Αρχειακό υλικό του Γραφείου Λυσσασμένων Ταραχοποιών

Εκ των υστέρων, η βραχύβια εμφάνιση του Γραφείου Λ.Τ. στους δρόμους και τους τοίχους της Σαλονίκης, μπορεί να αποτιμηθεί ως μια συνεισφορά στη θεωρητική και πρακτική διερεύνηση της προλεταριακής βίας και του ζητήματος της οργάνωσής της, και πιο συγκεκριμένα των μειοψηφικών-πρωτοβουλιακών, άτυπων (σε επίπεδο παρέας) και χαμηλής έντασης μορφών της. Ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για το προδεκεμβριανό 2005-6, όπου ΔΕΘ (μετά από υποτονικές χρονιές θα πολιορκηθεί στα ίσα για ώρες χάρη στη συνάντηση κυρίως γηπεδικών και πολιτικοποιημένων αγωνιστών), πολυτεχνεία, συναυλίες και καγκελάκια (αργότερα προστέθηκαν δειλά και οι εβδομαδιαίες φοιτητικές πορείες της Πέμπτης) ήταν μια πολύ όμορφη και προσιτή μορφή διασκέδασης, κοινωνικοποίησης και συλλογικής αυτοπεποίθησης για τη συγκρουσιακή νεολαία της πόλης.

Σ’ αυτά τα πλαίσια κυκλοφόρησαν και ορισμένες αφίσσες, προκηρύξεις και μικροεκδόσεις, όπως για τις Αυτόνομες Ομάδες στην Ισπανία, ή για το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων, οι οποίες “δε θα βρεθουν σε κανενα μαγαζι (συμπεριλαμβανομενων των εναλλακτικων, αυτοδιαχειριζομενων…)” αλλά αντίθετα μοιράζονται “χερι με χερι, χωρις αντιτιμο, αμφισβητωντας στοιχειωδως το εμπορευμα και τους ρολους που επιτασσει αυτο (παραγωγος, μεσαζοντας, καταναλωτης-αναγνωστης). Καθε ενδιαφερομενος λοιπον μπορει (και παροτρυνεται) να αναπαραγει τα κειμενα που βρισκονται εδω με οποιον τροπο θελει. Καθε εμπορευματικη – επαναφομοιωτικη χρηση τους δε θα μας βρει εναντιους αλλα θ αναγκαστει να αντιμετωπισει την “υπογεια” τζαμπατζιδικη διαδοση τους που ειναι σαφως ισχυροτερη. Το νερο εχει μπει στ αυλακι…“(από το site). Τα περισσότερα απ’ τα έντυπα αυτά αφέθηκαν σε κάποιο καρτοτηλέφωνο, σε παγκάκια, λεωφορεία, μέσα σε κουτιά free-press κλπ, πρακτική που αντιστοιχούσε και στην αμοιβαία καχυποψία με τους πολιτικούς χώρους. Όπως σημειώνεται στην εισαγωγή της έκδοσης για τις Αυτόνομες Ομάδες:

Αν η Επανάσταση είναι η διαλεκτική κατάρα της Εξουσίας, είναι η ίδια η διαλεκτική που διαιρεί το στρατόπεδο της Άρνησης στα δυο. Ο ρεφορμισμός, πράκτορας της αφομοίωσης για λογαριασμό της Εξουσίας, δεν θα εξαφανιστεί πριν την καταστροφή του παλιού κόσμου, ο καλλωπισμός του οποίου είναι μόνο μια από τις δυο βασικές λειτουργίες του. Η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, και η υποκατάσταση στην κοινωνική μνήμη των επαναστατικών ιδεών και πρακτικών είναι η άλλη. Η αστυνομία θα αναλάβει τα υπόλοιπα… Από κεί και πέρα οι κόλποι της Άρνησης παραδίδονται στην Έριδα, σε μια διαμάχη, για την αποκατάσταση της χαμένης ολότητας, άλλοτε συγκαλυμμένη κι υπόγεια κι άλλοτε εκρηκτικών διαστάσεων, στην οποία αναπόφευκτα ο ρεφορμισμός (με όλη την αποδοχή που χαίρει στον παλιό κόσμο ως θεσμοθετημένη αντιπολίτευση) έχει το πάνω χέρι: οι λιγοστοί «τρελοί», «ανεξέλεγκτοι», «θερμόαιμοι», εκτεθειμένοι άμεσα στην καταστολή, λόγω του -αδιάρρηκτα δεμένου με την παρανομία- περιεχομένου της δράσης τους, δύσκολα θα μιλήσουν ανοιχτά για την εμπειρία, την ευγένεια και την αγωνία (μέλι με ξυράφια στα σωθικά…) της «μόνης αυθεντικής περιπέτειας που μπορεί να μας προσφέρει η εποχή μας»: του αναρχικού, ακηδεμόνευτου, λυσσασμένου Αγώνα που διαρρηγνύει την υποταγμένη στο Κεφάλαιο ύπαρξη ανεβάζοντας την στην πρωτόγονή της δυαδικότητα: του Ανθρώπου-σοφού και του Ανθρώπου-πολεμιστή. Προκύπτει, τελικά, η αναγκαιότητα, να «πούμε δυο λόγια» για τους συντρόφους του δικού μας «στρατοπέδου», ή καλύτερα να τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Κι όχι για να εξιδανικεύσουμε ή να αναπαράγουμε τις ήττες και τα αδιέξοδά τους, αλλά να τα αποφύγουμε. Οι αναλογίες με την ελληνική πραγματικότητα, βασικός συντελεστής και της χρηστικότητας των κειμένων είναι, νομίζουμε, προφανείς. (Γ.Λ.Τ.)

Τη σχετική δυσκολία δεν κατάφερε να ξεπεράσει το Γραφείο, που μεσούσης της φοιτητικής κινητοποίησης του 2006-7 θα πάψει να υφίσταται ως υπογραφή. Φιλοξενούμε λοιπόν για αρχειακούς λόγους -μιας και το σχετικό site έχει κατεβεί όπως όλα τα geocities- ορισμένα απ’ τα δείγματα γραφής που άφησε (αν υπάρχει άλλο υλικό γι’ αυτήν ή γι άλλες απόπειρες μπορεί να σταλεί στο μέηλ).