Tag: Αραβικές εξεγέρσεις

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Ανοιχτή επιστολή απ’ τη συλλογικότητα Αιγύπτιων ακτιβιστών Comrades from Cairo

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει μια θρησκευτική χροιά στη διαδικασία, καθώς η ίδια λογική του τοπικού νεοφιλελευθερισμού γονατίζει τον λαό. Στην Τουρκία, η στρατηγική μιας επιθετικής ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, μεταφράζεται με ανάλογο τρόπο στην απολυταρχική κυριαρχία, στην ίδια λογική της αστυνομικής βαναυσότητας ως κατ’ εξοχήν όπλο για την καταστολή της αντίθεσης και κάθε απόπειρας δημιουργίας μιας εναλλακτικής. Στη Βραζιλία, μια κυβέρνηση βασισμένη στην επαναστατική κληρονομιά του παρελθόντος, απέδειξε ότι το παρελθόν αυτό δεν είναι παρά ένα προσωπείο που φοράει έχοντας από πίσω την ίδια καπιταλιστική τάξη με την οποία συμμαχεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.

Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες μοιράζονται επίσης την πάλη παλιότερων αγώνων όπως αυτών των Κούρδων και των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Εδώ και δεκαετίες,η τουρκική και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σβήσουν απ’ τον χάρτη τον αγώνα για ζωή αυτών των κινημάτων. Η αντίστασή τους στην κρατική καταστολή ήταν ένας προπομπός αυτού του νέου κύματος διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Θεωρούμε επείγουσα την ανάγκη να αναγνωρίσουμε το βάθος όλων των αγώνων μας και να διερευνήσουμε μορφές της εξέγερσης που να διαδίδονται σε νέους χώρους, γειτονιές και κοινότητες.

Οι αγώνες μας μοιράζονται τη δυνατότητα αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία των εθνών-κρατών. Στις κρίσεις όπως και στην ευμάρεια, το κράτος – στην Αίγυπτο υπό την κυριαρχία του Μουμπάρακ, της στρατιωτικής χούντας ή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας – εξακολουθεί να φτωχαίνει και να αποκλείει τον λαό προκειμένου να διατηρήσει και να επεκτείνει τον πλούτο και τα προνόμια αυτών που έχουν την εξουσία.

Κανείς από μας δεν είναι μόνος του στην μάχη. Αντιμετωπίζουμε κοινούς εχθρούς, από το Μπαχρέιν, τη Βραζιλία και τη Βοσνία, ως τη Χιλή, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Δυτική Σαχάρα και την Αίγυπτο. Και η λίστα συνεχίζεται. Παντού μας αποκαλούν αλήτες, βάνδαλους, πλιατσικολόγους και τρομοκράτες. Πολεμάμε για κάτι παραπάνω από το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ωμής αστυνομικής βίας και της άδικης δικαιοσύνης του συστήματος. Δεν πολεμάμε για κάποια δικαιώματα ή μεταρρυθμίσεις.

Είμαστε αντίθετοι στο έθνος-κράτος ως συγκεντρωτικό εργαλείο καταπίεσης, που επιτρέπει σε μια τοπική ελίτ να μας πίνει το αίμα και σε παγκόσμιες δυνάμεις να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στην καθημερινή ζωή μας. Και οι δυό τους συνεργάζονται άψογα χρησιμοποιώντας το κάθε τί από σφαίρες στο ψαχνό μέχρι δελτία ειδήσεων. Δεν λέμε ότι πρέπει να ενοποιήσουμε ή να εξισώσουμε τις διάφορες μάχες που δίνουμε, άλλα ότι είναι η ίδια δομή εξουσίας και ισχύος που πρέπει να αντιπαλέψουμε, να διαλύσουμε και να ανατρέψουμε. Μαζί, ο αγώνας μας είναι πιο δυνατός.

Θέλουμε την πτώση του συστήματος.

Σύντροφοι απ’ το Κάιρο.

///

Πηγή: http://www.jadaliyya.com/pages/index/12525/statement-by-comrades-from-cairo_we-can-smell-the

Αίγυπτος: η πρωτοβουλία κινήσεων αλλάζει στρατόπεδο, ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο

Ορισμένα μαθήματα που μπορούμε να αντλήσουμε απ’ τις 22 Μάρτη και πώς η επανάσταση κερδίζει έδαφος

Κατά τα τελευταία γεγονότα της 22ας Μαρτίου που ονομάστηκαν “η μάχη του λόφου”, χιλιάδες διαδηλωτές προσπάθησαν να επιτεθούν στα κεντρικά γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη συνοικεία Μοκαττάμ στο Κάιρο, ενώ λεηλατήσαν τα γραφεία της συνοικείας του Μονιάλ, και των πόλεων Μαχάλλα, Αλεξάνδρεια και Μανσούρα, φέρνοντας στο φως τις υπόγειες εξελίξεις της πολιτικής συνείδησης των Αιγυπτίων των τελευταίων μηνών.

Η αστυνομία και οι ισλαμιστές φοβούνται

Κατά τη διάρκεια της επανάστασης της 25 Γενάρη 2011, οι Αιγύπτιοι έλεγαν ότι το κύριο επίτευγμα της επανάστασης ήταν ότι δε φοβούνταν πια.

Δυο χρόνια και δυο μήνες αργότερα, το στρατιωτικό καθεστώς (SCAF) και η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι σαλαφιστές και τζιχαντικοί σύμμαχοί της, η συστηματική χρήση πραγματικών πυρών εναντίων ειρηνικών διαδηλώσεων εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, που έχουν αφήσει πίσω τους χιλιάδες τραυματίες κι εκατοντάδες νεκρούς, 12-15.000 ποινές φυλάκισης εναντίον διαδηλωτών, εκτάκτων στρατοδικείων για πολίτες, τη βία των ισλαμικών πολιτοφυλακών, παράνομες προσαγωγές-απαγωγές και βασανιστήρια εναντίον ενηλίκων όσο και παιδιών που παραδίδονται στον σαδισμό των βασανιστών, υποχρεωτικούς “ελέγχους παρθενίας και βιασμούς γυναικών κατά τη σύλληψη, εισαγγελικές έρευνες με ψευδείς και κατασκευασμένες μαρτυρίες, νέες νομοθεσίες που περιορίζουν ή και απαγορεύουν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, επιβολή στρατιωτικού νόμου και απαγόρευση κυκλοφορίας, την κάθοδο των τανκς στους δρόμους, σε σχολεία και εργοστάσια, τις απειλές των μουσουλμάνων και χριστιανών κληρικών εναντίον διαδηλωτών, την κοροϊδία της κοσμικής αντιπολίτευσης (FSN) που καλεί σε ήσυχες κι ειρηνικές διαδηλώσεις ελπίζοντας σε μια συγκυβέρνηση με τους Σαλαφιστές και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, παρά τις καταγγελίες των διαδηλωτών που αμύνονται ενάντια στην κρατική βία, παρ’ όλη την αστυνομική βία και τρομοκρατία του καθεστώτος, ο κόσμος δε γύρισε απογοητευμένος και φοβισμένος στα σπίτια του, αλλά αντίθετα κατέβηκε ακόμα πιο μαζικά, πιο οργισμένα, πιο αποφασιστικά και συνειδητά στους δρόμους.

Σε σημείο που ο εμπρησμός νομαρχιών, αστυνομικών τμημάτων, οχημάτων της αστυνομίας και κομματικών γραφείων των Αδελφών Μουσουλμάνων τείνει να γίνει εθνικό σπορ, μαζί με τον αποκλεισμό δρόμων και σιδηροδρόμων. Δεν πρόκειται για μια τρέλλα νεαρών μάχιμων επαναστατών των μεγαλουπόλεων, αλλά για κάτι που ενώνει όλο τον κόσμο ως το μικρότερο χωριό της χώρας.

Είναι κάτι που δείχνει -το βλέπουμε ιδιαίτερα κατά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2013- ότι ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο: οι πολιτικοί και οι ισλαμιστές φοβούνται και όλος ο κόσμος μπορεί να το δει. Μέχρι πρόσφατα, ακόμη και μετά την επανάσταση, ενάντια στη βία του κράτους ή των ισλαμιστών, σκύβαμε το κεφάλι, ελπίζαμε στην καλύτερη περίπτωση σε μια ΕΔΕ, ή διαμαρτυρόμασταν ειρηνικά στους δρόμους. Η αστυνομία τότε χρησιμοποιούσε ξανά βία εναντίον των διαδηλωτών. Μόνο μια μειοψηφία πραγματικά τολμούσε να υψώσει το ανάστημά της και να απαντήσει. Τα ΜΜΕ, τις περισσότερες φορές, συμφωνούσαν στις καταγγελίες της τυφλής βίας των νεαρών επαναστατών, την οποία δεν μπορούσε να υποστηρίξει ο κουρασμένος πια αιγυπτιακός λαός. Σήμερα, ένα τέτοιο πνεύμα έχει γενικά ξεπεραστεί, κι όλος ο κόσμος λέει “βία στη βία”, αίμα για το χυμένο αίμα, άμεση λαϊκή δικαιοσύνη.

Οι αστυνομικοί ταπεινωμένοι, φοβισμένοι, αβέβαιοι για το μέλλον τους, κάτω από τις διαταγές των Αδελφών Μουσουλμάνων τους οποίους μέχρι χθες καταδίωκαν, έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το μίσος ενός λαού που δεν τους φοβάται πλέον, καταφεύγουν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία ή κατεβαίνουν σε απεργία όπως στις αρχές του Μάρτη, βρίσκονται αντιμέτωποι επίσης με μια επιλογή εσωτερικής λογικής για τους ίδιους: είτε θα συνεχίσουν να σκοτώνουν και να βασανίζουν όσο τους πάρει, είτε θα τα παρατήσουν και θα βγάλουν μια λευκή σημαία όπως έκαναν αρκετοί αστυνομικοί στο Πορτ-Σάιδ τον Φλεβάρη, ή θα πιέζουν την κυβέρνηση όπως έκαναν τον Μάρτη, ζητώντας την παραίτηση του υπουργού εσωτερικών και μια άλλη κοινωνική πολιτική που δε θα τους καθιστά πλέον σάκκους του μποξ για τη λαϊκή οργή. Όπως και να ‘χει, το αστυνομικό κράτος είναι τελειωμένο.

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τους ισλαμιστές. Μπορείτε να δείτε σήμερα ταξί στο Κάιρο με την επιγραφή “Απαγορεύεται σε μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας”, ιεροκήρυκες να καταγγέλουν απ’ τα τζαμιά ως κίβδηλους μουσουλμάνους τα μέλη της, πιστούς να φωνάζουν “Θάνατος στον Μπαντί” (ο ηγέτης της Μ.Α.), διαδηλωτές να καίνε σημαίες του Κατάρ, γυναίκες να λυντσάρουν σαλαφιστές που προσπαθούν να τις παρενοχλήσουν, γυναίκες επίσης να κραδαίνουν κουζινομάχαιρα εναντίον όσων -κυρίως ισλαμιστών- πάνε να τις κακοποιήσουν, γυναίκες να ξεγυμνώνονται στο διαδίκτυο διακηρύττοντας την ελευθερία τους να ορίζουν το σώμα τους ενάντια σε όλες τις θρησκείες, 18χρονους νέους να μιλούν υπέρ του αθεϊσμού μέσα σε τζαμιά, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές να σκαρφίζονται συνθήματα που ταυτίζουν τον ισλαμισμό με τον φασισμό…

Οι εκλογικές επιδόσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων ανά επαγγελματικό χώρο, απεικονίζουν αυτήν τη ριζοσπαστική πνευματική αλλαγή. Τον Μάρτιο του 2013, μετά την ανάδειξή τους στις πολιτικές εκλογές, καταρρέουν στις επαγγελματικές εκλογές στους φοιτητές, στους δημοσιογράφους, στους φαρμακοποιούς ενώ προβλέπεται να καταρρεύσουν τα ποσοστά τους και στους δικηγόρους, τους ιατρούς και τους εκπαιδευτικούς… Τη στιγμή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν το προπύργιο των ισλαμιστών και το μέσο επιρροής τους στα πιο λαϊκά στρώματα.

Η “Μάχη του λόφου” είναι το ορατό σκέλος αυτού του πνευματικού σεισμού. Η σαουδικού τύπου θρησκευτική υπακοή, σχεδιασμένη ως ένα είδος αστυνομίας σκέψης έχει γίνει τόσο ανυπόφορη όσο η ίδια η αστυνομία. Αυτό το Ισλάμ, που επιβάλλεται στον λαό από τα στρατιωτικά καθεστώτα του Σαντάτ ή του Μουμπάρακ μέσω πολλαπλών πιέσεων, μέχρι την παραχώρηση των πρωτότοκων υιών κάθε οικογένειας στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, με τον διαχωρισμό της εξουσίας, τον έλεγχο των επαγγελματικών συνδικάτων και τη χρήση της φιλανθρωπίας και των δωρεών, όλη αυτή η πνευματική φυλακή σήμερα αποσυντίθεται.

Ένα αποκαλυπτικό της κατάστασης ανέκδοτο: στο πανεπιστήμιο Αλ Αχζάρ του Καΐρου, το επίκεντρο του μεσανατολικού κύρους του θρησκευτικού συντηριτισμού που κυριαρχείται απ’ τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους Σαλαφιστές, όπου το γέλιο και η μουσική δεν εμφανίζονται ποτέ, ένας φοιτητής εμφάνισε μια κιθάρα κι άρχισε να παίζει, όπως θα φανταζόμασταν τους χίππηδες της δεκαετίας του ’60, και γύρω του μαζεύτηκε κόσμος κι άρχισε να τραγουδά, κι όλα αυτά ενώ στον ναό αυτό της θρησκευτικότητας και του μισογυνισμού, μια απεργιακή κινητοποίηση κατάφερε να κρατήσει ολόκληρη βδομάδα… διεκδικώντας τη βελτίωση της σίτισης, των κοιτώνων και περισσότερο σεβασμό για τις γυναίκες. Στο βρετανικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο του Καΐρου, όπου οι εμπορικές σπουδές θεωρούνται περί πολλού, οι φοιτητές απήργησαν, ζητώντας την αποχώρηση του διευθυντή απαιτώντας να μην κάνουν πια τους απολογητές του κέρδους στις σπουδές τους. Το ιερό Κοράνι ή το ιερό Κεφάλαιο… τίποτα δε γλυτώνει την κριτική!

Αποσύνθεση της κρατικής εξουσίας, οικονομική κρίση, επανάσταση των πεινασμένων και εμβρυακές μορφές άμεσης δημοκρατίας

Όμως υπάρχουν πολλά ακόμη. Με την αποσύνθεση της αστυνομίας και της εξουσίας των Αδελφών Μουσουλμάνων και άλλων ισλαμιστών, είναι η εξουσία του ίδιου του κράτους που αποσυντίθεται εκχωρώντας το έδαφός της στην άμεση δημοκρατία όπως ελπίζουν ορισμένοι ή στο χάος όπως φοβούνται άλλοι.

Σύμφωνα με τον Χανί Σουκραλλάχ, έναν απ’ τους πιο πολυδιαβασμένους δημοσιογράφους της χώρας, η Αίγυπτος μπαίνει σε μια νέα ιστορική τροχιά, με τον ίδιο τρόπο που έγινε μετά την ήττα του Ναπολέοντος κάτω απ’ τις πυραμίδες με τον Μοχάμεντ Άλη, ή τη στιγμή της ανεξαρτησίας με τον Νάσσερ. Με την αποσύνθεση της εξουσίας του κράτους και της θρησκείας, η εμφάνιση ισλαμιστικών πολιτοφυλακών φέρει μέσα της την πιθανότητα μιας εξέλιξης όπως στη Σομαλία με τις συμμορίες πολεμάρχων ή όπως κόντεψε να τεθεί η μετεπαναστατική Ρωσσία και η Κίνα τη στιγμή που είχαν βρεθεί αντιμέτωπες μ’ αυτόν τον πειρασμό. Όμως πιστεύει πιο βαθιά στην Αίγυπτο, στην υψηλή πολυχιλιετή κουλτούρα και ένα είδος άμεσης δημοκρατίας όπου ο λαός θα μπορέσει να πάρει το μέλλον του στα χέρια του.

Έχουμε δει στη Μαχάλλα ελ Κούμπρα ή στο Καφρ ελ Σείχ τον Φλεβάρη και τον Μάρτιο όμως επίσης σε ορισμένα χωριά, απόπειρες από τους διαδηλωτές να πάρουν τη δημοτική αρχή στα χέρια τους. Φαίνεται ότι οι εμπειρίες αυτές ήταν περισσότερο στιγμιαίες και συμβολικές, παρά διαρκείς και πραγματικές. Το ίδιο συνέβη και με τη λαϊκή αστυνομία στο Πορτ-Σάιδ και με τις φυλακές για τους ισλαμιστές. Όμως ο προσανατολισμός είναι δεδομένος, η ιδέα κερδίζει έδαφος. Ειδικά στον βαθμό που όλα ενώνονται στη βάση μιας λαϊκής διεκδίκησης που τίθεται απ’ την αφετηρία της επανάστασης, τη διεκδίκηση μιας δεύτερης επανάστασης που θα διώξει όλους τους μικρούς Μουμπάρακ σε κάθε επίπεδο της εξουσίας, του κράτους ή της οικονομίας.

Φυσικά η κοσμική αντιπολίτευση που έχει ανασυνταχθεί στο FSN, οι φιλελεύθεροι και ορισμένοι τροτσκιστές, ή ορισμένοι γνωστοί χρήστες του facebook, αντιτίθενται σ’ αυτές τις δυνάμεις της άμεσης δημοκρατίας που μοιάζει με χάος και δε συνεχίζουν να θέτουν το ζήτημα του αγώνα παρά μόνο μέσω του κράτους και των εκλογών ακόμη κι αν όλοι οι Αιγύπτιοι μπορούν να βεβαιώσουν ότι ειδικά οι εκλογές δεν έχουν τίποτα το δημοκρατικό, και η προσέλευση στις κάλπες βρεθεί σ’ ελεύθερη πτώση.

Όμως αυτό που είχε ιδιαίτερη σημασία στην “μάχη του λόφου”, είναι κάτι που γίνεται ολοένα και πιο ορατό στις διαδηλώσεις απ’ τον Δεκέμβρη του 2012 και τον Γενάρη του 2013 κι έπειτα, είναι αυτό που, όπως το έγραψε ένας μπλόγκερ (o BigPharaoh), δεν μπορούμε πια να μιλάμε για τη γενιά του facebook και τους διαδηλωτές της Ηλιοπόλεως (κυριλέ συνοικείας του Καΐρου). Η συνοικεία της Μοκαττάμ όπου διεξήχθη η πολιορκεία της έδρας των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι περικυκλωμένη από λαϊκές γειτονιές και παραγκουπόλεις, έτσι η επίσημη αντιπολίτευση με τα εξευγενισμένα μέλη του FSN δεν εμφανίστηκε καν για να ελέγξει τη λύσσα της εργατικής τάξης… Ένας απ’ τους σοσιαλιστές υποψηφίους της άκρας αριστεράς βρέθηκε με το χέρι σπασμένο όταν αποπειράθηκε να προστατεύσει ένα μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας απ’ τους διαδηλωτές, ενώ λαϊκές πολιτοφυλακές αυτοάμυνας είδαν για πρώτη φορά το φως του ηλίου, εκτός απ’ την πιο διαμεσολαβημένη απ’ τα μήντια, απ’ αυτές: το αιγυπτιακό μαύρο μπλοκ. […] Το ίδιο έγινε στην Αλεξάνδρεια, όπου αυτοί που λεηλάτησαν την έδρα των Αδελφών Μουσουλμάνων βγήκαν απ’ τις λαϊκές φτωχογειτονιές, τις ίδιες που οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι σαλαφιστές νομίζουν ότι ελέγχουν μέσω της διανομής τους ψωμιού και φυσικού αερίου. […] Είναι το ξεκίνημα της επανάστασης των πεινασμένων.

Η Αίγυπτος γνωρίζει πρακτικά μια τεράστια κρίση που έχει χτυπήσει τις φυάλες γκαζιού, το πετρέλαιο και το ψωμί, αγαθά που επιδοτούνταν καθώς αποτελούν τη βάση της ζωής των λαϊκών τάξεων.

Η χώρα εισάγει το 60% του πετρελαίου της, και το κράτος επιδοτεί κατά τα 2/3 της τιμής κατανάλωσης, δηλαδή περίπου 55 δισεκατομμύρια λίρες Αιγύπτου κάθε χρόνο. Επίσης, τα αποθέματα σε δολλάρια του αιγυπτιακού κράτους έχουν καταρρεύσει, κι έτσι δεν είναι πια σε θέση να πληρώσει για εισαγωγές πετρελαίου. Σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά του, το ΔΝΤ έχει απαιτήσει μια περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των πιο σημαντικών τομέων της αιγυπτιακής οικονομίας (που εν μέρει βρίσκεται ακόμα στα χέρια του κράτους, δηλαδή κυρίως του στρατού), και τη δραστική περικοπή των επιδοτήσεων στα προϊόντα βασικών αναγκών. Προς στιγμήν, πριν να περάσει η περικοπή των επιδοτήσεων, το κράτος έχει αυξήσει τους φόρους και μειώνει τη διανομή φυάλων γκαζιού και πετρελαίου, προκαλώντας σοβαρές ελλείψεις και άγριες αυξήσεις τιμών στην μαύρη αγορά που θίγει πολλαπλούς τομείς.

Μερικές φορές πρέπει να περιμένει κανείς στην ουρά για ώρες ή ακόμα και μια ολόκληρη μέρα προκειμένου να ανεφοδιαστεί με επιδοτούμενο πετρέλαιο. Πολλοί οδηγοί φορτηγών, λεωφορείων ή αγρότες με τα τρακτέρ τους, δεν μπορούν να βρουν τα κατάλληλα καύσιμα για την εργασία τους. Η μαύρη αγορά αναπτύσσεται. Ορισμένοι πιστεύουν ότι οι υπεύθυνοι και οι υπάλληλοι των βενζινάδικων τους εξαπατούν, χρεώνοντας περισσότερο για μικρότερες ποσότητες, ενώ σπρώχνουν ένα μέρος των αποθεμάτων τους στην μαύρη αγορά σε πιο ψηλές τιμές. Κατά συνέπεια, οι σημαντικές αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, οδηγούν σε αυξήσεις σε πολλά άλλα προϊόντα. Τα φρούτα και τα λαχανικά για παράδειγμα, των οποίων η τιμή έχει διπλασιαστεί ή και τριπλασιαστεί ενώ ταυτόχρονα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθούν στην αγορά.

Υπάρχουν ακόμα τα σχολικά λεωφορεία που, χωρίς πετρέλαιο, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την μεταφορά των μαθητών, πολλοί εκ των οποίων χάνουν το σχολείο, ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, κάτι που θέτει πολυάριθμα προβλήματα στους γονείς. Τέλος, πλησιάζει η περίοδος των εξετάσεων, όπου 18 εκατομμύρια μαθητές και φοιτητές θα πρέπει να μετακινηθούν σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα για τον κόσμο, είναι οι διαρκείς διακοπές ρεύματος, εξαιτίας του ότι τα εργοστάσια ρεύματος λειτουργούν με πετρέλαιο. Το υπουργείου πετρελαίου έχει ήδη απειλήσει το υπουργείου ηλεκτρισμού με διακοπή της παράδοσης καυσίμων εάν αυτό δεν του πληρώσει τα 50 δισεκατομμύρια που του χρωστάει. Το περασμένο καλοκαίρι είχε χαρακτηριστεί απ’ τις σημαντικές διακοπές ρεύματος στις λαϊκές γειτονιές (και όχι στων πλουσίων) σε μια στιγμή που η θερμοκρασία σκαρφάλωνε στα ύψη και είχαν ανάγκη τα ψυγεία τους ή τα κλιματιστικά τους. Αυτό προκάλεσε λαϊκές ταραχές και μια ευρεία άρνησης πληρωμής λογαριασμών. Τις τρείς τελευταίες εβδομάδες οι διακοπές εντάθηκαν.

Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό των αρτοποιών και του ψωμιού. Στην πράξη, τα δημόσια αρτοποιεία που παράγουν και πουλούν επιδοτούμενο ψωμί, τη βάση της διατροφής των φτωχών, δεν έχουν λάβει το μερίδιο του επιδοτούμενο πετρελαίου που τους αντιστοιχεί, κάτι που έχει δημιουργήσει διακοπές και ελλείψεις. Όμως φοβούνται επίσης αυτό που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση, τις κάρτες σίτισης για το επιδοτούμενο ψωμί που θα ξεκινήσουν να χρησιμοποιούνται σε δυο μήνες στο Πορτ-Σάιδ. Οι κάτοικοι εκεί δεν έχουν καμμιά διάθεση να εξυπηρετήσουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τη λαϊκή οργή. Ακόμα, την περασμένη εβδομάδα, απολύθηκε για δεύτερη φορά ο υπουργός τροφίμων, ξέσπασαν δεκάδες μικρές ταραχές, οδοφράγματα σε δρόμους και σιδηρόδρομο, επιθέσεις σε πρατήρια επιδοτούμενων καυσίμων, από τον βορρά ως τον νότο της χώρας, διεκδικώντας επιδοτούμενο πετρέλαιο.

Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί η σχεδιαζόμενη τεράστια αύξηση της φορολόγησης που πυροδότησε τη λαϊκή οργή τον Δεκέμβρη του 2012, αναγκάζοντας την κυβέρνηση προσωρινά να υποχωρήσει, για να επιστρέψει βέβαια σ’ αυτήν υπό την πίεση του ΔΝΤ. Ανήγγειλε έτσι αυτόν τον μήνα μια αύξηση 200% του φόρου στην μπύρα και 150% στο κρασί. Και φυσικά, έσπευσε να τον δικαιολογήσει με θρησκευτικούς λόγους. Την περασμένη Δευτέρα, ο υπουργός αεροσυγκοινωνιών ανακοίνωσε ότι θα απαγορευτεί το αλκοόλ στα αφορολόγητα καταστήματα των αεροδρομίων. Η κυβέρνηση από την πλευρά της, ανακοίνωσε ότι οι άδειες για τα πρατήρια αλκοόλ δε θα ανανεωθούν εύκολα και ότι θα καταργήσει την κατανάλωσή του στα Καϊρινά προάστια. Το ίδιο θα ακολουθήσει για τη λαϊκή συνοικεία του Καΐρου, με το 1 εκατομμύριο κατοίκους, δε θα έχει πάνω από ένα νόμιμο πρατήριο αλκοολούχων προϊόντων που θα πουλά τις τοπικές μπύρες Sakara, Meister, Rex και Stella, καθώς και ξένα οινοπνευματώδη. Όμως η Αίγυπτος απέχει μακράν απ’ το να γίνει φονταμενταλιστική, και είναι δεκάδες εκατομμύρια οι Αιγύπτιοι που πίνουν αλκοολούχα, κυρίως μπύρα. Ακόμα και οι πιστοί ισλαμιστές ή κόπτες χριστιανοί πίνουν κρυφά ή φανερά. Αυτό κάνει τα αποστακτήρια και την παρασκευή οινοπνευματωδών λιγότερο ή περισσότερο παράνομη, και σε οικογενειακό ή ευρύτερο επίπεδο να αυξάνεται. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην ανοιχτή απόρριψη του ισλαμισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών που αντιπροσωπεύει η πυρπόληση και η λεηλασία των γραφείων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όπως και να ‘χει, και η Γαλλική Επανάσταση ξεκίνησε με διαμαρτυρίες και ταραχές μπρος στις πύλες του Παρισιού για τους επιπλέον φόρους που επιβάλλονταν στο κρασί, ενώ κι ο Ένγκελς έγραφε στην εποχή του για τις ταραχές της μπύρας στη Βαυαρία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Αιγύπτιοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα παραπάνω απ’ όσα φτάνει η αστυνομία της σκέψης και της ηθικής της. Η συνολική αποτυχία της απαγόρευσης κυκλοφορίας στις πόλεις της διώρυγας του Σουέζ δείχνει ότι οι απώλειες της εξουσίας δεν μπορούν να κρυφτούν πια απ’ τον αιγυπτιακό λαό, μασκαρεμένες πίσω από οποιονδήποτε φονταμενταλισμό και τον σπρώχνουν προς αυτό που λένε οι ίδιοι “πολιτική ανυπακοή”, αυτό που λέμε συνήθως “γενική απεργία”, καθώς η άρνηση πληρωμής των φόρων, των λογαριασμών ρεύματων, η άρνηση υπακοής στις εξουσίες του κράτους αναμειγνύεται με την άρνηση υπακοής στα αφεντικά και τον πολλαπλασιασμό των απεργιών όπου συναντιώνται εργάτες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, ιατροί, μαγαζάτορες και τεχνίτες στην αναζήτηση μιας δικής τους άμεσης διαχείρισης. Η μετατόπιση του κεντρικού πυρήνα της επανάστασης από τα πολιτικά ζητήματα στα οικονομικά ζητήματα, η προοδευτική ανάληψη της πρωτοβουλίας από τα πιο φτωχά στρώματα, δεν είναι παρά ένας προοδευτικός μετασχηματισμός της δημοκρατικής επανάστασης σε κοινωνική επανάσταση, της αναζήτησης όχι απλά για μια πιο άμεση δημοκρατική πολιτική αλλά επίσης για μια δημοκρατική οικονομία που θέτει υπό αμφισβήτηση την ιδιωτική ιδιοκτησία.

Η αιγυπτιακή επανάσταση μόλις άρχισε.

Jacques Chastaing, 25 Μαρτίου 2013

Σημειώσεις: Στις 22 Μαρτίου χιλιάδες διαδηλωτές πολιόρκησαν τα γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στο Κάιρο, η αστυνομία από κοινού με πολιτοφυλακές των Α.Μ. αντεπιτέθηκαν τραυματίζοντας περίπου 200 άτομα. Σε αντίθεση με προηγούμενες διαδηλώσεις, η αντιβία των διαδηλωτών ήταν παραδειγματική οδηγώντας σε πολύωρες συγκρούσεις, που οδήγησαν σε πυρπολήσεις και καταστροφές γραφείων της Μ.Α. σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ στο Σουέζ η αστυνομία εκδιώχθηκε ξανά από την πόλη και μαθητές σχολείων με τους καθηγητές τους ανάλαβαν την κυκλοφορία και τη διανομή αγαθών στην πόλη, μέχρι την ανακατάληψή της από τον στρατό.

Πηγή: http://juralib.noblogs.org/2013/03/26/egypte-la-peur-et-linitiative-changent-de-camp-quelques-lecons-quon-peut-tirer-des-affrontements-du-22-mars-et-comment-la-revolution-a-encore-franchi-une-etape/

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο Port Said – InfoAut, 27/2/2013

Μια άνευ προηγουμένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται στην πόλη του Πορτ Σάιδ: Μια τέλεια αυτοδιεύθυνση, μια άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία. Μια πραγματικότητα την οποία οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή -οι εργάτες- επιθυμούν να αναπαράξουν και σ’ άλλες πόλεις.

Το Πορτ Σάιδ έχει περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια του λαού. Στην είσοδο της πόλης, εκεί που πρηγουμένως υπήρχε ένα μπλόκο της αστυνομίας, τώρα οι κάτοικοι έχουν οργανώσει ένα δικό τους σημείο ελέγχου, αποτελούμενο κυρίως από απεργούς εργάτες, που ονομάζουν τους εαυτούς τους “λαϊκή αστυνομία”. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την κίνηση: δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι, παρά μόνο νέοι, εργάτες, φοιτητές, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους.

Πολιτική ανυπακοή: αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη πλέον είναι μια απόλυτη άρνηση της εξουσίας του Μόρσι σε κάθε της μορφή, είτε πρόκειται για το κυνήγι της αστυνομίας, για την άρνηση της εργασίας ή ολόκληρου του γραφειοκρατικού συστήματος. Όσον αφορά τον παράγοντα “ασφάλεια”, με την αυτοδιεύθυνση, οι δρόμοι έχουν γίνει πλέον πιο ασφαλείς από ποτέ. Η αστυνομία -μετά τις διαδηλώσεις στις πλατείες και τη λαϊκή οργή που ακολούθησε τις 21 καταδίκες εις θάνατον για τη σφαγή στο γήπεδο του Πορτ Σάιδ, και τα 40 θύματα των συγκρούσεων που ακολούθησαν- την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να δεχθεί να εγκαταλήψει την πόλη, αφήνοντάς την στα χέρια του λαού της. Η κυβέρνηση Μόρσι δέχθηκε να καταστήσει την αστυνομία υπόλογη για τις αναντίρρητες εικόνες στα βίντεο που έδειχναν αστυνομικούς του καθεστώτος να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, όμως επίσης επειδή κατάλαβε ότι μια πόλη όσο μένει μόνη της δεν μπορεί να αυτοδιευθυνθεί και ότι το Πορτ Σάιδ μπορεί να εξαναγκαστεί να ζητήσει την παρέμβαση της κυβέρνησης ξανά, προκειμένου να περιορίσει την αναταραχή. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δείχνει ότι μια πόλη απαλλαγμένη από τις “δυνάμεις της τάξης” είναι πιο ασφαλής και ζει καλύτερα.

Υπάρχει εδώ μια σιωπηλή συμφωνία που επιτρέπει στον στρατό (που απολαμβάνει περισσότερο σεβασμό ανάμεσα στον λαό και που αποτελείται παραδοσιακά από λιγότερο πιστούς στο καθεστώς άνδρες, απ’ ότι η αστυνομία, και πιο ανεξάρτητους απ’ την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες) να παραβρίσκεται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, ωστόσο δίχως δυνατότητα παρέμβασης.

Έτσι, η πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: Άοπλοι στρατιώτες επιτηρούν χώρους όπως το δικαστήριο και το εξαιρετικής σημασίας λιμάνι (προς το παρόν σε απεργία), και η “λαϊκή αστυνομία” ασχολείται με την ασφάλεια στους δρόμους της πόλης. Η άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία έχει οδηγήσει στην πράξη στην άρνηση πληρωμής φόρων και λογαριασμών, καθώς επίσης και στην άρνηση κάθε επικοινωνίας με τους κρατικούς φορείς, κεντρικούς είτε τοπικούς.

Το κλείσιμο των κρατικών φορέων και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, καθιστούν την εμπειρία του Πορτ Σάιδ μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου και ένα πείραμα ενός νέου τρόπου ζωής, παραγωγής, ύπαρξης.

Με τα εργοστάσια κλειστά, το εμπορικό λιμάνι μπλοκαρισμένο, παράγει κανείς ό,τι χρειάζεται και μόνο οι απαραίτητες υπηρεσίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Παράγεται ψωμί, τρόφιμα, μένουν ανοιχτά νοσοκομεία και φαρμακεία. Σε κάθε εργοστάσιο, είναι οι εργάτες τώρα που τους ζητείται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την παραγωγή ή όχι, και η γενική απάντηση προς το παρόν είναι το ΟΧΙ. Πρώτα δικαιοσύνη, πρώτα ολοκλήρωση της επανάστασης και μετά, αν μη τί άλλο, θα δούμε για την παραγωγή.

Μια νέα μορφή αυτοοργάνωσης δοκιμάζεται ακόμη στα σχολεία. Αυτά, παραμένουν ανοιχτά αλλά οι ίδιες οι οικογένειες του Πορτ Σάιδ αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία του κράτους. Υπάρχουν λαϊκές επιτροπές που προσπαθούν να οργανώσουν τις ώρες αυτές λαϊκά σχολεία στην κεντρική πλατεία, που έχουν μετονομάσει σε πλατεία Ταχρίρ του Πορτ Σάιδ, και όπου, στη θέση της διδακτέας ύλης προτείνουν συζητήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και της αξίες της αιγυπτιακής επανάστασης.

Μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει αδύνατη. Ακόμα και απ’ τις σελίδες αυτού του σάιτ έχουμε δει την εμπειρία του Πορτ Σάιδ με διαφορετική οπτική στο παρελθόν. Αλλά μετά την καταδίκη σε θάνατο των 21 κατηγορουμένων για τη σφαγή στο στάδιο, μια νέα λαϊκή συνείδηση ανέκυψε στην πόλη αυτή, που στο παρελθόν ήταν βαθιά συντηρητική. Στην πραγματικότητα, οι καταδικασμένοι είναι 21 νέοι, κυρίως φοιτητές, ενώ η ευθύνη για τη σφαγή πρέπει να αναζητηθεί στους πολιτικούς κύκλους. Η ποινή μοιάζει να σκοπεύει απλά να ξεγελάσει αυτούς που ζητούν δικαιοσύνη για τα θύματα της σφαγής. Κανένας απ’ τους κατηγορούμενους δεν προέρχεται απ’ τους κύκλους της αστυνομίας ή του κράτους ή των μυστικών υπηρεσιών. Το Πορτ Σάιδ το έχει καταλάβει αυτό, και μόλις ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ξέσπασε σε ταραχές που οδήγησαν στον θάνατο 40 διαδηλωτών, κάποιων απ’ αυτούς στη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων απ’ την καταστολή των ταραχών στην πλατεία. Από κει κι έπειτα ξεκίνησε η απεργία και η πολιτική ανυπακοή.

Μια πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι, προτού την αντικρύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Η οργή, αρχικά γεννημένη από μια επιθυμία για δικαιοσύνη με αφορμή τις θανατικές καταδίκες και τους 40 επιπλέον νεκρούς, στη συνέχεια πολιτικοποιήθηκε. Με πρωταγωνιστές τους εργάτες, η ανάπτυξη της συνείδησης του πληθυσμού του Πορτ Σάιδ μετέτρεψε τις διαμαρτυρίες σε έναν αγώνα χωρίς προηγούμενο που έχει κάνει το καθεστώς του Μόρσι να τρέμει. Έναν αγώνα που, εάν πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις, πιθανόν να γονατίσει το καθεστώς.

Τώρα, κανείς δεν μιλάει πια όπως πριν μια βδομάδα, για ανάγκη τιμωρίας των κατοίκων του Πορτ Σάιδ για τα εγκλήματα (στο γήπεδο) τα οποία διέπραξε το καθεστώς κι όχι αυτό. Τώρα όλοι μιλούν για ανάγκη δικαιοσύνης για όλους τους μάρτυρες της επανάστασης, τώρα όλοι φωνάζουν για την πτώση του καθεστώτος.

Τη Δευτέρα μια μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Πορτ Σάιδ, από το ανεξάρτητο συνδικάτο των εργαζομένων, τους φοιτητές, το επαναστατικό κίνημα. Πολλοί βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, πολλοί ήρθαν απ’ το Κάιρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και στην πόλη που μάχονται. Μια μεγάλη πορεία πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Την ίδια στιγμή, άλλες αιγυπτιακές πόλεις κήρυξαν τοπικές απεργίες: Στη Μαχάλλα, την Μανσούρα, το Σουέζ οι εργάτες των περισσότερων εργοστασίων σταμάτησαν να δουλεύουν αυτή τη βδομάδα. Με τον ίδιο τρόπο, κατά εκατοντάδες κατέβηκαν στις πλατείες, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα, από σχολεία και πανεπιστήμια που έχουν και τα ίδια κατέβει σε απεργία. Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν ήδη ξεκινήσει απεργία επ’ αόριστον, προκειμένου να γενικευθεί ο αγώνας, όπως συνέβη και στο Πορτ Σάιδ.

Είναι άγνωστο πώς αυτή η εμπειρία, που έχει ονομαστεί η “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα” μπορεί να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένας αγώνας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια στιγμή που η κεντρική εξουσία μπορεί να αρχίσει να αποσυνδέει το ρεύμα και το ηλεκτρικό, κάτι που προς στιγμήν, δεν έχει ακόμη γίνει μόνο και μόνο γιατί έχει να διαχειριστεί τώρα το πολύ πιο φλέγον ζήτημα των οργισμένων ταραχών. Επιπλέον, η συνέχιση ή όχι της απεργίας, επαφίεται στη δυνατότητα αυτή να γενικευθεί και να αναπαραχθεί και σε άλλες πόλεις.

Αρχικά οι κάτοικοι του Πορτ Σάιδ ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την απεργία ως τις 9 Μαρτίου -ημερομηνία του εφετείου των 21- ωστόσο, απ’ τη στιγμή που βγήκαν μπροστά οι εργάτες, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, και σίγουρα πλούσιο σε δυνατότητες. Οι δυσκολίες αυτή τη στιγμή μπορεί να φαίνονται πολλές, όμως η συνειδητοποίηση του λαού (όχι μόνο των εργαζομένων), οι πρακτικές άρνησης του κράτους, η αυτοοργάνωση, όλα αυτά τα εργαλεία μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στον αγώνα.

Η ανταποκρίτρια του Infoaut στην Μέση Ανατολή

Πηγή: http://www.infoaut.org/index.php/blog/conflitti-globali/item/7001-egitto-lautogestione-di-port-said-e-le-lotte-operaie 

***

Παλιότερες δημοσιεύσεις για τους αγώνες στην Αίγυπτο:

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011

Γράμμα απ’ τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στα οδοφράγματα της πλ. Ταχρίρ, της Αλεξάνδρειας, του Σουέζ, Αίγυπτος 4/12/2011

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

 

“Αν η επανάσταση αποτύχει, η ζωή μου όπως κι ολόκληρης της γενιάς μου θα είναι πια κενή νοήματος αφού όλα όσα έχουμε ονειρευτεί κι έχουμε πιστέψει θα είναι απλά χίμαιρες” – Ομάρ Αζίζ

Στις 17 Φλεβάρη 2013, το Συντονιστικό των Τοπικών Επιτροπών της Συριακής επανάστασης ανήγγειλε ότι ο Ομάρ Αζίζ, συγγραφέας, οικονομολόγος και παλιός αναρχικός αντικαθεστωτικός, πέθανε από έμφραγμα μετά από βασανιστήρια στις φυλακές της πόλης Άδρα, όπου τον είχαν απαγάγει πράκτορες της πολεμικής αεροπορίας. Ο Ομάρ Αζίζ δεν φορούσε μάσκα V for Vendetta, ούτε μαύρα ρούχα και κουκούλα, δεν γύριζε στα κανάλια για συνεντεύξεις, ούτε είχε εμφανιστεί στα ΜΜΕ, εκτός από τη σύλληψή του. Δεν ήταν της γενιάς του facebook, αλλά 63 ετών, δεν έφυγε όπως τόσοι ακτιβιστές όταν ήρθαν τα σκούρα για τις ΗΠΑ ή αλλού, αλλά αντίθετα κατέβηκε στους δρόμους για να πάρει μέρος στην εξέγερση. Δεν κράτησε αποστάσεις ούτε έγλυψε το καθεστώς όπως τόσοι “επαναστάτες” πίσω από γεωπολιτικά κι αντιιμπεριαλιστικά προσχήματα. Όταν οι κοσμικοί και προοδευτικοί διανοούμενοι κουνούσαν το δάχτυλο στους διαδηλωτές που έβλεπαν απ’ την τηλεόραση να βγαίνουν απ’ τα τζαμιά, ο Αζίζ και οι σύντροφοί του έφτιαχναν το πρώτο τοπικό συμβούλιο στην Μπαρζέχ της Δαμασκού. Τα τοπικά συμβούλια που αποκρυσταλλώνει και προωθεί ο Αζίζ στη Συρία του 2011, τα ξαναπιάνει απ’ τα γραπτά της Ρόζας Λούξεμπουργκ, χωρίς το δασκαλίστικο ύφος της αραβικής αριστεράς, η σήψη της οποίας επιταχύνθηκε μπρος στην εξέγερση. Ο Αζίζ και οι σύντροφοί του γυρίζουν στη Δούμα, τη Ζαμπαντάνη, τη Χαράστα και δίνουν ζωή στην ιδέα των συμβουλίων μέσα στην καταστροφή. Ο Ομάρ Αζίζ χρησιμοποιεί πάντα τη λέξη “άνθρωποι” και όχι “λαός” που βρίσκει ότι ανήκει και βολεύει στην κάθε εξουσία. Έγραψε για την αναγκαιότητα μη-ιεραρχικών συμβουλίων βάσης, ξανάφερε στην κουβέντα την επανάσταση στην καθημερινή ζωή και τον κίνδυνο της στρατιωτικοποίησης, τη στιγμή που η εξέγερση στη Συρία βρισκόταν ακόμη στο επίπεδο των διαδηλώσεων, και είδε με τα μάτια του την ιδέα αυτή να γίνεται πράξη στις εμπόλεμες γειτονιές όλων των συριακών πόλεων. Όπως το έθεσε ο ίδιος: “Δε σταθήκαμε κατώτεροι των εργατών της Παρισινής Κομμούνας: αυτοί άντεξαν 70 μέρες, εμείς κρατάμε εδώ κι ενάμισυ χρόνο και συνεχίζουμε…”

Καταστατικές αρχές των τοπικών συμβουλίων στη Συρία – 2011

Κείμενο προς συζήτηση για τα τοπικά συμβούλια στη Συρία, του Ομάρ Αζίζ

Πρόλογος: Ο χρόνος της εξουσίας και ο χρόνος της επανάστασης

Η επανάσταση είναι ένα εξαιρετικό γεγονός που αλλάζει την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών. Είναι μια ρήξη στον χρόνο και τον χώρο ταυτόχρονα, στην οποία οι άνθρωποι ζουν μεταξύ δύο χρόνων, του χρόνου της εξουσίας και του χρόνου της επανάστασης. Η επανάσταση φέρνει την κοινωνία σε μια νέα εποχή όπου συναντά την απελευθέρωση του χρόνου της.

Η επανάσταση στη Συρία ξεκίνησε οκτώ μήνες νωρίτερα και έχει ακόμη πολύ χρόνο μπροστά της, στον αγώνα να αποκαθηλώσει το καθεστώς και να ανοίξει νέους χώρους για τη ζωή. Ως τώρα, οι τρέχουσες διαδηλώσεις στάθηκαν ικανές να σπάσουν την απόλυτη κυριαρχία της εξουσίας στους δρόμους. Η γεωγραφία της εξουσίας είναι κατακερματισμένη από το ένα σημείο στο άλλο και απ’ την μια μέρα στην άλλη, κι απ’ την μια ώρα στην άλλη μέσα στην ίδια μέρα. Οι συνεχόμενες διαδηλώσεις επίσης παρήγαγαν ένα εθνικό συμβούλιο που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα από κινητοποιήσεις, οργανώσεις και πολιτικά κόμματα, που αντιπροσωπεύουν αξιοπρεπώς μια εναλλακτική αντι-εξουσία σε αραβικό και διεθνές επίπεδο, και αναλαμβάνουν την προστασία του συριακού λαού απ’ τους φόνους και την αγριότητα του καθεστώτος.

Ωστόσο, το επαναστατικό κίνημα αυτό παρέμεινε αποστασιοποιημένο απ’ τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων και δεν κατάφερε να αναμειχθεί με την καθημερινή ζωή τους. Έπεσε στην παλιά παγίδα του “καταμερισμού της εργασίας” μεταξύ επαναστατικής δραστηριότητας και καθημερινής ζωής. Αυτό σημαίνει ότι οι κοινωνικές σχέσεις στη Συρία υφίστανται μια αλληλοεπικάλυψη, καθώς ο χρόνος της εξουσίας καταφέρνει ακόμα να απλώνεται πάνω απ’ τις καθημερινές δραστηριότητες ενάντια στον χρόνο της επανάστασης, που είναι αυτός στον οποίο οι ακτιβιστές προσπαθούν να ρίξουν το καθεστώς. Η αλληλοεπικάλυψη αυτή είναι επικίνδυνη, καθώς οι επαναστάσεις από τη φύση τους βασίζονται πάνω στην ταύτιση των γραμμών της ζωής των ανθρώπων και της επαναστατικής τους δραστηριότητας.

Ο ένας μεγάλος κίνδυνος της επερχόμενης περιόδου είναι ο φόβος να κινηθούμε, ο άλλος η κούραση των ανθρώπων απ’ τον συνεχόμενο αντίκτυπο της επανάστασης στις ζωές τους και στις οικογένειές τους. Επίσης, ο κίνδυνος της αυξανόμενης χρήσης των όπλων στη δίνη της οποίας μπορεί να παγιδευτεί η επανάσταση.

Ακολούθως, όσο η κοινωνικές σχέσεις της εξουσίας μένουν αλώβητες στην προσπάθεια των ανθρώπων να κρατήσουν διαχωρισμένο τον χρόνο της εξουσίας και τον χρόνο της επανάστασης, η επανάσταση δε θα μπορεί να δημιουργήσει μια νικηφόρο ατμόσφαιρα. Θα πρέπει να κρατήσουμε στην μνήμη μας ότι οι πιο γόνιμες μάχες που δώσαμε τους τελευταίους μήνες ήταν οι αποκεντρωτικές, ιδιαίτερα στους τομείς της ιατρικής περίθαλψης και της υποστήριξης συλληφθέντων, πρωτοβουλίες που τώρα χρειάζεται να εμπλουτίσουμε, περιλαμβάνοντας ευρύτερους χώρους της ζωής. Η επανάσταση στην καθημερινή ζωή είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τη συνέχιση της επανάστασης ως την νίκη. Είναι απαραίτητη μια ρευστή κοινωνική δικτύωση βάσει της δραστηριοποίησης των συνάψεων μεταξύ της επανάστασης και της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Και αυτή μπορεί να προκύψει από τα “τοπικά συμβούλια”.

Ο πρόλογος αυτός και το κείμενο που ακολουθεί προς συζήτηση, στοχεύουν στην ανίχνευση της δυνατότητας σχηματισμού τοπικών συμβουλίων, που θα απαρτίζονται από μέλη με διαφορετικές κουλτούρες και που θα ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αλλά που θα εργαστούν από κοινού για να πετύχουν τα κάτωθι:

* Την υποστήριξη των ανθρώπων στο να οργανώσουν τις ζωές τους ανεξάρτητα από τους θεσμούς και τα όργανα του κράτους

* Τη δημιουργία χώρων όπου θα μπορεί να οργανωθεί η συλλογική αλληλεγγύη πάνω σε πολιτικά ζητήματα, σε σύνδεση με τις καθημερινές ζωές των ανθρώπων

* Την επέκταση της κοινωνικής επανάστασης σε επίπεδο συνοικείας και την ενοποίηση των σχημάτων αλληλεγγύης

* Τα ζητήματα πυρηνικού ενδιαφέροντος των τοπικών συμβουλίων είναι τα εξής: επικοινωνία με τον κόσμο, δημιουργία άμεσων σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων

* Παροχή υποστήριξης και βοήθειας σε όσους φτάνουν σε μια νέα περιοχή ή σε όσους φεύγουν [1]

* Οικονομική στήριξη στις οικογένειες των συλληφθέντων

* Ηθική-συναισθηματική στήριξη στις πληγείσες οικογένειες και διασφάλιση της παροχής προμηθειών

Πέρασε πολύς καιρός που οι άνθρωποι ξοδεύουν τη ζωή τους ψάχνοντας για ένα ασφαλέστερο μέρος να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους. Επίσης, πολύς καιρός που προσπαθούν όλη μέρα να μάθουν πού βρίσκονται οι αγνοούμενοί τους, ή αυτοί για κάποιον τρόπο να αποδράσουν, βασιζόμενοι σε συγγενείς ή στη γνώση του μέρους όπου οδηγούνται. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων είναι η απόδραση απ’ αυτήν την αθλιότητα, που υποπίπτει στον χρόνο της εξουσίας, μέσω ενός πλήθους μοναδικών κοινοτικών πρωτοβουλιών. Αυτό σημαίνει ότι τα συμβούλια αναλαμβάνουν τουλάχιστον:

1. Την εύρεση ασφαλών σπιτιών και την παροχή προμηθειών για τα άτομα και τις οικογένειές τους που έρχονται στην περιοχή όπου υπάρχει συμβούλιο, σε συνεργασία με το συμβούλιο της περιοχής απ’ όπου έφυγαν.

2. Την οργάνωση αρχείων δεδομένων για τους συλληφθέντες και τους φυλακισμένους, και την ενημέρωση των σχετικών φορέων της επανάστασης, και επικοινωνία με τις νομικές οργανώσεις και τις οικογένειες προκειμένου να παρακολουθούν την κατάσταση των δικών τους που βρίσκονται κρατούμενοι.

3. Την οργάνωση αρχείων για τις πληγείσες οικογένειες και την εξασφάλιση των δαπανών μέσω της οικονομικής υποστήριξης του κόσμου, και των “περιφερειακών ταμείων της επανάστασης”.

Αυτές οι δράσεις χρειάζεται να οργανωθούν και να επικοινωνηθούν οι πληροφορίες και η γνώση της οργάνωσής των καθηκόντων τους, ωστόσο δεν είναι σε καμμία περίπτωση αδύνατον να αναληφθούν. Η επανάσταση δημιούργησε μια γενιά ειδικών στην οργάνωση των διαδηλώσεων και των απεργιών και των διαμαρτυριών, μπορεί να ωθήσει τις έμφυτες ικανότητες των ανθρώπων πέρα απ’ τα επίπεδα ειδικών της διοίκησης. Μια τέτοια ευθύνη δεν μπορεί να περιορίζεται στον κύκλο συγγενών και φίλων (ή τουλάχιστον θα πρέπει να ξεπεράσει πλέον αυτό το πρώιμο στάδιο) και δε θα πρέπει με κανέναν τρόπο να περιορίζεται. Οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο και εξάσκηση στην επαφή και την πιο αποτελεσματική κοινωνική δράση ώστε να κινούνται πιο άνετα από την κρατική ασφάλεια.

Η ελεύθερη ανταλλαγή μεταξύ των ανθρώπων δημιουργεί η ίδια τη συμμετοχή

* Παρέχει ένα πεδίο για συζήτηση, ανταλλαγή ιδεών και αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα της ζωής

* Παράγει οριζόντιους δεσμούς μεταξύ των τοπικών συμβουλίων μιας γεωγραφικής περιοχής με μια άλλη, που επεκτείνονται ώστε να καλύψουν την αλληλεξάρτηση μεταξύ όλων των περιοχών.

Η επανάσταση μεταμορφώνει τις προοπτικές της ζωής μόλις διαφανεί η βεβαιότητα επικράτησης της ελευθερίας και ενός εφικτού διαφορετικού μέλλοντος, και μετά την ανακάλυψη ότι αυτό διαμορφώνεται από τις ικανότητες και τις καινοτομίες και την επινοητικότητα των ανθρώπων που διαφέρουν από την μοναδική παθητική μοίρα της υποταγής που τους επιφύλασε μισός αιώνας δεσποτισμού, ενώ οι ίδιοι ανοίγουν ποικιλόμορφες προοπτικές συμμετοχής στον κοινωνικό πλούτο. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων εδώ έγκειται στην ενεργοποίηση αυτής της συνεργασίας, και στο μπόλιασμα μ’ αυτήν, όλων των κοινωνικών χώρων που ζουν τώρα κάτω απ’ το ακλόνητο πρόσωπο της εξουσίας, πχ:

1. Στην ενθάρρυνση των ανθρώπων να συζητούν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής τους (σχετικά με την εργασία και τις απαιτήσεις της ζωής κλπ), την κυκλοφορία των ιδεών και την έμπρακτη απόπειρα επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων.

2. Στην επεξεργασία των ζητημάτων όπου απαιτούνται λύσεις που ξεπερνούν την τοπική κοινότητα, όπως το οικονομικό, ή η υποστήριξη δράσεων από άλλες περιοχές.

Το θέμα της γης: να την ανακαλύψουμε εκ νέου μαζί

* Υπεράσπιση του εδάφους της κοινότητας οπουδήποτε το κράτος επιχειρήσει να επέμβει ή κατέχει ήδη. Η αρπαγή της καλύτερης γης σε αστικές και αγροτικές περιοχές και η εκτόπιση των τοπικών πληθυσμών της Συρίας υπήρξε το θεμέλιο της πολιτικής κυριαρχίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης, που υιοθέτησε το καθεστώς. Αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ζωνών κατοικιών “ασφαλών” για τους αστυνομικούς ή στρατιωτικούς, και επαναλήφθηκε όσον αφορά την οικοδόμηση των εμπορικών κέντρων των πλουσίων και των εμπορικών ζωνών κατανάλωσης. Το επαναστατικό κίνημα που έχουμε μπροστά μας στις αγροτικές και στις αστικές περιοχές είναι μία απ’ τις όψεις της αντίστασης των ανθρώπων στην πολιτική της αρπαγής γαιών, της αποκοπής τους απ’ τη γη τους και της περιθωριοποίησής τους. Ο ρόλος των τοπικών συμβουλίων θα είναι η άμεση υπεράσπιση της γης που κατέχει η εξουσία με οποιοδήποτε πρόσχημα.

Είναι απαραίτητο να αναληφθούν τα παρακάτω καθήκοντα:

* Μια γρήγορη έρευνα των περιουσιακών υποθέσεων που κινήθηκαν δικαστικά και των σχετικών αποφάσεων.

* Η επικοινωνία με δίκτυα νομικής υποστήριξης της επανάστασης και το ξεκίνημα νέων δικών για να αμφισβητηθούν νομικά οι αρπαγές γης και να ακυρωθούν οι σχεδιαζόμενες.

* Να γίνει η υπεράσπιση της γης και της προσωπικής ιδιοκτησίας των πληγέντων ζήτημα των μαζών.

Η Δημιουργία των τοπικών συμβουλίων:

* Η δημιουργία τοπικών συμβουλίων είναι κτήμα της κινητοποίησης σε κάθε περιοχή, που σημαίνει ότι θα είναι δύσκολο να σχηματιστούν σε περιοχές που υπόκεινται σε έντονη παρουσία των δυνάμεων ασφαλείας και ευκολότερο σε περιοχές όπου το επαναστατικό κίνημα είναι ισχυρό.

* Η επιτυχία του έργου του συμβουλίου στον τόπο του βαδίζει σε συμφωνία με τις ανάγκες και τις συνθήκες των ανθρώπων και με το πώς αυτοί αλληλεπιδρούν μαζί του.

* Η επιτυχία που απολαμβάνει το κάθε συμβούλιο είναι επιτυχία των εμπειριών άλλων συμβουλίων και επεκτείνει την επιτυχία όλων τους.

* Η δημιουργία συμβουλίων δεν είναι εύκολο έργο, αλλά αποτελεί τη βάση για τη συνέχιση της επανάστασης. Η δυσκολία δεν βρίσκεται μόνο στην ασφυκτική πίεση των δυνάμεων ασφαλείας, τις απαγωγές και τις επιθέσεις, αλλά στη δημιουργία ζωών και σχέσεων ολότελα νέων και ανοίκειων. Πρέπει να βρούμε τη συνταγή για μια εναλλακτική εξουσία, ο ρόλος της οποίας θα είναι να στηρίζει και να αναπτύσσει τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα ήδη, και να εντείνει την οργανωτική εμπειρία των διαφόρων τομέων.

* Το εγχείρημα των τοπικών συμβουλίων μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή αρχικά εκεί όπου βρίσκονται οι πιο ικανές συνθήκες. Τα μέρη αυτά θα παίξουν έναν πιλοτικό ρόλο για τη δημιουργία συμβουλίων σε άλλες περιοχές, όπου οι συνθήκες είναι πιο δυσχερείς.

* Εξαιτίας της έλλειψης εκλογικής πρακτικής τα υπάρχοντα τοπικά συμβούλια μπορούν να απαρτίζονται από άτομα γνωστά στις κοινότητες που εμπνέουν σεβασμό και που έχουν κάποια ειδικότητα σε κοινωνικούς, ρυθμιστικούς και τεχνολογικούς τομείς και που έχουν τη δυνατότητα και επιθυμούν να εργαστούν εθελοντικά.

* Η τοπική λειτουργία του συμβουλίου διεξάγεται σε συμφωνία με τις προτεραιότητες της περιοχής του και συνενώνει: μέλη του τοπικού συμβουλίου, ακτιβιστές της ευρύτερης περιοχής, εθελοντές ακτιβιστές εκτός της περιοχής που όμως έχουν ειδικές γνώσεις πάνω στις δράσεις που θα αναληφθούν.

Ο Ρόλος του Εθνικού Συμβουλίου

Το συμβούλιο αυτό έχει έναν κεντρικό ρόλο για τους εξής λόγους:

* Για την νομιμοποίηση του εγχειρήματος: η προσαρμογή σε εθνικό επίπεδο της ιδέας των τοπικών συμβουλίων στοχεύει στην αναγκαία νομιμοποίηση της γενίκευσής τους και της αποδοχής τους από τους ακτιβιστές κάθε περιοχής

* Τη χρηματοδότηση: η χρηματοδότηση της συριακής επανάστασης είναι ένα απ’ τα καθήκοντα που πρέπει να αναληφθούν προκειμένου να επιτραπεί η μέγιστη δυνατή ευελιξία των συμβουλίων ώστε να καλυφθούν τα πολεμοφόδια και όλα τα άλλα έξοδα και οι δαπάνες που ενδεχομένως να μην μπορεί να καλύπτει σε κάθε φάση ένα τοπικό συμβούλιο από μόνο του.

* Τη διευκόλυνση του συντονισμού μεταξύ διαφορετικών περιοχών και την άνοδο του επιπέδου οργάνωσης στα πλαίσια που κάθε περιοχή και κάθε άνθρωπος θα εξακολουθήσει να λαμβάνει πρωτοβουλίες σε συμφωνία με την έννοια της ρευστότητας. Η αυτονομία στη δράση, είναι που παρέχει αναμφισβήτητα την μέγιστη ρευστότητα στο κίνημα, που συχνά ζημιώνεται απ’ την απουσία καλυμμένων φιλικών χώρων. Και ο ρόλος του εθνικού συμβουλίου εδώ θα είναι πρωταρχικά να βρίσκει κοινά εδάφη και να συντονίζει την αλληλεξάρτηση μεταξύ διαφορετικών περιοχών.

 

 ***

Παλιότερες δημοσιεύσεις σχετικά με την εξέγερση στη Συρία:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

 

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί που θα θέλανε την επαναφορά της θανατικής ποινής”
-Ρ. Τ. Ερντογάν, ως απάντηση στην απεργία πείνας 700 κούρδων φυλακισμένων

Πρώτη σημείωση για το τέλος του διαλόγου, 16/11/2012

Στον ευρωπαϊκό Νότο, η “Ευρωπαϊκή Μέρα Δράσης και Αλληλεγγύης ενάντια στη Λιτότητα” (14 Νοέμβρη) γρήγορα εξατμίστηκε σε ταραχές, δηλαδή κατά κανόνα απρόκλητες επιθέσεις των μπάτσων ενάντια σε διαδηλωτές, που ορισμένες φορές συναντούν κάποια πραγματική βία ως απάντηση. Η βία αυτή όσο δεν καταφέρνει να “νικά” -και είναι πλέον σαφές πως δεν είναι εφικτό να νικήσει σε επίπεδο μετωπικής στρατιωτικής αντιπαράθεσης απέναντι σ’ έναν αντίπαλο ανώτερο στο πεδίο αυτό- θα έχει και αρνητικές παρενέργειες (η αντιπαράθεση Ισραήλ-Γάζας είναι διδακτική ως προς αυτό) στο εσωτερικό του κινήματος (μπορεί κανείς απλά να ρίξει μια ματιά στο παράδοξο όσο και συχνό θέαμα διαδηλωτών να σκούζουν ότι δεν είναι οι ίδιοι βίαιοι την ίδια στιγμή που πλακώνονται από δεκάδες μπάτσους καυλωμένους για διανομή του κρατικού μονοπωλίου της βίας). Ως προς το απεργιακό σκέλος και το πραγματικό ή συμβολικό “μπλοκάρισμα της οικονομίας”, εκτός της Ισπανίας (όπου η συμμετοχή υπολογίζεται απ’ τα συνδικάτα στο 70%, με ολοκληρωτική παράλυση των αερομεταφορών και κάποιων άλλων κλάδων για 24 ώρες), λιγότερο επηρεάστηκε η οικονομία στην Πορτογαλία, την Ιταλία και μηδαμινά στην Ελλάδα, όπου η τρίωρη στάση εργασίας κηρύχθηκε μάλλον για τυπικούς λόγους (Οι 4 αυτές χώρες υποτίθεται συμμετείχαν στην καλεσμένη απ’ την ETUC γενική απεργία…).

Αν και είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται ένας παρόμοιος διεθνής απεργιακός συντονισμός, για το μέλλον της εκμετάλλευσης στην Ευρώπη μεγαλύτερη σημασία μάλλον είχε η συνάντηση που έλαβε χώρα την επόμενη μέρα μεταξύ της ένωσης εργοδοτών (αυτοί δε διαδηλώνουν) της Γαλλίας, του Hollande, εκπροσώπων των συνδικάτων κι άλλων γλαστρών-κοινωνικών εταίρων. Εκεί εν ολίγοις, οι γάλλοι εργοδότες πέτυχαν να μπορούν να “απορρίπτουν εργαζομένους που αρνούνται θυσίες” χωρίς αποζημιώσεις, οι απολυμένοι που υπογράφουν ως “έγκυρη” την απόλυσή τους να χάνουν τη δυνατότητα δικαστικής αμφισβήτησής της ή αποζημίωσης, ενώ αν αρνηθούν, να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια μείωση στο επίδομα ανεργίας και πάει λέγοντας. Σε αντάλλαγμα δεσμεύτηκαν (στον πατριωτισμό τους κατά πάσα πιθανότητα) τα μέτρα να ισχύσουν μόνο για τα επόμενα δυο χρόνια (μέχρι να βγούμε απ’ την κρίση που λένε). Αν συνδυάσουμε τα μέτρα αυτά με την υπονόμευση του ελάχιστου μισθού και τη μεθοδευμένη στρατολόγηση για (δωρεάν ή έστω υποπληρωμένη -μέσω του “έμμεσου μισθού” των επιδομάτων πρόνοιας κλπ) εργασία των ανέργων στη Βρετανία (http://www.boycottworkfare.org) μέτρα που έχουν περάσει στον ευρωπαϊκό Βορρά ήδη από τη δεκαετία του ’80 και εφαρμόζονται σήμερα πιλοτικά σε χώρες με ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως η Ουγγαρία, τότε η αναδιάρθρωση της σχέσης μεταξύ των τάξεων εμφανίζεται στην Ευρώπη μέσα απ’ την ελαστικοποίηση και “ευελιξία” της εργασιακής σχέσης, μέσα απ’ την χωρίς όριο/πάσει θυσία υποτίμηση της εργασίας.

Ασφαλώς, οι λιγότερο κρετίνοι απ’ τους σωτήρες του καπιταλισμού καταλαβαίνουν ότι μια αύξηση της εκμετάλλευσης, αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με συμπίεση των μισθών, δηλαδή του διαθέσιμου χρήματος για κατανάλωση των προϊόντων της εργασίας, απλά διογκώνει ακόμα περισσότερο τη φούσκα του πλασματικού κεφαλαίου και την παράλληλή της του δημόσιου χρέους. Όμως, προς το παρόν ούτε ξέρει ούτε μπορεί να κάνει κάτι άλλο (την αδυναμία αυτή αντανακλά και η παλινδρόμηση της ευρωζώνης στην ύφεση με -0,1% αυτό το τρίμηνο -καθώς η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας μόνο αγγίζει το -7,2%!) απ’ το να μεταφέρει χρήματα απ’ το προλεταριάτο (και κυρίως των ανεπτυγμένων χωρών όπου υπάρχει ακόμα κάποιο συσσωρευμένο απόθεμα) προς το κεφάλαιο χωρίς την μεσολάβηση της παραγωγής υπεραξίας μέσω κατανάλωσης των προϊόντων της εργασίας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν είναι παρά ένα κεντρικό τέτοιο μέσο, χωρίς να είναι φυσικά το μόνο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Associated Press (Rosa Nutkana) δε βρέθηκε μέχρι σήμερα καμμία απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου Tamiflu, ωστόσο δεκάδες κυβερνήσεις συνεχίζουν να στοκάρουν “με χρήματα των φορολογούμενων” απίθανα αποθέματα του προϊόντος της Roche για τη “γρίπη των χοίρων”. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο της ύφεσης, η πολεμική βιομηχανία θα εμφανιστεί ξανά ως η πιο σίγουρη κατανάλωση/καταστροφή προϊόντων που θα μπορούν να αναλάβουν τα κράτη για να προχωρήσουν την αναδιάρθρωση.*

Στις συνθήκες αυτές, δεν είναι παράδοξο που το καθεστώς στη Συρία όχι απλά αντέχει αλλά κι επιδιώκει την παράταση της σύγκρουσης αφού αυτή ωφελεί ξεκάθαρα την αντεπανάσταση του κεφαλαίου, που εκφράζεται μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση και την υπαγωγή της δραστηριότητας των Σύρων εξεγερμένων στα γεωπολιτικά παιχνίδια του ενός ή του άλλου καπιταλιστικού κράτους και των πρακτόρων του στην περιοχή, και την αναπόφευκτη φθορά των πιο ανεξέλεγκτων προλεταριακών κομματιών τους. Η χοάνη της καταστροφής υποδομών, παραγωγικών μέσων και προλεταριών (τους 40 ξεπερνούν οι μάρτυρες των σημερινών μόνο βομβαρδισμών του Ασσάντ στα προάστια της Δαμασκού) δεν είναι απλά μια κατάσταση εξαίρεσης αλλά αποτελεί την στρατιωτική εκδοχή της αναδιάρθρωσης που σύντομα θα φαίνεται ελκυστική σε ολοένα και περισσότερα κράτη με μεγάλο άνεργο πληθυσμό και παραγωγικές δυνάμεις για ξεπάστρεμμα.

Σ’ άλλες χώρες, όπου η καπιταλιστική τάξη είναι πολυδιασπασμένη ή δεν έχει συνέλθει ακόμα πλήρως απ’ τις προλεταριακές εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης” ο πόλεμος ενάντια στο προλεταριάτο παίρνει διαφορετική μορφή: Στην Τυνησία, ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μετά την αδυναμία της να ελέγξει τις απεργίες στην περιοχή της Γκάφσα και στην κοιτίδα της εξέγερσης Σιντί Μπουζίντ. Στην Νότιο Αφρική, όπου μετά τις άγριες απεργίες στα ορυχεία και τις μεταφορές, μπήκαν στον χορό χιλιάδες αμπελλουργοί του Κέιπ Τάουν διεκδικώντας διπλασιασμό των μισθών τους σε 150 ραντ (13 ευρώ) την ημέρα, δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες αβρότητες από την μεριά του κεφαλαίου. Το αίτημα των αμπελλουργών αντιμετωπίζεται ευθύς εξαρχής με το ξεσάλωμα της αστυνομικής καταστολής που οδηγεί στον θάνατο ενός εργάτη και τον τραυματισμό άλλων. Οι απεργοί κλείνουν δρόμους και ανατρέπουν οχήματα της αστυνομίας, αλλά επιτίθενται και στα ίδια τα παραγωγικά μέσα, στους χώρους όπου εργάζονται οι ίδιοι, πυρπολώντας χωράφια, μηχανήματα κι αποθήκες.

Με την κατανάλωση των μισθωτών -και μαζί της την ανάγκη ενσωμάτωσής του προλεταριάτου, τον “κοινωνικό διάλογο” και τη δημοκρατική μορφή του κράτους- να μην παίζει τον ρόλο που έπαιζε την εποχή που οι εργατικοί αγώνες μπορούσαν να σημειώσουν νίκες, το προλεταριάτο μάχεται παντού αλλά παντού βρίσκει μπροστά του μόνο καταστολή:

Στην Ινδία: Οι διαδηλώσεις των αγροτών ζαχαροκαλάμων της Maharasthra με αίτημα αύξηση 25% στις τιμές που τους δίνει η βιομηχανία ζάχαρης (κατά μεγάλο μέρος συνεταιριστική, υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης), διαλύονται από την αστυνομία που θα σκοτώσει έναν αγρότη και θα τραυματίσει άλλους και μεταλλάσσονται σε ταραχές σε τρεις επαρχίες (Kolhapur, Satara και Sangli). Στο στόχαστρο των αγροτών θα βρεθούν οχήματα της αστυνομίας, δεκάδες κρατικά λεωφορεία, κυβερνητικά γραφεία και οι ίδιοι οι μπάτσοι.

Στην Ιορδανία: στο ανέγγιχτο απ’ την Αραβική Άνοιξη “σιωπηλό βασίλειο” της θανατικής ποινής ως μέσο πειθάρχησης του προλεταριάτου, η αύξηση των τιμών των καυσίμων (κατά 53% του υγραερίου και κατά 12% της βενζίνης), θα οδηγήσει αρκετές χιλιάδες στους δρόμους του Αμμάν και ακόμη 25 πόλεων για πρώτη φορά καίγοντας πορτραίτα του μονάρχη Αμπντουλλάχ ‘Β, με συνθήματα και τραγούδια κοινά με των Σύρων εξεγερμένων. Στο Ιντλίμπ, μετά από επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, οι μπάτσοι ανοίγουν πυρ, σκοτώνοντας έναν διαδηλωτή και τραυματίζοντας τέσσερεις άλλους. Οι διαδηλωτές μπλοκάρουν δρόμους με φλεγόμενα οδοφράγματα, σπάνε φανάρια, θέτουν στο στόχαστρό τους την κυκλοφορία, σύμβολο της ομαλότητας σε μια χώρα που κρατήθηκε σιωπηλή πολύ καιρό.

Στο Μπαχρέιν: Μετά από 2 χρόνια συνεχών ταραχών στην πόλη-κράτος-ναύσταθμο του αμερικανικού 5ου στόλου, η Σουνιτική μοναρχία ανακοίνωσε στις αρχές Νοέμβρη τη θέλησή της για “μηδενική ανοχή” απέναντι στους διαδηλωτές, αίροντας την υπηκοότητα 31 Σιιτών ακτιβιστών και πολιτικών της αντιπολίτευσης τους οποίους κατηγορεί ως “επικίνδυνους για την κρατική ασφάλεια”. Στις 10 Νοέμβρη, μετά τις ταραχές που ξέσπασαν με τον φόνο ενός νεαρού διαδηλωτή από μπάτσους (πάνω από 55 μάρτυρες μετρούν οι διαδηλωτές) η κυβέρνηση εξαπολύει την εθνοφρουρά. Οι δρόμοι είναι προσωρινά κατειλημένοι από τους εθνοφρουρούς σε συνεργασία με σαουδάραβες στρατιώτες, παρακρατικούς, και τα ντόπια ΜΑΤ (στελεχωμένα κατά μεγάλο μέρος από μη-Μπαχρεινούς).

Στο Κουβέιτ: οι εκδηλώσεις για τα 50χρονα του συντάγματος, μετατρέπονται σε διαδήλωση διακοσίων χιλιάδων ενάντια στις αλλαγές του εκλογικού νόμου δυο μήνες πριν τις εκλογές. Η διαδήλωση καταστέλλεται άμεσα απ’ την αστυνομία, και πάνω από 150 διαδηλωτές και 25 μπάτσοι τραυματίζονται.

Στην Αϊτή: Στη διάρκεια μιας φοιτητικής γιορτής, ένας μπάτσος πυροβολεί έναν 23χρονο φοιτητή νομικής στο κεφάλι, σκοτώνοντάς τον. Οι συμφοιτητές του κατεβαίνουν αυθόρμητα σε πορεία προς το κέντρο της πρωτεύουσας Πορτ-Ο-Πρένς, όπου καταστέλλονται από την αστυνομία με χρήση πλαστικών σφαιρών και δακρυγόνων. Συγκρούσεις ξεσπούν σε διάφορα σημεία της πόλης.

Τέλος, στην Κίνα, η διεύθυνση της Foxconn αρνείται τις φήμες για ξέσπασμα νέων ταραχών στις εγκαταστάσεις της. Την ίδια στιγμή πάντως, τα πρώτα 10.000 ρομποτ “πιάνουν δουλειά” στο εργοστάσιο που φαίνεται να είναι το πιο ευάλωττο στις ταραχές. Άλλα 20.000 θα αντικαταστήσουν εργάτες της Foxconn ως το τέλος της χρονιάς. Οι εργάτες εμφανίζονται ολοένα και πιο πλεονασματικοί, περιττοί, άχρηστοι. Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι “σκουπίδια”.

Εν κατακλείδι, το προλεταριάτο μάχεται παντού κι όμως δεν καταφέρνει να καταγάγει νίκες. Οι παλιές συνθήκες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κι όμως τα παλιά μέσα πάλης δεν έχουν ξεπεραστεί με συνέπεια να κρατούν τους αγώνες στην Ευρώπη σ’ ένα επίπεδο όπου η απουσία “νίκης” θα σημαίνει μόνο περισσότερη απογοήτευση, κόστος, παραίτηση. Ακόμη κι αν σημειωθούν όμως σποραδικές νίκες (κι αυτό μάλλον εκεί όπου τα μέσα αυτά δεν είναι διαθέσιμα), οι νίκες αυτές δεν είναι πλέον εφικτό να σταθεροποιηθούν χωρίς είτε να αναπαράγουν το κεφάλαιο (τότε μόνο συγχωρέθηκε στους προλετάριους της Λιβύης ή της Αιγύπτου το θράσος τους να διώξουν τους δικτάτορες-τοποτηρητές της εκμετάλλευσης, μόλις εξασφαλίστηκε ότι το επίπεδο και η ίδια η σχέση της εκμετάλλευσης θα παραμείνουν άθικτες), είτε να το καταστρέψουν παγκόσμια. Το πώς θα γίνει αυτό μένει να διερευνηθεί πρακτικά μέσα στην ίδια την πάλη του προλεταριάτου.

~

* Το ότι καί οι δύο αυτές δυναμικές (υποτίμηση της εργασίας, πολεμική βιομηχανία) βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής της Χρυσής Αυγής δείχνει ξεκάθαρα για ποιό λόγο μπορεί να αποτελέσει μια πιθανή έκφραση της στρατιωτικής εκδοχής της αναδιάρθρωσης -και ως τέτοια την καλωσορίζει ήδη μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής τάξης αλλά και των πιο απελπισμένων ανέργων και αποτυχημένων καπιταλιστών που ελπίζουν μέσω αυτής να ρεφάρουν.

μικρή υπενθύμιση για τους όψιμους(;) φίλους της δημοκρατίας

Ο αποτροπιασμός των επίσημων εκπροσώπων της δημοκρατίας μπροστά στις πλέον απαρχαιωμένες μορφές του φασισμού (ναζιστικοί χαιρετισμοί, σβάστικες κλπ) δεν είναι αρκετός για να κρύψει την ουσιαστική συμφωνία δημοκρατών και φασιστών ως προς τα μέτρα και το περιεχόμενο που πρέπει να λάβει σήμερα η επίθεση του κεφαλαίου απέναντι στο προλεταριάτο: διαίρεση σε νόμιμους και παράνομους, εκμεταλλεύσιμους και πλεονάζοντες, επιχειρήσεις-σκούπες και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πλεονάζοντες, στρατιωτική καταστολή των διαδηλώσεων και των αγώνων, φυλακίσεις, προληπτικές προσαγωγές και τρομονόμοι, δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων και υγειονομικών, οικονομικών και στρατιωτικών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, “εθνική ενότητα”, ανασφάλεια, εμπορευματοποίηση του φόβου. Μέτρα δηλαδή που λαμβάνουν ήδη οι δημοκράτες σωτήρες του έθνους χωρίς να έχουν ανάγκη τους φασίστες συναδέλφους τους.

Κουνώντας μας το σκιάχτρο του φασισμού, οι δημοκράτες μας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κι αφεντικά, και ιδιαίτερα οι αριστεροί τέτοιοι, θέλουν σ’ αυτή τη φάση να μας πείσουν ότι δεν είναι και ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί, ενώ στο μέλλον είναι έτοιμοι να μας ζητήσουν να συσπειρωθούμε πίσω τους για να σώσουμε τη δημοκρατική μορφή του καπιταλισμού, ως το μη χείρον. Θα ήταν γελοίο αν δεν είχε επαναληφθεί τόσες φορές και με τόσο τραγικές συνέπειες στο παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση μάλιστα, ήταν αυτοί οι ίδιοι που έστρωσαν τον δρόμο για τον φασισμό όποτε το καπιταλιστικό σύστημα βρέθηκε σε κρίση:

Στην Γερμανία: οι ναζί ανέρχονται στην εξουσία με τις εκλογές του 1932, μόνο αφότου προηγήθηκε η καταστολή στο αίμα της προλεταριακής εξέγερσης του 1918-19 απ’ τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και το δημοκρατικό κράτος. τα Freikorps, τα τάγματα θανάτου που επιστράτευσαν οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί εναντίον των εξεγερμένων εργατών, ήταν το φυτώριο των μετέπειτα ναζιστικών ταγμάτων εφόδου, που διέπρεψαν σε δολοφονίες κομμουνιστών όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπνεχτ, υπό τη σοσιαλιστική κυβέρνηση. Με την εξάλειψη του προλεταριάτου απ’ το ιστορικό προσκήνιο, οι μικροαστοί και οι στρατιωτικοί, απελπισμένοι απ’ την οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε απ’ τις εξευτελιστικές συνέπειες της ήττας στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και το αδιέξοδο της αριστεράς, στρέφονται μαζικά στους ναζί. Ταυτόχρονα, οι ναζί στηρίζονται οικονομικά και πολιτικά από καθώς πρέπει δημοκράτες τραπεζίτες και βιομηχάνους όπως ο Hugo Boss, o Ford, τα αφεντικά της VolksWagen ή της Siemens (που μεταξύ άλλων είχε τη φαεινή ιδέα να λανσάρει το 2003 έναν φούρνο ονόματι Zyklon), ενώ οι δυτικές δημοκρατίες θα ξεπλύνουν στη συνέχεια τους ανανήψαντες ναζί στην εξουσία του μεταπολεμικού, δημοκρατικού κράτους (όπως για παράδειγμα ο μετέπειτα πρόεδρος του γερμανικού συνδέσμου βιομηχάνων Σλέυερ που θα απαχθεί και θα εκτελεστεί από τη RAF).

Στην Ιταλία: Ξανά, ο Μουσσολίνι ανέρχεται στην εξουσία μόνο αφότου η κυβέρνηση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος κατέστειλε αποτελεσματικά το κύμα εργοστασιακών καταλήψεων κι εξεγέρσεων της “κόκκινης διετίας” 1919-20. Η ίδια η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συνθηκολόγησε με τους φασίστες του Μουσσολίνι, αφού πρώτα ενθάρρυνε τη βία τους απέναντι στους εξεγερμένους εργάτες, προκειμένου να σπρωχτούν αυτοί στην αγκαλιά της αριστερής κυβέρνησης για να τους προστατεύσει. Έτσι, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ενώ δεν έκανε τίποτα για τη φασιστική βία (η αστυνομία στο μεταξύ φρόντιζε να αφοπλίζει και να συλλαμβάνει τους αγωνιστές που έπεφταν θύματά της), καταδίκαζε κι αποθάρρυνε τα μέλη του απ’ το να συμμετέχουν στις προλεταριακές πολιτοφυλακές των Arditi del Popolo τη στιγμή που αυτές είχαν στριμώξει τους φασίστες, χαρακτηρίζοντάς τες μάλιστα ως “προβοκάτσιες των δρόμων, απ’ τις οποίες θα πρέπει να κρατηθούν αποστάσεις”.

Στην Ισπανία, το αδιαμφισβήτητο φετίχ κάθε οπαδού των αντιφασιστικών μετώπων, η επανάσταση ήταν η τελευταία αναλαμπή αυτού του ευρωπαϊκού κύματος του μεσοπολέμου, καθώς το προλεταριάτο είχε προφυλαχθεί απ’ την ουδετερότητα που κράτησε η χώρα στην ανθρωποσφαγή του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Απέναντι σ’ έναν απαρχαιωμένο κρατικό μηχανισμό που γινόταν ολοένα και πιο δικτατορικός, οι αναρχικοί της CNT/FAI επέλεξαν να υποστηρίξουν σιωπηλά την ανάδειξη μιας αριστερής κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου, αφενός εγκαταλείποντας την αντιεκλογική κι αντικρατική στρατηγική τους, κι αφεταίρου κλείνοντας τους εργάτες στα κατειλημένα εργοστάσια και τις αγροκολλεκτίβες, προκειμένου να διασφαλιστεί η παραγωγή που ήταν πλέον απαραίτητη στην πολεμική οικονομία του αντιφασιστικού μετώπου. Έτσι, ενώ η σοσιαλιστική κυβέρνηση συνέχιζε -όπως ακριβώς παρέλαβε απ’ τη δεξιά προκάτοχό της- τις απολύσεις και την καταστολή των εργατικών αγώνων γιατί “παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών” (ενάντια στο αριστερό πλέον κράτος) και τα όργανα της αυτοδιαχείρισης γίνονται όργανα περιφρούρησης της παραγωγικότητας (στο όνομα πάντα του αντιφασισμού), το δημοκρατικό, αντιφασιστικό κράτος αφήνει τους εξεγερμένους της Σεβίλλης, της Αραγόνας, της Μαδρίτης να κατασφαγούν απ’ τους φασίστες. Με την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου να εμφανίζεται ως διαμεσολαβητής μεταξύ των εργατικών αγώνων και του κεφαλαίου, όπως ακριβώς στην Ιταλία, η αριστερά πετυχαίνει να διαλύσει κάθε στοιχείο προλεταριακής αλληλεγγύης. Τον Οκτώβριο του ’34, το ίδιο το δημοκρατικό κράτος φέρνει απ’ το Μαρόκο τον στρατηγό και μετέπειτα δικτάτορα Φράνκο, με στρατεύματα εκπαιδευμένα σε αποικιοκρατικές σφαγές, να καταστείλει την εξέγερση των Αστουριών που κράτησε 15 μέρες απομονωμένη απ’ όλη την υπόλοιπη εργατική τάξη, που δεν μπόρεσε να κρατήσει ούτε μια γενική απεργία για να μη εκτεθεί το δημοκρατικό κράτος απέναντι στον κίνδυνο ενός φασιστικού πραξικοπήματος, απ’ τους ίδιους τους στρατιωτικούς που διατηρούσε η αριστερή κυβέρνηση στην πρώτη γραμμή ενάντια στους εξεγερμένους.

Τον Μάη του 1937, κι ενώ η αριστερή κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου είχε καταφέρει να επανεντάξει στο δημοκρατικό κράτος μέσω της οικονομίας του πολέμου τις “αυτοδιαχειριζόμενες” παραγωγικές μονάδες, η αστυνομία, υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος επιτέθηκε σ’ ένα απ’ τα τελευταία τηλεφωνικά κέντρα υπό εργατικό έλεγχο, ξεκινώντας ένοπλες αντιπαραθέσεις με τoυς αναρχικούς της CNT/FAI και τους αριστερούς αγωνιστές του POUM, σ’ όλη την πόλη. Ενώ οι φασίστες προέλαυναν, το δημοκρατικό κράτος έστειλε 10.000 στρατιώτες εναντίον των προλεταρίων της Βαρκελώνης, το ΚΚ κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις του εναντίον τους, κατηγορώντας (όπως πχ η “Πασσιονάριά” του) τους αναρχικούς για “προβοκάτορες που συνωμοτούν με τον Χίτλερ και τον Φράνκο για να σαμποτάρουν με απεργίες κι αναταραχές τη δημοκρατία”. Οι φασίστες τήρησαν εκεχειρία για όσες μέρες χρειάστηκε στους δημοκράτες συναδέρφους τους να ξεμπερδέψουν με την προλεταριακή απειθαρχία προτού πάρουν οι ίδιοι υπό τον έλεγχό τους την Καταλωνία.

Την ίδια περίοδο, στις χώρες όπου η επανάσταση δεν ηττήθηκε αλλά παρήγαγε ένα “εργατικό κράτος” θα επικρατήσει ο σταλινισμός, επιβάλλοντας τη δική του πειθαρχία στο προλεταριάτο και στήνοντας τα δικά του στρατόπεδα εργασίας. Τα δε δημοκρατικά κράτη λαμβάνουν πάλι αντίστοιχα μέτρα για την υποταγή της εργατικής τάξης: η “κόκκινη απειλή” στις ΗΠΑ και η στρατιωτικοποίηση της εργασίας εν όψει του πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κύπρο όπου έκλειναν οι Βρετανοί τους Εβραίους που αναζητούσαν στην Βρετανική τότε Παλαιστίνη ένα καταφύγιο απ’ τους ναζί, το “ιδιώνυμο” στην Ελλάδα… Η ιστορία του ελληνικού κράτους βρίθει από εναλλαγές όπου εμφανίζεται πότε ως δικτατορικό (Πάγκαλος, Μεταξάς, στρατιωτική χούντα) και πότε ως δημοκρατικό, ενώ δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα στην εναλλαγή προσώπων πίσω απ’ τους θεσμούς (ο μόνος ειλικρινής δημοκράτης που πέρασε ποτέ, ανακοινώνοντας ότι σκόπευε να παρουσιάσει με στοιχεία τη συνέχεια των στελεχών της χούντας στο μεταπολιτευτικό καθεστώς, βρέθηκε νεκρός σ’ ένα “περίεργο” τροχαίο*)… Σε κάθε περίπτωση, εάν ο καπιταλισμός αναγκαστεί να πάρει δικτατορικά μέτρα ενάντια στο προλεταριάτο, θα το κάνει, είτε βρίσκονται στη κυβέρνηση φασίστες είτε όχι.

Αυτό που παρουσιάζεται σαν αντίθεση δημοκρατίας και φασισμού, ελευθερίας και ολοκληρωτισμών, καλού και κακού, δεν είναι παρά διαφορετικές μορφές που πήρε το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος προκειμένου να διαχειριστεί την μεσοπολεμική κρίση του καπιταλισμού. Στις χώρες που ξέσπασαν επαναστάσεις και καταστάλθηκαν βίαια, ο μόνος τρόπος να ενοποιηθεί ξανά η διερρηγμένη καπιταλιστική κοινωνία ήταν η δικτατορία. Μακροπρόθεσμα όμως η ωμή βία δεν είναι ικανή από μόνη της να ενσωματώνει το προλεταριάτο και το κράτος γίνεται και πάλι δημοκρατικό, ως την επόμενη φορά που θα τεθεί σε κίνδυνο. Η δημοκρατία άλλωστε είναι μέχρι σήμερα η πιο αποτελεσματική μορφή του κράτους απέναντι στο προλεταριάτο, καθώς στο όνομά της καταστάλθηκαν οι προλεταριακές επαναστάσεις, οδηγήθηκαν οι λαοί σε πολέμους και βαρβαρότητες, απ’ τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, μέχρι τις ανθρωπιστικές εκστρατείες στη Σερβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν. Σήμερα, υπό τον μανδύα της δημοκρατίας, ο καπιταλισμός προσπαθεί να ξαναθέσει υπό τον έλεγχό του το προλεταριάτο των αραβικών χωρών, που εξεγείρεται τόσο ενάντια σε δικτατορικά όσο και σε δημοκρατικά καθεστώτα, για τους ίδιους λόγους που εξεγείρεται το προλεταριάτο στις ΗΠΑ, στη Χιλή, στην Κίνα, στην Ισπανία, κι εδώ στην Ελλάδα… Το διακύβευμα σήμερα, δεν είναι απλά ένα ακόμα Ιράκ (όπου στην καμμένη γη που άφησαν πίσω τους οι εκδημοκρατιστές καλλιεργήθηκε απ’ τους ίδιους ένα ξεσάλωμα του πολέμου όλων εναντίον όλων, και η γενικευμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ανθρώπινων ζωών), αλλά μια ανοιχτή μαύρη τρύπα (ήδη προεικονίζεται απ’ τον διαρκή εμφύλιο πόλεμο στη Συρία) όπου αυτή η καταστροφή θα παίρνει ολοένα και μεγαλύτερη έκταση, καταπίνοντας ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής και των παραγωγικών δυνάμεων, ώστε ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την τρέχουσα κρίση μέσω μιας φυγής προς τα μπρος.

Αν καλούμαστε να πάρουμε σήμερα θέση, δεν είναι μεταξύ δημοκρατίας ή φασισμού, αλλά μεταξύ της -δημοκρατικής ή δικτατορικής- καπιταλιστικής καταστροφής του πλούτου και εξάπλωσης της φτώχειας και του πολέμου όλων εναντίον όλων, και του αγώνα που έχουν ξεκινήσει ήδη τα αδέρφια μας στη Συρία, στο Μπαχρέιν, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Αλγερία και αλλού: μεταξύ καπιταλισμού και παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Στον αγώνα αυτόν θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να περάσουμε πάνω απ’ τα κεφάλια τόσο των φασιστών, όσο και των υπερασπιστών του καπιταλισμού που θα παρουσιάζονται ως δημοκράτες ή ακόμα κι ως αντιφασίστες. Με τα λόγια του Μαλατέστα: αν δεν προχωρήσουμε μέχρι τέλους, θα πληρώσουμε τον φόβο που προκαλέσαμε στην μπουρζουαζία με δάκρυα και αίμα.

Εναλλακτικά, μπορούμε να ετοιμαστούμε να αλληλοεξοντωθούμε με τους “ξένους” γιατί προβλέπεται να μας “παίρνουν τη θέση” στις ουρές για το συσσίτιο.

~~~

* Πρόκειται βέβαια για τον Αλ. Παναγούλη

Μια γρήγορη ενημέρωση για την κατάσταση στη Συρία έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης από τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές που έχουν σχηματιστεί σε πόλεις και γειτονιές της χώρας. Στις περισσότερες πόλεις της χώρας εκδηλώθηκαν γενικές απεργίες και αντιπαραθέσεις με τις καθεστωτικές δυνάμεις: αστυνομία, στρατό, ασφαλίτες και παρακρατικούς, ενώ το κράτος πήρε μέτρα για την αποτροπή των διαδηλώσεων, διοργάνωσε φιέστες υπέρ του Ασσάντ μοιράζοντας σημαιάκια σε οικογένειες στρατιωτικών κι ασφαλιτών, απαγόρευσε την απεργία στους εκπαιδευτικούς (που αυτήν την μέρα έχουν παραδοσιακά αργία λόγω της “ημέρας των δασκάλων”) με απειλές για περικοπή του 75% των μισθών όσων λείψουν απ’ την εργασία τους κλπ.

Ο αριθμός των μαρτύρων για σήμερα μόνο (15/3) έχει φτάσει τους 46, μεταξύ αυτών μια γυναίκα και 4 παιδιά. 37 μάρτυρες έπεσαν νεκροί στην Ιντλίμπ, 5 στη Χάμα, 2 στην Ντάραα, 1 στη Χομς και 1 στο Χαλέπι.

Ιντλίμπ: ο νεαρός Αμπντούλ Χαμίντ Μοχάμμαντ Αγουάντ έπεσε νεκρός από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή. Ο 21χρονος Μοάζ Μουνζέρ αλ Ραμαντάν μαρτύρησε από πυρά δυνάμεων ασφαλείας σε τσεκπόιντ.

Χαλέπι: σε διαδήλωση μετατράπηκε η κηδεία του μάρτυρα Αμπντουλαζίζ Καζάλ απ’ το Σογιούχ Φοκανί, με κύριο σύνθημα την ανατροπή του καθεστώτος. Μαζική διαδήλωση και στη συνοικεία Ταλ Ρεφάατ, όπου φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στη πολιορκούμενες Χομς και Ιντλίμπ. Άλλη μια διαδήλωση έλαβε χώρα απ’ το Τζαμί  του Σαΐφ αλ Ντωλέχ. Κυριαρχήσαν τα συνθήματα υπέρ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των πολιορκημένων πόλεων. Φοιτητική απόπειρα διαδήλωσης στην πανεπιστημιούπολη διαλύεται από ασφαλίτες και ΜΑΤ με έντονη χρήση δακρυγόνων.

Χομς: Καθεστωτικοί έβαλλαν με θερμικές ρουκέτες εναντίον κατοικιών στη γειτονιά Μπαμπ Σμπαά, πυρπολώντας κτίρια και τραυματίζοντας ανθρώπους. Ήχοι εκρήξεων απ’ το Μπαμπ Σμπαά, εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις στο Καρμ Αλ Σαμί. Οι καθεστωτικές δυνάμεις επιτίθενται σε σπίτια και μαγαζιά στο Μπαμπ Σμπαά στη διάρκεια επιχείρησης σκούπας, ψάχνοντας για λιποτάκτες. Συνεχείς βομβαρδισμοί στο προάστιο Μρεζάχ, και πυρά ασφαλιτών απ’ το Κάστρο προς τη γειτονιά Αλ Κεδρ.

Ντάραα: Πυροβολισμοί από καθεστωτικές δυνάμεις στην περιοχή Αράντ στα προάστια. Μοζαϋρήμπ: Συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας ξεσπούν στη διάρκεια επιχειρήσεων-σκούπα με μαζικές εισβολές σε σπίτια και συλλήψεις. Το ηλεκτρικό ρεύμα παραμένει κομμένο όσο διαρκεί η επίθεση των καθεστωτικών δυνάμεων. Τανκς στους δρόμους ώστε να εκφοβιστεί ο κόσμος να συμμετέχει στην πορεία της γενικής απεργίας. Παρακρατικοί βγαίνουν μαζικά απ’ τα γραφεία της στρατιωτικής ασφάλειας, φωνάζουν συνθήματα υπέρ του Μπασάρ, και εναντίον των “πρακτόρων και τρομοκρατών που υποκινεί το Κατάρ”. Συλλαμβάνονται λιποτάκτες του στρατού στην Αλ Μαχάτα. Στο Μζειρέμπ, εχθροπραξίες μεταξύ ανταρτών του Ελευθερου Συριακού Στρατού και του καθεστωτικού στρατού οδηγούν σε αρκετούς τραυματίες και απώθηση των καθεστωτικών απ’ την περιοχή. Μαζικές κηδείες εξεγερμένων λαμβάνουν χώρα υπό την ασφυκτική παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων και ασφαλιτών. Ένας νεκρός από βομβαρδισμό του σπιτιού του από τανκς.

Ντεΐρ εζ Ζορ: Βομβαρδισμοί από τανκς εναντίον κατοικιών και μαγαζιών στον δρόμο του τζαμιού Σαϊντνά Ομάρ, τα τανκς γκρεμίζουν τα οδοφράγματα που είχαν υψώσει οι κάτοικοι.

Καμισλί: Διαδήλωση ξεκινά απ’ την αυλή του τζαμιού Κασμό, με συνθήματα για επανάσταση και ανατροπή του καθεστώτος.

Δαμασκός: Γενική απεργία με σχετική επιτυχία στα περισσότερα προάστια. Διαδήλωση προσφύγων των Υψιπέδων του Γκολάν με μεγάλη προσέλευση. Πυροβολισμοί στο προάστιο Αμπαντέχ μετά από πρωινή διαδήλωση για τον έναν χρόνο απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης. Ακολουθεί επιχείρηση-σκούπα με τανκς και οχήματα, βομβαρδισμούς και πυροβολισμούς στα τυφλά. Σαμπένα: Ευρεία συμμετοχή στη γενική απεργία ενάντια στις σφαγές του κράτους. Ντομαίρ: ανταλλαγές πυροβολισμών με τις επελαύνουσες δυνάμεις ασφαλιτών και παρακρατικών που εισβάλουν στο προάστιο αυτό υποστηρισσόμενοι από τεθωρακισμένα οχήματα. Ντούμα: Δυνάμεις ασφαλείας ανοίγουν πυρ εναντίον διαδηλωτών μπροστά απ’το Μεγάλο Τζαμί, ακολουθούν μαζικές συλλήψεις στην οδό Τζαλαά, οι διαδηλωτές φτάνουν ως το προάστιο Ταλ, φωνάζοντας συνθήματα για ανατροπή του καθεστώτος.

Σουιντά: Διαδηλώσεις στις πόλεις Καφάρ και Μαλάχ, καθηστική διαμαρτυρία και απεργία δικηγόρων στη Σουιντά.

Απ’ την μάχη της Ιντλίμπ:

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=NPjgBOQ8_PU&w=560&h=315]

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

Κι ενώ η ανθρωπότης περιμένει ένα χαρμόσυνο πόρισμα απ’ τους παρατηρητές των αραβικών κρατών ώστε να αγαλιάσει, και οι απεσταλμένοι τους ενδεχομένως ένα ενδιαφέρον orientation πάνω στις τεχνικές καταστολής με τις οποίες αργά ή γρήγορα θα πειραματιστούν και οι ίδιοι, παρουσιάζουμε ορισμένες μαρτυρίες απ’ τη Συρία της εξέγερσης και της καταστολής:

Πηγές:
http://middleeastvoices.com/2011/12/syria-witness-stories-of-allegiance-protest-and-survival/
http://www.latimes.com/news/nationworld/world/la-fg-syria-doctors-20111226,0,1289016.story?track=rss&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=C8E_EYdWYBk]

Γκράφιτι και δυναμισμός απ’ το γυναικείο κομμάτι της νεκρώσιμης ακολουθίας-διαδήλωσης για τον μάρτυρα της εξέγερσης Mohammed Ahmasaman, Δαμασκός 21/12

Οι γιατροί της εξέγερσης

Με την καταστολή να έχει αποικίσει τα νοσοκομεία της Συρίας, γιατροί στήνουν αυτοσχέδιες κλινικές σε γειτονιές αντικαθεστωτικών προκειμένου να περιθάλψουν τραυματισμένους διαδηλωτές. Τώρα βρίσκονται με τη σειρά τους στο στόχαστρο των αρχών.

Της Alexandra Zavis, για τους Los Angeles Times, με τη συνεισφορά των Katie Paul στο Wadi Khaled και Rima Marrouch στη Βυρηττό:

Ο νεαρός γιατρός δέχθηκε μια κλήση νωρίς το πρωί. Ο στρατός είχε εισβάλει σε μια γειτονιά της ταραγμένης συριακής πόλης Χομς, και δεν υπήρχε κανείς  να περιθάλψει τους τραυματίες.

“Ήταν σαν πόλεμος”, είπε ο γιατρός, που ζήτησε να δώσει μόνο ένα ψευδώνυμο, Abu Abdu. Εκείνη την μέρα του Σεπτέμβρη, η αυτοσχέδια ιατρική ομάδα του δούλευε για 12 ώρες στη σειρά, επουλώνοντας ανοιχτές πληγές, αφαιρώντας σφαίρες και κάνοντας ενέσεις σε είκοσι περίπου ασθενείς, ενώ πυροβολισμοί κι εκκρήξεις αντηχούσαν γύρω τους. Όταν τελείωσαν, είπε, μπήκε σ’ ένα ντους να ξεπλύνει τα αίματα και έμεινε κλαίγοντας για πάνω από μια ώρα.

Ο Abu Abdu είναι ένας απ’ τους δεκάδες εθελοντές στη Χομς και σε άλλα οχυρά των αντικαθεστωτικών που περιθάλπουν τα θύματα της κυβερνητικής καταστολής που έχει αποικίσει τα νοσοκομεία, σύμφωνα με ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εργάζονται σε μυστικές, αυτοσχέδιες κλινικές μέσα σε τζαμιά ή σπίτια, σε γειτονιές όπου γίνονται διαδηλώσεις σχεδόν καθημερινά. Σύμφωνα με τους ακτιβιστές, πολλοί τραυματισμένοι διαδηλωτές αρνούνται να μεταφερθούν σε δημόσια νοσοκομεία, όπου φοβούνται ότι θα βασανισθούν και θα συλληφθούν εάν προσκομισθούν με πληγές από σφαίρες και τραύματα.

Σύμφωνα με τις αρχές, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Όμως μια αναφορά που ετοιμάστηκε για το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ αναφέρει πως ασθενείς που διακομίσθηκαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από ασφαλίτες ντυμένους γιατρούς, με την συνενοχή του ιατρικού προσωπικού. Ένας φρουρός που δούλευε στο νοσοκομείο είπε στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πως οι τραυματισμένοι διαδηλωτές στοιβάζονταν σε μια αυλή δίπλα στα επείγοντα, όπου τους περίμεναν μέλη του προσωπικού. “Όλοι τους ξεκινούσαν να τους χτυπάνε, συμπεριλαμβανομένων των ιατρών και των νοσοκόμων”, ανέφερε.

Ένας ασθενής που περιθάλφθηκε εκεί ανέφερε πως οι νοσοκόμες του έκαναν ράμματα σε ένα τραύμα από ξιφολόγχη στην πλάτη του χωρίς αναισθητικό. Οι φρουροί έπειτα τον πήγαν σε έναν χώρο που χρησιμοποιούταν ως κρατητήριο εντός του νοσοκομείου, όπου είδε έναν απ’ αυτούς να θερμαίνει μια σιδερόβεργα με την οποία έκαψε μετέπειτα τα γεννητικά όργανα και τις πατούσες ενός άλλου ασθενούς.

Τώρα οι γιατροί που φροντίζουν τους διαδηλωτές έχουν γίνει οι ίδιοι στόχος. Αυτόν τον μήνα, ο Δρ. Ebrahim Othman, που βοήθησε στο στήσιμο ενός υπόγειου ιατρικού δικτύου στην πρωτεύουσα της χώρας Δαμασκό, ανακοινώθηκε νεκρός, ξεσηκώνοντας ένα κύμα αναφορών τιμής σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης γι’ αυτόν τον 26χρονο “γιατρό της επανάστασης”. Σύμφωνα με τους αντικαθεστωτικούς ακτιβιστές ο Othman καταζητούταν από τις αρχές και δέχθηκε πυρά καθώς ο οδηγός του οχήματός του προσπάθησε να ξεφύγει από ένα σημείο ελέγχου κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Σχετικό βίντεο έχει ανεβεί στο Youtube, αλλά δεν έχει εξακριβωθεί η πιστότητά του.

Αυτόπτες μάρτυρες και ομάδες δικαιωμάτων αναφέρουν πως όσοι προσπαθούν να βοηθήσουν τραυματισμένους διαδηλωτές δέχονται συχνά πραγματικά πυρά, καταγγελίες που αρνείται η κυβέρνηση, που αντιλέγει πως “ένοπλοι τρομοκράτες βρίσκονται κρυμμένο μέσα στους ειρηνικούς διαδηλωτές”. Ένας εργαζόμενος της Ερυθράς Ημισελήνου (στμ: αντίστοιχη οργάνωση του Ερυθρού Σταυρού για τις ισλαμικές χώρες) τραυματίστηκε σοβαρά όταν το ασθενοφόρο που οδηγούσε δέχθηκε πυρά από τέσσερις κατευθύνσεις καθώς μετέφεραν έναν άνδρα που πυροβολήθηκε στη Χομς στις 7 Σεπτέμβρη, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

“Το να περιθάλπει κανείς τους τραυματίες θεωρείται σαν να σηκώνει τα όπλα ενάντια στο καθεστώς”, λέει ένα μέλος του Επαναστατικού Συμβουλίου της Χομς, που συντονίζει τις προμήθειες για τις υπόγειες κλινικές της πόλης. Ο νεαρός, που συστήνεται ως Ahmed, είναι φοιτητής ιατρικής που εργαζόταν όπως λέει σε μια κυβερνητική εταιρία ως μέρος της πρακτικής του. “Είδα μέλη του ιατρικού προσωπικού να χτυπούν ασθενείς”, είπε. “Κι όταν τους αφήνανε, αντί να πάνε σπίτια τους, τους προφυλάκιζαν”.

Ακόμα και τα ιδιωτικά νοσοκομεία δε θεωρούνται ασφαλή. Τον Αύγουστο, ένας νεαρός διαδηλωτής ονόματι Safa μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Barr στη Χομς με εγκαύματα από μια έκκρηξη. “Ο πατέρας μου τον είδε στο νοσοκομείο”, είπε η ξαδέρφη του Susie, που ζει στο Montreal. “Επρόκειτο να εγχειριστεί, όμως η κατάστασή του ήταν σταθερή”. Την επόμενη μέρα, βρήκαν το κρεββάτι του άδειο. Κανείς δεν έλεγε στην οικογένεια πού τον είχαν πάει. Εβδομάδες αργότερα, η οικογένειά του έλαβε μια κλήση να συλλέξει το νεκρό σώμα του απ’ το στρατιωτικό νοσοκομείο της Χομς. Βίντεο του νεκρού μαρτυρά εγκαύματα, μελανιές και ανοιχτές πληγές που άφησαν σε σημεία ακάλυπτα τα οστά.

“Ήταν τραγικό”, αναφέρει η Susie, που ζητά να μην αποκαλυφθεί το επώνυμό της ώστε να προστατεύσει την οικογένειά της στη Συρία. “Υποτίθεται ότι πρέπει να είναι κανείς ασφαλής στο νοσοκομείο”. Όταν ο Abu Abdu επέστρεψε σπίτι του τον Μάιο, μετά το πέρας των ιατρικών σπουδών του στο εξωτερικό, η οικογένεια και οι γείτονές του στην παλιά πόλη της Χομς ήταν παραπάνω από χαρούμενοι που τον έβλεπαν. Δυο βδομάδες νωρίτερα, οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν ανοίξει πυρ σε χιλιάδες διαδηλωτές. Ο Abu Abdu έμαθε απ’ τον πατέρα του ότι “πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν μπροστά στα μάτια του, κι έκλαιγε επειδή δεν ήταν εκεί αυτός για να τους βοηθήσει”.

Οι γιατροί έχουν στήσει τρεις αυτοσχέδιες κλινικές σε εγκαταλελειμένα σπίτια μέσα και γύρω απ’ τη γειτονιά του, που ήταν αρχικά ασφαλής αλλά συνόρευε με οχυρά των αντικαθεστωτικών. Γέμισαν με εθελοντές, τους οποίους εκπαίδευσε στις πρώτες βοήθειες. Οι ασθενείς προσκομίζονταν με αυτοκίνητα, μηχανές και δίκυκλα και ξαπλώνονταν στο πάτωμα. Στην αρχή, το μόνο που είχε στη διάθεσή του ήταν γάζες κι επίδεσμοι για να σταματήσει τις αιμορραγίες. Όμως καθώς γνώριζε ολοένα και περισσότερους που έκαναν την ίδια δουλειά, λέει, κατάφεραν να βρουν πρόσβαση σε βασικές χειρουργικές προμήθειες, όπως βελόνες και νυστέρια.

Ακόμα, αναφέρει, υπάρχουν πολλές φορές που δεν έχει τον εξοπλισμό που χρειάζεται. “Αν είναι μεγάλη πληγή, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”, μας λέει. “Απλά καθόμαστε και τους βλέπουμε να πεθαίνουν”. Καθώς οι δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να τον ψάχνουν, μετακινείται από σπίτι σε σπίτι, ευγνώμων που διαθέτει πολλούς φίλους. Ένα απόγευμα, άκουσε μια σφαίρα να περνάει δίπλα απ’ τ’ αυτί του καθώς φρόντιζε έναν τραυματία. Την επόμενη μέρα, λέει, δυνάμεις ασφαλείας εισέβαλαν στην περιοχή ψάχνοντας για ακτιβιστές, περιλαμβανομένου του γιατρού που φροντίζει τους διαδηλωτές. Ο Abu Abdu κατάφερε να ξεφύγει, αλλά η κλινική του εντοπίστηκε και καταστράφηκε, αναφέρει.

Λίγες βδομάδες αργότερα, οι δυνάμεις ασφαλείας βρήκαν τον γιατρό. Συνελήφθη και ανακρίθηκε για δύο ώρες. Λέει πως οι ανακριτές του τον κατηγόρησαν που περιθάλπει ανθρώπους που έχουν λαβωθεί από σφαίρες. “Είμαι γιατρός”, τους απάντησε “η δουλειά μου είναι να βοηθώ τους ανθρώπους, ποιό είναι το πρόβλημα λοιπόν;”. Προς έκπληξή του, αφέθηκε ελεύθερος. Είναι όμως πεπεισμένος ότι είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι να τον σκοτώσουν. Όταν αυτός και η οικογένειά του αποχαιρετιούνται, λέει “το εννοούμε”.

Η Χομς έχει τώρα αυτοσχέδιες κλινικές στις περισσότερες γειτονιές όπου λαμβάνουν χώρα διαδηλώσεις, λέει ο Ahmed, ο συντονιστής των ιατρικών προμηθειών. Είναι καλά κρυμμένες σε υπόγεια, αποθήκες και διαμερίσματα. Όμως εκεί που η βία είναι πολύ έντονη, η μόνη φροντίδα μπορεί να προσφερθεί απ’ τους εθελοντές που βρίσκονται επί τόπου με υλικό πρώτων βοηθειών. Οι κλινικές συντηρούνται μέσω δωρεών, λέει ο Ahmed. Οι προμήθειες εισάγονται λαθραία τακτικά από το εξωτερικό, όμως το δύσκολο κομμάτι είναι να φτάσουν μέσα στις κλινικές. Υπάρχουν συνεχείς ελλείψεις αίματος και αποστειρωμένων εργαλείων.

Ασθενείς με πιο σοβαρά τραύματα μεταφέρονται λαθραία πέρα από τα σύνορα, σε νοσοκομεία στον Λίβανο, μέσω των ίδιων δικτύων λαθραίων μεταφορών που φέρνουν ιατρικές και άλλες προμήθειες. Πρόσφατα, στην κοιλάδα Wadi Khaled στην βόρεια άκρη του Λιβάνου, ένας Σύρος ακτιβιστής που έδωσε το όνομα Wael κάθησε στο πάτωμα μιας γιάφκας περικυκλωμένος από καλώδια και μπαταρίες ώστε να μπορέσει να δουλέψει διαμέσου των συνηθισμένων διακοπών ρεύματος. Μηνύματα στο Skype εμφανίστηκαν στο laptop του. Μια κλήση στο κινητό του από έναν λαθρέμπορο που προσπαθούσε να βγάλει απ’ την πατρίδα του Wael, την Qusair, τρεις ασθενείς: μια έγγυο γυναίκα, και δυο μικρά κορίτσια. “Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε! Βοηθείστε μας!” η φωνή στην άλλη άκρη της σύνδεσης ούρλιαζε μέσα σε καταιγισμούς πυρών. Έπειτα έσβησε.

Ώρες αργότερα, μαθεύτηκε ότι η ομάδα τα είχε καταφέρει να περάσει τα σύνορα, και ο Wael ήταν ξανά στο τηλέφωνό του, συντονίζοντας την περίθαλψη. Μια 17χρονη με μια σφαίρα σφηνωμένη στη σπονδυλική στήλη, είχε σταλεί στο νοσοκομείο στην Τρίπολη του Λιβάνου, παράλυτη. Μια 13χρονη με ένα λιγότερο σοβαρό τραύμα στο στομάχι έλαβε τις πρώτες βοήθειες επί τόπου και στάλθηκε ξανά πίσω στη Συρία, μετά από λίγες μέρες. Όσο για την έγγυο, το νεκρό σώμα της μόνο είχε καταφέρει να κάνει τη διαδρομή. Πυροβολημένη από έναν ελεύθερο σκοπευτή απ’ τη στέγη ενός δημόσιου νοσοκομείου, άφησε την τελευταία της πνοή στον δρόμο, είπαν οι ακτιβιστές. Η οικογένειά της ήθελε να ταφεί στη Συρία. Τέσσερις μέρες αργότερα, το σώμα της ήταν μεταξύ των σακούλων με αίμα και φάρμακα που πέρασαν απ’ το ένα αμάξι στο άλλο, πάλι πίσω απ’ τα σύνορα προς το Qusair.

Μαρτυρίες απ’ τη Συρία: Ιστορίες καταστολής, αγώνα κι επιβίωσης

Του David Arnold, 23/12/2011

Ο Χασάν στη Δαμασκό

Ο Χασάν είναι ένας μηχανικός 20κάτι χρονών. Κατεβαίνει στους δρόμους της Δαμασκού για να διαδηλώσει ενάντια στην κυβέρνηση εδώ κι εννέα μήνες. Ζει με τους γονείς του σ’ ένα μοντέρνο προάστιο στην αρχαιότερη πρωτεύουσα πόλη του κόσμου. Καταγράφει τα γεγονότα της επίθεσης μιας χιλιάδας Shabiha (παρακρατικοί) σε μια διαδήλωση 7.000 Σύρων στην περιοχή Midan της Δαμασκού.

Παίρνοντας ένα μάθημα απ’ τα δακρυγόνα

Ξεκίνησα να διαδηλώνω ενάντια στην κυβέρνηση στις 15 Μαρτίου κι έχω διαδηλώσει στη Δαμασκό και στα προάστιά της πολλές φορές έκτοτε. Όμως πήρα ένα μάθημα για τα δακρυγόνα μόλις την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού όταν κατέβηκα σε μια απ’ τις τρεις πορείες του Midan, στην καρδιά του κινήματος της πόλης.

Ήμασταν κάπου 7.000 διαδηλωτές στους δρόμους σε μια ηλιόλουστη ημέρα, διαδηλώνοντας ενάντια στην επιδρομή των κυβερνητικών δυνάμεων στη Χαμά, δυό μέρες νωρίτερα. Περπατούσα κοντά στην κεφαλή της πορείας όταν άκουσα τις φωνές των Shabiha που μας είχαν ακολουθήσει και επιτίθονταν στον κόσμο από πίσω με ρόπαλα και δακρυγόνα όπλα.

Είδα μερικούς νέους άνδρες να σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από πέντε γυναίκες. Αυτές άρχισαν να τρέχουν.

Τρία δακρυγόνα έπεσαν ακριβώς μπροστά μου. Κάποιοι διαδηλωτές έπιασαν ένα-δυο απ’ αυτά και τα πέταξαν πίσω προς τους Shabiha.

Ένας φίλος δίπλα μου προσπάθησε να κάνει το ίδιο, αλλά κάηκε το χέρι του αμέσως και το έριξε κάτω.

Για καμμιά 20αριά δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ο καπνός με έπνιγε. Ένιωθα σαν να μου είχαν βάλει φωτιά. Ένιωθα σαν κάθε εκατοστό του σώματός μου να καιγόταν. Ίδρωνα κι είχα μια πολύ δυσάρεστη γεύση στη γλώσσα και στον λαιμό μου.

Έτρεξα τυφλά προς ένα δρομάκι προσπαθώντας να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα στα πνευμόνια μου.

Ήμουν τυχερός που οι φίλοι μου κι εγώ είχαμε ψάξει πρώτα στο διαδίκτυο και διαβάσαμε ότι δεν έπρεπε να τρίψουμε τα μάτια μας. Ένας διαδηλωτής μου πέταξε ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού να ξεπλύνω το πρόσωπό μου. Το άδειασα όλο στο κεφάλι μου. Δε ξέρω αν ήταν Coca-cola ή Pepsi αλλά με βοήθησε να νιώσω καλύτερα σε λίγα λεπτά.

Εξοργισμένος με τον πρόεδρο Ασσάντ

Η κυβέρνηση ισοπεδώνει πόλεις και πυροβολεί τους πολίτες. Χρησιμοποιεί τη συλλογική τιμωρία καθώς κλιμακώνει αυτές τις πράξεις της στο ξεκίνημα του ιερού μήνα του Ραμαζανιού. Αυτή η πράξη έχει δύο νοήματα κατά τη γνώμη μου: να προσπαθήσουν να πιέσουν τους μουσουλμάνους εξωθώντας τις άλλες θρησκευτικές ομάδες να δείξουν επιθετικότητα εν μέσω του Ραμαζανιού, και να προσπαθήσουν να εξαντλήσουν την επανάσταση προτού κερδίσει έδαφος μέσα στο Ραμαζάνι οπότε κάθε βράδυ οι μαζικές προσευχές είναι σαν της Παρασκευής και μπορούν να οδηγήσουν σε διαδηλώσεις.

Η βασική ανησυχία μου όταν έτρεχα ήταν ο αδερφός μου και οι φίλοι μας που είχαν κατεβεί στη διαδήλωση αλλά όχι κοντά μου. Ανησυχούσα για το αν θα τα καταφέρουν και εάν θα μπορέσουν να ξεφύγουν αφού δε γνώριζαν καλά τα στενά. Και να μη συλληφθούν.

Όμως, για να ‘μαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να σκοτωθώ παρά να συλληφθώ. Φοβάμαι πως αν οι Shabiha με πιάσουνε θα με ανακρίνουν υπό βασανιστήρια για να με αναγκάσουν να πώ ονόματα άλλων που ήταν στη διαδήλωση. Πολλοί απ’ τους φίλους μου έχουν συλληφθεί από κάθε λογής μονάδα των δυνάμεων ασφαλείας. Βασανίστηκαν άγρια και πολλοί απ’ αυτούς δεν μπόρεσαν ν’ αντέξουν. Οπότε μαρτύρησαν τα ονόματα άλλων ακτιβιστών που έπειτα συνελήφθησαν, κρύφθηκαν ή εγκατέλειψαν τη χώρα.

Εγώ είμαι Σουνίτης, αλλά δεν έχω ιδέα αν ήμασταν όλοι μουσουλμάνοι, μπορώ να πώ όμως ότι ένας άλλος νέος μπροστά μου φορούσε ένα χαμηλοκάβαλο τζην κι ένα κόκκινο μπλουζάκι και δε φαινόταν δηλαδή να ερχόταν απ’ το τζαμί απ’ τα ρούχα του. Φώναζε δυνατά συνθήματα και ήταν επικεφαλής ενός κομματιού της διαδήλωσης.

Ήταν γύρω στους 1.000 Shabiha εκείνη τη φορά. Δε θυμάμαι να είδα ένστολους αστυνομικούς ή στρατιώτες την νύχτα εκείνη. Ένα σημαντικό πράγμα που θέλω να τονίσω είναι ότι οι Shabiha δεν είναι όλοι Αλεβίτες, υπάρχουν πολλοί Σουνίτες και Χριστιανοί μεταξύ τους. Βασικά, δεν είναι κατι σχετικό με τη θρησκευτική διαίρεση αλλά μια χαμηλού επιπέδου σταδιοδρομία για ανήθικους ανθρώπους. Τους λέμε απλά τραμπούκους.

Φορούσαν χακί στολές ή κανονικά καθημερινά ρούχα. Οι Shabiha που είχαν όπλα δακρυγόνων φορούσαν και κράνη. Οι άλλοι όχι.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=p3cNBx7Aif0]

Ασφαλίτες πυροβολώντας εναντίον διαδηλωτών, σημαδεύοντας “αυτόν με την κάμερα”, Χομς 27/12/2011

Οι Shabiha είναι παντού

Πιο πρόσφατα στο Midan, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε πραγματικά πυρά. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω σε πολλές κηδείες αυτήν την εβδομάδα για τους νεκρούς του Midan.

Στη διαδήλωση της 1ης Αυγούστου όσο ήμουν εκεί οι δυνάμεις ασφαλείας δε χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά εναντίον μας. Δεν έχω βρεθεί ποτέ κοντά σε πραγματικά πυρά επειδή μετά το Ραμαζάνι οι περισσότερες διαδηλώσεις οργανώθηκαν γρήγορα και διεξήχθησαν μέσα στην νύχτα ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες σύλληψεις και προκειμένου να μπορέσουν περισσότεροι άνθρωποι να συμμετάσχουν.

Ο αδερφός μου επίσης κατέφυγε εκείνη την μέρα μαζί με τους φίλους του σε ένα ασφαλές μέρος όπου τον συνάντησα μετά. Δεν πήραν κανέναν μας εκείνη την μέρα πάντως πιστεύω το όνομά μου υπάρχει γραμμένο σε κάποια αναφορά ή σ’ έναν φάκελο σε κάποιο “γραφείο” της ασφάλειας. Πιστεύω πως δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με κάποιον σαν εμένα τώρα, που υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστών σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η κυβέρνηση είναι πολύ απασχολημένη ψάχνοντας για πιο υψηλού προφίλ ακτιβιστές να καταστείλει όπως κάναν με τον Ghiath Matar απ’ την Daraya, τον Hadi Jundi απ’ τη Χομς και τον Anas Shoughri απ’ την Banias.

Εκείνη την νύχτα και κάθε νύχτα του Ραμαζανιού, όλοι γνωρίζουν πως θα υπάρχει μια διαδήλωση στο Midan. Άλλες διαδηλώσεις οργανώνονται με περισσότερη μυστικότητα και μόνο σε ανθρώπους που εμπιστεύεται κανείς απόλυτα τις ανακοινώνει, κυρίως πρόσωπο με πρόσωπο ή διαδικτυακά μέσω του Facebook, του Skype ή άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μερικές φορές χρησιμοποιούμε και τα τηλέφωνα αλλά χρησιμοποιούμε σύμβολα για τις τοποθεσίες και το επίπεδο της παρουσίας ασφαλιτών.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uUVmgQoymH8]

νυχτερινή διαδήλωση με κεριά, στην κουρδικής πλειοψηφίας πόλη του Qamishli

Ο Σάμι στη Χομς

Μιλήσαμε την περασμένη βδομάδα (20 Δεκέμβρη 2011) διαδικτυακά με έναν 24χρονο φοιτητή και διαδηλωτή απ’ τη Χομς για το πώς κυκλοφορεί ένας αντικαθεστωτικός διαδηλωτής σ’ αυτό το κέντρο της αναταραχής με τη βοήθεια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Ο Σάμι (δεν είναι το πραγματικό του όνομα) περιέγραψε τις εμπειρίες του απ’ τις τελευταίες διαδηλώσεις. Σε ορισμένα μέρη οι απαντήσεις του τροποποιήθηκαν ως προς την έκφραση, χωρίς να αλλοιώνεται η ουσία τους, ενώ σε άλλα αφέθηκαν εκτός λεπτομέρειες που ενδεχομένως θα εξέθεταν σε κινδύνους την πηγή μας.

Middle East Voices: Δεχόμαστε αναφορές ότι τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν περικυκλώσει τη Χομς εδώ και πολλές μέρες, κι ότι η ένοπλη πολιτοφυλακή που υποστηρίζει τον πρόεδρο έχει στήσει γύρω στα 60 σημεία ελέγχου. Πες μας τί βλέπεις κι ακούς;

Σαμι: Όχι. Τα σημεία ελέγχου τα κρατούν δυνάμεις του στρατού και της ασφάλειας,΄κι όχι οι Shabiha που αποτελούν ουσιαστικά την πολιτοφυλακή του Ασσάντ. Οι Shabiha στέκουν δίπλα στα σημεία ελέγχου ώστε να βεβαιώνουν ότι οι στρατιώτες του Ασσάντ ακολουθούν τις οδηγίες, και περιστασιακά απαγάγουν ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι ακτιβιστές.

Οι λιποτάκτες που έχουν ενσωματωθεί στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό στέκονται στο πλάι μας στις διαδηλώσεις για να εμποδίσουν το καθεστώς του Ασσάντ απ’ το να μας επιτίθεται. Έχουν αυτόματα όπλα και απ’ αυτά που εδώ στη Συρία λέμε Ρώσσικα όπλα. Έχω μιλήσει μερικές φορές μαζί τους αλλά τις περισσότερες φορές δε θέλουν να μιλούν (για τη λιποταξία τους). Μίλησα με έναν που ήταν απ’ το Deir ElZour της βορειοανατολικής Συρίας. Είχε λιποτακτήσει απ’ τον στρατό όταν του ζήτησαν να πυροβολήσει ανθρώπους στη Χομς κι έπειτα μπήκε στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό όμως οι δυνάμεις αυτές δεν έχουν μπει στη Χομς ακόμη.

Χωρίς τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό δεν μπορούμε να κάνουμε την παραμικρή διαδήλωση, καθώς όταν δεν είναι μαζί μας, οι δυνάμεις του Ασσάντ μας επιτίθενται άμεσα.

Middle East Voices: Υπάρχουν στρατεύματα ή πολιτοφύλακες στη γειτονιά σου; μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερα στην πόλη; μπορείς να περπατήσεις ή να οδηγήσεις στη Χομς ή σε σταματούν στα σημεία ελέγχου; Τί ερωτήσεις κάνουν; Συνεχίζεις να πηγαίνεις στα μαθήματα και στη δουλειά σου;

Σαμι: Αυτήν τη βδομάδα δεν είχα δουλειά ή μαθήματα στη σχολή επειδή ολόκληρη η Χομς είναι σε απεργία Καράμα (απεργία για την αξιοπρέπεια) από το Σάββατο. Πριν απ’ αυτό, πήγαινα μαθήματα μόνο στις μέρες που δεν είχε στρατιωτικές επιχειρήσεις ή πυροβολισμούς έξω. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη, δούλεψα τέσσερις ημέρες.

Middle East Voices: Πως νιώθεις έχοντας ένοπλες πολιτοφυλακές στο καρτέρι κάθε μέρα; Φοβάσαι μη σε περάσουν για κάποιον άλλον και σε συλλάβουν, ή σε πυροβολήσουν επειδή θα θεωρήσουν ότι κάνεις κάτι λάθος;

Σάμι: είναι ένα πραγματικά άσχημο συναίσθημα όταν βλέπεις συνεχώς γύρω σου στρατιώτες, στις αγορές, γύρω απ’ τα σπίτια κι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, το οποίο φέρει το όνομα του κόμματος Μπαάθ. Είχα σοκαριστεί στ’ αλήθεια όταν είδα έναν τεράστιο αριθμό στρατιωτών να τριγυρνούν μέσα στο πανεπιστήμιο. Ήταν πλήρως οπλισμένοι και είχαν ένα βλοσυρό βλέμμα. Τις πρώτες εβδομάδες που ο στρατός μπήκε στην πόλη ήμασταν πλήρως τρομοκρατημένοι αλλά πλέον το έχουμε κάπως συνηθίσει. Ακόμα με κάνει να νιώθω απαίσια, αλλά όχι τόσο όσο τον πρώτο καιρό. Όταν περνώ από ένα σημείο ελέγχου ή όταν στρατιωτικά οχήματα γυρνούν στην πόλη κρατούν πάντα τα όπλα τους στοχευμένα πάνω μας και παραμένουν έτοιμοι να ρίξουν. Το κάνουν συγκεκριμένα για να μας φοβερίζουν

Υπάρχουν τρία σημεία ελέγχου κοντά στο σπίτι μου. Μπορώ να βγαίνω έξω μόνο την ημέρα. Μόλις νυχτώσει οι στρατιώτες σ’ αυτά τα σημεία ελέγχου μπορούν να πυροβολήσουν οτιδήποτε κινείται. Μπορώ να πάω μόνο σε συγκεκριμένα μέρη στη Χομς. Για παράδειγμα, μπορώ να πάω στη Hamra Ghouta επειδή είναι κοντά στο σπίτι μου, αλλά αν θέλω να πάω σε μια πιο μακρυνή γειτονιά με σταματούν. Κι αν οι δυνάμεις του Ασσάντ σε σταματούν, σε ρωτάν έναν σωρό πράγματα μόνον όταν περνάς από ένα σημείο ελέγχου που δεν είναι στη συνηθισμένη περιοχή σου, αλλά αν είναι στη γειτονιά σου, σου ζητούν απλά τα στοιχεία σου. Για παράδειγμα, εάν θέλω να πάω στη γειτονιά Khalidya θα με ρωτήσουν γιατί πάω εκεί, τί έχω πάνω μου, ποιόν θα συναντήσω… Ελέγχουν επίσης τα αμάξια για να δουν αν έχεις πολλά τρόφιμα είτε ιατρικές προμήθειες ή οτιδήποτε σχετιζόμενο με την αντικαθεστωτική δραστηριότητα.

Middle East Voices: Έχουμε δει πολλά βίντεο με κηδείες, και πυρπολήσεις καταστημάτων και διαδηλώσεις σε περιοχές όπως το Bab Sbaa, το Wadr Arab, το Bab Amro. Έχεις πάει εκεί; κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις; οι γονείς σου πρέπει να ανησυχούν πολύ για την ασφάλειά σου. Τι πιστεύεις για τα όσα συμβαίνουν στη Χομς;

Σαμι: Η Χομς είναι μια μεγάλη πόλη, κι όταν μια στρατιωτική επιχείρηση λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή, δεν εξαπλώνεται συνήθως σε άλλες, οπότε το πού ζεις είναι πολύ σημαντικό, γιατί η ζωή μπορεί να σταματά ολοκληρωτικά σ’ ένα μέρος ενώ συνεχίζεται κανονικά σ’ ένα άλλο. Η Bab Sbaa είναι μια γειτονιά της παλιάς πόλης της Χομς. Είναι… εκεί που η επανάσταση ξεκίνησε. Θα ήθελα να κατέβω στις διαδηλώσεις εκεί αλλά είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσει κανείς.

Η Baba Amro είναι πολύ κοντά στη γειτονιά μου, κι εκεί η κατάσταση είναι άσχημη. Προσπαθούμε να τους περάσουμε μερικά φάρμακα και τρόφιμα αλλά όχι συνέχεια. Προσπαθήσαμε την προηγούμενη βδομάδα… Η κατάσταση είναι φριχτή. Είδα ένα σωρό σπίτια και καταστήματα κατεδαφισμένα. Ένα απ’ αυτά ήταν ένα φαρμακείο που έδινε δωρεάν φάρμακα στους διαδηλωτές.

Middle East Voices: Έχεις δει κανένα μέλος του Ελεύθερου Συριακού Στρατού στους δρόμους; Τί έχεις ακούσει γι’ αυτούς; Έχεις καμμιά ιδέα πόσοι είναι; πόσο καλά οργανωμένοι κι οπλισμένοι είναι κι αν έχουν κάποια αποτελεσματικότητα στην υπεράσπιση των αμάχων στη Χομς;

Σαμι: Πρόσφατα είδα πολλούς. Οι αριθμοί τους διαρκώς αυξάνονται σήμερα στην περιοχή της Insha. Εμείς στη Χομς ακούμε πολλές μάχες μεταξύ αυτών και των δυνάμεων ασφαλείας, ειδικά την νύχτα που οι δρόμοι είναι άδειοι. Μερικές φορές, επιτίθενται στα γειτονικά κτίρια των δυνάμεων ασφαλείας που είναι απ’ τα πιο σημαντικά κτίρια της ασφάλειας. Έχουν δεχτεί πολλές επιθέσεις απ’ τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό απ’ το ξεκίνημα της εξέγερσης.

Middle East Voices: Οι μονάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού συνοδεύουν τους διαδηλωτές; Σας παρέχουν κάποια προστασία; Συνεργάζονται με τους διοργανωτές διαδηλώσεων ώστε να είναι εκεί απ’ το ξεκίνημα της συγκέντρωσης;

Σάμι: Διακρίνω την παρουσία τους μόλις κατέβω στις ημερήσιες διαδηλώσεις. Τα καθήκοντά τους είναι βασικά τα εξής δύο: Να προστατεύσουν τους διαδηλωτές και να αποτρέψουν εισβολές εχθρικών δυνάμεων σε κάθε περιοχή. Δεν νομίζω να έχουν πολλή υποστήριξη, ιδιαίτερα χρήματα, επειδή τους βλέπω να τρώνε ταπεινό φαγητό. Αλλά νομίζω ότι έχουν μια άρτια οργάνωση πίσω τους. Γνωρίζουν ο ένας τις κινήσεις του άλλου κι έρχονται γρήγορα προς υποστήριξη των ανθρώπων που διαδηλώνουν.

Υπάρχει πάντως ένας πραγματικός δεσμός μεταξύ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των διαδηλωτών. Έτσι, τους ενημερώνουμε για κάθε διαδήλωση που θέλουμε να κάνουμε και μας λένε αν είναι εφικτό ή όχι. Κανονίζουμε μια ημερομηνία κι εκείνη την ημέρα βρίσκουμε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό επί τόπου, έτοιμο να προστατεύσει τη διαδήλωση. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός αποτρέπει τις δυνάμεις του Ασσάντ απ’ το να μας πλήξουν με το να τους επιτίθεται καθώς έρχονται να μας πυροβολήσουν. Μόλις η διαδήλωση λάβει τέλος, φέρνουν αμάξια στην περιοχή και αποσύρονται μ’ αυτά.

Έχουν ειδικά τηλέφωνα… Για να επικοινωνούν μεταξύ τους, κι έχουν επίσης επαφές με στρατιώτους μέσα στον στρατό του Ασσάντ που ενημερώνουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό για το πότε οι δυνάμεις του Ασσάντ θα επιτεθούν σε μια περιοχή προτού εκδηλωθεί η επίθεση. Έτσι, μερικές φορές μας ζητούν να τελειώσουμε γρήγορα μια διαδήλωση, όταν γνωρίζουν ότι είμαστε σε κίνδυνο.

Οι δυνάμεις του Ασσάντ επιτίθενται ακόμα σε διαδηλωτές αλλά υπάρχει πρακτικά μεγάλη διαφορά τώρα που ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός τους καθυστερεί τόσο ώστε μπορούμε να ξεφεύγουμε πριν μας πυροβολήσουν.

 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=T64tImeQZ5o]

Διαδήλωση εν χορώ στη Khalidiya της Χομς 28/12

~

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

εισαγωγή: Από τις 19 Νοέμβρη,  χιλιάδες Αιγύπτιοι κατεβήκαν ξανά στην πλατεία Ταχρίρ μετά την στρατιωτική καταστολή μιας διαδήλωση – επίδειξη δύναμης του στρατιωτικού καθεστώτος, σε μια κίνηση που ονομάστηκε “δεύτερη επανάσταση” ή “πραγματική επανάσταση”. Ουσιαστικά πρόκειται για την υπεράσπιση των ριζοσπαστικών στοιχείων της εξέγερσης, ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά τον διωγμό του Μουμπάρακ. Μέσα σε μια βδομάδα οι κινητοποιήσεις είχαν εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις της Αιγύπτου ενώ η ίδια η πλ. Ταχρίρ μετατράπηκε ξανά σε πεδίο διαλόγου και πολέμου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον 40 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πάνω από 2.000 έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Οι εκλογές της περασμένης Δευτέρας, ανέδειξαν με πρωτοφανή συμμετοχή νικητή την Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τις ψήφους της -όλον αυτόν τον καιρό- σιωπηλής πλειοψηφίας των Αιγυπτίων που φαίνεται να επιθυμεί μια επιστροφή σε μια οποιαδήποτε ομαλότητα μετά τις ταραχές του 2011, βάζοντας έτσι την ταφόπλακα στην επανάσταση, γεγονός που βρίσκει απέναντί του το πείσμα των πιο προλεταριακών κι επαναστατικών στοιχείων της αιγυπτιακής κοινωνίας.

Γράμμα απ’ την επαναστατική ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία στους επαναστάτες των οδοφραγμάτων στην πλ. Ταχρίρ, στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ

Ένδεκα μέρες πίσω απ’ τα οδοφράγματα στις πλατείες της Αιγύπτου είναι απόδειξη ότι οι επαναστάτες έχουν επαναφέρει την νομιμότητα της επανάστασης σε δεκαεπτά επαρχίες. Ωστόσο αν και οι επαναστάτες προσέφεραν τη θυσία τους σαν μάρτυρες στις πλατείες, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, προσέφεραν τους λαβωμένους τους, κι έχασαν πάνω από 11.000 δικούς τους στις στρατιωτικές φυλακές, δεν έχουμε ακόμα γευτεί τους καρπούς του αγώνα μας.

Σήμερα, δέκα μήνες μετά είδαμε τα απομεινάρια του παλιού συστήματος να ανακυκλώνονται, και καιροσκοπικές απόπειρες των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία να αγνοήσουν την επαναστατική νομιμότητα των μαζών στις πλατείες, που εδώ και δέκα μήνες ποτίζει το αίμα των μαρτύρων αδιάκοπα, έρχονται τώρα να καπελώσουν και να παραποιήσουν τη δημοκρατία για την οποία αγωνιζόμαστε. Θέλουν να υπογράψουν το πιστοποιητικό θανάτου της επανάστασης στις κάλπες, γιατί γνωρίζουν ότι ο δρόμος τους για την εξουσία μπορεί να περάσει μόνο πάνω απ’ το αίμα των μαρτύρων και των τραυματισμένων. Εναπόκειται συνεπώς στους επαναστάτες στις πλατείες να προτείνουν μια εναλλακτική στην αιματοβαμένη δημοκρατία που το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων με θρησκευτική εξουσία έχουν προαποφασίσει.

Η επιστροφή των μαζών στις πλατείες έχει γεννήσει εμπειρίες μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων των φοιτητών, των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών και των περιθωριοποιημένων πάνω στις οποίες πρέπει να χτίσουμε για να δημιουργήσουμε την νέα μορφή της δημοκρατίας που πρέπει να υπερασπιστούμε.

Το στρατιωτικό συμβούλιο και οι σύμμαχοί του στους διαδρόμους της εξουσίας και τα πολιτικά κόμματα στήνουν ένα κοινοβούλιο για να επεκτείνουν την παρουσία και την νομιμοποίησή τους. Τώρα είναι η ώρα για τις μάζες στις πλατείες να δημιουργήσουν μορφές λαϊκής επαναστατικής δημοκρατίας στην Ταχρίρ, την Αλεξάνδρεια, το Σουέζ, την Μανσούρα και το Σοχάγκ… Πρέπει να αναπτύξουμε νέες, νομιμοποιημένες μορφές δημοκρατικής αντιπροσώπευσης από τους δρόμους ούτως ώστε να δημιουργήσουμε λαϊκά επαναστατικά συμβούλια στις πλατείες από:

Δημόσιες ψηφοφορίες απ’ τις δεκάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα οδοφράγματα στην πλ. Ταχρίρ για να δημιουργηθεί το πρώτο λαϊκό επαναστατικό συμβούλιο επιλέγοντας 100 επαναστάτες από μέσα απ’ την πλατεία, για να εκφράζουν τους σκοπούς και τα αιτήματα της επαναστατικής νομιμότητας. Το Λαϊκό Επαναστατικό Συμβούλιο πρέπει να σχηματίσει αιρετές επιτροπές που θα λαμβάνουν κάθε απόφαση με ψήφο. Το Επαναστατικό Συμβούλιο θα ενημερώνει το Στρατιωτικό Συμβούλιο για τις αποφάσεις που λαμβάνει μέσω των μήντια.

Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια πρέπει να σχηματιστούν στις πλατείες του λαού στην Αλεξάνδρεια και στο Σουέζ μετά την Ταχρίρ, και να συνεργάζονται μεταξύ τους για να πετύχουν τους σκοπούς της λαϊκής επανάστασης. Τα Λαϊκά Επαναστατικά Συμβούλια είναι η πιο ώριμη μορφή δημοκρατικής έκφρασης της προσδοκίας του λαού για δικαιοσύνη, ισότητα κι ελευθερία. Αντιπροσωπεύουν την επαναστατική νομιμότητα ενάντια στην “νομιμότητα” του Μουμπάρακ, του συμβουλίου του και των συμμάχων τους.

Σας προτείνουμε την εκλογή ενός Λαϊκού Επαναστατικού Συμβουλίου στις δημόσιες πλατείες επειδή υποστηρίζουμε την επανάσταση μ’ όλην τη δύναμή μας, και ως ένωση εργατών στην κλωστοϋφαντουργία που σχηματίστηκε αμέσως μετά την επανάσταση θα ενωθούμε μαζί σας υποστηρίζοντας και σε αλληλεγγύη με όλες τις δημοκρατικές αποφάσεις σας μέσω στάσεων εργασίας, μερικών απεργιών και ακόμα και μιας γενικής απεργίας χάρις στην εμπιστοσύνη μας σε σας.

Νίκη στην επανάσταση!
Δόξα στους μάρτυρες!

Επαναστατική Ένωση Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας

Πηγή: http://takethesquare.net/2011/12/04/a-letter-from-the-revolutionary-association-of-textile-workers-to-the-revolutionaries-on-the-barricades-in-tahrir-square-alexandria-and-suez/

*~*~*

Σχετικά: Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης, H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011, Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο, Κάιρο 24/11/2011, Αραβικές εξεγέρσεις…

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=cleGxFFLbzo]

 

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο. Παρακαλώ μοιραστείτε το και διαδώστε το ευρύτερα.

Πηγή: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/2011/11/anonymous-letter-from-cairo.html

Είμαι εδώ και 4 ημέρες ανάμεσα σε πυροβολισμούς και νευροπαραλυτικά αέρια, εδώ, στην πλατεία Bab El Louq, 5 λεπτά πίσω απ’ την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στο υπουργείο εσωτερικών. Ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου, μπορώ να δώ τα πυρά των όπλων και τα κάνιστρα των αερίων και τις μοτοσυκλέτες που παίρνουν τους τραυματίες από την μάχη φέρνοντάς τους στα πρόχειρα νοσοκομεία τον έναν μετά τον άλλον… κάθε ώρα, μέρα και νύχτα… Πέφτουν πυροβολισμοί, και αυτά τα παράξενα νευροπαραλυτικά αέρια όλην την ώρα και γύρω στις 10:30 χθες το βράδυ οι εξεγερμένοι χτυπήθηκαν για μια ώρα περίπου από περίπου 30 αγνώστους με μαύρες στολές των ειδικών δυνάμεων και διαφορετικά είδη πραγματικών πυρών και αερίων, με τα φώτα των δρόμων σβησμένα και μόνο οι πυροβολισμοί των όπλων, η χλωμή λάμψη της σελήνης και τα παράξενα φωσφορικά φώτα κοντά στο υπουργείο εσωτερικών να φωτίζουν στο σκοτάδι. Μετά από μία ώρα, η πλατεία Bab El Louq όπου κατοικώ επανακτήθηκε με τίποτα παραπάνω από πέτρες και ακατάβλητη αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Απέναντι στους πυροβολισμούς και τις επιθέσεις στα γυμνά σώματά τους, οι εξεγερμένοι φώναζαν μέσα στην νύχτα μονάχα “hurriya” (ελευθερία) και “madaniya και όχι islamiya” (πολιτικό και όχι ισλαμικό καθεστώς)… Την ίδια στιγμή, η πλατεία Ταχρίρ γεμάτη με μια millioniya (διαδήλωση ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών) δέχθηκε τουλάχιστον δύο επιθέσεις την νύχτα με νευροπαραλυτικά αέρια τα οποία δεν μπορείς να δεις ή να μυρίσεις. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια τους ανθρώπους γύρω μου να σωριάζονται ξαφνικά κάτω. Απ’ ότι γνωρίζω δεν έχει γίνει ακόμα σαφές από πού ερχόταν το αέριο – από κάποιο αεροπλάνο; από τον εξαερισμό του μετρό κάτω απ’ την πλατεία ή από ρίψεις από διπλανές ταράτσες; Είναι ανοιχτός πόλεμος ενάντια στον πληθυσμό, είναι απίστευτο, εγκληματικό. Ο ίδιος εισέπνευσα αρκετό αέριο και είμαι διανοητικά και σωματικά ελαφρώς αλλά συνεχώς αποπροσανατολισμένος, ενώ η αναπνευστική οδός μου καίει. Είμαι συγκλονισμένος βαθύτατα. Προς όποιον θέλει να καταλάβει: οι αιγύπτιοι εξεγερμένοι δε θα τα παρατήσουν, κανείς μας δε θα τα παρατήσει ποτέ πια. Πρόκειται για το να παραμείνει η μάλλον να γίνει κανείς για πρώτη φορά ξανά άνθρωπος.

Ακολουθεί ένα βίντεο του αιγυπτιακού κινήματος “Occupy”, μια πρόσκληση σ’ όλους τους Αιγύπτιους και στον καθένα που καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται μόνο για την Αίγυπτο, ότι είναι η μάχη όλων μας για την ελευθερία και για ένα μέλλον για τον καθέναν σ’ αυτόν τον κόσμο που θα αντικαταστήσει τη λογική της συσσώρευσης και της λεηλασίας και της καταπίεσης που απαιτείται για να τις διασφαλίσει, ένα κάλεσμα συμμετοχής σε ανοιχτές διαδηλώσεις και καθηστικές διαμαρτυρίες μπροστά απ’ τις αιγυπτιακές πρεσβείες σ’ ολόκληρο τον κόσμο, απ’ τις 3μμ την ερχόμενη Παρασκευή στις χώρες σας. Το βίντεο είναι στα αραβικά και στα αγγλικά, το μεσαίο κομμάτι είναι στα αγγλικά:

http://youtu.be/EZb6pJrZWR4

Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε τις ειδήσεις στα μη-καθεστωτικά ΜΜΕ (facebook και blogs) και στα νέα του Al Jazeera, για όσους μιλούν αραβικά, προτιμήστε την αραβική έκδοση.

Επίσης, για όσους μιλούν αραβικά παρακάτω βρίσκεται ένας σύνδεσμος για ένα απ’ τα πιο σημαντικά τηλεοπτικά προγράμματα στην Αίγυπτο μετά την επανάσταση, μια εκπομπή που μεταδόθηκε προχθές. Σ’ αυτήν, ο δημοσιογράφος Youssri Foda φιλοξενεί τρεις απ’ τους τραυματισμένους συντρόφους μας να μιλήσουν καθώς και τον εξίσου γνωστό δημοσιογράφο Bilal Fadl. Ο οδοντίατρος Ahmed Harara, o blogger και ακτιβιστής Malek Mustapha και ο φωτογράφος Ahmed Abdel Fattah της αιγυπτιακής καθημερινής Al-masry-al-youm, όλοι τους έχουν χάσει την όρασή τους εξαιτίας στοχευμένων πυρών από μικρή απόσταση με αυτά που λέμε khartouche, βλήματα που περιέχουν μεταξύ 13 και 16 σφαιριδίων διαφορετικών μεγεθών, από σκληρό πλαστικό ή μέταλλο. Χρησιμοποιούμενα σε μικρές αποστάσεις μπορούν να γίνουν θανάσιμα, καθώς και -εάν στοχεύουν τα μάτια- να τα καταστρέψουν. Ο Ahmed Harara είναι στενός μου φίλος. Έχασε το δεξί του μάτι στην πρώτη επανάσταση στις 28 Γενάρη 2011 και πριν από 4 μέρες έχασε και το αριστερό του μάτι. Θα μείνει για πάντα τυφλός αλλά γύρισε πίσω στην πλατεία Ταχρίρ, αμέσως μετά την επέμβαση στο νοσοκομείο. Στην εκπομπή αυτή θα δείτε τους νεαρούς αξιωματικούς που έριξαν τη σφαίρα και θα ακούσετε τη φωνή ενός απ’ τους αξιωματικούς αυτούς να δηλώνει περήφανα στον ανώτερό του ότι κατάφερε να πετύχει ξανά μάτι… Υπήρχε προμελετημένος σχεδιασμός. Στοχεύουν τους ακτιβιστές στα μάτια. Αλλά η απάντηση είναι να ξαναγυρίζουμε στην πλατεία Ταχρίρ, την πλατεία της απελευθέρωσης, καθώς όπως λέει κι ο Ahmed στην εκπομπή ένα πυροβολημένο μάτι είναι προτιμώτερο από ένα κλειστό μάτι. Δεν είναι τυφλοί και θέτουν τον καθένα ενώπιον της αναγκαιότητας να πάρει θέση, όχι άλλα ψέμματα, όχι άλλες υπεκφυγές. Αυτό εκφράζεται ρητά απ’ τον δημοσιογράφο Bilal Fadl στην εκπομπή. Το πρόγραμμα δίνει επίσης μια καλή σύνοψη των γεγονότων των περασμένων μηνών που οδήγησαν σ’ αυτήν τη δεύτερη αιγυπτιακή επανάσταση.

μέρος Ι με τον Ahmed Harrara και τον Bilal Φαντλ
http://youtu.be/Fbp_KEnVwqQ
Μέρος ΙΙ με τον Malek Mustafa και Ahmed Abdel Fattah
http://youtu.be/E0HNsO84asU

Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους σας
Ανών.

Νέα απ’ το μέτωπο: Την Παρασκευή 4 Νοέμβρη το καθεστώς Ασσάντ υποσχέθηκε αμνηστία μιας εβδομάδας, καλώντας τους πολίτες του “που έχουν βρεθεί στη διάθεσή τους όπλα, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιήσει σε εγκληματικές πράξεις, να τα παραδώσουν”, μετά από πίεση του Αραβικού Συνδέσμου για μετρίαση της καταστολής κι έναρξη διαλόγου. Αυτή η κίνηση στοχεύει περισσότερο στο να πιέσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, την αυθόρμητη οργάνωση λιποτακτών του στρατού, που έχουν περάσει με το μέρος των αντικαθεστωτικών διαδηλωτών. Την προηγούμενη μόλις μέρα σε μια κυνική επίδειξη ισχύος, δυνάμεις ασφαλείας είχαν επιτεθεί στο Χαλέπι, την Δαμάς, την Ντεράα, την Καφρουμά και τη Χομς, σκοτώνοντας πάνω από 10 άτομα. Την ίδια κιόλας μέρα με την υπογραφή της συμφωνίας, οι δυνάμεις ασφαλείας επιτίθενται ξανά στη Χομς, τη Ντεράα και την παραθαλάσσια πόλη της Λατάκειας. Για το καθεστώς, οι συμφωνίες που υπογράφει δεν είναι παρά κουρελόχαρτα, που του επιτρέπουν να κερδίσει χρόνο, ο οποίος φαίνεται να πιστεύει πως κυλάει με το μέρος του.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο Bloomberg News, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, όχι τόσο για το τεχνικό και ηθολογικό περιεχόμενό του, όσο σχετικά με τις βλέψεις, τις ανησυχίες και τις δυνατότητες ενός καθεστώς που αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη απ’ την οποία θα αντλήσουν πολύτιμα μαθήματα όλα τα κράτη του πλανήτη: το καθεστώς Ασσάντ δεν μπορεί και δε θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή με τους όρους που έχουν διαμορφωθεί ιστορικά και το ξέρει. Και μπρος στην πιθανότητα να ανατραπεί, δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να ισοπεδώσει τις ίδιες του τις πόλεις, να εξοντώσει κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό, να εκμηδενίσει τους υλικούς όρους της αναπαραγωγής του για να σωθεί. Στη Συρία ο καπιταλισμός περιεργάζεται το -όχι τόσο μακρυνό- μέλλον του.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καταστολή στη Συρία, 4/11/2011

Ενώ η καταστολή των διαδηλώσεων στη Συρία έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 3.000 ζωές από τον περασμένο Μάρτιο, οι Ιταλοί τεχνικοί στα γραφεία της Telecom στη Δαμασκό είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι, προμηθεύοντας το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ-Ασσάντ με τις δυνατότητες να παρεμβαίνει, να ανιχνεύει και να αρχειοθετεί σχεδόν κάθε e-mail που ανταλάσσεται σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Οι υπάλληλοι της Area SpA, μιας εταιρίας παρακολουθήσεων με έδρα λίγο έξω απ’ το Μιλάνο, εγκαθιστούν το σύστημα υπό τις οδηγίες της συριακής υπηρεσίας πληροφοριών, οι πράκτορες της οποίας πιέζουν τους Ιταλούς να τελειώσουν το γρηγορότερο, λέγοντας πως χρειάζονται επειγόντως τη τεχνογνωσία εντοπισμού προσώπων, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός ατόμου οικείου με το εγχείρημα. Οι υπάλληλοι της Area φτάνουν στη Δαμασκό κατά βάρδιες αυτή τη χρονιά, καθώς η βία έχει κλιμακωθεί, λέει το ίδιο άτομο, που έχει εργαστεί πάνω στο σύστημα παρακολούθησης της Area.

Η Area χρησιμοποιεί εξοπλισμό αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιριών, σύμφωνα με τα πρωτότυπα σχέδια και άλλα έγγραφα που βρίσκονται στην κατοχή των Bloomberg News και του ατόμου αυτού μέσα από την εταιρία. Το εγχείρημα περιλαμβάνει το Sunnyvale, το λογισμικό αποθήκευσης και αρχειοθέτησης e-mail της καλιφορνέζικης NetApp Inc. (NTAP), ανιχνευτές που θα σκανάρουν τα δίκτυα επικοινωνιών της Συρίας από την παρισινή Qosmos SA, και εργαλεία από τη γερμανική Utimaco Safeware AG (USA) για τη σύνδεση παρακολουθουμένων τηλεφωνικών γραμμών με τους υπολογιστές του κέντρου εποπτείας της Area.

Οι προμηθευτές δεν έχουν παράσχει τα υλικά αυτά άμεσα στη Συρία, αλλά ήταν η Area που τα εξήγαγε μέσω Ιταλίας, σύμφωνα με το άτομο αυτό.

Οι Ιταλοί μένουν σε ένα ενοικιαζόμενο διαμέρισμα με τρία υπνοδωμάτια σε γειτονιά κατοικιών της Δαμασκού, κοντά σε ένα αθλητικό στάδιο όπου εργάζονται πάνω στο σύστημα, το οποίο είναι ακόμα σε δοκιμαστική φάση, σύμφωνα με την πηγή μας, που ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του, καθώς οι υπάλληλοι της Area υπογράφουν συμφωνητικά μη αποκάλυψης στοιχείων της εταιρείας.

Χαρτογράφηση των συνδέσεων

Μόλις το σύστημα ολοκληρωθεί, οι υπηρεσίες ασφαλείας της Συρίας θα είναι σε θέση να παρακολουθούν τους στόχους του σε σταθμούς με επίπεδες τηλεοράσεις όπου θα εμφανίζονται οι τηλεφωνικές και διαδικτυακές επικοινωνίες σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με γραφήματα που θα χαρτογραφούν τα δίκτυα των ηλεκτρονικών επαφών των πολιτών, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έχουμε στη διάθεσή μας και με δύο ανθρώπους οικείους με τα σχέδια αυτά.

Ένα τέτοιο σύστημα είναι φτιαγμένο για καταστολή, λέει ο Mark Dubowitz, διευθύνων σύμβουλος του Ιδρύματος για την προάσπιση των δημοκρατιών, με έδρα την Ουάσιγκτον, το οποίο προωθεί αυστηρότερες κυρώσεις κατά της Συρίας.

“Κάθε εταιρεία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης κι επιτήρησης στο καθεστώς Ασσάντ είναι συνένοχος σε εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, αναφέρει.

Η ιδιωτική εταιρεία Area, που ιδρύθηκε το 1996 κατασκευάζοντας τηλεφωνικούς κοριούς για λογαριασμό των ιταλικών δυνάμεων της τάξης, έχει πατεντάρει το σύστημα “Asfador”. Ο τίτλος προέκυψε από τον κύριο Asfador που πήρε τηλέφωνο την εταιρία το 2008 ζητώντας να κλείσει μια συμφωνία, σύμφωνα με πηγή μας που γνωρίζει τα του εγχειρήματος. Η πηγή μας δε γνώριζε το πλήρες όνομα του κυρίου Asfador, και οι προσπάθειες ταυτοποίησής του ήταν ανεπιτυχείς. Η τιμή ωστόσο, στην οποία κλείστηκε η συμφωνία ξεπερνούσε τα 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με δυο διαφορετικούς ανθρώπους οικείους με τη συμφωνία.

Η αλλαγή ξεπερνά τις συμφωνίες

Ο διευθύνων σύμβουλος της Area, Andrea Formenti δήλωσε πως δεν μπορεί να συζητήσει για συγκεκριμένους πελάτες ή συμβόλια, κι ότι η εταιρεία του ακολουθεί όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ρυθμίζουν τις εξαγωγές.

Λέει ότι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν συχνά αυτό που θα λέγαμε εργαλεία “νόμιμης παρακολούθησης” προκειμένου να συλλάβουν εγκληματίες. Χωρίς να αναφέρεται ιδιαίτερα στη Συρία, ο Formenti λέει ότι η πολιτική αλλαγή μπορεί να καταστήσει άτοπη μια επιχειρηματική συμφωνία.

“Μπορείτε να θεωρήσετε ότι κάθε σύστημα νόμιμης παρακολούθησης έχει μια μακρά διαδικασία πώλησης, ενώ η πραγματικότητα τρέχει με γοργούς ρυθμούς”, λέει, παραπέμποντας στην ταχύτητα της πτώσης του Λίβυου ηγέτη Μουαμμάρ Καντάφι, μόλις έναν χρόνο αφότου έστησε τη βεδουίνικη τέντα του σε πάρκο της Ρώμης, στη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην Ιταλία. “Ο Καντάφι ήταν ένας μεγάλος φίλος του πρωθυπουργού μας, μέχρι πριν όχι πολύ καιρό”.

Όταν το Bloomberg News επικοινώνησε με την Qosmos, ο σύμβουλος της εταιρείας Thibaut Bechetoille είπε ότι η εταιρία του θα αποχωρούσε από το έργο. “Δεν ήταν σωστό να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό το καθεστώς”, αναφέρει. Το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας αποφάσισε πριν περίπου τέσσερις εβδομάδες να αποσυρθεί από το έργο και ακόμα ψάχνουν πώς θα μπορούσαν να απεμπλακούν από τη συμφωνία. Οι deep-packet ανιχνευτές της εταιρίας αυτής μπορούν να σταλλούν στο e-mail ενός χρήστη του διαδικτύου, κι από κει και πέρα να αναπαράγουν τα πάντα όσα συμβαίνουν στην οθόνη του, λέει ο διευθυντής πωλήσεων της Qosmos, Erik Larsson.

Κέντρα Εποπτείας

“Ο μηχανισμός απόσυρσής απ’ αυτή τη συμφωνία, τεχνικά και διαδικαστικά, είναι περίπλοκος”, λέει ο Larsson. Η αλυσιδωτή εμπλοκή Δυτικών εταιριών από τις ΗΠΑ ως την Ευρώπη δείχνει την πορεία που τα υψηλής τεχνολογίας συστήματα παρακολούθησης βρίσκουν τον δρόμο τους προς καταπιεστικά καθεστώτα προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους.

Καθώς οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τυνησία ανέτρεψαν τους ηγέτες τους φέτος, ο 46χρονος Ασσάντ κρατιέται στη θέση του αναπτύσσοντας δυνάμεις ασφαλείας εναντίον των διαδηλωτών που ζητούν την πτώση του, και παρά την έκκληση του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να παραιτηθεί. Η Συρία, χώρα που συνορεύει με το Ισραήλ, το Ιράκ, την Ιορδανία, τον Λίβανο και την Τουρκία, διοικείται απ’ τον Ασσάντ και πριν απ’ αυτόν απ’ τον πατέρα του Χαφέζ εδώ και 41 χρόνια.

Υπολογιστές εντοπισμού

Η Area εγκαθιστά ένα σύστημα, που περιλαμβάνει το ηλεκτρονικό κέντρο εποπτείας “Captor” της εταιρίας, μέσω μιας σύμβασης με την κρατικής ιδιοκτησίας Συριακή Αρχή Τηλεπικοινωνιών ή STE, αναφέρουν οι δυο πηγές μας. Επίσης γνωστή και ως Syrian Telecom, η εταιρία είναι ο κύριος παροχός σταθερής τηλεφωνίας της χώρας.

Χωρίς τα μηχανήματα της Area, το τρέχον σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης της Συρίας πιάνει μόνο ένα κομμάτι των τηλεπικοινωνιών της χώρας, και υπολείπεται του νέου συστήματος που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ολόκληρη τη διαδικτυακή κίνηση, λέν οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις δυνατότητες της Συρίας μέσω της δουλειάς τους στην Area.

Οι επιχειρήσεις που πωλούν εξοπλισμό παρακολούθησης στη Συρία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για υποστήριξη της καταπίεσης, λέει ο Osama Edward Mousa, ένας Σύρος blogger που συνελήφθη το 2008 για κριτικές προς το καθεστώς δημοσιεύσεις και έφυγε για τη Σουηδία το 2010.

“Κάθε εταιρία που πωλεί τεχνολογία παρακολούθησης στην κυβέρνηση της Συρίας είναι ένας συνεργάτης στην καταστολή της δημοκρατίας στη Συρία”, μας λέει. “Είναι συνένοχος στους φόνους εναντίον του λαού της Συρίας. Βοηθούν τη κυβέρνηση να διατηρήσει τον έλεγχο”.

Κυρώσεις εναντίον της Συρίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει μια σειρά κυρώσεων εναντίον της Συρίας ήδη από τον Μάη, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης πώλησης όπλων και του παγώματος των λογαριασμών των ανθρώπων του καθεστ΄τος. Τα μέτρα αυτά όμως δεν απαγορεύουν στις ευρωπαϊκές εταιρίες την πώληση προς τη Συρία του εξοπλισμού που χρειάζεται όπως στην περίπτωση της Area.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγορεύσει το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών προς τη Συρία, εκτός από τρόφιμα και φάρμακα ήδη από το 2004.

Αυτό σημαίνει ότι η αμερικανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να προσδιορίσει εάν η αποστολή του υλικού της NetApp προς τη Συρία παραβιάζει τις κυρώσεις, λέει ο Hal Eren, πρώην δικηγόρος του τμήματος υποθηκοφυλακίου του ελέγχου περιουσιακών στοιχείων αλλοδαπών που εργάζεται στην Ουάσιγκτον.

“Τα προϊόντα αμερικανικής προέλευσης, είτε εξάγονται άμεσα είτε μέσω τρίτων χωρών, γενικά απαγορεύονται στη Συρία”, λέει ο Eren.

Η NetApp, που έχει χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισεκατομμύρια δολλάδια και περισσότερους από 10.000 υπαλλήλους, στέλνει τα προϊόντα της σ’ ολόκληρο τον κόσμο, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ετήσια αναφορά.

Η ΝetApp “δε γνωρίζει”

“Η NetApp λαμβάνει τα ζητήματα αυτά πολύ σοβαρά και δεσμεύεται για τη συμμόρφωσή της προς τους κανονισμούς του διεθνούς εμπορίου” λέει σε δήλωσή του ο Jodi Baumann, υποδιευθυντής εταιρικών επικοινωνιών της NetApps στο Sunnyvale. “Δε γνωρίζουμε εάν υπάρχουν προϊόντα της NetApp που πωλούνται ή έχουν σταματήσει να πωλούνται στη Συρία”.

Η σύμβασή της NetApp κανονίστηκε με τέτοιο τρόπο που αποφεύχθηκε μια άμεση συμφωνία με την Area, λέει ένας απ’ τους ανθρώπους που γνωρίζουν για το εγχείρημα. Η ιταλική θυγατρική της NetApp πούλησε τον εξοπλισμό μέσω ενός εξουσιοδοτημένου πωλητή στην Ιταλία, απ’ όπου έπειτα πωλήθηκαν εκ νέου στην Area, αναφέρει η πηγή μας.

Ο γενικός διευθυντής της Utimaco Malte Pollmann λέει πως η εταιρία του στηρίζεται στην Area προκειμένου να διασφαλίσει πως ο εξοπλισμός τους χρησιμοποιείται και εξάγεται σύμφωνα με τον νόμο. “Η Area είναι ένας αξιόπιστος εταίρος μακράς πνοής”, λέει.

Η Utimaco, με έδρα το Oberursel κοντά στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ενήμερη για οποιοδήποτε εγχείρημα στη Συρία περιλαμβάνει εξοπλισμό της, και σπάνια γνωρίζει πού εγκαθιστούν τον εξοπλισμό της οι συνεταίροι της, λέει ο Pollmann. “Δεν είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, καθώς κανείς απ’ τους συνεργάτες μας δεν είναι υποχρεωμένος να μας ενημερώσει”, λέει ο Pollmann. “Δεν κάνουμε προσωπικές πωλήσεις”.

Ένα κενό πληροφοριών

Η Sophos Ltd, στο Abingdon της Αγγλίας, παροχός λογισμικού ασφαλείας και προστασίας δεδομένων που ελέγχει την Utimaco, παραπέμπει τις ερωτήσεις στην Utimaco, λέει η Fiona Halkerston, υπεύθυνη για τις δημόσιες σχέσεις της Sophos, που έχει αναλάβει η λονδρέζικη εταιρία Johnson King Ltd.

Ο γενικός διευθυντής της STE Baker Baker δεν απάντησε σε ερώτημα για σχολιασμό που στάλθηκε με φαξ στο γραφείο του.

Στην πρεσβεία της Συρίας στη Ρώμη, ένας υπεύθυνος τύπου δήλωσε πως δεν έχει κάποια πληροφόρηση για το σύστημα και αρνήθηκε να σχολιάσει τις επιπλοκές σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιας τέτοιας παρακολούθησης.

Η αγορά του συστήματος αυτού από τη Συρία δείχνει πώς τα απολυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν Δυτικά προϊόντα τεχνολογίας επιτήρησης προκειμένου να παρακολουθούν τους διαφωνούντες. Στο Ιράν, μια έρευνα των Bloomberg News έδειξε ότι ήταν ευρωπαϊκές εταιρίες που παρείχαν ή διέθεσαν το υλικό εντοπισμού θέσης πολιτών και παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στις οποίες οι υπηρεσίες ασφαλείας ήθελαν να έχουν πρ΄σοβαση.

Βοηθήματα για ανακριτές

Στο Μπαχρέιν, οι ανακριτές των ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποίησαν μεταγραφείς μηνυμάτων sms ευρωπαϊκού εξοπλισμού παρακολούθησης, σύμφωνα με την έρευνά μας. Άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής που κατέστειλαν εξεγέρσεις αυτή τη χρονιά αγόρασαν ακριβώς τον ίδιο εξοπλισμό, περιλαμβανομένης της Αιγύπτου, αλλά και της Υεμένης και της Συρίας.

Στη Συρία, το σύστημα παρακολούθησης e-mail και διαδικτυακών συνομιλιών της Area θα είναι πιο διεισδυτικό απ’ ότι ένας απλός εξοπλισμός αποκλεισμού ιστοσελίδων.

Οι ΗΠΑ εξετάζουν εκθέσεις σύμφωνα με τις οποίες η Συρία χρησιμοποιεί τεχνολογία της Blue Coat Systems Inc (BCSI), μιας ακόμη εταιρίας με έδρα το Sunnyvale, για λογοκρισία στο διαδίκτυο και αρχειοθέτηση του ιστορικού πλοήγησης, είπε η εκπρόσωπος του State Department Victoria Nuland σε συνέντευξη τύπου της 24ης Οκτώβρη.

Η Blue Coat διερευνά ισχυρισμούς σύμφωνα με τους οποίους τα εργαλεία φιλτραρίσματος πληροφοριών της μεταπωλήθηκαν στη Συρία, λέει ο εκπρόσωπός της Steve Schick. Η εταιρία δεν εξάγει στη Συρία και απαγορεύει απ’ τους συνεταίρους της να μεταπωλούν προϊόντα της στη Συρία ή σε άλλες χώρες όπου έχει επιβληθεί εμπάργκο, λέει.

H Nuland του State Department υπογράμμισε την απαγόρευση σχεδόν κάθε αμερικανικής εξαγωγής στη Συρία, απαντώντας σε ερώτηση για την Blue Coat κατά τη συνέντευξη τύπου.

Το State Department ανησυχεί

“Μας προκαλούν ανησυχία οι αναφορές για τη χρήση της τεχνολογίας από ολοκληρωτικά καθεστώτα εν γένει, αλλά συγκεκριμένα όσον αφορά τη Συρία, ο στόχος τους γίνονται άμεσα οι ακτιβιστές και οι αντιφρονούντες”.

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Area εργάζεται για να παράσχει στη Συρία ακριβώς αυτήν την τεχνολογία.

Η Area, εδράζεται σε ένα σύγχρονο συγκρότημα γραφείων δίπλα στο αεροδρόμιο Malpensa του Μιλάνου, απ’ όπου δέχθηκε το τηλεφώνημα του 2008 ζητώντας της να συμμετάσχει στο εγχείρημα καθώς αγωνιζόταν να συλλέξει χρωστούμενα χρήματα στη χώρα, λέει η πηγή μας. Μαζί με δυο ιταλικές ανταγωνιστικές της, η εταιρία πίεζε την ιταλική κυβέρνηση να καταβάλει τις καθυστερημένες αμοιβές για έργα παρακολούθησης, μας λέει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, Formenti.

Η Area πέτυχε τη συμφωνία με τη Συρία το 2009, αναφέρουν δυο άνθρωποι σχετικοί με το εγχείρημα. Τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα πλοίο που μετέφερε τους υπολογιστές και τον λοιπό εξοπλισμό έφτασε στο λιμάνι της Λατάκειας στη Συρία, μας λέει η πηγή μας.

Εκατόμβες νεκρών

Με τον εξοπλισμό στη Συρία, το εγχείρημα του Asfado ξεδιπλώνετια παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής απ’ τον Ασσάντ.

Η αναταραχή ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου. Δυο εβδομάδες μετά, στις 30 Μαρτίου, Ιταλοί υπάλληλοι της NetApp και της Area αντάλλαξαν e-mails στα οποία οι παροχοί των ηλεκτρονικών υπολογιστών έδιναν οδηγίες στην εταιρία παρακολουθήσεων πάνω στο πώς να ρυθμίσει τον εξοπλισμό που είχε μόλις παραλάβει, σύμφωνα με αντίγραφα των συνομιλιών.

Την ίδια ημέρα, ο Ασσάντ απευθύνθηκε στο κοινοβούλιο της Συρίας, κατηγορώντας του διαδηλωτές για “συνωμοσία”. “Αν κι αυτή η μάχη επιβλήθηκε σε μάς σήμερα, την καλωσορίζουμε”, είπε.

Μέχρι τότε, περισσότερα από 90 άτομα είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μια αναφορά της Area για το “NetApp Storage Cluster B,” με ημερομηνία 26 Μαΐου, δείχνει πώς είχαν τοποθετηθεί κοριοί σε στοίβες δίσκων της αμερικανικής εταιρίας σε καταστήματα με υπολογιστές. Η αναφορά αυτή φέρει το κωδικό όνομα Asfador, καθώς και εξώφυλλο με τον τίτλο “STE PDN Monitoring Center Project”.

Επίσης, στις 26 Μαΐου, οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν τουλάχιστον τρεις διαδηλωτές στην επαρχία της Νταραά, ανεβάζοντας την αριθμό των νεκρών στους 1.100.

Η αίθουσα παρακολουθήσεων

Εάν η εγκατάσταση της Area ολοκληρωθεί σύμφωνα με τα σχέδια, η κυβέρνηση του Ασσάντ θα κερδίσει τη δυνατότητα να διεισδύσει φαινομενικά σε κάθε γωνιά του διαδικτύου στη Συρία.

Σχεδιαγράμματα για το σύστημα δείχνουν πως περιλαμβάνει ανιχνευτές τόσο στο δίκτυο των εταιριών κινητής τηλεφωνίας όσο και των παροχών υπηρεσιών διαδικτύου, καταγράφοντας τόσο την εγχώρια όσο και τη διεθνή κίνηση. H αρχειοθέτηση της Netapp θα επιτρέψει στους πράκτορες τη διατήρηση αρχείων επικοινωνιών για μελλοντικές έρευνες ή τη χαρτογράφηση των επαφών του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τις πηγές και τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί σε μια κλιματιζόμενη αίθουσα κτιρίου της Telecom στη συνοικεία Mouhajireen της Δαμασκού, όπου περίπου 30 μεταλλικά ράφια στηρίζουν τους υπολογιστές που χειρίζονται την παρακολούθηση και την αρχειοθέτηση των επικοινωνιών, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει για τις εγκαταστάσεις. Το κέντρο δεδομένων συνδέεται με μια αίθουσα παρακολουθήσεων έναν όροφο ψηλότερα, όπου οι καταγραφόμενες επικοινωνίες θα μεταδίδονται σε περίπου 40 τερματικά, σύμφωνα με το ίδιο άτομο.

Δυο άνθρωποι που γνωρίζουν τους όρους της σύμβασης λένε πως στο τελικό στάδιο της εγκατάστασης, το συμβόλαιο προβλέπει πως οι υπάλληλοι της Area θα εκπαιδεύσουν τους Σύρους πράκτορες πάνω στον χειρισμό των μηχανημάτων, θα τους διδάξουν δηλαδή πώς να παρακολουθούν καλύτερα τους πολίτες.

δημοσιογράφοι:
Ben Elgin
Bernon Silver
Συντάκτες:
Melissa Pozsgay
Gary Putka

Πηγή: http://www.bloomberg.com/news/2011-11-03/syria-crackdown-gets-italy-firm-s-aid-with-u-s-europe-spy-gear.html

*`*`*

Σημείωση: περισσότερο υλικό σχετικά με τις αραβικές εξεγέρσεις είναι διαθέσιμο εδώ, ενώ συγκεκριμένα από τη Συρία έχουμε δει μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα απ’ την καταστολή στη Χάμα εδώ.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

από τις χθεσινοβραδυνές συγκρούσεις

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=2dw-C87xp6c]

ثورة الؤلؤ

‎Το Μπαχρέιν είναι μια μικρή νησιωτική χώρα στον Περσικό κόλπο, συνδεδεμένη οδικώς με τη Σαουδική Αραβία.

Μπήκε από τις 14 Φλεβάρη 2011 στον χορό των αραβικών εξεγέρσεων. Μόλις τρεις μέρες μετά, ακολούθησε ένα συντριπτικό κύμα κατασταλτικής βίας, με βασανισμούς και δολοφονίες ακτιβιστών, αλλά και φιλικών ή συνεργάσιμων με αυτούς προσώπων (γιατρών, δημοσιογράφων, συγγενών κα, μεταξύ άλλων είχαμε και την πρεμιέρα των συλλήψεων για φιλικό προς την εξέγερση status στο facebook, μόλις λίγες βδομάδες πριν τη φιλελεύθερη Αγγλία), νυχτερινές εισβολές σε σπίτια και περιοχές φιλικές προς τους διαδηλωτές, κάλεσμα στρατευμάτων απ’ τη Σ. Αραβία, μέχρι και κατεδάφιση του τσιμεντένιου μαργαριταριού, μνημείου στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μανάμα, όπου συγκεντρώνονταν οι διαδηλωτές.

Οι περισσότεροι διαδηλωτές προέρχονται απ’ τη Σιιτική πλειοψηφία των κατοίκων (1,2 εκ.), ενώ η μοναρχία και η περί αυτήν άρχουσα τάξη από τη Σουνιτική μειονότητα, οπότε η σύγκρουση παίρνει -τουλάχιστον για την μοναρχία και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ- και θρησκευτικό-διχαστικό χαρακτήρα. Στις γειτονικές ισλαμικές χώρες οι Σουνίτες αποτελούν το 80-90%. Εκτός αυτών, το μοναρχικό καθεστώς -καθώς ο απολυταρχικός τρόπος κυριαρχίας του στερεί ικανά εσωτερικά ερείσματα- επαφίεται σημαντικά στη στήριξη των ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν το Μπαχρέιν ως ναύσταθμο για τον πέμπτο στόλο τους, σε απόσταση αναπνοής από τις υπόλοιπες πετρελαιοπαραγωγές χώρες και το Ιράν.

Έτσι, αν και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με εμμονικά ειρηνικό τρόπο, αντιμετωπίστηκαν απ’ την πρώτη στιγμή ως απειλή δημοσίας τάξης. Στις 14 Μάρτη, το Συμβούλιο Συνεργασίας των Κρατών του Κόλπου ανέπτυξε μηχανοκίνητη στρατιωτική δύναμη 1.000 ανδρών υπό τη Σ. Αραβία στους δρόμους του Μπαχρέιν. Την επόμενη μέρα, ο μονάρχης Χαμάντ κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και υποσχέθηκε την αντιμετώπιση των διαδηλωτών ως “δύναμη κατοχής” εφαρμόζοντας τον στρατιωτικό νόμο. Την ίδια ώρα, δυο διαδηλωτές έχαναν τη ζωή τους από πραγματικά πυρά.

Το κίνημα αποδεκατίστηκε τους επόμενους μήνες, αν και το καλοκαίρι έγιναν ορισμένες απόπειρες κινητοποίησης ενάντια στην επιβολή στρατιωτικού νόμου. Μέχρι σήμερα, πάνω από 2.000 έχουν απολυθεί απ’ τις δουλειές τους, ενώ 1.400 άνδρες και 100 γυναίκες έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. 180 πολίτες έχουν καταδικαστεί με στρατιωτικό νόμο. 31 δολοφονήθηκαν. 22 αγνοούνται.*

Στις χθεσινές διαδηλώσεις στη Σίτρα, εργατικό προάστιο της Μανάμα, ακόμα ένα παιδί 14 ετών έχασε τη ζωή του από ευθεία βολή δακρυγόνου από αστυνομικούς. Οι ταραχές εξαπλώθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο μεγαλύτερο μέρος της Μανάμα και στα περισσότερα Σιίτικα χωριά. Χιλιάδες άνθρωποι ακόμα μετέτρεψαν σήμερα την κηδεία του σε διαδήλωση, βγαίνοντας ξανά στους δρόμους μετά από μήνες κατασταλτικού κρεσέντου.

* στοιχεία από το http://bahrainrights.hopto.org/

σχετικό βίντεο από Αλ Τζαζίρα: http://youtu.be/UkpHgYfKik4

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Ούτε ψωμί, ούτε φάρμακα, ούτε αίμα

Από τηλεφωνική συνομιλία με τον Μοχάμεντ απ’ το κέντρο πληροφόρησης της τοπικής συντονιστικής επιτροπής αγώνα:

Κατάφερα να διαφύγω μαζί με την οικογένειά μου, όμως άφησα πίσω πολλούς που βιώνουν την τραγική κατάσταση στη Χάμα. Ο αριθμός των μαρτύρων έχει ξεπεράσει τους 300, πιθανότατα έχουν φτάσει ήδη τους 400, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους θάφτηκαν στο πάρκο Αλκουσούρ.

Υπήρξαν ασφαλώς και στρατιώτες που μαρτύρησαν, δολοφονημένοι από τις δυνάμεις ασφαλείας. Κουβάλησα πάνω από 27 πτώματα στρατιωτών, και δεν μπορώ καν να υπολογίζω τον αριθμό των τραυματιών. Υπάρχουν πολλοί που πέθαναν από μικρές πληγές, μόνο και μόνο επειδή αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου, καθώς δεν υπάρχει αίμα στα νοσοκομεία. Κάποιοι πέθαναν μετά από έναν πυροβολισμό στο πόδι, δεν υπάρχει τρόπος να φτάσουν σε κάποιο νοσοκομείο, ειδικά μετά το κόψιμο του ρεύματος στα νοσοκομεία που μπλόκαρε πλήρως τη λειτουργία τους.

Το νοσοκομείο του Αλραγιές, που χρησιμοποιούταν για τη περίθαλψη των τραυματιών παρόλο που πρόκειται στην ουσία για μαιευτήριο, είδε τον δεύτερο όροφό του να βομβαρδίζεται. Οι γιατροί διασκορπίστηκαν σε επιτόπια “νοσοκομεία” στις γειτονιές, αλλά ακόμα κι εκεί στοχοποιήθηκαν, δέχθηκαν επιθέσεις και χυδαιότητες κατά τη σύλληψή τους, ιδιαίτερα όσοι εργάζονταν στα επιτόπια νοσοκομεία.

Μερικοί προσπαθούν να βρουν φάρμακα από φαρμακεία έξω απ’ την πόλη, επειδή τα φαρμακεία της πόλης έχουν σαμποταριστεί. Ψάχνουμε αυτή τη στιγμή απεγνωσμένα για τα βασικά, όπως αντιπυρετικά για τα παιδιά. Ο πυρετός είναι ένα σύμπτωμα που εμφανίζεται ραγδαία στα παιδιά εξαιτίας του φόβου για τις συνεχείς επιθέσεις στην πόλη.

Δεν έχουμε ψωμί, η εισαγωγή έχει αποκλειστεί εδώ και τρεις μέρες. Οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν σαμποτάρει τα καταστήματα παροχής τροφίμων στην πλατεία Αλ-Ασί, μια ύπουλη κίνηση αποτροπής κάθε απόπειρας του λαού να τα χρησιμοποιήσει. Όλες οι προμήθειες και η βοήθεια που έχει σταλεί στον λαό της πόλης έχει μπλοκαριστεί πριν την είσοδο.

Στρατιωτικά τανκς και ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εισβάλει στην πόλη κι έχουν στρατοπεδεύσει στην πλατεία Αλ-Ασί. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 15 τανκς στην πλατεία Αλ-Ασί, κι ακόμη 6 στην περιοχή του φρουρίου, συνοδευόμενα από 6 BMP (στμ: ρωσσικά αμφίβια ελαφρά τεθωρακισμένα). Οι ελεύθεροι σκοπευτές βρίσκονται στις ταράτσες όλων των ψηλών κτιρίων με δέκα στην κορυφή του κτιρίου Αμπντουλμπακί και 5 στο αστυνομικό τμήμα. Αυτοί οι σκοπευτές είναι επαγγελματίες και σίγουρα όχι Σύροι, τους έχουμε καταγράψει με κάμερες κι έχει γίνει γνωστό αυτό σε όλους. Τα τανκς και οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν εντολές να πυροβολούν οτιδήποτε κινείται. Ακόμα και ζώα έχουν σκοτώσει για την πλάκα τους.

Οι πυροβολισμοί συνεχίζονται στην νότια και τη βόρεια είσοδο της Χάμας. Η πόλη βομβαρδίζεται απ’ το φρούριο που έχει καταληφθεί απ’ τον στρατό. Οι επιδρομές έχουν φτάσει στην οδό Αλ-Νταμπαγκά και πολλά σπίτια έχουν καταστραφεί, επίσης πολλοί μιναρέδες τζαμιών έχουν βρεθεί στο στόχαστρο. Οι πράκτορες των δυνάμεων ασφαλείας πυρπόλησαν το κτίριο της οικονομικής διοίκησης μετά από σαμποτάρισμα και λεηλασία του εσωτερικού του κτιρίου. Ο πρώτος όροφος του δικαστικού μεγάρου έχει καεί επίσης. Έχουν φέρει τραμπούκους (Shabiha) από κοντινά χωριά για να προσβάλουν ακόμα περισσότερο τον λαό.

Έχουν εισβάλει σε σπίτια με τη βία, προσβάλοντας και ταπεινώνοντας τους κατοίκους και υπενθυμίζοντάς τους πάντα τα γεγονότα του 1982 (στμ: τον Φλεβάρη του 1982 ο στρατός εισέβαλε στη Χάμα πνίγοντας στο αίμα δεκάδων χιλιάδων κατοίκων τον λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο καθεστώς του Ασσάντ). Δεν υπάρχουν αναφορές σεξουαλικής βίας και νομίζω ότι δεν υπήρξαν τέτοια περιστατικά γιατί αυτό είναι κάτι για το οποίο κανείς δε θα μενε σιωπηλός, η Τιμή είναι πιο πολύτιμη απ’ τις ψυχές μας και το γνωρίζουν οπότε δεν τολμούν να το παν εκεί.

Κανείς μας δεν είναι οπλισμένος, τα ψέμματα του καθεστώτος δε γίνονται πια πιστευτά από κανέναν. Το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να χει κανείς στη Χάμα είναι καμμιά κυνηγετική καραμπίνα και ελάχιστοι διαθέτουν τέτοιες, και υπό το φως των συνεχών επιδρομών και των ελεύθερων σκοπευτών κανείς δεν μπορεί να ρίξει ούτε καν πέτρα.

Μπορείτε να φανταστείτε για τί πράγμα μιλάμε; Συνεχείς επιδρομές μέρα και νύχτα. Σταματούν μόνο για μερικές ώρες για να ξεκουραστούν, κι όχι φυσικά από οίκτο. Αυτό είναι το δώρο του Μπασάρ για το Ραμαζάνι.

Πηγή: https://www.facebook.com/notes/%D9%84%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%86%D8%B3%D9%8A%D9%82-%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%AD%D9%84%D9%8A%D8%A9-%D9%81%D9%8A-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%8A%D8%A7/05-aug-2011-eye-witness-account-from-hama-we-have-no-bread-no-medicine-no-blood/262769010416909

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=3mG3V2fBYbw]

Ευρηματικότητα και κοινωνικότητα της εξέγερσης: αυτοσχέδιο σατιρικό αντικαθεστωτικό τραγούδι από τον δημοφιλή Σύρο τραγουδιστή Ibrahim Kachouch. Ο Kachouch βασανίστηκε μέχρι θανάτου απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας στις 5 Αυγούστου 2011.

Σημειώσεις:
Η Πολιορκία της Χάμας ξεκίνησε με την καταστολή από ασφαλίτες και στρατό των αντικαθεστωτικών κινητοποιήσεων εκατοντάδων χιλιάδων στις 3 Ιούνη 2011, ενώ ακολούθησε μια διαδοχή κατασταλτικών επιθέσεων απ’ την μία και μαζικών διαδηλώσεων ως απάντηση απ’ την άλλη, που κορυφώθηκε την 1η Ιούλη με πάνω από 400.000 ανθρώπους στον δρόμο. Δυο μέρες αργότερα το κράτος έβγαλε τα τανκς στους δρόμους της πόλης, μαζί με όλο τον συρφετό ασφαλιτών και παρακρατικών που δολοφόνησαν πάνω από 70 ανθρώπους, ενώ αναφέρθηκαν και 2 βιασμοί. Στις 31 Ιούλη, η κυβέρνηση επισημοποίησε την στρατιωτική κατοχή της πόλης με αφορμή την τήρηση της τάξης εν όψει και του Ραμαζανιού (“Σφαγή του Ραμαζανιού”), ενώ πάνω από 140 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στη διάρεια των επιχειρήσεων αυτών σ’ όλη τη χώρα, οι περισσότεροι απ’ τους οποίους στην Χάμα. Σύμφωνα με νομικές ομάδες, οι συλληφθέντες υπολογίζεται να έχουν ξεπεράσει τους 12.000, ενώ περισσότεροι είναι όσοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Η κρατική τηλεόραση μεταδίδει πλέον (6/8/2011) εικόνες της κατεστραμμένης πόλης, με ισοπεδωμένα κτίρια και ξεχαρβαλωμένους δρόμους  υπό τον τίτλο “αποκαταστάθηκε η ασφάλεια και η νομιμότητα στη Χάμα”. Στην πόλη παραμένει κομμένο το ηλ. ρεύμα, οι τηλεπικοινωνίες, το ίντερνετ. Οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν αποθηκεύσει προμήθειες σε κονσέρβες κλπ, αλλά δε θα κρατήσουν πολύ έτσι.

Ένας δημοσιογράφος της ελβετικής ραδιοφωνίας που μπήκε παράνομα στη Συρία και έμεινε 10 μέρες στην πολιορκούμενη Χάμα, ο Gaëtan Vannay περιέγραψε τις κινητοποιήσεις στην εφ. Guardian ως εξής: “Μέχρι τότε (την επίθεση των δυνάμεων καταστολής) τα πάντα ήταν απολύτως ειρηνικά. Ήταν πολύ καλά οργανωμένοι, οι διαδηλωτές έγραφαν συνεχώς νέα τραγούδια, έβγαζαν νέα συνθήματα ενάντια στο καθεστώς. Την Πέμπτη πριν την επίθεση υπήρξαν δυο ομιλητές με πολύ διαφορετικά ηχοσυστήματα που διασκέδαζαν τα πλήθη, κοντράροντας ο ένας τον άλλον. Ήταν πολύ γιορτινό το κλίμα. Την Κυριακή στις 4:30 πμ οι άνθρωποι διέδωσαν τον συναγερμό, με το σύνθημα “ο θεός είναι μαζί μας”. Έβαλαν φωτιά σε λάστιχα και στήσαν οδοφράγματα για να δυσκολέψουν τα τανκς και αντιστάθηκαν με πέτρες, ξύλα και κοκτέιλ μολότωφ. Η μάχη κράτησε περίπου μέχρι την μία το μεσημέρι.

Η Χάμα είναι το ιστορικό επίκεντρο εξεγέρσεων ήδη απ’ το 1964 ενάντια στο Μπααθικό πραξικόπημα, ενώ η καταστολή της πρώτης αυτής εξέγερσης άφησε πίσω της πάνω από 70 νεκρούς. Εκατοντάδες ακόμη κάτοικοι της πόλης δολοφονήθηκαν απ’ τις δυνάμεις ασφαλείας την ταραχώδη περίοδο 1976-82, ενώ πρωταγωνιστικός ρόλος στις ταραχές της εποχής αποδίδεται στην μουσουλμανική αδελφότητα από την κυβέρνηση του Ασσάντ, πατέρα του σημερινού μονάρχη. Τον Φλεβάρη του 1982, ο στρατός εισέβαλε στην πόλη “αποκαθιστώντας την τάξη”, κι αφήνοντας πίσω του πάνω από 30.000 νεκρούς κατοίκους, και τουλάχιστον 1.000 στρατιώτες. Το κεφάλαιο ξεμπερδεύει με την εξέγερση εξολοθρεύοντας τους εξεγερμένους και ισοπεδώνοντας τις πόλεις τους.

Βλ. σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ την πολιορκημένη Χάμα της Συρίας, 5/8/2011

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας διεθνώς στην υπηρεσία της καταστολής στη Συρία, 4/11/201

Καθημερινές ιστορίες αγώνα κι επιβίωσης απ’ τη Συρία, 28/12/11

Χαιρετισμός στους αγωνιζόμενους προλετάριους στη Συρία, την Αίγυπτο, την Τυνησία… και όλον τον κόσμο – Třídní Válka, 2/2012

Έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης, ενημέρωση απ’ τις τοπικές συντονιστικές επιτροπές της Συρίας, 15/3/2012

“Ο Καντάφι δεν θα τολμήσει“

Εδώ και δυο μέρες, οι δημοσιογράφοι έχουν εγκαταλείψει μαζικά τον τόπο, θορυβημένοι από τις φήμες των δηλητηριωδών αερίων. Πράγματι, οι στρατιώτες του Καντάφι εθεάθησαν να φέρουν αντιασφυξιογόνες μάσκες έξω απ’ το Ζιλτάν, μια κωμόπολη δυτικά της Μισράτα. Αυτή η είδηση, απ’ τις λιγότερο ασφαλείς, δεν έχει επιβεβαιωθεί, ωστόσο η πρόνοια είναι η μητέρα της ασφάλειας και τα ποντίκια εγκατέλειψαν το πλοίο χωρίς δεύτερη σκέψη. Ορισμένοι μάλιστα μου ζήτησαν ακόμη να μην αποκαλύψω τη φυγή τους προκειμένου να μη δημιουργηθεί ένας πανικός φυγής.

“Ο Καντάφι δε θα τολμήσει!” είπαν μερικοί, είναι αλήθεια ότι μετά τις οβίδες και τις εμπρηστικές βόμβες, θα συνεχίσει με το γάντι. Ευτυχώς, έκτοτε, το μεγαλύτερο μέρος του πυροβολικού του έχει σωπάσει, αναμφίβολα το αποτέλεσμα των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ.

Οι εξεγερμένοι επίσης αφουγκράζονται τη σιωπή. Εδώ κι έξι μέρες, οι ομάδες βρίσκονται εγκλωβισμένες στις θέσεις τους με απόφαση του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα στο al Giran, έχει απαγορεύσει στους πάντες να κυκλοφορούν πέραν της νέας σιδηροδρομικής γραμμής. Οι σποραδικές μάχες και οι πυροβολισμοί κάνουν πού και πού αισθητή την εμφάνισή τους. Οι κανταφικοί μοιάζει να υποχωρούν απ’ τις περισσότερες θέσεις τους, τουλάχιστον προσωρινά, ειδικά στην Ταυμίνα προχθές και στο Ζιράν σήμερα.

Τα εχθρικά στρατεύματα μοιάζει να περνάν δύσκολες ώρες. Οι ομαδικές μεταγωγές τους στο εσωτερικό της χώρας έχουν γίνει επικίνδυνες λόγω των βομβών του ΝΑΤΟ, χάνουν σε κάθε πεδίο, και τα εφόδιά τους εξαντλούνται. Λένε για παράδειγμα ότι ένα λίτρο βενζίνης στην κατεχόμενη ζώνη ανταλλάσσεται με 5 δηνάρια, δηλαδή είναι δυο φορές πιο ακριβό απ’ ότι στη Γαλλία και 25 φορές πιο ακριβό απ’ ότι στην ελεύθερη ζώνη.

Στο κέντρο της πόλης τα εργαστήρια λειτουργούν στο φουλ, αυτοσχέδιες βόμβες, χειροβομβίδες, αντιαρματικές βόμβες, θωράκιση οχημάτων, εκτοξευτές ρουκετών, κατασκευάζουνε μαζικά οτιδήποτε μπορεί να χρειαστεί αυτός ο πόλεμος. Ωστόσο, έχουν επιβληθεί τα τυπικά μοντέλα, και δε βλέπουμε να εμφανίζονται νέοι τύποι προσαρμοσμένη σε κάθε ειδική χρήση.

Στο μέτωπο, ο πόλεμος θέσεων απαιτεί μια γενικευμένη χρήση του πυροβολικού, ιδιαίτερα των οβίδων. Δεν βλέπει κανείς πια τον εχθρό, τον υποψιάζεται μέσα από τα κυάλια του, σ’ ένα αυτοκίνητο στο βάθος ενός ίχνους σκόνης.

Σπάζοντας τη συνήθη μονοτονία, ο Καντάφι έστειλε χθες βράδυ στο λιμάνι δυο ελικόπτερα. Τα μηχανήματα έχουν ακινητοποιηθεί από νάρκες εδάφους στη ζώνη του Κασσέρ Χαμέδ. Αποχώρησαν χωρίς να δωθεί συνέχεια. Το ραδιόφωνο του ΝΑΤΟ που παρακολουθεί άμεσα τις εξελίξεις, αρκέστηκε σε μερικά γενικά σχόλια: “Αν περάσει κάποιο ελικόπτερο μπορείτε να το ρίξετε, δεν είναι δικό μας”. Το ΝΑΤΟ προφανώς έχει αποφασίσει να συγκεντρώσει γύρω του διάφορα μήντια, με γέλια και τραγούδια.

Τα μαγαζιά είναι και πάλι γεμάτα, με εξαίρεση τα πολύ εξειδικευμένα προϊόντα όπως τα είδη για μωρά ή τα τσιγάρα που λείπουν δραματικά απ’ τους μαχητές. Ευτυχώς, η μαύρη αγορά είναι πανταχού παρούσα για καλύψει αυτήν την ανεπάρκεια.

*^*^*

Πηγή: En route! – [http://setrouver.wordpress.com]

Προηγούμενες μεταφράσεις ενημερώσεων για τον πόλεμο στη Λιβύη από το En route!:

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

“Είναι υγρό και είναι και μαύρο”

Η δραστηριότητα της Βεγγάζης μοιάζει να έχει επιστρέψει σε μια ρουτίνα επαναστατική ή πατριωτική, τόσο στο μέτωπο όσο και στη διεθνή πολιτική. Δεν είναι καθόλου έτσι, ή ακριβέστερα, αυτή η ρουτίνα είναι η ίδια μια ρήξη σε σχέση με την μικρότερη ή μεγαλύτερη ανησυχία που επικρατούσε στην αρχή της εξέγερσης.

Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο έχει πάρει τον λόγο, καθώς, φαίνεται να έχει έρθει η ώρα της διπλωματίας. Και ουκ ολίγοι κοστουμαρισμένοι δημοσιογράφοι, ειδικευμένοι στα διεθνή ζητήματα, έχουν πάρει τη θέση του μισοαξύριστου πολεμικού ανταποκριτή στη Βεγγάζη. Έχει ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς τη σάλτσα αυτού του νέου μαγειρίου, όμως όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα όταν κάνουμε πρώτα μια περιήγηση στην κουζίνα.

Ο Abdul Fatar Younis είναι εδώ και λίγο καιρό ένας άνθρωπος πολυάσχολος. Πρώην υπουργός δικαιοσύνης του Καντάφι, επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων, είναι ο πιο εμφανής των υποτιθέμενων ηγετών του υποτιθέμενου στρατού της επανάστασης.

Είναι τώρα μιάμιση βδομάδα που οι μεγάλες Κατιούσα ΒΜ-21 έχουν εγκαταλείψει το μέτωπο, συσσωρευόμενες ως δια μαγείας -ένα μαγικό που επαναλαμβάνεται στον πόλεμο αυτόν- μαζί με κάθε λογής μαλακίες, για την επανάσταση, στο μέτωπο της Μπρέγκα. Την ίδια στιγμή, κλήθηκαν στους στρατώνες δεκάδες εθελοντές που είχαν δηλώσει πρόθυμοι να δώσουν ένα χέρι βοηθείας. Ο κ. Younis έχοντας ασφαλώς ακούσει για την παρουσία καλοδιατηρημένων αποθεμάτων βαρέος οπλισμού του Καντάφι, επέμεινε σε ένα σχέδιο μεταφοράς των πολεμοφοδίων βάσει της καλής θέλησης πολλών καλοπροαίρετων Λίβυων να οργανωθούν στους επίσημους θεμούς όσο το δυνατόν περισσότερο. Η συντήρηση των βαριών Κατιούσα και η χρήση τους γύρω στις 9 Απρίλη έθεσε τα θεμέλια αυτού του νέου στρατού.

Είναι μια μεγάλη έλλειψη πρωτοβουλίας που επέτρεψε την εμφάνιση αυτών των δομών μεταξύ των μαχητών, καθώς καμμία οργάνωση δεν είναι βρεθεί μέχρι τότε ώστε να δώσει μια πραγματική αποτελεσματικότητα στη στρατιά των ανθρώπων της Κυρηναϊκής.

Όσον αφορά τις απόπειρες οργάνωσης, αρμόζει να σημειωθεί εδώ ολόκληρη η στρατηγική διαμεσολάβηση που ενορχηστρώθηκε από τη δύση, από τη Χίλαρυ Κλίντον ως τις εφημερίδες της γαλλικής αριστεράς, και που αποτελείται από τη διάδοση φημών για την παρουσία στο μέτωπο ενός διεθνούς δικτύου ισλαμικής τρομοκρατίας με το όνομα της “Αλ Κάιντα”. Έχοντας συναντήσει προσωπικά τους δημοσιογράφους που βρίσκονται εδώ, κι έχοντας δεί πώς συντάσσουν τα άρθρα τους, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό το πώς αντικαθιστούν τη λέξη “ιμάμης” με τη λέξη “μουλάς”, πώς μεταμορφώνουν έναν συμπαθητικό καθηγητή τεχνολογίας σε νέο δόκτορα-Νο, το μόνο που λείπει είναι τα κορίτσια του James Bond που σ’ αυτό το έργο καλύπτονται από μπούρκα. Μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί οι Δυτικές δημοκρατίες, έτοιμες να βοηθήσουν το πετρέλαιο της Λιβύης να βρεί τον δρόμο του προς τη δημοκρατία, τρέχουν να επουλώσουν αυτές τις πληγές απ’ τους νέους τους συμμάχους -τα σχετικά ρεπορτάζ και άρθρα στο σύνολό τους γράφονται κατόπιν παράγγελίας απ’ τη Δυτική σύνταξη, και ποτέ από πρωτοβουλία του δημοσιογράφου επί τόπου, που αρκούνται να υπακούσουν στις διαταγές. Σκέφτομαι ότι πρόκειται στην πραγματικότητα απλά για έναν φόβο της πλέμπας που μετασχηματίζεται σε αποτελεσματικό όπλο απονεύρωσης κάθε απόπειρας αυτοοργάνωσης -κάτι που αποτελεί τροφή για τη σκέψη σχετικά με αρκετές κινήσεις που προσδιορίζονται απ’ αυτό το όνομα. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι Δυτικές κυβερνήσεις, αντίθετα με πολλούς απ’ τους αριστερούς κατοίκους των ίδιων αυτών χωρών, έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι η ομάδες ενόπλων που πολεμούν με τα δολλάρια του Καντάφι στην έρημο, δεν έχουν καμμία σχέση μ’ έναν στρατό.

Ας εξετάσουμε τώρα τον ίδιο τον πόλεμο, πρώτα για να εκτιμήσουμε τις συνέπειες της διεθνούς διπλωματίας και των σφαλμάτων της. Θα επικεντρώσω εδώ τα σχόλιά μου για τον πόλεμο στην Κυρηναϊκή, χωρίς να αναφερθώ στα στοιχεία για τον πόλεμο στην Μισράτα που αποτελεί ένα μέτωπο τουλάχιστον εξίσου ευρύ και σίγουρα πιο ενεργό.

Είτε ήταν η πίεση από την Κίνα, τη Ρωσσία, την Τουρκία ή τη Γερμανία, είτε η συστολή να απαιτηθεί η υπακοή των πρώην αποικιών, όπως και να ‘χει, φαίνεται ότι το Τσαδ, το Σουδάν και κυρίως η Αλγερία μπόρεσαν να στείλουν μαζικά πολεμοφόδια, καύσιμα και εξοπλισμό στις δυνάμεις του Καντάφι. Και ότι, όταν δεν ήταν απ’ την μεριά της η Τουρκία που θα σεβόταν το εμπάργκο ενάντια στον Καντάφι στα ίδια της τα πλοία, ήταν οι Λίβυοι πρόσφυγες που απέκλειαν τον ελλιμενισμό τους και την άφιξη καυσίμων από το λιμάνι του Γκαμπές στην Τυνησία, κι αργότερα πάνω στον ίδιο δρόμο, την άφιξη 4×4.

Η Γαλλία είχε, στις πρώτες επιδρομές, βομβαρδίσει αρκετές απ’ αυτές τις αποστολές, κάτι που επέφερε ένα τεράστιο πλεονέκτημα στην επανάσταση όταν αυτή βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν στρατό ανάλογό της, αλλά τότε το ΝΑΤΟ σταμάτησε όλα τα χτυπήματά του εκτός από κείνα που περιορίζονταν στο πεδίο της μάχης.

Το τεράστιο χρονικό διάστημα που δόθηκε απ’ αυτήν την πολιτική μισο-υποστήριξης στο παλιό λιβυκό Κράτος επέτρεψε την -αναμενόμενη από καιρό- αναδιοργάνωση του στρατού του. Προχθές, στις 10, στρατεύματα του Καντάφι, εξοπλισμένα με ολοκαίνουρια 4×4, έκαναν μια επιδρομή διαμέσου της ερήμου και επέστρεψαν στην πόλη της Ατζημπίας, πυροβολώντας οτιδήποτε κινείται στους έρημους δρόμους. Τα στρατεύματα αυτά επωφελήθηκαν απ’ την εμπειρία που αποκόμισαν στο Τσαδ και ιδιαίτερα απ’ τη συμμαχία Τουαρέγκ, ικανών να βρίσκουν βατούς δρόμους στην έρημο. Αν θέλουμε να μιλάμε ακόμα για ασύμμετρο πόλεμο, θα χάσουμε τη γεωμετρία σ’ αυτήν την μάχη όπου το Κράτος μπορεί να επιστρατεύσει τεχνικές αντάρτικου ενάντια στον λαό που έχει μικρές ικανότητες καινοτομίας, αλλά υποστηρίζεται από την υψηλής τεχνολογίας πολεμική αεροπορία των παγκόσμιων χωροφυλάκων.

Αντιμέτωποι μ’ αυτήν την αδιάκοπη εισροή νέων πολεμοφοδίων (οχημάτων, καυσίμων, μισθοφόρων, σφαιρών για κάθε όπλο, διόπτρων), η στρατιωτική απάντηση των Λίβυων ήταν αρκετά αδύναμη. Ένα μεγάλο μέρος των πολεμοφοδίων βρέθηκε σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα στα Πράσινα Βουνά. Κάθε είδους πύραυλος υψηλής τεχνολογίας είχε θαφτεί εκεί, όμως ελάχιστα απ’ τα πανάκριβα αυτά όπλα -αν ήταν θαμμένα κασόνια ουίσκι, ίσως ήταν εξίσου ακριβά, δεδομένης της ηλικίας τους, μεταξύ 20 και 40 ετών- μπορούν να χρησιμοποιηθούν ελλείψει αεροσκαφών, κανονιών ή άλλου είδους εκτοξευτών. Τα αποθέματα φαίνονται επαρκή για αρκετές εβδομάδες πολέμου.

Απ’ την άλλη, στο μέτωπο, οι ελεγχόμενοι στρατιώτες που υπακούν στον Fatar Younis έχουν κάνει την εμφάνισή τους, συγκεντρωμένοι γύρω από την πόλη της Ατζημπίας, είναι εξοπλισμένοι με ισχυρά κυάλια (καλή ιδέα μιας και ο πόλεμος είναι σχεδόν σαράντα χιλιόμετρα μακρυά), και με τα διάσημα ΒΜ-21. Αυτά τα όπλα, αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχία των επιθέσεων, είναι αντίθετα αφιερωμένα στην αντιμετώπιση μιας νέας ιδιαίτερα επιθετικής τακτικής των δυνάμεων του Καντάφι, με μια στάση αρκετά …αμυντική.

Κι αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε πως ένα φορτηγό που έχει περίπου είκοσι χιλιόμετρα να φτάσει, θα είναι λίγο πιο αποτελεσματικό να εξουδετερωθεί με μια βόμβα στον δρόμο παρά με συστοιχίες ρουκετών από περιστρεφόμενους εκτοξευτήρες φορτωμένους σε 4×4 που είναι και τα μόνα που χρησιμοποιούνται σ’ αυτόν τον πόλεμο πλέον. Επίσης γνωστό, ότι τα “γκραντ” (στμ: τα БМ-21 “Град” είναι συστοιχία εκτοξευτήρων ρουκετών κατασκευής σοβιετικού τύπου της δεκαετίας του ’60, που έχουν αντιγραφεί και χρησιμοποιούνται σε αρκετές χώρες, όπως στην Αίγυπτο, στη Γάζα κλπ), είναι δυσπροσάρμοστα και ακατάλληλα για επίθεση σε ένα γρήγορο 4×4 που κινείται στην έρημο.

Εάν αυτή η τακτική της αμυντικής χρήσης των Κατιούσα συνεχιστεί, θα πρόκειται περί μιας ειλικρινούς προθυμίας να βοηθήσουν το σχέδιο του Καντάφι να διαχωριστεί η Λιβύη στα δύο.

Αυτό το σχέδιο, που υποστηρίζει κατ’ αρχήν η Τουρκία, και στη συνέχεια η αφρικανική ένωση, συνίσταται σε μια παραχώρηση στην Κυρηναϊκή της ανεξαρτησίας της και των πόρων απ’ την πετρελαιοπηγή του Τομπρούκ, κάτι που δεν αξίζει πολλά, και στο να αφήσουμε στον Καντάφι την εξουσία στο υπόλοιπο της χώρας, ούτως ώστε να ελέγχει το πετρέλαιο της Μπρέγκα, του Ρας Λανούφ και της Τρίπολης. Οι συνέπειες μιας τέτοιας συμφωνίας περιλαμβάνουν τη σφαγή του πληθυσμού της Μισράτα, σημαντικές εκκαθαρίσεις στην Τρίπολη και στο Τζεμπέλ Μαφουσσά, περιλαμβανομένου του Ζιλτάν. Το συμβούλιο δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια συμφωνία όσο δεν έχει την αποδοχή του πληθυσμού της Βεγγάζης, όμως η γλώσσα του έχει ήδη αλλάξει. Στη διπλωματική γλώσσα, “στρατιωτική επέμβαση” σημαίνει τώρα ενδιάμεση δύναμη στο μέτωπο του πολέμου, και “ζώνη εναέριου αποκλεισμού” ή “δράση του ΝΑΤΟ” σημαίνει στρατιωτική δράση που συμφέρει τη Λιβύη. Το συμβούλιο αρνείται να διαπραγματευτεί μια ανακωχή, όμως το απλό γεγονός ότι δεν το λέει ξεκάθαρα, και το ότι κάνει χρήση αυτής της διπλωματικής γλώσσας κάνουν την άρνησή του ένα στοιχείο της διαπραγμάτευσης, που προμηνύει ίσως την έναρξη των ουσιαστικών συνομιλιών μόλις θα έχει κατακτηθεί ένα πλεονέκτημα στην κατοχή πετρελαιοπηγών. Θα πρέπει επίσης να προσθέσω ότι, σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται ότι μια τέτοια συνθήκη θα ήταν κάτι καλό για την Κυρηναϊκή (από οικονομική άποψη αυτό είναι βέβαιο).

Ένας νεαρός φοιτητής μου είπε, με κάποια δόση υπερβολής, “το πετρέλαιο, ξέρουν όλοι ότι εκτός από ρευστό είναι και μαύρο”. Για όσους δεν πιστεύουν σε φιλανθρωπίες, μετά τη σφαγή πολλών εξεγερμένων, αυτό το υλικό έχει γίνει μισητό. Μακράν του να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν όπλο, έχει τη δική του θέληση που χάνεται στους δισταγμούς των Δυτικών δυνάμεων και που τραβά τις στρατιές του Καντάφι σαν τον μαγνήτη.

Το θέαμα των αρχηγών του Κράτους εκτυλίσσεται τώρα μακρυά από έναν πόλεμο ολοένα και πιο σκληρό στην έρημο, στην Μισράτα και στην Τρίπολη, όπου στήνονται απ’ το μηδέν συντονισμένες δράσεις, ιδιαίτερα οι πολυάριθμες ενέδρες ενάντια στην αστυνομία, που δεν αποφεύγουν να μας θυμίσουν εκείνες που γνώρισε η Γαλλία στα προάστιά της.

Αυτό που κινεί τη δύναμη των μαχητών πρέπει να είναι κάτι αρκετά δύσκολο να γνωρίσουν οι δυτικοί όλων των αποχρώσεων που έρχονται να αλλάξουν παραστάσεις για δυο βδομάδες σε κάποιο ξενοδοχείο της Βεγγάζης. Όταν ρώτησα συγκεκριμένα έναν πολύ γνωστό δημοσιογράφο περί τίνος πρόκειται όλο αυτό, το αίμα, μου απάντησε “το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι υγρό, και ότι είναι κόκκινο”.

Πηγή: Το blog γάλλων συντρόφων που βρίσκονται στο πλευρό των εξεγερμένων En route!

https://setrouver.wordpress.com/2011/04/14/cest-liquide-et-cest-noir/

Σχετικά:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011

Η Μισράτα θα διαδηλώσει στην Τρίπολη

Εξεγερσιακές τεχνικές

Σήμερα, Τρίτη 12 Απρίλη, οι shebab εξαπόλυσαν μια νέα επίθεση κατά του κτιρίου της Tamina, στην Μισράτα, μετά από έναν μήνα μαχών γύρω απ’ την οδό Τριπόλεως. Κομμάτι-κομμάτι, οι εξεγερμένοι ξαναπήραν τον έλεγχο του κέντρου της πόλης. Με RPG ή κοκτέιλ μολότωφ ενάντια στα τανκς και στα τεθωρακισμένα, με τόλμη κι επινοητικότητα αντιμετωπίζουν καθημερινά τα κτίρια των ελεύθερων σκοπευτών, απομονώνοντας και στεγανοποιώντας τις θέσεις των κανταφικών. Προκειμένου να αναχαιτίσουμε λίγο απ’ το κύμα των φαφλατάδικων μαλακιών ορισμένων νεοφερμένων δημοσιογράφων -απ’ το France 24 μέχρι το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων- αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν περικυκλώσει την πόλη εδώ κι έξι βδομάδες, μπλοκάροντας κάθε είσοδο από στεριά, ωστόσο τα στρατεύματα δεν έχουν καταφέρει στο εσωτερικό της παρά μια σφήνα διαμέσου του οδού Τριπόλεως, αρτηρίας που ενώνει τον οδικό άξονα Τρίπολης-Βεγγάζης με το κέντρο της Μισράτα. Θέση που κοντεύουν ήδη να χάσουν. Ολόκληρη η υπόλοιπη πόλη βρίσκεται στα χέρια των εξεγερμένων, η ηλεκτροδότηση, το εργοστάσιο αφαλάτωσης απ’ όπου ξεκινούν τα φορτηγά της υδροδότησης, το λιμάνι και οι αποθήκες. Βεβαίως, ζει απ’ τ’ αποθέματά της, όμως η Μισράτα ζει. Έχει την οσμή της πυρίτιδας, αυτήν μιας πόλης που αντιστέκεται. Ο ήχος των βομβών ρυθμίζει τις νύχτες, όμως οι αλαλαγμοί των εξεγερμένων κυριεύουν τους δρόμους. Πρόκειται για έναν ασύμμετρο πόλεμο που έχει εδραιωθεί, όμως ένα είναι σίγουρο, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε κεφάλι, δε θέλει κανείς ξένα στρατεύματα εδώ, θέλουμε όπλα. Δεν είναι οι shebab κακόμοιροι, είναι περήφανοι, έχουν μια τέτοια αδάμαστη δύναμη επειδή ο θάνατος δεν τους φοβίζει πλέον, 42 χρόνια τους υπενθυμίζουν την έννοια των αγώνων τους, θα απελευθερώσουν την Μισράτα ή θα πεθάνουν μαζί εκεί μαζί της…

Στην αρχή του ξεσηκωμού της Μισράτα, οι υπέρμαχοι της επανάστασης βρέθηκαν σε μια πλατεία στο κέντρο της πόλης, που τώρα πια είναι έρημο. Έχει καταστεί ακατοίκητο λόγω της εγγύτητάς του στην αφετηρία της οδού Τριπόλεως, όπου οι μισθοφόροι κρατούν την κεντρική τους θέση στο κτίριο Tamina. Έχει έναν μήνα που μια ταξιαρχία επτακοσίων ανδρών προσπάθησε να ανακαταλάβει την Μισράτα. Η αντεπίθεση του πληθυσμού περιόρισε την κατάληψη στην κεντρική λεωφόρο. Έκτοτε, οι καταστροφές που προκαλούν τα τανκς και η αποτελεσματικότητα των ελεύθερων σκοπευτών έχουν μετατρέψει τη ραχοκοκκαλιά της πόλης σ’ ένα σκηνικό Αποκάλυψης. Την εικοστή πρώτη Μαρτίου, πέντε χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν άοπλοι στη λεωφόρο αυτοί για να ανακτήσουν τις σωρούς των νεκρών τους. Εκείνη την ημέρα, οι ριπές κατά του πλήθος σκότωσαν σαράντα άτομα και τραυμάτισαν περίπου διακόσιους πενήντα άλλους. Η πορεία αυτή, αυτή η παράτολμη χειρονομία ήταν μια αφελής ακόμα απόπειρα ρήξης της στρατιωτικής πολιορκίας. Μια χούφτα τανκς και αρκετοί ελεύθεροι σκοπευτές έχουν καταφτάσει κάνοντας αυτό το μέρος του κέντρου της πόλης μια θέση ισχύος, ένα πάτημα ενάντια σε όλους τους κατοίκους της.

Εδώ, η πολεοδομία, η οποία φαίνεται να διεκδικεί την κληρονομιά τόσο του Haussman όσο και του μεταμοντερνισμού, αποκαλύπτει όλη την αποτελεσματικότητά της. Το πλάτος της οδικής αρτηρίας διευκολύνει περισσότερο την κυκλοφορία των μεγάλων τεθωρακισμένων παρά την κατασκευή οδοφραγμάτων απ’ τους εξεγερμένους. Παρέχει μια γιγαντιαία ευθεία γραμμή για τα τανκς, από τις θέσεις απόσυρσης εκτός πόλης μέχρι τα πεδία των μαχών στο κέντρο. Καί στις δυο πλευρές της λεωφόρου συναντάται η αρμόδια διευθέτηση που απαντά σ’ όλα τα μητροπολιτικά κέντρα. Χώροι απογυμνωμένοι και “καθαροί”, πλημμυρισμένοι από βιτρίνες στο μεγαλύτερο μέρος τους γυάλινες. Λίγες γωνίες πλην των ορθών, λίγα “τυφλά” σημεία, τα πάντα καθίστανται προοδευτικά ορατά. Τα πτώματα όσων προσπάθησαν να διασχίσουν τις μεγάλες διασταυρώσεις για να παν απ’ το ένα κτίριο στο άλλο με τα πόδια, αποτελούν σκληρή υπενθύμιση ότι τα πάντα θα γίνουν προκειμένου να μην περάσει κανείς.

Όμως, αυτή η μεγάλη λεωφόρος που διατρέχει την πόλη, δεν παρέχει μόνο ωφέλη στις καθεστωτικές δυνάμεις. Εάν αυτή η στρατηγική πετύχαινε μέχρι τώρα τις υλικές συνθήκες για την ανάπτυξη και την οργάνωση των στρατιωτικών δυνάμεων εν όψει της απειρίας και της σύγχυσης των εξεγερμένων, οι κανταφικοί άρχισαν τώρα να δοκιμάζουν τα όριά τους. Οι δυνατότητες κυκλοφορίας που παρέχει συνεπάγονται και μια έκθεση στην καθημερινή παρενόχληση των shebab. Τώρα που ό,τι μπορούσε να καταστραφεί έχει καταστραφεί και που ο αριθμός των ελεύθερων σκοπευτών έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, η λεωφόρος αποτελεί ένα μέτωπο περιορισμένο και μάλλον λειτουργεί περισσότερο ως ένα όριο για τις καθεστωτικές δυνάμεις. Η κατεδάφιση του γύρω χώρου τους ενδιαφέρει πλέον περισσότερο απ’ ότι η διάλυση των εξεγερμένων, καθώς η χρήση των τεθωρακισμένων και του βαρέος πυροβολικού είναι χαρακτηριστικά δυσχερής στα δρομάκια που την περιβάλλουν. Οι δυνάμεις του Καντάφι ενδιαφέρονται άμεσα να διασφαλίσουν τη θέση τους-κλειδί στις εισόδους της πόλης και να ανανεώσουν τις επιδρομές τους στη ζώνη του λιμανιού, όπως έκαναν και τις προηγούμενες ημέρες.

Απ’ την άλλη, η εξέλιξη των μαχών έχει μετατρέχει τον χώρο σε “ποντικοφαγωμένο τυρί” όπου τα τελευταία κομμάτια ανήκουν στην μια ή την άλλη πλευρά, σε μια τέτοια εγγύτητα που μερικές φορές τις χωρίζει μόνο ένα κτίριο, ή ακόμα κι ένας μόνο τοίχος. Ορισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές αλλάζουν διαρκώς θέσεις πάνω στη λεωφόρο, με την κάλυψη της νύχτας ή της παρουσίας ενός τανκ, τόσο για την αυτοπροστασία τους όσο και για να δυσκολέψουν τους shebab. Αυτοί τέλος, καλούνται να αξιολογήσουν τις μεταβολές θέσεων του εχθρού βάσει των νέων πυρών που δέχονται. Έχοντας καταστρέψει ή προκαλέσει βλάβες σε όλα τα στρατηγικά κτίρια αυτής της αρτηρίας, οι μισθοφόροι προσπαθούν να προσαρμόσουν τα πυρά τους βάσει της αντίληψής τους για το που θα βρήκαν εκ νέου καταφύγιο οι αντίπαλοί τους στη ζώνη αυτή.

Εδώ, η γνώση του πεδίου της μάχης και η χρήση που του γίνεται απ’ τους shebab, περιορίζει και οδηγεί στην αποτυχία την στρατιωτική υπεροχή του εχθρού. Καθώς τίθεται στην υπηρεσία μιας συνεχούς αλλαγής θέσεων και νέων επιθέσεων, η αρχιτεκτονική ανατρέπεται. Τα παλιά στενά, μισογκρεμισμένα, χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις υπό κάλυψη. Αποτελούνται από ένα χάος δαιδαλωδών διαδρόμων, με πρόσβαση σε διάφορα καταστήματα και κτίρια με κατοικημένους ορόφους, τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους και απ’ το ένα οικοδομικό τετράγωνο στο άλλο. Η διευθέτησή τους σχηματίζει έναν λαβύρινθο στον οποίο κανένας εχθρός δε θα τολμούσε να περιπλανηθεί. Η μεταστροφή, η εκτροπή κι επανοικειοποίηση του χώρου παίρνει επίσης την μορφή νέων διαρρυθμίσεων. Η παλιά διάκριση μεταξύ εσωτερικού κι εξωτερικού, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Κάθε κτίριο γίνεται ένα εν δυνάμει σημείο ελέγχου που καλύπτει την οδό Τριπόλεως. Το γκαράζ ενός γείτονας γίνεται τώρα ο χώρος όπου τρώμε μαζί, όπου θα προετοιμάσουμε από το τσάι μέχρι τα όπλα μας. Ένα άλλο, πιο απομακρυσμένο, στεγάζει ένα μικρό αυτοσχέδιο νοσοκομείο. Τρία κρεβάτια, ράφια με φάρμακα και είδη πρώτων βοηθειών και εθελοντές και τραυματιοφορείς που εξασφαλίζουν μια πρώτη περίθαλψη των τραυματιών shebab. Το κλιμακοστάσιο έχει γίνει το δωμάτιο όπου κοιμόμαστε σε δεκάδες όταν αφήνουμε τις σκοπιές στο διπλανό ρετιρέ. Παράθυρα κι άλλα ανοίγματα έχουν κρυφτεί ή μπλοκαριστεί, αντίθετα νέες τρύπες έχουν ανοιχτει στους τοίχους για να παρατηρούμε με κυάλια, ή σχισμές για να περνάνε τα φορτία με τα πυρομαχικά. Ρίχνουμε επίσης τις μεσοτοιχίες για να κυκλοφορούμε καλυμμένοι μεταξύ δυο διαμερισμάτων. Συχνά, η επιβίωση μιας ομάδας shebab ή η σύλληψη ελεύθερων σκοπευτών είναι λιγότερο θέμα οπλισμού, όσο είναι μιας αρχιτεκτονικής έμπνευσης: χρειάστηκε απλά να επαναπαυθούμε στις φυάλες γκαζιού στα ισόγεια πολυκατοικιών, τόσο για να προστατεύσουμε τα μετόπισθέν μας από μια περικύκλωση, όσο και στην πολιορκία θέσεων του εχθρού. Έτσι, οι δυνάμεις του Καντάφι δεν έχουν έναν πανοπτικό έλεγχο της ζώνης αυτής, παρόλο που έχουν ελεύθερους σκοπευτές τοποθετημένους στα ψηλότερα κτίρια. Καί οι δυο πλευρές βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση με την παραμικρή κίνηση. Η απόκτηση μιας ευφυίας της μετακίνησης απαιτεί μια διαρκή επαγρύπνηση. Χρειάζεται μια γρήγορη αντίληψη των πιθανών περασμάτων, ποιά είναι τα πιο σύντομα, ποιά είναι εκτεθειμένα, και πότε; Πώς να προχωρήσουμε; Από ποιά πλευρά του δρόμου να προχωρήσουμε, ποιά πορεία να διασχίσουμε στον δρόμο ώστε να μείνουμε το περισσότερο δυνατόν καλυμμένοι από ένα κτίριο; Η γνώση του πότε είναι καλό να τρέξουμε ή αντίθετα να προχωρήσουμε με πατήματα γάτας, χωρίς απότομες κινήσεις, μόνοι ή ομαδικά.

Οι shebab, αρχικά περιορίστηκαν χωροταξικά σε εχθροπραξίες στα γύρω δρομάκια, έχουν σταδιακά καταστήσει ακόμα και την οδό Τριπόλεως επιζήμια για τις καθεστωτικές δυνάμεις. Σε πολλά μέρη, τις τελευταίες μέρες, φορτηγά ή και καροτσάκια γεμάτα άμμο και πέτρες έχουν αδειαστεί στην μέση της λεωφόρου. Οι οδηγοί επιταχύνουν με την όπισθεν σ’ έναν κάθετο δρόμο και την τελευταία στιγμή, φρενάρουν το όχημα αμέσως πριν βγουν στη λεωφόρο, αδειάζοντας το φορτίο του. Οι μαχητές παίρνουν θέσεις κοντά στην ενέδρα με κοκτέιλ μολότωφ, πιστόλια ή RPG ανά χείρας. Όταν πλησιάζει το τανκ για να διαλύσει το οδόφραγμα, σεντόνια και κουβέρτες, ριγμένα στον δρόμο κι εμποτισμένα με βενζίνη, μπλέκονται στις ερπύστριές του. Μερικές μολότωφ έτσι, επαρκούν για να πάρει φωτιά ο κινητήρας του. Οι πρώτες ρίψεις RPG τότε στοχεύουν τους άξονες των ερπυστριών του, με στόχο να το ακινητοποιήσουν.

Παρά την οργάνωσή του, την ανώτερη δύναμη πυρός και την ικανότητα στρατολόγησης, ο στρατός του Καντάφι πάσχει απόμια σοβαρή αδυναμία. Αν κι έχει αρκετούς υποστηρικτές, συντίθεται επίσης από έναν αριθμό ξένων μισθοφόρων, που έχει προσελκύσει το δέλεαρ του κέρδους, ή και ορισμένους -συνήθως πολύ νέους- που έχουν στρατολογηθεί δια της βίας. Η περιγραφή τους ως πιστών στον Καντάφι-καθεστωτικών κλπ δεν είναι και τόσο ακριβής: ένα μέρος των στρατιωτών αυτών δεν τρέφουν καμμιά ιδιαίτερη συμπάθεια ούτε για το καθεστώς, ούτε για τον πόλεμο αυτό. Κάτι που γίνεται αισθητό κατά καιρούς, απ’ την έλλειψη πρωτοβουλίας τους μόλις αποκοπούν απ’ τον αξιωματικό τους, είτε απ’ τη χαμηλή απόδοση που έχουν εκτός απ’ τις κρίσιμες γι’ αυτούς στιγμές. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος των εξεγερμένων μάχονται στις γειτονιές που έχουν μεγαλώσει, στο πλευρό των αδερφών τους, των γειτόνων και των παιδικών τους φίλων. Ακόμη κι όταν πολλοί λένε ότι αγωνίζονται για ένα ιδανικό όπως η “Ελευθερία” συνήθως αρκετά αφηρημένο, το τίμημα που κατέβαλλαν ήδη από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού έχει εντυπωθεί με αμετάβλητο τρόπο στην αποφασιστικότητα με την οποία διεξάγουν αυτόν τον πόλεμο. Πολλοί κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει τη ζώνη γύρω απ’ την οδό Τριπόλεως. Απ’ αυτούς που έμειναν, δεν είναι όλοι οπλισμένοι, ούτε συμμετέχουν στις συγκρούσεις, όμως κάθε παρουσία εδώ αποτελεί μια χειρονομία αντίθεσης στην προσπάθεια στρατιωτικής κατάληψης του κέντρου της Μισράτα. Είδαμε πολλούς απ’ αυτούς να στηρίζουν τις μάχες και ακόμα περισσότερους να αρνούνται να αναγνωρίσουν την ήττα αποδεχόμενοι το ερείπωμα της γειτονιάς τους. Το “Εμείς δε θα διαπραγματευτούμε το αίμα των μαρτύρων μας” έχει περισσότερο νόημα στο στόμα του οποιουδήποτε κατοίκου της Μισράτα παρά στης νέας κυβέρνησης.

Αλλά η δύναμη των εξεγερμένων δεν μπορεί να περιοριστεί στο άθροισμα των φιλικών σχέσεων, ούτε στην πίστη τους – ποιότητες που πολύ συχνά βρίσκονται εκμηδενισμένες απ’ την απομόνωση και την απειρία. Υπάρχει ένα μέρος στην Μισράτα που εξυπηρετεί στον συντονισμό μεταξύ των διαφορετικών πεδίων μάχης. Μέρα και νύχτα, οι άνθρωποι κάνουν βιώσιμη αυτή τη βάση που μοιάζει με έναν καταυλισμό από κοντέινερ. Σ’ ένα απ’ αυτά, μια πρόχειρη κουζίνα έχει στηθεί. Γελώντας, το αναφέρουμε ως το “εστιατόριο”. Σ’ ένα άλλο, πάνω σε διαλυμένα στρώματα, πίνουμε το τσάι, συζητάμε για τα νέα, βλέπουμε Al-Jazeera. Αυτό είναι το “στρατηγείο”, που την νύχτα μετατρέπεται σε υπνοδωμάριο. Με μια πρώτη ματιά, το μέρος αυτό απέχει απ’ το να μοιάζει με στρατιωτικό κέντρο. Ένας που τον έχουμε ορίσει χονδρικά ως επικεφαλής αυτοπαρουσιάζεται ως “Σεϊχης μιας μεγάλης φαμίλιας”, αυτής των εξεγερμένων. Είναι η ηλικία και η εμπειρία που προσδίδει, σ’ αυτόν ή σε άλλους, μια εξουσία στη χάραξη της στρατηγικής. Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται πως οι σχέσεις ορίζονται ιεραρχικά, όμως η αμοιβαία φιλία μοιάζει σε θέση να εξουδετερώνει τον πόθο για εξουσία. Το βράδυ, οι συζητήσεις διακόπτονται συνεχώς από νέες αφίξεις. Είναι οι άνδρες που επιστρέφουν απ’ τα διάφορα μέτωπα της πόλης. Για να αντισταθμιστεί η έλλειψη μέσων επικοινωνίας, οι τακτικές αλλαγές βάρδιας μεταξύ των διαφόρων μετώπων εξυπηρετούν την ενημέρωση για τα νέα της ημέρας, την οργάνωση νέων επιθέσεων, την πρόβλεψη των αναγκών. Τα τρόφιμα και τα όπλα δεν εχουν αφεθεί στην τύχη. Ξεκινώντας από κει, ο καθένας ασχολείται με το πώς θα τα αποκτήσει και θα τα διανείμει στα διάφορα μέτωπα.

Την νύχτα απ’ το Σάββατο ως την Κυριακή, η πραγματοποίηση μιας συντονισμένης επίθεσης για να κοπεί στα δύο η οδός Τριπόλεως επέτρεψε την απομόνωση του κτιρίου Tamina από τα πίσω του, κι έθεσε εκτός μάχης δυο τανκς, ένα λεωφορείο και δυο οχήματα των μισθοφόρων που ήρθαν να το ενισχύσουν. Την Τρίτη το βράδυ, οι τελευταίοι ελεύθεροι σκοπευτές του κτιρίου περικυκλώθηκαν και εξουδετερώθηκαν. Στην ταράτσα του, η σημαία της “Ελεύθερης Λιβύης” έχει ήδη αντικαταστήσει την πράσινη σημαία που κυμάτιζε εδώ κι έναν μήνα.

Πηγή: Εn route! Νέα από τη Λιβυκή εξέγερση, από γάλλους συντρόφους που βρίσκονται επί τόπου [http://setrouver.wordpress.com]

Σχετικά:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν μανάβη κι έναν οπλοποιό

Η Μισράτα είναι μια πόλη, η οικονομία της οποίας βασίζεται ουσιαστικά στο εμπόριο και στη βιομηχανία. Είναι μια πόλη κατά κύριο λόγο πλούσια, χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό ρόλο και που μένει αρκετά προσκολλημένη στις παραδόσεις. Δεν εμπλέκεται άμεσα στην εκμετάλλευση ή την πώληση του πετρελαίου. Η ισχύς της προέρχεται απ’ τη σιδηροβιομηχανία της (η μεγαλύτερη της Β. Αφρικής) καθώς κι από την εμπορική δραστηριότητά της: είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Μια ανοιχτή πύλη προς μια ακμάζουσα εσωτερική αγωρά, ενισχυμένη απ’ το χρήμα του πετρελαίου.

Η πόλη έχει εσηκωθεί αρκετές μέρες μετά από τη Βεγγάζη, ως αντίδραστη στην καταστολή των διαδηλώσεων εκεί. Σημειώστε ότι ενώ η πόλη επωφελούνταν συστηματικά από μια εύνοια του καθεστώτος προς την οικονομική της ανάπτυη, στο επίκεντρο της εξέγερσης έχουν βρεθεί είσου εκείνοι οι οποίοι είχαν επωφεληθεί αρκετά από το σύστημα, όπως οι έμποροι των εισαγωγών προϊόντων σε χαμηλές τιμές για λογαριασμό του Καντάφι, απ’ ολόκληρο τον κόσμο, όπως το περίφημο κινέζικο 4×4 της επανάστασης. Παραδόξως, είναι τώρα αυτοί οι ίδιοι έμποροι που πληρώνουν τους οδοκαθαριστές, παρέχουν δορυφορικά τηλέφωνα και πρόσβαση στο ίντερνετ ολοένα και πιο ευρέως και με καλύτερη απόδοση απ’ ότι στη Βεγγάζη!

Ο επισκέπτης στην Μισράτα, σίγουρα θα βιώσει το αίσθημα συμμετοχής σ’ ένα θέαμα οικείο, καθώς το έχει ήδη παρακολουθήσει στην τηλεόραση ή στα έντυπα μέσα: μια ανοχύρωτη πόλη, πολιορκημένη από έναν ισχυρό στρατό, βομβαρδισμένη απ’ τα πυροβόλα και παραλυμένη απ’ τους ελεύθερους σκοπευτές. Σ’ αυτό το θέατρο χαλασμάτων, όπου ο καθένας ξαναπιάνει το πόστο του, το ΝΑΤΟ παίζει τα ηνωμένα έθνη και φαίνεται ανίκανο να κάνει τα πυροβόλα να σιωπήσουν. Άλλοι παράγοντες, όπως οι Σέρβοι ελεύθεροι σκοπευτές, τους οποίους έχει στρατολογήσει ο Καντάφι, υπερασπίζονται με λύσσα τη θέση τους. Η Οδός Τριπόλεως έχει μετονομαστεί σε οδό ελευθέρων σκοπευτών. Η Σήραγγα κάτω απ’ το αεροδρόμιο επεκτείνεται τώρα στη θάλασσα κι επιτρέπει να εισαχθεί απ’ την Μάλτα ή τη Βεγγάζη οτιδήποτε απαιτεί η κατάσταση, κάτω απ’ τα κλειστά μάτια του ΝΑΤΟ.

Στην Μισράτα, όπως και στ’ Ανατολικά, ο πόλεμος σέρνεται περιμένοντας την πτώση του Καντάφι που μοιάζει κάθε μέρα και πιο πιθανή. Στην Μισράτα, δεν κοιμόμαστε καλά. Όποιος καταφέρνει να τον πάρει λίγο ο ύπνος, μέσα σε κάποιο απ’ τα υπερπλήρη σπίτια ξαδέρφων ή φίλων ή στα σχολεία που έχουν επιταχθεί για τον σκοπό αυτό, θα τιναχθεί απ’ τον ύπνο γύρω στις 3 το πρωί, απ’ τις ριπές των πολυβόλων και τα βλήματα, που ρίχνονται συνήθως στα τυφλά, απ’ το ένα άκρο της πόλης στο άλλο. Στους καταυλισμούς των προσφύγων η κατάσταση είναι ασύγκριτα πιο δραματική. Όποιος καταφέρει να κοιμηθεί με άδειο στομάχι, θα ξυπνήσει απότομα απ’ το κρύο ή την υγρασία. Μερικές νύχτες οι εκρήξεις και οι ανταλλαγές πυρών είναι ασταμάτητες. Κοντά στο Ανατολικό μέτωπο, μια τέτοια δραστηριότητα απέτυχε να διώξει τον κόσμο προς ασφαλέστερες περιοχές, συχνά με τους ψαλμούς για το μεγαλείο του Αλλάχ στα τζαμιά και εκτός των συνηθισμένων ωρών προσευχής. Μονάχα εδώ δεν υπάρχει πιο ασφαλές μέρος. Επιπλέον, αφότου ένας φίλος μου είπε πως οι απόηχοι των μαχών στην οδό Τριπόλεως είναι που ακούγονται, αισθάνομαι απόλυτα καθησυχασμένος.

Αν τρεφόμαστε καλά κι αν υπάρχει ασφάλεια σε ορισμένες γειτονιές, είναι επειδή κάθε μέρα οι Λίβυοι και οι ξένοι δείχνουν εφευρετικότητα ή θάρρος. Ορίστε δυο παραδείγματα αυτού του πνεύματος της Μισράτα, που έχω επιλέξει πρωτοβουλιακά, μεταξύ των “αμάχων”. Μιας κι εδώ δεν υπάρχει ούτε μέτωπο, ούτε μετόπισθεν. Οι κίνδυνοι, οι ελλείψεις, οι εργασίες, τα πάντα μοιράζονται από κοινού.

Ο ειδικός των όπλων.

Το πρώτο παράδειγμα είναι ένας ειδικός στα όπλα. Τον συνάντησα σ’ ένα εργοστάσιο τεθωρακισμένων οχημάτων. Είναι ένας γέρος, ελαφρώς αθυρόστομος απόστρατος, που τώρα υπηρετεί ως υπεύθυνος πυρομαχικών. Κατόπιν αιτήματός μου, με οδηγεί στο εργοστάσιο βομβών τους. Πρόκειται για ένα παλιό σπίτι, πιθανός ενός ή δυο αιώνων πριν, λίγο έξω απ’ την πόλη. Κανείς δεν μένει εκεί, και τα εκρηκτικά αποθηκεύονται, όσο είναι δυνατόν, σε διαφορετικές κρύπτες. Αρχικά επρόκειτο να επισκεπτώ ένα άλλο εργοστάσιο, αλλά εκείνο βρέθηκε στο έδαφος που κατέλαβαν οι εχθρικές δυνάμεις. Σ’ αυτό τώρα, τέσσερεις άνδρες έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα, εξαιτίας εκρήξεων κατά την κατασκευή. Ο γέροντας μου παρουσιάζει τις πρώτες ύλες του: κουτιά με μπουλόνια, πυρομαχικά για άρματα, όλμοι και κονίαμα. Στο εργαστήρι του, πήρε ένα τενεκεδάκι ανοικτό από πάνω, εισήγαγε τρία μπουλόνια κι έπειτα άπλωσε μια εκρηκτική ύλη τουρκικής προέλευσης, για πυροτεχνήματα. Ξανάκλεισε το κουτί με ένα σφυρί και στρίμωξε ένα φυτίλι με έναν αυτοσχέδιο πυροκροτητή. Ιδού, μέσα σε πέντε λεπτά, μια χειροβομβίδα έτοιμη για χρήση. Στη συνέχεια πήρε μια μεγάλη ανάσα, και μου εήγησε ότι μόλις βάλει τα μπουλόνια και τα εκρηκτικά, μπορούμε να τοποθετήσουμε ηλεκτρικό πυροκροτητή και να κατασκευάσουμε μια αποτελεσματική νάρκη. Μπρος στο έργο του, μου εμπιστεύθηκε μ’ ένα είδος προσωπικής υπερηφάνειας, ότι παίζει το κεφάλι του, κι ότι αν θέλω να γίνω πλούσιος αρκεί να τον σκοτώσω ή να τον παραδώσω στον Καντάφι. Εντωμεταξύ, θα επιστρέψουμε σ’ ένα απομονωμένο μέρος μέσα στους αμμόλοφους. Εκεί, ακόμα πιο μακρυά απ’ την πόλη, βρίσκονται θαμμένα διάφορα φορτία: βόμβες, όλμοι που δεν έχουν εκραγεί και μαζεύτηκαν, εκρηκτικά που χρησιμοποιούν στη θάλασσα, οβίδες ανέπαφες. Το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκονται θαμμένα. Οι κάτοικοι της πόλης έρχονται κι αφήνουν τα πυρομαχικά τους όταν δεν τους είναι πια χρήσιμα, ή άλλα πράγματα τα οποία τους φαίνονται ως τέτοια (όπως φίλτρα αέρα αυτοκινήτων ή ακόμα και τους φορτιστές τους). Πολλά πολεμοφόδια έχουν ανοιχτεί για να εξαχθούν τα εκρηκτικά, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους παραμένουν ανέπαφα. Συνοδεύουμε τον εμπειρογνώμονά μας πίσω στο εργοστάσιο, όπου η τεχνογνωσία του αποδεικνύεται χρήσιμη.

Ο Αιγύπτιος μανάβης

Το δεύτερο παράδειγμα είναι ο Αιγύπτιος μανάβης, ο κατ’ εξοχήν μικροαστός, που προορίζεται για μια ζωή δουλειάς και σταθερότητας. Κάθε μέρα, κατά τις 6 το πρωί, ο αγαθός άνδρας παίρνει το μικρό μεταφορικό του και κατευθύνεται προς την μεριά των στρατοπέδων, αψηφώντας τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών. Τριάντα λεπτά αργότερα, φτάνει στη φάρμα ενός γνωστού του. Τα λαχανικά δεν ποτίζονται πια, και το μεγαλύτερο μέρος τους είναι σάπια ή καχεκτικά, πάντως μέσα στον σωρό όλο και κάτι θα βρει να γεμίσει το καμιόνι του. Όπως και να ‘χει δεν καθυστερούμε, το φόρτωμα πρέπει να τελειώνει μέσα σε μια ώρα. Σήμερα πήγαμε στα καρότα και στις μελιτζάνες, οι δυο κορυφαίοι τομείς αυτής της καλλιέργιας υψηλού κινδίνου της Dafnia στα δυτικά -προς το Ζιλτάν- και της Taumina στα ανατολικά -προς την Tawarga. Απ’ αυτές τις δυο τοποθεσίες, η Taumina είναι η πιο επικίνδυνη, όμως τόσο στην μια, όσο και στην άλλη κατεύθυνση, οι δυνάμεις του Καντάφι μπορεί να πυροβολήσουν ή να σταματήσουν κάποιο διερχόμενο όχημα. Αυτό έχει ήδη συμβεί αρκετές φορές στον μανάβη μας, καθώς οι καθεστωτικές δυνάμεις δεν έχουν κάποιο μόνιμο εμπόδιο στον δρόμο. Εδώ και αρκετές εβδομάδες τώρα, έχουν εγκαταλείψει τα στρατιωτικά οχήματά τους και τά ‘χουν αντικαταστήσει με πολιτικά οχήματα που μοιάζουν μ’ αυτά που χρησιμοποιούν οι επαναστάτες. Πυροβολώντας πού και πού σε κάποιο αμάξι απ’ όλα, εμποδίζουν τη διέλευση με τρόπο απρόβλεπτο. Μέχρι στιγμής, ο μανάβης κατάφερε να διαφύγει ορκιζόμενος ότι προορίζονται για τους υποστηρικτές του Καντάφι, όμως μπορούμε να φανταστούμε την ταλαιπωρία που υφίσταται σε κάθε έλεγχο και το άγχος για κάθε λάθος λέξη που μπορεί να ξεστομίσει. Αυτά τα πολύτιμα λαχανικά υψηλού κόστους που μάζεψε, τα πουλάει σε κανονικές τιμές σε όσους διαθέτουν τα χρήματα, ενώ τα δίνει δωρεάν σε όσους δεν μπορούν να τον πληρώσουν. Μόνο η τιμή της πατάτας, της τομάτας και των κρεμμυδιών έχει αυξηθεί αισθητά. Αυτά τα λαχανικά έρχονταν από την Τρίπολη από εμπόρους που τα παρέδιδαν στο Ζιλτάν. Έτσι, είναι αναγκασμένος να τα αγοράζει πολύ ακριβότερα απ’ ότι συνήθως, και συνεπώς και να τα πουλάει ακριβότερα. Ένα κιλό πατάτες για παράδειγμα, έχει φτάσει από 75 δράμια σε 1 δηνάριο και 25 δράμια. Η τροφοδοσία σε λαχανικά δεν είναι τόσο καλή όσο σε κανονικούς καιρούς, ωστόσο τα μαγαζιά παραμένουν ανοιχτά και καλά εξοπλισμένα και δεν υπάρχουν ουρές. Οι άνθρωποι κάνουν επίσης παραδόσεις κατοίκον στην οδό Τριπόλεως, για όσους δεν μπορούν να βγουν απ’ τα σπίτια τους.

Λίγο αργότερα βρήκα σε μια κλινική, έναν νεαρό άνδρα τραυματισμένο από έναν ελεύθερο σκοπευτή σ’ ένα αγρόκτημα κατά τη συγκομιδή, στο Sict, κοντά στην Taumina. Η σφαίρα τρύπησε το στήθος του, ακριβώς κάτω απ’ τον αριστερό βραχίονα, μερικά εκατοστά απ’ την καρδιά του. Εδώ έχουμε δυο ενθουσιώδη παραδείγματα που αντιπροσωπεύουν την καθημερινή ζωή στην Μισράτα. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τους γιατρούς που περιμένουν δυο βήματα απ’ τα πεδία των μαχών τους λαβωμένους μαχητές για να τους περιθάλψουν πολλές φορές σώζοντας τη ζωή τους, για τους τεχνικούς, που κάθε μέρα, πηγαίνουν στα μέτωπα, διατρέχοντας κίνδυνο προκειμένου να επισκευάσουν τις γραμμές υψηλής τάσης που έχουν καταστραφεί απ’ τους βομβαρδισμούς της πόλης, ή ακόμα για έναν φίλο ειδικό στις τηλεπικοινωνίες που προσπαθεί να αποκαταστήσει το κατεστραμμένο δίκτυο της οδού Τριπόλεως. Ακόμα κι αυτά, δεν είναι παρά λίγα απ’ τα παραδείγματα της περιφρόνησης για τον κίνδυνο, ενός πληθυσμού δωσμένου ψυχή και σώματι σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Η Μισράτα δεν είναι το εχέγγυο της ενότητας της Λιβύης, είναι ο ουσιαστικός δημιουργός της. Αν η Βεγγάζη είναι το πνευματικό μέλλον της χώρας, η Μισράτα είναι το οικονομικό μέλλον της. Η καταστροφή της θα έθετε σε κίνδυνο την ανάπτυξη ολόκληρης της Λιβύης καθώς και της εμπορικής της ανεξαρτησίας. Αυτό που μπορούμε να φοβόμαστε σήμερα είναι μάλλον όχι τόσο η πτώση της, όχι και τόσο πιθανή δεδομένης της πυκνότητας και της αποφασιστικότητας του πληθυσμού της, όσο η αργή και αμετάκλητη καταστροφή της, όπως συνέβη στην περίπτωση του Σαράγιεβου, άλλοτε πιο σημαντική κι απροκάλυπτη και αυτή τη στιγμή παραμένουσα σε δεύτερο πλάνο.

*~*~*

Πηγή: Εn route! Νέα από τη Λιβυκή εξέγερση, από γάλλους συντρόφους που βρίσκονται επί τόπου [http://setrouver.wordpress.com]

Σχετικά άρθρα:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά

Benghazi nadad, metou fia shuadad

Αυτός ο πόλεμος μοιάζει με θεατρικό έργο που ξαναπαίζεται κάθε μέρα με την ίδια όρεξη. Μόνο το ντεκόρ αλλάζει, απ’ την Brega μέχρι το Benjawad, κι απ’ το Benjawad στην Brega, το ίδιο έργο, αμετάβλητο, μόνο λίγο περισσότερο ρημαγμένο κάθε φορά.

Το μεταβατικό κράτος δεν απευθύνεται παρά κυρίως στις αγέλες των δημοσιογράφων, που μη γνωρίζοντας πώς να γεμίσουν τις μέρες τους εδώ, ασχολούνται με τη διεξαγωγή συνεντεύξεων τύπου και διαβουλεύσεων. Τα πάντα μοιάζουν κανονικά. Θέλουν να βλέπουν τα πάντα όπως ήταν πριν, συχνά όμως τα πάντα έχουν αλλάξει.

Η καρδιά της Βεγγάζης στεγάζει ακόμα πολλές απ’ αυτές τις υπηρεσίες του νέου Κράτους. Οργανώσεις νεολαίας ή εργαζομένων, όλο και πιο βουλιμικές για σύμβολα, σημαίες, για “γραφεία-με-το-όνομά-τους-στην-πόρτα”. Όμως οι ένοπλες φρουρές, τόσο περήφανες αλλά και τόσο βαρετές μόλις χθές, γίνονται πλέον σπάνιες, σέρνοντας κουρασμένες τα ξίφη τους μπρος στους δυτικούς ανταποκριτές.

Το πραγματικό Κράτος της νέας Λιβύης δεν είναι και ποτέ δε θα γίνει η Εθνική Μεταβατική Επιτροπή. Φαίνεται πλέον πως η μόνη -μηντιακά παραμορφωμένη- δραστηριότητά της είναι να οικειοποιείται τα χρήματα απ’ το πετρέλαιο γεμίζοντας -ποιός ξέρει ποιό ταμείο. Είναι εξίσου βέβαιο όσο και η πρόφαση ενός μέσου ενημέρωσης που κατασκευάζει Φύρδην μίγδην την παθητικότητα, τις εικόνες, τον διάλογο και τον ρυθμό αυτού του θεάματος που είναι η επαναστατική ηθική στη Λιβύη.

Εάν υπήρχε κάτι σαν “Κράτος”, αυτό θα βρισκόταν μάλλον στα γραφεία του Al Jazeera. Αν θέλουμε να μάθουμε νέα απ’ το μέτωπο ή τί έγινε με την κάθε διαδήλωση, πρέπει να ανοίξουμε την τηλεόραση.

Και όχι, εδώ κανείς δεν υπακούει σε κανέναν. Βέβαια, οι μπάτσοι έχουν ξαναεμφανιστεί, αλλά οι μισοί απ’ αυτούς δεν είναι παρά πιτσιρίκια ή οι τύποι που πήρανε τις στολές μέσα στον πανικό. Δεν έχουν καμμιά κεντρική οργάνωση, πόσο μάλλον υπό την εποπτεία της Κεντρικής Μεταβατικής Επιτροπής.

Ο οργανωμένος στρατός είναι το αντικείμενο που κυριαρχεί στις περισσότερες φήμες. (Σε συνδυασμό ίσως με τον φημολογούμενο ξεσηκωμό της Σύρτης, σχεδόν μυθολογικού κι επαναλαμβανόμενου χαρακτήρα).

Το μέτωπο έχει εξελιχθεί σε ένα κλαμπ μόνο για λίγους. Σ’ αυτήν την παρατεταμένη μάχη απ’ την Brega ως το Benjawad, δεν μπορεί να βρεθεί τίποτα που να ενδιαφέρει κάποιον που δεν είναι σε ένα ειδικό πλήρωμα πυροβολικού και δε θέλει απλά να πεθάνει μάρτυρας. Ο πόλεμος εξειδικεύεται, αλλά ταυτόχρονα το να μιλάμε για “ειδικούς” από την πλευρά των εξεγερμένων, είναι υπερβολικό. Οι επαγγελματίες στρατιωτικοί, οργανωμένοι και κρυμμένοι πίσω από ένα πέπλο στρατηγών και συνταγματαρχών παριστάνουν πως διοικούν ενώ ένα μελίσσι δημοσιογράφων παριστάνουν πως είναι όντως έτσι, σε μια φάρσα που γίνεται ολοένα και λιγότερο αστεία. Υπάρχουν όντως αρκετοί στρατιωτικοί εκπαιδευμένοι και άρτια εξοπλισμένοι στις μάχες των shebab, αλλά αυτοί είναι οι στρατιώτες του Καντάφι, και στο στόχαστρό τους έχουν εμάς. Στην πραγματικότητα, αυτό το φάντασμα προέκυψε από ένα κακογυρισμένο βίντεο για στρατολόγηση πεζοναυτών που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να εμποδίσει την είσοδο των δημοσιογράφων στα τελευταία σημεία ελέγχου, κάτι που έχει τελικά ελάχιστο αποτέλεσμα. Ο καθένας μπορεί να περάσει άνετα, και όλοι το κάνουν.

Όταν σε προηγούμενο άρθρο μας περιγράφαμε την συγκρότηση ενός “μπροστά” κι ενός “πίσω”, αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό στο επίπεδο της μορφής της ζωής. Πρόκειται πάντα για τον πληθυσμό, αυτό που διαφοροποιεί αυτούς που πηγαίνουν στο μέτωπο είναι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μάχες και κατά συνέπεια μια σχέση αρκετά απομυστικοποιημένη με την ωμή σύγκρουση. Υπάρχουν προφανώς ορισμένοι άνθρωποι που αφότου πήγαν για μια φορά στο μέτωπο, επέστρεψαν στην πόλη τους για να καυχηθούν τα, μάλλον ελάχιστα, ένοπλα κατορθώματά τους, αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση.

Το φυλετικό ζήτημα τίθεται, ή μάλλον δεν τίθεται παρά, στις πόλεις της Sabba και της Σύρτης. Απ’ όσα μας έχουν πεί παντού, όπως κι εδώ: η εξέγερση είναι ένα άθροισμα ατόμων συλλογικοποιημένων και αλληλένδετων στο μέτωπο. Οργανωμένων σε ομάδες τριών ή τεσσάρων οχημάτων ή και παραπάνω, που διασφαλίζουν οι ίδιοι τα εφόδια των μετόπισθεν, χάρη στην τεράστια βοήθεια των ανθρώπων που με ατομική πρωτοβουλία συλλέγουν τρόφιμα και νερό για να τα δώσουν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Η αναχώρηση για το μέτωπο γίνεται λοιπόν “όλοι μαζί”, καθώς έχουμε να κάνουμε με συναδέλφους απ’ τη δουλειά ή μέλη της ίδιας οικογένειας ή της ίδιας λέσχης υποβρυχίων καταδύσεων κλπ, πάντως δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει μια σύνθεση “φυλετική” όπως δεν υπάρχει και κανένας τυπικός διαχωρισμός μεταξύ ενόπλων και αμάχων. Στους δρόμους της Βεγγάζης, είναι πρακτικά αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τους “μαχητές” απ’ το υπόλοιπο του πληθυσμού.

Οι εκκολαπτόμενοι ηγέτες και η ιδιορρυθμία των κατοίκων της Βεγγάζης έχουν εγκαταλείψει το μέτωπο στα μόνα άτομα που πιστεύουν αρκετά σ’ αυτό που κάνουν.

Οι ρόλοι έχουν διαλυθεί όπως και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν μετατραπεί σε πραγματικά παρτιζάνικες, σχέσεις αγώνα. Ακόμα και οι πολεμικοί φωτογράφοι που έχουν έρθει να παίξουν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο έχουν καταληφθεί από ζωηρό ενθουσιασμό μπροστά στη συντροφικότητα των shebab. Οι σχέσεις με τους Δυτικούς στο μέτωπο έχουν γίνει αρκετά ξεκάθαρες. Ωστόσο, οι shebab θεωρούν ανεξαιρέτως συντρόφους τους όσους τρώνε μαζί τους, όσους τους συνοδεύουν με τα αυτοκίνητα στο μέτωπο κλπ. Παρολαυτά, είναι ικανοί για την μεγαλύτερη ψυχρότητα στη συναναστροφή όσων φαίνεται να έχουν απλά σταλεί εκεί όπως θα στέλνονταν να καλύψουν μια γεωργική έκθεση.

Όπως περιγράψαμε και για την κατάληψη του Ras Lanouf, ο πόλεμος όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτός ως η φυσιολογική κατάσταση πραγμάτων. Ο στρατός είναι περισσότερο συρρικνωμένος από ποτέ, όμως καλύτερα οργανωμένος, το πυροβολικό έχει πάρει θέσεις μάχης, η αναπλήρωση γίνεται γρήγορα και απ’ όλους, και νέα σώματα κάνουν την εμφάνισή τους.

Ναι, ακόμη και το βαρύ πυροβολικό παίρνει μπρος: με αυτοσχέδιες πατέντες από σπιτικούς διακόπτες ρεύματος, κανόνια φτιαγμένα από λεηλατημένους σωλήνες, αλλά και το κερασάκι στην τούρτα, ρουκέτες ελικοπτέρων Mi-24 τοποθετημένες έτσι με τη βοήθεια ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού να μπορεί να βάλλει μια τριαντάρα ρουκέτες των 57 χιλιοστών, σε ελάχιστο χρόνο.

Η διεθνής αλληλεγγύη είναι ανύπαρκτη στο μέτωπο. Δεν εμφανίζονται παρά τα οχήματα των κατοίκων της Βεγγάζης, της Brega, ή του Τομπρούκ, που έχουν προσαρμόσει πάνω στα φορτηγάκια που έχουν αγοράσει τα κατάλληλα πολεμοφόδια.

Στη Βεγγάζη επίσης η ομαλότητα έχει μια μυρωδιά θειαφιού. Όλα τα καταστήματα έχουν πλέον ανοίξει, με την εξαίρεση των τραπεζών, κάτι που έχει βέβαια μια τεράστια συμβολική σημασία. Η αγορά των δερμάτινων, που εδώ και μια βδομάδα πουλούσε ζώνες κι επισκεύαζε τα παπούτσια των πιτσιρικάδων, πουλάει τώρα ξεδιάντροπα μέρα-μεσημέρι, θήκες για όπλα, γεμιστήρες και στηρίγματα για καλάσνικωφ, αλεξίσφαιρα γιλέκα αλλά και …ροζ ζώνες με χαριτωμένες αγκράφες.

Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, οι ίδιοι τύπου που δυο βδομάδες πριν ήταν έτοιμοι να σας φάνε λάχανο απλά για μια φωτογραφική μηχανή, τώρα είναι πρόθυμοι να βάλουν τρεις ώρες δουλειάς για να σας πάνε στο μέτωπο να …βγάλετε φωτογραφίες.

Ξαναβρίσκοντας, πριν από δυο μέρες, τους νέους απ’ το μέτωπο απ’ την Ajdabia, μας πήγαν μέχρι ένα τανκ όπου, με δυο τύμπανα, χόρεψαν και αυτοσχεδίασαν τραγουδώντας, “προκαλώντας” τους άλλους να κάνουν το ίδιο, απαντώντας, επαναλαμβάνοντας, επικρίνοντας, διακόπτοντας, ξαναπιάνοντας τον ρυθμό… Από τότε, κάθε βράδυ τέτοιες ομάδες στήνουν χορούς μεταξύ τους.

Σήμερα, ένα τουρκικό καράβι που έφερνε επισιτιστική βοήθεια εμποδίστηκε να αποπλεύσει μετά από δεκαπέντε λεπτά στην αποβάθρα. Οι Λίβυοι είναι σαφής σ’ αυτό, ότι δε χρειάζονται βοήθεια για να τραφούν, αλλά μόνο σε όπλα και στρατιωτική υποστήριξη. Εδώ, οι άνθρωποι όλο και περισσότερο το λένε ανοιχτά: ότι αν δεν βομβαρδίζει τα στρατεύματα του Καντάφι, αυτό είναι μια επιλογή του Συνασπισμού. Απ’ τη στιγμή που καθήλωνε με χειρουργικό τρόπο όλα τα οχήματα των καθεστωτικών απ’ τη Βεγγάζη ως την Brega κι επιδείκνυε την ακρίβεια με την οποία αποκεφάλιζε τα εχθρικά τανκς απαλλάσσοντάς τα από τα κανόνια τους, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν συνειδητή της απόφαση να σταματήσει εκεί. Ορισμένοι δεν αμφιβάλλουν καθόλου σχετικά μ’ αυτό, η Γαλλία ώφειλε ασφαλώς να μείνει πιστή στην παλιά της συνήθεια που συνίσταται στο να φέρνει επί τόπου έναν στρατό σχηματισμένο υπό την άμεση φροντίδα της. Το γαλλικό ελικόπτερο που άφησε τη Βεγγάζη δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώσει αυτό το βαρύ συναίσθημα.

Οι “υπερβολές” του Συνασπισμού είναι τελικά μάλλον ασήμαντες. Πρόκειται για ένα ξόδεμα ανθρώπων, οι εξεγερμένοι όπως και οι κανταφικοί το κάνουν ήδη αρκετά καλά. Σε τελική ανάλυση, αρκεί να στερήσει τους μεν ή τους δε από την υποστήριξή της για μερικές μέρες, -αυτό που γίνεται μάλλον ήδη- ώστε ο πόλεμος να γίνει αρκετά βρώμικος, παράγοντας τελικά μια Λιβύη πολύ πιο υπάκουη.

Θα ήταν λάθος να επικεντρωθούμε στις τρεις βόμβες που έριξε το ΝΑΤΟ στα τυφλά (ακόμα κι αν άφησαν περισσότερους νεκρούς απ’ ότι τρεις μέρες συγκρούσεων). Αυτό που διαφεύγει με βεβαιότητα απ’ τους δημοσιογράφους που παίζουν έναν πιο “κριτικό” ρόλο του μαλάκα της ιστορίας, που όμως φοβούνται οι άνθρωποι στο μέτωπο, είναι ότι η στρατηγική του ΝΑΤΟ είναι να αφήσει την κατάσταση να επιδεινωθεί. Βεβαίως, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί μπορούν να επιτρέπουν τις συνομιλίες μέχρι και για το χρώμα της γραβάτας του επικεφαλής της μεταβατικής επιτροπής, αλλά ξέρουν καλά ότι θα είναι πολύ ευκολότερο να τους υπηρετήσει αυτός όταν όλοι οι υπόλοιποι θα χουν σκοτωθεί μεταξύ τους.

Απ’ τη στιγμή που το μέτωπο θα ‘χει επεκταθεί ως την Harawa, δέκα τανκς αποκεφαλισμένα θα έχουν επιτρέψει να παρακαμφθεί ευγενικά η Σύρτη (εδώ, κανένας δεν είναι αρκετά μαλάκας για να πάει να πεθάνει εκεί κάτω) και στη συνέχεια για τον Καντάφι δε θα μείνει παρά να την κάνει με τα πλούτη του για Βενεζουέλα.

Σημείωμα της επιμέλειας: Εν όψει των ελαφρώς αβασάνιστων γεωπολιτικών αξιολογήσεων στο τέλος του κειμένου, ζητήσαμε απ’ τον συντάκτη του να μας εξηγήσει μήπως αισθάνεται κάπως παρατραβηγμένο τον απολογισμό. Σ’ αυτό μας απάντησε λακωνικά: “Μπορεί οι εκτιμήσεις για τη διεθνή κατάσταση να είναι κάπως παρατραβηγμένες, αλλά δε βλέπω άλλη εξήγηση, εκτός εάν τα αεροπλάνα δεν έχουν καύσιμα λόγω της επανάστασης στη Λιβύη ή των απεργιών του χειμώνα στη Γαλλία”.

*~*~*

Πηγή:  http://setrouver.wordpress.com/2011/04/08/benghazi-seveille-notre-peuple-est-mort/ από το γαλλόφωνο ιστολόγιο En route! (http://setrouver.wordpress.com)

Είδαμε προηγουμένως απ’ την ίδια πηγή: Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Σχετικά:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011

Και τώρα που οι δυτικοί δημοσιογράφοι εγκατέλειψαν ο ένας μετά τον άλλον την Μισράτα, οι φίλοι μας, που βρίσκονται ακόμη στην πόλη, μας στέλνουν τον καρπό της έρευνάς τους και τον απολογισμό των τελευταίων ημερών. Το κείμενο αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο, εν είδει εισαγωγής, μας υπενθυμίζει ορισμένες γενικές πληροφορίες για τη Λιβύη. Το δεύτερο μέρος ασχολείται με τον ξεσηκωμό της 20ης Φλεβάρη στην Μισράτα. Το τελευταίο (και μεγαλύτερο) μέρος, καταπιάνεται με μια επιθεώρηση της τρέχουσας κατάστασης στην πόλη. Περιγράφει τις θέσεις των δυνάμεων και τον τρόπο οργάνωσης των ανταρτών.

1. Γενικές σκέψεις για τη Λιβύη

Στο κείμενο που ακολουθεί επιχειρείται μια σύντομη επισκόπηση της χώρας, από άποψη οικονομική, ιστορική, κοινωνική. Είναι σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη από την έλλειψη γνώσης μας γι’ αυτήν τη χώρα. Ωστόσο, αυτές οι σκέψεις θα μας βοηθήσουν να συλλάβουμε τα γεγονότα με μια οπτική λιγότερο στενή απ’ αυτήν που έχουμε ως τώρα.

Η Λιβύη δεν είναι μια φτωχή χώρα. Ο πλούτος του πετρελαίου ακτινοβολεί σ’ ολόκληρη την οικονομία, από τους τομείς που συνδέονται άμεσα με τη σχετική βιομηχανία, μέχρι τους πιο απομακρυσμένους κλάδους. Τα στελέχη, οι μηχανικοί και οι εκπαιδευτικοί συνεισφέρουν εκτεταμένα στην εξέγερση. Η χειρωνακτική εργασία (οικοδόμοι, τεχνίτες, ξυλουργοί κλπ) στελεχώνεται κυρίως απ’ τον πληθυσμό των αφρικανών μεταναστών. Η ζωή στη Λιβύη κυλά βάσει του μοντέλου των δυτικών μητροπόλεων. Σε γενικές γραμμές, οι Λίβυοι δεν είναι αυτάρκεις και εξαρτώνται από τις εμπορικές συναλλαγές. Σχεδόν το σύνολο της κατανάλωσης προέρχεται από εισαγωγές, κι αυτές έχουν σταματήσει από το ξεκίνημα του πολέμου. Ορισμένες προμήθειες (φάρμακα, τρόφιμα…) περνούν ακόμα απ’ τα αιγυπτιακά σύνορα αλλά αυτό γίνεται με αργόσυρτους και βασανιστικούς ρυθμούς, με ατομική πρωτοβουλία. Ολόκληρη η χώρα ζει κυριολεκτικά απ’ τα αποθέματά της, και είναι δύσκολο να πούμε πόσο καιρό ακόμα θ’ αντέξουν πριν υποκύψουν στις ανάγκες τους. Όπως μας θύμισε ένας γέροντας, αυτή η επανάσταση δεν έγινε επειδή οι Λίβυοι πεινούσαν. Κατ’ αυτόν, ο λαός ξεσηκώθηκε για την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό. Οι Λίβυοι είχαν αρκετά πλούτη και καλή εκπαίδευση, κι όμως ένιωθαν πως ζουν όπως τα ζώα, “φαί και χέσιμο”. Σήμερα που ο πόλεμος έχει συνταράξει ορισμένες πτυχές της καθημερινότητας, είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τί θα σήμαινε μια επιστροφή στην ομαλότητα. Έχουν ήδη κερδίσει τον σεβασμό και την ελευθερία τους μέσα στην ίδια τη διαδικασία του πολέμου.

Τα 42 χρόνια του καθεστώτος Καντάφι έχουν εμποδίσει την ανάπτυξη μιας κλασσικής πολιτικής κουλτούρας: απουσία πολιτικών κομμάτων, ανυπαρξία των κλασσικών κοινωνικών χώρων όπως σύλλογοι και σωματεία, μηδαμινή ανάπτυξη κάποιας ιδιαίτερης ιδεολογίας. Είναι αναμφισβήτητα οι λόγοι για τους οποίους ελάχιστος λόγος γίνεται για δημοκρατία, σε αντίθεση με τα κινήματα στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Δεδομένου του ότι δεν υπάρχει ο πόλος έλξης μιας αντιπολιτευτικής δύναμης, ακόμα και παράνομης, κανένας ηγέτης δε χαίρει κάποιας ιδιαίτερης αναγνώρισης από την μεριά των επαναστατών. Αναλόγως, δεν μπορούμε να διακρίνουμε μια τυπική ιεραρχία που να συγκεντρώνει την οργάνωση αυτού του πολέμου. Ωστόσο, αρχίζουμε να ακούμε συχνά το όνομα του Αμπντέλ Φαττάχ Γιουνές Αλ-Αμπιντί, παλιού διορισμένους υπουργού εσωτερικών της Τρίπολης, και εσχάτως, γενικού επικεφαλής των αντάρτικων στρατιωτικών δυνάμεων. Αλλά προς στιγμήν, ο ρόλος του μοιάζει περιορισμένος στα στρατιωτικά υλικοτεχνικά πλαίσια. Ακόμα κι αν ο δυτικός τύπος τον έχει ανακηρύξει νέο ηγέτη, απέχει μακράν του να απολαμβάνει την ομόφωνη αποδοχή των shebab (μαχητών). Οι μόνες φυσιογνωμίες στις οποίες προσκολλάται το εθνικό και πατριωτικό αίσθημα είναι οι νεκροί μαχητές που έπεσαν στην αντίσταση στα πρότυπα του Ομάρ Αλ-Μοχτάρ. Σήμερα, “όλοι οι ελεύθεροι Λίβυοι είναι Ομάρ Αλ-Μοχτάρ”. Ο Αλ-Μοχτάρ, σεϊχης των μουτζαχεντίν της εποχής, πολέμισε τους Ιταλούς απ’ το 1911 ως το 1931, αποσυρώμενος στα βουνά στα ανατολικά, κι επιτιθέμενος με κάρα και αυτοσχέδιο εξοπλισμό, στήνοντας παγίδες και επινοώντας πολλά ευφυή άτακτα χτυπήματα (στμ: το λεγόμενο “αντάρτικο της ερήμου”). “Νίκη ή θάνατος, παράδοση ποτέ”, αυτό ήταν το σύνθημά του, που αντηχεί ακόμα και σήμερα.

Όσον αφορά το φυλετικό σύστημα, πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για μύθο το ότι ο Καντάφι έχει χρησιμοποιήσει το “διαίρει και βασίλευε” και, κατά συνέπεια, έχει οφελήσει τη φυλή του, τους Κανταφά. Οι φυλές αποτελούν μια ιστορική πραγματικότητα που όμως δεν έχουν πλέον τόση σημασία στην ισορροπία δυνάμεων. Στις μεγάλες πόλεις, για παράδειγμα, πλέον κανείς δεν αναφέρεται εμφανώς σε ένα φυλετικό ανήκειν. Στον πόλεμο αυτόν, το Ισλάμ λειτουργεί ως ο μόνος αδιάψευστος κοινός τόπος, εκεί όπου το πνευματικό κενό που συνοδεύει τη δυτικοποίηση θα μπορούσε να εξαϋλώσει τους μαχητές της επανάστασης. Να ζεις μια καλή ζωή ή να πεθάνει για έναν καλό σκοπό. Είτε πρόκειται για τον τρέχοντα πόλεμο, είτε για την καθημερινή ζωή, οι Λίβυοι φίλοι μας επιμένουν: “μια πορεία, ένας δρόμος”. Η δύναμη που φέρνει εδώ η πίστη είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της σύγκρουσης. Όταν το πλοίο που μετέφερε πυρομαχικά, τρόφιμα και φάρμακα για την Μισράτα απειλήθηκε, ανώνυμα, ότι θα δεχθεί επίθεση, η αμφιβολία δεν σημάδεψε κανένα πρόσωπο. Υπό τον ήχο των προσευχών και των ψαλμωδιών, το καράβι μπήκε στο λιμάνι.

2. Η αρχή της εξέγερσης στην Μισράτα

Στις 17 Φλεβάρη, ενώ η Κατίμπα της Βεγγάζης έπεσε στα χέρια των ανταρτών ένα μικρό πλήθος οπαδών του Καντάφι διαδήλωνε ακόμα ήρεμα στους δρόμους της Μισράτα, κρατώντας μεγάφωνα, πράσινες σημαίες και πορτραίτα του “Οδηγού”. Προσπαθούν να επιδείξουν μια επίφαση ομαλότητας, όταν παντού στα ανατολικά, οι βάσεις της εξουσίας τυλίγονται στις φλόγες. Όμως, στις 19 Φλεβάρη, πεντακόσιοι φοιτητές της Μισράτα βγαίνουν στον δρόμο για να διαδηλώσουν ενάντια στους πυροβολισμούς εναντίον διαδηλωτών που έλαβαν χώρα στη Βεγγάζη. Η διαδήλωση δέχεται επίθεση μέρα-μεσημέρι, από κανταφικούς, με γυμνά χέρια και ρόπαλα. Το ίδιο απόγευμα, τα πνεύματα ανάβουν, ο στρατός κινητοποιείται και ανοίγει πυρ εναντίον του πλήθους. Ένας νεκρός από την μεριά των διαδηλωτών. Το βράδυ, περίπου 20.000 άνθρωποι πορεύονται προς το νεκροταφείο για να θάψουν το νεαρό αγόρι. Με το πέρας της τελετής, το πλήθος κατευθύνεται προς το κέντρο της πόλης, κραδαίνοντας μαδέρια και επιτιθέμενο συστηματικά προς ό,τι συμβολίζει το καθεστώς. Καταστρέφονται τα διάφορα “lenjen toria”, γραφεία του “επαναστατικού” κόμματος του Καντάφι, και, όπως παντού στη Λιβύη, ένα μεγάλο μέρος των ανταρτών αναχωρεί εσπευσμένα για την Τρίπολη, είναι κι αυτοί που θα προμηθεύσουν στους εξεγερμένους εκεί, τα πρώτα και τελευταία όπλα τους. Ας έχουμε κατά νου ότι η Μισράτα θεωρούταν μια πόλη εμπορική, ήσυχη και απέχουσα από πολιτικές αναταραχές, σε αντίθεση με τη Βεγγάζη, εστία της αντίστασης όπου οι κανταφικές δυνάμεις ήταν συνεπώς οπλισμένες. Εδώ, γνωρίζαμε για ελάχιστα πιθανά κρυφά οπλοστάσια. Ήταν μόλις πριν από δυο εβδομάδες, όταν εκρήξεις ακούγονταν ακόμη κι έξι ώρες μετά τον βομβαρδισμό του αεροδρομίου απ’ τον συνασπισμό, που ο κόσμος κατάλαβε πού βρίσκονταν συγκεντρωμένα.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες, ο τοπικός διοικητής των ειδικών δυνάμεων του Καντάφι, υποσχέθηκε στον πληθυσμό ότι δε θα δώσει διαταγή να ανοίξουν πυρ κατά του πλήθους. Συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Τρίπολη μαζί με άλλα επτά άτομα. Η Κατίμπα και τα αποθέματα πυρομαχικών της έμειναν στα χέρια της εξουσίας. Εάν το ζήτημα του εξοπλισμού των ανταρτών είναι ακόμα αισθητό σήμερα στον ασύμμετρο πόλεμο που εκτυλίσσεται εδώ, αυτό δεν έχει να κάνει με τις πρώτες επιθέσεις των καθεστωτικών για την επανάκτηση της πόλης. Ο πληθυσμός ήταν τότε απελπιστικά άοπλος. Τα πρωταρχικά μέσα πάλης τους ενάντια στα πρώτα τανκς που μπήκαν στην πόλη ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοσχέδια. Οι περισσότεροι, έτρεξαν στα χαρακώματα, οπλισμένοι με κοκτέιλ μολότωφ και “ζελατίνες” -σπιτικές χειροβομβίδες που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά στην αλιεία, των οποίων η ισχύς εξαρτάται από το μέγεθος του σκεύους που κλείνει και την εκκρηκτική ύλη. Εκείνη τη στιγμή, η νίκη είναι θέμα αποφασιστικότητας και επινοητικότητας, απέναντι σε στρατεύματα που αποτελούνται κυρίως από ξένους μισθοφόρους, βαριά οπλισμένους αλλά σε μειονεκτική θέση λόγω άγνοιας του εδάφους.

Το στρατιωτικό σχέδιο που εξελίσσεται εδώ δεν είναι άλλο από την περιουσία του Καντάφι που του δίνει τη δυνατότητα να αγοράζει την εκδίκησή του. Από την αρχή, οι πολιτοφυλακές αποτελούνταν από ξένους μισθοφόρους. Η μαζική έλευση αυτών των “στρατιωτών”, από διάφορες χώρες, είναι διαρκής, εν μέρει επειδή οργανώνεται από τον Καντάφι τον ίδιο, κι εν μέρει επειδή πρόκειται για την νέα προσοδοφόρα μπίζνα του συναφιού των επαγγελματιών δολοφόνων: από τα γραφεία κατάταξης του Τσαδ και του Μαλί, παγκόσμια μέχρι τον Σέρβο ελεύθερο σκοπευτή που θα φωνάξει τα φιλαράκια του για να ξαναβρεθούν εδώ. Για να βάλει άμαχους πολίτες στο στόχαστρό του, θα ανταμοιφθεί με μέχρι και 10.000 λιβυκά δηνάρια την ημέρα (στμ: γύρω στα 6.000 ευρώ). Συμπεριλαμβανομένων των φτωχών γειτονιών ή πόλεων του Νότου, όπου οι κανταφικοί στρατολογούν Λίβυους, οι οποίοι, τουλάχιστον τις πρώτες εβδομάδες, διόγκωναν τον αριθμό των παραστρατιωτικών ή στρατιωτικών δυνάμεων, και είναι οι ίδιοι που σήμερα διαδηλώνουν μπροστά στις κάμερες κουνώντας τις πράσινες σημαίες. Τα χρηματικά ποσά και οι υποσχέσεις για υψηλές θέσεις εργασίας που η φατρία του Καντάφι είναι σε θέση να προτείνει, έχουν δημιουργήσει μια διάχυτη δυσπιστία, ισοδύναμη με τον φόβο των χαφιέδων. Ακόμα κι αν μας είναι δύσκολο να τη συλλάβουμε σ’ όλη της την ένταση, αυτή η δυσπιστία δε φαίνεται να παράγει ακόμα ένα δηλητηριώδες κλίμα, ούτε να διαβρώνει τις σχέσεις μεταξύ των επαναστατών.

Την τρίτη μέρα, οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη εγκαταλείψει τις θέσεις εργασίας τους. Ένα κλίμα γενικής αποστράτευσης ήταν διάχυτο, καθώς το Κράτος ως γενικός διαχειριστής είχε ήδη εξαφανιστεί ή, εν πάσει περιπτώσει, δεν είχε πια νόημα να του αναγνωριστεί ένας τέτοιος ρόλος. Συνελεύσεις διαμορφώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Μισράτα, όπου συνέκλινε το πλήθος. Εκεί τέθηκε επιτακτικά η αναγκαιότητα της οργάνωσης των τροφίμων, του νερού, του ηλεκτρισμού, των χρημάτων, όπως και του αγώνα. Αυτοί που ώθησαν στη δημιουργία “συμβουλίων” για τον συντονισμό των πρωτοβουλιών προέρχονταν κατά μεγάλη μερίδα απ’ τον νομικό κλάδο (δικηγόροι, δικαστές…). Υπήρξαν κι αυτοί που πίεσαν τις τράπεζες να ανοίξουν για λίγες ημέρες την πρώτη εβδομάδα, προκειμένου να επαναδιανεμηθεί το χρήμα. Μετά τη δημιουργία των τοπικών συμβουλίων, υπήρχε η επιθυμία για έναν συντονισμό σε εθνικό επίπεδο, κάτι που θα οδηγούσε στο Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο. Αυτός ο φορέας συντίθεται λοιπόν από αντιπροσώπους των τοπικών συμβουλίων. Για παράδειγμα, υπάρχουν δυο άτομα απ’ την Μισράτα που βρίσκονται στο ΕΜΤ στη Βεγγάζη.

Από την πρώτη εβδομάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε υπαρξιακό επίπεδο, η πόλη έχει αγκαλιαστεί από την επανάσταση. Χρειάζεται η ηλιθιότητα ενός εξαρτημένου της τηλεοπτικής προπαγάνδας του Κράτους ή η απόσταση ενός δυτικού δημοσιογράφου για να υποκρίνεται κανείς πως θα μπορούσε οτιδήποτε εδώ να γυρίσει πολιτικά προς όφελος του Καντάφι. Δεν μπορούμε να δούμε πώς θα μπορούσε σήμερα η εξουσία να “ξαναπάρει την Μισράτα”, εκτός απ’ το να εξοντώσει συνολικά τον πληθυσμό.

3. Στρατηγικές σημειώσεις για την πολιορκία της Μισράτα – χαρτογραφία.

Η ανάπτυξη των δυνάμεων του εχθρού, σε τρεις σημαντικούς τομείς, καταφέρνει να περικυκλώσει την Μισράτα και να εμποδίσει την από ξηρά πρόσβασή της. Απ’ αυτά τα τρία σημεία και απ’ την κατάληψη της οδού Τριπόλεως, πραγματοποιούνται ή επαπειλούνται τακτικές επιδρομές εντός της πόλης. Η στρατηγική των κανταφικών δυνάμεων είναι μια πολιτική του τρόμου: διείσδυση σε ορισμένες γειτονιές και λεηλασία τους, απαγωγές ή και δολοφονίες κατοίκων. Παίρνει επίσης την μορφή των βομβαρδισμών, τωντακτικών πυροβολισμών ή της κατάληψης θέσεων προκειμένου να εμποδιστεί ο πληθυσμός από πρόσβαση στα εφόδιά του: σε τρόφιμα, ηλεκτρισμό, πετρέλαιο, χρήματα, ιατροφαρμακευτικό υλικό, μέσα επικοινωνίας.

Γενική όψη της Μισράτα

Δυτικά

Από το Ζλιτάν, κατά μήκος του παραλιακού δρόμου, βαρύ πυροβολικό, άρματα μάχης και τεθωρακισμένα μεταφορικά στρατιωτών βρίσκονται κρυμμένα μέσα σε μια δασώδη περιοχή γύρω στα 12 χιλιόμετρα απ’ την Μισράτα. Οι μετακινήσεις τους πέραν αυτής της περιοχής είναι εκτεθειμένες. Επιχειρούν τακτικά την ανάληψη θέσεων εντός της πόλης, προκειμένου να καταφύγουν σε κτίρια όπου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια οχυρή θέση ώστε να προστατευθούν από τα πυρά του συνασπισμού. Μέχρι σήμερα, οι Shebab καταφέρνουν κάθε φορά να τους απωθούν.

Νότια

Οι κανταφικές δυνάμεις βρίσκονται συγκεντρωμένες στην περιοχή της Ταμίνα, μέχρι τη βάση της στρατιωτικής αεροπορίας, που έχει βομβαρδιστεί δυο φορές από το ΝΑΤΟ. Από τη θέση αυτή, τα στρατεύματα των μισθοφόρων διασφαλίζουν τον έλεγχο της πρόσβασης στην πόλη από Νότο (διαστάυρωση της νότιας πύλης και της εθνικής οδού) και διεξάγουν επιδρομές. Στη διασταύρωση της εθνικής οδού και της οδού Βεγγάζης, τα τεθωρακισμένα έχουν κατεβάσει τις προσόψεις των καταστημάτων και των καφέ, ώστε να μπορούν να κρύβονται στα κτίρια κατά τη διάρκεια των πτήσεων των αεροσκαφών του συνασπισμού. Οι κινήσεις τους στην εθνική οδό αποκόπτουν την πόλη απ’ ολόκληρη τη ζώνη που εκτείνεται εκεί, συγκεντρώνοντας τα περισσότερα αγροκτήματα της περιοχής, και κατά συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος της (εξασθενημένης) τοπικής αγροτικής παραγωγής. Οι καθεστωτικές δυνάμεις επιδίδονται με ιδιαίτερο ζήλο στο κόψιμο του ρεύματος στα αγροκτήματα, και στο να καθιστούν την προσβαση στην πόλη αυτοκτονική.

Ανατολικά

Η ζώνη που εκτείνεται απ’ τα νοτιοανατολικά της Μισράτα μέχρι το λιμάνι Κασρ Χαμάδ, δοκιμάζεται συνεχώς από πυρά πυροβολικού, λεηλασίες ή απόπειρες επιδρομών στις αποθήκες των εφοδίων. Αυτό το εμπορικό λιμάνι είναι μια τεράστια βιομηχανική ζώνη που έχει μετατραπεί στον τοπικό στρατηγικό κόμβο των εχθροπραξιών, δεδομένου ότι φιλοξενεί επιπλέον και τον σιτοβολώνα της πόλης. Η επίθεση της Παρασκευής 2 Απρίλη με ένα τανκ και μια συστάδα οχημάτων, ματαιώθηκε χάρη στην πολυδιαφημισμένη παρέμβαση του συνασπισμού, και τελικά κατευθύνθηκε προς τις αποθήκες ζάχαρης κι αυτές του αλευριού. Οι πρώτες καταστράφηκαν ολοσχερώς. Αυτή η επιχείρηση ήταν η εξέλιξη των πολλαπλών αποπειρών των προηγουμένων εβδομάδων, πάντα λιγότερο ή περισσότερο περιορισμένες χάρη στις αντεπιθέσεις των shebab. Σ’ αυτή τη ζώνη βρίσκονται επίσης ο τελευταίος σταθμός ηλεκτρισμού της Μισράτα που να λειτουργεί ακόμα, καθώς και τα αποθέματα πετρελαίου, εξίσου σημαντικά, που εξυπηρετούν στην κυκλοφορία των shebab καθώς και στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος για την πόλη. Ο δεύτερος κεντρικός σταθμός -που βρίσκεται στο Καρσάς στα βορειοανατολικά- έχει καταστραφεί εδώ και τρεις εβδομάδες, στερώντας την μισή πόλη όχι μόνο από ηλεκτρική ενέργεια αλλά επίσης κι από νερό, καθώς η άμεση άντληση των υπόγειων υδάτων εξαρτάται απ’ αυτήν. Άλλα σημεία του ηλεκτρικού κυκλώματος δεν έχουν μείνει ανέγγιχτα όπως για παράδειγμα τα “κουτιά” ηλεκτρισμού ορισμένων γειτονιών.

Κέντρο της πόλης

Έχει λίγο παραπάνω από δυο βδομάδες που οι καθεστωτικές δυνάμεις κατάφεραν να επιδράμουν στο κέντρο της πόλης. Η επιχείρηση συγκέντρωσε 700 άνδρες, σαρανταριά τανκς κι άλλα οχήματα πυροβολικού. Οι shebab τους έτρεψαν σε υποχώρηση. Έκτοτε, η κατάληψη της οδού Τριπόλεως από τις κανταφικές δυνάμεις έχει παραλύσει την κεντρική αρτηρία του εμπορικού κέντρου. Οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν πάρει θέσεις πάνω στα ψηλότερα κτίρια. Οκτώ τεθωρακισμένα έχουν πάρει θέσεις μεταξύ του κεντρικού νοσοκομείου της πόλης και μπροστά από μια μεγάλη υπεραγορά και της λαϊκής αγοράς λαχανικών και φρούτων απ’ όπου θα μπορούσαν, μέχρι πρόσφατα, να συμμπληρωθούν οι ανάγκες για τρόφιμα. Τα παλιά γραφεία του ραδιοφώνου και της τοπικής τηλεόρασης, κάτω απ’ την κεντρική λεωφόρο, έχουν καταστραφεί και η πρόσβαση είναι δύσκολη. Τα γραφεία τους καταστράφηκαν ολοσχερώς μέσα στην πιο προστατευμένη περιοχή και απροσπέλαστη για τις κανταφικές δυνάμεις.

Η Μισράτα οργανώνεται

Για να περιγράψουν τους μαχητές, οι δυτικές εφημερίδες κάνουν λόγο για “shebabs” (κυριολεκτικά, τα “παληκάρια”). Κι έτσι εδώ, όλοι λεν ο ένας τον άλλον shebab, παληκάρι. Υπάρχουν εκείνοι που έρχονται σε φυσική αντιπαράθεση με τον εχθρό, με όπλα ή χωρίς, κι εκείνοι που συνεισφέρουν, με πολλές άλλες μορφές, λιγότερο ή περισσότερο χαοτικές, στο να καταστεί αυτό ο πόλεμος βιώσιμος και νικηφόρος. Με τρόφιμα, μεταφορές, επικοινωνίες, περίθαλψη, με την υποστήριξη και υπεράσπιση των επιθετικών πρακτικών.

Στην Μισράτα, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, ο πόλεμος δεν έχει πάρει την μορφή μιας εμπροσθοφυλακής που πολεμάει τον εχθρό και των μετόπισθεν που κινητοποιούνται προς μια οικονομία του πολέμου οργανωμένη και λειτουργούσα υπό μια κεντρική αρχή. Στην Μισράτα, από τις 20 Φλεβάρη, οι κάτοικοι έχουν βγει στον δρόμο, έχουν εγκαταλείψει τις εργασίες τους, και προσπαθούν να καλύψουν κάθε κενό που άφησε η επίθεση των δυνάμεων του κανταφικού καθεστώτος. Οι διαδηλώσεις έγιναν αυθόρμητα, ακολούθησαν καλέσματα για περαιτέρω οργάνωση. Αυτά τα ξαφνικά ξεσπάσματα έλαβαν χώρα σε κάθε λιβυκή πόλη που ξεσηκώθηκε. Πολύ γρήγορα ήρθε η ιδέα ενός εθνικού συμβουλίου στο οποίο θα συμμετείχαν δυο μέλη από κάθε πόλη. Αυτό τελικά συστάθηκε στη Βεγγάζη, πόλη στα ανατολικά, την πρώτη που πήρε τα όπλα ενάντια στο καθεστώς, στις 17 Φλεβάρη. Προς στιγμήν, αυτή η δομή εξυπηρετεί στις διπλωματικές συνομιλίες με τη Δύση και συμμετέχει στον συντονισμό, σε εθνικό επίπεδο, μιας καλύτερης κατανομής των πόρων. Τοπικά, η μόνη δομή που επιρρεάζει τη διεξαγωγή του πολέμου είναι το τοπικό συμβούλιο. Ο ρόλος του υλικού συντονισμού (οργάνωση και διανομή του αλευριού, των καυσίμων, προσπάθεια κάλυψης των ιατροφαρμακευτικών αναγκών κλπ) που αυτή η δομή έχει την ευθύνη του, αναλαμβάνεται μόνον όταν το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί άμεσα από τους ίδιους τους κατοίκους, είτε λόγω κλίμακας (πχ οι ανάγκες ενός νοσοκομείου), είτε όταν αυτοί έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις γειτονιές τους. Για παράδειγμα, εδώ, οι οικογένειες έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει τις ζώνες που συνορεύουν με την οδό Τριπόλεως από τη στιγμή της κατάληψής της απ’ τις καθεστωτικές δυνάμεις. Ο ανεφοδιασμός των shebab που δρουν εκεί, γίνεται κατά συνέπεια μέσω του συντονισμού του τοπικού συμβουλίου: τα μέλη του εξασφαλίζουν ότι οι οικογένειες θα προετοιμάσουν τρόφιμα γι’ αυτούς κι ότι θα υπάρχουν διαθέσιμα πυρομαχικά. Ωστόσο, στην Μισράτα, το τοπικό συμβούλιο απέχει μακράν του να ενσαρκώνει μια εξουσία λήψης αποφάσεων και πρωτοβουλιών. Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι καλύπτει αυτό το κενό που άφησε η αποκαθήλωση του παλιού καθεστώτος. Καταρχήν, δεν πρόκειται για κάποια πολιτική αντιπολίτευση που θα μπορούσε να ποζάρει ως ηγεσία της επανάστασης. Επίσης, το τοπικό συμβούλιο είναι αυθόρμητα περιορισμένο από την αποφασιστικότητα και την συνειδητή γνώση του καθενός για το τί πρέπει να κάνει.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έχει σταματήσει να δουλεύει, και ήδη απ’ τις 21 Μάρτη δεν υπήρχε πια οικονομική δραστηριότητα στην Μισράτα. Οι κάτοικοι έτσι τέθηκαν στη διάθεση της επανάστασης αναλαμβάνοντας τους νέους ρόλους που ανέθεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Ο τεχνικός που έγινε υπεύθυνος για τον χώρο πρόσβασης στο ίντερνετ της πόλης, ο παλιός στρατιωτικός που έγινε καπετάνιος του σκάφους, ο φοιτητής ιατρικής που ξεκίνησε για το μέτωπο, οι παρέες των αλανιών της γειτονιάς που τώρα προσέχουν τα σημεία ελέγχου (check points) καθ’ όλη την νύχτα, ο ιδιοκτήτης ενός εκσκαφέα που βρίσκεται στον δρόμο βοηθώντας να φτιαχτούν οδοφράγματα από άμμο… Σ’ ότι αφορά τα πιο διαδεδομένα καθήκοντα, η οργάνωσή τους επαφίεται στη συλλογική πρωτοβουλία των κατοίκων σε επίπεδο γειτονιάς. Όσον αφορά τα σκουπίδια, για παράδειγμα, οι κάτοικοι συνεννοούνται μεταξύ τους για τη συγκομιδή τους, κι έπειτα αποτεφρώνουν σ’ έναν ανοικτό χώρο όσα δε χρησιμοποιούν ως καύσιμα για την άμυνά τους. Πολύ γρήγορα επίσης, συνειδητοποίησαν ότι ορισμένοι χώροι πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν προκειμένου να απαντηθούν οι βασικές ανάγκες που δημιούργησε αυτός ο πόλεμος. Ο πανικός δε φαίνεται να παρέσυρε ποτέ τα πλήθη στην καταστροφή και τη λεηλασία πραγμάτων που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν στο να κρατήσουν μακροπρόθεσμα. Ορισμένοι στρατηγικοί χώροι δεν έπαψαν λοιπόν τη δραστηριότητά τους, όπως οι αποθήκες προϊόντων εισαγωγής, και αυτές των καυσίμων, προκειμένου να οργανωθεί η διανομή τους. Το ίδιο όσον αφορά τον κεντρικό σταθμό ηλεκτροδότησης. Εντός τους, η εργασία δε συνεχίζεται όμως ώς συνήθως. Ελλείψει άλλων μέσων επικοινωνίας, γίνονται ενημερώσεις για τις διακοπές ρεύματος από εκπομπές των τοπικών ραδιοφώνων. Οι τεχνικοί, περισσότερο ή λιγότερο αυτοσχέδια, επιστρέφουν στις θέσεις τους, παίρνοντας συχνά τεράστια ρίσκα, αποκαθιστώντας προσωρινά τις ζημιές στην ηλεκτροδότηση ή στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και γνωστοποιούν στον πληθυσμό, πάντα μέσω ραδιοφώνου, τον αναγκαίο χρόνο για τις εργασίες. Οι τράπεζες είχαν αναγκαστεί από την αρχή ήδη να ανοίγουν για τρεις ημέρες την εβδομάδα προκειμένου να γίνεται η διανομή των χρημάτων. Οι κανταφικές δυνάμεις έχουν πλέον πάρει θέσεις μπροστά τους. Το χρήμα όμως δεν είναι πλέον αναγκαίο για να προμηθευτεί κανείς προϊόντα: αυτοί που έχουν ακόμα χρήματα πληρώνουν, όμως όσοι δεν έχουν κάνουν εξυπηρετήσεις και χάρες που δεν έχουν πλέον κάποιο πραγματικό νόημα, καμμιά δραστηριότητα πλέον δεν ανταμοίβεται μ’ έναν μισθό. Πολύ γρήγορα, τα καταστήματα ξανάνοιξαν ώστε να καταστήσουν διαθέσιμα τα βασικά προϊόντα. Ορισμένοι διαθέτουν ακόμα μικρούς κήπους, αλλά κι ορισμένα ζώα που μπορούν να φαγωθούν. Άλλοι παίζουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους διασχίζοντας τις κεντρικές λεωφόρους για να μεταφέρουν λίγο κρέας και λαχανικά από φάρμες στα νότια της Μισράτα, και να τα διανείμουν στο κέντρο της πόλης. Έτσι, μπορούμε να δούμε γύρω από συγκεκριμένους δρόμους τα πλήθη να κάνουν ουρά πίσω από ένα φορτηγάκι με λαχανικά.

Οι καταυλισμοί προσφύγων είναι η σκοτεινή πλευρά αυτής της οργάνωσης. Υπάρχουν αρκετές χιλιάδες που συγκεντρώνονται στην παράκτια ζώνη του Κασρ Αχμάδ. Αυτοί επαναλαμβάνουν ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός τους. Η παθητικότητά τους στο πεδίο της σύγκρουσης τους ρίχνει στο να υποφέρουν τις χειρότερες συνέπειες, χωρίς να είναι σε θέση να κάνουν τίποτα άλλο, πέρα απ’ το να στοιβάζονται σε ουρές για τρόφιμα, φάρμακα, και για ένα καράβι που θα τους βγάλει απ’ τη Λιβύη. Η επικείμενη άφιξη των ανθρωπιστικών οργανώσεων θα βρει εκεί ένα εξαθλιωμένο χάος πάνω στο οποίο θα εδραιωθεί, ενώ ταυτόχρονα θα βάλει ένα τέλος στην επινοητικότητα που επιδεικνύουν οι κάτοικοι αλλού.

Δεν υπάρχει συγκεντρωτισμός της πληροφορίας, όσο μια πληθώρα χρήσιμων μέσων κυκλοφορίας της. Υπάρχει το ραδιόφωνο που ενημερώνει τοπικά κι εθνικά, καθώς και ο ιμάμης της γειτονιάς που ενημερώνει για τις ανάγκες της μιας ή της άλλης οικογένειας και είναι σε θέση να την φέρει σε επαφή με το ένα ή το άλλο πρόσωπο που μπορεί να βοηθήσει. Αυτοί οι τελευταίοι δε λειτουργούν μόνο προς κάλυψη των αναγκών, αλλά είναι κι ένα μέσο απεύθυνσης στους εχθρούς. Για παράδειγμα, η “προειδοποίηση προς τους μισθοφόρους” (πρβλ. το άρθρο “Nouvelles de misrata, ville assegiée”) έχει κυκλοφορήσει στα αραβικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά στο ραδιόφωνο. Θυμόμαστε επίσης ότι πριν μια βδομάδα, οι κάτοικοι απευθύνθηκαν στους ελεύθερους σκοπευτές που βρίσκονταν πάνω σε μια πολυκατοικία από τον μιναρέ ενός τζαμιού. Το μήνυμα που τους έστειλαν ήταν πάνω-κάτω αυτό: “Εάν θέλετε να παραδοθείτε και να καταθέσετε τον οπλισμό σας, δε θα σας φυλακίσουμε, αν δέχεστε, πυροβολείστε τρεις φορές στον αέρα”. Με τον δεύτερο πυροβολισμό στον αέρα, οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους έχοντας πιστέψει ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές θα παραδοθούν, όμως η τρίτη βολή όπως κι όσες ακολούθησαν ρίχτηκαν πάνω στο πλήθος.

Οι δρόμοι και τα κτίρια επίσης, έχουν καταληφθεί μ’ έναν νέο τρόπο. Σε κάθε διασταύρωση έχει εγκατασταθεί ένα σημείο ελέγχου. Πρόκειται για αυτοσχέδια φράγματα για τον έλεγχο της πρόσβασης στις γειτονιές, και προκειμένου να οχυρώσουν την άμυνα για περίπτωση πιθανής εισβολής των κανταφικών δυνάμεων. Εκεί ελέγχουν στα γρήγορα τον κάθε διερχόμενο, ανοίγοντας το πορτ-μπαγκάζ του, ή βλέποντας τα χαρτιά του, την ύπαρξη κάρτας που προμηθεύουν οι ίδιοι οι αντάρτες. Αυτές τις κάρτες τις εκδίδει το Κεντρικό Μεταβατικό Συμβούλιο και μοιράζονται μεταξύ των shebab. Αναγράφουν την ημερομηνία-ορόσημο της 17 Φλεβάρη, και κάθε είδους αυτοσχέδιες λειτουργίες. Για παράδειγμα, σ’ ενός νεαρού φοιτητή ιατρικής αναγράφει “ιατρός”. Η διαρκής κυκλοφορία οχημάτων στα σημεία ελέγχου επιτρέπει την κυκλοφορία πληροφοριών σχετικών με την ασφάλεια της μιας ή της άλλης ζώνης. Ορισμένα οδοφράγματα έχουν στηθεί πρόχειρα με πέτρες και τούβλα, ενώ άλλα έχουν μετατραπεί σε πραγματικούς βιώσιμους χώρους. Χαλιά έχουν στηθεί στα πεζοδρόμια, ακόμα και λυόμενα έχουν παρκάρει στο εμπορικό λιμάνι και στον δρόμο, συνήθως προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες και για να στηθούν πρόχειρα κουζίνες, μερικά στρώματα και μια τηλεόραση που πιάνει Al-Jazeera. Σε ορισμένα σημεία ελέγχου, μπορούν να βρεθούν προσεγμένες λεπτομέρειες που αποκαλύπτουν την ευχαρίστηση που αντλούν οι shebab απ’ το στήσιμό τους, την οργάνωσή και τη βελτίωσή τους. Ο αριθμός των ομάδων ποικίλει, ενώ υπάρχουν τόσο γέροι όσο και νέοι, σε γενικές γραμμές ελάχιστα οπλισμένοι. Οι ομάδες εναλλάσονται με βάρδιες και σχηματίζονται ξεκινώντας από τους κατοίκους των κοντινότερων οδών. Δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος τυπικός συντονισμός μεταξύ των διαφορετικών σημείων ελέγχου. Συχνά, τα ίδια υλικά χρησιμοποιούνται παντού, κι έτσι στη διάρκεια της ημέρας, βλέπουμε τους ανθρώπους να μεταφέρουν άμμο, γεμίζοντας τσουβάλια μ’ αυτήν και μετά αδειάζοντάς τα σ’ άλλο σημείο στον δρόμο. Όσον αφορά τα κτίρια, πολλά έχουν ανακαταληφθεί και μετατραπεί σύμφωνα με τις τρέχουσες ανάγκες: ένας ραδιοφωνικός σταθμός, κοντά στην οδό Τριπόλεως, συνδέθηκε αυτοσχέδια με μια μεγάλη κεραία και καλύπτει ολόκληρη τη Λιβύη, ένα σχολείο μεταμορφώθηκε σε κέντρο πρόσβασης στο ίντερνετ, ένα πολυκατάστημα έγινε αποθήκη τροφίμων.

Πηγή: En route! (https://setrouver.wordpress.com/), ιστολόγιο γάλλων συντρόφων που βρίσκονται στη Λιβύη συμμετέχοντας και ερευνώντας την εξέγερση.

*~*~*

Σχετικό άρθρο: η αναταραχή στον αραβικό κόσμο (https://rioters.espivblogs.net/2011/02/21/huriya/), μια καταγραφή των εξεγέρσεων τους δυο πρώτους μήνες του 2011. Επίσης:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011