μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του ιταλικού κράτους μετά τις 15 οκτώβρη
15 Οκτώβρη: Ο υπ. εσωτερικών Maroni ανακοινώνει την πρόθεσή του να “ενισχύσει την νομική προστασία των αστυνομικών” στις διαδηλώσεις. Ακόμα, απεργάζεται την άμεση προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται με αντικείμενα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε “αστικές ταραχές”, χωρίς να προσδιορίζεται τί συνιστούν αυτά, αύξηση της διάρκειας της προφυλάκισης για όσους συλλαμβάνονται σε επεισόδια σε πορείες καθώς και στα γήπεδα, ορισμός της συναυτουργίας για όσους δρουν “εγκληματικά” στους δρόμους. Ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο: ο υπουργός επαναφέρει την γνωστή ιταλική συνταγή των θεωρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η άτυπη FAI αποτελεί οργάνωση στην οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν όλοι οι εξεγερσιακοί αναρχικοί της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για μια εφαρμογή της συναυτουργίας για ενέργειες της οργάνωσης αυτής. Ανακοινώνεται επίσης 12 συλληφθέντες της διαδήλωσης θα προφυλακιστούν, με ποινές που προμηνύονται από 3-15 χρόνια, ενώ ένας Ρουμάνος έφηβος που συνελήφθη στις συγκρούσεις στη Ρώμη θα απελαθεί. Στη Ρώμη, η δημοτική αρχή ανακοίνωσε ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι διαδηλωτές -ή τα ζώα, κατά τον δήμαρχο Gianni Allemano- στην πόλη θα κοστίσουν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ευρώ, στρογγυλό-στρογγυλό. Μετά απ’ αυτό, ο Francesco Giro, υφυπουργός πολιτισμού δηλώνει: “επρόκειτο σαφώς για περίπτωση αστικής τρομοκρατίας, πρέπει να εφαρμόσουμε την αντιτρομοκρατική νομοθεσία”. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κατηγόρησε τα κόμματα της αριστεράς για υπόθαλψη των κουκουλοφόρων, λόγω της ρητορικής τους για την οποία “όλα δικαιολογούνται αρκεί να φύγει ο Berlusconi”. Για τα ΜΜΕ, οι υπεύθυνοι για τα επεισόδια δεν μπορεί παρά να είναι οι αναρχικοί, αλλά και “χούλιγκαν των γηπέδων”, στις περισσότερες εκδοχές ακροδεξιοί. Ο Mario Calabresi, εκδότης της εφ. La Stampa παρατηρεί “είναι αρκετά απλουστευτικό να λέμε ότι λειτουργεί υπέρ της κυβέρνησης, πάντως σήμερα, αντί να μιλάμε για τα προβλήματα της χώρας, όλοι μιλάνε για τη βία”.
Την αυγή της 17ης Οκτώβρη, μονάδες Digos και ROS (ιταλικά ΕΚΑΜ), εξαπολύουν ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και κατειλημμένους χώρους συντρόφων και συντροφισσών σ’ ολόκληρη την Ιταλία. Στη Ρώμη, τα ξημερώματα προσήχθησαν 7 σύντροφοι κατόπιν “υποψιών για κατοχή όπλων κι εκκρηκτικών”. Η επιχείρηση δεν απέφερε κανένα χειροπιαστό στοιχείο, παρολαυτά κατάσχονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σκληροί δίσκοι, κάρτες μνήμης, έντυπο υλικό και ρούχα… Ακόμα επτά σπίτια στο Lecce θα γίνουν στόχος ερευνός από τους carabinieri, χωρίς ένταλμα, σύμφωνα με πρόφαση την έρευνα για “όπλα και εκκρηκτικά” και πάλι. Οκτώ ακόμα σύντροφοι προσάγονται για έρευνα στην Cosenza, 10 στο Teramo, Napoli, 14 στη Φλωρεντία όπου πολιορκείται η κατάληψη La Riottosa και οι καταληψίες έχουν ανέβει στη στέγη εν μέσω απειλών και τραμπουκισμών απ’ τις αστυνομικές δυνάμεις. 2 ακόμη σπίτια στο Rovereto, 6 στο Milano, 2 στη Senigallia και στο Livorno, 4 στο Palermo, 6 στη Ρώμη, 8 στη Bologna όπου οι μπάτσοι πήραν φωτογραφίες ή δείγματα του ρουχισμού. 6 σύντροφοι προσήχθησαν από την αγροκολλεκτίβα Gramigna έξω από την Padova. Εκατοντάδες μπάτσοι στο κυνήγι από τη Λομβαρδία μέχρι τη Σικελία.
Οι στόχοι της καταστολής; Πρόσωπα και ομάδες που σχετίζονταν με τον χώρο της αυτονομίας, με αυτοοργανωμένους αγώνες, όπως στην αντίσταση στην υπερταχεία και την ανάπτυξη στην κοιλάδα di Susa, στο Terzigno ενάντια στις παράνομες χωματερές κράτους και μαφίας, στο Pomigliano και στη Lampedusa ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου: Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, η αστυνομία της Σαρδηνίας ξαναθυμάται το “θεώρημα Pisanu” όπου σύμφωνα με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Beppe Pisanu στη Σαρδηνία έχει την έδρα του ένας πυρήνας εξεγερσιακών αναρχικών με προεκτάσεις στη “διεθνή τρομοκρατία”. (Η Ιταλία έχει παράδοση σε ανάλογα θεωρήματα, πχ το θεώρημα Marini και οι διώξεις του 2006). Το 2004 είχε συλληφθεί ένας νεαρός, ο Lucca Farris, που καταδικάστηκε σε 6 χρόνια κάθειρξης για 22 εμπρηστικές και άλλες ενέργειες για τις οποίες είχε μιλήσει με καμάρι στο τηλέφωνο με φίλη του. Βαριές ποινές μοιράστηκαν όμως και στα μέλη της τοπικής αναρχικής ομάδας Fraria, καθώς 7 απ’ τους 10 αρχικά φυλακισμένους βρίσκονται ακόμη (απ’ το 2005) σε κατ’ οίκον περιορισμό. Φαίνεται πως ο κίνδυνος της “διεθνούς τρομοκρατίας” ήρθε πάλι στο προσκήνιο μετά τις συγκρούσεις της 15ης Οκτώβρη.
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου: Ένας φοιτητής συλλαμβάνεται στη Ρώμη. Είχε φωτογραφηθεί από πολλούς φωτογράφους να βαστά έναν πυροσβεστήρα. Σύμφωνα με τους μπάτσους “θεωρείται από τους υπεύθυνους για τις ταραχές”. Το ίδιο πρωί, γύρω στις 6πμ έγιναν έρευνες σε δυο σπίτια στη Ravenna, πάντα για αναζήτηση “όπλων κι εκκρηκτικών”. Κατασχέθηκαν παλιές αντιασφυξιογόνες μάσκες, κράνη και προστατευτικά μηχανής, ελήφθησαν δακτυλικά αποτυπώματα. Συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω απ’ τα κρατητήρια regina coeli της Ρώμης.
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου: Η Susanna Camusso, γενική γραμματέας της FIOM CGIL γιουχάρεται από εργάτες όταν αποδοκιμάζει “τη βία των κουκουλοφόρων” σε ομιλία της CGIL στη Ρώμη. Ανακοίνωση των συνδικάτων βάσης (CoBas) του Taranto υπέρ των συλληφθέντων εξεγερμένων της Ρώμης, ασυνήθιστη καθώς οι συνδικαλιστές βάσης των Cobas είχαν σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν “συλλάβει” ταραχοποιούς τους οποίους και παρέδωσαν στην αστυνομία (ίσως τους θυμάται κανείς και στην Αθήνα, ήταν οι πιο ξεψαρωμένοι στο κοινωνικό φόρουμ του 2006).
Πηγές:
http://italy.indymedia.org
http://www.informa-azione.info/
Ρώμη, Ιταλία, 15 Οκτώβρη 2011: Η οργή εκκρήγνυεται ανεξέλεγκτα στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση εν όψει της οικονομικής κρίσης.
Οι επίσημοι οργανωτές, εμπνευσμένοι απ’ το ισπανικό κίνημα των “Indignados”, είχαν καλέσει σε μιαν “ειρηνική διαδήλωση” ώστε να εκφράσουν δημοκρατικά τη δυσαρέσκειά τους. Όμως μια τέτοια πρόσκληση δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή: εκατοντάδες εξοργισμένων ανθρώπων, οι περισσότεροι απ’ αυτούς παιδιά στην εφηβεία τους χωρίς καμμιά σχέση με πολιτικές ομάδες ή οργανώσεις, κατέβηκαν απλώς στους δρόμους της Ρώμης για να καταστρέψουν την μιζέρια του υπάρχοντος, χτυπώντας τράπεζες και καταστήματα, και τελικά συμμετέχοντας σε μια μάχη ενάντια στην αστυνομία στην Piazza San Giovanni.
Απ’ όσο ξέρουμε 12 παιδιά συνελήφθησαν εκείνη την ημέρα, σχεδόν όλα ανήλικα. Δυο μέρες αργότερα, στις 17 Οκτώβρη, η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια δεκάδων αναρχικών σ’ όλη την Ιταλία ψάχνοντας για “όπλα” που υποτίθεται χρησιμοποιήθηκαν στη διαδήλωση αυτή. Οι έρευνες, διεξήχθησαν χωρίς ένταλμα, χάρις στις ειδικές αρμοδιότητες που παραχωρεί των άρθρο 41 (“κατόπιν υπόνοιας για κατοχή όπλων και εκκρηκτικών υλών”), δεν κατέληξαν πουθενά. Η προκήρυξη που ακολουθεί είναι απ’ την κατάληψη Asilo Occupato, Via Alessandria 12, Torino.
Μερικοί το προτιμούν καυτό
Μια διαδήλωση οργανώθηκε στη Ρώμη στις 15 Οκτώβρη, ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, τα μέτρα λιτότητα που υιοθετήθηκαν για να ξορκιστεί το φάντασμα της κρίσης. Στην ουσία, πολλοί άνθρωποι κατέβηκαν στον δρόμο για να αντιδράσουν κάπως στην απειλή ενός ακόμα χειμώνα δακρύων και αίματος, εξόντωσης των φτωχώτερων, που γι άλλη μια φορά αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι και να υπομείνουν την καθημερινή θυσία και εκμετάλλευση σ’ έναν κόσμο γεμάτο από αγαθά που όμως κυβερνιέται απ’ τα συμφέροντα των λίγων που είναι σε θέση να τα καταναλώνουν.
Για τους οργανωτές, το θλιβερό καρναβάλι της κοινωνίας των πολιτών και της ιταλικής εκδοχής των “αγανακτισμένων”, θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική πορεία, μια ζωντανή αλλά ταυτόχρονα νομοταγής προσπάθεια να “καταθέσουμε τη φωνή μας”, να εκφράσουμε την ακίνδυνη οχλαγωγία των απόψεων μέσα απ’ τις γραμμές μας. Ένα προκατασκευασμένο σκηνικό, ένα έργο που έχουμε ήδη δει και που το βαρετό του τέλος είναι προβλέψιμο, μέσα στο πακέτο μιας καλά διευθετημένης κανονικότητας. Οι συμφωνίες κυρίων μεταξύ εξουσίας και επαναφομοιωτών της οργής καθιστούν λειτουργική την έρημο της πραγματικής δημοκρατίας πνίγοντας τις καταιγίδες των εχθρικών τους παθών.
Αυτήν τη φορά όμως δεν ήταν το γνωστό θεατράκι, η ειρηνική πορεία έλαβε τέλος με την πρώτη σπασμένη βιτρίνα, και το θέαμα αποτεφρώθηκε μεταξύ των καπνών των δακρυγόνων και του καταιγισμού από πέτρες.
Ένας χαοτικός ρυθμός από σπασίματα ΑΤΜ και μαγαζιών αντηχεί στη Via Cavour, ένα λεηλατημένο σουπερμάρκετ και αμάξια συνθλίβονται, με άλλα λόγια η έκφραση μιας καταπιεσμένης οργής ξεδιαλέγει τους στόχους της.
Το να οργανωθεί κανείς προκειμένου να χτυπήσει μερικές τράπεζες και άλλα σύμβολα πλούτου, είναι το πρώτο βήμα για να καταλάβει τους δρόμους γκρεμίζοντας τις υλικές μορφές της εκμετάλλευσης, μία προς μία. Να γνωρίζει το πώς και πότε να το κάνει, είναι ένα ζήτημα χρόνου, χώρου και μιας πληθώρας μεθόδων που μαθαίνονται πιο καλά με την πράξη: Το να βάλει φωτιά σ’ ένα αμάξι για να στήσει ένα οδόφραγμα είναι διαφορετικό απ’ το να κάψει ένα αμάξι στην μέση μιας πορείας, θέτοντας σε κίνδυνο άλλους διαδηλωτές και κατοίκους του διπλανού κτιρίου, πράγμα που αποθαρρύνει πάντα εν δυνάμει συνεργούς.
Οι μαύρες κουκούλες και τα κράνη, είναι χρήσιμα προκειμένου να προστατευτεί κανείς και να διατηρήσει την ανωνυμία του, αλλά προβληματικά ως στολή για αυτοεπίδειξη. Ας αφήσουμε την μιλιταριστική λογική στον καθεστωτικό τύπο και στις αναφορές της αστυνομίας, εμείς δεν είμαστε παρά οργισμένοι προλετάριοι. Και σήμερα το μίσος μας που στράφηκε προς τα αφεντικά και την αστυνομία, δεν ήταν απλά το μίσος μιλιταριστικών σεχτών που έχουν ξεφύγει λόγω μακροχρόνιας απομόνωσης και αναζήτησης της καθαρής γραμμής, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που εισβάλει με τη βία της στη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.
Η 14η Δεκέμβρη 2010 στη Ρώμη, οι μάχες στη Val Susa ενάντια στο TAV, οι ταραχές στην Ελλάδα και οι μαζικές λεηλασίες στο Λονδίνο μας δείχνουν κάτι κοινό πάνω στο κοινωνικό θερμόμετρο του παρόντος όπου ζούμε, ότι η ανοχή έχει ξεπεράσει τα όριά της. Έχουμε λοιπόν χεσμένες τις “σωστές στάσεις να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας” όπως και τις ψευδαισθήσεις εξέγερσης.
Καθώς ένας μακρύς χειμώνας ειρήνευσης φαίνεται επιτέλους να ραγίζει, η εξέγερση δεν μπορεί πια να μεσολαβηθεί από σύμβολα, ακόμα κι αν αυτά είναι πιο όμορφα κι ελκυστικά από τα ζόμπι της πολιτικής, αλλά περνά μέσα από δράσεις και πρακτικά κι αποτελεσματικά εργαλεία. Οι ταυτότητες και οι ιδεολογικοί φετιχισμοί έχουν πέραση ακριβώς λόγω της έλλειψης ιστορικής αντίληψης της εξέγερσης, καθώς σήμερα το να αντιλαμβάνεται κανείς την πιθανότητα μιας εξέγερσης σημαίνει να αναλάβει την ευθύνη να ξαναδουλέψει την αντίληψή του.
Η μάχη της Piazza San Giovanni ήταν μια ευκαιρία να μετρηθούμε με την αστυνομία, κι ήταν εκεί που η μέρα ρούφηξε την πιο μαζική της ανάσα. Υπήρχαν άνθρωποι κάθε λογής και κάθε ηλικίας, απέναντι στα χτυπήματα της αστυνομίας, πολλοί χωρίς κουκούλες, στην πρώτη τους εμπειρία στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν είχε κανονιστεί ούτε αποφασιστεί εκ των πρωτέρων.
Η ισχυρότερη και πιο αποφασιστική στιγμή όλης της διαδήλωσης, αυτή που διέλυσε κάθε σχέδιο, άναψε τα αίματα κι ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα είχε μόνο πρωταγωνιστή της την αποφασιστικότητα να κρατήσουμε την πλατεία και να την υπερασπιστούμε, την ανεξέλεγκτη και γενικευμένη οργή.
Υπάρχουν πολλά μαθήματα να αντλήσουμε απ’ αυτή τη διαδήλωση, του θάρρους, που επέδειξαν τα παιδιά που έχουν μπουχτίσει, που δεν κουβαλάνε σημαίες, όπως και πολλοί απ’ τους συνομηλίκους τους σ’ όλον τον κόσμο. Ποιό μπλακ μπλοκ; Το ένστικτο, η πρακτική ευφυία και μια ξαφνική ταύτιση των προθέσεων: να χτυπήσουμε το περιπολικό, να πετάξουμε πίσω τα δακρυγόνα, να τσακίσουμε τους μπάτσους. Το σύνθημα είναι Roma Libera. Ο όχλος μπορεί και μόνος του.
Οργανωμένοι σε μικρές ομάδες, βάσει συνάφειας ή φιλίας, με την ακρίβεια στη στόχευση και την ευελιξία να αποτελούν κοινό τόπο που μας κάνει όλους σχεδόν αόρατους στα μάτια του κοινού εχθρού. Ο εμφύλιος πόλεμος που αντηχεί απ’ άκρη σ’ άκρη της γης έχει καταπνίξει τη θολή εικόνα των ισπανικών διαδηλώσεων… το κόμμα των πολιτών έχασε. Το κάλεσμα της εξέγερσης είναι πιο ισχυρό. Και δεν υπάρχει επιστροφή… Vaffanculo!
Asilo occupato in via Alessandria 12
Torino 19-10-11
~
Σχετικά:
Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011
Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011
Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011
Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011
#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011
9 replies on “Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011”
[it]
¨A QUALCUNO PIACE CALDO
Il 15 ottobre a Roma si è tenuto un corteo nazionale contro le nuove manovre finanziarie del governo, contro le nuove misure di austerità decise per far fronte allo spettro ormai consunto della crisi. In pratica si è scesi in piazza per rispondere alla minaccia di un’ ennesima stagione di lacrime e sangue a danno dei poveri, sempre costretti a tirare la cinghia, sostenendo rinunce e sfruttamento quotidiani in un mondo pieno di merci e retto dagli interessi dei pochi che possono permettersi di consumarle.
Per gli organizzatori, il carrozzone sinistro dei cittadinisti e degli “indignati” nostrani, doveva essere una marcia pacifica, una passeggiata vivace ma rispettosa per “dire la propria”, per testimoniare timidamente e dentro i ranghi il brusio innocuo delle opinioni. Un pacchetto già pronto, un film già visto e dall’esito prevedibile, tutto negli equilibri di una normalità ben gestita. Il gioco delle parti tra il potere e i recuperatori della rabbia fa macinare il deserto della democrazia reale, soffocando lo scatenarsi delle passioni ostili.
Ma il teatrino questa volta non ha avuto luogo, la sfilata si è infranta con le prime vetrine e lo spettacolo è sfumato tra le nubi di lacrimogeni e la pioggia di pietre.
In via Cavour risuona un ritmo caotico di bancomat e negozi distrutti, un market saccheggiato e le auto in pezzi, cioè l’esprimersi di una furia che solo a tratti prende bene la mira.
Organizzarsi per colpire le banche e la provocazione del lusso è il primo passo per invadere le strade, per abbattere uno a uno i luoghi fisici del nostro sfruttamento. Sapere come e quando farlo è una questione di tempi, spazio e modi tutti da imparare nella pratica: incendiare una macchina per fare una barricata è diverso che farlo nel mezzo di un corteo, mettendo in pericolo il resto dei manifestanti e chi abita nel palazzo di fronte, allontanando inoltre molti possibili complici. Il cappuccio nero e il casco sono accessori utili per proteggersi e rimanere anonimi, non una divisa da esibire. Lasciamo la logica dei blocchi militari alle colonne dei giornali di regime e alle veline delle questure, noi siamo proletari incazzati.
Oggi l’odio verso i padroni e la polizia non è l’esclusiva di sette militanti logorate da anni di isolamento e ricerca del purismo, ma una realtà che entra con prepotenza nelle vita di tantissimi.
Il 14 dicembre a Roma, le battaglie valsusine contro i cantieri del Tav, le rivolte in Grecia e gli espropri di massa a Londra ci dicono qualcosa sulla temperatura sociale del presente in cui viviamo, su quanto la sopportazione sia passata di moda. Che cazzo ce ne frega di gesti dimostrativi e allusioni alla rivolta? Quando finalmente un lunghissimo inverno di pacificazione sembra tirare le cuoia, la ribellione non passa per i simboli, per quanto più belli ed evocativi degli zombi della politica, ma per azioni e strumenti pratici efficaci. Le identità e i feticci ideologici attecchiscono proprio per l’assenza storica dell’insurrezione, mentre oggi coglierne la possibilità significa assumersi la responsabilità di puntare ben più in alto.
La battaglia di piazza San Giovanni è stata un’ occasione per misurarsi con la forza della polizia, dove la giornata ha ripreso il suo respiro di massa. Ad affrontare le cariche c’era davvero gente di ogni tipo ed età, molti a volto scoperto e alla prima esperienza di piazza…niente di preordinato e deciso. Il momento più forte ed esplosivo della manifestazione, quello che ha fatto saltare tutti i piani e scaldato davvero l’aria e gli animi, ha visto come sola protagonista la determinazione a prendersi una piazza e difenderla, la collera diffusa e senza controllo. C’è tanto da imparare da questa dimostrazione di coraggio, da parte soprattutto di ragazzi stanchi e senza bandiere, simili a molti loro coetanei di molte altre città del mondo. Ma quali Black Bloc? Istinto, intelligenza pratica e corrispondenza improvvisa di intenti : assaltare un blindato, rilanciare i lacrimogeni e caricare la polizia. Il grido è Roma Libera. La teppa sa fare da sola.
Organizzazione per bande, affinità di esperienze e amicizie, obbiettivi precisi e agilità sono caratteristiche comuni che ci rendono opachi allo sguardo del nemico. Lo scenario di guerra civile che echeggia da molte parti del mondo, ha infranto l’immagine sbiadita della protesta spagnola… il partito dei cittadini ha perso. Molto più forte è il richiamo della rivolta. Non si torna più indietro… Vaffanculo!
Asilo occupato in via Alessandria 12
Torino 19-10-11
[en]
Rome, Italy, October 15 2011: anger explodes uncontrollable during a demonstration against the austerity measures imposed by the government to tackle its economic crisis.
The official organizers, inspired by the Spanish movement of the ‘Indignados’, had called for a ‘pacific demonstration’ in order to democratically express their dissent. But such an invitation can no longer be accepted: hundreds of angry people, most of them kids in their teens with no connection whatsoever with political groups or organizations, just took to the streets of Rome to destroy the misery of the existent, attack banks and shops, and finally engage in a battle against the police in Piazza San Giovanni.
As far as we know 12 kids were arrested that day, almost all of them underage. Two days later, on October 17, police raided the houses of dozens of anarchists all over Italy in search of ‘weapons’ supposedly used during the demonstration. The searches, carried out without warrant but relying on the special powers granted by article 41 TULPS (alleged possession of weapons and explosive material), came to no result.
This communiqué of Asilo Occupato from Turin, picked up among many others, offers a beautiful insight into the event. For more info and communiqués see informa-azione.info.
Someone likes it hot
A march was held in Rome on 15th October against the new financial measures of the government and the austerity measures adopted to tackle the worn-out spectre of the crisis. In practice people took to the streets to react against the threat of the nth season of tears and blood to the detriment of the poorest, always forced to tighten their belt and to endure daily sacrifice and exploitation in a world full of goods and governed by the interests of the few who can afford to consume.
For the organizers, the sinister caravan of citizenists and Italian ‘indignados’, it was meant to be a pacific march, a lively but respectful stroll ‘to have our say’, to express the harmless buzz of opinions timidly and from inside the ranks. A pre-prepared package, a film already seen and whose end was foreseeable, all this inside the balance of a well managed normality. The fair game between power and the recuperators of anger enables the functioning of the desert of real democracy by suffocating the storming of hostile passions.
But this time there was no theatre, the march broke down with the first smashed windows, and the spectacle went up in smoke among the clouds of teargas and the rain of stones.
A chaotic rhythm of destroyed cash machines and shops resounds on Via Cavour, a looted market and cars in pieces, that is to say the expression of a fury which takes aim at random.
To organize oneself in order to hit banks and the provocation of luxury is the first step to invade the streets and knock down the physical places of exploitation, one by one. To know how and when to do it is a question of time, space and a lot of methods to be learned in the practice: to set fire to a car in order to erect a barricade is a different thing than do it in the middle of a march thus endangering the rest of the demonstrators and those who live in the opposite building, which also pushes possible accomplices away. Black hoods and helmets are useful tools to protect oneself and to remain anonymous, but they are not a uniform to show off. Let’s leave the logic of military blocks to the press of the regime and to the reports of the police, we are angry proletarians. Today the hatred towards the bosses and the police is not exclusive to militant sects worn out by years of isolation and search for purism, but a reality that enters with force the life of so many.
14th December 2010 in Rome, the battles of Val Susa against the TAV, the revolts in Greece and mass expropriations in London tell us something on the social temperature of the present in which we live, on how endurance has gone out of fashion. We don’t give a fuck of demonstrative gestures and allusions to revolt. As a very long winter of pacification seems to finally croak, rebellion doesn’t go through symbols, even if the latter are more beautiful and evocative than the zombies of politics, but it goes through actions and practical and efficient instruments. Identities and ideological fetishes catch on exactly because of a historical lack of insurrection, whereas today to pick up the possibility of insurrection means to take the responsibility for raising one’s sights.
The battle of Piazza San Giovanni was an occasion to measure oneself against police power, and there the day took its mass breath. There were people of all kinds and ages to face police charges, many unmasked and at their first experience in the streets… nothing was arranged and decided in advance. The strongest and most explosive moment of the demonstration, the one that brought down all plans, stirred the blood and made the atmosphere hot had as its only protagonist the determination to take hold of a piazza and defend it, the uncontrolled and widespread anger.
There is much to learn from this demonstration of courage, displayed mainly by fed up kids without flags, like many of their peers in many other cities of the world. What Black Bloc? Instinct, practical intelligence and sudden reciprocity of intents: to attack a police van, re-launch the teargas and charge the police. The shout is Free Rome. Vandals can do it by themselves.
Organization by little groups, affinities and friendships, precise objectives and agility are common characteristics that make us almost undetectable to the eyes of the enemy. The civil war scenario that resonates from many parts of the world has crashed the faded image of the Spanish protest… the party of the citizens has lost. The call of revolt is much stronger. We won’t ever go back… Fuck off!
Asilo Occupato of Via Alessandria 12, Turin.
19-10-11.
Ευχαριστούμε για την ενημέρωση 😉
[…] http://rioter.info/2011/10/21/occupyrome2/ […]
[…] και τροποποιήσεις.Επίσης από το Πρακτορείο Rioters:http://rioter.info/2011/10/21/occupyrome2/μια σημείωση για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του […]
Διευθύνσεις των κρατουμένων για τις ταραχές στη Ρώμη:
Ilaria Ciancamerla
c/o Casa di Reclusione di Rebibbia.
Via Bartolo Longo, 72
00156 Roma
Fabrizio Filippi
Robert Scarlet
Stefano Canigliaro
Giovanni Caputi
Giuseppe Ciurleo
Alessandro Venuto
Giovanni Venuto
Lorenzo Giuliani
Valerio Pascali
c/o Casa Circondariale REGINA COELI
via della Lungara, 29
00165 Roma
Leonardo Vecchiolla [σε απεργία πείνας-πιθανόν να μεταφερθεί αλλού σύντομα]
Casa circondariale di Chieti
via E. Ianni, 30
66100 Chieti
Στα ευχάριστα, επίθεση δέχθηκε ο Nichi Vendola, πρόεδρος της Απουλίας (η περιφέρεια στο “τακούνι” της μπότας που σχηματίζει στον χάρτη η Ιταλία). Ο πρώην κομμουνιστής, ανοιχτόμυαλος, φίλος των social media, των ομοφυλοφίλων κλπ, επόμενος υποψήφιος για την προεδρία της Ιταλίας με τους σοσιαλιστές υπερθεμάτιζε πάνω στη γνωστή κασσέτα περί κουκουλοφόρων του μπλακ μπλοκ που προβοκάρουν τις διαδηλώσεις και τα λοιπά, όταν ένας 50χρονος εργάτης αποδοκίμασε τον υποψήφιο πρόεδρο φωνάζοντας “το μπλακ μπλοκ δεν είναι βάρβαροι”, ενώ ακολούθησε συμπλοκή με την προσωπική φρουρά του Vendola.
Πηγή: Informa-azione
Στο μεταξύ, τα ιταλικά συνδικάτα βάσης (COBAS) στέλνουν την αλληλεγγύη τους στο ΚΚΕ:
“η γιγαντιαία φιλονικία στην Πλ. Συντάγματος την ημέρα της γενικής απεργίας με τις υπηρεσίες τάξης του ΚΚΕ που έδιωξαν με παλουκιές 500 αναρχικούς απ’ την πλατεία, αφήνοντας πίσω 40αριά τραυματίες κι απ’ τις δυο πλευρές, και διασφάλισαν μια διαδήλωση 30.000 ανθρώπων που, παρά τους πολλούς τραυματισμούς, ένιωσαν απελευθερωμένοι από μια απειλή”
“la gigantesca rissa a P.Syntagma nel giorno dell’ultimo sciopero
generale con il servizio d’ordine del Partito comunista greco (KKE) che scaccia a
bastonate dalla piazza 500 anarchici che attaccavano la polizia, lasciando a terra una quarantina di persone dei due schieramenti, e vi insedia un corteo di trentamila persone che, malgrado i tanti feriti, si sentono liberate da una minaccia”
Πηγή: http://tiggilibero.altervista.org/?p=2778
Στο κοινοβουλευτικό θέατρο, κι ενώ οι βουλευτές της αριστεράς ξεσπαθώνουν κατά των “κουκουλοφόρων” του “μπλακ μπλοκ”, οι δεξιοί είναι πιο πρακτικοί: επαναφορά της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας του ’70 και απαγόρευση διαδηλώσεων! Ο δήμαρχος της Ρώμης ήδη απαγόρευσε κάθε διαδήλωση στην “αιώνια πόλη” για τον επόμενο μήνα, εκτός από ειρηνικές καθηστικές διαμαρτυρίες σε συγκεκριμένους χώρους.
Όσον αφορά τα ΜΜΕ, τόσο τα προσκείμενα στην κυβέρνηση (και στην Ιταλία όπως κι εδώ, τα ΜΜΕ βασίζονται οικονομικά στην εύνοια της εκάστοτε κυβέρνησης που τα ελέγχει μέσω κρατικών διαφημίσεων κι επιχορηγήσεων), όσο και τα αριστερά, έχουν καταφύγει σε μια υβριστική εκστρατεία δαιμονοποίησης των “βίαιων” διαδηλωτών, κάτι που αντανακλά και σε πολλά μπλογκς.
Περισσότερα: http://italycalling.wordpress.com/2011/10/23/occupy-rome-one-week-after/
Μετά τις ταραχές
Οι διαδηλώσεις στη Ρώμη άφησαν πίσω τους 70 τραυματίες και εκατομμύρια ζημιών, και το ιταλικό κίνημα να αναρωτιέται για την ίδια του τη δύναμη και τα όριά του. Αρκετές αναγνώσεις του γεγονότος αυτού θεώρησαν το ξέσπασμα της βίας μια “ήττα” για ολόκληρο το κίνημα, αν και υπήρχαν και διαφορετικές αντιλήψεις για τα γεγονότα.
Οι επιθέσεις της αστυνομίας ανάγκασαν τους μη-βίαιους διαδηλωτές να αποχωρήσουν απ’ την Piazza San Giovanni, την πλατεία όπου η διαδήλωση υποτίθεται ότι θα κατέληγε. Παραδοσιακά θεωρείται η τελευταία πλατεία απ’ όπου περνούν οι μαζικές διαδηλώσεις και οι πορείες στη Ρώμη, η ικανότητα των οποίων να την γεμίζουν λαμβάνεται σαν μια απόδειξη της ισχύος του κινήματος. Σχολιαστές εντός του κινήματος θεώρησαν αυτό το επεισόδιο μια ιστορική αποτυχία, ενώ άλλοι πρότειναν ότι αυτό που συνέβη θα αλλάξει τα δεδομένα ως προς το τί θα επιτρέπεται να κάνουν οι διαδηλωτές στο μέλλον.
Οι “παράπλευρες δράσεις” με πρωταγωνιστές μη-βίαιους διαδωτές (όπως αυτοί που έβαλαν λουλούδια στην είσοδο ενός σταθμού του μετρό) είναι αυτές στις οποίες έδωσε έμφαση η ζωντανή ανταπόκριση της “La Repubblica”, όμως ήταν η φωτογραφία ενός σπασμένου αγάλματος της παρθένου μαρίας που κυκλοφόρησε παντού, κι έγινε μια μάλλον ανεπιθύμητη εικόνα των Ιταλών αγανακτισμένων. Μεταξύ τους, αρκετοί τώρα προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα απομόνωσης των εξτρεμιστών και των συγκρουσιακών με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων και η οργουελλιανή πρόταση χρήσης του facebook για ταυτοποίηση και στιγματισμό “των βίαιων”.
Σε ποιό βαθμό ήταν το Occupy Rome μια αποτυχία; και, πιο συγκεκριμένα, η αποτυχία μιας μέρας διαδηλώσεων συνεπάγεται αυτόματα και την αποτυχία ενός κινήματος; Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, δεν υπάρχει μια κοινά αποδεκτή απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα.
Το Black Bloc: ένα σκιάχτρο παντός καιρού
Οι ταραχοποιοί ταυτοποιήθηκαν ως μέλη του “μπλακ μπλοκ” από τα περισσότερα κατεστημένα ΜΜΕ. Τί ακριβώς είναι όμως το ιταλικό μπλακ μπλοκ; Το μπλακ μπλοκ γεννήθηκε στις αρχές του ’80 στην Βόρεια Ευρώπη σαν μια εξεγερτική τακτική, που περιελάμβανε γρήγορες δράσεις ενάντια σε σύμβολα του καπιταλισμού, όπως τράπεζες ή γραφεία πολυεθνικών, συνήθως αποφεύγοντας μια άμεση επαφή με την αστυνομία μέσω του συντονισμού των ομάδων για να προστατεύσουν τους υπόλοιπους διαδηλωτές από τους κινδύνους που ενείχαν τελικά οι δράσεις τους (στμ. έτσι εξηγείται και η εικόνα των ομοιόμορφων μαύρων μπλοκ στη Γερμανία και αλλού, οι λίγοι δράστες χάνονταν μετά μέσα στο πλήθος των πολλών μαυροφορεμένων, ενώ σύσσωμο το μπλοκ προσπαθούσε να κρατήσει άμυνα απέναντι σε προσπάθειες της αστυνομίας να συλλάβει τους δράστες ή να διαλύσει το μπλοκ. Όλη αυτή η λογική πατάει πάνω στις νομικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες της καταστολής που χαρακτήριζαν αυτές τις χώρες περισσότερο την περίοδο εκείνη). Από το G8 στη Γένουα (2001), τα ιταλικά ΜΜΕ άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σε συνάρτηση με εικόνες που έφερναν στην κοινή γνώμη αίσθηση καταστροφής και φόβου. Πολλοί λένε ότι το ιταλικό “μπλακ μπλοκ” δεν είναι παρά ένα όνομα χωρίς υπόσταση, που χρησιμοποιείται σαν ταμπέλα για άσχετα μεταξύ τους φαινόμενα όπως αυθόρμητες εκρήξεις οργής, συντονισμένες δράσεις ομάδων που δεν έχουν σχέση με την αρχική φιλοσοφία του μπλακ μπλοκ ή, ακόμα χειρότερα, φασιστικές προβοκάτσιες.
Στη διάρκεια της συνόδου των G8 στη Γένουα, η έλλειψη αστυνομικής καταστολής ορισμένων τέτοιων επεισοδίων βίας έδωσε ώθηση σε πολλές υποψίες για την πραγματική φύση αυτού του “μπλοκ”. Μεταξύ ενός ωχετού θεωριών συνωμοσίας και της απόλυτης πολιτικής σύγχυσης, η φύση του ιταλικού “μπλακ μπλοκ” είναι μέχρι τις μέρες μας, δύσκολο να προσδιοριστεί.
Ωστόσο, από τις βίαιες συγκρούσεις στη Ρώμη, στις 14 Δεκέμβρη, μερικοί παρατήρησαν μια αλλαγή στα συνηθισμένα μοτίβα, περνώντας από μια γενική αποδοκιμασία ενάντια στους casseurs (στμ: οι “σπάστες”, από τους ταραχοποιούς των γαλλικών προαστίων) προς μια μαζική υποστήριξη ή τουλάχιστον μια σιωπηλή αλληλεγγύη. Μ’ άλλα λόγια, μια απογοητευμένη και χωρίς ψευδαισθήσεις νεολαία, που δε βλέπει παρά υποσχέσεις, ή ακόμα χειρότερα, απειλές, γίνεται ολοένα και πιο βίαιη ελλείψει άλλης πολιτικής προοπτικής.
Στη διάρκεια των διαδηλώσεων της 15ης Οκτώβρη πάντως, τα πράγματα φαίνεται να ήταν πιο σύνθετα: μερικές μικρές ομάδες ταραχοποιών που άρχισαν να καίνε αμάξια και κτίρια ήδη από τα πρώτα μέτρα της πορείας αποδοκιμάστηκαν με βρισιές, σπρώχτηκαν έξω, μέχρι και χτυπήθηκαν από άλλους διαδηλωτές. Σε μια περίπτωση, ένας ταραχοποιός έριξε μια κροτίδα εναντίον άλλων διαδηλωτών, από την οποία ένας νέος έχασε δυο δάχτυλα.
Ο σχολιασμός του αριστερού τύπου
Αρκετοί σχολιαστές υπογράμισαν τις διαφορές μεταξύ ταραχοποιών και της μεγάλης μάζας των ειρηνικών διαδηλωτών που ύψωναν τις φωνές της οργής τους ενάντια στο τραπεζικό σύστημα, αντιπαρατάσσοντας τα ιδανικά τους για δικαιοσύνη και ισότητα. Αυτή για παράδειγμα είναι η άποψη της κεντροαριστερής εφημερίδας La Repubblica, της δημοφιλούς ιταλικής εφημερίδας που συνδέεται άμεσα με το δημοκρατικό κόμμα (PD). Παρόλο που οι απόψεις της είναι αρκετά μετριοπαθείς και δεν αντιπροσωπεύουν το κίνημα, πρέπει να ειπωθεί ότι τους τελευταίους μήνες η Repubblica έδωσε χώρο σε μερικά στοιχεία του κινήματος, όπως οι Popolo Viola, στην κυριολεξία οι “βιολεττί άνθρωποι”, που εν μέρει μοιράζονται το πιο σύνθετο πολιτικό πρόταγμα των αγανακτισμένων με την δική τους αντι-μπερλουσκονική στάση. Τίτλοι όπως “Ci hanno rovinato la giornata” (Χάλασαν την μέρα), αντιπροσωπεύουν το γενικό συναίσθημα στη La Repubblica.
Πιο ριζοσπαστικές φωνές εξέφρασαν διαφορετικές τοποθετήσεις. Το εντιτόριαλ του Valentino Parlato στην κομμουνιστική εφημερίδα “Il Manifesto” ακούγεται ελαφρώς απολογητικό των ταραχών. Ενώ ορίζει τις διαδηλώσεις αυτές ως το ξεκίνημα μιας “Νέας Εποχής”, ο Parlato καλεί τους αναγνώστες του να θεωρήσουν τις συγκρούσεις ως συμπτώματα μιας επείγουσας ανάγκης για αλλαγή: “Υπήρξαν ταραχές και συγκρούσεις εναντίον της αστυνομίας, στη Ρώμη. Θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν”, παραδέχεται ο δημοσιογράφος. Όμως συνεχίζει: “Ωστόσο, στην τρέχουσα συνθήκη, με την ανεργία στους νέους να βρίσκεται σε ιστορικό ρεκόρ, οι συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτες. Θα συνεχίσω λέγοντας: ήταν καλό που συνέβησαν. Ήταν εκπαιδευτικό. Αυτές οι ταραχές είναι συμπτώματα της επείγουσας ανάγκης να βγούμε από ένα παρόν που είναι η τρέχουσα συνέχεια ενός μη αναστρέψιμου παρελθόντος”.
Μια άλλη κομμουνιστική εφημερίδα, η Liberazione, (το πρώην επίσημο όργανο του κομμουνιστικού κόμματος Rifondazione Comunista) εξέφρασε μια διαφορετική γνώωμη. Ο Checchino Antonini (δημοσιογράφος και ειδικός του κινήματος που συγκέντρωσε με επιτυχία την προσοχή στην αστυνομική βία εναντίον του Federico Aldrovandi) έγραψε σήμερα ότι μισό εκατομμύριο διαδηλωτών βρέθηκαν όμηροι λιγοστών ταραχοποιών. Κι αυτός επίσης αναγνώρισε την ανάγκη αντιμετώπισης ενός δύσκολου ερωτήματος, προκειμένου να ανοίξουν αποτελεσματικά νέοι χώροι δημοκρατίας και συμμετοχής: “Η διάχυσή τους σε πολλές διαφορετικές τροχιές, λόγω του τελικού αποτελέσματος της πορείας, αποκάλυψε το μέγεθος της μαζικής συμμετοχής. Ήταν φανερό ότι δε χρειαζόταν να είναι μια γιορτή. Η αγανάκτιση δεν φέρει μαζί της μια παιγνιώδη δυναμική, αλλά μάλλον τη σκληρότητα της παρούσας κρίσης, και τις συνέπειές της στην κοινωνία. Όμως αυτά τα σκηνικά αντάρτικου, οι καπνοί, τα μαυρισμένα κουφάρια των καμμένων αμαξιών (συχνά φθηνά αμάξια) που άφησαν πίσω τους διάφορα κομμάτια της πορείας μας αφήνουν με ένα αναπάντητο ερώτημα: σε ποιόν ανήκει η διαδήλωση αυτή;
Η συζήτηση μέσα στο κίνημα
Μεγάλη ήταν και η συζήτηση που έλαβε χώρα στο διαδίκτυο, μεταξύ διαφόρων δραστών και συμμετεχόντων. Ο ιταλός συγγραφέας Alessandro Leogrande εξέφρασε τον κριτικισμό του στις ταραχές στο MinimaEtMoralia, την ιταλική ιστοσελίδα γρήγορων αναρτήσεων. Ο Leogrande αποκάλεσε τους βίαιους διαδηλωτές και τους ταραχοποιούς “φασίστες” που παίζουν το παιχνίδι του Μπερλουσκόνι, επαναλαμβάνοντας ένα μουχλιασμένο κλισέ με μόνη χρήση τη συκοφαντία στο κίνημα. Στην αρχή της παρέμβασής του, γράφει: “εξοργίσατε την piazza San Giovanni, ιστορικό ορόσημο του ιταλικού εργατικού κινήματος”, και σε άλλο σημείο του κειμένου του: “επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα για δέκα χρόνια τώρα. Αρκετά μ’ αυτό το καθοδικό σπιράλ που φέρνει την καταστολή στους πολλούς για τη βία των λίγων. Αρκετά μ’ αυτές τις αδιέξοδες ταραχές. Αρκετά μ’ αυτή την επιδεικτική χορογραφία της βίας, αρκετά με το γνωστό παιχνιδάκι μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, τόσο στημένο που δεν υπάρχει πια τίποτα αυθόρμητο σ’ αυτό. Κι ακόμα, εδώ είστε, να επαναλαμβάνετε τα ίδια πράγματα. Και σας έχουμε σιχαθεί. Έχουμε σιχαθεί τις δικαιολογίες για τα αδικιολόγητα. Δεν είστε “σύντροφοι που κάνετε λάθος”. Είστε φασίστες του χειρίστου είδους: συστηματικοί καταστροφείς όλων αυτών που θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί μ’ έναν διαφορετικό τρόπο”. Εν κατακλείδι, ο Leogrande ισχυρίζεται ότι όλο το κίνημα είναι όμηρος αυτού του ξεσπάσματος της αυτοαναφορικής βίας, πιάνοντας ολόκληρο το διάλογο.
Την ημέρα των διαδηλώσεων, το Giap, το δημοφιλές μπλογκ της ιταλικής συγγραφικής κολλεκτίβας των Wu Ming, προσέφερε επίσης ζωντανή μετάδοση απ’ το Twitter και αρκετά κοινωνικά ραδιόφωνα, διαδίδοντας τις ειδήσεις την ίδια στιγμή, για να βοηθήσει αυτούς που έπαιζαν τις ζωές τους στους δρόμους. Αμέσως μετά τις ταραχές, στα σχόλια του μπλογκ έλαβε χώρα μια ζωντανή και βαθιά διαιρεμένη συζήτηση, που συνεχίζεται ακόμη.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ιταλική συγγραφική κολλεκτίβα στάθηκε αρκετά επικριτική στο κάλεσμα της διαδήλωσης. Ωστόσο, αργότερα έγραψαν πως στη διάρκεια και αμέσως μετά τις ταραχές, ο κριτικισμός πρέπει να δώσει τη θέση του στον κριτικό διάλογο και στην υποστήριξη αυτών που τραυματίστηκαν και συνελήφθησαν κατά την καταστολή της πορείας.
Η συζήτηση αξίζει να συνοψισθεί καθώς παρουσιάζει πολλές από τις όψεις της κουβέντας σε ευρύτερη κλίμακα: προσφέρει λοιπόν ένα σύνολο ζητημάτων που θα είναι σημαντικά για το μέλλον του κινήματος στις διάφορες τάσεις του.
Πρώτον, η διαίτερη μεταξύ μη-βίαιων διαδηλωτών και μιας μικρής μειοψηφίας βίαιων ταραχοποιών αμφισβητείται, όπως και στις ταραχές της 14 Δεκέμβρη του 2009. Ωστόσο, αυτό είναι αμφιλεγόμενο. Ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ευρύτερων τμημάτων της διαδήλωσης να χειροκροτούν και να υποστηρίζουν τις βίαιες ενέργειες εναντίον αμαξιών και τραπεζών, άλλοι μάρτυρες καταλογίζουν αντιθέτως έλλειψη υποστήριξης και απομόνωση των ταραχοποιών από την μάζα των μη-βίαιων και ειρηνικών διαδηλωτών. Το μεγαλύτερο μέρος των σχολίων δείχνουν την ίδια αστάθεια.
Περισσότερο γενικά, υπάρχει μια ευρεία κατανόηση ότι οι βίαιες δράσεις δεν ήταν απλά το αποτέλεσμα λίγων, απομονωμένων στοιχείων. Μερικοί σχολιαστές αποκήρυξαν την υπόθεση των “poseurs”, δηλαδή νεοφασιστών ή πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών που παριστάνουν τους διαδηλωτές), ως λανθασμένη και συμπλεγματική στάση, που εμποδίζει το κίνημα απ’ το να διερωτηθεί πάνω στη βία του. Ορισμένοι ακόμα, προτείνουν ότι η έμφαση στη φυσική σύγκρουση είανι συνέπεια μιας ανδρικής σωβινιστικής εμμονής.
Στην ίδια ανάρτηση, άλλοι αποκήρυξαν τα όρια μιας επικοινωνιακής προσέγγισης, που προτάσσει το “μεγάλο γεγονός” αντί για το χτίσιμο ενός λαϊκού κινήματος βάσης. Προσανατολιζόμενοι αποκλειστικά στον αγώνα στους δρόμους, και πιο συγκεκριμένα στη φυσική αντίπαράθεση στον δρόμο, επισκιάζουμε την πολυπλοκότητα των λόγων που μας έφεραν να διαδηλώνουμε, ενώ περιορίζουμε το όλο ζήτημα σε ένα πρόβλημα δημοσίας τάξης. Τελικά, άλλοι σχολιαστές τονίζουν τη διαφορά μεταξύ του ιταλικού κινήματος -που υιοθετεί μια ιταλοκεντρική μορφή και επικεντρώνει στον Μπερλουσκόνι- και του παγκόσμιου κινήματος, γύρω απ’ τα κακά του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του καπιταλισμού. Η τελετουργία της ιταλικής μορφής (μια πανεθνική διαδήλωση στη Ρώμη, βάσει της ρητορικής των μεγάλων μαζικών συγκεντρώσεων τις οποίες προσπαθεί με μηδαμινή επιτυχία να εκμεταλλευτεί το κίνημα τις τελευταίες 2 δεκαετίες) ήταν επίσης αντίθετη με την δημιουργικότητα που επέδειξαν οι εκατοντάδες καταλήψεις σ’ ολόκληρον τον κόσμο.
Όση απόσταση κι αν έχει η μια τοποθέτηση από την άλλη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για όλους τους σχολιαστές το βίαιο επεισόδιο της Ρώμης μοιάζει κάτι προβληματικό κι αμφιλεγόμενο, που σηκώνει συζήτηση και ανάλυση προκειμένου να δυναμωθεί το κίνημα. Ορισμένοι σχολίασαν ότι η βία κατάφερε να κάνει τον Mario Draghi (διευθυντής της Τράπεζας της Ιταλίας και μέλλων επικεφαλής της ΕΚΤ) να φανεί, στα τρομαγμένα μάτια της κοινής γνώμης, ένας καλός και συμπαθητικός πολιτικός, όταν δήλωνε ότι κατανοούσε τους λόγους που διαδηλώνουν οι πολίτες αλλά όχι και τις ταραχές.
Προοπτικές για το μέλλον;
Είναι αδύνατον να προεικάσουμε το μέλλον ενός μεγάλου και ποικιλόμορφου κινήματος απ’ το αποτέλεσμα μιας μέρας. Ειδικά με μια τόσο αβέβαιη και αντιφατική κατάσταση. Αυτά τα επεισόδια θα αφήσουν αδιαμφισβήτητα μια βαριά κληρονομιά, ενώ η συζήτηση που εγείρεται μεταξύ των διαφόρων πολιτικών υποκειμένων θα τραβήξει μάλλον για αρκετό καιρό ακόμη. Η συνταγή των πανεθνικών διαδηλώσεων θα εγκαταληφθεί για χάρη πιο δημιουργικών και πολυκεντρικών μορφών;
Εντωμεταξύ, μια αστυνομική εππιχείρηση διεξάγεται ακόμη, και αρκετές προτάσεις φαίνεται να δείχνουν προς μια στροφή στον ολοκληρωτισμό: ο Antonio Di Pietro, ηγέτης του αντιπολιτευομένου κόμματος “Ιταλία Αξιών” πρότεινε την επανεγκατάσταση του “Legge Reale” ενός εξαιρετικά περισταλτικού νόμου της δεκαετίας του ’70, που επέτρεπε αρκετές παραβιάσεις δικαιωμάτων με πρόσχημα το ξέσπασμα της τρομοκρατίας. Αυτή η πρόταση ήδη συνάντησε την ενθουσιώδη υποστήριξη του υπουργού εσωτερικών Roberto Maroni.
συγγραφέας: f
Πηγή: http://strugglesinitaly.wordpress.com/2011/10/18/occupy-rome-the-day-after/
[…] http://rioter.info/2011/10/21/occupyrome2/ […]
[…] http://rioter.info/2011/10/21/occupyrome2/ […]
Το ανθρωποκυνηγητό συνεχίζεται:
27/10: νέα σύλληψη 28χρονου στην Πίζα. Πέντε ανήλικοι συλληφθέντες της 15/10 τίθενται πλέον σε κατ’ οίκον περιορισμό για “αντίσταση κατά της αρχής”.