Οικονομικό Σαμποτάζ και Επαναστατική Βία – Green Anarchy
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Από το “Σημειώσεις πάνω στην Πράσινη Αναρχία και τον Πρωτογονισμό”
Συγγραφείς: John Zerzan, Eric Blair, και συλλογικότητα “Green Anarchy”
Είναι απίθανο πόσο πολλοί εξεγερσιακοί αναρχικοί επιτρέπουν στον εαυτό τους να ξεπέσει σε αυτή τη σπατάλη ενέργειας, το θεωρητικό διάλογο με φιλελεύθερους που προσπαθούν να μετατρέψουν τα ζητήματα τακτικής σε ηθικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα στην προσπάθειά τους να επαναπροσδιορίσουν την φθορά ιδιοκτησίας και το οικονομικό σαμποτάζ ώς “βία”, κι έτσι να κοντρολλάρουν την οργή όσων δεν τρέφουν αυταπάτες για τους καταπιεστές τους και εξεγείρονται ενάντια στην κυριαρχία τους. Ο σεβασμός στην ιδιοκτησία είναι υποταγή στον καπιταλισμό και τις αξίες ενός συστήματος το οποίο πολλοί από μας σοβαρολογούν όταν λένε ότι θέλουν να το καταστρέψουν, κι όχι να το μετασχηματίσουν (reform). Γνωρίζουμε ότι ο εχθρός μας έχει καταστήσει την ιδιοκτησία αντικείμενο λατρείας, κι ότι η εξουσία του πηγάζει, στον κόσμο που έχει δημιουργήσει αυτός, από την ιδιοκτησία και τον πλούτο που μας έχει κλέψει και δεν τρέφουμε αποδοχή για τίποτα απ’ όσα χρησιμοποιεί το σύστημα εναντίον μας.
Αν επιχειρούμε μια αυθεντική δραπέτευση από τη φυλακή που αποτελεί αυτή η κοινωνία, αν είναι έτοιμοι να κινηθούμε ενάντια στους καταπιεστές μας όσο υπάρχει ακόμη χρόνος, τότε πρέπει να τους χτυπήσουμε εκεί που τους πονάει, και κάτι τέτοιο δε θα γίνει ούτε μέσα από ψηφοφορίες ούτε από ειρηνικές διαμαρτυρίες. Ο εχθρός μας, η βιομηχανική μεγα-μηχανή, πρέπει να αποδυναμωθεί πριν μπορέσει να καταστραφεί εντελώς, κι αυτό μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικά, αν χτυπήσουμε δίχως οίκτο, στη καρδιά του συστήματος, σε στρατηγικά σημεία πίεσης, με την πρόθεση να σταματήσουμε την αναπαραγωγική διάδοση του βιομηχανικού καρκινώματος. Κινήματα σαν το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης, έχουν δείξει ότι το οικονομικό σαμποτάζ μπορεί να είναι αποτελεσματικό στο να οδηγήσει ορισμένες εταιρίες στη χρεοκοπία. Το καθήκον μας τώρα είναι να σπρώξουμε ολόκληρο το σύστημα στη χρεοκοπία.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ
Αν και οι περισσότεροι από μας, αγωνιούμε για μια ειρηνική ύπαρξη σε αρμονία με τις άλλες μορφές της ζωής, είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε τα πλαίσια μέσα στα οποία ζούμε σήμερα. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του κόσμου ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, όχι γιατί δεν έχουν «εκπολιτιστεί» ή «εκσυγχρονιστεί», αλλά αντίθετα γιατί εξαναγκάζονται να παίξουν το ρόλο της εργατικής δύναμης των «πρωτοκοσμικών» κρατών. Εμείς που ζούμε στον «πρώτο κόσμο» επίσης υποφέρουμε από αυτό το σάπιο σκηνικό. Με την ακραία αλλοτρίωση, τους φυσικούς καταναγκασμούς, τη ψυχολογική αθλιότητα και την πνευματική κενότητα, δεν τίθεται θέμα πως βαδίζουμε βιαστικά προς τον γκρεμό. Δε χρειάζεται να αναφέρουμε, και δε γίνεται να αρνηθούμε ότι ζούμε υπό τη σκιά της οικολογικής καταστροφής. Δεδομένων αυτών είναι σημαντικό για μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την κατάσταση αυτή και να αναλάβουμε δράση τώρα’ όπως καταλαβαίνετε, ο χρόνος τελειώνει!
Κληρονομιά του αναρχικού επαναστάτη είναι η έννοια της εξέγερσης, ή της διάδοσης και δημιουργίας εξεγέρσεων για τους σκοπούς της απελευθέρωσης. Αυτό μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά ο μετασχηματισμός (reform) του συστήματος της κυριαρχίας δεν μπορεί να περνιέται για επαναστατικός. Αν και οι περισσότερες δράσεις που πραγματοποιούν οι αναρχικοί θεωρούνται μη-βίαιες, δεν μπορεί να τεθεί περιορισμός στην αντίστασή μας. Ως αναρχικοί, πρέπει να αρνηθούμε απόλυτα κάθε ιδεολογικό ή φιλοσοφικό πρότυπο αντίστασης. Η φυσική αλληλεπίδραση με την εξουσία πρέπει να ξεπεράσει την παθητικότητα και το συμβολικό. Στην πραγματικότητα, πολλοί αναρχικοί αγκαλιάζουν την επαναστατική βία σαν μια αναγκαία αντίδραση στην καταπίεση. Όπου κι αν κοιτάξουμε στο φυσικό κόσμο θα δούμε ότι η αυτό-άμυνα είναι ενστικτώδης. Αυτό δεν μπορεί να ξεπεραστεί με υποθετικά ιδεώδη. Είναι σημαντικό να αμφισβητούμε τους ιδεολογικούς περιορισμούς που προκύπτουν από μια ακραία προνομιούχο θέση. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη δεν έχουν την άνεση να αποφασίσουν για την πιο «ορθολογική» απάντηση στην κυριαρχία, και συχνά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν είναι ζήτημα ατομικής προτίμησης ή ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι ζήτημα DO OR DIE. Με αυτά δεν θέλουμε να πούμε ότι ο καθένας είναι αναγκασμένος να εμπλακεί στη βίαιη αντίσταση, παρά μάλλον, να παραδεχτεί ότι υπάρχει, ότι είναι δίκαιη (σε πολλές περιπτώσεις), και δε θα ‘πρεπε να καταδικάζεται. Η πολύμορφη επαναστατική βία, είναι μια αναγκαία απάντηση στη θεσμοθετημένη βία του συστήματος, και απαραίτητη για τη συνέχιση της ζωής. Και ναι, θέλουμε να γλύψουμε τις πληγές που μας προκάλεσε αυτό το ταξίδι θανάτου που αποκαλούμε πολιτισμό, αλλά δε θα κλείσουν μέχρι να σταματήσουμε την μόλυνση της καταπίεσης. Όπως πρότεινε ο Franz Fannon, υπάρχει κι ένα είδος κάθαρσης που βαθαίνει τη σύνδεση ανάμεσά μας, στη πράξη της εξέγερσης και τη φυσική αφαίρεση του καταπιεστή μας. Όσο κι αν κάποιοι δε θέλουν να δουν μαζί μας τι υπάρχει στο πάτο της κάνης ενός όπλου, αυτό, δεν παύει να είναι εκεί, κι εμείς οφείλουμε να ανταποκριθούμε, αγωνιζόμενοι για την αυτό-άμυνα και την απελευθέρωση.