Η στρατηγική λογική της διαρκούς συγκρουσιακότητας
Η πρακτική της οργανωμένης εκτός νόμου αντιπαράθεσης με το κράτος από την επαναστατική μειοψηφία, είτε διεξάγεται στο επίπεδο της εμπέδωσης της μαζικής αγωνιστικότητας σε δημόσιες κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και εκστρατείες επαγρύπνησης, είτε της παράνομης χαμηλής έντασης μαχητικότητας μικρών ομάδων είτε του ένοπλου στρατιωτικού αγώνα της αντάρτικου πόλης, δεν αποτελεί από μόνη της μια ικανή συνθήκη ρήξης με την αναπαραγωγή της σχέσης Κεφάλαιο.
Το επαναστατικό κύμα του 1917-21 έχοντας ανάγκη τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ως πυροκροτητή, έχοντας προκύψει από τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια έμμεση συνέπεια της προπολεμικής εντατικοποίησης της ταξικής πάλης.
Η Κινεζική λαϊκή επανάσταση μεταξύ 1911 και 1949 ήταν μια συνάρτηση της ταραχώδους διείσδυσης της εμπορευματικής οικονομίας και της παγκόσμιας αγοράς σε μια αγροτική κοινωνία, και της αποτυχία των παλιών κυρίαρχων τάξεων να αναπτύξουν οι ίδιες έναν αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό.
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιάζονται αλλά το καίριο σημείο είναι ότι οι επαναστατικές εκρήξεις είναι προϊόν των εσωτερικών δομικών αντιφάσεων της σχέσης κεφάλαιο και της επίδρασής της στις υλικές συνθήκες ζωής των προλεταριοποιημένων μαζών. Όχι ένα δημιούργημα της θέλησης μιας τολμηρής και θαρραλέας μειονότητας.
Η αποδοχή της εγκυρότητας μιας τέτοιας υλιστικής και ντετερμινιστικής προοπτικής και κατ’ επέκτασιν του ότι η ιστορική αλλαγή καθοδηγείται από τις μεταβολές στις υλικές συνθήκες ζωής των μαζών και δεν παράγεται από την αποφασιστικότητα λίγων κι ακόμα λιγότερο απ’ τη δίψα για ελευθερία μερικών εκ μέρους της πλειοψηφίας: Τί ρόλος μένει τότε για τις πρακτικές της σύγκρουσης και της επίθεσης από μεριάς της επαναστατικής μειοψηφίας σε αντεπαναστατικούς καιρούς;
Σίγουρα δεν μπορεί να βασίζεται σε μια ηθική ή αισθητική δικαιολόγηση.
Η “ομορφιά” του αγώνα δεν είναι στρατηγική και ζέχνει ναρκισσισμό. Όσο για το “ηθικό χρέος” της αντίστασης, το να βασίζει κανείς την πρακτική του σε μια ανάγκη για ηθική κάθαρση του ατόμου σημαίνει να αρνείται εντελώς την πολιτική σφαίρα. Καταδικάζει έτσι κανείς τον εαυτό του σ’ ένα προσωπικό ψυχόδραμα που μπορεί να εκδηλωθεί τόσο ως απόλυτος πασιφισμός όσο και ως απερίσκεπτη βία.
Δεν αναγνωρίζουμε καμμιά ηθική υποχρέωση να αντισταθούμε. Μόνο την ιστορική υποχρέωση να νικήσουμε.
Και σύμφωνα με μια τέτοια υλιστική και στρατηγική προοπτική, ποιοί είναι οι σκοποί της διατήρησης μιας κατάστασης διαρκούς συγκρουσιακότητας μεταξύ του κράτους και της επαναστατικής μειοψηφίας της τάξης;
Η απάντηση είναι απλή, όταν οι καπιταλιστικές σχέσεις βυθίζονται στην κρίση ως αποτέλεσμα αντικειμενικών δομικών παραγόντων, η επανάσταση και η κομμουνιστικοποίηση δεν παράγονται αυτόματα ούτε γενικεύονται αυθόρμητα.
Μόνο εάν ένα κομμάτι της τάξης έχει οργανωθεί το ίδιο γύρω απ’ το κομμουνιστικό πρόγραμμα κι έχει αναπτυχθεί ως συνεκτική μάχιμη δύναμη όλα αυτά τα χρόνια και τις δεκαετίες της πολιτικής ζωής (μια ανάπτυξη που γίνεται δυνατή μόνο διαμέσου της σύγκρουσης με το κράτος και της εντατικοποίησης των καθημερινών κοινωνικών αγώνων), μπορούν αυτές οι αναπόφευκτες στιγμές ευκαιρίας να πιαστούν απ’ τον λαιμό.
Η επαναστατική μειοψηφία αναπτύσσει την μαζική βάση της και διαχέει μια προλεταριακή ανταγωνιστική προοπτική σ’ ολόκληρη την κοινωνική ζωή μέσω μιας διαδικασίας συσσώρευσης δυνάμεων στο πεδίο της διαρκούς σύγκρουσης.
Αυτή η συσσώρευση καρποφορεί στο σημείο της σύγκλισης με την αντικειμενική δομική κρίση του συστήματος. Εάν η προπαρασκευαστική συσσωρευτική εργασία δεν έχει γίνει, η στιγμή θα χαθεί.
Έτσι, η πρακτική της διαρκούς συγκρουσιακότητας οικοδομεί την πολιτική τάξη και γενικεύει τη συνείδηση της ταξικής πόλωσης που δημιουργεί τις δυνάμεις που είναι απαραίτητες προκειμένου να αδράξουν την ευκαιρία, τη στιγμή της δομικής κρίσης.
Η συνέχεια του κόμματος ως ιστορική και υλική δύναμη μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της συνέχειας μιας οργανωμένης μαζικής δράσης σε κάθε επίπεδο του αγώνα. Δεν είναι απλά ζήτημα προσηλυτισμού και θεωρητικής παραγωγής.
*
[Τροφή για σκέψη. από: http://signalfire.org/?p=9549]