ΠΑΝΚΣ ΚΑΙ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Το “άνοιγμα στην κοινωνία” του αναρχισμού συνήθως αντιμετωπιζόταν από την Class War σαν ένα ζήτημα του να κάνουμε τους νέους φιλο-αναρχικούς να υποστηρίξουν τους εργαζομένους στους αγώνες τους. Εν μέρει, κάπως έτσι είναι. Αρκετοί μετακινήθηκαν από απειλές προς το κεφάλαιο του στυλ δεν τρώω κρέας ή δεν αγοράζω τίποτα από μεγάλες δισκογραφικές στην υλική αντιπαράθεση με το Κράτος.
Όμως ελάχιστη ενασχόληση υπήρξε με το κεντρικό εμπόδιο αυτής της προσέγγισης, που ήταν το πως να κάνουμε ένα κίνημα υποκουλτούρας στην καταγωγή του να υποστηρίξει στην ουσία μια ξένη κουλτούρα. Ατελείωτες συζητήσεις για τους ανθρακωρύχους που έτρωγαν κρέας ήταν τελικά άστοχες. Το θέμα ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ακριβώς η γονείς μας, τους οποίους γουστάραμε να εξοργίζουμε σηκώνοντας τα μαλλιά μας όρθια. Υποστηρίζοντας τους αγώνες αυτές, αρκετοί αναρχοπανκς έγιναν τελικά αναρχικοί, δηλαδή δρούσαν κατ’ εξοχήν πολιτικά.
Ωστόσο, οι διαχωρισμοί που προϋπήρχαν στην υποκουλτούρα από την καταγωγή της, στην καλύτερη περίπτωση μπήκαν στο περιθώριο, αλλά δε ξεπεράστηκαν. Οι εργάτες μπορεί να ήταν ευγνώμονες για την πρακτική υποστήριξη εκείνων των ανθρώπων με την περίεργη εμφάνιση αλλά, παραμείναμε “εκείνοι”. Στο τέλος των διαδηλώσεων ξαναγυρνούσαμε στις καταλήψεις μας ενώ αυτοί ξαναγύριζαν στις εργατικές πολυκατοικίες. Για τους περισσότερους, η αναρχία ήταν πρώτα απ’ όλα ένα στυλ και ένα ύφος, και δευτερευόντως (και άν) είχε να κάνει με μια συγκρότηση πολιτικών ιδεών. Η Class War ήταν ένα καλό βαρόμετρο αυτού του πράγματος, συχνά ανακοινώνοντας ότι “έφευγε από το αναρχικό κίνημα” για να γίνει μια οργάνωση της εργατικής τάξης, απλά για να ξανανιώσει την ανάγκη να “φύγει” κι από κει μετά από λίγο.
Έχει επίσης σημασία να δείξουμε το διαχωρισμό μεταξύ των θεμάτων που υποστηρίζαμε (απεργίες των ανθρακορύχων και των τυπογράφων, μητροπολιτικές συγκρούσεις κλπ) και των πολύ στενότερων πραγμάτων στα οποία είχαμε ενεργή ανάμειξη (σαμποτάρισμα πορειών του CND, το Stop the City, κινητοποιήσεις ενάντια στο Public Order Act κλπ). Ήμασταν υπεύθυνοι για τις ταραχές μόνο στα μυαλά των δημοσιογράφων της Mirror.
Η Class War κάλεσε τους ταραχοποιούς να “ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο” υποστηρίζοντας τους ανθρακωρύχους, ωστόσο οι πόλεις έμειναν απελπιστικά ήσυχες σ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας. Μπορούσαμε να καταλάβουμε τα κίνητρα των ταραξιών, βλέποντας πέρα από τις αριστερίστικες διαστρεβλώσεις που ήθελαν να μετατρέψουν τους εξεγερμένους σε θύματα. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί μας αφουγκράζονταν, ούτε στο ελάχιστο.
