Author: rioter

Για το Greenscare

Ο όρος Green Scare, που υπαινίσσεται την “κόκκινη απειλή” (Red Scare) της δεκαετίας του 1910-20 και της δεκαετίας του 1940-50, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται για να συνοψίσει τις πρόσφατες επιχειρήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης ενάντια στο ριζοσπαστικό οικολογικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα. Πιθανότατα προτοεμφανίστηκε σε μια έκδοση του 2002 ενός fanzine ενημέρωσης και υποστήριξης κρατουμένων του Spirit Of Freedom (πνεύμα της ελευθερίας). Η δημοσίευση προσδιόριζε την πράσινη απειλή ως «τακτική που η αμερικανική κυβέρνηση και όλα τα παρακλάδια της (FBI, IRS, BATF, αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, τοπική αστυνομία, δικαστικό σύστημα) χρησιμοποιούν για να επιτεθούν στο ELF/ALF (μέτωπο απελευθέρωσης της Γης- μέτωπο απελευθέρωσης των Ζώων) και ιδιαίτερα σε εκείνους που τα υποστηρίζουν δημόσια». Ο όρος πλέον έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως για να περιγράψει ένα κύμα καταστολής που ξεδιπλώθηκε μέσα στο 2006, με συλλήψεις, διώξεις και δίκες εναντίων κατηγορούμενων ως ενεργά στελέχη των ELF/ALF σχετικά με ενέργειες ενάντια στην ιδιοκτησία, συνωμοσία, εμπρησμό και χρήση καταστρεπτικών συσκευών, με κωδικό όνομα “Operation Backfire.”

Νέα:

***Eric McDavid Put ξανά στο “μπουντρούμι”::

Από τη σύλληψή του τον Ιανουάριο, ο Eric έχει κρατηθεί σε καθεστώς απομόνωσης, αλλά «στο μπουντρούμι» έχει χάσει ακόμα καιι τα “προνόμια” ενός φωτεινού δωματίου, τα τηλεφωνήματα, την υπαίθρια άσκηση, και τις επισκέψεις συγγενών 2 φορές την εβδομάδα για 10 μέρες. Ο Έρικ, στο πρόσωπο του οποίου φωτίζεται άλλη μια πτυχή της κατασταλτικής επίθεσης του αμερικανικού κράτους, είναι “αθώος” και συνεργάζεται με τις αρχές. Είχε παγιδευτεί από μια πράκτορα του FBI με το όνομα “’ννα” που παρίστανε το υπερδραστήριο μέλος οικο-αναρχικής οργάνωσης και κάλεσε τον Έρικ στο σπίτι-“γιάφκα” που νοίκιαζε η υπηρεσία, με σκοπο “την συνομωσία για την καταστροφή με εμπρηστικούς μηχανισμούς”, καταδίδοντας τελικά τον υποτιθέμενο σύντροφό της, και κερδίζοντας 75,000 δολλάρια των “φορολογουμένων πολιτών” των Η.Π.Α.. Ο Έρικ μπορεί ακόμα να λάβει τις επιστολές. Η διεύθυνσή του είναι:

McDavid, Eric X-2972521 4E 231A Sacramento County Main Jail 651 “I” Street Sacramento, CA 95814

Οι κανονισμοί ταχυδρομείου για τις φυλακές του Σακραμέντο βρίσκονται εδώ: http://www.sacsheriff.com/organization/court_&_correctional_services/main_jail/inmate_mail.cfm

Οικογενειακή ιστοσελίδα υποστήριξης του Έρικ: http://supporteric.org/

*** Οι 7 του SHAC (για πληροφορίες για το SHAC εδώ: http://greenscare.org/SHAC7.html#top κι εδώ: http://shac7.com/ )

Τέσσερις από το SHAC 7, καταδικασμένοι στα πλαίσια του νόμου περί προστασίας των επιχειρήσεων ζώων, καταδικάστηκαν να εκτίσουν ποινή σε ομοσπονδιακή φυλακή για τη λειτουργία ιστοσελίδας. Οι υπόλοιποι αναμένεται να καταδικαστούν σύντομα. Ο Josh Harper σε 3 έτη, η Jake Conroy 4 έτη, ο Lauren Gazzola 4 έτη και 4 μήνες, ο Kevin Kjonaaς 6 έτη. Operation Backfire Redacted Plea Agreements Unsealed Οι έξι αιτήσεις που έγιναν μέχρι τώρα από τους κατηγορούμενους στο FBI δεν εγκρίθηκαν από τη δικαστή Anne Aiken. Παρόλο που οι συνθήκες της αίτησης σετικά με την συνεργασία των κατηγορουμένων με τις αρχές αφαιρέθηκε, συνοψίζεται η αρίθμηση των κατηγοριών για τις οποίες οι κατηγορούμενοι δηλώσαν ένοχοι ονομάζοντας υποστηρικτές που δεν συνεργάστηκαν και άσχετα πρόσωπα. PDF με τα στοιχεία μπορούν να βρεθούν εδώ: http://greenscare.org/

*** Ο Daniel McGowan βγήκε από το καθεστώς κατ’ όικον περιορισμού και του αφαιρέθηκε το ηλεκτρονικό βραχιόλι…

*** Ο Chris McIntosh βγήκε από το καθεστώς παρακράτησης των χρημάτων του, οπότε πλέον μπορεί να αγοράσει φακέλους, γραμματόσημα, φαγητό κλπ. Πρόσφατα επίσης αρραβωνιάστηκε και θα παντρευτεί. Η διεύθυνσή του είναι:

Christopher McIntosh 30512-013 USP Hazelton U.S. Penitentiary P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV 26525

Για δωρεές:

Chris McIntosh Support Fund PO Box 8943 Collingswood, NJ 08108

*** Μεταγωγή του Jeff Hogg, που κρατείται από τις 18 Μαίου επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί με το ομοσπονδιακό δικαστήριο, πλέον ισχύει η διεύθυνση επικοινωνίας:

Jeff Hogg 1901 N.E. F St. Grants Pass, OR 97526

*** Rod Coronado

Στο San Diego της California στις 22 Φλεβάρη του 2006, ο ιθαγενής περιβαλλοντικός ακτιβιστής και πρώην κρατούμενος του Animal Liberation Front(ALF) Rodney Adam Coronado, 39 ετών, καταδικάστηκε στην California για δημόσια επίδειξη οδηγιών χρήσης ενός καταστρεπτικού μηχανισμού. Κατηγορείται επειδή έδειξε σε μια ομιλία στο Hillcrest της California τον Αύγουστο του 2003 πως καταστέυασε την εμπρηστική συσκευή που χρησιμοποίησε σε έναν εμπρησμό του 1990 για τον οποίον καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Αν καταδικαστεί εκ νέου, αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης ως και 25 χρόνια και/η ένα πρόστιμο $250,000. ΟRod αντιμετωπίζει επιπλέον ποινή για τη συμμετοχή του στην παρακώλυση ενός κυνηγιού ορεινών λιονταριών στην Arizona. Στις 3 Μάρτη ο Coronado αφέθηκε ελεύθερος με πρόστιμο 2,000 δολλαρίων. Έκτοτε έχει ανέλθει σε $50,000. Η εκδίκαση της υπόθεσης του κυνηγιού αναβλήθηκε για τον Ιούνη. Για επικοινωνία με τον Ροντ υπάρχει η ιστοσελίδα: http://supportrod.org/ και η διεύθυνση:

Rodney Coronado #03895000 FCC Florence PO Box 6900 Florence, AZ 85232

*** Jeff “Free” Luers, δες σχετικά παλιότερη δημοσίευση: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=558855

*** Chris McIntosh ( www.SupportChris.org ) Το 2005 ο Christopher “Dirt” McIntosh καταδικάστηκε σε 8 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας για τον εμπρησμό ενός άδειου McDonalds στο Seattle που δημιούργησε ζημιές $5,000. Αρχικά αντιμετώπιζε ποινές άνω των 30 ετών αλλά τελικά δήλωσε ένοχος ώστε να μειωθεί η ποινή του. Υπάρχει μια διεύθυνση επικοινωνία αλλά λόγω των κανονισμών της φυλακής δεν μπορεί να λάβει βιβλία αν δεν είναι καινούρια και σταλμένα από τον εκδοτικό οίκο.

Christopher McIntosh 30512-013 USP Hazelton U.S. Penitentiary P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV 26525

***Peter Young Το 1998, ο Peter Young καταδικάστηκε για την απελευθέρωση μινκ από φάρμες στις πολιτείες: South Dakota, Iowa και Wisconsin. Καταζητείτο μέχρι το 2005 που παραδόθηκε και καταδικάστηκε σε 2 χρόνια σε ομοσπονδιακή φυλακή. Επικοινωνία:

Peter Young, #10269-111 FCI Victorville Medium II. PO Box 5700 Adelanto, CA 92301

’Αλλες σχετικές ιστοσελίδες:

http://www.ecoprisoners.org/prisoners.htm

http://freefreenow.org/links.html

http://www.infoshop.org/inews/article.php?story=20060908185745929

http://www.greenscare.org/

για τον Rob “Los Ricos” Thaxton…

για τη διασπορά της ελευθερίας

Στις 29 Ιουνίου αποφυλακίστηκε από τις κρατικές φυλακές του Όρεγκον ο Rob Los Ricos, οικοακτιβιστής, αναρχικός και μεσίληκας πλέον πάνκ, μετά από 7 χρόνια φυλάκισης. Είχε καταδικαστεί προς παραδειγματισμό για τα γεγονότα της 18ης Ιουνίου του 1999 στο Eugene, όπου το τοπικό Reclaim the Streets (αφιερωμένο στη μέρα διεθνούς δράσης ενάντια στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία) στο οποίο συμμετείχε μαζί με την κόρη του, και γρήγορα πήρε διαστάσεις μητροπολιτικών ταραχών και συγκρούσεων με την αστυνομία. (Στο Eugene ανθεί το ρεύμα των αναρχικών-πρωτογονιστών, με συχνές και πολύμορφες εκδηλώσεις, συνδεδεμένο με τον γνωστό στην ελλάδα John Zerzan…). Ο Rob είχε καταδικαστεί (για μια πέτρα που εκσφενδόνισε στα γουρούνια) με τη κατηγορία επίθεσης πρώτου και δευτέρου βαθμού σε αστυνομικούς, και στάση κατά της αρχής, ενώ ξυλοκοπήθηκε άγρια, κάτι που συνηθίζουν οι αμερικανοί μπάτσοι (ιδίως όταν πρόκειται για αναρχικούς και λατίνος όπως ο Rob). Αποφασισμένος να συνεχίσει να αγωνίζεται ο Rob ακόμα και μέσα από τις φυλακές σχημάτισε με συντρόφους του το Δίκτυο Νομικής Υποστήριξης Αναρχικών Κρατουμένων, και να παρεμβαίνει με κείμενά του. Πολλά δημοσιεύματά του βρίσκονται στο περιοδικό Anarchy: A Journal of Desire Armed αλλά και σε διάφορα έντυπα του αμερικανικού ριζοσπαστικού χώρου. Επίσης, συμμετείχε αλλά και συμμετέχει ακόμα σε αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες, στον πειρατικό ραδιοσταθμό KNON-FM, στην επιτροπή αλληλεγγύης στην παλαιστίνη και στο Earth First! Από την αποφυλάκισή του μέχρι σήμερα, συμμετέχει σε δημόσιες ομιλίες στις βορειοδυτικές ΗΠΑ…

Ενημέρωση για τον φυλακισμένο σύντροφο Jeff “Free” Luers

20 Αυγούστου 2006, τερματίζεται το καθεστώς απομόνωσης του Τζεφ και επιστρέφει στις “κανονικές” συνθήκες κράτησης. Ακόμα δεν έχει γίνει δεκτή αίτησή του και ενδέχεται να μην του επιτραπεί καμιά επικοινωνία για το επόμενο έτος. Τον περασμένο Ιούνιο (2006) διάφορες εκδηλώσεις έγιναν σε 43 πόλεις των ΗΠΑ ενάντια στις κατασταλτικές επιχειρήσεις του Κράτους προς τους οικο-αναρχικούς (υπόθεση Green Scare-Πράσινη Απειλή, για πληρ. http://www.freefreenow.org/june2006.htm).

Λίγα για την υπόθεση του Τζεφ:

Τον Ιούνιο του 2001, ο 23χρονος ακτιβιστής Jeffrey “Free” Luers καταδικάστηκε σε 22 χρόνια και 8 μήνες φυλάκισης για τον εμπρησμό 3 SUV’s (Sport Utility Vehicles) στο Eugene, του Oregon. Ο Jeff και ο συγκατηγορούμενός του Craig ‘Critter’ Marshall, δήλωσαν ότι η πυρπόληση των 3 SUV έγινε για ως ένδειξη επαγρύπνησης για την παγκόσμια άνοδο της θερμοκρασίας και για να υπενθυμίσουν τον ρόλο που παίζουν τα SUV σε αυτή τη διαδικασία. Δεν υπήρξε καμια ανθρώπινη φθορά στη δράση τους, καθώς δεν υπήρξε καμια τέτοια πρόθεση (το ίδιο διαπιστώθηκε και από ειδικό σε εμπρησμούς που κατέθεσε στη δίκη). Ωστόσο προκλήθηκαν υλικές ζημιές 40,000 δολλαρίων και τα οχήματα αποσύρθηκαν. Ο Τζεφ οδηγήθηκε στη φυλακή με ποινή μεγαλύτερη από αυτές που επιβάλλονται σε περιπτώσεις φόνου, απαγωγής ή βιασμού (στην πολιτεία του Oregon). Είναι ένας πολιτικός κρατούμενος και συνεχίζει να γράφει και να υπερασπίζεται την απελευθέρωσή του, από τις φυλακές του Κρατικού σωφρονιστικού ιδρύματος του Oregon. Η αίτηση αποφυλάκισής του καταχωρήθηκε τον Ιανουάριο του 2002 και ακούστηκε προφορικά στις 30 Νοέμβρη του 2005. Το δικαστήριο δεν έχει βγάλει απόφαση ακόμη…

Κι ενώ η φυλακή απλώνεται, γύρω μας, μέσα μας…

Κατ αρχήν, λόγω εγγενών δυσκολιών και της φύσης του μέσου, δεν θα καλυφθεί εδώ, ούτε κατά διάννοια ολόκληρη η σφαίρα πληροφοριών και φιλολογίας σχετικά με τους πολιτικούς κρατούμενους των ΗΠΑ (Ο όρος “πολιτικός” δε χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή με τους “ποινικούς” κολασμένους των φυλακών αλλά για λόγους ευκολότερης κατανόησης-συντομίας). Αντίθετα θα επιχειρηθεί μια ελάχιστη αναφορά σε κάποιους από τους πολλούς αιχμαλώτους του “Κτήνους”, που βρέθηκαν αντιμέτωποι, ακριβώς στη γεωπολιτική καρδιά του, με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του, αναφορά που εξυπηρετεί καθαρά πρακτικούς λόγους: την αντί-πληροφόρηση και την αλληλεγγύη. Αυτή, τέλος, θα περιοριστεί στους συντρόφους που βρίσκονται στη φυλακή για ενέργειες: αναρχικής άμεσης δράσης, υπεράσπισης και απελευθέρωσης της γής -των ζώων, και συγγενείς ριζοσπαστικές πρακτικές, που καλύπτουν και τον έναν κύριο πόλο της ιδεολογικο-κατασταλτικής επίθεσης του αμερικανικού κράτους: την υπόθεση “GREEN SCARE” (πράσινη απειλή, αναφέρεται στη λεγόμενη “οικο-τρομοκρατία”). Ο άλλος πόλος της επίθεσης της κρατικής τρομοκρατίας που αναφέρεται στη λεγόμενη “ισλαμική τρομοκρατία” (υπόθεση ασύμετρη απειλή) δεν θα αναφερθεί παρακάτω. Αυτό δε σημαίνει ότι οι σχετικοί κρατούμενοι δεν αξιώνουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη μας.

Ονομαστική λίστα κρατουμένων από το http://www.greenanarchy.org/index.php?action=viewprisoners

*ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ:

Jerome W. Bey

#37479 SCCC (1-B-224) 255 West Hwy 32 Licking, MO United States 65102 Ποινικός κρατούμενος και ιδρυτής του αναρχοσυνδικαλιστικού συνδικάτου των φυλακών του Μισσούρι.

Rod Coronado

##03895000 CCA Central Arizona Detention Center PO Box 6300 Florence, AZ United States 85232 Ο Ροντ καταδικάστηκε σε 8 μήνες στις ομοσπονδιακές φυλακές στις 7 Αυγούστου για παρεμπόδιση της αιχμαλωσίας λιονταριών από τις δασικές υπηρεσίες του Σαμπίνο Κάνυον πριν 2 χρόνια.

Bill Dunne

#10916-086 Box 019001 Atwater, CA United States 95301 Αντιεξουσιαστής που καταδικάστηκε σε 90 χρόνια κάθειρξης γιατί βοήθησε έναν κρατούμενο να δραπετεύσει το 1979. Υπάρχει δήλωσή του στο: http://www.prisonactivist.org/pps%2Bpows/pplist-alpha.shtml#dunne

Matt “”Rampage”” Lamont

Ξαναφυλακίστηκε στις 23 Φεβρουαρίου το 2006 για παραβίαση της άδειάς του. Χρειάζεται οικονομικής βοήθεια.

Ojore N. Lutalo

#59860 PO 861 SBI #0000901548 Trenton, NJ United States 08625 Μαχητής της Αναρχίας και της χειραφέτησης των μαύρων, είναι στη φυλακή για παράνομες επαναστατικές δραστηριότητες.

Brian McCarvill

#11037967 Oregon State Penitentiary 2605 State Street Salem, OR United States 97310 Ο Brian πολιτικοποιήθηκε στη διάρκεια της 39χρονης φυλάκισής του, ενώ παρενοχλείτο συνέχεια αφότου κατέθεσε αγωγή ενάντια στο σωφρονιστικό κατάστημα του Όρεγκον.

Mike Rusniak

#DOC K88887 Dixon CC 2600 Brinton PO Box 99 Dixon, IL United States 61021 Καταδικάστηκε για την κλοπή ενός περιπολικού της αστυνομίας, και για άλλες βανδαλιστικές και αντικαθεστωτικές πράξεις.

Robert “Rob Los Ricos” Thaxton

Έχει αποφυλακιστεί πλέον, αφού πέρασε 7 χρόνια στη φυλακή για πράξεις αυτοάμυνας (πέταξε μια πέτρα σε μπάτσο στη διάρκεια επιδρομής της αστυνομίας στο Reclaim The Streets του Eugene στις 18 Ιουνίου 1999). Παλιότερη ενημέρωση για την αποφυλάκισή του: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=548774

Rodney Wade #38058 S.I.C.I.

ND-BL-24 P.O.Box 8509 Boise, ID United States 83707 Οικολόγος ακτιβιστής που βρίσκεται στη φυλακή για πράξεις αυτοάμυνας ενάντια σε ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε.

*ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΘΑΓΕΝΩΝ – ΤΗΣ ΓΗΣ

Byron Shane “Oso Blanco” Chubbuck

#07909-051 US Penitentiary PO Box 26030 Beaumont, TX United States 77720 Ακτιβιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων καταδικάστηκε σε 80 χρόνια για ληστεία τράπεζας, επίθεση ενάντια στο FBI, απόδραση και οπλοκατοχή. Σύμφωνα με τη κατάθεση ενός κρατικού ρουφιάνου ο Oso λήστευε τράπεζες για να ενισχύσει τη ζαπατιστική εξέγερση στη Τσιάπας του Μεξικό. Περισσότερα στο: http://www.americanindianprisoners.com/Pages/Byron%20Shane%20Chubbuck.htm

Eddie Hatcher

#0173499 ECI PO Box 215 Maury, NC United States 28550 Χρόνιος αγωνιστής της ελευθερίας των ιθαγενών αμερικάνων, που παγιδεύτηκε για έναν φόνο που δε διέπραξε ποτέ.

Leonard Peltier

#89637-132 U.S. PENITENTIARY PO Box 1000 Leavenworth, KS United States 66048 Ακτιβιστής του American Indian Movement (AIM), έχει καταδικαστεί σε δις ισόβια, αφού παγιδεύτηκε για τον φόνο 2 πρακτόρων του FBI. Περισσότερα στο: http://www.freepeltier.org/

Luis V. Rodriguez

#C33000 PO Box 7500 Crescent City, CA United States 95532-7500 Ακτιβιστής Απάτσι/Τσικάνο που του έχουν φορτώσει το φόνο 2 μπάτσων.

Tewahnee Sahme

#11186353 SRCI 777 Stanton Blvd Ontario, OR United States 97914 Αφοσιωμένος αγωνιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εξέγερση στις φυλακές.

David “Looks Away” Scalera

#13405480 TRCI 82911 Beach Access Rd Umatilla, OR United States 97882 Αφοσιωμένος αγωνιστής των ιθαγενικών δικαιωμάτων κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εξέγερση στις φυλακές.

*ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Tre Arrow

#05850722 Vancouver Island Regional Correction Center 4216 Wilikinson Rd. Victoria, BC Canada V8Z5B2 Κατηγορείται για τη συμμετοχή του σε εμπρησμούς σε φορτηγά μεταφοράς και οχήματα μιας εταιρίας άμμου, στις ΗΠΑ. Ο Τρε μάχεται ενάντια στην έκδοσή του στισ ΗΠΑ. http://www.trearrow.org/

Josh Demmit

#12314-081 FCI Safford P.O. Box 9000 Safford, AZ United States 85548 Καταδικάστηκε σε 30 μήνες για τον εμπρησμό ενός πανεπιστημιακού εργαστηρίου. http://supportjosh.org και http://portland.indymedia.org/en/2004/12/306698.shtml

Ted Kaczynski

#04475-046 US Pen-Admin Max Facility PO Box 8500 Florence, CO United States 81226 Καταδικασμένος σε πολλάκις-ισόβια για τις γνωστές βομβιστικές επιθέσεις του “Unabomber”, αφού τον κάρφωσε ο αδερφός του. Συνέντευξή του υπάρχει στο http://www.primitivism.com/kaczynski.htm , το μανιφέστο του Unabomber υπάρχει στα αγγλικά εδώ: http://www.unabombertrial.com/manifesto/

Jeffrey “Free” Luers

#13797671 Oregon State Penitentiary 2605 State Street Salem, OR United States 97310 Καταδικάστηκε σε 22 χρόνια για τον εμπρησμό 3 οχημάτων. Προηγούμενη ενημέρωση υπάρχει εδώ: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=558855 και περισσότερα στα αγγλικά εδώ: more at: http://www.freefreenow.org/

Eric McDavid

#X-2972521 7E114A Sacramento County Main Jail 651 “I” Street Sacramento, CA United States 95814 Συνελήφθη και κατηγορείται για “συνομωσία με σκοπό τη πρόκληση φθοράς και καταστροφής περιουσίας με φωτιά και εκκρηκτικά”, περισσότερα στο: www.supporteric.org

Christopher McIntosh

#30512-013 USP Hazelton P.O. BOX 2000 Bruceton Mills, WV United States 26525 Ο Chris καταδικάστηκε σε 8 χρόνια για τον εμπρησμό ενός McDonald�s στην περιοχή του Seattle το 2003. Την ευθύνη ανέλαβαν τόσο το E.L.F. όσο και το A.L.F. Περισσότερες πληροφορίες στο: http://supportchris.org

Fran Thompson

#1090915 WERDCC HU 1C P.O. Box 300 Valdalia, MO United States 63382 Χρόνια οικο-ακτιβίστρια που βρίσκεται στη φυλακή γιατί σκότωσε, σε αυτοάμυνα, κάποιον που διέρρηξε το σπίτι της. Για πληροφορίες στο: Free Fran Movement, 333 Agro Avenue, San Antonio, TX 78209, USA.

John Wade

#38548-083 FCI Petersburg Low, Satellite Camp PO Box 90027 Petersburg, VA United States 23804 Καταδικάστηκε σε 37 μήνες για μια σειρά δράσεων του ELF ενάντια στα McDonalds και τα Burger King, βανδαλισμούς, ενάντια σε κατασκευαστικές εταιρίες, και μια αντιπροσωπεία SUV.

Helen Woodson

#03231-045 FMC Carswell PO Box 27137 Admin Max Unit Fort Worth, TX United States 76127 Καταδικάστηκε σε 27 χρόνια επειδή λήστεψε μια τράπεζα και στη συνέχεια πυρπόλησε τα χρήματα, διαβάζοντας δυνατά μια δήλωση αποκύρηξης της απληστείας, του καπιταλισμού και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Έχει κυκλοφορήσει ένα δοκίμιο με τον τίτλο: Terrorism, the Law and Guilt by Association, περισσότερα για την Helen εδώ: http://www.spiritoffreedom.org.uk/profiles/helen.html

Peter Young

#10269-111 FCI Victorville Medium II PO Box 5700 Adelanto, CA United States 92301 Καταδικάστηκε σε 2 χρόνια κάθειρξης για την απελευθέρωση 8,000 μινκ από μια φάρμα παραγωγής γούνας και πρόσφατα του ανακοινώθηκαν νέες ποινές από την πολιτεία της νότιας ντακότα. Για περισσότερα στο: http://supportpeter.com. Letters can also be sent to: letters@supportpeter.com

Joyanna Zacher

#1662550 Lane County Jail 101 W 5th Ave. Eugene, OR United States 97401 Συνελήφθη και κατηγορείται για μια ενέργεια άμεσης δράσης στο Όρεγκον το 2001. Για περισσότερα στο: supportersofnathanandjoyanna@gmail.com.

UNITED FREEDOM FRΟΝΤ (UFF)

Έχουν καταδικαστεί σε πελώριες ποινές για τη δράση του UFF στα 80es, κυρίως βομβιστικές επιθέσεις ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση.

Jaan Karl Laaman

#W41514 Box 100 South Walpole, MA United States 0207

Thomas Manning

#10373-016 US Penitentiary Box 1000 Leavenworth, KS United States 66048

Richard Williams

#10377-016 3901 Klein Blvd. Lompoc, CA United States 93436

*ΚΙΝΗΜΑ MOVE

Το MOVE είναι ένα ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα που έχει δεχτεί την επίθεση της αστυνομίας της Φιλαδέλφια από την ίδρυσή του. Εννέα μέλη του έχουν φυλακιστεί ισόβια μετά την πολιορκία του σπιτιού τους το 1978, οπότε σκοτώθηκε ένας μπάτσος, από έναν άλλον! Ένας από αυτά ο Merle Africa, πέθανε στη φυλακή, ελεύθερος, μετά την επίμονη άρνησή του να δεχτεί οποιαδήποτε ιατρική βοήθεια.

Charles Simms Africa

#AM4975 SCI Grateford Box 244 Grateford, PA United States 19426-0244

Debbie Simms Africa

#0006307 451 Fullerton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Edward Goodman Africa

#AM4974 SCI Camp Hill Box 200 Camp Hill, PA United States 17011-0200

Janet Holloway Africa

#006308 451 Fullterton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Janine Philips Africa

#006309 451 Fullerton Ave. Cambridge Springs, PA United States 16403-1238

Michael Davis Africa

#AM4973 SCI Grateford Box 244 Grateford, PA United States 19426-0244

William Philips Africa

#AM4984 SCI Dallas Drawer K Dallas, PA United States 18612

Υποστηριχτής του MOVE είναι ο πρώην μαύρος πάνθηρας και για χρόνια κρατούμενος ριζοσπάστης Mumia Abu Jamal, AM8335), SCI Greene, 175 Progress Drive, Waynesburg PA 15370, USA , που του έχουν φορτώσει το φόνο ενός μπάτσου (εδώ διακρίνεται και μια σαδιστική έλλειψη φαντασίας από τις διωκτικές αρχές μιας και με την ίδια κατηγορία έχουν στήσει κατα συρροή δίκες μάυρων πανθήρων στο παρελθόν)

*ΑΛΛΟΙ

από την ιστοσελίδα http://www.spiritoffreedom.org.uk/addresses.html

Nathan Block

#1663667, Lane County Jail, 101 W 5th Ave, Eugene, OR 97401, USA. Κατηγορείται για συμμετοχή σε εμπρησμό ενάντια σε φάρμα ξυλείας.

Jeffrey Hogg

1901 NE F st, Grants Pass, Oregon, 97526, USA. Φυλακίστηκε επειδή αρνήθηκε να καταθέσει στο δικαστήριο σχετικά με μια σειρά ενεργειών άμεσης δράσης στο Όρεγκον.

Brendan Walsh

12473-052, FCI Allenwood Low, Federal Correctional Institution, PO Box 1000, White Deer, PA 17887, USA. Καταδικασμένος σε 5 χρόνια κάθειρξης για τον εμπρησμό ενός στρατολογικού γραφείου ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Lasandra Burwell W063658

Ohio Reformatory for Women, 1479 Collins Ave. Marysville, OH 43040, USA. 5 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε αντιφασιστική πορεία που εξελίχθηκε σε συγκρούσεις.

*Κάποιες ιστοσελίδες που ενδέχεται να φανούν χρήσιμες:

Φυλακισμένοι Ακτιβιστές: http://prisonactivist.org/

Για την κατασταλτικη υπόθεση GreenScare: http://greenscare.org/

Κρατούμενοι οικο-ακτιβιστές: http://www.ecoprisoners.org/

Επίσης: http://www.nocompromise.org/resources/prisoners.html

Πληροφορίες για τα γράμματα σε κρατουμένους: http://www.nocompromise.org/resources/23writing_prisoners.html

Πολλά λινκς κλπ, για την υπόθεση GreenScare: http://portland.indymedia.org/en/topic/greenscare/

Σύλληψη 3 ακτιβιστών του ELF τον Ιανουάριο του 2006: http://www.phillyimc.org/or/2006/01/18475.shtml

Αναρχικοί κρατούμενοι στις ΗΠΑ: http://www.zpub.com/notes/a-prison.html

’λλες ιστοσελίδες: http://www.criticalresistance.org/

http://www.mumia.org/

http://www.freemumia.org%20/

http://www.prisonactivist.org/ooc/

http://www.directaction.info/prisoners.htm

Αν δεν έχουμε φυλακισμένους, έχουμε σταματήσει να πολεμάμε. Αν ξεχάσουμε τους φυλακισμένους, έχουμε χάσει τον πόλεμο.

� Keith Mann, ακτιβιστής και πρώην κρατούμενος του ALF

<br />GreenScare – Δικαστήρια: Αποφυλακίστηκε ο Jeff Hogg (24/11/2006)

Αποφυλακίστηκε μετά από 6 μήνες φυλάκισης ο Jeff Hogg που στις 18 Μάη 2006 αρνήθηκε να καταθέσει σε ομοσπονδιακό δικαστήριο που διερευνούσε γεγονότα “οικο-σαμποτάζ”, δηλώνοντας πως θα αντισταθεί απόλυτα σε αυτό το κυνήγι μαγισσών. Ο Jeff είναι φοιτητής νοσηλευτικής και βοηθάει άτομα με ειδικές ανάγκες. Όταν κλήθηκε από το ομοσπονδιακό δικαστήριο του Oregon να καταθέσει σε δίκη σχετικά με γεγονότα “οικο-σαμποτάζ” (εμπρησμοί και βανδαλισμοί ιδιοκτησίας εταιριών ή προσώπων που συνδέονται με την βάρβαρη εκμετάλλευση ζώων ή της φύσης), ο Jeff ευχαρίστησε τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για την αλληλεγγύη του και δήλωσε πως δε θα συμμετάσχει σε αυτό το κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί. Έτσι ο Jeff ενώ δεν κατηγορούταν για κάποια ενέργεια, καταδικάστηκε σε φυλάκιση εως 18 μήνες. Ωστόσο, μετά από παρέμβαση του FBI η δίκη θα επαναληφθεί, και ενδέχεται ο Jeff να φυλακιστεί ξανά.

Λίγες μέρες πριν την αποφυλάκιση του Jeff, τέσσερεις κατηγορούμενοι της υπόθεσης “Operation Backfire”, παραιτήθηκαν της υπεράσπισής τους, περνώντας σε συμβιβασμό(ώστε να μειωθούν οι ποινές τους), χωρίς καμμία άλλη συνεργασία με τις αρχές.

Επίσης, εκκρεμεί η δίκη της Briana Waters σχετικά με σαμποτάζ στο πανεπιστήμιο της Washington, για τον Μάη του 2007, ενώ πράκτορες του FBI εντείνουν τις έρευνες για περισσότερα άτομα που θα μπορούν να κατηγορηθούν για “εμπρησμούς” ή έστω “συνωμοσία”.

Στην περιοχή του Bay Area, η Nadia Winstead δικάζεται σήμερα για την άρνησή της να καταθέσει σε δικαστήριο που εξέταζε τη δράση τοπικών ομάδων για την υπεράσπιση των ζώων.

Τα δικαστήρια αποδεικνύονται ακόμα ένα όπλο του κράτους για να καταπιέζει τους ανθρώπους και να καταστέλλει τα κοινωνικά κινήματα!

η είδηση στα αγγλικά: http://www.infoshop.org/inews/article.php?story=20061124142303734

για τη δίκη που κλήθηκε να καταθέσει ο Jeff Hogg: http://portland.indymedia.org/en/2006/05/339630.shtml

<br />

Tags καταστολή

Διεθνείς ειδήσεις

Gentrification: Ανάπλαση σε ΝΥ και Ν. Ορλεάνη

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Gentrification: Ανάπλαση σε ΝΥ και Ν. Ορλεάνη

Gentrification – Ανοικοδόμηση στην Νέα Υόρκη και την Νέα Ορλεάνη

Τί σχέση έχει η ανοικοδόμηση με την πάλη των τάξεων; Το χτίσιμο από την αρχή του κάτω Μανχάταν και της Νέας Ορλεάνης παρείχαν τις δυνατότητες (δηλαδή τις ευκαιρίες) για να “ελαφρύνουν” μέσω της διαδικασίας της gentrification τα εσωτερικά των πόλεων που προορίζονταν να στεγάζουν την εργατική τάξη, τις μειονότητες και γενικά τους φτωχούς. Και στις δυο περιπτώσεις, φαίνεται πως η “ανοικοδόμηση” έχει γίνει η νέα, βελτιωμένη έκδοση της “εξάλειψης των παραγκουπόλεων”, στις οποίες εξωθούνταν οι φτωχού και σκουρόχρωμοι, προκειμένου να μετοικήσουν στις αναβαθμισμένες πλέον γειτονιές λευκοί με υψηλά εισοδήματα.

Είναι το εξ ορισμού μαύρο και φτωχό Ninth Ward στην Νέα Ορλεάνη που ο δήμαρχος Nagin κήρυξε ακατοίκητο. Επιπροσθέτως, αυτός και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρείχαν τα χρήματα και τις άδειες που θα καθιστούσαν ικανούς τους πρώην κατοίκους να ξαναγυρίσουν σε ελαφρώς κατεστραμένα δημόσια κτήρια. Άλλοι παρατήρησαν ότι η “νέα” Νέα Ορλεάνη θα ήταν μικρότερη και πιο “ανάλαφρη”. Θα ήταν επίσης πιο Ρεπουμπλικάνικη. 42% των μαύρων κατοίκων της μέχρι τώρα αδυνατούν να επιστρέψουν, ενώ σύμφωνα με αναφορές, ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό λευκών κατοίκων έχει επανεγκατασταθεί στην πόλη.

Αναλόγως, ο δήμαρχος Bloomberg και ο κυβερνήτης Pataki εξουσιοδότησαν την πρόσβαση σε συνοικείες της Νέας Υόρκης, και κάτοικοι του κάτω Μανχάταν διαμαρτύρονται ότι τα έργα ανοικοδόμησης οφέλησαν εύρωστες επιχειρήσεις όπως οι Goldman Sachs και σπόνσορες πολιτικών όπως οι Litvin’s Glenwood Management Corp. Further, με επιχορηγήσεις για συνοικιακές ανοικοδομήσεις σε γειτονιές πλουσίων όπως η Tribeca και η Financial District, όπου το μέσο οικογενειακό εισόδημα ξεπερνά τα 110.000 δολλάρια, αντί να χτίσουν φθηνές κατοικίες στην Chinatown και την Lower East Side, όπου το μέσο εισόδημα ενός νοικοκυριού φτάνει τα 28.500 δολλάρια.

Όπως παρατήρησε ένας δημοσιογράφος “οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί, οι πρώτοι που είδαμε στην TV να ανταποκρίνονται, όλοι αυτοί που θα πάνε να ζήσουν;” Την ίδια ερώτηση θα μπορούσαμε να κάνουμε στην Νέα Ορλεάνη για τους ανθρώπους που καθαρίζουν τα ξενοδοχεία και σερβίρουν στα εστιατόρια και τα μπαρ.

Υπάρχει ένα μοντέλο εδώ. Δεν πρόκειται για κάποια συνωμοσία, όπως η φωτιά του Νέρωνα στη Ρώμη, που έδιωξε τους φτωχούς ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει ένα σχέδιο ανοικοδόμησης ώστε να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο παλάτι και οικιστικά συγκροτήματα για τους συγκλητικούς. Είναι πολύ γενικότερο από μια συνωμοσία. Είναι μέρος της συντηρητικής κοσμοθεωρίας: οι φτωχοί πρέπει απλώς να κατηγορούνται για την ατυχία τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να “βοηθούν αυτούς που μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους”. Οι πλούσιοι είναι η “κοινωνική βάση” τους, μια συμπεριφορά που μοιάζει εν πολλοίς με αυτή των συγκλητικών στη Ρώμη του πέμπτου αιώνα.

Το αν αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης ή της Νέας Ορλεάνης θα γίνονται πιο Ρεπουμπλικάνοι, ή έστω πιο συντηρητικοί, τόσο το καλύτερο. Όσο για το τί συμβαίνει με τους ανθρώπους που εκτοπίζονται; Δεν σκάει κανείς.

Αν αυτό δεν είναι πάλη των τάξεων, τότε δε μπορώ να φανταστώ πως είναι καν η πάλη των τάξεων.

Βρεθηκε στο διαδίκτυο και μεταφράστηκε το καλοκαίρι του 2008 “για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας”

Anarchist Black Cross Διεθνείς ειδήσεις

Η υπόθεση των αναρχικών του Usak – ABC Ankara

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Η υπόθεση των αναρχικών του Usak – ABC Ankara

η υπόθεση των αναρχικών του Usak

Πηγή: Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Άγκυρας (abcankara@yahoo.com)

Στην 1/12/2001 στη συνέλευση που οργάνωση η Εργατική Πλατφόρμα του Usak ενάντια στην οικονομική κρίση, οι M. Ozgur Kucuktekin, S. Serkan Kazak και Onur Ayaz συνελήφθησαν από την αστυνομία, κατηγορούμενοι για τη διανομή ενός φυλλαδίου με τίτλο «Όχι στον Πόλεμο και τον Καπιταλισμό!» και με υπογραφή «Αναρχικοί Αυτόνοι του Usak». Αργότερα προσάχθηκαν στην Ασφάλεια του Usak οι Rahmi Tiril και A. Serkan Tomar και μετά από δυο μέρες ψυχολογικών και σωματικών βασανιστηρίων, οι πέντε αναρχικοί υποχρεώθηκαν να υπογράψουν τις καταθέσεις των μπάτσων που τους επιβάρυναν με σύσταση «παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης». Οι αναρχικοί στάλθηκαν στο DGM-SSC (Δικαστήριο της Κρατικής Ασφάλειας) κατηγορούμενοι για «παράνομη τρομοκρατική οργάνωση» από τον (δημο)κρατικό εισαγγελέα του Usak. Από το δικαστήριο αποφασίστηκε στις 3 Δεκέμβρη η προφυλάκισή τους στις φυλακές τύπου Ε. Τις πρώτες 25 μέρες έμειναν σε ξεχωριστά κελιά. Μετά από 2 μήνες μεταφέρθηκαν στις φυλακές τύπου F (λευκά κελιά) του Izmir Kiriklar. Κατά την πρώτη δίκη τους, στις 13 Φλεβάρη 2002, ο εισαγγελέας τους κατηγόρησε για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης σύμφωνα με την παράγραφο 3713 του άρθρου 7/1. Ωστόσο, ο δικαστής αποφάσισε την αποφυλάκιση του A. Serkan Tomar και την παράταση της φυλάκισης των υπόλοιπων, με την κατηγορία ότι στήριζαν την υποτιθέμενη παράνομη οργάνωση «Anarsist Genclik Federasyonu-Αναρχική Ομοσπονδία Νεολαίας», βάσει της ίδιας παραγράφου, άρθ. 7/2.

Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση κατά την οποία δικάστηκαν αναρχικοί ως μέλη οργάνωσης, στη χώρα. Στη δίκη της 3ης Απρίλη 2002, αποφυλακίστηκαν τελικά, μετά από μια καμπάνια που ξεκίνησε πριν τη δίκη, μετά την προσοχή των μίντια που ξεκίνησε από ένα άρθρο του Yildirim Turker στην “Radikal 2” (αριστερή/φιλελεύθερη εβδομαδιαία εφημερίδα) και την υποστήριξη τούρκων αναρχικών, αντιεξουσιαστών, ελευθεριακών δικηγόρων, και κάποιων ΜΚΟ και εντύπων.

Η περίπτωση των αναρχικών του Usak, στην οποία οι αναρχικοί δικάστηκαν ως οργάνωση για πρώτη φορά στη χώρα τελείωσε με την επιβεβαίωση μιας ειλημένης απόφασης από το ανώτατο δικαστήριο. Για να κρατήσουμε αυτή τη δίκη στην μνήμη μας στο μέλλον, παραθέτουμε εδώ μια μικρή περίληψη.

5 αναρχικοί συλλαμβάνονται ενώ μοιράζουν φυλλάδια, στα οποία προβλέπεται το ενδεχόμενο αμερικανικής επίθεσης στο Ιράκ, την 1η Δεκέμβρη 2001, με τίτλο “Όχι στον Καπιταλισμό και στον Πόλεμο!” και υπογραφή “Αναρχικοί Αυτόμονοι του Usak”. Αρχικά στέλνονται στα κελιά τύπου Ε, μετά από δυο μέρες βασανιστηρίων στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, κατηγορούμενοι γιατί έγραψαν με σπρέυ “Ο καπιταλισμός σκοτώνει”, “όχι στον πόλεμο!”, “ζήτω η αναρχία, η ελευθερία είναι στους δρόμους” σε αρκετούς τοίχους της πόλης. Εκεί κρατήθηκαν για 25 μέρες σε ξεχωριστά κελιά, ανθυγειινά, όπου η ψυχολογική πίεση ήταν το παν. Βρισκόμενοι συνεχώς κάτω από μια αναμμένη λάμπα, όπου η αντίληψη της “ημέρας” χάνεται, και προκαλούνται ψυχολογικές διαταραχές, ενώ λόγω των ανθυγειινών συνθηκών, ένας από τους αναρχικούς απέκτησε ένα πρόβλημα στο πόδι του που τον βασανίζει μέχρι και σήμερα. Μετά την 25η μέρα, οι αναρχικοί μεταφέρθηκαν από τα κελιά τους σε έναν κοιτώνα, όπου παρέμειναν για έναν μήνα, οπότε και μεταφέρθηκαν στις φυλακές τύπου F (λευκά κελιά) της Σμύρνης. Εκεί, έμειναν σε δυο κελιά απομονωμένοι από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Στο δικαστήριο της 3 Απρίλη 2002, αποφυλακίστηκαν χάρη στην καμπάνια που ξεκίνησε πριν τη δίκη, και την προσοχή των ΜΜΕ που στράφηκαν στην υπόθεση μετά το άρθρο του Yildirim Turker στο περιοδικό “Radikal 2” (αριστερό/φιλελεύθερο κυριακάτικο ένθετο εφημερίδας) και την υποστήριξη και το ενδιαφέρον που επέδειξαν οι τούρκοι αναρχικοί, ελευθεριακοί, ελευθεριακοί δικηγόροι, κάποιες ΜΚΟ και ακόμη ορισμένα ΜΜΕ. Μέχρι να αποφυλακιστούν, υπήρξε μια έντονη συνεργασία μεταξύ τούρκων αναρχικών και ευρύτερων αναρχικών εγχειρημάτων -όπως ο αναρχικός μαύρος σταυρός-, και αρκετά δημοσιεύματα σε διεθνή εναλλακτικά μίντια. Υπήρξε ισχυρή υποστήριξη και ενδιαφέρον από αναρχικούς του εξωτερικού. Ένας αναρχικός αγωνιστής της Ισπανικής Επανάστασης που επισκέφτηκε την Άγκυρα, ο Abel Paz ήρθε σε επαφή με τους δικηγόρους και έδειξε ενδιαφέρον για τη δίκη. Στο δικαστήριο της 23 Μάη 2002 ο εισαγγελέας άλλαξε την κατηγορία από “παράνομη τρομοκρατική οργάνωση” σε “υποστήριξη τρομοκρατικής οργάνωσης”, της AGF (“Ομοσπονδία Αναρχικής Νεολαίας”, πρόκειται για μια ομάδα απομονωμένη από τους άλλους αναρχικούς λόγω της εξουσιαστικής πρακτικής της και της σχεδόν μοιραίας βίαιης επίθεσης εναντίον ενός αναρχικού συντρόφου και του ξυλοδαρμού άλλων) και ζήτησε 1 έως 3 χρόνια φυλάκισης. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 25 Ιούλη 2002. Εντωμεταξύ, οι “εγκληματικές”(!) υποθέσεις της διανομής φυλλαδίων και της αναγραφής συνθημάτων σε τοίχους του Usak, συνεχίζονταν να εξετάζονται. Υπήρξε ενεργή υποστήριξη από αναρχικούς της Ιστάμπουλ και της Άγκυρας και μια “Δήλωση Αλληλεγγύης” συντάχθηκε και μεταφράστηκε σε διάφορες γλώσσες και στάλθηκε ανά τον κόσμο. Ο Noam Chomsky ήρθε σε επαφή μέσω της δήλωσης αυτής, κι έγραψε μια επιστολή διαμαρτυρίας στον τούρκο υπουργό δικαιοσύνης Hikmet Sami Turk. Για την επιστολή του έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον τα ΜΜΕ και εμφανίστηκε στις ειδήσεις του NTV.

Στη δίκη της 25 Ιούλη 2002 ήταν παρόντες αναρχικοί από διάφορες πόλεις της χώρας και από τη Γερμανία (Μόναχο και Κολονία). Ο εισαγγελέας επανέλαβε τις κατηγορίες περί υποστήριξης στην AGF ωστόσο ο δικαστής αποφάσισε να τους αθωώσει. Ο ρόλος της αλληλεγγύης ήταν εκτεταμένος στην υπόθεση αυτή. Ωστόσο ο εισαγγελέας άσκησε έφεση με το σκεπτικό ότι “έπρεπε να καταδικαστούν”. Το αποτέλεσμα της έφεσης ήταν να κλείσει τελικά η υπόθεση όσον αφορά την “υποστήριξη παράνομης τρομοκρατικής οργάνωσης”, κατά συνέπεια ο αναρχισμός δεν λήφθηκε υπόψη ως τρομοκρατική οργάνωση, πράγμα που είναι ίσως το σημαντικότερο σημείο της υπόθεσης.

Η δίκη των τεσσάρων αναρχικών του Usak κατηγορούμενων για διανομή φυλλαδίων και αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους του δικαστηρίου του Usak παρατάθηκε με δίκες στις 25 Μαρτίου και τις 10 Απρίλη, χωρίς πάντως να ανατραπεί η τελική αθωωτική απόφαση. (Από κείμενο αυτόνομου αναρχικού από το Usak)

Κάποιες σημειώσεις:

Η δίκη των αναρχικών του Usak ήταν η πρώτη φορά που το τουρκικό κράτος κινήθηκε δικαστικά ενάντια σε αναρχικές δραστηριότητες.

Ως γνωστόν, την περίοδο αυτή, του 2000-αρχές 2001, στις τουρκικές φυλακές ξέσπασαν οι συλλογικές απεργίες πείνας επαναστατών αριστερών κρατουμένων ενάντια στα κελιά τύπου F και την τρομοκρατία του τουρκικού κράτους εναντίον τους. Μερικές αναρχικές ομάδες και άτομα υποστήριξαν τις κινητοποιήσεις των πολιτικών κρατουμένων, χωρίς να γίνουν υποχείρια της πολιτικής των αριστερών οργανώσεων. Ωστόσο, ανάμεσα στους κρατουμένους βρίσκονταν μόνο πέντε άνθρωποι που είχαν συλληφθεί για αναρχικές δράσεις. Υπήρχαν ωστόσο αρκετοί κρατούμενοι που αυτοπροσδιορίζονταν ως αναρχικοί και ήταν πρώην μέλη αριστερών οργανώσεων. Κάποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους υφίστανται την καταπίεση όχι μόνο του κράτους και των φυλακών αλλά και των αριστερών. Αυτή η καταπίεση έχει οδηγήσει ορισμένες φορές μέχρι και στο θάνατο, όπως τρία χρόνια πριν στις φυλακές της Προύσσας (Bursa) με τον “ύποπτο” θάνατο ενός αντιεξουσιαστή/αντιμιλιταριστή κρατουμένου, του Mehmet Cakar από τους πρωην συντρόφους του της οργάνωσης TIKKO (Τουρκικός Απελευθερωτικός Στρατός Αγροτών και Εργατών). Έτσι, οι αναρχικοί κρατούμενοι δεν υποστήριξαν “πλήρως” τις απεργίες πείνας καθώς κινητοποιούνταν από τους αριστερούς -κυρίως του DHKP-C (Μέτωπο του Επαναστατικού Λαϊκού Στρατού), αν και μερικοί έκαναν συμβολικές απεργίες πείνας για μερικές μέρες. Μόνο ένας από τους αναρχικούς της φυλακής, ο Dervish Orhan προσωπικά, παρότι η προηγούμενη οργάνωση όπου συμμετείχε, το PKK (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα) δεν υποστήριζε τις απεργίες πείνας, έκανε απεργία για πάνω από 150 μέρες συνολικά, με κάποιες εβδομάδες διαλλείματος. Τα αιτήματά του ήταν κυρίως προσωπικά, ενάντια στη διεύθυνση των φυλακών που του είχε αφαιρέσει τα προσωπικά του αντικείμενα, βιβλία, σημειώσεις, ρούχα…

International Communist Group Διεθνείς ειδήσεις

Επαναστατικός ντεφαιτισμός: Η ανταρσία της Banja Luka – ICG

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Επαναστατικός ντεφαιτισμός: Η ανταρσία της Banja Luka – ICG

Η Ανταρσία της Banja Luka, Bosnia – ICG

Πηγή: Communism #9, September 1993

* * *

Καθώς το κείμενό μας για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τους αγώνες που διεξήγαγε το προλεταριάτο ενάντια στη συνεχή υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής του, όδευε προς το τυπογραφείο, ανταρσίες ξέσπασαν σε ορισμένους τομείς του σερβικού στρατού, επιβεβαιώνοντας ότι ακόμη και στη χειρότερη κατάσταση αντεπανάστασης η τάξη μας συνεχίζει να αποτελεί την μόνη εφικτή εναλλακτική στη φρίκη του καπιταλισμού. Οι πληροφορίες που έχουμε λάβει από αυτή την ζώνη πολέμου είναι αρκετά αποσπασματικές αλλά μπορούμε εντούτοις να δώσουμε μια ιδέα της δύναμης του προλεταριάτου, βάσει του ανατρεπτικού χαρακτήρα που περιέχει και τη κοινωνική αντίφαση που φέρει και που υπονομεύει όλους τους θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων όλων εκείνων που φτιάχτηκαν από τα “έμπιστα” και “πειθαρχημένα” στρατεύματα της αστικής τάξης.

Στο σερβικό προμαχώνα της Banja Luka (βόρειοδυτική Βοσνία) τρεις επίλεκτες μονάδες, το πρώτο σώμα στρατού της Krajina, η 16η μηχανοκίνητη μονάδα και η πρώτη τεθωρακισμένη ταξιαρχία, ξεκίνησαν την ανταρσία κατά την επιστροφή τους στο μέτωπο στις 10 Σεπτεμβρίου. Οι “Σέρβοι” -σε τέτοιες στιγμές σύγκρουσης οι εθνικότητες χάνονται!- λιποτάκτες εισέβαλαν στην πόλη με τα τεθωρακισμένα τους και πήραν υπό τον έλεγχό τους τα κύρια κυβερνητικά κτίρια, τους -ας σημειωθεί αυτό- τοπικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, το δημαρχείο της πόλης και τα κεντρικά αρχηγεία του στρατού! Οι αντάρτες όρισαν αμέσως μια ηγεσία, μια “έκτακτη γενική επιτροπή” που βαφτίστηκε “Σεπτέμβρης 93”, στην οποία συμμετείχαν χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί και φαντάροι. Επικεφαλής της βρέθηκε ένας δεκανέας!

Τα αιτήματά τους ήταν: μια αύξηση στον “άθλιο μισθό” τους (το ισότιμο 1 δολαρίου τον μήνα για τους συνηθισμένους στρατιώτες), σύλληψη των “πολεμοκάπηλων, που αντί να τους βλέπουνε στις τάφρους, πλουτίζουν με την ευλογία αυτών που βρίσκονται στην εξουσία, διάγοντας μια άνετη ζωή στα μετόπισθεν, συχνά σε κοσμικούς κύκλους”. Μια “μαύρη λίστα” 700 από τους “πολεμοκάπηλους” αυτούς συντάχθηκε και ξεκίνησαν συλλήψεις. Το ίδιο απόγευμα, ο δήμαρχος της πόλης είχε την τιμή να εγκαινιάσει τα υγρά μπουντρούμια. Εδώ και έναν μήνα οι στρατιώτες, τίποτα παραπάνω από προλεταρίους επιστρατευμένους στις στολές της πατρίδας, είχαν αρνηθεί τις συνθήκες ανυπαρξίας τους και επανειλημένα απείλησαν να “στρέψουν τις κάνες τους σ’ αυτούς στα μετόπισθεν!”, με τα λόγια των ίδιων. Τα χρήματα που έδινε το κράτος στις οικογένειές τους δεν ήταν αρκετά να καλύψουν καν τα έξοδα της κηδείας!

Το κίνημα αυτό αποκάλυψε τα βαθιά κοινωνικά ρήγματα που αναπτύχθηκαν καθώς ο πόλεμος τα σάρωνε. Εδώ, είναι σαφές ότι το “κοινωνικό συμβόλαιο” ΤΙΝΑΧΤΗΚΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Όλες οι “εκκλήσεις για σύνεση και ηρεμία” ήταν μάταιες. Από το σημείο αυτό η αστική τάξη επέβαλε μια σχεδιασμένη σιωπή που έλεγε πολλά για τους φόβους της μπρος στην αναζωπύρωση της ταξικής πάλης. Οι αστοί έπρεπε να αναγνωρίσουν την “παράλυσή τους μπροστά στο ξύπνημα των συγκρούσεων σέρβων με σέρβους ανάλογες των οποίων δεν είχαν ξαναδεί σε όλη την ιστορία τους”. Πίσω απ’ αυτή τη δημοσιογραφική φλυαρία της Le Monde η αστική τάξη προσπάθησε να κρύψει το φάσμα που τη στοιχειώνει, τον τρόμο της όταν βλέπει τους προλεταρίους να παίρνουν τα αληθινά όπλα τους, τάξη εναντίον τάξης, ενάντια σ’ αυτόν τον εφιάλτη.

Στην πραγματικότητα, οι λιποτάκτες πήραν την πόλη στα χέρια τους με την υποστήριξη των ίδιων των προλεταρίων της. Δεν ήταν παρά μια επίσημη και συμπυκνωμένη έκφραση ενός βαθιού κινήματος δυσαρέσκειας. Στην πόλη, η κατάσταση ήταν “ήρεμη”, δεν έπεφταν πια πυροβολισμοί τις νύχτες. Πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος δεν τόλμησε ή δεν είχε πια τα μέσα να στείλει “έμπιστα” στρατεύματα να καταστείλουν την ανταρσία. Οι “Ράμπο” του καθήκοντος που εμφανίζονταν συνεχώς στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εξαφανίστηκαν από τις λεωφόρους, σαρώθηκαν από την ανταρσία. Για πρώτη φορά μετά από αρκετούς μήνες η Banja Luka είχε μια ανεμπόδιστη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν τα εργοστάσια ρεύματος και ξεκίνησαν να παρέχουν ηλεκτρισμό στην περιοχή που ήλεγχαν. Ενάντια σε όλες τις θυσίες που επέβαλε η αστική τάξη και η οικονομία του πολέμου της, οι προλετάριοι ντεφαιτιστές της Banja Luka ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ την άμεση ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας!

Πολύ σύντομα, με την γνωστοποίηση της ανταρσίας της Banja Luka, πολυάριθμοι προλετάριοι σε διάφορες ταξιαρχίες του βοσνιακού σερβικού στρατού απέστειλαν τηλεγραφήματα αλληλεγγύης. Χάρη στην υποστήριξη αυτή, οι λιποτάκτες δήωσαν ότι ήθελαν να πάρουν υπό τον έλεγχό τους όλες τις μονάδες αυτές. Αλίμονο, δεν είναι οι ωραίες φράσεις που γενικεύουν ένα κίνημα: οι δηλώσεις και τα τηλεγραφήματα αλληλεγγύης δεν είναι αρκετά. Πίσω από τις λέξεις είναι οι δράσεις που έχουν σημασία. Αν το προλεταριάτο θέλει να ξεφορτωθεί οριστικά τα μακελειά στα οποία σφαγιάζεται για πάνω από δυο χρόνια τώρα στην περιοχή, η μία και μόνη λύση είναι η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ των πράξεων επαναστατικού ντεφαιτισμού. Πρέπει να τελειώνουμε με τους “σέρβους”, “κροάτες”, “μουσουλμάνους” και κάθε άλλη κατηγορία με τις οποίες το Κεφάλαιο προσπαθεί να μας καταβάλλει. Η ανάπτυξη του αγώνα έχει τις δικές της προϋποθέσεις: πρέπει να διαρρηγνύει την κοινωνική συνοχή όχι μόνο στις μονάδες του στρατού αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Για τούτο χρειάζεται να τελειώνουμε μια και καλή με κάθε εθνικισμό, καταφάσκοντας δυνατά και με σαφήνεια στο ότι οι προλετάριοι δεν έχουν κανένα συμφέρον ούτε από τον πόλεμο, ούτε από αυτόν τον θνήσκοντα κόσμο. Καλούμε μόνο σε ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΛΕΜΟ, αυτόν ενάντια στους εκμεταλλευτές μας, είτε αυτοί είναι σέρβοι, είτε κροάτες, είτε μουσουλμάνοι είτε οτιδήποτε. Ενάντιά τους δεν πρέπει να υπάρχει έλεος. Κάθε έλεος θα ήταν ένα σημάδι αδυναμίας.

Το να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας -κι ακόμη να ΠΑΜΕ ΠΕΡΑ απ’ αυτές- μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μια γενίκευση της ισορροπίας δυνάμεων που οι λιποτάκτες της Banja Luka ήταν ικανοί να εγκαθιδρύσουν τοπικά. Στην πραγματικότητα γενίκευση τους σημαίνει άμεση επίθεση και καταστροφή κάθε τί που συμβολίζει το Κράτος. Οι προλετάριοι από διάφορες μονάδες, σε αλληλεγγύη με τους λιποτάκτες καθησύχασαν τους εαυτούς τους με δηλώσεις προθέσεων όταν η κατάσταση ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ κάτι άλλο: όχι μόνο ΠΕΡΑΣΜΑ ανοιχτά στο πλευρό της εξέγερση αλλά επίσης ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ της μέσω μιας ριζοσπαστικοποίησης των αιτημάτων και παγκοσμιοποίησής τους προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στη σφαγή. Η κατάσταση καλούσε σε μια σύλληψη των αξιωματικών, χρήσης των όπλων τους για επίθεση στο Κράτος κλπ…

Οι λέξεις δεν έκαναν ποτέ κάποια διαφορά στην μιζέρια μας!!!

Η κατάσταση τώρα χαρακτηρίζεται από μια κατάσταση γενικής αδυναμίας της τάξης μας σε όλους τους αγώνες που διεξάγονται στον κόσμο. Υπάρχει μια έλλειψη συνέχειας, σύνδεσης και επέκτασής τους. Οπουδήποτε ξεσπούν αγώνες, κάποιες απεργίες, κάποιες συγκρούσεις σε διαφορετικά μέρη, το Κεφάλαιο επιτυγχάνει να συντηρεί αυτό το διαχωρισμό, εκεί, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η κοινότητα της αθλιότητας και του αγώνα μπορούν να βρεθούν! Ενώ στην Banja Luka οι λιποτάκτες έδειξαν ότι ηττήθηκαν όταν άρχισαν να δέχονται την άποψη ότι τα αιτήματά τους θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν από το κράτος, στη Λιθουανία άλλοι στρατιώτες λιποτάκτησαν.

Από αυτόν τον τύπο δράσης οι προλετάριοι φέρνουν στο προσκήνιο ολοέντα και εντονότερα την μόνη μας απάντηση ως τάξη που απειλείται με εξολοθρευτικούς πολέμους: τον επαναστατικό ντεφαιτισμό, την άρνηση να υποταχθούν στα σχέδια του εθνικισμού, να θυσιαστούν για την νέα “τους” χώρα! Οπουδήποτε η αστική τάξη είναι σε θέση να στρατολογεί προλεταρίους εξατομικευμένους σε υπηκόους μέσα σ’ αυτή τη μάζα που αποκαλείται “λαός” η τάξη μας αργά ή γρήγορα σηκώνει κεφάλι! Αλλού, η ανταρσία της Banja Luka θα μπορούσε να είναι “το πρώτο κίνημα εξέγερσης των στρατιωτών μεταξύ των σερβο-βοσνίων από την αρχή του πολέμου” (όπως αρέσκεται να την αποκαλεί το σύνολο των μίντια), όμως δεν ήταν η πρώτη εκδήλωση προλεταριακού ντεφαιτισμού ενάντια στη σύγκρουση αυτή (δες τα πολυάριθμα παραδείγματα στο κύριο κείμενό μας [1])

Παρά τις αδυναμίες που αντιμετώπιζε η μετάδοση της ανταρσίας της Banja Luka κέρδιζε έδαφος. Στις 14 Σεπτέμβρη οι εφημερίδες ανακοινώνουν ότι όχι μόνο σκλήρυναν τη στάση τους οι λιποτάκτες αλλά κι ότι ο ντεφαιτισμός εξαπλωνώταν και σε άλλες μονάδες όπως για παράδειγμα η πόλη κάτεργο του Sokolac κοντά στο Sarajevo.

Διασπασμένη από τις αποφάσεις της, η ανταρσία τώρα ισορροπούσε μεταξύ της δύναμης και της αδυναμίας της. Οι προλετάριοι έπεσαν στη παγίδα που έστησαν οι επαγγελματίες του διαμεσολαβημένου διαλόγου. Όλο και περισσότερο η ανταρσία χάνει το ανατρεπτικό της περιεχόμενο και επανεισέρχεται στον ανελέητο κύκλο των διαπραγματεύσεων, προτάσεων, αντι-προτάσεων, συμφωνιών και λοιπών σκουπιδιών του ίδιου είδους τα οποία ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ σχετικά με την ανυπόφορη κατάσταση της δυστυχίας τους. Σιγά σιγά οι εξεγερμένοι ήρθαν να βρουν τη θέση τους στο μεγάλο σταθερό θέαμα της αστικής πολιτικής. Μετά από κάποια άμεσα αιτήματα που στόχευαν στη βελτίωση της θέσης τους, οι προλετάριοι έφτασαν να δηλητηριαστούν από τον πολιτικαντισμό και να κατηγορούν για τη δυστυχία τους την μία φράξια του Κράτους σε αντιπαράθεση με μια άλλη.

Στο τέλμα των διαπραγματεύσεων, οι εξεγερμένοι ξέχασαν τη δύναμή τους, καλώντας σε παραίτηση την εθνικιστική κυβέρνηση του Karadzic. Την ίδια στιγμή άφησαν να ξαναγυρίσει απ’ το παράθυρο αυτό που είχαν προηγουμένως κλωτσίσει έξω απ’ την πόρτα: ζήτησαν… έκτακτες γενικές εκλογές. Μέχρι τη στιγμή εκείνη, είχαν βασιστεί στα δικά τους όπλα – απεργίες, ντεφαιτισμός – προκειμένου να επιβάλλουν τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, από κείνη τη στιγμή κι έπειτα υπαναχώρησαν παραδιδόμενοι στο εκλογικό πανηγύρι. Ωφελημένο από τις αδυναμίες αυτές, το Κράτος πέτυχε, μετά από μια αρχική περίοδο αδυναμίας, να γυρίσει το κίνημα σε ένα στενό πλαίσιο διαπραγματεύσεων προκειμένου να αποφύγει έναν παραγκωνισμό του. Ο στόχος ήταν να το μειώσει σε μια ειδική κατάσταση, ώστε να το επαναφομοιώσει και να το αδειάσει από κάθε ανατρεπτικό περιεχόμενο. Για την μια μονάδα το ζήτημα του στρατιωτικού μισθού ήταν κατάλληλο για να παιχτεί στις διαπραγματεύσεις, για κάποια άλλη η απόλυση κάποιου “διεφθαρμένου” αξιωματικού ή πολιτικού κλπ… Ήταν η αρχή του τέλους. Οι στασιαστές δεν τολμούσαν πλέον να βεβαιώσουν την ανωτερότητά τους ενώπιον του πανίσχυρου Κράτους. Κανείς από τους διάφορους υψηλόβαθμους διαμεσολαβητές που εισήχθηκαν διαδοχικά στη κουβέντα δεν πάρθηκε όμηρος, κάτι που θα αποτελούσε μια σαφή έκφραση της σοβαρότητας των αιτημάτων τους. Όχι, αφότου ξεκίνησαν, οι διαπραγματεύσεις αναπτύχθηκαν σύμφωνα με το κλασσικό σχήμα πασιφισμού και συμφιλίωσης. Ο κοινοβουλευτισμός και οι διαπραγματεύσεις έγιναν το πραγματικό πεδίο στο οποίο ολόκληρη η ισχύς της αστικής τάξης μπορούσε να επιβληηθεί με επιτυχία. Το κίνημα έμεινε στάσιμο για πάνω από μια βδομάδα. Όμως σε κάθε μια από τις δυο πλευρές υπήρχε το θέμα του status quo. Μετά από συνεχόμενες απόπειρες με απειλές, κολακίες, και εκκλήσεις στον πατριωτισμό, η αστική τάξη στόχευε ξεκάθαρα να κερδίσει έναν περιορισμό του κινήματος. Ο χρόνος και η έλλειψη προοπτικής των προλεταρίων ενίσχυε τη θέση της αστικής τάξης.

Αυτό που προσπάθησαν ήταν να κερδίσουν χρόνο δίνοντας “δίκιο” στα αιτήματα, αλλά όχι και στις μεθόδους των στασιαστών. Συζητώντας κάποια από τα αιτήματά τους, η αστική τάξη προσπάθησε να διορθώσει το κίνημα ενώ ταυτόχρονα το άφηνε στάσιμο να παρακμάζει. Ήλπιζαν έτσι να απενεργοποιήσουν τους προλεταρίους, απομονώνοντας τους πιο μαχητικούς, κατηγορώντας τους για “προδοσία”. Τους ζητούσαν να επιστρέψουν στα στρατόπεδα, ενώ ταυτόχρονα ανέμιζαν τη σημαία της “πατρίδας που κινδυνεύει”. Στιγματίζοντας την ανταρσία ως “βοήθεια στους εχθρούς μας” πραγματοποίησαν μια ισχυρή έκκληση στον πατριωτισμό των στασιαστών καθώς η διαμάχη διπλασίαζε τη βία της στην Krajina.

Συμβιβασμένοι με την κοινοβουλευτική λογική οι στασιαστές είχαν αποκλιμακώσει τα αιτήματά τους για “ενεργά μέτρα ενάντια στους πολεμοκάπηλους”. Και σε ποιούς απευθύνονταν πλέον, και από ποιούς τα απαιτούσαν; Από το Κράτος, αυτό που αποτελεί τον πιο σημαντικό εκπρόσωπο της τάξης που ΖΕΙ απομυζώντας τον πόλεμο: τους αστούς. Παρά το γεγονός ότι διαβεβαίωναν ότι οι υπάρχοντες ανώτεροι αξιωματικοί “δεν ήταν κατάλληλοι για τη δουλειά τους” την οποία καταχράστηκαν “για να πλουτίσουν”, η “μαύρη λίστα” τους δε συμπεριέλαβε ποτέ αυτούς με τους οποίους διαπραγματεύονταν! Ακόμα μια από τις αντιφάσεις των προλεταρίων αυτών.

Αφότου χαλάρωσε και κατασβήστηκε εντελώς, η ανταρσία παρέδωσε τα όπλα της και υπέκυψε στη διττή επίθεση των υποσχέσεων και της καταστολής. Το κράτος αντάμειψε τους λιποτάκτες που αποκήρρυξαν τον αγώνας τους με 10 μέρες άδειας και την υπόσχεση να τους ικανοποιήσει τα κοινωνικά αιτήματά τους, ενώ μια επιλεκτική καταστολή τσάκισε τους βασικούς ηγέτες της ανταρσίας. Οι συλλήψεις ήταν η τελική απάντηση των εχθρών μας.

Η συνέχιση της καπιταλιστικής σφαγής και η επιστροφή στο διπλωματικό παιχνίδι (οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης) μπόρεσαν να επιβληθούν μόνο μετά την ήττα του προλεταριάτου!!! “Για μια νέα Γενεύη, η ηρεμία πρέπει να επικρατήσει στην Banja Luka!” Η αστική τάξη γνώριζε πάντα την τέχνη της διαχείρισης του πολέμου, όπως διαχειρίζεται και την ειρήνη προς το συμφέρον της – προκειμένου να μας χαλιναγωγήσει, να μας οδηγήσει υπάκοα στους τόπους της σφαγής, στα εργοστάσια! Κερδισμένη από όλες τις αδυναμίες της ανταρσίας, από την έλλειψη επέκτασής της, από το δημοκρατικό δηλητήριο που τη διέφθειρε, το Κράτος την τσάκισε ώστε να αποκαταστήσει προσωρινά την κοινωνική ειρήνη και να επανεκκινήσει τον πόλεμο στα χαρακώματα.

Παρά την ανηλεή κριτική που πρέπει να κατευθύνουμε άμεσα ενάντια στις αδυναμίες και τα εκφρασμένα όρια της ανταρσίας αυτής, οι κομμουνιστές αγωνιστές ρίχνουν φώς σε τέτοιες δράσεις που μας δείχνουν πως οι ντεφαιτιστικές μειοψηφίες είναι ζωντανές και τολμηρές. Τέτοιες ενέργειες εκφράζουν την άποψη ολόκληρης της τάξης μας. Αύριο οι ανταρσίες επαναστατικού ντεφαιτισμού θα κάνουν το ποιοτικό άλμα που περιλαμβάνει τη σύνδεση και οργάνωση του αγώνα ενάντια στον πόλεμο ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙΚΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ στην άλλη πλευρά των συνόρων που μας επιβάλλονται από το Κεφάλαιο.

Όμως ήδη σήμερα η αντίσταση των προλεταρίων στη Banja Luka μας αποδεικνύει ότι το προλεταριάτο δεν είναι πάντα προετοιμασμένο να σφαγεί στην κάθε νέα καπιταλιστική ανθρωποθυσία χωρίς να βγάλει άχνα. Ούτε να αποδεχτεί θυσίες, πειθαρχία, μιζέρια, θάνατο…

Ταξική αλληλεγγύη με τους επαναστάτες ντεφαιτιστές κάθε στρατόπεδου! Ας στρέψουμε τα όπλα μας ενάντια στους στρατηγούς μας, ενάντια στην αστική τάξη μας!

[1] Άλλες συλλογικές κινήσεις ντεφαιτισμού εμφανίστηκαν επίσης την ίδια χρονιά σε άλλα μέτωπα, όπως για παράδειγμα, στο Azerbaijan όπου προκειμένου να κατασταλεί το κύμα λιποταξίας που υποβάθμιζε το στρατό στο μέτωπο του Nagorny-Karabak, η αστική τάξη διέταξε την απαγόρευση κάθε εξόδου και τη στρατολόγηση κάθε νέου άνδρα μεταξύ 18 και 25 ετών στον εθνικό στρατό, από τον Απρίλη του 1993. Ποινές επιβλήθηκαν ενάντια στους λιποτάκτες, επιβεβαιώνοντας έτσι το ντεφαιτισμό που σάρωνε το στράτευμα.

Do or Die Διεθνείς ειδήσεις

Αυτόνομοι προλεταριακοί αγώνες νότια των Πυρηναίων

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Αυτόνομοι προλεταριακοί αγώνες νότια των Πυρηναίων

Αυτόνομοι προλεταριακοί αγώνες νότια των Πυρηναίων

Μετά από δεκαετίες φασιστικής δικτατορίας στο ισπανικό κράτος, εμφανίστηκε ένα αγωνιστικό κίνημα στη δεκαετία του 1970. Λαϊκά κινήματα και αυτόνομες δράσεις σε χώρους εργασίας, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις, τελικά διαλύθηκαν χάρη στην «δημοκρατική συναίνεση» των πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων, κατά την μετάβαση στη συνταγματική δημοκρατία. Στα πρόσφατα χρόνια, των επίπεδο των αγώνων ωχριά μπροστά στις εξεγέρσεις του 70, αν και σε μερικές περιοχές διεξάγονται ακόμα σημαντικές κοινωνικές και οικολογικές μάχες.

Μετά την μετάβαση από τον φασισμό στην δημοκρατία, το ισπανικό κράτος εισήλθε στην Κοινή Αγορά. Η νεογέννητη δημοκρατία ενσωματώθηκε στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά με όλη την συνακόλουθη οικονομική αναδιάρθρωση και ελαστικοποίηση της εργασίας. Σήμερα, η ισπανική οικονομία έχει μετασχηματιστεί σε μια οικονομία υπηρεσιών, εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και το εμπόριο. Εντωμεταξύ, η κυρίαρχη ιδεολογία του εκσυγχρονισμού μπουχτίζει τα στόματα των ανθρώπων: «τι υπέροχο που είναι να ζεις σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα!». Ενάντια σ αυτό, το κίνημα των καταλήψεων (ιδιαίτερα στην Καταλωνία και την Μαδρίτη) δοκιμάζει τις δυνάμεις του εν όψει της καταστολής υπό τον νέο ποινικό κώδικα. Αγώνες διεξάγονται σε πολλές πόλεις ενάντια στην ιδιοκτησία και την εμπορευματικοποίηση του χώρου, καθώς περιβαλλοντικές ομάδες και ομάδες γειτονιάς συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν την ανάπλαση και τα τεράστια κατασκευαστικά σχέδια. Υπάρχουν διαρκείς καμπάνιες όπως ενάντια στο φράγμα του Itoiz, στα εργοστάσια αιολικής ενέργειας και τα τρένα υψηλής ταχύτητας (TAV) που συνδέουν την Μαδρίτη με το Παρίσι. Επίσης, αξιοσημείωτες είναι οι ενέργειες σαμποτάζ εναντίον της βάρβαρης εκμετάλλευσης των ETT (Empresas de Trabajo Temporal – Υπηρεσίες Προσωρινής Εργασίας). Σε διάφορες ισπανικές πόλεις έχουν οργανωθεί «Εβδομάδες Κοινωνικών Αγώνων», μια προσπάθεια διασύνδεσης αυτών των διαφορετικών κοινωνικών κινημάτων.

Όμως πρώτα ας γυρίσουμε εν συντομία το ρολόι ένα τέταρτο του αιώνα πίσω, για να ρίξουμε μια ματιά στο ιστορικό πλαίσιο των σημερινών κινημάτων…

Αυτόνομη προλεταριακή οργάνωση

Σε πολλές χώρες του κόσμου, στα 1970 είχαμε μια τεράστια επανάκαμψη του ταξικού πολέμου. Στο ισπανικό κράτος, κάτι τέτοιο συνέπεσε κι επιτάχυνε την παρακμή του φρανκικού καθεστώτος το οποίο είχε επικρατήσει στα 1936-39, στον εμφύλιο. Ο φρανκισμός δεν ήταν πλέον το καταλληλότερο καθεστώς για τη διαχείριση του καπιταλισμού στο ισπανικό κράτος, και η δημοκρατία έγινε απαραίτητη προκειμένου να εγγυηθεί τη συνέχιση του αστικού ελέγχου επί της κοινωνίας.

Ο καπιταλισμός κλονίστηκε επανειλημμένα από το ξέσπασμα άγριων απεργιών, ιδιαίτερα τα χρόνια 1976-78, οι οποίες οργανώνονταν αυτόνομα από εργαζόμενους έξω κι ενάντια στα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Το κίνημα των συνελεύσεων προσπάθησε να ενώσει την εργατική τάξη και να φτάσει πέρα από τα αιτήματα για αύξηση των μισθών και μικρότερο εργάσιμο χρόνο σε σημείο να θέσει υπό αμφισβήτηση ολόκληρη την ύπαρξη της μισθωτής εργασίας. Οι συνελεύσεις περιείχαν μέσα τους αυτή την δυναμική: «υιοθετώντας ως βασικές αρχές τους, πέρα από κάθε πιθανή συζήτηση, το «όλη η εξουσία στις συνελεύσεις της εργατικής τάξης» και το «τα πάντα μέσα στη συνέλευση, και τίποτα έξω απ’ αυτήν» πήρανε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια επανάσταση που δε θα μπορούσε να αφήσει τίποτα εξωτερικά της.

Οι συνελεύσεις ήταν μαζικές συναντήσεις χιλιάδων εργαζομένων, όπου εξέλεγαν ανακλητούς εκπροσώπους για να δημιουργήσουν επιτροπές απεργίας και να συνδεθούν με άλλους χώρους εργασίας στον αγώνα. Στην Μαδρίτη, 320.000 εργαζόμενοι κυρίως από κατασκευαστικές και μεταλλουργικές βιομηχανίες συμμετείχαν σε αγώνες που διαμορφώνονταν από το αυτόνομο κίνημα των εργαζομένων. Υπήρξαν μεγάλα απεργιακά κινήματα, όπως στο Baix Llobregat, στη Málaga, στη Barcelona, στην υποδηματοποιεία του Alacant (Alicante), στην κεραμοποιεία του (Castellón) της València, στη Gava κοντά στην Barcelona, στο Valladolid και σε πολλά άλλα μέρη. Το κίνημα των συνελεύσεων επεκτεινόταν πέρα από τους χώρους εργασίας, με συνελεύσεις γειτονιάς να σχηματίζουν τις δικές τους ανατρεπτικές ενώσεις, ιδιαίτερα στη Χώρα των Βάσκων.

Δεδομένης της σχεδόν εξεγερτικής κατάστασης που διαμορφώθηκε, με τις προλεταριακές κινητοποιήσεις να απλώνονται στους δρόμους και με οδομαχίες σε Cádiz, Málaga, Vigo, Gasteiz (Vitoria) στη Χώρα των Βάσκων και αλλού, με την πληθώρα των λεηλασιών και του σαμποτάζ εναντίον του βασικού στοιχείου του καπιταλισμού – του εμπορεύματος, ποιος θα μπορούσε να διασώσει την δημοκρατική τάξη; Ήταν τελικά ένας συνδυασμός επαναφομοίωσης αυτών των αγώνων από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες όσο και βίαιης καταστολής από την αστυνομία και τον στρατό. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα (τα οποία τη δεδομένη στιγμή έγλειφαν το νέο-φρανκικό καθεστώς που προέκυψε μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, ελπίζοντας να τους παραχωρήσει μια θέση στο νέο δημοκρατικό καθεστώς), άρχισαν να οργανώνονται ενάντια στο συνελευσιακό κίνημα. Όταν απέτυχαν, επιστρατεύτηκαν οι δολοφόνοι της αστυνομίας, όπως στο Gasteiz, όπου πέντε εργάτες δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς στις 3 Μάρτη 1976 μετά από μήνες απεργιών που κατέληξαν σε μια γενική απεργία κατά την οποία οδοφράγματα υψώθηκαν σε όλη την πόλη.

Η απειλή της βίαιης καταστολής δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το συνελευσιακό κίνημα, που εγκληματοποιήθηκε από τα ΜΜΕ και συκοφαντήθηκε από τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Το κρατικό σιδηροδρομικό δίκτυο RENFE τέθηκε κάτω από στρατιωτικό έλεγχο, όπως και τα ταχυδρομεία και το μετρό) μετά από μια μεγάλη απεργία για μια συλλογική σύμβαση και μια σειρά από άλλες διεκδικήσεις που έλαβαν χώρα τον Γενάρη του 1976.

Ωστόσο, για την μπουρζουαζία, ο καλύτερος τρόπος να ενσωματώσει και να αφοπλίσει τον προλεταριακό αγώνα ήταν να αποδώσει αυτό το καθήκον στα συνδικάτα και στα κόμματα. Αυτά, με ένα εύρος τακτικών που ποικίλουν από την χειραγώγηση και το ξεπούλημα μέχρι τη συκοφάντηση, κατάφεραν να υποσκελίσουν τις συνελεύσεις και να προβληθούν ως αναγκαίοι διαπραγματευτές με τα αφεντικά και το κράτος. Βρισκόμενοι στη θέση αυτή, αυτό που έκαναν ήταν αν αποσοβούν τη σύγκρουση διαπραγματευόμενοι εντελώς ξεφτισμένες διεκδικήσεις, κατά τις οποίες υπέκυπταν στα θέλγητρα της εργοδοσίας με την πρώτη ευκαιρία, κάτι στο οποίο διέπρεψαν ιδιαίτερα οι σταλινικοί. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές του 1977 και οι συνδικαλιστικές εκλογές του 78 σημάδεψαν την ήττα του αυτόνομου προλεταριακού κινήματος και την δημοκρατική σταθεροποίηση του ισπανικού καπιταλισμού. «Ο φρανκισμός τελικά έγινε πλήρως δημοκρατικός και η αντιπολίτευση εντελώς φρανκιστική, με την δημοκρατικότητά τους να κλείνει την πόρτα στην επανάσταση».

Ο ταξικός αγώνας στον 21ο αιώνα.

Έτσι, πάνω από είκοσι χρόνια μετά το τεράστιο ξέσπασμα του αγώνα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ποιο είναι σήμερα το εύρος των ταξικών αγώνων στο ισπανικό κράτος; Με μια πρώτη ματιά δεν έχουμε να κάνουμε με μια ωραία εικόνα. Η μετάβαση από ένα δικτατορικό σε ένα δημοκρατικό μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης σήμαινε απλώς την αναδιάρθρωση και την ενίσχυση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Με την ανοικοδόμηση της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ως απάντηση στον υψηλό βαθμό της ταξικής πάλης στις δεκαετίες του 60 και του 70 στις βιομηχανικές χώρες, το ισπανικό κράτος προοδευτικά από-βιομηχανοποιήθηκε ενώ ο τομέας των υπηρεσιών και του τουρισμού γιγαντώθηκε. Εμφανίστηκαν ξανά αγώνες σε βιομηχανίες όπως τα ναυπηγεία, με τους απεργούς εργαζομένους να χρησιμοποιούν συχνά δυναμικές τακτικές όπως τα φλεγόμενα οδοφράγματα στο Cádiz, το Puerto Real και τη Xixón (Gijón) μεταξύ άλλων. Συχνά όμως πρόκειται για χαμένο παιχνίδι.

Οι παλιοί χώροι εργασίας παραγκωνίζονται από το κεφάλαιο, η νέα οικονομία βασίζεται ολοένα και περισσότερο στις υπηρεσίες και το εμπόριο και οι ευέλικτη εργασία γίνεται ολοένα και περισσότερο ο κανόνας. Αυτή η τάση έχει ενισχυθεί από τη σύγχρονη νομοθεσία τόσο από τους σοσιαλιστές όλο και από τις κυβερνήσεις του λαϊκού κόμματος. Κάτω από αυτό το νέο φιλελεύθερο μοντέλο, ένας τομέας της οικονομίας συνάντησε ιδιαίτερη άνθιση: τα ΕΤΤ. Τα ΕΤΤ είχαν κέρδος ύψους 1.000.000.000 πεσέτες το 1998 (£3.6 εκατομμύρια λίρες). Η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας στάθηκε ένα ουσιαστικό μέρος της καπιταλιστικής στρατηγικής για την αύξηση της κερδοφορίας, κι αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της φτώχειας και την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών για όσους εργάζονται. Ταυτόχρονα, υπήρξαν δραματικές περικοπές στο κράτος πρόνοιας και τις κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούσαν ένα ακόμη εμπόδιο για την αύξηση της κερδοφορίας της καπιταλιστικής τάξης. Ένα ακόμη στοιχείο της στρατηγικής αυτής, είναι η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων όπως η Correos y Telegrafos (τα ταχυδρομεία) και η Telefónica (τηλεπικοινωνίες).

Οι στατιστικές μιλούν από μόνες τους: 3.000.000 άνθρωποι είναι άνεργοι και λιγότερο από το ένα τρίτο αυτών λαμβάνουν οποιοδήποτε επίδομα. 7 στους 10 εργαζομένους είναι με κάποια σύμβαση προσωρινής εργασίας ή σε part-time δουλειές με συμβάσεις που συχνά περιγράφονται ως contratos basura (σκουπιδο-συμβόλαια). 9.000.000 άνθρωποι, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού, ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων σ αυτήν τη συνεχόμενη επίθεση στην εργατική τάξη; Τα επίσημα συνδικάτα CCOO, UGT, CGT και USO συνεχίζουν να συνάπτουν συμφωνίες με τα αφεντικά και κάνουν ό,τι μπορούν για να ενσωματώσουν κάθε υποψία αγώνα. Η αναρχοσυνδικαλιστική CNT παίζει έναν αμελητέο ρόλο μετά το σχίσμα με την πιο ρεφορμιστική CGT.

Στον ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα του τηλε-μάρκετιγκ, το 90% των συμβολαίων είναι προσωρινής απασχόλησης. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν τις υπηρεσίες των τηλεφωνικών κέντρων τους στις νέες εταιρίες τηλε-μάρκετιγκ, οι οποίες με τη σειρά τους τις περνούν στις υπηρεσίες προσωρινής εργασίας. Για την τεράστια πλειοψηφία θέσεων εργασίας που είχαν μια σταθερή σύμβαση τώρα χρησιμοποιούνται προσωρινοί εργαζόμενοι (το «χρησιμοποιούνται» είναι εδώ η λέξη κλειδί), που κερδίζουν 80.000 πεσέτες, τον μήνα, εκεί που οι σταθερή σύμβαση απέδιδε περίπου 200.000 τον μήνα. Στα τέλη του Ιούνη του 2000 έγινε μια διαδήλωση στην Μαδρίτης ενάντια στη συλλογική σκουπιδο-σύμβαση για τον τομέα αυτό, όπως την διαπραγματεύτηκαν τα συνδικάτα. Περίπου 300 άνθρωποι συμμετείχαν στη διαδήλωση, πολλοί από τους οποίους δέχτηκαν επίθεση από την αστυνομία…

Μετά από μια απεργία σε ολόκληρη την επικράτεια του ισπανικού κράτους, από τους προσωρινούς εργαζομένους με συμβάσεις της DTG (μια υπηρεσία προσωρινή εργασίας) στην εταιρία τηλεπικοινωνιών Airtel, όπου οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν μεταξύ άλλων μια αύξηση στους μισθούς τους, της τάξης των 470 πεσετών την ώρα (κι ενάντια στον περιορισμό των διαλειμμάτων για τουαλέτα στα 4 λεπτά) η εταιρία απέλυσε και τους 700 απεργούς. Τον Φλεβάρη του 2000 οι δρόμοι του Xixón (Gijón) μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης, μεταξύ των εργατών της ναυτιλιακής Naval Gijón και των ισπανικών ματ, με τους εργάτες να πυρπολούν οδοφράγματα και να αναποδογυρίζουν λεωφορεία μπλοκάροντας τους κεντρικούς δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές που σήμαιναν την απόλυση 99 εργαζομένων. Η ναυτιλιακή έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι σε μια άλλη ναυτιλιακή του Xixón, την Juliana Constructora Gijonesa, διαδήλωναν ενάντια στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων.

Συγκρούσεις με την αστυνομία, σαμποτάζ και απεργίες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, όλη τη χρονιά για τη RENFE, την κρατική σιδηροδρομική εταιρία, που θα ιδιωτικοποιούταν. Τον Φλεβάρη του 2000 έγινε μια απεργία στις κατασκευαστικές, ενάντια στα εργατικά ατυχήματα (4 άνθρωποι σκοτώνονται στην εργασία κάθε μέρα στο ισπανικό κράτος, 9.220 θάνατοι τη δεκαετία του 90, με 92.420 σοβαρούς τραυματισμούς). Υπάρχει ένα γνωστό τραγούδι που λέει Me matan si no trabajo/Y si trabajo me matan (Με σκοτώνουν αν δε δουλέψω/κι αν δουλέψω με σκοτώνουν)… Η CNT κάλεσε σε μια διαδήλωση με χίλιους περίπου ανθρώπους το Δεκέμβρη του 99 ενάντια στα «Ατυχήματα στη δουλειά = Τρομοκρατία της εργοδοσίας».

Αρκετές υπηρεσίες προσωρινής εργασίας βρέθηκαν στο στόχαστρο ενεργειών άμεσης δράσης σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος, με καταλήψεις των γραφείων τους, πικετοφορίες από έξω, σπάσιμο των προσόψεών τους, κόλλα στις κλειδαριές, και επιθέσεις με κοκτέιλ μολότωφ.

Πραγματικά, ενώ στη Βρετανία ήταν πάντοτε τα χασάπικα και τα McDonald’s προτεραιότητα των μπαράζ, στο ισπανικό κράτος οι υπηρεσίες προσωρινής εργασίας έχουν τις μεγαλύτερες ζημιές. Και όντως, ήταν τόσο δυσμενείς οι συνθήκες για τα γραφεία στο εργατικό barrio (συνοικία) της Malasaña της Μαδρίτης που και το τελευταίο γραφείο έκλεισε τον Μάη του 2000.

Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση της προσωρινής εργασίας, έπαιξε έναν ρόλο συνδετικού κρίκου μεταξύ των αγώνων στους χώρους εργασίας και της υποκουλτούρας των αυτόνομων ομάδων (που αποτελούν κάτι σαν το βρετανικό κίνημα της άμεσης δράσης, στην Ισπανία). Το μεγαλύτερο μέρος του ακτιβισμού στο ισπανικό κράτος οργανώνεται μέσα από τις αυτόνομες ομάδες που συναντιούνται τακτικά, συχνά σε κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα. Ένα παράδειγμα, είναι στην Μαδρίτη το δίκτυο δώδεκα αυτόνομων ομάδων που ονομάζεται Lucha Autónoma (Αυτόνομη Πάλη), όπου οι περισσότερες από τις ομάδες αυτές προέρχονται από ένα συγκεκριμένο barrio της πόλης. Ο κύριος στόχος της Lucha Autónoma είναι «να προάγει και να συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις, ενέργειες άμεσης δράσης και κάθε άλλη έκφραση του αγώνα που ενισχύει ένα κοινωνικό δίκτυο αντίστασης και αυτοοργάνωσης, οικοδομώντας μια νέα ανταγωνιστική υποκειμενικότητα ικανή για την απελευθέρωση χώρων ή εδαφών από τη λογική του χρήματος και των υποκαταστάτων του». Πρόκειται για έναν τυπικό αυτονομίστικο λόγο, όμως μπορούμε να πάρουμε την κεντρική ιδέα.

Ανάμεσα στις απομονωμένες ομάδες εργαζομένων και τις περιθωριακές αυτόνομες ομάδες, η ταξική πάλη σύντομα αναζωπυρώνεται, προκειμένου να διεξαχθούν μάχες, ακόμη και όχι πάντα νικηφόρες, διαφορετικά δεν υπάρχουν αγώνες καν, και τα αφεντικά και τα συνδικάτα απολαμβάνουν τα προνόμιά τους εις βάρος των εργαζομένων.

Απόσπασμα από άρθρο του περιοδικού «Do or Die»

Ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά:
http://www.eco-action.org/dod/no9/spain.html

Διεθνείς ειδήσεις Φανζίν Katarzis

Περιβαλλοντικοί αγώνες στη Βουλγαρία – Φανζίν Katarzis

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Περιβαλλοντικοί αγώνες στη Βουλγαρία – Φανζίν Katarzis

Katarzis: Περιβαλλοντικοί αγώνες στη Βουλγαρία

Πηγή: Το Βουλγαρικό αναρχικό φανζίν Katarzis, τεύχος 7: Αγγλόφωνο αφιέρωμα “Year of Resistance”. ’Aρθρο της AnarhoSaprotiva (Αναρχική Αντίσταση) από τη Σόφια της Βουλγαρίας. Για επικοινωνία με το φανζίν: katarzis@riseup.net

Τους τελευταίους μήνες, το περιβαλλοντικό κίνημα στη Βουλγαρία άρχισε να μοιάζει πράγματι με κίνημα. Πραγματοποιήθηκαν αποκλεισμοί δρόμων, μεγάλες διαδηλώσεις και πολλές άλλες διάφορες μικρότερες και μεγαλύτερες πολύμορφες δράσεις σε όλη τη χώρα.

Χρησιμοποιούμε τη λέξη “κίνημα”, επειδή ξαφνικά άρχισαν να οργανώνονται διαφορετικές ενέργειες από πολλές διαφορετικές ομάδες και άτομα και οι αγώνες ξέφυγαν απ’ τα χέρια των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), πλησιάζοντας σ’ ένα τέτοιο επίπεδο πιο κοντιντό προς τις “υπόγειες” μορφές οργάνωσης, αν και ακόμα ολόκληρη η κατάσταση λειτουργούσε παράλληλα με τις ΜΚΟ. Όλη αυτή η πρόοδος όσον αφορά τις ενέργειες κι όλα τα σχετικά φαίνεται να προέκυψε από το πουθενά, όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό που τρέχει τώρα είναι το αποτέλεσμα κάποιων ετών σκληρής εργασίας που προηγήθηκαν.

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια σύντομη εξήγηση των διαδικασιών που εξελίσσονται εδώ από την δική μας υποκειμενική και κάπως αντιεξουσιαστική προοπτική, ωστόσο έχετε υπόψη ότι υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις σχετικά με το τί συμβαίνει εδώ.

Ας δούμε λοιπόν τι επηρέασε τις πρόσφατες εξελίξεις. Πέρυσι – το 2006 – έγιναν δύο μεγάλες και σχετικά πετυχημένες εκστρατείες που προέρχονταν όχι μόνο από τις ΜΚΟ, αλλά από διάφορες “υπόγειες” πρωτοβουλίες βάσης.

Τι συνέβη στο Popinci;

Εδώ και μερικά χρόνια τώρα, εκκρεμεί ένα σχέδιο από μια καναδική εταιρία για τη δημιουργία ενός μεταλλείο χρυσού με χρήση κυανίου κοντά στο χωριό Popinci. Οι άνθρωποι εκεί αντιστέκονται στο σχέδιο αυτό, για διάφορους λόγους. Κυρίως, είναι η κατανόηση ότι αυτή η μεγάλη πολυεθνική επιχείρηση, που προσπαθεί να αναλάβει την εφαρμογή του αναπτυξιακού σχεδίου, θα τους χρησιμοποιήσει απλώς ως φθηνά εργατικά χέρια ώστε να εκμεταλλευτεί το χρυσό του μεταλλείου όσο το δυνατόν ταχύτερα, ενώ το φυσικό περιβάλλον στην περιοχή θα καταστραφεί και πιθανότατα θα εμφανιστούν προβλήματα υγείας στους ίδιους τους κατοίκους και στα παιδιά τους.

Παρόμοιες περιπτώσεις έχουν σημειωθεί και σε άλλες χώρες (για παράδειγμα, στη Rosia Montana της Ρουμανίας) τις οποίες έχουν υπόψη τους οι άνθρωποι στη Βουλγαρία, όπως γνωρίζουν και τα αποτελέσματα παρόμοιων αναπτυξιακών προγραμμάτων που βρίσκονται σε ισχύ σε άλλες χώρες.

Μιλώντας για την αντίσταση, είναι καλό να ξέρετε ότι εκτός από τις πρωτοβουλίες βάσης στο Popinci και τα άλλα χωριά της περιοχής, ο αγώνας κατά της κατασκευής ορυχείου χρυσού με χρήση κυανίου υποστηρίχθηκε και από διάφορες περιβαλλοντικές ΜΚΟ, μεμονωμένους ακτιβιστές (τόσο στη Βουλγαρία όσο και στο εξωτερικό) καθώς επίσης και από τις κοινοτικές αρχές. Έχει σημασία να σημειωθεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ντόπιων τάχθηκε ενάντια στο πρόγραμμα, ενώ έγινε ένα τοπικό δημοψήφισμα όπου σχεδόν το 97% ψήφισε εναντίον του.

Όταν τον Ιούλη του 2006, ενάντια στη θέληση των ανθρώπων αυτών, το σχέδιο άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή, περίπου 200 άτομα πήγαν εκεί και έστησαν ένα οδόφραγμα για να μπλοκάρουν τις εργασίες, αλλά το κράτος έστειλε τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, οι οποίες τελικά δεν ήταν αυτές που επιτέθηκαν στο οδόφραγμα, αλλά κάποιοι άνθρωποι της μαφίας. Υπήρξαν κάποιες συμπλοκές με τις δυνάμεις “ασφαλείας” και ένας ντόπιος υπέστη επίθεση με μαχαίρι επιστρέφοντας από το οδόφραγμα, και κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του. Η αστυνομία με επίσημη δήλωσή της για το μαχαίρωμά του, αποφάνθηκε ότι ήταν «απόπειρα αυτοκτονίας» – μια απόδειξη της συνεργασίας μεταξύ κράτους, αστυνομίας, μαφίας και επενδυτών.

Στο τέλος, μετά από 36 μέρες συνεχούς αποκλεισμού με το οδόφραγμα, η καναδική επιχείρηση αποχώρησε αναβάλλοντας προσωρινά τα σχέδιά της.

Οι πιο πρόσφατες εξελίξεις ήταν όταν στις 25 Απριλίου 2007 υπήρξαν πληροφορίες ότι η επιχείρηση θα έβαζε μπρος και πάλι το πρόγραμμα. Αλλά οι ντόπιοι, για άλλη μια φορά, φάνηκαν έτοιμοι για αγώνα.

Το ίδιο πρόβλημα προέκυψε στο όρος Ροδόπη, όπου η εταιρία Dundee Precious Metals θέλησε να δημιουργήσει ένα άλλο ορυχείο χρυσό με χρήση κυανίου.

Τι συμβαίνει με το “Da Spasim Irakli” (“Σώστε το Irakli”);

Μια άλλη μεγάλη εκστρατεία ήταν πέρυσι (2006) με το “Da Spasim Irakli”. Ενώ δεν ήταν τόσο επιτυχής όσο αυτή με το ορυχείο χρυσού όσον αφορά τους στόχους που έθεσε στον εαυτό της, ο αγώνας αυτός έχει πετύχει να επηρεάσει αρκετά το περιβαλλοντικό κίνημα στη Βουλγαρία.

Το Irakli είναι μια προστατευόμενη φυσική ζώνη δίπλα σ ένα μικρό χωριό στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Είναι πολύ δημοφιλής περιοχή επειδή αρκετός εναλλακτικός κόσμος χρησιμοποιεί την παραλία του για «παράνομο» κάμπινγκ. Ακόμα είναι ένα αρκετά διατηρημένο φυσικό περιβάλλον, με αρκετά σπάνια και υποτίθεται «προστατευόμενα» είδη ζώων και φυτών. Στην αρχή του περασμένου χρόνου υπήρξαν πληροφορίες ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα κατασκευής ενός θερέτρου δίπλα στην παραλία. Εκτός από το ότι η παραλία είναι σημαντική για ένα σωρό ανθρώπους που κατασκηνώνουν εκεί και έτσι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στη Βουλγαρία είναι πολύ ανήσυχο με τα όσα γίνονται στην παραλία: υπερ-ανάπτυξη, τεράστια ξενοδοχεία και τουριστικά θέρετρα, το αποτέλεσμα των οποίων είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος και η αδυναμία πλέον των ανθρώπων να κάνουν διακοπές με την ησυχία τους ανάμεσα σε τεράστιες τσιμεντένιες εγκαταστάσεις.

Το “Da Spasim Irakli” (“Σώστε το Irakli”) ξεκίνησε ως πρωτοβουλία βάσης για την υποστήριξη της παραλίας αρχικά απευθύνοντας καλέσματα μέσω του ίντερνετ, αλλά πολύ γρήγορα μεταμορφώθηκε σε μια πολύ μεγάλη εκστρατεία, αρκετοί άνθρωποι έδειξαν την αλληλεγγύη τους και έτσι η πρωτοβουλία αυτή έγινε σύμβολο των περιβαλλοντικών αγώνων και της οργής των ανθρώπων.

Υπήρξαν πολλά είδη δραστηριοτήτων και τα μέλη του “Da Spasim Irakli” έκαναν μια πολύ επιτυχημένη εκστρατεία δημόσιων σχέσεων μέσω των ΜΜΕ και έτσι η όλη εκστρατεία έτυχε πολύ θετικής στάσης από πλευράς αρκετών ΜΜΕ. Η ομάδα συνεργάζεται στενά και με περιβαλλοντικές ΜΚΟ και κάποιοι από αυτούς συνεργάζονται σταθερά με ΜΚΟ. Γι αυτό και πιθανώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι προκειμένου να σωθεί πραγματικά το Irakli, η μόνη πιθανότητά που τους παρουσιαζόταν ήταν να χρησιμοποιήσουν τις δύο Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η Βουλγαρία εντάχθηκε στην Ε.Ε. το 2007) που διαμορφώνουν το δίκτυο NATURA 2000 (περισσότερα για το δίκτυο αυτό παρακάτω). Η περιορισμένη επιτυχία του όλου αγώνα έγκειται στο ότι το κράτος διέκοψε τις οποιεσδήποτε εξελίξεις στην περιοχή για ένα χρόνο και ενώ οι άνθρωποι ήλπιζαν ότι αυτό το διάστημα θα επεκτεινόταν, πολύ πρόσφατα το κράτος αποχαρακτήρισε τα εδάφη εκείνα στα οποία πρόκειται να πραγματοποιηθεί το αναπτυξιακό πρόγραμμα, για να αρχίσει σύντομα η κατασκευή δεδομένου ότι η επιχείρηση προετοιμαζόταν από καιρό. Πιθανώς, οι πιο ακραίες περιπτώσεις καταστολής ήταν όταν κάποιοι ιδιωτικοί σεκιουριτάδες κατέστρεψαν μερικές μικρές κατασκευές (όπως τους μικρούς πίνακες, πάγκους, μέρη όπου άναβαν οι φωτιές κ.λπ….) που χρησιμοποιούνταν από τους ανθρώπους που έκαναν «παράνομο» κάμπινγκ στην παραλία για χρόνια καθώς και ένα άλλο περιστατικό όταν έκαψαν τα σακίδια κάποιων ανθρώπων που παραθέριζαν εκεί.

Όλα τα προγράμματα ανέγερσης κτιρίων στο Irakli έχουν εγκριθεί και σύντομα θα αρχίσει η υλοποίησή τους. Ένα από τα προγράμματα χρηματοδοτείται από την εταιρία AKB-Forest που διευθύνεται από πρώην στέλεχος του κομμουνιστικού καθεστώτος.

Έγινε αναφορά στο δίκτυο NATURA 2000 της Ε.Ε., το οποίο πολλοί ακτιβιστές (και των ΜΚΟ και των συλλογικοτήτων βάσης) το έχουν δεχτεί ως τη μόνη πιθανότητα να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον. Αλλά τι είναι αυτό το δίκτυο; Με λίγα λόγια, είναι βασικά ένα δίκτυο που υποτίθεται ότι υπάρχει σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. που διαθέτουν προστατευόμενες περιοχές, όπου όσα άτομα από διάφορα απειλούμενα με εξαφάνιση είδη κατάφεραν να επιβιώσουν, μπορούν να γίνουν πλέον αντικείμενα παρατήρησης και υποστηρίζονται από δύο οδηγίες της Ε.Ε. Οι περιοχές αυτές πρέπει να προταθούν από τους ειδικούς των ΜΚΟ και το κράτος να κάνει δεκτή την πρότασή τους για να κηρυχθούν υπό προστασία. Πέρυσι άρχισε μια μεγάλη εκστρατεία προκειμένου να υποστηριχτούν όσα εδάφη είχαν προταθεί από τις ΜΚΟ προς το κράτος, αλλά στο τέλος το κράτος δέχτηκε ένα πολύ χαμηλότερο ποσοστό περιοχών από ό,τι περίμεναν οι ΜΚΟ. Η αποτελεσματικότητα του δικτύου NATURA 2000 είναι φυσικά τουλάχιστον αμφισβητήσιμη.

Η περίπτωση της Stranja το καλοκαίρι του 2007

Η περίπτωση της Stranja είναι αυτή όπου ο καθένας ένιωσε σίγουρα την μεγαλύτερη αλλαγή. Στις 29 Ιουνίου, το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο αποχαρακτήρισε την περιοχής της Stranja ως φυσικό δρυμό, αφότου η εταιρία “Crash2000” κέρδισε μια δίκη που είχε αρχίσει λίγους μήνες πριν. Ο φυσικός δρυμός της Stranja είναι αυτός που διαθέτει την περισσότερη άγρια ζώα και το καλύτερα διατηρημένο φυσικό περιβάλλον και έτσι η οργή των ανθρώπων δεν είναι κάτι το απροσδόκητο.

Πολύ γρήγορα μετά τα νέα αυτά, έγιναν πολλές και διαφορετικές διαμαρτυρίες σε αρκετές πόλεις. Οι τρείς πρώτες απ αυτές έγιναν κατά το λεγόμενο flash mob (σ.τ.μ. πολλοί άνθρωποι δίνουν ένα ραντεβού σε κάποιο μέρος χωρίς ανοιχτό κάλεσμα, εμφανίζονται ξαφνικά κι έπειτα αποχωρούν αφού έχουν διαταράξει την κανονική λειτουργία εκεί). Στη δεύτερη διαδήλωση 400 άτομα απέκλεισαν την κεντρική διασταύρωση της πόλης της Σόφιας για 30-40 λεπτά. Συνελήφθησαν 35 άτομα. Διάφορες δράσεις συνεχίστηκαν σε όλη τη χώρα για μερικές εβδομάδες, και αν και δεν υπήρξαν άλλοι αποκλεισμοί, πολλές από τις ενέργειες ήταν “χωρίς άδεια”, κάτι που εδώ θεωρείται λίγο-πολύ επαναστατική πράξη.

Ο αριθμός των ενεργειών αυτών μέσα σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, το γεγονός ότι συνέβαιναν παντού στη χώρα καθώς επίσης και ο τρόπος που οργανώνονταν, ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει εδώ μετά από (και σίγουρα στη διάρκεια) την εποχή της μπολσεβίκικης δικτατορίας. Αυτή η εκστρατεία κατόρθωσε να δημιουργήσει κάποια πίεση προς το κράτος και, στο τέλος, υπήρξε μια απόφαση του Κοινοβουλίου με την οποία η Stranja χαρακτηρίζεται ξανά φυσικό πάρκο. Αυτό ήταν πολύ ενθαρρυντικό για τον κόσμο δεδομένου ότι είδαν τις δράσεις τους να έχουν ένα άμεσο αποτέλεσμα. Ωστόσο, δεν ήταν και τόσο μεγάλη νίκη, μιας και ο νόμος που πέρασε το κοινοβούλιο είναι αρκετά συζητήσιμος, καθώς τώρα η κατάσταση με την παράνομη κατασκευή του ξενοδοχείου από την “Crash2000” βρίσκεται στην κατάσταση που ήταν δύο μήνες πριν. Πάντως, πέρα από αυτό οι άνθρωποι θεωρούν τον αγώνα τους αγώνα για ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον στη Βουλγαρία, ενώ τη μέρα της απόφασης του κοινοβουλίου έγινε πιθανώς μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην πρόσφατη ιστορία της Βουλγαρίας, διαδήλωση η οποία οργανώθηκε χωρίς τη συμμετοχή οποιασδήποτε εξουσιαστικής δομής και περισσότεροι από 2000 άνθρωποι διαδήλωσαν στη Σόφια με το σύνθημα “Φύση, όχι τσιμέντο”. Ο αγώνας οδεύει προς την επέκτασή του ώστε να καλύψει όλα τα περιβαλλοντικά θέματα και τα ζητήματα προστασίας της φύσης σε εθνικό επίπεδο.

Υπάρχουν επίσης πολλά άλλα και ακόμα μεγαλύτερα αναπτυξιακά προγράμματα (“Super Borovetz” και “Panichishte” στο βουνό Rila). Οι επενδυτές είναι εδώ, επίσης, μεγάλες εταιρίες, off-shore προέλευσης που συνεργάζονται με ντόπιους καπιταλιστές με προϋπηρεσία στον ολοκληρωτισμό. Οι διαμαρτυρίες ενάντια στα προγράμματα αυτά άρχισαν ήδη από τις 29 Αυγούστου, όταν μια ακόμα μεγάλη διασταύρωση αποκλείστηκε για μια ώρα περίπου. Ένας άνθρωπος με δυο σκυλιά συνελήφθη χωρίς κάποια αφορμή.

Ποια είναι θέση των αναρχικών για όλα αυτά

Δεν υπάρχει κάποια “επίσημη” θέση, αλλά ομάδες όπως το “Katarzis”, η αυτόνομη αντιεξουσιαστική ομάδα “AnarhoSaprotiva”, το στέκι “Ecotopia” στο Razgrad, που προσπαθούν να δουλέψουν παράλληλα δημιουργικά, να υποστηρίξουν με τις μικρές τους δυνάμεις και να δείξουν την αλληλεγγύη τους.

Βεβαίως, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις περί οριζόντιας οργάνωσης και δράσης μέσα στο κίνημα, αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι η μόνη περίπτωση. Έχουν γίνει συζητήσεις για το σχηματισμό ενός νέου πολιτικού κόμματος από μερικούς ηγέτες ΜΚΟ (το θεωρούν ως έναν τρόπο για να γίνει μια αλλαγή), κάποιοι άνθρωποι μιλούν στο όνομα του κινήματος κ.λπ…… Επίσης, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των διαφόρων ΜΚΟ, όπως για παράδειγμα η περιβαλλοντική ένωση “Za Zemiata” (“Για τη Γη”) που είναι η μόνη ΜΚΟ στη Βουλγαρία που λειτουργεί οριζόντια και η οποία μοιάζει να ενδιαφέρεται για κάποιες μορφές άμεσης δράσης, οργανώνοντας και βοηθώντας διαμαρτυρίες στους δρόμους και άλλες ενέργειες, συνεργαζόμενη με πρωτοβουλίες ομάδων βάσης (όπως η μπάντα RoR-Samba στη Σόφια), κ.λπ…, ενώ υπάρχουν και εκείνες οι ΜΚΟ που είναι πολύ επαγγελματικά προσανατολισμένες (σε ζητήματα οικολογίας ή κάποιων ζώων) και οι οποίες είναι στενά συνδεδεμένες με τις αρχές.

Αλλά προς το παρόν, δεν υπάρχει καμία ανοικτή σύγκρουση μεταξύ των απόψεων αυτών και συνυπάρχουν καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν λύσεις. Το κίνημα αυτό στις ρίζες του είναι κίνημα βάσης, ακόμα κι αν η σκέψη των περισσότερων συμμετεχόντων σε αυτό δεν είναι τόσο ριζοσπαστική.

Το κίνημα έχει επίσης μερικά προβλήματα. Πολλοί άνθρωποι σε αυτό εμφορούνται κάποιο τρόπο από πατριωτικές-εθνικιστικές ιδέες (μερικοί στην μεγάλη διαδήλωση τραγουδούσαν μέχρι και τον εθνικό ύμνο…), κάτι που είναι ένα πιθανό πρόβλημα. Η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής είναι ένα άλλο πρόβλημα. Πολλοί συμμετέχοντες στο οικολογικό κίνημα που αυτό-προσδιορίζοναι ως απολίτικοι, καταφεύγουν εύκολα στις απλοϊκές δεξιές λύσεις (υποσχέσεις περί “ελεύθερης αγοράς”, «η Ευρώπη θα μας σώσει», ή διάφορες εθνικιστικές αηδίες) και προσπαθούν να βρουν λύσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.

Από την άλλη, τα περιβαλλοντικά προβλήματα ξεπερνούν τις δυνατότητές τους, καθώς ο μόνος τρόπος για να πετύχουμε θα ήταν όταν το κίνημα καταλάβει ότι πρέπει να γίνει μέρος ενός ευρύτερου κινήματος αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό.

Αύγουστος 2007

AnarhoSaprotiva:
http://aresistance.net/intro_en.php

Ecotopia Infoshop:
Ecotopia, ul. Trapezitza #1, Razgrad 7200, Bulgaria
infocenter.ecotopia(at)gmail.com

Katarzis Fanzine:
katarzis(at)riseup.net

Mεταφράση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Δεκέμβρης 2007

Germinal Group Διεθνείς ειδήσεις

Αναρχικά έντυπα στην πρώην-Γιουγκοσλαβία – Germinal group

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Αναρχικά έντυπα στην πρώην-Γιουγκοσλαβία – Germinal group

Αναρχικά έντυπα στην Γιουγκοσλαβία

Το ενδιαφέρον των γιουγκοσλαβικών πληθυσμών για τον αναρχισμό ξεκινά τον δέκατο ένατο αιώνα. Πρωτοεμφανίζεται στα 1870 στην Μακεδονία, και στο παράνομο κίνημα της Νέας Βοσνίας από το οποίο ξεπήδησε ο Gavril Princip, ο εκτελεστής του αρχιδούκα Φερδινάνδου του ’Aουγκσμπουργκ, το 1914.

Στη διάρκεια του μεσοπολέμου, η VMRO (εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση στην Μακεδονία, με έντονη παρουσία σοσιαλιστών και αναρχικών, αλλά και αλυτρωτιστών-εθνικιστών στις τάξεις της), θα περάσει στην παρανομία ενώ η Νέα Βοσνία μέχρι το 1914 θα εξαφανιστεί. Μέχρι το 1945, κυκλοφορούν εκδόσεις των συγγραμάτων του Μπακούνιν, του Κροπότκιν, του Μοστ και άλλες βιογραφίες αγωνιστών.

Μετά το 1945, οι ελευθεριακές τάσεις δεν εκδηλώνονται πια ανοιχτά, κάτι αυτονόητο σε μια χώρα που διευθύνεται από ένα κόμμα, κι επίσης μια από τις πιο σκληρές και πιο πιστές στην Κομινφόρμ χώρες. Ουσιαστικά, μέχρι το 1968, τα μόνα έργα που κυκλοφορούν είναι των Μαρξ, Πλεχάνωφ, Λένιν και Στάλιν.

Το αντι-εξουσιαστικό κίνημα του 1968, που ζωογόνησε τα γιουγκοσλαβικά πανεπιστήμια, άνοιξε το δρόμο για ένα νέο κύμα πολιτικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος που διήρκεσε μέχρι τα 1971-72. Το κίνημα αναπτύχθηκε κυρίως στον πανεπιστημιακό σερβικό χώρο. Στη Σλοβενία, έφτασε στο σημείο καμπής του στα 1971 με την κατάληψη της Φιλοσοφικής Σχολής της Λιουμπλιάνα. Αμέσως μετά, έρχεται η πρώτη απάντηση ενός σκληρά κατασταλτικού κόμματος-κράτους που απομονώνει τις αντιεξουσιαστικές αριστερές τάσεις. Ως συνέπεια, οι εκδόσεις ελευθεριακών θεμάτων ελαχιστοποιούνται, αν και το ενδιαφέρον δεν εξαφανίζεται εντελώς, αλλά αποθαρρύνεται δραστικά λόγω της ανυπαρξίαςς αντικειμενικών δυνατοτήτων.

Το πιο σκληρό επίπεδο αυτής της «επιστροφής στην κανονικότητα» έλαβε χώρα στα 1975 με την εκδίωξη οκτώ καθηγητών και δυο βοηθών της φιλοσοφικής και της κοινωνιολογίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του Βελιγραδίου. Λίγο καιρό αργότερα, τέσσερεις ακόμη φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι διώχτηκαν από το πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα. Την επόμενη χρονιά η πίεση της εξουσίας στην μαρχιστική και αντιεξουσιαστική αριστερά καταλάγιασε, και η διάδοση των ελευθεριακών εντύπων πήρε μια νέα ώθηση. Το 1976 εμφανίστηκε ένα δεύτερο κύμα ενδιαφέροντος και τυπώθηκαν νέα έργα.

Το 1966 ξεκινά το κύμα του 1968 με τις εκθέσεις γιουγκοσλάβων συγγραφέων, μεταξύ των οποίων μπορούμε να διακρίνουμε αυτήν του Ivan Kovacecic: «Απόπειρα ίδρυσης μιας αναρχο-κομμουνιστικής αποικίας στα 1909-1910 στο Ντούμποβικ, πλησίον του Σλαβόνσκι Μπροντ» (στη βόρεια Κροατία), στη συλλογή «Συνεισφορά στην ιστορία του σοσιαλισμού» (Βελιγράδι, 1966) (2), του Andrija Kresis: «Πολιτική απολυταρχία, αναρχία κι εξουσία» στην πανεπιστημιακή επιθεώρηση του Βελιγραδίου «Gledista» (1966, νο 4). Μια μεγάλη ιστορική αναδρομή έρχεται στο φώς την ίδια χρονιά στο Βελιγράδι: Σαράγιεβο 1914, του Vladimir Dedijer, προέδρου του ιδρύματος Russell. Παρουσιάζει με ολοκληρωμένο τρόπο τις ιδέες και τους αγωνιστές της Νέας Βοσνίας, δίνοντας έμφαση σε αποσπάσματα αναρχικών, κλασσικών και σύγχρονων, γιουγκοσλάβων και αλλοδαπών. Ο A. Kresis προετοιμάζει μαζί με τον R. Vujacic μια εκτεταμένη ανθολογία σε δυο τόμους, το «Κράτος και Πολιτική» (Βελιγράδι 1968), που προλειαίνει το έδαφος και για άλλες δημοσιεύσεις. Το έργο αυτό περιλαμβάνει τρία συγγράματα του Μαλατέστα (Αναρχισμός κι Εξουσία, απόσπασμα από το Ο Αναρχισμός του Μπακούνιν, Η Ουσία του Κράτους και η Δικτατορία του Προλεταριάτου, απόσπασμα από το Κρατισμός και Αναρχία) και του Προυντόν (Κοινότητα, Ιδιοκτησία κι Ελευθερία, απόσπασμα από το Τι Είναι η Ιδιοκτησία;)

Το 1969 δημοσιεύεται η έκθεση του βορειο-αμερικανού στοχαστή Πωλ Γκούντμαν «Αντικειμενικές Αξίες», από τη σύνταξη του διάσημου περιοδικού «Πραξις». Ακόμα μια επιθεώρηση του Βελιγραδίου, η «Φιλοσοφία» δημοσιεύει μια σειρά από εκθέσεις πάνω στον αναρχισμό, στη σειρά 2-3 του 1971 (Ουτοπία κι Αναρχία). Μεταξύ των πολυάριθμων συνεισφορών, θυμόμαστε αυτές των Ljubomir Tadic (Πραγματικότητα, Ουτοπία κι Αναρχία), του Trivio Indjic (Η οργάνωση: ανάμεσα στην ελευθερία και στην αποτελεσματικότητα), και του Milorad Ekmecic (Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ένας εξεγερμένος διανοητής).

Αυτή η τελευταία βιογραφία, είναι αρκετά σημαντική: «Υπάρχει σίγουρα μια επιρροή στην Νέα Βοσνία, όπως υπάρχει μια ουσιώδης επιρροή, στρατηγική και ασυνείδητη στο επαναστατικό γιουγκοσλαβικό κίνημα εν γένει, μέχρι την πιο πρόσφατη εποχή, του Μπακούνιν. Στο ίδιο τεύχος υπάρχει μια μετάφραση μιας σύντομης έκθεσης του Gino Cerrito πάνω στις «Οργανωτικές Δομές του Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος».

Οι καθηγητές Tadic και Indjic βρίσκονται στην ομάδα των οκτώ διωχθέντων εκπαιδευτικών από το πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Και οι τρεις τους, μαζί με τον Ehnecic, συμπεριλάμβαναν τον αναρχισμό στα μαθήματα του κύκλου σπουδών τους.

Γραπτά αναρχικών συγγραφέων εμφανίζονται το 1973 σε μια ανθολογία σχετικά με την «Αυτοδιαχείριση και το εργατικό κίνημα: Προβλήματα της οικοδόμησης της κοινωνικής επανάστασης» (Απόσπασμα του Πιέρ Αρσίνωφ, από το «Ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος»). Επίσης, δημοσιεύονται οι «δομικές αντιλήψεις του ελευθεριακού σοσιαλισμού» του Γκαστόν Λεβάλ, και διαλεχτά αποσπάσματα από το έργο του Προυντόν. Ταυτόχρονα κάνουν την εμφάνισή του βιβλία που συμπεριλαμβάνουν τόσο ζητήματα σχετικά με το θέμα μας, κι ακόμα έργα που δε σχετίζονται άμεσα μ αυτό: το «Παράδοση και Επανάσταση» του κοινωνιολόγου του Βελιγραδίου Ljubomir Tadic και το «Συμμετοχή, εργατικός έλεγχος και αυτοδιεύθυνση» του Rudi Supek, ενός από τους ιδρυτές της κοινωνιολογίας της γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας. Το πρώτο, τυπωμένο στα 1972 στην πρωτεύουσα, μελετά τον αναρχισμό με επιμέλεια, ιδιαίτερα στο κεφάλαιο «Κράτος δικαίου, δημοκρατία και αναρχία», το δεύτερο, τυπωμένο στο Ζάγκρεμπ στα 1974, ανιχνεύει τις ελευθεριακές ρίζες της ιδέας της αυτοδιεύθυνσης.

Μια βιογραφία του Μπακούνιν, ιδιαίτερης αξίας και σημασίας, γραμμένη από τη ρωσίδα Natalia Piroumova (3) βγαίνει στη Ριέκα το 1975, και την επόμενη χρονιά, το «Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του» του Μαξ Στίρνερ κυκλοφορεί στην κροατική πρωτεύουσα, το Ζάγκρεμπ.

Πάντα στα 1976, στο Οσίγιεκ, στο βορά της Κροατίας, δημοσιεύεται η έκδοση της «Εξομολόγησης» του Μπακούνιν με πρόλογο του Ekmecic και ένα ιστορικό δοκίμιο του V. A. Polonski «Ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα χρόνια του 40 και του 60». Την επόμενη χρονιά είναι η σειρά της αναρχο-φεμινίστριας Έμμα Γκόλντμαν να δημοσιευτεί στην φοιτητική επιθεώρηση �Vdizi� του Βελιγραδίου, μέσω του δοκιμίου «Γάμος και Έρωτας». Μπορούμε επίσης να βρούμε την μελέτη «Ψυχολογία της πολιτικής βίας» της ίδιας συγγραφέως στην πολιτιστική επιθεώρηση «Argumenti», στο πρώτο τεύχος του 1978. Από το 1971, είναι η πρώτη επιθεώρηση που θα δημοσιεύσει άρθρα για τον αναρχισμό.

Στο ίδιο τεύχος περιλαμβάνει το «Η αναρχία είναι βία;», απόσπασμα από το «Αλφαβητάρι του αναρχισμού» (4) του Αλεξάντρ Μπέρκμαν, συγγραφέα και αγκιτάτορα ρωσο-εβραίου � βορειο-αμερικανού. Δυο βιογραφίες της Γκόλντμαν και του Μπέρκμαν από την νεαρή κοινωνιολόγο Mirijana Oklobdzija, με τίτλο «Ο αναρχισμός μεταξύ δυο αιώνων», η θεωρητική και ιστορική ανάλυση «Αναρχισμός και Μαρξισμός» του κοινωνιολόγου της Λιουμπλιάνα Rudi Rizman, συνεργάτη του Vladimir Dedijer. Σχεδόν ταυτόχρονα, δημοσιεύεται μια μεγάλη βιβλιογραφική έρευνα του Laslo Sekelj, ενός ερευνητή του μαρξισμού από το Νόβι Σαντ (στη Βοϊοβοντίνα-βόρεια του Βελιγραδίου), που αυτό-προσδιορίζεται ως «αναρχο-λόγος». Παρουσιάζει παραπάνω από 400 τίτλους βιβλίων σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, αναρχικών και σχετικών με τους αναρχικούς, κι όχι μόνο από γιουγκοσλάβους συγγραφείς. Το γραπτό του παρουσιάζεται στην φοιτητική επιθεώρηση του Βελιγραδιού �Ideie� νο 1-2. Προς το τέλος της δεκαετίας του 70, βρίσκουμε το «Κράτος και Ελευθερία» από τις εκδόσεις Globus του Βελιγραδίου, που παρέχει μια μεγάλη συλλογή γραπτών από το «Κράτος και Αναρχία», το «Θεός και Κράτος», και την «Επαναστατική Κατήχηση» του Μπακούνιν. Ο επιμελητής της έκδοσης είναι ο Rade Kalanj, μαρξιστής συγγραφέας του κροατικού πανεπιστημίου, ο οποίος γράφει κι έναν εκτεταμένο πρόλογο. Το 1980, ο εκδοτικός οίκος του Ζάγκρεμπ Naprijed, δημοσιεύει το Anarhizam, τη διάσημη ιστορική μελέτη του κινήματος από τον Ντανιέλ Γκερέν («Ο Αναρχισμός»). Το βιβλίο διαδίδεται ιδιαίτερα στους γιουγκοσλάβους πανεπιστημιακούς.

Η πιο πρόσφατη έκδοση αφορά το κλασσικό έργο «Η αναρχία» του Κροπότκιν, σε δυο τεύχη της επιθεώρησης «Gledista» (νο 3-4 και νο 6 του 1980). Στην ίδια επιθεώρηση, βρίσκουμε μια δεύτερη βιβλιογραφία του Sekelj, αφιερωμένη αποκλειστικά στα έργα στη σερβο-κροατική γλώσσα. Η τελευταία συλλογή κειμένων για τον αναρχισμό δημοσιεύεται στην Politicka Missao του Ζάγκρεμπ (1981, νο 3). Εκεί βρίσκουμε κείμενα κατώτερης στάθμης των δυο άλλων από τον Frad Muhic, καθεστωτικό πανεπιστημιακό συγγραφέα, εξολοκλήρου αφιερωμένα στην λασπολογία και την εξύμνηση του ορθόδοξου μαρξισμού.

Μπορούμε να διαβάσουμε στην επιθεώρηση «Argumenti» μια ενθουσιώδη μελέτη του Vladimir Gligorov, πολιτειολόγου του Βελιγραδίου με τίτλο «Αριστερά και Δεξιά, Αναρχικοί και Μαρξιστές». Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στην συνεδρίαση του Αραντζέλοβατς, κοντά στο Βελιγράδι, 10-12 Γενάρη 1980 στο ινστιτούτο για το διεθνές εργατικό κίνημα, στα πλαίσια μιας σειράς συζητήσεων για τον «Μαρξ της εποχής μας, την ιστορία και την πραγματικότητα». Είναι η πρώτη συνεδρίαση που ασχολήθηκε επίσημα με τον αναρχισμό σε ένα ακαδημαϊκό φυσικά επίπεδο, με μια σοβαρή έρευνα και προκαλώντας μια πολιτική συζήτηση. Κάτι τέτοιο αντανακλάται και στην πλειοψηφία των παρεμβάσεων, πολλές από τις οποίες αναδημοσιεύτηκαν στην �Gledista�. Μεταξύ άλλων, έχουμε τις μελέτες του Vucina Vasovic, καθηγητή δικαίου στο Βελιγράδι («Το πολιτικό δόγμα του αναρχισμού»), του Bozidar Jaksic, μαρξιστή διανοουμένου («Η δημοκρατική ή αυταρχική αρχή της πολιτικής διαμεσολάβησης») και ενός νέου φιλοσόφου της Λιουμπλιάνα, του Darko Strain («Μαρξισμός, Αναρχισμός και Νέα Αριστερά»). Το συνέδριο αυτό συνάντησε το ενδιαφέρον αρκετών κύκλων. Ένα συγκαταβατικό άρθρο εμφανίστηκε στο «Start»(5) του Ζάγκρεμπ, το πιο γνωστό περιοδικό της χώρας.

Για να κλείσουμε αυτόν τον απολογισμό, που παραμένει ατελής, μπορούμε να σημειώσουμε κάποιες γενικές παρατηρήσεις. Η περιέργεια και η συμπάθεια προς τον αναρχισμό εμφανίστηκαν, για να μιλήσουμε με όρους κοινωνιολογικούς, στις πιο ανεπτυγμένες και τις πιο ανεκτικές περιοχές της Γιουγκοσλαβίας (Σλοβενία, Κροατία, Σερβία και η επαρχία της Βοιβοντίνα) και στα πιο μορφωμένα κοινωνικά στρώματα, όπως οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί και οι φοιτητές (κι αυτό δεν είχε παρά θετικές συνέπειες).

Μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τις ελευθεριακές ιδέες, και ιδιαίτερα τις αναρχικές. Μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ως μια θέληση για βάθεμα και επέκταση της ουσιώδους αντίληψης της αυτοδιαχείρισης, είτε στην σημερινή είτε στην μελλοντική κοινωνία. Ταυτόχρονα, μπορούμε να εντοπίσουμε μια επιθυμία επαναπροσέγγισης των κοινωνικών σχέσεων πέραν των μαρξιστικών αποκλειστικά μεθόδων ανάλυσης. Τέτοια που μπορούμε να την αποδώσουμε εξίσου στη συμπεριφορά των ερευνητών που διαμορφώθηκαν μέσα στην μαρξιστική σχολή απέναντι στην σκέψη του αναρχικού κινήματος. Κάποιοι γιουγκοσλάβοι σύντροφοι.

Υ.Γ. Για περισσότερες πληροφορίες για τις εκδόσεις μετά το 1968 μπορούμε να απευθυνόμαστε στην ομάδα «Germinal», Via Mazzini 11, Trieste, Italia. Μετάφραση από τα ιταλικά στα γαλλικά: Germinal, giornale anarchico, Trieste e Friuli”, n°46, mai 1981

Μετάφραση στα ελληνικά:�για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2008

Σημειώσεις

1. Vastrena Makedonska Revolutsonerna Organizatsia � Επαναστατική Μακεδονική Οργάνωση Εσωτερικού, ιδρυθείσα το 1893. Για τη συμμετοχή των αναρχικών, βλέπε: Iztok, νο 2

2. Όλοι οι προαναφερθέντες τίτλοι, διακινούνται μόνο στα σερβο-κροατικά.

3. Πρόκειται για ένα βιβλίο δημοσιευμένο στην Μόσχα το 1966. Η Piroumeva, αν και ξεκινά από ένα μαρξιστικό-λενινιστικό πλαίσιο, δεν είναι καθόλου υστερική, για όσα αφορούν την ΕΣΣΔ βλ. F.Ia.Poliansky “Kritika ekonomicheskikh teorii anarkhizma” Moscou 1976

4. Αμετάφραστο στα γαλλικά. Βλ. την παρουσίαση του τεύχους των Argumenti στο Iztok νο 2.

5. H «Le Monde Libertaire» έχει δημοσιεύσει ένα κείμενο μετεφρασμένο από τον Sat-.amikaro για το συνέδριο αυτό, τον Δεκέμβρη του 1980

Πηγή: http://www.theyliewedie.org/ressources/biblio/fr/Meraklia_-_REVEIL_ANARCHISTE_DANS_LA_PRESSE_YOUGOSLAVE.html

Torpedo group Διεθνείς ειδήσεις

Για το εργατικό κίνημα της Σερβίας και της πρώην-Γιουγκοσλαβίας – Torpedo group

Το Εργατικό Κίνημα στην Σερβία και την Πρώην-Γιουγκοσλαβία

Του Aleksandar S. από την Επαναστατική Ομάδα TORPEDO

Σ.τ.μ: Η αγγλική μετάφραση του κειμένου από τον Will Firth (e-mail: will.firth(at)t-online.de) μπορεί να βρεθεί στο anarhizam . Μετάφραση-Επιμέλεια:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, (παρά την αντίρρηση ως προς το παραδοσιακό οργανωτικό-μετωπικό του ζητήματος..) Δεκέμβρης 2007.

Εισαγωγή

Το κείμενο αυτό γράφτηκε αρχικά για μια παρουσίαση σε μια ακρο-αριστερή συνεδρία με θέμα «Κρίση, Πόλεμος και η Παγκόσμια Οικονομία – Οι Προοπτικές της Οργανωμένης Εργατικής Τάξης στις Χώρες της Πρώην Γιουγκοσλαβίας», που διεξήχθη στο Βερολίνο, στη Γερμανία, τον Νοέμβρη του 1995. Από τότε, η ομάδα TORPEDO έχει διαλυθεί, όμως το κείμενο διατηρεί την συνοχή του. Οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μαζί με την εθνικιστική και παράλογη όψη τους, υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό μια επίθεση εναντίον του εργατικού κόσμου και των συνθηκών ζωής του. Εξάλλου, στα τέλη του 1980, οι μεγαλο-τραπεζίτες θεωρούσαν τη Γιουγκοσλαβία «ακυβέρνητη» και τον πληθυσμό της ότι ζει «στην παρανομία», κι όταν το τέλος της ψυχροπολεμικής πολιτικής σήμανε και το τέλος της στρατηγικής σημασίας της Γιουγκοσλαβίας, τέθηκε σε κίνηση η διάλυσή της, συμπεριλαμβανομένης της εργατικής τάξης της.

Το μεγαλύτερο μέρος της Γιουγκοσλαβίας θεωρείται πλέον «τριτοκοσμικό» και οι διάχυτοι εθνικισμοί παίζουν πλέον έναν καθοριστικό ρόλο. Το καθήκον της ανασυγκρότησης ενός ανεξάρτητου εργατικού κινήματος και άλλων κοινωνικών κινημάτων σε μια διεθνιστική βάση είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Το κείμενο αυτό σκοπεύει να βοηθήσει στην κατανόηση του πως το εργατικό κίνημα στην πρώην Γιουγκοσλαβία εξελίχθηκε από το ξεκίνημά του μέχρι σήμερα. Εξ αιτίας της δυσκολίας να αποτυπωθούν σε πολλούς υπολογιστές τα διακριτικά σύμβολα των Σερβο-Κροατικών, αλλά προκειμένου να μην παραλειφθούν τελείως, σημειώνονται με αστερίσκους βάσει της προφοράς τους, στον παρακάτω πίνακα:

c = τς
c** = τζ παχύ
c* = τς παχύ
dj = τζ
j = γιε
s** = σ παχύ
z** = ζ παχύ

Το Εργατικό Κίνημα στην Πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Με την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής στην Δυτική Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα, η παντοδύναμη διαδικασία της βιομηχανικής ανάπτυξης επεκτάθηκε και στις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η εκβιομηχάνιση οδήγησε σε μια μετακίνηση των αγροτικών πληθυσμών στις πόλεις και στο σχηματισμό της εργατικής τάξης. Η διαίρεση της κοινωνίας σε τάξεις (καπιταλιστικής, μεσαία, εργατική τάξη), οι ταξικές συγκρούσεις, και η διαρκής ανάπτυξη της βιομηχανίας οδήγησε την εργατική τάξη σε σημείο να έχει ανάγκη τις δικές της μορφές ταξικής οργάνωσης. Οι πρώτες σοσιαλιστικές ιδέες και εμπειρίες εργατικής οργάνωσης εισήχθηκαν στις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας από στοιχεία της ιντελλιγκέντσιας (σ.τ.μ. της προοδευτικής διανόησης) που είχαν σπουδάσει στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στο βασίλειο της Αυστρο-ουγγαρίας, στην Ελβετία και στη Γαλλία. Είχαν έρθει σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες κατά τις σπουδές τους, τις είχαν ασπαστεί, και τις ανέλυαν σε κύκλους συζητήσεων, συμμετείχαν στη δουλειά διαφόρων ομάδων και οργανώσεων, κι αργότερα έφεραν αυτές τις ιδέες και τις εμπειρίες τους πίσω στις περιοχές καταγωγής τους.

Ένας από τους πρώτους που εισήγαγαν τις σοσιαλιστικές ιδέες ήταν ο Z**ivojin Z**ujovic*, ο οποίος υιοθέτησε τη διδασκαλία του Proudhon ενώ σπούδαζε νομική και οικονομικά στο Μόναχο και τη Ζυρίχη. Ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής στη Σερβία κι αργότερα δάσκαλος του Svetozar Markovic*, οργανωτή και θεωρητικού του σερβικού εργατικού κινήματος κι ένας από τους ιδρυτές του σερβικού σοσιαλ-δημοκρατικού κόμματος. Οι σοσιαλιστικές ιδέες απλώθηκαν σε διάφορες περιοχές που κατοικούνταν από τους νότιους Σλάβους. Κατά τις εξεγέρσεις στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη όπου πρωτοστάτησε ο Vasa Pelagic* στα 1875, υπήρξαν ανάμεσα στους εξεγερμένους πολλοί αναρχικοί, όπως οι: Manojlo Hrvac*anin, Kosta Ugrinovic* και άλλοι. Στις εξεγέρσεις συμμετείχαν επίσης πολλοί Ιταλοί και Ρώσοι αναρχικοί (ο ίδιος ο Malatesta έκανε δυο προσπάθειες να περάσει στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη).

Στις αρχές του Απρίλη του 1871 ο John Most ταξίδεψε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας, και ήρθε σε επαφή με μέλη της «Εργατικής Κοινότητας». Αυτή η κοινότητα, με πρόεδρο τον Matija Kunc, διέδωσε τις ιδέες του Most.

Αναρχικές διαδηλώσεις οργανώθηκαν στο Rovinj (1904) και στο Σπλιτ (1908) της Κροατίας. Ο καθηγητής Milos** Krpan κρατούσε επαφές με ελβετούς αναρχικούς μέχρι το 1898. Διέδωσε τις αναρχικές ιδέες μέσα από μια ομάδα που ονομαζόταν «Ανεξάρτητοι Σοσιαλιστές». Στα 1909 και 1910 ο Krpan προσπάθησε να στήσει μια διεθνή αναρχική κομμούνα στην περιοχή του Slavonski Brod. Οι αυστρο-ουγγρικές αρχές έβαλαν με τη βία τέλος στα σχέδιά του. Οι κροάτες και σλοβένοι σοσιαλιστές που συμμετείχαν καταδιώχτηκαν άγρια και τους επιβλήθηκαν σκληρές ποινές, σε δίκες στο Ζάγκρεμπ, στο Celovec και το Γκρατς.

Στην Μακεδονία υπήρχε ένας γνωστός εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας και πολλοί σοσιαλιστές συμμετείχαν στις δραστηριότητες προς αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει να γίνει αναφορά στο Ίλιντεν (Μέρα του αγίου Ηλία): τις εξεγέρσεις του 1903, στη διάρκεια των οποίων ανακυρήχθηκε η Δημοκρατία του Krus**evo. Αυτή ήταν και η πρώτη σοσιαλιστική δημοκρατία στα Βαλκάνια που κράτησε σχεδόν τρεις μήνες.

Ο αγώνας και εθνική και κοινωνική απελευθέρωση στις νότιες σλαβικές περιοχές υπό τον έλεγχο της Αυστρο-ουγγαρίας κορυφώθηκε στις 28 Ιουνίου 1914 στο Σαράγιεβο, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπου η ομάδα ‘Mlada Bosna’ (Νέα Βοσνία) δολοφόνησε το διάδοχο του αυστρο-ουγγρικού θρόνου, τον αρχιδούκα Franz Ferdinand. Οι ομάδα αποτελούταν από μαχητές της ελευθερίας εμπνεόμενους από αναρχικές ιδέες. Στη δίκη της ομάδας, ο Nedeljko C**abrinovic* (που έριξε τη πρώτη βόμβα στον Franz Ferdinand αλλά δεν εξερράγη) δήλωσε ότι συμμετείχε στη συνομωσία για τη δολοφονία χάρις στις αναρχικές του ιδέες.

Αυτό που ήταν ακόμη πιο σημαντικό όμως για την ομάδα Νέα Βοσνία, ήταν οι στενές επαφές της με τη σλοβένικη ομάδα ‘Preporod’ (Αναγέννηση). Η ομάδα Αναγέννηση σχηματίστηκε στα 1911-1912 γύρω από την ομώνυμη εφημερίδα. Μέχρι το 1914 οι δυο ομάδες συνδέονταν με το κοινό ιδεώδες της απελευθέρωσης των νότιων σλαβικών χωρών και τη δημιουργία ενός ενιαίου, νότιου σλαβικού επαναστατικού κινήματος νεολαίας.

Στη Βοϊβοντίνα (σ.τ.μ. περιοχή βόρεια του Βελιγραδίου με την πιο έντονη εκβιομηχάνιση), την εποχή εκείνη καταγραφόταν η πιο έντονη εισροή σοσιαλιστικών ιδεών από την Ουγγαρία. Ο Errico Malatesta οργάνωσε μια πολύ πετυχημένη δημόσια ομιλία στο Panc**evo στα 1904. Την ίδια εποχή ξεσπούν συγκρούσεις με τις αρχές και πολυάριθμες σοσιαλιστικές διαδηλώσεις, στην μικρή πόλη του Bavanis**te, εργάτες και αγρότες δέχονται πυρά από την αστυνομία και ανταποδίδουν με πυροβολισμούς.

Μετά την πρωτοποριακή δουλειά του Z**ivojin Z**ujovic* ένας αξιόλογος αριθμών διανοουμένων στη Σερβία ασπάζονται τις αναρχικές ιδέες. Ανάμεσά τους, ο Pera Todorovic*, ιδρυτής της πρώτης σοσιαλιστικής εφημερίδας στη Σερβία (‘Rad’, 1874) και φίλος του Bakunin από τη Ζυρίχη όπου σπούδασε θεωρία της εκπαίδευσης, και ο Jovan Z**ujovic*, ο διάσημος γεωλόγος και μετέπειτα πρόεδρος της σερβικής ακαδημίας επιστημών.

Οι ιδέες του αναρχο-συνδικαλισμού προπαγανδίστηκαν αρχικά στη Σερβία, στα 1906, στην εφημερίδα ‘Proleter’ από τους υποστηρικτές της άμεσης δράσης (τους λεγόμενους ‘Direktas**i’), κι από την αριστερή πτέρυγα του σερβικού σοσιαλ-δημοκρατικού κόμματος στην εφημερίδα ‘Radnic**ka borba’ (Εργατικός Αγώνας). Ηγετική φυσιογνωμία του σερβικού αναρχο-συνδικαλισμού ήταν ο Krsto Cicvaric* που ίδρυσε αρκετές εφημερίδες και ήταν ενεργός συγγραφέας, προπαγανδιστής και επαναστατικός αγκιτάτορας.

Οι διασπάσεις που υπήρχαν ανάμεσα στο διεθνές εργατικό κίνημα σήμαιναν ότι αυτοί οι αντιπρόσωποι της προοδευτικής ιντελλιγκέντσιας υποστήριζαν επίσης διαφορετικές ιδέες (όπως είδαμε ήδη). Αυτό οδήγησε επίσης σε διαχωρισμούς στο εσωτερικό του νέου και αναπτυσσόμενου νότιου σλαβικού εργατικού κινήματος. Από τις διάφορες φράξιες που σχηματίστηκαν ήταν οι σοσιαλ-δημοκράτες που πήραν το πάνω χέρι. Από τη στιγμή που η σοσιαλ-δημοκρατία ήταν λιγότερο ριζοσπαστική στις θέσεις της σχετικά με την κοινοβουλευτική δραστηριότητα και την ταξική πάλη κι ως εκ τούτου αντιπροσώπευε έναν μικρότερο κίνδυνο για το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός την αποδέχτηκε σε διεθνή κλίμακα και έγιναν αρκετές παραχωρήσεις προς το μέρος της. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κέρδισαν σε δύναμη, προκάλεσαν το σχίσμα στην Πρώτη Διεθνή, και σε μερικές χώρες άρχισαν να μάχονται για την κρατική εξουσία. Αυτά τα κόμματα αποδέχτηκαν την καπιταλιστική μορφή αγώνα και χρησιμοποιήθηκαν από το κεφάλαιο ως ένα μέσο για να καταπολεμήσει τις ριζοσπαστικές τάσεις του εργατικού κινήματος.

Παράλληλα με την ανάπτυξη στο διεθνές εργατικό κίνημα σαν σύνολο, στις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, το σοσιαλ-δημοκρατικό κόμμα (δηλαδή το σερβικό Σοσιαλ-Δημοκρατικό Κόμμα SSDP, ιδρυθέν το 1903) επίσης κέρδισε έδαφος συρρικνώνοντας το πραγματικό επαναστατικό κίνημα. Τα πρώτα συνδικά επίσης σχηματίστηκαν στα 1903 και συνέστησαν τη Γενική Εργατική Λίγκα της Σερβίας (ΓΕΛΣ). Ωστόσο, ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα στη Σερβία γρήγορα και εύκολα προσαρτήθηκε στο SSDP.

Στις 12 Ιουλίου του 1914, η ΓΕΛΣ έθεσε τέρμα σε κάθε δραστηριότητά της, όταν η Αυστρο-ουγγαρία κήρυξε πόλεμο στη Σερβία και ο βασιλιάς και η κυβέρνηση κήρυξαν γενική επιστράτευση. Έχει σημασία να σημειώσουμε ότι η πρωτομαγιά, η διεθνής ημέρα των εργατών, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στη Σλοβενία το 1890, στην Κροατία το 1892 και στη Σερβία το 1893.

Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου

Ο σοσιαλιστικός αγώνας δεν έληξε με την κήρυξη του πολέμου, πάντως. Οι διανοούμενοι εγκατέλειψαν τη χώρα, στη Γαλλία στήθηκε μια Γενική Ένωση Σέρβων Εργατών μέσα στην Γαλλική Συνομοσπονδία Εργασίας, και μέχρι το 1917 διατηρούσε τομείς της σε όλες τις μεγάλες γαλλικές πόλεις. Οι σέρβοι εμιγκρέδες στη Γαλλία συγκρότησαν επίσης το λεγόμενο «Εργατικό Επιμελητήριο», και υπήρχε επίσης μια ενεργή ομάδα σέρβων εργατών στην Ελβετία.

Λίγο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τις επαναλαμβανόμενες ήττες των στρατευμάτων της Αυστρο-ουγγαρίας και την επιταχυνόμενη παρακμή της δομής εξουσίας της, καλά οργανωμένες ομάδες εργατών και αγροτών θα μπορούσαν να πάρουν την εξουσία με ελάχιστο αγώνα. Ωστόσο, δεν έκαναν κάτι τέτοιο, και κράτησαν μια τελείως αδιάφορη στάση κατά την μετάβαση από την Αυστρο-ουγγρική κυριαρχία προς το νέο-ιδρυθέν «Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων».

Η περίοδος του Μεσοπολέμου

Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την ενοποίηση της Σλοβενίας, της Κροατίας και της Σερβίας σε ένα κράτος (αρχικά υπό την ονομασία Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, κι έπειτα ως «Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας»), πολυάριθμοι κομμουνιστικοί πυρήνες σχηματίζονταν. Αυτοί αργότερα ενώθηκαν, τον Απρίλη του 1919 ώστε να σχηματίσουν το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας (SRPJ/K), το οποίο αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας (Ιούνης 1920), και τελικά στα 1952 έγινε η Κομμουνιστική Λίγκα της Γιουγκοσλαβίας (CLY). Ανάμεσα στους δυο παγκοσμίους πολέμους η οργάνωση αυτή έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο στην οργάνωση και την καθοδήγηση της εργατικής τάξης.

Το εργατικό κίνημα άρχισε να ανανεώνεται, ελεύθερο από την επιρροή κάθε πολιτικού κόμματος. Έτσι η εφημερίδα ‘Radnic**ke novine’ (Εργατικά Νέα) ανακοίνωσε στις 2 Δεκέμβρη 1918 ότι, χάρη σε μια τυχαία πρωτοβουλία, η επανίδρυση των διαλυμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων είχε τεθεί σε κίνηση τον προηγούμενο μήνα. Ως συνήθως, αμέσως μετά ακολούθησε η δράση. Η πρώτη πορεία διαμαρτυρίας οργανώθηκε στις 23 Δεκέμβρη 1918. Το σημαντικό στην πορεία αυτή ήταν η συμμετοχή των γυναικών, που αποτελούσαν την μεγάλη πλειοψηφεία των συμμετεχόντων.

Η πρώτη απεργία στο Βελιγράδι ξέσπασε τον Γενάρη του 1919. Ήταν η απεργία των ραφτών και των εργαζομένων στην βιομηχανία ενδυμάτων. Τον ίδιο μήνα έγινε η απεργία στα ορυχεία της σερβικής επαρχίας Vrs**ka C**uka. Τον Φλεβάρη του 1919 μετά την επιστροφή του Filip Filipovic* από το εξωτερικό, στα συνδικάτα σημειώθηκε μια στροφή προς τα αριστερά. Τα αιτήματά τους δεν αφορούσαν πια απλά τα οικονομικά ζητήματα. Έγιναν πραγματικά κέντρα της επαναστατικής δραστηριότητας. Αυτό υπό την επιρροή της δημιουργίας της Ουγγρικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της συνολικής κατάστασης στην Ευρώπη την εποχή εκείνη.

Έτσι, στις 20 και 21 Ιούλη του 1919 η πρώτη πολιτική γενική απεργία οργανώθηκε σε αλληλεγγύη με τις Σοβιετικές Δημοκρατίες στην Ουγγαρία και τη Ρωσία. Την εποχή εκείνη η ανάγκη για επαφή με ανάλογες οργανώσεις σε άλλες γωνιές της χώρας ήταν επιτακτική. Η πιο σημαντική επαφή μεταξύ αντιπροσώπων από την εργατική τάξη στη Σερβία, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Κροατία και τη Σλοβενία συνέβη στα τέλη του Γενάρη του 1919 στο Εθνικό Συνέδριο του Σοσιαλ-Δημοκρατικού Κόμματος της Κροατίας και της Σλοβενίας.

Ένα συνέδριο συνδικαλιστικής ενοποίησης διεξήχθη στο Βελιγράδι στις 20 Απριλίου 1919 και κατέληξε στο Κεντρικό Εργατικό Συνδικαλιστικό Συμβούλιο της Γιουγκοσλαβίας (CRVSJ) που ιδρύθηκε τότε, καλύπτοντας 250.000 οργανωμένους εργάτες. Προκειμένου να σχηματίσουμε μια πλήρη εικόνα της δυναμικής του συνδικαλιστικού κινήματος της εποχής θα ήταν καλό να γίνει αναφορά επίσης στους 25.000 συνδικαλισμένους εργάτες και αγρότες, οργανωμένους εκτός του CRVSJ. Μετά από αυτήν την «προπαρασκευαστική» φάση, ο εργατικός αγώνας αναζωπυρώθηκε τον Απρίλη του 1920 – σε μία χρονική στιγμή σημειώθηκαν 50 διαφορετικές απεργίες ταυτόχρονα σε όλη τη Σερβία. Υπήρξαν ένοπλες συμπλοκές με την αστυνομία και τις στρατιωτικές δυνάμεις που έστελναν οι αρχές εναντίον των απεργών. Οι εργάτες αμύνονταν αλλά και απαντούσαν με το ίδιο νόμισμα. Την ίδια εποχή σημειώνονται και οι πρώτες αντι-μιλιταριστικές δράσεις. Απευθύνονται εκκλήσεις στους στρατιώτες και τους αστυνομικούς να μην πυροβολούν τους αδερφούς τους εργάτες και αγρότες αλλά να ενωθούν μαζί τους στον κοινό αγώνα.

Για τους λόγους αυτούς, το κράτος και η κυβέρνηση της εποχής κατέφυγαν σε ακραίες μεθόδους. Στα τέλη του 1920 περνάει η ‘Obznana’ – ένας νόμος που απαγορεύει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, την επαναστατική δουλειά, τις απεργίες και κάθε συνέλευση εργατών. Η αστυνομία και ο στρατός εισβάλλουν σε γραφεία συνδικάτων και λέσχες εργατών, κατάσχουν τα αρχεία και την ιδιοκτησία τους. Την ίδια εποχή, η καπιταλιστική τάξει περνάει στην επίθεση: περικοπές μισθών, αύξηση των ωρών εργασίας, καταστολή. Πολύ συχνά στοχοποιούνται οι πιο μαχητικοί εργάτες, χάνουν τη δουλειά τους, διώχνονται από τα διαμερίσματά τους, και προσάγονται συχνά για ανακρίσεις μαζί με ολόκληρη την οικογένειά τους. Αρκετοί αντιπρόσωποι της εργατικής τάξης με επιρροή, εξεγείρονται ενάντια στην ‘Obznana’. Όμως οι δράσεις τους και όλες οι διαμαρτυρίες της εργατικής τάξης αγνοούνται. Δεν ήταν παρά αρκετούς μήνες αργότερα που η κυβέρνηση τελικά δέχτηκε να νομιμοποιήσει ξανά τις εργατικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά μόνο υπό ειδικές συνθήκες. Η κυβέρνηση αναγνώρισε μόνο τις συνδικαλιστικές και εργατικές ενώσεις που οργανώνονταν βάσει κάποιων οικονομικών διεκδικήσεων. Επίσης, απαίτησε την παρουσία ενός εκπροσώπου των αρχών σε κάθε συνάντηση κι εκδήλωση, την πρόσβαση των αρχών σε όλα τα έντυπα και τα αρχεία, και τη δήλωση κάθε πηγής εσόδων. Η εργατική τάξη δε θα δεχόταν τέτοιες ταπεινωτικές συνθήκες. Ο Dragis**a Lapc**evic* (ένας από τους πρωτεργάτες του ταξικά συνειδητοποιημένου εργατικού κινήματος) πρότεινε σε μια κρυφή συνάντηση στις 8 Απριλίου 1921 την απόρριψη των συνθηκών που επέβαλλαν οι αρχές και τη συνέχιση της συνδικαλιστικής κι εργατικής δράσης παρά την Obznana. Δυστυχώς η πρότασή του δεν έγινε δεκτή.

Η σύγχυση που επικρατούσε στην εργατική τάξη ήταν ένα σημάδι για την κεντρώα τάση του συνδικαλιστικού κινήματος, πως είχε έρθει η ευκαιρία του. Ξανάστησαν την ΓΕΛΣ με σεβασμό στο πνεύμα και το λόγο της Obznana στις 22 Μαΐου 1921 και την επόμενη μέρα έκοψαν κάθε δεμό με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας (CPY). Ωστόσο, οι κεντρώοι δεν είχαν ιδιαίτερη επιτυχία στο να οργανώσουν τους επαναστατικούς εργάτες κι αγρότες. Τα οργανωμένα μέλη της νέας ΓΕΛΣ δε ξεπέρασαν τα 2.500-3.000.

Το μοναρχικό καθεστώς επιτέθηκε βίαια ενάντια στο CPY. Κηρύχθηκε παράνομο κι αναγκάστηκε να λειτουργήσει υπόγεια για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, ως η μόνη δύναμη στην οποία οι εργάτες έβλεπαν μια ευκαιρία για οργάνωση, προσέλκυσε έναν μεγάλο αριθμό μελών και συμπαθούντων. Σπουδαγμένοι άνθρωποι και φοιτητές, εργάτες κι αγρότες γίνονταν μέλη του. Το 1928 το κόμμα διασπάστηκε στην κομμουνιστική, τη σοσιαλιστική και τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή. Αυτό οδήγησε και σε ένα σχίσμα στο συνδικαλιστικό κίνημα που κατέληξε στη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού αριστερού μπλοκ (προσανατολισμένου στην Μόσχα και ακολουθώντας τη γραμμή της τρίτης διεθνούς), μιας δεξιόστροφης τάσης (πιστής στη γραμμή της δεύτερης διεθνούς αν και είχε ήδη χάσει έδαφος), και μιας κεντρώας πλατφόρμας που ισορροπούσε μεταξύ των δυο προαναφερθέντων.

Από τη διαίρεση τελικά το CPY και ο συνδικαλιστικός τομέας προσανατολίστηκαν προς την τρίτη διεθνή η οποία έτεινε να κυριαρχήσει. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ανέλαβαν την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και κατάφεραν να τη διατηρήσουν χάρη στην υλική βοήθεια και την ιδεολογική υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Εξαιτίας της στήριξης αυτής το CPY έγινε η μεγαλύτερη και η καλύτερα οργανωμένη οργάνωση της γιουγκοσλαβικής εργατικής τάξης κατά τις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Γιουγκοσλαβική Εργατική Τάξη και ο Δεύτερο Παγκόσμιος Πόλεμος

Ωστόσο, το πραγματικό πρόσωπο της κομματικής καθοδήγησης θα αποκαλυπτόταν στη διάρκεια του πολέμου και της επανάστασης (1941-1945). Μορφωμένα μέλη, με μεγάλη επιρροή που είχαν αρχίσει να βλέπουν σφάλματα στη δουλειά της Κεντρικής Επιτροπής, στην οποία ηγούταν ο Τίτο (Γιόζιπ Μπροζ) αποπέμφθηκαν. Κάθε πιθανή κριτική ή δυνατότητα αμφισβήτησης της ηγεσίας κυνηγήθηκε μέχρι εξαφάνισης.

Με την ήττα του γιουγκοσλαβικού στρατού μέσα σε μόλις έξι μέρες στο ξεκίνημα του πολέμου, οι λαοί της γιουγκοσλαβίας άρχισαν να μαζεύουν όπλα, πυρομαχικά κι άλλα στρατηγικά υλικά. Ελάχιστα μετά την κατάλυση του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας εμφανίστηκαν και οι πρώτες μορφές οργανωμένης αντίστασης στους φασίστες. Αυτές οι ομάδες αντίστασης διέφεραν αρκετά ως προς τον πολιτικό προσανατολισμό τους. Μερικές ήταν απλώς ομάδες ληστών. ’λλες ήταν πολιτοφυλακές οργανωμένες σε τοπικό επίπεδο ως μορφή άμυνας απέναντι στα φασιστικά στρατεύματα και στους ληστές που προαναφέραμε. ’λλες ήταν δεξιές, μοναρχικές ομάδες (όπως οι τσέτνικς και οι ομάδες του Nedic* και του Ljotic*) σκοπός των οποίων ήταν «η απελευθέρωση της πατρίδας από τους κατακτητές» και η επιστροφή στον βασιλιά. Υπήρχαν επίσης φασιστικές οργανώσεις (ουστάσι) που διέπρατταν σοβινιστικά εγκλήματα από τα οποία ακόμη και οι στρατιώτες της γερμανικής βέρμαχτ δεν ήταν ασφαλείς. Υπήρχε επίσης μια σειρά από οργανώσεις «κουίσλιγκ» (σ.τ.μ. που τέθηκαν στο πλευρό των γερμανών).

Πάντως, υπήρχε ένας σημαντικός αριθμός από ανεξάρτητες οργανώσεις Παρτιζάνικων ομάδων χωρίς μια κλειστή πολιτική κατεύθυνση. Το CPY προσπάθησε να ενώσει αυτές τις ομάδες υπό τον έλεγχό του με κάθε κόστος. Υπήρξαν στιγμές συγκρούσεων παρτιζάνων που μάχονταν κάτω από τον έλεγχο του PCY και αυτόνομων ομάδων παρτιζάνων που παρέμεναν ανεξάρτητες, ιδιαίτερα στην αρχή του πολέμου οπότε το CPY συνεργάστηκε με τους τσέτνικς του στρατηγού Draz**e Mihajlovic* προς τον κοινό στόχο της «απελευθέρωσης της πατρίδας απ’ τους κατακτητές». Το CPY και το «Γενικό Επιτελείο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης και των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνικων Αποσπασμάτων» σπάσαν τους δεσμούς τους με τους τσέτνικς του Mihajlovic* (η διαφορά τους με τους άλλους τσέτνικς ήταν ότι δεν είχαν συνεργαστεί με τη γερμανική βέρμαχτ) στα 1941.

Όμως, οι παρτιζάνικες μονάδες ήταν άσχημα οπλισμένες, ανοργάνωτες, με μικρή πολεμική εμπειρία και είχαν υποστεί μεγάλες ήττες στα 1941-1942. Το CPY επίσης υπέστη σοβαρές υποχωρήσεις σε πόλεις και χωριά – τα μέλη και οι συμπαθούντες του είχαν κυνηγηθεί, συλληφθεί, βασανιστεί, πυροβοληθεί ή σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ωστόσο, ο αγώνας της αντίστασης συνεχιζόταν. Αποσπάσματα παρτιζάνων συνέχιζαν να πολεμούν, και οι συμπαθούντες τους σε πόλεις σε χωριά δημιουργούσαν αντιπερισπασμό και διεξήγαγαν ενέργειες σαμποτάζ.

Στα μέσα του 1943 και προς το τέλος της χρονιάς το Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης, υπό τον έλεγχο του CPY ανένηψε από τις αρχικές υποχωρήσεις του επιμένοντας σε μια αύξηση στο ποσοστό των μελών του κόμματος στα παρτιζάνικα αποσπάσματα. Επίσης, τοποθέτησε πολιτικούς κομισάριους σε όλα τα παρτιζάνικα αποσπάσματα στη σφαίρα επιρροής του – αυτοί οι κομισάριοι είχαν σκοπό την πολιτική προπαγάνδα και την εμπέδωση της ιδέας της καθοδήγησης από το CPY.

Με την επιμονή του «Γενικού Επιτελείου του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης και των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνικων Αποσπασμάτων», οι παρτιζάνικες μονάδες ενοποιήθηκαν στα τέλη του 1943. Ήταν φανερό ότι η καθοδήγηση από το κόμμα ήταν παρούσα στην ενοποίηση των παρτιζάνικων μονάδων σε μια μεραρχία ή ταξιαρχία. Κάποιο έμπειρο κομματικό στέλεχος έμπαινε σε θέση ισχύος στις νέο-σχηματισμένες μονάδες, και φυσικά ένας κομισάριος από το πολιτικό γραφείο του κόμματος ήταν πάντα παρών…

Στις 29 Νοέμβρη 1943, έλαβε χώρα η δεύτερη συνάντηση του Εθνικού Αντι-φασιστικού Συμβουλίου Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας, στο Jajce (Γιάιτσε, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη). Εκμεταλλευόμενο τους αγώνες του λαού για την απελευθέρωσή του από τα φασιστικά στρατεύματα και αποφεύγοντας επιδέξια κάθε ριζοσπαστική επαναστατική κριτική, το CPY κατάφερε να θέσει τα θεμέλια αυτού που αργότερα θα γινόταν η πρώτη διακήρυξη της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (το 1946 τελικά).

Κάτω από τον μανδύα του πατριωτισμού, του αντι-εθνικισμού και ενός ημι-επαναστατικού λεξιλογίου, το Γενικό Επιτελείο σταδιακά μαζικοποιήθηκε. Σύντομα αυτό που ήταν το «Γενικό Επιτελείο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης και των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνικων Αποσπασμάτων» θα μεταμορφωνόταν στον «Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό της Γιουγκοσλαβίας». Ακόμα και οι αιχμαλωτισμένοι τσέτνικς και ουστάσι γίνονταν δεκτοί στα νέα παρτιζάνικα αποσπάσματα αν δήλωναν ότι θα «μάχονταν για τον λαό». Ένας στρατός που δημιουργούταν καθ αυτόν τον τρόπο, δε θα μπορούσε να είναι ένας επαναστατικός στρατός, ένας φορέας επαναστατικής αλλαγής, ακόμα κι αν μέχρι το τέλος του πολέμου το «Γενικό Επιτελείο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης και των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνικων Αποσπασμάτων» δεν εφάρμοζε παρά καθαρά παρτιζάνικες τακτικές. Σε κάθε προσπάθεια να αντιμετωπίσει ευθέως τις συνδυασμένες δυνάμεις της βέρμαχτ και των κουίσλιγκ έχασε μεγάλες δυνάμεις, και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Το «Γενικό Επιτελείο του Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης και των Γιουγκοσλαβικών Παρτιζάνικων Αποσπασμάτων» (στην ουσία το CPY), κέρδισε τον πόλεμο μονάχα χάρη στην αποδυνάμωση του φασιστικού στρατού σε όλα τα άλλα μέτωπα και στην σπουδαία βοήθεια που του παρείχε ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός, ο οποίος επωμίσθηκε όλο το βάρος της εκδίωξης των φασιστικών στρατευμάτων από τη Γιουγκοσλαβία.

Η μεταπολεμική περίοδος

Με το τέλος του πολέμου, το CPY και ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός της Γιουγκοσλαβίας είχαν εκκαθαρίσει κάθε «ανεπιθύμητο» στοιχείο και ήταν έτοιμοι για τη δικτατορία. Θα την ονόμαζαν δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια δικτατορία του κόμματος. Κι όχι του κόμματος σαν ένα ενιαίο σύνολο, αλλά μάλλον με τη στενή έννοια της ηγετικής κλίκας του.

Η χώρα ονομάστηκε αρχικά «Δημοκρατική Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβία», ενώ αργότερα άλλαξε όνομα σε «Ομοσπονδιακή Λαΐκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας».

Κάθε εργατική οργάνωση και κάθε άλλη κοινωνική πρωτοβουλία τέθηκαν κάτω από τον έλεγχο του κόμματος. Η χώρα εισήλθε σε μια περίοδο κρατικού καπιταλισμού που ονομάστηκε επιδέξια «υπαρκτός σοσιαλισμός».

Αυτές οι αλλαγές επίσημα ενσωματώθηκαν στο νέο σύνταγμα που πέρασε το 1946. Το σύνταγμα κήρυσσε κάθε φυσικό απόθεμα και όλα τα σημαντικά μέσα παραγωγή ως «λαΐκή περιουσία υπό των έλεγχο του κράτους». Προς το τέλος της ίδιας χρονιάς πραγματοποιήθηκε ένα πρόγραμμα εθνικοποίησης των ιδιωτικών επιχειρήσεων σε 42 τομείς της οικονομίας. Τον Αύγουστο του 1945 μια μερική αγροτική μεταρρύθμιση εφαρμόστηκε, επηρεάζοντας κυρίως τις βόρειες και βορειο-δυτικές περιοχές της χώρας. Το οικονομικό έλλειμμα καλύφθηκε από την εθνικοποίηση του 1948. Η εθνικοποίηση ήταν μία από τις βασικές μεθόδους εγκαθίδρυσης μιας «σοσιαλιστικής οικονομίας». Το σύστημα της σχεδιασμένης οικονομίας εισήχθηκε επίσης σ αυτό το στάδιο. Κρατικές υπηρεσίες διηύθυναν άμεσα την οικονομία σε σχέση με τους προκαθορισμένους στόχους.

Η νέα κυρίαρχη τάξη, που αργότερα θα κερδίσει το προσωνύμιο «κόκκινη μπουρζουαζία», είχε να κάνει λίγες κινήσεις ακόμα προκειμένου να εξασφαλίσει την μακροπρόθεσμη εξουσία της. Αμέσως μετά τον πόλεμο πραγματοποιεί μια εκλογική φάρσα «δημοκρατίας» όπου το CPY υπό την ηγεσία του Τίτο κερδίζει την μεγάλη πλειοψηφία (σχεδόν 100% των ψήφων), απέναντι στα αστικά-δημοκρατικά κόμματα. Έχοντας κερδίσει την εξουσία, το CPY έθεσε εκτός νόμου κάθε άλλο κόμμα και καταδίωξε τα ηγετικά στελέχη τους, ονομάζοντάς τους «εχθρούς της επανάστασης». Μετά τις εκλογές, η γιουγκοσλαβική κυρίαρχη τάξη, σε συμφωνία με την κυρίαρχη τάξη της ΕΣΣΔ (προσωποποιημένης στο ΚΚΣΕ) ξεκίνησε μια αρκετά διάφανη διαμάχη. Αυτή η «σύγκρουση» ανάμεσα στο CPY και το ΚΚΣΕ κορυφώθηκε στα 1948 όταν το CPY ξεκίνησε μια σειρά διώξεων εναντίον μελών της στρατιωτικής, κομματικής και πολιτικής ηγεσίας προκειμένου να εκκαθαρίσει τους λεγόμενους πράκτορες της Κομινφόρμ, μέλη που ήταν υπέρ της ανάμειξης της Κομινφόρμ στα εσωτερικά του CPY. Αυτοί οι άνθρωποι κατέληγαν στις γιουγκοσλαβικές φυλακές, οι πιο διαβόητες από τις οποίες ήταν αυτές της νήσου Goli Otok στην Αδριατική. Εξ αιτίας της απόρριψης από το CPY της Κομινφόρμ, η ΕΣΣΔ και ολόκληρο το σύμφωνο της Βαρσοβίας, επέβαλλαν εμπάργκο στα εμπορεύματα και τις λοιπές συναλλαγές με την ομοσπονδιακή λαϊκή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Αυτό το οικονομικό εμπάργκο κράτησε πέντε χρόνια, και μετά απ’ αυτό η γιουγκοσλαβική κυρίαρχη τάξη πήρε τελικά κάθε εξουσία στα χέρια της.

Πρέπει να αναφερθεί ότι ο στόχος αυτής της ελεγχόμενης σύγκρουσης δεν ήταν απλά να ενισχύσει την εξουσία στο εσωτερικό της κυρίαρχης τάξης, αλλά να στήσει μια απαραίτητη γέφυρα μεταξύ της «κομμουνιστικής» Ανατολής και της καπιταλιστικής Δύσης. Την περίοδο αυτή, η ανάπτυξη της βιομηχανίας ήταν προσανατολισμένη προς τη γεωργία. Αγρότες και πρώην παρτιζάνοι υποχρεώνονταν να εργαστούν στις κολλεκτιβοποιημένες φάρμες. Ο τομέας της ενέργειας επίσης αναπτύχθηκε και ισχυροποιήθηκε. Η ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας προωθήθηκε, αν και κάτι τέτοιο έγινε μόνο στα πλουσιότερα μέρη της χώρα, κάτι που εξυπηρέτησε μόνο στο βάθεμα των ανταγωνισμών που κληροδότησε η προπολεμική γιουγκοσλαβία.

Οι δυσχερείς σχέσεις με τις γειτονικές χώρες που ήταν μέλη του «σοσιαλιστικού» μπλοκ, αλλά επίσης της Κομινφόρμ, καθώς και οι καταστροφικές σοδειές του 1950 και του 1952 οδήγησαν σε αγροτικές εξεγέρσεις, οι οποίες χρησίμευσαν σαν μια τέλεια δικαιολογία για το κράτος για να εισαγάγει την υποχρεωτική πώληση των γεωργικών προϊόντων και το δικαίωμα στην κατάσχεσή τους. Τέτοιες πρακτικές έγιναν τελικά κοινοτοπίες.

Η Περίοδος της «Σοσιαλιστικής Ανάπτυξης»

Καθησυχάζοντας την εργατική τάξη με ένα σχετικά υψηλό επίπεδο ζωής, καταστέλλοντας βίαια κάθε μορφή εξέγερσης και -το πιο σημαντικό- ελέγχοντας κάθε μορφή εργατικής οργάνωσης, το CPY (αργότερα ονομασμένο Κομμουνιστική Λίγκα της Γιουγκοσλαβίας-CLY) πέτυχε να αποπροσανατολίσει την εργατική τάξη, διαλύοντας κάθε απόπειρα ανεξάρτητης εργατικής οργάνωσης και εκκαθάρισε τους μαχητικούς εργάτες και τους ριζοσπάστες θεωρητικούς.

Υπήρξε μια γενικευμένη τάση της γιουγκοσλαβικής εργατικής τάξης, να συστήνει αυτό-διαχειριζόμενες ενώσεις από μόνη της, στη βάση εμπειριών από άλλους επαναστατικούς αγώνες ανά τον κόσμο. Ως απάντηση σ αυτό, από τα 1950 ήδη, οι αρχές εισήγαγαν περιορισμένες μορφές αυτό-διαχείρισης στην βιομηχανία. Η εισαγωγή μιας περιορισμένης αυτό-διαχείρισης έδωσε στους εργάτες τη ψευδαίσθηση ότι είχαν το δικαίωμα να διευθύνουν και να σχεδιάζουν την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων της επιχείρησής τους. Το πόσο πραγματική ήταν η βιομηχανική αυτό-διαχείριση μπορούμε να το δούμε καλύτερα στον παρακάτω πίνακα, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ‘Nas**e teme’, τεύχος 3, στα 1983:

Αποφάσεις του κράτους – Αποφάσεις της κολλεκτίβας (σε ποσοστά επί τοις εκατό(%))

Διαχείριση των επενδύσεων-αποθεμάτων: 80% – 20%

Μισθοί των εργαζομένων: 60% – 40%

Τελική τιμή του προϊόντος: 80% – 20%

Εργασία: 50% – 50%

Εισαγωγές-Εξαγωγές: 95% – 5%

Πολιτική χρηματοδότησης: 90% – 10%

Υπόλοιπα: 70% – 30%

Στην κατάσταση αυτή όπου το παλιό καπιταλιστικό κράτος έχει αντικατασταθεί από έναν νέο κρατικό καπιταλισμό κι όπου στην πραγματικότητα δεν έχει υπάρξει καμία επαναστατική αλλαγή, η γιουγκοσλαβική εργατική τάξη, ήταν αναμενόμενο να εκφράσει σύντομα τη δυσφορία της.

Έτσι η πρώτη μεταπολεμική απεργία καταγράφεται στις 13-15 Γενάρη 1958 από τους ανθρακωρύχους στο Trbovlje και στο Hrastnik της Σλοβενίας. 4.000 εργάτες παίρνουν μέρος στην απεργία που καταλήγει νικηφόρα, ή μάλλον με την ικανοποίηση των διεκδικήσεων των εργατών. Όμως τα βαθύτερα αίτια της απεργίας δεν έχουν εξαλειφθεί, ούτε θα μπορούσαν να εξαλειφθούν με καμία μελλοντική απεργία μέσα στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Προκειμένου να απομονώσει και να αποδυναμώσει τον εργατικό ταξικό αγώνα, και -πιο σημαντικό για την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία- να τον παρεμποδίσει να διαδοθεί, όλες οι μορφές εργατικού αγώνα υποβλήθηκαν στη σιωπή των ΜΜΕ συνοδευόμενη από μια συντονισμένη παραπληροφόρηση.

Έτσι η ηγεσία του CLY απέφυγε να μιλήσει για τις απεργίες μέχρι το 1969. Μέχρι τότε είχαν καταγραφεί πάνω από 2.000 απεργίες.

Δεν υπήρχαν παράνομα συνδικάτα στη Γιουγκοσλαβία , ή τέλος πάντων δεν έχουμε πληροφορίες που να αποδεικνύουν την ύπαρξη τέτοιων ενώσεων. Το μόνο νόμιμο συνδικάτο που υπήρχε ήταν η «Συνδικαλιστική Λίγκα της Γιουγκοσλαβίας». Η συμμετοχή της συνδικαλιστικής ηγεσίας στην οργάνωση των απεργιών ήταν προφανώς μηδενική, συνεπώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι απεργίες στη Γιουγκοσλαβία ήταν ουσιαστικά άγριες απεργίες, άμεσα δημιουργημένες από την εργατική τάξη. Για να είμαστε σαφείς, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι παλιοί μαχητές της εργατικής τάξης που είχαν στο μεταξύ γίνει όργανα του μόνου νόμιμου συνδικάτου αρχικά συμμετείχαν στο πρώτο στάδιο της οργάνωσης μιας απεργίας. Όμως τέτοιοι άνθρωποι εκκαθαρίζονταν άμεσα από το συνδικάτο και απομονώνονταν βίαια, για να αντικατασταθούν από κάποιο «αποδεδειγμένα πιστό στο κόμμα», στην κυρίαρχη τάξη και στο καθεστώς, άτομο.

Προκειμένου να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απεργών, να διατηρήσει την κοινωνική σταθερότητα στη χώρα, και να καλύψει τις τεράστιες απώλειες της μη-κερδοφόρας οικονομίας, η γιουγκοσλαβική ηγεσία αποφάσισε να πάρει δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ). Έτσι, η Γιουγκοσλαβία έπεσε στη γνωστή παγίδα της υποδούλωσης της οφειλής χρεών.

Σταδιακά, η γιουγκοσλαβική εργατική έχασε την ταξική συνείδησή της, πέφτοντας σε μια καταναλωτική κουλτούρα που της σερβιρίστηκε έξυπνα από τη Δύση. Ήταν σε μια τέτοια αποδυναμωμένη θέση που υποδέχτηκε η γιουγκοσλαβική εργατική τάξη τα 80ς, μια δεκαετία που της επεφύλασσε σαρωτικές αλλαγές.

Η Κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας

Στα �80ς, οι γιουγκοσλάβοι εργάτες κι αγρότες κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας όλο και πιο συχνά μια καλύτερη ζωή, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερη διαχείριση της βιομηχανίας και της χώρας συνολικά. Εξ αιτίας των δυσχερών οικονομικών συνθηκών την εποχή εκείνη, που παρατείνονταν από τον καλπάζοντα πληθωρισμό, παρατηρείται μια αύξηση της εσωτερικής μετανάστευσης από τις αγροτικές περιοχές προς τις πόλεις (60% του πληθυσμού ζούσε από τη γεωργία, ενώ ταυτόχρονα μόνο το 38% ζούσε σε αγροτικές περιοχές). Υπήρξε επίσης ένα κύμα μετανάστευσης προς τη δυτική Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Δυτική Γερμανία και την Αυστρία.

Το 1980 η Γιουγκοσλαβία εισήλθε στο ΔΝΤ και στα 1981 πήρε ένα από τα μεγαλύτερα δάνεια που εγκρίθηκαν εκείνη την περίοδο. Χάρη στην άνοδο της τιμής των ορυκτελαίων στην παγκόσμια αγορά, τα χρέη της Γιουγκοσλαβία εκείνη την εποχή έφτασαν τα 14 δις δολάρια ΗΠΑ. Μόλις το 1983 η Γιουγκοσλαβία ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για την αναπροσαρμογή των χρεών της. Το ΔΝΤ ζήτησε ως αντάλλαγμα τον επωμισμό των χρεών από μη-κερδοφόρες επιχειρήσεις, οι οποίες για χρόνια διατηρούσαν την κοινωνική σταθερότητα στις περισσότερες περιοχές της χώρες. Επίσης απαίτησε την απελευθέρωση των τιμών, μια άνοδο των επιτοκίων, και μια περαιτέρω υποτίμηση 25% του δηναρίου. Το διεθνές κεφάλαιο ξεκινούσε την επίθεσή του στη Γιουγκοσλαβία.

Ωστόσο, η απάντηση ήταν μια σειρά απεργιών κι εξεγέρσεων που κατέληξαν στη μείωση του αριθμού των μη-κερδοφόρων επιχειρήσεων που θα ρευστοποιούνταν τελικά, από 156 το 1979 σε 97 το 1985. Προκειμένου να χρηματοδοτηθούν μη-κερδοφόρες επιχειρήσεις και να διατηρηθεί η κοινωνική σταθερότητα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Γιουγκοσλαβίας, ξεκίνησε να εκδίδει μεγάλα ποσά χρημάτων χωρίς οικονομικό αντίκρυσμα.

Μια από τις τελευταίες δραστηριότητες του νόμιμου συνδικάτου στη Γιουγκοσλαβία ήταν να υποστηρίξει τις προσπάθειες της κυβέρνησης στα 1986 να κλείσει τις μη-κερδοφόρες επιχειρήσεις. Μετά από αυτό οι εργάτες δεν επέτρεψαν στο συνδικάτο να μιλάει στο όνομά τους.

Το 1986 εμφανίστηκε στη γιουγκοσλαβική πολιτική σκηνή ο Slobodan Milos**evic*, αμέσως μετά την επιστροφή του από τις σπουδές του στις ΗΠΑ. Την εποχή εκείνη ο Milos**evic* ήταν μέλος και στέλεχος του CLY. Η σύγκρουση με το CLY που κατέληξε στην αποπομπή του άρχισε το 1987 στη συνάντηση της Κεντρικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Λίγκας της Σερβίας. Στο μανιώδες κυνήγι της εξουσίας, ο Milos**evic* έφτασε μέχρι τον εθνικισμό, και τη στιγμή ακριβώς που οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας αναζητούσαν μια αλλαγή, ξεκίνησε διαδικασίες εκμηδένισης της αυτονομίας των επαρχιών στο εσωτερικό της Σερβίας (Βοιβοντίνα και Κόσοβο) προκειμένου να ευνοηθεί η Σερβία. Στην αρχή, ο Milos**evic* είχε την εύνοια των ψηφοφόρων κι αυτό ήταν αρκετό για να τον καταστήσει ικανό να πάρει την εξουσία από τα χέρια της παλιάς και ξεπερασμένης φράξιας του κρατικού καπιταλισμού. Ο Milos**evic* μάζεψε γύρω του έναν κύκλο πιστών υποστηρικτών ενδυναμώνοντας τη θέση του στη γιουγκοσλαβική ηγεσία, και την υπεροχή της Σερβίας μέσα στη Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία. Αυτό προκάλεσε δυσφορία ανάμεσα στις τοπικές καπιταλιστικές τάξεις στις υπόλοιπες γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, που όλο και πιο συχνά μιλούσαν πλέον για απόσχισή τους από τη Γιουγκοσλαβία και ανεξαρτητοποίηση. Ο Milos**evic* ενδυνάμωσε τις θέσεις αυτές με την συγκεντρωτική εθνικιστική πολιτική του. Για παράδειγμα, το 1989 συνέστησε σε μάνατζερς κι επιχειρηματίες στη Σερβία να αποφεύγουν τα σλοβένικα προϊόντα, και το 1990 προχώρησε σε ολοκληρωτικό εμπάργκο στις εισαγωγές προϊόντων από τη Σλοβενία και τη Κροατία.

Τέτοιου είδους εχθροπραξίες και διαμάχες ανάμεσα στις τοπικές καπιταλιστικές τάξεις το μόνο που έκαναν ήταν να αναζωπυρώνουν μια κατάσταση που ήταν ήδη τεταμένη. Εργάτες κι αγρότες, αποστερημένοι από τις παραδοσιακές ταξικές οργανώσεις τους για αλληλεγγύη και αγώνα, ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν σε δυο ή περισσότερες δουλειές ταυτόχρονα προκειμένου να επιβιώσουν, κι αποπροσανατολίζονταν ακόμα περισσότερο από την πίεση του καλπάζοντος πληθωρισμού. Έτσι, πείθονταν από τους εθνικιστές δημαγωγούς διαφόρων τάσεων, από διάφορους «δημοκράτες» που ζητούσαν αλλαγές, κι από ένα φάσμα νέων, εθνικών ηγετών. Αρχικά, αυτοί οι ηγέτες προσέλκυαν μάζες από απογοητευμένα μέλη της εργατικής τάξης που χρησιμοποιούσαν κατάλληλα ώστε να τους ανεβάσουν στην επιθυμητή πολιτική καριέρα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία προέκυψαν νέα κόμματα παντού στη Γιουγκοσλαβία, το DEMOS στη Σλοβενία, το HDZ στην Κροατία, το SPO και πολλά ακόμη στη Σερβία, SDA στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη κλπ. Όλα τους κόμματα εθνικιστικής αντίληψης που έκαναν τα πάντα προκειμένου να γελοιοποιήσουν ολόκληρη την παράδοση της ταξική σύγκρουσης.

Ως αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων με την γιουγκοσλαβική κόκκινη μπουρζουαζία και τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου, ο πόλεμος δεν άργησε να ξεσπάσει στη Γιουγκοσλαβία, το 1991.

1991: Η Εργατική Τάξη και ο Πόλεμος

Πριν τον πόλεμο προηγήθηκε μια μαζική εθνικιστική-σοβινιστική εκστρατεία από τα ΜΜΕ. Πολιτικοί, συγγραφείς, δημόσια πρόσωπα, ακόμα κι αθλητές και αθλήτριες ανταγωνίζονταν στην εξύμνηση των αρετών της «δικής τους» πατρίδας και του «δικού τους» λαού. Όλα τα διαθέσιμα μέσα επιστρατεύτηκαν για να εμφυσηθεί ο φόβος κι ο πανικός στους ανθρώπους. Ήταν απαραίτητο να προσελκύσουν αυτή την κρίσιμη ποσότητα του εθνικισμού προκειμένου να νομιμοποιηθεί ο πόλεμος.

Στις πρώτες ένοπλες συγκρούσεις ήταν κυρίως επαγγελματίες στρατιώτες και μισθοφόροι που διεξήγαγαν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός, ως είχε, δηλαδή τα παιδιά των εργατών και των αγροτών από ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία που βρίσκονταν σε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, αρχικά δεν εμπλάκηκε σχεδόν καθόλου.

Έχει σημασία ότι σε ένα μεγάλο αριθμό εγκληματιών δόθηκε χάρη και αναμείχθηκαν στις πρώτες εχθροπραξίες. Υπήρχαν επίσης μισθοφόροι από πολλές χώρες, αρκετοί πολιτικοί εμιγκρέδες (όπως τα παιδιά των παλιών τσέτνικς ή των ουστάσι), και ένας μεγάλος αριθμός φασιστών ή νέο-φασιστών. Ήταν κυρίως αυτές οι ομάδες που διέπραξαν τα εγκλήματα που έφεραν την προσοχή των ΜΜΕ στον πόλεμο, ο σκοπός τους ήταν να υποθάλψουν το μίσος και να δημιουργήσουν τεχνητές διαφορές μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στην εργατική τάξη σε διάφορες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας.

Κάτι τέτοιο υπογραμμίζεται από το γεγονός της δημιουργίας μεικτών-εθνικά πολιτοφυλακών που οργανώνονταν σε πόλεις και χωριά της Γιουγκοσλαβίας που πλήγησαν άμεσα από τον πόλεμο. Ο στόχος αυτών των πολιτοφυλακών ήταν να αποτρέψουν την ένταση, και δεν ήταν σπάνιο να βλέπεις κροάτες, σέρβους και μουσουλμάνους να στέκονται στα οδοφράγματα μαζί για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους που βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο για αιώνες.

Οι τοπικοί εθνικιστές ηγέτες υποχρεώνονταν έτσι να πάρουν δραστικά μέτρα για να ελέγξουν τα απείθαρχα στοιχεία της «δικής τους» εθνικής ομάδας. Επιστράτευαν σ αυτό το σκοπό μισθοφόρους, φανατικούς εθελοντές και κοινούς εγκληματίες.

’νθρωποι από κάθε γωνιά της Γιουγκοσλαβίας αντιστέκονταν στον πόλεμο και στην εθνικιστική παράνοια. Μερικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι 100.000 έφυγαν από τη Σερβία εξ αιτίας του πολέμου. Στη Σερβία έχουν καταγραφεί περιστατικά μαζικής λιποταξίας όπου σύσσωμες στρατιωτικές μονάδες παράτησαν τις θέσεις τους και γύρισαν σπίτι. Υπάρχουν περιπτώσεις συλλογικών συνειδητών αρνήσεων κατάταξης, π.χ. στο χωριό Tres**njevac στη Βοιβοντίνα, όπου όλοι οι άνδρες κάτοικοι του χωριού αρνήθηκαν να καταταγούν το 1991, αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν, απόφαση που τους έφερε σε σύγκρουση με τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές. Υπήρξαν επίσης μεγάλες διαδηλώσεις και φοιτητικές διαμαρτυρίες, αλλά δυστυχώς αυτή η αντίσταση ήταν αδύναμη και ανοργάνωτη.

Όλα τα συνδικάτα κι όλα τα πολιτικά κόμματα υποστήριζαν τον πόλεμο ή συμφωνούσαν ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δημόσια άποψη εναντίον του πολέμου εξέφραζαν μόνο οι φιλειρηνικές οργανώσεις της μικροαστικής ευαισθησίας.

1993: Ερήμωση της Γιουγκοσλαβίας

Μετά την κατάρρευση της «Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας», η «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας» (FRY) εγκαθιδρύθηκε, απαρτιζόμενη από τη Σερβία, με τις επαρχίες Βοιβοντίνα, Κόσοβο και το Μαυροβούνιο. Ο πόλεμος είχε αφήσει τεράστια χάσματα στον προϋπολογισμό της FRY που έπρεπε να συμπληρωθούν. Η ηγεσία κατέφυγε στη χρήση του πληθωρισμού ως εργαλείο για τον σκοπό αυτόν. Τύπωσε τεράστιες ποσότητες από τελείως άχρηστο πληθωριστικό χρήμα προκειμένου να πληρώσει τους μισθούς, να αγοράσει ξένο συνάλλαγμα στην μαύρη αγορά, και να διαφυλάξει την κοινωνική σταθερότητα. Η ανεξέλεγκτη εκτύπωση νέου χρήματος οδήγησε τον πληθωρισμό σε νέα υπερ-ύψη. Σταδιακά η μαύρη αγορά έγινε η μόνη αγορά που λειτουργούσε πραγματικά μέσα στην χώρα. Προς το τέλος του 1993 η αξία συναλλαγής του δηναρίου αυξήθηκε ακόμα και 100% σε μια ώρα σε σχέση με το γερμανικό μάρκο, που ήταν το κύριο νόμισμα της μαύρης αγοράς. Μέσα σ αυτή την εξαιρετικά ασταθή πολιτική και οικονομική κατάσταση ήταν σημαντικό να ενδυναμωθεί ο αγώνας των εργαζομένων. Το 1993 υπήρξε ένας ανείπωτος αριθμός απεργιών που έπληξε όλους τους κλάδους της οικονομίας, τόσο στο βιομηχανικό τομέα όσο και πέρα από αυτόν. Η μια απεργία ακολουθούσε την άλλη. Η κλιμάκωση έσπασε στο τέλος του 1993 με το κάλεσμα για γενική απεργία όπου τελικά συμμετείχαν όλοι οι εργαζόμενοι στην ενέργεια στη Σερβία, οι εργάτες των ορυχείων και οι σιδηροδρομικοί.

Οι αρχές τέθηκαν υπό πίεση και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την εξαπάτηση του κόσμου μέσα από τα παιχνίδια του πληθωρισμού. Τον Γενάρη του 1994 το νέο δηνάριο εισήχθηκε. Ο πληθωρισμός έπεσε μέσα σχεδόν σε μια νύχτα, κάτι που αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο πληθωρισμός ήταν στην πραγματικότητα απόλυτα ελεγχόμενος. Όμως η εξαπάτηση του κόσμου δε σταμάτησε. Ολόκληρη η περίοδος της εντατικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης στη Γιουγκοσλαβία από το ξεκίνημα της κρίσης των χρεών μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι η αναίσχυντη εξαπάτηση δε σταμάτησε ποτέ, παρά μόνον άλλαξε μορφή.

Η εργατική τάξη το κατανόησε καθώς και την αναγκαιότητα μιας οργανωτικής μορφής αγώνα. Ανεξάρτητα συνδικάτα άρχισαν να δημιουργούνται, προσπαθώντας να λειτουργήσουν ανεξάρτητα από το κράτος και τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Δυστυχώς, γοητευμένα από την αντι-κομμουνιστική ευφορία που έχει κυριεύσει τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, προσπαθούν επίσης να κρατήσουν αποστάσεις «ανεξαρτησίας» από την αναγκαιότητα του ταξικού αγώνα.

Προς το παρόν, όλα τα ανεξάρτητα συνδικάτα λειτουργούν ως αποκλειστικά οικονομικές ενώσεις των εργατών, παράγουν τη δική τους «δημοκρατική» δημαγωγία και τους ηγέτες τους, οι οποίοι με τον καιρό, κι αν αποδείξουν ότι είναι καλοί στην καταστροφή του εργατικού κινήματος, θα προαχθούν στις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται κοντά στην κυρίαρχη τάξη.

Από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα που ισχυρίζονται ότι είναι εργατικά κόμματα ή έχουν ένα ανάλογο όνομα, το μόνο που θεωρητικά αρνείται τον αγώνα για πολιτική εξουσία και θέτει ως στόχο του τον αγώνα της εργατικής τάξης είναι το μαρξιστικό-λενινιστικό’ Partija rada’ (Κόμμα της Εργασίας). Όλα τα υπόλοιπα κόμματα είναι βυθισμένα στο βούρκο του κοινοβουλευτισμού.

Η παρούσα κατάσταση στη FRY δεν είναι μοναδική και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα, δίχως να λάβουμε υπόψη μας τις συνθήκες στον υπόλοιπο κόσμο. Αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς με την κατάσταση στο Μεξικό, σε μερικές ασιατικές χώρες, και στα κράτη που προέκυψαν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Οι δυνάμεις της “καπιταλιστικής διεθνούς” προφανώς στοχεύουν στην διάλυση του εργατικού αγώνα και στο σκοπό αυτό επιστρατεύουν τις προσπάθειές τους και την ένδοξη στρατηγική τους της καταστροφής του πνεύματος της εργατικής τάξης και της αποξένωσης της τάξης από τον εαυτό της. Ένα κλίμα αστάθειας δημιουργείται παντού, το οποίο συνοδεύεται από κρίσεις, σοκ και σύγχυση. Παντού δημιουργούνται νέοι ηγέτες με χίλια προσωπεία ώστε να ταιριάξουν σε χίλιους διαφορετικούς ρόλους, η μόνη λειτουργία τους, ωστόσο, είναι να διαχωρίσουν την εργατική τάξη, να την εξαπατήσουν με νέες αλυσίδες να την υποβάλλουν σε νέα εκμετάλλευση και φτώχεια.

Οι Προοπτικές της Οργανωμένης Εργατικής Τάξης

Όπως είδαμε, δεν υπάρχει κάποιο οργανωμένο εργατικό κίνημα στην περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας με την εξαίρεση κάποιων μικρών, απομονωμένων ομάδων. Το επαναστατικό καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων λοιπόν θα έπρεπε να είναι η δημιουργία ταξικών οργανώσεων και η σύνδεσή τους με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου. Δεν είναι εύκολο το καθήκον αυτό, όμως αποτελεί επιτακτική ανάγκη σήμερα, που το κράτος και οι διάφοροι πράκτορές του (όπως τα ελεγχόμενα από το κράτος συνδικάτα, τα αφεντικά και οι πολιτικοί) έχουν περάσει στην επίθεση. Έχοντας ολοκληρώσει ήδη μια ανθρωποσφαγή, είναι πλέον έτοιμο να καταργήσουν και να διαλύσουν τα δικαιώματα τα οποία οι εργαζόμενοι έχουν κερδίσει μέσα από αγώνες γενεών απλών εργαζομένων. Το σύστημα κρατικής καταστολής κι ελέγχου όχι μόνο έχει επανιδρυθεί μετά τον πόλεμο, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το καθήκον της αναδημιουργίας της ταξικής συνείδησης από το μηδέν.

Κάτι τέτοιο απαιτεί μια επανεξέταση του επαναστατικού κινήματος του παρελθόντος, της εύρεσης των σφαλμάτων του, της εργασίας για την επιμόρφωση των εργαζομένων μαζών και της συγκρότησης νέων οργανώσεων για τον αγώνα της τάξης. Ο εργατικός αγώνας δεν πρέπει ποτέ να περιορίζεται σε απλές διεκδικήσεις οικονομικών ρυθμίσεων. Πρέπει να βασίζεται σε μια ευρεία γνώση της υπάρχουσας κοινωνίας και των σχέσεων στο εσωτερικό της και σε μια κατανόηση του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης.

Στις περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι σημαντικό η εργατική τάξη να ιδρύσει τις δικές της οργανώσεις και, σε μια διεθνιστική βάση, να δημιουργήσει ένα ευρύ μέτωπο ενάντια στους τοπικούς εθνικισμούς και τις φράξιες της καπιταλιστικής τάξης που υπηρετούν αφοσιωμένα της τρέχουσα παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την απάλειψη του πνεύματος τοπικών κομματιών της εργατικής τάξης, της ώθησης στη φτώχεια, την ακρίβεια, την εξάπλωση της υπαρξιακής ανασφάλειας σε κάθε όψη της κοινωνικής ζωής… Ο στόχος μας πρέπει να είναι να συνδεθούμε με τον γενικό αγώνα των εργατών παγκόσμια. Ο αγώνας δεν πρέπει να δίνεται μόνο σε ένα τοπικό επίπεδο με τοπικούς στόχους. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η εργατική τάξη στη Σερβία και σε ολόκληρη την πρώην Γιουγκοσλαβία έχει ανάγκη την υποστήριξη συντρόφων από το εξωτερικό. Αυτή η βοήθεια μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Δε χρειάζεται να είναι αποκλειστικά υλική – συχνά είναι πολύ πιο χρήσιμο και κατάλληλο να συνδέεις έμμεσα ή άμεσα στοιχεία της εργατικής τάξης τα οποία δεν έχουν εξοικειωθεί ακόμα όπως στην περίπτωση των κομματιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Η βοήθεια από συντρόφους του εξωτερικού μπορεί επίσης να πάρει την μορφή της διάδοσης σε εμάς εμπειριών επαναστατικής οργάνωσης, την αναπαραγωγή υλικού για μας στα σερβο-κροατικά, την στήριξή μας να αποκτήσουμε έντυπο υλικό στη σερβο-κροατική που μπορεί να βρεθεί στο εξωτερικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσεις ένα αδύνατο κίνημα και οι επιλογές είναι αποκλειστικά στη φαντασία των συντρόφων που είναι πρόθυμοι να δράσουν.

Poz**arevac, Σερβία, Νοέμβρης 1995

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί ολοκληρωμένο έργο αλλά μόνο ένα κομμάτι μιας πολύ πιο εκτεταμένης μελέτης..

Μετάφραση από τα σερβο-κροατικά: Will Firth ——————————————————————————-

Βιβλιογραφία:

1) Trivo Indjic*, ‘Anarchism in Yugoslavia’, in ‘BLACK FLAG’, 9/90.
2) Dr. Petar Milosavljevic*, ‘Poloz**aj radnic**ke klase Srbije 1918-1929’, 1972, Belgrade.
3) Milica Milenkovic*, ‘Sindikalni pokret u Srbiji 1918-1920’, 1971, Belgrade.
4) ‘Tokovi revolucije – Zbornik istorijskih radova, VIII’, 1972, Belgrade.
5) ‘Vidici’, no. 229, 1984, Belgrade.
6) Osteuropaarchiv, ‘Jugoslawien: Klassenkampf, Krise, Krieg’, 1992, Berlin.

Διεθνείς ειδήσεις Ναδίρ

Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία – Ναδίρ

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
2 Comments on Κοινωνικός πόλεμος στη Γαλλία – Ναδίρ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

[Πηγή: Τετράδια Αντιπληροφόρησης του Αναρχικού Στεκιού Ναδίρ #2]

[Σημείωση για την ιστορία: Τα Τετράδια Αντιπληροφόρησης εκδίδονταν στα 2005-6 στη Θεσσαλονίκη σε μερικές εκατοντάδες φωτοτυπημένα αντίτυπα, που μοιράζονταν χέρι με χέρι, χωρίς αντίτιμο. Διευκρινιστικά, οι τότε υπεύθυνοι της έκδοσης δεν έχουν από τις αρχές του 2006 καμία σχέση με το εγχείρημα του στεκιού.]

…Θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει από το οτιδήποτε. Όταν είσαι μετανάστης εδώ, είσαι παγιδευμένος στα σκατά. Μα πραγματικά σας εκπλήσσει το ότι γίνονται όλα ανάλωμα του πυρός;
(Momo, 26 χρόνων, Aulnay-sous-Bois)

Την Πέμπτη 27 Οκτώβρη, μια παρέα μαθητών έπαιζαν ποδόσφαιρο στο Clichy-sous-Bois (υποβαθμισμένο προάστιο 30.000 κατοίκων, οι περισσότεροι απ τους οποίους είναι μετανάστες ΄β και ΄γ γενιάς). Ξαφνικά εμφανίστηκαν αστυνομικοί για να κάνουν έλεγχο χαρτιών, όχι τυχαία μιας και απ τον Οκτώβρη έχουν ενταθεί τα μέτρα αστυνομοκρατίας στα προάστια του Παρισιού με μόνιμη παρουσία ένοπλων μονάδων μπάτσων, κάμερες, ελέγχους κλπ. Τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας καθώς μερικά δεν είχαν χαρτιά. Τρία απ αυτά κρύφτηκαν σ έναν υποσταθμό υψηλής τάσης και μετά από καταδίωξη, έπαθαν ηλεκτροπληξία. Οι Ziad Benn (17 ετών) και Banou Traore (15) πέθαναν ενώ ο Metin (21) τραυματίστηκε σοβαρά. Από το βράδυ εκείνο το Clichy-sous-Bois φλέγεται. Νεολαίοι επιτίθενται σε αστυνομικούς, πυρπολούν αυτοκίνητα, αστυνομικά τμήματα και εμπορικά καταστήματα. Οι μπάτσοι προσπαθούν να τους καταστείλουν πραγματοποιώντας εκατοντάδες συλλήψεις. Η εξέγερση εξαπλώνεται από γειτονιά σε γειτονιά, και σύντομα αγκαλιάζει τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας.

Μάθε πως η μέρα καταστρέφει την νύχτα, η νύχτα χωρίζει την μέρα στα δυο…
(The Doors)

Ενώ οι συγκρούσεις έχουν επεκταθεί στο Seine St. Dennis όπου και πυρπολούνται 315 οχήματα, δεκάδες καταστήματα – εμπορικά κέντρα, σχολεία, τηλεοπτικά συνεργεία, 2 αστυνομικά τμήματα, τρένα του μετρό (με αποτέλεσμα τη διακοπή της κυκλοφορίας του), ο πρωθυπουργός Ντε Βιλπέν δηλώνει: «η γαλλική δημοκρατική πολιτεία δεν θα υποχωρήσει απέναντι στη βία. Την τελευταία λέξη θα την έχει η δικαιοσύνη και η έννομη τάξη», για να λάβει τις ανάλογες απαντήσεις απ τους εξεγερμένους που πυροβολούν με αληθινά πυρά και τραυματίζουν 4 μπάτσους. Παράλληλα φημολογείται ότι θα χρησιμοποιηθούν μονάδες του γαλλικού στρατού στην κατάπνιξη της εξέγερσης. Στις 7/11 οι εξεγερμένοι επιτίθενται με μολότοφ σε πυροσβέστες και αστυνομικούς, πολλοί από τους οποίους τραυματίζονται, ενώ κάθε νύχτα καίγονται εκατοντάδες οχήματα και εμπορικά καταστήματα (πριν αρχίσουν τα επεισόδια καίγονταν κατά μέσο όρο 90 αυτοκίνητα κάθε βράδυ στη Γαλλία). Οι ταραχές την όγδοη νύχτα επεκτείνονται και στο Ντιζόν, πρώτη περιφέρεια εκτός Παρισιού. Στις 6/11 έρχεται στο φως έρευνα που θέλει την αστυνομική βία αυξημένη κατά 18,5% για έβδομη συνεχή χρονιά. Την επόμενη νύχτα πυρπολούνται 1408 οχήματα σε 274 περιοχές, ενώ σημειώνονται 400 συλλήψεις. Επίθεση με μολότοφ δέχονται επίσης δυο εκκλησίες. Στις 8/11 η κυβέρνηση κηρύττει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Στις 13:09 ενεργοποιείται νόμος του 1955 που επιτρέπει την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας και τη διεξαγωγή αστυνομικών ερευνών στις λαϊκές συνοικίες, που ίσχυε κατά τον πόλεμο της Αλγερίας. Σημειώνεται ότι ο νόμος δεν είχε εφαρμοστεί τον Μάη του 1968. Ο υπουργός εσωτερικών Σαρκοζύ δηλώνει πως η αστυνομία θα διεξάγει έρευνες με την υποψία και μόνο κατοχής όπλου. Την επομένη πυρπολούνται 11 οχήματα στο Βερολίνο και την Κολωνία, ενώ οι ταραχές έχουν εξαπλωθεί στις γαλλικές πόλεις Rouen, Lille, Toulouse, Nice, και πιο δειλά στην Marseilles, όπου ο δήμαρχος δηλώνει πως θα αποφευχθούν χάρη στην ιδιότυπη πολεοδομία που εσωκλείει τις φτωχογειτονιές στο κέντρο της πόλης, όπου και ελέγχονται ευκολότερα.
4,5 εκατομμύρια άνθρωποι, πάντως ζουν στα γκετοποιημένα προάστια των γαλλικών μητροπόλεων. Στις 10/11 καίγονται πάνω από 380 οχήματα. Στην Carpentras επίθεση με μολότοφ έγινε σε τζαμί. Στη Rambuillet (Παρίσι), καταστράφηκαν ολοσχερώς δυο καταστήματα. Οι μπάτσοι ανέφεραν 162 συλλήψεις. Μέσα σ ένα κλίμα ξενοφοβίας που καλλιεργούν τα ΜΜΕ αβαντάρεται η ακροδεξιά, κι ο λαϊκιστής Λεπέν κατηγορεί τους εξεγερμένους ως πιόνια του Σιράκ και καλεί τον στρατό να επέμβει, ενώ φασιστοειδή καλούν συγκέντρωση στον πύργο του ’ιφελ, «ενάντια στη βία των εξεγερμένων», που δεν μαζεύει ωστόσο πάνω από 200 άτομα… Τις επόμενες μέρες (και νύχτες) διάφορες πράξεις αλληλεγγύης εκδηλώνονται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο, Η Γερμανία, η Ελλάδα. Στις 12 Νοεμβρίου, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, οι συγκρούσεις μεταφέρονται από την περιφέρεια στο κέντρο της Λυόν, δεύτερης σε πληθυσμό γαλλικής πόλης. Ταραχές σημειώνονται και στα περίχωρα των περισσότερων γαλλικών μητροπόλεων. 2 μέρες μετά το υπουργικό συμβούλιο εγκρίνει σχέδιο νόμου για τρίμηνη παράταση των εκτάκτων μέτρων ασφαλείας.

ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ

Στο Παρίσι κλονιζόμενος ο πύργος του αγίου Ιακώβου
Όμοιος με ηλιοτρόπιον
Χτυπά καμμιά φορά με το μέτωπό τον Σηκουάνα και η σκιά του γλιστρά
Ανεπαίσθητα ανάμεσα στα ρυμουλκά
Την στιγμήν εκείνην ακροποδητί μέσα στον ύπνο μου
Κατευθύνομαι προς την κάμαρα όπου είμαι ξαπλωμένος και βάζω φωτιά
Δια να μη μείνει τίποτα από την συγκατάθεση που μου απέσπασαν…
(Αντρέ Μπρετόν – Μετάφραση: Ανδρέας Εμπειρίκος)

Παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις, οι νεολαίοι δεν το βάζουν κάτω. Αντίθετα, οργανώνονται σε ομάδες συνοικίας, με γουώκι-τώκι και διαδικτυακή επικοινωνία, είναι εφευρετικοί, αλλάζουν θέσεις συνεχώς αφού γνωρίζουν τέλεια τα στενά και τις εγκαταλελειμμένες πολυκατοικίες των προαστίων. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένας ιδιόμορφος ανταγωνισμός ανάμεσα στις διάφορες συσπειρώσεις, που διαγωνίζονται πλέον ποιος θα κάψει τα περισσότερα αυτοκίνητα. Το πάθος τους είναι ανάλογο της αθλιότητας της καθημερινής τους ζωής, και παρά τις υποσχέσεις για βελτίωση των συνθηκών ζωής τους, για διάλογο κλπ δεν το βάζουν κάτω (Στη Γαλλία, αρκεί να είναι κανείς κάτι για να θέλει να είναι το παν.(Κ. Μαρξ, Συμβολή στην Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγκελ)) ή με τα λόγια ενός εξεγερμένου: «Οι μεγαλύτεροι προσπάθησαν να μας ηρεμήσουν, αλλά εμάς δεν μας νοιάζει. Είναι η αρχή του πολέμου, αυτό να το θυμάστε!». Την ίδια στιγμή ο Ντε Βιλπέν βεβαιώνει πως «τα επεισόδια τα υποκινούν οργανωμένα δίκτυα του εγκλήματος», Ο Σαρκοζύ κάνει λόγο για «αποβράσματα και καθάρματα, και καλεί σε υπεράσπιση της τάξης και της δημοκρατίας έναντι των συμμοριών» ενώ ο Λεπέν μιλά ανοιχτά για εμφύλιο πόλεμο. Η γαλλική εκκλησία πάλι, προθυμοποιείται να «δώσει στους απεγνωσμένους νέους ελπίδα στη ζωή και μάθημα σεβασμού», ενώ η ένωση ισλαμιστικών οργανώσεων εξέδωσε φετφά που «καταδικάζει έντονα τη βία, και απαγορεύει στους μουσουλμάνους που ζητούν τη θεία χάρι να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πράξη που στρέφεται τυφλά ενάντια σε δημόσια ή ιδιωτικά αγαθά ή που μπορεί να βλάψει τη ζωή άλλων».
Τα ΜΜΕ, ενορχηστρωμένα από το κράτος, προβάλλουν την εξέγερση αρχικά σαν ελάσσονα ισλαμική τρομοκρατία κι έπειτα ακροβατούν σε γλυκανάλατες όσο κι ανέξοδες διαπιστώσεις περί νέων χωρίς όνειρα, ενώ πρόθυμα πάντα φιλοξενούν τις εκκλήσεις για «παύση της τυφλής βίας» κάθε τυχάρπαστου «θρησκευτικού ηγέτη», «προέδρου κοινότητας» και γενικά όποιου θεωρεί – και μπορεί να πείσει το κοινό τους – ότι εκπροσωπεί τους εξεγερμένους. Οι πλέον ευαισθητοποιημένοι – με κρατική βούλα – δημοσιογράφοι απορούν «γιατί οι νεολαίοι δεν τα βάζουν με το σύστημα διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και καταστρέφουν τις ίδιες τις συνοικίες τους, μαγαζιά και αυτοκίνητα». Τέλος, ο γλοιώδης κοινωνιολόγος Αμάρ Ενί προειδοποιεί (ποιόν;) ότι η εξέγερση κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένοπλο αντάρτικο… Γενικότερα, η αντίδραση προσπαθώντας άραγε να μετρήσει την βλακεία των οπαδών της, αναλώνεται σε μια πασ-παρτού ρητορική περί συμμοριών – σκοτεινών συνομωσιών και λοιπών αποβρασμάτων που πρέπει να παταχθούν στο όνομα της τάξης, της δημοκρατίας, ή των κρουασάν, το ίδιο κάνει όταν πρόκειται για ένα κοινό αρκετά πωρωμένο. Από την άλλη το παραδοσιακό δεκανίκι του συστήματος που χαϊδευτικά αποκαλείται Αριστερά, μόνιμα ντοπαρισμένο από τις καπιταλιστικές αξίες, έχοντας έτοιμο το εμβόλιο, βρήκε στην εξέγερση της νεολαίας (και όχι μόνο) των γκέττο, τη σύφιλη. Εξεγείρονται οι νέοι, λοιπόν; Τι θέλουν; ΔΟΥΛΕΙΑ θέλουνε! Να στρώσουν!… Καλύτερα σχολεία λοιπόν στα προάστια, αντιμετώπιση της ανεργίας, προγράμματα απασχόλησης, μέτρα και θεσμοί κοινωνικής ενσωμάτωσης (στον καπιταλισμό)- Αρκετά όμως μ αυτά τα άθλια αντισώματα του κράτους. Το κείμενο που ακολουθεί είναι πιο κοντινό στην πραγματικότητα της γαλλικής εξέγερσης, γι αυτό και στο ξεπέρασμά της:

«Η εξέγερση λυσσομανά, το αντάρτικο πόλεων εξαπλώθηκε σε όλες τις συνοικίες. Οι αιτίες βρίσκονται στην κοινωνική αδικία και στην καθημερινή βία: διακρίσεις, περιθωριοποίηση ανυπόφορες συνθήκες ζωής. Σήμερα είναι πια πολύ αργά για τους “μεγάλους μας δούκες” να πάρουν νέα μέτρα, για να κάνουν πιο υποφερτές τις συνθήκες ζωής στις συνοικίες μας, που ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ ανθρώπινες ούτε ποτέ θα γίνουν. Δεν θέλουμε πια τον διάλογο, αρκετά κοροϊδέψατε με τα λόγια τους πατεράδες και τις οικογένειές μας. Ο διάλογος έχει πάψει μια για πάντα, μην προσπαθείτε να μας αποκοιμίσετε. ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΕ, επειδή βάζετε τους ιμάμηδες και τα φερέφωνα που έχετε μετατρέψει σε όργανά σας να εκδίδουν εκκλήσεις για ηρεμία. Δεν έχουμε όπλα μαζικής καταστροφής, μόνο μερικά αυτοσχέδια εκρηκτικά, δεν έχουμε βομβαρδιστικά, έχουμε μόνο τις τσέπες μας… Τρέμετε όμως μικροί βαρόνοι του Νεϊγί1! Σήμερα είμαστε στις συνοικίες μας, σε λίγες μέρες θα είμαστε στην πόρτα του σπιτιού σας!
Η μάχη που ξεκινάει είναι μακρά και δίκαιη. Είμαστε δημιούργημα της κοινωνίας, κι αυτό δείχνει ότι ο πολιτισμός σας βαδίζει στο χαμό. Δεν έχουμε τίποτε πια να χάσουμε, θα προτιμήσουμε να πνιγούμε μέσα στο αίμα, παρά μέσα στα σκατά…
Μαχητές-ταραξίες του 932»

1. Νειγί: σικ προάστιο στα δυτικά του Παρισιού, παραδοσιακός τόπος κατοικίας πολλών αξιωματικών του στρατού και μεγαλοαστών. 2. 93-Seine-St Denis. Διοικητικό διαμέρισμα αποτελούμενο από λαϊκά προάστια ΒΑ του Παρισιού. (Οι σημειώσεις 1 και 2 είναι του μεταφραστή του κειμένου, από το IMC)

…Ήταν μια γιορτή χωρίς αρχή και τέλος. Έβλεπα όλον τον κόσμο και δεν έβλεπα κανέναν, γιατί κάθε άτομο χανόταν μέσα σ αυτό το αναρίθμητο και αεικίνητο πλήθος. Μιλούσα σ όλους χωρίς να θυμάμαι ούτε τα λόγια μου ούτε τα λόγια των άλλων, γιατί η προσοχή στρεφόταν κάθε στιγμή σε νέα γεγονότα, απρόσμενα συμβάντα.
(Μπακούνιν, «Εξομολόγηση»)

Μετά από σχεδόν ένα μήνα, 4 νεκρούς, 2.500 συλληφθέντες και πάνω από 9.000 καμμένα οχήματα (από 28/10 έως 16/11), η εξέγερση των αποκλεισμένων της Γαλλίας θάφτηκε στην καταστολή, την σιωπή και την παραπληροφόρηση. Δεν συμμεριζόμαστε την χλιαρή αποδοκιμασία της αξιοθρήνητης συνδικαλιστικής CNT, που θεωρεί ότι οι εξεγερμένοι έχουνε τα ίδια βίτσια με αυτήν, δηλαδή καλύτερες δουλειές, εξυγίανση της αστυνομίας κλπ ούτε την απογοήτευση όσων θα θέλαν έναν δεύτερο «Μάη». Και μαζί με τις παρακαταθήκες της Εξέγερσης, στις οποίες θα επανέλθουμε γραπτά στο μέλλον, τους αφιερώνουμε και το παρακάτω απόσπασμα:

Αποχαιρετίστε τους ηρωικούς πρωτεργάτες της Κομμούνας, μπορεί να πει στους συντηρητικούς ο ιστορικός που είναι πάντα λίγο προφήτης, δεν θα τους ξαναδείτε πια!… Αυτοί που θα ‘ρθουν θα είναι πιο αιμοβόροι, κακοί και εκδικητικοί μ’ έναν ολοκληρωτικά νέο τρόπο, από τους ανθρώπους του 1871. Ένα καινούριο αίσθημα καταλαμβάνει έκτοτε το (γαλλικό) προλεταριάτο: ΤΟ ΜΙΣΟΣ. (Ντρουμόντ, Το τέλος ενός κόσμου)

Anarchist Black Cross Διεθνείς ειδήσεις

Νέο κύμα καταστολής στη Γερμανία – ABC Berlin

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Νέο κύμα καταστολής στη Γερμανία – ABC Berlin

Για το νέο κατασταλτικό κύμα στην Γερμανία

Πηγή: Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Βερολίνου – ABC Berlin

Μια ματιά στις τελευταίες επιχειρήσεις ενάντια στην μαχητική αντίσταση

Για μια ακόμα φορά, μέσα στους τελευταίους μήνες αναγκαστήκαμε να γίνουμε μάρτυρες των ίδιων βρώμικων κινήσεων της BAW (Γενική Ομοσπονδιακή Εισαγγελεία): Στις 31 Ιουλίου, τρεις σύντροφοι συνελήφθησαν κοντά στο Βερολίνο, κατηγορούμενοι για την τοποθέτηση κάποιων εμπρηστικών μηχανισμών κάτω από μερικά στρατιωτικά οχήματα. Ένα τέταρτο άτομο συνελήφθη στο διαμέρισμά του, με την κατηγορία ότι ήταν αυτός που συνέτασσε τις προκηρύξεις της ομάδας. Τρείς ακόμη σύντροφοι (προς το παρόν), υπόκεινται σε έρευνα, αν και δεν κρατούνται. Για ποιό λόγο; Παράγραφος 129α, τρομοκρατική οργάνωση: όλοι τους κατηγορούνται ως μέλη της Militante Gruppe (Μαχητική Ομάδα), μιας παράνομης ομάδας που δρά από το 2001. Θα δανειστούμε μερικά λόγια από την ιστοσελίδα gipfelsoli προκειμένου να ρίξουμε φως στα γεγονότα των τριών τελευταίων μηνών.

Αυτή είναι η τρίτη από μια σειρά ανάλογων επιχειρήσεων στη Γερμανία, μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες. Από τον Μάιο του 2007 υπήρξαν αρκετές διώξεις και τέσσερις ερευνητικές διαδικασίες βασισμένες στην παράγραφο 129α, σε Αμβούργο, Βερολίνο, Βρέμη, Straussburg και Bad Oldesloe:

Αυτή της 9 Μαίου όπου βάσει κατηγοριών για “σχηματισμό τρομοκρατικής οργάνωσης με σκοπό τη διακοπή της συνόδου των G8”, με διάφορα ονόματα ομάδων, διώκονται 18 άτομα, καθώς και για “συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση” (πρόκειται για την Militante Gruppe, δίωξη 3 ατόμων, για επιθέσεις που έγιναν από το 2001).

Αυτή της 12-19 Ιούνη, με κατηγορίες για “σχηματισμό τρομοκρατικής οργάνωσης” (κάτω από διάφορα περιστασιακά ονόματα ομάδων π.χ. AK Origami), σχετικά με κάποιες εμπρηστικές επιθέσεις σε οχήματα που ανήκουν στο στρατό και σε μια εταιρεία εμπλεκόμενη στην κατασκευή οπλικών συστημάτων στο Glinde (το 2002), στο Bad Oldesloe και στο Βερολίνο (2004 και 2006).

Στις 31 Ιουλίου βάσει κατηγοριών για “σχηματισμό τρομοκρατικής οργάνωσης” (Militante Gruppe) συλλαμβάνονται 4 άτομα, ενώ γίνονται ακόμα έρευνες στα σπίτια άλλων 3.

Το Γραφείο Ομοσπονδιακών Εγκλημάτων εξήγησε αρκετές φορές μέσω του τύπου ότι οι κατ’ οίκον έρευνες αυτές δεν έχουν να κάνουν με τις διώξεις της 9ης Μάη, αλλά ούτε με το κίνημα ενάντια στη σύνοδο των G8. Ωστόσο, όπως έχει δείξει η προηγούμενη εμπειρία από 129 σχετικές έρευνες και δίκες, τα εντάλματα ερεύνης μπορούν να αποκτηθούν βάσει αποκλειστικά κατασκευασμένων στοιχείων. Έτσι, οι αρχές μπορούν να συλλέγουν ανεμπόδιστα πληροφορίες για το ριζοσπαστικό κίνημα. Με τον τρόπο αυτό, τα “ευρήματά” τους, βοηθούν σε μελλοντικές ερευνητικές διαδικασίες, σε μελλοντικές επιθέσεις τους. “Ευρήματα” που υποτίθεται ότι σχετίζονται με τη σύνοδο των G8. Μόνο ένα 2% των 129 περιπτώσεων αυτών οδηγήθηκε σε μια δικαστική καταδίκη.

Τα ερευνητικά αρχεία για τις διώξεις της 9ης Μάη φτάνουν τις 80.000 σελίδες, γύρω στα 200 τετράδια. Πέρα από τις διώξεις τις ίδιες, δεκάδες άδειες για παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων επικυρώθηκαν, καθώς τοποθετήθηκαν και κοριοί σε αυτοκίνητα και σε συζητήσεις. Ένας μάρτυρας ο οποίος υποτίθεται ότι αναγνώρισε ένα “ύποπτο άτομο” μετά από μια εμπρηστική επίθεση στο αμάξι του Thomas Straughaar παρέδωσε 80 φωτογραφίες στο Γραφείο Ομοσπονδιακών Εγκλημάτων.

Κάποια από τα πρόσωπα που σχετίζονται εδώ, κατηγορούνται για σχηματισμό μιας “μαχητικής ομάδας” ενάντια στη σύνοδο των G8 (Στο Ρόστοκ της Γερμανίας, το 2007). Αυτές οι κατηγορίες βασίζονται σε καταγεγραμμένες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις τους με μέλη της “Παγκόσμιας Γεωργίας” με τα οποία ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να “ανεβεί το επίπεδο” της καμπάνιας. Οι κατηγορούμενοι τέθηκαν στο στόχαστρο των αρχών ως ύποπτοι αρχικά, επειδή επισκέφτηκαν ιστοσελίδες εταιρειών που κριτικάρουν ή αφού μίλησαν στο τηλέφωνο για την τοποθεσία των εταιρειών αυτών. Επρόκειτο για μια καμπάνια που περιλάμβανε τεχνικούς Η/Υ, ειδικούς σε λίστες e-mails, στη διαχείριση server, sites κλπ.

Μεγάλο μέρος των αρχείων από τα οποία αποτελείται η ανάλυση, περιλαμβάνει τα “κείμενα ταυτοποίησης”. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει το πως συντάσσονται οι προτάσεις, ο τονισμός, τα γραμματικά λάθη, όπως “αδυναμίες στη γενική πτώση”, ή αν τα γράμματα είναι κεφαλαία ή μικρά. Επιπρόσθετοι παράγοντες που ελέγχονται είναι το που μπαίνει η ημερομηνία (αριστερά ή δεξιά της σελίδας), αν γράφεται μέ ή χωρίς τα μηδενικά, η χρήση λέξεων όπως ο “ιμπεριαλισμός” ή η “επισφάλεια” (precarity), αναφορές που γίνονται σε συγκεκριμένες καμπάνιες ή ομαδοποιήσεις, αν υπάρχει αναφορά στο dissent ως dissent! ή Dissent (dissent G8, το σύνθημα της αντι-συνόδου) κλπ. Επίσης, γίνονται συγκρίσεις ανάμεσα σε κείμενα για τυχόν χρήση παρεμφερών εκφράσεων.

Μετά από κάθε ανάλυση, σκιαγραφείται ένα προφίλ για τον πιθανό συντάκτη του κάθε κειμένου, την πόλη καταγωγής του, τις πολιτικές διασυνδέσεις του, το μορφωτικό επίπεδό του, και τη θέση του στο πολιτικό φάσμα. Μερικά από τα κείμενα αποδίδονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Επιπλέον πληροφορίες συλλέγονται για τους συγκατοίκους του υπόπτου, τα τηλεφωνήματά του, από τους παροχείς διαδικτύου και τηλεφώνου, από τις διαδηλώσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει και έχει περάσει από εξακρίβωση στοιχείων, σε ποιές συλλογικές ενέργειες συμμετέχει…

Μεγάλο μέρος των πληροφοριών αυτών δεν προορίζεται για αποκλειστική χρήση σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Αντιθέτως, φαίνεται πως έρευνες για συλλογή περαιτέρω πληροφοριών ανεξαρτήτως περιεχομένου έγιναν από το BKA στο Ομοσπονδιακό Γραφείο για την Προστασία του Συντάγματος (Verfassungsschultz), το “εγκληματολογικό” του BKA για τους πολιτικοποιημένους. Σε κάθε περίπτωση, οι συνθήκες αποδεικνύουν ότι οι αρχές έχουν επιδοθεί σε μια εκτενή συσσώρευση πληροφοριών για το ριζοσπαστικό και αντι-G8 κίνημα, από το ξεκίνημά τους. Νομιμοποίηση της παρακολούθησης μέσω κυψελών καταγραφής ήχου μέσα και γύρω από το Mehringhof (αυτόνομο κέντρο στο Βερολίνο) και το γυμνάσιο HWP, ζητήθηκε τουλάχιστον για τις δύο πρώτες συνελεύσεις των δικτύων “dissent!” στο Αμβούργο και στο Βερολίνο, στις οποίες παραβρέθηκαν περί τα 250 άτομα. Με την ευκαιρία αυτή, οι αρχές θα είχαν την άνεση να εντοπίσουν κάθε κινητό τηλέφωνο που θα λειτουργούσε στο τοπικό δίκτυο, ενώ η παρουσία πρακτόρων στις συνελεύσεις δε θα ‘πρεπε να εκπλήσσει κανέναν.

Συνολικά, μετά από μια διετία στην αφάνεια, κι ενώ η “Μαχητική καμπάνια ενάντια στους G8 (μια διετής δυναμική καμπάνια που διαδόθηκε σε ολόκληρη τη Γερμανία από διάφορες αυτόνομες ομάδες, και περιελάμβανε εκατοντάδες εμπρησμούς και επιθέσεις) ιδιαίτερα στη Βόρεια Γερμανία, οι κατασταλτικές δυνάμεις προσπάθησαν να θέσουν ένα τέρμα σ αυτό οργανώνοντας διάφορες σκευωρίες, πριν και μετά τη σύνοδο των G8.

Αυτό που επιδίωξαν ήταν να φοβερίσουν τους μαχητές και την αδιάλλακτη αντίσταση, αλλά δεν κατάφεραν να το πετύχουν, ούτε καν να υποσκάψουν την αλληλεγγύη ανάμεσα στους διάφορους χώρους του αυτόνομου κινήματος, ούτε την παύση των δυναμικών επιθέσεων.

Ως εδώ δεν ήταν κάναμε παρά μια αναφορά ορισμένων δεδομένων…

Αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο, είναι το να πούμε δυο λέξεις για την αλληλεγγύη. Ένα θετικό σημείο που μπορούμε να καταδείξουμε, είναι το υψηλό επίπεδο της αλληλεγγύης που φανερώθηκε αμέσως μετά τις πρώτες διώξεις του Μάη.

Το ίδιο βράδυ, διαδηλώσεις έγιναν παντού στην Γερμανία, κι όχι μόνο, με το Αμβούργο και το Βερολίνο επικεφαλής. Το Αμβούργο είδε να δημιουργείται αυθόρμητα μια διαδήλωση με πάνω από 2000 ανθρώπους, και κάποιες συγκρούσεις μετά, ενώ στο Βερολίνο πάνω από 5.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους κάτω από το σύνθημα “Είμαστε όλοι 129α, Είμαστε όλοι η Militante Gruppe”. Επίσης, πολλές ενέργειες άμεσης δράσης ακολούθησαν στις επόμενες μέρες, ανάμεσά τους και μια από την Militante Gruppe που πυρπόλησε δυο αστυνομικά βανάκια.

Ο στόχος των κατασταλτικών δυνάμεων, να παραλύσουν κάθε μαχητική αντίσταση ενάντια στους G8 και στον καπιταλισμό, δεν τους βγήκε όπως θα περίμεναν.

Πάνω απ’ όλα, ήταν ελάχιστοι αυτοί (κυρίως ηγέτες της Attac, αν και όχι η βάση τους) οι οποίοι αποκήρρυξαν τους διωκώμενους και την μαχητική αντίσταση. Επίσης ένα πολύ θετικό σημάδι. Επιπλέον, κάποιοι σύντροφοι στη Βόρεια Γερμανία κλήθηκαν ήδη από της τη Γενική Ομοσπονδιακή Εισαγγελεία (BAW) να καταθέσουν για τους συντρόφους τους που διώκονται από τις επιχειρήσεις της 13-19 Ιούνη. Η πρώτη συντρόφισσα που έλαβε τέτοια ειδοποίηση, πήγε στο τμήμα μαζί με 40 αλληλέγγυους/ες, δηλώνοντας πως αρνείται να καταθέσει οτιδήποτε, και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις όποιες συνέπειες.

Στη Γερμανία αν κληθείς να καταθέσεις ως μάρτυρας και αρνηθείς, μπορούν να σε προφυλακίσουν μέχρι και για 6 μήνες. Η τελευταία τέτοια περίπτωση ήταν αυτή της διαβόητης δίκης του Magdeburg, όπου αρκετοί άνθρωποι αρνήθηκαν να καταθέσουν ενάντια στους συντρόφους τους κι ένας απ’ αυτούς κάθησε στη φυλακή για 6 σχεδόν μήνες κάτω από τις γνωστές άθλιες συνθήκες. Από την αρχή ακόμα, η αλληλεγγύη εκφράστηκε μέσα από πολλούς τρόπους ιδιαίτερα όσον αφορά έναν από τους φυλακισμένους. Δεν συνελήφθη με κατηγορία για εμπρησμό, και εργάζεται στο πανεπιστήμιο, οπότε έχει ένα είδος γοήτρου στα μάτια αρκετού κόσμου. Έτσι δεν φαίνεται αδιανόητο για αρκετούς ανθρώπους να του δείξουν αλληλεγγύη ως έναν ποινικοποιημένο καθηγητή, θύμα μιας χοντροκομμένης αστυνομικής σκευωρίας. Κι εμείς φυσικά του είμαστε πλήρως αλληλέγγυοι επίσης. Εντωμεταξύ, καθώς γράφεται το κείμενο αυτό, μπορούμε πλέον να υποδεχτούμε τον σύντροφο αυτό που βγήκε μόλις από τη φυλακή! Βγήκε αφού κατέβαλλε ένα χρηματικό ποσό για εγγύηση, αλλά δεν είναι σαφές ακόμα αν θα μπορέσει να παραμείνει εκτός φυλακής μέχρι να ξεκινήσει η δίκη. Ο ομοσπονδιακός εισαγγελέας δήλωσε ότι θα αγωνιστούν ενάντια στην απόφαση της προσωρινής αποφυλάκισής του.

Από την άλλη, για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, όπως οι λεγόμενοι καθημερινοί πολίτες, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές και οι επίδοξοι πολιτικοί μέσα από το κίνημά μας, είναι λίγο πολύ αδιανόητο να υπερασπίζεσαι κάποιους που ενδέχεται να επιχείρησαν μια εμπρηστική επίθεση ενάντια στις μηχανές του θανάτου του γερμανικού στρατού. Κάποιοι άνθρωποι τρέμουν μην κατηγοριοποιηθούν ως συμπαθούντες της Militante Gruppe ή απλώς ως “πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν βία”, από τις κρατικές δυνάμεις, άλλοι απλά καταδικάζουν κάθε μορφή βίας, ακόμα κι αυτή που εξασκείται σε άψυχα πράγματα. Γενικά κάποιοι προτιμούν να πληρώσουν το τίμημα του να μην βγάλουν άχνα για τους τρεις συντρόφους, μιας και τότε θα οδηγούνταν σε μια δυσκολία του να κρατήσουν όλο αυτό το συνονθύλευμα διαφορετικών υποστηρικτών ενωμένο. Θέλουμε να ενωθούμε με τις πολλές φωνές της χωρωδίας και να διεκδικήσουμε την ανάγκη να δείχνουμε ανοιχτά την υποστήριξή μας ακόμα και γι αυτούς που θα κριθούν “ένοχοι” για κάποια παράνομη πράξη.

Δεν κάνουμε διαχωρισμούς μεταξύ αθώων και ενόχων: αυτές οι κατηγορίες δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την αναρχική θεώρησή μας, αλλά και δεν πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να έχουν να κάνουν και με κάθε ειλικρινή αριστερό ή άλλο ριζοσπάστη.

Πρέπει να είμαστε ικανοί να εκφράζουμε την πλήρη υποστήριξή μας στον καθένα που μάχεται με τα μέσα της δικής του προτίμησης ενάντια στην παρούσα κοινωνία, να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι κι ότι στεκόμαστε στο πλευρό τους και στο πλευρό των δράσεών τους. Φυσικά, μια τέτοια αλληλεγγύη δεν εξαιρεί έναν διαρκή, κριτικό διάλογο με τους συντρόφους μας. Επιπλέον είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να διχαστούν μεταξύ στο συνηθισμένο πια παιχνίδι του “καλού” και του “κακού” που παίζουν το Κράτος και το Κεφάλαιο. Είναι σημαντικό να δείξουμε μια ξεκάθαρη και κριτική υποστήριξη σε όλους τους φυλακισμένους μας συντρόφους, χωρίς καμιά διάκριση. Και είμαστε ευτυχείς που βλέπουμε ότι αρκετές φωνές φωνάζουν για το ίδιο, πολλοί περισσότερες απ’ όσο θα περιμέναμε πράγματι, ένα καλό σημάδι, όπως και το ότι σταθήκαμε μάρτυρες πολλών δράσεων αλληλεγγύης μέσα στις τελευταίες δυο τρεις μέρες. Και όντως, δυο πορείες μπροστά από τις φυλακές όπου κρατούνται οι σύντροφοι, με το που μεταφέρθηκαν εκεί, και οι δυο με πάνω από 300 συντρόφους η κάθε μία, όμως, ακόμη και πριν απ’ αυτό, μια νύχτα μετά τις συλλήψεις, ένα όχημα του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου πυρπολήθηκε στο Βερολίνο.

Λίγες μέρες αργότερα μια απόπειρα εμπρησμού ενάντια σ’ ένα δικαστικό κτίριο, στο Βερολίνο και πάλι, πανικόβαλλε τα ΜΜΕ και τους μπάτσους. Το τελευταίο σαββατοκύριακο αρκετά αμάξια εταιρειών που σχετίζονται με την πυρηνική ενέργεια πυρπολήθηκαν, κι ανάμεσά τους ένα όχημα ιδιοκτησίας του γερμανικού στρατού. Ταυτόχρονα, μια πετυχημένη συγκέντρωση αλληλεγγύης οργανώθηκε, αρκετά καλέσματα σε αλληλεγγύη βγήκαν, μοιράστηκαν φυλλάδια, αναρτήθηκαν πανώ και οργανώθηκαν οικονομικές ενισχύσεις.

Για να το κάνουμε ξεκάθαρο και πάλι: Δεν θα τρομοκρατηθούμε, θα επιλέξουμε να πολεμήσουμε, δε θα κάτσουμε σπίτι να γράφουμε απλώς επιστολές στους φυλακισμένους (αν και είναι κι αυτό ένα σημαντικό μέρος του αγώνα μας επίσης).

Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι η συμμετοχή ρεφορμιστικών ομάδων όπως η Attac και μεγάλο μέρος του πανεπιστημιακού κόσμου περιλαμβάνεται επίσης στις καμπάνιες αλληλεγγύης. Στο καλοκαιρινό κάμπινγκ της Attac, 400 άτομα κατέβηκαν σε αυθόρμητη διαδήλωση αμέσως μετά τις συλλήψεις, φωνάζοντας “Είμαστε όλοι τρομοκράτες” (!). Αυτό μάλλον είναι κάτι το επιφανειακό που υποβοηθάται κι από το γεγονός ότι ένας από τους συλληφθέντες είναι κοινωνιολόγος, όμως αξίζει να παρατηρήσουμε ότι πιθανό κάποιος κόσμος να αρχίσει να αναρωτιέται ένα δυο πράγματα πιο ριζοσπαστικά σχετικά με την κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων.

Ωστόσο, αυτή η περίσταση χρησιμοποιήθηκε για να προταθεί μια γενική καμπάνια για την κατάργηση της παραγράφου 129α και β, και για μια γενικότερη αντεπίθεση ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο: μια μεγάλη διαδήλωση, που σχεδιάστηκε κι από ρεφορμιστικές ομάδες για τις 22 του Σεπτέμβρη, θα γίνει το πεδίο ενός τεράστιου αυτόνομου μπλοκ ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο και για την κατάργηση των προαναφερθέντων διαβόητων παραγράφων.

Η εκτεταμένη χρήση των παραγράφων αυτών σκοπεύει στην ποινικοποίηση της αντίστασής μας, και σε χώρες όπως η Ισπανία και ιδιαίτερα η Ιταλία, όπου εφαρμόζεται κάθε δυο μήνες, έχει γίνει πλέον μια τρομακτική πραγματικότητα.

Βαδίζουμε άραγε προς την ίδια κατεύθυνση;

Όπως γράφαμε κάποτε στην μπροσούρα μας “Η καταστολή ενάντια στους ιταλούς αναρχικούς”, είναι μόνο θέμα χρόνου, το πότε κάθε φιλία θα υπόκειται στην παράγραφο αυτή.

Το επαναλαμβάνουμε μια ακόμη φορά, για μας υπάρχει μόνο μια τρομοκρατική οργάνωση, κι αυτή είναι το Κράτος.

Συνεπώς, μας φαίνεται μια μεγάλη αντίφαση το πως άνθρωποι που αντιτίθενται ενεργά σ’ αυτό, συγκρίνονται με μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις θανάτου και τρομοκρατίας, όπως ο στρατός, με το να αποκαλούνται τρομοκράτες!

Ας το σκεφτούμε καλά όλοι μας.

Κλείνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν εμφανίζεται μόνο με την μορφή της φυλάκισης των κοντινών μας συντρόφων, αλλά με την ίδια την ύπαρξη των φυλακών.

Η ύπαρξη αυτών των γκρίζων κλουβιών είναι μια απειλή για όλους μας, και πρέπει να πολεμήσουμε για την καταστροφή τους, μέρα με την μέρα.

Λευτεριά στους Axel, Florian και Oli!

Για την παύση κάθε έρευνας βάσει των παραγράφων 129α και β!

Λευτεριά σε όλους!

Καταστρέψτε κάθε φυλακή!

[Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβριος 2007]

Wolfi Landstreicher Διεθνείς ειδήσεις

Άγριες απεργίες στην Ιταλία, 2003-4 – Wolfi Landstreicher

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Άγριες απεργίες στην Ιταλία, 2003-4 – Wolfi Landstreicher

Για τις άγριες απεργίες της Ιταλίας, τον χειμώνα του 2003-4

Την 1 Δεκέμβρη 2003, οι επαγγελματίες αυτοκινητιστές του Μιλάνου κατέβηκαν σε μονοήμερη απεργία. Η μέρα ήταν καλή για μια τέτοια δράση, καθώς ήταν επίσης η μέρα μιας επίσημης συνόδου για το περιβάλλον στο Μιλάνο – μια σύνοδος στην οποία τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά θα συζητούσαν το πώς θα μείωναν τις ζημιές που προκαλούν και πως θα διαχειρίζονταν τα εναπομείναντα αποθέματα, εξακολουθώντας να μεγιστοποιούν το κέρδος και την ισχύ τους. Ο άμεσος λόγος για την απεργία ήταν η εξαφάνιση του πραγματικού μισθού λόγω του πληθωρισμού και της μη-τήρησης προηγουμένων συμβάσεων. Ωστόσο, από το ξεκίνημά της, η απεργία αντανακλούσε μια ευρύτερη οργή για την αυθαιρεσία των αφεντικών και την συναίνεση των συνδικάτων.

Στις 15 Δεκέμβρη, η άγρια απεργία ξέσπασε σε όλη τη χώρα, Στο Τορίνο και την Μπρέσσια, οι οδηγοί κατέβηκαν σε απεργία καίγοντας τις συνδικαλιστικές τους ταυτότητες. Σε μια πληθώρα άλλων πόλεων έγιναν μαζικοί αποκλεισμοί από τους οδηγούς. Μετά από λίγες μέρες, οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο της Ρώμης κατέβηκαν σε άγρια απεργία, μπλοκάροντας τις εισόδους για το αεροδρόμιο, διαμαρτυρόμενοι για τις σχεδιαζόμενες περικοπές.

Στις 19 Δεκέμβρη, τα συνδικάτα υπέγραψαν μια νέα συμφωνία με τα αφεντικά των μέσων μεταφορών εν αγνοία των εργαζομένων. Η απάντηση ήταν άμεση, καθώς οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς σε ολόκληρη την Ιταλία είτε κατέβηκαν σε άγρια απεργία, είτε δήλωσαν άρρωστοι, είτε σε πήγαν στην εργασία τους χωρίς να δουλεψουν, κατάσταση που κράτησε για μερικές μέρες. Σε αρκετούς σταθμούς δημιουργούνταν αυθόρμητες συνελεύσεις και ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι έκαιγαν τις συνδικαλιστικές τους ταυτότητες.

Στις 22 Δεκέμβρη, παρά την κυβερνητική εντολή για επιστράτευση των απεργών, αυτοί επέλεξαν να συνεχίσουν τον αγώνα. Η αστυνομία παρενέβη για να επαναφέρει τους εργαζομένους στην εργασία τους, αν και σε μερικά μέρη, όπως στην Μπρέσσια, οι απεργοί αντιμετώπισαν με επιτυχία τις αστυνομικές επιθέσεις.

Αρκετές δράσεις ακολούθησαν, ακόμα και μερικές επιπλέον απεργίες. Στις 9 Γενάρη, τα συνδικάτα βάσης (COBAS και άλλες νόμιμα αναγνωρισμένες, επίσημες οργανώσεις) κάλεσαν σε μια εθνικής εμβέλειας απεργία διαμαρτυρίας ενάντια στην συνδικαλιστική σύμβαση της 19 Δεκέμβρη. Μιας και αυτά τα συνδικάτα, παρά τη σχετικά αποκεντρωτική μορφή τους, δεν είναι λιγότερο επιρρεπή όργανα συμβιβασμού από τις μεγάλες ομοσπονδιακές ενώσεις, κάτι τέτοιο μπορεί να ιδωθεί ως μια ενέργεια επαναφομοίωσης. Ωστόσο, στη Γένουα, οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς, επέλεξαν να κάνουν την απεργία παράνομα. Στις 12 Γενάρη, εργαζόμενοι στο Μιλάνο αποφάσισαν μια απροειδοποίητη άγρια απεργία. Η κυβέρνηση έβγαλε άλλη μια εντολή επιστράτευσης των απεργών. Οι μιλανέζοι εργαζόμενοι την έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια, επεκτείνοντας την απεργία τους και στις 13 Γενάρη. Στις 19, οι εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο της Ρώμης, κράτησαν ξανά το αεροδρόμιο κλειστό για οκτώ ώρες.
Επιπλέον, έγιναν αγώνες ενάντια στην Aλφα Ρομέο, διαμαρτυρίας για τις περικοπές. Σε μερικές από τις δράσεις, οι απολυμένοι εργάτες και μερικοί από όσους εργάζονταν ακόμα έδρασαν από κοινού. Ακόμα, φαίνεται πως οι εργαζόμενοι στην μεταλλουργία, μπουχτισμένοι με τους συμβιβασμούς του συνδικάτου με τα αφεντικά, έκαναν κάποιες προσπάθειες να μεταφέρουν την άγρια απεργία στα εργοστάσια. Ωστόσο, οι αγώνες στην ’λφα Ρομέο φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό κάτω από τον έλεγχο των συνδικάτων βάσης, και πέρα από την έκφραση δυσαρέσκειας. Δεν έχω υπόψη μου κάποια συγκεκριμένη δράση των μεταλλεργατών. Συνεπώς, δεν μπορώ να ξέρω που θα οδηγήσει. Στην πραγματικότητα, φαίνεται πως προς το παρόν τα πράγματα έχουν ηρεμήσει.

Οι συνελεύσεις στους σταθμούς και οι αποκλεισμοί δημοσίων δρόμων που αποτέλεσαν την κύρια μέθοδο αυτών των απεργιών παρέχουν έναν χώρο για μια άμεση επικοινωνία μεταξύ των απεργών εργαζομένων και των άλλων. Σε μερικές από τις απεργίες, υπήρξαν κι άλλοι εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι που συμμετείχαν στα μπλοκαρίσματα. Προς το τέλος του Γενάρη, σχηματίστηκαν ευρύτερες συνελεύσεις, όμως ήταν μάλλον υπό τον έλεγχο των συνδικάτων βάσης. Σε μια τέτοια συνέλευση, οι εργαζόμενοι δεσμεύτηκαν να οργανώνουν συζητήσεις στους χώρους εργασίας τους προκειμένου να εντείνουν την υποστήριξη για τους απεργούς των μέσων μεταφοράς και της ’λφα Ρομέο. Αν οποιοσδήποτε εργαζόμενος δεχόταν καταστολή, θα οργανονώταν μια μαζική απάντηση σε όλους τους χώρους εργασίας. Όμως ο έλεγχος από τα συνδικάτα βάσης κάνει την όλη φάση να μοιάζει λίγο ύποπτη, ιδιαίτερα μιας και από τη στιγμή της πρώτης άμεσης ανάμειξής τους, στις 9 Γενάρη, δεν υπήρξε καμία αυτόνομη δράση, πέρα από τις δυο μέρες άγριας απεργίας στο Μιλάνο και μισή μέρα στη Γένουα.

Τον Φλεβάρη, τέθηκε σε κίνηση η καταστολή. Σχηματίστηκαν επιτροπές αλληλεγγύης. Παρόλο που δεν έχω στη διάθεσή μου λεπτομέρειες, σημειώνονταν διαρκώς δράσεις από απολυμένους εργάτες της ’λφα Ρομέο και άλλους σε όλην την Ιταλία, αν και όλες τους κάτω από τον έλεγχο των διαφόρων συνδικάτων βάσης.

Έτσι, σιγά σιγά η κατάσταση εξομαλύνθηκε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο θα κρατήσει η ησυχία αυτή, ή πιος είναι ο ακριβής ρόλος των δυνάμεων επαναφομοίωσης στην εκτόνωση του αγώνα. Είναι σαφές πως χωρίς να εκφραστεί με έναν αυτο-οργανωμένο τρόπο, ο αγώνας δε θα μπορούσε να διαρκέσει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς έχουν οικογένειες, εργάζονται κάτω από επισφαλείς συνθήκες (αρκετοί είναι προσωρινοί εργαζόμενοι ή “εκπαιδευόμενοι”) και έχουν ήδη πολύ χαμηλούς μισθούς για συνδικαλισμένοι εργάτες. Τα ομοσπονδιακά συνδικάτα ήταν εχθρικά απέναντι στις άγριες απεργίες από το ξεκίνημά τους, και τα συνδικάτα βάσης επίσης είχαν το νομικό στάτους των διαμεσολαβητών της εργασιακής διαμάχης να προστατεύσουν. Κατά συνέπεια, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να υπολογίζουν σε κανέναν από τους δύο. Η εξεγερτικότητα της Ιταλίας του 1970 ξέσπασε μέσα από τις άγριες απεργίες, όμως οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές. Είναι συνεπώς δύσκολο να κάνει κανείς προβλέψεις.

Οι αναρχικοί, κι άλλοι αντι-πολιτικοί επαναστάτες συμμετείχαν οι ίδιοι στον αγώνα αυτό μέσα από φυλλάδια και άμεση επικοινωνία, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους κι ενθαρρύνοντας τον κόσμο που κέρδιζε ένα ιδιότυπο “ρεπό” από τα σχολεία και τις εργασίες του χάρη στην απεργία να αξιοποιήσει τον χρόνο του ανακαλύπτοντας διαφορετικούς τρόπους να αντιμετωπίζει τον κόσμο και τους ανθρώπους. Επιπροσθέτως, το σαμποτάρισμα των μηχανημάτων που κόβουν εισητήρια και άλλων ιδιοκτησιακών στοιχείων των εταιριών των μαζικών μεταφορών πραγματοποιήθηκε σε αλληλεγγύη με τους απεργούς.

Κάποια σημαντικά στοιχεία:

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που φωτίζονται ιδιαίτερα σε τέτοιες καταστάσεις:

1) Οι οδομαχίες, οι ταραχές, οι εξεγέρσεις δεν εμπνέονται γενικά από μεγάλες ιδέες, ουτοπικά οράματα ή απόλυτα θεωρητικές κριτικές της κοινωνικής τάξεις. Συχνά η σπίθα που τις πυροδοτεί είναι πολύ πιο κοινότυπη: η οικονομική αστάθεια, οι δυσμενείς εργασιακές συνθήκες, το ξεπούλημα από αυτούς που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα δίκια, η αστυνομική βαρβαρότητα. Αυτές οι φαινομενικά δευτερεύουσες λεπτομέρειες πυροδοτούν την ανταρσία όταν η οργή συνδυάζεται με μια καχυποψία τόσο για την κυρίαρχη τάξη όσο και για τους αντιπολιτευτικούς θεσμούς. Αυτό σημαίνει για τους αναρχικούς, ότι θα έπρεπε να αποφεύγουν μια ιδεολογική καθαρότητα που έχει σαν πρόταγμα τη συμμετοχή αποκλειστικά σε αγώνες που θέτουν συνολικά ζητήματα. Επίσης σημαίνει ότι θα πρέπει να επεξεργαστούμε μια θεωρητικη ανάλυση, ικανή να αντιληφθεί άμεσα τις ιδιαίτερες συνθήκες στο πλαίσιο που λαμβάνουν στο σύνολο της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης, και ταυτόχρονα ικανή να πραγματωθεί πρακτικά. Κάτι τέτοιο απαιτεί να είμαστε πρόθυμοι να εξετάζουμε διαρκώς τις εξελίξεις γύρω μας, να βρίσκουμε τα συνδετικά σημεία τους που υποδεικνύουν την αναγκαιότητα μιας επαναστατικής ρήξης, ενώ την ίδια στιγμή να εντοπίζουμε τους κατάλληλους χώρους παρέμβασης και τους καταλληλότερους στόχους επίθεσης.

2) Όταν μια εξέγερση ή ένας αυθόρμητος αγώνας κινείται πέρα από τα αρχικά στάδιά του, οι εκμεταλλευόμενοι αντιλαμβάνονται την ανάγκη για μια οριζόντια επικοινωνία. Συνελεύσεις ή παρόμοια μέσα αναπτύσσονται αυθόρμητα. Η απόρριψη της πολιτικής και της εκπροσώπησης εκφράζονται μέσα από τις μορφές αυτές. Ταυτόχρονα, υπάρχουν πάντοτε οι εγκάθετοι των κομμάτων και των συνδικάτων, μαζί με τα άλλα κοράκια, που ψάχνουν για το αδύναμο σημείο όπου μπορούν να “προσφέρουν τη βοήθειά τους”. Εδώ και πάλι, οι αναρχικοί και οι αντι-πολιτικοί επαναστάτες χρειάζεται να βρίσκονται σε εγρήγορση προκειμένου να κρατούν μια συνεχή επιθετική στάση απέναντι σ αυτές τις τάσεις επαναφομοίωσης, οθώντας ταυτόχρονα τον αγώνα σε μια ανοιχτά αντι-πολιτική κατεύθυνση στην οποία δεν έχουν θέση οι διαπραγματευτές και κατά συνέπεια, η εκπροσώπηση.

3) Οι χώροι που συνηθιζόταν να φέρνουν κοντά τους ανθρώπους για σκοπούς που δεν ήταν δικοί τους μεταμορφώνονται στο βαθμό που είναι εφικτό σε χώρους για τους σχεδιασμούς των ίδιων των ανθρώπων. Αυτή η οπτική έχει τεράστια σημασία, καθώς η κυρίαρχη τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να αποκλείσει ή να ελέγξει τους δημόσιους χώρους. Στα 1970, τα εργοστάσια μπορούσαν πραγματικά να παρέχουν το χώρο για συνελεύσεις κι άλλες εξεγερτικές δράσεις. Με τις αλλαγές που επήλθαν στην παραγωγική διαδικασία, κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον πιθανό. ’λλοι δημόσιοι χώροι σχεδιάζονται ούτως ώστε να διευρύνουν την επιτήρηση και να περιορίζουν τις πιθανότητες συγκέντρωσης. Είναι μια περιοχή που χρειάζεται άμεση αντίσταση και όπου πρέπει να επικεντρωθεί η φαντασία μας.

4) Εκεί όπου υπάρχουν παραδόσεις και γνωστές ιστορίες αυτο-οργάνωσης, μπορούν να παρέχουν μια βάση για την αυτο-οργάνωση της εξέγερσης. Η ιθαγενική παράδοση, συγκεκριμένα, μας παρέχει με τέτοιες εμπειρίες. Από την άλλη, εκεί όπου δεν υπάρχει μια ανάλογη παράδοση, η φαντασία και η ικανότητα δημιουργίας εκ του μηδενός είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι οδηγούμαστε σε μια άλλη περιοχή όπου η άμεση αντίσταση είναι απαραίτητη: η αυξανόμενη υποβάθμιση της ικανότητας για δημιουργική σκέψη πρέπει να καταπολεμηθεί με νύχια και με δόντια. Η τυποποίηση της σκέψης σε απλούς υπολογισμούς και σε μια στείρα αναπαραγωγή στερεοτύπων πρέπει να απορριφθεί και να αντιμετωπιστεί, ούτως ώστε να εξακολουθήσουμε να είμαστε σε θέση να πολεμάμε σε κάθε κατάσταση.

Wolfi Landstreicher

Διεθνείς ειδήσεις

Άτυπη FAI και οι διώξεις του 2007 στην Ιταλία

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
3 Comments on Άτυπη FAI και οι διώξεις του 2007 στην Ιταλία

Άτυπη FAI και οι διώξεις του 2007 στην Ιταλία

Στις 22 Οκτώβρη 2007 συνελήφθηκαν 4 άτομα στην Περούτζια ως μέλη της εξεγερσιακής αναρχικής FAI (informale)

Τα ονόματα των συλληφθέντων είναι:

Michele Fabiani, 20 ετών, Andrea Di Nucci, 20 ετών, Dario Polinori, 21 ετών, Damiano Corrias, 25 ετών, και Fabrizio Reali Roscini, 42 ετών.

Σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ “συνδέονται” με την FAI (informale), την ’τυπη Ομοσπονδία Αναρχικών, και κατηγορούνται βάσει του νόμου 270β (περί τρομοκρατίας) του ιταλικού ποινικού κώδικα, ως “ένωση με διεθνή ή εγχώρια τρομοκρατική δράση με σκοπό την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης”.

Με αφορμή τις τελευταίες συλλήψεις παραθέτουμε λίγα στοιχεία για την FAI (informale) και τις κατασταλτικές κινήσεις του ιταλικού κράτους.

* Για τις προηγούμενες διώξεις εξεγερσιακών αναρχικών στην Ιταλία: http://www.archiv.abc-berlin.net/entfesselt/italien/repression_in_italy_en.pdf (μπροσούρα του αναρχικού μαύρου σταυρού Βερολίνου – ABC Berlin)

* Για τις διώξεις του 1996 (στα ελληνικά): http://www.geocities.com/anarcores/weir.html

* Ένας απολογισμός για τα 4 χρόνια δράσης της FAI (informale) http://www.325collective.com/FAI.pdf

* Γράμμα του Gabriel Pombo da Silva (κρατούμενου στο Aachen) http://www.325collective.com/autonomy_letter-gabriel-fai.html

* The finger and the moon (για την επιχειρηση Θερβάντες) http://www.325collective.com/social-control_finger_moon.html

* Ένα αρχείο των προκηρύξεων της FAI (informale) http://apa.online.free.fr/article.php3?id_article=243

* Ανοιχτή επιστολή στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα http://italy.indymedia.org/news/2003/12/452964.php

Απαραίτητη σημείωση: η FAI (Federazione Anarchista Informale) ουδεμία σχέση έχει με τους αναρχοσυνδικαλιστές/αναρχοκομμουνιστές της FAI (Federazione Anarchica Italiana) όπως ουδεμία σχέση έχει με το ιταλικό ταχυδρομικό ταμιευτήριο (επίσης FAI). Πιο συγκεκριμένα οι γραφειοκράτες της FAI κατηγορούν ως πράκτορες/προβοκάτορες τους συμμετέχοντες στην FAI (informale), με ανακοινώσεις και συνεντεύξεις τους σε καθεστωτικά ΜΜΕ. Η άτυπη FAI είναι ένα ανοιχτό, αποκεντρωμένο δίκτυο ατόμων και ομάδων που εφαρμόζουν την άμεση δράση και το σαμποτάζ ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Πως ξεκίνησαν όλα:

Οκτώβρης 1999: Αποστολή εκρηκτικού μηχανισμού στην ελληνική πρεσβεία και στο εμπορικό επιμελητήριο της Μαδρίτης και σε ένα υποκατάστημα της City Bank στη Βαρκελώνη, στην Ισπανία. Εκρηκτικοί μηχανισμοί στο ελληνικό γραφείου τουρισμού και σε στρατόπεδο των carabinieri (ιταλική στρατιωτική αστυνομία) στο Μιλάνο, για λογαριασμό της Διεθνούς Αλληλεγγύης, σε υποστήριξη του αναρχικού Ν. Μαζιώτη που συνελήφθη στην Αθήνα.

22 Απριλίου 2000: εκρηκτικός μηχανισμός στέλνεται σε δημοσιογράφο της Razon στην Μαδρίτη σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους των FIES.

25 Ιουνίου 2000: Εμπρηστικός μηχανισμός τοποθετείται στην εκκλησία του San Ambrogio στο Μιλάνο από τη Διεθνή Αλληλεγγύη, σε υποστήριξη των κρατουμένων στα FIES.

7 Ιουνίου 2000: Δυο εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονται στα δικαστήρια της Βαλένθια στην Ισπανία από τη Διεθνή Αλληλεγγύη σε υποστήριξη των κρατουμένων στα FIES.

18 Δεκεμβρίου 2000: Δυναμίτης στον καθεδρικό του Μιλάνου. Δράση της Διεθνούς Αλληλεγγύης σε υποστήριξη των κρατουμένων στα FIES.

Ιούλης 2001. Εκρηκτικοί κι εμπρηστικοί μηχανισμοί στέλνονται στους Carabinieri (ένας εκ των οποίων τραυματίζεται) και στον νομάρχη της Γένουας, στο κανάλι TG4 και στον Leoncavallo (ενα δέμα γεμάτο σκατά σκυλιού) στο Μιλάνο, σε ένα κατάστημα της Benetton στο Ponzano Veneto και στην ένωση αστυνομικών της Βαρκελώνης. Μια βόμβα σε ποδήλατο για την αστυνομία της Μπολόνια. Την ευθύνη για όλες τις ενέργειες αναλαμβάνει η «Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική)» ενάντια στη σύνοδο των G8 στη Γένουα.

25 Φεβρουαρίου 2001: Μηχανάκι-Βόμβα εκρήγνυται στα αρχηγεία της αστυνομίας στην μνήμη του Carlo Giuliani κι ενός νεαρού Roma που δολοφόνησαν οι μπάτσοι σε μπλόκο.

10 Δεκεμβρίου 2002: Έκρηξη δυο βομβών έξω από το αρχηγείο της αστυνομίας στη Γένουα. Ανάληψη ευθύνης από την Ταξιαρχία 20 Ιούλη, στην μνήμη του Carlo Giuliani κι ενάντια στην αστυνομική βία.

Δεκέμβρης 2002: Πέντε εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονται στα γραφεία της Iberia, El Pais, RAI στην Ρώμη και TG5 στο Μιλάνο, σε αλληλεγγύη με τους κρατουμένους στα FIES. Ανάληψη ευθύνης από τους πυρήνες ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τα κελιά τους (CCCCC).

17 Ιουνίου 2003: Μια βόμβα εξουδετερώνεται έξω από το ινστιτούτο Θερβάντες στη Ρώμη, σταλμένη από τους CCCCC και πάλι.

8 Οκτωβρίου 2003: Έκρηξη βόμβας έξω από τα γραφεία της Iberia στη Ρώμη από τους Ένοπλους Πυρήνες για τη Διεθνή Αλληλεγγύη, σε υποστήριξη των αγωνιζόμενων ενάντια στο καθεστώς FIES.

Σχηματισμός της FAI (informale)

21 Δεκέμβρη 2003: Δυο βόμβες έξω από το σπίτι του Prodi, προέδρου του Ε.Ε. Λίγες μέρες μετά, το γουρούνι θα δεχτεί κι έναν εμπρηστικό μηχανισμό. Τις επόμενες μέρες, ακολουθεί μπαράζ εναντίον κτιρίων θεσμών της Ε.Ε: η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Eurojust, τα κεντρικά γραφεία του Ευρωπαϊκού Λαικού Κόμματος και τα γραφεία ενός βουλευτή του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Γέννηση της FAI.

30 Μαρτίου 2004: Δυο βόμβες εκρήγνυνται εναντίον του αστυνομικού μεγάρου της Sturla (στη Γένουα). Ανάληψη ευθύνης από την Ταξιαρχία 20 Ιούλη.

2 Απριλίου 2004: Αποστολή εκρηκτικών δεμάτων σε μάνατζερς της DAP από την FAI/Ένοπλοι Πυρήνες για τη Διεθνή Αλληλεγγύη.

29 Οκτωβρίου 2004: Έκρηξη βόμβας εναντίον γραφείων της Manpower στο Μιλάνο. Ανάληψη ευθύνης από την FAI/Μητροπολιτικοί Πυρήνες.

10/11 Δεκεμβρίου 2004: Αποστολή δυο εκρηκτικών δεμάτων στα γραφεία αστυνομικής ένωσης (SAPPE) και στον εθνικό σύνδεσμο των carabinieri στη Ρώμη, από τη FAI/Ένοπλοι Πυρήνες για τη Διεθνή Αλληλεγγύη.

2004: Εμπρησμοί εναντίον φορτηγών με γούνες ζώων στη Κρεμόνα από την FAI/Ζωική Ανταρσία.

3 Μαρτίου 2005: Εμπρησμοί εναντίον στρατοπέδων των carabinieri στο Pra και στο Voltri (Γένουα) και στο Monti (Μιλάνο), απειλητικά τηλεφωνήματα στο φεστιβάλ του Sanremo, από την FAI/Ταξιαρχία 20 Ιούλη και τη FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική) ενάντια στις φυλακές και στην μνήμη του Marcello Lonzi, δολοφονημένου από τους δεσμοφύλακες.

6 Μαρτίου 2005: Βόμβα στο δικαστήριο της Ostia στη Ρώμη, από την FAI/Επαναστατικός Πυρήνας Horst Fantazzini.

Μάης 2005: Τρεις εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονται στο διευθυντή της CPT στη Μόντενα, στην αστυνομία του Λέτσε και στην πυροσβεστική του Τορίνο, από την FAI/Narodnaja Volya (σ.τ.μ. Λαική Θέληση: προεπαναστατική ρωσσική οργάνωση τερροριστών) στα πλαίσια της καμπάνιας αλληλεγγύης στους μετανάστες.

Οκτώβρης 2005: Δυο βόμβες στέλνονται στο RIS στην Πάρμα και στο δήμαρχο της Μπολόνια, Cofferati. Ανάληψη ευθύνης από την FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική).

2 Ιούνη 2006: Δυο βόμβες στέλνονται στα εκπαιδευτήρια των carabinieri στο Fossano, από την FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία.

Ιούλης 2006: Αποστολή τριών εκρηκτικών δεμάτων στον Beppe Fossati, διευθυντή της εφημερίδας Torino Cronaca, στην εταιρία Coerna που εμπλέκεται με τα κέντρα προσωρινής κράτησης μεταναστών στο Τορίνο, και στον Chiamparino, δήμαρχο του Τορίνου, από την FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική).

Κι ένας απολογισμός για τα τέσσερα χρόνια της FAI (informale):

«Σ αυτά τα τέσσερα χρόνια, παρά την έλλειψη τεχνικών μέσων και μέσων επικοινωνίας, καταφέραμε να περάσουμε μέσα από τα ΜΜΕ ένα σαφές μήνυμα για το τι είναι οι αναρχικοί και ενάντια σε τι αγωνίζονται. Έτσι αυξήσαμε τις πιθανότητες να επικοινωνήσουμε με κοινωνικά στρώματα που διαφορετικά θα ήταν δύσκολο να προσεγγίσουμε.

Σ αυτά τα τέσσερα χρόνια καμία ομάδα δεν εντοπίστηκε και δεν καταστράφηκε από τον εχθρό.

Σ αυτά τα τέσσερα χρόνια, δεν αναπτυχθήκαμε και δεν καταφέραμε (αν και ελπίζουμε να κάνουμε λάθος) να κερδίσουμε τις καρδιές των νέων ανθρώπων που τώρα προσεγγίζουν την αναρχική ιδέα και παλινδρομούν μεταξύ των παλιών οργανώσεων που έχουν διατηρήσει μόνο τη δομή τους, και τους νέους εμπρηστές που είναι μόνο λόγια και απειλές στην επαναστατική ρητορική τους.

Σ αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν καταφέραμε να απλώσουμε το σχέδιό μας πέραν του ιταλό-γλωσσου κινήματος.»

Επιμέλεια-Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβρης 2007

Διεθνείς ειδήσεις

Ένα χρονολόγιο της δίωξης Marini στην Ιταλία

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
7 Comments on Ένα χρονολόγιο της δίωξης Marini στην Ιταλία

Η νέα ιερά εξέταση

Μια χοντροκομένη παγίδα εναντίον αναρχικών στην Ιταλία

08/06/2004

Παρακάτω καταγράφεται μια σειρά γεγονότων που οδηγούν σε/και έγιναν γνωστά ως “Δίωξη Marini”. Δεν περιλαμβάνει επ ουδενί κάθε εξεγερτική πράξη ή κάθε απάντηση των κατασταλτικών δυνάμεων σχετικά με τους αναρχικούς και εξεγερμένους στην Ιταλία την περίοδο αυτή.

Κάποιες από τις ενέργειες που αποδίδονται σε αναρχικούς έλαβαν χώρα πολύ πριν το 1994. Τότε εντάσσονταν στο θεώρημα της “οργάνωσης-φάντασμα”, της “O.R.A.I.” το αγαπημένο του κρατικού εισαγγελέα Marini, ο οποίος δαπάνησε πολλά χρόνια κι έξοδα προκειμένου να διασφαλίσει ότι οι κατηγορούμενοι σύντροφοι θα καταδικάζονταν για αιώνες πίσω από τα σίδερα. Όπως καταγράφεται εδώ, ολόκληρο το απίστευτο αυτό σενάριο, θα πρέπει να οδηγήσει τους συντρόφους να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Γνωρίζουμε ότι καμία επιλογή δεδομένων δεν είναι αντικειμενική, και μερικοί ίσως δε συμφωνήσουν που επιλέξαμε να συμπεριλάβουμε κάποια στη λίστα αυτή. Ωστόσο, δεν είναι κάτι τελεσίδικο και μπορεί να προστεθούν κι άλλα ανά πάσα στιγμή. Δε θεωρούμε για τους εαυτούς μας ότι “γράφουμε την ιστορία” ή ότι κατέχουμε την αλήθεια. Αυτό που θεωρούμε είναι ότι έχει σημασία για τους αναρχικούς και όλους όσους επιμένουν να σκέφτονται για τον εαυτό τους να έχουν πρόσβαση στο υλικό αυτό ώστε να παρακολουθήσουν τις κατασταλτικές στρατηγικές της εξουσίας, και να έχουν μια βάση για ενεργή αλληλεγγύη με τους εμπλεκόμενους συντρόφους.

Πάντως θα πρέπει να γίνει σαφές ότι οι δικαστές δεν μπορούν να διαχωριστούν σε “καλούς” και “κακούς”, όπως ακριβώς δεν υπάρχουν “καλοί” και “κακοί” νόμοι. Ολόκληρο το νομικό σύστημα είναι μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες του πλανήτη. Εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές εγκλωβίζονται στα κάτεργα τς εργασίας και της υποταγής στο όνομα του νόμου, ο οποίος υποτίθεται ότι σέβεται την ατομικότητα και την ελευθερία τους.

Το Κράτος θα βρίσκει πάντοτε πρόθυμους υπηρέτες για τους οποίους η εξόντωση του ανυπάκοου, του απείθαρχου, αυτού που αρνείται την εκμετάλλευση, που παίρνει τα λάθος ναρκωτικά, που έχει μια λάθος εθνικότητα κλπ, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Κάποιοι από αυτούς τους νομοταγείς υπηρέτες εργάζονται με μισθό, άλλοι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, το αποτέλεσμα πάντως παραμένει το ίδιο: η διατήρηση της λειτουργίας του κεφαλαίου και η υπεράσπιση του μόνου και πραγματικού τρομοκράτη: του Κράτους.

Χρονολόγιο:

Σεπτέμβρης 1994

19/09 – Οι αναρχικοί Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, Christos Stratigopulous και Eva Tziutzia συλλαμβάνονται κοντά στο Rovereto μετά από μια ένοπλη ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα του Serravalle, in Trentino, Italy. – Αστυνομική εισβολή στην κατοικία του Antonio Budini στο Μιλάνο.
20/09 – Τοπικά έντυπα και τηλεοπτικά μμε της περιοχής του Rovereto/Trento δίνουν πνοή σε υστερικά σενάρια περί διεθνών εγκληματικών οργανώσεων, διασυνδέσεις με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τρομοκρατικές ομάδες κλπ και αποδίδουν στους συντρόφους μια σειρά ληστειών στην περιοχή.
– Μεμονωμένοι αναρχικοί από το Rovereto καταδεικνύουν αμέσως την προφανή πρόθεση της αστυνομίας και του τύπου να στήσουν μια παγίδα, και μοιράζουν προκηρύξεις και φυλλάδια στην περιοχή.
– Σύντροφοι από διάφορες πόλεις σε όλη την Ιταλία δείχνουν επίσης την άνευ όρων αλληλεγγύη τους με τους συλληφθέντες αναρχικούς με διάφορους πρωτοβουλιακούς τρόπους.
– Εντωμεταξύ, το “Fronte della Gioventù” (νεο-φασιστικό “Μέτωπο Νεολαίας”) του Rovereto συλλέγει υπογραφές υπέρ του κλεισίματος από την αστυνομία, του αυτοδιαχειριζόμενου κέντρου Clinamen, και το ίδιο βράδυ βάζει φωτιά στην είσοδο του κέντρου.
30/09 – Προκαταρκτική δίκη των πέντε αναρχικών στο δικαστήριο του Rovereto. Η αίθουσα είναι γεμάτη από κόσμο καθώς δεκάδες συντρόφων έχουν έρθει από όλη τη χώρα για να δείξουν την υποστήριξή τους. Φωτογράφοι του τύπου και καμεραμέν της τηλεόρασης διώχνονται από την αίθουσα. Η δίκη λήγει με την τρεις ποινές πενταετούς κάθειρξης (Antonio, Christos, Jean), μια εξαετή (για τον Carlo, ο οποίος έχει ξανακατηγορηθεί για ληστεία), και την αθώωση της Eva.
– Οι άνδρες μεταφέρονται στις φυλακές του Trento ενώ εναντίον τους ασκείται δίωξη σχετικά με δυο ανεξιχνίαστες ληστείες στη Ravina, στο Trento.
– Δημόσια δήλωση των συλληφθέντων αναρχικών.
– Η Jean μεταφέρεται στις φυλακές της Vicenza, στην περιοχή του Veneto. – 40 ομάδες από όλη τη χώρα εκδίδουν μια αφίσσα η οποία στέλνεται σε πολλές πόλεις και χωριά.

Οκτώβρης 1994

– Στο Trento προσέρχονται για αναγνώριση οι Antonio, Carlo, Jean και Christos. Οι μάρτυρες τους παρατηρούν να περπατούν δεμένοι με χειροπαίδες, αν και σε κάθε περίπτωση τους γνωρίζουν ήδη από τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον τοπικό τύπο, στην τηλεόραση κλπ.

Νοέμβρης 1994

– Μια αναρχική στην Νάπολη προσάγεται σε τμήμα των καραμπινιέρων (ιταλική στρατιωτική αστυνομία) όπου ανακρίνεται σχετικά με την παρουσία της στη δίκη στο Rovereto. Κρατείται για πολλές ώρες, ενώ αρνείται να απαντήσει σε κάθε ερώτηση, δηλώνοντας μόνο ότι οι αναρχικοί είναι αλληλέγγυοι μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζονται αναγκαστικά προσωπικά.
– Αποδίδονται ποινές στους Antonio, Carlo, Christos και Jean σχετικά μ ε δυο ληστείες που έγιναν ταυτόχρονα στην Ravina, στο Trento.
– Αναρχικοί που κολλούν την αφίσσα εθνικής εμβέλειας “Fuori legge, fuori del gregge” (σ.τ.μ. “έξω από τους νόμους, έξω από τα κάγκελα”) προσάγονται στο αστυνομικό τμήμα του Rovereto. Ο τύπος παίρνει την ευκαιρία να μιλήσει ξανά για τις ληστείες, περιγράφοντας τους προσαχθέντες αναρχικούς ως “εξαιρετικά επικίνδυνους”.
– Αναρχικοί που κολλούσαν την αφίσσα στο Cuneo, συλλαμβάνονται από την αστυνομία και καταδικάζονται σε πρόστιμο 600.000 λιρέτες ο καθένας.

Δεκέμβρης 1994

4/12 – Panzerknackerparty στο Μόναχο σε αλληλεγγύη με τους φυλακισμένους συντρόφους.
14/12 – Εισβολή στο σπίτι όπου συντάσσεται και τυπώνεται η αναρχική βδομαδιάτικη εφημερίδα Canenero (“μαύρος σκύλος”) με ένταλμα για διερεύνηση “αποδεικτικών στοιχείων διάπραξης ένοπλης ληστείας”.
19/12 – Εισβολή σε τέσσερις χώρους στο Μιλάνο, ένας των οποίων είναι το Αναρχικό Εργαστήρι στην οδό De Amicis. ’λλη μια εισβολή στην Aosta.
24/12 – Τορίνο: Ρέιβ “ληστρικό” ολονύχτιο πάρτυ οικονομικής υποστήριξης των συντρόφων.

Γενάρης 1995

01/01 – Ένα λεωφορείο γεμάτο αναρχικούς εμφανίζεται έξω από τις φυλακές της Vicenza κοντά στην αμερικανική στρατιωτική βάση για να γιορτάσει την πρωτοχρονιά με πυροτεχνήματα και φωτοβολίδες. Για μισή ώρα ο ουρανός φωτίζεται και η βαθιά σιωπή της φυλακής διαρρηγνύεται από τις φωνές των κρατουμένων, τα τραγούδια και το χτύπημα μεταλλικών πιάτων στα κάγκελλα για είκοσι λεπτά. Οι νυχτερινοί επισκέπτες εξαφανίζονται στο σκοτάδι αφού διακόσμησαν τους τοίχους των φυλακών με μπογιές και άφησαν ένα πανώ “Λευτεριά στη Jean, φωτιά σε όλα τα κελιά”.
– Έκδοση εθνικής εμβέλειας του φυλλαδίου “Ψηλά τα χέρια”.
14/01 – Το δικαστήριο της Verona επιτάσσει την κατάσχεση του τεύχους νο 9 της αναρχικής εφημερίδας “Canenero” από τη Jean καθώς ένα σύντομο άρθρο σχετικά με τον εορτασμό της πρωτοχρονιάς θα μπορούσε “να αποτελεί κίνδυνο για την εσωτερική ασφάλεια των φυλακών”. Ένα ελικόπτερο της αστυνομίας είναι μόνιμα σταθμευμένο πάνω από το προαύλιο των γυναικείων φυλακών.
20/01 – Η Jean μετάγεται στις φυλακές της Opera prison, κοντά στο Μιλάνο. 30/01 – Ο εισαγγελέας του Rovereto ασκεί έφεση κατά της απόφασης του Σεπτέμβρη την οποία θεωρεί πολύ επιεική, και ζητά αυστηρότερες ποινές, και να ξανανοίξει η υπόθεση.

Φλεβάρης 1995

28/02 – Εισβολές σε τέσσερα σπίτια αναρχικών στη Ρώμη και στα γραφεία των εκδόσεων “Anarchismo”. Μια εισβολή στο Trento. Πέντε εισβολές στο Rovereto, σε σπίτια αναρχικών και στο κέντρο Clinamen, “προς αναζήτηση του Alfredo Bonanno”, ο οποίος εργάζεται στο “Canenero” σε ένα από τα σπίτια που εισέβαλε η αστυνομία το προηγούμενο έτος.

Μάρτης 1995

06/03 – Εισβολή της αστυνομίας σε σπίτι στο Trento.

Απρίλης 1995

19/04 – Προανακριτικές διαδικασίες στο δικαστήριο του Trento σχετικά με τις δυο ληστείες του Ιούλη, για τις οποίες κατηγορούνται οι Carlo, Christos, Antonio και Jean. Η δίκη ορίζεται για τις 13 Οκτώβρη 1995, στο Trento.

Μάης 1995

30/05 – Περίπου 30 αναρχικοί ρίχνουν φωτοβολίδες και βεγγαλικά πάνω από τις φυλακές του Trento σε αλληλεγγύη με τους συντρόφους που κρατούνται εκεί. 28 προσάγονται και σε 4 αποδίδονται περιοριστικοί όροι.

Ιούνης 1995

01/06 – Έφεση ενάντια στην απόφαση του Σεπτέμβρη στο Trento. Όλες οι ποινές μειώνονται κατά ένα έτος και οχτώ μήνες. Ωστόσο, οι δικαστές πατσίζουν τους λογαριασμούς τους, καταδικάζοντας την Eva σε 3 χρόνια κι 8 μήνες. Δεκάδες αναρχικοί στο δικαστήριο και σε διπλανό κτίριο. Συμπλοκές με την αστυνομία.

Οκτώβρης 1995

13/10 – Ξεκινά η δίκη των τεσσάρων αναρχικών στο Trento. Πολλοί σύντροφοι παρίστανται στο δικαστήριο και έξω από αυτό. Ορίζεται νέα ακροαματική διαδικασία για τις 14 Νοέμβρη.

Νοέμβρης 1995

14/11 – Οι κατηγορούμενοι και πολλοί αναρχικοί απ’όλη την Ιταλία εμφανίζονται στο δικαστήριο του Trento. Η δίκη αναβάλλεται για τις 12 Δεκέβρη.

16/11 – Μαζική αστυνομική επιχείριση σε όλη την Ιταλία, περιλαμβανομένης της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Εκατοντάδες κουκουλοφόρων καραμπινιέρων, ειδικών μονάδων με οπλοπολυβόλα στα χέρια κλπ, εισβάλλουν σε σπίτια και συλλαμβάνουν περίπου 60 αναρχικούς τα ξημερώματα, κατόπιν διαταγών του αναπληρωτή εισαγγελέα Antonio Marini. Τους δηλώνουν ότι οι έρευνες έχουν να κάνουν με κατηγορίες όπως “παράνομη οργάνωση”, “ανατροπή εναντίον του Κράτους”, “επιθέσεις σε δημόσιες υποδομές”, “κατοχή όπλων και εκκρηκτικών”, και “συμμετοχή σε φόνο”.
17/11 – Trento, Opera Κλπ, οι αναρχικοί που εκτίουν τις ποινές τους υπόκεινται σε εισβολές των ROS (επίλεκτη μονάδα καραμπινιέρων) στα κελιά όπου κρατούνται. – Αφίσσα ενάντια στον Marini τυπώνεται και στέλνεται σε όλη τη χώρα από αναρχικούς.

Δεκέμβρης 1995

12/12 – Trento. Οι τέσσερεις κατηγορούμενοι αναρχικοί μεταφέρονται για ακρόαση στα δικαστήρια. Πολλοί σύντροφοι από όλη την Ιταλία παρίστανται για αλληλεγγύη. Η ακροαματική διαδικασία αναβάλλεται και πάλι, αυτή τη φορά για τον Γενάρη του 1996.

Γενάρης 1996

03/01 – Δελτίο τύπου που συνέταξε ο Marini εμφανίζεται σε όλες τις ημερήσιες εφημερίδες της χώρας στο οποίο οι υπό έρευνα αναρχικοί παρουσιάζονται σαν απαγωγείς και τρομοκράτες, ενώ ανακοινώνεται η ύπαρξη μιας μυστηριώδους “pentita” (“μετανοημένης τρομοκράτισσας”).
9/01 – Trento – Επιτέλους ξεκινά η δίκη στο Trento. Παρουσιάζεται ένα έντυπο στο δικαστήριο. Πρόκειται για μια δήλωση της Mojdeh Namsetchi, της πρώην κοπέλας του Carlo με την οποία δεν είχε καμιά επαφή για αρκετό καιρό. Τώρα ξέρει γιατί: συνεργαζόταν με την εισαγγελεία της Ρώμης εδώ και μήνες. Για λόγους ασφαλείας θα καταθέσει μέσω καλωδιακής σύνδεσης, σύμφωνα με έναν νόμο που πέρασε λίγες μέρες πριν. Έτσι η ακρόαση αναβάλλεται για τις 16 Γενάρη, ώστε να υπάρχει χρόνος να καλυφθεί ο σχετικός εξοπλισμός.
16/01 – Η δικαστική αίθουσα του Trento είναι γεμάτη αναρχικούς. Αρκετοί που δεν κατάφεραν να μπουν συγκεντρώνονται απ’ έξω. Προς έκπληξη και διασκέδαση όλων, η “μετανοημένη” θα κατηγορήσει τον εαυτό της για συμμετοχή σε μια από τις σχετικές ληστείες μαζί με τους κατηγορούμενους αναρχικούς. Επίσης κατηγορεί τρεις ακόμη συντρόφους. Όταν θα ρωτηθεί, δηλώνει πως δεν έχει καμία σχέση με τον αναρχισμό, αλλά διέπραξε τις ληστείες “από έρωτα”.
25/01 – Τα γραφεία της κομμουνιστικής εφημερίδας “Il Manifesto” καταλαμβάνονται από αναρχικούς, ως διαμαρτυρία για την άκριτη δημοσίευση αστυνομικών αναφορών από την τελευταία.
31/01 – Trento: Τελικο στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας ενάντια στους αναρχικούς που ήδη βρίσκονται προφυλακισμένοι για ληστεία, και τώρα κατηγορούνται επίσης για συμμετοχή στην “Οργάνωση”. Οι μπάτσοι ρίχνουν με φυσούνες σε αναρχικούς που ήρθαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους μέσα στο δικαστικό κτίριο. Στις 10 μ.μ. μετά από δυο ώρες συμπλοκών, τα ιταλικά ΜΑΤ εισβάλλουν στο δικαστίριο με φυσούνες, ενώ οι δικαστές καταδικάζουν τους Jean, Antonio και Christos σε 6 χρόνια, και τον Carlo σε επτά.

Φλεβάρης 1996

23/02 – Ρώμη: Βομβιστική επίθεση στα γραφεία της πολεμικής αεροπορίας προκαλεί ζημιές εκατομμυρίων λιρετών.

Μάρτης 1996

07/03 – Φλωρεντία: Επίθεση στο στρατόπεδο της Eurofor. Και οι δυο ενέργειες αφιερώνονται στους Marini και Ionta με την υπογραφή “Ζήτω η Αναρχία”. 21/03 – Κάλιαρι: Επίθεση στα εκλογικά γραφεία του δήμου. Ακολουθούν εισβολές σε σπίτια σάρδων αναρχικών και αυτονομιστών.

Σεπτέμβρης 1996

15/09 – Ο Christos Stratigopulous ξεκινά απεργία πείανς από την φυλακή της Novara.
17/09 – Ρώμη, Κατάνια, Φλωρεντία, Rovereto, Τορίνο, Μιλάνο κλπ κλπ. Ο ανώτατος δικαστικός Claudio D’Angelo (ειδικός σε προανακριτικές έρευνες), υπογράφει 29 εντάλματα σύλληψης εναντίον αναρχικών, κατόπιν αίτησης των εισαγγελέων Antonio Marini και Franco Ionta. 12 συλλαμβάνονται, 9 βρίσκονται ήδη στη φυλακή εκτίοντας ποινές, ενώ άλλοι διαφεύγουν της σύλληψης (κάποιοι θα συλληφθούν αργότερα). Κατηγορούνται, μαζί με 39 άλλους ανθρώπους, για συμμετοχή σε μια “ένοπλη παράνομη οργάνωση”, καθώς επίσης για συνομωσία, φόνο, ληστείες, βομβιστικές επιθέσεις, απαγωγές κλπ κλπ. Ο Marini οργανώνει μια προβεβλημένη συνέντευξη τύπου όπου ενημερώνει την ιταλική κοινή γνώμη για μια επικίνδυνη συμμορία αναρχικών εγκληματιών που εξαρθρώθηκε. Της δίνει επίσης ένα όνομα: η O.R.A.I. (σ.τ.μ: υποτίθεται πως σημαίνει “επαναστατική αναρχική εξεγερσιακή οργάνωση”) και έναν ηγέτη, τον Alfredo Maria Bonanno.
– Ο Salvatore Gugliara, ένας από τους συλληφθέντες συντρόφους, ξεκινά άμεσα απεργία πείνας στη φυλακή της Rebibbia. Την τελειώνει στις 29 Σεπτέμβρη. 24/09 – Διανέμεται σε όλη τη χώρα ένα έντυπο ενάντια στην καταστολή με τίτλο “Με όλα τα μέσα” σε 25.000 αντίτυπα.

Οκτώβρης 1996

02/10 – Η αστυνομία εισβάλλει στο δισκάδικο Applequince Records στο Viterbo, και συλλαμβάνει τέσσερις αναρχικούς με κατηγορίες για “συμμετοχή σε ανατρεπτική ένωση μαζί με άγνωστα άτομα”. Δίσκοι, φυλλάδια, φανζίν, σπρέυ κατάσχονται.

10/10 – Teramo: 3 νεολαίοι προσάγονται ενώ κολλούν μια αφίσσα με υπογραφή “Ανεξέλεγκτοι”, και ανακρίνονται. Επικεφαλίδες του τύπου για επικίνδυνους αναρχικούς.
14/10 – Ο Salvatore Gugliera συνεχίζει την απεργία πείνας. Αργότερα αποφυλακίζεται με κατ’ οίκον περιορισμό λόγω της κατάστασης της υγείας του. Εντωμεταξύ, η Giuseppina Riccobono και ο Tiziano Andreotti ξεκινούν επίσης απεργία πείνας.
– Ρώμη: Η Christina Lo Forte, ο Salvatore Gugliara και η Apollonia Cortimiglia αφήνονται με κατ’ οίκον περιορισμό. (Δίκη Marini). Ο Francesco Berlemmi και ο Stefano Moreale αφήνονται ελεύθεροι.
23/10 – Η Giuseppina Riccobono ξεκινά απεργία πείνας στις φυλακές της Rebibbia. 23/10 – Αρκετοί αναρχικοί προσάγονται και ανακρίνονται μετά τη διανομή φυλλαδίων από 2 ομάδες μπροστά από το στρατόπεδο των καραμπινιέρων. Ένας ακόμη προσάγεται αφού έδειξε ένα πλακάτ “Marini ο Τρομοκράτης” στο κέντρο της πόλης. 24/10 – Γκραφιτάς που εκφράζει την άποψή του για τον Marini, ξυλοκοπείται από μπάτσο εκτός υπηρεσίας.
24/10 – Verona – ’γνωστοι γεμίζουν με χαρτιά όλες τις εγκαταστάσεις και τα γλυπτά μιας έκθεσης που χορηγήθηκε από το δημοτικό συμβούλιο και διάφορες εταιρίες στο παλάτι Gran Guardia. Επίσης γράφουν με σπρέυ λόγια αλληλεγγύης στους συλληφθέντες αναρχικούς πάνω στους τοίχους. Η έκθεση τελικά ματαιώνεται. 30/10 – 9 φυλακισμένοι αναρχικοί γράφουν κοινή δήλωση.

Νοέμβρης 1996

02-03/11 – “ΑΤΜ – ένα μακελιό” ήταν ο τίτλος τοπικής εφημερίδας σχετικά με τα γεγονότα της νύχτας στο Trento όπου σε μια περιφέρεια 150 χιλιομέτρων πάνω από εκατό ΑΤΜ τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Τα αρχεία των καμερών δεν αποδείχτηκαν χρήσιμα στην ταυτοποίηση των δραστών, καθώς ήταν όλοι μεταμφιεσμένοι. Λέγεται ότι χρησιμοποίησαν μια απλή τακτική: βούλωσαν το άνοιγμα για την πλαστική κάρτα με σιλικόνη και μικρά κομάτια από σίδερο. Οι υλικές ζημιές εκτιμώνται σε ένα δισεκατομμύριο λιρέτες. Χωρίς τη ζημιά που προκάλεσε η μη-λειτουργία των ΑΤΜ. Το “μακελιό” έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν τη δίκη των αναρχικών που κατηγορούνται για ληστεία τράπεζας.
05/11 – Verona: Εισβολή σε δυο καταλήψεις από καραμπινιέρους “προς αναζήτηση αναρχικών”.
06/11 – Καραμπινιέροι εισβάλλουν στο σπίτι του Italino Rossi, εκδότη της αναρχικής μηνιαίας εφημερίδας Umanita Nova (σ.τ.μ: “Νέα Ανθρωπότητα”), της F.A.I. (“Ομοσπονδία Ιταλών Αναρχικών”), προς αναζήτηση όπλων συνδεδεμένων με επιθέσεις σε πυλώνες ηλεκτρισμού στην Τοσκάνη.
06/11 – Εισβολές σε σπίτια στην La Spezia και στη Sarzana, προς αναζήτηση υλικού “προσβλητικού για τους φορείς της δημόσιας τάξης”. Κατάσχονται έντυπα (περιλαμβανομένου του Canenero), πανκ φανζίνς, καθώς και άρθρα και γράμματα φυλακισμένων.
07/11 – Εκδικάζεται η έφεση στο Trento των τεσσάρων αναρχικών που κατηγορούνται για τη ληστεία τράπεζας στη Ravina. Παρουσία περίπου 100 συντρόφων. Μετά από 10 ώρες, το δικαστήριο αποφασίζει να αναβάλλει τη διαδικασία για τις 13 Δεκέμβρη προκειμένου να καταθέσει η “μετανοημένη” Mojdeh Namsetchi, και ο Maresciallo Farini (ο διοικητής των καραμπινιέρων που την “έπεισε” να συνεργαστεί).
12/11 – Ο Salvatore Gugliara περνά σε κατ’ οίκον περιορισμό. Η ανακοίνωση των ποινών αναβάλλεται για τις 13 Δεκέμβρη.
14/11 – Ρώμη: Η Giuseppina Riccobono, που ξεκίνησε απεργία πείνας στις 13 Οκτώβρη, περνά σε κατ’ οίκον περιορισμό αλλά της απαγορεύεται κάθε επικοινωνία με οποιονδήποτε.
– Ο Eduardo Massari αφήνεται ελεύθερος μετά από ένα χρόνο και οχτώ μήνες για κατοχή εκκρηκτικών ουσιών.
22/11 – Τορίνο – Η CDA (Αναρχική Επιτροπή ’μυνας) απευθύνει ένα ανοιχτό γράμμα σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.
29/11 – Οι Giuseppina Riccobono, Cristina Lo Forte, Salvatore Gugliara και Apollonia Cortimiglia σε κατ’ οίκον περιορισμό. Οι Francesco Berlemmi και Stefano Moreale αφήνονται ελεύθεροι. Παραμένουν φυλακισμένοι οι: Antonio Budini, Carlo Tesseri, Christos Stratigopulos, Jean Weir, Garagin Gregorian, Emma Sassosi, Antonio Gizzo, Horst Fantazzini, Alfredo Bonanno, Orlando Campo, Francesco Porcu, Tiziano Andreozzi, Paolo Ruberto, Marco Camenisch.

Δεκέμβρης 1996

04/12 – Malaga, Ισπανία: Τρεία οπλισμένα άτομα, με καλυμένα τα πρόσωπα, εισβάλλουν στο ιταλικό υπο-προξενείο και αναγκάζουν τον πρόξενο να υπογράψει μια δήλωση “ενάντια στους δικαστές και τους νόμους, υπέρ των ιταλών φυλακισμένων”. Οι “ελεύθερες καρδιές” έπειτα ψάχνουν τα αρχεία του προξενείου, κόβουν τις τηλεφωνικές γραμμές και γράφουν με σπρέυ στους τοίχους πριν εγκαταλείψουν το κτίριο, χωρίς να λησμονήσουν να πάρουν μαζί τους διαβατήρια, σφραγίδες και χρήματα.
07/12 – Μια χούφτα καταληψιών τολμούν να σκαρφαλώσουν στην οροφή του Palazzo Reale (βασιλικό παλάτι) στο κέντρο του Τορίνο. Κρατούν σημαίες, τοποθετούν μια μαριονέττα, και κρεμούν ένα πανώ και ρίχνουν φυλλάδια με τίτλο “Οι αναρχικοί έχουν φτερά”. Με τον τρόπο αυτό, εφιστούν την προσοχή στην προανακριτική διαδικασία της παράξενης έρευνας των εισαγγελέων Marini και Ionta.
10/12 – Ημερομηνία της προανακριτικής διαδικασίας στη Ρώμη για την προκαταρκτική έρευνα, όπου αποφασίζονται οι κατηγορίες ενάντια στους 60 αναρχικούς που κατηγορούνται για συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση. Αναβάλλεται για τις 16 και 24 Γενάρη.
– Ρώμη: Επικρατεί χάος καθώς πάνω από 100 είσοδοι 27 υπόγειων σταθμών του μετρό πρέπει να σπαστούν, αφού στη διάρκεια της νύχτας άγνωστοι τις μπλόκαραν με σίδερα, σιλικόνη και υγρό ατσάλι, πριν την ημέρα που θα ορίζονταν οι κατηγορίες στο δικαστήριο της πόλης.
– Στη Φλωρεντία, οι εισαγγελείς δέχονται στα γραφεία τους πάνω από 30 επιφανείς κατοίκους: επιχειρηματίες, τοπικοί πολιτευτές, δημοτικοί σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί κλπ κάπως αγχωμένοι μετά από μια νύχτα αϋπνίας, κρατώντας στα χέρια τις κλήσεις που έλαβαν, με την υπογραφή του εισαγγελέα Marini που τους καλούσε να παρουσιαστούν άμεσα στην εισαγγελεία. Τελικά η εισαγγελεία ανακοινώνει ότι επρόκειτο για μια “καλοστημένη φάρσα, που στάλθηκε σε εκατοντάδες γραμματοκιβώτια”.
13/12 – Ξεκινά η διαδικασία έφεσης ενάντια στους τέσσερεις αναρχικούς στο Trento. Ένας εκπρόσωπος του Maresciallo Farini, του διοικητή των ROS που ευθύνεται για τη συνεργασία της “μετανοημένης” αφού την επισκέπτηκε στο νυχτερινό κλαμπ που εργαζόταν, και την κάλεσε ως βασικό μάρτυρα στη δίκη, δηλώνει ότι δεν είναι δυνατόν να παραστεί καθώς είναι στην εξάμηνη αναρρωτική άδειά του αφού δέχτηκε “μια σφαίρα πάνω στο καθήκον του”. Έτσι κανείς δεν μπορεί να του απευθύνει κάποια ερώτηση σχετικά με το πώς γνώρισε την κοπέλα. Η Mojdeh Namsetchi ανακρίνεται κεκλεισμένων των θυρών. Όλοι οι σύντροφοι διώχνονται από το δικαστήριο και η ίδια εισέρχεται κρυμμένη πίσω από παραβάν, φρουρούμενη από καραμπινιέρους των ειδικών μονάδων των ROS. Ακόμα και μετά από τόσο καιρό κατήχησης χρηματοδοτούμενης από το κράτος, δεν κατόρθωσε να μάθει το ρόλο της ως βασική μάρτυρας. Για μια ακόμα φορά η κατάθεσή της είναι μια παρωδία που αφήνει ακόμα και τον εισαγγελέα άφωνο. Μετά από μια διαδοχή από “δε ξέρω” και “δεν μπορώ να θυμηθώ”, μπερδεύεται σε ακόμα μεγαλύτερες ασυναρτησίες απ’ ότι πριν. Φεύγει από την αίθουσα κλαψουρίζοντας, μόνη και απελπισμένη. Ένας τραπεζικός υπάλληλος αναιρεί την κατάθεση της κοπέλας, και περιγράφει τη γυναίκα ληστή εντελώς διαφορετική. Προτείνεται ποινή δυο ετών κάθειρξης για όλους, ενώ οι κατηγορίες τελικά δε θα γίνουν γνωστές για ένα μήνα. Ποια εκδοχή θα επιλέξουν; Η απάντηση θα δοθεί σε δυο μήνες.
26/12 – Οι υπάλληλοι του δικαστηρίου της Μπολώνια, βρίσκονται να περιμένουν έξω από το κτίριο, μπροστά σε ένα γκράφφιτι που γράφει “Marini & Ionta = Τρομοκράτες” και “Λευτεριά σε όλους” υπογεγραμμένο με Α σε κύκλο πάνω στον τοίχο. ’γνωστοι είχαν μπλοκάρει τις πόρτες του δικαστηρίου με σιλικόνη και καρφιά, και χρειάστηκε παρέμβαση της πυροσβεστικής. Η προκαταρκτική διαδικασία της έρευνας Marini αναβάλλεται για τις 16 Γενάρη 1997.
18/12 – Μπολώνια: Το ανώτατο δικαστήριο ακυρώνει τις ποινές του εφετείου για την απαγωγή της Silocchi για την οποία κατηγορούνται οι Gregorian Garagin, Orlando Campo, Francesco Porcu, όλοι εμπλεκόμενοι στη δίωξη Marini. Η δίκη τρίτου βαθμού (στο ανώτατο δικαστήριο) αποφασίζει την επανάληψη της δίκης. Η δίκη θα γίνει στο εφετείο της Bologna.
– Cordoba, Ισπανία – Τέσσερεις σύντροφοι, δύο από τους οποίους είναι οι ιταλοί αναρχικοί Michele Pontolillo και Giovanni Barcia, συλλαμβάνονται μετά από μια ληστεία που καταλήγει σε ανταλλαγή πυροβολισμών κατά την οποία εκτελούνται δυο αστυνομικίνες.
28/12 – Τορίνο: Έκδοση δελτίου της CDA.

Γενάρης 1997

01/01 – Aosta: Εμπρηστικές επιθέσεις ενάντια στο δικαστήριο, υποκαταστήματα τραπεζών και την αλπική λέσχη. Ανάληψη ευθύνης σε ένα γράμμα με υπογραφή Α σε κύκλο, Aosta 2.1.96: Στην Ισπανία όπως και στην Ιταλία: ΛΕυτεριά στους συντρόφους”.
10/01 – Τορίνο: Η CDA βρίσκει δικηγόρους για επικοινωνία με όσους βρίσκονται στην Ισπανία.
16/01 – Ρώμη: Στο τεθωρακισμένο δικαστήριο της φυλακής της Rebibbia αναβάλλεται ξανά η προκαταρκτική έρευνα του δικαστή Marini. Ο Marini ζητά την έκδοση των δυο αναρχικών που συνελήφθησαν στην Ισπανία.
20/01 – Προκαταρκτική εκδίκαση για την έρευνα Marini, αναβλήθηκε για τις 19, 20, 22, 24 Μαρτίου 1997.

Φλεβάρης 1997

12/02 – Μασσαλία, Γαλλία: Ο Salvatore Condrò συλλαμβάνεται με διεθνές ένταλμα σύλληψης. Κατηγορείται για συμμετοχή σε βομβιστική επίθεση με παγιδευμένο αμάξι στη Ρώμη το 1989, και για συμμετοχή στην “ένοπλη οργάνωση O.R.A.I.”.
21/02 – Ρώμη: Κατατίθεται αίτηση στο Tribunale Della Liberta (“Δικαστήριο της ελευθερίας”(!)) για την αποφυλάκιση του Paolo Ruberto και της Appollonia Cortimiglia.
28/02 – Έκδοση δελτίου της Επιτροπής Αναρχικής ’μυνας.

Μάρτης 1997

– Έντυπο στα ισπανικά σχετικά με τους τέσσερεις συλληφθέντες συντρόφους της 18ης Δεκέμβρη 1996 στην Ισπανία.
14/03 – Ο αναρχικός Massimo Passamani, κατηγορείται ως “ταμίας” της “Οργάνωσης” μετά την αποστολή χρηματικών επιταγών στους φυλακισμένους αναρχικούς, προερχόμενων από διάφορες εκδηλώσεις οικονομικής υποστήριξης σε αναρχικές καταλήψεις, και συλλαμβάνεται τελικά στο Παρίσι. Ο Marini ζητά την έκδοσή του αν και δεν το καταφέρνει.
15/03 – Bologna – Διαδηλωτές που μετατρέπουν μια διαδήλωση σε πάρτυ απαλλοτρίωσης καταδικάζονται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ο τύπος αναπαράγει τα αστυνομικά δελτία περί “παράνομης οργάνωσης”.
15/03 – Foggia, αναρχικοί καταληψίες “ένοχοι” για την αφισσοκόληση αφισσών σχετικών με τον Marini καταδικάζονται σε κατ’ οίκον περιορισμό.
19/03 – Προκαταρκτική ακρόαση για την έρευνα του Marini, αναβάλλεται ξανά για τις 6, 8 και 10 Μάη.

Απρίλης 1997

16/04 – Ενημέρωση για τους δυο ιταλούς αναρχικούς συλληφθέντες στη Γαλλία. Οι γάλλοι δικαστές φαίνεται να μην τους εκδίδουν.
– Στις αρχές του μήνα οκτώ άνθρωποι ξυλοκοπούνται και συλλαμβάνονται στη διάρκεια μιας συναυλίας αλληλεγγύης για τους δικαζόμενους αναρχικούς σε αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο της Φλωρεντίας, μετά από μια νύχτα οδομαχιών. Όλοι αφήνονται ελεύθεροι μετά από δυο μέρες με την προϋπόθεση να εμφανίζονται σε αστυνομικό τμήμα μια φορά την εβδομάδα.
25/04 – Μιλάνο: Έκρηξη βόμβας έξω από το Δημαρχείο, το “Palazzo Marino”, καταστρέφει ένα παράθυρο και την κύρια αίθουσα. Ανάληψη ευθύνης από την Αναρχική Επαναστατική Δράση (Azione Rivoluzionaria Anarchica). Ντελίριο στο δικαστήριο και στον τύπο: γίνεται λόγος για κατηγορίες “μακελειού”.
21/04 – Εμφανίζεται στον τύπο μια θολή φωτογραφεία από κάμερα ασφαλείας έξω από τις εγκαταστάσεις του Radio Popolare (κομμουνιστικού ραδιοσταθμού) του Μιλάνου όπου μια “ταχυδρομικός” παραδίδει ένα γράμμα με την ανάληψη ευθύνης για την επίθεση. Προσφέρεται αμοιβή 10.000.000 λιρέτες σε όποιον αναγνωρίσει την εικονιζόμενη γυναίκα.

Μάης 1997

13/05 – Ρώμης: Προκαταρκτική εξέταση, αναβάλλεται ξανά τελικά, για τις 1,2, 15 και 17 Ιούλη προκειμένου να συλλέξει περισσότερα στοιχεία και αποδείξεις ο Marini, συμπεριλαμβανομένου υλικού από ιστοσελίδες που χρησιμοποιούν οι “τρομοκράτες”! Ο δικαστής Marini φαίνεται αναστατωμένος από την διάχυση νέων και ενημέρωσης στο διαδίκτυο.

Ιούνης 1997

12/06 – Εισβολές και διώξεις σε Φλωρεντία και Τορίνο από την εισαγγελέα Alessandro Crini της Φλωρεντίας, με κατηγορίες για “συνομωσία” και “σχεδιασμό διάπραξης εγκλήματος”. Τέσσερεις ακόμα ανακρίνονται για “ανατρεπτική ένωση” στην Pescara.
20/06 – Μιλάνο: Η αναρχική Patrizia Cadeddu συλλαμβάνεται και κατηγορείται ως το άτομο που παρέδωσε την ανάληψη ευθύνης για τη βόμβα στο Palazzo Marino τον περασμένο μήνα. Η “ταυτοποίησή” της έγινε από μια θολή εικόνα κάμερας ασφαλείας, από δυο ανθρώπους που εργάζονταν στην ίδια επιχείρηση, λίγο μετά που η εταιρία SOS Italia προσέφερε μια αμοιβή 10 εκατομμυρίων λιρετών σε όποιον αναγνωρίσει τη γυναίκα στο βίντεο. Εντωμεταξύ, το Laboratorio Anarchico (αναρχικό εργαστήρι) δέχεται επίθεση καραμπινιέρων, εκκενώνεται και χτίζεται η είσοδός του.
– Την ίδια μέρα, δώδεκα εισβολές και συλλήψεις σημειώνονται σε Τορίνο, Μιλάνο Βενετία, Verona, Bordighera, San Remo και Cagliari.
25/06 – Παρίσι: Δικαστήριο στην Chambre d’Accusation σχετικά με την έκδοση του Massimo Passamani, κατηγορούμενου σχετικά με την δίωξη Marini.

Iούλης 1997

01/07 – Ξανανοίγει η έρευνα Marini.
02/07 – Προκαταρκτική εξέταση της δίκης Marini ξεκινά στη Ρώμη για να συνεχιστεί στις 12 Ιούλη.
10/07 – Τορίνο: Ένα εσωτερικό κείμενο στέλνεται ανώνυμα στο Radio Blackout, ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης. Πρόκειται για ένα 14-σέλιδο ντοκουμέντο των ROS, που περιγράφει ειδικές επιχειρήσεις των καραμπινιέρων κατά την τελευταία εικοσαετία με πλεκτάνες εναντίον των αναρχικών σχεδιασμένες από τους καραμπινιέρους και τους δικαστικούς, και υπογραμμίζει την επινόηση ενός “μάρτυρα-κλειδί”, της “μετανοημένης” Modjeh Namstchi. Μετά από αυτό, οι γενικές ερευνητικές μέθοδοι που εφαρμόζουν οι καραμπινιέροι τίθενται σε αμφισβήτηση από τον τύπο, και ακολουθούν αποκαλύψεις παράνομων δραστηριοτήτων που διατάχθηκαν και διεξήχθηκαν από υψηλόβαθμους αστυνομικούς (συμπεριλαμβανομένης της διακίνησης ναρκωτικών και την παραποίηση στοιχείων που προέρχονταν από ρουφιάνους της αστυνομίας). Η αναφορά στους ιταλούς αναρχικούς “για εσωτερική χρήση μόνον” που στέλνεται στο Radio Blackout επιβεβαιώνει ότι παράτυπες διαδικασίες επιστρατεύτηκαν προκειμένου να στηθούν κατηγορητήρια ενάντια στους αναρχικούς.
18/07 – Ρώμη: Αποτέλεσμα της προκαταρκτικής δικαστικής διαδικασίας ενάντια στους αναρχικούς: στήνεται επίσημα το κατηγορητήριο για τρομοκρατία και ανατρεπτική ένωση. Η δίκη ορίζεται για τις 20 Οκτώβρη 1997, στη Ρώμη.
25/07 – Τορίνο: Εισβολή στο Radio Blackout από καραμπινιέρους. Ένταλμα με υπογραφές των δικαστών Marini, Ionta και De Crescenzo. Στόχος της έρευνας είναι η συλλογή πληροφοριών για το “ενημερωτικό σημείωμα και εσωτερική χρήση μόνον” που στάλθηκε ανώνυνα στο Radio Blackout πριν λίγες μέρες. Περισσότερα στο: http://www.ecn.org/zero/cda/press/ros.htm

Αύγουστος 1997

04/08 – Τορίνο: Νέα επίθεση στο Radio Blackout. Εισβολή των ειδικών δυνάμεων με ένταλμα υπογεγραμμένο από τον Marini και τον Ionta, για κατάσχεση του εκτυπωτή, κατηγορώντας έμμεσα το Radio Blackout για πλαστογραφία του εσωτερικού “Ενημερωτικού Σημειώματος” των ROS που έλαβε ανώνυμα μερικές βδομάδες πριν. Της εισβολής ηγήθηκε ο ένας από τους υπογράφοντες το ένταλμα, αυτοπροσώπως.
27/08 – Τορίνο: Δελτίο της Αναρχικής Επιτροπής ’μυνας (CDA) συνοψίζοντας την τρέχουσα κατάσταση των φυλακισμένων αναρχικών στην Ιταλία σχετικά με τη δίωξη Marini και όχι μόνο.

Οκτώβρης 1997

19/10 – Αθήνα, Ελλάδα: Έκρηξη βόμβας έξω από την ιταλική πρεσβεία και φυλλάδια σε αλληλεγγύη με τους ιταλούς αναρχικούς με αφορμή την δίκη τους την επόμενη μέρα.
20/10 – Πρώτη ακρόαση της δικαστικής έρευνας Marini, περιλαμβάνει κυρίως τις εισηγήσεις. Η επόμενη ακρόαση προγραμματίζεται για τη Δευτέρα, 1 Δεκέμβρη. Το εσωτερικό κείμενο των ROS που αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πλεκτάνης ενάντια στους αναρχικούς κηρύσσεται πλαστό και ακυρώνεται.
21/10 – Ενημέρωση για διεθνείς εκδηλώσεις υποστήριξης των ιταλών αναρχικών, μετάφραση στα γερμανικά.
25/10 – Ρώμη: Η Emma Sassosi και ο Alfredo Bonanno αποφυλακίζονται από τη φυλακή της Rebibbia λόγω “κακοδικίας”, καθώς μαζί με τους υπόλοιπους αναρχικούς και κατηγορούνται από τους Marini και Ionta, κρατούνταν παράνομα, και δεν ανακρίθηκαν εντός πέντε ημερών από τον ανώτατο εισαγγελέα D’Angelo.
26/10 – Βόμβα που δεν εξερράγη τελικά βρέθηκε σε βαλίτσα έξω από το κτίριο του υπουργείου δικαιοσύνης (Ministero di Grazia e Giustizia). Δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης. Ξανά ο τύπος κάνει λόγο για μια “ένοπλη οργάνωση” επινόησης του Marini.

Νοέμβρης 1997

02/11 – Γράμμα από τους Guido Mantelli και Roberta Nano, δυο καταζητούμενους αναρχικούς που κατηγορούνται για “ανατρεπτική ένωση” από τον Marini.

Δεκέμβρης 1997

01/12 – Ρώμη: Δεύτερη ακρόαση της δίκης στην ειδική τεθωρακισμένη δικαστική αίθουσα στο piazzale Clodio.Ο Antonio Gizzo, ένας από του συλληφθέντες αναρχικούς αποφυλακίζεται με κατ’ οίκον περιορισμό, λόγω “κακοδικίας”. Εσωτερικό κείμενο των ROS αναπαράγεται και διανέμεται μαζικά.
08/12 – Cordoba, Ισπανία: Προκαταρκτική δίκη των τεσσάρων αναρχικών που συνελήφθησαν στην Ισπανία μετά από μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας.
09/12 – Pescara: Σύλληψη ενός αναρχικού και καταδίκη του σε έξι μήνες φυλάκισης για προσβολή αστυνομικού οργάνου.
10/12 – Παρίσι: Διαδήλωση αλληλεγγύης στον Massimo Passamani, που συνελήφθη στο Παρίσι τον Μάη, με αφορμή την ημέρα στην οποία οι δικαστές θα αποφάσιζαν σχετικά με την έκδοσή του ή όχι στην Ιταλία.
3/12 – Μιλάνο: Δίκη της Patrizia Cadeddu, συλληφθείσας μετά τη βομβιστική επίθεση στο Μιλάνο, τελικά αναβάλλεται για τις 16 Φλεβάρη.
19/12 – Παρίσι: Κατάληψη στην εθνική υπηρεσία ιταλικού τουρισμού στο Παρίσι, ενάντια στην φυλάκιση του Massimo Passamani, σχετικά με την οργάνωση φάντασμα, επινόησης του Marini.

Γενάρης 1998

09/01 – Ενημέρωση για την δεύτερη δίκη του Silocchi.
13/01 – Ρώμη: Δεύτερη ακρόαση της δίκης. Αίτηση αποφυλάκισης των αναρχικών κρατουμένων. Η απόφαση αναβάλλεται για τις επόμενες μέρες.
18/01 – Τορίνο: Εισβολή των μπάτσων στο Radio Blackout. Κατάσχονται ένας υπολογιστής, ένας εκτυπωτής και δεκάδες cd.
28/01 – ’μστερνταμ: Σύλληψη αναρχικού που κατηγορείται σχετικά με τις έρευνες του Marini.

Φλεβάρης 1998

03/02 – Τορίνο: Η CDA διαλύεται.
04/02 – Παρίσι: Ο Massimo Passamani αποφυλακίζεται μετά από κράτηση μερικών μηνών.
08/02 – Ρώμη: Αναφορά για τη δίκη (στις 26/1 και 2/2) από τη συλλογικότητα Tactical Media Crew.
09/02 – Ρώμη: Συνεχίζεται η Δίκη Marini.
16/02 – Μιλάνο: Δίκη της Patrizia Cadeddu.
16/02 – Ρώμη: Συνεχίζεται η Δίκη Marini.
23/02 – Ρώμη: Συνεχίζεται η Δίκη Marini.

Μάρτης 1998

6-7/03 – Διαδηλώσεις και οδομαχίες στο Τορίνο μετά την εκκένωση τριών καταλήψεων από την αστυνομία και το γκρέμισμα άλλων δύο. Τρεις άνθρωποι φυλακίζονται. Αναφορά του Radio Blackout.
09/03 – Τορίνο: Το El Paso κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματιών μετά το φλάιερ που διένειμε εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στους συγκρουσιακούς διαδηλωτές.
14/03 – Τορίνο: Διαδήλωση, κείμενα, φλάιερ.
14/03 – Ενημέρωση για τους αναρχικούς στην Ισπανία που συνδέονται με τις έρευνες της δίκης Marini.
16/03 – Τορίνο: κύμα συλλήψεων και αστυνομικής βίας. Ακόμα δυο άνθρωποι φυλακίζονται.
17/03 – Τορίνο: Αποκλεισμοί δρόμων και διαδηλώσεις για την απελευθέρωση των συλληφθέντων.
20/03 – Ρώμη: Αναφορά για τη δίκη Marini.
28/03 – Ο Edoardo Massari (Baleno), 34 ετών, βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του στις φυλακές “Le Vallette” του Τορίνο. Κατηγορούταν για συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση, και κατοχή εκρηκτικών ουσιών, μαζί με τους συντρόφους του Maria Soledad Rosas και Silvano Pelissero, σχετικών με ενέργειες σαμποτάζ εναντίον των τρένων υψηλής ταχύτητας στη περιοχή της Val de Susa στην κατασκευή των οποίων αντιτίθεται το μεγαλύτερο μέρος του τοπικού πληθυσμού.
29/03 – Η Maria Soledad και ο Silvano ξεκινούν απεργία πείνας.

Απρίλης 1998

03/04 – Τορίνο: Συγκρούσεις μεταξύ καταληψιών και δημοσιογράφων στην κηδεία του Edoardo (Baleno) Massari.
04/04 – Τορίνο: εθνικής εμβέλειας διαδήλωση μετά τον θάνατο του Edoardo Massari στη φυλακή.
05/04 – Τορίνο: Αναρχικοί και δημοσιογράφοι: κείμενο από την κατάληψη El Paso.
08/04 – Τορίνο: Κείμενο του El Paso σχετικά με ένα άρθρο γεμάτο ψευδείς δηλώσεις που εμφανίστηκε στην εφημερίδα La Repubblica.
09/04 – Ρώμη: Αναφορά για τη δίκη Marini.
13/04 – Τορίνο: Από το Radio Blackout: γιατί δεν μιλάμε σε επαγγελματίες δημοσιογράφους.
14/04 – Tορίνο: σύντομο κείμενο από το El Paso σχετικά με τον “βάναυσο ξυλοδαρμό” του αναρχικού κινήματος και της ατομικής ελευθερίας από τους δημοσιογράφους.
17/04 – Τορίνο: Ένας αναρχικός συλλαμβάνεται και άλλοι δύο καταζητούνται μετά τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφων στη διάρκεια της κηδείας του Edoardo Massari πριν δυο βδομάδες.
19/04 – Τορίνο: Επίσκεψη του πάπα στο Τορίνο – η αστυνομία απαγορεύει την αντιδιαδήλωση που οργάνωσαν οι καταλήψεις της πόλεις.
22/04 – Turin – Ο Silvano Pelissero μετάγεται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Novara, προκειμένου να τον απομακρύνουν από τις προγραμματισμένες διαδηλώσεις αλληλεγγύης έξω από τις φυλακές του Cuneo και του Τορίνο.
24/04 – Turin: Ο Luca Bertola, αναρχικός που συνελήφθη για τον ξυλοδαρμό του δημοσιογράφου Daniele Genco, τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό.
26/04 – Ivrea: καταδίκη 13 συλληφθέντων σε διαδήλωση υποστήριξης του Edoardo Massari (Baleno) το 1993.
27/04 – Ο Silvano είναι ένας “φασίστας” όπως κι εμείς: σχόλιο του El Paso σχετικά με τις πρόσφατες επιθέσεις του τύπου ενάντια στον Silvano Pelissero.
28/04 – Τορίνο – αυγά με μπογιά ρίχνονται στην ένωση συντακτών τύπου.

Ιούνης 1998

02/06 – Αναφορά για τη δίκη Marini στη Ρώμη.
15/06 – Cordoba, Ισπανία: Επιπρόσθετες ποινές στους τέσσερεις αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Ισπανία μετά από μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας.

Ιούλης 1998

09/07 – Αναφορά για τη δίκη Marini στη Ρώμη.
11/07 – Η Maria Soledad Rosa βρίσκεται νεκρή, μετά από “αυτοκτονία” ενώ βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό.
12/07 – Τορίνο: Η Soledad βρίσκεται νεκρή. Χωρίς πανηγυρισμούς παρακαλούμε. 14/07 – Τορίνο: 1 + 1 = 2: Οι κρεμασμένοι του Τορίνο. Φλάιερ υπογεγραμμένο από τις συλλογικότητες: Asilo, Prinz, Barocchio, Alcova, La Casa, Punx a Pinerolo, Gabrio, Allblackoutribe.
14/07 – Τορίνο: Τρεις συντάκτες του Radio Blackout προσάγονται για να δικαστούν τον Απρίλη του 1999.
18/07 – Novara: Λευτεριά στον Silvano και σε όλους, ενάντια στο καθεστώς και τις δομές του. Φλάιερ από το El Paso στη διαδήλωση έξω από τις ειδικές φυλακές όπου κρατείται ακόμα ο Silvano.
20/07 – Τορίνο: Αποκλεισμοί δρόμων στη διάρκεια της νύχτας στο Τορίνο: Δεκάδες ανθρώπων με καλυμένα τα πρόσωπά τους κλείνουν κεντρικές λεωφόρους της πόλης με φλεγόμενους κάδους σκουπιδιών.
28/07 – Τορίνο: Η δίκη του Silvano ορίζεται για τις 14 Δεκέμβρη 1998.

Αύγουστος 1998

31/07 – Τορίνο – Εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο εγχείρημα SOTTOIPONTI (η κοινότητα που φιλοξενούσε την Sole ενώ βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό) από τις καταλήψεις Asilo Occupato, Cascina, El Paso, και Barocchio.

Οκτώβρης 1998

13/10 – Αναφορά για τη δίκη Marini στη Ρώμη.

Γενάρης 2000

21/01 – Ξεκινά η δίκη ενάντια στον Silvano Pelissero.
22/01 – Συνεχίζεται η δίκη Marini στη Ρώμη.
31/01 – Καταδίκη του Silvano.

Φλεβάρης 2000

17/02 – Αναφορά για την ακροαματική διαδικασία της δίκης Marini στη Ρώμη.
21/02 – Τρίτη μέρα της ακροαματικής διαδικασιας.
22/02 – Εκ νέου ακρόαση: ο Marini αγορεύει ξανά και ξανά.
23/02 – Πέμπτη μέρα: Ο Marini συνοψίζει.

Μάης 2000

04/03 – Δίκη Marini: ομιλία του εισαγγελέα.
07/03 – Δίκη Marini: πρώτη μέρα για τους δικηγόρους.
09/03 – Δίκη Marini: Ο δικηγόρος Calia ζητά την αθώωση όλων των πελατών του.
31/03 – Ρώμη: Τελειώνει η δίκη ενάντια στους 68 αναρχικούς που κατηγορούνται για συμμετοχή στην “O.R.A.I.”. Η βασική κατηγορία, της συμμετοχής στην οργάνωση φάντασμα καταρρίπτεται.

Φλεβάρης 2002

13/02 – Σύντροφοι από το Radio Blackout καταθέτουν στη δίκη σχετικά με το εσωτερικό κείμενο των ROS το οποίο κατηγορούνται ότι παραχάραξαν.

Φλεβάρης 2003

01/02 – Ποινές δευτέρου βαθμού για τη δίκη Marini: Orlando campo – 10 years (σε πρώτο βαθμό ήταν 5 χρόνια); Angela Maria Lo Vecchio – 15 years (πρώτου βαθμού: 12 χρόνια), Francesco Porcu – ισόβια συν 18 μήνες καθημερινή απομόνωση (σε πρώτο βαθμό το ίδιο), Gregorian Garagin – 30 χρόνια συν 9 χρόνια (σε πρώτο βαθμό ήταν 30 συν 6 χρόνια), Rose Anne Scrocco – 30 χρόνια συν 15 (σε πρώτο βαθμό 30 συν 10), Alfredo Maria Bonanno – 6 χρόνια συν 2,000 ευρώ πρόστιμο (σε πρώτο βαθμό 3 χρόνια κι 6 μήνες). Όλοι οι υπόλοιποι σύντροφοι απαλλάσσονται. Οι Gregorian Garagin και Francesco Porcu βρίσκονται ήδη στη φυλακή.

Απρίλης 2004

20/04 – Το Εφετείο στη Ρώμη μετά από τρία λεπτά επικυρώνει το αποτέλεσμα της έφεσης.
21/04 – Οι Alfredo Bonanno, Maria Lo Vecchio, Orlando Campo, Carlo Tesseri βρίσκονται στη φυλακή.
Ο Carlo Tesseri στη συνέχεια περνά σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Κάποιες προγενέστερες χρονολογίες στις οποίες ο Marini βάσισε το θεώρημά του:

1989

02/02 – Bergamo: Ληστεία σε ένα κοσμηματοπωλείο. Συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Alfredo Bonanno και Pippo Scarso.

1991

07/05 – Όπλα και εκκρητικά ανακαλύπτονται σε ένα κελλάρι στη Ρώμη, μαζί με αναρχικά έντυπα.
10/05 – Συνέντευξη τύπου όπου ο δικαστής Improta που παρουσιάζει το “θεώρημα” σύμφωνα με το οποίο υπεύθυνοι για την απαγωγή μιας γυναίκας, της M. Silocchi είναι μια συμμορία σάρδων και μερικοί αναρχικοί.
05/11 – Ο αναρχικός Marco Camenisch συλλαμβάνεται μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών στην Carrara.

1993

Πρώτη δίκη για την απαγωγή της Silocchi: 6 ποινές ισόβιας κάθειρξης (3 σε αναρχικούς) και άλλη μία 22 ετών σε έναν άλλο αναρχικό.

1994

6-7/07 – Επιθέσεις στα καταστήματα Standa του Berlusconi σε διάφορες πόλεις.
20/07 – Trento: Ταυτόχρονες ληστείες σε δυο τράπεζες.

Στις 20 Απρίλη 2004, το τρίτο και τελικό στάδιο της δίκης Marini τελείωσε με την απόδοση των ποινών στους κατηγορούμενους αναρχικούς. Πέραν των ήδη φυλακισμένων, η Angela Maria (Marina) Lo Vecchio, ο Alfredo Bonanno, ο Orlando Campo, και ο Carlo Tesseri συνελήφθησαν ήδη και βρίσκονται σε διάφορες φυλακές σε όλη την Ιταλία.

Η δίκη συνεχίζεται για χρόνια, και είναι μέρος μιας μεθόδευσης του εισαγγελέα Marini. Οι αναρχικοί κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια φανταστική ένοπλη αναρχική οργάνωση, όμως σχεδόν όλοι αθωώθηκαν για την κατηγορία της “ανατρεπτικής ένωσης”, ενώ 13 καταδικάστηκαν για παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου.

Οι ποινές είναι οι ακόλουθες:

Η Angela Maria (Marina) Lo Vecchio – 15 χρόνια

Ο Alfredo Bonanno – 6 χρόνια

Ο Orlando Campo – 10 χρόνια

Ο Carlo Tesseri – 3 χρόνια και 9 μήνες

Η Rose Ann Scrocco και ο Gregorian Garagin καταδικάστηκαν σε 30 χρόνια φυλάκισης ο καθένας.

Ο Francesco Porcu καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και 18 μήνες καθημερινής απομόνωσης.

Ευτυχώς, η Rose είναι ακόμα φυγόδικη.

Μπορείτε να τους γράψετε στις παρακάτω διευθύνσεις:

Angela Maria Lo Vecchio, via Bartolo Longo, 92, 00156 – ROME.
Alfredo Maria Bonanno, via Papiniano, 1, 34133 – TRIESTE.
Carlo Tesseri, c.c. La Dozza, via del Gomito, 2, 40100 – BOLOGNA.
Orlando Campo, via Raffaele Majetti, 165, 00156 – ROME.
Gregorian Garagin, via Leopardi 2, 61034 – FOSSOMBRONE.
Francesco Porcu, via Provinciale San Biagio, 81030 – CARINOLA.

Πηγή: http://www.freewebs.com/frameup

Jean Weir Διεθνείς ειδήσεις

Μια χοντροκομμένη μεθόδευση εναντίον ιταλών αναρχικών – Jean Weir

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
3 Comments on Μια χοντροκομμένη μεθόδευση εναντίον ιταλών αναρχικών – Jean Weir

Γράμματα της Jean Weir – Αύγουστος 1996

Μια χονδροκομμένη παγίδα ενάντια στης αναρχικούς

Ένα μικρό κορίτσι, δυο δικαστές κι ένας ακόμη άγνωστος, βρέθηκαν και στήσαν μια φάρσα με πρωταγωνιστές αναρχικούς. Βέβαια, μιας και κανείς τους δεν έχει ιδέα πως σκέφτονται ή δρουν οι αναρχικοί, το αποτέλεσμα είναι αξιοθρήνητο. Ή μάλλον θα ήταν, αν ένας ακόμη δικαστής δεν αποφάσιζε να αξιοποιήσει το πεδίο για την εκτόνωση των δημιουργικών ορμών του, επιστρατεύοντας ολόκληρο το νομικό οπλοστάσιο του κράτους.

Έτσι, την αυγή της Τρίτης 17 Σεπτέμβρη 1996, τέθηκε σε κίνηση μια τεράστια επιχείρηση περιλαμβάνοντας ένας υπέρογκο αριθμό καραμπινιέρων (ROS-ειδικό σώμα στρατιωτικής αστυνομίας) με 29 συλλήψεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, με συλληφθέντες αναρχικούς που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια συνωμοτική παράνομη ένοπλη οργάνωση, για την οποία επινόησαν ένα όνομα και κάποια αρχικά. (Σ.τ.μ. πρόκειται για την υποτιθέμενη O.R.A.I.- «εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική οργάνωση», το όνομα της οποίας είναι και μια απόδειξη της φαντασίας, ή καλύτερα της απόλυτης έλλειψής της, των διωκτικών αρχών).

Ένας από τους συντρόφους που συνελήφθησαν, είναι ο Alfredo M. Bonanno, υπεύθυνος των εκδόσεων Αnarchismo, γνωστός για πάνω από τριάντα χρόνια στον αναρχικό αγώνα, σε εκδοτικά εγχειρήματα κλπ, βρίσκεται τώρα στη φυλακή, κατηγορούμενος ως «ηγέτης» της ανύπαρκτης «παράνομης ένοπλης οργάνωσης». Στην πραγματικότητα το σενάριο αυτό έχει γραφτεί εδώ και αρκετό καιρό. Το νεό είναι η ανάμειξη των εφιαλτών ενός κοριτσιού και του ντελίριου ενός δικαστή που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εγκληματικής του καριέρας ρίχνοντας στη φυλακή αγωνιστές των ένοπλων κομμουνιστικών οργανώσεων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Φάνηκε αρχικά πως η μετριοπάθεια θα υπερνικούσε, όταν ήρθε η έκδοση ενός φακέλου αρχικά σε 10.000 και στη συνέχεια σε 25.000 αντίτυπα που κυκλοφόρησε σε όλη την Ιταλία, με θέμα τη φίμωση ενός από τα πιο ενοχλητικά (γι αυτούς) κομμάτια του αναρχικού κινήματος. Μετά τη σύλληψη 60 συντρόφων τον Νοέμβρη του 1995 με κατηγορίες που κυμαίνονταν από απόπειρα φόνου και επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, μέχρι συμμετοχή σε ανατρεπτική ένωση. Μετά τη χαρτογράφηση και τη συσσώρευση τόνων χαρτούρας, επέστρεψαν στη σιωπή.

Όμως οι αντικειμενικές συνθήκες αλλάζουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι για τους δικαστικούς της Ρώμης. Νέα σκάνδαλα έρχονται στη δημοσιότητα. Δικηγόροι συλλαμβάνονται. ’νθρωποι από την ίδια την τάξη τους αποκαλύπτουν κομπίνες, παραδικαστικά κυκλώματα, μυστικές υπηρεσίες. Ακόμη και οι πιο σεβαστοί μεταξύ τους πέφτουν στην ανυποληψία, ενώ η υπόθεση εκτυλίσσεται σε χιονοστιβάδα αποκαλύψεων με την αξιοπιστία τους να καταρρέει, απειλώντας τη συνέχιση της ύπαρξης ενός τόσο αγαπητού στους δικαστές προσώπου σαν τον Marini. Οι σοσιαλιστές ζητούν να πέσουν κεφάλια, αποδιοπομπαίων τράγων, τα συνδικάτα απειλούν με μια γενική απεργία. Ωστόσο, κι αυτοί δεν υστερούν σε ανυποληψία, και εκατοντάδες ενέργειες σαμποτάζ λαμβάνουν χώρα σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης. Αυτές οι τελευταίες, πάντοτε αντικρίζονται θετικά από τους κατηγορούμενους αναρχικούς, και αυτό το έχουν δηλώσει ξεκάθαρα, τόσο σε έντυπα όσο και σε δημόσιες συζητήσεις. Τώρα κατηγορούνται όχι μόνο για τις ενέργειες κοινωνικής εξέγερσης που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια αλλά επίσης για πράξεις όπως φόνους και απαγωγές.

Η στρατηγική τους είναι σαφής. Ο διαχωρισμός μέσω του φόβου, από όσους θα μπορούσαν να θεωρήσουν τη δράση αυτή ένα σημείο αναφοράς για τη δική τους εξέγερση.

Και φυσικά, η επερχόμενη δίκη, της 7ης Νοεμβρίου 1996 των τεσσάρων αναρχικών που συνελήφθηκαν μετά από μια ληστεία το 1994, κατηγορούμενοι και καταδικασμένοι για διάφορες ανεξιχνίαστες ληστείες της περιοχής σύμφωνα με τα εξόφθαλμα ψεύδη της προαναφερθείσας κοπέλας. Αντίτυπο της απολογίας της έχει μοιραστεί στα πέρατα του κόσμου ώστε να καταδειχτεί η ξεφτίλα της. Έτσι, αναγκάστηκε να παραλλάξει κάπως τη θέση της, σε αυτή τη χονδροκομμένη δημόσια φάρσα.

Αυτή η δημόσια παράσταση, σε συνάφεια με τις θεαματικές απαιτήσεις του καιρού μας, έχει προμελετηθεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ο Alfredo M. Bonnano παρουσιάζεται σε μια φωτογραφία του προ εικοσαετίας στην κορυφή μιας πυραμίδας, με γραμμές που τον συνδέουν με τους «δευτερεύοντες» αγωνιστές, από κάτω του. Καραμπινιέροι και δικαστές διακηρύσσουν σε κάθε τόνο ότι δεν πρόκειται για μια «δίκη των ιδεών» αλλά ενός «πυρήνα παρανοϊκών» που είναι ούτως ή άλλως απομονωμένοι από το κατά τα άλλα αξιοσέβαστο αναρχικό κίνημα (Σ.τ.μ. Σε αυτό το προπαγανδιστικό παιχνίδι των αρχών βασικό ρόλο έπαιξε η στάση της νομιμόφρονος F.A.I. που αποκήρυσσε με βδελυγμία σε ανακοινώσεις της κάθε επιθετική ενέργεια αλλά και τους διωκόμενους συντρόφους προσωπικά, και κάθε συσχέτιση, ως επίδοξου εκπροσώπου των «σοβαρών αναρχικών» και του αναρχικού κινήματος γενικότερα, με ενέργειες εκτός των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων που στήριζε η ίδια. Μια σκωπτική απάντηση ενός μέρους των εξεγερσιακών αναρχικών σε αυτή τη στάση της FAI ήταν και η δημιουργία της «άτυπης αναρχικής οργάνωσης», που χρησιμοποιήθηκε συχνά ως υπογραφή σε αναλήψεις ευθύνης, και φυσικά τα αρχικά της ήταν επίσης FAI) Όλες οι πληροφορίες οι σχετικές με την «οργάνωση» αυτή, προέρχονται από τις καταθέσεις της Namsatchi Mojdah, που αποδείχτηκαν εξαιρετικά χρήσιμες, «η συνεργασία της με το δικαστήριο του Τρεντο, αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε καμία παρεκτροπή του φαινομένου των δικαστικών θεωρημάτων».

Ευτυχώς, δεν συνελήφθησαν όλοι οι αναρχικοί. Οι υπεύθυνοι του τύπου δεν έχουν πρόσβαση στα ονόματα εκτός από αυτό του Alfredo Bonnano, και όσων βρίσκονται στη φυλακή για συγκεκριμένες κατηγορίες που τους απευθύνθηκαν στο παρελθόν.

Απ’ όσο ξέρουμε, όλοι όσοι συνελήφθησαν στις 17 Σεπτέμβρη κρατούνται στη φυλακή Rebibbina της Ρώμης.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να συμβουλευτείτε την Αναρχική Επιτροπή Υπεράσπισης, c/o El Paso, via Paso Buole 47, I-10127 Torino, Italia.

Πρόκειται για μια από τις πιο χονδροειδείς μεθοδεύσεις εναντίον αναρχικών, των ιδεών και των μεθόδων αγώνα τους, όλων των εποχών. Στοχεύει όχι μόνον στους συλληφθέντες ή τους διωκόμενους, αλλά κάθε αναρχικό, οπουδήποτε βρίσκεται.

J. Weir – Αύγουστος 1996

Παντού. Θα είμαστε παντού.

Τέσσερις αναρχικοί, οι Antonio, Χρήστος, Carlos, Jean – συνελήφθησαν μετά από μια ληστεία τράπεζας. Το Κράτος αποφάσισε η ληστεία αυτή να πολλαπλασιαστεί επί τρία. Δυο υποθέσεις που δεν είχαν διαλευκανθεί, έρχονται για να υποστηρίξουν το απαραίτητο υλικό. Ένα μικρό κορίτσι που αδυνατεί να θυμηθεί κι αυτές τις οδηγίες που τις έδωσαν οι δικαστές, επινοεί ότι συμμετείχε η ίδια στις 2 ληστείες. Δε θυμάται φυσικά τίποτα από αυτές, παρά μόνο ότι εμπλέκονται και άλλοι τρεις αναρχικοί.

Οι δικαστές Vigna και Marini ονειρεύονται να χρησιμοποιήσουν το ίδιο κορίτσι για να μετατρέψουν αναρχικές εκδόσεις και πρωτοβουλίες, καθώς και εκατοντάδες επιθέσεις που πραγματοποίησαν ανώνυμα χέρια παντού όπου εξαπλώνονται οι δηλητηριώδεις δομές της κυριαρχίας, σε μια ένοπλη συμμορία με επιτελεία και χαρτογραφήματα δράσης… Το κράτος βλέπει την αντανάκλασή του στον καθρέπτη. Ήδη σύντροφοι έχουν καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό. Στις Νοέμβρη στο Τρέντο, θα λάβει χώρα η έφεση.

Ο πένθιμος χορός επαναλαμβάνεται.

Μπρος σ αυτό το θέαμα εξουσίας και θανάτου, το μόνο ζωντανό στοιχείο είναι οι σύντροφοί μας και η αλληλεγγύη που τους συνδέει. Οι αίθουσες των δικαστηρίων δεν μπορούν να χωρέσουν αυτή την αλληλεγγύη. Πηγαίνει πέρα από αυτές. Προς την ελευθερία, την εξέγερση, την ευτυχία.

Τώρα οι σύντροφοί μας θα περιφερθούν σ αυτό το θέαμα ξανά, σαν τα ζώα σε κλουβιά, τελετουργικές φιγούρες σε ένα ικρίωμα που τους μετατρέπει σε παθητικούς θεατές, καταναλωτές της άθλιας μασκαράτας. Το σενάριο θα περιλάβει και τους υπόλοιπούς μας στη θέση τους, στη συνέχεια.

Δικαστές, το παιχνίδι είναι σαφές: Όλοι μέσα στην αίθουσα, όλοι φορώντας μια μάσκα.

Το διακύβευμα είναι απλό: ονομάζεται ζωή.

Θέλετε άμυνα; Θα επιτεθούμε.

Ζητάτε γη και ύδωρ; Θα σας δώσουμε φωτιά.

Εμείς θα είμαστε που θα κάνουμε την επόμενη κίνηση. Παντού.

Jean Weir – Αύγουστος 1996

Σ.τ.μ. Η Jean Weir είναι αναρχική αγωνίστρια, εκδότρια και μεταφράστρια ανατρεπτικών εντύπων, καθώς επίσης και η σύντροφος του A. Bonanno. Το θεώρημα Marini αποτελεί μια χοντροκομμένη μεθόδευση ενάντια στους εξεγερσιακούς αναρχικούς της Ιταλίας. Σύμφωνα με αυτό, κάθε έντυπο, κατάληψη, πρωτοβουλία κλπ αναρχικών είναι επιτελικά μέρη μιας υπόγειας «συνομωσίας με σκοπό την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» (σύμφωνα με τον ιταλικό «αντιτρομοκρατικό» νόμο), μπλεγμένης σε διάφορα ανεξακρίβωτα εγκλήματα και οργανωμένης στρατιωτικά, με «ηγέτη» τον A. Bonanno. Ας σημειωθεί εδώ ότι η τοποθέτηση από τις διωκτικές αρχές του Bonanno σε αυτή τη θέση, δεν είναι τυχαία, μιας και ο σύντροφος διώκεται από το ιταλικό κράτος για πάνω από 30 χρόνια. Οι διώξεις αυτές ήρθαν σε ένα χρονικό διάστημα που η κεντρο-αριστερή κυβέρνηση κήρυσσε πολλαπλές επιθέσεις στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, ενώ αντιδράσεις εκδηλώνονταν σε τομείς όπως η εκπαίδευση, το σύστημα υγείας, οι μεταφορές, και παράλληλα σημειωνόταν μια αύξηση των επεκτατικών επεμβάσεων με ανθρωπιστικό πρόσχημα (Αλβανία, Σομαλία, κ.α.). Έτσι, η εμφάνιση από του πουθενά μιας αναρχικής σχεδόν στρατιωτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, που προβαίνει σε απαγωγές, ληστείες, φόνους κλπ ήρθε σε μεγάλο βαθμό να αποπροσανατολίσει το δημόσιο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα να ξεμπερδεύει με ένα δυναμικό κομμάτι του αναρχικού κινήματος. Φυσικά ουδέποτε κατατέθηκε κάποιο στοιχείο που να αποδείκνυε την ύπαρξη της οργάνωσης, ούτε βρέθηκε κάποιο έγγραφο, αναφορά των αρχών, ανάληψη ευθύνης κλπ με το όνομα αυτό. Η μόνη κατηγορία ήταν εναντίον τεσσάρων από τους συλληφθέντες, για ληστεία μιας τράπεζας. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι τρεις από τους τέσσερις είναι αναρχικοί, ενώ ο τέταρτος δεν είχε κάποια σχέση μαζί τους, ενώ η κατηγορία προέρχεται από την κατάθεση μιας 21χρονης κοπέλας, της οποίας ο τέταρτος κατηγορούμενος είναι πρώην σύντροφος! Φυσικά η 21χρονη που δηλώνει πως συμμετείχε επίσης, αναφέρει πως δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα σχετικό με την ληστεία αυτή, παρά μόνο τα ονόματα των τριών αναρχικών…

Σε μια εκστρατεία δημιουργίας ενός κλίματος μαζικής υστερίας, ο Alfredo Bonanno κατονομάζεται ως «ο αναρχικός Νονός», που οργάνωσε την υποτιθέμενη συμμορία στην Ελλάδα το 1993. Τουλάχιστον 29 συλλήψεις έγιναν άμεσα, ενώ 39 άνθρωποι ανακρίθηκαν. Από αυτούς, μερικοί βρίσκονταν ήδη στη φυλακή! Οι Antonio Budini, Carlo Tesseri, jean Weir και Χρήστος Στρατηγόπουλος από το Σεπτέμβρη του 1994 για μια ληστεία τράπεζας στο Τρέντο. Οι Orlando Campo, Gregorian Gargarin, Francesco Porcu για την απαγωγή του Silocchi. Ο Horst Fantazzini (εδώ και 25 χρόνια) για μια σειρά ληστειών και αποδράσεων, και ο Marco Camenisch για εμπρησμούς (σημ. για περισσότερες πληροφορίες για τους Fantazzini και Camenish δείτε και στις αντίστοιχες σελίδες του www.geocities.com/anarcores). Συνολικά διώκονταν τουλάχιστον 68 άτομα για συμμετοχή σε αυτή την ανύπαρκτη «τρομοκρατική» οργάνωση. Στις 18 Δεκέμβρη, δύο καταδικάστηκαν σε 22 χρόνια φυλάκισης. Στο Μιλάνο επίσης συνελήφθη η Patrizia Cadeddu, μια από τους καταληψίες του Laboratorio Anarchico di Milano, ως μέλος της Azione Rivoluzionaria Anarchica και μεταφέρθηκε στη Ρώμη, για να καταθέσει στον Marini.

Στις 1 Ιουλίου 1997, η δικαστής που προέδρευε της προκαταρκτικής έρευνας Claudia D’Angelo, διάβασε την ακόλουθη πρόταση: «υπενθυμίζεται ότι οι παρακάτω αναφερόμενοι κατηγορούνται για: ανατρεπτική ένωση (άρθρο 270 του ποινικού κώδικα), ανατρεπτική ένωση με σκοπό την τρομοκρατία και την καταστροφή της δημοκρατικής τάξης (άρθρο 270), σχηματισμό και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση (άρθρο 360). Επιπλέον, κατηγορούνται για φύλαξη κλεμμένων αγαθών (άρθρο 648):… Anna Beniamino, Mario Frisetty, Maria Ludovica Maschietto, Alfredo Cospito, Nadia DePascal, Raffaele Scapuzzo, Carmela Antonia Scopetta, Giuseppe Scarso, Bruno Palamara, Roberto Sforza, Pierleone Porcu, Constantino Cavelleri, Anna Maria Sgarmella, Mario Anzoino, Maria Arenale, θα δικαστούν για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό τη βίαια ανατροπή της οικονομικής και κοινωνικής τάξης του Κράτους (άρθρο 270). Οι δικαστές τους εξαίρεσαν από τις κατηγορίες για ένοπλη οργάνωση και κλεπταποδοχή. Loris Fantazzini, Pasquale Lorenti, Flavia Cannoletta, Roberto Gemignani, Marco Brizzolari, Maracino Domenico, Corrado Viola, Edoardo Massari, Giovanni Mario Sann και Bachisio Goddi εξαιρούνται από όλες τις κατηγορίες.Alfredo Maria Bonanno, Tiziano Andreozzi, Francesco Berlemmi, Antonio Budini, Marco Camenisch, Orlando Camp, Maria Apollonaria Cortimiglia, Luciano DiFazio, Liborio Falco, Horst Fantazzini, Antonio Gizzo, Franco Fonte, Gagarin Gregorian, Salvatore Gugliara, Christina La Forte, Angela Maria Lo Vecchio ‘ Guido Mantelli, Maria Marotta, Giuseppe Martino, Stefano Moreale, Mojdeh Namsetchi, Roberta Nano, Bruno Palamara, Fabrizio Pio, Francesco Porcu, Lorenzo Ricca, Giuseppina Roccobobo, Paolo Ruberto, Emma Sassosi, Rose Ann Scrocco, Antonio Sforza, Fabio Sforza, Massimo Sforza, Giuseppi Stasi, Christos Stratigopulos, Carlo Tesseri, Ευαγγελία Τσούτζια, και η Jean Helen Weir θα δικαστούν για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό τη βίαια ανατροπή της οικονομικής και κοινωνικής τάξης του Κράτους (άρθρο 270), ανατρεπτική ένωση με σκοπό την τρομοκρατία και τη καταστροφή της δημοκρατικής τάξης (άρθρο 270), σχηματισμό και συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση (άρθρο 360) και κλεπταποδοχή (άρθρο 648) (τα παραπάνω προέρχονται από μετάφραση και στοιχεία του Mike Hargis). Οι ποινές που αποδόθηκαν κυμαίνονταν, από κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι πολυετείς φυλακίσεις. Οι διώξεις των εξεγερσιακών αναρχικών στην Ιταλία συνεχίζονται αμείωτα μέχρι τις μέρες μας, το ίδιο όμως μπορούμε να πούμε και για τη δράση τους.

Μετάφραση-επιμέλεια: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας (Φλεβάρης 2007)

Διεθνείς ειδήσεις

Δράσεις οικο-αναρχικών στην Τουρκία

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Δράσεις οικο-αναρχικών στην Τουρκία

Απο τη δραση των αναρχικων στην Τουρκία, Ιούλιος-Σεπτέμβρης 2006

(Πηγή: EarthLiberationPrisoners)

02/8/2006

Οικο-αναρχικοί και άλλοι νεολαίοι της Sinob γέμισαν την πόλη με σπρέυ και συνθήματα μετά την απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει εκεί ένα πυρηνικό εργοστάσιο.

11/8/2006

Αναρχικοί και μέλη μιας οργάνωσης ενάντια στις κάμερες παρακολούθησης διοργάνωσαν μια εκδήλωση “Food Not Bombs” στο Taksim της Istanbul. Δήλωσαν ότι δεν κάνουν κάτι τέτοιο για φιλανθρωπία αλλά με σκοπό να εκθέσουν το καπιταλιστικό σύστημα που δημιουργεί την ανισότητα και τη φτώχεια.

18/8/2006

Αναρχικό μπλοκ σχηματίστηκε σε πορεία ενάντια στα βιομηχανικά απόβλητα στο Izmit/Dilovasi. Στην πορεία παρακρατικοί προσπάθησαν να λυντσάρουν αναρχικούς, παρακινούμενοι από την αστυνομία, ωστόσο οι άλλοι κάτοικοι του Dilovasi προστάτεψαν τους αναρχικούς. Στο αναρχικό μπλοκ υπήρχε πανώ που έγραφε “Αυτό που σκοτώνει το Dilovasi είναι το βιομηχανικό σύστημα”.

20/8/2006

Ομάδα αναρχικών έγραψε συνθήματα με σπρέυ σε δρόμους της Istanbul, κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης αριστερίστικων οργανώσεων τις μέρες της επίθεσης του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο. Μεταξύ των αντικρατικών και αντιεξουσιαστικών συνθημάτων που γράφτηκαν υπήρχαν και συνθήματα ενάντια στον πολιτισμό, πχ. φυτέψτε δένδρα κι όχι πολυκατοικίες, και άλλα.

5/9/2006

Ομάδα αναρχικών έγραψε συνθήματα στην Ankara γύρω από την περιοχή όπου διεξαγώταν μια εκδήλωση της κυβέρνησης για την αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στο Λίβανο. Γράφτηκαν πολλά αντιπολεμικά και αντικρατικά συνθήματα.

27/9/2006

Έγινε παρέμβαση στο ελβετικό προξενείο της Istanbul για την απελευθέρωση του οικο-αναρχικού κρατούμενου Marco Camenisch, και ακολούθησε πορεία στη λεοφώρο Beyoglu με εκατοντάδες ανθρώπους.

Τοπικές ειδήσεις

Από τα φοιτητικά 2006-7

10/18/2007

Ανοίγουμε την νέα αγωνιστική σεζόν!

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007. Φοιτητική πόρεία, Σαλονίκη. Που τελικά έγινε 2 πορείες, ξεχωριστές, μετά από ενδοπαραταξιακές διαμάχες. Χμμ, γιατί όχι; και 2 και 3 και ακόμα περισσότερες. Και απο διαφορετικές διαδρομές την επόμενη φορά, να παραλύσει η κυκλοφορία (λέμε τώρα)…

Στη φωτό: “Όλοι οι φίλοι μου κατεβαίνουν στις πορείες. Λες να τους έχει κυριεύσει ο Σατανάς;” σε τοίχο της “Αγιορείτικης Εστίας”, επί της Εγνατίας. Στη διάρκεια της πορείας.

Και ορισμένα τρικάκια που μοιράζαμε απλόχερα στη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων:

Τοπικές ειδήσεις

Σαμποτάζ στο πανεπιστήμιο!

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Σαμποτάζ στο πανεπιστήμιο!

Να σαμποτάρουμε το πανεπιστήμιο

Η αφίσσα που κυκλοφόρησε στη Σαλονίκη, τον Σεπτέμβρη του 2007 . Η χρονική στιγμή που βγήκε η αφίσσα έχει σημασία, όσον αφορά το περιεχόμενό της, μιας και βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου:

Από την μία με την αναθεώρηση του νόμου-πλαισίου, το άσυλο, βασικό συστατικό της συντεχνιακής κουλτούρας καθηγητών-φοιτητών, αφορά πλέον απλά και μόνο την προστασία της ομαλής λειτουργίας του πανεπιστημίου από π.χ. καταληψίες(;), διαδηλωτές, ή και μικρο-παραβατικούς, ξεκαθαρίζοντας έτσι τις όποιες ψευδαισθήσεις υπήρχαν περί του θεσμού αυτού με τη χρήση που του έγινε την νύχτα της 8-9/9 οπότε και συνελήφθη σε συμπλοκές μεταξύ ασφαλητών-ΜΑΤ και αναρχικών η Χριστίνα Τονίδου μέσα στο χώρο των πανεπιστημίων, τον οποίο κατέλαβαν “προλητικά” οι μπάτσοι την προηγούμενη μέρα…

Από την άλλη το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα (υπερβολικά φοιτητικό και ελάχιστα κίνημα), που ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στον πυρήνα της σύγκρουσής του με τα μέτρα της αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποσύρθηκε καταγελασμένο μαζί με τους καθηγητές του, τους μιντιακούς εκπροσώπους του, τους παραταξιακούς-οργανωμένους “συναγωνιστές” του, κι όσους γενικά συνήθισαν να μιλούν εκ μέρους του, αφήνοντας πίσω του αιχμαλώτισμένους συντρόφους, ελπίδες αλλά και αρκετή αηδία.

Πίσω στις σχολές λοιπόν, κι όλοι κάνουν σαν να μή συνέβη τίποτα. Και πραγματικά δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να θυμούνται. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έσκισε στις εκλογές (πέρασε -σε σύνολο- ακόμα και το ποσοστό του Λεβέντη…), κκε και συριζα θα παίζουν πλέον με άλλον αέρα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι απέναντι σε έναν αντίπαλο του βεληνεκούς τους (καρατζαφέρη). Οι “ανίκανοι” υπουργοί (γιαννάκου, πολύδωρας) “μαυρίστηκαν” στις κάλπες, όποτε μάλλον αποδόθηκε δικαιοσύνη, η δημοκρατία νίκησε και πάλι, ο λαός απεφάνθη κλπ οπότε πάμε όλοι μαζί πίσω στις δουλειές μας/σχολές μας.

Τη στιγμή αυτή λοιπόν, που φαίνεται πως όλα τέλειωσαν για το κίνημα αυτό, η αφίσσα αυτή ξαναθέτει το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, που δε θα μπορούσε παρά να είναι “εμφυλιοπολεμική”: όχι πια μαζί με τους υπερασπιστές του “άλλου”, του “σωστού” πανεπιστημίου και τους καθυστερημένους της “δημόσιας δωρεάν παιδείας” αλλά εναντίον τους. Όχι πια (μιας και εκτός των άλλων προβλημάτων, θα ήταν τουλάχιστον αστείο να προταθεί τη στιγμή αυτή κάτι τέτοιο) κινηματικά, αλλά υπόγεια, με προσωπική πρωτουβουλία και ευθύνη, κρυμμένοι μέσα στον κόσμο, μέσα στην νύχτα κι όχι πίσω από “μαζικά κινήματα”, σε επίπεδο ατόμου, παρέας… Ακόμα κι έτσι. Οι εχθροπραξίες συνεχίζονται.

Φοιτητές ενάντια στους κομπλεξικούς και στους γραφειοκράτες.

Uncategorized

Κυριακάτικο ξελόγιασμα του εκκλησιάσματος

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on Κυριακάτικο ξελόγιασμα του εκκλησιάσματος

Μια μικρή έκπληξη περίμενε το χριστεπώνυμο πλήθος στα γνωστά σημεία διανομής cult Ε/Φ παραθρησκευτικής λογοτεχνίας (δίπλα σε παγκάρια, έξω από εκκλησίες κλπ), αφού σύντροφοι είχαν φροντίσει από πουρνό-πουρνό να αντικαταστήσουν με προσοχή κάποια από τα συνηθισμένα φυλλάδια του στύλ “5+1 συμβουλές του πατρός Ανάργυρου για να πας στον παράδεισο” με ένα φυλλαδιάκι με τίτλο “ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ;” και κατακλείδα “μήπως είναι ώρα να οριμάσεις;”(sic) με μια συντομότατη (2 παραγράφους) πλην περιεκτική ματιά στην χριστιανική πίστη. Το γεγονός ότι η αποστολή ήρθε σε πέρας με μηδενικές απώλειες, οφείλεται μοναχά στις κινήσεις κομμάντο των συντρόφων, μιας και το ευσεβές πλήθος του εκκλησιάσματος είναι γνωστό για την ευκολία με την οποία μετατρέπεται συχνά-πυκνά σε όχλο διψασμένο για ένα καλό παλιομοδίτικο λυντσάρισμα.

Με την ευκαιρία, και δυο λόγια για τη θρησκεία. Συνηθίζεται ή μάλλον συνηθιζόταν τους τελευταίους 2 αιώνες, από την λεγόμενη προοδευτική διανόηση, να λέγεται ότι με την ανάπτυξη των τεχνικών μέσων και την ακόλουθη πνευματική πρόοδο που υποτίθεται ότι συνεπάγεται η ανάπτυξη αυτή, ιδεολογήματα όπως αυτά της θρησκείας ή του εθνικισμού θα τείνουν να εκλείψουν, μιας και θα αποτελούν περιττούς αρχαϊσμούς που δε θα ανταποκρίνονται πλέον στην εξ-ορθολογικευμένη τεχνοκρατική κοινωνική οργάνωση. Θα απορριφθεί λοιπόν όπως κάποιος παρατά ένα ψέμμα απ’ τη στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια.

Ωστόσο, μάλλον η θρησκεία ποτέ δεν αποτέλεσε αντικείμενο μαζικής πίστης γι αυτό που ήταν, γι αυτό που πρέσβευε. Αντίθετα, αυτό που αποτέλεσε μέσα στον κόσμο της εκμετάλλευσης ήταν το αναγκαίο συμπλήρωμα της εκμετάλλευσης αυτής. Χωρίς το καρότο του άλλου κόσμου (όχι εκείνου που είναι εφικτού, αυτό είναι άλλη ιστορία), ή την έννοια της αμαρτίας να βαραίνει τους ώμους, το μαστίγιο της εργασίας δε θα χτυπούσε τόσο ανεπιφύλακτα στις πλάτες των εκμεταλλευομένων… Έτσι, καθώς ο ψυχαναλυτής φαίνεται να αντικαθιστά σιγά σιγά τον εξομολογητή, η πίστη στην επιστήμη (ιατρική, βιολογία, ψυχο-κοινωνιολογία) να παίρνει τη θέση της παλιάς θρησκευτικής πίστης, και γενικά η θρησκευτική αποβλάκωση να αντικαταθίσταται από μια new age πνευματικότητα (ζώδια, φενγκ-σούι, θετική ενέργεια, μεταφυσική, προσωπική πίστη κλπ) εξίσου βλακώδη βέβαια, η θρησκεία, δεν εξαφανίζεται μπρος στην νέα θρησκευτικότητα, αλλά αντίθετα προσαρμόζεται, συμβιώνει μαζί της, οι ρίζες της είναι βαθιές στον κόσμο της εκμετάλλευσης και δεν εξαλείφονται παρά μαζί του… Εξάλλου, βάση της δεν είναι παρά μια ουράνια (φανταστική) προβολή της επίγειας (πραγματικής) ιεραρχίας. Περισσότερα κάποια άλλη στιγμή.

Στις επόμενες μέρες θα προστεθεί και το κείμενο του φυλλαδίου.

20 Οκτώβρη: και ιδού!

Τοπικές ειδήσεις

ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ!

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on ΝΑ ΧΕΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ!

10/14/2007

Εκτός από το να καταστέλλει με την παραταξιακή “αστυνομία ειρήνης” διαδηλωτές που συγκρούονται με την αστυνομία στα πέριξ του πανεπιστημίου Του, μια ακόμη προσφορά του δημοκράτη πρύτανη Αναστάσιου Κ. Μάνθου είναι και το σχεδόν καθημερινό βάψιμο των τοίχων μέσα και έξω από το πανεπιστήμιό Του, στο οποίο επιδεικνύεται μια ιδιαίτερη φροντίδα όσον αφορά το “πάτημα” αντιεξουσιαστικών συνθημάτων και αφισσών. Εντάξει ο καθένας είναι ελεύθερος να νοικιάζει διαφημιστικές πινακίδες, τηλεοπτικά σποτ, χώρο σε έντυπα κλπ για να προβάλει το χ ή ψ εμπόρευμα. Εντάξει, πλέον το αυτονόητο είναι πως αν κάτι δεν μεταφράζεται σε κέρδος, σε εμπόρευμα, απλά δεν μετράει. Ποια συνθήματα και μαλακίες. Απλά βρωμίζουν τον χώρο. Που πρέπει να αποδοθεί ολοκληρωτικά στο εμπόρευμα, τη διαφήμισή του, την ανεμπόδιστη κυκλοφορία του. Που πρέπει (σε δεύτερη φάση) να περιφρουρηθεί…

Κάποιος άλλος πάλι, το πήρε πολύ στα σοβαρά αυτό και δεν του βγήκε σε καλό (βλέπε http://directactiongr.blogspot.com/2007/09/27092007.html).

Λέγεται πως με τον επανακαθορισμό του “ασύλου”, θα αποδοθεί στην μορφή “άσυλο” το αρχικό της περιεχόμενο, αυτό δηλαδή της ελευθερίας του λόγου, ευνουχισμένου βέβαια από κάθε πρακτική συνέπεια, απογυμνωμένου από τα μέσα να διαδοθεί στο κοινωνικό πεδίο, να συναντηθεί με την πράξη, με τα υποκείμενα. Σίγουρα, η συζήτηση για το άσυλο είναι στη φάση αυτή μια αποπροσανατολιστική φλυαρία, το μέλλον του φοιτητικού συνδικαλισμού αδιάφορο, η προσωπικότητα του Μάνθου έτσι κι αλλιώς αξιοθρήνητη.

Σα συμπέρασμα κρατάμε την ολοένα και μεγαλύτερη πρακτική δυσκολία, να κολλήσεις μια αφίσσα και να μείνει εκεί μέχρι να τη διαβάσει κάποιος, αν δεν πατηθεί στο πεντάλεπτο από μια “εμπορική” που αναπαράγονται κατά χιλιάδες, να γράψεις ένα σύνθημα και να μη σβηστεί την άλλη μέρα, κι όλα αυτά έχοντας να αντιμετωπίσεις ένα αργόσχολο συνάφι από ασφαλίτες για “εξακρίβωση στοιχείων” και τσαμπουκά, φιλήσυχους νοικοκυραίους που απορρούν “αν δεν ντρέπεστε”, ιδιοκτήτες που “θα πάρουν τηλέφωνο την αστυνομία” και “όχι, οι εμπορικές δεν μας ενοχλούν”, και…και…και… κρατάμε αυτό:

Ε λοιπόν μεγαλύτερη μαλακία από την ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει.

Τοπικές ειδήσεις

He sees you when you ‘re naughty…

Post author By rioter
Post date August 21, 2009
No Comments on He sees you when you ‘re naughty…

10/20/2007

Ανακεφαλαιώνουμε:

Τις τελευταίες μέρες, φαίνεται πως “ψειρίζονταν” κάποια παγκάρια στην περιοχή των Γιαννιτσών. Αγχωμένοι οι άγιοι πατέρες, πράττουν αυτό που θα ‘κανε ο κάθε μαγαζάτορας που σέβεται τον εαυτό του τη σήμερον ημέρα. Τοποθετούν κάμερες σε εκκλησάκι, και μετά από διάρρηξη με λεία 15 ολόκληρα ευρώ, παραδίδουν το βίντεο στην αστυνομία, που προχωρά σε αναγνώριση τριών πιτσιρικάδων, σύλληψη, δικογραφία και τα σχετικά ντράβαλα.

Το ερώτημα μας εδώ θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής:

Είναι ο “παντεπόπτης θεός” μια απαρχαιωμένη μορφή των καμερών CCTV;