13 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ – Sasha K.
Πηγή: Green Anarchy Τεύχος 18, 2004.
1) Οι τάξεις υπήρχαν από το ξεκίνημα κιόλας του πολιτισμού. Ο πολιτισμός ήταν πάντοτε μια κοινωνία ταξική.
2) Η τάξη δεν είναι απλά μια οικονομική κατηγορία, είναι μια κοινωνική σχέση. Οι ταξικές σχέσεις οικοδομούν και επιβάλλονται στο σύνολο της κοινωνίας, κι όχι απλά στο οικονομικό πεδίο.
3) Οι ταξικές κοινωνικές σχέσεις πάντοτε συνδέονταν με μια σειρά άλλων καταναγκασμών όπως οι πατριαρχικές κοινωνικές σχέσεις και οι διάφορες μορφές ρατσισμού.
4) Οι τάξεις είναι μια από τις βασικές οργανωτικές δομές κάθε κοινωνίας από το ξεκίνημα του πολιτισμού, παρόλο που η μορφή των τάξεων διαφοροποιείται κατά την ανάπτυξη του πολιτισμού. Αυτή η ανάπτυξη της ταξικής κοινωνίας και των κοινωνικών σχέσεων πάντοτε συνδεόταν άμεσα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας (ονομάζω λοιπόν την κοινωνία, ένα «κοινωνικο-τεχνολογικό καθεστώς»). Καθώς η ταξική κοινωνία αναπτύσσεται, το ίδιο ισχύει για την κοινωνική εξειδίκευση και τα τεχνολογικά της μέσα. Μια οξεία κοινωνική κριτική θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει μια κριτική των ταξικών κοινωνικών σχέσεων και των διασυνδέσεών τους με την κυρίαρχη υλική κουλτούρα της παρούσας κοινωνίας, περιλαμβανομένων των τεχνολογικών μέσων που ταυτόχρονα επιτρέπει την ανάπτυξή τους κι επιτρέπουν την ανάπτυξή της.
5) Ο πόλεμος ανάμεσα στις τάξεις υπήρξε από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι τάξεις.
6) Ο ταξικός πόλεμος υπάρχει ακόμα κι όταν οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν ότι παίρνουν μέρος σ αυτόν. Υπάρχει σ ολόκληρη την τροχιά της καθημερινής ζωής. Ένας από τους τρόπους που μπορούν οι επαναστάτες να παρέμβουν στον ταξικό πόλεμο, λοιπόν, είναι να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι εμπλέκονται σ αυτόν. Υπάρχουν άπειροι τρόποι για κάτι τέτοιο και οφείλουμε να είμαστε δημιουργικοί.
7) Όταν επαναστατεί, η τάξη των καταπιεσμένων αγωνίζεται για το τέλος της ύπαρξης κάθε τάξης, παρόλο που συχνά αριστεριστές διαχειριστές της εξέγερσης προσπαθούν να χειραγωγήσουν τον ταξικό αγώνα, και να τον επανεντάξουν στους σκοπούς του καπιταλισμού, ώστε να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους θέσεις εξουσίας πάνω στους άλλους και συνθήκες υλικής ευημερίας. Για τους αληθινούς επαναστάτες, αυτούς που πραγματικά αγωνίζονται για το τέλος της κυριαρχίας πάνω στις ζωές μας από το κράτος, τον καπιταλισμό και τις εμπορευματικές σχέσεις, την υποταγή στην εργασία, την πατριαρχία και το κοινωνικό-τεχνολογικό καθεστώς, η αυτοκαταστροφή του προλεταριάτου-των καταπιεσμένων ως τάξη είναι ο σκοπός, κι όχι η κατάληψη της θέσης μιας άλλης τάξης (της καπιταλιστικής ή άρχουσας τάξης).
Το νόημα του ταξικού πολέμου δεν είναι ότι οι εργάτες είναι καλύτεροι άνθρωποι από τους καπιταλιστές, ή κάποια ηθική κρίση μιας τάξης, πόσο μάλλον η ανωτερότητά της από την άλλη, αλλά η ολοκληρωτική καταστροφή του κοινωνικού θεσμού των τάξεων σαν σύνολο. Ο ταξικός πόλεμος προκύπτει από την αντίθεση ανάμεσα στις επιθυμίες μας και τους τρόπους με τους οποίους η ταξική δομή περιορίζει, ελέγχει και εκμεταλλεύεται τις ζωές μας. Ο αγώνας μας ξεκινά με την επιθυμία να ζήσουμε μ έναν διαφορετικό τρόπο, να αποδράσουμε από τον πειθαρχικό έλεγχο της ταξικής κοινωνίας. Ωστόσο η επαναφομοίωση του ταξικού αγώνα θα συνεχίσει όσο συνεχίζουν να υπάρχουν οι ταξικές σχέσεις, χωρίς αυτό να μας κάνει να εγκαταλείπουμε τις θέσεις μάχης, θα πρέπει να μας κάνει πιο προσεχτικούς στην ανάλυσή μας και πιο δημιουργικούς στον αγώνα για τις ζωές μας.
8) Ο ταξικός πόλεμος είναι πάντα παγκόσμιος όπως και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, κάποτε όμως προβάλλεται μέσα από εθνικά πλαίσια. Πρέπει να βρούμε τα σημεία όπου το επαναστατικό περιεχόμενο του ταξικού πολέμου διαρρηγνύει τα εθνικά πλαίσια, και να επιστρατεύσουμε τις δυνάμεις μας σε μια τέτοια κίνηση. Έτσι δεν τίθεται απλά ένα ζήτημα αδιαφορίας περί των εθνικό-απελευθερωτικών κινημάτων, ούτε βέβαια άκριτης υποστήριξής τους, αλλά κριτικής και επαναστατικής αλληλεγγύης με τις δυνάμεις του ταξικού πολέμου που τείνουν προς την απόλυτη καταστροφή των ταξικών σχέσεων.
9) Η ρίζα του ταξικού αγώνα δε βρίσκεται στην οικονομία. Η παραγωγή δεν είναι σκέτη οικονομία, επίσης. Δεν εμφανίζεται μόνο στα εργοστάσια, αλλά εξαπλώνεται στην κοινωνία σαν διαδικασία κοινωνικής παραγωγής και αναπαραγωγής που περικλείει τον έλεγχο και την πειθάρχηση των εργαζομένων καθώς και των υπολοίπων μελών της κοινωνίας. Είναι ολόκληρο το κοινωνικό εργοστάσιο που παράγει τους κοινωνικούς ρόλους, τις σχέσεις και τις υποκειμενικότητες, που καθορίζει τα σώματα και τα μυαλά μας, και μετασχηματίζει και ελέγχει την ίδια τη ζωή. Αυτό είναι που θέλουμε να καταστρέψουμε.
Οι υποψήφιοι ταξικοί μάνατζερς της αριστεράς συνήθως επιδιώκουν τον μετασχηματισμό του ταξικού αγώνα σε έναν οικονομικό αγώνα, έναν αγώνα για μεγαλύτερη οικονομική εξουσία, για ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, κάποιες ελαφρές διορθωτικές διεκδικήσεις περιορισμένες στο οικονομικό πεδίο. Αυτή είναι η βάση στην οποία γεννιούνται οι αριστερές γραφειοκρατίες, τα κόμματα και τα συνδικάτα, αυτή είναι η ζωογόνος πνοή τους. Όμως καθώς το ταξικό ζήτημα δεν είναι τόσο ζήτημα οικονομικό όσο κοινωνικού χαρακτήρα, για να είναι ο ταξικός αγώνας πραγματικά ριζοσπαστικός, για να κινηθεί προς ένα τέλος των τάξεων ως τέτοιων, πρέπει να διαρρήξει το πλαίσιο των οικονομικών διεκδικήσεων και των αριστερών επίδοξων μάνατζερς που τις προωθούν.
Η σύνθεση κάθε αγώνα κάτω από μια οργάνωση κάνει τον αγώνα τρωτό στον έλεγχο των αριστερών διαχειριστών. Για να κρατήσει λοιπόν ένας ταξικός αγώνας τη ριζοσπαστική του δυνατότητα πρέπει να παραμείνει αυτόνομος, αυτό-διευθυνόμενος και αυτό-οργανωμένος. Πρέπει να μείνει ανεξέλεγκτος, εκτός ελέγχου, και πρέπει να απλώνεται και να βαθαίνει κοινωνικά. Ο στόχος της επανάστασης των καταπιεσμένων δεν είναι ποτέ οικονομικός, είναι αντι-οικονομικός, ωθείται προς το ξεπέρασμα και την καταστροφή της οικονομίας, κάθε εμπορευματικής συναλλαγής, και της διαμεσολάβησης κάθε χρηματικής μορφής, κάθε ιδεολογίας και ηθικής.
10) Η εργασία είναι η καθυποταγμένη συμπεριφορά στα πλαίσια της οικονομίας. Σαν δραστηριότητα, διαχωρίζεται από τις άλλες πλευρές της ζωής και εντάσσεται στη σφαίρα της οικονομίας. Καθώς η ταξική κοινωνία αναπτύσσεται και μετασχηματίζεται, η εργασία αποξενώνεται όλο και περισσότερο από τη ζωή και τις επιθυμίες μας. Γίνεται μια δραστηριότητα που μας υποτάσσει και μας καταπιέζει, μια δραστηριότητα που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας, που αντίθετα, μας θέτει στον έλεγχό της. Ο επαναστατικός ταξικός αγώνας των καταπιεσμένων μάχεται για τη διάλυση κάθε διαχωρισμού που επιβάλλει η ταξική κοινωνία: το διαχωρισμό ανάμεσα σε μας και τη δραστηριότητά μας, ανάμεσα στην εργασία και το παιχνίδι, ανάμεσα σε μας και αυτούς με τους οποίους αλληλεπιδρούμε.
11) Στο εσωτερικό του μετασχηματιζόμενου καπιταλιστικού συστήματος, διαφορετικά πρότυπα συσσώρευσης οργανώνουν τους τρόπους με τους οποίους η καπιταλιστική τάξη διαχειρίζεται τη συσσώρευση του κεφαλαίου που παράγεται από την εκμετάλλευση του μόχθου και της ενέργειας των εκμεταλλευομένων, αποκλεισμένων και καταπιεσμένων. Τα πρότυπα συσσώρευσης αυτά είναι διαφορετικές μορφές καπιταλιστικής εργασιακής πειθαρχίας και οργάνωσης. Στις ΗΠΑ και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα λειτούργησε κάτω από το Φορντικό πρότυπο (πήρε το όνομά του από το παραγωγικό μοντέλο του Φορντ, και η ιδεολογία του ήταν ο Κευνσιανισμός). Στις αρχές του 1970, αυτό το πρότυπο αντικαταστάθηκε από εκείνο της ευελιξίας (διάλυση των συνδικάτων, «απελευθέρωση του ωραρίου», μη εξασφαλισμένη εργασία ή συνταξιοδότηση, τέλος του Κράτους Πρόνοιας, ανεξέλεγκτη κίνηση του κεφαλαίου πέρα από σύνορα, αύξηση της σημασίας του διεθνούς εμπορίου και των τεχνολογιών επικοινωνίας, της επιτήρησης και του κοινωνικού ελέγχου κλπ. Η κυρίαρχη ιδεολογία του είναι ο νέο-φιλελευθερισμός ο οποίος συχνά αναφέρεται ως «παγκοσμιοποίηση»).
Αρκετές άλλες χώρες ωθούνται προς μια φορντική διαχείριση της εργασίας χωρίς τις εγγυήσεις για τους εργάτες, που παρείχε ο φορντισμός (κάτι που ισχύει στο μεγαλύτερο μέρος του τρίτου κόσμου, για παράδειγμα). Όμως ο θάνατος του φορντισμού σε ορισμένες χώρες δε σημαίνει και το τέλος του ταξικού πολέμου, παρά μόνο το πέρασμά του στον συνεχή παγκόσμιο μετασχηματισμό. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αναλύσουμε τους μετασχηματισμούς αυτούς και τις δικές μας απαντήσεις, κι όχι να παρατήσουμε απλά τον ταξικό πόλεμο, όπως φαίνεται να προτείνει ένα μέρος του λεγόμενου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Το πρότυπο της ευέλικτης συσσώρευσης συνοδεύεται από μια αυξανόμενη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση κάθε μορφής της κοινωνικής ζωής και την ολοένα και ταχύτερη μετατροπή της ίδιας της ζωής σε εμπόρευμα, παράλληλα με μια νέα λεηλασία του τρίτου κόσμου. Η διαδικασία αυτή έχει λειάνει τον χαρακτήρα του ταξικού αγώνα της εποχής μας. Αυτός ο μετασχηματισμός του καπιταλισμού και των ταξικών σχέσεων θα έπρεπε να υποδεικνύει και νέους στόχους παρέμβασης (κοινωνικά, υλικά, τεχνολογικά κλπ) και νέες αντιφάσεις της ταξικής κοινωνίας να εκμεταλλευτούμε.
12) Ως αναρχικοί ή επαναστάτες, δεν είναι δουλειά μας να επινοήσουμε, να παράγουμε ή να διαχειριστούμε την ταξική σύγκρουση. Ο ταξικός πόλεμος θα συνεχίσει να διεξάγεται, είτε μας αρέσει είτε όχι. Μπορούμε να παρέμβουμε στον ταξικό πόλεμο, αλλά δεν είναι μια υπόθεση ολότελα δική μας. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν και κατά πόσο θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη του ταξικού πολέμου, αλλά το πώς παρεμβαίνουμε στην ταξική σύγκρουση η οποία συνεχίζεται είτε παρέμβουμε είτε όχι.
13) Από τις απαρχές του πολιτισμού, κάθε του μετασχηματισμός οδήγησε πάντοτε σε μια ταξική κοινωνία, η καταστροφή των τάξεων ως τέτοιων μέσα από τον επαναστατικό ταξικό αγώνα των αποκλεισμένων θα παραμείνει πάντα ένας κεντρικός στόχος του αναρχισμού. Είναι μια πλευρά που διαχωρίζει την επαναστατική δραστηριότητα από τους επίδοξους αριστερούς διαχειριστές της εξέγερσης που συχνά γυροφέρνουν τα επαναστατικά κινήματα ελπίζοντας να τα πειθαρχήσουν και να χειραγωγήσουν τη δύναμή του ταξικού αγώνα προς όφελός τους, προστατεύοντας τον καπιταλισμό και κάθε μορφή διαχωρισμού και αλλοτρίωσης που παράγει.
[μετάφραση:…για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Αύγουστος 2007