Categories
Uncategorized

Η εξέγερση της Μπολώνια το 1977

anni-di-piombo1

Autonomia! Η Ιταλία το 1977 έγινε μάρτυρας ενός αυθόρμητου και δημιουργικού ξεσπάσματων εξεγέρσεων που επεδείκνυαν ότι η δυναμική μιας επανάστασης είναι υπαρκτή, μεταξύ της εργατικής τάξης στην εκβιομηχανισμένη δύση – οτιδήποτε κι αν λένε οι κυνικοί αριστεριστές. Η ένταση ανέβηκε σε όλο το 1976 με την ανάπτυξη των Αυτόνομων (ομάδες έξω από τους σχηματισμούς της παραδοσιακής αριστεράς και των συνδικάτων), και των λεγόμενων Circollο Del Proletariato Giovanile (“κύκλος νεανικού προλεταριάτου”), επίσης ισχυρών στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων του βιομηχανικού βορά.

Αυτοί επινοούσαν διάφορες συγκρουσιακές τακτικές, άμεσα συνδεδεμένες με της ανάγκες της εργατικής τάξης. Οι πιο επιτυχημένες απ’ αυτές ήταν η “Αυτομείωση”: η άρνηση πληρωμής των αυξημένων τιμών βασικών προϊόντων, ή η υιοθέτηση μιας “δίκαιης” τιμής από την κοινότητα, ώστε να καταβάλλεται το πολύ αυτή. Επίσης δημοφιλές ήταν το άμεσο σαμποτάζ της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας – εμπρησμοί οχημάτων και ξυλοδαρμοί συγκεκριμένων αυταρχικών αφεντικών, κλείσιμο του δρόμου τους καθώς μπαίναν στο εργοστάσιο και απαγόρευση εισόδου… Ανάλογες τακτικές γίνονταν ολοένα και πιο δημοφιλείς, δημιουργώντας ανησυχία τόσο στους αριστερούς όσο και στους καπιταλιστές, καθώς κάθε σχέση κυριαρχίας τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Η κατάσταση αυτή έφτασε το σημείο έκρηξης στην Μπολώνια το 1977, όταν ο Λάμα, ο ηγέτης του σταλινικού συνδικάτου CGIL επισκέφτηκε το πανεπιστήμιο για να δώσει μια ομιλία. Τότε μέλη του “κύκλου”¨και Αυτόνομοι (που τον χρησιμοποιούσαν ως βάση) και άλλοι φοιτητές διαφώνησαν προφανώς με τις νουθεσίες του να γραφτούν στο κομμουνιστικό κόμμα.

Ο Λάμα κυνηγήθηκε έξω από το κτήριο και διασώθηκε από την ομάδα περιφρούρησής του και τελικά τους αστυνομικούς που είχε κουβαλήσει μαζί του. Το πανεπιστήμιο κάλεσε τους μπάτσους προκειμένου να “αποκαταστήσουν την τάξη”, βάζοντας τη σπίθα για να πυροδοτηθεί μια σκληρή μάχη που οδήγησε στην κατάληψη όλων των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων, που μετατράπηκαν σε εστίες συνάντησης εργατών και φοιτητών (όπως στο Παρίσι το 1968). Γρήγορα οργανώθηκαν ευρύτερες διαδηλώσεις, οδηγώντας στην ουσιαστική κατάληψη του κέντρου της Μπολώνια για τρεις μέρες τον Μάρτιο, μετά τον πυροβολισμό ενός διαδηλωτή. Ένας αυτόπτης μάρτυρας έγραψε: “Στο κέντρο, πολυάριθμα μαγαζιά και πολυτελή εστιατόρια λεηλατήθηκαν. Δίπλα στους νεαρούς προλετάριους, γέροι συνταξιούχοι έφευγαν χαρούμενοι, σπρώχνοντας καρότσια γεμάτα νοστιμιές. Για πρώτη φορά σ’ αυτούς τους δρόμους οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μεταξύ τους…

Μέσα στις επόμενες μέρες η αστυνομία βρήκε όπλα και πολυβόλα σε κάθε απίθανο μέρος, μετά από έρευνές της. Παρόμοια επεισόδια ξέσπασαν στη Ρώμη, το Μιλάνο, το Τορίνο… Το Ράδιο Αλίκη στήθηκε εκείνες τις μέρες, και μετέδιδε τις κινήσεις της αστυνομίας και του στρατού, βοηθώντας στην επέκταση των καταλήψεων. Τελικά το κίνημα καταστάλθηκε, ενώ όλα τα πολιτικά κόμματα συνεργάζονταν άμεσα με τον νόμο. Το μάθημα παρέμεινε – τα πάντα είναι δυνατά!

Πηγή: άρθρο της Anarchist Federation

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *