Categories
Uncategorized

Για το Euromaidan στην Ουκρανία – Αυτόνομη Ένωση Εργατών Κιέβου

Δήλωση της AWU-KIEV ενάντια την αστυνομική καταστολή του Euromaidan, 30/11/2013

Θεωρούμε ότι η αστυνομική καταστολή εναντίον ειρηνικής διαδήλωσης είναι ένα σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας του καθεστώτος Γιανούκοβιτς. Είμαστε συνεπείς υποστηρικτές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, ενώ οι δράσεις της κυβέρνησης αποτελούν καταπάτηση αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Εμείς δεν ζητούμε την υποστήριξη της σύνδεσης με την ΕΕ ή με την αντιπολίτευση, αλλά θεωρούμε ότι το κάλεσμα για την παραίτηση του Γιανουκόβιτς να είναι ακόμα πολύ θαμπό, δεδομένης της κατάστασης. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις απόψεις των διοργανωτών της Euromaidan. Δεν νομίζουμε πως ένα μολύβι και ένα χαρτί μπορούν πραγματικά να επιφέρουν μια καλύτερη ζωή για τους εργάτες. Επίσης έχουμε υπάρξει εδώ και καιρό αντίπαλοι της Τελωνειακής Ένωσης με τη Ρωσία, τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, που ενοποιεί καταπιεστικούς νόμους για την εργασία, σύμφωνα με τις «καλύτερες» παραδόσεις της Ευρασίας, που έχουν ως αποτέλεσμα γεγονότα, όπως η σφαγή του Zhanaozen πριν από δύο χρόνια.

Το πρόβλημα είναι, εφ ‘όσον λειτουργεί το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης, πως ο Γιανουκόβιτς μπορεί να αντικατασταθεί μόνο από άλλο αστό/η “απόλυτο/η άρχοντα” ο οποίος θα συνεχίσει να καταστείλει τις διαμαρτυρίες με την αστυνομία και τα στρατεύματα του πουργείου Εσωτερικών στη διάθεσή του ή της – έστω και μόνο κάτω από ένα νέο σύνθημα, “χαλάζι το έθνος, θάνατος στους εχθρούς” (σ.τ.μ. αναφέρονται και σε θηλυκό “απόλυτο άρχοντα” εννοώντας και την Τιμοσένκο που είναι τώρα φυλακή). Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ υπερασπίζονται και αυτές τα προνόμια και τα εισοδήματα της άρχουσας τάξης με τα γκλόμπ της αστυνομίας και πατριωτική δημαγωγία τους. Και αυτή πρακτική αυτή δεν μπορεί σταματήσει με τις μεθόδους της Euromaidan.

Συμμεριζόμαστε τα θύματα της αστυνομικής βαρβαρότητας, αλλά δεν νομίζουμε ότι ο πόνοςενός ατόμου αποδεικνύει και το δίκιο του. Ελπίζουμε να δούμε πολλούς από τους συμμετέχοντες Euromaidan στις διαδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά ζητήματα: κοινωνική πρόνοια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες, ενάντια στις αυξήσεις των τιμών για τις δημοτικές μεταφορές, τη θέρμανση, το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, ενάντια στο νέο σχέδιο για τον Κώδικα Εργασίας, κατά της κληρικοφροσύνης και της λογοκρισία, για υψηλής ποιότητας δωρεάν παιδεία και υγειονομική περίθαλψη, για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Οι διαδηλώσεις αυτές δεν καλύπτονται απο τα μεγάλα ειδησεογραφικά sites, αλλά επηρεάζουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων περισσότερο από ό, τι μεταδίδεται σε απευθείας σύνδεση. Εμείς ειλικρινά ευχόμαστε καλή τύχη στην αντιπολίτευση στον αγώνα τους εναντίον του Γιανούκοβιτς. Και θέλουμε να υπενθυμίσουμε τους συντρόφους μας για την επιτυχή εφαρμογή των διαδηλώσεων της Πρωτοχρονιάς του 2010.

Δίχως θεούς, δίχως αφέντες, δίχως έθνη, δίχως σύνορα! Κίεβο – Ένωση Αυτόνομων Εργατών

Από: http://avtonomia.net/2013/11/30/zayava-ast-kiyiv-z-privodu-rozgonu-yevromajdvnu/

Δήλωση της AWU-Kiev Ενάντια στην αστυνομία και στον ακροδεξιό τρόμο, 06/12/2013

Από τότε που εκδόθηκε η πρώτη μας ανακοίνωση, η βία κατά αθώων ανθρώπων δεν έχει σταματήσει, έχει αυξηθεί και όχι μόνο από τον κρατικό μηχανισμό. Η ανεπιτυχής προσπάθεια για κατάληψη της Διεύθυνσης Προεδρίας (σ.τ.μ. το κτίριο που στεγάζεται η Προεδρική Διοίκηση της Ουκρανίας, καθώς και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας και Άμυνας.) την 1η Δεκεμβρίου, την οποία η αντιπολίτευση κατηγόρησε για δήθεν «προβοκάτορες» φυσικά, οδήγησε σε μία βίαιη καταστολή εναντίον των διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Εννέα άνθρωποι που ακούσια έτυχε να βρίσκονται στα επεισόδια της επίθεσης κατά του αστυνομικού κλοιού, και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την ακροδεξιά ή με κομματικούς ακτιβιστές, συνελήφθησαν. Οι άνθρωποι που επιλέχθηκαν τυχαία από το πλήθος κατηγορήθηκαν για”υποκίνηση μαζικών ταραχών” και το δικαστήριο διέταξε να παραταθεί η προφυλάκιση τους για δυο μήνες. Εν τω μεταξύ , η μοίρα τους είναι πολύ κατώτερης ανησυχίας για την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση από τους λαϊκισμούς και τον καθαρισμό ” πολιτικά αναξιόπιστων στοιχείων” από το Maidan.

Το βράδυ της 4ης Δεκεμβρίου, ένας ομιλητής στην κεντρική σκηνή του Maidan καλείται φυσική επίθεση εναντίον των ακτιβιστών της Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων της Ουκρανίας (KVPU), οι οποίοι έμεναν σε σκηνές κοντά στο μετρό Khreschatyk την ώρα που μοίραζαν προκηρύξεις της ένωσης. Μια ομάδα ακροδεξιών πιτσιρικάδων διέλυσαν την σκηνή με μαχαίρια, έσπασαν τα ηχεία, πήραν τη γεννήτρια και χτύπησαν τους ακτιβιστές. Ένας από αυτούς έχει μελανιασμένα πλευρά, ένας άλλος έχει μια σπασμένη μύτη και ένα μαύρο μάτι , και οι τρεις έχουν εγκαύματα ματιών από σπρέι πιπεριού. Η επίθεση συνοδεύτηκε από τους ακροδεξιούς να φωνάζουν “shavky”- μια νέο-ναζί λέξη σλάνγκ για τους αριστερούς και τους αντιφασίστες. Ο Igor Miroshnychenko, βουλευτής με το κόμμα Svoboda (σ.τ.μ. “ελευθερία” το ακροδεξιό κόμμα), ο οποίος παρατηρούσε την επίθεση από κοντά, υπογράμμισε ότι ο ίδιος προσωπικά δεν είχε χτυπήσει οποιονδήποτε και ότι δεν είχε καμία ιδέα για το ποιοι ήταν οι δράστες. Συμβούλεψε τα θύματα να καλέσουν την αστυνομία και τους κατηγόρησε ότι μοιάζουν με κομμουνιστές – προσθέτοντας ότι θα τους χτυπήσει ο ίδιος, αν όντως καταλάβαινε πως είναι κομμουνιστές. Πριν από αυτό, αριστεροί και οι φεμινιστές/ριες ακτιβιστές έχουν επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις στο Euromaidan από την ακροδεξιά η οποία ισχυρίστηκε ότι συνθήματα κατά των διακρίσεων και για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση ήταν “προκλητικά”.

Την ίδια στιγμή, το γραφείο Τύπου της KVPU δήλωσε ότι υπήρχαν μόνο μερικές “ήσσονος σημασίας παρεξηγήσεις” και αρνήθηκε να στηρίξει τους ίδιους του τους ακτιβιστές. Η Ένωση Αυτόνομων Εργατών επιθυμεί να εκφράσει την αλληλεγγύη της προς τα θύματα της πολιτικής τρομοκρατίας – τόσο από το κράτος και τους νεο-φασίστες οι οποίοι, δυστυχώς, δεν συναντούν καμία αντίσταση στο Euromaidan. Έχουμε επανειλημμένα κρατήσει μια στάση ενάντια στις τάσεις προς την ίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, του δεσποτισμού της αστυνομίας και των δικαστηρίων . Κατά τη γνώμη μας, ένα από τα πρώτα καθήκοντα μιας πραγματικής επανάστασης πρέπει να είναι διάλυση όλων των στρατευμάτων της αστυνομίας και η πλήρη αμνηστία. Σε αυτή την περίπτωση , είναι λογικό να απαιτούν τη διάλυση των “Berkut” (σ.τ.μ. ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του υπουργείου εσωτερικών) και των ΜΑΤ και την άμεση απελευθέρωση και την πλήρη αποκατάσταση των εννέα πολιτικών κρατουμένων του δρόμου Bankova. (στμ: συλληφθέντες που τσακίστηκαν από τα Berkut στον δρόμο Bankova St κατά την διάρκεια της τεράστια διαδήλωσης στο Κίεβο την 01/12/13).

Εν τω μεταξύ, βλέπουμε ότι η κατάσταση στο Euromaidan ελέγχεται πλήρως από την ακροδεξιά. Η υπερεθνικιστική ρητορική έχει παραγκωνίσει όλα τα άλλα θέματα που υπάρχουν. Το μόνο σύνθημα που γνωρίζουν όλοι οι διαδηλωτές είναι το “Ζήτω το έθνος, θάνατος στους εχθρούς”. Οι περισσότεροι από τους Νεοναζί ελέγχονται από το κόμμα Svoboda, αλλά υπάρχουν και άλλες ομάδες: UNSO, Tryzub, Εθνικοσοσιαλιστική συνέλευση, κλπ. και είναι πλήρως ανεκτοί από την λεγόμενη «εθνική δημοκρατική ” αντιπολίτευση. Ένας από τους ηγέτες του Euromaidan ο Yuriy LUTSENKO, είναι ο αυτός που χρησιμοποιήθηκε ως Υπουργός Εσωτερικών για τέσσερα χρόνια, που σε αυτό το διάστημα δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την αστυνομική βαρβαρότητα ή να διαλύσει τα Berkut και τις άλλες ειδικές δυνάμεις. Αντ’ αυτού , υποσχέθηκε να διαλύσει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα και έγινε διαβόητος για το φυλετικό profiling ατόμων “Μη-Σλαβικής” εθνοτήτων και για τη φράση του : “Μπορείτε να με αποκαλέσετε ρατσιστή, αν θέλετε”. Τώρα στο Euromaidan εξέφρασε δημοσίως του την ανησυχία του για την τύχη των “40 εκατομμυρίων μορφωμένων λευκών Χριστιανών”. Άλλοι ηγέτες της αντιπολίτευσης επίσης δεν έχουν τίποτα εναντίον της ακροδεξιάς. Όχι μόνο γίνονται πορείες ενάντια στην σωματική βία αλλά ακούγεται και ποίηση σχετικά με “Yids” που διαβάζεται στην κεντρική σκηνή. (σ.τ.μ. Yid είναι ένα σλάνγκ εθνώνυμο Γίντις προέλευσης. Χρησιμοποιείται με απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο από αντισημίτες) Η πολιτική τρομοκρατία εναντίον των αριστερών και συνδικαλιστών που εντάθηκε από πέρυσι, δεν έχει σταματήσει.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε τις πολιτικές απόψεις των ακτιβιστών οι οποίοι ξυλοκοπήθηκαν χθες, αλλά αντιλαμβανόμαστε ότι στη θέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι ακτιβιστές της Ένωσης Αυτόνομων Εργατών ή οποιοσδήποτε άλλος που δεν συμφωνεί με το πολιτικό πρόγραμμα των εθνικιστών. Είμαστε ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος υπό το καθεστώς Γιανουκόβιτς – Ζαχαρένκο ή του κράτους Tiahnybok – Miroshnychenko. Δεν είμαστε μέλη του Κοινοβουλίου, ούτε χρηματοδότηση, ούτε στρατεύματα. Μόνο όπλο στον αγώνα μας ενάντια στο κράτος και τους Ναζί είναι η αλληλεγγύη.

Από: http://avtonomia.net/2013/12/06/proti-politsejs-kogo-ta-ul-trapravogo-teroru-zayava-ast-kiyiv/

Πρώτη δημοσίευση στο έντυπο “Κομήτης 2037“, Δεκέμβρης 2013, Πάτρα.

 *

Σημείωση: Περισσότερα για το τί παίζει στην Ουκρανία:

http://revolution-news.com/ukrainian-anarchist-dispels-myths-surrounding-euromaidan-protests-warns-of-fascist-influence/

http://www.rightnow.io/breaking-news/euromaidan-kyiv_bn_1390051043734.html

http://citizenjournal.info/wp-content/uploads/dictatorship-en.jpg

http://nihilist.li/2014/01/10/support-ukrainians-legitimize-far-right-discredited-politicians/

http://nihilist.li/2014/01/20/ognennaya-pollyutsiya/

http://avtonomia.net/2014/01/18/open-letter-european-left/

καί στα Ελληνικά: Με εικόνες, με φωνές ,κόκκινες και μπλέ σημαίες. Μαϊντάν και ουκρανικές πλατείες και Ουκρανία uber alles

euromaidan

Ακόμα μια σχετική δημοσίευση από το μεταφραστικό δίκτυο resistra:

Δήλωση της αυτόνομης ένωσης εργατών σχετικά με την παρούσα πολιτική κατάσταση, 23/01/2013

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στις 16 Γενάρη έδειξαν ότι η παράταξη της άρχουσας τάξης που ελέγχει τώρα την κυβέρνηση, είναι έτοιμη να εγκαθιδρύσει ένα μοντέλο αντιδραστικής αστικής δικτατορίας όπως αυτή των καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του ’70. Οι “δικτατορικοί νόμοι” ποινικοποιούν κάθε διαμαρτυρία και περιορίζουν την ελευθερία του λόγου· ενώ, καθιερώνουν την ανάληψη ευθύνης για «εξτρεμισμό». Κοινοβουλευτικά φερέφωνα της δικτατορίας της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας και μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι το Κόμμα των Περιφερειών και το λεγόμενο «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Ουκρανίας, το οποίο εδώ και καιρό έχει μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το Ουκρανικό κατασταλτικό σύστημα στηρίζεται στις δυνάμεις ασφαλείας και στις συμμορίες του δρόμου, των φιλοκυβερνητικών ταγμάτων εφόδου. Μερικές φορές αυτές οι παραστρατιωτικές δομές παίρνουν εντολές από αστυνομικούς εν αποστρατεία. Τάγματα θανάτου είναι επίσης σε δράση. Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, δύο άνθρωποι είχαν απαχθεί από νοσοκομείο και βασανίστηκαν. Ένας εξ’αυτών πέθανε σε ένα δάσος. Ειδικές δυνάμεις χρησιμοποιούν φλογοβόλα κατά των διαδηλωτών, και όχι μόνο όπλα που χρησιμοποιούνται για να τραυματίζουν. Ένα εκ των δολοφονημένων, όπως φαίνεται και από φωτογραφία του πτώματος, είχε πυροβοληθεί στην καρδιά. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ήταν θύμα ελεύθερου σκοπευτή. Το πρωί της 23ης Ιανουαρίου, σκοτώθηκαν 5 με 7 άτομα. Και δεν γνωρίζουμε την πραγματική έκταση της βίας.

Η ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος είναι ένα μείγμα εθνικισμού τύπου-Πούτιν, θεωρίες συνωμοσίας και πίστη/πεποίθηση ότι έχουν το δικαίωμα, ως ελίτ, να κυβερνούν επί ενός “ηλίθιου” λαού. Οι ομάδες υποστήριξης των Berkut (η κύρια αστυνομική δύναμη καταστολής) στα κοινωνικά δίκτυα ξεχυλίζουν από αντισημιτικά άρθρα που υποστηρίζουν ότι οι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι Εβραίοι και θέλουν να διαφθείρουν την κοινωνία νομιμοποιώντας γάμους ομοφυλοφίλων. Αυτό αποκλείνει ελάχιστα από τη ρητορική των ακροδεξιών Ουκρανών.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών δεν είναι μόνο η ακροδεξιά που έρχεται αντιμέτωπη με τη κυβέρνηση, αλλά και το μετριοπαθέστερο κομμάτι του πληθυσμού. Και αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία των διαδηλωτών. Πολλοί από αυτούς είναι αδιάφοροι για τον εθνικισμό ή ακόμη και προδιατεθειμένοι αρνητικά σε αυτόν. Πολλοί από αυτούς δεν υποστηρίζουν την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία. Και ένα σημαντικό κομμάτι αυτών δεν είναι ενθουσιασμένοι ή ακόμη είναι και επιφυλακτικοί προς τις συγκρούσεις στο δρόμο Grushevskogo. Συχνά μπορεί κανείς να ακούσει ότι οι  ακροδεξιοί  αποτελούν το «δούρειο ίππο» του Γιανουκόβιτς και των ειδικών υπηρεσιών ασφάλειας, που σχεδιάστηκαν για να δυσφημίσουν τις διαμαρτυρίες. Σίγουρα θα συμμετείχαν πολλοί περισσότεροι κάτοικοι του Κιέβου στις διαδηλώσεις, αν υπήρχε ένας τρόπος να διώξουμε από τους δρόμους αυτούς τους χρήσιμους ηλίθιους της κυβέρνησης. Κύρια απαίτησή τους είναι να τους δωθούν θέσεις εργασίας στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας μετά την «νικηφόρα επανάσταση».

Οι αναρχικοί οφείλουν να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις πικετοφορίες που καλούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που έχουν ανατραπεί από τους νόμους της 16ης Ιανουαρίου. Είναι λογικό να δρουν στο χώρο εργασίας τους ή στη γειτονιά τους ώστε να βοηθούν στο σαμποτάζ των αποφάσεων της δικτατορίας. Δεν υπάρχει νόημα στο να συμμετέχουν στις δράσεις που γίνονται στο δρόμο Grushevskogo, κάτι το οποίο εξ’αρχής ήταν άσκοπο. Αυτές οι κινητοποιήσεις απλά χαρίζουν στην κυβέρνηση όμορφες εικόνες για την τηλεόραση και για να μπορέσει να ταυτοποιεί ριζοσπαστικά στοιχεία εντοπίζοντας τα από τα κινητά τους τηλέφωνα ή βιντεοσκοπώντας τους.

Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, αλλά και στην περίπτωση νίκης της κυβέρνησης θα χρειαστεί να διεξάγουμε μακρύ και δύσκολο αγώνα/πόλεμο/μάχη εναντίον οποιουδήποτε από αυτά τα καθεστώτα. Αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Πρέπει να μαζέψουμε δυνάμεις προκειμένου να αρχίσουμε να επιβάλλουμε την δική μας ελευθεριακή και προλεταριακή πολιτική ατζέντα στην Ουκρανία.

Ούτε θεοί, ούτε αφέντες!

Ούτε κράτη, ούτε σύνορα! 

Αυτόνομη Ένωση Εργατών, Τοπική οργάνωση Κιέβου,

23 Ιανουαρίου, 2014

 ***

Συνέντευξη με έναν αναρχικό από το Κίεβο

Αυτή η συνέντευξη με σύντροφο από την “Αυτόνομη Ένωση Εργατών” του Κιέβου πραγματοποιήθηκε στις 28 Γενάρη 2014. Μας διαφωτίζει σχετικά με το EuroMaidan: μια σειρά από λόγους πίσω από τις διαδηλώσεις, την εστίασή τους στον μισητό πρόεδρο, τις διαφορές με την «πορτοκαλί επανάσταση», τον ρόλο της δεξιάς, την αδυναμία των κοινωνικών αγώνων και τα πιθανά σενάρια.

Ερ: Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες από το Κίεβο (για παράδειγμα, εδώ http://zyalt.livejournal.com/984735.html) φαίνεται ότι όλα τα είδη των διαδηλωτών βρίσκονται στα οδοφράγματα. Κατά τη γνώμη σου, τί τους ενώνει; Τι κάνουν οι άνθρωποι στα οδοφράγματα και τί συζητούν οι υποστηρικτές τους; Απλώς τα πρακτικά ζητήματα, του πώς θα πολεμήσουν τους μπάτσους ή την μορφή της οργάνωσής τους στα οδοφράγματα και γενικότερα;

: Το βασικό κίνητρο για τις διαδηλώσεις έως τώρα είναι η ακραία έλλειψη δημοτικότητας του προέδρου. Φυσικά, οι πραγματικοί λόγοι είναι η οικονομική κρίση, η κοινωνική ανισότητα, η διαφθορά, η αποσύνθεση των κοινωνικών υπηρεσιών, η φτώχεια, η ανεργία – το σύνηθες σύνολο παραπόνων που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους αυτές τις μέρες. Αυτό δεν είναι ενας αριστερίστικος δογματισμός· ο κόσμος συζητά σχετικά με όλα αυτά τα ζητήματα. Αλλά πέρα από αυτά η δύναμη που τους έκανε να σταματήσουν τη γκρίνια στα σπίτια τους και να διαμαρτυρηθούν δυνατά είναι τα συναισθήματά τους προς την πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Το αίτημα της παραίτησης του προέδρου είναι το κυρίαρχο· δυστυχώς, αυτό είναι το πιό ριζοσπαστικό πράγμα που οι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν.

Το δεύτερο πράγμα είναι το απόλυτο μίσος τους προς τις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά και πάλι, οι διαδηλωτές δε φαίνεται να σκέφτονται ότι υπάρχει κάτι λάθος με το γεγονός ότι ένας από τους ηγέτες των διαδηλώσεων -ο Γιούρι Λιουτσένκο- ήταν Υπουργός Εσωτερικών· κατά τη διάρκεια της θητείας του οι Berkut και άλλες ειδικές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν ως συνήθως, και ο ίδιος είχε ανακοινώσει ότι θα διαλύει τα πλήθη που διαμαρτύρονται με δακρυγόνα. Έτσι, εδώ, το να διαμαρτύρεσαι ενάντια στην αστυνομια καθεαυτή (έχει εξαιρετικά κακή φήμη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων εδώ) είναι σα να διοχετεύεις ενέργεια προς μια σχετικά ανώδυνη κατεύθυνση.

Ο πρόεδρος, η κυβέρνηση του και η αστυνομία είναι τα κύρια θέματα των συζητήσεων, υποθέτω. Κύριο καθήκον των διαδηλωτών, όπως το βλέπουν, είναι να απαλλαγούμε από το Κόμμα των Περιφερειών (PRRU), αυτό είναι όλο. Ένα μικρό μέρος του συνόλου συζητά σχετικά με τη μετατόπιση της ισορροπίας των δυνάμεων του συντάγματος από τον Πρόεδρο προς το κοινοβούλιο. Αλλά φυσικά, τα κύρια θέματα είναι πράγματι τα πρακτικά ζητήματα – δακρυγόνα, τρόφιμα, ασπίδες, βόμβες μολότοφ, τακτικές μάχης στους δρόμους, και ατελείωτες φήμες – για την επικείμενη απειλή της κήρυξης σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για τους ελεύθερους σκοπευτές και τα ΜΑΤ (είτε είναι Ρώσοι ή όχι, εαν προτίθενται να συνεχίσουν να πολεμούν κλπ).

Σχετικά με τις συνελεύσεις -όχι, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυναμική και ασταθής για να γίνουν τέτοιου είδους πράγματα, υποθέτω· δηλαδή, δεν βλέπω κάποια μορφή άμεσης δημοκρατίας να εξελίσσεται στα οδοφράγματα στη παρούσα φάση.

Ερ: Φαίνεται ότι γίνονται πολλές επιθέσεις ή καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, αλλά η «φυσιολογική» ζωή της πόλης συνεχίζεται. Είναι όντως έτσι; Οι άνθρωποι εργάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ πηγαίνουν στα οδοφράγματα; Ποιες άλλες μορφές διαμαρτυρίας διαδραματίζουν κάποιο ρόλο; Έχω ακούσει οτι πανεπιστημιακές σχολές είναι κατειλημμένες; Υπάρχει κάποια κινητικότητα σε χώρους εργασίας για παράδειγμα, κατά της καθυστέρησης ή μη καταβολής των μισθών;

Απ: Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Μόνο το κεντρικό μέρος του Κιέβου επηρεάζεται από τις διαδηλώσεις, ενώ στα υπόλοιπα σημεία οι δουλειές κυλούν ως συνήθως, τίποτα δεν έχει σταματήσει. Υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να κηρυχθεί εθνική πολιτική απεργία, αλλά απέτυχαν παταγωδώς: η αντιπολίτευση δεν έχει τα μέσα για το σκοπό αυτό, καμία πολιτική οργάνωση δεν έχει ένα εθνικής εμβέλειας δίκτυο στο χώρο εργασίας, και οι ίδιοι οι άνθρωποι, επίσης, απλά δεν χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους όπως η απεργία. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε θεωρητικά να κάνει κινήσει κάτι τέτοιο -η παλιά γραφειοκρατική Ομοσπονδία των Συνδικάτων της Ουκρανίας- είναι ουδέτερη. Η ένωση φοιτητών Άμεση Δράση προσπαθεί να οργανώσει μια απεργία φοιτητών – μέχρι στιγμής δεν το έχουν καταφέρει παρα μόνον σε ένα πανεπιστήμιο, την Ακαδημία Κιέβου -Mohyla. Οπότε, ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται ή σπουδάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνούν στα οδοφράγματα.

Δημιουργήθηκε μια πρωτοβουλίας που ονομάζεται Automaidan – ιδιοκτήτες αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν τα οχήματά τους για να παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ιδιαίτερα κοντά στις κατοικίες ανθρώπων της εξουσίας και πλησίον των σημαντικών κυβερνητικών περιοχών. Μια ακόμη μορφή διαμαρτυρίας που χρησιμοποιείται, είναι το μποϊκοτάζ των προϊόντων που κατασκευάζονται από τους καπιταλιστές που ανήκουν στο Κόμμα των Περιφερειών. Αποδείχτηκε ότι είναι αρκετά επιτυχής, τουλάχιστον σύμφωνα με αναφορές ως τώρα.

Υπήρξε μόνο ένα πανεπιστήμιο υπο κατάληψη μέχρι τώρα, και δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Οι συντρόφοι μας από την Άμεση Δράση προσπαθήσαν να καταλάβουν ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη και να μπλοκάρουν όλες τις εκεί δραστηριότητες, αλλά όσο έχω καταλάβει ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καταληφθεί ο χώρος.

Κινητοποιήσεις σε χώρους εργασίας όσον αφορά τους μισθούς κ.λ.π., μέχρι στιγμής δεν έχουν συνδεθεί με τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι της Kyivpastrans -η δημοτική επιχείρηση που ελέγχει τις αστικές μεταφορές- πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες τον Δεκέμβριο, κάποιες αριστερές οργανώσεις τους βοήθησαν, αλλά δεν έφθασαν μέχρι του σημείου να κηρύξουν μια “ιταλική απεργία” (λευκή απεργία) και δεν εντάχθησαν στο Maidan. Στην πραγματικότητα, η τοπική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να τους πληρώσει όλες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές έως το τέλος του Δεκεμβρίου ώστε να τους ηρεμήσει.

Ερ: Μια απο τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ουκρανία ήταν η λεγόμενη “Πορτοκαλί επανάσταση”. Σε σύγκριση με αυτή, τί είναι διαφορετικό σήμερα; Υπάρχει κάτι που παραπέμπει σε αυτό το ιστορικό γεγονός; Πώς αναφέρονται οι διαδηλωτές στη «δημοκρατία»; Και ποιές είναι οι προσδοκίες σχετικά με την ένωση με την ΕΕ;

Απ: Καταρχάς, η «Πορτοκαλί επανάσταση» ήταν μια ιδιαίτερα προσωποπαγής διαμαρτυρία. Οι άνθρωποι είχαν επικεντρωθεί σε έναν συγκεκριμένο στόχο – να βάλουν τον αρχηγό τους, Βίκτορ Γιούστενκο, στη θέση του προέδρου. Πολιτικές δομές του Γιούστσενκο ελέγχαν αρκετά καλα το πλήθος και όλα έγιναν πολύ ομαλά. Τώρα, η πλειοψηφία των διαδηλωτών δεν εμπιστεύεται τους τρεις ηγέτες της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Αντιπροσωπεύουν το Maidan στις διαπραγματεύσεις με τον Πρόεδρο, αλλά πολλοί άνθρωποι δεν είναι σίγουροι ότι έχουν νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, την περασμένη Πέμπτη είχαν αποδοκιμαστεί από το πλήθος και το Maidan δεν αποδέχθηκε τους όρους που είχαν συμφωνηθεί με τον Γιανουκόβιτς. Παρόλο τον θυμό τους, οι πολιτικοί αναγκάστηκαν να υπακούσουν το πλήθς· Γενικά, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ριζοσπάστες από τους «αντιπροσώπους» τους. Η όλη κινητοποίηση του Νοεμβρίου ήρθε ως έκπληξη για αυτούς, και από τοτε δεν μπορούν να επεξεργαστούν τα γεγονότα και να αναλάβουν ηγετικό ρόλο. Το κενό αυτό στιγμιαία καλυφθηκε από τις ακροδεξιές ομάδες.

Μια άλλη διαφορά είναι ότι το 2004, το φάσμα της συζήτησης ήταν πολύ ευρύτερο. Η όλη “επανάσταση” ήταν αφοσιωμένη στις προεδρικές εκλογές, όμως και πάλι, μπορούσες εκεί να προτείνεις μια πιο αριστερή ατζέντα, να συζητήσεις κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ως προς αυτό, εκείνη η κινητοποίηση ήταν πολύ πιο ετερόδοξη από την τρέχουσα. Τώρα μπορείς να μιλάς μόνο για θέματα εντός των πλαισίων της αστικής πολιτικής. Κάθε απόπειρα να προωθήσεις ένα άλλο ζήτημα σε θέτει σε κίνδυνο να χαρακτηριστείς “προβοκάτορας”.

Δε θα έλεγα ότι ο κόσμος βλέπει πολλούς παραλληλισμούς μεταξύ των γεγονότων του 2004 και της τρέχουσας κινητοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, στη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων εμφανίστηκε στο προσκήνιο μια γενιά νέων ανθρώπων που τότε πήγαιναν ακόμη σχολείο, και σήμερα είναι σημαντικό μέρος της κινητοποίησης. Δεύτερον, ο Βίκτορ Γιούστσενκο αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση για όλους τους μετέχοντες στην “πορτοκαλί επανάσταση”.

Οι διαδηλωτές φυσικά λένε ότι αυτό που θέλουν είναι ένα πραγματικό (αστικό) δημοκρατικό κράτος, με το γράμμα του νόμου κοκ. Φαντάζονται ότι το μόνο που τους κρατά μακριά από κάτι τέτοιο είναι ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, και είναι πεπεισμένοι ότι η ένταξη στην ΕΕ είναι κάτι συνώνυμο με τη δημοκρατία, και βέβαια την ευμάρεια και κάθε άλλο αγαθό. Η ΕΕ είναι η μυθοποιημένη εξιδανίκευση κάθε ελπίδας τους, ενώ η Ρωσία είναι η Γη της Μόρντορ σ’ αυτήν την μυθοπλαστική απεικόνιση του κόσμου.

Ερ: Δεξιά κόμματα και φασιστικές ομάδες παίζουν έναν ρόλο στις κινητοποιήσεις. Πόσο σημαντικός είναι πράγματι αυτός; Πόση υποστήριξη έχουν; Πώς αντιδρούν οι άλλοι διαδηλωτές σε σχέση μ’ αυτούς;

Απ: Το ακροδεξιό κόμμα Svoboda (“Ελευθερία”) είναι η πιο οργανωμένη απ’ τις τρεις ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των κινητοποιήσεων. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ενεργούς πυρήνες σε πολλές περιοχές, που διαθέτει μια πραγματική ακτιβιστική βάση. Έτσι, ως το πιο οργανωμένο και πιο ιδεολογικά συγκροτημένο απ’ τα τρία, κερδίζει το περισσότερο έδαφος. Πέρα απ’ το Svoboda, υπάρχει η οργάνωση-ομπρέλλα των νεοναζιστικών μιλιταριστικών ομάδων. Ονομάζονται Δεξιός Τομέας, έχουν συγκροτηθεί ως τέτοιοι απ’ το ξεκίνημα των διαδηλώσεων, κι ως τώρα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τεράστια αναγνώριση και συμπάθεια από τον απολίτικο και φιλελεύθερο κόσμο. Έχουν γίνει γνωστοί από την μαχητικότητα και την επιθετικότητα που επιδεικνύουν, ενώ ο κόσμος δεν βλέπει κάτι στραβό σ’ αυτούς που τους θεωρεί ως “χαριτωμένους νέους πατριώτες”. Τελευταία, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλες περιοχές, όπου νεοναζί χουλιγκάνια των γηπέδων εμφανίστηκαν ως η κύρια δύναμη κρούσης ενάντια στην αστυνομία και τους τραμπούκους της κυβέρνησης.

Η φασιστική ηγεμονία παρέμεινε αδιαμφισβήτητη μέχρι τις 19 Γενάρη, οπότε και οι διαδηλώσεις εμπλουτίστηκαν με πάρα πολύ κόσμο, κυρίως απολίτικους πολίτες, φιλελεύθερους, ακόμα και αριστερούς. Αυτό συνέβη καθώς η ατζέντα των διαδηλώσεων μετατοπίστηκε με κέντρο βάρους την αντίθεση προς τους “δικτατορικούς νόμους” που πέρασαν στις 16 Γενάρη. Έκτοτε, οι φασίστες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν ελαφρώς, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι διαδηλώσεις μακροπρόθεσμα θα ευνοήσουν την ακροδεξιά, οποιοσδήποτε κι αν επικρατήσει. Σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης, θα κυριαρχήσουν στις αστυνομικές δυνάμεις, τις μυστικές υπηρεσίες κλπ. Εάν κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, αυτό σημαίνει ότι η μισή χώρα θα στραφεί προς την ακροδεξιά, η οποία θα καταξιωθεί ως η μόνη υποτιθέμενη πατριωτική δύναμη ικανή να αντιταχθεί στον δικτάτορα.

Στο μεταξύ, ολοένα και περισσότεροι αριστεροί ακτιβιστές συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μετά τις 19 Γενάρη, καθώς αυτοί οι νόμοι θέτουν σε κίνδυνο καί τη δική τους δραστηριότητα. Βρήκαν τη θέση τους σε δραστηριότητες υποδομής, όπως οι βάρδιες στα αυτοσχέδια νοσοκομεία: μένουν εκεί προκειμένου να κρατήσουν μακριά τους αστυνομικούς και τους τραμπούκους που απαγάγουν τους τραυματίες. Ένα άλλο πεδίο δράσης των αριστερών ακτιβιστών είναι η προαναφερθείσα προσπάθεια κήρυξης μιας πολιτικής απεργίας.

Ερ: Απ’ έξω απ’ τις κινητοποιήσεις, φαίνεται να έχετε πολλά κοινά με το κίνημα στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι (σίγουρα όχι τις θερμοκρασίες…). Οι διαδηλωτές στο Κίεβο και αλλού στην Ουκρανία βλέπουν μια τέτοια σύνδεση με τις εξεγέρσεις ανά τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια;

Απ: Υπάρχουν ίσως ορισμένες παράλληλοι που μπορούμε να σκιαγραφήσουμε, ωστόσο απ’ την υποκειμενική σκοπιά των Ουκρανών διαδηλωτών αυτές οι άλλες κινητοποιήσεις απλά δεν υπάρχουν. Βλέπουν τα τρέχοντα γεγονότα σαν έναν αμειγώς εθνικό αγώνα, προσπαθούν να τα ενσωματώσουν στην ουκρανική ιστορία, κι όχι σ’ ένα παγκόσμιο κύμα κινημάτων.

Ερ: Τέλος, καθώς παρακολουθήσατε το κίνημα απ’ το ξεκίνημά του, και έχετε βγάλει και σχετικά κείμενα: Ποιά είναι η ελπίδα σας για τις κινητοποιήσεις αυτές, τί θετικό θα μπορούσε να προκύψει; Ποιό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς; Τί είδους υποστήριξη θα περιμένατε από το εξωτερικό;

Απ: Όπως προείπα, υπάρχουν δυο πιθανές εκβάσεις: Αφενός μια επικράτηση του Γιανουκόβιτς, που θα σήμαινε ένα σκληρό απολυταρχικό καθεστώς, του είδους των λατιναμερικανικών δικτατοριών του ’70. Ωστόσο, θα εξακολουθήσει να είναι δύσκολο για τον Γιανουκόβιτς να κυβερνά τη χώρα, καθώς θα απολαμβάνει τη στήριξη λιγότερου από τον μισό πληθυσμό -στην καλύτερη. Μια δικτατορία δεν μπορεί να σταθεί υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ένα πιθανό σενάριο ίσως να ενείχε και την ανάδυση ενός ένοπλου αντάρτικου κινήματος, κάτι σαν τον IRA στη Βόρειο Ιρλανδία του ’80 και του ’90. Το άλλο ενδεχόμενο θα ήταν μια τελική επικράτηση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια αδύναμη αστική δημοκρατία, πολιτικά ασταθή, αλλά διατηρώντας κάποιες βασικές ελευθερίες -όπως ήταν δηλαδή η Ουκρανία στα 2005-2009. Με τη διαφορά ότι τώρα οι φασίστες θα είναι πολύ ισχυρότεροι τόσο στους διαδρόμους της εξουσίας όσο και στον δρόμο. Και τέλος, υπάρχει κι ένα τρίτο σενάριο, το χειρότερο ίσως απ’ όλα, ενός ανοιχτού εμφυλίου μεταξύ Δυτικής και Κεντρικής Ουκρανίας -περιλαμβανομένου του Κιέβου- απ’ την μία, και Νότιας και Δυτικής απ’ την άλλη. Φυσικά, αυτό θα ήταν καταστροφικό, καθώς οι άνθρωποι θα πολεμούσαν για τις εθνικιστικές χίμαιρες καί από τις δυο πλευρές. Φυσικά, κάτι τέτοιο μου φαίνεται απίθανο, καθώς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη, βιομηχανική χώρα, και η ΕΕ, η Ρωσία και οι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις είναι απίθανο να επιτρέψουν να μετατραπεί μια χώρα με μεγάλα αποθέματα και αγωγούς φυσικού αερίου, πετρελαίου, 15 ατομικούς αντιδραστήρες κλπ, σε μια χαοτική εμπόλεμη ζώνη.

Υποθέτω ότι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη μορφή υποστήριξης απ’ το εξωτερικό θα ήταν προσπάθειες πίεσης της ουκρανικής κυβέρνησης να υποχωρήσει, αλλά χωρίς να υποστηριχθεί η ακροδεξιά. Υποθέτω ότι μηνύματα όπως “υποστηρίζουμε τον αγώνα σας αλλά όχι τους φασίστες σας” θα ήταν ό,τι καλύτερο ως μια μορφή πίεσης από τα έξω.

Πηγή: http://www.libcom.org/news/politicians-had-obey-crowd-29012014

4 replies on “Για το Euromaidan στην Ουκρανία – Αυτόνομη Ένωση Εργατών Κιέβου”

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *