Categories
πράκτορες του χάους

“Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…”: για το γεγονός της 20/10/2011 – πράκτορες του χάους

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…

   «Έτσι όπως είμαστε σήμερα, μόνο όταν φοβηθεί ο κόσμος θα βγει στους δρόμους, και θα βγει απότομα, όλος μαζί…Τότε, θα βγάλουν μπροστά του το ΚΚΕ να τον σταματήσει». Αυτή η εντυπωσιακά ακριβής πρόβλεψη έγινε σε  μια κουβέντα του καφέ  με έναν παλιό τροτσκιστή το 2007. Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τί δείχνει η ξεκάθαρη εμφάνιση του ΚΚΕ ως αστυνομίας[1], αυτό το σημαντικό γεγονός της 20ής Οκτώβρη, για την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και πώς σχετίζεται με την εξέλιξη της κρίσης.

   Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση επιχειρώντας μια κριτική ανάγνωση της βασικής θέσης όλων εκείνων που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ για «προδοσία της εργατικής τάξης». Οι φορείς της άποψης αυτής καταθλίβονται επίσης από το ότι «τσακωνόμαστε μεταξύ μας». Η άποψη αυτή μοιάζει να παραβλέπει, να ξεχνά ποιός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ στην ταξική πάλη στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται όμως για απροσεξία. Δεν πρόκειται για παράλειψη ή αφηρημάδα. Αυτό που δεν βλέπει η άποψη αυτή καθορίζεται από την ουσία εκείνου που βλέπει, από τη δομή της όρασης της, από τον ίδιο τον πυρήνα του περιεχομένου της. Εκείνο που βλέπει η άποψη αυτή είναι η επανάσταση ως θρίαμβος της εργατικής τάξης, η μετατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας σε κοινωνία εργατών, δηλαδή, η επανάσταση όπως παριστάνει ότι τη βλέπει και το ΚΚΕ (με τον εαυτό του βέβαια στη θέση των αφεντικών). Γι’ αυτό το λόγο η κριτική αυτή κατηγορεί το ΚΚΕ για «προδοσία» στην προσπάθεια επίτευξης ενός κοινού στόχου. Θεωρεί μάλιστα ότι το ΚΚΕ προδίδει τον κοινό στόχο της «ελεύθερης» εργατικής κοινωνίας επειδή με την πρακτική και το λόγο του προτάσσει τη δημιουργία της πολιτικής μορφής ενός εργατικού κράτους αντί της εργατικής αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, και σ’ αυτό το πλαίσιο εξανίσταται από τη χρήση του συνθήματος «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» από το ΚΚΕ.

   Μπορεί καταρχήν να φαίνεται παράδοξο, αλλά είναι μέσα σ’ αυτό το σύνθημα που κρύβεται η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη. Το περιεχόμενο αυτού του συνθήματος εκφράζει την πλευρά του ΚΚΕ (όχι όμως μόνο του ΚΚΕ και αυτό έχει μεγάλη σημασία) στην σύγκρουση που παράγεται ιστορικά στην τρέχουσα περίοδο ανάμεσα στις πρακτικές της ταξικής πάλης. Αν διαβάσουμε με προσοχή αυτό το σύνθημα, θα δούμε ότι στη λέξη εργάτη βρίσκεται το κλειδί για το περιεχόμενο της κατά ΚΚΕ (και όχι μόνο) επανάστασης. Η επανάσταση αυτή δεν καταργεί τον εργάτη ως εργάτη, δεν καταργεί το προλεταριάτο, δεν καταργεί τα «γρανάζια», δηλαδή την παραγωγή αξίας. Αντίθετα καλεί τον εργάτη να αγωνιστεί (ή να στοιχηθεί ως πρόβατο πίσω από τους βοσκούς στην περίπτωση του ΚΚΕ) για να συνεχίσει να είναι εργάτης, να συνεχίσει να «γυρνάει τα γρανάζια». Η ουτοπική φράση «χωρίς αφεντικά» σημαίνει «με δική του πρωτοβουλία», δηλαδή με αφεντικά που θα είναι επίσης εργάτες, υποτίθεται αφεντικά του εαυτού τους, ή με αφεντικό το «κόμμα των εργατών». Πίσω από την οπορτουνιστική πρακτική του ΚΚΕ να ενστερνιστεί ένα «σύνθημα των αναρχικών», βρίσκεται η ουσία της διατήρησης της εργασίας ως διαχωρισμένης δραστηριότητας του ανθρώπου μετά την επανάσταση και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

   Η στάση του ΚΚΕ να υπερασπιστεί, αυτή την κρίσιμη για το κεφάλαιο και το Κράτος ώρα, το κοινοβούλιο και την αστυνομία από τις επιθέσεις ενός κομματιού του προλεταριάτου είναι απολύτως συμβατή με το σύνθημα αυτό, ακόμη περισσότερο επειδή οι επιθέσεις ενάντια στο κράτος και την ιδιοκτησία καθίστανται εφικτές μόνο επειδή έχουν τη στήριξη ενός πολύ μεγάλου κομματιού του προλεταριάτου όπως φάνηκε καθαρά στις 19 Οκτώβρη. Η υπεράσπιση της εργασίας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ιστορικό κενό, δεν υπάρχει μια α-ιστορική μορφή εργασίας (όπως υπονοεί το «θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία» κτλ), είναι αναγκαστικά η υπεράσπιση της εργασίας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί στο ιστορικό παρόν – και στη συνέχεια η επανάσταση, κατά ΚΚΕ, θα είναι η αναδιάρθρωση της εργασίας στη βάση των ιστορικά καθορισμένων όρων της (κάτι που έκαναν εξάλλου οι μπολσεβίκοι όταν πήραν την εξουσία στη Ρωσία συμμετέχοντας στην προλεταριακή επανάσταση το 1917 και προσπάθησαν να κάνουν οι συνδικαλιστές της CNT όταν ανέλαβαν τη διοίκηση των εργοστασίων μετά την προλεταριακή εξέγερση στην Ισπανία το 1936). Αν συνδυάσουμε αυτά τα συμπεράσματα με την στρατηγική του ΚΚΕ που είναι η διεκδίκηση ενός ολοένα και σημαντικότερου ρόλου στην αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, δηλαδή η ισχυροποίηση του ως μηχανισμού αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων που λειτουργεί παράλληλα με το Κράτος ή ως «γρανάζι» της κρατικής μηχανής σε κάποιες περιπτώσεις, τότε στο πλαίσιο της ολοένα και μεγαλύτερης σημασίας που αποκτά η καταστολή για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης γίνεται κατανοητό γιατί το ΚΚΕ πρέπει να παίζει το ρόλο της αστυνομίας.

   Κι εκείνοι που επιτέθηκαν στο ΚΚΕ; Πώς εξηγείται με βάση αυτή τη γραμμή σκέψης ότι ένα μέρος εκείνων που επιτέθηκαν στην κόκκινη φράξια της αστυνομίας, η οποία τους έφραζε το δρόμο προς την χακί φράξια της αστυνομίας, συμμερίζονται σε μεγάλο βαθμό την οπτική του ΚΚΕ για την επανάσταση; Έχουν δίκιο εκείνοι που τους κατηγορούν ότι απλώς ερίζουν με το ΚΚΕ για την κατοχή της Λ. Αμαλίας και κατ’ επέκταση την πολιτική ηγεσία του κινήματος; Εν μέρει η άποψη αυτή έχει βάση, το λάθος όμως βρίσκεται ήδη στο περιεχόμενο του ζητήματος (πολιτική ηγεσία του κινήματος). Η ουσία του γεγονότος της 20ής Οκτώβρη κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η απάντηση στο γιατί παράγεται αυτή η σύγκρουση, ποιό είναι το πραγματικό της περιεχόμενο και γιατί φτάνει πια να αποτελεί κεντρικό θέμα της ταξικής πάλης[2] σε πολλά κράτη στον κόσμο μπορεί να βρεθεί μόνο αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από το φαινομενικό δίπολο αριστερά-αναρχικοί (το οποίο είναι δίπολο προηγούμενων επαναστάσεων, καθώς «η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών»). Για να γίνει η απόδραση από το δίπολο αυτό πρέπει να σταθεί κανείς για μια στιγμή στο περιεχόμενο του στρατοπέδου «αναρχικοί», ή black block ή όπως θέλει κανείς να το ονομάζει (αν και η δυστοκία στην εύρεση ενός σταθερού ονόματος ήδη κάτι δείχνει). Είναι γνωστό σε όλους ότι το τμήμα του «κόσμου που συγκρούεται» το οποίο ανήκει οργανικά στη διάρθρωση των ομάδων της «μιλιτάντικης αναρχίας» είναι πλέον πολύ μικρό και γίνεται, όσο βαθαίνει η κρίση, ολοένα και μικρότερο. Είναι επίσης γνωστό ότι πλέον συγκρούονται και εργαζόμενοι, συχνά χωρίς να καταγγέλλεται η πρακτική τους αυτή από τα συνδικάτα τους (βλ. ΠΟΕ-ΟΤΑ), συγκρούονται άνεργοι, ακόμη και μικροαστοί (ιδιοκτήτες ταξί) που προλεταριοποιούνται απότομα. Ο «κόσμος» που προκαλεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις ταραχές της τελευταίας περιόδου ΔΕΝ είναι οργανωμένοι αναρχικοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία και η επιρροή των οργανωμένων αναρχικών πάνω του είναι ελάχιστη και συνεχώς φθίνουσα. Ο «κόσμος» αυτός είναι ένα συνονθύλευμα νεανικού (και όσο βαθαίνει η κρίση, όχι μόνο νεανικού) προλεταριάτου το οποίο έχει επισφαλή εργασία ή είναι άνεργο ή αποτελείται από μαθητές ή φοιτητές. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου», κατά κανόνα ταραχές χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα ή ξεσπάσματα ταραχών μέσα στους διεκδικητικούς αγώνες, εκφράζουν το σύγχρονο αδιέξοδο της διεκδίκησης, την έλλειψη μέλλοντος που έχει παραχθεί μέσα σ’ αυτήν την κρίση, ως κρίση της ύπαρξης του μισθού και άρα κρίση αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Ο «κόσμος» αυτός ΔΕΝ είναι οι «επαναστάτες» που συγκρούονται γιατί έχουν «ταξική συνείδηση», είναι οι φορείς των πρακτικών που παράγονται από τον αποκλεισμό του προλεταριάτου από την εργασία, από τη βίαιη υποβάθμιση των μεσαίων στρωμάτων, από τη φρενήρη πορεία της κρίσης του αναδιαρθρωμένου καπιταλισμού και της προσπάθειας αντιμετώπισής της με έναν ακόμη γύρο επίθεσης του κεφαλαίου ο οποίος φτάνει να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του μισθού. Οι πρακτικές αυτού του «κόσμου» είναι επίσης αδιέξοδες, αν τις εξετάσουμε από την οπτική της αναζήτησης μιας στρατηγικής για τη νίκη της εργατικής τάξης και την πραγμάτωση μιας εργατικής κοινωνίας. Το αδιέξοδο των πρακτικών αυτών είναι που προεικονίζει το ξεπέρασμα τους μέσα στην ταξική πάλη, ξεπέρασμα που δε θα προκύψει ως επιβολή τους επί άλλων πρακτικών, αλλά θα παραχθεί από την πορεία της συγκρουσιακής συνύπαρξης αυτών των πρακτικών με τις διεκδικητικές πρακτικές. Αυτό το ξεπέρασμα θα είναι εφικτό να παραχθεί μόνο όταν θα βρισκόμαστε στο στάδιο εκείνο που η σύγκρουση δεν θα αναπαράγει μόνο τη δυναμική των ταραχών χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα αλλά θα παράγει πλέον και λήψη συγκεκριμένων μέτρων. Η σύγκρουση αυτή παράγεται αντικειμενικά και οι όποιες επιλογές των ατόμων υπερκαθορίζονται από τη σαρωτική επέλαση της κρίσης. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη Βουλή, αυτό είναι μόνο το φαίνεσθαι, αυτή η ανάγνωση εξυπηρετεί μόνο τα ειδικά πολιτικά συμφέροντα των πολιτικά οργανωμένων αναρχικών και του ΚΚΕ και των μικρών συνοδοιπόρων του. Σίγουρα θα γίνουν προσπάθειες άντλησης πολιτικής υπεραξίας και από τις δύο πλευρές της «σύγκρουσης μπροστά στη βουλή» και μπορεί σε ένα βραχυπρόθεσμο επίπεδο οι προσπάθειες αυτές να φαίνονται επιτυχημένες (και από τις δύο πλευρές). Όλες οι προσπάθειες αυτές θα ερίζουν για το ποιός νοιάζεται περισσότερο για την «ενότητα της εργατικής τάξης» και θα χρησιμοποιούν σχεδόν τους ίδιους όρους στις αλληλοκατηγορίες τους. Η εξέλιξη της κρίσης όμως επιταχύνεται και το γεγονός της 20ής Οκτώβρη σε λίγο θα μοιάζει ένα αθώο παιχνίδι με πέτρες, δυο τρεις μολότοφ, και εκατοντάδες παλούκια με κόκκινα πανάκια.

   Η σύγκρουση που εμφανίστηκε με όρους πολιτικού φετιχισμού ως σύγκρουση αναρχικών-ΚΚΕ μπροστά στη βουλή, παράγεται ως εσωτερική σύγκρουση πρακτικών του προλεταριάτου μέσα σε ολόκληρο τον κύκλο αγώνων που ξεκίνησε μετά την αναδιάρθρωση της δεκαετίας του 1980 (για την Ελλάδα του 1990), αποτελεί την ουσία αυτού του κύκλου αγώνων και τώρα μέσα στην κρίση συμπυκνώνονται και συναντιούνται όλες οι αντιφάσεις που τη γέννησαν και την ανέπτυξαν. Η σύγκρουση αυτή έχει παραχθεί ιστορικά ως αποτέλεσμα της συσσώρευσης του κεφαλαίου, δηλαδή της ταξικής πάλης, και δεν είναι αποτέλεσμα «στρατηγικών», «προδοσιών», «ταξικής συνείδησης» και άλλων ιδεολογημάτων. Τα δύο στρατόπεδα που δημιουργούνται με μεγάλη ταχύτητα μέσα στη συμπύκνωση του ιστορικού χρόνου είναι ρευστά και ό,τι φαίνεται σήμερα να προεικονίζει μέσα από το ξεπέρασμα των ορίων του την επανάσταση, αύριο θα εμφανιστεί διαιρεμένο, θα εκραγούν οι εσωτερικές του αντιφάσεις οι οποίες σήμερα μπορεί να μη φαίνονται και τόσο σημαντικές. Η εμβάθυνση της κρίσης θα οδηγήσει τις πρακτικές πέρα από το «στάδιο των ταραχών», στο οποίο ολοφάνερα βρισκόμαστε σήμερα. Οι εξεγερμένοι του αύριο (το οποίο ίσως και να μη βρίσκεται πολύ μακριά) θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα συνέχισης του αγώνα τα οποία θα είναι ταυτόχρονα μέτρα επιβίωσης, κομμουνιστικά μέτρα τα οποία θα θίγουν τον πυρήνα της παραγωγής υπεραξίας και θα χτίζουν νέες κοινωνικές σχέσεις. Μέσα στο στρατόπεδο που θα αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη της αξίας θα εκραγούν για παράδειγμα οι αντιφάσεις του μιλιταρισμού και του σεξισμού που αναγκαστικά συνοδεύουν τις ταραχές. Οι εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, νέες διαιρέσεις είναι αναπόφευκτες.

   Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας βγάλει πια. Κάθε προσπάθεια να αντιληφθούμε τη δομή των σχέσεων της εποχής μας, κάθε προσπάθεια να απεγκλωβιστούμε από την πολιτική αντίληψη για την επανάσταση, η οποία ως πολιτική ανήκει στον παρελθοντικό κόσμο των προηγούμενων επαναστάσεων, σίγουρα θα συμβάλει στην κριτική αυτού του κόσμου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς τρέμει, κινδυνεύει, ως σύνολο κοινωνικών σχέσεων, με ολική καταστροφή από την επερχόμενη επανάσταση.

πράκτορες του χάους

1 Δεν είναι μόνο η απαγόρευση της πρόσβασης στη Λ. Αμαλίας στους διαδηλωτές που ορίζει την πρακτική του ΚΚΕ ως πρακτική αστυνομίας. Υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ περιφρούρησε το πλεξιγκλάς της αστυνομίας στη Β. Σοφίας και τη Βουλή ειδικά και ξεχωριστά, χωρίς δηλαδή να υπάρχει πίσω από την περιφρούρηση «άμαχος πληθυσμός» του ΚΚΕ.

2 Τόσο κεντρικό για την Ελλάδα που βγάζει από το προσκήνιο τη δολοφονία ενός διαδηλωτή από την αστυνομία. Η αστυνομία του Κράτους χρησιμοποίησε τόσα πολλά δακρυγόνα που κατόρθωσε να δολοφονήσει έναν εξ’αυτών που υπερασπίζονταν την εργατική τάξη περιφρουρώντας τη βουλή. Σε πολλά κράτη, κυρίως της πρώτης ζώνης του κεφαλαίου (με τελευταία παραδείγματα την Ιταλία και τις ΗΠΑ), η σύγκρουση εμφανίζεται με τη μορφή του δίπολου ταραχές / «ειρηνικές» καταλήψεις και διαδηλώσεις.

Το κείμενο σε μορφή pdf: Xwris eseva gravazi de gurva

Άλλα κείμενα από “πράκτορες του χάους

6 replies on ““Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά…”: για το γεγονός της 20/10/2011 – πράκτορες του χάους”

[…] 2 Τόσο κεντρικό για την Ελλάδα που βγάζει από το προσκήνιο τη δολοφονία ενός διαδηλωτή από την αστυνομία. Η αστυνομία του Κράτους χρησιμοποίησε τόσα πολλά δακρυγόνα που κατόρθωσε να δολοφονήσει έναν εξ’αυτών που υπερασπίζονταν την εργατική τάξη περιφρουρώντας τη βουλή. Σε πολλά κράτη, κυρίως της πρώτης ζώνης του κεφαλαίου (με τελευταία παραδείγματα την Ιταλία και τις ΗΠΑ), η σύγκρουση εμφανίζεται με τη μορφή του δίπολου ταραχές / «ειρηνικές» καταλήψεις και διαδηλώσεις. […]

En Français, par dndf.org

Sans toi aucun rouage ne tourne… »

«Dans la situation actuelle, les gens ne descendront dans la rue que quand ils auront peur. Et ils descendront d’un coup, tous ensemble… A ce moment-là on va leur mettre le KKE ( PC grec) en travers , pour qu’il les arrête». Ce pronostic étonnamment exact a été émis en 2007 par un vieux trotskiste dans une discussion de café. Dans ce texte nous allons nous efforcer de comprendre ce que signifie cette apparition ouverte du KKE (PCG) en tant que police – cet événement important du 20 octobre – pour l’évolution de la lutte des classes en Grèce et quel est son rapport avec le cours de la crise.

Nous commencerons notre analyse en tentant une lecture critique de la position de base de tous ceux qui critiquent le PC pour cause de «trahison de la classe ouvrière». De plus les défenseurs de cette position regrettent que «nous nous battions entre nous». Ce point de vue semble ignorer ou oublier quel est le rôle du KKE dans la lutte des classes en Grèce. Il ne s’agit pas d’inattention. Il ne s’agit pas d’une omission, d’une mégarde. Ce que cette conception ne voit pas est le produit par la nature de ce qu’elle voit, par la structure de sa vision, par le noyau même de son contenu. Ce qu’elle voit c’est la révolution comme triomphe de la classe ouvrière, la transformation de la société capitaliste en société d’ouvriers, bref la révolution telle que le KKE aussi prétend la concevoir (avec lui dans le rôle des patrons, s’entend). C’est pourquoi cette critique accuse le KKE de «trahison» dans la marche vers un but commun. Elle considère que le KKE trahit l’objectif commun de la société ouvrière «libre» parce que, dans sa pratique et son discours, il met en avant la constitution politique d’un État ouvrier aux dépens de d’uneautogestion ouvrière de la production. C’est pour cela que cette critique s’insurge contre l’utilisation par le KKE du slogan «Sans toi aucun rouage ne tourne – Ouvrier, tu peux sans patrons».

Quoique cela puisse paraître paradoxal au premier abord, c’est dans ce slogan que se trouve la contenu de l’évènement du 20 octobre. Le contenu de ce slogan exprime le point de vue du KKE (et ce qui est très important, pas seulement du KKE!) dans l’affrontement qui se produit dans la période actuelle entre les pratiques de la lutte de classe. Quand on lit attentivement ce slogan, on voit que le mot ouvrier est la clé pour comprendre le contenu de la révolution d’après le KKE (et encore une fois, pas seulement). Cette révolution n’abolit pas l’ouvrier en tant qu’ouvrier, elle n’abolit pas le prolétaire, elle n’abolit pas les «rouages», c’est-à-dire qu’elle n’abolit pas la production de la valeur. Au contraire, elle appelle l’ouvrier à se battre (ou à se ranger comme moutons derrière leurs bergers, dans le cas du KKE) pour continuer à être ouvrier, à «faire tourner les rouages». L’expression utopique «sans patrons» signifie «de ta propre initiative», donc en ayant des patrons qui seront eux aussi des ouvriers, soi-disant leurs propres maîtres, ou alors en ayant comme patron le «parti des ouvriers». Derrière la pratique opportuniste du KKE s’appropriant un «slogan des anarchistes» se trouve le maintien du travail comme activité séparée des humains après la révolution, avec tout ce que cela entraîne.

L’attitude du KKE, défendant –dans ce moment critique pour le capital et l’État– le Parlement et la police contre les attaques d’une fraction du prolétariat, est parfaitement compatible avec ce slogan. D’autant plus que ces attaques contre l’État et la propriété ne deviennent possibles qu’en étant soutenues par une très grande partie du prolétariat, comme c’est apparu clairement le 19 octobre. La défense du travail ne peut se faire dans un vide historique, il n’y pas de forme a-historique du travail (comme laisse entendre le slogan «Nous voulons du travail, pas du chômage» etc.). Il s’agit forcément de la défense du travail tel qu’il est constitué historiquement dans le présent . Par la suite, la révolution d’après le KKE sera la restructuration du travail sur la base de ses termes historiquement déterminés (ce que d’ailleurs ont fait les bolcheviques quand ils ont pris le pouvoir en Russie en prenant part à la révolution prolétarienne de 1917, et ce qu’ont essayé de faire les syndicalistes de la CNT quand ils ont assumé la gestion des usines après l’insurrection prolétarienne de l’Espagne en 1936). Si nous combinons ces conclusions avec la stratégie du KKE–revendiquer pour soi-même un rôle de plus en plus important dans la reproduction de la classe ouvrière, donc se renforcer comme mécanisme de reproduction des rapports capitalistes opérant en parallèle avec l’État ou parfois comme «rouage» de la machine étatique– alors il devient compréhensible, dans le cadre de l’importance grandissante de la répression pour la reproduction de la classe ouvrière, que le KKE doit jouer le rôle de la police.

Et ceux qui se sont attaqués au KKE ? Si l’on suit cette ligne de pensée, comment expliquer qu’une partie de ceux qui se sont attaqués à la fraction rouge de la police, qui leur barrait la route vers la fraction kaki de la police, partagent dans une grande mesure la conception du KKE de la révolution? Ont-ils raison ceux qui leur reprochent qu’ils ne font que disputer au KKE le contrôle de l’avenue Amalias et, par là, la direction politique du mouvement? Ce point de vue est en partie fondé, mais l’erreur se trouve déjà dans la question (direction politique du mouvement). La substance de l’évènement du 20 octobre se cache sous la surface de cet affrontement politique. La réponse à la question de savoir pourquoi se produit cet affrontement, quel est son contenu réel et pourquoi il arrive à être un problème central de la lutte de classe dans plusieurs pays ne peut être cernée que si l’on arrive à sortir du bipôle apparent gauche-anarchistes (qui est un bipôle de révolutions du passé, “ la tradition de toutes les générations mortes écrase de son poids le cerveau des vivants ”). Pour sortir de ce bipôle on doit se pencher un peu sur le contenu du camp “ anarchiste ”, ou black block, ou dénommé selon les goûts de chacun (quoique la difficulté de trouver un nom stable montre déjà quelque chose). Tout le monde sait que, parmi les “ gens qui se battent ”, la partie appartenant organiquement aux groupes structurés de l’ “ anarchie militante ” est dorénavant très petit, et de plus en plus petit à mesure que la crise s’approfondit. On sait aussi que, parmi ceux qui se battent, on peut dorénavant trouver des travailleurs et souvent sans que leur pratique soit dénoncée par leurs syndicats (p.ex. Fédération des Travailleurs des Collectivités Locales), des chômeurs et même des petits bourgeois (p.ex. propriétaires de taxis) qui subissent une prolétarisation en pente raide. Les “ gens ” qui provoquent d’une façon ou d’une autre les émeutes de la période récente NE SONT PAS, dans leur majorité écrasante, des anarchistes organisés, et l’influence des anarchistes organisés sur eux est minime et en diminution constante. Il s’agit plutôt d’un amalgame de jeunes prolétaires (et pas que jeunes à mesure que la crise s’aggrave) qui ont un boulot précaire ou sont chômeurs, et aussi de lycéens ou étudiants. Les pratiques de ces gens sont d’habitude des émeutes sans revendication précise ou qui dans le cadre de luttes revendicatives, expriment l’impasse actuelle de la revendication, l’absence d’avenir qui a été produite dans cette crise en tant que crise de l’existence même du salaire et donc crise de la reproduction du prolétariat. Ces gens NE SONT PAS des “ révolutionnaires ” qui se battraient parce qu’ils auraient une “ conscience de classe ”. Ils sont les vecteurs des pratiques produites par le fait que des prolétaires sont exclus du travail, par la dégradation violente des conditions des couches moyennes, par la course folle de la crise du capitalisme restructuré, aussi bien que par la tentative de la part du capital d’y faire face avec un nouveau round d’attaque allant jusqu’à mettre en doute l’existence même du salaire. Les pratiques de ces gens sont sans issue, si on les considère du point de vue de la recherche d’une stratégie pour la victoire de la classe ouvrière et la réalisation d’une société ouvrière. Mais c’est précisément l’impasse de ces pratiques qui préfigure leur dépassement dans la lutte de classe, un dépassement qui ne signifiera pas leur victoire sur d’autres pratiques mais qui sera produit dans le cours de leur coexistence conflictuelle avec les pratiques revendicatives. Ce dépassement ne pourra être produit que dans le stade où cet affrontement ne sera pas seulement une reproduction de la dynamique des émeutes sans revendication précise, mais aussi la production d’une prise de mesures concrètes. Cet affrontement se produit objectivement, et les divers choix des individus sont surdéterminés par l’avancée foudroyante de la crise. Il ne s’agit donc pas d’un affrontement entre anarchistes et KKE devant le Parlement, cela n’en n’est que l’apparence une telle compréhension ne sert que les intérêts politiques spécifiques aux anarchistes politiquement organisés et au KKE et à ses petits compagnons de route. Il y aura certainement, des deux côtés de « l’ affrontement devant le Parlement ”, des tentatives d’en tirer une plus-value politique, et il se peut que sur le court terme ces tentatives semblent réussir ( des deux côtés).Ces tentatives consisteront à faire voir qui se soucie plus de l’ “ unité de la classe ouvrière ”, et vont utiliser pratiquement des mêmes termes dans leurs accusations réciproques. Mais le développement de la crise s’accélère, et sous peu l’évènement du 20 octobre semblera être un petit jeu inoffensif avec des pierres, deux ou trois « cocktails » et quelques centaines de bâtons garnis de chiffons rouges.

L’affrontement qui, en termes de fétichisme politique est apparu comme un affrontement entre anarchistes et KKE devant le Parlement se produit comme affrontement interne entre des pratiques du prolétariat dans tout le cycle de luttes qui a commencé avec la restructuration des années ’80 (’90 pour la Grèce). Il constitue la substance de ce cycle de luttes, et maintenant, dans la crise, toutes les contradictions qui l’ont engendré et développé se condensent et se rencontrent. Cet affrontement a été produit historiquement comme un résultat de l’accumulation du capital, c’est-à-dire de la lutte des classes, et n’est pas le produit de “ stratégies ”, de “ trahisons ”, de “ conscience de classe ” ou autres constructions idéologiques. Les deux camps qui se forment à grande vitesse dans la condensation du temps historique ont des contours mouvants; et ce qui semble aujourd’hui, à travers le dépassement de ses propres limites, préfigurer la révolution paraîtra demain divisé, ses contradictions internes, qui peuvent paraître aujourd’hui peu importantes, vont exploser. L’approfondissement de la crise mènera les pratiques au-delà du “ stade des émeutes ”, dans lequel à l’évidence nous nous trouvons aujourd’hui. Les révoltés de demain (qui n’est peut-être pas très lointain) seront contraints de prendre des mesures de continuation de la lutte qui seront en même temps des mesures de survie : des mesures communistes qui toucheront le noyau de la production de plus-value et qui seront aussi l’édification de nouveaux rapports sociaux. Dans le camp qui contestera l’existence même de la valeur vont, par exemple, exploser les contradictions du militarisme et du sexisme, qui accompagnent inévitablement les émeutes. Des conflits internes viennent, de nouvelles divisions sont inéluctables.

Nous sommes dans le tourbillon, plus rien ne peut nous en sortir . Toute tentative de saisir la structure des rapports de notre époque, toute tentative de nous affranchir d’une conception politique de la révolution, d’une conception qui, étant politique, appartient au monde révolu des révolutions passées, ne manquera pas de contribuer à la critique de ce monde – d’un monde qui de toute façon tremble, qui, en tant qu’ensemble de rapports sociaux, est menacé de destruction totale par la révolution qui vient.

agents du chaos

In English, by libcom:

Without You, Not a Single Cog Turns…

A text written some days after the conflict between the rioters and the stalinists on 20 October (the second day of a 48 hour general strike) in front of the greek parliament .

“The way things are today, only when people are frightened will they take to the streets; and they will come out abruptly, all at once… Then, the KKE 1 will be enlisted to stop them.” This impressively precise prediction was made by an old Trotskyist in a chat over a coffee in 2007. In this text, we look into the overt emergence of the KKE as police 2 , this important event of 20th October, its meaning for the development of the class struggle in Greece and how this relates to the development of the crisis.

We begin by attempting a critical reading of the core position that criticises the KKE for “betraying the working class”. Those holding this opinion are also dejected that “we are bickering among ourselves”. Their stance gives the impression that it overlooks the KKE’s role in the class struggle in Greece. This is not an oversight, however; it is not an omission caused by a lapse of attention. What this viewpoint fails to see is determined by the essence of what it does see, by the structure of its vision and by the very core of its content. Its vision is revolution as the triumph of the working class, as the transformation of capitalist society into a society of workers, that is, the revolution as the KKE also purports to see it (with itself in place of the bosses, of course). That is why this critique accuses the KKE of “betrayal” in the fight towards a common goal. It contends that the KKE betrays the common goal of the “free” workers’ society, because, through its practice and discourse, it upholds the political form of a workers’ state, as opposed to the self-management of production, and, on these grounds, this view objects to the KKE’s use of the slogan, “without you, not a single cog turns – worker, you can run things without the bosses”.

It may seem paradoxical at first, but it is this slogan that contains the essence of the events of 20th October. The content of this slogan expresses the KKE’s side (not only the KKE’s though, and this is very important) in the conflict that is historically produced in the current period between the practices of class struggle. A careful reading of this slogan reveals that the word worker is the key to the content of the revolution according to the KKE (and not only). This revolution does not abolish the worker as such, it does not abolish the proletariat, it does not abolish the “cogs”, that is the production of value. On the contrary, it calls on workers to fight (or to align as sheep behind the shepherds, in the KKE’s case) so as to carry on being workers, to carry on “turning the cogs”. The utopian phrase “without the bosses” means “by your own initiative”, namely with bosses who will also be workers, supposedly their own bosses, or with the “workers’ party” as the boss. Behind the opportunistic adoption of an “anarchists’ slogan” by the KKE, there is the essential point that labour continues to be a separate human activity after the revolution, and everything that entails.

The KKE’s defence of the parliament and the police, in this critical moment for capital and the state, from the attacks of a section of the proletariat is entirely compatible with this slogan, even more so because such attacks against the state and property can only become possible with the support of a very large chunk of the proletariat, as it became obvious on 19th October. The defence of labour cannot take place in a historical vacuum – an ahistorical form of work (as is implied by slogans like “we want work, not unemployment”) does not exist – it is necessarily the defence of the specific form labour has taken in the historical present. Subsequently, the revolution, according to the KKE, will be the restructuring of labour on the basis of its historically determined condition (something already done by the Bolsheviks when they gained power in Russia, taking part in the proletarian revolution of 1917, as well as by the CNT trade unionists when they took control of the factories after the proletarian uprising in Spain in 1936). If we consider these conclusions alongside the KKE’s strategy to claim an ever more important role in working class reproduction, that is, to gain strength as a reproduction mechanism of the capital relation in parallel with the State, or as a “cog” of the State apparatus in some cases, then, in the context of the growing importance of policing for working class reproduction, it is evident why the KKE must play the role of the police.

So what of those who attacked the KKE? How is it explainable, in terms of the reasoning described above, that a section of those who attacked the red front of the police, which was blocking the way to the khaki front of the police, share a great deal with the KKE’s view of the revolution? Is there a point in blaming them for fighting against the KKE over the possession of Amalias Av. and effectively over the political leadership of the movement? There are grounds for this in part, although there is an error in the content of the question itself (the political leadership of the movement). The meaning of the 20th October events is hidden below the surface of the political dispute. The question of why this conflict is produced, what its true content is and why this is now the central issue of class struggle 3 in many countries around the world, can only be answered if one goes beyond the apparent polarity between the left and the anarchists (a polarity of prior revolutions, as “the tradition of all dead generations weighs like a nightmare on the brains of the living”). To go beyond this polarity one has to focus for a moment on the content of the “anarchist” camp, or the black bloc or whatever one wants to call it (although the difficulty in establishing a name hints something already). It is widely known that the subsection of “those involved in clashes” organically belonging to “militant anarchist” groupings is now very small and is becoming less and less significant as the crisis deepens. It is also known that, by now, even workers clash with the police – often without their actions being condemned by their unions (see POE-OTA) – as well as the unemployed and even the petit bourgeois (taxi owners) who are proletarianised abruptly. Those who have, one way or another, caused the recent period’s riots are NOT organized anarchists in their vast majority, while organised anarchists’ influence upon them is minimal and constantly declining. They are a mixed crowd of young (and as the crisis deepens, not only young) proletarians who are precarious or unemployed, or they can be school or university students. Their practices – typically riots without specific demands, occurring both separately and within demand struggles – express the current impasse of demands, the lack of future produced by this crisis, which is a crisis of the existence of the wage and therefore of proletarian reproduction. Those who clash with the police are NOT “revolutionaries” who do so because they have “class consciousness”; they are agents of the practices brought on by the exclusion of proletarians from labour, by the violent pushing downwards of the middle strata, by the frenetic course of the crisis of restructured capitalism and the attempt to address it with another round of capital’s attack, which challenges the very existence of the wage. These practices also lead to a dead end, seen from the viewpoint that seeks a strategy towards the victory of the working class and the realisation of a workers’ society. It is this impasse that prefigures these practices’ overcoming through the class struggle, an overcoming that will not result from their dominance over other practices but will be produced in the course of their conflictual co-existence with revindicative practices. This overcoming will only be possible at the stage when this conflict does not only reproduce the dynamic of riots without specified demands but also involves taking particular measures. This conflict is produced objectively – any individual choices are overdetermined by the sweeping onslaught of the crisis. This was not then a conflict between anarchists and the KKE in front of parliament – this is only what it is apparent. Such an understanding only serves the special interests of politically organised anarchists, those of the KKE and their fellow travelers. There will certainly be efforts to extract political value from this by both sides of the conflict and in the short term they might (both) appear to be successful. There will be quarrelling over who is most concerned about working class unity, with accusations against each other in almost the same terms. However, the development of the crisis accelerates, and the event of 20th October will soon look like an innocent game involving rocks, a couple of petrol- bombs and hundreds of poles with hanging red cloths.

The conflict that, in the terms of political fetishism, appeared as a clash between anarchists and the KKE in front of parliament, has been produced as an internal conflict of proletarian practices within the entire cycle of struggles that began after the restructuring of the 80s (90s for Greece); it constitutes the essence of this cycle of struggles, generated and developed by contradictions that are now condensed in the current crisis. This conflict has been produced historically as the outcome of capital’s accumulation, of the class struggle, and it is not a result of “strategies”, ‘betrayals”, “class consciousness” and other ideologemes. The two camps rapidly created through the condensation of historical time are fluid; what seems to prefigure the revolution through the overcoming of its limits today, will appear divided tomorrow; its internal contradictions, that may not seem so important today, will explode. The deepening of the crisis will lead to practices beyond those of the current “phase of riots”. The rebels of tomorrow (and that may not be so far away) will be forced to take measures for continuing the struggle that will simultaneously be survival measures, communist measures that will affect the crux of surplus value production and will build new social relations. The contradictions of militarism and sexism, which necessarily come with the riots, will explode in the camp that will challenge the very existence of value. Internal conflicts are coming, new divisions are unavoidable.

We are living in the vortex; there is nothing that can rescue us anymore. Every attempt to understand the structure of current social relations, every attempt to break free from the political conception of the revolution, which, being a political one, belongs to the old world of previous revolutions, will certainly contribute to the critique of this world, which in any case trembles, is under threat, as an ensemble of social relations, of being abolished by the coming revolution.

1. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, the Communist Party of Greece.
2. It is not only their act to block protesters’ access to Amalias Av. that constitutes the KKE’s practice as a police practice. There is evidence that the KKE also guarded the Plexiglas police barrier on V. Sophias St., as well as the Parliament, specially and separately, i.e. without there being a crowd of “civilian” KKE protesters behind the line of guards.
3. This issue is so central in Greece that it sidelines a demonstrator’s killing by police. The police used so much teargas that it managed to murder one of those who defended the working class by guarding the parliament. In many countries, mainly those in the first zone of capitalist accumulation (the most recent examples occuring in Italy and the USA), this conflict appears in the form of the polarity between riots and “peaceful” occupations / demonstrations.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *