Category: Třídní válka

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία – Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Εδώ και πάνω από τρεις εβδομάδες, η Τουρκία σείεται από μια μαζική προλεταριακή εξέγερση, που στο κορύφωμά της κατέβασε στον δρόμο σχεδόν 5 εκατομμύρια διαδηλωτές σ’ όλη τη χώρα. Η αρχική σπίθα που οδήγησε στην ανάφλεξη του κινήματος ήταν η βάρβαρη κρατική καταστολή, όταν δηλαδή η αστυνομία τσάκισε μια διαδήλωση ενάντια στην καταστροφή και ανάπλαση του πάρκου Γκεζί, στην κεντρική Κωνσταντινούπολη (δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ, τον τόπο του διαβόητου μακελειού των εργατών του 1977 που κατέχει έκτοτε υψηλή συμβολική σημασία για το προλεταριακό κίνημα στην Τουρκία).

Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης κι έπειτα της Άγκυρας, της Σμύρνης, των Αδάνων, της Μερσίνας, της Αντιόχειας κι άλλων 50 μεγαλουπόλεων κι επαρχιών κατακλύσθηκαν από διαδηλωτές και ταραχοποιούς που απελευθέρωσαν τη συσσωρευμένη οργή τους ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και τους μπάτσους του. Άγριοι ξυλοδαρμοί, υδροβόλες αύρες, πλαστικές σφαίρες και τόνοι δακρυγόνων εκ μέρους της αστυνομίας, απαντήθηκαν με οργανωμένη αντίασταση: έγερση οδοφραγμάτων και χρήση κάθε “όπλου” που μπορούσε να βρεθεί στους δρόμους. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ως τώρα έχουν στοιχήσει τη ζωή επτά διαδηλωτών και τουλάχιστον ενός μπάτσου. Με το μπλοκάρισμα ορισμένων λεωφόρων και λιμανιών, διακόπηκε επίσης εν μέρει η εμπορευματική κυκλοφορία. Σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς των συνδικάτων, πάνω από 800.000 εργάτες έλαβαν μέρος στην απεργία της 17ης Ιούνη που καλυπτόταν από πολλά συνδικάτα (ενώ πιθανότατα αρκετοί ακόμη δεν πήγαν στη δουλειά, ή βρήκαν άλλους τρόπους να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις). Η εξέγερση επηρέασε ακόμη το χρηματιστήριο καθώς και διάφορους δείκτες της τουρκικής οικονομίας.

Σε μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν οι μπάτσοι (όπως στην περιοχή της Ταξίμ), πολλοί ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν, συζήτησαν και δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα αντίστασης. Ορισμένοι μεμονωμένοι στρατιώτες έδειξαν αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές, διανέμοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (ενώ ο στρατός ως τέτοιος σε αρκετές περιπτώσεις συνέδραμε την αστυνομία στην καταστολή). Αρκετοί παλιοί διαχωρισμοί και ιδεολογικές περιχαρακώσεις που επιβάλλονταν από την κυρίαρχη ιδεολογική μηχανή του καπιταλιστικού κράτους και ενσωματώνονταν από το προλεταριάτο στην Τουρκία αρχίζουν να διαρρηγνύονται (μεταξύ αυτών, η διαίρεση σε “Τούρκους” εναντίον “Κούρδων”, “Αράβων”, “Αρμενίων”, “αριστερών” εναντίον “δεξιών”, “υποτακτικών γυναικών” εναντίον “συντηρητικών ανδρών”, και ως έναν βαθμό “κοσμικών” εναντίον “θρησκευομένων”). Τα αστικά ΜΜΕ, ως εργαλεία του ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους, δε θα μπορούσαν φυσικά να είναι ουδέτερα, στον βαθμό που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, καθώς καλύπτουν την μαζική εξέγερση (αφού στην αρχή προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την κατάσταση αγνοώντας την) επικεντρώνουν στις συγκρούσεις, στα νέφη δακρυγόνου, σε μια αντίθεση “περιθωριακών ομάδων” ταραχοποιών εναντίον “ειρηνικών διαδηλωτών”, στις εθνικές σημαίες και τα πορτραίτα του Μουσταφά Κεμάλ, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το κίνημα εντός μιας διεκδίκησης για δημοκρατία, κατά της “αύξουσας ισλαμοποίησης” ή του αυταρχισμού του Ερντογάν, υπό την ταμπέλα της “τουρκικής άνοιξης” ή μιας ακόμα “πολύχρωμης επανάστασης” που υφίσταται χάρη και μόνο στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Διάφοροι κοινωνιολόγοι κι αναλυτές από την Αριστερά, θολώνοντας τα νερά της προλεταριακής φύσης του κινήματος στην Τουρκία, φτάνουν στο σημείο να το κατηγοριοποιούν ως “ένα κίνημα της μεσαίας τάξης”, θέτοντας δημαγωγικού τύπου ερωτήσεις όπως πότε και αν “θα μπει στο παιχνίδι η εργατική τάξη”, λες και το προλεταριάτο ταυτίζεται με τα γαμημένα συνδικάτα τους, τα οποία σε κάθε μαζική διαδήλωση κύριο μέλημα έχουν το πώς θα διεξάγουν τον “διάλογο με την κυβέρνηση” για να εξασφαλιστεί η “ειρήνη και σταθερότητα” όπως δήλωσαν ξανά τα μεγαλύτερα τουρκικά συνδικάτα, “για την προστασία της εθνικής οικονομίας” που είναι “το μέλλον της Τουρκίας”! και τα οποία με τις τυπικές προανηγγειλμένες ψευτο-απεργίες τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόδιο για την πραγματική ταξική πάλη: μια πραγματική απεργία σημαίνει επίθεση στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής, χωρίς προειδοποιήσεις και χρονικά όρια.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι το κίνημα στην Τουρκία ξεπροβάλει μέσα από την πραγματική αθλιότητα της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου μόχθου, με την πανταχού παρούσα και πάντοτε αυξανόμενη ανάγκη της να καταπιέσει κάθε υποψία αδιαμεσολάβητης ανθρώπινης δραστηριότητας, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο της φυσικής εξόντωσης των δραστών της. Έτσι, για μας, η αρχική αντίσταση στο κόψιμο των δένδρων στο πάρκο Γκεζί δεν είναι παρά μια μικρή εκδήλωση του προλεταριακού αγώνα ενάντια σε μια απ’ τις όψεις του καπιταλισμού: την οικολογική καταστροφή που αναπόφευκτα φέρει μέσα στην ανάπτυξή του, που είναι αδιαχώριστο προϊόν της ανάπτυξης αυτής, και που στην Τουρκία ειδικά παίρνει την μορφή της τεχνητής πλημμύρας τεράστιων περιοχών, της αποψίλωσης δασών, μιας κρίσης αποβλήτων ανάλογης αυτής της Νότιας Ιταλίας, πετρελαιοκηλίδων κλπ. Μια καταστροφή που με τη σειρά της οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών των τροφίμων τοπικά και συμβάλλει στην “κρίση των τροφίμων” παγκόσμια. Ταυτόχρονα, οι προλεταριακές γειτονιές των πόλεων όλης της χώρας κατεδαφίζονται για να ξαναχτιστούν ως κτίρια γραφείων και ακριβά διαμερίσματα. Με την ίδια λογική λοιπόν που ο πολύχρονος αγώνας ενάντια στα βασανιστήρια και τις δολοφονίες στα χέρια του κράτους, δεν ισοδυναμεί με ένα αίτημα για “μεταρρύθμιση της αστυνομίας”, έτσι και η οργή ενάντια στην επιβολή μιας “ισλαμιστικής” εκδοχής της καπιταλιστικής ηθικής δε σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με τη “δυτική-φιλελεύθερη” εκδοχή.

Παρά την ηρωική αποφασιστικότητα των ταξικών αδελφών μας που αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή στους δρόμους, παρά τη χαρά της αντίστασης, κι όλα τα σπουδαία συναισθήματα της συλλογικότητας στον αγώνα, στα οδοφράγματα, στην αλληλοβοήθεια απέναντι στα δακρυγόνα, το μοίρασμα της τροφής, της συζήτησης, όλες αυτές τις εικόνες που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν, το κίνημα απέχει απ’ το να είναι “αυθεντικά” επαναστατικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε προλεταριακό κίνημα περιέχει εσωτερικές αντιφάσεις. Στην τρέχουσα εξέγερση στην Τουρκία αυτές εκδηλώνονται με την επιμονή στην εστίαση σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης ως νούμερο ένα εχθρό (αυτό που εκπροσωπείται απ’ τον Ερντογάν και το κόμμα του, AKP), με τις διάφορες εκδηλώσεις της: “οικολογικές”, “κοσμικές”, “εθνικιστικές”, “ειρηνιστικές” ή των “θεαματικών οδομαχιών” με την μάταια ρίψη πετρών εναντίον αυρών.

Πρόσφαται φαίνετια ότι έχει ξεκινήσει ένας μετασχηματισμός της ενέργειας. Οι συγκεντρώσεις των “ανθρώπων που στέκονται” μετασχηματίζουν την προηγούμενη ηρωική και παθιασμένη αντίσταση σε ειρηνιστικά και υποτακτικά happenings, τα οποία καλωσορίζει το κράτος ως μια πιθανή αφετηρία ενός δια-ταξικού διαλόγου και ως μια ευκαιρία για τις κατασταλτικές δυνάμεις (την αστυνομία και ολόκληρο τον ιδεολογικό μηχανισμό) να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στην αντεπίθεσή τους εναντίον αγωνιστών (τώρα που τα γουρούνια δεν είναι απασχολημένα με τον πετροπόλεμο και την αποφυγή των μολότωφ που έπεφταν βροχή στα κεφάλια τους, μπόρεσε να οργανωθεί μια μαζική επιλεκτική κατασταλτική επιχείρηση συλλήψεων και φυλακίσεων).

Όπως κάθε προλεταριακό κίνημα, έτσι και το τρέχον κίνημα στην Τουρκία, πρέπει σε πρώτη φάση να απαλλαγεί από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να ξεκόψει απ’ τη “δική του” αστική τάξη. Είναι πάντοτε το προλεταριάτο που χύνει το αίμα του και πληρώνει το τίμημα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη. Και το προλεταριάτο στην Τουρκία όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με την άρχουσα τάξη και το Κράτος της!

Όμως έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από κοινού με όλους τους άλλους προλεταρίους σε κάθε χώρα, κάθε εθνικότητα, φυλή και φύλο. Έτσι, όσον αφορά την Τουρκία και το Κράτος της, που επιχειρεί να αναβαθμιστεί από κοινού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πάνω από την εμφύλια σύγκρουση στη Συρία, αυτό σημαίνει: πρακτική αντίσταση στη στρατιωτική θητεία, διατάραξη της κυκλοφορίας των πολεμοφοδίων, αντιπολεμική προπαγάνδα μεταξύ των κληρωτών στρατιωτών, και τέλος, την αντιμετώπιση των άλλων κληρωτών “στρατιωτών” όχι ως εχθρών αλλά ως προλεταρίους ντυμένους στα χακί.

Μόνο όταν το κίνημα διευρυνθεί και βαθύνει, μόνο όταν γενικεύσει την αντίθεσή του σε όλες τις απόπειρες της τοπικής άρχουσας τάξης να το παγιδεύσει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, θα έχει μια πιθανότητα να υπάρξει και να ευδοκιμήσει. Το κίνημα πρέπει τώρα να ξεπεράσει κάθε ξεχωριστό συμφέρον που αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, και πρέπει να εκφράσει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να επικεντρωθεί στη διατήρηση και την επέκταση των οργανωτικών δομών που το προλεταριάτο παρήγαγε στις υψηλότερες στιγμές του τρέχοντος αγώνα του, να τις βαθύνει και να τις ενισχύσει εκτιμώντας τον τρέχοντα και τους προηγούμενους ιστορικούς αγώνες, να τις εισαγάγει στο νέο κύμα των κινημάτων ανοιχτού ταξικού πολέμου δυνατότερες, με σαφέστερο πρόγραμμα, ικανές να αντιπαρατεθούν με όλους όσους θέλουν να τις παγιδεύσουν, και να εφαρμόσει τα μέσα και τις μεθόδους που θα το κάνουν αυτό.

Ας μη ξεγελιόμαστε με φαντασιώσεις, η κανονικότητα ήταν ο λόγος που όλοι μας βγήκαμε στους δρόμους. Αυτή η κανονικότητα είναι η κατάσταση της εκμετάλλευσής μας, της φτώχειας μας, της καταστολής μας, των πολέμων και της εθνικιστικής αηδίας, της καταπίεσης και της βίας μεταξύ των φύλων, των φυλών, των εθνικοτήτων. Μπορούμε τώρα να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό σύστημα. Μέσα σε κάθε μαζική και υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση μπορούμε πια να δούμε την μέλλουσα κοινωνία να δρα μέσα στην παρούσα!

Σύντροφοι, προλετάριοι!
Εξεγερθείτε, Όλοι στους δρόμους!

Για πραγματικές απεργίες χωρίς εξαγγελίες και χρονικά όρια!
Στριμώξτε τα αφεντικά!

Ξεπεράστε τους επιβεβλημένους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας!
Με αλληλεγγύη προς όσους υφίστανται την μεγαλύτερη καταπίεση κι εκμετάλλευση!

Δεν υποστηρίζουμε τη “δική μας” αστική τάξη, ούτε την εθνική οικονομία της!
Δε δίνουμε το αίμα μας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους!

Ο μόνος πόλεμος που θα πολεμήσουμε είναι ο ταξικός πόλεμος!

Διεθνιστές Προλετάριοι/Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Πηγή: http://www.autistici.org/tridnivalka/we-received-publish-not-about-trees-but-not-about-democracy-either/

Αίγυπτος: Τίποτα δεν άλλαξε, όλα τώρα αρχίζουν…

Κείμενο για τους πρόσφατους αγώνες της “Αραβικής Άνοιξης” στην Αίγυπτο

Ο καθένας, οτιδήποτε κι αν λέει, οτιδήποτε κι αν κάνει, παίρνει μέρος στην πάλη των τάξεων… Με ενεργητικό ή παθητικό τρόπο… Αναπτύσσοντας κι εμβαθαίνοντάς την ή ακόμα αρνούμενος ότι αυτή υπάρχει.. Ως υποκείμενο της ίδιας της ύπαρξής του είτε ως αντικείμενο της επιβίωσής του κάτω απ’ τη δικτατορία της αξίας… Με το μέρος του προλεταριάτου ή με της μπουρζουαζίας… Ως ανθρώπινο ον είτε ως χρήσιμος ηλίθιος του κεφαλαίου… “Η ιστορία όλων των κοινωνιών μέχρι σήμερα είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων” (Καρλ Μαρξ)

Σ’ αυτό το σύντομο κείμενο πάνω στους τρέχοντες αγώνες στην Αίγυπτο, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στη σημαντική κατάφαση της ιστορικής πάλης της τάξης μας ενάντια στην τυραννία της αξίας, ενάντια στην εκμετάλλευση. Ο στόχος μας προφανώς δεν είναι μια ανάλυση των γεγονότων αυτών προκειμένου απλώς να τα κατανοήσουμε, αλλά ο μετασχηματισμός τους, η διακοπή της ιστορικής καθημερινής φύσης της προλεταριακής ζωής στην αθλιότητα που μας περιβάλλει, προκειμένου να ξεριζώσουμε αποτελεσματικά την κοινωνική σχέση του κεφαλαίου από προσώπου γης. Δεν επιθυμούμε να ξοδέψουμε τον χρόνο μας περιγράφοντας γεμίζοντας σελίδες με τη φρίκη αυτής της κοινωνίας θανάτου και πόνου. Δεν έχουμε καμμία διάθεση να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας μέσα από μια παθητική κι ακαδημαϊκή οπτική. Δεν μας ενδιαφέρει μια βιολογική περιγραφή του κεφαλαίου, και δεν έχουμε καμμία πρόθεση να το περιγράψουμε με έναν υποτιθέμενο αντικειμενικό τρόπο. Αντιθέτως ο στόχος μας είναι να λάβουμε άμεσα μέρος στην ολοκληρωτική καταστροφή του και να δράσουμε μέσα στην κίνηση της νεκρολογίας του… Κι αυτό σημαίνει να βρισκόμαστε σταθερά στην καρδιά των γεγονότων που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας, να έχουμε μια αποφασιστική συμμετοχή σ’ αυτά ως ενεργός κι αποφασιστική δύναμη…

Εδώ και πάνω από δυο χρόνια, ένα σημαντικό κύμα αγώνων κατέκλυσε το Μαγκρέμπ και το Μασρέκ (την αραβική Β. Αφρική και Μέση Ανατολή). Η μία μετά την άλλη, χώρες όπως η Τυνησία, η Αίγυπτος, το Μπαχρέιν, η Υεμένη, η Λιβύη και η Συρία… τυλίχθηκαν στις φλόγες της εξέγερσης… Ορισμένοι “δικτάτορες” έπεσαν, ενώ άλλοι κρατιούνται απ’ τα απομεινάρια της εξουσίας τους, η καταστολή γιγαντώθηκε παντού, καθώς το προλεταριάτο είναι αποφασισμένο να μη θυσιαστεί στον βωμό της αξίας χωρίς τουλάχιστον να πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Αγώνες ενάντια στην πείνα, ενάντια στη φτώχεια, ενάντια στην αύξηση των τιμών των “βασικών” διατροφικών προϊόντων, ενάντια στην ανεργία, ενάντια στην ατιμωρησία των βασανιστών, ενάντια στην αλαζονεία των αφεντών που οχυρώνονται στα ολοένα και λιγότερο προσβάσιμα φρούριά τους..

Κι όταν οι “δικτάτορες” εκδιώκονται υπό την πίεση “του δρόμου” (δημοσιογραφικός ευφημισμός που υποκαθιστά χαλαρά το αυθεντικό υποκείμενο των κινημάτων αυτών: δηλαδή το αγωνιζόμενο προλεταριάτο!), ή ακόμα καλύτερα, όταν η παγκόσμια αστική τάξη και οι κεντρικοί σχηματισμοί της αφαιρούν τον έναν ή τον άλλον τοπικό διευθυντή τους που δεν είναι πια ικανός να ελέγξει την κατάσταση, τότε “νέα πρόσωπα” εμφανίζονται, πιο αξιόπιστοι “εναλλακτικοί” πολιτικοί αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν την κοινωνική ειρήνη και την επιχειρηματική τάξη και νομιμότητα. Όμως πολύ σύντομα, ο αγώνας ξαναβρίσκει τη δυναμική του όπως βλέπουμε εδώ και δυο χρόνια…

Στην Τυνησία, ούτε μέρα δεν περνά χωρίς διαδηλώσεις, καθηστικές διαμαρτυρίες, καταλήψεις, άγριες απεργίες στην Τύνιδα, τη Σφαξ, τη Σιλιάνα, την Κασσερίνη, το Ελ Κεφ, τη Γκάφσα, το Ρεντεγιέφ κ.α. χωρίς αστυνομικά τμήματα να πυρπολούνται από οργισμένους προλετάριους, που προφανώς δεν πιστεύουν πια σε καμμία υπόσχεση των διαχειριστών της επιβίωσής τους, και που σπέρνουν έτσι τους σπόρους ενός ολοένα και πιο παγκόσμιου καλέσματος σε αμφισβήτηση αυτού του κόσμου της μιζέριας. Οι “νέοι” ηγέτες (ένα μείγμα “προοδευτικών” και ισλαμιστικών φραξιών) αποδοκιμάζονται τυπικά όποτε αποτολμούν κάποια δημόσια εμφάνιση όπως για παράδειγμα στην “επέτειο της επανάστασης”, οπότε και τα γραφεία του κυβερνόντος ισλαμιστικού κόμματος “Ενναχντά” πυρπολήθηκαν από προλεταρίους που βαρέθηκαν να τους εμπαίζει και να τους πηδά η αστική τάξη.

Στις αρχές του Φλεβάρη, το μελίσσι της “αριστερής εναλλακτικής” στην μέση του δρόμου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής χιλιάδων προλεταρίων. Ο Chokri Belaid ήταν ο ηγέτης του “ενιαίου κόμματος δημοκρατών πατριωτών” (τυπικό αστικό πρόγραμμα!), μιας από τις πιο σημαντικές οργανώσεις μέλη του “Λαϊκού Μετώπου” που αναγκάζεται να ριζοσπαστικοποιεί κάπως τα λόγια του κάτω απ’ την πίεση του προλεταριάτου, προκειμένου να μοιάζει με μια πειστική εναλλακτική απέναντι στους ισλαμιστές και στο “κενό εξουσίας” που θα ήταν μια συνέπεια της ανάπτυξης της κοινωνικής αναταραχής. Το ζήτημα εδώ δεν είναι εάν ορισμένοι προλετάριοι ταυτίζονται με έναν “αντίπαλο” της κυβέρνησης Ενναχντά ή όχι. Απλώς εκφράζουν μια συμπάθεια προς κάποιον που θεωρείται επίσης θύμα του ίδιου κρατικού εχθρού, καθώς οι ισλαμιστικές πολιτοφυλακές, τα τάγματα θανάτου και άλλοι μπάτσοι καταδιώκουν κι εκτελούν ριζοσπάστες προλεταρίους μέρα και νύχτα. Από ‘κει και πέρα, δεν προκαλεί έκπληξη που στην περίσταση αυτή η τάξη μας έχει εντείνει την επίθεσή της στοχεύοντας ό,τι πιο φανερό και μισητό εκπροσωπεί αυτό το κράτος…

Στη Συρία δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο βομβαρδισμός των πόλεων και οι σφαγές, η τρομακτική κρατική καταστολή και η στρατιωτικοποίησή της, αντιπροσωπεύουν μια καχεκτική δύναμη που προσπαθεί να στρατολογήσει προλετάριους στον αγώνα (ένοπλους ή μη) της μιας ή της άλλης αστικής φράξιας που ανταγωνίζονται η μια την άλλη για τον έλεγχο της εξουσίας και τη διαχείριση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Όλες οι διεθνείς και τοπικές κρατικές δυνάμεις (Ρωσσία, Ιράν και Κίνα απ’ την μία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Τουρκία, Γαλλία, ΗΠΑ κλπ, από την άλλη) σπρώχνουν την ταξική αντιπαράθεση προς τη στρατιωτικοποίηση, προκειμένου να διαλύσουν τη δυναμική της ανατροπής αυτού του κόσμου της μιζέριας, να στερήσουν με λίγα λόγια απ’ το προλεταριάτο την ταξική του αυτονομία… Το τρίτο στρατόπεδο στη Συρία (δηλαδή οι προλετάριοι που αντιτίθενται καί στους δυο πόλους της αντεπανάστασης) τείνει να εξαλειφθεί ή να στρατολογηθεί σ’ ένα απ’ τα άλλα δύο, εάν η απομόνωση στην οποία έχει βυθιστεί δε διαρρηχθεί, εάν ο οικουμενικός χαρακτήρας του αγώνα του (που εμφανίζεται σε όλους τους αγώνες της τάξης μας) δεν τεθεί σε πρώτο πλάνο, εάν δε βρει άμεσα μια ηχώ στους αγώνες του, εάν νέες εστίες εξέγερσης δεν αναπτυχθούν γρήγορα αλλού, ώστε η αδηφάγος αστική τάξη να μη βρει ούτε λεπτό ησυχίας…

Και είναι ακριβώς από την Αίγυπτο, όπου τα τύμπανα του κοινωνικού πολέμου ηχούν όλο και πιο δυνατά, που μπορούμε να ακούσουμε τις φωνές που αναγγέλουν το αποφασιστικό βάθεμα του κοινωνικού ανταγωνισμού στην περιοχή και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

“Ψήφος σε κανέναν…”

Όταν ο “δικτάτορας” Μουμπάρακ εκδιώχθηκε, ολόκληρη η μπουρζουαζία διαφήμισε την εγκαθίδρυση της “δημοκρατίας” όπου ο “κυρίαρχος λαός” θα συμμετάσχει στη διαμόρφωση του μέλλοντός του, και η φωνή του επιτέλους θα ακουστεί. Όμως πολύ σύντομα η αστική τάξη άφησε κατά μέρους τις ψευδαισθήσεις της, καθώς οι εκλογές για συντακτική συνέλευση τον Νοέμβριο του 2011, όπως και οι προεδρικές εκλογές τον Ιούνιο του 2012 (με πάνω από 58% αποχή) και το δημοψήφισμα τον περασμένο Δεκέμβριο (με αποχή ρεκόρ αυτή τη φορά, που ξεπέρασε το 68%), δηλαδή κάθε γύρος του εκλογικού τσίρκου απορριπτόταν κι από ένα ολοένα και πιο σημαντικό τμήμα του προλεταριάτου με μια πραγματική ενεργητική αποχή. Κοντά στην πλατεία Ταχρίρ, κάποιος έγραψε σ’ έναν τοίχο: “Ψήφο σε κανέναν, γιατί κανένας (δε) θα κρατήσει τις υποσχέσεις του, κανένας (δε) θα εισακούσει τους φτωχούς, κανένας (δεν) ενδιαφέρεται”. Ωστόσο, το κράτος κατάφερε να κινητοποιήσει μερικά εκατομμύρια χρήσιμων ηλιθίων που έγιναν συνεργοί του εκλογικού οργίου. Και είναι εξαιτίας αυτών των ανθρώπων που η “Μουσουλμανική Αδελφότητα” και άλλοι Ισλαμιστές έγιναν (προς ώρας!) οι “νέοι κύριοι” της χώρας. Μπορούμε λοιπόν να δούμε πολύ καλά πώς, μέσα απ’ αυτόν τον μύθο του “κυρίαρχου λαού”, δυο αντιφατικοί πόλοι έρχονται αντιμέτωποι εντός του ίδιου πληθυσμού: απ’ την μια, ο “αιγυπτιακός λαός” που παίρνει μέρος στις εκλογές και κατ’ επέκταση στη σταθεροποίηση της δημοκρατικής δικτατορίας, κι απ’ την άλλη μεριά του κοινωνικού οδοφράγματος, το προλεταριάτο που αγωνίζεται και αρνείται τις εκλογές αυτές και μέσω της άμεσης δράσης συνεχίζει να εκφράζει την περιφρόνησή του (ασφαλώς ακόμη συγκεχυμένη και περιορισμένη) για τη δημοκρατία.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε επίσης τη δυναμική απάντηση που απηύθηναν οι αγωνιστές που υπέγραψαν ως “Σύντροφοι από το Κάιρο” προς το Occupy Wall Street (OWS) τον Νοέμβριο του 2011. Το OWS, εν είδει “αλληλεγγύης”, προσφέρθηκε να στείλει μερικούς “τοποτηρητές για τις εκλογές” στην Αίγυπτο, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι “όλα θα κυλήσουν ομαλώς”. Ορίστε τί δήλωναν οι “Σύντροφοι από το Κάιρο”: “Για να λέμε την αλήθεια, η είδηση μάλλον μας σόκαρε. Εμείς περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας προσπαθώντας να σκεφτούμε ποιός θα ζητούσε μια τέτοια βοήθεια εκ μέρους μας. Έχουμε κάποια περίσκεψη όσον αφορά την ιδέα αυτή, και θα θέλαμε να συμμετάσχουμε στη συζήτησή σας. Νομίζουμε ότι έχετε κατεβεί στον δρόμο και έχετε καταλάβει πάρκα και πόλεις από δυσαρέσκεια για τις ψεύτικες υποσχέσεις και τον εμπαιγμό της πολιτικής των εκλογών. […] γιατί τότε, θα έπρεπε οι δικές μας εκλογές να είναι για σας μια αιτία για πανηγυρισμούς, όταν ακόμα και στην καλύτερη δυνατή περίπτωση θα βρει ακόμα ένα “αντιπροσωπευτικό” σώμα που θα άρχει βάσει των συμφερόντων του 1% πάνω στο υπόλοιπο 99% που είμαστε εμείς; […] Είναι αυτό κάτι που θέλετε να διαφυλάξετε την ομαλότητά του;

Παρά τους εμφανείς περιορισμούς του κειμένου αυτού, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τη γνήσια αλληλεγγύη μας με την απάντηση των “Συντρόφων από το Κάιρο”. Πράγματι, αυτό που πρότεινε το OWS σημαίνει ότι ο καπιταλιστικός κόσμος θα μπορούσε να διαιρεθεί σ’ ένα ελάχιστο δύο κόσμων, όπου εμφανίζονται διαφορετικές συνθήκες και διαφορετικά καθήκοντα μένει να αναληφθούν: Αφενός, ο “δυτικός” και πλούσιος κόσμος όπου οι εκλογές και ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη, κι απ’ την άλλη οι “υποανάπτυκτες” χώρες ή ο “τρίτος κόσμος” όπου το καθήκον των προλεταριακών μαζών είναι να υπερασπιστούν μια προοδευτική φράξια της άρχουσας τάξης και τη χρήση των αστικών μέσων όπως οι εκλογές… Αυτό είναι φυσικά εντελώς λάθος, πατερναλιστικό κι αηδιαστικό για τους αδερφούς και τις αδερφές μας σ’ ολόκληρο τον κόσμο που είναι αντιμέτωποι με τους ίδιους εχθρούς, την ίδια καταπίεση, την ίδια εκμετάλλευση, και που χρησιμοποιούν τα ίδια όπλα και τα ίδια μέσα για να επαναστατικοποιήσουν τον κόσμο, για να καταλύσουν την ταξική κοινωνία.

Όμως από τότε που ο ισλαμιστής Μορσί εξελέγη πρόεδρος, έγινε εμφανές ότι αυτή η αστική φράση θα απαξιωνόταν πολύ γρήγορα καθώς ήταν ανίκανη να αντιμετωπίσει το ουσιαστικό καθήκον της, να διαχειριστεί την καπιταλιστική κοινωνική σχέση προς συμφέρον της άρχουσας τάξης, και την ίδια στιγμή να προσποιηθεί ότι θα ικανοποιήσει τις ψευδείς υποσχέσεις για αλλαγές και “πρόνοια” που μερικά εκατομμύρια χρήσιμων ηλιθίων (“ο αιγυπτιακός λαός” που δουλεύει και ψηφίζει) πίστεψαν. Μπροστά στο γκρέμισμα των αυταπατών, τις περικοπές, τις αυξήσεις στις τιμές των βασικών αγαθών, την ολοένα και πιο έντονη καταστολή, το προλεταριάτο ξαναβγήκε στην επίθεση και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Μορσί αμφισβητήθηκε στους δρόμους με την ίδια δύναμη κι αποφασιστικότητα που αμφισβητήθηκε κι ο Μουμπάρακ λίγους μήνες νωρίτερα…

“Να κάνουμε τα πράγματα μη-συμφέροντα για τους καπιταλιστές”

Η διαχείριση της κοινωνικής ειρήνης στην Αίγυπτο (που διασαλεύτηκε μετά από μόλις 18 μέρες προλεταριακών διαδηλώσεων και απεργιών, με έναν “δικτάτορα” υπερβολικά δυσκίνητο και ανίκανο να διαχειριστεί την καπιταλιστική κοινωνική σχέση σύμφωνα με τα συμφέροντα των business) δεν απέφερε διόλου καρπούς. Ένα από τα πρώτα μέτρα της αποοκατάστασης του καπιταλιστικού νόμου και τάξης που ανέλαβε η στρατιωτική κλίκα μετά την πτώση του Μουμπάρακ, ήταν να καταργήσει τις απεργίες (“οι οποίες καταστρέφουν τη χώρα”!). Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι καθ’ όλα τα τελευταία δύο χρόνια το προλεταριάτο αρνιόταν κάθε εργασιακή πειθαρχία, κάθε θυσία, εν συντομία, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να “κάνει τα πράγματα μη-συμφέροντα για τους καπιταλιστές”, για να παραφράσουμε τους συντρόφους του KAPD (του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας) των αρχών του 1920. Τον περασμένο Οκτώβρη, δηλαδή ελάχιστες εβδομάδες μετά τις προεδρικές εκλογές, η “Παγκόσμια Τράπεζα” αποκάλυψε την “ανησυχία” της (τουλάχιστον) για το εύρος της κοινωνικής αναταραχής στην Αίγυπτο όπου περισσότερες από 300 απεργίες καταγράφηκαν μόλις στις δυο πρώτες βδομάδες του Σεπτέμβρη, οι περισσότερες των οποίων στους πιο κρίσιμους τομείς της οικονομίας που ανήκουν στον στρατό. Περισσότερες από 2.000 απεργίες καταγράφηκαν τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, παρά την καταστολή και την ποινικοποίηση των μαχητικών εργατών.

Τον περασμένο Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, ορισμένοι άνθρωποι ξεσήκωσαν θύελλες για το νέο σύνταγμα που επέβαλλε η “Μουσουλμανική Αδελφότητα”, δηλαδή σε τελική ανάλυση το κράτος των καπιταλιστών, του οποίου αυτοί οι ισλαμιστές όπως και οι στρατιωτικοί, δεν είναι παρά πολιτικοί εκπρόσωποί του, και το οποίο σύνταγμα περιέχει μέτρα που ακυρώνουν τις όποιες ελευθερίες (όπως λένε οι φιλελεύθεροι και κάθε είδους λάτρεις της υποκρισίας που συνιστά η δημοκρατική δικτατορία). Όμως αυτά τα μέτρα δεν ήταν παρά προπέτασμα καπνού για άλλα μέτρα του ίδιου συντάγματος που σταθεροποιούν την αντεργατική καταστολή και θεσμοθετούν τη συνέχιση των πολυάριθμων συλλήψεων και δικών εναντίον μαχητικών εργατών που συμμετείχαν στην ανάππτυξη των άγριων απεργιών. Και είναι ενάντια σ’ αυτήν τη ρητή προσπάθεια να φιμωθεί η τάξη μας που χιλιάδες μαχόμενοι προλετάριοι βγήκαν στους δρόμους στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, το Πορτ Σάιδ, την Ισμαηλία κλπ, και επιτέθηκαν στο προεδρικό παλάτι, και συγκρούστηκαν με τους μπάτσους καθώς και με τις ισλαμιστικές πολιτοφυλακές και τους μπράβους του παραστρατιωτικού τμήματος της “Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, και πυρπόλησαν δεκάδες γραφείων τους σ’ όλη τη χώρα. Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ενώ εξέφρασαν τρόπον τινά την περιφρόνησή τους προς την (“δημοκρατικά εκλεγμένη” ας το υπενθυμίσουμε ξανά αυτό) ισλαμιστική “νέα εξουσία”, τα ταξικά μας αδέρφια θέλησαν επίισης να τιμήσουν τους σημαντικούς κι αιματηρούς αγώνες του Νοέμβρη του 2011 (που έγιναν γνωστοί και ως “η μάχη της οδού Μοχάμεντ Μαχμούντ”) όπου πάνω από 40 ταξικοί μας σύντροφοι σκοτώθηκαν, μποϋκοτάροντας τις εκλογές της συντακτικής συνέλευσης.

Όλη αυτή η ανταρσία, αυτή η εξέγερση, αυτή η βαθυά ριζωμένη άρνηση υποταγής στους νόμους και την εργατική πειθαρχία του Κεφαλαίου, η αντίθεση στα δημοκρατικά εκλογικά παιχνίδια που ταΐζουν τη τάξη μας, το σαμποτάζ της εθνικής οικονομίας οδήγησαν την αιγυπτιακή οικονομία σε μια καταστροφική κατάσταση κρίσης. Το εθνικό νόμισμα, η Αιγυπτιακή Λίρα, πρέπει να υποτιμηθεί, τα νομισματικά αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας, που έφταναν τα 36 δισ. λίρες τον Ιανουάριο του 2011 (δηλαδή πριν την πτώση του Μουμπάρακ), δε ξεπερνούσαν τα 12 δισ. μόλις δυο χρόνια αργότερα, μετά βίας επαρκή για την πληρωμή των εισαγωγών βασικών προϊόντων για ένα τρίμηνο. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση χρειάζεται επειγόντως 15 δισ. λίρες προκειμένου να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, όμως προς το παρόν μόνο το Κατάρ έχει δεχθεί να δανείσει 5 δισ. τα οποία όμως απέχουν πολύ από ολόκληρο το χρειαζούμενο ποσό. Το περασμένο καλοκαίρι, ο πρόεδρος Μορσί διαπραγματεύτηκε ένα δάνειο 4,8 δισ. από το ΔΝΤ, όμως η εξέλιξη των άγριων απεργιών και της κοινωνικής αναταραχής ανέβαλλαν την τελική συμφωνία. Το “υπονοούμενο” του ΔΝΤ εδώ είναι ότι η Αίγυπτος πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη, την κοινωνική ειρήνη στη χώρα, καθώς και να σταματήσει τις επιδοτήσεις των “βασικών προϊόντων” που εξασφαλίζει η αιγυπτιακή κυβέρνηση, κάτι που αναπόφευκτα δημιουργεί ένα νέο κύμα ταραχών… Ολοένα και γρηγορότερα, η τοπική όπως και η παγκόσμια αστική τάξη φτάνει σ’ ένα αδιέξοδο στη συστημική κρίση της…

Στον δρόμο προς την 25 Γενάρη 2013

Αυτήν την ημερομηνία που ορίζει επίσημα τη δεύτερη επέτειο του ξεκινήματος “της επανάστασης” που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, οι προλεταριακές δυνάμεις εκφράστηκαν ξανά μαζικά στους δρόμους, συγκρουόμενες με τις δυνάμεις της συντήρησης αυτού του γέρικου κόσμου. Τα γεγονότα αυτά δεν αναπαριστούν έναν “δεύτερο γύρο της επανάστασης”, κι ακόμα λιγότερο “μια δεύτερη επανάσταση”, αλλά είναι η ίδια ακριβώς κίνηση της τάξης μας, η ίδια διαδικασία αμφισβήτησης που υπάρχει, το ίδιο κίνημα που συνεχίζεται, που αναπτύσσεται και καταφάσκει στον εαυτό του και δυναμώνει. Και η συνέχεια αυτή δεν είναι μόνο χρονική, πχ. στο γεγονός ότι δεν υπήρξε καμμία “εκεχειρία” μεταξύ προλεταριάτου και αστικής τάξης εδώ και δυο χρόνια. Έχει να κάνει επίσης με το περιεχόμενο του αγώνα, τη συνείδηση μέσω της οποίας το κίνημα διατρανώνει όχι μόνο σε τί είναι εδώ και τώρα ενάντια, αλλά και υπέρ τίνος μάχεται μέσα σε ιστορικά πλαίσια. Για πολλούς απ’ όσους εξεγέρθηκαν εναντίον του Μουμπάρακ είναι σήμερα σαφές, ότι στην πραγματικότητα εξεγείρονταν ενάντια σε κάθε προσωποποίηση της καπιταλιστικής σχέσης της εκμετάλλευσης. Έχει να κάνει με τη συνέχεια και το βάθεμα της ρήξης του Γενάρη του 2011 που άνοιξε το έδαφος για τις ακτίνες φωτός μιας αναπόφευκτης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης. Η τάξη μας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μερικές αλλαγές στη διακόσμηση της εκμετάλλευσης (πχ, με διάφορους γύρους αναμετρήσεων του εκλογικού τσίρκου, νέα συντάγματα, “ελευθερία του τύπου” κλπ) μαζί με διάφορα μέτρα αποκατάστασης της εθνικής οικονομίας και άρα αύξησης του βαθμού της εκμετάλλευσης.

Με τα μαθήματα των βίαιων συγκρούσεων του περασμένου Νοέμβρη και Δεκέμβρη, ορισμένα πιο αποφασισμένα και προχωρημένα στοιχεία της τάξης μας ανέπτυξαν την επίθεση και την ασφάλεια των προλεταριακών πορειών οργανωνόμενα σε αυτόνομες ομάδες μάχης που αντιμετωπίζουν κάθε απόπειρα των ισλαμιστών τραμπούκων να τσακίσουν το κίνημα. Όλα τα ΜΜΕ αφιέρωσαν ένα τουλάχιστον ρεπορτάζ στην εμφάνιση “μιας νέας ομάδας, του αιγυπτιακού Μπλακ Μπλοκ”… Αισθητικοποίηση και λοιπές αηδίες… Όμως εδώ και μήνες ολόκληρους, στην πραγματικότητα ήδη πριν “την επανάσταση” του 2011, αυτή η προλεταριακή διασύνδεση (που προέρχεται απ’ τη δυναμική του κινήματος στον αγώνα) αναπτύσσεται, δυναμώνει και σταθεροποιείται στην Αίγυπτο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο οπουδήποτε η τάξη μας σηκώνει κεφάλι μετά από δεκαετίες πόνου, δουλικότητας και σιωπής… Πολλές μαχητικές εκφράσεις και δομές εμφανίζονται εκ νέου από τα βάθη αυτής της παμπάλαιης κοινωνικής αντιπαράθεσης μεταξύ των ανταγωνιστικών δυνάμεων καί των δύο κοινωνικών τάξεων, που σφυρηλατούν τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της τάξης μας, τα όρια και την ακατανοησία της: “ελευθεριακοί”, “επαναστάτες συνδικαλιστές”, “επαναστάτες σοσιαλιστές”, “αναρχικοί”, “κομμουνιστές”, “Μπλακ Μπλοκ”, “Ultras”, “Χούλιγκανς” κλπ είναι μόνο μερικές απ’ τις ονομασίες που οι μειοψηφίες αυτές έχουν δώσει στους εαυτούς τους ή που έχουν αποδοθεί ως ταμπέλες από τα αστικά ΜΜΕ για τη δράση, τις ρήξεις και τα όριά τους.

Από την Παρασκευή 25 Γενάρη, σημαντικές διαδηλώσεις και ταραχές συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα, δείχνοντας έτσι ότι τον παροξυσμό της παγκόσμιας κρίσης (“κοινωνικής”, “οικονομικής”, “πολιτικής”) και την απλούστευση του ανταγωνισμού μεταξύ τμημάτων του αγωνιζόμενου προλεταριάτου και της τελευταίας πολιτικής εναλλακτικής -της “Μουσουλμανικής Αδελφότητας”- που έριξε στο παιχνίδι το σύστημα της διαχείρισης του καπιταλισμού.

Την επόμενη μέρα, η ανακοίνωση της θανατικής ποινής για 21 οπαδούς της ποδοσφαιρικής ομάδας του Πορτ Σάιδ προκάλεσε νέες ταραχές: αστυνομικά τμήματα δέχθηκαν επιθέσεις και πυρπολήθηκαν, όπως και γραφεία της “Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, ενώ ορισμένες ένοπλες ομάδες επιτέθηκαν στις κεντρικές φυλακές και αποπειράθηκαν να ελευθερώσουν κρατουμένους… Μέσα σε τρεις μέρες πάνω από σαράντα προλετάριοι σκοτώθηκαν από μπάτσους, κάτι που οδήγησε την κυβέρνηση στην επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης και σε απαγόρευση της κυκλοφορίας στο Πορτ Σάιδ, όπως και στις βιομηχανικές πόλεις της Ισμαηλίας και του Σουέζ. Όμως ο κόσμος αμφισβήτησε ανοιχτά την απόφαση αυτή, οργανώνοντας νυχτερινές διαδηλώσεις και παιχνίδια ποδοσφαίρου στους δρόμους, στα οποία συμμετείχαν και στρατιώτες που υποτίθεται βρίσκονταν εκεί για να επιβάλλουν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Μετά από μερικές μέρες, η απαγόρευση κυκλοφορίας “περιορίστηκε”, χωρίς ωστόσο να ανακληθεί πλήρως, καθώς δεν ήταν πια βέβαιη η υπακοή των στρατιωτών…

Στο ίδιο κλίμα ντεφαιτισμού μεταξύ των “δυνάμεων ασφαλείας”, αξίζει να σημειώσουμε ότι την ίδια περίοδο οι μπάτσοι διαδήλωναν ζητώντας απ’ την κυβέρνηση περισσότερη καταστολή, καλύτερο οπλισμό “προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους” ενάντια στους “ένοπλους αλήτες”, ενώ άλλα τμήματα της αστυνομίας κατέβηκαν στους δρόμους απ’ τις 12 Φλεβάρη για να εκφράσουν την άρνησή τους να χρησιμοποιηθούν ως όργανα καταστολής ενάντια στον πληθυσμό.

Θέλουμε επίσης να τονίσουμε την περιφρόνηση της τάξης μας απέναντι στην καιροσκοπική (τί έκπληξη…) συμπεριφορά της αστικής αντιπολίτευσης (που εκπροσωπείται κυρίως απ’ τη συμμαχία του “Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας”) στη διάρκεια αυτών των γεγονότων. Το ΕΜΣ, πάντα καθυστερημένο πίσω απ’ το κίνημα της τάξης μας, φοβισμένο απ’ τη δυναμική και τον ριζοσπαστισμό του, έχοντας προσπαθήσει να το καναλιζάρει αλλά μάταια, υπογράφει τελικά μια συμφωνία με την “Μουσουλμανική Αδελφότητα” καταδικάζοντας “κάθε μορφή βίας” την παραμονή της σημαντικής διαδήλωσης της 1ης Φλεβάρη, προκειμένου να καταφέρει να πάρει τον έλεγχο του κινήματος χαλιναγωγώντας την οργή μας. Όμως η τάξη μας απάντησε με οξύτητα σ’ αυτούς τους αστούς “αντιπολιτευόμενους” καθώς και στην κυβέρνηση, χτυπώντας ξανά (και ξανά και ξανά στις επόμενες μέρες) το προεδρικό μέγαρο… Όλες οι εκκλήσεις του ΕΜΣ από τούδε και στο εξής για “πτώση του καταπιεστικού καθεστώτος και της πολιτικής κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, όλες οι απόπειρές του δηλαδή να προσκολληθεί στο πνεύμα του ριζοσπαστικοποιούμενου κινήματος, αποβαίνουν άκαρπες καθώς αυτοί οι επαγγελματίες της πολιτικής έχουν χάσει κάθε κύρος ανάμεσα στους ίδιους τους διαδηλωτές που δεν τους απομένει παρά μια χούφτα χρήσιμων ηλιθίων για να πουλάνε τα φούμαρά τους…

Δεδομένου τούτου, δεν θέλουμε να επιχειρηματολογήσουμε εδώ για το περιεχόμενο των γεγονότων του Φεβρουαρίου του 2012, που στάθηκε η αιτία των θανατικών ποινών στο Πορτ σάιδ, όταν δηλαδή πάνω από 70 άνθρωποι που βρίσκονταν σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της τοπικής ομάδας και μιας άλλης από το Κάιρο σκοτώθηκαν σε μια σύγκρουση. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένα τμήματα του στρατού, συνειδητά, εν γνώσει τους προσπάθησαν να τιμωρήσουν “χούλιγκανς” του Καΐρου, γνωστούς για την μαχητική συμμετοχή τους στις ταραχές που συγκλόνισαν την Αίγυπτο. Απ’ την άλλη, το γεγονός ότι προλετάριοι “χούλιγκανς” του Πορτ Σάιδ, χρησιμοποιήθηκαν ως μισθοφόροι σ’ αυτή την απεχθή δουλειά, δεν έχει ακόμη αποδειχθεί, κι ακόμη κι αν ήταν έτσι, δε θα ήταν η πρώτη φορά στην ταραχώδη ιστορία της πάλης των τάξεων που κάποιοι προλετάριοι υπερασπίζονται (προσωρινά) τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του κράτους της ενάντια στα δικά τους συμφέροντα κι αυτά της τάξης μας… Ό,τι κι αν ήταν αυτή η σκιώδης υπόθεση, οι αγωνιζόμενοι προλετάριοι στο Πορτ Σάιδ δηλώνουν ξεκάθαρα από ποια πλευρά του κοινωνικού οδοφράγματος βρίσκονται όλες αυτές τις τελευταίες εβδομάδες…

Στην πράξη, από την Κυριακή 17 Φλεβάρη, σημαντικά τμήματα του προλεταριάτου του Πορτ Σάιδ ξεκίνησαν, έξω από οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση ή πολιτικό κόμμα, μια εκστρατεία “πολιτικής ανυπακοής”, που κατέληξε στο μπλοκάρισμα κάθε οικονομικής δραστηριότητας στη στρατηγικής σημασίας βιομηχανική ζώνη της διώρυγας του Σουέζ μέσω μιας γενικής απεργίας, αναγκάζοντας κάποια πλοία να αλλάξουν δρομολόγιο, αποκλείοντας δρόμους και σηκώνοντας οδοφράγματα σε κάθε είσοδο της πόλης, μπλοκάροντας τις σιδηροδρομικές γραμμές και τους δρόμους, οργανώνοντας συγκεντρώσεις κι αποκλεισμούς ώστε εργάτες άλλων εργοστασίων να απεργήσουν μαζί τους, κλείνουν σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες, αρνούνται να πληρώσουν φόρους, μποϋκοτάρουν την πληρωμή των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος, συγκρούονται σώμα-με-σώμα με τους μπάτσους, επιτίθενται και πυρπολούν τις μπατσοφωλιές, συγκρούσεις που οδήγησαν σε αρκετούς νεκρούς καί από τις δυο πλευρές κλπ. Αυτό που φαίνεται να χαρακτηρίζει την ανάπτυξη αυτήν του αγώνα είναι η αυτοοργάνωση των οργισμένων μαζών, που χρησιμοποιούν αυτόνομες δομές (“λαϊκές συνελεύσεις” κλπ), παίρνοντας στα χέρια τους τις διάφορες ουσιώδεις λειτουργίες της ζωής, όπως η διανομή (δωρεάν ή όχι) τροφίμων, το ζήτημα της παραγωγής (τίθεται το θέμα του τί θα παράγουμε και γιατί;), η άρνηση της εργασίας και του εκπαιδευτικού συστήματος κλπ. Εξαιτίας όλων αυτών των ρήξεων με την κατεστημένη κοινωνική τάξη, ορισμένοι αγωνιστές είπαν (ίσως λίγο νωρίς) ότι αυτή η εμπειρία αγώνα στο Πορτ Σάιδ είναι “μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου”, καθώς και “ένα πείραμα σε μια νέα μορφή ζωής, παραγωγής και ύπαρξης”, αποκαλώντας το “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα”… [1]

Τις μέρες που ακολούθησαν, αυτή η εκστρατεία άμεσης δράσης διαδόθηκε σαν πυρκαγιά στις υπόλοιπες πόλεις της ζώνης της διώρυγας, την Ισμαηλία και το Σουέζ, καθώς και σ’ αυτές του Δέλτα του Νείλου: βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των “δυνάμεων ασφαλείας” της αστικής τάξης και προλεταρίων που εμφανίζονται ολοένα και πιο αποφασισμένοι για μάχη ξέσπασαν στην Μανσούρα (με πολλούς νεκρούς), την Τάντα, το Ελ-Μαχάλλα Ελ-Κούμπρα κλπ, που φαίνεται να πηγαίνουν πέρα απ’ τον έλεγχο της δημόσιας τάξης… και μέχρι την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο. Επιπλέον, από τις 5 Μαρτίου, δεκάδες αστυνομικών τμημάτων στις περισσότερες περιφέρειες της χώρας επλήγησαν από απεργίες των μπάτσων που αρνούνταν να σταλλούν στα μέτωπα της μάχης ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές. Όλα αυτά είναι ενδεικτικά ενός σημαντικού επιπέδου αποδιάρθρωσης των κεντρικών δομών της κρατικής καταστολής… Το προκύπτον ζήτημα της “ασφάλειας” γίνεται κεντρικό για το κράτος σε βαθμό που η κυβέρνηση σχεδιάζει τη δημιουργία “ιδιωτικών αστυνομικών δυνάμεων” για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης, ή, όπως προτείνει η ισλαμιστική “υπερσυντηρητική” ομάδα Αλ-Γκαμά Αλ-Ισλαμία την οργάνωση “πολιτοφυλακών ασφαλείας” προκειμένου να “προστατευθεί η ιδιωτική ιδιοκτησία και οι τράπεζες”…

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε την έκρηξη της βίας που ακολούθησε την επιβεβαίωση των θανατικών ποινών για τους 21 του Πορτ Σάιδ το Σάββατο 9 Μαρτίου και ιδιαίτερα η απόφαση αθώωσης πολλών υψηλόβαθμων αστυνομικών ή μόνο συμβολικών ποινών σε άλλους. Στο Πορτ Σάιδ οι διαδηλωτές προσπάθησαν να μπλοκάρουν τη διώρυγα του Σουέζ, ενώ στο Κάιρο πυρπολήθηκαν κτίρια της αστυνομίας. Το ίδιο έγινε και με τα κεντρικά γραφεία της “αιγυπτιακής ένωσης ποδοσφαίρου”, κάτι που δείχνει την απώλεια ενδιαφέροντος από σημαντικά ενεργά και μαχητικά τμήματα του προλεταριάτου προς το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικά, που δεν μπορούν πια να εκπληρώσουν τη λειτουργία τους ως μέσα απόσπασης της προσοχής και τόνωσης του εθνικισμού. Τα στάδια αδειάζουν από προλετάριους που πλέον έχουν πολύ καλύτερα πράγματα να κάνουν στους δρόμους, να συζητήσουν “για πολιτική” και να επιτεθούν σε ό,τι δυσχεραίνει τις συνθήκες ζωής τους… Ομάδες οπαδών, όπως οι “Πράσινοι Αετοί” του Πορτ Σάιδ ή οι “Ultras Devils” και οι “Ultras Ahlawy” του Καΐρου, συμμετέχουν σε κοινωνικές κινητοποιήσεις στις οποίες συχνά αποτελούν τις “ομάδες κρούσης”. Ακόμα και κάποιοι δημοφιλείς ποδοσφαιριστές γύρισαν την πλάτη τους σ’ αυτήν την όψη της κοινωνίας του θεάματος για να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις της τάξης μας…

…

Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτό το σύντομο κείμενο για τους ταξικούς αγώνες στην Αίγυπτο με μερικές προγραμματικές σκέψεις, που δε βγαίνουν απ’ το μυαλό μας αλλά είναι οι άμεσες συνέπειες του κινήματος αυτού που εξελίσσεται μπρος στα μάτια μας. Υπάρχουν επίσης κάποια “μαθήματα” που μπορούμε να αντλήσουμε και που άλλες επαναστατικές μειοψηφίες ήδη παίρνουν απ’ τους αγώνες του παρελθόντος. Είτε από την εποχή του προλεταριακού κινήματος στη Γαλλία κατά τα χρόνια 1870-71, περισσότερο γνωστό υπό την ονομασία “Κομμούνα των Παρισίων”, είτε από την εποχή της επαναστατικής διαδικασίας που τάραξε τον κόσμο τα χρόνια 1917-21 και ιδιαίτερα στη Ρωσσία, καθώς επίσης κι από τις συμβουλιακές δημοκρατίες της Βαυαρίας και της Ουγγαρίας το 1919. Ή ακόμη στην Ισπανία το 1936-37 κλπ. Σ’ όλες αυτές τις στιγμές της υψηλής πάλης του προλεταριάτου, το κεφάλαιο στάθηκε ικανό να αντιπροτείνει κάθε πιθανή δημοκρατική εναλλακτική. Εν όψει ενός κοινού εχθρού (δηλαδή του προλεταριάτου) που απειλούσε τα ίδια τα θεμέλια της εκτεταμένης αναπαραγωγής της κυρίαρχης κοινωνικής σχέσης, όλες οι αστικές φράξιες που μέχρι χθες (επισήμως) “μισούσαν” η μια την άλλη, είτε ενώθηκαν ή παρέδωσαν η μία στην άλλη τη διαχείριση της κοινωνίας και της κοινωνικής ειρήνης. Ακόμα, το κεφάλαιο είναι ικανό -εάν χρειαστεί- να τις εναλλάξει με προλεταριακά στοιχεία που αναδεικνύονται από τους αγώνες, να θέσει αυτά επικεφαλής ορισμένων ουσιωδών λειτουργιών της “εξουσίας”, μετατρέποντάς τα έτσι σε διαχειριστές της κοινωνικής σχέσης και νεκροθάφτες των αγώνων (πρβλ: τον ρόλο της CNT και των “συντρόφων υπουργών” στην Ισπανία)…

Το κράτος είναι κοινωνική σχέση

Τέλος πάντων, όλα αυτά αποσκοπούν στο να πούμε ότι, αντίθετα με κάθε ιδεαλιστική πίστη που αποδίδει η κυρίαρχη ιδεολογία, και κατ’ επέκταση ένας μεγάλος αριθμός προλεταρίων και αγωνιστών, αντίθετα με το πώς το κράτος γίνεται γενικά αντιληπτό, δηλαδή στον περιορισμό του σε έναν “μηχανισμό”, έναν “θεσμό” ή απλά μια “δομή”, το κράτος δεν είναι ένα “ουδέτερο” εργαλείο που το προλεταριάτο θα μπορούσε να πάρει στα χέρια του και να χρησιμοποιήσει για δικό του σκοπό ή ακόμη κάτι που θα μπορούσε να μεταμορφωθεί από “κάθετο” όργανο εντολών σε “οριζόντιο” όργανο αποφάσεων (όπως το θέλει ο φετιχισμός και η μιζέρια του φεντεραλισμού!). Ένας μεγάλος αριθμός επαναστατών του παρελθόντος, είτε ήταν “αναρχικοί”, ή “κομμουνιστές”, “μαρξιστές”, “σοσιαλιστές επαναστάτες” κλπ συνήθως αντιλαμβάνονταν το κράτος ως ένα “εργαλείο” ή ως απλά “την κυβέρνηση”…

Το κράτος είναι κοινωνική σχέση, που συντίθεται από διάφορους μηχανισμούς (την κυβέρνηση, το κοινοβούλιο, την αστυνομία, τον στρατό, τους εργοδότες, τα συνδικάτα, τα πολιτικά κόμματα, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ) σε συνδυασμό με διάφορες ιδεολογίες που το σταθεροποιούν (τον κοινοβουλευτισμό, τη θρησκεία, τον θετικισμό, τον αυταρχισμό κλπ). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μ’ αυτό που έλεγε ο Μαλατέστα ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, ότι το κράτος μπορεί να βρεθεί ακόμα και μέσα στις σχέσεις μας…

Το κράτος είναι κοινωνική σχέση που αναπαράγεται ακόμα και μέσα στους αγώνες μας, ακόμα κι όταν μαχόμαστε αποφασιστικά εναντίον του.

Το κράτος είναι κοινωνική σχέση και ως τέτοιο εμφανίζεται στην Αίγυπτο όπου όλες οι αστικές φράξιες θέτουν την υποψηφιότητά τους για τη διαχείρισή του: από τον στρατό που ανέλαβε την “μετάβαση στη δημοκρατία” αφού συνόδεψε ως την έξοδο τον ανίκανο Μουμπάρακ, τους ισλαμιστές και το μαγικό φίλτρο τους θεϊκής έμπνευσης νεοφιλελευθερισμού, και τελευταίους και καταϊδρωμένους τους υποψηφίους όπως ο Ελ Μπαραντέι και οι άλλοι τσαρλατάνοι… Και είναι βέβαιο ότι όλες οι τάσεις του αριστερισμού περιμένουν στη γωνία για τη σειρά τους…

Το κράτος είναι κοινωνική σχέση και στην παρούσα φάση της ανάπτυξης των ταξικών κοινωνιών (και ο καπιταλισμός δεν είναι παρά το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ανάπτυξης ως σύνθεση των προηγουμένων τρόπων παραγωγής), το κράτος δεν μπορεί παρά να είναι κράτος των καπιταλιστών, κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να καταστραφεί από τη δυναμική της κοινωνικής επανάστασης, μέσα από την κίνηση της ανατροπής αυτού του κόσμου, που θα τερματίσει κάθε μορφή εκμετάλλευσης δημιουργώντας την κομμουνιστική κοινωνία…

Ποιά αλλαγή; Ποιά επανάσταση;

Διαχωρίζουμε τη θέση μας απ’ όλους αυτούς που (“εδώ” όπως κι “εκεί”) ζητούν “περισσότερη δημοκρατία”, αρνούμαστε αυτήν τη ψεύτικη διάκριση μεταξύ “δικτατορίας” και “δημοκρατίας”, επειδή παντού πρόκειται για το ίδιο κράτος, την ίδια δικτατορία του κέρδους και του χρήματος που επιβάλλεται ενάντια στις ανθρώπινες ανάγκες μας, παντού πρόκειται για τον ίδιο ασυμφιλίωτο ανταγωνισμό μεταξύ μιας τάξης πλουσίων και μιας τάξης που τείνει να μην έχει τίποτα, είτε μιλάμε για δημοκρατία, “κοινοβουλευτική”, “πολυκομματική”, “στρατιωτική”, “μονοκομματική” κλπ… Και η δημοκρατία αυτή παράγει τόσες ιδεολογίες, που τελικά γίνονται υλικές δυνάμεις, όπως ο μύθος του “κυρίαρχου λαού” που γίνεται η δύναμη που αντιτίθεται στην πράξη στον ταξικό ανταγωνισμό. Κάτω από τη δημοκρατική δικτατορία της αξίας, το προλεταριάτο διαλύεται στον “λαό” και καταλήγει δίπλα στον ιστορικό αντίπαλό του, την αστική τάξη, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του έθνους και της οικονομίας. Είτε πρόκειται για την Τυνησία ή για την Αίγυπτο, αυτός ο “κυρίαρχος λαός” που μέσω της ψήφου του επέλεξε έναν νέο αφέντη, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση θεωρητικά όσο και πρακτικά με το προλεταριάτο, του οποίου σημαντικά τμήματα αρνούνται ανοιχτά αυτήν τη φάρσα. Δεν είναι μόνο η αστική τάξη ενάντια στο προλεταριάτο, αλλά είναι επίσης και προλετάριοι ενάντια στο προλεταριάτο… Και αντίστοιχα, το προλεταριάτο πρέπει να οργανώσει την πάλη του ενάντια στον εαυτό του…

Τιτλοφορούμε αυτό το κείμενο “Τίποτα δεν άλλαξε, όλα τώρα αρχίζουν…” καθιστώντας προφανές ότι έχουμε σιχαθεί όλες αυτές τις “αλλαγές” και τις “επαναστάσεις” για τις οποίες μας μιλά η αστική τάξη, και που δεν είναι τίποτα παρά αλλαγές φρουράς εν όψει των μεγάλων ανατροπών που περιμένουμε και που θα οδηγήσουμε όλοι μας. Στην πράξη, τα πάντα ξεκίνησαν και είναι εξαιρετικά σημαντικό τα πάντα να συνεχίσουν, η κίνηση της ανατροπής αυτού του κόσμου να μη σταματήσει, τουλάχιστον όχι πριν φτάσουμε στη λύση των κοινωνικών αντιφάσεων και ανταγωνισμών, όχι πριν όλη η ανθρωπότητα ελευθερωθεί, πριν ελευθερώσει τον εαυτό της από τις ιστορικές αλυσίδες της…

Γνωρίζουμε όμως ότι την ίδια στιγμή, κάποια πράγματα έχουν ήδη αλλάξει, πολλά ακόμα αλλάζουν… Γεγονότα όπως αυτά της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Συρίας (παρά την τεράστια καταστολή που θέλει να καταστείλει την ενέργειά μας κάτω από έναν καταιγισμό σφαιρών, στάχτης κι αίματος), στην Ελλάδα, στην Ν. ΑΦρική… και οπουδήποτε η τάξη μας σηκώνει κεφάλι και μάχεται για τη ζωή της, τέτοια γεγονότα μας μεταμορφώνουν, μας γεμίζουν ενέργεια, μας προσφέρουν διαφορετικές προοπτικές απ’ την οδυνηρή κι αξιοθρήνητη επιβίωση στην οποία είμαστε καταδικασμένοι σε αιώνια υποταγή στον βωμό του Θεού Κεφαλαίου. Άνδρες και γυναίκες που ρίχνονται με τα μούτρα στον αγώνα έχουν ήδη μια άλλη προοπτική για τη ζωή, έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνουν μια “πολιτική” συνείδηση, που θα πει μετασχηματίζουν ήδη τις σχέσεις τους με τους άλλους άνδρες και τις άλλες γυναίκες που βρίσκονται στον αγώνα, τη σχέση τους με τον κόσμο… Έτσι ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο…

Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία της ταξικής πάλης, όπως το είπε σωστά ο Καρλ Μαρξ… Κι αν υπάρχουν ταξικοί αγώνες ακόμα κι όταν το προλεταριάτο μοιάζει να είναι παθητικό, εξαντλημένο, αόρατο, απόν, οφείλουμε να δώσουμε έμφαση στους αγώνες που αναπτύσσονται στον κόσμο καθώς περνάμε από μια περίοδο ταξικών αγώνων “χαμηλής έντασης” (κατά τη συνήθη έκφραση των αστών και των γελοίων στρατιωτικών τους) σε μια περίοδο “μεσαίας έντασης” πριν την ανάπτυξη αγώνων “υψηλής έντασης”. Αυτό το τελευταίο ποιοτικό επίπεδο αγώνων θα σημάνει την παγκόσμια κατάφαση μιας πραγματικά επαναστατικής διαδικασίας σε διεθνή κλίμακα και θα αναλάβει θεωρητικά και πρακτικά το ζήτημα της καταστροφής της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης, της τυραννίας της αξίας και του κόσμου της εμπορευματικής παραγωγής…

Προλετάριοι σύντροφοι στον αγώνα στην Τυνησία, τη Συρία, την Αίγυπτο… την Ν. Αφρική, την Κίνα, την Ελλάδα… και παντού στον κόσμο… ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα άλλο να μας προσφέρει πλέον παρά περισσότερη λιτότητα, μιζέρια, εκμετάλλευση, καταστολή, πόλεμο και θάνατο…

Ο αγώνας για τη ζωή, για την ανάπτυξη μιας αταξικής, ακρατικής κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές, χωρίς αφεντικά, αστυνομίες, στρατούς, φυλακές κλπ, περνάει μέσα απ’ την καταστροφή όλων των αστικών φραξιών που διαχειρίζονται την καθημερινή μας ζωή και μας κρατούν στην μιζέρια: “δικτάτορες” και “δημοκράτες”, “δεξιοί” και “αριστεροί”, στρατιωτικοί και πολιτικοί, σοσιαλδημοκράτες και νεοφιλελεύθεροι, ισλαμιστές και προοδευτικοί…

Να αναπτύξουμε τον διεθνισμό, να σπάσουμε τα εθνικά σύνορα (και όλους τους περιορισμούς) που δηλητηριάζουν τους αγώνες της τάξης μας. Ας αναπτύξουμε τον επαναστατικό ντεφαιτισμό: η καλύτερη αλληλεγγύη με τους προλεταρίους “εκεί”, είναι ο αγώνας “εδώ” ενάντια στον κοινό εχθρό, ενάντια στη δική μας αστική τάξη, ενάντια στο δικό μας κράτος, ενάντια στο παγκόσμιο κράτος του κεφαλαίου.

Να κάνουμε τα πράγματα μη-συμφέροντα για τους καπιταλιστές!
Η οικονομία είναι σε κρίση, ας πεθάνει!
Ο εχθρός είναι ο καπιταλισμός και η δικτατορία των παγκόσμιων αγορών!
Ο στόχος μας είναι ο ίδιος παντού: κοινωνική επανάσταση!
Καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους!

Ομάδα: Ταξικός Πόλεμος/ Třídní válka, Τσεχία Φεβρουάριος/Μάρτιος 2013

http://autistici.org/tridnivalka/ tridnivalka@yahoo.com

Σημειώσεις: [1] βλ. Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

***

Μετεφρασμένα κείμενα της ομάδας Třídní válka: Προκήρυξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και προφυλακισμένους προλετάριους στην Ελλάδα, Πρόσφατοι αγώνες της τάξης μας, Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλεταρίους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο!

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο: Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης, H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011, Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011, Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011, Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012, Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013, Αίγυπτος: Ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Παλιότερες δημοσιεύσεις σχετικά με την εξέγερση στη Συρία: Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011, Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/2011,Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11, Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012, Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012, Για τα τοπικά συμβούλια στη Συριακή Εξέγερση, 2011 – Omar Aziz

Πρόσφατοι αγώνες της τάξης μας

Ο προλεταριακός αγώνας, δεν περιλαμβάνει μονάχα την Ελλάδα του Δεκέμβρη 2008, ακόμα κι αν, τουλάχιστον για τον ευρω-ατλαντικό χώρο, αυτή η ανταρσία αποτελεί, με το βάθος και το περιεχόμενό της συνειδητής όσο και της αυθόρμητης κοινωνικής κριτικής της, την πιο προχωρημένη έκφραση της τάξης μας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Οι προλετάριοι σήμερα όπως και χθές, εξαπλώνουν τον αγώνα τους από άκρη σε άκρη του κόσμου, καθώς παρά τις τοπικές διαφοροποιήσεις βρίσκονται στην ίδια ταξικά θέση, του εκμεταλλευομένου, και μοιράζονται την ίδια μιζέρια της επιβίωσης στον καπιταλισμό.

Η Οικονομία ενάντια στις ανθρώπινες ανάγκες

Με την άφιξη της κρίσης, ο καπιταλισμός συνεχίζει να επιδεικνύει το αποκρουστικό πρόσωπό του και να εντείνει την εκμετάλλευση, την μιζέρια και την αποξένωση[1]. Δεν είναι κάτι το πρωτοφανές: Η εκμετάλευση της εργατικής μας δύναμης, το στράγγισμα κάθε ζωτικής μας ενέργειας, αποτελούν τα θεμέλια όπου βασίζεται αυτή η κοινωνία. Σκοπός της παραγωγής δεν είναι η ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά η δημιουργία κέρδους για την τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής: την μπουρζουαζία. Είμαστε όλοι εκμεταλλευόμενοι, καθώς για την εργασία μας λαμβάνουμε μόνο έναν μισθό με χαμηλότερη αξία απ’ αυτήν που παράγουμε. Το κάθε τί που παράγουμε παραπάνω από την αξία που πουλάμε την εργατική μας δύναμη γίνεται υπεραξία. Αυτή, με τη σειρά της, αφού αφαιρέσουμε το ποσό που επενδύεται ξανά στα μέσα παραγωγής (είτε είναι ένα μηχάνημα, ένα τρακτέρ ή ένας σέρβερ), μεταμορφώνεται σε κέρδος για τον καπιταλιστή. Απ’ αυτήν την υπεραξία που αποσπά από τον μόχθο μας αυξάνεται το ποσό του συσσωρευμένου πλούτου για την μπουρζουαζία, το οποίο με τη σειρά του επενδύεται σε περαιτέρω παραγωγή. Όσο για μας, είμαστε υποχρεωμένοι να ξοδεύουμε τους μισθούς μας για τα ίδια αυτά προϊόντα που παράγουμε με την εργασία μας, καθώς είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να επιβιώσουμε. Έτσι, επιτρέπουμε την πραγματοποίηση του κέρδους για τον κάθε “αξιότιμο κύριο” καπιταλιστή. Μέρα με την μέρα, ξανά και ξανά, οδηγούμαστε σε αλλοτριωμένες κι αλλοτριωτικές παραγωγικές διαδικασίες χάρη στην ανελέητη λογική της δημιουργίας κέρδους. Αυτός ο επαναλαμβανόμενος κύκλος διαρκώς αναπαράγει την τάξη των ιδιοκτητών που αγοράζουν την εργατική δύναμη (η μπουρζουαζία) και της τάξης που είναι αναγκασμένη να πουλά την εργατική δύναμή της (το προλεταριάτο).

Όμως, με την καπιταλιστική ανάπτυξη και τον αύξοντα τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της παραγωγής, η παραγωγικότητα της εργασίας, με άλλα λόγια η ένταση της εκμετάλλευσης αυξάνεται, οι καπιταλιστές μπορούν να πλημμυρίζουν τις αγορές με ολοένα περισσότερα αγαθά, έχοντας ανάγκη ν’ αγοράζουν όλο και λιγότερη εργατική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι η αξία των αγαθών πέφτει. Η μπουρζουαζία, προκειμένου να αποφύγει κάτι τέτοιο πρέπει να ξεφορτωθεί την πλεονάζουσα εργατική δύναμη και ταυτόχρονα να κρατήσει τον ίδιο ρυθμό κερδοφορίας μέσα από το άνοιγμα νέων αγορών (για παράδειγμα μέσω της διαφήμισης) προκειμένου να πουλήσει περισσότερα, μιας και οι ενδεχόμενες αγορές είναι απεριόριστες. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, ο καπιταλισμός αναπόφευκτα οδηγεί σε γενικές κρίσης αξιοποίησης, σαν αυτές που ο κόσμος βιώνει σήμερα. Μετά τη χρεωκοπία τραπεζών, τις μαζικές απολύσεις στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, τις περικοπές μισθών, έρχεται η καταστροφή των απούλητων αγαθών, το κλείσιμο εταιριών. Και, για διάφορα κομμάτια της μπουρζουαζίας, ένας πόλεμος θα μοιάζει αργά ή γρήγορα ως ή μόνη πιθανή διέξοδος από την κρίση, μιας και έτσι θα μπορέσουν να καταστρέψουν επαρκή ποσότητα αξίας με ικανό ρυθμό, ούτως ώστε να ξαναρχίσει ένας νέος κύκλος οικονομικής ανάπτυξης.

Οι ανθρώπινες ανάγκες ενάντια στην Οικονομία

Η ζωή στην καπιταλιστική ολότητα δεν είναι παρά μια άθλια επιβίωση από μέρα σε μέρα. Αποστραγγισμένοι από τη ζωτική μας ενέργεια στη δουλειά, τρομοκρατημένοι απ’ την αστυνομία, ταϊσμένοι με πλαστικό φαί, απολυμένοι απ’ τη δουλειά μας, με μια προοπτική να μας στείλουν να πεθάνουμε στο όνομα της πατρίδας, του έθνους, της φυλής, της δημοκρατίας ή της θρησκείας στην μιά ή την άλλη πολεμική σύρραξη, όταν οι προλετάριοι για το Κεφάλαιο φαίνεται να αποτελούν ένα άχρηστο πλεόνασμα, αυτοί ξεσηκώνονται για να επιβάλλουν τις ανάγκες τους ενάντια σ’ αυτές της οικονομίας. Σήμερα, οι συνθήκες ζωής για τους περισσότερους από μας χειροτερεύουν, ενώ οι καπιταλιστές συνεχίζουν να γυροφέρνουν τα τομάρια τους σε πολυτελή αυτοκίνητα και να μας μπουχτίζουν με τις εκκλήσεις να δέσουμε κι άλλο το ζωνάρι, να συμβιβαστούμε με την “αναγκαιότητα εξυγείανσης της παραγωγής” – απολύσεις και περικοπές μισθών. Καμιά φόρα όμως, τόση επιδειχτική αυθάδεια δεν περνάει. Μπορούμε για παράδειγμα να θυμήσουμε έναν τραπεζίτη ονόματι Fred Goodwin, από την Royal Bank of Scotland του οποίου οι πολυτελής βίλλα και η λιμουζίνα βρέθηκαν βανδαλισμένες. Επιπλέον, δεχόταν απειλές μέσω SMS ότι αυτό δεν ήταν παρά η αρχή, και σύντομα το σπίτι του θα καεί με τον ίδιο μέσα.

Καθώς μας έδειξαν οι αγώνες των τελευταίων χρόνων, για παράδειγμα στο Μπαγκλαντές ή την Αίγυπτο[2], η τάξη μας δεν είναι τόσο ψόφια όσο ο συρφετός των αστών κοινωνιολόγων και/η ειδικών του μιντιακού θεάματος παπαγαλίζουν. Το αυτό ισχύει για το πρόσφατο κύμα άγριων απεργιών στο UK εξαιτίας του αποκλεισμού ντόπιων εργατών από τα κατασκευαστικά έργα που λαμβάνουν χώρα σε εργοστάσια της βρετανικής πετρελαιοβιομηχανίας[3], όπου τα αστικά μίντια χέρι-χέρι με τους πολιτικούς και τα συνδικάτα προσπάθησαν να στιγματήσουν ολόκληρο το κίνημα ως έναν εθνικιστικό “ανταγωνισμό για τις θέσεις εργασίας”. Ακόμα κι αν, εκ πρώτης, ορισμένοι απεργοί εργάτες οικειοποιήθηκαν οι ίδιοι σλόγκανς όπως “Βρετανικές δουλειές για τους βρετανούς εργάτες!” [σ.τ.μ. για κάποιες παραπάνω πληροφορίες για το θέμα βλ. επίσης εδώ] μέσα στη διαδικασία του αγώνα, αυτά πολύ γρήγορα αφέθηκαν στο πλάι ώστε να ανοίξει χώρος για ένα πολύ πιο διεθνιστικό ταξικό περιεχόμενο. Ως ένα παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η χρήση πανώ στην ιταλική γλώσσα, που σήκωναν οι απεργοί, καλώντας τους ιταλούς εργάτες μιας εταιρίας που είχε αναλάβει τα έργα να συμμετάσχουν στην απεργία. Σε αρκετές βρετανικές πόλεις μάλιστα, υπήρξαν επίσης εργάτες που κατέλαβαν εργοστάσια της Visteon κλείνοντάς τα, διεκδικώντας την καταβολή αποζημιώσεων, ενώ υπάρχουν πολλές ακόμη συγκρούσεις στον τομέα των δημόσεων υπηρεσιών με επίκεντρο τις περικοπές στον κρατικό προϋπολογισμό.

Καθώς η αναταραχή επιστρέφει στην καρδιά της “πλούσιας” Ευρώπης (με την μορφή της δεκεμβριανής εξέγερσης στην Ελλάδα), η μπουρζουαζία χέζεται πάνω της. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Sarkozy, φοβισμένος από τα ελληνικά γεγονότα, ανέβαλε τα σχέδιά του που θα απέφεραν μια ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια των νέων προλετάριων στη Γαλλία μέσα από ατελείωτες πανεπιστημιακές εξετάσεις και φοιτητικά δάνεια. Παρολαυτά, η Γαλλία δεν κατάφερε ν’ αποφύγει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, που συχνά δεν τελειώναν χωρίς την επέμβαση των γαλλικων ματ. Περεταίρω περικοπές στον προϋπολογισμό και νομοσχέδια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, εξόργισαν χιλιάδες νέων φοιτητών και καθηγητών σε όλη την Ιταλία και προκάλεσαν ένα κύμα πανεπιστημιακών καταλήψεων, όπου ορισμένες εξ αυτών, παρά τις προσπάθειες των φοιτητικών συλλόγων, οδήγησαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία[4].

Στα υπερπόντια γαλλικά διαμερίσματα της Γουαδελούπης, Μαρτινίκας, Γαλλικής Γουιάνας και Ρευνιόν, μια γενική απεργία ξέσπασε ενάντια στον ανυπόφορο βαθμό εκμετάλλευσης που παρέλυσε στη χειρότερη τα νησιά της Γουαδελούπης και της Μαρτινίκας. Συνοδεύτηκε από μπάχαλα και λεηλασίες, τις οποίες το κράτος αναγκάστηκε να στείλει αστυνομικές μονάδες από τη Γαλλία για να τις καταστείλει. Τελικά, η μπουρζουαζία ανάγκασε τους εργάτες να επιστρέψουν στην εργασία τους, αλλά μόνο με αντάλλαγμα μια αύξηση στο ύψους του 30% των μισθών. Η γενική απεργία αντήχησε επίσης στην ίδια τη Γαλλία, όπου αρκετές διαδηλώσεις αλληλεγγύης έλαβαν χώρα. Οι προλετάριοι στη Γαλλία πάλι, αντιμέτωποι με μετατοπίσεις εργοστασίων στο εξωτερικό και περικοπές θέσεων εργασίας, ξεκίνησαν απεργίες-καταλήψεις αλλά και “απαγωγές” αφεντικών, προκειμένου να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους.

Αλλά το προλεταριάτο ξυπνάει και αλλού. Σε παραδοσιακά ήρεμες περιοχές, ένα νέο κύμα ταραχών εμφανίστηκε: στις πρωτεύουσες της Λεττονίας και της Λιθουανίας, εκατοντάδες εργάτες συγκρούστηκαν με την αστυνομία και προσέφεραν μια ικανοποίηση στις άμεσες ανθρώπινες ανάγκες τους λεηλατώντας καταστήματα. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, ανέτρεψαν στην πράξη την καθημερινή καπιταλιστική λογική των ανταλλακτικών σχε΄σεων. Παρομοίως, προλετάριοι στη Σόφια, σ’ ένα προάστειο του Μαλμοε, ή στο Βλαδιβοστόκ εδειξαν ξεκάθαρα τί πιστεύουν για το ζώσιμο του ζωναριού και την υποβάθμιση των συνθηκών ζωής τους. Μετά από πενήντα χρόνια, η εργατική τάξη της Ισλανδίας, χτυπημένη σκληρά από την οικονομική κρίση, κατέβηκε στους δρόμους για να επιτεθεί στο κοινοβούλιο και σε αστυνομικά τμήματα. Σ’ αυτή τη χώρα των 320.000 κατοίκων, πάνω από 10.000 προλετάριοι συμμετείχαν καθημερινά σε διαδηλώσεις που εξελίσσονταν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.

Αυτό που ανησυχεί την παγκόσμια μπουρζουαζία ιδιαίτερα είναι το προλεταριάτο στην “παγκόσμια φάμπρικα” και “ανερχόμενη παγκόσμια υπερδύναμη”: την “κόκκινη” Κίνα. Από τους λόγους των πολιτικών διεθνώς αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο φοβισμένοι είναι από το ενδεχόμενο μιας εκτεταμένης προλεταριακής εξέγερσης στην Κίνα, και του αντίχτυπου που θα ‘χε στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Τα επίσημα στατιστικά γραφεία του κινεζικού κράτους σε μια σπάνια συμφωνία με τους δυτικούς δημοσιογράφους παρατηρούν μια έντονη αύξηση στον αριθμό των ταραχών και των απεργιών που ξεσπούν απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Οι στατιστικολόγοι μιλούν για μυριάδες “περιστατικά” όπου η αστυνομική καταστολή ήταν απαραίτητη. Για παράδειγμα, στις 19 Δεκέμβρη 2008, τις μέρες που η προλεταριακή εξέγερση σάρωνε την Ελλάδα, στην πόλη Λονγκάν της βορειοδυτικής Κίνας περίπου 50.000 κάτοικοι και φτωχοί γεωργοί από τα γύρω χωριά συγκρούστηκαν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας επειδή η απαλλοτρίωση της γης τους για λογαριασμό του Κράτους και η καταστροφή των σπιτιών τους, τους άφηνε χωρίς καμία αποζημίωση. Ενώ η σύγκρουση εξελισσόταν, δυο τοπικά γραφεία του κυρίαρχου “Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας” έγιναν στάχτες, όπως και πολλά κυβερνητικά και αστυνομικά οχήματα. Όμως, πάνω από είκοσι διαδηλωτές κυριολεκτικά σκοτώθηκαν στο ξύλο από την αστυνομία ενώ πανω από 100 τραυματίστηκαν σοβαρά απ’ τις γκλομπιές.

Μια προοπτική;

Παρόλο που η αιτία κάθε προλεταριακού αγώνα είναι η ίδια: η κοινωνική σχέση της εκμετάλλευσης, πάνω στην οποία βασίζεται ο καπιταλισμός, και η οποία είναι η πηγή κάθε αντίφασης και προβλήματος που η τάξη μας πρέπει να αντιμετωπίσει, δε σημαίνει πως οι αγωνιζόμενοι προλετάριοι έχουν απαραίτητα συνείδηση αυτής της σύνδεσης που ενώνει τους αγώνες τους σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και την ίδια στιγμή υποδεικνύει το μόνο πιθανό ξεπέρασμά του – την κομμουνιστική επανάσταση που θα καταστρέψει την ταξική κοινωνία και μαζί της θα τελειώνει με κάθε εκμετάλλευση, καταπίεση, πόλεμο και πείνα. Μόνο μια παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, όπου δε θα είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε τις ζωές μας για έναν μισθό και όπου οι σχέσεις μας δε θα διαμεσολαβούνται από την ανταλλαγή, θα μας επιτρέψει να ζούμε στ’ αλήθεια σαν άνθρωποι.

Δυστυχώς, σήμερα πρέπει να παραδεχτούμε πως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, οι προλεταριακοί αγώνες παγκόσμια συμβαίνουν κάπως τυχαία την ίδια στιγμή, χωρίς να είναι αλληλένδετοι μεταξύ τους. Όπως προείπαμε νωρίτερα, οι περισσότεροι απ’ τους προλεταριακούς αγώνες στους οποίους αναφερόμαστε, είναι βραχύβιες, απομονωμένες και γρήγορα ηττηθείσες βίαιες συγκρούσεις μιας χούφτας προλεταρίων με την αστυνομία, ή εξίσου περιορισμένες άγριες απεργίες. Αυτοί οι αγώνες συχνά περιορίζονται από τις δημοκρατικές και εθνικιστικές αυταπάτες, ωστόσο ορισμένες στιγμές ξεφεύγουν απ’ τον έλεγχο της σοσιαλδημοκρατίας (με την μορφή είτε των συνδικάτων ή πολιτικών κομμάτων) και διαρρηγνύουν έμπρακτα την κοινωνική ειρήνη. Αυτές οι απομονωμένες εκφράσεις ταξικού αγώνα γρήγορα τσακίζονται και αφήνουν χώρο στην μπουρζουαζία για την αντεπίθεσή της – αστυνομική καταστολή, έλεγχος, μιντιακή πλύση εγκεφάλου. Γενικά όμως, αποτελούν απόδειξη πως το προλεταριάτο μάχεται για τα συμφέροντά του, είτε με κρίση είτε χωρίς[5].

Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι το βάρος μιας αστικής κυριαρχίας και του θεάματος πέφτουν ακόμα και στους δικούς μας ώμους -των κομμουνιστών. Παρόλο που εμείς, ως μαχόμενοι κομμουνιστές, είμαστε συνειδητά διεθνιστές και αντιλαμβανόμαστε την ταξική κοινωνία στην παγκόσμια διάστασή της, είναι συχνά δύσκολο να ξεκόψουμε από τα παραμύθια των μίντια, τη γλώσσα τους, τη λογοκρισία τους. Είναι ιδιαίτερα ισχυρά σε περιπτώσεις νέων από τις λεγόμενες “αναπτυσσόμενες χώρες”, που μεσολαβούνται από τα αστικά μίντια με έναν τρόπο ώστε να αποκρύπτεται όσο το δυνατόν περισσότερο το ταξικό περιεχόμενό τους[6].

Παρολαυτά, μόνο όταν οι αγωνιζόμενοι προλετάριοι στα διάφορα μέρη του κόσμου αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλον ως ταξικά αδέρφια, θα έχει η κομμουνιστική επανάσταση μια ευκαιρία να πετύχει. Αν κάτι τέτοιο θα γίνει σύντομα, δεν μπορούμε να το πούμε. Μπορούμε να ελπίσουμε πάντως, πως το αντίκτυπο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου, θα παίξει τον ρόλο ενός ενοποιητικού παράγοντα που θα βοηθήσει την τάξη μας να απορρίψει ψευδείς ιδεολογίες και να αδελφωθεί παρ’ όλους τους αστικούς διαχωρισμούς.

Σημειώσεις:
[1] Διαχωρισμένοι από τα αναγκαία μέσα να συντηρηθούμε, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να πουλάμε την εργατική μας δύναμη στο Κεφάλαιο με αλλοτριωμένες κι αλλοτριωτικές παραγωγικές διαδικασίες, κι αυτή η αλλοτρίωση περνά σε κάθε όψη της ζωής μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και τη συνείδησή μας. Τα αστικά μίντια συχνά αναφέρονται σε “τρελούς που εισέβαλαν ένοπλοι και σκότωσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους” που αποδίδουν σε “διανοητικά ασθενείς ανθρώπους” ή σε αυτοκτονίες “απογοητευμένων μη-πετυχημένων”, που περιγράφουν ως ακραίες περιπτώσεις, συγκαλύπτοντας τις ρίζες ανάλογων φαινομένων στην απάνθρωπη ολότητα της ταξικής κοινωνίας.

[2] Μαχητικές άγριες απεργίες με χιλιάδες εργαζομένους στην υφαντουργία, πετρελαιοβιομηχανία, κατασκευαστικές, ορυχεία και γεωργία (παρά την μη-νομιμότητα κάθε απεργίας στην Αίγυπτο και την πολυετή επιβολή στρατιωτικού νόμου στο Μπαγκλαντές), οδομαχίες με αφορμή τις υψηλές τιμές τροφίμων και πετρελαίου, δυναμικοί αγώνες μεταναστών απ’ την υπο-σαχάρια Αφρική ενάντια στις απελάσεις στο Κάιρο, λιποταξία μπαγκλαντεσιανών στρατιωτών που πήραν τις ζωές οχτώ ένστολων αστών…

[3] Οι εργάτες των κατασκευαστικών πολύ γρήγορα είχαν με το μέρος τους εργάτες από τα περισσότερα βρετανικά εργοστάσια ενέργειας, ένα χημικό εργοστάσιο και αρκετούς μεταλλεργάτες.

[4] Τη στιγμή της συγγραφής αυτού του κειμένου, ένα δεύτερο κείμενο καταλήψεων, πολύ πιο μαχητικό και αυτόνομο από τις σοσιαλδημοκρατικές δομές αναπτυσσόταν. Καταλήψεις εμφανίζονταν στις περισσότερες μεγαλουπόλεις της Ιταλίας. Στη Ρώμη, διαδηλωτές καταλάμβαναν το πανεπιστήμιο Sapienza μετά οδομαχιών με την αστυνομία, στην Νάπολη οι καταλήψεις άρχισαν να ξεπερνούν τα πανεπιστημιακά πλαίσια. Την ίδια στιγμή, οι πανεπιστημιακές καταλήψεις στη Γαλλία, όπου οι φοιτητές θα αναγκάζονταν να μην μπορούν να περάσουν τη χρονιά χωρίς επιπλέον εξετάσεις, ενώ οι καθηγητές ήθελαν να χάσουν ολόκληρο το εξάμηνο, συνεχίζονταν.

[5] Θα θέλαμε να απορρίψουμε ένα ψευτο-ερώτημα, τόσο δημοφιλές μεταξύ των ακροαριστερών, αν η καλύτερη στιγμή για ταξικό πόλεμο είναι στη διάρκεια της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, γιατί τότε οι εργάτες βρίσκονται σε καλύτερη θέση, καθώς το κεφάλαιο έχει περισσότερη ανάγκη την εργασία τους, ή η στιγμή της κρίσης, γιατί πρέπει να πεθαίνει κανείς της πείνας για να συνειδητοποιήσει την εκμετάλλευσή του.

[6] Ένα ιδιαίτερα αηδιαστικό παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ολόκληρη η περιοχή της λεγόμενης Μαύρης Αφρικής, όπου όλος ο τρόμος που εφαρμόζεται ενάντια στα ταξικά μας αδέρφια από το κεφάλαιο, παρουσιάζεται σαν μια απόδειξη του πόσο “πρωτόγονες” είναι οι “φυλές των ντόπιων”.

Πηγή: Třídní válka

Προκήρυξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και προφυλακισμένους προλετάριους στην Ελλάδα.

«Μέσα σε μία νύχτα η «πραγματικότητα» και η «κανονικότητα» πέθανε…

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 στην Ελλάδα, τα γουρούνια δολοφονούν εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η προλεταριακή οργή, η οποία εκφραζόταν με απεργίες και βίαιες διαδηλώσεις ενάντια στις επιθέσεις του Κεφαλαίου στις συνθήκες διαβίωσης της τάξης μας, ξέσπασε.

Ξαφνικά, μια εξέγερση ξέσπασε και έπειτα από αρκετές δεκαετίες το φάντασμα της προλεταριακής ανταρσίας και της ανοιχτής ταξικής σύγκρουσης επέστρεψε στην Ευρώπη. Φοιτητές αλλά και πολλοί μαθητές ξεχύθηκαν αυθόρμητα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων, για να επιτεθούν σε αστυνομικά τμήματα και στους μπάτσους με πέτρες και μολότοφ.

Οι φοιτητές και οι μαθητές πλαισιώθηκαν γρήγορα από μετανάστες προλετάριους κάθε ηλικίας, από νεολαίους έλληνες από κακοπληρωμένες, επισφαλείς θέσεις εργασίας, αλλά επίσης και από πολλούς εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας. Ακόμα και πολλοί άνεργοι και άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της ταξικής κοινωνίας έλαβαν μέρος, Ρομά, παράνομοι πρόσφυγες, τοξικομανείς… Χούλιγκαν του ποδοσφαίρου παρέκαμψαν τις μεταξύ τους διαμάχες και συμμετείχαν στον αγώνα ενάντια στον πραγματικό εχθρό – τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.

Άμεσα, έγινε ξεκάθαρο στον καθένα ότι οι μπάτσοι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μισθοφόροι της κρατικής τρομοκρατίας. Έγινε ολοφάνερο ότι υπηρετούν την ομαλή λειτουργία του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας κάποιων και της μισθωτής εκμετάλλευσης κάποιων άλλων και το μόνο που “προστατεύουν” είναι ο νόμος και η τάξη του αστικού καθεστώτος. Οι «υπεύθυνοι πολίτες» και η πίστη στη Δημοκρατία εξαφανίστηκαν ανάμεσα στα σύννεφα του καπνού και των δακρυγόνων και ανάμεσα στα ραπίσματα των αστυνομικών γκλομπ.

«Καταστρέφουμε το παρόν, επειδή ερχόμαστε από το μέλλον!»

Δεν ήταν μόνο οι οδομαχίες με τους μπάτσους και η πυρπόληση αστυνομικών τμημάτων. Οι εξεγερμένοι συνέτριψαν και έκαψαν το χαμογελαστό πρόσωπο του κόσμου του κεφαλαίου – τον καταναλωτικό παράδεισο των καταστημάτων, των σούπερ μάρκετ, των εκθέσεων αυτοκινήτων και των τραπεζών που σου δανείζουν χρήματα για κάποια από τα πολυτελή προϊόντα. Ο κόσμος των παθητικών καταναλωτών και των θεατών του Θεάματος τυλιγόταν στις φλόγες. Και υπήρχαν προλετάριοι που λεηλατούσαν οι οποίοι ξεπρόβαλλαν μέσα από τη φωτιά, επιβάλλοντας έμπρακτα τη δικτατορία των ανθρώπινων αναγκών πάνω στο κεφάλαιο και τις εμπορευματικές του σχέσεις.

Τα ταξικά μας αδέρφια και αδερφές επανοικειοποιούνταν όλα όσα είμαστε, ως η τάξη που καταναγκάζεται να παράγει στη δουλειά, με σκοπό να υποχρεωθεί να ξαναγοράσει πληρώνοντας με τα χρήματα του μισθού. Επανοικειοποιήθηκαν, επίσης, το χώρο και το χρόνο, που διαιρείται και περιορίζεται ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου – ουρές αυτοκινήτων και αγχωμένα πλήθη αποξενωμένων ζόμπι που τρέχουν στη δουλειά, στο σχολείο, στα ψώνια…εξαφανίστηκαν από τους δρόμους που αναδημιουργήθηκαν από την προλεταριακή βία και αντικαταστάθηκαν από μια κοινότητα της μαχόμενης τάξης.

Η αυτό-οργάνωση του αγώνα των εξεγερμένων αναπτυσσόταν αυθόρμητα. Δεκάδες πανεπιστήμια και λύκεια καταλαμβανόταν όχι μόνο από φοιτητές, αλλά και από κάθε είδους προλετάριους, διαχωρισμένων από το κεφάλαιο, και μεταμορφώθηκαν σε κέντρα αντίστασης, σε τόπους συνάντησης, συζητήσεων, έρωτα και ταξικού μίσους.

Το ίδιο συνέβη στο δημαρχείο, σε μια εργατική περιοχής της Αθήνας, τον Άγιο Δημήτριο, που επίσης καταλήφθηκε από κατοίκους. Μετά από πολύ καιρό η τάξη μας ξεκινούσε να μιλάει και να διαμορφώνει το πρόγραμμά της από μόνη της

Όταν εξεγερμένοι εργάτες κατέλαβαν τα Εργατικά Κέντρα των συνδικάτων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, άσκησαν κριτική σε αυτούς τους διαμεσολαβητές της πώλησης της εργατικής μας δύναμης στα αφεντικά μας. Κατέδειξαν ότι τα συνδικάτα είναι όργανα του κράτους και ο σκοπός τους είναι να αποδιοργανώνουν και να καταστέλλουν τον ταξικό αγώνα και ότι ο δρόμος να πάμε μπροστά περνάει μέσα απ’ την αυτό-οργάνωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς. Σε όλες αυτές τις πτυχές του ταξικού κινήματος και τον αυτόνομο αγώνα του προλεταριάτου ενάντια στους αστούς – οι ιδεολογίες του, οι οργανώσεις και ο τρόπος ζωής άρχισαν να γεννιούνται.

«Σταματήστε να παρακολουθείτε τηλεόραση! Βγείτε όλοι στους δρόμους!»

Αν και η προλεταριακή εξέγερση διαπερνούσε πολλούς τομείς, στους οποίους μας διαχωρίζει το κεφάλαιο, μόνο μια μειοψηφία της τάξης μας έπαιρνε ενεργά μέρος σε αυτή. Ενώ υπήρχαν φλεγόμενα οδοφράγματα στους δρόμους, καταστήματα λεηλατούνταν και γινόταν επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους, η πλειοψηφία έμεινε στο σπίτι μπροστά στην τηλεόρασή της ακούγοντας τις αερολογίες των πολιτικών και των δημοσιογράφων.

Παρά την επίμονη προσπάθεια οι εξεγερμένοι δεν κατάφεραν να σπάσουν την παθητικότητα των ταξικών τους αδερφών – ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη και τις περισσότερες χώρες του κόσμου. Συνεπώς δεν υπήρξε μια γενική παράλυση της καπιταλιστικής οικονομίας, που σημαίνει ότι δεν υπήρξε ούτε επίθεση ενάντια στη μισθωτή εργασία και της παραγωγής για το κέρδος. Το κίνημα περιορίστηκε σε μερικές επιθέσεις ενάντια στο κράτος και σε μια ανολοκλήρωτη υπονόμευση των καπιταλιστικών σχέσεων. Το Δεκέμβρη, η ολοκληρωτική καταστροφή όλων των κρατικών δομών, που να στοχεύει στη διάλυση της δύναμης των αστών και η επιβολή της κοινωνικής δικτατορίας του προλεταριάτου, που θα ενδυνάμωνε και θα επέτρεπε τη μετατροπή των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές, δεν είχε μπει σε χρονική προτεραιότητα ακόμα. Ο επαναστατικός ξεσηκωμός αναβάλλεται για την ώρα.

“Merry crisis and a happy new fear!”

Είναι ακριβώς αυτό το μήνυμα που η ελληνική εξέγερση άφησε στους τοίχους της Αθήνας για τους νομοταγείς πολίτες (που συνεχίζουν να υποκύπτουν στις επιταγές του κεφαλαίου – που δεν σκέφτονται καν ότι μπορούν να αντισταθούν στα αφεντικά και στο κράτος και που απλώς περιμένουν σαν πρόβατα αυτό που θα τους συμβεί).

Αυτό το μήνυμα ισχύει επίσης και για τους προλετάριους εδώ στην Δημοκρατία της Τσεχίας. Η κρίση έρχεται και οι αστοί απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους μειώνοντας και τους βασικούς μισθούς. Για παράδειγμα, 4.000 απολυμένοι υαλουργοί αφέθηκαν τώρα χωρίς κανέναν μέσο επιβίωσης. Και τι συνέβη; Τίποτα!

Η κυριαρχία της κοινωνικής ειρήνης και της Δημοκρατίας κάθεται σα βαρίδιο στο σβέρκο της τάξης μας: προτιμάμε να πεθάνουμε από την πείνα ή να ζούμε κάτω από γέφυρες, παρά να αγωνιστούμε πραγματικά για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Η Δημοκρατία λειτουργεί σαν το όπιο – μας αποτρέπει από τα να κατανοήσουμε τον εαυτό μας ως τάξη με διαφορετικά και αντίθετα συμφέροντα από του Κεφαλαίου. Βλέπουμε τη μιζέρια που φέρουν οι ατομικές και οικογενειακές μας ζωές ως το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε.

Ωστόσο, η παγκόσμια κρίση θα συνθλίψει την ψευδαίσθηση ευτυχίας μας ως πολίτες-καταναλωτές, καθώς ακόμα και τον παραμικρό ενθουσιασμό για τον καπιταλισμό. Θα υπάρξουν όλο και περισσότεροι άνεργοι και άστεγοι άνθρωποι, οι τιμές των βασικών αγαθών θα αυξηθούν και αυτοί που θα έχουν δουλειές θα μπορούν να αγοράζουν όλο και λιγότερα με τους μισθούς τους… και στο τέλος η κυρίαρχη τάξη ίσως μας οδηγήσει σε έναν πόλεμο, με σκοπό να ξεφορτωθεί τους περισσευόμενους ανθρώπους και παραγωγικές δυνάμεις και να επιτύχει την πιθανότητα ενός νέου γύρου οικονομικής ανάπτυξης μέσω της ανοικοδόμησης.

Η οικονομία βρίσκετε σε κρίση; Ας την αποτελειώσουμε! Κάτω η κοινωνική ειρήνη! Μία Ελλάδα δεν είναι αρκετή!

Αργά ή γρήγορα το κεφάλαιο θα μας αφήσει χωρίς αποθέματα. Θα υποφέρουμε και ίσως πεθάνουμε, εάν συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε δουλικά τη μισθωτή εργασία και το χρήμα ως απαραίτητα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας. Αλλά σίγουρα θα υπάρξουν προλετάριοι, που θα αρνηθούν τη λογική της ανταλλακτικής αξίας και θα εισβάλλουν στα σούπερ μάρκετ και θα απαλλοτριώσουν αυτά που χρειάζονται. Το ταξικό κίνημα στην Ελλάδα θα ξεσπάσει ξανά με ακόμα μεγαλύτερη ανατρεπτική δύναμη και αυτή τη φορά δε θα είναι μόνο του.

Και δε θα είναι μόνο οι προλετάριοι στην Κίνα, το Μπαγκλαντές, την Αίγυπτο ή τη Βολιβία που θα ξεσηκωθούν. Ακόμα και εδώ, βιτρίνες καταστημάτων θα γίνουν θρύψαλα. Θα λεηλατήσουμε καταστήματα και πολυτελείς αστικές επαύλεις. Μαζικές απεργίες εκτός κι ενάντια στα συνδικάτα, θα ανατρέψουν ολόκληρη την καπιταλιστική οικονομία. Το κράτος με την αστυνομία και το στρατό του, όπως πάντοτε, θα υπερασπιστεί την αστική τάξη και περιουσία και θα ασκήσει τον τρόμο ενάντια στους προλετάριους, που ποτέ δε θα επιλύσουν τίποτα, εάν δεν κάνουν τη δική τους επανάσταση. Στο μεταξύ, όλη η υποστήριξή μας, η συμπάθεια, οι σκέψεις μας ανήκουν στους προλετάριους στην Ελλάδα, που αγωνίζονται ή είναι φυλακισμένοι.

Επιθυμούμε να τους βοηθήσουμε εξαπλώνοντας τον αγώνα στη Δημοκρατία της Τσεχίας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Θέλουμε να μοιραστούμε και να επεκτείνουμε τις εμπειρίες τους ώστε να επανατοποθετήσουμε έναν παγκόσμιο επαναστατικό ξεσηκωμό στον ρου της Ιστορίας…

Παγκόσμια επανάσταση ενάντια στο κεφάλαιο, τη μισθωτή εργασία και το χρήμα!
Επαναστατική προλεταριακή βία ενάντια στην κρατική βία της αστυνομίας ως την ολοκληρωτική καταστροφή όλων των κρατών!
Δικτατορία του προλεταριάτου για τη μετατροπή των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές και για την παγκόσμια αταξική κοινότητα!

Třídní válka (Ταξικός Πόλεμος)

Σημειώσεις: Η προκήρυξη της ομάδας Třídní válka μεταφράστηκε στα ελληνικά από το blog της κατάληψης ΕΣΗΕΑ, αναδημοσιεύεται εδώ με κάποιες μικρές διορθώσεις.