Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης – Alessi Dell’ Umbria

Villiers-le-Bel: Η δίκη μιας εξέγερσης

Στις 21 του Ιούνη, τέσσερεις νέοι απ’ το Villiers-le-Bel (Val-d’Oise) είναι αναγκασμένοι να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη, για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις γειτονιές τους στις 25 και 26 Νοέμβρη 2007. Ο θάνατος δυο εφήβων, όταν ανατράπηκε το μηχανάκι τους από περιπολικό της αστυνομίας, είχε πυροδοτήσει την εξέγερση των νέων του Villiers, οι οποίοι αντιμετώπισαν νικηφόρα τα CRS (γαλλικά ματ) για δέκα ολόκληρες νύχτες. Πολλοί μπάτσοι τραυματίστηκαν από πυρά αεροβόλων.

«Η εκδίκηση του βασιλιά λέγεται δικαιοσύνη»

Philippe Le Bel

Καί οι τέσσερεις συνελήφθησαν στις 18 Φλεβάρη του 2008. Την ίδια μέρα, στις 6 το πρωί, χίλιοι πεντακόσιοι μπάτσοι εισέβαλλαν στους δήμους Villiers-le-Bel, Gonesse και Sarcelles, με μια λίστα υπόπτων στο χέρι, σπάζοντας πόρτες και κάνοντας άνω-κάτω σπίτια, τραμπουκίζοντας όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ακόμα και γέρους ή παιδιά, για να πάρουν μαζί τους τριάντα τρεις υπόπτους. Δεκαπέντε απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν ηταν συνέπεια μιας έκκλησης του υπουργείου εσωτερικών, που εγγυήθηκε σε κάθε πιθανό μάρτυρα ότι θα παραμείνει ανώνυμος και θα ανταμοιφθεί με αρκετές χιλιάδες ευρώ. Για πρώτη φορά υπό την πέμπτη δημοκρατία, άνθρωποι συλλαμβάνονται, δικάζονται και προφυλακίζονται στη βάση πληρωμένης ρουφιανιάς.

Τον Ιούλη του 2009, δέκα απ’ τους νεαρούς που συνελήφθησαν στη διάρκεια εκείνου του πογκρόμ, καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ένα εώς τρία χρόνια φυλάκισης – ποινή που παρέμεινε ίδια μετά την έφεση που είχαν ασκήσει τρεις απ’ αυτούς. Για το μόνο που κατηγορούνται είναι ότι πέταγαν πέτρες. Στις 21 Ιούνη, αντιμετωπίζουν ορκωτό δικαστήριο, οι τέσσερεις τελευταίοι, που κατηγορούνται για “απόπειρα ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, εις βάρος των οργάνων της τάξης”.

Τα όργανα της τάξης έλαβαν στο Villiers-le-Bel ένα υποδειγματικό κυνηγητό, μια τιμωρία για την πολύχρονη βαρβαρότητα και ατιμωρησία. Οι τέσσερεις κατηγορούμενοι δε θα δικαστούν για όσα κάνανε, αλλά προκειμένου το Κράτος να ξεπλύνει αυτή τη δημόσια προσβολή.

Η «αποκατάσταση του κράτους δικαίου στα προάστια», αυτή η τάρτα με κρέμα που μας ταϊζουν σε κάθε δελτίο ειδήσεων, δεν είναι παρά η εμπέδωση του νόμου του Κράτους με οποιοδήποτε μέσο. Ο Sarkozy το αναγνώριζε, δηλώνοντας στους υπεύθυνους της αστυνομίας στις 29 Νοέμβρη 2007: “Χρησιμοποιείστε όποιον τρόπο θέλετε, αυτό δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητο, είναι μια απόλυτη προτεραιότητά μας”. Τον νόμο μπροστά στον οποίο πρέπει η πλέμπα των υποβαθμισμένων, ιδίως αν προέρχονται απ’ τις πρώην αποικίες της αυτοκρατορίας, δεν μπορεί παρά να σκύβει το κεφάλι.

Οι διαδικασίες αυτής της υπόθεσης μιλούν από μόνες τους. Βρωμάν όπως εκείνη η παλιά έφεση στην κατάδοση, που ενθαρρύνεται τώρα με το δέλεαρ του εύκολου κέρδους – ένα τηλεφωνηματάκι στους μπάτσους και ιδού, χιλιάδες ευρώ στο χέρι! Μπορούμε να φανταστούμε όλη την μικρή χαιρέκακη εκδίκηση που τροφοδοτεί μια τέτοια έκκληση στο Villiers-le-Bel… Τα κοράκια που κατέδιδαν κυνηγημένους Εβραίους κι αντιστασιακούς θα ανταγωνίζονται τώρα για να ικανοποιήσουν τις ακόρεστες ορέξεις τους, μ’ αυτούς που έστειλαν δεκαπέντε νέους του Villiers-le-Bel στη φυλακή για να πιάσουν το τζακπότ. Η ναζιστική Γαλλία του Vichy και το Las Vegas, ιδού τα πρότυπα του καθεστώτος Sarkozy.

Την ίδια μέρα που μαθαίναμε για την παραπομπή των νέων αυτών στο κακουργοδικείο, η εισαγγελία ανακοίνωνε την άρση των διώξεων εναντίον των αστυνομικών που εμπλέκονταν στον θάνατο των Mushin και Lakamy, των δυο εφήβων που σκοτώθηκαν στις 25 Νοέμβρη 2007.

Οι μπάτσοι όσο κι αν έχουν επωφεληθεί απ’ τα όλο και πιο εξελιγμένα τεχνικά μέσα, ορισμένες αστυνομικές τακτικές διατηρούνται ακόμα στην πιο πρωτόγονη εκδοχή τους. Όπως αυτή του shooting, που έγινε γνωστή μετά τον θάνατο ενός νέου στο Vaulx-en-Velin προ εικοσαετίας. Οι ταραχές που ακολούθησαν τότε, κατάφεραν να κάνουν γνωστό το πώς χρησιμοποιούν οι μπάτσοι τα αμάξια τους για να σταματήσουν ένα δίκυκλο που προσπαθεί να τους ξεφύγει. Πιο πρόσφατα, στο Woippy, στο προάστειο του Metz, στις 20 Γενάρη 2010, ένας νέος σκοτώθηκε και δυο άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ως αποτέλεσμα μιας ακόμη κούρσας καταδίωξης. Ο ένας απ’ τους επιζήσαντες, μόλις συνήλθε απ’ το κόμα, διηγήθηκε: “Μας καταδίωξαν, μας έριξαν κάτω” – αναφερόμενος στους δημοτόμπατσους – “ενώ ήμασταν πεσμένοι κάτω, μας χτύπησαν”.

Μια υπέρμετρη εξουσία δεν ανέχεται να την αντικρούουν. Έτσι, ο υπεύθυνος ενός συνδικάτου μπάτσων (Alliance Police), δήλωσε στις στήλες της Figaro (15 Μάρτη 2009): “Έχουμε να κάνουμε με ένα κρεσέντο (sic) βίας, από τα γεγονότα του Villiers-le-Bel, μέχρι τις υπερπόντιες επαρχίες. Δε διστάζουν να πυροβολήσουν αστυνομικούς. Αν δεν τιμωρήσουμε με την μεγαλύτερη αυστηρότητα αυτούς που επιτίθενται στους συναδέλφους μας, θα οδηγηθούμε στην καταστροφή και δε θα μπορούμε να βγούμε ποτέ από κει”. Κάνει λοιπόν μια απόλυτα ξεκάθαρη έκκληση στους αρμόδιους δικαστές να εκδίδουν τέτοιες ποινές. Σε μια τέτοια υπόθεση υπό το βάρος του λόγου των μπάτσων -αυτοίι είναι που αμοίβουν τους μάρτυρες κι αυτοί είναι που μιλούν στα μήντια-, θα ήταν εντελώς απερίσκεπτο (και μάταιο) να επικαλούμαστε την “ανεξαρτησία της δικαιοσύνης”.

Βλέπουμε όμως, κι εμείς, τη βία να κάνει κρεσέντο. Αντίθετα με τον μπατσοσυνδικαλιστή, εμείς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε το σημείο εκκίνησής της. Μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τις όλο και πιο προκλητικές και αλαζονικές συμπεριφορές μιας αστυνομίας μόνιμα οπλισμένης κι έτοιμης να βλάψει, και της οποίας η πανταχού παρουσίας στιγματίζει το έδαφος. Αυτή η εμπειρία δεν καταχωρήθηκε σε καμμία στατιστική, είμαστε όμως αμέτρητοι εμείς πάνω στους οποίους την εξασκεί -και ακόμα περισσότεροι για τους οποίους υπάρχει ως απειλή. Αμολώντας σκυλιά πάνω σε μεθυσμένους ξενύχτηδες έξω από κάποια γιορτή στη γειτονιά, ψεκάζοντας με χημικά θαμώνες ενός μπαρ επειδή διαμαρτυρήθηκαν για έναν έλεγχο, πλαστικές σφαίρες στο πρόσωπο μετά από μια ήρεμη διαδήλωση, εκκενώσεις καταλήψεων, χειροπέδες σε 14χρονα κορίτσια επειδή ανέβηκανν στο λεωφορείο χωρίς εισητήριο, ψάξιμο στις τσάντες για ναρκωτικά με σκυλιά μέσα στα λύκεια, ρίξιμο στο έδαφος με λαβή στο μπράτσο για μια λέξη πιο έντονη απ’ τις άλλες, ξυλοδαρμοί και προσαγωγές οδηγών επειδή κόρναραν σε ασφαλίτικο που έκλεινε το δρόμο, εκφοβισμοί και βιαιοπραγίες κάθε είδους, απ’ τις οποίες οι μπάτσοι βγαίνουν πάντα κερδισμένοι – με αποκορύφωμα τις αποζημιώσεις ατυχημάτων που εισπράτουν μετά από ξυλοδαρμούς πολιτών.

Για μια φορά όμως στο Villiers-le-Bel, οι μπάτσοι ηττήθηκαν στο ίδιο το πεδίο της βίας. Ήταν αυτοί που έγιναν στόχος, από αεροβόλα βέβαια – καμία σχέση με πραγματικές σφαίρες. Εισέπραξαν την πληβειακή οργή και τώρα πια την φοβούνται.

Η δίκη αυτή λοιπόν θα είναι μια δίκη πολιτική. Αυτό που θα δικαστεί δεν είναι η ενδεχόμενη συμμετοχή των τεσσάρων στα γεγονότα, αλλά η ίδια η ύπαρξη αυτών των γεγονότων. Αυτό που έχει σημασία για τους δικαστικούς μηχανισμούς είναι να πληρώσουν κάποιοι άνθρωποι ψυχή τε και σώματι γι’αυτό που έγινε τα δυο βράδια του Νοέμβρη στο Villiers-le-Bel. Αυτή η προσωποποίηση είναι προσχηματική: διότι αυτοί που επιλέχθηκαν να απολογηθούν θα ήταν αφιάδορο αν αντικαθίσταντο στην τύχη από τέσσερεις οποιουσδήποτε άλλους με ανάλογο προφίλ.

Όπως κάθε πολιτική δίκη, έτσι κι αυτή θα είναι μονομερής. Οποιαδήποτε ένσταση ή αντίρρηση εκ των προτέρων έχει απαξιωθεί – γιατί τί είδους νομιμότητα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σε μια διαδικασία χωρίς δυνατότητα αντίφασης, αφού οι μάρτυρες, στις καταθέσεις των οποίων βασίζεται, δεν θα χρειαστεί να παρευρεθούν;

Η προσωποποίηση, απαραίτητη για κάθε δικαστική διαδικασία, δεν εξυπηρετεί εδώ παρά τις ανάγκες της σκηνοθεσίας. Με αυτήν την έννοια η μαζική παρουσία δημοσιογράφων στο πογκρόμ της 18ης Φεβρουαρίου 2008 δεν είναι μια βαβούρα: «Χρησιμοποιούν μια αστυνομική επιχείρηση για πολιτικές σκοπιμότητες» παραπονέθηκε ο γραμματέας του συνδικάτου unsa της αστυνομίας. Όμως αυτή η αστυνομική επιχείρηση ήταν ακριβώς μια πολιτική επιχείρηση, και ήταν επιτακτική ανάγκη οι τηλεθεατές-ψηφοφόροι να λάβουν το μήνυμα: να ‘ναι σίγουροι ότι το κράτος έχει πάντα το μονοπώλιο της βίας. Η δίκη που έρχεται θα είναι η τελευταία πράξη αυτού του θεάματος.

Δύο ανήλικοι έπεσαν νεκροί στο Villiers-le-Bel, στις 25 Νοέμβρη 2007, μετά από ένα shooting, μια τακτική υπεύθυνη για πολλούς άλλους τέτοιους θανάτους που καταχωρήθηκαν ως ατυχήματα. Τέσσερα άτομα θα περάσουν από δίκη, στις 21 Ιούνη 2010, στη βάση πληρωμένης μαρτυρίας κάποιου αγνώστου Χ. Διαδικασίες εξαίρεσης, δικαστικής κι αστυνομικής φύσης.

Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επισημάνουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της δίκης. Κάτι που σημαίνει να εκφράσουμε όλη μας την αλληλεγγύη στους τέσσερεις κατηγορούμενους. Αυτή η δίκη δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.

Alessi Dell’ Umbria

12 Μάρτη 2010

*

*

Σημ. μια άλλη μετάφραση που συμβουλευτήκαμε από Contr@ στο athens.indymedia.org. O Alessi Dell’ Umbria έχει δημοσιεύσει ακόμα τα βιβλία: Histoire universelle de Marseille : De l’an mil à l’an deux mille (Agone, 2006), La Rage et la révolte (Agone, 2010), Échos du Mexique indien et rebelle (Rue des cascades, 2010), ενώ στα ελληνικά έχει εκδοθεί το “Racaille: Αν αυτοί είναι αποβράσματα… τότε είμαι κι εγώ (εξεγέρσεις στα γκέτο των γαλλικών μητροπόλεων)” από την “λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα” (εδώ από το scribd), (κι εδώ σε torrent απ’ τον black-tracker). Κλικ στην εικόνα για την ιστοσελίδα υποστήριξης των διωκώμενων του Villiers-le-Bel (γαλλικά).

Καταδικάστηκαν τελικά οι τέσσερεις! Διαβάστε περισσότερα στη σελίδα της Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ, Κατάληψη ΕΣΗΕΑ