Η ιστορία ως πόρνη της εξουσίας
Πηγή: αντιπολιτική επιθεώρηση “Ασύμετρη Απειλή”, Θεσσαλονίκη Σεπτέμβρης 2007. Για επικοινωνία: halastor@yahoo.gr
«ούτε η πανούκλα, ούτε η αραποβλογιά κάμανε τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία»
Γιάννης Σκαρίμπας
1.
Είναι η ιστορία μια απλή, ουδέτερη, αντικειμενική και πάνω απ όλα επιστημονική καταγραφή των γεγονότων του παρελθόντος (ένα ευρείας κλίμακας κουτσομπολιό, όπως χαριτωμένα έθεσε ο Όσκαρ Ουάιλντ); Ή μήπως ισχύει η τετριμμένη και χιλιοφορεμένη άποψη ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές; Ο γερμανός άθεος θεολόγος (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι ευτυχώς…) Καρλ Ντέσνερ το είπε ξεκάθαρα: «οι περισσότεροι ιστορικοί σκορπούν τη βρομιά του παρελθόντος σαν να ήταν χώμα για μελλοντικούς παραδείσους». Η εξουσία πάντα χτίζει Παρθενώνες βαμμένους με το αίμα των δούλων: «Η ιστορία είναι ίσως η πιο σκληρή απ’ όλες τις θεές. Οδηγεί το θριαμβικό άρμα της πάνω από σωρούς πτωμάτων, όχι μόνο σε περιόδους πολέμου, αλλά και «ειρηνικής» οικονομικής ανάπτυξης», έλεγε ο Ένγκελς. Οι σεπτοί μας ιστορικοί, όμως, θαυμάζουν το «μεγαλείο» των Παρθενώνων, εξορίζοντας το αίμα στις ασήμαντες ανθυπολεπτομέρειες της ιστορίας τους. Έτσι λοιπόν, χτίζεται η ιστορία: εξωραΐζοντας τα εγκλήματα της αιματοκυλισμένης πορείας της εξουσίας, ως πιστή πόρνη της βαρβαρότητας του πολιτισμού ( που δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτισμός της βαρβαρότητας). Οι ιστορικοί λύνουν και δένουν υμνώντας τους νικητές και καταβαραθρώνοντας τους ηττημένους. Ο Αλέξανδρος ο Γ΄ γίνεται Μέγας, είναι εκπολιτιστής των βαρβάρων, ενώ ο Νέρωνας είναι ψυχοπαθής και πυρομανής. Ο Κωνσταντίνος, ένας απ’ τους μεγαλύτερους σφαγείς της ιστορίας, γίνεται και Μέγας και ’γιος, ενώ ο Ιουλιανός είναι Αποστάτης και Παραβάτης. Οι σύμμαχοι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπερασπίζουν την ελευθερία της ανθρωπότητας ενάντια στους ναζί εγκληματίες. Ας μείνουμε, όμως, λίγο παραπάνω στο παράδειγμα του Β΄ΠΠ. και ας μιλήσουμε λίγο για ρατσισμό.
Το 1915 ο βρετανός βουλευτής Horatio Bottomely πρότεινε ότι, μετά τον πόλεμο, «εάν κάποια μέρα τύχει να ανακαλύψετε σε ένα εστιατόριο ότι σας σερβίρει ένας γερμανός σερβιτόρος, να πετάξετε τη σούπα στο αχρείο πρόσωπό του. Εάν ανακαλύψετε ότι κάθεστε δίπλα σε έναν γερμανό υπάλληλο, να αδειάσετε το μελανοδοχείο πάνω στο αχρείο κεφάλι του». Το 1942 ο εκδότης του περιοδικού “Νew Yorker” και στέλεχος του ημιεπίσημου «πολεμικού συμβουλίου συγγραφέων» Kλίφτον Φάντμαν ζητούσε απ’ τους συγγραφείς «να καλλιεργήσουν ένα αβυσσαλέο μίσος για όλους τους γερμανούς και όχι μόνο για τους ναζί». Και παρακάτω: «Ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβουν οι γερμανοί είναι να τους σκοτώσουμε. Και πάλι πιστεύω ότι δε θα καταλάβουν». Και αλλού: «η σημερινή ναζιστική επιθετικότητα δεν είναι έργο μιας ομάδας κακοποιών αλλά η τελική έκφραση των βαθύτερων ενστίκτων του γερμανικού λαού. Ο Χίτλερ ενσαρκώνει δυνάμεις ισχυρότερες απ’ αυτόν». Να τονίσουμε εδώ ότι δεν προσπαθούμε να απενοχοποιήσουμε τον γερμανικό λαό. Ο γερμανικός λαός που έδωσε 43,9% στον Χίτλερ στις εκλογές του 1933 φέρει ακέραιες τις ευθύνες του για τα ναζιστικά εγκλήματα. Εδώ θέλουμε, όμως, να καταδείξουμε τον ρατσισμό της «άλλης όχθης», της «ανεκτικής, αντιρατσιστικής, δημοκρατικής» ιεράς συμμαχίας των αντιφασιστών. Ρατσισμός εξ ίσου αποτρόπαιος με τον ναζιστικό ρατσισμό.
Συνεχίζουμε, λοιπόν. Ο συγγραφέας Χέμινγουεϊ πρότεινε ότι « η μοναδική τελική λύση είναι να στειρώσουμε τους ναζί, με τη χειρουργική έννοια της λέξεως» ( μεταξύ μας, δεν είναι και άσχημη ιδέα…). Ο «σεβασμιότατος» C.W. Wipp έγραφε στη Ντέιλι Χέραλντ : «το σύνθημα πρέπει να είναι «σαρώστε τους» και γι αυτό να συγκεντρώσουμε όλες τις επιστημονικές γνώσεις για να ανακαλύψουμε νέα και τρομερότερα εκρηκτικά… Ένας κήρυκας του ευαγγελίου δεν πρέπει, ίσως, να παρασύρεται από τέτοια αισθήματα, δηλώνω όμως ανοιχτά ότι αν μπορούσα θα έσβηνα την Γερμανία από το χάρτη. Πρόκειται για φυλή διαβολική…». Ο Τεοντόρ Κάουφμαν το 1942 έγραψε στο βιβλίο «η Γερμανία πρέπει να εξαφανιστεί»: « οι γερμανοί ( όποιοι κι αν είναι αυτοί: αντιναζί, κομμουνιστές, ακόμα και φιλοσημίτες ), δεν αξίζουν να ζουν. Κατά συνέπεια, μετά τον πόλεμο, θα κινητοποιηθούν 20.000 γιατροί που ο καθένας τους θα στειρώνει 25 γερμανούς ή γερμανίδες την ημέρα, ώσπου σε τρεις μήνες να μην υπάρχει ούτε ένας γερμανός ικανός να αναπαραχθεί και σε 60 χρόνια να έχει εξαλειφθεί όλη η γερμανική φυλή. ( σημειώστε ότι ο Κάουφμαν ήταν εβραίος, όπως και ο Γιαμποτίνσκο που το 1934 έγραφε στη σιωνιστική εφημερίδα Νάτσα Ρετς: «τα εβραϊκά συμφέροντα απαιτούν την οριστική εκμηδένιση της Γερμανίας. Στο σύνολό του ο γερμανικός λαός αντιπροσωπεύει για μας έναν κίνδυνο»).
Ακόμα και ο σοβιετικός συγγραφέας Ιλία Έρενμπουργκ έγγραφε το 1944 προς τον Κόκκινο Στρατό « Σκοτώστε, σκοτώστε! Στους γερμανούς δεν υπάρχουν αθώοι ούτε μεταξύ των ζωντανών, ούτε μεταξύ αυτών που πρόκειται να γεννηθούν… Τσακίστε με τη βία την περηφάνια των γερμανίδων γυναικών. Πάρτε τες ως νόμιμο λάφυρο. Σκοτώστε, σκοτώστε ανδρείοι στρατιώτες του ερυθρού στρατού, μέσα στην ακατανίκητη έφοδό σας». Τι προλεταριακός διεθνισμός!!! Τέτοια πρόσκληση στη γενοκτονία και στο βιασμό γυναικών μόνο στην Παλαιά Διαθήκη βρίσκουμε. Ούτε καν στο mein kampf…
Ας μιλήσουμε και για εγκλήματα πολέμου. Ο λόρδος Βάνσιταρτ για να δικαιολογήσει τους τυφλούς βομβαρδισμούς της RAF ( της βασιλικής αεροπορίας. Απλή συνωνυμία με τη δική μας RAF…) έλεγε : « μόνοι καλοί γερμανοί είναι οι νεκροί γερμανοί. Ας πέφτουν λοιπόν οι βόμβες βροχή!». Ο Τσώρτσιλ έλεγε το 1940 : «θα λιμοκτονήσουμε τη Γερμανία. Θα διαλύσουμε τις πόλεις της. Στο σύνολό του ο γερμανικός λαός αντιπροσωπεύει για εμάς έναν κίνδυνο». Το 1944 ο Τσώρτιλ έγραψε ένα υπόμνημα στον στρατηγό Ίμαίυ: «θέλω να σκεφτείτε πολύ σοβαρά το ζήτημα των ασφυξιογόνων αερίων. Είναι παράλογο να εξετάζουμε την ηθική σ’ αυτό το ζήτημα αφού όλος ο κόσμος τα χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου χωρίς να υπάρχει καμία διαμαρτυρία από τους ηθικολόγους ή την εκκλησία. Εξ άλλου, τότε ο βομβαρδισμός των ανυπεράσπιστων πόλεων εθεωρείτο απαγορευμένος. Σήμερα το κάνουν όλοι θεωρώντας το αυτονόητο. Πρόκειται απλούστατα για μια μόδα, σαν την εξέλιξη του μήκους της γυναικείας φούστας… Θα μπορούσαμε να κατακλύσουμε τις πόλεις του Ρουρ και πολλές άλλες πόλεις της Γερμανίας, με τέτοιο τρόπο ώστε η πλειοψηφία του πληθυσμού να χρειάζεται συνεχείς ιατρικές φροντίδες. Ίσως χρειασθεί να περιμένουμε μερικές εβδομάδες ή και μερικούς μήνες πριν σας ζητήσω να κατακλύσετε την Γερμανία με ασφυξιογόνα αέρια. Εν τω μεταξύ, θα ήθελα το ζήτημα να εξετασθεί ψυχρά από λογικούς ανθρώπους και όχι από μια ομάδα ένστολων υμνωδών της χαράς της ζωής σαν αυτούς που συναντάμε εδώ κι εκεί». Ο αμερικάνος στρατηγός Αϊζενχάουερ πρότεινε στο λόρδο Χάλιφαξ να πυροβολούνται οι ηγέτες του εχθρού καθώς θα «προσπαθούν να δραπετεύσουν» (γνωστή αστυνομική μέθοδος του παλιού καλού καιρού…). Για τον στρατηγό ολόκληρος ο πληθυσμός της Γερμανίας ήταν παρανοϊκός και έπρεπε να αντιμετωπιστεί με σκληρότητα…
Για την κυρίαρχη ιδεολογία η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας λογικής σειράς εξηγήσιμων γεγονότων. Η άνοδος του ναζισμού δεν είναι άξια ιστορικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής ανάλυσης. Είναι μια παράνοια, ένα «ιστορικό κενό», μια τρέλα. Ο Χίτλερ ήταν τρελός, οι ναζί ήταν παλαβοί. Έτσι απλά! Η ιστορία ψυχολογικοποιείται, γίνεται μεταφυσική και ουαί τοις ηττημένοις! Τώρα γιατί ο Χίτλερ ήταν τρελός, ενώ ο Σωκράτης -που, σαν τον Μπους, άκουγε φωνές και πίστευε ότι ήταν απεσταλμένος του θεού στην Πόλη- είναι υπόδειγμα ηθικού φιλοσόφου, θα σας γελάσουμε. ’Αλλωστε, η τάση του «ιστορικού ψυχολογισμού» δεν είναι τυχαία: «οι γερμανοί είναι πρόθυμοι να δεχθούν την ηθική καταδίκη του Χίτλερ ως ατόμου, αποφεύγοντας έτσι ενδεχομένως την ηθική κρίση των ιστορικών για την κοινωνία που τον εξέθρεψε. Οι ρώσοι, οι βρετανοί και οι αμερικάνοι υιοθετούν αντίστοιχα με ευκολία τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Στάλιν, του Νέβιλ Τσαμπερλέιν ή του γερουσιαστή Μακάρθι, οι οποίοι μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους για τα συλλογικά τους σφάλματα ως λαών» (Ε.Χ. Καρ). Έτσι, ο «ιστορικός ψυχολογισμός» λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όσους είναι ενεργητικά ή παθητικά συνυπεύθυνοι για τα εξουσιαστικά εγκλήματα. Και οι εξουσιαστές παίρνουν ξανά το πράσινο φως να εγκληματούν εσαεί.
Ο άγγλος εξελικτικός βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς μελετώντας το Zeitgeist («ηθικό πνεύμα των καιρών») που χαρακτηρίζει κάθε εποχή, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι « ο Χίτλερ, όσο αποκρουστικός κι αν ήταν, δεν απείχε απ το Zeitgeist της εποχής του τόσο πολύ όσο δείχνει από τη δική μας οπτική γωνιά σήμερα». Ο εθνικισμός, ο ολοκληρωτισμός, η πολεμοκαπηλία, η βαρβαρότητα, ο ρατσισμός, ο επεκτατισμός και τα συμπαρομαρτούντα δεν ήταν μια χιτλερική εφεύρεση. Υπήρχαν ήδη στο Zeitgeist, στο ηθικό πνεύμα της εποχής (και όχι μόνο της συγκεκριμένης εποχής, αλλά ολόκληρου του πολιτισμού).. Ίσως με διαφορετική δοσολογία, ωστόσο πανταχού παρόντα. Όσο για τον πολυλάλητο ναζιστικό αντισημιτισμό, κι αυτός ήταν κληρονομιά της χριστιανικής «θρησκείας της αγάπης». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με περίσσευμα «χριστιανικής αγάπης» δίδασκε: « πως τολμούν οι χριστιανοί να έχουν την παραμικρή επαφή με εβραίους, τους πιο ελεεινούς απ όλους τους ανθρώπους; Είναι λάγνοι, άπληστοι, πλεονέκτες, άπιστοι ληστές- είναι η πληγή της οικουμένης!… Μήπως τάχα δεν είναι αθεράπευτα δολοφόνοι, καταστροφείς, άνθρωποι κυριευμένοι από τον διάβολο; Οι εβραίοι είναι βρόμικοι και ασεβείς και η συναγωγή τους είναι ένας οίκος ανοχής, ένα λημέρι αγρίων ζώων, ένας χώρος αίσχους και γελοιότητας, η κατοικία του διαβόλου, όπως άλλωστε και η ίδια η ψυχή τους. Στην πραγματικότητα οι εβραίοι λατρεύουν τον διάβολο. Οι τελετουργίες τους είναι εγκληματικές και άσεμνες. Η θρησκεία τους είναι μια αρρώστια. Η συναγωγή τους ένα συνονθύλευμα απατεώνων, ένα άντρο ληστών, ένα σπήλαιο διαβόλων, μια άβυσσος που οδηγεί στο χαμό. Γιατί είναι έκφυλοι οι εβραίοι; Διότι διέπραξαν το ειδεχθές έγκλημα της δολοφονίας του Χριστού. Το υπέρτατο αυτό έγκλημα αποτελεί τη ρίζα της εξαχρείωσης και της συμφοράς τους. Η απόρριψη και η διασπορά των εβραίων ήταν έργο Θεού, όχι αυτοκρατόρων. Έτσι, η μοίρα του εβραίου είναι να ζει κάτω απ το ζυγό της αιώνιας σκλαβιάς». Και ο άγιός αυτός άνθρωπος καλεί όλους τους πιστούς της θρησκείας της αγάπης να νιώσουν μίσος και αποστροφή για τους εβραίους! Ο Χίτλερ, άλλωστε, χρησιμοποιούσε συχνά τα λόγια του Μαρτίνου Λούθηρου για τους εβραίους: οχιάς γεννήματα! Επίσης, το 1235 οι Γάλλοι καθολικοί ανάγκασαν τους εβραίους να φορούν ένα κίτρινο κομμάτι υφάσματος για να ξεχωρίζουν. Το ίδιο έκαναν αργότερα και οι Ισπανοί καθολικοί. Το ίδιο και οι Ναζί. Sangre limpia(καθαρό αίμα) ήταν το ιδανικό της Καθολικής Ισπανίας στον Μεσαίωνα. Reines Blut (καθαρό αίμα) παπαγάλιζαν και οι Ναζί. Στον χριστιανικό κόσμο, λοιπόν, όπου οι εβραίοι ήταν στιγματισμένοι ως θεοκτόνοι, ο ναζισμός βρήκε τον πιο βολικό «εσωτερικό εχθρό». Στο πρόσωπο του «θεοκατάρατου- θεοκτόνου» εβραίου συνενώθηκαν με τεχνητό και ταχυδακτυλουργικό τρόπο όλοι οι εχθροί: εβραιομπολσεβίκοι, εβραιοκαπιταλιστές, εβραιοειρηνιστές, εβραιοντανταϊστές και ουκ εστί τέλος. Αυτό δεν είναι τυχαίο: «η τέχνη ενός αληθινά μεγάλου ηγέτη» γράφει ο Χίτλερ « συνίσταται μεταξύ άλλων στο να μη διασπά την προσοχή ενός λαού, αλλά να τη συγκεντρώνει σε έναν και μοναδικό αντίπαλο. Είναι χαρακτηριστικό της μεγαλοφυΐας ενός μεγάλου ηγέτη να κάνει ακόμα και τους αντιπάλους που απέχουν πολύ μεταξύ τους να φαίνονται ότι ανήκουν σε μια και μόνο κατηγορία, επειδή στους αδύναμους και αβέβαιους χαρακτήρες η πεποίθηση ότι έχουν διαφορετικούς αντιπάλους μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην αρχή της αμφιβολίας για το δίκαιο του δικού τους αγώνα». Στο χριστιανικό Zeitgeist, λοιπόν, ο Χίτλερ βρήκε τον ιδανικό εχθρό και κάνοντας χρήση του ιδεαλιστικού δυϊσμού τον παρουσίασε ως το Απόλυτο Κακό. Αναμφίβολα, ήταν άξιος μαθητής του Ιησού του Ναυή, του Μεγαλέξανδρου, του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Μέγα Κωνσταντίνου, του Τορκεμάδα. ’ξιος συνάδελφος και ομογάλακτος του Τσώρτσιλ, του Ρούσβελτ και του Στάλιν. Ο Χίτλερ και οι ακόλουθοί του δεν είναι μια παρανοϊκή παρένθεση στην ιστορία. Οι φασίστες δεν είναι χειρότεροι απ’ τους αντιφασίστες. Απλώς είναι ηττημένοι…
Τι μας διδάσκει, όμως, η Ιστορία ( με κεφαλαίο το ι, βεβαίως-βεβαίως); Οι γενοκτόνοι των ινδιάνων, οι δουλέμποροι, οι αποικιοκράτες, οι σφαγείς των αμάχων της Δρέσδης, της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι, οι γνήσιοι απόγονοι των σταυροφόρων, αυτοί που φύτευαν χούντες αριστερά-δεξιά, αυτοί που φύτευαν γκούλαγκ ή Μακρόνησους, όλοι αυτοί οι εγκληματίες πολέμου ήταν ο «ελεύθερος κόσμος» του αντιφασισμού. Η ιστορία για άλλη μια φορά ως ιερόδουλη των νικητών. Ζαχαρώνει τα αντιφασιστικά σκατά για να τα εμφανίσει σαν κομπόστα.
2.
«η άγνοια είναι το πρώτο προαπαιτούμενο για τον ιστορικό»
Λύτον Στράτσυ
«τα γεγονότα της ιστορίας δεν υπάρχουν για τον ιστορικό, ως τη στιγμή που θα τα δημιουργήσει»
Καρλ Μπέκερ
Ας δούμε όμως ένα ακόμη κομβικό σημείο της εξουσιαστικής ιστοριογραφίας, την κατασκευή εθνικών μύθων ως όπλο για τη σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης. «Τα εθνικά κράτη πρέπει να εγκαθιδρύσουν το καθένα την αλήθεια τους τόσο στις αμφισβητούμενες περιοχές όσο και στη συνείδηση των υπηκόων τους». Εδώ η δουλειά του ιστορικού είναι λεπτή και δύσκολη, πρέπει να κατασκευάσει γεγονότα εκ του μηδενός. Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ « να καταγράψει με ακρίβεια ότι δε συνέβη ποτέ: αυτή είναι η αναφαίρετη και ενδεδειγμένη ενασχόληση του ιστορικού». Και κάπου εδώ εμφανίζεται και ο «ευφάνταστος καλοπροαίρετος ιστορικός εθνικής σκοπιμότητας». Ένας από τους πιο καραμπινάτους ελληνικούς μύθους είναι η ύπαρξη του «κρυφού σχολειού» στην οθωμανοκρατεία. Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία ήταν ολοφάνερα και ελέγχονταν απ’ την εκκλησία. Το μετα-επαναστατικό ελληνοχριστιανικό κατεστημένο, λοιπόν, κατασκεύασε το μύθο του «κρυφού σχολειού» για να κρύψει την ολοφάνερη συνεργασία της επίσημης εκκλησίας με την οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ιστορία από το μηδέν; Κι όμως, είναι δυνατόν όχι μόνο να κατασκευαστεί «ιστορία», αλλά και να επιβληθεί με περίσσιο θράσος. Σε άρθρο στο περιοδικό «’ρδην» η ιερά σύνοδος της εκκλησίας γράφει για το σχολικό βιβλίο της ιστορίας της Γ λυκείου του 1978 «η ιερά σύνοδος της εκκλησίας διαμαρτυρήθηκε στον υπουργό παιδείας, Ιωάννη Βαρβιτσιώτη, κι εκείνος προς τιμήν του- έδωσε αμέσως εντολή να απαλειφθεί από τα υπό εκτύπωση νέα σχολικά βιβλία η φράση «σύμφωνα με τελευταία πορίσματα της ιστορικής επιστήμης, το κρυφό σχολείο είναι ένας μύθος και δεν υπήρξε στην πραγματικότητα», από τη σελ. 173 της «Ιστορίας» της Γ΄ Λυκείου. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να αποκατασταθεί και η αλήθεια για το κρυφό σχολείο». Η οργουελιανή νεογλώσσα σε όλο της το μεγαλείο…
Ο αλαφροΐσκιωτος Κακαουνάκης, μάλιστα, έφτασε στα άκρα τη λογική της ενσωμάτωσης των αν-ιστορικών λαϊκών θρύλων και εθνικών μύθων στην επίσημη ιστοριογραφία , λέγοντας πως ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι το κρυφό σχολείο είναι μύθος, εμείς πρέπει να συνεχίζουμε να τον πιστεύουμε, γιατί αυτή είναι η «ιστορία» που μάθαμε στο σχολείο και δε γίνεται να την αρνηθούμε. Οι κινέζοι ιστορικοί κατέστρεφαν τις πηγές μετά τη χρήση τους, γιατί για το κινέζικο κατεστημένο «το παρελθόν ήταν πηγή βεβαιότητας» (δηλαδή πηγή σταθερότητας) και δεν μπορούσε να αναθεωρηθεί. Οι εκκλησίες και οι κακαουνάκηδες δεν μπορούν να καταστρέψουν τις πηγές κι έτσι ακολουθούν το κλασικό δόγμα: αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Όσο για το πολυσυζητημένο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού παρακολουθούμε μια κοκορομαχία ανάμεσα στη σχολή του εθνικού ψεύδους, που στα πλαίσια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης της οικονομίας είναι πλέον ξεπερασμένη, και στη σχολή των political correct απολογητών της νέας Αυτοκρατορίας. Η ξεδοντιασμένη γριά πόρνη ενάντια στην νεαρή ανερχόμενη πόρνη. Τα στρατηγικά σχέδια της εξουσίας επαναπροσδιορίζονται. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με την ιστορία. «Αν ο καθωσπρεπιστής μας είναι ιστορικός και γράφει για να διδάξει παιδιά του δημοτικού λ.χ.» γράφει εύστοχα ο Κ. Κουτσουρέλης στο περιοδικό σημειώσεις «πρώτο του μέλημα θα είναι παντί σθένει να πάψει το εγχειρίδιο να βρέχεται από αίμα. Εξανδραποδισμοί, δηώσεις, σφαγές, όλα όσα συνθέτουν την ιστορία εν τέλει, θα τα θέσει εκποδών. Τα ολοκαυτώματα θα στρογγυλευθούν, οι προαιώνιες αντιπαλότητες θα υποβαθμιστούν, οι αρχαίες ενοχές θα κατασιγαστούν ή θα τεθούν κατά μέρος εμπρός στο προσδόκιμο πάμφωτο μέλλον». Οι έλληνες και οι τούρκοι δεν είναι πλέον εχθροί, αλλά σύμμαχοι και μέτοχοι στην επιβολή της νεοταξικής πραγματικότητας. Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί ώστε να ενταχθεί στα νέα δεδομένα. Ο ιστορικός Ακτον συμβούλευε το 1906 τους συνεργάτες του: « ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε στο Βατερλώ θα πρέπει να ικανοποιεί γάλλους και άγγλους, γερμανούς και ολλανδούς». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, πρέπει να ικανοποιεί έλληνες και τούρκους. Το να θέλουμε, λοιπόν, να επιλέξουμε ανάμεσα στην Ρεπούση και τον Ζουράρι, είναι σα να επιλέγουμε ανάμεσα στον Μπίστη και τον Παπαθεμελη… Αναγκαζόμαστε να ξαναγίνουμε άκομψοι: ότι σκατά οι μεν, σκατά και οι δε…
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στα πρώτα ερωτήματα του κειμένου κι ας αφήσουμε τον Ντέσνερ να τα απαντήσει:
1) Είναι η ιστορία μια απλή, ουδέτερη, αντικειμενική και πάνω απ όλα επιστημονική καταγραφή των γεγονότων του παρελθόντος; « Δεν μπορώ να μελετήσω την ιστορία.. “δίχως μίσος και συμπάθεια”. Αντιτίθεται στο αίσθημα δικαιοσύνης μου, αλλά και στην ευσπλαχνία μου. Όποιος δεν είναι εχθρός πολλών ανθρώπων, είναι εχθρός όλων. Και όποιος εξετάζει ή παρατηρεί την ιστορία χωρίς να αισθάνεται μίσος και συμπάθεια δε μοιάζει με εκείνον που βλέπει τα θύματα μιας πυρκαγιάς να πνίγονται απ’ τους καπνούς, να καίγονται, να πεθαίνουν και όλα αυτά να τα καταγράφει αμέτοχος; Οι ιστορικοί που προσκολλώνται στις «καθαρές αξιολογήσεις», στην «καθαρή επιστήμη», είναι ανειλικρινείς. Εξαπατούν τους άλλους και τον εαυτό τους. Είναι- αφού δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από την αδιαφορία- εγκληματικοί. Το να είναι κανείς αδιάφορος, σημαίνει να δολοφονεί ακατάπαυστα».
2) γράφουν οι νικητές (οι εξουσιαστές δηλαδή) την ιστορία; « η πολιτική ιστορία βασίζεται στην ισχύ, τη βία, το έγκλημα. Ο κανόνας είναι, δυστυχώς, ότι η πλειοψηφία των ιστορικών, ακόμη και σήμερα, αποφεύγει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δεν επικρίνει, αλλά πολύ περισσότερο εξυμνεί- υπηρετώντας έτσι, όπως και πριν, τους ισχυρούς και το πνεύμα της εποχής».