Μανιφέστο σε γυμνή γλώσσα – antonin artaud
Δεκέμβρης 1925
Αν δεν πιστεύω ούτε στο Κακό ούτε στο Καλό, αν νιώθω μια τόσο ισχυρή ορμή να καταστρέφω, αν δεν μπορώ να βρω τίποτα στην τάξη των αξιών το οποίο συγκαταβατικά θα μπορούσα να αποδεχτώ, ο βαθύτερος λόγος για όλα αυτά βρίσκεται στην ίδια μου τη σάρκα.
Καταστρέφω, γιατί για μένα κάθε τι που προέρχεται από τη λογική είναι αναξιόπιστο. Εμπιστεύομαι μόνο τα στοιχεία που μου φέρνουν ανατριχίλα, όχι τις καθαρές αποδείξεις που απευθύνονται στη λογική μου. Βρίσκω επίπεδα στο βασίλειο των νευρώνων μου. Νιώθω πια ικανός να αξιολογώ τα στοιχεία. Υπάρχει για μένα μια απόδειξη στο βασίλειο της απλής σάρκας που δεν έχει τίποτα να κάνει με τις αποδείξεις της λογικής. Η αιώνια σύγκρουση μεταξύ της λογικής και της καρδιάς παίζεται στην ίδια μου τη σάρκα, όμως στη σάρκα μου που διαποτίζεται από τα νεύρα. Στη σφαίρα του στοργικού αστάθμητου παράγοντα, η εικόνα που μου παρέχουν τα νεύρα μου παίρνει την μορφή της υψηλότερης διάνοιας, την οποία αρνούμαι να γδύσω από τα πνευματικά της χαρακτηριστικά.
Κι έτσι έρχομαι να παρακολουθήσω το σχηματισμό μιας αντίληψης που φέρει μέσα της την πραγματική σύλληψη των πραγμάτων, μια αντίληψη που έρχεται σε μένα μ’ έναν ήχο δημιουργίας. Καμιά εικόνα δεν μπορεί να με ικανοποιήσει, εκτός αν είναι την ίδια στιγμή Γνώση, εκτός αν φέρει μέσα της ουσία και ταυτόχρονα διαύγεια. Το μυαλό μου, καταπονημένο από τα καμώματα της λογικής, θέλει να αγκιστρωθεί στα γρανάζια μιας νέας, απόλυτης βαρύτητας. Για μένα μοιάζει με μια υπέρτατη αναδιοργάνωση στην οποία μόνο οι νόμοι του παραλόγου έχουν θέση, και στην οποία θριαμβεύει η ανακάλυψη ενός νέου Νοήματος. Αυτό το Νόημα, το οποίο έχει χαθεί στην διαταραχή των φαρμάκων και το οποίο παρουσιάζει την εμφάνιση μιας βαθιάς νοημοσύνης στα αντιφατικά φαντάσματα του ύπνου. Το Νόημα είναι μια νίκη του πνεύματος επί του εαυτού του, και ακόμα κι αν δεν μπορεί να καταβληθεί από τη λογική, υφίσταται, όμως μόνο μέσα στο πνεύμα. Είναι τάξη, είναι διάνοια, είναι η νοηματοδότηση του χάους. Όμως δεν δέχεται το χάος αυτό ως τέτοιο, το μεταφράζει, και πριν το μεταφράσει, του διαφεύγει. Είναι η λογική του παραλόγου. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να πει κανείς. Ο φωτεινός παραλογισμός μου δε φοβάται το χάος.
Δεν αποκηρύσσω τίποτα απ’ όσα είναι το Πνεύμα. Θέλω απλά να μεταφέρω το πνεύμα μου αλλού, μαζί με τους νόμους και τα όργανά του. Δεν υποτάσσω τον εαυτό μου στους σεξουαλικούς μηχανισμούς του πνεύματος, αλλά αντιθέτως μέσα στους μηχανισμούς αυτούς προσπαθώ να απομονώσω τις ανακαλύψεις αυτές που η διαυγής λογική δεν μπορεί να παρέχει. Παραδίδομαι στον πυρετό των ονείρων, αλλά μόνο προκειμένου να εκμαιεύσω απ’ αυτούς νέους νόμους. Αναζητώ τον πολλαπλασιασμό, την οξύνοια, τη διανοητική ματιά να παραληρεί, όχι βεβιασμένες προφητείες. Υπάρχει ένα μαχαίρι που δεν ξεχνώ.
Όμως πρόκειται για ένα μαχαίρι το οποίο πατάει το μισό στα όνειρα, τα οποία κρατώ μέσα μου, στα οποία δεν επιτρέπω να αγγίξουν τα σύνορα των διαυγών αισθήσεων.
Ό,τι ανήκει στο βασίλειο της εικόνας είναι απροσπέλαστο από την λογική και πρέπει είτε να παραμείνει μέσα στην εικόνα είτε να εκμηδενιστεί.
Εν τούτοις, υπάρχει μια λογική στις εικόνες, υπάρχουν εικόνες που είναι πιο σαφείς στον κόσμο αυτής της ζωτικότητας παραγεμισμένης με εικόνες.
Υπάρχει στην άμεση διήθηση του πνεύματος ένας πολύμορφος και εκθαμβωτικός υπαινιγμός του ζωώδους. Αυτή η ανεπαίσθητη και σκεπτόμενη σκόνη οργανώνεται βάσει των νόμων που προκύπτουν από την ίδια, έξω από τη σφαίρα της ορισμένης λογικής ή της αντιφατικής συνείδησης ή της λογικής.
Στο εξυψωμένο βασίλειο των εικόνων, η παραίσθηση που μιλάει ρητά, ή το υλικό σφάλμα, δεν υφίστανται, πόσο μάλλον η ψευδαίσθηση της γνώσης: όμως αυτό είναι όλο ένας επιπλέον λόγος για τι το νόημα μιας νέας γνώσης μπορεί και πρέπει να κατεβεί στην πραγματικότητα της ζωής.
Η αλήθεια της ζωής έγκειται στη ψιλάφηση του υλικού ζητήματος. Το πνεύμα του ανθρώπου έχει δηλητηριαστεί από τις έννοιες. Μην του ζητάτε να είναι ικανοποιημένος, ζητήστε του απλά να είναι ήρεμος, να πιστεύει ότι έχει βρει τη θέση του. Όμως μόνο ένας παρανοϊκός είναι πραγματικά γαλήνιος.