Κυνηγοί κεφαλών και η ποινικοποίηση των αναρχικών στις ΗΠΑ
Μετάφραση ενός άρθρου της συλλογικότητας CrimethΙnc για τις πρόσφατες “αντιτρομοκρατικές” μεθοδεύσεις του FBI εναντίον των αναρχικών και του κινήματος Occupy στις ΗΠΑ. Παρόλο που δε συμφωνούμε με την οπτική των δυο διακριτών ταχυτήτων μες το κίνημα που αντανακλά και στην προτεινόμενη λύση της “κουλτούρας ασφαλείας”, το θεωρούμε χρήσιμο να διαβαστεί, εν όψει της επιθετικής, προληπτικής μορφής που παίρνει πλέον η πολιτική καταστολή παγκόσμια.
Η τελευταία λέξη της καταστολής
Όχι πολύ καιρό πριν, το FBI έδειχνε να ενδιαφέρεται στην καταστολή “φτασμένων” αναρχικών: οι Marie Mason και ο Daniel McGowan συνελήφθησαν μετά από πολυετείς “καριέρες” που περιελάμβαναν λίγο-πολύ τα πάντα, από την υποστήριξη θυμάτων οικογενειακής βίας μέχρι εμπρησμούς με οικολογικά κίνητρα. Δεν ήταν λοιπόν παράξενο το ενδιαφέρον των μηχανισμών ασφαλείας να θέσουν στο στόχαστρό τους αυτούς τέτοιους αγωνιστές, αφού με το θάρρος τους απειλούσαν το σύστημα της ανισότητας και της αδικίας πάνω στο οποίο είναι θεμελιωμένο το κράτος.
Ωστόσο, απ’ την περίπτωση της παγίδευσης του Eric McDavid -που συνελήφθη για “συνωμοσία” όταν μια συνεργαζόμενη των αρχών που του την “έπεφτε” του άνοιξε συζήτηση για να πραγματοποιήσουν παράνομες πράξεις (ενώ κατέγραφε τη συζήτηση που χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως το μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον του!)- κι έπειτα, το FBI φαίνεται να έχει τροποποιήσει τη στρατηγική του, στοχεύοντας πλέον νεώτερα άτομα που δεν έχουν καν πραγματοποιήσει την παραμικρή δράση.
Η μετάβαση προς τη στρατηγική αυτή κλιμακώθηκε στη διάρκεια του Εθνικού Συνεδρίου των Ρεπουμπλικάνων το 2008, οπότε και οι ρουφιάνοι του FBI Brandon Darby και Andrew Darst, παγίδευσαν τους Bradley Crowder και Matthew DePalma, με κατηγορίες για κατοχή μολότωφ κατ’ εξακολούθηση. Έχει σημασία να τονίσουμε ότι οι μόνες μολότωφ που εμφανίστηκαν στη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στο Συνέδριο ήταν αυτές που χρησιμοποιήθηκαν για να παγιδευτούν οι δυο νεαροί: το FBI δεν ανταποκρινόταν πλέον σε κάποια απειλή, αλλά κατασκεύαζε το ίδιο την απειλή.
Τον τελευταίο μήνα, το FBI επιτάχυνε αυτήν την μετάλλαξη. Αμέσως μετά την πρωτομαγιά, πέντε νέοι παγιδεύτηκαν με κατηγορίες για τρομοκρατία στο Κλήβελαντ, όταν ένας πράκτορας του FBI παρότρυνε και βοήθησε τον έναν απ’ αυτούς να τοποθετήσει μια βόμβα κάτω από μια γέφυρα, έναν στόχο πρωτοφανή για τους αναρχικούς απ’ όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς. Στη διάρκεια των διαδηλώσεων ενάντια στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Σικάγο, τρεις ακόμη νέοι συνελήφθησαν κι αντιμετωπίζουν κατηγορίες “συνωμοσίας με σκοπό την τρομοκρατία” για την κατοχή μολότωφ που τους παρείχαν πράκτορες του FBI, ενώ και πάλι οι μολότωφ αυτές είναι οι μόνες που εμφανίστηκαν στη διάρκεια της συνόδου σ’ ολόκληρη την περιοχή.
Κανένα από τα θύματα αυτών των νέων μεθοδεύσεων δεν έχει πίσω του κάποια μακροχρόνια συμμετοχή στον αναρχικό χώρο. Κανένα απ’ τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνται δεν ανταποκρίνεται στις τακτικές που εφάρμοσαν στην πραγματικότητα οι αναρχικοί όχι μόνο σ’ αυτά τα γεγονότα αλλά ολόκληρη την τελευταία δεκαετία. Όλες οι υποθέσεις βασίζονται στις συνειδητές προσπάθειες των πρακτόρων του FBI να δημιουργήσουν “συνωμοσίες”. Όλες οι συλλήψεις έλαβαν χώρα μετά από μαζικές κινητοποιήσεις, δίνοντας στις αρχές ένα άλλοθι να δικαιολογήσουν την καταστολή των διαδηλώσεων ως αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Και τέλος, σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, οι κατηγορούμενοι περιγράφονται στα δικαστήρια ως “αναρχικοί”, σε κάθε επίσημο έγγραφο εναντίον τους, κάτι που δημιουργεί περίεργα δεδικασμένα για την ποινικοποίηση του αναρχισμού.
Γιατί η παγίδευση και γιατί τώρα;
Γιατί το FBI επικεντρώνεται στην παγίδευση νέων ανθρώπων χωρίς εμπειρία αντί να κυνηγάει τους πιο ώριμους αναρχικούς; Γιατί ρίχνει έτσι τον πήχυ του; Και γιατί το εντείνει ακόμα περισσότερο τώρα;
Πρώτα απ’ όλα οι πιο έμπειροι αναρχικοί είναι δυσκολότερο να παγιδευτούν. Και αντίθετα με τους αναρχικούς, οι πράκτορες του FBI κάνουν αυτό που κάνουν για να βγάλουν κάποια λεφτά, κι όχι απαραίτητα επειδή το γουστάρουν ή το πιστεύουν. Οι αναφορές τους μοιάζουν συχνά με προχειρογραμμένες εκθέσεις δημοτικού, γραμμένες στο ποδάρι, κι ας καταστρέφουν μ’ αυτές ανθρώπινες ζωές. Οι πράκτορες κερδίζουν επιχορηγήσεις και προαγωγές βάσει των επιτυχημένων υποθέσεων που κλείνουν, οπότε είναι αναμφίβολα πιο εύκολο γι αυτούς απλά να τυλίξουν κάποιους σε μια κόλλα χαρτί, παρά να κυνηγήσουν πιο δύσκολους στόχους. Γιατί λοιπόν να μη διαλέξουν απλά τους πιο ευάλωτους, τους πιο απομονωμένους, απ’ τη στιγμή που ο στόχος τους είναι να παγιδεύσουν κάποιους, δεν έχει και πολλή σημασία ποιοί θα είναι στην τελική αυτοί.
Αναλόγως, οι τακτικές που χρησιμοποιούν οι αναρχικοί στην πραγματικότητα τείνουν να είναι πιο δημοφιλείς στον κόσμο, απ’ ότι αυτές που οι πράκτορες χειραγωγούν κάποιους να αναλάβουν. Το να κατεβάζεις μια βιτρίνα για παράδειγμα, είναι ίσως παράνομο, όμως είναι ολοένα και περισσότερο κατανοητό σαν μια πολιτική δήλωση με νόημα. Θα ήταν λοιπόν αρκετά δύσκολο να κατασκευαστεί μια κατηγορία περί τρομοκρατίας γύρω από μια σπασμένη βιτρίνα και να σταθεί ως τέτοια.
Επίσης, οι πιο έμπειροι αγωνιστές έχουν πολύ πιο ευρεία δίκτυα υποστήριξης. Για παράδειγμα, όταν το FBI απείλησε τον Daniel McGowan με μια πολλάκις ισόβια ποινή 335 ετών φυλάκισης, η διάχυτη αλληλεγγύη βοήθησε μεταξύ άλλων στην πρόσληψη ικανής νομικής υπεράσπισης, και τελικά οι διωκτικές αρχές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σ’ έναν συμβιβασμό για μια επταετή κάθειρξη προκειμένου να μην παραδεχθούν ότι έγινε παράνομη χρήση μικροφωνικών παρακολουθήσεων. Αντίθετα, το κυνήγι απομονωμένοι νεαρών ανθρώπων σημαίνει κι ότι τα εφόδια που θα τεθούν στην υπεράσπισή τους θα είναι δραματικά λιγότερα. Αν ο στόχος των αρχών είναι να δημιουργήσουν ένα προηγούμενο ποινκοποιώντας τον αναρχισμό με το ελάχιστο τίμημα, τότε το ευκολότερο πράγμα είναι να κατασκευάσουν εκ του μηδενός υποθέσεις “τρομοκρατίας” με πράκτορες-προβοκάτορες, παρά να στοχεύσουν τις πραγματικές αναρχικές δραστηριότητες.
Πάνω απ’ όλα, αυτού του είδους η προληπτική κατασκευή απειλών, δίνει τη δύναμη στους πράκτορες του FBI να ενορχηστρώσουν κατά παραγγελία την μηντιακή ενημέρωση. Εάν έχουμε μπροστά μας κάποια διαδήλωση όπου οι αρχές σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν ωμή βία, είναι πάντα χρήσιμο να σερβίρουν από πριν μια τέτοια υπόθεση, ώστε να δικαιολογήσουν εκ των προτέρων τη βία τους ως μια λελογισμένη απάντηση στους βίαιους εγκληματίες. Επίσης, αυτή η τακτική φυτεύει τους σπόρους της καχυποψίας μεταξύ των αγωνιστών, και αποθαρρύνει τον νεώτερο κόσμο και τους συμπαθούντες απ’ το να προσεγγίζουν τους αναρχικούς, ώστε να μην μπλέξουν. Το μακροπρόθεσμο σχέδιο που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι έχει καταρτίσει η ηγεσία του FBI και όχι οι πράκτορες της σειράς, δεν είναι απλά να παγιδεύσουν μερικούς άτυχους συλληφθέντες, αλλά να παραλύσουν έτσι ολόκληρο το αντικαπιταλιστικό κίνημα.
Πώς να καταστρέψετε ένα κίνημα
Όπως είδαμε με το Green Scare, η καταστολή του FBI συνήθως δεν αποδίδει παρά μόνο αφότου ένα κίνημα ξεκινά να διασπάται και να κατακερματίζεται, ρευστοποιώντας τη βάση υποστήριξης μέσα στην οποία κινείται. Ο κύκλος ζωής των κινημάτων ολοκληρώνετια ακόμα γρηγορότερα στην υπερδιαμεσολαβημένη εποχή μας. Το φαινόμενο Occupy κλιμακώθηκε τον Νοέμβρη του 2011 κι έχει ήδη χάσει την ορμή του, επιτρέποντας στις αρχές να μπετονάρουν τον έλεγχό τους και να πάρουν εκδίκηση.
Καθώς οι αναρχικές αξίες και οι πρακτικές γίνονται ολοένα και πιο κεντρικές στα κινήματα, οι αρχές πιέζονται να εξουδετερώσουν και να απονομιμοποιήσουν τους αναρχικούς. Σ’ αυτά τα πλαίσια βέβαια, δεν είναι ακόμα σε θέση να παραδεχθούν ότι στοχοποιούν ανθρώπους απλώς και μόνον επειδή είναι αναρχικοί -αυτό θα τους έκανε ζημιά στην εικόνα τους, και θα συσπείρωνε περισσότερο κόσμο ενάντια σε μια καταφανή πολιτική δίωξη. Αναλόγως, δεν τολμούν να σηκώσουν όλην αυτήν την καταστολή χωρίς μια ρητορική που να σκιαγραφεί τους στόχους της καταστολής ως κάτι ξένο προς το υπόλοιπο κίνημα, ακόμα κι αν ο στόχος της καταστολής είναι φυσικά να καταστρέψει το ίδιο το κίνημα.
Ευτυχώς βέβαια για το FBI, βρέθηκαν ορισμένοι θιασώτες της “μή βίας” μέσα στο κίνημα Occupy που μετά προθυμίας ανέλαβαν μια τέτοια ρητορική, συκοφαντώντας τον καθένα που δεν υπακούει στα δικά τους στενά πλαίσια τακτικών. Δημοσιογράφοι όπως ο Chris Hedges, το πήγαν ένα βήμα παραπέρα, απεικονίζοντας το “μαύρο μπλοκ” σαν μια ομάδα ανθρώπων και όχι μια τακτική δρόμου, παρότι ακόμα και εφημερίδες όπως οι Chicago Sun-Times, δείχνουν πλέον να αντιλαμβάνονται τη διαφορά. Ο Hedges ηγείται της εκστρατείας εναντίον όσων αμύνονται ενεργητικά απέναντι στην κρατική καταστολή κατηγοριοποιώντας τους έτσι ώστε στην πράξη να τους καθιστά δικαιολογημένους στόχους της καταστολής. Δεν είναι σύμπτωση που οι παγιδεύσεις έλαβαν χώρα λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις αυτές.
“Τα άτομα που κατηγορούνται δεν είναι ειρηνικοί διαδηλωτές, είναι μέλη της εγχώριας τρομοκρατίας” δηλώνει η εισαγγελέας Anita Alvarez. “Οι κατηγορίες που απαγγέλουμε σήμερα δεν είναι ενδεικτικές στοχοποίησης κάποιου κινήματος διαμαρτυρίας”
Οι αρχές υιοθέτησαν άμεσα αυτή τη ρητορική. Σ’ ένα πρόσφατο άρθρο των Fox News που προπαγανδίζει την ατζέντα του FBI, βλέπουμε τις αρχές να παπαγαλίζουν τις θέσεις του Hedges: “χρησιμοποιούν το κίνημα Occupy σαν ένα μέτωπο, για να περάσουν τη δική τους βίαιη ατζέντα”, προκειμένου να κατηγοριοποιήσουν το μαύρο μπλοκ σαν μια “οργάνωση εγχώριας τρομοκρατίας”. Το άρθρο αυτό ονομάζει επίσης τους συλληφθέντες του Κλήβελαντ ως “αναρχικούς του μαύρου μπλοκ”, χωρίς φυσικά την παραμικρή απόδειξη ότι οποιοσδήποτε απ’ αυτούς έχει ποτέ συμμετάσχει σε κάποιο μαύρο μπλοκ.
Ο στόχος τους εδώ είναι σαφής: να συνδέσουν μια μορφή δράσης, αυτήν που δρα κανείς ανώνυμα, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του και τους άλλους απέναντι στις επιθέσεις της αστυνομίας, με μια ομάδα ανθρώπων: τρομοκράτες, εγκληματίες, τέρατα. Αυτή φαίνεται να είναι υψηλή προτεραιότητα για τις αρχές: Κατάφεραν στην πράξη να τσακίσουν το κίνημα Occupy πολύ πιο γρήγορα, τουλάχιστον σε σχέση με το πλήθος του, σε πόλεις όπου δεν υπήρχε αυτή η ανώνυμη και ενεργητική δράση. Εξ ού και η μακροβιότητα του Occupy Oakland σε σχέση με άλλα Occupy. Ο στόχος του FBI και των καθεστωτικών ΜΜΕ, με την αγαστή συνεργασία του Chris Hedges και άλλων, είναι να διασφαλίσουν ότι όταν ο κόσμος θα βλέπει κάποιους να κουκουλώνονται και να αρνούνται να δεχτού αγόγγυστα τη βία της εξουσίας δε θα σκέφτονται “καλά κάνουν που υπερασπίζονται τους εαυτούς τους”, αλλά μάλλον “Ωχ όχι, κουκουλοφόροι τρομοκράτες”.
Για να ανακεφαλαιώσουμε, η στρατηγική του FBI έχει ως εξής:
Διαίρει και βασίλευε επί του κινήματος, απομονώνοντας τα πιο μαχητικά στοιχεία του
Σκευωρίες και παγιδεύσεις των πιο ευάλωτων στόχων απ’ την περιφέρεια του κινήματος
Χρήση αυτών των συλλήψεων για την απονομιμοποίηση σταδιακά όλων εκτός απ’ τους πλέον υποτακτικούς, και για την νομιμοποίηση της αυξανόμενης αστυνομικής βίας.
Τί έρχεται μετά
Οι αρχές ανακοινώνουν επίμονα ότι θα υπάρξει συνέχεια αυτών των “επιχειρήσεων Κεντρί” εν όψει του Εθνικού Συνεδρίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στην Τάμπα. Μπορούμε να περιμένουμε λοιπόν κι άλλα τέτοια “χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη” με παγιδεύσεις και σκευωρίες τα επόμενα χρόνια.
Εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, τα κινήματα βρίσκουν τρόπους να υπερασπίζονται εαυτόν απέναντι στην αστυνομική επιτήρηση και διείσδυση εφαρμόζοντας μια κουλτούρα ασφάλειας. Αυτή έχει ελαχιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των αστυνομικών επιχειρήσεων εναντίον πεπειραμένων αγωνιστών. Ωστόσο, δεν επαρκή για την προστασία ανθρώπων νέων στον αναρχικό χώρο ή στους αγώνες, που δεν έχουν αφομοιώσει καλά καλά συμπεριφορές και πρακτικές, και οι οποίοι είναι ακριβώς ο στόχος της στρατηγικής παγίδευσης του FBI.
Τρία χρόνια νωρίτερα, μιλούσαμε για την ανάγκη μιας συλλογικής κουλτούρας ασφαλείας που θα προστάτευε ακόμα και τον κάθε νέο που μπαίνει στον χώρο απέναντι στους πράκτορες-προβοκάτορες. Σε μια εποχή διάχυτων κοινωνικών ζυμώσεων, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν επαρκεί για να κάμψει το FBI: δεν μπορούμε να ελπίζουμε να φτάσουμε και να προστατεύσουμε το κάθε μεμονωμένο απεγνωσμένο, οργισμένο, ευάλωτο άτομο στην κοινωνία μας. Οι πράκτορες αρκεί να βρουν ένα τέτοιο άτομο, οσοδήποτε “περιφερειακό”, ώστε να εφαρμόσουν τη στρατηγική τους. Δεν είναι παρά απάνθρωποι κυνηγοί κεφαλών: δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν κάθε αδυναμία, κάθε ανάγκη, κάθε ζήτημα ψυχικής υγείας.
Αν σκοπεύουμε να προστατεύσουμε την νέα γενιά αγωνιστών απ’ αυτούς τους κυνηγούς κεφαλών, η μόνη μας ελπίδα είναι να κινητοποιήσουμε μια λαϊκή αντίδραση ενάντια στις τακτικές τους. Μόνο αν τους γυρίσει μπούμερανγκ η στρατηγική τους θα την παρατήσουν. Δε θα είναι εύκολο, αλλά δεν έχουμε άλλη εναλλακτική.
Μη σταματάτε να μιλάτε, να οργανώνεστε και να πολεμάτε -δε θα τους εμποδίσει απ’ το να μας καταστέλλουν ή να παγιδεύουν ανθρώπους, αλλά μια υποχώρησή μας θα τους ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο. Ο μόνος τρόπος να προστατευθούμε είναι να αυξήσουμε τη δύναμή κρούσης μας, ούτε υποχωρώντας, ούτε κρυβόμενοι, ούτε συμμορφούμενοι προς τας υποδείξεις.
Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Όσο ο καπιταλισμός ζορίζεται, μέχρι να καταρρεύσει, θα υπάρχει καταστολή. Ας την αντιμετωπίσουμε με ψηλά το κεφάλι.
Προτεινόμενα για διάβασμα:
Towards a Collective Security Culture
Lisa Fithian’s Experiences with FBI Informant Brandon Darby
][][][
Το πρωτότυπο κείμενο με τις παραπομπές βρίσκεται εδώ: http://www.crimethinc.com/blog/2012/05/29/inside-the-fbi-entrapment-strategy/
Επίσης πολύ σημαντικό κείμενο για το ίδιο ζήτημα από το περιοδικό Modesto Anarcho: http://www.modestoanarcho.org/2012/05/and-now-they-are-coming-for-you.html
Και από το Green is the new Red: http://www.greenisthenewred.com/blog/fbi-domestic-terrorism-training-anarchists-eco/6199/
Μια παλιότερη περίπτωση ακτιβιστών που παγιδεύτηκαν από πράκτορες του FBI: To FBI, ένας χαφιές, δυο ακτιβιστές κι ένας εμπρησμός στο Austin, 3/2011
Κι ένα ενδιαφέρον κείμενο απ’ το περιοδικό Sarajevo: http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_48/i48_p12_agent.html
One reply on “Κυνηγοί κεφαλών και η ποινικοποίηση των αναρχικών στις ΗΠΑ, 29/5/2012”
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.