Επαναστατική Αλληλεγγύη
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξεις αλληλεγγύη σε συντρόφους που βρίσκονται στο στόχαστρο του Κράτους, καθένας από τους οποίους είναι μια ευθεία έκφραση του τρόπου που ο καθένας μας παρεμβαίνει στην ταξική σύγκρουση γενικότερα.
Υπάρχουν αυτοί που αντιμετωπίζουν την αλληλεγγύη σαν παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στον εκάστοτε συλληφθέντα σύντροφο, και αναλαμβάνουν μια ανάλογη δραστηριότητα: Αναζήτηση δικηγόρων, αποστολή χρημάτων και ρούχων στη φυλακή, επισκεπτήρια κλπ. Αυτή η απλώς ανθρωπιστική αλληλεγγύη επίσης μεταφράζεται και σε δημιουργία επιτροπών στήριξης και σχετικές καμπάνιες επιρροής της κοινής γνώμης.
Έπειτα υπάρχουν αυτοί που βλέπουν την αλληλεγγύη σαν ένα πολιτικό παιχνίδι στο οποίο μπορούν να κάνουν κάποιες «διακρίσεις» ώστε να μη βλαφτεί η εικόνα της δικής τους δραστηριότητας. Έτσι για ευκαιριακούς λόγους υπερασπίζονται κάποιον που δηλώνει αθώος, ενώ δεν στηρίζουν όποιον αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του.
’λλοι πάλι, μόλις εντοπίσουν πρόσφορο έδαφος για πολιτικό εισοδισμό, με όρους προπαγάνδας, τυπώνουν αμέσως φυλλάδια και τρικάκια σε αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες συντρόφους, δηλώνοντας δηλαδή την αλληλεγγύη τους με λόγια, ενώ στην πράξη απέχουν μακράν από κάθε τέτοια στάση.
Έπειτα, υπάρχει η αλληλεγγύη σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο. Αυτή είναι η περίπτωση των μαρξιστών-λενινιστών της εκδοχής του μαχόμενου επαναστατικού κόμματος. Δείχνουν αλληλεγγύη μόνο στις περιπτώσεις κοντινών τους, και είναι αντίθετοι με κάθε έναν που δεν μοιράζεται ή δεν αναγνωρίζει τη δική τους πολιτική γραμμή ή στρατηγική, συχνά χρησιμοποιώντας τη λογοκρισία και την περιθωριοποίηση όσων θεωρούν ενοχλητικούς.
Τι εννοούμε τότε με τον όρο επαναστατική αλληλεγγύη; Η πρώτη όψη της είναι ότι η αλληλεγγύη υπάρχει ως προέκταση της εξεγερτικής κοινωνικής πρακτικής που ο καθένας εφαρμόζει μέσα στην ταξική σύγκρουση. Π.χ. σαν μια ευθεία επίθεση στις δομές εξουσίας, μεγάλες και μικρές που βρίσκονται στην περιοχή του καθένα. Κι αυτό γιατί το κάθε τι που επιδρά στην κοινωνική πραγματικότητα, περιλαμβανομένης της ποινικοποίησης και της καταστολής εναντίον οποιωνδήποτε συντρόφων θα έπρεπε να βαραίνει αυτές. Είναι τουλάχιστον κοντόφθαλμο να προσδιορίζεις την αιτία της καταστολής εναντίον συντρόφων αποκλειστικά στο αστυνομικό-νομοθετικό σύμπλεγμα. Η ποινικοποίηση και οι συλλήψεις συντρόφων θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται εντεταγμένα σε ένα συνολικότερο πλαίσιο του κοινωνικού αγώνα, ιδιαίτερα γιατί είναι πάντοτε τα πρώτα εργαλεία στο οπλοστάσιο του Κράτους για να αποθαρρύνει τη ριζοσπαστικοποίηση παντού. ’σχετα με το πόσο εκτεταμένη ή ασήμαντη είναι, κάθε όψη της καταστολής ανήκει στους συσχετισμούς του κοινωνικού αγώνα ενάντια στις δομές της κυριαρχίας.
Η δεύτερη όψη της είναι ότι κάθε επαναστάτης σύντροφος θα έπρεπε να έχαιρε υπεράσπισης εξ ορισμού, άσχετα από τις κατηγορίες που το ποινικό και αστυνομικό σύμπλεγμα του Κράτους του αποδίδει. Εκ πρώτης, γιατί τίθεται ένα θέμα απεγκλωβισμού των συλληφθέντων συντρόφων από την κατάσταση ομηρίας στην οποία έχουν πέσει. Επιπλέον είναι ένα ζήτημα να μην χάσεις τις ευκαιρίες ώστε να ενταθεί η επίθεση ενάντια στον «νόμο», εννοούμενο σαν τη ρυθμιστική έκφραση όλων των συσχετισμών εξουσίας που υπάρχουν στην κατεστημένη κοινωνία.
Η τρίτη όψη της επαναστατικής αλληλεγγύης έχει να κάνει με την άρνηση να αποδεχτείς τη λογική άμυνας που εμπεριέχεται σε κάθε συνταγματικό νόμο, όπως για παράδειγμα το πρόβλημα του «αθώος» ή «ένοχος» των κατηγορούμενων συντρόφων, κι αυτό γιατί έχουμε υπεραρκετούς λόγους να τους υπερασπιζόμαστε και κανέναν για να δικαιολογήσουμε τον πολιτικό οπορτουνισμό του να μην το κάνουμε. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας συνηγόρους, αλλά επαναστάτες αναρχικούς, πολέμιους της κατεστημένης κοινωνικής τάξης σε όλα τα μέτωπα. Στοχεύουμε στη ριζική καταστροφή ολόκληρης της ιεραρχίας της, δεν μας ενδιαφέρει να τη δικάσουμε όπως δικάζει αυτή εμάς. Γι αυτό το λόγο θεωρούμε κάθε δίωξη προλεταρίων από το Κράτος σαν επίθεση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για συντρόφους, επίθεση εναντίον όλων μας κι ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με όλα τα μέσα που θεωρούμε κατάλληλα, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και τις προσωπικές τάσεις μας.
Η τέταρτη και τελευταία όψη της σχετίζεται με τη στάση μας προς τους συλληφθέντες συντρόφους, προς τους οποίους επιφυλάσσουμε την ίδια συμπεριφορά με αυτή που έχουμε προς τους συντρόφους έξω. Αυτό σημαίνει ότι για την επαναστατική αλληλεγγύη πάντοτε και σε κάθε περίπτωση υποστηρίζουμε μια ριζοσπαστική κριτική. Δείχνουμε αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντρόφους χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις στις ιδέες τους. Όσοι βρίσκονται αλληλέγγυοι σε φυλακισμένους συντρόφους δεν μοιράζονται απαραίτητα τις απόψεις και τις αναφορές τους, και το ίδιο ισχύει και για μας, στο βαθμό που τους αφορά. Υποστηρίζουμε ενεργά κάθε σύντροφο, όλα για όλα, αλλά στο βαθμό που τα όσα κάνουμε γι αυτούς δεν έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την επαναστατική εξεγερσιακή στάση ζωής. Η δική μας είναι αποκλειστικά μια σχέση ανάμεσα σε κοινωνικούς επαναστάτες σε ανταρσία, καμιά υποχώρηση από αυτό. Δε θυσιάζουμε κανένα κομμάτι του εαυτού μας, όπως δεν περιμένουμε κι από κανέναν να κάνει το ίδιο. Θεωρούμε την αλληλεγγύη έναν τρόπο να αλληλοσυμπληρωνόμαστε, να απολαμβάνουμε μεγαλύτερη ικανοποίηση και σε καμία περίπτωση δεν τη θεωρούμε ένα καθήκον, μια θυσία για τον «ιερό σκοπό», γιατί πρόκειται για την ίδια την υπόθεσή μας, για τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Ξεκινώντας από αυτή τη βάση, της στοιχειώδους σημασίας στην ανάπτυξη μιας αναρχικής εξεγερσιακής δράσης, η επαναστατική αλληλεγγύη παίρνει αυτό το νόημα, μιας και θα δείχναμε υλική υποστήριξη σε κάθε φίλο που καταλήγει στη φυλακή. Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι ένα συστατικό στοιχείο της ίδιας της ύπαρξής μας ως εξεγερσιακοί αναρχικοί. Είναι σε αυτή τη διάσταση που πρέπει να εκδηλωθεί αδιάκοπα, ακριβώς γιατί έτσι συνεισφέρει στην διεύρυνση αυτού που ήδη κάνουμε.
Pierleone Porcu
[μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Φλεβάρης 2007] // 