Μετά τις ταραχές των παρισινών προαστείων του 2005

Μόλις δυο μήνες μετά την παύση των “ταραχών”, έχει κανείς την εντύπωση ότι τίποτε δε συνέβη ποτέ στη Γαλλία. Ένα 80% των γάλλων είναι πεπεισμένοι ότι η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα συγκροτημένο μέτρο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκάλεσαν τις ταραχές, και δεν πρόκειται να το κάνει στο εγγύς μέλλον. Κι επίσης, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι η παραδοσιακή όσο και η άκρα Αριστερά, φαίνονται να έχουν ήδη ξεχάσει τα όσα έγιναν, μαγνητισμένες από τις προεδρικές εκλογές του 2007.

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπήρχε σχεδόν καμία αλληλεγγύη με τους ενήλικες που φυλακίστηκαν και τα παιδιά που τέθηκαν υπό την επίβλεψη του κράτους. Πέρα από μια συλλογή υπογραφών που ζητούσε γενική αμνηστεία, και μια μικρή εβδομαδιαία συνέλευση στην Τουλούζ και στο Παρίσι, ελάχιστα έγιναν. Μια διαδήλωση συγκέντρωσε 200 ανθρώπους μπροστά σε μια παριζιάνικη φυλακή (La Santé) στις 31 Δεκέμβρη 2005, κι αυτό είναι όλο. Κάθε κόμμα της Αριστεράς και της άκρας Αριστεράς σχεδιάζει τώρα το πως θα προωθήσει τον δικό του υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2007, οπότε θα χουμε πιθανότατα 5 υποψηφίες για την Αριστερά [1] και μια άγρια μάχη μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα μεταξύ των πολυάριθμων ανδρών υποψηφίων του (οι λεγόμενοι “ελέφαντες” του Κόμματος), καθώς και μια Μπλαιρ-οειδής γυναίκα υποψήφια.

Μια ομάδα της άκρας Αριστεράς (η τροτσκιστική LCR, Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα) πέρασε με την προεκλογική εκστρατεία της μέσα από μερικά προάστεια, με τη βοήθεια ηθοποιών, stand-up κωμικών και μουσικών ραπ, προκειμένου να πείσει τους νέους να την ψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές. Ακόμη κι αν η πρώτη και τελευταία συγκέντρωση που οργάνωσαν στο Clichy-sous-Bois[2], δεν ήταν καλοδεχούμενη από την τοπική νεολαία, που κριτίκαρε αυτήν την πρωτοβουλία,  ήταν σχετικά “επιτυχής” καθώς 500 νέοι ψηφοφόροι γράφτηκαν σ’ αυτήν την πόλη των 15.000 κατοίκων. Παρέμεινε πάντως απίθανο να φανταστεί κανείς το πώς, κοινωνικά προβλήματα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί τα τελευταία 30 χρόνια, θα επιλύονταν ως δια μαγείας μετά τις επόμενες εκλογές.

Η δεξιά παίρνει την πρωτοβουλία

Αν και η Αριστερά και η άκρα Αριστερά στέκονται με αμηχανία μπροστά στην νεολαία της εργατικής τάξης, η Δεξιά έχει πάρει ένα σωρό πρωτοβουλίες, είτε συμβολικού επιπέδου μέτρα (όπως η δημιουργία μέρας μνήμης για την κατάργηση της δουλείας, ή η απάλειψη ενός άρθρου νόμου που εξυμνούσε τον “θετικό ρόλο της γαλλικής παρουσίας” στις πρώην αποικίες), ή αρκετά συμπαγή μέτρα (ενάντια στα επιδόματα ανεργίας και υπέρ ενός νέο διετούς συμβολαίου πρώτης εργασίας), τα οποία επιρρεάζουν εξίσου τους γάλλους και τους ξένους εργαζομένους. Η Δεξιά επίσης υιοθέτησε μια επιθετική και δυναμική στάση απέναντι στο ζήτημα της εθνικής ενότητας, κατά την “Γκωλική” παράδοση (του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ), εξυμνώντας την ικανότητα της Γαλλίας να παρέχει ένα γοητευτικό μοντέλο εθνικότητας, το οποίο μπορεί να ενώνει τους απογόνους των γάλλων εποίκων και δουλεμπόρων, τους απογόνους των επαναστατών δημοκρατών που εμπνέοονταν απ’ τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού, και τους απογόνους των πρώην αποικιοκρατούμενων λαών. Κοκορίκου!

Η συζήτηση περί δουλείας και γαλλικού αποικιοκρατικού παρελθόντος

Αμέσως μετά το πέρας των ταραχών, μια νέα ομοσπονδία δημιουργήθηκε: το CRAN (Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Μαύρων Συλλόγων). Στα πρότυπα του CRIF (αντιπροσωπευτικό συμβούλιο των εβραϊκών οργανώσεων) και του CFCM (γαλλικό συμβούλιο της μουσουλμανικής θρησκείας), 60 μικροί σύλλογοι αποφάσισαν να εισάγουν το “Ζήτημα των Μαύρων” στο γαλλικό πολιτικό διάλογο. Ωθήθηκαν να υιοθετήσουν μια τέτοια στάση από την επιτυχία ενός νόμου που αναγνώριζε τη δουλεία ως “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, από το 2001, και επίσης από τις βαθύτερες αλλαγές στο εσωτερικό των “κοινοτήτων” των μαύρων και των δυτικών-ινδιών [3]. Όμως, οι “Μαύροι” κοινωνιολόγοι και διανοούμενοι του CRAN κινητοποιήθηκαν προφανώς από τη συμμετοχή ενός σημαντικού αριθμού γαλλο-καραϊβικανών, γαλλο-αφρικανών ή αφρικανών νέων στις ταραχές (τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη ανάλυση του Renseignements Généraux- της πολιτικής αστυνομίας – και μερικών δεξιών πολιτικών και κοινωνιολόγων). Το CRAN είναι μια ομαδοποίηση διανοουμένων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων κλπ, που προσπαθούν να πάρουν στα χέρια τους ένα κομμάτι της πίτας του Νεο-Γκωλικού Κράτους. Και μόλις δυο μήνες μετά τη δημιουργία του CRAN, ο πρόεδρος Σιράκ, τους έδωσε μερικά παιχνίδια να απασχολούνται: δημιούργησε ένα ίδρυμα για την ιστορία της δουλείας, στο οποίο θα προεδρεύει ένας πρώην οπαδός της ανεξαρτησίας των γαλλικών δυτικών ινδιών, καθώς και αποδέχτηκε τον ορισμό της 10ης Μάη ως ημέρα μνήμης για την κατάργηση της δουλείας.

Αυτές οι συμβολικές χειρονομίες συνοδεύονταν από μια μικρή (αλλά επίσης έντονα συμβολική) μάχη, που κατέλαβε όλα τα μίντια, σχετικά με το άρθρο 4 ενός νόμου που υπερασπιζόταν την αποικιοκρατία και υποχρέωνε τους καθηγητές να διδάσκουν τις αρετές της στα σχολεία. Αν και αυτός ο νόμος δεν είχε προκαλέσει καμιά αξιοσημείωτη αντίδραση στο κοινοβούλιο, και μόνο μερικές μειοψηφικές διαμαρτυρίες μεταξύ ιστορικών και αριστερών, όταν υιοθετήθηκε τον Φλεβάρη του 2005, προκάλεσε αρκετές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες το Δεκέμβρη του 2005, ώστε να υποχρεώσει τον γάλλο ρόμποκοπ (Σαρκοζύ, τότε υπουργός εσωτερικών) να ακυρώσει την επίσκεψή του στην Μαρτινίκα, και τα δεξιά αποικιοκρατικά λόμπυ να καταπιούν το άρθρο 4. Ο Σιράκ υποχρέωσε τους πιο αντιδραστικούς βουλευτές του κόμματός του (του UMP) να καταψηφίσουν ένα άρθρο νόμου το οποίο είχαν υπερψηφίσει μόλις μερικούς μήνες πριν! [4] Ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός του ισχυρίζονταν τώρα ότι η Γαλλία οφείλει να αναγνωρίσει τις “μελανές σελίδες” της αποικιοκρατικής ιστορίας της προκειμένου να δημιουργήσει μια νέα εθνική ενότητα.

Έτσι, όλως παραδόξως, οι ταραχές του Νοέμβρη-Δεκέμβρη ώθησαν τη Δεξιά σε τρεις συμβολικές χειρονομίες προς του γαλλο-καραϊβικανούς και τους γαλλο-αφρικανούς που νιώθουν περιθωριοποιημένοι εξ αιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Επίσης βοήθησε τη Δεξιά να υιοθετήσει ένα προφίλ επισήμως αντι-ρατσιστικό και ακόμα εν μέρει αντι-αποικιοκρατικό (φυσικά σε σχέση πάντα με το παρελθόν κι όχι ως προς τον συγχρονο γαλλικό ιμπεριαλισμό). Αυτά τα μέτρα βέβαια δεν κόστισαν τίποτε στο Κράτος, αλλά ήταν μια απάντηση εκ μέρους του σε όλους τους “ταραχοποιούς” που έδειχναν τις γαλλικές ταυτότητές τους στα γαλλικά και ξένα τηλεοπτικά κανάλια κι εξηγούσαν πως αυτό το έγγραφο δεν τους προστατεύει στο παραμικρό από τον ρατσιστικό διαχωρισμό στη Γαλλία. Κι αυτά τα μέτρα στόχευαν επίσης αυτούς που θα ψηφίσουν το 2007, ειδικά του καραϊβικανούς που παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις τόσο στην Μητροπολιτική Γαλλία, όσο και στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες.

Η δεξιά δεν υιοθέτησε μόνο αυτά τα συμβολικά μέτρα, επίσης αποφάσισε να εξαπολύσει όλες τις δυνάμεις της ενάντια στους άνεργους, παράνομους μετανάστες και τους νέους μισθωτούς.

Τα επίσημα νούμερα για την ανεργία μειώνονται, ενώ ο αριθμός των φτωχών ολοένα και αυξάνεται.

Η ανεργία είναι ένα διαχρονικό δομικό στοιχείο της γαλλικής οικονομίας κι ένας απ’ τους παράγοντες που μπορούν να επεξηγήσουν τις ταραχές του Νοέμβρη-Δεκέμβρη. Η ανεργία στους νέους είναι αρκετά ψηλή (23% σύμφωνα με τις περισσότερες στατιστικές, σε αντίθεση με το 11% γενικώς, για όλες τις ηλικίες), ιδιαίτερα στους ανειδίκευτους εργάτες, γαλλο-αφρικανούς ή γαλλο-μαγκρεμπινούς.

Έτσι η κυβέρνηση έκανε μεγάλο θόρυβο για τα “νέα κοινωνικά μέτρα στήριξης των ανέργων” ενώ το 2005, 200.000 άνθρωποι στερήθηκαν τα επιδόματα ανεργίας τους. Και μέσα στο 2006, χάρη στις νέες αποφάσεις, 100.000 άνθρωποι θα χάσουν 11 μηνών επιδόματα ανεργίας και 50.000 άλλοι θα χάσουν 6 μήνες επιδομάτων. Η προοπτική λοιπόν για τους ανέργους γενικά είναι οδυνηρή: Ένα 90% αυτών θα παίρνει πολύ λιγότερα από τον μίνιμουμ μισθό (1.357 ευρώ τον μήνα χωρίς να υπολογίζουμε τους φόρους). Και η μπλόφα της Δεξιάς αποκαλύπτεται έυκολα  αυτό το γεγονός ότι ο αριθμός των ανθρώπων που παίρνουν το RMI-ελάχιστο κοινωνικό εισόδημα [5] έχει σκαρφαλώσει κατά 7% τον περασμένο χρόνο.

Ένα νέο συμβόλαιο εργασίας για ανθρώπους κάτω των 26 (CPE) ενισχύει την νεανική επισφαλή εργασία.

Το CPE (συμβόλαιο πρώτης εργασίας)[6] είναι μια νέα παράβαση του εργατικού νόμου που επιτρέπει σ’ ένα αφεντικό να μην πληρώνει ένσημα-κοινωνική ασφάλιση στο κράτος για 3 χρόνια. Αν πέρισι οι ευνοούμενοι της κυβέρνησης ήταν οι μικρές επιχειρήσεις (κάτω των 20 υπαλλήλων) μέσω ενός συμβολαίου που λέγεται CNE (συμβόλαιο νέας πρόσληψης) [7], φέτος όλες οι επιχειρήσεις με άνω των 20 εργαζομένους, θα έχουν τη δυνατότητα να τους “ανανεώνουν” όποτε αυτό το συμβόλαιο λήγει. Το πλεονέκτημα του CPE είναι ότι ο εργαζόμενος μπορεί να απολυθεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς την οποιαδήποτε αιτιολόγηση.

Όσον αφορά τις προσωρινές δοκιμαστικές περιόδους στις επιχειρήσεις, οι οποίες είναι τόσο ζωτικές για νέους ανθρώπους που αφήνουν τα λύκεια ή τα πανεπιστήμια χωρίς να έχουν προηγούμενη εργασιακή εμπειρία, η κυβέρνηση κάνοντας τόσο θόρυβο για “τα πιο κοινωνικά και προστατευτικά μέτρα” που έχουν ληφθεί ποτέ, υποχώρησε τελικά στο να υποχρεώνει τα αφεντικά να πληρώνουν αυτές τις δοκιμαστικές περιόδους εργασίας μετά όταν κρατάν παραπάνω από τρεις μήνες… Φυσικά, ξέρουν πολύ καλά ότι συνήθως κρατούν πολύ λιγότερο!

Και, το κερασάκι στην τούρτα, είναι η απόφαση της κυβέρνησης ότι όσοι είναι άνω των 15 ετών, μπορούν να δουλεύουν νυχτερινή βάρδια.

Μ’ αυτά και μ΄αυτά, δυο μήνες μετά το τέλος των ταραχών, το μέλλον φαίνεται μελανό για την νεολαία της εργατικής τάξης. Ας ελπίσουμε ότι οι 400.000 άνθρωποι που διαδήλωσαν ενάντια στην κυβέρνηση στις 7 Φλεβάρη σε ολόκληρη τη Γαλλία, θα συνεχίσουν τον αγώνα και την αντίσταση στην αντεπίθεση του Κράτους τους επόμενους μήνες και θα μεγαλώσουν το κίνημα [8].

Υποσημειώσεις:

[1] Ένας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ένας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ένας Πράσινος και δυο Τροτσκιστές υποψήφιοι.

[2] Πρόκειται για το προάστειο όπου σκοτώθηκαν από ηλεκτροπληξία οι δυο νεαροί μετά από αστυνομική καταδίωξη, γεγονός που πυροδότησε τις ταραχές.

[3] Ήδη από τα 1970, η στάση των αφρικανών όσο και των καραϊβικανών που ζουν στη Μητροπολιτική Γαλλία έχει αλλάξει ριζικά. Οι οργανώσεις τους έχουν προοδευτικά τροποποιήσει την πολιτική τους, ειδικά οι καραϊβικανοί, που δεν αγωνίζονται πλέον ενάντια στην μετανάστευση από τις Δυτικές Ινδίες στην Μητροπολιτική Γαλλία, αλλά προσπαθούν να βελτιώσουν την κατάστασή τους εδώ, και δρουν σαν μια ομάδα πίεσης τόσο στους ντόπιους καραϊβικανούς όσο και στους γάλλους πολιτικούς. Το ίδιο ισχύει για μερικές αφρικανικές ή μαγκρεμπινές (βόρεια αφρική) “κοινότητες”: για παράδειγμα οι οργανώσεις του Μάλι αποδάσισαν να επιρρεάσουν τον μετασχηματισμό της κοινωνίας του Μάλι από το εξωτερικό, μέσω διαφόρων προγραμμάτων συνδεδεμένων με ΜΚΟ, και να μην περιορίσουν τις δραστηριότητες τους στην ελπίδα να επιστρέψουν “σπίτι τους” κάποια μέρα.

[4] Αυτός ο νόμος βασικά εξυπηρέτησε τα πρακτικά συμφέροντα των πρώην γάλλων εποίκων και των αλγερινών συνεργατών τους – “Χαρκίς” – στη διάρκεια του αλγερινού πολέμου: Όντας πολυάριθμοι στην νότια Γαλλία, είναι αρκετά σημαντικοί εκλογικά.

[5] Revenue Minimum d’ Insertion, ελάχιστο εισόδημα “ένταξης”, ή 433 ευρώ τον μήνα καθ’ άτομο, καταβάλλεται στα 1,4 εκ. άτομα που δεν τους “επιτρέπεται” να λάβουν επιδόματα ανεργίας.

[6] Contrat Première Embauche

[7] Contrat Nouvelle Embauche

[8] Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις γαλλικές ταραχές, βλ. στα αγγλικά: “Dancing with the wolves” (http://www.mondialisme.org/article.php3?id_article=569) ή το ειδικό τεύχος της εφημερίδας Ni patrie ni frontières (no.15) (http://www.mondialisme.org/rubrique.php3?id_rubrique=68)

Πηγή: [prol-position news #5 | 2/2006] www.prol-position.net

http://libcom.org/history/what-happened-after-paris-suburb-riots-2005