Συνελεύσεις των ταραχών, κι όχι μια δικαιολογημένη ανυπακοή – Λονδίνο, 16/12/2010

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=k1BsTl4QRjI&fs=1&hl=el_GR]

Το γενικό κλίμα καταστολής του Βρετανικού Κράτους και η “βασιλική γαλήνη” δέχθηκαν ένα αποφασιστικό πλήγμα στις 10 Νοέμβρη 2010, στο Millbank Tower, όπου στεγάζονται τα κεντρικά γραφεία του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια έφοδος ενός οργισμένου όχλου, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στην αύξηση των φοιτητικών διδάκτρων.

Οι σκηνές απ’ την ταράτσα του κατειλημένου κτιρίου και τις καταστροφές που έσπασαν την κατεστημένη πεποίθηση ότι οι μπάτσοι έχουν το πάνω χέρι στους δρόμους του Ηνωμένου Βασιλείου, και ειδικά στην ανοιχτή φυλακή του Λονδίνου των άπειρων καμερών CCTV. Την μέρα αυτή, συνέβη κάτι πολύ σπουδαιότερο απ’ τη διάλυση των γραφείων του κυβερνόντος πολιτικού κόμματος στην πρωτεύουσα – μια υφέρπουσα ταξική βία εκδηλώθηκε ανοιχτά, γιορταστικά, και μεταδόθηκε παντού μέσα απ’ τα διεθνή μμε, σε όλους τους αντιστεκόμενους σ’ όλον τον κόσμο.

Νιώσαμε αυτήν την απίστευτη δύναμη και πάλι στις 9 Δεκέμβρη, κι έμοιαζε πως είμαστε ακόμα στην αρχή.

Η δυνατότητα που έχουμε μπροστά μας αυτήν τη στιγμή, είναι η δυνατότητα μιας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης. Κι εντός της, βρίσκεται η αναγκαιότητα όλοι αυτοί που θεωρούν ήδη τους εαυτούς τους “πολιτικά συνειδητοποιημένους” και ταξικά “ενεργούς” να ξέρουν πως να σωπαίνουν, πως να κάνουν στο πλάι, και να αναγνωρίσουν ότι η δυνατότητα που παρουσιάζεται σ’ αυτούς είναι να αποδυθούν την ίδια τους την πατενταρισμένη, προδιαγεγραμμένη και παρεμποδιστική τελικά προσκόλλησή τους στα δικά τους θεωρητικά και πρακτικά μοντέλα.

Πολυάριθμες “αλληλεπιδράσεις” (“μοίρασμα εμπειριών άμεσης δράσης και προπονήσεις, συζητήσεις, καλέσματα για ένα κεντρικό δίκτυο/πλατφόρμα) έχουν ξεπεταχθεί τις δυο-τρεις τελευταίες βδομάδες που κρατάει η φοιτητική αναταραχή. Έχει αναμφίβολα τη σημασία του να λέμε στους διπλανούς μας να κουκουλώνονται στις πορείες, για παράδειγμα, ή τί να κάνουν όταν συλλαμβάνονται, αλλά όσον αφορά το να τους “δείχνουμε” τί και πώς είναι η εξέγερση, πέρα απ’ την ανάγκη αυτών που δασκαλεύουν να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους και να παρουσιασθούν ως ειδικοί του αγώνα, έχει κάποια άλλη αξία; Στις πρόσφατες ταραχές, το πλήθος δεν είχε ανάγκη να διδαχθεί ούτε να “παροτρυνθεί” να επιτεθεί στα αστυνομικά οχήματα, να καταλάβει ή να σμπαραλιάσει γραφεία, απλώς συνέβη όπως παντού όπου οι άνθρωποι νιώθουν αρκετή αυτοπεποίθηση να αντισταθούν ανοιχτά και μαζικά.

Ο αντικαπιταλιστικός “αγώνας” στο Η.Β. δεν είχε καταφέρει, τα τελευταία δέκα χρόνια, να παράγει τίποτα άξιο λόγου, πέρα από μερικές χιλιάδες μη-κυβερνητοειδείς ακτιβιστές, και μερικές ακόμα ωραιότατες καριέρες. Αν πρέπει ντε και καλά να γεμίσουμε τα κενά των πολιτικών ταυτοτήτων μας, ας τα γεμίσουμε με περιέργεια. Δεν προλαβαίνει καλά-καλά να ξεσπάσει μια αυθεντική λύσσα στους δρόμους της πόλης, και ξεπετάγονται οι πρωτοβουλίες των ακτιβιστών να τη διαχειριστούν, να τη δημοκρατικοποιήσουν, να την ελέγξουν: η ομορφιά του αγνώστου συνθλίβεται με μιας στα γρανάζια των αριστερίστικων μικρο-γραφειοκρατιών.

Ξετυλίγοντας την ιστορία των ατελείωτων αποτυχιών της δεκαετίας -γιατροί του δρόμου, κοινωνικές κουζίνες, workshops, λίστες email μέχρι ναυτίας- και κάθε λογής κάλεσμα στους πιο ελέγξιμους -climate camp, ομάδες “κοινωνικού ακτιβισμού”, ομοσπονδίες, ρεφορμιστικές μονοθεματικές καμπάνιες, κάθε είδους κοινωνικό ηρεμιστικό- ώστε οι μάνατζερς της κοινωνίας να κατορθώσουν να την φέρουν στα μέτρα των καριερίστικων χειρισμών τους, παραμένουν εξίσου τρομαγμένοι μπρος στους ανεξέλεγκτους όσο και το κράτος.

Στα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν ελάχιστοι οι “συνειδητά πολιτικοποιημένοι” της τάξης -οι ακτιβιστές δηλαδή- που κατάφεραν να ξεφύγουν από ένα “κορδόνι” μπάτσων, και κανείς που κατάφερε να εξελιχθούν σε επιθετικά τα εγχειρήματά του. Καθότι -όπως γνωρίζουν οι νέοι και οι οργισμένοι- για να ξεφύγεις απ’ το κορδόνι, πρέπει να διαθέτεις ένα σχέδιο χάους και επίθεσης. Κι αυτό είναι ακριβώς που οι ακτιβιστές δεν έχουν κι ούτε σκοπεύουν να αποκτήσουν, πέραν του συμβολικού.

Γιατί; Επειδή τα εγχειρήματα των ακτιβιστών δεν έχουν να κάνουν ούτε με την εξέγερση ούτε με το χάος. Είναι πρώτα και κύρια ένα εγχείρημα κυριαρχίας, για την εξημέρωση της άγριας επιθυμίας για σπάσιμο όλων των περιορισμών, για την επαγγελματοποίησή της, την απόδοσή της στους ειδικούς, για τον εξορθολογισμό της.

Τα σχέδια των ακτιβιστών αφορούν μια συντήρηση ενός μικρομέγαλου, ελιτίστικου και κατά φαντασίαν κινήματος. Δεν είναι παρά ένα αστυνομευόμενο θέατρο μικρο-εκτροπής και επαναφοράς στην τάξη, οργανωμένο από ανίκανους αριστεριστές και επίδοξους κοινωνικούς μάνατζερς-διαχειριστές. Είναι μια εύκολο να διαβρωθεί και να κατασταλλεί αυταπάτη γεμάτη από χομπύστικες δραστηριότητες για να χασομεράνε οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Πόσο χρήσιμο είναι για το Κράτος να υπάρχει ήδη ένα δίκτυο ακτιβιστών που μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς ορισμένους τύπους συμβιβαστικών κι αφομοιώσιμων δημοκρατικών τακτικών, πάντοτε υπό τον αμφιλεγόμενο λόγο της “περιεκτικότητας”, της “συναίνεσης” και της “πολυμορφίας των δράσεων”. Ακτιβισμός που είναι “πολιτικός” με την έννοια της προσήλωσης σε μια “πολιτική” ως τροχοπέδη στον πραγματικό αγώνα.

Είναι η ίδια η αίσθηση της ενσωμάτωσης σε έναν “πολιτικοποιημένο” χώρο και των κανόνων που τον συνοδεύουν απ’ τα θεμέλιά του, που μπορεί να οδηγήσει στην παράλυση και την αντεπανάσταση. Τη στιγμή που πρέπει να αμυνθούμε, να πάρουμε και να πετάξουμε πέτρες ή να βάλουμε φωτιά σ’ έναν στόχο ή σ’ ένα οδόφραγμα, αυτοί που έχουν ήδη εντρυφήσει σε ένα σωρό θεωρίες, λογομαχίες και αμφιλεγόμενης εφαρμογής ιδέες αλληλεγγύης, πολλοί από τους οποίους φαντασιώνονται ότι έχουν κάποιου είδους οδηγιών χρήσης για την κοινωνική αλλαγή ή και την επανάσταση και νιώθουν την ανάγκη για “παρέμβαση”, σταματούν, και υποχωρούν απ’ τη σύγκρουση.

Δεν σκοπεύουμε να παραστούμε σε καμμία συνάντηση ακτιβιστών “ενάντια στις περικοπές”, ούτε να στείλουμε “αντιπροσώπους” σαν να είμαστε καμμιά οργάνωση-παράρτημα πεταμένης ΜΚΟ. Δεν έχουμε πρόθεση να συντηρήσουμε καμμιά απ’ τις δομές ή τις έννοιες που μας κληροδότησε η δημοκρατία.

Αυτοί που είναι πρόθυμοι να “παρέμβουν” καλύτερα να αναρωτηθούν μήπως θέλουν απλά να στριμώξουν στα όρια του δικού τους σκεπτικού, της κατανόησης και της πρακτικής, μια εξελισσόμενη εξέγερση. Ας αφήσουμε τους νέους να ανοίξουν νέα, απρόβλεπτα περάσματα. Ας ξεκόψουμε απ’ τα ίδια μας τα μοντέλα, κι έπειτα ας τσακίσουμε την πιο ύπουλη αστυνομία, αυτήν μέσα μας που μας κοπανάει με τα γκλομπ της ιδεολογίας, και που κρύβει τις δικές μας αδυναμίες, την ιστορική ανεπάρκεια και τον φόβο, πίσω από τους κυματοθραύστες των “αναγκαίων υποδομών” και της “οργάνωση”. Θέλουμε χρόνο να δούμε τί θα προκύψει απ’ το χάος. Απ’ την εξέγερση προς την ελευθερία.

Το να βάλουμε σε γνωστές φόρμες έναν αγώνα τόσο νωρίς, σημαίνει το τέλος της συγκρουσιακής έντασής του. Χωρίς την τυποποίηση, υπάρχει μόνο η κοινωνική δύναμη, που δεν μπορεί να κατασταλεί μέσα από τις γνωστές αναπαραστάσεις, διαχέεται και πυροδοτεί κοινωνικές συνθήκες μέσα απ’ τις υπάρχουσες ταξικές αντιθέσεις και την οργή τους. Στο τέλος, παίρνει τη ρευστή μορφή των άτυπων ομάδων συγγενείας, μέσω των οποίων μπορούμε να επικοινωνούμε ως ίσοι, κι όχι ως στερεότυπα. Η αυτοδιεύθυνση του αγώνα μας, κι όχι της καθημερινής ρουτίνας, ξεκινά οργανώνοντας την επίθεση: είναι στο υψηλής έντασης πεδίο της επίθεσης -το βίωμα της ελευθερίας- που ο ατομικός και συλλογικός νους αντιλαμβάνεται στιγμιαία τη θέλησή του, τη δύναμη, τον αυτοκαθορισμό και τη συνειδητή ζωτικότητα, που μπορεί να δραπετεύσει απ’ τις παλιές αντιλήψεις και φόρμες.

Δεν εννοούμε να μείνουμε έξω απ’ τη φοιτητική αναταραχή -ή κάθε άλλη τέτοια- αλλά να βρεθούμε εκεί με στόχο να συναντήσουμε κι άλλους, με τους οποίους ενδεχομένως να μοιραζόμαστε μια θεωρητική και τακτική συγγένεια, για τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης.

Γνωρίζουμε ποιοί είμαστε, τί σκεφτόμαστε και τί θέλουμε. Θα συνεχίσουμε να δρούμε όπως πάντα, παράλληλα και μέσα στην επερχόμενη καταιγίδα. Κατανοώντας αυτές τις παραμέτρους της δικής μας συνείδησης και πρακτικής, αυτό που σχεδιάζουμε είναι να παρασυρθούμε απ’ αυτήν την καινούρια κοινωνική ενεργητικότητα, να δώσουμε μεγαλύτερη ισχύ στις επιθέσεις που ούτως ή άλλως κάνουμε, και να ελπίσουμε ότι συνεισφέροντας παράλληλα με την νέα εξεγερμένη τάξη -χωρίς να παρεμβαίνουμε στην ανάπτυξή της, ότι μπορούμε να διευρύνουμε τον αγώνα χωρίς να κρατάμε δέσμιες τις δυνατότητές της στις συνήθεις φυλακές της δικαιολογημένης και νόμιμης ανυπακοής, του ακτιβισμού και της πολιτικής της ταυτότητας. Θέλουμε ν’ αφήσουμε χώρο και για άλλους να κάνουν το ίδιο. Προφανώς, δε σημαίνει ότι αν παρεβρεθούμε σε μια φοιτητική συζήτηση θα τους πείσουμε να μοιραστούν τις εξεγερσιακές μας βλέψεις ή έναν διαφορετικό μελλοντικό κόσμο. Ούτε ότι θα πειστούμε ξαφνικά για μια ανάγκη μεταρρυθμίσεων ή μη-βίας. Σ’ ότι αφορά εμάς, το σύστημα μπορεί να πολεμηθεί μόνο μέσα από διάχυτες βίαιες δράσεις σε επίπεδο δρόμου, μπλοκάροντας και σαμποτάροντας τη ροή της οικονομίας, διανέμοντας τα αγαθά στην κοινωνική πλειοψηφία και σταματώντας την μισθωτή εργασία μέσω της ισχύος των μαζών.

Καθώς βλέπουμε, η οργή αγκαλιάζει τους ανθρώπους αυτούς που δεν είναι μέρος του φοιτητικού κινήματος, κι ωστόσο έχουν κάθε καλό λόγο να μισούν την αστυνομία και το σύστημα.

Δε θα μείνουμε στο σκοτάδι, για μια ακόμα φορά πρέπει να τραβήξουμε μια ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ του εαυτού μας και του εθχρού, της τάξης των εκμεταλλευτών.

Καλούμε όλους αυτούς που είναι αποφασισμένοι να επιτεθούν, να αναπτύξουν τις προσπάθειές τους και να συνδέσουν τους αγώνες σε επίπεδο βάσης. Να σχηματίσουμε μια δύναμη κρούσης ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα και στους αντιπροσώπους του.

Για τη διάδοση των ταραχών.

Ορισμένοι ανεξέλεγκτοι

Some uncontrollables