Ταραχές για τον εορτασμό του Ναυρόζ από Κούρδους της Τουρκίας, 18/3/2012

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=WHDnjC9RZo8&w=420&h=315]

Σε γενικευμένες συγκρούσεις με δεκάδες τραυματίες και τουλάχιστον έναν νεκρό κατέληξαν οι προσπάθειες του τουρκικού κράτους να απαγορεύσει και αφού αυτό κατέστη αδύνατο λόγω μαζικής προσέλευσης, να καταστείλει τους εορτασμούς του Ναυρόζ. Για τους Κούρδους η γιορτή αυτή έχει κι ένα ειδικό περιεχόμενο που συμβολίζει την αντίσταση και τους αγώνες κατά της τυραννίας. Πριν έναν χρόνο καταγράψαμε τις απόπειρες της περσικής νεολαίας να γιορτάσει το Ναυρόζ ενάντια στη θεοκρατία και τους παρακρατικούς, αμέσως μετά την καταστολή του “πράσινου κινήματος” στο Ιράν: https://rioters.espivblogs.net/2011/03/17/chaharshanbehsur/

Σε πόλεις της Τουρκίας με μεγάλο κουρδικό πληθυσμό η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων στον εορτασμό παίρνει ένα νόημα συλλογικής αντίστασης στην καταστολή του τουρκικού κράτους, μέσα απ’ τη διαμεσολάβηση εδώ μιας κουρδικής πολιτιστικής ταυτότητας, και συμβόλων αγώνα όπως το PKK και το πρόσωπο του Οτσαλάν, που κρατείται ακόμα υπό εξευτελιστικές συνθήκες στο Ιμραλί. Αυτή η διαμεσολάβηση έχει να κάνει με την ειδική καταπίεση που υφίστανται οι Κούρδοι ως τέτοιοι, μέσα στο τουρκικό κράτος που τους απειλεί με πολιτιστική και πολιτική απαγόρευση, καθώς τα “ατομικά δικαιώματα” στα οποία αναγκάστηκε να υποχωρήσει η κυβέρνηση Ερντογάν δεν αναιρούν τη γενικότερη πολιτική εθνοκάθαρσης, ίσα-ίσα της δίνουν ένα δημοκρατικό άλλοθι. Η πολιτική του Ερντογάν που εκπροσωπεί ακέραια την τουρκική αστική τάξη και το -αλληλένδετο ιστορικά μ’ αυτήν- στρατιωτικό κατεστημένο, είναι αφενός να τσακίσει κάθε είδους διακριτή κοινότητα στο εσωτερικό της χώρας, κατηγορώντας ως τρομοκράτη κάθε κουρδική και αριστερή οργάνωση, κι αφετέρου να παραχωρήσει μια γενναιόδωρη αναγνώριση στα μέλη αυτής ως άτομα, που κουρασμένα απ’ τις μακροχρόνιες συγκρούσεις θα ζητήσουν απ’ το μεγαλόθυμο κράτος να τους εξασφαλίσει τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να έχει κανείς στον καπιταλισμό: να τον εκμεταλλεύονται και να τον καταπιέζουν μέχρι θανάτου αγόγγυστα, στα πλαίσια του νόμου.

Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ένας χαμηλής έντασης πόλεμος εξελίσσεται στα κουρδικά χωριά, με το Ρομπόσκι να είναι το τελευταίο θύμα των αεροπορικών επιδρομών του τουρκικού στρατού στις 28/12/2011 που κατέληξαν σε 34 θανάτους αμάχων κατοίκων. Η “διεθνής κοινότητα”, δηλαδή οι χώρες του ΝΑΤΟ παρέχουν πλήρη διπλωματική και στρατιωτική (σε τεχνογνωσία, σχεδιασμό κλπ) στήριξη, ενώ εκτός του φόνου το τουρκικό κράτος χρησιμοποιεί και τη ρουφιανιά, ενθαρρύνοντας την κατάδοση “τρομοκρατών” συμπαθούντων του PKK (που παρεπιμπτόντως περιλαμβάνεται στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ) έναντι αδρών αμοιβών.

Στην ίδια πολιτική ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό περιλαμβάνεται και η απαγόρευση της γλώσσας και των πολιτιστικών εκδηλώσεών, όπως το Ναυρόζ, που γιορτάζεται όπως είδαμε επίσης στο Ιράν και σε πολλούς ακόμα λαούς με κοινά πολιτιστικά στοιχεία (Περισσότερες πληροφορίες για τη γιορτή αυτή παρατίθενται σ’ αυτή τη σελίδα: http://www.cemilturan.gr/?page_id=190). Έτσι, αφού το τουρκικό κράτος απαγόρευσε κάθε συνάθροιση μέχρι τις 21 Μαρτίου, ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα η αστυνομία συνέλαβε εκατοντάδες πολιτικοποιημένους Κούρδους “για συμπάθεια προς το PKK”, για την κατάσταση των οποίων δεν έχει γίνει γνωστό ακόμη τίποτε. Ας σημειωθεί πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια πάνω από 4.000 ανήλικοι Κούρδοι έχουν δικαστεί και καταδικαστεί σε “αντιτρομοκρατικές” δίκες-εξπρές (προϊόν της τουρκικής στρατηγικής της έντασης του ’70-’80 και της “τρομοκρατικοποίησης” της οξυμμένης ταξικής πάλης σ’ αυτήν τη χώρα) για “φιλοκουρδικά αισθήματα”, πολύ απλά επειδή συμμετείχαν σε κάποια διαδήλωση ή ακόμα επειδή είναι Κούρδοι και μιλάνε κουρδικά. Όσοι έχουν αποφυλακιστεί περιγράφουν ζοφερές κακοποιήσεις, βιασμούς και βασανιστήρια στις τουρκικές φυλακές. Συνολικά, υπάρχουν πάνω από 8.000 Κούρδοι κρατούμενοι (6.200 μέλη του κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας μεταξύ των οποίων και 6 βουλευτές), κάθε ηλικίας και επαγγελματικής απασχόλησης (περιλαμβάνονται ακόμη δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, δάσκαλοι, ακτιβιστές).

Τους τελευταίους 7 μήνες, 4.547 άνθρωποι συνελήφθησαν και 1.838 προφυλακίστηκαν σε επιχειρήσεις της τουρκικής αστυνομίας εναντίον Κούρδων, ενώ πλέον συλλαμβάνονται και δικηγόροι που υπερασπίζονται νομικά Κούρδους συλληφθέντες, όπως ολόκληρη η νομική ομάδα του Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και ακόμα 51 δικηγόροι.

Δυνάμεις της αστυνομίας σχημάτισαν μπλόκα γύρω από πλατείες και χώρους όπου αναμένονταν πλήθη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν οι πρώτες συμπλοκές. Η αστυνομία επιτέθηκε με κανόνια νερού, δακρυγόνα, γκλομπ και πέτρες. Ένας βουλευτής του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας που στήριζε τους εορτασμούς, ο Haci Zengin, έπεσε νεκρός όταν δακρυγόνο της αστυνομίας έσκασε στο κεφάλι του στο Kazlıçeşme της Κωνσταντινούπολης.

Απ’ την πλευρά του επίσημου κράτους, ο Δήμαρχος του Ντιαρμπακίρ δήλωσε σχετικά ότι “οι νέοι πρέπει να βρίσκονται στα σχολεία τους κι όχι στους δρόμουε να πετάνε πέτρες σε αστυνομικούς”.

Η καταστολή αυτή κάνει ορατή κι υπό ένα άλλο πρίσμα την παρέμβαση της Τουρκίας στη Συρία. Το ενδιαφέρον του τουρκικού κράτους φυσικά και δεν είναι η υπερβολικά βίαια για τα γούστα του καταστολή της εξέγερσης ή η καταπίεση των μειονοτήτων στη χώρα αυτή μιας και το ίδιο ασκεί ανάλογη πολιτική στο εσωτερικό του, αλλά πολύ περισσότερο οι ενδεχόμενες επιπλοκές μιας ανεξέλεγκτης προλεταριακής εξέγερσης στα νότια σύνορα της Τουρκίας, με τον κουρδικό πληθυσμό να μπορεί να παίξει έναν ρόλο καλού αγωγού της αναταραχής στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς και στο βόρειο Ιράκ.

Όπως στην Τουρκία και πέρυσι στο Ιράν, έτσι και παγκόσμια, με την πρακτική απαγόρευση των διαδηλώσεων με την οποία πειραματίζονται ένα σωρό κράτη, φαινομενικά άσχετα ή μόλις συμβολικά σχετιζόμενα κοινωνικά γεγονότα φορτίζονται πολιτικά και γίνονται εστίες αντίστασης.

Αν ρίξουμε μια ματιά στη διεθνή ειδησεογραφία για τις 18/ θα δούμε ότι γεγονότα όπως οι συγκρούσεις με την αστυνομία στο Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ, οι συμπλοκές με την αστυνομία και πυρπολήσεις οχημάτων στο London του Οντάριο στον Καναδά με αφορμή τον εορτασμό της μέρας του Saint-Patrick (http://photogallery.thestar.com/1148201) ξεσπούν παράλληλα με περιφερειακές εξεγέρσεις που αναζωπυρώνονται όπως στην Τυνησία και στο Μαρόκο (με συγκρούσεις μετά από την κηδεία νεαρού διαδηλωτή), ή συνεχίζονται όπως στο Μπαχρέιν (επίσης με συγκρούσεις στις 18/3 μετά από κηδεία νεαρού διαδηλωτή) και τη Συρία, τις φοιτητικές συγκρούσεις στην Νουακότ της Μαυριτανίας αλλά και την επιμονή του κινήματος NO TAV στην Ιταλία και του Occupy στις ΗΠΑ, που την ίδια αυτή μέρα χτυπήθηκε ξανά στους δρόμους της Νέας Υόρκης από την αστυνομία, γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για προϊόντα τοπικών ιδιαιτεροτήτων που περιορίζονται σε ορισμένες “καθυστερημένες” χώρες και θα λυθούν μόλις αυτές φτάσουν στην πραγματική ελευθερία και δημοκρατία που εγγυάται ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός (με ή χωρίς μια ώθηση απ’ τα παραδοσιακά κέντρα συσσώρευσης που βρίσκονται ήδη εκεί, μόνο που τί κρίμα! πια κι αυτά είναι αναγκασμένα να βασίζονται ολοένα και περισσότερο στην κατασταλτική βία καθώς αποχαιρετούν τη φορντική-κευνσιανή ανάπτυξη “για όλους” που ενσωμάτωνε το προλεταριάτο μέσω μιας νόμιμης εκπροσώπησης που μεσολαβούσε μια σειρά από αιτήματα), και η διάλυση αυτής της φενάκης θα έχει καταλυτικές συνέπειες στις εξεγέρσεις που έρχονται.

Πηγές (ενδεικτικά): http://kurdistantribune.com/2012/newroz-festival-of-freedom/
http://berthoalain.wordpress.com/

Φωτογραφίες: http://www.worldpolicy.org/blog/2011/04/01/photo-essay-kurdish-rite-spring