Για τους αγώνες στην Ιταλία, αρχής γενομένης απ’ την ευρωπαϊκή απεργία – σημείωση στη λευτεριά #14Ν #14nit
Σε ποιό σημείο είναι η νύχτα; Κανείς δεν μπορεί να το πεί. Δε ξέρουμε πόσες ώρες σκοτάδι έχουμε αφήσει πίσω μας, ούτε πόσες έχουμε μπροστά μας. Όλα τα ρολόγια είναι χαλασμένα και τ’ άστρα φαίνονται πολύ μακρυνά. Απ’ τα υψίπεδα μπορείτε να δείτε το λιβάδι, κατάστικτο με μικρές φωτιές προς τα δυτικά, τα νότια, τα νοτιοανατολικά… μικρούλες σπίθες. Κάθε μία αναζωπυρώνεται μόνη της, επειδή η νύχτα είναι υγρή και το ψηλό χορτάρι δεν πιάνει εύκολα φωτιά. Παρολαυτά, η πυρκαγιά θα μπορούσε να ξεσπάσει, εάν η αυγή δεν καθυστερούσε κι ο πρώτος ήλιος ξέραινε το χώμα. Τις στερνές ώρες οι σπινθήρες πολλαπλασιάζονται. Καθένας τους λάμπει και σβήνει χωρίς να ενώνεται με τους υπόλοιπους, μα οι μικρές αναλαμπές βρίσκονται τώρα πιο κοντά, ποιός ξέρει…
Το ερώτημα είναι: τί μπορεί να διαλύσει -ή έστω να μειώσει- την υγρασία που εμποδίζει τη φωτιά; Τί μπορεί να βοηθήσει τη φωτιά να δυναμώσει και να επεκταθεί;
Η ευρωπαϊκή γενική απεργία χτύπησε την Ιταλία, συνδέοντάς την επιτέλους με τα άλλα PIIGS της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα), τη στιγμή που νέοι αγώνες ξεκινούν, και ορισμένοι “ιστορικοί” άλλοι επιστρέφουν και εξατμίζονται οι μπλόφες των αφεντικών όπως της FIAT, που χάνει την μία μάχη μετά την άλλη στα εργατικά δικαστήρια της χερσονήσου. Οι πικετοφορίες των αχθοφόρων της Ikea στην Πιατσέντζα, αυτές των συναδέλφων τους στην Coop Adriatica της Μπολόνιας, η οργή των εργαζομένων της Sulcis, των εργατών που κατέλαβαν το εργοστάσιο Sertubi Jindall της Τεργέστης, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες του Τάραντα που αγωνίζονται ενάντια στην ILVA, η Val di Susa που δεν τα παρατά και περνά ξανά στην επίθεση ενάντια στο TAV, οι φοιτητές που επιστρέφουν στις πλατείες, οι νέες καταλήψεις και οι συγκρούσεις -ακόμα και ταραχές- σε πολλές πόλεις, οπουδήποτε κι αν εμφανίζονται οι υπουργοί αυτής της “τεχνοκρατικής” κυβέρνησης, της πιο ιδεολογικά φανατικής δουλικής στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και στιγματισμένης απ’ το κοινωνικό μίσος, σ’όλην την ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας.
Πώς είπατε; Και ο Μπερλουσκόνι; Παρακαλώ, μην πετάμε μαλακίες. Ο κλόουν της “κεντροδεξιάς” (συνεχίζουμε να μισούμε αυτόν τον ευφημισμό) ήταν κακός και διεφθαρμένος, και έκανε μεγάλη ζημιά, αλλά δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να περάσει μια τέτοια αντιμεταρρύθμιση και ανοιχτή καταστολή, σαν κι αυτήν που έχουμε βιώσει τους τελευταίους δώδεκα μήνες, στη διάρκεια του διαβόητου “μήνα του μέλιτος” του Μάριο Μόντι, με μια κοινή γνώμη ντοπαρισμένη στα αναλγητικά, που ακόμα δεν έχει νιώσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, κοιτάζοντας ενοχλημένη αφ’ υψηλού τους αγώνες αυτών που το νιώθουν ήδη, ευχόμενη να περάσουν γρήγορα τις χειροπέδες στους ταραξίες.
Το πιο βαθύ πρόβλημα σ’ αυτην τη χώρα, ιστορικά, είναι η δειλία της μικροαστικής τάξης, που είναι η πιο χυδαία της Ευρώπης και ταλαντεύεται διαρκώς μεταξύ της αδιαφορά για όλα και της διαθεσιμότητας για κάθε αυταρχική εκτροπή. Εκτροπή “κοινοβουλευτική” φυσικά, μετά την κραυγαλέα εμπειρία του Ντούτσε. Δεν είμαστε για τόσο μεγάλες συγκινήσεις, από λίγο κάθε φορά, ίσα να σπάει η ρουτίνα, να απολαμβάνουμε την ενδορφίνη και ξανά πίσω στις θέσεις μας.
Όσο δεν αισθάνονται πόνο, οι ιταλοί μικρομεσαίοι παραμένουν απαθείς. Μόλις αρχίσουν να τον νιώθουν, δεν έχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που τους συνέβη, φλυαρούν ασυνάρτητα, εκτοξεύουν κατηγορίες στους πρώτους ψευδο-εχθρούς που τους ρίχνουν μπροστά τους (κατά σειρά: στους μετανάστες, τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, όσους απεργούν, τους εβραίους…) και ψάχνουν τον Στιβαρό Άνδρα που θα τους καταπολεμήσει. Στην Ιταλία, όσο σε λίγες άλλες χώρες, δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο απ’ το να ωθήσει κανείς τους εξαθλιωμένους να μισούν τους άλλους φτωχούς.
Τώρα που ο “μήνας του μέλιτος” τελειώνει απότομα, η επίδραση των αναλγητικών εξαφανίζεται, κι ακόμα και η μικροαστική τάξη αγανακτεί ξανά, αλλά τυφλά. Το βλέπετε; Κοιτάζουν γύρω τους ξανά αναζητώντας κάποιον νέο ντούτσε. Πάρτε με το χέρι σας έναν καλό αντιπερισπασμό, λίγη εθνικιστική ρητορική της πεντάρας και επικεντρώστε την προσοχή σ’ έναν δήθεν εχθρό, καλλιεργήστε μια “ψευδο-σύγκρουση”. Έναν ψεύτικο αγώνα, για να συνεννοούμαστε. Όπως η Χρυσή Αυγή, που μετατοπίζει την προσοχή στους μετανάστες ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού μάχεται ενάντια στις πολιτικές της Τρόικας, στήνει παράπλευρα μια ψεύτικη σύγκρουση. Όμως έχουμε και στην Ιταλία ανάλογους, πάντα διαθέσιμους για κάτι τέτοιο.
Όμως δεν είναι ένα “ψεύτικο γεγονός” ακόμα και οι επικεφαλής της “κεντροαριστεράς” (αυτό αντιθέτως δεν είναι ευφημισμός αλλά δυσφήμιση) που μεταξύ ανέσεων, ενός ψευδο-πανθέου χριστιανοδημοκρατών και κλακαδόρων των χειρότερων τηλε-σκουπιδιών, κάλεσε τη βάση του Δημοκρατικού Κόμματος να επιλέξει τον υποψήφιο για την πρωθυπουργία; Να κάνει τί ο υποψήφιος για την πρωθυπουργία; Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει το Μνημόνιο της ΕΕ (το λεγόμενο “Δημοσιονομικό Σύμφωνο”), δηλαδή να περικόψει 50 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, κι αυτό το στοίχημα θα πρέπει να το παίζει κάθε κυβέρνηση για τα επόμενα είκοσι χρόνια! Το Σύμφωνο επικυρώθηκε στο κοινοβούλιο, χωρίς συζήτηση, από όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μόντι, το Δημοκρατικό Κόμμα πριν απ’ όλα. Το ΔΚ ψήφισε επίσης με τα δυο τα χέρια τη συμπερίληψη ενός ισοσκελισμένου προϋπολογισμού στο Σύνταγμα. Στην Ιταλία, ισοσκελισμένο προϋπολογισμό πέτυχε ο Quintino Sella, και ξέρετε πώς; Πυροβολώντας στον κόσμο που διαμαρτυρόταν για τον φόρο στα άλευρα. Το θυμάστε; Το έχουμε διδαχθεί στο σχολείο, ήδη από το δημοτικό. Υποσημείωση της Historia magistra, σωστά; Εκλογή υποψηφίου πρωθυπουργού. Μα σας παρακαλώ… για τί πράγμα μιλάμε; Σαν να ζητάει κανείς απ’ τις αγελάδες να εκλέξουν πιο συμπαθητικό χασάπη. Το ΔΚ θα έπρεπε να είχε δει τί συνέβη στο ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.
Μόνο οι αγώνες μπορούν να διαλύσουν αυτές τις φάρσες. Και στην Ιταλία υπάρχουν πραγματικοί αγώνες. Το πρόβλημα -ένα πρόβλημα κάθε άλλο παρά νέο, τέτοιο που έχουμε βαρεθεί και οι ίδιοι να αντιμετωπίζουμε για την νιοστή φορά σ’ αυτό το θέμα- είναι ότι εξακολουθούν να διαχωρίζονται μεταξύ τους.
Τί μπορεί να τους συνενώσει;
Η οργάνωση.
“Οργάνωση” πρώτα ως διαδικασία (να οργανωθούμε) κι έπειτα ως υποκείμενο (η οργανωτική μορφή). Και είναι εδώ που, κάθε φορά, οι διαθέσεις, οι παραδόσεις και τα πρότυπα διαχωρίζονται: ποιά πρέπει να είναι η φύση αυτής της οργάνωσης; τί μορφή θα πρέπει να πάρει; είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε με νέους τρόπους και να βελτιώσουμε τις ήδη υπάρχουσες μορφές, να δημιουργήσουμε ριζικά νέες και διαφορετικές ή κάτι ενδιάμεσο; Μπορούν να “εξαχθούν” οι αρετές τοπικών δυναμικών ή λειτουργούν επειδή ενεργούν πάνω στην ιδιομορφία ενός εδάφους, μιας κατάστασης;
Φυσικά μπορούν να λειτουργήσουν παραδειγματικά, και να αντηχήσουν αλλού, όπως ο αγώνας της Val Susa αναπαράχθηκε στις συγκρούσεις και στις πρακτικές των κατοίκων και των εργατών του Τάραντα. Αυτό αποτελεί ήδη ένα σημείο αφετηρίας.
Και ποιά μπορεί να είναι η συνεισφορά του καθενός από μας, ξεκινώντας απ’ αυτά που κάνουμε κάθε μέρα; Είναι αρκετό να δίνουμε την κατάλληλη σημασία στα κοινωνικά δίκτυα, στην ανταλλαγή, να κάνουμε ρητουήτ, να μεταφέρουμε καλέσματα και συλλογές υπογραφών; Που βρίσκεται το σημείο πέρα απ’ το οποίο η ενημέρωση στο διαδίκτυο γίνεται απλός “κλικ-τιβισμός”, ένα παρήγορο υποκατάστατο δράσης; Βοηθούν σε τίποτα οι υπογραφές στο διαδίκτυο, ή είναι απλά και μόνο ένα υποχρεωτικό και αρτηριοσκληρωτικό βήμα των αγώνων; Σύμφωνα με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει, οι καλύτερες κινητοποιήσεις ήταν αυτές που περιείχαν τα λιγότερα υποχρεωτικά βήματα, κι εκεί όπου αφέθηκε χώρος στη φαντασία των ατόμων, που μ’ αυτόν τον τρόπο παρήγαγαν μια πληροφόρηση κι ένα επικοινωνιακό αντάρτικο πολύ καλύτερο. Εάν δεν σου δώσω μια φόρμα να υπογράψεις, δε συμφωνήσω στο να παρακαλάω να υπογράψουν, κι αυτή η απογοήτευση μπορεί να οδηγήσει στο να εφεύρουμε κάτι άλλο.
Παρατηρήσεις για τον όγκο, ή ακόμη και για το ύφος δεκτές. Δεν μπορούμε να επεκταθούμε, αν μη τι άλλο σ’ αυτόν τον χώρο διαλόγου. Πείτε μας τη γνώμη σας στο Giap: http://www.wumingfoundation.com/giap/?p=10221
Prosit [WM1]
