Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Ξεκινήσαμε τραγουδώντας “The wheels on the bus go round and round, round and round. The wheels on the bus go round and round all the way to jail.”  Να ‘μαστε πάλι. Συλληφθέντες, με πλαστικές χειροπαίδες στα χέρια, τσιτωμένοι όπως ποτέ άλλοτε. Η μόνη διαφορά; 700 από μας φορτωμένοι στις αστυνομικές κλούβες δίπλα στη Γέφυρα του Μπρούκλυν.

Τρεις ώρες νωρίτερα, 3.000 με 4.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο πάρκο Zuccotti ή Liberty Plaza, συζητώντας και τρώγοντας, προετοιμαζόμενοι για τη διαδήλωση. Νέες φάτσες, νέα πλακάτ, νέα δυναμική. Μικρές μικροφωνικές στήθηκαν περιγράφοντας τί αντιπροσωπεύει το #OccupyWallStreet, “Είναι μια μη-βίαια, ειρηνική διαδήλωση” (εδώ βρίσκεται το αυθεντικό κείμενο: Declaration of the Occupation of New York City). Μέσα σε λίγες στιγμές, η διαδήλωση κατέβηκε στον δρόμο.

Προχώρησα προς τα κει και περπάτησα παράλληλα με το #OccupyWallStreet. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη όπως συνήθως. Μετά από λίγες φωτογραφίες, διέσχισα τον δρόμο, περνώντας ανάμεσα από αργά κινούμενα αυτοκίνητα και πεζούς που κοιτούσαν με δέος. Δεν πήγα στην κεφαλή της πορείας όπου βρίσκονταν άλλοι φωτογράφοι και δημοσιογράφοι. Αν η αστυνομία επιχειρούσε να ξεκινήσει κάτι, ήμασταν εκεί, με τις κάμερες έτοιμες.

Μετά από μερικές φωτογραφίες, ενώθηκα με την πορεία, φωνάζοντας συνθήματα, “All day, all week. Occupy Wall Street!” Ήταν φανταστικά. Εκατοντάδες παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι διαδήλωναν αλληλέγγυοι ενάντια σε κάτι που -ακόμα κι αν δεν το άρθρωναν με ακαδημαϊκή διαύγεια- γνώριζαν ότι ήταν θεμελιωδώς λάθος στο τρέχον οικονομικό, νομικό και πολιτικό σύστημα.

Συνέχισα την πορεία με το πλήθος μέχρι που προσεγγίσαμε ένα άνοιγμα κοντά στη Γέφυρα του Μπρούκλυν. Άνοιξα το βήμα μου κι ανέβηκα λίγο ψηλότερα για να ‘χω καλύτερη θέα. Η ομορφιά, το κουράγιο, σου κόβαν την ανάσα. Αποτελούμασταν από πολλαπλές, μοναδικές κοινωνικές ιδιότητες. Άσχετες κοινωνικο-οικονομικές καταστάσεις και φυλές, θρησκείες, σεξουαλικές προτιμήσεις που τώρα γίνονταν παράγοντες ενοποίησης κι όχι διαίρεσης. Γύρισα το κεφάλι μου προς τ’ αριστερά και είδα την πορεία να προχωρά προς τον πεζόδρομο της Γέφυρας του Μπρούκλυν. Πήδηξα κάτω, μουρμούρισα ένα βρισίδι για τον πόνο στο πόδι μου και ξαναμπήκα στην πορεία καθώς φωνάζαμε “Whose streets?! OUR STREETS!” για ώρα.

Άνοιξα δρόμο ξανά προς την κεφαλή της πορείας. Το πλήθος ήταν εκστασιασμένο. Μπαίναμε στο Μπρούκλυν, κάτι που κάναμε για πρώτη φορά. Σκαρφάλωσα στο κιγκλίδωμα που χώριζε την κίνηση των αυτοκινήτων από μας. Η πορεία εκτεινόταν ολόκληρα τετράγωνα πίσω μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου. Κατέβηκα ξανά και συνέχισα προς τα μπρος. Μερικά λεπτά αργότερα, ο κόσμος άρχισε να φωνάζει “We’re taking the bridge!”, καταλαμβάνουμε τη γέφυρα!

Ανέβηκα ξανά στο κιγκλίδωμα και είδα ότι του κόσμου στην είσοδο της γέφυρας που καταλάμβανε το οδόστρωμα προηγούταν η NYPD (βλ. βίντεο), η αστυνομία.  Καθώς η ουρά της πορείας κατέφθανε, ο κόσμος άρχισε να περνάει κι απ’ την άλλη μεριά του κιγκλιδώματος.

Οι διαδηλωτές στριμώχνονταν και συλλαμβάνονταν ένας προς έναν. Όσο περισσότεροι συλλαμβάνονταν, τόσο προωθούνταν οι αστυνομικοί δημιουργώντας έναν κλοιό εντός του οποίου μετά βίας μπορούσαμε να κινηθούμε ή ακόμα ν’ αναπνεύσουμε. Μια κοπέλα δίπλα μου άρχισε να φωνάζει “I can’t breathe, I can’t fucking breath!” δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, γαμώτο! κι έσπρωχνε τον κόσμο για να φτάσει στην άκρη της γέφυρας. Έβγαλε τις κάλτσες και το μπλουζάκι της. Ηρέμησε για λίγο, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.

Μετά από μισή ώρα, η αστυνομία έφτασε τη σειρά μου. Ένας άνδρας δίπλα μου που κάπνιζε ένα τσιγάρο μου πρόσφερε μια τζούρα λέγοντας “It’s gonna be a while”, θα πάρει ώρα. Γύρισα, έφερα την τσάντα μου στο στήθος, και μου πέρασαν τις χειροπαίδες.

Η αστυνομία παρέλαβε τους επόμενους τέσσερεις “κρατουμένους” τους και μας φόρτωσαν στην κλούβα. Αμέσως συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, ρωτώντας από πού είμαστε. Τέξας, Μανχάτταν, Νεμπράσκα… Δεν είχε σημασία από πού, το ηθικό μας ήταν ψηλά και η δύναμή μας ακόμα ψηλότερα. Η κλούβα έβαλε μπρος κι εμείς αρχίσαμε να τραγουδάμε. 2 ώρες και 3 τμήματα αργότερα, φτάσαμε τελικά στο Α.Τ. του Midtown North.

Αφότου είδα ένα ζευγάρι που κάθονταν μπροστά μου να στέλνουν sms και tweets, αποφάσισα να βγάλω κι εγώ το τηλέφωνό μου. Οι χειροπαίδες ήταν σφιχτές, αλλά δεν μ’ ένοιαζε τώρα. Γύρισα το δεξί μου χέρι, σηκώθηκα, και προσπάθησα, δεν τα κατάφερα. Ζήτησα στον άνθρωπο μπροστά μου να μου δώσει ένα χεράκι. Έβαλε το χέρι του στην τσέπη μου και τράβηξε έξω το Android μου. Αποστολή εξετελέσθη. Το άναψα πάλι, έβγαλα φωτογραφίες και ανανέωσα το Twitter feed μου πριν με πάρουν μέσα.

Το Midtown North ήταν διαφορετικό απ’ το 1 Police Plaza που μας πήγαν την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν μικρότερο κι αρκετά πιο κρύο. Οι αστυνομικοί που μας συνέλαβαν μας έψαξαν, μέτρησαν τα χρήματά μας, και μας αφαίρεσαν τα κορδόνια και τις ζώνες. Έπειτα, έβαλαν τρεις από μας σ’ ένα μικρο κελλί 1,5 επί 2,5.

“Officer, I need my SPF-40! My lips is chapped!” αρχίσαμε την καζούρα. Ολονυχτία αστείων από όλα τα 8 διπλανά κελλιά.“Officer, please tell the front desk I’ll take my wake up call around 8 am.  No earlier, no later.”

Συνδεθήκαμε ξανά στο #OccupyWallSt όπου κάναμε μια Γενική Συνέλευση.

Κάθε κελλί όρισε έναν μεσολαβητή που θα παρουσίαζε την ατζέντα μέσα σε 10 λεπτά κατά τα οποία θα γινόταν συζήτηση. Τα ζητήματα περιλάμβαναν την προβληματική αποχέτευση του κελλιού 14, την άσκηση των κρατουμένων, νομικές συμβουλές και δράσεις αλληλεγγύης, αλλά και τα τρόφιμα και ποτά στη φυλακή. Η συζήτηση ήταν ρευστή και οι άνθρωποι σε εγρήγορση. Η διατήρηση των δημοκρατικών ιδανικών που βρίσκονταν στη καρδιά κάθε Γενικής Συνέλευσης ήταν αξιοσημείωτη. Η φυλακή δεν κατάφερε κι ούτε πρόκειται να κάμψει το πνεύμα του Occupy Wall Street.

Ώρες μετά, κατά τις οποίες μας υπόσχονταν φαγητό που δεν μας έφεραν ποτέ ή μας απειλούσαν με επιπλέον κατηγορίες εάν δεν κάναμε ησυχία, τελικά μας άφησαν σε ομάδες των 3-4. Έβαλα ξανά τα κορδόνια στα παπούτσια και τη ζώνη μου, έβγαλα μερικές φωτογραφίες, και έλαβα τρεις κλήσεις. Βγήκαμε έξω όπου μας υποδέχθηκαν με επευφημίες απ’ τον εθνικό σύλλογο δικηγόρων και άλλους διαδηλωτές. Μας έδωσαν νερό και φαγητό, αλλά και δώρα μπλουζάκια αντι-Ομπάμα. Φόρτισα το κινητό μου και άρχισα να ανεβάζω ανανεώσεις, καθώς ολοένα και περισσότεροι συλληφθέντες αφήνονταν ελεύθεροι.

Ευχαρίστησα τον κόσμο για όλα, και γύρισα προς το πάρκο Liberty. Καθώς περπατούσα σκεφτόμουν τις περασμένες δυο εβδομάδες. 17 Σεπτέμβρη. Η πρεμιέρα μας. 18 Σεπτέμβρη. Σνομπάρισμα και μπηχτές απ’ τους καθηγητές και τους επαγγελματίες της βιομηχανίας. Μέσα της εβδομάδα. Μηντιακό μπλακ-άουτ, καμμία αναφορά πουθενά. 24 Σεπτέμβρη. Η πρώτη μου σύλληψη. 25 Σεπτέμβρη. Συκοφαντικά δημοσιεύματα σ’ όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Κι όμως παρολαυτά. Παρά όλα αυτά. Το Occupy Wall Street γιγαντώνεται. Συνδικάτα ενώνονται με το Occupy Wall Street NYC και άλλες πόλεις ξεκινούν τις δικές τους διαδηλώσεις #OccupyWallSt. Ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει για ένα κίνημα ανεξάρτητο απ’ την πολιτική της δεξιάς ή αριστερής ρητορικής και την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του καθενός.

Είναι ένα κίνημα που συνεχίζει να ωριμάζει καθώς μπαίνει στην τρίτη βδομάδα ζωής του, και η αλληλεγγύη, η αγάπη και το μήνυμά του συνεχίζουν να εμπνέουν τον κόσμο.

Σημ. το παραπάνω κείμενο βρέθηκε στο http://jopauca.tumblr.com/, περισσότερες πληροφορίες μπορούν να βρεθούν στις ιστοσελίδες: http://spiritofjubilee.com/current-events/99-percent-wall-street-protest

http://occupywallst.org/

http://www.occupytogether.org/

http://wearethe99percent.tumblr.com/

Σχετικά:

Μια μαρτυρία απ’ το #OccupyWallStreet – ένας απ’ τους 700 συλληφθέντες, 3/10/2011

Πρώτη νύχτα οδοφραγμάτων – μια μαρτυρία απ’ το #OccupySanFrancisco, 6/10/2011

Αναφορές και σχόλια απ’το #OccupyRome, 15/10/2011

Καταστολή μετά τη διαδήλωση του #OccupyRome της 15 Οκτώβρη, 21/10/2011

#Οccupy Oakland: Η πρώτη γενική απεργία στις ΗΠΑ εδώ και 65 χρόνια, 2/11/2011

Καταστολή στα κινήματα Occupy στις ΗΠΑ, 6-15/11/2011

Κατηγορία “Καταλήψεις Πλατειών”