Category: 325 magazine

Συνελεύσεις των ταραχών, κι όχι μια δικαιολογημένη ανυπακοή – Λονδίνο, 16/12/2010

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=k1BsTl4QRjI&fs=1&hl=el_GR]

Το γενικό κλίμα καταστολής του Βρετανικού Κράτους και η “βασιλική γαλήνη” δέχθηκαν ένα αποφασιστικό πλήγμα στις 10 Νοέμβρη 2010, στο Millbank Tower, όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια έφοδος ενός οργισμένου όχλου, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των φοιτητικών διδάκτρων.

Οι σκηνές απ’ την ταράτσα του κατειλημένου κτιρίου και τις καταστροφές που έσπασαν την κατεστημένη πεποίθηση ότι οι μπάτσοι έχουν το πάνω χέρι στους δρόμους του Ηνωμένου Βασιλείου, και ειδικά στην ανοιχτή φυλακή του Λονδίνου των άπειρων καμερών CCTV.  Την μέρα αυτή, συνέβη κάτι πολύ σπουδαιότερο απ’ τη διάλυση των γραφείων του κυβερνόντος πολιτικού κόμματος στην πρωτεύουσα – μια υφέρπουσα ταξική βία εκδηλώθηκε ανοιχτά, γιορταστικά, και μεταδόθηκε παντού μέσα απ’ τα διεθνή μμε, σε όλους τους αντιστεκόμενους σ’ όλον τον κόσμο.

Νιώσαμε αυτήν την απίστευτη δύναμη και πάλι στις 9 Δεκέμβρη, κι έμοιαζε πως είμαστε ακόμα στην αρχή.

Η δυνατότητα που έχουμε μπροστά μας αυτήν τη στιγμή, είναι η δυνατότητα μιας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης. Κι εντός της, βρίσκεται η αναγκαιότητα όλοι αυτοί που θεωρούν ήδη τους εαυτούς τους “πολιτικά συνειδητοποιημένους” και ταξικά “ενεργούς” να ξέρουν πως να σωπαίνουν, πως να κάνουν στο πλάι, και να αναγνωρίσουν ότι η δυνατότητα που παρουσιάζεται σ’ αυτούς είναι να αποδυθούν την ίδια τους την πατενταρισμένη, προδιαγεγραμμένη και παρεμποδιστική τελικά προσκόλλησή τους στα δικά τους θεωρητικά και πρακτικά μοντέλα.

Πολυάριθμες “αλληλεπιδράσεις” (“μοίρασμα εμπειριών άμεσης δράσης και προπονήσεις, συζητήσεις, καλέσματα για ένα κεντρικό δίκτυο/πλατφόρμα) έχουν ξεπεταχθεί τις δυο-τρεις τελευταίες βδομάδες που κρατάει η φοιτητική αναταραχή. Έχει αναμφίβολα τη σημασία του να λέμε στους διπλανούς μας να κουκουλώνονται στις πορείες, για παράδειγμα, ή τί να κάνουν όταν συλλαμβάνονται, αλλά όσον αφορά το να τους “δείχνουμε” τί και πώς είναι η εξέγερση, πέρα απ’ την ανάγκη αυτών που δασκαλεύουν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και να παρουσιασθούν ως ειδικοί του αγώνα, έχει κάποια άλλη αξία; Στις πρόσφατες ταραχές, το πλήθος δεν είχε ανάγκη να διδαχθεί ούτε να “παροτρυνθεί” να επιτεθεί στα αστυνομικά οχήματα, να καταλάβει ή να σμπαραλιάσει γραφεία, απλώς συνέβη όπως παντού όπου οι άνθρωποι νιώθουν αρκετή αυτοπεποίθηση να αντισταθούν ανοιχτά και μαζικά.

Ο αντικαπιταλιστικός “αγώνας” στο Η.Β. δεν είχε καταφέρει, τα τελευταία δέκα χρόνια, να παράγει τίποτα άξιο λόγου, πέρα από μερικές χιλιάδες μη-κυβερνητοειδείς ακτιβιστές, και μερικές ακόμα ωραιότατες καριέρες. Αν πρέπει ντε και καλά να γεμίσουμε τα κενά των πολιτικών ταυτοτήτων μας, ας τα γεμίσουμε με περιέργεια. Δεν προλαβαίνει καλά-καλά να ξεσπάσει μια αυθεντική λύσσα στους δρόμους της πόλης, και ξεπετάγονται οι πρωτοβουλίες των ακτιβιστών να τη διαχειριστούν, να τη δημοκρατικοποιήσουν, να την ελέγξουν: η ομορφιά του αγνώστου συνθλίβεται με μιας στα γρανάζια των αριστερίστικων μικρο-γραφειοκρατιών.

Ξετυλίγοντας την ιστορία των ατελείωτων αποτυχιών της δεκαετίας -γιατροί του δρόμου, κοινωνικές κουζίνες, workshops, λίστες email μέχρι ναυτίας- και κάθε λογής κάλεσμα στους πιο ελέγξιμους -climate camp, ομάδες “κοινωνικού ακτιβισμού”, ομοσπονδίες, ρεφορμιστικές μονοθεματικές καμπάνιες, κάθε είδους κοινωνικό ηρεμιστικό- ώστε οι μάνατζερς της κοινωνίας να κατορθώσουν να την φέρουν στα μέτρα των καριερίστικων χειρισμών τους, παραμένουν εξίσου τρομαγμένοι μπρος στους ανεξέλεγκτους όσο και το κράτος.

Στα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστοι οι “συνειδητά πολιτικοποιημένοι” της τάξης -οι ακτιβιστές δηλαδή- που κατάφεραν να ξεφύγουν από ένα “κορδόνι” μπάτσων, και κανείς που κατάφερε να εξελιχθούν σε επιθετικά τα εγχειρήματά του. Καθότι -όπως γνωρίζουν οι νέοι και οι οργισμένοι- για να ξεφύγεις απ’ το κορδόνι, πρέπει να διαθέτεις ένα σχέδιο χάους και επίθεσης. Κι αυτό είναι ακριβώς που οι ακτιβιστές δεν έχουν κι ούτε σκοπεύουν να αποκτήσουν, πέραν του συμβολικού.

Γιατί; Επειδή τα εγχειρήματα των ακτιβιστών δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εξέγερση ούτε με το χάος. Είναι πρώτα και κύρια ένα εγχείρημα κυριαρχίας, για την εξημέρωση της άγριας επιθυμίας για σπάσιμο όλων των περιορισμών, για την επαγγελματοποίησή της, την απόδοσή της στους ειδικούς, για τον εξορθολογισμό της.

Τα σχέδια των ακτιβιστών αφορούν μια συντήρηση ενός μικρομέγαλου, ελιτίστικου και κατά φαντασίαν κινήματος. Δεν είναι παρά ένα αστυνομευόμενο θέατρο μικρο-εκτροπής και επαναφοράς στην τάξη, οργανωμένο από ανίκανους αριστεριστές και επίδοξους κοινωνικούς μάνατζερς-διαχειριστές. Είναι μια εύκολο να διαβρωθεί και να κατασταλλεί αυταπάτη γεμάτη από χομπύστικες δραστηριότητες για να χασομεράνε οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Πόσο χρήσιμο είναι για το Κράτος να υπάρχει ήδη ένα δίκτυο ακτιβιστών που μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς ορισμένους τύπους συμβιβαστικών κι αφομοιώσιμων δημοκρατικών τακτικών, πάντοτε υπό τον αμφιλεγόμενο λόγο της “περιεκτικότητας”, της “συναίνεσης” και της “πολυμορφίας των δράσεων”. Ακτιβισμός που είναι “πολιτικός” με την έννοια της προσήλωσης σε μια “πολιτική” ως τροχοπέδη στον πραγματικό αγώνα.

Είναι η ίδια η αίσθηση της ενσωμάτωσης σε έναν “πολιτικοποιημένο” χώρο και των κανόνων που τον συνοδεύουν απ’ τα θεμέλιά του, που μπορεί να οδηγήσει στην παράλυση και την αντεπανάσταση. Τη στιγμή που πρέπει να αμυνθούμε, να πάρουμε και να πετάξουμε πέτρες ή να βάλουμε φωτιά σ’ έναν στόχο ή σ’ ένα οδόφραγμα, αυτοί που έχουν ήδη εντρυφήσει σε ένα σωρό θεωρίες, λογομαχίες και αμφιλεγόμενης εφαρμογής ιδέες αλληλεγγύης, πολλοί από τους οποίους φαντασιώνονται ότι έχουν κάποιου είδους οδηγιών χρήσης για την κοινωνική αλλαγή ή και την επανάσταση και νιώθουν την ανάγκη για “παρέμβαση”, σταματούν, και υποχωρούν απ’ τη σύγκρουση.

Δεν σκοπεύουμε να παραστούμε σε καμμία συνάντηση ακτιβιστών “ενάντια στις περικοπές”, ούτε να στείλουμε “αντιπροσώπους” σαν να είμαστε καμμιά οργάνωση-παράρτημα πεταμένης ΜΚΟ. Δεν έχουμε πρόθεση να συντηρήσουμε καμμιά απ’ τις δομές ή τις έννοιες που μας κληροδότησε η δημοκρατία.

Αυτοί που είναι πρόθυμοι να “παρέμβουν” καλύτερα να αναρωτηθούν μήπως θέλουν απλά να στριμώξουν στα όρια του δικού τους σκεπτικού, της κατανόησης και της πρακτικής, μια εξελισσόμενη εξέγερση. Ας αφήσουμε τους νέους να ανοίξουν νέα, απρόβλεπτα περάσματα. Ας ξεκόψουμε απ’ τα ίδια μας τα μοντέλα, κι έπειτα ας τσακίσουμε την πιο ύπουλη αστυνομία, αυτήν μέσα μας που μας κοπανάει με τα γκλομπ της ιδεολογίας, και που κρύβει τις δικές μας αδυναμίες, την ιστορική ανεπάρκεια και τον φόβο, πίσω από τους κυματοθραύστες των “αναγκαίων υποδομών” και της “οργάνωση”. Θέλουμε χρόνο να δούμε τί θα προκύψει απ’ το χάος. Απ’ την εξέγερση προς την ελευθερία.

Το να βάλουμε σε γνωστές φόρμες έναν αγώνα τόσο νωρίς, σημαίνει το τέλος της συγκρουσιακής έντασής του. Χωρίς την τυποποίηση, υπάρχει μόνο η κοινωνική δύναμη, που δεν μπορεί να κατασταλεί μέσα από τις γνωστές αναπαραστάσεις, διαχέεται και πυροδοτεί κοινωνικές συνθήκες μέσα απ’ τις υπάρχουσες ταξικές αντιθέσεις και την οργή τους. Στο τέλος, παίρνει τη ρευστή μορφή των άτυπων ομάδων συγγενείας, μέσω των οποίων μπορούμε να επικοινωνούμε ως ίσοι, κι όχι ως στερεότυπα. Η αυτοδιεύθυνση του αγώνα μας, κι όχι της καθημερινής ρουτίνας, ξεκινά οργανώνοντας την επίθεση: είναι στο υψηλής έντασης πεδίο της επίθεσης -το βίωμα της ελευθερίας- που ο ατομικός και συλλογικός νους αντιλαμβάνεται στιγμιαία τη θέλησή του, τη δύναμη, τον αυτοκαθορισμό και τη συνειδητή ζωτικότητα, που μπορεί να δραπετεύσει απ’ τις παλιές αντιλήψεις και φόρμες.

Δεν εννοούμε να μείνουμε έξω απ’ τη φοιτητική αναταραχή -ή κάθε άλλη τέτοια- αλλά να βρεθούμε εκεί με στόχο να συναντήσουμε κι άλλους, με τους οποίους ενδεχομένως να μοιραζόμαστε μια θεωρητική και τακτική συγγένεια, για τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης.

Γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε. Θα συνεχίσουμε να δρούμε όπως πάντα, παράλληλα και μέσα στην επερχόμενη καταιγίδα. Κατανοώντας αυτές τις παραμέτρους της δικής μας συνείδησης και πρακτικής, αυτό που σχεδιάζουμε είναι να παρασυρθούμε απ’ αυτήν την καινούρια κοινωνική ενεργητικότητα, να δώσουμε μεγαλύτερη ισχύ στις επιθέσεις που ούτως ή άλλως κάνουμε, και να ελπίσουμε ότι συνεισφέροντας παράλληλα με την νέα εξεγερμένη τάξη -χωρίς να παρεμβαίνουμε στην ανάπτυξή της, ότι μπορούμε να διευρύνουμε τον αγώνα χωρίς να κρατάμε δέσμιες τις δυνατότητές της στις συνήθεις φυλακές της δικαιολογημένης και νόμιμης ανυπακοής, του ακτιβισμού και της πολιτικής της ταυτότητας. Θέλουμε ν’ αφήσουμε χώρο και για άλλους να κάνουν το ίδιο. Προφανώς, δε σημαίνει ότι αν παρεβρεθούμε σε μια φοιτητική συζήτηση θα τους πείσουμε να μοιραστούν τις εξεγερσιακές μας βλέψεις ή έναν διαφορετικό μελλοντικό κόσμο. Ούτε ότι θα πειστούμε ξαφνικά για μια ανάγκη μεταρρυθμίσεων ή μη-βίας. Σ’ ότι αφορά εμάς, το σύστημα μπορεί να πολεμηθεί μόνο μέσα από διάχυτες βίαιες δράσεις σε επίπεδο δρόμου, μπλοκάροντας και σαμποτάροντας τη ροή της οικονομίας, διανέμοντας τα αγαθά στην κοινωνική πλειοψηφία και σταματώντας την μισθωτή εργασία μέσω της ισχύος των μαζών.

Καθώς βλέπουμε, η οργή αγκαλιάζει τους ανθρώπους αυτούς που δεν είναι μέρος του φοιτητικού κινήματος, κι ωστόσο έχουν κάθε καλό λόγο να μισούν την αστυνομία και το σύστημα.

Δε θα μείνουμε στο σκοτάδι, για μια ακόμα φορά πρέπει να τραβήξουμε μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του εθχρού, της τάξης των εκμεταλλευτών.

Καλούμε όλους αυτούς που είναι αποφασισμένοι να επιτεθούν, να αναπτύξουν τις προσπάθειές τους και να συνδέσουν τους αγώνες σε επίπεδο βάσης. Να σχηματίσουμε μια δύναμη κρούσης ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα και στους αντιπροσώπους του.

Για τη διάδοση των ταραχών.

Ορισμένοι ανεξέλεγκτοι

Some uncontrollables

Πηγή: For Riotous Assemblies not Reasonable Dissent (UK) at 325.nostate.net

Βλ. ακόμα:

Άγρια μαθητική διαδήλωση για περισσότερες μέρες διακοπών, Βουλγαρία, 12/2010

Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει – Luigi Ambrosi, 12/2010

Σημειώσεις για την Κεταμίνη

Disclaimer: κι άλλα μη-νέα για ναρκωτικά. Το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να πει σε κανέναν τι να κάνει με τη ζωή του. Γράφτηκε γιατί μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν ξεκάθαρα όμως. Γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη κατάσταση με την ευρεία χρήση του ναρκωτικού αυτού στο βρετανικό underground. Γιατί την κατάσταση αυτή τη γνωρίζουμε πολύ καλά και την έχουμε σιχαθεί. Μπας και κάψουμε κανα μπάτσο αντί για κανα ακόμη κύτταρο.
Η Κεταμίνη (ή αλλιώς Κετ, ή Κ, ή Special K, ή Breakfast) εφευρεθηκε από τον Calvin Stevens και πατενταρίστηκε στο Βέλγιο το 1963. Είναι παράγωγο της Phencyclidine (PCP) που είναι λιγότερο ισχυρή και με μικρότερο χρόνο επίδρασης. Δεν φέρνει τόσο νύστα, όσο μια κατάσταση εμφανούς υπνηλίας (κατατονία) όπου οι ασθενείς μοιάζει να αποκόπτονται από το περιβάλλον χωρίς ωστόσο την κλασσική έλλειψη συνειδητότητας.

Προς το παρόν στο ηνωμένο βασίλειο κατατάσσεται ως class C ουσία, με ελάχιστες δηλαδή ποινικές κηρώσεις για την διακίνηση ή την κατοχή της. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν συνδυάζεται με άλλα ηρεμιστικά και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά τραύματα από ατυχήματα καθώς εξαφανίζει προσωρινά την αίσθηση του πόνου, προκαλώντας σύγχυση, στρεβλή όραση και διαταραχές στην ακοή. Μπορεί να παράγει προβλήματα στην αναπνοή και την λειτουργία της καρδιάς, αν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τόσο στον χρήστη όσο και στους γύρω του, λόγω επικινδυνότητας ατυχήματος.

Αν καταλήξει δε να γίνει συνήθεια στο χρήστη, τότε αποτελεί γρήγορα μια τεράστια λειτουργική επιβάρυνση καθηλώνοντάς τον σωματικά. Είναι ένα διαβρωτικό αλκαλικό υδροχλωρικό άλας, κι έτσι η μύτη του χρήστη γρήγορα αρχίζει να αποσυντίθεται από τα μέσα, κι έτσι ένας γερός συναγερμός είναι όταν φυσήξεις τελικά την μύτη σου για να βγάλεις μια χοντρή μύξα, μάντεψε ξανά, δεν είναι μύξα είναι ο εσωτερικός ιστός της μύτης σου. Αυτό οφείλεται στο ότι όταν τραβάς μυτιές κεταμίνης (όσο μεγαλύτερες ποσότητες τόσο γρηγορότερα συμβαίνει), η ουσία επικάθεται στους μαλακούς ιστούς του εσωτερικού της μύτης μέχρι να απορροφηθεί στην κυκλοφορία του αίματος, αλλά όσο μένει εκεί κατατρώγει τους ιστούς μέσα στο κεφάλι.

Επίσης, έχει μια τεράστια καταστροφική επίδραση στο ουρικό/νεφρικό σύστημα, προκαλώντας μια εξαιρετικά οδυνηρή μορφή κυστήτιδας, κατά την οποία ο χρήστης νιώθει ξαφνικά πως θέλει να κατουρήσει επειγόντως, αισθανόμενος οξείς πόνους να τον καίνε στην ουροδόχο κύστη του, ωστόσο όταν προσπαθεί να κατουρήσει βλέπει ότι δεν μπορεί και πρέπει να περιμένει, ενώ εντωμεταξύ γίνεται επώδυνο ακόμη και να περπατήσει. Όταν τελικά αρχίζει να κατουράει, νιώθει πως δεν είναι σε θέση να το κρατήσει, ενώ τελικά αυτό κρατάει για μερικά ακόμη λεπτά. Όταν κατουράει, νιώθει να καίγεται ολόκληρος. Είναι πολύ σημαντικό να πίνει τόνους νερού προκειμένου να αποβάλλει τα αλκάλια από τον οργανισμό του, καθώς ανά πάσα στιγμή επικάθονται και κατατρώγουν την κύστη και τα νεφρά του και μπορούν να οδηγήσουν σε μολύνσεις και στα δυο αυτά όργανα.

Στην πραγματικότητα προσβάλει ολόκληρη την κυκλοφορία στο σώμα, καθώς ο οργανισμός το αντιμετωπίζει ως δηλητήριο όπως και είναι δηλαδή. Η μύτη τρέχει συνέχεια και οι σιελογόνοι αδένες δουλεύουν στο φουλ. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φτύνει όποτε νιώθει ότι θέλει. Αν και κάτι τέτοιο δεν είναι κοινωνικά και πολύ ευγενές, αν καταπιείς το σάλιο είναι πολύ πιθανό να υποφέρεις από κράμπες στο στομάχι, καθώς τα αλκάλια καίνε το τοίχωμα του στομάχου, πράγμα απελπιστικά οδυνηρό που μπορεί να λυγίσει κάποιον στα δυο μέσα σε αγωνιώδεις πόνους. Πρέπει να εξασφαλίζεις ότι το στομάχι σου είναι συνεχώς γεμάτο τροφή.

Όταν εισπνέεται, η κεταμίνη μπορεί να δημιουργήσει συμπλέγματα αλάτων στο νεφρικό σύστημα που μπορούν να οδηγήσουν σε υψηλή πίεση και υπέρταση. Αυτό προκαλεί επιπρόσθετο άγχος και υποσκάπτει ακόμα την καλή λειτουργία των ματιών. Λέγεται συχνά ότι δεν ξεκόβει κανείς από την κεταμίνη, ωστόσο κατι τέτοιο δεν αληθεύει. Το επίπεδο του PH επιρρεάζεται σαφώς από την κεταμίνη καθώς το αίμα γίνεται ολοένα και πιο στυπτικό. Αυτό καταρχήν προκαλεί φαγούρα και εξανθήματα αλλά είναι επίσης επικίνδυνο καθώς δημιουργείται ένα αλκαλικό επικάλυμμα καθ’ όλο το μήκος του σώματος καταστρέφοντας τα κυτταρικά τοιχώματα. Σαν αποτέλεσμα, το σώμα καίγεται από τα μέσα, καθώς τα κύτταρα διαβρώνονται εκφυλίζοντας τα νεφρά, το συκώτι, την καρδιά κλπ.

Ο χρήστης νιώθει σχεδον σαν ολόκληρο το σώμα του να γίνεται αλκαλικό και στυπτικό, μπορεί να το γευτεί στο σάλιο του και να νιώσει άμεσα τις αλκαλικές ιδιότητες, στυπτικότητα, οξύτητα, γίνεται ευερέθιστος, αψίθυμος, βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση διάβρωσης. Ίσως δεν υπάρχουν εμφανή σημάδια στέρησης όπως με την ηρωίνη ή τα άλλα οπιούχα αλλά υπάρχει μια διαπιστωμένη ψυχολογική εξάρτηση που κρατάει τον χρήστη.

Οι περαιτέρω συνέπειες της χρήσης κεταμίνης είναι αυξημένο άγχος, μια παράλογη αγοραφοβία και τάσεις απομόνωσης στον εαυτό. Κάτι τέτοιο πρακτικά καταστρέφει κάθε έννοια αυτόνομης υπόστασης καθώς προσφέροντας μια κερδοφόρα υπόσχεση ενόρασης, στην πραγματικότητα αποξενώνει τον χρήστη από κάθε ανθρώπινη κοινότητα. Μέχρι τότε, αυτές οι ενοράσεις μοιάζουν αρκετά δελεαστικές.

Η ψυχεδελική, αόριστη, νεκροζώντανη ατμόσφαιρα της κεταμίνης είναι ένα ασφαλές μοτίβο για αυτήν την κοινωνία των εκτοπισμένων, τραυματισμένων ατομικοτήτων που αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις δικές τους θλιβερές συνθήκες ζωής ωστόσο συνεχίζουν το κυνήγι ενός απατηλού ονείρου. Αν και είχε εισηχθή στο underground εδώ και πολλά χρόνια, μόνο πρόσφατα η κεταμίνη τινάχθηκε σε νέα υψίπεδα στο ηνωμένο βασίλειο και πλέον μπορεί να βρεθεί παντού, σε κάθε πόλη και κάθε προάστειο. Στη γαλλία και την ιταλία υπάρχουν επίσης μέρη με μια αύξουσα κουλτούρα της κεταμίνης που επιχειρεί να διεισδύσει στην καταληψιακή, νομαδική, ρειβάδικη και στην αναρχική αντικουλτούρα εδώ και καιρό. Από την οπτική μας, αυτό το ναρκωτικό έχει καταφέρει τεράστιες ζημιές τόσο σ’ εμάς όσο και στην αντικουλτούρα. Στο ηνωμένο βασίλειο, τα τελευταία 10 χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές. Κάποιοι άνθρωποι έχουν βγάλει πάρα πολλά χρήματα από από την ευρεία απόγνωση τόσων και τόσων που ψάχνουν κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από την μιζέρια τους.

Θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει μια συζήτηση για την μακροχρόνια επίδραση αυτού του ναρκωτικού στην αντικουλτούρα, στην καταληψιακή και τη rave σκηνή, καθώς αντίθετα με τις σύντομες στιγμές της μη-κανονικής αντίληψης στο αποκορύφωμα ενός “χάι” με LSD, όταν έχουμε να κάνουμε με την κεταμίνη, ο χρήστης βρίσκεται σε μια τέτοια συνθήκη για ώρα, που μπορεί να γίνει απεριόριστη, μανιώδης και εθιστική, κι ακόμα δεν υπάρχει μια διαδεδομένη κατανόηση των κινδύνων που επιφυλάσσει αυτό το ναρκωτικό, κι επίσης του κρίσιμου παράγοντα που έχει να κάνει με την ψυχολογική εξάρτηση. Αν λαμβάνεται για μεγάλες περιόδους, τα ψυχεδελικά εφέ χάνονται καθώς ο οργανισμός χτίζει τις άμυνές του, και το “χάι” πλέον είναι παρόμοιο με αυτό της αμφεταμίνης, συνοδευόμενο πιθανότατα από σημάδια ψύχωσης, παραισθήσεις και παράνοια. Δεν είναι να απορεί κανείς που το τραύμα της σύγχρονης ζωής καταδιώκει τα άτομα ως τα πρόθυρα ενός εθιστικού, αποσυντονιστικού, παυσίπονου ναρκωτικού. Είναι ίσως μια σαγηνευτική απόλαυση που εμπεριέχει όμως πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που συχνά βλέπουν οι άνθρωποι σ’ αυτήν.

Σ’ αυτούς που έχουν δει από πρώτο χέρι τα αποτελέσματα του ναρκωτικού, τις καταστροφικές συνθήκες που επέφερε η κεταμίνη στην αντικουλτούρα στο ηνωμένο βασίλειο, και ιδιαίτερα στο Λονδίνο και στο Μπράιτον, το πρόβλημα είναι γνωστό από καιρό. Η κεταμίνη συνετέλεσε στη δημιουργία ενός κλίματος δεκτικού στην ηρωίνη και στο κρακ, κι αυτό σε χώρους που προηγουμένως τα αρνούνταν. Αυτά τα -μεταδιδόμενα σαν ιοί- παρασιτικά ναρκωτικά, λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της κοινωνικής πίεσης, τροφοδοτούμενοι από την ένταση, το τραύμα και το σοκ που υποφέρουμε καταπιεζόμενοι. Δημιουργεί σχιζοειδείς ατμόσφαιρες εξαθλίωσης κατά τις οποίες ο χρήστης δεν είναι επ’ ουδενί σε θέση να φροντίσει για τους ανθρώπους γύρω του, ή ακόμα και να σκεφτεί για τους διπλανούς του παρά μόνο για τον ίδιο. Κάτι τέτοιο έχει ιδιαίτερη σημασία τη στιγμή που το ναρκωτικό αυτό κυκλοφορεί σε κοινωνικές συνθήκες διασκέδασης όπου ο κίνδυνος τραυματισμού ή και ψύχωσης λόγω του ιδιαίτερου περιβάλλοντος είναι έντονος.

Η κεταμίνη είναι μια ουσία εξουθενωτική την οποία δεν πρέπει να υποτιμάμε. Το ναρκωτικό αυτό έχει ευνοηθεί και επιτρέπεται προκειμένου να κερδοσκοπούν καταστρέφοντας τη συνοχή και τη δημιουργική ανταρσία μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων. Για το κράτος ορισμένες τάσεις γίνονται χρήσιμες μόδες. Κάθε φορά που τα ναρκωτικά αυτά εξασφαλίζουν μια μικρή ανακούφιση από τη θλίψη, το κράτος επιχαίρει πολύ περισσότερο με τον εθισμό και την απόγνωσή μας. Ποιός ανάμεσα σε όλους τους χρήστες θεωρεί ότι εξαιρείται απ’ αυτά;

Ας είμαστε σαφείς, τα λόγια μας δεν είναι για τους ηθικιστές που δεν βλέπουν τους εθισμένους παρά μόνο ως ένα πρόβλημα, αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους για τη δική τους έλλειψη δράσης. Τα πάντα έχουν μια θέση στο φαρμακείο, το κάθε τί εμπεριέχει και το αντίδοτό του. Είμαστε τόσο ενάντια στην νομιμοποίηση όσο και στην εγκληματοποίηση, αναγνωρίζουμε την ιατρική και ερευνητική αξία αυτής της ουσίας, αλλά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να λειτουργήσει κατάλληλα.

Στην τελική, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ότι καταλαβαίνουν, όσοι έχουν περιορισμένες αξίες ας προσδεθούν στην μιζέρια και την ήττα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο ηνωμένο βασίλειο που διακινούν και σνιφάρουν κεταμίνη, που θεωρούν ότι κερδίζουν κάτι απ’ το τίποτα, μπορούν να κρατήσουν τις παραισθήσεις τους (μιας και, εκτός αν δημιουργούμε αναρχία) δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αντίτιμο σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε σαν καλοί καταναλωτές και να ζητήσουμε να αποσυρθεί η ντόπα απ’ την αγορά.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό.

Ο καθένας μπορεί να επιλέγει μόνος του τα μέσα για τη ζωή που διάγει, όμως ποιός ωφελείται είναι ένα θέμα: εσύ; ο προμηθευτής; ο καταναλωτής; οι τράπεζες; το κράτος; η βιομηχανία των φυλακών; Όσοι αρνούνται την μισθωτή εργασία προτιμώντας μια θέση στην μαύρη αγορά, γι’ αυτούς δεν μένει παρά να υποταχτούν στον κανόνα της αυτοσυγκράτησης, ει δε μή, τους περιμένει μια τραγική θέση στα ανακοινωθέντα της αστυνομίας και της μιντιακής προπαγάνδας του κράτους.

Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί λύση για την κρίση που έχουμε στα χέρια μας, το να έχουμε συντρόφους εθισμένους σε ναρκωτικά, που εθίζουν άλλους, που υποφέρουν, που πέφτουν θύματα ή δημιουργούν σχέσεις οργανωμένου εγκλήματος αμφίβολων επιδιώξεων, που τελικά καταλήγουν στα νοσοκομεία, στις φυλακές, νεκροί.

Η κεταμίνη είναι ένα ισχυρό εξουθενωτικό ναρκωτικό που προκαλεί ψυχολογική εξάρτηση στο χρήστη, καταλήγοντας στην απώλεια κάθε αυτονομίας του, στην άρνηση της επιβίωσης του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος. Προσφέρει πολλά, χωρίς όμως να παράγει τίοτα. Προσφέρει μια υπόσχεση τελειότητας ενώ την ίδια στιγμή αφαιρεί τα μέσα που είναι απαραίτητα προκειμένου να φτάσεις πρακτικά εκεί.

Τελικά, η κεταμίνη είναι ένα ναρκωτικό του θανάτου: σκοτώνει το σώμα, σκοτώνει το πνεύμα και περιορίζει την αυτονομία για χάρη μιας τεχνητά αντιληπτής πραγματικότητας που δε συνεισφέρει παρά στην ήδη εντεινόμενη κοινωνική αποσύνθεση που αποτελεί ενδημικό σύμπτωμα της μετα-βιομηχανικής, μετα-μοντέρνας κοινωνίας.

μετάφραση από το περιοδικό 325, τεύχος 6, Γενάρης 2009 [http://325collective.com/]