Categories
Ασύμμετρη Απειλή

Η ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΗ)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1975-2008


( Ο κατάλογος εμπλουτίστηκε με νέα στοιχεία, αλλά συνεχίζει να είναι ελλιπής. Γι αυτό και ζητάμε τη βοήθειά σας για να συμπληρώσουμε τον κατάλογο και να διορθώσουμε ορισμένα λάθη και παραλήψεις)

1975
22-05-1975
Συμπλοκές διαδηλωτών με μπάτσους, στο χώρο που δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης. Άγριος ξυλοδαρμός χωροφύλακα που τραβούσε φωτογραφίες.

1976
– εμπρησμός αυτοκινήτων αμερικάνικων υπηρεσιών
– καταστροφή λεωφορείων του ΟΑΣΘ, την περίοδο αύξησης των εισιτηρίων

1977
21-04-1977
Εμπρησμός 4 αμερικάνικων οχημάτων από τον Λαϊκό Αγώνα (επέτειος του πραξικοπήματος του 1967)

-05-1977
Εμπρησμός 4 αμερικάνικων αυτοκινήτων

31-05-1977
Εμπρησμός σε κινηματογράφο που πρόβαλε τη φιλοσιωνιστική ταινία «Στη φωλιά του λύκου»

18-09-1977
Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του οργανισμού ύδρευσης (ΟΥΘ) από τον Λαϊκό Αγώνας σαν έμπρακτη διαμαρτυρία για την παροχή μεγάλων ποσοτήτων νερού, την ώρα που στις φτωχογειτονιές υπήρχε σοβαρή έλλειψη.

15-11-1977
Εμπρησμός των γραφείων της ακροδεξιάς ΕΝΕΠ στη Χαριλάου, από τον Λαϊκό Αγώνα

1978

18-01-1978
Διπλή βομβιστική επίθεση από τον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα (ΕΛΑ) στα γραφεία της Αμερικάνικης Υπηρεσίας Πληροφοριών και σε υποκατάστημα της American Express. Η ενέργεια έγινε ως «υποδοχή» του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Βανς.

-05-1978
Εμπρησμός στα γραφεία της Φοιτητικής Εστίας

20-05-1978
Καταστροφή οχήματος της αμερικάνικης υπηρεσίας από τον Λαϊκό Επαναστατικό Αγώνα (ΛΕΑ)

24-10-1978
Τοποθέτηση βόμβας σε έκθεση της AEG

24-10-1978
Τοποθέτηση βόμβας στο Μηχανοκίνητο Τμήμα της Χωροφυλακής στο Ντεπώ, από τον ΛΕΑ

17-11-1978
Έκρηξη βόμβας στις εγκαταστάσεις της coca cola και εμπρησμός ενός αυτοκινήτου της εταιρείας. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

-11-1978
Εμπρησμός ΙΧ εργολάβου οικοδομών

1979

24-07-1979
Τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού σε σκαλωσιά νεοαναγειρόμενης οικοδομής στην οδό Δελφών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί το οικόπεδο άνηκε σε δημοτικό σχολείο και καταπατήθηκε. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

16-10-1979
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της AEG από την «κόκκινη πρωτοβουλία» του ΛΕΑ

17-11-1979
Τοποθέτηση τριών εκρηκτικών μηχανισμών στον κιν/φο Ηλύσια (στον οποίο είχε προγραμματιστεί φασιστική συγκέντρωση), στο γραφείο του ακροδεξιού δικηγόρου Διαλυνά και στα γραφεία της Ελληνικής Αμνηστίας, από τον ΛΕΑ

1980
30-01-1980
Έκρηξη βόμβας στο νέο δικαστικό μέγαρο, από τον ΛΕΑ

15-02-1980
Καταστροφή των απουσιολογίων στο λύκειο Χαριλάου

15-02-1980
Απόπειρα εμπρησμού κτιρίου της χωροφυλακής. Συλλαμβάνονται οι δράστες

03-03-1980
Τοποθέτηση βόμβας στο γραφείο του καθηγητή του ΑΠΘ Λ. Χουσιάδα από τον ΛΕΑ. Ο Χουσιάδας είχε αναλάβει την οργάνωση συνεδρίου του ΝΑΤΟ για την ψυχιατρική.

05-03-1980
Κάτοικοι της Νέας Βρασιάς κατέστρεψαν ένα περιπολικό

05-05-1980
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε κτίριο που συστεγαζόταν τρία δημοτικά σχολεία στην οδό Μπότσαρη.
22-08-1980
Καταστροφή των γραφείων της BP και της SHELL από τον ΛΕΑ

1981
11-02-1981
Έκρηξη βόμβας στο ΙΧ του προσωπάρχη του εργοστασίου της Βάλκαν- Εξπόρτ, που παλιότερα είχε χρηματίσει αξιωματικός στη χωροφυλακή. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

18-04-1981
Τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού στην είσοδο της Φυσικομαθηματικής Σχολής στο ΑΠΘ

05-05-1981
Τοποθέτηση βόμβας στη σιδηροδρομική γραμμή που χρησιμοποιούσαν οι πολυεθνικές ΕΘΥΛ και ΕΣΣΟ ΠΑΠΑΣ. Τοποθέτηση βόμβας στο ΙΧ του υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων της ΕΘΥΛ. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

27-05-1981
Έκρηξη βόμβας στο Βρετανικό Συμβούλιο, ως ένδειξη συμπαράστασης στους αγωνιστές του IRA. Την ευθύνη ανέλαβε ο ΛΕΑ

1982

29-04-1982
Έκρηξη βόμβας σε υποκατάστημα της American Express από τον ΛΕΑ

1983

20-03-1983
Πυρπολήθηκαν με δύο εμπρηστικές βόμβες δυο αυτοκίνητα πού άνήκαν στήν αμερικάνικη βάση του Χορτιάτη. Η ενέργεια έγινε στην οδό Βασιλίσσης Ολγας στη Θεσσαλονίκη, από τον Λαϊκό Επαναστατικό Αγώνα .

1985

02-05-1985
Επίθεση με μολότοφ σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Εγνατία, από την Αναρχική Ομάδα Κοινωνική Επανάσταση

10-05-1985
Κατάληψη της Θεολογικής Σχολής και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ (7 μπάτσοι τραυματίζονται)

28-05-1985
Επίθεση με πέτρες και μολότοφ εναντίον της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Συντριβανίου κι ενός οχήματος της τράπεζας. Επίθεση και σε μπάτσους στον Λευκό Πύργο.

18-06-1985
Συγκρούσεις με μπάτσους στο Ντορέ. Τραυματισμός 8 μπάτσων. Σύλληψη 11 αναρχικών και προφυλάκιση των δύο: του Ν. Στεφανίδη και του Η. Μπουτσιαβάρα. Κατηγορούντε για επίθεση με μολότοφ σε περιπολικά

18-11-1985
Στη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 15χρονου Μ. Καλτεζά από μπάτσο, έγιναν επιθέσεις με μολότοφ σε 6 τράπεζες στην Εγνατία , την Ερμού και την Αγ. Σοφίας, στα γραφεία της ΕΠΕΝ και στον ΟΥΘ. Συγκρούσεις έγιναν και το βράδυ, γύρω από τη Θεολογική Σχολή.

1986

08-03-1986
Την ευθύνη για τρεις βομβιστικές επιθέσεις, σε δυο υποκαταστήματα τραπεζών και στο πολυκατάστημα Κλαουδάτος, αναλαμβάνει η ομάδα Ελευθερία

14-05-1986
Στη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας για το Τσέρνομπιλ, σπάζεται το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην πλατεία Συντριβανίου και πυρπολείται με μολότοφ το φιλοσοβιετικό βιβλιοπωλείο «Κουλτούρα»

22-05-1986
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στην πλατεία Αριστοτέλους και γύρω από τη Θεολογική Σχολή

25-05-1986
Με αφορμή τη συγκέντρωση φασιστών για την αποφυλάκιση των πραξικοπηματιών της 21ης Απρίλη, γίνονται συγκρούσεις με μολότοφ γύρω από τη Θεολογική

04-06-1986
Επίθεση με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη ΔΕΘ και σε μπάτσους στην περιοχή Συντριβανίου και στη Θεολογική Σχολή

05-06-1986
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ξεκινούν από την πλατεία Χημείου και διευρύνονται σε όλο το ΑΠΘ. Πυρπολείται με μολότοφ κλούβα των ΜΑΤ. Κατάληψη στη ΦΜΣ

08-06-1986
Πυρπολείται με μολότοφ ασφαλίτικο που ήταν σταθμευμένο έξω από το ΑΠΘ και τραυματίζονται σοβαρά οι δύο μπάτσοι. Οι μπάτσοι εισβάλουν στην κατάληψη της ΦΜΣ και συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Κ. Πέτρου, Χ. Κυριακού, Π. Λιάλιαρης, Μ. Τάχος, Μ. Στεφανίδης, Ι. Σιμιτζής, Α. Μουρατίδης, Α. Βαϊνδιρλής, Α. Τσαμπάζη και Α. Σφέτκος.

1987

24-05-1987
Εμπρησμός σε γραφεία «ρατσιστικού προπαγανδιστικού κέντρου», στην οδό Φιλικής Εταιρείας, από τους «Αντικρατιστές Θεσσαλονίκης για την κοινωνική επανάσταση».
2 -06- 1987
Εμπρησμός με υλικές ζημιές κτιρίου του ΥΠΕΧΩΔΕ (πολεοδομία), στην οδό Μανουσογιαννάκη και Εθνικής Αμυνας από τους «Αντικρατιστές Θεσσαλονίκης».

1988

27-04-1988
Έκρηξη βόμβας στη Ζ και Η οικονομική εφορεία από τον ΕΛΑ

1989

21-05-1989
έκρηξη βόμβας προκαλεί υλικές ζημιές στο κεντρικό κτίριο του ΙΚΑ στην οδό Αριστοτέλους. Ο ΕΛΑ αναλαμβάνει την ευθύνη με προκήρυξη που τοποθέτησε σε παρεκκλήσιο επι της οδού Ικτίνου, στη διασταύρωση με τη Μακένζυ Κίνγκ.

1991

11-01-1991
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ γύρω από τη θεολογική, την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων

1993

23-11-1993
Πυρπολείται το αυτοκίνητο του πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης. Την ευθύνη αναλαμβάνει η ομάδα «Επαναστατική Δράση».

1994

21-2-1994
Επίθεση με βόμβες μολότοφ πραγματοποιείται έξω από την αίθουσα τελετών στα πανεπιστήμια στην Θεσσαλονίκη την ώρα που ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Ράλλης αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας της Νομικής του Α.Π.Θ. παρουσία πολιτικών και εκπροσώπων εκκλησιαστικών και στρατιωτικών αρχών. Από την επίθεση τραυματίζεται στο πόδι ο οδηγός του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης.

10-10-1994
Πυρπολείται σχολικό λεωφορείο των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων «Παλλάδιον» στην περιοχή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου στη Θεσ/νίκη.

– επίθεση σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας στην Τριανδρία
– επίθεση με δυναμίτες σε πυλώνες της ΔΕΗ
– τρεις εμπρηστικές επιθέσεις από την Επαναστατική Δράση: σε τουριστικό πούλμαν, σε φορτηγό της Μπάγιερν και σε ΙΧ γιατρού (επειδή έπαιρνε φακελάκια)
– επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ και σε ΙΧ πρασινοφρουρού
– επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε πρατήριο προσκόπων

1995

14-11-1995
συγκέντρωση αναρχικών χτυπιέται από τους μπάτσους, όταν επιχειρεί να κατεβεί στο δρόμο. Συλλαμβάνονται 4 άτομα ( Σοφός, Χατζηιωαννίδης, Αναγνώστου και Κυρίτση. Το βράδυ καταλαμβάνεται η θεολογική και ξεσπούν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.

1996

07-03-1996
Ξυλοδαρμός από 20 κουκουλοφόρους του βουλευτή της ΝΔ, Πάνου Καμμένου και του αστυνομικού φρουρού, στο ΑΠΘ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της ακροδεξιάς κυπριακής οργάνωσης ΠΕΟΦ

1997

17-11-1997
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο της Νεάπολης

30-11-1997
Πυρπολείται σχολικό αυτοκίνητο στις Συκιές από τον Αντικρατικό Αγώνα:«με την τωρινή επίθεση, θέλουμε να φύγουν οι μπάτσοι και οι ρουφιάνοι από τα σχολεία»

1998

21-01-1998Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΕΛΤΑ στη Σταυρούπολη

25-01-1998
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της πολυεθνικής Hewlett-Packard και της Interamerican από την ομάδα Κομάντο Unabomber της Επαναστατικής Φράξιας για την Ανατροπή: «θα γίνουμε όλοι Unabombers. Burns go home. Η κρατική τρομοκρατία δε θα περάσει»

30-01-1998
Επίθεση σε σχολικό όχημα στις 40 εκκλησιές

01-02-1998
Πυρπολείται βαν στις Συκιές από τους Ακτιβιστές Συνείδησης

07-02-1998
Πυρπολείται σχολικό όχημα στις 40 εκκλησιές

16-02-1998
Πυρπολείται πολυτελές ΙΧ στην Καλαμαριά

13-03-1998
Εξουδετερώνεται αυτοσχέδιος μηχανισμός έξω από υποκατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πολίχνη. Την ευθύνη ανέλαβαν οι Μαχητές του Πνεύματος του Κιλελέρ

22-04-1998
Πυρπολούνται δύο αυτοκίνητα του Εθνικού Θεάτρου

14-05-1998
Έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού σε υποκατάστημα της Γενικής Τράπεζας και στην είσοδο του Στρατοδικείου

30-05-1998
Συλλαμβάνεται ο Δ. Κόκας, ο οποίος κατηγορείται για 5 επιθέσεις σε τράπεζες και σχολικά οχήματα.

14-06-1998
Επίθεση με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Μενεμένη, από την Οργάνωση για τη Μαζική Αντίσταση: « για τον αγώνα των αδιόριστων εκπαιδευτικών και για την απελευθέρωση των συναδέλφων τους»

19-06-1998
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του Στόχου, από την Αντιφασιστική Δράση, ως αντίποινα για την φασιστική επίθεση στο άγαλμα του Γρ. Λαμπράκη, αλλά και του ξυλοδαρμού του αριστερού φοιτητή Κουσουρή, από χρυσαυγίτες.

19-06-1998
Πυρπολούνται τα γραφεία της δευτροβάθμιας εκπαίδευσης, από τους Επαναστατικούς Πυρήνες: « για τον αδίστακτο εμπαιγμό που γίνεται στους αδιόριστους καθηγητές. Ήρθε η ώρα να αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι η υπομονή του λαού έχει όρια. Το επόμενο χτύπημα θα δώσει τη λύση δυναμικότερα και αποτελεσματικότερα. Ο λαός συμπαραστέκεται στους αδιόριστους καθηγητές και επιθυμεί μαζικότερες αντιδράσεις για ισοκοινωνία και ισοπολιτεία»

15-08-1998
Επίθεση με μολότοφ στο κέντρο ιστορίας του δήμου Θεσσαλονίκης

18-09-1998
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Ευόσμου, από την Επαναστατική Φράξια για την Ανατροπή: « εκεί που θέλουν να πάνε τους τσιγγάνους του Ευόσμου, να πάνε οι υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες και οι παρατρεχάμενοί τους»

11-12-1998
Πυρπολείται φορτηγό ιδιωτικής εταιρίας

1999

08-01-1999
Πυρπολείται το αυτοκίνητο του διοικητή του ΙΚΑ Κατερίνης, στη Θεσσαλονίκη

15-01-1999
Επίθεση με μολότοφ στο Δικαστικό Μέγαρο, κατά τη διάρκεια μαθητικής πορείας. Ταυτόχρονα σπάζονται τράπεζες, ένα αστυνομικό τζιπ και πολιτικά γραφεία. Ένας 40χρονος συλλαμβάνεται για απόπειρα εμπρησμού με γκαζάκια σε κρατικό όχημα

04-02-1999
Πυρπολείται πολυτελές ΙΧ

02-04-1999
Συλλαμβάνεται φοιτήτρια, όταν τοποθετεί γκαζάκια στην είσοδο του Αμερικάνικου Προξενείου, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία

04-04-1999
Χούλιγκανς πυρπολούν περιπολικό της ΕΛΑΣ

26-04-1999
Εξουδετερώνεται εκρηκτικός μηχανισμός έξω από το αμερικάνικο ίδρυμα Φουλμπράιτ. Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση Ρήγας Φεραιός

02-05-1999
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της europbank, στο κέντρο

05-05-1999
Επίθεση με πέτρες σε οχήματα του ΝΑΤΟ στο λιμάνι

15-09-1999
Εμπρησμός τεσσάρων διπλωματικών οχημάτων της Ρωσίας, και της Αλβανίας, από το Λαϊκό Επαναστατικό Μέτωπο

25-10-1999
Πυρπολούνται τα γραφεία της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θες/νίκης. Στην είσοδο γράφεται: «23-10-98. Για τον Μπουλάντοβιτς» και υπογραφή ΛΕΜ (ΛΑΪΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ). (Ο Μπουλάντοβιτς, ήταν σέρβος μαθητής που δολοφονήθηκε από μπάτσο)

08-12-1999
Επιθέσεις στη διάρκεια μαθητικής πορείας, σε τράπεζες και στο Δικαστικό Μέγαρο

2000

04-02-2000
Πυρπολούνται δύο αυτοκίνητα στο ΑΠΘ

07-02-2000
Επίθεση σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ

14-02-2000
Πυρπολούνται τα γραφεία φαρμακευτικής εταιρίας από τα Αντιεξουσιαστικά Ερωτικά Κύτταρα

18-02-2000
επίθεση σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ, στη Σταυρούπολη και τους Αμπελόκηπους, από την Επαναστατική Πάλη

26-02-2000
Πυρπολείται ΑΤΜ της Εμπορικής

28-02-2000
Επίθεση σε υποκατάστημα του ΟΤΕ από τη Φράξια Γενικευμένης Αυτοδιάθεσης

05-03-2000
Πυρπολείται υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας

13-03-2000
Απόπειρα εμπρησμού κέντρου απεξάρτησης

26-03-2000
Επίθεση από 100 αναρχικούς με πέτρες και ξύλα στο αστυνομικό τμήμα Άνω Πόλης, μετά τη δολοφονία του 18χρονου Ν. Λεωνίδη από μπάτσο

26-03-2000
Πυρπολείται ελληνική σημαία, έξω από τράπεζα στο κέντρο.26-03-2000Επίθεση στα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας στην Πολίχνη

05-04-2000
Οι Αντιπολεμικοί Πυρήνες Δράσης Ενάντια στον Πόλεμο στα Βαλκάνια, πυρπολούν κατάστημα της miele

08-05-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων «υπέρ της Διεθνούς Αμνηστίας και του προλεταριάτου των Κορεατών»

09-05-2000
Εξουδετερώνεται εμπρηστικός μηχανισμός σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων
12-05-2000Εμπρησμός σε φασιστικό βιβλιοπωλείο, το οποίο έχει σχέσεις με τον νυν βουλευτή του ΛΑΟΣ Κ. Βελοπούλo

19-05-2000
Επίθεση στα γραφεία του ΚΚΕ στην Τριανδρία

27-05-2000
Πυρπολείται ελληνική σημαία έξω από εκκλησία

16-06-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποσταθμό της ΔΕΗ στο Κορδελιό

04-10-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Ένωσης Πλοιοκτητών Β.Ελλάδος, ως εκδίκηση για το ναυάγιο του Δαμινά

08-10-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Μίνοαν

23-10-2000
έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού στο περίπτερο της ΕΛΑΣ στη ΔΕΘ, από το Λαϊκό Επαναστατικό Μέτωπο

28-10-2000
Συλλαμβάνεται ο 20χρονος Χρήστος Παππάς για εμπρησμό σημαίας σε καφενείο

10-12-2000
Πυρπολείται αυτοκίνητο ιδιωτικής εταιρίας στην Καλαμαριά

21-12-2000
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της TVX GOLD

28-12-2000
Πυρπολείται υποκατάστημα της Τράπεζας Εργασίας στη Σταυρούπολη

31-12-2000
Πυρπολούνται υποκαταστήματα της Εθνικής και της eurobank

2001

12-01-2001
Πυρπολείται αυτοκίνητο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην Τούμπα

14-01-2001
Επίθεση με γκαζάκια στα γραφεία του Συλλόγου Δικαστικών Επιμελητών Εφετείου Θεσσαλονίκης. Από την έκρηξη καταστράφηκε η πρόσοψη των γραφείων

15-01-2001
Επίθεση με γκαζάκια στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Άνω Πόλη και σε άλλα τρία αυτοκίνητα του περιφεριακού υπηρεσιακού συμβουλίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην οδό Στρωμνίτσης και στην οδό Τζαβέλα.

07-02-2001
Γκαζάκια στον σύνδεσμο «μακεδόνες» του ΠΑΟΚ και στα γραφεία της ΠΑΕ ΑΡΗΣ στο γήπεδο Χαριλάου

09-02-2001
Εμπρησμός του αυτοκινήτου του προέδρου του «Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης», Νίκου Γιαννόπουλου.Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε λεωφορείο της Ιντερσαλόνικα ΑΕ και στην είσοδο εγκαταστάσεων της Εξπρές Σέρβις

28-02-2001
Επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα Λαγκαδά

09-03-2001
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία της Επιθεώρησης Υγείας-Πρόνοιας Μακεδονίας-Θράκης, στην οδό Αγίας Σοφίας 46, στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Αλεξάνδρου Παπαναστασίου 122 και στα γραφεία του τηλεοπτικού σταθμού STAR CHANNEL στην οδό Μητροπόλεως 110. Στο χώρο των επιθέσεων, οι αστυνομικοί βρήκαν μικρά χαρτάκια 4 επί 8 εκατοστών, στα οποία αναφερόταν ότι οι επιθέσεις γίνονται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θάνατο του μικρού Παναγιώτη Βασιλέλλη. Στην Επιθεώρηση Υγείας κυριαρχούσε το σύνθημα «Δολοφόνοι» και στην Τράπεζα «Θησαυρίστε». την ευθύνη ανέλαβε η «Κίνηση ενάντια στις κρατικές αυθαιρεσίες»: «από αφορμή το θάνατο του μικρού Παναγιώτη». Με προκήρυξη, που άφησε μέσα σε σφραγισμένο φάκελο στο γραμματοκιβώτιο των Γραφείων της «Ε» στη Θεσσαλονίκη, η «Κίνηση» χαρακτηρίζει «εμπρησμούς» ό,τι η αστυνομία είχε περιγράψει ως «εκρήξεις που προκλήθηκαν με γκαζάκια». Οι ενέργειες έγιναν τη νύχτα της 8ης Μαρτίου, η προκήρυξη φέρει ημερομηνία «8/3/01» και για την υπόθεση συνελήφθησαν και έχουν ήδη προφυλακιστεί οι Θωμάς Φουρλής και Θόδωρος Γκινάλας, 27 και 21 χρόνων, αντίστοιχα.

11-03-2001
Καταστροφές και βανδαλισμοί σε αίθουσες της ΦΜΣ και του Βιολογικού, μετά από πανκ συναυλία

16-04-2001
Επίθεση με μολότοφ σε παράρτημα του ΑΠΘ στη Σταυρούπολη

01-05-2001
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ σε πάρτι δρόμου στη Ναυαρίνου. Γίνονται επιθέσεις με πέτρες και μολότοφ

17-11-2001Επίθεση με πέτρες σε τράπεζες, εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία και άλλα κτήρια, στη διάρκεια της πορείας για το πολυτεχνείο

2002

– επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε ταχυδρομικό ταμιευτήριο και σε κομμωτήριο, ιδιοκτησίας της γυναίκας του μπάτσου που δολοφόνησε το 2001 ληστή, όταν αποπειράθηκε να απαλλοτριώσει το παραπάνω ταμιευτήριο.
17-01-2002
επίθεση με μολοτοφ στην Ελληνική Τράπεζα, ιδιοκτησίας της κυπριακής εκκλησίας.

15-03-2002
επίθεση με μολότοφ στο αστυνομικό τμήμα στην Άνω Πόλη

06-04-2002
επίθεση με μολότοφ εναντίον οχήματος του υπουργείου πολιτισμού στην Τριανδρία

20-04-2002
επίθεση 100 περίπου αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων σε συγκέντρωση χρυσαυγιτών στην πλατεία Αριστοτέλους. Μάχες σώμα με σώμα και 20 περίπου τραυματισμοί κι από τις δυο πλευρές

16-05-2002
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Τράπεζας Κύπρου στην οδό Β. Όλγας

22-05-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή Παπάφη: «Για το χτύπημα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Κορυτσάς στέλνουμε τις χειρότερες ευχές μας στον Κώστα Σημίτη και στον Κώστα Λαλιώτη για τη γιορτή τους. Την ευθύνη αναλαμβάνουν τα κομάντο ΒΙΑ και ΧΑΟΣ».

12-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην τράπεζα Πειραιώς στην οδό Παπαναστασίου 117. η ενέργεια ήταν «μια έμπρακτη διαμαρτυρία απέναντι στην τηλετρομοκρατία και τα κοράκια της» (ομάδα “φτου ξελευτερία”)

15-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην είσοδο του διαρκούς Στρατοδικείου – Ναυτοδικείου – Αεροδικείου Θεσσαλονίκης

17-07-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην Τ.Ο της Νέας Δημοκρατίας Αγίας Τριάδας, στην Οδό Σπάρτης. την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση «Λυσσασμένα αδέρφια του Τζουλιάνι» και υποσχέθηκε «ένα θερμό καλοκαίρι και ακόμα θερμότερο χειμώνα».

-08-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην Τ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στα Κυβέλεια, από την ομάδα «Ως Εδώ»

-08-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο του δήμου Τριανδράς

05-12-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ΝΔ στην Καλαμαριά, στην οδό Κωφίδου, από τους «πυρήνες επαναστατικής κρούσης»

08-12-2002
Δύο επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε κρατικό αυτοκίνητο και στα γραφεία του κυπριακού κόμματος Δημοκρατικός Συναγερμός, από την ομάδα «Καυτός Χειμώνας», ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Γιώργο Καρακασιάν ( φυλακισμένο στην Κύπρο) και τους αμετανόητους της 17Ν

15-12-2002
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία του ΚΚΕ στην Τριανδρία, από την Πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός νέου εμφυλίου πολέμου.

– (την ίδια χρονιά έγινε και εισβολή αναρχικών στα γραφεία του ΛΑΟΣ, τα οποία “ανακαινίστηκαν”)

2003

20-01-2003
Επίθεση με 11 εμπρηστικούς μηχανισμούς κάτω από οχήματα και μηχανήματα της εταιρείας «Προοδευτική ΑΤΕ» των αδελφών Κούτλα, που έχει αναλάβει τη διάνοιξη και την κατασκευή του κόμβου της περιφερειακής οδού με την οδό Κατσιμίδη. Την κατασκευή του έργου ανέλαβε η εταιρεία «Προοδευτική ΑΤΕ» ύστερα από δημοπράτηση που έκανε η «Εγνατία Οδός Α.Ε.», που είναι και ο φορέας που ανέλαβε την κατασκευή του έργου. Την ευθύνη αναλαμβάνει ο «Μαχόμενος Οικολογικός Ακτιβισμός» : «Αυτοί που έκαψαν το δάσος πριν από μερικά χρόνια σήμερα συνεχίζουν το έργο τους, κάνοντάς το οικόπεδα και δρόμους για τις ανάγκες της οικονομίας και του εμπορίου τους. Το ρεφορμιστικό οικολογικό κίνημα δεν μπορεί να τους σταματήσει».

26-01-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο «κέντρο συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης». Την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση «Καυτός Χειμώνας», «αποχαιρετώντας έτσι το ευρωπαϊκό συνέδριο για την ανεργία στο Ναύπλιο». «Εκφράζουμε την αληλλεγγύη μας σε όλους τους ομήρους του κράτους. Όσο θα απειλείτε με συλλήψεις εμείς θα απειλούμε με εκρήξεις και όχι μόνο».

05-02-2003
εμπρησμός οχήματος του ΑΠΘ στην Τούμπα

14-04-2003
Εμπρησμός δύο ΙΧ κι ενός αυτοκινήτου της Νομαρχίας από τον «Καυτό Χειμώνα»

17-04-2003
εμπρησμός αυτοκινήτου της βουλγαρικής πρεσβείας

-06-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ στην οδό Ι. Δραγούμη

-06-2003
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ στην Καλαμαριά

21-06-2003
κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, σημειώθηκαν συμπλοκές με τα ΜΑΤ και εμπρησμοί σε τράπεζες, καταστήματα, σουπερμάρκετ και σε ένα εθνικιστικό βιβλιοπωλείο. Έγιναν 7 συλλήψεις διαδηλωτών

Ο3-07-2003
εμπρησμός σε ένδειξη συμπαράστασης στους επτά προφυλακισμένους για τα επεισόδια της αντισυνόδου πυροδότησαν άγνωστοι κάτω από υπηρεσιακό αυτοκίνητο του ΙΚΑ, στη Θεσσαλονίκη. Η εμπρηστική επίθεση έγινε τις πρώτες πρωινές ώρες στην οδό Χαλκιδικής 51 και τη φωτιά έσβησε η Πυροσβεστική Υπηρεσία. Το όχημα υπέστη υλικές ζημιές. «Εγινε ένας εμπρησμός χθες στη Θεσσαλονίκη στην οδό Χαλκιδικής, σε κρατικό αυτοκίνητο. Οι φυλακές απανθρακώνουν σώματα και ψυχές, αλλά οι λυσσασμένες καρδιές μας θα μείνουν ζωντανές. Λευτεριά στους επτά φυλακισμένους της 21ης Ιούνη στη Θεσσαλονίκη. Εις το επανιδείν

05-07-2003
Η «Αναρχική Ομάδα Κομάντο» ανέλαβε την ευθύνη για το «χτύπημα» με βόμβα μολότοφ σε μηχάνημα αυτόματης ανάληψης τράπεζας, στο ισόγειο του δημαρχείου Αγίου Παύλου Θεσσαλονίκης που είχε αποτέλεσμα να προκληθούν σοβαρές ζημιές. «Ο αγώνας για τους επτά συλληφθέντες συνεχίζεται»

31-07-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε οχήματα της Ασπίς Σεκιούριτι: «Η επίθεση στην Τριανδρία ενάντια σε οχήματα της “Aspis Secutity” έγινε ως ένδειξη αλληλεγγύης στους 7 φυλακισμένους της Θεσσαλονίκης και στους επαναστάτες της “17 Νοέμβρη” και του ΕΛΑ. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι Ανεξέλεγκτοι Πυρομανείς».

01-08-2003
Διερχόμενος πολίτης εξουδετέρωσε εμπρηστικό μηχανισμό, που τοποθέτησε η «αντίστροφη Μέτρηση» σε υποκατάστημα της Eurobank στην Καλαμαριά: «Στη σάπια κοινωνία αναλαμβάνουμε την ευθύνη να καταστρέψουμε ό,τι μας καταστρέφει».

05-09-2003
Επίθεση με βόμβες μολότοφ σε υποκατάστημα της EUROBANK στις Συκιές, για την απελευθέρωση των 7 της 21ης Ιούνη. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 50.000 ευρώ

14-09-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ασφαλιστικής εταιρίας Φοίνιξ από τους «Ανεξέλεγκτους Πυρήνες», για τους 7 συλληφθέντες της 21ης Ιούνη

08-10-2003
εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια σε υποκατάστημα των ΕΛ.ΤΑ. στην κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης. «Χτυπήσαμε χθες τα ΕΛ.ΤΑ. στην Τούμπα σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 7 συλληφθέντες από τους οποίους οι τέσσερις κάνουν απεργία πείνας, και στους επαναστάτες της 17Ν. Χτύπησε ο “Επαναστατικός Εθελοντισμός” που βάζει ένα λιθαράκι με το δικό του τρόπο ως εθελοντής στην ολυμπιακή ονείρωξη των κρατιστών. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

14-10-2003
Μηχάνημα ανάληψης χρημάτων της Αγροτικής Τράπεζας καταστράφηκε ολοσχερώς από έκρηξη αυτοσχέδιας εμπρηστικής κατασκευής τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη. Οι άγνωστοι δράστες πυροδότησαν τα γκαζάκια με το εύφλεκτο υλικό σε ιδιαίτερο χώρο της τράπεζας, στην οδό Μανουσογιαννάκη 6, όπου βρίσκεται και η είσοδος της Διεύθυνσης Πολεοδομίας Θεσσαλονίκης. Το ωστικό κύμα έσπασε και ορισμένα τζάμια της εισόδου, ενώ την πυρκαγιά έσβησε η Πυροσβεστική Υπηρεσία. «την ευθύνη για την έκρηξη αναλαμβάνει η οργάνωση “Νυχτερινοί Επισκέπτες” σαν ένδειξη αλληλεγγύης σε όλους τους ομήρους του κράτους».

21-10-2003
Εμπρησμός 10 αυτοκινήτων σε αντιπροσωπεία της Νισσάν Κεχαγιάς στην Τούμπα, από τους «λυσσασμένους καμικάζι», για τους 7.

22-10-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της Τ.Ο. Αγ. Φανουρίου της ΝΔ, στην Κάτω Τούμπα

28-10-2003
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς κατά τουριστικού λεωφορείου στο Αλεξάνδρειο και υποκαταστήματος του ΟΤΕ στην Καλαμαριά, από την “Η Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας”: « ως ελάχιστη απάντηση στο κύμα καταστολής σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία. Λευτεριά στους “7”»

29-10-2003
Επίθεση με δυο εμπρηστικούς μηχανισμούς, απ’ τους οποίους εξερράγη ο ένας, στο ΚΕΠ Τριανδρίας. Την ευθύνη ανέλαβε η «επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»: «Λευτεριά στους 7 και στους επαναστάτες της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ».

07-11-2003
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητο του ΥΠΕΧΩΔΕ στην οδό Ψελλού και σε Εμπορική Τράπεζα στη Σταυρούπολη

17-11-2003
Συμπλοκές αναρχικών με τα ΜΑΤ στη Φιλοσοφική.

29-11-2003
Επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον δύο τραπεζών (εμπορικής και ασπίς) στην Καλαμαριά, την ημέρα της απελευθέρωσης των 7. Από την επίθεση καταστράφηκε ολοσχερώς το τμήμα δανείων της Εμπορικής. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 40.000 ευρώ

-12-2003
επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον τζιπ κατασκευαστικής εταιρίας και υποκαταστήματος της ΔΕΗ στην Καλαμαριά

09-12-2003
Τετραπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δυο τοπικές του ΠΑΣΟΚ, σε κτήριο του ΟΤΕ και σε υποκατάστημα του Μασούτη, την ημέρα της απόφασης της δίκης της 17Ν. Οι «Πυρήνες Επαναστατικής Βίας» ανέλαβαν την ευθύνη: « ότι και να αποφασίσουν τα έκτακτα στρατοδικεία του κράτους και της δημοκρατίας, δεν θα σταματήσουν το διαρκή κοινωνικό πόλεμο. Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους για την υπόθεση 17Ν και ΕΛΑ. Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες του Ηρακλείου, με αφορμή την επίθεση στην Ασφάλεια. Οι κρατικές δολοφονίες δεν θα μείνουν αναπάντητες. Ηρθε η ώρα να γευτούν το μίσος των κολασμένων. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

19-12-2003
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στα γραφεία της ΝΔ στην οδό Σπάρτης.

-12-2003
επίθεση με γκαζάκια στο ΑΤΜ της Γενικής Τράπεζας στη Στρατολογία

-εμπρησμός στα γραφεία της κυπριακής εθνικιστικής οργάνωσης ΠΕΟΦ

2004

01-01-2004
Επίθεση στη διεύθυνση πολεοδομίας στην οδό Εθνικής Αμύνης. Οι δράστες τοποθέτησαν από έναν εμπρηστικό μηχανισμό σε κάθε όροφο. Οι ζημιές ξεπέρασαν τις 30.000 ευρώ.Λίγες μέρες αργότερα έγινε επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της Ερμής Σεκιούριτι στην Τριανδρία. Και για τις δύο επιθέσεις, την ευθύνη ανέλαβε η «διμοιρία Νετσάγιεφ».

08-01-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα της εταιρίας σεκιούριτι Μακεδονική Σάρισα, στην Ολυμπιάδος. Την ευθύνη της επίθεσης στο αυτοκίνητο ανέλαβε η «Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»: «τόσο η απόπειρα κατά της ζωής του Νίκου Μαζιώτη όσο και τα υπερεθνικά όργανα δίωξης επαναστατών που δημιουργούνται δεν πρόκειται ούτε να μας φοβίσουν ούτε να ανακόψουν στο ελάχιστο την επαναστατική δράση. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

21-01-2004
Επθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε τέσσερις εκκλησίες: Στον Ι. Ν. Αγίου Παντελεήμονος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Αγ. Παντελεήμονος στην Καλαμαριά, στον Ι. Ν. Προφήτη Ηλία, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Προφήτη Ηλία και Ολυμπιάδος, στον Ι. Ν. Μεταμορφώσεως-Γεννήσεως Σωτήρος, στη διασταύρωση των οδών Δελφών και Μιαούλη. Ο τέταρτος μηχανισμός βρέθηκε άθικτος έξω από τον Ι. Ν. Παναγούδας, στην οδό Εγνατία 132, στο κέντρο της πόλης.«Την ευθύνη για την επίθεση στις εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η ομάδα “Οι Απόστολοι της επανάστασης”. Χτυπήσαμε τα υποκαταστήματα της επιχείρησης που ονομάζεται εκκλησία όπως θα χτυπούσαμε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, και κάθε ολοκληρωτική εξουσία».

29-01-2004
Επίθση με μολότοφ σε τράπεζα στην οδό Αρτάκης στην Τούμπα: : «Η επίθεση στην “Alphabank” στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης έγινε ως ένδειξη της θερμής μας υποδοχής στον Γιωργάκη Παπανδρέου. Πέρα όμως από το προεκλογικό καρναβάλι, η εντεινόμενη κρατική καταστολή συνεχίζεται με διώξεις αγωνιστών. Η απάντησή μας στις νέες δίκες θα δοθεί στο δρόμο. Αλληλεγγύη σ’ όλους τους διωκόμενους»

-01-2004
απόπειρα εμπρησμού σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ

-01-2004
εμπρησμός οχήματος των ΕΛΤΑ

-01-2004
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα του ΟΤΕ

01-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων «Νισσάν Κεχαγιάς» στην οδό Λαμπράκη και σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην οδό Σερρών.

09-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Βας. Όλγας: «Η επίθεση στην Εθνική Τράπεζα στη Θεσσαλονίκη έγινε τόσο ως ένδειξη τιμής στη μνήμη του Χάρη Τεμπερεκίδη που δολοφονήθηκε πριν πέντε χρόνια από τα ένστολα γουρούνια όσο και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους κατηγορουμένους για την υπόθεση του ΕΛΑ. Την ευθύνη αναλαμβάνει η “Φράξια Μητροπολιτικού Αντάρτικου”.

12-02-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε φορτηγό χρηματαποστολής της GROUP 4: «Οι σαμποτέρ του μεσονυχτίου προτιμούμε τα βανάκια της χρηματαποστολής Group 4 να πέφτουν πρώτα στα χέρια των ληστών και μετά των εμπρηστών. Με το μίσος σας να μας τρέφει και με την οργή να μας δυναμώνει προτείνουμε τους όρους της καταστροφής και της απαλλοτρίωσης ως βίωμα για την άμεση απελευθέρωση της καθημερινής μιζέριας και ρουτίνας. Εμείς οι φτωχοί, με τα πλούσια όνειρα γεμάτα φωτιά, θα τιμούμε για πάντα το λήσταρχο Χάρη Τεμπερεκίδη. Λευτεριά στον Κώστα Πάσσαρη. Λευτεριά σε όλους».

13-02-2004
Απόπειρα εμπρησμού με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία των βουλευτών της ΝΔ Σάββα Τσιτουρίδη και Ερωτόκριτου Θεοτοκάτου, στην οδό Τσιμισκή.Εμπρησμός στα γραφεία της Ευαγγελικής Εκκλησίας στην οδό Ιουστινιανού 11

20-02-2004
Με τρία γκαζάκια χτυπήθηκε υπηρεσιακό αυτοκίνητο, που χρησιμοποιούσε ανώτερος υπάλληλος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Ανάπτυξης και Επαγγελματικής Κατάρτισης (CEDEFOP). Την ευθύνη ανέλαβε η ομάδα Αδάμαστοι Μαρξιστές: «την ίδια ώρα που γνήσιοι λαϊκοί αγωνιστές σαν τον Χρήστο Τσιγαρίδα δικάζονται και καταδικάζονται, οι πραγματικοί δολοφόνοι του κράτους και του κεφαλαίου συνεχίζουν να δολοφονούν δεκάδες εργάτες στη μεγαλύτερη τρομοκρατική επιχείρηση που έχει στηθεί στην Ελλάδα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες». Λόγω της έκρηξης, το όχημα που έφερε διπλωματικές πινακίδες κυκλοφορίας και ήταν σταθμευμένο στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, έξω από το ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλάς», πήρε φωτιά και καταστράφηκε, ενώ προκλήθηκαν ζημιές και σε παρακείμενο αυτοκίνητο.

04-03-2004
Διπλό χτύπημα με γκαζάκια εναντίον δύο εκλογικών κέντρων της ΝΔ, στο Ντεπώ και την Α.Πόλη

05-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Eurobank στην Καλαμαριά

09-03-2004
Επίθεση με μολότοφ σε κατάστημα του Μασούτη στην Τριανδρία: «Την ευθύνη για την επίθεση στο “Μασούτη” στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η “Επαναστατική Λαμπαδηδρομία”. Σε αυτή την κοινωνία του θριάμβου του χρήματος και του εμπορεύματος που οι πάντες εκπορνεύσουνε και εκπορνεύονται με σκυμμένο το κεφάλι συνεχίζουμε να καταθέτουμε την ψήφο της επαναστατικής φωτιάς και της αέναης λύσσας. Αντίσταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λευτεριά στους κατηγορούμενους για την υπόθεση 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ».

17-03-2004
Επίθεση με τρείς εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της «Μερσέντες Ιωαννίδης», στην οδό Βας. Όλγας: «Απόψε τα ξημερώματα χτυπήσαμε ένα από τα σύμβολα της θεαματικής μιζέριας και της καταναλωτικής μαστούρας, την αντιπροσωπεία της Μερσεντές. Την ευθύνη γι’ αυτό το χτύπημα όσο και για το ΑΤΜ της Eurobank Καλαμαριάς στις 5 Μαρτίου αναλαμβάνει η “Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας”. Η καταστολή με πρόσχημα την αιματοβαμμένη Ολυμπιάδα δεν πρόκειται να ανακόψει την επαναστατική δράση. Αντίσταση».

26-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο της «Ζεύς Σεκιούριτι» στο προαύλιο του ιερού ναού Αγίας Τριάδας: «Την ευθύνη για τον εμπρησμό αυτοκινήτου της “Ζευς Σεκιούριτι”, στη Θεσσαλονίκη, αναλαμβάνει η “αντιολυμπιακή φλόγα”. Καλούμε όλη τη νεολαία να υποδεχτεί την τρομοκρατία των Ολυμπιακών Αγώνων με σκυταλοδρομία καταστροφών και εμπρησμών σε σύμβολα του κράτους, της εμπορευματικής κοινωνίας και κάθε εξουσίας. Λευτεριά στους φυλακισμένους για υποθέσεις της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ».

29-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό κατά λογιστικών και δικηγορικών γραφείων, στην οδό Λ. Σοφού.

31-03-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό εναντίον οχήματος της EUROSECURITY στην Ανάληψη :
“άγνωστος με δύο τηλεφωνήματα στην «Ε» ανέλαβε την ευθύνη του εμπρηστικού χτυπήματος για λογαριασμό των «Σαμποτέρ του Μεσονυχτίου», επειδή η εν λόγω εταιρεία «παρείχε φύλαξη σε μετρό-ηλεκτρικό, και για διάφορα άλλα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων». «Στην Ολυμπιάδα της καταστολής -ανέφερε- ανάβουμε τη φλόγα της καταστροφής. Ο λόγος και η πράξη είναι από τους “Σαμποτέρ του Μεσονυχτίου”, μέγας χορηγός για την αποτυχία της Ολυμπιάδας». Με τηλεφωνικό υστερόγραφο ανέφερε: «Αποδεχόμαστε το κάλεσμα της αντιολυμπιακής φλόγας ως νεολαίοι για την υποδοχή της ολυμπιακής τρομοκρατίας με σκυταλοδρομία εμπρησμών και καταστροφών στα σύμβολα του κράτους και κάθε μορφής εξουσίας. Εις το επανιδείν».

13-04-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε διπλωματικό αυτοκινητο του κυπριακού προξενείου, στην οδό Α. Μιχαηλίδη, από την «Αντι-ολυμπιακή φλόγα»: «Σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία οι εχθροί εντοπίζονται στις τράπεζες και στα υπουργεία. Να συντρίψουμε τα πατριωτικά σκουπίδια και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου». Το αυτοκίνητο υπέστη ζημιές αξίας 12.000 ευρώ.

16-04-2004
Απόπειρα εμπρησμού σε όχημα της εταιρίας σεκιούριτι GROUP 4. Σύλληψη του Πολύκαρπου Γεωργιάδη.

28-05-2004
Εμπρηστικός μηχανισμός σε αυτοκίνητο της τουρκικής παρευξείνιας τράπεζας στην Καλαμαριά, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς.

15-06-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε εκκλησία στην Πυλαία:«Οι φωτιές της κολάσεως αναλαμβάνουν την ευθύνη για τον εμπρησμό στον Προφήτη Ηλία, στην Πυλαία Θεσσαλονίκης. Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας και προσευχές στο σκοτάδι για εμάς. Λευτεριά στις πύλες της κολάσεως και στον Πολύκαρπο Γεωργιάδη».

04-10-2004
Δύο αυτοκίνητα του Δήμου Πολίχνης υπέστησαν υλικές ζημιές από εκρήξεις αυτοσχέδιων εμπρηστικών κατασκευών.Την ευθύνη για τους εμπρησμούς ανέλαβε η «Επιτροπή για την προώθηση της αδιαλλαξίας»:«ενάντια στους παράγοντες που στηρίζουν την εξουσία, ας καταστρέψουμε ό,τι συμβάλλει στη στέρηση της ελευθερίας. Οι μικρές τοπικές διοικητικές οργανώσεις αποτελούν ένα μέρος του κρατικού μηχανισμού. Ας ξεκινήσει από μικρές ομάδες αντίστασης η γενικευμένη φλόγα της εξέγερσης. Χαιρόμαστε που συμβάλλουμε στην αρχή ενός χαρούμενου χειμώνα. Ζητάμε πάνω απ’ όλα την ελευθερία των ζωών μας. Λευτεριά στον Πολύκαρπο Γεωργιάδη, αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν. Λευτεριά σε όλους».

01-11-2004
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στην αντιπροσωπεία «Μερσέντες Ιωαννίδης», στη Β.Όλγας: «Τα ξημερώματα της Κυριακής επιτεθήκαμε σε αντιπροσωπία της Μερσεντές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους απεργούς όλως των φυλακών. Αμεση απελευθέρωση στον αναρχικό Πόλυ Γεωργιάδη. Κάθε μας κίνηση, ένα βήμα για την καταστροφή του πολιτισμού σας. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι Εμπρηστές Κοινωνικής Ειρήνης».

-εμπρησμός κρατικού οχήματος στην Καλαμαριά

2005

22-01-2005
επίθεση από 100 αναρχικούς στα γραφεία της Χρυσής Αυγής
28-03-2005
Επιθεση με μολότοφ κατά 2 ΑΤΜ, ενός καφάο κάμερας και μιας Μερσέντες, μετά από πανκ συναυλία στο ΑΠΘ. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τα ΜΑΤ συνελλήφθη ένας 21χρονος φοιτητής.

12-06-2005
Επίθεση με βόμβες μολότοφ κατά του κτηρίου της ΕΤ3 στην Εγνατία. Από την επίθεση κάηκε τεχνικός εξοπλισμός, καθώς κι ένα στούντιο. Λίγο μετά, οι ίδιοι δράστες, επιτέθηκαν στο φυλάκιο της πρυτανείας του ΑΠΘ και σε ΑΤΜ της Πειραιώς, της Αγροτικής και της Εθνικής.

28-06-2005
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό από την ταξιαρχία Σάκκο-Βαντσέτι:
“αναλαμβανουμε την ευθυνη για το συμβολικο χτυπημα την τριτη 4 το πρωι στο τελλογλειο ιδρυμα στη θεσσαλονικη. το κρατος και ο βουλγαρακης μεθοδευουν την φυσικη εξοντωση του συντροφου zulkuf murat bora στερωντας του το πολιτικο του ασυλο ακομα και μετα απο 43 ημερες απεργιας πεινας. ας εχουν υποψη τους οτι στον αγωνα του, δεν ειναι μονος. αλληλεγγυη στον προσφυγα αγωνιστη bahoz. να δοθει το πολιτικο ασυλο αμεσα. οσο εντεινεται η κρατικη κτηνωδια ο αγωνας συνεχιζεται”

22-06-2005
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα του δήμου αγίου παύλου

23-06-2005
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Συκεών.

13-07-2005
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο γραφείο του δικηγόρου και πρώην αξιωματικού της αστυνομίας Α. Κοσμίδη, στην οδό Β. Ουγκώ.

-09-2005
Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ μπροστά στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ. Εμπρησμός αστυνομικής μοτοσυκλέτας και 2 εταιρικών ΙΧ

10-10-2005
Με γκαζάκια έστειλε μήνυμα κατά των μεταλλαγμένων προϊόντων η οργάνωση «Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης», που «χτύπησε» φορτηγό της εταιρείας «Pioneer Hi-Bred Hellas Α.Ε.», την οποία κατηγορεί ότι ασχολείται με πειράματα γύρω από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, την παραγωγή και διάθεση μεταλλαγμένων φυτών.Στις 3.15 τα ξημερώματα της Κυριακής εκδηλώθηκε εμπρηστική επίθεση με γκαζάκια σε φορτηγό αυτοκίνητο (βαν) της εταιρείας, που ήταν σταθμευμένο έξω από τα γραφεία της, στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Μουδανιών, στο ύψος της Γεωργικής Σχολής. Το φορτηγό λειτουργούσε ως κινητό συνεργείο μετρήσεων σε γεωργικά προϊόντα, ήταν εφοδιασμένο με μηχανήματα και οι ζημιές που προκλήθηκαν ανέρχονται σε 80.000 ευρώ.Προχθές το βράδυ, άγνωστος τηλεφώνησε στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας» στη Θεσσαλονίκη, ανέλαβε την ευθύνη για λογαριασμό του «Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης» και υπέδειξε το μέρος (εγκαταλειμμένη οικοδομή στη διασταύρωση των οδών Δελφών και Κωνσταντινίδη), όπου είχαν αφήσει cd με το κείμενο της προκήρυξης.Το cd βρέθηκε και στην προκήρυξή της η οργάνωση τονίζει ότι η «Pioneer hi-Bred Hellas» είναι θυγατρική του κολοσσού της γενετικής «Dupont» και ευθύνεται για την επιμόλυνση από γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς έκτασης 1.071 στρεμμάτων συμβατικών καλλιεργειών καλαμποκιού στη Δράμα και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, η οποία έπληξε πάνω από 100 παραγωγούς. «Η παρέμβαση στο γενετικό υλικό ανθρώπων, ζώων ή φυτών αποτελεί προσβολή στην ίδια τη ζωή και την εξέλιξή της», υπογραμμίζει. Οπως εξηγεί, στόχος του εμπρησμού του αυτοκινήτου ήταν να προκαλέσει μόνο οικονομική ζημιά στην εταιρεία και να προειδοποιήσει οποιονδήποτε άλλον εμπλέκεται ή σχεδιάζει να εμπλακεί σε οποιοδήποτε στάδιο παραγωγής και διακίνησης γενετικά τροποποιημένων οργανισμών.Από την πλευρά της εταιρείας αρνήθηκαν να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο.

11-11-2005
επίθεση με πέτρες και μπογιές στο Γαλλικό Ινστιτούτο, για τους εξεγερμένους στη Γαλλία

14-11-2005
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στην Εθνική Τράπεζα, στην οδό Β. Γεωργίου και στην Τράπεζα Πειραιώς, στην Γρ. Λαμπράκη. Την ευθύνη ανάλαβε η «κολεκτίβα εμπρηστών»: «όπως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, έτσι και οι εμπρηστές δεν έχουν πατρίδα».

15-11-2005
Επίθεση με βόμβες μολότοφ σε αντιπροσωπεία της ΡΕΝΩ στην οδό Καραολή και Δημητρίου. Ζημιές υπέστησαν 8 αυτοκίνητα: «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για το χτύπημα στην αντιπροσωπεία Renault, στην Καραολή και Δημητρίου. Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους στη Γαλλία. Λευτεριά στους συλληφθέντες του κράτους και στην Action Direct. “Ταξιαρχία – Δολιοφθορείς χωρίς σύνορα”».

15-11-2005
Εμπρηστικός μηχανισμός εξερράγη σε υποκατάστημα της CHAMPION, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, προκαλώντας ζημιές 12.000 ευρώ. Άγνωστος, ανέλαβε την ευθύνη «στο γαλλικών συμφερόντων σουπερμάρκετ “Μαρινόπουλος-Champion” ως ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους μετανάστες της Γαλλίας»

16-12-2005
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δύο υποκαταστήματα της eurobank, στη Νεάπολη και τη Τούμπα.

2006

14-01-2006
Επίθεση με μολότοφ σε ΑΤΜ της Εμπορικής τράπεζας στο κέντρο, από την «αναρχική φάλαγγα»: «Οι τράπεζες οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην οικονομική εξαθλίωση. Πολλές οικογένειες έχουν καταστραφεί και πολλοί οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία εξαιτίας των υπέρογκων χρεών. Κράτος και Κεφάλαιο, οι μόνοι τρομοκράτες. Αλληλεγγύη στην Ε.Ο. 17Ν. Τιμή και μνήμη στον Βαγγέλη Γκουλούση που δολοφονήθηκε απ’ το κράτος μετά από ξυλοδαρμό στο Α.Τ. Ανω Πόλης προκειμένου να μη συμμετάσχει στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 2005».

14-01-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στην οδό Ρεμπέλου

24-02-2006
Εμπρησμός με μολότοφ δύο διπλωματικών οχημάτων της σουηδικής πρεσβείας στην ευαγγελίστρια. Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία της ΝΔ και σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, στη β. όλγας.

-03-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ATM της eurobank σε σουπερμάρκετ στην Ιασωνίδου

15-05-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της ALPHABANK στην οδό Σάαδη Λεβί: << Αλληλεγγύη σε όλους τουs διωκομενουs. Λευτεριά στουs συλληφθεντεs του Κοινωνικού Φόρουμ. Αναρχικοί για την κοινωνική εκτροπή και εξέγερση>>.

17-05-2006
Διπλή επίθεση με γκαζάκια κατά γραφείων της ΝΔ, στην Τούμπα και στις Συκιές

14-06-2006
εμρησμός καφάο κάμερας πάνω από το εργατικό κέντρο.

14-06-2006
επίθεση με μολότοφ σε ΑΤΜ της Εθνικής και της Πειραιώς στο ΠΑΜΑΚ

01-07-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο της δημοτικής αστυνομίας έξω απ’ το δημαρχείο Τριανδρίας: «Την ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό αυτοκινήτου της δημοτικής αστυνομίας με αριθμό ΚΗΟ8806 έξω από το δημαρχείο Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη, τα ξημερώματα της Τρίτης, αναλαμβάνει η Αναρχική Κολεκτίβα. Η δημοτική αστυνομία είναι ένας τοπικός θεσμός καταστολής, που συνεργάζεται άψογα με την ΕΛ.ΑΣ. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης προωθεί τον εκσυγχρονισμό της συγκεκριμένης υπηρεσίας (οπλοκατοχή, παραλαβή εξοπλισμού, αυξημένο προσωπικό). Ηδη πρόκειται να λειτουργήσει το νέο αρχηγείο της δημοτικής αστυνομίας στην οδό Μοναστηρίου, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μηδενική ανοχή στα σώματα ασφαλείας και στα τσιράκια τους. Λευτεριά στον Γιάνη Δημητράκη για τη συμμετοχή του στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας. Αλληλεγγύη στους διωκόμενους Νίκο και Βασίλη Παλαιοκώστα και σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι. Βία στη βία της εξουσίας».

09-09-2006
Επίθεση με μολότοφ στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ. Ολονύχτιες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ

26-10-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της eurobank στη Β. Όλγας, από τις Αναρχικές Ταξιαρχίες Αλληλεγγύης: «σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Γιάννη Δημητράκη και ζητά την άμεση απελευθέρωση του Γιώργου Καλαϊτζίδη και όλων των αναρχικών κρατουμένων».

29-10-2006
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα των Στάρμπακς, στην Καμάρα.

Ο1-11-2006
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας και σε σουπερμάρκετ του Μασούτη.

17-11-2006
Επίθεση με μολότοφ σε τράπεζα στις Συκιές. Από την επίθεση η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς.

17-11-2006
συμπλοκές στο ΑΠΘ με πέτρες και μολότοφ. Από τη μια αναρχικοί και από την άλλη ΜΑΤ, ασφαλίτες και “αγανακτισμενοι πολίτες” του ακροδεξιού παρακράτους.
Εμπρησμός δυο ελληνικών σημαιών

19-11-2006
επίθεση με μολότοφ στην Τράπεζα Πειραιώς στην Αγγελάκη

06-12-2006
επίθεση με μολότοφ σε κλούβα των ΜΑΤ, στο μουσείο αθλητισμού

11-12-2006
επίθεση στην πύλη εμπορείου της ΔΕΘ. Εμπρησμός τριών ΙΧ και των ΕΛΤΑ. Οι μπάτσοι συλλάβανε για τις ταραχές (μετά από 10 μέρες) έναν… 10χρονο!

14-12-2006
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στο ΚΕΠ Καλαμαριάς και σε ΑΤΜ της Εθνικής στο δημαρχείο Αγ. Παύλου, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς: Την ευθύνη για τέσσερις εμπρησμούς με γκαζάκια και βενζίνη ανέλαβε, με προκήρυξη που έστειλε χθες στο «Βήμα», η οργάνωση «Συνδικάτο Εμπρηστών». Τα μέλη της οργάνωσης προέβησαν σε αυτές τις ενέργειες σε ένδειξη αλληλεγγύης, όπως λένε, προς επτά φυλακισμένους συντρόφους τους του αντιεξουσιαστικού χώρου. «Την Πέμπτη» αναφέρουν στην προκήρυξη «14 Δεκεμβρίου στις 2.30 το πρωί, τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό αποτελούμενο από 2 δοχεία με βενζίνη και 6 γκαζάκια στο ΑΤΜ που βρίσκεται στην είσοδο του δημαρχείου Αγίου Παύλου. Μια ώρα αργότερα χτυπήσαμε το ΚΕΠ Καλαμαριάς. Την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου είχαμε χτυπήσει στην Πυλαία, υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας και ένα σούπερ μάρκετ ‘Μασούτης’. (…) Θα μπορούσαμε να τα τινάξουμε στον αέρα αλλά συνειδητά πήραμε κάθε μέτρο ώστε να μη ζημιωθεί κανείς, περαστικός ή άλλος, εκτός από τους στόχους μας». Οι φυλακισμένοι σύντροφοί τους, τους οποίους χαρακτηρίζουν «αιχμάλωτους πολέμου», είναι οι ακόλουθοι: Ταράσιος Ζαντορόζνι, Γεράσιμος Κυριακόπουλος, Κώστας Κατσαδούρος, προφυλακισμένοι για τις συγκρούσεις στην πορεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, Νίκος Κουνταρδάς και Στέλιος Μαλινδρέτος, προφυλακισμένοι για την επίθεση στον κ. Χρ. Πολυζωγόπουλο, Γιώργος Καλαϊτζίδης, για την υπόθεση των ασπίδων των ΜΑΤ, και Γιάννης Δημητράκης, για τη ληστεία σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας.

17-12-2006
επίθεση με μολοτοφ στην πύλη εμπορίου της ΔΕΘ και σε αστικό λεοφορείο

18-12-2006
Επίθεση με μολότοφ και γκαζάκια στην Εμπορική Τράπεζα, στην οδό Ολυμπιάδος. Η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς: «Στις 17 Δεκεμβρίου εκκενώσαμε την Εμπορική Τράπεζα της οδού Ολυμπιάδος στη Θεσσαλονίκη ως ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας Ζαντορόζνι, Κυριακόπουλο, Καλαϊντζίδη και Κουνταρδά. Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά».

19-12-2006
Δυο επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμους σε υποκατάστημα της citybank, στην οδό 25ης Μαρτίου και σε υποκατάστημα της eurobank στην Πολίχνη: Ο Σύνδεσμος Εμπρακτης Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης-Αθήνας ανέλαβε, σύμφωνα με τηλεφώνημα αγνώστου στην «Ε», την ευθύνη για το εμπρηστικό μπαράζ προχθες τη νύχτα. «Διεκδικούμε την άμεση απελευθέρωση των απεργών πείνας Ταράσιου, Σαντορόζνι (29/11) και Μάκη Κυριακόπουλου (15/12) που κατηγορούνται μαζί με τον Κώστα Κατσαδούρο για τις επιθέσεις σε καπιταλιστικούς στόχους, κατά τη διάρκεια της πορείας του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, τον Μάιο του 2006. Επίσης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους: Γιώργο Καλαϊντζίδη, Παναγιώτη Ασπιώτη και Πέτρο Καρασαρίνη που δικάζονται στις 20 Δεκεμβρίου, κατηγορούμενοι για τις επιθέσεις και την απαλλοτρίωση εξοπλισμού των ΜΑΤ», είπε. «Απέναντι στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις του ελληνικού κράτους, επιλέγουμε να χτυπάμε όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε, όποιον θέλουμε. Λευτεριά στους φυλακισμένους αναρχικούς», πρόσθεσε. Το εμπρηστικό μπαράζ περιελάμβανε επιτυχημένες και αποτυχημένες επιθέσεις σε υποκαταστήματα τραπεζών.Στην Αττική στόχοι έγιναν τα υποκαταστήματα της:* Εγνατίας Τράπεζας, στο Ιλιον, τέσσερα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Από την επίθεση δεν προκλήθηκαν ζημιές. * Eurobank, 47 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, στη λεωφ. Αθηνών, στο Περιστέρι, ζημιές από πέτρες στην τζαμαρία της εισόδου. * Eurobank-open24, στη 01.30 τη νύχτα, στην οδό Ακαδημίας 57, στα Εξάρχεια, όπου βρέθηκε σακβουαγιάζ με γκαζάκια και ένα μπιτόνι με εύφλεκτο υγρό, χωρίς να σημειωθούν ζημιές. * Εμπορική Τράπεζα, δύο λεπτά αργότερα, στη λεωφ. Συγγρού με υλικές ζημιές.* Aspis Bank, στη 01.39, στη λεωφ. Κηφισίας 228, στην Κηφισιά, όπου προκλήθηκαν υλικές ζημιές. * Εθνική Τράπεζα, ένα λεπτό αργότερα, στην οδό Φλωρίνης, στην Π. Κοκκινιά όπου σημειώθηκαν υλικές ζημιές. * Eurobank, στη 01.41, στην οδό Φιλολάου 180, στο Παγκράτι, όπου σημειώθηκαν υλικές ζημιές. Και στη Θεσσαλονίκη στις 2 τα ξημερώματα τα υποκαταστήματα της Τράπεζας Citibank και Eurobank, στις οδούς 25ης Μαρτίου και Αγίου Παντελεήμονος 6, στο Χαριλάου και στην Πολίχνη, αντίστοιχα.

2007

15-01-2007
Τριπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στη ΔΥΟ Τούμπας, και σε υποκαταστήματα των τραπεζών Κύπρου και Millennium, στην Καλαμαριά.

16-01-2007
Τριπλή επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε όχημα εταιρίας σεκιούριτι στην Πυλαία, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς, και σε υποκαταστήματα της Εμπορικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, στη Σταυρούπολη. Η επίθεση έγινε παράλληλα με δύο επιθέσεις (σε open 24 και σε υποκατάστημα της eurobank) στην Αθήνα: «Το συντονισμένο μπαράζ Θεσσαλονίκης – Αθήνας έγινε μ’ αφορμή τη σύλληψη του Γιάννη Δημητράκη, έναν χρόνο πριν, κατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας σε Εθνική Τράπεζα. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων της πορείας τού Φόρουμ, εκ των οποίων Ζαντορόζνι και Κυριακόπουλος βρίσκονται σε προχωρημένη απεργία πείνας, καθώς και την απελευθέρωση του Κουνταρδά. Οσο παρατείνεται η ομηρία των συντρόφων μας, εμείς θα εντείνουμε τον αγώνα με κάθε μέσο για την απελευθέρωσή τους. Λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά»

21-01-2007
Επίθεση με βόμβες μολότοφ στην Τράπεζα Πειραιώς στην οδό Αγγελάκη. Η τράπεζα καταστράφηκε ολοσχερώς. Η επίθεση έγινε για τους 3 του Κοιν. Φόρουμ

29-01-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στις Τ.Ο. της ΝΔ στο Διοικητήριο και στην Αγ. Τριάδα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του Κοιν. Φόρουμ

26-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ σε αυτοκίνητο της σουηδικής πρεσβείας

31-01-2007
εμπρησμός δύο καφάο καμερών, ενός διπλωματικού οχήματος και επίθεση με πέτρες στο ΑΤ Άνω Πόλης και σε Τράπεζες, κατά τη διάρκεια φοιτητικής πορείας

-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ της Εμπορικής Τράπεζας στο ΥΜΑΘ

-01-2007
Εμπρησμός με βόμβες μολότοφ βαν της κρατικής τηλεόρασης

-01-2007
Εμπρησμός ΚΑΦΑΟ κάμερας

-01-2007
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στο δημαρχείο στην οδό Βενιζέλου, για τους συλληφθέντες του Κοιν. Φόρουμ

-03-2007
Επίθεση με βόμβες μολότοφ στα Στάρμπακς στην Καμάρα

08-03-2007
συγκρούσεις με τα ΜΑΤ έξω από το ΑΠΘ, κατά τη διάρκεια αντικατασταλτικής πορείας

15-03-2007
στη διάρκεια φοιτητικής πορείας, αναρχικοί επιτέθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ανω Πόλης, έσπασαν κάμερες και επιτέθηκαν με μολότοφ στην τράπεζα Πειραιώς στην Αγγελάκη. Ακολούθησαν οδομαχίες με τα ΜΑΤ στο Συντριβάνι

24-04-2007
συμβολική επίθεση στα γραφεία του Βήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Ν. Κουνταρδά

26-04-2007
Επίθεση με μολότοφ, πέτρες και τούβλα από 15 άτομα στο αστυνομικό τμήμα στις Συκιές. Από την επίθεση καταστράφηκαν δύο συμβατικά οχήματα της ασφάλειας. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων στις φυλακές όλης της χώρας.

07-05-2007
καταστροφή περιπολικού έξω από το ΑΧΕΠΑ

15-05-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε γραφεία της ΝΔ: «Την Τρίτη 15 Μαίου, 22 χρόνια μετά την δολοφονία του ένοπλου αντάρτη Χρήστου Τσουτσουβή από μπάτσους, και στις 4:30 το πρωί, η Τ.Ο. Σιδηροδρομικού Σταθμού (Οδός Αγάθωνος, Θεσσαλονίκη) της Νέας Δημοκρατίας, φιλοδωρήθηκε με ένα μικρό δείγμα της οργής μας (1 μπιτόνι βενζίνι και 3 γκαζάκια ήταν αρκετά για να ανακαινιστούν τα γραφεία), για τις πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι στους εξεγερμένους των φυλακών όλης της χώρας.Κομάντο “Χρήστος Τσουτσουβής»

18-05-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό κατά γραφείων της ΝΔ στην Καλαμαριά

28-05-2007
Επίθεση στα γραφεία της ΠΕΟΦ, από τους «ανθέλληνες κουκουλοφόρους»:«Τα ξημερώματα της Κυριακής 27 με 28 Μαΐου τα γραφεία της Παγκύπρια Ενιαία Οργάνωση Φοιτητών (Π.Ε.Ο.Φ.) στη Θεσσαλονίκη δέχθηκαν επίθεση με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό που αποτελούνταν από 4 γκαζάκια και μολότοφ.Η κίνηση αυτή ήταν μία ελάχιστη απάντηση στους εθνικιστές της Π.Ε.Ο.Φ. και η πρώτη από μια σειρά ενεργειών που θα ακολουθήσουν.Οι «λεβέντες» της Π.Ε.Ο.Φ. από τη στιγμή που αρχίσανε την ιστορία με τα εθνικιστικά τους προτάγματα δεν έπαψαν να διατυμπανίζουνε τα εθνικιστικά – φασιστικά ιδεώδη τους.Από τα συνθήματα τους στην πόλη και γενικότερα τη «δημόσια» (!) παρουσία τους μέχρι και με τη συνεργασία τους με ναζιστικά καθίκια της Χρυσής Αυγής βρωμούσε παντού η μπόχα του φασισμού.Η προκλητική συμπεριφορά τους όλα αυτά τα χρόνια (όπως στις 17 Μάρτη 2007 στη Νομική) δεν έχει μείνει αναπάντητη όλα αυτά τα χρόνια από τον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό χώρο.Και επειδή τα πράγματα είναι απλά, βάλτε το καλά στο σάπιο μυαλό σας:Αν ξανασηκώσετε το κεφάλι θα σας το σπάσουμε.Π.Ε.Ο.Φ. ΝΑΖΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ
Υ.Γ. Μάταιο και ηλίθιο που επισκευάσατε και πάλι τα γραφεία σας.Τα καλύτερα έρχονται.»

30-05-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον σερβικού διπλωματικού οχήματος στην Καλαμαριά, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς, υποκαταστήματος της eurobank, στην οδό Καραμανλή και σε υποκατάστημα του ΟΤΕ, στην οδό Τραπεζούντος: “Η επίθεση έγινε σε αλληλεγγύη με τους προφυλακισμένους αναρχικούς Γ. Δημητράκη, Β. Στεργίου, Ν. Κουνταρδά και με όλους τους φυλακισμένους που αγωνίζονται. Όσο οι σύντροφοί μας βρίσκονται στα χέρια του κράτους, όσο ο κοινωνικός πόλεμος συνεχίζεται, θα σαμποτάρουμε με κάθε μέσο τους πυλώνες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Υ.Γ.: Χάρη στην 20λεπτη καθυστέρηση της πυροσβεστικής, η φωτιά από το σερβικό διπλωματικό επεκτάθηκε και σε διπλανό όχημα. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις μας. Σ’ έναν πόλεμο, καμιά φορά την πληρώνουν και οι ανυποψίαστοι.
Ομάδες Νυχτερινού Σαμποτάζ”.

31-05-2007
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στον κυνηγετικό σύλλογο:
“Το μέτωπο απελευθέρωσης ζώων αναλαμβάνει την ευθύνη για το χτύπημα στον κυνηγετικό σύλλογο Θεσ/νίκης τα ξημερώματα της 31/5/07.Ο άνθρωπος, που ενσαρκώνει τη διαστρέβλωση της φύσης, δεν αρκέστηκε στο να καταστρέφει τον εαυτό του, αλλά από την αρχή της εξέλιξής του επεκτάθηκε και στη φύση. Πριν η φύση δώσει την απάντησή της ας σταματήσουμε να επεμβαίνουμε στο έργο της.Πέρα από τον προφανή λόγο που στρεφόμαστε ενάντια στις κυνηγετικές δραστηριότητες των «πολιτισμένων», είναι απαραίτητο να καταρρίψουμε οποιονδήποτε μύθο προσπαθούν να περάσουν οι αυτοαποκαλούμενοι κυνηγοί. Η δικαιολογία μερικών ή η ψευδαίσθηση που τρέφουν ορισμένοι από εκτελεστές – κυνηγούς, είναι ότι συμβάλλουν στη διατήρηση της ισορροπίας των φυσικών οικοσυστημάτων ή αλλιώς χωρίς την παρέμβασή τους με κάθε μέσο, η ισορροπία ενός οικοσυστήματος θα κατέρρεε.Όσοι δεν είναι τόσο ευαίσθητοι σʼαυτό το θέμα υποστηρίζουν απλά ότι δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο στο δολοφονικό χόμπι τους αφού ότι σκοτώνουν το τρώνε. Με άλλα λόγια πέρα από τη μαζική σφαγή ζώων από τη βιομηχανία του κρέατος, που εκτρέφει και στη συνέχεια σκοτώνει πολλαπλάσιο αριθμό ζώων από όσα ο άνθρωπος χρειάζεται για να καλύψει τις διατροφικές του συνήθειες, το κυνήγι και η εκτέλεση των ζώων που ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον από τον άνθρωπο είναι απόλυτα φυσιολογικόκαι πρέπει να μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει τη δική του αρρωστημένη αναπαράσταση των διαδικασιών της φύσης για να καλύψει τις καταναλωτικές και διατροφικές του συνήθειες. Οι λέξεις αυτές παίρνουν σάρκα και οστάμέσα σε πτηνοτροφεία και κτηνοτροφεία. Πριν συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας και βάλουμε ένα τέλος σʼαυτή την κτηνώδη πραγματικότητα, καμία επίθεση στη ροή της φύσης δεν δικαιολογείται.Όσο για τους αγανακτισμένους πολίτες που επιδίδονται στο «σπορ» του κυνηγιού για να διοχετεύσουν εκεί το άγχος και το θυμό απʼτη ρουτίνα της καθημερινότητας, ας το ξανασκεφτούν πριν σκοτώσουν (μεταφορικά και κυριολεκτικά) τον ελεύθερό τους χρόνο.
ΚΥΝΗΓΟΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΑΣ.”

08-06-2007
Μπαράζ συντονισμένων εμπρηστικών επιθέσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με στόχους αντιπροσωπείες γερμανικών αυτοκινήτων.Μετά τις 1:05 και μέσα σε διάστημα δέκα λεπτών περίπου σημειώθηκαν επιθέσεις με γκαζάκια σε αντιπροσωπεία της Opel, στην συμβολή των οδών Κηφισού και Καβάλας, στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Mercedes Λαϊνόπουλος στην Κηφισιά και σε σχολικό λεωφορείο, στο Παγκράτι, που ανήκει στην Ελληνογερμανική Σχολή «Εράσμειος». Επτά αυτοκίνητα υπέστησαν υλικές ζημιές.Στη Θεσσαλονίκη έγιναν 4 επιθέσεις εναντίον γερμανικών στόχων.Από την έκρηξη αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών προκλήθηκαν ζημιές σε ΑΤΜ του σουπερμάρκετ Lidle, στα Κωνσταντινοπολίτικα, σε κατάστημα της εταιρίας Miele, στο κέντρο της πόλης και σε τρία αυτοκίνητα σε πάρκινγκ δύο αντιπροσωπειών της Mercedes, επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας και στο δρόμο Θεσσαλονίκης – Περαίας.

08-06-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς στα γραφεία του ΟΑΕΔ στα Διαβατά:
«Την Παρασκευή 8 ιουνίου, ώρα 1:40 έγινε επίθεση στον ΟΑΕΔ Νέας Ιωνίας-Διαβατών με δυο μηχανισμούς με “γκαζάκια”, έναν σε κάθε είσοδο.Μέσα από αυτή τη δράση εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας:στον αναρχικό Γ. Δημητράκη, στον αναρχικό Ν. Κουνταρδά και στον Στ. Μαλινδρέτο που βρίσκονται προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι για πράξεις άρνησης κι αντίστασης στην μισθωτή εργασία, στις ψευδαισθήσεις της, και στην επιβολή της (ληστεία τράπεζας, επίθεση στον πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ Πολυζωγόπουλο) και σε ολους τους αιχμαλώτους και τους δραπέτες της εργασίας.Λευτεριά στους φυλακισμένους συντρόφουςυ.γ.1 Η ενέργεια αυτή δεν σχετίζεται με το μπαράζ εναντίον γερμανικών καπιταλιστικών στόχων που έγινε το ίδιο βράδυ.υ.γ.2 Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές…
Αυτόνομος Πυρήνας Δράσης»

12-06-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε γραφεία του Υπουργείου Απασχόλησης στην οδό Αντιγονιδών.

02-07-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Τριανδρία και της ΝΔ στην Πολίχνη

24-07-2007
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα της Μιλλένιουμ: «Εμπρηστές ενάντια στο κεφάλαιο και τη μισθωτή εργασία» σε ένδειξη συμπαράστασης στον κρατούμενο, αναρχικό Γιάννη Δημητράκη. «Οσα μέσα και να χρησιμοποιήσουν ποτέ δεν πρόκειται να υποτάξουν την εξεγερμένη συνείδηση και δράση».

18-08-2007
στον πεζοδρομο στην Καλαμαριά ο νιγηριανός μικροπωλητης Τόνι Ονούα πέφτει από μπαλκόνι καφετέρειας, κυνηγημένος από ασφαλίτες. Το ίδιο βράδυ, στο σημείο της δολοφονίας, νιγηριανοί και αναρχικοί συμπλέκονται με τα ΜΑΤ και σπάνε τράπεζες.

20-08-2007
επίθεση με πέτρες στο αστυνομικό τμήμα της Καλαμαριάς, ως απάντηση στη δολοφονία του Τόνι Ονούα

21-08-2007
σε πορεία για τον Τόνι Ονούα, ξεσπούν συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, στην οδό Αγγελάκη. Συλλαμβάνονται 20 άτομα

27-08-2007
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε ΑΤΜ της Ελληνικής Τράπεζας, στον Εύοσμο

09-09-2007
Συγκρούσεις έξω από τη ΔΕΘ. Σύλληψη της Χριστίνας Τονίδου.Επίθεση με πέτρες σε περιπολικό έξω από το ΑΠΘ. Λίγες ώρες πριν, στη διάρκεια της πορείας, ξυλοκοπήθηκε αστυνομικός διευθυντής

07-10-2007
επίθεση με μολότοφ στο μουσείο αθλητισμού στην αγίου δημητρίου

15-10-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε ΑΤΜ της Εθνικής στην οδό Λ. Σοφού και σε γραφεία της ΝΔ στον Εύοσμο:
“ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ στις 3 το πρωί της 15ης Οκτωβρίου, η Εθνική Τράπεζα στη Λέοντος Σοφού και τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας του Ευόσμου, πυρπολήθηκαν με αυτοσχέδιους μηχανισμούς αποτελούμενους από μπιτόνια βενζίνης και γκαζάκια. Ασφυκτικά κλεισμένες μέσα στους συμβολισμούς της σύγχρονης κουλτούρας, οι πράξεις μας δεν μπορούν να μιλήσουν αποτελεσματικά από μόνες τους. Επιλέγουμε λοιπόν να πούμε δυο ξεκάθαρες κουβέντες γι αυτές.Λίγες μέρες πριν, είχαν προηγηθεί η σύλληψη του αναρχικού Γιώργου Βούτση-Βογιατζή μετά από ένοπλη απαλλοτρίωση υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, σύλληψη που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια περαστικού, αποδεικνύοντας ότι υπάρχουν και ρουφιάνοι πρόθυμοι να αναλάβουν έργο χωρίς καν μισθό, αλλά και η εκδικητική μεταγωγή του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη στις φυλακές Αλικαρνασσού, γνωστές για τη δράση παρακρατικών μέσα τους. Επίσης, προφυλακισμένοι για αγώνες ενάντια στο Κράτος και την Οικονομία του, βρίσκονται οι αναρχικοί:Χρυσόστομος Κοντορεβυθάκης και Μάριος Τσουραπάς (για εμπρησμό περιπολικού), Χριστίνα Τονίδου (για τις συγκρούσεις στη ΔΕΘ), Γιώργος Τσόλκας και Σωτήρης Λ. (για κάποια αποτυπώματα που “βρέθηκαν” σε ένα οπλοπωλείο). Παράλληλα, πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει από τα κρατητήρια της ΕΛ.ΑΣ. ενώ σε πάνω από 13.000 υπολογίζονται οι κρατούμενοι που στριμώχνονται σήμερα στις φυλακές της Ελληνικής Δημοκρατίας, οι περισσότεροι των οποίων, μετά τους χρήστες ουσιών και τους παραβατικούς, βρίσκονται εκεί λόγω κάποιας οφειλής σε τράπεζες ή στο δημόσιο, όλοι μαζί, στριμωγμένοι στα κρατικά κάτεργα λόγω της οικονομικής πίεσης που οδηγεί στο περιθώριο της κοινωνίας όποιον αδυνατεί να ανταπεξέλθει, να γλύψει, να αναρριχηθεί.Μπρος στη λεηλασία που διεξάγουν οι τράπεζες εις βάρος του καθένα μας, μέσα από φανερά ή κρυφά χαράτσια, προμήθειες, τόκους, κατά βούληση αναπροσαρμογή των επιτοκίων, έξοδα λογαριασμών, επιβαρύνσεις, κατασχέσεις, μπρος στον συνεχή εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, οι πράξεις των αναρχικών απαλλοτριωτών είναι πράξεις δίκαιες και άξιες κάθε υποστήριξης.Επιλέγουμε λοιπόν να χτυπάμε εκεί που βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος, δεν το μεταθέτουμε για μια αόριστη μελλοντική “επανάσταση”, δεν διαμαρτυρόμαστε, δεν δικαιολογούμε. Χτυπάμε. Η επανάσταση ξεκίνησε…Κάτω τα χέρια από τους αναρχικούς συντρόφους. Θα μας βρίσκετε μπροστά σας!
Αντικρατική Πολιτοφυλακή 15-10-2007″

18-10-2007
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε υποκατάστημα της Εθνικής στην Καλαμαριά και σε γραφεία της ΝΔ:
«Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.
“Αιώνια νιότη/νυχτερινή συντροφιά μου/το ξέρουμε πια κι οι δυο καλά/πως δυο εκρήξεις σαν τις χθεσινές/στην Εθνική Τράπεζα της πλ. Ύδρας/και στα γραφεία της Ν.Δ. στην Κρήνη/αξίζουν στ’ αλήθεια περισσότερο/από δυο φτυαριές διαμάντια.
Αφιερωμένο στον Γιώργο Βούτση Βογιατζή
Λευτεριά σ’ όλους τους φυλακισμένους
-Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”-»

23-10-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητα της ΔΕΗ:
“Τα ξημερώματα της 23-10-2007 επιτεθήκαμε συμβολικά στο αμαξοστάσιο της ΔΕΗ στην οδό Αρμενοπούλου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ως απάντηση για τους δολοφονημένους εργάτες, που πέθαναν στα κάτεργα της ΔΕΗ και για την καθολίκή λεηλασία του φυσικού κόσμου που η ΔΕΗ συντελεί εδώ και 5 δεκαετίες. Ήδη από τις αρχές του ’50 φάνηκαν οι διαθέσεις της, όταν επέλεξε ως καύσιμο το λιγνίτη, το χειρότερο ορυκτό σε ό,τι αφορά την αναλογία εξόρυξης-απόδοσης και τις επιπτώσεις του στο περιβάλλον. Η δημιουργία ορυχείων απαιτεί την μετεγκατάσταση ολόκληρων οικισμών και την ισοπέδωση δασών, χωραφιών και βοσκοτόπων, ενώ τα φίλτρα που τοποθετήθηκαν 30 χρόνια μετά την αρχική κατασκευή ουσιαστικά λειτουργούν μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας,ενώ κλείνουν το βράδυ όταν και εντατικοποιείται η παραγωγή ρεύματος. Η υπονόμευση της ατμόσφαιρας, του νερού και της γης από τα εργοστάσια της ΔΕΗ είναι καθολική. Αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές κατά τις πρόσφατες πυρκαγιές, όταν τα ηλεκτροφόρα καλώδια της, αν δεν αποτελούσαν την αιτία της πυρκαγιάς, έκαναν αδύνατη κάθε προσπάθεια κατάσβεσης εξαιτίας του φόβου αναζωπύρωσης ή γενικού black out(Πάρνηθα). Παράλληλα, η ΔΕΗ έχει κατασκευάσει και εκμεταλλεύεται τα περισσότερα υδροηλεκτρικά εργοστάσια. Πρόκειται για φράγματα σε μεγάλες λίμνες και ποτάμια, που ελέγχουν την εισροή και εκροή νερού για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Οι επιπτώσεις στα τοπικά οικοσυστήματα είναι τραγικές, ενώ παρά τη γενική απαξίωση της αποδοτικότητας αυτών των μονάδων από πολλές επιχειρήσεις, η ΔΕΗ -σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κράτος- συνεχίζει ακόμα και σήμερα το σχεδιασμό και την κατασκευή τέτοιων φραγμάτων(Αχελώος). Παρά τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε, η ΔΕΗ δε συνάντησε παρά ελάχιστες ως και μηδαμινές κοινωνικές αντιστάσεις. Ο λόγος ήταν ο αέρας “ευρωπαϊκού” και “σύγχρονου” lifestyle που προσέδωσε το ρεύμα, αλλά κυρίως οι θέσεις εργασίας, που κάλυψαν τα κενά ανεργίας που δημιούργησε η έξοδος από την μετεμφυλιακή εποχή και η είσοδος στην εποχή της συγκρότησης ενός “σύγχρονου”κράτους. Η ποιότητα της εργασίας αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή καταστροφική. Συνδέθηκε εξ αρχής με νεοπλασίες, καρκίνους, αναπνευστικές και άλλες ασθένειες τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τους πληθυσμούς των ευρύτερων περιοχών. Η πιο σημαντική όμως επίπτωση τη ΔΕΗ είναι η συμβολή της στις δολοφονίες εργατών, που -ως συνεπές αφεντικό- απέκρυψε πίσω από τον όρο “εργατικά ατυχήματα”. Εκατοντάδες εργάτες χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο στα ορυχεία και ταεργοτάξια της ΔΕΗ, χωρίς να συνυπολογίζονται οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στους οποίους η ΔΕΗ έχει “έμμεση” ευθύνη. Η εργασιακή συνθήκη του θανάτου στα κακοσχεδιασμένα ορυχεία και τα κακοσυντηρημένα οχήματα εντάθηκε στο έπακρο με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ την περίοδο 2000-2001. Εργολάβοι και ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας μπήκαν στο παιχνίδι μιας ιδιωτικής πια εταιρίας με τα “προνόμια”δημόσιας. Στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων η μόνιμη μια επωδός της επιχείρησης είναι η απειλή λουκέτου υπό την κάλυψη της “ενεργειακής μετεξέλιξης”. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση είναι μακρύς και επίπονος. Η δράση μας αυτή είναι ένα κομμάτι αυτού του αγώνα. Όσο η ΔΕΗ συνεχίζει και εντείνει την εκμετάλλευση προς τον άνθρωπο και τη φύση, τόσο και εμείς θα εντείνουμε τη δράση μας εναντίον της.
Αντιεξουσιαστική Ταξιαρχία Συνείδησης
Υ.Γ.αποφασίσαμε να επιτεθούμε μόνο στα δύο από τα 4 οχήματα που βρίσκονταν εκέι γνωρίζοντας ότι τα άλλα δύο περιείχαν φιάλες οξυγόνου, καθώς δεν θέλαμε να θέσουμε σε κίνδυνο τους περίοικους, τους περαστικούς ή τους απλούς εργαζόμενους.”

29-10-2007
Συμβολική επίθεση με μπογιές έγινε λίγο μετά τις 13:00 το μεσημέρι στην Κτηματική Υπηρεσία του δημοσίου από περίπου 30 άτομα, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πετάχτηκαν μπογιές και τρυκάκια στα γραφεία της υπηρεσίας στον 3ο όροφο του κτιρίου – όπου μεταξύ άλλων γραφείων είναι και αυτό των απαλλοτριώσεων εκτάσεων-, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 27 που δικάζονται στις 30/10/2007 στην Αθήνα, κατηγορούμενοι για τη συμβολική επίθεση στο καζίνο στην Πάρνηθα τον περασμένο Ιούλιο και ενάντια στην καταλεηλάτηση της φύσης από τους κυριαρχικούς μηχανισμούς. Γράφτηκαν συνθήματα στην είσοδο και σε άλλους ορόφους του κτιρίου, στο οποίο, εκτός από τον 1ο και μέρος του 2ου ορόφου, στεγάζεται η Υπηρεσία. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

17-11-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς εναντίον του κτηρίου και περιπολικών της δηματικής αστυνομίας:
«Από τη χούντα των συνταγματαρχών στη δημοκρατία των “αντιστασιακών” (όπως οι “βομβιστές” Τζουμάκας, Μπίστης, Σιμήτης και σία), δεν μειώθηκε η ένταση της εκμετάλευσης, δεν κόπασε η βαρβαρότητα της καταστολής. Αντίθετα, έγινε πιο διάχυτη, πιο “αποδοτική”…ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, Συνοριοφύλακες, Ζητάδες, Ομάδα “Σ”, ΕΚΑΜ, Ασφάλεια Πολιτεύματος, Κρατική Ασφάλεια, Ομάδες Σύλληψης, Ειδικοί Φρουροί, Τ.Ε.Ε.Μ., Δημοτόμπατσοι… Αυτοί οι τελευταίοι, συγκεντρώνουν συχνά τα φώτα της δημοσιότητας για την κοινωνική προσφορά τους: Είτε ως κυνηγοί μεταναστών-μικροπωλητών-αφισοκολλητών, είτε ως έκτακτοι φοροεισπράκτορες κλήσεων για τους οδηγούς, ως ρουφιάνοι για τη γειτονιά, ή τσιράκια της “κανονικής” αστυνομίας, ενσαρκώνουν το σύγχρονο, δημοκρατικό, “φιλικό προς τον πολίτη” πρόσωπο της επιτήρησης και του ελέγχου. Για την συνεισφορά τους στον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, τους ανταμοίψαμε στις 4:20 της 17ης Νοεμβρίου 2007 με 4 μηχανισμούς αποτελούμενους από γκαζάκια, βενζίνη και τα συναφή… Πιο συγκεκριμένα, για το τμήμα του Ευόσμου, οι εποχούμενες περιπολίες προβλέπεται να μειωθούν μετά τους εμπρησμούς δύο περιπολικών κι ενός ημι-βαν. Όσον αφορά τις ζημιές στην πρόσοψη των γραφείων τους, το νταβατζιλίκι στους καταστηματάρχες μάλλον θα τις καλύψει γρήγορα. Εδώ είμαστε όμως…Η ενέργεια αυτή είναι το δικό μας “λουλουδάκι” για τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου. Την αφιερώνουμε στους αγωνιστές Μάριο Τσουραπά και Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη, που βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 6 Μαΐου για απόπειρα εμπρησμού οχήματος της Δημοτικής Αστυνομίας, στο Παλαιό Φάληρο.Τα χαιρετίσματά μας σε όλους τους εισαγγελείς, δικαστές, πρυτάνεις, δημοσιογράφους, και κάθε είδους μπάτσους που στο όνομα μιας δημοκρατικής τάξης και ασφάλειας εφαρμόζουν την προληπτική τρομοκρατία του κράτους, δείχνοντας το δρόμο της φυλακής σε όποιον τολμά να αντιστέκεται, όπως στην περίπτωση των διαδηλώσεων της ΔΕΘ, με την σύλληψη της αναρχικής Χριστίνας Τονίδου μέσα στο ΑΠΘ. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μικρή ομάδα από διαταραγμένα κυρίως άτομα, που εκτρέπονται ανενόχλητα σε έκνομες πράξεις, προκαλώντας καταστροφές σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες»

19-11-2007
επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα στο δημαρχείο τριανδρίας, σαν ένδειξη αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αναρχικούς Τσουραπά και Κοντορεβυθάκη
-11-2007
εμπρησμός τριών καφάο καμερών

29-11-2007
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε γαλλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στην Πυλαία. Καταστράφηκαν 5 αυτοκίνητα. Σύλληψη του Βαγγέλη Μποτζατζή. Άλλοι τρεις σύντροφοι καταζητούνται

04-12-2007
Επίθεση στα γραφεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην Πυλαία, για τους 17 διωκόμενους μαθητές για τους βανδαλισμούς σε σχολείο στο Παγκράτι:
«ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ 17 ΔΙΩΚΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΣΤΑΛΕΙ ΜΕ Ε-ΜΑΙΛ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ/ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ. ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΤΕΣ»

20-12-2007
Εμπρησμός σε αυτοκίνητο του Δήμου Συκεών από τον ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΠΥΡΗΝΑ :
«Ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του Δήμου Συκεών έγινε ως ελάχιστη απάντηση στην άδικη προφυλάκιση του Βαγγέλη Μποτζατζή και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους τρεις συντρόφους που διώκονται από το κράτος καταστολής και τη μόνη τρομοκρατική οργάνωση ΕΛ.ΑΣ. – Ελληνική Αστυνομία».

21-12-2007
Εμπρησμός καφάο κάμερας στην οδό εθνικής αμύνης

2008

21-01-2008
11 επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη:
Αθήνα:
12:51: Αντιπροσωπεία Porsche, οδός Σαρανταπόρου, Χαλάνδρι-ζημιές σε 4 αμάξια.
01:00: Τράπεζα Eurobank open24, ιερά οδός 191,
01:05: Έκθεση πολυτελών αυτοκινήτων “Car Collection”, οδός Μουσών,
Ν. Ερυθραία-ζημιές σε 16 αμάξια κι ένα δίκυκλο.
01:08: Τράπεζα Eurobank, οδός Ηλιουπόλεως 53, Δάφνη.
01:08: Τράπεζα Πειραιώς, οδός Ηλιουπόλεος 45, Δάφνη.
01:09: Τράπεζα Citybank, οδός Πατησίων.
01:15: Τράπεζα Eurobank, Δεκελείας 97, Ν. Φιλαδέλφεια.
01:17: Αντιπροσωπεία αυτοκινήτων PV MOTORS, Αργυρουπόλεως 21, Αργυρούπολη.
01:18: Γερανοφόρο όχημα της ΔΕΗ, οδός Αγησιλάου 56-58, Κεραμεικός.
“Ανέπαφος βρέθηκε και ένας εμπρηστικός μηχανισμός που ήταν τοποθετημένος στον προθάλαμο της «Εθνικής Τράπεζας», στην οδό Κυκλαμίνων 7, στο Περιστέρι.

Θεσσαλονίκη:”Δύο εμπρησμοί σημειώθηκαν και στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε πέντε λεπτά άγνωστοι έκαψαν αυτοκίνητο της ΔΕΗ, που ήταν σταθμευμένο στην οδό Πέτρου Συνδίκα 1 και μηχάνημα αυτόματης ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ) της τράπεζας «Millennium», στην οδό Μαρτίου 117, στην περιοχή της Ανάληψης.

“Παρακάτω δημοσιεύεται το κείμενο της ανάληψης ευθύνης, όπως στάλθηκε στο directactiongr@yahoo.gr:
“Το χθεσινό μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων σε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων σε Χαλάνδρι, Κηφισιά και Αργυρούπολη, υποκαταστήματα τραπεζών σε Νέα Φιλαδέλφεια, Δάφνη, Αιγάλεω, Άνω Πατησιά, Δάφνη και στη Θεσσαλονίκη επί της οδού Μαρτίου 117, και σε οχήματα της Δεη στα γραφεία της στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας.Επιλέξαμε να επιτεθούμε σε υποκαταστήματα τραπεζών γιατί αποτελούν τα σύμβολα-εργαλεία της εκμετάλλευσης και της αυτοκρατορίας της οικονομίας. Παράλληλα οι τράπεζες είναι οι σύγχρονες επιχειρήσεις που πιστώνουν με δανειοληπτικά όνειρα τους καταναλωτές, ώστε αυτοί εθελοντικά και με χαμόγελο να ξεγελούν τη μιζέρια τους και την οικονομική τους ομηρία.Επιτεθήκαμε στην επιχείρηση της ΔΕΗ σε αντίποινα για τις δεκάδες δολοφονίες εργατών που πέθαναν δουλεύοντας στα κάτεργα της λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας όπως επίσης και για τις θανατηφόρες επιπτώσεις (κρούσματα καρκίνου) που εμφανίζονται στις περιοχές που βρίσκονται γύρω από τα εργοστάσια της. Πυρπολήσαμε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων που αποτελούν σύμβολα κύρους και υπεροχής στην καταναλωτική φρενίτιδα που έχει κατακλύσει τις μητροπόλεις. Δεν σεβόμαστε τις ονειρώξεις των νομοταγών υπηκόων για ένα γρήγορο αμάξι σε αντάλλαγμα με την αργή αυτοκτονία που προσφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.Το επαναστατικό στοιχείο του εμπρησμού ενός οικονομικού-καπιταλιστικού στόχου δεν βρίσκεται μόνο στην υλική καταστροφή του ,αλλά στην ίδια την παραβατικότητα της πράξης. Στην επιλογή της επίθεσης. Σε αυτήν την εμπόλεμη κατάσταση, υπάρχουν και απώλειες .Για αυτό αφιερώνουμε τις χθεσινές επιθέσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο φυλακισμένο αναρχικό Β.Μποτσατζή που κατηγορείται για 3 εμπρηστικές ενέργειες σε αντίστοιχους στόχους, καθώς και στους 3 καταζητούμενους συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση και επέλεξαν τον δρόμο της αξιοπρεπούς «φυγής» από την παράδοση στις διωκτικές αρχές. Δεν ξεχνάμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο. Σύντομα θα επανέλθουμε…
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας”

22-01-2008
επιθέσεις με μπογιές και πέτρες σε γραφεία της ΝΔ:

‘Την Τρίτη 22/1 σπαστηκαν τα γραφεία Τ.Ο. ΚΟΥΛΕ-ΚΑΦΕ Ν.Δ. και ΟΝΝΕΔ-Ν.Δ. Τριανδρίας , ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Βαγγέλη Μποτζατζή που κατηγορείται για εμπρηστικές ενέργειες σε καπιταλιστικούς-κρατικούς στόχους (βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 29/11/07 στις Δ.Φ.Κομοτηνής) και στους 3 συντρόφους που διώκονται για την ίδια υπόθεση .Μια υπόθεση που εντάσσεται στα πλαίσια της συνεχούς και εντεινόμενης καταστολής που εξαπολύεται από την πλευρά του κράτους , και αποτελεί μέρος ενός ειδικότερου σχεδίου το οποίο τίθεται τα τελευταία χρόνια σε εφαρμογή , της “τρομοκρατοποίησης” του αναρχικού χώρου.Η συνταγή ειναι λίγο-πολύ γνωστή…Ένα κατηγορητήριο κατασκευασμένο στα κεντρικά της ασφάλειας , διογκωμένο με σωρεία κατηγοριών (χίλιες καλές χωράνε!) , …αδιάσειστα στοιχεία βασισμένα σε αξιόπιστες “μαρτυρίες” , τα οποία σαφώς και πρέπει να αφορούν σε τρία και πλέον άτομα , οπότε έρχεται να επιληφθεί της κατάστασης ο τρομονόμος !Έτσι λοιπόν φτάνουμε σε αλλο ένα …επίτευγμα της ΕΛ.ΑΣ , την εξάρθρωση …άλλης μιας “τρομοκρατικής οργάνωσης” ! Έπονται οι γνωστές φανφάρες και τα επινείκια στα ΜΜΕ , τα οποία με τη σειρά τους μπαίνουν στο χορό λασπολογώντας και αν κρίνεται απαραίτητο “φωτογραφίζοντας” . Η κοινωνία πλέον μπορεί να συνεχίσει απερίσπαστη τον ύπνο της . Το μόνο που μένει , ειναι η ελληνική δικαιοσύνη να κάνει το …έργο της
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ.ΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ Β. ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ”
Πυρύνας Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών ”

23-01-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο δημαρχείο Τριανδρίας:
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό του Δημαρχείου Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη τα ξημερώματα της Τετάρτης 23-01-2007Τα ξημερώματα της 23-01-2007 τοποθετήθηκε αυτοσχέδιος εμπρηστικός μηχανισμός στην είσοδο του Δημαρχείου Τριανδρίας Θεσσαλονίκης ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που διώκεται με τον τρομονόμο, βάση ενός σαθρού κατηγορητηρίου που περιέχει καταθέσεις μπάτσων και ενός σεκιουριτά, για εμπρηστικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Για την ίδια υπόθεση διώκονται χωρίς στοιχεία και 3 ακόμη αναρχικοί σύντροφοι που ΄΄καταζητούνται΄΄. Στα πλαίσια της αντικρατικής δράσης δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όσους δεν υποτάσσονται στο καθεστώς της δημοκρατικής ευημερίας. Βρισκόμαστε σε διαρκεί πόλεμο και δεν έχουμε την πολυτέλεια της αδράνειας. Καμία προφυλάκιση, καμία δίωξη δεν πρόκειται να περιορίσει τη δράση όσων ενσυνείδητα τάσσονται ενάντια στην τάξη αυτού του κόσμου. Διότι κάποιοι επιλέγουν να μη συνυπογράψουν το μανιφέστο της υποταγής.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ που βρίσκεται προφυλακισμένος από 29-11-2007 στις Δικαστικές Φυλακές Κομοτηνής
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ για την ίδια υπόθεση
Δίκτυο για την επανοικειοποίηση της νύχτας

28-01-2008
καταστροφή κάμερας της ΕΛ.ΑΣ. από ομάδα 40 αναρχικών

29-01-2008
επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε υποκατάστημα του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου στην οδό Τσιμισκή:

Στο directactiongr@yahoo.gr έφτασε η παρακάτω ανάληψη ευθύνης:
Οι νεκροί δυο βήματα πλάι μας ησυχάζουν μέσα σε μια έκρηξη/σαν τη χθεσινή στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο στην Τσιμισκή/ματωμένοι μ’ ένα όπλο στο χέρι/όμως οι ζωντανοί έχουν κάτι τεράστια κεφάλια γεμάτα σκατά/και τα χέρια τους λιγδωμένα με λίπος να παίρνουν δάνεια/και να φεύγουν ένας ένας δίχως ήλιο, για τον μαύρο ουρανό.
Αφιερωμένο στον άγνωστο ληστή, που βρέθηκε νεκρός έξω από τοταχυδρομικό ταμιευτήριο της πλ. Αττικής στην Αθήνα, μετά απο συμβολαίο θανάτουπου είχαν συνάψει μαγαζάτορες και μπάτσοι.
-Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”-

29-01-2008
Εμπρησμός καφάο κάμερας της ΕΛΑΣ. Σύλληψη ενός συντρόφου, ο οποίος απελευθερώνεται λίγες μέρες μετά

03-02-2008
Επίθεση με δυο βόμβες μολότοφ στον ναό των ταξιαρχών στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης

13-02-2008
επεισόδια κατά τη διάρκεια απεργιακής πορείας:

“Θεσσαλονίκη:

Στη διάρκεια της πορείας, από ομάδες που κινούνταν στο κύριο σώμα της διαδήλωσεις καταστράφηκαν κάμερες CCTV από αρκετές τράπεζες και καταστήματα, ενώ πετάχτηκαν μπογιές, αυγά, πατάτες και πέτρες σε 3 τράπεζες και ένα σούπερ-μάρκετ. Διάφορες μικρο-φθορές προκλήθηκαν σε καταστήματα της οδού Τσιμισκή που ήταν ανοιχτά, απασχολώντας εργαζομένους, ενώ φθορές με σφυριά και πέτρες είχαν τα καταστήματα ZARA (ανοιχτά την ώρα της διαδήλωσης, κατέβασαν ρολά μετά την επίθεση), ένα sex-shop, κι ένα μαγαζί εμπορίου γούνας. Σπάστηκε επίσης η βιτρίνα ενός στριπτιτζάδικου.

Μια πρωτοβουλία ενάντια στην επισφαλή εργασία μπλόκαρε τη λειτουργία ενός everest, 2, goodys, 3 zara, 1 benetton, 1 marks&spencer, του φωκα, των nottos galleries.”

14-02-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε εμπορική τράπεζα στην οδό μπότσαρη, από τη “συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς”

19-02-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό σε παράρτημα του υπουργείου απασχόλησης, από τη “συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς”

Η ανάληψη ευθύνης για 16 επιθέσεις (οι 14 στην Αθήνα) παρακάτω:

Ανάληψη ευθύνης που έφτασε μέσω e-mail στο directactiongr@yahoo.gr:

“Η οικονομική δικτατορία εδραιώνεται καθημερινά είτε με τις ερπύστριες των τανκ στις εμπόλεμες ζώνες, που τις ακολουθεί η επέλαση των πολυεθνικών και των τραπεζών για να ολοκληρώσει τη λεηλασία (Σερβία, Ιράκ, Αφγανιστάν), είτε πάνω στις συμβάσεις και τις υποκλίσεις μιας συμβιβασμένης κοινωνίας που αποδέχεται τους όρους της αιχμαλωσίας της και τους αναπαράγει.

Σε αυτή τη συνθήκη η εργασία είναι η υγεία της οικονομίας γιατι αποτελεί την πολεμική της μηχανή σε περίοδο ειρήνης. Η καταναγκαστική 8ωρη μισθωτή εργασία δεσμεύει όλο το χρόνο μας, τις δυνατότητες μας, τη διάθεση μας, την ίδια μας την ύπαρξη με αντάλλαγμα τις καθημερινές εντολές των αφεντικών και ένα μισθό για αποζημίωση.

Για αυτό βρισκόμαστε συνειδητά στην αντιπέρα όχθη. Δεν ζητιανεύουμε κοινωνικές παραχωρήσεις, ούτε μας ενδιαφέρουν οι λογομαχίες των συνδικαλιστών για το ασφαλιστικό. Αρνούμαστε να μας εκμεταλεύονται και να του λέμε “και ευχαριστώ”. Αρνούμαστε να διεκδικούμε το αυτονόητο του παραλογισμού, γιατι η δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά καταναγκασμός. Κάθε μέρα η ίδια εικόνα,κουρασμένα πρόσωπα, χαμηλωμένα βλέμματα, αγχωμένος χρόνος και η αξιοπρέπεια μας να χτυπάει κάρτα στο ρολόι των αφεντικών. Για αυτό οπλίζουμε τους παλιούς και εφευρίσκουμε νέους τρόπους απόδρασης απο την εργασιακή ομηρία. Παρατάσσουμε τη συνολική επίθεση στη συνθήκη και την ηθική της εργασίας.

Απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων και χρημάτων απο τους ναούς της κατανάλωσης και του κέρδους, εμπρησμούς οικονομικών στόχων, σαμποτάζ στην ομαλή ροή της παραγωγής, αυτοοργανωμένες ρήξεις και επιθέσεις στους εργασιακούς χώρους…

Για αυτό στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην επαναστατική επιλογή του συντρόφου Γιώργου Βουτση-Βογιατζή που κρατήται προφυλακισμένος για την ένοπλη ληστεία στην ετε στο γκύζη αρνούμενος να αποδεχτεί τα δεσμά του εργασιακού καταναγκασμού. Ως ελάχιστη ένδειξη διασάλευσης της εύρυθμης λειτουργείας της οικονομικής δικτατορίας επιτεθήκαμε χθές το βράδυ σε τράπεζες,κρατικούς στόχους και εταιρείες ασφαλείας και αναλαμβάνουμε την ευθύνη ακόμα για την επίθεση στο πολιτικό γραφείο του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα στο Κολωνάκι.Επίσης αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση την προηγούμενη τετάρτη σε κατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας, επί της οδού Μπότσαρη 124 στη Θεσσαλονίκη και για την επίθεση την δευτέρα στο παράρτημα του υπουργείου απασχόλησης στην οδό Αντιγονιδών, στο κέντρο της Θεσ/νίκης.

Δεν ξεχνάμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο. Σύντομα θα επανέλθουμε…

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονίκης-Αθήνας”

19-02-2008
Καταστροφή κάμερας στο δικαστικό μέγαρο από την “εναλλακτική πρωτοβουλία δικηγόρων”

29-02-2008
Τσικνοπέμπτη στη Θεσσαλονίκη με συμπλοκές μασκοφόρων με τα ΜΑΤ και επιθέσεις σε τράπεζες

07-03-2008
Πυρπόληση σημαιών σε σχολείο στη Χαλάστρα. Γράφτηκαν και συνθήματα αλληλεγγύης στον Β. Μποτζατζή

19-03-2008
Επεισόδια σε απεργιακή πορεία:

“Θεσσαλονίκη: Πάνω από 20.000 διαδηλωτές στους δρόμους της πόλης. Στη διάρκεια της πορείας πετάχτηκαν σκουπίδια και μπογιές σε καταστήματα που παρέμεναν ανοιχτά εν μέσω απεργίας (φωτογραφίες στο stasiepisfaleias.wordpress.com). Επίσης, σπάστηκαν βιτρίνες τραπεζών και κάμερες, ενώ πυρπολήθηκε ένα ΑΤΜ. Στη διάρκεια των ενεργειών, αριστεριστές συνεπλάκησαν με διαδηλωτές που είχαν καλυμένα τα πρόσωπά τους και συμμετείχαν είτε ενθάρρυναν τις ενέργειες”

19-03-2008
Επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς στο Δημαρχείο Θεσ-νίκης και σε όχημα σεκιούριτι. Η ανάληψη για 10 επιθέσεις (οι 8 στην Αθήνα):

“Η συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς θεσσαλονίκης-αθήνας αναλαμβάνει την ευθύνη για το 3μερο(18-19-20/3) εμπρηστικών επιθέσεων. Το κράτος ελέγχου αποτελεί μια αδιαμφισβήτη πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας το δόγμα της ασφάλειας (ανασφάλειας) εντείνει τη κατασταλτική του δράση, εισχωρώντας σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού και θρυμματίζοντας τον. Ο πανοπτισμός εφαρμόζεται στις διάφορες εκφάνσεις των παλιών και των καινούργιων μορφών επιτήρησης και η βιομηχανία παραγωγής φόβου έχει στηθεί. Κάμερες, μπάτσοι, δικαστικοί, δημοτομπατσοι και σεκουριτάδες περιφρουρούν το νέο πλέγμα αιχμαλωσίας.

Σε καθέ γωνιά του δρόμου ένστολοι ή μη χαφιέδες, τίμωροί και ρουφιάνοι δίνουν μια οργουελική διάσταση στη ζωή, έτοιμοι να αποτρέψουν και να καταστείλουν ακόμα και την πιο μικρή παραβατική συμπεριφορά και σκέψη. Η τιμωρία της φυλακής είτε απομονώνει τις παραβατικές συμπεριφορές που γεννάει η ίδια η κοινωνία είτε αιωρείται ως απειλή πάνω απο τον οποιοδήποτε έμπρακτα αμφισβητεί και επιτίθεται στις εντολές τις αυτοκρατορίας.

Στόχος η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου-ρομπότ που έχωντας εσωτερικεύσει την κάθετη σχέση επιτήρησης απο την εξουσία την αναπαράγει τόσο κάθετα όσο και οριζόντια στους γύρω του. Η ομαλή ροή του κέρδους και της οικονομίας, η πλήρης ένταξη του συμβιβασμένου ατόμου στη διαδικασία παραγωγής κατανάλωσης είναι γεγονός σε αυτόν τον αγγελικά πλασμένο κόσμο. Η εξουσία φαντάζει απρόσωπη, πανταχού παρούσα με θεική σχεδόν υπόσταση. Απρόσιτη ακόμα και όταν πίσω απο τη δημοκρατία εμφανίζεται η γκροτέσκα μάσκα της γελοιότητας, της ξεφτίλας και της υποταγής.

Επείδη όμως ακριβώς και πρόσωπο έχει και απρόσιτη δεν είναι, επιλέξαμε να χτυπήσουμε τους συγκεκριμένους στόχους:

Τρίτη 18/3 Εμπρησμός πούλμαν της ελληνικής αστυνομίας στο Αιγάλεω.
Τετάρτη 19/3 Δυό επιθέσεις η μια στο δημαρχείο της Θεσαλλονίκης στην οδό Βενιζέλου και η άλλη σε όχημα σεκιούριτι στη Μαρτίου.
Πέμπτη 20/3 Μπαράζ εμπρησμών σε εταιρίες σεκουριτι -που αποτελούν μισθοφόρους υπηρέτες που κατασκοπεύουν, επεμβαίνουν, καταδίδουν, αποτελώντας το δεξί χέρι των μπάτσων-, τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρίες φυλακών και ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας που με ανταμοιβή το χρήμα αναλαμβάνουν την κατασκευή και την παρακολούθηση αποθηκών για ανθρώπους, της χειρότερης μορφής στέρησης της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.

Το 3μερο φεστιβάλ της φωτιάς αφιερώνεται στους συντρόφους Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη, και Μάριο Τσουραπά που βρίσκονται προφυλακισμένοι για την απόπειρα εμπρησμού οχήματος της δημοτικής αστυνομίας στο Π. Φάληρο και δικάζονται τον Ιούλιο.

Αποτελεί μέρος μιας γενικευμένης επίθεσης στο υπάρχον, μέρος της διαφύλαξης της ελευθερίας μας, μέρος της καταστροφής του κοσμου σας.

Όσο υπάρχουν αναστήματα και κραυγές που υψώνονται, όσο υπάρχει αξιοπρέπεια θα στεκόμαστε πάντα εμπόδιο στα σχέδια σας, πάντα απεναντί σας. Σύντομα θα επανέλθουμε.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Θεσσαλονικης-Αθήνας ”

31-03-2008
Επίθεση με βαριοπούλες σε τράπεζα:

“Σήμερα 31/3/08, στις 7 το πρωί επιτεθήκαμε στην τράπεζα probank, στην όδο Αλ.Σβώλου, στην πλατεία Ναυαρίνου σε ένδειξη αλληλεγγύης στον προφυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή και στους 3 καταζητούμενους συντρόφους, που διώκονται με τον τρομονόμο.

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…”

08-04-2008
Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στη ΣΤ’ Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία, επί της οδού Τακαντζά 8-10, στην περιοχή του Θεαγένειου Νοσοκομείου:
Από “Ελευθεροτυπία”: Άγνωστος ανέλαβε την ευθύνη για τον εμπρησμό στην ΣΤ’ ΔΟΥ(εφορία) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τη Τρίτη 8/4 τα ξημερώματα με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό.”Ο εμπρησμός έγινε ως ένδειξη αλληλεγγύης στον φυλακισμένο Β.Μποτζατζή. Ο αγώνας συνεχίζεται” είπε κλείνοντας το τηλέφωνο

09-04-2008
ομάδα 20 ατόμων με κράνη ειβάλει στην κτηνιατρική σχολή και σαμποτάρει την εκλογική διαδικασία, καλιγωντας ψηφοδέλτια και κάλπες.
Ανάλογη επίθεση γίνεται και στη Θεολογική:
“Χθές βράδυ κατά την καταμέτρηση των ψήφων στη θεολογική (Α.Π.Θ)σχολή πραγματοποιήθηκε επίθεση με πέτρες και μπουκάλια ,από μικρή ομάδα αναρχικών στο χώρο όπου γινόταν η καταμέτρηση. Η επίθεση ήταν συμβολική δείχνοντας την αντίθεσή μας στο όλο «εκλογικό πανηγύρι» που στήνεται κάθε χρόνο μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων. Από την επίθεση δεν τραυματίστηκε κανείς καθώς στόχος μας ήταν απλά να διαταράξουμε την ομαλή ροή της τραγικής και άθλιας καταμέτρησης ψήφων.
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
(κάποιοι αναρχικοί)

09-04-2008
Επίθεση με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε δύο καταστηματα ιταλικών συμφερόντων, στην Καλαμαριά και στο κέντρο (Βενιζέλου) από τη συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς:

Την Τετάρτη 9 Απριλίου επιλέξαμε και πυρπολήσαμε εταιρείες ιταλικών συμφερόντων(αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, σχολικό της Ελληνοιταλικής σχολής). Με αυτή την κίνηση στέλνουμε στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους που κατηγορούνται για συμμετοχή στη F.A.I.(Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) τον χαιρετισμό μας με φωτιά. Έτσι επαναενεργοποιούμε δυναμικά, τη διεθνιστική επαναστατική αλληλεγγύη.Οι Ιταλοί σύντροφοι της F.A.I. αποτελούν μια ομοσπονδία που μέσα από τις επιθετικές της ενέργειες, όπως στις 21/12/2003 που τοποθέτησαν εκρηκτικούς μηχανισμούς έξω από την οικία του τότε προέδρου της Ε.Ε. Romano Prodi ή στις 3/3/2005, με την τριπλή επίθεση με βόμβες έξω από στρατόπεδα καραμπινιέρων, στη Γένοβα και στο Μιλάνο διακηρύσσουν.. “Θεωρούμε απαραίτητο ότι κάθε άτομο που δεν έχει τιθασευτεί από την ψεύτικη ευημερία που προσφέρει η δημοκρατία, πρέπει να εκφράζει την οργή του με τη δράση του με κάθε μέσο, θα συνεχίσουμε να ενοχλούμε τα όνειρα σας, τα οικονομικά σας συμφέροντα και την ησυχία σας. Δεν θα αργήσετε να καταλάβετε τις συνέπειες της αδιαφορίας σας” (απόσπασμα από προκήρυξη της F.A.I.)Σε αυτή τη δύσκολη διαδρομή που επέλεξαν, υπήρξαν και απώλειες. Εντάλματα σύλληψης, φυλακίσεις, δικαστικές παρωδίες. Τα τελευταία χρόνια το ιταλικό κράτος, επιτίθεται σφοδρά στο εξεγερσιακό κομμάτι των Ιταλών αναρχικών. Εκτός όμως από τις πολύχρονες ομηρίες, κάποιοι άλλοι σύντροφοι όπως ο Massari, η Rosa, ο Fantazzini, δεν μας συνοδεύουν πλέον στην επικίνδυνη πορεία προς την άγρια ανταρσία, αφού δολοφονήθηκαν απ� το ιταλικό κράτος. Όμως ούτε ακόμη και ο θάνατος δεν είναι ικανός να σβήσει το οργισμένο βλέμμα απ’ τα μάτια των εξεγερμένων.Οι πυρήνες της F.A.I. και όχι μόνο, ανταποδίδουν τα χτυπήματα και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια συνθήκη διαρκούς συγκρουσιότητας, που η εκεχειρία δεν έχει θέση.Στη διακήρυξη της η F.A.I. αναφέρει: “χτύπα και κατέστρεψε τους υπεύθυνους της καταστολής και της εκμετάλλευσης. Χτύπα και κατέστρεψε φυλακές, τράπεζες, δικαστήρια και στρατόπεδα..”Συνένοχοι και εμείς στο έγκλημα της άμεσης επαναστατικής δράσης, επιδιώκουμε μέσα από τις επιθέσεις μας να συγκροτήσουμε εστίες απορρύθμισης της ομαλής κοινωνικής ειρήνης. Να διαπράξουμε το έγκλημα του τερματισμού της σιωπής, να αναβάλουμε τις αναβολές και τους δισταγμούς, να ζήσουμε έξω από τους νόμους που υποδουλώνουν και από τις συμβάσεις που πυροβολούν πισώπλατα. Και ο μόνος σίγουρος τρόπος να το πετύχουμε είναι η συμμετοχή μας στον επαναστατικό πόλεμο, που είναι κηρυγμένος από πάντα.Έτσι διαδίδουμε τη φωτιά της συνείδησης, σε αυτή την εμπόλεμη συνθήκη που διαλέξαμε για τους εαυτούς μας.Δεν εγκαταλείπουμε κανένα φυλακισμένο σύντροφο, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία, ούτε πουθενά.Επαναστατικούς χαιρετισμούς στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους, που κατηγορούνται για συμμετοχή στη F.A.I.Λευτεριά στους φυλακισμένους Ιταλούς συντρόφους που κατηγορούνται για εξεγερτικές πρακτικές.Όλα συνεχίζονται, θα επανέλθουμε σύντομα.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

“μέσα στα πλαίσια ενεργειών επιθετικής αλληλεγγύης στους ιταλούς συντρόφους της FAI, χτυπήσαμε (ίδια μέρα και ίδια ώρα με τους συντρόφους στην Αθήνα, βλ. http://directactiongr.blogspot.com/2008/04/9…) 2 στόχους ιταλικών συμφερόντων: ένα ιταλικό εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ένα υποκατάστημα της Μπένετον στην Καλαμαριά.Αλληλεγγύη στους διωκόμενους της FAI

συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς (πυρήνας Θεσσαλονίκης)”

25-04-2008
Εκρηξη σε τράπεζα έξω από τη Θεσ/νίκη: “Σημαντικές ζημιές σημειώθηκαν σε υποκατάστημα της Εμπορικής Τράπεζας, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν άγνωστοι προσπάθησαν να ανατινάξουν τα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ). Το υποκατάστημα βρίσκεται στο 12ο χλμ. της εθνικού οδού Θεσσαλονίκης – Μουδανιών”

02-05-2008
Απελευθέρωση πειραματόζωων στο απθ:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο κόσμος της «μόλυνσης», αυτός που για μεγάλα κοινωνικά κομμάτια έχει γίνει πεδίο μελέτης, είναι αυτός που για άλλους αποτελεί καθημερινά πεδίο άμεσης δράσης για την ανατροπή του. Η ζωή στον καπιταλισμό μοιάζει να έχει χάσει το νόημά της, όλα μοιάζουν προβλέψιμα, γνωστά και πεθαμένα πριν καν πραγματοποιηθούν. Χωρίς κανένα μέτρο, το καθετί αποκτά υπόσταση και αξία ανάλογα μόνο με το κέρδος που παράγει. Το Σύστημα δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί οτιδήποτε ζωντανό για την αναπαραγωγή του, να μετατρέψει οτιδήποτε το έμβιο σε γρανάζι της τρομαχτικής του μηχανής. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό να μολύνει τον αέρα, την τροφή και το νερό των «υπηκόων» του για την αύξηση του κέρδους. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν, πειραματίζονται και εκμεταλλεύονται ανθρώπους με την ίδια ευκολία που το κάνουν και στα ζώα.
ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ, ΟΛΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ.Καθημερινά εκατοντάδες πειραματόζωα σφαγιάζονται μέσα σε εργαστήρια. Η ζωή τους μετατρέπεται σε μια, μικρή σε διάρκεια, μελέτη, σε ένα αδιάφορο εργαστηριακό αριθμό, το πολύ-πολύ σε μια ενδιαφέρουσα αντίδραση. Πολυεθνικές (οι ίδιες που οδηγούν τους εργάτες τους σε λιμοκτονία) δοκιμάζουν τα προϊόντα τους πάνω τους. Φαρμακοβιομηχανίες και ιατρικές ομάδες (οι ίδιοι που ευθύνονται για αμέτρητους θανάτους ασθενών) τεστάρουν τις μελέτες τους πάνω τους.Φυσικά, τα ζώα χρησιμοποιούνται εκτός από την εξέλιξη των ιατρικών μεθόδων και στην εκμάθησή τους. Ως μέρος του «ιερού» εγχειρήματος της παιδείας, αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν αντιμετωπίζονται σαν κάτι ζωντανό με αναφαίρετο το δικαίωμα στην ελευθερία, αλλά βασανίζονται σαν μέρος ενός μαθήματος.Θέλοντας να αντισταθούμε με κάποιο τρόπο στην γενικότερη εκμετάλλευση της γης και των ζώων, πριν λίγες μέρες απελευθερώσαμε περίπου 250 λευκά ποντίκια από το κτίριο του Α.Π.Θ. που στεγάζει τα τμήματα βιολογίας, ζωολογίας και φαρμακευτικής. Ποντίκια, που στοιβαγμένα ασφυκτικά σε βρώμικα κλουβιά, ποτέ δεν είχαν νιώσει το άγγιγμα του αέρα, το μόνο χρώμα που ήξεραν ήταν το άσπρο των τοίχων και ποτέ τους δεν είχαν δει το φως του ήλιου…
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ…
μέχρι ο πολιτισμός τους να γίνει ερείπια

11-05-2008
Εμπρησμός βαν της λέσχης καταδρομέων:
Το καμμένο βαν των ελλήνων καταδρομέων (με πινακίδες των ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ) ας είναι η αρχή των επιθέσεων ενάντια στην μηχανή που έχει φτιαχτεί για να υπερασπίζει τα συμφέροντατων ντόπιων καπιταλιστών, την μηχανή που απορροφά δια της βίας τα νέα παιδιά και ταεμβολιάζει με το μικρόβιο του εθνικισμού, την μηχανή που είναι έτοιμη να σκοτώσει στο όνομα της “εθνικής ακεραιότητας”.
Βιώνουμε την κατοχή κάτω από οποιαδήποτε σημαία και συνεχίζουμε την διεθνιστική επαναστατική δράση χτυπώντας σύμβολα της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Ένας ιδιαίτερος φόρος τιμής για την αδιάλλακτη κι επαναστατική επιλογή του ΑΝΤΑΡΤΗ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ να μην παραδωσει τα όπλα και να συνεχίσει με τους συντρόφους του τον ένοπλο αγώνα ενάντια σε στρατό και αστυνομία. Παρόλο που οι εποχές έχουν αλλάξει και οι ιδεολογίες της εποχής εκείνης δεν μπορούν να βρουν πάτημα στις επαναστατικές ζυμώσεις του σήμερα, ο αγώνας για την καταστροφή της κοινωνίας του κεφαλαίου συνεχίζεται αναζητώντας συνεχώς συμμέτοχους και όχι χειροκροτητές…
Αν αυτοπροσδιοριστούμε ως ένας ακόμα ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ μέσα στους πολλούς που έχουν ανθίσει τις τελευταίες δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο, τότε το χτύπημα πέρα από τις ξεκάθαρες προεκτάσεις του ενάντια στο κοινωνικό οικοδόμημα, ίσως επαναφέρει μνήμες του άγριου ταξικού εμφύλιου πολέμου 60 χρόνια πριν γιατί όχι και ελπίδες για μία ακόμα αντιπαράθεση ανάμεσα στους αυριανούς αντάρτες και στον τακτικό στρατό που πέραν των υπολοίπων είναι αυτός που επενέβει και θα επέμβει όποτε του ζητηθεί σε γενικευμένες μελλοντικές εκρήξεις. Το τέλος της εθνικής συνείδησης αρχή του επαναστατικού πολέμου…
ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ στις ομάδες των κυπρίων εμπρηστών που, επιμένουν ναπυρπολούν τράπεζες, κομματικά γραφεία και κυριαρχικούς στόχους σε μια κοινωνία που αγγίζει την ομοιομορφία, μολυσμένη απο τον εθνικισμό ο οποίος ανθίζει επωφελούμενος τις επεκτατικές τάσεις τόσο της τουρκίας όσο και της ελλάδας. Με νέο πρόεδρο “κομμουνιστή”, και ανύπαρκτες ταξικές εντάσεις λόγω του υψηλού μέσου εισοδήματος, το παράδειγμα των συντρόφων αποδεικνύει πως ο αγώνας για την απελευθέρωση δεν περιμένει την πείνα για να εκδηλωθεί. Παρά μονάχα την συνείδηση…

Πυρήνας αντικυριαρχικής δράσης “Τα δισσέγγονα του άρη”

11-05-2008
Επίθεση με μολότοφ σε δυο ατμ στο παμακ

17-05-2008
εμπρηστική επίθεση σε τράπεζα:
“Ξημερωματα του περασμενου σαββατου επιτεθηκαμε στην Εθνικη τραπεζα Τριανδριας.Η πραξη ειναι συμβολικη,σε ενδειξη αλληλεγγυης στον αναρχικο Β.ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ και στους 3 διωκομενους συνροφους μας.Κανενα καθεστως ομηριας δε θα σταματησει τον πολεμο με το Υπαρχον.Η οργη μας θα καιει τα ησυχα βραδια τους”

17-05-2008
Επίθεση με μολότοφ σε αστυνομικές δυνάμεις έξω από το απθ

24-05-2008
Εμπρησμός οχήματος τράπεζας:
“Αναλάμβανουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό Ι.Χ. αυτοκινήτου της eurobank-open 24 τα ξημερώματα του Σαββάτου 24/05 στην οδό Δελφών στη Θεσσαλονίκη . Ήταν μια ελάχιστη ενέργεια έμπρακτης αλληλεγγύης στον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που βρίσκεται άδικα προφυλακισμένος εδώ και 6 μήνες και την Τετάρτη 28/05 περνάει από συμβούλιο πλημμελιοδικών , το οποίο θα “αποφασίσει” αν θα συνεχιστεί η προφυλάκισή του ή οχι…
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ Β . ΜΠΟΤΖΑΤΖΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ… ”

Εφιαλτες Του Κεφαλαιοκρατικού Ονείρου ”

30/05/2008
Ξυλοδαρμός τριών ιδιωτικών αστυνομικών στο απθ:

“Ξημερώματα 30/5/08 επιτεθήκαμε σε 3 υπαλλήλους ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης (ASPIS SECURITY) του Α.Π.Θ.Το κίνητρο της ενέργειας ήταν σαφές: Η ανταπόδοση – στο ελάχιστο – στο κοινωνικό έργο που μόνοι τους στρατολογήθηκαν για να επιτελέσουν.Γιατί το τίμιο έργο, στο οποίο όλοι αναφέρονται, περιλαμβάνει την άμεση σχέση ιδιωτικής και κρατικής ασφάλειας.
Περιστατικά που αρχίζουν από απειλές και καταληγούν σε συλλήψεις ένα μόνο πράγμα επιβεβαιώνουν: ότι όπου η αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει χρησιμοποιεί τις άρρηκτες προεκτάσεις της.
Όπως: Στις 5 Μάη 2007 με τη σύλληψη 5 ατόμων ύστερα από επεισόδια έξω από το Α.Π.Θ., στις 9 Σεπτέμβρη 2007 με τη σύλληψη της αναρχικής Χριστίνας Τονίδου και με πιο πρόσφατο παράδειγμα την εισβολή σε αυτοδιαχειρίζομενο στέκι του πανεπιστημίου και την κατάδοση ατόμων που φέρονται ως υπεύθυνοι για την καταστροφή μπαρών αποκλεισμού εισόδου στο πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά αποδεικνύουν τον ρόλο ενός σεκιουριτά: να προστατεύει τα αφεντικά και να γίνεται συνεργάτης της αστυνομίας.Πέρα από αυτά είναι γνωστές οι απειλές σε άτομα που κάνουν skate και graffiti σε χώρους του Α.Π.Θ.(<<θα σας βγάλουμε έξω από το άσυλο για να σας δώσουμε στους μπάτσους>> κ.α.)
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΙΤΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΥΣΥ.
Γ.1: Στα προσωπικά αντικείμενα βρέθηκαν και οι παρακάτω φωτογραφίες(!) (βλ. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=873780)
Υ.Γ.2: Στην έμπρακτη εναντίωση της αστυνόμευσης του Α.Π.Θ. εμπόδιο δεν είναι ούτε οι μπάρες ούτε οι εταιρίες security ούτε η παρουσία ένστολων και μη μπάτσων στο <<χώρο του ασύλου>>.

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ”

30/05/2008
Εμπρηστικες επιθέσεις σε 2 τράπεζες και διπλωματικα οχήματα από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (8 επιθέσεις έγιναν και στην Αθήνα):

Γιατί καίμε τις νύχτες σας:
Κάθε μέρα βλέπουμε και ακούμε τα ίδια και τα ίδια.Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, διαφθορά, μίζες, σκάνδαλα. Ένας κόσμος που νοσεί , δίχως να πεθαίνει.Οι πολιτικοί τα «παίρνουν», οι δημοσιογράφοι τα «παίρνουν», οι παπάδες τα «παίρνουν», οι αστυνομικοί τα «παίρνουν», κανείς όμως δεν παίρνει στα σοβαρά τη ζωή του.Η δυσανασχέτηση των πολιτών εξαντλείται σε ανώδυνες για το σύστημα διαμαρτυρίες και ειρηνικές πορείες,ψηφίσματα διαμαρτυρίας και νέες εξελιγμένες μορφές καλωδιομένης αντίδρασης που αναζητούν την ταυτότητα τους σερφάροντας στο Internet και σε ακίνδυνους συμβολισμούς.
Όμως η ιστορία γράφεται όταν το βουβό πλήθος αποχωρεί και προελαύνουν οι αρνητές της σιωπής.Εκεί που εμείς σβήνουμε την οργή μας με φωτιά και τη φωτιά μας με βενζίνη.Είμαστε όλοι αυτοί που δεν μας χωράει ο κόσμος σας με τα αστραφτερά του κτίρια, τις φωτεινές διαφημιστικές επιγραφές, τις άθλιες κοινωνικές συμβάσεις,τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα εμπορικά πολυκαταστήματα, τις κάμερες επιτήρησης κι ελέγχου, τις αστυνομικές δυνάμεις κατοχής των μητροπόλεων. Μα πάνω απ΄όλα δεν μας χωράει η κενότητα αυτής της άδειας ζωής που ακόμα και οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι χειρονομίες ακολουθούν τους κανόνες της ύπουλης χειραγώγησης και υποταγής των επιθυμιών μας (η της αγοράς).
Γι’ αυτό και εσείς θέλετε να μας χωρέσετε στις φυλακές που χτίζετε για την τιμωρία όσων αποκλίνουν από τις εντολές σας.Όμως ούτε κι εκεί θα χωρέσουμε…
Κι αν κάποιοι σύντροφοι μας πιάστηκαν στο δόκανο του εχθρού, ας γνωρίζετε πως οι λύκοι πάντα ενεδρεύουν. Θα είμαστε δίπλα τους μια καθαρή ανάσα μέχρι την επόμενη συνάντηση για νέες επιθέσεις.
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 30 Μαϊου ανανεώσαμε τη συμφωνία μας με την φωτιά ότι δεν θα αφήσουμε ήσυχες νύχτες πίσω μας και πραγματοποιήσαμε 11 εμπρηστικές επιθέσεις σε διασκορπισμένους στόχους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (πιο συγκεκριμένα σε υποκαταστήματα της Millennium bank, επί των οδών Αιγαίου και Πόντου στην Καλαμαριά, και της Eurobank, επί των οδών Όλγας και Μαρτίου καθώς και σε διπλωματικά αμάξια στην Πυλέα).
Αφιερώνουμε αυτή την κίνηση στους προφυλακισμένους αναρχικούς Μάριο Τσουραπά, Χρυσόστομο Κοντορεβυθάκη που κατηγορούνται για απόπειρα εμπρησμού οχήματος της δημοτικής αστυνομίας και στον προφυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή που διώκεται για εμπρησμούς οικονομικών και κρατικών στόχων και αυτές τις μέρες εξετάζεται η συνέχιση των προφυλακίσεων τους.
Επίσης στέλνουμε τους επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στους 3 καταζητούμενους συντρόφους που κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση και επέλεξαν το ανειρήνευτο μονοπάτι της παρανομίας, ενάντια στην παραίτηση και την παράδοση.Οι φωτιές μας θα καλύπτουν τα ίχνη τους…
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ-ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς”

04-06-2008
επιθέσεις με μολότοφ σε γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ:

“Τα ξημερώματα της Τετάρτης 4-6-08 επιτεθήκαμε, με σύμμαχό μας τη φωτιά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ Τ.Ο. Κουλέ Καφέ και στα γραφεία της ΟΝΝΕΔ στη Γαμβέτα.Ήταν μια πράξη αντίστασης στη συνεχή και εντεινόμενη προσπάθεια της εξουσίας( όποιο χρώμα κι αν αυτή φέρει) να καθυποτάξει και να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή ξεφεύγει από τα θεσμοθετημένα από την ίδια όρια , έχοντας απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός απέραντου κοινωνικού νεκροταφείου, στο οποίο βασιλεύει το δόγμα της τάξης, της ησυχίας και της ασφάλειας.
Σαν απόρροια των παραπάνω στοχεύσεων της κυριαρχίας , έρχεται και η πρόσφατη δίκη των 7 και κυρίως η απόφαση αυτής.Η ιστορία ξεκινάει στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003 , στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. Σε μια πόλη μετετραμμένη σε φρούριο, πέρα από το πανηγύρι των ειρηνικών «αντί»διαδηλώσεων, υπάρχει και ένα κομμάτι στο δρόμο που με αξιοπρέπεια επιλέγει την επίθεση σε κεφάλαιο και κράτος. Το τελευταίο, έχοντας πιστούς φίλους μαζί του τα Μ.Μ.Ε., για αντίποινα κατασκευάζει ενόχους και φυλακίζει 7 άτομα. Ύστερα από ένα κύμα αλληλεγγύης προς το πρόσωπό τους και την απεργία πείνας 5 εξ’ αυτών, οι 7 αποφυλακίζονται τον Νοέμβριο του 2003.
Στις 28 Μαΐου του 2008 , τους όποιους ανοιχτούς λογαριασμούς είχε αφήσει τότε η «δημοκρατική παράταξη»έρχονται να κλείσουν οι «επανιδρυτές του κράτους».Μετά από μια πολυήμερη δίκη , η δικαστική δράκα μαζί με τους φιλήσυχους πολίτες-μαριονέτες στο ρόλο των ενόρκων , καταδικάζει 4 συντρόφους με 6,5 ,7 και 8 χρόνια. Επειδή όμως όπως φαίνεται ούτε για αυτούς οι αστείες καταθέσεις των οποιοδήποτε μπάτσων αρκούν, επιλέγεται η μέση οδός , αυτή του ανασταλτικού χαρακτήρα των ποινών για να μετριάσουν την ξεφτίλα. Στην ουσία όμως, οι πολύχρονες ποινές που επιβλήθηκαν είναι σαφές ότι επιχειρούν να θέσουν σε ομηρία τους συγκεκριμένους συντρόφους, αλλά και να παραδειγματίσουν όσους μάχονται ενάντια στις προσταγές της εξουσίας.Το μόνο που καταφέρνει το δημοκρατικό καθεστώς με τις αποφάσεις του είναι να φουντώνει την οργή μας για την καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου.Αλληλεγγύη στους 4 συντρόφους

-Τα Παιδιά Του Ιούνη- ”

07-06-2008
Eπίθεση σε ζητά εξω από το ΑΧΕΠΑ. Ο μπάτσος ξυλοκοπήθηκε και η μηχανή του έγινε κομμάτια

12-06-2008
Ξήλωμα φυλακίων και μπαρών ελέγχου στο απθ. Σπάστηκε κι ένα ατμ

12-06-2008
Εμπρηστικές εοιθέσεις σε χορηγούς της εθνικής ελλάδος:

“Στις 12 Ιουνίου 2008 επιλέξαμε να χτυπήσουμε τους χορηγούς της εθνικής ελλάδος (πέντε στόχοι στην Αθήνα και τέσσερις στην Θεσσαλονίκη).Όπως και πριν τέσσερα χρόνια με την ‘επιτυχία’ της εθνικής ελλάδος στο γιούρο, έτσι και τώρα στήνεται ενα πανηγύρι απίστευτης ηλιθιότητος, κατά την διάρκεια του οποίου χιλιάδες καραγκιόζηδες ενοποιούνται υπό την σημαία της εθνικής υπερηφάνειας.Το άβουλο πλήθος είναι έτοιμο να παραμερίσει την μιζέρια της καθημερινότητας του και να μετατραπεί για λίγες μέρες σε ένα συνοθύλευμα από χαμόγελα κάλπικης χαράς, επιδιδώμενο σε ηλίθιους πανυγηρισμούς. Από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης εως τους τοίχους της μητρόπολης κατακλυζόμαστε από χιλιάδες διαφημίσεις που προωθούν την εθνική συνείδηση προβατοποίησης και καταναλωτικής μανίας – παράμετρο απαραίτητη για κάθε καταναλωτική φιέστα.
Ο ρόλος των πολυεθνικών εταιριών χορηγίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, προωθώντας αφενός τα προϊόντα τους κι αφετέρου την εθνική ενότητα, δημιουργώντας μια σύμπνοια καπιταλιστικής κερδοφορίας και εμφύτευσης – αναβίωσης της μισητής για μας εθνικής ταυτότητας. Για αυτό και τους χτυπήσαμε, όπως κάναμε στο παρελθόν και όπως θα κάνουμε και στο μέλλον.
Η γιορτή σας σφύζει από λαμπερά φώτα και πολυπληθή χαμόγελα, εθνικά κουρελόπανα, αποχαυνωτικό θέαμα και διάχυτη ανουσιότητα. Η δικιά μας γιορτή είναι τις νύχτες, όταν τα λαμπερά φώτα δίνουν την θέση τους στα πυκνά σκοτάδια της παραβατικότητας και είναι η βενζίνη και η φωτιά, η κίνηση και η καταστροφή. Επειδή η εθνική ομοψυχία είναι για τους φοβισμένους, ποτέ δεν θα αποδεχθούμε την ύπαρξη κανενός κράτους και κανενός έθνους. Η μόνη μας πατρίδα είναι η Επανάσταση που Βίαιη και Ανατρεπτική στο πέρασμά της, θα εκμηδενίσει τον παλιό κόσμο σας.
Με την ευγενική χορηγία της Συνομωσίας των Πυρήνων της Φωτιάς.”

13-06-2008
Επίθεση σε σπίτι φασίστα:

“Το πρωί της Παρασκευής, 13/06/2008, στις 02:00 τα ξημερώματα τοποθετήσαμε απλό εμπρηστικό μηχανισμό στο σπίτι του στελέχους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Κωστόπουλου Χρήστου, στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης, στην οδό Μπιζανίου 18. Ο μηχανισμός τοποθετήθηκε στον περίγυρο της αυλής του σπιτιού.
Η επίθεση έγινε σαν δίκαια απάντηση στη συμμετοχή του εν λόγω στην άνανδρη και τραμπούκικη επίθεση της 25ης Μαρτίου του 2006, η οποία κατέληξε στο μαχαίρωμα 2 ανήλικων αντιφασιστών μαθητών, που συμμετείχαν σε συγκέντρωση ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις. Αυτό το φασιστοειδές ανδρείκελο δεν δίστασε να φτάσει στα όρια δολοφονικής απόπειρας απέναντι σε παιδιά, που , ούτως ή άλλως, ήταν αδύνατο να έχουν ιδεολογική ταυτότητα και να αποτελούν τον οργανωμένο και επικίνδυνο εχθρό του έθνους ή της συμμορίας της Χρυσής Αυγής.Δεν περιμέναμε, φυσικά, από την αστυνομία να ανακαλύψει, ούτε από τη δικαιοσύνη να τιμωρήσει αυτό το μαχαιροβγάλτη. Ευτυχώς, οι πρώην συναγωνιστές του κρατάνε τα στόματά τους ανοιχτά και σύντομα, ελπίζουμε, ότι ο Κωστόπουλος Χρήστος θα βρει την «πατριωτική τιμή» για να υπερασπιστεί το έγκλημά του στον κοινωνικό και οικογενειακό του περίγυρο. Γιατί αν νομίζει ο ίδιος και το σινάφι του, όπως και αυτοί που τους καλύπτουν, τους καθοδηγούν, τους οργανώνουν και τους χρηματοδοτούν τόσα χρόνια (και σύντομα θα έρθουν στο φως απλά στοιχεία γι’ αυτό), γιατί, αν νομίζουν, λοιπόν, όλοι αυτοί ότι μπορούν να μαχαιρώνουν από ανήλικα παιδιά έως διαδηλωτές και μετανάστες κι εμείς θα μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα, δυστυχώς, για τους ίδιους, εξαπατήθηκαν άσχημα. Γνωρίζουμε πλέον τους υπεύθυνους πολλών επιθέσεων, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και αλλού και μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι, πολύ σύντομα, όσοι συμμετείχαν σ’ αυτές θα πρέπει να σηκώσουν και το βάρος των ευθυνών τους.
Είναι σαφές ότι δεν ξεχνάμε και φυσικά δεν συγχωρούμε.Δεν περιμένουμε τίποτα απ’ τα Μ.Μ.Ε. και την αστυνομία.Καλωσορίζουμε, λοιπόν τον Χ.Κωστόπουλο στη μάχη που ο ίδιος επέλεξε. Οι Λαγούδης Λ. και Δουμένικας Κ. έχουν σειρά, προς το παρόν.Η αλήθεια θα αρχίσει να λάμπει.
Αντιφασιστικοί Πυρήνες Επίθεσης – Κομμάντο 118
Υ.Γ. Ήταν αναμενόμενο ότι η αστυνομία θα απέκρυπτε την επίθεση”

01-07-2008
Επίθεση με πέτρες και μπογιές στο κτήριο του Δημαρχείου:
“ΑΝΑΛΥΨΗ ΕΥΘΗΝΗΣ
Εδώ και μερικά χρόνια , το κράτος δημιούργησε το όργανο της Δημοτικής αστηνομίας, μέσα στο πλαίσιο της ασφάλιας-ανασφάλιας που το ίδιο δημιουργεί και αναπαράγει. Αμέσως οι τοπικές αρχές απέκτισαν ένα ακόμη εργαλίο εκμετάλλευσης και επιβολής των αποφάσεών τους.Ένστολοι κομπλεξικοί, ενσωματώνοντας το μπατσιλίκι των ένοπλων δολοφόνων της συνομοταξίας τους, ξεχύνονται καθημερινά στους δρόμους των μητροπόλεων. Σύγχρονοι φοροεισπράκτορες της αυτοκρατορίας, μοιράζουν κλήσεις σε οχήματα, μαγαζιά, πλανόδιους για να αυξήσουν τα έσοδα των δήμων. Με τις «πλάτες» της κοινωνικής συναίνεσης, επιτίθενται και τραμπουκίζουν μικροπωλητές, μετανάστες κυρίως, που οι ίδιοι ο΄ριζουν παράνομους, αφου αυτοί είναι και ο νόμος.Η φυσική παρουσία των δημοτόμπατσων, αλλα και η νοοτροπία τους, το λιγότερο που αξίζει για μας, είναι το φτύσημο. Σήμερα (01/07/08) κάναμε ένα ένα βήμα παραπέρα: επιτεθήκαμε στο Δημαρχίο Θεσσαλονίκης σαν έμπρακτη και απλή εναντίωση στο θεσμό της Δημοτικής Αστυνομίας και ως ένδειξη αλληλεγγύης στους αναρχικούς Μ. Τσουραπά και Χ. Κοντορεβυθάκη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΚΙΚΟΥΣ Μ. ΤΣΟΥΡΑΠΑ ΚΑΙ Χ. ΚΟΝΤΟΡΕΒΥΘΑΚΗ
Που διόκονται για απόπειρα εμρησμού αυτοκινήτου της Δημοτικής Αστυνομίας στο Π. Φάληρο
Δίκη: 11 Ιουλίου δικαστίρια Ευελπίδων

15-07-2008
Εμπρηστική επίθεση σε γραφεία της ΝΔ:
“Τα ξημερώματα της Τετάρτης επιτεθήκαμε (με τα γνωστά πλέον υλικά: μπιτόνι με βενζίνη, 4 γκαζάκια, και μερικά κεράκια για να μας δώσουν τον επιθυμιτό χρόνο διαφυγής) στην Τ.Ο. της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην οδό Αφεντούλη 8 στην περιοχή του Διοικητηρίου.
Ήταν μια ακόμα πράξη πολέμου με την κοινωνία των φυλακών, μια μεγάλη αγκαλιά στους συντρόφους ΤΣΟΥΡΑΠΑ ΚΑΙ ΚΟΝΤΟΡΕΒΥΘΑΚΗ που θα ξαναβαδίσουν μαζί μας στο μονοπάτι της διαρκούς επιθετικής κίνησης ενάντια στο υπάρχον. Σ’ αυτούς που παρά τις πιέσεις που δέχτηκαν από το μετεμφυλιακό δικαστήριο δεν παραχώρησαν ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ και στήριξαν την επαναστατική επιλογή που έκαναν πριν ενά χρόνο και τους κόστισε 13 μήνες εγκλεισμού στις αποθήκες ψυχών της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Ο αγώνας όμως δεν σταματά εδώ. Ο Γίωργος Βούτσης-Βογιατζής, ο Γιάννης Δημητράκης, ο Βαγγέλης Μποτζατζής καθώς και οι 6 συνολικά διωκόμενοι αυτής της περιόδου έχουν τον κόσμο της Αρνησης μαζί τους. Οι εχθροπραξίες θα συνεχίζονται με ή χωρίς φυλακισμένους. Οι επιθετικές ενέργειες δεν έρχονται να παίξουν το παιχνίδι της πολιτικής επικαιρότητας υπενθυμίζοντας στους κρατούντες το πολιτικό κόστος της ομηρίας επαναστατών. Οι επιθετικές ενέργειες ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΜΕ για την μεταφορά του επαναστατικού βιώματος στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ, το ραντεβού μας με την ιστορία, ο ανήσυχος ύπνος όσων ευθύνονται (και μέσω της ουδετερότητας τους) για την αποικιοποίηση των ζωών μας. Εμείς ξεκινήσαμε. Και θα αναζητούμε πάντα συνεργούς…
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ…

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ)σύνοδος για την μνήμη του ΕΜΙΛ ΑΝΡΥ

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ!”

***

***

http://halastor.blogspot.com

Categories
Ναδίρ

Για την αθλιότητα της ψυχολογίας

Για την αθλιότητα της ψυχολογίας

(πρωτοδημοσιεύθηκε στο φυλλάδιο «να πάρουμε πίσω τις χαμένες νύχτες μας από τα τόσα φώτα» τον Οκτώβρη του 2005 στη Σαλονίκη)

«αυτό που συνθλίβει τους ανθρώπους είναι η ντουλάπα»
(Β. Ροζάνοφ, ρώσος μηδενιστής, 1856-1919)
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΛΟΙ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ» (Αθήνα 1985, Χημείο)

Δεν τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με τις επιστήμες και την ταξικότητά τους. Η διάκριση υγιούς κι αρρώστου ατόμου [αταβισμός του δίπολου καλού (χρήσιμου)- κακού (βλαβερού)] είναι μια βολική δικαιολογία. Ολόκληρη η θάλασσα του θετικισμού δεν μπορεί να ξεπλύνει το αίμα των εγκλημάτων που έχουν γίνει εις βάρος των κοινωνικά αποκλεισμένων, στο όνομα πάντοτε της (σιχαμερής ιδεολογίας της) προόδου και του κοινού καλού. Δεν είναι τυχαίο που φορέας κάθε κακού θεωρείται το προλεταριάτο. Είναι αυτό άλλωστε, που γαμιέται στη δουλειά (αποκτώντας και κληρονομώντας τις ανάλογες ασθένειες, από θρομβώσεις μέχρι καρκίνους…), και που εκτονώνει την ένταση μιας ζωής μισθωτής σκλαβιάς, καταπίεσης και μιζέριας, με συχνά αυτοκαταστροφικούς τρόπους. Εδώ προκύπτει κι ο ρόλος της ιατρικής γενικότερα, στην ανακούφιση της ασθένειας ώστε το άτομο να καταστεί πάλι παραγωγικό- χρήσιμο για την κυρίαρχη τάξη. Με ελάχιστη απόκλιση, παρόμοιο ρόλο παίζουν όλες οι συναφείς επιστήμες. Η ξεφτίλα της ψυχολογίας, όμως, πάει πολύ παραπέρα. Περνά από τον Γκέμπελς, μαικήνα της «ψυχολογίας της μάζας» και ταυτόχρονα υπουργό του Χίτλερ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την πλύση εγκεφάλου, για να περάσει στο πλευρό της δημοκρατίας, με τον αγγλοσαξονικό μπεχαβιορισμό, για να φτάσει στον καπιταλισμό των ημερών μας, με το βιομηχανικό marketing και τα προτρεπτικά ερεθίσματα κατανάλωσης προϊόντων. Παράλληλα, υπηρέτησε αποτελεσματικά την κάθε εξουσία στην καταδυνάστευση των «εσωτερικών εχθρών» της. Από τα γερμανικά λευκά κελιά που εγκαινίασαν οι αγωνιστές της RAF, ως τα ψυχιατρεία- κολαστήρια, όπου «σωφρονίζονται» χιλιάδες προλετάριοι που δεν μπόρεσαν ή δε θέλησαν να προσαρμοστούν στην ορθολογικότητα του καπιταλισμού, την κατ εξοχήν παράνοια! Ο απεγκλωβισμός τους απ’ τα ψυχιατρικά κελιά δεν αρκεί. Το εξωτερικό περιβάλλον είναι το ίδιο εχθρικό. Η οδύνη της ταξινόμησης των ανθρώπων, της τοποθέτησής τους σε ασφυκτικούς κοινωνικούς ρόλους, όπως τα ράφια της ντουλάπας, παίρνει τέλος μόνο με το γκρέμισμα της ντουλάπας. Κι αυτό σημαίνει πως η ‘επανάσταση είναι θεραπευτική’…

Categories
Ασύμμετρη Απειλή

Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ – έντυπο Ασύμμετρη Απειλή

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ. ΣΗΜΕΙΑ ΕΠΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΟΜΗΣ ΜΕ ΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Μια πράξη, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, ποτέ δεν είναι αυτή καθ’ αυτή επαναστατική. Είναι το υποκείμενο που νοηματοδοτεί την ενέργεια, που την κάνει επαναστατική ή οτιδήποτε άλλο (φυσικά, θα πρέπει να υπάρχει και μια αυτονόητη αντιστοιχία της πράξης με τη νοηματοδότησή της). Άλλο νόημα θα έχει ο εμπρησμός μιας αλβανικής τράπεζας, παράδειγμα, εάν οι δράστες είναι ναζί κι άλλο νόημα εάν οι δράστες είναι αναρχικοί . Το ίδιο συμβαίνει και με τις ληστείες. Έχοντας σαν πυξίδα αυτή τη διαπίστωση, ας αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε το φαινόμενο της ληστείας. Χονδρικά, θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τη ληστεία σε τρία “είδη”: η κοινή ληστεία, η “κοινωνική” ληστεία και η επαναστατική ληστεία. Φυσικά, η κατάταξη αυτή δεν περιορίζει το φαινόμενο σε αυστηρά οριοθετημένα σύνορα. Υπάρχουν τόσο οι υβριδικές καταστάσεις, αλλά και η μεταπήδηση από τη μια κατηγορία στην άλλη.
Ο «κοινός» ληστής (είτε ληστεύει τράπεζες, είτε περίπτερα), ανήκει στον υπό-κοσμο, στην αντι-κοινωνία. Είναι, δηλαδή, η ίδια η κοινωνία που κοιτάει τον εαυτό της στον καθρέφτη και βλέπει το είδωλό της ανεστραμμένο. Όπως ο μέσος μικροαστός θέλει να πλουτήσει ή να ανελιχθεί στην κοινωνική κλίμακα, έτσι και ο παράνομος κάνει το ίδιο με άλλα μέσα. Δημιουργεί μια αντίστοιχη ιδιότυπη ταξική και ιεραρχική αντι-κοινωνία, με τους δικούς της νόμους, τη δική της ηθική και τα δικά της έθιμα. Στην ουσία τους, όμως, η νόμιμη κοινωνία και η παράνομη αντι-κοινωνία, είναι δίδυμα αδέρφια.
Από την άλλη η κοινωνική ληστεία είναι σάρκα από τη σάρκα της αγροτικής κοινωνίας που τη γέννησε. Ο κοινωνικός ληστής δε συγκροτεί μια παράλληλη παράνομη αντι-κοινωνία, αντίθετα συμμετέχει στην κοινωνική ζωή σαν κανονικό μέλος της κοινότητας. Ο μαρξιστής ιστορικός Eric Hobsbawm αναφέρει σχετικά με τη σχέση του κοινωνικού ληστή με το χωρικό:
«Το ουσιαστικό στοιχείο, όσον αφορά τους κοινωνικούς ληστές, είναι το γεγονός ότι είναι εκτός νόμου και θεωρούνται κακούργοι από το φεουδάρχη και το κράτος, ενώ συγχρόνως παραμένουν μέσα στην επαρχιακή κοινωνία και θεωρούνται από τους κατοίκους ήρωες, προστάτες, εκδικητές, αγωνιστές για τη δικαιοσύνη, αρχηγοί απελευθερωτικών κινήσεων….
Η σχέση αυτή που ενώνει τον κοινό χωρικό με τον επαναστάτη, τον παράνομο και το ληστή κάνει ενδιαφέρον και σημαντικό το φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας. Επί πλέον την ξεχωρίζει από δύο άλλους τύπους ληστείας στην ύπαιθρο, δηλ. από τη δραστηριότητα ενόπλων ομάδων επαγγελματικού τύπου ή από τους απλούς κλέφτες και από εκείνες της κοινωνίες, όπως πχ των Βεδουίνων, για τις οποίες οι επιδρομές είναι κανόνας ζωής».

Για τον κοινωνικό ληστή, ο απλός χωρικός δεν είναι “φυσική λεία”, ενώ ο χωρικός δε θεωρεί τον κοινωνικό ληστή ως “πραγματικό ληστή”: «ένας κοινωνικός ληστής δε θα βάλει ποτέ χέρι στη σοδειά του χωρικού. Στου τσιφλικά, όμως, οπωσδήποτε». Είναι χαρακτηριστική η αυτοπεριγραφή του Ιταλού ληστή Μάρκο Σιάρρα, που θεωρούσε τον εαυτό του ως μαστίγωμα του θεού, σταλμένου εναντίον των τοκογλύφων και αυτών που κατέχουν μη παραγωγικές εργασίες. Άλλωστε, ένα μεγάλο κομμάτι των κλοπιμαίων επιστρέφει στην αγροτική κοινότητα: ο ληστής χτίζει εκκλησίες ή τεμένη (αφού μοιράζεται τις ίδιες ηθικές και θρησκευτικές αντιλήψεις με την κοινότητα), παντρεύει τις φτωχές κοπέλες, χρηματοδοτεί ακόμα και δημόσια έργα! Πολλές φορές μάλιστα, δίνει λεφτά σε φτωχές οικογένειες. Ο Πάντσο Βίλλα μοίρασε τη λεία της πρώτης του ληστείας ως εξής: 5000 πέσος στη μητέρα του, 4000 σε συγγενείς, αγόρασε ένα ραφτάδικο σε ένα φτωχό, για να συντηρήσει την οικογένειά του, βοήθησε άλλον ένα φτωχό για να κρατήσει το μαγαζί του και ότι περίσσεψε το ξόδεψε σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Ο περουβιανός Λουίς Πάρδο, μοίραζε χούφτες με ασημένια νομίσματα, σεντόνια, σαπούνια, μπισκότα, κεριά κλπ Για τον Ντιέγο Κοριέντες της Ανδαλουσίας, έλεγαν ότι «κλέβει τον πλούσιο, βοηθά το φτωχό και δε σκοτώνει κανένα» και για τον Μπίλλυ δε Κιντ στη Ν.Δ. Αμερική: «ήταν καλός με τους μεξικανούς. Έμοιαζε με τον Ρομπέν των δασών. Έκλεβε από τους λευκούς και έδινε στους μεξικανούς». Ο Τζέσση Τζαίημς, αφού δάνεισε 800 δολάρια σε μια χήρα, για να πληρώσει το χρέος της σ’ έναν τραπεζίτη, ύστερα λήστεψε την τράπεζα και πήρε πίσω τα χρήματα.
Οι πράξεις αυτές έκαναν τους ληστές ιδιαίτερα αγαπητούς στο λαό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κτημάτων, προτιμούσαν να έχουν πάρε-δώσε με ληστές παρά με την αστυνομία. Ένας βραζιλιάνος κτηματίας το 1930, έλεγε:
«προτιμώ να έχω να κάνω με ληστές, παρά με την αστυνομία. Η αστυνομία είναι ένα μπουλούκι σκυλοφονιάδων, που έρχονται από την πρωτεύουσα με την ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι της επαρχίας προστατεύουν τους ληστές. Νομίζουν ότι γνωρίζουμε όλες τις εξόδους αποδράσεώς τους. Έτσι ο κύριος στόχος τους είναι αν αποσπάσουν ομολογίες με κάθε μέσο…
Και οι ληστές; Οι ληστές συμπεριφέρονται σα ληστές… Αν εξαιρέσουμε μερικούς που είναι πραγματικά σκληροί, δεν κάνουν κακό, παρά μόνο όταν τους κυνηγά η αστυνομία».

Ο κοινωνικός ληστής, παρ’ ότι έχει πολλά κοινά σημεία με τον κοινωνικό επαναστάτη, έχει και πολλές σημαντικές διαφοροποιήσεις. Ο κοινωνικός ληστής δεν έχει σα στόχο τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αλλά είναι μια φιγούρα ατομικής εξέγερσης, μια πρωτόγονη μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας, προάγγελος και δυναμικό εκκολαπτήριο της εξέγερσης (σύμφωνα με τον Hobsbawm). Ο κοινωνικός ληστής είναι πάνω απ’ όλα εκδικητής:
«Εκδίκηση για προσωπική ταπείνωση, εκδίκηση και για εκείνους που καταπιέζουν τους άλλους. Το Μάη του 1744, ο αρχιληστής Ολέσκα Ντόβμπους χτύπησε το σπίτι του άρχοντα (σ.σ. σκληρού φεουδάρχη) Κονσταντίν Ζλοτίνσκι. Του βαλε τα χέρια πάνω στη φωτιά μέχρι να καούν, του βαλε δαυλιά αναμμένα πάνω στο δέρμα και δεν ήθελε να ακούσει για εξαγορά. “Δεν ήρθα εδώ για τα λεφτά σου αλλά για την ψυχή σου, γιατί αρκετά βασάνισες τόσο κόσμο”.»
Το σύνηθες πρότυπο του κοινωνικού ληστή είναι το εξής : μετά από μια άδικη δίωξη ή μετά από μια εγκληματική και βάναυση συμπεριφορά των τοπικών αρχών (μερικές φορές μετά και από έγκλημα τιμής), ο αγρότης βγαίνει στο βουνό και γίνεται ληστής, παίρνοντας όχι μόνο προσωπική εκδίκηση, αλλά και εκδίκηση εξ ονόματος όλης της κοινότητας. Η ιστοριογραφία βρίθει με περιπτώσεις εκδίκησης απέναντι σε τοπικούς άρχοντες, όπως η παραπάνω. Οι Ρώσοι ευγενείς, προς το τέλος του 18ου αιώνα, χαρακτήριζαν τους ληστές ως «κτήνη με ανθρώπινη μορφή, έτοιμοι να βεβηλώσουν κάθε τι ιερό, να σκοτώσουν, να λεηλατήσουν, να κάψουν, να βιάσουν τη θέληση του Κυρίου και τους νόμους του Κράτους». Η γνώμη, όμως, των τοπικών κοινοτήτων ήταν τελείως διαφορετική:
«Ο κλέφτης ανήκει στη μια πλευρά της κοινωνίας, εκείνη των φτωχών και των καταπιεσμένων. Μπορεί είτε να αφομοιωθεί απ’ την επανάσταση του χωρικού ενάντια στον αφέντη, της παραδοσιακής κοινωνίας ενάντια στη σύγχρονη, των περιθωριακών κοινοτήτων ή εκείνων της μειοψηφίας ενάντια στην ένταξή τους μέσα σε ένα πιο πλατύ σύστημα…»
Εδώ υπάρχει ένα κομβικό σημείο: ο κοινωνικός ληστής, ως άτομο πλήρως ενταγμένο στην παραδοσιακή αγροτική κοινωνία, είναι “παραδοσιακός επαναστάτης”. Η εξέγερσή του δεν αποσκοπεί στο μετασχηματισμό, αλλά στην επιστροφή πίσω στη ζωή των μικρών αγροτικών κοινοτήτων. Άλλωστε, στερούμενος από θεωρητική βάση, δεν πολεμούσε την εκμετάλλευση, αλλά την υπερ-εκμετάλλευση, δεν πολεμούσε την εξουσία, αλλά την κατάχρησή της:
«Προσπαθεί να παγιώσει το δίκιο ή τις “παλιές συνήθειες”, δηλ. τις δίκαιες σχέσεις στο εσωτερικό μιας καταπιεσμένης κοινωνίας. διορθώνει τα στραβά όπως θα λέγαμε. Δεν προσπαθεί να δημιουργήσει μια κοινωνία που να βασίζεται πάνω στην ελευθερία και την ισότητα. Οι ιστορίες που λέγονται γι αυτόν δείχνουν μέτριους θριάμβους , όπως πχ σώζει το κτήμα μιας χήρας, σκοτώνει έναν τοπικό τύραννο, ελευθερώνει έναν κρατούμενο κι εκδικείται έναν άδικο φόνο. Το πολύ-πολύ, κι αυτό συμβαίνει σπάνια,- όπως ο Βαρνταρέλλι στην Απούλια της Ιταλίας, να διατάζει τους παραγωγούς να δίνουν ψωμί στους εργάτες τους, να επιτρέπουν στους φτωχούς να συλλέγουν τη σπορά ή μπορεί και να μοιράσει δωρεάν αλάτι, κι έτσι να περιορίσει τους φόρους…»
Αυτή η ταύτιση του κοινωνικού ληστή με την κοινότητα, τον οδηγεί σε πόλεμο κυρίως με την τοπική εξουσία και λιγότερο με την κεντρική εξουσία (η οποία κάνει ελάχιστες εμφανίσεις στις κλειστές αγροτικές κοινότητες). Στο λαϊκό φαντασιακό, η κεντρική εξουσία αγνοεί τη βαναυσότητα και την ασυδοσία της τοπικής εξουσίας. Το παράδειγμα του Ρομπέν των Δασών, συμπυκνώνει τα βασικότερα στερεότυπα της κοινωνικής ληστείας, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και η αποενοχοποίηση της κεντρικής εξουσίας για τα εγκλήματα των φεουδαρχών και των τοπικών αρχόντων. Ο βασιλιάς Αρθούρος συμπυκνώνει όλα τα χαρίσματα του καλοκάγαθου βασιλιά, ο οποίος αγνοεί τη βαναυσότητα του σερίφη του Νοτιγχαμ. Με λίγα λόγια, η κοινωνική ληστεία δεν έρχεται σε ρήξη με τους θεσμούς, αλλά με τους φορείς των θεσμών. Πολλές φορές μάλιστα, αναλαμβάνουν να υποκαταστήσουν το κενό της «φιλολαϊκής και πεφωτισμένης ηγεσίας». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Γκουτζάρ στην Ινδία. Οι Γκουτζάρ είχαν μια ισχυρή παράδοση ανεξαρτησίας και παρανομίας. Το 1824 «τα πιο τολμηρά πνεύματα της Σαρχανπούρ, παρά να πεθάνουν από την πείνα, σχημάτισαν ομάδα υπό την αρχηγεία ενός ληστή με το όνομα Κάλλουα». Ο Κάλλουα, ντόπιος Γκουτζάρ, λήστευε τους μπάνια, την κάστα των εμπόρων και των τοκογλύφων:
«τα αίτια που οδηγούσαν τους δακοΐτες στη ληστεία, δεν ήταν τόσο η λεηλασία, όσο η επιθυμία της επιστροφής τους στον παλιό τρόπο ζωής χωρίς νόμους και κανόνες που επιβάλανε οι ανώτερες αρχές…
Ο Κάλλουα συνάπτοντας συμμαχία με ένα σημαντικό Ταλούκνταρ (τσιφλικά αξιωματούχο), που είχε υπό τον έλεγχό του σαράντα χωριά, και άλλους δυσαρεστημένους ευγενείς, επέκτεινε την εξέγερσή του με επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων, παίρνοντας αρκετό θησαυρό από διακόσιους αστυνομικούς φρουρούς και λεηλατώντας ολόκληρη την πόλη Μπαγκαουνπουρ. Έπειτα κήρυξε τον εαυτό του Ραγιά Καλιάν Σιγκ (βασιλιά) κι έστειλε παντού μηνύματα βασιλικού τύπου για να απαιτήσει φόρο υποτέλειας»
Στη Ρωσία ο εκάστοτε αρχιληστής θεωρούνταν μνηστήρας του θρόνου, ενσαρκωτής του “τσάρου των ζητιάνων”, του καλού λαϊκού τσάρου που αντικαθιστούσε τον τσάρο των βογιάρων, των ευγενών και προνομιούχων:
«Η μεγάλη αγροτική εξέγερση του 17ου και 18ου αιώνα, κατά μήκος του κάτω Βόλγα, ήταν έργο των Κοζάκων- Μπουλάβιν, Μπολοτνίκοφ, Στένκα Ράζιν (ο ήρωας των λαϊκών τραγουδιών)και του Γεμαλιάν Πουγκατσόφ – κι ας σημειωθεί ότι οι Κοζάκοι, εκείνο τον καιρό ήταν κοινότητες, ελευθέρων αγροτών επιδρομέων. Κι όπως ο Ραγιά Κολιάν Σιγκ, τους συναντάμε να κάνουν αυτοκρατορικές δηλώσεις. Οι άνδρες τους, όπως και οι ληστές της νότιας Ιταλίας, το 1860, σκοτώνουν, καίνε, λεηλατούν, καταστρέφουν τα γραπτά ντοκουμέντα που κατοχυρώνουν τη δουλεία και την υποταγή, τους λείπει όμως το πρόγραμμα, εκτός βέβαια από το να καταστρέψουν την καταπιεστική μηχανή».

Αυτή η στάση πολλών κοινωνικών ληστών δεν πρέπει να μας ξενίζει, καθώς οι ληστές ήταν “primitive rebels” και όχι συνειδητοί αντισυστημικοί επαναστάτες. Παρ’ όλα αυτά, οι ληστές ήταν οι πρώτοι που στελέχωναν τις επαναστατικές απόπειρες, όποτε αυτές ξεσπούσαν. Τόσο σε εθνικο-κοινωνικούς αγώνες (κλέφτες, χαϊδούκοι, χαϊνηδες, ζεϊμπέκοι κλπ), όσο και σε κοινωνικές επαναστάσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ληστή Πάντσο Βίλλα, που πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Εμιλιάνο Ζαπάτα στην αγροτική επανάσταση στο Μεξικό):
«…οι ληστές συμμετέχουν στις αξίες και τις επιδιώξεις του αγροτικού κόσμου, σαν παράνομοι δε και αντάρτες, είναι ευαίσθητοι στις επαναστατικές τους κινήσεις. Σαν άνθρωποι που έχουν κερδίσει ήδη την ελευθερία τους, βλέπουν με περιφρόνηση την αδράνεια και την παθητικότητα της μάζας, σε περιόδους όμως επανάστασης αυτή η παθητικότητα εξαφανίζεται και μεγάλος αριθμός αγροτών γίνονται ληστές»
Χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικών ληστών, που έγιναν επαναστάτες, ήταν οι κλέφτες στον ελλαδικό χώρο. Το σώμα των κλεφτών ήταν, σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη, «σύνηθες καταφύγιον των εχόντων εντονότερον της λευθερίας το ελατήριον». Ο Δημήτρης Φωτιάδης γράφει για τους κλέφτες:
«όσοι από τους ραγιάδες δεν υπόφερναν να είναι δούλοι μήτε των Τούρκων μήτε των κοτζαμπάσηδων, φεύγουνε στα βουνά κι εκεί στις περήφανες κορφές, στις δυσκολοδιάβατες κλεισούρες, στ’ άγρια φαράγγια και στα πυκνά τα δάση στήνανε το λημέρι τους, το καθένα μια κολυμπήθρα λευτεριάς. Γυμνοί, νηστικοί, ξυπόλυτοι, κυνηγημένοι, μια ευχή είχαν στα χείλη τους : «καλό βόλι». Γύρευαν όχι ήσυχο, μα λεύτερο θάνατο.
Αυτούς τους κλέφτες τη «μαγιά της λευτεριάς», τους αγάπαγε ο λαός, τους καμάρωνε, τους υποστήριζε, τους έδινε τροφές- ήταν οι προστάτες του. Όποιος Τούρκος ή κοτζαμπάσης αδικούσε το ραγιά, τον τιμώραγε το βόλι του κλέφτη…
Εκεί γύρω από τα 1650 ως τα 1690, η Ρούμελη είχε γιομίσει από κλέφτες. Έναν ξέκαναν οι Τούρκοι, δέκα φύτρωναν»
Τόσο γιγαντώθηκε το φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας, που οι Οθωμανοί και οι κοτζαμπάσηδες αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν την κλασική τακτική: ήρθαν σε συμφωνία με πολλούς κλέφτες και τους μετατρέψανε σε αρματολούς. Έτσι, οι ανυπότακτοι κλέφτες απόκτησαν έναν ακόμα εχθρό.
Αργότερα, με το ξέσπασμα της επανάστασης, οι κλέφτες ήταν οι μεγαλύτεροι πρωταγωνιστές της απελευθέρωσης. Στη θέση, όμως του Τούρκου κατακτητή, κάθισε ο Έλληνας κατακτητής. Πολλοί ήταν οι κλέφτες, που ασφυκτιώντας στο νέο καθεστώς της «ελεύθερης» Ελλάδας, επέστρεψαν στα βουνά και συνέχισαν τις ληστείες.

Στις αρχές του 20ου αιώνα οι σλαβομακεδόνες ληστές συμμετέχουν στην επαναστατική κίνηση των Κομιτατζήδων (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση ή IMRO), οι οποίοι έδρασαν στα χνάρια των Βουλγάρων χαϊδούκων. Το ίδιο και ο Ούγγρος ληστής Σαντόρ Ρόσα, ηγέτης των ληστών απ’ το 1841 και επαναστάτης μετά το1849. Εκτός όμως από τους ληστές που συμμετείχαν στις εθνικο-κοινωνικές επαναστάσεις, υπάρχουν και αυτοί που έδρασαν σαν κοινωνικοί επαναστάτες. Οι ληστές του Μπάνταμ πολέμησαν στο πλάι των κομμουνιστών το 1926. οι ληστές της Ιάβας στηρίξανε τον Σουκάρνο και τους κομμουνιστές, ενώ οι ληστές της Κίνας ακολούθησαν τον Μάο Τσε Τουγκ, ο οποίος ήταν βαθιά επηρεασμένος από την τοπική παράδοση της λαϊκής αντίστασης:
«πως μπορεί να σωθεί η Κίνα; Η απάντηση του νεαρού Μάο ήταν: μιμηθείτε τους ήρωες του Λιανγκ Σαν Πο, δηλ. τους ελεύθερους ανταρτοληστές της νουβέλας “Κατά μήκος του ποταμού”. Επιπλέον ο Μάο τους στρατολόγησε συστηματικά. Δεν ήταν τάχα πολεμιστές και με τον τρόπο τους, πολεμιστές κοινωνικά συνειδητοί; Οι “κοκκινοτρίχηδες”, μια φοβερή οργάνωση αλογοκλεφτών που δρούσε ακόμα στη Ματζουρία το 1920, απαγόρευε στα μέλη της να επιτίθενται εναντίον των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, ενώ τους ανάγκαζε να κάνουν επιθέσεις εναντίον όλων των πολιτικών υπαλλήλων και επίσημων προσώπων, αλλά “αν ένας άνθρωπος είχε καλή φήμη θα του αφήσουν τη μισή περιουσία, αν όχι, θα του τα πάρουν όλα”. Το 1929 ο όγκος του Κόκκινου Στρατού του Μάο, μοιάζει να αποτελείται από “ανυπόλυπτα στοιχεία” (για να χρησιμοποιήσουμε τη δική του ταξινόμηση “από στρατιώτες, ληστές, κλέφτες, ζητιάνους και πόρνες”). Ποιος διακινδύνευε εκείνες τις μέρες να αναμιχτεί σ’ έναν παράνομο σχηματισμό, εκτός απ’ τους ίδιους τους παράνομούς; “Αυτός ο κόσμος πολεμάει με πάρα πολύ θάρρος”, παρατηρούσε ο Μάο…»
Όπως στην Κίνα, έτσι και στην Κολομβία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, οι κοινωνικοί ληστές εντάχθηκαν σε αντάρτικες κομμουνιστικές ή αριστερίζουσες αγροτικές ομάδες. Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που έφερναν κοντά τους ληστές με τους επαναστάτες: πρώτον, η ανιδιοτέλεια των επαναστατών (αναρχικών και κομμουνιστών), που παρά τη μόρφωσή τους και την ανώτερη κοινωνική τους θέση, με την συμπεριφορά τους και τη βοήθεια που παρείχαν στους αγροτικούς πληθυσμούς, γοήτευαν τους ληστές και δεύτερον, η συνάντηση ληστών και επαναστατών στη στρατιωτική θητεία και στη φυλακή.
Στον κανόνα, όμως, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αρκετές φορές οι ληστές επιστρατεύονται από τις αρχές για να πολεμήσουν τους κομμουνιστές αντάρτες. Ο βραζιλιάνος ληστής Λαμπιάο πήρε τον τίτλο του λοχαγού για να αποκρούσει την κομμουνιστική φάλαγγα Prestes. Ο Ιταλός ληστής Τζουλιάνο, συμμάχησε με τους Σικελούς φεουδάρχες και στράφηκε εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών. Στη Ρωσία και τη Ουγγαρία, αρκετοί χαϊδούκοι δέχονταν το ρόλο της έφιππης φρουράς ιπποτών, που φύλαγε τα σύνορα (αναφέραμε πιο πάνω και το αντίστοιχο παράδειγμα των αρματολών στον ελλαδικό χώρο). Σε άλλη περίπτωση, οι ληστές έβγαλαν και δήμαρχο (τον Λουίς Μπορέγο, στο Μπενεμεχί). Οι περιπτώσεις, αν και δεν είναι πολλές, είναι χαρακτηριστικές.

Κλείνοντας το κεφάλαιο για την κοινωνική ληστεία, ας παραθέσουμε ένα αποσπάσματα από τον Hobsbawm, που σκιαγραφεί τη θέση του μέσου κοινωνικού ληστή, στην αγροτική (και όχι μόνο) κοινωνία:
«Ο ληστής είναι γενναίος, είτε δρα, είτε είναι θύμα. Πεθαίνει αψηφώντας το κάθε τι. Τίμια και πολυάριθμα παλικάρια από φτωχογειτονιές κι απ’ τα περίχωρα, που δε διαθέτουν τίποτα περισσότερο εκτός από το κοινό, αλλά πολύτιμο δώρο της δύναμης και του θάρρους, παρομοιάζουν τον εαυτό τους με ληστή. Σε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι ζούνε κάτω από συνθήκες δουλοπρέπειας, σαν εξαρτήματα μεταλλικών μηχανών ή σαν κινητά μέρη ανθρώπινων μηχανών, ο ληστής ζει και πεθαίνει χωρίς να σκύβει το κεφάλι».

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

« Στην πραγματικότητα η ένοπλη ληστεία μας ήταν ένας πόλεμος
στην καρδιά του κράτους… Συχνά στοχάζομαι και γελάω με τους
χαρακτηρισμούς που δίνει η δικαστική εξουσία σε ορισμένους από μάς.
Μας αποκαλεί “πορωμένους εγκληματίες” και “επικίνδυνους
κακοποιούς”, με την ίδια ευκολία που τους ελεύθερους καρχαρίες
και ύαινες του κεφαλαίου τους χαρακτηρίζει νομοταγείς πολίτες!
Εμένα με λένε ληστή, ενώ εγώ θεωρώ ότι έκανα μια πράξη
ανθρωπιστικής σημασίας στην κοινωνία της ανισότητας»
Θόδωρος Τσουβαλάκης

Η παράδοση της κοινωνικής ληστείας και η σύνδεση των ληστών με τα επαναστατικά κινήματα, επηρέασαν πολύ βαθιά τόσο την ριζοσπαστική αριστερά, όσο και τους αναρχικούς. Η ληστεία χρησιμοποιείται πλέον όχι μόνο για λόγους επιβίωσης, αλλά και ως μέσο αγώνα. Η πολυμορφία του ριζοσπαστικού κινήματος, είχε σαν επακόλουθο να υπάρχει και πολυφωνία ως προς τη χρήση του μέσου της ληστείας. Έτσι, έχουμε περιπτώσεις που η ληστεία γινόταν αποδεκτή μόνο ως μέσο χρηματοδότησης μιας οργάνωσης ή ενός κόμματος (φαινόμενο που συναντάμε σε γραφειοκρατικές αναρχικές οργανώσεις σαν τη CNT και σε επίσημα Κομμουνιστικά Κόμματα σαν τους μπολσεβίκους και το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πολλοί ληστές, μάλιστα, δούλευαν κανονικά ως μισθωτοί εργάτες!). Έχουμε, επίσης, περιπτώσεις που η ληστεία συμβολίζει τη ρήξη του ατόμου με την κοινωνία της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης (αυτή είναι η περίπτωση των αναρχοατομικιστών, που αν και χρησιμοποιούσαν τις ληστείες για προσωπική αυτοχρηματοδότηση, δεν παρέλειπαν μέρος της λείας τους να το διοχετεύουν σε κινηματικούς σκοπούς, αντιπληροφόρηση, έκδοση μπροσουρών, βιβλίων κλπ). Στις πιο πολλές περιπτώσεις, οι ληστείες χρησίμευαν και για τους δύο σκοπούς: και για αυτοχρηματοδότηση, και για τη χρηματοδότηση του αγώνα.

Παρά την ουσιώδη κριτική που έκανε ο Καρλ Μαρξ (και ο γαμπρός του Πωλ Λαφάργκ, στο βιβλίο του “Δικαίωμα στην τεμπελιά”) στη μισθωτή εργασία, η γραφειοκρατική Αριστερά, αγιοποίησε την μισθωτή εργασία και δημιούργησε τον εργάτη-πρότυπο, που θα δουλεύει σκληρά όχι μόνο στον σοσιαλισμό, αλλά και στον καπιταλισμό! Η λογική της γραφειοκρατίας, πάνω στο ζήτημα των απαλλοτριώσεων, ήταν απλή: ο αγώνας πρέπει να χρηματοδοτηθεί. Πως; Θα πάμε εκεί που βρίσκονται μαζεμένα τα χρήματα. Στους ναούς του καπιταλισμού: στις τράπεζες. Στη λογική αυτή, δεν υπάρχει πουθενά η κριτική της μισθωτής εργασίας και της συνακόλουθης αλλοτρίωσης. Όλες οι απαλλοτριώσεις γίνονταν υπό την αιγίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος, . Οι ληστείες γίνονταν μόνο με την έγκριση του Κόμματος,* “μέσα στα πλαίσια της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και διαπαιδαγώγησης”. Η ληστεία πρέπει να είναι “αφιλοκερδής”.
Από κει και πέρα ο εργάτης όφειλε να είναι τίμιος, εργατικός , δουλευταράς, να δίνει το καλό παράδειγμα… Ακόμα και αναρχικοί (όπως οι Los Errantes) είχαν αυτή τη περίεργη αναρχο-σταχανοβίτικη αντίληψη.
Από την άλλη, για πολλούς αναρχικούς, οι ληστείες δεν αποτελούσαν μονάχα τρόπο χρηματοδότησης του αγώνα, αλλά και έμπρακτη κριτική της μισθωτής εργασίας. Οι Εργάτες της Νύχτας, έβλεπαν την ιλλεγκαλιστική δραστηριότητα ως συμπληρωματική των μεγάλων συλλογικών εργατικών αγώνων εναντίον του κεφαλαίου Οι Εργάτες της Νύχτας καταξιώθηκαν ως διαρρήκτες “παρασίτων”: αξιομνημόνευτη ήταν η διάρρηξη στον Καθεδρικό Ναό της Τουρ, όπου έγραψαν στον τοίχο: “μεγαλοδύναμε θεέ βρες τους κλέφτες σου”( την ίδια περίπου περίοδο οι Τερροριστές-Απαλλοτριωτές στη Ρωσία είχαν καταστρέψει μια “θαυματουργή” εικόνα). Ο Μάριους Ζακόμπ, εμβληματική φυσιογνωμία των «νυχτερινών εργατών», στην απολογία του στο δικαστήριο έλεγε ότι δεν τον ενοχλούσε η εργασία αυτή καθ’ αυτή, αντίθετα τον ευχαριστούσε. Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν η μισθωτή εργασία, ο “ξεπεσμός στην πορνεία της εργασίας”, η “εργασία ως ελεημοσύνη και δημιουργός πλούτου”. Δεν ενέκρινε αυτή καθ’ αυτή την κλοπή ( “θα ήθελα να ζω σε μια κοινωνία χωρίς κλοπή”), αλλά τη χρησιμοποιούσε ως “μια αρμόζουσα μορφή εξέγερσης στην πάλη ενάντια στην πιο άδικη μορφή κλοπής: την ατομική ιδιοκτησία.”:

“Αν στράφηκα στις ληστείες, δεν το έκανα για το κέρδος. Ήταν ζήτημα αρχής, ήταν ζήτημα δικαίου. Προτίμησα να διατηρήσω την ελευθερία μου, την ανεξαρτησία μου, την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος, παρά να γίνω δημιουργός πλούτου του αφεντικού μου”. “
Ο αγώνας θα σταματήσει μόνο όταν οι άνθρωποι θα μοιράζονται τη χαρά και τον πόνο τους, την εργασία και τον πλούτο τους… Όταν όλα θα ανήκουν σε όλους. Ως επαναστάτης αναρχικός έκανα την επανάστασή μου: ΑΣ ΕΡΘΕΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ”.

Πραγματικά, μέσα σε λίγες σειρές ο Ζάκομπ, είπε όσα δεν μπορούν να πουν μέσα σε δεκάδες τόμους οι φλύαροι ακαδημαϊκοί. Η ληστεία γι αυτόν ήταν τόσο μια έμπρακτη κριτική της εκπόρνευσης της εργασίας (της μετατροπής της σε μισθωτή), όσο και ένα ακόμα μέσο αγώνα για την αναρχική/ κομμουνιστική κοινωνία. Τις ίδιες απόψεις μοιράζονταν πάρα πολλοί αναρχικοί (από αναρχοατομικιστές μέχρι αναρχοκομμουνιστές) που ακολούθησαν την ιλλεγκαλιστική οδό και ήρθαν σε ρήξη με τη συντηρητική και γραφειοκρατική πτέρυγα του αναρχικού κινήματος. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αναρχικού, που κατασυκοφαντήθηκε και πολεμήθηκε όσο κανένας άλλος, είναι ο Φραντσίσκο Σαμπατέ Λιοπάρτ (ή ελ τσίκο). Ο Σαμπατέ, ξεκίνησε την πορεία του συμμετέχοντας στις grupos especificos (ειδικές ομάδες), που ήταν ομάδες δράσης νεαρών αντιεξουσιαστών που “πολεμούσαν την αστυνομία, σκότωναν τους αντιδραστικούς, ελευθέρωναν τους φυλακισμένους και λεηλατούσαν τις τράπεζες”. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμησε στο πλευρό του αναρχικού (επίσης ληστή) Γκαρθία Όλιβερ. Το 1937 φυλακίστηκε από τους δημοκρατικούς συμμάχους της CNT, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει. Μετά την ήττα το 1939, ο Σαμπατέ, με δεκάδες ακόμα αναρχικούς (ανάμεσα στους οποίους και ο ειρηνιστής Εσπαλιάργας που συμμετείχε στις ληστείες μόνο άοπλος!), συνέχισε την αντάρτικη δράση κατά του Φράνκο, ερχόμενος σε ρήξη με την επίσημη ηγεσία της CNT. Μετά τη δολοφονία του, ο Σαμπατέ ενέπνευσε μια νέα γενιά αναρχικών, αυτόνομων και φιλο-καταστασιακών που δεν μπορούσαν να καλυφθούν από τη μετριοπαθή δημοκρατική CNT και συγκρότησαν την παράνομη οργάνωση MIL (Ιβηρικό Κίνημα Απελευθέρωσης). Το MIL δημιούργησε το 1971 τις Αυτόνομες Ομάδες Δράσης, που δραστηριοποιήθηκαν κυρίως με επιθέσεις κατά χρηματαποστολών τραπεζών και με ενέργειες υποστήριξης και απελευθέρωσης φυλακισμένων μαχητών. Οι ληστείες κάλυπταν όχι μόνο τις οργανωτικές ανάγκες του MIL, αλλά και τις προσωπικές ανάγκες των μελών του. Χρηματοδοτούσαν, επίσης, επιτροπές απεργών εργατών και βοηθούσαν τους απολυμένους.
Μετά την αυτοδιάλυση του MIL, ιδρύθηκαν οι Αυτόνομες Ομάδες (GG.AA). Σε μια συνέντευξη που έδωσαν τα μέλη των GG.AA. στη FIGA (Ιβηρική Ομοσπονδία Αναρχικών Ομάδων), απαντούν στην ερώτηση, εάν μεταχειρίζονται τις απαλλοτριώσεις ως μέσο επιβίωσης: «Ο συντονισμός των ομάδων χρειαζόταν κάποια οικονομικά μέσα για να πραγματοποιηθούν συγκεκριμένες δράσεις. Προφανώς, οι ομάδες αυτές θα έπρεπε να βρουν τα οικονομικά μέσα για να καλύψουν και τις δικές τους ανάγκες. Δεν έχουμε φυσικά κανέναν ενδοιασμό στο να κάνουμε μια απαλλοτρίωση για να καλύψουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Μακροπρόθεσμα όμως, δε ζούσαμε απ’ τις απαλλοτριώσεις και κάποιοι από εμάς εργαζόταν. Κάποιοι άλλοι, όχι…»

Στην υπόλοιπη Ευρώπη (και όχι μόνο), η ιεροποήση της εργασίας απ’ τη γραφειοκρατική Αριστερά και την CNT και τις παραφυάδες της, δέχεται απανωτά πλήγματα από το νέο ριζοσπαστικό κίνημα που αναπτύσσεται:
“Τώρα πια η ηθική εργασία, υπομόχλιο των προηγούμενων θεωριών, που βρισκόταν στη βάση του απόλυτου εργοστασίου όπως η Θεία Ευχαριστία στη θρησκεία, όχι μόνο αμφισβητείται, αλλά γίνεται αντικείμενο άρνησης και χλεύης”

Οι os cangaceiros, που πήραν την ονομασία τους από τους ομώνυμους λατινοαμερικάνους ληστές, αναφέρουν σχετικά:
“…στη Γαλλία μετά το 1968, πολλά ριζοσπαστικά στοιχεία είχαν ζήσει μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ανταρσία μέσω της παραβατικότητας- εμπνευσμένη λίγο-πολύ από την αναρχική παράδοση των αρχών του 20ου αιώνα, αυτή του Μάριους Ζακόμπ και των Εργατών της Νύχτας ή της συμμορίας Μποννό. Παράλληλα αναπτυσσόταν μια μεγάλη αυθόρμητη νεανική παραβατικότητα, αυτή των συμμοριών της γειτονιάς που ερχόταν σε ρήξη με τους σχολικούς θεσμούς και τη μισθωτή εργασία” (οι ίδιοι οι os cangaceiros χρηματοδοτούσαν τις δραστηριότητες τους από δράσεις ατομικής επανοικειοποίησης και κανένα μέλος τους δεν εργαζόταν).

“Μη λέτε πια κάτεργο, αλλά να λέτε: εργασία”, έλεγε σε προκήρυξή της στο Μπορντό, η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας των Βανδαλιστών. Και τραγουδούσαν: “Εφ’ όσον η Θεωρία πραγματωνόταν/ Λεηλατήσαμε τα μαγαζιά / Ότι παράγεις σου ανήκει/ Μόνο τα αφεντικά σε κλέβουν/ Άμα πληρώνεις στα μαγαζιά/ Είσαι κοροΐδο” (“Η Κομμούνα δεν πέθανε!”)
Το ριζοσπαστικό κίνημα ανακαλύπτει εκ νέου τους ιλλεγκαλιστές αναρχικούς, τραγουδάει για τον Ραβασόλ, τον Μπονό, τον Πάντσο Βίλλα και άλλους επαναστάτες ληστές (κάθε λογής “φράξιας” του επαναστατικού κινήματος). Σε ένα από τα τραγούδια του Μάη του 68, οι εξεγερμένοι τραγουδούσαν:

«Ο Μάχνο, ο Βίλλα κι ο Ντουρρούτι/ Ήξεραν πως να χειρίζονται αυτό το εργαλείο/Που δίνει στην ποίηση ζωή,/ Το πολυβόλο./Θα ξαναφέρουμε ακόμα τον Μπονό/Και θα δώσουμε ένα και σ΄ αυτόν/ Ώστε να έρθει με το αυτοκίνητό του/ Να πάρει μερικά κεφάλια./ Μέχρι να δούμε αυτή την κοινωνία του θεάματος/ Να ψυχορραγεί τελικά, δολοφονημένη/ Απ’ τα συμβούλια, σε όλο τον κόσμο/ Με τις ριπές του πολυβόλου»
Η συμμορία Μπονό (αναρχοατομικιστές ληστές, γνωστοί και ως “τραγικοί ληστές”): «θα εμπνεύσει ποιητές (Joe Dassin, Paul Paillete), έργα αντιτέχνης ( Michele Bernstain {σ.σ. συντρόφισσας του Γκυ Ντεμπόρ}) και διάφορα μυθιστορήματα (Leo Malet). Το Μάη του 1968, κατά τη διάρκεια της κατάληψης της Σορβόννης στο Παρίσι, οι “λυσσασμένοι” σιτουασιονιστές αφιέρωσαν στο θρυλικό αναρχικό μια αίθουσα συνελεύσεων των καταληψιών, ονομάζοντας την “sale Jules Bonnot”».

Το νέο ριζοσπαστικό κίνημα, απαλλαγμένο πλέον από την ηθικιστική σαβούρα της συντηρητικής γραφειοκρατίας (ή μάλλον, όχι εντελώς απαλλαγμένο, καθώς κατάλοιπα είχαν παραμείνει), μιλάει πλέον για άρνηση της εργασίας, για συνειδητή αεργία (όπως και οι ντανταϊστές των αρχών του αιώνα), για σαμποτάζ στους εργασιακούς χώρους. Ακόμα και οι πιο “ορθόδοξοι” ερυθροταξιαρχίτες:
«… ήταν και “ληστές”, ενσαρκώνοντας ένα παραβατικό μέχρι και ρομαντικό ιδανικό… Πηγαίνοντας κόντρα στον εργατικό ηθικισμό, που πάντοτε διαχώριζε τον τίμιο εργάτη από τον ανάξιο εμπιστοσύνης και τεμπέλη κλέφτη και “εγκληματία”, οι ταξιαρχίτες ήταν και εργάτες και κλέφτες αυτοκινήτων, και πολιτικοί και ληστές, και θεωρητικοί και παραχαράκτες. Οι πινακίδες, οι ταυτότητες, ,τα σπίτια, τα όπλα, τα χρήματα, τα πάντα τα “οικειοποιήθηκε” με παράνομα μέσα η ομάδα, που σίγουρα δε χρηματοδοτούνταν από τη Μόσχα»
Πέρα από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, κι άλλες ιταλικές επαναστατικές οργανώσεις διαπράττανε ληστείες: οι Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες, η ελευθεριακή Επαναστατική Δράση, η Prima Linea. (To ίδιο συμβαίνει και στη Γερμανία με τη RAF και το Κίνημα 2 Ιούνη, στη Γαλλία με την Άμεση Δράση, στον Καναδά με την ετέρα Άμεση Δράση, στις ΗΠΑ, στην Λατ. Αμερική κλπ) . «Οι μαχόμενοι σχηματισμοί, θεωρούσαν τη ληστεία, πέρα από ένα μέσο χρηματοδότησης, και μια μορφή παραδειγματικής ενέργειας, προλεταριακής απαλλοτρίωσης συνδεδεμένης με τον ένοπλο αγώνα.» Οι Τουπαμάρος θεωρούσαν τις ληστείες μέρος της ταξικής πάλης. Μεταξύ του 1968 και του 1971, διαπράξανε 74 ληστείες. Το 1970 όλες οι τράπεζες του Μοντεβιδέο έκλεισαν για να γλιτώσουν απ’ τους ληστές!
Σήμερα, φυσικά, τα πράγματα έχουν αλλάξει: «Σήμερα η αριστερά χρησιμοποιεί άλλα εργαλεία, πολύ λιγότερο επικίνδυνα για όλους: την εργασία, την κληρονομιά, τη συγκέντρωση χρημάτων, τους κρατικούς πόρους. Σίγουρα είναι μια άλλη αριστερά αυτή που επέλεξε να εγκαταλείψει τις απαλλοτριώσεις και να παίρνει επιχορηγήσεις από το κράτος. Διαφέρουν, όχι μόνο οι μορφές, αλλά και η ουσία, η σχέση με το κράτος, με τον πλούτο με τις θεσμικές οργανώσεις» (K. Viehmann)

Πέρα, όμως, από τις μαζικές και οργανωμένες περιπτώσεις, δε λείπουν και οι ατομικές περιπτώσεις αγωνιστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αναρχικού Horst Fantazzini:
«Αναρχικός αγωνιστής από μικρό παιδί, ο Horst πέθανε το 2001, αφού εξέτισε σε διάφορες φυλακές μια μακρά λίστα από καταδίκες: για ληστείες, αλλά και πετυχημένες και αποτυχημένες αποδράσεις, όπως και για τη συμμετοχή του, το 1985, στον αγώνα εναντίον του καθεστώτος της “ειδικής κράτησης” μαζί με μια ομάδα ερυθροταξιαρχιτών, στο σωφρονιστικό ίδρυμα Μπαντού ε Κάρος, στη Σαρδηνία».
«Η ζωή του Φαντατσίνι σημαδεύτηκε από τη συνεχή αναζήτηση της ελευθερίας, μιας ελευθερίας χωρίς όρους και εκπτώσεις, όπως την εννοούσε ο ίδιος σαν αναρχικός και που του στερήθηκε ακόμα και στην πιο στοιχειώδη μορφή της για 32 χρόνια.
Ο “ευγενικός ληστής”, όπως τον αποκαλούσε ο αστικός τύπος από τα πρώτα χρόνια της δράσης του, πέρασε στα κάτεργα 32 ολόκληρα χρόνια, με την ποινή να λήγει το σωτήριο έτος 2024…
Ο ίδιος, όταν τον ρώταγαν για τη δράση του, που τον οδήγησαν στις φυλακές, ορμώμενος από τον Μπρεχτ, ήταν ξεκάθαρος: “είναι πιο εγκληματικό να φτιάχνεις τράπεζες, από το να τις ληστεύεις”».
Η περίπτωση του Φαντατσίνι είναι μία μεταξύ χιλιάδων περιπτώσεων αναρχικών (και όχι μόνο) επαναστατών, που αγνόησαν την “αντίσταση” της υπνηλίας , της κλάψας και των χασμουρητών και προχώρησαν τη ρηξιακή τους ορμή πέρα από τις πορδές της καλυμμένης νομιμοφροσύνης των επίσημων “αναρχικών” και του ιερατείου τους. Με την περίπτωσή του, ας κλείσουμε τη μικρή αυτή περιήγηση…

σημείωση: *Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω παράδειγμα: το 1907 συγκροτήθηκε, μέσα στα πλαίσια του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, το “Μπολσεβίκικο Κέντρο”, με επικεφαλής τον Λένιν, τον Κρασίν και τον Μπογκντάνοφ. Ανάμεσα στα καθήκοντα του κέντρου ήταν και η χρηματοδότηση του Κόμματος μέσω ληστειών (γι αυτό και ο Λένιν κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του για “μπλανκιστικές παρεκκλίσεις”). Την ίδια ώρα, σε όλη τη Ρωσία μέσα σε 2 χρόνια (1905-1906) καταγράφηκαν 1951 “πολιτικές” ληστείες ( οι 940 εναντίον κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών), ενώ στη διετία 1908-1910 σημειώθηκαν 19957 τερροριστικές ενέργειες και απαλλοτριώσεις , από όλες τις πτέρυγες του επαναστατικού κινήματος (από τους αναρχικούς μέχρι τους σοσιαλεπαναστάτες και τους μπολσεβίκους). Παρ’ όλο που η Επιτροπή της Τιφλίδας του ΣΔΕΚ καταδίκασε τις ληστείες και τις τερροριστικές ενέργειες των αναρχικών (τις θεωρούσε “διασπαστικές”), οι καυκάσιοι μπολσεβίκοι (κατά παράβαση του 4ου και 5ου συνεδρίου του ΣΔΕΚ), συνέχισαν κανονικά τις ληστείες. Αντίστοιχα, το 1931 το γερμανικό ΚΚ δημιούργησε τμήμα για τη διατήρηση όπλων και πυρομαχικών και προχώρησαν σε ληστείες καταστημάτων και επιθέσεις κατά αστυνομικών. Φυσικά, η σύγχρονη νόμιμη Αριστερά, θα σοκάρονταν εάν γνώριζε τα καμώματα των προγόνων της… Ο Hobsbawm γράφει χαρακτηριστικά: “είναι σαν ειρωνεία ότι η “κατάσχεση” γίνεται ένα δημόσιο σκάνδαλο στη διεθνή επαναστατική κίνηση, όχι τόσο από τις τοπικές και μεμονωμένες πράξεις των αναρχικών ή των τρομοκρατών ναροτνικών, όσο από τη δραστηριότητα των μπολσεβίκων κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την επανάσταση του 1905”.

ΑΝΗΚΕΙ Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ;
ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ (η δική μας…)

Άποψη Νο 1: «Η ληστεία είναι μια πρακτική που μόνο κατ’ εξαίρεσιν και σε πολύ ειδικές περιπτώσεις μπορεί να πραγματοποιηθεί από αναρχικούς, αφού δεν αποτελεί συστατικό της πολύμορφης κοινωνικής απελευθερωτικής δράσης».
Διαδρομή ελευθερίας, Δεκέμβριος 2007

Η δική μας άποψη: Το παρόν κείμενο είναι μια σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στη βιβλιογραφία που εντάσσει τη ληστεία, τη λεηλασία, την κλοπή κλπ μέσα στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής παράδοσης, από την αρχαιότητα (βλ. εξεγέρσεις δούλων, εσαϊκός ζηλωτισμός, χιλιαστικές σέχτες του μεσαίωνα κλπ) ως σήμερα. Κανένα κόμμα, καμία οργάνωση, καμία ομαδούλα δεν μπορεί με διατάγματα να διαγράψει αυτό το κομμάτι της ιστορίας της λαϊκής ανταρσίας. Η ιστορία της πολύμορφης απελευθερωτικής δράσης δε γράφεται όπως γράφονται τα σχολικά βιβλία. Και τα χαρακτηριστικά της δεν ορίζονται με διατάγματα και αξιώματα.
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η άποψη που θεωρεί τη ληστεία “εξουσιαστική”. Ξεπερνάμε τη μεταφυσική αντίληψη περί αντι-φυσικής, αντιανθρώπινης εξουσίας (αντίληψη δαιμονοποιητική, οπότε και αποπροσανατολιστική) και λέμε το εξής απλό: ναι, η ληστεία είναι “εξουσιαστική”, με τον ίδιο τρόπο που είναι η διαδήλωση, η απεργία, το κλείσιμο ενός δρόμου, η παλουκιά σε έναν μπάτσο, το ξυλοφόρτωμα ενός απεργοσπάστη κλπ κλπ. Αυτή είναι η αστική και μικροαστική αντίληψη της “ελευθερίας” και της “εξουσίας”. (Άλλωστε, η επανάσταση δε γίνεται με τακτ και savoir vivre, είναι εκ των πραγμάτων βίαιη και επιβλητική..)
Άλλοι πάλι, κάπως πιο ελαστικοί, εντάσσουν μεν τη ληστεία στην επαναστατική παράδοση, μονάχα όταν η λεία δίνεται για τον ιερό σκοπό..
Εδώ υπάρχει ένα σημαντικό δομικό λάθος. Μέσα στα αστικά πλαίσια σκέψης υπάρχει ο δυαδιστικός τεμαχισμός της ζωής ανάμεσα σε “προσωπική” και “δημόσια” ζωή ( τα εν οίκω μη εν δήμω, ήταν το αιώνιο άλλοθι που κάλυπτε και καλύπτει τα εγκλήματα της πατριαρχίας κατά γυναικών και παιδιών). Η αστική αυτή αντίληψη δε χωρά σε μια ολιστική αναρχική θεώρηση της ζωής. Η συνειδητή ρήξη με τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και η απαλλοτρίωση δεν είναι μόνο προσωπικό ζήτημα, αλλά αποτελεί ένα κομμάτι ατομικής άρνησης και εξέγερσης, του όλου πολύχρωμου παζλ των συλλογικών αρνήσεων, δράσεων, αγώνων που το ένα συμπληρώνει το άλλο, σε μια αέναη απελευθερωτική διαδικασία…

Άποψη Νο 2: « Αυτός (σ.σ. ο εγκληματολόγος Franz Csaszar), εντάσσει τη ληστεία τράπεζας στα ιδεολογικά εγκλήματα, θεωρώντας σαν τέτοια “το σπάσιμο του αισθήματος ασφάλειας που ενέχει η ιδιοκτησία και την απώλεια της εμπιστοσύνης σ’ αυτόν που έχει αναλάβει την προστασία μας”. Ανεξάρτητα από τη βούληση του δράστη, η ληστεία τράπεζας μπορεί συνεπώς να θεωρηθεί πολιτικό αδίκημα: εκλαμβάνεται σαν πράξη λιποταξίας από το ιερό σύστημα αξιών της αστικής κοινωνίας και από τους ιδεολογικούς ελέγχους της συντεταγμένης τάξης, και συνεπώς η εξουσία οφείλει να την καταπολεμήσει»
Klaus Schonberger (από τη “ληστεία τράπεζας”, εκδ. ελευθεριακή κουλτούρα)

Η δική μας άποψη: όπως είπαμε και αρχικά, οι πράξεις δεν είναι καθ’ αυτές “πολιτικές”, “αντιπολιτικές”, “επαναστατικές” ή οτιδήποτε άλλο. Είναι τα υποκείμενα που θα νοηματοδοτήσουν την ενέργεια ( στο γενικό κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις. Η ρουφιανιά στην αστυνομία πχ, δεν μπορεί να νοηματοδοτηθεί επαναστατικά!).
Εξ άλλου, κάθε μέσο αγώνα εναντίον του υπάρχοντος, φέρει μέσα του και την αλλοτρίωση της σημερινής κοινωνίας. Τα χρήματα που ληστεύονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επιστρέφουν στο οικονομικό κύκλωμα ή χρησιμοποιούνται για την “αγιότατη συσσώρευση”(Μαρξ). Η ληστεία, η απεργία, το σαμποτάζ, η διαδήλωση, η επαναστατική βία, όλα τα μέσα αγώνα, έχουν νόημα μόνο στην αλλοτριωμένη κοινωνία. Σε μια αταξική από-αλλοτριωμένη κοινωνία (λέμε τώρα… κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον), όλα αυτά θα είναι άχρηστα.. (Όχι, δεν διακατεχόμαστε από καμιά αριστοτελική λογική ενδελέχειας. Η κοινωνία δε θα γίνει ποτέ τέλεια. Ο επίγειος παράδεισος είναι το ίδιο βλακώδης με τον επουράνιο. Απλώς, σε μια από-αλλοτριωμένη κοινωνία, θα έχουμε την ευκαιρία να χαρτογραφήσουμε νέες εμπειρίες ζωής, περιπέτειας και –γιατί όχι;- αντίστασης).

Πέρα, όμως, από την αναπόφευκτη αλλοτρίωση των μέσων, ως κομμάτι της ολικής αλλοτρίωσης που βιώνουμε, υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό γεγονός που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε:
«Οι ληστείες δεν αναδιένειμαν ποτέ τον πλούτο της κοινωνίας. , αλλά όταν “φτιάχνονταν” μια τράπεζα, ήταν ένα σημάδι ρήξης, έμπαινε σε αμφισβήτηση η σχέση με την εργασία και την εκμετάλλευση, πάνω στις οποίες βασίζεται το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα το οποίο, όπως είναι γνωστό, δεν είναι λιγότερο ληστρικό από ένα κομάντο συντρόφων που εισβάλει σε μια τράπεζα»

Ενδεικτική βιβλιογραφία σχετικά με το ζήτημα της κοινωνικής και επαναστατικής ληστείας , για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στο θέμα.
(Τα βιβλία εμπορικών εκδόσεων απαλλοτριώστε τα):

Τα παιδιά της Γαλαρίας τ. 11
Eric Hobsbawm: Οι Ληστές, εκδ. Βέργος
Eric Hobsbawm: Ξεχωριστοί Άνθρωποι, εκδ. Θεμέλιο
Η ληστεία Τράπεζας, εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα
Μιλώντας για τον ένοπλο αγώνα, εκδ. Ελευθ. Κουλτούρα
Μια σελίδα, μια σφαίρα., εκδ. Δαίμονας του τυπογραφείου (ΔτΤ)
Ανν Χάνσεν :Οπλισμένες Επιθυμίες, εκδ. ΔτΤ
Anna Geifman: Με τη μάχη στο αίμα τους, εκδ. ΔτΤ
Ο Μάριους Ζακόμπ και οι γάλλοι ιλλεγκαλιστές, εκδ. ΔτΤ
Horst Fantazzini: Τώρα πια είναι αργά, εκδ. Διάδοση
Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες, εκδ. Διάδοση
Γραφείο Λυσσασμένων Ταραχοποιών: Έργα και Ημέρες
των Αυτόνομων Ομάδων, Ισπανία 1974-1980
Αλάστωρ: υπέρ του ανόμου συλλόγου κακοδαιμονιστών
Ελευθεριακό Στέκι Πικροδάφνη: Η κοινωνική ληστεία
στον ελλαδικό χώρο, 1830- 1940
Ρέντζο Νοβατόρε: Ο Ιππότης του Μηδενός, εκδ. Διάδοση
Οσβάλντο Μπάγιερ: Προς την απόλυτη ελευθερία
με ένα 45άρι Κολτ, εκδ. Διάδοση
Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν: Γράμμα στον Ζιλ Μπονό, Εναλλακτικές Εκδ.
Φρεντ Πέρυ: Η συμμορία Μπονό, εκδ. ελεύθερος τύπος
Οσβάλντο Μπάγιερ: Οι Αναρχικοί Απαλλοτριωτές, εκδ. ελ. Τύπος
Νατάφ: Η καθημερινή ζωή των αναρχικών στη Γαλλία, εκδ. Παπαδήμα
Βασίλης Τζανακάρης : Τα παλικαριά τα καλά σύντροφοι
τα σκοτώνουν, εκδ. Καστανιώτη
Κώστας Κάσσης: Αντιεξουσιαστές και ληστές στα βουνά
της Ελλάδας, εκδ. Ιχώρ, Α.Λ.Ε.Α.Σ.
Θωμάς Κοροβίνης: Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας, εκδ. Άγρα
Γιασάρ Κεμάλ: Ο Τσακιτζής, εκδ. Άγρα
Στάθης Δαμιανάκος: Παράδοση Ανταρσίας και λαϊκός
πολιτισμός εκδ. Πλέθρον
Λεωνίδας Χρηστάκης: Ληστές, εκδ. Γόρδιος
Ιωάννης Κολιόπουλος: Περί λύχνων αφάς, εκδ. επίκεντρο
Χατζής- Τερζόπουλος: Λήσταρχοι του Ολύμπου, εκδ. μάτι
Ιστορίες ληστών στη ελληνική λογοτεχνία, εκδ. Αιγόκερως

Categories
Uncategorized

Σχετικά με το γκέι ζήτημα

Σχετικά με το γκέι ζήτημα – Ex Negativo (Anastassy C. Bogomolov)

(Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια μεταστροφή ή καλύτερα μια διασκευή μέρους του άρθρου του Κ. Μαρξ “Το Εβραϊκό Ζήτημα”. Ουσιαστικά έχουν αντικατασταθεί οι όροι εβραίος και χριστιανός, από τους όρους γκέι και στρέιτ. Κάποιες ακόμα αλλαγές έγιναν μόνο για την ομαλότερη προσαρμογή χωρίς να αλλοιώσουν την αναλογία… Τέλος, το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να είναι μια συμβολή σε συζητήσεις που έχουν ανοίξει σχετικά με τους γκέι γάμους.)

Οι γκέι ζητάνε χειραφέτηση. Κανένας όμως στην αστική δημοκρατία δεν είναι χειραφετημένος. Ούτε και οι στρέιτ φυσικά είναι ελεύθεροι. Ζητάνε μια δική τους ξεχωριστή γκέι απελευθέρωση αντί να προσπαθούν για την γενική απελευθέρωση όλων των ανθρώπων.

Την ιδιαίτερη μορφή καταπίεσης που ζουν πρέπει να την βλέπουν όχι σαν εξαίρεση του κανόνα αλλά σαν επιβεβαίωση του.

Αν οι γκέι ζητούν την εξίσωση τους με τους στρέιτ εντός των πλαισίων του κράτους σημαίνει ότι αναγνωρίζουν το κράτος άρα και το καθεστώς γενικής δουλείας. Γιατί λοιπόν τότε δεν μένουν ευχαριστημένοι με τον δικό τους ζυγό αφού πρόθυμα δέχονται τον γενικό; Γιατί θα πρέπει ο στρέιτ να ενδιαφερθεί για την απελευθέρωση του γκέι αφού ο γκέι δεν ενδιαφέρεται για την απελευθέρωση των ανθρώπων συνολικά;

Το κράτος δεν μπορεί να αναγνωρίζει παρά προνόμια. Μέσα σε αυτό το κράτος ο γκέι μπορεί να διεκδικήσει το προνόμιο να είναι γκέι. Το κράτος δεν μπορεί να συμπεριφερθεί στον γκέι παρά σαν κράτος, δηλαδή να του παραχωρήσει ως προνόμιο το δικαίωμα να απομονώνεται από την υπόλοιπη κοινωνία και συγχρόνως να υποβάλλεται στην καταπίεση των υπόλοιπων ξεχωριστών σφαιρών. Ο γκέι νοιώθει αυτήν την καταπίεση τόσο πιο έντονα όσο περισσότερο βρίσκεται σε αντίθεση με την κρατούσα σεξουαλικότητα.

Αλλά και ο ίδιος ο γκέι δεν μπορεί να φερθεί προς το κράτος παρά ως γκέι. Θεωρεί δικαίωμα του να ξεχωρίζει τον εαυτό του από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Βλέπει τον εαυτό του ως μέλος της γκέι κοινότητας και την γκέι κοινότητα ως ξεχωριστή κοινότητα.

Πως μπορεί λοιπόν να λυθεί το ζήτημα των γκέι; Η θέση ενός προβλήματος περιέχει την λύση του. Το να ασκείς κριτική σε ένα τέτοιο ζήτημα είναι σαν να δίνεις σε αυτό μια απάντηση.

Η πιο άκαμπτη μορφή αντίθεσης μεταξύ γκέι και στρέιτ είναι η αντίθεση των σεξουαλικών προτιμήσεων. Πως λύνει λοιπόν κανείς μια αντίφαση; Καθιστώντας την αδύνατη. Και ο μόνος τρόπος να καταστήσει κανείς αδύνατη μια αντίφαση σεξουαλικών προτιμήσεων δεν είναι κάνοντας την σημαία αλλά καταργώντας την έννοια των σεξουαλικών προτιμήσεων ή περιορίζοντας σε ένα επίπεδο μη οριακό. Σε ένα επίπεδο που δεν θα μπορεί να γίνει κανένας κοινωνικός διαχωρισμός με βάση αυτήν την προτίμηση όπως ακριβώς δεν γίνεται με οποιαδήποτε σεξουαλική ιδιαίτερη προτίμηση.

Categories
Uncategorized

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Γενναίος Αρχαίος Κόσμος (πολύ πριν το 1984…)


“Οι περισσότεροι ιστορικοί σκορπούν τη βρομιά του παρελθόντος σαν να ήταν χώμα για μελλοντικούς παραδείσους”

Καρλ ντέσνερ

“Ντροπή! Ντροπή! Ντροπή! Αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων.”

Φρ. Νίτσε

Οι άνθρωποι αγαπούν τους μύθους. Ένας μακρινός κι απρόσιτος μύθος γίνεται επιβεβαιωμένη και αναντίρητη “αλήθεια”. Όσο πιο μακρινός είναι ο μύθος τόσο πιο ακλόνητη είναι η “αλήθεια”. Οι φιλόσοφοι ανήκουν κι αυτοί στην σφαίρα του μύθου. Φιλόσοφοι δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν διανοούμενοι, στοχαστές, άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, αλλά όχι φιλόσοφοι. Οι φιλόσοφοι ανήκουν στο χρυσό και μακρινό παρελθόν και όσο πιο ανέγκιχτοι μένουν τόσο πιο αγαπητοί γίνονται. Και οι πιο αγαπητοί απ’όλους οι αρχαίοι. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν ήταν άνθρωποι. Ήταν μυθικά πλάσματα, χωρίς ταπεινές συνήθειες, σωστοί άγιοι. Ενσαρκομένοι θεοί, στεκόντουσαν με παρρησία στις κορυφές του πνεύματος και παρέα με τους συγγενείς τους, τους ιερείς, ατένιζαν την αλήθεια (την υπερβατική αλήθεια, όχι την ταπεινή φαινομενική)*

Γι’αυτούς και αλλούς πολλούς λόγους η ιστορία τους τίμησε. Γι’αυτό και η ανθρωπότητα τους έστησε τόσους πολλούς ανδριάντες και αγάλματα. Τ’αγάλματα των μεγάλων φιλοσόφων στέκουν δίπλα σ’αυτά των ατρόμητων ηρώων, στρατηλατών, κατακτητών, σφαγέων.**
Και όχι άδικα…

Ναι, λοιπόν. Οι φιλόσοφοι, το άλας της ανθρωπότητος, δεν είναι τόσο αγνοί και αθώοι όσο νομίζουμε. Όσο πιο κοντά τους πλησιάζουμε, όσο πιο πολύ τους αγγίζουμε , όσο πιο πολύ διαλύουμε την ομίχλη γύρω απ’τα αγάλματα τους, τόσο περισσότερο μας αποκαλύπτεται η ωμή πραγματικότητα. Πέρα απ’τον εξωραϊσμένο μύθο και τα ρομαντικά παραμύθια. Πέρα απ’τα ιδεαλιστικά νανουρίσματα και την ακαδημαϊκη νύστα…

Ο Δημόκριτος έλεγε ότι ο λόγος είναι η σκιά της πράξης. Αναμφίβολα, οι πολιτικοί είναι πρακτικοί άνθρωποι. Οι εξουσιαστές είναι οι πλέον πρακτικοί άνθρωποι, και ως τέτοιοι χρειάζονται μια σκιά. Οι φιλόσοφοι, στο παρελθόν, και οι διανοούμενοι-τεχνοκράτες σήμερα, ήταν και είναι πάντα πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο της σκιάς. Και για να μιλήσουμε και με ποιό σύγχρονους όρους, οι φιλόσοφοι και οι διανοούμενοι αποτελούν διαχρονικά τις δεξαμενές σκέψης της εκάσθοτε εξουσίας. Οι φιλόσοφοι σκόρπισαν τη βρωμιά τους σα να ήταν χώμα για μελλοντικούς παραδείσους…

Αλίμονο σε όποιον βρέθηκε σ’ εκείνο το σημείο όπου συναντήθηκαν οι σκέψεις και οι πράξεις ενός φιλοσόφου. Βουνά κοιλοπονούν, γελίοι ποντικοί γεννιούνται. Απ’τον τσαρλατανισμό του “θαυματοποιού” Πυθαγόρα μέχρι την πλατωνική εξουσιομάνια και την αριστοτελική εξουσιολειχία. Η ιστόρια των φιλοσοφων τελειώνει άλλωτε σαν τραγωδία και άλλοτε σαν φάρσα.
Και όσοι φιλόσοφοι έστησαν, με αληθηνή παρρησία, ανάστημα απέναντι στην ιδεαλιστική κατάρα, έχουν σβηστεί απ΄το χάρτη της φιλοσοφίας και της ιστορίας. Συκοφαντήθηκαν αισχρά απ’τους προγόνους του γκέμπελς, κυνηγηθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν. Ας είναι καλά και οι μακρινοί απόγονοι του ελληνικού ιδεαλισμού, οι χριστιανοί. Ήξεραν καλά τι βιβλία έκαιγαν…***
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να μάθουμε να φιλοσοφούμε με σφυριά, όπως συμβούλευε ο Νίτσε. Να γκρεμίσουμε όλα τα είδωλα και τα αγάλματα ενός πολιτισμού αρρώστου, χυδαίου, άψυχου και άσαρκου. Να γκρεμίσουμε ολα τα είδωλα του πολιτισμού. Και γιατί όχι και τον ίδιο τον πολιτισμό;

“Ας μιλήσουμε γι’αυτό σοφότατοί μου… Κι ας τσακιστούν όλα, ας γκρεμιστεί το κάθε τι που είναι να γκρεμιστεί. Πάνω στις αλήθειες μας γκρεμίστε! Υπάρχουν πολλά σπίτια για χτίσιμο”

Σημειώσεις:

* Ο εξ ανατολών προερχόμενος δυαδισμός έχει προκαλέσει ένα βλακώδη, μα και καταστρεπτικό συνάμα, διχασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ο κόσμος ξαφνικά διχοτομήθηκε ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, στον ανώτερο πραγματικό κόσμο (τον Πνευματικό) και στον κατώτερο φαινομενικό (τον Υλικό), στον πλατωνικό Κόσμο των Ιδεών και στην απατηλή αντανάκλαση που ζούμε, στην Ψυχή (που είναι θεϊκή) και στο τιτανικό σώμα που είναι ταπεινό σαρκίο). Αυτή η διάρρηξη της ενότητας του κόσμου και η διχοτόμηση του σ’ένα κομμάτι πού αντιπροσοπεύει το Καλό, το Άφθαρτο, το Αγνό, το Θεϊκό και Αληθινό και σ’ ένα αντίπαλο κομμάτι που αντιπροσοπεύει το Κακό, το φθαρτό και σατανικό, κατώτερο και ψεύτικο, οδήγησε και στην ταυτόχρονη διχοτόμιση του ίδιου του ανθρώπου. Όλα αυτά τα πλάσματα της φαντασίας δημιούργησαν έναν άνθρωπο φοβισμένο, γεμάτο τύψεις και συμπλέγματα για τις “αδυναμίες” της σάρκας. Αλλά και σε μαζικό επίπεδο ο ιδεαλιστικός δυαδισμός γέννησε τέρατα σαν, σαν τον χριστιανικό μεσσαίωνα και την μοναστική αρνησικοσμία (σε διάφορες θρησκείες). Αν κι απ’το Διαφωτισμό και μετά ο ιδεαλισμός σταδιακά υποχώρησε, ακόμα ταλαιπωρεί την “ανθρωπότητα”. Οι επιστήμες και ο υλισμός δεν κατάφεραν να τσαλαπατήσουν τον ιδεαλισμό. Δηλητηριάστηκαν και αυτές απ’το γέρο-έμπειρο ιδεαλισμό που έμαθε να επιστρέφει απ’το παράθυρο. Ακόμα και στον ορθολογικό δυτικό κόσμο, για παράδειγμα, ο πολεμος στο Ιράκ παρουσιάστηκε (κυρίως στις Η.Π.Α. και το Ην. Βασίλειο) ως πόλεμος ενάντια στο Κακό και τις Σατανικές Δυνάμεις των τρομοκρατών. Στο λυκαυγές του εικοστού πρώτου αιώνα…

**Οι ταλαίπωροι διανοούμενοι του σήμερα δεν έχουν την τιμή της αγαλματοποίησης. Καλυτερα γι’αυτούς. Φαντάζεστε το άγαλμα του Τσόμσκι ή του Φουκουγιάμα δίπλα σ’αυτό της βουγιουκλάκη ή του ανδρέα παπανδρέου; (Γιατί όχι;;;)

***Κατά “περίεργο” τρόπο τα γραπτά των απολογητών της εξουσίας έχουν σωθεί, ενώ οι επικούρειοι, οι σοφιστές, οι κυνικοί και άλλοι αμφισβητίες διώχθηκαν (τόσο στην εποχή τους, στη δημοκρατική και “ανεκτική” Ελλάδα, όσο και στην διάρκεια του χριστιανικού μεσαίωνα).

Αλάστωρ (Ασύμμετρη απειλή)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2006

Anastαssy Constantinovic Bogomolov

Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
(Στο «1984» και την «Πολιτεία»)

Συμβολή στην κριτική της Πλατωνικής φιλοσοφίας
της Πολιτείας

ΘΕΣ/ΝΙΚΗ ΙΟΥΝΙΟΣ 2006

Εισαγωγή

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι, αλλά ούτε φιλοδοξεί να μοιάσει σε ακαδημαικό. Η φιλοσοφία, ειδομένη ως μέρος της ζωής και όχι ως ξεχωριστή σφαίρα υψωμένη στον ουρανό, δεν μπόρει να κρίνεται αντικειμενικά! Αφήνουμε στους ακαδημαϊκούς την αντικειμενική έρευνα γύρω απο την ιστορία της και ας μας παραχωρήσουν με την σειρά τους το δικαίωμα να ήμαστε υποκειμενικοί.

Το παρακάτω κείμενο λοιπόν, έχει στόχο να κάνει φανερή την αθλιότητα που χαρακτηρίζει την πλατωνική πολιτεία, που για κάποιους ανώμαλους θεωρείται ιδανική. Γι’ αυτόν τον λόγο την συγκρίνει με την κοινωνία του “1984” καταδεικνύοντας τις ομοιότητές τους.
Η σύγκριση των δύο έργων δεν έχει στόχο να δείξει πόσο άσχημη θα ήταν η ζωή στο “1984” αφού αυτό δεν το κρύβει ο συγγραφέας του, αλλά πόσο άσχημη θα ήταν στην “Πολιτεία”, αφού επικρατούν οι ίδιες συνθήκες.
Δύο έργα ορόσημα από δύο συγγραφείς που έμειναν στην ιστορία γνωστοί με τα ψευδώνυμά τους, ο Eric Blur γνωστός ως George Orwell και ο Αριστοκλής γνωστός ως Πλάτων.
Κανείς από τους δυο δεν περιορίστηκε στο να γράφει αλλά και οι δυο με πράξεις προσπάθησαν να πετύχουν τους σκοπούς τους το ίδιο αποτυχημένα. Ο Όργουελ παίρνοντας μέρος στον Ισπανικό εμφύλιο με τις δυνάμεις των τροτσκιστών που τελικά ηττήθηκαν και ο Πλάτων με δυο αποτυχημένες απόπειρες να εγκαθιδρύσει την αριστοκρατική του δικτατορία στην Σικελία.
Το όνειρο του ενός ο εφιάλτης του άλλου. Και τα δύο έργα γράφτηκαν μετά από γεγονότα που άλλαξαν την ροή της ιστορίας. Μετά από δύο μεγάλους πολέμους. Το Β΄ παγκόσμιο και τον Πελοποννησιακό. Ο Όργουελ με το έργο του αυτό μας βοήθησε να ξεσκεπάσουμε τον εφιάλτη που υποβόσκει στην “Πολιτεία” και ο Πλάτων μας βοήθησε με το έργο του να ξεσκεπάσουμε την σχιζοφρένια της κοινωνίας που έχει το θράσος να θαυμάζει και τους δύο ταυτόχρονα.
Το “1984” δεν πρέπει να θεωρείται σε καμία περίπτωση «προφητικό» και ιδίως όσον αφορά στον Δυτικό κόσμο. Το “1984” δεν «προφήτεψε» τίποτα, δεν έχει και ούτε μπορεί να έχει σχέση με τον καπιταλισμό. Πέρα από την χρήση της κάμερας και της οθόνης για τον έλεγχο και την επιτήρηση της κοινωνίας δεν υπάρχει κάτι άλλο που να θυμίζει καπιταλισμό. Η ελευθερία του τύπου, τα ταξίδια, το ελεύθερο σεξ, το ελεύθερο εμπόριο και η ελεύθερη κατανάλωση στην κοινωνία του “1984” απαγορεύονται. Το “1984” είναι μια καστοποιημένη κοινωνία με κλειστή οικονομία και δεν έχει σχέση με τον καπιταλισμό παρά με κοινωνίες Φεουδαρχικές και Θεοκρατικές όπως αυτή που ονειρεύτηκε έναν καιρό ο Πλάτων.
Αντίστοιχα και η “πολιτεία” δεν πρέπει να θεωρείται ότι έχει σχέση με την αθηναϊκή δημοκρατία αφού αποτελεί μια κριτική της αθηναϊκής δημοκρατίας και μια πρόταση οργάνωσης της κοινωνίας από την αριστοκρατική σκοπιά. Το “1984” είναι η πλατωνική Πολιτεία εφαρμοσμένη το 1984, δηλαδή στις μέρες μας. Το “1984” είναι η “Πολιτεία” μέσα από τα μάτια ενός αντιφρονούντα.
1. Κριτική σε προηγούμενα πολιτεύματα και ιδιαίτερα
στη Δημοκρατία

Ο τρόπος ανάγνωσης της ιστορίας στο “1984” είναι παρόμοιος και στις δυο περιπτώσεις. Πέρα από την γενικώς αποδεκτή, διαίρεση των όλων ως τώρα κοινωνιών σε τρεις τάξεις και την αναγνώριση της ασυμβατότητας των σκοπών τους και στην “πολιτεία” και στο “1984” υπάρχει μια φαινομενικά νομοτελειακή, στην ουσία όμως μεταφυσική, διατήρηση αυτής της βασικής δομής της κοινωνίας, άσχετα με το αν αλλάζουν τα πρόσωπα που είναι στην εξουσία και τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας, στους αιώνες των αιώνων. Χαρακτηριστική είναι η φράση στο “1984”: «Ακόμα και ύστερα από τεράστιες εξεγέρσεις και φαινομενικά αμετάκλητες αλλαγές, η ίδια δομή αποκαθίσταται πάντα, ακριβώς όπως ένα γυροσκόπιο ξαναβρίσκει την ισορροπία του, όσο και αν το απομακρύνουν από την μια πλευρά ή την άλλη».

Όπως περιγράφεται η ιστορική εξέλιξη των καθεστώτων στο “1984” είναι φανερή η άποψη ότι υπάρχει μια αέναη κυκλική κίνηση που φέρνει αλλαγές στα εξωτερικά γνωρίσματα των καθεστώτων χωρίς να πειράζει την ουσία τους. Ξεκινώντας από τον Μεσαίωνα που τον καταπιεστικό του χαρακτήρα του μάχονταν μια μεσαία τάξη που διακήρυττε την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη και έκανε επαναστάσεις για να εγκαθιδρύσει τελικά μια καινούργια τυραννία. Αμέσως μετά εμφανίζεται ο σοσιαλισμός, που ενώ ο αρχικός του σκοπός είναι να εγκαθιδρύσει την ελευθερία και την ισότητα, τον εγκαταλείπει φανερά όλο και περισσότερο, ακολουθώντας την ίδια πορεία με τους αστούς. Αυτή η κυκλική πορεία της ιστορίας σταματάει μόνο όταν μια ανώτερη τάξη με την κατάλληλη στρατηγική, βρει τον τρόπο να κρατήσει αυτή την θέση για πάντα. Αυτόν τον ρόλο στο “1984” τον παίζει το Κόμμα που φέρνει και το «τέλος της ιστορίας». Οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις οι ανατροπές και γενικά οι αλλαγές σταμάτησαν. Η κυκλική πορεία που, στο και κατά το “1984”, χαρακτηρίζει την ιστορία σταματάει. Η κοινωνία βρήκε επιτέλους την πολυπόθητη σταθερότητα της και όλα τα συστήματα του παρελθόντος φαντάζουν ανεπαρκή.
Στην “Πολιτεία” αντίστοιχα τα καθεστώτα (που κανένα δεν θεωρείται ακριβώς του γούστου του Πλάτωνα, αλλά κάποια θεωρούνται απλώς καλύτερα από άλλα) αλλάζουν κάθε φορά που ένα μειονέκτημα οξύνεται και έτσι από την αριστοκρατία, που θεωρείται το ως τώρα καλύτερο καθεστώς, περνάμε στην ολιγαρχία. Από την ολιγαρχία στη δημοκρατία και από την δημοκρατία στην τυραννίδα που είναι ότι χειρότερα για τον άνθρωπο αφού υπάρχει ελευθερία ακόμα και για τους αγορασμένους δούλους! Και εδώ η κοινωνία σώζεται μόνο μετά την εγκαθίδρυση της ονείρωξης του Πλάτωνα.
Χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών είναι ότι μισούν την δημοκρατία παραπάνω από κάθε άλλο πολίτευμα. Στο “1984” γίνεται προπαγάνδα από την παιδική ηλικία ενάντια στον καπιταλισμό (την δημοκρατία δηλαδή) ο οποίος περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, παρότι στην πραγματικότητα είναι πιο υποφερτός από την κοινωνία του “1984”. Ο καπιταλισμός επίσης θεωρείται ότι δεν έχει προσφέρει τίποτα και ότι οποιοδήποτε έργο της ανθρωπότητας έγινε πριν ή μετά από αυτόν. Γενικά θεωρείται ως η χειρότερη περίοδος της ανθρωπότητας, ακόμα χειρότερη και από αυτήν του Μεσαίωνα.
Ο Πλάτωνας στην καταδίκη της τυραννίδας, που είναι στην πραγματικότητα μια ολοκληρωμένη, «ακραία» θα λέγαμε μορφή της δημοκρατίας, αφιερώνει πολλές σελίδες. Η ισότητα, η ελευθερία και η απόλαυση της ζωής ακόμα και για τους δούλους και τις γυναίκες δεν βρίσκει καθόλου σύμφωνο τον αριστοκράτη Πλάτωνα, που θεωρεί την τυραννίδα το χειρότερο πολίτευμα.

2. Επιστήμες –Τεχνολογία

Αποτέλεσμα της κλειστής οικονομίας και της καστοποιημένης κοινωνίας είναι και η στασιμότητα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Η κοινωνία του “1984” δεν είναι όπως συχνά και λανθασμένα πιστεύεται μια τεχνολογική δυστοπία. Ακόμα και τα ασανσέρ εκεί είναι σχεδόν πάντα χαλασμένα. Η επιστήμη και η τεχνολογία σταμάτησαν να εξελίσσονται γιατί η επιστημονική και τεχνική πρόοδος βασίζονται στην εμπειρική σκέψη που δεν μπορεί να επιζήσει σε μια αυστηρά συγκροτημένη κοινωνία. Ο κόσμος στο “1984”, είναι πιο πρωτόγονος από ότι πριν από 50 χρόνια. Κάποια όργανα που έχουν σχέση με την αστυνόμευση και τον πόλεμο έχουν τελειοποιηθεί, αλλά τα πειράματα και οι εφευρέσεις σε μεγάλο βαθμό σταμάτησαν. Η επιστήμη είναι αντίθετη με την ιδεολογία του “1984”. Η τεχνολογική πρόοδος πραγματοποιείται μόνο όταν τα προϊόντα της μπορούν να χρησιμεύσουν στην περιστολή της ανθρώπινης ελευθερίας. Σε όλες τις εφαρμοσμένες τέχνες ο κόσμος παραμένει στάσιμος ή οπισθοδρομεί. Τα χωράφια καλλιεργούνται με αλέτρια που τα σέρνουν άλογα.

Στην “Πολιτεία”, οι μόνες επιστήμες που θεωρείται ότι έχουν λόγο ύπαρξης, δηλαδή η αριθμητική, η γεωμετρία, η στερεομετρία, η αστρονομία, η αρμονία και η διαλεκτική, χρειάζονται μόνο για στρατιωτικούς λόγους και για την θέαση του Όντος! Πρακτικοί και παραγωγικοί λόγοι και όταν αναφέρονται παρεμπιπτόντως, αποκλείονται. Η γνώση αυτή είναι στα χέρια μόνο των αρχόντων για την επίτευξη των δικών τους σκοπών. Όπως είναι αναμενόμενο για μια τέτοια στάσιμη κοινωνία και η επιστήμη και η τεχνολογία θα είναι στάσιμες και θα ασκούνται μόνο από τους άρχοντες και στον βαθμό που τους εξυπηρετεί.
Πέρα από αυτές τις ομοιότητες, οι δύο κοινωνίες είναι πανομοιότυπες κυρίως στην μορφή της οργάνωσης τους και στην ιδεολογία που τις χαρακτηρίζει.

3. Θρησκεία



Στην κορυφή της ιεραρχίας είναι και για τις δύο κοινωνίες κάτι εξίσου ανύπαρκτο που ωστόσο ασκεί μια τεράστια επιρροή. Στην “Πολιτεία” λέγεται καθαυτό Ον και στο “1984” Μεγάλος Αδελφός. Πέρα από το ότι αντικαθιστούν την έννοια του Θεού ή καλύτερα παίζουν τον ρόλο του Θεού μπορούμε να πούμε ότι έχουν και πολλά άλλα κοινά.
Το καθαυτό Ον είναι αυτό που πρέπει να κοιτάζουν οι νομοθέτες και με βάση αυτό να νομοθετούν κάτω στην γη και με βάση αυτό να φυλάνε τα σωστά νομοθετημένα. Είναι η αλήθεια και η ιδέα του αγαθού. Είναι αυτό που χορηγεί στα νοητά αντικείμενα την αλήθεια και στην ψυχή την δύναμη να τα βλέπει. Είναι η αιτία της επιστήμης και της αλήθειας αλλά είναι ακόμα ωραιότερο τους και με πολύ μεγαλύτερη αξία. Σε αυτό μετέχουν οι επιστήμες τα διανοήματα και όλες οι αρετές. Ο Μεγάλος Αδελφός αντίστοιχα είναι αυτός από τον οποίο πηγάζει κάθε επιτυχία, κάθε γνώση, κάθε σοφία, ευτυχία και αρετή. Το καθαυτό Ον είναι η αναλλοίωτη και αιώνια ουσία που δεν γνωρίζει γένεση και φθορά, ενώ για τον Μεγάλο Αδελφό μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πεθάνει ποτέ και ήδη η σύγχυση για το πότε γεννήθηκε είναι μεγάλη. Η τέχνη και η παιδεία στην “πολιτεία” εξυπηρετούν τον ανώτερο σκοπό που είναι να μπορεί η ψυχή να βλέπει το καθαυτό Ον, ενώ στο “1984” όλη η εκπαίδευση αποσκοπεί στο να ταυτιστούν οι ιδέες των ανθρώπων με αυτές που εκφράζει ο Μεγάλος Αδελφός. Ο αληθινός φιλόσοφος στην “Πολιτεία” είναι ερωτευμένος μόνο με το Ον και το βασικό χαρακτηριστικό του φιλοσόφου είναι να αγαπά αυτήν την αναλλοίωτη και αιώνια ουσία που δεν γνωρίζει γένεση και φθορά. Έργο του Μεγάλου Αδελφού είναι να λειτουργεί ως συγκεντρωτική εστία για την αγάπη, τον φόβο και τον σεβασμό, αισθήματα που είναι πιο εύκολο να τα νιώσει κανείς για ένα πρόσωπο παρά για έναν οργανισμό. Η ικανότητα θέασης του καθαυτού Όντος είναι αυτή που νομιμοποιεί τους φιλοσόφους ως άρχοντες ενώ ο Μεγάλος Αδελφού είναι η προσωποποίηση του κόμματος (δηλαδή της εξουσίας), η μάσκα με την οποία επέλεξε το Κόμμα (δηλαδή η εξουσία) να εμφανιστεί στον κόσμο. Η γνήσια και καθαρή ηδονή είναι η θέαση του Όντος ενώ η στέρηση της ηδονής οδηγεί στην λατρεία του Μεγάλου
Αδελφού.

4. Οικογένεια



Και στις δύο κοινωνίες υπάρχει η ίδια άποψη για την οικογένεια, με την διαφορά ότι στο “1984” δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Και στις δύο περιπτώσεις η οικογένεια θεωρείτε άχρηστη και υπάρχει το αίτημα να καταργηθεί. Αυτό το αίτημα που εκ πρώτης όψεως μπορεί να μοιάζει προοδευτικό, καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν είναι μόλις καταλάβει τους σκοπούς του.
Στο “1984” υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας ο οποίος σιγά-σιγά και αφού ελέγχεται ήδη απόλυτα από το κράτος και έχει στραφεί στην υπηρεσία του, τείνει να καταργηθεί. Ο γάμος πρέπει αρχικά να εγκριθεί από ειδική επιτροπή και ο μόνος σκοπός του γάμου που αναγνωρίζεται είναι να γεννηθούν παιδιά που θα μπουν στην υπηρεσία του κόμματος. Παρόλαυτα υπάρχουν και κάποιες πιο προωθημένες απόψεις όπως αυτή του «αντισεξουαλικού συνδέσμου νέων» που υποστηρίζει πλήρη αποχή από τον γάμο και για τα δυο φύλλα.
Όλα τα παιδιά πρέπει να γεννιούνται με τεχνητή γονιμοποίηση και να ανατρέφονται σε δημόσια ιδρύματα. Οι φράσεις που χρησιμοποιούνται για τον ορισμό της σεξουαλικής πράξης είναι το «να φτιάξουμε ένα παιδί» και το «καθήκον μας προς το κόμμα». Αρχικά, επειδή το κόμμα δεν μπορεί να καταργήσει κατευθείαν την οικογένεια, την χρησιμοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προς όφελος του ενθαρρύνει από την μια την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά και από την άλλη σπρώχνει τα παιδιά συστηματικά ενάντια στους γονείς τους διδάσκοντάς τους πώς να τους κατασκοπεύουν. Γενικά το κόμμα υπονομεύει συστηματικά την οικογενειακή αλληλεγγύη ώσπου να φτάσει στον τελικό σκοπό, σκοπό που ο Πλάτων διακηρύσσει χωρίς ντροπή από την αρχή. Το να παίρνουν δηλαδή τα παιδιά από την μητέρα τους μόλις γεννιούνται, όπως παίρνει κανείς τα αβγά από την κότα. Να γίνει η αναπαραγωγή μια ετήσια τυπική διαδικασία.
Στην “Πολιτεία” δεν υπάρχουν μεταβατικά στάδια για την κατάργηση της οικογένειας. Από την ίδρυση της τα ζευγαρώματα θα γίνονται με τάξη υπό τον έλεγχο των αρχόντων (τότε μόνο θα είναι ιερά) με σκοπό, όπως και στα σκυλιά, να γεννώνται ολοένα και πιο δυνατά παιδιά. Οι άρχοντες θα ενθαρρύνουν πιο πολύ στην αναπαραγωγή τους καλύτερους και τις καλύτερες ενώ θα αποθαρρύνουν το ζευγάρωμα μεταξύ των χειρότερων και δεν θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους, μέτρα ακόμα πιο σκληρά από αυτά του “1984”. Η αναπαραγωγή θα γίνεται σε καθορισμένες για αυτόν τον λόγο γιορτές. Τα ζευγαρώματα σε αυτές τις γιορτές θα γίνονται κατόπιν κλήρωσης με κλήρους που θα είναι ειδικά φτιαγμένοι ώστε να «τυχαίνει» να αναπαράγονται μόνο οι δυνατότεροι χωρίς να παραπονιούνται οι πιο αδύναμοι στους άρχοντες αλλά να κατηγορούν την κακή τους τύχη! Τα παιδιά που θα γεννιούνται θα τα παραλαμβάνουν κάποιες αρχές, ορισμένες για αυτόν τον σκοπό και θα τα μεγαλώνουν ξεχωριστά σε ένα απόμερο μέρος της πόλης. Τα παιδιά που θα γεννιούνται από τους αδύναμους ή τα ανάπηρα θα τα «κρύβουν» και προφανώς, θα τα αφήνουν στην μοίρα τους, να πεθάνουν. (Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά που γεννιούνται έξω από τους κανόνες που ορίζει η πολιτεία). Οι μητέρες και όσες έχουν γάλα, αφού θα έχουν παρθεί όλα τα μέτρα ώστε καμία να μην αναγνωρίσει το παιδί της, θα πηγαίνουν και θα θηλάζουν τα νεογέννητα.
Να σημειώσουμε επίσης ότι και στις δύο περιπτώσεις οι εξουσίες πρέπει να προσέχουν ώστε να μην δημιουργηθεί καμία δημογραφική αλλαγή.

5. Δομή της κοινωνίας



Η κοινωνική δομή και η κοινωνική διαστρωμάτωση και στις δύο περιπτώσεις είναι παρόμοια. Παρότι και οι δύο κοινωνίες αποτελούνται από κάστες η κατάταξη κάποιου στην μια ή την άλλη κάστα, δεν είναι κληρονομική.
Πιο συγκεκριμένα, στο “1984” η κοινωνία αποτελείται από το εσωτερικό κόμμα που είναι στην κορυφή της ιεραρχίας, ακολουθεί το εξωτερικό κόμμα που έχει λιγότερα προνόμια από το εσωτερικό αλλά περισσότερα από την αμέσως χαμηλότερη βαθμίδα, τους προλετάριους. Η ένταξη σε αυτές της τρεις ομάδες δεν είναι κληρονομική. Το παιδί ενός μέλους του εσωτερικού κόμματος θεωρητικά δεν έχει γεννηθεί στο εσωτερικό κόμμα. Η εισαγωγή στο ένα ή στο άλλο τμήμα του κόμματος γίνεται με εξετάσεις στην ηλικία των δεκαέξι ετών. Αυτούς που διοικούν, δεν τους συνδέουν δεσμοί αίματος, αλλά η προσχώρησή τους στο κοινό δόγμα. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις και μάλιστα αυστηρά που εκ πρώτης όψεως φαίνονται κληρονομικές. Υπάρχουν πολύ λίγες μετακινήσεις από την μια τάξη στην άλλη. Ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό κόμμα συμβαίνουν μερικές ανταλλαγές, αλλά μόνο τόσες όσες χρειάζονται για να εξασφαλίσουν τον αποκλεισμό των αδυνάτων από το εσωτερικό κόμμα και να καταστήσουν ακίνδυνα τα φιλόδοξα μέλη του εξωτερικού κόμματος. Στην πράξη οι προλετάριοι δεν επιτρέπεται να μπουν στο κόμμα. Το κόμμα δεν επιδιώκει να μεταβιβάσει την εξουσία στα παιδιά του επειδή είναι παιδιά του και αν δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κρατήσει στην κορυφή τους πιο ικανούς θα ήταν πρόθυμο να στρατολογήσει μια εντελώς νέα γενιά από τις γραμμές των προλετάριων. Η ουσία της ολιγαρχικής εξουσίας δεν είναι η κληρονομική διαδοχή από πατέρα σε γιο αλλά η εμμονή σε μια ορισμένη κοσμοθεωρία και έναν ορισμένο τρόπο ζωής που επιβάλλεται από τους νεκρούς στους ζωντανούς. Το κόμμα δεν ενδιαφέρεται να διαιωνίσει το αίμα του αλλά τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία ποιος κατέχει την εξουσία αρκεί η ιεραρχική δομή να παραμείνει πάντα η ίδια.
Στην “Πολιτεία” θα υπάρχει ένας μύθος που βάσει αυτού θα γίνεται ο διαχωρισμός σε κάστες: Όταν ο Θεός έπλαθε τους ανθρώπους, όσοι ήταν ικανοί να κυβερνήσουν ανακάτεψε χρυσάφι μέσα στα συστατικά τους και γι’ αυτό είναι πιο πολύτιμοι από όλους. Σε όσους πάλι κάνουν για επίκουροι ανακάτεψε ασήμι, και σίδερο και χαλκό στους γεωργούς και τους τεχνίτες. Αφού έχουν την ίδια καταγωγή θα γεννούν τις περισσότερες φορές παιδιά που θα τους μοιάζουν. Μπορεί όμως κάποτε από τον χρυσαφένιο να γεννηθεί ασημένιο παιδί και από αυτό πάλι χρυσαφένιο, το ίδιο και με όλα τα άλλα μεταξύ τους. Στους άρχοντες λοιπόν, ο Θεός παραγγέλνει να εξετάζουν με μεγάλη φροντίδα και προσοχή ποιο από αυτά τα μέταλλα βρίσκεται ανακατεμένο στις ψυχές των παιδιών, και αν και δικό τους ακόμα βρεθεί να έχει τίποτα κράμα από χαλκό ή σίδερο να μην το σπλαχνιστούν και να του δώσουν τη σειρά που του αξίζει από την φυσική του κατασκευή και να το παραμερίσουν στους γεωργούς και τους τεχνίτες και αν απεναντίας βρεθεί κανείς από τους τελευταίους με περισσότερο χρυσάφι ή ασήμι μέσα του, να το ανεβάσουν κατά την αξία του το καθένα, στην τάξη των αρχόντων ή των φυλάκων επειδή υπάρχει χρησμός ότι θα χαθεί η πόλη αν κυβερνήσει ο χαλκός ή το σίδερο. Βλέπουμε λοιπόν πόσο μοιάζει στις δύο κοινωνίες ο τρόπος που διαστροματώνονται κοινωνικά. Τα άτομα τοποθετούνται στην μια ή στην άλλη τάξη από την εξουσία. Το πιο πιθανό είναι ότι η θέση είναι κληρονομική αλλά όχι απόλυτα αφού σκοπός είναι να διαιωνιστεί αυτός ο τύπος οργάνωσης της κοινωνίας και όχι η εξουσία να «διαιωνίσει το αίμα της».

6. Κοινωνική συνοχή

Και στις δύο κοινωνίες, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των πολιτών χαρακτηρίζονται από μια, ονομαστικά μόνο, στενή σχέση (σύντροφοι στο “1984” και αδέλφια στην πολιτεία) και βασίζονται σε μια στρατιωτικού τύπου κοινοκτημοσύνη.

Στο “1984” οι όροι «κύριος» – «κυρία» όπως και οι όροι «φίλος» – «φίλη» αποδοκιμάζονται και ως δόκιμοι όροι προτείνονται οι «σύντροφος» – «συντρόφισσα».
Αντίστοιχα στην “Πολιτεία” όλοι οι πολίτες θεωρούνται αδέλφια, ενώ σε άλλο σημείο της περιγραφής ο Πλάτων μας λέει ότι πρέπει να αλληλοαποκαλούνται αδέλφια αυτοί που είναι κοντινοί σε ηλικία ενώ πρέπει να αποκαλούνται πατέρες και μητέρες αυτοί που η ηλικία τους επιτρέπει αυτό το ενδεχόμενο.
Στο “1984”, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας είναι γεγονός. Ατομικά, κανένα μέλος του κόμματος δεν κατέχει τίποτα πλην ασήμαντων προσωπικών αντικειμένων. Συλλογικά κατέχει τα πάντα γιατί ελέγχει τα πάντα και διαθέτει την παραγωγή κατά το δοκούν. Αυτό γίνεται γιατί, κατά τους ιδεολογικούς εκφραστές της κοινωνίας του “1984”, η μόνη σίγουρη βάση για την ολιγαρχία είναι ο κολεκτιβισμός και επειδή τα πλούτη και τα προνόμια μπορείς να τα υπερασπιστές πιο εύκολα αν τα κατέχεις από κοινού με άλλους.
Στην “Πολιτεία”, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά που θεωρούνται κοινά γιατί ο Πλάτων προφανώς τα θεωρεί αντικείμενα, κοινές είναι και οι κατοικίες και τα χωράφια. Μόνο η διατροφή είναι ο μισθός για την δουλειά των αρχόντων και των φυλάκων. Αυτό, κατά τον Πλάτων, γίνεται για να υπάρχει σταθερότητα αφού δεν θα προσπαθεί έτσι κάποιος τα πάρει πράματα σε βάρος άλλου ή σε βάρος της πολιτείας και δεν θα υπάρχουν διχόνοιες. Επίσης όταν τα πράματα είναι κοινά, κοινές είναι και οι χαρές και οι λύπες που αυτά μπορούν να προσφέρουν και δεν θα υπάρχουν άλλοι ικανοποιημένοι και άλλοι δυσαρεστημένοι, όποτε όλοι θα τα υπερασπίζονται από κοινού αφού τα κατέχουν από κοινού και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.

7. Ανώτερη τάξη
Νόμοι, προπαγάνδα, εκπαίδευση και ιδεολογία

Όπως είπαμε και πιο πάνω η κοινωνία χωρίζεται και στις δύο περιπτώσεις σε τρεις τάξεις, το εσωτερικό κόμμα, το εξωτερικό κόμμα και τους προλετάριους για το “1984”, τους άρχοντες, τους φύλακες και τους χειρώνακτες για την “Πολιτεία”. Περισσότερο, και στα δυο έργα, αναφορά γίνεται στα χαρακτηριστικά και την καθημερινή ζωή των δύο πρώτων τάξεων που είναι παρόμοια μεταξύ τους και εντελώς διαφορετική από την τρίτη τάξη.

Η ζωή των ανθρώπων των δύο πρώτων τάξεων, οι αναμεταξύ τους σχέσεις και οι σχέσεις τους προς το κράτος δεν ρυθμίζονται από νόμους αφού και στις δύο περιπτώσεις η ύπαρξη τους κατακρίνεται. Στο “1984” δεν υπάρχει τίποτα παράνομο αφού δεν υπάρχουν νόμοι (ωστόσο μια πράξη εκτός των ορίων που έχουν θεσπιστεί μπορεί να τιμωρηθεί ακόμα και με θάνατο). Στην “Πολιτεία”, με νόμους έχουν καθοριστεί τα πολύ γενικά ζητήματα της οργάνωσης αλλά για τα επιμέρους ζητήματα η ύπαρξη τους θεωρείται άχρηστη γιατί είτε νομοθετηθούν διατάξεις γραπτά είτε προφορικά δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα και επίσης γιατί είναι άσκοπο για ανθρώπους «τέλειους σε όλα τους» να υπάρχουν νόμοι αφού εύκολα μπορούν να νομοθετούν για τον εαυτό τους.
Η σταθερότητα και των δύο -εξουσιών, βασίζεται στην α. Εκπαίδευση και β. στην προπαγάνδα, που δημιουργούν – επιβάλλουν μια ιδεολογία και έναν τρόπο σκέψης ικανό για να διατηρηθούν αιώνια αυτά τα πολιτεύματα.
α. Η εκπαίδευση στο “1984” αποσκοπεί, μέσω της αυτοπειθαρχίας που αποκτά κάποιος στην παιδική του ηλικία, στο να καταπνιγεί κάθε θεωρητική παρατήρηση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια στάση αμφισβήτησης ή εξέγερσης. Επίσης, η εκπαίδευση των παιδιών μέσα από την «ομάδα των κατασκόπων» τα κάνει να λατρεύουν το κόμμα και ότι έχει σχέση με αυτό. Τα τραγούδια, οι παρελάσεις, οι σημαίες, οι πεζοπορίες, τα γυμνάσια ψεύτικης σκοποβολής τα ουρλιαχτά των συνθημάτων, η λατρεία του Μεγάλου Αδελφού τους φαντάζουν σαν ένα υπέροχο παιχνίδι. Όλη τους η θηριωδία εξωτερικεύεται ενάντια στους εχθρούς του κράτους, ενάντια στους ξένους, στους προδότες, στους σαμποτέρ και τους εγκληματίες της σκέψης. Σε όλους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς του κράτους.
Στην “Πολιτεία”, η καλή εκπαίδευση και η ανατροφή, γεννά καλές φύσεις για αυτό και τα παιχνίδια των παιδιών πρέπει να είναι από την πρώτη στιγμή όσο γίνεται πιο σύμφωνα με τον νόμο γιατί όταν το παιχνίδι είναι έξω από τον νόμο και τα ίδια τα παιδιά γίνονται τέτοια και είναι αδύνατο από αυτά να μεγαλώσουν άνδρες σπουδαίοι και νομιμόφρονες. Επίσης πρέπει από μικρή ηλικία να χρησιμοποιούνται στον πόλεμο βοηθητικά για να βλέπουν και να μαθαίνουν, (όπως γίνεται και με τις άλλες τέχνες).
β. Σκοπός στο “1984” είναι να πεισθούν όλοι για την αλήθεια του κόμματος. (Ακόμα και αυτοί που επειδή δεν πιστεύουν θα εκτελεστούν, πρέπει πρώτα να πειστούν ότι έκαναν λάθος). Η προπαγάνδα γίνεται με δύο κυρίως τρόπους. Ο ένας είναι με την συνεχή πλύση εγκεφάλου από τις τηλεοθόνες και ο άλλος μέσο της τέχνης. Δημιουργούνται βιβλία με ποιήματα που στο παρελθόν αντιστρατεύονταν το κόμμα και τα οποία είχαν παραλλαχθεί-λογοκριθεί και πλέον φαίνεται ότι το υποστηρίζουν. Επίσης υπάρχουν προπαγανδιστικά τραγούδια και αποκλειστικά προπαγανδιστικές ταινίες. Υπήρχε και ένα είδος γιορτής-τελετής σε ημερήσια και ετήσια βάση που συνδύαζε τα δύο προηγούμενα το καθημερινό «δίλεπτο μίσους» και η ετήσια «εβδομάδα μίσους» τα οποία ήταν το κερασάκι στην τούρτα του προπαγανδιστικού οπλοστασίου του “1984”.
Και στην “Πολιτεία” η τέχνη μπαίνει στην υπηρεσία της προπαγάνδας αφού θα διδάσκονται μόνο οι μύθοι που συμφωνούν με τις αντιλήψεις του Πλάτωνα και των ομοϊδεατών του. Ενώ χρησιμοποιείται και η πλύση εγκεφαλου αφού πιο κάτω μας λέει ότι η νόμιμη ιδέα πρέπει να φυτεύεται στις ψυχές των στρατιωτών για το ποια πράματα πρέπει να φοβούνται και ποια όχι.
Η εκπαίδευση και η προπαγάνδα οδηγούν και στις δύο περιπτώσεις σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία ικανή να συντηρήσει αυτού του τύπου την οργάνωση. Δημιουργούν «ένα έθνος πολεμιστών και φανατικών, που προχωρούν εμπρός σε μια τέλεια ενότητα, που κάνουν τις ίδιες σκέψεις, κραυγάζουν τα ίδια συνθήματα, που αιώνια εργάζονται, πολεμούν, θριαμβεύουν, καταδιώκουν ….» όπως μας λέει ο Όργουελ για την κοινωνία του “1984” φωτογραφίζοντας και την “Πολιτεία”.
Στο “1984” α. Κανένα μέλος δεν επιτρέπεται να έχει την παραμικρή παρέκκλιση, ακόμα και στο πιο ασήμαντο θέμα. β. Τα μέλη πρέπει να είναι ταπεινόφρονα και πειθαρχημένα γιατί μόνο ένα πειθαρχημένο πνεύμα μπορεί να δει την πραγματικότητα του κόμματος.
Μιλάμε για μια κοινωνία γ. που ο χωρισμός της σε κάστες θεωρείται ως κάτι το φυσικό. Μια κοινωνία που ο καθένας κοιτάζει την δουλειά του και είναι πλήρως υποταγμένος στην δομή της κοινωνίας και στην εξουσία.
Στην “Πολιτεία” α. ανδρεία, που είναι η δεύτερη από τις τέσσερις αρετές που ορίζει ο Πλάτων (πρώτη είναι η σοφία, δεύτερη η ανδρεία, τρίτη σωφροσύνη, τέταρτη η δικαιοσύνη) θεωρείται η παντοτινή διατήρηση της ορθής και σύμφωνης με τον νόμο ιδέας. β. Σωφροσύνη υπάρχει όταν η πολιτεία δεν υποκύπτει στις ηδονές και στις επιθυμίες των πολλών και άρχοντες και αρχόμενοι συμφωνούν στο ποιος θα κυβερνήσει. γ. Δικαιοσύνη είναι για την πολιτεία ο καθένας να καταγίνεται μόνο με την δουλειά του και να μην ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων και ιδίως σε αυτές της ανώτερης τάξης.
Το βασικό σύνθημα του “1984” είναι το «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη». Το πρώτο μέρος δεν μας απασχολεί εδώ αλλά τα άλλα δύο είναι χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών. Το ότι η «ελευθερία είναι σκλαβιά», ο Πλάτων δεν παραλείπει να το προσυπογράψει όταν λέει ότι «η υπερβολική ελευθερία, είτε σε ιδιώτες είτε στα κράτη, σε τίποτα άλλο φαίνεται δεν οδηγεί παρά στην δουλεία» (564α) και ότι «από την ακρότατη ελευθερία γεννιέται η μεγαλύτερη και αγριότερη δουλεία» (564α). Το ότι η «άγνοια είναι δύναμη» επίσης υποστηρίζει ο Πλάτων αφού επιτρέπει στους άρχοντές του να λένε ψέματα και να διδάσκουν ψευδολόγους μύθους στους υπόλοιπους πολίτες δήθεν για το καλό τους, και το καλό της πολιτείας.

8. Συναισθήματα – επιθυμίες
α. πραότητα β. εγκράτεια γ. σεξουαλικότητα

Χαρακτηριστικό και των δύο κοινωνιών είναι ότι οι πολίτες, (κυρίως) των δύο ανώτερων τάξεων, ζουν μια ζωή εντελώς αποστειρωμένη, μακριά από κάθε απόλαυση της ζωής και από κάθε συναίσθημα. Ακόμα και όταν κάποια συναισθήματα εμφανίζονται πρέπει αμέσως να καταπνίγονται.
α. Πιο συγκεκριμένα, στο “1984”, η έκφραση που πρέπει να έχει κάποιος είναι αυτή της ήρεμης αισιοδοξίας. Το να μην αφήνει κάποιος τα αισθήματά του να φαίνονται (όποιος έχει αισθήματα σε μια τέτοια κοινωνία) είναι μια συνήθεια που έχει γίνει ένστικτο. Τα μέλη του κόμματος δεν πρέπει να βρίζουν. Υπάρχει μια στενή σχέση ανάμεσα στην πραότητα και στην πολιτική ορθοδοξία. Επίσης οι πολίτες δεν πρέπει να δείχνουν φόβο ή δυσαρέσκεια. Ακόμα και το να τραγουδά κάποιος θεωρείται ανορθόδοξο και εκκεντρικό.
Τα φυσικά αισθήματα και οι φυσικές παρορμήσεις είναι χωρίς καμία αξία και στην πλατωνική πολιτεία. Τα μοιρολόγια και τα μυξοκλάματα δεν ταιριάζουν στους ξεχωριστούς άνδρες. Ένας σωστός άνδρας δεν θεωρεί συμφορά αν έχασε παιδί, φίλο ή αδελφό αλλά πρέπει με την μεγαλύτερη καρτερία να το υποφέρει. Επίσης δεν πρέπει κανείς να αγαπά τα γέλια γιατί αυτό απαιτεί μια δυνατή μεταβολή στην ψυχή.
β. Η ιδανική ζωή για ένα μέλος του κόμματος είναι κάποιου που είναι τελείως εγκρατής, δεν καπνίζει, έχει ελάχιστο χρόνο αφιερωμένο στην ψυχαγωγία του και είναι εργένης, αφού ο γάμος και η φροντίδα για την οικογένεια είναι ασυμβίβαστα με την εικοσιτετράωρη αφοσίωση στο καθήκον.
Ο Πλάτων μας λέει ότι στην πολιτεία του, οι άνθρωποι δεν πρέπει να τιμούν τον πλούτο γιατί έτσι δεν θα μπορούν να ασκούν την εγκράτεια. Πέρα από τις αναγκαίες επιθυμίες, για την επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχουν και οι περιττές από τις οποίες οι άνθρωποι πρέπει να απαλλαχθούν από μικρή ηλικία. Για να πεισθούν οι φύλακες και να δεχθούν στην ψυχή τους όσο γίνεται καλύτερα τους νόμους, πρέπει να αποφεύγεται η ηδονή, η λύπη, ο πόνος και όλες οι επιθυμίες.
γ. Και οι δύο κοινωνίες είναι εξίσου αμείλικτες με την σεξουαλικότητα. Αν στην κοινωνία του “1984” συλληφθεί κάποιος με πόρνη καταδικάζεται σε 5 χρόνια καταναγκαστικά έργα, σχετικά επιεικής τιμωρία για μια πράξη μυστική και χωρίς ηδονή που αφορούσε γυναίκες μιας κατώτερης τάξης. Το ασυγχώρητο έγκλημα είναι η σεξουαλική πράξη μεταξύ των μελών του κόμματος. Ο πραγματικός σκοπός του κόμματος δεν είναι μόνο να εμποδίσει να δημιουργηθούν ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες αισθήματα που δεν θα μπορούσε να ελέγξει άλλά να αφαιρεθεί η ηδονή από την σεξουαλική πράξη. Ο εχθρός δεν είναι η αγάπη αλλά ο ερωτισμός. Δεν δίνονται άδειες γάμου αν το ζευγάρι δίνει την εντύπωση αισθάνεται αμοιβαία σεξουαλική έλξη. Η σεξουαλική πράξη πρέπει να θεωρείται σαν αηδιαστική μικρή εγχείρηση.
Στην πολιτεία ο Πλάτων δείχνει μια κατανόηση για τα παιδιά, τις γυναίκες και τους υπηρέτες όπου εκεί κανείς συναντά τις περισσότερες επιθυμίες αφού αποτελούν τον κατώτερο όχλο και είναι μάλλον χωρίς σημασία για την πολιτεία του. Για τις δυό ανώτερες τάξεις είναι όμως πιο αυστηρός. Η μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο μανιώδης ηδονή είναι του σαρκικού έρωτα, όπου δεν έχει καμία σχέση με τον αληθινό έρωτα. Τον αληθινό έρωτα δεν πρέπει να τον πλησιάζει τίποτα που έχει σχέση με την ακολασία και είναι παράφορο. Αυτή η ηδονή δεν πρέπει να γίνει δεκτή και πρέπει να αποκλείεται εντελώς από τις σχέσεις μεταξύ εραστών και ερωμένων. Πρέπει να νομοθετηθεί στην πόλη να αγαπά και να αφοσιώνεται βέβαια ο εραστής και να πλησιάζει τον νεαρό φίλο του σαν να ήταν γιος του, αλλά επί καλού πάντα, αν είναι σύμφωνος και εκείνος. Όσο για το άλλο να είναι τέτοια η συμπεριφορά του, ώστε ποτέ να μην δώσει υποψία πως προχωρεί και παραπάνω.

9. Η αθλιότητα της ζωής και η έλλειψη μέτρων σύγκρισης

Η ζωή και στις δύο κοινωνίες είναι τόσο άθλια που οι άνθρωποι προκειμένου να την αντέξουν, τους έχει αφαιρεθεί κάθε μέτρο σύγκρισης. Έχουν αποκοπεί από το α. παρελθόν (την ζωή στα προηγούμενα πολιτεύματα) β. από την επαφή με ξένους και το χειρότερο, από την γ. εξωτερική πραγματικότητα.

α. «Αυτός που ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον, αυτός που ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν» λέει ένα σύνθημα του κόμματος στο “1984”. Το κόμμα στο “1984” μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Είναι αδύνατο να ξέρει κανείς πως ήταν η ζωή πριν την επανάσταση. Το κόμμα είχε φτιάξει την Ιστορία μόνο του, χωρίς να υπάρχει καμιά άλλη μαρτυρία. Όσοι μπορούσαν να ξέρουν κάτι ουσιαστικό, δεν ζούσαν πια. Όλα τα προγενέστερα βιβλία είχαν καταστραφεί. Ο λόγος που πρέπει κάποιος να είναι αποκομμένος από το παρελθόν, είναι για να μην έχει μέτρο σύγκρισης και να πιστεύει ότι ζει σε καλύτερες από προηγούμενες εποχές συνθήκες. Έτσι ελλείψει μέτρου σύγκρισης ανέχεται πιο εύκολα τις υπάρχουσες συνθήκες.
Στην “Πολιτεία”, ο Πλάτωνας βρίσκει δύσκολο το να πιστέψουν οι άνθρωποι από την αρχή, τον θεμελιώδη για την πολιτεία μύθο, ότι δηλαδή άλλοι πλάστηκαν από χρυσάφι, άλλοι από ασήμι και άλλοι από σίδερο και χαλκό, και βασίζεται στο γεγονός ότι με το πέρασμα των γενεών και όταν πια δεν θα υπάρχει κανένας συνδετικός κρίκος με το παρελθόν, θα το πιστέψουν. Επίσης προτείνει με το που θα εγκαθιδρυθεί η πολιτεία του να φύγουν οι μεγάλοι κάπου μακριά και να μείνουν μόνο τα παιδιά κάτω των δέκα ετών όπου θα μεγαλώσουν με τις νέες ιδέες και δεν θα έχουν καμία γνώση για το πώς ήταν παλιότερα οργανωμένη η κοινωνία.
β. Τα ταξίδια και η επαφή με ξένους απαγορεύονται και στις δυο κοινωνίες αλλά για λίγο διαφορετικούς λόγους. Στο “1984” όπου τα δύο υποτίθεται εχθρικά κράτη έχουν πανομοιότυπη οργάνωση, η επαφή με ξένους δεν απαγορεύεται για να μην ανακαλύψουν ότι υπάρχουν κοινωνίες όπου οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι, αφού δεν υπάρχουν, αλλά για να μην ανακαλύψουν ότι οι ξένοι είναι πλάσματα σαν και αυτούς, και ότι τα περισσότερα που τους έχουν πει για αυτούς είναι ψέματα. Έτσι στον μέσο πολίτη δεν επιτρέπεται να κοιτάξει έναν ξένο πολίτη εκτός από τους αιχμαλώτους πολέμου και του απαγορεύεται η εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Στην “Πολιτεία”, ο μισθός του φύλακα πρέπει να είναι ελάχιστος και επαρκής μόνο για την επιβίωση του όχι μόνο για να «προστατεύεται» από τις διασκεδάσεις και την πολυτέλεια αλλά και για να μην μπορεί να φιλοξενεί ξένους και να πηγαίνει ταξίδια. Η αποκοπή του μέσου ανθρώπου στην πολιτεία από τον τρόπο ζωής των άλλων κοινωνιών είναι για να μην καταλάβει ποτέ του ότι υπάρχουν και πιο ευχάριστες για τον άνθρωπο μορφές οργάνωσης της κοινωνίας.
γ. Η φιλοσοφία του κόμματος αρνείται σιωπηρά όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας. Το κόμμα σου λέει να αρνείσαι την εμπειρία των ίδιων των ματιών και των αυτιών σου. Τα μέλη του κόμματος αρνούνται την αντικειμενική – εξωτερική πραγματικότητα. Είναι αποκομμένα από τον εξωτερικό κόσμο και το παρελθόν. Η πραγματικότητα κατά την ιδεολογία του Κόμματος δεν είναι εξωτερική αλλά υπάρχει στην ανθρώπινη σκέψη και πουθενά αλλού. Όχι στην ατομική σκέψη του καθενός που μπορεί να σφάλει, αλλά στην σκέψη του Κόμματος που είναι συλλογική και αθάνατη. Αυτό που το Κόμμα πιστεύει σαν αλήθεια είναι αλήθεια. Είναι αδύνατο να δείς την πραγματικότητα, αν δεν κοιτάξεις μέσα από τα μάτια του Κόμματος. Οι μαρτυρίες των αισθήσεων σου δεν έχουν καμία ισχύη μπροστά στην αλήθεια του κόμματος.
Κατά την πολιτεία πέρα από την εξωτερική πραγματικότητα υπάρχει κάτι ακόμα ανώτερο` τα αντικείμενα της νόησης. Η πραγματικότητα θεωρείται ως αντανάκλαση των «ιδεών» και κάποιος σώφρων, οφείλει να στρέψει τα μάτια της ψυχής του προς τις “πραγματικές ιδέες”. Η αλήθεια κατά τον Πλάτωνα, προσεγγίζεται μόνο με το ανώτερο τμήμα της ψυχής, δηλαδή τον νου οπότε με αυτόν τον τρόπο η εγκυρότητα των αισθήσεων παύει να υφίσταται.

10α. Εσωτερικό κόμμα – Άρχοντες



Παρότι οι δύο ανώτερες τάξεις των δύο κοινωνιών έχουν παρόμοια ζωή τόσο ώστε να μπορούν να θεωρηθούν μία τάξη, έχουν ωστόσο και κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά. Η ζωή των μελών του εσωτερικού κόμματος και των αρχόντων διαφέρει σε κάποια σημεία από την ζωή των μελών του εξωτερικού κόμματος και των φυλάκων. Χωρίς η ζωή των πρώτων να είναι ιδιαίτερα δελεαστική ακόμα και για έναν είλωτα της Σπάρτης, είναι σίγουρα καλύτερη από των δεύτερων.
Το εσωτερικό κόμμα είναι το μυαλό του κράτους, αυτό που έχει την εξουσία και η μόνη αρμοδιότητα των αρχόντων είναι να κυβερνάνε να νομοθετούν και να φυλάνε τα ήδη καλώς νομοθετημένα.
Η αλήθεια και η γνώση της είναι στον αποκλειστικό έλεγχο του εσωτερικού κόμματος, και αυτό την διευθύνει κατά το συμφέρον του. Αντίστοιχα στην πολιτεία οι άρχοντες είναι οι μόνοι που, για το καλό της πολιτείας πάντα, μπορούν να λένε ψέματα και να εξαπατούν τον λαό με διαφόρους ψεύτικους μύθους. Είναι μόνο αυτοί που γνωρίζουν και ελέγχουν την αλήθεια, η οποία είναι απρόσιτη στον υπόλοιπο κόσμο& όπως ο τρόπος της αναπαραγωγής με τους ψεύτικους κλήρους, οι ψευδολόγοι μύθοι για την εκπαίδευση των παιδιών και ο θεμελιώδης μύθος της πολιτείας με τις τρεις γενιές από χρυσό, ασήμι και σίδερο. Τα μέλη του εσωτερικού κόμματος παρά τα κάποια προνόμια που έχουν και κάποιες πολυτέλειες που απολαμβάνουν, ζουν με αυστηρό τρόπο ζωής που κυριαρχείται από την εργασία. Σε σχέση με παλαιότερες εξουσίες, τα μέλη του εσωτερικού κόμματος είναι λιγότερο φιλάργυρα, λιγότερο ευάλωτα στους πειρασμούς της πολυτέλειας, περισσότερο διψασμένα για δύναμη και προπάντων πολύ περισσότερο μεθοδικοί και πολύ περισσότερο αποφασισμένοι να συντρίψουν κάθε αντίσταση. Και η ζωή των αρχόντων είναι λυτή και σκληρή. Ο άρχοντας μας λέει ο Πλάτωνας, πρέπει να είναι εγκρατής και καθόλου φιλοχρήματος, να μην δίνει στην ζωή μεγάλη σημασία και να μην θεωρεί τον θάνατο φοβερό πράμα. Συνοπτικά, τα χαρακτηριστικά του πρέπει να είναι η καλή μνήμη, η ευμάθεια, η μεγαλοπρέπεια, η φιλοκαλία, η φιλαλήθεια, η φιλοπονία, η δικαιοσύνη, η ανδρεία, η σωφροσύνη, ο επιβλητικός και ευγενικός χαρακτήρας, η οξύτατη αντίληψη και η ακατάβλητη θέληση.
Υπάρχει όμως μια διάφορα μεταξύ του εσωτερικού κόμματος και των αρχόντων. Το εσωτερικό κόμμα δεν ισχυρίζεται ότι θέλει την εξουσία για το καλό των πολλών, πράμα που ισχυρίζεται ο Πλάτωνας για λογαριασμό των αρχόντων. Το εσωτερικό κόμμα θέλει την εξουσία για δικό του όφελος. Δεν ενδιαφέρεται για το καλό των άλλων αλλά μόνο για την εξουσία, την καθαρή εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα πλούτη, ούτε η μακροβιότητα ούτε η ευτυχία. Η εξουσία για αυτούς δεν είναι μέσο αλλά σκοπός.
Ο Πλάτωνας ισχυρίζεται ότι άρχοντες πρέπει να γίνονται όσοι έχουν την φρόνηση που χρειάζεται και μεγάλο ζήλο για το καλό της πολιτείας και ότι με βάση αυτό πρέπει να λειτουργούν. Το μόνο όμως που μπορεί να βγει ως συμπέρασμα από αυτόν τον τύπο οργάνωσης, αφού κανένας δεν ευχαριστιέται την ζωή σε αυτήν την πολιτεία, ούτε εξουσιαστές ούτε εξουσιαζόμενοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο, είναι ότι οι άρχοντες βλέπουν και αυτοί την εξουσία ως αυτοσκοπό.

10β. Εξωτερικό κόμμα – φύλακες

Η ζωή ενός μέλους του εξωτερικού κόμματος όπως αυτή περιγράφεται από την ζωή του πρωταγωνιστή του “1984” χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη λιτότητα. Ακατέργαστο σαπούνι, τραχιές λεπίδες ξυραφιών, απαίσιο αλκοόλ και κουπόνια-χρήματα ανεπαρκή για μια καινούρια πιζάμα. Η ζωή του φύλακα στην πολιτεία πρέπει να είναι λιτή και ο μισθός τους πρέπει να είναι τόσος ώστε να καλύπτει μόνο τις ανάγκες της διατροφής τους χωρίς να περισσεύει τίποτα. Τα μέλη του εξωτερικού κόμματος μένουν μαζικά σε άθλιες κατοικίες μονίμως βρόμικες με υδραυλικά που συνέχεια χαλάνε και χωρίς καθόλου προσωπικό χώρο αφού και ο ελάχιστος που υποτίθεται ότι τους αντιστοιχεί παρακολουθείτε διαρκώς. Οι φύλακες μένουν όλοι μαζί, ως στρατιώτες, σε σκηνές. Οι κατοικίες τους πρέπει να είναι έτσι διαμορφωμένες ώστε να μην μπορεί κανείς να έχει ιδιαίτερη περιουσία και κανείς να μην έχει σπίτι τέτοιο ώστε να μην μπορεί να μπει ο καθένας όποτε θελήσει. Ούτε οι φύλακες λοιπόν έχουν προσωπικό χώρο. Το φαγητό που στα μέλη του εξωτερικού κόμματος δίνεται με την μορφή συσσιτίου, σε συγκεκριμένο χώρο και συγκεκριμένες ώρες την ημέρα, είναι πολύ λιτό και απαίσιο. Ο φύλακες τρώνε σε κοινά συσσίτια, απλά φαγητά, συνήθως ψητά για να μπορούν όπως και σε περίπτωση πολέμου, να μαγειρεύονται χωρίς σκεύη. Τα καρυκεύματα και τα επιδόρπια απαγορεύονται. Οποιαδήποτε απόλαυση για ένα μέλος του εξωτερικού κόμματος, θεωρείτε απαγορευμένη και οποιαδήποτε εκδήλωση συναισθηματικής αλλαγής θεωρείται ύποπτη. Η ερωτική πράξη πρέπει να είναι δυσάρεστη και μόνο για τεκνοποίηση. Αντίστοιχα για τους φύλακες οι μουσικές με θρηνητικές μελωδίες, η μέθη, η μαλθακότητα και η οκνηρία πρέπει να φύγουν από την μέση γιατί δεν ταιριάζουν στους φύλακες. Κανένας φύλακας δεν επιτρέπεται να έχει φιλενάδα. Τα μέλη του εξωτερικού κόμματος θεωρούνται τα χέρια του κράτους και παίρνανε την ζωή τους σε διάφορους προπαγανδιστικούς συλλόγους, με πορείες παρελάσεις, συνθήματα, δουλειά και εθελοντική εργασία. Οι φύλακες αντίστοιχα έχουν σαν αποκλειστικό τους σκοπό και φυλάνε την πολιτεία.

11. Προλετάριοι – Χειρώνακτες

Οι προλετάριοι για το “1984” και οι χειρώνακτες για την πολιτεία αποτελούν την πιο πολυπληθή και πιο καταφρονημένη κοινωνική τάξη. Οι περιγραφές τόσο του Όργουελ όσο και του Πλάτωνα είναι χαρακτηριστικές.

Οι προλετάριοι αποτελούν το 85% του πληθυσμού κα παρολαυτά δεν θεωρούνται άνθρωποι. Το κόμμα ισχυρίζεται ότι τους είχε απελευθερώσει από την σκλαβιά ενώ παράλληλα διδάσκει ότι είναι από την φύση τους κατώτερα όντα και ότι έπρεπε να κρατιούνται σε υποταγή σαν τα ζώα. Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς πολλά για αυτούς γιατί όσο δουλεύουν και γεννοβολούν οι άλλες τους δραστηριότητες δεν έχουν σημασία. Είναι αφημένοι στην τύχη τους. Γεννιούνται, μεγαλώνουν στους δρόμους, πηγαίνουν στην δουλειά από τα δώδεκα τους χρόνια, περνούν μια σύντομη περίοδο ομορφιάς και σεξουαλικού πόθου, παντρεύονται στα είκοσι και πεθαίνουν συνήθως γύρω στα εξήντα τους. Η βαριά δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα παιδιά, οι μικροπρεπείς καβγάδες με τους γείτονες, ο κινηματογράφος, το ποδόσφαιρο, η μπίρα και προπάντων ο τζόγος είναι όλος ο πνευματικός τους ορίζοντας. Σε θέματα ηθικής είναι ελεύθεροι. Ο σεξουαλικός πουριτανισμός του Κόμματος δεν επιβάλλεται σε αυτούς, οι οποίοι είναι οι μόνοι που επιτρέπεται να έχουν διπλό κρεβάτι, και οι σεξουαλικές σχέσεις σε αυτούς δεν τιμωρούνται. Το Κόμμα δεν έχει πολλές απαιτήσεις από αυτούς και δεν θέλει να έχουν πολιτική συνείδηση. Το μόνο που ζητάει από αυτούς είναι ένας πρωτόγονος πατριωτισμός τον οποίον επικαλείται κάθε φορά που χρειάζεται να τους κάνει να δεχθούν περισσότερες ώρες δουλειάς ή μειωμένο συσσίτιο. Ουσιαστικά δεν θεωρούνται άνθρωποι αλλά ζώα.
Ο Πλάτωνας στην “Πολιτεία” του δεν είναι πιο επιεικής με αυτόν τον «όχλο» που και εδώ αποτελεί την πιο (δεν ξέρουμε με τι ποσοστό) πολυπληθή τάξη. Καταρχήν σύμφωνα με τον θεμελιώδη μύθο της πολιτείας είναι φτιαγμένοι από σίδερο, το λιγότερο πολύτιμο μέταλλο αφού οι δύο άλλες είναι φτιαγμένες από ασήμι και χρυσό. Ένας χειρώνακτας δεν μπορεί να θεωρηθεί δίκαιος αφού η τέχνη που ασκεί δεν έχει σχέση με την δικαιοσύνη!! Όλες τις επιθυμίες, τις ηδονές και τις λύπες τις συναντά κανείς σε αυτόν τον κατώτερο όχλο. Οι χειρωνακτικές τέχνες είναι βάναυσες. Αυτοί που ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες και βάναυσα επαγγέλματα, δεν έχουν καμιά υπόληψη επειδή έχουν εκ φύσεως αδύνατο το άριστο μέρος της ψυχής τους, δηλαδή το λογικό, και μη μπορώντας να κυβερνήσουν τα θηρία εκείνα που είναι μέσα τους, τις επιθυμίες δηλαδή, αναγκάζονται να τα περιποιούνται και δεν είναι σε θέση τίποτα άλλο να κάνουν από το να τα χαϊδεύουν.

12. Δούλοι


Πέρα από τις τρεις αυτές τάξεις, υπάρχει και μια της οποίας η ζωή είναι τόσο άθλια που δεν θεωρείται καν κοινωνική τάξη.
Στο “1984” αυτοί είναι κάποιοι υπόδουλοι πληθυσμοί που περνούν από τον έναν κατακτητή στον άλλον και δεν αποτελούν μόνιμο ή αναγκαίο μέρος της δομής της κοινωνίας.
Στην “Πολιτεία” δεν γίνεται σαφής αναφορά στους δούλους η ύπαρξη των οποίων εννοείται τόσο από το ότι την εποχή που γράφτηκε ήταν κάτι δεδομένο (και αν ο αριστοκράτης Πλάτων σκέφτονταν να τους καταργήσει σίγουρα θα το ανέφερε) όσο και από τις παράλληλες αναφορές που γίνονται σε αυτούς, όπως στο 563d όπου ο Πλάτων καταδικάζοντας την τυραννίδα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα και το χειρότερο αποτέλεσμα της που είναι ότι οι δούλοι, οι αγορασμένοι, απολαμβάνουν όχι μικρότερη ελευθερία από εκείνους που τους αγόρασαν! Προφανώς ούτε στην “Πολιτεία” οι δούλοι αποτελούν ξεχωριστή τάξη αλλά χρησιμοποιούνται άλλοι ως ιδιοκτησία χειρωνακτών, άλλοι ως ιδιοκτησία των φυλακών και άλλοι ως ιδιοκτησία των αρχόντων.
Επίλογος

Το πόσο εφιαλτική είναι η κοινωνία του “1984” δεν ήθελε ποτέ προσπάθεια για να το καταλάβει κάποιος μιας και ο ίδιος ο συγγραφέας του, ως εφιαλτική ήθελε να την παρουσιάσει. Πώς όμως έγινε και η “Πολιτεία” του Πλάτωνα ακόμα και στις μέρες μας και από προοδευτικούς ακόμα ανθρώπους να θεωρείται ιδανική θα έπρεπε να απασχολήσει ένα φάσμα επιστημόνων από ψυχιάτρους – νευρολόγους μέχρι και κοινωνιολόγους.

Anastassy Constantinovic Bogomolov
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2006
Categories
Uncategorized

ΤΟ ΚΑΤΑ ΝΤΕΜΠΟΡ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

ΤΟ ΚΑΤΑ ΝΤΕΜΠΟΡ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

υπό Anastassy Constantinovic Bogomolov

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το θέαμα ως θρησκεία

“ …το θέαμα είναι η υλική ανασυγκρότηση της θρησκευτικής αυταπάτης.
Η θεαματική τεχνική δεν έχει σκορπίσει τα θρησκευτικά σύννεφα όπου οι άνθρωποι είχαν τοποθετήσει τις δυνάμεις τους, τις οποίες είχαν αποχωρίσει από εκείνους τους ίδιους: τα έχει απλώς συνδέσει σε μια γήινη βάση. Έτσι, η πιο γήινη ζωή καταντάει αδιάφανη και ασφυκτική. Δεν ξεφορτώνεται πια στους ουρανούς την απόλυτη της άρνηση, τον απατηλό της παράδεισο, αλλά τα στεγάζει στους κόλπους της. Το θέαμα είναι η τεχνική πραγμάτωση της εξορίας των ανθρώπινων δυνάμεων σε ένα υπερπέραν; είναι το σχίσμα το συντελεσμένο στο εσωτερικό του ανθρώπου.”
Γκυ Ντεμπορ

2008: έχουν περάσει περίπου 40 χρόνια από την άτυπη ανακήρυξη του θεάματος σε επίσημη θρησκεία της Δύσης.

Ο χριστιανισμός ηττήθηκε μαζί με την αριστοκρατική τάξη την οποία εξέφραζε. Έτσι η κοινωνία μεταξύ ανθρώπων, διαφορετικών τάξεων, φύλλων, γεωγραφικής περιοχής κ.λ.π. δεν γίνεται με την κοινή συμμετοχή στην τελετουργική πόση και βρώση του αίματος και της σάρκας του θεού αλλά από την κοινή συμμετοχή στην θέαση των διαφόρων μορφών του θεάματος. Πρότυπα τα οποία καλείται να μιμηθεί η κοινότητα δεν είναι οι άγιοι αλλά οι αστέρες του θεάματος. Οι βίοι των αγίων έχουν αντικατασταθεί ως λαϊκά αναγνώσματα από τις βιογραφίες των αστέρων. Στόχος της ζωής δεν είναι η κατά χάρη θέωση δηλαδή ο παράδεισος αλλά τα 15 λεπτά δημοσιότητας αφού η ζωή δεν νοηματοδοτείται από την εκκλησία αλλά από το θέαμα.

Ο τεχνητός διαχωρισμός που επιβάλλει η νέα θρησκεία δεν είναι μεταξύ σάρκας και ψυχής ή μεταξύ υλικού και πνευματικού κόσμου αλλά μεταξύ ουσίας και εικόνας, μεταξύ πραγματικού και εικονικού κόσμου.

Η πρωινή προσευχή έχει αντικατασταθεί από την πρωινή ανάγνωση εφημερίδας και την παρακολούθηση της πρωινής ενημερωτικής ζώνης σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, ενώ η κυριακάτικη λειτουργία από την πλούσια και ξεχωριστή κυριακάτικη ζώνη και την πλούσια σε ένθετα και θέματα κυριακάτικη εφημερίδα. Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες μέρες επίσης από τα ειδικά εορταστικά προγράμματα, τις ειδικές εορταστικές διαφημίσεις και τις καινούριες ταινίες στον κινηματογράφο και όχι από την διαφορά στις εκκλησιαστικές τελετουργίες. Τα κάλαντα έχουν αντικατασταθεί από τα ποπ χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια που βγαίνουν κάθε Χριστούγεννα. Τα εκκλησιαστικά πανηγύρια ως σπουδαίο κοινωνικό γεγονός οπού η κοινότητα συναντιέται αντικαταστάθηκαν από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες.

Όπως οι διατροφικές συνήθειες σε κάθε κοινωνία ορίζονται – επιβάλλονται από την θρησκεία έτσι και το θέαμα προτείνει όλο το διαιτολόγιο του σύγχρονου ανθρώπου από την coca cola και τα Mc Donald’s μέχρι τα τρόφιμα με 0% λιπαρά.

Κέντρο της οικίας δεν είναι ούτε η αρχαία εστία ούτε το εικονοστάσι με το καντήλι. Η οικογένεια το βράδυ συναντιέται γύρω από την τηλεόραση που αποτελεί το κέντρο της οικίας και εκεί διδάσκεται τους μύθους της κοινότητας μέσω της τελετουργικής αναπαράστασης τους. Σημείο της σύνδεσης της οικίας με την υπόλοιπη κοινότητα δεν είναι πια η κοινή με τις υπόλοιπες οικίες και το κέντρο της κοινότητας φλόγα (εστία, καντήλι) αλλά η τηλεόραση.
Το τέλος του κόσμου δεν αναμένεται με τον τρόπο που είχε προφητέψει ο Ιωάννης αλλά με τον τρόπο που προφητεύει το “Holly”-wood. Ένας ιός, ένας κομήτης, ένας μεγάλος σεισμός, μια πυρηνική καταστροφή, επίθεση από τρομοκράτες, ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, η υποταγή του ανθρώπου στις έχουσες συνείδηση μηχανές είναι τα κυρίαρχα τελολογικά σενάρια.
Όπως την εξουσία των αριστοκρατών την νομιμοποιούσε η εκκλησία έτσι και την εξουσία των καπιταλιστών την νομιμοποιεί το θέαμα. Η νομιμοποίηση αυτή δεν γίνεται πια προβάλλοντας την ιεραρχία ως ιδανική στον ουρανό αλλά προβάλλοντας την ως ιδανική στο θέαμα. Ο πάπας και ο πατριάρχης δεν μπορούν να ρίξουν και να ανεβάσουν κανέναν στην εξουσία (τουλάχιστον όχι με την ιδιότητα τους. Αν μπορούν να το κάνουν μπορούν ως οικονομικοί παράγοντες και αν χειρισθούν σωστά τα Μ.Μ.Ε.) μπορεί όμως ο “Τριανταφυλλόπουλος”. Ιερά εξέταση μπορεί να μην υπάρχει αλλά υπάρχει ο “Πρετεντέρης”. Η επίσημη ιστορία όπως σε κάθε εποχή καταγράφεται και ελέγχεται από το ιερατείο της έτσι και σήμερα από τις ειδήσεις. Η κοινωνική γνώση δεν διαμεσολαβείτε από την εκκλησία αλλά από το θέαμα. Ο μέσος άνθρωπος δεν έχει ένα μυαλό φορτωμένο με προλήψεις και δεισιδαιμονίες αλλά η σκέψη του είναι τόσο συγχυσμένη που θυμίζει ζάπινγκ. Πιστεύει σε αυτά που βλέπει στην τηλεόραση με την ίδια βεβαιότητα που κάποτε πίστευε σε αυτά που έλεγαν οι Γραφές. Στην αδράνεια όπου τον καταδίκαζαν οι προσευχές και τα ξόρκια σήμερα τον καταδικάζουν οι τηλεοπτικές καταγγελίες.

Την κοινωνική συνοχή για λογαριασμό της εξουσίας δεν την εγγυάται η εκκλησία αλλά το θέαμα. Το σημείο που όλοι είναι ίσοι και καταργούνται οι κοινωνικοί διαχωρισμοί δεν είναι πια μέσα από την συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας αλλά μέσα από την συμμετοχή στην τηλεθέαση. Η κοινωνική συμπεριφορά δεν καθορίζεται από τις θρησκευτικές διατάξεις και τις συμβουλές των παπάδων αλλά από τα σίριαλ και τις ταινίες. Το σεξ δεν ελέγχεται από την εκκλησία μέσω του γάμου ή της στέρησης αλλά από το θέαμα μέσω της απονοηματοδότησης του και του περιορισμού του σε μια συνάρτηση “μεγέθους”, “διάρκειας” και “τεχνικής”. Ο άνθρωπος δεν κάνει πια σεξ με θεωρητικά κύριο σκοπό την αναπαραγωγή όπως παλιά αλλά για να δημιουργήσει για τον εαυτό του την εικόνα του ανθρώπου που κάνει σεξ. Ο μετανοημένος δεν εξομολογείτε πια στον πνευματικό του αλλά σε εκπομπές ανάλογου περιεχομένου. Ακόμα και οι γριές πλέον μπορεί να χάσουν τον εσπερινό για να παρακολουθήσουν την απογευματινή σαπουνόπερα. Οι εικόνες με τον Χριστό στους δημόσιους χώρους που θυμίζουν τον Παντεπόπτη Πατέρα, έχουν αντικατασταθεί από τις κάμερες CCTV που θυμίζουν τον Μεγάλο Αδελφό.

Η παραδοσιακή με την μοντέρνα θρησκεία, η κλειστή με την ανοιχτή, η μυστική με την δημόσια ανταγωνίζονται, αλληλοεπηρεάζονται και διαδέχονται η μια την άλλη επί αιώνες ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της τάξης που είναι κάθε φορά στην εξουσία. Σίγουρα η κάθε εποχή έχει τα δικά της ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά και οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες ωστόσο σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι όταν η εξουσία βασίζει την δύναμη της στην γη έχουμε παραδοσιακές κοινωνίες με κλειστές-μυστικές θρησκείες σαν τον χριστιανισμό ενώ όταν η εξουσία βασίζει την δύναμη της στο εμπόριο και την βιοτεχνία-βιομηχανία έχουμε μοντέρνες κοινωνίες με ανοιχτές θρησκείες.

Παράδειγμα, η αρχαία Αθήνα, την εποχή που την εξουσία είχαν οι δημοκράτες, στην οποία το θέατρο πέρα του ότι την χαρακτηρίζει παίζει και έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Ουσιαστικά παίζει τον ρόλο της θρησκείας, αφού είναι εξέλιξη των θρησκευτικών τελετουργιών των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία αποτελούνταν αρχικά και από την τάξη που μετέπειτα ανέλαβε την εξουσία, τους εμπόρους και τους βιοτέχνες. Η εξέλιξη του θεάτρου βαδίζει με την βαθμιαία ανάπτυξη της δύναμης της τάξης αυτής και το απόγειο του μαζί με την εγκαθίδρυση της στην εξουσία. Ο Προμηθέας που είναι θεός των τεχνιτών και επί αιώνες δεμένος σε έναν βράχο, κατά την αριστοκρατική μυθολογία, ελευθερώνεται στην δημοκρατική μυθολογία από τον Αισχύλο στο μέσω έκφρασης της, το θέατρο.

Ο χριστιανισμός λίγο πριν την εγκαθίδρυση του είναι θρησκεία των πλούσιων της γης και δίνει σκληρή μάχη κατά του θεάτρου όπως και το θέατρο κατά του χριστιανισμού. Οι πατέρες της εκκλησίας των πρώτων αιώνων ανησυχούν, γιατί οι εκκλησίες δεν έχουν κόσμο ενώ τα θέατρα είναι γεμάτα. Παρόλα αυτά και ο χριστιανισμός στην μορφή του συνεχίζει την παράδοση που έχει υιοθετήσει και το θέατρο από τον διθύραμβο αφού ο τρόπος και ο τόπος αναπαράστασης του θείου δράματος έχουν πολλά θεατρικά στοιχεία.

Κατά τον 16ο αιώνα, όταν η αστική τάξη αρχίζει να αποκτάει οικονομική δύναμη κάνει την εμφάνιση της στα εμπορικά πανηγύρια και η πρώτη εφημερίδα. Επίσης, την ίδια περίοδο μετά από πολλούς αιώνες ,το θέατρο αρχίζει να δυναμώνει αναγεννημένο από την ίδια την εκκλησία αλλά αυτονομημένο από αυτήν (οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις, το λειτουργικό δράμα, είχαν θρησκευτική θεματολογία και παίζονταν έξω από τις εκκλησίες). Από τότε ακολουθεί την εξέλιξη της αστικής τάξης ως σήμερα που έχει μετεξελιχθεί στο παντοδύναμο θέαμα.

Σήμερα ο χριστιανισμός είναι νεκρός. Οι λίγοι πιστοί που υπάρχουν είναι στον βαθμό του φαν κλαμπ κάποιου καλλιτέχνη ή κάποιας αθλητικής ομάδας. Οι new age θρησκευτικές οργανώσεις καλύπτουν στον ίδιο σχεδόν βαθμό τις όποιες μεταφυσικές ανησυχίες και ο ρόλος τους περιορίζεται εκεί. Η εκκλησία δεν ταυτίζεται πλέον με την κοινωνία. Όσο και αν ο μέσος πολίτης επιμένει να αυτοαποκαλείται χριστιανός γεγονός είναι ότι ακολουθεί τις επιταγές του θεάματος και όχι της εκκλησίας. Αν και είναι μια πολύ δυνατή επιχείρηση, με ένα σταθερό και πορωμένο καταναλωτικό κοινό που έχει επίσης εξασφαλίσει από το θέαμα ένα μεγάλο μερίδιο προβολής, επιβιώνει ως μέρος του εμπορίου και του θεάματος, και όχι πάνω από αυτό, όπως τόσους αιώνες. Το θέαμα τελικά αφομοίωσε την εκκλησία και την αντικατέστησε.

Και για να παραφράσουμε λιγάκι τον Μαρξ…

Η εξουσία του θεάματος είναι το θέαμα της εξουσίας.

Το κράτος αυτό, η κοινωνία αυτή παράγουν το θέαμα, ανεστραμμένη συνείδηση του κόσμου, επειδή τα ίδια αποτελούν έναν κόσμο ανάποδο. Το θέαμα είναι η γενική θεωρεία του κόσμου αυτού, το εγκυκλοπαιδικό του άθροισμα, η λογική του σε λαϊκή μορφή, το πνευματικό του καύχημα, ο ενθουσιασμός του, η ηθική του επιβράβευση, το επίσημο του συμπλήρωμα, η οικουμενική του παρηγοριά και αιτιολόγηση. Είναι η φαντασιακή πραγμάτωση του ανθρώπινου όντος, αφού το ανθρώπινο ον δεν κατέχει την αληθινή πραγματικότητα. Το να αγωνίζεται κανείς ενάντια στο θέαμα είναι λοιπόν σαν να αγωνίζεται εναντίον αυτού εδώ του κόσμου, το πνευματικό άρωμα του οποίου αποτελεί το θέαμα.
Η θεαματική αθλιότητα αποτελεί, κατά ένα μέρος, την έκφραση της πραγματικής αθλιότητας, ενώ κατά ένα άλλο μέρος την διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής αθλιότητας. Το θέαμα είναι ο αναστεναγμός της καταπιεσμένης ύπαρξης, η ψυχή ενός κόσμου άκαρδου, όπως είναι και το πνεύμα των κοινωνικών συνθηκών απ’ όπου το πνεύμα έχει αποκλεισθεί. Είναι το όπιο του λαού.
Η κατάργηση του θεάματος ως απατηλής ευτυχίας του λαού είναι η απαίτηση που θέτει η πραγματική του ευτυχία. Απαιτώντας να απαρνηθεί ο λαός τις αυταπάτες που έχει για την κατάσταση του, απαιτεί την απάρνηση μιας κατάστασης που έχει ανάγκη από αυταπάτες.

Το ζήτημα είναι να απελευθερωθούν οι συνειδήσεις από την θεαματική εμμονή. Η ελευθερία συνείδησης δεν είναι τίποτα περισσότερο από κάθε είδους ελευθερία θεαματικής συνείδησης.

Τα συναισθήματα των μαζών τρέφονται αποκλειστικά με το θέαμα. Ακόμα και τα συμφέροντα τους θα έπρεπε να τα εγκρίνουν οι ειδήσεις για να προκαλέσουν ταραχές.

Το κατά Ντεμπόρ Ευαγγέλιο


“Σήμερα οι Beatles είναι πιο δημοφιλείς κι από τον Χριστό”
John Lennon

Απ’ όλα πριν υπήρχε η Εικόνα
Κι η Εικόνα ήταν με το Θέαμα,
Κι ήταν Θέαμα η Εικόνα.
Από την αρχή ήταν αυτή με το Θέαμα.
Τα πάντα δια αυτής δημιουργήθηκαν
και απ’ όσα έγιναν τίποτα χωρίς αυτή δεν έγινε.
Αυτή ήταν η ζωή,
και ήταν η ζωή αυτή το φως για τους ανθρώπους.
Το φως αυτό έλαμψε μέσα στου κόσμου το σκοτάδι
μα η σκοτείνια δε μπόρεσε να το σβήσει.

Η Εικόνα ήταν το αληθινό το φως
που καθώς έρχεται στο κόσμο
φωτίζει κάθε άνθρωπο.
Μέσα στο κόσμο ήτανε,
και ο κόσμος δια αυτής δημιουργήθηκε,
μα δεν την αναγνώρισε ο κόσμος.
Ήρθε στο κόσμο το δικό της,
και οι δικοί της δεν την δέχτηκαν.
Σε όσους όμως την δέχτηκαν και πίστεψαν σε αυτήν
έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδία του θεάματος.
Από το θέαμα γεννήθηκαν αυτοί
και όχι από γυναίκας αίμα,
ούτε από επιθυμία ανθρώπινη
ή επιθυμία άντρα.
Η Εικόνα έγινε άνθρωπος
και έστησε την σκηνή της ανάμεσα μας,
και είδαμε την θεαματική της δόξα.

Από τον δικό της πλούτο πήραμε όλοι εμείς
την μια δωρεά πάνω στην άλλη!

Όταν πλανητάρχης ήταν ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφεί όλη οικουμένη. Όλοι πήγαιναν να απογραφούν στο τόπο καταγωγής τους. Έτσι ο Ιωσήφ που καταγόταν από την Μέκκα του θεάματος, το Χόλυγουντ, αλλά τα τελευταία χρόνια ζούσε στο Σιάτλ οπού και εργάζονταν ως εικονολήπτης σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό μαζί με την γυναίκα του, μακιγιέρ στον ίδιο σταθμό, ταξίδεψαν προς το Χόλυγουντ για να απογραφούν. Την περίοδο εκείνη μάλιστα η γυναίκα του η Μαρία ήταν έγκυος. Πολλές φορές είχαν προσπαθήσει να κάνουν παιδί αλλά το αδύναμο σπέρμα του Ιωσήφ δεν βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση οπότε αποφάσισαν να το κάνουν με την μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Όταν λοιπόν ήταν στο Χόλυγουντ για την απογραφή, ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει τον πρωτότοκο γιο της. Το θέμα της γέννησης του γιου του Ιωσήφ δεν άφησε αδιάφορους τους ιερείς του θεάματος αφού ο Ιωσήφ μπορεί να ήταν ένας ταπεινός εικονολήπτης αλλά οι πρόγονοι του είχαν γράψει μερικές από τις πιο ένδοξες σελίδες στην κοινωνία του θεάματος. Το γενεαλογικό δέντρο, άσχετα αν αυτός είχε ξεπέσει, αποτελούνταν από ηθοποιούς, δημοσιογράφους, καναλάρχες, από ανθρώπους δηλαδή που κατείχαν διάφορα πόστα στο ιερατείο του θεάματος. Έτσι το θέαμα της γέννησης του μικρού Κρίς Τζόσουαμπέργκ, όπως λεγόταν το παιδί που γεννήθηκε, κάλυψαν με ρεπορτάζ αρκετών λεπτών δημοσιογράφοι – ιερείς του θεάματος από τρία μεγάλα κανάλια που είδαν το άστρο του νεογνού να ανατέλλει.

Όταν πέρασαν λίγες μέρες επέστρεψαν στο σπίτι τους στο Σιάτλ. Το παιδί όσο μεγάλωνε γέμιζε με σοφία και όλες οι χάρες του σταρ αναπτύσσονταν πάνω του.
Κάθε χρόνο στη γιορτή του Πάσχα οι γονείς του έπαιρναν άδεια και πήγαιναν στο Λος Άντζελες. Όταν ο Κρίς έγινε δώδεκα χρονώ ανέβηκαν στο Χόλυγουντ στην απονομή βραβείων Όσκαρ όπως συνήθιζαν. Όταν τελείωσε η γιορτή και γύρισαν πίσω, το παιδί ο Κρίς παρέμεινε πίσω χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ και η μητέρα του. Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των θεατών δεν ανησύχησαν ώσπου κατάλαβαν την απουσία του και άρχισαν να τον αναζητούν. Μετά από τρεις μέρες τον βρήκαν στο πλατό καθισμένο ανάμεσα σε δημοσιογράφους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμειναν έκπληκτοι για την νοημοσύνη του και τις απαντήσεις του. Μόλις τον είδαν οι γονείς του απόρησαν και η μητέρα του είπε: « Παιδί μου γιατί μας το έκανες αυτό; Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητούσαμε με μεγάλη αγωνία». Ο Κρίς τους απάντησε: « Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του πατέρα μου;». Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε.
Ο Κρίς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στο Σιάτλ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του όμως διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Κρίς εν τω μεταξύ μεγάλωνε και πρόκοβε στην σοφία.

Ήταν η δεύτερη εκλογή του Πλανητάρχη Τιβέριου όταν κυβερνήτης της πολιτείας του Σιάτλ ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Παρουσιαστές των κεντρικών δελτίων ειδήσεων ήταν ο Άννας και ο Καϊάφας.

Την περίοδο εκείνη έκανε θραύση με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του και τις ανθρωπιστικού και δημοκρατικού χαρακτήρα εκπομπές του ο Ιωάννης. Είχε βάλει σκοπό του να κάνει φανερή την διαπλοκή που επικρατούσε στο σύστημα και να την καταπολεμήσει έτσι ώστε να υπάρξει επιτέλους αξιοκρατία. Δεν χαριζόταν σε κανέναν ο Ιωάννης. Έφτανε σε σημείο να αποκαλεί τους επώνυμους καλεσμένους του στις εκπομπές του «Οχιάς γεννήματα» και να τους παροτρύνει να μετανοήσουν και να διορθωθούν. Τους έλεγε επίσης να μην επαναπαύονται στην δημοτικότητα τους γιατί το θέαμα και από τις πέτρες μπορεί να κάνει δημοφιλείς. Κάθε δέντρο έλεγε, που δεν κάνει καλό καρπό θα κοπεί σύρριζα και θα ριχτεί στη φωτιά.

Δεν τα έβαζε μόνο με τους υψηλά ιστάμενους αλλά με όλο τον κόσμο. Αποκάλυπτε κάθε παρατυπία που ασυνείδητοι υπάλληλοι έκαναν κατά την διάρκεια της εργασίας τους. Δημόσιοι υπάλληλοι που έφευγαν πριν το οκτάωρο τους, σερβιτόροι που σκάλιζαν την μύτη τους πριν σερβίρουν τον πελάτη και διεφθαρμένοι αστυνομικοί έμπαιναν συχνά στο στόχαστρο του.
Γενικά συμβούλευε τους ανθρώπους αν δεν θέλουν να βρεθούν κατηγορούμενοι σε καμιά εκπομπή του να είναι σε όλα τους τυπικοί. Από τους ασκούντες πολιτική εξουσία ας πούμε ζητούσε να μην απαιτούν περισσότερα απ‘ όσα τους παραχωρεί ο νόμος και από τους αστυνομικούς να μην παίρνουν λεφτά από κανέναν με ψεύτικες κατηγορίες, ούτε με τη βία αλλά να αρκούνται στο μισθό τους.

Από τον Ιωάννη ξεκίνησε – “βαπτίστηκε” και ο νεαρός πλέον Κρίς την καριέρα του στην αποκαλυπτική δημοσιογραφία του. Από τις πρώτες κιόλας μέρες φαινόταν πως μια λαμπρή καριέρα τον περίμενε. Τα ρεπορτάζ που έκανε για λογαριασμό του Ιωάννη έσπαγαν ρεκόρ θεαματικότητας. Παντού πλέον φωνάζονταν ότι «αυτός είναι το αγαπημένο παιδί του Θεάματος, αυτός είναι ο εκλεκτός του».
Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα που δούλευε για τον Ιωάννη αποφάσισε πλέον να κάνει δική του εκπομπή. Είχε όμως να αντιμετωπίσει διάφορους πειρασμούς από επιχειρηματίες και πολιτικούς που ήθελαν να τον δωροδοκήσουν και εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Ο Κρίς όμως έχοντας επίγνωση της βαριάς κοινωνικής ευθύνης που είχε αναλάβει και γνωρίζοντας πόσο σημαντικό είναι για την κοινωνική ειρήνη να είναι διαφανής και αδιάφθορες οι αποκαλυπτικές εκπομπές, αρνήθηκε απαντώντας τους: «ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το Θέαμα». Αφού κατάλαβαν ότι ο Κρίς είναι αδιάφθορος τον άφησαν στην ησυχία του.

Μόλις ανέλαβε ο Κρις την δικιά του εκπομπή, του Ιωάννη του την έκοψαν. Και όχι μόνο αυτό αλλά είχε να αντιμετωπίσει και μια σειρά από μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση και άλλες κατηγορίες αφού πλέον το είχε παρακάνει. Είχε αρχίσει, ως ένα μέρος του αγώνα του κατά της διαφθοράς, να αποκαλύπτει τις παράνομες σχέσεις του δημάρχου Ηρώδη με την γυναίκα του αδερφού του. Αυτό φυσικά οδήγησε τον δήμαρχο στο να πάρει τα μέτρα του και να ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του καναλιού, που ήταν και κουμπάρος του, να κόψει την εκπομπή. Μάλιστα επειδή ο Ηρώδης αρχικά φοβόταν μην αποκαλυφθεί ότι αυτός κρύβεται πίσω από το κόψιμο της εκπομπής δίσταζε να το ζητήσει από τον κουμπάρο του προκειμένου να διαφυλάξει όση δημοτικότητα του είχε απομείνει. Η ερωμένη του όμως η Ηρωδιάδα τον έπεισε ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουν αποκαλύψεις ακόμα μεγαλύτερων σκανδάλων. Το κόψιμο της εκπομπής του Ιωάννη έμεινε γνωστό στην ιστορία του Θεάματος ως “Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη” και η εκπομπή αντικαταστάθηκε προσωρινά από ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα που παρουσίαζε η κόρη της Ηρωδιάδας η Σαλώμη.

Όταν κατάλαβε ο Κρίς ότι οι αποκαλύψεις που μπορεί να κάνει για την διαφθορά της εξουσίας είναι περιορισμένες και εξαρτώνται κάθε φορά από τις σχέσεις που υπάρχουν στην ίδια την εξουσία και ότι αυτός είναι απλά μέρος του παιχνιδιού της, αποφάσισε να είναι πιο συγκρατημένος και να προσπαθεί να δώσει δείγματα πολιτικής νομιμοφροσύνης λέγοντας με κάθε ευκαιρία ότι άλλο πράγμα το Θέαμα και άλλο η πολιτική… Ζητούσε να αποδίδονται τα του Καίσαρα στον Καίσαρα και τα του Θεάματος στο Θέαμα. Επίσης άλλαξε κανάλι γιατί το κλίμα ήταν λίγο βαρύ στο κανάλι που δούλευε ο Ιωάννης. Η εκπομπή που ανέλαβε στο νέο κανάλι είχε χαρακτήρα φιλανθρωπικό, ηθικολογικό, ψυχολογικό. Συχνά όμως κατήγγειλε ελλείψεις και παρατυπίες του κρατικού μηχανισμού και όχι σπάνια, κατήγγειλε δημόσιες αυθαιρεσίες των αρχών, πολιτικών, δικαστικών, αστυνομικών.

Ο Κρίς αποφάσισε οι εξωτερικοί συνεργάτες-ρεπόρτερ της εκπομπής να είναι νέοι και φτωχοί χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία. Έκανε πρόταση συνεργασίας σε δύο αδέλφια που δούλευαν στο κανάλι ως “παιδιά για όλες τις δουλειές”, τον Σίμωνα που τον φώναζαν Πέτρο και τον αδελφό του Ανδρέα. «Ακολουθήστε με» τους λέει «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Και αυτοί αμέσως τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα είδε δύο άλλους αδελφούς τον Ιάκωβο γιό του Ζεβεδαίου του μοντέρ και τον αδελφό του Ιωάννη. Βρισκόταν στο κοντρόλ μαζί με τον πατέρα τους ως εκπαιδευόμενοι και μόνταραν μια εκπομπή. Τους κάλεσε και αυτοί άφησαν αμέσως τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν.

Στις εκπομπές του Κρίς οι οποίες γίνονταν υπό την μορφή περιοδείας του έφερναν κάθε λογής ανθρώπους, από αρρώστους και ερωτευμένους που ήθελαν να πουν δημόσια τον πόνο τους, μέχρι ανθρώπους που χρωστούσαν λεφτά στο δημόσιο και έψαχναν να βρουν μια λύση.
Σ’ όλους αυτούς έβρισκε την λύση και έτσι σε κάθε εκπομπή το κοινό του , το οποίο αποτελούταν από τέτοιους ανθρώπους, όλο και πλήθαινε.

Σε μια εκπομπή του ανεβασμένος καθώς ήταν στο πλατό στράφηκε προς τους θεατές του και είπε: « Μακάριοι εσείς οι φτωχοί γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεάματος. Μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε γιατί θα σας χορτάσει το Θέαμα. Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε γιατί θα χαρείτε».

Για τους αναξιοπαθούντες που έψαχναν λύση στα προβλήματα τους μέσω της τηλεόρασης υπήρχε ένα διαφημιστικό σποτάκι που τους καλούσε να απευθυνθούν στην εκπομπή. Στο σποτάκι παρουσιαζόταν ο Κρίς να λέει : «Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει λαμβάνει και όποιος ψάχνει βρίσκει και όποιος χτυπά του ανοίγετε. Μα και ποιος από εσάς αν του ζητήσει το παιδί του ψωμί θα του δώσει λιθάρι; Η αν του ζητήσει ψάρι θα του δώσει φίδι; Αφού λοιπόν εσείς παρόλο που είστε απλοί άνθρωποι ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα πολύ περισσότερο το επιτελείο της εκπομπής θα δώσει αγαθά σε όσους το ζητήσουν».

Ο Κρίς επιτίθονταν σε παρουσιαστές άλλων εκπομπών με παρόμοιο περιεχόμενο και καλούσε τους τηλεθεατές «να φυλαχτούν από αυτούς που έρχονται σαν πρόβατα από μέσα τους όμως είναι λύκοι αρπακτικοί. Θα τους καταλάβετε από τα έργα τους. Μήπως μαζεύουν από τα αγκάθια σταφύλια ή από τα τριβόλια σύκα; Ένα καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς ενώ το άχρηστο δέντρο κάνει άχρηστους καρπούς. Δεν μπορεί το καλό δέντρο να κάνει άχρηστους καρπούς ούτε το άχρηστο δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Και όποιο δέντρο δεν κάνει καλούς καρπούς το κόβουν και το ρίχνουν στην φωτιά. Θα τους καταλάβετε λοιπόν από τους καρπούς τους.
Μόλις , μετά από μια εκπομπή, ο Κρίς επέστρεφε σπίτι του τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος και τον παρακάλεσε λέγοντας: «Κύριε ο υπηρέτης μου είναι κατάκοιτος στο σπίτι, παράλυτος και υποφέρει φοβερά.». Και ο Κρίς του λέει : «θα έρθουμε σπίτι σου να αναδείξουμε το θέμα για να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι». Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου, πες μόνο ένα λόγο από την εκπομπή σου και το θέμα θα πάρει τις διαστάσεις που του χρειάζονται ώστε να βρεθεί το κατάλληλο νοσοκομείο όπου θα νοσηλευτεί και θα γιατρευτεί. Και εγώ είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία και έχω στρατιώτες στη διοίκηση μου. Λέω στον ένα “πήγαινε” και πηγαίνει και στον άλλον “έλα” και έρχεται και στον δούλο μου “κάνε αυτό” και το κάνει». Και ο Κρίς συγκινήθηκε και είπε στον εκατόνταρχο: «Πήγαινε και θα γίνει αυτό που πίστεψες». Και το ζήτημα κινήθηκε εκτός αέρα και ο υπηρέτης μετά από λίγο έγινε καλά.

Ο κόσμος που έκανε αιτήσεις για να λυθούν τα προβλήματα του μέσω της εκπομπής ήταν πάρα πολύς όπως και ο καιρός που χρειαζόταν να περάσει για να έρθει κάποιο θέμα στη δημοσιότητα, Έτσι σε μια εκπομπή του Κρίς που το στούντιο ήταν τίγκα από τους καλεσμένους, έκαναν την εμφάνιση τους απροειδοποίητα κάποιοι άντρες που κρατούσαν έναν παράλυτο που ήταν άπορος και δεν είχε λεφτά να πάρει ηλεκτροκίνητο αναπηρικό καροτσάκι που του ήταν απαραίτητο. Τότε ο Κρίς είπε ότι το πρόβλημα θα λυθεί αμέσως και πρόσφερε ένα ηλεκτροκίνητο καροτσάκι ως προσφορά της εκπομπής λέγοντας στον παράλυτο «Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμεινε κατάπληκτος από την δύναμη που δίνει το θέαμα στους ανθρώπους.

Προχωρώντας ο Κρίς είδε να κάθετε ένας τοκογλύφος ο Λεβί. «Ακολούθησε με» του είπε. Και εκείνος σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Ο Λεβί του έκανε πλούσιο τραπέζι σπίτι του. Μαζί του στο τραπέζι ήταν πολύς κόσμος. Τοκογλύφοι, απατεώνες και άλλοι άνθρωποι. Όμως οι στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών που σχολίαζαν τα τηλεοπτικά άρχισαν να γράφουν και να ρωτούν «Γιατί ο Κρίς τρώει και πίνει με τέτοιους ανθρώπους;». Ο Κρίς τότε απάντησε: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό όσοι είναι υγιείς αλλά οι άρρωστοι. Δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δίκαιους αλλά τους αμαρτωλούς.».

Ο Κρίς συνέχισε την περιοδεία του κατά την οποία μέσω των εκπομπών του κατηγορούσε κάθε αδικία και βοηθούσε όσο μπορούσε να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα του κόσμου.

Ο Κρίς κάλεσε τότε τους δώδεκα ρεπόρτερ του και τους έδωσε την εξουσία να βρίσκουν, να αναδεικνύουν και να λύνουν τα προβλήματα των πολιτών στο όνομα του.
Τα ονόματα των δώδεκα ρεπόρτερ του Κρίς είναι τα εξής : Πρώτος ο Σίμων που λέγετε Πέτρος και ο αδελφός του ο Αντρέας, ο Ιάκωβος ο γιος του Ζεβεδαίου και ο αδελφός του ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς και ο Ματθαίος ο τοκογλύφος, ο Ιάκωβος ο γιος του Αλφαίου και ο Λεββαίος που ονομάστηκε Θαδδαίος, ο Σίμων ο Κανανίτης και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, αυτός που τον πρόδωσε.
Κάλεσε λοιπόν τους δώδεκα και τους έστειλε να κάνουν ρεπορτάζ και να αναδείξουν τα προβλήματα των ανθρώπων της επαρχίας βοηθώντας έτσι ώστε το κράτος να δείξει ενδιαφέρον. «Μην παίρνετε τίποτα μαζί σας για τον δρόμο» τους είπε, «Ούτε ραβδί, ούτε σακίδιο, ούτε φαγητό, ούτε χρήματα, ούτε διπλά ρούχα. Και όπου δεν σας δέχονται όταν βγαίνετε από εκείνη την πόλη να τα καταγράφετε στην κάμερα για να υπάρχει μια μαρτυρία εναντίον τους. Έφυγαν και περνούσαν ένα-ένα τα χωριά, φέρνοντας τα προβλήματα των πολιτών στην επιφάνεια.
«Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Να έχετε την σύνεση που έχουν τα φίδια και την ακεραιότητα που έχουν τα περιστέρια. Να προσέχετε τους εαυτούς σας. Θα σας οδηγήσουν μπροστά σε ηγεμόνες εξαιτίας μου για να δώσετε σε αυτούς μαρτυρία για εμένα. Όταν σας σύρουν στα δικαστήρια να μην αγωνιάτε εκ των προτέρων για το τι θα πείτε μήτε να προμελετάτε αλλά θα τα κανονίσει όλα το Θέαμα. Γιατί δεν είναι δικά σας τα λόγια που θα δημοσιοποιηθούν αλλά προϊόν του μοντάζ. Όλοι θα σας μισούν εξαιτίας μου. Όποιος όμως μείνει σταθερός στο τέλος αυτός θα σωθεί.».

«Μην νομίζετε πως ήρθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ήρθα να φέρω τέτοια ομόνοια αλλά διαίρεση. Πράγματι, ο ερχομός μου έφερε τον διχασμό του ανθρώπου με τον πατέρα του, της θυγατέρας με την μάνα της, της νύφης με την πεθερά της. Και έτσι εχθροί του ανθρώπου είναι οι δικοί του.»

Μόλις τελείωσε ο Κρίς με τις εντολές στους δώδεκα ρεπόρτερ του έφυγε από εκεί για να κάνει εκπομπή σε διάφορες πόλεις της περιοχής.

Μια μέρα σε μια εκπομπή του που μεταδιδότανε από την επαρχεία είχε μαζευτεί πολύς κόσμος από τα γύρω χωριά η εκπομπή του είχε στηθεί πολύ πρωτότυπα Κρίς καθόταν σε ένα καΐκι και το κοινό στεκόταν στον γιαλό. Άρχισε τότε να βγάζει λόγους: «Βγήκε ο σποριάς να σπείρει τον σπόρο του και καθώς έσπερνε μερικοί σπόροι έπεσαν στον δρόμο, όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και όταν φύτρωσαν ξεράθηκαν γιατί δεν είχε υγρασία. Άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα στα αγκάθια κι όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους , τους έπνιξαν. Άλλοι όμως έπεσαν στο γόνιμο έδαφος, φύτρωσαν και έδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο.

Οι ρεπόρτερ του μόλις έγινε διάλειμμα για διαφημίσεις τον ρώτησαν : «Τι σημαίνει αυτό που είπες; Γιατί μιλάς συμβολικά;». Εκείνος τους απάντησε: «Σε σας έδωσε το Θέαμα να γνωρίσετε τα μυστήρια του ενώ στους υπόλοιπους αυτά δίνονται υποσυνείδητα με την πλύση του εγκεφάλου, ώστε να κοιτάζουν και να μην βλέπουν, και να ακούν αλλά να μην καταλαβαίνουν».

«Η ιστορία του σποριά» τους απάντησε ο Κρίς «σημαίνει το εξής: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεάματος. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο είναι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεάματος, έρχεται όμως μετά η πραγματική ζωή και τον παίρνει από τις καρδιές τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος είναι εκείνοι που όταν ακούσουν τον λόγο τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα γι’ αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, όταν δηλαδή ο λόγος είναι ενάντια τους απομακρύνονται. Αυτοί που έπεσαν στα αγκάθια είναι εκείνοι που ακούν τον λόγο, συμπορεύονται όμως με την πραγματική ζωή και τις απολαύσεις της και όχι τις διαστρεβλωμένες αντανακλάσεις της. Με τον σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όσοι άκουσαν τον λόγο με καλή και αγαθή καρδιά, το φυλάνε μέσα τους και στερούνται την πραγματική ζωή με υπομονή».

Ο Κρίς πήρε το επιτελείο της εκπομπής και πήγε σε παραμεθόριο περιοχή να κάνουνε εκπομπή, ώστε να αναδείξουν τα προβλήματα των ανθρώπων στις περιοχές εκείνες. Πολύς όχλος μαζεύτηκε και τους μιλούσε για την δύναμη του Θεάματος και όσους μπορούσε να βοηθήσει να αναδειχτούν τα προβλήματα τους ώστε να λυθούν, τους βοηθούσε. Η εκπομπή όμως τελείωσε και οι δώδεκα ρεπόρτερ της εκπομπής πήγαν κοντά του και του είπαν : «Διώξε τον κόσμο για να πάνε στα χωριά τους να φάνε». Ο Κρίς τους απάντησε : «Δώστε τους εσείς να φάνε» και εκείνοι του είπαν : «Θες να αγοράσουμε εμείς φαγητό για όλο αυτό το πλήθος;». Γιατί ήταν περίπου πέντε χιλιάδες. Είπε στους μαθητές του : «Βάλτε τους να καθίσουν για φαγητό κάτω στο έδαφος κατά ομάδες ανά πενήντα». Έτσι έκαναν και τους έβαλαν όλους να καθίσουν για φαγητό. Πήρε τότε τηλέφωνο στο κετερινγκ και έδωσε εντολή να ξεκινήσουν να μοιράζουν το φαγητό που είχε αγοραστεί από τον χορηγό της εκπομπής. Όλοι τους έφαγαν και χόρτασαν και τα περισσεύματα ήταν δώδεκα κοφίνια .

Η δημοτικότητα του Κρίς όλο και μεγάλωνε. Ήταν τόσο δημοφιλής που γυρίστηκε ντοκιμαντέρ που αναφερόταν στη ζωή και το έργο του. Σε ένα σημείο του ντοκιμαντέρ εμφανιζόταν (ως προϊόν μοντάζ φυσικά) η Μέρυλιν Μονρόε και ο Τζων Λένον να συνομιλούν μαζί του. Αμέσως μετά η εικόνα φαινόταν σαν να θολώνει και μια φωνή να λέει : «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου υιός , αυτός είναι ο εκλεκτός μου, αυτόν να ακούτε».
Μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ ο Κρίς άρχισε να υποψιάζεται ότι θα έχει την ίδια μοίρα με την Μέρυλιν Μονρόε και τον Τζων Λένον. Ότι θα δολοφονηθεί , θα δοξαστεί και θα “αναστηθεί” ως θεαματική μορφή μένοντας για πάντα με αυτό τον τρόπο ζωντανός και κερδίζοντας την “αιώνια ζωή”.

Εκείνοι την ώρα πήγαν οι ρεπόρτερ του και τον ρώτησαν : «Ποιος είναι άραγε ο μεγαλύτερος στην βασιλεία του Θεάματος;». Ο Κρίς φώναξε ένα παιδάκι , το έβαλε να σταθεί ανάμεσα τους και είπε: «Σας βεβαιώνω πώς αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά δε θα μπείτε στη βασιλεία του θεάματος. Όποιος λοιπόν ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδί είναι ανώτερος στην βασιλεία του Θεάματος. Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί ένας από αυτούς τους μικρούς που πιστεύουν στο Θέαμα είναι προτιμότερο γι’ αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να καταποντιστεί στην θάλασσα. Αλίμονο στον κόσμο για τα σκάνδαλα που έχει να αντιμετωπίσει γιατί αναγκαστικά θα έρθουν τα σκάνδαλα, μα αλίμονο στον άνθρωπο που προκαλεί το σκάνδαλο».

Σε μια εκπομπή του κάποια γυναίκα από το κοινό έβγαλε μια δυνατή φωνή και του είπε: « Χαρά στη μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε !». Και εκείνος είπε : «Πιο πολύ χαρά σε εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεάματος και τον εφαρμόζουν!».

Ο Κρίς ανοίγοντας έναν κύκλο εκπομπών που θα είχαν αποκαλυπτικό χαρακτήρα για ασυδοσίες διάφορων επιφανών επιχειρηματιών άρχισε να λέει : «Προσέχετε από το προζύμι των επιχειρηματιών που είναι η υποκρισία τους . Δεν υπάρχει τίποτα σκεπασμένο που δεν θα ξεσκεπαστεί και τίποτα κρυφό που δεν θα μαθευτεί. Ότι λοιπόν λέτε στο σκοτάδι θα ακουστεί στο φως και ότι ψιθυρίζετε σε κλειστό χώρο θα ανακοινωθεί στα φανερά.»

Σχετικά με τα μεγάλα ονόματα Θεάματος, τους διάττοντες αστέρες και τις πληρωμές τους ο Κρίς έλεγε «Η βασιλεία του Θεάματος είναι όμοια με έναν γαιοκτήμονα , που βγήκε νωρίς το πρωί να προσλάβει εργάτες για το αμπέλι του. Συμφώνησε με τους εργάτες να τους πληρώσει ένα δηνάριο την ημέρα και τους έστειλε στο αμπέλι του. Όταν γύρω στις εννιά βγήκε στην αγορά, είδε άλλους να στέκονται εκεί χωρίς δουλειά και τους είπε : “Πηγαίνετε και εσείς στο αμπέλι και θα σας δώσω ότι είναι δίκαιο”. Και αυτοί έφυγαν για το αμπέλι. Όταν βγήκε κατά τις δώδεκα και κατά τις τρεις έκανε το ίδιο. Κατά τις πέντε βγήκε και είδε και άλλους να κάθονται και τους λέει : “Γιατί κάθεστε εδώ άνεργοι όλοι την μέρα;”. Του λένε : “Γιατί κανένας δε μας πήρε στη δουλειά”. Τους λέει : “Πηγαίνετε και εσείς στο αμπέλι μου και θα πάρετε ότι δικαιούστε”. Όταν βράδιασε λέει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού στον διαχειριστή του : “Φώναξε τους εργάτες και πλήρωσε τους το μεροκάματο αρχίζοντας από τον τελευταίο ως τους πρώτους”. Ήρθαν λοιπόν αυτοί που έπιασαν δουλειά στις πέντε και πήραν ένα δηνάριο. Όταν ήρθαν οι πρώτοι νόμιζαν πως θα πάρουν περισσότερα, πήραν όμως και αυτοί από ένα δηνάριο. Όταν το πήραν άρχισαν να διαμαρτύρονται εναντίον του γαιοκτήμονα λέγοντας : “Αυτοί οι τελευταίοι εργάστηκαν μία ώρα και τους εξίσωσες με εμάς που υπομείναμε τον μόχθο και τον καύσωνα μιας ολόκληρης μέρας”. Εκείνος όμως γύρισε σε έναν από αυτού και του είπε : “Φίλε δεν σε αδικώ. Δε συμφώνησες μαζί μου ένα δηνάριο; Πάρτο και πήγαινε. Εγώ θέλω να πληρώσω αυτόν που ήρθε τελευταίος όσο και εσένα. Δε μπορώ τα λεφτά μου να τα κάνω ότι θέλω; Ή μήπως επειδή είμαι καλός αυτό προκαλεί την ζήλια σου;”. Έτσι θα βρεθούν οι τελευταίοι πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

Σχετικά με την αξία της Θεαματικότητας έλεγε : «Ποια γυναίκα όταν έχει εφτά δραχμές και χάσει τη μία δεν ανάβει το λυχνάρι ,δε σκουπίζει το σπίτι και δε ψάχνει με επιμέλεια ώσπου να την βρει; Όταν την βρει φωνάζει τις φίλες και τις γειτόνισσες και τις λέει: “Χαρείτε μαζί μου γιατί βρήκα την δραχμή που είχα χάσει”. Σας βεβαιώνω πως το ίδιο χαίρονται και οι αστέρες του Θεάματος όταν κερδίζουν έστω για μια μονάδα τηλεθέασης».

Ο Κρίς έκανε μια εκπομπή με ρεπορτάζ που εμφάνιζαν διάφορους επιστήμονες, από κοινωνιολόγους και οικονομολόγους μέχρι μετεωρολόγους, σεισμολόγους και αστρονόμους που προέβλεπαν το μέλλον της γης. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η συντέλεια του κόσμου ήταν πολύ κοντά. Σε γενικές γραμμές προβλεπότανε ότι όλα τα μεγάλα και επιβλητικά οικοδομήματα θα γκρεμιστούνε. Ότι δεν θα μείνει πέτρα πάνω στη πέτρα. Ότι το ένα έθνος θα ξεσηκωθεί εναντίον του άλλου και θα γίνουν σεισμοί σε διάφορα μέρη και θα έρθουν πείνα και ταραχές. Αυτή θα είναι μόνο η αρχή. Σαν την αρχή των πόνων της γέννας.
Όποιος βρεθεί στο λιακωτό θα φύγει χωρίς να μπει στο σπίτι του να πάρει κάτι μαζί του και όποιος βρεθεί στο χωράφι δε επιστρέψει πίσω να πάρει το πανωφόρι του. Αλίμονο στις γυναίκες που θα είναι έγκυες εκείνες τις μέρες ή θα θηλάζουν. Τα δεινά που θα συμβούν τότε θα είναι τέτοια που δεν ξαναγίνανε ως τώρα, από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, ούτε και θα ξαναγίνουν. Εκείνες τις μέρες ύστερα από αυτά τα δεινά, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει κα το φεγγάρι δε θα δίνει πια το φως του. Τα άστρα θα πέφτουν από τον ουρανό και οι φυσικοί νόμοι που κρατούν την τάξη του σύμπαντος θα διασαλευτούν. Βεβαίωναν πως όλα αυτά θα γίνουν όσο ακόμα ζουν οι άνθρωποι αυτής της γενιάς. Ο σημερινός κόσμος θα πάψει να υπάρχει.

Η δημοτικότητα του Κρίς είχε πάρει, σε συνδυασμό με τις πιέσεις που ασκούσε μέσω των εκπομπών του στο κράτος, επικίνδυνες διαστάσεις για κάποιους. Συγκεντρώθηκαν τότε πολιτικοί, επιχειρηματίες και καναλάρχες και αποφάσισαν να απαλλαγούν από αυτόν. «Μεθοδικά» έλεγαν, «για να μην ξεσηκωθεί ο λαός».
Τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης , ένας από τους δώδεκα ρεπόρτερ σηκώθηκε και πήγε στους καναλάρχες και τους είπε : « Τι θα μου δώσετε; Και εγώ θα σας τον παραδώσω.» και αυτοί του μέτρησαν τριάντα χιλιάδες δολάρια. Από τότε ζητούσε να βρει κατάλληλη ευκαιρία για να τον προδώσει.
Ο Ιούδας ήταν εραστής του Κρίς και ήθελε να τον εκδικηθεί επειδή τον είχε απατήσει. Το σχέδιο ήταν να αποκαλυφθεί η σεξουαλική ιδιαιτερότητα του Κρίς ώστε να διασυρθεί και να χάσει την δημοτικότητα του.

Ο Κρίς είχε ραντεβού με τον Ιούδα στην Γεσθημανή. Όταν ο Ιούδας έφτασε στο ραντεβού τον φίλησε θερμά στο στόμα και το πλήθος τον δημοσιογράφων που τον ακολουθούσε κρυφά οπλισμένο με φωτογραφικές μηχανές και κάμερες άρχισε να “καλύπτει” το στιγμιότυπο. Κάποιος όμως από τους παρόντες άρχισε να χτυπάει στο αυτί έναν φωτογράφο.
Ο Κρίς απευθύνθηκε σε αυτού και τους είπε : «Ληστής είμαι και βγήκατε με φωτογραφικές και κάμερες να με τραβήξετε;»

Το ζήτημα πήρε τεράστια έκταση. Έφτασε μέχρι και τα κεντρικά δελτία ειδήσεων όπου οι κεντρικοί παρουσιαστές τον χλεύαζαν και τον κατηγορούσαν. Οι τηλεθεατές ζητούσαν την τιμωρία του. Οι γελοιογραφίες στις εφημερίδες τον παρουσίαζαν με κόκκινο χιτώνα και κορώνα και με συνοδευτικούς τίτλους όπως “η βασίλισσα του Θεάματος” .

Μετά τον διασυρμό του στάθηκε σε ένα δωμάτιο μόνος μπροστά από μια κάμερα που κατέγραφε, αναρωτήθηκε φωναχτά γιατί έπρεπε να πιει αυτό το πικρό ποτήρι, ζήτησε από το Θέαμα να συγχωρήσει τους διώκτες του και τερμάτισε την ζωή του κρεμώντας τον εαυτό του επί ξύλου.
Αμέσως μετά το θάνατο του όλα τα Μ.Μ.Ε. έκαναν πολύωρα αφιερώματα στη ζωή και το έργο του αποκαθιστώντας την τιμή του. Η μορφή του έγινε ταυτόσημη με το Θέαμα, “αναστήθηκε” και έζησε αιώνια δια αυτού.

Anastassy Constantinovic Bogomolov
Θεσσαλονίκη, Απρήλιος 2007 – Μάρτιος 2008

Categories
Os Cangaceiros

Για τους Os Cangaceiros

Ιχνηλατώντας τη θολή τροχειά των Os Cangaceiros στις κοινωνικές στέπες

Μια μικρή εισαγωγική εξήγηση…
Στη δεκαετία του 1980 και στα πρώτα χρόνια του ’90, βρεθήκαμε με μερικούς από τους ανθρώπους που απάρτιζαν τη γαλλική ομάδα Os Cangaceiros, οι οποίοι είχαν προκύψει από τους Les Fossoyeurs du Vieux Monde (Οι νεκροθάφτες του παλιού κόσμου). Οι αυθεντικοί Cangaceiros ήταν συμμορίες ενός ύφους “Ρομπέν των δασών” που λήστευαν τους πλουσίους για να βοηθήσουν τους φτωχούς, στη Βραζιλία του 19ου αιώνα. Η νεώτερη εκδοχή τους, αυτής της ομάδας των “βατραχιών” (όπως τους αποκαλούσαμε -στμ στην Αγγλία, λόγω γαλλικής καταγωγής- με μια δόση σωβινισμού) είχε έρθει στη Βρετανία ενθουσιασμένη από την έκρηξη των μητροπολιτικών ταραχών των αρχών του 1980 και την αύξουσα σύνδεσή τους με τις άγριες απεργίες, ιδιαίτερα αυτής των ανθρακωρύχων μεταξύ των ετών 1984-5, στην οποία τα “βατράχια” προσέθεσαν τα δικά τους συστατικά. Πιάνοντας φιλίες με μερικά από τα πιο άγρια, σκληροπυρηνικά και αξιόλογα άτομα της κοινότητας των ανθρακωρύχων του Yorkshire, προσπάθησαν να δημιουργήσουν περισσότερο διαρκείς διεθνείς συνδέσμους με την ελπίδα ότι η αυξανόμενη εξαθλίωση των 80es θα γεννούσε ένα σύννεφο με μια μεταλλική λάμψη, και ίσως μάλιστα ένα ουράνιο τόξο, μια διεθνική συντροφικότητα που θα εκφραζόταν μέσα από μια ανοιχτή εξέγερση στη Βρετανία προς το τέλος της δεκαετίας. Ωστόσο τα πράγματα ήρθαν πολύ διαφορετικά, καθώς η αντίδραση πέρασε από το κακό στο χειρότερο, σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Έχει ειπωθή ότι οι “Καγκουρώ” όπως έγιναν τελικά γνωστοί στη Βρετανία, ξανά σε σχέση με έναν σωβινισμό του στυλ της ταινίας “Carry On”, φετιχοποιούσαν τη βία για τη βία, υποστηρίζοντας άκριτα κάθε όψη του εγχώριου χουλιγκανισμού, με την οποία κανείς μας δεν ήθελε να σχετιστεί, και πόσο μάλλον μετά την τραγωδία στο στάδιο Heysel στις Βρυξέλες το 1985 στο κύπελλο του UEFA, όπου πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σ’ ένα ποδοπάτημα που προέκυψε από έναν τριμέτωπο καυγά μεταξύ μπάτσων, άγγλων οπαδών (της Liverpool) και ιταλών (της Juventus). Θα μπορούσε να ειπωθεί, και προτάθηκε ακόμα από μερικούς ανθρώπους εκείνη την εποχή, ότι ήταν κάτι παραπάνω απ’ αυτό, με τους αριστερούς οπαδούς της Liverpool με τα κόκκινα χρώματα εναντίον ιταλών φασιστών οπαδών, αλλά κάτι τέτοιο μάλλον είναι παρατραβηγμένο.
Από την άλλη, οι “καγκουρώ” διέδωσαν το παράδειγμα της αυτονομίας όπως δοκιμάστηκε στον τρόπο που οργανώνονταν οι ισπανοί λιμενεργάτες, η coordinadora (συντονιστικό), προτού εκφυλιστεί, βοηθώντας στη διάδοση της μπροσούρας του BM Blob “Διεθνής αγώνας των λιμενεργατών στα 80es”, σε όλα τα ορυχεία του Yorkshire, ενώ η γενικά ανοιχτή, φιλική προδιάθεσή τους δημιούργησε δεσμούς διαρκούς φιλίας (βλ. Για παράδειγμα το Jenny Tells her Tale, ένα σχόλιο συζύγου ενός ανθρακωρύχου στο revoltagainstplenty.org). Επιπλέον, παρήγαγαν μερικά ιδιαίτερα ενδιαφέροντα κείμενα, και σίγουρα τα καλύτερα στη γαλλική γλώσσα σχετικά με την απεργία των ανθρακωρύχων με μια πολύ πειστική προσωπική αίσθηση, αν και μάλλον κανένα δεν ήταν πιο συναρπαστικό από το “N’Drea”, έναν, συχνά φιλοσοφικό, βαθιά συγκινητικό αυτοβιογραφικό απολογισμό μιας συντρόφισσας που πέθανε από καρκίνο σε μια τραγικά νεαρή ηλικία. Παραμένει ακόμα μια από τις καλύτερες κριτικές της σύχρονης ιατρικής σε σχέση με την “επάρατη νόσο”, έχει τυπωθεί από την Pelagian Press, το εκδοτικό τμήμα της κολλεκτίβας Here & Now στο Leeds, με τη φροντίδα μιας εξαιρετικής μετάφρασης του Don Smith…

Όσο για τους ίδιους τους Cangaceiros, την ίδια εποχή γυρίζουν στο σπίτι τους, στη Γαλλία, όπου και εμπλέκονται σε διάφορες μορφές άμεσης δράσης σχετιζόμενες κυρίως με τους αγώνες των φυλακισμένων, συνεισφέροντας με πολλούς ευρηματικούς τρόπους. Το κείμενο που ακολουθεί αναφέρεται και σε μια τέτοια παρέμβαση μεταξύ άλλων καθώς και στην ευαισθησία και την οξύνοια με την οποία μεταχειρίστηκαν προβλήματα εγγενή σε μια κοινωνικά αποκλεισμένη μικρο-ομάδα η οποία είχε περάσει στην επίθεση προκαλώντας την οργή του καθεστώτος για την παραβατική λογική της. Ιδιαίτερη επιμονή δείχνουν στο πως, το γιατί, και το συνεπώς, μεταξύ άλλων πρωτοφανών δυσκολιών, που σχετίζονται με τους μηχανισμούς δημοσιότητας των μίντια. Πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν, και το σημαντικότερο, πως μπορεί να ανατραπεί το τρόπος λειτουργίας τους (modus operandi) ωστέ να αναγκαστεί το προσωπικό των μίντια να παίξει το δικό σου παιχνίδι, κι όχι το αντίθετο. Κάποια πράγματα σχεδόν ανεπαίσθητα στα οποία μπορεί κανείς να νιώσει την αφηγητική φωνή της πρακτικής εμπειρίας που κατατίθεται, και αποτελεί ένα χρήσιμο παράδειγμα για όσους και όσες εκεί έξω τραβούν σε ανάλογα μονοπάτια ή έχουν υπάρξει εκεί οι ίδιοι.
Οι Os Cangaceiros δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί στον αγγλόφωνο χώρο αν και έχουν γραφτεί κάποια βιβλία που σ’ ένα βαθμό ασχολούνται με τις δραστηριότητές τους. Όλα αυτά ωστόσο καλύπτονται από ένα πέπλο σκύλευσης ή ακόμα και μυστηρίου, για να φέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, το λήμμα στη Wikipedia για την ομάδα έχει διαγραφεί. Το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ έχει γραφεί στα αγγλικά και προέκυψε από συζήτηση με ένα πρώην μέλος, για τις δικές μας προσπάθειες και την αμφιλεγόμενη κριτική του King Mob στα τέλη του 1960. Σχετικά με τη δημοσίευση αυτή, κάποιες αγγλικές εκφράσεις έχουν στρογγυλευτεί εδώ κι εκεί, αν και με μια πρώτη ματιά τα αγγλικά ήταν αρκετά καλά…
Φλεβάρης 2008

Μεταξύ 1985 και 1990, η ομάδα Os Cangaceiros έγινε αρκετά γνωστή μέσα από κάποιες ηχηρές δράσεις στη Γαλλία, και τώρα που οι Cangaceiros ανήκουν πια στο παρελθόν, είναι ίσως αυτές οι δράσεις τους που αξίζει να θυμηθούμε, ή μαλλον τα μαθήματα και η κριτική που μπορούμε να αντλήσουμε απ’ αυτές. Ωστόσο, η παρακάτω συζήτηση δεν σκοπεύει στο θαυμασμό, ούτε στην περιφρόνηση: απλά πιστεύω ότι θα ήταν κάπως χρήσιμη σε άλλους που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε μια ανάλογου είδους αντίσταση.

Οι διάφορες πράξεις σαμποτάζ που διεξήγαμε αποδείκνυαν ότι μια χούφτα αποφασισμένων ανθρώπων μπορούν να πραγματοποιήσουν κάτι πιο αποτελεσματικό από τη συνηθισμένη συγγραφή φυλλαδίων και προκηρύξεων, όταν είναι να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια ή την αλληλεγγύη τους. Το 1985, η ιδέα ήταν να εξαπλώσουμε τα αιτήματα των εξεγερμένων κρατουμένων, παρενοχλώντας την κυκλοφορία των σιδηροδρόμων σε μια εκτεταμένη κλίμακα. Τα μπλόκα στις γραμμές των αυτοκινητοδρόμων και των τρένων έχουν μια μακριά παράδοση στους αγώνες των γάλλων εργατών, και χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα, θέλαμε να τονίσουμε ότι μια εξέγερση των φυλακισμένων είναι εξίσου έγκυρος κοινωνικός αγώνας όσο και οποιουδήποτε άλλου: όπως οι εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία για μια αύξηση στους μισθούς, οι κρατούμενοι εξεγείρονται για μια μείωση των ποινών (και στις δυο περιπτώσεις βέβαια το διακύβευμα ξεπερνάει κατά πολύ τα δεδηλωμένα αιτήματα). Περιττό να πούμε πως το κράτος και τα μίντια δεν αναγνώριζαν κάτι τέτοιο, κάνοντας λόγω για τρομοκράτες που υποστηρίζουν εγκληματίες (ή το αντίθετο). Παρόλα αυτά, αυτή η ένδειξη αλληλεγγύης έγινε αποδεκτή μέσα στα κελιά των φυλακών, καθώς και ανάμεσα σε αρκετούς ανθρώπους έξω. Και καθώς αναφέροντας τις δράσεις μας, ο τύπος ήταν αναγκασμένος να κάνει αναφορά και στα αιτήματα των κρατουμένων, τους επέτρεπε έτσι να διαδοθούν και να γίνουν ευρύτερα γνωστά. Πρέπει ωστόσο να γίνει αναφορά σ’ αυτό, παρά τις παραληρηματικές κατηγορίες για τρομοκρατία, οι τέσσερεις άνθρωποι που είχαν μέχρι τότε κατηγορηθεί για τις δράσεις αυτές, τελικά τιμωρήθηκαν με σχετικά ήπιες ποινές, χάρη σε μια τοπική εκστρατεία υπεράσπισης, που βασίστηκε στην αντιστροφή της κατηγορίας περί “τρομοκρατίας”.

Παρότι δεν επιθυμούσαμε να αναπαράγουμε ες αεί αυτό το συγκεκριμένο είδος δράσης και να περνάμε όλον τον καιρό μας στις ράγες των τραίνων, καταφύγαμε σ’ αυτό ξανά τον Φλεβάρη του 1986, αυτή τη φορά υπέρ του Abdelkarim Khalki, ο οποίος επέδειξε την ευγενική του αίσθηση ιλίας και ανθρωπιάς αποπειρώμενος να απελευθερώσει τους φίλους του, Courtois και Thiollet, την ώρα που δικάζονταν. Παίρνοντας όλο το δικαστήριο, τον δικαστή και τους δημοσιογράφους ομήρους, μετά από 36 ώρες τελικά η απόπειρά του απέτυχε, αλλά όχι προτού προλάβει να “δικάσει τους δικαστές”, το δικαστικό σύστημα και την κοινωνία, ζωντανά σε ώρα αιχμής, στην τηλεόραση…Τώρα ο Khalki έκανε απεργία πείνας, ζητώντας ο υπουργός εσωτερικών να σεβαστεί την υπόσχεση που του χε δώσει να τον αφήσει να φύγει, σε αντάλλαγμα για την παράδοση των Triollet και Courtois. Έτσι ένα πρωί, χιλιάδες παριζιάνοι μπόρεσαν να βρουν μια καλή δικαιολογία για να φτάσουν με μεγάλη καθυστέρηση στη δουλειά τους, καθώς είχαμε παραλύσει σχεδόν ολόκληρο το δίκτυο του Μετρό, για πάνω από μια ώρα ρίχνοντας διάφορα βαριά αντικείμενα στις ράγες και κόβοντας κάποια από τα κεντρικά καλώδια ηλεκτροδότησης. Αφίσσες που κολλήθηκαν μέσα και γύρω απ’ τους σταθμούς ενημέρωναν τους πάντες για την υπόθεση του Khalki και τα αιτήματά του, κι έτσι αυτή η δράση ανάγκασε τον τύπο να αναφέρει την απεργία πείνας του Khalki που μέχρι τότε είχε αποσιωπηθεί πλήρως. Φυσικά, η κυβέρνηση δεν κράτησε ποτέ την υπόσχεσή της, και ο Khalki έλαβε μια βαριά ποινή. Όπως έγραφε και η αφίσσα μας “τί άλλο να περιμένει κανείς από το κράτος, παρά χτυπήματα και ψέμματα;”.

Οι δράσεις που καταφέραμε μεταξύ 1980-90 βασίστηκαν σε μια διαφορετική προοπτική. Αυτή τη φορά δεν ήταν μια άμεση απάντηση σε μια εξέγερση, η οποία είχε μόλις ξεσπάσει (2), αλλά συνέπεια της απόφασής μς να αντιπαρατεθούμε κάπως στη σχεδιαζόμενη κατασκευή νέων φυλακών που σήμαινε ότι θα μπορούσαμε να επιλέξουμε εμείς τον χρόνο και τα μέσα που θα βρίσκαμε πιο κατάλληλα, πέραν των προφανών λόγων για τους οποίους θα μπορούσε κανείς να νιώθει εξοργισμένος για την προοπτική κατασκευής 13.000 νέων ανθρώπινων κλουβιών. Είχαμε επίσης ένα προσωπικό ελατήριο για αντεπίθεση καθώς την προηγούμενη χρονία υποβληθήκαμε σε μια συστηματική παρενόχληση από την αστυνομία, που προσπαθούσε να εξαφανίσει τους Cangaceiros όσο λιγότερο “δημόσια” θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, εξαναγκάζοντάς μας σ’ ένα διαρκές κυνηγητό. Δεν ήταν δηλαδή υπερβολή να έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτές οι φυλακές χτίζονται ΚΑΙ για εμάς, και σκεφτήκαμε ότι καθώς η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, αν ήταν να μας δέσουνε, καλύτερα να είναι για κάτι που να αξίζει τον κόπο. Ωστόσο, αυτό το συναίσθημα αγωνιώδους εγρήγορσης έπαιξε επίσης έναν επώδυνο ρόλο στην όλη φάση, καθώς το στοιχείο του παιχνιδιού, απαραίτητο σε κάθε είδους ανατρεπτική δραστηριότητα, έτεινε να παραχωρεί τη θέση του σε μια νευρωτική ψύχωση επίτευξης του μέγιστου αποτελέσματος.

Η τελική αναφορά που δημοσιεύσαμε σχετικά με αυτή την καμπάνια δίνει ίσως μια παραπλανητική εντύπωση ευκολίας και άνεσης. Στην πραγματικότητα, για πάνω από ένα χρόνο, πέφταμε με τα μούτρα στους τοίχους των (καλά φυλασσόμενων) κυβερνητικών γραφείων, ιδιωτικών επιχειρήσεων, ανεγειρόμενων κτιρίων και κρυφών βάσεων δεδομένων, με την εντύπωση ότι το σαμποτάζ μας δεν ήταν παρά μια μικρή καρφίτσα ενάντια σ’ ολόκληρον αυτόν τον τερατώδη μηχανισμό. Και, αντιμέτωποι με το συμπέρασμα αυτό, η πρώτη αντίδραση είναι να ανεβάσουμε τον πύχη μας, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο (βλ. Ανεξέλεγκτο) ανέβασμα της έντασης. Επίσης, η υιοθέτηση μιας μακρόπνοης στρατηγικής από μια μικρή ομάδα κρούσης τείνει να παράγει την δική της “στρατιωτική” λογική, που αποξενώνει τα άτομα από μια πιο αποστασιοποιημένη και αυτοκριτική σκέψη, καθώς τα μέσα γίνονται τελικά σκοπός. Όσο μη-ιεραρχική και να είναι η ομάδα, όλοι νιώθουν ότι κάπου έχουν χάσει την πρωτοβουλία, κι έτσι μας πήρε τελικά αρκετό χρόνο να δούμε ότι είχαμε έναν πολύ πιο αποτελεσματικό και απλούστερο άσσο στο μανίκι μας, με την ευρεία κυκλοφορία των μυστικών σχεδίων και εγγράφων (για την κατασκευή νέων φυλακών) που είχαμε πάρει στα χέρια μας. Ωστόσο, αυτό δεν αποτέλεσε μια αλλαγή τακτικών, και θα ήθελα να αναφέρω μερικές πιο γενικές σκέψεις σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Η πρώτη τέτοιοα έχει να κάνει με τις σχέσεις μας με τα μίντια. Το είδος των δράσεων σαμποτάζ που διεξάγαμε στα 1985-86 ήταν ιδιαίτερα εξαρτημένο από την κάλυψη των μίντια. Όσο και να μισεί κανείς τα μίντια, καταλήγει να εξαρτάται από τη δημοσιότητά τους, καθώς τί αξία έχει μια δράση αλληλεγγύης αν δρ φτάνει στην προσοχή αυτών που χρειάζεται; Κι έτσι, υποτάσσεσαι αυτοβούλως στην εξουσία τους, στην εξουσία τους να σε συκοφαντούν, να σε απονοηματοδοτούν προκειμένου να προκαλέσουν την καταστολή, ή απλά να μη σε αναφέρουν καθόλου αφήνοντάς σε απαρατήρητο. Στα 1989-90, ο τύπος είχε εμφανώς λάβει εντολές να αποσιωπά τις δραστηριότητές μας: ακόμη και οι τοπικές φυλλάδες, που δεν έχαναν ποτέ την ευκαιρία να κάνουν ολόκληρο ρεπορτάζ για το τρελό σκυλί που χτυπήθηκε σε τροχαίο, δεν ξόδευαν ούτε μια σειρά για την όποια εταιρία security που θα είχαμε αφήσει στάχτες, ή για τον αρχιτέκτονα φυλακών που θα χαμε γρονθοκοπήσει σε κάποιο παριζιάνικο δρόμο.
Με τη διανομή του ντοσιέ “13.000 αποδράσεις”, αναποδογυρίσαμε ολόκληρη αυτή την προβληματική. Πριν τα μίντια πάρουν χαμπάρι το παραμικρό, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων ήξεραν ήδη τί είχε γίνει, για παράδειγμα, είχαμε στείλει το ντοσιέ σε όλα τα καφέ στις πόλεις όπου θα χτίζονταν νέες φυλακές, και οι “κατάσκοποί” μας εκεί μας ενημέρωσαν ότι εξέθρεψε συζητήσεις στα μπαρ καθ όλη τη διάρκεια της μέρας. Σύμφωνα με μια τοπική εφημερίδα, μια τρομοκρατημένη συνταξιούχος έτρεξε στο δημαρχείο της πόλης της, ρωτώντας αν ισχύει στ’ αλήθεια ότι οι κρατούμενοι θα μπορούσαν να δραπετεύσουν μέσα από τοίχους η κατασκευή των οποίων είχε σαμποταριστεί. Εκεί ανατύπωσαν το ντοσιέ που τους κατέθεσε (οι εκτυπωτές “άναψαν” εκείνη την μέρα, ανέφερε ένας δημοσιογράφος), το οποίο στη συνέχεια στάλθηκε στους ανωτέρους τους και πάει λέγοντας. Οι δημοσιογράφοι τότε ένιωσαν υποχρεωμένοι να προσκομίσουν κάποιο αντίτυπο ο καθένας στην εφημερίδα τους, κι έτσι μέχρι το τέλος της μέρας, τα νέα ταξίδεψαν από τις τοπικές φυλλάδες μέχρι τον κεντρικό τύπο, ώσπου στο τέλος ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να καλέσει έκτακτη συνέντευξη τύπου προκειμένου να “καθυσηχάσει το κοινό” αναφορικά με τους πιθανούς κινδύνους αυτών των αποκαλυπτικών εγγράφων. Και καθώς αυτή τη φορά δεν είχαμε ανάγκη τα μίντια ως απαραίτητο ενδιάμεσο για να φτάσουμε το ευρύ κοινό, οι αναφορές τους ήταν πολύ περισσότερο συνεκτικές και ακριβείς απ’ ότι συνήθως, μέχρι και αστείες μερικές φορές. Η Le Figaro έστησε ένα ολοσέλιδο άρθρο με τίτλο “Αποδράσεις – οδηγίες χρήσης” στο οποίο αναπαρήγαγε ολόκληρο το γράμμα μας, ενώ μια άλλη εφημερίδα σχολίαζε: “Αυτοί οι Cangaceiros είναι εξίσου ρομαντικοί με τους προγόνους τους (τους βραζιλιάνους κοινωνικούς ληστές) αλλά καλύτερα οργανωμένοι!” Ο εκφωνητής του ATV News κατέληγε: “θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς ως ένα χοντροκομμένο αστείο, μιας και οι άνθρωποι αυτοί είναι ήδη γνωστοί στην αστυνομία…”. Το ηθικό δίδαγμα σ’ αυτή την ιστορία: Ο καλύτερος τρόπος να χρησιμοποιήσεις τα μίντια (αντί να σε χρησιμοποιούν αυτά) είναι να προσπαθείς να τα προσπεράσεις. (4) Στην αρχή, πρέπει να κατασταθούν μη-αναγκαία ώστε η αντίδρασή τους να μην είναι παρά μια άμβλυνση του τί συνέβη, χωρίς να μας απορροφά στην ανάγκη τους.
Όμως, πίσω από την προβληματική των μίντια, ενυπάρχει ένα πολύ πιο ουσιώδες ερώτημα. Όσο περισσότερο προσπαθούσαμε να προκαλέσουμε συμπαγείς ζημιές στο σύμπλεγμα των φυλακών, τόσο περισσότερο το αίσθημα δυσφορίας αυξανόταν μεταξύ μας, το αίσθημα ότι δίνουμε έναν προσωπικό αγώνα μεταξύ ημών και του κράτους, μια πρόκληση η οποία, ως τέτοια, δεν θα μπορούσε προφανώς να κερδηθεί. Ήμασταν οι τελευταίοι των μοϊκανών σε μια απελπισμένη επίθεση ενάντια στα χλωμά πρόσωπα. Στην τελική, ήταν ελάχιστης σημασίας αν τελικά τα μίντια ανέφεραν αυτόν τον αγώνα ή όχι, κι αν θα διέγειραν τη συμπάθεια ή το μίσος μεταξύ του κοινού, και σε κάθε περίπτωση, το “κοινό” δε θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, παρά να παραμείνει ένα κοινό θεατών, παρακολουθώντας από μακρυά τον αγώνα. Ποτέ δε θεωρήσαμε τον εαυτό μιας μια αυτοθυσιαζόμενη πρωτοπορεία, ωστόσο βρήκαμε τους εαυτούς μας να ωθούνται σε μια γωνία όπου οι “καλές προθέσεις” μας δεν ήταν και πολύ χρήσιμες. Η επιλογή της δημοσίευσης των σχεδίων των φυλακών ήταν κάτι σαν μικρή απόδραση απ’ αυτό, καθώς απευθυνόταν, όχι πια σε θεατές αλλά σε δυνητικούς συνενόχους που θα μπορούσαν να στηρίξουν την πρωτοβουλία μας και να την πάνε παραπέρα. Και δούλεψε αρκετά καλά. Αν και είναι γεγονός ότι κάποιοι κρατούμενοι γνώριζαν για το ντοσιέ και είχαν ενθουσιαστεί με το θέμα, δε γνωρίζουμε κατά πόσο πραγματικά βοήθησε κάποιον έγκλειστο να βρεί τελικά μια διέξοδο έξω (ωστόσο σε κάθε αναταραχή στις φυλακές έκτοτε, ο τύπος δεν παρέλειπε να κάνει εκτενή αναφορά στα κλοπιμαία έντυπα του ντοσιέ που κυκλοφορούσαν ευρέως). Ωστόσο είναι σίγουρο ότι ήταν η παιγνιώδης μορφή που συμπεριλαμβανόταν στην υποκλοπή απαγορευμένων εγγράφων και την παράνομη διακίνησή τους που συνεισέφερε στην όλη διάδοση. Ακόμα και κόσμος που δεν μας είχε κάποια συμπάθεια, εκτίμησε αυτή την τρικλοποδιά που βάλαμε στο κράτος. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία τελικά, ήταν ταυτόχρονα μια άρνηση της προηγούμενης προοπτικής μας, όσο περήφανοι κι ας ήμασταν γι αυτοί, μιας και τελικά το όλο θέμα μας είχε αφήσει εντελώς εξαντλημένους.
Για να ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην αλλοτριωτική πλευρά της μακρόχρονης παράνομης δραστηριότητας: η στρατηγική της αστυνομίας απέναντί μας καθιστούσε έναν δίκαιο ορισμό αυτής της περιγραφής. Όπως έχω ξαναπεί, πιθανότατα υπολόγιζαν σε μια μεγάλη κατάρρευση, που θα κορυφονώταν μάλλον με μια θεαματική δίκη συμπληρωμένη με κατασκευασμένα στοιχεία, ενώ φαίνεται ότι είχαν προσπαθήσει επίσης να διεισδύσουν μέσα μας, ωθώντας μας να βάλουμε κάποιες βόμβες (5). Ωστόσο το κύριο ενδιαφέρον τους όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να μας απομονώσουν μέσω μιας συνεχούς παρενόχλησης των πιθανών συμμάχων μας. Ξανά το Φλεβάρη του 1991, το σκάνδαλο των “13.000 αποδράσεων” ακολουθήθηκε από μια σκούπα με την κάλυψη των μίντια σε πολλές πόλεις, όπου 25 άνθρωποι ανακρίθηκαν, έγιναν έρευνες στα διαμερίσματά τους, ενώ το περιοδικό Mordicus που αναπαρήγαγε μέρος του ντοσιέ μας απειλήθηκε με νομικές κυρώσεις. Από τη στιγμή που ξεφορτώθηκαν την Action Directe το 1987, το γαλλικό κράτος έψαχνε για έναν νέο αναγνωρισμένο εσωτερικό εχθρό, και βρεθήκαμε εύκολα στην κορυφή της λίστας για έναν τέτοιο ρόλο. Είναι στοιχειώδης αστυνομική ψυχολογία ότι όσο περισσότερο ένα άτομο ή μια ομάδα αποκόπτεται από την υπόλοιπη κοινωνία, τόσο πιθανότερο είναι να ανεβάσει το επίπεδο της βίας, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε περαιτέρω απομόνωση. Η μιντιακή συσκότιση των ενεργειών μας ενάντια στις νέες φυλακές αναμφίβολα έπαιξε έναν τέτοιο ρόλο. Και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι βρεθήκαμε εντελώς απροετοίμαστοι προς μια τέτοια κατεύθυνση. Πιστέψαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει με την κριτική της τρομοκρατίας, μιας και δεν χάναμε ευκαιρία να εκφράσουμε την περιφρόνησή μας για την AD, τη RAF, τις BR και τα συναφή, και γιατί αρνούμασταν να καταφύγουμε στα όπλα και τις βόμβες, “τα μέσα της δράσης μας είναι αυτά που χρησιμοποιούνται απ’ τον κάθε προλετάριο: το σαμποτάζ και ο βανδαλισμός”. Ωστόσο χάναμε το πιο ουσιαστικό σημείο: Σ’ ένα πλαίσιο κοινωνικής υποχώρησης, μια ομάδα ανθρώπων που ξεχωρίζονται και εξασκούν τη βίαια εξέγερσή τους μπορεί πανεύκολα να σταμπαριστεί, κι έπειτα να απομονωθεί και να συρθεί στο πεδίο του εχθρού – στο μπάτσο μες το κεφάλι σου – και έτσι καταντάς ασυνείδητα να προσαρμόζεις τη συμπεριφορά και το σκεπτικό σου στο δικό τους, κι αυτό είναι η πρώτη τους νίκη.

Αυτή η αντίθεση ήταν επίσης παρούσα στις λιγότερο δημόσιες πλευρές της δραστηριότητας μας, εννοώ τη διοργάνωση ληστειών ,”la reprise” – επανοικειοποίηση όπως έλεγαν και οι ιλλεγκαλιστές αναρχικοί των τελών του 19ου αιώνα. “Να μη δουλέψουμε ποτέ”: Δεν το πήραμε ποτέ ως ένα απλά ποιητικό σλόγκαν, αλλά σαν άμεσο πρόγραμμα. Φυσικά, η ληστεία είναι επίσης, από πολλές απόψεις, ένα είδος εργασίας, που όμως οι διαχωρισμοί της, η οργάνωση και τα αποτελέσματά της ανήκουν σε σένα. Να ζεις σ’ έναν ατέρμονο αγώνα σε κάνει να οξύνεις μερικές ικανότητες, και στο τέλος – αν ήταν όλα πετυχημένα! – σου δίνει την ευχαρίστηση ότι έχεις αντιτεθεί στην μοίρα που προοριζόταν για σένα. Τελικά, όπως το θέτει και ο Woody Allen στο Take the Money and Run, οι ώρες εργασίας είναι χαλαρές, γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, και η αμοιβή είναι καλή… Τώρα, φυσικά ο σκοπός μας δεν ήταν να φάμε τα χρήματα σε σπορ αμάξια, παλάτια και σαμπάνιες (όχι ότι υπάρχει κάτι κακό με τα πολυτελή αγαθά!) ούτε να συσσωρεύσουμε κεφάλαιο για κάποια επιχειρηματική επένδυση. Κάθε φορά που καταφέρναμε συλλογικά να πάρουμε στα χέρια μας μια καλή μπάζα, το ερώτημα παρέμενε για το ποια θα έπρεπε να είναι η συλλογική χρήση της, που θα συναντούσε τις κοινωνικές μας φιλοδοξίες.
Επίσης, καθώς θέλανε να ξεκόψουμε εντελώς από εκείνον τον αφηρημένο ριζοσπαστικό λόγο που δε ξέρεις από που προέρχεται, θελήσαμε να μιλάμε από τη συγκεκριμένη θέση μας σ’ αυτόν τον κόσμο, ως παραβατικοί. Σ αυτό το επίπεδο, νιώθαμε πόσο μακρυά ήμασταν από τους παλιούς αναρχο-ιλλεγκαλιστές της Ισπανίας ή αλλού, που ανήκαν σε λειτουργικές κοινότητες, και των οποίων οι ληστείες θεωρούνταν κοινά ως κομμάτι και υπόθεση του τρέχοντος κοινωνικού αγώνα. Ο Durruti ένιωθε προσβεβλημένος όταν ο τύπος τον αποκαλούσε κακοποιό, ήταν ένας εργάτης μεταξύ άλλων εργατών, που τον αναγνώριζαν ως τέτοιον (6). Περιττό να πούμε, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά σήμερα που σχεδόν κάθε κοινότητα αγώνα και κοινωνική παράδοση έχει καταστραφεί. Φυσικά, τα χρήματα που αρπάζαμε μας επέτρεπαν έναν μεγαλύτερο βαθμό αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας – χωρίς αυτά για παράδειγμα η εμπειρία της φίλης μας Andrea (στμ: εννοεί την μάχη της με τον καρκίνο, για περισσότερα κυκλοφορεί και στα ελληνικά από το “ξενοδοχείο των ξένων” το βιβλίο N’drea) θα ήταν αδύνατα. Αλλά και πάλι, τί ήμασταν ακόμη κι έτσι, παρά μια απομονωμένη ομάδα ανάμεσα σε απομονωμένα άτομα; Είχαμε ατελείωτες κουβέντες για να κάνουμε μια ντανταϊστική χρήση των χρημάτων, για την κοινωνικοποίησή τους, για την αντιμετώπιση της αναγκαιότητας του χρήματος, που τελικά δεν οδήγησαν πουθενά. Όχι ότι η ιδέα ήτανε λάθος – ακόμα πιστεύω ότι κάθε προσπάθεια να αντιπαρατεθείς στην κοινωνική αποσύνθεσει πρέπει να αντιμετωπίζει το χρηματικό ζήτημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – αλλά η εφαρμογή τους απαιτεί αναγκαστικά μια πολύ ευρύτερη βάση από μια ντουζίνα πάνω-κάτω ανθρώπων διωκωμένων – στο κυνήγι.

Το γεγονός ότι δεν συμβιβαστήκαμε ποτέ με τις υποκειμενικές φιλοδοξίες μας: Πέρα από τη θέλησή μας να συνεισφέρουμε κάπως σε ένα νέο κύμα κοινωνικής απειθαρχίας – ένας μακροπρόθεσμος στόχος με μια συνεπή φροντίδα για τα κατάλληλα μέσα, υπήρχε επίσης αυτή η άγρια παρόρμηση για άμεση εκδίκηση που μας έτρωγε όλους. Το τελευταίο που θέλω είναι να μιλήσω για μια εκδίκηση, με όρους θεαματικού μονομάχου που δε νοιάζεται για τις συνέπειες, μια επίδειξη ανθρωπιάς που δε παιδεύεται με παραπέρα εξηγήσεις, και όμως πάντα αποτυγχάνει να κερδίσει κάποια μαζική υπόγεια αναγνώριση (7). Και όσον αφορά τις δράσεις ενάντια στις φυλακές, το θέαμα αυτών των αρχιτεκτόνων να σχεδιάζουν προσεχτικά κλουβιά για ανθρώπινα όντα, των εργολάβων να τρίβουν τα χέρια τους με απληστία στην προοπτική των κερδών που θα απομυζούσαν, και των κρατικών λακέδων να επιτηρούν ψυχρά, μας έβαλε όχι λίγες φορές στον πειρασμό λιγότερο “συμβολικών” απαντήσεων. Όμως, θα φαινόταν πως, αντίθετα με κάθε συγκυρία, δεν ήμασταν ούτε τότε αρκετά απελπισμένοι για κάτι τέτοιο (8).
Στ’ αλήθεια, η καθημερινή ζωή στη Γαλλία (και την Ευρώπη) του 1980 δεν άφηνε πολλά περιθώρια για αισιοδοξίες. Όμως θα ερχόμασταν να αναμετρηθούμε μ’ αυτή την κατάσταση με μια τελική ματαιότητα, η οποία με τη σειρά της ενθάρρυνε έναν υπερβολικό βολονταρισμό σχετικά με τον αγώνα μας. Έχει κάποια σημασία λοιπόν, το ότι αν και δεν αντιλαμβανόμασταν τους εαυτούς μας ως “ακτιβιστές κατά των φυλακών”, όλες οι δράσεις μας ήταν πάντοτε εστιασμένες στις φυλακές, κάθε προοπτική μας ήτανε τόσο συμπαγής προς τα εκεί όσο ένας τοίχος φυλακής. Και δεν νομίζω να ήμασταν οι μόνοι που δεν παραπονιόμασταν απλώς για την υποχώρηση της επαναστατικής πλημμυρίδας των 60es/70es, χωρίς να αναρωτιώμαστε και τόσο αν οι “ριζοσπαστικές” αντιλήψεις και πρακτικές που ήμασταν φορείς τους δεν ήταν επίσης μέρος του προβλήματος.
Ιδιαίτερα, μιας και απευθύνομαι τώρα στους αγγλόφωνους αναγνώστες, γνωρίζω ότι αυτά τα σχόλια μπορεί πολύ εύκολα να περξηγηθούν από μερικούς ανθρώπους για να επιβεβαιώσουν τη γνωστή ατομικιστική τους στάση, που εκ των προτέρων απορρίπτει κάθε είδους συλλογικής απόπειρας ως “γόνιμο έδαφος για ιεραρχικές εξουσίες”, για την “αποξένωση του ατόμου από την ομάδα” κλπ. Εξακολουθώ να θεωρώ μια τέτοιου είδους κριτική άστοχη. Ισχύει, πως όσο οι άνθρωποι ενώνουν τις δυνάμεις τους για μακροχρόνιους στόχους, υπάρχουν ρίσκα για εξουσιαστικές διαμάχες, για εξειδικευμένους ρόλους, καταπίεση των συναισθημάτων πίσω από ένα πέπλο “αντικειμενικότητας”, και οι Os Cangaceiros δεν αποτέλεσαν εξαίρεση για όλα αυτά. Όμως τίποτα απ’ αυτά δεν αποτελεί λόγο να καθήσει κανείς αναπαυτικά περιμένοντας πότε “θα έρθει η επανάσταση” για να του λύσει ως δια μαγείας όλα αυτά τα προβλήματα: Υπάρχουν ούτως ή άλλως, και ως τέτοια είναι μέρος του πειραματισμού μιας συλλογικής δραστηριότητας, από τον οποίο μπορούμε να μάθουμε πολλά ενδιαφέροντα διδάγματα. Το πραγματικό ερώτημα είναι μάλλον το να φτάσουμε και να διατηρήσουμε ένα επαρκές επίπεδο ρευστότητας μεταξύ της ομάδας και του κοινωνικού περιβάλλοντός της. Αν αποτύχουμε εκεί, η ομάδα τείνει να ακολουθήσει μια διαχωρισμένη λογική, να γίνει αυτοσκοπός – ένα είδος αυτισμού, το οποίο με τη σειρά του εντείνει τις “δια-προσωπικές” συγκρούσεις.

Σε όλα αυτά τα χρόνια ασχοληθήκαμε μανιωδώς με την ιδέα της δημιουργίας ενός μεγάλου σκανδάλου, κάτι στην παράδοση του νταντά- του σουρρεαλισμού- των καταστασιακών: μια σαφής και θεαματική πράξη που να εξέφραζε την πιο συνεκτική άρνηση που υπέσκαπτε αυτήν την κοινωνία, και κατά κάποιο τρόπο οι “13.000 αποδράσεις” ήταν κάτι τέτοιο. Ωστόσο, γευτήκαμε τα όρια μιας τέτοιας ιδέας. Η κύρια αδυναμία των περισσότερων από τους προ1968 ριζοσπάστες αγκιτάτορες ήταν η αδυναμία τους να δημιουργήσει σχίσματα στη συνοχή της κοινωνίας που να χουν διάρκεια, μέσω μιας υπομονετικής κατασκευής κοινωνικών δεσμών με διάφορα μέσα και πρωτοβουλίες. Η “ριζοσπαστική” συμπεριφορά πολύ συχνά εσώκλειε τον εαυτό της σε μια απλοϊκή άρνηση της κοινωνίας σε κάθε επιμέρους και ιδιαίτερη λειτουργία της, αντί να προσπαθήσει να ανοίξει έναν νέο δρόμο μέσα στο περιορισμένο έδαφος. Τίποτα παραπάνω από τα συνήθη σχόλια εξωτερικού παρατηρητή σχετικά με αγώνες που λάμβαναν χώρα (συχνά με μια στάση “ήδη ξέραμε το τέλος της ταινίας), ή, με έναν λιγότερο παθητικό τρόπο, δράσεις hit-‘n’-run οι οποίες ήταν πάντοτε ανίκανες να αποκτήσουν κάποια διαρκή δυναμική επιρροή (9). Κάτι τέτοιο ίσως είχε κάτι να πει σε μια περίοδο που μια επαναστατική κατάσταση φαινόταν στα πρόθυρα (δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, Μάης ’68 ή τίποτα), αλλά σήμερα δεν είναι πλέον έτσι. Και επειδή οι Cangaceiros ωθούσαμε στα όριά της μια τέτοια αντίληψη, ζώντας την σαν ολική πρόκληση, νιώσαμε ιδιαίτερα τραυματισμένοι όταν μας οδήγησε σε ένα ριζοσπαστικό αδιέξοδο: Μοναχικοί καπετάνιοι σε μια θάλασσα μπελάδων.
Χωρίς πικρία εδώ όμως. Υπήρξε μια περιπέτεια, σε μια εποχή όπου κάθε περιπέτεια είναι μάλλον μια φάρσα. Και ευτυχώς, αντίθετα με την μοίρα των περισσότερων παράνομων ομάδων, δεν κατέληξε σε μια τραγική ρότα (κι ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό). Επειδή ακριβώς ήταν μια περιπέτεια, δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος να κρατήσει πιο πολύ απ’ όσο το θέλανε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της. Τελικά, το μόνο στο οποίο θα συμφωνούσαν οι Cangaceiros ήταν στο ότι μια τέτοια ένωση δεν ήταν πλέον επιθυμητή, κι ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του, προσπαθώντας να κάνει πράξη τα όσα κέρδισε από όλη αυτή την ιστορία. Συνεπώς, θα αφήσω ανοιχτή την ερώτηση, αν η εμπειρία αυτή ήτνα απλά μια καθυστερημένη εκδήλωση του μετά1968 ριζοσπαστισμού, ή αν αντίθετα κουβαλούσε τα σπέρματα ενός νέου που θα έρθει.

Leopold ROC. May 1995.

1. Αυτό το κείμενο αντανακλά τις προσωπικές μου απόψεις για το ζήτημα και αν και προέρχονται από μια συλλογική σκέψη, είναι πιθανό αρκετοί από τους πρώην πρωταγωνιστές να μη συμφωνούν.

2. Ακόμη κι αν το θεωρούμε μέρος του αγώνα στις φυλακές, η κατάσταση έχει αλλάξει από το 1985, χάρη σε έναν αριθμό ατόμων και ομάδων τόσο μέσα όσο κι έξω απ’ τα κελλιά. Πέρα από σποραδικές εξεγέρσεις, ένα κίνημα έχει αρχίσει να οργανώνεται, πχ εθνικής εμβέλειας απεργείες, επιτροπές αγώνα φυλακισμένων, δημόσια συμπαράσταση όταν κρατούμενοι εμφανίζονται στα δικαστήρια για συμμετοχή σε εξεγέρσεις. Εκπληκτικά κριτικά κείμενα επίσης δημοσιεύτηκαν στα υπόγεια περιοδικά των κρατουμένων. Αυτό το κίνημα φαίνεται να έχει σβήσει αυτή τη στιγμή.

3. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έναν απ’ αυτούς, οι πιο μαχητικοί ανθρακορύχοι του Yorkshire είχαν επίσης αυτή την εμπειρία στη διάρκεια της απεργίας τους του 1984-85: Ήταν τόσο απορροφημένοι στην καθημερινή οργάνωση πικετοφοριών και ομάδων κρούσης που δεν είχαν καθόλου χρόνο να συζητήσουν τις γενικές προοπτικές του αγώνα (σε ένα στρατό άλλωστε, μόνο οι στρατηγοί επιτρέπεται να συζητούν για στρατηγική). Ωστόσο, οι γυναίκες των ανθρακωρύχων που βρίσκονταν στις κουζίνες για να μαγειρέψουν είχαν όλο το χρόνο και τη διάθεση για πολύ βαθύτερες σκέψεις.

4. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι χάκερς εκείνοι που ανεβάζουν τα κρυφά δεδομένα που έχουν ξετρυπώσει στο ίντερνετ κι από κεί σε εκατομμύρια πιθανούς χρήστες, καθιστώντας αδύνατη μια συσκότισή.

5. Σύμφωνα με τα όσα έγραφε η Le Figaro τον Νοέμβρη του 1990, για τα οποία έχουμε κάποιες βάσεις να τα πάρουμε στα σοβαρά. Από το 1983 ήδη, ένας X. Raufer έγραψε ένα βιβλίο “για την κοινωνική βία” όπου υπογράμμιζε το ρόλο μας ως μια ομάδα πικρόχολων ημι-διανοουμένων ανυπόμονων να φουντώσουν τις φλόγες οπουδήποτε ξεσπούσε μια φωτιά! Την εποχή που ξεκίνησαν οι αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον μας, ο Raufer είχε γίνει προσωπικός σύμβουλος σε ζητήματα ασφαλείας του Pasqua, υπουργού εσωτερικών που είχε υποσχεθεί να “χρησιμοποιήσει την ανατροπή ενάντια στους ανατρεπτικούς”.

6. Τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά για τους “τραγικούς ληστές” όπως η συμμορία Bonnot που αρνήθηκε την κοινωνία για χάρη ενός ανέλπιδου live fast die young, στάση που εξηγείται καλύτερα αν αναλογιστούμε το ότι ήδη ξημέρωνε η εποχή του σφαγείου του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

7. Το καλύτερο τέτοιο παράδειγμα στη Γαλλία παραμένει ο Jacques Mesrine.

8. Τον Οκτώβρη του 1994, σε μια αναφορά σε δυο νεαρούς αναρχικούς που κατηγορούνταν για το φόνο δυο μπάτσων κι ενός οδηγού ταξί στο Παρίσι, ένα γαλλικό περιοδικό ανέφερε επίσης τους Os Cangaceiros ως ένα ακόμη παράδειγμα “σκοτεινού αναρχικού μηδενισμού”


Categories
Uncategorized

Όσον αφορά τους Βαρβάρους – Bleu Marin

Όσον αφορά τους Βαρβάρους | Bleu Marin

Πρώτη έκδοση: Bleu Marin, Anti-copyright, Αύγουστος 2002

Μετάφραση από τα ιταλικά στα αγγλικά: Diavolo in Corpo

Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο φανζίν Killing King Abacus

Μετάφραση στα ελληνικά: Bezmotivnik, Σαλονίκη, Γενάρης 2008

«Αν δε γνωρίζω μια γλώσσα, είμαι ένας βάρβαρος γι αυτόν που την μιλάει, κι αυτός που την μιλάει θα είναι ένας βάρβαρος για μένα». Παύλος, Πρώτη επιστολή προς Κορινθίους

«Ο Πολιτισμός έρχεται στο τέλος του, όταν οι βάρβαροι πληθαίνουν» – Karl Krauss

Στην καρδιά της πόλης

Η ιστορία ενός πολιτισμού είναι ταυτόχρονα η ιστορία του μετασχηματισμού της γλώσσας του. Μια κοινωνία αναπτύσσεται γύρω από τη γνώση της, η οποία αρθρώνεται μέσα στην γλώσσα, η οποία με τη σειρά της καθιστά συνεκτική την ίδια τη σκέψη. Οι άνθρωποι δρουν βάσει των επιθυμιών τους, επιθυμούν βάσει της γνώσης τους, γνωρίζουν βάσει της σκέψης τους, και σκέφτονται βάσει της γλώσσας τους. Η μορφή και το περιεχόμενο αυτής της τελευταίας είναι ταυτόχρονα η συνθήκη και το αποτέλεσμα του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Η κυρίαρχη γλώσσα μιας εποχής είναι λοιπόν πάντοτε η γλώσσα αυτών που κυριαρχούν κοινωνικά την εποχή αυτή. Αν υπάρχει κάποια ιδέα που να εκφράζει ξεκάθαρα τη σχέση μεταξύ της γλώσσας και της κοινωνίας είναι αυτή του βάρβαρου. Για τους έλληνες ο βάρβαρος ήταν ο ξένος. Την ίδια στιγμή ήταν επίσης ο κατώτερος, καθώς οποιοσδήποτε δεν μπορούσε να χειριστεί τη γλώσσα της Πόλεως, προσδιοριζόταν αρνητικά. Η προέλευση της λέξης έχει να κάνει με την έλλειψη του Λόγου, της συνομιλίας. Αν αναλογιστούμε πως ο Αριστοτέλης προσδιόρισε τον άνθρωπο ως ένα «πολιτικό ον» και ως ένα «ζώο προικισμένο με τον Λόγο»,ακολούθως, ταυτίζοντας την γλώσσα με την πολιτική, ο βάρβαρος εξορίζεται όχι μόνον από την πόλη, αλλά από την ίδια την ανθρώπινη κοινότητα. Ο βάρβαρος είναι ένας μη-άνθρωπος, ένα τέρας.

Ο Λόγος επί το έργον

Ο λόγος δεν είναι απλά η συνομιλία ή η γλώσσα, αλλά είναι επίσης η επιστήμη, οι νόμοι, η λογική, η τάξη (τόσο με την έννοια μιας ρυθμιστικής αρχής όσο και της κατάστασης που συνδέει και εκφράζει την πολυπλοκότητα που αποτελεί την πραγματικότητα). Όλες αυτές οι σημασίες συνυπάρχουν ταυτόχρονα στη λέξη Λόγος, η οποία είναι προφανώς αμετάφραστη (στα αγγλικά ένας όρος που πλησιάζει τον λόγο είναι ίσως το expression=έκφραση). Έχοντας απλά όλα αυτά κατά νου, μπορεί να αντιληφθεί κανείς τον αριστοτελικό ορισμό του ανθρώπου, καθώς και τη φύση του αντιθέτου του, του βάρβαρου. Η πρώτη εμφάνιση της λέξης λόγος καταγράφεται στα αποσπάσματα του Ηράκλειτου (4ος με 5ο αιώνα π.χ.) όπου ορισμένα σημεία, υποδεικνύουν ταυτόχρονα μια κοσμική αρχή, την απόλυτη τάξη της πραγματικότητας με όλες τις πολύπλοκες εκφράσεις της, την ανθρώπινη κατανόηση της τάξη αυτής και την καθεαυτή αντίληψη του Ηράκλειτου. Ήδη στα αποσπάσματα αυτά, το στοιχείο όπου εντοπίζεται η κοινότητα μεταξύ των ανθρώπων συνίσταται στον λόγο.

Από την εποχή των ομηρικών επών, ο κοινός τόπος είναι η συνέλευση όπου οι πολεμιστές μοιράζονταν τόσο τα συλλογικά αγαθά, αποκτημένα μέσα σε λεηλασίες και πολέμους, όσο και το διάλογο. Αυτή η σχέση μεταξύ του κέντρου και του στοιχείου κοινότητας μεταφέρθηκε στην Αγορά, δηλαδή στην πλατεία της πόλης, τον χώρο των πολιτικών αποφάσεων. Οι κατηγορίες του δημοσίου διαλόγου, δείχνουν ακριβώς την πράξη της καθέλκυσης των λέξεων (κατά-) μέσα στη συνέλευση (αγορά) όπου θα υποβληθούν στη γενική κρίση. Ο βάρβαρος είναι λοιπόν αυτός που στέκεται εκτός των κατηγοριών, αυτός που μη έχοντας πρόσβαση στην αγορά, είναι αποκλεισμένος από τη δημόσια ζωή. Ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τραυλός για τη γλώσσα της πόλης, μένει να ενωθεί με τον εξωτερικό εχθρό. Η γυναίκα και ο σκλάβος, αυτοί που αποκλείστηκαν από το διάλογο (διάλογος δηλαδή τάξη, λόγος και νόμοι), αυτοί οι υπήκοοι της εσωτερικής αποικίας, αναπαριστούν δυο κατώτατα σκαλιά στην κλίμακα που καταλήγει στη χειρότερη βαναυσότητα που υπάρχει και αντιπροσωπεύεται από τον βάρβαρο, τον κατώτερο, τον εχθρό.

Η εξουσία των συνελεύσεων ανήκει σ αυτούς που γνωρίζουν την τέχνη της ρητορικής, τις τεχνικές για να καρπώνονται οι ίδιοι τις χάρες της πανίσχυρης θεάς Πειθούς. Όσο περισσότερο έχει κανείς τον χρόνο για να κερδίσει την εύνοιά της, τόσο περισσότερο μπορεί να εξασκήσει τη δύναμή της, επιβάλλοντας τον λόγο του ως κοινό λόγο, εκμηδενίζοντας τους υπόλοιπους λόγους ως ιδιωτικούς. «Η δύναμη των λόγων στο πνεύμα εκείνου που πείθει είναι σαν αυτή του αφέντη πάνω στον δούλο, με τη διαφορά ότι το πνεύμα υποπίπτει στη δουλεία όχι με την ισχύ αλλά με την μυστηριώδη πίεση που ασκείται στη συγκατάβασή του» έγραφε ο Πλάτων στον «Φίληβο», σκιαγραφώντας επιδέξια την κυρίαρχη δύναμη της γλώσσας. Όμως είναι σημαντικό, όχι μόνο να αναγνωρίζουμε ότι στην πολιτική ο διάλογος είναι ένα όπλο πολέμου, αλλά επίσης να ερευνούμε τη σχέση που συνδέει το όπλο αυτό με όλα τα υπόλοιπα. Μόνο ένας που έχει στην κατοχή του σκλάβους που εργάζονται γι αυτόν μπορεί να σκλαβώσει άλλους με τα λόγια του. Η δραστηριότητα των υποκειμένων έχει ήδη εξειδικευτεί από τη στιγμή που ένας ιεραρχικός και ανώτερος ρόλος αποδόθηκε στον κόσμο. Η διαίρεση μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, εν τω μεταξύ μετασχηματίζει τη δραστηριότητα των σκλάβων σε συσσώρευση αντικειμένων (κι έπειτα χρήματος και μηχανών) για τον αφέντη, ενδυναμώνοντας τον λόγο του τελευταίου. «Αυτή είναι η μοίρα της λογικής της γλώσσας, όταν η λέξη είναι όλο το νόημα, το κυρίαρχο νόημα δε χάνει στιγμή προκειμένου να οικειοποιηθεί όλες τις λέξεις» (G. Cesarano). Όμως η «μυστηριώδης πίεση» που εξασκείται στη συγκατάβαση του σκλάβου δε θα ήταν αρκετή αν η γλώσσα του σώματος δεν υποβαθμιζόταν στην εθιστική ορθολογικότητα της εργασίας. Είναι μέσα από την παραγωγή εργασίας που η οικονομία παρήγαγε τη δική της γλώσσα. Έτσι, καταλαβαίνει κανείς καλύτερα γιατί ο έλεγχος της γλώσσας των εκμεταλλευομένων ήταν πάντοτε μια προτεραιότητα των εκμεταλλευτών. Προκειμένου να διαμορφώσει αρχικά τη λογική του διαλόγου, κάθε εξουσία (εις βάρος της βαρβαρικής λογικής του σώματος) οφείλει να δώσει στους ανίσχυρους μια ολοένα και μειούμενη λογική. Το «Εγώ» που μιλάει είναι μια φιγούρα που αναπαριστά το σώμα του υποκειμένου (η σωματική πραγματικότητα είναι η πρώτη εργατική δύναμη) όπως το κράτος, ο φορέας του δημοσίου διαλόγου, αναπαριστά το σύνολο της κοινωνίας. Όσο αυξάνεται ο εσωτερικός διάλογος του υποκειμένου –η συνείδησή του– προσαρμόζεται στην κυρίαρχη γλώσσα, αυξάνεται η συγκατάβασή του, εξασφαλίζεται η υποταγή του. Με την έννοια αυτή, το κεφάλαιο, η νεκρή εργασία μιας ζωής περιορισμένης στην επιβίωση, είναι ο ίδιος ο «διάλογος», «η οργάνωση των μη-πραγματικών νοημάτων», η μηχανική λογική, το φανταστικό παιχνίδι της αναπαράστασης (G. Cesarano). Είναι αυτό που φέρνει τη γλώσσα που σβήνει τα πάθη να συνομιλήσει με τα πάθη.

Μια πτήση προς τα πίσω

Όμως ας επιστρέψουμε στους βαρβάρους που μας εξιστορούν τον πολιτισμό, αυτό το πεδίο του λόγου και της πολιτικής, καλύτερα απ’ τον καθένα. Αν η αποδοχή της σύλληψης του βάρβαρου φέρει μέσα της μια έννοια ιδεολογίας της προόδου (ο βάρβαρος είναι το αντίθετο της λογικής, επιστημονικής και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι ένα τερατούργημα, μια σιωπηλή απειλή, ανορθολογική βία, προκατάληψη, πισωγύρισμα κλπ) υπάρχει μια ολόκληρη πνευματική παράδοση για την οποία οι βάρβαροι είναι πιο σπουδαία όντα από τους πολιτισμένους καθώς είναι πιο κοντά στη φύση. Από τον Πολύβιο στον Cioran, μέσω του Τάκιτου και του Giuccardini, του Μακιαβέλι και του Μοντεσκιέ, του Ρουσσώ και του Leopardi μπορεί κανείς να εξοικειωθεί με την ιδέα ότι η παρόρμηση, αποσταγμένη περίτεχνα από τη φύση, είναι που ωθεί τον άνθρωπο προς τη γενναία δράση, ενώ η λογική, το προϊόν του πολιτισμού, τους κάνει υπολογιστές, κλεισμένους στον εαυτό τους, αιώνιους απορημένους. Ο Leopardi είπε ότι ένας λαός που θα αποτελούνταν μόνο από φιλοσόφους θα ήταν ο πιο δειλός και ανίκανος απ’ όλους, επειδή ακριβώς θα ήταν ο πιο πολιτισμένος. Η πτώση της Ρώμης και η «ελληνιστική παρακμή» χρησιμοποιούνται από τον Μοντεσκιέ σαν παραδείγματα γι αυτό το σκεπτικό. Από τους Γερμανούς του Τάκιτου και τους σύγχρονους Ούννους του Cioran, το συνδετικό νήμα αυτής της παράδοσης είναι η σύνδεση μεταξύ της κατάφασης του σώματος, της εύνοιας της φαντασίας, της γενναίας αρετής και της επιθυμίας για δράση. Πολύ συχνά, όταν έχουμε να κάνουμε με αυτή τη σύλληψη της ιστορίας, ο χρόνος του πολιτισμού επαναλαμβάνεται με έναν κυκλικό τρόπο, λόγω μιας υπερβολής (κι όχι μιας έλλειψης) πολιτισμού, γεννιούνται οι βάρβαροι, αυτή η καταιγίδα που στέλνει τον πολιτισμό στα σκουπίδια, κι ο χρόνος ξεκινά πάλι απ’ την αρχή.

Η ανάπτυξη ενός πολιτισμού μπορεί να συγκριθεί με αυτήν ενός ζωντανού οργανισμού, όπου η παιδική ηλικία ακολουθείται από την ωριμότητα κι έπειτα τα γηρατειά και το θάνατο, στάδια που χαρακτηρίζονται από μια διαφορετική ζωτικότητα των παθών και της ευελιξίας. Η γλώσσα η ίδια αποτελεί μάρτυρα των διαφόρων σταδίων της ζωτικότητας μιας κουλτούρας (δεν είναι τυχαίο που γίνεται λόγος για βαρβαρισμούς της γλώσσας).

Αν η κριτική της προοδευτικής αντίληψης του πολιτισμού έχει οδηγηθεί στο μεγαλύτερο μέρος της από μια αντιδραστική κοσμοθεωρία (όπως για παράδειγμα οι Spengler και Schmitt), με μια πλειονότητα από βιολογικές και ιεραρχικές μεταφορές για έναν αγώνα για επιβίωση, οι επιθέσεις στην ιδεολογία της προόδου στο όνομα ενός άλλου διαφωτισμού δεν είναι ολότελα απούσες (για παράδειγμα στον Sorel και στον Adorno), ή παρμένες κατευθείαν από τους έλληνες όπως στον ίδιο τον Leopardi, στον Holderlin, στον Burkhardt και στον Νίτσε. Ή ακόμα, ιδωμένες μέσα από μια καλλιτεχνική τεχνογνωσία που καταστράφηκε κάτω από το βάρος της μηχανοποιημένης εργασίας (όπως για παράδειγμα στον William Morris).

Μηδενισμός ή βαρβαρότητα: ο δαίμονας της αναλογίας

Η περίπτωση του Leopardi είναι εξαιρετικής σημασίας. Σ αυτόν βρίσκουμε μια ελληνο-γεννή θέαση της ιστορίας (τα πάντα επαναλαμβάνονται, αν και δε γνωρίζουμε με σιγουριά σε ποιο σημείο της επανάληψης βρισκόμαστε), ένα έργο αποκάλυψης – υλιστικά αλλά όχι διαλεκτικά – των κυρίαρχων πολιτικών και θρησκευτικών ψεμάτων (με τον δικό του τρόπο, αν θέλετε, αλήθειας) και μια ριζοσπαστική κατάφαση στη ζωτική παρόρμηση την οποία έχει συντρίψει η σύγχρονη επιστήμη μαζί με τις άλλες εκδηλώσεις της υπολογιστικής λογικής. Η έννοια του βαρβάρου γίνεται δεκτή με αμφιθυμία. Δηλώνει πως ο πολιτισμός θα βρισκόταν στο ψηλότερο στάδιο της ανάπτυξής του (καθώς δεν είναι ο ύπνος, αλλά μάλλον η απολυταρχική αγρύπνια της λογικής που γεννά τέρατα), ότι η ζωτικότητα και η φυσική δύναμη που δεν έχει διαβρωθεί από τον μακάβριο εκλεπτυσμό του πολιτισμένου, είναι τελικά δεκτικές στο θαυμαστό και στο ενάρετο. Η αντίληψή του για τη βαρβαρότητα, ανάγεται στην νιτσεϊκή σύλληψη του μηδενισμού, που καταδεικνύει ταυτόχρονα έναν εχθρό και μια αναγκαιότητα, τυπική χριστιανική απογοήτευση μπροστά στην αντιπαράθεση μεταξύ της ζωής και του τραγικού, και του δημιουργού εκ του μηδενός, των κατεστημένων αξιών. Αυτά τα μυστικά παιχνιδίσματα του δαίμονα των αναλογιών δε θα ‘πρεπε να μας εκπλήσσουν. Μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι τόσο ο μηδενισμός όσο και η βαρβαρότητα είναι δυο λέξεις που συχνά εναλλάσσονται τόσο στα στόματα των συντηρητικών όσο και των επαναστατών. Πόσες φορές άραγε το κράτος και το κεφάλαιο περιγράφηκαν ως μηδενιστικά; Και μήπως δεν μπορούν αυτά, τα δυο τέρατα των απαγορεύσεων, να αρνηθούν όλες τις αξίες; Υποταγή, ανταγωνισμός, ρεαλιστική παραίτηση, ιδιόρρυθμη μοιρολατρία, μπορεί κανείς να πει ότι δεν είναι αξίες; Με τον ίδιο τρόπο, αυτό που περνιέται για βαρβαρότητα δεν είναι μόνο η φρενήρης καθημερινότητα του πολιτισμού αυτού, η αναστροφή των ονείρων της, εγκλωβισμένων σε ψυχοφάρμακα και ηλεκτρονικά ναρκωτικά. Από την άλλη, τι υπάρχει πέρα από τον σημερινό πολιτισμό της εξουσίας και της αγοράς; Η βαρβαρότητα είναι, πολύ συχνά, κάτι με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι, και γι αυτόν το λόγο φαίνεται εχθρικό προς εμάς.

Γύρω από τέσσερις γωνίες

Ίσως η αμφιλεγόμενη έννοια του βαρβάρου είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, πρώτα απ’ όλα αν θέλει κανείς να διατηρήσει αυτή την ενστικτώδη ευαισθησία απέναντι στην κοινωνική αναταραχή που φλέγεται κάτω από τις δικαστικές, γραφειοκρατικές κι εμπορικές αρχές μιας εποχής, δηλαδή αν θέλει κανείς να κατανοήσει ποιες είναι οι δυνάμεις που ασκούνται στο πεδίο.

Αν ο βάρβαρος είναι ένα ον στερημένο από Λόγο, είναι η φύση του Λόγου που πρέπει να αποσαφηνίσει τι σημαίνει η έλλειψή της. Για τον Λόγο, η καταπιεστική αρχή και η ανθρώπινη δυνατότητα μπερδεύονται, γίνονται ταυτόχρονα λογική, διάλογος, νόμος και κοινότητα. Η κριτική της προοδευτικής ιδεολογίας δεν μπορεί να συνίσταται σε μια κοινότυπη αντιστροφή των αξιών (για την οποία όλα όσα μοιάζουν να αντιτίθενται στον πολιτισμό γίνονται μια θετική θέση) μιας και το μόνο που κάνουμε έτσι είναι να μετατοπίζουμε το πρόβλημα στην προσέγγιση των υπόλοιπων όψεών του.

Είναι πιο αποτελεσματικό να γνωρίζουμε πώς να ξεχωρίζουμε αυτό που είναι υπερ-πολιτισμένο από αυτό που είναι απο-πολιτισμένο. Υπερ-πολιτισμός είναι η συμπλήρωση (με τη διπλή έννοια της πραγμάτωσης και της κατάληξης) του πολιτισμού, η ολοκληρωτική ανάδειξη της τεχνικής εξουσίας του. Η «βαρβαρότητα» ενός κόσμου που περνάει από το κυνήγι των «διασκεδάσεων» στο τρέξιμο πίσω από τις μάζες, από τις οικιακές συσκευές στην καταστροφή. Ο απο-πολιτισμός αντίθετα, είναι όλη εκείνη η υλική και πνευματική αυτονομία που μπορούν να πραγματώσουν τα άτομα δραπετεύοντας από αυτήν την ρομποτ-ο-ποιημένη κοινωνία: μια αναρχία των παθών που γκρεμίζει την εξημέρωση. Το ότι ένα ποτάμι είναι ελεύθερο από τσιμεντένια φράγματα και μόνον, δε σημαίνει ότι δε θα αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τυχόν βράχους που θα βρεθούν στο δρόμο του, οδηγώντας τα νερά του σε ρεύματα που δεν είναι τα δικά του. Όμως δε θα γίνει ποτέ του μια τεχνητή λιμνούλα. Για να γυρίσουμε πάλι στο Λόγο, η σιωπή εκείνου που δεν έχει πια λόγια γιατί η ηλεκτρονική αλλοτρίωση του τα έχει στερήσει είναι υπερ-πολιτισμός. Όταν όμως νιώθει κανείς έναν πλούτο μέσα του που δεν μπορεί να παγιδευτεί σε λέξεις είναι από-πολιτισμός. Η διαταραχή ενός που δεν μπορεί να δεχτεί πια εντολές είναι από-πολιτισμός. Η διαταραχή που επιβαρύνει αυτόν που τις διεξάγει με τόσο ζήλο είναι υπερ-πολιτισμός. Είναι σαν δυο αντίρροποι δρόμοι για να διασχίσει κανείς την μιζέρια, δυο διαφορετικές μορφές της Ύβρης, κατά τους αρχαίους έλληνες. Μια κοινωνία ξεχωρίζει πάνω απ’ όλα, από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την έπαρση, την τρομερή υποτίμηση απέναντί της.

Ο υπερ-πολιτισμός, τον οποίον ο πολιτισμός αποκαλεί βαρβαρότητα με σκοπό να δικαιολογήσει τον εαυτό του, είναι την ίδια στιγμή μια ριζική απομάκρυνση από τη φύση και το βάλτωμα μιας ορθολογικότητας που προβάλλεται μόνο για να δημιουργήσει ολοένα και πιο ξέφρενη παράνοια. Ο Λόγος στην υπηρεσία της εξουσίας σημαίνει την σύμπτωση της λογικής και των νόμων, κατά συνέπεια καθορίζει την υποταγή ως λογική. Ο διάλογος έχει επεκτείνει την θανάσιμη ανάσα του σε οτιδήποτε δεν μιλάει τη γλώσσα του. Έχει λειάνει τις αντιθέσεις, ώστε να επιστρέψει τελικά στον μονόλογο, μόνο με την τρομερή σιωπή των τεχνικών.

Η «απόλυτη πειθώ» της τεχνολογική γλώσσας δεν είναι τίποτα παραπάνω από το επίπεδο προσγείωσης μιας κουλτούρας που έχει εξορίσει για πάντα τους δικούς της βαρβάρους, καθιστώντας έτσι τον καθένα έναν βάρβαρο για τον άλλον. Οι κάτοχοι της τεχνικής γνώσης, απαραίτητοι στην εξουσιαστική διαχείριση της κοινωνίας, αναζητούν τις στρατηγικές για να οχυρωθούν όλο και περισσότερο απέναντι στις μάζες των «νομάδων», των ξένων εντός κι εκτός τειχών, που υποφέρουν την νέα γλώσσα τους χωρίς να την καταλαβαίνουν. Ο διάλογος έχει κερδίσει, μιας και όλοι παραμένουν σιωπηλοί, ή απλώς επαναλαμβάνουν τις 100 λέξεις που γνωρίζουν, ανάμεσα στις οποίες πιο συχνά απαντούν οι: τέλειο, σούπερ, μηδέν και φοβερό. Μέσα από τα λογότυπα της αγοράς και της στιγμιαίας απόλαυσης, ο πολιτισμένος συνθηκολογεί εις βάρος των τεράτων που πολιορκούν την πόλη, απευθύνοντάς τους εκκλήσεις για ειρήνη και παροχή εκπαίδευσης. Όμως η Πόλις έχει κομματιαστεί, και η Πειθώ έχει έναν άσσο στο μανίκι της.

Όπως ακριβώς η τεχνο-γραφειοκρατία μειώνει την ολότητα της κοινωνικής ζωής σε διεκδικήσεις προς την οικονομική και κυβερνητική ανόργανη δομή, ορίζοντας οτιδήποτε μπαίνει στο διάβα της ως βάρβαρο, με τον ίδιο τρόπο αποσπασματικές και μηχανικές αιτιολογήσεις από κοινού με τους τεχνολογικούς περιορισμούς εκμηδενίζουν τις ανεξημέρωτες παρορμήσεις και φωνές που ακόμα κατοικούν την κοινωνική ζωή, όπως οι βάρβαροι. Και πρόκειται στ αλήθεια για βαρβάρους, που δεν βλέπουν την ώρα να λευτερωθούν. Καμία επίκληση στην ηρεμία δεν τους καθηλώνει πια.

Εκεί όπου δεν υπάρχει κοινή γλώσσα, δεν υπάρχει κοινότητα, όπως και, αντιστρόφως, όταν εξαφανίζεται το κοινό έδαφος, δεν μπορεί πια να υπάρξει γλώσσα. Η πιο σημαντική και η πιο εξόφθαλμη συνέπεια μιας τέτοιας συνθήκης, είναι η αδυναμία επίτευξης μιας συμφωνίας. Ο Αφέντης Διάλογος δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτος. Μια σύγκρουση χωρίς πρωτόκολλα ή κανόνες γίνεται μονόδρομος, και το πλαίσιο που θα πάρει είναι αυτό του εμφυλίου πολέμου.

Εμφύλιος Πόλεμος

Το μόνο πράγμα που έχει ο πολιτισμένος να αντιπροτείνει στον πόλεμο είναι η ιδεολογία του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των συγκρούσεων. Όμως προκειμένου να συμμετάσχει κανείς σε έναν διάλογο, έχει ανάγκη από κοινές αξίες, όπως ακριβώς για να έχει κανείς κοινές αξίες με κάποιον άλλον πρέπει να μοιράζονται και μια σειρά από χώρους και πρακτικές. Ποια είναι όμως η ηθική σήμερα, αν κάποιος κοιτάξει πέρα από εκεί που γεννιέται και πεθαίνει ο κοινωνικός ιστός, πέρα από την λεγόμενη πολιτική; Μιλούν για υποτιθέμενες παγκόσμιες αξίες την ίδια ακριβώς στιγμή της εξαφάνισής τους.

Τα ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα που στόχευαν να κατευνάσουν ολόκληρη την κοινωνία δεν μπορούν να κατευνάσουν πια κανέναν. Η ιδεολογία των δυο μπλοκ που ανταγωνίζονται για τον παγκόσμιο έλεγχο και τις ελπίδες των υποκειμένων έχει καταρρεύσει μαζί με αυτήν του να ανήκεις σε μια εργατική τάξη ικανή να πάρει την εξουσία («κοινωνικά» αν όχι πολιτικά) και να αναδιοργανώσει τον κόσμο. Οι βεβαιότητες για το μέλλον που προσέφερε η επιστήμη δεν μπορούν πια να ζεσταίνουν τις άτολμες καρδιές που άφησε ορφανές η θρησκεία. Όλα αυτά τελειώσανε.

Παραμένει η εκμετάλλευση, αλλά η «κοινότητα» που δημιουργείται με σκοπό να συσπειρώσει τους εκμεταλλευόμενος –ή έστω τις εικόνες τους- εκρήγνυται. Η παραγωγή, χάρη στην ηλεκτρονική τεχνολογία, εξατομικεύεται σε δομές ολοένα και πιο περιφερειακές και απλώνεται στο πεδίο, με τον ίδιο τρόπο που οι ταυτότητες των μισθωτών εργαζομένων εξατομικεύονται, προσδένονται στην ανταγωνιστικότητα και στην περηφάνια για κείνο το εξαφανισμένο πλέον ταλέντο, του «μάστορα».

Η μνήμη εξαϋλώνεται μπροστά στο διαρκές παρόν που κατασκευάζεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (μόνο ότι υπάρχει στις ειδήσεις μετράει, τα υπόλοιπα απλά δεν υπάρχουν). Η ανθρώπινη επικοινωνία, με την έννοια της κοινής δέσμευσης, περιορίζεται κατά συνέπεια στην αναπαραγωγή της φτώχιας που ονομάζεται κουλτούρα, και καθημερινά ρηχαίνει. Η τεχνολογία, αφομοιώνοντας την επιστημονική αμφισβήτηση προς όφελός της, καθιστά την προγραμματική αβεβαιότητα την ίδια την νέα ιδεολογία –ικανή να δικαιολογήσει κάθε μανία ελέγχου στον πλανήτη και στα είδη του. «Για όσο κρατήσει», αυτό είναι το μότο των ισχυρών. Και η ύπαρξη των εκμεταλλευομένων είναι περισσότερο κάτι που υπομένει κανείς παρά κάτι που πραγματικά ζει. Από το σχολείο στη δουλειά, από την οικογένεια στο εμπορικό κέντρο, μόνο μια ικανότητα απαιτείται: αυτή του να προσαρμόζεσαι. Πρόκειται περί εμφυλίου πολέμου: μια συμβίωση χωρίς κοινές αξίες, χωρίς ασφάλεια για το μέλλον, με τρόπο που να ενοποιεί τα απομονωμένα άτομα μέσα στον ίδιο το διαχωρισμό τους.

Και φυσικά και υπάρχει πόλεμος, δεν είναι ανάγκη να κηρυχθεί –όπως δείχνει η πρόσφατη στρατιωτική παρέμβαση στα Βαλκάνια- προκειμένου να τονιστεί η διάκριση μεταξύ «καιρών ειρήνης» και «καιρών πολέμου» με τυπικές χειρονομίες. Ο διαρκής πόλεμος φέρνει νέες κοινωνικές σχέσεις σε διεθνές επίπεδο, όπως η παλιά διπλωματία της κυριαρχίας των κυβερνήσεων επέκτεινε τα σύνορα και τις συμφωνίες μεταξύ του κράτους και των αντιπροσώπων των εκμεταλλευομένων του πέρα από αυτό. Οι συγκρούσεις δεν διεξάγονται πλέον ανάμεσα σε εθνικές ολιγαρχίες, αλλά ανάμεσα σε οικονομικές ή μαφιόζικες ομάδες (δυο θεμελιώδεις μορφές συσσώρευσης χρήματος που συχνά εναλλάσσονται μεταξύ τους) που ξεπερνούν τα σύνορα και τα κρατικά μορφώματα και για τις οποίες η βίαια εξατομίκευση των κοινωνιών παρέχει άφθονη και ευμετάβλητη εργασία. Επιχειρηματίας ή γκάνγκστερ, αυτοί είναι οι δυο τρόποι οργάνωσης σε οικονομικά συμφέροντα, η μόνη διαφορά τους είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση ο δρόμος για τον πλουτισμό είναι πιο αποδοτικός και πιο σύντομος.

Όμως αυτή η διαμάχη που δεν μπορεί πια να σπρωχτεί στο μέλλον, διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία και τα υποκείμενά της. Η σύγκρουση ακονίζεται ανάμεσα στην κατεστημένη τάξη –την τελειοποιημένη γκιλοτίνα του πολιτισμού- και την βάναυση κατάρρευση των σχέσεων υπό το βάρος των περιορισμών. Ταυτόχρονα, η ένταση ανάμεσα στην αυθόρμητη δραστηριότητα του ανθρώπινου οργανισμού και την κυριαρχία του εξωτερικού αισθητηριακού χαρακτήρα της μηχανοποιημένης σύγχρονης δραστηριότητας επιδεινώνεται. Η αυθαίρετη οργάνωση του λόγου εμπλέκεται σε μια μάχη άνευ προηγουμένου με τις πιο βαθιές παρορμήσεις του υποκειμένου. Το τέλμα που τα λογότυπα τείνουν να ανακτήσουν, οι εικόνες με τις οποίες ο Freud συμβόλιζε την εκπολιτιστική δράση του Εγώ του υποσυνείδητου, αποκαλύπτεται στον μεγαλύτερο και πιο ομιχλώδη βαθμό από ποτέ. Ο ταξικός αγώνας επεκτείνεται σε τρομαχτικά νέα πεδία.

Είναι ένα ζήτημα έντασης, είναι προφανές. Δεν είναι πάντοτε ομοιόμορφο όμως. Εδώ ο εμφύλιος πόλεμος κοχλάζει, αλλού ξεσπά σαν ηφαίστειο. Αυτό το αλλού όμως είναι δίπλα μας. Όπως για παράδειγμα στην πρώην Γουγκοσλαβία.

Οι εθνικισμοί, και οι εθνικές και θρησκευτικές διεκδικήσεις είναι η εξουσιαστική και ιεραρχική απάντηση στην κατάρρευση των αξιών, το αποτέλεσμα της παρακμής των παλιών κοινοτικών δυνάμεων. Οι κάθε είδους αυταρχισμοί, είναι πρώτα απ’ όλα κοινοτικές ιδεολογίες, που προσπαθούν να αποκαταστήσουν την χαμένη ταυτότητα του λόγου (της γλώσσας, των νόμων, της τάξης) ενώ ο κοινός τόπος συρρικνώνεται. Έχουν να κάνουν με την υπερ-πολιτισμένη αντίδραση στην εικονική κοινότητα που βρίσκεται παντού, υποκαθιστώντας την πραγματική αμοιβαιότητα μεταξύ των υποκειμένων. Τα εργαλεία του πολιτισμού –η τεχνολογική «ευημερία», ο δημοκρατικός διάλογος, η κοινοβουλευτική νομιμότητα, ο ανθρωπιστικός κι εμπορευματικός κοσμοπολιτισμός- είναι παντελώς ανίκανα απέναντί τους, καθώς είναι μέρος του ίδιου προβλήματος.

Να καταστρέψουμε τα πάντα για να ξαναφτιάξουμε τα πάντα

Ο καπιταλισμός, στην ιστορική ανάπτυξή του, ενοποίησε τους εκμεταλλευόμενους μέσα από την εργασία και την αλλοτρίωσή τους, ορίζοντάς τους ως μια προγραμματισμένη τάξη, προγραμματισμένη πολιτικά και κοινωνικά. Οι αγώνες των μη-προνομιούχων βρέθηκαν να συνδέονται (μέσα από τους χώρους, τα όργανα, την ταξική συνείδησή τους) με την παλιά δομή του κεφαλαίου. Η αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι «μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα επειδή μπορούν να ξαναφτιάξουν τα πάντα» ανταποκρινόταν σ αυτή την ορισμένη δυνατότητα αναδιοργάνωσης της κοινωνίας χωρίς τη λειτουργία των αφεντικών. Δεν έχει τόσο ενδιαφέρον να διεισδύσουμε στο ποιες ιδεολογίες (ντετερμινισμός, παραγωγικισμός, ρεφορμισμός, επιστημονισμός κλπ) παρήγαγαν αυτήν τη συνθήκη, ούτε σε ποιες μορφές αυτό-οργάνωσης των εκμεταλλευομένων (εργατικά συμβούλια, αγροτικές κολλεκτίβες κλπ) είχε ήδη ζωογονηθεί. Αυτό που αξίζει να σημειώσουμε είναι ότι ένα ολόκληρο σχέδιο χειραφέτησης, τόσο στις γραφειοκρατικές και εξουσιαστικές διαστρεβλώσεις του όσο και στην ελευθεριακή αυθεντία του, βασίστηκε στη συνθήκη αυτή. Κι αυτό είναι ένα μέρος του οράματος της μελλοντικής κοινωνίας, και των μεθόδων αγώνα (συνδικαλιστική δράση, γενικές απεργίες ως προϋπόθεση της εξέγερσης, το ένοπλο κόμμα κλπ) για την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σήμερα, όλα αυτά έχουν τελειώσει, το ίδιο και οι ψευδαισθήσεις τους.

Το πρόβλημα, όπως είθισται να λέγεται, είναι σύνθετο. Δέχεται επίθεση και από τις δυο πλευρές του κοινωνικού οδοφράγματος: από την πλευρά του κεφαλαίου που επεκτείνεται σε κάθε κοινωνική σχέση και τείνει να αξιολογήσει ολόκληρη την καθημερινή ζωή των εκμεταλλευομένων, κι από την μεριά των επικίνδυνων τάξεων που δεν έχουν πλέον πολιτικά ή συνδικαλιστικά προγράμματα. Σχετικά με αυτές τις πρώτες σκέψεις, θα αρκούσε να πούμε ότι οι τόποι παραγωγής δεν περιέχουν πλέον κάποια αντίσταση στο κεφάλαιο, το οποίο γίνεται άμεσα κοινωνικό. Αν αυτό καθιστά την καθημερινή ζωή το κατ’ εξοχή πεδίο του κοινωνικού πολέμου, και κατά συνέπεια μπορεί να αυξήσει τη γνώση ότι καμιά από αυτές τις κοινωνικές σχέσεις δεν αξίζει διάσωσης, η άμεση συνέπεια είναι η εξαφάνιση της πρακτικής ενοποίησης-τα λογότυπα της τάξης-κάτω από τα πόδια των εκμεταλλευομένων. Που να βρούμε κι από πού να ξεκινήσουμε μια τέτοια αλλαγή; Θα παίξουν άραγε οι απομονωμένες ταραχές το ρόλο που έπαιζαν οι παλιές άγριες απεργίες, οπουδήποτε η τραυματισμένη ζωή εκρήγνυται; Όμως, πως μπορούν οι εξεγέρσεις να συνδιαλέγονται από απόσταση, ώστε να κλέβουν πίσω όσο περισσότερο χρόνο και χώρο μπορούν, όταν η αναπόφευκτη θεσμοποίηση τις περιμένει στη γωνιά;

Χωρίς άμεσες σχέσεις δεν υπάρχει επικοινωνία, χωρίς επικοινωνία δεν υπάρχει κοινωνικό όνειρο. Με την έννοια αυτή, υπάρχουν όλο και περισσότεροι βάρβαροι στον κόσμο.

Όμως μόνο μ αυτή την έννοια. Η αυθεντική κοινότητα βασίζεται στην αυτονομία των υποκειμένων, στην κοινότητα της διαφοράς, όπου ο καθένας θέλει να γνωρίζει τις σκέψεις του άλλου ως σκέψεις διαφορετικές από τις δικές του. Είναι το συναίσθημα ότι δεν υπάρχει ένας και μόνος παγκόσμιος λόγος, που ωθεί τους ανθρώπους να επικοινωνήσουν, να πλουτίσουν με το παιχνίδι της οικειότητας και την οξύνοια της γλώσσας τους. Μια γλώσσα νεκρώνεται όταν οι σκέψεις, τώρα πια όλες απελπιστικά όμοιες, δεν αξίζουν πια να επικοινωνηθούν, όταν χάνουν τα όνειρα που έθρεφαν την ποίησή τους. Μόνο μια διαφορετική και μοναδική ζωή δίνει πνοή σε διαφορετικές σκέψη.

Στις απολίτιστες καρδιές και μυαλά

Η ζωτικότητα βρίσκεται σήμερα εκεί που οι συνθήκες του πολιτισμού βραχυκυκλώνονται. Οι «βάρβαροι» του τεχνοκρατικού λόγου καταστρέφουν τις μεγάλες ψευδαισθήσεις, τις διαχρονικές δυνάμεις της σύγχυσης, επιτιθέμενοι στην ίδια την πηγή της ζωής. Όμως οι ψευδαισθήσεις που ωθούν στα ξεσπάσματα του πάθους γεννιούνται σε μεγάλο βαθμό εκεί όπου οι άνθρωποι διατηρούν το ένστικτο της αγέλης, που το μοναχικό πλήθος έχει τροποποιήσει. Για το λόγο αυτό, ο εθνικισμός κι ο αυταρχισμός προσφέρουν δυο ψευδείς λύσεις παίρνοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια από το χέρι, με μια μείξη εξαγνιστικών ιδανικών, τελετουργικών επανάκαμψης και χιλιαστικών προσμονών. Τι υπάρχει στη σημασία των εθνικών και θρησκευτικών συγκρούσεων που δημιουργεί τεχνητούς εχθρούς απομονώνοντας καθ αυτόν τον τρόπο κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην κατεστημένη τάξη; Η διαφορετικότητα του μετανάστη, εκείνου που ανήκει σε μια άλλη εθνικότητα, είναι ορατή και κατανοητή, αντίθετα με τη διαφορετικότητα των εκμεταλλευόμενων, οι οποίοι δεν έχουν έθνος. Στα υπερσύγχρονα φρούριά όπου βρίσκονται κλεισμένοι, μιλάνε μία και μόνη εσπεράντο (παγκόσμια γλώσσα): αυτή της αγοράς. Εν τούτοις, αναζωπυρώνεται ο παλιός ζήλος της πίστης. Αν είναι απαραίτητο, η νέα προπαγάνδα θα υψώσει ακόμα και τα παλιά πατριωτικά και θεϊκά λάβαρα για να συνεχίσει τον μονόλογό της, εξολοθρεύοντας τους απείθαρχους και πολυπληθείς εκμεταλλευομένους. Στο όνομα του πολιτισμού φυσικά. Όμως οι ψευδαισθήσεις είναι πάντοτε προ των πυλών των βαρβάρων, αυτών που πιο άγρια απ’ όλους μετασχηματίζουν τη βία με την οποία αποκλείστηκαν.

Ολοένα και περισσότερα, από μια τέτοια συνθήκη εμφυλίου πολέμου –που δεν είναι τόσο εκείνο το «όλοι εναντίον όλων» όσο ένα «όλοι εναντίον ενός αμετάβλητο κι ενιαίου όλου»- υπάρχουν μόνο δυο πιθανές διέξοδοι: είτε οι εθνικοί και μαφιόζικοι πόλεμοι, είτε η κοινωνική θύελλα του ταξικού πολέμου. Το εθνικιστικό ή θρησκευτικό ψέμα, σε κάποιες περιοχές επιμελώς προκατασκευασμένο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι μόνο το τελευταίο χαρτί που μπορεί να παίξει η κυριαρχία εν όψει του κινδύνου που αποτελεί γι αυτήν μια γενικευμένη εξέγερση. Στην πραγματικότητα, αντίθετα με το ντετερμινιστικό παραμύθι του «τέλους της ιστορίας», ή με ολόκληρο τον ρεφορμισμό των επαναστατών που συμβαδίζουν με την εποχή τους, η δυνατότητες για μια γενικευμένη λαϊκή εξέγερση δεν περιμένουν γι αφορμές για να ξεσπάσουν. Τα πρόσφατα παραδείγματα, ακόμα και δυο μέτρα απ’ την πόρτα μας, δε λείπουν.

Μπροστά στο αίσθημα αποκλεισμού που βιώνουν πολλά υποκείμενα βαδίζοντας προς μια εμπορευματική τυποποίηση που ωθεί τον καθένα να ονειρεύεται το ίδιο -κενό ζωής- όνειρο, ο ανθρωπιστικός κοσμοπολιτισμός είναι τόσο ψεύτικος όσο και η «διαφορετικότητα» -ιεραρχική και διαταξική- της νέας δεξιάς. Οι πραγματικές διαφορές βρίσκουν την κατάφασή τους (πολύ πέρα από τους πολιτιστικούς και γλωσσικούς περιορισμούς) μόνο στο ελεύθερο και αμοιβαίο παιχνίδι της ιδιομορφίας. Η αυθεντική ισότητα (αντίθετα με την νομική) είναι το μοίρασμα αυτών που έχουμε κοινά: του γεγονότος ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί. Μια κοινότητα μοναδικών υποκειμένων χωρίς κράτος ή τάξεις, χωρίς χρήμα: αυτή είναι η ουτοπία των απολίτιστων καρδιών και μυαλών. Μια ουτοπία που, όπως κάθε κατάκτηση του φανταστικού, θα γεννηθεί μόνο μέσα από την καταστροφή και τη βρωμιά.

Ο άνεμος που λιώνει τους πάγους

Να ξαναπάρουμε την εκδοχή που θέλει τους Βάρβαρους, ως τους άνδρες και τις γυναίκες που βρίσκονται πιο κοντά στον κομμουνισμό σήμερα, δε θα τιμούσε την ισχυρή διαίσθηση που είχαν οι αναρχικοί όπως ο Coeurderoy και ο Dejaque τον προπερασμένο αιώνα, θα ήταν βασικά ένας εφησυχασμός, μια επιστροφή στην ιδεολογία της προόδου. Ο πολιτισμός είναι σάπιος, το ξεπέρασμά του έτοιμο να εκκολαφθεί – ένας τέτοιος ντετερμινισμός θα μας έκανε να πάρουμε τη σπίθα για πυρκαγιά, χωρίς όμως να γίνουμε πιο αποφασισμένοι. Ίσως όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν είμαστε υπέρμαχοι μιας διεύρυνσης της δημοκρατίας, ούτε των νομοθετικών και ρεφορμιστικών διεκδικήσεων, αυτό είναι σίγουρο. Προσβλέπουμε στην ελεύθερη συμφωνία της άναρχης κίνησης των κοινωνικών δυνάμεων, στις βαρβαρικές επιθέσεις ενάντια σε κάθε εξημέρωση. Και ακόμα. Μήπως δεν είμαστε τελικά, οι τελευταίοι των πολιτισμένων ανθρώπων, με τις αξίες μας, διαφορετικές, ατομικές, αλλά πάντοτε αξίες; Δεν είναι η αναζήτηση επικίνδυνων αρετών, για μας, η πηγή του θαυμαστού;

Είναι άχρηστο να κρύβουμε από τον εαυτό μας ότι οι κοινωνικές εκρήξεις φοβίζουν τους πάντες, ακόμα και τους ανατρεπτικούς. Φοβίζουν ακόμα κι εμάς. Πρώτα απ’ όλα, όταν δεν υπάρχουν οι προσδοκίες για μια διαφορετική ζωή, όταν οι λαϊκές εξεγέρσεις αναμειγνύονται με τους χειρότερους ψευδο-κοινοτικές ιδεολογίες, ή με τα αποσυνδεδεμένα ξεσπάσματα μιας καταρρέουσας κοινωνίας. Η flip-side (κάτω πλευρά των παλιών δίσκων) του υπολογιστικού λόγου, βρίσκεται στα συλλογικά όνειρα που στην πραγματικότητα οι λυτρωτικοί μύθοι της αυτοθυσίας και αυτοκαταστροφής κρατούν συγκαλυμμένα. Η «απελευθέρωση των ηθών» αφού κατάφερε να εκμοντερνίσει την ηθική, επαφίεται πλέον άμεσα στην τεχνολογία, αυτήν την εξουσία ορισμού του καλού και του κακού, ελέγχου της συνείδησης.

Όλα αυτά, δεν μας κάνουν σίγουρα να θρηνούμε τα παλιά πολιτικά προγράμματα και τους ορθοπεδικούς του πολιτισμού τους, που φιλοδοξούν να αποφύγουν τη βία με έναν και μόνο τρόπο: τη θεσμοποίησή της. Αυτό όμως δε συνεπάγεται πως μπορούμε να στηριχτούμε σε απόκρυφες βεβαιότητες αναγέννησης. Δεν μπορούμε να κάνουμε σημαία μας την παρακμή. Το Κεφάλαιο -και όχι οι επαναστάτες- έχει καταλύσει κάθε σύμβαση, οδηγώντας κάθε σπουδαία απελευθερωτική δυνατότητα και κάθε αξιοθρήνητη συγκεντρωτική ψευδαίσθηση στον ίδιο τάφο. Όπως λέει και η τρομοκρατία της προόδου, ότι έγινε, έγινε -δε γυρίζει πίσω. Όμως ακόμα και να γυρίζαμε πίσω, δια μέσου της απονεκρωμένης πορείας της ανόητης παραγωγής εμπορευμάτων και της εξάρτησης από αυτά, θα ήταν απαραίτητο να βρούμε το σωστό μονοπάτι. Κι έπειτα τι;

Αυτό που λείπει σήμερα, είναι ικανοί σχεδιασμοί, ιδέες και μέθοδοι, για τις νέες συνθήκες της σύγκρουσης. Ίσως όμως πάνω απ’ όλα, λείπει εκείνη η αίσθηση της περιφρόνησης, που είναι ηθική ποιότητα και όνειρο μαζί, το μεγάλο πάθος για τον ελεύθερο διάλογο και την αποφασιστική δράση.

Εάν από την μια πλευρά, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι η Ιστορία (ή η Άγρια Φύση) δρα υπέρ της, από την άλλη δεν γίνεται ορατό στον ορίζοντα παρά το κοινωνικό πάγωμα που διαπερνά ο πανίσχυρος άνεμος που λιώνει τους πάγους.

Ένας ψίθυρος από μακριά

Το 1870, εν όψει της εισβολής της Πρωσίας του Βίσμαρκ στη Γαλλία, η Ιστορία έμοιαζε να βρίσκεται σε μια διχάλα, και το επαναστατικό κίνημα ήταν εξίσου διχασμένο. Ο Μαρξ κι αυτοί που μοιράζονταν την ανάλυσή του, έβλεπαν στην νίκη των πρώσων, την επιβεβαίωση της ενίσχυσης του πιο ανεπτυγμένου καπιταλισμού στην Ευρώπη, και κατά συνέπεια, χάρη στους χρησμούς της διαλεκτικής, τη σταθεροποίηση των ιστορικών συνθηκών για την αναπόφευκτη γέννηση του κομμουνισμού, για την οποία έλειπαν μονάχα οι λαβίδες: ένα ενοποιημένο και πειθαρχημένο προλεταριάτο. Ο Μπακούνιν και οι άλλοι ελευθεριακοί, έβλεπαν στον μιλιταρισμό και στο βισμαρκιανό γραφειοκρατικό καθεστώς τον προάγγελο δεκάδων αντιδραστικών κινήσεων στην Ευρώπη, καθώς η Γαλλία, τους φαινόταν, σύμφωνα με την παράδοσή της, ως ο τόπος γέννησης κάθε επαναστατική ελπίδας. Για τους πιο διορατικούς, η υπεράσπιση της Γαλλίας δε σήμαινε συνεργασία με το κράτος και με τη γαλλική μπουρζουαζία ενάντια στον εξωτερικό εχθρό, αλλά μετασχηματισμός της στρατιωτικής σύγκρουσης σε κοινωνική εξέγερση, περνώντας από την ένοπλη προλεταριακή αυτοάμυνα στη δημιουργία και την ομοσπονδιοποίηση των επαναστατικών Κομμούνων. Ο Μπακούνιν, αμέσως μετά από μια εξεγερτική απόπειρα στη Λυών, έγραψε μια από τις καλύτερες αναλύσεις του σχετικά με την καταστροφική κατάσταση του εμφυλίου πολέμου, επικεντρώνοντας στην ανάγκη για μια επαναστατικά συνεπή, λαϊκή αναρχία παρά στην ιακωβινική τρομοκρατία των πολιτικών διαταγμάτων και της διοικητικής δομής. Γι αυτόν, ήταν ένα ζήτημα «αποδέσμευσης των αρνητικών παθών»

Όμως δεν είναι αυτή η ιστορία, και οι διδαχές της για την οποία θέλουμε να μιλήσουμε. (Το να αναρωτηθούμε τι θα μπορούσε να φέρει στο προσκήνιο τον αυθορμητισμό των μαζών των νέων ανθρώπων στην εποχή της πληροφορικής θα βοηθούσε πάντως). Το μόνο που φτάνει στην μνήμη μας από τις μέρες εκείνες είναι ένας ψίθυρος. Ο ίδιος που οδήγησε τον Bakunin να γράψει πως το γαλλικό προλεταριάτο θα μπορούσε να βασιστεί μονάχα σε μια απελπισμένη δύναμη: στον δαίμονα εαυτό (diavolo in corpo). Λίγους μήνες αργότερα, παρά τις προβλέψεις του ίδιου ρώσου επαναστάτη, ο δαίμονας έβγαινε στα οδοφράγματα του Παρισιού.

Ο εμφύλιος πόλεμος, οι «βάρβαροι», αυτή η θεαματική αντιπαράθεση με την οποία όλα τα αφεντικά αυτού του κόσμου και οι υπηρέτες τους πάντα δικαιολογούσαν τον εαυτό τους, αυτός ο εκβιασμός που έχει βραχυκυκλώσει την αποφασιστικότητα των αποκλεισμένων, γίνεται ολοένα και περισσότερο η συνθήκη κάτω από το βάρος της οποίας ξεκινάμε. Η ομοσπονδία των επαναστατικών Κομμούνων μοιάζει να αποτραβιέται ιστορικά, όμως τα «αρνητικά πάθη» μένουν μαζί μας χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πρόταγμα οργάνωσης του ξεσπάσματος. Ο δαίμων δεν επιδέχεται προγραμματισμούς, πολύ περισσότερο σήμερα…

[Το κείμενο παραπάνω τυπώθηκε σε 700 αντίτυπα τα οποία μοιράστηκαν χέρι με χέρι, μέσω του δικτύου διανομής του εντύπου “Ασύμμετρη Απειλή”, ενώ τουλάχιστον τα μισά αφέθηκαν σε καρτοτηλέφωνα, παγκάκια, και διάφορα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.]

Categories
Les Amis de Nemesis

Από ένα δείπνο στάχτης στη χόβολη του σατέν – Les amis de Nemesis

Από ένα δείπνο στάχτης[1] στη χόβολη του σατέν – Les amis de Nemesis

(Σχετικά με τις ταραχές του Νοέμβρη 2005 στη Γαλλία)

Όχι πια αύριο
χόβολη του σατέν,
Η έντονη θέρμη
Είναι το (μόνο) καθήκον[2]

Αρθούρος Ρεμπώ. Μια εποχή στην Κόλαση

Πολλές από τις παρατηρήσεις που έγιναν από κατοίκους των προαστείων, ταραξιών ή μη, και εμφανίστηκαν στον τύπο, πετυχαίνουν διάνα, όσον αφορά την κρίση που μόλις τώρα αρχίζει να εκδηλώνεται στις πόλεις τους και σε αναγκάζουν να αντιληφθείς ότι στις παρατηρήσεις αυτές υπάρχει μια ασυνήθιστα καλο-ανεπτυγμένη ικανότητα διάυγειας. Το φαινόμενο της “σκουπιδούπολης” είναι τόσο σαφές και μαζικό που κανείς δεν μπορεί να εξαπατηθεί – χωρίς να το επιδιώξει, για λιγότερο ή περισσότερο επαίσχυντους λόγους. Όμως εδώ, ψηλαφίζει κανείς μια τάξη πραγμάτων που η καπιταλιστική κοινωνία, ακόμη κι αν μπορεί να εμποδίσει κάποιον να τα κατανοήσει, δεν μπορεί να τα τροποποιήσει επ ουδενί. Κάθε “βελτίωση” θα σήμαινε θεμελιακούς μετασχηματισμούς οι οποίοι είναι ασύμβατοι με την ίδια τη φύση αυτής της κοινωνίας. Αυτός είναι ο λόγος που είναι αφελές να μιλάς για τη “δημιουργία νέων αγορών εργασίας” τη στιγμή που οι παλιές εξαφανίζονται τάχιστα σε όλες τις εκβιομηχανισμένες χώρες. Ή για “ανύψωση του επιπέδου ατομικής ανάπτυξης”, καθώς περισσότερο ανεπτυγμένα υποκείμενα θα είχαν περισσότερες ανάγκες κι επιθυμίες, κάτι που θα έκανε ακόμα πιο απίθανη την ικανοποίησή τους, και τέτοιοι άνθρωποι θα ήταν ικανοί να εκφράζουν την οργή τους με πολύ πιο ποικιλόμορφους και μεταδοτικούς τρόπους. Ή πάλι για “καλυτέρευση της επαγγελματικής επιμόρφωσης”, μιας και η μόρφωση δεν παρέχει εργασία κι έτσι το μόνο που θα έβγαινε θα ήταν άνεργοι εργάτες αλλά πιο εξειδικευμένοι απ’ ότι πριν, κλπ κλπ. Δεν μπορεί κανείς να “βελτιώσει το επίπεδο” ενός πληθυσμού καταδικασμένου από την κίνηση της αξίας (με άλλα λόγια, από την μείωση της απαιτούμενης οικονομικά εργατικής δύναμης και την μόνη αναγκαιότητα για πιο φθηνό και απομακρυσμένο εργατικό δυναμικό) αλλά και από τις “πολιτικές ιδέες” που βλέπουν στην διαιώνιση αυτής της αναγκαιότητας (οι “ιδέες” που δεν είναι πια ιδέες και οι “πολιτικοί άνδρες” που δεν έχουν πια κανένα δικαίωμα πάνω στις ιδέες, από τη στιγμή που οι πραγματικές ιδέες θα έτειναν αναγκαστικά να ξεμπερδεύουν με το buseness plan[3] αυτής της “κοινωνίας”, δηλαδή, του κεφαλαίου). Αν αυτά τα ανθεκτικά και άυλα αδιέξοδα δείχνουν κάτι, αυτό είναι ότι η ερώτηση δεν αλλάζει πια κάποια πράγματα μέσα στην κοινωνία αλλά αλλάζει την ίδια την κοινωνία.

Η ανόητη Segolene Royal[4], που δεν έφυγε ποτέ από τον αστικό-μποέμ ορίζοντα της 6ης περιφέρειας, πρόσφατα πρότεινε την επανίδρυση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας ώστε “να συμμαζέψει και να διαπαιδαγωγήσει την νεολαία”, και ήταν ο Chirac που θα έκανε το σκουπάκι αυτής της τουαλέτας[5]: ορίστε λοιπόν οι συνεδρίες της στρατηγικής και κοινωνικής σκέψης στις οποίες ανέρχονται οι υπάλληλοι πολιτικής. Αν κανείς προσθέσει σ’ αυτα, την γενικευμένη εκδίωξη όλων όσων δεν είναι τόσο άριοι, ψηλοί και δολιχοκέφαλοι[6] όσο ο Nicolas Sarkozy[7], έχει πάρει μια γεύση από όλες τις “λυσεις του αύριο”, οι οποίες τυγχάνει να είναι ακριβώς αυτές που, μετά από δεκαετίες ψευτο-ανθρωπισμού, ήταν κάποτε γνωστές ως οι λύσεις του προχθές.

Η εσπευσμένη διαύγεια του πληθυσμού και η αναγκαιότητα εκτείνονται πέρα από τους “πολιτικούς” υπαλλήλους, γίνονται οι αντίποδες μιας γραμμής που γίνεται ολοένα και μακρύτερη, ολοένα και πιο τεταμένη, ολοένα και πιο εύθραυστη: μια αντίφαση του συστήματος που οξύνεται. Δυο παράμετροι αποδυναμώνουν αυτήν την ελπιδοφόρα απόπειρα, που έχουν να κάνουν με τον μερικό χαρακτήρα της εξεγερμένης σφαίρας (μαύροι και άραβες), από την μία, και στα αντικειμενικά όρια που αυτή η σφαίρα στοχεύει (είναι άραγε ένα ζήτημα μιας θέλησης για ρήξη με το σύστημα της αγοράς ή μόνο θέλησης για ρήξη με τις ανισότητές του, τις οποίες δεν έχει κατανοήσει ότι εμπεριέχονται στο ίδιο σύστημα;) από την άλλη.

Αυτοί είναι και οι δυό παράγοντες που για χρόνια παρεμπόδιζαν το εξεγερμένο κίνημα απ’ το να ξεκινήσει μια επανάσταση, οι παράγοντες που στην πραγματικότητα στοχεύουν στην εκτροπή αυτής της εξέλιξης προς το αντίθετό της: προς το απραγματοποίητο κυνήγι της ενσωμάτωσης, ή ακόμα χειρότερα, προς μια εμφύλια σύρραξη μεταξύ τμημάτων του πληθυσμού. Οι τακτικές που προτάσσουν οι διάφοροι “πολιτικοί άνδρες” πάντοτε στοχεύουν στην πραγματοποίηση της μιας ή της άλλης από αυτές τις προοπτικές επιβίωσης του κυρίαρχου συστήματος.

Αν η θεωρητική κριτική έχει να παίξει έναν ρόλο σε ένα τέτοιο πλαίσιο, θα όφειλε τότε -ως πρώτη πρωτεραιότητά της- να επιτεθεί σε αυτά τα δυο εμπόδια στον μεγαλύτερο πιθανό βαθμό: να μειώσει την αντίθεση μεταξύ “εθνικών” ομάδων (αλλά με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν του επιφανειακού και καταγέλαστου αντιρατσισμού) και να καταδείξει την αδυναμία μιας γενικευμένης “ενσωμάτησης” (η παραγωγή “αποβλήτων”-ανθρώπων[8] είναι αδιαχώριστη από το σύστημα της αγοράς και ιδιαίτερα τώρα, κατά την οπισθοδρομική φάση του). Έτσι, η θεωρητική κριτική μπορεί να συνεισφέρει στο να υποδείξει τον περιορισμένο χαρακτήρα[9] των συγκρούσεων που θα διαδέχονται η μια την άλλη.

Τα ΜΜΕ και οι λοιποί κάτοχοι του δημόσιου λόγου έχουν προφανώς τείνουν να καθησυχάζουν, προκαλώντας ναυτία, τις ανεπιθύμητες επιδράσεις της “τυφλής” βίας στο σύνολο του πληθυσμού, που θα στερηθεί τα λεωφορεία του και τους χώρους εργασίας του, θα βρει τα αυτοκίνητά του να χουν γίνει στάχτες ή θα τον ξυπνήσουν μέσα στην νύχτα τα CRS (γαλλικά ΜΑΤ) ή η πυροσβεστική. Τι θα μπορούσε να πει κανείς γι αυτό, χωρίς να πέσει σε έναν στείρο ηθικισμό που θα αποτελούσε ανάχωμα στο πνεύμα;[10]

Ότι, από την μια, το κυρίαρχο σύστημα δεν είναι πλέον -όπως στα παλιά καθεστώτα, ή στο ισχυρό, εθνικό Κράτος- ένα συγκεντρωτικό σύστημα με ένα “κέντρο εξουσίας” ενάντια στο οποίο πρέπει να κινηθούν οι πληβείοι[11], με αξίνες και δόρια στα χέρια. Δεν υπάρχει πλέον ούτε καν ένα δίκτυο εργοστασίων που οι εργάτες μπορούν να μπλοκάρουν ή να οικειοποιηθούν, αλλά μια διάχυτη τάξη οι εκδηλώσεις της οποίας εντοπίζονται παντού, όπως οι αξίες της αγοράς που συνιστούν εαυτούς σε κάθε στιγμή του οικονομικού κύκλου (μέσα από την παραγωγή, την κυκλοφορία και την κατανάλωση εμπορευμάτων), μέσα στον οποίο τα ανθρώπινα όντα φυτοζωούν χωρίς εργασία και ειδικά χωρίς εισόδημα. Ότι η επίθεση ενάντια στο σύστημα, κατά συνέπεια, αναγνωρίζει ότι το σύστημα υπάρχει παντού, στα σούπερ-μάρκετ όπως και στα σχολεία, στο κτίριο του Εθνικού Νομισματοκοπείου καθώς και στις αίθουσες συνδιασκέψεων, στα αυτοκίνητα και τα μέσα μεταφοράς. Κι ότι μοιάζει εύκολο να αντιληφθεί κανείς, τουλάχιστον μετά τα γεγονότα, ότι το να γίνει στόχος το ένα ή το άλλο από αυτά τα αντικείμενα αναπόφευκτα περιλαμβάνει μια ενόχληση για τα τρίτα μέρη: Δεν μπορεί να βρεθεί σχεδόν πουθενά ένα μέρος όπου να μπορεί να στοχευτεί ή να δεχτεί επίθεση η Εξουσία και μόνον αυτή.[12]

Ότι, ακόμα, στις πόλεις όπου το σύστημα της αγοράς απορρίπτει τους ανέργους άραβες και μαύρους απογόνους αυτών που έφερε αρκετές δεκαετίες πριν, κατά την εποχή της βιομηχανικής του ανάπτυξης και της ανάγκης για κακοπληρωμένη εργατική δύναμη, η νεολαία δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να ενσωματωθεί μια μέρα στην κανονικότητα που προωθείται τόσο ως μια επιβίωση που μπορεί να αγοράσει κανείς. Κι αυτό, με εκείνες ακριβώς τις συνθήκες, που οι πανκς[13] συνόψισαν τέλεια καιρό πριν (No Future[14]), είναι μια αυταπάτη να περιμένει κανείς από αυτήν την μάζα απελπισμένων ανθρώπων μια “εποικοδομητική” στρατηγική.

Ότι, τέλος, το σύστημα, που βασίζεται στη βία σε κάθε επίπεδο της εθνικής και διεθνούς λειτουργίας του, έχει προπαγανδίσει -όσο ποτέ πριν, στις δεκαετίες που η αγορά οργίαζε- την εικόνα της βίας ως το μοναδικό μέσο έκφρασης για τον καθένα και έχει, το ίδιο το σύστημα, τόσο κακούς συμβουλάτορες που εκπλήσσεται που το κοινό έχει πάρει το μάθημά του (από το ίδιο), ότι, έχοντας προγραμματίσει ανεξέλεγκτα την υποβάθμιση των ατόμων, κάτι που είναι κερδοφόρο για την ίδια, η οικονομία της αγοράς έμαθε, όπως και κάθε άλλο σύστημα κυρίαρχίας πριν από αυτήν, να προσθέτει υποκειμενικές, διανοητικές συνθήκες στις αντικειμενικές, υλικές συνθήκες φτώχειας, στο σημείο μαζικής κατασκευής υποκειμένων που στερούνται πλήρως την πιθανότητα να εξανθρωπίσουν τους εαυτούς τους, ακόμα και με την πιο ευρεία έννοια του όρου. Και ότι φαίνεται προφανές ότι το σύστημα που έχει παράγει αυτά τα νεο-ανθρώπινα όντα, θα αναγκαστεί να τα αντιμετωπίσει μια μέρα στους δρόμους του. Συνεπώς, αν το σύστημα δεν τους θέλει, ο μόνος που χρειάζεται να διώξει είναι ο εαυτός του. Παραδόξως, αυτό που πρέπει να συγκρατήσει κανείς, είναι μάλλον οι ιδέες με τις οποίες η αντικειμενική υποβάθμιση συνοδεύει μια υποκειμενική βελτίωση, όπως σε κάθε στιγμή ανοιχτής σύγκρουσης, κι αυτό -με τα πράγματα ως έχουν- σημαίνει ότι μόνο στην αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάξης μπορούν αυτοί στους οποίους έχουν αρνηθεί κάθε δύναμη, κι ως εκ τούτου κάθε δύναμη να συγκροτηθούν ως υποκείμενα, να μπορέσουν να συγκροτηθούν ως άνθρωποι. Γινόμενοι αντάρτες ενάντια στην απουσία των ζωών τους, αυτό που δείχνουν οι νέοι κάτοικοι των προαστείων δεν είναι ότι αποτελούν ανθρώπινα σκουπίδα, αλλά, ότι αντιθέτως, δεν ανέχονται πλέον να υποβαθμίζονται έτσι.

Και, εν όψει μιας τέτοιας διαδικασίας και μιας τέτοιας αναγκαιότητας, μόνο οι ηλίθιοι θα καταπιαστούν με τα συντακτικά τους λάθη.

Αντίθετα με τα όσα προωθούν τα ΜΜΕ, αυτοί που στάθηκαν δίπλα σ’ αυτούς τους διάσημους “αλήτες των προαστείων” μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι πουθενά, σε οποιαδήποτε άλλη σφαίρα της κοινωνίας δεν μπορεί να συναντήσει κανείς -ανάμεσα στην νεολαία- μια τόσο διαυγή και συγκροτημένη κατανόηση της κοινωνίας, της προέλευσης των προβλημάτων, της πολιτικής εκμετάλλευσης που τους επιφυλάσσει η εξουσία, τη λειτουργία του ρατσισμού ως ένα αναπόσπαστο εργαλείο για την κοινωνική ειρήνη (τη δημιουργία εθνικών εστιών ταραχής ως αποπροσανατολισμό από τον ταξικό αγώνα).

Αυτό που επιβεβαιώνεται λοιπόν, κι αυτό στον υπέρτατο βαθμό, είναι το γεγονός ότι τέτοιες αναταραχές επιτρέπουν στον καθένα να κατανοήσει τι είναι το θέαμα, που όπως θα περίμενε κανείς, δίνει μια ανεστραμένη εικόνα αυτών των πληθυσμών, μεταμφιέζοντάς τους σε αποδιοπομπαίους τράγους για τον “φιλήσυχο πολίτη”, και προσπαθεί να αποφύγει με κάθε κόστος έναν διάλογο μεταξύ των δυο πλευρών (της πλευράς του γκέτο και της πλευράς της πόλης), δηλαδή, μια καλύτερη κατανόηση όχι της μόνο της συγκεκριμένης αθλιότητας που μαστίζει μερικούς ανθρώπους (φτώχεια, επιβίωση στερημένη από τα πάντα, μη-συμμετοχή στον οικονομικό κύκλο), αλλά η οικουμενική αθλιότητα που μαστίζει τους πάντες (η ανάγκη για εργασία, η υποταγή στην οικονομική δικτατορία), κάτι που θα αποτελούσε την πιο σοβαρή απειλή στο σύστημα σήμερα.

Πουθενά ή σχεδόν πουθενά ανάμεσα στους νέους ταραξίες δεν μπορεί να βρεθεί κανείς που να τον εξιτάρει η βία, οι άγριοι τρόποι, ή ένας μηδενισμός στερημένος από σκέψη, τα χαρακτηριστικά δηλαδή που η κυρίαρχη εικονογραφία αποδίδει σε κάθε ταραχή, και που επιμένει να προωθεί το εμπόρευμα σε καιρούς “κοινωνικής ειρήνης”, κι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακριβώς οι υποτιθέμενοι “βάρβαροι” που έχουν εμμονή με τον σεβασμό, με αυτή την ποιοτική αξία των πολιτισμένων που δε συναντούν πουθενά, και την οποία βιώνουν ως θεμελιωδώς απούσα από μια “κοινωνία” συγκροτημένη από εργοστάσια, σούπερ-μάρκετ και αστυνομικά τμήματα. Συνολικά, δε θα έρθουν αντιμέτωποι μόνο με το παλιό μίσος των προνομιούχων για τις επικίνδυνες τάξεις που εκφράζεται παντού και το οποίο χάρη στα ΜΜΕ[15] συντηρείται για να εξηγήσει στο ολοένα και πιο προλεταριοποιημένο τμήμα του πληθυσμού (το οποίο δεν ζει ακόμα στα γκέττο) ότι, μπροστά σ αυτούς τους βαρβάρους, οι “απλοί άνθρωποι” -μαζί με τους “προνομιούχους”- έχουν έναν κοινό εχθρό, από τον οποίο, ευτυχώς υπάρχει για να τους προστατεύσει το Κράτος (μέσα σ αυτό το σχήμα, τα προάστεια παίζουν σε εθνικό επίπεδο τον ίδιο ρόλο που παίζει η τρομοκρατία σε διεθνές επίπεδο). Επιπλέον, όπως θα περίμενε κανείς, η ριζοσπαστικότητα του θυμού αυτού ταυτοποιήθηκε από τον Bush με το σχήμα του Bin Laden, κι από τον Putin με την τσετσενική “Πέμπτη Φάλαγγα”, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα την απόλυτη έλλειψη σοβαρότητας της γλώσσας που χρησιμοποιούν οι διάφορες Εξουσίες. Η πλατεία Beauvau[16] θα ευχαριστιόταν επίσης αν μπορούσε να εμφυτεύσει την ψευδαίσθηση ότι οι ταραχές του 2005 ήταν προβλήματα που δημιούργησαν έμποροι ναρκωτικών ή ισλαμιστές εξτρεμιστές: στην πραγματικότητα, από κάθε στοιχείο που υπάρχει, αυτές οι δυο ομάδες, απαιχθάνονται πάνω απ όλα το να τραβούν την προσοχή της αστυνομίας και να εκθέτουν τα δίκτυά τους. Κανείς ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του επίσημου ψεύδους δεν μπορεί να καταδεχτεί να κοιτάξει την αλήθεια: μια άρνηση προσδιορισμένη επακριβώς από την υπάρχουσα τάξη, η προφανής έκφραση του κοινωνικού αποκλεισμού που είναι έμφυτος στην κίνηση του κεφαλαίου.

Τα καταπιεστικά μέτρα, τα οποία απ’ ότι φαίνεται θα είναι εξαιρετικά σκληρά, όχι μόνο θα επιβεβαιώσουν την πολιτική της περιφρόνησης που ήταν ήδη στη ρίζα της σύγκρουσης, κι έτσι θα σιγουρέψουν τον επαναληπτικό χαρακτήρα του φαινομένου. Η ωμή αγριότητα της αστυνομίας έχει την μουχλιασμένη οσμή του 1905[17]: Απέδειξε ότι η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί πλέον να υποσχεθεί τίποτα, και δεν μπορεί πλέον να κάνει κανένα συμβιβασμό με την αλήθεια. Παγιδευμένη ανάμεσα στην απειλή ενός αυξανόμενου εσωτερικού ανταγωνισμού, η άπληστη επιθυμία ανάπτυξης παρόλο το μέχρι τώρα κέρδος, και την υποχρεωτική διαχείριση του αποθέματος των μη-απασχολήσιμων προλεταρίων, η κυρίαρχη τάξη αποζητά κάθε ευκαιρία που θα της επιτρέψει να βγεί από τον κίνδυνο. Η απέλαση όλων τους μοιάζει πρακτικά αδύνατη, οπότε θα αναγκαστούν να ψάξουν για λιγότερο απάνθρωπες διαδικασίες. Μπορούμε όμως να είμαστε βέβαιοι: Δε θα υπάρξει ξανά ησυχία.

13 Νοεμβρίου 2005

—————————————————————————–

[1] Αναφορά στο έργο του Giordano Bruno’s Δείπνο Στάχτης της Τετάρτης (“La Cena de le Ceneri”), που τυπώθηκε το 1582. Στα 1600, ο Bruno κατηγορήθηκε για “Αθεϊσμό” και ρίχτηκε στην πυρά. Οι στάχτες του διασκορπίστηκαν ώστε να χαθεί κάθε ίχνος της ύπαρξής του. Σημειωτέον, η επιγραφή στο μνημείο του Bruno στην Piazzi dei Fiori της Ρώμης γράφει: “Αποχαιρέτισε τις στάχτες. Είναι σ’ αυτές τις στάχτες όμως που βρίσκεται ο σπόρος που ανανεώνει ολόκληρο τον κόσμο”.

[2] Στα γαλλικά: 2] “Plus de lendemain, / Braises de satin, / Votre ardeur / Est le devoir.”

[3] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο.

[4] Μια “σοσιαλίστρια” πολιτικός.

[5] Ο Jacques Chirac θα έπαιρνε την ηγεσία αυτής της υπηρεσίας. Ο γαλλικός όρος που χρησιμοποιήθηκε εδώ (bidet) υπονοεί επίσης ότι ο Chirac θα καταλάμβανε αυτή την τουαλέτα.

[6] Δολιχοκέφαλος: αυτός που έχει ένα επίμηκες κρανίο.

[7] Ο οποίος είναι σκούρος και κοντός, κι έχει ένα μάλλον περίεργο κεφάλι.

[8] dechets humains: όχι απορρίματα αλλά “άχρηστοι” άνθρωποι.

[9] Σημείωση των συγγραφέων: Πέρα από τα όρια που σημειώνονται, είναι ανάγκη, από την άλλη, να τονίσουμε την αξιοσημείωση ικανότητα για υπερ-ταχεία επέκταση που επέδειξε αυτή η ανταρσία, στη Γαλλία, φυσικά αλλά και στην μετάδοσή της σε άλλες χώρες.

[10] Για παράδειγμα, σημειώστε τον στείρο ηθικισμό αυτών των σχολίων Guy Debord, αναφορικά με μια τέτοια ταραχή: “Πιστεύω ότι παρατήρησες έναν παράγοντα που αναφέρθηκε άμεσα, μερικές μέρες μετά την σύγκρουση στην Pont de l’Alma. Οι πυροσβέστες κλήθηκαν στο Montfermeil, μετά από παγίδα που τους στήθηκε για μια φωτιά που δεν υπήρχε, όπου τους περίμεναν με πέτρες απ’ το πεζοδρόμιο και σιδερένιες ράβδους. Τα εμπορικά τραγούδια μας μαρτυρούν πως είναι, στο κάτω κάτω, φυσικό -όταν κάποιον τον έχουμε πολύ ανάγκη- να “κάψουμε την κοιλιά και το σακίδιο” ενός οδηγού λεώφορείου. Αλλά το να επιτίθεσαι σε πυροσβέστες, αυτό δεν είχε γίνε ποτέ όσο υπήρχε το Παρίσι. Και δεν ξέρω καν αν έχει γίνει στην Ουάσιγκτον ή στην Μόσχα. Είναι η τελειοποιημένη έκφραση και η πρακτική της διάλυσης κάθε κοινωνικού ιστού”. (Γράμμα στον Jean-Francois Martos, με ημερομηνία 26 Δεκέμβρη 1990).

[11] Αναφέρεται στις αγροτικές εξεγέρσεις.

[12] Όπως μια υποτιθέμενη “τρομοκρατική” οργάνωση, σαν την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η εξουσία έχει “ενσωματωθεί” παντού, μέσα κι ανάμεσα στον “άμαχο” πληθυσμό, ως ασπίδα προστασίας.

[13] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο.

[14] Αγγλικά στο αρχικό κείμενο (“There is no future in England’s dreaming”: των Sex Pistols, από το “God Save the Queen”, 1977).

[15] Δεν υπάρχει ακριβής όρος στα αγγλικά είτε στα ελληνικά για τη γαλλική λέξη που χρησιμοποιήθηκε εδώ, “mediatiquement”, που δε σημαίνει μόνο “χάρη στα μίντια”, ή “μέσω των μίντια” αλλά επίσης “θεαματικά”.

[16] Η τοποθεσία του γαλλικού Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ασφάλεια της χώρας.

[17] Η χρονιά που απέτυχε η επανάσταση ενάντια στην τσαρική Ρωσία.

Γράφτηκε από τους Φίλους της Νέμεσης (Les Amis de Nemesis: http://www.geocities.com/nemesisite). Μεταφράστηκε από τα γαλλικά στα αγγλικά από το NOT BORED! (http://www.notbored.org) τον Ιούλη του 2007. Οι υποσημειώσεις είναι του μεταφραστή στα αγγλικά, εκτός από τα σημεία που σημειώνεται διαφορετικά. Ειλικρινείς ευχαριστίες από την αγγλική μετάφραση στους συγγραφείς για τη διόρθωση μερικών λαθών της πρώιμης όψης της μετάφρασης.
Η ελληνική μετάφραση έγινε τον Δεκέμβρη του 2007 από τις “εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας” – www.geocities.com/anarcores.

Πηγή: http://occupiedlondon.org/supperofashes

Categories
Uncategorized

Γυναίκες στο black bloc – Anarchatron 2007

Γυναίκες στο black bloc – Anarchatron 2007

Πηγή: το φανζίν “When Women Attack”

Καθώς μοιράζομαι μια αναρχική θεώρηση, υποστηρίζω την άμεση και σωματική αντιπαράθεση με την καταπίεση όπου και όταν εκφράζεται. Δεν με ενδιαφέρει να παίξω έναν παθητικό ή συμβολικό ρόλο, δεν με ενδιαφέρει ένας ψευτο-διάλογος («να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα την εξουσία»), ο βαριεστημένος ακτιβισμός ή κάθε άλλη εξίσου βαρετή κι αλλοτριωτική δράση απεμπολισμού των ενοχών. Με ενδιαφέρει η αποτελεσματική και μη-απολογητική επίθεση στην κυρίαρχη ελίτ οποτεδήποτε παρουσιάζεται η ευκαιρία, και η δημιουργία χώρων για μια τέτοια ευκαιρία όποτε δεν είναι παρούσα ακόμη. Θέλω να δω κάθε γραφείο πολυεθνικής, κάθε εμπορικό κέντρο, κάθε αστυνομικό τμήμα, στρατιωτική βάση ή κυβερνητικό κτήριο να καίγεται ολοσχερώς. Θέλω να καταστρέψω οτιδήποτε με καταστρέφει, να καταστρέψει ότι φιλοδοξεί να καταστρέψει κάθε ζωή στον πλανήτη και αρνούμαι να παίξω το ρόλο του διπλωμάτη, ή να αποδεχτώ κάποιο συμβιβασμό εκτός από τη συνολική απελευθέρωση.

Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη υποθέσει ότι είμαι άνδρας, από τα όσα έγραψα παραπάνω. Ε, λοιπόν, να παν να γαμηθούν, και το ίδιο κι εσύ, αν είσαι μέσα σ’ αυτούς. Είμαι γυναίκα και έχω σιχαθεί τελείως την αντίληψη ότι μόνο οι άνδρες μπορούν να είναι επιθετικοί, ότι μόνο οι άνδρες μπορούν να εκφράσουν σωματικά και παθιασμένα την οργή τους, ότι η βία είναι μια εγγενής αρσενική ιδιότητα. Συναντώ συνέχεια ανθρώπους που αυτό-αποκαλούνται αναρχικοί (και στην πραγματικότητα είναι περισσότερο προοδευτικοί πασιφιστές ακτιβιστές) που θεωρούν ότι το black bloc (ή κάθε άλλη δύναμη που επιτίθεται άμεσα στα αφεντικά) είναι «μάτσο», υποθέτοντας συνήθως αυτόματα ότι το black bloc προσελκύει μόνο προνομιούχους λευκούς πάνκηδες (μπορεί να προσελκύει βέβαια και τέτοιους, καθώς και μια ποικιλία γυναικών και έγχρωμων ανθρώπων που μπορεί να είναι ή να μην είναι «πανκς»). Μπορεί να υπάρχει και ο περιστασιακός μάτσο μαλάκας που ενδιαφέρεται ή συμμετέχει στο black bloc, αλλά αυτό είναι περισσότερο προσωπικό ζήτημα παρά εγγενές στο ίδιο το bloc, ή στο φύλο. ’νθρωποι με τέτοια αντίληψη φαίνεται να μοιράζονται την αίσθηση ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους παθητικές, διπλωματικές ή απλώς τις ενδιαφέρει να φροντίζουν την κοινότητά τους, κι ότι είμαστε αποξενωμένες από κάθε βίαια έκφραση ανθρώπινων συναισθημάτων. Σκατά. Αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμα παράδειγμα του σεξισμού που μεταμφιέζεται σε φεμινισμό. Εξοργίζομαι και έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου όταν σκέφτομαι τι έχει κάνει η πατριαρχία σε μένα, σε όλες τις γυναίκες, στη Γη ως ένα σύνολο, κι ακόμα και στους άνδρες. Είναι ήδη αρκετά άσχημο όταν με αντιμετωπίζουν σαν ένα υποψήφιο θύμα όλοι όσοι είναι ξεκάθαρα εχθροί μου, αλλά και το να θεωρούμαι ως εκ φύσης θύμα από αυτούς που προσποιούνται τους συντρόφους μου είναι απαράδεκτο.

Πρέπει να το κάνω σαφές ότι αυτή η μορφή αγώνα εμπνέεται από πολύ περισσότερα από μια μονοκόμματη αν και δίκαια οργή. Η τάση της σωματικής αντιπαράθεσης με όλα τα συστήματα ελέγχου δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην παθιασμένη οργή, όσο δυνατά και να είναι τα συναισθήματα. Ούτε πάλι μπορεί το θάρρος της στιγμής και μόνο να οδηγήσει στην αντιπαράθεση. Αν ήταν έτσι, τότε όλοι μας θα εκτονωνόμασταν μέσα σε λίγους μήνες, και θα μας μανιπουλάρανε άνετα όσοι φιλοδοξούν να διαχειριστούν τη δυσαρέσκεια μέσα στα στενά ιδεολογικά προγράμματά τους. Αντίθετα, η τάση για αγώνα θρέφεται από μια σύνθετη μείξη συναισθημάτων και μια συνεκτική κατανόηση του πού βασίζονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και τι πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά η θέληση για κάτι τέτοιο βγαίνει απ’ όλους μας, όχι μόνο τις γυναίκες. «Η ζωή είναι εκστατικές εναλλαγές δημιουργίας και καταστροφής». Πρέπει να οικοδομήσουμε τις μελλοντικές κοινότητες και σχέσεις ενώ καταστρέφουμε αυτά που μας εμποδίζουν να απελευθερωθούμε, και το να το αναγνωρίζεις αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με μάτσο ούτε με πατριαρχία.

Αυτό που είναι στην πραγματικότητα πατριαρχικό, κι επίσης δειλό, είναι η ιδέα ότι πρέπει «να χαμηλώσουμε λίγο την ένταση» των συναισθημάτων και των ενστίκτων μας, να εξορθολογικεύσουμε και να θεωρητικοποιήσουμε τους τρόπους μας για να τη σκαπουλάρουμε από την επικείμενη καταστροφή. Το να αγνοούμε τα συναισθήματα και τα ένστικτά μας είναι ένας γαμημένος λόγος του γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και είναι αυτό που η πατριαρχική κοινωνία μας θέλει να κάνουμε από την αρχή της κιόλας. Από πολύ παλιά ο πολιτισμός μας θεωρούσε ότι οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, παράλογες και πιο κοντά στη φύση απ’ ότι οι άνδρες που είναι ορθολογιστές, λογικοί και πιο κοντά στον παράδεισο… Προφανώς, αυτό είναι προβληματικό. Είμαστε όλοι ικανοί για μια ίση κατανόηση των συναισθημάτων και της λογικής και έχουμε ανάγκη να προσέξουμε και να σεβαστούμε τα συναισθήματα και τα ένστικτα που έχουμε λησμονήσει.

Και όχι, δεν ζητάω τα ρέστα από κανέναν, ούτε μιλώ από έναν «αρσενικό ρόλο» ως μια εξέγερση ενάντια στον προκαθορισμένο ρόλο μου ως θηλυκό. Δεν «κάνω σαν άνδρας» μόνο και μόνο επειδή δεν μ αρέσει αυτό που σημαίνει να είσαι γυναίκα σ αυτήν την κουλτούρα. Απλά εκφράζω αυτό που είναι το πιο ουσιώδες ανθρώπινο χαρακτηριστικό – η θέληση για ελευθερία – με τον τρόπο που θεωρώ τον πιο άμεσο, κι αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το φύλο μου, εκτός ίσως του ότι να είσαι γυναίκα το κάνει ακόμα πιο επείγον. Δρω βάσει των δικών μου επιθυμιών κι αυτές οι επιθυμίες δεν θα προγραμματιστούν από κανέναν.

Categories
Uncategorized

To σχέδιο Β ξεκίνησε ήδη – Διεθνείς Ταξιαρχίες

Το Σχέδιο Β ξεκίνησε ήδη, έλα στην μάχη της χαράς

Διεθνείς Ταξιαρχίες

Υπάρχουν κάποιες στιγμές όπου μοιάζει κατάλληλο, χωρίς να είναι καν ένα ζήτημα το οποίο έχει υπολογιστεί, να απευθύνεσαι στον καθένα μ έναν τρόπο όσο πιο άμεσο γίνεται. Μια απ αυτές τις στιγμές έχει φτάσει.

Θέλουμε να μιλήσουμε εν συντομία για τα όσα διαδραματίστηκαν στις 2 Ιούνη στην πόλη του Ρόστοκ, στη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στους G8. Μιλάμε, φυσικά, από μια θέση παρτιζάνου, πολλαπλασιασμένη ωστόσο επί τις χιλιάδες φωνές που σε συγκεκριμένες στιγμές κατάφεραν να γίνουν μια ενιαία. Μια από τις στιγμές αυτές είναι εδώ.

Στις 2 του Ιούνη, χιλιάδες άνθρωποι δεν περίμεναν για το τελετουργικό το οποίο συνηθίζουμε να ακολουθούμε σ αυτό το κίνημα: κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, δράσεις λιγότερο από συμβολικές, συνελεύσεις όπου κυριαρχούν έτοιμα συμπεράσματα, προκατασκευασμένα πολλά χρόνια πριν από κάποιες σκοτεινές διαδικασίες. Ούτε πάλι περίμεναν να υιοθετήσουν τα στερεότυπα όσων υποκρίνονται τους ευαισθητοποιημένους σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση και προορίζουν τους εαυτούς τους για ανήμπορους συμπαθούντες των λιγότερο προνομιούχων.

Αυτές οι χιλιάδες, αντιθέτως, δεν θα ευχαριστούνταν ποτέ με μια αντίδραση ή αντίσταση, αλλά πήραν την πρωτοβουλία, συνειδητά επιτέθηκαν στα μέρη όπου, μέρα με την μέρα, η καπιταλιστική εκμετάλλευση και οι υλικές συνέπειες του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου επεκτείνονται. Οι G8 δεν είναι μόνο μια έκφραση της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στον κόσμο, ένα θέατρο αμφίβολης ποιότητας όπου οι ηγέτες θέτουν επί σκηνής ένα άλλο τελετουργικό, που εξυπηρετεί την κωδικοποίηση της εξουσίας τους πάνω στις ζωές των υπηκόων. Οι G8 είναι το σύμβολο του πόνου που εξασκείται καθημερινά σε εκατομμύρια ανθρώπους. Του ότι θα έπρεπε να εγκαλούμαστε για τη βία μας, όταν είναι αυτοί που τα χέρια τους είναι βαμμένα στο αίμα!

Αυτό που συνέβη στο τέλος, ήταν πολύ απλό: ελεύθεροι άνθρωποι αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν συλλογικά και έμπρακτα στα σύμβολα του καπιταλισμού και του κράτους, όπως ενσαρκώνεται από όλες τις αστυνομίες του κόσμου. Οι συνελεύσεις και οι μακροσκελείς ομιλίες, αν δεν ακολουθούνται από ρήξεις στους δρόμους των μητροπόλεών μας, το μόνο που παράγουν είναι καχυποψία και παραίτηση.

Θέλουμε επίσης να θυμίσουμε μια άλλη αλήθεια σε σχέση με τους αγωνιστές της μάχης του Ρόστοκ: είναι γυναίκες και άνδρες από κάθε γωνιά της Γης και δεν έχουν ανάγκη από πιστοποιητικά για να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, δημιουργούν συμμορίες, και πειραματίζονται με νέες μορφές ζωής. Είμαστε οι αεθνείς που αγωνίζονται για την καταστροφή των συνόρων -τόσο υλικών όσο και συμβολικών- που χωρίζουν τις ζωές μας, τη σκέψη και τα σώματά μας. Αποτελούμαστε από πολλαπλές ατομικότητες που επιθυμούν να ενωθούν ώστε να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μια περισσότερο εκστατική ζωή. Ερχόμαστε από παντού, γι αυτό και είμαστε παντού. Αυτοί που μιλούν για το αντίθετο είναι διπρόσωποι ψεύτες.

Υπάρχει μια ακόμη αλήθεια: κάτω από κάθε κουκούλα βρισκόταν ένα χαμόγελο, σε κάθε πέτρα που εκτοξευόταν προς τον κοινό εχθρό υπήρχε η χαρά, σε κάθε σώμα που εξεγειρόταν ενάντια στην καταπίεση υπήρχε η επιθυμία. Δεν έχουμε τύψεις ούτε ενοχές, αν ήταν έτσι, δε θα πολεμούσαμε καθόλου, δε θα αντέχαμε τόσο. Λοιπόν, μη αφήνετε να σας εξαπατούν, κοιτάξτε με ποιους συνδέεστε, ποιους αγαπάτε: Ίσως να βρείτε ένα απ’ αυτά τα χαμόγελα, ένα απ’ αυτά τα σώματα, μια απ’ αυτές τις γροθιές που δένονται στον αγώνα. Τα χαρούμενα πάθη μοιράζονται κι ενώνονται στην εξουσία – αυτό είναι το μυστικό των μαχών που διεξάγονται στην καρδιά της ασύμμετρης σύγκρουσης όπου αντιπαλεύουμε τη θλίψη των όπλων και των σωμάτων της εξουσίας. Ο καθένας χωριστά, δεν είμαστε τίποτα, όλοι μαζί, είμαστε μια δύναμη. Μαζί, είμαστε μια κομμούνα: η κομμούνα του Ρόστοκ.

Όλοι μας φτάσαμε εδώ έχοντας πίσω μας μια προσωπική και συλλογική ιστορία, μια ιστορία αγώνων και μαχών που διεξάγονται σε κάθε γωνιά της Γης. Δε θέλουμε αυτό το γεγονός να γίνει αντιληπτό σαν μια απλή συνέχεια του παλιού κύκλου αγώνων που, από την 11η Σεπτεμβρίου, γνώρισε τόσες απογοητεύσεις. Πιστεύουμε αντιθέτως πως η 2α Ιούνη ήταν το σύμβολο μιας δυναμικής κι αποφασιστικής ρήξης με αυτή τη φάση της ήττας κι ότι η μάχη αυτή ανοίγει το πεδίο για νέες επιθετικές κινήσεις. Ότι αυτή η ρήξη μας επιτρέπει να πετάξουμε μαζί προς την άλλη μεριά του καθρέπτη, προς την μεριά της ελευθερίας,

Και τώρα σύντροφοι, μπλοκάρουμε τα ρεύματα…

Ζήτω η κομμούνα του Ρόστοκ και του Ρέντελιχ!

Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Οκτώβρης 2007

Σ.τ.μ. Το σχέδιο Β αφορούσε αποκεντρωμένες δράσεις στις γερμανικές μητροπόλεις με κύριο γεγονός την επίθεση μετά από ραντεβού στο κέντρο του Βερολίνου (Hackescher Markt) όπου γύρω στα 1.500 άτομα κατέβηκαν αιφνιδιαστικά στους δρόμους και εφοδιασμένοι από τα κοντινά εργοτάξια επιτέθηκαν στους μπάτσους, κατέστρεψαν βιτρίνες πολυτελών καταστημάτων, αμάξια χρησιμοποιήθηκαν για οδοφράγματα, ενώ παρέλυσε η κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης.

Categories
Instituto Asturiano de Vandalismo Comparado

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΩΣ ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΩΣ ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Μια συνεισφορά στην πραγματοποίηση της πρακτικής θεωρίας του σαμποτάζ – Αστουριανό Ινστιτούτο Συγκριτικού Βανδαλισμού

Ποιος θα ξαναδώσει ζωή στις βίαιες δίνες της φωτιάς αν όχι εμείς που θεωρούμαστε αδέρφια; Ελάτε λοιπόν! Νέοι σύντροφοι: αυτό θα σας αρέσει. Δε θα δουλέψουμε ποτέ, ώ δίνες της φωτιάς! Αυτός ο κόσμος μέλει να εκραγεί. Αυτό είναι το μονοπάτι του στ΄ αλήθεια. Εμπρός, στην πορεία. – Αρθούρος Ρεμπώ

Η διάδοση του σαμποτάζ, η αυξανόμενη πρακτική εφαρμογή του, σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα, μακριά και εκτεταμένα ενάντια στην κυριαρχία της αγοράς είναι κάτι το δεδομένο. Φλεγόμενα ΑΤΜ τραπεζών, βουλωμένες κλειδαριές εμπορικών κέντρων, σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, φωτιές σε κέντρα προσωρινής εργασίας, δολιοφθορές στις καπιταλιστικές υποδομές (τραίνα υψηλής ταχύτητας, φράγματα, αυτοκινητόδρομοι, εργοτάξια κατασκευαστικών)… αποτελούν επιθετικές πρακτικές ενάντια στην αποικιοποίηση των ζωών μας από την πιο προχωρημένη μορφή αποικιοκρατίας – το εσωτερικευμένο θέαμα. Όλα τα παραπάνω πραγματοποιούνται από άτομα που έχουν σιχαθεί την επιβίωση σαν κατανάλωση εμπορευμάτων (η ίδια η ζωή περιορισμένη πια σε μια διαδοχή οικονομικών προστακτικών, ντοπαρισμένη από τις ψευτο-εναλλακτικές, ολοένα πιο ψεύτικες και λιγότερο εναλλακτικές) που υπόσχονται κόμματα και συνδικάτα που μοιράζονται τη φιλοδοξία να διαχειριστούν την μιζέρια μας σπρώχνοντάς μας σε έναν τρόπο παραγωγής που μας αποξενώνει από κάθε συμμετοχή στις αποφάσεις που σχετίζονται άμεσα με μας, και τη συνεργασία τους στην υποδούλωσή μας, ξεφτίζοντας κάθε χειρονομία άρνησης του υπάρχοντος, επαναφομοιώνοντάς την. Το θέαμα γράφει το σενάριο και διανέμει τους ρόλους: εργαζόμενος, καθηγητής, φοιτητής, νοικοκυρά, μητέρα, πατέρας, γιος, κόρη, άνεργος, αστυνομικός, στρατιώτης, καλλιτέχνης, ανθρωπιστής, διανοούμενος… Η πλειοψηφία, υποκείμενα που υιοθετούν διάφορους ρόλους στο πέρασμα του 24ώρου, αντικρύζουν την ύπαρξή τους με ολοένα και περισσότερο τρόμο, στο βαθμό του δυνατού. Ο καθένας με την σχιζο-νευρωτική άποψή του θα αντιδράσει στα ερεθίσματα που δέχεται από την εξουσία με τον τρόπο που ήταν ήδη αναμενόμενος. Κάθε κοινωνική δραστηριότητα προγραμματίζεται με τρόπο που να ενισχύει το θέαμα, επιβραδύνοντας έτσι την ασταμάτητη διαδικασία της αποσύνθεσής του. Αν και δεν επιθυμούμε με τίποτα το χειροκρότημα των οπαδών της οργάνωσης-να-ναι-κι-οτι-θελει-ας-ειναι, σαφώς και δεν είμαστε κατά της έννοιας της «οργάνωσης» ως τέτοιας, αλλά ενάντια στην «οργάνωση» που εννοείται ως αυτοσκοπός, ως αποκρυστάλλωση μιας όποιας ιδεολογίας, κι ως ένα ξεκομμένο όργανο που αντιπροσωπεύει μια τάξη. Είμαστε υπέρ της αυτόνομης αυτο-οργάνωσης των εκμεταλλευομένων. Η Ιστορία έχει δείξει δυο συνεκτικά παραδείγματα όπου φάνηκε ότι οι παραδοσιακές οργανωτικές μορφές, τόσο του κόμματος (κατά τη Ρωσσική Επανάσταση) όσο και του συνδικάτου (Ισπανική Επανάσταση) δεν ήταν παρά απόπειρες διαχείρισης του καπιταλισμού κι όχι ξεπεράσματός του, κι αυτό είναι κάτι που, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο καθένας πλέον το γνωρίζει. Στο κυνήγι της εξουσίας, δεν καταστρέφεται, αλλά εξελίσσεται: στην πρώτη περίπτωση, η τάξη των γραφειοκρατών αντικατέστησε επάξια την μπουρζουαζία, ενώ στη δεύτερη, οι αναρχο-συνδικαλιστές ηγέτες συμμετείχαν πρόθυμα στην αστική εξουσία, καλώντας για την αυτοδιαχείριση της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης, ενώ η βάση προσπαθούσε να υπερβεί τις παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις στην πράξη μέσα από την άμεση διεύθυνση κάθε όψης της ζωής τους, κι όχι απλά της εργασίας τους. Για να είμαστε ακριβείς, και οι δυο μορφές συναγωνίζονταν η μια την άλλη στη λατρεία της εργασίας (κάτι που έχουν κοινό επίσης με τον εθνικο-σοσιαλισμό και κάθε άλλη πολιτική μορφή του καπιταλισμού). Το ποσοτικό όραμά τους επιδίωξε μια αύξηση της παραγωγής, αφήνοντας κατά μέρος την αύξηση της ποιοτικής υπόστασης της ζωής. Αυτή η (πρακτική και θεωρητική) ήττα των παραδοσιακών οργανώσεων, που ακόμα υποστηρίζουν ότι μας αντιπροσωπεύουν, δεν έχει γίνει κτήμα της εργατικής τάξης (προφανώς το μόνο που γνωρίζουμε είναι να δουλεύουμε), κι έτσι συνεχίζουμε χωρίς να διατηρούμε καμιά πιθανότητα ελέγχου πάνω στις ουσιώδεις όψεις της ζωής μας, μέσα σε έναν κόσμο που αναπτύσσεται, όχι μόνο χωρίς τη συμμετοχή μας, αλλά κι εναντίον μας. Όμως, σύντροφοι, η ιστορία δεν κάνει κύκλους. Είναι μια συσσωρευτική διαδικασία και το ειδικό της βάρος λυγίζει ήδη τα κουρασμένα σώματά μας.

Ποτέ άλλοτε οι τσαρλατάνοι δεν σπαταλούσαν τόση άχρηστη αναπνοή – Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός)

Η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων των παραγωγικών μέσων (της χρήσης ελάχιστων απ’ αυτά για την απόλαυση όλων, μιας και τα περισσότερά τους είναι τόσο άχρηστα και επιζήμια που πρέπει να καταστραφούν) και των σχέσεων της παραγωγής (η μισθωτή εκμετάλλευση, η εμπορευματοποίηση, ο διαχωρισμός της ταξικής κοινωνίας) έχει φτάσει σε ένα αξεπέραστο σημείο ρήξης. Μέσα στο θέαμα είναι ευκολότερο να πλαστογραφηθεί η φύση της αντίφασης αυτής παρά να αυξηθεί η εμπορευματική παραγωγή στέλνοντας στα ύψη τις αξίες χρήσης. Αυτή η αδράνεια το αναγκάζει να επιδεικνύει όλες τις μεθόδους του για την επαναφομοίωση κάθε πραγματικού κινήματος αντίθεσης και να στρέφει τη θεαματική κριτική που ασκείται στο θέαμα προς όφελός του. Ένας υποκριτής με αίσθηση αυτοκριτικής, που διευθύνεται από την δική του αστυνομία της αποσυντιθεμένης σκέψης (φιλο-καταστασιακοί, στελέχη, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, επαναφομοιωτές, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, η κλίκα του «πολιτικλι-κορέκτ» εναλακτισμού) Αυτά τα σκουπάκια τουαλέτας του μοντερνισμού, σαν καλοί παπάδες, ελπίζουνε καρτερικά πως με τα μπαλώματά τους, η «σωστή» ανάπτυξη του συστήματος θα μας οδηγήσει, παίρνοντάς μας απ’ το χέρι, σε έναν ιδανικό κόσμο που θα προγραμματίζεται από την ψευδή συνείδησή τους και από τα περιχαρακωμένα μυαλά τους, λες και πράγματι κάναν ποτέ κάτι για μας. Ο κοινωνικός τους ρόλος, ο οποίος έχει καταδειχθεί εδώ και δεκαετίες, έχει αποδειχθεί πιο χρήσιμος για το σύστημα από κάθε του ωμή επίθεση, βασανιστήρια, δολοφονίες. Μας εξαπατούν και μας χειραγωγούν. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε ούτε μια μέρα παραπάνω. Είναι οι δεσμοφύλακες των άτυπων αλυσίδων μας. Οι ανόητες φιλολογίες τους μας διασκέδασαν αρκετά. Επιβάλλουν τις απόψεις τους πάνω μας, αποφεύγοντας ακόμα και τα απλούστερα ουσιαστικά ερωτήματα που τους γεμίζουν με φόβο: Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα; και τί μας εμποδίζει απ’ αυτό; Ερωτήματα που ξεγυμνώνουν με μιας τέτοιους επαγγελματίες του ψεύδους. Η συνεκτική κριτική και η κριτική του μη-συνεκτικού είναι με το μέρος μας σ’ αυτόν τον αγώνα.

Η αδικία δεν είναι ανώνυμη. Έχει και όνομα και διεύθυνση. – Μπέρτολντ Μπρεχτ

Η καταστασιακή θεωρία, σαν συνεκτική κριτική της ολότητας των συνθηκών επιβίωσης και του εμπορευματικού-θεαματικού καπιταλισμού που της επιβάλλει, έχει βρει την κατάφασή της μέσα στα ίδια τα γεγονότα, μέσα από μια παραποιημένη φόρμα. Δεν είναι δυνατόν να αντιπαλέψεις την αλλοτρίωση με αλλοτριωμένα μέσα. Το σαμποτάρισμα αυτού του κόσμου ξεκινά με την άρνηση των ρόλων που το σύστημα μας επιβάλλει, το σαμποτάζ του θανάτου που σκεπάζει τη ζωή, και την άρνηση των ρόλων που μας έχουν αναθέσει. Να μιλάς για την Επανάσταση, στους καιρούς αυτούς σημαίνει πως «έχεις ένα πτώμα στο στόμα». Μια ματιά γύρω μας αρκεί για να μας υπενθυμίσει το σκηνικό της ήττας που μας περιβάλλει. Το σαμποτάζ είναι λοιπόν μια πράξη που καταγίνεται ένας ανακρουστήρας ενάντια σ’ αυτήν την μη-πραγματικότητα που μας σκεπάζει. Μια πράξη που δεν έχει περάσει απαρατήρητη από τους επαναφομοιωτές ιδεολόγους, που την έχουν μετασχηματίσει σε «τρομοκρατία» (η επαγγελματικοποίηση του σαμποτάζ που δεν κάνει άλλο απ’ το να ενισχύει το σύστημα, χάρη στο συγκεντρωτικό, ιεραρχικό και μιλιταριστικό χαρακτήρα της). Σήμερα, αυτό που προτείνεται δεν έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας ένοπλης οργάνωσης αυτού του τύπου, αλλά με διάχυτες επιθέσεις μικρών ομάδων συγγενείας, ανεξέλεγκτων από κάθε οργάνωση, που συνέρχονται και ξαναχάνονται όπως οι παλίρροιες της Σελήνης. Παλίρροιες που γεννιούνται από την συνείδηση της ασχήμιας των πραγμάτων και της επιδείνωσης που υπόσχονται τα γεγονότα. Στον 19ο αιώνα, μια τέτοια πρακτική άνθισε θέτοντας τον πρώιμο καπιταλισμό σε κρίση. Πέρα από τις λουδίτικες επιθέσεις, οι «προλεταριακές εφορμήσεις στον ουρανό» έδωσαν τη θέση τους στην καταστολή και την επαναφομοίωσή τους, στην οποία ενεργό ρόλο έπαιξαν τα, εμβρυακής τότε μορφής, συνδικάτα, με ομολογούμενη όμως δυσκολία, χάρη στην απουσία μιας άκαμπτης οργανωτικής δομής και άρα της μέγιστης ευελιξίας τους στις επιθέσεις. Μια ομάδα ανθρώπων που βρίσκονται, χτυπούν κι έπειτα εξαφανίζονται στο πλήθος, όπου μια νέα ομάδα ξανασυστήνεται κατόπιν. Τέτοιου είδους διάχυτες δολιοφθορές φέρνουν τον εχθρό σε δυσκολότερη θέση προκειμένου να οργανώσει την καταστολή. Έτσι, οι επιθέσεις μετασχηματίζονται σε ένα σύμπαν απολαύσεων γι αυτούς τους συνειδητοποιημένους χούλιγκανς, τα συναισθήματα των οποίων δύσκολα περιγράφονται ή επικοινωνούνται με τη φτωχή και ανιαρή γλώσσα των λεκτικών μορφών. Το ανατρεπτικό παιχνίδι, οι κανόνες του οποίου ορίζονται από τους συμμετέχοντες, γίνεται ένα αποτελεσματικό όπλο ενάντια στον καπιταλισμό, σε κάθε του μορφή. Υπάρχουν άλλωστε πολύ περισσότερα να καταστραφούν παρά να χτιστούν.

Η εποχή μας δεν έχει ανάγκη να γράψει ποιητικά συνθήματα, αλλά να τα πραγματοποιήσει. – Καταστασιακή Διεθνής

Έχει καταδειχθεί πώς μικρές ομάδες επίθεσης κάνουν περισσότερη ζημιά απ’ ότι μεγάλες οργανώσεις που ειδικεύονται στον ένοπλο αγώνα. Η Οργισμένη Ταξιαρχία συνέχισε τις δράσεις της και μετά τη σύλληψη ανθρώπων της, και αφότου το αγγλικό κράτος υπέθεσε ότι το κίνημα θα είχε διαλυθεί. Το Kale Borroka (οδομαχία) στη Χώρα των Βάσκων, το οποίο πρόσφατα καταδικάστηκε ως ανεξέλεγκτο από τη Jarrai (η οργάνωση νεολαίας της βασκικής εθνικιστικής αριστεράς – NDRO) αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα. Η εξουσία συναντά δυσκολίες στην καταστολή και την εξάρθρωση μικρών ομάδων που δε γνωρίζουν η μία την άλλη, μέσα σε ένα κλίμα υψηλής ασφάλειας, και το μόνο πράγμα που τους ενώνει είναι η επιθυμία για την καταστροφή ενός συστήματος που τους εμποδίζει απ’ το να ζήσουν, καταδικάζοντάς τους στην επιβίωση και την αβεβαιότητα. Δεν επιχειρούν ενέργειες επιδειξιομανών ώστε να προπαγανδιστούν μέσω ενός ακρωνυμίου ή κάποιας ονομασίας-σφραγίδας. Στην περίπτωση των Αστουριών, το σαμποτάζ υπήρξε ένα ταξικό όπλο που χρησιμοποιήθηκε αναρίθμητες φορές, ιδιαίτερα στις εργασιακές συγκρούσεις στο εσωτερικό των επιχειρήσεων: Duro Felguera, Hunosa, Naval και Ciata (Αστουριανές επιχειρήσεις και ορυχεία όπου το σαμποτάζ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη δεκαετία του 1990). Κάθε ένα άτομο, ασχέτως της όποιας ιδεολογίας του, μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Από τον υπάλληλο που κλέβει αγαθά από το γραφείο ως τον εργάτη που βανδαλίζει τα μηχανήματα στα οποία είναι αλυσοδεμένος, περνώντας μέσα από τη χρήση πλαστικών εκρηκτικών κατά τον τρόπο των διπλωματούχων επαγγελματιών του Duro Felguera. Σήμερα, το πιο επίκαιρο παράδειγμα είναι αυτό του εμπρησμού των ΕΤΤ (κέντρα προσωρινής εργασίας). Η πρακτική αυτή του σαμποτάζ παραμένει περιορισμένη σε συγκεκριμένες και τοπικές συγκρούσεις, χωρίς μια σφαιρική προοπτική, στοχεύοντας απλά σε μερικές λύσεις όσον αφορά οικονομικές διεκδικήσεις που παραμένουν εντός των προκαθορισμένων πλαισίων που θέτει η καπιταλιστική λογική. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των ΕΤΤ, μιας επίθεσης που πάει παραπέρα από την προσωρινότητα μιας κρίσης σε μια επιχείρηση, μα και πάλι δεν θέτει το ζήτημα της κριτικής της μισθωτής σκλαβιάς στην ολότητά της μα θέτει σε αμφισβήτηση αποκλειστικά την πιο ακραία της μορφή, δε στοχεύει στο τέλος της εκμετάλλευσης, αλλά μάλλον στο τέλος των ΕΤΤ. Σήμερα, η σύγκρουση είναι παγκόσμια και δεν επιλύεται μέσα από μερικούς αγώνες, αλλά μέσα από τον ολικό αγώνα και την απόλυτη άρνηση αυτής της κοινωνίας. Είναι ανάγκη να τελειώνουμε με τον ακρωτηριασμό των ζωών μας σε ένα άθροισμα εμπορευμάτων αλλά και με την μισθωτή σκλαβιά που μας απονεκρώνει, κι όχι μόνο με την προσωρινή εργασία. Να τελειώνουμε με την ταξική κοινωνία κι όχι απλά με τον φασισμό της. Να στοχεύουμε στην μερικότητα μόνο ευνοεί τους διαχειριστές της μιζέριας μας, κι όλους όσους θα ήθελαν μια μέρα να πάρουν αυτοί τη θέση των διαχειριστών: και αποτελούν και οι δυο στόχο του σαμποτάζ. Η διάδοση της πρακτικής του σαμποτάζ με όσα αυτή συνεπάγεται (ανεμπόδιστη αυτονομία, μέγιστη ευελιξία, αυτο-οργάνωση, ελάχιστος κίνδυνος) μεταξύ ανθρώπων που τα βρίσκουν μεταξύ τους, ανοίγει το δρόμο για την πραγματική επικοινωνία, που καταστρέφει την θεαματική, θρυμματίζει την απάθεια και την μικρότητα του ατέρμονου «επαναστατικού» μονόλογου. Οι προσωπικές σχέσεις και η δυνατότητες επαφής με άλλους ανθρώπους στην άρνηση των ρόλων που επιβάλει το θέαμα, αποτελούν εφήμερες καταστάσεις που στην προετοιμασία και την κατασκευή τους εσωκλείουν τις αρετές της ανυποχώρητης επαναστατικής κατάστασης που θα συντρίψει τις συνθήκες της επιβίωσης. Δεν υποκύπτει στην αθεράπευτα αλλοτριωτική ιεράρχιση που κάνει κάθε ένοπλη ομάδα «ειδικών» ενός εξουσιαστικού και μιλιταριστικού χαρακτήρα, για την οποία οι μάζες «συμμετέχουν» στην επίθεση εκπροσωπούμενες μέσα από την ομάδα. Η ποσοτική ανάπτυξη της πρακτικής αυτής δεν γίνεται αντιληπτή από τα όσα μας μεταφέρονται από τα γραφεία των προπαγανδιστών του θεάματος, αλλά μάλλον μέσα από μια βόλτα στο καπιταλιστικό σκηνικό, όπου μπορούμε να ανιχνεύσουμε τα χνάρια των καμμένων ΑΤΜ, τα σπασμένα τζάμια των ΕΤΤ, τις αλλαγές κλειδαριών σε κάποιο σούπερ-μάρκετ. Είναι αυτές οι οπτασίες που κάνουν το χαμόγελό μας να λάμπει και μας παρακινούν να βγούμε αυτήν την ίδια νύχτα για να παίξουμε ξανά με τη φωτιά, ώστε το ίδιο αυτό χαμόγελο να υψωθεί στα πρόσωπα άλλων αγνώστων, συντρόφων στην καταστροφή. Οι αριθμοί εδώ δεν έχουν σημασία, παρά μόνο η υψηλή ποιότητα των πράξεων: Σαμποτάζ, απαλλοτριώσεις, αυτο-μείωση… Παίρνουμε πίσω μέρος της ζωής που μας αρνούνται, όμως αυτό δεν αρκεί. Την θέλουμε ολόκληρη, τη ζωή μας.

Σύντροφοι, το παιχνίδι είναι στα χέρια σας, κι εμείς κερδίζουμε σε θάρρος από την καθημερινή πρακτική του. Οργανωθείτε μόνοι σας, με τους συντρόφους σας. Ενάντια στον παλιό κόσμο σε κάθε του έκφραση, έτσι ώστε να αφήσουμε πίσω μας την προ-ιστορία του, ας αρχίσουμε κι ας πολλαπλασιάσουμε τις επιθέσεις.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΣΤΟΠ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ. ΣΤΟΠ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ. ΣΤΟΠ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ. ΣΤΟΠ. ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΤΡΕΣ!

(Μετάφραση: Γραφείο Λυσσασμένων Ταραχοποιών, Σαλονίκη – Αύγουστος 2007) //

Categories
Uncategorized

WEATHER UNDERGROUND: DAYS OF RAGE

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΟΡΓΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑ:

WEATHER UNDERGROUND

Στις 8 Ιουνίου 1969,την μέρα που άρχιζε το Εθνικό συνέδριο του SDS, κυκλοφόρησαν οι New Left Notes με ένα άρθρο υπογραμμένο από έντεκα μέλη της οργάνωσης, ανάμεσά τους η Μπερναντίν Ντορν, ο Μαρκ Ραντ, ο Τζιμ Μέλλεν και ο Τερν Ρόμπινς, που είχε τον τίτλο «You don’t need a Weatherman to know wich way the wind blows…»(Δεν χρειάζεσαι μετεωρολόγο για να καταλάβεις προς τα πού φυσάει ο άνεμος), από μια φράση ενός τραγουδιού του Ντύλαν( Subterranean Homesick Blues, 1965). Σ’ αυτό το κείμενο επιβεβαιωνόταν αρχικά η τριτοκοσμική επιλογή των Weathermen: η αμερικάνικη κοινωνία στηρίζεται στην καταλήστευση του Τρίτου Κόσμου, επομένως δεν μπορεί να νοηθεί μια σοσιαλιστική στρατηγική αποκλειστικά εθνική. Το κίνημα των μαύρων αποτελεί την κυριότερη εσωτερική βάση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, μια και η μαύρη κοινότητα είναι εσωτερική αποικία της Αμερικής. Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα το κίνημα δεν μπορεί να μείνει σε γενικές αναφορές για την εργατική τάξη, ούτε να παραμείνει φοιτητικό. Θα πρέπει να «περάσει από μια ελιτίστικη φοιτητικά βάση σε τομείς περισσότερο καταπιεζόμενους( λιγότερο προνομιούχους) της εργατικής νεολαίας». Επομένως οι επαναστάτες πρέπει να συνδεθούν στην καθημερινότητα με τους νέους προλετάριους. Όσο για τις μεθόδους πάλης, πριν απ’ όλα είναι η πράξη. Λίγο μετά το συνέδριο του Ιουνίου τρείς ηγέτες των Weathermen, οι Μπιλ ’υερς, Μαρκ Ραντ και Τζεφ Τζόουνς καυχώνται πως δεν διάβασαν ούτε ένα βιβλίο μέσα στο χρόνο που πέρασε. Στα τέλη Δεκεμβρίου στο Φλιντ διακηρύσσουν την ανάγκη να περάσουν στην ένοπλη πάλη. «Ο πόλεμος ενάντια στο Κράτος δημιουργεί ταυτόχρονα τη συνείδηση και τους όρους για την επέκταση του αγώνα, κάνοντας γνωστή την επαναστατική πολιτική, αποδεικνύοντας πως είναι δυνατό να προχωρήσεις και πως υπάρχει μια οργάνωση με μια στρατηγική».

Πρόκειται για μια καταπληκτική διακύρηξη του ενόπλου αυθορμητισμού που όμοιά της ίσως δεν θα συναντήσουμε πουθενά. Ο πόλεμος ενάντια στο κράτος δημιουργεί’ τις προϋποθέσεις του πολέμου! Αλλού περιγράφεται η εξέλιξη των Weathermen (που σύντομα ονομάστηκαν Weather Underground ή Weatherpeople για να αποφευχθεί το σεξιστικό men) και ιδιαίτερα στο κείμενο του Τζων Γκεράσι, που υπήρξε μέλος της οργάνωσης. Η ενέργεια στο Σικάγο τον Οκτώβρη του 1969 υπήρξε η πρώτη μεγάλη πανεθνική ενέργεια της οργάνωσης. Από το 1969-1970 αρχίζουν οι ένοπλες ενέργειες που εντάσσονται βέβαια σε ένα γενικότερο κλίμα βίας. Μόνο και μόνο στην περίοδο Οκτωβρίου 1969 – Ιουνίου 1970 καταγράφηκαν 174 ένοπλες και βομβιστικές επιθέσεις στις πανεπιστημιουπόλεις, ιδιαίτερα μετά την είσοδο των αμερικανών στην Καμπότζη(Μάης 1970) και τη σφαγή στο κρατικό πανεπιστήμιο του Κεντ, όπου η εθνοφρουρά του Οχάιο ανοίγει πυρ ενάντια στους διαδηλωτές (4 νεκροί, 9 βαρειά τραυματίες, ένας ισόβια παράλυτος). Το Μάη αναφέρονται 169 «τρομοκρατικές» ενέργειες από τις οποίες 95 στις πανεπιστημιουπόλεις και 36 ενάντια σε ομοσπονδιακά κτίρια. Οι Weatherpeople δεν αποτελούν παρά την κυριότερη από δεκάδες ή και εκατοντάδες οργανώσεις και ομάδες που αποφασίζουν να απαντήσουν βίαια στην κυβερνητική βία.

Παρά τις κυβερνητικές και αστυνομικές προσπάθειες, μέχρι το 1973 είχαν συλληφθεί μόνο τρία μέλη της οργάνωσης. Η Μπερναντίν Ντορν που θα αντέξει περισσότερο απ’ όλους (ο Παντ θα εγκαταλείψει την παρανομία ήδη από το 1972) θα «αναδυθεί το 1979, με δυο παιδιά…

…Οι μεγάλες εταιρείες και η κυβέρνηση συ­νεργούν από κοινού για να γεννηθεί ένα κλίμα κονφορμισμού που θεω­ρεί κάθε αντιπολιτευτική ιδέα αντιαμερικανική… Το FΒΙ και η CΙΑ εί­ναι οι πιο αξιοσημείωτοι υπεύθυνοι αλλά και λιγότερο λαμπρά αστέρια λάμπουν κι αυτά- το τηλέφωνο κάθε ομοσπονδιακής ή κρατικής υπηρε­σίας είναι αμφίβολο. Κάθε αίθουσα συνεδριάσεων μπορεί χωρίς υπερ­βολή να θεωρηθεί παρακολουθούμενη. Κάθε τηλέφωνο πρεσβείας είναι ένα ανοικτό μικρόφωνο. Μερικά ξενοδοχεία της Ουάσιγκτον έχουν ει­δικά κατασκευασμένα δωμάτια, με σύστημα ηχογράφησης και πολλές φορές καθρέφτες απ’ όπου μπορεί κανείς να ηχογραφήσει σε μαγνητό­φωνο ή να κινηματογραφήσει τους ενοίκους. Και ο δικαστής του Α­νώτατου Δικαστηρίου καταλήγει: «Ο Γεώργιος Γ’ ήταν το σύμβολο ε­νάντια στο οποίο οι ιδρυτές του έθνους μας έκαναν μια επανάσταση που τώρα θεωρούμε ένδοξη και διαπρεπή… Πρέπει να καταλάβουμε ότι το σημερινό κατεστημένο είναι ο καινούργιος Γεώργιος Γ’… Εκεί όπου τα παράπονα σωρεύονται και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι αντιπροσωπεύουν το κατεστημένο, η βία μπορεί να είναι η μόνη αποτελεσματική λύση», Οι Weathermen, φυσικά, είναι απόλυτα σύμφωνοι. Αλλά η ανάλυση των παλιότερων κινημάτων στις ΗΠΑ τους διδάσκει ότι αν δεν υιοθετήσουν το στυλ ζωής των επαναστατών, οι λευκοί επαναστάτες κινδυνεύουν να ενσωματωθούν -και πράγματι πάντα ενσωματώθηκαν-εξαιτίας της αφθονίας των προνομίων του λευκού χρώματος. Πράγματι, αφότου τον περασμένο χρόνο η καταστολή έγινε σκληρότερη στις Η­νωμένες Πολιτείες, οι ομάδες των διανοούμενων εξαφανίστηκαν. Οι δι­καιολογίες που παρουσίασαν ήταν πολλές: πρέπει να ξανασκεφτούμε προσεκτικά τις θεωρίες μας· πρέπει να περιμένουμε την κρίση που θα ριζοσπαστικοποιήσει τους εργαζόμενους- πρέπει να οργανώσουμε τις μάζες- δεν πρέπει να απομονωθούμε από τον τυχοδιωκτισμό που απομα­κρύνει τις μάζες κλπ.

Η ανάλυση των Weathermen αποκλείει τέτοιες ε­κλογικεύσεις, η εργατική τάξη απολαμβάνει πάρα πολλά από τα προ­νόμια του λευκού χρώματος για να αποτελέσει την πρωτοπορία· οι νέοι αποτελούν τη δύναμη που κατέχει τις περισσότερες, επαναστατικές δυ­νατότητες, γιατί τα προνόμια τους δεν είναι θεσμοποιημένα και γιατί είναι το πιο αλλοτριωμένο κομμάτι της λευκής εργατικής τάξης ο λό­γος μοναχά δεν θα μεταμορφώσει τους ανθρώπους της αριστεράς σε ε­παναστάτες, μόνο και η δράση και ο λόγος θα το κάνουν αλλά ακόμα και αυτό δεν αρκεί, γιατί μπορεί πάντα ένας λευκός νέος να προσχωρή­σει στην απατηλή αφθονία των προνομίων του λευκού χρώματος. Πά­ντα, εκτός κι αν έχει δοθεί ολοκληρωτικά στην επανάσταση, όχι μόνο με τις ιδέες του αλλά με όλο τον τρόπο ζωής του. Ακόμα και τότε λοι­πόν, λένε οι Weathermen, μπορεί να επιλέξει το αντίθετο, εκτός κι αν έχει τη βοήθεια των συντρόφων του στις στιγμές της αδυναμίας του. Αυ­τό σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε, να δουλεύουμε και να παλεύουμε μέσα σε κολλεκτίβες. Οι Weathermen αποκάλυπταν τις βαθύτερες σκέψεις τους. Οργάνω­σαν κολλεκτίβες σε δώδεκα μεγάλες πόλεις, όχι κομψά αστικά κέντρα, όπως το Λος ’ντζελες και το Σαν Φραντζίσκο, αλλά σε εργατικές πό­λεις, σκληρές και άσχημες: Ντητρόιτ, Σικάγο, Πίτσμπουργκ, Μιλγουώκη, Κλήβελαντ, Κολόμπους (Οχάιο), Μπρούκλιν. Δώδεκα άνθρωποι, άνδρες ή γυναίκες, ομαδοποιημένοι σύμφωνα με την κρίση τους, ζουν σ ένα μόνο δωμάτιο. Το μετεωρολογικό γραφείο (Κεντρική Επιτροπή) δίνει το παράδειγμα: φυσική αγωγή, καράτε, πολιτική διαφώτι­ση, συνελεύσεις κριτικής και αυτοκριτικής, αυστηρή πειθαρχία στη μάχη και έξω απ’ αυτήν. Όλα είναι κοινωνικά, τίποτε ιδιωτικό, λένε. Έρωτας, αμφιβολίες, αδυναμίες, απογοητεύσεις, επιθυμίες, όλα πρέπει να γίνονται στο φως της ημέρας. Να έχει κανείς τέτοια συναισθήματα ή τέτοιες αδυναμίες δεν είναι αμάρτημα αλλά το φυσικό προϊόν μιας κοινωνίας διεφθαρμένης που μας διαμορφώνει έτσι. Να τις βγάζει κα­νείς ανοικτά για να τις συζητήσει συλλογικά, είναι ο μόνος τρόπος για να τις ξεπεράσει. Οι Weathermen είναι κοινωνικά όντα, σκοπός τους δεν είναι μόνο να φτιάξουν στελέχη του επαναστατικού στρατού που θα συντρίψει μια μέρα τον εθνικό καπιταλισμό- πρέπει επίσης να βοηθούν στη δημιουργία του σοσιαλιστικού ανθρώπου μέσα στη μάχη.Σε μερικές κολλεκτίβες οι Weathermen έπαιρναν LSD για να βγά­λουν στην επιφάνεια τις παράνοιες, τα συμπλέγματα, τα εσωτερικά προ­βλήματα των μελών τους. Αυτό δούλεψε. Επέτρεπε επίσης να αποκαλυ­φθούν όλοι οι πράκτορες που είχε στείλει η αστυνομία. Κι άλλες κολλε­κτίβες υιοθέτησαν αυτή τη μέθοδο. Οι αδυναμίες παραμερίστηκαν, οι α­γωνιστές κατάλαβαν τις ευθύνες τους, τις ίδιες τους τις δυνάμεις. Ένας παλιός καθηγητής 29 χρόνων, που τα περισσότερα πράγματα τα είχε γνωρίσει στο πανεπιστήμιο, ο Σίμγια Όνο, συγκρούστηκε με την ίδια του την ανωριμότητα και έμαθε να δέχεται σαν αρχηγό της κολλεκτι’6ας μια δεκαεπτάχρονη κοπέλα, να υπακούει στις διαταγές της και να μην συζητά ποτέ τη γραμμή του γραφείου κατά τη διάρκεια της μάχης, ακό­μη κι όταν προερχόταν από τον «3.1.», που δεν ήταν παρά 21 ετών. Δια­νοούμενοι της αριστεράς έμαθαν να ζουν χωρίς να τους ανήκει τίποτε, μοιράζοντας τα πάντα, απορρίπτοντας την ιδιωτική ζωή (πράγμα που έ­γινε κανόνας, όχι μόνο για ψυχολογικούς και κοινωνικούς λόγους, αλ­λά και σαν μέτρο ασφαλείας). Οι νέες κοπέλες μάθαιναν να ξεχνούν τα αστικά γούστα τους στα ζητήματα της ένδυσης και να βάζουν αυτό που ήταν πιο πρακτικό. Όλοι εγκατέλειπαν τις μονογαμικές προκαταλή­ψεις που είχαν για χρόνια και καταλάβαιναν πως οι προσωπικές σχέσεις που βασίζονταν στην εξάρτηση δεν ήταν μόνο επικίνδυνες για τη μάχη, αλλά διέφθειραν και το σχηματισμό νέων αξιών. Είναι δύσκολο να ‘σαι Weatherman.. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να μάχεσαι σαν κι αυτούς. Η πρώτη μεγάλης κλίμακας ενέργεια των Weathermen κανονίστηκε να γίνει τον Οκτώβριο στο Σικάγο. Έλπιζαν πως χιλιάδες άνθρωποι θα έρχονταν και υπολόγισαν τουλάχιστον σε ένα σκληρό πυρήνα χιλίων ατόμων, συνηθισμένων στις οδομαχίες, που θα σχημάτιζαν μετά καινούργιες κολλεκτίβες. Ολόκληρο το καλοκαίρι α­ναζητούσαν υποστηρικτές -και πέρασαν ατέλειωτες ώρες συζητώντας με ανθρώπους από άλλα κινήματα που κατηγορούσαν για τυχοδιωκτι­σμό τον διακηρυγμένο στόχο τους να καταστρέψουν το Λουπ (την πλούσια συνοικία του Σικάγο). «Αν πρόκειται για έναν αγώνα παγκό­σμιας κλίμακας, αν οι Weathermen έχουν δίκιο σ’ αυτό το θεμελιακό σημείο, πως ο βασικός αγώνας στον σημερινό κόσμο είναι ο αγώνας των καταπιεσμένων λαών ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τότε είναι καθαρό πως τίποτε απ’ όσα μπορούμε να κάνουμε εδώ στη μητρόπολη δεν μπορεί να είναι τυχοδιωκτικό. Τίποτε απ’ όσα μπορούμε να κάνουμε γιατί πρόκειται για έναν πόλεμο που έχει ήδη αρχίσει και του οποίου οι όροι έχουν ήδη καθοριστεί», εξηγούσε τον Σεπτέμβριο ο Μπιλλ ’ιερς, μέλος του «μετεωρολογικού γραφείου». Και ο Καρλ Νταίηθιντσον, παλιός ηγέτης του SDS, ανταπαντούσε: «Τα τυχοδιωκτι­κά λάθη γίνονται όταν οι επαναστάτες ακολουθούν μια γραμμή δράσης που τους απομονώνει από το λαό, δείχνει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό, αποκαλύπτει την περιφρόνηση τους για το λαό και πολλές φο­ρές τους οδηγεί στο να υποκαθιστούν το λαό». Και οι Weathermen τους απαντούσαν πως ο λαός δεν είναι φτιαγμένος μόνο από τους εργάτες που σας αγνοούν και σας αντιμάχονται, αλλά και από τους νέους, τους Βιετ­ναμέζους, τους Δομινικανούς, τους Κογκολέζους κλπ.

Τελικά η μέρα έφτασε: 8 Οκτώβρη του 1969 στο Σικάγο. Πού ήταν ο κόκκινος στρατός που προέβλεπαν οι Weathermen; Δεν υπήρχαν χι­λιάδες διαδηλωτές ούτε καν οι βασικοί χίλιοι. Ακριβώς πεντακόσια μέ­λη των ομάδων, έκπληκτοι και τρομαγμένοι από το γεγονός ότι η αστυ­νομία τους ξεπερνούσε σε αριθμό, σε σχέση δέκα προς έναν, και επι­πλέον την Εθνοφυλακή από δίπλα έτοιμη να επέμβει σε κάθε κάλεσμα. «Λοιπόν, φώναξε ένα στέλεχος των Weathermen, ξέρετε γιατί ήρθαμε εδώ και ξέρετε επίσης αυτό που υποσχεθήκαμε να κάνουμε. Δεν είναι παρά η αρχή. Τώρα εξαρτάται πια από μας αν θα είναι ή όχι και το τέ­λος. Πάμε». Και χτύπησαν. Η μάχη ήταν ίσως η πιο σκληρή στην ιστο­ρία της Νέας Αριστεράς.

Χιλιάδες αστυνομικοί, χρησιμοποιώντας γκλομπς, δακρυγόνα και κατόπιν πιστόλια, ενάντια σε μια ομάδα λευκών παιδιών, εξοργισμένων αλλά αυστηρά πειθαρχημένων, που προστα­τεύονταν από κράνη, μπότες, ασπίδες και χρησιμοποιούσαν σιδερογροθιές και αλυσίδες. Η πόλη κοίταγε έκπληκτη τους Weathermen που χτύ­παγαν, ντροπαλά στην αρχή, ύστερα όλο και πιο αποφασιστικά, δια­λύονταν, ξανασυγκεντρώνονταν, διαλύονταν και έφευγαν για να φτά­σουν στο Λουπ όπου έκαναν αυτό που είχαν πει σπάζοντας τις βιτρίνες και καταστρέφοντας τα καταστήματα. Περισσότεροι από διακόσιους Weathermen συνελήφθησαν, οκτώ πληγώθηκαν από σφαίρες (δεν υπήρξε κανένας νεκρός)· και παρ’ όλα αυτά την επομένη επέστρεψαν.

Αυτή τη φορά το κύριο χτύπημα έπρεπε να δοθεί από τις γυναίκες της οργάνωσης. Λεν ήταν παρά 65, περικυκλωμένες από 150 μπάτσους. Οι γυναίκες ήταν πιο φοβισμένες απ’ ό,τι την προηγούμενη μέρα, γιατί αισθάνονταν απομονωμένες. Τότε η Μπερναντίν Ντον είπε στις γυναίκες: Ο φόβος που οι άνθρωποι αισθάνονται σ’ αυτή τη διαδήλωση, πρέπει να προσφερθεί σαν αντάλλαγμα για την πείνα, τον φόβο της δυστυχίας που γνωρίζουν οι μαύροι, οι μεξικάνοι, οι κίτρινοι σ’ αυτή τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο». Τις οδήγησε λοιπόν έξω από το πάρκο Γκραντ, μέσα από το ξενοδοχείο Χίλτον ώς τις αλυσίδες της αστυνομίας. Οι Weatherwomen αγωνίστηκαν καλά, χτύπησαν πολλούς μπάτσους, αλλά στο τέλος τις έπιασαν.

Παρ’ όλα αυτά ήταν εκεί και την επόμενη μέ­ρα, και την επόμενη, όλη την εβδομάδα. Στο τέλος 284 βρίσκονταν στη φυλακή, με ποσά εγγυήσεων που ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο δο­λάρια.

Αλλά η δύναμη των Weathermen μεγάλωνε. Νικημένοι, γελοιοποιη­μένοι και αντιμετωπίζοντας ακόμα και την κατηγορία του αντεπαναστάτη για τον τυχοδιωκτισμό τους, κέρδισαν πρώτα το σεβασμό των νέων εργατών και κατόπιν την προσοχή τους. Στο βαθμό που οι κολλεκτΐβες συνέχιζαν τον αγώνα, η επιρροή τους ακολουθούσε την ίδια πο­ρεία. Ακόμη μια άλλη τακτική έδειχνε να τους αποφέρει κέρδη, αλλά μακροπρόθεσμα. Ήταν το «σπάσιμο των φραγμάτων» στα σχολεία. Οι κολλεκτίβες των Weathermen κατελάμβαναν τα λύκεια όπου φοιτούσαν οι εργάτες, έκαναν οδοφράγματα στις πόρτες, εξηγούσαν τους λόγους της ενέργειας τους, τιμωρούσαν όποιον καθηγητή προσπαθούσε να τους αντιταχτεί και στη συνέχεια έδιναν μάχη ενάντια στην αστυνομία που περικύκλωνε το σχολείο. Συνάντησα μια κοπέλα που είχε τόσο εντυπω­σιαστεί από αυτή την επιχείρηση που ήθελε να πάει με τους Weathermen. Την ρώτησα αν συμφωνούσε πως μια τέτοια βίαιη τακτική δεν θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει φασιστική έκλαμψη. Μου απάντησε: «Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε με αυτό το φασιστική. Αυτό που ξέρω είναι πως θέλω να κάνω μια σειρά από πράγματα που δεν κάνουν κακό σε κανέναν και δεν μπορώ να τα κάνω και ξέρετε γιατί: οι γονείς μου με εμποδίζουν, το σχολείο με εμποδίζει, η αστυνομία με εμποδίζει. Οι φίλοι μου πρέπει να κόβουν τα μαλλιά τους” δεν μπορούμε να καπνί­ζουμε, πράγμα που δεν κάνει κακό σε κανέναν, αλλά αυτοί μπορούν να πίνουν κι όταν το κάνουν βαράνε. Γέρο μου, το μόνο που θέλω είναι να τινάξω στον αέρα αυτό το μπουρδέλλο, να ξεφορτωθώ όλα αυτά τα σκουλήκια, να είμαι σίγουρη πως κανένας δεν Θα στείλει ποτέ τους φί­λους μου να πεθάνουν στο Βιετνάμ ή οπουδήποτε αλλού». «Δεν σε πει­ράζει να μην έχεις τίποτα δικό σου, που να ανήκει μονάχα σε σένα;» τη ρώτησα. «Χριστέ μου, όχι, δεν θέλω να έχω δικά μου πράγματα. Το μόνο που σου κάνουν όλα αυτά είναι να θέλεις ακόμη περισσότερα. Γι’ αυτό δεν πήγαμε στο Βιετνάμ; Γιατί τα καθάρματα που κυβερνάνε αυτή τη μπουρδελλοχώρα θέλουν περισσότερα, ακόμη περισσότερα, πάντα πε­ρισσότερα». Πήγαινε στο Φλιντ του Μίτσιγκαν όπου οι Weathermen έκαναν το εθνικό τους συνέδριο στις 27 του περασμένου Δεκέμβρη (1969, σ.τ.μ.). Ήταν δεκατεσσάρων χρονών.

Τέτοιου είδους στρατολογίες αναζητούσαν κυρίως οι Weathermen. Οι νέοι των αστικών κολλεγίων μπορούν πάντα να αφομοιωθούν από το σύστημα. Όχι όμως και οι δραπέτες των λυκείων. Οι Weathermen, που θεωρούσαν τις κολλεκτίθες τους σαν οργανώσεις για την προετοιμασία του κόμματος, πίστευαν πως μέσα στην πάλη θα εμφανισθεί πιθανά αυ­τός ο τύπος των στελεχών που θα είναι ικανά να διευθύνουν ένα αυθεντι­κό επαναστατικό κόμμα, που θα συμπληρωνόταν από έναν κόκκινο στρατό ικανό να διεξάγει τον ένοπλο αγώνα ενάντια στο σύστημα. Βρί­σκονται ακόμα στην αρχή: όχι περισσότεροι από δύο χιλιάδες τον Μάρτη του 1970. Οι αντιφάσεις της οργάνωσης είναι ολοφάνερες, κυ­ρίως στα μάτια των αγωνιστών. Για τα άλλα ρεύματα της αριστεράς, ο μιλιταντισμός των Weathermen εμφανίζεται σαν απειλή και αυτοί που τους επιτίθενται πιο λυσσαλέα είναι οι ηγέτες του RΥΜ II, ή οι παλιοί διανοούμενοι της αριστεράς. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτοί οι πρώην αριστεριστές και εξτρεμιστές της πολυθρόνας θα έπρεπε να νιώ­θουν πως απειλούνται. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως δεν έχουν κα­μία πρόθεση να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους για μια επανάσταση που μετατίθεται πάντα για αύριο, υπάρχει κάτι το άλογο στη μονολιθικότητα των Weathermen, αυτή τη μονολιθικότητα που εκφράζει έτσι ο πα­λιός πανεπιστημιακός Σΐνγια Όνο: «Για μας, σαν “λαϊκό κίνημα”, δεν υπάρχουν παρά δύο πιθανότητες: ή προετοιμαζόμαστε να γίνουμε στρα­τιώτες του παγκόσμιου επαναστατικού πολέμου, ή ξαναπέφτουμε ο κα­θένας στην αστική του τρύπα και γινόμαστε αντικομμουνιστικά γου­ρούνια». Είναι φανερό πως μια τέτοια πολιτική του «είτε… είτε» παρα­μερίζει δεκάδες οργανωτές, προπαγανδιστές, υποστηρικτές, που είναι καθ’ όλα επαναστάτες και μπορούν να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο για να προετοιμάσουν το έδαφος στους κόκκινους στρατιώτες.

Η πραγματική επιρροή των Weathermen δεν μετριέται παρόλα αυτά με τον αριθμό των καταστημάτων που κατέστρεψαν, με τον αριθμό τωνγουρουνιών (μπάτσων) που έστειλαν στο νοσοκομείο, με τον αριθμό των ψευδοεπαναστατών που κατάγγειλαν, αλλά περισσότερο με το κλίμαπου δημιούργησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παίζοντας ίσως το ρόλο των Ναρόντνικων στο σύνολο της αμερικάνικης πολιτικής, οι Weathermen είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της κλιμάκωσης των αντεπιθέσεων του κινήματος απέναντι στην αυξανόμενη καταστολή. Όχι μόνο ένας αυξα­νόμενος αριθμός μελών του κινήματος δουλεύει πια πιο επίμονα και πιο μακροπρόθεσμα σε ενέργειες όλο και πιο συλλογικές, αλλά και ο ένο­πλος αγώνας αρχίζει να περνάει όλο και περισσότερο στην κοινή κλη­ρονομιά. Και όχι μόνο με τη μορφή απλών σαμποτάζ, αλλά με αυτή της άμεσης επίθεσης ενάντια στις ένοπλες συμμορίες του συστήματος: την αστυνομία. Μερικές από τις ενέργειες που επιχειρήθηκαν έγιναν αντικείμενο μεγάλης διαφήμισης. Για παράδειγμα η βομβιστική επίθεση, που συνοδεύτηκε από μεγάλες υλικές ζημιές, στα ντοκ τηςUnited Fruit, των γραφείων δύο τραπεζών (Marine Mildland και Chase Manhattan), της Standard Oil, της RCΑ και της General Motors, στα κτίρια του Ο­μοσπονδιακού Γραφείου και του Ποινικού Δικαστηρίου, του Κέντρου Κατατάξεως του Γουάιτχωλ (που έπαθε τέτοιες ζημιές που η κυβέρνηση δεν θέλησε να το ξαναχρησιμοποιήσει), του πυρηνικού εργοστάσιου του Ρόκυ Πλαντ (που δεν θα είναι σε θέση να ξαναλειτουργήσει παρά μόνο μετά από ένα χρόνο), του εργοστάσιου πυρομαχικών του Hanover, των τριών εργοστασίων της General Electric στη Νέα Υόρκη. Κι αυτά δεν είναι παρά τα πιο θεαματικά από τα σαμποτάζ που έχουν γίνει καθη­μερινότητα στις ΗΠΑ. Σχεδόν κάθε μέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες κά­ποιο πολεμικό εργοστάσιο ή κάποια επιχείρηση που συμμετέχει άμεσα στις δραστηριότητες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, παθαίνει υλικές ζημιές ή τίθεται για κάποιο διάστημα εκτός λειτουργίας. Επιπλέον στις περισσότερες πόλεις γίνονται επιθέσεις ενάντια στους μπάτσους. Στη Νέα Υόρκη μέχρι σήμερα επτά αυτοκίνητα της αστυνομίας έχουν τινα­χτεί στον αέρα από βόμβες. Στην Καλιφόρνια καμιά δεκαριά μπάτσοι έχουν σκοτωθεί. Στο Χάρλεμ το Μέτωπο για την Απελευθέρωση των Μαύρων (BLF) διακήρυξε πως «ανάμεσα στους μαύρους και τις κατα­πιεστικές δυνάμεις και θεσμούς των λευκών υπάρχει κατάσταση πολέ­μου». Τα μέλη του τη στήνουν και πυροβολούν τους αστυνομικούς κάθε μέρα. Ακόμα κι όταν καμιά οργάνωση, καμιά ομάδα δεν συμμετέχει, η προσφυγή στην αντεπίθεση διαδίδεται σ’ όλη την Αμερική. Οι φοιτη­τές που διαδηλώνουν δεν μένουν ικανοποιημένοι με το να χτυπιούνται με την αστυνομία ώσπου να τους συλλάβουν. Προσφεύγουν στην τακτι­κή της αιφνιδιαστικής επίθεσης και επιτίθενται αδιάκοπα ενάντια στα σύμβολα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Για παράδειγμα τον περασμένο Φλεβάρη (του 1970 σ.τ.μ.) στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλι­φόρνια, φοιτητές έκαψαν το τοπικό υποκατάστημα της Τράπεζας της Α­μερικής, της πρώτης τράπεζας στον κόσμο. Ένας φοιτητής που ρωτή­θηκε για τους λόγους αυτής της ενέργειας απάντησε: «Γιατί ήταν το πιο μεγάλο καπιταλιστικό κέρατο εδώ γύρω».

Φυσικά είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς σήμερα αν το σαμποτάζ και η επέκταση της ένοπλης πάλης θα οδηγήσουν στην πτώση του αμε­ρικάνικου καπιταλισμού. Φυσικά, επίσης, η παλιά αριστερά είναι ε­χθρική σε μια τέτοια τακτική. Το Κ.Κ.ΗΠΑ, για παράδειγμα, καταδίκα­σε τις βομβιστικές επιθέσεις σαν «έργο είτε ψυχασθενών είτε ενέργειες προβοκατόρων της αστυνομίας ή φασιστικών ομάδων που σκοπεύουν να δυσφημίσουν την αντιπολεμική διαμαρτυρία που συγκλονίζει τη χώρα». Οι Weathermen είναι φυσικά πεισμένοι πως το σαμποτάζ και η ένοπλη πάλη βοηθούν τα κινήματα απελευθέρωσης ολόκληρου του κόσμου και γι’ αυτό το λόγο συμβάλλουν, τουλάχιστον έμμεσα, στην ήττα της μητρόπολης. Και πείθουν πολλούς αριστεριστές που δεν είναι μέλη της οργάνωσης τους. Η ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα από αυτούς που έκαναν τις επιθέσεις στη Νέα Υόρκη, ήταν για παράδειγμα μέσα στη γραμμή των Weathermen. Δήλωνε πως «κατά τη διάρκεια της εβδομάδας διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο, τοποθετήσαμε εκρηκτι­κά στα γραφεία της Chase Manhattan, της Standard Oil και της General Motors».Οι φύλακες των κτιρίων και οι πράκτορες της αστυνομίας σ’ όλη την πόλη είχαν προειδοποιηθεί τηλεφωνικά τριάντα με εξήντα λε­πτά πιο πριν με τρόπο ώστε να είναι σίγουρα άδεια τα κτίρια από κόσμο. Ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν είναι παρά η πιο εμφανής απόδειξη του τρόπου με τον οποίο η εξουσία που κυριαρχεί σ’ αυτόν τον τόπο κατα­στρέφει το λαό. Τα γιγαντιαία τραστ της Αμερικής έχουν πια εξαπλώ­σει την επιρροή τους σ’ όλο τον κόσμο αναγκάζοντας ολόκληρες οικο­νομίες ξένων χωρών σε ολοκληρωτική εξάρτηση από το αμερικάνικο νόμισμα και τα αμερικάνικα εμπορεύματα.

Στη χώρα μας τα ίδια τραστ μας έχουν μεταμορφώσει σε τρελούς κα­ταναλωτές που καταβροχθίζουν έναν τεράστιο αριθμό από πιστωτικές κάρτες και οικιακές συσκευές. Εξασκούμε επαγγέλματα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, τεράστιες μηχανές μολύνουν τον αέρα μας, το νερό μας και την τροφή μας.

Το όνομα του Σπύρο ’γκνιου είναι γνωστό σε όλους, αλλά είναι οι άνθρωποι που σπάνια βρίσκονται στο προσκήνιο, όπως ο Νταίηθιντ Ροκφέλερ της Chase Manhattan,, ο Τζαίημς Ρος της General Motors , ο Μάικλ Χάιντεν της Standard Oil, που διευθύνουν το σύστημα από τα πα­ρασκήνια.

Η αυτοκρατορία καταρρέει στο μέτρο που οι λαοί ολόκληρου του κόσμου ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την εξουσία της. Στο εσωτερι­κό ο λαός των μαύρων διεξάγει εδώ και χρόνια την επανάσταση.

Και τέλος, στην ίδια την καρδιά της αυτοκρατορίας οι λευκοί Αμε­ρικάνοι δίνουν μάχες για την απελευθέρωση όλων.

Στην πραγματικότητα πολλοί από τους Weathermen έγιναν βομβιστές. Ενεργώντας σε ομάδες τεσσάρων έως εννέα ατόμων, εγκατέλειψαν την οργάνωση τους δημιουργώντας δικούς τους πυρήνες, παράνομους, χωρίς, επαφή μεταξύ τους, τόσο για λόγους ασφαλείας, όσο και για να μην εκθέτουν με τις ενέργειες τους την αρχική οργάνωση που σκοπό είχε τη δημιουργία στελεχών. Ένας από αυτούς τους πυρήνες ήταν φανε­ρά εγκατεστημένος σ’ ένα κομψό διαμέρισμα της δεύτερης Δυτικής Οδού στο Γκρήνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης. Στις 6 Μάρτη του 1970 μια έκρηξη καταστρέφει το κτίριο σκοτώνοντας τρεις από τους ενοίκους του. Στα ερείπια η αστυνομία ανακάλυψε τεράστιες ποσότητες δυναμίτη και μεγάλο αριθμό πυροκροτητών. Δήλωσε πως το σπίτι χρησίμευε σαν παράνομο εργαστήριο. Μόνο ένα από τα πτώματα έγινε δυνατό να αναγνωριστεί: αυτό του Θήοντορ Γκόλντ, 23 χρονών. Λίγες μέρες πιο πριν ο Γκόλντ είχε εμπιστευτεί σε ένα στενό του φίλο: «Έκανα τόσα συγκλονιστικά πράγματα παράνομα και τώρα ξέρω πως δεν φοβάμαι τον θάνατο. Ο Γκολντ ήταν ένας Weatherman.

JOHN GERASSI

TEMPS MODERNES, ΑΠΡΙΛΗΣ 1970, ΤΕΥΧΟΣ 286

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΛΥΣΣΑΣ ( DAYS OF FURY)

Πάνω από τα μισά στελέχη του SDS, είμασταν περίπου καμιά εκατο­στή, πέρασαν στους Weather. Πυρήνες αναπτύχθηκαν στο πανεπιστή­μιο Κολούμπια, στο King State University, στο Μπόλντερ του Κολορά­ντο, στο Σικάγο. Οι weather είχαν αποφασίσει να συγκρουστούν και να οργανωθούν σε κολλεχτίβες των οποίων τα μέλη μοιράζονταν τα πάντα: τον έρωτα, τα αγαθά, τα τσιγαριλίκια. Εγώ κράτησα τις αποστάσεις αλ­λά όλοι μου οι φίλοι συμμετείχαν. Στο Ντένβερ ζούσαν σ’ ένα μεγάλο σπίτι από το οποίο χρησιμοποιούσαν τα δυο κάτω δωμάτια για να ζουν όλοι μαζί. Είχαν γκρεμίσει τους ενδιάμεσους τοίχους για να βάλουν τέ­λος στην ιδιωτική ζωή. Τουαλέττες, λουτρά, σεξουαλικές σχέσεις, κάθε «ιδιωτικότητα» είχε εξοριστεί. Ο τρόπος ομιλίας ήταν επίσης κοινός σε όλους. Γινόμασταν αυτοκαταστροφικοί. Ο Μαρκ Ραντ, που είναι σήμε­ρα στην παρανομία, συνήθιζε να λέει: «Αν σε μια συγκέντρωση κάνετε εχθρικούς μόνο κάποιους είναι αποτυχία, τους μισούς είναι ημι-επιτυχία, όλους είναι μια μεγάλη επιτυχία». Οι πιο αποτυχημένες διαδηλώ­σεις μας φαίνονταν επιτυχημένες, τουλάχιστον έτσι λέγαμε. Έτσι έγι­ναν τον Οκτώβρη του 1969 απ’ τις 9 ως τις 11 οι περίφημες «ημέρες λύσ­σας» των Weather, η τελευταία μη παράνομη πράξη τους. Η ιδέα ήταν να μεταφέρουμε τον πόλεμο στην ίδια τη χώρα. Αποχώρησα λέγοντας τους ότι έχουν τρελαθεί εντελώς. Ο καθένας υποπτευόταν τον άλλο ότι είναι χαφιές. Δεν μιλούσαν πια παρά για θάνατο- αν ήταν δυνατό. Οι υ­πεύθυνοι των Weather πίστευαν ότι στο κάλεσμα τους 25.000 άτομα θα διαδήλωναν στο Σικάγο. Θα είναι κάποιες εκατοντάδες μόνον που θα ξυλοκοπηθούν απ’ τους μπάτσους, θα συλληφθούν, θα αντιμετωπιστούν απ’ όλους σαν τυχοδιώκτες. Πριν απ’ αυτές τις περίφημες μέρες τα μέλη προετοιμάζονταν: ξύπνημα στις 6.00 το πρωί, γυμναστική, τρέξιμο στο πάρκο, μάθημα καράτε, κομμένο το κάπνισμα, πρόβα με τα κράνη. Το χειμώνα του 1969 οι Weather έκαναν μια συνδιάσκεψη στο Μίτσιγκαν. Μα είχαν χάσει πια κάθε αξιοπιστία. Μερικοί έφταναν μέχρι του ση­μείου να κάνουν με τα δάχτυλα το σήμα του πηρουνιού, αυτού του πηρουνιού που χρησιμοποίησε ο Τσαρλς Μάνσον για τη σφαγή. Έλεγαν: «όλα τα λευκά μωρά είναι γουρούνια». Πολλοί θα αφήσουν τότε τους Weather. Αυτοί που έμειναν θα φτιάξουν τους Weather Underground που συνεχίζουν να δρουν μέχρι σήμερα.(Αρχές του ’80 οπότε ουσιαστικά αυτοδιαλύθηκαν)

ΦΙΛΙΠ ΓΚΑΒΙ – Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΕΤΑΙ

TEMPS MODERNES, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1976

(κλεμμένα απ’ το βιβλίο «the movement» εκδ. κομμούνα)

Categories
Rovereto Anarchists

Σημειώσεις για τις συνόδους και τις αντι-συνόδους

Σημειώσεις για τις συνόδους και τις αντι-συνόδους

Η ψευδαίσθηση του κέντρου

Ο καπιταλισμός είναι ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων κι όχι ένα οχυρό των ισχυρών. Ξεκινώντας από αυτή την κοινοτοπία, μπορούμε να μιλήσουμε για το ζήτημα των συνόδων και των αντι-συνόδων. Η αναπαράσταση του κράτους και του κεφαλαίου με ένα είδος ηγετικού επιτελείου (είτε λέγεται G8, είτε Παγκόσμιο Νομισματικό Ταμείο, κοκ) είναι χρήσιμη μόνο σε όσους επιθυμούν την αντικατάσταση αυτού του διευθυντικού κέντρου από ένα άλλο: για παράδειγμα οι πολιτικοί φορείς του λεγόμενου κινήματος, ή ακόμη καλύτερα, οι αντιπρόσωποί τους. Εν συντομία, είναι χρήσιμη μοναχά σε όσους προτείνουν απλά μια αλλαγή στο διευθυντικό προσωπικό. Πέραν του ρεφορμισμού στην ουσία και στους σκοπούς της, μια τέτοια λογική αποβαίνει συνεργατική κι εξουσιαστική ως προς τις πρακτικές της, καθώς αποζητά την επικέντρωση της αντιπαράθεσης. Εξ ου και το άγχος όλων αυτών των αριστεριστών διαδηλωτών να γίνουν ακουστοί στους «ισχυρούς της Γής», επενδύοντας χρήμα και πολιτικό κύρος στις συνόδους στις οποίες όλο και πιο συχνά κλείνουν ραντεβού. Στα πλαίσια των συνόδων αυτών, επικυρώνονται αποφάσεις που έχουν παρθεί σε άλλους χώρους και χρόνους, χωρίς αυτό να αποθαρρύνει τους διάφορους αντιπροσώπους των κοινωνικών φόρουμ. Εξ άλλους, η αντιπαράθεσή τους είναι τόσο τυπική, εξαντλούμενη κυρίως σε σεμινάρια επί χρήμασι, στα οποία αποδεικνύουν πόσο κακός είναι ο νέο-φιλελευθερισμός και πόσο καλή η ανθρωπότητα, ή για τους πιο ζωηρούς, σε μαχητικές παραστάσεις προκαθορισμένης αντιπαράθεσης με την αστυνομία. Έτσι κι αλλιώς, πως θα μπορούσε μια αντιπαράθεση που υποκαθίσταται από θεσμούς, δημοτικούς και κοινοβουλευτικούς συμβούλους, υπό την προστασία των νεκροθαφτών του εργατικού κινήματος (αναφερόμαστε στις ομάδες περιφρούρησης του CGIL σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία) να είναι πραγματική; Το παράδοξο είναι ότι οι άνθρωποι καλούνται στους δρόμους στο όνομα ενός «άλλου πιθανού κόσμου», αλλά με την προϋπόθεση ότι  τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Κάθε φορά που ένα λιγότερο ή περισσότερο «πολύχρωμο πλήθος» κινείται ειρηνικά, υπό διακριτική επιτήρηση, αυτό διαφημίζεται σαν μια «τεράστια νίκη του κινήματος». Κι επίσης, αυτοί οι ειρηνοποιοί της κοινωνικής σύγκρουσης, ξέρουν πολύ καλά ότι η ικανότητά τους να χρίζουν εαυτούς διαπραγματευτές με τους θεσμούς δεν εξαρτάται ιδιαίτερα από τον αριθμό των ανθρώπων που κατεβάζουν στο δρόμο (εκατομμύρια διαδηλωτών ενάντια στην τελευταία στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ δεν ανησύχησαν στο παραμικρό τις κυβερνήσεις που συμμετείχαν στον πόλεμο), αλλά μάλλον από την ισχύ της διαμεσολάβησης και της καταστολής που θα καταφέρουν να εφαρμόσουν – ή να δικαιολογήσουν – εναντίον κάθε κοινωνικής ανταρσίας. Στην πραγματικότητα, αν οι σύνοδοι και οι αντι-σύνοδοι είναι κάτι για το οποίο γίνεται τόσο συχνά λόγος, αν οι αντιπρόσωποι των κοινωνικών φόρουμ έχουν παρελάσει στα διαπραγματευτικά τραπέζια των μίντια τόσο πολύ, είναι μόνο και μόνο γιατί κατ΄ αρχήν στο Σηάτλ, κι έπειτα σε άλλες περιστάσεις, κάτι πραγματικά συνέβη: Χιλιάδες συντρόφων και φτωχών νεολαίων επιτέθηκαν στις δομές του κράτους και του κεφαλαίου, αναστάτωσαν τους αστυνομικούς σχεδιασμούς ανοίγοντας χώρο για επικοινωνία και συγκρουόμενοι με τους ένστολους υπηρέτες της τάξης. Χωρίς αυτήν την ανατρεπτική απειλή – μαζί με τις διάφορες εξεγερσιακές εκρήξεις που τάραξαν τα τελευταία χρόνια – οι κυρίαρχοι δε θα είχαν κανένα λόγο να ασχολούνται με τους διάφορους Casarini και Agnolleto (μεγαλοστελέχη της ιταλική εκδοχής της «κοινωνίας των πολιτών», των tutti bianchi κλπ). Κάτι τέτοιο δε συνέβη και με τα συνδικάτα; Δε συμμάχησαν με το κεφάλαιο σε καιρούς σφοδρής κοινωνικής διαμάχης, στοχεύοντας στη διάσπαση, τη συκοφαντία και την αποκήρυξη εξεγερμένων προλεταρίων, καταλήγοντας τελικά τα ίδια στη χωματερή της αναξιοπιστίας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, σπεύδουν βεβιασμένα να φωνάξουν ξανά ενάντια στις επιθέσεις των αφεντικών τις οποίες τα ίδια δικαιολόγησαν και εξέθρεψαν. Οι εκπρόσωποι των disobbedienti θα σπεύσουν λοιπόν να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από τα κακά παιδιά, τους εξτρεμιστές, τους βίαιους (δηλαδή αυτούς που εφαρμόζουν ενέργειες άμεσης δράσης) και να δώσουν πολιτική πιστοποίηση στους απέναντι. Από την μία λοιπόν, τα συνθήματα των κοινωνικών φόρουμ καταλήγουν να ταιριάζουν απόλυτα στην προοδευτική μπουρζουαζία: φορολόγηση του εισοδηματικού κεφαλαίου, δημοκρατισμός και διαφάνεια στις ρυθμίσεις του παγκόσμιου εμπορίου, περισσότερο κράτος και λιγότερη αγορά, συνειδητοποιημένη κατανάλωση, τράπεζες με ήθος, ειρηνισμός κλπ. Από την άλλη, αυτό που πουλούν με τις «δημοκρατικές κινητοποιήσεις» τους είναι ένα εμπόρευμα υψηλής αξίας: η ψευδαίσθηση του ότι κάνεις κάτι ενάντια στις αδικίες αυτού του κόσμου. Με αυτήν την έννοια, οι αντισύνοδοι είναι ένα απολαυστικό θέαμα. Οι λίγοι κακοπροαίρετοι απομονώνονται και οι πολλοί καλοκάγαθοι διαδηλωτές βλέπουν τα δίκαια αιτήματά τους να εισακούγονται. Κι εδώ τελειώνει η ιστορία. Ή μήπως όχι; Η εξουσία γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Οι αηδιαστικά «ρεαλιστικές» προτάσεις της αφομοιωμένης αντιπολίτευσης δεν έχουν τίποτα να πουν στα εκατομμύρια των φτωχών που στοιβάζονται στην περιφέρεια του καταναλωτικού παραδείσου όλο και πιο στριμωγμένοι από την αστυνομία. Υπήρξε μια κάποια κατάφαση στη Γένουα. Μόνο στις συγκρούσεις και στις λεηλασίες των σούπερ-μάρκετ συνυπήρξαν οι νέοι από τις προλεταριακές συνοικίες και οι ανατρεπτικοί. Όσο οι tutti bianchi με τις θεαματικές επιχειρήσεις τους εμφανίζονταν στα μάτια τους είτε ως μάρτυρες είτε απλά ως ηλίθιοι, αυτοί, οι αποκλεισμένοι από κάθε πολιτική μαφία έπιασαν με την μία τη γλώσσα της εξέγερσης.

Μια θύελλα μη-προβλεψιμότητας

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο Σηάτλ ή στη Γένοβα, κι ακόμα πιο πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, πραγματώθηκε μια αμετροεπής κριτική ενάντια στην εξημέρωση και τους κίβδηλους εχθρούς της. Παρά το γεγονός ότι οι ημερομηνίες καθορίστηκαν από τους κυρίαρχους, τα πλαίσια των ρεφορμιστών κατέρρευσαν στο δρόμο. Ξεπεράστηκαν. Το αναφέρουμε αυτό, παρόλο που ήμασταν ανάμεσα σ εκείνους τους συντρόφους που διατυμπάνιζαν ότι «η Γένουα είναι παντού». Ότι αν η κυριαρχία και η φτώχια απλώνονται σε κάθε πλευρά της κοινωνίας και της καθημερινής ζωής, η επίθεση δε χρειάζεται ημερομηνίες καθορισμένες από τον εχθρό. Βρήκαμε ενδιαφέρουσα την πρακτική αυτών που άφησαν τον εγκλωβισμό της «κόκκινης ζώνης» και του «σπασίματός» της μαζί με την παγίδα των μετωπικών συγκρούσεων με την αστυνομία, και κινήθηκαν με ικανότητα, χτυπούσαν και εξαφανίζονταν (με αυτήν την έννοια, αξιοσημείωτο παράδειγμα αποτελεί η επίθεση στις φυλακές Μαράσσι στη Γένουα). Αυτή η πανίσχυρη απρόβλεπτη θύελλα, αυτή η ανατρεπτική «ομοσπονδία» δράσεων και ομάδων, σήμανε μια σημαντική ρήξη με τη λογική αυτών που ψάχνουν επίκεντρα στη σύγκρουση με τον εχθρό, έτσι ώστε να επικεντρώσουν τον αγώνα και να τον δώσουν ένα περιεχόμενο συμβολικό. Επιμένουμε όμως ακόμα, ότι το να βρίσκεσαι στο μέρος που ο εχθρός περιμένει λιγότερο, μακριά από τα κανονισμένα ραντεβού, είναι η καλύτερη προοπτική. Ακόμα και στις πιο ενδιαφέρουσες οπτικές τους, οι αντι-σύνοδοι περιορίζουν αυτή την προοπτική. Εξ άλλου, χωρίς διάθεση να υποτιμήσουμε στο ελάχιστο τις εκρήξεις του Σηάτλ και της Γένουας, νομίζουμε ότι οι συγκρούσεις σε τέτοιες ημερομηνίες παίρνουν έναν χαρακτήρα κάπως κλισέ, και κυρίως, αποσπασματικό: με το που τελειώνει μια αντι-σύνοδος, ξεκινούν οι προετοιμασίες για την επόμενη. Οι ημερομηνίες κλίνονται όλο και περισσότερο από τα μίντια, σε βαθμό τέτοιο που, ενώ για παράδειγμα τόσοι επαναστάτες διαδήλωσαν σε αλληλεγγύη με το Ιράκ, δε βρέθηκε σχεδόν κανένας να εκφράσει κάποια έμπρακτη αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αργεντινής ή της Αλγερίας. Ταυτόχρονα αποδίδεται περισσότερη σημασία στις συγκρούσεις που περιλαμβάνουν αποκλειστικά πολιτικοποιημένους «αγωνιστές» εις βάρος αυθεντικών κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων. Γνωρίζουμε καλά γιατί αρκετοί σύντροφοι πηγαίνουν σε αντι-συνόδους: Διάχυτες ενέργειες άμεσης δράσης και γενικευμένες συγκρούσεις με την αστυνομία είναι πιθανές μόνο όταν έχουμε να κάνουμε με μαζικές καταστάσεις. Από τη στιγμή που η προοπτική της επίθεσης οπουδήποτε αλλού είναι ακραία μειοψηφική, μόνο σε μια τέτοια εκτεταμένη κατάσταση μπορεί να δοκιμαστεί ένα είδος ανταρτοπόλεμου στους δρόμους. ’λλου είδους δράσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν ανά πάσα στιγμή χωρίς να συμβιβάζονται αποκλειστικά με ορισμένες πρακτικές στο δρόμο, κατά τη διάρκεια αντι-συνόδων. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι μακροπρόθεσμα μια τέτοια πρακτική περιορίζει την αυτονομία της ανάλυσης και της δράσης (όσον αφορά το πλήθος των κοινωνικών συγκρούσεων στις οποίες έχουμε βρεθεί θεατές) μετασχηματίζοντάς τις σε ένα είδος εξτρεμιστικής πτέρυγας του τσίρκου των disobbedienti. Για να μην αναρωτηθούμε γιατί στο διάολο η εξουσία να διαφημίζει τόσο πολλές συνόδους για τις οποίες οι αποφάσεις έχουν ήδη δρομολογηθεί. Όλο αυτό μας φαίνεται περισσότερο σαν ένα πρόσφορο πεδίο για την αστυνομία να μελετήσει και να πειραματιστεί με τις διάφορες τεχνικές ελέγχου του πλήθους. Ένα είδος ομοιοπαθητικής θεραπείας στην οποία υποβάλλεται η εξουσία με ελάχιστες δόσεις ανατροπής έτσι ώστε να ενισχύσει το ανοσοποιητικό της σύστημα εν όψει πολύ ευρύτερων κοινωνικών επιδημιών. Οφείλει να βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει πως κινούνται και οργανώνονται οι κακοί, και με ποιους από τους καλούς είναι σε θέση να συνδιαλεχτεί ούτως ώστε τίποτα να μην αναγκαστεί να αλλάξει τίποτα στ αλήθεια.

Ένα πείραμα σε ανοιχτό περιβάλλον

Όμως, πάνω απ όλα, οι σύνοδοι αποτελούν μια ακόμα μορφή πειραματισμού: να εξετάσεις μέχρι ποιο σημείο καταπίεσης είναι πρόθυμος να ανεχτεί ένας πληθυσμός. Να βρεθεί κανείς ξαφνικά μπροστά σε κάτι από Παλαιστίνη, με τα σημεία ελέγχου της, τις μόνιμες κόκκινες ζώνες και τα τεθωρακισμένα περιπολικά σε κάθε γωνία, κι όλα αυτά στην «πολιτισμένη Δύση», είναι ένας τρόπος για την εξουσία να γνωστοποιεί στους υπηκόους της ότι μέχρι αποδείξεως του εναντίον, είναι όλοι ένοχοι. Τίποτα δεν τους εξασφαλίζει μπροστά στο αστυνομικό-τεχνολογικό σύμπλεγμα. Ότι η πολεοδομία είναι η συνέχεια του ταξικού πολέμου με άλλα μέσα. Περισσότερα από 60 χρόνια πριν, ο Walter Benjiamin έγραφε στις θέσεις του για την αντίληψη της Ιστορίας ότι: «το κράτος σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, έχει γίνει πια ο κανόνας στον οποίον ζούμε». Αν αυτό είναι αληθές, πρέπει να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που συνδέει τις «σκούπες» σε μετανάστες χωρίς χαρτιά με τα στρατόπεδα όπου μαζεύονται οι πρόσφυγες πολέμου, τα υπό συνεχή αστυνομική επιτήρηση εργατικά προάστια με τα διάφορα Γκουαντανάμο που υψώνονται ανά τον κόσμο, τις τελευταίες επιχειρήσεις εκκένωσης σε σχέση με τη δεδηλωμένη επιθυμία (ολόκληρες γειτονιές εκκενώνονται προκειμένου να εξουδετερωθεί κάποιο ξεχασμένο εκρηκτικό από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο) της κατανομής ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς προειδοποίηση – στο στυλ του 1920 – από την ENEL. Μέχρι τώρα υπήρξε ζήτημα επιτυχών πειραματισμών που επιβεβαιώνουν ό,τι έγραφε ένας σύντροφος στα 1970: «Οι άνθρωποι του κεφαλαίου είναι στωικοί άνθρωποι. Αναστατώνουν την κυκλοφορία στους δρόμους, τοποθετούν κάμερες παντού, εγκαθιστούν ενοχλητικές κεραίες στις ταράτσες των σπιτιών μας, ποινικοποιούν ολοένα και περισσότερες συμπεριφορές: κανείς δε λέει κουβέντα». Οι σύνοδοι είναι η συμπυκνωμένη αναπαράσταση ολόκληρης αυτής της κατάστασης, η νομική συρρίκνωση κάθε δικαιώματος. «Τι τρέχει;» ρωτάει ο μέσος πολίτης, που υποχρεώθηκε να κάνει μια παράκαμψη προκειμένου να φτάσει στο μαγαζί για τα ψώνια του. «Τίποτα, είναι απλά οι διαδηλωτές ενάντια στην παγκοσμιοποίηση», του απαντά η πωλήτρια. Εντωμεταξύ, ακόμα και το νερό ιδιωτικοποιείται, ενώ η αστυνόμευση απλώνεται παντού. Όμως,ακριβώς γιατί είναι μια συμπυκνωμένη αναπαράσταση μιας καθημερινής κατάστασης, η πρακτική κριτική πρέπει να είναι διευρυμένη και συνεχής, για παράδειγμα μέσα από την καταστροφή καμερών επιτήρησης κι άλλων συστημάτων ελέγχου. Είναι σημαντική μια χαρτογράφηση των τοποθεσιών των συστημάτων ελέγχου, ώστε να διαδοθεί μια σχετική επαγρύπνηση, και μια θεωρητική υποστήριξη της αναγκαιότητας της καταστροφής τους.

Το καινούριο άσχημο πρόσωπο της κυριαρχίας

Η εξουσία ολοένα και αποθρασύνεται. Στην άλλη μεριά, οι κυρίαρχοι γνωρίζουν ότι υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες, ολοένα και περισσότερο διαμορφωμένες από την επισφάλεια και την εξάρτηση από τα καταναλωτικά είδη, μπορούν να επιβληθούν μόνο μέσω του τρόμου: τρόμος που εκδηλώνεται προς τα έξω με την μορφή του πολέμου και στο εσωτερικό με τη μορφή του φόβου για το μέλλον (για παράδειγμα, ο φόβος μπρος σε μια επερχόμενη απόλυση, στην ανεργία…) ή μέσω της καταστολής ολοένα και πιο διευρυμένων κοινωνικών ομάδων. Από την άλλη, δεκαετίες κοινωνικής ειρήνης – κατά τις οποίες κάθε νέο μέτρο περνούσε καθώς τίποτα δεν είχε γίνει για να εμποδιστεί το προηγούμενο, μια απίστευτη επιτάχυνση της υποτίμησης – έδωσαν τη θέση τους σε μια υπεροψία δίχως προηγούμενο. Υπήρξαμε μάρτυρες της υπεροψίας αυτής σε δράση, για παράδειγμα στη Γένουα, με τους ξυλοδαρμούς, τα βασανιστήρια, τη δολοφονία του Carlo Giuliani. Και συνεχίζεται. Ο νέος αστυνομικός διευθυντής του Τρέντο είναι ο Colucci, αστυνομικός διευθυντής της Γένουας στη διάρκεια της συνόδου των G8, ένα γουρούνι με διαπιστευτήρια. Θα αναλάβει επίσης τη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα διεξαχθεί στη Riva del Garda στις 4-6 του ερχόμενου Σεπτέμβρη. Πιάνετε το μήνυμα; Μια επιτροπή του Τρέντο «για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη» δε βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να του απευθύνει μια πρόσκληση για δημόσια αντιπαράθεση.

Όξινη βροχή και φύλα συκής

Οι υπουργοί εξωτερικών που θα συνεδριάσουν στη Riva στις 4-6 Σεπτέμβρη πρέπει να καταλήξουν σε μια κοινή πλατφόρμα για να παρουσιάσουν στον WTO (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) στο Κανκούν του Μεξικό, στις 14-20 Σεπτέμβρη. Το θέμα είναι η Γενική Συμφωνία για το Εμπόριο Υπηρεσιών (GATS) που προσδιορίζει επ’ ακριβώς το φιλελευθερισμό που θα ορίζει τις «δημόσιες υπηρεσίες» σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανάμεσα στις πολλές αποφάσεις του συνεδρίου, η πιο σκανδαλώδης είναι σίγουρα αυτή της ιδιωτικοποίησης του νερού, που ενδέχεται να πραγματοποιηθεί για τις 144 χώρες μέλη του WTO. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε αρκετό καιρό πριν, μιας και 7 πολυεθνικές πιέζουν εδώ και δεκαετίες για την παραχώρηση μονοπωλίων εμφιάλωσης νερού, καθώς και τα τελευταία χρόνια και για τη διαχείριση εξ ολοκλήρου του συστήματος ύδρευσης. Το «Παρατηρητήριο του Τρέντο για μια κοινωνική Ευρώπη», επίσης αναφέρεται στην ιδιωτικοποίηση του νερού, και στην έλλειψή του λόγω μόλυνσης, ως ενδείξεις του πιο ανεξέλεγκτου νέο-φιλελευθερισμού. Πέρα από τα συνήθη παράπονα για την μη-δημοκρατική όψη τέτοιων συμφωνιών (λες και αυτές που γίνονται από τις κατά τόπους κυβερνήσεις κρατών υπόκεινται σε ποιος ξέρει τι είδους δημόσιο διάλογο- εξ άλλου, δεν είναι οι κρατικοί θεσμοί που υποτίθεται μας προστατεύουν (sic) από την άγρια αγορά;) Πράγμα που είναι εξίσου σκανδαλώδες με το χάσμα ανάμεσα στην έκταση της καταστροφής που καταγγέλλουν οι ρεφορμιστές και στις λύσεις που προτείνουν. Από την άλλη, αναδεικνύουν ως αιτίες αυτών των καταστροφών την βιομηχανοποίηση της γεωργίας, τη συγκέντρωση του πληθυσμού σε πόλεις-τέρατα, την μόλυνση που παράγουν τα εργοστάσια, τη σπατάλη πόσιμου νερού για τις ανάγκες της βιομηχανίας και των καλλιεργειών, καθώς και των εκτροφείων ζώων. Εν συντομία, η κεντρική ουσία του τεχνο-βιομηχανικού συστήματος. Από την άλλη, προτείνουν- νέους νόμους, διαφανείς κανονισμούς, ακόμα και συμμετοχή πολιτών με μορφή ομολόγων στις εταιρίες που ιδιωτικοποιούν το νερό. Χάρη στους πιστούς της προόδου, υπάρχουν ολόκληρες χώρες στις οποίες μια κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος θα σήμαινε αυτόματα την παύση της υδροδότησης σε ολόκληρη τη χώρα, και αυτοί οι πολίτες, τόσο περήφανοι για τον ρόλο αυτό, επιζητούν νέους νόμους. Κάτι ανάλογο με το να προτείνει κάποιος, σε περίπτωση όξινης βροχής να καλύψει τη γύμνια του με ένα φύλο συκής. Οι προτάσεις των διαφόρων κοινωνικών φόρουμ, λογικές με όρους πολιτικής και οικονομικής ορθότητας, είναι απλά παρανοϊκές από μια συνεκτική κοινωνική οπτική. Δεν είναι θέμα να καταδικάσουμε έναν κόσμο ερειπίων, παρά μάλλον να ορίσουμε τον χώρο για να αντισταθούμε και το χρόνο για να επιτεθούμε. Δεν είναι απλά ένα ζήτημα να δείξουμε πόσο επαναστάτες είμαστε στο δρόμο. Το θέμα είναι τι είδους ζωή προτιμά κανείς, πόσο έχει υποταχθεί ο καθένας ή η καθεμία σε μια υλικά και πνευματικά ολοένα και περισσότερο απάνθρωπη και τεχνητή κοινωνική τάξη, και από την άλλη για τι είδους σχέσεις είναι έτοιμος να παλέψει. Δεν είναι ανάγκη να τρέξουμε ως τη Riva για να αντιταχθούμε στις μαφίες του νερού. Οι άμεσα υπεύθυνοι για αυτήν την απόλυτη εμπορευματοποίηση (για παράδειγμα οι μεγάλες επιχειρήσεις που εμφιαλώνουν νερό) είναι δυο βήματα από την πόρτα μας. Αν οι πολιτισμένοι δεν μπορούν να υπερασπιστούν ούτε καν το νερό που πίνουν – ή έστω να καταλάβουν ότι άλλοι το κάνουν με έναν ρητό και άμεσο τρόπο – μπορούμε απλώς να πάμε για ύπνο. Ακόμα και σ αυτήν την περίπτωση είναι μια μακριά αλυσίδα εξάρτησης και καταπίεσης που τώρα παρουσιάζεται μπροστά μας με έναν αστρονομικό λογαριασμό. Μόνο μέσα από την αυτονομία από την μαζική βιομηχανική κοινωνίας και μέσα από την ανοιχτή εξέγερση ενάντια στο κράτος που την υπερασπίζεται μπορεί να γεννηθεί κάτι διαφορετικό. Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα στο ζήτημα της κατοχύρωσης π.χ. γενετικών στοιχείων. Είναι απλά ηλίθιο να ισχυρίζεσαι ότι κάποια προστατευτική νομοθεσία θα μπορούσε να αποτρέψει το κεφάλαιο από το να αποικιοποιήσει το ανθρώπινο σώμα. Η τεχνο-επιστημονική παράνοια, η οποία συνίσταται στην επιθυμία αναδιάρθρωσης της φύσης σε ένα είδος μοντέλου συμβατού με την πληροφορική, έχει περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή εδώ και κάποια χρόνια. Κάθε αυταπάτη σχετικά με μια οικειοποίηση της επιστήμης που είναι ολότελα στην υπηρεσία της εξουσίας είναι απλά ανόητα ψελλίσματα. Οι δράσεις που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες χώρες ενάντια στις γενετικά μεταλλαγμένες καλλιέργειες ή ενάντια στα ιδιωτικά και κρατικά εργαστήρια που πειραματίζονται πάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι η κριτική της εμπορευματικής λογικής δεν έχει καμιά ανάγκη από θεαματικές ημερομηνίες. Γενικότερα, αυτό που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται παγκοσμιοποίηση θα ήταν αδιανόητο χωρίς την υλική βάση που του εξασφαλίζει το τεχνολογικό σύμπλεγμα. Απλά θέλουμε να πούμε κάτι για τα πράγματα που παρουσιάζονται σαν κύριοι παράγοντες της ανάπτυξης και της οικονομικής και στρατιωτικής παρέμβασης: την ενέργεια και τις πληροφορίες. Αυτά τα πράγματα που ίσως εμφανίζονται σαν ένας απρόσβλητος Μόλωχ, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα εκτεταμένο δίκτυο που σχηματίζεται από απλά καλώδια, κεραίες, υποσταθμούς, μετασχηματιστές που μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα.

Η Riva είναι παντού

Το CGIL (σ.τ.μ.: η ιταλική “γσεε”) θα φροντίσει για τη βιντεοσκόπηση της αντι-συνόδου στη Riva. Ο πρώην αστυνομικός διευθυντής του Τρέντο τόνισε – σωστά – ότι όσο περισσότεροι διαδηλωτές προθυμοποιηθούν να γίνουν πράκτορες της αστυνομίας, τόσο λιγότεροι αστυνομικοί θα χρειαστούν. Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ του κοινωνικού φόρουμ και των αστυνομικών δυνάμεων (που προφανώς διευθύνονται από κάποια κεντρική διοίκηση, και μάλλον υπακούν σ αυτήν…), φαίνεται ότι το δημοτικό συμβούλιο θα αναλάβει να εγκαταστήσει ένα χωριό στα περίχωρα της Riva για τους Disobbedienti και τους φίλους τους, χαρίζοντάς τους το δικαίωμα να διαδηλώσουν (πάντοτε φυσικά μακριά από την πόλη, σε έρημους δρόμους) μέχρι την Κυριακή. Η Riva θα έχει αποκλειστεί, πράγμα που σημαίνει ότι οι μπάτσοι απλά θα στήσουν μπλόκα στις τρεις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Η κεντρική επιτροπή της κυβέρνησης εξέδωσε μια οδηγία απαγορεύοντας κάθε εκδήλωση ή πορεία (ακόμα και αθλητικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις) σε περισσότερες από 20 πόλεις της περιοχής του Τρεντίνο. Η αστυνομία θέλει άδειους δρόμους, ο πληθυσμός πρέπει να κατανοήσει ότι ο Μεγάλος Αδερφός δεν είναι απλά ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, κι εμείς- Εμείς; Ας πιαστούμε πάλι από κάτι μακρινό. Ο Gόnther Anders έγραφε στα 1950: η Χιροσίμα είναι παντού, και στα 1980: το Τσέρνομπιλ είναι παντού. Κάποιοι εξεγερμένοι ενάντια στον τεχνοκρατικό κόσμο έγραφαν στα 1990: η Μουρουρόα είναι παντού (την εποχή που η γαλλική κυβέρνηση υπέβαλε αυτό το νησάκι του ειρηνικού σε δολοφονικές πυρηνικές δοκιμές). Δυο χρόνια μετά, άλλοι σύντροφοι έγραφαν: η Γένουα είναι παντού. Καθώς η εξέγερση εκρήγνυται χωρίς όρια και ενάντια σε κάθε θέαμα, γιατί το σύστημα περιμένει έναν εχθρό που δεν είναι εκεί και αποκαλύπτει τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα ακόμη περισσότερο, λέμε λοιπόν: η Riva είναι παντού. Δε θα βρισκόμαστε στους δρόμους ενάντια στις συνόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί με τους ως τώρα αγώνες, αλλά κι αυτούς που θα ρθουν θέλουμε πάντα να ανοίγουμε άλλους δρόμους. Γιατί με τη λογική του «τώρα έρχονται στο σπίτι μας» δεν απεγκλωβιζόμαστε από το κύκλο, μιας και οι σύνοδοι θα έρχονται πάντα κοντά στο σπίτι κάποιου. Γιατί η πραγματική σύγκρουση βρίσκεται παντού. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να αντιπαρατεθούμε στην οχύρωση των πόλεων και των κοιλάδων που ζούμε, τρόποι που μπορεί να κάνει δικούς του ο καθένας. Θέλουμε να απελευθερωθούμε από τη δικτατορία των αριθμών και των πιστών τους. Ξέρουμε ότι αυτή είναι μια προοπτική που ίσως αποφέρει μικρά αποτελέσματα βραχυπρόθεσμα, όμως είναι με το να αποφασίζουμε εμείς για τους εαυτούς μας, τώρα, πότε και πού θα χτυπήσουμε και να υπερασπιστούμε με πείσμα τους λόγους γι αυτό που θα προκαλέσουμε την ατομική και κοινωνική αταξία να προχωρήσει.

Κάποιοι αναρχικοί από το Rovereto

Μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Ιούνης 2007

Categories
Uncategorized

Υπερασπίζοντας το χάος της άμεσης δράσης – CGB

Ένα σμήνος πεταλούδων: μια απροκάλυπτη υπεράσπιση του χάους της άμεσης δράσης – Curious George Brigade

Παρά τις σημαντικές επιτυχίες που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, αρκετές πρόσφατες αναρχικές κινητοποιήσεις καπελώθηκαν από μια ελεεινή μειοψηφία που επιθυμεί να υποβάλει οδηγίες, διαδρομές, εσωτερικές περιφρουρήσεις (π.χ. η «αστυνομία ειρήνης» στο Seattle), περιορισμό της δράσης σε προκαθορισμένες ζώνες κι άλλες τέτοιες μπούρδες, μετατρέποντας την οργή και τη δημιουργικότητά μας σε ένα καλοστημένο θέαμα για τα ΜΜΕ, ή στη χειρότερη περίπτωση σε μαζικές συλλήψεις. Φωνάζοντας συνέχεια και υποκριτικά για «αλληλεγγύη» και εξασφάλιση των άλλων, μετατρέπουν την αλλοτινή δυναμική μας αντίσταση, σε μια οργανωμένη εξάσκηση των ικανοτήτων τους – ελέγχου και πειθάρχησης του πλήθους.

Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι…

Μόλις λίγα χρόνια πριν, το RAND, αγαπημένο think-tank του αμερικανικού στρατού έγραφε:

«Οι Αναρχικοί [Στο Seattle το 1999] χρησιμοποιώντας ένα εκσυγχρονισμένο σύστημα επικοινωνιών, συμπεριλαμβανομένου του Internet, στάθηκαν ικανοί να πραγματοποιήσουν ταυτόχρονες επιθέσεις μέσα από παλμικές τακτικές και τακτικές διάχυσης συντονισμένες μέσα από ένα δίκτυο «ομάδων συγγενείας» χωρίς ηγεσία. Υπήρξαν καθώς φαίνεται παράδειγμα των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι ιεραρχικές οργανώσεις όταν έχουν να κάνουν με ένα δίκτυο πρωτοβουλιών με ταχύτερους κύκλους αντίδρασης. Αυτός ο χαλαρά οργανωμένος συντονισμός, αφομοιώνοντας τις δικτυακές τακτικές και οργάνωση, επέφερε σύγχυση σε κάθε απόπειρα της αστυνομίας να αποκτήσει μια συνολική αντίληψη της κατάστασης που απαιτούνταν προκειμένου να καταπολεμήσει αυτές τις φαινομενικά χαοτικές ταραχές του Seattle.»

Το RAND συμπερασματικά καταλήγει στο ότι ιεραρχικές οργανωτικές δομές όπως η αστυνομία δεν έχουν πολλές ελπίδες απέναντι σε ανάλογες χαοτικές τακτικές. Επιπλέον, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας πως τέτοιου τύπου ομαδοποιήσεις ευνοούν μια γρήγορη εξέλιξη των τακτικών και έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες «στρατολόγησης» νέων ατόμων, απ’ ότι οι παραδοσιακές διαδηλώσεις. Φοβήθηκαν, και με το δίκιο τους. Κερδίζαμε. Και για καλή μας τύχη, ακόμη μπορούμε να κερδίσουμε.

Δεν έχουμε τίποτα όμως να κερδίσουμε από ένα πισωγύρισμα στις τακτικές της περασμένης δεκαετίας: την πατροπαράδοτη, γνωστή και βαρετή παραδοσιακή αριστερίστικη διαδήλωση της πορείας-παρέλασης, με τους καθοδηγητές, τους ομιλητές, την εσωτερική περιφρούρησή της. Αυτό που θέλουμε είναι δημιουργική, αποκεντρωμένη και κυρίως χαοτική δράση.

Μια τακτική που χρησιμοποιήθηκε στο Seattle και αλλού, και που στηρίζεται στην πρακτική εφαρμογή του χάους είναι η «παλμική» τακτική. Παλμός είναι η ικανότητα ομάδων ανθρώπων να συγκεντρώνονται, να δρούν, κι έπειτα να απομακρύνονται κάπου σε ασφάλεια, για να σχηματίζουν νέες ομαδομοποιήσεις. Αν και μοιάζει κάπως στην αντάρτικη τακτική της «απορρόφησης», έχει ωστόσο μια ουσιαστική διαφορά.

Η νόηση του Che περί «απορρόφησης» έχει να κάνει απλά με κάτι σαν το «μια δύναμη που επιτίθεται στον εχθρό για ένα χρονικό διάστημα και μετά παύει την επίθεση και απορροφάται από την κοινότητα ή το περιβάλλον από το οποίο προήλθε». Η παλμική δράση είναι μια συνεχής ροή ανθρώπων που ενώνονται, χωρίζουν και ξαναενώνονται, συχνά σε νέους συνδυασμούς ομαδοποιήσεων. Ο πιο σίγουρος τρόπος που μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι μέσα από μικρές αποκεντρωμένες αυτόνομες ομάδες (π.χ. ομάδες συγγενείας) που έχουν την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους, για το πότε και με ποιόν θα συνεργαστούν.

Το RAND σημειώνει ότι η παλμική τακτική καθιστά τον έλεγχο του πλήθους σχεδόν αδύνατο καθότι συνεχώς «ανασυντάσσει το πλέγμα απειλών» και ότι δεν αντιστοιχεί σε ένα προκαθορισμένο μοντέλο που η αστυνομία θα μπορούσε να αναλύσει και τελικά να εξουδετερώσει. Αυτή η μη-προβλεψιμότητα είναι που αποτελεί και τον ακρογωνιαίο λίθο της θεωρίας του χάους.

Ένα αγαπημένο παράδειγμα των θεωρητικών του χάους στη βιολογία είναι τα βακτήρια. Τα βακτήρια λειτουργούν παλμικά, δημιουργώντας ολοένα και διαφορετικά μοντέλα σύνδεσης. Ο στοχαστής του χάους M. Planc έγραφε: «κάθε μοντέλο είναι οργανικό και αποτέλεσμα τυχαίων δυνάμεων στο περιβάλλον, η ολοένα και διαφορετική σύσταση και η πυκνότητα (παλμός) των βακτηρίων είναι που κάνουν τους οργανισμούς τους τόσο ανθεκτικούς και προσαρμόσιμους».

Η διάχυση είναι ακόμη ένας τρόπος να εμφυσήσουμε το χάος στις πράξεις μας. Είναι η τακτική κατά την οποία πλήττεται ένας μεγάλος αριθμός στόχων, χωρίς να ακολουθείται κάποιο προκαθορισμένο σχέδιο. Οι αποκεντρωμένες διάχυτες δράσεις φέρνουν σύγχυση στις δυνάμεις της τάξης και μειώνουν την ικανότητά τους στην προστασία στόχων και την παρεμπόδιση των δραστηριοτήτων μας. Αναγκάζονται έτσι να «αντιδρούν» στις δικές μας δράσεις αντί να επιβάλλουν το δικό τους στόχο για «έλεγχο των διαδηλώσεων». Και πάλι, ο μόνος τρόπος για να δουλέψει αυτό με χιλιάδες ανθρώπους είναι να οργανωθούμε με έναν ριζικά αποκεντρωτικό τρόπο. Αποκεντρωμένη δουλειά και δράσεις ομάδων συγγενείας επιτρέπουν στις ικανότητες και το πάθος μικρών ομάδων να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα, έτσι ώστε οι ομάδες να επιλέγουν τις δράσεις που ταιριάζουν στα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές τους.

Στις διαδηλώσεις, οι ιεραρχικές οργανώσεις μπορούν να παραλύσουν τάχιστα, όταν το κεντρικό νευρικό τους σύστημα παραδοθεί στο χάος που προκαλούν οι απρόβλεπτες, παλμικές επιθέσεις. Εδώ, οι αναρχικοί αποκτούμε το πλεονέκτημα τέτοιων προνομιακών πεδίων που ανοίγονται από αυτόνομες ομάδες, δίνοντάς μας μια ώθηση ενάντια στις δυσκίνητες ιεραρχικές δομές όπως η αστυνομία.

Τόσο οι παλμικές όσο και οι διάχυτες δράσεις, σπέρνουν το κρίσιμο στοιχείο του χάους στις διαδηλώσεις. Το χάος βέβαια, δεν μπορεί παρά να είναι αφιλόξενο τόσο για την αστυνομία όσο για κάθε ιεραρχική οργάνωση, κι έτσι μειώνεται η ικανότητα αντίδρασής τους. Αυτές οι τακτικές ανοίγουν στις ομάδες συγγενείας πιθανότητες τις οποίες δε θα μπορούσαν να σχεδιάσουν, ή δε θα προσδοκούσαν ποτέ: όπως υπήρξαν για παράδειγμα: η χρήση ενός σκουπιδοτενεκέ και μιας μπάρας που μετατράπηκαν ευφάνταστα σε πολιορκητικό κριό, ή η εύρεση μιας ξεκλείδωτης εισόδου στο ξενοδοχείου που έμεναν τα μέλη του IMF.

Το χάος επίσης επιτρέπει στις μικρές δράσεις να πολλαπλασιαστούν και να επεκταθούν. «Κάθε μικρή αρχική αλλαγή μπορεί να μετατραπεί συσσωρευτικά σε τεράστια και βαθιά ρήγματα και απρόβλεπτες αλλαγές, όπως το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στην Αργεντινή μπορεί να προκαλέσει έναν τυφώνα στην Νέα Υόρκη».

Δεν είμαστε ρομπότ, δεν είμαστε επαγγελματίες οργανωτές διαδηλώσεων: είμαστε ένας δημιουργικός παλμός διάχυτων επιθέσεων, είμαστε οι πεταλούδες της ελευθερίας. Πολεμάμε για τις ζωές μας και χορεύουμε για την ελευθερία.

Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Μάρτης 2007

Categories
Uncategorized

Χάος – ?

Χάος

Η ένταξη μας σε μια ομάδα για το χάος είναι η προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από την διαδρομή που μας προγραμμάτισαν ή μας προγραμματίσαμε.

Καταστρέψαμε τις αξίες μας γιατί κάποιος έπρεπε να κάψει τα παλιά.

Διαλύουμε τα έργα μας γιατί δεν θέλουμε να βολευτούμε.

Ψάχνουμε και παρουσιάζουμε το διαφορετικό γιατί δεν περιμένουμε τίποτα.

Εάν ο κ. Switters ζητούσε από τα ερείπια των πάντων να ανθίσει μια νέα ζωή, εμείς όχι. Και αν ζητάμε κάτι σ’ αυτήν την συνεύρεση, είναι το αντίθετο. Η νέα μας ζωή να καρπίσει μόνο αμφιβολίες και παραμέτρους.

Εάν αυτός μάζευε σκουπίδια για να βλαστήσουν και να δώσουνε έργα νέα, έργα φρέσκα, έργα σπουδαία, που η μόνη τους διαφορά από τα προηγούμενα να ήταν ότι δεν ήταν καμωμένα από καταξιωμένα υλικά, εμείς, αντίθετα, σκουπίδια κάνουμε τα έργα μας, τα κομματιάζουμε, την ομορφιά τους κορφολογούμε και τα σκορπάμε στο σύμπαν.

Σσσσσς! Σιγά. Το σύμπαν κοιμάται ακουμπώντας στο μπράτσο το τεράστιο αυτί του, κατάστικτο από τα τσιμπούρια των άστρων. (Β.Μ)

Χάος.

Όλοι μας φτάνουμε από παντού στο μικρό του χάους αδιέξοδο.

(βρέθηκε στο περιέργως κνίτικο site kneagn.tripod.org)

 

Categories
Echanges et Mouvement

Σημείωση για την άρνηση της εργασίας

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα ενός φυλλαδίου δημοσιευμένου στα 1978 στη Γαλλία, με τίτλο Η Άρνηση Της Εργασίας (από την ομάδα Echanges et Mouvement – BP 241, 75866 Paris Cedex 18, FRANCE). Το μετέφρασα την Άνοιξη του 2008 και θα χρησιμεύσει σε μια συζήτηση για την άρνηση της εργασίας που θα ακολουθήσει στο μέλλον [B.]

Εξέγερση ενάντια στην εργασία και συλλογικοί αγώνες

Τίποτε δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια από το να αντιλαμβανόμαστε το σαμποτάζ, τις συστηματικές κοπάνες (absenteeism) και τις παραιτήσεις ως «ατομικιστικές» πρακτικές. Αν μη τι άλλο, όλες εδράζουν σε μια κοινή αντίληψη για την εργασία. Ακόμη κι όταν το σαμποτάζ εξασκείται από ένα και μόνο άτομο στο χώρο εργασίας, το άτομο αυτό αποτελεί μέρος ενός ιστού κοινωνικών σχέσεων με τους συναδέλφους/τις συναδέλφισσές του, απέναντι στην εργοδοσία. Συχνά, όπως για παράδειγμα στην αυτοκινητοβιομηχανία, οι εργάτες με τη σειρά τους γαμάνε τη διαδικασία παραγωγής, ώστε να μπορέσουν όλοι να κάνουν ένα διάλειμμα.

Η συστηματική κοπάνα επίσης οργανώνεται συνήθως άτυπα. Οι οδηγοί λεωφορείων του Πίτσμπουργκ για παράδειγμα, έχουν οργανώσει τόσο συστηματικά τις κοπάνες τους που μπορούν και παίρνουν μια μέρα ρεπό όποτε θελήσουν, και χάρη στις απουσίες των άλλων πληρώνονται υπερωρίες την επόμενη βδομάδα, αυξάνοντας έτσι το εισόδημά τους χωρίς να εργάζονται παραπάνω ώρες.

Η παραίτηση, αν και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια ατομική απόφαση, συνεισφέρει σε συλλογικές αντιλήψεις και αγώνες σε διάφορα επίπεδα: θέτει υπό αμφισβήτηση τον (αυτό)καθορισμό ενός/μιας ως «εργαζόμενος/η στην αυτοκινητοβιομηχανία», «μεταλλεργάτης/τρια», «σερβιτόρος/α» κλπ. Επιδεικνύει ξεκάθαρα την βούληση και την ικανότητα να προσδιορίζει κανείς/μια ο/η ίδιος/α τις ανάγκες του/της ανεξάρτητα από τη δουλειά. Και μπορεί ακόμα να συνεισφέρει σε μια θέληση αντεπίθεσης, καθώς, αν κανείς/μια είναι πρόθυμος/η ή σχεδιάζει ακόμα να παρατήσει τη δουλειά, τότε γιατί να ανεχτεί με τις υποτιμητικές μαλακίες της δουλειάς;

Στην πραγματικότητα, κάθε μορφή της «εξέγερσης ενάντια στην εργασία» ανθίζουν μέσα από κοινές εμπειρίες και προοπτικές που έχουμε μοιραστεί, και μπορούν να ζωογονήσουν συλλογικούς αγώνες. Πολύ συχνά, η απάντηση της εργοδοσίας σε τέτοιες «ατομικιστικές» πράξεις υποδαυλίζει μαζικούς αγώνες. Είναι όμως σημαντικό να δούμε με ποιον τρόπο αυτές οι σύγχρονες συλλογικές τακτικές αρνούνται να συμβιβαστούν με τα πρότυπα του παρελθόντος.

Εδώ είναι που ο Reeve εγκλωβίζεται σε παρωχημένα σχήματα, καθώς αυτοί οι συλλογικοί αγώνες δεν μπορούν να βλαστήσουν από την καταπίεση των «ιδιωτικών» ατομικών επιθυμιών, από μια υπαγωγή του ατόμου στο συλλογικό, αλλά είναι προϊόν μιας νέας σύντηξης των ατομικών και συλλογικών αναγκών και επιθυμιών για την αυτό-κατάργηση του προλεταριάτου.

Ο αγώνας ενάντια στην εργασία είναι εξίσου ατομικός και συλλογικός –κι αυτές οι δυο όψεις του ενισχύουν αμοιβαία η μια την άλλη. Η ατομική άρνηση του να είσαι ένας μισθωτός σκλάβος διαχέεται στον αγώνα του προλεταριάτου να απελευθερωθεί από τα περιοριστικά δεσμά της κοινωνικής θέσης του. Προκειμένου να αντιληφθούμε κάτι τέτοιο, πρέπει να αποδεσμευτούμε από τις παραδοσιακές αντιλήψεις του ταξικού αγώνα που θέτει ως στόχο του τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Ολόκληρη η αντίληψη αυτή είναι λανθασμένη. Ο στόχος των σημερινών ταξικών αγώνων, τα αποτελέσματα που προεικονίζουν, είναι η κατάργηση του προλεταριάτου, η καταστροφή του κεφαλαίου σε κάθε του μορφή.

Η άνοδος της οικονομικής κρίσης κατά τα τελευταία χρόνια δεν είχε κάποια αξιοσημείωτη επιρροή στην «εξέγερση ενάντια στην εργασία». Οι μάνατζερς της αυτοκινητοβιομηχανίας συνεχίζουν να προβληματίζονται με το γεγονός ότι η αυξημένη ανεργία δεν έχει καταφέρει να καταπολεμήσει τις κοπάνες και το αντίστροφο.

Οι αριστεριστές συνεχίζουν να περιμένουν την εξέγερση των ανέργων –ή προσπαθούν να την αναζωογονήσουν στρέφοντας τα βέλη τους προς τα γραφεία ανεργίας- τη στιγμή που οι νέοι άνεργοι της αυτοκινητοβιομηχανίας παίρνουν τα επιδόματα της πρόνοιας και την κάνουνε για τη Φλόριντα.

Κοινωνιολόγοι, εργοδότες, κυβερνητικά στελέχη, γραφειοκράτες των συνδικάτων και όλο το σινάφι τους συνεχίζουν να ψάχνουν για σχέδια αναζωογόνησης της εργασίας, συμμετοχικά σχήματα, νέους τρόπους οργάνωσης της εργασίας κλπ στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν αυτήν την εξέγερση. Γνωρίζουν ότι ακόμα υπάρχει, ακόμα και ενώπιον μιας ανεργίας ύψους 10%. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει, κι αυτό γιατί αποτελούμε καθημερινό κομμάτι της.

Categories
Uncategorized

Περί τίνος λοιπόν πρόκειται, σύντροφε;

Περί τίνος πρόκειται, σύντροφε; – Mr. Dupont

“Οι επαναστατικές πράξεις επιτίθενται ενάντια στο σύστημα ως ολότητα – για την ανατροπή του. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια γενική αποδιοργάνωση της κοινωνίας που διαφεύγει από κάθε πολιτικό έλεγχο. Μέχρι τώρα, ανάλογες επαναστατικές πράξεις έχουν εμφανιστεί μόνο συνδεδεμένες με μια κοινωνική καταστροφή, όπως μετά από πολεμικές ήττες και τις σχετικές οικονομικές δυσχέρειες. Αυτό δε σημαίνει ότι τέτοιες καταστάσεις αποτελούν μια ικανή προϋπόθεση για την επανάσταση, αλλά καταδεικνύει το βαθμό της κοινωνικής εκτροπής που προηγείται των επαναστατικών ξεσηκωμών. Η επανάσταση πρέπει να περιλαμβάνει μια πλειοψηφία του ενεργού πληθυσμού. Όχι κάποια ιδεολογία αλλά η αναγκαιότητα φέρνει τις μάζες στην επαναστατική κίνηση. Οι προκύπτουσες δραστηριότητες παράγουν τη δική τους επαναστατική ιδεολογία, η οποία υποτίθεται ότι είναι η κατανόηση του τι πρέπει να γίνει ώστε να προκύψει μια νικηφόρα έκβαση του αγώνα ενάντια στους υποστηρικτές του συστήματος”. – Από συνέντευξη του Paul Mattick με τη Lotta Continua, Οκτώβρης του 1977.

Ως ριζοσπάστες κι ως επαναστάτες, τί είναι αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα; Σε ποιον απευθυνόμαστε; Με ποιον σχετιζόμαστε; Πόσο αποτελεσματικοί είμαστε; Τί αποτέλεσμα θα έπρεπε να επιδιώκουμε; Γιατί είμαστε τόσο λίγοι, και ποιός είναι ο στόχος μας;

Το άρθρο αυτό είναι μια μικρή εξερεύνηση στα ανδραγαθήματα ανθρώπων σαν εμάς. Είναι για το τί προσπαθούμε να κάνουμε και τί κάνουμε στ’ αλήθεια. Οι επαναστάτες είναι πιο επικίνδυνοι, πιο αποτελεσματικοί και πιο ευκίνητοι όταν είναι σαφείς σχετικά με το τί κάνουν και που έγκειται η αποτελεσματικότητά τους. Ευελπιστεί ότι αυτοί που θα το διαβάσουν θα ανταποκριθούν, δημιουργώντας μια συζήτηση από την οποία μπορούμε όλοι να μάθουμε κάτι χρήσιμο στην καθημερινότητά μας κι επίσης στην παρέμβασή μας στην ταξική πάλη.

Υπάρχουν δυο βασικά θεωρητικά μοντέλα του πως μια επανάσταση (που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να τον αντικαταστήσει με μια ελεύθερη ανθρώπινη κοινωνία) μπορεί να ζωογονηθεί. Θα επιχειρηθεί μια γενική περιγραφή των θεωρητικών μοντέλων αυτών, δεν είναι αναγκαίο στη φάση αυτή να εξεταστεί κάθε πολιτική ομάδα που ενδεχομένως αποδέχεται σε διαφορετικό βαθμό το ένα ή το άλλο μοντέλο. Αν κάποιος έχει μια ανάμειξη σε πολιτικούς, ταξικούς αγώνες ή επαναστατικές πρακτικές, μπορεί εύκολα να καταλάβει για τί πράγμα μιλάμε.

Μοντέλο 1

Θα αναφερθώ στο μοντέλο αυτό ώς το μοντέλο εξύψωσης της συνείδησης. Στην κάπως πιο αγνή, ή σκληρή, μορφή του, η βασική ιδέα του μοντέλου αυτού είναι ότι οι ριζοσπάστες οφείλουν να μορφώσουν και να εμπνεύσουν “τις μάζες”, ή την εργατική τάξη. Αυτοί οι ριζοσπάστες ελπίζουν να κερδίσουν μαζική αποδοχή των ιδεών τους ώστε τελικά η πλειοψηφία του πληθυσμού να μπορέσει να αλλάξει τον τρόπο της ζωής μας. Οι θιασώτες του μοντέλου αυτού τείνουν να υιοθετούν μια διττή άποψη γι αυτούς που ελπίζουν να επηρεάσουν. Από την μια νιώθουν διανοητικά ανώτεροι από “τις μάζες”, και απεγνωσμένοι που ο “μέσος ανθρωπάκος” δε θα φτάσει ποτέ σε ένα υψηλό επίπεδο αντίληψης (εξ αιτίας της σχεδόν εσκεμμένης βλακείας του!). Από την άλλη, οι ριζοσπάστες αυτοί τείνουν να πιστεύουν με έναν σχεδόν θρησκευτικό τρόπο, στο “καλό” που αντιπροσωπεύουν γενικά οι άνθρωποι. Βασίζουν την πίστη τους ότι ο καθένας μια μέρα θα αλλάξει μυαλά, στο ότι μόνο ο Διάβολος ο ίδιος θα μπορούσε να αντισταθεί στην αλήθεια της προπαγάνδας τους για πάντα.

Η χρήση “θρησκευτικών” μεταφορών είναι ενδεικτική. Ο κύριος λόγος που το μοντέλο αυτό είναι τόσο δημοφιλές, ίσως, έχει να κάνει με τις παραδόσεις της οργανωμένης θρησκείας. Εδώ, έχω υπόψη μου ιδιαίτερα τον χριστιανισμό και όλες τις χιλιάδες αιρέσεις του. Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία προσηλυτισμού, κι άλλες σημαντικές θρησκείες, όπως το ισλάμ, είναι επίσης οργανώσεις προσηλυτισμού, αλλά ίσως μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο χριστιανισμός παρείχε τις βασικές τακτικές για άλλες θρησκείες προσηλυτισμού, σίγουρα όμως, μέχρι σήμερα καμία άλλη θρησκεία δεν στάθηκε τόσο επιτυχημένη (ή τόσο δολοφονική), σ αυτό το θέμα.

Οι οργανωμένες θρησκείες προσηλυτισμού βασίζουν αρκετές από τις δραστηριότητές τους στην εξύψωση της συνείδησης: φιλοδοξούν να δείξουν στον κόσμο, κάθε προέλευσης, “το φως το αληθινό”. Φιλοδοξούν, όπως το βλέπουν οι ίδιες, να φέρουν τις μάζες σε ένα ψηλότερο ηθικό επίπεδο, ένα επίπεδο στο οποίο ένας βαθμός ειρήνης κι αρμονίας μεταξύ των πιστών θα επιτυγχανόταν. Έχοντας μεγαλώσει κάτω από τη σκιά μιας θρησκείας προσηλυτισμού όπως ο χριστιανισμός ή το ισλάμ, όπως πολλοί από μας που κατοικούμε στις περιοχές αυτές, θα ήταν αρκετά εύκολο ακόμα και για έναν άθεο θιασώτη της πάλης των τάξεων να πάρει ως δεδομένη αυτή την ιδέα μαζικού προσηλυτισμού, το μοντέλο της εξύψωσης της συνείδησης.

Ένα στοιχείο γι αυτήν τη “θρησκευτική” φύση του μοντέλου εξύψωσης της συνείδησης είναι η ανταπόκριση που είναι έμφυτη σε μερικούς ανθρώπους όταν εμείς οι ριζοσπάστες και επαναστάτες στεκόμαστε αρκετά αφελείς ώστε να λογομαχήσουμε για την άποψή μας με “μη πολιτικούς” συζητητές σε κοινωνικές συνθήκες. Σε κοιτάζουν σαν μάρτυρα του ιεχωβά και εύχονται να το βουλώσεις. Τί σκέφτεστε για έναν μάρτυρα του ιεχωβά που σε πιάνει σε μια γωνία και προσπαθεί με το ζόρι να σου χώσει την “αλήθεια” του στο κεφάλι;

Ένας άλλος λόγος που το μοντέλο εξύψωσης της συνείδησης είναι ακόμα και σήμερα δημοφιλές ανάμεσα στους ριζοσπάστες που προσπαθούν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται “οι μάζες” είναι γιατί χρησιμοποιείται συνεχώς από ολόκληρη την εξουσιαστική αριστερά παγκοσμίως. Οι ριζοσπάστες όλου του φάσματος κατά παράδοση επηρεάζονται από τις τακτικές και την επιτυχία των οργανώσεων της εξουσιαστικής αριστεράς. Δεν έχουμε παρά να δούμε τη συκοφάντηση των αναρχικών κι ελευθεριακών σε όλο τον κόσμο από αντι-προλεταριακές οργανώσεις όπως ο IRA, το ANC, η ΕΤΑ, και τον μοντέρνο ενθουσιασμό της μόδας για το φιλό-καπιταλιστικό κίνημα των Ζαπατίστας. Ένα σωρό αναρχικοί δεν μπορούν να αντισταθούν στην εκμηδένιση κάθε κριτικής ικανότητάς τους με το που βλέπουν κάθε επίδοξο δικτάτορα να κρατά ένα όπλο στο όνομα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού και της αστικής δημοκρατίας. Ο λόγος που οι οργανώσεις της εξουσιαστικής αριστεράς λατρεύουν το μοντέλο εξύψωσης της συνείδησης είναι λόγω της ευκολίας με την οποία μπορεί να τεθεί στην υπηρεσία της οικοδόμησης του Κόμματος και της δημιουργίας πειθήνιων υποστηρικτών. Για την αριστερά, η εξύψωση της συνείδησης στην πραγματικότητα σημαίνει να διδάσκεις στους ανθρώπους την αναγκαιότητα κατάληψης της εξουσίας από το εκάστοτε Κόμμα.

Μοντέλο 2

Το αντίθετο του μοντέλου που περιγράφεται παραπάνω μπορεί να οριστεί ως οικονομιστικό ντετερμινιστικό μοντέλο. Το μοντέλο αυτό είναι υλιστικό στην ουσία του κι όχι ηθικιστικό ή “θρησκευτικό”. Δεν ενδιαφέρεται να συζητήσει διεξοδικά το πόσο “καλοί” (ή το πόσο “αναμάρτητοι”) είναι οι άνθρωποι. Λέει ότι οι άνθρωποι καθορίζονται από τις συνθήκες κι ό,τι τους έπιβάλλεται να κάνουν. Λέει ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς να αλλάξεις τα μυαλά “των μαζών” με προπαγάνδα είτε με τη θεωρία είτε με τη δράση. Λέει ότι τα τμήματα του πληθυσμού (ή τα κομμάτια της εργατικής τάξης) θα μπορέσουν να αλλάξουν την κοινωνία μόνο όταν οι οικονομικές συνθήκες προκαλέσουν μια αντίδραση. Βασίζοντας τις ιδέες τους σε ιστορικά γεγονότα, οι θιασώτες του οικονομιστικού μοντέλου ισχυρίζονται ότι η συνείδηση μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης θα αλλάξει μόνο όταν η κοινωνία βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολιτική και οικονομική κρίση. Μια τέτοια σκέψη προκύπτει μερικώς από μια αντίληψη της προσέλευσης των σημαντικών πολιτικών (ή καλύτερα, επαναστατικών) ιδεών. Για παράδειγμα, ήταν οι εργάτες του Παρισιού που στα 1871 επινόησαν την Κομμούνα σαν μια πρακτική, επαναστατική μορφή οργάνωσης. Ο Karl Marx απλώς την κατέγραψε και την ανέδειξε, μετά την πραγματοποίησή της. Κι όταν οι πολιτικοποιημένοι ζητούσαν την εγκαθίδρυση σοβιέτ στη Ρωσία το 1917, ήταν ικανοί να το κάνουν μόνο και μόνο επειδή οι ρώσοι εργάτες τα είχαν ανακαλύψει στα 1905. Εκτός μιας επαναστατικής κατάστασης, οι θιασώτες του μοντέλου αυτού αναγνωρίζουν βέβαια την αξία του διαλόγου και της προπαγάνδας, αλλά πρωταρχικά ως έναν τρόπο να συγκροτηθεί ο (συνήθως μικρός) αριθμός επαναστατών, και οι ικανότητές τους, ούτως ώστε όταν συμβούν κάποιες σημαντικές ταξικές συγκρούσεις, να είναι ικανοί να επηρεάσουν θετικά τα γεγονότα. (Το μοντέλο αυτό χάνει τη χρησιμότητά του όταν ένα είδος αφελούς ντετερμινισμού γίνεται το κυρίαρχο εργαλείο ανάλυσης. Θύματα αυτού του φαινομένου είναι ομάδες όπως η Διεθνής Κομμουνιστική Τάση στη Βρετανία, για παράδειγμα. Η ομάδα αυτή τραβά τον ντετερμινισμό στα άκρα, σε σημείο απόλυτης πίστης στους “ιστορικούς νόμους”. Έτσι, γι αυτούς, ο ιστορικός νόμος που κυριαρχεί τις ζωές μας σήμερα είναι αυτός που λέει ότι ο Καπιταλισμός είναι στη φάση παρακμής του και ότι ο διογκούμενος αριθμός πολιτικών και οικονομικών κρίσεων σύντομα θα τον γονατίσει. Όμως η εικόνα που έχουν για τον κόσμο δεν ταιριάζει στην πραγματικότητα. Για να υιοθετήσεις το οικονομιστικό ντετερμινιστικό μοντέλο δε χρειάζεται να ξαναγράφεις την ιστορία και τα τρέχοντα γεγονότα ώστε να ταιριάξουν σε ένα παραμυθάκι με ευχάριστο τέλος που θες να έχεις για αλήθεια).

Η Ανθρώπινη Βούληση

Οι υπερασπιστές της εξύψωσης της συνείδησης θα προσέξουν ιδιαίτερα την προφανή υποτίμηση της “ανθρώπινης βούλησης” που σημειώνεται στο δεύτερο μοντέλο. Θα ισχυριστούν ότι μια “επανάσταση” δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί χωρίς τις συνειδητές και πεφωτισμένες πράξεις μιας πλειοψηφίας (ή ενός μεγάλου αριθμού) του λαού. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πουν ίσως, πρέπει να προηγηθούν χρόνια εκπαίδευσης για να το εμπεδώσει η εργατική τάξη. Η αιτιολόγηση είναι προβληματική, και χρειάζεται μόνο μια ματιά στην ιστορία και τον κόσμο γύρω μας για να δούμε το γιατί. Καταρχήν, αν οι μάζες δεν αντιλαμβάνονται την επαναστατική πολιτική μέχρι τώρα, μετά από 150 χρόνια προπαγάνδας, και πολλά ιστορικά παραδείγματα, τότε πότε σκοπεύουν να το αντιληφθούν; του χρόνου ίσως; Δεύτερον, αν ρίξουμε μαι προσεχτική ματιά στα προηγούμενα επαναστατικά γεγονότα (κι εννοώ επαναστατικά, όχι εθνικιστικά πραξικοπήματα) θα δούμε τότε ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων δεν ήταν “επαγγελματίες” επαναστάτες. Ήταν άνθρωποι που, μέσα σε μια μικρή χρονική περίοδο, και στο μέσον πολιτικής και οικονομικής αποδιάρθρωσης, κατανόησαν την πρακτική ανάγκη για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και έδρασαν αναλόγως. Η “εκπαίδευσή” τους ήταν το αποτέλεσμα της μαρτυρίας πραγματικών γεγονότων, κι όχι χρόνων ανάγνωσης προπαγανδιστικού υλικού (που φυσικά δε διάβαζαν ποτέ). Οι ιδέες των ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν πολύ γρήγορα σε σχέση με τις συνθήκες στις οποίες εμπλέκονται, μια επανάσταση θα είναι αδύνατη χωρίς ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης να πάει πέρα από τα γεγονότα και να δημιουργήσει το μέλλον του με την ίδια της βούλησή του. Ήταν, είναι, και θα είναι για πάντα, τα γεγονότα που φέρνουν την εργατική τάξη σε μια επαναστατική συνείδηση, κι όχι η προπαγάνδα. Όμως είναι στο σημείο αυτό που η βούλησή της γίνεται ο κυρίαρχος παράγοντας, καθώς αποφασίζει με ποιον τρόπο θα δράσει σύμφωνα με την νέα συνείδησή της, στις συνθήκες που βρέθηκε.

Είναι μόνο μέσα στον καταιγισμό της σοβαρής, συλλογικής δράσης της εργατικής τάξης που συμβαίνει μια αλλαγή. Αλλαγή της συνείδησης και αλλαγή της πραγματικής ζωής.

Ποιά είναι η θέση του μακροχρόνιου “επαναστάτη” στην κατάσταση αυτή; Λοιπόν, είναι σ αυτό το σημείο της ταξικής σύγκρουσης (όταν η δυνατότητα καταστροφής της οικονομίας φαντάζει πραγματική και άμεση) που είναι ουσιαστικό για τους επαναστάτες να γίνουν ακουστοί. Είναι επίσης στο σημείο αυτό που ένα ολόκληρο φάσμα άλλων εκλήσεων στην εργατική τάξη θα γίνει κάτω από κάθε απόχρωση όλων εκείνων που θέλουν να σώσουν τον καπιταλισμό. Έχοντας μελετήσει καιρό τη φύση της αντεπανάστασης και των πρωταρχικών στοιχείων της, θα είναι οι επαναστάτες που θα εμπλακούν στην καταστολή κάθε πρωτοβουλίας που μοιάζει να απειλεί την αυτονομημένη δραστηριότητα των ίδιων των επαναστατών. Μπορούμε να αντιπαραβάλλουμε αυτή τη στρατηγική με στιγμές έντονης ταξικής αντιπαράθεσης που προκύπτουν χωρίς κάποιο ίχνος γενικευμένης εξέγερσης να επίκειται. Είναι καλό για την τάξη μας να εξοικειώνεται με τους ταξικούς αγώνες και τη βιομηχανική σύγκρουση και θα έπρεπε να παρεμβαίνουμε οπουδήποτε μπορούμε προκειμένου να παρέχουμε αυτού του είδους την προοπτική που ελπίζουμε να παρέχει μια επαναστατική κατάσταση.

Προκειμένου να είμαστε αποτελεσματικοί σ αυτό, είναι απαραίτητο να διαθέτουμε όσο περισσότερους επαναστάτες γίνεται, όμως πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτός ο αριθμός δε θα σχηματίσει ποτέ ένα μαζικό κίνημα. Τα γεγονότα είναι που κάνουν τις επαναστάσεις, κι όχι τα νούμερα των πολιτικοποιημένων με κάρτα μέλους. Ένα οργανωμένο μαζικό κίνημα, από τη φύση του, δεν μπορεί ποτέ να είναι επαναστατικό μέσα σ αυτήν την κοινωνία. Απλά δεν μπορεί. Για να δούμε γιατί ένα μαζικό κίνημα σε μη-επαναστατικούς καιρούς δεν μπορεί να είναι επαναστατικό, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην “επαναστατική” συνδικαλιστική παράδοση, την άνοδο των “επαναστατικών” σοσιαλ-δημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γερμανία, και την άνοδο και πτώση της αναρχο-συνδικαλιστικής CNT στην Ισπανία, μεταξύ άλλων παραδειγμάτων. (Ο ρόλος της CNT στην ισπανική ιστορία συχνά διαστρεβλώνεται στην αναρχική φιλολογία. Η CNT ήταν ένα ρεφορμιστικό βιομηχανικό συνδικάτο το οποίο, όπως τα περισσότερα συνδικάτα στις αρχές του αιώνα, ανά την Ευρώπη, χρησιμοποιούσαν μια “επαναστατική” ρητορική. Η ισπανική επαναστατική περίοδος του 1920 και 30 αποδείχτηκε να είναι ενάντια στη CNT. Το 1936, η CNT προσπάθησε να παρεμποδίσει ένα επαναστατικό ξέσπασμα, το οποίο δεν ήταν τόσο προϊόν της προπαγάνδας και οργάνωσης της CNT, όσο αποτέλεσμα των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας του ισπανικού προλεταριάτου και της καταστροφικής επίδρασης των κυβερνήσεων για πολλά χρόνια.

Στην κοινωνία αυτή, μπορούν να υπάρξουν μαζικά κινήματα, αλλά δε θα είναι ποτέ επαναστατικά. Πάρτε για παράδειγμα το οικολογικό κίνημα: αυτό το κίνημα εξαπλώνεται χρόνια τώρα, κι έχει αρκετή υποστήριξη από τομείς της καπιταλιστικής τάξης. Ωστόσο, δεν είναι ένα κίνημα που ζητά την κατάργηση της εργασίας και των τάξεων. Παρόλο που οι ακτιβιστικές περιπέτειές του πρόσφατα ξεκίνησαν να θέτουν σε αμφισβήτηση την θεμελιώδη φύση του κινητήριου άξονα της παγκόσμιας οικονομίας, δεν υπάρχει ακόμα κάποιο σημάδι στον ορίζοντα, που να υποδεικνύει ότι η “αντι-καπιταλιστική” ρητορική του θα ξεφύγει από την αριστερίστικη επανανακάλυψη του “αντιϊμπεριαλισμού” που χαρακτηρίζει αυτό το κίνημα. Στην πραγματικότητα, η αντίστροφη διαδικασία μοιάζει πολύ πιο πιθανή, καθώς οι παλιομοδίτικες αριστερές ομάδες (πχ το SWP στη Βρετανία) μπαίνουν ξανά στο παιχνίδι, και η ηγεσία του νέου “αντικαπιταλιστικού” συνοθυλεύματος (πχ το RTS στη Βρετανία) μάχονται για αναγνωρισιμότητα και έλεγχο στο εσωτερικό των δραστηριοτήτων “τους”.

“Οι μάζες” θα γίνουν επαναστατικές μόνο (ή αλλιώς θα υπάρξει ένα επαναστατικό μαζικό κίνημα στην κοινωνία μόνο) όταν η κοινωνία αυτή βυθιστεί στην κρίση της εργοστασιακής αναταραχής, της οικονομικής κατάρρευσης και της πολιτικής αστάθειας. Ρίξτε μια ματιά σε κάθε επαναστατική περίοδο της ιστορίας και θα το δείτε. Η εποχή που το προλεταριάτο έφτασε πιο κοντά στο να δημιουργήσει μια παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία ήταν στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Τα χειρότερα στοιχεία της εξύψωσης της συνείδησης δείχνουν μια προτίμηση στους αναγνώστες της The Guardian (στμ “έγκριτη βρετανική εφημερίδα”) απέναντι στους αναγνώστες της The Sun (κουτσομπολίστικη) καθώς νομίζουν ότι το αναγνωστικό κοινό της The Guardian είναι πιο “προχωρημένο”, και καλύπτουν οτιδήποτε βλέπουν με τον γλοιώδη ηθικισμό και τον πολιτιστικό ολοκληρωτισμό τους. Πιστεύουν ότι άνθρωποι με ένα φιλο-αριστερό προφίλ είναι πιθανότεροι “επαναστάτες” από αυτούς με ένα πιο δεξιό προφίλ. Δηλαδή, θεωρούν τον Tony Blair, πιθανότερο επαναστάτη από έναν αντιδραστικό φορτηγατζή. Ή πάλι, θεωρούν έναν ψηφοφόρο των Εργατικών (το κόμμα του Tony Blair) από την εργατική τάξη ως πιθανότερο επαναστάτη από έναν ψηφοφόρο των Tories (φιλελεύθερη δεξιά) της εργατικής τάξης. Μια τέτοια αξιολόγηση γίνεται από την μεριά ανθρώπων που βλέπουν τους εαυτούς τους ως ηθικά ανώτερους από τους υπόλοιπούς μας και που διαθέτουν μικρή κατανόηση της δυναμικής της ταξικής σύγκρουσης, και του πώς δουλεύει η οικονομία. Μήπως οι απεργοί πρέπει να περάσουν από κάποια πολιτιστική επιμόρφωση, προκειμένου να κατανοήσουν τα ήθη της πολιτικής ορθότητας, προτού γίνουν μια υλική απειλή για την κυρίαρχη τάξη και το Κράτος; ή απλώς κατεβαίνουν σε απεργία;

Κάποιες τελικές σκέψεις

Μπορούμε να επικοινωνήσουμε μόνο με τους ανθρώπους που θα μας ακούσουν και θα μας καταλάβουν. Μπορούμε να αναμειχθούμε σε αγώνες στο χώρο εργασίας μας, για παράδειγμα, και να φέρουμε ένα αποτέλεσμα. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε και να συνδεθούμε με ανθρώπους στις γειτονιές μας για ζητήματα που μας επηρεάζουν εκεί. Και μπορούμε να μιλήσουμε σ αυτούς που νιώθουν ότι όλα χρειάζεται να αλλάξουν αλλά δεν έχουν κάνει το πνευματικό άλμα να δουν τον κόσμο με επαναστατικούς ταξικούς όρους, ανθρώπους που ήδη ασχολούνται κατά κάποιο τρόπο με την “πολιτική”. Όμως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να κάνουμε τους ανθρώπους που μας προσπερνάνε στο δρόμο, και δεν έχουν καμία περαιτέρω επαφή μαζί μας, να πάρουν ένα φύλλο χαρτί, να το διαβάσουν και να δράσουν πάνω σ’ αυτό. Αν τα επαναστατικά κείμενα ήταν δημοφιλές υλικό ανάγνωσης τότε τα ράφια των βιβλιοπωλείων θα ήταν γεμάτα με επαναστατικά έντυπα από χρόνια ήδη. Ακόμα και σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, όπου τα πρακτορεία τύπου είναι αναγκασμένα να πουλούν “επαναστατικά” έντυπα, οι μάζες δεν έχουν καταληφθεί από κανέναν επαναστατικό πυρετό.

Αυτό που ισχύει παντού είναι ότι οι κυρίαρχες ιδέες (στα κεφάλια των ανθρώπων) είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης, μέχρι δηλαδή τα πάντα να αρχίσουν να πηγαίνουν, σε υλικό επίπεδο, στραβά για την κυρίαρχη τάξη, και η νομιμοποίησή της τεθεί υπό αμφισβήτηση. Αυτή η ρωγμή στην πανοπλία της νομιμότητάς της έρχεται συνήθως όταν υπάρχει μια ευρείας κλίμακας βιομηχανική εξέγερση, όταν οι εργάτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται που έγκειται η δύναμή τους, όπως στη Γαλλία το 1968, όπου 10 εκατομμύρια εργατών κατέβηκαν σε απεργία και ο πρόεδρος De Gaulle ένιωσε την ανάγκη να διασφαλίσει την υποστήριξη του στρατού σε μια συνάντηση με τον στρατηγό Masou. (Ο γαλλικός καπιταλισμός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο παρέμεινε σε μια επισφαλή κατάσταση και το 1958 ο De Gaulle ηγήθηκε ενός ειρηνικού πραξικοπήματος και έχρισε τον εαυτό του Πρόεδρο, η εργατική τάξη δεν έκανε και πολλά για να τον εμποδίσει πιστεύοντας ότι τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν, ωστόσο δεν βελτιώθηκαν κι έτσι το ξέσπασμα της εργατικής τάξης του 1968 τέθηκε σε κίνηση. Ο Μάης του 1968 έδειξε ότι μια εκτεταμένη εξέγερση ήταν εφικτή σε ένα “σύγχρονο” κράτος. Όμως αυτό που παραβλέπεται συνήθως είναι ότι συνέβη εξαιτίας των ειδικών προβλημάτων και της ευαισθησίας της γαλλικής οικονομίας, κι όχι λόγω του συχνά παρατονισμένου κύματος νεανικού ριζοσπαστισμού και των διαμαρτυριών που φάνηκαν να εγείρονται προς το τέλος της δεκαετίας του 1960. Ο Μάης του 1968 δεν ήταν σύμπτωμα του “ριζοσπαστικού μύθου” που δημιουργήθηκε γύρω από τα γεγονότα των τελών του 60 και των αρχών του 70, αλλά χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο για να στερεώσει τον μύθο αυτόν).

Ένα βασικό καθήκον μιας οργάνωσης σαν την (βρετανική) Αναρχική Ομοσπονδία, είναι τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, και το οποίο πετυχαίνει σε κάποιο βαθμό σήμερα, είναι να καταπολεμήσει την ιδεολογία της αριστεράς. Οι επαναστατικές ιδέες δεν είναι αριστερές, δεν είναι σοσιαλδημοκρατικές, δεν είναι λενινιστικές. Παρόλο που οι αριθμοί των “επαγγελματιών” επαναστατών θα είναι πάντοτε αναγκαστικά μικροί, τους θέλουμε όσο πιο μέσα στα πράγματα γίνεται (για παράδειγμα, όσο πιο αντι-αριστερούς γίνεται, όσο πιο αντιεξουσιαστές, αντι-εθνικιστές, αντι-καπιταλιστές, αντι-μυστικιστές γίνεται κλπ). Τα άτομα κάνουν τη διαφορά στα πράγματα. Τι θα συνέβαινε αν ο Durruti είχε δώσει βάση στις επιφυλάξεις του για την πολιτική της CNT που πρότασσε την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας αντί για πόλεμο για την επανάσταση στην Ισπανία το 1936; Αν οι “επαναστάτες” κάνουν λάθη, ή είναι ηλίθιοι, ή πολύ δειλοί, τότε γίνονται περισσότερο μια απειλή για την εργατική τάξη παρά μια βοήθεια.

Πρέπει να δώσουμε βάση στο γιατί ομάδες όπως η Αναρχική Ομοσπονδία θα έχουν πάντοτε λίγα μέλη. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι το γεγονός αυτό δεν αποτελεί ένδειξη “αποτυχίας”. Αντιθέτως, αν οι “μάζες” συνωστίζονταν στην Α.Ο. αύριο, ζητώντας να ενταχθούν σ’ αυτή, αυτό μάλιστα, θα ήταν μια αποτυχία. Η εργατική τάξη γίνεται επαναστατική στη δράση, και μόνο στη δράση. Οι επαναστάτες θα είναι εκεί όταν το γεγονός αυτό συμβεί και θα δράσουν σαν μια υποστήριξη στο επαναστατικό σχέδιο. Την παρούσα στιγμή, φαίνεται πως ο κύριος ρόλος μας είναι να κρατήσουμε μια δυναμική ταξική ανάλυση ζωντανή μέσα στο δίκτυο των ριζοσπαστών, κι έτσι να προσελκύσουμε όσο περισσότερους συντρόφους γίνεται. Αν και είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να αυξήσουμε των συνειδητοποιημένων επανααστατών δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα να αναπτυχθεί μέχρις ώτου η οικονομία βρεθεί σε σοβαρούς μπελάδες και τα αφεντικά αρχίσουν να χάνουν τον έλεγχό τους πάνω μας. Η επιτυχία ενός τέτοιου επαναστατικού μαζικού κινήματος θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό στη δουλειά την οποία κάνουμε τώρα. Αυτός είναι ο λόγος που η δουλειά μας θα είναι πάντοτε επίκαιρη και που όσοι έχουν μια επαναστατική τοποθέτηση θα πρέπει να συνεργαστούν. Αν χάνουμε τον καιρό μας τότε το μόνο που θα την πληρώσει θα είναι η επαναστατική κριτική. Όπως πάντα, πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τί κάνουμε στην πραγματικότητα και τί μπορούμε να πετύχουμε έτσι. Πρέπει συνεχώς να αξιολογούμε ό,τι θεωρούμε επαναστατικό, ή δυνητικά επαναστατικό, και τί δεν θεωρούμε ως τέτοιο. Δε θα πρέπει να φοβόμαστε να πούμε τί σκεφτόμαστε, και δε θα πρέπει να φοβόμαστε να κριτικάρουμε τις υπάρχουσες τάσεις στο παγκόσμιο ριζοσπαστικό στερέωμα. Δε πρέπει να φοβόμαστε να αντιληφθούμε ότι “η επανάσταση” μπορεί να μη συμβεί αύριο, και ότι είναι πιθανό το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε θα είναι να κρατάμε ζωντανή μια επαναστατική κριτική της κοινωνίας μέσα από ένα συνεχή διάλογο, λόγου και παρέμβασης, με αυτούς που θα έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει να μιλάμε μόνο με όσους έχουν ήδη καταβάλει μια προσπάθεια να αναζητήσουν ποιοί μηχανισμοί ενδεχομένως μια μέρα θα ανατρέψουν τον καπιταλισμό, αλλά επίσης να δρούμε μέσα σε καταστάσεις όπου υπάρχει μια καλή πιθανότητα ριζοσπαστικοποίησης της αυθεντικής ταξικής πάλης (κι όχι, ας πουμε, εξτρεμιστικής ποζεριάς).

Πηγή: κείμενο του “mr Dupont” από το διαδικτυακό τοπο Libcom.org

Categories
Negation group

To εργοστάσιο της LIP και η (αντ)επαναστατική αυτοδιαχείριση

LIP: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

ΣΑΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το εργοστάσιο της LIP εγκαινιάστηκε το 1945, μετατρέποντας την πόλη της Besançon σε κέντρο της γαλλικής βιομηχανίας ρολογιών. Στα 1970 η LIP παραγκωνίστηκε από τα εισαγόμενα ρολόγια quartz, και το αφεντικό της ο Fred Lip, αποχώρησε, το εργοστάσιο έκλεισε, και η εταιρία βρέθηκε ένα βήμα πριν τη ρευστοποίησή της. Τότε παρενέβησαν οι εργάτες της LIP, που με την παρότρυνση των ισχυρότερων συνδικάτων CFDT και CGT, επωμίστηκαν την προβληματική εταιρία στα 1974-75.

Αριστερίστικες ομάδες βρήκαν στην Besançon ένα προνομιακό πεδίο δράσης, έμελλε ωστόσο να συρρικνωθούν αγκαλιά με την οικονομική πορεία της αυτοδιαχειριζόμενης επιχείρησης.

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούμε: πρώτα, πρέπει να κινητοποιήσουμε τους εργάτες. Πάει να πει, να μην κάθονται να δουλεύουν 9 ώρες χωρίς μια συνάντηση για να μιλήσουμε, για το τι συμβαίνει στο εργοστάσιο σαν σύνολο, που πηγαίνουμε, γιατί δουλεύουμε, τι σημαίνει αυτό για την κοινωνία. Έπειτα θα πρέπει η κοινωνία να ανταποκριθεί στις ελπίδες των εργατών… Ίσως υπάρξουν κάποιοι τύποι που θα αναλάβουν κάποια πόστα, κι αυτά τα πόστα ίσως αλλάζουν, όταν κάποιος αναλαμβάνει ένα πόστο κάτι συμβαίνει, κάποιος άλλος μαθαίνει να δέχεται κάποια πράγματα, αν του δώσουν να καταλάβει, τότε μπορεί να δεχτεί εύκολα πολλά πράγματα ακόμα.

(Charles Piaget, Συνέντευξη σχετικά με τη LIP)

1. Η Εργατική Κοινότητα και η Ανθρώπινη Κοινότητα

Στην πραγματικότητα, ο αρχαϊκός χαρακτήρας της παραγωγικής διαδικασίας στην εταιρεία ρολογιών LIP, όχι μόνο δεν αποθάρρυνε τους εργάτες απ’ το να θέλουν να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα της επιχείρησης με κάθε μέσο, αλλά επίσης τους επέτρεψε να σχηματίσουν μια ομογενή ομαδοποίηση απέναντι στην προσωποποίηση του εχθρού: το αφεντικό τους. Όταν το αφεντικό αυτό χρεοκόπησε και αποσύρθηκε, μιας και το κεφάλαιό του δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικό, οι εργάτες ήρθαν αντιμέτωποι με την άρνησή τους και τα παραγωγικά μέσα με την αδρανοποίησή τους. Το αίτημα για εκ νέου ξεκίνημα της παραγωγικής διαδικασίας από τους ίδιους, μπόρεσε να στηριχθεί μονάχα στον ενθουσιασμό που επιβεβαίωνε αυτή η νεοσύστατη αίσθηση κοινότητας.

Κατ’ αρχήν, μια τέτοια κοινότητα μπορεί να συγκριθεί ευθέως με την κοινότητα που χαρακτήριζε τον σχηματισμό των εργατικών συνεταιρισμών στον 19ο αιώνα και, πιο πρόσφατα, στις πολυάριθμες κοινότητες εργασίας που αναπτύχθηκαν στην Γαλλία τα τελευταία χρόνια. Όντως, ακόμα και σ’ αυτήν την απλοϊκή μορφή, υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές, μα πριν τις αναλύσουμε είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε τα σημεία ομοιότητας και την καταγωγή τους.

Μια τέτοια κοινότητα ιδρύθηκε από χριστιανούς σοσιαλιστές, αναρχοσυνδικαλιστές και κάποιους σοσιαλιστές αγωνιστές προερχόμενους από την Αντίσταση στο Vercours (Η περιοχή των Drome και Ardéche γνώρισε μια εκτεταμένη καταστροφή ανθρώπων και υλικών λόγω αυτού του Αντιστασιακού πυρήνα). Περιελάμβανε ένα εργοστάσιο ρολογιών πέριξ του οποίου είχε οικοδομηθεί μια πόλη, στεγάζοντας αυτήν την μινιατούρα καπιταλιστικής επιχείρησης και τις οικογένειές της. Το σύμπλεγμα εργοστασίου-κατοικιών πήρε το μνημειώδες παρωνύμιο Watch City (Πόλη των Ρολογιών). Γενικές συνελεύσεις διεξάγονταν τακτικά, για να λάβουν τις αποφάσεις της κοινότητας επί παντός επιστητού: από την διεύθυνση της επιχείρησης μέχρι τον ελεύθερο χρόνο των εργατών. Άξιο αναφοράς είναι ένα διάταγμα που εγκαθιδρύει δια νόμου την «σεξουαλική ελευθερία» των κατοίκων[1].

Εκεί όμως τελειώνει και η σύγκριση καθότι αν, στο Boimondau υπήρχε στην αρχή μια πραγματική ισότητα στους μισθούς, στο LIP είδαμε ότι η συντήρηση μιας μισθολογικής ιεραρχίας στάθηκε επιτακτική αναγκαιότητα στη δημιουργία του εργατικού καπιταλισμού. Στο Boimondau τα πλαίσια της επαναφομοίωσης εκ μέρους του γαλλικού καπιταλισμού επέτρεψαν στην εργατική κοινότητα να διαμορφωθεί σχετικά πιο «αγνά».

Ωστόσο, η αδυναμία της καπιταλιστικής αναπαραγωγής στο LIP μπορούσε να επιτρέπει στην κοινότητα του LIP να υπάρξει αλλά μόνο σαν αλλοτριωμένη εργατική κοινότητα. Το Boimondau ήταν ένα προϊόν της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων. Το LIP δημιουργήθηκε από την αντίστροφη διαδικασία. Στο LIP δε γεννήθηκε καμία νέα επιχείρηση. Απλώς η παλιά διεσώθη μέσα από έναν ιδιότυπο εκσυγχρονισμό.

Αυτή η συγκέντρωση στο Palente είχε μια διττή καταγωγή: Με δεδομένη την κυριαρχία του καπιταλισμού στην γαλλική κοινωνία, η επιβίωση του Lip, όπως είδαμε, ήταν μια υπόθεση ζωής και θανάτου για την πόλη και την περιοχή της. Επιπλέον, αυτή η υλική κοινωνία θα μπορούσε να αναπτυχθεί μόνο σε αντίθεση με την ίδια την βάση της. Δεν μπορούσε πια να οργανώσει στη συνήθη μορφή της, την ολότητα των ανθρώπινων υπάρξεων την οποία ισχυριζόταν πως περιείχε και ανεχόταν μέσα της (π.χ. τις καταλήψεις των χίπηδων). Όσοι δεν αποτελούσαν μέρος «περιθωριακών κοινοτήτων» υφίσταντο την αντιφατική κίνηση που πήγαζε από την αποσύνθεση των κοινωνικών σχέσεων. Εξ ου και η άνοδος της «παραβατικότητας». Η αστάθεια της υλικής κοινωνίας στον καπιταλισμό, βαθύτερο αίτιο της πολεμικής φύσης του, κάνει κάθε είδους καταστροφή γοητευτική, ακόμα κι αν διαπράττεται στην αντιδραστική βάση της μισθωτής εργασίας ή της ιδιοποίησης του προς πώληση προϊόντος από τον ίδιο τον παραγωγό, όπως ήταν και η περίπτωση της Lip. Πάντως, στην απουσία μιας γενικής κρίσης, η αδυναμία όσων προσωρινά είναι εξασφαλισμένοι όπως κι όσων είναι μόνιμα αποκλεισμένοι, καταγίνεται μια δυνητικά επαναστατική δύναμη όταν η κρίση αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία –δηλαδή όταν η τάση για απαξίωσης καταλήγει να επικρατήσει της τάσης για αξιοποίηση καθώς ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εξαναγκάζεται να αποκαλύψει την σαπίλα του.

Η προλεταριακή μάζα, κοινωνικοποιημένη μέσα από την εργασία της η οποία συνενώνει με έναν οδυνηρό τρόπο αυτή την «τάξη της αστικής κοινωνίας που ταυτόχρονα δεν αποτελεί τάξη στην αστική κοινωνία», στην κρίση ξαναβρίσκει τον εαυτό της αναγκασμένο να διαρρήξει τα τελευταία δεσμά της, και πλέον δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθεί σαν μια κατηγορία του Κεφαλαίου. Αυτή η τάξη-για-τον-εαυτό-της τείνει να οργανωθεί σε ένα ιστορικό κόμμα που επιβεβαιώνει το μέλλον της στην ανθρώπινη κοινότητα. Αυτή η τάξη δεν έχει «μέλλον» εξασφαλισμένο στον κόσμο της υποταγής της. Ο σχηματισμός της ανθρώπινης κοινότητας είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων από την κοινότητα του Κεφαλαίου και είναι η μόνη ιστορική πιθανότητα ξεπεράσματός της. Εμβαθύνοντας στην ανάπτυξη της με τον οποία μετασχηματίζει ριζοσπαστικά την εργασία, η ανθρώπινη κοινότητα καταστρέφει με ένα θετικό τρόπο την ιδεολογία της εργασίας, την οποία ο καπιταλισμός έχει μετατρέψει σε κάτι αρνητικό. Ο χρόνος εργασίας τελικά εξαφανίζεται από τη θέση του μόνου μεγέθους του κοινωνικού πλούτου προς όφελος αυτού που αποκαλούμε «ελεύθερος χρόνος». Αλλά αν η οργάνωση του προλεταριάτου ως τάξη-για-τον-εαυτό-της που κατευθύνεται προς την ανθρώπινη κοινότητα τείνει να αποτελέσει ένα ακόμη προϊόν της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης, σαν προϊόν της ανικανότητας του κεφαλαίου να αναπαράγει τον εαυτό του, το αποτέλεσμα δεν είναι αυτόματο ούτε αναπόφευκτο.

2. Η αντεπαναστατική αυτοδιαχείριση

Η κυρίαρχη τάση για απαξίωση προωθεί εξίσου: α)την αντεπανάσταση, μιας και μια απαξίωση γεννά την αναγκαιότητα επαναξιοποίησης και β)την επανάσταση καθώς ένα σύστημα σε απαξίωση προϊδεάζει για την επερχόμενη καταστροφή του. Αυτή η λογική υποθέτει και ότι η επαναστατική κίνηση μπορεί να συναντά εμπόδια, και σποραδικές εξεγέρσεις να μην φτάνουν στον στόχο τους και να τσακίζονται (π.χ. η καταστολή των εξεγέρσεων σε υποανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες καπιταλιστικά χώρες που έχουν ήδη υποφέρει τα πρώτα βίαια ξεσπάσματα της κρίσης: Ελλάδα, Ινδία, Αιθιοποιία, Βολιβία κλπ). Για το προλεταριάτο των χωρών που μαστίζονται από τις καπιταλιστικές κρίσεις, η διάλυση της συνείδησης που συνδέεται μέσα από την ιδεολογία με ένα Κεφάλαιο αυτό-αξιοποιούμενο, παραχωρεί τη θέση της στην αύξουσα συνείδηση μιας τάξης χωρίς εξασφάλιση, που κατέχει μονάχα την εργατική της δύναμη. Μια τυχαία τάση προσωποποίησης της ιστορικής κίνησης των παραγωγικών δυνάμεων που σηματοδοτεί το ξεπέρασμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και καλεί για μια κοινωνική οργάνωση σε ανθρώπινη βάση. Ακολούθως οι φασιστικές και δημοκρατικές απαντήσεις (π.χ. το Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία) στην κρίση του 1929-1930 συνεπάγονται μιαν άνευ προηγουμένου εμμονή στο αξίωμα της μισθωτής εργασίας, την ακριβή στιγμή που η μισθωτή εργασία είχε εισέλθει σε μια διαδικασία αυτό-καταστροφής. Κάτι τέτοιο έγινε δυνατό μόνο με την καταστροφή του επαναστατικού κινήματος. Έτσι προκύπτει και η σημασία της επαναστατικής θεωρίας στο κομμουνιστικό κίνημα. Η «τάξη της συνείδησης» δεν σημαίνει ότι «η επανάσταση γίνεται πρώτα απ’ όλα στο μυαλό μας» όπως ισχυρίζονται διάφοροι ακαδημαϊκοί και μοντερνιστές. Απλώς αντανακλούν την καπιταλιστική τάση καταστολής κάθε μορφής κοινωνικής δραστηριότητας μιας αυξανόμενης μερίδας των σκλάβων τους. Η «σημασία της θεωρίας» δεν σημαίνει ότι το προλεταριάτο πρέπει να εξαναγκαστεί να αποκτήσει συνείδηση, όπως προσπάθησαν να κάνουν όλων των ειδών οι μιλιτάντες παιδαγωγοί (πχ να πουν στους εργάτες της Lip ότι μπορούν ή οφείλουν να ακολουθήσουν την πρακτική τους). Πολύ απλά, η κομμουνιστική θεωρία, σύμφυτη της αντιφατικής κίνησης του Κεφαλαίου, θα τείνει να αναπαραχθεί σε μια ολοένα και πιο τυχαία και ευρεία κλίμακα, στο επίπεδο των πρακτικών επαναστατικών μέτρων που θα πρέπει να παρθούν.

Η αυτοδιαχείριση είναι μια μέθοδος ελέγχου της αντίφασης ανάμεσα στην αξιοποίηση και την απαξίωση από την εργατική δύναμη, προκειμένου να μη ξεπέσει η αξία της ζωτικής συνθήκης αυτής της κοινωνίας: της Εργασίας. Έτσι, οι άνθρωποι καλούνται να αναλάβουν δραστηριότητες που πριν διαχειριζόταν το Κεφάλαιο και κατά συνέπεια αυξάνεται το κόστος της συντήρησης της εργατικής δύναμης. Ήδη μπορούμε να διακρίνουμε εν μέρει το περιεχόμενο αυτού του είδους της αυτοδιαχείρισης σε πολλά συμβιωτικά δίκτυα που σχηματίζονται τα τελευταία χρόνια (παράλληλα σχολεία, ανεπίσημα μαιευτήρια, κλινικές, συνεταιρισμοί τροφίμων κλπ). Είναι σημαντικό ότι με το ξέσπασμα της κρίσης τα ΜΜΕ άρχισαν να δημοσιεύουν μερικές από τις εμπειρίες αυτές (πχ μια υπέρθερμη παρουσίαση των «ελεύθερων κλινικών» κυριάρχησε στην τηλεόραση στις 32 Μαρτίου 1974). Το βάθεμα της κρίσης, παράλληλα με την έγερση του ζητήματος της αυτοδιαχείρισης, θα γενικεύσει και θα διευρύνει τέτοιους πειραματισμούς, που θα πρέπει να τους δοθεί ένα ανάλογο πλαίσιο. Από την προοπτική αυτή, η αύξουσα παραγωγικότητα και η πτώση του μη-παραγωγικού κόστους θα φέρουν νέα κέρδη, μιας και η αυτοδιαχείριση, όπως υπονοεί και το όνομά της, συνίσταται στη διεκδίκηση καθηκόντων του κεφαλαίου, από την ίδια την εργατική δύναμη. Μια τέτοια υποθετική ανάπτυξη θ΄ αποτελούσε την νίκη της αντεπανάστασης, την καθολική υπαγωγή των εργατών στην επιχείρηση, μέσω της αυτοδιαχείρισης. Διατηρεί έτσι τους δεσμούς που είναι απαραίτητη για την κοινωνική παραγωγή, ενώ ταυτόχρονα, κινητοποιεί ένα κίνημα που διαδέχεται την επιχείρηση – ένα κίνημα που μετασχηματίζει την κοινωνία σε μια κοινότητα της φτώχειας. Η συγκεντρωτική αυτοδιαχείριση θ’ αποτελέσει την αντεπαναστατική απάντηση στο ενδεχόμενο διαδοχής της επιχείρησης από αναλώσιμους εργάτες τους οποίους η αυτοδιαχείριση προσκολλά στην επιχείρηση, και τους συσσωματώνει στο λαϊκό, εθνικό κράτος. Επιπλέον, αν η αυτοδιαχείριση έχει ως πεδίο δράσης τις βιομηχανικές χώρες με χαμηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, αυτό δεν οφείλεται απλά στη παραγωγική δομή των χωρών αυτών αλλά καθορίζεται εξίσου από την παγκόσμια οικονομία.

Περιοχές όπου η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου είναι ψηλότερη έχουν πάντα μεγαλύτερες δυσκολίες όσον αφορά την εύρεση των απαιτούμενων κερδών για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αλλά η ψηλότερη οργανική τους σύνθεση του επιτρέπει να διαχειριστούν προς ίδιον όφελος την μεταφορά αξίας από τις συναλλαγές με λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές. Αυτή η αύξηση της αξίας αποτελεί τα εξέχοντα κέρδη που είναι ολοένα και πιο απαραίτητα σ’ αυτές και που προκύπτουν από το γεγονός ότι το προς πώληση εμπόρευμα περιέχει λιγότερη εργασία από αυτήν εκείνου με την οποία ανταλλάσσεται. Αλλά για να λειτουργήσει αυτή η συναλλαγή είναι απαραίτητο κάθε χώρα να φτάσει σ΄ ένα επίπεδο οργανικής ανάπτυξης το οποίο συνεχώς να αναπτύσσει το πεδίο δράσης του, πράγμα που εξηγεί γιατί οι πλέον ανεπτυγμένες χώρες αναγκάζονται πάντα να προωθούν το ελεύθερο εμπόριο (πχ οι Η.Π.Α. ή η Ε.Ε.).

Η αυτοδιαχείριση μπορεί εξίσου καλά να γίνει μια πολεμική μηχανή για τις χώρες που βρίσκονται σε μια δεινή οικονομική θέση, μια μηχανή για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, τον οποίο ενδεχομένως προκαλέσουν τα συμφέροντα αυτά. Η ιδεολογία ενός τέτοιου «αυτοδιαχειριζόμενου Κράτους» θα ήταν ενός είδους αντι-ιμπεριαλισμός, τον οποίον και θα προήγαγε. Η άκρα αριστερά του καπιταλισμού θα καλούταν να παίξει κεντρικό ρόλο στην πολεμική μηχανή αυτή, όπως προεικάζουν τα γεγονότα σχετικά με την πατριωτική κινητοποίηση υπέρ του αγώνα του LIP και την υποστήριξή της στο ένα στρατόπεδο ενάντια στο άλλο στον τελευταίο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Είναι σημαντικό που σε ένα κυβερνητικό κόμμα όπως το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα υπάρχει μια φράξια (CERES) της οποίας η κοινωνική βάση ταυτίζεται με την αυτοδιαχείριση και τις βίαιες αντι-αμερικανικές αντι-ιμπεριαλιστικές ενέργειες. Όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πιστεύει ακράδαντα ότι «ο τρόπος με τον οποίον έχει τεθεί το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης σήμερα είναι τελικά θετικός» και ότι «οι κομμουνιστές υπερέχουν όλων στην αυτοδιαχείριση». Τελικά πρέπει να παρατηρήσουμε την αγνότερη ρητορική του Ντε Γκωλ με τον «αμερικάνικο ιμπεριαλισμό» το «προοδευτικό μέτωπο» που ταυτίζεται ολότελα με τις αριστερίστικες οργανώσεις (για να μην αναφέρουμε και τους μοναρχικούς της N.A.F. που έχουν αυτό-ανακηρυχθεί «παρτιζάνοι της αυτοδιαχείρισης») Ωστόσο η αυτάρκεια των αυτοδιαχειριζόμενων χωρών θα τείνει να ενδυναμώσει ορισμένες αντιφάσεις. Αν δεχτούμε ότι αυτές οι χώρες έχουν κατά μέσο όρο μια χαμηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, έχουμε επίσης δει ότι έχουν αρκετά ανεπτυγμένες επιχειρήσεις οι οποίες δεν μπορούν να τρέφουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον για την αυτάρκεια. Αντιμετωπίζουν ακόμα την εχθρότητα των άλλων, λιγότερο ανεπτυγμένων επιχειρηματικών κλάδων που δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κέρδος, όντας στην καρδιά της κρίσης είναι συνώνυμο με την ρευστοποίηση των μικρότερων οικονομικών τομέων. Έτσι μια σύγκρουση συμφερόντων θα εγερθεί στη διαδικασία στην οποία η υπεραξία θα διασπαστεί, οι λιγότερο ανεπτυγμένοι τομείς κι επιχειρήσεις επιχειρούν να στήσουν μηχανισμούς για να επωμιστούν την απώλεια αξίας οι τομείς με μεγαλύτερη οργανική ανάπτυξη του κεφαλαίου. Σε ένα πιο οξυμένο επίπεδο, αυτοί οι ανταγωνισμοί θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έναν καπιταλιστικό εμφύλιο πόλεμο ο οποίος θα επέφερε μια μερική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, καταστροφή απαραίτητη για το Κεφάλαιο[2].

Αν η επαναστατική αυτονομία του προλεταριάτου θα βρεί την αδιαμφισβήτητη κατάφασή της όταν αυτό καταστήσει μια τάξη-για-τον-εαυτό-της, η αντεπανάσταση επίσης εμπεριέχει μια κάποια αυτονομία του “προλεταριάτου” ως μια τάξη που συντηρεί τον καπιταλισμό. Επίσης, με σεβασμό σε όλες τις επιτροπές και τους άλλους σχηματισμούς βάσης που γεννιούνται στην καρδιά της κρίσης, θα είναι απολύτως απαραίτητο να ενισχύουμε το περιεχόμενο της δραστηριότητάς τους, όπως και το περιεχόμενο του κινήματος μέρος του οποίου αποτελούν, δίχως να αποπροσανατολιζόμαστε από τις μορφές τις οποίες ενδεχομένως θα πάρουν.

Σημειώσεις:

[1] Η συσσώρευση κεφαλαίου στο Boimondeau σήμανε και το τέλος του αυτοδιαχειριστικού πειράματος. Λίγο λίγο, η ιεραρχία στους μισθούς επανεισήχθηκε. Ένας, ή μάλλον δύο ιδιοκτήτες προέκυψαν από την κοινότητα. Η επιχείρηση έθεσε νέα μισθολογικά επίπεδα σε νέες βάσεις. Οι χαμηλόμισθοι στάθηκαν η βάση μιας από τις δυο επιχειρήσεις που προσλάμβανε πρώην καταδίκους μετά την αποφυλάκισή τους. Οι περισσότεροι από τους εργάτες έμεναν εκτός της Πόλης των Ρολογιών, και δεν είχαν τίποτα κοινό μ’ αυτήν πέρα από το όνομά της (αρκετοί εργάτες απολύθηκαν μετά τον Μάη του ’68 λογω συμμετοχής στις απεργίες). Η επιχείρηση έζησε αγωνιωδώς και μετά από πολλές διακυμάνσεις τελικά ρευστοποιήθηκε, και πωλήθηκε στα 1970. (Οι πληροφορίες για την επιχείρηση, δόθηκαν εν συντομία από έναν παλιό εργάτη του Boimondeau που στάθηκε μάρτυρας του τέλους της κοινοτικής αυτοδιαχειριστικής περιόδου κι έναν σύντροφο που εργάστηκε εκεί λίγο μετά το ’68).

[2] Είναι προφανές ότι η εργατική δύναμη, στο επίπεδο αυτό, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα φορέας και αντικείμενο του Κεφαλαίου. Επίσης ένας ρόλος φορέα θα καταλαμβανόταν κυριολεκτικά στο αυτοδιαχειριστικό Κράτος από έναν συνασπισμό προερχόμενο από το πιο “προοδευτικό” συνάφι οικονομικών και πολιτικών μάνατζερς (για παράδειγμα οι Bidegain, Neuschwander, J. Delors, Edgar Faure), γραφειοκράτες της Αριστεράς και της Νέας Αριστεράς, περιλαμβανομένων των συνδικαλιστών εταίρων τους, για να μην αναφέρουμε και μια κάποια φράξια της εργατικής τάξης απορροφημένη από τη βάση μέσω διαφόρων επιτροπών και συμβουλίων (ο Monique Piton και άλλα μέλη της επιτροπής δράσης της LIP βρήκαν ακροατήριο απ’ τον E. Faure, αναμφίβολα προκειμένου να υπηρετήσουν καλύτερα το λαό…)

Ομάδα Negation

//

1

Categories
AgainstSleepAndNightmare

Τί σημασία έχουν τα ονόματα – Against Sleep and Nightmare

Τί σημασία έχουν τα ονόματα – Against Sleep and Nightmare

Όταν περιγράφουμε τους σκοπούς μας, δε γίνεται να υποθέτουμε ότι είσαι ουδέτερος. Παρά την τρομακτική άγνοια και την εξαπάτηση που κατατρώγει την κοινωνία μας, διαδραματίζεται μια χαώδης σύγκρουση σήμερα. Για να συνοψίσουμε γοργά τις θέσεις μας, ξεκινάμε με την υπόθεση ότι ο αναγνώστης μας τουλάχιστον διαισθητικά αντιλαμβάνεται την μάχη που μαίνεται κρυφά αλλά και ανοιχτά στον κόσμο.

Οι άρχοντες της χώρας αυτής αλλά και κάθε άλλης έχουν εργαστεί σκληρά για να καταστρέψουν την έννοια των λέξεων που περιέγραφαν την κοινωνία – τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι συσχετίζονται μεταξύ τους σαν μια ολότητα. Από την TV στα μαθήματα πολιτικής οικονομίας, το τυπικό λεξιλόγιο το κάνει δύσκολο για τον καθένα να μιλήσει για την κοινωνία και τη θέση του μέσα της.

Απ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να περιγράψουμε λεπτομερώς για ποιες αλλαγές και ποιο σύστημα μιλάμε, πριν πάρουν οι περισσότερες ταμπέλες μια συμπαγή έννοια.

Η έννοια της Τάξης έχει χρωματιστεί από την επίθεση της κυρίαρχης τάξης εναντίον μας. Οι ταραχές του Λος Άντζελες απέδειξαν ότι υπάρχει στ’ αλήθεια μια ταξική διαίρεση στη χώρα αυτή. Η κυρίαρχη τάξη εργάζεται στο να θέσει αυτή τη γραμμή της διαίρεσης στην υπηρεσία της. Θέλουν να στρέψουν τους μαύρους της πόλης εναντίον του καθένα.

Αντίθετα, εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε μια διαίρεση που να ταιρίαζει στα συμφέροντά μας. Είμαστε κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος που τα διακόσια τελευταία χρόνια κινείται προς την ανάκτηση μιας ανθρώπινης κοινότητας. Κομμουνισμός, σοσιαλισμός και αναρχισμός είναι λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να περιγράψουν το κίνημα αυτό. Οι ίδιες λέξεις έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να περιγράχουν το ακριβώς αντίθετο – τα σταλινικά καθεστώτα της Κίνας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.

Για δυο εκατομύρια χρόνια, τα ανθρώπινα όντα ζούσαν σε κοινότητες συνεργασίας, κοινωνίες χωρίς κυβερνήσεις και συχνά χωρίς πείνα και σκληρή εργασία. Ο Μαρξ ονόμασε αυτόν τον τύπο κοινωνίας “πρωτόγονο κομμουνισμό”. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο προσαρμοσμένοι σε αυτόν τον ευγενικό, τεμπέλικο τρόπο ζωής παρά στη μοντέρνα μισθωτή σκλαβιά, την παραγωγή προϊόντων και τον ρομποτικό έλεγχο.

Το ιδανικό του κομμουνισμού δεν είναι να σπρώξουμε πίσω το ρολόι αλλά να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με την ανθρωπιά της πρωτόγονης ωής αλλά χρησιμοποιώντας την επιστημονική κατανόηση της σύγχρονης κοινωνίας ώστε να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια κοινότητα.

Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα ηθικό πρόγραμμα, δεν είναι ένας αγώνας γενικά για το καλό. Είναι ένα σύστημα ανθρώπινων σχέσεων που έχει ήδη υπάρξει σε έναν βαθμό στις ανθρώπινες κοινωνίες, ακόμα και στην σημερινή, ενυπάρχει καταπιεσμένο στο πίσω μέρος τους. Εμείς, ολόκληρη η τάξη των αποκλεισμένων, μπορούμε να οραματιστούμε μια κομμουνιστική κοινωνία καθώς ήδη φέρουμε τους σπόρους της μέσα μας. Κάθε πράξη σαμποτάζ, τυχαίου χαρίσματος και άρνησης της εργασίας σχηματίζουν μια κοινότητα αντίστασης που μας δίνει μια αίσθηση του πως θα είναι η μελλοντική μας κοινότητα.

Τα εργατικά συμβούλια που σχηματίστηκαν εν μέσω ορισμένων άγριων απεργιών έδωσαν μια ιδέα για την μορφή που θα μπορούσε να πάρει ένα μέρος της νέας κοινωνίας. Όμως το περιεχόμενό της είναι εξίσου σημαντικό. Θα είναι μια άρνηση της μισθωτής εργασίας μέσω του παιχνιδιού και ταυτόχρονα άρνηση της παραγωγής μέσω του χαρίσματος. Σήμερα, είμαστε μέρος του κομμουνιστικού κινήματος όταν οι εξουσίες ολόκληρου του κόσμου είναι συνασπισμένες εναντίον του.

Τακτικές

Μαχόμαστε για τον κομμουνισμό. Πως περιμένουμε να έρθει; Κυρίως, θα είναι η οργάνωση των αποκλεισμένων για να πάρουν τις ζωές τους υπό τον έλεγχό τους.

Πως μπορούμε να βοηθήσουμε; Οι συνειδητοί κομμουνιστές αποτελούν μια μικρή μειονότητα ως προς το σύνολο. Η αξία που μπορούμε να έχουμε είναι να έχουμε υπόψη μας την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι αγώνες στο παρελθόν και να παρέχουμε την καθοδήγηση και τη φλόγα που μπορούν να βγάλουν ένα κίνημα μέσα από κρίσιμες φάσεις.

Ο αγώνας για τον κομμουνισμό υπάρχει πάντοτε. Δείχνουμε την ενότητα των μέχρι σήμερα περιορισμένων αγώνων και των στρατηγικών που μπορούν να κάνουν χρήση. Πρέπει να δείξουμε το πώς η λεηλασία και οι άγριες απεργίες ενώνονται ως άρνηση της παγκόσμιας αγοράς, του καπιταλισμού.

Οι εκρήξεις αυτές μόνο περιστασιακά θα διαφεύγουν των πλαισίων που έχουν θέσει οι κυρίαρχοι. Όταν υπάρχει μια πιθανότητα ξεσπάσματος, θα επιχειρούμε να είμαστε εκεί με μια αξιόλογη δύναμη και σαφήνεια που θα μπορούσε να περάσει το κίνημα αυτό σε νέα επίπεδα.

Δεν έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε μάθει κάποια πράγματα που είναι σημαντικά. Κάποια πράγματα που το κίνημα πρέπει να κάνει, κάποια που δεν πρέπει να κάνει. Έχουμε μια γενική ιδέα του συστήματος στο οποίο βασίζεται αυτή η κοινωνία.

Μπορούμε να ανατρέξουμε σε στιγμές της ιστορίας όπου μια υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση φαινόταν να καταρρέει: Ρωσσία, Ισπανία, Κίνα, Γαλλία του 68. Όταν έρχεται στο προσκήνιο η επανάσταση, κάθε φράξια, από τους καπιταλιστές μέχρι τους κοινωνικούς λειτουργούς και τον μέσο αποκλεισμένο άνθρωπο, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την δική της εκδοχή. Σε κάθε μία από τις προηγούμενες καταστάσεις, οι ελίτ επανεγκαθίδρυσαν τον καπιταλισμό, ακόμα κι αν η τρέχουσες κυβερνήσεις ή καθεστώτα κατέρρευσαν.

Ωστόσο γνωρίζουμε μια είναι η θέση στην οποία θα βρεθούν οι αποκλεισμένοι με το ξεκίνημα της μάχης. Πρέπει να είναι έτοιμοι να καταστείλουν όλους όσους προσπαθούν να επαναφέρουν την παλιά τάξη. Ο αγώνας σήμερα πρέπει να είναι άμεσος για την νέα κοινωνία.

Αυτή η συζήτηση έρχεται σε μια εποχή που οι συνθήκες του αγώνα είναι εντελώς διαστρεβλωμένες. Ενώ η δημοκρατία των εκλογών δε ξεγελά σχεδόν κανένα σήμερα πια, η δημοκρατία της TV μπορεί ακόμα να δώσει τη στρεβλή εντύπωση ότι μπορούμε απλά να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο αντί να οικοδομήσουμε έναν νέο.

Οδομαχίες, άγριες απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων και γραφείων, καθώς και κάθε μπλοκάρισμα της ρουτίνας έχουν μια στρατηγική αξία. Όμως από μόνα τους είναι εγγυημένο ότι θα ηττηθούν. Ο καπιταλισμός έχει τεράστιες αυτοματοποιημένες στρατιές στη διάθεσή του, ικανές να καταστρέψουν ολοκληρωτικά γειτονιές, πόλεις ή και χώρες.

Η πραγματική αξία των εξεγέρσεων είναι πολιτική. Σηματοδοτούν πιθανότητες που καταπιέζονται από την κυρίαρχη τάξη. Επιβάλλουν μια συζήτηση για τη φύση αυτού του κόσμου, μια συζήτηση που τα μίντια, οι κυρίαρχοι και οι ρατσιστές αυτής της κοινωνίας αγωνίζονται διαρκώς να καταστείλουν.

Ο αγώνας ενάντια σ αυτήν την κοινωνία και η συζήτησή του θα δείξουν την ενότητα του καπιταλισμού και όλων όσων υπηρετούν την οικονομία. Έτσι θα αναδείξουν την ενότητα της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων όλων των χρωμάτων του κόσμου, των προλεταρίων. Αυτός ο στρατός είναι ενωμένος μέσα από το να μην έχει τίποτα να χάσει παρά τις τηλεοράσεις του, τη χειραγώγησή του με μόδες και ρατσισμό και τη σκατοδουλειά του. Αυτός ο στρατός είναι σε θέση να σαρώσει το κυρίαρχο σύστημα για πάντα.