“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη 14/4/2011

“Είναι υγρό και είναι και μαύρο”

Η δραστηριότητα της Βεγγάζης μοιάζει να έχει επιστρέψει σε μια ρουτίνα επαναστατική ή πατριωτική, τόσο στο μέτωπο όσο και στη διεθνή πολιτική. Δεν είναι καθόλου έτσι, ή ακριβέστερα, αυτή η ρουτίνα είναι η ίδια μια ρήξη σε σχέση με την μικρότερη ή μεγαλύτερη ανησυχία που επικρατούσε στην αρχή της εξέγερσης.

Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο έχει πάρει τον λόγο, καθώς, φαίνεται να έχει έρθει η ώρα της διπλωματίας. Και ουκ ολίγοι κοστουμαρισμένοι δημοσιογράφοι, ειδικευμένοι στα διεθνή ζητήματα, έχουν πάρει τη θέση του μισοαξύριστου πολεμικού ανταποκριτή στη Βεγγάζη. Έχει ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς τη σάλτσα αυτού του νέου μαγειρίου, όμως όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα όταν κάνουμε πρώτα μια περιήγηση στην κουζίνα.

Ο Abdul Fatar Younis είναι εδώ και λίγο καιρό ένας άνθρωπος πολυάσχολος. Πρώην υπουργός δικαιοσύνης του Καντάφι, επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων, είναι ο πιο εμφανής των υποτιθέμενων ηγετών του υποτιθέμενου στρατού της επανάστασης.

Είναι τώρα μιάμιση βδομάδα που οι μεγάλες Κατιούσα ΒΜ-21 έχουν εγκαταλείψει το μέτωπο, συσσωρευόμενες ως δια μαγείας -ένα μαγικό που επαναλαμβάνεται στον πόλεμο αυτόν- μαζί με κάθε λογής μαλακίες, για την επανάσταση, στο μέτωπο της Μπρέγκα. Την ίδια στιγμή, κλήθηκαν στους στρατώνες δεκάδες εθελοντές που είχαν δηλώσει πρόθυμοι να δώσουν ένα χέρι βοηθείας. Ο κ. Younis έχοντας ασφαλώς ακούσει για την παρουσία καλοδιατηρημένων αποθεμάτων βαρέος οπλισμού του Καντάφι, επέμεινε σε ένα σχέδιο μεταφοράς των πολεμοφοδίων βάσει της καλής θέλησης πολλών καλοπροαίρετων Λίβυων να οργανωθούν στους επίσημους θεμούς όσο το δυνατόν περισσότερο. Η συντήρηση των βαριών Κατιούσα και η χρήση τους γύρω στις 9 Απρίλη έθεσε τα θεμέλια αυτού του νέου στρατού.

Είναι μια μεγάλη έλλειψη πρωτοβουλίας που επέτρεψε την εμφάνιση αυτών των δομών μεταξύ των μαχητών, καθώς καμμία οργάνωση δεν είναι βρεθεί μέχρι τότε ώστε να δώσει μια πραγματική αποτελεσματικότητα στη στρατιά των ανθρώπων της Κυρηναϊκής.

Όσον αφορά τις απόπειρες οργάνωσης, αρμόζει να σημειωθεί εδώ ολόκληρη η στρατηγική διαμεσολάβηση που ενορχηστρώθηκε από τη δύση, από τη Χίλαρυ Κλίντον ως τις εφημερίδες της γαλλικής αριστεράς, και που αποτελείται από τη διάδοση φημών για την παρουσία στο μέτωπο ενός διεθνούς δικτύου ισλαμικής τρομοκρατίας με το όνομα της “Αλ Κάιντα”. Έχοντας συναντήσει προσωπικά τους δημοσιογράφους που βρίσκονται εδώ, κι έχοντας δεί πώς συντάσσουν τα άρθρα τους, είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό το πώς αντικαθιστούν τη λέξη “ιμάμης” με τη λέξη “μουλάς”, πώς μεταμορφώνουν έναν συμπαθητικό καθηγητή τεχνολογίας σε νέο δόκτορα-Νο, το μόνο που λείπει είναι τα κορίτσια του James Bond που σ’ αυτό το έργο καλύπτονται από μπούρκα. Μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί οι Δυτικές δημοκρατίες, έτοιμες να βοηθήσουν το πετρέλαιο της Λιβύης να βρεί τον δρόμο του προς τη δημοκρατία, τρέχουν να επουλώσουν αυτές τις πληγές απ’ τους νέους τους συμμάχους -τα σχετικά ρεπορτάζ και άρθρα στο σύνολό τους γράφονται κατόπιν παράγγελίας απ’ τη Δυτική σύνταξη, και ποτέ από πρωτοβουλία του δημοσιογράφου επί τόπου, που αρκούνται να υπακούσουν στις διαταγές. Σκέφτομαι ότι πρόκειται στην πραγματικότητα απλά για έναν φόβο της πλέμπας που μετασχηματίζεται σε αποτελεσματικό όπλο απονεύρωσης κάθε απόπειρας αυτοοργάνωσης -κάτι που αποτελεί τροφή για τη σκέψη σχετικά με αρκετές κινήσεις που προσδιορίζονται απ’ αυτό το όνομα. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι Δυτικές κυβερνήσεις, αντίθετα με πολλούς απ’ τους αριστερούς κατοίκους των ίδιων αυτών χωρών, έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι η ομάδες ενόπλων που πολεμούν με τα δολλάρια του Καντάφι στην έρημο, δεν έχουν καμμία σχέση μ’ έναν στρατό.

Ας εξετάσουμε τώρα τον ίδιο τον πόλεμο, πρώτα για να εκτιμήσουμε τις συνέπειες της διεθνούς διπλωματίας και των σφαλμάτων της. Θα επικεντρώσω εδώ τα σχόλιά μου για τον πόλεμο στην Κυρηναϊκή, χωρίς να αναφερθώ στα στοιχεία για τον πόλεμο στην Μισράτα που αποτελεί ένα μέτωπο τουλάχιστον εξίσου ευρύ και σίγουρα πιο ενεργό.

Είτε ήταν η πίεση από την Κίνα, τη Ρωσσία, την Τουρκία ή τη Γερμανία, είτε η συστολή να απαιτηθεί η υπακοή των πρώην αποικιών, όπως και να ‘χει, φαίνεται ότι το Τσαδ, το Σουδάν και κυρίως η Αλγερία μπόρεσαν να στείλουν μαζικά πολεμοφόδια, καύσιμα και εξοπλισμό στις δυνάμεις του Καντάφι. Και ότι, όταν δεν ήταν απ’ την μεριά της η Τουρκία που θα σεβόταν το εμπάργκο ενάντια στον Καντάφι στα ίδια της τα πλοία, ήταν οι Λίβυοι πρόσφυγες που απέκλειαν τον ελλιμενισμό τους και την άφιξη καυσίμων από το λιμάνι του Γκαμπές στην Τυνησία, κι αργότερα πάνω στον ίδιο δρόμο, την άφιξη 4×4.

Η Γαλλία είχε, στις πρώτες επιδρομές, βομβαρδίσει αρκετές απ’ αυτές τις αποστολές, κάτι που επέφερε ένα τεράστιο πλεονέκτημα στην επανάσταση όταν αυτή βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν στρατό ανάλογό της, αλλά τότε το ΝΑΤΟ σταμάτησε όλα τα χτυπήματά του εκτός από κείνα που περιορίζονταν στο πεδίο της μάχης.

Το τεράστιο χρονικό διάστημα που δόθηκε απ’ αυτήν την πολιτική μισο-υποστήριξης στο παλιό λιβυκό Κράτος επέτρεψε την -αναμενόμενη από καιρό- αναδιοργάνωση του στρατού του. Προχθές, στις 10, στρατεύματα του Καντάφι, εξοπλισμένα με ολοκαίνουρια 4×4, έκαναν μια επιδρομή διαμέσου της ερήμου και επέστρεψαν στην πόλη της Ατζημπίας, πυροβολώντας οτιδήποτε κινείται στους έρημους δρόμους. Τα στρατεύματα αυτά επωφελήθηκαν απ’ την εμπειρία που αποκόμισαν στο Τσαδ και ιδιαίτερα απ’ τη συμμαχία Τουαρέγκ, ικανών να βρίσκουν βατούς δρόμους στην έρημο. Αν θέλουμε να μιλάμε ακόμα για ασύμμετρο πόλεμο, θα χάσουμε τη γεωμετρία σ’ αυτήν την μάχη όπου το Κράτος μπορεί να επιστρατεύσει τεχνικές αντάρτικου ενάντια στον λαό που έχει μικρές ικανότητες καινοτομίας, αλλά υποστηρίζεται από την υψηλής τεχνολογίας πολεμική αεροπορία των παγκόσμιων χωροφυλάκων.

Αντιμέτωποι μ’ αυτήν την αδιάκοπη εισροή νέων πολεμοφοδίων (οχημάτων, καυσίμων, μισθοφόρων, σφαιρών για κάθε όπλο, διόπτρων), η στρατιωτική απάντηση των Λίβυων ήταν αρκετά αδύναμη. Ένα μεγάλο μέρος των πολεμοφοδίων βρέθηκε σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα στα Πράσινα Βουνά. Κάθε είδους πύραυλος υψηλής τεχνολογίας είχε θαφτεί εκεί, όμως ελάχιστα απ’ τα πανάκριβα αυτά όπλα -αν ήταν θαμμένα κασόνια ουίσκι, ίσως ήταν εξίσου ακριβά, δεδομένης της ηλικίας τους, μεταξύ 20 και 40 ετών- μπορούν να χρησιμοποιηθούν ελλείψει αεροσκαφών, κανονιών ή άλλου είδους εκτοξευτών. Τα αποθέματα φαίνονται επαρκή για αρκετές εβδομάδες πολέμου.

Απ’ την άλλη, στο μέτωπο, οι ελεγχόμενοι στρατιώτες που υπακούν στον Fatar Younis έχουν κάνει την εμφάνισή τους, συγκεντρωμένοι γύρω από την πόλη της Ατζημπίας, είναι εξοπλισμένοι με ισχυρά κυάλια (καλή ιδέα μιας και ο πόλεμος είναι σχεδόν σαράντα χιλιόμετρα μακρυά), και με τα διάσημα ΒΜ-21. Αυτά τα όπλα, αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχία των επιθέσεων, είναι αντίθετα αφιερωμένα στην αντιμετώπιση μιας νέας ιδιαίτερα επιθετικής τακτικής των δυνάμεων του Καντάφι, με μια στάση αρκετά …αμυντική.

Κι αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε πως ένα φορτηγό που έχει περίπου είκοσι χιλιόμετρα να φτάσει, θα είναι λίγο πιο αποτελεσματικό να εξουδετερωθεί με μια βόμβα στον δρόμο παρά με συστοιχίες ρουκετών από περιστρεφόμενους εκτοξευτήρες φορτωμένους σε 4×4 που είναι και τα μόνα που χρησιμοποιούνται σ’ αυτόν τον πόλεμο πλέον. Επίσης γνωστό, ότι τα “γκραντ” (στμ: τα БМ-21 “Град” είναι συστοιχία εκτοξευτήρων ρουκετών κατασκευής σοβιετικού τύπου της δεκαετίας του ’60, που έχουν αντιγραφεί και χρησιμοποιούνται σε αρκετές χώρες, όπως στην Αίγυπτο, στη Γάζα κλπ), είναι δυσπροσάρμοστα και ακατάλληλα για επίθεση σε ένα γρήγορο 4×4 που κινείται στην έρημο.

Εάν αυτή η τακτική της αμυντικής χρήσης των Κατιούσα συνεχιστεί, θα πρόκειται περί μιας ειλικρινούς προθυμίας να βοηθήσουν το σχέδιο του Καντάφι να διαχωριστεί η Λιβύη στα δύο.

Αυτό το σχέδιο, που υποστηρίζει κατ’ αρχήν η Τουρκία, και στη συνέχεια η αφρικανική ένωση, συνίσταται σε μια παραχώρηση στην Κυρηναϊκή της ανεξαρτησίας της και των πόρων απ’ την πετρελαιοπηγή του Τομπρούκ, κάτι που δεν αξίζει πολλά, και στο να αφήσουμε στον Καντάφι την εξουσία στο υπόλοιπο της χώρας, ούτως ώστε να ελέγχει το πετρέλαιο της Μπρέγκα, του Ρας Λανούφ και της Τρίπολης. Οι συνέπειες μιας τέτοιας συμφωνίας περιλαμβάνουν τη σφαγή του πληθυσμού της Μισράτα, σημαντικές εκκαθαρίσεις στην Τρίπολη και στο Τζεμπέλ Μαφουσσά, περιλαμβανομένου του Ζιλτάν. Το συμβούλιο δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια συμφωνία όσο δεν έχει την αποδοχή του πληθυσμού της Βεγγάζης, όμως η γλώσσα του έχει ήδη αλλάξει. Στη διπλωματική γλώσσα, “στρατιωτική επέμβαση” σημαίνει τώρα ενδιάμεση δύναμη στο μέτωπο του πολέμου, και “ζώνη εναέριου αποκλεισμού” ή “δράση του ΝΑΤΟ” σημαίνει στρατιωτική δράση που συμφέρει τη Λιβύη. Το συμβούλιο αρνείται να διαπραγματευτεί μια ανακωχή, όμως το απλό γεγονός ότι δεν το λέει ξεκάθαρα, και το ότι κάνει χρήση αυτής της διπλωματικής γλώσσας κάνουν την άρνησή του ένα στοιχείο της διαπραγμάτευσης, που προμηνύει ίσως την έναρξη των ουσιαστικών συνομιλιών μόλις θα έχει κατακτηθεί ένα πλεονέκτημα στην κατοχή πετρελαιοπηγών. Θα πρέπει επίσης να προσθέσω ότι, σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται ότι μια τέτοια συνθήκη θα ήταν κάτι καλό για την Κυρηναϊκή (από οικονομική άποψη αυτό είναι βέβαιο).

Ένας νεαρός φοιτητής μου είπε, με κάποια δόση υπερβολής, “το πετρέλαιο, ξέρουν όλοι ότι εκτός από ρευστό είναι και μαύρο”. Για όσους δεν πιστεύουν σε φιλανθρωπίες, μετά τη σφαγή πολλών εξεγερμένων, αυτό το υλικό έχει γίνει μισητό. Μακράν του να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν όπλο, έχει τη δική του θέληση που χάνεται στους δισταγμούς των Δυτικών δυνάμεων και που τραβά τις στρατιές του Καντάφι σαν τον μαγνήτη.

Το θέαμα των αρχηγών του Κράτους εκτυλίσσεται τώρα μακρυά από έναν πόλεμο ολοένα και πιο σκληρό στην έρημο, στην Μισράτα και στην Τρίπολη, όπου στήνονται απ’ το μηδέν συντονισμένες δράσεις, ιδιαίτερα οι πολυάριθμες ενέδρες ενάντια στην αστυνομία, που δεν αποφεύγουν να μας θυμίσουν εκείνες που γνώρισε η Γαλλία στα προάστιά της.

Αυτό που κινεί τη δύναμη των μαχητών πρέπει να είναι κάτι αρκετά δύσκολο να γνωρίσουν οι δυτικοί όλων των αποχρώσεων που έρχονται να αλλάξουν παραστάσεις για δυο βδομάδες σε κάποιο ξενοδοχείο της Βεγγάζης. Όταν ρώτησα συγκεκριμένα έναν πολύ γνωστό δημοσιογράφο περί τίνος πρόκειται όλο αυτό, το αίμα, μου απάντησε “το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι υγρό, και ότι είναι κόκκινο”.

Πηγή: Το blog γάλλων συντρόφων που βρίσκονται στο πλευρό των εξεγερμένων En route!

https://setrouver.wordpress.com/2011/04/14/cest-liquide-et-cest-noir/

Σχετικά:

Ταραχές σε Τυνησία και Αλγερία, 1/2011

Ταραχές στην Αίγυπτο, 1/2011 & Εγχειρίδιο της εξέγερσης

H αναταραχή στον αραβικό κόσμο, χρονολόγιο Γενάρη-Φλεβάρη 2011

Γιορτή της Φωτιάς στην Τεχεράνη, Ιράν 15/03/2011

Στρατηγική της εξέγερσης και της πολιορκίας της Μισράτα, Λιβύη 4/4/2011

Η Βεγγάζη ξυπνά, ο λαός της μαρτυρά, Λιβύη 8/4/2011

Μισράτα: συνάντηση μ’ έναν οπλοποιό κι έναν μανάβη, Λιβύη 12/4/2011

Εξεγερσιακές τεχνικές από την Μισράτα, Λιβύη 12/4/2011

“Υγρό και μαύρο”: Νέα από Βεγγάζη, Λιβύη,  14/4/2011

Ενημέρωση από Μισράτα, 15/4/2011

Για τον τραυματισμό ενός απ’ τους συντρόφους-ανταποκριτές στην Μισράτα, 26/4/2011

Ο Καντάφι δε θα τολμήσει…: Νέα από Λιβύη, 7/5/2011