Τί σημασία έχουν τα ονόματα – Against Sleep and Nightmare
Όταν περιγράφουμε τους σκοπούς μας, δε γίνεται να υποθέτουμε ότι είσαι ουδέτερος. Παρά την τρομακτική άγνοια και την εξαπάτηση που κατατρώγει την κοινωνία μας, διαδραματίζεται μια χαώδης σύγκρουση σήμερα. Για να συνοψίσουμε γοργά τις θέσεις μας, ξεκινάμε με την υπόθεση ότι ο αναγνώστης μας τουλάχιστον διαισθητικά αντιλαμβάνεται την μάχη που μαίνεται κρυφά αλλά και ανοιχτά στον κόσμο.
Οι άρχοντες της χώρας αυτής αλλά και κάθε άλλης έχουν εργαστεί σκληρά για να καταστρέψουν την έννοια των λέξεων που περιέγραφαν την κοινωνία – τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι συσχετίζονται μεταξύ τους σαν μια ολότητα. Από την TV στα μαθήματα πολιτικής οικονομίας, το τυπικό λεξιλόγιο το κάνει δύσκολο για τον καθένα να μιλήσει για την κοινωνία και τη θέση του μέσα της.
Απ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να περιγράψουμε λεπτομερώς για ποιες αλλαγές και ποιο σύστημα μιλάμε, πριν πάρουν οι περισσότερες ταμπέλες μια συμπαγή έννοια.
Η έννοια της Τάξης έχει χρωματιστεί από την επίθεση της κυρίαρχης τάξης εναντίον μας. Οι ταραχές του Λος Άντζελες απέδειξαν ότι υπάρχει στ’ αλήθεια μια ταξική διαίρεση στη χώρα αυτή. Η κυρίαρχη τάξη εργάζεται στο να θέσει αυτή τη γραμμή της διαίρεσης στην υπηρεσία της. Θέλουν να στρέψουν τους μαύρους της πόλης εναντίον του καθένα.
Αντίθετα, εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε μια διαίρεση που να ταιρίαζει στα συμφέροντά μας. Είμαστε κομμάτι ενός ευρύτερου κινήματος που τα διακόσια τελευταία χρόνια κινείται προς την ανάκτηση μιας ανθρώπινης κοινότητας. Κομμουνισμός, σοσιαλισμός και αναρχισμός είναι λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να περιγράψουν το κίνημα αυτό. Οι ίδιες λέξεις έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για να περιγράχουν το ακριβώς αντίθετο – τα σταλινικά καθεστώτα της Κίνας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Ευρώπης.
Για δυο εκατομύρια χρόνια, τα ανθρώπινα όντα ζούσαν σε κοινότητες συνεργασίας, κοινωνίες χωρίς κυβερνήσεις και συχνά χωρίς πείνα και σκληρή εργασία. Ο Μαρξ ονόμασε αυτόν τον τύπο κοινωνίας “πρωτόγονο κομμουνισμό”. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο προσαρμοσμένοι σε αυτόν τον ευγενικό, τεμπέλικο τρόπο ζωής παρά στη μοντέρνα μισθωτή σκλαβιά, την παραγωγή προϊόντων και τον ρομποτικό έλεγχο.
Το ιδανικό του κομμουνισμού δεν είναι να σπρώξουμε πίσω το ρολόι αλλά να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με την ανθρωπιά της πρωτόγονης ωής αλλά χρησιμοποιώντας την επιστημονική κατανόηση της σύγχρονης κοινωνίας ώστε να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια κοινότητα.
Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα ηθικό πρόγραμμα, δεν είναι ένας αγώνας γενικά για το καλό. Είναι ένα σύστημα ανθρώπινων σχέσεων που έχει ήδη υπάρξει σε έναν βαθμό στις ανθρώπινες κοινωνίες, ακόμα και στην σημερινή, ενυπάρχει καταπιεσμένο στο πίσω μέρος τους. Εμείς, ολόκληρη η τάξη των αποκλεισμένων, μπορούμε να οραματιστούμε μια κομμουνιστική κοινωνία καθώς ήδη φέρουμε τους σπόρους της μέσα μας. Κάθε πράξη σαμποτάζ, τυχαίου χαρίσματος και άρνησης της εργασίας σχηματίζουν μια κοινότητα αντίστασης που μας δίνει μια αίσθηση του πως θα είναι η μελλοντική μας κοινότητα.
Τα εργατικά συμβούλια που σχηματίστηκαν εν μέσω ορισμένων άγριων απεργιών έδωσαν μια ιδέα για την μορφή που θα μπορούσε να πάρει ένα μέρος της νέας κοινωνίας. Όμως το περιεχόμενό της είναι εξίσου σημαντικό. Θα είναι μια άρνηση της μισθωτής εργασίας μέσω του παιχνιδιού και ταυτόχρονα άρνηση της παραγωγής μέσω του χαρίσματος. Σήμερα, είμαστε μέρος του κομμουνιστικού κινήματος όταν οι εξουσίες ολόκληρου του κόσμου είναι συνασπισμένες εναντίον του.
Τακτικές
Μαχόμαστε για τον κομμουνισμό. Πως περιμένουμε να έρθει; Κυρίως, θα είναι η οργάνωση των αποκλεισμένων για να πάρουν τις ζωές τους υπό τον έλεγχό τους.
Πως μπορούμε να βοηθήσουμε; Οι συνειδητοί κομμουνιστές αποτελούν μια μικρή μειονότητα ως προς το σύνολο. Η αξία που μπορούμε να έχουμε είναι να έχουμε υπόψη μας την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι αγώνες στο παρελθόν και να παρέχουμε την καθοδήγηση και τη φλόγα που μπορούν να βγάλουν ένα κίνημα μέσα από κρίσιμες φάσεις.
Ο αγώνας για τον κομμουνισμό υπάρχει πάντοτε. Δείχνουμε την ενότητα των μέχρι σήμερα περιορισμένων αγώνων και των στρατηγικών που μπορούν να κάνουν χρήση. Πρέπει να δείξουμε το πώς η λεηλασία και οι άγριες απεργίες ενώνονται ως άρνηση της παγκόσμιας αγοράς, του καπιταλισμού.
Οι εκρήξεις αυτές μόνο περιστασιακά θα διαφεύγουν των πλαισίων που έχουν θέσει οι κυρίαρχοι. Όταν υπάρχει μια πιθανότητα ξεσπάσματος, θα επιχειρούμε να είμαστε εκεί με μια αξιόλογη δύναμη και σαφήνεια που θα μπορούσε να περάσει το κίνημα αυτό σε νέα επίπεδα.
Δεν έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Έχουμε μάθει κάποια πράγματα που είναι σημαντικά. Κάποια πράγματα που το κίνημα πρέπει να κάνει, κάποια που δεν πρέπει να κάνει. Έχουμε μια γενική ιδέα του συστήματος στο οποίο βασίζεται αυτή η κοινωνία.
Μπορούμε να ανατρέξουμε σε στιγμές της ιστορίας όπου μια υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση φαινόταν να καταρρέει: Ρωσσία, Ισπανία, Κίνα, Γαλλία του 68. Όταν έρχεται στο προσκήνιο η επανάσταση, κάθε φράξια, από τους καπιταλιστές μέχρι τους κοινωνικούς λειτουργούς και τον μέσο αποκλεισμένο άνθρωπο, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την δική της εκδοχή. Σε κάθε μία από τις προηγούμενες καταστάσεις, οι ελίτ επανεγκαθίδρυσαν τον καπιταλισμό, ακόμα κι αν η τρέχουσες κυβερνήσεις ή καθεστώτα κατέρρευσαν.
Ωστόσο γνωρίζουμε μια είναι η θέση στην οποία θα βρεθούν οι αποκλεισμένοι με το ξεκίνημα της μάχης. Πρέπει να είναι έτοιμοι να καταστείλουν όλους όσους προσπαθούν να επαναφέρουν την παλιά τάξη. Ο αγώνας σήμερα πρέπει να είναι άμεσος για την νέα κοινωνία.
Αυτή η συζήτηση έρχεται σε μια εποχή που οι συνθήκες του αγώνα είναι εντελώς διαστρεβλωμένες. Ενώ η δημοκρατία των εκλογών δε ξεγελά σχεδόν κανένα σήμερα πια, η δημοκρατία της TV μπορεί ακόμα να δώσει τη στρεβλή εντύπωση ότι μπορούμε απλά να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο αντί να οικοδομήσουμε έναν νέο.
Οδομαχίες, άγριες απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων και γραφείων, καθώς και κάθε μπλοκάρισμα της ρουτίνας έχουν μια στρατηγική αξία. Όμως από μόνα τους είναι εγγυημένο ότι θα ηττηθούν. Ο καπιταλισμός έχει τεράστιες αυτοματοποιημένες στρατιές στη διάθεσή του, ικανές να καταστρέψουν ολοκληρωτικά γειτονιές, πόλεις ή και χώρες.
Η πραγματική αξία των εξεγέρσεων είναι πολιτική. Σηματοδοτούν πιθανότητες που καταπιέζονται από την κυρίαρχη τάξη. Επιβάλλουν μια συζήτηση για τη φύση αυτού του κόσμου, μια συζήτηση που τα μίντια, οι κυρίαρχοι και οι ρατσιστές αυτής της κοινωνίας αγωνίζονται διαρκώς να καταστείλουν.
Ο αγώνας ενάντια σ αυτήν την κοινωνία και η συζήτησή του θα δείξουν την ενότητα του καπιταλισμού και όλων όσων υπηρετούν την οικονομία. Έτσι θα αναδείξουν την ενότητα της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων όλων των χρωμάτων του κόσμου, των προλεταρίων. Αυτός ο στρατός είναι ενωμένος μέσα από το να μην έχει τίποτα να χάσει παρά τις τηλεοράσεις του, τη χειραγώγησή του με μόδες και ρατσισμό και τη σκατοδουλειά του. Αυτός ο στρατός είναι σε θέση να σαρώσει το κυρίαρχο σύστημα για πάντα.
