Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει

Ένα κείμενο για την καλύτερη κατανόηση των “φοιτητικών” συγκρούσεων στην Ιταλία, που όπως και στην Αγγλία διεξάγονται στο φόντο του τέλους του κράτους πρόνοιας, την εξαφάνιση της σοσιαλδημοκρατίας μαζί μ’ αυτό, και της αδυναμίας αναπαραγωγής της νέας εργατικής τάξης, που φέρει τόσο αποφασιστικότητα όσο και κάποια νοσταλγία.

Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Αθήνα: η φωτιά σιγοκαίει

Ορισμένοι συζητάτε, θαυμάζετε, σκανδαλίζεστε, απ’ αυτές τις στιγμές μητροπολιτικού αντάρτικου στη Ρώμη. Μου φέρνετε στο μυαλό την Κοντέσσα: “Εσείς, άνθρωποι που αναζητούν την ειρήνη, για να κάνουν εν ειρήνει ό,τι αυτοί θέλουν…” Μ’ άλλα λόγια, θα θέλατε τα τρία εκατομμύρια των νέων να καταναλώνουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μέσα στην ανεργία και στην επισφάλεια, με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον να πετύχουν ή να δημιουργήσουν, οικονομικά στερημένοι από μια ανεξάρτητη ζωή, αναγκασμένοι να ζουν στο σπίτι με τους γονείς τους, να αναβάλουν κάθε επιλογή στη ζωή τους, να γίνουν ζευγάρια, να κάνουν παιδιά, να ‘χουν ένα εισόδημα, να εγκαταλειφθούν απλά στην απόγνωση.

Θα θέλατε να γίνουν ναρκωμένοι θεατές του ξεπουλήματος κάθε δημόσιου πλούτου; Να ανέχονται σιωπηλά την υπεροψία του συνδέσμου βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του οργανωμένου εγκλήματος, ακόμα και των γονιών τους; Οι φοιτητές να παρακολουθούν σιωπηλοί την καταστροφή της δημόσιας εκπαίδευσης κι όλα όσα συνεπάγεται αυτό στην καθημερινή ζωή; Στην τελευταία πορεία στο Μιλάνο ήταν πολλοί οι νέοι που άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και στεντόρεια: “Εκδίκηση”. Τα στατιστικά του ΟΟΣΑ επισημαίνουν ότι στην Ιταλία υπάρχει ανοικτό ένα κοινωνικό νεανικό ζήτημα: Σχεδόν το 80% των νέων στην Ιταλία, απ’ τα 18 ως τα 24, είναι άνεργοι, το διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, κι απ’ τους νέους που εργάζονται, σχεδόν οι μισοί είναι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που καθιστούν αδύνατη την εξασφάλιση του μέλλοντός τους, ενώ οι πτυχιούχοι που βρίσκουν τελικά εργασία, είναι οι λιγότεροι στην ΕΕ. Πάνω από δυόμισι εκατομμύρια νέων είναι σε αναζήτηση εργασίας, ή έχουν πια σταματήσει να ψάχνουν. Και πλέον ούτε τα μέσα μαζικής σύγχυσης, ούτε τα οικογενειακά εισοδηματικά αποθέματα μπορούν να καλύψουν ή να μεταθέσουν για το μέλλον τις αντιφάσεις. Τί θέλετε λοιπόν να είναι αυτές οι μικρές φωτιές της Ρώμης για μια τόσο διαλυμένη κοινωνικά νεολαία; Έχουμε μνήμη του πώς αναπτύσσονται ιστορικά οι κοινωνικές εξεγέρσεις; Η Ιταλία έχει μια πλούσια ιστορία από τέτοιες, με πιο πρόσφατη αυτή της Πιάτσα Λορέτο.

Ε καλά, θα πείτε τώρα, αυτοί που διαμαρτύρονται είναι κυρίως οι νέοι, οι φοιτητές, μα ως συνήθως, δεν είναι παρά οι πρώτες σάλπιγγες του αγώνα.

Έχουμε μπροστά μας τρία χρόνια επαχθών οικονομικών μέτρων 50 δις τον χρόνο που η ιταλική κυβέρνηση θα πρέπει να καταβάλει για να επιστρέψει στο πρόγραμμα ευρωπαϊκής σταθερότητας. Η άρχουσα τάξη που κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια κρατώντας την κοινωνική ειρήνη στην Ιταλία με λευκές επιταγές, δημιουργώντας το υψηλότερο δημόσιο χρέος στην Ευρώπη, μας καλεί τώρα να τις πληρώσουμε.

Υπάρχει μια σοβαρή κρίση του καπιταλισμού, από την οποία δεν μοιάζει ικανή να γλυτώσει, και προαναγγέλει μια νέα ύφεση, καθώς δεν έχει πρόχειρο κάποιον νέο πόλεμο ή μια εκκρηκτική υποτίμηση.

Οι νέοι φοιτητές δεν είναι παρά οι πιο αναμμένες σπίθες που πετάγονται απ’ τα μισαναμμένα κάρβουνα: υπάρχουν 20 εκατομμύρια εργαζομένων με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη, και με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ τα κεφάλια τους, του κλεισίματος των επιχειρήσεων ή της εξοντωτικής εντατικοποίησης των ρυθμών εκμετάλλευσης, σε μια χώρα όπου κυριαρχεί μια απ’ τις πιο άνισες διανομές του πλούτου, με το 10% του πληθυσμού να κατέχει όσα και το υπόλοιπο 90%.

Με 4 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες να εξευτελίζονται καθημερινά και να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κοροιδεμένοι απ’ τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με τον κίνδυνο της απέλασης μόλις χάσουν τις δουλειές τους.

Με μια κατάσταση όσον αφορά τις γυναίκες, που περιλαμβάνει το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια προσφορά υπηρεσιών στις γυναίκες καταστροφική, μια εκκωφαντική γελοιοποίηση της γυναικείας μορφής.

Με ένα περιβάλλον γεωλογικό, αστικό και πολιτιστικό, ολοένα και πιο εγκαταλελειμένο στον εαυτό του, μιας και τα ενδιαφέροντα της κυβέρνησης είναι διαφορετικά: κι από τo περιβάλλον αυτό ξεκίνησαν για τη Ρώμη τα πλήθη του Αμπρούτσο και της Καμπάνιας. Σ’ αυτά τα πλαίσια, τί ακριβώς περιμένετε να είναι οι μικρές φωτιές της Ρώμης, με όλα τα μισαναμμένα κάρβουνα έτοιμα να πάρουν φωτιά;

Του Luigi Ambrosi,

Μιλάνο, 16/12/2010
Πηγή: http://www.retescuole.net/