Category: Do or Die

Categories
Do or Die

Κριτική της οργάνωσης – Αναρχικοί και ΜΜΕ – Do or Die

Κριτική της οργάνωσης

Στην Ιταλία η ήττα των κοινωνικών κινημάτων τις δεκαετίες του 1960 και 1970 οδήγησε μερικούς στην επαναπροσέγγιση του επαναστατικού κινήματος και άλλους στην εγκατάλειψή του για πάντα. Στα 70s πολλές λενινιστικές ομάδες κατέληξαν πως ο καπιταλισμός ήταν στο προοίμιο της τελικής του κρίσης και πέρασαν στον ένοπλο αγώνα. Αυτές οι ομάδες έδρασαν σαν επαγγελματίες επαναστάτες, μειώνοντας τις ζωές τους σε έναν κοινωνικό ρόλο. Αναλόγως από το 1980 και μετά που δέχτηκαν ότι η ώρα του επαναστατικού ξεσηκωμού είχε πια περάσει, έγιναν απλοί υπέρμαχοι της αμνηστίας των κρατουμένων του κινήματος του 70, πολλοί από αυτούς φτάνοντας στο σημείο να αποκηρύξουν πλήρως τον αγώνα για τον οποίο διώκονταν. Αυτό τους διαχώρισε από τους εξεγερσιακούς αναρχικούς που θεωρούν ότι ο αγώνας για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους συνεχίζεται ακόμα, χωρίς ιστορικούς ντετερμινισμούς που να καθορίζουν την κατάλληλη στιγμή για την ανταρσία. Στην πραγματικότητα, ο ιστορικός ντετερμινισμός συχνά δεν είναι παρά μια καραμέλα για να δικαιολογεί την αδράνεια, που ωθεί μια πιθανή ρήξη με το υπάρχον μακριά, στον μέλλοντα χρόνο.

Μεγάλο μέρος του κριτικής των ιταλών εξεγερσιακών αναρχικών στο κίνημα του 70 επικεντρώνεται στις οργανωσιακές δομές που ανέδειξε η μορφή του αγώνα, κι από την κριτική αυτή γεννήθηκε η ιδέα της «άτυπης οργάνωσης». Η κριτική στις εξουσιαστικές οργανώσεις του 70, τα μέλη των οποίων θεωρούσαν ότι αγωνίζονταν από προνομιακή θέση σε σχέση με το προλεταριάτο ως σύνολο, ανανεώθηκε μέσα στους αγώνες του 80, όπως ο αγώνας ενάντια στην εγκατάσταση μιας στρατιωτικής βάσης που θα στέγαζε πυρηνικά όπλα στο Comiso της Σικελίας. Σε αυτόν τον αγώνα που αυτό-οργανώθηκε από μικρές ομάδες, οι αναρχικοί ήταν ιδιαίτερα ενεργοί. Τέτοιοι αυτόνομοι αγώνες διεξάγονται βάσει τριών βασικών κανόνων: της διαρκούς σύγκρουσης, της αυτό-οργάνωσης, και της επίθεσης. Η διαρκής σύγκρουση σημαίνει ότι η αντιπαράθεση με τον εχθρό παραμένει, δεν διαπραγματεύεται και δεν μετριάζεται. Η αυτό-οργάνωση του αγώνα σημαίνει ότι δεν ανέχεται αντιπροσώπους ούτε επαγγελματίες αγωνιστές. Ο αγώνας είναι η οργάνωση της επίθεσης, στην προκειμένη περίπτωση ενάντια στην κατασκευή της βάσης, κι όχι της άμυνας της τάδε ή δείνα κοινωνικής ομάδας. Αυτού του είδους οι αγώνες επιτρέπουν στις ομάδες να αναλάβουν τις δράσεις που θεωρούν ως περισσότερο αποτελεσματικές, ενώ παραμένουν ικανές να συντονίσουν τις επιθέσεις τους μαζί με άλλες ομάδες όταν θεωρείται χρήσιμο, κρατώντας παράλληλα ανοιχτό το ενδεχόμενο επέκτασης του αγώνα. Ειδικότερα, το ενδιαφέρον της οργάνωσης υπάρχει όσο υπάρχει και ο στόχος (η στρατιωτική βάση) ενώ παύει να υφίσταται μόλις ο στόχος ηττηθεί, αδιαφορώντας για τη συντήρηση μόνιμων δομών, οι οποίες στις διαπραγματεύσεις τους με τους κρατικούς θεσμούς για το μοίρασμα του ελέγχου βρίσκουν συχνά το μόνο ενδιαφέρον τους και περιορίζουν την αυτονομία των μέσων του αγώνα.

Όπως διαπίστωσαν οι αναρχικοί που συμμετείχαν στον αγώνα του Comiso, ένας από τους κεντρικούς λόγους που οι κοινωνικοί αγώνες δεν αναπτύσσονται σε μια θετική κατεύθυνση είναι η ύπαρξη των οργανωτικών δομών που μας αποκόπτει από την δύναμή μας να δρούμε αυτόνομα και κουκουλώνει το ενδεχόμενο μιας εξέγερσης. Είναι οι σταθερές οργανώσεις που επιχειρούν να συνθέσουν κάθε αγώνα μέσα σε μια κεντρική οργάνωση και μετριάζουν τους αγώνες μέσα από τους θεσμούς της υποταγής και της κυριαρχίας. Οι σταθερές οργανώσεις τείνουν να αναπτύσσονται σε θεσμούς οι ίδιες, στεκόμενες πάνω από την πολλαπλότητα του αγώνα. Τείνουν να αναπτύσσουν μια τυπική ή άτυπη ιεραρχία απεμπολώντας την πολλαπλότητα αυτή. Η εξουσία αποξενώνεται από την ενεργή μορφή της μέσα στα υποκείμενα και θεσμοθετείται στην οργάνωση. Αυτή η διαδικασία μεταμορφώνει την πολλαπλή υποκειμενικότητα σε άβουλη μάζα. Η ιεραρχική θεσμοθέτηση των εξουσιαστικών σχέσεων αποσπά την απόφαση από τη στιγμή που είναι αναγκαίο να ληφθεί και την αποδίδει στα καθήκοντα της οργάνωσης. Το πρακτικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας οργάνωσης είναι να ξεζουμίζει τις ενεργές δυνατότητες των συμμετεχόντων σε αυτήν. Οι αποφάσεις που θα έπρεπε να λάβουν αυτοί που συμμετέχουν σε μια δράση μετατίθενται στα καθήκοντα της οργάνωσης. Επιπλέον, οι σταθερές οργανώσεις τείνουν να λαμβάνουν αποφάσεις που να εξυπηρετούν όχι έναν συγκεκριμένο σκοπό του αγώνα αλλά την ίδια την συντήρηση της οργανωτικής δομής, και τις ανάγκες που προκύπτουν απ’ αυτήν. Η οργάνωση γίνεται η ταφόπλακά της. Δε χρειάζεται παρά να ρίξουμε μια ματιά στα συνέδρια των τόσων σοσιαλιστικών κομμάτων για να αντικρίσουμε αυτήν την κατάσταση στην πιο εξόφθαλμη μορφή της.

Όσο μια οργάνωση κινείται προς την σταθεροποίησή της κι επιβάλλεται στην πολλαπλότητα, εμφανίζεται ο τύπος του «οργανωτή», που συχνά διακηρύσσει ότι ο ίδιος έχει δημιουργήσει έναν αγώνα, και ξεκινά να μιλάει για τις μάζες. Είναι το καθήκον κάθε οργανωτή να μετασχηματίσει τις υποκειμενικότητες σε μια ελεγχόμενη μάζα που να την αντιπροσωπεύει σε συνεντεύξεις στα ΜΜΕ, ή σε κρατικούς θεσμούς. Οι οργανωτές σπάνια αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σαν μέρος της πολλαπλότητας, κι έτσι δεν θεωρούν ότι οφείλουν να δράσουν, αλλά να «προπαγανδίσουν» ή να οργανώσουν άλλους, μιας και είναι οι μάζες που πρέπει να δράσουν…

Αναρχικοί & ΜΜΕ

Για τον οργανωτή, που δε θα δυσκολευτεί να υιοθετήσει το «ότι φαίνεται στα ΜΜΕ, υπάρχει» η πραγματική δράση πάντα υπολείπεται απέναντι στη διαχείριση της δημόσιας εικόνας. Ο σκοπός μιας τέτοιας διαχείρισης δεν είναι ποτέ να επιτεθεί σε έναν θεσμό της κυριαρχίας αλλά να επηρεάσει θετικά την «κοινή γνώμη» που θα κληθεί να στελεχώσει το κίνημα, ή ακόμη χειρότερα την οργάνωσή του. Ο οργανωτής είναι αναγκασμένος να ανησυχεί διαρκώς για το κατά πόσο οι ενέργειες άλλων θα επηρεάσουν το κίνημα. Θεωρεί ότι οφείλει να πειθαρχήσει τα υποκείμενα των αγώνων και να προσπαθήσει να ελέγξει τον τρόπο που το κίνημα αναπαρίσταται από τα ΜΜΕ. Είθισται η εικόνα να αντικαθιστά τη δράση για τις σταθερές οργανώσεις και τους οργανωτές τους.

Η προσπάθεια να ελέγξει την αποκομμένη εικόνα και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης είναι μια μάχη χαμένη εκ των προτέρων, εξίσου απεγνωσμένη με το να προσπαθούμε να ελέγξουμε την ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων ή να απαιτούμε από τα ΜΜΕ να είναι «αντικειμενικά». Αναλόγως, πολλοί εξεγερσιακοί αναρχικοί, στάθηκαν κριτικοί απέναντι στη συνέχιση του αγώνα μέσα από τα ΜΜΕ του κεφαλαίου. Στην Ιταλία, αυτό τους έφερε σε σύγκρουση με οργανώσεις όπως η Ya Basta! που αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ σαν εργαλείο-κλειδί για την ανάπτυξη του κινήματος. Σε άλλα μέρη του κόσμου, η συζήτηση σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζονται τα ΜΜΕ από τους αναρχικούς είναι στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 1999 στο Sheattle, και είναι κεντρικής σημασίας για εμάς να τονίσουμε την κριτική που κράτησαν αρκετοί εξεγερσιακοί αναρχικοί.

Σε πρώτο επίπεδο, πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι αποτελεί μια άποψη; Μια άποψη, δεν είναι κάτι που εντοπίζεται γενικά μέσα στο πλήθος, για να αναπαραχθεί έπειτα από τα ΜΜΕ, σαν μια απλή αντανάκλαση της κοινής γνώμης. Η απόψεις σχηματίζονται πρώτιστα στα ίδια τα ΜΜΕ. Κατά δεύτερον, τα ΜΜΕ στο εξής αναπαράγουν την άποψη χιλιάδες φορές, συνδέοντάς την με ένα στερεότυπο ανθρώπου (π.χ. οι δεξιοί πιστεύουν στο Χ, οι προοδευτικοί προτιμούν το Ψ). Τρίτον, όπως δείχνει ο Alfredo Bonanno: μια άποψη είναι μια ισοπεδωμένη ιδέα, μια ιδέα που έχει ομοιογενοποιηθεί ούτως ώστε να γίνει αποδεκτή στο μέγιστο αριθμό ανθρώπων. Οι απόψεις είναι οι ιδέες μαζοποιημένες (βλ. The anarchist tension – Al. Bonanno). Η κοινή γνώμη παράγεται σαν μια διαδοχή από εξατομικευμένες επιλογές και λύσεις, (π.χ. Υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης και του ελεύθερου εμπορίου εναντίον υπερασπιστών του κρατικού παρεμβατισμού) όπου όλοι καλούμαστε να διαλέξουμε – όπως διαλέγουμε την κυβέρνησή μας ή το αγαπημένο μας σάντουιτς – αντί να σκεφτούμε για τον εαυτό μας. Κάπως έτσι, γίνεται φανερό, ότι οι αναρχικοί δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης για να περάσουν την «αντίθετη άποψη», και καλή τη πίστη, οι αναρχικοί δεν θα είχαν ποτέ την πρόθεση να λειτουργήσουν σε επίπεδο απόψεων, ακόμη κι αν μπορούσαν με κάποιο τρόπο να διασφαλίσουν ότι θα ήλεγχαν το περιεχόμενο της μετάδοσης των μηχανισμών διαμόρφωσης απόψεων. Όπως και να ‘χει, το πνεύμα της αναρχίας δεν μπορεί με τίποτα να μεταδοθεί μέσα από κατάθεση απόψεων. Η μαζοποίηση είναι το δηλητήριό του. Κι όμως είναι αυτό ακριβώς, το πεδίο των απόψεων που χειρίζεται ο οργανωτής, μιας και οι απόψεις και η διαχείριση της δημόσιας εικόνας είναι ισχυρά εργαλεία της εξουσίας, εργαλεία που λειαίνουν και εξομαλύνουν, που μεταμορφώνουν τις ενεργές υποκειμενικότητες σε μια πειθήνια μάζα.

Αντί για την εκχώρηση της εξουσίας και της λήψης αποφάσεων σε μια οργάνωση, πολλοί εξεγερσιακοί αναρχικοί νιώθουν την ανάγκη να οργανωθούν με τρόπο που να αποφεύγει την θεσμικότητα και την ιεραρχία, τη διάκριση οργανωτών και οργανωμένων. Αυτό το ονομάζουμε άτυπη οργάνωση. Καθόσον η φύση του οργανωτή είναι να διευθύνει και να ελέγχει, συχνά ευνοούν την συντήρηση της οργάνωσης αντί άλλων στόχων. Οι άτυπες οργανώσεις, από την άλλη, διαλύονται μόλις επιτευχθεί ή εγκαταλειφθεί ο στόχος τους. Δεν κρατιούνται με το ζόρι στη ζωή, όταν εκλείψει ο σκοπός που ένωνε τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτές, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Όπως στην περίπτωση του αγώνα στο Comiso, οι άτυπες οργανώσεις είναι ένα μέσο για τις ομάδες συγγενείας να συντονίσουν τη δράση τους όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο. Πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι πολλά πράγματα γίνονται καλύτερα όταν τα αναλαμβάνει μια ομάδα συγγενείας ή ένα άτομο, και σ αυτές τις περιπτώσεις υψηλότερα επίπεδα οργάνωσης απλώς δυσχεραίνουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το χαμηλότερο επίπεδο οργάνωσης που απαιτεί ένας στόχος είναι πάντα και το καλύτερο για να μεγιστοποιηθούν οι προσπάθειές μας.

Οι άτυπες οργανώσεις, πρέπει να βασίζονται σε μια νοοτροπία αυτόνομης δράσης. Η αυτονομία είναι απαραίτητη προκειμένου να διαφυλάξουμε τις προσωπικές μας δυνάμεις από την αλλοτρίωση, και να αποτρέψουμε τη δημιουργία ιεραρχικών σχέσεων. Η αυτονομία είναι η άρνηση να δίνεις ή να δέχεσαι εντολές, οι οποίες πάντοτε προέρχονται από τα πάνω ή από εξωτερικούς παράγοντες. Η αυτονομία επιτρέπει στις αποφάσεις να λαμβάνονται όταν αυτό είναι απαραίτητο, αντί για τις προκαθορισμένες ή αργοπορημένες αποφάσεις μιας συνέλευσης ή μιας επιτροπής. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε στρατηγικά για το μέλλον και να κάνουμε συμφωνίες ή σχέδια από κοινού. Αντιθέτως, τα σχέδια και οι συμφωνίες είναι χρήσιμα και σημαντικά. Αυτό που κερδίζει είναι η ευελιξία που επιτρέπει στους ανθρώπους να παρατούν τα σχέδια όποτε αυτά τους είναι άχρηστα. Όπως ακριβώς μια άτυπη οργάνωση πρέπει να διαθέτει μια νοοτροπία αυτονομίας, προκειμένου να μην μετασχηματιστεί σε εξουσιαστική οργάνωση, για να αποφύγει την αλλοτρίωση των δικών της δυνάμεων πρέπει να είναι οπλισμένη με μια συνείδηση αδιαλλαξίας, με σεβασμό στο σκοπό της οργάνωσης. Ο σκοπός της οργάνωσης μπορεί μόνο να επιτευχθεί ή να εγκαταλειφθεί. Συνδιαλεγόμενοι με αυτούς που εναντιωνόμαστε (π.χ. φορείς του κράτους ή εταιριών) καταρρίπτει κάθε πραγματική εναντίωση, αντικαθιστά την πρωτοβουλία των κινήσεών μας με αυτή του εχθρού.

Τα θέλγητρα που κάνουν γοητευτική μια τέτοια συνδιαλλαγή μας με τους εχθρούς μας πρέπει να καταρριφθούν. Ο συμβιβασμός με κάθε θεσμό της κυριαρχίας (Το κράτος, την αστυνομία, τα κόμματα κλπ) ισοδυναμεί πάντοτε με την αλλοτρίωση των δικών μας δυνάμεων και την επαναφομοίωσή τους από τους θεσμούς που διατεινόμαστε ότι θέλουμε να καταστρέψουμε. Αυτού του είδους οι συμβιβασμοί καταλήγουν στην παραίτηση από τη θέληση για αποφασιστική δράση, τη λήψη αποφάσεων και τη πραγματοποίηση δράσεων όταν επιλέγουμε εμείς. Έτσι, οι συμβιβασμοί μονάχα ισχυροποιούν τη θέση του κράτους και του κεφαλαίου απέναντί μας. Για όσους επιθυμούν να διευρύνουν την πιθανότητα της εξέγερσης, για όσους δεν σκέφτονται την επανάσταση ως απλά τον σχηματισμό ενός νέου εξουσιαστικού οικοδομήματος, αλλά θέλουν την καταστροφή κάθε συστήματος που μας αποξενώνει από τις δυνατότητές μας, τέτοιοι συμβιβασμοί αντιτίθενται στους σκοπούς τους. Να αρνείσαι πάντοτε τη συνδιαλλαγή με το κράτος σημαίνει να είσαι σε διαρκή σύγκρουση με την κατεστημένη τάξη και τους θεσμούς κυριαρχίας και αποξένωσης. Η διαρκής σύγκρουση είναι η ανεξέλεγκτη αυτόνομη δράση που δεν συνδιαλέγεται με καμία εξουσία.

Πηγή: Do Or Die #10, σελ 262-264

Μεταφραση: Εκδόσεις για τη Διάδοση της Μεταδοτικής Λύσσας * Νοέμβρης 2006 //

Categories
Do or Die Διεθνείς ειδήσεις

Για τη δράση του SHAC

SHAC ATTACK! � Βάζοντας τις εταιρίες στο στόχαστρο, υπερασπίζοντας τα ζώα (Πηγή: Do Or Die #10, σελ 102)

«Μια μικρή ομάδα ανθρώπων τα κατάφερε εκεί όπου απέτυχαν ο Καρλ Μαρξ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και η ομάδα Μπάαντερ � Μάινχοφ» – The Financial Times, Απρίλης 2003

Το SHAC (Stop Huntingdon Animal Cruelty) γεννήθηκε στα 1999, σε μια συγκυρία όπου νίκες του κινήματος υπεράσπισης των ζώων, όπως το κλείσιμο της φάρμας Beagle στο Consort, της φάρμας Hillgrove και Shamrock, διαδέχτηκε η προβολή από το κανάλι 4 ενός ντοκιμαντέρ που εξέθετε την ακραία βιαιότητα και τις τρομακτικές παραβιάσεις του εργαστηρίου Huntingdon Life Sciences (HLS). Η HLS είναι μια εταιρία που διαθέτει το μεγαλύτερο εργαστήριο πειραματισμού πάνω σε ζώα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, κι έμελλε πλέον να γίνει ο στόχος των ακτιβιστών του κινήματος υπεράσπισης των ζώων. Αυτό που έκαναν οι SHAC ήταν να ανατρέψουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι ακτιβιστές τις εταιρίες μέχρι τότε: ως μονολιθικά τερατουργήματα για τη λειτουργία των οποίων λίγα πράγματα ήταν γνωστά. Στην πραγματικότητα, οι εταιρίες βασίζονταν στην άγνοια αυτή των ακτιβιστών, κι έτσι μπορούσαν να παραμένουν άθικτες από τις εναντίον τους καμπάνιες, αφού οι ακτιβιστές επιτίθονταν σε ότι θεωρούσαν εκτεθειμένο, αφήνοντας ανέγγιχτη την πραγματική λειτουργία της εταιρίας.

Αυτό που έκανε το SHAC ήταν ακριβώς το αντίθετο. Πριν γνωστοποιήσει την εναντίωσή του στην HLS, ερεύνησε προσεκτικά τον τρόπο που λειτουργεί, έχοντας μια πλήρη εικόνα της εταιρίας, προμηθεύτηκε αντίγραφα των ετήσιων εσωτερικών αναφορών της, των ερευνητικών προγραμμάτων και της κτιριακής υποδομής. Εντόπισε τις δραστηριότητες και τις αδυναμίες που υπήρχαν. Αγνόησε τους χαμηλόβαθμους μάνατζερς και τους αντιπροσώπους που πληρώνονταν για να τραβούν την προσοχή. Αυτό που είχε σημασία ήταν τα άτομα που λάμβαναν τις αποφάσεις, ήταν οι άνθρωποι στις μεγάλες καρέκλες και στα παρασκήνια που έγιναν οι πραγματικοί στόχοι. Επίσης στοχοποιήθηκαν όλες εκείνες οι δευτερεύουσες εταιρίες που συνεργάζονταν με την HLS. Κάθε φορά που μια από αυτές ωθούνταν στη χρεοκοπία, πλήττονταν και οι λειτουργίες της HLS. Εμπειρικά αυτή η μέθοδος είχε πολλές επιτυχίες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη κι ένα απειλητικό τηλεφώνημα από μέλος του SHAC σε συνεργαζόμενη εταιρία, είχε ως αποτέλεσμα να αποσύρει τη συνεργασία με την HLS.

Όσον αφορά την HLS καθεαυτή, κάθε όψη της επιχείρησης ήταν στόχος, μιας και ο σκοπός δεν ήταν τίποτε λιγότερο από το κλείσιμο της επιχείρησης. Ωστόσο, οι δευτερεύοντες στόχοι δεν απαιτούν μια τέτοια προσήλωση, μιας και ο σκοπός εκεί είναι απλά η διακοπή της συνεργασίας τους με την HLS. Εκεί απαιτείται μια περισσότερο συγκεκριμένη ανάλυση που να επικεντρώνει στα αδύναμα σημεία. Κάθε επιχείρηση μπορεί να διασπαστεί σε 5 κύριους τομείς.

1) Διευθυντές

2) Εργαζόμενοι

3) Επικοινωνίες

4) Γραφεία

5) Δημόσιο Προφίλ

Κάθε ένας από τους τομείς αυτούς απαιτεί μια διαφορετική στρατηγική. Οι επιχειρήσεις δεν είναι συνηθισμένες να αντιμετωπίζουν καμπάνιες τέτοιου είδους, ιδιαίτερα αν μια ανοιχτή δημόσια εκστρατεία εναντίον τους συνδυάζεται και με μια υπόγεια παράνομη δράση. Οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι τόσο εξαπλωμένες που δεν μπορούν να προστατεύσουν κάθε δραστηριότητά τους ταυτόχρονα, ενώ οι μικρές θυγατρικές ή συνεργαζόμενες είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι «τα λεπτά μπουκάλια είναι και τα πρώτα που σπάνε».

Το πραγματικά πολύτιμο εργαλείο των ακτιβιστών είναι ότι δεν έχουν ιδέα τι μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια, κι ότι αν δράσουμε μαζί με έναν συνεκτικό τρόπο μπορούμε να διαβρώσουμε όλη την πολύτιμη υποδομή τους. Αυτό έγκειται σε τρία βασικά πράγματα.

1) Να σπείρουμε ανάμεσά τους τον φόβο

2) Να τους κάνουμε να πληρώσουν

3) Να λασπώσουμε το «καλό τους όνομα»

Μη χάνεις τον καιρό σου, παρακαλώντας τους να γίνουν πιο ηθικοί, δεν υπάρχει καμιά ηθική στη δουλειά τους. Αυτό που τους νοιάζει είναι το πόσα χρήματα θα τους κοστίσεις, πόσο θα ζημιώσεις το ηθικό τους, και κατά πόσο θα μπορούν να υπολογίσουν τι είσαι ικανός να κάνεις στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας νέες τακτικές, όλο και πιο ενοχλητικές, ντροπιαστικές, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Αλλάζοντας συχνά τακτικές και χτυπώντας σε διαφορετικά σημεία τους κρατά στη σύγχυση και τους αποπροσανατολίζει κι έτσι δεν μπορούν να περάσουν στην αντεπίθεση, αποτελεσματικά.

Δεν είναι απαραίτητα κακό να πλησιάσεις κατ� αρχήν την εταιρία εναντίον της οποίας θέλεις να δράσεις. Αλλά πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός σχετικά με το τι θέλεις από αυτούς. Δήλωσέ τους πως δεν υπάρχει περιθώριο για διαπραγματεύσεις, κι ότι από τη στιγμή που η εταιρία γίνει στόχος στο ευρύ κοινό, δεν υπάρχει επιστροφή, χωρίς νίκη. Δράσεις μπορούν να γίνουν και σε αυτό το διάστημα, ενισχύοντας τη θέση σου. Είναι χρήσιμο πάντως να δοθεί στον στόχο μια διέξοδος, όταν αυτό είναι πιθανό.

1) Διευθυντές: είναι αυτοί που βρίσκονται στα ψηλά κλιμάκια μιας εταιρίας και παίρνουν τις αποφάσεις. Είναι αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη εξουσία αλλά και τα περισσότερα να χάσουν. Αρχικά φαίνονται απόμακροι και δύσκολοι αλλά με μερικές διαδηλώσεις έξω από τα σπίτια τους και ενέργειες στοχευμένες προσωπικά σε αυτούς μπορούμε να τους γονατίσουμε. Ενώ κάθε κατώτερός τους μπορεί να παρακαμφθεί, οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία και το σταμάτημα της λειτουργίας κάθε κλάδου της επιχείρησης ή των θυγατρικών της.

2) Εργαζόμενοι: τους συμπεριφερόμαστε διαφορετικά απ� ότι στους διευθυντές μιας και δεν έχουν κανέναν έλεγχο στη διαχείριση της επιχείρησης, και πολύ συχνά θα βρεθούν ανάμεσά τους δυσαρεστημένοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν και να δώσουν πληροφορίες. Πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι δεν είναι αυτοί οι στόχος αλλά οι διευθυντές της εταιρίας, που φταίνε γι αυτή την κατάσταση. Μπορούν κι αυτοί να απαιτήσουν από τα αφεντικά τους να ενδώσουν στην καμπάνια μας. Οι κατώτεροι μάνατζερς ξέρουν πολύ καλά τι ζημιά μπορούν να προκαλέσουν οι εργαζόμενοι, κι αν αντιληφθούν κάποια αντίθεση από την ίδια την εργατική τους δύναμη θα έχετε στα χέρια σας ένα πολύτιμο εργαλείο. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις η κύρια ζημιά στην επιχείρηση έγινε είτε από εργαζόμενους σε αυτήν, είτε από πληροφορίες που οι ίδιοι μοιράστηκαν με τους ακτιβιστές, οι οποίες ενδέχεται να μην φαίνονταν χρήσιμες ήταν όμως ζωτικής σημασίας για την επιχείρηση.

3) Επικοινωνίες: Οι σύγχρονες επιχειρήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τα συστήματα επικοινωνιών τους. Μπλοκαρισμένα τηλέφωνα, φαξ και e-mail, δείχνουν ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Χάνεται χρόνος εργασίας, υπάρχει σύγχυση στο προσωπικό, μειωμένη παραγωγικότητα, όλα επηρεάζουν τα κέρδη της επιχείρησης, κι αυτό είναι κάτι που τραβάει στο τέλος την προσοχή τους. Επίσης, πολύ συχνά οι εταιρίες κρατούν κρυφά νούμερα για τα υψηλόβαθμα στελέχη τους, που είναι ίδια με τα φανερά τους τηλέφωνα με παραλλαγμένα τα τελευταία ψηφία. Αυτό είναι κάτι που βοήθησε πολύ σε κάποιες καμπάνιες. Ακόμα, μπορείτε να επικολλήσετε τα e-mail τους σε διάφορες σελίδες που θα τους στέλνουν τόνους διαφημιστικών. Μη ξεχνάτε ότι μεγάλο μέρος της εσωτερικής επικοινωνίας τους γίνεται με e-mail. Δεν πρέπει να αγνοείται φυσικά, ότι η πίεση πρέπει να εφαρμόζεται κάθε μέρα, μέχρι την νίκη, αλλιώς ξεχάστε το�

4) Γραφεία: Αν και στο παρελθόν ένα τέτοιο μέσο πίεσης ήταν αρκετά διαδεδομένο, θεωρείται βαρετό και ελάχιστα αποδοτικό. Ωστόσο τονίζει τη θέλησή μας να τους κλείσουμε, ενώ παράλληλα ρίχνει το ηθικό των εργαζομένων και βάζει την εταιρία αυτόματα σε μια θέση άμυνας, που της στερεί τις πρωτοβουλίες κίνησης.

5) Δημόσιο Προφίλ: Οι περισσότερες εταιρίες χτίζουν ένα δημόσιο προφίλ, συνήθως σε μια από τις παρακάτω βάσεις: με τη χορηγία σε βραβεία ή δημόσιες εκδηλώσεις είτε την παρουσία σε συνέδρια. Και οι δυο περιπτώσεις είναι κατά βάση διαφήμιση για την εταιρία. Από την άλλη είναι πολύ εύκολο να διακόψεις μια τέτοια εκδήλωση ντροπιάζοντάς τους μπροστά στους ανθρώπους που παρευρίσκονται εκεί. Η HLS έχει πάψει να εμφανίζεται σε δημόσιες εκδηλώσεις, γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ακτιβιστές. Και δε χρειάζεται να είναι αποκλειστικά η εταιρία, ακόμα και οι διευθυντές της μπορούν να γίνουν ρεζίλι μέχρι να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται για μια αόριστη αντιπάθεια στην εταιρία τους, αλλά χρεώνονται και προσωπικά, χάνοντας το καλό τους όνομα.

Πίεση στις Θυγατρικές και συνεργαζόμενες Εταιρίες: Η πίεση αυτή είναι απαραίτητη, αν και συχνά αναμενόμενη, μιας και εξασφαλίζει το ότι οι διευθυντές θα λάβουν το μήνυμα, αφού θα είναι και οι ίδιοι οι προϊστάμενοι των διαφόρων εταιριών που πλέον θα παραπονιούνται στους διευθυντές, ενώ άλλοι θα εποφθαλμιούν τις θέσεις τους. Έτσι μπορούμε να εφαρμόσουμε εμείς την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Ακόμα κι αν αυτό δεν αποφέρει καρπούς, σίγουρα θα παραδειγματιστούν ενδεχόμενοι μελλοντικοί συνεργάτες της επιχείρησης κατά πόσο θα συμφέρει κάτι τέτοιο δεδομένης της αναγκαίας δαπάνης για ασφάλεια, μειωμένη παραγωγικότητα κλπ. Στην περίπτωση της HLS κάτι τέτοιο έφτασε πολύ μακριά αφού πολυεθνικές όπως η Novartis αμφισβήτησαν τα βρετανικά εργαστήρια ενώ ιαπωνικές εταιρίες αρνήθηκαν να καταβάλουν μια προσφορά 1 δις. Λίρες Αγγλίας για έρευνα. Σαν αποτέλεσμα το Ηνωμένο Βασίλειο αντιμετωπίζεται ευθέως σαν ένα μέρος αφιλόξενο για τα πειράματα σε ζώα.

Ο κόσμος της οικονομίας: η καμπάνια της SHAC στοχοποίησε εκτός από την HLS, τράπεζες, ασφαλιστικές, χρηματιστικές εταιρίες που συνεργάζονταν με αυτή. Αυτό παραξένεψε κάποιους ακτιβιστές. Ο λόγος για κάτι τέτοιο ήταν η οπτική της επιχείρησης που την ανέλυε όχι σαν κάτι μονοκόμματο, αποκομμένο από το οικονομικό σύστημα, αλλά σαν μέρος αλληλεπιδράσεων και συναλλαγών όπου, ζημιώνοντας τρίτες εταιρίες που συνεργάζονται με την HLS, ζημιώνεται τελικά η ίδια η HLS η οποία αδυνατεί να βρει συνεργάτες που να προθυμοποιούνται να πληρώσουν τις οικονομικές απώλειες που συνεπάγεται μια τέτοια συνεργασία. Έτσι, οι μετοχές της HLS καταρρακώθηκαν μαζί με το γόητρο της επιχείρησης, οι τράπεζες χορηγούσαν δυσκολότερα δάνεια στην εταιρία, οι ασφαλιστικές ζητούσαν υπέρογκα ποσά για ασφάλιστρα κλπ. Έτσι δημιουργήθηκε μια κατάσταση εξαιρετικά σκληρή για να αντεπεξέλθει μια εταιρία που αγωνιά για την ύπαρξή της.

Ο διεθνισμός εν δράσει: Οι τοπικές επιτυχίες κινητοποιούν και παγκόσμια το ενδιαφέρον, και το παγκόσμιο ενδιαφέρον φέρνει περισσότερες επιτυχίες. Όταν η HLS μετέφερε τις μετοχές και τα δάνειά της στις Η.Π.Α. ώστε να ξεφύγει από τον ακτιβισμό του Η.Β. ξεκίνησε η καμπάνια της SHAC στις H.Π.Α. καταστρέφοντας ότι άγγιζε η HLS. Πράγμα που γελοιοποίησε κάπως τις απεγνωσμένες προσπάθειες της HLS και τράβηξε περισσότερη προσοχή. Παρομοίως η ιαπωνική Yamanouchi έκλεισε το εργαστήρι της στο Η.Β. μόνο και μόνο για να μάθει ότι δεν θα βρει καταφύγιο ούτε στην Ολλανδία.

Το τέλος! (για την HLS): Μετά τα 10 τελευταία χρόνια, οι εταιρίες που κακομεταχειρίζονται τα ζώα και το περιβάλλον μπορούν πλέον να περιμένουν την αντίδρασή μας και τις διαδηλώσεις μας, και είναι πλέον έτοιμες και ικανές να μας αντιμετωπίσουν. Αυτό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν είναι η απώλεια της στήριξης που απαιτείται για τη λειτουργία τους. Στην περίπτωση της HLS μια συνεχής εκστρατεία, με δράσεις και λόγο, συγκεκριμένους στόχους, παραπλάνηση της αστυνομίας και της κυβέρνησης, διατηρώντας την στήριξη του κοινού, απέφερε καρπούς. Η HLS έγινε συνώνυμο της κακοποίησης ζώων, κι άλλες εταιρίες τρέμουν να μη συσχετιστούν με κανένα τρόπο μαζί της. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να προχωρήσουμε μπροστά, αγκαλιάζοντας νέες δυνατότητες και αναλαμβάνοντας νέες μορφές δράσης. Δεν χρειάζεται «πολύς κόσμος». Μερικά αφοσιωμένα άτομα και μια ενδελεχής έρευνα αρκούν για το ξεκίνημα. Το θέμα είναι να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε σαν «διαμαρτυρία», αλλά να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση της εταιρείας και να βρούμε τα αδύναμα σημεία της. Από την εκκίνηση της καμπάνιας, πολλά έχουν αλλάξει, κι ακόμα και η HLS όπως παραδέχτηκε διευθύνων σύμβουλός της, είναι «πεσμένη στα γόνατα». Τα ΜΜΕ και ο τύπος συκοφάντησαν την καμπάνια άλλα αυτό έχει μικρή σημασία. Η αρνητική δημοσιότητα υπήρξε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, καθώς βοηθά να διαδοθεί το νέο και φοβίζει τους μελλοντικούς στόχους. Τα τελευταία χρόνια το SHAC έκανε και λάθη, μαθαίνοντας όμως από αυτά. Οι εταιρείες έμαθαν επίσης από το κυνηγητό, δεν μπορούν όμως πλέον να παίζουν κρυφτούλι.

Πηγή: Do Or Die #10, ελεύθερη μετάφραση των σελίδων 102 � 107 για το διαδικτυακό αρχείο www.geocities.com/anarcores

Για επικοινωνία με τον συντάκτη: bananagling@yahoo.com

Για πληροφορίες για το SHAC: www.shac.net – www.shacamerica.net

Γονατίζοντας την Huntigdon Life Sciences � Η περίπτωση της Marsh Inc. (Πηγή: Do Or Die #10, σελ 108-111)

Η Marsh Inc. είναι μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρίες του κόσμου, εκπρόσωπος της HLS (Huntigdon Life Sciences � Διαβόητο εργαστήρι πειραμάτων σε ζώα. Ακτιβιστές έχουν φέρει στο φως ντοκουμέντα από άγρια βασανιστήρια και εξευτελισμό της ζωικής ύπαρξης). Μια από τις πιο επίπονες καμπάνιες της SHAC (Stop Huntigdon Animal Cruelty), που κράτησε σχεδόν έναν χρόνο ήταν αυτή που ανάγκασε την Marsh να ανακοινώσει τη λήξη της συνεργασίας της με την HLS. Η νίκη αυτή οδήγησε την SHAC σε μια περίοπτη θέση, και το αποτέλεσμα ήταν κι άλλες εταιρίες να παραδειγματιστούν από την παραίτηση της Marsh και να μη δεχτούν τον ίδιο ρόλο. Παρακάτω ακολουθεί ένα χρονοδιάγραμμα των ενεργειών ενάντια στην Marsh, που δίνει μια ιδέα για την ένταση της πίεσης που ασκήθηκε στην Marsh, και δείχνει πως κερδήθηκε αυτή η θεμελιώδης νίκη. Η καμπάνια ξεκίνησε τον Φλεβάρη του 2002 και έλαβε τέλος τον Δεκέμβρη του 2002. Εξαπλώθηκε σε χώρες όπως η Αυστρία, Αυστραλία, Τσεχία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Γερμανία, Νέα Ζηλανδία, Πορτογαλία, Νότια Αφρική, Ηνωμένο Βασίλειο και Η.Π.Α.

Φλεβάρης – Αύγουστος: Σπάζονται τα γραφεία της Marsh στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε ορισμένες στιγμές γίνονται σχεδόν καθημερινά πορείες, καταλήψεις που παρεμποδίζουν την εργασία τους, επισκέψεις σε σπίτια στελεχών, διαδηλώσεις σε ταράτσες κτηρίων, κατασκηνώσεις διαμαρτυρίας έξω από τα σπίτια αρκετών διευθυντών, καθώς και μοίρασμα φυλλαδίων που εκθέτουν προσωπικά (name and shame) τους διευθυντές στις γειτονιές τους. Επιπλέον, στοχοποιήθηκαν οι πελάτες τους, χτυπήθηκαν ασφαλιστικές εταιρίες που συνεργάζονταν μαζί τους, αμάξια καλύφθηκαν με μπογιά, στοχοποιήθηκαν οι άνθρωποι που τους νοίκιαζαν τα γραφεία τους, ενώ καταστράφηκαν εκδηλώσεις που χρηματοδοτούσαν.

Μάρτης � Ιούνης: Επαναλαμβανόμενες διαμαρτυρίες στα σπίτια στελεχών της Marsh στη Βοστόνη, αρκετές από αυτές στις 3πμ.

4 Μάρτη: Σαββατοκύριακο δράσης στη Βοστόνη. Ακτιβιστές διαδηλώνουν στα γραφεία της Βοστόνης ενώ στο Σικάγο εισβάλουν στο κτήριο της Marsh. Στα γραφεία του Σαν Αντόνιο πετάγονται τρικάκια και αμπούλες βρώμας.

5 Μάρτη: Υπό την κάλυψη της νύχτας, ακτιβιστές γεμίζουν αυτοκόλλητα και κολλάν με κόλλα τις κλειδαριές των γραφείων της Marsh.

10 Μάρτη: Κατά τη διάρκεια της νύχτας σπίτια στελεχών της Marsh γεμίζουν αυτοκόλλητα ενάντια στην HLS.

11 Μάρτη: Ακτιβιστές του Σικάγο επισκέπτονται τα σπίτια στελεχών της Marsh με σφυρίχτρες, αυτοκόλλητα, βούκινα χτυπώντας τις πόρτες και φωνάζοντας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας γράφονται με σπρέι συνθήματα (Puppy Killers) στα σπίτια των στελεχών. Στο Τέξας 3 γραφεία της Marsh γεμίζουν αυτοκόλλητα και τρικάκια.

25 Μάρτη: Τα γραφεία του Σικάγο δέχονται εισβολή ακτιβιστών. Στέλνονται εσωτερικά μηνύματα από την εταιρία, που περιλαμβάνουν «τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση εισβολής» ενώ δημιουργείται και μια 24ωρη γραμμή βοήθειας για αναστατωμένους υπαλλήλους της Marsh.

29 Μάρτη: Το γραφείο του Σηάτλ καλύπτεται με τρικάκια, από ακτιβιστές.

5 Απρίλη: ακτιβιστές κλείνονται στα γραφεία του Σαν Φρανσίσκο.

8 Απρίλη: Τα γραφεία της Βοστόνης δεν λειτουργούν εξαιτίας της μπόχας από τα μουχλιασμένα φρούτα που έριξαν μέσα ακτιβιστές.

9 Απρίλη: Νυχτερινή επίσκεψη στο σπίτι στελέχους στο Σικάγο.

21 � 28 Απρίλη: Τα σπίτια δυο νεοϋορκέζων στελεχών της Marsh, στο Central Park και την Park Avenue γίνονται στόχος βανδαλισμών. Σπάζονται πόρτες, βάζα, καθρέπτες και υαλικά. Διαδηλώσεις έξω από σπίτια και γραφεία στο Σικάγο, Σαν Φρανσίσκο και Τέξας. Οι γειτονιές τους γεμίζουν αφίσες που ενημερώνουν τους γείτονες για τους «φονιάδες κουταβιών» της γειτονιάς.

14 Μάη: Γεμίζουν αφίσες για τους «φονιάδες κουταβιών» της γειτονιάς γύρω από τα σπίτια στελεχών της Marsh στο Σαν Φρανσίσκο.

7 Ιούνη: Σπάζονται τα παράθυρα και πετάγονται κόκκινες μπογιές στο σπίτι στελέχους της Marsh.

11 Ιούνη: Στο Σαν Χοσέ, στην Καλιφόρνια, βάφεται το σπίτι ενός στελέχους της Marsh και γράφονται συνθήματα με σπρέι.

17 Ιούνη: Κόκκινη μπογιά πετάγεται στο σπίτι στελέχους στη Βοστόνη.

1 Ιούλη: Στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια βάφεται το σπίτι ενός στελέχους και γράφονται συνθήματα με σπρέι.

3 Ιούλη: Διαδήλωση έξω από το σπίτι στελέχους στη Βοστόνη, στις το πρωί. Το ίδιο, αργά το βράδυ σε άλλα δυο σπίτια.

7 Ιούλη: Ακτιβιστές κρεμούν πανό και μοιράζουν τρικάκια στη γειτονιά στελέχους στην Καλιφόρνια.

10 Ιούλη: Πετάγονται καπνογόνα σε δυο γραφεία της Marsh στο Σηάτλ. Και τα δύο εκκενώνονται.

15 Ιούλη: Πάνω από τρία γραφεία στο Σαν Φρανσίσκο, πετάνε πανό κρεμασμένα από μπαλόνια με ήλιον.

24 Ιούλη: Κρεμιούνται πανό ενάντια στην Marsh, στους αυτοκινητοδρόμους έξω από το Σικάγο.

26 Ιούλη: Street party από ακτιβιστές ενάντια στην Marsh στο εμπορικό κέντρο του Σικάγο.

1 Αυγούστου: Στη διάρκεια του τουρνουά PGA πυρήνας του Animal Liberation Front (ALF) καταστρέφει ένα γήπεδο γκολφ στο Λονγκ ’ιλαντ, όπου είναι επίτιμο μέλος ένας διευθυντής της Marsh.

5 Αυγούστου: Ακτιβιστές διαδηλώνουν στα σπίτια και τα γραφεία στελεχών της Marsh, σαν μέρος της εβδομάδας δράσης.

9 � 11 Αυγούστου: Ακτιβιστές της Βοστόνης διαδηλώνουν στα σπίτια και τα γραφεία στελεχών της Marsh, σαν μέρος της εβδομάδας δράσης.

17 Αυγούστου: Στέλεχος της Marsh στο Τέξας εκτίθεται στη γειτονιά του ως «φονιάς κουταβιών» με αφίσες, τρικάκια και αυτοκόλλητα.

26 Αυγούστου: Επισκέψεις σε σπίτια στελεχών στο Ηνωμένο Βασίλειο (Μεγ. Βρετανία).

27 Αυγούστου: ’λλη μια μέρα κατ� οίκων επισκέψεων στο Η.Β.

28 Αυγούστου: Πρωινή διαδήλωση στις 6πμ για ένα στέλεχος της Marsh, που τελικά δεν πηγαίνει στη δουλειά του.

1 Σεπτέμβρη: Διευθυντές της Marsh Νέας Ζηλανδίας δέχονται επισκέψεις στα σπίτια τους.

2 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές καταδιώκουν στελέχη της Marsh στα σπίτια, τα γραφεία και τις εκκλησίες όπου βρίσκονταν. Επιπλέον, τα σπίτια ιδιωτικών μπάτσων της Marsh δέχονται επισκέψεις ακτιβιστών.

3 Σεπτέμβρη: Σπάζεται το παράθυρο στο σπίτι του διευθυντή της Marsh Hamish Ritchie.

5 Σεπτέμβρη: Θορυβώδης διαδήλωση έξω από το σπίτι του διευθυντή της Marsh Cristofer Pearson, στη διάρκεια κηδείας μέλους της οικογένειάς του.

7 Σεπτέμβρη: τα γραφεία του Η.Β. δέχονται επισκέψεις ακτιβιστών. Σε μερικά εισβάλουν και σε άλλα οργανώνουν θορυβώδεις διαδηλώσεις απ� έξω. Γίνεται κοινοτοπία των υπαλλήλων της Marsh να περιμένουν έξω από τα γραφεία τους χωρίς να εργάζονται, λόγω της φασαρίας ή των εισβολών. Επίσης, γίνονται νυχτερινά τηλεφωνήματα στο ιδιωτικό ντετέκτιβ της Marsh.

14 Σεπτέμβρη: Ιταλικός πυρήνας του ALF καταστρέφει ένα γήπεδο γκολφ όπου η Marsh διοργάνωνε ένα τουρνουά. Η ζημιά ήταν εκτενής.

17 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές στο Λονγκ ’ιλαντ διαδηλώνουν έξω από το σπίτι επίτιμου διευθυντή της Marsh.

21 Σεπτέμβρη: Το ALF γεμίζει το σπίτι του διευθυντή στο Λονγκ ’ιλαντ με σπρέι ενώ οι σεκιουριτάδες κοιμούνται στα αμάξια τους λίγο δίπλα.

22 Σεπτέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από σπίτια στελεχών στην Καλιφόρνια.

23 Σεπτέμβρη: Μπλοκάρεται το τηλέφωνο ενός ξενοδοχείου στην Νέα Ζηλανδία που φιλοξενούσε μια εκδήλωση της Marsh. Γίνονται ακόμα διαδηλώσεις στην Πορτογαλία και την Νέα Ζηλανδία. Εκεί, τα γραφεία δέχονται επίσκεψη και κολλιούνται αυτοκόλλητα. Σε ένα άλλο γραφείο, 15 άνθρωποι στέκονται απ� έξω κρατόνται αφίσες με τις διευθύνσεις των κατοικιών των υπαλλήλων που βρίσκονται μέσα. Γίνονται πορείες σε 4 γερμανικές πόλεις την ίδια μέρα, ενώ πολιορκούνται γραφεία της Marsh.

24 Σεπτέμβρη: Στην Ιταλία, κατά την εβδομάδα δράσης ενάντια στην Marsh, γίνονται διαδηλώσεις έξω από τρία γραφεία και εισβολές σε άλλα τρία και μπλοκάρισμα των τηλεφώνων για μια βδομάδα.

25 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές εισβάλουν στα γραφεία της Marsh στο Λίβερπουλ.

28 Σεπτέμβρη: Έξω από τα σπίτια και τα στέκια στελεχών της Marsh στην Καλιφόρνια, αφήνονται μνημεία στα ζώα.

29 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές αποκόπτονται από μια εθνική πορεία ενάντια στην Marsh και επιτίθενται στα σπίτια διευθυντών της Marsh.

30 Σεπτέμβρη: Ακτιβιστές φτάνουν στην 1πμ στο σπίτι του διευθυντή Hamish Ritchie, φωνάζοντάς του με μεγάφωνα και πατώντας κόρνες.

3 Οκτώβρη: Ξεκινά η διαδικτυακή επίθεση στη Marsh. Ακτιβιστές στήνουν ένα chat room όπου κάθε φορά που γράφεται μια λέξη στέλνεται ένα e-mail στην Marsh, που τελικά δέχτηκε πάνω από 200.000, με αποτέλεσμα οι υπολογιστές της να πάθουν βλάβες. Για περισσότερες πληροφορίες: www.huntingdonsucks.com

10 Οκτώβρη: Διακόπηκε η «γιορτή εργασίας» του πανεπιστημίου στο Λονδίνο καθώς ακτιβιστές πολιόρκησαν το περίπτερο της Marsh Με συνθήματα, μεγάφωνα, αφίσσες και τρικ.

19 Οκτώβρη: Η Shac δέχεται ένα γράμμα υπαλλήλου της Marsh όπου γράφει πως πολλοί υπάλληλοι συμφωνούν με την καμπάνια ενάντια στην Marsh και σαμποτάρουν τη λειτουργία της όπως μπορούν. Κάποια στιγμή, μια μηχανή του καφέ έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να εκκενωθεί ένα γραφείο.

24 Οκτώβρη: Ακτιβιστές διακόπτουν πάρτι σε εξοχικό κλαμπ του Λονγκ ’ιλαντ όπου διευθυντές της Marsh χαζολογούν με άλλους υψηλά ιστάμενους. Απ� έξω γίνεται διαδήλωση.

27 Οκτώβρη: Ο διευθυντής της Marsh William White Cooper έχει πλέον το όνομα και τη διεύθυνσή του σε αυτοκόλλητα σε ολόκληρη τη γειτονιά του. Τα γραφεία της Marsh στο Έξετερ πολιορκούνται από διαδηλωτές. Επίθεση δέχεται και το συμβούλιο του Έξετερ, ως πελάτης της Marsh.

28 Οκτώβρη: Το διήμερο συνέδριο στο Λονδίνο, πολιορκείται από ακτιβιστές, λόγω της ομιλίας ενός διευθυντή της Marsh.

30 Οκτώβρη: Ακτιβιστές διακόπτουν μια παρουσίαση της Marsh σε πανεπιστημιακή διάλεξη, όταν στην μέση της διάλεξης πετάγονται όλοι όρθιοι, σύμφωνα με οδηγίες που είχαν μοιράσει νωρίτερα.

1 Νοέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από γραφεία στην Ιταλία.

4 Νοέμβρη: Διαδηλώσεις στο σπίτι και το γκολφ κλαμπ διευθυντή στο Λονγκ ’ιλαντ.

5 Νοέμβρη: Πυρήνας του ALF αναλαμβάνει την ευθύνη για το βάψιμο με σπρέι σε ολόκληρο το χωριό όπου μένει ο διευθυντής της Marsh, Julian Atkinson στο Η.Β.

6 Νοέμβρη: Επίθεση στο σπίτι του διευθυντή της Marsh στην Νέα Ζηλανδία από το ALF. Επιπλέον, πετάχτηκαν μπογιές στο αμάξι του και γράφηκαν παντού συνθήματα. Κι άλλοι διευθυντές δέχτηκαν επίσκεψη στο Η.Β.

7 Νοέμβρη: Την νύχτα πριν τις εκλογές οι θέσεις των διευθυντών της Marsh τοιχοκολλήθηκαν με αφίσες που ενημέρωναν τους πάντες για τους φονιάδες κουταβιών.

8 Νοέμβρη: Ο διευθυντής της Marsh, Hamish Ritchie «παραιτείται» από μια άλλη εταιρία όπου ήταν ανακατεμένος (HALMA) προκειμένου να αποφύγει τους μπελάδες μια προγραμματισμένης εβδομάδας εναντίον της.

9 Νοέμβρη: ένας επίτιμος διευθυντής της Marsh στο Λονγκ ’ιλαντ, βλέπει τη γειτονιά του γεμάτη αφίσες που ενημερώνουν τον κόσμο για τον φονιά κουταβιών που ζει δίπλα του.

10 Νοέμβρη: Επισκέψεις στα σπίτια διευθυντών στα νοτιοανατολικά της Αγγλίας παρά την προσπάθεια της αστυνομίας να παρακάμψει η πορεία τις συγκεκριμένες περιοχές.

11 Νοέμβρη: το Animal Liberation Front καθώς και το Earth Liberation Front, επισκέπτονται το γήπεδο γκολφ του επίτιμου διευθυντή της Marsh και γεμίζουν την περιοχή με σπρέι.

17 Νοέμβρη: το SHAC επισκέπτεται τα γραφεία της Marsh στην Πορτογαλία ενώ διαδηλώσεις γίνονται έξω από τα γραφεία του Η.Β. Εκεί οι ακτιβιστές μαθαίνουν ότι ο Hamish Ritchie και η σύζυγός τους έχουν θέσεις στο εθνικό μπαλέτο της Αγγλίας. Έτσι γίνεται εισβολή και διακόπτεται η γνωστή παράσταση «Καρυοθραύστης». Λίγες μέρες μετά ο Ritchie και η σύζυγός του υποχρεώνονται να παραιτηθούν από μέλη, ενώ η χορηγία της Marsh δε γίνεται πλέον δεκτή.

21 Νοέμβρη: Ακτιβιστές οργανώνουν μια πορεία στο British Insurance Brokers Association λόγω των συνδέσμων τους με τον Hamish Ritchie της Marsh.

22 Νοέμβρη: Αρκετές επισκέψεις σε σπίτια διευθυντών, με αποτέλεσμα πολλά σπασμένα παράθυρα, το ίδιο σκηνικό και στην Αυστρία.

24 Νοέμβρη: Σύμφωνα με υποκλεμμένη μαρτυρία του επικεφαλής της ασφάλειας της Marsh UK (Ηνωμένο Βασίλειο), έχουν σταλεί χιλιάδες απειλητικά e-mails και γράμματα, γίνονται παραπάνω από 400 απειλητικά τηλεφωνήματα ανά ώρα, στέλνονται SMS στα κινητά των στελεχών, 244 πορείες σε γραφεία, αρκετά ύποπτα πακέτα και καπνογόνα, 42 υπάλληλοι βομβαρδίσμένοι με απειλητικά και άλλα γράμματα, 26 διευθυντές δέχτηκαν κατ� οίκον επισκέψεις σε σύνολο 58 περιπτώσεων, αρκετά αμάξια αχρηστεύτηκαν, παράθυρα σπάστηκαν, εκδηλώσεις καταστράφηκαν και έγγραφα εξαφανίστηκαν ή υποκλάπηκαν.

26 Νοέμβρη: Ο διευθυντής στην Νέα Ζηλανδία πουλάει το σπίτι του και μετακομίζει μετά από νέες επισκέψεις, μοίρασμα φυλλαδίων και ζημιές. 10 διευθυντές στην Αγγλία δέχονται επισκέψεις μέσα σε 48 ώρες. Πολλοί από αυτούς νωρίς τα χαράματα.

28 Νοέμβρη: Νυχτερινές επισκέψεις με μεγάφωνα για τους μάνατζερς της Marsh στο Σινσινάτι.

1 Δεκέμβρη: Γιος διευθυντή της Marsh τηλεφωνεί στο SHAC και λέει πως στο σπίτι τους βρέθηκαν εμπρηστικές συσκευές. Γερμανοί ακτιβιστές επισκέπτονται διευθυντές της Marsh στα σπίτια τους και διαδηλώνουν επ� έξω. Περίπου 24 σπίτια στελεχών και συνεργατών της Marsh δέχονται επισκέψεις. Το ALF αναφέρει ότι η Marsh στην Ολλανδία έχει πλέον τα παράθυρά της σπασμένα, κόλλα στις κλειδαριές της και οξύ στα γραφεία της.

5 Δεκέμβρη: Σπασμένα τα παράθυρα της Marsh στο Σαουθάμπτον.

9 Δεκέμβρη: Αφίσες και αυτοκόλλητα έξω από γραφεία της Marsh στη Γερμανία.

10 Δεκέμβρη: Διεθνής ημέρα δράσης με πορείες έξω από τα γραφεία της Marsh σε όλον τον κόσμο. Επίσης διευθυντής της Marsh στη Γερμανία δέχτηκε τόνους άχρηστης αλληλογραφίας σαν πρώιμο χριστουγεννιάτικο δωράκι.

12 Δεκέμβρη: Διαδηλώσεις έξω από σπίτια στελεχών στο Τέξας.

13 Δεκέμβρη: Πορείες σε 3 γερμανικές πόλεις, ενάντια στην Marsh.

14 Δεκέμβρη: Επισκέψεις στα σπίτια διευθυντών στο Σέρρευ.

17 Δεκέμβρη: Διαδηλώσεις στα γραφεία της Marsh στο Λονδίνο (όπως και κάθε Τετάρτη τους τελευταίους μήνες).

Η αστυνομία δηλώνει ότι ένας ακτιβιστής αποπειράθηκε να βάλει φωτιά σε ιδιοκτησία του διευθυντή Christopher Pearson (άγνωστη ημερομηνία)

18 Δεκέμβρη: η Marsh ανακοινώνει ότι παύει κάθε επαφή με την HLS. Νίκη!

//

<img src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250893018″ mce_src=”http://visit.geocities.yahoo.com/visit.gif?us1250893018″ alt=”setstats” border=”0″ width=”1″ height=”1″>1

ΟΙ 7 ΤΟΥ SHAC

Οι 7 του SHAC, κατηγορούμενοι για συνομωσία σύμφωνα με τον “αντιτρομοκρατικό” Νόμο Προστασίας Επιχειρήσεων με ζώα, καταδικάστηκαν σε κάθειρξη σε ομοσπονδιακές φυλακές για τη διαχείριση μιας ιστοσελίδας. Επιπροσθέτως πρέπει να καταβάλουν $1,000,001 αποζημίωση στην εταιρία Huntington Life Sciences

· Kevin Kjonaas – 6 χρόνια
· Lauren Gazzola – 4 χρόνια και 4 μήνες
· Jake Conroy – 4 χρόνια
· Josh Harper – 3 χρόνια
· Andy Stepanian – 3 χρόνια
· Darius Fulmer – 1 χρόνο και 1 μέρα

Ποιοί είναι οι 7 του SHAC

Στις 2 Μαρτίου το 2006 έξι πολέμιοι της εκμετάλλευσης των ζώων σχετιζόμενοι με την ομάδα Stop Huntingdon Animal Cruelty (SHAC) καταδικάστηκαν σε ομοσπονδιακό δικαστήριο για συνομωσία με σκοπό την πρόκληση οικονομικών φθορών σε εταιρία που πραγματοποιούσε πειράματα σε ζώα. Οι κατηγορούμενοι έγιναν γνωστοί ως 7 του SHAC πριν η κυβέρνηση απόσυρει τις κατηγορίες εναντίον ενός από αυτούς. Η εταιρία Huntingdon Life Sciences (HLS) έχει πραγματοποιεί πειράματα(vivisection experiments) σε περίπου 75,000 κουτάβια beagle, κουνέλια, ποντίκια, και άλλα ζώα κάθε χρόνο, ενώ σκοτώνει περίπου 500 από αυτά κάθε μέρα. Δεν επιτράπηκε στην νομική υπεράσπιση να παρουσιάσει κανένα στοιχείο σχετιζόμενο με τη σκληρότητα των πειραμάτων αλλά ούτε και με την προσωπικότητα των υποστηρικτών του SHAC.

Η καταδικαστική γραμμή της κυβέρνησης ήταν ότι το SHAC χρησιμοποιούσε αυτή την ιστοσελίδα για να ενθαρρύνει τρίτους να προβούν σε ποινικά κολάσιμες πράξεις ενάντια στην HLS και τους υποστηρικτές της. Η καμπάνια ενάντια στην HLS είχε μια αξιοσημείωτη επιτυχία. Δεκάδες μεγάλες εταιρίες ανάμεσά του η Τράπεζα της Νέας Υόρκης, η Stephens Inc. και η Marsh Inc. έχουν αναγκαστεί να διακόψουν κάθε, οικονομική ή άλλη, σχέση τους με την HLS.

Στις 12 Σεπτέμβρη το δικαστήριο μοίρασε τις ακόλουθες ποινές:

Kevin Kjonaas – 72 months
Lauren Gazzola – 54 months
Jacob Conroy – 48 months
Μια μέρα αργότερα ο Joshua Harper καταδικάστηκε σε 3 χρόνια κάθειρξης και μια βδομάδα αργότερα ο Αndrew Stepanian επίσης σε 3 χρόνια ενώ ο Darius Fullmer καταδικάστηκε σε 12 μήνες και 1 μέρα. (Αυτή η μια επιπλέον μέρα του επιτρέπει να κάνει αιτήσεις αποφυλάκισεις, μιας και σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο για ποινές μικρότερες του ενός έτους δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο).

Επιπλέον το δικαστήριο επέβαλε χρηματική ποινή ύψους $1,000,001.

Τί είναι η HLS

H Huntingdon Life Science (HLS) είναι μια από τις μεγαλύτερες παγκόσμια εταιρίες που πραγματοποιούν εργαστηριακά πειράματα σε ζώα, έχοντας δυο εγκαταστάσεις στην Αγγλία και μια στις Η.Π.Α. Στα εργαστήριά της, τα ζώα εξαναγκάζονται να εισπνέουν τεράστιες ποσότητες χημικών, όπως πχ εντομοκτόνα, να καταπίνουν γλυκαντικά και διαιτητικά χάπια και γενετικά μεταλλαγμένους οργανισμούς (ΓΤΟ) για εβδομάδες ή και μήνες μέχρι να πεθάνουν. Έπειτα κατακρεουργούνται και πετιούνται στα σκουπίδια. Προϊόντα όπως το Viagra, το Olestra και το Baycol έχουν δοκιμαστεί στα εργαστήρια της HLS. Κάθε μέρα πάνω από 500 ζώα βρίσκουν τον θάνατο στις εγκαταστάσεις της Huntingdon Life Sciences…

Η HLS έχει γίνει αντικείμενο πέντε μυστικών ερευνών που αποκάλυψαν μια εγκληματική βαναυσότητα απέναντι στα ζώα και μια σαδιστική, ελάχιστα χρήσιμη επιστημονική έρευνα. Ανάμεσα σε άλλες ακρότητες, οι υπάλληλοί της, πιάστηκαν στα πράσα να δίνουν μπουνιές στο πρόσωπο 4μηνων κουταβιών beagle, να ακρωτηριάζουν μια ζωντανή μαϊμού, να αλλάζουν κατά βούληση τα επιστημονικά συμπεράσματα, και να καταπατούν τους ισχύοντες νόμους της εργαστηριακής πρακτικής πάνω από 600 φορές. Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι εταιρίες σαν την Huntingdon δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα.

Πηγές:

http://shac7.com/
http://greenscare.org/shac7
http://www.insidehls.com/index.htm
http://www.greenisthenewred.com/blog/newred/
Βίντεο για την HLS: http://shac7.com/images/undercover.mov

Categories
Do or Die Διεθνείς ειδήσεις

Αυτόνομοι προλεταριακοί αγώνες νότια των Πυρηναίων

Αυτόνομοι προλεταριακοί αγώνες νότια των Πυρηναίων

Μετά από δεκαετίες φασιστικής δικτατορίας στο ισπανικό κράτος, εμφανίστηκε ένα αγωνιστικό κίνημα στη δεκαετία του 1970. Λαϊκά κινήματα και αυτόνομες δράσεις σε χώρους εργασίας, απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις, τελικά διαλύθηκαν χάρη στην «δημοκρατική συναίνεση» των πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων, κατά την μετάβαση στη συνταγματική δημοκρατία. Στα πρόσφατα χρόνια, των επίπεδο των αγώνων ωχριά μπροστά στις εξεγέρσεις του 70, αν και σε μερικές περιοχές διεξάγονται ακόμα σημαντικές κοινωνικές και οικολογικές μάχες.

Μετά την μετάβαση από τον φασισμό στην δημοκρατία, το ισπανικό κράτος εισήλθε στην Κοινή Αγορά. Η νεογέννητη δημοκρατία ενσωματώθηκε στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά με όλη την συνακόλουθη οικονομική αναδιάρθρωση και ελαστικοποίηση της εργασίας. Σήμερα, η ισπανική οικονομία έχει μετασχηματιστεί σε μια οικονομία υπηρεσιών, εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και το εμπόριο. Εντωμεταξύ, η κυρίαρχη ιδεολογία του εκσυγχρονισμού μπουχτίζει τα στόματα των ανθρώπων: «τι υπέροχο που είναι να ζεις σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα!». Ενάντια σ αυτό, το κίνημα των καταλήψεων (ιδιαίτερα στην Καταλωνία και την Μαδρίτη) δοκιμάζει τις δυνάμεις του εν όψει της καταστολής υπό τον νέο ποινικό κώδικα. Αγώνες διεξάγονται σε πολλές πόλεις ενάντια στην ιδιοκτησία και την εμπορευματικοποίηση του χώρου, καθώς περιβαλλοντικές ομάδες και ομάδες γειτονιάς συνεργάζονται για να αντιμετωπίσουν την ανάπλαση και τα τεράστια κατασκευαστικά σχέδια. Υπάρχουν διαρκείς καμπάνιες όπως ενάντια στο φράγμα του Itoiz, στα εργοστάσια αιολικής ενέργειας και τα τρένα υψηλής ταχύτητας (TAV) που συνδέουν την Μαδρίτη με το Παρίσι. Επίσης, αξιοσημείωτες είναι οι ενέργειες σαμποτάζ εναντίον της βάρβαρης εκμετάλλευσης των ETT (Empresas de Trabajo Temporal – Υπηρεσίες Προσωρινής Εργασίας). Σε διάφορες ισπανικές πόλεις έχουν οργανωθεί «Εβδομάδες Κοινωνικών Αγώνων», μια προσπάθεια διασύνδεσης αυτών των διαφορετικών κοινωνικών κινημάτων.

Όμως πρώτα ας γυρίσουμε εν συντομία το ρολόι ένα τέταρτο του αιώνα πίσω, για να ρίξουμε μια ματιά στο ιστορικό πλαίσιο των σημερινών κινημάτων…

Αυτόνομη προλεταριακή οργάνωση

Σε πολλές χώρες του κόσμου, στα 1970 είχαμε μια τεράστια επανάκαμψη του ταξικού πολέμου. Στο ισπανικό κράτος, κάτι τέτοιο συνέπεσε κι επιτάχυνε την παρακμή του φρανκικού καθεστώτος το οποίο είχε επικρατήσει στα 1936-39, στον εμφύλιο. Ο φρανκισμός δεν ήταν πλέον το καταλληλότερο καθεστώς για τη διαχείριση του καπιταλισμού στο ισπανικό κράτος, και η δημοκρατία έγινε απαραίτητη προκειμένου να εγγυηθεί τη συνέχιση του αστικού ελέγχου επί της κοινωνίας.

Ο καπιταλισμός κλονίστηκε επανειλημμένα από το ξέσπασμα άγριων απεργιών, ιδιαίτερα τα χρόνια 1976-78, οι οποίες οργανώνονταν αυτόνομα από εργαζόμενους έξω κι ενάντια στα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Το κίνημα των συνελεύσεων προσπάθησε να ενώσει την εργατική τάξη και να φτάσει πέρα από τα αιτήματα για αύξηση των μισθών και μικρότερο εργάσιμο χρόνο σε σημείο να θέσει υπό αμφισβήτηση ολόκληρη την ύπαρξη της μισθωτής εργασίας. Οι συνελεύσεις περιείχαν μέσα τους αυτή την δυναμική: «υιοθετώντας ως βασικές αρχές τους, πέρα από κάθε πιθανή συζήτηση, το «όλη η εξουσία στις συνελεύσεις της εργατικής τάξης» και το «τα πάντα μέσα στη συνέλευση, και τίποτα έξω απ’ αυτήν» πήρανε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια επανάσταση που δε θα μπορούσε να αφήσει τίποτα εξωτερικά της.

Οι συνελεύσεις ήταν μαζικές συναντήσεις χιλιάδων εργαζομένων, όπου εξέλεγαν ανακλητούς εκπροσώπους για να δημιουργήσουν επιτροπές απεργίας και να συνδεθούν με άλλους χώρους εργασίας στον αγώνα. Στην Μαδρίτη, 320.000 εργαζόμενοι κυρίως από κατασκευαστικές και μεταλλουργικές βιομηχανίες συμμετείχαν σε αγώνες που διαμορφώνονταν από το αυτόνομο κίνημα των εργαζομένων. Υπήρξαν μεγάλα απεργιακά κινήματα, όπως στο Baix Llobregat, στη Málaga, στη Barcelona, στην υποδηματοποιεία του Alacant (Alicante), στην κεραμοποιεία του (Castellón) της València, στη Gava κοντά στην Barcelona, στο Valladolid και σε πολλά άλλα μέρη. Το κίνημα των συνελεύσεων επεκτεινόταν πέρα από τους χώρους εργασίας, με συνελεύσεις γειτονιάς να σχηματίζουν τις δικές τους ανατρεπτικές ενώσεις, ιδιαίτερα στη Χώρα των Βάσκων.

Δεδομένης της σχεδόν εξεγερτικής κατάστασης που διαμορφώθηκε, με τις προλεταριακές κινητοποιήσεις να απλώνονται στους δρόμους και με οδομαχίες σε Cádiz, Málaga, Vigo, Gasteiz (Vitoria) στη Χώρα των Βάσκων και αλλού, με την πληθώρα των λεηλασιών και του σαμποτάζ εναντίον του βασικού στοιχείου του καπιταλισμού – του εμπορεύματος, ποιος θα μπορούσε να διασώσει την δημοκρατική τάξη; Ήταν τελικά ένας συνδυασμός επαναφομοίωσης αυτών των αγώνων από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες όσο και βίαιης καταστολής από την αστυνομία και τον στρατό. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα (τα οποία τη δεδομένη στιγμή έγλειφαν το νέο-φρανκικό καθεστώς που προέκυψε μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, ελπίζοντας να τους παραχωρήσει μια θέση στο νέο δημοκρατικό καθεστώς), άρχισαν να οργανώνονται ενάντια στο συνελευσιακό κίνημα. Όταν απέτυχαν, επιστρατεύτηκαν οι δολοφόνοι της αστυνομίας, όπως στο Gasteiz, όπου πέντε εργάτες δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς στις 3 Μάρτη 1976 μετά από μήνες απεργιών που κατέληξαν σε μια γενική απεργία κατά την οποία οδοφράγματα υψώθηκαν σε όλη την πόλη.

Η απειλή της βίαιης καταστολής δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το συνελευσιακό κίνημα, που εγκληματοποιήθηκε από τα ΜΜΕ και συκοφαντήθηκε από τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα. Το κρατικό σιδηροδρομικό δίκτυο RENFE τέθηκε κάτω από στρατιωτικό έλεγχο, όπως και τα ταχυδρομεία και το μετρό) μετά από μια μεγάλη απεργία για μια συλλογική σύμβαση και μια σειρά από άλλες διεκδικήσεις που έλαβαν χώρα τον Γενάρη του 1976.

Ωστόσο, για την μπουρζουαζία, ο καλύτερος τρόπος να ενσωματώσει και να αφοπλίσει τον προλεταριακό αγώνα ήταν να αποδώσει αυτό το καθήκον στα συνδικάτα και στα κόμματα. Αυτά, με ένα εύρος τακτικών που ποικίλουν από την χειραγώγηση και το ξεπούλημα μέχρι τη συκοφάντηση, κατάφεραν να υποσκελίσουν τις συνελεύσεις και να προβληθούν ως αναγκαίοι διαπραγματευτές με τα αφεντικά και το κράτος. Βρισκόμενοι στη θέση αυτή, αυτό που έκαναν ήταν αν αποσοβούν τη σύγκρουση διαπραγματευόμενοι εντελώς ξεφτισμένες διεκδικήσεις, κατά τις οποίες υπέκυπταν στα θέλγητρα της εργοδοσίας με την πρώτη ευκαιρία, κάτι στο οποίο διέπρεψαν ιδιαίτερα οι σταλινικοί. Οι κοινοβουλευτικές εκλογές του 1977 και οι συνδικαλιστικές εκλογές του 78 σημάδεψαν την ήττα του αυτόνομου προλεταριακού κινήματος και την δημοκρατική σταθεροποίηση του ισπανικού καπιταλισμού. «Ο φρανκισμός τελικά έγινε πλήρως δημοκρατικός και η αντιπολίτευση εντελώς φρανκιστική, με την δημοκρατικότητά τους να κλείνει την πόρτα στην επανάσταση».

Ο ταξικός αγώνας στον 21ο αιώνα.

Έτσι, πάνω από είκοσι χρόνια μετά το τεράστιο ξέσπασμα του αγώνα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ποιο είναι σήμερα το εύρος των ταξικών αγώνων στο ισπανικό κράτος; Με μια πρώτη ματιά δεν έχουμε να κάνουμε με μια ωραία εικόνα. Η μετάβαση από ένα δικτατορικό σε ένα δημοκρατικό μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης σήμαινε απλώς την αναδιάρθρωση και την ενίσχυση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Με την ανοικοδόμηση της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ως απάντηση στον υψηλό βαθμό της ταξικής πάλης στις δεκαετίες του 60 και του 70 στις βιομηχανικές χώρες, το ισπανικό κράτος προοδευτικά από-βιομηχανοποιήθηκε ενώ ο τομέας των υπηρεσιών και του τουρισμού γιγαντώθηκε. Εμφανίστηκαν ξανά αγώνες σε βιομηχανίες όπως τα ναυπηγεία, με τους απεργούς εργαζομένους να χρησιμοποιούν συχνά δυναμικές τακτικές όπως τα φλεγόμενα οδοφράγματα στο Cádiz, το Puerto Real και τη Xixón (Gijón) μεταξύ άλλων. Συχνά όμως πρόκειται για χαμένο παιχνίδι.

Οι παλιοί χώροι εργασίας παραγκωνίζονται από το κεφάλαιο, η νέα οικονομία βασίζεται ολοένα και περισσότερο στις υπηρεσίες και το εμπόριο και οι ευέλικτη εργασία γίνεται ολοένα και περισσότερο ο κανόνας. Αυτή η τάση έχει ενισχυθεί από τη σύγχρονη νομοθεσία τόσο από τους σοσιαλιστές όλο και από τις κυβερνήσεις του λαϊκού κόμματος. Κάτω από αυτό το νέο φιλελεύθερο μοντέλο, ένας τομέας της οικονομίας συνάντησε ιδιαίτερη άνθιση: τα ΕΤΤ. Τα ΕΤΤ είχαν κέρδος ύψους 1.000.000.000 πεσέτες το 1998 (£3.6 εκατομμύρια λίρες). Η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας στάθηκε ένα ουσιαστικό μέρος της καπιταλιστικής στρατηγικής για την αύξηση της κερδοφορίας, κι αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της φτώχειας και την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών για όσους εργάζονται. Ταυτόχρονα, υπήρξαν δραματικές περικοπές στο κράτος πρόνοιας και τις κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούσαν ένα ακόμη εμπόδιο για την αύξηση της κερδοφορίας της καπιταλιστικής τάξης. Ένα ακόμη στοιχείο της στρατηγικής αυτής, είναι η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων όπως η Correos y Telegrafos (τα ταχυδρομεία) και η Telefónica (τηλεπικοινωνίες).

Οι στατιστικές μιλούν από μόνες τους: 3.000.000 άνθρωποι είναι άνεργοι και λιγότερο από το ένα τρίτο αυτών λαμβάνουν οποιοδήποτε επίδομα. 7 στους 10 εργαζομένους είναι με κάποια σύμβαση προσωρινής εργασίας ή σε part-time δουλειές με συμβάσεις που συχνά περιγράφονται ως contratos basura (σκουπιδο-συμβόλαια). 9.000.000 άνθρωποι, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού, ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων σ αυτήν τη συνεχόμενη επίθεση στην εργατική τάξη; Τα επίσημα συνδικάτα CCOO, UGT, CGT και USO συνεχίζουν να συνάπτουν συμφωνίες με τα αφεντικά και κάνουν ό,τι μπορούν για να ενσωματώσουν κάθε υποψία αγώνα. Η αναρχοσυνδικαλιστική CNT παίζει έναν αμελητέο ρόλο μετά το σχίσμα με την πιο ρεφορμιστική CGT.

Στον ταχέως αναπτυσσόμενο τομέα του τηλε-μάρκετιγκ, το 90% των συμβολαίων είναι προσωρινής απασχόλησης. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δίνουν τις υπηρεσίες των τηλεφωνικών κέντρων τους στις νέες εταιρίες τηλε-μάρκετιγκ, οι οποίες με τη σειρά τους τις περνούν στις υπηρεσίες προσωρινής εργασίας. Για την τεράστια πλειοψηφία θέσεων εργασίας που είχαν μια σταθερή σύμβαση τώρα χρησιμοποιούνται προσωρινοί εργαζόμενοι (το «χρησιμοποιούνται» είναι εδώ η λέξη κλειδί), που κερδίζουν 80.000 πεσέτες, τον μήνα, εκεί που οι σταθερή σύμβαση απέδιδε περίπου 200.000 τον μήνα. Στα τέλη του Ιούνη του 2000 έγινε μια διαδήλωση στην Μαδρίτης ενάντια στη συλλογική σκουπιδο-σύμβαση για τον τομέα αυτό, όπως την διαπραγματεύτηκαν τα συνδικάτα. Περίπου 300 άνθρωποι συμμετείχαν στη διαδήλωση, πολλοί από τους οποίους δέχτηκαν επίθεση από την αστυνομία…

Μετά από μια απεργία σε ολόκληρη την επικράτεια του ισπανικού κράτους, από τους προσωρινούς εργαζομένους με συμβάσεις της DTG (μια υπηρεσία προσωρινή εργασίας) στην εταιρία τηλεπικοινωνιών Airtel, όπου οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν μεταξύ άλλων μια αύξηση στους μισθούς τους, της τάξης των 470 πεσετών την ώρα (κι ενάντια στον περιορισμό των διαλειμμάτων για τουαλέτα στα 4 λεπτά) η εταιρία απέλυσε και τους 700 απεργούς. Τον Φλεβάρη του 2000 οι δρόμοι του Xixón (Gijón) μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης, μεταξύ των εργατών της ναυτιλιακής Naval Gijón και των ισπανικών ματ, με τους εργάτες να πυρπολούν οδοφράγματα και να αναποδογυρίζουν λεωφορεία μπλοκάροντας τους κεντρικούς δρόμους, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές που σήμαιναν την απόλυση 99 εργαζομένων. Η ναυτιλιακή έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι σε μια άλλη ναυτιλιακή του Xixón, την Juliana Constructora Gijonesa, διαδήλωναν ενάντια στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων.


Συγκρούσεις με την αστυνομία, σαμποτάζ και απεργίες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, όλη τη χρονιά για τη RENFE, την κρατική σιδηροδρομική εταιρία, που θα ιδιωτικοποιούταν. Τον Φλεβάρη του 2000 έγινε μια απεργία στις κατασκευαστικές, ενάντια στα εργατικά ατυχήματα (4 άνθρωποι σκοτώνονται στην εργασία κάθε μέρα στο ισπανικό κράτος, 9.220 θάνατοι τη δεκαετία του 90, με 92.420 σοβαρούς τραυματισμούς). Υπάρχει ένα γνωστό τραγούδι που λέει Me matan si no trabajo/Y si trabajo me matan (Με σκοτώνουν αν δε δουλέψω/κι αν δουλέψω με σκοτώνουν)… Η CNT κάλεσε σε μια διαδήλωση με χίλιους περίπου ανθρώπους το Δεκέμβρη του 99 ενάντια στα «Ατυχήματα στη δουλειά = Τρομοκρατία της εργοδοσίας».

Αρκετές υπηρεσίες προσωρινής εργασίας βρέθηκαν στο στόχαστρο ενεργειών άμεσης δράσης σε ολόκληρο το ισπανικό κράτος, με καταλήψεις των γραφείων τους, πικετοφορίες από έξω, σπάσιμο των προσόψεών τους, κόλλα στις κλειδαριές, και επιθέσεις με κοκτέιλ μολότωφ.

Πραγματικά, ενώ στη Βρετανία ήταν πάντοτε τα χασάπικα και τα McDonald’s προτεραιότητα των μπαράζ, στο ισπανικό κράτος οι υπηρεσίες προσωρινής εργασίας έχουν τις μεγαλύτερες ζημιές. Και όντως, ήταν τόσο δυσμενείς οι συνθήκες για τα γραφεία στο εργατικό barrio (συνοικία) της Malasaña της Μαδρίτης που και το τελευταίο γραφείο έκλεισε τον Μάη του 2000.

Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση της προσωρινής εργασίας, έπαιξε έναν ρόλο συνδετικού κρίκου μεταξύ των αγώνων στους χώρους εργασίας και της υποκουλτούρας των αυτόνομων ομάδων (που αποτελούν κάτι σαν το βρετανικό κίνημα της άμεσης δράσης, στην Ισπανία). Το μεγαλύτερο μέρος του ακτιβισμού στο ισπανικό κράτος οργανώνεται μέσα από τις αυτόνομες ομάδες που συναντιούνται τακτικά, συχνά σε κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα. Ένα παράδειγμα, είναι στην Μαδρίτη το δίκτυο δώδεκα αυτόνομων ομάδων που ονομάζεται Lucha Autónoma (Αυτόνομη Πάλη), όπου οι περισσότερες από τις ομάδες αυτές προέρχονται από ένα συγκεκριμένο barrio της πόλης. Ο κύριος στόχος της Lucha Autónoma είναι «να προάγει και να συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις, ενέργειες άμεσης δράσης και κάθε άλλη έκφραση του αγώνα που ενισχύει ένα κοινωνικό δίκτυο αντίστασης και αυτοοργάνωσης, οικοδομώντας μια νέα ανταγωνιστική υποκειμενικότητα ικανή για την απελευθέρωση χώρων ή εδαφών από τη λογική του χρήματος και των υποκαταστάτων του». Πρόκειται για έναν τυπικό αυτονομίστικο λόγο, όμως μπορούμε να πάρουμε την κεντρική ιδέα.


Ανάμεσα στις απομονωμένες ομάδες εργαζομένων και τις περιθωριακές αυτόνομες ομάδες, η ταξική πάλη σύντομα αναζωπυρώνεται, προκειμένου να διεξαχθούν μάχες, ακόμη και όχι πάντα νικηφόρες, διαφορετικά δεν υπάρχουν αγώνες καν, και τα αφεντικά και τα συνδικάτα απολαμβάνουν τα προνόμιά τους εις βάρος των εργαζομένων.

Απόσπασμα από άρθρο του περιοδικού «Do or Die»

Ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά:
http://www.eco-action.org/dod/no9/spain.html