Υπέρ του ανόμου συλλόγου κακοδαιμονιστών – Αλάστωρ

Υπέρ του ανόμου συλλόγου κακοδαιμονιστών – Αλάστωρ (Ασύμμετρη Απειλή)

Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης 2005

Σ’ αέναη κίνηση, διαρκή/ ελεύθερα διάλεγες το δρόμο
Και με βία μοναδική/ έσπαγες ηθική και νόμο – Γκαίτε

Μόλις τώρα ξύπνησε η αίσθηση της εκδίκησης στην καρδιά του Φάουστ και ντύθηκε τα στολίδια της μεγάλης και ευγενούς αποστολής. Η σκέψη διαπέρασε την ψυχή του: να εκδικηθεί η ανθρωπότητα τους καταπιεστές της! ένα πάθος περήφανο άναψε στο στήθος του: να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του διαβόλου, για να αποδώσει δικαιοσύνη στους υποκριτές και στους κακοποιούς. Φώναξε στο διάβολο « πετάξου στο παλάτι και στραγγάλισε εκείνον που παίζει παιχνίδια σε βάρος της αρετής! Κατέστρεψε αυτόν που αμείβει τους προδότες κι εν γνώσει του ποδοπατεί το δίκαιο! Πάρε εκδίκηση για την ανθρωπότητα! Τρέξε και σκότωσε! Γίνε το βέλος της εκδίκησης! – Φρίντριχ Κλίγκερ

Ολόκληρη η Γερμανία, η Γαλλία και περιοχές της Ιταλίας έχουν ξεσηκωθεί. Ο Κύριος αρχίζει το παιχνίδι του και τα μαχαίρια βγαίνουν- Εμπρός λοιπόν, έφτασε ο καιρός να κυνηγήσουμε τους απατεώνες σα σκυλιά! Εμπρός ! Μη δείχνετε οίκτο, ξεχάστε τα ευγενικά λόγια του Ησάϋ- Πηγαίνετε στις πόλεις και στα χωριά, ενωθείτε με τους αγρότες, τους εργάτες των ορυχείων και τους άλλους συντρόφους-Εμπρός έφτασε ο καιρός! Εσείς οδηγείτε το χορό. Μην αφήνετε τα σπαθιά σας να κρυώσουν. Χτυπάτε, κλιγκ, κλαγκ, στο αμόνι του Νεβρώδ, και γκρεμίστε το κάστρο! – Τόμας Μύντσερ

Εμπρός λοιπόν φίλοι μου! συντρίψτε! Τινάξτε στον αέρα, ανατρέψτε αυτήν την κοινωνία, που δεν σας ταιριάζει! – Γράκχους Μπαμπέφ

Η βία που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή είναι αυτοσκοπός, γιορταστική ανατροπή, μακρια από κάθε χρησιμοθηρική έννοια. Μια βία η οποία φαίνεται πως είναι το κύριο χαρακτηριστικό της ,σε κάθε χώρο και χρόνο, έκρηξης της καταπιεσμένης ανθρώπινης φύσης. – Γιώργος Βλάχος

Παρατηρήσεις πάνω στην έκδοση

1) Η επιλογή των κειμένων και των γεγονότων που αναφέρονται στην ανά χείρας μπροσούρα είναι καθαρά υποκειμενική, και η όλη δουλειά καθαρά ερασιτεχνική (και χαιρόμαστε πολύ γι αυτό…). Τις «αντικειμενικές έρευνες» και την «επαγγελματική δουλειά» τα αφήνουμε στα χέρια της διανοουμενίστικης μούχλας. Η θεωρία μπορεί να αναπνεύσει μόνο στον καθαρό αέρα της πράξης και της δράσης και όχι στα σκουριασμένα μυαλά του ακαδημαϊσμού και της αδράνειας (ακόμα και όταν αυτή φορά «επαναστατικά» lifestyle ενδύματα σαν το χιπισμό, τον ντεμπορισμό, την βανεγκεμίστικη «επανάσταση της καθημερινής ζωής», τον δήθεν «ιλλεγκαλισμό» του μπάφου κλπ κλπ).

2) Η πρώτη έκδοση έγινε τον Νοέμβριο του 2005, με τίτλο «η παράνομη επανάσταση», τίτλος βεβιασμένος και αποτυχημένος (μη παράνομη επανάσταση άλλωστε δεν υπάρχει…). Η νέα έκδοση είναι συμπληρωμένη και λίγο πιο προσεγμένη, όμως το ίδιο ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ με την πρώτη.

3) Η επανέκδοση κρίθηκε αναγκαία, καθώς με τη ληστεία της εθνικής τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας και τη σύλληψη του συντρόφου Γιάννη Δημητράκη για τη ληστεία, βρήκαν την ευκαιρία κάτι ξεχασμένοι και γραφικοί «αναρχικοί» («Ομοσπονδία αναρχικών ελλάδας», καθώς κι ένας Κάιν, ’Αβελ, ’Αβερελ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων…) να επιτεθούν στους «αντεπαναστάτες» που προβοκάρουν το καλό όνομα του κοινωνικού αναρχισμού με την «αψυχολόγητη» βία τους. Ολόκληρη όμως η ιστορία της ανθρώπινης απελευθέρωσης είναι ιστορία που έγραψαν οι «ανεγκέφαλοι προβοκάτορες» εναντίον της «ψύχραιμης» και συμβιβασμένης παραφροσύνης. Τέτοιες ιστορίες προβοκάτσιας παρουσιάζει και η παρούσα μπροσούρα.

4) Η ονομασία της μπροσούρας προέρχεται απ τον «σύλλογο κακοδαιμονιστών» που, σύμφωνα με τον ρήτορα Λυσία, ίδρυσε ο βέβηλος και ιερόσυλος αθηναίος Κνησίας για να χλευάζει και να εμπαίζει τους θεούς και τους νόμους της Αθήνας.

1.

«Νόμος τύραννος εστί των ανθρώπων, πολλά παρά φύση βιάζεται» – ΙΠΠΙΑΣ

Συχνά πολλοί και διάφοροι διανοούμενοι, κατ όνομα αντιεξουσιαστές , ξετρυπώνουν απ΄ τους ακαδημαϊκούς τους πύργους για να κάνουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης, καταδικάζοντας βίαιες και παράνομες πράξεις ( « εμείς οι αναρχικοί δεν είμαστε κλέφτες ή ληστές ή δολοφόνοι…). Οι τσανακογλείφτες του καθωσπρεπισμού και του (ομολογημένου ή ανομολόγητου) πασιφισμού εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της «επαναστατικής ηθικής» απέναντι στον «ατομικιστικό αμοραλισμό».

Κατ΄ αρχάς να τονίσουμε ότι ακόμα κι εκείνοι που εμφάνισαν τον εαυτό τους ως αμοραλιστή (όπως για παράδειγμα ο Νίτσε ή ο Νετσάγιεφ), ουσιαστικά είχαν μια δική τους ατομική ηθική, ένα αξιακό σύστημα, που πολεμούσε το «επίσημο» αξιακό σύστημα, μάχονται την ηθική που επέβαλλε έξωθεν η κυριαρχία σε κάθε άτομο, με τη βίαιη διαδικασία της κοινωνικοποίησης. Οπότε, ακόμα και οι «αμοραλιστές», στην ουσία είναι βαθιά ηθικά άτομα. Κανένας πολιτικάντης δεν μπορεί να εμφανίζεται ως προστάτης του παρθενικού υμένα της «επαναστατικής ηθικής». Πράξεις φαινομενικά ανήθικες στα μάτια των ηθικολόγων μας, όπως π.χ. ληστείες και δολοφονίες, στην ουσία έχουν βαθιά ηθική ρίζα που πηγάζει από ένα ατομικό ή συλλογικό αξιακό σύστημα που μάχεται το αντίπαλο αξιακό σύστημα της «κρατικής ηθικής»

Ο ένοχος, δηλαδή ο παραβάτης του νόμου, είναι εκείνος που ασκεί μια έμπρακτη κριτική του νόμου και της κοινωνίας γενικά. Η στάση αυτή είναι μια ηθική στάση. Η ενσυνείδητη παράβαση του νόμου δηλώνει ότι έχουμε να κάνουμε με μιαν ηθική προσωπικότητα-το κράτος, χρησιμοποιώντας το μονοπώλιο της υλικής βίας, την εξουσία με την οποία περιβάλει τα όργανα του, υποχρεώνει τους πολίτες να είναι νομιμόφρονες, να συμπεριφέρονται σύμφωνα με το Δίκαιο, δηλαδή να εξασφαλίζει τους όρους εκείνους που χρειάζονται για να λειτουργήσει η κοινωνική μηχανή σύμφωνα με τους σκοπούς της κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης .Με την τήρηση της νομιμότητας η κοινωνική μηχανή δουλεύει υπέρ των κυρίαρχων καπιταλιστών.

Η νομιμότητα είναι υποταγή στην εκμετάλλευση, η παραδοχή της αδικίας. Η μη συμμόρφωση προς το Δίκαιο της κυρίαρχης τάξης είναι αντίδραση στην αδικία. Η παρανομία, η κατάλυση του Δικαίου είναι καταστροφή των δομών της εκμεταλλευτικής ταξικής κοινωνίας- οι «ένοχοι» τέτοιων «εγκλημάτων», αυτοί που δίνουν ένα τέτοιο περιεχόμενο και νόημα στη ζωή τους, που αποδύονται σε έναν τέτοιο αγώνα, αποδεχόμενοι όλες τις τρομαχτικές συνέπειες- αναμφισβήτητα ενσαρκώνουν την υψηλότερη ηθική συνείδηση που μπορεί να φανταστεί κανείς, και πραγματώνουν την κατεξοχήν ηθική πράξη

Με μία φράση λοιπόν:
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ
Ή ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!

2.

Η παρανομία είναι βαθιά δεμένη με την επαναστατική πράξη. Από την αρχαιότητα κιόλας οι κάθε είδους επαναστάτες χρησιμοποιούσαν παράνομα, βίαια και ληστρικά μέσα αγώνα. Πρώτοι πρώτοι οι εβραίοι ζηλωτές δημιούργησαν ένα αντάρτικο- ληστρικό σώμα ( κάτι σαν στρατιωτικό σκέλος του εσαϊκού κινήματος), με στόχο την απελευθέρωση του λαού απ την ρωμαϊκή κυριαρχία και τη δημιουργία μιας αντιιεραρχικής κομμουνιστικής ( αλλά βαθιά θρησκευτικής) κοινωνίας ισότητας. Οι ζηλωτές είναι για την Παλαιστίνη ότι και οι αντάρτες πόλεων στη νότια Αμερική. Έχουν τα ίδια ακριβώς κίνητρα μ αυτούς. Την ίδια απόγνωση, γιαυτό και τον ίδιο τρόπο δράσης, παρακινδυνευμένης τόλμης, αδίστακτου θάρρους. Το μίσος τους στρέφεται τόσο κατά των ρωμαίων κατακτητών, όσο και κατά της άρχουσας τάξης των εβραίων…

Η παράνομη δράση των ζηλωτών είναι τεράστια. Απαγωγές, ληστείες και δολοφονίες τραντάζουν όλη την Παλαιστίνη. Ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος τους περιγράφει ως « ληστές, πλάνους και απατεώνες που κήρυτταν κάθε είδους νεωτερισμούς. Μοναδικό τους πάθος ήταν η υπέρμετρη αγάπη για ελευθερία- εξόντωσαν τους πιο ευγενείς με το πρόσχημα ότι έτσι έσωζαν την ελευθερία- διέσχιζαν από άκρη σε άκρη την εβραϊκή γη, λεηλατούσαν τα σπίτια των πλουσίων- και από μέρα σε μέρα όλο και διαδιδονταν αυτή η καταστρεπτική αρρώστια. Γιατί πήραν πολύ κόσμο με το μέρος τους οι εισηγητές του δόγματος αυτού, αγνώστου μέχρι εκείνη την εποχή».

Οι ζηλωτές αποκαλούνταν απ τους εχθρούς τους σικάριοι (από τη sica, κοντή και κυρτή λεπίδα, που έμπηγαν στις πλάτες των εχθρών τους). Αρχικά ξεκίνησαν με εκκαθαρίσεις κατά πλουσίων ιουδαίων που για να διατηρήσουν την περιουσία τους έκλειναν συμφωνίες με τους ρωμαίους. Πρώτο τους θύμα, σύμφωνα με τον εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβιο, ήταν ο αρχιερέας Ιωνάθαν. Εκτελούσαν δολοφονίες μέρα μεσημέρι, μέσα στο κέντρο της πόλης, αναμειγνύονταν κυρίως σε γιορτές με το λαό και μαχαίρωναν τους εχθρούς τους με μικρά στιλέτα, που είχαν κρυμμένα κάτω απ τα ρούχα τους. Όταν τα θύματα έπεφταν στο έδαφος συμμετείχαν στις εκδηλώσεις αγανάκτησης και εξ αιτίας της ατάραχης συμπεριφοράς τους περνούσαν απαρατήρητοι.

Το ζηλωτικό κίνημα κατέληξε στην γενικευμένη εξέγερση του 67 στην Ιερουσαλήμ. Εκεί οι επαναστάτες ζηλωτές κατάσφαξαν όχι μόνο τους ρωμαίους κατακτητές αλλά και πλούσιους, ιερείς και χαφιέδες. Όλα ξεκίνησαν όταν ένα Σάββατο λιγοστοί σικάριοι επιτέθηκαν στον πύργο Αντωνία και στο εξαιρετικά οχυρωμένο βασιλικό παλάτι της Ιερουσαλήμ. Ως αντεκδίκηση για τη σφαγή των ρωμαίων φρουρών, οι αρχές έσφαξαν χιλιάδες ιουδαίους των γύρω περιοχών (μόνο στη Δαμασκό σκοτώθηκαν 18.000 άτομα). Παρά τις σφαγές, η επανάσταση ξέσπασε και καθημερινά εκτελούνταν ρωμαίοι κατακτητές και όχι μόνο… Η επανάσταση έληξε το 71 με νικητές τους ρωμαίους: Εκατοντάδες χιλιάδες θύματα κόστισε η σφαγή, η Ιερουσαλήμ είχε ερειπωθεί, όπως κάποτε η Καρχηδόνα και η Κόρινθος, η γύρω περιοχή, ανακηρύχθηκε ιδιοκτησία του αυτοκράτορα. Οι βαρύτατοι φόροι, που έφταναν ως το ένα πέμπτο της πρώτης σοδειάς, βάραιναν τους ηττημένους…

3.

Όμως, κατά σατανική σύμπτωση το 1342 ξεσπά στην Θεσσαλονίκη μια ταξική επανάσταση γνωστή ως κομούνα των ζηλωτών. Οι επαναστάτες ληστεύουν όχι μόνο τους πλούσιους, αλλά και τις εκκλησίες και τα μοναστήρια (χριστιανικά αυτή τη φορά). Ο αυτοκράτορας Καντακουζηνός γράφει πως όταν επικράτησε το κίνημα των ζηλωτών, οι επαναστάτες μπήκαν στα σπίτια των ευγενών, τα γκρέμισαν και έκλεψαν την περιουσία τους. Ο ιστορικός Γρηγοράς γράφει : «και έβλεπε ο καθένας χωρισμένο σε δύο μερίδες το γένος των ρωμαίων σε κάθε πόλη, σε κάθε επαρχία. Από την μία μεριά ήταν οι φρόνιμοι, οι πλούσιοι, οι ευγενείς, οι γραμματισμένοι και από την άλλη οι άμυαλοι, η φτωχολογιά, οι αγράμματοι. Από την μεριά το κόμμα που είχε νομιμόφρονες ιδέες και από την άλλη το κόμμα που δεν ήξερε τι έκανε, που γύρευε τις επαναστάσεις και χαιρόταν στα αίματα (…) όπως τα κύματα της θάλασσας που οι άγριοι άνεμοι με ευκολία τα φουσκώνουν, βυθίζοντας με όλο τους το πλήρωμα τα κακόμοιρα καράβια, έτσι κι αυτοί ξεθεμελιώνοντας με ακράτητη μάνητα τα σπίτια εκείνων που είχαν χρήματα, αλύπητα και χωρίς καμιά δικαιολογία τους έσφαζαν τους δυστυχισμένους… Έτσι λοιπόν, σαν να έπεσε στην πόλη άγριος ανεμοστρόβιλος, η πλεμπάγια βγήκε στους δρόμους και ρίχνονταν πάνω στους πλούσιους με μεγάλη λύσσα και μανία σαν να ήταν εισβολείς, και άρπαξαν σα ληστές το βιος των σπιτιών και όσους έβρισκαν τους έσφαζαν, γεμίζοντας έτσι τις πλατείες της πόλης με ποτάμια από το αίμα των συμπολιτών τους. Σε αυτήν τη δυστυχία κατάντησαν όσοι είχαν αξιώματα και ήταν το καμάρι της Θεσσαλονίκης και αιτία ήταν η περιουσία τους…» Ο λόγιος Δ. Κυδώνης περιγράφει: «άλλους (απ τους ευγενείς) τους έβγαζαν από τα σπίτια τους σχεδόν γυμνούς, μόνο ένα λεπτό φόρεμα σκέπαζε τα μέλη τους- τους είχαν δεμένους με ένα σχοινί από το λαιμό και τους έσερναν σα σκλάβους. Εδώ ένας δούλος έσπρωχνε τον αφέντη του, παραπέρα ένας σκλάβος κείνον που τον είχε αγοράσει. Ο χωρικός έσπρωχνε τον στρατηγό, ο αγρότης τον στρατιώτη. Από παντού ακούγονταν η βοή και τα δάκρυα εκείνων που σέρνονταν στους δρόμους, που τους τσαλαπατούσαν και τους έσφαζαν.»

Οι ευγενείς τρομοκρατημένοι έμεναν κλεισμένοι στα σπίτια τους: «όπως οι μελλοθάνατοι τρέμουν μπροστά στο φάσμα του θανάτου, έτσι και οι ευγενείς έτρεμαν από τον ίδιο φόβο όταν έβλεπαν τους ζηλωτές να έρχονται. ’λλοι δεν μπορούσαν καν την όψη των ζηλωτών να υποφέρουν. ’λλοι πάλι τρυπώνανε κάτω απ τα κρεβάτια των γειτόνων τους. ’λλοι κρύφτηκαν μέσα σε πηγάδια κι άλλοι μέσα στα ιερά των εκκλησιών, πουθενά όμως δεν τους χωρούσε ο τόπος και παντού η τρομάρα τους παρακολουθούσε…»

Παρ ότι το ζηλωτικό κίνημα ξεκίνησε ως μια απλή απόπειρα αντικατάστασης του αυτοκράτορα Καντακουζηνού με τη δημοφιλέστερη δυναστεία των Παλαιολόγων, σιγά σιγά απέκτησε καθαρά επαναστατικό και αντιφεουδαρχικό χαρακτήρα. Ο Γ. Κορδάτος τους συγκρίνει μάλιστα με τους «λυσσασμένους» της γαλλικής επανάστασης, και συμπληρώνει ότι οργάνωσαν το καθεστώς τους πάνω σε κομμουνιστικές/ισοπεδωτικές βάσεις.

Ο αυτοκράτορας, μη μπορώντας να καταστείλει την κομούνα ζητά τη βοήθεια του τουρκικού στρατού: οι τούρκοι, ύστερα από γερή αντίσταση των ζηλωτών, πήραν τη Θεσσαλονίκη και την παρέδωσαν στον Καντακουζηνό… Η Σαλονίκη για μέρες βουτήχτηκε στο αίμα και ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο «νόμιμος» μητροπολίτης έβγαζε λόγους στις εκκλησίες για την ειρήνη και την ομόνοια των πολιτών, ξορκίζοντας τους δαίμονες (τους ζηλωτές). Φτιάνει μάλιστα και μια προσευχή και παρακαλεί το θεό να βοηθήσει ώστε στο μέλλον να βασιλέψει η κοινωνική αρμονία και οι λαϊκές μάζες με λόγο και έργα να υπακούν και να σέβονται τους «θειότατους βασιλείς» που τους εδικαίωσε ο θεός να βασιλεύουν στη Γη… Στις αρχές δε του χινοπώρου του 1349 μπήκε πια «νικητής» και «εκδικητής» ο Καντακουζηνός μέσα στο κάστρο της πατώντας πάνω στα πτώματα της ηρωικής Κομμούνας της Σαλονίκης, που μέσα σε εφτά χρόνια αιματηρής και δημιουργικής πάλης έγραψε μια λαμπρή και ένδοξη σελίδα στη νεότερη ιστορία.

Έκτοτε, λοιπόν, η τάξη βασιλεύει πάνω απ τη Θεσσαλονίκη…

4.

Επί οθωμανοκρατίας, σε όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας εμφανίζονται ληστρικές συμμορίες με έντονο αντιοθωμανικό και πολλές φορές αντιεξουσιαστικό /αντικρατικό χαρακτήρα. Οι χαϊντούκοι στη Βουλγαρία, οι κλέφτες στον ελλαδικό χώρο, οι χαϊνηδες στην Κρήτη, οι εφέδες και οι ζεϊμπέκοι στη Μικρά Ασία κ.τ.λ. Το φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις στην επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας προκαλώντας εκτεταμένες συγκρούσεις, εξεγέρσεις και επαναστάσεις ( «η εξέγερση των κλεφτών προσφέρει το πρότυπο πάνω στο οποίο οι αγροτικές μάζες θα σφυρηλατήσουν προοδευτικά την επαναστατική τους ιδεολογία και συμπεριφορά»).

Όσοι δεν ανέχονται την καταπίεση και την αυταρχική συμπεριφορά των χωροδεσποτών και των εκπροσώπων της κρατικής εξουσίας καταφεύγουν στα κρησφύγετα των όρεων της περιοχής τους και αναλαμβάνουν ένοπλο αγώνα εναντίον της εξουσίας.

Σύμφωνα με τον λαογράφο Ν.Γ. Πολίτη η μεταμόρφωση του φιλήσυχου αγρότη σε ληστή ή αντάρτη είναι φυσικό επακόλουθο της στυγνής καταπίεσης της τουρκικής εξουσίας σε όλες τις χώρες της βαλκανικής : « και εν Βουλγαρία και εν Σερβία αι καταπιέσεις των τούρκων δυναστών μεταβάλλουν εις χαϊδούκον τον ειρηνικόν αγρότην»

Τα βουνά γέμισαν με λησταντάρτες, καθώς σύμφωνα με τη λαϊκή παροιμία : ο λύκος αν στεναχωρεθεί, κατεβαίνει στο χωριό, ο σκλάβος, αν στεναχωρεθεί, ανεβαίνει στο βουνό.

Σ αυτές τις ληστρικές συμμορίες με έντονο αντικρατικό χαρακτήρα, δε χωρούν εθνικοί διαχωρισμοί. Έλληνες, αλεβήτες, κούρδοι, ζαζάδες, αρμένιοι ,τσερκέζοι, ταχτατζήδες, νομάδες γουρύκοι, τούρκοι, βόσνιοι, βούλγαροι : « οι κατατρεγμένοι από το νόμο, δεν είχαν περιθώρια για εθνικές διακρίσεις» Το ελεύθερο λαϊκό επαναστατικό πνεύμα των κοινωνικών ληστών, οι οποίοι δεν κάνουν διάκριση ως προς τη φυλετική καταγωγή, θρήσκευμα και την εθνική συνείδηση των αδικημένων αλλά προστατεύουν και υπερασπίζονται αδιακρίτως τους ανθρώπους του λαού…

5.

Στη Μικρά Ασία, εμφανίζονται οι λησταντάρτες, γνωστοί ως ζεϊμπεκοι, οι οποίοι αντιστέκονται με ζήλο στην κεντρική οθωμανική εξουσία. Είναι ριψοκίνδυνοι, γενναίοι, βοηθούν τους φτωχούς ( ο ληστής Τσακιτζής έμεινε γνωστός ως Ρομπέν της Ανατολής). Οι ζεϊμπέκοι συμμετέχουν ενεργά στην κοινωνική ζωή, χτίζουν τεμένη, γέφυρες, σχολεία, επισκευάζουν βρύσες και κρήνες, ανοίγουν πηγάδια, τιμωρούν τους χαφιέδες και τους αυταρχικούς τοπικούς ηγέτες, ληστεύουν κρατικές χρηματαποστολές και εύπορους έμπορους, παίρνουν λύτρα από γαιοκτήμονες.

Η σύγχρονη αντίληψη για τους ζεϊμπέκους είναι ότι στην πλειονότητά τους διακρίνονται από αντικρατική και αντιεξουσιαστική συμπεριφορά, στρέφονται εναντίον των προεστών, οι οποίοι φέρονται άδικα κι απάνθρωπα, και εναντίον της κρατικής βίας και καταπίεσης καθώς και της κακής διοίκησης και διεκδικούν τη δικαίωση των λαϊκών τάξεων. Στην πλειονότητά τους παίρνουν ενεργό μέρος στους κοινωνικούς και μπορεί, ίσως, να θεωρηθεί ότι είναι τυπικά δείγματα επαναστατών… Η αντιεξουσιαστική και αντικρατική δράση τους ορίζεται ως πραγμάτωση συγκεκριμένων αξιών- απονομή δικαιοσύνης, προάσπιση του δικαίου των καταπιεζομένων και φτωχών, διαρκής αγώνας εναντίον της απανθρωπιάς και της τυραννίας. Είναι ιδεολόγοι επαναστάτες με αδιαμόρφωτη, από θεωρητικής άποψης, πρωτογενούς μορφής, αντικαταπιεστική-αντικρατική αντίληψη, οι οποίοι προσδοκούν μια κοινωνία ισότητας, κοινωνικής ελευθερίας και οικονομικής άνεσης. Η δράση των κοινωνικών ληστών στη Μικρασία ξεκινά το 16ο αιώνα, όπου η λαϊκή απήχηση είναι τόσο έντονη, ώστε ο έλεγχος χάθηκε από την κυβέρνηση και δημιουργήθηκε « ατύπως ανεξέλεγκτη κοινωνική ατμόσφαιρα, καθώς οι ποικίλες συμμορίες ληστών αποκτούν μεγάλη δύναμη και επεμβαίνουν στη ζωή του λαού της περιοχής». Το 1624 ο ληστής Τζεννέτογλου μαζεύει πλήθος χωρικών και επαναστατεί ανοιχτά κατά της κρατικής αδικίας. Η λαϊκή εξέγερση πνίγεται στο αίμα και ο Τζεννέτογλου δολοφονείται- το 1658 ο Μπουλούμπακση οργανώνει συμμορία, αλλά δολοφονείται απ΄ το διώκτη τωβ ανταρτών Σερντάρ Αλή Πασά. Οι «μπουλουμπακσήδες» αντεπιτίθενται στα 1672 και ως το 1699 κάνουν επιθέσεις κατά της κεντρικής διοίκησης του Αϊδινίου και των διπλανών κωμοπόλεων. Ο ληστής Μουσταφά τρομοκρατούσε από το 1735 ως το 1739 τους κοτζαμπάσηδες της δυτικής Μ. Ασίας . Ως τις αρχές του 20ου αιώνα οι εξεγέρσεις και οι ληστείες ήταν πάμπολλες (μόνο στο βιλαέτι της Σμύρνης στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν 39800 ζεϊμπέκοι!). Η αντίστοιχη όμως κρατική καταστολή είναι τεράστια : «Στο Αϊδίνι έσφαξαν τους ζεϊμπέκηδες κατά ένα τρόπο που η ανείπωτη θηριωδία του θυμίζει τις άγριες σφαγές των αρμενίων… Ούτε αιχμαλώτους έκαναν ούτε πληγωμένοι υπήρχαν: κάθε ζεϊμπέκης που έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, σφάζονταν.» «Αφού έκοψαν τα κεφάλια των σκοτωμένων τα πέρασαν στα κάγκελα του κονακιού σαν παράδειγμα προς αποτροπήν.»

Όμως, δεν ήταν μόνο η έντονη καταστολή. Πολλοί ζεϊμπέκοι πέρασαν στην αντίπερα όχθη και γίναν διώκτες ληστών για να εξασφαλίσουν αμνηστία και άλλα προνόμια (όπως ακριβώς έγινε και με τους κοινωνικούς ληστές του ελλαδικού χώρου). Τελευταία αναλαμπή ήταν ο Τσακιτζής, που στα 1899 οργάνωσε λησταντάρτικη συμμορία με έντονη φιλολαϊκη και αντιεξουσιαστίκη δράση. Ο Τσακιτζής σκοτώθηκε έπειτα από πεισματική μάχη 48 ωρών στην περιοχή Ναζιλλί το 1912. Η φήμη του απέκτησε και διατηρεί διαστάσεις θρύλου. Ο θάνατος του Τσακιτζη οριοθετεί και την λήξη της κοινωνικής ληστείας με πρωταγωνιστές τους ζεϊμπέκους στη σύγχρονη Τουρκία»

6.

Εκτός από τους ζεϊμπέκους, στην περιοχή της Σμύρνης δράσαν και αρκετοί έλληνες ληστές. Γνωστότερος ήταν ο Κατιρτζίγιαννης : «Με τη συμμορία του επιτίθεται κυρίως εναντίον καραβανιών και ταχυδρομείων. Αιχμαλωτίζει εμπόρους, τους απαγάγει στο βουνό και απαιτεί λύτρα για την απελευθέρωση τους»

Το 1852 ένας γερμανός τυχοδιώκτης έγραψε στις σημειώσεις του « στην Σμύρνη και στα περίχωρα κυβερνούν ουσιαστικά οι αντάρτες, οι οποιοί κυκλοφορούν με μαχαίρια και όπλα και τρομοκρατούν τον πληθυσμό» Το δίκτυο επικοινωνίας του Καρτιτζίγιαννη ήταν τόσο οργανωμένο ώστε ήταν σχεδόν αδύνατο να διερευνηθεί από τις αρχές και να διαλυθεί. Η εξόντωσή του έγινε κατορθωτή με τεράστιους κόπους γιατί ο Καρτιτζίγιαννης είχε συνεργάτες ξενοδόχους, ,παντοπώλες,, καφετζήδες ,πολλούς ξένους ακόμα και προξένους ξένων κρατών στη Σμύρνη.

Οι Έλληνες ληστές του δυτικού Αιγαίου ληστεύουν πλούσιους λεβαντίνους της Σμύρνης , απαγάγουν εισαγωγείς , αιχμαλωτίζουν γνωστούς εμπόρους και παίρνουν λύτρα απ το κράτος. Η έξαρση του εθνικισμού, όμως, στην περιοχή οδήγησε τους Έλληνες αντάρτες στην προσχώρηση της Μεγάλης Ιδέας και τους ζεϊμπέκους στον Κεμαλικό επεκτατισμό. Έτσι, με τον συνδυασμό της καταστολής, της προδοσίας από μέσα και του εθνικισμού το φαινόμενο της κοινωνικής ληστείας μαράθηκε σταδιακά στο Βαλκανικό και μικρασιατικό χώρο.

7.

Στο δυτικό κόσμο ο ταξικός πόλεμος έχει θρησκευτική μορφή με κύριους εκφραστές τις αιρετικές χριστιανικές σέχτες (Αναβαπτιστές, Αντινομιστές, Diggers, Ένωση των εκλεκτών κ.λ.π). Ο Γκυ Ντεμπορ όριζε τον αναβαπτιστικό χιλιασμό ως « επαναστατικό, ταξικό αγώνα, που μιλάει για τελευταία φορά τη γλώσσα της θρησκείας.»

Η κοινή συνισταμένη η οποία φαίνεται να διαπερνά όλα αυτά τα αυτόνομα κινήματα( για τα οποία έχουν προταθεί οι συλλογικοί όροι « ριζοσπαστική μεταρρύθμιση» και « αριστερά της μεταρρύθμισης» είναι η εξέγερση ενάντια στο νόμο. Το νόμο ως κανονιστικό θεσμό, θρησκευτικό ή κοσμικό, που την περίοδο αυτή αρχίζει να ορθολογικοποιείται και να γίνεται τόσο πιο αποτελεσματικός όσο ο έλεγχος που ασκεί εκλεπτύνεται.

Οι αιρέσεις και οι σέχτες σε όλη την Ευρώπη ξεπηδούν σα μανιτάρια, και πολλές φορές αποκτούν επαναστατικό χαρακτήρα, προκαλώντας εξεγέρσεις, ληστείες και λεηλασίες. Ζητούν την επιστροφή στον πρωτοχριστιανικό κομμουνισμό και επιτίθενται στο θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο Standler, διακηρύσσει πως « όπου υπάρχει ιδιοκτησία, αυτός που την κατέχει είναι εκτός Χριστού και της κοινωνίας του.»

Την πιο γενικευμένη επίθεση στην ιδιοκτησία και το εμπόριο τη βρίσκουμε στο Μύνστερ, με τις απαλλοτριώσεις, την κοινοκτημοσύνη, την κατάργηση του χρήματος. Στην Αγγλία πάλι ομάδες rentes προχωρούν σε μια πιο ριζική πρακτική με ληστείες πλουσίων και λεηλασίες περιουσιών. Ένας από τους θεωρητικούς τους,, ο Α.Coppe γράφει :

«Κοίτα έρχομαι εγώ, ο Κύριός σου, σαν κλέφτης μέσα την νύχτα με το σπαθί μου γυμνωμένο και σου λέω: δώσε μου το πουγκί σου, δώστο μασκαρά, αλλιώς θα σου κόψω το λαιμό… Δώσε τα λεφτά στους ζητιάνους, τους κλέφτες, τις πόρνες και τους πορτοφολάδες ,οι οποίοι είναι σάρκα από τη σάρκα σου και όλοι το ίδιο καλοί στα μάτια μου όσο εσύ».

Οι diggers,τέλος, υποστηρίζουν ότι η ιδιοκτησία οδηγεί στον εξαναγκασμό της μισθωτής εργασίας και στην υποδούλωση του μεγαλύτερου τμήματος της ανθρωπότητας…

Οι σέχτες αποκτούν και αντικρατικό χαρακτήρα προτάσσοντας το φυσικό δίκαιο απέναντι στους θεσμούς, το κράτος και την ιεραρχία. Αρνούνται να πληρώσουν φόρους, απορρίπτουν τα πολιτικά αξιώματα και αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό («προτάσσουν το όραμα μιας -παρθένας κατάστασης- χωρίς ιεραρχία κι εξουσία»).

8.

Από τις απαρχές κιόλας της χριστιανικής επικράτησης στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία εμφανίστηκαν κινήματα αντίστασης στην καταπίεση των γαιοκτημόνων και της επίσημης εκκλησίας (ακόμα και μοναχοί εξεγείρονταν κατά αυστηρών ηγουμένων στα μοναστήρια!). Από τα πρώτα επαναστατικά κινήματα με θρησκευτική μορφή ήταν οι circumcellionen: Ένα επαναστατικό αγροτικό κίνημα που μάχονταν κατά των γαιοκτημόνων. Σύμφωνα με τον άγιο Αυγουστίνο οι «αιμοδιψείς» αυτοί αιρετικοί «έκλεβαν, λεηλατούσαν, πυρπολούσαν βασιλικές, έριχναν ασβέστη και ξίδι στα μάτια των καθολικών, απαιτούσαν πίσω τα χρεόγραφά τους και εκβίαζαν την απελευθέρωσή τους.» Κυνηγούσαν και χτυπούσαν με ρόπαλα εκκλησιαστικά στελέχη και επισκόπους: Οι circumcellionen θεωρούνταν απ τους αντιπάλους τους επαναστάτες. Διεκδικούσαν τα απαραίτητα για τη διαβίωσή τους και καθοδηγούνταν από κληρικούς, όπως ο περίφημος επίσκοπος Δονάτος της Βάγας. Εκβίαζαν, λήστευαν, λεηλατούσαν, δολοφονούσαν. Μαγείρευαν τα φαγητά τους με ξύλα από τους βωμούς, απελευθέρωναν τους σκλάβους και υποδούλωναν τα αφεντικά. Τους έδεναν στις μυλόπετρες και σκορπούσαν τέτοιο τρόμο, που οι ίδιοι οι πιστοί κατέστρεφαν τα χρεόγραφά τους και έμεναν με την ικανοποίηση πως τουλάχιστον είχαν γλιτώσει… Ο Αυγουστίνος επικρίνει διαρκώς τις ¨οργισμένες» επιθέσεις των «turbae (agnima multitudines) circumcellionum»

Όσα τους επιρρίπτει όμως είναι «υπερβολικά», γιατί είναι επηρεασμένος από το μίσος του για αυτούς (Butner), ενώ ο αγώνας των circumcellionen παρά τo γενικά εγκληματικό του χαρακτήρα, «ήταν αντικειμενικά δίκαιος» (Diesner). (Οι δονατιστές) συμμαχώντας με τους circumcellionen λεηλατούσαν και λήστευαν, έκαναν νυχτερινές επιθέσεις, έκαιγαν τα σπίτια και τις εκκλησίες των καθολικών, έκαιγαν τα «ιερά» τους βιβλία στην πυρά και κομματιάζαν ή έλιωναν τα δισκοπότηρά τους…

9.

Στα 1523 ο αιρετικός θεολόγος Τομας Μύντσερ δημιούργησε τον μαχητικό πυρήνα της «Ένωσης των εκλεκτών» με άμεσο στόχο την κοινωνική επανάσταση εναντίον των κυρίαρχων στρωμάτων και τον κομμουνισμό. Το 1525 η «Ένωση» οργάνωσε ένοπλο λαίκο κίνημα στη Θουριγγία, ανέτρεψε την τοπική εξουσία και δημιούργησε ένα ελεύθερα εκλεγμένο συμβούλιο. Έτσι, ξεκινά ένας ανελέητος ταξικός πόλεμος, γνωστός ως «πόλεμος των χωρικών».

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχαν οι πόλεμοι των χωρικών ήταν η άναρχη μορφή που πήραν, κυρίως με τη δράση αυτόνομων ομάδων που λεηλατούσαν περιουσίες και κατέστρεφαν μοναστήρια . Ο Λούθηρος επιτέθηκε στους εξεγερμένους με το κείμενό του «εναντίον των ληστρικών και δολοφονικών συμμοριών των αγροτών». Μετά από εκτεταμένες σφαγές, οι οποίες υπολογίζεται ότι είχαν περί τις 100000 θύματα, οι αγρότες ηττήθηκαν και ο Μύντσερ συνελήφθη, βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε.

Αργότερα, εμφανίζεται μια πληθώρα μορφωμένων θεολόγων που δημιουργούν επαναστατικές σέχτες και αντιμετωπίζουν τη λυσσώδη καταστολή του κράτους και της εκκλησίας ( η δίαιτα του Σπένσερ το 1529 αποφασίζει να στείλει όλους τους ενήλικες αναβαπτιστές «απ τη φυσική ζωή στο θάνατο, με το σπαθί ή τη φωτιά, χωρίς προηγούμενη εξέταση μπροστά σε πνευματικούς δικαστές». Στη Μοραβία ο Ηut δημιουργεί αγροτικές κομμούνες που διαλύονται απ τον Φερδινάρδο της Αυστρίας. Το 1534 ο ολλανδός Jan Matthys με μια μαχητική ομάδα κηρύσσει την πόλη Μύνστερ ως «Νέα Ιερουσαλήμ».

Το Φεβρουάριο του 1534 ο Matthys κήρυξε με μια σειρά ομιλιών τη βίαιη επανάσταση με σκοπό την ίδρυση ενός επίγειου βασιλείου του θεού, χωρίς νόμους, δικαστές, ιδιωτική ιδιοκτησία και γάμο. Ομάδες ένοπλων αναβαπτιστών κατέβηκαν στους δρόμους και κατέλαβαν την εξουσία αναίμακτα- Η επανάσταση έδειξε αμέσως τον κοινωνικό της χαρακτήρα: όλες οι ιδιωτικές περιουσίες απαλλοτριώθηκαν, ενώ καταστράφηκαν τα συμβόλαια και τα χρεόγραφα… Απ ότι φαίνεται δεν έλειψαν και εκτελέσεις ατόμων που αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τη νέα κατάσταση. To Μάρτιο ο Matthys σκοτώθηκε σε μάχη και την ηγεσία της επανάστασης ανέλαβε ο Ιωάννης του Leyden, ο οποίος όμως αποδείχθηκε σκληρός εξουσιαστής. Τόσο η κρατική καταστολή, όσο και η εξουσιαστική συμπεριφορά του Leyden, που δυσαρέστησε τον εξεγερμένο λαό, προκάλεσαν την πτώση του Μύνστερ το 1535. Το 1567 ιδρύεται στη Βεστφαλία μια κοινότητα ανάλογη μ αυτήν του Μύνστερ. Ταυτόχρονα, ένοπλες επαναστατικές συμμορίες περιπολούν στη γύρω περιοχή ληστεύοντας πλούσιους ευγενείς και ιερείς.

Στην Αγγλία αναπτύχθηκε το κίνημα των « σκαφτιάδων» ( diggers), οι οποίοι ταύτιζαν το νόμο της φύσης με την κοινοκτημοσύνη και την απουσία ιεραρχίας και εξουσίας ( Winstanley: « ο νόμος της ελευθερίας» ). Τα κολεκτιβιστικά πειράματα των diggers καταστάληκαν άγρια απ τους γαιοκτήμονες και το κράτος. Ουσιαστικά, εκεί με τους diggers σταματάει και ο επαναστατικός ρόλος των αιρετικών σεχτών, οι οποίες με εξαίρεση κάποια ξεσπάσματα, μετατρέπονται σε εσωστρεφείς ομάδες.

10.

Στη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα εμφανίζονται πολλοί κομμουνιστές και αναρχικοί επαναστάτες που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν παράνομα μέσα και μεθόδους (ληστείες, κλοπές, δολοφονίες κλπ). Η συμμορία των « νυχτερινών εργατών» του Ζακόμπ, οι « Αντιϊδιοκτήτες» ( παράνομη αναρχική ομάδα με 50 μέλη!), ο Λουϊ Σαβ, ο Ραβασόλ, οι ρώσοι μηδενιστές, η «συμμορία Μπονό», ο Ντουρρύτι, ο Σαμπατέ, οι τουπαμάρος, η RAF, η Action direct, οι ερυθρές ταξιαρχίες, το κίνημα 2 Ιούνη, η επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη.. ο κατάλογος ομάδων και ατόμων είναι ατελείωτος : απαγωγές, ληστείες, διαρρήξεις, κλοπές, άλλοτε για χρηματοδότηση του επαναστατικού αγώνα, άλλοτε για την απελευθέρωση αιχμαλώτων του κοινωνικού -ταξικού πολέμου, άλλοτε ως μέσο αυτοχρηματοδότησης και έμπρακτης κριτικής της μισθωτής σκλαβιάς. Απ την αρχαιότητα ως σήμερα, παρά το πείσμα των ηθικολόγων μας, η αντεξουσία πολλές φορές αποκτά ιδιαίτερα βίαιες μορφές. Ξενίζονται ορισμένοι υποκριτές απ την ξέχειλη λύσσα και την ανηλεή βιαιότητα των επαναστατών απ την αρχαιότητα ως σήμερα, τρομοκρατούνται ( ιδεολογικοποιώντας τη δειλία τους) μπρος στην αιματοροούσα πορεία της πραγματικότητας, ξεχνώντας πως συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και ιστορικές συνθήκες γέννησαν αυτήν την απελπισμένη μανία. Η απίστευτη σε αγριότητα εξουσιαστική βία δημιούργησε και την αντίστροφη βία των καταπιεσμένων («αποκαλούσαν το λαό όχλο και θεωρούσαν πως υπήρχε μόνο και μόνο για να αποτελεί στόχο των πυροβολισμών της φρουράς». Μέσα από τα σπλάχνα των λαϊκών κινημάτων γεννήθηκε η αντίρροπη δύναμη, βίαιη και λυσσασμένη, για να απαντήσει στην κυρίαρχη εξουσιαστική βία. Και για να το καταλάβουν καλύτερα οι ηθικολόγοι «αμφισβητίες» των φοιτητικών εδράνων και της ακαδημαϊκής μούχλας, παραθέτουμε τα λόγια του μαρξιστή αντάρτη και ληστή Πιέρ Γκόλντμαν :

«Γνώρισα το μίσος και δε μου απόμεινε άλλη επιθυμία παρά να γνωρίσω τον εκστατικό πόλεμο, να φλερτάρω τον ίδιο το θάνατο, να εξορκίσω τον τρόμο, να καλλιεργήσω μια ευτυχία, όπου η ζωή θα ξαναζεσταινόταν, θα καιγόταν απ΄ την ίδια την επαφή με το Μηδέν (το απόλυτο)»

Αλάστωρ – Θεσσαλονίκη Νοέμβρης 2005

Ήσυχα μανούλα μου πράσινη βαλανιδιά
’σε με το παλικάρι να σκεφτώ
Αύριο πηγαίνω σε ανάκριση
Μπρος στον τσάρο, τον κριτή τον τρομερό
Και θα με ρωτήσει ο τσάρος, ο κυβερνήτης:
Έλα, πες μου, βρε παιδί του χωρικού
Ποιόν μαζί σου είχες φίλο, ποιόν εχθρό;
Σύντροφοί σου ποιοι είναι, ποιοι οι εχθροί σου;
Ευχαρίστως να σου πω τσάρε ορθόδοξε
Την αλήθεια κι όλα τα καθέκαστα
Τέσσερις σύντροφοι με συνόδευαν
Πρώτος σύντροφος η νύχτα η κατασκότεινη
Δεύτερος σύντροφος το δαμασκί μαχαίρι
Τρίτος σύντροφός μου το άλογο καλόκαρδο
Τέταρτος σύντροφός μου το τεντωμένο τόξο
Ταχυδρόμοι μου εμένα τα πυρωμένα βέλη
Και τι μου λέει ο τσάρος ο ορθόδοξος;
Σε καλό σου, βρε παιδί του χωρικού
Που να ληστεύεις ξέρεις και ν απαντάς
Κι εγώ γι αυτό παιδί μου, θα σε βάλω
Μες στον κάμπο σ έναν πύργο αψηλό
Μ άλλα λόγια, σε δυο ξύλα με θηλιά

(ρώσικο λαϊκό τραγούδι για τον κοινωνικό ληστή Πουγκατσέφ)

Πηγές:

Γιάννης Κορδάτος: Η κομμούνα της Θεσσαλονίκης 1342-1349 – εκδ. επικαιρότητα
Κ. Ντέσνερ: Η εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού – εκδ. Κάκτος
Θωμάς Κοροβίνης: Οι ζεϊμπέκοι της Μικρασίας – εκδ. ’αγρα
Γιώργος Βλάχος: Η συνείδηση ενάντια στο νόμο – εκδ. Έρασμος
Μανόλης Λαμπρίδης: Η σύγκρουση με τον νόμο – εκδ. Έρασμος
Λιλή Ζωγράφου: Αντίγνωση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού – εκδ. Αλεξάνδρεια
Αλέξανδρος Πούσκιν: η κόρη του λοχαγού – εκδ. Σύγχρονη Εποχή
Πιερ Γκολντμαν: Σκοτεινές αναμνήσεις ενός πολωνοεβραίου γεννημένου στη Γαλλία – εκδ. Praxis
Αύγουστος Στρίνμπεργκ: Το κόκκινο δωμάτιο – εκδ. Πάπυρος
Φρ. Κλίγκερ: ’νοδος, πτώση και θάνατος του Φάουστ – εκδ. Οξύ
Γκαίτε: Φάουστ – εκδ. Γαβριηλίδης