2 κείμενα από Libcom.org. Φωτογραφίες, στο Santiago Indymedia (κι εδώ).
Χιλή: Ιδιωτική ιδιοκτησία και αστυνομική τάξη πάνω από την ανθρώπινη ζωή στο μετασεισμικό χάος
Μετάφραση στα αγγλικά: Caiman del Barrio
Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε από τον στρατό και πάνω από 160 συνελήφθησαν για οικειοποίηση αγαθών σε μέρη της νότιας Χιλής, που μαστίζονται από μια σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη βασικών προϊόντων που επακολούθησε τον καταστροφικό σεισμό του πρωϊνού της Κυριακής. Όλο και περισσότερες φωνές από την αναστατωμένη περιοχή, καταγγέλουν την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της χιλιανής κυβέρνησης, υπό την ηγεσία της κεντροαριστερής Michele Bachelet μέχρι να δώσει τη θέση της στον δεξιό Sebastián Piñera στις 11 Μαρτίου, που ανέπτυξε χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικού ώστε να αποκλείσει τις εισόδους των σούπερ μάρκετ από “λεηλασίες” αντί να προσπαθήσει να βοηθήσει τον πληθυσμό.
Πολλές ομάδες, καλώντας σε πολιτική ανυπακοή ενάντια στους ένοπλους στρατιώτες που κατέκλυσαν τους μισοδιαλυμένους δρόμους, κάνουν σύγκριση με τη στρατιωτική δικτατορία του 1973-90. Ολόκληρες περιοχές της χώρας, όπως η αγροτική ζώνη γύρω απ’ την Concepción (δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Χιλής), έχουν εκκενωθεί ακόμα κι απ τις πιο βασικές υπηρεσίες, πράγμα που υποδηλώνει ότι η Bachelet και η συν αυτή, είναι προετοιμασμένοι να αφήσουν τους κατοίκους να λιμοκτονήσουν προκειμένου να επιβάλλουν έπειτα το “γράμμα του νόμου”.
Το χάος στην σεισμική ζώνη επιτάθηκε περισσότερο από μια σειρά αντιφατικών δηλώσεων των απο πάνω: ενώ μια οδηγία διέταζε τα σούπερ μάρκετ να διανέμουν τα βασικά τρόφιμα δωρεάν, ένας τοπικός στρατιωτικός διοικητής υποσχέθηκε “σκληρά αντίποινα” σε όποιον θα λεηλατούσε προϊόντα. Κι έτσι, καθώς οι απεγνωσμένοι και πεινασμένοι αναγκάστηκαν να στραφούν σε μικρότερες, λιγότερο προστατευμένες επιχειρήσεις, οι αρχές της Concepción – καθώς και των περιοχών του Maule και Bio Bio, μεταξύ άλλων – επέβαλλαν στρατιωτική απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9μμ και 6πμ, επ’ αόριστον. Η αποτελεσματικότητα του στρατού στην διαφύλαξη των σούπερ μάρκετ είναι εντυπωσιακή, όπως και η αντίθεση αυτής με την παντελή ανικανότητά του στη διανομή βοήθειας, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση ενός αεροπλάνου κατά την προσγείωσή του στην Concepción, σκοτώνοντας έξι εργαζομένους στις πρώτες βοήθειες.
Εντωμεταξύ, στο Santiago, την πρωτεύουσα της χώρας, δύο κατειλημένα κοινωνικά κέντρα είχαν σοβαρές υλικές ζημιές ως τώρα, ενώ ακόμα δεν έχουν βγάλει σχετικές ανακοινώσεις τα υπόλοιπα. Οι κρατούμενοι της φυλακής του Santiago (El Manzano) επωφελήθηκαν απ’ το χάος που ακολούθησε τον σεισμό των 8,8 Ρίχτερ (με πάνω από 700 νεκρούς ως τώρα) καταφέρνοντας μια μαζική απόδραση με πάνω από 200 δραπέτες. Περίπου 130 παραμένουν χωρίς σύλληψη. Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για την κατάσταση – και την τοποθεσία – ενός αριθμού αναρχικών κρατουμένων της φυλακής του Santiago.
* Πιο συγκεκριμένα: Η κατάληψη La Crota έχει χάσει ένα μέρος της πρόσοψής της λόγω αποκόλλησης των τοιχίων, και μέρος της σκεπής κατέρρευσε πάνω στη βιβλιοθήκη, ενώ ένας εσωτερικός τοίχος έπεσε στον κήπο. Γίνονται έργα απ’ τους καταληψίες. Στην κατάληψη Sacco y Vanzetti μέρος της σκεπής έχει καταρρεύσει, ενώ αρκετοί τοίχοι έχουν ρωγμές. Εχει διαλυθεί μέρος της βιβλιοθήκης. Όσον αφορά τους κρατούμενους, δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για τους συντρόφους:
Axel Osorio, Marcelo Dotte, Esteban Huiniguir (C.A.S).
Marcelo Villarroel, Freddy Fuentevilla (M.A.S).
Pablo Carvajal, Matías Castro, Cristian Cancino (Santiago 1)
Sergio Vasquez, Alvaro Olivares (22 January collective, κρατούνται στη φυλακή Ex Penitenciaria)
Flora Pavez (C.P.F) (οι 3 τελευταίοι βρίσκονται στη χειρότερη φυλακή, με τις μεγαλύτερες ζημιές.
Χιλή: Αυτοοργάνωση των προλεταρίων εν όψει της καταστροφής, λούμπεν καπιταλιστές και κρατική ανικανότητα
Μετάφραση στα αγγλικά: Caiman del Barrio. Ένας ανώνυμος απολογισμός της αλληλεγγύης των γειτονιών και των ομάδων αυτοάμυνας ενάντια στις ένοπλες συμμορίες στην Concepción της Χιλής, αμέσως μετά τον σεισμό των 8,8 Ρίχτερ της Κυριακής.
Μέχρι στιγμής, έχει γίνει ευρέως γνωστό ότι πάρα πολλοί άνθρωποι έπραξαν το αυτονόητο και εισέβαλαν στις αποθήκες προμηθειών, παίρνοντας τα απαιτούμενα. Μια τέτοια πράξη είναι λογική, ορθή, αναγκαία και αναπόφευκτη – σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει εντελώς παράλογο ακόμα και να το συζητά κανείς. Οι άνθρωποι οργανώνονται αυθόρμητα – δίνουν ο ένας στον άλλον γάλα, πάνες, νερό, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στον αριθμό των παιδιών κάθε οικογένειας. Η ανάγκη για οικειοποίηση των διαθέσιμων προϊόντων ήταν τόσο εμφανής – και η αποφασιστικότητα των ανθρώπων να εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην επιβίωση τόσο ισχυρή – που ακόμα και η αστυνομία κατέληξε να βοηθάει (αποσπώντας εμπορεύματα από τα σούπερ μάρκετ Lider στην Concepción, για παράδειγμα). Κι όταν έκανε προσπάθειες να εμποδίσει τον πληθυσμό απ’ το να κάνει το μόνο πράγμα που μπορούσε στην κατάσταση αυτή, τα συγκεκριμένα κτίρια πυρπολήθηκαν – κάτι εξίσου “λογικό”, εξ άλλου, αν οι τόννοι των τροφίμων μείνουν να σαπίσουν αντί να καταναλωθούν, με το να καούν, αποφεύγεται κάθε εστία μόλυνσης. Αυτά τα περιστατικά “λεηλασιών” επέτρεψαν σε χιλιάδες ανθρώπους να επιβιώσουν για ώρες στο σκοτάδι, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς την παραμικρή ελπίδα ότι θα έρθει κάποιος να τους βοηθήσει.
Σήμερα, ωστόσο, μετά από μόλις μερικές ώρες, η κατάσταση έχει μεταβληθεί δραστικά. Σε ολόκληρη την μητροπολιτική περιοχή της Concepción, οπλισμένες, μηχανοκίνητες συμμορίες έχουν εμφανιστεί με ακριβά οχήματα, και με τη σειρά τους λεηλατούν όχι αποκλειστικά επιχειρήσεις αλλά ακόμα και πολυκατοικίες και σπίτια. Ο σκοπός τους είναι να κλέψουν τα λιγοστά αγαθά που μπόρεσαν να οικειοποιηθούν οι άνθρωποι από τα σούπερ μάρκετ, καθώς και τις οικιακές συσκευές τους, τα χρήματα κι ότι άλλο βρουν. Σε ορισμένα μέρη της Concepción, αυτές οι συμμορίες αφού λεηλάτησαν τα σπίτια, τους έβαλαν φωτιά κι αποχώρησαν. Οι κάτοικοι, που βρέθηκαν αρχικά απολύτως ανυπεράσπιστοι, έχουν αρχίσει να συλλογικοποιήσουν τα αγαθά τους, για να εξασφαλίσουν ότι όλοι θα έχουν τροφή.
Δεν είναι σκοπός του απολογισμού αυτού να “συμπληρώσει” το φάσμα πληροφοριών που προέρχεται από άλλες πηγές, αλλά κυρίως το να τραβήξει την προσοχή σ’ αυτήν την κρίσιμη κατάσταση, και την εκτίμησή της από μια αντικαπιταλιστική οπτική. Η αυθόρμητη ορμή των ανθρώπων να οικειοποιηθούν ό,τι χρειάζονταν για να επιβιώσουν, και η τάση τους προς τον διάλογο, το μοίρασμα, τη συμφωνία, και τη συλλογική δράση, έδωσαν τον τόνο από την πρώτη στιγμή της καταστροφής. Έχουμε βιώσει όλοι αυτήν τη φυσική, κοινοτική τάση, την μια ή την άλλη στιγμή της ζωής μας. Εν τω μέσω του τρόμου που βίωσαν χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, αυτή η τάση του να ζουν σαν μια κοινότητα πρόβαλε σαν κεραυνός εν αιθρία, υπενθυμίζοντάς μας ότι δεν είναι ποτέ αργά να ξαναγυρίσουμε στον “φυσικό” τρόπο ζωής μας.
Αντιμέτωπο με αυτήν την οργανική, φυσική, κομμουνιστική τάση, η οποία χάρισε ζωή στους ανθρώπους την ώρα αυτού του σοκ, το κράτος χλώμιασε, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπό του: ένα ψυχρό, ανίκανο τέρας. Επιπλέον, αυτή η ξαφνική διακοπή του κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης, άφησε τους βιομηχάνους στο έλεος των γεγονότων, αναγκασμένους σε αναμονή, ικετεύοντας για μια επιστροφή στην τάξη και την ομαλότητα. Εν ολίγοις, ένα αυθεντικό ρήγμα άνοιξε στην κοινωνία, μέσα απ’ το οποίο σπινθηροβόλησε ο νέος κόσμος που υπάρχει στις καρδιές των ανθρώπων. Ήταν λοιπόν απαραίτητο, και μάλιστα επείγον, να επανακτήσει την παλιά ομαλότητα του μονοπωλίου, της καταπίεσης και της λεηλασίας. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε από τα υψηλότερα κλιμάκιά του, αλλά από τον ίδιο τον πάτο της ταξικής κοινωνίας. Αυτοί που ανέλαβαν την επιστροφή στην τάξη – με άλλα λόγια την επιβολή δια της βίας των σχέσεων τρόμου που καθιστούν ικανή την νόμιμη, ιδιωτική, καπιταλιστική συσσώρευση – ήταν οι πρεζέμποροι μαφιόζοι, σε μεγάλο βαθμό διάχυτοι στον πληθυσμό. Οι κατ εξοχίν “αυτοδημιούργητοι” (που “ξεκινώντας απ’ τα χαμηλά, φτάσαν στα ψηλά”), παιδιά της εργατικής τάξης που συμμαχήσαν με την αστική προκειμένου να ανέλθουν κοινωνικά, με αντίτιμο το να δηλητηριάζουν τα αδέρφια τους, το να εμπορεύονται τις αδερφές τους, και να εμφυτεύουν τον πιο άρρωστο καταναλωτισμό στα παιδιά τους. Οι μαφιόζοι, δεν είναι παρά καπιταλιστές στην πιο καθαρή μορφή τους: αρπακτικά κατά της ίδιας τους της τάξης, με τα 4χ4 και τα αυτόματά τους, έτοιμοι να εκφοβίσουν και να διώξουν τους ίδιους τους γείτονές τους, ή κατοίκους άλλων γειτονιών, με μόνο σκοπό το μονοπώλιο της μαύρης αγοράς και το “εύκολο χρημα”, δηλαδή την εξουσία.
Το ότι αυτά τα μαφιόζικα στοιχεία είναι φυσικοί σύμμαχοι του κεφαλαίου και της τάξης των αφεντικών εκδηλώθηκε με την εκτεταμένη προβολή των ανάξιων κάθε σεβασμού πεπραγμένων τους στα ΜΜΕ, προκειμένου να τρέψουν τον πληθυσμό -που χει ήδη τσακισμένο ηθικό- σε πανικό, δικαιολογώντας έτσι την στρατιωτικοποίηση όλης της περιοχής. Ποιά άλλη εικόνα θα ήταν πιο επικερδής για τα αφεντικά και τους πολιτικούς μας – που βαδίζουν χεράκι-χεράκι – για τους οποίους αυτή η καταστροφική κρίση δεν είναι παρά μια τεράστια ευκαιρία για business, για το διπλάσιο ξεζούμισμα μιας εργατική δύναμης που τσακίζεται από τον φόβο και την απόγνωση;
Εκ μέρους των εχθρών αυτής της κοινωνικής τάξης, είναι άνευ νοήματος να εξυμνεί κανείς την λεηλασία γενικά, χωρίς να ορίζει το κοινωνικό περιεχόμενο τέτοιων πράξεων. Μια ομάδα ανθρώπων – μερικώς οργανωμένη, ή ενωμένη σε έναν κοινό σκοπό τουλάχιστον -που καταλαμβάνει και διανέμει τα προϊόντα που χρειάζεται για να επιβιώσει ΔΕΝ είναι το ίδιο με μια ένοπλη συμμορία που λεηλατεί τον ίδιο τον πληθυσμό προκειμένου να καρπωθεί κέρδος. Αυτό που παραμάνει σαφές είναι ότι ο σεισμός της Κυριακής 27 Φλεβάρη, δε χτύπησε απλά την εργατική τάξη σε τρομακτικό βαθμό και κατέστρεψε υπάρχουσες υποδομές. Αλλά επίσης αναποδογύρισε κοινωνικές σχέσεις σ’ αυτήν τη χώρα. Μέσα σε λίγες ώρες, ο ταξικός πόλεμος αναδύθηκε μπροστά στα μάτια μας, τα οποία ενδεχομένως είναι υπερβολικά αποχαυνωμένα απ’ την τηλεόραση για να μπορέσουν να συλλάβουν την ουσία τέτοιων γεγονότων. Ο ταξικός πόλεμος είναι εδώ, στις διελυμένες γειτονιές, ανοίγει ρήγματα στον πυθμένα της κοινωνίας, επιβάλλοντας την μοιραία σύγκρουση μεταξύ δυο τάξεων του ανθρώπινου γένους που τελικά βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο: απ’ την μια μεριά οι άνδρες και οι γυναίκες της κοινότητας, που βοηθούν και μοιράζονται ο ένας με τον άλλον, κι απ’ την άλλη, οι εχθροί της κοινότητας που τους ληστεύουν και τους πυροβολούν, προκειμένου να ξεκινήσουν τη δική τους πρωτόγονη/πρωταρχική καπιταλιστική συσσώρευση.
Είμαστε παρόντες, οι αόρατοι, ανώνυμοι άνθρωποι, διαρκώς αγκυλωμένοι στις γκρίζες ζωές μας: οι εκμεταλλευόμενοι, οι γείτονες, οι γονείς, αλλά όπως και να χει έτοιμοι να χτίσουμε δεσμούς με αυτούς που μοιραζόμασται την ίδια καταπίεση. Απ’ την μια το προλεταριάτο, απ’ την άλλη το κεφάλαιο. Είναι τόσο απλό. Σε πολλές γειτονιές αυτής της αναστατωμένης χώρας, αυτό το χάραμα, άνθρωποι οργανώνουν την άμυνά τους ενάντια στις ένοπλες συμμορίες. Αυτή τη στιγμή, η ταξική συνείδηση αρχίζει να ενεργεί υλικά σ’ αυτούς που αναγκάστηκαν -σε μια στιγμή- να καταλάβουν ότι οι ζωές τους ανήκουν σ’ αυτούς και μόνο, κι ότι κανείς άλλος δε θα ρθει να τους σώσει.
