη με τους 7 κρατουμένους της Θεσσαλονίκης, και για τη διεξαγωγή αρκετών επιθέσεων σε τράπεζες κι άλλα κρατικά ιδρύματα. Τα ονόματά τους είναι: Carolina Forné Roig και Rafael Tomás Gaspar (και οι δύο 25 ετών από τηνTarragona), Joaquin Garcés Villacampa (43χρονος πρώην δραπέτης από τις φυλακές), Igor Quevedo Aragay (25 χρονών από τη Guipuzcoa), Teodoro Hernández Martínez (26 ετών, από την περιοχή La Rioja) και ο Roger (21 ετών, από τη Barcelona). Μετά από 5 μέρες απομόνωσης, οι συλληφθέντες πέρασαν από δικαστήριο (Audiencia Nacional), προεδρευόντος του Garzón. Μόνο ο Teodoro αφέθηκε ελεύθερος, ενώ καταζητείται κι ένα έβδομο άτομο για το οποίο εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης.

Στις αρχές του Οκτώβρη 2003,ο Xosé Tarrío συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε στην Teixeira. Είχε αποφυλακιστεί μόλις 5 μήνες πριν, στις 16 Μάη μετά από 15 χρόνια φυλάκισης, αγώνων, αλληλεγγύης και έρωτα για την αναρχία. Μετά την απελευθέρωσή του είχε συνεχίσει τον αγώνα, και μέσα από τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό. Του φόρτωσαν διάφορες ληστείες και καταδικάστηκε σε άλλα 11 χρόνια φυλάκισης… Στις 17 Νοέμβρη 2003, πάνω από 3 χρόνια μετά τη φυλάκισή του, ξεκίνησε η δίκη του Eduardo Garcia Macias. Κατηγορείται με απόπειρα φόνου εις διπλούν, για την αποστολή δυο πακέτων-βομβών, και για κατοχή εκκρηκτικών. Ο δημόσιος κατήγορος ζήτησε 22 χρόνια φυλάκισης. Τελικά στις 19 Γενάρη 2004 μετά μια δίκη-παρωδία, όπου δεν προσκομίστηκε κανένα στοιχείο, ενώ οι αστυνομικοί μάρτυρες κατηγορίας υπέφεραν από αμνησία και έπεφταν σε σοβαρές αντιφάσεις, ο Eduardo απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες για απόπειρα φόνου, αλλά καταδικάστηκε για την κατοχή εκκρηκτικών σε 4 χρόνια. Ο Eduardo που δεν αναγνωρίζει τις κατηγορίες, αναμένεται να καταθέσει έφεση.

Η σύλληψη του Eduardo στο τέλος του 2000 σήμανε την αρχή της εκστρατείας ποινικοποίησης και καταστολής του αναρχικού κινήματος στην Ισπανία, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε το κίνημα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους. Αυτό το κίνημα αυξανόταν και ριζοσπαστικοποιούνταν γρήγορα, ξεσκίζονταν το δημοκρατικό προσωπείο του σύγχρονου ισπανικού Κράτους, και μετατρεπόταν σε μια απειλή για την κατεστημένη τάξη. Επίσης ο αγώνας γρήγορα μεταπήδησε από την υποστήριξη του αγώνα των φυλακισμένων στον αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία του ελέγχου και της καταστολής.

Αυτή η καταστολή και η ριζοσπαστικοποίηση, δεν είναι φυσικά διαχωρισμένες από το ευρύτερο πλαίσιο των γεγονότων στην Ισπανία και στον υπόλοιπο κόσμο. Με την εμφάνιση του λεγόμενου “αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος” στην ευρωπαϊκή ήπειρο (Πράγα, Γκέτεμποργκ, Γένουα, Βρυξέλες, Βαρκελώνη, Θεσσαλονίκη κλπ) τη δεύτερη Ιντιφάντα και την αιματηρή στρατιωτική καταστολή από το ισραηλινό κράτος (που κινητοποίησε και τις αραβικές και ισλαμικές κοινότητες της ευρώπης), τις λαϊκές εξεγέρσεις, την 11/9 στις ΗΠΑ, τον πόλεμο στο Ιράκ κλπ, φαίνεται ότι οι μέρες ευημερίας της παγκόσμιας κυρίαρχης τάξης έχουν τελειώσει, κι ότι αρχίζουν πραγματικά να ανησυχούν και να προετοιμάζονται για την επόμενη αντιδραστική επίθεσή τους. Οι νέοι αντι”τρομοκρατικοί” νόμοι υποδεικνύουν αναμφίβολα αυτόν τον “εκφασισμό” ολόκληρου του συμπλέγματος Κράτους/Κοινωνίας, και δεν αποτελεί σύμπτωση το ότι ήταν η Ισπανία και η Ιταλία (και η Τουρκία) που πρόθυμα ακολούθησαν τις ΗΠΑ στον τομέα αυτόν, και πίεσαν την Ε.Ε. να αποδεχτεί τους νόμους, ώστε να νομιμοποιήσουν τον “βρώμικο πόλεμο” τον οποίο διεξήγαγαν για χρόνια ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό”. Την τελευταία διετία γίναμε μάρτυρες ενός κύματος συλλήψεων: δεκάδες μέλη, πρώην μέλη ή κατηγορούμενοι ώς μέλη των (παλιών) ένοπλων ομάδων (GRAPO, ETA, Ερυθρές Ταξιαρχίες, Ε.Ο. 17 Νοέμβρη, DHKP-C…) έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. Πέρυσι, είδαμε επίσης την μεθοδική δίωξη των ομάδων υποστήριξης των κρατουμένων που αναφέρονταν στις ομάδες αυτές. Η ποινικοποίηση των πολιτικών ομάδων που σχετίζονται με την ΕΤΑ, είναι το πιο προφανές παράδειγμα, αλλά ακόμα και μέλη του AFAPP, της Κόκκινης Βοήθειας, του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού υπόκεινται σε έρευνες, παρακολουθήσεις, συλλήψεις και φυλακίσεις εξαιτίας της αναφοράς τους σε τέτοιες “τρομοκρατικές ομάδες”… Στο βάθος, ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία και το νέο νομικό δόγμα της “ασφάλειας” στοχεύουν στην εξόντωση κάθε αντίθεσης στο Κεφάλαιο και την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, όπου απαταίται η πλήρης συμμόρφωση και αποδοχή του κυρίαρχου συστήματος.

Στα πλαίσια αυτά, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στους κόλπους του κινήματος για το νόημα της αλληλεγγύης, για τους κρατούμενου και την εγκληματικότητα, τις φυλακές και την κοινωνία των φυλακών, την καταστολή και την παρανομία, τη βία, την ελευθερία, την εξέγερση και την επανάσταση… Αντιμέτωποι με την άμεση βία του Κράτους, την προοδεύουσα φασιστική αποχαύνωση της κοινωνίας, τις αυξανόμενες αντιφάσεις και τις διάφορες τάσεις παγκοσμίως, ένα κομμάτι του κινήματος εμφάνισε μια παράλυση πάνω στο ζήτημα, ενώ μικρές ομάδες αναρχικών πέρασαν στην παρανομία και την ένοπλη αντίσταση. Ενάντια στην παράλυση αυτή (που αυτο-εκφράζεται με διάφορους τρόπους: την αιώνια αναμονή των κατάλληλων συνθηκών, τη ψυχοπαθολογεία της θυματοποίησης και της νηπιακής αθωότητας, το βόλεμα στο γκέττο του “εναλλακτικού”, την προσωπική απόδραση των ναρκωτικών και του αλκοολισμού κλπ), ορισμένοι επιλέγουν την ατομική εξέγερση, τη συλλογικοποίηση και την επαναστατική αλληλεγγύη. Ενάντια σ’ αυτή τη θλιβερή παθητικότητα και τον παροπλισμό, διάλεξαν να οπλιστούν: με πέτρες, μολότοφ, αυτοσχέδιες βόμβες, όπλα, αλλά κυρίως με κριτική σκέψη και θεωρία. Αναζητώντας τρόπους απόδρασης από τον καθημερινό ψυχαναγκασμό της αδυναμίας και του ολοκληρωτικού ελέγχου του Κράτους, προσπάθησαν να συνδεθούν με περασμένες εμπειρίες αγώνα ενάντια στις φυλακές και με μια τάση της αναρχίας που είναι ξεχασμένη ή σβησμένη από τη σκέψη πολλών συντρόφων, ωστόσο πάντοτε ήταν ένα κρίσιμο μέρος της.

Έτσι το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το COPEL, το MIL, τους GARI, την Ομάδα 1 Μάη, τους αναρχικούς αντάρτες πόλης μετά το 1945 (όπως ο Sabate, o Facerias, o Massana και άλλοι) ο Durutti και η προεπαναστατική FAI, βρίσκουν το δρόμο τους. Πέραν αυτών, υπάρχει επίσης η επιρροή των εξεγερσιακών αναρχικών. Αυτοί σήμερα αποτελούν μια τάση μέσα στο αναρχικό κίνημα που έγινε περισσότερο γνωστή από τα έργα του Alfredo Bonanno και άλλων, αλλά ιδιαίτερα μετά τη δίωξη Marini στην Ιταλία. Και με τις συλλήψεις στην Cordoba το 1996 των Claudio Lavazza, Michelle Pontollilo, Giovanni Barcia και Giorgio Rodriguez, ισχυροποιήθηκαν ακόμα περισσότεροι οι δεσμοί με την Ιταλία (αλλά και με την Ελλάδα). Κάτω από την ονομασία 5C (Cellule Contro il Capitale, il Carcere, I Carcerieri e le lore Celle – Πυρήνες ενάντια στο Κεφάλαιο, τις φυλακές, τους δεσμοφύλακες και τα κελιά τους), διεξήχθησαν αρκετές επιθέσεις το Δεκέμβρη του 2002 και τον Ιούνη 2003 ενάντια σε ισπανικούς στόχους, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους στα FIES. Τον Οκτώβρη του 2003, γίνεται μια αποτυχημένη επίθεση στην Iberia στη Ρώμη, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους της Βαλένθια και της Βαρκελώνης και στην μνήμη του Paco Ortiz. Την περίοδο Οκτώβρη-Νοέμβρη 2003 γίνονται πάνω από μια ντουζίνα επιθέσεις στην Αθήνα, ως αντίθεση στους ολυμπιακούς αγώνες, αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους για συμμετοχή στην 17Ν και στον Ε.Λ.Α. Στις 23 Δεκέμβρη 2003 εκρήγνυνται 2 βόμβες στους κάδους έξω από το σπίτι του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) Ρομάνο Πρόντι. Αργότερα γίνεται ανάληψη ευθύνης από την FAI (’τυπη Αναρχική Ομοσπονδία) που περιλαμβάνει κάποιες από τις άλλες ομάδες που δρουν στην Ιταλία. Φαίνεται πως πρόκειται για το ξεκίνημα μιας πραγματικής αντι-ευρωπαϊκής εκστρατείας: στις αρχές του Γενάρη 2004, αρκετοί ευρωπαίοι πολιτικοί (ξανά ο Πρόντι, καθώς και κάποια αντιδραστικά μέλη του ευρω-κοινοβουλίου) και θεσμοί όπως η Eurojust και η Europol, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα κλπ γίνονται αποδέκτες δεμάτων-βομβών. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για χτυπήματα ελάχιστα εώς καθόλου θανατηφόρα, περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα, αποκτούν μεγάλη έκταση. Σύμφωνα με τις αρχές απο το 1999 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 70 χτυπήματα εναντίον τραπεζών, πολιτικών κομμάτων, εταιριών security κλπ που αποδίδονται σε αυτό που η Europol προσδιορίζει ώς “αναρχικό μεσογειακό τρίγωνο”. Ο βαθμός που οι “εξεγερσιακοί” αναρχικοί σηματοδοτούν μια προοπτική για την αναρχία και την επανάσταση, εξαρτάται από την ικανότητά τους να μάθουν από τα λάθη των αγώνων του παρελθόντος, και να τα αποφύγουν, για παράδειγμα τα λάθη που έγιναν στα 60s και 70s. Εξαρτάται επίσης από το βαθμό που το ευρύτερο αντιεξουσιαστικό κίνημα μπορεί να πετύχει την πραγματική αλληλεγγύη αυτών που έχουν αποφασίσει να μη σκύβουν το κεφάλι, αλλά να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Αυτή η αλληλεγγύη μπορεί να ξεκινήσει με την γνωριμία πρώτα, με τους ανθρώπους αυτούς, τα γραπτά τους, τις ιδέες και τις εμπειρίες τους. Έπειτα μπορεί να ξεκινήσει ένας έντιμος διάλογος που θα προωθήσει το ίδιο το κίνημα σαν σύνολο, και θα αντιμετωπίσει την υποκρισία που κρύβεται στις αδυναμίες μας, τους κάθε λογής ηθικιστές, φιλελεύθερους αριστερούς, θιασώτες της “καλής αστυνομίας”, που σπέρνουν μονάχα τον φόβο, τους διαχωρισμούς και τη σύγχυση, και υπηρετούν την αντίδραση.

Τότε ο καθένας μας πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του. Αυτή είναι η μοίρα μας, κι αυτή είναι η ελευθερία μας.

(Πηγή: Wij vragen geen toestemming om vrij te zijn. Dossier over de gevangenisstrijd en de repressie tegen de anarchisten in Spanje, 1999-2003 του αναρχικού μαύρου σταυρού της Γάνδης, αγγλική μετάφραση: http://www.escapeintorebellion.info)

3) Συνοπτικό χρονολόγιο του αγώνα ενάντια στις ισπανικές φυλακές 1977-2003

1977

Αναπτύσσεται ένας συλλογικός αγώνας ενάντια στις φυλακές ο οποίος καταστέλλεται.

Μάης – Ιούνης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο της Βαρκελώνης.

Δεκέμβρης: Εκρήξεις στο δικαστικό μέγαρο του San Feliu και της Βαρκελώνης.

1978

Γενάρης: Έκρηξη στη “φυλακή-πρότυπο”, στο σωφρονιστικό κατάστημα Asilo Duran, και στο στο δικαστικό μέγαρο του Granollers στη Βαρκελώνη.

Μάρτης: Ο Agustin Rueda Sierra , αναρχικός κρατούμενος στη φυλακή του Carabanchel υπόκειται σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου μετά την άρνησή του να “δώσει” τους συγκρατουμένους του που έσκαψαν μια σήραγγα προκειμένου να δραπετεύσουν, αλλά ανακαλύφθηκε. Μια βδομάδα αργότερα ο Jesus Hadadd απάχθηκε. Ήταν ο γενικός διεθυντής των φυλακών, την ευθύνη για την ενέργεια ανέλαβε η GRAPO.

10 Απρίλη: 2 κρατούμενοι καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τις “φυλακές-πρότυπο” της Βαρκελώνης.

24 Μάη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές του Dueso, στο Santender.

2 Ιούνη: 45 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις “φυλακές-πρότυπο” χάρις σε μια σήραγγα που έσκαψαν.

9 Ιούνη: Δολοφονείται στο Caranbachel ο Lucas Gomez Cañaveral.

10 Ιούνη: Η ανακάλυψη μιας σήραγγας απόδρασης από τους δεσμοφύλακες της Valencia, πυροδοτεί μια ανταρσία στις φυλακές.

11 Ιούνη: 5 κρατούμενοι αποπειράθηκαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της Alcala de Henares, όταν τους πήρε είδηση ένας φρουρός που πυροβόλησε εναντίον τους, τραυματίζοντας τον έναν.

10 Ιούλη: Ο Jose Manuel Gonzalez δολοφονείται ενώ προσπαθεί να δραπετεύσει από τη φυλακή Carabanchel.

28 Οκτώβρη: 15 κρατούμενοι δραπετεύουν από τις φυλακές της Murcia μέσω μιας σήραγγας.

2 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι δραπετεύουν, όμως αργότερα πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας, κι ένας δολοφονείται, ένας ακόμη τραυματίζεται και ο τρίτος συλλαμβάνεται εκ νέου.

1979

2 Μάρτη: 5 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

9 Μάρτη: 1 κρατούμενος δραπετεύει από το Valladolid.

14 Μάρτη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

2 Ιούλη: 24 κρατούμενοι επιχειρούν μια μαζική απόδραση, μόνο 3 ωστόσο καταφέρνουν να ξεφύγουν.

19 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Termini Imerese, στο Παλέρμο της Σικελίας.

18 décembre : 5 μαχητές της GRAPO δραπετεύουν από τις φυλακές της Zamora.

1980

Οκτώβρης: Ο Jean Marc Rouillan συλλαμβάνεται στο Παρίσι μετά από μια fusillade.

50 αναρχικοί βρίσκονται στα κελιά του ισπανικού κράτους, για συμμετοχή στις Αυτόνομες Ομάδες, στη FIGA και τη CNT.

1981

Ιούλης: Ο Pedro Vazquez Ayude δραπετεύει από το νοσοκομείο του Basurto, στο Bilbao.

9 Νοέμβρη: 3 αγωνιστές από το Ελευθεριακό Αθηναίο της Usera φυλακίζονται στην Μαδρίτη, επειδή συνέλεγαν υπογραφές για την αποφυλάκιση συντρόφων τους που κατηγορούνταν για τον εμπρησμό της ντισκοτέκ SCALA στη Βαρκελώνη (μια περίπτωση εξόφθαλμης αστυνομικής σκευωρίας εναντίον αναρχικών). Ο αντιτρομοκρατικός νόμος τίθεται σε λειτουργία για την περίπτωσή τους.

17 Δεκέμβρη: Ο Marco Camenish ή “Martino”, δραπετεύει από τις φυλακές τουs Regensdorf, στην Ελβετία.

1982

Τα Αυτόνομα Αντικαπιταλιστικά Κομμάντος κλέβουν τα σχέδια για την κατασκευή μιας νεοαναγειρόμενης φυλακής.

1984

Φλεβάρης: Ο Enrique Casas, βουλευτής του PSOE κι ένα άτομο από τους επικεφαλής της διωκτικής επιχείρισης ενάντια στις Αυτόνομες Ομάδες, απάγωνται από ένα Αυτόνομο Αντικαπιταλιστικό Κομμάντο.

Μάρτης: 4 αυτόνομοι σύντροφοι δολοφονούνται στο Euskadi (Χώρα των Βάσκων), από την αστυνομία πόλεων. Ο μόνος επιζών φυλακίζεται ισόβια.

1986

14 Αυγούστου: Ο Antonio Cortes Escobedo δραπετεύει από τις φυλακές του Alicante.

1990

Γενάρης: Ο Horst Fantazzani δραπετεύει στη διάρκεια μιας άδειας εξόδου.

Φλεβάρης: Αφοπλισμός των δεσμοφυλάκων στη Valencia.

Μάρτης: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca. Ακολουθούν αυτές της Nanclares de la Oca, Caceres II, Alcala Meco και Foncalent.

16 Οκτώβρη: Ο Ernesto Perez Barrot δραπετεύει από το δικαστήριο του Εlda αφού πρώτα εκτελεί έναν εισαγγελέα.

5 Νοέμβρη: Ο Marco Camenish συλλαμβάνεται μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών. Βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος.

12-15 Νοέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή Foncallent.

1991

5 Γενάρη: Ο Horst Fantazzani συλλαμβάνεται και φυλακίζεται εκ νέου. Γενάρης: Ο Juan José Garcia και ο José Romera Chulia δραπετεύουν στη διάρκεια μεταφοράς τους στο Valladolid. Ο Chulia συνελήφθη αμέσως ενώ ο José κατάφερε να ξεφύγει, αν και συνελήφθη μετά από λίγο καιρό.

18 Μάρτη: Εξέγερση στη φυλακή της Herrere de la Mancha στο Real.

23 Απρίλη: Η ETA (Βασκική Γη κι Ελευθερία) στέλνει δυο παγιδευμένα πακέτα-βόμβες σε επικεφαλής του σωφρονιστικού συστήματος.

25 Μάη: Ο κρατούμενος της GRAPO José Manuel Sevillano πεθαίνει στη διάρκεια μιας απεργίας πείνας στην οποία είχαν προβεί όλοι οι κρατούμενοι της GRAPO.

12 Ιούλη: 2 κρατούμενοι δραπετεύουν από το Carabanchel.

23-24 Αυγούστου: Οι Juan Redondo και Xosé Tarrio στη διάρκεια μεταγωγής με πλοίο προς τις φυλακές των Καναρίων Νήσων. Νοέμβρης: Ο Carlos Estevez κι ακόμη ένας κρατούμενος δραπετεύουν από τις φυλακές της Huesca αφού αφοπλίσαν τους δεσμοφύλακες.

16 décembre : Εξέγερση στη φυλακή της Pontedra.

1992

16 Γενάρη : έκρηξη βόμβας έξω από τον τοίχο των φυλακών της Νίκαιας.

17 Γενάρη: 2 αναρχικοί προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις φυλακές του Verviers αλλά τους ρουφιανεύουν.

12 Σεπτέμβρη: Εξέγερση στη φυλακή της Daroca.

1993

15 Φλεβάρη: Ο José Vigo Vazquez δολοφονείται, ή σύμφωνα με το ανακοινωθέν, “βρέθηκε νεκρός κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες” στο Carabanchel. 2 Σεπτέμβρη: Ο Juan Miguel Lopez Montero δολοφονείται. Θα βρεθεί νεκρός από ασφυξία με μια πλαστική σακούλα περασμένη γύρω από τον λαιμό στο El Acebuche της Almeria.

1994

14 Οκτώβρη: Η Audry Maupin και η Florence Rey μετά από μια διάρρηξη, γίνονται αντιληπτές από δυο μπάτσους και στην ανταλλαγή πυροβολισμών τους εκτελούν. Κατά τη καταδίωξη η Audry θα σκοτωθεί ενώ η Florence συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε 20 χρόνια κάθειρξης. Ήταν 19 και 20 ετών.

1995

29 Νοέμβρη: Ο Juan Luis Sanchez Gonzalez δολοφονείται, ωθούμενος στην αυτοκτονία μετά τα καθημερινά βασανιστήρια από δεσμοφύλακες σε καθεστώς FIES στις φυλακές Jaen II.

14 Ιούνη: Ο Santagio Cobos και ο Juan Redondo προσπαθούν να αποδράσουν από το δικαστήριο του Gijon. Στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν το όπλο ενός αστυνομικού, αυτό εκπυρσοκροτεί και ένας άνθρωπος τραυματίζεται θανάσιμα. Τους ξαναφέρνουν στο δικαστήριο με δεμένες σιδερένιες μπάλες στα πόδια.

1 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό κηρύσσουν στις φυλακές Jaen II και ακολουθούν στη Villabona, Villanubla, Picassent, Valdemoro…

1996

Στο ισπανικό κράτος περισσότεροι από 300 άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές επειδή αρνήθηκαν να καταταγούν στο στρατό, και πολλοί περισσότεροι βρίσκονται στην παρανομία ως λιποτάκτες. Η ποινή κάθειρξης για τους αρνητές στράτευσης φτάνει τα δυο χρόνια, τέσσερεις μήνες και μια μέρα.

4 Μάρτη: Οι κρατούμενοι στα κελιά FIES των Badajoz, Villanubla, Jaen II, Topas, Valdemoro, Picassent κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό με 5 αιτήματα γύρω από την αποφυλάκιση των ασθενών-στην-τελική-φάση κρατουμένων, και την αξιοπρεπή συμπεριφορά στους κρατούμενους.

8 Ιούλη: Ο Jose Miguel Iglesias Aranda φυλακίζεται στη Βαρκελώνη επειδή είχε τοποθετήσει 9 βόμβες σε ισάριθμες τράπεζες και γραφεία του PSOE.

4 Δεκέμβρη: Μια επαναστατική αναρχική ομάδα επιτέθηκε στον αντιπρόεδρο της Ιταλίας στη Malaga σε αλληλεγγύη με τους ιταλούς συντρόφους που βρίσκονταν αιχμάλωτοι του κράτους (παραπάνω από 15 άτομα) κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε μια τρομοκρατική αναρχική οργάνωση, η οποία δεν υπήρχε καν (πρόκειται προφανώς για την ORAI, δημιούργημα των ιταλικών αρχών προκειμένου να παγιδεύσουν αναρχικούς αγωνιστές).

18 Δεκέμβρη: Κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης στη τράπεζα του Santander στο Cordoue η αστυνομία συλλαμβάνει τον αναρχικό Giovanni Barcia, τον Giorgio Eduardo Rodrigez Dip, τον αναρχικό Claudio Lavazza, και την αναρχική Michelle Pontolillo.

1997

Μάης: Πορεία προς τις φυλακές του Burgos.

1, 2 Σεπτέμβρη: Ο Enrique Mur Zubillaga, φυλακισμένος αρνητής στράτευσης στη φυλακή του Torrero (Σαραγόσα), πεθαίνει περιμένοντας για περισσότερο από μια ώρα το ασθενοφόρο που θα τον μετέφερε στο νοσοκομείο καθώς έπασχε από καρδιο-πνευμονική ανεπάρκεια.

20 Σεπτέμβρη: Μετά το τέλος μιας διαδήλωσης για τον θάνατο του Enrique στη συνοικία της Malasana στην Μαδρίτη, ξεσπούν οδομαχίες στη περιοχή της Chucca. Το πρωί, πυρπολείται ένα υποκατάστημα της τράπεζας Cajamadrid στην πλατεία της Extremadura.

Νοέμβρης: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στις φυλακές FIES του Jaen II. Οι σύντροφοι που βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές αυτές και άλλοι κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή από τον προαυλισμό που κήρυξαν 2 χρόνια πριν.

Δεκέμβρης: Διάφορες συλλογικότητες (κυρίως ενάντια στα ναρκωτικά, ενάντια στα βασανιστήρια, ομάδες γειτονιάς) διαδήλωναν για αρκετές μέρες συνεχόμενα στον καθεδρικό ναό της Almudena στην Μαδρίτη, ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα και ιδιαίτερα ενάντια στο καθεστώς FIES.

14 Δεκέμβρη: Ο David Jimenez δημοσιεύει ένα τρισέλιδο άρθρο στην εφημερίδα El Mundo με τίτλο “Οι δέκα ισπανοί Hannibals” (Aναφορά στον κινηματογραφικό χαρακτήρα της ταινίας “η σιωπή των αμνών” που κρατούνταν σε κελί υψίστης ασφαλείας λόγω της συνήθειάς του να κανιβαλίζει τα θύματά του). Το άρθρο αυτό συκοφαντεί τους φυλακισμένους συντρόφους των FIES και ιδιαίτερα 10 εξ’ αυτών.

31 Δεκέμβρη: πορεία από την Μαδρίτη στις φυλακές του Carabanchel και στη Βαρκελώνη στη φυλακή Modelo. Οι πορείες έγιναν ετήσιες.

1998

6 Γενάρη: Ένας κρατούμενος δολοφονείται σε φυλακές της χώρας των Βάσκων.

28 Μάρτη: Ο Edoardo Massari (Baleno), δολοφονείται στις φυλακές Vallete του Τορίνο στην Ιταλία. Ο Edoardo είχε συλληφθεί μαζί με δυο άλλους συντρόφους τη Soledad και τον Silvano Pelisero. Η Soledad βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Κατηγορούνταν για τις δολιοφθορές στο TGV στα βόρεια του Τορίνο. Έγιναν πολυάριθμες εκδηλώσεις στην Ιταλία και την Ισπανία καταγγέλοντας τις δολοφονίες αυτές και στη διάρκεια του έτους 6 παγιδευμένα πακέτα-βόμβες στάλθηκαν σε έναν δημοσιογράφο, μια φυλακή, και 4 πολιτικούς.

20-27 Απρίλη: Δίκη των 3 συντρόφων για τη ληστεία του Cordou. Καταδικάζονται σε πάνω από 150 έτη φυλάκισης.

27 Απρίλη: Δολοφονείται ένας κρατούμενος στο Naval Carnero, στην Μαδρίτη.

2 Μάη: Ένας ακόμη κρατούμενος νεκρός από αδιαφορία των ιατρών στην Castille.

6-9 Νοέμβρη: Έκθεση ενάντια στις φυλακής στην Μαδρίτη.

1 Δεκέμβρη: Εκδήλωση ενάντια στην μεταφορά των ασθενών κρατουμένων στην Μαδρίτη.

5 Δεκέμβρη: 3 κρατούμενοι βασανίζονται στο Cadiz.

1999

Γενάρης: Ο Santiago Cobos πραγατοποιεί μια απόδραση από τη φυλακή Val de Moro.

18 Φλεβάρη: Στη διάρκεια μιας εκδήλωσης ενάντια στην καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων που προωθούν κάποιες εταιρίες σπάζονται οι βιτρίνες του καταστήματος El Corte Ingles στο Carabanche, στην Μαδρίτη.

24 Φλεβάρη: Παρόμοια δράση στην Puerta del Angel και στο Campamento, στην Μαδρίτη.

1 Απρίλη: Απεργία Πείνας του Sampedro Lindon και του Gislain στο Soto del Real.

6 Μάη: Απόδραση του Carlos Estevez που είχε συλληφθή πριν 3 βδομάδες.

7-8 Ιούνη: Η αστυνομία απενεργοποιεί 3 δέματα-βόμβες που είχαν σταλεί στο ιταλικό προξενείο του Burgos της Σαραγόσα και της Βαρκελώνης σε αλληλεγγύη με τους Claudio, Giovanni et Michelle, που κατηγορούνταν για την επίθεση ενάντια στο ιταλικό προξενείο της Μάλαγα το 1997. Οι δύο εξ’ αυτών κρατούνταν σε καθεστώς FIES.

9 Ιούνη: Μια αντιπροσωπεία της FIAT πυρπολείται με κοκτέιλ μολότοφ, και ένα ταξιδιωτικό γραφείο του ομίλου EROSKI (εμπλεκόμενου με την εργασία τω φυλακισμένων) δέχεται επίθεση, και τα δύο στην Μαδρίτη, ενώ δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης για καμμία ενέργεια. Ιούλης: Ο Cergio Sampedro βασανίζεται στη φυλακή Texario.

7 Ιούλη: Ο αναρχικός Νίκος Μαζιώτης δικάζεται στην Αθήνα για την κατασκευή και τοποθέτηση μιας βόμβας που δεν εξερράγη στο υπουργείο βιομηχανίας και ανάπτυξης, σε αλληλεγγύη με τους εξεγερμένους κατοίκους των χωριών του στρυμονικού. Καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης.

12 Ιούλη: Ο Sebastian Moréno Cotèz πεθαίνει στις φυλακές του Picassent.

15 Αυγούστου: Ο Antonio Rubiales Puerto κηρύσσει αποχή από τον προαυλισμό στη φυλακή Villa Nubla

15 Σεπτέμβρη: Ο Antonio Rubiales Puerto κάνει απεργία πείνας ενάντια στη διασπορά των φυλακισμένων συντρόφων.

5 Οκτώβρη: Ο Fransisco Ravier Rodrigez Gantes και ο Gabriel Bea San Pedro κηρύσσουν αποχή από τον προαυλισμό στο Texero, λόγω των βασανιστηρίων όπου τους υπέβαλλαν μια μέρα πριν.

11 Οκτώβρη: Η αποχή από τον προαυλισμό στο Texero γενικεύεται και προβάλλονται 12 αιτήματα.

Οκτώβρης: 2 δέματα-βόμβες στέλνονται στην πρεσβεία και στο εμπορικό επιμελητήριο της Ελλάδας στην Μαδρίτη, μια βόμβα στη City Bank της Βαρκελώνης, ένα καλάθι με λουλούδια-βόμβα αφήνεται στο γραφείο ελληνικού τουρισμού στο Μιλάνο, ένα πακέτο–βόμβα στέλνεται σε έναν αστυνομικό στο Μιλάνο. Όλα ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο Μαζιώτη και όλους τους κρατουμένους, σύμφωνα με την ανάληψη ευθύνης της Διεθνούς Αλληλεγγύης.

28 Νοέμβρη: 3 σύντροφοι προσπαθούν να δραπετεύσουν από τη Jaen II.

3 Δεκέμβρη: Αποχή από τον προαυλισμό επ’ αόριστον στη φυλακή Jaen II σαν απάντηση στα βασανιστήρια από τους δεσμοφύλακες μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα απόδρασης.

25 Δεκέμβρη: Βασανιστήρια του Santiago Cobos στη φυλακή Jaen II.

[Απόσπασμα από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Απρίλη 2001, σελίδες 40-41]

2000

Νέες συλλογικότητες δημιουργούνται στις φυλακές.

6 Αυγούστου: Δολιοφθορές στις εισόδους του Μετρό και στις σκάλες, σε αλληλεγγύη με τους νέους κρατούμενους.

19 Αυγούστου: Ένας κρατούμενος με προβλήματα υγείας δραπετεύει από το νοσοκομείο και μαζί με έναν ακόμη άνθρωπο επιτίθενται σε μια τραπεζική χρηματαποστολή. Μετά από λίγο πέφτουν σε μπλόκο της αστυνομίας και συλλαμβάνονται.

21 Αυγούστου: Επίθεση στην επιχείριση Stroppiana στο Τορίνο που πλουτίζει από την εργασία των κρατουμένων.

24 Αυγούστου: ο Mohammed Lakhdar βασανίζεται στο κέντρο εξόντωσης της Moraleja στη Palencia.

9 Σεπτέμβρη: ο Laudelino Iglesias ξεκινά στην Moraleja απεργία πείνας επ’ αόριστον (θα τερματιστεί στις 21 Οκτώβρη) διεκδικώντας την άμεση αποφυλάκισή του μετά από 20 χρόνια που πέρασε κρατούμενος, όλοι οι σύντροφοί του, που βρίσκονταν στην απομόνωση, απείχαν από τον προαυλισμό σε αλληλεγγύη με αυτόν και τον F. Brotons (23 χρόνια στη φυλακή).

9-10 Σεπτέμβρη: Νέες συλλογικότητες οργανώνονται σε διάφορες φυλακές.

24 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξυλοκοπείται από 3 δεσμοφύλακες, την 15 μέρα της απεργίας πείνας του, κι έπειτα φυλάσσεται δεμένος στο κρεβάτι του για 19 ώρες. Συνολικά έκανε 43 μέρες απεργία πείνας.

7-8 Οκτώβρη: Νέες συλλογικότητες συντονίζονται σε διάφορες φυλακές.

16 Οκτώβρη: Αποστολή πακέτου-βόμβας στον Raul del Pozo, δημοσιογράφο της El Mundo.

18 Οκτώβρη: Αυτοσχέδιος μηχανισμός εκρήγνυται σε υποκατάστημα τράπεζας της Βαρκελώνης.

19 Οκτώβρη: Πακέτο-βόμβα στον Alfredo Semprun, δημοσιογράφο της La Razon.

22 Οκτώβρη: Πορεία στις φυλακές της Moraleja, από το Duenas.

27 Οκτώβρη: Μια ομάδα κλείνει κατά το μεσημέρι κεντρικούς δρόμους του Valladolid και ζωγραφίζει για υποστήριξη του αγώνα των κρατουμένων. Σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας κολλούνται αφίσσες και αυτοκόλλητα αλληλεγγύης με τους αγωνιστές κρατουμένους του ισπανικού κράτους, ενώ κυκλοφορούν κάποιες μπροσούρες. Οργανώνονται ομιλίες στις πολεις: Dijon, Lyon, Marseille, Lille, Genève και Lausanne. Στο Παρίσι, γίνονται επιπλέον γκράφιτι ενάντια στο καθεστώς FIES, πάνω στα τρένα που κατευθύνονται προς ισπανικές πόλεις.

4 Νοέμβρη: Εκδήλωση στην Μαδρίτη με θέμα “Ούτε FIES, ούτε διασπορά των κρατουμένων, ούτε φυλάκιση των ασθενών”.

8 Νοέμβρη: Οι Eduardo Garcia και Stéfania Maurette συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη και κατηγορούνται για την αποστολή των πακέτων-βομβών στους δημοσιογράφους. ο Jose Manuel Rodriguez, επίσης κατηγορούμενος, διαφεύγει τη σύλληψη. Για την υπόθεση αυτή κατηγορούνται και 3 φυλακισμένοι σύντροφοι, οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain, και Santiago Cobos.

11 Νοέμβρη: Μετά την κατασυκοφάντησή του από τα Μ.Μ.Ε., η αίτηση αποφυλάκισης του Edoardo έναντι 5.000.000 πεσέτας απορρίπτεται, και μπαίνει στη φυλακή. Η Stefania δεν προφυλακίζεται, παραμένουν όμως οι κατηγορίες εις βάρος της. Στη διάρκεια της νύχτας μια τράπεζα πυρπολείται, στην οδό Fuencarral της Μαδριτης. Στο Gijon, ο εμπορικός διευθυντής της RTVE δέχεται παγιδευμένα δέματα-φάρσες.

18 Νοέμβρη: Στο Jerez της Frontera, γίνονται εκδηλώσεις και εκθέσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των φυλακισμένων.

19 Νοέμβρη: Βανδαλισμοί και γκράφιτι σε μια σχολή αστυνομικών και δεσμοφυλάκων στη Fuenlabra.

24 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις και συναυλία αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές του ισπανικού κράτους στο Λονδίνο.

25 Νοέμβρη: Εκδήλωση στη Βαρκελώνη για υποστήριξη των αγώνων των κρατουμένων. Διακόπτεται ένα συνέδριο των συνδικάτων UGT και CCOO. Μπογιές και γράφιτι σε πανεπιστήμια και στα γραφεία της εφημερίδας La Vanguardia.

25-27 Νοέμβρη: Εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους κρατουμένους στη Σαραγόσα. Διανυκτέρευση έξω από τις φυλακές του Torrero, μπογιές και γράφιτι στους τοίχους των φυλακών, κολλούνται αφίσσες, οργανώνεται κουζίνα και συζητήσεις. Το τριήμερο κλείνει με διαδήλωση γύρω από τις φυλακές.

1 Δεκέμβρη: Περίπου 50 κρατούμενοι ξεκινούν απεργία πείνας επ’ αόριστον, αποχή από τον προαυλισμό είτε απεργία πείνας κατά τις 9 πρώτες μέρες του μήνα, ανάλογα με την υγεία του καθενός, με συντονισμό σε 12 φυλακές. Εκδηλώση αλληλεγγύης γίνεται έξω από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης.

4 Δεκέμβρη: Ο Jorge Bleda ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στην Moraleja.

5 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις υποστήριξης των απεργών πείνας σε χωριά της χώρας των Βάσκων. Στη Σαραγόσα σπάζεται η βιτρίνα μιας επιχείρισης και γράφονται συνθήματα αλληλεγγύης στους φυλακισμένους.

9 Δεκέμβρη: Γκράφιτι σε διάφορες σχολές δεσμοφυλάκων. Στην Μαδρίτη σπάζονται οι βιτρίνες ενός γραφείου Corte Inglés.

11 Δεκέμβρη: Επίθεση με κοκτέιλ μολότοφ σε γραφεία της El Mundo στο Saint-Jacques de Compostelle.

15 Δεκέμβρη: Βασανισμοί των Reinaldo Gomez, Antonio Villar και Μanuel Torres, τη στιγμή που σταματούσαν την απεργία πείνας τους.

16 Δεκέμβρη: Πορεία στις φυλακές της Τενερίφης. Πορεία στις φυλακές Duenas. Πορεία στη φυλακή του Can Brians στην Καταλωνία.

16-17 Δεκέμβρη: 4 πακέτα-βόμβες στέλνονται στους: Alfredo Semprun (δημοσιογράφος της la Razon), Antonio San José (της Interviu), Agustin Yanel (της el Mundo) και στη γενική διεύθυνση των σωφρονιστικών καταστημάτων. Την ευθύνη ανέλαβε η Αντικαπιταλιστική Επαναστατική Δράση.

17 Δεκέμβρη: Στην Μαδρίτη οργανώνεται κουζίνα και συζήτηση πάνω στην καταπίεση, το σωφρονιστικό σύστημα κλπ. Γίνεται επίσης έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον αγώνα στις φυλακές.

20 Δεκέμβρη: Μια ομάδα επιτίθεται στα γραφεία του κόμματος CDC, διακοσμεί το εσωτερικό τους με γράφιτι και μπογιές και φεύγοντας αλλάζει την κλειδαριά, παγιδεύοντας μέσα τα στελέχη του κόμματος που βρίσκονταν στα γραφεία. Πετάχτηκαν τρικάκια αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους κρατουμένους.

23 Δεκέμβρη: Συνεντεύξεις τύπου πάνω στον αγώνα των κρατουμένων στο Bilbao.

24 Δεκέμβρη: Συνεντέυξεις τύπου και στις πόλεις Durango και Donosita.

26 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα αλληλεγγύης σε χωριά της χώρας των Βάσκων.

31 Δεκέμβρη: Εκδηλώσεις μπροστά από τις φυλακές του Soto del Real στην Μαδρίτη. Πορεία στις φυλακές της Palma στην Μαγιόρκα. Πορεία στις φυλακές του Picassent. Εκδηλώσεις στη Βαρκελώνη στις φυλακές του Wad Ras κι έπειτα στη Modelo. Στη φυλακή της Martunete πετάγονται τρικάκια και γίνεται πορεία στο Senideak.

Ολόκληρο τον μήνα, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής, μοίρασμα προκηρύξεων και τρικ, συνελεύσεις και ομιλίες σε διάφορα σημεία της Ιβηρικής χερσονήσου και σε ευρωπαϊκές χώρες, για την υποστήριξη των απεργών πείνας επ’ αόριστον, που τερματίστηκε στις 31.

2001

13 Γενάρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας ενάντια στην καταπίεση των φυλακών Can Brians και σε υποστήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων. Μετά από λίγες μέρες μεταφέρεται στη φυλακή της Lleida. Τερματίζει την απεργία μετά έναν μήνα. Τίθεται σε ισχύ ο νέος νόμος αναφορικά με την ποινική υπευθυνότητα των ανηλίκων.

16 Γενάρη: Στο Villaverde μια δράση σαμποτάζ προκαλεί τη διακοπή 180.000 τηλεφωνικών γραμμών, σε 5 επαρχίες.

18 Γενάρη: Ο Igor Solana, μέλος της ΕΤΑ, αποπειράται να δραπετεύσει από τη φυλακή της Nanclares de la Oca.

23 Γενάρη: Ο Santiago Cobos μεταγάγεται στο Teixeiro. Ολόκληρο τον μήνα στο Picassent, τα καταπιεστικά μέτρα διπλασιάστηκαν ενάντια στους 3 συντρόφους που βρίσκονταν σε απεργία πείνας τον Δεκέμβρη, και οι σύντροφοι οδηγούνται στην απομόνωση. Ως απάντηση οι σύντροφοι κατέστρεψαν τα κελιά τους και αντιμετώπισαν τους δεσμοφύλακες. Οι Juan και Bernardo χρειάστηκε να οδηγηθούν στο νοσοκομείο ενώ ο Paco Ortiz έπαθε ρήξη στον πνεύμονα από τα χτυπήματα. Επιστρέφοντας στη φυλακή, οι σύντροφοι αχρήστευσαν τα κελιά τους, καταστρέφοντάς τα. Οδηγήθηκαν σε διαφορετικά κελιά, που τα αχρήστευσαν επίσης και τελικά σε διαφορετικές φυλακές.

1 Φλεβάρη: Ο Santiago Suarez ξεκινά απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον Amadeu Casellas και υποστηρίζοντας τις συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων του Alcalameco, και την τερματίζει μετά από 20 μέρες.

3 Φλεβάρη: Το “αντιτρομοκρατικό” συνέδριο της Europol στην Μαδρίτη, υιοθετεί μια κοινή πρόταση των κυβερνήσεων της Ισπανίας, Γαλλίας, Ελλάδας και Πορτογαλίας για τον προσδιορισμό και την αντιμετώπιση ενός ιδιαίτερου είδους “τρομοκρατίας” που συνοψίζεται στην “διεθνή αναρχική τρομοκρατική δράση”. Στο Carabanchel, σε μια συμπλοκή ένας αστυνομικός πόλεων σκοτώνεται κι άλλος ένας τραυματίζεται.

5 Φλεβάρη: Εκδηλώσεις για την ημέρα διαμαρτυρίας για τους 10 κρατουμένους σε καθεστώς FIES.

7 Φλεβάρη: Μια ομάδα κρατουμένων ετοιμάζει μια διαμαρτυρία στις φυλακές της Lleida. Οι δεσμοφύλακες ανακαλύπτουν ένα σκοινί 20 μέτρων και χρίζουν υπεύθυνο τον Mateo Hidalgo, που οδηγείται στην απομόνωση. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι θεωρούνται συνυπεύθυνοι και βασανίζονται.

9 Φλεβάρη: Ένας μπάτσος σκοτώνει έναν άνθρωπο στο Alcorcon.

10 Φλεβάρη: Ημέρα υποστήριξης των κρατουμένων στο Donosti και στην Iruna.

12 Φλεβάρη: Ο Francisco Maduro Delgado δέχεται επίθεση μέσα στο κελί του στη φυλακή Puerto I (Cadiz) από 3 οπλισμένους δεσμοφύλακες.

16 Φλεβάρη: Ο Antonio Berbel Torres βασανίζεται στη Puerto I, καθώς και ο βάσκος κρατούμενος Jesus Maria Uribechebarria.

17 Φλεβάρη: Στη φυλακή Alcala-Meco, o Shamir Malouch ξεκινά απεργία πείνας 2 μέρες ανά εβδομάδα, υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων.

19 Φλεβάρη: Στην φυλακή Puerto I, ο Antonio Berbel και ο Jesus Maria ξεκινούν απεργία πείνας ενάντια σταγεγονότα της 16ης Φλεβάρη και απαιτούν ιατρική περίθαλψη. Μέσα στη βδομάδα ακολουθούν και κάποιοι αλληλέγγυοι σύντροφοι, που βρίσκονταν στην απομόνωση. Ένας 14χρονος δραπετεύει από το σωφρονιστήριο της Guadarrama, βρήκε την συντονίστρια της συνοικίας San Fermin και έφερε στο φώς καταχρήσεις που λάβαιναν χώρα στο κέντρο αυτό.

22 Φλεβάρη: Στη χώρα των βάσκων, η ΕΤΑ ανατινάσσει μια φυλακή με 8 εκρηκτικούς μηχανισμούς, λίγο πριν εγκαινιαστεί.

2 Μάρτη: 3 Φυλακές του ιδρύματος Diagramma κλείνουν εξ’ αιτίας των στοιχειών που έφερε στο φως η μαρτυρία του 14 χρονου.

3 Μάρτη: Ένας κρατούμενος προσπαθεί να αποδράσει από την Alcala-Meco. Η αστυνομία πόλεων τον σταματά και τον πυροβολεί στο πόδι.

6 Μάρτη: Οι Claudio Lavazza, Gilbert Ghislain και Santiago Cobos συλλαμβάνονται και κατηγορούνται για τα δέματα-βόμβες.

9 Μάρτη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά εκ νέου απεργία πείνας. Στη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης, εξαιτίας μιας συμπλοκής, οι δεσμοφύλακες εγκαταλείπουν τα πόστα τους, κι εξελίσσεται μια ανταρσία των κρατουμένων. 25 Δεσμοφύλακες επιστρέφουν οπλισμένοι με ρόπαλα και κάποιος φωνάζει “πάνω τους!”. Τελικά 12 κρατούμενοι οδηγούνται στην απομόνωση για απόπειρα εξέγερσης.

15 Μάρτη: Στο Puerto I, 4 καινούριοι σύντροφοι απέχουν από τον προαυλισμό, που μέχρι τις 20 Ιούλη ακολουθήθηκε από όλους τους κρατουμένους σε απομόνωση. Ανταρσία στις φυλακές της Τενερίφης (Καναρίες Νήσοι). Ακούγονται φωνές “Ενωμένους, δεν μπορούν να μας νικήσουν”. Καταφθάνουν μισθοφορικά σώματα καταστολής. Οι περισσότεροι ανήλικοι στέλνονται σε άλλες φυλακές.

11-13 Μάρτη: Αποχή συσσιτίου στην Alcala-Meco, από 28 κρατουμένους ΄β βαθμού, ως διαμαρτυρία για την κακή ποιότητα του φαγητού.

21 Μάρτη: 2 άνθρωποι δραπετεύουν από το σωφρονιστήριο El Pinar στην Μαδρίτη. Πορεία στη φυλακή της Villanubla σε αλληλεγγύη με τον Laudelino Iglesias. Ξεκινούν συλλογικές αποχές προαυλισμού κατά την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, μέχρι τον Δεκέμβρη, καθώς και αποχές συσσιτίου κάθε πρώτο σαββατοκύριακο.

1 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων των Gabriel Pombo και Gabriel Bea.

2 Μάη: Μετά από ενέδρα σε χρηματαποστολή στο Valladolid, ένας ληστής δολοφονείται κι ο άλλος τραυματίζεται σε ανταλλαγή πυροβολισμών με αστυνομικούς. Την ίδια μέρα, χρηματαποστολή της ίδιας τράπεζας δέχεται επίθεση στη Palencia.

5-6 Μάη: Δημιουργία νέων συλλογικοτήτων σε φυλακές.

9 Μάη: Στις φυλακές της Alcala-Meco, ο Alberto Jiménez βασανίζεται από μια ομάδα φρουρών. Ξεκινά απεργία πείνας. Το επόμενο σαββατοκύριακο μοιράζονται φυλλάδια στην αίθουσα των συνομιλιών της Alcala-Meco που κατήγγειλαν τα γεγονότα αυτά, όσο και την καταπίεση των κρατουμένων.

13 Μάη: Βασανισμοί του Miquel Vazquez στη φυλακή Quatro Caminos της Βαρκελώνης.

16 Μάη: Αποχή από τη διανομή ρούχων και τον καθαρισμό των κελιών κηρύσσουν οι κρατούμενοι στην απομόνωση των φυλακών Puerto I. Ως αντίποινα η διεύθυνση απαγορεύει την επικοινωνία με συντρόφους. Μέσα στον μήνα, στη Βαρκελώνη, όσοι βρίσκονταν στα γραφεία των Σωφρονιστικών Ινστιτούτων, κλειδώθηκαν μέσα από μια ομάδα που κόλλησε αυτοκόλλητα και πέταξε σκατά ζώων, ενώ άφησε πίσω μια προκήρυξη με τις διεκδικήσεις των φυλακισμένων.

18 Μάη: Διαδήλωση στις φυλακές Modelo της Βαρκελώνης. Γκράφιτι και βόμβες χρώματος πετάγονται στους τοίχους.

19 Μάη: Ημέρα διαμαρτυρίας ενάντια στις φυλακές της Βαρκελώνης. Γίνεται κατάληψη μιας πλατείας όπου διοργανώνονται μια συζήτηση, κουζίνα και συναυλία υποστήριξης του αγώνα των κρατουμένων.

22 Μάη: Ένας κρατούμενος από την Γουινέα 34 ετών, μεταφέρεται στη Soto del Real στην Μαδρίτη 10 ώρες μετά την είσοδό του στη χώρα.

9 Ιούνη: Ο Carlos Gomez ακρωτηριάζεται απαιτώντας την αποφυλάκισή του μετά από 21 χρόνια φυλακής. Είναι η τρίτη φορά που κάνει ανάλογη ενέργεια. Γίνονται πορείες στις φυλακές Soto del Real και Aranjuez για την απελευθέρωση των Eduardo Garcia, Zigor Larredonda και Diego Sanchez.

10 Ιούνη: Μπάτσοι των σωμάτων καταστολής εισβάλλουν στη φυλακή ανηλίκων στην Μαδρίτη όταν ξεσπά εξέγερση για την οποία τα Μ.Μ.Ε. κατηγορούν τους νεαρούς βάσκους κρατουμένους. Στο Παρίσι 4.000 άνθρωποι διαδηλώνουν υποστηρίζοντας τους βάσκους, κορσικανούς και βρετόνους κρατουμένους.

23 Ιούνη: Ένας δημοτικός αστυνομικός δολοφονεί έναν άνθρωπο που υπέθεσε ότι πρόκειται για κλέφτη στη συνοικία Chamartin στην Μαδρίτη.

25 Ιούνη: 10 φυλακισμένοι εξεγείρονται στη φυλακή Tenerife II (στα κανάρια) ενάντια στη συνήθη πρακτική των βασανιστηρίων. Πιάνουν ομήρους 6 δεσμοφύλακες και 2 μάγειρες και έχουν υπό τον έλεγχό τους 3 τομείς. Μπρος στην μη-συμμετοχή των άλλων κρατουμένων, αποφασίζουν να ανέβουν στην ταράτσα. Αργότερα και χωρίς κάποια ανταπόκριση τα παρατούν και γυρνούν στα κελιά τους. Ο Roberto Guijarro απάγεται από δεσμοφύλακες από την ταράτσα και ξυλοκοπείται, χωρίς να το καταλάβουν οι υπόλοιποι κρατούμενοι που έχουν γυρίσει στα κελιά τους. Θα μείνει για 15 μέρες στο νοσοκομείο. Μερικοί από τους συμμετέχοντες βασανίστηκαν και άλλοι μεταφέρθηκαν σε διαφορετικές φυλακές.

29 Ιούνη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας.

5 Ιούλη: Ο José Caval Perez ξυλοκοπείται από δεσμοφύλακες στη φυλακή Puerto I.

6 Ιούλη: Το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει την ενσωμάτωση στο γενικό καθεστώς υψίστης ασφαλείας όλων των κρατουμένων που εργάζονται στα εργαστήρια των φυλακών.

6-7 Ιούλη: 30 άτομα συγκεντρώνονται μπροστά από τα δικαστήρια του Puerto και της Santa Maria στο Cadiz σε αλληλεγγύη με τους κρατούμενους που βρίσκονται σε αποχή συσσιτίου, ξεδιπλώνουν πανώ και μοιράζουν φυλλάδια για το καθεστώς FIES.

20 Ιούλη: Ο Amadeu Casellas μπαίνει στην απομόνωση και ξεκινά νέα απεργία πείνας και δίψας.

1 Αυγούστου: Ο Roberto Catrino ξεκινά απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας την μεταφορά του στην Καταλωνία.

8 Αυγούστου: 4 άνθρωποι προσπαθούν να δραπετεύσουν από το σωφρονιστήριο El Pinar της Μαδρίτης, τα καταφέρνει μόνον ο ένας. Αμέσως ξεσπούν ταραχές στο εσωτερικό και επεμβαίνουν μονάδες καταστολής. Το συγκεκριμένο ίδρυμα φημίζεται για τις βάρβαρες συνθήκες κράτησης.

29 Αυγούστου: Ο Laudelino Iglesias μεταφέρεται στο Picassent (Valencia). Παρά το γεγονός ότι ήδη βρισκόταν σε καθεστώς ΄β βαθμού (κρατείται σε καθεστώς FIES) Οι συνθήκες κράτησής του χειροτερεύουν στο Picassent.

1 Σεπτέμβρη: Ο Amadeu Casellas ξεκινά απεργία πείνας που κρατάει 27 μέρες.

2 Σεπτέμβρη: Ο Laudelino Iglesias ξεκινά απεργία πείνας διεκδικώντας τις συνθήκες του καθεστώτος ΄β βαθμού, που αποκτά στις 17, μέρα που σταματά την απεργία.

9 Σεπτέμβρη: 5 προφυλακισμένοι δραπετεύουν από κέντρο προσωρινής κράτησης μεταναστών, και ξεφεύγουν από τα μπλόκα της αστυνομίας.

10-11 Σεπτέμβρη: Στην Cordoue οι Claudio, Giovanni, Giorgio και Michelle δικάζονται για παραποίηση στοιχείων, παράνομη κατοχή όπλων, πρόκληση φθορών κ.α. αναφορικά με τη ληστεία της τράπεζας Santander της Cordoue το 1996. Κάποιος κόσμος προσπαθεί να προσεγγίσει το δικαστήριο για να μοιράσει προκηρύξεις αλληλεγγύης στους διωκώμενους. Η αστυνομία τους απωθεί, τους κρατά σε αιχμαλωσία για μισή ώρα και τους απειλεί ότι θα τους ξαποστείλει αν δεν φύγουν από την πόλη.

30 Σεπτέμβρη: 4 κρατούμενοι του Puerto I, και 3 του Valdemoro ξεκινούν απεργία πείνας υποστηρίζοντας συλλογικές διεκδικήσεις των κρατουμένων. Στο Valdemoro 7 ακόμη κρατούμενοι συνεχίζουν την αποχή συσσιτίου και προαυλισμού κάθε σαββατοκύριακο.

3 Οκτώβρη: 2 άτομα συλλαμβάνονται στην Μαδρίτη, κι ένας στο Oviedo, κατηγορούμενοι για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών τον προηγούμενο χειμώνα στην Μαδρίτη και μεταφέρονται στη φυλακή του Soto del Real. Στις 10 Οκτώβρη, αποφυλακίζονται καταβάλλοντας 100.000 πεσέτας εγγύηση ο καθένας.

20 Οκτώβρη: Διαδήλωση στις φυλακές της Lleida σε αλληλεγγύη με τους αγώνες των κρατουμένων.

23 Οκτώβρη: Ο Edoardo Garcia Macia αποφυλακίζεται έναντι 5.000.000 πεσέτας.

[Απόσπασμα από το Cette Semaine #84, Φλεβάρης-Μάρτης 2002, σελίδες 28-32]

2002

5 Δεκέμβρη: Η αστυνομία της Σαραγόσα δολοφονεί τον Moisés Basanta. Σύμφωνα με τους μπάτσους, ο Moisés αναζητούνταν από την αστυνομία για να διερευνηθεί η συμμετοχή του σε ένοπλες επιθέσεις. Απάχθηκε καθώς επισκεπτόταν την μητέρα του και δολοφονήθηκε επι τόπου.

23 Δεκέμβρη: Στη φυλακή της Villanubla στο Valladolid, οι κρατούμενοι στην απομόνωση δέχτηκαν άγριες επιθέσεις από δεσμοφύλακες. Τουλάχιστον 10 ανάμεσά τους εισήχθηκαν στο νοσοκομείο, κι αρκετοί έμειναν γυμνοί με τα χέρια δεμένα.

2003

6 Γενάρη: Ο Santiago Botana μέλος της συνέλευσης Nodo50 από το 1998, καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλάκισης. Στις 17 Νοέμβρη 1995, ο Santiago είχε εισηχθεί σε νοσοκομείο μετά από έκρηξη στο σπίτι του, βαριά τραυματισμένος. Είχε μείνει στο νοσοκομείο 1,5 μήνα και αφέθηκε ελεύθερος έναντι 500.000 πεσέτας. Η έκρηξη προήλθε από υλικά που είχε στο σπίτι του για τη διάνοιξη σηρραγγών, που ήταν και το επάγγελμα του Santiago από το 1987. Λόγω της εγγύτητας της 20 Οκτώβρη, ημέρα που οργανώνονται αντιφασιστικές εκδηλώσεις, τα Μ.Μ.Ε. ξεκίνησαν μια εκστρατεία εναντίον του κάνοντας λόγο για εξτρεμιστές των δυο άκρων (φασίστες και αντι-φασίστες) που δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση. Καταδικάστηκε τελικά σε 4 χρόνια φυλάκισης.

8 Γενάρη: Το κοινοβούλιο της Καταλωνίας ψηφίζει την κατασκευή, μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2003, ενός νέου σωφρονιστικού κέντρου στην περιοχή του Con Margarit, δίπλα στην φυλακή της Brians με μέγιστη χωρητικότητα 1.500 θέσεις.

11 Γενάρη: Ο σύντροφος Oscar Diaz Manso δέχτηκε επίθεση με ρόπαλα από δεσμοφύλακες, στην τρίτη πτέρυγα των FIES της Σαραγόσα (το αποκαλούμενο “στρατόπεδο εξόντωσης”). Τέτοια περιστατικά είναι σχεδόν καθημερινά στις φυλακές αυτές.

13 Μάρτη: Θέτοντας την οργάνωση PCE(r)-GRAPO παράνομη, ο δικαστής Garzon αξιολόγησε τον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό ώς “εργαλείο στρατολόγησης αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης”.

[Απόσπασμα από το τέταρτο τεύχος του περιοδικού “Tout le monde dehors!” του Μάη 2003, σελίδα 30]

Tags καταστολή

Uncategorized

Η απεργία πείνας

Τί είναι η Απεργία Πείνας

Η απεργία πείνας είναι μια άκρως σοβαρή και υψηλά επικίνδυνη τακτική διαμαρτυρίας στην οποία ένας άνθρωπος αρνείται απλώς να φάει, ούτως ώστε να τραβήξει την προσοχή σε έναν σκοπό ή ένα ζήτημα. Μια απεργία πείνας ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να καταφεύγει κανείς σ αυτή μόνο σαν ένα ύστατο βήμα ή σε μια πολύ σκληρή κι έκτακτη κατάσταση.

Σ.τ.μ. Η απεργία πείνας είναι μια υπόθεση εξαιρετικά σοβαρή. Δεν προτρέπουμε κανέναν να καταφύγει σε μιά τέτοια ενέργεια, για κανένα λόγο. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν είναι στο χέρι μας και επειδή ακριβώς είναι μια υπόθεση ζωής και θανάτου, κάποια πράγματα πρέπει να είναι γνωστά. Γι αυτό και η μετάφραση και δημοσίευση του κειμένου.

Κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για μια απεργία πείνας:

Πρέπει να πίνουμε άφθονο νερό. Ένας υγιής ενήλικας μπορεί να επιβιώσει δίχως φαγητό για δυο σχεδόν μήνες, αλλά μπορεί ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ χωρίς νερό. Σε σχέση πάντα με το πόσο ακραία είναι μια απεργία πείνας, είναι καλό να πίνουμε αν το επιλέξουμε, χυμούς φρούτων και σούπες, ώστε να παρέχουν στο σώμα μας ένα μίνιμουμ σακχάρων, λιπαρών και βασικών θρεπτικών συστατικών. Το ίδιο όσον αφορά διάφορα συμπληρώματα τροφής.

Βρίσκουμε ένα άνετο σημείο για να διεξάγουμε την απεργία πείνας και παραμένουμε εκεί. Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρήσουμε όσο περισσότερη ενέργεια γίνεται στη διάρκεια της απεργίας πείνας. Παραμένουμε λοιπόν σ ενα άνετο σημείο και αποφεύγουμε κάθε σωματική δραστηριότητα, εκτός του να σηκωνόμαστε που και που όρθιοι και να περπατάμε λίγο.

Μένουμε θερμοί στο κρύο και δροσεροί στη ζέστη. Ξεκινώντας μια απεργία πείνας υποβάλλουμε το σώμα μας σε αφάνταση κακοποίηση και κάμπτουμε δραστικά τη φυσική του ικανότητα να προστατεύεται από τις εξωτερικές συνθήκες. Εξ αιτίας αυτού του γεγονότος είναι σημαντικό να έχουμε κατάλληλα ρούχα και προστασία από τις καιρικές συνθήκες της περιοχής. Θα είμαστε πλέον πολύ πιο ευάλωτοι σε περιστατικά υποθερμίας ή πυρετού.

Ανάλογα με τη διάρκεια της απεργίας πείνας, μπορεί να προκληθεί σοβαρή εώς και αμετάκλητη σε ορισμένες περιπτώσεις ζημιά στον οργανισμό. Ακολουθεί μια αναφορά στα βασικά προβλήματα υγείας που εμπλέκονται σε μια απεργία πείνας που κρατάει πάνω από 2-3 εβδομάδες. Αναφέρεται πάντα στην περίπτωση που απεργός δέχεται μόνο νερό και ήταν απόλυτα υγιής όταν ξεκίνησε την απεργία πείνας. Επίσης, κάποια από αυτά είναι μο-νι-μα:

Βλάβες στον μυικό ιστό (μετά τις 4 εβδομάδες περίπου)

Αδυναμία στα οστά (μετά τις 4 εβδομάδες περίπου)

Παραισθήσεις/Απώλεια του προσανατολισμού (μετά από 3 εβδομάδες περίπου)

Πιθανώς μόνιμη εγκεφαλική βλάβη (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Πιθανώς μόνιμη βλάβη εσωτερικών οργάνων (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Πιθανή ρήξη εσωτερικών οργάνων (μετά από 4-5 εβδομάδες)

Θάνατος (μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, ανάλογα και με την κατάσταση της υγείας του απεργού)

Πηγή: http://www.blackcrosscollective.org
[Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβριος 2007]

Tags οδηγός επιβίωσης

Uncategorized

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Δακρυγόνα/ασφυξιογόνα:

Το δακρυγόνο ανακαλύφθηκε από κάποιους αμερικάνους χημικούς στα 1928. Αναπτύχθηκε σαν όπλο στη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα για πρώτη φορά στον πόλεμο του Βιετνάμ. Την πιο συχνή του χρήση όμως βρήκε στα επόμενα χρόνια από τις κατασταλτικές δυνάμεις των κρατών ενάντια σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις του “εσωτερικού εχθρού”. Η χρήση του αποσκοπεί στο να καταστήσει το “θύμα” ανίκανο να αντισταθεί ή να ξεφύγει ώστε να περάσει υπό τον έλεγχο των δυνάμεων της τάξης. Οι πιο κοινοί τύποι δακρυγόνων/ασφυξιογόνων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι οι: CS (o-chlorobenzylidenemalononitrile) και CN (w-chloroacetophenone). Κάποιες συνέπειες της έκθεσης του οργανισμού σ’ αυτά είναι: έντονος ερεθισμός των ματιών που προκαλεί δάκρια ή και προσωρινή τύφλωση, ερεθισμός των βλενογόννων της μύτης, της τραχείας, των πνευμόνων, βήχας, ερεθισμός του λάρυγγα και του στομάχου, τάση για εμετό, πιθανότητα διάρροιας, άγχος-αύξηση των σφιγμών, εφίδρωση, δερματικοί ερεθισμοί. Σε περιπτώσης εισπνοής μεγάλης ποσότητας, έχει καταγραφεί σε τοξικολογική μελέτη ακόμη και χημική πνευμονίτιδα αλλά και θανατηφόρο πνευμονικό οίδημα, καρδιακές προσβολές, γαστρεντερίτιδα, ηπατοκυτταρικές λοιμώξεις, θάνατοι. Το CS ιδιαίτερα, είναι αλκαλικός διαλύτης σουλφυδρυλικών ομάδων και πιθανόν του DNA. Ενδέχεται λοιπόν να προκαλεί ακόμα και γενετικές μεταλλάξεις.

Η έξαρση των συμπτωμάτων ευνοείται πάντως με τη θερμότητα ή την ξηρασία, ενώ ακόμη και μικρές ποσότητες δακρυγόνου μπορούν να επιφέρουν προσωρινά έντονη δυσφορία σε πολλούς ανθρώπους, πράγμα που το καθιστά κι ένα από τα καθιερωμένα όπλα για τον έλεγχο του πλήθους. Χαρακτηριστική είναι η πρώτη αντίδραση του οργανισμού, βλεφαροσπασμοί, αίσθηση καψίματος και σωματικού πόνου. Συνήθως εκτοξεύονται ως κάνιστρα από ειδικά όπλα κάποια από τα οποία ρίχνουν και 4-5 βλήματα διασποράς. Μην επιχειρήσεις να πιάσεις το βλήμα με γυμνά χέρια γιατί είναι υπερβολικά θερμό, ενώ ο χρόνος που χρειάζεται για να πεταχτεί πίσω αρκεί για να επιδράσει πάνω σου αποτελεσματικά. Μπορεί επίσης να ψεκάζονται από σπρέυ χειρός ή από φισούνες σε μέγεθος πυροσβεστήρα. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να προκαλέσουν μέχρι και εγκαύματα πρώτου βαθμού.

Φροντίδα:

Αυτό που επιφέρει συνήθως η έκθεση στο CS ή το CN είναι ερεθισμός των ματιών και της τραχείας, βλεφαροσπασμοί, δάκρυα, βήχας, φτάρνισμα, ρινική καταρροή, μαζί με μια αίσθηση καψίματος στο εκτεθειμένο δέρμα και στο στόμα. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ναυτία, τάσεις για εμετό, φωτοφοβία, πονοκεφάλους. Τα συμπτώματα αυτά συνήθως εξαφανίζονται λίγες ώρες μετά την έκθεση. Η δυσφορία συνήθως κρατά για μισή το πολύ ώρα, ενώ το σπρέυ πιπεριού μπορεί να ενοχλεί ακόμη και μετά από 2 ώρες. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι η πρόσβαση σε κάποιο μέρος με καθαρό αέρα, απομάκρυνση από το σημείο όπου έχει πέσει ή έχει ψεκαστεί το δακρυγόνο/ασφυξιογόνο και το ξέπλυμα της επιδερμίδας και των ματιών. ’τομα με διεγνωσμένα αναπνευστικά προβλήματα όπως άσθμα ή εμφύσημα πρέπει να είναι πολύ πιο επιφυλακτικά καθώς ρισκάρουν μια επιδείνωση ή και μονιμοποίηση του προβλήματος σε περίπτωση έκθεσής τους. Το ίδιο όσον αφορά άτομα που φορούν φακούς επαφής, καθώς οι ουσίες που προκαλούν ερεθισμούς παγιδεύονται πίσω απ’ τους φακούς κι έτσι παρατείνεται η έκθεση σ αυτές. Αν ωστόσο φοράς φακούς μην τους πιάσεις παρά μόνο με καθαρά δάχτυλα, μην τους τρίψεις, μην τους πιέσεις.
Όταν λοιπόν πέσει ή ψεκαστεί το δακρυγόνο/ασφυξιογόνο μην πανικοβάλλεσαι και μη τρίψεις τα μάτια σου. Έχε στο μυαλό σου ότι αυτό δεν είναι και το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Παρά την σύγχυση και τον πανικό, μπορείς να βρείς κάποια ανοιχτωσιά να καταφύγεις. Μείνε ψύχραιμος και ανάπνεε αργά. Θυμήσου ότι είναι μόνο προσωρινό. Καθησύχασε τους διπλανούς σου αν έχουν καταληφθεί από τον πανικό. Στη συνέχεια, ξέπλυνε το πρόσωπο με ένα διάλυμα αποτελούμενο κατά 50% από νερό και 50% από βασικό διάλυμα (π.χ. Maalox) που θα έχεις παρασκευάσει από πριν, ή άφθονο νερό. Μην καταπιείς! Φύσηξε επίμονα την μύτη σου, ξέπλυνε το στόμα, φτύσε. Στάσου σε κάποιο σημείο με καθαρό αέρα, με το πρόσωπο προς την μεριά του ανέμου. Αργότερα, καλό είναι να κάνεις ένα ντους με δροσερό νερό και σαπούνι. Ξέπλυνε προσεκτικά το κεφάλι, ούτως ώστε το νερό από τα μαλλιά σου να μην τρέχει στα μάτια. Κλείσε τα ρούχα που φορούσες σε σακούλες μέχρι να τα πλύνεις, με ισχυρό βασικό (μη-όξεινο) απορρυπαντικό. Πίνε άφθονο νερό. Σε περίπτωση που αντιληφθείς μακροχρόνια συμπτώματα, όπως ερεθισμούς των ματιών ή αναπνευστικά προβλήματα κάποιες μέρες μετά, αναζήτησε ιατρική βοήθεια. Τις επόμενες μέρες, πίνε άφθονο νερό, ακόμη καλύτερα στίβοντας μέσα λίγο λεμόνι. Κοιμήσου αρκετά και απόφευγε το τσιγάρο, το αλκοόλ, την καφείνη, τα τηγανητά/λιπαρά γεύματα: Βοήθησε το συκώτι σου να αποβάλλει τα τοξικά.

Πρόληψη:

Καλύπτουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του σώματός μας, ιδιαίτερα αν έχουμε κάποιο έγκαυμα, ξεφλούδισμα από τον ήλιο κλπ, δεν το αφήνουμε σε καμία περίπτωση εκτεθειμένο. Χρησιμοποιούμε αντηλιακό (βασικό) και σε καμμία περίπτωση λοσιόν/έλαια κλπ γιατί παρατείνουν την επίδραση των δακρυγόνων. Στο εμπόριο μπορούν να βρεθούν ειδικές αντι-ασφυξιογόνες μάσκες (οι καλύτερες είναι αυτές που καλύπτουν ολόκληρο το κεφάλι, με φίλτρα τύπου ΝΑΤΟ, ενώ σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να παίρνουμε τις παλιού τύπου οι οποίες περιέχουν ασβέστιο στα φίλτρα), ωστόσο, η κατοχή μιας τέτοιας μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας σε μια πιθανή προσαγωγή, εξακρίβωση κλπ. Εναλλακτικά, μπορούμε να έχουμε γυαλάκια κολυμβητηρίου, ή στην χειρότερη περίπτωση ένα καθαρό μαντήλι, ακόμα και ελαφρώς ποτισμένο στο διάλυμα Maalox, ώστε να καλύπτει την μύτη και το στόμα μας.

Πηγές:

www.black-rose.com/radicalhealth.html
www.tao.ca/~plantingseeds/healingtrauma
www.wikipedia.org
Περιοδικό Do or Dire #7

P.O.Box 11303 Portland,OR 97211
or email info@blackcrosscollective.org

[Επιμέλεια-Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβριος 2007]

Βλέπε ακόμα:

Οδηγοί επιβίωσης

Τί κάνεις όταν πέσει δακρυγόνο;

Σε περίπτωση ανάκρισης – Animal Liberation Front

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Κινητά τηλέφωνα: Μιλάτε; Σας ακούμε!

Η εξακρίβωση στοιχείων – De jure plebes

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Τί είναι η απεργία πείνας;

“Οδηγός αυτοπροστασίας” για κάθε ενδιαφερόμενο/η

Tags οδηγός επιβίωσης

Uncategorized

Η εξακρίβωση στοιχείων

Η εξακρίβωση στοιχείων

Βασικές γνώσεις για την αντιμετώπιση μιας καθημερινής αστυνομικής πρακτικής

Πηγή: Το έντυπο de jure plebes (περί του δικαίου των απλών ανθρώπων, του λαού), τεύχος 2, φθινόπωρο 2004 (για επικοινωνία: radical-lawers@webster.gr). Σημείωση: Δε γνωρίζω κατά πόσο ισχύει ακόμα το e-mail ή αν έχουν κυκλοφορήσει άλλα τεύχη του de jure plebes κλπ.

Τα θέματα που σχετίζονται με την εξακρίβωση στοιχείων, την προσαγωγή στα αστυνομικά τμήματα και τις αστυνομικές έρευνες ρυθμίζονται, μεταξύ πολλών άλλων, στο προεδρικό διάταγμα (π.δ.) 141/1991, το οποίο γεννά κρίσιμα ζητήματα ουσίας που θέτουν σημαντικά ατομικά δικαιώματα στην «γκρίζα ζώνη» μιας διακριτικής ευχέρειας των οργάνων της αστυνομίας.

Η αστυνομία δικαιούται να μας υποβάλλει σε εξακρίβωση στοιχείων, ζητώντας την επίδειξη των σχετικών εγγράφων με παράλληλη επίδειξη της ταυτότητας του οργάνου, αν αυτό έχει πολιτική περιβολή. Μετά την επίδειξη της αστυνομικής ταυτότητας ολοκληρώνεται η διαδικασία, και, υπό κανονικές συνθήκες, δεν υφίσταται υποχρέωση απάντησης σε άλλες ερωτήσεις, χωρίς αντίστοιχα δυνατότητα προσαγωγής μας στο αστυνομικό τμήμα. Για να γίνει νόμιμα κάτι τέτοιο πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 15 περ. ΄θ του παραπάνω π.δ., είτε να μην φέρει ο πολίτης αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο, είτε εξαιτίας του τόπου, του χρόνου, των περιστάσεων και της συμπεριφοράς του να δημιουργείται στους αστυνομικούς η υπόνοια πρότερης διάπραξης εγκληματικής ενέργειας. Έτσι, αν δεν συντρέχει μία εκ των περιστάσεων (το οποίο φυσικά εναπόκειται στην αξιολογική κρίση των οργάνων…) δεν είναι νόμιμη η προσαγωγή στο τμήμα. Η συχνή αντίθετη πρακτική λαμβάνει χώρα υπό τον μανδύα ανάγκης ελέγχου για την ύπαρξη ανεκτέλεστων ποινικών αποφάσεων. Η διόγκωση όμως του σχετικού (χρονικού και ψυχολογικού) βάρους στον πολίτη είναι απαράδεκτη, ερμηνεία που έγινε δεκτή και από το Συνήγορο του Πολίτη στο εμπεριστατωμένο πόρισμά του με θέμα «Νόμιμες προϋποθέσεις προσαγωγών και αστυνομικών ερευνών» από τον Ιούνιο του 2003.

Σε περίπτωση προσαγωγής, ο χρόνος παραμονής στο τμήμα δεν πρέπει να υπερβαίνει τον απολύτως προσήκοντα, σε αντίθετη δε περίπτωση εκφράζουμε κομψά τη δυσαρέσκειά μας, για να απεμπλακούμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Επομένως, η εξακρίβωση φυγοδικίας ή φυγοποινίας δεν επιτρέπεται να διαρκεί για ώρες. Τυχόν διαβεβαιώσεις περί μη σύλληψης ή ύπαρξης κατηγοριών ελάχιστη σημασία έχουν, αφού η κράτηση, ως παρεμπόδιση της ελευθερίας της κίνησης, είναι πραγματικό γεγονός ανεξάρτητα από το νομικό χαρακτηρισμό της.

Σε περίπτωση διατύπωσης άλλων ερωτήσεων, άσχετων με τη διαπίστωση των στοιχείων μας, όπως π.χ. σχετικών με τις πολιτικές μας απόψεις, την οικογενειακή μας κατάσταση ή τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις συνίσταται η μη απάντηση, διότι αυτές αφορούν προσωπικά μας δεδομένα που δεν (πρέπει να) αφορούν την αστυνομία. Βέβαια συχνά χρησιμοποιείται στο δρόμο σε περίπτωση σχετικής άρνησης η, παντελώς καταχρηστική, απειλή προσαγωγής στο τμήμα για «διακρίβωση του γνησίου της ταυτότητας» ως «καψόνι» για την απροθυμία του ερωτωμένου.

Δακτυλοσκόπηση και φωτογράφηση, κατά τα άρθρα 27 παρ. 1 εδ. η’ και 29 παρ. 1 εδ. γ’ π.δ. 342/1977, επιτρέπεται μόνο όταν υπάρχει εξατομικευμένη υπόνοια τέλεσης εγκλήματος, επομένως όχι σε περίπτωση προσαγωγής για εξακρίβωση. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντική η διευκρίνιση της νομικής μας θέσης (μάρτυρα, κατηγορουμένου ή απλώς προσαχθέντα) για την άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων.

Οι έρευνες της αστυνομίας, που ρυθμίζονται από τα άρθρα 94 εδ. α’ και 96 παρ. 3 εδ. α’ και β’ του π.δ. 141/1991, διακρίνονται σε σωματικές, σε έρευνες σε μεταφορικά μέσα και σε έρευνες σε κατοικίες. Κανονικά η σωματική έρευνα, εκτός από τις περιπτώσεις των σωματικών ερευνών στα πλαίσια προανάκρισης για ένα συγκεκριμένο αδίκημα, μπορεί να γίνει μόνον αν υπάρχει σοβαρή και βάσιμη υπόνοια ή απόλυτη ανάγκη, οπότε ο πολίτης δικαιούται σε διευκρίνιση για ποιο αδίκημα θεωρήθηκε ύποπτος. Η έκφραση δυσαρέσκειας λόγω έρευνας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιβαρυντικό στοιχείο, αφού από πουθενά δεν προκύπτει έννομη υποχρέωση του πολίτη να είναι πρόθυμος και χαμογελαστός απέναντι στους ελέγχοντες αστυνομικούς. Η σχετική, τέλος, θεμελίωση σοβαρής υπόνοιας τέλεσης αξιόποινης πράξης αποκλειστικά λόγω της παρουσίας σε συγκεκριμένο δημόσιο χώρο (π.χ. πλατεία Εξαρχείων στην Αθήνα ή πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη) κρίνεται καθ’ όλα παράνομη, διότι η σχετική ελευθερία εμπίπτει στο απόλυτο προστατευτικό πεδίο του δικαιώματος στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας (άρθ. 5 παρ. 1 Συντάγματος).

Η έρευνα πρέπει να γίνεται με τρόπο που να σέβεται την αξιοπρέπεια του ατόμου και σε γυναίκα μόνο από γυναίκα αστυνομικό και, αν δεν υπάρχει τέτοια, από άλλη γυναίκα που διαλέγει ο άντρας αστυνομικός. Αν σκοπός της έρευνας είναι η ανεύρεση συγκεκριμένου εγγράφου ή αντικειμένου, ο αστυνομικός οφείλει να ζητήσει κατ’ αρχάς την αυτόβουλη παράδοσή του από τον πολίτη (π.χ. κέρματα και αναπτήρες στο γήπεδο). Με τις ίδιες προϋποθέσεις και την ίδια διαδικασία γίνεται έρευνα σε μεταφορικά μέσα και σε μεταφερόμενα αντικείμενα (π.χ. μια βαλίτσα σε ένα αυτοκίνητο).

Η έρευνα σε κατοικία (στην έννοια της κατοικίας εμπίπτει και κάθε κατάλυμα που χρησιμοποιείται για διαβίωση ή εργασία και δεν είναι προσιτό σε όλους, π.χ. αντίσκηνο ή δωμάτιο ξενοδοχείου) όταν δεν ενεργείται προανάκριση ή ανάκριση, ονομάζεται αστυνομική- προληπτική έρευνα και μπορεί να γίνει μόνο με τη ρητή συναίνεση του/της ενοίκου της. Αντίθετα όταν πρόκειται για έρευνα σε κατοικία στα πλαίσια ανάκρισης ή προανάκρισης είναι υποχρεωτικό να ανοίξουμε την πόρτα. Έτσι, αφού ζητήσουμε από αυτούς που διεξάγουν την έρευνα, και είναι πάντα τουλάχιστον δύο, τα στοιχεία τους και μας επιδείξουν το ένταλμα έρευνας, ανοίγουμε, αλλιώς έχουν το δικαίωμα να παραβιάσουν την πόρτα. Κατά τη διεξαγωγή της έρευνας είναι δικαίωμα του ενοίκου, και μάλιστα μεγάλης πρακτικής χρησιμότητας, η αυτοπρόσωπη παρουσία του, γι’ αυτό μπορούν να γίνουν υποδείξεις για την κατά σειρά έρευνα των επιμέρους χώρων.

Έρευνα τη νύχτα απαγορεύεται να γίνει χωρίς την παρουσία δικαστικού λειτουργού. Νύχτα θεωρείται το διάστημα από 8 μ.μ. ως 6 π.μ. το χειμώνα (1 Οκτωβρίου-31 Μαρτίου) και από 9 μ.μ. ως 5 π.μ. το καλοκαίρι (1 Απριλίου-30 Σεπτεμβρίου). Έρευνα τη νύχτα επιτρέπεται μόνο αν υπάρχει ένταλμα σύλληψης, αν εκείνη την ώρα στην κατοικία τελείται αυτόφωρο κακούργημα ή πλημμέλημα ή παίζονται κατ’ επάγγελμα τυχερά παιχνίδια ή γίνονται κατ’ επάγγελμα ακολασίες. Όταν τελειώσει η έρευνα συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται και από τον ένοικο, αφού πρώτα ελεγχθεί η καταγραφή όλων των αντικειμένων που τυχόν κατάσχονται. Επίσης ο ένοικος ζητάει και παίρνει εκείνη την ώρα αντίγραφο της έκθεσης έρευνας.

Κλείνοντας να επισημάνουμε ότι είναι απολύτως απαραίτητο να έχουμε κατά νου πως όσο σημαντική είναι η γνώση των δικαιωμάτων μας σε περίπτωση που αντιμετωπίζουμε κάποια από τις παραπάνω καταστάσεις, άλλο τόσο είναι σημαντικό οι αντιδράσεις μας να είναι ψύχραιμες και σταθμισμένες. Κι αυτό γιατί η εφαρμογή της διακριτικής ευχέρειας, στην οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, από τη μεριά ενός μηχανισμού που σε πάμπολλες περιπτώσεις έχει αποδείξει την απαξιωτική του στάση απέναντι στα δικαιώματα, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην κινείται στην κατεύθυνση που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

Tags οδηγός επιβίωσης

Uncategorized

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
5 Comments on Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Σε μια διαδήλωση υπάρχει συχνά ένα ενδεχόμενο τραυματισμού. Δεδομένου ότι η προοπτική μεταφοράς σε νοσοκομείο δεν είναι πάντα ότι ευκολότερο (υπάρχει πάντα η πιθανότητα σύλληψης, το θέμα της απόστασης, του χρόνου…), αλλά ούτε κι ότι καλύτερο (μιας και συχνά μετά από περιπτώσεις σύγκρουσης στο δρόμο, οι μπάτσοι «κόβουν κίνηση» έξω από τα κοντινότερα νοσοκομεία για τραυματίες), θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο για όποιον επιλέγει να βρεθεί σε μια διαδήλωση να γνωρίζει κάποια βασικά πράγματα ώστε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση κινδύνου. Το βασικότερο σε μια σύγκρουση στο δρόμο είναι να διατηρούμε πάντοτε τη ψυχραιμία μας. Σκοπός της καταστολής, είναι να σπείρει ανάμεσά μας τον φόβο. Ο πανικός είναι λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση ο χειρότερος σύμβουλος. Η λογική του «να σώσω το τομάρι μου», είναι που παράγει τα ποδοπατήματα διαδηλωτών, την ηττοπάθεια, και τελικά τις εκτεταμένες συλλήψεις και στρώνει το έδαφος για την αστυνομική κακοποίηση και την καταστολή.

Ο οδηγός που ακολουθεί, βασίζεται σε αντίστοιχους οδηγούς ιατρικών ομάδων όπως οι Action Medics UK και η Black Cross Health Care Collective οι οποίοι απευθύνονται κυρίως σε γιατρούς και αφορούν την περίθαλψη τρίτου προσώπου, μπορεί ωστόσο να φανεί αρκετά χρήσιμος, ώστε να φροντίσουμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο διαδηλωτή σε περίπτωση τραυματισμού. Είναι σημαντικό να έχουμε πάντοτε τη συγκατάθεση του ανθρώπου που προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Εξ αιτίας της κατάστασης που θα επικρατεί εκείνη τη στιγμή, κάθε προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί ως επίθεση ή ακόμα ως απόπειρα σύλληψης…

Πάνω απ’ όλα απαιτείται ψυχραιμία, αν δεν είμαστε σίγουροι για κάτι (όπως για το πώς ακριβώς πρέπει να αντιδράσουμε ή για το αν ο τραυματίας θέλει τη βοήθειά μας), περιττό να πούμε, ότι δεν το επιχειρούμε.

-Τι κάνουμε σε περίπτωση τραυματισμού από δακρυγόνο:

Σε περίπτωση που ο τραυματίας φοράει φακούς επαφής, του ζητάμε να τους βγάλει, ώστε να μην τραυματιστεί ο κερατοειδής χιτώνας του ματιού. Οι φακοί έπειτα είναι για πέταμα, δεν υπάρχει τρόπος καθαρισμού. Ένα προληπτικό μέσο θα ήταν η χρήση μάσκας, ή γυαλιών κολυμβητηρίου.
Απομακρύνουμε τον τραυματία από το σημείο που έπεσαν τα δακρυγόνα.
Αφαιρούμε το ρούχο πάνω στο οποίο έχει πέσει δακρυγόνο.
Ξεπλένουμε πολύ προσεκτικά τα μάτια του με κάποιο βασικό διάλυμα (π.χ. Maalox), ή τουλάχιστον με άπλετο δροσερό νερό (αυτό ίσως τσούξει περισσότερο, τουλάχιστον στην αρχή). Όχι ζεστό νερό: ανοίγουν οι πόροι του δέρματος και απορροφούν το δακρυγόνο.
Αφήνουμε τα δάκρυα να «κάνουν τη δουλειά τους», χωρίς να τρίβουμε ή να σκουπίζουμε τα μάτια.
Παροτρύνουμε τον τραυματία να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά, να φτύνει και να φυσάει την μύτη του, ενώ τον βοηθάμε να καθίσει σε ανοιχτό μέρος, όπου κάνει ρεύμα, ώστε να εξατμιστεί το δακρυγόνο που απέμεινε.

-Σε περίπτωση εξωτερικής αιμορραγίας:

Σκοπός μας είναι α) να σταματήσουμε την αιμορραγία, β) να αποτρέψουμε κάποιο σοκ, γ) να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο μόλυνσης.

Τι να κάνουμε:

Εκθέτουμε ολόκληρη την πληγή, βγάζουμε από πάνω τα ρούχα.
Ελέγχουμε αν υπάρχει κάποιο κάταγμα ή αν έχει εισχωρήσει κάποιο ξένο σώμα στην πληγή.
Αν δεν ισχύει κάτι από το «2» πιέζουμε την πληγή με ένα κομμάτι ύφασμα ή βαμβάκι, αλλιώς χρησιμοποιούμε λαστιχένια γάντια, ή προτρέπουμε τον τραυματία να μας βοηθήσει με το χέρι του.
Δεν προσπαθούμε να αφαιρέσουμε το ξένο σώμα (π.χ. κομμάτι γυαλί) από την πληγή. Κάτι τέτοιο αυξάνει τον κίνδυνο επέκτασης της πληγής ή/και μόλυνσης.
Εφαρμόζουμε έμμεση πίεση (γύρω από την πληγή) ώστε να σταματήσουμε την αιμορραγία.
Σηκώνουμε ψηλά το μέλος του σώματος που έχει χτυπηθεί.
Βοηθούμε τον τραυματία να ξαπλώσει ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος τραυματισμού από το σοκ ή/και την πτώση.
Καλύπτουμε την πληγή προσεκτικά με επίδεσμο, σιγουρεύοντας ότι η κυκλοφορία του αίματος γίνεται κανονικά ως τα άκρα, αν ο επίδεσμος γεμίσει αίμα, χρησιμοποιούμε και δεύτερο επίδεσμο από πάνω.
Προσέχουμε μην καταληφθεί από σοκ, ενώ ψάχνουμε να βρούμε κάποιον ιατρό. Σε περίπτωση που έχει κοπεί αρτηρία, ένας καλός επίδεσμος μπορεί να κρατήσει την αιμορραγία για λίγα λεπτά αλλά είναι αναγκαία η μεταφορά σε νοσοκομείο.

-Σε περίπτωση εσωτερικής αιμορραγίας

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μετά από κάποιο πολύ σκληρό χτύπημα. Αν ο τραυματίας μοιάζει να έχει υποστεί σοκ, χωρίς κάποια φανερή απώλεια αίματος, είναι δείγμα εσωτερικής αιμορραγίας.
Κάποια σημάδια είναι:
Xλωμάδα
Κρύο, ιδρωμένο δέρμα
Γρήγορος κι αδύναμος παλμός
Σωματικός πόνος
Δίψα
Σύγχυση, υπερ-κινητικότητα και ενοχλήσεις, οδηγώντας πιθανόν σε κατάρρευση ή λιποθυμία
Μελανιές πάνω από το σημείο του χτυπήματος
Αιμορραγία από τις σωματικές οπές (π.χ. αυτιά)
Ανεξήγητο (εσωτερικό) φούσκωμα ή πρήξιμο.

Τι να κάνουμε:

Σε περίπτωση που όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με εσωτερική αιμορραγία, κανονίζουμε άμεσα εισαγωγή του τραυματία σε νοσοκομείο, ενώ προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε την περίπτωση σοκ, βοηθώντας τον να ξαπλώσει έχοντας ελαφρά υπερυψωμένα τα πόδια, και χαλαρώνουμε τα ρούχα που τον στενεύουν.

-Σε περίπτωση Σοκ

Έχουμε στο μυαλό μας ότι το Σοκ μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο.
Συνήθη σημάδια είναι:
Ασθενής και ταχύτατος παλμός
Επιτάχυνση των εισπνοών (σε πάνω από 30 ανά λεπτό)
Κρύο και ιδρωμένο δέρμα
Δίψα
’γχος
Ναυτία
Λήθαργος, σύγχυση
Σταχτί πρόσωπο
Ασυνειδησία

Τι να κάνουμε:

Αν είναι δυνατό, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την πηγή του άγχους (π.χ. κάποιο τραύμα, έγκαυμα).
Βοηθούμε να ξαπλώσει με τα πόδια ελαφρά υπερυψωμένα
Χαλαρώνουμε κάθε στενό ρούχο
Αδειάζουμε τον γύρω χώρο, δεν μαζευόμαστε όλοι από πάνω…
Αν έχει κρύο ή κακοκαιρία, τόσο του παρέχουμε ένα δεύτερο ρούχο ή κάποιο σκέπασμα, δεν χρησιμοποιούμε καλοριφέρ ή κάποια άλλη πηγή θερμότητας.

-Διάσειση / Αιμάτωμα

Προέρχονται από χτυπήματα στο κεφάλι, η διάσειση είναι κάτι σαν μελανιά στον εγκέφαλο, ενώ το αιμάτωμα είναι εσωτερική αιμορραγία. Ο καθένας που δέχτηκε ένα χτύπημα στο κεφάλι, πρέπει να εξεταστεί για ενδεχόμενο διάσεισης ή αιματώματος. Δεν αφήνουμε ποτέ κάποιον χτυπημένο στο κεφάλι μόνο του, καθώς έχει άμεση ανάγκη εξέτασης.
Κάποια σημάδια είναι:
Ολοένα και χειρότερος πονοκέφαλος
Τάση για εμετό
Ζαλάδα, αίσθηση πνιγμού
Προβλήματα στην όραση
Καθυστερημένες, ανακριβείς αντιδράσεις σε μια από τις δυο πλευρές του σώματος
Σπασμοί
Σημάδια κάποιας κρανιο-εγκεφαλικής κάκωσης (διαστολής της κόρης του ματιού, αιμορραγία πίσω από τα αυτιά, κιτρινωπό υγρό τρέχει από τα μάτια).
Βαθιές σχισμές στο δέρμα του κεφαλιού.

Τι να κάνουμε:

’μεση εισαγωγή σε νοσοκομείο! (το πολύ, μέσα σε 24 ώρες). Αν ο τραυματίας έχει χάσει τις αισθήσεις του δεν επιχειρούμε να τον κουβαλήσουμε. Υπάρχει κίνδυνος να επιδεινωθούν τα τραύματά του. Αναζητάμε άμεσα ιατρική βοήθεια.

-Εγκαύματα:

Σκοπός μας είναι να μειώσουμε όσο το δυνατόν το κάψιμο και το πρήξιμο, και να ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο μόλυνσης. Έχουμε κατά νου ότι οι πιθανότητα μόλυνσης στα εγκαύματα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι σε τραύματα που προκαλούν αιμορραγία. Επίσης, είναι υψηλή η πιθανότητα κάποιου σοκ ή λιποθυμίας, καθώς ο τραυματίας χάνει γρήγορα μεγάλο μέρος των υγρών του οργανισμού του.
Τα εγκαύματα μπορούν να είναι είτε επιφανειακά-πρώτου βαθμού (κοκκινίλες, πρηξίματα …) είτε δευτέρου βαθμού (οδυνηρές κοκκινίλες, ξεφλούδισμα, φουσκάλες) είτε τρίτου βαθμού (λιωμένο δέρμα συχνά με απώλεια αισθήσεων λόγω της βλάβης στο νευρικό σύστημα). Τα εγκαύματα δευτέρου ή τρίτου βαθμού απαιτούν άμεση μεταφορά σε νοσοκομείο.

Τι να κάνουμε:

Ρίχνουμε άμεσα δροσερό νερό
Αφαιρούμε κάθε ρούχο από το έγκαυμα εκτός αν έχει κολλήσει στο δέρμα
Αφαιρούμε κάθε τι που στενεύει το δέρμα (π.χ. δαχτυλίδια, ρολόγια)
Κρατάμε απλωμένη την περιοχή που κάηκε, ώστε να αποτρέψουμε πιθανή παραμόρφωση (λόγω των ουλών που θα ανοίξουν)
Κρατάμε την περιοχή που κάηκε ψηλά, ώστε να μην πρηστεί (π.χ. πόδια)
Καλύπτουμε απαλά με αποστειρωμένο, μη-χνουδωτό ύφασμα.
Δε χρησιμοποιούμε κρέμες για εγκαύματα, δεν φέρνουμε τίποτα σε επαφή με την πληγή.

-Κατάγματα:

Μέχρι την ακτινογραφία, φροντίζουμε κάθε πιθανό κάταγμα σαν κάταγμα.
Σημάδια:
πρόβλημα στην κίνηση
Πόνος, εκτεταμένος ή επικεντρωμένος
Πρήξιμο ή μελανιά
Παραμόρφωση
Χαλαρότητα
Ήχοι κατά την κίνηση
Πρόβλημα στην κυκλοφορία, τις αισθήσεις, την κίνηση
Πληγές, σουβλιές στο κόκαλο

Τι να κάνουμε:

Ακινητοποίηση
Ξεκούραση, απαλλάσσουμε το χτυπημένο μέλος από κάθε πίεση
Βάζουμε πάγο: αυτό θα το κρατήσει κρύο για 20-30 λεπτά τουλάχιστον
Το κρατάμε σταθερό, με ελαστικό επίδεσμο.
Ψηλά, πάνω από το επίπεδο της καρδιάς του τραυματία
Μεταφορά σε νοσοκομείο

***

Βλέπε ακόμα:

Οδηγοί επιβίωσης

Τί κάνεις όταν πέσει δακρυγόνο;

Σε περίπτωση ανάκρισης – Animal Liberation Front

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές

Κινητά τηλέφωνα: Μιλάτε; Σας ακούμε!

Η εξακρίβωση στοιχείων – De jure plebes

Αντιμετώπιση δακρυγόνων

Τί είναι η απεργία πείνας;

“Οδηγός αυτοπροστασίας” για κάθε ενδιαφερόμενο/η

Tags οδηγός επιβίωσης

Animal Liberation Front

Σε περίπτωση ανάκρισης – ALF

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
4 Comments on Σε περίπτωση ανάκρισης – ALF

Σε περίπτωση ανάκρισης – ALF

Το παρακάτω άρθρο κυκλοφόρησε από ακτιβιστές του Animal Liberation Front στις ΗΠΑ και αναφέρεται συγκεκριμένα στην περίπτωση ανάκρισης από πράκτορες του FBI ή των τοπικών αστυνομιών, εξηγώντας για ποιό λόγο η καλύτερη επιλογή είναι να παραμείνεις σιωπηλός/η, κάνοντας μια αναφορά στις βασικές ανακριτικές μεθόδους της αμερικανικής αστυνομίας βάσει των εμπειριών των ακτιβιστών. Οι αναλογίες με την ελληνική περίπτωση είναι παραπάνω από προφανείς, γι αυτό και η χρησιμότητα του άρθρου, που δημοσιεύεται εδώ με κάποιες ευνόητες μετατροπές.

Κατ΄ αρχήν, αρνήσου οποιαδήποτε επικοινωνία με τους πράκτορες. Έχε υπόψη ότι αποτελεί αδίκημα η ψευδομαρτυρία ενώπιον πρακτόρων του FBI ή άλλων ομοσπονδιακών ανακριτών. Μιλώντας τους, μάλλον σκάβεις το λάκκο σου, μιας και μπορεί να σου επιβληθεί ακόμα και ποινή για δυο δηλώσεις όπου, είτε λόγω φόβου-είτε επειδή ξέχασες κάτι, έπεσες σε βασικές ανακρίβειες.

Είναι επίσης επικίνδυνο να προσπαθήσεις να τους ξεγελάσεις. Είναι εκπαιδευμένοι να αποσπούν πληροφορίες από ανθρώπους, και να εντοπίζουν αυτούς που ψεύδονται. Έχουν μάθει πώς να κάνουν τους ανθρώπους να «σπάνε» κάνοντάς τους να νιώθουν φοβισμένοι, απομονωμένοι, ένοχοι ή και αγενείς. Εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη, την ειλικρίνεια και την ευαισθησία ανθρώπων για να μαζέψουν περισσότερες πληροφορίες και να παρενοχλήσουν εντονότερα αγωνιστές. Προτιμούν να τους πεις ψέματα από το να μη μιλήσεις καθόλου, οπότε κράτα το κεφάλι ψηλά και μη λες κουβέντα!

Παρακάτω, ακολουθεί μια λίστα από τα κυριότερα βρώμικα κόλπα που χρησιμοποιούν οι ανακριτές ενάντια σε αγωνιστές για να τους «σπάσουν»:

1) «Οι φίλοι σου μας τα ‘παν όλα, γιατί δε μιλάς κι εσύ να ξεμπερδεύεις;» – Θα σου πουν πως οι φίλοι σου σε πρόδωσαν ελπίζοντας να σε κάνουν κι εσένα να ρουφιανέψεις εναντίον τους. Κάτι τέτοιο είναι συνήθως ψέμμα, ωστόσο, ακόμα κι αν σε είχαν προδώσει, πώς ακριβώς θα σε ωφελούσε να καταθέσεις κι εσύ εναντίον του εαυτού σου;

2) «Αν δεν μιλήσεις, θα προφυλακιστείς». – Αυτό τις περισσότερες φορές είναι λόγια του αέρα. Δεν πρόκειται να προφυλακιστείς απλά και μόνον επειδή δεν έχουν αρκετά στοιχεία εναντίον σου ώστε να κατοχυρώσουν νομικά κάτι τέτοιο. Αν μιλήσεις, μπορεί απλά να τους δώσεις τις πληροφορίες που χρειάζονται, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παραμείνεις σιωπηλός/η. Αν πάλι πρόκειται πράγματι να προφυλακιστείς, αυτό θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς.

3) «Πες μας αυτό που θέλουμε, και δε θα σε ξαναενοχλήσουμε». – Οι πράκτορες μπορούν να σου υποσχεθούν οτιδήποτε προκειμένου να σε κάνουν να μιλήσεις. Ωστόσο, παρατήρησε ότι όταν υπογράψεις τη δήλωση που θα σε ενοχοποιεί, αυτοί δεν υπογράφουν ανάλογα κάτι που να τους δεσμεύει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Απλά λένε ψέμματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους εμπιστεύεστε.

4) «Τα ξέρουμε όλα όσα έχεις κάνει, κι έχουμε αποδείξεις για να σε χώσουμε μέσα» – Αν ήταν έτσι, απλά θα προχωρούσαν να σε καταδικάσουν. Συνήθως αυτό είναι ένα ακόμη ψέμμα, αν και μερικές φορές θα σου δείξουν ή θα σου αναφέρουν τα «αποδεικτικά στοιχεία» που έχουν εναντίον σου. Αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» θα έχουν προσληφθεί παράνομα – πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο δικαστήριο – ή θα είναι απλά ψέμματα π.χ. «βρέθηκαν δαχτυλικά αποτυπώματά σου», τα οποία πιστεύουν ότι προσεγγίζουν αρκετά την πραγματικότητα ούτως ώστε να σε τρομάξουν. Σου λένε και σου δείχνουν τα «αποδεικτικά στοιχεία» αυτά, με την ελπίδα να σε «σπάσουν» και να καταθέσεις οτιδήποτε, καθώς, σε αντίθεση με τις ψευδομαρτυρίες και τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν αποσπάσει παράνομα, η κατάθεσή σου είναι κάτι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν σε μια δίκη. Και θα τη χρησιμοποιήσουν σαν το κύριο αποδεικτικό στοιχείο εναντίον σου. Το επιμύθιο της ιστορίας αυτής είναι: μη λέτε τίποτα.

5) «Φαίνεσαι έξυπνο άτομο, έχεις μέλλον μπροστά σου. Δε θες να καταστρέψεις τη ζωή σου, έτσι δεν είναι;». – Θα κάνουν σαν να νοιάζονται πραγματικά για την κατάστασή σου και ότι δήθεν προσπαθούν να σε βοηθήσουν. Αλλά, για κάποιο λόγο δεν μπορούν να σε βοηθήσουν, εκτός αν τους μιλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι φυσικά, δεν τους καίγεται καρφί για σένα. Είναι απλά ένας ακόμη τρόπος για να σε χειραγωγήσουν ώστε να τους μιλήσεις. Κράτα στο μυαλό ότι δρουν βάσει εντολών, όχι προσωπικών «συμπαθειών».

6) «Αυτοί οι εξτρεμιστές κάνουν ζημιά στο κίνημά σας. Απομακρύνουν τους ανθρώπους, τους εξαγριώνουν. Βοήθησε τον αγώνα που κάνετε, πες μας γι αυτούς». – Αυτοί οι «εξτρεμιστές» κερδίζουν τόσες νίκες που το καταπιεστικό καθεστώς δεν μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο παρά να στείλει τους υπαλλήλους του να τους τσακίσουν – είτε είναι «παράνομοι» είτε «νόμιμοι». Θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν τη δική σου θέληση να συμβάλλεις στον αγώνα, ενάντια στους συντρόφους σου.

7) «Κι εγώ μαζί σας είμαι, απλά διαφωνώ με τις τακτικές (των φίλων) σου» ή «κι εγώ έχω μια κόρη που είναι αριστερίστρια…», και πάλι, θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για τους σκοπούς μας, αλλά λόγω π.χ. οικονομικών δυσκολιών κλπ αναγκάστηκαν να υποστηρίζουν τον νόμο, την τάξη. Ίσως πάλι προτείνουν ότι μπορούμε να «αλληλοβοηθηθούμε». – Αν πραγματικά μας υποστήριζαν, δεν θα έκαναν δουλειά τους την παρενόχληση των αγωνιστών. Το να συμβάλλεις στο να οδηγούνται αγωνιστές στη φυλακή, όπως και να ‘χει δε βοηθάει, ούτε εσένα, ούτε κανέναν.

8) «Αν δεν έχεις να κρύψεις τίποτα, τότε γιατί δεν μιλάς;» – Αυτή είναι μια από τις πιο συχνές τακτικές τους. Όλοι νιώθουμε την επιθυμία να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, ιδιαίτερα όταν είμαστε αθώοι. Ωστόσο, θα πιαστούν από το κάθε τι που θα πούμε, ζητώντας να μάθουν όλο και περισσότερα, κι όταν κάποια στιγμή θες να σταματήσεις, θα πουν: «Α! ώστε τώρα δε θες να μιλήσεις; Κάπου εδώ μπάζει η ιστορία σου», και θα προσπαθήσουν ξανά να σε κάνουν να νιώσεις ένοχος ώστε να προσπαθήσεις να ξελασπώσεις τον εαυτό σου. Αλλά ακόμη κι αν είσαι αθώος, μη βγάλεις κουβέντα! Η αθωότητα ενός αγωνιστή δεν έχει αποθαρρύνει ποτέ τις αρχές από το να τον ανακρίνουν και να τον παρενοχλούν.

9) «Αυτοί που κάνουν τον φίλο σου, σε κοροϊδεύουνε. Σε έβαλαν να κάνεις όλη τη βρωμοδουλειά και τώρα εσύ τραβάς το ζόρι ενώ αυτοί είναι στο σπιτάκι τους. Σε χρησιμοποίησαν και τώρα σε έχουν γραμμένο». Οι ανακριτές θα προσπαθήσουν να σε στρέψουν ενάντια στους πραγματικούς ή φανταστικούς «άλλους» με τους οποίους πιθανολογούν ότι συνεργάζεστε. Θα ισχυριστούν ότι σε χρησιμοποιούσαν και τώρα σε έχουν εγκαταλείψει. Κι έπειτα θα σε ρωτήσουν γιατί θες να προστατεύσεις τέτοιους τιποτένιους ανθρώπους που σου φέρθηκαν τόσο άσχημα και δεν νοιάζονται καν για το ότι πιάστηκες και αντιμετωπίζεις πιθανόν, πολλά χρόνια φυλάκισης. Θα προσπαθήσουν να σε κάνουν να αμφιβάλεις για τους συντρόφους σου ενώ θα σου προτείνουν διάφορες δικαιολογίες για να τους ρουφιανέψεις. Ξανά, πρόκειται για τακτική χειραγώγησης, οπότε μη βγάλεις κουβέντα. Ωστόσο, είναι χρήσιμο να είσαι σίγουρος ότι η ομάδα σου αποτελείται από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και σέβεσαι απόλυτα, έτσι ώστε να μη γίνονται πιστευτά ποτέ τέτοια ψέμματα της αστυνομίας.

10) Επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις του ίδιου πράγματος. Οι πράκτορες θα σε ρωτήσουν για το ίδιο θέμα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Με τον τρόπο αυτό συνήθως αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους που θεωρούν ότι προσπαθούν να τους ξεγελάσουν. Τους βοηθά επίσης να μαζέψουν περισσότερες πληροφορίες από όσους καταθέτουν στ αλήθεια, αλλά διστακτικά. Μη νομίσεις ποτέ ότι στην ανάκριση θα σου κάνουν μια-δυο ερωτήσεις και θα σε αφήσουν να φύγεις. Όσο περισσότερα τους δώσεις, τόσο περισσότερα θα σου ζητήσουν, κι από τη στιγμή που θα αρχίσεις να μιλάς, θα κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να συνεχίσεις να μιλάς.

11) Ο «καλός κι ο κακός μπάτσος». Αυτό είναι το παλιότερο κολπάκι τους. Σύμφωνα μ αυτό, ο ένας από τους δύο παρόντες αστυνομικούς θα χρησιμοποιήσει όλες τις «άσχημες» από τις παραπάνω τακτικές (π.χ. απειλές), ενώ ο άλλος τις πιο «ήρεμες» (π.χ. υποσχέσεις). Μ αυτό εφαρμόζουν ολόπλευρη πίεση πάνω σου. Μερικές φορές ο «κακός μπάτσος» θα εξαγριωθεί και θα βγει «εκτός ελέγχου» προκειμένου να σε φοβίσει μέσα από την απειλής της σωματικής βίας. Τότε ο «καλός μπάτσος» θα καλμάρει τον «κακό» και ίσως τον συνοδεύσει έξω από το δωμάτιο μέχρι να «ηρεμίσει». Έπειτα ο «καλός μπάτσος» θα σε πλησιάσει, λέγοντας σου κάτι σαν «αν αποφασίσεις να μιλήσεις, θα τη γλιτώσεις ελαφριά, αν όμως συνεχίσεις έτσι, δε ξέρω για πόσο θα μπορέσω να τον κρατήσω (τον «κακό μπάτσο»). Πρόκειται πάντα για ανόητες απειλές που μόνο σκοπό έχουν να σε κάνουν να «σπάσεις», ομολογώντας πραγματικά ή όχι αδικήματα, κάτι που σε κάθε περίπτωση θα στραφεί εναντίον σου και ενδεχομένως εναντίον άλλων αγωνιστών. Ούτε κουβέντα λοιπόν!

Πηγή: “Investigators’ Dirty Tricks” – Animal Liberation Front

http://www.animalliberation.net/security/dirty.html

Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Ιούλης 2007 //

Tags οδηγός επιβίωσης

Michel Foucault

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ – Michel Foucault

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
1 Comment on Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ – Michel Foucault

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΟΣ*

Michel Foucault

Στο ποινικό καθεστώς της κλασικής περιόδου μπορούμε να ξαναβρούμε, αναμεμειγμένες μεταξύ τους, τέσσερις βασικές τακτικές επιβολής ποινών -τέσσερις κατηγορίες που καθεμιά τους έχει διαφορετική ιστορική προέλευση και που ο ρόλος τους, σε συνάρτηση πάντα με την κοινωνία και την εποχή, υπήρξε αν όχι ξεχωριστός τουλάχιστον προνομιούχος.

Εξορία, διωγμός, εκτοπισμός, απέλαση εκτός των συνόρων, απαγόρευση εισόδου σε ορισμένα μέρη, καταστροφή οικιακής εστίας, διαγραφή από τον τόπο γέννησης, δήμευση περιουσίας -κινητής και ακίνητης.
Επιβολή αποζημίωσης, εξαγορά, μετατροπή της προκληθείσης ζημιάς σε εξοφλητέο χρέος, μετατροπή της παράνομης πράξης σε οικονομική υποχρέωση.
Διαπόμπευση, σημάδεμα, τραυματισμός, ακρωτηριασμός, εγχάραξη ουλής, αποτύπωση σημαδιού στο πρόσωπο ή τον ώμο, πρόκληση σωματικού μειονεκτήματος σε διακριτό σημείο, βασανισμός, εν ολίγοις σφετερισμός του σώματος και εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σ’ αυτό.
Εγκλεισμός.

Μπορούμε υποθετικά να διακρίνουμε τις κοινωνίες, ανάλογα με τον τύπο τιμωρίας που υιοθέτησαν σε κοινωνίες εξορίας (ελληνική κοινωνία), κοινωνίες εξαγοράς (γερμανικές), κοινωνίες εγχάραξης (δυτικές κοινωνίες κατά το τέλος του Μεσαίωνα) καθώς και κοινωνίες εγκλεισμού, όπως ίσως και η δική μας;

Η δική μας πάντως, μόνο από τα τέλη του XVIII^ου αιώνα και μετά. Γιατί ένα μόνο είναι σίγουρο: η κράτηση, η φυλάκιση δεν αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού ποινικού συστήματος πριν τουλάχιστον από τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις των δεκαετιών 1780-1820. Οι νομικοί του XVIII^ου αιώνα συμφωνούν ομόφωνα στο εξής σημείο: «η φυλάκιση σύμφωνα με το αστικό μας δίκαιο δε θεωρείται ποινή… παρόλο που οι Ηγεμόνες για πολιτικές σκοπιμότητες οδηγούνται καμιά φορά στο να την επιβάλλουν· αυτά είναι μέτρα εξουσίας και η τακτική δικαιοσύνη δε χρησιμοποιεί τέτοιου είδους καταδίκες» (Serpillon, Ποινικός Κώδικας, 1767). Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι ήδη μια τέτοια εμμονή για άρνηση του ποινικού χαρακτήρα της φυλάκισης δείχνει μια αυξανόμενη αβεβαιότητα. Σε κάθε περίπτωση, οι εγκλεισμοί που χρησιμοποιούνται κατά το XVII^ο και XVIII^ο αιώνα παραμένουν στο περιθώριο του ποινικού συστήματος, έστω κι αν μοιάζουν μεταξύ τους, και τείνουν όλο και περισσότερο να συγκλίνουν:

– Εγκλεισμός-ενέχυρο (enferment-gage) είναι εκείνος που εφαρμόζει η δικαιοσύνη κατά τη διάρκεια της προανάκρισης μιας ποινικής υπόθεσης, ο πιστωτής έως της εξόφλησης του χρέους του ή η βασιλική εξουσία υπό την απειλή ενός εχθρού. Αναφέρεται λιγότερο στην τιμωρία ενός παραπτώματος και περισσότερο στον έλεγχο του ατόμου.

– Εγκλεισμός-υποκατάστατο (enferment-substitut) είναι εκείνος που επιβάλλεται σε κάποιον που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία των ποινικών δικαστηρίων (είτε εξ αιτίας της φύσης των παραπτωμάτων του, τα οποία εμπίπτουν μόνο στην τάξη του κώδικα ηθικής ή συμπεριφοράς· είτε από προνόμια που του παρέχει ο νόμος: τα εκκλησιαστικά δικαστήρια που, από το 1629 δεν έχουν πλέον την αρμοδιότητα να εκδίδουν ποινές φυλάκισης υπό τη στενή έννοια, μπορούν να διατάξουν τον ένοχο να αποσυρθεί σε μοναστήρι· η βασιλική διαταγή για φυλάκιση είναι συχνά ένα μέσο στα χέρια ενός προνομιούχου που τον βοηθάει να διαφύγει από την ποινική δικαιοσύνη· οι γυναίκες αποστέλλονται σε σωφρονιστήρια για παραπτώματα για τα οποία οι άνδρες κλείνονται σε κάτεργα).

Πρέπει να σημειωθεί ότι (εκτός από την τελευταία περίπτωση) αυτός ο εγκλεισμός-υποκατάστατο χαρακτηρίζεται γενικά από το γεγονός ότι δεν αποφασίζεται από τη δικαστική εξουσία· ότι η διάρκειά του δεν ορίζεται άπαξ δια παντός και ότι εξαρτάται από έναν υποθετικό σκοπό: το σωφρονισμό. Πρόκειται για τιμωρία μάλλον, παρά για ποινή.

Κι όμως, πενήντα χρόνια μετά από τα μεγαλειώδη μνημεία του κλασικού ποινικού δικαίου (Serpillon, Jousse, Mumpart de Vouglans) η φυλακή κατέστη γενική μορφή ποινής.

Το 1831 ο Rémusat σε μια ομιλία του στη Βουλή έλεγε: «Τι είναι ακριβώς το ποινικό σύστημα που ορίζεται από το νέο νόμο; Είναι η κάθειρξη σε όλες της τις μορφές. Πράγματι, συγκρίνατε τις τέσσερις βασικές ποινές που παραμένουν στον ποινικό κώδικα. Τα καταναγκαστικά έργα είναι μια μορφή κάθειρξης. Τα κάτεργα είναι μια υπαίθρια φυλακή. Η κράτηση, ο εγκλεισμός, η φυλάκιση με σκοπό το σωφρονισμό δεν είναι, τρόπον τινά, παρά τα διαφορετικά ονόματα της ίδιας τιμωρίας». Και ο Van Meenen εγκαινιάζοντας το δεύτερο σωφρονιστικό συνέδριο στις Βρυξέλλες, υπενθύμισε τα χρόνια της νιότης του όταν η γη καλυπτόταν ακόμα «από τροχούς, αγχόνες, κρεμάλες και πασσάλους» με «σκελετούς ειδεχθώς κατακρεουργημένους». Όλα συνέβαιναν ως εάν η φυλακή, τιμωρία παρα-ποινική όπου κατά τα τέλη του XVIII^ου αιώνα είχε εισέλθει στο ποινικό πεδίο, να έχει καταλάβει πολύ γρήγορα ολόκληρο το χώρο. Της άμεσης αυτής θριαμβευτικής εισβολής ο αυστριακός ποινικός κώδικας, όπως συντάχθηκε επί Ιωσήφ Β, δίνει την πιο έκδηλη μαρτυρία.

Η οργάνωση της ποινής του εγκλεισμού δεν είναι απλώς και μόνον πρόσφατη· είναι αινιγματική.

Από τη στιγμή που τέθηκε σε εφαρμογή, έγινε αντικείμενο των πιο βίαιων κριτικών. Κριτικές που βασίσθηκαν σε θεμελιώδεις αρχές, αλλά και κριτικές που ασκήθηκαν αναφορικά με τις δυσλειτουργίες που θα μπορούσε η φυλακή να εισάγει στο ποινικό σύστημα και στην κοινωνία εν γένει.

Η φυλακή εμποδίζει τη δικαστική εξουσία να ελέγξει και να εξακριβώσει την εφαρμογή των ποινών. Ο νόμος δε διεισδύει μέσα στις φυλακές, έλεγε ο Decazes το 1818.
Η φυλακή αναμειγνύοντας κατάδικους τόσο διαφορετικούς και απομονωμένους μεταξύ τους, τους καθιστά μια ομοιογενή κοινότητα εγκληματιών, η οποία καθίσταται μέσω του εγκλεισμού και παραμένει εκτός αυτού, αλληλέγγυα. Η φυλακή κατασκευάζει έναν πραγματικό στρατό εσωτερικών εχθρών.
Δίνοντας στους κατάδικους ένα καταφύγιο, τροφή, ρούχα και συχνά ακόμα και δουλειά, η φυλακή επιφυλάσσει γι’ αυτούς πεπρωμένο μερικές φορές καλύτερο ακόμα και από εκείνο των εργατών. Όχι μόνον δεν μπορεί να τους αποτρέψει από την εγκληματικότητα, αλλά αντίθετα τους προτρέπει προς αυτήν.
Από τη φυλακή βγαίνουν άνθρωποι των οποίων οι έξεις και η ατίμωση που τους χαρακτηρίζουν καταλήγουν τελικά στην εγκληματικότητα.

Αμέσως λοιπόν, η φυλακή καταδικάζεται ως εργαλείο το οποίο, στο περιθώριο της δικαιοσύνης, κατασκευάζει εκείνους που η ίδια η δικαιοσύνη θα στείλει ή θα ξαναστείλει στη φυλακή. Αυτός ο σωφρονιστικός κύκλος καταδικάζεται ρητά ήδη από το 1815-1830. Σ’ αυτές τις κριτικές, τρεις ήταν οι διαδοχικές απαντήσεις που δόθηκαν:

– Επινόηση μιας εναλλακτικής λύσης που θα διατηρεί τα θετικά αποτελέσματα της φυλακής (το διαχωρισμό των εγκληματιών, την τοποθέτησή τους εκτός κοινωνικού συνόλου) και θα καταργεί τις επικίνδυνες επενέργειες (την επανένταξή τους στην κοινωνία). Με τον τρόπο αυτό, επανερχόμαστε στο παλαιό σύστημα μεταφοράς που είχαν αναστείλει οι Άγγλοι κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και είχαν εκ νέου αποκαταστήσει μετά το 1790 με προορισμό την Αυστραλία. Οι μεγάλες συζητήσεις γύρω από το Botany Bay έλαβαν χώρα στη Γαλλία γύρω στα 1824-1830. Στην πραγματικότητα η εξορία-αποικισμός δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τη φυλάκιση· την εποχή των μεγάλων αποικιακών κατακτήσεων θα παίξει έναν πολύπλοκο ρόλο στα ελεγχόμενα κυκλώματα της εγκληματικότητας. Ένα σύνολο αποτελούμενο από ομάδες αποίκων, κατά το μάλλον ή ήττον, εθελοντικές όπως τα αποικιακά στρατιωτικά σώματα, τα τάγματα της Αφρικής, η λεγεώνα των Ξένων, η Cayenne θα λειτουργήσουν, κατά τη διάρκεια του XIX^ου αιώνα, σε συνάρτηση με ένα σύστημα επιβολής ποινών και θα βασισθούν κατά βάση στη φυλάκιση.

– Μεταρρύθμιση της εσωτερικής λειτουργίας της φυλακής, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να πάψει να δημιουργεί στρατιές εσωτερικών κινδύνων. Αυτός είναι και ο στόχος που ορίστηκε σ’ ολόκληρη την Ευρώπη ως η «σωφρονιστική μεταρρύθμιση». Ως χρονικά σημεία αναφοράς μπορούμε να θεωρήσουμε αφενός τα Μαθήματα περί των φυλακών του Julius (1830) και αφετέρου το Συνέδριο των Βρυξελλών το 1847. Η μεταρρύθμιση αυτή περιλαμβάνει τρία κύρια σημεία: πλήρης ή μερική απομόνωση των κρατουμένων στο εσωτερικό της φυλακής (συζητήσεις γύρω από τα συστήματα του Aubuzn και της Πενσυλβάνιας), ηθικοποίηση των κατάδικων μέσω της εργασίας, της εκπαίδευσης, της θρησκείας, των ανταμοιβών, της μείωσης των ποινών· ανάπτυξη παραποινικών θεσμών πρόληψης ή επανένταξης ή ελέγχου. Κι όμως, αυτές οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες τερματίστηκαν με τις επαναστάσεις του 48, δεν άλλαξαν καθόλου τις δυσλειτουργίες της φυλακής που ήδη καταδικάζονταν κατά την προηγούμενη περίοδο.

– Τέλος, απόδοση ανθρωπολογικής υπόστασης στο σωφρονιστικό κύκλο· αντικατάσταση του παλαιού σχεδίου των Julius και Charles Lucas (που πρέσβευαν τη δημιουργία μιας «επιστήμης των φυλακών» ικανής να καθορίσει τις αρχιτεκτονικές, διοικητικές και παιδαγωγικές αρχές ενός θεσμού που «σωφρονίζει») με μία «επιστήμη των εγκληματιών» που θα μπορούσε να προσδιορίσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους και να ορίσει τους τρόπους κοινωνικής αντίδρασης που αντιστοιχούν σε κάθε περίπτωση. Η τάξη των εγκληματιών, στην οποία ο σωφρονιστικός κύκλος παραχωρούσε τουλάχιστον ένα μέρος αυτονομίας και στην οποία εξασφάλιζε συγχρόνως την απομόνωση και τον αποκλεισμό της, εμφανίζονταν πλέον ως ψυχοκοινωνική παρέκκλιση. Παρέκκλιση πιστοποιημένη από έναν «επιστημονικό» λόγο (στον οποίο θα σπεύσουν να προστεθούν ψυχοπαθολογικές, ψυχιατρικές, ψυχαναλυτικές, κοινωνιολογικές αναλύσεις)· παρέκκλιση που θα θέσει το ερώτημα σχετικά με το αν η φυλακή αποτελεί όντως την πλέον κατάλληλη λύση ή την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση του προβλήματος.

Με άλλα λόγια, εκείνο που προσάπτονταν στις αρχές του XIX^ου αιώνα στη φυλακή (ότι δημιουργεί έναν «περιθωριακό» πληθυσμό «εγκληματικότητας») εκλαμβάνεται σήμερα ως ένα τελεσίδικο γεγονός. Όχι μόνο γίνεται αποδεκτό ως πραγματικότητα, αλλά και θεωρείται πρωταρχικό δεδομένο. Το φαινόμενο της «εγκληματικότητας» που γεννάται από τη φυλακή καθίσταται πρόβλημα της ίδιας της εγκληματικότητας στο οποίο η φυλακή καλείται να δώσει την αρμόζουσα λύση. Εγκληματολογική αναστροφή του σωφρονιστικού κύκλου.

* * *

Πρέπει λοιπόν να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατή μία τέτοια αναστροφή· πώς μπόρεσαν, τελικά, καταδικασμένες και επικριμένες ενέργειες να θεωρηθούν θεμελιώδη δεδομένα για μία επιστημονική ανάλυση της εγκληματικότητας· πώς μπόρεσε η φυλακή, θεσμός πρόσφατος, εύθραυστος, κατακριτέος και σπιλωμένος, να εξαπλωθεί σε τέτοιο βάθος ως θεσμός, ώστε ο μηχανισμός των παρενεργειών του να θεωρηθεί ανθρωπολογική σταθερά. Ποιος είναι τελικά ο λόγος ύπαρξης της φυλακής; Σε ποια λειτουργική απαίτηση απαντά;

Είναι, εξάλλου, αναγκαίο να θέσουμε το ερώτημα αν και όμως πιο δύσκολο να απαντήσουμε σχετικά με το αν διακρίνεται η «ιδεολογική» γένεση του θεσμού. Θα μπορούσαμε, τωόντι, να θεωρήσουμε πως η φυλακή σωστά καταγγέλθηκε, και μάλιστα από νωρίς, ως προς τις πρακτικές της συνέπειες· αλλά πως ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με τη νέα ποινική θεωρία (εκείνη που κυριαρχούσε κατά την κατάρτιση του κώδικα του XIX^ου αιώνα) που έπρεπε να την αποδεχθούμε σε συνάρτηση μ’ αυτήν· ή ακόμα πως θα ήταν δυνατό να αναθεωρηθεί εκ βάθρων αυτή η θεωρία, αν επιθυμούσαμε να ασκήσουμε μια ριζοσπαστική κριτική στη φυλακή.

Κι όμως, από αυτή την άποψη τα αποτελέσματα της εξέτασης των ποινικών θεωριών του δεύτερου μισού του XVIII^ου αιώνα είναι αιφνιδιαστικά. Κανείς εκ των μεγάλων μεταρρυθμιστών, είτε πρόκειται για θεωρητικούς όπως ο Beccaria, νομικούς όπως ο Servan, νομοθέτες όπως ο Le Pelletier de Saint-Fargeau, ή και τα δυο όπως o Brissot, δεν προτείνουν τη φυλακή ως οικουμενική ή έστω ως μείζονα ποινή. Γενικότερα, σε όλες αυτές τις μελέτες ο εγκληματίας ορίζεται ως εχθρός της κοινωνίας. Επ’ αυτού οι μεταρρυθμιστές συνεχίζουν και μετασχηματίζουν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής και θεσμικής εξέλιξης που ξεκινά από την εποχή του Μεσαίωνα: την αντικατάσταση της ρύθμισης των διαφορών με τη δημόσια δίωξη. Ο επίτροπος του Βασιλιά, επεμβαίνοντας, ορίζει την παράβαση όχι μόνο ως προσβολή προσώπου ή ιδιωτικού συμφέροντος, αλλά και ως προσβολή της ίδιας της κυριαρχίας του Βασιλιά. Ο Blackstone σχολιάζοντας την αγγλική νομοθεσία έλεγε πως ο εισαγγελέας υπερασπίζεται συγχρόνως την κυριαρχία του βασιλιά και τα συμφέροντα της κοινωνίας. Συνελώντι ειπείν, η πλειοψηφία των μεταρρυθμιστών, ξεκινώντας από τον Beccaria και μετά, επιδίωξαν να ορίσουν την έννοια του εγκλήματος, το ρόλο του δημόσιου κατηγόρου και την αναγκαιότητα της τιμωρίας με αφετηρία αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον της κοινωνίας ή την ανάγκη προάσπισής της. Ο εγκληματίας πλήττει πάνω από όλα την κοινωνία· καταλύοντας την κοινωνική συνοχή, αποτελεί εσωτερικό της εχθρό. Από αυτή τη γενική αρχή απορρέει ένας συγκεκριμένος αριθμός συνεπειών:

1. – Κάθε κοινωνία, ανάλογα με τις βασικές ανάγκες της, πρέπει να διαμορφώσει μια κλίμακα ποινών. Από τη στιγμή που η τιμωρία δεν απορρέει από το παράπτωμα, αλλά από τη ζημιά που προκαλεί στην κοινωνία ή από τον κίνδυνο στον οποίο την εκθέτει, όσο πιο αδύναμη είναι [η κοινωνία] τόσο περισσότερο θα πρέπει να προφυλαχθεί και να φανεί αυστηρή. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει ένα οικουμενικό μοντέλο ποινής, αλλά βασική σχετικότητα των ποινών.

2. – Αν η ποινή ήταν εξιλέωση δε θα έβλαπτε αν ήταν πολύ αυστηρή· πάντως, θα ήταν δύσκολο να καθοριστεί μια ακριβής αναλογία μεταξύ αυτής και του εγκλήματος. Αν όμως πρόκειται για την προστασία της κοινωνίας, μπορούμε να την υπολογίσουμε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται επακριβώς αυτή της η λειτουργία. Πέραν τούτου, κάθε επιπρόσθετη αυστηρότητα αποτελεί κατάχρηση εξουσίας. Η δικαιοσύνη της ποινής έγκειται στην οικονομία της.

3. – Ο ρόλος της ποινής στρέφεται εξολοκλήρου ενάντια στο περιθώριο και ενάντια στο μέλλον: στόχος της να εμποδίσει την επανάληψη του εγκλήματος. Σε τελική ανάλυση, αν ήμασταν εντελώς σίγουροι πως ένα έγκλημα δεν πρόκειται να επαναληφθεί δε θα ήταν απαραίτητο και να τιμωρηθεί. Επομένως, ο ένοχος δεν είναι πια σε θέση να βλάψει και οι αθώοι αποτρέπονται από το να εκτελέσουν παρόμοια παράβαση. Πέρα από κάθε αυστηρότητα η βεβαιότητα της ποινής, ο αναπόφευκτος χαρακτήρας της συνίσταται από την αποτελεσματικότητά της.

Ωστόσο, με αφετηρία αυτές τις αρχές, δεν είναι δυνατόν να συνάγουμε εκείνο που πραγματικά θα λάβει χώρα στην ποινική πρακτική, ήτοι την οικουμενική θεώρηση της φυλακής ως γενικής μορφής κολασμού. Διαπιστώνουμε αντιθέτως, πως πολύ διαφορετικά ποινικά μοντέλα κάνουν την εμφάνισή τους.

– Το ένα προστάζει ατίμωση, υπόκειται δηλαδή στην κοινή γνώμη. Η ατίμωση αποτελεί την τέλεια ποινή, αφού είναι η άμεση και αυθόρμητη αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας: ποικίλει ανάλογα με την κοινωνία· έχει διαβαθμίσεις αντίστοιχες με τη νοσηρότητα του εγκλήματος· μπορεί να ανακληθεί με δημόσια αποκατάσταση· τέλος, προσβάλλει μόνο τον ένοχο. Πρόκειται λοιπόν, για μια ποινή που προσαρμόζεται στο έγκλημα, χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεση κάποιου κώδικα ή δικαστηρίου, χωρίς να κινδυνεύει να ανατραπεί από κάποια πολιτική εξουσία. Είναι επακριβώς προσκολλημένη στις αρχές της επιβολής των ποινών. «Ο θρίαμβος μιας καλής νομοθεσίας έγκειται στο κατά πόσο η κοινή γνώμη είναι αρκετά ισχυρή ώστε να τιμωρεί η ίδια τα αδικήματα… Μακάριος ο λαός εκείνος όπου ο μοναδικός του νόμος μπορεί να είναι το φρόνημα της τιμής του. Δεν έχει σχεδόν καθόλου ανάγκη τη νομοθεσία. Η ατίμωση, ιδού ο ποινικός του κώδικας».

– Ένα άλλο μοντέλο που εφαρμόστηκε από τα προγράμματα των μεταρρυθμίσεων αφορά το νόμο της ανταπόδοσης, το «οφθαλμών αντί οφθαλμού». Επιβάλλοντας στον ένοχο τιμωρία ίδιας μορφής και ίδιας βαρύτητας με το έγκλημα εξασφαλίζουμε τόσο μια ποινή με διαβαθμίσεις όσο και τη σωστή αναλογία προς το εκάστοτε έγκλημα. Η ποινή παίρνει τη μορφή μιας αντεπίθεσης και, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή θα είναι άμεση και ακαριαία, αναιρεί σχεδόν αυτομάτως τα προσδοκώμενα οφέλη που θα ανέμενε ο παραβάτης, καθιστώντας το έγκλημα άχρηστο. Το όφελος του παραπτώματος αιφνιδίως γίνεται μηδενικό. Εντούτοις, το μοντέλο της ανταπόδοσης δεν προτάθηκε ποτέ λεπτομερειακώς· αλλά επέτρεψε συχνά τον καθορισμό διάφορων μορφών τιμωρίας. Ο Beccaria για παράδειγμα, σημείωνε: «οι προσβολές κατά προσώπων πρέπει να τιμωρούνται με σωματικές ποινές»· «η σπίλωση της υπόληψης πρέπει να τιμωρείται με επιβολή χρηματικής ποινής». Τη βρίσκουμε επίσης υπό μορφή «ηθικής ανταπόδοσης»: τιμωρία του εγκλήματος όχι ανταποδίδοντας τις επενέργειές του, αλλά στρεφόμενη προς τις αφορμές και τα ηθικά ελαττώματα που υπήρξαν αιτία του. Στην Εθνοσυνέλευση της 21^ης Μαΐου του 1791 ο Pelletier de Saint-Fargeau πρότεινε: «ο σωματικός πόνος ενδείκνυται για να τιμωρηθούν τα εγκλήματα που χαρακτηρίζονται πρωτίστως από φρικαλεότητα· η επίπονη εργασία για να τιμωρηθούν εγκλήματα που οφείλονται σε οκνηρία· η ατίμωση για να τιμωρηθούν εγκλήματα που διαπράχθηκαν από μια “εκμαυλισμένη και διεφθαρμένη” ψυχή».

– Τέλος, το τρίτο μοντέλο, η μετατροπή της δουλείας προς όφελος της κοινωνίας. Μια τέτοια ποινή επιδέχεται διαβαθμίσεων, ως προς την ένταση και τη διάρκειά της, ανάλογα με τη ζημιά που προκάλεσε στο σύνολο. Συνδέεται με το παράπτωμα μέσω του συμφέροντος που έχει πληγεί. Ο Beccaria σημείωνε σχετικά με τους κλέφτες: «η προσωρινή δουλεία θέτει την εργασία του ενόχου και τον ίδιο τον ένοχο στην υπηρεσία της κοινωνίας έτσι ώστε αυτή η κατάσταση πλήρους εξάρτησης να την αποζημιώσει για τις πράξεις άδικου δεσποτισμού που διέπραξε παραβιάζοντας την κοινωνική συνοχή». Κατά τον Brissot: «με τι μπορεί να αντικατασταθεί η θανατική ποινή; Με τη δουλεία που εμποδίζει τον ένοχο να βλάψει την κοινωνία. Με την εργασία που τον καθιστά χρήσιμο· με το μακροχρόνιο και διαρκή πόνο που προκαλεί φόβο σε όσους δελεαστούν να τον μιμηθούν».

Βεβαίως, σε όλα αυτά τα σχέδια η φυλακή συχνά εμφανίζεται ως μία από τις πιθανές ποινές: είτε ως προϋπόθεση των καταναγκαστικών έργων είτε ως ποινή ανταπόδοσης για όσους προσέβαλαν την ελευθερία των άλλων. Όμως δεν εμφανίζεται ως γενική μορφή των ποινών, ούτε ως προϋπόθεση ψυχολογικής και ηθικής αναμόρφωσης του εγκληματία.

Κατά τα πρώτα έτη του XIX^ου αιώνα μόνο, θα συναντήσουμε θεωρητικούς που θα προσδώσουν στη φυλακή αυτό το ρόλο. «Ο εγκλεισμός αποτελεί την κατεξοχήν ποινή των πολιτισμένων κοινωνιών. Η πρόθεσή της είναι ηθική όταν συνοδεύεται από την υποχρέωση εργασίας» (P. Rossi, 1829). Όμως από την εποχή εκείνη, η φυλακή αποτελούσε ήδη το μείζον όργανο επιβολής ποινών. Η φυλακή, χώρος σωφρονισμού, αποτελεί επανερμηνεία της πρακτικής φυλάκισης που, εκ των πραγμάτων, είχε διαδοθεί τα προηγούμενα έτη.

* * *

Η πρακτική της φυλάκισης λοιπόν, δεν εμπεριέχονταν στην ποινική θεωρία. Γεννήθηκε εξάλλου και έλαβε την τελική της μορφή για άλλους λόγους. Επιβλήθηκε, τρόπον τινά, από εξωτερικούς παράγοντες στην ποινική θεωρία, η οποία εν συνεχεία αναγκάστηκε να τη δικαιολογήσει. Προς την κατεύθυνση αυτή θα κινηθεί, για παράδειγμα, ο Livingston το 1820, λέγοντας πως η ποινή της φυλάκισης έχει το τετραπλό προτέρημα να διαιρεί τα εγκλήματα σε διαβαθμίσεις ανάλογα με τη σοβαρότητά τους· να εμποδίζει την υποτροπή· να επιτρέπει το συνετισμό· να έχει αρκετά ήπιο χαρακτήρα ώστε οι ένορκοι να μην διστάζουν να επιβάλλουν ποινές· όσο για το λαό εκείνος να μην εξεγείρεται ενάντια στο νόμο.

Για να γίνει κατανοητή η πραγματική λειτουργία της φυλακής, με τις έκδηλες δυσλειτουργίες της, τις επιφανειακές αποτυχίες της καθώς όμως και τη βαθύτερη επιτυχία της χρειάζεται, χωρίς αμφιβολία, να ανατρέξουμε στους παραποινικούς θεσμούς ελέγχου της, όπως άλλωστε εξετάσθηκε κατά τον XVII^οκαι κυρίως τον XVIII^ο αιώνα.

Στους θεσμούς αυτούς, ο εγκλεισμός παίζει ένα ρόλο που περιλαμβάνει τρία διακριτά σημεία:

– Παρεμβαίνει στη χωροταξική κατανομή των ατόμων, φυλακίζοντας προσωρινά ζητιάνους και περιπλανώμενους άστεγους. Χωρίς αμφιβολία, βρίσκουμε διατάγματα (στα τέλη XVII^ου και τον XVIII^ος αιώνα) που τους καταδικάζουν στα κάτεργα, τουλάχιστον σε περίπτωση υποτροπής. Όμως ο εγκλεισμός παραμένει, εκ των πραγμάτων, η πιο συνήθης ποινή. Ωστόσο, αν φυλακίζονται δεν είναι τόσο για να καθηλωθούν ή να ακινητοποιηθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος, αλλά για να μετατοπιστούν: για να τους απαγορευθεί η είσοδος στις πόλεις, για να ξανασταλούν στην επαρχία ή, ακόμη, για να εμποδιστούν από το να τριγυρνάνε από εδώ και από εκεί και να εξαναγκαστούν να πηγαίνουν μόνον προς τα εκεί όπου θα τους προσφερθεί εργασία. Αυτός είναι ο λιγότερο αρνητικός τρόπος για να ελεγχθεί η κατανομή τους σε σχέση με το μηχανισμό αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής· είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της αθρόας εισροής πληθυσμού, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες τόσο της παραγωγής όσο και της αγοράς εργασίας.

– Ο εγκλεισμός παρεμβαίνει ακόμη στο επίπεδο διαμόρφωσης των ατόμων. Τιμωρεί σε επίπεδο παρα-ποινικό τρόπους ζωής, τρόπους ομιλίας, πολιτικά σχέδια ή προθέσεις, σεξουαλικές συμπεριφορές, αρνήσεις εξουσίας, παλληκαρισμούς, βιαιότητες, κλπ. Εν πάση περιπτώσει, παρεμβαίνει λιγότερο εν ονόματι του νόμου και περισσότερο εν ονόματι της ομαλοποίησης. Το αντικανονικό, η ταραχή, το επικίνδυνο και η ατίμωση αποτελούν το αντικείμενο του εγκλεισμού. Ενώ η ποινή τιμωρεί την παράβαση, ο εγκλεισμός τιμωρεί την αταξία.

– Τέλος, αν αληθεύει ότι βρίσκεται στα χέρια της πολιτικής εξουσίας, ότι ολικώς ή μερικώς δεν υπόκειται στον έλεγχο της δικαιοσύνης (στη Γαλλία, ο εγκλεισμός αποφασίζεται σχεδόν πάντα κατόπιν απόφασης του Βασιλιά, των υπουργών, των διαφόρων εκπροσώπων, των πληρεξούσιων), παρόλα αυτά δε συνιστά σε καμία περίπτωση όργανο αυθαιρεσίας και απολυταρχίας. Η μελέτη των βασιλικών διαταγμάτων για τη φυλάκιση (τόσο ως προς τη λειτουργία όσο και προς τα κίνητρά τους) φανερώνει ότι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αναφέρονταν σε αξιώσεις που εγείρονταν από αρχηγούς οικογενείας, από τα μη σημαίνοντα πρόσωπα μιας πόλης, από τις τοπικές, θρησκευτικές, επαγγελματικές κοινότητες ή κατά ατόμων που, κατ’ αυτούς, προξενούσαν προβλήματα και αταξία. Το βασιλικό διάταγμα για φυλάκιση ανεβαίνει από τα κάτω προς τα άνω (υπό τη μορφή αίτησης) προτού ξανακατέβει, μέσω του οργάνου εξουσίας, υπό τη μορφή διαταγής που φέρει τη βασιλική σφραγίδα. Αποτελεί όργανο τοπικού ελέγχου που μπορούμε να ονομάσουμε και ως τριχοειδές (capillaire).

Θα μπορούσαμε να προβούμε σε παρόμοια ανάλυση σχετικά με τις εταιρείες που συναντάμε στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια του τέλους του XVII^ου αιώνα. Οι εταιρείες αυτές υποκινούμενες συχνά από «αποστάτες» προτίθενται να καταγγείλουν, να αποκλείσουν και να επιβάλλουν ποινές σε άτομα εξαιτίας παρέκκλισης από τους κανόνες συμπεριφοράς, άρνησης εργασίας, καθημερινής διατάραξης της τάξης. Οι διαφορές μεταξύ αυτού του είδους ελέγχου και του ελέγχου που ασκεί η βασιλική διαταγή είναι προφανώς τεράστιες. Δε θα αρκούσε εξάλλου παρά μόνο μια: οι αγγλικές εταιρείες (τουλάχιστον έως τις αρχές του XVIIΙ^ου αιώνα) είναι ανεξάρτητες από κάθε όργανο του Κράτους: είναι κυρίως λαϊκές ως προς τη σύστασή τους, αντιτίθενται, σε γενικές γραμμές, στην ανηθικότητα των ισχυρών και των πλουσίων· τέλος, η αυστηρότητα που τις διακρίνει έναντι των ίδιων των μελών τους αποτελεί ίσως έναν τρόπο που θα τις διαφυλάξει από μια υπερβολικά αυστηρή ποινική δικαιοσύνη (η αγγλική ποινική νομοθεσία, «αιματηρό χάος», προέβλεπε περισσότερες περιπτώσεις θανατικής ποινής από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κώδικα). Στη Γαλλία αντίθετα, οι μορφές ελέγχου ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με τον κρατικό μηχανισμό ο οποίος δημιούργησε το πρώτο μεγάλο αστυνομικό σώμα της Ευρώπης, το οποίο η Αυστρία του Ιωσήφ Β’ και αργότερα η Αγγλία επιχείρησαν να μιμηθούν. Σχετικά με την Αγγλία, πρέπει να επισημάνουμε ότι στα τέλη του XVIII^ου αιώνα (κυρίως μετά τα Gordon Riots και κατά τη διάρκεια των μεγάλων λαϊκών κινημάτων, σχεδόν σύγχρονων με τη Γαλλική Επανάσταση) νέες ηθικοπλαστικές εταιρείες εμφανίστηκαν, με πιο αριστοκρατικές αντιλήψεις (ορισμένες, δε, από αυτές με πολεμικό εξοπλισμό) που ζητούσαν την επέμβαση της βασιλικής εξουσίας, τη θέσπιση μιας νέας νομοθεσίας και την οργάνωση ενός αστυνομικού σώματος. Το έργο και η προσωπικότητα του Colquhoun βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας.

Εκείνο που σήμανε τη μεταβολή του συστήματος επιβολής των ποινών το νέο αιώνα είναι η προσαρμογή του δικαστικού συστήματος σε ένα μηχανισμό επιτήρησης και ελέγχου· η κοινή ενσωμάτωσή τους σε ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό του Κράτους· αλλά και επίσης, η τοποθέτηση και η ανάπτυξη μιας σειράς θεσμών (παραποινικών και μερικές φορές μη ποινικών) που χρησίμευαν στον πρωταρχικό μηχανισμό ως έρεισμα, ως προκεχωρημένες θέσεις ή ως μορφές προσαρμοσμένες σ’ αυτόν. Ένα γενικό σύστημα επιτήρησης-εγκλεισμού διεισδύει σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας υπό διάφορες μορφές, από μεγάλες φυλακές κατασκευασμένες σύμφωνα με το πρότυπο του Πανοπτικού έως και φιλανθρωπικούς συλλόγους που αφορούν όχι μόνο εγκληματίες, αλλά και εγκαταλελειμμένα παιδιά, ορφανά, μαθητευόμενους τεχνίτες, μαθητές λυκείου, εργάτες κλπ. Ο Julius σε κάποιο χωρίο στο έργο του Μαθήματα περί Φυλακών (Leçons sur les Prisons) αντιπαρέβαλε τους πολιτισμούς του θεάματος (πολιτισμοί της θυσίας και της τελετουργίας, όπου παρουσιάζεται σε όλους το θέαμα ενός μοναδικού γεγονότος και όπου η κύρια αρχιτεκτονική μορφή είναι το θέατρο) με τους πολιτισμούς της επιτήρησης (όπου δίνεται σε ορισμένους μόνον η δυνατότητα άσκησης αδιάκοπου ελέγχου στο ευρύτερο σύνολο και όπου εξέχουσα αρχιτεκτονική μορφή είναι η φυλακή). Και πρόσθετε πως η ευρωπαϊκή κοινωνία που αντικατέστησε τη Θρησκεία με το Κράτος προσέφερε το πρώτο παράδειγμα πολιτισμού επιτήρησης.

Ο XΙX^ος αιώνας τοποθέτησε το θεμέλιο λίθο για την εποχή του πανοπτισμού.

* * *

Ποιες ανάγκες εκπλήρωσε ο μετασχηματισμός αυτός;

Πολύ πιθανόν νέες μορφές ανομίας και ένα νέο παιχνίδι άσκησής της. Κυρίως νέες απειλές.

Το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης (αλλά και αυτό πολλών άλλων κινημάτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες του XVIII^ου αιώνα) φανερώνουν ότι ο πολιτικός μηχανισμός ενός έθνους είναι δυνατό να πληγεί από τις λαϊκές εξεγέρσεις. Η επισιτιστική εξέγερση, η εξέγερση κατά των φόρων ή των τελών, η άρνηση απογραφής δεν αποτελούν πια τα περιορισμένα εκείνα κινήματα που μπορούν να βλάψουν (και φυσικά) τον εκπρόσωπο της πολιτικής εξουσίας, αλλά θίγουν τις ίδιες τις δομές της πολιτικής εξουσίας και τον επιμέρους καταμερισμό της. Μπορούν να αμφισβητήσουν την κατοχή της πολιτικής εξουσίας και την εξάσκησή της. Από την άλλη πλευρά όμως, και κυρίως, η ανάπτυξη της βιομηχανίας φέρνει μαζικά και άμεσα τη διαδικασία παραγωγής σε επαφή με εκείνους που θα τη θέσουν σε λειτουργία. Οι μικρές βιοτεχνικές μονάδες, οι μανιφακτούρες περιορισμένου και σχετικά λιτού εξοπλισμού, τα καταστήματα με περιορισμένη χωρητικότητα που εξασφαλίζουν τη λειτουργία της τοπικής αγοράς δεν έδιναν αφορμή για υπεξαιρέσεις ή γενικευμένες καταστροφές. Εξαιτίας όμως της εκμηχάνισης, της οργάνωσης των μεγάλων εργοστασίων με σημαντικά αποθέματα πρώτων υλών, της παγκοσμιοποίησης της αγοράς και της εμφάνισης μεγάλων κέντρων διανομής εμπορευμάτων, τα αγαθά άρχισαν να πλήττονται συνεχώς. Και δεν πρόκειται για μια προσβολή που προέρχεται εκ των έξω, από τους απόκληρους ή τους περιθωριοποιημένους που ρακένδυτοι σα ζητιάνοι ή περιπλανώμενοι σαν αλήτες προκαλούσαν το φόβο τον XVIII^ο αιώνα, αλλά εκ των έσω από εκείνους που γνωρίζουν πως να χειριστούν τις καταστάσεις και να τις καταστήσουν παραγωγικές. Από την καθημερινή υπεξαίρεση των αποθηκευμένων προϊόντων έως και τις συλλογικές καταστροφές μηχανών ένας διαρκής κίνδυνος απειλεί τον πλούτο που έχει επενδυθεί στη διαδικασία παραγωγής. Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί ολόκληρη η διαδοχή από μέτρα, στα τέλη του XVIIΙ^ου και στις αρχές του XIX^ου αιώνα, που ελήφθησαν για την προστασία των λιμένων, των αποβάθρων και των ναυστάθμων του Λονδίνου για την εξάρθρωση σπειρών μεταπωλητών και κλεπταποδόχων.

Στην ύπαιθρο είναι η, φαινομενικά, αντίστροφη κατάσταση που παράγει ανάλογα αποτελέσματα. Ο κατακερματισμός της αγροτικής ιδιοκτησίας, η, κατά το μάλλον ή ήττον, σχεδόν ολική εξαφάνιση των κοινοτικών περιουσιών και η εκμετάλλευση των χέρσων εδαφών εδραιώνουν την ιδιοποίηση και καθιστούν την αγροτική κοινωνία μη ανεκτική απέναντι σε κάθε είδους ασήμαντη ανομία που -θέλοντας και μη- θα αποδέχονταν κατά το καθεστώς της μεγάλης υπό εκμετάλλευση ιδιοκτησίας. Εξαφανίζεται το περιθώριο στο οποίο επιβίωναν οι πιο φτωχοί και οι περιπλανώμενοι, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή, την ανεκτικότητα, τους ξεχασμένους κανονισμούς και τα κεκτημένα [δικαιώματα]. Το πύκνωμα των δεσμών ιδιοκτησίας ή μάλλον το νέο καταστατικό ιδιοκτησίας γαιών και η νέα μορφή εκμετάλλευσής τους μετατρέπουν πολλές εδραιωμένες παρανομίες σε αδίκημα. Τα αγροτικά αδικήματα του Διευθυντηρίου και του Προξενείου στη Γαλλία (αδικήματα που συνδέονται είτε με αγώνες υπό τη μορφή εμφύλιων πολέμων είτε με την αντίσταση κατά της απογραφής) έχουν περισσότερο πολιτική παρά οικονομική σημασία. Σημαντική ήταν επίσης στην Ευρώπη και η αντίσταση κατά των διάφορων δασικών κωδίκων στις αρχές του XIX^ου αιώνα.

Η πιο σημαντική όμως μορφή της νέας ανομίας βρίσκεται αλλού. Δεν αφορά τόσο το σώμα της διαδικασίας παραγωγής ή της ιδιοκτησίας γαιών όσο το ίδιο το σώμα του εργάτη και τον τρόπο προσαρμογής του στη διαδικασία παραγωγής. Ανεπαρκείς μισθοί, υποβιβασμός της ανθρώπινης εργασίας εξαιτίας της εκμηχάνισης, εξαντλητικά ωράρια εργασίας, πολλαπλές κρίσεις περιφερειακού ή τοπικού χαρακτήρα, απαγόρευση σύστασης σωματείων, μηχανισμοί επιβολής χρεών, όλα αυτά ωθούν τους εργάτες στην υιοθέτηση διαφόρων ειδών συμπεριφοράς, όπως παρατεταμένη αποχή από την εργασία, σπάσιμο του «συμβολαίου πρόσληψης», μετανάστευση, «άστατος» τρόπος ζωής. Το πρόβλημα είναι λοιπόν να προσηλωθούν οι εργάτες στη διαδικασία παραγωγής, να υποταχθούν στο ρυθμό της, να εγκατασταθούν σε συγκεκριμένη έδρα ή να μετακινηθούν εκεί όπου είναι αναγκαίοι, να τους επιβληθεί η καρτερικότητα και η συνέπεια που απαιτείται, κοντολογίς να μετατραπούν σε εργατικό δυναμικό. Από αυτή τη θεώρηση απορρέει μια νομοθεσία που δημιουργεί νέα παραπτώματα (υποχρέωση κατοχής βιβλιαρίου, νόμος περί των οινοπωλείων, απαγόρευση της λαχειοφόρου)· μία σειρά από μέτρα που, χωρίς να είναι απόλυτα αναγκαστικά, διαχωρίζουν τον καλό από τον κακό εργάτη και εξασφαλίζουν μια εκγύμναση της συμπεριφοράς (ταμιευτήριο, ενθάρρυνση για γάμο, αργότερα οι εργατικές συνοικίες), την εμφάνιση οργανισμών ελέγχου ή πίεσης (φιλανθρωπικοί σύλλογοι, επιτήρηση)· και τέλος μία τεράστια εκστρατεία ηθικοποίησης των εργατών. Η εκστρατεία αυτή ορίζει τι θα διώκεται ως «αταξία» και τι θα θεσπίζεται ως «τάξη», ούτως ειπείν ένα συγκεντρωτικό σώμα εργατών προσαρμοσμένο στο χρόνο παραγωγής που θα προσφέρει επακριβώς την απαιτούμενη ρώμη του. Το γεγονός αυτό φανερώνει την αναπόφευκτη συνέχιση της παρανομίας στην εγκληματικότητα, δίνοντας στο φαινόμενο της περιθωριοποίησης, που οφείλεται τρόπον τινά σε μηχανισμούς ελέγχου, ψυχολογική και ηθική υπόσταση.

* * *

Με βάση τα παραπάνω είναι δυνατό να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα:

1. Οι μορφές ποινών που εμφανίζονται το 1760-1840 δε συνδέονται με μια νέα αντίληψη περί ηθικής. Η φύση των παραβάσεων που ορίζονται από τον κώδικα κατ’ oυσία ουδόλως άλλαξε (μπορούμε όμως να σημειώσουμε την εξαφάνιση, προοδευτική ή ξαφνική, των θρησκευτικών αδικημάτων και την εμφάνιση ορισμένων αδικημάτων οικονομικής ή επαγγελματικής φύσεως)· αν και το καθεστώς των ποινών είναι πολύ πιο επιεικές, οι ίδιες οι παραβάσεις δεν άλλαξαν σημαντικά. Αυτό που έθεσε σε κίνδυνο τη μεγάλη ανανέωση της εποχής αφορούσε το πρόβλημα των σωμάτων και της υλικότητας -πρόκειται για ένα ζήτημα φυσικής: νέα μορφή υλικότητας που λαμβάνει η διαδικασία παραγωγής, νέος τύπος επικοινωνίας μεταξύ της μηχανής και εκείνου που τη θέτει σε λειτουργία· νέες απαιτήσεις που επιβλήθηκαν στα άτομα ως παραγωγικές δυνάμεις. Η ιστορία των ποινών στις αρχές του XIX^ου αιώνα δεν αποτελεί κατά βάση ιστορία ιδεών ηθικής· είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας του σώματος. Με άλλα λόγια, μπορούμε να πούμε ότι εξετάζοντας τις ιδέες ηθικής μέσω της πρακτικής και των ποινικών θεσμών, ανακαλύπτουμε ότι η εξέλιξη της ηθικής είναι πάνω από όλα η ιστορία του σώματος, η ιστορία των σωμάτων. Μπορούμε να καταλάβουμε ακόμη πως:

– η φυλακή αποτέλεσε τη γενική μορφή τιμωρίας και αντικατέστησε τα βασανιστήρια. Το σώμα δεν χρειάζεται πια να σημαδεύεται· αντίθετα, η ακεραιότητά του πρέπει να προστατεύεται· ο χρόνος του πρέπει να καταμετράτε και να αξιοποιείται πλήρως· οι δυνάμεις του πρέπει διαρκώς να προσδένονται στην εργασία. Η μορφή-φυλακή της ποινής ανταποκρίνεται στη μορφή-μισθός της εργασίας·

– Η ιατρική, ως επιστήμη κανονικοποίησης των σωμάτων, κατέλαβε μια θέση στην καρδιά της ποινικής πρακτικής (στόχος της ποινής πρέπει να είναι η θεραπεία).

2. Ο μετασχηματισμός των ποινών δε σκιαγραφεί μόνο μια ιστορία των σωμάτων είναι, πιο συγκεκριμένα, μια ιστορία των σχέσεων μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και των σωμάτων. Ο καταναγκασμός επί των σωμάτων, ο έλεγχος τους, η υποδούλωσή τους, ο τρόπος με τον οποίο η εξουσία αυτή ασκείται άμεσα ή έμμεσα πάνω τους, ο τρόπος με τον οποίο τα συμμορφώνει, τα συγκροτεί, τα χρησιμοποιεί είναι σύμφωνη με την αρχή της μεταβολής που εξετάσθηκε. Πρέπει να γραφτεί μια «Φυσική» της εξουσίας και να καταδειχτεί πόσο άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες μορφές της, στις αρχές του XΙX^ου αιώνα, κατά την ανάπτυξη των κρατικών δομών.

Πρώτα από όλα, θεμελιώνεται μία νέα οπτική: γενικό και διαρκές όργανο επιτήρησης· όλα πρέπει να είναι επιτηρήσιμα, παρατηρήσιμα και διαβιβάσιμα: με την οργάνωση της αστυνομίας· τη θέσπιση ενός συστήματος αρχειοθέτησης (με προσωπικούς φακέλους), τη θέσπιση ενός πανοπτισμού.

Τέθηκε σε εφαρμογή μια καινούργια μηχανική: απομόνωση και επανένωση των ατόμων· εντοπισμός των σωμάτων· μέγιστη χρησιμοποίηση των δυνάμεών τους· έλεγχος και βελτίωση της απόδοσης τους· συνελώντι ειπείν, εφαρμογή μίας πειθαρχίας της ζωής, του χρόνου, των ενεργειών.

Δημιουργία μίας νέας φυσιολογίας: προσδιορισμός των προτύπων, αποκλεισμός και απόρριψη όσων δε συμμορφώνονται προς αυτά, μηχανισμός επανένταξής τους μέσω σωφρονιστικών επεμβάσεων που είναι, κατά διφορούμενο τρόπο, θεραπευτικές και πειθαρχικές.

Ο πανοπτισμός, η πειθαρχία και η ομαλοποίηση χαρακτηρίζουν συστηματικά αυτή τη νέα ανάληψη εξουσίας πάνω στα σώματα, που έλαβε χώρα κατά τον XIX^ο αιώνα. Και το υποκείμενο της ψυχολογίας όπως το βλέπουμε να εμφανίζεται εκείνη τη στιγμή (σχετικά με μια γνώση καταληπτή, επιδεκτική μάθησης, μορφοποίησης και εκγύμνασης, τόπος, ενδεχομένως, παθολογικών αποκλίσεων και ομαλοποιητικών επεμβάσεων) δεν είναι παρά η αντίστροφη όψη αυτού του μηχανισμού υποδούλωσης. Το υποκείμενο της ψυχολογίας γεννήθηκε στο σημείο συνάντησης της εξουσίας με το σώμα: πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας «πολιτικής φυσικής».

3. Σε αυτή τη «φυσική», η εγκληματικότητα παίζει σημαντικό ρόλο. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε σχετικά με την έννοια της εγκληματικότητας. Η έννοια αυτή δεν αναφέρεται σε εγκληματίες, σε είδη ψυχολογικών και κοινωνικών μεταλλάξεων που θα αποτελέσουν αντικείμενο της επιβολής ποινικών κυρώσεων. Με τον όρο εγκληματικότητα πρέπει μάλλον να εννοήσουμε το διπλό σύστημα ποινής-εγκληματία. Ο ποινικός θεσμός με τη φυλακή στο κέντρο του παράγει μία κατηγορία ατόμων που αποτελούν με αυτήν ένα κύκλωμα: η φυλακή δε σωφρονίζει· υπενθυμίζει ακατάπαυστα τα ίδια πράγματα· δημιουργεί σιγά-σιγά ένα περιθωριοποιημένο πληθυσμό που χρησιμεύει ούτως ώστε να ασκηθεί πίεση στις μη ανεκτές «αρρυθμίες» ή «ανομίες». Και μέσω της εγκληματικότητας ασκεί πίεση στις ανομίες με τρεις τρόπους: οδηγώντας σιγά-σιγά την αρρυθμία ή την ανομία στην παράβαση, χάρη σε ένα παιχνίδι αποκλεισμών και παραποινικών κυρώσεων (μηχανισμός που μπορούμε να ονομάσουμε: «η έλλειψη πειθαρχίας οδηγεί στη λαιμητόμο»)· ενσωματώνοντας τους εγκληματίες στα ίδια τα όργανα επιτήρησης της ανομίας (πρόσληψη προβοκατόρων, καταδοτών, αστυνομικών, μηχανισμός που μπορούμε να αποκαλέσουμε: «κάθε κλέφτης μπορεί να γίνει Vidocq»)· διοχετεύοντας τις παραβάσεις των εγκληματιών ενάντια στους πληθυσμούς εκείνους που πρέπει περισσότερο να επιτηρούνται (αρχή: «πιο εύκολα κλέβει ένας φτωχός παρά ένας πλούσιος»).

Αν λοιπόν, για να επανέλθουμε στο ερώτημα που θέσαμε αρχικά: για ποιο λόγο υφίσταται αυτός ο παράξενος θεσμός της φυλακής, γιατί επιλέγεται αυτή η ποινή, η δυσλειτουργία της οποίας εξαρχής καταγγέλλεται; Πρέπει ενδεχομένως να απαντήσουμε ως εξής: η φυλακή έχει το πλεονέκτημα να παράγει εγκληματικότητα, όργανο ελέγχου και καταπίεσης της παρανομίας, μη αμελητέο κατά την άσκηση εξουσίας πάνω στα σώματα, αλλά και βασικό στοιχείο αυτής της φυσικής της εξουσίας που προκάλεσε και την εμφάνιση της ψυχολογίας του υποκειμένου.

* * *

Το φετινό σεμινάριο έχει αφιερωθεί στην προετοιμασία της δημοσίευσης του φακέλου της υπόθεσης Pierre Rivière.

* Η μετάφραση του κειμένου του M. Foucault, « La société punitive », έγινε από τον τόμο Résumé des Cours 1970-1982, Juillard, Paris, 1989, σσ. 29-51 από τον F.G.A και η χρήση είναι ελεύθερη για κινηματικούς σκοπούς.

Tags καταστολή, οχυρωμένες πόλεις

Earth First!

Κινητά τηλέφωνα – Μιλάτε; Σας ακούμε!

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
3 Comments on Κινητά τηλέφωνα – Μιλάτε; Σας ακούμε!

Κινητά τηλέφωνα – Μιλάτε; Σας ακούμε!

[Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε από τον m0untainrebel (http://mountainrebel.net/)στην εφημερίδα Earth First! (http://www.earthfirstjournal.org/) τον Μάιο του 2007, με τίτλο Cell Phones Suck II. Μετάφραση στα ελληνικά:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Ιούνης 2007. Ενδεχόμενες παρατηρήσεις σε μεταφραστικά λάθη ή αδυναμίες-μιας κι γίνεται χρήση τεχνικών όρων-είναι ευπρόσδεκτη]

Λέγεται ότι τα κινητά δεν είναι και πολύ ασφαλή. Τα περισσότερα κινητά τηλέφωνα στις μέρες μας διαθέτουν GPS (Global Positioning System – Σύστημα Παγκόσμιου Εντοπισμού), κι ακόμα και τα παλιότερα που δεν έχουν GPS μπορούν εύκολα να εντοπιστούν μέσω αντιστοίχησης του σήματός τους στο τρίγωνο κεραιών κινητής τηλεφωνίας που το καλύπτει. Κάθε φορά που καλείς κάποιον ή που σε καλεί αυτός, πληροφορίες σχετικά με το τηλέφωνό σου, το δικό του, η ώρα έναρξης και λήξης της συνομιλίας σας, καταγράφονται. Απ’ ότι ακούγεται οι μπάτσοι έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν την ένταση του μικροφώνου στο κινητό σου, ώστε να παρακολουθήσουν συζητήσεις που γίνονται εκεί κοντά, σε μερικές περιπτώσεις ακόμα κι αν το κινητό σου είναι κλειστό, χωρίς εσύ να γνωρίζεις τίποτα. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι ακτιβιστές της Earth First! (σ.τ.μ.: οικολογική οργάνωση που, παλιότερα τουλάχιστον, πραγματοποιούσε «ήπιες» ενέργειες άμεσης δράσης) βγάζουν τις μπαταρίες από τα κινητά τους πριν από συζητήσεις πιο «ευαίσθητων» θεμάτων.
Συχνά αναρωτιόμουν κατά πόσο στέκει όλο αυτό ή είναι απλά προϊόν της παράνοιας εθισμένων τρομολάγνων. Απ’ ότι φαίνεται, στέκει απόλυτα.

Εισάγοντας τις απομακρυσμένες συνδέσεις (roving taps)

Κάθε οδηγός αυτό-προστασίας θα σε συμβουλεύσει να μη συζητάς τίποτε παράνομο από το τηλέφωνο γιατί μπορεί να έχει τοποθετηθεί «κοριός». Στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να συζητάς για τίποτε παράνομο ακόμα κι αν ένα κινητό βρίσκεται κοντά σου. Τον περασμένο Νοέμβρη, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α. ενέκρινε τις λεγόμενες απομακρυσμένες συνδέσεις.
Στη διάρκεια μιας εγκληματολογικής έρευνας ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας Genovese, μιας μαφιόζικης οργάνωσης του «συνδικάτου του εγκλήματος», το FBI παγίδευσε με κοριούς τα εστιατόρια όπου συνευρισκόταν ο μαφιόζος John -Buster- Ardito. Όταν ο Ardito και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν τρεις από τους κοριούς, οι ομοσπονδιακοί (πράκτορες του FBI) άλλαξαν τακτική και ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν τις απομακρυσμένες συνδέσεις. Ένα εγχειρίδιο του FBI γραμμένο από τον βοηθό εισαγγελέα Jonathan Kolodner αναφέρεται στην απομακρυσμένη σύνδεση του τηλεφώνου του Ardito ως μια «συσκευή ακοής τοποθετημένη στο εσωτερικό ενός κινητού τηλεφώνου». Το FBI επίσης τοποθέτησε ένα roving tap στο κινητό του Peter Peluso, ενός βοηθού του Ardito που μετέπειτα έγινε χαφιές. Αυτή ήταν η πρώτη νόμιμη χρήση των roving taps στις Η.Π.Α..
Μια «συσκευή ακοής» θα μπορούσε να αναφέρεται είτε σε επίπεδο λογισμικού είτε υλικού. Ένα κινητό τηλέφωνο είναι στην ουσία ένας μικρός ηλεκτρονικός υπολογιστής. Μια υλική συσκευή ακοής θα απαιτούσε οι ομοσπονδιακοί να είχαν φυσική πρόσβαση στο τηλέφωνο ώστε να τοποθετήσουν τον κοριό μέσα του, περίπου όπως τοποθετούν έναν κοριό σε ένα γραφείο. Ένα λογισμικό παρακολούθησης όμως, σημαίνει είτε ότι το λειτουργικό σύστημα του τηλεφώνου έχει από την κατασκευή του μια «πίσω πόρτα» που μπορεί να ενεργοποιήσει το μικρόφωνό της, είτε ότι οι ομοσπονδιακοί έπρεπε να εγκαταστήσουν το λογισμικό παρακολούθησης στο τηλέφωνο. Δεν είναι σαφές πάντως πως ακριβώς το FBI εγκατέστησε τις απομακρυσμένες συνδέσεις στα κινητά των Ardito και Peluso.
«Πόσο ασφαλές είναι το κινητό σου»; – ένα άρθρο του 1997 στο δελτίο της National Reconnaissance Organization έχει να πει το εξής: «ένα κινητό τηλέφωνο μπορεί να μετατραπεί σε ένα μικρόφωνο και να μεταδώσει σαν πομπός κάθε συζήτηση που διεξάγεται κοντά στο τηλέφωνο. Αυτό γίνεται δυνατό με την μετάδοση στο κινητό τηλέφωνο μιας λειτουργικής εντολής στο κανάλι ελέγχου. Αυτή η εντολή θέτει το κινητό σε «κατάσταση διάγνωσης». Όταν αυτή ολοκληρωθεί, οι συζητήσεις που έλαβαν χώρα στην κοντινή περιοχή μπορούν να αναπαραχθούν μέσα από το φωνητικό κανάλι».
Επιπλέον, κάποια κινητά τηλέφωνα δεν είναι δυνατόν να τεθούν απόλυτα εκτός λειτουργίας χωρίς να αφαιρεθούν οι μπαταρίες. Θεωρώντας πως οι απομακρυσμένες συνδέσεις παραβιάζουν τους ομοσπονδιακούς νόμους, ο δικαστής Lewis Kaplan δήλωσε πως οι απομακρυσμένες συνδέσεις «λειτουργούν είτε το τηλέφωνο είναι ανοιχτό είτε όχι». Τα πιο μοντέρνα κινητά της Nokia ανάβουν μόνα τους εάν ενεργοποιηθεί ένας συναγερμός, και προφανώς μετατρέπονται επίσης μόνα τους σε κοριούς, με ανάλογο τρόπο.

Πώς ξέρεις αν το κινητό σου έχει μια «απομακρυσμένη σύνδεση»

Οι παρακάτω συμβουλές προέρχονται από τον ειδικό σε ζητήματα αυτό-προστασίας Lauren Weinstein, που έχει γράψει γι αυτά στο blog του, ενώ υπάρχει κι ανάλογο βίντεο στο YouTube και στα Google videos με τίτλο: “Is Your Cell Phone Bugged?”.
Οτιδήποτε κάνει το κινητό σου χρειάζεται ηλεκτρική ενέργεια, την οποία προμηθεύεται από την μπαταρία του. Η μπαταρία τελειώνει πολύ γρηγορότερα όταν το κινητό σου μεταδίδει δεδομένα. Αν παρατηρήσεις το υπόλοιπο της μπαταρίας να μειώνεται πολύ γρηγορότερα απ’ όσο συνήθως, κι αν παράλληλα δεν μιλούσες στο τηλέφωνό σου, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχει κοριό.
Κανονικά, όταν μιλάς στο κινητό για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό θερμαίνεται. Αν το τηλέφωνό σου θερμαίνεται ακόμη κι όταν δεν μιλάς σ αυτό, ίσως σημαίνει ότι το μικρόφωνο καταγράφει ήχους στη στιγμιαία μνήμη (flash memory) για να μεταδώσει αργότερα ή ακόμη ότι το κινητό σου μεταδίδει live. Υπάρχουν δυο διαφορετικά είδη υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας: η Global System for Mobile Communications (GSM) και η Code-Division Multiple Access (CDMA). Η μεγάλη πλειοψηφία των κινητών σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν την GSM. Στις Η.Π.Α. κάθε T-mobile και Cingular τηλέφωνο χρησιμοποιεί την GSM. Αν βάλεις ένα τέτοιο κινητό κοντά σε ηχεία ή άλλα σχετικά μηχανήματα ήχου, θα παράγει ένα θόρυβο αν μεταδίδει πληροφορίες. Είναι φυσιολογικό να κάνει το κινητό σου θόρυβο κοντά στα ηχεία καμιά φορά, αλλά αν πρόκειται για συνεχόμενο θόρυβο κι ενώ δεν κάνεις κάποια κλήση, αυτό είναι ένα ισχυρό σημάδι ότι το κινητό σου μεταδίδει ήχους χωρίς τη συγκατάθεσή σου. Αυτό δεν ισχύει στα κινητά Verizon και Sprint μιας και χρησιμοποιούν τεχνολογία CDMA.

Το τηλέφωνό σου είναι μια συσκευή εντοπισμού

Κάθε νέο κινητό τηλέφωνο περιλαμβάνει μια εγκατάσταση GPS στο εσωτερικό του, η οποία μπορεί να εντοπίσει τη γεωγραφική θέση και το υψόμετρο στο οποίο βρίσκεται το κινητό τηλέφωνο οπουδήποτε στον κόσμο. Τα κινητά τηλέφωνα επικοινωνούν συνεχώς με κεραίες ώστε να βεβαιώσουν ότι έχουν τη σωστή ώρα, να ελέγξουν για εισερχόμενα μηνύματα κλπ, πράγμα που σημαίνει ότι η ακριβής τοποθεσία των περισσότερων κινητών τηλεφώνων είναι γνωστή όλη την ώρα. Η τοποθεσία παλιότερων τηλεφώνων που δεν διαθέτουν εγκατάσταση GPS μπορεί επίσης να καθοριστεί με μια διαδικασία που ονομάζεται «τριγωνισμός», κατά την οποία μια εύλογα ακριβής τοποθεσία μπορεί να προσδιοριστεί από την μέτρηση των σχετικών χρονικών καθυστερήσεων του σήματος από το τηλέφωνο προς τρεις διαφορετικές κεραίες-αναμεταδότες. Ο hacker φυγόδικος Kevin Mitnick εντοπίστηκε και συνελήφθη στα 1995, μετά από τριγωνισμό του σήματος του κινητού του από τα όργανα της τάξης.
Το EFF – Electronic Frontier Foundation που είναι κάτι σαν τον εθνικό δικηγορικό σύλλογο για τις ψηφιακές ελευθερίες, έχει αναμειχθεί σε μια σειρά από νομικές διαδικασίες σχετικά με τον εντοπισμό – χωρίς σχετική εξουσιοδότηση ή πιθανή αιτία – θέσεων κινητών τηλεφώνων για λογαριασμό της κυβέρνησης. Αν η εξουσιοδότηση ή η δικαιολόγηση της αιτίας δεν είναι απαραίτητες προκειμένου να εντοπιστούν οι θέσεις κινητών τηλεφώνων, το είδος των πληροφοριών που οι ομοσπονδιακοί είναι σε θέση να συλλέγουν φαίνεται τρομακτικό. Αν κουβαλάς το κινητό σου οπουδήποτε πηγαίνεις, κι αν πολλοί από τους φίλους σου κάνουν το ίδιο, τότε οι ομοσπονδιακοί έχουν την ικανότητα να χαρτογραφήσουν ένα ολόκληρο σύστημα σχέσεων. Όχι μόνο γνωρίζουν που κοιμάσαι την νύχτα και που πηγαίνεις την μέρα, αλλά αν χαρτογραφούν την τοποθεσία σου μαζί με κάθε άλλου χρήστη κινητού τηλεφώνου, είναι σε θέση να γνωρίζουν με ποιους κάνεις παρέα, ή με ποιους πηγαίνεις σε συζητήσεις…
Ακόμα κι αν το EFF δικαιωθεί, και καταστεί παράνομο για τους μπάτσους να εντοπίζουν κινητά τηλέφωνα χωρίς εξουσιοδότηση ή δικαιολόγηση της αιτίας, από πότε μήπως η νομοθεσία στάθηκε εμπόδιο για την αστυνομία προκειμένου να καταστείλει το κίνημά μας;

Τι μένει να κάνει ένας ακτιβιστής;

Η απάντηση είναι απλή: Ξεφορτώσου το κινητό σου. Η εφημερίδα της Earth First! έχει δημοσιεύσει μια σειρά από άρθρα όπου αναλύεται η κοινωνική και περιβαλλοντική ανάγκη να μη χρησιμοποιούνται κινητά. (Δες την EF! Ιουλίου-Αυγούστου 2005). Αυτά τα άρθρα έχουν εκδοθεί ξεχωριστά σε ένα φυλλάδιο με τον εύγλωττο τίτλο «Cell Phones Suck». Για τους λόγους αυτούς, συνδυαζόμενους με τον κίνδυνο αυτό-προστασίας που ενέχει η ιδιοκτησία ενός κινητού τηλεφώνου, θα έπρεπε να το καλοσκεφτεί κάθε ακτιβιστής. Απλά δεν αξίζει τον κόπο.

Tags οδηγός επιβίωσης

Φανζίν Katarzis

Ιστορίες από μια επανάσταση στη σοφίτα – φανζίν Katarzis

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Ιστορίες από μια επανάσταση στη σοφίτα – φανζίν Katarzis

Ρομαντικές ιστορίες από μια επανάσταση στη σοφίτα

Το παρακάτω κείμενο μας έστειλε σύντροφος αναρχικός από τη Βουλγαρία. Το δημοσιεύουμε και εδώ καθώς με ένα εύγλωττο φανζινοειδές ύφος, περνά μέσα από μια προσωπική αφήγηση μια πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα τόσο για τη γενικότερη κοινωνική κατάσταση στη Βουλγαρία, όσο και για τη δική του περίπτωση, μιας ιδιότυπης κατάληψης στέγης στο χώρο εργασίας του!

Η ιστορία ξεκινά λίγο πριν το τέλος του τελευταίου μου εξαμήνου στο πανεπιστήμιο. Αφού πέρασα τέσσερα παλαβά χρόνια στις φοιτητικές εστίες της περίφημης πανεπιστημιούπολης της Σόφιας, το τέλος των σπουδών ερχόταν και η διαμονή μου στις φοιτητικές εστίες θα έληγε σύντομα. Έπρεπε να βρω στα γρήγορα ένα νέο μέρος για να μείνω, αν ήθελα να παραμείνω στη Σόφια. Βγήκα στη γύρα για ενοικιαστήρια, όμως όλα τα νοίκια, μου φαίνονταν υπερβολικά ακριβά για μένα. Εργαζόμουν τότε σε μια ιστοσελίδα. Η δουλειά ήταν σχετικά καλή-συνήθως έγραφα νέα και ανταποκρίσεις από συναυλίες, ανέβαζα φωτογραφίες, κι έκανα ένα πρωτόγονο είδος αρχειοθέτησης στα γραφεία. Το καλύτερο όμως ήταν ότι είχα μια ή και δύο βδομάδες άδειας κάθε μήνα, κατά τις οποίες μπορούσα να ταξιδεύω σ ολόκληρη τη χώρα, αν και το θέμα ήταν ότι ο μισθός μου ήταν ελεεινός. Όπως φαινόταν, αν σκόπευα να νοικιάσω ένα διαμέρισμα θα ‘πρεπε να βρω μια πιο “σοβαρή” και καλοπληρωμένη εργασία. Αυτό μου φάνηκε σαν να με δένουν με αλυσίδες, να πρέπει να δουλεύω όλο τον μήνα μόνο και μόνο για να βρίσκω λεφτά να πληρώνω το νοίκι και το φαγητό μου, και στην καλύτερη, να αποταμιεύω λίγα χρήματα για τη διασκέδαση των σαββατοκύριακων. Δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα, μιας και δεν ήθελα να ξεπουλήσω τον ελεύθερο χρόνο μου για έναν μισθό.

Τότε, μου ήρθε η πιο τέλεια ιδέα. Σκέφτηκα να κάνω κατάληψη στο χώρο της δουλειάς μου. Το αφεντικό έμενε στο εξωτερικό και ερχόταν στη Βουλγαρία μόνο για μερικές χρονικές περιόδους. Δεν είχα τίποτε να χάσω, οπότε το αποφάσισα. Το γραφείο ήταν μια σοφίτα με δυο δωμάτια κι μια τουαλέτα. Δεν είχα και πολλές αποσκευές στη Σόφια τότε, καθώς το μέλλον μου δεν ήταν και πολύ φωτεινό και αφού έφυγα από τις εστίες έμενα σε σπίτια φίλων μου. Με το σακίδιό μου στον ώμο, ήμουν σαν σαλιγκάρι, κουβαλώντας παντού το σπίτι μου. Έτσι μετακόμισα προσεκτικά στα γραφεία κι έκρυψα τα πράγματά μου σε ένα χαρτονένιο κιβώτιο.
Κοιμόμουν στον υπνόσακό μου στο πάτωμα. Το καλοκαίρι είχε μόλις μπει, και ο καιρός ήταν ζεστός. Το κακό με το γραφείο, ήταν ότι δεν είχε μπάνιο. Είχε μόνο μια τουαλέτα κι έναν νιπτήρα με κρύο νερό. Σκέφτηκα ότι δε θα ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα, μιας και είχα μεγαλώσει σε χωριό, κι εκεί συνηθίζαμε να ζεσταίνουμε το νερό σε κουβάδες για να κάνουμε ένα μπάνιο. Στο πρώτο μπάνιο που προσπάθησα να κάνω στο γραφείο, είχα μια δυσάρεστη έκπληξη. Η τρύπα που έχει συνήθως στο πάτωμα για να φεύγουν τα νερά είχε βουλώσει και πλημμυρίσαμε. Προσπάθησα να την ξεβουλώσω, αλλά κατάλαβα ότι την είχαν μπλοκάρει οι γείτονες από κάτω.

Σκατά. Ζεστό καλοκαίρι, ιδρώτας, κι ούτε ένα μέρος να κάνεις ένα μπάνιο. Άρχισα να πηγαίνω στα σπίτια των φίλων μου για μπάνιο. Τότε επινόησα έναν πρωτοποριακό τρόπο να παίρνεις το μπάνιο σου: ζεσταίνουμε έναν κουβά νερό. Μουσκεύουμε ένα φανελάκι, και το χρησιμοποιούμε για να πλυθούμε. Έπειτα, σαπουνιζόμαστε και ξεπλένουμε με το μουσκεμένο φανελάκι. Αν γίνει με πολύ προσοχή, ίσως καταφέρουμε να μην ξαναπλημμυρίσουμε την τουαλέτα!

Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα, ήταν όταν το αφεντικό ήρθε στη Βουλγαρία. Τότε, έμενε μερικές φορές μέχρι αργά την νύχτα στο γραφείο, και ήμουν αναγκασμένος να γυρίζω στους δρόμους μέχρι να φύγει. Έπρεπε επιπλέον να ξυπνάω νωρίς το πρωί, μιας και δε γινόταν να με πιάσει να κοιμάμαι στο γραφείο.

Κάπως έτσι, κατοικώντας “στην παρανομία”, το καλοκαίρι πέρασε και ήρθε το φθινόπωρο. Δεν είχα αποφασίσει αν ήθελα να συνεχίσω μ αυτόν τον τρόπο ζωής ή όχι. Έκανα τελικά μια συζήτηση με το αφεντικό μου, με το οποίο είχαμε μια καλή σχέση κι ακόμα δούλευα γι αυτόν από τότε που ανεβάσαμε τη σελίδα στο διαδίκτυο. Του είπα την ιστορία μου, κι ότι δεν είχα κάπου να κοιμηθώ. Τελικά, μου επέτρεψε να συνεχίσω να κοιμάμαι στο γραφείο, αλλά μου είπε να μην κάνω καμιά τρέλα εκεί.

Δεν έκανα ιδιαίτερη κατάχρηση της εμπιστοσύνης του αφεντικού, πάντως όταν έφυγε ξανά στο εξωτερικό, παρείχα καταφύγιο σε μερικούς ταξιδιώτες συντρόφους που δεν είχαν μέρος να μείνουν στη Σόφια. Ακόμα, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε τη σοφίτα σαν στούντιο για πρόβες και ηχογραφήσεις. Με δυο ακόμα “πράκτορες” από την κολλεκτίβα Katarzis, φτιάξαμε μια ακουστική αναρχο-πανκ μπάντα. Κιθάρες, φλάουτα, κρουστά, και πορωτικοί στίχοι για την αντίσταση και μια καλύτερη ζωή γέμιζαν τη σοφίτα. Εκεί, επίσης, κάναμε όλες τις αναγκαίες προετοιμασίες για τις διαδηλώσεις: πανώ, αφίσες, φυλλάδια, φανζίν… Το γραφείο μεταμορφώθηκε σ’ ένα μέρος μαγικό. Ήμουν γεμάτος ενθουσιασμό και ζούσα τις δικές μου μέρες πολέμου και νύχτες έρωτα.

Έπειτα, ήρθε ο χειμώνας κι ο καιρός ψύχρανε. Για καλή μου τύχη είχα βρει ένα στρώμα στο δρόμο, μιας και το πάτωμα ήδη ήταν παγωμένο. Δεν ήθελα να ανάβω τη θέρμανση, γιατί θα αναγκαζόμουν να πληρώνω μέρος των λογαριασμών του ηλεκτρισμού. Τις κρύες νύχτες λοιπόν, έπρεπε να κοιμάμαι με 2 υπνόσακους, 2-3 μπλούζες, παντελόνια και μάλλινες κάλτσες. Μιλάμε για μια πραγματικά hard-core σκατοκατάσταση, όμως το αίμα μου έβραζε από οργή. Ευτυχώς, ο χειμώνας ήταν σύντομος.

Σκέφτηκα τότε, ότι μετά απ’ όσα πέρασα, δεν με σταματούσε τίποτα. Η άνοιξη και το καλοκαίρι πέρασαν με το ίδιο πάθος στην καρδιά μου. Είχα αρχίσει όμως να σιχαίνομαι τη ζωή στην πρωτεύουσα. Μεγάλη πόλη, μεγάλα σκατά. Κατάφερα να φυλάξω μερικά χρήματα παρά τον χαμηλό μισθό μου, κι αποφάσισα να σπάσω τις αλυσίδες μου: Ήθελα να βάλω μπρος ένα πιο ακτιβιστικό σχέδιο, όποτε παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και παράτησα τη Σόφια.
Τώρα μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα: να γράφω και να μοιράζω αναρχικό υλικό, να στήνουμε με τους φίλους μου μερικές εκδηλώσεις, προσπαθώ να βοηθώ τους ανθρώπους εδώ όσο μπορώ, να ταξιδεύω, να κάνω σκέιτ, γιόγκα και γυμναστική, ενώ έχω προγραμματίσει ακόμα κι ένα ταξίδι στην Ευρώπη ώστε να επισκευτώ αναρχικές κοινότητες και αγρο-κολλεκτίβες. Αν και μπορώ να κάνω, σχετικά, ότι θέλω, νιώθω συχνά νοσταλγία για τη ζωή μου στη Σόφια και ιδιαίτερα για τη ζωή μου στη σοφίτα. Μνήμες, καλές και άσχημες, με κάνουν να χαμογελώ για τον παλιό καλό καιρό. Αυτές κι αν ήταν μαγικές μέρες και νύχτες – η επανάσταση στη σοφίτα.

Tags εποχή των παγετώνων

Translations

Update on the prison struggle in Greece, 2007-8

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
2 Comments on Update on the prison struggle in Greece, 2007-8

12/01/2008

ON 3 NOVEMBER 2008 NEW WAVE OF PRISONERS MOBILIZATIONS STARTS WITH A COLLECTIVE HUNGER STRIKE AROUND THE WHOLE COUNTRY

PRISONERS DEMANDS

We the prisoners of the hell called with an euphemism: prisons of the greek state, tired with the fake promisses of all justice ministers in the last 10 years, to ameliorate prison conditions and the penal code and the penal justice code, decided to move forcefully, in order to claim our rightful demands.

WE DEMAND:

1. Abolish disciplinary charges. Modify the Penitentiary Code’s articles 68, 69, 70, 71. In any case, the disciplinary charges must be removed after the are served, and not accumulated nor taken into consideration when it comes to days off, work, education and discharge under conditions after they are served.
2. Reduction of the sentence limit for discharge under conditions, from 3/5 to the 3/7 of the sentence time. Immediate abolishment of the anti-constitutonal treaty that increased up to the 4/5 of crimes related to drugs.
3. Once and for all 3 year reduction of all prices, to make easier the relieve of over-crowding of prisons. NO to the new panoptic prisons, built isolated away from the cities social tissue.
4. Abolish the juuvenile prisons. Adopt open structure to take care of and protect the teenagers and youth.
5. Reduction of sentence limit of 25 years of continuous detention. Reduction of the minimum detention time to be discharged under conditions to 12 years from 16 that it is today, according to european legislature.
6. Immediate and without exceptions application of days-off, suspensions, and other benefits of the law, reduction of the minimal sentence time limits. Increase the number of days-off to 60 for those that have a right to 5 days and to 96 for those with a right to 8.
7. To end the over-use of pre-trial detentions and reduce the time limit to 12 months.
8. The para-justice racket is known for its hysteria of the last 8 years, leading to revengeful killing sentences. We as for proportionate sentences and wide application of the measure of suspension and discharge under conditions.
9. Full, permanent and 24 hour medical treatment and respect to the patients. Creation and improvement of adequate hygiene spaces (baths and toilets). Immediate integration of the Korydallos prison psychiatric and medical clinic to the National Health System, with new aisles for women and juveniles, that lack now. Immediate transportation of patients to public hospitals with ambulances and not in police vehicles, tied up with their hands behind their back.
10. To be provided the right in beneficial work payment, education, second chance schools, technical workshops and participation in diverse similar programms, to all prisoners proportionate and without any discrimination. To be given educational days-off, for all prisoners, that meet with the criteria and terms to study outside prison and for all levels of education and technical skills learning. Substancial amplification of withdrawal projects to all prisons.
11. Abolishion of the prison no-go zone. Free access for social and political institutions, Lawers Associations, Hellenic Medical Association and EINAP, organizations for human rights, NGOs and international organizations. Free circulation of political and educative press, with no exceptions.
12. Alternative forms of detention, amplification of agricultural prisons and of the institution of semi-free sentence as well as community service.
13. Amplification of the institution of free visits in humain conditions with respect to the personality and dignity of the prisoners and the visitors. Private place to meet with our companion.
14. Work and access to creative activities for all of us. Beneficial account of days of work in the sentence.
15. Right to selection of serving the sentence in their country of origin, for the prisoners from other countries, once and if they wish.
16. Humain transport conditions with improvement of the room in the preposterous transportation means of the greek police. More stops, improvement of the detention room in the miserable “Metagogon” transfer prison and faster transfer to the destination prisons.

DEMANDS OF THE WOMEN PRISONERS AT ELEONAS, THIVA PRISON:

On the occasion of the third-world life conditions inside this establishment but also our treatment by the totality of the ministry of justice services, and more precisely: Inexistant medical-pharmaceutical supply. Few, to even inexistant hygiene supply (without any right to a private purchase). Inexistant basic hygiene (no warm water). Inexistant social services and care. Preposterous food, because of luck of supplies. Even first need stuff is an unknown word here. Racist treatment of the prisoners when it comes to days-off and suspensions. Injust treatment of sentence accounts for suspension proportionate to the offence (2/5, 3/5 etc). Vast delays when it comes to bringing the case to the courthouse and especially the court of appeals. The peculiar stiffness of the persons judging us, despite the recommendations they have received. The inexistant second chance we are all waiting for and most of us have a right on it, but are never given. We decided to abstain from prison food commons from 03/11/2008 until proportionate measures are taken in regards to all the above. We expect your understanding.

Last update on the struggle inside, outside and against the prisons in Greece

An update on Greece’s prisoners collective hunger strike, reported actions in solidarity and some other related news. Most news come from athens.indymedia.org, some mainstream media, and a few prisoners and comrades.

October:

Diverse actions such as boycottage of prison meals around greek prisons and especially in Crete, informal prisoners committees form a network of communication and coordination. They spread a letter with prisoners demands and give a deadline of three weeks for the authorities to start working on them. After these three weeks mobilizations will peak with a boycottage of prison food, starting on 3/11 and a collective hunger strike from 7/11.

In Greece, more than 13.000 individuals are imprisoned, 1/3 of them without any trial yet, in awful conditions leading to more than 50 inmates losing their lives only last year.

On 30/10 the leftist “Initiative for prisoners rights” went with motorbikes to Diavata prisons in Thessaloniki. On 30/10 also, the anarchist prisoner (accused for participation in the kidnapping of northern Greece’s industrialists president) Polikarpos Georgiadis publishes an open letter on the prisoners mobilizations, making clear his disagreement with the hunger strike as having a deleterious effect on prisoners forces, creating fighters of many levels, some going on in a self-sacrifice spirit, others eating regularly etc. though stating his commitment to the prisoners struggle, “same as when he was outside” (letter can be found at http://halastor.blogspot.com/2008/10/blog-post_30.html).

November:

1/11: Lawyers association express their sympathy for the prisoners mobilizations.
2/11: Around 30 anarchists march to Volos prisons chanting and spray painting walls with slogans in solidarity to prisoners struggle.
3/11: Prison guards invade cells, harass prisoners and try to intimidate them in the face of the collective hunger strike. Riot police brigades deployed around many prisons.
3/11: Unannounced motorbike demo of dozens of anarchists to Korydallos (Athens) prisons where they chanted slogans in solidarity to prisoners struggle.
3/11: More than 8.000 prisoners boycotting prison meals.
4/11: Committe of the (left) parliament party SYN/SYRIZA meets with “minister of justice”, to discuss on an institutional committe from all parliament parties on prisons.
4/11: Anarchists/Antiauthoritarians in solidarity to prisoners organize demonstration-microphonics at Kamara, Thessaloniki centre.
4/11: At the juvenile prison of Volos, prisoners threw their stuff out of the cells and denied leaving their cells to go to the prison yard.
4/11: “Conspiracy of Cells of Fire” claims responsibility for a three-day rampage against military/police targets and sends “signal of fire to the prisoners that started a prison food strike since Monday, November 3”.
5/11: The president of the republic K. Papoulias speaks of the “major problem of prisons” with the typical humanitarian banalities.
5/11: Clubs of football fans such as PAOK-GATE4 and Panahaiki-NAVAJO expressed their support to the prisoners struggle.
5/11 Collective official form of complaints sent to the authorities undersigned by most of the prisoners at Diavata prison, outside Thessaloniki
6/11: Committe of the (leftist) “Initiative for prisoners rights” meets with “minister of justice” S. Hatzidakis, to negotiate on the prisoners issue.
6/11: Around 400 anarchists and revolutionaries ride with motorbikes and cars to Diavata prisons where they chanted slogans, torn down part of the barbed wire fencing and threw fireworks. The prisoners responded with slogans and howls.
6/11 Attack with fire at ruling party offices in Thessaloniki in solidarity to prisoners struggle, by the Cells of Aggresive Solidarity to Prisoners (more info at http://directactiongr.blogspot.com/)
7/11: Around 1000 prisoners on hunger strike. Less than 10 had to be tranfered to hospital.
7/11: Solidarity microphonics gathering in the market area of Chania, Crete
7/11: 98fm self-managed radio station of Athens, transmits prisoners demands and solidarity speach (http://www.radio98fm.org/home.html)
7/11: Prison guards try to intimidate prisoners in Ioannina and Diavata prisons, some transfers and night invasions in cells continue.

7/11: Solidarity demonstration-microphonics in Athens
7/11: Solidarity demonstration in Serres

7/11 Solidarity demonstration in Lamia
7/11: Prisoners demands and solidarity speach, and interview with ex-con on 1431AM, student self-managed radio station (http://www.1431am.org/)
7/11: 2 mainstream radio stations are occupied by anarchists transmitting prisoners demands and solidarity speach in Thessaloniki and Lamia
7/11: Attack with paints against the council of state in Athens in solidarity to prisoners (more info at http://directactiongr.blogspot.com/)
8/11: Solidarity demonstration in Volos (photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=923248)
8/11: Student unions and NGO express their sympathy to the prisoners mobilizations.

8/11: A prisoner dies in Chios prisons. More than 50 prisoners died in the greek prisons this year only.

8/11: A prisoner in hunger strike from Diavata prison, Thessaloniki, trasfered to a public hospital because his health as in danger, but returned to the prison the next day.
9/11: Three kurdish prisoners in Trikala, mainland Greece, sew their mouths in hunger strike! Another 14 will do the same the following days!
9/11: Solidarity demonstration in Lamia, afterwards police stops and harasses the demonstrators but leaves them free without charges few hours later and after lawers and friends arrived at the police station.
9/11: Arsonists set on fire 4 expensive cars in Exarchia, Athens centre and attack the offices of PASOK. Unknown person phoned to “Eleftherotipia” newspaper claiming “The arsons of luxurious cars Saturday night in Athens centre were in solidarity to the hundreds of prisoners in hunger strike, at the dungeons of the greek republic. The owners of luxurious cars should limit their rides at the northern suburbs and keep off the proletarian neighborhoods of the centre. Fire to the mansions and the cars of the riches”.
9/11: 3.300 in hunger strike. In juvenile prisons the vast majority are on hunger strike.
10/11: 4.500 in hunger strike.
10/11: Delta Squat organizes a solidarity intervention, with a huge banner and leaflets at Thessaloniki centre (photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=923026)

10/11: Prison guards leave warm cooked food near prisoners on hunger strike (to torture them), or in other prisons invade in cells of prisoners that weren’t on hunger strike but boycot prison meals and take away some food cans, later photos of these are sent to fascist media provocating the prisoners struggle!
10/11: Al. Giotopoulos and V. Tzortzatos imprisoned in Korydallos special cells for allegedly involved with “November 17” organization political prisoners, go on hunger strike in solidarity of common prisoners and denounce the role of “initiatives that speak in the name of the prisoners and get to speak with the minister of justice, covering him politically for his apathy, even if they are indeed in solidarity to them, the only one legitime to speak of the prisoners are the prisoners themselves”. They state that “the only way is the common prisoners to be the only ones taking part in these committees” and that “the reason there are no prisoner insurrections is the vast dispension of drugs within the prisons”.
10/11: The leftist “Initiative for prisoners rights” organizes a solidarity concert in Athens centre. A bank is set on fire in Athens centre.

11/11: Solidarity flyers appear around towns in north western Greece.
10/11: New Democracy (ruling party) offices at Halandri, Athens, burnt with an improvised gas canister device.
10/11: Kyriakoula Lymnioudi, medical attendant at Chios prisons, publishes an article at a local newspaper describing the medieval conditions of the prison.
11/11: Solidarity demonstration in Thessaloniki centre, during the march of around 800 called by most anarchist/antiauthoritarian collectives of the city and the “Initiative for prisoners rights”, some surveillance cameras and bank ATMs are vandalised.
11/11: The State’s council on prisons, in a special meeting suggest the discharge of 1.500 prisoners and satisfaction of some of the prisoners demands (smaller sentences, 3/5 for drug users, 12 months of pre-trial imprisonment instead of 18, 6 days off instead of 5 etc). Prisoners turn down this mockery.
11/11: 18 ANO group for social rehabilitation of toxic addicts expresses solidarity with prisoners mobilizations.

11/11: Geology students of Aristotle university (Thessaloniki) after an assembly, come with a vote in solidarity to prisoners.

11/11: Posters and communiques circulate in all major cities around the country.
11/11: Mobile microphonics moves for hours around Chania, Crete, stops at the city hall where immigrants were on hunger strike too, and at the city’s prisons, where it was greeted with slogans.
11/11: Prisoners demands and solidarity speach, and interview with ex-con (replay) on 1431AM, student self-managed radio station (http://www.1431am.org/)
11/11: Around 40 anarchists attack with bottles filled with red and black paint the new offices of PASOK (opposition party) and G. Voulgarakis (ex-minister) offices in Athens centre. Two undercover policemen threatened them with their guns, but were repelled with bottles and stones. On their way back, the anarchists broke down a National bank and a Eurobank branch, a bank’s van, undercover police motorbikes and a fascist bookshop of Adonis Georgiadis (LAOS right wing party member), throwing flyers in solidarity to prisoners struggle, throughout their way.
11/11: Around 10 anarchists attack the building of the ministry of press with stones and molotovs in solidarity to prisoners struggle.
11/11: More than 5.000 prisoners in hungerstrike, another 6.500 boycotting prison meals.

12/11: The “National Prisoners Committe” sends an open letter to the minister of justice: “We have started a struggle as citizens claiming our rights. Our fellow prisoners participation has overcome every hope and every previous mobilization. We want to manage our struggle ourselves. To speak in our name, with our name. We ask for our elected national prisoners committe, which are the real representatives of the prisoners, to meet with the minister. The meeting can take place in Korydallos, and we ask to help the persons of the committe be transfered there. The National Committe is: Radza Jabar (Trikala prisons), Aleksandar Kola (Trikala prisons), Abdel Halim Fatah (Trikala prisons), Vaggelis Palis (Chios prisons), Karabulea Danny (Kerkyra prisons).

12/11: Meanwhile, the (leftist) “Initiative for prisoners rights” meets again with the minister of justice who said he would come up with a new pack of measures in the following days. Justice minister also met with republic president K. Papoulias who in his turn said a new pack of nonsense. The “Initiative” announces they support the prisoners committe, and that determination, consistence and unity are needed”.

12/11: More than 5.500 prisoners in hunger strike, and around 6.000 boycotting prison food. Dozens of prisoners, especially drug addicts, needed to be transfered to hospital after a week of hunger strike. Around 20 inmates sewed their mouths in Trikala and Amfissa prisons.

12/11: The “Arsonist committe for prisoner solidarity” claim responsibility for incendiary attacks against a New Democracy vehicle at Halandri (8/11), a security car at Gyzi (8/11), a police car (10/11), offices of a constructin company involved in police barracks (10/11), an Emporiki bank (10/11), a Cyprus Bank (11/11), a vehicle of “Sklavenitis” supermarkets that supplies with food the prisons (11/11), the private car of the former public order minister S. Valyrakis responsible for the repression of prison mutinies of 1995, and a government vehicle at Ambelokipi (11/11) in solidarity to prisoners struggle.

12/11: Kostas Karatsolis, Dimitris Koufontinas, Iraklis Kostaris, Vassilis Ksiros, Savvas Ksiros and Christodoulos Ksiros, all prisoners in Korydallos special prisons for involvement in November 17, express their solidarity with the prisoners struggle, and call for unity in action.

12/11: Reports around most press and internet media on the prisoners struggle and the “problem with prisons”, while in the same time they describe the last wave of direct actions as an anarchist warm-up for the annual 17/11 march, where the police is expected to “get square” deploying 8.500 cops, pre-arresting suspects etc. Media try to obscure any connection among the “prison problem” and solidarity actions outside prisons.

12/11: The lawyers associations coordinative committee supports the immediate satisfaction of the prisoners demands, and ask to meet with the prime minister K. Karamanlis.

12/11: Spray painting and vandalism in solidarity actions at the Greek Embassy in London, and Moabit prison memorial in Germany.

13/11: Anarchist collectives call at solidarity demonstration at 18:00 in Propylea, Athens centre, where more than 2.000 people march. Riot-police brigades are repelled by the demonstrators with wooden sticks with flags, and spray painting slogans and leaflet distribution takes place. A car of the national television is set on fire after the march. Photos http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924567 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=924304 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925702)

13/11: Microphonics solidarity demo in central Heraklion, Crete by anarchists/antiauthoritarians.

13/11: Parts of three prisoners letters published at “Ta Nea” newspaper, revealing aspects of the conditions inside prisons, such as the lack of doctors, miserable food (everyday potatos for Eleonas women prisons, after a treaty among prison authorities and potato company), toilets not functioning, only cold water available at the showers and days-off only for the management’s “favorites”.

13/11: A prisoner is found dead in Grevena prison. Nikolas Bardakis was in hunger strike, though the ministry of justice claims his death was not related to the hunger strike.

13/11: Solidarity demonstration in Veria, called by “Schinovatis” local antiauthoritarian group.

13/11: Chemistry students association of Crete votes for solidarity to the prisoners struggle.

13/11: Arsonists hit 5 banks and supermarkets during the night in Thessaloniki.

13/11: Greek economy minister G. Alogoskoufis is pelted with eggs in London during a speach in London School of economics by a group throwing leaflets and chanting slogans in solidarity to prisoners. On his way back to Greece, he was attacked again in the airport by a group in solidarity to prisoners throwing yoghurts at him!

14/11: The association of hospital doctors votes for solidarity to the prisoners mobilizations.

14/11: A groups claims responsibility for the arson against an ATE bank in solidarity to the prisoners and to three anarchist fugitives.

14/11: A bloggers initiative “Not in our names” calls for solidarity to the prisoners mobilizations and starts a signature petition.

14/11: Ministry of justice proposes via the mass-media a new set of measures. Prisoners aren’t satisfied.

14/11: The “Alternative Lawyers Intervention of Athens” expressess its solidarity to the prisoners mobilizations and demands.

14/11: In Giannena, local students associations have voted for solidarity to prisoners, while the local prisoner solidarity assembly demonstrate outside Giannena prison during visit time, chanting slogans in solidarity to prisoners. An info-stall runs everyday in the city center.

14/11: In Arta, municipal employees tear down a banner hanged by the local Open Assembly, in solidarity to prisoners, after an open gig organized in the town center.

14/11: Athens media students association vote for solidarity to prisoners.

14/11: Legal management students association votes for solidarity to prisoners mobilizations.

14/11: Athens: “Incendiary Solidarity” claims responsibility for attacking companies cooperating with the ministry of justice and supplying prisons and several banks around Athens.

14/11: Lisbon, Portugal: Anarchist distribute solidarity flyers around the greek embassy. More info at http://anarcores.blogspot.com/2008/11/greetings-from-lisbon.html

15/11 98fm chaos radio station (self-managed) transmits solidarity speach and prisoners struggle info.

15/11: Around 20-30 people in Chios island, from a local solidarity committe and a collective from Lesvos island, climbed in a roof near the prisons with a red-black flag and got contact with prisoners. On their sight, the prisoners greeted them loudly and started breaking glass windows of the prison. The two sides chanted slogans together. Later on, a solidarity concert takes place in Chios town. Photos: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925051 and http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=927251)

15/11: Solidarity and info gathering at Naxos island by the Autonomous Initiative of Naxos with microphonics. Photos at http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=925019

15/11: Common letter from the anarchist prisoners P. Georgiadis, G. Dimitrakis, G. Voutsis-Vogiatzis, on the prisoners struggle.

15/11: Anarchist prisoner P. Georgiadis gets tranfered from Ioannina to Komotini juridical prison.

15/11: A few prisoners send letters with complaints to a newspaper “Eleftheros Tipos”.

16/11: Anarchists/antiauthoritarians solidarity marches to Alikarnassos and Lasithi prisons in Crete.

16/11: Info and solidarity demo at Brixton oval, London UK and walk to Brixton prison. Some photos at http://bezmotivnik.blogspot.com/2008/11/brixton.html

16/11: Minister of justice, K. Gletsos unannouncedly visits the prison of Larissa, and has a talk with prisoners on the new set of measures he will announce on the following days

16/11: Christos Tsibanis, 30 years old, hangs him self inside a toilet of Domokos prison. Fellow prisoners find his body and try to do CPR on him, while prison guards came only half an hour later, and no doctors were present. Christos is in a coma. Domokos prison was the issue of a popular TV show, bringing into light the major illegalities of the prison authorities, such as giving days-off to inmates in exchange with some “favors” connected with prison officials’ illegal business outside. All this came to light after a prisoner talked to the reporters, and prison manager and guard chief were suspended.

16/11: Lisbon, Portugal – “Sunday night anarchists attacked the greek embassy in Lisbon (Portugal) with black paint-bombs. Greetings to the comrades. Solidarity to the prisoners in struggle!” (http://www.325collective.com/direct-action.html)

16/11: 5.800 prisoners in hunger strike.

17/11: More than 6.500 prisoners in hunger strike. 3 dead in Grevena, Chios and Domokos prisons. Dozens stopped consuming even water!

17/11: A prisoner named Constandinos Polidorou, communicates with a TV station denouncing the existance of “Blue Cells” of torture inside Korydallos prison, where guards were leaving inmates naked, and lowering temperature, while until 1997, inmates were tied on a marble cross, treated with drugs and water under pressure.

17/11: In some cities anarchists connect the annual November 17, 1973 anti-junta insurrection remembrance day to the prisoners struggle, calling to demonstrations.

17/11: In Nicosia, Cyprus the local group “Antiauthoritarian Autonomous Action” organizes a demonstration to the greek embassy in solidarity to the prisoners in struggle (more at http://adakiprus.blogspot.com/).

17/11: In Corfu, anarchists march to the local prison chanting slogans, while the prisoners welcome them with slogans ans setting fire to matresses and clothes.

17/11: Gathering with banners and flyers in Kozani.

17/11: Open assembly of a Citizens Initiative in Chios, on prisoner support.

17/11: 1431 AM holds a radio show on prisoners with members of the (leftist) Initiative for prisoners rights, and the “Common Action for prisoners rights” (which is formed by the “Marxist-Leninist Communist Party”, “Left Refoundation”, “left Anticapitalist Formation”, “Workers Anti-imperialist Front”, “Workers Revolutionary Party”, “New Left Current”, “Workers Party” and an organization self-titled “Antiauthoritarian Movement”).

17/11: The (left) “Initiative for prisoners rights” publishes a petition signed by 3.000 citizens and many left politicians and celebrities “joining their voice to the prisoners”.

18/11: 7.000 prisoners in hunger strike, according to the mainstream mass-media.

18/11: Solidarity march outside Korydallos prison in Athens, called by the leftit “Initiative for prisoners rights”, attended by some 600 persons, mostly anarchists, that burnt a greek flag hanged outside the prison entrance, and threw fireworks. There were riot-police brigades, but demonstrators had eye-contact with prisoners inside. Prisoners made light signals, chanted slogans, set on fire clothes at their cells’ windows, and demonstratores replied by setting garbadge bins on fire and chanting slogans together. There were also some live phone-calls with prisoners from people outside.

18/11: Members of the left parliament party SYN/SYRIZA visit Trikala prisons.

18/11: Greek lawyers associations denounce the justice minister on issues concerning prisons and justice in general, and ask for his replacement.

18/11: A local assembly in solidarity to prisoners, by anarchists and autonomists, occupies two radio stations in Ioannina to make known the prisoners struggle, and organizes interventions in the city centre.

18/11: A prisoner speaks live on a well known left-wing performer’s (Jimmis Panousis) radio show, on the hunger strike, notes that prisoners aren’t in well-maintained health, and with the hunger strike this is much worst, and asks for the minister to talk with the prisoners committee.

18/11: In Nikea, Piraeus, a prisoner gets a day-off to be present at his mother’s funeral, but later the cops invade the church, hand cuff them and take them inside a police van.

18/11: In Thessaloniki, the open assembly for prisoner solidarity holds an open assembly with the people at Kamara (a central piazza).

18/11: 50-60 demonstrators attack with paint-bombs the courthouse of Thessaloniki, after a microphonics demo.

19/11: Three prisoners, two men and one woman from Diavata prisons, transfered to a public hospital after their health was in danger because of the hunger strike. The men felt better and returned to prison, the same day.

19/11: After relatives and families of prisoners meet with the minister of Macedonia-Thrace in Thessaloniki, the “Common Action for prisoners rights” (formed by the “Marxist-Leninist Communist Party”, “Left Refoundation”, “left Anticapitalist Formation”, “Workers Anti-imperialist Front”, “Workers Revolutionary Party”, “New Left Current”, “Workers Party” and an organization self-titled “Antiauthoritarian Movement”) organizes a mobile concert from Thessaloniki centre to Diavata prison, and announces the opening of a bank account for a “prisoner solidarity fund”.

19/11: City hall of Thessaloniki attacked with paints and flyers against prison appeared around it.

19/11: S. Hatzigakis, minister of justice, in his speach inside the parliament speaks of “certain non-parliamentary circles that inflame this case” and mentions that “opening the prisons to let the prisoners go is not normal, once society has its defences”.

19/11: March to Larissa prisons by the (left) Antiracist Initiative of Larissa. Prisoners welcomed demonstrators chanting slogans.

19/11: Minister of justice presents the new set of measures on prisons to be discussed in the parliament is made known through the mass-media. Release of all imprisoned for minor misdemeanours (1.500 prisoners) once and for all, without bail. All imprisoned for up to 5 years, enabled for dismissal on bail, apart from serious felonies and drug related cases. Disabled and AIDS patients dismissed under certain conditions. Disciplinary charges are not added to the penal charges. One more day-off. Access to the prisons by a committe of all parliament parties, and some more minor benefits, especially for drug users, as well as: The construction of 4 new prisons and the expansion of 3 existant prisons, to “better comfort the prisoners rehabilitation”.

19/11: During day time, few dozens of persons attacked the city hall of Thessaloniki with paints and spread flyers against prisons. (photos http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=927020)

19/11: Dozens of prisoners taken to hospitals, because of the hunger strikes. More than 30 from Larissa prisons, another 30 from Patras prison, and 4 women from Eleonas.

19/11: Around 50-60 anarchists gather outside Patras prisons, chanting slogans and holding banners, flags and fireworks. The prisoners (more than 900 in hunger strike) greeted them with slogans and setting clothes on fire. (Photos http://patras.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=2467)

20/11: The Left Radical Doctors Group announces their support to the prisoners struggle and the creation of a mobile unit to provide health care to prisoners in hunger strike.

20/11: More than 200 bloggers post, undersign and forward to the government and other institutions a text supporting prisoners mobilizations.

20/11: The brothers of Demokritos Vouvakis, found dead in Chios prisons on 8/11, raise a lawsuit against the prison authorities. The unfortunate man, was found dead of excessive drug pill consumption prescribed by the prison doctors, an incident possibly connected with threats he received against his life while in pre-trial imprisonment, something he had expressed to the prison authorities that didn’t take any measures.

20/11: The “Common Action for prisoners rights” and the “National Prisoners Committee” announce the cease of the hunger strike on 21/11, after the last declarations of the minister of justice, expecting from the parliament to pass a law affirming them within 3 months. They thank “the solidarity movement, every institution, political party, and every fighter that stands by us by any means he or she selects and declare that our struggle against this human disposal centers continues”. The “Common Action for prisoners” announces they stop a gathering outside the ministry because of the cease of the hungerstrike. Less than 10 persons attended anyway. Most NGOs consider the measures suggested as very limited. Meanwhile, many prisoners seem to continue the hunger strike despite the announcements.

21/11: Minister of justice, S. Hatzigakis speaks in the parliament of the measures taken, saying there will be no further reforms. Prisoners condemned for misdemeanours that have spent more than 1/5 of less than two years sentence or 1/3 for more than two years sentence, may be discharged, for this time and only. Most prisoners for drug use will be able to serve 3/5 of their sentence before being discharged under conditions. Pre-trial imprisonment is set to 12 months instead of 18 but only for some cases. One more day-off a year. Smaller disciplinary charges. Some AIDS and other diseases patients may be discharged under conditions. Nothing gets better for felony (capital crimes) offender, no possibility to buy off a long (over 5 years) sentence, even if for a misdemeanour (the case for the vast majority of prisoners). Nothing gets better for juvenile prisoners. Cumulative sentences remain. Nothing gets betters for the prisoners transfers. The prisoners committe will not be allowed to see the justice minister. S. Hatzigakis mentioned it is the first time since 1982, where the first prisoner mobilizations started, that a protest ends in a peaceful manner, through succesful dialogue and a synthesis of opinions. He added that this peaceful protest is a heritage for future situations, and that every political party and institution helped in the solution of the prison problem (sic).

21/11: Prison authorities prevent a lawyer from taking a protest letter by a client inmate in Diavata prisons, undersigned by many of the prisoners, out of the prison. They finally give him the letter after they note down the signatures.

21/11: Three detainees escape from Thiva police prison, cettung their cell’s bars with a hack saw.

21/11: Night event of economic support at Delta squat, Thessaloniki, with video-projections and live concert with “Intibah”.

21/11: The “Assembly for prisoner solidarity” in Ioannina calls “all citizens, associations and institutions” in a march to Ioannina prisons.

21/11: Chios island, the local prisoner solidarity committe circulates a report of the prison guards asking for the tranfer of the prison doctor (the one that had denounced the conditions in a local newspaper earlier), because after they (the prison guards) beaten up a prisoner causing him head injuries, the prison doctor dared to ask the prisoner who beated him so brutally. According to the prison guards “she should mind her own business”.

21/11: Trash h/c benefit gig at the self-managed infoshop of Kavala, hosted by Accion Mutante, in support of the prisoners struggle.

21/11: Solidarity night at Evaggelismos squat, Heraklion, Crete. Projection of the film “I hate sun that rises for everyone”. More at http://katalipsievagelismou.blogspot.com/

21/11: Following a rather typical tactic, the Communist Party through its newspaper and a “Democratic Coalition” it has formed on legal issues, asks for prison reforms by the time of the cease of the prisoners mobilizations, blaming the ruling party and the opposition for the current situation. It also asks for obligatory basic education for prisoners and free access to prisons for social and scientific institutions and political party representatives…

22/11: Solidarity motorbike-mobile concert (artists on a van playing music)-demo to the prisons of Diavata, Thessaloniki, after an initiative of relatives of some prisoners affiliated with the “Common action for prisoners rights”. The event is cancelled due to bad weather conditions.

22/11: Fundraiser DIY hip-hop “Until we break da chains” party at the polytechnic university, Athens.

22/11: Assembly on the prisoners struggle in Greece, and “classic punk” night at “To fanari tou Diogeni” squat in Cyprus (http://www.squatofcyprus.blogspot.com/).

22/11: Solidarity demo and microphonics in Mytilini, Lesvos island.

22/11: 280 walk to Ioannina prisons, in a march called by the (leftist) “Prisoner Solidarity Assembly” and a prisoner solidarity assembly of local anarchists and autonomists.

22/11: “A sign of solidarity to the thousands of hungerstrikers in the dungeons of democracy” was according to an unknown person’s phone call to “Eleftherotipia” newspaper the incendiary attach a few minutes after 11:30 in the night of Tuesday, wrecking a Millenium bank branch, on 25 Pentelis Avenue, Halandri. “We encourage the justice minister and the prison guards not to mess around with fire. Victory to the prisoners struggle untill the destruction of every last prison.

24/11: Open speak on prisons, prison conditions and the prisoners struggle, by the “Alterative Lawers Initiative” in Thessaloniki, where a member of the “national prisoners committee” V. Pallis will speak through phone.

25/11: The “Common action for prisoners rights” calls at a demo outside the justice ministry during some affiliated with them prisoner relatives meet with the minister inside.

25/11: Ioannis Kamberis, 38 year old prisoner in Corfu, is found dead in his cell during his 17 year sentence for some thefts. According to the guards, by heroine. Another one, 24 years old, was found in a comma, and transfered to the hospital. He is better now.

26/11: Demonstration of the “Common Action for prisoners solidarity”, with some 500 persons.

26/11: Justice minister adds a paragraph enabling for dismissal any prisoners over 80 years old with mental diseases. According to the opposition, this “photographs” the only over 80 y.o. prisoner who happens to be D. Ioannidis, imprisoned for his leading role in the military junta of 1967-74 since 1974…

26/11: The minister of justice, during a tv interview mentions we should also think of other ways to let more persons out of prison, such as micro-chip implants…

26/11: The government committe accepts the justice minister’s plans, and “3.800 prisoners are expected to have christmas at home with their families”.

26/11: Solidarity intervention with flyers and banners outside the Greek embassy of Hage, in Holland. (Photos: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=929809)

27/11: A bulgarian prisoner is found dead in Chios prisons. He was transfered to a hospital a few days earlier with a chest ache, but returned back to prison the same day. Chios prison authorities have banned any communication with prisoners, for any committe from outside, including even lawyers association, NGOs and political parties.

27/11: Demonstration at Neptunplatz, Köln, Germany, in solidarity to the prisoners struggle in Greece. This same initiative organizing the demo, also announces a demo to the local prisons on new year’s eve, a gathering at the city’s central station on December 1, in solidarity to the prisoner’s collective hungerstrike in Italy that begins then, and other events and radio shows during December. (photos: http://anarcores.blogspot.com/2008/12/blog-post.html)
28/11: Live talk with anarchist and other prisoners at 98fm pirate radio station.

29/11: Two interventions in Veria, outside the technical school and at the open street market, by the local group “Shinovatis” (sxinovati(at)yahoo.com)

1/12: “Eleftherotipia” newspaper reports another death in Chios prison, of a 53 year old Belarussian this time, according to the prison authorities due to heart disease. Unrest among prisoners.

1/12: Former military regime leading member D. Ioannidis ask with a letter to the minister of justice to be included in the prisoners to be discharged.

1/12: A 32 year old suicides while under custody, inside Alexandria police station, near Thessaloniki.

1/12: Anarchist weekend in Florina, including posters, videos and info material on the prisoners struggle, by local anarchist students.

4/12: Manager of Diavata prisons gets beaten up during a speach in Law school of Aristotle university Thessaloniki, and transfered to hospital!

4/12: Anarchist event on prisons in Alexandroupoli.

Struggle continues!

Keep in mind: Across the world, prisoners fight their incarceration, by all means.

Across Italian prisons, a collective hunger strike has started since 1/12, initiated by life-prisoners against life sentence (currently 26 years in Italy).

In Germany as well, self-organized prisoner struggles have infested German prisons with unrest. Learn more: http://news.infoshop.org/article.php?story=20081201123441564&mode=print

In the UK, the absence of any collective action has given way to prisoners violence towards themselves, with drug use, suicides and conscious self-harm raising.

In North America, several cases of fights among prisoners, have turned to prison riots during the last months.

Keep warm!

Germany:

Greetings from Lisbon

From e-mail:

Friday, Nov.14, at 11h in the morning we distributed 200 A4-size leaflets in front and around the building of the Economy and Comerce Section of the Greek Embassy, in the center of Lisbon, leaving some of them inside the building also. The leaflets included a small introdutory text to the prisoners’ struggle, a few of their demands, and a chronology of the events until that day. Besides, it also included the following text:”

Prison is everywhere, in all our life. Constantly we are watched, controlled, identified, listened… it is the cop, the surveillance camera, the court, the judge, the police station, and our entire reality of forced interactions… it is the fear of being what we are, of saying what we feel, of doing what we would like to do… it is the everyday misery, it stalks us in our memory, it is a permanent threat….
Prison is also that isolate building, where only the convicted and the hangmen are… it is the siege from where we can not leave, it is the guards that control and torture us, it is our body in the hands of the state…it is the walls that enclose and hide us, that push us away for years… it is the place where everything is taken away from us…
Prison is, at the same time, an idea and a building. But always a reality.
In Greece, like everywhere else, the struggle of the prisoners is the only way to face and fight the reality to which they are forced. To accept prison is only possible due to all the means of alienation the state uses, inside and outside the prisons, and that create a daily life of fear and resignation. What’s happening today in the Greek prisons has born from the determination of individuals kidnapped by the state, and although we are outside the walls, that doesn’t mean we’re free. That freedom, we have to conquer it.
In Greece, in Portugal, and anywhere else, no condition of life inside a prison will ever be human, because that’s impossible inside a prison. There’s no reform of whatever nature that can, in any way, humanize this place where we’re locked up; where everything, with the exception of dignity, is taken away from us.
But dignity will always belong to those who struggle, to the insurgents, to the individuals.
There are countless ways with which to show our solidarity and spread the revolt, attacking control and the controllers of this world; the first step is to decide on which side we are.
Having said this, the only “demand” we have is the destruction of every prison and of this prison-society!

SOLIDARITY WITH THE PRISONERS IN STRUGGLE IN GREECE!

anarchists”

***

Portuguese: Alastrando a solidariedade

Na sexta-feira, dia 14 de Nov., às 11h da manhã distribuímos 200 flyers tamanho A4 em frente e em redor do edifício da Secção Económica e Comercial da Embaixada Grega, no centro de Lisboa, deixando também alguns dentro do edifício. Os flyers continham um breve texto introdutório à luta dos presos, algumas das suas exigências e uma cronologia dos acontecimentos até à data. Além disso, incluia também o seguinte texto:

A prisão está em todo o lado, em toda a nossa vida. Constantemente somos observados, controlados, identificados, escutados… ela é o polícia, a câmara de vigilância, o tribunal, o juíz, a esquadra, e toda a nossa realidade diária de interacções forçadas… ela é o medo de sermos o que somos, de dizermos o que sentimos, de fazermos o que gostaríamos de fazer… ela é a miséria quotidiana, persegue-nos na nossa memória, é uma ameaça permanente…
A prisão é também aquele edifício isolado, onde só estão os condenados e os carrascos… é o cerco de onde não podemos sair, é os guardas que nos controlam e torturam, é o nosso corpo nas mãos do Estado… ela é as paredes que nos fecham e que nos escondem, que nos afastam durante anos… ela é o sítio onde tudo nos é retirado…
A prisão é, ao mesmo tempo, uma ideia e um edifício. Mas sempre uma realidade.
Na Grécia ou em qualquer outro lugar, a luta por parte dos presos é a única forma de enfrentarem e combaterem a realidade a que são obrigados. Aceitar a prisão é apenas possível por meio de todos os métodos de alienação que o Estado emprega, dentro e fora das prisões, e que criam um quotidiano de medo e resignação. O que se passa hoje nas prisões Gregas nasceu da determinação de indivíduos sequestrados pelo Estado, e embora nós estejamos no exterior das paredes, isso não significa que sejamos livres. Essa liberdade temos nós de a conquistar.
Na Grécia, em Portugal ou em qualquer outro país, nenhuma condição de vida dentro da prisão será humana, pois isso é impossível dentro de uma prisão. Não existe reforma de qualquer natureza que possa, de alguma maneira, humanizar um local onde estamos presos; onde tudo, à excepção da dignidade, nos é retirado.
Mas a dignidade pertencerá sempre aos que lutam, aos insurgentes, aos indivíduos.
Há inúmeros modos através dos quais podemos dar a nossa solidariedade e alastrar a revolta, atacando o controlo e os controladores deste mundo; o primeiro passo é decidir de que lado estamos.
Posto isto, a única exigência que temos é a destruição de todas as prisões e desta sociedade-prisão!

SOLIDARIEDADE COM OS PRESOS EM LUTA NA GRÉCIA!

anarquistas”

***

Domingo à noite anarquistas atacaram a embaixada grega em Lisboa (Portugal) com bolas de tinta preta.
Saudações aos companheiros.
Solidariedade com os presos em luta!

Brixton, UK…

Tags διεκδικήσεις μέσω ταραχών, καταστολή

Διεθνείς ειδήσεις

Για το ELF

Τι είναι το E.L.F;

Το E.L.F. είναι ένα παράνομο κίνημα χωρίς ηγεσία, μέλη ή επίσημους εκπροσώπους. Το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (Earth Liberation Front – ELF) είναι μια συλλογική υπογραφή για ανώνυμες και αυτόνομες ομάδες ανθρώπων που χρησιμοποιούν την άμεση δράση με την μορφή οικονομικού σαμποτάζ προκειμένου να κάμψουν την εκμετάλλευση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.

Ενεργοί πυρήνες του ELF υπάρχουν σε αρκετές χώρες, ενώ μόνο στις ΗΠΑ οι δράσεις του καταγράφονται σε πάνω από 1.200 κι έχουν προκαλέσει ζημιές κόστους τουλάχιστον 200.000.000 δολαρίων.

Το ELF είναι καταχωρημένο ως νο1 απειλή «εσωτερικής τρομοκρατίας» από το FBI, από τον Μάρτιο του 2001. Ωστόσο από τις δράσεις του ELF δεν έχει κινδυνέψει ποτέ ανθρώπινη ζωή, ούτε έχει τραυματιστεί κανείς. Σύμφωνα με τις αρχές του ELF, ο καθένας μπορεί να αναλάβει μια παράνομη ενέργεια άμεσης δράσης ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα του ELF, αρκεί να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να μην υπάρξει κίνδυνος για κάποιο ζώο-ανθρώπινο ή όχι.

Για τις ενέργειές τους εφευρέθηκε ο όρος ecotage (κατά το sabotage), ενώ υπάρχουν αρκετά δίκτυα συμπαθούντων που προσφέρουν πληροφορίες ή ενισχύουν οικονομικά το ELF.

Αν και το ELF δεν έχει ηγεσία ούτε επίσημους εκπροσώπους, στις ΗΠΑ, ο ιθαγενής οικο-ακτιβιστής Rod Coronado, μετά τη σύλληψη και την αποφυλάκισή του, συμμετέχει συχνά σε ομιλίες σχετικά με τη δράση του στο ELF και τις πρακτικές του κινήματος. Σημειώνεται πως ο Rod έχει συλληφθεί ξανά, λόγω της επίδειξης, σε μια από τις ομιλίες του σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, του τρόπου με τον οποίο έφτιαξε έναν αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό, και βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος (1/2007).

Ιστορικά, το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, ιδρύθηκε το 1992 στο Brighton της Αγγλίας, από πρώην μέλη της περιβαλλοντικής οργάνωσης Earth First! Στο τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου του 1993 της εφημερίδας της Earth First! ένα ανώνυμο άρθρο ανακοίνωνε την ίδρυση του ELF στην Αγγλία, γράφοντας πως το ELF είναι ένα κίνημα οικο-σαμποτέρ που δρουν ανεξάρτητοι, ενώ οι πυρήνες του ELF για λόγους ασφάλειας, δρουν δίχως να πληροφορούν τον τύπο και χωρίς να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις ενέργειές τους.

Βασικές αρχές του ELF είναι:

1. Να προκαλέσει την μέγιστη οικονομική ζημιά σε όσους κερδοσκοπούν από την καταστροφή και την εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος.

2. Να αποκαλύψει και να διαπαιδαγωγήσει το κοινό σχετικά με τις βαναυσότητες που διαπράττονται ενάντια στη Γη και όλα τα είδη που την κατοικούν.

3. Να πάρει κάθε αναγκαία προφύλαξη, ώστε να μη βλάψει κανένα ζώο � ανθρώπινο ή μη. Τα σαμποτάζ του ELF λαμβάνουν χώρα ενάντια σε εγκαταστάσεις και εταιρίες υπεύθυνες για αποψιλώσεις δασών, γενετική μηχανικής, κατασκευαστικές, γ.τ.ο. και ένα ολόκληρο φάσμα από άλλες δραστηριότητες που θεωρούνται επιζήμιες για το περιβάλλον. Οι σαμποτέρς δρουν σε αυτόνομες ομάδες συγγενείας (μεταξύ φίλων κλπ) που αυτό-χρηματοδοτούνται.

Ενάντια στη δράση του ELF, εκτός από τις κατασταλτικές επιχειρήσεις (Operation Backfire) έχει επιστρατευτεί ακόμα η συκοφαντία των θεσμικών περιβαλλοντικών οργανώσεων (που θεωρούν ότι είναι θέμα τύχης που οι εμπρησμοί του ELF δεν έχουν οδηγήσει ακόμα σε κάποιον θάνατο, ενώ δηλώνουν πως τέτοιες ενέργειες δεν κάνουν καλό στο κίνημα), όσο και τους εκπροσώπους των εταιριών που πλήττονται από τις ενέργειες του ELF (χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του εκπροσώπου της Vail Ski Resort, που προσπαθούσε να αποδείξει ότι το ELF πυρπολώντας τις εγκαταστάσεις της εταιρίας, έκανε ουσιαστικά κακό στο περιβάλλον, γιατί η εταιρία θα αναγκαζόταν μετά να τις ξαναχτίσει�)

Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, οι δράσεις του ELF στην Αγγλία, επικεντρώθηκαν σε μικρής εμβέλειας, μη δημοσιοποιημένες ενέργειες σαμποτάζ. Το ELF δεν είχε ποτέ κάποιο δικό του δελτίο ή έντυπο, ωστόσο οι δράσεις του συνήθως καταγράφονταν από έντυπα όπως το Action Update και το Do or Die! Από το 1996 και μετά, δεν υπάρχει καμία ανάληψη ευθύνης ως ELF, ωστόσο οι δράσεις αυτές συνεχίζονται.

Πληροφορίες:

Home

Tags αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη, ακτιβισμός

Διεθνείς ειδήσεις

Για τo ALF και το κίνημα απελευθέρωσης ζώων

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
3 Comments on Για τo ALF και το κίνημα απελευθέρωσης ζώων

Τι είναι το A.L.F.;

To Animal Liberation Front (Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων) είναι ένα ανοιχτό σύνολο από ανθρώπους, συνήθως άγνωστους μεταξύ τους, που διεξάγει ενέργειες άμεσης δράσης ενάντια στην κακοποίηση των ζώων, υπό την μορφή διάσωσης ζώων που υποφέρουν και πρόκλησης οικονομικών ζημιών σε όσους εκμεταλλεύονται τα ζώα, κυρίως μέσα από βανδαλισμούς και καταστροφή ιδιοκτησίας.

Ο βραχυπρόθεσμος στόχος του ALF είναι να διασώσει όσο περισσότερα ζώα γίνεται και να διακόψει άμεσα κάθε κακοποίηση ζώου. Ο μακροπρόθεσμος στόχος του είναι το τέλος κάθε ζωικής κακοποίησης, οδηγώντας τις εταιρίες που επωφελούνται από αυτό σε χρεοκοπία. Πρόκειται για μια μη-βίαιη εκστρατεία, όπου οι ακτιβιστές παίρνουν κάθε προφύλαξη προκειμένου να μη πληγωθεί κανένα ζώο (ανθρώπινο ή όχι). Μιας και οι ενέργειες του ALF είναι ενάντια στους νόμους, οι ακτιβιστές εργάζονται ανώνυμα, είτε σε μικρές ομάδες ή ατομικά, και δεν υπάρχει καμία κεντρική οργάνωση ή συντονισμός.

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελείται από μικρούς αυτόνομους πυρήνες ανθρώπων σε όλο τον κόσμο που πραγματοποιούν επιθέσεις και σαμποτάζ, σε συμφωνία με τις βασικές αρχές του ALF των ΗΠΑ. Κάθε ομάδα φυτοφάγων ή vegan ανθρώπων που δρουν σύμφωνα με τις αρχές αυτές έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται μέρος του ALF-ΗΠΑ:

1. Απελευθερώνουμε ζώα από μέρη όπου κακοποιούνται πχ εργαστήρια, βιομηχανικές φάρμες, φάρμες γούνας, και τα μεταφέρουμε κάπου που να είναι ασφαλή και κοντά στο φυσικό τρόπο ζωής τους, μακριά από την κακομεταχείριση.

2. Προκαλούμε οικονομικές ζημιές σε όσους επωφελούνται από την κακοποίηση και την εκμετάλλευση των ζώων.

3. Αποκαλύπτουμε τη φρίκη και τις ακρότητες που διαπράττονται εις βάρος των ζώων, πίσω από κλειδωμένες πόρτες, μέσα από μη-βίαιες ενέργειες άμεσης δράσης και απελευθέρωσης.

4. Παίρνουμε κάθε αναγκαίο μέτρο ώστε να μην πληγωθεί κανένα ζώο, ανθρώπινο ή μη.

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, πριν «μεταναστεύσει» στις ΗΠΑ όμως, είχε μια μακρά ιστορία δράσης στην Μ. Βρετανία, όπου υπήρχε και μια παράδοση αγώνων για τα «δικαιώματα των ζώων». Το κίνημα για τα δικαιώματα των ζώων, αντλεί τις πηγές του στα τέλη του 18ου αιώνα, και γίνεται ευρύτερα γνωστό μέσα από τις κινητοποιήσεις ενάντια στα πειράματα σε ζωντανά ζώα (vivisection). Ήδη από τον 19ο αιώνα, το «νόμιμο» κίνημα συμβάδιζε με το «παράνομο», κι έτσι αφενός υπήρχαν πρωτοβουλίες που πίεζαν για νομοθετικά μέτρα εναντίον όσων κακομεταχειρίζονται ζώα, ενώ παράλληλα δρούσαν ομάδες όπως η Band of Mercy (δημιουργήθηκε στα 1824) που σαμποτάριζαν το κυνήγι της αλεπούς, αγαπημένο και βάρβαρο σπορ της αγγλικής πλουτοκρατίας. Στα 1965 σημειώθηκε μια αναβίωση αυτής της πρακτικής με την ίδρυση του Hunt Saboteurs Association. Μέρος της πρακτικής τους ήταν η παραπλάνηση των κυνηγών με ψευδείς πινακίδες, διωγμός των αλεπούδων με κόρνα και καπνογόνα και γενικά η παρεμπόδιση του κυνηγιού. Στα 1972 οι ακτιβιστές Ronnie Lee και Cliff Goodman ίδρυσαν μια νέα ομάδα που πήρε το όνομα της παλιάς Band of Mercy, ωστόσο ακολούθησε πιο επιθετικές πρακτικές, όπως επιθέσεις στα αμάξια των κυνηγών κλπ. Στα επόμενα χρόνια στόχος τους έγιναν και φαρμακευτικές εταιρίες ή σκάφη που κυνηγούσαν φώκιες. Στις 10 Νοέμβρη του 1973, έβαλαν φωτιά σε εγκαταστάσεις στο Milton Keynes, με το σκεπτικό να κάνουν το κόστος ασφάλισης για τις εταιρίες που κακομεταχειρίζονται ζώα απαγορευτικό, μια πρακτική που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Τον Αύγουστο του 1974 και οι δυο τους συνελήφθηκαν για μια διάρρηξη στο εργαστήριο ζώων του Oxford στο Bicester και καταδικάστηκαν σε 3 χρόνια φυλάκισης, αλλά μετά το 1/3 της ποινής τους αποφυλακίστηκαν. Εν τω μεταξύ ο Goodman είχε μετατραπεί στον πρώτο, ιστορικά γνωστό, ρουφιάνο της αστυνομίας μέσα στο κίνημα απελευθέρωσης ζώων, ενώ ο Lee βγήκε από τη φυλακή ακόμη πιο μαχητικός απ΄ ότι ήταν πριν. Τότε ήταν που μαζί με 30αρια ακόμη ακτιβιστές, ίδρυσαν το A.L.F., το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων. Την ίδια εποχή καταγράφονται και οι πρώτες ενέργειες που φέρουν το ύφος του A.L.F. και στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ, πυρήνες του A.L.F. είναι περισσότεροι διαλλακτικοί απέναντι σε πιο θεσμικές οργανώσεις, όπως η PeΤΑ (People for ethical treatment of animals), στην οποία έχουν σταλεί βίντεο που απαλλοτρίωσε το A.L.F. από το πανεπιστήμιο της California, προκειμένου να βγει στη δημοσιότητα (αναφορά στην υπόθεση του Britches, της μικρής μαϊμούς που οι επιστήμονες είχαν συνειδητά αποχωρίσει από την μητέρα της, τυφλώσει και απομονώσει προκειμένου να μελετήσουν τη συμπεριφορά της. Ο Britches απελευθερώθηκε από το A.L.F. και μεταφέρθηκε μετά την έντονη δημοσιότητα που πήρε το θέμα σε ένα πάρκο ζώων, όπου μπορούσε να ζήσει υπό τη φροντίδα ενηλίκων του είδους του).

Αυτή τη στιγμή, πυρήνες του A.L.F. δρουν σε δεκάδες χώρες, με πιο δυναμικούς ίσως αυτούς της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Ισπανίας (F.L.A.), της Ιταλίας, της Ρωσίας κ.α. Πρόκειται για ένα πλήρως αποκεντρωμένο δίκτυο, όπου μπορεί να συμμετάσχει ο καθένας που αντιμάχεται την βάρβαρη εκμετάλλευση των ζώων (και είναι φυτοφάγος, σύμφωνα με το γραφείο τύπου του A.L.F. στις ΗΠΑ). Εκτός από το A.L.F. έχουν καταγραφεί ομάδες όπως η A.R.M. (λογοπαίγνιο από το Animal Rights Movement, arm=οπλίζω) και η Justice Department (που σημαίνει Υπουργείο Δικαιοσύνης), οι οποίες διαφοροποιούνται στο ότι χρησιμοποιούν βίαια μέσα, όπως η αποστολή πακέτων-βομβών. Σύμφωνα με το γραφείο τύπου του ALF στις ΗΠΑ (που είναι βασικά μια ιστοσελίδα στην οποία συλλέγονται οι δράσεις και οι ανακοινώσεις των πυρήνων του A.L.F.) η μόνη διαφορά που έχει το A.L.F. με τις πιο επιθετικές ομάδες, είναι απλά η 4 θέση του A.L.F. Κατά τα άλλα υπάρχει πλήρης αλληλεγγύη στις δράσεις τους. Στα 1984, το A.L.F. έβγαλε μια ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη για τη δηλητηρίαση μερικών σοκολατών marsh που βρίσκονταν ήδη στα ράφια των σουπερ-μάρκετ. Η ανακοίνωση φυσικά ήταν μια φάρσα, μιας και δεν είχε γίνει και ούτε βρέθηκε καμία πειραγμένη σοκολάτα. Αν και η καμπάνια πέτυχε, και η εταιρία δοκίμασε ένα μεγάλο πλήγμα, το A.L.F. κατακρίθηκε για την μέθοδό του αυτή από τις ρεφορμιστικές οργανώσεις για τα δικαιώματα των ζώων, και αναγκάστηκε να στερηθεί κάποια δημοσιότητα που του εξασφάλιζε το γεγονός ότι οι εφημερίδες τους μέχρι τότε παραχωρούσαν κάποιο χώρο για τις ανακοινώσεις των ενεργειών του A.L.F. Στα 1999, κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας του αγωνιστή Barry Horne ο παραγωγός ταινιών Graham Hall, παρουσιάζει μια ταινία όπου εμφανίζονται ο Ronnie Webb και άλλοι ακτιβιστές του A.L.F. να συζητούν για βίαιες ενέργειες. Σαν απάντηση, το A.L.F. τον απαγάγει, και του σφραγίζει με πυρακτωμένο σίδερο τα αρχικά “A.L.F.” στον κώλο! Σε ερώτηση δημοσιογράφου ο Ronnie Webb απαντάει σχετικά: «όποιος βγάζει χρήματα με ανάλογους τρόπους, πρέπει να είναι και έτοιμος να δεχτεί τις συνέπειες». Τα επόμενα χρόνια η εταιρία HLS (Huntingdon Life Sciences) θα γίνει ο αγαπημένος στόχος των ακτιβιστών ενώ μια νέα οργάνωση, η SHAC (Stop Huntingdon Animal Cruelty) θα επικεντρωθεί στο κλείσιμο της HLS, εφαρμόζοντας μια πρακτική παρενόχλησης των συνεργατών της.

Σύμφωνα με το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης, μεταξύ 1979 και 1993 καταγράφηκαν τουλάχιστον 313 περιστατικά διαρρήξεων, βανδαλισμών, εμπρησμών και κλοπών σχετιζόμενα με το κίνημα απελευθέρωσης ζώων στις ΗΠΑ, ενώ από τα μέσα του ΄90 τα περιστατικά αυτά ανέρχονται σε χιλιάδες ενώ σημειώνονται σε καθημερινή σχεδόν βάση. Η απάντηση του αμερικανικού κράτους, ήταν φυσικά η βίαιη, μεθοδική καταστολή. Από το 2005 περίπου το αμερικανικό κράτος εντείνει τις κατασταλτικές του επιχειρήσεις, μετά από δεκαετίες αποτυχιών, που οφείλονταν σε μεγάλο μέρος στο ότι το A.L.F. απείχε από την παραδοσιακή δομή των αριστερών οργανώσεων ή των συνδικάτων, που αντιμετώπιζαν ως τότε οι ομοσπονδιακοί πράκτορες, αλλά ήταν ένα πλήρως αποκεντρωμένο δίκτυο ανθρώπων, που δρούσαν σε μικρές ομάδες, συχνά άγνωστων μεταξύ τους, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό ή οργάνωση. Το 2005 επίσης, το A.L.F. καταχωρείται ως «τρομοκρατική απειλή» από το Υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, και γίνεται ο στόχος ειδικών κυβερνητικών μελετών. Ωστόσο στις 20 Γενάρη 2006, ως μέρος της επιχείρησης Operation Backfire πραγματοποιούνται 11 συλλήψεις, 9 αμερικανών και 2 καναδών ακτιβιστών που κατηγορούνται για διάπραξη παράνομων ενεργειών «εσωτερικής τρομοκρατίας» ως μέλη όχι μόνο του A.L.F. αλλά και του E.L.F. (Earth Liberation Front). Οι συλληφθέντες δήλωσαν ένοχοι σε όλες τις κατηγορίες (κάτι τέτοιο δεν είναι περίεργο για το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ, όπου ουσιαστικά δηλώνοντας ένοχος καταδικάζεσαι σε πολύ λιγότερα χρόνια από το να δηλώσεις αθώος). Τα ΜΜΕ έσπευσαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομο-λαγνίας, που χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ακτιβιστές ως «κυνήγι μαγισσών» ή αλλιώς Greenscare, πράσινη απειλή, σε αντιστοιχία με την κόκκινη απειλή, της αντι-κομμουνιστικής υστερίας του περασμένου αιώνα. Η τοποθέτηση μιας βόμβας, που τελικά δεν εξερράγη, έξω από το σπίτι μιας ερευνήτριας (της Lynn Fairbanks) που συμμετείχε σε πειράματα σε ζώα στο πανεπιστήμιο του Los Angeles, ήταν για πολλούς η αφορμή να περάσει η κυβέρνηση τον νόμο περί τρομοκρατίας επιχείρησης με ζώα, εξειδικεύοντας το νομικό οπλοστάσιο του κράτους απέναντι στους ακτιβιστές του κινήματος. Ωστόσο προσχέδια του νόμου, αλλά και παρόμοιοι νόμοι κατατίθονταν ολόκληρη την περασμένη δεκαετία, αν και πριν τις συλλήψεις δεν είχαν κάπου να εφαρμοστούν. Μετά το γεγονός με τη βόμβα, πάντως και τη συνεχή παρενόχληση (τηλεφωνική κλπ) ερευνητές του UCLA ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν κάθε πειραματισμό σε ζώα, ενώ μίλησαν πανικόβλητοι για «τρομοκρατικές ενέργειες που δεν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους».

Παρά τις συνεχείς διώξεις, τις μεθοδεύσεις του αμερικανικού κράτους, τους ομοσπονδιακούς πράκτορες και τους «μετανοημένους» ρουφιάνους που συνεργάζονται με τις αρχές, το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων εντείνει τη δράση του, συνεχίζοντας μια απελευθερωτική παράδοση σαμποτάζ και διάσωσης ζώων από τα γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής. Μέχρι κάθε ζώο, ανθρώπινο ή μη, να μπορεί να ζήσει ελεύθερο, μακριά από κάθε εκμετάλλευση και βία.

Περισσότερες πληροφορίες:

(ελληνικά)

http://www.geocities.com/anarcores

http://www.geocities.com/grafeio_lt

(αγγλικά)

http://en.wikipedia.org/

http://www.animalliberationpressoffice.org/

www.nocompromise.org/

www.arkangelweb.org/

http://www.indybay.org/animalliberation/

http://www.animalliberationfront.com

http://www.animalliberation.net/

http://www.directaction.info/

http://www.animalrights.net/

ακολουθεί το κείμενο της σχετικής έκδοσης του Γραφείου Λυσσασμένων Ταραχοποιών & Αλάστορα (Αντικοινωνικό Φόρουμ):

Μικρή εισαγωγή στην απελευθέρωση των ζώων:

Το κίνημα της απελευθέρωσης ζώων (Animal Liberation) αποτελείται από μικρές αυτόνομες ομάδες, ατόμων από όλον τον κόσμο που αναλαμβάνουν ενέργειες άμεσης δράσης. Οι επίγονοι του κινήματος απελευθέρωσης προέκυψαν από το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων – Animal Liberation Front (ALF), το οποίο με τη σειρά του προήλθε από τους σαμποτέρς των κυνηγιών στην Αγγλία του 1970. Το ALF, που στάθηκε το πιο δραστήριο υπόγειο δίκτυο απελευθέρωσης στις ΗΠΑ, έχει επιλέξει να λειτουργεί κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που αποτελείται από τις εξής θέσεις:

1)Απελευθέρωση ζώων από μέρη όπου κακοποιούνται, πχ εργαστήρια, φάρμες παραγωγής, φάρμες γούνας κλπ, και εύρεση νέων σπιτιών όπου θα μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, χωρίς να υποφέρουν. 2)Πρόκληση οικονομικών ζημιών σε αυτούς που κερδοσκοπούν από την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση των ζώων. 3)Αποκάλυψη του τρόμου και του σαδισμού που διαπράττεται εναντίον των ζώων στα κλουβιά, με ενέργειες άμεσης δράσης και απελευθέρωσης. 4)Λήψη όλων των αναγκαίων προφυλάξεων ώστε να μη προκληθεί βλάβη σε οποιοδήποτε ζώο, ανθρώπινο ή όχι. 5)Κάθε ομάδα ανθρώπων που είναι φυτοφάγοι ή vegans και αναλαμβάνουν ενέργειες σύμφωνα με το παραπάνω πλαίσιο έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται μέρος του Animal Liberation Front.

Φιλοσοφία του κινήματος απελευθέρωσης ζώων:

Το κίνημα απελευθέρωσης ζώων είναι ένας χαλαρά συνδεδεμένος ιστός από αυτόνομους πυρήνες ανθρώπων που εσκεμμένα παραβιάζουν τον νόμο για να ελευθερώσουν ζώα από την αιχμαλωσία και τη φρίκη της εκμετάλλευσης. Καθώς οι ακτιβιστές ενός πυρήνα δεν γνωρίζουν αυτούς ενός άλλου, η μη-ιεραρχική δομή και η ανωνυμία εμποδίζει τις αρχές από το να διαλύσουν την οργάνωση. Οι ακτιβιστές της απελευθέρωσης των ζώων εισβάλλον σε κτίρια, φάρμες, εργαστήρια, με σκοπό να αφήσουν ελεύθερα ή να διασώσουν ζώα. Επίσης καταστρέφουν την ιδιοκτησία ώστε να παρεμποδίσουν περαιτέρω εκμετάλλευση των ζώων και για να χτυπήσουν οικονομικά τις εταιρίες εκμετάλλευσης. Οι δράσεις τους έχουν χτυπήσει πολλά εργαστήρια, έχουν κλείσει για πάντα άλλα, και έχουν εμποδίσει άλλα να εδραιωθούν από φόβο μιας επαπειλούμενης επίθεσης. Ενδέχεται επίσης να χρησιμοποιήσουν τον εκφοβισμό ούτως ώστε να προλάβουν μεγαλύτερη καταπίεση και δολοφονίες ζώων. Με την ανάπτυξη του κινήματος απελευθέρωσης ζώων, εμπνεύστηκαν και δημιουργήθηκαν πολυάριθμες άλλες απόπειρες άμεσης δράσης και απελευθέρωσης ζώων. Αυτές κυμαίνονται από ομάδες όπως η Justice Department («Υπουργείο Δικαιοσύνης») και η Animal Rights Militia (Περίπολος των Δικαιωμάτων των Ζώων – ΑRM), που αντίθετα με το ALF υπερασπίζονται και χρησιμοποιούν βίαιες τακτικές (όπως η αποστολή δεμάτων-βομβών με το ταχυδρομείο) μέχρι τις Compassion Over Killing και Mercy For Animals που εισβάλλουν σε φάρμες παραγωγής απελευθερώνοντας ζώα αλλά αποκηρύσσουν τακτικές καταστροφής περιουσίας. Οι άνδρες και οι γυναίκες του κινήματος απελευθέρωσης ζώων έχουν παρομοιαστεί με τους «Μαχητές της Ελευθερίας» που απελευθέρωναν αιχμαλώτους στην ναζιστική Γερμανία και κατέστρεφαν εξοπλισμούς, αλλά και με το κίνημα ενάντια στο Απαρτχάιντ του Nelson Mandela…Αν θεωρήσουμε μαζί με τους απελευθερωτές ζώων ότι τα ζώα έχουν κάποια βασικά δικαιώματα, θα συμφωνήσουμε μαζί τους ότι οι επιστήμονες ή οι εταιρίες δεν μπορούν να έχουν κάποια ζώα σαν ιδιοκτησία τους. Με απλά λόγια, τα ζώα έχουν δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, και την επιδίωξη της ευτυχίας, σε αντίφαση με τη κατάσταση στην οποία βρίσκονται (συχνά κυριολεκτικά) αιχμάλωτα. Ακόμη κι αν η «έρευνα» πάνω στα ζώα εξυπηρετεί τους ανθρώπους, και υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες ότι δεν τους εξυπηρετεί καθόλου (για περισσότερα σ αυτό το θέμα, δες το www.curedisease.com) αυτό δεν εγγυάται ότι πρέπει να γίνονται, όπως και οι έρευνες πάνω σε μη σύμφωνους ανθρώπους για το καλό των ζώων. Το μόνο εχέγγυο του προνομίου των ανθρώπινων επί των ζωικών συμφερόντων είναι μια προκατάληψη, μια ηθική κατασκευή εξίσου δολοφονική με το ρατσισμό ή το σεξισμό: η ανωτερότητα του ανθρώπου… Αφότου η επαφή με κάποιο από τα άτομα του κινήματος απελευθέρωσης ζώων δεν είναι πιθανή (η ανωνυμία που λέγαμε), η χρήση προκηρύξεων είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον καθένα, από τις παράνομες ομάδες υποστήριξης και τις επιφανείς οργανώσεις δικαιωμάτων των ζώων μέχρι τα ΜΜΕ. Μιας και τα άτομα που εμπλέκονται σε παράνομες ενέργειες δεν μπορούν να μιλήσουν δημόσια γι αυτές, κάποια άλλα άτομα δημιούργησαν το North American Animal Liberation Press Office (βορειοαμερικανικό γραφείο τύπου απελευθέρωσης ζώων – NAALPO). Μιας και αυτά δεν εμπλέκονται στις ίδιες τις παράνομες ενέργειες, δεν είναι σε θέση να δώσουν λεπτομέρειες γι αυτές, μπορούν όμως να παρέχουν αρκετές κοινωνικο-ιστορικές πληροφορίες για να προσδιορίσουν καλύτερα τους λόγους που έγιναν αυτές, και να φωτίσουν μια διαφορετική οπτική από αυτή που διαμορφώνουν οι εταιρίες που εκμεταλλεύονται τα ζώα και οι απολογητές των ειδικών νομοθεσιών.

Ιστορία του κινήματος απελευθέρωσης ζώων

Στα 1970 στην Αγγλία, κάποιοι ακτιβιστές πέρασαν από τις νομικές διαδικασίες κατάργησης του κυνηγιού σε παράνομες μορφές σαμποτάζ αφού αντιμετώπισαν την κρατική καταστολή κι έψαξαν για πιο αποτελεσματικές τακτικές. Μια ομάδα σαμποτάζ, η Band of Mercy διεύρυνε την προσοχή της και σε άλλες περιπτώσεις εταιριών εκμετάλλευσης ζώων όπως στα πειράματα και ξεκίνησε τη χρήση των εμπρησμών σαν εργαλείο καταστροφής περιουσίας. Δυο από τους πρωτεργάτες του συνελήφθησαν το 1974 και αφέθηκαν ελεύθεροι έναν χρόνο αργότερα. Ο ένας, ο Cliff Goodman, έγινε ο πρώτος επίσημος χαφιές του κινήματος απελευθέρωσης ζώων, ενώ ο άλλος, ο Ronnie Lee, εμβάθυνε στις πεποιθήσεις του και το 1975 σχημάτισε μια νέα αντάρτικη ομάδα που ονόμασε Animal Liberation Front. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι πολυάριθμοι αγώνες ενάντια στα πειράματα σε ζώα στην Αγγλία, γονιμοποίησαν ένα δεύτερο κύμα άμεσης δράσης που τελικά παρέμεινε εγκλωβισμένο σε νόμιμες μορφές διαμαρτυρίας. Στους αγώνες αυτούς, που συχνά ήταν επιτυχημένοι, μεγάλο ρόλο έπαιξε από τα τέλη του 1990 το SHAC, που δημιουργήθηκε με σκοπό να κλείσει ένα από τα μεγαλύτερα εργαστήρια βασανισμού ζώων: το Huntingdon Life Sciences (HLS). To SHAC εγκαινίασε τακτικές όπως το μπλοκάρισμα τηλεφώνων, e-mail, φαξ, διαδηλώσεις στα σπίτια επιλεγμένων στόχων, αδιάκοπη πίεση σε δευτερεύουσες εταιρίες που παρέχουν υπηρεσίες στην HLS κλπ. Δέθηκαν επίσης με παράνομες τακτικές όπως η καταστροφή ιδιοκτησίας για την άσκηση μεγαλύτερης πίεσης στην HLS ή και σε πελάτες της. Η επιτυχία της στην αποδυνάμωση της HLS και την κατάρρευση των μετοχών της, ενέπνευσε πολλές ομάδες που άνθισαν στον αγγλοσαξονικό κόσμο. Μια από αυτές η SPEAK πέτυχε να ακυρώσει την εγκατάσταση ενός νέου εργαστηρίου ζωικής έρευνας στα πανεπιστήμια των Cambridge και Oxford το 2004, ενώ μια άλλη το κίνημα Save the Newchurch Guinea Pigs (SNGP) πέτυχε το κλείσιμο φάρμας εκτροφής ινδικών χοιριδίων τον Γενάρη του 2006. Εντωμεταξύ το ALF μετανάστευσε στις ΗΠΑ στις αρχές του 1980 και είναι πλέον ένα διεθνές κίνημα με δράσεις σε δεκάδες χώρες. Πίσω στη Βρετανία, το κίνημα απελευθέρωσης των ζώων έχει πια δυναμώσει αρκετά ώστε να θέτει σε κίνδυνο την άλλοτε κραταιά βιομηχανία φαρμακευτικών ειδών, πειραμάτων και πλέον αποτελεί μια σοβαρή οικονομική απειλή. Ως απάντηση στην αύξουσα δύναμή του, οι τοπικές αρχές, η βρετανική αστυνομία και το FBI λαμβάνουν ολοένα και πιο αυστηρά μέτρα εναντίον του. Τον Αύγουστο του 2005 με τη σύνταξη μιας «μαύρης λίστας» επικυρώθηκε η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ πάρα πολλών ατόμων λόγω της δημόσιας υπεράσπισης τακτικών απελευθέρωσης ζώων. Σταθμός της αυξανόμενης καταστολής που δέχεται το κίνημα απελευθέρωσης ζώων υπήρξε η λεγόμενη δίκη GANDALF του 1997, ονομασμένη έτσι από τα ακρωνύμια των Green Anarchist (για πληροφορίες-επικοινωνία: www.greenanarchist.org και ταχυδρομικά BCM 1715, London WC1N 3XX) και του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων (GA and ALF) κατά την οποία μετά από ποινικές διώξεις πάνω από 53 ατόμων, δικάστηκαν 3 μέλη του GA και 2 υποστηρικτές του ALF για «συνωμοσία με σκοπό την πρόκληση παράνομων ζημιών». Προφυλακίστηκαν αλλά τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι στο εφετείο μετά από μια δυναμική καμπάνια αλληλεγγύης.

Χαρακτηριστικά της δράσης του ALF και άλλων ομαδοποιήσεων:

Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων είναι απόλυτα αποκεντρωμένο και αντι-ιεραρχικό. Ο καθένας μπορεί να αναλάβει την ευθύνη μιας ενέργειας σύμφωνης με τις βασικές αρχές του ALF. Σε σχέση με τις οργανώσεις που χρησιμοποιούν βία όπως το Animal Rights Militia (ARM) ή το Justice Department, ο Robin Webb που διατηρεί το γραφείου τύπου του ALF (δηλαδή την ιστοσελίδα www.animalliberationpressoffice.org όπου ανακοινώνονται οι αναλήψεις ευθύνης) δήλωσε στο περιοδικό No Compromise (www.nocompromise.org), ότι τέτοιες τακτικές δεν αποκλείονται, απλά δεν αποτελούν μέρος της δράσης των ακτιβιστών του ALF. Επιπλέον, υπάρχουν οι δράσεις του Earth Liberation Front (Μέτωπο απελευθέρωσης της Γης – ELF) που στοχεύουν στο σαμποτάζ και την πρόκληση οικονομικών καταστροφών ώστε να εμποδίσουν την εκμετάλλευση και τη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, κυρίως ενάντια σε σοδειές μεταλλαγμένων κλπ. Το ELF γεννήθηκε επίσης στη Βρεττανία, στα 1992 από πρώην μέλη της περιβαλλοντικής οργάνωσης Earth First! Όταν αυτή έτεινε προς την νομιμοποίησή της. Σύμφωνα με το άρθρο στην εφημερίδα της Earth First! που ανακοίνωνε την ίδρυση του ELF, αυτό, σε αντίθεση με το ALF, δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα των ΜΜΕ για τις ενέργειές του αλλά το σκοτάδι που βοηθά την εξάπλωσή τους και την ανωνυμία των φορέων τους. Από την άλλη το ALF επιδιώκει σταθερά τη μέγιστη δημοσιότητα για τις ενέργειές του, οι οποίες πάντως δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένους στόχους και τακτικές. Έτσι από την απελευθέρωση αιχμαλωτισμένων ζώων σε εργαστήρια κλπ, των πρώτων χρόνων δράσης του ALF, πλέον περιλαμβάνεται ένα ευρύ φάσμα από τακτικές όπως: βανδαλισμοί, επιθέσεις με σπρέι, μπογιές, πέτρες, εμπρησμοί και απειλές εναντίον προσώπων και χώρων. Έτσι, μόνο το έτος 1999, καταγράφηκαν σύμφωνα με το BBC 1.200 εμπρησμοί, επιθέσεις και βανδαλισμοί σχετιζόμενοι με την απελευθέρωση ζώων στη Βρετανία. Μια από τις περιπτώσεις που απέκτησαν ιδιαίτερη δημοσιότητα ήταν η ανακοίνωση του ARM το 1984 ότι είχε δηλητηριάσει σοκολάτες Mars στα ράφια αδιευκρίνιστων σούπερ-μάρκετ, ως διαμαρτυρία στη χρηματοδότηση επιστημονικών προγραμμάτων βασισμένων στα πειράματα σε μαϊμούδες από την Mars. Παρόλο που το ARM δεν είχε δηλητηριάσει πραγματικά καμμιά σοκολάτα, πολλές αποσύρθηκαν και απέφεραν τεράστιες ζημιές στην εταιρία. Η ενέργεια αυτή σηματοδότησε και τη ρήξη με ένα μεγάλο μέρος του θεσμικού οικολογικού κινήματος. Το 1998 το ALF απελευθερώνει από μια φάρμα για γούνες 6.000 μινκ. Το 1999 ο φιλόζωος παραγωγός ταινιών Graham Hall, που είχε προηγουμένως δημοσιοποιήσει μια ταινία όπου ακτιβιστές του ALF συζητούσαν για ενέργειες άμεσης δράσης, έπεσε θύμα απαγωγής και σταμπαρίστηκε με τα αρχικά ALF στον κώλο. Μετά την καταγγελία του στις αστυνομικές αρχές, ο Robin Webb, που παρεπιμπτόντως πρωταγωνιστούσε στη κουβέντα που κατέγραψε η χαφιέδικη ταινία του Hall, έβγαλε μια ανακοίνωση με τίτλο: Όσοι βγάζουν το ψωμί τους με τέτοια μέσα, πρέπει που και που να αντικρίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Από το 1999 κι έπειτα η Huntingdon Life Sciences, η μεγαλύτερη εταιρία που εφαρμόζει πειράματα σε ζώα, στην Ευρώπη έγινε ένας «αγαπημένος» στόχος τόσο του ALF όσο και του SHAC (Stop Huntingdon Animal Cruelty) συγγενούς κινήματος του ALF. Το ALF στοχοποίησε πολλές φορές άτομα και εταιρίες που συνεργάζονται με την Huntigdon, πολλές φορές με αποτέλεσμα την απόσυρση της στήριξής τους σ΄ αυτή.

Το ALF απέναντι στη Βία:

Το ALF προσδιορίζεται ως μη-βίαιο, ορίζοντας τη βία σαν δράση φυσικού καταναγκασμού που επιβάλλεται σε ανθρώπους ή ζώα. Πράξεις που περιλαμβάνουν βία δεν μπορούν να κατοχυρωθούν στο ALF, ωστόσο το γραφείο τύπου του δεν αποκηρύσσει τη βία εκ μέρους του κινήματος απελευθέρωσης ζώων. Όταν ο διευθυντής της Huntingdon Life Sciences δέχθηκε επίθεση έξω από το σπίτι του από 3 πρώην ακτιβιστές του ALF, ο Robin Webb είπε χαρακτηριστικά: «Το ALF ήταν πάντα ενάντια στη πρόκληση βλαβών σε ζώα, αλλά δεν καταδικάζει τέτοιες ενέργειες, μιας και καταλαβαίνει πολύ καλά την οργή και την αγανάκτηση που οδηγεί τους ανθρώπους σε μια τέτοια δράση». Ο David Blenkinsop που πήρε μέρος στον ξυλοδαρμό αυτό, έχει την πλήρη αλληλεγγύη του ALF που τον θεωρεί δικό του πολιτικό κρατούμενο. Με το πέρασμα πολλών διαδηλωτών σε πιο βίαιες μορφές αγώνα, στα 1980, άλλαξε και η εικόνα που χρησιμοποιούσαν τα ΜΜΕ για να περιγράψουν τους ακτιβιστές, από συμπαθητικούς, εκκεντρικούς ζωόφιλους, ελαφρώς ρομαντικούς και ακραίους, έγιναν πλέον επικίνδυνοι τρομοκράτες. Ο Barry Horne, φίλος του Webbs, φυλακίστηκε σε 18 μήνες λόγω υποψιών για συμμετοχή του στις πρώτες βίαιες επιθέσεις του ARM (αποστολές παγιδευμένων δεμάτων) και σε επιθέσεις στο νησί του Wight που προκάλεσαν ζημιές ύψους 6 εκ. λιρών. Ο Barry πέθανε στο κελί του μετά από απεργία πείνας…

Το FBI και το κυνήγι -αναρχικών- μαγισσών:

Τον Γενάρη του 2005 το ΑLF καταχωρήθηκε και επίσημα στις «τρομοκρατικές απειλές κατά των ΗΠΑ» από τον τομέα Εθνικής Ασφάλειας, ενώ ξεχωριστή μνεία έχει γίνει στο ALF και το ELF από ομοσπονδιακούς πράκτορες, ως υπ΄ αριθμόν 1 εθνική απειλή. Στη Βρετανία, έχουν αποκληθεί (πχ Daily Telegraph) «η πιο δυναμική τρομοκρατική οργάνωση». Το FBI έχει θέσει σε κίνηση επιχειρήσεις όπως η Operation Backfire και πιο πρόσφατα τη διαβόητη υπόθεση Green Scare («Πράσινη Απειλή»: παραπέμπει στην κόκκινη απειλή της εποχής της αντισοβιετικής προπαγάνδας, όρος που συνοψίζει τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του αμερικανικούς κράτους ενάντια στους «οικο-αναρχικούς») κι έχει πραγματοποιήσει δεκάδες συλλήψεις. Παρακάτω, παραθέτονται αποσπάσματα από έρευνα του FBI για το κίνημα απελευθέρωσης των ζώων που ήρθε στο φως και βρίσκεται στο http://www.fbi.gov/congress/congress02/jarboe021202.htm της 12/2/2002 και έχουν κάποιο ενδιαφέρον:…Το 1994 ιδρυτικά μέλη της Earth First! του Σαν Φρανσίσκο δημοσίευσαν στην εφημερίδα της Earth First! την προτροπή να ακολουθήσει η οργάνωση έναν θεσμικό ρόλο αφήνοντας τις παράνομες ενέργειες, εκτός από διαδηλώσεις απαγορευμένες από την αστυνομία, στο ELF… …Το FBI έχει αντιπαρατάξει μια ισχυρή απάντηση στις απειλές που θέτει η εγχώρια και η διεθνής τρομοκρατία. Ανάμεσα στα έτη 1993 και 2003, ο αριθμός των ειδικών πρακτόρων που αφιερώνει το FBI στα αντιτρομοκρατικά προγράμματα έχει αυξηθεί περίπου 224%, σε 1.669 άτομα… …Η συνεργασία ανάμεσα στους υπερασπιστές του νόμου σε όλα τα επίπεδα αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό στοιχείο μιας συνεκτικής απάντησης στην τρομοκρατία. Αυτή η συνεργασία συνεπάγεται σε πιο υψηλή οργανωτική μορφή τις Δυνάμεις Αντιμετώπισης Συμβατικής Τρομοκρατίας (Joint Terrorism Task Forces) που έχουν ιδρυθεί σε 44 πόλεις σε όλη τη χώρα. Αυτές οι δυνάμεις είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές αντιμετωπίζοντας την τρομοκρατία διότι συνδυάζουν την εθνική και διεθνή πείρα του FBI με την εμπειρία του δρόμου των τοπικών υπερασπιστών του νόμου… …(στη συνέχεια παρατίθενται περιπτώσεις όπου το FBI συνετέλεσε στη σύλληψη και τις διώξεις ατόμων που συνελήφθηκαν για ενέργειες άμεσης δράσης)… …Παρόλη την πρόοδο που έχουμε σημειώσει, ομάδες όπως το ALF ή το ELF παρουσιάζουν μοναδικές προκλήσεις. Υπάρχουν ελάχιστες ιεραρχικές δομές σε αυτές τις οντότητες. Η οικο-τρομοκρατία αντίθετα με της παραδοσιακές εγκληματικές επιχειρήσεις δεν είναι σκληρά δομημένη και οργανωμένη… …Η αδυναμία των υπερασπιστών του νόμου να διεισδύσουν σε τέτοιες ομάδες εκδηλώθηκε με την αδυναμία των υπερασπιστών του νόμου να επιφέρουν τη σύλληψη κάποιου για τις πιο πρόσφατες εγκληματικές δραστηριότητες… …Προτού κλείσω, θα ήθελα να επιβεβαιώσω την αγαστή συνεργασία και βοήθεια που μας προσφέρει η Δασική Υπηρεσία στη διερεύνηση περιπτώσεων οικο-τρομοκρατίας… …Το FBI και όλοι οι ομοσπονδιακοί, κρατικοί και τοπικοί υπερασπιστές του νόμου θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες και μοναδικές προκλήσεις που θέτει η οικο-τρομοκρατία. Παρά την πρόσφατη ανάδειξη της διεθνούς τρομοκρατίας, παραμένουμε σε επιφυλακή για όλων των επιπέδων απειλές που δέχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Τέλος, σε έρευνα που έγινε για λογαριασμό της καναδικής Security Intelligence Service (Commentary No 74, χειμώνας 1998), διαβάζουμε: …O υψηλός επαγγελματισμός χαρακτηρίζει πολλές εξτρεμιστικές ομάδες όπως το ALF. Συχνά οργανώνονται σε απομονωμένους πυρήνες και είναι δύσκολο να διεισδύσεις ή να τους ταυτοποιήσεις, και υπάρχει σχετικά υψηλή μυστικότητα, τα μέλη πχ παροτρύνονται να μη χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα ώστε να αποφύγουν αναγνωρίσεις και παρακολούθηση. Οι ακτιβιστές ψάχνουν προσεκτικά κάθε στόχο, συχνά περνούν μέρες ή και μήνες φωτογραφίζοντας και χαρτογραφώντας τα συστήματα παρακολούθησης και τους φύλακες που υπάρχουν. Αν είναι δυνατόν, οι ίδιοι ακτιβιστές γράφονται σε γκρουπ ξενάγησης στις εγκαταστάσεις-στόχους, στρατολογούν προσωπικό που τους βοηθά, ή ακόμα πιάνουν δουλειά εκεί ώστε να μάθουν περισσότερα και να περνάν από τα συστήματα ελέγχου… … Ο τρόμος και μόνο είναι η κύρια τακτική των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ζώων. Χρησιμοποιούν τη βία με την δηλωμένη πρόθεση να αναγκάσουν τη κυβέρνηση να δράσει με έναν επιβεβλημένο τρόπο, να εισάγει ειδικές νομοθεσίες. Η τρομοκρατικές μέθοδοί τους είναι να εμπνεύσουν τον φόβο μέσω δηλητηριασμένων σοκολατοειδών, περίεργων γκράφιτι, με βίαια και απειλητικά τηλεφωνήματα, στέλνοντας παγιδευμένα δέματα, και καταστρέφοντας περιουσίες… …Υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τις πιθανότητες εξέλιξης από τον βανδαλισμό στον εμπρησμό και τις βόμβες και σε ακόμα πιο θεαματικά γεγονότα. Με ενέργειες που αντιγράφονται εύκολα από μεμονωμένα άτομα που ενδεχομένως να έθεταν σε κίνδυνο ζωές, και με την άνοδο της παραβατικότητας που θα μπορούσε να δημιουργήσει απρόβλεπτα προβλήματα για του υπερασπιστές του νόμου και το ποινικο – δικαστικό σύστημα.

Κάποιες ενέργειες του ALF:

Από το http://www.animalliberationpressoffice.org:

6/9/2006: βανδαλισμοί στην κατοικία του γενικού διευθυντή της TEVA Neuroscience. Στην προκήρυξη που δημοσιοποιήθηκε αναφέρεται: «Ο Jon Congleton γενικός διευθυντής της TEVA Neuroscience Canada δέχθηκε την περασμένη βδομάδα την επίσκεψη του ALF. Αυτή η ενέργεια έγινε γιατί η TEVA συνεχίζει τις συμφωνίες με την Huntingdon Life Sciences, ακόμα και μετά τις αποδείξεις των εγκλημάτων της που ήρθαν στο φως. Αποσύρατε όλες τις συμφωνίες ή θα επιστρέψουμε».

12/9/2006: Περίπου 30 αγριόχοιροι απελευθερώθηκαν από φάρμα που εξέτρεφε ζώα στη Σκωτία από πυρήνα του «ALF Σκωτίας». Στην προκήρυξη αναφέρθηκε ότι τα ζώα αφέθηκαν ελεύθερα στο δάσος όπου ανήκουν κι όχι στα πολυτελή δείπνα.

13/9/2006: βανδαλισμός στα KFC: «Σπάστηκαν τα τζάμια του Kentucky Fried Chicken στη Philadelphia. Το μέρος αυτό έγινε συχνά στόχος διαμαρτυριών, μποικοτάζ, και τώρα θα κλείσει για τη σεζόν αυτή. Ελπίζουμε κάτι τέτοιο να βοηθήσει».

18/9/2006: παρέμβαση με σπρέι σε 4 McDonalds: «Σε τέσσερα McDonalds που βρίσκονταν 2 μίλια το ένα από το άλλο βάφτηκαν με σπρέι: Fuck MC’D, Meat is murder, ALF was here, και Mcmurder killers”. Και τα τέσσερα βάφτηκαν μέσα σε 20 λεπτά. Μέχρι όλα τα ζώα και το περιβάλλον να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, μέχρι όλα τα αδέρφια μας να μην ανησυχούν για τη βία του βιασμού και του φόνου. Μέχρι τότε τα ALF/ELF δεν θα πάψουν να υπερασπίζονται την Μάνα Γη.”

19/9/2006: απελευθέρωση 23 κουνελιών από εργαστήρια: Η ενέργεια αυτή έγινε προς τιμή των 7 του SHAC (πληροφορίες στο: http://www.shac7.com). 23 κουνέλια απελευθερώθηκαν από το πειραματικό εργαστήρι της Capralogics στην Μασαχουσέτη. Στην προκύρηξη αναφέρεται επίσης: Κι ενώ οι 7 του SHAC οδεύουν προς τα κελιά τους απλά και μόνο επειδή μίλησαν δημόσια υπέρ των ζώων, όλοι εμείς που κάνουμε αυτή τη βρωμοδουλιά για την οποία μίλησε το δικαστήριο και τα ΜΜΕ είμαστε ακόμα ελεύθεροι. Σε αυτούς λοιπόν που συνεργάζονται με την HLS και σε όλους όσους κακοποιούν τα ζώα: έρχεται η σειρά σας, γαμιόληδες!

Πηγές – Διαδίκτυο:

www.wikipedia.org – διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια www.animalliberationfront.org – Ιστοσελίδα του ALF www.animalliberationpressoffice.org – Το γραφείο τύπου του ALF www.webgroups.us/animalliberation/ – ALF (USA) forum www.arkangelweb.org – δελτίο για την απελευθέρωση ζώων www.directaction.info – το περιοδικό Bite Back και χρονολόγιο των ενεργειών του ALF www.nocompromise.org – μαχητική επιθεώρηση άμεσης δράσης και απελευθέρωσης ζώων www.hedweb.com/alffaq.htm. – FAQ του ALF (USA) www.greenanarchy.org – περιοδικό Green Anarchy (USA) www.greenanarchist.org – περιοδικό Green Anarchist (UK) www.greenscare.org – οι κατασταλτικές επιχειρήσεις του αμερικανικού κράτους ενάντια στους «οικο-αναρχικούς» www.fbi.gov – http://www.fbi.gov/congress/congress02/jarboe021202.htm – το FBI για το κίνημα απελευθέρωσης ζώων http://www.earthliberationfront.com/ – Ιστοσελίδα του ELF www.greenanarchy.org/index.php?action=viewprisoners – πολιτικοί κρατούμενοι στις ΗΠΑ http://www.spiritoffreedom.org.uk/ – ιστοσελίδα αλληλεγγύης σε φυλακισμένους ακτιβιστές www.prisonactivist.org/ – αυτό-οργανωμένο δίκτυο υποστήριξης φυλακισμένων ακτιβιστών (ΗΠΑ) http://www.animaldefense.info/ – ενημέρωση – αντιπληροφόρηση – δικαιώματα των ζώων

http://fbiwitchhunt.com/index.html – σχετικά με τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του FBI εναντίον αναρχικών ακτιβιστών

Το να πολεμάς το σύστημα μέσα από το ίδιο το σύστημα, απλώς το ενισχύει. Αν χρησιμοποιούμε αυτές τις πρακτικές είναι γιατί γίνονται πραγματικά αντιληπτές και μπορούν να συμμετέχουν οι άνθρωποι. Terra Selvagia, ακτιβιστής. 13/2/2003

Η φυλακή δεν είναι εμπόδιο για το ALF. Katie Fedor, ακτιβίστρια του ALF, 28/8/1998

Αν δεν έχουμε φυλακισμένους, έχουμε σταματήσει να πολεμάμε. Αν ξεχάσουμε τους φυλακισμένους, έχουμε χάσει τον πόλεμο. Keith Mann, ακτιβιστής και πρώην κρατούμενος του ALF

Αυτή η εκστρατεία για τη διάσωση των θυμάτων της επιστήμης και της γεωργίας στην Iowa δε θα σταματήσει μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση κάθε ζώου, μέχρι κάθε σφαγείο να πυρποληθεί και να κατεδαφιστεί. Στον αγώνα για την ελευθερία όλων των ζώων, τα πάντα είναι δίκαια. Προκήρυξη του ALF, 18/8/2002

Δε λυπάμαι καθόλου όσους, στις ΗΠΑ ή στην Αγγλία, είδαν τα αυτοκίνητά τους σπασμένα ή καμένα, γιατί τα αυτοκίνητά τους αυτά, τα απέκτησαν με λεφτά βουτηγμένα στο αίμα. Kevin Jonas, ακτιβιστής του SHAC στην απολογία του στον ανακριτή της Φιλαδέλφια, για τις πράξεις του ALF

Μπρος στην σφαγή 9 δισεκατομμυρίων ζώων κάθε χρόνο, δεν είναι καθόλου αξιοπρεπές να βάζεις μια υπογραφή σε μια καμπάνια, αυτό που είναι αξιοπρεπές είναι να βγεις έξω και να κάψεις τη βιομηχανική φάρμα. John Harper, φυλακισμένος ακτιβιστής του SHAC

Σ’ έναν πόλεμο πρέπει να οπλιστείς, και άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν, κι εγώ, υποστηρίζω κάθε ενέργεια από τις μολότοφ και τα εκρηκτικά κάτω από αμάξια, και ίσως σε ένα επόμενο στάδιο, τη πυροβόληση των επιστημόνων που πειραματίζονται σε ζώα, μπρος στα σπίτια τους. Είναι ένας πόλεμος, και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τους σταματήσουμε. Tim Daley, ακτιβιστής του βρετανικού ALF

Ο πολιτισμός σαν ολότητα έχει αποδειχθεί επιρρεπής σε μια διαρκή φθορά του ανθρώπινου και μη, ζώου. Δε θα συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από την κατάρρευσή του. Προκήρυξη του ELF στις 3/6/2003

Η δολιοφθορά, είναι κάτι παραπάνω από το οικονομικό σαμποτάζ, και φυσικά είναι επαναστατική! Αυτό είναι Τζιχάντ, φίλε. Δεν υπάρχουν αθώοι θεατές, απλούστατα γιατί σε τέτοιες στιγμές, οι θεατές δεν είναι αθώοι. Να τους πάρουμε στο κατόπι! Mike Roselle, συν-ιδρυτής του Earth First!, στην εφημερίδα Earth First! 12/1994-1/1995

Tags ακτιβισμός

Διεθνείς ειδήσεις

Για τους M. Camenisch και Er. Olmas

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Για τους M. Camenisch και Er. Olmas

ΓΙΑ ΤΟΝ MARCO CAMENISCH ΚΑΙ ΤΟΝ ERDOGAN ELMAS

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο MARCO CAMENISCΗ;

Ο Marco Camenisch γεννήθηκε το 1952 στο Schiers και μεγάλωσε σε ένα τυπικό μεσοαστικό ελβετικό περιβάλλον. Η ριζοσπαστικότητά του τον οδήγησε να παρατήσει το ελιτίστικο σχολείο που παρακολουθούσε και να ακολουθήσει μαθήματα βιολογικής γεωργίας. Τότε ανηφόρισε για τις ’Αλπεις για να αποφασίσει τελικά ότι είναι απαραίτητο να εναντιωθεί πιο άμεσα και δραστικά στους μηχανισμούς καταπίεσης κι εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης. Στα τέλη του 1970, εισχώρησε στο αντιπυρηνικό κίνημα και ανέλαβε άμεση δράση ενάντια σε εργοστάσια και πυλώνες υψηλής ενέργειας καθώς και σε πρόσωπα που προωθούσαν την πυρηνική ενέργεια. Τον Γενάρη του 1980, συνελήφθη μαζί με άλλους, και μετά από ένα χρόνο προφυλάκισης κρίθηκε ένοχος για χρήση εκρηκτικών με σκοπό τη καταστροφή ενός πυλώνα κι ενός εργοστασίου στο Bad Ragaz. Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια της δίκης του ο Μarco αρνήθηκε να συνεργαστεί με τις αρχές και δήλωσε ότι δεν αποδέχεται την νομιμοποίησή τους, ενώ συνέδεσε στην απολογία του, τις αντιπυρηνικές ενέργειες άμεσης δράσης με τον αγώνα ενάντια στην οικολογική καταστροφή και το καπιταλιστικό σύστημα που τη γεννά.

Η καταδίκη του δεν του έσπασε το ηθικό και το Δεκέμβρη του 1981 μαζί με 5 ακόμα φυλακισμένους ο Marco δραπέτευσε από τις φυλακές του Regensdorf κοντά στη Ζυρίχη. Κατά την απόδραση υπήρξε μια ανταλλαγή πυροβολισμών στην οποία σκοτώθηκε ένας δεσμοφύλακας και τραυματίστηκε ένας ακόμη. Ο Marco δεν ήταν στη φάση αυτή. Μετά την απόδρασή του, έζησε για 10 χρόνια στην παρανομία, διεξάγοντας πολυάριθμες ενέργειες άμεσης δράσης γύρω από τα ιταλο-ελβετικά σύνορα προωθώντας τις επαναστατικές ιδέες του. Το 1989, η ελβετική ομοσπονδιακή αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο Marco κατηγορούταν για την εκτέλεση ενός ελβετού αστυνομικού στο Brusio. Τον Νοέμβρη του 1992 στην περιοχή της Toscana στην Ιταλία, οι Carabinieri (ιταλική αστυνομία) περικύκλωσαν το σπίτι που διέμενε ο Μαrco και μετά από πυροβολισμούς τελικά τον συνέλαβαν. Αντί όμως να τον εκδώσουν απευθείας στην Ελβετία, τον καταδίκασαν για ενέργειες σαμποτάζ σε πυλώνες υψηλής τάσης, και καταδικάστηκε τον Απρίλη του 1993 σε 12 χρόνια φυλάκισης. Φυλακίστηκε σε κελί υψίστης ασφαλείας, απομονωμένος.

Τον απρίλη του 2002, αφού είχε εκτίσει την ποινή του στην Ιταλία, εκδόθηκε στην Ελβετία, όπου κλείστηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Pfäffikon κοντά στη Ζυρίχη. Έπειτα στο Thorberg κοντά στη Βέρνη. Τον Γενάρη του 2003 μετά από απεργία πείνας ενάντια στις συνθήκες κράτησής του και αρκετές άμεσες δράσεις αλληλεγγύης, μεταφέρθηκε στις φυλακές του Chur για λίγο, για να επιστρέψει στο Pfäffikon. Τον Σεπτέμβρη του 2003 οι ιταλοί Carabinieri άσκησαν 50 διώξεις εναντίον κατηγορούμενων οικο-αναρχικών για υποθέσεις σαμποτάζ σε θέρετρα σκι, τηλεοπτικές κεραίες, πυλώνες κλπ, σε μια προσπάθεια να σπάσουν το κλίμα διεθνούς αλληλεγγύης στον Marco. Τον Μάη του 2004 ο Μarco καταδικάστηκε για την εκτέλεση του ελβετού αστυνομικού και αθωόθηκε για την απόπειρα φόνου του δεσμοφύλακα. Καταδικάστηκε τελικά σε επιπλέον 17 χρόνια φυλάκισης και μετακινήθηκε στις φυλακές του Regensdorf όπου βρίσκεται ακόμη.

Σημειώνεται ότι όλα αυτά τα χρόνια στις φυλακές ο Marco δεν έχει κάνει την παραμικρή έκπτωση στη συνείδησή του και παραμένει ένας δραστήριος αναρχικός, γράφοντας κείμενα, οργανώνοντας ένα δίκτυο υποστήριξης κλπ. Οι άθλιες συνθήκες της κράτησής του δείχνουν σίγουρα και τον στόχο των αρχών που είναι να κουρελιαστεί το πνεύμα του Marco και η ενεργή αντίσταση που αντιπροσωπεύει.

Για την αλληλεγγύη στον Marco

Ο Marco Camenisch γεννήθηκε στην Ελβετία το 1952. Στα τέλη του ʼ70, ο Marco, ως μαχητής του κινήματος ενάντια στα πυρηνικά εργοστάσια, συμμετείχε σε πολλούς αγώνες ενάντια στην τοπική μαφία των πυρηνικών. Η άμεση δράση ήταν το θεμέλιο αυτών των αγώνων: Το σαμποτάζ σε πυλώνες ενέργειας, σε πυρηνικά εργοστάσια, επιθέσεις εναντίον ανθρώπων που σχετίζονται με την μαφία των πυρηνικών.

Τον Γενάρη του 1980 ο Marco συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης για την επίθεση ενάντια στον πυρηνικό σταθμό NOK, που ήταν υπεύθυνος για τη περιβαλλοντική καταστροφή της περιοχής του Grigioni στην Ελβετία. Στη διάρκεια της δίκης, ο Marco αρνήθηκε να καταθέσει οτιδήποτε στο δικαστήριο, παρά μόνο διάβασε μια δήλωση στην οποία ανέλαβε την ευθύνη των δράσεών του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στα εγκληματικά αφεντικά της ταξικής κυριαρχίας, και υπέρ της απελευθέρωσης της Γης. Τον Δεκέμβρη του 1981, ο Marco δραπέτευσε από τη φυλακή του μαζί με άλλους πέντε κρατούμενους. Ένας δεσμοφύλακας που προσπάθησε να τους σταματήσει έπεσε νεκρός από πυροβολισμό κι ένας άλλος τραυματίστηκε βαριά. Μετά από 10 χρόνια στην παρανομία όπου συνέχισε τον αγώνα, ο Marco συνελήφθη ξανά (1991) αυτή την φορά στην Τοσκάνη της Ιταλίας, και καταδικάστηκε σε 12 χρόνια. Έμεινε εννέα χρόνια στην απομόνωση σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, ενώ καταδικάστηκε εκ νέου για μια σειρά ενεργειών σαμποτάζ συμπεριλαμβανομένου του φόνου ενός συνοριοφύλακα τον οποίο αρνείται. Μέσα στο ιταλικόπ σωφρονιστικό σύστημα ο Marco υποβλήθηκε σε τερατώδεις συνθήκες απομόνωσης, που στόχευαν στην αποδόμηση του σκληρού χαρακτήρα του και τη διάρρηξη του δικτύου διεθνούς αλληλεγγύης που προσωποποιήθηκε στον Marco. Η αλληλεγγύη όμως δεν σταμάτησε ποτέ, αντίθετα, ολοένα και εντείνεται, τόσο μέσα από δημόσιες διαδηλώσεις όσο και ενέργειες άμεσης δράσης. Τον Απρίλη του 2002, ο Marco απελάθηκε στην Ελβετία, όπου καταδικάστηκε σε άλλα 8 χρόνια για την απόδραση από τις φυλακές του 1981 και τον φόνο του συνοριοφύλακα. Στην Ελβετία πάλι, ο Marco υποβλήθηκε σε ένα καθεστώς απομόνωσης που περιλάμβανε κάθε είδους κατάχρησης και καταπίεσης όπως συνεχόμενες μεταγωγές, αδιαφορία για την κατάσταση της υγείας του κλπ.

Κάποιες ενέργειες αλληλεγγύης:

25 Ιουλίου 1999 – Novarra, Ιταλία: Διαδήλωση αλληλεγγύης έξω από τη φυλακή όπου κρατούνταν ο Marco.

1 Αυγούστου 1999 – Turin, Ιταλία: Εκρήγνυται μηχανισμός με κόκκινη μπογιά σε υποκατάστημα της Swatch στην οδό Garibaldi.

13 Σεπτέμβρη 2002 � Ημέρα Διεθνούς αλληλεγγύης με τον Marco, ενώ έκλεινε 3 μήνες σε ειδικές συνθήκες κράτησης. Επιπλέον η αλληλογραφία του λογοκρινόταν αυστηρά και τα γράμματα αλληλεγγύης δεν έφταναν ποτέ στα χέρια του, φέρει χειροπέδες σε χέρια και πόδια, και οι συναντήσεις του καθυστερούν μήνες. Όπου πρέπει να υποβληθεί στο μαρτύριο 20 λεπτών μέσα σε ηλεκτρονικό ανιχνευτή, με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη. Γίνονται διάφορες εκδηλώσεις στις πόλεις: Bergamo, Bologna, Firenze, Genova, Napoli, Trieste, Madrid.

14 Σεπτέμβρη 2002 – Turin, Ιταλία: Σπάζεται η βιτρίνα της Credit Suisse στην οδό Bertola.

16 Σεπτέμβρη 2002 – Pavia, Ιταλία: Πυρπολείται μια κεραία κινητής τηλεφωνίας σε αλληλεγγύη με τον Marco και τους φυλακισμένους που αγωνίζονται.

Δεκέμβρης 2002- Rome, Ιταλία: Στέλνεται ένας φάκελος γεμάτος σφαίρες στην ελβετική πρεσβεία της Ρώμης με το μήνυμα: Λευτεριά στον Marco, Θάνατος στο ελβετικό κράτος και τους μπάτσους του.

12 Γενάρη 2003- Paris, Γαλλία: Στη διάρκεια της νύχτας σπάζονται καταστήματα γαλλικών συμφερόντων και γράφονται στους τοίχους συνθήματα αλληλεγγύης στον Marco, κι ενάντια στο ελβετικό κράτος. Φράσσονται με κόλλα οι κλειδαριές των Adia και Adecco (ελβετικά γραφεία εργασίας) και της Lloyd Continental.

18 Γενάρη 2003 – Buenos Aires, Αργεντινή: Αφισοκολούνται οι τοίχοι της ελβετικής πρεσβείας και των ελβετικών αερογραμμών. Ο Marco ξεκινά απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες απομόνωσης. Γίνονται διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες μπροστά από την ελβετική πρεσβεία.

18 Γενάρη 2003 – Abetone, Ιταλία: Πυρπολείται το θέρετρο σκι στα Απέννινα και καταστρέφεται ολοσχερώς προκαλώντας ζημιές ύψους 6 εκ. ευρώ, σε αλληλεγγύη με τον Marco κι ενάντια στους εκμεταλλευτές.

20 Γενάρη 2003 – Carrara, Ιταλία: 3 αναμεταδότες κινητής τηλεφωνίας πυρπολούνται σε αλληλεγγύη με τον Marco.

29 Γενάρη 2003 – Bergamo, Ιταλία � Αναμεταδότης του RAI (ιταλική κρατική τηλεόραση) πυρπολούνται.

1 Φλεβάρη 2003 – Barcelona, Καταλωνία: Φράσσονται με κόλλα οι κλειδαριές και τα παράθυρα της ασφαλιστικής εταιρίας Ζυρίχης ενώ γράφονται συνθήματα υπέρ της απελευθέρωσης του Marco και της καταστροφής των φυλακών, κι ενάντια στην πυρηνική ενέργεια.

11 Φλεβάρη 2003 � Imperia: Φωτιά σε αναμεταδότη της Omnitel, σε αλληλεγγύη με τον Marco Camenisch.

Μεταξύ Σεπτέμβρη και Οκτώβρη του 2003, μετά από εντολή του δημόσιου κατήγορου της Γένουας ξεκίνησε μια σειρά διώξεων σε όλη την έκταση του ιταλικού κράτους ενάντια σε συντρόφους που στάθηκαν αλληλέγγυοι στον Marco. Οι διώξεις στόχευαν στους οικο-ακτιβιστές/ οικο-αναρχικούς υπήρξαν ενεργά αλληλέγγυοι με τον Marco. Το κατασταλτικό αυτό μέτρο ξεκίνησε στις 17 Σεπτέμβρη όταν οι ROS (Ειδικά σώματα Καραμπινιέρων, κάτι σαν στρατιωτική αστυνομία) εισέβαλαν στο κελί του Marco και κατέσχεσαν τον υπολογιστή του, τα γράμματα και τις σημειώσεις του. Λίγο αργότερα η Manuella, η σύζυγος του Marco ανακρίθηκε και έγινε έρευνα στο σπίτι της. Και οι δυο τους κατηγορούνται για «τρομοκρατικές δραστηριότητες». Περίπου 100 ιταλοί σύντροφοι από το βορά ως τον νότο, είχαν την ίδια περιποίηση και κάποιοι διώκονται ακόμα.

Για επικοινωνία:

Marco Camenisch,

Postfach 3143,

CH-8105 Regensdorf

Switzerland.

από: http://www.325collective.com/prisons_marco.html

14/3/2007: Η ποινή που επεβλήθηκε στον Marco το 2004, για την εκτέλεση ενός ελβετού συνοριοφύλακα το 1989 στη διάρκεια μιας απόδρασης του, μειώθηκε από το δικαστήριο της Ζυρίχης στις 14 Μαρτίου 2007 από 17 χρόνια σε 8, λόγω του ότι ο Marco έχει ήδη εκτίσει μεγάλο μέρος της ποινής του για αυτήν την ενέργεια αλλά και για υποθέσεις σχετικές με το σαμποτάζ ενάντια σε υποδομές της πυρηνικής βιομηχανίας, στις ιταλικές φυλακές. Στην αίθουσα βρίσκονταν αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες αλληλέγγυοι/ες με τον Marco.

ERDOGAN ELMAS

O ERDOGAN βρίσκεται στην Ελβετία εδώ και 9 χρόνια επαπειλούμενης έκδοσής του στην Τουρκία. Το τουρκικό κράτος προσεγγίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση με εκσυγχρονισμένες μεθόδους διώξεων ανθρώπων που αναζητούν πολιτικό άσυλο στο εξωτερικό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και του αντιεξουσιαστή Εrdogan Elmas. Στην τουρκία ο Erdogan έχει συμμετάσχει σε επαναστατικούς εγώνες, ενώ από 16 ετών που ζεί στην ελβετία έχει περάσει διώξεις και εξαντλητικές δίκες. Κατηγορείται για την εκτέλεση ενός αστυνομικού την οποία δηλώνει πως δεν διέπραξε ποτέ, ενώ οι δήθεν μαρτυρίες που υπάρχουν είναι προϊόν βασανιστηρίων. Μια παρόμοια περίπτωση είναι αυτή του Dursum Güner. Από τον Οκτώβρη 2006 μαζί με τον Marco κάνουν απεργία πείνας διεκδικώντας την μή-έκδοσή του στην Τουρκία όπου τον περιμένουν σίγουρα βασανιστήρια, στημένες δίκες κλπ.

Διάφορες ομάδες έχουν ορίσει την 4η Νοέμβρη 2006 ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους Μarco και Erdogan. Μπορείτε να ενημερώσετε για τυχόν δράσεις αλληλεγγύης σας στο free_Erdogan@gmx.net

ΠΗΓΕΣ – LINKS:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=595553

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=574710

http://switzerland.indymedia.org/it/2004/03/20774.shtml

http://www.spiritoffreedom.org.uk/profiles/marco.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Marco_Camenisch

http://apa.online.free.fr/rubrique.php3?id_rubrique=67

http://apa.online.free.fr/breve.php3?id_breve=2361 //

Tags καταστολή

Διεθνείς ειδήσεις

Terra Selvaggia: Δίωξη οικο-αναρχικών στην Ιταλία

Post author By rioter
Post date August 22, 2009
No Comments on Terra Selvaggia: Δίωξη οικο-αναρχικών στην Ιταλία

Ζωντανοί ενάντια σ’έναν κόσμο φαντασμάτων: δίωξη οικο-αναρχικών στην Ιταλία

1) Terra Selvaggia: Η δίωξη των ιταλών οικο-αναρχικών

Δέκα αναρχικοί σχετιζόμενοι με την ομάδα Il Silvestre της Pisa, που βγάζουν το έντυπο Terra Selvaggia (’Αγρια Γη) συνελήφθησαν στις 4 Μάη μετά από δίωξη της εισαγγελέως Angela Pietroiusti από την Florence, που είχε ηγηθεί επίσης της διαβόητης επιχείρησης C.O.R. ενάντια στην ίδια συλλογικότητα.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι: συνομωσία με σκοπό την ανατροπή του Κράτους (άρθρο 270), κατοχή εκρηκτικών και επίθεση εναντίον επιχείρησης πυρηνικής ενέργειας (Αναφέρεται στην καταστροφή ενός πυλώνα από εκρηκτικό μηχανισμό κοντά στην Πίζα).

Την ίδια μέρα τρεις αναρχικοί συνελήφθησαν στη Ρώμη μετά από δίωξη του εισαγγελέα Salvatore Vitello. Φαίνεται πως οι συλλήψεις αυτές σχετίζονται με τη δίωξη της εισαγγελέως Pietrojusti, αν και οι τρεις κατηγορούνται για την κλοπή ενός αυτοκινήτου. Την ημέρα μετά τη σύλληψή τους, οι δυο από τους τρεις τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό (απαγόρευση τηλεφωνικών επικοινωνιών, επισκέψεων κλπ)

Ακολουθεί μια λίστα όσων διώκονται για την υπόθεση:

Sergio Maria Stefani, πρώην κρατούμενος του ALF (Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων), συνελήφθη στη Ρώμη.

Matteo Furcolo, σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Chiara Sacchetti, Casa Circondariale Sollicciano, Via Girolamo Minervini 2/R, 50142 Firenze, Italy

Federico Bonamici, Casa di Reclusione, via Nuova Poggioreale 177, 80143 Napolo Poggioreale (NA), Italy

Giuseppe Bonamici, σε κατ’ οίκον περιορισμό

Silvia Guerini, Carcere “La Dozza”, Via Del Gomito 2, 40127 Bologna, Italy

Sergio Maria Stefani, Via della Lungara 29, 00185 Roma, Italy

Gabriele Onofri Via della Lungara, 29, 00185 Roma, Italy

David Santini, Strada Santissimo Salvatore, 01100 Viterbo, Italy

Giuliano Marchetti, Via Menervini 2/r, 50019 Scandicci (FI), Italy

Gino Doriano Marcucci, Via La Montagnola 76, 59100 Prato, Italy

Francesco Porcu, C.C. Badù e’Carros, 08100 Nuoro, Italy

Την Παρασκευή 7 Ιουλίου του 2006 έλαβε χώρα η δίκη εναντίον 11 από τους ιταλούς οικο-αναρχικούς. 5 αθωώθηκαν, και 6 καταδικάστηκαν για δράσεις που αφορούν την μαρξιστική οργάνωση C.O.R. (Επαναστατικοί Πυρήνες Επίθεσης) που περιλαμβάνουν εμπρησμούς, ενέργειες εναντίον ακροδεξιών πολιτικών, εναντίον ενός υπό ανέγερση αστυνομικού τμήματος κ.α.

Η δίκη περιγράφηκε από παρατηρητές σαν φαρσοκωμωδία. Δεν κατατέθηκε καμία απόδειξη απέναντι στην ομάδα εκτός από τη δημοσίευση μιας ανακοίνωσης της οργάνωσης C.O.R. που έγινε στο περιοδικό τους. Αυτό αποτελεί και μια επίθεση στην ελεύθερη πληροφόρηση και διακίνηση των ιδεών, και είναι μια ενέργεια λογοκρισίας ενάντια στα εναλλακτικά έντυπα. Επίσης, το γεγονός ότι η ομάδα είχε οργανώσει μια καμπάνια αλληλεγγύης στον οικο-αναρχικό κρατούμενο Marco Camenisch, αποτέλεσε επίσης «αποδεικτικό» στοιχείο της ενοχής τους. Στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών βρίσκεται η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές.

Οι ποινές που επιβλήθηκαν στους έξι ήταν οι ακόλουθες:

William Frediani – 6 χρόνια φυλάκισης (πλέον σε κατʼ οίκον περιορισμό)

Francesco Gioia – 5 χρόνια και 2 μήνες

Costantino Ragusa – 5 χρόνια

Alessio Perondi – 3 χρόνια και 8 μήνες (πλέον σε κατʼ οίκον περιορισμό)

Benedetta Galante – 3 χρόνια και 6 μήνες

Leonardo Landi – 3 χρόνια και 6 μήνες (πλέον σε κατʼ οίκον περιορισμό)

Διευθύνσεις επικοινωνίας:

Francesco Gioia, Casa Circondariale, Via Maiano 10, 06049, Spoleto (PG), Italy

Costantino Ragusa, Casa Circondariale, Via Prati Nuovi 7, 27058, Voghera (PV), Italy

Benedetta Galante, Casa Circondariale, Contrada Capo di Monte, 82100 – Benevento (BN), Italy

Για επικοινωνία με τη συλλογικότητα:

Il Silvestre, via del Cuore no1, 56100, Pisa, Italy

Πηγή: http://www.325collective.com/prisons_Il%20Silvestre.html – Spirit of Freedom

2) Γράμμα από τη Silvia Guerini, φυλακισμένη αναρχική του Il Silvestre

Προς τους συντρόφους μου

Είμαι εντάξει. Όσο εντάξει μπορεί να είναι κανείς στη φυλακή. Η φυλακή είναι ένα πέρασμα που αργά η γρήγορα οι άνθρωποι πρέπει να διασχίσουν, όταν έχουν αποφασίσει να ζήσουν τη ζωή τους τραβώντας ένα μονοπάτι του επαναστατικού αγώνα.

Μιας και είμαστε όλοι μας πολιτισμένοι άνθρωποι, μας είναι εύκολο να συνηθίσουμε να ζούμε στη φυλακή, να περπατάμε σε κύκλο, ή πάνω-κάτω, σαν τα ζώα στο τσίρκο� Κατά τη γνώμη μου καλά είναι να μη συνηθίζεις μια τέτοια ζωή, κι έτσι απολαμβάνω όλες τις αντιδράσεις του σώματός μου, που δε θέλει να εξοικειωθεί με τη φυλακή: Πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, αναγούλες�

Σημαίνουν ότι είμαι ακόμα ζωντανή, κι όχι σκλάβος αυτού του μέρους. Το κελί μου έχει ένα παράθυρο απʼ όπου μπορώ να αντικρίζω τον γαλανό ουρανό μέσα από μια τρύπα. Το παράθυρό μου είναι πάντοτε ανοιχτό, δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να νιώθω καθαρό αεράκι στο πρόσωπό μου. Ένας άνθρωπος στη φυλακή, μπορεί να καταλάβει εντονότερα πως νιώθουν τα ζώα στα κλουβιά. Η διαφορά είναι ότι το ζώο έχει συνηθίζει να είναι ένα πειραματόζωο, ένα κατοικίδιο, μια μονάδα παραγωγής τροφής για τον άνθρωπο. Αυτό είναι το σημείο όπου διαφέρουν αλλά και που συναντιούνται ταυτόχρονα, όταν οι άνθρωποι και τα ζώα χρησιμοποιούνται σαν μέσα κι εργαλεία για να δουλεύει το σύστημα. Μιλάω γι αυτά γιατί είναι οι πρώτες σκέψεις που είχα στο κελί, ότι ήμουν σαν σε κλουβί. Σκέφτηκα τα ζώα στα εργαστήρια, στις φάρμες αναπαραγωγής�

Ίσως να φαίνεται παράξενο να συγκρίνεις ανθρώπους με ζώα σε κλουβιά. Για μένα παράξενο είναι να θεωρείς ότι ζωντανά όντα μπορούν να μπουν σʼ ένα κλουβί� Και να παρατηρείς, πώς τρελό γίνεται, πόσο άρρωστο, αλλά και να βλέπεις στα μάτια τους ότι νιώθουν και αντιλαμβάνονται την ελευθερία επίσης� Και ίσως το αίσθημα της ελευθερίας να είναι πιο ισχυρό σε αυτά, απʼ ότι σʼ εμάς, που έχει εκλογικευτεί, ενώ το δικό τους είναι ακόμα ενστικτώδες.

Το πιο σημαντικό, για μένα, τώρα, είναι να δούμε πως ο αγώνας, εκεί έξω, συνεχίζεται. Η σπουδαιότερη αλληλεγγύη είναι η συνέχεια του αγώνα ακόμα και παρά την καταστολή. Νομίζουν ότι μπορούν να μας περιορίσουν έναν ένα στη σιωπή, με τις περίτρανες έρευνές τους, αλλά δε θα νικήσουν, όσο υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που ακόμα μάχονται.

Δε θέλω να χρησιμοποιήσετε τις πολύτιμες δυνάμεις που έχετε για να οργανώστε ομιλίες ή εκδηλώσεις για μένα, αλλά να συνεχίσετε να δουλεύετε πάνω στα δικά σας σχέδια, στους αγώνες που το σύστημα θέλει να ανακόψει.

Στο τελευταίο τεύχος του Terra Selvaggia θέλαμε να παρουσιάσουμε την νέα καμπάνια εναντίον της βιοτεχνολογίας και του κόσμου που την παράγει. Παρακαλώ κάντε την καμπάνια αυτή αποτελεσματική και διαδώστε την γύρω σας, όπως θα προσπαθήσω κι εγώ από δω μέσα, μαζί με ανθρώπους που ενδιαφέρονται. Κι εγώ θα προσπαθήσω να συνεισφέρω στις καμπάνιες για την ελευθερία των ζώων, και θα συνεχίσω να βγάζω το δελτίο μου, Abortion.

Οι βιοτεχνολογία και οι νανοτεχνολογίες αναπαριστούν τα τελευταία βήματα του συστήματος προς το χτίσιμο μιας ακόμη πιο απολυταρχικής εξουσίας, από την υποδούλωση της φύσης, των ζώων και του ανθρώπου στον άνθρωπο, τώρα το σύστημα θέλει να τροποποιήσει, να συλλάβει και να δημιουργήσει νέους ζωντανούς οργανισμούς, ξανοίγοντας καινούριους πιο τρομακτικούς δρόμους στην υποδούλωση της φύσης στον άνθρωπο.

Νέοι τομείς επενδύουν χρήματα και εφόδια στις τεχνολογίες αυτές, που μπορούν να χτυπήσουν εκεί που το χτύπημα θα είναι πιο επώδυνο, και το σύστημα, με μια πρώτη ανάγνωση, αήττητο� Είναι λοιπόν απαραίτητο, επείγον και σημαντικό να ξεκινήσουμε τον αγώνα ενάντια σʼ ένα σύστημα που παράγει ζωντανά προϊόντα.

Ούτε μια ώρα σκλάβοι στην κοινωνία της υποταγής και του θανάτου

Μια μεγάλη αγκαλιά για τους συντρόφους στη φυλακή ή σε άλλα κελιά�

Silvia Guerini

Carcere «La Dozza»

Via Del Gomito 2

40127 Bologna

Italy

3) Ενημέρωση Νοέμβρης 2006:

Ο Giuseppe Bonamici αποφυλακίστηκε και βρίσκεται πλέον σε κατ’ οίκον περιορισμό. Πλέον οι 6 από τους 10 κατηγορουμένους βρίσκονται σε περιορισμό κατ’ οίκον. Οι υπόλοιποι 4 έχουν επιδείξει εξαιρετική αντοχή και παραμένουν δυνατοί. Μία από τους 4, η Benedetta Galante, τις πρώτες μέρες της φυλάκισής της δεν της επιτρεπόταν να λάβει γράμματα κι έτσι τώρα, της δίνονται όλα μαζεμένα σε σημείο ώστε να μην προλαβαίνουν να τα ελέγξουν οι λογοκριτές των φυλακών. Εκτός από τους 4 τους, κρατείται ένας ακόμα αναρχικός του Il Silvestre, ο Francesco Gioia, καταδικασμένος σε 5 χρόνια και 2 μήνες για συμμετοχή και προπαγάνδιση της άμεσης δράσης και της οργάνωσης C.O.R.. Επίσης θα δικαστεί και για σπάσιμο του κατ’ οίκον περιορισμού που του είχε επιβληθεί.

Πηγή: Spirit of Freedom

Τοσκάνη: Ζωντανοί ενάντια σ’ έναν κόσμο φαντασμάτων

4) Σχετικά με τις συλλήψεις σε Pietrasanta και Pisa (Ιταλία)

Στις αρχές του περασμένου Μάη, 11 αναρχικοί συνελήφθησαν στην Pisa και στη La Spezia κατηγορούμενοι για «συνωμοσία με σκοπό την τρομοκρατική ανατροπή της δημοκρατικής τάξης του Κράτους» (άρθρο 270). Κάποιοι κατηγορούνται για σαμποτάγ σε πυλώνες και εγκαταστάσεις κινητής τηλεφωνίας.

Κατά τις επιχειρήσεις της αστυνομίας, έγιναν εισβολές σε δεκάδες σπίτια συντρόφων σε όλη την Ιταλία. 5 αναρχικοί φυλακίστηκαν, άλλοι 5 τέθηκαν σε κατʼ οίκον περιορισμό, κι ένας ακόμη προστέθηκε πρόσφατα.

2 βδομάδες νωρίτερα 2 αναρχικοί συνελήφθησαν στη Pietrasanta κατηγορούμενοι για απόπειρα εμπρησμού ενός κτιρίου της Forza Italia (ακροδεξιό κόμμα του τότε κυβερνητικού συνασπισμού, με πρόεδρο τον Μπερλουσκόνι).

Πρόκειται για συντρόφους γνωστούς για την παθιασμένη και συνεχή συμμετοχή τους στον αγώνα, ιδιαίτερα ενάντια στην περιβαλλοντική μόλυνση και τον κόσμο που την παράγει. Από μια έμπρακτη κριτική της εκμετάλλευσης των ζώων μέχρι την αντίθεση στη βιοτεχνολογία, βρέθηκαν πάντοτε στην πρώτη γραμμή της ενεργούς αντιπαράθεσης με την παραφροσύνη της απόλυτης εξουσίας στη ζωή και τη φύση, μιας κοινωνικής οργάνωσης που οδεύει στην οικολογική καταστροφή. Κάποιοι από αυτούς έχουν πρωτοστατήσει σε μάχες ενάντια σε αντιδραστήρες, πηγές μόλυνσης, βιομηχανίες, και κάποιοι άλλοι ήταν και είναι οι εκδότες της Terra Selvaggia, μιας εφημερίδας που ασκεί κριτική στη βιομηχανική κοινωνία.

Έχουμε γνωρίσει και εκτιμήσει την συνέπεια, την απλότητα και την αλληλεγγύη τους σε πολλές περιπτώσεις. Ήταν στο πλευρό μας, στις πρωτοβουλίες που κινήθηκαν εδώ στο Rovereto και στο Trento, και μοιραστήκαμε τις συναρπαστικές μέρες της αντίστασης ενάντια στα TAV (Τρένα Υψηλής Ταχύτητας) στη Val di Susa (στήνοντας συνελεύσεις, φαγοπότια και οδοφράγματα) με κάποιους από αυτούς. Θέλουμε να εκφράσουμε την αγάπη και τον θαυμασμό μας με τον δικό μας τρόπο, τώρα που βρίσκονται όμηροι στα χέρια του εχθρού: συνεχίζοντας τον αγώνα ενάντια στην περιβαλλοντική και την κοινωνική μόλυνση, αδιάλλακτα.

Ξέρουμε καλά πως τα επιτελεία και οι δυνάμεις της τάξης, μεταμορφώνουν τις σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης και αγώνα σε «συνομωσίες ανατρεπτικών», πως στα μάτια τους ένα έντυπο φαντάζει «στρατηγείο των ανατρεπτικών», πως μια ανοιχτή συνέλευση γίνεται σκοτεινή συνομωσία: Δεν είναι άλλη από τη συνηθισμένη ρητορική των φαντασμάτων, που σύντομα δυστυχώς μετατρέπονται σε εγγυήσεις, χειροπέδες, φυλακές και δίκες.

Δεν ξέρουμε αν οι σύντροφοί μας είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις που τους καταλογίζουν και δεν μας ενδιαφέρει.

Δεν μας αρέσουν τα άλλοθι. Αν κάποιος θεωρεί ότι είναι άστοχο και λάθος να σαμποτάρει μια δομή που μολύνει, είναι δικό του πρόβλημα να βρει άλλες μορφές δράσεις για να σταματήσει την οικολογική και κοινωνική κατρακύλα για την οποία τραβάμε. Η παθητικότητα και η αδιαφορία δεν είναι εναλλακτικές αλλά τα ίδια τα θεμέλια της κατρακύλας. (Ποιος ξέρει βέβαια αν ξεκινώντας τον αγώνα δεν θα αλλάξουν και τη στάση τους απέναντι σε συγκεκριμένες πρακτικές). Όπως λέει κι ένα παλιό ρητό: Για τους πολλούς που δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τίποτα, υπάρχει πάντα ένας που είναι πρόθυμος να ρισκάρει τα πάντα.

Ας κάνει ο καθένας τη συνεισφορά του. Για να προκύψουν αληθινά εκρηκτικά μείγματα, πρέπει να αναμειχθούν όλα τα στοιχεία του αγώνα (και της ζωής): από το φυλλάδιο στη διαδήλωση, από τις ανοιχτές συνελεύσεις στην άμεση δράση. Από κει και πέρα, ισχύουν τα γνωστά: Πρώτα παίρνουμε πίσω τους φυλακισμένους συντρόφους, κι έπειτα συζητάμε για τους τρόπους και τις μορφές της δράσης, όσο πιο ισχυρός ο αγώνας, τόσο συντομότερα θα έχουμε τους συντρόφους μας ανάμεσά μας.

Αναρχικοί από το Trento και το Rovereto (Ιταλία), 30 Μάη 2006

Eνημέρωση Μάρτης 2007

Οι Federico Bonamici και Silvia Guerini βρίσκονται πλέον (16 Μαρτίου 2007) σε καθεστώς περιορισμού κατ’ οίκον. 3 από τους υπόλοιπους ακτιβιστές που βρίσκονταν σε κατ’ οίκον περιορισμό εδώ και 10 μήνες, πλέον βρίσκονται σε περιορισμό στον τόπο καταγωγής ή κατοικίας τους. Ο Landi Leonardo έχει εξέλθει από το καθεστώς περιορισμού κατ’ οίκον και πλέον του έχει απαγορευτεί η είσοδος ή διαμονή στην πόλη της Πίζας. Ο William Frediani δεν βρίσκεται πλέον σε περιορισμό και περιμένει την έφεσή του.

Για επικοινωνία με τους φυλακισμένους του Il Silvestre:

Costantino Ragusa
Casa Circondariale
Via Prati Nuovi 7
27058 Voghera (PV)

Benedetta Galante
Casa Circondariale
Via E. Novelli, 1
82100 – Benevento (BN)

Francesco Gioia
Casa Circondariale
Via Maiano 10
06049 Spoleto (PG)

Ενώ για οικονομική ενίσχυση: μέσω ταχυδρομικού λογαριασμού n.72208614 στο όνομα Dronvandi Luca

Tags αγώνες ενάντια στην ανάπτυξη, η καφεΐνη της Ευρώπης

Do or Die Διεθνείς ειδήσεις

Για τη δράση του SHAC

SHAC ATTACK! � Βάζοντας τις εταιρίες στο στόχαστρο, υπερασπίζοντας τα ζώα (Πηγή: Do Or Die #10, σελ 102)

«Μια μικρή ομάδα ανθρώπων τα κατάφερε εκεί όπου απέτυχαν ο Καρλ Μαρξ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η ομάδα Μπάαντερ � Μάινχοφ» – The Financial Times, Απρίλης 2003

Το SHAC (Stop Huntingdon Animal Cruelty) γεννήθηκε στα 1999, σε μια συγκυρία όπου νίκες του κινήματος υπεράσπισης των ζώων, όπως το κλείσιμο της φάρμας Beagle στο Consort, της φάρμας Hillgrove και Shamrock, διαδέχτηκε η προβολή από το κανάλι 4 ενός ντοκιμαντέρ που εξέθετε την ακραία βιαιότητα και τις τρομακτικές παραβιάσεις του εργαστηρίου Huntingdon Life Sciences (HLS). Η HLS είναι μια εταιρία που διαθέτει το μεγαλύτερο εργαστήριο πειραματισμού πάνω σε ζώα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, κι έμελλε πλέον να γίνει ο στόχος των ακτιβιστών του κινήματος υπεράσπισης των ζώων. Αυτό που έκαναν οι SHAC ήταν να ανατρέψουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι ακτιβιστές τις εταιρίες μέχρι τότε: ως μονολιθικά τερατουργήματα για τη λειτουργία των οποίων λίγα πράγματα ήταν γνωστά. Στην πραγματικότητα, οι εταιρίες βασίζονταν στην άγνοια αυτή των ακτιβιστών, κι έτσι μπορούσαν να παραμένουν άθικτες από τις εναντίον τους καμπάνιες, αφού οι ακτιβιστές επιτίθονταν σε ότι θεωρούσαν εκτεθειμένο, αφήνοντας ανέγγιχτη την πραγματική λειτουργία της εταιρίας.

Αυτό που έκανε το SHAC ήταν ακριβώς το αντίθετο. Πριν γνωστοποιήσει την εναντίωσή του στην HLS, ερεύνησε προσεκτικά τον τρόπο που λειτουργεί, έχοντας μια πλήρη εικόνα της εταιρίας, προμηθεύτηκε αντίγραφα των ετήσιων εσωτερικών αναφορών της, των ερευνητικών προγραμμάτων και της κτιριακής υποδομής. Εντόπισε τις δραστηριότητες και τις αδυναμίες που υπήρχαν. Αγνόησε τους χαμηλόβαθμους μάνατζερς και τους αντιπροσώπους που πληρώνονταν για να τραβούν την προσοχή. Αυτό που είχε σημασία ήταν τα άτομα που λάμβαναν τις αποφάσεις, ήταν οι άνθρωποι στις μεγάλες καρέκλες και στα παρασκήνια που έγιναν οι πραγματικοί στόχοι. Επίσης στοχοποιήθηκαν όλες εκείνες οι δευτερεύουσες εταιρίες που συνεργάζονταν με την HLS. Κάθε φορά που μια από αυτές ωθούνταν στη χρεοκοπία, πλήττονταν και οι λειτουργίες της HLS. Εμπειρικά αυτή η μέθοδος είχε πολλές επιτυχίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη κι ένα απειλητικό τηλεφώνημα από μέλος του SHAC σε συνεργαζόμενη εταιρία, είχε ως αποτέλεσμα να αποσύρει τη συνεργασία με την HLS.

Όσον αφορά την HLS καθεαυτή, κάθε όψη της επιχείρησης ήταν στόχος, μιας και ο σκοπός δεν ήταν τίποτε λιγότερο από το κλείσιμο της επιχείρησης. Ωστόσο, οι δευτερεύοντες στόχοι δεν απαιτούν μια τέτοια προσήλωση, μιας και ο σκοπός εκεί είναι απλά η διακοπή της συνεργασίας τους με την HLS. Εκεί απαιτείται μια περισσότερο συγκεκριμένη ανάλυση που να επικεντρώνει στα αδύναμα σημεία. Κάθε επιχείρηση μπορεί να διασπαστεί σε 5 κύριους τομείς.

1) Διευθυντές

2) Εργαζόμενοι

3) Επικοινωνίες

4) Γραφεία

5) Δημόσιο Προφίλ

Κάθε ένας από τους τομείς αυτούς απαιτεί μια διαφορετική στρατηγική. Οι επιχειρήσεις δεν είναι συνηθισμένες να αντιμετωπίζουν καμπάνιες τέτοιου είδους, ιδιαίτερα αν μια ανοιχτή δημόσια εκστρατεία εναντίον τους συνδυάζεται και με μια υπόγεια παράνομη δράση. Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι τόσο εξαπλωμένες που δεν μπορούν να προστατεύσουν κάθε δραστηριότητά τους ταυτόχρονα, ενώ οι μικρές θυγατρικές ή συνεργαζόμενες είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι «τα λεπτά μπουκάλια είναι και τα πρώτα που σπάνε».

Το πραγματικά πολύτιμο εργαλείο των ακτιβιστών είναι ότι δεν έχουν ιδέα τι μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια, κι ότι αν δράσουμε μαζί με έναν συνεκτικό τρόπο μπορούμε να διαβρώσουμε όλη την πολύτιμη υποδομή τους. Αυτό έγκειται σε τρία βασικά πράγματα.

1) Να σπείρουμε ανάμεσά τους τον φόβο

2) Να τους κάνουμε να πληρώσουν

3) Να λασπώσουμε το «καλό τους όνομα»

Μη χάνεις τον καιρό σου, παρακαλώντας τους να γίνουν πιο ηθικοί, δεν υπάρχει καμιά ηθική στη δουλειά τους. Αυτό που τους νοιάζει είναι το πόσα χρήματα θα τους κοστίσεις, πόσο θα ζημιώσεις το ηθικό τους, και κατά πόσο θα μπορούν να υπολογίσουν τι είσαι ικανός να κάνεις στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας νέες τακτικές, όλο και πιο ενοχλητικές, ντροπιαστικές, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Αλλάζοντας συχνά τακτικές και χτυπώντας σε διαφορετικά σημεία τους κρατά στη σύγχυση και τους αποπροσανατολίζει κι έτσι δεν μπορούν να περάσουν στην αντεπίθεση, αποτελεσματικά.

Δεν είναι απαραίτητα κακό να πλησιάσεις κατ� αρχήν την εταιρία εναντίον της οποίας θέλεις να δράσεις. Αλλά πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός σχετικά με το τι θέλεις από αυτούς. Δήλωσέ τους πως δεν υπάρχει περιθώριο για διαπραγματεύσεις, κι ότι από τη στιγμή που η εταιρία γίνει στόχος στο ευρύ κοινό, δεν υπάρχει επιστροφή, χωρίς νίκη. Δράσεις μπορούν να γίνουν και σε αυτό το διάστημα, ενισχύοντας τη θέση σου. Είναι χρήσιμο πάντως να δοθεί στον στόχο μια διέξοδος, όταν αυτό είναι πιθανό.

1) Διευθυντές: είναι αυτοί που βρίσκονται στα ψηλά κλιμάκια μιας εταιρίας και παίρνουν τις αποφάσεις. Είναι αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη εξουσία αλλά και τα περισσότερα να χάσουν. Αρχικά φαίνονται απόμακροι και δύσκολοι αλλά με μερικές διαδηλώσεις έξω από τα σπίτια τους και ενέργειες στοχευμένες προσωπικά σε αυτούς μπορούμε να τους γονατίσουμε. Ενώ κάθε κατώτερός τους μπορεί να παρακαμφθεί, οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία και το σταμάτημα της λειτουργίας κάθε κλάδου της επιχείρησης ή των θυγατρικών της.

2) Εργαζόμενοι: τους συμπεριφερόμαστε διαφορετικά απ� ότι στους διευθυντές μιας και δεν έχουν κανέναν έλεγχο στη διαχείριση της επιχείρησης, και πολύ συχνά θα βρεθούν ανάμεσά τους δυσαρεστημένοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να δώσουν πληροφορίες. Πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι αυτοί οι στόχος αλλά οι διευθυντές της εταιρίας, που φταίνε γι αυτή την κατάσταση. Μπορούν κι αυτοί να απαιτήσουν από τα αφεντικά τους να ενδώσουν στην καμπάνια μας. Οι κατώτεροι μάνατζερς ξέρουν πολύ καλά τι ζημιά μπορούν να προκαλέσουν οι εργαζόμενοι, κι αν αντιληφθούν κάποια αντίθεση από την ίδια την εργατική τους δύναμη θα έχετε στα χέρια σας ένα πολύτιμο εργαλείο. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις η κύρια ζημιά στην επιχείρηση έγινε είτε από εργαζόμενους σε αυτήν, είτε από πληροφορίες που οι ίδιοι μοιράστηκαν με τους ακτιβιστές, οι οποίες ενδέχεται να μην φαίνονταν χρήσιμες ήταν όμως ζωτικής σημασίας για την επιχείρηση.

3) Επικοινωνίες: Οι σύγχρονες επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τα συστήματα επικοινωνιών τους. Μπλοκαρισμένα τηλέφωνα, φαξ και e-mail, δείχνουν ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Χάνεται χρόνος εργασίας, υπάρχει σύγχυση στο προσωπικό, μειωμένη παραγωγικότητα, όλα επηρεάζουν τα κέρδη της επιχείρησης, κι αυτό είναι κάτι που τραβάει στο τέλος την προσοχή τους. Επίσης, πολύ συχνά οι εταιρίες κρατούν κρυφά νούμερα για τα υψηλόβαθμα στελέχη τους, που είναι ίδια με τα φανερά τους τηλέφωνα με παραλλαγμένα τα τελευταία ψηφία. Αυτό είναι κάτι που βοήθησε πολύ σε κάποιες καμπάνιες. Ακόμα, μπορείτε να επικολλήσετε τα e-mail τους σε διάφορες σελίδες που θα τους στέλνουν τόνους διαφημιστικών. Μη ξεχνάτε ότι μεγάλο μέρος της εσωτερικής επικοινωνίας τους γίνεται με e-mail. Δεν πρέπει να αγνοείται φυσικά, ότι η πίεση πρέπει να εφαρμόζεται κάθε μέρα, μέχρι την νίκη, αλλιώς ξεχάστε το�

4) Γραφεία: Αν και στο παρελθόν ένα τέτοιο μέσο πίεσης ήταν αρκετά διαδεδομένο, θεωρείται βαρετό και ελάχιστα αποδοτικό. Ωστόσο τονίζει τη θέλησή μας να τους κλείσουμε, ενώ παράλληλα ρίχνει το ηθικό των εργαζομένων και βάζει την εταιρία αυτόματα σε μια θέση άμυνας, που της στερεί τις πρωτοβουλίες κίνησης.

5) Δημόσιο Προφίλ: Οι περισσότερες εταιρίες χτίζουν ένα δημόσιο προφίλ, συνήθως σε μια από τις παρακάτω βάσεις: με τη χορηγία σε βραβεία ή δημόσιες εκδηλώσεις είτε την παρουσία σε συνέδρια. Και οι δυο περιπτώσεις είναι κατά βάση διαφήμιση για την εταιρία. Από την άλλη είναι πολύ εύκολο να διακόψεις μια τέτοια εκδήλωση ντροπιάζοντάς τους μπροστά στους ανθρώπους που παρευρίσκονται εκεί. Η HLS έχει πάψει να εμφανίζεται σε δημόσιες εκδηλώσεις, γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ακτιβιστές. Και δε χρειάζεται να είναι αποκλειστικά η εταιρία, ακόμα και οι διευθυντές της μπορούν να γίνουν ρεζίλι μέχρι να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για μια αόριστη αντιπάθεια στην εταιρία τους, αλλά χρεώνονται και προσωπικά, χάνοντας το καλό τους όνομα.

Πίεση στις Θυγατρικές και συνεργαζόμενες Εταιρίες: Η πίεση αυτή είναι απαραίτητη, αν και συχνά αναμενόμενη, μιας και εξασφαλίζει το ότι οι διευθυντές θα λάβουν το μήνυμα, αφού θα είναι και οι ίδιοι οι προϊστάμενοι των διαφόρων εταιριών που πλέον θα παραπονιούνται στους διευθυντές, ενώ άλλοι θα εποφθαλμιούν τις θέσεις τους. Έτσι μπορούμε να εφαρμόσουμε εμείς την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Ακόμα κι αν αυτό δεν αποφέρει καρπούς, σίγουρα θα παραδειγματιστούν ενδεχόμενοι μελλοντικοί συνεργάτες της επιχείρησης κατά πόσο θα συμφέρει κάτι τέτοιο δεδομένης της αναγκαίας δαπάνης για ασφάλεια, μειωμένη παραγωγικότητα κλπ. Στην περίπτωση της HLS κάτι τέτοιο έφτασε πολύ μακριά αφού πολυεθνικές όπως η Novartis αμφισβήτησαν τα βρετανικά εργαστήρια ενώ ιαπωνικές εταιρίες αρνήθηκαν να καταβάλουν μια προσφορά 1 δις. Λίρες Αγγλίας για έρευνα. Σαν αποτέλεσμα το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζεται ευθέως σαν ένα μέρος αφιλόξενο για τα πειράματα σε ζώα.

Ο κόσμος της οικονομίας: η καμπάνια της SHAC στοχοποίησε εκτός από την HLS, τράπεζες, ασφαλιστικές, χρηματιστικές εταιρίες που συνεργάζονταν με αυτή. Αυτό παραξένεψε κάποιους ακτιβιστές. Ο λόγος για κάτι τέτοιο ήταν η οπτική της επιχείρησης που την ανέλυε όχι σαν κάτι μονοκόμματο, αποκομμένο από το οικονομικό σύστημα, αλλά σαν μέρος αλληλεπιδράσεων και συναλλαγών όπου, ζημιώνοντας τρίτες εταιρίες που συνεργάζονται με την HLS, ζημιώνεται τελικά η ίδια η HLS η οποία αδυνατεί να βρει συνεργάτες που να προθυμοποιούνται να πληρώσουν τις οικονομικές απώλειες που συνεπάγεται μια τέτοια συνεργασία. Έτσι, οι μετοχές της HLS καταρρακώθηκαν μαζί με το γόητρο της επιχείρησης, οι τράπεζες χορηγούσαν δυσκολότερα δάνεια στην εταιρία, οι ασφαλιστικές ζητούσαν υπέρογκα ποσά για ασφάλιστρα κλπ. Έτσι δημιουργήθηκε μια κατάσταση εξαιρετικά σκληρή για να αντεπεξέλθει μια εταιρία που αγωνιά για την ύπαρξή της.

Ο διεθνισμός εν δράσει: Οι τοπικές επιτυχίες κινητοποιούν και παγκόσμια το ενδιαφέρον, και το παγκόσμιο ενδιαφέρον φέρνει περισσότερες επιτυχίες. Όταν η HLS μετέφερε τις μετοχές και τα δάνειά της στις Η.Π.Α. ώστε να ξεφύγει από τον ακτιβισμό του Η.Β. ξεκίνησε η καμπάνια της SHAC στις H.Π.Α. καταστρέφοντας ότι άγγιζε η HLS. Πράγμα που γελοιοποίησε κάπως τις απεγνωσμένες προσπάθειες της HLS και τράβηξε περισσότερη προσοχή. Παρομοίως η ιαπωνική Yamanouchi έκλεισε το εργαστήρι της στο Η.Β. μόνο και μόνο για να μάθει ότι δεν θα βρει καταφύγιο ούτε στην Ολλανδία.

Το τέλος! (για την HLS): Μετά τα 10 τελευταία χρόνια, οι εταιρίες που κακομεταχειρίζονται τα ζώα και το περιβάλλον μπορούν πλέον να περιμένουν την αντίδρασή μας και τις διαδηλώσεις μας, και είναι πλέον έτοιμες και ικανές να μας αντιμετωπίσουν. Αυτό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν είναι η απώλεια της στήριξης που απαιτείται για τη λειτουργία τους. Στην περίπτωση της HLS μια συνεχής εκστρατεία, με δράσεις και λόγο, συγκεκριμένους στόχους, παραπλάνηση της αστυνομίας και της κυβέρνησης, διατηρώντας την στήριξη του κοινού, απέφερε καρπούς. Η HLS έγινε συνώνυμο της κακοποίησης ζώων, κι άλλες εταιρίες τρέμουν να μη συσχετιστούν με κανένα τρόπο μαζί της. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να προχωρήσουμε μπροστά, αγκαλιάζοντας νέες δυνατότητες και αναλαμβάνοντας νέες μορφές δράσης. Δεν χρειάζεται «πολύς κόσμος». Μερικά αφοσιωμένα άτομα και μια ενδελεχής έρευνα αρκούν για το ξεκίνημα. Το θέμα είναι να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε σαν «διαμαρτυρία», αλλά να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση της εταιρείας και να βρούμε τα αδύναμα σημεία της. Από την εκκίνηση της καμπάνιας, πολλά έχουν αλλάξει, κι ακόμα και η HLS όπως παραδέχτηκε διευθύνων σύμβουλός της, είναι «πεσμένη στα γόνατα». Τα ΜΜΕ και ο τύπος συκοφάντησαν την καμπάνια άλλα αυτό έχει μικρή σημασία. Η αρνητική δημοσιότητα υπήρξε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, καθώς βοηθά να διαδοθεί το νέο και φοβίζει τους μελλοντικούς στόχους. Τα τελευταία χρόνια το SHAC έκανε και λάθη, μαθαίνοντας όμως από αυτά. Οι εταιρείες έμαθαν επίσης από το κυνηγητό, δεν μπορούν όμως πλέον να παίζουν κρυφτούλι.

Πηγή: Do Or Die #10, ελεύθερη μετάφραση των σελίδων 102 � 107 για το διαδικτυακό αρχείο www.geocities.com/anarcores

Για επικοινωνία με τον συντάκτη: bananagling@yahoo.com

Για πληροφορίες για το SHAC: www.shac.net – www.shacamerica.net

Γονατίζοντας την Huntigdon Life Sciences � Η περίπτωση της Marsh Inc. (Πηγή: Do Or Die #10, σελ 108-111)

Η Marsh Inc. είναι μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρίες του κόσμου, εκπρόσωπος της HLS (Huntigdon Life Sciences � Διαβόητο εργαστήρι πειραμάτων σε ζώα. Ακτιβιστές έχουν φέρει στο φως ντοκουμέντα από άγρια βασανιστήρια και εξευτελισμό της ζωικής ύπαρξης). Μια από τις πιο επίπονες καμπάνιες της SHAC (Stop Huntigdon Animal Cruelty), που κράτησε σχεδόν έναν χρόνο ήταν αυτή που ανάγκασε την Marsh να ανακοινώσει τη λήξη της συνεργασίας της με την HLS. Η νίκη αυτή οδήγησε την SHAC σε μια περίοπτη θέση, και το αποτέλεσμα ήταν κι άλλες εταιρίες να παραδειγματιστούν από την παραίτηση της Marsh και να μη δεχτούν τον ίδιο ρόλο. Παρακάτω ακολουθεί ένα χρονοδιάγραμμα των ενεργειών ενάντια στην Marsh, που δίνει μια ιδέα για την ένταση της πίεσης που ασκήθηκε στην Marsh, και δείχνει πως κερδήθηκε αυτή η θεμελιώδης νίκη. Η καμπάνια ξεκίνησε τον Φλεβάρη του 2002 και έλαβε τέλος τον Δεκέμβρη του 2002. Εξαπλώθηκε σε χώρες όπως η Αυστρία, Αυστραλία, Τσεχία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Γερμανία, Νέα Ζηλανδία, Πορτογαλία, Νότια Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο και Η.Π.Α.

Φλεβάρης – Αύγουστος: Σπάζονται τα γραφεία της Marsh στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε ορισμένες στιγμές γίνονται σχεδόν καθημερινά πορείες, καταλήψεις που παρεμποδίζουν την εργασία τους, επισκέψεις σε σπίτια στελεχών, διαδηλώσεις σε ταράτσες κτηρίων, κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας έξω από τα σπίτια αρκετών διευθυντών, καθώς και μοίρασμα φυλλαδίων που εκθέτουν προσωπικά (name and shame) τους διευθυντές στις γειτονιές τους. Επιπλέον, στοχοποιήθηκαν οι πελάτες τους, χτυπήθηκαν ασφαλιστικές εταιρίες που συνεργάζονταν μαζί τους, αμάξια καλύφθηκαν με μπογιά, στοχοποιήθηκαν οι άνθρωποι που τους νοίκιαζαν τα γραφεία τους, ενώ καταστράφηκαν εκδηλώσεις που χρηματοδοτούσαν.

Μάρτης � Ιούνης: Επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες στα σπίτια στελεχών της Marsh στη Βοστόνη, αρκετές από αυτές στις 3πμ.

4 Μάρτη: Σαββατοκύριακο δράσης στη Βοστόνη. Ακτιβιστές διαδηλώνουν στα γραφεία της Βοστόνης ενώ στο Σικάγο εισβάλουν στο κτήριο της Marsh. Στα γραφεία του Σαν Αντόνιο πετάγονται τρικάκια και αμπούλες βρώμας.

5 Μάρτη: Υπό την κάλυψη της νύχτας, ακτιβιστές γεμίζουν αυτοκόλλητα και κολλάν με κόλλα τις κλειδαριές των γραφείων της Marsh.

10 Μάρτη: Κατά τη διάρκεια της νύχτας σπίτια στελεχών της Marsh γεμίζουν αυτοκόλλητα ενάντια στην HLS.

11 Μάρτη: Ακτιβιστές του Σικάγο επισκέπτονται τα σπίτια στελεχών της Marsh με σφυρίχτρες, αυτοκόλλητα, βούκινα χτυπώντας τις πόρτες και φωνάζοντας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας γράφονται με σπρέι συνθήματα (Puppy Killers) στα σπίτια των στελεχών. Στο Τέξας 3 γραφεία της Marsh γεμίζουν αυτοκόλλητα και τρικάκια.

25 Μάρτη: Τα γραφεία του Σικάγο δέχονται εισβολή ακτιβιστών. Στέλνονται εσωτερικά μηνύματα από την εταιρία, που περιλαμβάνουν «τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση εισβολής» ενώ δημιουργείται και μια 24ωρη γραμμή βοήθειας για αναστατωμένους υπαλλήλους της Marsh.

29 Μάρτη: Το γραφείο του Σηάτλ καλύπτεται με τρικάκια, από ακτιβιστές.

5 Απρίλη: ακτιβιστές κλείνονται στα γραφεία του Σαν Φρανσίσκο.

8 Απρίλη: Τα γραφεία της Βοστόνης δεν λειτουργούν εξαιτίας της μπόχας από τα μουχλιασμένα φρούτα που έριξαν μέσα ακτιβιστές.

9 Απρίλη: Νυχτερινή επίσκεψη στο σπίτι στελέχους στο Σικάγο.

21 � 28 Απρίλη: Τα σπίτια δυο νεοϋορκέζων στελεχών της Marsh, στο Central Park και την Park Avenue γίνονται στόχος βανδαλισμών. Σπάζονται πόρτες, βάζα, καθρέπτες και υαλικά. Διαδηλώσεις έξω από σπίτια και γραφεία στο Σικάγο, Σαν Φρανσίσκο και Τέξας. Οι γειτονιές τους γεμίζουν αφίσες που ενημερώνουν τους γείτονες για τους «φονιάδες κουταβιών» της γειτονιάς.

14 Μάη: Γεμίζουν αφίσες για τους «φονιάδες κουταβιών» της γειτονιάς γύρω από τα σπίτια στελεχών της Marsh στο Σαν Φρανσίσκο.

7 Ιούνη: Σπάζονται τα παράθυρα και πετάγονται κόκκινες μπογιές στο σπίτι στελέχους της Marsh.

11 Ιούνη: Στο Σαν Χοσέ, στην Καλιφόρνια, βάφεται το σπίτι ενός στελέχους της Marsh και γράφονται συνθήματα με σπρέι.

17 Ιούνη: Κόκκινη μπογιά πετάγεται στο σπίτι στελέχους στη Βοστόνη.

1 Ιούλη: Στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια βάφεται το σπίτι ενός στελέχους και γράφονται συνθήματα με σπρέι.

3 Ιούλη: Διαδήλωση έξω από το σπίτι στελέχους στη Βοστόνη, στις το πρωί. Το ίδιο, αργά το βράδυ σε άλλα δυο σπίτια.

7 Ιούλη: Ακτιβιστές κρεμούν πανό και μοιράζουν τρικάκια στη γειτονιά στελέχους στην Καλιφόρνια.

10 Ιούλη: Πετάγονται καπνογόνα σε δυο γραφεία της Marsh στο Σηάτλ. Και τα δύο εκκενώνονται.

15 Ιούλη: Πάνω από τρία γραφεία στο Σαν Φρανσίσκο, πετάνε πανό κρεμασμένα από μπαλόνια με ήλιον.

24 Ιούλη: Κρεμιούνται πανό ενάντια στην Marsh, στους αυτοκινητοδρόμους έξω από το Σικάγο.

26 Ιούλη: Street party από ακτιβιστές ενάντια στην Marsh στο εμπορικό κέντρο του Σικάγο.

1 Αυγούστου: Στη διάρκεια του τουρνουά PGA πυρήνας του Animal Liberation Front (ALF) καταστρέφει ένα γήπεδο γκολφ στο Λονγκ ’ιλαντ, όπου είναι επίτιμο μέλος ένας διευθυντής της Marsh.

5 Αυγούστου: Ακτιβιστές διαδηλώνουν στα σπίτια και τα γραφεία στελεχών της Marsh, σαν μέρος της εβδομάδας δράσης.

9 � 11 Αυγούστου: Ακτιβιστές της Βοστόνης διαδηλώνουν στα σπίτια και τα γραφεία στελεχών της Marsh, σαν μέρος της εβδομάδας δράσης.

17 Αυγούστου: Στέλεχος της Marsh στο Τέξας εκτίθεται στη γειτονιά του ως «φονιάς κουταβιών» με αφίσες, τρικάκια και αυτοκόλλητα.

26 Αυγούστου: Επισκέψεις σε σπίτια στελεχών στο Ηνωμένο Βασίλειο (Μεγ. Βρετανία).

27 Αυγούστου: ’λλη μια μέρα κατ� οίκων επισκέψεων στο Η.Β.

28 Αυγούστου: Πρωινή διαδήλωση στις 6πμ για ένα στέλεχος της Marsh, που τελικά δεν πηγαίνει στη δουλειά του.

1 Σεπτέμβρη: Διευθυντές της Marsh Νέας Ζηλανδίας δέχονται επισκέψεις στα σπίτια τους.

2 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές καταδιώκουν στελέχη της Marsh στα σπίτια, τα γραφεία και τις εκκλησίες όπου βρίσκονταν. Επιπλέον, τα σπίτια ιδιωτικών μπάτσων της Marsh δέχονται επισκέψεις ακτιβιστών.

3 Σεπτέμβρη: Σπάζεται το παράθυρο στο σπίτι του διευθυντή της Marsh Hamish Ritchie.

5 Σεπτέμβρη: Θορυβώδης διαδήλωση έξω από το σπίτι του διευθυντή της Marsh Cristofer Pearson, στη διάρκεια κηδείας μέλους της οικογένειάς του.

7 Σεπτέμβρη: τα γραφεία του Η.Β. δέχονται επισκέψεις ακτιβιστών. Σε μερικά εισβάλουν και σε άλλα οργανώνουν θορυβώδεις διαδηλώσεις απ� έξω. Γίνεται κοινοτοπία των υπαλλήλων της Marsh να περιμένουν έξω από τα γραφεία τους χωρίς να εργάζονται, λόγω της φασαρίας ή των εισβολών. Επίσης, γίνονται νυχτερινά τηλεφωνήματα στο ιδιωτικό ντετέκτιβ της Marsh.

14 Σεπτέμβρη: Ιταλικός πυρήνας του ALF καταστρέφει ένα γήπεδο γκολφ όπου η Marsh διοργάνωνε ένα τουρνουά. Η ζημιά ήταν εκτενής.

17 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές στο Λονγκ ’ιλαντ διαδηλώνουν έξω από το σπίτι επίτιμου διευθυντή της Marsh.

21 Σεπτέμβρη: Το ALF γεμίζει το σπίτι του διευθυντή στο Λονγκ ’ιλαντ με σπρέι ενώ οι σεκιουριτάδες κοιμούνται στα αμάξια τους λίγο δίπλα.

22 Σεπτέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από σπίτια στελεχών στην Καλιφόρνια.

23 Σεπτέμβρη: Μπλοκάρεται το τηλέφωνο ενός ξενοδοχείου στην Νέα Ζηλανδία που φιλοξενούσε μια εκδήλωση της Marsh. Γίνονται ακόμα διαδηλώσεις στην Πορτογαλία και την Νέα Ζηλανδία. Εκεί, τα γραφεία δέχονται επίσκεψη και κολλιούνται αυτοκόλλητα. Σε ένα άλλο γραφείο, 15 άνθρωποι στέκονται απ� έξω κρατόνται αφίσες με τις διευθύνσεις των κατοικιών των υπαλλήλων που βρίσκονται μέσα. Γίνονται πορείες σε 4 γερμανικές πόλεις την ίδια μέρα, ενώ πολιορκούνται γραφεία της Marsh.

24 Σεπτέμβρη: Στην Ιταλία, κατά την εβδομάδα δράσης ενάντια στην Marsh, γίνονται διαδηλώσεις έξω από τρία γραφεία και εισβολές σε άλλα τρία και μπλοκάρισμα των τηλεφώνων για μια βδομάδα.

25 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές εισβάλουν στα γραφεία της Marsh στο Λίβερπουλ.

28 Σεπτέμβρη: Έξω από τα σπίτια και τα στέκια στελεχών της Marsh στην Καλιφόρνια, αφήνονται μνημεία στα ζώα.

29 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές αποκόπτονται από μια εθνική πορεία ενάντια στην Marsh και επιτίθενται στα σπίτια διευθυντών της Marsh.

30 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές φτάνουν στην 1πμ στο σπίτι του διευθυντή Hamish Ritchie, φωνάζοντάς του με μεγάφωνα και πατώντας κόρνες.

3 Οκτώβρη: Ξεκινά η διαδικτυακή επίθεση στη Marsh. Ακτιβιστές στήνουν ένα chat room όπου κάθε φορά που γράφεται μια λέξη στέλνεται ένα e-mail στην Marsh, που τελικά δέχτηκε πάνω από 200.000, με αποτέλεσμα οι υπολογιστές της να πάθουν βλάβες. Για περισσότερες πληροφορίες: www.huntingdonsucks.com

10 Οκτώβρη: Διακόπηκε η «γιορτή εργασίας» του πανεπιστημίου στο Λονδίνο καθώς ακτιβιστές πολιόρκησαν το περίπτερο της Marsh Με συνθήματα, μεγάφωνα, αφίσσες και τρικ.

19 Οκτώβρη: Η Shac δέχεται ένα γράμμα υπαλλήλου της Marsh όπου γράφει πως πολλοί υπάλληλοι συμφωνούν με την καμπάνια ενάντια στην Marsh και σαμποτάρουν τη λειτουργία της όπως μπορούν. Κάποια στιγμή, μια μηχανή του καφέ έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να εκκενωθεί ένα γραφείο.

24 Οκτώβρη: Ακτιβιστές διακόπτουν πάρτι σε εξοχικό κλαμπ του Λονγκ ’ιλαντ όπου διευθυντές της Marsh χαζολογούν με άλλους υψηλά ιστάμενους. Απ� έξω γίνεται διαδήλωση.

27 Οκτώβρη: Ο διευθυντής της Marsh William White Cooper έχει πλέον το όνομα και τη διεύθυνσή του σε αυτοκόλλητα σε ολόκληρη τη γειτονιά του. Τα γραφεία της Marsh στο Έξετερ πολιορκούνται από διαδηλωτές. Επίθεση δέχεται και το συμβούλιο του Έξετερ, ως πελάτης της Marsh.

28 Οκτώβρη: Το διήμερο συνέδριο στο Λονδίνο, πολιορκείται από ακτιβιστές, λόγω της ομιλίας ενός διευθυντή της Marsh.

30 Οκτώβρη: Ακτιβιστές διακόπτουν μια παρουσίαση της Marsh σε πανεπιστημιακή διάλεξη, όταν στην μέση της διάλεξης πετάγονται όλοι όρθιοι, σύμφωνα με οδηγίες που είχαν μοιράσει νωρίτερα.

1 Νοέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από γραφεία στην Ιταλία.

4 Νοέμβρη: Διαδηλώσεις στο σπίτι και το γκολφ κλαμπ διευθυντή στο Λονγκ ’ιλαντ.

5 Νοέμβρη: Πυρήνας του ALF αναλαμβάνει την ευθύνη για το βάψιμο με σπρέι σε ολόκληρο το χωριό όπου μένει ο διευθυντής της Marsh, Julian Atkinson στο Η.Β.

6 Νοέμβρη: Επίθεση στο σπίτι του διευθυντή της Marsh στην Νέα Ζηλανδία από το ALF. Επιπλέον, πετάχτηκαν μπογιές στο αμάξι του και γράφηκαν παντού συνθήματα. Κι άλλοι διευθυντές δέχτηκαν επίσκεψη στο Η.Β.

7 Νοέμβρη: Την νύχτα πριν τις εκλογές οι θέσεις των διευθυντών της Marsh τοιχοκολλήθηκαν με αφίσες που ενημέρωναν τους πάντες για τους φονιάδες κουταβιών.

8 Νοέμβρη: Ο διευθυντής της Marsh, Hamish Ritchie «παραιτείται» από μια άλλη εταιρία όπου ήταν ανακατεμένος (HALMA) προκειμένου να αποφύγει τους μπελάδες μια προγραμματισμένης εβδομάδας εναντίον της.

9 Νοέμβρη: ένας επίτιμος διευθυντής της Marsh στο Λονγκ ’ιλαντ, βλέπει τη γειτονιά του γεμάτη αφίσες που ενημερώνουν τον κόσμο για τον φονιά κουταβιών που ζει δίπλα του.

10 Νοέμβρη: Επισκέψεις στα σπίτια διευθυντών στα νοτιοανατολικά της Αγγλίας παρά την προσπάθεια της αστυνομίας να παρακάμψει η πορεία τις συγκεκριμένες περιοχές.

11 Νοέμβρη: το Animal Liberation Front καθώς και το Earth Liberation Front, επισκέπτονται το γήπεδο γκολφ του επίτιμου διευθυντή της Marsh και γεμίζουν την περιοχή με σπρέι.

17 Νοέμβρη: το SHAC επισκέπτεται τα γραφεία της Marsh στην Πορτογαλία ενώ διαδηλώσεις γίνονται έξω από τα γραφεία του Η.Β. Εκεί οι ακτιβιστές μαθαίνουν ότι ο Hamish Ritchie και η σύζυγός τους έχουν θέσεις στο εθνικό μπαλέτο της Αγγλίας. Έτσι γίνεται εισβολή και διακόπτεται η γνωστή παράσταση «Καρυοθραύστης». Λίγες μέρες μετά ο Ritchie και η σύζυγός του υποχρεώνονται να παραιτηθούν από μέλη, ενώ η χορηγία της Marsh δε γίνεται πλέον δεκτή.

21 Νοέμβρη: Ακτιβιστές οργανώνουν μια πορεία στο British Insurance Brokers Association λόγω των συνδέσμων τους με τον Hamish Ritchie της Marsh.

22 Νοέμβρη: Αρκετές επισκέψεις σε σπίτια διευθυντών, με αποτέλεσμα πολλά σπασμένα παράθυρα, το ίδιο σκηνικό και στην Αυστρία.

24 Νοέμβρη: Σύμφωνα με υποκλεμμένη μαρτυρία του επικεφαλής της ασφάλειας της Marsh UK (Ηνωμένο Βασίλειο), έχουν σταλεί χιλιάδες απειλητικά e-mails και γράμματα, γίνονται παραπάνω από 400 απειλητικά τηλεφωνήματα ανά ώρα, στέλνονται SMS στα κινητά των στελεχών, 244 πορείες σε γραφεία, αρκετά ύποπτα πακέτα και καπνογόνα, 42 υπάλληλοι βομβαρδίσμένοι με απειλητικά και άλλα γράμματα, 26 διευθυντές δέχτηκαν κατ� οίκον επισκέψεις σε σύνολο 58 περιπτώσεων, αρκετά αμάξια αχρηστεύτηκαν, παράθυρα σπάστηκαν, εκδηλώσεις καταστράφηκαν και έγγραφα εξαφανίστηκαν ή υποκλάπηκαν.

26 Νοέμβρη: Ο διευθυντής στην Νέα Ζηλανδία πουλάει το σπίτι του και μετακομίζει μετά από νέες επισκέψεις, μοίρασμα φυλλαδίων και ζημιές. 10 διευθυντές στην Αγγλία δέχονται επισκέψεις μέσα σε 48 ώρες. Πολλοί από αυτούς νωρίς τα χαράματα.

28 Νοέμβρη: Νυχτερινές επισκέψεις με μεγάφωνα για τους μάνατζερς της Marsh στο Σινσινάτι.

1 Δεκέμβρη: Γιος διευθυντή της Marsh τηλεφωνεί στο SHAC και λέει πως στο σπίτι τους βρέθηκαν εμπρηστικές συσκευές. Γερμανοί ακτιβιστές επισκέπτονται διευθυντές της Marsh στα σπίτια τους και διαδηλώνουν επ� έξω. Περίπου 24 σπίτια στελεχών και συνεργατών της Marsh δέχονται επισκέψεις. Το ALF αναφέρει ότι η Marsh στην Ολλανδία έχει πλέον τα παράθυρά της σπασμένα, κόλλα στις κλειδαριές της και οξύ στα γραφεία της.

5 Δεκέμβρη: Σπασμένα τα παράθυρα της Marsh στο Σαουθάμπτον.

9 Δεκέμβρη: Αφίσες και αυτοκόλλητα έξω από γραφεία της Marsh στη Γερμανία.

10 Δεκέμβρη: Διεθνής ημέρα δράσης με πορείες έξω από τα γραφεία της Marsh σε όλον τον κόσμο. Επίσης διευθυντής της Marsh στη Γερμανία δέχτηκε τόνους άχρηστης αλληλογραφίας σαν πρώιμο χριστουγεννιάτικο δωράκι.

12 Δεκέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από σπίτια στελεχών στο Τέξας.

13 Δεκέμβρη: Πορείες σε 3 γερμανικές πόλεις, ενάντια στην Marsh.

14 Δεκέμβρη: Επισκέψεις στα σπίτια διευθυντών στο Σέρρευ.

17 Δεκέμβρη: Διαδηλώσεις στα γραφεία της Marsh στο Λονδίνο (όπως και κάθε Τετάρτη τους τελευταίους μήνες).

Η αστυνομία δηλώνει ότι ένας ακτιβιστής αποπειράθηκε να βάλει φωτιά σε ιδιοκτησία του διευθυντή Christopher Pearson (άγνωστη ημερομηνία)

18 Δεκέμβρη: η Marsh ανακοινώνει ότι παύει κάθε επαφή με την HLS. Νίκη!

ΟΙ 7 ΤΟΥ SHAC

Οι 7 του SHAC, κατηγορούμενοι για συνομωσία σύμφωνα με τον “αντιτρομοκρατικό” Νόμο Προστασίας Επιχειρήσεων με ζώα, καταδικάστηκαν σε κάθειρξη σε ομοσπονδιακές φυλακές για τη διαχείριση μιας ιστοσελίδας. Επιπροσθέτως πρέπει να καταβάλουν $1,000,001 αποζημίωση στην εταιρία Huntington Life Sciences

· Kevin Kjonaas – 6 χρόνια
· Lauren Gazzola – 4 χρόνια και 4 μήνες
· Jake Conroy – 4 χρόνια
· Josh Harper – 3 χρόνια
· Andy Stepanian – 3 χρόνια
· Darius Fulmer – 1 χρόνο και 1 μέρα

Ποιοί είναι οι 7 του SHAC

Στις 2 Μαρτίου το 2006 έξι πολέμιοι της εκμετάλλευσης των ζώων σχετιζόμενοι με την ομάδα Stop Huntingdon Animal Cruelty (SHAC) καταδικάστηκαν σε ομοσπονδιακό δικαστήριο για συνομωσία με σκοπό την πρόκληση οικονομικών φθορών σε εταιρία που πραγματοποιούσε πειράματα σε ζώα. Οι κατηγορούμενοι έγιναν γνωστοί ως 7 του SHAC πριν η κυβέρνηση απόσυρει τις κατηγορίες εναντίον ενός από αυτούς. Η εταιρία Huntingdon Life Sciences (HLS) έχει πραγματοποιεί πειράματα(vivisection experiments) σε περίπου 75,000 κουτάβια beagle, κουνέλια, ποντίκια, και άλλα ζώα κάθε χρόνο, ενώ σκοτώνει περίπου 500 από αυτά κάθε μέρα. Δεν επιτράπηκε στην νομική υπεράσπιση να παρουσιάσει κανένα στοιχείο σχετιζόμενο με τη σκληρότητα των πειραμάτων αλλά ούτε και με την προσωπικότητα των υποστηρικτών του SHAC.

Η καταδικαστική γραμμή της κυβέρνησης ήταν ότι το SHAC χρησιμοποιούσε αυτή την ιστοσελίδα για να ενθαρρύνει τρίτους να προβούν σε ποινικά κολάσιμες πράξεις ενάντια στην HLS και τους υποστηρικτές της. Η καμπάνια ενάντια στην HLS είχε μια αξιοσημείωτη επιτυχία. Δεκάδες μεγάλες εταιρίες ανάμεσά του η Τράπεζα της Νέας Υόρκης, η Stephens Inc. και η Marsh Inc. έχουν αναγκαστεί να διακόψουν κάθε, οικονομική ή άλλη, σχέση τους με την HLS.

Στις 12 Σεπτέμβρη το δικαστήριο μοίρασε τις ακόλουθες ποινές:

Kevin Kjonaas – 72 months
Lauren Gazzola – 54 months
Jacob Conroy – 48 months
Μια μέρα αργότερα ο Joshua Harper καταδικάστηκε σε 3 χρόνια κάθειρξης και μια βδομάδα αργότερα ο Αndrew Stepanian επίσης σε 3 χρόνια ενώ ο Darius Fullmer καταδικάστηκε σε 12 μήνες και 1 μέρα. (Αυτή η μια επιπλέον μέρα του επιτρέπει να κάνει αιτήσεις αποφυλάκισεις, μιας και σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο για ποινές μικρότερες του ενός έτους δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο).

Επιπλέον το δικαστήριο επέβαλε χρηματική ποινή ύψους $1,000,001.

Τί είναι η HLS

H Huntingdon Life Science (HLS) είναι μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμια εταιρίες που πραγματοποιούν εργαστηριακά πειράματα σε ζώα, έχοντας δυο εγκαταστάσεις στην Αγγλία και μια στις Η.Π.Α. Στα εργαστήριά της, τα ζώα εξαναγκάζονται να εισπνέουν τεράστιες ποσότητες χημικών, όπως πχ εντομοκτόνα, να καταπίνουν γλυκαντικά και διαιτητικά χάπια και γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς (ΓΤΟ) για εβδομάδες ή και μήνες μέχρι να πεθάνουν. Έπειτα κατακρεουργούνται και πετιούνται στα σκουπίδια. Προϊόντα όπως το Viagra, το Olestra και το Baycol έχουν δοκιμαστεί στα εργαστήρια της HLS. Κάθε μέρα πάνω από 500 ζώα βρίσκουν τον θάνατο στις εγκαταστάσεις της Huntingdon Life Sciences…

Η HLS έχει γίνει αντικείμενο πέντε μυστικών ερευνών που αποκάλυψαν μια εγκληματική βαναυσότητα απέναντι στα ζώα και μια σαδιστική, ελάχιστα χρήσιμη επιστημονική έρευνα. Ανάμεσα σε άλλες ακρότητες, οι υπάλληλοί της, πιάστηκαν στα πράσα να δίνουν μπουνιές στο πρόσωπο 4μηνων κουταβιών beagle, να ακρωτηριάζουν μια ζωντανή μαϊμού, να αλλάζουν κατά βούληση τα επιστημονικά συμπεράσματα, και να καταπατούν τους ισχύοντες νόμους της εργαστηριακής πρακτικής πάνω από 600 φορές. Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι εταιρίες σαν την Huntingdon δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα.

Πηγές:

http://shac7.com/
http://greenscare.org/shac7
http://www.insidehls.com/index.htm
http://www.greenisthenewred.com/blog/newred/
Βίντεο για την HLS: http://shac7.com/images/undercover.mov

Tags ακτιβισμός

Green Anarchy Διεθνείς ειδήσεις

Η επιχείρηση Backfire του Greenscare

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
5 Comments on Η επιχείρηση Backfire του Greenscare

σύντομη επισκόπηση άρθρου της Green Anarchy που βρίσκεται εδώ: http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewnewsdetail&writingId=564&writingTypeId=3&kw=backfire Από www.greenanarchy.org

Operation Backfire: The Feds Make a Monstrous Move…

Ως Οperation Backfire έχει ονομαστεί η επίθεση του FBI ενάντια στο ριζοσπαστικό κομμάτι του αντιεξουσιαστικού και του οικολογικού κινήματος των ΗΠΑ, που προκρίνει την καταστροφή υλικών υποδομών και τον βανδαλισμό, σαν μέσο του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων (ανθρώπινων και μή) και της Γης. Οι έρευνες του FBI προσανατολίζονται κατά κύριο λόγο στα ALF και ELF, ενώ στη φάση αυτή της επιχείρησης εξάρθρωσης των ριζοσπαστικών ομάδων, γίνεται ευρεία χρήση χαφιέδων (Snitches), ενώ δίνεται έμφαση εκπαράλληλα με την βοηθητική για το έργο της καταστολής χρήση των “συνεργαζόμενων”, “μετανοημένων” κλπ στη συκοφάντηση και τον κατακερματισμό του απελευθερωτικού αγώνα με τη δημιουργία και προβολή δεκάδων πληροφοριοδοτών, ρουφιάνων, και λοιπών υποπροιόντων…

Σχετικές Ιστοσελίδες:

www.spiritoffreedom.org.uk/

www.ecoprisoners.org

www.fbiwitchhunt.com/

www.bombsandshields.blogspot.com/

www.portland.indymedia.org/

www.infoshop.org

www.cldc.org

Από τις αρχές του 2006 και μετά από καταθέσεις στο δικαστήριο των ρουφιάνων Darren Thurston και Kevin Tubbs, οι Kendall Tankersley, Darren Todd Thurston, Kevin M. Tubbs, Stanislas Gregory Meyerhoff, Chelsea Dawn Gerlach, και Suzanne Nichole Savoie, κρίθηκαν άπαντες ένοχοι για συνομωσία και εμπρηστικές ενέργειες σχετικές με το ALF, ElF και το κίνημα απελευθέρωσης ζώων. Όλοι τους συμφώνησαν να συνεργαστούν με το δικαστήριο και να παρέχουν κάθε βοήθεια στην κυβέρνηση στη συνέχεια των ερευνών της. 4 από αυτούς δηλώνουν αθώοι (Daniel McGowan, Jonathan Paul, Nathan Block, Joyanna Zacher) και θα επανεξεταστούν στις 31 Οκτώβρη. Οι καταδικαστικές αποφάσεις βασίζονται μόνον στις καταθέσεις των κρατικών ρουφιάνων.

Λίγα για τους ρουφιάνους:

Jacob “Jake” Ferguson: ηρωινομανής, δραστηριοποιήθηκε στο Eugene του Oregon, πόλη με ιδιαίτερα αντικυβερνητικά αισθήματα, και ταξίδευε σε διάφορες πόλεις, μαγνητοφωνώντας συζητήσεις και συλλέγοντας πληροφορίες. Το 2004 παρουσιάστηκε μόνος του στις αρχές λέγοντας πως είναι “μέλος της ομάδας που βάζει τις φωτιές που ερευνούν”. Όλα αυτά λίγο μετά αφότου το FBI ανακοίνωσε πως προσφέρει 50.000 δολλάρια σε όποιον βοηθήσει στις σχετικές έρευνες. Μετά τις καταδίκες αρκετών ανθρώπων χάρη στα στοιχεία που παρείχε, εθεάθη να οδηγεί ένα καινούριο SUV στην παλιά του γειτονία στο Eugene.

Stanislas G. Meyerhoff: έχει επίσης δεχτεί να συνεργαστεί με τις αρχές δίνοντας ονόματα “συντρόφων” του, για να γλυτώσει το τομάρι του.

Jen Kolar: θεωρείται συνεργαζόμενη, ενώ δικηγόρος του EarthFirst! έχει καταθέσει ότι η σύλληψη του Jonathan Paul έγινε βάση της κατάθεσής της.

Ryan Lewis: κρατούμενος του ELF, συνεργάζεται πλέον με τις αρχές ελπίζοντας να μειώσει την πολύχρονη ποινή του.

Προληπτικές Συλλήψεις:

Στο Auburn της California συνελήφθησαν 3 ακτιβιστές (Zachary O. Jensen, Lauren Weiner, Eric Taylor McDavid: 20,20 και 28 ετών αντίστοιχα) κατηγορούμενοι ότι σχεδίαζαν να ανατινάξουν ιδιοκτησία της Δασοπυροσβεστικής υπηρεσίας (σώμα πλήρως συνεργαζόμενο με την αστυνομία), εταιριών κινητής τηλεφωνίας και ενέργειας, εκ μέρους του ELF. Το FBI ισχυρίζεται επίσης ότι σκόπευαν να ανατινάξουν και πάμπολλους ακόμη στόχους μεταξύ των οποίων τράπεζες, φράγματα και τα γραφεία του κομμουνιστικού κόμματος. Οι δύο δήλωσαν ένοχοι ενώ ο τρίτος περιμένει τη δίκη του.

Στη σύλληψή τους, βασικό ρόλο έπαιξε μια πληροφοριοδότις του FBI που αναφέρεται με το κωδικό όνομα “Αννα”. Αυτή εισέπραξε 75.000 δολλάρια για να νοικιάσει ένα σπίτι το οποίο εξοπλίστηκε με συστήματα παρακολούθησης, ηχογράφησης κλπ. στο οποίο κατατέθηκε ότι είχε καλέσει τους συλληφθέντες για να συζητήσουν… Επίσης είχει ταξιδέψει σε διάφορες εκδηλώσεις αναρχικών/αντιεξουσιαστών στις ΗΠΑ πάντοτε καλωδιωμένη με μικρόφωνο, περισυλλέγοντας πληροφορίες.

Μετάφραση από: http://www.bombsandshields.blogspot.com/

Τετάρτη 4 Οκτώβρη 2006 δύο κατηγορούμενες για εμπρηστικές επιθέσεις την ευθύνη των οποίων ανέλαβε το ELF δήλωσαν ένοχες ενώ συνεργάζονται από τον περασμένο χειμώνα με τις αρχές (αρχικό δημοσίευμα: http://seattlepi.nwsource.com/local/6420AP_WST_Ecoterrorism_Plea.html ) Τα ονόματά τους είναι Jennifer Kolar, 33 ετών, of Seattle, and Lacey Phillabaum, 31 ετών, και αρχικά αντιμετώπιζαν ποινές από 30 χρόνια φυλάκισης εως ισόβια. Μετά το ρουφιάνεμα πάνε για 5-7 χρόνια εκαστη…

Ωστόσο, θέλει κάτι παραπάνω από μερικούς ρουφιάνους και το FBI, για να ξεριζώσουν το απελευθερωτικό κίνημα:

2 Οκτώβρη 2006

Βανδαλισμός σε 9 μηχανήματα αξίας 500.000 δολλάρια, που φέρει την υπογραφή του ELF, μπερδέυει τις αρχές που θεωρούν την ενέργεια αντιπερισπασμό… περισσότερα στο:

http://www.mailtribune.com/archive/2006/1003/local/stories/loggngvand.htm και

http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewnewsdetail&writingId=564&writingTypeId=3&kw=backfire // <img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892846″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892846″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″>

από το http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=589444

Μια απόπειρα συρραφής σκόρπιων πληροφοριών από πηγές όχι πάντα ενημερωμένες με τις πιό πρόσφατες πληροφορίες! Το παρακάτω κείμενο παρουσιάζει έναν-έναν και μία-μία τους/ις κατηγορούμενους/ες της υπόθεσης operation backfire στις ΗΠΑ.

Ποιός είναι ποιός στην υπόθεση ‘Operation Backfire’

William C. Rodgers, 40, συνελλήφθη στο Prescott, AZ και βρέθηκε νεκρός σε ένα κελί της φυλακής Flagstaff λίγες μόνο μέρες μετά τη σύλληψή του. Σύμφωνα με το γραφείο του σερίφη του Coconino County ο Rodgers αυτοκτόνησε. Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως ο Rodgers πέθανε από ασφυξία όταν τοποθέτησε μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι του κι ενώ κρατούνταν σε ατομικό κελί. Κατηγορείτο για τον εμπρησμό ενός κυβερνητικού εργαστηρίου έξω από την Olympia, WA. Τα νέα του θανάτου του Rodgers προσέθεσαν μια απειλητική διάσταση σε μια ήδη δυσοίωνη κατάσταση, ενώ γέννησαν και μια σειρά από ερωτηματικά. Ο Rodgers, που δούλευε ακατάπαυστα για τους σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης και της περιβαλλοντολογικής ισορροπίας έχει μείνει στη μνήμη των φίλων του ώς ένας πράος, ευγενικός και συμπονετικός άνθρωπος που βοήθησε να ξεκινήσει και να λειτουργήσει το Catalyst Infoshop στο Prescott της Arizona. Οι υποστηρικτές του δημοσίευσαν μια γραπτή δήλωση του Bill (επίσης γνωστού ώς “Avalon”), από το τελευταίο του απόγευμα σε αυτό τον κόσμο:

“Στους φίλους και υποστηρικτές μου, σε μια προσπάθεια να τους βοηθήσω να καταλάβουν τα γεγονότα που τόσο γρήγορα έλαβαν χώρα: Συγκεκριμένες ανθρώπινες κουλτούρες και συμπεριφορές έχουν εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στη Γη εδώ και χιλιετίες. Επέλεξα να πολεμήσω στο πλευρό των αρκούδων, των λιονταριών των βουνών, των κουναβιών και των νυχτερίδων, των κάκτων, των ρόδων στην πλαγιά των βουνών και όλων την ανήμερων στοιχείων της Γης. Δεν είμαι παρά το τελευταίο θύμα του πολέμου αυτού. Αλλά απόψε απέδρασα από τη φυλακή μου κι επιστρέφω σπίτι, στη Γη, στον τόπο της καταγωγής μου. Bill, 12/21/05 (χειμερινό ηλιοστάσιο).”

Οι μη συνεργαζόμενοι κατηγορούμενοι:

Daniel McGowan, 31, συνελλήφθη στην πόλη της Νέας Υόρκης ενώ ήταν στη δουλειά του. Σύμφωνα με το αρχικό κατηγορητήριο, που περιλαμβάνει 16 κατηγορίες σχετικά με την υποτιθέμενη συμμετοχή του στον εμπρησμό των Poplar Farms 2001 αλλά και ένα ξεχωριστό συμβάν νωρίτερα την ίδια χρονιά (στα γραφεία μιας εταιρίας ξυλείας) ο McGowan αντιμετωπίζει ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών για κάθε μια από τις δύο κατηγορίες. Εάν οι υποθέσεις φτάσουν μέχρι το δικαστήριο επισείουν ισόβια καταδίκη. Ο McGowan, περιβαλλοντολογικός και κοινωνικός ακτιβιστής, έχει δηλώσει αθώος και αρνείται οποιαδήποτε γνώση ή συμμετοχή στα εγκλήματα που του αποδίδονται, ενώ αρνείται και τη συμμετοχή του στο ELF. Είναι από τη Νέα Υόρκη και έχει υπάρξει ενεργό μέλος της τοπικής κοινότητας, συμμετέχοντας σε διάφορα projects, όπως οι διαδηλώσεις ενάντια στη Σύνοδο του Ρεπουμπλικανικού Κόματος στην πόλη, τα Really Really Free Markets και η υποστήριξη πολιτικών κρατουμένων όπως ο Jeff “Free” Luers, μεταξύ άλλων. Ο Daniel σπούδαζε ώς μεταπτυχιακός φοιτητής και δούλευε για την Women’s Law, μια ομάδα νομικής υποστήριξης γυναικών που αντιμετωπίζουν συνθήκες βίας μέσα στο σπίτι τους. Ο Daniel έχει δηλώσει πως δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει σε κανενός είδους συνεργασία με τους κατήγορούς του. Στα τέλη Γενάρη ο McGowan αφέθηκε ελεύθερος υπό την ευθύνη της αδερφής του, εν αναμονή της καταβολής 1.6 εκατ. δολλαρίων ώς εγγύηση ότι θα παραστεί στη δίκη του. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο πράκτορας Gregory Harvey προσπάθησε να συνδέσει τον Daniel με την ομάδα Crimethinc, την οποία περιέγραψε ώς “μια μικρή ομάδα ατόμων στην Olympia που δημοσιεύει διάφορα εκπαιδευτικά εγχειρίδια, μεταξύ των οποίων και ένα βιβλί για την Emma Goldman.” Η Crimethinc έχει αναφερθεί επανειλημένα σε μια σειρά από άλλες πολύκροτες υποθέσεις όπου η κυβέρνηση ισχυριζόταν πως αφορούσαν το Earth Liberation Front, μεταξύ των οποίων και πρόσφατες συλλήψεις στο Auburn της California. Ο πράκτορας Harvey προσπάθησε επίσης να συνδέσει τον Daniel με τον Peter Young, έναν καταδικασθέντα ακτιβιστή για τα δικαιώματα των ζώων, ο οποίος, όπως υποστήριξε ο πράκτορας, έγραψε το βιβλίο Invasion και το οποίο εκδόθηκε από την Crimethinc. Ο εισαγγελέας της έδρας υποστήριξε πως ο Daniel ήταν μέλος ενός ‘εκκολαπτόμενου πυρήνα’ που περιλάμβανε δεκαέξι ‘επίλεκτα άτομα’, προσυλωμένα στην επίθεση στόχων σχετικών με τη βιοτεχνολογία. Εάν καταδικαστεί για όλες τις 65 εναντίον του κατηγορίες ο Daniel αντιμετωπίζει κάθειρξη από ισόβια +35 χρόνια μέχρι ισόβια +335 χρόνια. Ο δημόσιος κατήγορος υποστήριξε πως ο Daniel ήταν ενεργό μέλος άνω του ενός πυρήνα του ELF. Κατά τη διάρκεια κατ’ αντιπαράθεση εξέτασης ο πράκτορας αποκάλυψε πως ο Kevin Tubbs, επίσης συλληφθείς την 7η Δεκέμβρη, παρείχε πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν στο δικαστήριο. Προκειμένου να βοηθήσουν τον Daniel, η οικογένεια και οι φίλοι του έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο (Family and Friends of Daniel McGowan) με βασικό στόχο τη νομική του υποστήριξη. Μπορείτε να συνεισφέρετε ή να μάθετε περισσότερα επισκεπτόμενοι την ιστοσελίδα www.supportdaniel.org ή www.myspace.com/danielmcgowan. Επικοινωνία: friendsofdanielmcg@yahoo.com.

Joyanna Lynn Zacher και Nathan Block:

κατηγορούνται για συνομωσία � συνελλήφθησαν στις αρχές Μάρτη στο σπίτι τους στην Olympia της Washington σε σχέση με τον εμπρησμό της φάρμας Jefferson Poplar στο Clatskanie του Oregon, την ευθύνη του οποίου ανέλαβε το ELF. Εάν καταδικαστούν για όλες τις εναντίον τους κατηγορίες αντιμετωπίζουν ισόβια κάθειρξη. Είναι οι μόνοι μη-συνεργαζόμενοι που κρατούνται επί του παρόντος και γι’ αυτό οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί τους θα ήταν εξαιρετικά ευπρόσδεκτη. Μπορείτε να γράψετε γράμματα συμπαράστασης στις παρακάτω διευθύνσεις:

Nathan Block #1663667 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR 97401 USA

Joyanna Zacher #1662550 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR 97401 USA

Jonathan Paul: , δείτε παρακάτω στο κεφάλαιο ‘Δικαστικές Κλητεύσεις Μαρτύρων (Grand Jury Subpoenas)’

* Τέσσερις ακόμη κατηγορούμενοι στην υπόθεση αυτή πιστεύεται πως έχουν εγκαταλείψει τη χώρα.

Συνεργαζόμενοι (Ρουφιάνοι):

Stanislas G. Meyerhoff, 28, συνελλήφθη στη της Charlottesville, VA και σύμφωνα με νομικά έγγραφα έχει δεχτεί να καταθέσει εναντίον άλλων κατηγορούμενων στην υπόθεσή του. Ο Stanislas έχει εις βάρος του ομοσπονδιακές κατηγορίες για τους εμπρησμούς της Superior Lumber Company στο Glendale, OR, στις 2 Γενάρη αλλά και στη Jefferson Poplar Farms στο Clatskanie, OR στις 21 Μαΐου 2001. Οι καταστροφές από τους δύο εμπρησμούς ξεπερνούν συνολικά τα 1 εκατομμύριο δολλάρια. Ένα κείμενο του δημόσιου κατήγορου που επιδόθηκε στο Πολιτειακό Δικαστήριο του Eugene αναφέρει πως ο Stanislas “Jack” Meyerhoff, πρώην κάτοικος του Eugene και πιό πρόσφατα φοιτητής στο Piedmont Community College του Charlottesville, είναι ένας από τους μη κατονομασθέντες ρουφιάνους στους οποίους στηρίχτηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στην αναζήτηση στοιχείων για την έρευνά της. Ο δημόσιος κατήγορος Craig Weinerman κατονόμασε τον Meyerhoff και έναν ακόμη άνδρα, τον Jacob Ferguson, ώς ρουφιάνους σε κείμενο σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισης της Chelsea Gerlach (δες παρακάτω). Στον Meyerhoff αποδόθηκαν κατηγορίες σχετικά με την ανατίναξη των γραφείων της Superior Lumber Co. (τώρα γνωστής ώς Swanson Group) στο Glendale το 2001, καθώς επίσης και γραφεία και ένα μαγαζί ελαστικών στο Jefferson Poplar Farm του Clatskanie την ίδια χρονιά. Το Earth Liberation Front ανέλαβε την ευθύνη και για τα δύο. Κατά την προ-ακροαματική διαδικασία, ο Meyerhoff ζήτησε από το δικαστήριο να δείξει έλεος: ‘προσεύχομαι το δικαστήριο αυτό να δείξει έλεος προς αυτούς που έχουν αποποιηθεί των εγκλημάτων τους και που έχουν προχωρήσει με τη ζωή τους, έχουν γίνει φοιτητές κι επαγγελματίες’ , είπε.

Chelsea D. Gerlach, 28, μεγάλωσε στο Eugene και πρόσφατα μετακόμισε στο Portland, όπου και συνελλήφθη. Ανάμεσα στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει είναι πως αυτή και ο Meyerhoff βοήθησαν στην κατεδάφιση ενός πυλώνα ρεύματος υψηλής τάσης λίγο έξω από το Bend το 1999. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο η ίδια κρατούσε τσίλιες ενώ οι υπόλοιποι έβαζαν φωτιά στο εργοστάσιο Childers Meat Co. στο Eugene το 2001. Οι αρχές έχουν επίσης κατονομάσει τη Gerlach ώς ύποπτη συμμετοχής στον εμπρησμό του θερέτρου σκι στο Vail, CO το 1998, που προκάλεσε ζημιές 12 εκατομμυρίων δολλαρίων � δε της έχουν αποδοθεί κατηγορίες όμως για την υπόθεση αυτή. Το Earth Liberation Front ανέλαβε την ευθύνη για την ενέργεια αυτή, λέγοντας πως πολεμούσε την επέκταση του θερέτρου εις βάρος μιας περιοχής που ζούσαν αγριόγατες. Στη Gerlach επιδόθηκαν νέες κατηγορίες μετά από το νέο κατηγορητήριο που εξεδόθη από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Eugene, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων κατηγοριών που προστέθηκαν σχετικά με τον εμπρησμό στο Childers Meat Company του Eugene στις 19 Μάη αλλά και έναν ακόμη στο Jefferson Poplar Farm του Clatskanie στις 21 Μάη 2001. Σύμφωνα με τις νεότερες πληροφορίες η Chelsea έχει δεχτεί και αυτή να συνεργαστεί με τις αρχές ευλπιστώντας να μειώσει την ποινή της.

Kevin M. Tubbs, 37, συνελλήφθη στο Springfield και του επιδόθηκαν αρχικά κατηγορίες σχετικά με τον εμπρησμό, το 1998, ενός ερευνητικού κέντρου του Υπουργείου Γεωργίας στην Olympia, WA. Αργότερα χρεώθηκε και με τον εμπρησμό του Romania Chevrolet στο Eugene, στις 30 Μάρτη 2001. Κατηγορείται ξεχωριστά για κάθε ένα από τα 35 καταστραμμένα οχήματα και αντιμετωπίζει ελάχιστη υποχρεωτική ποινή κάθειρξης 5 ετών/ όχημα με τη μέγιστη ποινή να είναι 20 έτη/ όχημα. Επιπρόσθετα, αντιμετωπίζει επιπρόσθετη ποινή (Enhancement) για τη χρήση ‘εμπρηστικού μηχανισμού’, κατηγορία που επισύρει ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών. Δυστυχώς σε ακροαματική διαδικασία σχετικά με την υπόθεση του Daniel McGowan, ο αξιωματικός Harvey δήλωσε, δεσμευόμενος με όρκο, πως ο Kevin Tubbs συνεργάζεται μαζί τους στην έρευνά ενάντια στον McGowan. Στα μέσα Φλεβάρη απορρίφθηκε η αίτηση αποφυλάκισης του Tubbs, παρά την υποτιθέμενη ομολογία του σχετικά με τη συμμετοχή του σε εννέα περιπτώσεις εμπρησμού, συμπεριλαμβανομένης της αποτυχημένης προσπάθειας εμπρησμού του σταθμού Detroit Ranger στο δάσος Willamette. Αυτή είναι η πρώτη ενέργια της ευθύνη ανέλαβε αποκλειστικά το ELF.

Sarah K. Harvey, επίσης γνωστή ώς Kendall Tankersley, 28, συνελλήφθη στο Flagstaff, AZ, επιδόθηκαν εις βάρος της κατηγορίες σχετικά με τον εμπρησμό στις 27 Δεκέμβρη 1998 ενός κτηρίου της U.S. Forest Industries στο Medford, ο οποίος προκάλεσε ζημιά 500,000 δολλαρίων. Συνελλήφθη στο Flagstaff, όπου ήταν φοιτήτρια. Στα μέσα Γενάρη, αφέθηκε προσωρινά ελεύθερη με εγγύηση 250,000 δολλαρίων. Στην ακροαματική διαδικασία ο Βοηθός Εισαγγελέα Kirk Engdall δήλωσε πως ‘η Harvey θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερη προσωρινά καθώς ‘έχει πάρει την ευθύνη των πράξεών της και συνεργάζεται μαζί μας’. Νωρίτερα, η Harvey αποστασιοποιήθηκε από το ριζοσπαστικό περιβαντολογικό κίνημα και ζήτησε να διαγραφεί από τη λίστα των πολιτικών κρατούμενων.

Δικαστικές Κλητεύσεις Μαρτύρων (Grand Jury Subpoenas)

Στις 7 Δεκέμβρη, τουλάχιστον έξι άτομα στη Βορειοδυτική Ακτή των ΗΠΑ κλήθηκαν να καταθέσουν ενώπιον Συμβουλίου Ενόρκων στο Eugene του Oregon. ΄Αλλα τέτοια συμβούλια έχουν προγραμματιστεί από το Φλεβάρη και μετά, με ακόμη νεότερα να είναι πιθανό να ακολουθήσουν. Πριν την αυγή, δύο πράκτορες από το γραφείο του FBI στο Eugene καθώς και αρκετοί πολιτειακοί αστυνομικοί πήγαν στο Νότιο Oregon για να κλητεύσουν τη Suzanne Savoie, προκειμένου η τελευταία να εμφανιστεί ενώπιον Συμβουλίου Ενόρκων στο Eugene.Η Savoie βρίσκεται επί του παρόντως έξω με εγγύηση ενώ σύμφωνα με τις νεότερες πληροφορίες, συνεργάζεται με τις αρχές.

Εντόπισαν επίσης τον επί χρόνια ακτιβιστή για τη προστασία του περιβάλλοντος και τα δικαιώματα των ζώων, Jonathan Paul, την ώρα που ο τελευταίος γύρναγε από τη δουλειά. Του παρέδωσαν την κλήτευση και λίγες εβδομάδες αργότερα, στα μέσα Γενάρη, σχηματίστηκαν εναντίον του κατηγορίες για το ότι βοήθησε στην πυρπόληση ενός σφαγείου αλόγων και ένα εργοστάσιο πακεταρίσματος κρέατος στο Redmond του Oregon το 1997. Οι ζημιές από τη φωτιά ανέρχονται σε περίπου 1 εκατομύριο δολλάρια. Ο Jonathan Paul είναι ένας από τους τέσσερις μη-συνεργαζόμενους κατηγορούμενους.

Δύο ακτιβιστές από το Portland, οι Frank Winbigler και Shannon (Nonny) Urick, κλήθηκαν επίσης να καταθέσουν. Η κλήτευσή τους έγινε από 3 πράκτορες του FBI, έναν της Homeland Security κι ένα σερίφη του Oregon Sheriff την ώρα που οι δύο έτρωγαν σε ένα καφέ. Το Συμβούλιο αυτό είχε οριστεί για τις 16 Μάρτη στο Eugene του Oregon. Μια ακόμη γυναίκα από το Oregon, η Jennifer Adrian, κλήθηκε να καταθέσει ενώ ήταν στο χώρο εργασίας της.

Ο πρώην κρατούμενος του Animal Liberation Front, Darren Thurston, 35, συνελλήφθη υποτίθεται για την κατοχή πλαστής ταυτότητας. Απαγγέλθηκαν εναντίον του κατηγορίες και αργότερα ο Darren, καναδός υπήκοος, προστέθηκε στη λίστα των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων.

Χαφιέδες και Πράκτορες

Jacob “Jake” Ferguson, από το Eugene, OR: δούλευε εξ αρχής για το FBI. Μεγάλο ποσοστό των κατηγοριών εναντίων όλων όσων εμπλέκονται στην υπόθεση στηρίζονται στα λόγια, τις πράξεις και την (αν)αξιοπιστία αυτού του ανθρώπου, ένας άνθρωπος ο οποίος όπως μαθαίνουμε τώρα ζούσε διπλή ζωή. Μέσα σε μια κοινότητα με γνωστό το ευρύ αίσθημα δυσπιστίας και σιχαμάρας ακόμα για την κυβέρνηση και ειδικά τα όργανα τήρησης της τάξης, ο Jake προσποιείτο πως ήταν μέρος της μα ήταν και είναι ένας από αυτούς. Είναι επίσης γνωστό πως ο Jake είναι πρεζάκι. Σύμφωνα με τα νομικά έγγραφα, ο Ferguson ταξίδεψε ανά τη χώρα, μαγνητοφωνόντας μυστικά ιδιωτικές συνομιλίες, ίσως με ανθρώπους που πίστευαν πως μπορούν να τον εμπιστευτούν. Οι πράκτορες ισχυρίζονται πως έλαβαν τις πρώτες τους πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση το 2004, όταν ο Ferguson ξεκίνησε τη συνεργασία μαζί τους, ισχυριζόμενος πως είναι μέλος μιας ομάδας που ξεκίνησε πολλές από τις υπό διερεύνηση φωτιές. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ξεκίνησε να βοηθά το FBI λίγο αφότου το τελευταίο προσέφερε 50,000 δολλάρια για πληροφορίες σχετικά με τις υποθέσεις αυτές. Ενώ δεν ήταν ο τύπος που θα πήγαινε σε συναντήσεις, ξέρουμε πως παρευρέθηκε στο συνέδριο περιβαντολλογικής νομοθεσίας (ELAW) στο Eugene πέρυσι αλλά και ότι ταξίδεψε στο Earth First! Round River στον εθνικό δρυμό του Mt. Hood τον Ιούλιο. Αυτή ήταν μια ακόμη ευκαιρία να ακούσει μια σειρά από συνομιλίες… Λίγες μόλις μέρες αφού το όνομά του αποκαλύφθηκε και αφού ο Bill Rodgers αυτοκτόνησει, ο Ferguson εθεάθη στο Eugene να οδηγεί ένα νέο όχημα SUV στην παλιά του γειτονιά!

Stanislas G. Meyerhoff, από το Charlottesville, VA, ένας από τους ‘μη κατανομασθέντες’ ρουφιάνους πάνω στους οποίους στηρίχτηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για στοιχεία σχετικά με τις υποθέσεις. Σε μια παρόμοια έκβαση ο πρώην κρατούμενος του Earth Liberation Front Ryan Lewis αποφάσισε να συνεργαστεί πλήρως με τις αρχές.

Η Jen Kolar, εναντίον της οποίας δεν εκρεμεί οποιαδήποτε κατηγορία, πιστεύεται πως συνεργάζεται με την αστυνομία. Η υποψία αυτή επιβεβαιώθηκε όταν ο γνωστός δικηγόρος υποθέσεων της Earth First!, Stu Sugarman, δήλωσε στο δικαστήριο πως η σύλληψη του Jonathan Paul ήταν αποτέλεσμα της κατάθεσης της Jen Kolar.

Ολόκληρη λίστα με τους ρουφιάνους στην υπόθεση backfire, εδώ: http://www.animalliberationpressoffice.org/snitches.htm

www.greenscare.org

ΗΠΑ: 6 δηλώνουν ένοχοι σε κατηγορίες Εμπρησμού και Συνωμοσίας -Το Green Scare Συνεχίζεται

από Για τη μετάφραση, antonymous 3:17πμ, Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2006 (Τροποποιήθηκε 1:24μμ, Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006) ’ρθρο που γράφτηκε γύρω στα μέσα Αυγούστου για το Earth First Journal και αναφερει αρκετά νεότερα σχετικά με την υπόθεση Operation Backfire στις ΗΠΑ.

Της Επιτροπής Προώθησης Κοινωνικών Δικαιωμάτων (Civil Rights Outreach Committee � CROC)*

Ιστορικό

Στις 7 Δεκέμβρη 2005 ξεκίνησε μια επιχείρηση εναντίον ακτιβιστών προασπιζόμενων τη φύση και τα ζώα. Η επιχείρηση αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες στο είδος της στην Αμερικάνικη ιστορία. Χρησιμοποιώντας το κωδικό όνομα �Επιχείρηση Backfire,� το FBI συνέλαβε αρχικά έξι άτομα: Οι Chelsea Gerlach, William Rodgers, Kendall Tankersley, Kevin Tubbs, Daniel McGowan και ο Stanislas Meyerhoff συνελλήφθησαν με κατηγορίες συμμετοχής σε διάφορες δράσεις τις οποίες η κυβέρνηση επιρρίπτει στο λεγόμενο Earth Liberation Front (ELF � Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης) και το Animal Liberation Front (ALF � Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων).

Λίγες μόνο ημέρες μετά τις πρώτες συλλήψεις αποκαλύφθηκε πως οι κατηγορίες και οι εισαγγελικές εντολές στηρίζονταν αποκλειστικά στις πληροφορίες που το FBI και τα δικαστήρια δέχονταν από ρουφιάνους, μεταξύ των οποίων και ο Jacob �Jake� Ferguson από το Eugene. Έγινε επίσης γνωστό πως ο Stanislas Meyerhoff, αμέσως μετά τη σύλληψή και ανάκρισή του συμφώνησε να γίνει συνεργαζόμενος μάρτυρας (federal cooperating witness).

Στις 22 του Δεκέμβρη ο William �Avalon� Rodgers βρέθηκε νεκρός στο κελί του στο Flagstaff της Arizona – κατά τα φαινόμενα αυτοκτόνησε.

Αρχικά, οι κατηγορίες απαγγέλθηκαν ξεχωριστά στους συλληφθέντες. Κάποιοι από αυτούς αντιμετώπιζαν μια σειρά από δίκες για το κάθε ένα από τα ισχυριζόμενα γεγονότα. Στις 20 Γενάρη, δημόσιοι κατήγοροι, ο επικεφαλής του FBI και ο Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ Alberto Gonzales έδωσαν συνέντευξη τύπου όπου ανακοίνωσαν ένα κατηγορητήριο-σκούπα, το οποίο περιελάμβανε δύο κατηγορίες συνωμοσίας εναντίον 11 ατόμων αναφορικά με 17 διαφορετικά περιστατικά στις πολιτείες του Oregon της Washington και της California. Επιπρόσθετα στα έξι άτομα που συνελλήφθησαν στις 7 του Δεκέμβρη, το κατηγορητήριο του Oregon κατονόμαζε επίσης τους/ις Jonathan Paul, Suzanne Savoie, Joseph �Joe� Dibee, Rebecca Rubin and Josephine Sunshine Overaker.

Το κατηγορητήριο του Oregon επιβάρυνε συγκεκριμένους κατηγορούμενους με εμπρησμό, απόπειρα εμπρησμού και τη χρήση και κατοχή καταστροφικού μηχανισμού. Η τελευταία αυτή κατηγορία [18 USC 924(c)], επιφέρει ελάχιστη υποχρεωτική καταδίκη 30 ετών και ισόβια στην περίπτωση δεύτερης καταδίκης με την ίδια κατηγορία. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν αποκαλύφθηκε πως πέντε άτομα λειτουργούσαν ώς �εμπιστευτικές πηγές� για την κυβέρνηση. Συνεπακόλουθα, στις 23 Φλεβάρη οι Nathan Block και Joyanna Zacher συνελλήφθησαν στην Olympia με τις κατηγορίες της συμμετοχές των εμπρησμών του Jefferson Poplar και Romania II το 2001.

Στις 15 Μάρτη η κυβέρνηση εξέδωσε ένα ισχυρότερο κατηγορητήριο που αντικαθιστούσε όλα τα προηγούμενα. Αυτό το γιγαντιαίο συνομοσιολογικό κατηγορητήριο ενέπλεκε τον Nathan και τη Joyanna με τους αρχικούς 11 κατηγορούμενους.

Στις 30 Μάρτη, η Briana Waters συνελήφθη σε σχέση με ένα υποτιθέμενο εμπρησμό στο Center for Urban Horticulture του Πανεπιστημίου της Washington το 2001. Η Briana τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Σήμερα εκρεμούν κατηγορίες εναντίον της για τα ίδια υποτιθέμενα εγκλήματα τόσο στην Tacoma όσο και στο Seattle. Η δίκη της έχει προγραμματιστεί για τις 7 Μάη 2007. Υπερασπίζεται με σθένος την αθωότητά της και πρόσφατα άρθηκε ο κατ’ οίκον περιορισμός της.

Στις 6 Απρίλη η πολιτεία της California εξέδωσε το κατηγορητήριό της σχετικά με μια φωτιά σε στάβλο αλόγων κοντά στο Susanville. Το ομοσπονδιακό δικαστήριο του Sacramento επέδωσε κατηγορίες στον Justin Solond, αλλά δεν κρατείται. Κατηγορίες επιδώθηκαν επίσης στους Joe Dibee, Rebecca Rubin και Darren Thurston (Η δήλωση αποδοχής αυτού του κατηγορητηρίου από μέρους του Thurston συγχωνεύτηκε με την αντίστοιχη συμφωνία που έκανε για τις κατηγορίες του Oregon � η συμφωνία ήταν μέρος της συνεργασίας του Thurston με τις αρχές, το εύρος της οποίας δεν είναι δημόσια γνωστό τούτη τη χρονική στιγμή � δες παρακάτω).

Νεώτερη Ενημέρωση

Στις 10 Μάη η Washington εξέδωσε νέο κατηγορητήριο που αντικαθιστούσε τα προηγούμενα. Αυτό συμπεριλάμβανε την κατηγορία κατοχής καταστροφικής συσκευής, με ελάχιστη υποχρεωτική ποινή τριάντα ετών, για τον Waters. Το κατηγορητήριο προσέθετε επίσης τους Solondz, Tubbs και Rodgers στον εμπρησμό του University of Washington. H πολιτεία της Washington είχε συμφωνήσει να παύσει τη δίωξη του Tubbs ώς αποτέλεσμα της συνεργασίας του με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Πληροφοριοδότες/ ρουφιάνοι στην υπόθεση αυτή είναι ακόμοι οι Jennifer �Jen� Kolar και η πρών συντάκτρια του Earth First! Journal, Lacey Phillabaum. Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό και οι δύο κυκλοφορούν ελεύθερες ώς συν-συνωμότριες χωρίς εναντίον τους κατηγορίες.

Στις 18 Μάη, ένα παραπεμπτικό συμβούλιο ενόρκων έστειλε σε δίκη τους/ις Chelsea, Stan, Josephine και Rebecca για υποτιθέμενη συμμετοχή τους στον εμπρησμό ενός θερέτρου σκι στο Vail το 1998.

Στις 28 Ιούνη η κυβέρνηση δημιούργησε νέο (υπερισχύον των προηγούμενων) κατηγορητήριο για τους Nathan, Joyanna, Daniel and Jonathan με 65 συνολικά κατηγορίες. Και οι τέσσερις δήλωσαν αθώοι. Η δίκη για τους εναπομείναντες τέσσερις μη-συνεργαζόμενους κατηγορούμενους έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 31 Οκτώβρη στο Eugene του Oregon.

’φθονες συμφωνίες αποδοχής του κατηγορητηρίου

Στις 20 και 21 Ιούλη, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση προς τους συγκατηγορούμενούς τους ή το ευρύτερο κοινό, έλαβε χώρα επίσημη αλλαγή πλεύσης για τους Darren, Kevin, Kendall, Stan, Chelsea και Suzanne. Αυτοί/ες οι έξι δήλωσαν ένοχοι/ες σε μια σειρά από κατηγορίες (συνωμοσία, εμπρησμούς και απόπειρες εμπρησμού) � κανείς τους δε δήλωσε ένοχος για την κατηγορία της κατοχής καταστροφικού μηχανισμού, που είχε χρησιμοποιηθεί από το FBI ώς δαμόκλειος σπάθη για να τους πείσει να γίνουν ρουφιάνοι. Η προτεινόμενες καταδίκες από το γραφείο του γενικού εισαγγελέα είναι: για τον Stan, φυλάκιση 188 μηνών για δήλωση ενοχής σε 54 κατηγορίες. Για τον Kevin 168 μήνες για 56 κατηγορίες. Για την Chelsea, 120 μήνες για 18 κατηγορίες. Για τη Suzanne, 63 μήνες για 15, για τον Kendall, 51 μήνες για τρείς και για τον Darren, 37 μήνες για δύο.

Όταν εισήλθε στην αίθουσα του δικαστηρίου ο Stan χαμογέλασε και έγνεψε προς τους δημόσιους κατήγορους, που ανταπέδωσαν το χαμόγελο και το χαιρετισμό. Ο Stan που επέδειξε μια φαινομενική νοητική διαταραχή κατά τη διαδικασία, έσπευσε να τονίσει πως �εγκατέλειψε το ELF το 2003�. Οι παραπάνω είναι οι ποινές που θα προτείνει το FBI στο δικαστήριο την ώρα της κάθειρξης και εξαρτώνται από τη συνεχιζόμενη και πλήρη συνεργασία των κατηγορούμενων για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο όρος αυτός ισχύει για ΟΛΟΥΣ τους κατηγορούμενους που έχουν συνεργαστεί μέχρι στιγμής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της ακροαματικής διαδικασίας η κυβέρνηση έδειξε ιδιαίτερα πρόθυμη να συνδέσει τα ELF και ALF σε ευρύτερες περιβαντολογικές προσπάθειες και κινήσεις. Το κράτος τόνισε πως ο Stan και άλλοι κατηγορούμενοι υποτίθεται πως παρευρέθηκαν σε ένα πάρτυ της Earth First! αμέσως μετά από ένα σαμποτάζ καθώς και ότι ο εμπρησμός στο Vail ήταν επακόλουθος αποτυχημένων νομικών αγώνων και τοπικών εκστρατειών ενάντια στην ανάπτυξη θερέτρων σκι στην περιοχή. Η κυβέρνηση τόνισε επίσης πως οι κατηγορούμενοι χρησιμοποίησαν τον όρο �άμεση δράση� (�direct action�) σε σχέση με τα περιστατικά εμπρησμού. Στην ακροαματική διαδικασία για τις υποθέσεις των Chelsea και Stan έγινε εκτεταμένη αναφορά στον William Rogers (Avalon), σε σχέση με τον εμπρησμό στο Vail. Και οι δύο ορκίστηκαν ενώπιον του διαστηρίου πως ο William ήταν ο μόνος υπεύθυνος για τον εμπρησμό.

Με εντολή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης η Chelsea διάβασε μια δήλωση στο τέλος της διαδικασίας, όπου αποποιήθηκε τις ενέργειές της.

Για πρώτη φορά, νέες κατηγορίες ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια αυτής τις διαδικασίας, σύμφωνα με τις οποίες και νέοι εμπρησμοί έλαβαν χώρα στο Phoenix της Arizona αλλά και στην ανατολική περιφέρεια του Michigan.

Μετά από σχετικό αίτημα των συνήγορων υπεράσπισης, όλες οι συμφωνίες συνεργασίας για μείωση ποινών αλλά ακόμα και τα πρακτικά της (δημόσιας) ακροαματικής διαδικασίας και για τους έξι έχουν σφραγιστεί, με αποτέλεσμα να μην είναι διαθέσιμες στην κρίση του κοινού. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα επιδιώξει την προσαύξηση των ποινών για τους έξι που συνεργάζονται, με το σκεπτικό ότι οι σχετικές διατάξεις για προσαύξηση των ποινών για ομοσπονδιακά αδικήματα σχετικά με τρομοκρατία ισχύουν εξίσου στην περίπτωσή τους. Η προσαύξηση αυτή συνήθως εφαρμόζεται μόνον σε περιπτώσεις όπου χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, όπως στην 11η Σεπτεμβρίου και μπορεί να επιφέρει μέχρι και 30 χρόνια επιπλέον κάθειρξης. Η κυβέρνηση υποδήλωσε πως οι κατηγορούμενοι είναι ελεύθεροι να επιχειρηματολογήσουν ενάντια στο �τρομοκρατικό� στοιχείο στην υπόθεσή τους, αλλά κατά πώς φαίνεται θεωρείται πως όσοι κατηγορούμενοι αποδέχτηκαν το κατηγορητήριο τον Ιούλιο, αυτομάτως συμφωνούν με τα �δεδομένα� του κατηγορητηρίου σχετικά με την υπόθεση. Τα �δεδομένα� αυτά περιλαμβάνουν την αυτολεξεί αναφορά στο �ομοσπονδιακό έγκλημα της τρομοκρατίας� , μειώνοντας έτσι δραστικά τον απαιτούμενο όγκο δουλειάς από μεριάς των πρακτόρων του FBI προκειμένου να πείσουν οποιοδήποτε δικαστή πως συντρέχει λόγος για προσαύξηση ποινών. Ο ορισμός της τρομοκρατίας όπως αναγνώσθηκε στο δικαστήριο από τους δημόσιους κατήγορους είναι ο ακόλουθος:

�Ένα έγκλημα σχεδιασμένο και υπολογισμένο να επηρεάσει ή να θίξει τη λειτουργία της διακυβέρνησης διαμέσου των πράξεων του εκφοβισμού ή του εξαναγκασμού, είτε την άσκηση αντιποίνων ενάντια σε κυβερνητικές πράξεις�. Χάρη σε αυτό τον γενικό ορισμό, ιστορικά παραδείγματα μη-βίαιας αντίστασης κατά της αρχής μπορούν να ερμηνευτούν ώς πράξεις τρομοκρατίας. Είναι περίεργο και ανησυχητικό το ότι οι κατηγορούμενοι θα μπορούσε να επιτρέψουν στο FBI εν δυνάμει να τους κατηγοριοιποιήσει με αυτή την υπερ-χρησιμοποιημένη και ανάρμοστη ταμπέλα.

Όλες οι εναπομείνουσες κατηγορίες για τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους θα αρθούν, εφόσον οι συνεργαζόμενοι συνεργαστούν πλήρως και απόλυτα με την κυβέρνησης και τους όρους που αυτή θα θέσει. ΄Εχουν όλοι συμφωνήσει να καταθέσουν ενάντια σε άλλους συγκατηγορούμενούς τους στην υπόθεση και να συνεργαστούν με την κυβέρνηση στη διερεύνηση από μέρους της παρόμοιων εγκλημάτων.

Η διαδικασία ορισμού των ποινών για τους έξι συνεργαζόμενοους κατηγορούμενους έχει οριστεί για τις 14 Δεκέμβρη.

Η Lacey αναμένεται να καταδικαστεί στο Seattle ώς αντάλλαγμα για τη συνεργασία της. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο από ποιό αρμόδιο δικαστήριο θα καταδικαστεί ο ρουφιάνος Jen κατόπιν της εκταταμένης του συνεργασίας με το FBI. Το FBI έχει έρθει σε επαφή με μια σειρά από άλλους ανθρώπους οι οποίοι έχουν συμφωνήσει να δώσουν εθελοντικά πληροφορίες στην κυβέρνηση σχετικά με την υπόθεση.

Οι Suzanne, Kendall, Daniel, Jonathan και Briana είναι προς το παρόν ελεύθεροι μέχρι τη δίκη τους. Όσοι άλλοι αναμένουν τη δίκη τους στο Oregon βρίσκονται προσωρινά υπό κράτηση.

Οι Nathan, Joyanna, Daniel, Jonathan και Briana αντιμετωπίζουν δίκη μαζί με τους μέχρι πρότινος συγκατηγορούμενούς τους, οι οποίοι ετοιμάζονται να καταθέσουν αμφίβολα στοιχεία εναντίον τους και ενώσω η κυβέρνηση εισαγάγει το φάντασμα της �τρομοκρατίας� για μια σειρά από υποτιθέμενες καταστροφές περιουσίας προς υπεράσπιση του περιβάλλοντος. Οι. Nathan, Joyanna και Daniel αντιμετωπίζουν κατηγορίες που επισείουν ελάχιστη κάθειρξη 30 ετών και μέγιστη κάθειρξη ισόβια συν 300 μέχρι 1.015 χρόνια. Όλοι οι εναπομείναντες μη-συνεργαζόμενοι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν επίσης την �τρομοκρατική προσαύξηση� σύμφωνα με τις οδηγίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, με μέγιστη κάθειρξη επιπλέον 30 χρόνια.

Χωρίς της πληροφορίες που έδωσε ο Jake, μη-κατηγορούμενοι πληροφοριοδότες όπως οι Jen και Lacey, αλλά και οι καταθέσεις-καρμπόν των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων, οι κατηγορίες δε θα μπορούσε να σταθούν. Ο Jake και ο Stan έχουν παραδεχτεί τη συμμετοχή τους στους περισσότερους από τους υποτιθέμενους εμπρησμούς. Παρ’ όλα αυτά ο Jake παραμένει ελεύθερος και χωρίς κατηγορίες εναντίον του (και κατά 50.000 δολλάρια πλουσιότερος, σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone). Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κανένα άλλο αποδεικτικό στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τις εναντίον τους κατηγορίες. Οι καταθέσεις των ρουφιάνων αλληλο-διαψεύονται και αλλάζουν καθώς η κυβέρνηση αλλάζει την εκδοχή της για τη υπόθεση. Οι ρουφιάνοι αυτοί θα αντιμετωπίσουν κατ’ αντιπαράθεση εξέταση κατά τη διάρκεια της δίκης και για το σκοπό αυτό θα κινητοποιηθούν μια σειρά από πηγές προς υπεράσπιση των κατηγορούμενων που συνεχίζουν να διατρανώνουν την αθωότητά τους.

Κατάχρηση των Παραπεμπτικών Συμβουλίων Ενόρκων (Grand Juries) Στις 21 Μάρτη ο Camilo Stephenson κλήθηκε να καταθέσει στο Παραπεμπτικό Συμβούλιο του Denver και ερωτήθηκε σχετικά με τη φωτιά στο θέρετρο του σκι στο Vail το 1998. Ο Jake Ferguson είπε στο FBI πως ο Camillo θα υποστήριζε την εκδοχή του, η οποία επιχειρούσε να ενεπλέξει περισσότερο κόσμο. Ο Camillo αρνήθηκε την κατοχή από μέρους του οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με τα γεγονότα ενώ ταυτόχρονα πιστοποίησε στο δικαστήριο τη φήμη του Jake ώς εξαρτημένου στα ναρκωτικά, κλέφτη και αναξιόπιστου ατόμου.

Οι Jeff Hogg και Burke Morris κλήθηκαν να καταθέσουν σε Ομοσπονδιακά Παραπεμπτικά Συμβούλια στις 18 Μάη – ο Jeff στο Eugene και ο Burke στο Denver. Ο Jeff αρνήθηκε να καταθέσει στο συμβούλιο και τέθηκε υπό κράτηση για περιφρόνηση του δικαστηρίου από το δικαστή Judge Michael Hogan, ο οποίος τον έστειλε στη φυλακή. Ο Jeff είναι ακόμη στη φυλακή και πιθανό να παραμείνει μέχρι τη λήξη του συμβουλίου. (Γράψτε στον Jeff Hogg #1065518, 101 W. 5th Ave., Eugene, OR 97401). Ο απάντησε μια σειρά από περιορισμένες ερωτήσεις από το Παραπεμπτικό Συμβούλιο του Denver, ερωτήσεις σχετικά με την προσωπική του ζωή, αλλά αρνήθηκε τη γνώση από μέρους του των περιστατικών για τα οποία ερωτήθηκε. Το ότι ο Burke βρέθηκε στη θέση αυτή ήταν επίσης αποτέλεσμα της απόπειρας του Jake Ferguson να τον χρησιμοποιήσει για να επιβεβαιώσει αναληθείς καταθέσεις του τελευταίου στο FBI.

Στις 27 Ιούνη ο Jim Dawson από την Olympia εξέλαβε κλήτευση να καταθέσει ενώπιον ενός Συμβουλίου Ενόρκων στο Seattle. Η εμφάνισή του αυτή έχει αναβληθεί καθώς συμφώνησε να απαντήσει σε ερωτήσεις του FBI αντί της εμφάνισής του ενώπιον του συμβουλίου. H σύντροφός του, Heather Moore, επίσης από την Olympia, είχε νωρίτερα συμφωνήσει να απαντήσει εθελοντικά στις ερωτήσεις του FBI σχετικά με την κοινότητά της. Το εύρος της συνεργασίας τους παραμένει άγνωστο μέχρι στιγμής. Η εθελοντική τους συνεργασία πιθανό να επιφέρει και νέες κλήσεις μαρτύρων για κατάθεση.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να καλεί μάρτυρες για κατάθεση πιθανό να έκανε κάποιον να θεωρήσει πως η κυβέρνηση συνεχίζει να ψάχνει για επιπλέον κατηγορούμενους για τις υποθέσεις αυτές. Είτε αυτό συμβαίνει, ή μια εκτεταμένη κατάχρηση του συστήματος των παραπεμπτικών συμβουλίων ενόρκων. Στην ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο του Oregon στις 28 Ιούνη, ο δικηγόρος του Jonathanείπε στο δικαστήριο πως ειδοποιούσε την κυβέρνηση για τη βαθειά του ανησυχία σχετικά με τις παράνομες καταχρήσεις του συστήματος των συμβουλίων από μέρους της κυβέρνησης. Ο ρόλος των παραπεμπτικών αυτών συμβουλίων περιορίζεται κανονικά στο να αποφασίζουν κατά πόσο θα αποδοθούν κατηγορίες. Στην τωρινή περίπτωση όμως χρησιμοποιούνται για τη συλλογή πληροφοριών εν μέσω της προετοιμασίας για τη δίκη � γεγονός που συνιστά παράνομη χρήση των παραπεμπτικών συμβουλίων.

Ο Craig Rosebraugh έχει κληθεί να καταθέσει στο παραπεμπτικό συμβούλιο του Eugene στις 17 Αυγούστου.

Η ακροαματική διαδικασία για τον Jeff Hogg έχει οριστεί για τις 15 Αυγούστου, οπότε και θα ζητήσει τη αποφυλάκισή του. Συνεχίζει να ισχυρίζεται πως οποιοδήποτε διάστημα στη φυλακή δε θα τον αναγκάσει να καταθέσει στο παραπεμπτικό συμβούλιο, λόγω των ισχυρών του πεποιθήσεων. Το κείμενο-απάντηση της κυβέρνησης στο αίτημά του αναλώνεται στο μεγαλύτερό του βαθμό στο να διαβάλλει το Civil Liberties Defense Center και τον δικηγόρο του, κατά περίεργο τρόπο συμπεραίνοντας πως οι ανοιχτές και δημόσιες εκδηλώσεις πληροφόρησης που οργανώνει το CLDC σχετικά με τα παραπεμπτικά συμβούλια και τις ομοσπονδιακές παραπομπές παρεμποδίζουν το έργο της δικαιοσύνης. Φαίνεται πως το FBI τώρα πιστεύει πως η ελευθερία του λόγου και μια καλά ενημερωμένη δημόσια γνώμη είναι οι νεότερες απειλές ενάντια στο αστυνομικό τους κράτος και την εκστρατεία πολιτικής καταστολής .

Τα Νεώτερα

Στις 7 Αυγούστου, οι Nathan και Joyanna παρευρέθηκαν στο δικαστήριο για ακροαματική διαδικασία σχετικά με την επερχόμενη δίκη τους. Επίσης παρόντες ήσαν οι δικηγόροι του Daniel αλλά και του Jonathan, μέσω τηλεφώνου. Πρώτο θέμα στη διάταξη ήταν η συνέχιση η μη της διαδικασίας κατά την οποία οι συνήγοροι υπεράσπισης θα ζητήσουν από το δικαστήριο να διατάξει τη δημοσιοποίηση όλων των ευρημάτων-προϊόντων υποκλοπής στην κατοχή των αρχών. Το γραφείο του γενικού εισαγγελέα έχει έντεχνα αποφύγει τη δημοσιοποίηση των στοιχείων αυτών και η οποία μπορεί να καθυστερήσει αρκετά ακόμα χρόνια. (Τι μας κρύβουν; �Κοριούς� χωρίς εισαγγελική άδεια; Πράκτορες σε ρόλο προβοκατόρων; Θα το δούμε…)

Η ακροαματική διαδικασία αυτή αναβλήθηκε για τις 22 Αυγούστου στις 9:30, με πιθανή τη συνέχισή της στις 6 Σεπτέμβρη λόγω ασυμβατότητας με το πρόγραμμα ενός από τους συνήγορους υπεράσπισης.

Στη συνέχεια, ένας από τους συνήγορους υπεράσπισης του Daniel ζήτησε τα ευρήματα που είχαν διοχετευθεί στην υπεράσπιση την προηγούμενη εβδομάδα να είναι προσβάσιμα από τους κατηγορούμενους χωρίς προαπαιτούμενη παρουσία δικηγόρου. Προς το παρόν υπάρχει απόφαση που επιτρέπει στους κατηγορούμενους να δουν τα ευρήματα (τις καταθέσεις των συνεργαζόμενων κατηγορούμενων) μόνο με την παρουσία των δικηγόρων τους. Ο εισαγγελέας Kirk Engdall δήλωσε πως η απόφαση αυτή ελήφθη καθώς η συζήτηση ή διανομή των ευρημάτων αυτών θα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο που ελοχεύει για τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους. Μια συζήτηση ξεκίνησε στην οποία ο δικηγόρος του Jonathan πρότεινε τρόπους κατά τους οποίους αντίτυπα των ευρημάτων θα μπορούσαν να δοθούν στους κατηγορούμενους αλλά παράλληλα η αντιγραφή τους θα καθίστατο αδύνατη. Το γραφείο του εισαγγελέα θεώρησε πως κανένας από τους προτεινόμενους τρόπους δε θα εξασφάλιζε την ασφάλεια των ευρημάτων. Ο εισαγγελέας Engdall ζήτησε να αναβληθεί η απόφαση επί του θέματος μέχρι οι δύο πλευρές να βρούν ένα τρόπο για να προστατέψουν την εμπιστευτική φύση των ευρυμάτων. Ορίστηκε η 22α Αυγούστου ώς ημέρα ακροαματικής διαδικασίας της υπόθεσης.

Ο Engdall τότε πρότεινε να οριστεί ημερομηνία συζήτησης της πιθανότητας να συνεχιστεί η δίκη σε άλλη ημερομηνία, καθώς το γραφείο του εισαγγελέα θα χρειαζόταν χρόνο για να καλέσει μάρτυρες από πέντε διαφορετικές πολιτείες προκειμένου να καταθέσουν στη δίκη. Δήλωσε πως κατά τα φαινόμενα όλες οι πλευρές θα επιθυμούσαν τη χρονική παράταση της αρχικής ημερομηνίας για τη δίκη (31 Οκτώβρη). Και αυτό το ζήτημα θα συζητηθεί στις 22 Αυγούστου.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να παρακολουθεί και να εξετάζει διαδικτυακές πηγές πληροφόρησης όπως οι ιστοσελίδες των διαφόρων indymedia. Πολλά από τα νομικά έγγραφα περιλαμβάνουν εκατοντάδες σελίδες τυπωμένες από άρθρα και σχόλια στο internet, προσωπικά e-mail και άλλα έγγραφα που αποδυκνείουν πως η κυβέρνηση συνεχίζει να παρακολουθεί πολιτικές ομάδες και τις δραστηριότητες αυτών. Η υποστήριξη κρατούμενων ή η συζήτηση πάνω σε τρέχοντα θέματα δεν είναι κατά κανένα τρόπο παράνομη. Μολοταύτα η κυβέρνηση και το FBI συνεχίζουν να παραποιούν, να παρερμηνεύουν και να διαστρεβλώνουν τα κείμενα αυτά κατα το δοκούν. Σας παρακαλούμε να το λαμβάνετε αυτό υπ’ όψιν όταν γράφετε και σχολιάζετε στο internet.

Εάν έχετε πληροφορίες που θέλετε να μοιραστείτε σχετικά με οποιονδήποτε από τους συνεργαζόμενους κατηγορούμενους – το παρελθόν τους κτλ- σας παρακαλούμε επικοινωνήστε με τη Lauren Regan στο e-mail lregan@cldc.org. Η γνώμη ή γνώση σας μπορεί να σώσει κάποιο γενναίο άνθρωπο από πολλά χρόνια φυλακής.

Για τα νεότερα σχετικά με το Green Scare:

Home

http://portland.indymedia.org/en/topic/greenscare/

μελλοντικά τεύχη του Earth First! Journal.

Η Επιτροπή Προώθησης Κοινωνικών Δικαιωμάτων (Civil Rights Outreach Committee � CROC) είναι μια ομάδα εργασίας που έχει αναλάβει την παρακολούθηση της κάλυψης από τον καθεστωτικό/κυρίαρχο Τύπο της υπόθεσης του Green Scare, την παραγωγή υλικού για τα δικά μας media και την υποστήριξη της προσπάθειας των κατηγορούμενων να τύχουν μιας δίκαιας δίκης μέσω της επικοινωνίας με τα μίντια, ΜΚΟ και μέλη της κοινής γνώμης. Για επικοινωνία με την CROC ή για να κάντε μια δωρεά για το έργο μας, επικοινωνήστε στο civilrightsoutreach@gmail.com.

ΣτΜ: Στο παραπάνω κείμενο, το οποίο συντάχθηκε περί τα μέσα Αυγούστου φέτος, αναφέρεται αρκετές φορές πως η δίκη των τεσσάρων μη-συνεργαζόμενων κατηγορούμενων αναμένεται να ξεκινήσει στις 31 Οκτώβρη. Την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές η δίκη έχει ήδη μετατεθεί για τις αρχές τις επόμενης χρονιάς, το νωρίτερο.

portland.indymedia.org/en/2006/09/346292.shtml

7 Δεκέμβρη: Ημέρα Αλληλεγγύης με τους Κατηγορούμενους και τους Πολιτικούς Κρατούμενους του Green Scare στις ΗΠΑ.

Ο όρος Green Scare αναφέρεται στα Red Scares του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, που έγιναν ευρύτερα γνωστά από τις διώξεις του McCarthy και της επιτροπής Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Ο όρος Green Scare χρησιμοποιείται για να δείξει την παρόμοια σημερινή συστηματική ποινικοποίηση της ανυπακοής: η Αμερικάνικη Κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα (ειδική νομοθεσία, παραπεμπτικά συμβούλια, πληρωμένοι πράκτορες) στοχεύοντας τα ριζοσπαστικά κινήματα προστασίας του περιβάλλοντος και υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων αλλά και τους υποστηρικτές αυτών.

Στις 7 Δεκέμβρη 2005 το FBI έκανε τις πρώτες συλλήψεις σχετικά με την υπόθεση που το ίδιο ονόμασε Operation Backfire, μια επιχείρηση-σκούπα σε πέντε πολιτείες που στόχευε υποτιθέμενους ακτιβιστές των Earth Liberation και Animal Liberation Front. Οι εναντίον τους κατηγορίες για συνωμοσία και εμπρησμό επισείουν ισόβια κάθειρξη. Σε μια άλλη παράλληλη εξέλιξη η κυβέρνηση καταδίκασε επτά οργανωτές της καμπάνιας Stop Huntingdon Animal Cruelty (SHAC) – μια καμπάνια που κατάφερε ουσιαστικά να κρατήσει την εταιρία Huntingdon εκτός χρηματιστηρίου και χρεώνεται με την απομάκρυνση εκατοντάδων πελατών και επενδυτών της. Οι SHAC 7 εκτείουν αυτή τη στιγμή ποινές έως έξι ετών για παράβαση της νομοθεσίας “Animal Enterprise Protection Act” � η παράβαση έγκειται στο ότι συντηρούσαν μια ιστοσελίδα… Στο Sacramento, ο Eric McDavid είναι στην απομόνωση εν αναμονή της δίκης του αντιμετωπίζοντας μέχρι και 20 χρόνια για ένα υποτιθέμενο νοητικό έγκλημα. Το 2001, ο Jeff “Free” Luers καταδικάστηκε για την καταστροφή τριών πολυτελών αυτοκινήτων τα οποία αργότερα επισκευάστηκαν και μεταπωλήθηκαν. Ο Jeff εκτείει τον έκτο χρόνο της ποινής 22 ετών και 8 μηνών που του έχει επιβληθεί.

Φέτος στις 7 Δεκέμβρη, άνθρωποι από όλη τη χώρα θα διοργανώσουν και θα συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης με τα θύματα του Green Scare και με επιπλέον στόχο την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την υπόθεση αυτή. Σας ζητάμε να οργανώσετε μια εκδήλωση στην περιοχή σας για να στηρίξετε τους κατηγορούμενους και τους πολιτικούς κρατούμενους του Green Scare.

Για ιδέες και περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε πηγαίνετε στην ιστοσελίδα GreenScare.org. Θυμηθείτε πως οποιαδήποτε ενέργεια αλληλεγγύης προς ανθρώπους που βρίσκονται στο στόχαστρο του νόμου πρέπει να είναι ΝΟΜΙΜΗ και για το δικό τους συμφέρον. Πολλοί περιμένουν τη δίκη τους ή το εφετείο- σας παρακαλούμε να μην κάνετε κάτι που μπορεί να θέσει την υπόθεσή τους σε κίνδυνο. Επιπλέον, εάν οργανώσετε κάποια εκδήλωση για ένα συγκεκριμένο άτομο σας παρακαλούμε να επικοινωνήστε πρώτα με την αντίστοιχη ομάδα υποστήριξης. Μπορείτε να βρείτε όλα τα στοιχεία επικοινωνίας στην ιστοσελίδα GreenScare.org

Για να μας ενημερώσετε για την εκδήλωση που σχεδιάζετε, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στο greenscare@mutualaid.org .

greenscare.org/1206call.html

// <img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892728″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250892728″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″>

Tags ακτιβισμός, καταστολή