Το Internet και η αυτό-οργάνωση – Wilful Disobedience
Η τρέχουσα αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων χρωστάει τη γέννησή στην άνοδο της «εποχής της πληροφορίας», κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κυβερνητικής και των σχετικών με αυτήν τεχνολογιών, οπότε δε θα �πρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό κάνει χρήση των ίδιων αυτών εργαλείων για τους δικούς της σκοπούς. Αυτό που αποτελεί ενδεχομένως έκπληξη, ή τουλάχιστον ενόχληση, είναι ότι τα εργαλεία αυτά έχουν αγκαλιαστεί χωρίς καμία κριτική ανάλυση των διαδικασιών που παράγουν και αυτών υπό τις οποίες λειτουργούν, ούτε καν της φύσης αυτής της μορφής επικοινωνίας και οργάνωσης που επιτρέπουν. Στην πραγματικότητα, δεν είναι σπάνιο, ακόμα και ανάμεσα στους αναρχικούς, να συναντήσει κανείς εγκώμια του internet που δίνουν την εντύπωση ότι είναι ακριβώς αυτή η τεχνολογία που έκανε την οργάνωση των σημερινών αγώνων εφικτή, που επέτρεψε στο σύγχρονο «αντι-καπιταλιστικό κίνημα» να αναπτυχθεί. Κατά καιρούς, αυτός το λιβάνισμα, φτάνει σ� ένα επίπεδο που μοιάζει να μεταμορφώνει το internet σε εικόνισμα, ένα σύμβολο του επαναστατικού αγώνα. Τι κρίμα όμως για τους τεχνο-φετιχιστές ριζοσπάστες, η εικόνα του υπολογιστή δε θα αποκτήσει ποτέ το γόητρο του αυτόματου όπλου των �70es.
Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια εξειδικευμένη εμμονή με ένα συγκεκριμένο εργαλείο είναι τουλάχιστον προβληματική, ιδιαίτερα όταν αυτό αποτελεί ένα απολύτως εναρμονισμένο στοιχείο της παρούσας κοινωνικής τάξης. Το internet δεν έχει καθεαυτό καμία σχέση με την αυτό-οργάνωση, τις σχέσεις αυτονομίας, και από μια αναρχική προοπτική, τις σχέσεις που είναι θεμελιώσεις σε έναν αγώνα ενάντια σε αυτόν τον κόσμο. Το internet είναι κυρίως ένα σύστημα που έχει αναπτυχθεί για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες του κεφαλαίου και του κράτους, είναι λοιπόν παρανοϊκό να του αποδίδουμε ιδιότητες ελεύθερης συμμετοχής και διασύνδεσης. Η μορφή του συνηγορεί στην υποβάθμιση της γνώσης σε (πολύ πιο εύπεπτα) bits πληροφοριών, της σκέψης σε δεκαδικά στοιχεία, των σχέσεων σε εικονική επικοινωνία-όπως ακριβώς το αυτόματο συνηγορεί στον φόνο.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν και ότι στο υπάρχον κοινωνικό πλαίσιο το internet δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως ένα πολύτιμο εργαλείο για τους αναρχικούς. Εκεί μπορούμε να βρούμε πληροφορίες για κοινωνικούς αγώνες, για δράσεις, για την κρατική καταστολή ανά τον πλανήτη. Μπορούμε να έρθουμε σε γρήγορη συνεννόηση συχνά δίχως κόστος, για να πάρουμε διάφορες συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Αλλά, όλο αυτό είναι απολύτως ασήμαντο όταν αφαιρεθεί το ίδιο το περιεχόμενο του πραγματικού αγώνα ενάντια στο υπάρχον, στο ολοκληρωτικό σύμπλεγμα των θεσμών που κυριαρχούν στις ζωές μας. Όπως το βλέπω εγώ, κάτι τέτοιο σημαίνει έναν αγώνα ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις που παράγει το internet και το τεχνολογικό σύστημα στο οποίο βασίζεται.
Όμως όσοι μέσα στον αντικαπιταλιστικό χώρο ύμνησαν τόσο το internet, είναι γιατί το βλέπουν σαν κάτι παραπάνω από ένα εργαλείο. Γι αυτούς, είναι η βάση για έναν παγκόσμιο αγώνα, μη-ιεραρχικό, που μπορεί να οδηγήσει σε έναν «πραγματικά δημοκρατικό» κόσμο. Αγνοούν βέβαια τον συστηματικό έλεγχο των σχέσεων που είναι έμφυτος στην τεχνολογία αυτή, και την κάνει εξ ορισμού ιεραρχική. Αγνοούν και την ιεραρχία που περιέχει εξ ορισμού η δημοκρατία. Όμως πάνω απ� όλα αγνοούν την ιστορία των αγώνων των εκμεταλλευομένων ενάντια στην πραγματικότητα αυτήν. Το internet είναι μια πολύ πρόσφατη τεχνολογική καινοτομία, όχι περισσότερο από μια γενιά παλιά, και υπήρξαν εξεγέρσεις και ανταρσίες ενάντια στην εξημέρωση και την εκμετάλλευση ενάντια στην τάξη του πολιτισμού. Στην καρδιά των αγώνων αυτών, οι άνθρωποι βρίσκονταν πάντοτε σε θέση να ανοίγουν δρόμους επικοινωνίας με τους άλλους αγωνιστές, δρόμοι που, αν και τεχνολογικά ήταν κατώτεροι του internet, ήταν πολύ αμεσότεροι και πολύ πιο αυτόνομοι. Ήταν η αυτό-οργανωμένη επικοινωνία, συχνά πρόσωπο-με-πρόσωπο.
Σαν ενσωματωμένο στοιχείο του κυβερνητικού τεχνολογικού ελέγχου, το internet δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μια έκφραση της αυτό-οργάνωσης. Είναι ολότελα διαφορετικό από μια αυτόνομη συνέλευση, μια ομάδα συγγενείας, ή μια ομάδα δρόμου εξεγερμένων προλεταρίων που βρίσκονται με άλλους για να οργανώσουν τον αγώνα τους. Η διαφορά είναι απλή. Αν καταστήσουμε το internet τη βάση για τον συντονισμό του αγώνα μας, για την επικοινωνία των σχεδιασμών μας, των δράσεων και των ονείρων μας, τότε οι αγώνες, οι σχεδιασμοί και όλα όσα τους εμπνέουν θα προσαρμοστούν έτσι ώστε να επικοινωνούνται μέσα από το internet. Δηλαδή, σχέδια, δράσεις και όνειρα που μπορούν να κατακερματιστούν σε αμέτρητα bits πληροφοριών που οι άνθρωποι, τα πάθη τους, οι επιθυμίες τους, μοιραία αποκτούν μικρότερη σημασία, από την αναγκαιότητα για πιο εμπορικά bytes. Αυτό συμβαίνει γιατί η οργάνωση και η επικοινωνία στο internet έχουν ξεκινήσει πριν καν αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε, και φυσικά όχι προς όφελός μας, αλλά μάλλον προς όφελος της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης. Η εξάρτηση από ένα μέσο που έχει στηθεί από τον εχθρό έχει δυο σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στον αγώνα μας: Υποσκάπτει τη δική μας δημιουργική φαντασία και πρακτική νοημοσύνη, την ικανότητα για αυτό-οργάνωση, και καθιστώντας μας εξαρτημένους από τον αντίπαλο για την ίδια την οργάνωση του αγώνα μας, υποβαθμίζει την ικανότητά μας να χτυπήσουμε πρώτοι και αποτελεσματικά τον εχθρό.
Όσοι από μας αποζητούμε έναν κόσμο απελευθερωμένο από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, και ως συνέπεια την καταστροφή του κράτους, του κεφαλαίου και ολόκληρου του συμπλέγματος των θεσμών που μας καταπιέζουν, πρέπει να οργανώσουμε τους αγώνες μας αυτόνομα. Αυτό σημαίνει να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τα εργαλεία για την επικοινωνία και τον συντονισμό των αγώνων. Είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας βασισμένοι στην αληθινή γνώση του άλλου, των σχεδίων και των ιδεών του, των ικανοτήτων, των ονείρων και των επιθυμιών. Αυτές οι σχέσεις παρέχουν τη βάση για την ανάπτυξη σχεδίων και ενεργειών, και σε μια ευρύτερη κλίμακα, για άτυπα δίκτυα αλληλεγγύης. Ποικίλες συζητήσεις, συγκεντρώσεις, έντυπα κλπ αυτόνομες δράσεις, μπορούν να εκφράσουν την ανάλυσή μας και να μας βοηθήσουν να επεξεργαστούμε τις μεθόδους του αγώνα μας και να συντονίσουμε τις δράσεις μας. Ωστόσο, οι επιμέρους λεπτομέρειες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο η αναγκαιότητα της αυτό-οργάνωσης του αγώνα μας. Μόνο με αυτή τη βάση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πώς θα μεταχειριστούμε τα εργαλεία και πως θα τα στρέψουμε προς το σκοπό μας, αυτόν της καταστροφή της παρούσας κοινωνίας και της ελεύθερης δημιουργίας των ζωών μας.
Στα πλαίσια ενός τέτοιου αυτό-οργανωμένου αγώνα, το internet μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά τίποτα παραπάνω, και μόνο ένα ανάμεσα στα πολλά, ένα που θα έλεγα ότι είναι καταδικασμένο να γκρεμιστεί μαζί με την κοινωνία που το γέννησε. Και εν μέσω μιας αληθινής εξέγερσης, όταν η άμεση επικοινωνία θα είναι θεμελιώδης, τι θα προτιμούσατε; Να κάθεστε σ� ένα γραφείο, μπροστά σε μια οθόνη; Ή εκεί έξω, στο πεδίο που διεξάγεται ο πραγματικός αγώνας;
Η επανάσταση δεν είναι μια υπόθεση νίκης επί του εχθρού αλλά καταστροφής του. � Los Incontrolados
Σ.τ.μ. Το παραπάνω κείμενο βρέθηκε στο περιοδικό Wilful Disobedience vol.2 – #9, των εκδόσεων Venomous Butterfly. Επιλέξαμε να το μεταφράσουμε καθώς μοιραζόμαστε τον προβληματισμό του συγγραφέα, αν και όχι απαραίτητα τις απόψεις του, στο σύνολό τους. Ας σημειωθεί πάντως ότι αναφέρεται πρωταρχικά στον αγγλοσαξονικό «χώρο», όπου ένας διαδικτυακός φετιχισμός είναι πολύ πιο ανεπτυγμένος και απωθητικός απ� ότι αλλού (π.χ. ομάδες χτίζονται βάσει μιας ιστοσελίδας, και επικοινωνούν-συζητούν κλπ μέσω internet�). Θεωρούμε πάντως ότι δεν είναι εντελώς άκαιρο -ή άκυρο- να δημοσιεύσουμε την μετάφραση, έστω σαν μια μικρή προειδοποίηση.
�για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Γενάρης 2007