Tag: ανακάλυψη της Αμερικής

Ο Πόλεμος του Χρόνου: Το κίνημα των καταλήψεων (Occupy), η Κομμουνιστικοποίηση και το στρατιωτικό ζήτημα

του Benjamin Noys (2013)

Μπορεί να υπάρξει μια προλεταριακή εξέγερση, υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι δεν έχουν βγάλει τα όπλα. Εάν σου ρίξουν δυο μηχανοκίνητες μεραρχίες στην μούρη, τότε η προλεταριακή επανάσταση είναι άνευ νοήματος – André Malraux (Virilio 2006: 115)

Η λέξη Occupy έχει προφανώς μια στρατιωτική συνυποδήλωση. Είναι μια αντι-συζήτηση και μια αντι-πρακτική όχι μόνο στις διάφορες στρατιωτικές καταλήψεις (occupations), στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν, αλλά επίσης στην καθημερινή κατάληψη του χώρου και του χρόνου από το κεφάλαιο και το Κράτος. Παρά την παραπομπή αυτή, το στρατιωτικό ζήτημα – το ζήτημα δηλαδή του ρόλου, της ισχύος και της φονικότητας της στρατιωτικής επέμβασης – δεν υπήρξε ιδιαίτερα κεντρικό στις συζητήσεις γύρω απ’ τη στρατηγική των καταλήψεων. Ασφαλώς, το ζήτημα βρέθηκε σε κεντρική θέση στις διαδηλώσεις της “Αραβικής Άνοιξης”, αλλά απ’ την αντίστροφη: ως κριτική στον ρόλο του στρατού στην Αίγυπτο, της στρατιωτικοποίησης της καταστολής στο Μπαχρέιν και τη Συρία, και της αμφιλεγόμενης στρατιωτικής σύγκρουσης της “αντίστασης” στη Λιβύη, με την υποστήριξη του ΟΗΕ.

Στο εσωτερικό των κινημάτων, και ιδιαίτερα των κινημάτων Occupy σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένη Βασίλειο και η Ισπανία (στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά), το στρατιωτικό ζήτημα έτεινε να εγείρεται μέσω της στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, η χρήση δακρυγόνων και βίας ως απάντηση στις φοιτητικές διαδηλώσεις και στις ταραχές “για πρώτη φορά στην ενδοχώρα”, παραπέμπει στην αποικιοκρατική εμπειρία της Ιρλανδίας και του στρατιωτικού-αστυνομικού-ασφαλίτικου συμπλέγματος που ήδη δοκιμαζόταν σ’ αυτό το εργαστήρι αντι-εξέγερσης. Το ζήτημα της βίας, ιδιαίτερα εκ μέρους των διαδηλωτών, παρέμεινε σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο.

Θέλω εδώ να προσεγγίσω το στρατιωτικό ζήτημα σε σχέση με αυτές τις σύγχρονες μορφές αγώνα. Θα το κάνω με έναν μάλλον λοξό τρόπο. Κατ’ αρχήν, θέλω να επανεξετάσω το πρότυπο θεωρητικό έργο του Πωλ Βιριλιό πάνω στον ρόλο του στρατού, ιδιαίτερα τα δυο έργα-κλειδιά του της δεκαετίας του 1970: Το Ταχύτητα και Πολιτική (1997) και Λαϊκή Άμυνα και Οικολογικοί Αγώνες (1978). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι απλώς ότι αντηχούν στους όρους των σύγχρονων αγώνων, αλλά επίσης ότι θέτουν κρίσιμα ερωτήματα γύρω απ’ τις δυνατότητες και τα όρια αυτού που ονομάζει ο ίδιος “λαϊκή άμυνα” (Virilio 1990). Στη συνέχεια, θέλω να συγκρίνω την ανάλυση του Βιριλιό πάνω στις μορφές της προλεταριοποίησης και της αντίστασης με κάποια πρόσφατα έργα στη συζήτηση γύρω απ’ την “κομμουνιστικοποίηση”. ιδιαίτερα το έργο της Theorié Communiste (TC) (βλ. Noys, 2011). Ο λόγος γι αυτό δεν είναι ότι η “κομμουνιστικοποίηση”, μέχρι σήμερα, έχει διαδραματίσει κάποιο συγκεκριμένο μείζονα ρόλο σ’ αυτούς τους σύγχρονους αγώνες. Στην πραγματικότητα, ως συζήτηση έχει επιμείνει στην ανίχνευση των ορίων αυτών των νέων μορφών αγώνα, ενώ ταυτόχρονα εκτιμά τί υποδεικνύουν αυτά τα “όρια” για τον μελλοντικό, επαναστατικό κομμουνισμό. Θα προτιμήσω αντίθετα να επιχειρήσω μια σύγκλιση στον προβληματισμό του Βιριλιό και της TC γύρω απ’ την εξάντληση των περασμένων μεθόδων αγώνα, που βασίζονταν στην ύπαρξη μιας εργατικής ταυτότητας. Σ’ αυτήν τη σύγκλιση θέλω να διερευνήσω την εμφάνιση του στρατιωτικού ζητήματος ως ένα πρόβλημα για σκέψη, ανάλυση και πρακτική.

Μια σύντομη σημείωση πριν ξεκινήσω αυτό το έργο: είναι αξιοσημείωτο ότι συχνά σκέψεις πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα διολισθαίνουν σ’ έναν “φετιχισμό της τεχνικής” ή σε καχέκτυπα του μηδενισμού του “καθαρού πολέμου” (Virilio 1990: 68). Σε μια πρόσφατη επιθεώρηση του μυθιστορηματικού απολογισμού του Karl Marlantes σχετικά με την εμπειρία του στο Βιετνάμ (Matterhorn, 2010), o Jackson Lears (2010) σημειώνει την έννοια του πολέμου ως “αυθεντική εμπειρία: αυτή είναι η μηδενιστική όψη του σύγχρονου μιλιταρισμού, ανεπηρέαστη από κάθε ηθική προσποίηση”. Αυτή η “μηδενιστική όψη” παίρνει συχνά την μορφή ενός αισθητικού δέους μπρος στην καταστροφική ισχύ της στρατιωτικής δύναμης και των τεχνικών μέσων της. Αμφιβάλω αν θα καταφέρω να αποφύγω εντελώς αυτό το πρόβλημα στη συνέχεια. Θέλω, ωστόσο, να προτείνω την αντιμετώπιση του στρατιωτικού ζητήματος χωρίς, όσο είναι εφικτό, να ενδώσουμε σ’ αυτόν τον φετιχισμό.

Ενδο-Αποικιοποίηση

Στο έργο του κατά τη δεκαετία του 1970, ο Πωλ Βιριλιό παρέχει μια αφετηριακή ανάλυση της εμφάνισης του κράτους και της καπιταλιστικής εξουσίας με όρους στρατιωτικής ισχύος. Χρωστώντας πολλά στον Μαρξ, ή ακριβέστερα στον Έγκελς, που ερεύνησε λεπτομερώς τα στρατιωτικά ζητήματα [2], η ρητορική του Βιριλιό προσφέρει αξιόλογες τροχιές σκέψεις που πηγάζουν από μια πιο οικεία μαρξιστική ανάλυση. Ξεκινώντας από την εργασία του ως πολεοδόμος, ο Βιριλιό ενθουσιάστηκε από τη χωρική διάσταση του πολέμου και τον ρόλο του στην αποκρυστάλλωση των μορφών της σύγχρονης εξουσίας (Virilio 1983: 1-3). Ερμηνεύει εκ νέου την προλεταριακή συνθήκη με στρατιωτικούς όρους. Η ανάλυσή του προτάσσει ότι το προλεταριακό σώμα “παράγεται” μέσα από μια ημι-αποικιοποίηση από την στρατιωτική τάξη, που αρπάζει τα αγαθά και την αξία που παράγονται ώστε να υποστηρίξει τη δική της νωθρή και παρασιτική ύπαρξη (Virilio 1990: 48). Ως απάντηση, το προλεταριάτο μετασχηματίζεται το ίδιο σε μια “πολεμική αντι-μηχανή”, στρατιωτικοποιούμενο μέσα στους συμπαγείς σχηματισμούς της πορείας και της βίας του σαμποτάζ για να πάρει τους δρόμους και να κατακτήσει τα μέσα της βίας. Σ’ αυτό το μοντέλο οι μορφές του παραδοσιακού εργατικού κινήματος -με λίγα λόγια τα κόμματα και τα συνδικάτα- γίνονται εναλλακτικές “στρατιές” ριγμένες στην αντιμετώπιση αυτής της στρατιωτικού τύπου κυριαρχίας.

Για τον Βιριλιό αυτός ο δρόμος οδηγεί σε αποτυχία, και η απόλυτη βία του πυρηνικού πολέμου σηματοδοτεί το “τέλος του προλεταριάτου”: “Με αυτήν την έννοια, ο καθοριστικός ρόλος του προλεταριάτου στην ιστορία παύει να υφίσταται με τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα” (Virilio 1990: 29). Το αποτέλεσμα είναι “ένα είδος απόλυτης αποικιοποίησης” (Virilio 1990: 32), με την οποία η στρατιωτική τάξη τελικά εξουδετερώνει κάθε τοπικότητα ή οικολογία αντίστασης. Αυτό είναι που ονομάζει ενδο-αποικιοποίηση ο Βιριλιό. Είναι εμφανές στο πέρασμα απ’ την απελπισμένη αντίσταση των Βιετναμέζων ενάντια στην οικολογική καταστροφή του εδάφους τους, στην εξαφάνιση (κατά τη δεκαετία του 1970) των Παλαιστινίων από κάθε έδαφος μέχρι τέλους, στον απεδαφικοποιημένο χώρο των μήντια.

Εάν αυτή η ενδο-αποικιοποίηση είναι επιτυχής, τότε οι άνθρωποι περιορίζονται σε εξημερωμένα ζώα, στη συνθήκη του “ανθρώπινου εμπορεύματος” (Virilio 1990: 65). “Ο στόχος της στρατιωτικής κατοχής είναι να μειώσει […] έναν πληθυσμό στην κατάσταση του κινητού σκλάβου, του εμπορεύματος” (Virilio 1990: 54). Στην πραγματικότητα, “Σήμερα αποικιοποιεί κανείς μόνο τον δικό του πληθυσμό. Υποαναπτύσσει τη δική του οικονομία” (Virilio & Lotringer 1983:95). Η τελική απάντηση των Παλαιστινίων σ’ αυτόν τον περιορισμό τους είναι μια λαϊκή επίθεση αυτοκτονιών, καθώς μια λαϊκή άμυνα δεν ήταν πλέον εφικτή.

Ορίζοντας έμμεσα την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, ο Βιριλιό συνδέει τη συνθήκη αυτή με την απόσυρση του Κράτους, που καλύπτεται έπειτα με ένα “δόγμα ασφαλείας” (Virilio 1990: 57) που επιτρέπει την παρέμβαση σε κάθε χώρο. Εν όψει της “τρομοκρατίας” της δεκαετίας του 1970, το Κράτος εξελίσσει ένα νέο πρότυπο εξουσίας εν είδει μιας “παγκόσμιας αστυνομικής καταδίωξης, ενός τρομακτικού μείγματος στρατιωτικής και δικαστικής βίας” (Virilio 1990: 63). Αυτός ο χαρακτηρισμός προφανώς συντονίζεται με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και της συγκεκριμενοποίησης, τη δεκαετία του 2000, του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ο Βιριλιό συλλαμβάνει εκ των πρωτέρων τις νέες μορφές ασύμμετρου πολέμου και τη λειτουργία “ομηρίας” που επιτελεί ο στρατιωτικός έλεγχος στις σύγχρονες διαμεσολαβημένες κοινωνίες. Σ’ αυτή τη συνθήκη, παραδοσιακές μορφές λαϊκής αντίστασης καθώς και ό,τι αποκαλεί ο Βιριλιό “οικολογικοί αγώνες”, όπως και “η απλή ελευθερία να πηγαίνεις και να έρχεσαι, και μαζί η ελευθερία να παραμένεις, να κρατάς το έδαφός σου” (Virilio 1990:91) τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Αυτός ο “οικολογικός αγώνας”, το δικαίωμα να διατηρείς τη θέση σου, προφανώς αντανακλάται στη συνθήκη του “occupy”, που αποπειράται να θέσει ένα όριο στην εισβολή εντός των απομειναριών του “δημόσιου χώρου”. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει μια νέα μορφή υποκειμενικότητας -το 99%- ώστε να βρει ένα “έδαφος” αντίστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμμέσως αν όχι άμεσα, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την κατάσταση των ανθρώπων απ’ αυτή τη συνθήκη “κινητών εμπορευμάτων” σε ακίνητους διαδηλωτές. Βέβαια, ενώ απευθύνεται σ’ αυτήν τη συνθήκη η δυσκολία παραμένει από την μεριά της στρατιωτικής ισχύος που ο Βιριλιό θεωρεί ως αιτία αυτής της “απεδαφικοποίησης”.

Τέλος του προγραμματισμού

Μ’ έναν μάλλον ιδιάζοντα τρόπο, η ανάλυση του Βιριλιό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με αυτή τη ομάδας Theorié Communiste (TC) από την Μασσαλία, και με την εξαγγελία τους του “τέλους του προγραμματισμού”. Σύμφωνα με τη θέση τους αυτή, ο καπιταλισμός και το εργατικό κίνημα παρέμεναν αλληλένδετοι σε μια μονομαχία όπου η καπιταλιστική άρνηση του προλεταριάτου γεννούσε την κατάφαση της εργατικής ταυτότητας. Ο “προγραμματισμός” αναφέρεται στην κατάφαση ως ένα πρόγραμμα που μέλει να πραγματοποιηθεί, ένα πρόγραμμα σφυρηλατημένο από τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας (Brown 2011:22). Η TC προσφέρει μια υπόθεση περιοδολόγησης, κατά την οποία το πέρασμα απ’ την τυπική υπαγωγή -την υπαγωγή των εργατών στο κεφάλαιο, κατά την οποία οι εργάτες εξακολουθούν να παράγουν σε μορφές οργάνωσης εξωτερικές του κεφαλαίου, ωστόσο φέρνουν τα προϊόντα της εργασίας τους στην καπιταλιστική αγορά)- στην πραγματική υπαγωγή -όπου οι εργάτες εισάγονται στο κεφάλαιο, όπως στην αλυσίδα παραγωγής (ή την καπιταλιστική γεωργική παραγωγή)- παράγει μια μεταβολή στη σύνθεση του αγώνα. Η περίοδος της τυπικής υπαγωγής φτάνει στο τέλος της γύρω στα 1917, με την εμφάνιση ενός νέου κύκλου αγώνων γύρω απ’ την πραγματική υπαγωγή που περιλαμβάνουν την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα. Αυτός ο “προγραμματισμός” τίθεται σε κρίση με τη δεύτερη φάση της πραγματικής υπαγωγής, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, κι ένας νέος κύκλος αγώνων που προτείνει τα όρια αυτής της ταυτότητα ξεκινάει. Η “εγκατάλειψη” του εργάτη από τοκεφάλαιο, οι εργατικοί αγώνες των “λευκών απεργιών” (absenteism), του σαμποτάζ, της άγριας απεργίας, ανοίγουν νέες “τροχιές πτήσης” που “αδειάζουν” τις παραδοσιακές μορφές του προγραμματισμού (κόμματα, συνδικάτα κλπ).

Στην ανάλυση της TC, αυτός ο κύκλος αγώνων δεν κλείνει απλώς την προλεταριακή συνθήκη (“πλέον είμαστε όλοι μεσαία τάξη”), αλλά την μετασχηματίζει κατά τέτοιον τρόπο που προτείνει την αναγκαιότητα (μάλλον παρά την επιλογή) του προλεταριάτου ως τάξη που καταλύει τον εαυτό της. Υποστηρίζουν ότι: “Η κομμουνιστικοποίηση είναι προσχηματισμένη κάθε φορά που η ύπαρξη του προλεταριάτου παράγεται ως κάτι εξωτερικό απ’ αυτό το ίδιο, ως ένας αντικειμενικός καταναγκασμός που γίνεται εξωτερικός μέσα στην ίδια την ύπαρξη του κεφαλαίου” (R.S. 2011:95). Η “εμφάνιση” της κομμουνιστικοποίησης βρίσκεται στην άκρη ή στα όρια του αγώνα, μέσα στον οποίον η ίδια η (εργατική) τάξη “εμφανίζεται ως ένας εξωτερικός περιορισμός, ως ένα όριο που πρέπει να ξεπεραστεί” (R.S. 2011:95). Σ’ αυτό το ιστορικό πρότυπο, αυτές οι αλλαγές των αγώνων θέτουν τον κομμουνισμό στην ημερήσια διάταξη ως κομμουνιστικοποίηση, απαλλαγμένη από τις παλιότερες “εργατίστικες” αυταπάτες [3].

Ήταν τα εργατικά κινήματα των δεκαετιών του 1960 και του ’70, που ήρθαν πρώτα αντιμέτωπα με αυτήν την κατάφαση. Επίσης, η καπιταλιστική απάντηση της αποσύνδεσης του εργάτη από την εργασία θα ξεμπερδέψει μια και καλή με την κατάφαση σε μια εργατική ταυτότητα ως ουσιαστική “στιγμή” της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Κάτω απ’ την αμφίπλευρη πίεση αυτών των δυο παραγόντων, οι μορφές κατάφασης σε μια εργατική ταυτότητα θα άδειαζαν από τα μέσα τους. Αντί να αντιλαμβάνεται κάτι τέτοιο απλά ως ένδειξη ήττας, η TC υποστηρίζει ότι είναι ενδεικτικό μιας ανασύνθεσης του αγώνα, με το προλεταριάτο ως τον πόλο της άρνησης, δομημένο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και ενάντια σ’ αυτό, ένα σύστημα το οποίο δεν έχει ανάγκη πλέον την “εργατική τάξη” ως διαμεσολαβητή.

Η σύγκριση μεταξύ Βιριλιό και TC γίνεται πιο σαφής εάν θυμηθούμε την κατάληψη του εργοστασίου ωρολογοποιίας της Lip στην Beçanson και την αυτοδιαχείριση από τους εργάτες του, το 1973. Εκείνη την περίοδο, πολλοί μέσα απ’ τη γαλλική άκρα αριστερά, ιδιαίτερα μαοϊκοί, θεώρησαν αυτήν την πράξη της κατάληψης ως μια ένδειξη ότι οι εργάτες δεν είχαν πια ανάγκη την καθοδήγηση κομμάτων ή ακτιβιστών για να διευθύνουν τον αγώνα τους. Αυτό τέλος πάντων ήταν το συμπέρασμα του Ζακ Ρανσιέρ (Rancière 2011: 90; Brown 2011: 20). Σ’ ένα παρόμοιο πόρισμα είχαν καταλήξει και οι πρώην μαοϊκοί ακτιβιστές Γκυ Λαρντρώ και Κριστιάν Ζαμπέ:

“Τελικά καταλάβαμε σε κάποια φάση ότι οι μάζες είχαν πάρει από μας όλα όσα μπορούσαν, ότι οι διανοούμενοι δεν είχαν πια τίποτε να τους δώσουν. Όλα όσα είχαμε κάνει πέρασαν στις μάζες τις ίδιες. Βλέποντας τα γεγονότα στη Lip, γινόταν ολοένα και πιο σαφές ότι δεν υπήρχε πια καμμία έννοια πολιτικού ακτιβισμού (militancy)”. (Starr 1995:91).

Υπήρχαν ωστόσο και αντίθετες φωνές. Το γαλλικό ακροαριστερό περιοδικό Négation, υποστήριξε τότε ότι οι εργάτες της Lip είχαν αγγίξει ένα όριο -το όριο της αυτοδιαχείρισης (Négation 2007; Brown 2011: 20, ΣτΜ: ελληνική μετάφραση διαθέσιμη). Οι εργάτες της Lip ήταν ανίκανοι να ξεπεράσουν τα όρια του ίδιου τους του εργοστασίου και περιορίζονταν στο να ξαναβάλουν μπρος σε μια καπιταλιστική επιχείριση. Έτσι, ενώ αφενός αναγνώριζαν ότι επρόκειτο για έναν αγώνα, για το Négation ο αγώνας αυτός περιοριζόταν από την αδυναμία του να πάει πέρα από τα όρια της ταυτότητας των εργατών ως εργάτες. Το σημείο αυτό, όπως είδαμε, ξαναπιάνεται με περισσότερες λεπτομέριες από την TC.

Όσον αφορά τον Βιριλιό, η οπτική του είναι παρεμφερής. Με περισσότερο ακόμα συμπάθεια, ο Βιριλιό θεωρεί τον αγώνα αυτόν ως μια απόπειρα να κρατηθούν οι οικολογικές “θερμοπύλες” ενός αγώνα. Όπως παρατηρεί ο ίδιος:

“Τα συνδικάτα ήξεραν καλά τί έκαναν όταν ζητούσαν απ’ τους εργάτες να προσέξουν πολύ καλά τα εργαλεία της παραγωγής. Είναι σαν, μέσα στα μυαλά τους, τα εργαλεία αυτά να αποτελούν την τελευταία αναπαράσταση του αυθεντικού τους περιβάλλοντος, την εγγύηση και τον όρο διαμονής ολόκληρης της νόμιμης ύπαρξής τους. (Virilio 1990:54)

Ενώ φυσικά, με έναν τρόπο κάπως ανάλογο αυτού του Négation, ο Βιριλιό βλέπει τον αγώνα αυτόν να χάνει το βήμα του μπρος στην εξέλιξη της “απεδαφικοποίησης” που επιφέρουν οι δυνάμεις του Κράτους και του κεφαλαίου, αρνείται επίσης απλά να καταδικάσει την απόπειρα αυτή εκ προοιμίου.

Η αντίσταση είναι μάταιη ή και όχι

Εάν θέσουμε αυτές τις παρατηρήσεις σε διάλογο μεταξύ τους, μπορούμε να πούμε ότι το “στρατιωτικό ζήτημα” τώρα τίθεται με τους όρους των νέων μορφών και δυνατοτήτων της “προλεταριακής συνθήκης”. Ο Βιριλιό συμπεραίνει ότι η διασπορά της στρατιωτικής ισχύος στον χώρο και τον χρόνο θέτει ένα τέλμα στο παραδοσιακό δικαίωμα στην αντίσταση – όσο αυτή μένει εδαφικοποιημένη σε ένα συγκεκριμένο έδαφος και στη διατήρηση των μέσων της βίας. Στην πράξη, “στερημένοι από το παραγωγικό τους οπλοστάσιο, (οι προλετάριοι) παύουν να αποτελούν προνομιούχους οικονομικούς συνεταίρους στη συνθήκη της στρατιωτικής ημι-αποικιοποίησης” (Virilio 1990:53). Η κατάρρευση του εδάφους κάτω απ’ τη συνθήκη αυτή μεταξύ στρατιωτικής ισχύος και πολιτών, σημαίνει ότι: “από δω και πέρα, οι στρατιωτικές επιθέσεις δεν περιορίζονται απ’ τον χρόνο και η οργιαστική συμμετοχή δεν είναι παρά η παράλογη υποστήριξη μιας τεχνικο-λογιστικής υπερ-εθνικότητας, το τελικό στάδιο της απεδαφικοποίησης και, ως εκ τούτου, της δουλείας. (Virilio 1990:72) Αυτή η “εξαφάνιση” σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εντοπίσουμε μια στιγμή αντίστασης, και άρα η αντίσταση εμφανίζεται ως διαλυμένη [4].

Το απαισιόδοξο συμπέρασμα του Βιριλιό είναι ότι η επανάσταση είναι ανέφικτη και μένει χώρος μόνο για επαναστατική αντίσταση, όμως κι αυτή όπως βλέπουμε φαίνεται γενικά αναποτελεσματική. Με έναν τυπικά υπερβολικό τρόπο, ο ίδιος καταλήγει:

“Μπορούμε απλά να πεθάνουμε. Σε κάθε περίπτωση, δεν μας έχουν ανάγκη πια: ρομποτ και υπολογιστές θα αναλάβουν την παραγωγή. Ο πόλεμος έχει αυτοματοποιηθεί, και μαζί μ’ αυτόν η ισχύς της λήψης αποφάσεων. Δε χρειάζονται πια τους ανθρώπους, στρατιώτες ή εργάτες, παρά μόνο μέσα απόλυτης εξόντωσης, τόσο στη σφαίρα του εμπορίου όσο κι αλλού. (Virilio & Lotringer 1983:102)

Αν και εδώ καταγράφει την “εγκατάλειψη” της εργασίας από το κεφάλαιο, κάτι που καταγράφει επίσης και η TC, το προεκτείνει σε ένα όραμα εξόντωσης που πέφτει έξω απ’ την ακόμη υπάρχουσα “κινούμενη αντίθεση” της ανάγκης του κεφαλαίου για εργασία.

Αντίθετα, η TC υποστηρίζει ότι οι νέες μορφές “αυτοκτονικού” αγώνα σκιαγραφούν τα όρια αυτής της απεδαφικοποίησης, ενώ εξακολουθούν να την ανταγωνίζονται. Στους αγώνες αυτούς, οι εργάτες δεν προσπαθούν πια να υπερασπιστούν ένα εργατικό κεκτημένο που καταρρέει, αλλά αντίθετα “ωθούνται” σε μια “ρήξη” με την ταυτότητα που παρήγαγε αυτό. Αυτό συνεπάγεται την πυρπόληση των εργοστασίων, τις απαιτήσεις όσο το δυνατόν υψηλότερων αποζημιώσεων, και άλλες “εξόδους” από την εργασία (R.S. 2011:119). Αυτοί οι αγώνες βρίσκονται σε μια διφορούμενη κατάσταση, που αφενός είναι ενδεικτική της τραγωδίας των εργατών που στερούνται την ταυτότητα του εργάτη αλλά αφετέρου προεικονίζουν φευγαλέα και την “απο-ουσιαστικοποίηση” της εργασίας (R.S 2011:120). Αντίθετα στην αίσθηση του Βιριλιό ότι το προλεταριάτο έχει εξουθενωθεί υπό την απειλή της εξόντωσής του, η TC προτείνει ότι η “ρήξη” της αυτοκατάλυσης του προλεταριάτου μπορεί να προεικονίζει τη δυνατότητα εμφάνισης μιας νέας επαναστατικής διαδικασίας ως κομμουνιστικοποίηση.

Ενώ ο Βιριλιό τείνει προς έναν αποκαλυπτικό πεσσιμισμό, η παράκαμψη του στρατιωτικού ζητήματος από την TC παράγει ορισμένες στιγμές αξιοσημείωτης αισιοδοξίας σχετικά με τη διαδικασία της επανάστασης ως κομμουνιστικοποίηση:

“Η αντιπαράθεση με το κράτος θέτει άμεσα το ζήτημα των όπλων, που μπορεί να επιλυθεί μόνο στήνοντας ένα δίκτυο διανομής που να μπορεί να στηρίξει την μάχη σε δυνητικά απεριόριστα πεδία. Οι στρατιωτικές και οι κοινωνικές δραστηριότητες είναι αδιαχώριστες, ταυτόχρονες, και αμοιβαία διεισδύουσες: το στήσιμο ενός μετώπου ή ορισμένων καθορισμένων ζωνών μάχης είναι θάνατος για την επανάσταση” (2011:56)

Αν και θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε εν μέρει μ’ αυτήν την πρόταση, το επίπεδο αφαίρεσης μέσω της οποίας τίθεται, το κάνει εξαιρετικά δύσκολο να δούμε πώς θα πάρει το πάνω χέρι απέναντι στο “στρατιωτικό σώμα” μιας συμπαγούς και δι-εθνικής άρχουσας τάξης. Σε άλλο σημείο, η TC αναφέρει πως ενδέχεται να υπάρξει “η πιθανότητα μιας πολλαπλότητας μικρών, βαρβαρικών πολέμων” (R.S. 2011:138)

Οι ελπίδες της TC βρίσκονται με το μέρος της ίδιας της ταχύτητας της διαδικασίας κομμουνιστικοποίησης, ώστε να ξεπεράσει τις στρατιωτικές και λογιστικές δυνατότητες της καπιταλιστικής τάξης:

Εάν (η επανάσταση) επιτρέψει την κατάλυση ενός αυξανόμενο βαθμού ανταγωνισμών και διαιρέσεων ανάμεσα στους προλεταρίους, καθιστώντας την το περιεχόμενο και την εξέλιξη της ένοπλης αντιπαράθεσής της με αυτούς που η καπιταλιστική τάξη θα είναι ακόμη σε θέση να κινητοποιήσει, να ενσωματώσει και να αναπαράξει εντός των κοινωνικών σχέσεών της (2011:56)

Είναι η ταχύτατη ανάπτυξη της “προλεταριακής συνθήκης”, που δε δεσμεύεται πλέον απ’ τις συνηθισμένες οργανωτικές και μισθολογικές μορφές, που θα επιτρέψει ένα ξεπέρασμα, υποστηρίζουν, του στρατιωτικού τμήματος (και της δυνατότητάς του για καταστροφή) που είναι ακόμα ενσωματωμένο στο κεφάλαιο. Ως εκ τούτου, βασίζουν τη δυνατότητα της κομμουνιστικοποίησης στην επίδραση της επιτάχυνσης:

“Αυτός είναι ο λόγος που όλα τα μέτρα της κομμουνιστικοποίησης θα πρέπει να έχουν μια δυναμική επίδραση στη διάλυση των συνδέσεων που ενώνουν τους εχθρούς μας και την υλική τους υποστήριξη: θα πρέπει να καταστραφούν τάχιστα, χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής”. (2011:56)

Μια παρόμοια τροπή εμφανίζεται στο κείμενο του Rocamadur/Blaumachen του 2012 πάνω στις ταραχές του Λονδίνου. Συμπεραίνουν:

“Η δυναμική της ταξικής πάλης σήμερα δεν μπορεί ποτέ να είναι νικηφόρα, επειδή εξακολουθεί να βρίσκει μπροστά της την ίδια την ταξική πάλη ως όριό της, ως το σημείο όπου ο πολλαπλασιασμός των ρήξεων θα γίνει ξεπέρασμα του ταξικού ανήκειν (και κατά συνέπεια της ταξικής αυτοοργάνωσης), σαν μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση, ως μέτρα κομμουνιστικοποίησης, που είτε θα απο-κεφαλαιοποιούν (κομμουνιστικοποιούν) τη ζωή ολοένα και περισσότερο, είτε θα τσακίζονται” (2012)

Φυσικά, το ζήτημα είναι εάν η ταχύτητα για την οποία κάνει λόγο η TC, εάν η ταχύτητα της κομμουνιστικοποίησης στη διαδικασία της επανάστασης, θα “απο-κεφαλαιοποιεί τη ζωή ολοένα και περισσότερο” ή αν “θα τσακιστεί”. Είναι για μένα, η μάλλον αιμοδιψής τάση να μην υπολογίσω σοβαρά τη δεύτερη πιθανότητα, που μοιάζει προβληματική.

Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Βιριλιό. Σημειώνει την εξαφάνιση του στρατού από την ίδια την πολεμική μηχανή, υποδεικνύοντας ότι ο κυβερνήτης του HMS Sheffield δεν είχε χρόνο να αντιδράσει στην εκτόξευση ενός πυραύλου Exocet από ένα αεροσκάφος Super Etendard, ο πιλότος του οποίου υπάκουε στο δόγμα του “πυροβόλα και ξέχνα”/”Fire and Forget” (Virilio & Lotringer 1983:18). Το πλοίο καταστράφηκε. Η Μπέβερλυ Σίλβερ (2003) έδειξε επίσης ότι απέναντι στους τεράστιους στρατούς κληρωτών, που επέτρεπαν στους εργάτες να διαπραγματευθούν τη θέση τους απέναντι στο Κράτος όταν αυτό τους αμολούσε σ’ έναν πόλεμο, η απάντηση ήταν να επαγγελματοποιήσει, ιδιωτικοποιήσει και ελαχιστοποιήσει τον ρόλο των εργατών στον πόλεμο – σε συνάρτηση με τη γενική τάση του καπιταλισμού να αντικαθιστά το μεταβλητό κεφάλαιο με σταθερό κεφάλαιο. Στην αργκό του αμερικανικού στρατού, η τάση προς τα τηλεχειριζόμενα μη-επανδρωμένα αεροσκάφη (drones), ορίζεται ως “συμπίεση της αλυσίδας θανάτων”/”compressing the kill chain”: η αφαίρεση ή ελαχιστοποίηση της ανθρώπινης εμπλοκής στην καταστροφή. Ενδεχομένως δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε αυτούς τους καλωδιομένους “ηθικούς drones” να βλέπουν την προλεταριακή επανάσταση ως μια πράξη ανηθικότητας.

Στην πραγματικότητα, αυτή η επένδυση στην ταχύτητα και την κινητικότητα είναι ακριβώς το πεδίο του “πολέμου του χρόνου” που βλέπει ο Βιριλιό ως το μείζον πρόβλημα της στρατιωτικής τάξης. Ο πόλεμος της επιτάχυνσης δημιουργεί νέες τεχνολογίες που σπρώχνουν τους ανθρώπους έξω απ’ το πεδίο της επιλογής και του ελέγχου, προς όφελος μιας αυτόματης και αυτοματικής αναχαίτισης. Αν και δεν αφομοιώνω φυσικά την TC σ’ αυτή τη συζήτηση, μπορούμε να δούμε αυτό που έχουμε εδώ ως ακριβώς έναν “πόλεμο του χρόνου”. Απ’ την μια έχουμε την εκμηδένιση ή ελαχιστοποίηση της εργασίας απ’ τη διαδικασία του πολέμου, την αύξηση της ταχύτητας και της βίας της στρατιωτικής απάντησης. Απ’ την άλλη, βρίσκουμε την φαινομενική αναγκαιότητα της ταχύτατης διασποράς της επανάστασης προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτήν τη δυνατότητα. Έχουμε λοιπόν θαρρώ, δυο συμμετρικές πιθανότητες. Θα μπορούσαμε, κατ’ αρχήν, να υπερεκτιμήσουμε τις στρατιωτικές δυνατότητες της “δι-εθνικής στρατιωτικής τάξης”, κι έτσι να οδηγηθούμε στην απραξία από την μεριά μας, ει δε μη στην πραγμοποίηση και στη φετιχοποίηση της στρατιωτικής ισχύος (έναν κίνδυνο που διατρέχει ο ίδιος ο Βιριλιό). Δεύτερον, απ’ την άλλη, θα μπορούσαμε επίσης να υπεκφύγουμε του στρατιωτικού ζητήματος απλά επαναπαυόμενοι στην “ανώτερη” ταχύτητα της επανάστασης. Μου φαίνεται πως αυτόν τον κίνδυνο διατρέχουν ορισμένες προτάσεις της TC.

Φυσικά, το Occupy είναι, ή ήταν, ένας ετερογενής σχηματισμός, ή σύνολο σχηματισμών, που συνήθως στόχευε να ξεφύγει απ’ αυτού του είδους την αποκρυστάλλωση. Αν μη τί άλλο, η τυπολογία που ανιχνεύσαμε, βρίσκεται εγγύτερα (γενικά) στην εμμονή του Βιριλιό για τη συνέχιση της οικολογικής αντίστασης μετά την εξαφάνιση της επανάστασης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι τόσο φανερό το πού διαφεύγει απ’ το στρατιωτικό ζήτημα αλλά το ότι το αρνείται θετικά, ακριβώς για να ξεφύγει απ’ τη συζήτηση του “καθαρού πολέμου” που ο Βιριλιό ισχυρίζεται ότι βρίσκεται στην καρδιά του Δυτικού μηδενισμού (Virilio 1990:68). Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για την TC. Η πρότασή μου είναι ταπεινή. Αν και αποτελεί αξιέπαινο στόχο, θα μπορούσε η πολιτική της διασποράς, του συντονισμού και της επιτάχυνσης να κληθούν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την αδράνεια των πρακτικά αδρανών, αλλά επίσης τις στρατιωτικοποιημένες μορφές του καπιταλιστικού Κράτους που μεταχειρίζονται και εμπλέκονται σ’ αυτές ακριβώς τις νέες μορφές για να αναπαράγουν τη δική τους απεδαφικοποίηση και εδαφικοποίηση της εξουσίας.

 

Σημειώσεις:

[1] Ο Jason Adams (2012) χρησιμοποίησε τον Βιριλιό προκειμένου να διερευνήσει τις στρατηγικές δυσκολίες και τάσεις στο κίνημα Occupy, όμως χωρίς να εγείρει άμεσα το στρατιωτικό ζήτημα. Οφείλω πολλά στον Jason Adams για την ενθάρρυνση του να συνεχίσω αυτές τις σκέψεις.

[2] Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ Μαρξ και Έγκελς. Ο Έγκελς ήταν γνώστης της πραγματικότητας του πολέμου, ακόμη κι αν δεν τον έβλεπε με τον τρόπο που τον βλέπουμε εμείς. Υπήρχε επίσης η ιδέα της επανοικειοποίησης του πολέμου από την εργατική τάξη. Η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στο ξεκίνημα του συνδικαλισμού, ήταν μια ομάδα μάχης. Η σχέση του μαρξισμού με τον πόλεμο δεν ήταν ιδιαίτερα σαφής στο ξεκίνημα αυτό (Virilio & Lotringer 1983: 105).

[3] Αυτό έρχεται επίσης σε αντίθεση με τη θεωρία της “κομμουνιστικοποίησης” των Gilles Dauvé και Karl Nesic, που αντιμετωπίζουν την “κομμουνιστικοποίηση” ως μια εγγενή πιθανότητα να πραγματοποιηθεί ανά πάσα στιγμή, και όχι ως μια ιστορικά προσδιορισμένη πιθανότητα (βλ. Endnotes 2008).

[4] Αυτή η διάγνωση φέρει κάποια ομοιότητα με αυτήν του Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη (Carl Schmitt “Theory of the Partisan” 1963)

Βιβλιογραφία:

Adams, Jason (2012), ‘Occupy Time’, Radical Philosophy 171: 15-18.Brown, Nathan (2011), ‘Red years: Althusser’s lesson, Rancière’serror and the real movement of history’, Radical Philosophy 170: 16-24.
Endnotes 1 (2008).
Lears, Jackson (2010), ‘Mad Monkey. Review of Μatterhorn by KarlMarlantes’, London Review of Books [Online] 32.18: 15-17.http://www.lrb.co.uk/v32/n18/jackson-lears/mad-monkey
Négation (2007), ‘Lip and the Self-Managed Counter-Revolution’[1973], trans. Peter Rachleff and Alan Wallach, http://libcom.org/library/lip-and-the-self-managed-counter-revolution-negation(accessed 22 December 2012). (ΣτΜ ελληνικά: https://rioters.espivblogs.net/2009/10/06/to-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-lip-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA/)
Noys, Benjamin (ed.) (2011), Communization and its Discontents ,Brooklyn: Autonomedia / Minor Compositions
Rancière, Jacques (2011), Althusser’s Lesson [1974], trans. EmilianoBattista, London: Continuum.
Rocamadur / Blaumachen, ‘The feral underclass hits the streets: Onthe English riots and other ordeals’, SIC: International Journal for Communization
(2012),http://sic.communisation.net/en/the-feral-underclass-hits-the-streets?DokuWiki=e19764affecb034401ae1fc9df032fbb (Accessed23 December 2012)
R.S. (2011), ‘The Present Moment’, SIC: International Journal for Communization 1 (2011): 95-144.http://riff-raff.se/en/sic1/sic-1-07-the-present-moment.pdf (Accessed23 December 2012) (ΣτΜ: ελληνικά: http://www.blaumachen.gr/2011/11/%CE%B7-%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE/)
Schmitt, Carl (2007), Theory of the Partisan, trans. G. L. Ulmen, New York: Telos Publishing.Silver, Beverly J. (2003), Forces of Labor, Cambridge: Cambridge UP.
Starr, Peter (1995), Logics of Failed Revolt: French Theory After May ’68, Stanford: Stanford University Press.
Theorié Communiste (2011), ‘Communization in the Present Tense’, in Communization and its Discontents, ed. Benjamin Noys, Brooklyn:Autonomedia / Minor Compositions, pp.41-58
Virilio, Paul (1990), Popular Defense and Ecological Struggles [1978], trans. Mark Polizzotti, New York: Semiotext(e).
Virilio, Paul (2006),Speed and Politics [1977], trans. Marc Polizzotti,New York: Semiotext(e).
Virilio Paul, and Sylvère Lotringer (1983), Pure War, trans. MarkPolizzotti, New York: Semiotext(e)

Πηγή: το μπλογκ Communisation Θεωρία, Ιστορία, Νέα από το μέτωπο

 

Μια ματιά στη φοιτητική απεργία

Πηγή: http://signalfire.org/?p=18942 (με την υποσημείωση ότι ο ιστόχωρος διαφωνεί με την απαισιόδοξη οπτική του συγγραφέα του κειμένου για τις δυνατότητες προλεταριακής ηγεμονίας στα μαζικά κινήματα των μητροπόλεων καθώς η κρίση του ιμπεριαλισμού βαθαίνει)

Βρισκόμαστε πλέον στη 13η βδομάδα της φοιτητικής απεργίας στο Κεμπέκ ενάντια σε μια αύξηση κατά 75% των διδάκτρων – η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία του Κεμπέκ – και η σύγκρουση έχει γίνει σημείο εστίασης κάθε αντιπολίτευσης στη λιτότητα εδώ πέρα, και αντιπροσωπεύει ξεκάθαρα ένα πολιτικό ορόσημο, ίσως ακόμα (ας ελπίσουμε) ένα πραγματικό σημείο καμπής.

Το ακόλουθο κείμενο είναι μια ατελής περιληπτική ματιά όσων συνέβησαν ως εδώ. Δεν είναι μια ιστορία του φοιτητικού κινήματος του Κεμπέκ ή των διαδηλώσεων στο Μόντρεαλ, ούτε καν ένας μερικός απολογισμός της απεργίας. Είναι στ’ αλήθεια απλώς μια προσπάθεια να δωθεί μια αίσθηση αυτού που συμβαίνει εδώ για τους συντρόφους πέρα απ’ το Κεμπέκ, όπως επίσης και για το πλαίσιο ενός μέρους της αντίστασης.

Οι τρεις κύριες φοιτητικές οργανώσεις που εμπλέκονται στη σύγκρουση είναι η FEUQ (Ομοσπονδία Πανεπιστημιακών Φοιτητών του Κεμπέκ), η FECQ (Ομοσπονδία Φοιτητών του CEGEP, ενός εκπαιδευτικού μοντέλου μοναδικού στο Κεμπέκ, μεταξύ λυκείου και πανεπιστημίου) και η CLASSE. Υπάρχει επίσης μια τέταρτη, η TaCEQ, που αποτελεί διάσπαση της FEUQ, αλλά αντιπροσωπεύει μόλις το 3% των απεργών, κυρίως στην Πόλη του Κεμπέκ. Η CLASSE έχει τα καλύτερα αιτήματα απ’ τις τρεις τους, κι αποτελεί την ομάδα όπου πιθανότατα θα βρεθεί κάθε αριστερός, είναι στην πραγματικότητα μια “προσωρινή” δομή που έχει στηθεί για τον αγώνα ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων αυτόν τον χειμώνα, από μια μικρότερη ομάδα, την ASSA, που είναι αριστερού προσανατολισμού και αγωνίζεται για καθολική πρόσβαση στην εκπαίδευση (δηλ. δωρεάν παιδεία), και η δομή της χαρακτηρίζεται από τις συνδικαλιστικές αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της αποκέντρωσης. Τα ΜΜΕ λένε ότι η CLASSE αντιπροσωπεύει περίπου 100.000 φοιτητές, αριθμός που υπολογίζεται βάσει των φοιτητών που αντιπροσωπεύονται στις φοιτητικές ενώσεις που έχουν ψηφίσει το πλαίσιό της. Υπάρχει ένα καλό άρθρο (αν και η ανάλυση είναι σοσιαλδημοκρατική) εδώ: http://rabble.ca/news/2012/04/massive-student-movement-Quebec

Το φιλελεύθερο κόμμα του Κεμπέκ, ελέγχει την κυβέρνηση του Κεμπέκ, με τον Jean Charest στη θέση του πρωθυπουργού. Είναι επίσης το φεντεραλιστικό κόμμα της επαρχίας, δηλαδή αντιτίθεται στην ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Το κόμμα αυτό, αυτή τη στιγμή εμπλέκεται σε μια ποικιλία σκανδάλων διαφθοράς. Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι το Parti Quebecois, που στα 1970 ήταν σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, και πλέον κυμαίνεται μεταξύ κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, ανάλογα προς τα πού φυσάει ο άνεμος σε κάθε θέμα. το PQ είναι υπέρ της ανεξαρτησίας του Κεμπέκ, κι έτσι κερδίζει τη ψήφο των εθνικιστών. Ιστορικά, είχε ισχυρές διασυνδέσεις με τις τρεις βασικές συνδικαλιστικές ενώσεις, αν κι αυτές έχουν εξασθενίσει τα τελευταία 20 χρόνια. Το όλο νόημα του χαρακτηρισμού του καθενός απ’ τα δυο κόμματα ως αριστερό ή δεξιό έγκειται στο ότι σε θέματα που έχουν να κάνουν για παράδειγμα με τον ρατσισμό, το PQ είναι συνήθως χειρότερο απ’ ότι οι φιλελεύθεροι. Υπάρχουν ακόμη δυο μικρότερα τρίτα κόμματα, το Quebec Solidaire (που έχει ένα μέλος στο κοινοβούλιο απ’ το εξευγενισμένο και τρέντυ Plateau του Mercier του Montreal) και ο Coalition Avenir Quebec (7 μέλη). Το τελευταίο είναι ακόμα πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο, υπέρ της επιχειρηματικότητας, εχθρικό προς τους μετανάστες κλπ, ενώ το προηγούμενο είναι ένα αριστερό σοσιαλδημοκρατικό, ελαφρά εθνικιστικό κόμμα, με μια ακολουθία από τροτσκιστές κι άλλους πρόθυμους να τοποθετήσουν τις ελπίδες τους σε οτιδήποτε.

Η κατάσταση αναπτύσσεται διαρκώς απ’ τα μέσα του Μάρτη, και τον Απρίλη, με καθημερινές διαδηλώσεις, μαχητικές δράσεις οικονομικού μπλοκαρίσματος κλπ. Στην πραγματικότητα, πολλές μέρες είχαμε πολλαπλές διαδηλώσεις και δράσεις μόνο στο Μόντρεαλ, πικετοφορίες κλπ και σ’ άλλες πόλεις σε πανεπιστήμια και cegep.

Αυτή η μοναδική φοιτητική κινητοποίηση υποστηρίχθηκε από μια πρωτόγνωρη δημόσια υποστήριξη. Για πρώτη φορά, είχαμε μη-φοιτητές να οργανώνουν διαδηλώσεις υποστήριξης της φοιτητικής απεργίας. H CLASSE οργάνωσε δύο ειδικές “οικογενειακές” διαδηλώσεις, στις 18 Μαρτίου και στις 9 Απριλίου, με πάνω από 30.000 συμμετέχοντες, όπου οι φοιτητές δεν ήταν παρά μια μειοψηφία. Και φυσικά, όλα αυτά συνοδεύονταν απ’ την κλασσική αριστερή βαβούρα. Για παράδειγμα, εγώ βρέθηκα την πρώτη βδομάδα του Απρίλη σε δύο γεγονότα, πολύ διαφορετικά μεταξύ του: μια εκδήλωση για έναν Φιλιππινέζο πολιτικό κρατούμενο, και ένα πολιτικό μνημόσυνο για την Madeleine Parent, φεμινίστρια και συνδικαλίστρια εργάτρια που πέθανε τον Μάρτιο. Και στα δυο, όλοι τους φορούσαν τα μικρά τετράγωνα σύμβολα του φοιτητικού κινήματος, έγινε αναφορά στην απεργία, και στο μνημόσυνο της Parent, εκπρόσωποι της CLASSE πήραν τον λόγο και έλαβαν το πιο θερμό χειροκρότημα.

Μέσα στα πλαίσια των καθημερινών πορειών και δράσεων, στις 7 Μάρτη μια φοιτήτρια, η Francie Grenier, χτυπήθηκε από μια χειροβομβίδα κρότου της αστυνομίας τραυματίζοντας σοβαρά το μάτι της (http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/03/08/Montreal-student-protest-eye.html). Την ίδια μέρα, είχαμε μικροτραυματισμούς και ψεκασμούς με δακρυγόνα κατά την είσοδο φοιτητών στα γραφεία της Loto Quebec (http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/03/08/Montreal-student-protest-eye.html). Αυτό συνέβη μια εβδομάδα πριν την ετήσια διαδήλωση της 15 Μαρτίου ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, για την οποία η αστυνομία συμβούλεψε τους φοιτητές να μη συμμετάσχουν (βλ. παρακάτω). Ωστόσο, η συμβουλή αυτή αγνοήθηκε, και ήταν μια μεγάλη διαδήλωση (ίσως η μεγαλύτερη για τις 15 Μαρτίου), κάπου 4-5 χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν, με την αστυνομία να χρησιμοποιεί ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, γκλομπς, δακρυγόνα κλπ, και να πραγματοποιεί 150 συλλήψεις (http://rabble.ca/news/2012/03/police-violence-rise-Montreal & http://Montreal.ctv.ca/servlet/an/local/CTVNews/20120315/mtl_police_brutality_march_120315/20120315/). Τα τελευταία χρόνια αυτή είναι η συνήθης πρακτική της αστυνομίας απέναντι σε μεγάλες μαχητικές διαδηλώσεις στο Μόντρεαλ: η αστυνομία επιτίθεται βίαια προκειμένου να διασπάσει τη διαδήλωση σε μικρότερες ομάδες, τις οποίες έπειτα μπορεί να κυνηγάει για ώρες μέσα στην πόλη.

Όλον τον μήνα πραγματοποιήθηκαν δράσεις με στόχο τη διατάραξη της οικονομικής ροής, για παράδειγμα στις 21 Μάρτη η γέφυρα Champlain του Μόντρεαλ (πολυσύχναστο πέρασμα για τα νότια προάστια) μπλοκαρίστηκε εν ώρα αιχμής.

Στις 22 Μάρτη, έγινε μια μεγάλη διαδήλωση, η μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια, σίγουρα μέχρι τουλάχιστον το 2003 για το Ιρακ, ίσως ακόμα μεγαλύτερη, με 200.000 κόσμο. Τα συνδικάτα συμμετείχαν στη στήριξη της διαδήλωσης. Προσωπικά είδα ελάχιστη παρουσία οργανωμένων αριστερών (ούτε εφημερίδες, ούτε τρικάκια, ούτε πανώ ακόμα από αριστερές ομάδες), μπορεί όμως να ήταν κι επειδή η πορεία ήταν τόσο μεγάλη, που μπορεί να καθόσουν για ώρες στο ίδιο σημείο και να μην έβλεπες κανέναν τους, αν και η CLAC (αντικαπιταλιστική συσπείρωση), αρκετές αναρχικές ομάδες, καθώς και το μαοϊκό κόμμα (PCR-RCP) ήταν εκεί, μοιράζοντας κείμενα και έντυπα.

Ήδη απ’ αυτό το σημείο, η απεργία είχε πάρει διαστάσεις που δεν είχαμε δει για δεκαετίες. Εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητών συμμετείχαν, και η πλειοψηφία των μαθητών λυκείου επηρεάζονταν άμεσα.

Οι δεξιοί φοιτητές που αντιτίθενται στην απεργία άρχισαν να πηγαίνουν στα δικαστήρια, να ζητούν νομικές κυρώσεις εναντίον των απεργών. Όπως και στην περίπτωση των εργατικών αγώνων, αυτές οι δικαστικές μεθοδεύσεις χρησιμοποιούνται για να ποινικοποιήσουν τις κινητοποιήσεις και να δώσουν στην αστυνομία μια δικαιολογία για να συλλάβει απεργούς.

Αυτές οι μηνύσεις άρχισαν να παραδίδονται στα τέλη του Μάρτη. Πρώτα ένα κοινοτικό κολλέγιο στο Saguenay διατάχθηκε να συνεχίσει τα μαθήματα και προσέλαβε σεκιουριτάδες προκειμένου να εφαρμόσει την δικαστική απόφαση, και οι μαθητές διέλυσαν το σχολείο.

Έπειτα, το Πανεπιστήμιο Laval στην Πόλη του Κεμπέκ έλαβε μια ανάλογη δικαστική εντολή στις 3 Απρίλη. το UQAM είναι το γαλλόφωνο πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ στο οποίο οι περισσότεροι φοιτητές προέρχονται απ’ την εργατική τάξη. Είναι το επίκεντρο του ριζοσπαστικού ακτιβισμού σ’ αυτήν την πόλη, από τότε που ιδρύθηκε, το 1969, και καθόλου περίεργα έχει γίνει ο μαχητικός πυρήνας ολόκληρου του απεργιακού κινήματος. Στις 4 Απρίλη, το UQAM έλαβε μια ανάλογη δικαστική εντολή.

Ενάντια σ’ αυτές τις δικαστικές αποφάσεις, οι φοιτητικές ενώσεις υπερασπίστηκαν το δικαίωμά τους να απαντούν με άμεση δράση (μαζικές πικετοφορίες) ενάντια στις διοικήσεις των σχολών, τους μπάτσους και τις ιδιωτικές εταιρίες ασφαλείας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, από το 1968, ενώ ορισμένες απ’ τις καλύτερες άμεσες δράσεις έλαβαν χώρα σ’ αυτές τις πικετοφορίες (περιλαμβάνοντας τις μάχες σώμα με σώμα με τους μπάτσους που σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν).

Έτσι, η χρήση των δικαστικών εντολών, αν και δεν επηρέασε τους απεργούς φοιτητές, συνεισέφερε σε μια κλιμάκωση, με τους απεργούς να ανταποκρίνονται με επιτυχία στην πρόκληση. Όπως προειδοποίησε ένα μέλος των Καθηγητών Ενάντια στις Αυξήσεις στα Δίδακτρα “αυτού του είδους η ποινικοποίηση μπορεί να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα μεταξύ φοιτητών, καθηγητών και διοίκησης”.(http://www2.Canada.com/topics/news/story.html?id=6519058) Πράγματι, το μόνο που κατάφεραν οι δικαστικές εντολές ήταν να υποδαυλίσουν τις τακτικές άμεσης δράσης, και τη στρατηγική της οικονομικής διαταραχής και των μαζικών διαδηλώσεων που χαρακτηρίζουν πλέον αυτήν την άνοιξη.(http://www.Montrealgazette.com/news/Roving+student+protesters+tackle+multiple+Montreal+targets/6442031/story.html)

Στις 4 Απρίλη, 71 άνθρωποι συνελήφθηκαν μετά από μια εισβολή στο κυριλέ ξενοδοχείο Queen Elizabeth. Έριξαν κάτω τα τραπέζια του μπουφέ κι έσπασαν πιάτα, ενώ δυο σεκιουριτάδες τραυματίστηκαν στις συμπλοκές. (http://www.Montrealgazette.com/news/UQAM+gets+injunction+against+striking+Montreal+students/6409104/story.html) Στις 5 Απρίλη (Πάσχα) απελευθερώθηκαν ακρίδες εντός του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ, αναγκάζοντας τη διοίκηση να ακυρώσει όλα τα μαθήματα.(http://cnews.canoe.ca/CNEWS/Canada/2012/04/05/19598226.html)

Την Παρασκευή 13 Απρίλη, φοιτητές του πανεπιστημίου Outaouais στο Gatineau έλαβαν μια δικαστική εντολή να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Την επόμενη δευτέρα, η διοίκηση αναγκάστηκε να ακυρώσει τα μαθήματα καθώς οι φοιτητές είχαν κλειδωθεί μέσα στο κτίριο με οδοφράγματα. Η αστυνομία κακοποίησε έναν φοιτητή που αναγκάστηκε να εισαχθεί σε νοσοκομείο. (http://ssmu.mcgill.ca/tuitiontruth/news/crisis-at-uqo-riot-police-enforce-injunction-160-arrests/). Λίγες μέρες αργότερα, στις 19 Απρίλη, είχαμε 151 συλλήψεις στο ίδιο πανεπιστήμιο, καθώς οι φοιτητές αγνόησαν την εντολή για τέταρτη μέρα στη σειρά. Ακρίδες αφέθηκαν ελεύθερες επίσης μέσα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, ενώ κόκκινη μπογιά πετάχτηκε σε διάφορες σχολές.(http://www.cbc.ca/news/Canada/ottawa/story/2012/04/19/gatineau-protest-Montreal-students-bus-to-join-arrests.html). Ακόμα περισσότερη αστυνομική βία, μέρος της οποίας γίνεται γνωστό, ειδικά αφότου ένα παιδί φωτογραφίζεται με αίμα να τρέχει απ’ το πρόσωπό του.

Στις 16 Απρίλη, η αστυνομία ανακοινώνει ότι κάποιοι μπλόκαραν το μετρό του Μόντρεαλ πετώντας σακιά με τούβλα στις γραμμές. Η αστυνομία επίσης ισχυρίζεται ότι μολότωφ βρέθηκαν έξω από ένα κτίριο που θεωρούταν ότι στεγάζει κυβερνητικά γραφεία. Το ίδιο απόγευμα, αρκετά κυβερνητικά γραφεία σπάστηκαν, βάφτηκαν κόκκινα, ενώ σε μερικά ανακοινώθηκε ότι βρέθηκαν απ’ έξω σάκοι με μολότωφ. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ό,τι θέλει, καθώς οι άνθρωποι μπορεί να κάνουν λάθη, ή να στοχεύουν λάθος, αλλά το γεγονός είναι ότι η αστυνομία επίσης φυτεύει “στοιχεία” για να συκοφαντήσει τον αγώνα μας, τόσο με δική της πρωτοβουλία όσο και ως αποτέλεσμα άνωθεν εντολών. Πολλοί σύντροφοι, που δεν είναι ευάλωτοι σε θεωρίες συνωμοσίας, βρίσκουν αρκετά ύποπτο το ότι βρέθηκαν ταυτόχρονα σάκοι με μολότωφ έξω από πολλά διαφορετικά γραφεία απ’ την αστυνομία, χωρίς σε καμμία περίπτωση να γίνει χρήση τους.

Ακόμα περισσότερο, καθώς η κυβέρνηση έσπευσε να βγάλει πολιτικό κέρδος απ’ αυτό, και πλέον διασκεδάζει την άρνησή της να διαπραγματευθεί με την CLASSE ζητώντας απ’ την τελευταία να αποκηρύξει τη βία, αν και δεν υπάρχει καμμία ένδειξη που να τη συνδέει με τις επιθέσεις αυτές.(http://www.cbc.ca/news/Canada/Montreal/story/2012/04/16/Montreal-vandalism-student-movement.html). Σε μια επίδειξη ενότητας, ούτε η FECQ ούτε η FEUQ δέχθηκαν να προσέλθουν στις διαπραγματεύσεις εάν δε συμπεριλαμβάνεται και η CLASSE. Αυτό ήταν μια ιστορική κατάκτηση, τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί στο παρελθόν. ΠΡάγματι, η FEUQ έχασε χιλιάδες μέλη το 2005 επειδή έσπασε την αλληλεγγύη με την ASSA για να δεχθεί μια σκατοσυμφωνία. Αυτήν τη φορά, έκανε την πολιτική επιλογή να σταθεί στο πλευρό της CLASSE, όχι τόσο από κάποια νεοευρεθείσα πολιτική αρχή, αλλά επειδή συνειδητοποίησε ότι θα φυλλορροούσε σε περίπτωση που επαναλάμβανε το λάθος της.

Αν η αλληλεγγύη με την CLASSE αντιπροσωπεύει ένα πολιτικό ρήγμα στο φοιτητικό κίνημα το ρήγμα στους δρόμους ήρθε στα τέλη του Απρίλη, καθώς η κυβέρνηση είχε οργανώσει μια δημόσια διαβούλευση για το Plan Nord, ένα τεράστιο επενδυτικό σχέδιο στα βόρεια του Quebec, όπου ο πληθυσμός είναι κυρίως ιθαγενείς (Cree, Inuit και Innu). To Plan Nord φαίνεται πως οδεύει για μια επανάληψη του υδροηλεκτρικού φράγματος James Bay, δηλαδή, κάποιοι θα αντιταχθούν σε μια αντιαποικιακή βάση, κάποιοι άλλοι σε περιβαλλοντική, και τελικά κάποιοι σε μια ολότελα καπιταλιστική κι εθνικιστική βάση, με επιχείρημα το ξεπούλημα του πλούτου “μας” στις ξένες πολυεθνικές.

Υπήρξαν διαδηλώσεις ενάντια στο Plan Nord στις 20 και 21 Απρίλη, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των κινητοποιήσεων ανέλαβαν αντιαποικιακές δυνάμεις, πράσινοι κι εξεγερσιακοί αναρχικοί, ενισχυμένοι με φοιτητές του κινήματος. Ο κόσμος εισέβαλε στο συνεδριακό κέντρο και οι μπάτσοι σε κάποια φάση κυνηγήθηκαν (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=83SLtpBiJjg). Όπως εξηγεί ένας σύντροφος “Η πρώτη μέρα ήταν ένα σημείο ορόσημο, εκεί που αρχίσαμε να πολεμάμε στ’ αλήθεια, ο φόβος εξαφανίστηκε και καταφέραμε να κόψουμε τους κώλους μερικών γουρουνιών στα σοβαρά. Η αλληλεγγύη που νιώθαμε στο επίπεδο των οδομαχιών ήταν πρωτόγνωρη”.

Παρόλο που οι άνθρωποι που εισέβαλαν στο συνεδριακό κέντρο διώχθηκαν βίαια απ’ την αστυνομία, μια νίκη είχε κερδιθεί εκείνη την μέρα. Μετά τον λόγο του πρωθυπουργού, η συνεδρίαση καθυστέρησε και η ανακοίνωση θέσεων εργασίας που είχε δρομολογηθεί ως χρύσωμα του χαπιού ακυρώθηκε, κι ακόμα και ο ίδιος ο λόγος του πρωθυπουργού, μια απόπειρα συμμαζέματος των ζημιών, του γύρισε μπούμερανγκ, καθώς ο Charest  λίγο πριν την εισβολή των διαδηλωτών έλεγε πως αυτοί θα ήταν ευπρόσδεκτοι και μάλιστα θα τους προσέφερε και μια θέση εργασία στα βόρεια, στο Plan Nord, στην αποικιακή περιβαλλοντοκτόνο αναπτυξιακή μαλακία του δηλαδή. Ξαφνικά mainstream σχολιαστές άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως πρέπει να κατηγορηθεί ο Charest για την κλιμακούμενη ένταση στους δρόμους. Από τότε, ένα απ’ τα πιο δημοφιλή συνθήματα στις πορείες έγινε το Charest φύγε και θα σου βρούμε δουλειά στα βόρεια!

Αυτό καταγράφηκε σαν ένα μεγάλο βήμα για τη ριζοσπαστική αριστερά, και μια γροθιά στο στομάχι για τους φιλελεύθερους, με λιγότερες από 25 συλλήψεις την Παρασκευή. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν την επόμενη μέρα, ωστόσο λιγότερο επιθετικά, κάτι που επέτρεψε στην αστυνομία να πάρει το πάνω χέρι της αλλαγής στον παλμό, πραγματοποιώντας δεκάδες συλλήψεις, ώστε να αποδείξει ότι “ξανάπαιρνε τον έλεγχο” και να αποκαταστήσει την εικόνα της μετά τα γελοία βιντεο στο youtube που δείχνουν τους μπάτσους να τρέχουν να γλυτώσουν απ’ τους διαδηλωτές.

Η κυριακή 22 Απρίλη ήταν η Μέρα της Γης, και έγινε τελικά η δεύτερη διαδήλωση άνω των 200.000 διαδηλωτών στο Μόντρεαλ αυτήν την άνοιξη. Η Μέρα της Γης φέτος έγινε ο χώρος για τη συνάντηση όλων των ανθρώπων της αριστεράς και των διαφόρων “σκοπών”, με όλους όσους φοράνε τα κόκκινα τετραγωνάκια, τα σύμβολα της φοιτητικής απεργίας. Το γεγονός αυτό εντάχθηκε σε μια ρητορική της “Άνοιξης του Κεμπέκ” ή της “Άνοιξης της Σφενδάμνου” που προέκυψε, καθώς ο αγώνας πήγαινε πλέον πολύ πέρα απ’ το απλό θέμα των φοιτητικών διδάκτρων.

Επίσης την Κυριακή, 22 Απρίλη, η FECQ πέρασε μια απόφαση που έλεγε ότι θα διαπραγματευόταν χωρίς την CLASSE, σε περίπτωση που η CLASSE δεν αποκήρρυτε τη βία, καθώς έτσι, ισχυριζόταν, η CLASSE “θα έθετε εαυτόν εκτός” της διαπραγμάτευσης. Την ίδια στιγμή, η FEUQ προσφερόταν να επιτρέψει στους εκπροσώπους της CLASSE να συμμετάσχουν στη συζήτηση ως εκπρόσωποι της FEUQ, με τον όρο ότι θα μιλούσαν ως εκπρόσωποι της CLASSE. Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από μια πολύωρη συνέλεση, η CLASSE έβγαλε μια απόφαση να καταδικάσει τη βία που στοχεύει ανθρώπους, εκτός από περιπτώσεις αυτοάμυνας. Η επιλογή των λέξεων ήταν προφανώς αποτέλεσμα συμβιβασμού μεταξύ διαφορετικών πολιτικών τάσεων. Αρνήθηκε να καταδικάσει συγκεκριμένα τις επιθέσεις στην ιδιοκτησία, ενώ υπερασπίστηκε με πάθος την πολιτική ανυπακοή και την άμεση δράση, ενώ κατέληγε έξυπνα πως η μεγαλύτερη βία είναι η οικονομική βία και η βία της αστυνομίας.

Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν τη Δευτέρα, 23 Απρίλη, και η υπουργός προσπάθησε να επιβάλει μια “48ωρη εκεχειρία” για όσο αυτές διεξάγονταν, εννοώντας ότι καμμία δράση οικονομικής διαταραχής, που γι αυτήν περιλάμβαναν και τις διαδηλώσεις κάθε είδους, δε θα πραγματοποιούνταν. Ενώ η CLASSE δε συμφώνησε τεχνικά σ’ αυτήν την εκεχειρία (σύμφωνα με τη λειτουργία τους θα έπρεπε να κάνουν γενική συνέλευση για να αποφασίσουν), οι εκπρόσωποι ανακοίνωσαν ότι θα το δέχονταν προκειμένου να συνεχίσουν, καθώς δεν υπήρχε κάτι προγραμματισμένο για τις μέρες αυτές. Αυτό ήταν κάπως ανειλικρινές, καθώς είχε προγραμματιστεί μια νυχτερινή διαδήλωση, και μέλη της CLASSE προσπαθούσαν έπειτα με μούφες να την αναβάλλουν ως την Τετάρτη.

Περιφρονώντας την κίνηση αυτή, εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Τρίτης 24 Απρίλη. Η πρώτη νυχτερινή διαδήλωση ήταν οργανωμένη από φοιτητές στα GECEP του Παλιού Μόντρεαλ, φοιτητές της εργατικής τάξης με τις πιο σκληροπυρηνικές φοιτητικές ενώσεις, που σχετίζονταν με την CLASSE. Έγινε σαφές ότι αρνούνταν κάθε εκεχειρία, και ότι από τη στιγμή που η CLASSE άρχιζε να διαπραγματεύεται αν οι άνθρωποι θα δικαιούνταν να διαδηλώνουν και να αγωνίζονται, έπαυε να αντιπροσωπεύει το κίνημα. Ενώ οι εφημερίδες μίλησαν για “δεκάδες” στην πραγματικότητα κάπου 500 άνθρωποι συμμετείχαν, ενώ έγιναν κι ορισμένες ζημιές, μεταξύ των οποίων σπάστηκε και μια βιτρίνα τράπεζας.

Το πρωί της Τετάρτης έγινε λόγος για κάποια καπνογόνα που έσκασαν στο μετρό του Μόντρεαλ, ενώ οι φοιτητές ενώθηκαν με απολυμένους εργάτες της Air Canada για να αποκλείσουν τον δρόμο έξω απ’ το συμβούλιο των μετόχων της Air Canada. Παρά τις προσπάθειες των συνδικαλιστικών εκπροσώπων να μιλήσουν μόνο οι δικοί τους, εργάτες της βάσης πήραν το μικρόφωνο κι έπειτα το πέρασαν με τη σειρά τους σε εκπροσώπους των φοιτητών. Γύρω στο μεσημέρι, ο υπουργός Beauchamp ανακοίνωσε ότι δε θα διαπραγματευόταν με την CLASSE επειδή η εκεχειρία που όρισε παραβιάστηκε, μεταξύ άλλων απ’ αυτές τις τελευταίες κινήσεις και την νυχτερινή διαδήλωση. η FECQ και η FEUQ εγκατέλειψαν τις διαπραγματεύσεις ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Την ίδια μέρα, τρία λύκεια ψήφισαν να κατέβουν σε τριήμερη απεργία. Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησε ένα κάλεσμα σε μια ακόμη διαδήλωση το ίδιο βράδυ.

Κάπου 10.000 άνθρωποι εμφανίστηκαν την Τετάρτη το βράδυ, και η διαδήλωση ξεκίνησε δυναμικά και μαχητικά, με εκτεταμένες επιθέσεις εναντίον της ιδιοκτησίας: σπάστηκαν οι βιτρίνες απ’ όλες τις τράπεζες απ’ όπου πέρασε η πορεία, ένα κατάστημα Apple και άλλες εταιρίες έγιναν στόχος κόκκινων μπογιών, ενώ η αστυνομία ανακοίνωσε πως ένα αυτοκίνητο πυρπολήθηκε, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται. Όσον αφορά την αστυνομία, επιτέθηκαν με ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, σπρέυ πιπεριού και χτυπήματα, πραγματοποιώντας πάνω από 80 συλλήψεις (αργότερα, σπάστηκαν τα τζάμια του 21ου Α.Τ.). Ένα καλό βιντεάκι υπάρχει εδώ: https://vimeo.com/41177705.com

Το βράδυ της Πέμπτης έγινε μια τρίτη πορεία, ξανά με συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων. Αυτή τη φορά υπήρχαν λιγότερες συλλήψεις και λιγότεροι βανδαλισμοί απ’ ότι την προηγούμενη νύχτα. Σ’ αυτό το σημείο έγινε σαφές ότι μέχρι ο υπουργός να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις θα γίνονται πορείες κάθε βράδυ.

Την Παρασκευή 27 Απρίλη έγινε η τέταρτη νυχτερινή διαδήλωση. Αυτή τη φορά κατέβηκα κι ο ίδιος για να εκπλαγώ, τόσο εμψυχωτικά όσο κι απογοητευτικά απ’ τα όσα είδα. Θα προχωρήσω εδώ σε λίγες λεπτομέρειες όχι επειδή ήταν τόσο σημαντική διαδήλωση, αλλά επειδή ήμουν παρών οπότε μπορώ να δώσω μια πιο λεπτομερή αναφορά.

Για πρώτη φορά, η νύχτα ήταν αρκετά ψυχρή, λίγο υπό το μηδέν (Κελσίου), με περιστασιακά λίγο χιόνι να πέφτει. Αρκετές χιλιάδες είχαν συγκεντρωθεί μέχρι τις 8μμ, στο ξεκίνημα της πορείας πρέπει να έφτανε τις 10.000. Φαινόταν αρκετά μη-αριστερή, με την καλή έννοια, εννοώ ότι δεν έβλεπες τους κλασσικούς αριστερούς αγωνιστές που έχει συνηθίσει κανείς να βλέπει στις διαδηλώσεις. Προφανώς πολλοί νέοι άνθρωποι, όμως σίγουρα δεν ήμουν ο πιο γέρος. Πηγαίνοντας να πάρω ένα κομμάτι πίτσα πριν ξεκινήσουμε ένας μαύρος μπροστά μου λέει “θα είναι δέκα χιλιάδες λευκά παιδιά ενάντια σε δυο χιλιάδες μπάτσους, είναι τρέλλα!” τον ρώτησα αν κατεβαίνει κι αυτός σε καμμιά διαδήλωση και μου απάντησε πως δεν ασχολείται με τέτοιες μαλακίες. Έπειτα έπεσα πάνω σε μια γυναίκα που ήξερα χρόνια, μια βετεράνο διαφόρων κινητοποιήσεων για κάθε είδος σκοπό κοινωνικής δικαιοσύνης ή ειρήνης, που μου εξήγησε πως είχε κατεβεί για να πει στους φοιτητές “πώς να το κάνουν”, δηλαδή μη-βίαια. Δεν ήξερα τί θα περίμενε κανείς.

Ο κόσμος ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία λευκός και γαλλόφωνος. Βασικά, ήταν μια εκδήλωση του Κεμπέκ. Αυτό είναι λογικό, καθώς ολόκληρο το επίσημο ταξικά προσανατολισμένο κομμάτι του Κεμπέκ είναι γαλλόφωνο, απ’ τα συνδικάτα μέχρι τις φοιτητικές ενώσεις και τις ομάδες ενάντια στη φτώχεια. Αυτή η απεργία είναι “ιστορική” και για έναν ακόμη λόγο, επειδή τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια και cegep δεν είχαν ψηφίσει ποτέ (ή σχεδόν ποτέ, εξαρτάται απ’ την πηγή) υπέρ της συμμετοχής σε κάποια απεργία, κι ακόμα και σ’ αυτήν την απεργία, τα αγγλόφωνα πανεπιστήμια δεν έχουν δικές τους κινητοποιήσεις, κι ως εκ τούτου πολλα μαθήματα συνεχίζονται λίγο-πολύ ως συνήθως. Υπάρχουν όμως αρκετές εξαιρέσεις, ωστόσο δεν παύουν να είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις.

Με δεδομένο αυτό, στη διαδήλωση της 27ης Απρίλη είχε σχεδόν μηδαμινή εθνικιστική πολιτική χροιά (2-3 σημαίες και σύμβολα του Κεμπέκ), αν και κάποια απ’ τα συνθήματα (“Ποιανού είναι το Κεμπέκ; Δικό μας!”) θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητά υπό μια εθνικιστική οπτική. Η σύνθεση της πορείας ήταν βασικά μεσοταξική, ωστόσο το πολιτικό της στίγμα ήταν αυτό των ταξικών αγώνων από τα κάτω, δηλαδή από τους ανθρώπους της βάσης, για τους οποίους οι αυξήσεις των διδάκτρων γίνονται αντιληπτές ως μέρος μιας διαδικασίας που τους γκρεμίζει απ’ την μεσαία τάξη, βάζει σε κίνδυνο το μέλλον τους, και οι οποίοι αποτελούν τον πολιτικό πυρήνα της κινητοποίησης (κι είναι έτσι αυτοί που επινοούν και κυκλοφορούν τα συνθήματα των διαδηλώσεων κοκ), έχουν μια σαφή αριστερή προοπτική και θέτουν τα πράγματα με όρους εργατικών ταξικών αγώνων.

Αυτό δεν είναι σπάνιο στον πρώτο κόσμο, ειδικά στη Β. Αμερική οι παγίδες είναι καλά γνωστές, ακόμα κι αν οι τρόποι αντιμετώπισής τους παραμένουν ασαφείς. Ως εκ τούτου, στο μέλλον αυτό είναι πιθανόν να υπάρξει ένα σχίσμα, στις ίδιες γραμμές που πραγματοποιήθηκε αυτό στο κίνημα Occupy και σε άλλες κινητοποιήσεις στη Β. Αμερική. Όσο βρισκόμαστε σ’ αυτό το στάδιο της καπιταλιστικής κρίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι που επηρεάζονται από τέτοιες κινητοποιήσεις, τελικά θα στοιχίζονται πίσω από κάποιου είδους προοδευτικής, ελαφρώς εθνικιστική σοσιαλδημοκρατία, ενώ μια μειοψηφία θα προχωρά προς μια ριζοσπαστική αριστερή θέση. Καθώς ο διεθνής καπιταλισμός ωθεί τομείς της μεσαίας τάξης (συμπεριλαμβανομένης της εργατικής αριστοκρατίας) προς τα κάτω, είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε επίσης ότι μια μειοψηφία θα αναπτύσσει μια ριζοσπαστική αντίσταση που θα αντιστέκεται σ’ αυτήν την ώθηση προς τα κάτω, ωστόσο μέσα σ’ ένα πλαίσιο εξαίρεσης, εξουσιαστικό και συχνά ακόμη και φασιστικό. (Εδώ, όπως στις ΗΠΑ και στον αγγλόφωνο Καναδά, βλέπουμε σημάδια αυτής της πιθανότητας στην έλξη των θεωριών συνωμοσίας και των εθνικιστικών λύσεων εξαίρεσης). Το καθήκον της πλευράς μας εντός των μητροπολιτικών κοινωνιών είναι να παρέμβουμε πολιτικά από μια αντικαπιταλιστική, αντιαποικιοκρατική και διεθνιστική προοπτική προκειμένου να αυξήσουμε τον αριθμό αυτών που θα κάνουν τη δεύτερη επιλογή, ωστόσο δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι αυτοί θα μπορούν να είναι κάτι άλλο από μια μειοψηφία.

Με αυτά κατά νου, εξεπλάγην απ’ το πόσο λίγη -εώς μηδενική- ήταν η οργανωμένη αριστερή παρουσία στη διαδήλωση. Κανείς δεν μοίραζε εφημερίδες. Κανείς δεν είχε τρικάκια πληροφόρησης για άλλες εκδηλώσεις. Καμμία ομάδα με πανώ. Τίποτα, nada, zilch. Αυτό είναι ένα παράδειγμα του πώς, αν και η η ριζοσπαστική αριστερά είναι παρούσα σ’ αυτά τα γεγονότα, η δυνατότητά της να παρεμβαίνει είναι κατά καιρούς εκμηδενισμένη μπροστά στο μέγεθος του ξεσηκωμού που λαμβάνει χώρα, μπροστά στο πλήθος των πορειών, όπως και μπροστά στον αριθμό των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτές.

Παρά -ή ίσως χάρη σε- αυτή την έλλειψη οργανωμένης αριστερής παρουσίας, στην αρχή έμοιαζε με μια πραγματικά μεγάλη, μαχητική πορεία, που κινείται σαν φίδι μες την πόλη. Φαινόταν πολύ πιο απογοητευτική μετά το πρώτο μισάωρο, οπότε η αστυνομία μπλόκαρε έναν κόμβο (Ontario και St Laurent) και δεν μας άφηνε να περάσουμε. Κάποιος συνελήφθη και 20-30 μπάτσοι πετάχτηκαν με υπερπλήρη εξάρτηση και στάθηκαν μπροστά σε 10.000 ανθρώπους, κάπου 200-300 εκ των οποίων κουκουλωμένοι (αν και χωρίς να υπάρχει κάποιο μαύρο μπλοκ ως τέτοιο) και φαινόταν σαν θεωρητικά να μην είχαν ούτε μία στο εκατομμύριο, κι όμως ο συλληφθέντας σύντροφος δεν απελευθερώθηκε ποτέ, και μας πήρε 20 λεπτά μέχρι να υποχωρήσουν οι μπάτσοι και να μας αφήσουν να περάσουμε. Ακόμη χειρότερα, το κεντρικό σύνθημα σ’ αυτή τη φάση ήταν “Μένουμε ειρηνικοί”! Πολύ άσχημα.

Καθώς η πορεία συνέχισε να κινείται χωρίς παλμό, αυτό συνέβη μερικές φορές ακόμα, και μέχρι τις 11μμ μείναμε λίγο λιγότεροι, αν και ακόμα αρκετές χιλιάδες. Οι μπάτσοι τότε ανακοίνωσαν ότι είχαμε κηρυχθεί “παράνομη συνάθροιση” και έπρεπε να διαλυθούμε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μεταξύ 11 και 12 υπήρξαν μερικές ακόμα αντιπαραθέσεις, ολοένα και πιο έντονες, χρήση σπρέυ πιπεριού, κάποιες φωτοβολίδες και μερικές συλλήψεις. Αν και δεν υπήρχε μαύρο μπλοκ, κάποιος πέταξε μια πέτρα σ’ ένα στρατολογικό γραφείο για να δεχθεί τη σωματική επίθεση “ειρηνιστών”. Αν και δεν φαίνεται στο βίντεο το κομμάτι αυτό, το σκηνικό είναι αυτό εδώ: http://www.cyberpresse.ca/actualites/dossiers/conflit-etudiant/201204/27/01-4519835-une-marche-pacifique-malgre-la-tension.php Άκουσα επίσης ότι κάποιοι χειροκρότησαν όταν η αστυνομία πραγματοποίησε κάποιες συλλήψεις, συνολικά 34 το βράδυ αυτό. Παρόλο που τα ΜΜΕ περιέγραψαν τις συλλήψεις ως αποτέλεσμα των “χειρουργικών κινήσεων” της αστυνομίας, αυτές ήταν στην πραγματικότητα αντίποινα και συλλήψεις στον σωρό, πχ αυτό το βίντεο στο youtube που δείχνει μια παρέα παιδιών να συλλαμβάνονται: http://www.youtube.com/watch?v=wiib7CVafw0

Απ’ την άλλη, δεν είδα κανέναν να παρεμβαίνει όταν η μικρή άτυχη διμοιρία μπάτσων που είχαν σταλεί να παρακολουθούν την πορεία δέχθηκαν έναν καταιγισμό από άδεια πλαστικά μπουκάλια και μάρμαρα. Παρατήρησα επίσης ότι όσο η πορεία μίκραινε σε πλήθος το “Μένουμε ειρηνικοί!” άρχιζε να καλύπτεται απ’ το “Μένουμε ενωμένοι”, εννοώντας ο ένας κοντά στον άλλον. Ένα αστείο σύνθημα της βραδυάς: “Charest, δεν κάνουμε πλάκα, θα σε στείλουμε σε Γκούλαγκ”.

Άφησα την πορεία κατά την 1πμ, ενώ υπήρχαν ακόμη χιλιάδες κόσμου, αλλά ήμουν κουρασμένος  και ήθελα να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για το σπίτι. Το επόμενο πρωί, τα πρωτοσέλιδα  των εφημερίδων κάνανε λόγο για την άψογη συμπεριφορά της πορείας που αστυνόμευσε τον εαυτό της και τάχθηκε ενάντια στους βανδαλισμούς. Αυτό που ανέδειξαν πολλοί σύντροφοι ήταν ότι ολόκληρον τον τελευταίο μήνα απ’ τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλη, τα πράγματα κλιμακώνονταν στους δρόμους, όμως πολλοί φοιτητές που δε βρίσκονταν στους δρόμους κάθε μέρα είχαν μια επαφή με αυτά διαμεσολαβημένη μέσα από τα ΜΜΕ. Οταν η CLASSE πετάχθηκε έξω απ’ τις διαπραγματεύσεις, αυτό οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους να συμμετάσχουν στις νυχτερινές διαδηλώσεις και να τις καταστήσουν αυτές την κύρια μορφή κινητοποίησης. Ωστόσο, όταν αυτοί οι χιλιάδες νέοι διαδηλωτές είδαν κάποιους να πραγματοποιούν μαχητικές δράσεις, αντέδρασαν βάσει της δικής τους αντίληψης “καλού φοιτητή εναντίον κακού βάνδαλου” που είχαν κατασκευάσει τα ΜΜΕ. Έτσι, το θέμα δεν είναι ότι οι διαδηλώσεις στρέφονταν εναντίον όσων πραγματοποιούσαν πιο μαχητικές δράσεις, όσο ότι γέμιζαν με χιλιάδες νέου κόσμου που δεν είχε επαφή με τη δυναμική που είχε κατακτηθεί στον δρόμο προηγουμένως. (Σχετικές αναφορές των κυρίαρχων ΜΜΕ για τη συνολική σχέση μαύρου μπλοκ και φοιτητικών κινητοποιήσεων: http://fullcomment.nationalpost.com/2012/05/04/graeme-hamilton-hard-to-claim-Montreal-violence-isnt-tied-into-wider-protest-movement/ και μια πιο συμπαθητική εξήγηση που εμφανίστηκε σε πολλά ΜΜΕ αλλά γράφτηκε από έναν σύντροφο: http://rougesquad.org/en/content/black-bloc-and-red-square)

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για το μαύρο μπλοκ και την απομόνωση των μαχητικών τακτικών, αν και τέθηκε επιτακτικά απ’ τα ΜΜΕ και τους σοσιαλδημοκράτες, αποδείχθηκε πρώωρη.

Αν και οι νυχτερινές διαδηλώσεις συνεχίστηκαν, ωστόσο με ολοένα και λιγότερες μαχητικές δράσεις αλλά και συλλήψεις, η επόμενη κύρια αντιπαράθεση θα λάμβανε χώρα την Πρωτομαγιά, κατά την ετήσια αντικαπιταλιστική διαδήλωση.

Αντίθετα με τον αγγλόφωνο Καναδά και τις ΗΠΑ, όπου η Πρωτομαγιά είναι βασικά μια εκδήλωση της ριζοσπαστικής αριστεράς, στο Κεμπέκ είναι μια εκδήλωση του κόσμου της εργασίας, με συνδικάτα, πολιτικούς κλπ, να στριμώχνονται για μια θέση στις εξέδρες. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου, συχνά και περισσότεροι, κατεβαίνουν στον δρόμο στο Μόντρεαλ. Τη δεκαετία του 1990, είχε αναπτυχθεί μια κατάσταση όπου νεαροί αναρχικοί συχνά απομονώνονταν από τη συνδικαλιστική περιφρούρηση, συνήθως επειδή φώναζαν αντιεθνικιστικά συνθήματα ή συμπεριφέρονταν πιο μαχητικά. Αυτό αντανακλούσε την προβληματική πολιτική των συνδικάτων αλλά σε έναν βαθμό κι ένα χάσμα γενεών. Θυμάμαι σε μια απ’ αυτές τις πορείες ένας υπεύθυνος της συνδικαλιστικής περιφρούρησης να φωνάζει πανικοβλημένος στο γουόκι τόκι του πως “ναζί σκίνχεντς” εισέβαλαν στην πορεία, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα ιδιαίτερα ανοργάνωτο πρωτο-μαύρο μπλοκ αναρχικών πιτσιρικάδων. Αυτό το χάσμα με τα εργατικά συνδικάτα βάθαινε κάθε χρόνο, εν μέρει λόγω των τραμπουκισμών της συνδικαλιστικής περιφρούρησης, ιδιαίτερα αυτής της FTQ (Ομοσπονδία Εργασίας του Κεμπέκ), της λιγότερο προοδευτικής απ’ τις τρεις κεντρικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες. Με την άνοδο του Μαοϊσμού που οδήγησε στην επίσημη ίδρυση του PCR-RCP το 2007, οι Μαοϊκοί έκαναν αισθητή την εμφάνισή τους σ’ αυτό το μείγμα. (Πριν το 2007, η ομάδα αυτή ήταν γνωστή ως PCR(OC), και είχε προκύψει το 2001 από τη Groupe Action Socialiste).

Λίγα χρόνια πριν, αυτή η διαδικασία οδήγησε σε μια απόφαση εκ μέρους ενός συνασπισμού αναρχικών, μαοϊκών και άλλων να οργανωθεί μια ξεχωριστή πορεία, με μια σαφή αντικαπιταλιστική βάση ενότητας. Η πορεία αυτή έλαβε χώρα στη Hochelaga, ένα απ’ τα φτωχότερα, γαλλόφωνα προάστια του Μόντρεαλ, κι επίσης μια εστία πολυετούς ταξικού προσανατολισμού δραστηριότητας οργάνωσης και δράσεων από αναρχικούς, μαοϊκούς κι άλλους κομμουνιστές. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ένα χρόνο πριν, η κατάληψη των γραφείων του τότε προέδρου της FTQ Henri Massa, από συντρόφους που διαμαρτύρονταν ενάντια στον κορπορατισμό των συνδικάτων και εκκενώθηκε βίαια (κλωτσίδια, μπουνιές, τραβήγματα μαλλιών) από συνδικαλιστές τραμπούκους (βλ. σελίδες 3 και 11 http://www.clac-Montreal.net/sites/default/files/coup_pour_coup_web.pdf). Όπως εξήγησε ένας σύντροφος “διαχωρίσαμε τη θέση μας απ’ τα συνδικάτα προκειμένου να οργανώσουμε μια αντικαπιταλιστική πορεία γιατί είναι τόσο ελεεινοί και ξεπουλημένοι γενικά, που δεν μπορούν παρά να είναι περισσότερο ακραία ελεεινοί και ξεφτυλισμένοι όταν έχουμε να κάνουμε με την αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική ιστορία της Πρωτομαγιάς”.

Ως αποτέλεσμα, απ’ το 2008 κι έπειτα, κάθε Πρωτομαγιά έχει δυο πορείες, μια των συνδικάτων και μια μαχητική αντικαπιταλιστική πορεία. Ενώ τα πρώτα χρόνια, η πορεία των συνδικάτων ήταν μακράν η μεγαλύτερη απ’ τις δυο, τα τελευταία δυο χρόνια είναι σχεδόν ισάριθμες. Η αντικαπιταλιστική πρωτομαγιά είναι ένα ακόμη μέρος όπου αναπτύσσονται μαχητικές τακτικές δρόμου. Οι επιθέσεις της αστυνομίας αποτελούν ρουτίνα για την πορεία απ’ το 2008 κι έπειτα, ενώ νεοναζί boneheads είναι μέρος του όλου σκηνικού, και αρκετός κόσμος έχει χτυπηθεί ή έχει συλληφθεί κι αντιμετωπίσει βαριές κατηγορίες.

Το 2011, μερικοί μπάτσοι σπάστηκαν στο ξύλο, κι ενώ ορισμένοι υποψιάζονται ότι το σκηνικό ήταν στημένο απ’ τους ίδιους, θα μπορούσε να ήταν κι απλώς ηλιθιότητά τους, να προσπαθήσουν να μπουν μέσα στην πορεία και να πραγματοποιήσουν συλλήψεις χωρίς  να τους αντισταθεί κανείς. Όπως και να ‘χει, αυτό οδήγησε σε μια πολύμηνη παρακολούθηση του PCR-RCP, εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις τριών συντρόφων. Αρχικά αναφέρθηκε ότι αυτές οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν απ’ την αστυνομική δύναμη που έχει αναλάβει τον έλεγχο των συμμοριών, όμως σύντομα ήρθε στο φως πως η δύναμη αυτή έχει ιδρύσει μια ειδική “κόκκινη (ή μαυροκόκκινη ίσως αν λάβουμε υπόψιν τους στόχους της) ομάδα”, την ομάδα ΓΑΜΜΑ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη μαχητικότητα των αντικαπιταλιστικών διαδηλώσεων. Οι πράκτορες της ΓΑΜΜΑ συνοδεύονται από κάποιον απ’ την κρατική ασφάλεια, και μεταξύ των θεμάτων για τα οποία ανέκριναν τους συντρόφους ήταν μια βόμβα σ’ ένα στρατολογικό κέντρο στο Trois Rivieres (μια πόλη κάπου δυο ώρες απ’ το Μόντρεαλ), το 2010 αμέσως μετά τη σύνοδο των G20 στο Τορόντο.

Την Πρωτομαγιά του 2012, η αντικαπιταλιστική πορεία ήταν εμφανώς μεγαλύτερη απ’ την πορεία των συνδικάτων, κατά χιλιάδες κόσμου. Στην πραγματικότητα, η πορεία των συνδικάτων με το ζόρι έφτασε στα ΜΜΕ. Ο τόνος δώθηκε ήδη πριν το ξεκίνημα της πορείας, καθώς η αστυνομία συνέλαβε έναν μαοϊκό σύντροφο (που είχε προηγουμένως συλληφθεί κατά τις περσινές επιχειρήσεις της ομάδας ΓΑΜΜΑ) με τον ισχυρισμό ότι παραβιάζει τους περιοριστικούς όρους του.

Παρολαυτά, η πορεία ξεκίνησε αρκετά ειρηνικά, ωστόσο ξέσπασαν συγκρούσεις που κράτησαν περίπου μια ώρα, μεταξύ του μαύρου μπλοκ και της αστυνομίας. Η πορεία κηρύχθηκε “παράνομη συνάθροιση”, και αμέσως μόλις πετάχτηκαν λίγες πέτρες προς τους μπάτσους, μια μαζική αστυνομική επίθεση την έκοψε στα δύο. Στην πραγματικότητα, καθώς περιπλανιόμασταν στους δρόμους, υποθέταμε ότι έχουν τελειώσει οι συμπλοκές, ωστόσο συνεχίζονταν κατά τόπους μεμονωμένες αντιπαραθεις με τους μπάτσους, που χρησιμοποιούσαν δακρυγόνα και ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, δημιουργώντας ένα σουρρεαλιστικό σκηνικό στο κέντρο της πόλης. Μισή ώρα αργότερα, ήρθαμε κατά τύχη μπροστά στους εναπομείναντες της πορείας, αρκετές εκατοντάδες κόσμο, στο St-Louis. Η διαδήλωση συνεχίστηκε με αντιμπατσικά συνθήματα κοκ. τελειώνοντας στην πλατεία Emilie Gamelin, με μερικά ακόμη σπρωξίδια με την αστυνομία, μερικές ακόμη συλλήψεις, κι έπειτα ορισμένους απ’ τους εναπομείναντες να ενώνονται με την νυχτερινή φοιτητική διαδήλωση. Συνολικά, είχαμε 108 συλλήψεις στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Μια συμπαθητική αριστερή περίληψη εδω: http://www.mediacoop.ca/story/what-really-happened-montr%C3%A9al-may-day-protest/10727 και οπτικοακουστικό υλικό: http://www.youtube.com/watch?v=lhQv-dDdHf4

Καθ’ όλην αυτήν την περίοδο κλιμάκωσης, που ξεκίνησε τον Μάρτιο και δεν έχει τελειώσει ακόμα, μια δυναμική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ της κάθε πορείας και της επόμενης. Ο κόσμος στους δρόμους δημιουργεί μια ορμή και μια πολιτική κρίση που η κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ανίκανη μέχρι τώρα να διαχειριστεί ή να αντιστρέψει.

Αυτό είναι το πλαίσιο εντός του οποίου το Φιλελεύθερο Κόμμα σχεδιάζει να πραγματοποιήσει το κομματικό του συνέδριο στο Μόντρεαλ μεταξύ 4 κι 6 Μαΐου. Εκεί θα αποφασίσουν για την πλατφόρμα τους για τις επόμενες εκλογές και για το τί θα συμβεί στο κοντινό μέλλον. Καθώς οι διαδηλώσεις αναστατώνουν την πόλη κάθε μέρα, μια εβδομάδα πριν το συνέδριο, ανακοινώθηκε ότι θα μεταφερθεί στη Victoriaville, δυο ώρες έξω απ’ το Μόντρεαλ.

Ο συνασπισμός ενάντια στις περικοπές όπως επίσης και ένα φάσμα φοιτητικών ενώσεων οργάνωσαν άμεσα λεωφορία για να μεταφέρουν εκεί την μάχη. Κι αυτό ακριβώς συνέβη. Κάπου 2-3 χιλιάδες άνθρωποι ταξείδεψαν ως τη Victoriaville. Οι διαδηλωτές ισοπέδωσαν γρήγορα τα οδοφράγματα που χε στήσει η αστυνομία, όμως μετά, απλά μαζεύτηκαν μπροστά στην κόκκινη ζώνη της αστυνομίας για να ακούσουν τους λόγους των εκπροσώπων. Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές μόλις δέκα λεπτά αργότερα, ρίχνοντας δακρυγόνα και χτυπώντας στο ψαχνό. Όπως θυμάται ένας σύντροφος “πέταξαν απροειδοποίητα ένα βλήμα που περιείχε σπρέυ πιπεριού, κι έπειτα άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα κι έγινε χαμός. Ορισμένοι αντιστάθηκαν, πετώντας πράγματα προς την αστυνομία, που άρχισε να βάλλει με ασφυξιογόνες χειροβομβίδες και πλαστικές σφαίρες. Βλ. εδώ: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=A_6QnK1w1i4

Στη διάρκεια αυτής της αρχικής επίθεσης, τρεις διαδηλωτές χτυπήθηκαν σοβαρά από τις χειροβομβίδες της αστυνομίας. Αρχικά μαθεύτηκε ότι ένας απ’ αυτούς κινδύνευε να χάσει τη ζωή του, αλλά τελικά ευτυχώς δεν ίσχυε. Δύο ακόμα τραυματίστηκαν σοβαρά στο κεφάλι. Ένας απ’ αυτούς χρειάστηκε να υποστεί 8ωρη χειρουργική επέμβαση, καταλήγοντας στο να χάσει το ένα του μάτι. Καθώς η αστυνομία έριχνε στο ψαχνό με κάθε λογής λιγότερο-φονικά όπλα, το πιο πιθανό είναι ότι χτυπήθηκε με κάποιο βαλλόμενο δακρυγόνο, καθώς αυτά εκρήγνυνται με την κρούση, σχίζοντάς του το αυτί. Μια γυναίκα ακόμα έχασε μερικά δόντια καθώς ένα βομβίδιο της αστυνομίας την πέτυχε στο πρόσωπο. Υπήρχαν επίσης αναρίθμητοι άνθρωποι που χτυπήθηκαν στα πόδια από πλαστικές σφαίρες.

Στην περίπτωση ενός απ’ τους πιο βαριά τραυματισμένους, του Alexandre Allard, υπάρχουν αρκετοί αυτόπτες μάρτυρες και υλικό βίντεο απ’ τη CUTV (τον τηλεοπτικό σταθμό του πανεπιστημίου της Concordia, που παρέχει ζωντανές ανταποκρίσεις απ’ τις περισσότερες πορείες του Μόντρεαλ). Η αστυνομία όταν ενημερώθηκε ότι υπάρχει βαριά τραυματισμένος με ενδεχόμενο κίνδυνο για τη ζωή του, αρνήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο. Οι διαδηλωτές τελικά κατάφεραν να καλέσουν ένα, ενώ η ιατρική ομάδα της διαδήλωσης, μέρος της οποίας είχε σχηματιστεί απ’ το σωματείο των νοσοκόμων, και συμμετέχει στις πορείες με τις ρόμπες τους, παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. (δεδομένης της σοβαρότητας της κατάστασης, αυτές αποδείχθηκαν κρίσιμες). Η αστυνομία συνέχισε να ρίχνει δακρυγόνα, και καθώς ο κόσμος άρχισε να τρέχει, οι διαδηλωτές αναγκάστηκαν να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω απ’ τον Allard για να τον προστατεύσουν από ένα ποδοπάτημα. Καθώς η αστυνομία ενέτεινε τη ρίψη δακρυγόνων στο σημείο και άρχισε να προωθείται, ο κόσμος έπρεπε να μεταφέρει τον Allard, όχι μια αλλά δύο φορές, προκειμένου να τον προστατεύσει. Τελικά, ο κόσμος άνοιξε δρόμο για το ασθενοφόρο (που άργησε κάπου 20 λεπτά), κι εκείνη τη στιγμή η αστυνομία επωφελήθηκε απ’ το άνοιγμα του κόσμου για να πραγματοποιήσει μια νέα επίθεση. Βίντεο εδώ: http://cutvMontreal.ca/videos/1132 και ένα άρθρο στην Gazette: http://www.Montrealgazette.com/news/never+seen+police+like+this/6582164/story.html

Η μάχη συνεχίστηκε για ώρες. Υπάρχουν πολύ εμψυχωτικά βίντεο, όπως από έναν μπάτσο που την είδε καουμπόυς και πήδηξε πάνω σ’ έναν διαδηλωτή για να τον συλλάβει, καταφέρνοντας τελικά να φάει μπόλικο ξύλο από άλλους διαδηλωτές. Ο μπάτσος έφυγε τρέχοντας, και ο διαδηλωτές μπορούσε να γυρίσει ασφαλής σπίτι του: http://www.youtube.com/watch?v=K1MZMx7eN9w

Παρολαυτά, πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100 συλλήψεις, πολλές απ’ τις οποίες όταν ο κόσμος γύριζε πίσω στο Μόντρεαλ. Τρία λεωφορία σταματήθηκαν απ’ την αστυνομία, κι όπως έγραψε ένας σύντροφος αργότερα: μας υποχρέωσαν να περάσουμε όλη την νύχτα, πάνω από 10 ώρες στον σταθμό όπου ένοπλοι μπάτσοι μας επιτηρούσαν, μετατρέποντας το λεωφορείο σε φυλακή http://Montreal.mediacoop.ca/story/riot-police-turn-bus-jail-cell-victoriaville/10800 . Αν και αυτό δείχνει μια εγγενή αδυναμία των ταξειδιωτικών κινητοποιήσεων, είναι επίσης ενδεικτικό της ανικανότητας (ή ίσως της αδιαφορίας;) της αστυνομίας να συλλάβει όσο κόσμο ήθελε στην ίδια τη διαδήλωση και στις συγκρούσεις, αλλά αντίθετα περίμενε να επωφεληθεί απ’ αυτες τις εύκολες μαζικές συλλήψεις για να ενισχύσει την εικόνα της.

Ένας απολογισμός σε πρώτο πρόσωπο: http://Montreal.openfile.ca/Montreal/text/first-person-account-victoriaville-protest-descends-violence και κάλυψη απ’ τα ΜΜΕ: http://www.youtube.com/watch?v=kTQZ60AZ2pQ

Την Παρασκευή το βράδυ, στον απόηχο των ταραχών, καί οι τρεις φοιτητικές ομοσπονδίες, συμπεριλαμβανομένης της CLASSE, έκαναν έκκληση στον κόσμο για ηρεμία. Οι τρεις φοιτητικές ομοσπονδίες είχαν ξεκινήσει μαραθώνιες διαπραγματεύσεις με τον υπουργό την Παρασκευή: θα ήταν μια μηντιακή νίκη για την εικόνα της κυβέρνησης να καταφέρει έναν συμβιβασμό μέχρι το κομματικό συνέδριο, κι έτσι όλα ήταν καλοσχεδιασμένα αυτή τη στιγμή: άρνηση διαπραγμάτευσης μέχρι λίγο πριν το συνέδριο, κι έπειτα διαπραγματεύσεις με το ένα πόδι σε ένα αποτέλεσμα που θα διέσωζε το φιλελεύθερο κόμμα μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Πραγματικά, μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες, μετά περίπου 3 μήνες φοιτητικής απεργίας, το Σάββατο 5 Μάη, ανακοινώθηκε μια συμφωνία ή τουλάχιστον μια προσφορά, η οποία υπογράφτηκε ή σχεδιάστηκε (η αοριστία κυριαρχεί!), μεταξύ των τριών φοιτητικών ομοσπονδιών και της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τις αναφορές, προς αυτήν την κατεύθυνση πίεσαν τα συνδικάτα, και ειδικά η FTQ, που είχε εκπροσώπους της στις διαβουλεύσεις, και η οποία απείλησε τους εκπροσώπους των φοιτητών ότι θα αποσύρει τη στήριξή της σε περίπτωση που δε φτάσουν σε μια συμφωνία. http://www.lapresse.ca/debats/chroniques/yves-boisvert/201205/06/01-4522604-la-contribution-syndicale.php Ουσιαστικά, αυτή η πρόταση σημαίνει ότι η αύξηση στα δίδακτρα θα πραγματοποιηθεί απ’ το ερχόμενο εξάμηνο, αλλά θα εξισορροπηθεί από μια ανάλογη μείωση στα θεσμικά πανεπιστημιακά τέλη, ώστε το συνολικό ποσό που θα καταβάλλουν οι φοιτητές να παραμείνει το ίδιο. Αυτό καταγγέλθηκε ως απάτη, καθώς σήμαινε ότι η αύξηση θα εξακολουθούσε να ισχύει με την μορφή περικοπής υπηρεσιών που αντιστοιχούσαν στα πανεπιστημιακά τέλη. Κι ενώ, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει αρκετή σπατάλη (πχ τα ειδικά προνόμια των διευθυντών) οι τομείς στους οποίους θα πραγματοποιούνταν οι περικοπές θα αποφασίζονταν από μια επιτροπή αποτελούμενη από 4 φοιτ. εκπροσώπους, 4 συνδικαλιστικούς εκπροσώπους και 11 εκπροσώπους της διοίκησης των σχολών και της κυβέρνησης. Επιπλέον, δεν υπήρχε καμμιά εγγύηση ότι ακόμα κι αν η περικοπή ισοσταθμίσει την αύξηση τον πρώτο χρόνο, θα γίνει αυτό και τον επόμενο, και τον μεθεπόμενο κοκ. Αυτή η άποψη ενισχύθηκε κι από τη βιασύνη του υπουργού Beauchamp να κάνει δημόσιες δηλώσεις το ίδιο σαββατοκύριακο για το πώς η κυβέρνηση νίκησε, πώς δεν ενέδωσε τελικά κλπ, κάτι το οποίο αποδείχθηκε λάθος από μεριάς τους, καθώς η συμφωνία δεν επικυρώθηκε (από τις 8 Μάη) από καμμιά απ’ τις φοιτητικές ομοσπονδίες, και τα ΜΜΕ πλέον φιλοξενούν φοιτ. εκπροσώπους που λένε ότι αμφιβάλουν αν θα περάσει.

Ο Francis Grenier, ο άνθρωπος που έχασε το μάτι του εξαιτίας της αστυνομίας τον Μάρτιο, έγραψε στο facebook του το παρακάτω status: “για μένα και για όλους όσους χτυπηθήκαμε στη φοιτητική σύγκρουση, η απεργία του 2012 δε θα τελειώσει ποτέ, κι ούτε μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι με τόσο λίγα”, ενώ μια καλή αριστερή απάντηση στην προσφορά υπάρχει κι εδώ: http://ucl-saguenay.blogspot.ca/2012/05/mouvement-etudiant-cette-entente-est.html

Την ίδια στιγμή, στον απόηχο μηνών μαχητικών διαδηλώσεων, το Κράτος απαντάει, κι όχι απλώς εντείνοντας τη βία του στους δρόμους.

Στις 7 Μάη, ανακοινώνεται ότι η CSIS, η υπηρεσία πληροφοριών του Καναδά, που αντίθετα με το FBI αλλά ανάλογα με τη γερμανική Verfassungschutz, δεν έχει δικαιοδοσία να πραγματοποιεί συλλήψεις, αλλά επικεντρώνεται στη διείσδυση και την παρακολούθηση, ξεκίνησε μια σειρά ερευνών εναντίον της Union Communiste Libertaire (αναρχικοί), του PCR-RCP (μαοϊκοί), της CLAC (αντικαπιταλιστική συσπείρωση, κυρίως αναρχικοί), και του RRQ (Δίκτυο Αντίστασης Κεμπέκ, εθνικιστές) όσον αφορά τις δραστηριότητές τους και τη συμμετοχή τους στις ταραχές http://tvanouvelles.ca/lcn/infos/national/archives/2012/05/20120506-183028.html Την ίδια ημέρα, με ειδική αναφορά στα γεγονότα στο Κεμπέκ, ένα ομοσπονδιακό νομοσχέδιο ετοιμάστηκε προκειμένου να ποινικοποιηθεί η κάλυψη του προσώπου πχ με κουκούλες σε ταραχές ή “παράνομες συναθροίσεις”, με ποινές φυλάκισης μέχρι και 5 χρόνια. Με δεδομένο ότι οι Συντηρητικοί έχουν την πλειοψηφία στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, και θα απαιτούσε έναν μαχητικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, προκειμένου να μη ψηφιστεί. Αν ψηφιστεί θα εφαρμοστεί σ’ ολόκληρον τον Καναδά. http://www.680news.com/news/national/article/359688–conservatives-back-private-members-bill-targeting-masked-protesters Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι το μόνο που χρειάζεται για να κηρυχθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ή διαδήλωση σε “παράνομη συνάθροιση” είναι πεί η αστυνομία ότι είναι παράνομη συνάθροιση… Έχοντας πάει σε δεκάδες τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις”, αυτό που κάνει η αστυνομία συνήθως είναι απλά να ανακοινώνει ότι πρόκειται για παράνομη συνάθροιση και αμέσως μετά να επιτίθεται. Ένα κεκτημένο των τελευταίων χρόνων είναι ότι οι διαδηλώσεις συχνά αποδεικνύονται ικανές να αποκρούσουν αυτές τις επιθέσεις, και πράγματι κατά τη διάρκεια της φοιτητικής κινητοποίησης πολλές τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις” προχώρησαν κανονικά, καθώς η αστυνομία δεν ένιωθε αρκετά σίγουρη για το αν είναι σε θέση να τις διαλύσει επί τόπου.

Αυτό που ακολούθησε στις 7 Μάη, ήταν ο δήμαρχος του Μόντρεαλ Gerald Tremblay να ανακοινώνει ότι θα περάσει μια σειρά από τροποποιήσεις που θα ανταποκρίνονται στην άνοδο των μαχητικών διαδηλώσεων. Οι οργανωτές που καλούν διαδηλώσεις θα πρέπει να ενημερώνουν εκ των πρωτέρων την αστυνομία για το ακριβές δρομολόγιο και τη χρονική διάρκεια της διαδήλωσης (σημ. και να δεχθούν κάθε τροποποίηση που θα τους προτείνει η αστυνομία) διαφορετικά η διαδήλωση θα κηρύσσεται “παράνομη συνάθροιση”. Το να φορά κανείς μια μάσκα σε κάθε διαδήλωση, είτε έχει κηρυχθεί παράνομη είτε όχι, πλέον ποινικοποιείται. Ωστόσο η αστυνομία θα έχει το ελεύθερο να αποφασίζει με ποιόν τρόπο και σε τί βαθμό θα εφαρμόζει αυτούς τους νόμους, καθώς ο δήμαρχος ισχυρίζεται ότι στοχεύει μόνο στις διαδηλώσεις που βγαίνουν εκτός ελέγχου. Επιπλέον, επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους παρίστανται σε τέτοιες “παράνομες συναθροίσεις” τα οποία θα αυξηθούν σε 500-1000 δολλάρια για περιπτώσεις πρώτου παραπτώματος μέχρι 3.000 για επαναλαμβανόμενα παραπτώματα. (χωρίς να χρειαστεί να έχει τελεστεί κάποιο αδίκημα, απλά τιμωρείται η φυσική παρουσία και επίσημα πλέον, καθώς ήδη υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν συλληφθεί στο σωρό σε αστυνομικές επιθέσεις σε διαδηλώσεις απλά επειδή έτυχε να βρίσκονται στο σημείο εκείνο, ή ακόμα γιατί έτυχε να περνάνε τον δρόμο τη στιγμή που η αστυνομία περικύκλωνε ή διέλυε μια διαδήλωση http://www.Montrealgazette.com/news/Montreal+masked+demonstrators/6580627/story.html

Η καταστολή είναι εξίσου προβλέψιμη και αναπόφευκτη όταν περνάμε στην επίθεση, και ως τέτοιες, οι νομικές κινήσεις είναι το λογικό αποτέλεσμα της κλιμάκωσης που έλαβε χώρα τους προηγούμενους μήνες. Δεδομένου αυτού, θα παραμένει ες αεί αναπάντητο το ερώτημα του κατά πόσο η καταστολή θα μπορεί να κλείνει έναν κύκλο αγώνων, ή να αναζωπυρώνει την αγωνιστικότητα, καθώς αυτό που κάνει είναι να αντιτάσσει στον κόσμο το δίλημμα είτε να προχωρήσουν από πάνω της είτε να κάνουν πίσω. Το να κάνουν πίσω οδηγεί πάντοτε σε κατάρρευση του ηθικού, κατακερματισμό και ρευστοποίηση των δυνάμεών μας, και μακροπρόθεσμα τροφοδοτεί την άνοδο δυνάμεων της ακροδεξιάς και της εξαίρεσης/του αποκλεισμού, όχι μόνο υπέρ του Κράτους, αλλά επίσης (και ξεχωριστά) υπέρ του φασισμού. Την ίδια στιγμή, η κλιμάκωση έχει η ίδια τα ρίσκα της, καθώς για κάθε βήμα που κάνουμε πρέπει να περιμένουμε κι ένα βήμα απ’ τους αντιπάλους μας. Ιστορικά, δεν υπάρχουν κάποιες οδηγίες επιτυχίας (γι’ αυτό και έχουμε ακόμα καπιταλισμό), ωστόσο μεσοπρόθεσμα, η διατήρηση πολιτικής στόχευσης ενώ επεκτείνεται το φάσμα του αγώνα, τόσο γεωγραφικά όσο και ως προς τα ζητήματα τα οποία εμπλέκει η κινητοποίηση, φαίνεται να ‘ναι ο καλύτερος τρόπος να μένουμε ένα βήμα μπροστά απ’ το Κράτος.

Όταν είδα στο youtube εικόνες από μερικά παιδιά να κυνηγάνε μπάτσους έξω απ’ το συνέδριο του Plan Nord, πετώντας τους ξύλα και πέτρες, έπαθα πλάκα. Βαθιά μέσα μου ένιωθα πως “αγνοούν ότι υποτίθεται οτι πρέπει να φοβούνται να κάνουν κάτι τέτοιο”. Ο δικός μου ακτιβισμός, και των περισσότερων ανθρώπων που είναι ακτιβιστές για κάποιο διάστημα, δε θα αποπειρώταν ποτέ κάτι τέτοιο, καθώς φαίνεται από τακτικής άποψης ελάχιστα συνετό, και πιθανότατα να οδηγούσε σε συλλήψεις. Αυτή η εκ πρώτης όψεως απερισκεψία όμως, θα μπορούσε να είναι μια επίδεξη ισχύος μιας αυθόρμητης ριζοσπαστικοποίησης. Πραγματικά, μπορώ να σκεφτώ κι άλλα παραδείγματα όπου κάτι τακτικά ασύνετο που άνθρωποι με περισσότερη εμπειρία θα “ήξεραν” ότι δε γίνεται, όχι μόνο έγινε, αλλά αποτέλεσε κι ένα υπόδειγμα ρήξης. Πιστεύω ότι αυτά που συσσωρεύουμε ως πνευματικές αποσκευές μας μπορεί πάντα να μας φαίνονται αντικειμενικά ως “γνώση” και “εμπειρία” και “σωστά”, όμως στην πραγματικότητα μπορεί να παίρνουμε λάθος μαθήματα, ή τα μαθήματα που κάποιοι άλλοι θέλουν να πάρουμε. Στην περίπτωση αυτή, η εξωτερική καταστολή δεν είναι καν απαραίτητη.

Ωστόσο, η αρχική μου αντίδραση ήταν απλουστευτική και ανακριβής. Οι μαχητικές τακτικές δρόμου δεν εμφανίστηκαν εδώ καθαυτό. Από μεριάς μου, ξέρω πολλούς ανθρώπους που ήταν εκεί, και είναι ενεργοί για χρόνια. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που ήταν ενεργοί αλλά μέσα σ’ έναν πιο νεανικό κόσμο, και οι οποίοι αποφεύγουν τις εθιμοτυπικές διαδηλώσεις που έχουν κυριαρχήσει τα τελευταία δέκα χρόνια εδώ, και αναπτύσσουν συνειδητά μια πιο μαχητική πρακτική στο Μόντρεαλ τα τελευταία δύο χρόνια. Όμως ακόμη κι αυτοί, το έκαναν στη βάση ιδεών και συζητήσεων που υπήρχαν πριν τις 20 Απρίλη.

Για δέκα χρόνια τώρα, η ASSA κάνει δουλειά βάσης σε πανεπιστήμια σε όλο το Κεμπέκ, παρέχοντας ένα ριζοσπαστικό σημείο αναφορά για τους φοιτητές, και αναπτύσει μια ανάλυση που είναι μαχητική, φεμινιστική και εμφανώς αντικαπιταλιστική. Τα τελευταία τρία χρόνια ιδιαίτερα, υπήρξαν επαναλαμβανόμενα μπλόκα, καταλήψεις και τα συναφή, που πραγματοποιήθηκαν από φοιτητές μαζί με συλλογικότητες και ακόμα και με συνδικάτα. Πολλοί ακτιβιστές “ψήθηκαν” μέσα σ’ αυτές τις δράσεις.

Ευρύτερα ακόμη, αναρχικοί, μαοϊκοί και άλλοι στο Μόντρεαλ έχουν αναπτύξει συγκεκριμένους πειραματισμούς μαχητικών διαδηλώσεων εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Η παλιότερη τέτοια παράδοση είναι η Διεθνής Ημέρα Ενάντια στην Αστυνομική Βαρβαρότητα, που οργανώνεται από την COBP (που δημιουργήθηκε σαν απάντηση στην καταστολή των παλαιότερων διαδηλώσεων το 1995 ενάντια στο HLI) στις 15 Μαρτίου. Αυτή διοργανώνεται από το 1996 και περιλαμβάνει τυπικά βανδαλισμούς, οδομαχίες (ή τουλάχιστον βίαιες συλλήψεις από μεριάς της αστυνομίας), και μια οργανωτική συλλογικότητα που αρνείται να καταδικάσει τη βία ή να ζητήσει άδεια απ’ την αστυνομία υποβάλλοντας το δρομολόγιο της διαδήλωσης. Φέτος, η αστυνομία ζήτησε δημόσια απ’ τους φοιτητές να μη συμμετάσχουν στην πορεία της COBP. Αυτή η συμβουλή αγνοήθηκε από αρκετές χιλιάδες που συμμετείχαν, και έτσι η αστυνομία προχώρησε σε ιδιαίτερα βίαιες επιθέσεις, ενώ και ένα περιπολικό αναποδογυρίστηκε κλπ. (Την προηγούμενη εβδομάδα, η Grenier είχε χάσει το μάτι του από βομβίδιο της αστυνομίας, πράγμα που συνέβαλε στο όλο κλίμα). Ακόμα και η 5η Μάρτη όμως, δεν προέκυψε απ’ το πουθενά, αλλά χτίστηκε πάνω σε μαχητικές τακτικές που είχαν αναπτυχθεί στον αγώνα ενάντια στην πρώτη γύρα νεοφιλελεύθερων περικοπών, την μεταρρύθμιση Axworthy στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και σε μια σειρά μαχητικών αντιφασιστικών κινητοποιήσεων που ακολούθησαν καθ’ όλην τη δεκαετία.

Παρόλο που δεν ήταν ετήσιες εκδηλώσεις, όλα αυτά υπήρχαν σαν ένα θετικό κεκτημένο που εμπλουτιζόταν από περιστασιακά γεγονότα όπως σύνοδοι και αντισύνοδοι, πχ η παναμερικανική σύνοδος στην Πόλη του Κεμπέκ το 2001, η μίνι-σύνοδος του ΠΟΕ στο Μόντρεαλ τον Ιούλιο του 2003, η συνεδρίαση στο Montebello μεταξύ Μπους, Καλδερόν και Χάρπερ το 2007, η σύνοδος των G8 στο Τορόντο πρόπερσι.

Αναλόγως, άγνωστοι άνθρωποι έχουν συμμετάσχει σε σπραδικές δράσεις λιγότερο ανοιχτής φύσης: οχήματα της αστυνομίας έχουν πυρποληθεί κλπ, όχι κάτι εξαιρετικά σπουδαίο, όμως αρκετά για να έχουν έναν αντίκτυπο στη συνείδηση του κόσμου που αυτοπροσδιορίζεται ως αγωνιστής.

Όλα αυτά για να πω ότι η αρχική μου κάπως ρομαντική εντύπωση ότι “αυτά τα παιδιά αποφεύγουν τα λάθη του ακτιβιστικού χώρου” ήταν απλά αυτό, μια ρομαντική και λανθασμένη εντύπωση. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι πολύ πιο σύνθετο, και με κανέναν τρόπο δεν το αξιολογώ αντικειμενικά, όμως αυτό που συμβαίνει τώρα χτίζεται πάνω στις προηγούμενες εμπειρίες της μαχητικότητας, πυροδοτείται από το αυθόρμητο και φρέσκο κύμα κινητοποίησης ανθρώπων που νιώθουν ότι γκρεμίζονται απ’ την μεσαία τάξη, και συμβαίνει σε ένα διεθνές πλαίσιο που ορίζεται απ’ την Αραβική Άνοιξη του 2011, το φαινόμενο Occupy, και την αντίσταση στην Ελλάδα, την Ισπανία και αλλού.

Είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στο Κεμπέκ εδώ και πολύ καιρό, και το μεγαλύτερο του είδους του που μπορώ να θυμηθώ. Και το λέω αυτό έχοντας υπόψι τις πολύ σκληρότερες και σημαντικότερες αντιπαραθέσεις της Oka του 1990 -όμως η διαφορά είναι ότι τότε οι μαζικές κινητοποιήσεις στο Μόντρεαλ και τα προάστια είχαν μια ρατσιστική και ακόμα φασιστοειδή φύση. Αυτή τη φορά, φαίνεται να είναι μια πραγματική επίθεση και όχι μια συμπλοκή της οπισθοφυλακής.

Καθώς τα πράγματα απέχουν μακράν απ’ το να λάβουν τέλος, τα παραπάνω δεν είναι παρά μια ματιά στο τί έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Αδιαμφισβήτητα ατελής, όμως κατ’ ελπίδα χρήσιμη σε αρκετούς.

Για περισσότερες πληροφορίες στα αγγλικά:

* Rouge Squad Tactical Translation Team: http://rougesquad.org/
* CLASSE: http://www.stopthehike.ca/
* CLAC Montreal: http://www.clac-montreal.net/en
* Sabotage Media: http://www.sabotagemedia.anarkhia.org/category/english/
* Revolutionary Communist Party (PCR-RCP): http://pcr-rcp.ca/en/

Facebook, News from the 2012 Quebec student general strike: https://www.facebook.com/pages/News-from-the-2012-Quebec-student-general-strike/332377376800387

***

κι ένα ακόμη κείμενο:

Δε γνωρίζαμε ότι δεν γίνεται, κι έτσι το κάναμε!

Πηγή: http://www.occupytheory.org/read/we-didn-t-know-it-was-impossible-so-we-did-it-the-quebec-student-strike-celebrates-its-100th-day.html

Οι φοιτητές στο Κεμπέκ άγγιξαν την Τρίτη 22 Μάη τις 100 μέρες μιας γενικής απεργίας διαρκείας, κορυφώνοντας τις μαζικές διαδηλώσεις που αποτελούν τις μεγαλύτερες εδώ και χρόνια σ’ όλη τη Β. Αμερική. Στην πραγματικότητα, οι κινητοποιήσεις στο Κεμπέκ θα μπορούσαν να είναι η Αραβική Άνοιξη του Καναδά.

Οι φοιτητές οργανώνονται ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, όταν η κυβέρνηση του Κεμπέκ πρότεινε μια πρώτη αύξηση κατά 75% μέσα στα ερχόμενα 5 χρόνια (που θα φτάσει το 82% στα επόμενα 7 χρόνια). Πριν το ξεκίνημα της γενικής απεργίας τον Φεβρουάριο, διαδηλώσεις, πορείες, συγκεντρώσεις, καμπάνιες συλλογής υπογραφών κι αποστολής γραμμάτων και απόπειρες διαπραγματεύσεων καλή τη πίστει, αντιμετωπίστηκαν με άρνηση κάθε διαλόγου από μεριάς της κυβέρνησης. Για τους φοιτητές, μεσολάβησε μια αυξανόμενη αίσθηση εγρήγορσης και μια κοινή διαπίστωση ότι αύξηση των διδάκτρων σημαίνει αύξηση του φοιτητικού χρέους, αύξηση των ωρών κατά τις οποίες θα πρέπει να εργάζονται προκειμένου να σπουδάζουν, περιορισμός της πρόσβασης στην τριτοβάθμια για παιδιά εργατικής και μικρομεσαίας καταγωγής, και μια μετατόπιση στην πανεπιστημιακή κουλτούρα προς την αγορά, εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, χρηματοπιστωτικοποίηση της φοιτητικής ζωής, και ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου.

Ακόμη κι αν τα δίδακτρα αυξηθούν, οι φοιτητές του Κεμπέκ θα πληρώνουν λιγότερα απ’ ό,τι σε άλλες επαρχίες του Καναδά, ένα χάσμα που η επαρχιακή κυβέρνηση στοχεύει να καλύψει. Όμως μέχρι σήμερα, κάθε φορά που η κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να το πετύχει, οι φοιτητές έχουν κατεβεί σε απεργία. Βαθιά ριζωμένη στον αγώνα στο Κεμπέκ είναι μια κουλτούρα αλληλεγγύης και ασφάλειας, ένας ζωντανός κοινωνικός ιστός, μια αίσθηση κοινότητας που αντέχει και κινητοποιεί μια δυναμική άμυνα αυτής της κοινοπολιτείας. Πείτε το όπως επιθυμείτε, αλλά είναι ακριβώς αυτό στο οποίο η Μάργκαρετ Θάτσερ κήρυξε πόλεμο την 1η Μάη 1981, όταν έλεγε πως ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να αλλάξει τη ψυχή και το πνεύμα της “κολλεκτιβιστικής” νοοτροπίας, και το μέσο που θα επιστρατεύσει είναι τα οικονομικά μεγέθη. Πράγματι, το Υπουργείο Οικονομικών της φιλελεύθερης κυβέρνησης του Κεμπέκ αποκάλεσε πρόσφατα την πολιτική λιτότητας που εφαρμόζει, μια “πολιτιστική επανάσταση”, ενώ δεν ντρέπονται για τα σχέδιά τους να αναδιοργανώσουν τη ζωή στο Κεμπέκ, μέσω της οικονομικής πειθαρχίας. Το Modèle québécois, το κεμπεκιανό μοντέλο κοινωνικού κολλεκτιβισμού (μέσα απ’ την σοσιαλδημοκρατική ηθική του, αλλά κυρίως μέσω της αμεσοδημοκρατικής ηθικής που έχει προκύψει τις τελευταίες 14 εβδομάδες της απεργίας) είναι ακριβώς ο στόχος αυτής της πολιτικής, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση και στην υγεία. Αυτό εξηγεί τις απόπειρες της κυβέρνησης να σπάσει την απεργία και να διαλύσει τις φοιτητικές ενώσεις.

Ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι ιδιαίτερα ισχυρός στο Κεμπέκ για έναν ακόμη λόγο: είναι εγγενώς πολιτικός, δεσμευτικός και συμμετοχικός, βασίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας όπως εφαρμόζονται σε εβδομαδιαίες γενικές συνελεύσεις. Ένας καταμερισμός της εξουσίας, κατά τον οποίο οι φοιτητές αναλαμβάνουν έναν άμεσο ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας της πανεπιστημιακής ζωής, μέσω των πολιτικών και των δράσεων των φοιτητικών ενώσεων, υπήρξε η ραχοκοκκαλιά της διογκούμενου κινήματος ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων, και το μυστικό της ικανότητάς του να κινητοποιεί μια τόσο διευρυμένη και λαϊκή βάση. Ωστόσο, ενώ μια απόρριψη των πολιτικών κομμάτων και μια έμφαση στην άμεση δημοκρατία και την μαχητικότητα εμπνέουν το κίνημα, υπάρχουν στην πραγματικότητα μια πληθώρα φοιτητικών ενώσεων, απ’ την Association pour une Solidarité Syndicale Étudiante (ASSÉ) που διεκδικεί δωρεάν παιδεία, μέχρι τις πιο κορπορατιστικές και mainstream φοιτητικές ενώσεις που πρόσκεινται στα αστικά πολιτικά κόμματα.

Όμως αυτή η σύγκρουση, αντιπροσωπεύει για τους φοιτητές και κάτι παραπάνω. Αντιπροσωπεύει μια επίθεση στις οικογένειες χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, στην κοινωνική συνοχή και την κοινωνική κατάκτηση της ισότητας στην πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, μέσω μιας αύξησης του κόστους ζωής. Η απεργία μπολιάζει όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής: στα πανεπιστήμια, πίσω στα σπίτια των οικογενειών των φοιτητών και των φοιτητριών, στους χώρους εργασίας και στα νοσοκομεία, οπουδήποτε μοιράζονται ολοένα και περισσότερο την ίδια δυσαρέσκεια απέναντι στην επιβολή μέτρων λιτότητας στο Κεμπέκ, καθώς η αύξηση των διδάκτρων συμπίπτει με τις πρώτες περικοπές υγείας, αύξηση της τιμής της υδροηλεκτρικής ενέργειας κατά 20%, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 έτη και μαζικές περικοπές θέσεων εργασίας κι απολύσεις.

Μια χρονολογία των τελευταίων εβδομάδων του κινήματος

Στις 1ο Νοέμβρη, πάνω από 200.000 φοιτητές κατέβηκαν σε απεργία, και 30.000 συμμετείχαν στη διαδήλωση. 20.000 απ’ αυτούς πορεύθηκαν κατευθείαν προς τα κυβερνητικά γραφεία του Μόντρεαλ, διαδηλώνοντας ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων. Εκατοντάδες άλλοι, μεταξύ των οποίων και η Ομοσπονδία Γυναικών του Κεμπέκ, έκλεισαν το χρηματιστήριο του Μόντρεαλ στα μέσα Φλεβάρη, τραβώντας την προσοχή στο κίνημα αποκλείοντας αυτόν τον τόσο αγαπητό στο 1% και στην κυβέρνηση Charest χώρο.

Στις 23 Φλεβάρη, 40.000 μαθητές απ’ όλη την επαρχία πέρασαν επίσης στην απεργία διαρκείας. Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές κατέλαβαν τη γέφυρα Jacques Cartier. Αν οι τακτικές του κινήματος μπορούσαν να αγνοούνται απ’ τις διοικήσεις των πανεπιστημίων και την επαρχιακή κυβέρνηση κατά τις πρώτες βδομάδες του, στις 22 Μάρτη, φοιτητικές ενώσεις όπως η CLASSE (Coalition Large de l’ Association pour une Solidarite Syndicale Etudiante), της οποίας 80.000 μέλη πρωταγωνιστούσαν στην απεργία, δε θα μπορούσαν να το παραλείψουν. Έκτοτε, έστρεψαν την προσοχή τους στη στόχευση κυβερνητικών γραφείων, υπουργείων και μεγάλων εταιριών, θέτοντας τη στρατηγική έμφασή τους στη διακοπή της οικονομικής κυκλοφορίας, σε μια προσέγγιση άμεσης δράσης που είχε δοκιμαστεί σε πολλές πολλές αστεακές διαμαρτυρίες των κινημάτων της περασμένης δεκαετίας.

Στις 22 Μάρτη, καθώς πάνω από 300.000 φοιτητές κατέβηκαν σε απεργία, μια μαζική πορεία που ονομάστηκε Printemps Érable (Άνοιξη της Σφενδάμνου, απ’ το δένδρο-σύμβολο του Καναδά, λογοπαίγνιο που θυμίζει το Printemps arabe, την αραβική άνοιξη), καθώς έκλειναν η μια σχολή μετά την άλλη, και το ένα λύκειο μετά το άλλο. 2 μήνες αργότερα, στις 22 Μάη, οι φοιτητές του Κεμπέκ θα γιορτάζουν την 100ή μέρα απεργίας διαρκείας, ήδη μια απ’ τις μεγαλύτερες φοιτητικές κινητοποιήσεις στην πρόσφατη ιστορία. 100 μέρες απεργίας, χαράς και αντίστασης, κινητοποίησης ενάντια στις αυξήσεις των διδάκτρων, τη λιτότητα και τα χρέη, και την εγκληματοποίηση της υπεράσπισης της εκπαίδευσης.

Την Παρασκευή, μια φίλη, η Lilian Radovac, ενεργή στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μόντρεαλ, περιέγραφε μια πολιτισμική μετάλλαξη που γεμίζει τις ρωγμές της καθημερινής λιτότητας:

“Για χρόνια ολόκληρα, ο Μάης του ’68 ήταν ένα κούφιο, σκονισμένο πράγμα που οι άνθρωποι θεωρητικοποιούσαν σε κακές μεταφράσεις, όμως αυτούς τους στερνούς μήνες, κάτι ανάλογο μ’ αυτόν συμβαίνει στη vie quotidienne μας. Πόσο παράξενο είναι που συμβαίνει εδώ και τώρα, μεταξύ διαδρομών με το λεωφορείο και επισκέψεων στον γιατρό ή στο μανάβικο, ένα πράγμα τόσο περίεργο και τόσο παράξενα κανονικό την ίδια στιγμή. Το μετρό έκλεισε λόγω καπνογόνων; τί να γίνει, λίγο περπάτημα κάνει καλό. Έτσι ένιωθαν άραγε κι όταν ξεκινούσε το Occupy Wall Street; Μάλλον.”

Κάθε βδομάδα, στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών ενώσεων, οι φοιτητές ψηφίζουν υπέρ της συνέχισης της “ανανεώσιμης γενικής απεργίας”. Με πάνω από 180 διαφορετικές ενώσεις, να αντιπροσωπεύουν κάπου 170.000 φοιτητές, οι πανεπιστημιακές διοικήσεις και η κυβέρνηση δεν μπορούν πια να ελπίζουν ότι το κίνημα θα υποχωρήσει από μόνο του, και αναγκάζονται να το καταστέλλουν ενεργά ολοένα και πιο έντονα. Πράγματι, λίγες μέρες μετά την παραίτηση του Υπουργείου Παιδείας Beauchamp στις 14 Μάη μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους των φοιτητών, η κυβέρνηση του Κεμπέκ έθεσε σε εφαρμογή έναν “νόμο έκτακτης ανάγκης”.

Το νομοσχέδιο 78 στοχεύει ειδικά το μαζικό συνελευσιακό φοιτητικό κίνημα προκειμένου να διαλύσει την γενικευμένη απεργία και να εκμηδενίσει τη δύναμη των φοιτητικών ενώσεων. Ένα μέλος της αντιπολίτευσης χρησιμοποίησε τον όρο “Νόμος Fuck” για να αποδώσει την ωμή και δρακόντια ισχύ που επιστρατεύει για να βγάλει παράνομη τη δημόσια συνάθροιση, να επιβάλλει βαριές ποινές για κάθε απεργία (ακόμα και τη δημόσια ένδειξη υποστήριξης σε απεργίες), και να καταστήσει στην ουσία την οργάνωση κινητοποιήσεων ποινικά κολάσιμη. Το νομοσχέδιο αυτό παρέχει επίσης πρωτόγνωρες για τα καναδικά δεδομένα εξουσίες στην αστυνομία απέναντι στις φοιτητικές διαδηλώσεις. Στην πράξη, τις αμέσως επόμενες βδομάδες, η αστυνομία κατέπνιξε εν τη γενέσει διαδηλώσεις διαλύοντάς τες με δακρυγόνα, ασφυξιογόνες χειροβομβίδες, και πλαστικές σφαίρες. Ωστόσο, δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο με ποιόν τρόπο θα χρησιμοποιηθεί αυτός ο νόμος τις επόμενες ημέρες κι εβδομάδες, και κυρίως κατά πόσο θα πετύχει να τρομοκρατήσει τους φοιτητές.

Ένας νόμος έκτακτης ανάγκης ανακοινώθηκε την περασμένη Τετάρτη, “παύοντας” το εξάμηνο για πολλά λύκεια και πανεπιστήμια, προβλέποντας την αναβολή των μαθημάτων μέχρι τον Αύγουστο. Το νομοσχέδιο 78 προβλέπει επίσης:

* Πρόστιμα από 1.000 μέχρι 5.000 δολλάρια για όποιον εμποδίζει την είσοδο σε εκπαιδευτικά ιδρύματα
* Πρόστιμα από 7.000 μέχρι 35.000 για όποιον βαφτισουν “φοιτητικό ηγέτη” και από 25.000 μέχρι 125.000 για ενώσεις φοιτητών που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις. Τα πρόστιμα διπλασιάζονται μετά το πρώτο παράπτωμα.
* Πορείες άνω των 50 (αρχικά προτάθηκε άνω των 8) ατόμων, επιτρέπονται μόνο με ειδοποίηση στην αστυνομία 8 ώρες πριν, με λεπτομερές δρομολόγιο και διάρκεια.
* Κάθε ενθάρρυνση, υποστήριξη ή προώθηση διαδηλώσεων σε σχολία και σχολές, υπόκειται σε ποινικές διώξεις.

Στο Μόντρεαλ πιο συγκεκριμένα, οι δημοτικές αρχές εισηγήθηκαν μια νέα δημοτική νομοθεσία που συνοδεύει το νομοσχέδιο 7 απαγορεύοντας τις μάσκες, ενώ παρόμοιος νόμος έχει προταθεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο (για ολόκληρο τον Καναδά). Με τις απόπειρες του Charest να δρομολογήσει μέσω νομοσχεδίων το τέλος του φοιτητικού κινήματος, ο αγώνας έχει βαθύνει και βρίσκεται πλέον σ’ ένα σημείο καμπής. Ακόμα και μετά την 100ή μέρα του, το κίνημα δε δείχνει σημάδια κόπωσης ή υπαναχώρησης απ’ τη βασική του τακτική των γενικών συνελεύσεων, την προαγωγή της άμεσης δράσης ως βασικό προσανατολισμό, και την κουλτούρα οριζόντιας δημοκρατίας.

Η επιστροφή στην κόκκινη πλατεία και το δικαίωμα του συνέρχεσθαι

Οι φοιτητές στο Κεμπέκ έχουν κάνει δημοφιλή την έκφραση “κόκκινη πλατεία” για να δηλώσουν το ότι βρίσκονται “στο κόκκινο” μετά από αυξήσεις διδάκτρων, περικοπών στην κοινωνική πρόνοια και προσβασιμότητα, και το φάντασμα του σπυράλ φοιτητικού και καταναλωτικού χρέους. Όπως μας θυμίζει με τη δύναμή του το κίνημά τους, βρισκόμαστε όλοι στο κόκκινο, όσο το 1% μας επιβάλει τη λιτότητα, το χρέος και την καταστολή.

Η πολιτική της λιτότητας και της αυξανόμενης καταστολής στην καθημερινή ζωή αποκαλύπτοντια ως αδιαχώριστα δεμένες μεταξύ τους. Μπορούμε να δούμε την άμεση σύνδεση μεταξύ της αύξησης του κόστους φοίτησης και της ποινικοποίησης του συνέρχεσθαι στο Κεμπέκ, όπως μπορούμε να δούμε τη διαχείριση του Bloomberg που προτείνει “ζώνες ελευθερίας του λόγου” όπου θα περιορίζονται οι πολιτικές διαμαρτυρίες, σιγή των ΜΜΕ και μια ολοένα και αυξανόμενη αστυνομική βία κατά του κινήματος Occupy Wall Street. Κατά συνέπεια, η αλληλεγγύη με τους φοιτητές του Κεμπέκ είναι εξίσου σημαντική με την υπεράσπιση του δικαιώματός μας να διαδηλώνουμε τόσο εδώ όσο και παντού. Όταν σε εποχές κρίσης η αστυνομική εξουσία γιγαντώνεται και απεγνωσμένοι πολιτικοί περνούν “νόμους έκτακτης ανάγκης” που στοχεύουν στα πιο ανήσυχα κομμάτια του πληθυσμού, είμαστε βέβαιοι ότι η ταξική ισορροπία ισχύος της παρούσας κοινωνίας απειλείται. Όμως πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τη χαρά αυτής της διαπίστωσης, που συνοδεύεται απ’ την νηφάλια διάγνωση ότι χωρίς μια ισχυρή διεθνή αλληλεγγύη και συντονισμό, όπως έγραψε ο James Baldwin κάποτε στην Angela Davies “αν έρθουν να πάρουν εσένα το πρωί, θα έρθουν για μας το βράδυ”.

Η αστυνομία ξεσαλώνει, μέσω τακτικών εκφοβισμού, καταστολής και βίας, το αντιμετωπίσαμε σε κάθε μας προσπάθεια να διαδηλώσουμε μέσα στην Νέα Υόρκη. Στις 2 Μάη, οι μαθητές του Brooklyn College αντιμετώπισαν τη βία της αστυνομίας ενώ διαδήλωναν εναντίον πολιτικών που καθιστούν απαγορευτική την πρόσβαση στην εκπαίδευση για τους μαθητές χαμηλών εισοδημάτων. Οπουδήποτε κι αν διεξάγεται ένας αγώνας, η ίδια η ιδέα του ανοίγματος χώρου για συλλογική σκέψη και φαντασία, αστυνομεύεται. Δεν πολεμάμε όμως μόνο στο πεδίο του φαντασιακού. Μια επίθεση στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι στο Κεμπέκ, αν περάσει αναπάντητη από τη συντονισμένη διεθνή αλληλεγγύη, θα έχει εντελώς πραγματικά και τραγικά αποτελέσματα στα κινήματά μας οπουδήποτε κι αν είναι αυτά.

Αλληλεγγύη απ’ την Νέα Υόρκη

Μιλάμε για την απεργία των φοιτητών του Κεμπέκ στην Νέα Υόρκη, συχνά με ενθουσιασμό και υποστήριξη, κι ακόμα με δέος μπροστά στο μέγεθος και τη δυναμική του κινήματός τους, κάτι που η πλήρης συγκάλυψη των ΜΜΕ έχει αποκρύψει. Συναντάμε όμως κι ένα ανασήκωμα των ώμων: “σοβαρά τώρα, απεργούν για 250 δολλάρια;” ρώτησε ένας αδιάφορος περαστικός σε μια συνέλευσή μας στο πάρκο την Κυριακή. Πρέπει στ’ αλήθεια να γίνει περισσότερη δουλειά για το ζήτημα των φοιτητών εν όψει της κρίσης. Όμως ο αγώνας των φοιτητών, εδώ όπως και στο Κεμπέκ, δεν είναι απλά ένας αγώνας για τους φοιτητές: η ίδια η πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλους, ανεξάρτητα των οικονομικών περιστάσεων, είναι μια πρόκληση στον ίδιο οικονομικό και πολιτικό σχεδιασμό που μεταμορφώνει τις πόλεις μας σε χώρους αποκλειστικά για τις ελίτ τις τελευταίες τρείς δεκαετίες.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, αρκετές ομάδες του Occupy Wall Street και άλλες οργανώσεις οργάνωσαν μια συνέλευση για να συζητήσουν αυτούς τους “νόμους έκτακτης ανάγκης” και την αλληλεγγύη με το Κεμπέκ την Τρίτη. Αμέσως ξεκίνησε μια κοπιώδης ημέρα: στις 2μμ την Τρίτη, όπου θα ξεκινήση η πορεία στο Μόντρεαλ, στην Νέα Υόρκη θα γίνει μια συγκέντρωση στα γραφεία της κυβέρνησης του Κεμπέκ στην πλατεία Rockefeller. Στις 5μμ θα γίνει μια συγκέντρωση στη βόρεια πλευρά του συντριβανιού του Washington Square Park, όπου θα φτιάξουμε πανώ, ασπίδες στυλ book bloc, και κόκκινα τετραγωνάκια (διαδεδομένα σύμβολα υποστήριξης των φοιτητικών κινητοποιήσεων στο Κεμπέκ) για την απογευματινή πορεία. Στις 6μμ θα γίνει μια μικροφωνική και συνέλευση για την απεργία των φοιτητών του Κεμπέκ, τους νόμους έκτακτης ανάγκης και την ποινικοποίηση της ανυπακοής, και στη συνέχεια θα λάβουν χώρα αυτοοργανωμένες διαλέξεις, εργαστήρια, αλληλοδιδασκαλίες και συζητήσεις.

Σε συντονισμό με τους φοιτητές του Κεμπέκ που διεξάγουν νυχτερινές συνελεύσεις, θα γίνει επίσης μια συνέλευση και πορεία απ’ τo Washington Square Park στις 8μμ για να γιορταστούν οι ως τώρα επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος και για να διαδηλώσουμε ενάντια στους κατασταλτικούς νόμους εναντίον των διαδηλώσεων σ’ όλον τον κόσμο.

Αυτήν την ημέρα, σε αλληλεγγύη με τις αδερφές και τους αδερφούς μας στο Κεμπέκ, θα βάψουμε την πόλη κόκκινη.

Του Malav Kanuga, διδακτορικού φοιτητή Ανθρωπολογίας στο CUNY Graduate Center στην Νέα Υόρκη, και εκδότη του Common Notions (http://www.commonnotions.org/)

Επίσης πολύ ενδιαφέροντα κείμενα:

Το Occupy Wall Street σε αλληλεγγύη με το Φοιτητικό κίνημα του Κεμπέκ: http://occupywallstreet.tumblr.com/post/23617671281/the-infinite-strike

From the Chilean Winter to the Maple Spring: http://www.mediacoop.ca/story/chilean-winter-maple-spring/10945

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ

The goal was the American Dream,
Blood sweat and tears was the theme,
Was told to be all i could be,
So I enrolled in a University,
I trained for the occupation,
That would give me the most compensation,
Yet after graduation,
I felt a new found frustration,
After all of that was contrived,
I still felt relatively deprived,
See this JOB,
is keeping me Just Over Broke,
The American Dream, What a Joke

(ανώνυμο ποιηματάκι στο occupytogether.org)

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=I0pX9LeE-g8]

6/11 – Μέρα απαγκίστρωσης απ’ τις μεγάλες τράπεζες

Occupy Atlanta: Συλλήψεις και ξυλοδαρμοί στη διάρκεια εκκένωσης της κατασκήνωσης στο Troy Davis Park από την αστυνομία που χρησιμοποίησε δυνάμεις μηχανοκίνητων κι έφιππων αστυνομικών, μιας ομάδας SWΑΤ, ελικοπτέρου κλπ. “Η τάξη διατηρήθηκε μέχρι την επιδρομή ενός μοτοσυκλετιστή μπάτσου με την μηχανή του πάνω στο πλήθος. Τουλάχιστον 2 διαδηλωτές διακομίστηκαν στο νοσοκομείο καθώς χτυπήθηκαν κατά τη σύλληψή τους. Την επόμενη μέρα οργανώνεται απ’ τους διαδηλωτές εργαστήριο πάνω στην μη-βία…

Occupy Dallas: Η αστυνομία επεμβαίνει και “απαγάγει” το βρέφος ενός ζευγαριού που έχασε το σπίτι του και έμενε προσωρινά στην κατασκήνωση του Occupy Dallas. Το ζευγάρι δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να βρεί ένα σπίτι προκειμένου να τους δοθεί ξανά το παιδί τους, επιμένει ωστόσο ότι δεν έκανε κάτι παράνομο…

Occupy DC: Ο οδηγός μιας ασημί Lexus γκαζώνει εναντίον του κόσμου που του κλείνει τον δρόμο για να διαδηλώσει χτυπώντας τρία άτομα, μεταξύ των οποίων μια έγγυος και το 13χρονο παιδί της. Η αστυνομία κουκουλώνει το όλο θέμα μιλώντας για αναξιόπιστες μαρτυρίες.

Occupy Honolulu: Η αστυνομία επεμβαίνει στην πρώτη προσπάθεια να γίνει κατάληψη δημοσίου χώρου πραγματοποιώντας 6 συλλήψεις, και απομακρύνοντας άλλα 40 περίπου άτομα.

Occupy Jacksonville: Το γραφείο του σερίφη του Jacksonville ενημερώνει τους καταληψίες της Hemming Plaza ότι η παραμονή τους στην πλατεία κηρύχθηκε παράνομη και πρέπει να την εγκαταλείψουν άμεσα. Αυτοί περιορίζονται στο πεζοδρόμιο περιμετρικά της πλατείας όπου οι αρχές τους “επιτρέπουν” να παραμείνουν προσωρινά όσο δε στήσουν σκηνές ή άλλον εξοπλισμό.

Occupy Wall Street: Τουλάχιστον 20 διαδηλωτές συνελήφθησαν στη διάρκεια πορείας εναντίον των μεγάλων τραπεζών. Γενικά το πνεύμα της ημέρας ήταν προπαγάνδιση της απόσυρσης καταθέσεων και του κλεισίματος λογαριασμών απ’ τις “μεγάλες τράπεζες”.

Οccupy Worcester: 22 συλλήψεις καταληψιών αμέσως μετά τη δημόσια έκφραση συμπαράστασης του δημάρχου στο κίνημα. Ο δήμαρχος προσέφερε μάλιστα κι αίθουσες του δημοτικού συμβουλίου για προβολές, ομιλίες και συνελεύσεις…

7/11 – Αύξηση του αστυνομικού κλοιού σ’ όλη τη χώρα, παρακολουθήσεις και προβοκατορολογία

Occupy Ashville: Μετά την πετυχημένη διαδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας, η αστυνομία τσιμπάει μεμονωμένο κόσμο στον δρόμο προς ή από την κατάληψη και τον ανακρίνει, δείχνοντάς του βίντεο όπου έχει καταγραφεί η συμμετοχή του στη διαδήλωση και απειλώντας με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής, παρακώλυση κυκλοφορίας, παράνομης συνάθροισης κοκ. 7 άτομα διώκονται ήδη, ενώ η αστυνομία δηλώνει ότι ετοιμάζονται πολλά ακόμη κατηγορητήρια. Ένας ακόμη διαδηλωτής διώκεται επειδή φορούσε μάσκα σε δημόσιο χώρο.

Occupy Atlanta: 25 συλλήψεις στον σωρό, μετά από επίθεση της αστυνομίας στην κατασκήνωση. Μεταξύ των συλληφθέντων: 3 δημοσιογράφοι, ένας παπάς, ένας καθηγητής λυκείο, ένας άστεγος κι ένας άσχετος περαστικός. 3 τουλάχιστον τραυματίστηκαν και χρειάστηκαν παροχή πρώτων βοηθειών. Το κίνημα συνεχίζει δυναμικά, με περιφρούρηση ενός σπιτιού υπό κατάσχεση (η Atlanta είναι η τέταρτη πολιτεία στις κατασχέσεις κατοικιών από τράπεζες).

Occupy Boston: Διοργανώνεται πορεία ως απάντηση στην επίθεση της αστυνομίας το βράδυ της Κυριακής που κατέληξε σε δεκάδες συλλήψεις και τραυματισμούς. Ένα κομμάτι της πορείας αποκόπτεται και κατευθύνεται προς το ισραηλινό προξενείο αλλά μπλοκάρεται και διαλύεται από την αστυνομία.

Occupy Chicago: Καταγγελίες ακτιβιστών για χρήση κοριών και παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων από την αστυνομία. Βανάκια παρακολουθήσεων βρίσκονται παρκαρισμένα κανονικά δίπλα στην κατασκήνωση. 43 συλληφθέντες μετά από πορεία συνταξιούχων ενάντια στις περικοπές. Η αστυνομία ήταν εξυπηρετική στο διώξιμο των συνταξιούχων απ’ την πλατεία, και συλλάμβανε τα μέλη του Occupy που διαδήλωναν μαζί τους.

Occupy Cincinnati: Εδώ η αστυνομία κόβει πρόστιμο 105 δολλάρια για κάθε άτομο που διανυκτερεύει στο πάρκο μετά τις 10μμ, και τώρα καλεί τους καταληψίες να της καταβάλλουν το ποσό των 26.775 δολλαρίων! 45 άτομα έχουν ήδη συλληφθεί, οι περισσότεροι στις 21 Οκτώβρη όταν και η αστυνομία διέλυσε την κατασκήνωση.

Occupy Fort Lauderdale: Το τοπικό συμβούλιο καταθέτει νομοσχέδιο βάσει του οποίου οποιοσδήποτε θέλει να στήσει μια ομιλία ή άλλη εκδήλωση σε δημόσιο χώρο πρέπει να πάρει ειδική άδεια 3 μέρες νωρίτερα. Η άδεια θα λήγει μετά από 5 ημέρες.

Occupy Detroit: Διορία μέχρι τις 9 Νοέμβρη να εγκαταληφθεί το πάρκο όπου έχει στηθεί η κατασκήνωση. Οι διαδηλωτές καλούν την αστυνομία -που είναι λέει κι αυτή μέρος του 99%- να αρνηθεί να διαλύσει την κατασκήνωση, πράγμα που έκαναν οι συνάδελφοί τους στο Albany.

Occupy Portland: Μια χούφτα διαδηλωτών αφού αρχικά μεταφέρθηκαν από τις αρχές σε πιο απομακρυσμένη πλατεία της πόλης (πάντα για πολιτικά ορθούς λόγους δημόσιας υγειινής, ασφάλειας, ομαλής κυκλοφορίας κλπ), τώρα ξαναμεταφέρονται ακόμα μακρύτερα, στο ομοσπονδιακό πάρκο…

Οccupy Tulsa: Η αστυνομία παραμένει με ισχυρές δυνάμεις αλλά δεν έχει επέμβει ακόμα, σε αντίθεση με άλλες πόλεις. Ο αστυνόμος Jason Willingham δηλώνει περήφανος: “Όσο υπακούν στους νόμους, εμείς θα είμαστε εδώ για να τους προστατεύσουμε αν χρειαστεί και θα τους επιτρέψουμε να διαδηλώνουν”.

Οccupy Wall Street: Υπό ασφυκτικό κλοιό συσκευών παρακολούθησης, περίεργων οχημάτων και αστυνομικών η κατασκήνωση στη Liberty Plaza.

11/11 – πορείες και εκδηλώσεις σε πολλές καταλήψεις σε αλληλεγγύη με την αμερικανική ημέρα των βετεράνων

Occcupy Denver: Απειλές για πρόστιμα κι εδώ από την αστυνομία: ένας χρόνος κάθειρξης ή/και μέχρι 999 δολλάρια για τοποθέτηση προσωπικών αντικειμένων σε δημόσιο χώρο…

Occupy Harvard: γίνεται μια απόπειρα κατασκήνωσης στο Harvard, ως θεσμό που εκπροσωπεί το 1%, αλλά οι φύλακες ενημερώνουν τους διαδηλωτές ότι πλέον απαγορεύεται η είσοδος χωρίς επίδειξη κάρτας μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας και οι διαδηλωτές απομακρύνονται από σεκιουριτάδες.

Occupy Nashville: Το προσφιλές στους αγγλοσαξονικούς θεσμούς παιχνιδάκι του καλού και του κακού μπάτσου  σε λειτουργία: Ο κυβερνήτης Bill Haslamwill ζητά απ’ τον εισαγγελέα να άρει τις κατηγορίες για καταπάτηση δημόσιας περιουσίας εναντίον των 55 συλληφθέντων καταληψιών του Occupy Nashville. Ο ίδιος βέβαια επέβαλε πριν τρεις βδομάδες απαγόρευση κυκλοφορίας στην κατειλημμένη πλατεία, όταν ήταν η σειρά του να παίξει τον κακό. Γενικά, το κίνημα όντας εντελώς αδύναμο παίζει συχνά και το ίδιο σ’ αυτό το παιχνιδάκι ικεσίας προς τον έναν ή τον άλλον τοπικό άρχοντα.

Occupy Oakland: ένα άσχημο περιστατικό έλαβε χώρα το βράδυ της περασμένης Πέμπτης κόντα στην κατασκήνωση, καθώς ένας άγνωστος έπεσε νεκρός από πυροβολισμό. Το περιστατικό έχει να κάνει με την έντονη εγκληματικότητα των δρόμων, ο νεκρός δεν ήταν μέρος της κατάληψης ούτε σχετίζεται κάπως μ’ αυτήν, ωστόσο τα ΜΜΕ και οι αρχές έσπευσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον των διαδηλωτών, καλώντας τους να δείξουν επιτέλους υπευθυνότητα και να τα μαζέψουν. Ο κόσμος πάντως δεν αποθαρρύνθηκε (ανάλογα σκηνικά με πυροβολισμούς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο), και ήδη διοργανώνεται διαδήλωση βετεράνων ενάντια στην αστυνομική βία, σε αλληλεγγύη με τον τραυματισμένο βετεράνο Scott Olsen.

Occupy Portland: Κήρυξη της κατασκήνωσης ως παράνομη και διορία για την εκκένωσή της μέχρι την ερχόμενη Κυριακή. Οι πρώτοι διαδηλωτές έχουν αρχίσει να αποχωρούν.

Occupy San Diego: Ο τοπικός σερίφης παραδέχεται στα ΜΜΕ ότι οι συλληφθέντες μετά την αστυνομική καταστολή στα τέλη του Οκτώβρη δεν είχαν άλλη επιλογή απ’ το να κάνουν την ανάγκη τους στα λεωφορεία και τις κλούβες όπου είχαν κλειστεί για ώρες, χωρίς να έχουν εγκατασταθεί τουαλέτες.

Occupy Saint Louis: Μια περίεργη τροπή: Ένας πρώην μπάτσος ανακοινώνει ότι θα μιλήσει στην κατάληψη για την αστυνομική βαρβαρότητα. Η ενημέρωση έγινε τελευταία στιγμή από μια ομάδα που ονομάζεται “Occupy Police Team & Officers of the 99%”. Θα μιλήσουν κι άλλοι μπάτσοι για τις εμπειρίες τους (πόσο ψυχοφθόρο είναι να δέρνεις κόσμο και άλλα τέτοια) με στόχο να πιέσουν τον δήμαρχο Slay και να αναβάλει τη σχεδιαζόμενη αστυνομική επιδρομή στην κατάληψη.

Occupy Seattle: 520.609 δολλάρια μέχρι στιγμής το κόστος (ή τα κέρδη από άλλη οπτική γωνία) της καταστολής: υπερωρίες μπάτσων αλλά και παραγγελίες δακρυγόνων, εξοπλισμού για φράγματα, οπλισμό κλπ.

12/11

Occupy Atlanta: Μια αποκαρδιωτική εξέλιξη: έξαρση της φυματίωσης στο κέντρο αστέγων όπου είχε μεταφερθεί το Occupy Atlanta.

Occupy Oakland: Διορία να εγκαταλείψουν την κατασκήνωση μέχρι το Σάββατο από την τοπική Μαφία: The City of Oakland and its police department support and protect the right of all individuals to engage in free speech and their right to assemble. However, this encampment is a violation of the law. You do not have permission to lodge overnight in Frank Ogawa Plaza. You must remove all tents, sleeping bags, tarps, cooking facilities and equipment and any other lodging material from the Plaza immediately. Your continued use of the Plaza for overnight lodging will subject you to arrest. Your activities are injurious to health, obstruct the free use of property, interfering with the comfortable enjoyment of the Plaza, and unlawfully obstruct the free passage or use of a public park or square. (California Penal Code sections 370 and 647(e) and Civil Code section 3479.) You must allow all persons, including Oakland Police officers and other emergency personnel, access to all areas of the Plaza at all times. You are making fires in a public park in violation of OMC 12.64.160. You must remove all barbecues and stoves. YOUR CONTINUED VIOLATION OF THESE LAWS WILL SUBJECT YOU TO ADMINISTRATIVE PENALTIES, CIVIL PENALTIES, CITATION, AND IMMEDIATE ARREST. YOUR CONTINUED VIOLATION OF THE LAW WILL SUBJECT YOUR TENTS, STOVES, SLEEPING BAGS, TARPS, AND ANY OTHER BELONGINGS LEFT IN THE PLAZA TO IMMEDIATE REMOVAL FROM THE PLAZA BY THE CITY OF OAKLAND. (η ανακοίνωση των αρχών, για να πάρουμε μια ιδέα).

Occupy Portland: Η αστυνομία εισβάλει και εκκενώνει το πάρκο. Οι περισσότεροι διαδηλωτές έχουν ήδη αποχωρήσει ενώ 200 περίπου παραμένουν στο πάρκο και αρκετές εκατοντάδες είναι συγκεντρωμένοι περιμετρικά και χαζεύουν.

Occupy Saint Louis: Συλλήψεις περίπου 25 καταληψιών και διάλυση της κατασκήνωσης. Ένας διαδηλωτής βρέθηκε με διάσειση στο νοσοκομείο. Η εκκένωση άρχισε στις 10μμ, ώρα μετά την οποία έχει επιβληθεί απαγόρευση συνάθροισης. Δεν υπήρξε αντίσταση από μεριάς διαδηλωτών. Γύρω στα 100 άτομα στέκονταν σε διπλανό πεζοδρόμιο φωνάζοντας “ντροπή”, “ποιόν υπηρετείτε” και “το πάθος για τη λευτεριά…”

Occupy Salt Lake City: Κατεδάφιση με μπουλντόζες της κατασκήνωσης, τουλάχιστον 4 συλλήψεις και σφράγισμα του χώρου. Άλλες 19 συλλήψεις είχαν προηγηθεί το Σάββατο μετά τον θάνατο ενός τοξικοεξαρτημένου στη σκηνή του από overdose. Δεν υπήρξε αντίσταση.

Occupy San Francisco: Δυο μπάτσοι δέχθηκαν περίεργες επιθέσεις ενώ αστυνόμευαν διαδήλωση του Occupy SF. Σύμφωνα με την αστυνομία, μια γυναίκα πετάχτηκε μέσα από το πλήθος και μαχαίρωσε έναν αστυνομικό με ένα “ξυράφι προσαρμοσμένο σε κάτι σαν στυλό ή μολύβι”. Η γυναίκα εξαφανίστηκε ξανά μέσα στο πλήθος προτού οι αστυνομικοί προλάβουν να καταλάβουν τί συνέβη. Μετά από λίγο, ένας άνδρας πλησίασε έναν αστυνομικό και του απέσπασε τον ασύρματο. Ο αστυνομικός προσπάθησε να κυνηγήσει τον άνδρα μέσα στην πορεία, αλλά ένας άλλος διαδηλωτής μπήκε στην μέση και του έκοψε τον δρόμο, δίνοντας στον πρώτο χρόνο να διαφύγει.

Occupy Santa Rosa: Στο δυναμικότερο -σε αναλογία με τον τοπικό πληθυσμό- κίνημα στις ΗΠΑ, που μετράει πάνω από 100 σκηνές έξω απ’ το δημαρχείο, δεν εφαρμόζεται άμεση καταστολή αλλά στήνεται ένα εξαντλητικό νομικίστικο παιχνίδι σχετικά με το κατά πόσο εφαρμόζονται απ’ τους καταληψίες οι κανόνες δημόσιας υγιεινής και ασφάλειας, κατά πόσο είναι προσβάσιμος ο χώρος σε όλα τα “μέλη της κοινότητας” (δηλαδή βασικά σε μπάτσους και χαφιέδες), ψηφοφοριών του δημοτικού συμβουλίου που το κίνημα προσπαθεί να επηρεάσει κλπ…

13/11

Occupy Chapel Hill: Στις 12 Νοέμβρη γύρω στα 70 άτομα είχαν καταλάβει έναν εγκαταλελειμένο ιδιωτικό χώρο προκειμένου να τον μετατρέψουν σε κοινωνικό χώρο/στέκι (περισσότερα στα αγγλικά, εδώ). Κρεμάστηκαν μερικά πανώ, έγιναν προβολές βίντεο, πάρτυ, γιόγκα κλπ. Την επόμενη μέρα, μονάδες της αστυνομίας (πιθανώς SWAT) επέδραμαν στον χώρο με παρατεταγμένα πιστόλια και ημιαυτόματα όπλα, αφού προηγουμένως είχαν αποκλείσει ολόκληρο το τετράγωνο. Σύμφωνα με τον δήμαρχο “η πόλη έχει καθήκον να προστατεύσει τα δικαιώματα των ιδιοκτητών”. Σύμφωνα με την πιο ζουμερή ανακοίνωση της αστυνομίας: “οι αστυνομικοί έμαθαν για τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί όπως το να οχυρώνονται σε κτίρια, να τοποθετούν παγίδες (;…) σε κτίρια και να καταστρέφουν γενικά ιδιοκτησίες”. Πιο συγκεκριμένα; “η εν λόγω ομάδα είχε χρησιμοποιήσει μεγάλα πανώ προκειμένου να καλύψει τα παράθυρα των επιχειρησιακών χώρων ενώ τοποθετήθηκαν μέλη της σε στρατηγικές θέσεις της ταράτσας ως παρατηρητές”… Γύρω στα 50-70 άτομα συγκεντρώθηκαν έξω απ’ το κτίριο φωνάζωντας συνθήματα όπως “ντροπή” και “police, police, the army of the rich”. Φωτογραφικό υλικό απ’ την επέμβαση: http://www.newsobserver.com/2011/11/13/1641362/activists-take-over-vacant-franklin.html

14/11

Occupy Oakland: Εκκενώνεται από την αστυνομία η κατάληψη στο Oakland. Επιχειρείται πορεία και ανακατάληψη από 2.000 άτομα. Είναι η δεύτερη τέτοια επιχείρηση: Εδώ (http://www.goldengatexpress.org/2011/10/26/occupy-oakland/) μερικές πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από την πρώτη, στις 26/10.

Occupy Wall Street: Στο μεταξύ στην Νέα Υόρκη, εκκενώνεται η διασημότερη κατάληψη του κινήματος, αυτή του πάρκου Zuccotti, ή αλλιώς Liberty Plaza όπως μετωνομάστηκε απ’ τους διαδηλωτές. Στις 1:20 το βράδυ, η αστυνομία εμφανίστηκε με εκατοντάδες μπάτσους με πλήρη ανάρτυση, μπουλντόζες, ελικόπτερα, “κανόνια ήχου” (http://i.imgur.com/VI488.jpg) κλπ. Είχαν μόλις κλείσει οι γειτονικές γέφυρες και σταθμοί του μετρό. Απαγορεύτηκε η προσέγγιση σε δημοσιογραφικά συνεργεία, ενώ άρχισαν οι επιθέσεις της αστυνομίας με δακρυγόνα και συλλήψεις στον σωρό. Μεταξύ άλλων καταστράφηκε ολοσχερώς η κοινωνική βιβλιοθήκη με 5.000 βιβλία, η κουζίνα, σκηνές και προσωπικά αντικείμενα των καταληψιών. Περισσότερα: http://occupywallst.org/article/nypd-raiding-liberty-square/

Πηγή: Occupytogether.org twitter και άλλες ιστοσελίδες

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Προαισθήματα…: για το Occupy και τους αγώνες χωρίς αιτήματα – Q. Libet

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

Το κίνημα Occupy και η στρατιωτικοποίηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων

ή αλλιώς σε πόση ένταση μπορεί μια συσκευή LRAD να λιώσει ένα ανθρώπινο συκώτι;

της Ayesha Kazmi, για τη βρετανικη εφημερίδα Guardian

Γιατί, όταν οι διαδηλωτές εξασκούν ειρηνικά το δικαίωμά τους βάσει της αμερικανικής first amendment, επιστρατεύεται ο εξοπλισμός της αντιτρομοκρατικής;

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6uAChE3aa28]

Στην όχι και τόσο μακρυνή ιστορία, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες στις ΗΠΑ διαχειρίζονταν απ’ τις τοπικές αρχές, που αντιμετώπιζαν τις διαδηλώσεις και τις πορείες σαν απλές ενοχλήσεις, διαμεσολαβώντας τες και ορίζοντάς τες σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σήμερα, παρατηρώντας την αλληλεπίδραση μεταξύ των κινημάτων καταλήψεων “Occupy” και των δυνάμεων του νόμου θα βγάζαμε ένα εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα. Οι τρέχουσες διαδηλώσεις του Occupy πλέον αντιμετωπίζονται από μια απίστευτη σύνθεση στρατηγικών επιβολής του νόμου – και οι τρέχουσες πρακτικές επιδεικνύουν μια ανησυχητική νέα μόδα.

Ενώ τα ΜΑΤ δεν αποτελούσαν αναγκαστικά μια καθημερινή απάντηση σε κάθε δεδομένη διαμαρτυρία, η τρομακρική συχνότητα της παρουσίας τους στους δρόμους της κάθε μεγαλούπολης των ΗΠΑ της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι ικανή από μόνη της να εγείρει ανησυχίες σε κάθε πολίτη. Η υπέρμετρη βία την οποία επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία είναι άκρως ανησυχητική.

Ήδη απ’ τις πρώτες ημέρες του Occupy Wall Street, έγινε αντιληπτή απ’ τους διαδηλωτές η παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας της νεοϋορκέζικης αστυνομία -NYPD- στη Liberty Plaza. H Joanne Stocker, που παρακολουθεί ήδη από την πρώτη μέρα τις εξελίξεις στη Wall Street, θυμάται από τις πρώτες κιόλας μέρες να ξυπνάει απέναντι από ένα βανάκι της αντιτρομοκρατικής, παρκαρισμένος στην άκρη της Liberty Plaza, απ’ το οποίο βιντεοσκοπούνταν η ίδια και οι φίλοι της ενώ κοιμόντουσαν.

Διαδηλωτές από άλλες κατασκηνώσεις του Occupy παρέχουν παρόμοιες μαρτυρίες. Ο Robin Jacks, μέλος της ιατρικής ομάδας του Occupy Boston, αναφέρει τις πολλαπλές λήψεις φωτογραφιών του από την αστυνομία. Ο Dustin Slaughter, που έχει μείνει μέρες τόσο στο Occupy Wall Street όσο και στο Occupy Philadelphia, επιβεβαιώνει την παρουσία της Αντιτρομοκρατικής Μονάδας του NYPD στη Liberty Plaza, αναφέροντας ότι βιντεοσκοπούν τους διαδηλωτές σε καθημερινή βάση. Σχολιάζει επίσης: “Μονάδες της Εθνικής Ασφάλειας (Homeland Security) της αστυνομίας της Φιλαδέλφειας έχουν επίσης σταθερή παρουσία στην κατασκήνωση του Occupy Philadelphia”.

Οι διαδηλωτές έχουν κάθε δίκιο να βλέπουν τις δυνάμεις της τάξης που αντιμετωπίζουν με καχυποψία. Η αμερικανική νομοθεσία της Patriot Act, που την περασμένη βδομάδα έκλεισε 10 χρόνια ισχύος, δίνει στην αμερικανική κυβέρνηση φαινομενικά ανεξέλεγκτες δυνατότητες να κατασκοπεύει και να χαρτογραφεί τις δραστηριότητες του κάθε αμερικανού χωρίς να υπάρχει δεδομένος λόγος, μετά τις επιθέσεις της 11/9. Για τον λόγο αυτό, δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν που οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου – ενισχυμένες καθ’ αυτόν τον τρόπο – έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε διάφορα κινήματα Occupy οπλισμένες με κάμερες, ώστε να επιτηρούν διαδηλωτές που απλά εφαρμόζουν τα δικαιώματά τους βάσει της first amendment (στμ: η αμερικανική “πρώτη τροπολογία”, μέρος του συντάγματος που κατωχυρώνει στα χαρτιά το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της έκφρασης, του λόγου, και την ανεξιθρησκεία).

Οι αναφορές για στοχευμένες συλλήψεις άτυπων “ηγετών” στη Wall Street, το Σικάγο και τη Βοστόνη είναι ενδεικτικές της λειτουργίας αυτών των μέτρων επιτήρησης. Στη Βοστόνη και το Σικάγο, αναφορές για εκτεταμένες και ταπεινωτικές συλλήψεις στοχευμένων ως “ηγετών” του κινήματος Occupy, όπως προκύπτουν από τις ομάδες άμεσης δράσης, επικοινωνίας, την νομική και την ιατρική ομάδα, είναι ανησυχητικές. Ο Dan Massoglia της ομάδας επικοινωνίας του Occupy Chicago αναφέρει επίσης ότι στους συλληφθέντες αρνήθηκαν το δικαίωμά τους για ένα τηλεφώνημα, για παροχή τροφής και νερού, και ότι ακόμα αφαιρέθηκαν τα στρώματα απ’ τα κελλιά που τους κράτησαν, ενώ μια γυναίκα κλείστηκε στην απομόνωση.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επιβλήθηκε σε κατειλημμένα πάρκα πόλεων είναι εξίσου τρομακτική. Η Legislative Plaza, ο χώρος της κατασκήνωσης του Occupy Nashville, διατάχθηκε να σφραγίζεται μεταξύ 10μμ και 6πμ, ώστε να κατασταθεί αδύνατη η παραμονή της κατάληψης. Οι διαταγές ωστόσο δεν ακολούθησαν καν την τυπική νομοθεσία. Αντί να εκδοθούν απ’ τον δήμο του Nashville, ήρθαν απ’ τo Department of Safety and Homeland Security της πολιτείας του Tennessee.

Η Nancy Murray, διευθύντρια της εκπαίδευσης στο ACLU της Μασαχουσέττης, θεωρεί τα διάφορα σημάδια της εμπλοκής του Department of Homeland Security ως σημαντικές ενδείξεις της ενορχήστρωσης της αστυνόμευσης των κινημάτων Occupy σ’ όλη τη χώρα απ’ την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

“Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά ανησυχητικό, γιατί θα έδειχνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πιθανόν παίζει έναν ενεργό ρόλο στην καταστρατήγηση του δικαιώματος του λαού στην ελεύθερη έκφραση και την ειρηνική συνάθροιση”, λέει η Murray.

Μήπως αυτό όμως σημαίνει κι ότι οι διαδηλωτές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες; “Είναι ακόμα νωρίς για να πούμε κάτι τέτοιο”, λέει η Murray. “Αλλά είναι προφανές ότι οι ομοσπονδιακοί παρακολουθούν και συλλέγουν πληροφορίες… Είναι πιθανόν η Joint Terrorism Task Force να βρίσκεται πίσω απ’ τις φωτογραφίσεις”.

“Στο ξεκίνημα του κινήματος αυτού, θα μπορούσα να καταλάβω την παρουσία των Μονάδων της Αντιτρομοκρατικής στη Liberty Plaza – καθώς κανείς δεν ήξερε ποιοί είμαστε και τί αντιπροσωπεύουμε”, λέει ο Stocker. “Τώρα, η παρουσία τους είναι απλά υπερβολική και ανταγωνιστική. Αυτό που πρεσβεύουμε είναι σαφές, καθώς και το ότι δεν είμαστε τρομοκράτες”.

Οι διαδηλωτές του Occupy θα πρέπει να μελετήσουν την Patriot Act, παρ. 802 επεκτείνει τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας για να συμπεριλάβει πρόσωπα που συμμετέχουν σε δράσεις πολιτικής ανυπακοής προκειμένου να επηρεάσουν ή να εκβιάσουν την κυβερνητική πολιτική εκφοβίζοντας τους πολίτες. Επιπλέον, τα ίδια τα εγχειρίδια του αμερικανικού υπουργείου άμυνας, μέχρι μια τροπολογία του 2009, εξίσωναν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες με “χαμηλής εμβέλειας τρομοκρατία”. Αν και το υπουργείο άμυνας άλλαξε τη διατύπωσή του τα τελευταία δυο χρόνια, δικηγόροι και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζουν να βλέπουν με επιφύλαξη κατά πόσον άλλαξε και το σκεπτικό πίσω απ’ τη διατύπωση.

Τέλος, υπάρχει το ανησυχητικό ζήτημα της χρήσης υπερβολικής βίας εναντίον του κινήματος Occupy. Το φθινόπωρο του 2008, οι Army Times ανέφεραν ότι για πρώτη φορά, ο αμερικανικός στρατός σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει μια ενεργή μονάδα υπό τη διοίκηση της Northern Command, που θα λειτουργεί ως μια άμεση ομοσπονδιακή απάντηση σε περιπτώσεις τόσο φυσικών όσο και ανθρώπινων καταστροφών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατικών επιθέσεων. Η εξάσκηση περιελάμβανε τη χρήση μη-φονικού εξοπλισμού, στοιχεία του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό στο Ιράκ, σχεδιασμένα για την καθυπόταξη των πιο απείθαρχων υποκειμένων. “Ο εξοπλισμό περιλαμβάνει υλικό για γρήγορο στήσιμο ενός οδοφράγματος, λωρίδες με καρφιά για επιβράδυνση, στάση ή έλεγχο της κυκλοφορίας, ασπίδες και ρόπαλα, και πλαστικές σφαίρες”.

Παρά την ύπαρξη της Εθνοφρουράς, ο λόγος ύπαρξης της οποίας είναι μια προσαυξημένη συμμετοχή των πολιτών στην επιβολή του νόμου, όταν η κατάσταση υπερβαίνει τις δυνατότητές της, αυτή η επιπλέον μονάδα, σύμφωνα με τους Army Times, μπορεί να κληθεί σε βοήθεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναταραχών και για τον έλεγχο πλήθους. Η υπέρμετρη δύναμη που εξασκείται εναντίον ορισμένων καταλήψεων Occupy – η χρήση δακρυγόνων, οι αναφορές για χρήση πλαστικών σφαιρών και ηχητικών όπλων – τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένας διαδηλωτής στην Καλιφόρνια, που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, ανακαλεί την εμπειρία του από “Ακουστική Συσκευή Μεγάλης Εμβέλειας  (LRAD)” στο Ώκλαντ την περασμένη εβδομάδα:

“Με είχαν ψεκάσει με δακρυγόνο σπρέυ τρεις φορές, οπότε μόλις άκουσα την πρώτη κανονιά, πανικοβλήθηκα. Μόλις εκπυρσοκρότησε, ένιωσα τον παλμό να με διαπερνά και αισθάνθηκα αμέσως ζάλη και ναυτία. Χώρις να το καταλάβω έπεσα κάτω. Παρατήρησα ότι κι άλλοι δίπλα μου είχαν σωριαστεί και μερικοί έκαναν εμετό”.

Τέτοιες τεχνολογίες καταστολής ταραχών έχουν χαρακτηριστεί ως απάνθρωπες από παρατηρητές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν χρησιμοποιήθηκαν για να διαλύσουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές στις κοινωνικές ταραχές στην Τυφλίδα της Γεωργίας, το 2007. Δεν έχουν θέση σε καμμιά δημοκρατική χώρα. Μπορεί να χαρακτηρίζονται απ’ τις αρχές ως “μη-φονικές”, αλλά μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα φονικές στα χέρια ασύδοτων οργάνων καταστολής. Το κίνημα Occupy είναι ρητά μη-βίαια έκφραση των δικαιωμάτων της first amendment, ωστόσο η αστυνόμευσή του φέρει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανατριχιαστικής στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης στις ΗΠΑ.

*~*~*

Πηγή: http://www.guardian.co.uk/commentisfree/cifamerica/2011/nov/03/occupy-militarisation-policing-protest

Σημειώσεις: Περισσότερα για τη LRAD είδαμε στο παρελθόν εδώ: Για τα νέα όπλα καταστολής διαδηλώσεων που δοκιμάστηκαν στην αντι-G20 του Pittsburgh. Για τις διαδηλώσεις στη Γεωργία, κλικ εδώ.

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Ένα κείμενο για την απεργία:

Μήνυμα στους παρτιζάνους για την εξέλιξη της Γενικής Απεργίας

Είμαστε οι συνέπειες. Αυτό κατέγραψε η ποίηση της στιγμής, γραμμένο με σπρέυ σ’ ένα οδόφραγμα από σκουπιδοτενεκέδες έξω απ’ το Occupy Oakland τις ώρες πριν την πολιορκία του από εκατοντάδες μπάτσους και την καταστροφή του. Μια απειλή, μια υπόσχεση, μα πάνω απ’ όλα αυτό που σήμαινε η φράση ήταν ότι ό,τι συμβαίνει τώρα στο Oakland δεν είναι απλά μια εφήμερη έκρηξη, ή μια ακόμη απ’ τις ταραχές -μία το εξάμηνο- που περνούν απ’ την πόλη σαν κομήτες. Όχι, είναι μέρος μιας μακράς αλυσίδας. Υπάρχουν συνέπειες στα πράγματα που κάνουμε. Οι μέρες μας δεν είναι πια μια συλλογή από απλά συμβάντα και τυχαιότητες, μια τυχαία διανομή στιγμών χωρίς συνοχή. Επιτέλους, ό,τι συμβαίνει συμβαίνει για έναν λόγο, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτός ο λόγος φαίνεται σαν ένας καθαρός παραλογισμός. Επιτέλους, αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που πρέπει να συμβεί, ακόμα κι αν απ’ την οπτική της κυρίαρχης τάξης αυτή η αναγκαιότητα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα. Είμαστε οι συνέπειες αυτές. Είμαστε τα καθαρά προϊόντα ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που δεν μπορεί πια να εγγυηθεί για μας ούτε καν την επιβίωσή μας, πάνω στην οποία εξαρτάται η δική του επιβίωση, δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε καν τις ανυπόφορες δουλειές και την εκπαιδευτική λοβοτομή των προηγουμένων δεκαετιών. Το ίδιο το αμερικανικό κράτος δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κοινωνική ειρήνη – ακόμα κι αν είχε την οικονομική άνεση να φυλακίσει ακόμα 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι συνέπειες έφτασαν. Αφού περιόδευσαν τον κόσμο ως ταραχές και γενικές απεργίες, μαζικές κατασκηνώσεις σε πλατείες και σχεδόν επαναστάσεις, αυτές οι συνέπειες ήρθαν επιτέλους και στις παρακμάζουσες αμερικανικές πόλεις απ’ τις οποίες ξεπήδηξε πρώτα η κρίση.

Είμαστε όμως παραπάνω από απλές συνέπειες της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Είμαστε επίσης οι φορείς της συνέπειας. Είμαστε ο αρμός μεταξύ του “εάν” και του “τότε”. Είμαστε αυτό που κάνει αυτό που πρέπει να συμβεί να συμβεί. Αν οδηγούμαστε στην κατάληψη της Oscar Grant Plaza απ τη φύση των συνθηκών, αληθεύει επίσης ότι το κάναμε τόσο συνειδητά, με διαύγεια σχετικά με τους σκοπούς μας, και με τις ελάχιστες υπεκφυγές. Ιδρύσαμε έναν χώρο θεμελιωμένο στην ελευθερία του να δίνεις και να παίρνεις κι όχι στην ανταλλαγή, έναν χώρο όπου για τον καθένα υπήρχε ένα γεύμα ή μια σκηνή, ένα εργαστήρι ή μια πολιτική συζήτηση, και αν ήθελε, ανοιχτή συμμετοχή στην κατάληψη σ’ ένα πλήθος διαφορετικών τρόπων (αν και η συμμετοχή δεν ήταν ποτέ και δέσμευση). Και το κάναμε αυτό με ανοιχτή έχθρα προς τους μπάτσους και τις δημοτικές αρχές, αρνούμενοι τις παγίδες τους να μπούμε σε διαπραγματεύσεις με κάθε ευκαιρία. Μια τέτοια κομμούνα μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από κάθε είδους φροντίδα, προσοχή, θέληση, αποφασιστικότητα και προσπάθεια. Αυτός ο χώρος ήταν, από πολλές απόψεις, το αντίθετο του τυχαίου. Και πάλι, χωρίς να είναι ανοιχτός στο αυθόρμητο, χωρίς την ευαισθησία απέναντι στην τάξη των συμβάντων – με άλλα λόγια των “υλικών συνθηκών” – δε θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Η κρίση είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για μια κομμούνα. Όταν γκρεμίσαμε τον φράχτη που η πόλη ύψωσε για να μας αποτρέψει απ’ το να επιστρέψουμε στην plaza, το κάναμε όχι μόνο επειδή έπρεπε, όχι μόνο επειδή το θελήσαμε, αλλά κι επειδή το επιλέξαμε.

Παραδόξως, ο μηδενισμός έχει γίνει η φιλοσοφία της μόδας μεταξύ των ριζοσπαστών αυτήν την ίδια ιστορική στιγμή που, για πρώτη φορά, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράγματα που πραγματικά μετράνε. Φυσικά, αν παίζει κανείς βάσει πιθανοτήτων, ο μηδενισμός είναι το πιο ασφαλές στοίχημα. Τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε δεν έχουν σημασία. Το πιο πιθανό είναι ότι τον καπιταλισμό θα τον διαδεχθεί κάτι εξίσου άσχημο ή ακόμα χειρότερο, ή ακόμα και χρόνια ολικής καταστροφής. Επιπλέον, κάθε νηφάλια εκτίμηση του εχθρού, και της κατάστασης αυτών που έχουν κηρύξει την πλήρη αντιπαράθεσή τους με την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει μόνο στο συμπέρασμα ότι η οποιαδήποτε δύναμη ικανή να εγκαθιδρύσει έναν νέο τρόπο ζωής θα πρέπει να προκύψει όχι ως αποτέλεσμα μιας ετσιθελικής ανταγωνιστικής επιβολής αλλά ως απάντηση σε νέες ιστορικές εξελίξεις, νέες “αντικειμενικές συνθήκες” μεταξύ ανθρώπων που σήμερα, δεν είναι υπό καμμία έννοια δεδηλωμένοι εχθροί του υπάρχοντος. Αυτό όμως που αγνοεί μια τέτοια οπτική είναι ότι και οι ίδιοι είμαστε ιστορία. Είμαστε μέρος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. Αυτός είναι ο λόγος που η στιγμή της κρίσης είναι τόσο σημαντική, επειδή είναι μια στιγμή όπου το ξόρκι της “αντικειμενικότητας” σπάει, όπου οι μυριάδες λειτουργίες και θεσμοί που είναι σχεδιασμένοι να διασφαλίζουν ότι ό,τι κι αν κάνουμε δεν έχει σημασία – απ’ την αστυνομία ως τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ – παύουν να λειτουργούν, όπου αδυνατούν να εκπληρώσουν το καθήκον τους: της εξουδετέρωσης, της απόκρυψης, της παραποίησης ή καταστολής του ανταγωνισμού. Η κρίση είναι η στιγμή όπου ό,τι κάνουμε αποκτά σημασία επειδή τα όργανα της διαχείρισης του ανταγωνισμού αποτυγχάνουν. Επειδή υπάρχουν οι συνέπειες.

Η κρίση είναι η συνθήκη. Είναι ο υποθετικός όρος της πρότασης, είναι το “εάν”, αλλά η κρίση δεν είναι ικανή από μόνη της να παράγει συνέπειες, να μετατρέψει το “εάν” σε τότε, μια συνθήκη σε μια συνέπεια. Βρέθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι – φίλοι και άγνωστοι – που έκαναν αυτό που έπρεπε να γίνει, που αναγνώρισαν την ευκαιρία! Τίποτε απ’ αυτά δε γίνει έτσι απλά. Θέλει τεράστια προσπάθεια, συμμετοχή, ευφυΐα. Είναι ο καρπός από μακροχρόνιες συζητήσεις, φιλίες, εγχειρήματα. Τίποτε απ’ αυτά δε θα πιστοποιηθεί ποτέ ανοιχτά, κανένα όνομα δε θα μαθευτεί, όμως ο καθένας από μας γνωρίζει την αφοσίωση και το πείσμα και το κουράγιο των φίλων μας, όπως και τα απίστευτα πράγματα που έχουν κάνει άνθρωποι τα ονόματα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ. Γνωρίζουμε τί χρειάστηκε: απ’ τα πιο βαρετά καθήκοντα στα πιο συναρπαστικά, ήταν όλα τους απαραίτητα.

Δυο χρόνια πριν, η “κατάληψη” ήταν τυχοδιωκτισμός ή πρωτοποριακός ελιτισμός, μια βουτιά αυτοκτονίας τρελλαμένων περιθωριακών που οχυρώνονταν σε πανεπιστημιακά κτίρια ή έστηναν συγκρούσεις στους καταναλωτικούς διαδρόμους των πανεπιστημιουπόλεων ή έκαναν παρανοϊκές διαδηλώσεις στους αυτοκινητοδρόμους. Τα πανώ τους έγραφαν “εμείς είμαστε η κρίση” γιατί εμείς ήμασταν, ήμασταν η πρώτη έκφραση μιας κρίσης που θα γενικευόταν, τα παρανοϊκά παιδιά ενός παρανοϊκού κόσμου. Όμως τώρα δεν είμαστε απλά η κρίση. Μεγαλώσαμε πλέον, αποφοιτήσαμε (ακόμα κι όσοι από μας δεν πήγαμε ποτέ στο κολλέγιο ή ήμασταν ήδη μεγάλοι τότε). Είμαστε η συνέπεια. Περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια χωρίς μέλλον στις χωρίς παρόν πλατείες των πόλεών μας, απ’τους χώρους σχηματισμού της εργατικής δύναμης προς τους χώρους κυκλοφορίας της, και τελικά, με τη γενική απεργία, στον χώρο της εκμετάλλευσης. Όσο μικροί κι αν ήμασταν, οι φωτοβολίδες μας αυτές έλαμψαν μες την νύχτα: μας προμήθευσαν με στιγμές θεωρητικοποίησης και πρακτικής επεξεργασίας των όσων βρίσκουμε τώρα, επιτέλους, στην καρδιά κάθε πόλης μας. Το σύνθημα Occupy Everything, κατάληψη στα πάντα, κάποτε εξωφρενικό, είναι πλέον κοινότυπο. Αν και μέχρι τώρα η κατάληψη έμεινε προσδεδεμένη στην μισο-δημόσια ιδιοκτησία – πανεπιστημιακά κτίρια και πάρκα – η γενική απεργία τώρα αποκαλύπτει μια δυνατότητα κατάληψης στην ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε παίρνοντας τα πράγματα που πραγματικά θέλουμε κι έχουμε ανάγκη: θα χρειαστούμε κτίρια για να επιβιώσουμε τους χειμερινούς μήνες, για παράδειγμα. Θα υπάρξουν συνέπειες στο τί θα κάνουμε στις 2 Νοέμβρη. Ας τις κάνουμε όσο το δυνατόν πιο άγριες και όμορφες γίνεται.

–The Society of Enemies

Πηγή: http://www.bayofrage.com

***

Την προηγούμενη μέρα, μια βδομάδα μετά την βίαιη εκκένωση της κατασκήνωσης στην πλατεία (βλ. Παραλληλογράφο), η αστυνομία έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στους κατοίκους του Ώκλαντ, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι και οι ίδιοι οι μπάτσοι ανήκουν στο 99%, και είναι σε “σύγχυση” όσον αφορά τις διαταγές που καλούνται να ακολουθήσουν. Η επιστολή μπορεί να βρεθεί στο αρκετά ενδιαφέρον site βετεράνων (και) πεζοναυτών που στηρίζουν το κίνημα: http://occupymarines.org/

Η συνέλευση του Occupy Oakland στην μετονομασμένη πλατεία Oscar Grant κάλεσε σε: Συγκεντρώσεις-μικροφωνικές, πορείες απ’ τις γειτονιές στο κέντρο, πορεία και αποκλεισμό του λιμανιού του Oakland (5o μεγαλύτερο των ΗΠΑ), καταλήψεις οδικών κόμβων, αποκλεισμούς τραπεζών κι επιχειρήσεων, θεματικές πορείες (αντικαπιταλιστική, φεμινιστική και queer, critical mass ποδηλατοπορεία), δράσεις σε γειτονιές: πάρτυ-μπάρμπεκιου, μικροφωνικές κοκ, δράσεις αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις και αποχή απ’ την εργασία και την κατανάλωση, ώστε να μεγιστοποιηθεί το αντίκτυπο της απεργίας. Συνθήματα που προτείνει η συνέλευση:

Strike, Occupy, Shut it Down! Oakland is the People’s Town”
“Every Hour, Every Day! The occupation is here to stay!”
“Occupy Everything! Liberate Oakland”
“Politicians & Bankers, Liars & Thieves, We’re taking it back! We’re not saying please!”
“No more cops, we don’t need ‘em! All we want is total freedom”
“Shut Down OPD! Not the Public Library!”
“Let’s Go Oakland! Let’s Go!” [clap] [clap]

Χρονικό των δράσεων:

Τετάρτη 2 Νοέμβρη 2011

7:00 – Οι καταληψίες της Oscar Grant Plazza αρχίζουν να σηκώνονται και να ξεστήνουν τις σκηνές τους. Καταφτάνουν οι πρώτοι απεργοί, λιμενεργάτες, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι κ.α. Τα περισσότερα συνδικάτα ενθαρρύνουν τη συμμετοχή στην απεργία αλλά επίσημα παραμένουν σιωπηλά.

7:15 – Αποκλεισμός του δρόμου έξω απ’ τα αρχηγεία της αστυνομία στην 6th Street.

7:45 – Dead Prez και ντιτζεϋλίκια από μικροφωνική πάνω σε φορτηγό. Ενθουσιασμός στον κόσμο: “Αποπειρώμαστε να κάνουμε κάτι που ‘χει να γίνει απ’ το 1946, και την τελευταία εκείνη φορά το ‘κανε πάλι το Oakland!”

8:10 – Η αστυνομία δηλώνει πως δε θα ζητήσει βοήθεια από άλλες πόλεις, και προς το παρόν θα προσπαθήσει να διαχειριστεί την κυκλοφορία.

8:20 – Η διαδήλωση ξεκινά. Χορευτικές μουσικές απ’ το soundsystem στην 14η και Broadway, διακόπτονται για ομιλίες, ελεύθερα μικρόφωνα. Πλακάτ, πανώ. Μοιράζεται το πρώτο φύλλο της εφημερίδας των καταληψιών, η Occupied Oakland Tribune, με πρωτοσέλιδο “Γενική Απεργία και Μαζική Δράση!”

8:30 – Οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία επαναπιστοποιούν τη δέσμευσή τους “στη διασφάλιση των ειρηνικών διαδηλώσεων και της ελευθερίας του λόγου”. Η πλειοψηφία των 2.500 δημοτικών υπαλλήλων έχουν ζητήσει άδεια προκειμένου να κατεβούν στην απεργία, ενώ ορισμένες υπηρεσίες δουλεύουν με προσωπικό ασφαλείας.

8:40 – Το Café Awaken, παραμένει ανοιχτό απέναντι απ’ το χώρο της συγκέντρωσης δεσμευόμενο να αποδώσει το 20% των κερδών του σε αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα. Επίσης, οι υπάλληλοί του θα δωρίσουν τα μεροκάματά τους στα ίδια εγχειρήματα. Πολλά -λιγότερο εναλλακτικά- μαγαζιά, παραμένουν κλειστά: http://s1-04.twitpicproxy.com/photos/large/439384591.jpg & http://distilleryimage0.instagram.com/b1b78992056a11e1abb01231381b65e3_7.jpg

8:45 – Οι 850 υπάλληλοι του προεδρικού γραφείου της Καλιφόρνιας δε θα παραστούν στην  εργασία τους. Το Google maps μετονομάζει την πλατεία Ogawa σε Oscar Grant Plaza.http://bit.ly/vVXX7D

8:55 – Κατάληψη του οδικού κόμβου στην 14η και Broadway. Πάνω από 200 συγκεντρωμένοι στην Oscar Grant Plaza.“Περίμενα αυτή τη στιγμή 40 ή 50 χρόνια”, λέει ο Brad Newsham, 60 χρονών, ταξιτζής απ’ το Oakland που δουλεύει στο San Francisco. “Δε θα το ‘χανα με τίποτα”, λέει καθώς σβήνει την μηχανή στο ταξί του πάνω στη διασταύρωση και βοηθά να μπλοκαριστεί η κίνηση.

8:59 – Αποκλεισμός του λιμανιού από λιμενεργάτες και άλλους διαδηλωτές. Οι εργασίες τυπικά συνεχίζονται αλλά με εμφανώς αργούς ρυθμούς. Η διοίκηση του λιμανιού απευθύνεται στους διαδηλωτές: “από τους εργάτες συντήρησης, στους φορτωεκφορτωτές, τους νταλικιέρηδες, τους εργαζομένους στα γραφεία και τους λιμενεργάτες, στο Λιμάνι δουλεύει το 99%” ζητώντας σεβασμό και ησυχία. Το συνδικάτο των λιμενεργατών έβγαλε ανακοίνωση αλληλεγγύης στην απεργία, αλλά δεν καλύπτει τα μέλη του εάν απεργήσουν. Ενδιαφέρουσα ομιλία ενός λιμενεργάτη 3ης γενιάς: http://youtu.be/QXE18mZOJf8 40 απ’ τους 325 λιμενεργάτες με αναρρωτική σήμερα.

9:20 – Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Richmond, με παριστάμενο τον δήμαρχο της πόλης που δηλώνει “αλληλεγγυος με το 99%” και ασκεί κριτική στην ομόλογό του του Oakland που έστειλε την αστυνομία να διαλύσει την κατάληψη.

9:40 – Flash mob από γυναίκες μεταμφιεσμένες σε κλόουν φτάνει στην πλατεία Oscar Grant. Ομιλία της Angela Davis: “Το βλέμμα του πλανήτη είναι στραμμένο στην πόλη μας. Ήδη έχουν εμφανιστεί κινήματα Occupy στην Ασία, την Ν. Αμερική και την Ευρώπη. Το 99% εξεγείρεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο”. http://twitpic.com/79vxxw Η δήμαρχος του Oakland Jean Quan δηλώνει ότι λιγότερο από το 5% πράγματι των δημοτικών υπαλλήλων πήρε άδεια για να κατέβει στην πορεία σήμερα. Δηλώνει ακόμη ότι “περιμένουμε λοιπόν να είναι μια καλή μέρα για το Oakland, και να δείξουμε πώς οι άνθρωποι μπορούν να διαδηλώνουν και να στέλνουν το μήνυμά τους κρατώντας ταυτόχρονα την πόλη ασφαλή”, καθώς κι ότι οι δημοτικές αρχές “έχουν περάσει πολλές μέρες δουλεύοντας με την κοινότητα ώστε να διασφαλιστεί ότι η σημερινή μέρα θα υποστηρίζει τους σκοπούς του 99%. Το Oakland είναι σαφώς μια προοδευτική πόλη, και υποστηρίζουμε πολλά απ’ τα αιτήματά τους, ιδιαίτερα αυτά που θίγουν τις κατασχέσεις, τις δίκαιες διαδικασίες δανεισμού και τη διάθεση κεφαλαίου σε κοινότητες με χαμηλό εισόδημα”.

9:55 – Δέσμευση των παρισταμένων στη συγκέντρωση για αντισυγκεντρώσεις και δράσεις σε όποια σχολεία ή χώρους εργασίας επιβάλλουν κυρώσεις σε μαθητές ή εργαζομένους για τη συμμετοχή τους στην απεργία.

10:00 – Πορείες αλληλεγγύης σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ. Βοστόνη: http://yfrog.com/nypc9hlj Μαζικές κοπάνες στα σχολεία στο Σικάγο. Περισσότερα: http://www.occupytogether.org/

10:05 – Ομιλίες για bank run (μαζική απόσυρση χρημάτων απ’ τις τράπεζες) κ.α.

10:07 – Εκτιμήσεις για 600-900 άτομα στην κεντρική συγκέντρωση. http://p.twimg.com/AdQr04oCEAINeCX.jpg Άγρια απεργία των λιμενεργατών της πρωϊνής βάρδιας παραλύει ουσιαστικά το λιμάνι του Oakland!

10:10 – Χιλιάδες κόσμου καταφτάνουν με τραίνα κι αστικές συγκοινωνίες, μεταξύ των οποίων και πολλοί μαθητές, ιθαγενείς, ισπανόφωνοι εργάτες κλπ. Εκτός απ’ τις ομιλίες παρουσιάζονται θεατρικά, ραπ, χοροί, τραγούδια.

10:15 – Ξεκινούν οι αποκλεισμοί τραπεζών. Κάποιοι διαδηλωτές μπαίνουν στις τράπεζες κι αποσύρουν συμβολικά τις καταθέσεις τους.

10:17 – Αποκλεισμοί τραπεζών γύρω απ’ τη συγκέντρωση του Occupy στην 14η & Broadway. http://yfrog.com/odz5dmyj Ι Will Survive Capitalism! http://yfrog.com/b8npyz

10:24 – Διανομή τηλεφώνων νομικής βοήθειας στην πορεία. Συνθήματα “Whose streets? Our streets!” και μελωδίες πνευστών.

10:30 – Πορεία προς την τράπεζα Wells Fargo. Δυναμική παρουσία πολλών μαθητών αλλά και ηλικιωμένων. Συνθήματα: “Oakland-Oakland represent! We ‘re the 99%!” http://p.twimg.com/AdQw4NrCMAATLUJ.jpg Πλακάτ ομάδας Εβραίων ακτιβιστών: “Occupy Oakland, not Palestine!”  Χαρακτηριστική παρέμβαση του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου για το κίνημα: “Ελπίζω να έχει το μικρότερο δυνατό αντίκτυπο στις τοπικές επιχειρήσεις μας, που επίσης αποτελούν μέρος του 99%”. Ο πρόεδρος προσθέτει ότι έλαβε πολλά τηλεφωνήματα από μαγαζάτορες από τότε που στήθηκε η κατασκήνωση στην πλατεία οι οποίοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν την πόλη… “είναι άνθρωποι που δε θέλουν να εκθέσουν τους υπαλλήλους τους σε πιθανούς κινδύνους, πέρασαν τις ταραχές για τον φόνο του Oscar Grant και έχουν μπουχτίσει. Παλεύουν να πληρώσουν τα δάνειά τους. Δεν εγκρίνω την μέθοδο αυτή [του κινήματος]. Η πόλη αυτή είναι blue-collar, πόλη εργατοϋπαλλήλων, κι αν θέλουμε να την παλέψει πρέπει να κοιτάξουμε πώς να προσελκύσουμε θέσιες εργασίας”.

10:35 – Η πορεία έχει φτάσει έξω απ’ το Elihu M. Harris State Building, δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία προς το παρόν, εκτός από μερικούς μπάτσους μέσα στο κτίριο. Συνθήματα: “Rise up! Rise up!”.

10:49 – Μπρος από κυβερνητικά γραφεία: http://p.twimg.com/AdQ1OPECEAATz42.jpg

10:55 – Αποκλεισμός της Wells Fargo, που έχει ήδη κλείσει και κλειδώσει τις εισόδους της, από ένα πλήθος περίπου 5.000. Πολλά μαγαζιά κι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστά σ’ όλη την περιοχή.

11:02 – οι μαθητές του Laney College αποχωρούν συλλογικά απ’ το σχολείο τους με πορεία.

11:20 – Μια άλλη πορεία, αποτελούμενη κυρίως από συνδικάτα εκπαιδευτικών και μαθητές γυμνασίων φτάνει στο Laney College. Ελικόπτερα της αστυνομίας πάνω απ’ τη διαδήλωση αλλά χωρίς παρουσία μπάτσων εδάφους ακόμη.

11:21 – Στάση μπροστά στη Citibank http://twitpic.com/79xe3p Ο κόσμος πληθαίνει http://twitpic.com/79xg82 Η τράπεζα κλείνει.

11:50 – Πορεία εκατοντάδων μαθητών και φοιτητών στο Telegraph, φωνάζοντας “είμαστε το 99%”

11:55 – Η πορεία των εκπαιδευτικών και των μαθητών κατευθύνεται προς τα γραφεία της ενιαίας εκπαίδευσης. 18% των καθηγητών του Oakland πήραν σήμερα αναρρωτικές άδειες.

11:57 – 30αριά διαδηλωτές κρατούν κλειστή την Bank of America.

12:00 – παραδίδεται συμβολικά μια έξωση στα μέλη της διεύθυνσης της ενιαίας εκπαίδευσης απ’ τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Εντωμεταξύ, εκινάει η προσυγκέντρωση του αντικαπιταλιστικού μπλοκ

12:30 – Χιλιάδες κόσμου στη διασταύρωση Webster και 20ης, όπου βρίσκονται πολλές μεγάλες τράπεζες. Πανώ Occupy the banks, και βανδαλισμοί με σπρέυ σε ΑΤΜ. Συνθήματα: “Banks got bailed out, we got sold out”, “Hey Chase, what do you say? How many houses did you take today?”. ΜΚΟ υπέρ του community empowerment παρούσες ώστε να “διαφυλάξουν την ειρήνη και ότι κανείς δε θα παραβεί την νομιμότητα”. Υψώνεται ένα μεγάλο πανώ: Ζήτω η Κομμούνα του Oakland. Μπλοκάρεται η Chase bank, ανθρώπινες αλυσίδες μπροστά κι απ’ τις υπόλοιπες τράπεζες. Περισσότερες φωτογραφίες

12:50 – Κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται στο σημείο όπου είναι αποκλεισμένες οι τράπεζες.

12:58 – Ένας ταξιτζής προσφέρει δωρεάν μεταφορές στους απεργούς και τους διαδηλωτές: http://www.baycitizen.org/blogs/frequencies/taxi-driver-giving-free-rides-support/

13:05 – Συμπλοκές μεταξύ διοργανωτών και νέων που κουκουλώνονται και προσπαθούν να κατεβάσουν τζαμαρίες τραπεζών. Σπάζεται τελικά η Bank of America: http://p.twimg.com/AdRwxcSCIAAF1Kk.jpg

13:15 – Ο κόσμος αρχίζει να αποχωρεί από τους αποκλεισμούς τραπεζών.

13:30 – Οι τράπεζες θα μείνουν κλειστές για όλη την υπόλοιπη ημέρα, ώστε να καθαριστούν οι ζημιές απ’ τα γκραφίτι, τις ταινίες που έβαλαν οι διαδηλωτές κλπ.

14:00 – Ένας ιθαγενής δηλώνει πως η αστυνομία είχε αποκλείσει τη γειτονιά του και δεν άφηνε τον κόσμο να κατεβεί στις διαδηλώσεις.

14:45 – Μια ομάδα ντυμένων στα μαύρα επιτίθεται στο Whole Foods Market, για το οποίο είχε κυκλοφορήσει μια φήμη ότι εκβίαζε τους υπαλλήλους του με απολύσεις ώστε να μη συμμετάσχουν στην απεργία. Σπάζονται οι βιτρίνες, πετιούνται μπογιές και γράφονται συνθήματα, ενώ η ομάδα αποδοκιμάζεται από μέρος της υπόλοιπης διαδήλωσης που σχηματίζει αλυσίδες για να τους αποκλείσει. Πέφτουν γροθιές μεταξύ διαδηλωτών. http://twitpic.com/79zw1o

15:30 – Τα περισσότερα απ’ τα μαγαζιά του κέντρου απ’ όπου περνάει η πορεία έχουν παραμείνει κλειστά.

15:45 – συνθήματα με σπρέυ πάνω στην εκκλησία Christ the Light Cathedral, σβήνονται απ’ τους υπαλλήλους της.

16:00 – Η διαδήλωση ανασυγκροτείται προκειμένου να πορευτεί προς το λιμάνι, με πάνω από 5.000 κόσμο. Στην κεφαλή βρίσκονται νέοι με αυτοσχέδιες ασπίδες που αναγράφουν stop police brutality: pic.twitter.com/AiK5MIbT & http://twitpic.com/7a10g7 Αρκετά λεωφορεία γεμίζουν με κόσμο που θέλει να κατευθυνθεί προς το λιμάνι…

16:32 Η πορεία ενώνεται με τα μπλοκ των φεμινιστριών και queer ακτιβιστών και την ποδηλατοπορεία του Critical Mass.

17:10 – Πολλά ποδήλατα και sound system στην κεφαλή της πορείας. 15.000-20.000 κόσμος στην 14η και Broadway. Συνθήματα: Redistribution or revolution!

17:23 – Οι πρώτοι διαδηλωτές φτάνουν στο λιμάνι. Συνθήματα: “Whose Port? Our Port!”

17:30 – Πάνω από 20.000 διαδηλωτές κυκλώνουν το λιμάνι, ενώ οι διοργανωτές του Occupy αποκλείουν και τη δεύτερη είσοδο του λιμανιού. Φωτογραφία: http://s1-02.twitpicproxy.com/photos/large/440264595.jpg

17:59 – καταλαμβάνονται τα τραίνα, τα φορτηγά και τα μηχανήματα του λιμανιού! Σταματούν όλες οι εργασίες που ως τότε συνεχίζονταν με ρυθμούς χελώνας.

18:10 – Ο ήλιος δύει και οι διαδηλωτές αρχίζουν να μαζεύονται για επιστροφή στο κέντρο.

18:26 – Ενισχύσεις της αστυνομίας με πλήρη ανάρτηση έρχονται στο Oakland απ’ το γειτονικό San Mateo.

18:33 – Οχήματα της αστυνομίας κατακλύζουν το λιμάνι

18:49 – Αποκλεισμός της παραθαλάσσιας λεωφόρου Maritime από πικετοφορία.

19:05 – Το λιμάνι ανακοινώνει ότι θα παραμείνει κλειστό για το υπόλοιπο της βάρδιας, διαδηλωτές και μπάτσοι face-to-face στην Maritime.

19:39 – Ο κόσμος στον αποκλεισμό της Maritime πληθαίνει και κλείνει πλέον και τις εισόδους του λιμανιού.

19:50 – Η διεύθυνση του λιμανιού καλεί τους εργατες να αποχωρήσουν (να πάνε ήσυχα σπίτι τους και να μην παραμείνουν στο λιμάνι!).

20:01 – Στο μεταξύ αρκετός κόσμος συγκεντρώνεται πίσω στην Oscar Grant Plaza.

20:12 – Dance party στην είσοδο Hanjin του λιμανιού.

20:19 – Πίσω στην Oscar Grant Plaza, εθελοντές πυροσβέστες και δημοτικοί υπάλληλοι της Alameda, έχουν στήσει ψησταριές και μοιράζουν χωρίς αντίτιμο χορτοφαγικά και μη μπιφτέκια και λουκάνικα στον κόσμο (πάνω από 4.000 μερίδες)

20:25 – Ο αποκλεισμός θεωρείται επιτυχής και οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο από τα μικρόφωνα να επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Φωτογραφία του πλήθους μεταξύ λιμανιού και πλατείας. Περισσότερες φωτογραφίες: http://sanfrancisco.cbslocal.com/

20:33 – Κάποιοι διαδηλωτές παραμένουν στην μεσαία είσοδο του λιμανιού κρατώντας την κλειστή με πικετοφορία. Φωτογραφία: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696789.php

20:41 – Δυο διαδηλωτές του Occupy Oakland χτυπήθηκαν από αμάξι, πιθανώς εσκεμμένα: Ο οδηγός μιας πολυτελούς ασημί μερσεντές ήθελε να περάσει μέσα απ’ την πορεία, ένας διαδηλωτής μπήκε μπροστά στο όχημα και χτύπησε το χέρι του στο καπό ώστε να σταματήσει, κάτι που εξαγρίωσε τον οδηγό που γκάζωσε περνώντας μέσα απ’ τον κόσμο παρασέρνοντας δύο διαδηλωτές. Κυκλοφορεί μια φήμη για έναν νεκρό.

20:42 – Το συνδικάτο των λιμενεργατών ILWU ανακοινώνει τη θέλησή του να κρατήσει το λιμάνι κλειστό για 24 ώρες! Καλεί κόσμο στις εισόδους μεταξύ 3:00-6:00 ώστε να μη μπει η επόμενη βάρδια. Οι πικετοφορίες σιγά-σιγά αποσύρονται προς το παρόν πίσω στην Oscar Grant Plaza. Οι διοργανωτές καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει προς την Oscar Grant Plaza.

21:19 – Αρκετοί διαδηλωτές μπλοκάρουν τον δρόμο έξω απ’ το λιμάνι και δεν αφήνουν τα φορτηγά να περάσουν (εκτός από όχημα της Disability Action Brigade).

21:44 – Οι δυο διαδηλωτές που χτυπήθηκαν πριν μια ώρα βρίσκονται στο νοσοκομείο με μικροτραυματισμούς, η φημολογία για ύπαρξη νεκρού διαψεύδεται. Σύγχυση στην Oscar Grant Plaza, οι διοργανωτές προσπαθούν να κρατήσουν τον κόσμο εκεί, αν και μεγάλες ομάδες κατεβαίνουν προς το λιμάνι.

22:01 – Κάλεσμα για δωρεά τροφίμων και νερού στον κόσμο στο λιμάνι.

22:13 – Δηλώσεις της δημάρχου. Σε γενικές γραμμές: όλα καλά ως εδώ, δεν υπήρξαν ιδιαίτερες ζημιές, άντε τελειώνετε να πάει ο κόσμος αύριο στη δουλειά του. 7.000 οι διαδηλωτές κατά τη δήμαρχο και την αστυνομία.

22:25 – Ο περισσότερος κόσμος έχει επιστρέψει στην Oscar Grant Plaza. Στήνεται αγώνας μπέιζμπολ από διαδηλωτές στο ελευθερωμένο έδαφος της 14ης και Broadway.

22:36 –  Πορεία προς τα βόρεια, στη Telegraph. Φωτογραφίες: http://www.indybay.org/newsitems/2011/11/02/18696809.php

22:39 – H πορεία φτάνει στο κατειλημένο κτίριο της 16ης street, αρ. 520, έξω απ’ το οποίο κρέμεται ένα τεράστιο πανώ “Occupy Everything”, πρόκειται για πρώην κτίριο κοινωνικών υπηρεσιών για αστέγους (Travelers Aid Society) που έκλεισε λόγω περικοπών. Γίνεται κάλεσμα στην υπηρεσία για τους αστέγους να ξαναρχίσει τη λειτουργία της, διαφορετικά το κτίριο θα καταληφθεί μόνιμα απ’ τον κόσμο για να μετατραπεί σε κοινωνική βιβλιοθήκη και πολιτικό εργαστήρι.

23:10 – Στήνεται πάρτυ μέσα κι έξω απ’ το κατειλημένο κτίριο. Πρόχειρα οδοφράγματα με κάδους απορριμάτων στην 16η street. Ο κόσμος πάντως έχει αραιώσει, υπάρχουν οι 100-150 αρχικοί καταληψίες και άλλα 300-400 άτομα που ήρθαν έπειτα.

23:36 – Μπάτσοι παρατάσσονται στο greyhound station, με κράνη, ασπίδες, κρατούν επιδεικτικά χειροπαίδες κλπ κι ετοιμάζονται. Υπεύθυνος της αστυνομικής επιχείρησης δηλώνει στα ΜΜΕ ότι όσοι βρίσκονται εντός του κτιρίου θα συλληφθούν. Αρκετά οχήματα της αστυνομίας χωρίς πινακίδες και μια κλούβα για μεταφορά κρατουμένων που έχει έρθει απ’ το San Mateo. Κάποια απ’ τα διπλανά μαγαζιά κλείνουν. Φωτογραφίες: http://twitpic.com/7a7ow, http:twitpic.com/7a7qr6, http://twitpic.com/7a7pa1, http://twitpic.com/7a7rp8.

23:51 – Η δήμαρχος Quan ζητάει να μιλήσει με “εκπροσώπους” των καταληψιών.

23:53 – 50-60 μπάτσοι στη 16η και San Pablo, κοντά στο κατειλημένο κτίριο, προφανώς ετοιμάζονται για επίθεση.

23: 55 – Οι μπάτσοι επιτίθενται κατά του συγκεντρωμένου κόσμου με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και βόμβες καπνού. Ανοίγουν δρόμο και εισβάλλουν στο κατειλημένο κτίριο.

24:00 – Ακούγεται μια πολύ ισχυρή έκρηξη στην είσοδο του κτιρίου καθώς η αστυνομία προελαύνει πετώντας χειροβομβίδες καπνού και κρότου-λάμψης. Περισσότεροι μπάτσοι καταφτάνουν και αποκλείουν τις καθέτους αφήνοντας μόνο μια έξοδο διαφυγής απ’ όπου καλούν τους διαδηλωτές να αποχωρήσουν άμεσα. Το οδόφραγμα που είχαν στήσει προηγουμένως οι διαδηλωτές φλέγεται. Η δήμαρχος ζητάει απ’ τους διαδηλωτές να την πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν τη διαμεσολάβησή της.

Πέμπτη 3 Νοέμβρη 2011

00:04 – Επιθέσεις με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα στην 17η και Broadway, κοντά στην Oscar Grant Plaza

00:06 – Φλεγόμενο οδόφραγμα στην Telegraph και Broadway ώστε να ανακοπεί η προέλαση της αστυνομίας.

00:15 – Ο κόσμος στην κατασκήνωση της πλατείας παραμένει “ειρηνικός” ελπίζοντας να εξαιρεθεί απ’ την κατασταλτική επιχείρηση, ωστόσο οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα γίνονται αντιληπτά αφού πέφτουν μόλις δύο στενά πιο κάτω.

00:23 – “Κορδόνι” της αστυνομίας στην 15η και Broadway. Ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης κατά διαδηλωτών που υποχωρούν.

00:31 – Κόσμος μαζεύεται απέναντι απ’ το κορδόνι της αστυνομίας, κάποιοι ζωγραφίζουν σύμβολα της ειρήνης σε χαρτόνια, τραγουδούν κλπ (σημ. για να έχουμε μια εικόνα απ’ το επίπεδο της καταστολής στις ΗΠΑ, το να κουνήσει κανείς τα χέρια του αντιστεκόμενος ενώ τον συλλαμβάνουν αστυνομικοί θεωρείται “επίθεση” και τιμωρείται στην Καλιφόρνια με μέχρι 1 έτους φυλάκιση κι άλλο 1 αναστολή συν 2.000 πρόστιμο σύμφωνα με τον Pen. Code, §§241.5, 241.6, από κει και πέρα φυσικά οι μπάτσοι μπορούν να τραβήξουν όσο θέλουν απ’ τα μαλλιά την υπόθεση και θα το κάνουν γιατί έχουν αφενός μεν το νομικό οπλοστάσιο, κι αφετέρου την κοινωνική συναίνεση ή έστω αδιαφορία, να το πράξουν).

00:41 – Δακρυγόνα και αποκλεισμός της San Pablo στην άκρη της πλατείας Oscar Grant.Φωτογραφίες: http://www.flickr.com/photos/anthonysanfrancisco/sets/72157627917594995/

00:54 – Οι οργανωτές κάνουν έκκληση στους διαδηλωτές (!) να μη κάνουν χρήση βίας, αν και τα “no-violence” από τα μικρόφωνα καλύπτονται από το σύνθημα “Whose streets? Our streets!” του κόσμου.

01:02 – Συλλήψεις των διαδηλωτών που στέκονταν απέναντι απ’ την αστυνομία κρατώντας τις ασπίδες “stop police brutality”.

01:17 – Δακρυγόνα, βομβίδια κρότου-λάμψης και πλαστικές σφαίρες στο ψαχνό στα βόρεια της OScar Grant Plaza.

01:30 – Εισβολή των μπάτσων στην κατασκήνωση, συλλήψεις καταληψιών χωρίς αντίσταση. Ένας άστεγος τραυματίζεται σοβαρά από κρότου-λάμψης.

01:33 – 37 συλλήψεις μέχρι στιγμής. Η αστυνομία συνεχίζει το έργο της.

01:52 – Απ’ τα μεγάφωνα της (υγειονομικής) αστυνομίας “η 15η και Broadway έχει κηρυχθεί παράνομη συνάθροιση” και “θα γίνει χρήση χημικών για την εκκένωσή της”.

02:06 – Επιθέσεις αστυνομικών στην πλατεία και καταστροφή των σκηνών.

02:07 – Η αστυνομία στην 15η και Broadway δίνει διορία “10 δευτερόλεπτα” στον κόσμο για να αποχωρήσει χωρίς να συλληφθεί. Οι συγκεντρωμένοι τραγουδάνε “We are Oakland”.

02:35 Τύμπανα και συνθήματα απ’ τους συγκεντρωμένους.

03:00 – Συλλήψεις και αντιπαραθέσεις στην Broadway. Τάξη επικρατεί στην πλατεία.

03:13 – Αστυνομική περικύκλωση διαδηλωτών στο συντριβάνι της San Pablo και πάνω από 50 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων και μέλη της νομικής και της ιατρικής ομάδας.

03:14 – Υπό την επιτήρηση των “Ομάδων αλληλοβοήθειας” της αστυνομίας (κι όμως, έτσι λένε επισήμως τους εισαγόμενους μπάτσους απο γειτονικές πόλεις: Mutual Aid) οι δρόμοι γύρω απ’ την πλατεία.

03:31 – Επιστροφή κόσμου στην πλατεία. Κάλεσμα για υποστήριξη του οδοφράγματος στην Adeline και 3ης όπου κρατιέται ακόμα κλειστή η εκεί είσοδος του λιμανιού.

04:20 – 76 άνδρες και 25 γυναίκες συλληφθέντες και συλληφθείσες ως τώρα, σύμφωνα με την νομική ομάδα.

04:23 – 52 άνδρες φορτώνονται στην κλούβα του σερίφη του San Mateo, οι υπόλοιποι σε βανάκια της αστυνομίας, χωρίς να ανακοινώσουν οι μπάτσοι σε ποιά κρατητήρια τους πάνε.

04:24 – Σειρήνες και φασαρία γύρω απ’ την πλατεία. Λιγότερα από 100 άτομα παραμένουν στην κατασκήνωση, με το ελικόπτερο της αστυνομίας να φωτίζει με τον προβολέα πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Λιγότερα από 15 άτομα παραμένουν απέναντι από περίπου 200 αστυνομικούς (φωτογραφία), δηλώνοντας τη δέσμευσή τους στη μη-βία, το ότι δε θα αντισταθούν σε περίπτωση σύλληψης κλπ. Οι αστυνομικοί αρχίζουν να αποσύρονται…

07:00 – Μικροσυμπλοκές μεταξύ των ελάχιστων απομεινάντων διαδηλωτών στην Maritime και οδηγών φορτηγών που θέλουν πάσει θυσία να περάσουν στο λιμάνι. Η κανονικότητα έχει αποκατασταθεί.

Ένας πρόχειρος χάρτης για τον καλύτερη παρακολούθηση των περιγραφών:

Πηγές:
http://www.indybay.org
http://www.occupyoakland.org/
http://www.mercurynews.com/occupy-oakland/ci_19247016?source=most_viewed
http://rt.com/news/occupy-oakland-live-updates-411/

 ~

 Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Προαισθήματα…

Οι επερχόμενες καταλήψεις θα ξεφυτρώνουν παντού χωρίς αρχή και τέλος, και χωρίς τα μέσα να διαλυθούν. Όταν συμβεί αυτό, θα είμαστε επιτέλους έτοιμοι να τις εγκαταλείψουμε.

Όταν γράφαμε τα παραπάνω τον Δεκέμβρη του 2008 στην πόλη της Νέας Υόρκης, μετά την κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου στη Union Square, αντιμετωπιστήκαμε σαν ιδεαλιστές νεαροί, μηδενιστές αναρχικοί, ακόμη και φασίστες παρακρατικοί. Ποιά είναι τα αιτήματά σας; ρωτούσαν. Και τί προτείνετε; αναρωτιόντουσαν. Να καταλάβουμε τα πάντα; ξύνιζαν.

Αλίμονο. Τα προαισθήματά μας έχουν ξεπεραστεί.

Ήταν απλά θέμα χρόνου. Με το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης το φθινόπωρο του 2008, τα αποτελέσματά της ήταν διάχυτα, με τα άτομα σ’ ολόκληρη τη χώρα να τα νιώθουν ταυτόχρονα αλλά όχι από κοινού. Οι φοιτητές, που έχουν τόσο τον χρόνο να δράσουν και να σκεφτούν ελεύθεροι απ’ την προστατική της εργασίας, ήταν φυσικά οι πρώτοι που αντέδρασαν. Με την εξέγερση στην Ελλάδα να κοχλάζει, και μια κρίση νομιμοποίησης της αμερικανικής οικονομίας μπροστά τους, καταλήψεις χωρίς αιτήματα εξαπλώθηκαν από την Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια, εμπλέκοντας χιλιάδες. Τα αιτήματα είναι άνευ νοήματος, όταν κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει, κι έτσι το μόνο πραγματικό αίτημα ήταν η ίδια η κατάληψη. Ανώριμο ίσως, όχι όμως και ανόητο. Με τις κατασχέσεις να αυξάνονται γεωμετρικά, και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη, η κατάληψη του χώρου και των μέσων διαβίωσης είναι η πιο αυτονόητη δράση. Στις πιο απολίτικες απ’ τις Δυτικές δημοκρατίες, πρέπει να δημιουργήσει κανείς πρώτα τους χώρους απ’ όπου θα προκύψει η πολιτική.

Αλλά οι φοιτητές από μόνοι τους δεν είναι τίποτα. Πόσο μάλλον οι αριστεροί ριζοσπάστες απ’ αυτούς.

Πάντοτε με το ένα πόδι στην εργασία και το άλλο έξω απ’ αυτήν, οι φοιτητές μπορούν να εκφράσουν τη δυσφορία γι’ αυτό που έρχεται, κι όχι γι αυτό που έχει ήδη έρθει. Εδώ προκύπτει και το θεωρητικό πλεονέκτημα του τρέχοντος κύματος καταλήψεων, που παίρνει ως σημείο αφετηρίας του όχι το λεηλατημένος μέλλον, αλλά το διαλυμένο παρόν. Από δω, δε χρειάζεται κανείς πλέον να “πείσει” τους άλλους για το τί “μπορεί να συμβεί”. Είναι μάλλον το ίδιο το παρόν που γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια όλων. Και μόνον όσοι ζουν σε ουρανοξύστες μπορούν να αποφύγουν τα πρώτα γκρεμοτσακίσματα.

Το Occupy Wall Street και οι επακόλουθοι πολλαπλασιασμοί του ακολουθούν την τροχιά των αμερικανικών κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησαν απ’ τις εργατικές ταραχές μετά τον εμφύλιο πόλεμο και συνέχισαν μέχρι τις πιο πρόσφατες αναζωπυρώσεις των διαδηλώσεων της αντιπαγκοσμιοποίησης των αρχών της δεύτερης χιλιετηρίδας. Τί είναι αυτή η τροχιά; Με απλά λόγια, στο ξεκίνημα της νεοϊδρυθείσας δημοκρατίας της Αμερικής, οι εργαζόμενοι πληθυσμοί διεκδικούσαν λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερο μισθό, με ανεξάρτητη δική τους εκπροσώπηση και συλλογικά δικαιώματα διαπραγμάτευσης. Αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα, που ορισμένες φορές αναμείχθηκαν και ορισμένες βρέθηκαν σε σύγκρουση με τα αιτήματα για τη ψήφο των γυναικών και τα πολιτικά δικαιώματα, υποστηρίχθηκαν από μαζικά κύματα βίας: απεργίες, καθηστικές διαμαρτυρίες, οδομαχίες, ταραχές, λεηλασίες, εμπρησμούς. Ενώ απαιτούσαν συγκεκριμένες εγγυήσεις για τη ζωή τους με τα λόγια τους, με τα έργα τους δεν απαιτούσαν τίποτα απολύτως απ’ τα κατεστραμμένα εργοστάσια και τραίνα που άφηναν πίσω τους.

Ο μέσος αμερικάνος πολίτης, το 99%, απ’ την ανασυγκρότηση στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αναβαπτίστηκε στο αίμα και ευλογήθηκε με μια πληθώρα υλικών κερδών. Η ενασχόληση των πολιτών με την πολιτική υποχώρησε μπρος στην απόλαυση των νέων εμπορευμάτων που βρέθηκε στο προσκήνιο. Με μια σχετική ειρήνη που κερδήθηκε για τους λευκούς εργαζομένους, η σφαίρα της πολιτικής άνοιξε για το άλλο κομμάτι του 99%, για τον μαύρο πληθυσμό. Ο αργόσυρτος μεταπολεμικός αγώνας για πολιτικά δικαιώματα εξερράγη στη δεκαετία του ’60, με όχι μόνο αιτήματα για ίση μεταχείριση και σεβασμό, αλλά επίσης αιτήματα για ένταξη στα υλικά κέρδη που είχε προσωρινά διασφαλίσει για τον εαυτό του ο λευκός εργαζόμενος πληθυσμός. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα διατυπώθηκαν στην Ουάσιγκτον και τη Σέλμα, ήταν μόνο το προσκήνιο μιας κολοσσιαίας βουβής οργής που μαινόταν στο φόντο, γκρεμίζοντας τις γεμάτες εμπόρευμα βιτρίνες του Νιούαρκ, του Ντητρόιτ, του Λος Άντζελες, του Ώκλαντ, του Σικάγο, και σχεδόν κάθε μητροπολιτικής γειτονιάς στην Αμερική. Η αυτοκαταστροφή των δικών τους γειτονιών ήταν το σημάδι ότι δεν είχαν “τίποτα να χάσουν”, μια πολιτική θέση που δεν μπορεί παρά να κερδίζει.

Καθώς το κίνημα για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα κορυφώθηκε, η νεολαία και τα αντιπολεμικά κινήματα των μέσων του ’60 και των αρχών του ’70 κέρδισαν έδαφος. Κάνοντας δικό τους το φυσικό μήνυμα των φυλετικών ταραχών -ότι δεν υπάρχει νίκη χωρίς αγώνα- οι νέοι ριζοσπάστες ανέμειξαν παλιές εργατικές τακτικές με τις στρατηγικές των πολιτικών δικαιωμάτων, παράγοντας μια ιδεολογία που υποστήριξε το δικαίωμά τους να γευτούν τους καρπούς της αμερικανικής κοινωνίας. Τα πάντα μπορούσαν να αρπαχθούν, τα πάντα θα ‘πρεπε να ήταν δικά μας. Η ιδιαιτερότητα των πολιτικών κινημάτων την περίοδο αυτήν ήταν στη φύση των γενικών αιτημάτων τους: ελευθερία, ισότητα, ειρήνη, τα πάντα.

Όμως ο αγώνας για ένα ολικό αίτημα έσπασε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν η κρίση στην αμερικανική οικονομία οδήγησε σε μια νέα ταξική επίθεση σ’ αυτούς που κάνουν τη χώρα να κινείται. Αυτή η επίθεση είναι σε εξέλιξη. Δε χρειάζεται πλέον να δοθεί τίποτα σ’ αυτούς που απαιτούν, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις δε δεσμεύονται πια απ’ τους υπαλλήλους τους και τους πολίτες τους. Αυτή η νέα σχέση μεταξύ κυβερνόντων και κυβερνομένων, μεταξύ ιδιοκτητών και εργατών, ονομάστηκε λιτότητα. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, όσα κερδήθηκαν τον προγούμενο αιώνα σιγά-σιγά υποχώρησαν. Οι πραγματικοί μισθοί καθηλώθηκαν ενώ οι τιμές αυξήθηκαν, η εισοδηματική ανισότητα τινάχθηκε στα ύψη ενώ η ανεργία κορυφώθηκε, αφάνταστος πλούτος παράχθηκε ενώ απίστευτα λίγοι τον ιδιοποιήθηκαν – το αμερικανικό όνειρο αγορασμένος με κακή πίστωση, πληρωμένο με πανήψυλο επιτόκιο, μόλις μαλάκωσε με ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο. Τί μπορεί να διεκδικήσει πια κανείς όταν δεν υπάρχει τίποτα να του δώσουν.

Το να ΜΗΝ έχει κανείς αιτήματα, δεν είναι κάποια έλλειψη αλλά μια αντιφατική επιβεβαίωση της εξουσίας του όσο και της αδυναμίας του. Πολύ αδύναμος ακόμα και για να αποπειραθεί να πάρει κάτι απ’ αυτούς που κυριαρχούν την εργατική ζωή, και ταυτόχρονα πολύ ισχυρός για να προσπαθήσει και να καταφέρει μια άμεση οικειοποίηση της ψυχής του, του χρόνου του και της δραστηριότητάς του μακρυά από την εκπροσώπηση. Ένας αγώνας χωρίς αιτήματα φανερώνει τη συνολικότητα των εχθρών εναντίον των οποίων μάχεται κανείς και την ενότητα όσων τους αντιμάχονται. Ένας τέτοιος αγώνας “δε διεκδικεί κανένα συγκεκριμένο δικαίωμα επειδή τα βάσανα που υποφέρει δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο κακό αλλά ένα κακό γενικό”. Αυτό το “γενικό κακό” είναι η απρόσωπη δομή της εκμετάλλευσης που βρίσκεται στην καρδιά του οικονομικού μας συστήματος – η εκβιαστική πώληση του χρόνου και της δραστηριότητας μιας ολόκληρης ζωής ενός σε έναν άλλον με αντάλλαγμα έναν μισθό – κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από καμμιά συγκεκριμένη αλλαγή, παρά μόνο από μια συνολική.

Ωστόσο, ο αγώνας χωρίς αιτήματα δεν είναι “ριζοσπαστικός” επειδή δεν έχει αιτήματα, όπως και ο αγώνας για καλύτερους μισθούς δεν είναι “ρεφορμιστικός” επειδή έχει αιτήματα. Πιο σημαντικό από τα αιτήματα που εγείρονται εναντίον της εξουσίας είναι οι απαιτητικές υπευθυνότητες που φέρει η ίδια η κατάσταση. Η ιδιαιτερότητα της τρέχουσας στιγμής είναι η σαφής αναγνώριση απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους, δημόσια, μαζί, δυνατά, αόριστα, της δικής τους κατάστασης στην κατάσταση των άλλων. Οι μορφές αυτής της συνάντησης, αν και θεαματικές, δεν είναι τίποτα συγκρινόμενες με τα περιεχόμενά τους.  Τα ζητήματα της εργασίας, του χρήματος, της κοινότητας, της οικογένειας, του φύλου, του χρώματος, του χρόνου, της τάξης, της εκπαίδευσης, της υγείας, των μέσων, της εκπροσώπησης, της τιμωρίας και της πίστης δεν έχουν πια ατομικές απαντήσεις. Το να σκεφτούμε πάνω σ’ ένα απ’ αυτά σημαίνει να σκεφτούμε πάνω σ’ όλα τους, και το να σκεφτούμε πραγματικά πάνω σ’ όλα αυτά απαιτεί μια κατάληψη δίχως τέλος. Οι καταλήψεις χωρίς τέλος είναι απεριόριστες κι ελεύθερες, όχι απλά επειδή βρίσκονται παντού και διαρκούν επ’ αόριστον, αλλά επειδή δεν υπάρχει τίποτα έξω απ’ αυτές που να τις καθορίζει εκτός απ’ αυτές τις ίδιες. Το  ξεπέρασμα των καταλήψεων είναι η πρακτική πραγματοποίηση μιας τέτοιας ελευθερίας, ένα καθήκον που δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί ιστορικά.

Προσοχή: υπάρχει μια λογική εδώ, λόγω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων που γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρες χάρις στην τρέχουσα έλλειψη κατάλληλων εννοιών για να την αντιληφθούμε. Η κύρια προϋπόθεση του 99% συνθέτει τέλεια την οικουμενική κενότητα του σύγχρονου αμερικάνου, εκφράζοντας πλήρως ολόκληρη την ύπαρξή του χωρίς συσχέτιση με μια καθορισμένη ποιότητα. Η αλήθεια των καταλήψεων δεν έγκειται μόνο στην ουσία τους, αλλά και στα υποκείμενά τους. Η ελάχιστη προϋπόθεση της κατάληψης εντοπίζει τα υποκείμενα του συλλογισμού σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Όσο δένονται μεταξύ τους μέσω υλικών σχέσεων αλληλεξάρτησης, καταλήγει τελικά κανείς πως ούτε καν η επανάσταση δεν είναι αδύνατη.

Η νέα εποχή είναι βαθιά επαναστατική, και το ξέρει. Σε κάθε επίπεδο της σύγχρονης κοινωνίας, κανείς δεν μπορεί και κανείς δε θέλει να συνεχίσει όπως πριν. Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί ειρηνικά την πορεία των πραγμάτων από τα κορυφαία κλιμάκια πλέον, καθώς ανακαλύπτουν ότι οι πρώτοι καρποί της κρίσης της οικονομίας δεν είναι μονο ώριμοι, αλλά έχουν στην πραγματικότητα αρχίσει να σαπίζουν. Στη βάση, κανείς δε θέλει να αποδεχθεί τί συμβαίνει γύρω του, και το αίτημα για ζωή έχει γίνει πλέον το επαναστατικό πρόγραμμα. Το μυστικό όλων των “άγριων” και “ακατανόητων” αρνήσεων που κοροϊδεύουν την παλιά τάξη είναι η αποφασιστικότητα να γράψουμε τη δική μας ιστορία.

Το Occupy Wall Street είναι η πρώτη μεγάλη αμερικανική απάντηση στην οικονομική κρίση του 2008. Αλλά η οικονομική κρίση του 2008 είναι η πρώτη μεγάλη συνέπεια της αποτυχημένης απάντησης στην κρίση της δεκαετίας του 1970. Στην πραγματικότητα, η καθυστερημένη ταξική σύγκρουση των τελευταίων τριών δεκαετιών, στις οποίες οι Αμερικανοί καλή τη πίστει χάρισαν στις επιχειρήσεις και στην κυβέρνηση μια ολόκληρη γενιά προκειμένου να διορθώσουν το πρόβλημα, και τώρα γύρισαν για να πάρουν εκδίκηση. Ο χρόνος της αναμονής τελείωσε. Η εποχή της λιτότητας έχει φτάσει τα όριά της. Το να καταλάβουμε τα πάντα χωρίς αιτήματα δεν είναι παρά το πρώτο βρεφικό βήμα στα γιγαντιαία παπούτσια του νέου αμερικανικού προλεταριάτου.

Q. Libet
20 Οκτώβρη 2011

πηγή: http://juralib.noblogs.org/2011/10/29/premonitions-sur-les-occupations-aux-etats-unis/

*~*~*

Δείτε ακόμα (αγγλικά):

We Demand Nothing – Johann Kaspar

Preoccupied: The Logic of Occupation – Q. Libet

Την νύχτα της 6ης Οκτώβρη, η αστυνομία του San Francisco επιτέθηκε στην κατασκήνωση του Occupy SF μπροστά από το Federal Building στη γωνία των οδών Market και Drum. Μετά από μια μέρα στην οποία 800 άνθρωποι διαδήλωσαν στο κέντρο του San Francisco σε αλληλεγγύη με την κατάληψη της Wall Street στην Νέα Υόρκη και τις καταλήψεις παντού σ’ όλη τη χώρα, εκατοντάδες παρέμειναν στον χώρο της κατάληψης. Ωστόσο, καθώς βράδυαζε, η αστυνομία παρέδωσε ένα ένταλμα εκκένωσης στους καταληψίες αναφέροντας ότι η αστυνομία θα εισβάλει τα μεσάνυχτα μαζί με την υπηρεσία Δημοσίων Έργων, προκειμένου να αδειάσουν την πλατεία.

Γύρω στις 10μμ η αστυνομία άρχισε να συγκεντρώνεται ένα τετράγωνο μακρυά από την κατάληψη. Τα νέα κυκλοφόρησαν γρήγορα και καθώς τόσο οι καταληψίες όσο και οι αστυνομικοί προετοιμάζονταν, κάπου 150 άνθρωποι μαζεύτηκαν στην κατάληψη. Μετά από μερικές ώρες αναμονής, διαλόγου, και νευρικών συζητήσεων εντός της κατάληψης, η αστυνομία τελικά έκανε την πρώτη κίνηση. Κατέβηκε στον δρόμο, οπλισμένη με κράνη και γκλομπς, συνοδεύοντας μια ομάδα οχημάτων της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών. Περνώντας ανάμεσα απ’ τους καταληψίες και τους ζωντανούς χώρους που είχαν δημιουργήσει από το ξεκίνημα της κατάληψης, οι εργάτες της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών αναγκάστηκαν να ξεκινήσουν το ξερίζωμα κάθε αντικειμένου που σχετιζόταν με την κατάληψη, από τον χώρο. Τα φορτηγά γέμισαν γρήγορα, με την ίδια ταχύτητα που το κλίμα στην ατμόσφαιρα άρχισε να οξύνεται.

Σχεδόν αυθόρμητα ένα μεγάλο ξύλινο πλακάτ που δεν είχαν φορτώσει στα οχήματα ακόμα μεταφέρθηκε μπροστά από ένα απ’ τα φορτηγά. Αμέσως άλλοι ακολούθησαν βάζοντας τα σώματά τους αλλά και κάθε αντικείμενο που είχε μείνει στην κατασκήνωση μπροστά, περικυκλώνοντας την αστυνομία και τα φορτηγά της υπηρεσίας Δημοσίων Εργών.

Οι άνθρωποι άρπαζαν ό,τι μπορούσαν να βρουν – σκουπιδοτενεκέδες, πινακίδες, κώνους, ακόμα και τα ίδια τα μεταλλικά οδοφράγματα της αστυνομίας για να αποτρέψουν την αναχώρηση των φορτηγών, και να εμποδίσουν τις κινήσεις της αστυνομίας. Ενώ η αστυνομία προσπάθησε να περικυκλώσει και να εκφοβίσει τους καταληψίες, αυτοί γρήγορα άδραξαν την ευκαιρία, περικυκλώνοντας και φοβερίζοντας την αστυνομία. Καθώς η αστυνομία αποκλείστηκε μεταξύ φορτηγών και -πλέον- εκατοντάδων ανθρώπων στην Market street, πίσω από πανέμορφα κατασκευασμένα οδοφράγματα, επιχείρησαν τώρα να ανοίξουν τον δρόμο για να αποχωρήσουν. Αυτό δημιούργησε μια διαδοχή από μικροσυμπλοκές. Τελικά, τα φορτηγά έφυγαν και τα οδοφράγματα έμειναν περήφανα στην Market street, κάτω από τον έναστρο ουρανό της νύχτας και τα συγχυσμένα βλέμματα της αστυνομίας.

Η νύχτα αυτή ηταν μια απίστευτα δυνατή αντανάκλαση όχι μόνο του τί είμαστε σε θέση να κάνουμε, αλλά και της αύξουσας δυναμικής του κινήματος των καταλήψεων. Μόλις η αστυνομία ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιήσει επιχείρηση-σκούπα εναντίον της κατάληψης, οι καταληψίες άρχισαν να σκέφτονται τί να κάνουν. Η συζήτηση ήταν απεγνωσμένη, αποκαρδιωμένη, και ασταθής. Αυτό προκλήθηκε άμεσα από λίγες κυρίαρχες φωνές που ασκούσαν έλεγχο επί της διαδικασίας λήψης αποφάσεων σε μια κατάσταση που χρειαζόταν την άμεση προσοχή μας. Καθώς η αστυνομία εισέβαλε, όλη αυτή η δειλία, η αστάθεια και η ανισότητα εξαφανίστηκαν καθώς όλοι μας συλλογικά συμμετείχαμε στη δράση που εξυπηρετούσε τις άμεσες ανάγκες της κατάστασης. Δεν υπήρχε πια καμμιά κυριαρχία στη συζήτηση, αλλά όλες οι φωνές άνθισαν στους δρόμους. Οι άνθρωποι ενώθηκαν και αρνήθηκαν να γίνουν τα θύματα της αστυνομικής βίας. Αντιθέτως, αντιστάθηκαν συλλογικά στις επιθέσεις της αστυνομίας, κάμπτοντας άμεσα την ικανότητά της να δράσει ως αστυνομία, στήνοντας οδοφράγματα. Η αντιπαράθεσή τους με την αστυνομία ήταν μια ευθεία αντανάκλαση του άμεσου στόχου τους να ανταποκριθούν στην αστυνομική καταστολή. Αυτή η πράξη αυτοάμυνας ήταν ταυτόχρονα μια επιθετική άμεση δράση που δυνάμωνε τόσο την αλληλεγγύη μεταξύ των συμμετεχόντων όσο και τη δυνατότητα ανταγωνιστικής επέκτασής της.

Αν αυτές οι καταλήψεις πρόκειται να επιβιώσουν και να εξαπλωθούν πρέπει να βρουν τρόπους να αμυνθούν απέναντι στην αστυνομία με κάθε αναγκαίο μέσο.

Η δήλωση του Occupy SF σχετικά με την απόπειρα εκκένωσης από την αστυνομία (στα αγγλικά)

Καθώς τα οδοφράγματα πολλαπλασιάζονταν σχεδόν παντού, εντός μιας ορισμένης περιμέτρου, οι δυνάμεις ασφαλείας δέχονταν ενισχύσεις από δυνάμεις που είχαν μέχρι τοποθετηθεί εκτός του Quartier Latin και κοντά στην περιοχή, που κάθε λεπτό που περνούσε καταβαλλόταν από μια ολοένα και περισσότερο εξεγερσιακή διάθεση. – Le Monde, 12-13 Μαϊου 1968

Πηγή: Bay of Rage

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Ξεκινήσαμε τραγουδώντας “The wheels on the bus go round and round, round and round. The wheels on the bus go round and round all the way to jail.”  Να ‘μαστε πάλι. Συλληφθέντες, με πλαστικές χειροπαίδες στα χέρια, τσιτωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Η μόνη διαφορά; 700 από μας φορτωμένοι στις αστυνομικές κλούβες δίπλα στη Γέφυρα του Μπρούκλυν.

Τρεις ώρες νωρίτερα, 3.000 με 4.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο πάρκο Zuccotti ή Liberty Plaza, συζητώντας και τρώγοντας, προετοιμαζόμενοι για τη διαδήλωση. Νέες φάτσες, νέα πλακάτ, νέα δυναμική. Μικρές μικροφωνικές στήθηκαν περιγράφοντας τί αντιπροσωπεύει το #OccupyWallStreet, “Είναι μια μη-βίαια, ειρηνική διαδήλωση” (εδώ βρίσκεται το αυθεντικό κείμενο: Declaration of the Occupation of New York City). Μέσα σε λίγες στιγμές, η διαδήλωση κατέβηκε στον δρόμο.

Προχώρησα προς τα κει και περπάτησα παράλληλα με το #OccupyWallStreet. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη όπως συνήθως. Μετά από λίγες φωτογραφίες, διέσχισα τον δρόμο, περνώντας ανάμεσα από αργά κινούμενα αυτοκίνητα και πεζούς που κοιτούσαν με δέος. Δεν πήγα στην κεφαλή της πορείας όπου βρίσκονταν άλλοι φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Αν η αστυνομία επιχειρούσε να ξεκινήσει κάτι, ήμασταν εκεί, με τις κάμερες έτοιμες.

Μετά από μερικές φωτογραφίες, ενώθηκα με την πορεία, φωνάζοντας συνθήματα, “All day, all week. Occupy Wall Street!” Ήταν φανταστικά. Εκατοντάδες παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι διαδήλωναν αλληλέγγυοι ενάντια σε κάτι που -ακόμα κι αν δεν το άρθρωναν με ακαδημαϊκή διαύγεια- γνώριζαν ότι ήταν θεμελιωδώς λάθος στο τρέχον οικονομικό, νομικό και πολιτικό σύστημα.

Συνέχισα την πορεία με το πλήθος μέχρι που προσεγγίσαμε ένα άνοιγμα κοντά στη Γέφυρα του Μπρούκλυν. Άνοιξα το βήμα μου κι ανέβηκα λίγο ψηλότερα για να ‘χω καλύτερη θέα. Η ομορφιά, το κουράγιο, σου κόβαν την ανάσα. Αποτελούμασταν από πολλαπλές, μοναδικές κοινωνικές ιδιότητες. Άσχετες κοινωνικο-οικονομικές καταστάσεις και φυλές, θρησκείες, σεξουαλικές προτιμήσεις που τώρα γίνονταν παράγοντες ενοποίησης κι όχι διαίρεσης. Γύρισα το κεφάλι μου προς τ’ αριστερά και είδα την πορεία να προχωρά προς τον πεζόδρομο της Γέφυρας του Μπρούκλυν. Πήδηξα κάτω, μουρμούρισα ένα βρισίδι για τον πόνο στο πόδι μου και ξαναμπήκα στην πορεία καθώς φωνάζαμε “Whose streets?! OUR STREETS!” για ώρα.

Άνοιξα δρόμο ξανά προς την κεφαλή της πορείας. Το πλήθος ήταν εκστασιασμένο. Μπαίναμε στο Μπρούκλυν, κάτι που κάναμε για πρώτη φορά. Σκαρφάλωσα στο κιγκλίδωμα που χώριζε την κίνηση των αυτοκινήτων από μας. Η πορεία εκτεινόταν ολόκληρα τετράγωνα πίσω μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Κατέβηκα ξανά και συνέχισα προς τα μπρος. Μερικά λεπτά αργότερα, ο κόσμος άρχισε να φωνάζει “We’re taking the bridge!”, καταλαμβάνουμε τη γέφυρα!

Ανέβηκα ξανά στο κιγκλίδωμα και είδα ότι του κόσμου στην είσοδο της γέφυρας που καταλάμβανε το οδόστρωμα προηγούταν η NYPD (βλ. βίντεο), η αστυνομία.  Καθώς η ουρά της πορείας κατέφθανε, ο κόσμος άρχισε να περνάει κι απ’ την άλλη μεριά του κιγκλιδώματος.

Οι διαδηλωτές στριμώχνονταν και συλλαμβάνονταν ένας προς έναν. Όσο περισσότεροι συλλαμβάνονταν, τόσο προωθούνταν οι αστυνομικοί δημιουργώντας έναν κλοιό εντός του οποίου μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε ή ακόμα ν’ αναπνεύσουμε. Μια κοπέλα δίπλα μου άρχισε να φωνάζει “I can’t breathe, I can’t fucking breath!” δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, γαμώτο! κι έσπρωχνε τον κόσμο για να φτάσει στην άκρη της γέφυρας. Έβγαλε τις κάλτσες και το μπλουζάκι της. Ηρέμησε για λίγο, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.

Μετά από μισή ώρα, η αστυνομία έφτασε τη σειρά μου. Ένας άνδρας δίπλα μου που κάπνιζε ένα τσιγάρο μου πρόσφερε μια τζούρα λέγοντας “It’s gonna be a while”, θα πάρει ώρα. Γύρισα, έφερα την τσάντα μου στο στήθος, και μου πέρασαν τις χειροπαίδες.

Η αστυνομία παρέλαβε τους επόμενους τέσσερεις “κρατουμένους” τους και μας φόρτωσαν στην κλούβα. Αμέσως συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, ρωτώντας από πού είμαστε. Τέξας, Μανχάτταν, Νεμπράσκα… Δεν είχε σημασία από πού, το ηθικό μας ήταν ψηλά και η δύναμή μας ακόμα ψηλότερα. Η κλούβα έβαλε μπρος κι εμείς αρχίσαμε να τραγουδάμε. 2 ώρες και 3 τμήματα αργότερα, φτάσαμε τελικά στο Α.Τ. του Midtown North.

Αφότου είδα ένα ζευγάρι που κάθονταν μπροστά μου να στέλνουν sms και tweets, αποφάσισα να βγάλω κι εγώ το τηλέφωνό μου. Οι χειροπαίδες ήταν σφιχτές, αλλά δεν μ’ ένοιαζε τώρα. Γύρισα το δεξί μου χέρι, σηκώθηκα, και προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Ζήτησα στον άνθρωπο μπροστά μου να μου δώσει ένα χεράκι. Έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου και τράβηξε έξω το Android μου. Αποστολή εξετελέσθη. Το άναψα πάλι, έβγαλα φωτογραφίες και ανανέωσα το Twitter feed μου πριν με πάρουν μέσα.

Το Midtown North ήταν διαφορετικό απ’ το 1 Police Plaza που μας πήγαν την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν μικρότερο κι αρκετά πιο κρύο. Οι αστυνομικοί που μας συνέλαβαν μας έψαξαν, μέτρησαν τα χρήματά μας, και μας αφαίρεσαν τα κορδόνια και τις ζώνες. Έπειτα, έβαλαν τρεις από μας σ’ ένα μικρο κελλί 1,5 επί 2,5.

“Officer, I need my SPF-40! My lips is chapped!” αρχίσαμε την καζούρα. Ολονυχτία αστείων από όλα τα 8 διπλανά κελλιά.“Officer, please tell the front desk I’ll take my wake up call around 8 am.  No earlier, no later.”

Συνδεθήκαμε ξανά στο #OccupyWallSt όπου κάναμε μια Γενική Συνέλευση.

Κάθε κελλί όρισε έναν μεσολαβητή που θα παρουσίαζε την ατζέντα μέσα σε 10 λεπτά κατά τα οποία θα γινόταν συζήτηση. Τα ζητήματα περιλάμβαναν την προβληματική αποχέτευση του κελλιού 14, την άσκηση των κρατουμένων, νομικές συμβουλές και δράσεις αλληλεγγύης, αλλά και τα τρόφιμα και ποτά στη φυλακή. Η συζήτηση ήταν ρευστή και οι άνθρωποι σε εγρήγορση. Η διατήρηση των δημοκρατικών ιδανικών που βρίσκονταν στη καρδιά κάθε Γενικής Συνέλευσης ήταν αξιοσημείωτη. Η φυλακή δεν κατάφερε κι ούτε πρόκειται να κάμψει το πνεύμα του Occupy Wall Street.

Ώρες μετά, κατά τις οποίες μας υπόσχονταν φαγητό που δεν μας έφεραν ποτέ ή μας απειλούσαν με επιπλέον κατηγορίες εάν δεν κάναμε ησυχία, τελικά μας άφησαν σε ομάδες των 3-4. Έβαλα ξανά τα κορδόνια στα παπούτσια και τη ζώνη μου, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, και έλαβα τρεις κλήσεις. Βγήκαμε έξω όπου μας υποδέχθηκαν με επευφημίες απ’ τον εθνικό σύλλογο δικηγόρων και άλλους διαδηλωτές. Μας έδωσαν νερό και φαγητό, αλλά και δώρα μπλουζάκια αντι-Ομπάμα. Φόρτισα το κινητό μου και άρχισα να ανεβάζω ανανεώσεις, καθώς ολοένα και περισσότεροι συλληφθέντες αφήνονταν ελεύθεροι.

Ευχαρίστησα τον κόσμο για όλα, και γύρισα προς το πάρκο Liberty. Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν τις περασμένες δυο εβδομάδες. 17 Σεπτέμβρη. Η πρεμιέρα μας. 18 Σεπτέμβρη. Σνομπάρισμα και μπηχτές απ’ τους καθηγητές και τους επαγγελματίες της βιομηχανίας. Μέσα της εβδομάδα. Μηντιακό μπλακ-άουτ, καμμία αναφορά πουθενά. 24 Σεπτέμβρη. Η πρώτη μου σύλληψη. 25 Σεπτέμβρη. Συκοφαντικά δημοσιεύματα σ’ όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κι όμως παρολαυτά. Παρά όλα αυτά. Το Occupy Wall Street γιγαντώνεται. Συνδικάτα ενώνονται με το Occupy Wall Street NYC και άλλες πόλεις ξεκινούν τις δικές τους διαδηλώσεις #OccupyWallSt. Ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει για ένα κίνημα ανεξάρτητο απ’ την πολιτική της δεξιάς ή αριστερής ρητορικής και την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του καθενός.

Είναι ένα κίνημα που συνεχίζει να ωριμάζει καθώς μπαίνει στην τρίτη βδομάδα ζωής του, και η αλληλεγγύη, η αγάπη και το μήνυμά του συνεχίζουν να εμπνέουν τον κόσμο.

Σημ. το παραπάνω κείμενο βρέθηκε στο http://jopauca.tumblr.com/, περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες: http://spiritofjubilee.com/current-events/99-percent-wall-street-protest

http://occupywallst.org/

http://www.occupytogether.org/

http://wearethe99percent.tumblr.com/

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”

Με το βλέμμα στο Wisconsin: Συνέντευξη μ’ έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee

Η συνέντευξη που ακολουθεί δώθηκε στο περιοδικό Modesto Anarcho από έναν σύντροφο απ’ το Milwaukee του Wisconsin, για τα πρόσφατα γεγονότα στο Madison [Στμ: Όπου δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μπήκαν στον χορό της άγριας απεργίας των εκπαιδευτικών, που δήλωναν μαζικά αδυναμία προσέλευσης σε σχολεία και σχολές λόγω ασθένειας, πράξη που χαιρετίστηκε απ’ τους μαθητές με μαζική αποχή από σχολεία και σχολές, ενώ στη συνέχεια η αναταραχή μεταφέρθηκε στον χώρο των ατόμων με αναπηρία και των δημοσίων υπαλλήλων, ενάντια στις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που εξαπόλυσε η κυβέρνηση της πολιτείας στα πλαίσια της χρεωκοπίας της -το έλλειμα για το τρέχον έτος υπολογίζεται στα 137 δισ. δολλάρια, κι ενώ οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα να “κόβουν” ανυπολόγιστο χρήμα, η κάθε πολιτεία δε χρηματοδοτείται άμεσα απ’ αυτό αλλά βάσει της δικής της διετούς νομισματικής πολιτικής]. Για περισσότερες πληροφορίες για τα γεγονότα στο Wisconsin, ρίξτε μια ματιά στο Burnt Bookmobile. Ταξικός πόλεμος λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά.
MA: Ποιά είναι η κατάσταση στο Madison αυτή τη στιγμή;

Προσωπικά βρέθηκα στο Madison μόνο για μια μέρα απ’ το ξεκίνημα των καταλήψεων και των διαδηλώσεων. Γνωρίζω ανθρώπους που πέρασαν πολλές μέρες εκεί, που κοιμήθηκαν μέσα στο Καπιτώλιο (κοινοβούλιο) και που πηγαινοέρχονται μεταξύ Milwaukee και Madison συνεχώς. Γενικά οι άνθρωποι μιλούν για την κατάσταση αυτή καθημερινά, κι έτσι έχω μια ιδέα ακόμα και με καθυστέρηση μερικές φορές. Συνήθως μαθαίνω για τα τελευταία νέα τη στιγμή που συμβαίνουν, μέσω φίλων, καθώς η συζήτηση ταξιδεύει πολύ πιο γρήγορα απ’ τα ρεπορτάζ.

Μπορώ λοιπόν να περιγράψω σύμφωνα με τις εμπειρίες μου τί έγινε εκείνη την ημέρα. Κατέβηκα το πρώτο Σάββατο, την ημέρα που το Tea Party [στμ: το Tea Party είναι ένα “κίνημα πολιτών” γύρω από Ρεπουμπλικανούς βουλευτές όπως η Sarah Palin, που παίζει έναν ρόλο “λα.ο.ς”-μίκυ: από τα δεξιά κριτικής στην επίσημη ρεπουμπλικανική δεξιά, συσπειρώνοντας ένα κοινό “άνω των 45, λευκών, ανδρών, συντηρητικών” σε διαδηλώσεις υπέρ της διαγραφής του εθνικού χρέους, κατά της φορολογίας μεσοαστικών κομματιών, κατά των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ λειτουργώντας ως ομάδα πίεσης στο εσωτερικό της αμερικανικής δεξιάς με την επίφαση της χρήσης φετιχοποιημένων μορφών προλεταριακής κινητοποίησης, συγκεντρώσεις-πορείες-προκηρύξεις κλπ] του Wisconsin είχε επίσης καλέσει για αντιδιαδήλωση ενάντια στους απεργούς. Γύρω στα δυο χιλιάδες μέλη του Tea Party έκαναν την εμφάνισή τους, αλλά κρύφτηκαν κι εξαφανίστηκαν στην ουσία απ’ τους δρόμους απ’ το πλημμύρισμα κάπου πενήντα με εκατό χιλιάδων διαδηλωτών που κατέβηκαν σε πορείες, μπλοκάραν την κίνηση εκτοπίζοντάς την απ’ το κέντρο της πόλης στην περιφέρεια, και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου του Καπιτωλίου. Οι αντιδιαδηλωτές εν πολλοίς αγνοήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν, στριμώχθηκαν σε μια γωνιά πίσω απ’ το Καπιτώλιο. Περίμενα πως η εμφάνιση του Tea Party θα ανάψει τα αίματα προκαλώντας εντάσεις μεταξύ των δυο διαδηλώσεων, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Ο κόσμος που μπήκε στο Καπιτώλιο άρχισε να κρεμάει πανώ και να φωνάζει συνθήματα και τραγούδια. Όπως θα περίμενε κανείς, υπήρχαν άνθρωποι που τραγουδούσαν και χτυπούσαν πράγματα αριστερά και δεξιά σαν τύμπανα. Ακούγοντας το “This is what democracy looks like”, συνήθως με πιάνει μια αποστροφή να ‘μαι ανάμεσα σ’ αυτούς που το τραγουδάνε, σε βαθμό ναυτίας, αλλά σε μια τέτοια ατμόσφαιρα με ηλέκτρισε μια ανατριχίλα. Παρά τα εκφραστικά μέσα που επιστρατεύθηκαν, είχα την αίσθηση ότι το πραγματικό περιεχόμενο παρέμενε κρυμμένο, ωστόσο διαφαινόταν από τη συλλογική δύναμη της δραστηριότητας όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν έντονη μια αίσθηση, ότι είσαι μαζί με δικούς σου ανθρώπους, τους οποίους δε θα μπορούσε κανείς να κοροϊδέψει, ακόμα κι αν οι παράμετροι της έκφρασης αυτής της συλλογικής αίσθησης ήταν και παραμένουν αξιοθρήνητες μέχρι στιγμής. Δήλωνε ότι είναι η δραστηριότητά μας που μας προσδιορίζει. Διαφορετικά, η αντίφαση ενός κινήματος που είναι ταυτόχρονα υπέρ και κατά της δημοκρατίας δεν μπορεί να εξηγηθεί, τη στιγμή που εμποδίζει σωματικά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η δημοκρατία εξευμενίζει και αποκρύπτει τους συσχετισμούς ισχύος περιορίζοντάς τους στις κατεστημένες διαδικασίες κι από κει και πέρα στην απλή εκφορά μιας άποψης. Είναι η εξουδετέρωση της ισχύος και κατά συνέπεια της σύγκρουσης που αποτελεί προϋπόθεσει για τη συμμετοχή στον πολιτικό διάλογο, στο να πάρει κάποιος θέση. Οπότε, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τί φωνάζει ή τραγουδά ο καθένας, αλλά το κατά πόσον προσδιορίζουν ολοένα και περισσότερο τη θέση τους σε μια εσωτερική σύγκρουση με τη λογική της δημοκρατίας.

Τα όσα συνέβησαν στο σημείο αυτό έχουν χιλιοειπωθεί εδώ και μέρες, κι έχουν πιά πάρει μια οσμή ρουτίνας. Οπότε, αφότου πήρα μια γεύση, δεν είχε μείνει κάτι άλλο να κάνω, παρά μια βόλτα, να βρώ κόσμο να μιλήσω, να φάω κάτι, να αράξω και να συμμετάσχω στην κατάληψη του χώρου αυτού της πόλης, μαζί με τους χιλιάδες άλλους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί.

Όσον αφορά την κατάσταση στο Madison τώρα, άκουσα πως το Σάββατο 26/2 ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες αριθμητικά διαδηλώσεις. Ωστόσο, δεν άκουσα πολλά πράγματα για την κατάσταση τη συγκεκριμένη μέρα. Υπήρξε μια έντονη φημολογία πως επίκειται έξωση ήδη απ’ την πρώτη στιγμή, αλλά ο αστυνομικός διευθυντής του Madison έκανε μια επίσημη δήλωση, που μάλλον του πάσαρε ο Κυβερνήτης, δηλώνοντας πως το κτίριο του Καπιτωλίου έπρεπε να “εκκενωθεί” ώστε να καθαριστεί, κάτι που συνηγορούσε υπέρ της πιθανότητας έξωσης. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση αυτή, το σωματείο των αστυνομικών έκανε μια συνέντευξη τύπου, μαζεύοντας πλήθος γύρω του, λέγοντας πως συμπαραστέκονται στους καταληψίες του Καπιτωλίου και στους διαδηλωτές, διαφωνόντας με τον Scott Walker (στμ: τον κυβερνήτη της πολιτείας) και τα νομοσχέδιά του, κι ότι δεν επρόκειτο να συμμετάσχουν σε καμμιά επιχείρηση εκκένωσης, αλλά αντίθετα θα συμμετείχαν στις ολονυχτίες κοιμώμενοι μαζί με τους διαδηλωτές στα πατώματα του Καπιτωλίου. Όλο αυτό φαίνεται πολύ περίεργο, και αναμφίβολα αφήνει έδαφος για πάρα πολλές αυταπάτες, που όμως δεν μπορούν να κρατήσουν πολύ. Φαίνεται πως η στιγμή που οι διαχωριστικές γραμμές θα γίνουν πολύ πιο σαφείς πλησιάζει γρήγορα, συνδέοντας άμεσα αυτό το γεγονός, την ισορροπία δυνάμεων που είναι απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί η καθημερινότητα και ο ρόλος της αστυνομίας ως εργαλείο της λεηλασίας. Ας μην εκπλαγούμε όταν η αστυνομία αναγκαστεί να δράσει με τρόπο ώστε να επανακτήσει τον ρόλο της ως το όργανο της απειλής.

Το Σάββατο, κυκλοφόρησε σε διάφορα πηγαδάκια ότι το Καπιτώλιο θα  έκλεινε την Κυριακή στις 4 μμ. κι ότι θα έπρεπε να αποχωρήσουμε όλοι. Γύρω στα διακόσια άτομα αποφάσισαν να φύγουν αμέσως προκειμένουν να μη ρισκάρουν μια σύλληψη, αλλά αρκετές εκατοντάδες παρέμειναν συγκεντρωμένοι κι ήταν αποφασισμένοι να κρατήσουν τον χώρο ακόμα και ρισκάροντας να συλληφθούν. Έτσι, προκειμένου να μη χρειαστεί να καταφύγουν σε εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών στο Καπιτώλιο, κάτι που θα έριχνε κατά πολύ την εικόνα της αστυνομίας στα μάτια πολλών χιλιάδων ανθρώπων που ήρθαν στο Καπιτώλιο τις προηγούμενες μέρες, η αστυνομία αποφάσισε πως δε θα συνελάμβανε κανέναν. Παρότρυναν τον κόσμο να αποχωρήσει ήσυχα με τη θέλησή του, ώστε να αποκλιμακωθεί η κατάσταση “μέρα με την μέρα”. Όλα αυτά σήμαιναν όμως, πως όσο οι άνθρωποι παρέμεναν, η κατάληψη θα κρατούσε. Και κρατάει ακόμη.

MA: Μπορείς να μας πεις ποιά ήταν κάποια απ’ τα πρώτα γεγονότα; Τα Sick outs (στμ: οι “λευκές” απεργίες, αποχή απ’ τη δουλειά με πρόφαση κάποια προσωπική ασθένεια) για παράδειγμα;

Άκουσα τα πρώτα νέα για το Madison σ’ ένα κομπιουτεράδικο, όπου κανείς δεν πίστευε ότι θα κρατούσε πάνω από μια-δυο μέρες και για πολλούς ανθρώπους δεν είχε κάποια ποιοτικά στοιχεία. Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε γίνει μια μικρή διαδήλωση από καθηγητές, βοηθητικό προσωπικό και άλλους, αλλά τίποτα το εκπληκτικό, ή έξω απ’ τα συνηθισμένα. Μόνο αργότερα την ίδια βδομάδα, μετά από ένα κάλεσμα για walk out (μαζική αποχώρηση απ’ τον χώρο εργασίας) στο οποίο ανταποκρίθηκαν πάνω από 3.000 άνθρωποι, άρχισε να γίνεται φανερή η εξωπραγματικότητα της κατάστασης, ότι δηλαδή δε θα ήτανε τόσο εύκολο να ξεθωριάσει και να επιστρέψει στην κανονικότητα. Μετά απ’ αυτό, υπήρξαν φυσικά παντού κουβέντες και σχόλια. Υπήρξε όλη η παραζάλη μεταξύ ανθρώπων, που δε θα περίμεναν ποτέ να μοιραστούν κάτι κοινό. Ανθρώπων που ποτέ πριν δεν ήταν μέρος του πλήθους που περνούσε έξω απ’ τις δουλειές, τα σχολειά και τα σπίτια τους, και ξαφνικά ένιωθαν να πάλλονται στη δόνησή του. Τα αόρατα σημεία που μας συνδέουν έγιναν πιο ορατά.

Ξέρω ορισμένους απ’ τους καθηγητές των MPS (Milwaukee Public Schools) κι έναν αριθμό φοιτητών που είναι βοηθοί καθηγητών στο UW-Milwaukee campus. Δεν έχω ακριβή γνώση όλων των περιοχών και των σχολείων που έκλεισαν χάρι στα sick outs, πάντως όλα τα δημόσια σχολεία του Madison έκλεισαν για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Έπειτα ακολούθησαν οι πόλεις Racine, Milwaukee κι αρκετές άλλες που δε γνωρίζω τόσο καλά. Χιλιάδες συμμετείχαν στα sick outs. Μερικοί απ’ τους βοηθούς και τους καθηγητές δεν εμφανίστηκαν ούτε σε ένα μάθημα απ’ το ξεκίνημα των sick outs, παρά τις απειλές της διεύθυνσης. Πολλοί απ’ τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων επέστρεψαν στη δουλειά τους, αισθανόμενοι κάποια υποχρέωση προς τους μαθητές τους και καθότι φαινόταν ότι δεν είχε τόσο νόημα να διατηρηθούν τα sick outs αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πάντως αρκετά πιθανό πως θα επιστρατευθούν ξανά με στρατηγικό τρόπο, σε σχέση με ορισμένες ημερομηνίες: σαν άτυπες γενικές απεργίες, την ημέρα που τα συμβόλαια πολλών δημοσιοϋπαλληλικών συνδικάτων λήξουν, ή σε άλλα σχετικά γεγονότα.

MA: Ποιά είναι η έκταση των μαθητικών walk outs; των καταλήψεων;

Τα Sick outs συνοδεύτηκαν απ’ την πρώτη στιγμή με διάσπαρτα και αυθόρμητα walk outs, κυρίως από μαθητές γυμνασίων. Αυτά υπήρξαν απίστευτα αυτο-καθοριζόμενα. Μάθαμε ότι συνέβησαν παντού, απ’ τα σχολεία των αγροτικών κωμοπόλεων του Wisconsin, τα σχολεία των προαστείων του Madison, μέχρι αυτά του αστικού κέντρου του Milwaukee. Ο αριθμός και το μέγεθος αυτής της δραστηριότητας υποτιμήθηκε σοβαρά από τα ΜΜΕ, οπότε είναι δύσκολο να ξέρουμε τί ακριβώς συνέβη. Τυχαία συναντηθήκαμε με ένα πλήθος 200-300 παιδιών που μόλις την είχαν κοπανήσει απ’ το σχολείο Rufus King, και έτυχε να περνούν απ’ την πανεπιστημιούπολη του UW-Milwaukee την ίδια στιγμή που οι φοιτητές έβγαιναν στα δικά τους walk-outs εκεί. Έτσι, ήρθαν μαζί μας στην κατάληψη του Bolton Hall στα πανεπιστήμια ως μια βραχύβια ένδειξη της αλληλεγγύης τους, καθώς δεν ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν σε συνελεύσεις ή συζητήσεις. Περισσότερο αυτό που ήθελαν ήταν να δείξουν την οργή τους, και ο τρόπος που το εξέφραζαν ήταν να περπατήσουν για μίλια μέσα στην πόλη, τραγουδώντας συνθήματα, φωνάζοντας κι έχοντας μια εμφανώς άνεξέλεγκτη συμπεριφορά. Καμμιά απ’ τις δραστηριότητες που είδαμε ως τότε δεν είχε την ενέργεια που είχαν τα παιδιά.

Οι καταλήψεις του χώρου έξω απ’ το Καπιτώλιο υπήρξαν μέχρι τη στιγμή αυτή μειοψηφικές. Ωστόσο, αρκετοί φοιτητές ήταν διαρκώς παρόντες στο Madison και πολλοί μάλιστα έμεναν και την νύχτα εκεί, κοιμώμενοι στα πατώματα του Καπιτωλίου, παίρνοντας μέρος σε συζητήσεις και συγκεντρώσεις που συνέβαιναν εκεί. Επίσης, τα γραφεία των Ρεπουμπλικανών του Madison είχαν καταληφθεί από μέλη μιας ομάδας για τα δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες που ονομάζεται ADAPT, κι απ’ ότι λέγεται συμμετείχαν, τουλάχιστον προσωρινά, κι ένας αριθμός μεταλλεργατών. Έτσι άρχισαν πάρα πολλές κουβέντες για κατάληψη του Καπιτωλίου, ώστε να συμπέσει ή να έρθει ως απάντηση στην ανακοίνωση του νέου προϋπολογισμού που ήταν προγραμματισμένη για τις 1 Μάρτη, είτε το επόμενο πανεκπαιδευτικό της 2 Μάρτη που ήταν και η μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου.

MA: Τί πιστεύεις θα γίνει σε περίπτωση που ξεσπάσει μια γενική απεργία;

Οι περισσότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ δε γνωρίζουν καν τί είναι η γενική απεργία [στμ: η τελευταία γενική απεργία στις ΗΠΑ ήταν στο Oakland της Καλιφόρνιας το 1946 με 100.000 συμμετέχοντες, μετά την οποία πέρασε ο νόμος Taft-Hartley καθιστώντας αυτόματα παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες αλληλεγγύης και σταδιακά κάθε επίσημη συνδικαλιστική απεργία σ’ έναν βαθμό απαγορεύτηκε] Δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι μια ολόκληρη πόλη να “κατεβάσει διακόπτες” με τη χιονοθύελλα στο Wisconsin να παραμονεύει. Ίσως οι εργαζόμενοι του δήμου να αρνηθούν να ανοίξουν τους δρόμους απ’ το χιόνι. Πιο πιθανό, όχι. Τα συνδικαλιστικά στελέχη λέγεται ότι είπαν πως στα πλαίσια μιας γενικής απεργίας οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης δε θα πρεπε να επιρρεαστούν. Κάθε τί άλλο, απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες ως τις ιδιωτικές επιχειρήσεις θα έρθει σε τέλμα. Μπορούμε να φανταστούμε ότι θα υπάρχουν διαδηλώσεις και πολύς κόσμος στους δρόμους, καθώς οι χώροι εργασίας θα αδειάζουν μεμιάς από το κοινωνικό σώμα τους, αλλά δεν είναι σαφές το τί ακριβώς θα κάνει αυτό το σώμα απελευθερωμένο και με ακανόνιστη λειτουργία. Με τη γενική απεργία να αναβάλλεται για το ψήφισμα του νομοσχεδίου και το ψήφισμα αυτό να αναβάλλεται επ’ αόριστον, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μια αύξηση στη στιγμιαία ορμή ικανή να αλλάξει τους συσχετισμούς και το αποτέλεσμα της απεργίας.

Γενικά πολλοί άνθρωποι κάνουν σχέδια. Δε θέλουν να κάτσουν και να περιμένουν τη ψήφιση του νομοσχεδίου για να προσδιορίουν τη δραστηριότητα που θ’ αναλάβουν. Εντωμεταξύ τα απλά μέλη των συνδικάτων εκπαιδεύονται στο τί και πώς μιας γενικής απεργίας. Είναι δύσκολο να προεικονίσει κανείς το πώς θα μοιάζει αυτή, χωρίς να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην εικόνα των γενικών απεργιών όπως συνέβαιναν στο παρελθόν. Σ’ αυτήν την περίπτωση, το παρελθόν είναι καινοτόμο στο να απαντά στο τίποτα με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί τόσο, αλλά μέχρι εκεί. Η κατάσταση πρέπει να διευρυνθεί σε πιο δημιουργικές και κριτικές προσεγγίσεις προκειμένου να ανταποκριθούμε στους συγκεκριμένους τρόπους καπιταλιστικής παραγωγής κι αναπαραγωγής στο Wisconsin σε πρώτο πλάνο, ώστε να πλουτίσει το όπλο της γενικής απεργίας, της απειλής με μια δύναμη που -αρνούμενη να δουλέψει- κάνει τα πάντα να σταματήσουν. Δεν έχω υπόψιν μου κάποιες δημιουργικές ή κριτικές προσεγγίσεις, αλλά έχω εκπλαγεί ήδη αρκετές φορές τις περασμένες βδομάδες.

MA: Σε πιο βαθμό το κλίμα της Αιγυπτιακής εξέγερσης επιρρέασε τους διαδηλωτές;

Στο βαθμό που κάποιοι απ’ τους ανθρώπους που συμμετέχουν εδώ, έδωσαν προσοχή στα γεγονότα της Αιγύπτου και εμπνεύστηκαν απ’ αυτά, κάτι που τους δημιούργησε μια αίσθηση ότι κι εδώ όλα είναι πιθανά. Είναι αμφίβολο πάντως ότι είχαν μια πιο ευρεία επιρροή. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ταυτίζονται με τον αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, που παρακολουθούν το τί συνέβαινε και τί συμβαίνει στην Αίγυπτο, αλλά η πλειοψηφία είναι “καθημερινοί” άνθρωποι που πιθανότατα μαθαίνουν τα διάφορα νέα απ’ την τηλεόραση και τα άλλα “mainstream” media. Θα μπορούσα φυσικά και να κάνω λάθος, καθώς δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τίποτα από τα δύο.

MA: Ποιά είναι κάποια από τα όρια των γεγονότων του Wisconsin; Σε ποιο βαθμό τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί ελέγχουν την κατάσταση;

Η κατάσταση είναι κατατεμαχισμένη από όρια. Θα έμοιαζε πως η οποιαδήποτε πιθανή ρήξη ή ευρείας κλίμακας αντίδραση στην κρίση, και κατ’ επέκταση γινόμενη η ίδια η κρίση, θα εκφραζόταν αρχικά ως μια κίνηση για επιστροφή στην ομαλότητα. Πιθανότατα θα μπλεκόταν στα όργανα και τη συζήτηση που την περικλείουν, αλλά θα ήταν αναγκασμένη να τα υπερβεί μέσω της δραστηριότητάς της. Υπάρχουν προφανή συγκεκριμένα όρια εδώ. Υπάρχουν τα συνδικάτα τα ίδια, τα οποία παίζουν δομικά έναν ρόλο στην αποτροπή και τον περιορισμό της αυτο-καθοριζόμενης δραστηριότητας των εργαζομένων. Υπάρχει ο κυρίαρχος λόγος όσον αφορά το τί συνιστά πολιτική και διάλογο, κάτι που αποτρέπει και περιορίζει την πρακτική και τη σκέψη της αντίστασης και της σύγκρουσης. Υπάρχει ολόκληρη η σημερινή μας κατάσταση στην εργασία που ο εργαζόμενος πρέπει να αντιπαλέψει. Είναι αφηρημένο, αλλά αληθινό, πως το αλλοτριωμένο ον, ως άτομο που ζει στο Wisconsin πρέπει να παλέψει παντού. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας ειδικός αγώνας εδώ. Σ’ αυτό το σημείο, όπου μόλις έχει ξεκινήσει, ο πόλεμος είναι μάλλον ακήρυχτος, στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο πόλεμος ενάντια στο κάθε τί που διατηρεί την ομαλή ανάπτυξη του Κεφαλαίου. Ο αγώνας ενάντια στη λιτότητα εδώ, πρέπει να συναντήσει τα όριά του συγκρουόμενος με τις συνθήκες που αντιμετωπίζει: δημιουργώντας μια γλώσσα, μια κουλτούρα και μια πρακτική κοινού αγώνα.

Φαίνεται ξεκάθαρο πως τα συνδικάτα και οι Δημοκρατικοί δρουν ως απάντηση σε μια λαϊκή οργή και σε μια συλλογική δύναμη που τους αναγκάζει να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, που διατηρεί έναν βαθμό νομιμοποίησης. Το ότι αυτές οι δομές εκπροσώπησης δε διαθέτουν καμμιά ικανότητα που να ανταποκρίνεται στην αυθεντική ακανόνιστη δραστηριότητα του κόσμου εδώ, δε σημαίνει κι ότι δεν έχουν καμμιά επιρροή στην όλη κατάσταση [στμ: ακριβώς, η δομική φύση της ανικανότητας αυτών των δομών να λειτουργήσουν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης σε συνθήκες ταξικής σύγκρουσης είναι πιο εμφανής στην Ευρώπη, όπου είναι άλλωστε πολύ πιο μαζικά και ισχυρά, για παράδειγμα οι πρόσφατες γενικές απεργίες σε Γαλλία, Ισπανία, Ελλάδα]. Καναλιζάρουν την οργή στο πεδίο της κατεστημένης πολιτικής, των οργανώσεων, της πολιτικής ταυτότητας, του διαλόγου, που όλα τους εγγενώς ανταποκρίνονται ελλειπτικά στην κατάσταση, ακριβώς επειδή είναι όλα τους μέρος του αδιεξόδου που βιώνουμε, αυτής της ολοένα και μεγαλύτερης απώλειας κάθε ελέγχου μας πάνω στις ίδιες τις ζωές μας.

MA: Άκουσες ή συνάντησες ανθρώπους που ενοχλούνται απ’ τον έλεγχο που προσπαθεί να ανακτήσει πάνω στα γεγονότα η Αριστερά;

Συναναστρέφομαι μ’ ανθρώπους που πάντοτε είναι κάτι παραπάνω από ενοχλημένοι με την Αριστερά. Δεν έχω άμεση επαφή με την οργάνωση στο Καπιτώλιο, την οργάνωση των πορειών κλπ. Η παρουσία της Αριστεράς είναι κάτι που πάντα δρα αποξενωτικά. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι γίνεται ένα κομμάτι μιας μάζας που θα παράγει μια αναπαράσταση για χρήση μιας εξουσίας ξένης από σένα ή το συμφέρον σου. Υπάρχει μια διαρκής σκηνοθεσία, ένας προσδιορισμός του τί είναι αποδεκτό και τί όχι, τρόπων συμπεριφοράς, μια αισθητικοποίηση του ίδιου του γεγονότος που βρίσκεται υπό την άμεση επιρροή εκείνου που μπορεί να προμηθεύσει τον περισσότερο κόσμο με το ίδιο πλακάτ, το ίδιο t-shirt με στάμπα, που παίρνουν και φτιάχνουν την εικόνα, αναλαμβάνοντας έναν ρόλο σκηνοθέτη του γεγονότος. Όμως έξω απ’ αυτό υπάρχει αρκετή αυτο-καθορισμένη και δημιουργική δραστηριότητα που είναι σε αντίφαση με την παραπάνω τάση, και που τελικά θα έρθει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση μαζί της.

Κατανοούμε ότι αυτή η δραστηριότητα η ίδια έχει τη δυνατότητα να διαλύει ορισμένα απ’ τα υποκειμενικά φράγματα και να επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι κάτι παραπάνω από απλά μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου, από εργαζομένους μιας συγκεκριμένης εργασίας, μαθητές ενός σχολείου κλπ. Μπορούμε να ευελπιστούμε ότι αυτό το γεγονός, σ’ οποιονδήποτε βαθμό τα καταφέρνει, δημιουργεί μια επιπρόσθετη κρίση υποκειμενικότητας -που προεικονίζει για την κατάργηση όχι απλά της τάξης, αλλά κι ολόκληρων των συνθηκών της εργασίας και της επιβολής τους στον σημερινό εργαζόμενο.

MA: Κατάφεραν οι επαναστάτες να παρέμβουν ή να επεκτείνουν την εξέγερση με κάποιο τρόπο;

Βρισκόμαστε σε πολύ πρώιμο και πειραματικό στάδιο για να κάνουμε έναν απολογισμό της αποτελεσματικότητας της δραστηριότητάς μας. Άνθρωποι με πολύ ευρύτερους στόχους και προθέσεις συμμετέχουν στα γεγονότα αυτά και τρέχουν σε αναμμένα κάρβουνα για να προλάβουν, ωστόσο μάλλον δεν είναι και τόσο καλή ιδέα να αναφερθούμε εδώ πιο συγκεκριμένα. Αρκετές αφίσσες έχουν παραχθεί και κυκλοφορήσαν ευρέως. Έχουν γραφτεί κείμενα ανάλυσης, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουν όσο περισσότερα εμπόδια γίνεται, με την κριτική τους. Όμως, πάνω απ’ όλα, σ’ αυτές τις στιγμές δεν είναι τα λόγια αλλά οι πράξεις που έχουν αλλάξει και θ’ αλλάξουν τα πάντα, ανταποκρινόμενες σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως κομμουνισμό ή αναρχία.

MA: κάποια τελευταία σκέψη;

Κοιτάξτε στο Wisconsin και δείτε τους εαυτούς σας. Διαδώστε το. Ετοιμαστείτε για την κρίση και για να γίνετε η κρίση.

~

Πηγή: Modesto Anarcho, δωρεάν τριμηνιαίο περιοδικό με μάχιμη εργατική ταξική προοπτική, απ’ το Modesto της Καλιφόρνιας.

Περισσότερες πληροφορίες: Infoshop, Madison IWW

Προκήρυξη από ένα Μέλλον που λείπει

Ι

Όπως η ίδια η κοινωνία την οποία υπηρέτησε τόσο πιστά, το πανεπιστήμιο έχει χρεοκοπήσει. Η χρεοκοπία του δεν είναι μόνο οικονομική. Υπόκειται στο πολύ πιο ουσιαστικό αδιέξοδο, πολιτικό και οικονομικό, που διαμορφώνεται εδώ και πολύ καιρό. Κανείς δε γνωρίζει πια τί ακριβώς αποτελεί το πανεπιστήμιο. Το νιώθουμε αυτό ενστικτωδώς. Είναι οριστικά παρελθόν το παλιό πρόγραμμα της παραγωγής μορφωμένων και καταρτισμένων πολιτών. Παρελθόν επίσης το ειδικό πλεονέκτημα που διέθετε ο κάτοχος ενός πτυχίου στην αγορά εργασίας. Όλα αυτά σήμερα είναι χίμαιρες, κατάλειπα φαντασμάτων που στοιχειώνουν τα κακοσυντηρημένα αμφιθέατρα.

Παράταιρη αρχιτεκτονική, τα φαντάσματα των εξαϋλωμένων ιδανικών, η προοπτική ενός κενού μέλλοντος: Ιδού ό,τι απέμεινε από το πανεπιστήμιο. Πηγαινοερχόμαστε ανάμεσα σ’ αυτά τα ρημάδια, που για τους περισσότερους από μας δεν είναι παρά συνήθειες και καθήκοντα με τα οποία γκρινιάρικα ξεμπερδεύουμε: Απ’ το ένα στο άλλο τεστ και εργασίες, μ’ ένα είδος απερισκεψίας και απαράλαχτης δουλικότητας που γίνεται υποφερτή με μια υποσυνείδητη δυσαρέσκεια. Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον, τίποτε δεν μπορεί να γίνει αισθητό. Ο ιστορικός κόσμος μέσα σ’ όλη τη φαντασμαγορία της καταστροφής του δεν είναι περισσότερο αληθινός από το παράθυρο μέσα απ’ το οποίο τον βλέπουμε.

Όσο γι αυτούς που η εφηβεία τους δηλητηριάστηκε απ’ την εθνικιστική υστερία που ακολούθησε την 11η Σεπτέμβρη, ο δημόσιος λόγος δεν μπορεί να είναι παρά μια σπείρα ψεμμάτων, κι ο δημόσιος χώρος ένα μέρος όπου τα πάντα μπορούν να εκραγούν (αν και ποτέ δεν εκρήγνυνται). Βασανισμένοι απ’ την αφηρημένη επιθυμία να “γίνει κάτι”-χωρίς ποτέ να μας περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτό το κάτι θα μπορούσαμε να το κάνουμε εμείς- χανόμαστε στην αποστειρωμένη ομοιογένεια του ίντερνετ, κρυβόμαστε ανάμεσα σε “φίλους” που δεν έχουμε δει ποτέ, που η όλη ύπαρξή τους είναι μια σειρά από “φατσούλες” και γελοίες εικόνες, που ο μόνος διάλογος που λαμβάνει χώρα αφορά τα κουτσομπολιά των εμπορευμάτων. Η ασφάλεια, λοιπόν, και η άνεση υπήρξαν το μοτό της εποχής μας. Γλυστράμε ανάμεσα στις σάρκες χωρίς να μας αγγίζουν και χωρίς να μας μετα-κινούν. Βγάζουμε βόλτα την κενότητά μας απ’ το ένα μέρος στο άλλο.

Μπορούμε όμως να ‘μαστε ευγνώμονες για την ένδειά μας: η αποϊδεολογικοποίηση [demystification] είναι πια συνθήκη, κι όχι θεωρητικό πρόταγμα. Η φοιτητική ζωή επιτέλους πήρε την όψη αυτού που ήταν πάντα: μια μηχανή παραγωγής συμμορφωμένων παραγωγών και καταναλωτών. Ακόμακι ο ελεύθερος χρόνος έχει γίνει μια μορφή εκπαίδευσης για την εργασία. Το ανόητο κοπάδι των “αδελφοτήτων” [frat houses] που πίνει μέχρι λιποθυμίας δε διαφέρει από τους μελλοντικούς δικηγόρους που δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ. Τα παιδιά που έπιναν χόρτο και έκαναν κοπάνες στο λύκειο, τώρα “κουμπώνονται” με Adderall και τρέχουν στη δουλειά. Το εργοστάσιο παραγωγής πτυχίων τροφοδοτείται απ’ το τρέξιμό μας στα γυμναστήρια. Γυρνάμε γύρω-γύρω σε ελλειπτικούς κύκλους όπως τα εξημερωμένα ζώα στις μυλόπετρες.

Δεν έχει και πολύ νόημα λοιπόν να θεωρεί κανείς το πανεπιστήμιο ως τον κρυστάλλινο πύργο της διανόησης, ειδυλιακά ή νωχελικά. “Work hard, play hard” ήταν το γεμάτο αυτοπεποίθηση μοτό μιας ολόκληρης γενιάς που δούλεψε σκληρά για …τί; Για να ζωγραφίζει καρδούλες στον αφρό του καπουτσίνο όταν δεν καταγράφει ονόματα και αριθμούς σε βάσεις δεδομένων… Το λαμπρό τεχνολογικό μέλλον του αμερικανικού καπιταλισμού εδώ και καιρό πακεταρίστηκε και πωλήθηκε στην Κίνα, με αντάλλαγμα λίγα ακόμη χρόνια δανεισμού σκουπιδο-προϊόντων. Ένα πτυχίο πανεπιστημίου πια κοστίζει πάνω-κάτω όσο και μια μετοχή στην General Motors.

Δουλεύουμε και παίρνουμε δάνεια προκειμένου να μπορούμε να δουλεύουμε και να παίρνουμε δάνεια. Και να φτάσουμε στις δουλειές που θέλουμε απ’ τις δουλειές που έχουμε. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των φοιτητών εργάζονται ενώ είναι ακόμα στη σχολή, αρκετοί απ’ αυτούς full-time. Για τους περισσότερους, οι συνθήκες εργασίας που “απολαμβάνουμε” ενώ είμαστε ακόμα φοιτητές θα είναι οι ίδιες μ’ αυτές που μας περιμένουν μετά την αποφοίτηση. Εντωμεταξύ, αυτό που αποκτούμε δεν είναι εκπαίδευση: είναι χρέος. Δουλεύουμε για να βγάλουμε τα χρήματα που έχουμε ήδη ξοδέψει, και η μελλοντική μας εργασία έχει ήδη πουληθεί στο χειρότερο παζάρι: Το μέσο χρέος φοιτητικού δανείου αυξήθηκε στο 20% τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα για ένα 80% των έγχρωμων φοιτητών. Ο όγκος των φοιτητικών δανείων -ένα μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο της κρατικής χρηματοδότησης της εκπαίδευσης- αυξήθηκε κατά περίπου 800% από το 1977 στο 2003. Αυτό που οι δανεισμένες σπουδές μας μας αγοράζουν τελικά είναι το προνόμιο να πληρώνουμε δάνεια για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αυτό που διδασκόμαστε είναι η χορογραφία του χρήματος. Οι χθεσινοί απόφοιτοι οικονομικών αγοράζουν τα εξοχικά τους με το καταχρεωμένο μέλλον των σημερινών αποφοίτων ανθρωπιστικών σπουδών.

Αυτή είναι η προοπτική για την οποία μας ετοιμάζουν από το δημοτικό. Όσοι από μας φτάσαμε εδώ για να πιστοποιήσουμε το “προνόμιό” μας παραδώσαμε τα νιάτα μας σε ένα μπαράζ φοιτητικών συμβούλων, ψυχολογικών τεστ, υποχρεωτικής εξωπανεπιστημιακής εργασίας, μια κυνική κατάρτιση μισοψεμμάτων στο προφίλ, στις αιτήσεις μας… Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που αρχίζουμε ν’ αυτοκαταστρεφόμαστε την ίδια μόλις στιγμή που θ’ αποδράσουμε απ’ τη στάνη της γονεικής επίβλεψης. Απ’ την άλλη, όσοι από μας ήρθαμε εδώ με τη φιλοδοξία να ξεφύγουμε απ’ την οικονομική και κοινωνική δυσπραγία των οικογενειών μας, βλέπουμε ότι για κάθε έναν από μας που θα “πετύχει” άλλοι δέκα θα βρεθούν στη θέση μας, μηδέν εις το πηλίκο. Τελικά, το κοινωνικο-οικονομικό στάτους παραμένει ο κυριότερος παράγοντας της φοιτητικής επιτυχίας. Όσοι απο μας ανήκουμε σ’ αυτό που λένε τα δημογραφικά “μετανάστες”, “μειονότητες”, “έγχρωμοι” έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε στο “όποιος είναι άξιος θα πετύχει”. Αλλά ξέρουμε ότι είμαστε απεχθείς όχι τόσο παρά την επιτυχία μας, αλλά εξ’ αιτίας αυτής. Ξέρουμε ότι τα κυκλώματα μέσω των οποίων μπορούμε να αποκόψουμε τους εαυτούς μας απ’ την βία ενάντια στην καταγωγή μας, απλά θα αναπαράγουν την αθλιότητα του παρελθόντος στο παρόν άλλων, αλλού.

Αν το πανεπιστήμιο διδάσκει πρωταρχικά το πώς να είναι κανείς καταχρεωμένος, το πώς να χαραμίζει την εργατική του δύναμη, το πώς να γίνεται θήραμα της αγωνίας, διδάσκει τελικά το πώς να είναι κανείς καλός καταναλωτής. Η εκπαίδευση είναι ένα εμπόρευμα όπως οποιοδήποτε άλλο μπορεί να θελήσουμε χωρίς να νοιαζόμαστε γι’ αυτό. Είναι ένα αντικείμενο, που μετατρέπει τους αγοραστές του σε αντικείμενα. Η μελλοντική θέση του καθενός στο σύστημα, οι σχέσεις του με τους άλλους, αγοράζονται πρώτιστα με λεφτά κι έπειτα με την επίδειξη υποταγής. Πρώτα τα δίδακτρα, κι έπειτα η “σκληρή δουλειά”. Εκεί έγκειται και η αντίφασή του: είναι κανείς τόσο ο εντολέας όσο κι ο εντολοδόχος, ο καταναλωτής κι αυτός που καταναλώνεται. Είναι κατεξοχήν το σύστημα αυτό στο οποίο υποτάσσεται, τα κρύα κτίρια που υποβάλλουν σε μια δουλικότητα. Αυτοί που διδάσκουν απολαμβάνουν όλο το σεβασμό ενός αυτοματοποιημένου μηχανήματος. Μόνο η λογική μιας καταναλωτικής ικανοποίησης ταιριάζει εδώ: “Θεωρείτε ότι το μάθημα είναι εύκολο; Ήταν ο καθηγητής καλός; Θα μπορούσε ένας καθυστερημένο κωλοσουφρίδι να πάρει Α;” Ποιό είναι το νόημα της γνώσης όταν δε σου ‘ρχεται στο μυαλό σε μια αφορμή; Ποιός χρειάζεται την αποστήθιση όταν υπάρχει το ίντερνετ; Είναι απλά μια εξάσκηση του πνεύματος; Δεν μπορεί να μιλάτε σοβαρά. Μια ηθική προετοιμασία; Υπάρχουν αντικαταθλιπτικά γι αυτό το λόγο.

Εντωμεταξύ οι φοιτητές, υποθετικά οι πιο πολιτικά διαφωτισμένοι ανάμεσά μας, είναι ταυτόχρονα οι πιο υποτακτικοί. Ο “επαγγελματικός προσανατολισμός” τους για τον οποίο ιδρώνουν , δεν είναι παρά μια φαντασίωση ότι θα πηδήξουν ψηλά-έξω από το βούρκο, ή αλλιώς από την αγορά εργασίας. Κάθε φοιτητής είναι ένας εν δυνάμει Ρωβινσώνας Κρούσος, φαντασιωνόμενος ένα νησί που η οικονομία έχει εξαιρέσει απ’ τα κακοτράχαλα βουνά των “νόμων της αγοράς”. Αυτή η φαντασίωση όμως αυτοτροφοδοτείται μέσω μιας επίμονης πειθάρχησης στην αγορά. Δεν νιώθει πια την παραμικρή αντίφαση στο να ρητορεύει την μια μέρα την πιο ολοκληρωτική κριτική του καπιταλισμού, και την άλλη να την πετάει στα σκουπίδια πριν μπεί στη συνέντευξη για να βρει εργασία. Το να μας “γεμίζει η δουλειά μας” δε σημαίνει τίποτα παραπάνω απ’ το ότι μας επιτρέπει να διαχειριστούμε λίγο καλύτερα τα συμπτώματα. Η κατάρρευση της αισθητικής και της πολιτικής είναι επακόλουθο της υποκατάστασης της ιστορίας με την ιδεολογία: Μεθύσια, καλές τέχνες και άλλο ένα σεμινάριο για το ζήτημα του όντος, το σταθερό πιξελάρισμα των γραμματοσειρών, όπου τα πάντα πληρώθηκαν από κάποιος κάπου, κάποιον που δεν είναι εγώ, που δεν είναι εδώ, εδώ όπου όλα όσα φαίνονται είναι καλά και όλα όσα είναι καλά φαίνονται.

Το πανεπιστήμιο είναι απλά το ξεθωριασμένο απομεινάρι ενός φεουδαρχικού συστήματος, προσαρμοσμένο στη λογική του καπιταλισμού-από τα διευθυντικά ύψη των διάσημων καθηγητών στο χαμηλόβαθμο προσωπικό της σειράς, τους αναπληρωτές και τους επίκουρους, που πληρώνονται κατά κύριο λόγο με κακή φήμη. Ένα είδος μοναστισμού κυριαρχεί εδώ, με όλην την γοτθική εθιμοτυπία ενός βενεδικτινιανού αββαείου, και όλους τους αλλόκοτους -θεολογικού τύπου- ισχυρισμούς για τον υψηλό χαρακτήρα του “διανοητικού” έργου, του ουσιωδώς αλτρουιστικού. Οι βοηθοί εδώ, είναι αρκετά ευτυχισμένοι με το να παίζουν που και που τους καθηγητές, ανίκανοι ακόμα και για τις μαθηματικές πράξεις που θα τους χρησίμευαν για να καταλάβουν ότι τα 9/10 από αυτούς, θα διδάσκουν 4 τμήματα για κάθε εξάμηνο, για να συμπληρώσουν τον μισθό του ενός στους δέκα που συντηρεί τη φιλοδοξία τους ότι όλοι θα μπορούσαν να γίνουν αυτός. Μα και βέβαια, εγώ θα γίνω ο διάσημος καθηγητής, εγώ θα πάρω την υψηλόβαθμη μόνιμη θέση στην μεγάλη πόλη και θα μετακομίσω σε μια μόλις αναπλασμένη γειτονιά…

Καταλήγουμε στη γνωστή 11η θέση του Μαρξ για τον Φόυερμπαχ: “Οι φιλόσοφοι απλώς ερμηνεύαν τον κόσμο με διάφορους τρόπους, ο σκοπός είναι να τον αλλάξουμε”. Στην καλύτερη, μπορούμε να διδαχτούμε την ικανότητα του φοίνικα να ερχόμαστε στα ακρότατα όρια της κριτικής και να χανόμαστε εκεί, μόνο για να ξεκινήσουμε και πάλι απ’ την φαινομενικά ατράνταχτη ρίζα. Θαυμάζουμε το πρώτο μέρος αυτής της παράστασης: φωτίζει τον δρόμο μας. Αλλά θέλουμε επίσης τα εργαλεία για να διαρρήξουμε αυτό το σημείο αυτοκτονικής σκέψης, τη στρόφιγγα της πράξης.

Οι ίδιοι οι άνθρωπου που ασκούν μια “κριτική” είναι επίσης οι πιο ευάλωτοι στον κυνισμό. Όμως αν ο κυνισμός είναι απλώς η ανεστραμμένη μορφή του ενθουσιασμού, τότε πίσω από κάθε συγχυσμένο αριστερό ακαδημαϊκό, βρίσκεται ένας ριζοσπάστης εν υπνώσει. Πίσω απ’ τους ανασηκωμένους ώμους, το μουντό πρόσωπο, το κουβάριασμα από ντροπή όταν συζητά ότι οι ΗΠΑ δολοφόνησαν ένα εκατομμύριο ιρακινών μεταξύ 2003 και 2006, ότι οι φτωχότεροι κάτοικοι των ΗΠΑ ξεζουμίζονται μέχρι τελευταίας δεκάρας για να ταϊστεί το τραπεζικό σύστημα, ότι το επίπεδο των θαλασσών ανεβαίνει, δισεκατομμύρια θα πεθάνουν και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό -αυτή η άβολη θέση προκύπτει απ’ την αίσθηση της σχάσης μεταξύ του “είναι” και του “θα έπρεπε να είναι” της σύγχρονης αριστερής σκέψης. Νιώθει κανείς αφενός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, κι αφετέρου ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

Δε θα είμαστε τόσο διχασμένοι. Η σύνθεση αυτών των θέσεων είναι μπροστά στα μάτια μας: ένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός, είναι αναγκαίος. Το “είναι” και το “θα έπρεπε να είναι” είναι ένα και τ’ αυτό. Η κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας είναι μπροστά μας.

ΙΙ

Το πανεπιστήμιο δεν έχει δική του ιστορία: Η ιστορία του είναι η ιστορία του κεφαλαίου. Η θεμελιώδης λειτουργία του είναι η αναπαραγωγή της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου κι εργασίας. Ωστόσο, καθώς δεν είναι ένας “κανονικός” οργανισμός που μπορεί να αγοραστεί ή να πωληθεί, που αποφέρει κέρδη στους επενδυτές του, το δημόσιο πανεπιστήμιο παρολαυτά διεξάγει αυτήν την λειτουργία του όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί, προσπαθώντας όλο και περισσότερο να μοιάσει στους ιδιωτικούς εταιριακούς ανταγωνιστές του. Είμαστε μάρτυρες του τέλους αυτής της διαδικασίας, όπου η πρόσοψη του ακαδημαϊκού θεσμού ξεθωριάζει ολικά για να ξεπροβάλει η εταιριακή παραγωγική διαδικασία.

Ακόμα και στον χρυσό αιώνα του καπιταλισμού, που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε μέχρι το τέλος των 60es, το φιλελεύθερο πανεπιστήμιο ήταν ήδη ενσωματωμένο στο κεφάλαιο. Με την κορύφωση της δημόσιας χρηματοδότησης για την ανώτατη εκπαίδευση, στα 1950, το πανεπιστήμιο ήδη ανασχεδιάστηκε ώστε να παράγει τεχνοκράτες με τα αναγκαία skills για να ανταγωνιστούν τον “κομμουνισμό” και να διατηρήσουν την αμερικανική ηγεμονία. Ο ρόλος του στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν να νομιμοποιήσει κοινωνικά την φιλελεύθερη δημοκρατία και να αναπαράγει μια εικονική κοινωνία ελεύθερων και ίσων πολιτών-ακριβώς επειδή κανείς δεν ήταν ελεύθερος ή ίσος.

Αλλά, αν αυτή η ιδεολογική λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου δεχόταν τουλάχιστον γενναία χρηματοδότηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η κατάσταση όμως άλλαξε ανεπανόρθωτα μετά τα 60es, και καμιά σοσιαλδημοκρατίζουσα αλλαγή δε θα φέρει πια πίσω τον νεκρό κόσμο της μεταπολεμικής αναπτυξιακής έκρηξης. Μεταξύ 1965 και 1980 τα κέρδη άρχισαν ξανά να πέφτουν, πρώτα στις ΗΠΑ, κι έπειτα στον υπόλοιπο βιομηχανικό κόσμο. Ο καπιταλισμός, απ’ ότι φάνηκε, δεν μπόρεσε να κρατήσει τα επίπεδα ζωής που υποσχόταν. Για το κεφάλαιο, η επάρκεια αγαθών φαινόταν σαν υπερ-παραγωγή, η ελευθερία απ’ τη δουλειά σαν ανεργία. Στις αρχές του 1970, ο καπιταλισμός εισήλθε σ’ ένα τελικό στάδιο παρακμής για το οποίο η εργασιακή επισφάλεια άρχισε να γίνεται ο κανόνας και τα μεροκάματα καθηλώθηκαν, ενώ αυτοί στα υψηλά πόστα ανταμείφθηκαν προσωρινά για την χρηματοπιστωτική νεκρομαντεία τους, που είχε ήδη αποδειχτεί μη-βιώσιμη.

Για την δημόσια εκπαίδευση, η μακροχρόνια παρακμή σήμαινε την μείωση των αποδοχών φόρων, εξ αιτίας τόσο της πτώσης των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης όσο και της πρωτεραιότητας που δόθηκε στις φοροαπαλλαγές των εταιριών που άρχιζαν να ζορίζονται. Η λεηλασία του δημόσιου χρήματος χτύπησε την Καλιφόρνια κι έπειτα την υπόλοιπη χώρα στα ’70es. Επέμεινε με κάθε πτώση του επιχειρηματικού κύκλου. Αν και δε συνδέεται άμεσα με την υπόλοιπη αγορά, το πανεπιστήμιο έγινε αντικείμενο της ίδιας λογική περικοπής του κόστους με τις υπόλοιπες βιομηχανίες: η μείωση των φορο-εισφορών έκανε αναπόφευκτη την επισφαλοποίηση της εργασίας. Οι καθηγητές που έβγαιναν στη σύνταξη παραχωρούσαν τη θέση τους όχι σε μόνιμους καθηγητές, αλλά σε προσωρινούς βοηθούς καθηγητών, λέκτορες, επίκουρους που θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν την ίδια δουλειά για πολύ λιγότερα χρήματα. Η αυξήσεις στα δίδακτρα κάλυψαν το κενό της υποχρηματοδότησης, τη στιγμή που οι δουλειές για τη στελέχωση των οποίων πληρώνουν οι φοιτητές, εξαφανίζονται.

Εν τω μέσω της τρέχουσας κρίσης, η οποία θα είναι μακρά και παρατεταμένη, αρκετοί στην Αριστερά ονειρεύονονται μια επιστροφή στον χρυσό αιώνα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αφελώς φαντασιώνονται ότι η παρούσα κρίση είναι μια ευκαιρία για να διεκδικήσουμε μια επιστροφή στο παρελθόν. Όμως τα κοινωνικά προγράμματα που εξαρτώνταν από μια υψηλή κερδοφορία και τεράστια οικονομική ανάπτυξη πια έχουν περάσει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να προσπαθούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, αγνοώντας το προφανές γεγονός: ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυτόνομα “δημόσιο πανεπιστήμιο” μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Το πανεπιστήμιο υπόκειται στην πραγματική κρίση του καπιταλισμού, και το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη πλέον από ένα φιλελεύθερο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Η λειτουργία του πανεπιστημίου υπήρξε πάντοτε να αναπαράγει την εργατική τάξη εκπαιδεύοντας μέλλοντες εργαζομένους σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου. Η κρίση στο πανεπιστήμιο σήμερα είναι κρίση αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, κρίση μιας περιόδου στην οποία το κεφάλαιο δεν μας έχει πια ανάγκη ως εργάτες. Δεν μπορούμε να απελευθερώσουμε το πανεπιστήμιο από τις προσταγές της αγοράς καλώντας σε μια επιστροφή στην παλιά δημόσια εκπαίδευση. Ζούμε στην τελική φάση της ίδιας λογικής της αγοράς πάνω στην οποία αυτό το σύστημα θεμελιώθηκε. Η μόνη αυτονομία που μπορούμε να έχουμε είναι πέρα από τον καπιταλισμό.

Αυτό για τον αγώνα μας σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Οι παλιοί φοιτητικοί αγώνες ήταν κειμήλια ενός εξαφανισμένου πια κόσμου. Στα 1960, καθώς το μετα-πολεμικό μπουμ είχε μόλις ξεκινήσει να εκτυλίσσεται, οι ριζοσπάστες εντός της άνεσης του πανεπιστημίου προσέγγισαν το ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Μπουχτισμένοι με την τεχνοκρατική διεύθυνση, ανυπομονώντας να σπάσουν τις αλυσίδες μιας κομφορμιστικής κοινωνίας, και απορρίπτωντας την αποξενωμένη εργασία ως αναγκαιότητα σε μια εποχή υπερ-επάρκειας, οι φοιτητές αυτοί προσπάθησαν να ευθυγραμμιστούν με τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της εργατικής τάξης. Όμως, ο δικός τους τρόπος ριζοσπαστικοποίησης, τόσο συνδεδεμένος με την οικονομική λογική του καπιταλισμού, τελικά στάθηκε εμπόδιο σε μια τέτοια ευθυγράμμιση. Καθώς η αντίστασή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ επικέντρωσε την κριτική τους στον καπιταλισμό ως μια αποικιακή πολεμική μηχανή, αλλά έμεινε ανεπαρκής ως προς την εκμετάλλευση της εργασίας στην πατρίδα, οι φοιτητές εύκολα διαχωρίστηκαν από μια εργατική τάξη που αντιμετώπιζε πολύ διαφορετικά προβλήματα. Στο λυκόφως του μεταπολεμικού μπουμ, το πανεπιστήμιο δεν ήταν τόσο οργανικά ενσωματωμένο στο κεφάλαιο όπως είναι σήμερα, και οι φοιτητές δεν ήταν καθόλου όσο προλεταριοποιημένοι όσο και οι καταχρεωμένοι και αντιμέτωποι με μια ανάστατη αγορά εργασίας όπως οι σημερινοί.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο αγώνας μας είναι θεμελιωδώς διαφορετικός. Η αθλιότητα της φοιτητικής ζωής έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Αν η οικονομική κρίση του 1970 ήρθε καβάλα στο κύμα της πολιτικής κρίσης του 1960, το γεγονός ότι σήμερα η οικονομική κρίση προηγείται της επερχόμενης πολιτικής αναταραχής σημαίνει ότι μπορούμε τελικά να υπερκεράσουμε τον δημοκρατισμό και την εξουδετέρωση των προηγούμενων εκείνων αγώνων. Δε θα υπάρξει επιστροφή στην ομαλότητα.

ΙΙΙ

Θέλουμε να ωθήσουμε τον φοιτητικό αγώνα στα όριά του

Αν και αποκηρύσσουμε την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου και την εξουσιαστική μορφή της λειτουργίας του, δεν αναζητούμε δομικές μεταρρυθμίσεις. Δεν διεκδικούμε ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο αλλά μια ελεύθερη κοινωνία. Ένα ελεύθερο πανεπιστήμιο μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία είναι ότι κι ένα αναγνωστήριο σε μια φυλακή: εξυπηρετεί μονάχα στο να αποσπά την προσοχή απ’ την μιζέρια της καθημερινότητας. Αντίθετα, αποζητούμε να διωχετεύσουμε την οργή των προλεταριοποιημένων φοιτητών και των εργαζομένων σε μια ανοιχτή διακήρυξη πολέμου.

Πρέπει να αρχίσουμε απ’ το να παρεμποδίσουμε την λειτουργία του πανεπιστημίου. Πρέπει να διακόψουμε την ομαλή ροή των σωμάτων και των αντικειμένων και να φέρουμε την εργασία και την τάξη σ’ ένα τέλμα. Θα μπλοκάρουμε και θα καταλάβουμε ό,τι μας ανήκει. Αντίθετα απ’ το να βλέπουμε τέτοιες διαταραχές ως εμπόδια στο διάλογο και την “αμοιβαία κατανόηση”, για μας είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να πούμε, το πώς πρέπει να γίνουμε κατανοητοί. Αυτή είναι η μόνη θέση με νόημα που μπορεί να πάρει κανείς όταν η κρίση ξεντύνει απ’ τα στολίδια τους τα αντίθετα συμφέροντα που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας μας. Τα καλέσματα για “ενότητα” είναι κατ’ ουσίαν κενά. Δεν υπάρχει τίποτε κοινό μεταξύ όσων υποστηρίζουν το σημερινό καθεστώς κι όσων αποζητούν την καταστροφή του.

Ο φοιτητικός αγώνας δεν είναι μεμονωμένος, είναι ένα πεδίο όπου ένας νέος κύκλος άρνησης κι εξέγερσης ξεκινά: στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στις παραγκουπόλεις. Το μέλλον όλων μας είναι αλληλένδετο, κι ως εκ τούτου, το κίνημά μας θα πρέπει να ενωθεί με των άλλων, ξεπερνώντας τους τοίχους των πανεπιστημιακών αιθουσών και παίρνοντας τους δρόμους. Τις τελευταίες εβδομάδες, οι δάσκαλοι των δημοσίων δημοτικών της Bay Area, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές της Bay Area, και άνεργοι έχουν καλέσει διαδηλώσεις κι απεργίες. Καθένα απ’ τα κινήματα αυτά ανταποκρίνεται σε μια διαφορετική όψη της ανανεωμένης επίθεσης του καπιταλισμού στην εργατική τάξη σε μια στιγμή κρίσης. Ιδωμένοι ο καθένας ξεχωριστά, φαίνονται μικροί, κοντόφθαλμοι, χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Αν τους πάρουμε όλους μαζί όμως, προτείνουν μια πιθανότητα διευρυμένης άρνησης κι αντίστασης. Το καθήκον μας είναι να κάνουμε ξεκάθαρες τις κοινές συνθήκες που, σαν μια κρυφή δεξαμενή νερού, τροφοδοτούν τον κάθε αγώνα.

Έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ένα τέτοιο είδος αναταραχής, μια ανταρσία που ξεκινά στις αίθουσες διδασκαλίας και απλώνει τη ραδιενέργειά της στο σύνολο της κοινωνίας. Μόλις πριν από δυο χρόνια, το anti-CPE κίνημα (ενάντια στο “συμβόλαιο πρώτης εργασίας”) στην Γαλλία, πολεμώντας ένα νέο νομοσχέδιο που εξουσιοδοτούσε τους εργοδότες να απολύουν νέους εργαζομένους χωρίς καμιά αφορμή, έβγαλε τεράστια πλήθη στους δρόμους. Μαθητές και φοιτητές, δάσκαλοι, γονείς, πρωτοβάθμια συνδικάτα κι άνεργοι νεολαίοι απ’ τα προάστεια βρέθηκαν μαζί στην ίδια μεριά του οδοφράγματος. (Αυτή η αλληλεγγύη δυστυχώς ήταν εύθραυστη. Οι ταραχές της δεύτερης γενιάς μεταναστών στα προάστεια και των φοιτητών στο κέντρο σπάνια συνέπεσαν, και κατά στιγμές υπήρξαν εντάσεις μεταξύ των δυο ομάδων). Οι γάλλοι φοιτητές είδαν πέρα απ’ τις αυταπάτες που θέλουν το πανεπιστήμιο ως ένα καταφύγιο της διανόησης, επιβεβαιώνοντας πως απλά εκπαιδεύονται για μια εργασία. Κατέβηκαν στο δρόμο ως τέτοιοι λοιπόν, ως εργάτες που διαμαρτύρονται για το επισφαλές μέλλον τους. Η θέση τους αυτή διέλυσε τους διαχωρισμούς μεταξύ σχολών και χώρων εργασίας και άμεσα διέγειρε την συμπαράσταση πολλών μισθωτών και ανέργων, σε μια μαζική χειρονομία προλεταριακής άρνησης. Καθώς το κίνημα αναπτυσσόταν, εκδήλωσε ένα αυξανόμενο σχίσμα μεταξύ μεταρρύθμισης κι επανάστασης. Η μορφή του ήταν πιο ριζοσπαστική απ’ το περιεχόμενο. Ενώ ρητορική των φοιτητικών ηγεσιών επικεντρωνόταν απλά σε μια επιστροφή στο status quo, οι δράσεις των νεολαίων – τα σπασίματα, τα αναποδογυρισμένα και πυρπολυμένα αμάξια, τα μπλοκαρίσματα δρόμων και σιδηροδρόμων, το κύμα καταλήψεων που έκλεισε τα περισσότερα γυμνάσια και πανεπιστήμια – επεδείκνυαν το εύρος της οργής και της απο-γοήτευσης της νέας γενιάς.  Παρολαυτά όμως, το κίνημα γρήγορα αποσυντέθηκε όταν το νομοσχέδιο τελικά αποσύρθηκε. Ενώ το πιο ριζοσπαστικό τμήμα αυτού του κινήματος επιδίωξε να επεκτείνει την εξέγερσή του σε μια γενική ανταρσία ενάντια στον καπιταλισμό, δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει ικανή υποστήριξη και οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις και τα μπλοκαρίσματα γρήγορα αποδεκατίστηκαν. Τελικά, το κίνημα στάθηκε ανίκανο να ξεπεράσει τα όρια του ρεφορμισμού.

Η ελληνική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 διέρρηξε πολλούς απ’ τους περιορισμούς αυτούς και σηματοδότησε το ξεκίνημα ενός νέου κύκλου ταξικού αγώνα. Εκκινώντας από φοιτητές ως απάντηση στη δολοφονία ενός Αθηναίου νέου απ’ την αστυνομία, η εξέγερση αποτελείτο από εβδομάδες ταραχών, λεηλασιών και καταλήψεων πανεπιστημίων, κρατικών και συνδικαλιστικών κτιρίων και τηλεοπτικών σταθμών. Ολόκληρες οικονομικές και καταναλωτικές ζώνες πυρπολήθηκαν, και η αδυναμία του κινήματος σε νούμερα αναπληρωνώταν από την γεωγραφική εξάπλωσή του που συμπεριέλαβε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως και στην Γαλλία, ήταν μια ανταρσία των νέων, για τους οποίους η οικονομική κρίση αντιπροσωπεύει μια ολική άρνηση του μέλλοντός τους. Φοιτητές, επισφαλείς εργαζόμενοι και μετανάστες ήταν οι πρωταγωνιστές, και κατόρθωσαν ένα επίπεδο ενότητας πολύ υψηλότερο από τις εύθραυστες συμμαχίες του anti-CPE κινήματος.

Εξίσου σημαντικό, δεν πρόβαλλαν κανένα αίτημα. Ενώ, φυσικά, μερικοί απ’ τους διαδηλωτές είχαν στο μυαλό τους μια μεταρρύθμιση της αστυνομίας ή μια κριτική ορισμένων κυβερνητικών πολιτικών, σε γενικές γραμμές δεν ζητούσαν τίποτα από την κυβέρνηση, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά, την αστυνομία. Όχι γιατί θεωρούσαν ότι αυτό αποτελεί καλύτερη στρατηγική, αλλά επειδή δεν ήθελαν τίποτα που θα μπορούσαν να τους προσφέρουν αυτοί οι θεσμοί. Εδώ, η μορφή ταυτίστηκε με το περιεχόμενο. Ενώ τα αισιόδοξα συνθήματα που ακούγονταν παντού στις γαλλικές διαδηλώσεις έρχονταν σε αντίθεση με τις εικόνες των καμμένων ΙΧ και των σπασμένων βιτρίνων, στην Ελλάδα οι ταραχές ήταν το προφανές μέσο για το ξεκίνημα της αποθεμέλιωσης ενός ολόκληρου πολιτικού και οικονομικού συστήματος.

Τελικά, η δυναμική που γέννησε την εξέγερση επίσης έθεσε τα όρια αυτής. Έγινε εφικτή μέσα απ’ την ύπαρξη ενός εκτενούς ριζοσπαστικού δικτύου σε αστικές ζώνες, και ιδιαίτερα στην αθηναϊκή γειτονιά των Εξαρχείων. Οι καταλήψεις, τα καφέ, τα μπαρ, και τα κοινωνικά στέκια στα οποία συχνάζουν τόσο φοιτητές όσο και νέοι μετανάστες, δημιούργησαν το περιβάλλον από το οποίο αναδύθηκε η εξέγερση. Ωστόσο, αυτό το περιβάλλον ήταν ξένο στους περισσότερους μεσήλικες μισθωτούς εργαζόμενους, που δεν είδαν τον αγώνα αυτόν σαν αγώνα δικό τους. Αν και αρκετοί εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους νέους ταραχοποιούς, τους φάνηκε περισσότερο σαν ένα κίνημα κομματιών του προλεταριάτου που δεν έχουν εισαχθεί επίσημα στον “κόσμο της εργασίας, μιας και δεν είχαν μόνιμες εργασίες. Η εξέγερση, δυνατή στα σχολεία και στις συνοικείες των μεταναστών, δεν απλώθηκε στους χώρους εργασίας.

Το καθήκον μας στον τρέχοντα αγώνα θα είναι να κάνουμε σαφή την αντίθεση μορφής και περιεχομένου και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την υπέρβαση των ρεφορμιστικών αιτημάτων και την εφαρμογή ενός αυθεντικά κομμουνιστικού περιεχομένου. Καθώς τα συνδικάτα και οι φοιτητικοί σύλλογοι προωθούν τα διάφορα “αιτήματά” τους, εμείς πρέπει να αυξάνουμε την ένταση μέχρι να γίνει ξεκάθαρο ότι θέλουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρέπει διαρκώς να εκθέτουμε την αδυναμία συνοχής των αιτημάτων για δημοκρατικότητα και διαφάνεια. Τί τόσο σημαντικό έχει το δικαίωμα στο να βλέπουμε πόσο αβάσταχτα είναι τα πράγματα, ή το να ψηφίζουμε ποιος θα μας πηδήξει; Πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω μας την κουλτούρα του φοιτητικού ακτιβισμού, με τα ηθικιστικά διλήμματα της μή-βίας και την εμμονή σε μονοδιάστατες καμπάνιες. Η μόνη επιτυχία με την οποία μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι είναι η κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και εξαθλίωσης και του θανάτου που παράγει με ακρίβεια και υπόσχεται για τον 21ο αιώνα. Όλες οι δράσεις μας πρέπει να ωθούν προς την κομμουνιστικοποίηση: δηλαδή, την αναδιοργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με μια λογική ελεύθερου χαρίσματος, και την άμεση κατάργηση της μισθωτής εργασίας, της ανταλλακτικής αξίας, του υποχρεωτικού μόχθου και του εμπορεύματος. Η κατάληψη είναι μια κρίσιμη τακτική στον αγώνα μας, αλλά πρέπει να αντισταθούμε στην τάση να την χρησιμοποιήσουμε με έναν ρεφορμιστικό τρόπο. Οι διαφορετικές στρατηγικές χρήσης της κατάληψης έγιναν φανερές τον περασμένο Γενάρη οπότε και φοιτητές κατέλαβαν ένα κτίριο του New School της Νέας Υόρκης. Μια παρέα, κυρίως τελειόφοιτοι, αποφάσισαν να καταλάβουν το Φοιτητικό Κέντρο και να το διεκδικήσουν ως απελευθερωμένο χώρο για τους φοιτητές και το κοινό. Γρήγορα μαζεύτηκαν και άλλοι, όμως πολλοί απ’ αυτούς προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη δράση ως ένα μέσο πίεσης για να πετύχουν μερικές μεταρρυθμίσεις, ειδικά να καταφέρουν την αποπομπή του προέδρου της σχολής. Αυτές οι διαφορές ήρθαν στο προσκήνιο καθώς η κατάληψη συνεχιζόταν. Ενώ οι ρεφορμιστές φοιτητές ήταν αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την κατάληψη με την πρώτη επιβεβαίωση της διεύθυνσης για το αίτημά τους, άλλοι απέρριπταν ολοκληρωτικά κάθε αίτημα. Έβλεπαν την ουσία της κατάληψης στην δημιουργία ενός προσωρινού ρήγματος στον καπιταλιστικό χωροχρόνο, μια μικρή αναδιευθέτηση που σκιαγραφούσε το όραμα της νέας κοινωνίας. Παίρνουμε το μέρος αυτής της αντι-ρεφορμιστικής θέσης. Αν και γνωρίζουμε πως αυτές οι απελευθερωμένες ζώνες θα είναι μόνο μερικές και μεταβατικές, οι προοπτικές που ανοίγουν μεταξύ του πραγματικού και του εφικτού μπορούν να ωθήσουν τον αγώνα σε μια πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση.

Σκοπεύουμε να υιοθετήσουμε αυτήν την τακτική μέχρι να γενικευτεί. Το 2001 στην πρώτη εξέγερση στην Αργεντινή, οι piqueteros πρότειναν μια μορφή που θα έπρεπε να πάρει ο λαϊκός αγώνας: μπλοκαρίσματα δρόμων που σταματούσαν την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Μέσα σε μήνες αυτή η τακτική εξαπλώθηκε στα πέρατα της χώρας χωρίς κανέναν επίσημο συντονισμό μεταξύ των ομάδων. Με τον ίδιο τρόπο η επανάληψη μπορεί να καθιερώσει την κατάληψη σαν μια ενστικτώδη και άμεση μέθοδο ανταρσίας τόσο μέσα όσο και έξω απ’ τα πανεπιστήμια. Έχουμε δεί ένα νέο κύμα καταλήψεων στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, τόσο σε σχολές όσο και σε χώρους εργασίας: το New School και το NYU, καθώς και οι εργάτες του Republic Windows Factory του Σικάγο, που πολέμησαν το κλείσιμο του εργοστασίου καταλαμβάνοντάς το. Τώρα είναι η σειρά μας.

Αν θέλουμε να πετύχουμε τους στόχους μας δεν μπορούμε να βασιστούμε στις ομάδες αυτές που προβάλλουν τους εαυτούς τους ως εκπροσώπους μας. Είμαστε πρόθυμοι να δουλέψουμε με συνδικαλιστικές και φοιτητικές ενώσεις όταν το βρίσκουμε χρήσιμο, αλλά δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία τους. Πρέπει να δράσουμε από μόνοι μας άμεσα, χωρίς μεσολαβητές. Πρέπει να διαχωριστούμε από κάθε ομάδα που προσπαθεί να περιορίσει τον αγώνα μας καλώντας μας να επιστρέψουμε πίσω στη δουλειά ή στο μάθημα, να διαπραγματευτούμε, να συμβιβαστούμε. Έτσι ήταν η κατάσταση στην Γαλλία. Το αρχικό κάλεσμα για διαμαρτυρία έγινε μέσα από τις εθνικές ενώσεις μαθητών και φοιτητών και από μερικά συνδικάτα. Τελικά, αν και οι εκπρόσωποί τους ζητούσαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, άλλοι πήραν το πάνω χέρι. Στην Ελλάδα επίσης, τα συνδικάτα φανέρωσαν τον αντεπαναστατικό τους χαρακτήρα, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη απεργιακή πορεία τους και καλώντας σε αυτοσυγκράτηση.

Ως εναλλακτική στο να μας σαλαγάνε οι εκπρόσωποι, καλούμε τους φοιτητές και τους εργαζόμενους να οργανώσουν μόνοι τους σε δίκτυα. Καλούμε τους προπτυχιακούς, τους βοηθούς καθηγητών, τους λέκτορες, τους εργαζόμενους και το προσωπικό του πανεπιστημίου να ξεκινήσουν κοινές συνελεύσεις για να συζητήσουν την κατάστασή τους. Όσο περισσότερο αρχίζουμε να μιλάμε μεταξύ μας και να βρίσκουμε τα κοινά συμφέροντά μας, τόσο πιο δύσκολο θα γίνει για την διεύθυνση να μας βάλει τον έναν απέναντι στον άλλον σ’ έναν απελπιστικό ανταγωνισμό για τις ολοένα και λιγοστεύουσες παροχές. Οι πρόσφατοι αγώνες στο NYU και στο New School μαστίζονταν από την απουσία αυτών των βαθιών δεσμών, κι αν υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε απ’ αυτούς είναι ότι πρέπει να χτίσουμε πυκνά δίκτυα αλληλεγγύης βασισμένα στην αμοιβαία αποδοχή ενός κοινού εχθρού. Αυτά τα δίκτυα όχι μόνο μας κάνουν πιο ανθεκτικούς στην επαναφομοίωση και την εξουδετέρωση, αλλά επίσης μας επιτρέπουν να εγκαθιδρύουμε νέα είδη συλλογικών δεσμών. Αυτοί οι δεσμοί είναι η αληθινή βάση του αγώνα μας.

Θα βρεθούμε στα οδοφράγματα.

Research and Destroy

2009

Από το http://wewanteverything.wordpress.com/